Marina Cay (Tortola)

-

Honeymoon Bay (St. John VI)

37

Week 37 10 mrt—16 mrt

Deze week brengen we door op de Virgin Islands. Aan het begin van de week op de Britisch en aan het einde van de week verhuizen we naar de United States. Zo dicht bij elkaar en zo anders. Het contrast is groot. De Britisch Virgin Islands zijn echt Brits met nog heel veel charterboten. In Great Harbour (Tortola) is zelfs een hele marina met alleen maar charter-boten. Dus op het water is het, als je je ogen dicht hebt, zoeken naar een mooi en rustig plekje. Onderwater is het echt een feestje. We snorkelen en duiken volop en genieten van de wereld van Nemo.

Met het aandoen van St. Johns zetten we voor het eerst deze reis voet op Amerikaans grondgebied. Dat is te merken ook. We zien de Ameri-kaanse vlag wapperen. Het doet ons wel iets dat we hier zijn. Ik kan het niet precies duiden, maar speciaal voelt het wel. Twee derde van St. Johns is, zowel boven- als onderwater, nationaal park. De eerste indruk van dit eiland is geweldig. De baai waar we in liggen is zo mooi, nog mooier dan die uit de reclame. Ook het landschap is hier erg mooi. Dat belooft veel goeds voor volgende week.

Marina Cay — Honeymoon Bay

Zondag 10 maart

De dag begint relaxed. Marieke is be-zig met scheepsjournalen, de kin-deren kijken de Sprookjesboom van de Efteling en ik rommel wat om ie-dereen heen. Als iedereen er een beetje klaar mee is, gaan we voor het ontbijt zorgen. De kinderen willen graag mee helpen en dat komt goed uit, want we willen ook eieren bakken. Alles loopt op rolletjes totdat Kathelijn de pot jam uit de kast pakt en die op tafel wil zetten. De deksel zit er nogal

los op dus boven de bank laat de pot de deksel los en valt de jam over de bank en over de vloerbedekking. Het is kersenjam dus alles kleurt rood. Kathelijn zit zelf ook een beetje onder en al brullend gaat ze naar het toilet. Marieke en ik zijn ondertussen uit onze laid-back stemming en beginnen meteen te poetsen. Opnieuw ben ik blij met de overtrek-ken die deze reis op de banken liggen met daaronder nog een water-dicht Ikea molton. We wassen de overtrekken maar meteen en na tien minuten is het leed geleden. Kathelijn huilt want ze vindt het zo jammer van de jam. Wij vinden het voornamelijk jammer van de boot, maar ach-teraf valt het erg mee. We gaan aan tafel en gaan echt op zijn zondags ontbijten. Alleen de zondagse pakjes ontbreken. Op Marieke na zit ie-dereen in zijn onderbroek. Na het ontbijt gaan de kinderen nog lekker spelen, Marieke gaat verder en ik was even de bordjes af. Ondertussen hoor ik een rubberboot aanko-men die bij onze boot inhoudt. Het zijn Irma en Joannie die ko-men vertellen dat ze zo meteen naar Jost van Dyke varen met hun boten. Ze willen daar de hoge deining afwachten die er morgen en overmorgen aan-komt. We spreken af elkaar snel weer te zien bij Peter of Norman Island om daar te gaan duiken en snorkelen.

Perslucht is geen probleem, want dat heeft Graham aan boord. We zwaaien ze uit en gaan verder. Tien minuten later komt Raoul met Luc en Sjoerd aan scheuren. We spreken voor een dag later af in verband met de dei-ning. Anders zien we toch niets door het sedi-ment. De mannen scheuren weg en wij gaan ons ook klaar maken om te gaan snorkelen. Liedewij heeft er erg veel zin in, want ze heeft een nieuwe snorkel die zelfs in haar mond past. Als we uiteindelijk met alle snorkelspul-

len in de boot zitten gaan we eerst een stukje varen om wat foto's te maken. Het water is zo mooi blauw en we hebben de zon mooi staan. We varen met de dinghy tussen Great Camanoe en Scrub Island door, de Camanoe Passage. We stoppen aan de Noord kant van Scrub Island waar we de brekers bewonderen die hier rollen. We liggen er nog net niet in en de kinderen vinden het eng worden. Totdat ik de rubberboot omdraai en we met de golven mee gaan surfen. Dat is dan wel weer leuk. Al foto's makend gaan we weer terug door de Passage. In de buurt van de boot knopen we de dinghy vast aan een mooring die er voor be-doeld is. We trekken de zwemvliezen aan en zetten de duikbrillen op en dan gaan we weer met ons gezin. Snorkelen in de tropen, wat een weel-de. Het is weer fraai onder water. Marieke en ik pakken de onderwater-camera om mooie foto's te maken. Liedewij heeft veel meer plezier in het snorkelen en houdt het een stuk langer vol. Ze hangt nu bij Marieke op haar rug en kijkt nogal kouwelijk. Ik neem haar mee en zwem terug naar de rubberboot. We zijn de handdoeken vergeten en die ga ik met Liedewij even halen. Nu zijn we in no time lekker warm. Als we terug bij de mooring zijn, komt de rest ook al terug. Als ze aan boord zijn varen we nog even binnen het rif bij Marina Cay om te zien hoe het daar is.

Terug op de Mare Liberum moet iedereen weer even op verhaal komen. We maken een warm soepje met knakworstjes volgens het aloude recept van opa Jan. Na het eten houden we allemaal even een pauze om te spelen of te lezen. Om drie uur gaan we weer op pad. We gaan naar het strandje van Marina Cay om te spelen en van het weer te genieten. We lopen eerst een klein rondje over het eiland om het even gezien te hebben. Het is eigendom van Pussers. Een keten hier op de Virgins. Vanaf de top van het eiland kun je mooi de hele baai zien en natuurlijk de beste boot van de hele wereld! Er is op de top een bar, maar die is in revisie. We gaan naar het strand en het eerste half uur is het zwemles voor Liedewij. Ze is niet geconcentreerd te krijgen. Twee tellen let ze op, de derde tel wil ze weten wat er achter haar gebeurt. Het schiet nog niet erg op op deze manier. Drijven lukt haar wel, totdat er een golf over haar gezicht spoelt en ze erg boos op ons is. We stoppen met de les tot morgenvroeg, dan gaan we verder. Marieke en ik zitten nog even op een handdoek en dan gaan Frederique en ik snorkelen aan de buitenkant van het rif. We varen er met de rubberboot heen en Fre-derique vindt het geweldig. Alleen met papa op snorkelexpeditie. We gooien het ankertje uit op een zandplek en dan gaan we over-boord. We hebben de camera weer mee en gaan op zoek naar de vissen en het koraal. Ondertussen laat Frederique haar hoekduiken zien. Twee meter is een eitje en drie meter diep al geen uitzonde-ring meer. Wat een stoere meid! We snorkelen en genieten van al-les op het rif. Het is mooi dat er op snorkeldiepte al zoveel te zien is. Ik laat Frederique ook aan een paar planten voelen en een paar-se spons. Geweldig zo spannend en leuk ze dit vindt. Ik geniet dus ook met volle teugen en ben apetrots op mijn dochter. Op de te-rugweg wil ze nog een keer een plant 'aaien'. Ze duikt naar een plant en die is op vier meter diep. Ze haalt het goed maar schrikt zelf van de diepte. Samen snorkelen we terug naar de dinghy. We klimmen aan boord en halen het ankertje weer op.

We gaan de rest halen, want het is al laat geworden. Als we bij het strand aankomen is Marieke de spullen al aan het inpakken. Ze stap-pen in en we varen terug. Aan boord ruimen we de strand- en snorkel-spullen op en dan gaan we lekker borrelen. We hebben ineens een Skype-gesprek met oma Emmy. Dat is lang geleden. Eerst praat Marie-ke met Emmy en daarna de kinderen. Daarna pakken we een borreltje dan. Tijdens de borrel, de kinderen zitten nu binnen achter een filmpje, hebben we even Skype-contact met de Mero. Dat is ook al lang gele-den. De verbinding is niet zo goed, dus na een minuut of tien houdt het op. We gaan maar eens koken anders wordt het weer veel te laat. We koken pasta met spinazie en spekjes. Eindelijk verlost van die eeuwige kip. Ik zal hier maar weer eens gaan vissen, want ik kan geen kip meer zien. De kinderen eten best, ondanks dat ze best moe zijn. Na het eten is het tandenpoetsen, keten en naar bed. Het duurt nog even eer dat ze slapen, maar daarna is het heerlijk stil op de Mare Liberum.

Om kwart over zes wil Frederique al met de E-reader gaan lezen. Dat is wel veel te vroeg! Eerst gewoon slapen tot een uur of zeven. Dus net na zevenen zijn we wakker. We drinken koffie en ontbijten. We starten de motor om de accu's bij te laden. Het is de laatste dagen bewolkt en dan worden ze veel minder bijgeladen. We controleren even alles om te zien of we wel echt bijladen. Sinds de oceaan blijven we wantrouwig naar het laadsysteem. Marieke gaat beginnen met school en ik ga met Liedewij naar Marina Cay om foto's te maken van de boot en om Liedewij zwem-les te geven. Bovenop de Cay heb je een prachtig uitzicht op de anker-plaats waar we liggen en hier willen we wel foto's van. Als we boven zijn staat er een Engelsman met zijn kinderen die net hetzelfde heeft ge-daan. Hij heeft voor twee weken een boot gehuurd en geniet op deze manier van de Virgin Islands. Als hij weer verder gaat, ga ik met Liedewij foto's maken. Als we er een aantal hebben genomen gaan we naar het strandje van gisteren. Net als we aankomen drijft er een dinghy voorbij. Net het type dat ik zocht. Wat een geluk. Liedewij en ik knopen de boot weer aan het dinghy dock en dan gaan we beginnen met de zwemles. Dat valt nog niet mee, om geconcentreerd te zijn in het buitenwater met bootjes en mensen om je heen. Toch gaat het goed. We oefenen de

been- en armslag en we proberen ook nog te drijven. Het gaat spelen-derwijs erg goed. We hebben ook goede zin samen en dat is al de helft gewonnen. Als we een ruim half uur hebben geoefend gaan we terug naar de boot. Marieke vindt het wel gaaf als we met deze zon ook nog het rif fotograferen. Gisteren stond de zon net niet goed. Ik scheur weer naar de Cay en loop een rondje over het eiland. Het is ook wel schitte-rend. Er staan kleine huisjes op, die horen bij het hotel, die kan je dus hu-ren en overal kijk je uit op het water. Ik maak nog wat mooie foto's en dan ga ik terug naar de boot.

Maandag 11 maart

We snijden vers fruit op en maken wat te drin-ken. De kinderen hebben goed school gedaan en nu hebben ze even pauze. Terwijl we aan het opruimen zijn breek ik en-passent de bin-nenpot van de cafetiere. Nee he! Die hebben de dames meegenomen naar Martinique en nu is hij al kapot. Wat balen.

Nu hebben we alleen een potje voor twee kopjes. Laten we maar ho-pen dat scherven geluk brengen, dan zit ik goed. We gaan verder met opruimen. Ondertussen bakken we ook nog een cake dus het is een drukte van belang. Om een uur of een halen we het anker op. We gaan naar Maya Cove. Dat ziet er in de pilot erg mooi uit. Onder het motor-zeilen gooien we nog een visje uit, maar geheel in de traditie vangen we niets. Als we in de buurt komen van de Cove komen we eerst langs Buck Island. Het bijzondere is dat het een privé eiland is. Lijkt me wel heel apart om een eiland in je bezit te hebben. We varen Maya Cove aan. Marieke kijkt op de I-pad en kaartplotter naar de waterdieptes en ik kijk om me heen naar de kleuren in het water ook om te zien hoe diep het is.

Met iets meer dan 40 centimeter onder de kiel lopen we binnen. Het is er erg vol om te ankeren en heel charmant ziet het er niet uit. Het grootste gedeelte van alle huurboten liggen hier. We draaien om en varen weer behoedzaam naar buiten. We besluiten om naar Brandywine Bay te varen. Dat is maar twee mijl verder en

ook mooi volgens de plaatjes. Ook deze binnenkomst doen we weer op zicht en de kaartplotter. Het is een ruime baai, maar het koraalrif zorgt dat de baai goed beschermd is. Als we het anker in 2,5 meter diep wa-ter hebben gegooid voelen we ons echt de koning. Wij zijn de enige in deze baai en dat is ongelofelijk! Er is een mooi lang wit strand, palmbo-men, kliko's, ja zelfs houten parasols voor de liefhebber. Een paar man op het strand en verder nog een paar man met afstand bedienbare speedbootjes van ongeveer 1meter. Die speedbootjes is wel minder vanwege de herrie. Maar het is ver weg en ieder zijn hobby. Eerst zet ik Marieke af aan de kant. We willen wel fotografisch bewijs dat we hier echt alleen liggen. Marieke gaat dus met de camera de kant op en loopt rond de baai voor een mooi plaatje. Met de kinderen eet ik nog een bo-terhammetje en we gaan de spullen voor het strand pakken. Het kost wat moeite maar uiteindelijk heb ik de drie meisjes met speelgoed en surfplank in de rubberboot en we gaan naar het strand. Als het bootje er net op ligt en ik het vuilnis heb gedeponeerd komt Marieke er al aan lo-pen met een big smile. Het is ook erg mooi. Ondertussen maken de meiden vrienden met de lokale jeugd. Er zijn drie jongetjes van hun leeftijd in het water aan het spelen en ze zijn zeer geïnteresseerd in de snorkelspullen. Zelf hebben ze een snorkel en that's it. Er worden wat snorkels uitgewisseld en zo zijn er ineens jongetjes die met onze snor-kels spelen en daar heel blij mee zijn. Ik ga onze snorkels ook nog ha-len en dan kan iedereen snorkelen. Liedewij steelt de show in onze ogen ze ligt met haar nieuwe snorkeltje helemaal rustig in het water en komt af en toe schelpjes brengen. Kathelijn doet hetzelfde en nu krijg ik ook van de jongetjes schelpjes aangegeven. Als ik bij een van de moe-ders informeer naar een supermarkt vraagt een van de jongens wat ik met de schelpen wil. Opeten zeg ik, twee uur koken en dan opeten. Zijn moeder moet er om lachen. We spelen tot een uur of vijf op het strand en dan gaan we terug naar de boot.

Het is mooi geweest en het was erg leuk dat die jongens ook zo leuk meespeelden. Ze hebben zelfs met de Hello Kitty emmers gespeeld. Aan boord zien we een mail van de penningmeester van de haven van Scharendijke. We hebben een ligplaats voor dit seizoen! En natuurlijk ook daar-na. Na zes jaar op de wachtlijst zijn we eindelijk aan de beurt. Daar proosten we op. Geweldig. Na de borrel gaan we koken. We maken rijst met ragout en gekookte bleekselder. De ragout valt letterlijk vies tegen. Wat een zoute smurrie met iets wat op kip moest lijken maar meer smaakte naar balletjes met rou. Het waren blikjes uit Mar-tinique, dus wees gewaarschuwd. Koop Neder-landse waar! Dus eten we vegetarisch. Net mijn kostje. Na het eten gaan de kinderen lekker naar bed en hebben Marieke en ik de avond om te mijmeren over warme zomeravonden in de kuip in Scharendijke.

Dinsdag 12 maart

Deze morgen is Kathelijn ziek. Het meis-ke heeft 38,6°C en het is haar aan te zien. Ons levendige meisje wat nooit goed stil kan zitten is veel te rustig. Fre-derique, Liedewij en ik zijn goed verkou-den, maar gelukkig is Marieke zoals altijd

de rots in de branding. De kinderen doen school. Kathelijn doet wat ze kan en als het niet meer lukt mag ze afhaken. Ik doe wat kleine klusjes en ruim de snorkelspullen van gisteren op. We brengen nog wat afval naar de wal want dat wil je ook niet te lang aan dek hebben liggen. Als we met zijn allen klaar zijn halen we het anker er uit. Onze enige buur-vrouw in de baai wuift ons vaarwel. Tussen de riffen door varen we naar buiten. De zon staat goed want we kunnen alles goed zien liggen en aan de kleur kun je de diepte goed zien. We varen naar Road Town. De hoofdstad van Tortola. Dan kunnen we boodschappen doen en het plaatsje bekijken. Op weg er naar toe zien we allerlei vissen boven wa-ter springen. Misschien wel tonijn, in ieder geval roofvissen. Dat wordt straks vissen! We draaien de baai in en voor de stad zien we tussen de geankerde boten de Annalena liggen. Leuk. We laten het anker vallen en Gerard, Rommy en Lynn komen direct langs voor een praatje. Ze gaan net als wij de stad in en gaan daarna weer verder. Zij hebben het heel leuk gehad in Jost van Dyke en op allerlei andere eilanden. Dus we zijn unaniem, de BVI’s zijn echt supermooi. Zij varen door naar de stad en enkele minuten later volgen we ook. We zeggen even hoi tegen de Waterman en krijgen nog tips over een goede supermarkt. Dan gaan we de stad in. We komen Gerard, Rommy en Lynn nog even tegen op het dinghydock en dan gaat ieder zijn kant uit. Wij lopen de watersport-winkel in op zoek naar een zeewaterbestendig slot. Onze sloten zijn on-dertussen verroest en dan kunnen we dinghy niet meer vastleggen. Daar hebben ze niets en we lopen verder in de hoop een stad te vin-den. We vinden weinig. Het is een beetje van alles. Winkels, huizen, niet echt een stad met een centrum. Bij de bakker kopen we wat brood en daarna komen we nog een supermarkt tegen. Daar doen we wat boodschappen en in een andere winkel kopen we batterijen, een eier-snijder en een nieuw slot. Dan gaan we terug naar de dinghy want we vinden Road Town niet geweldig. We gaan terug naar de boot. We rui-men de boodschappen op en dan gaan we naar Cooper Island.

Volgens de folder erg mooi. Onderweg er naar toe komen we de Nelly Rose nog tegen en we spreken even met de Ostrea over de marifoon. Zij zijn ook aangekomen op de Virgin Islands. Wij gaan ten anker bij Cooper Island in 15 meter diep water, de mindere waterdiepten zijn bezet door moorings. Het anker houdt en we hebben een mooi plaats-je gevonden. We pakken de spullen voor het strand en Marieke pakt haar loopschoenen. We varen naar de kant en leggen de boot aan het dinghydock. Het blijkt dat we op NO-island terecht zijn gekomen. Je mag hier niets. NO TRESPASSING BEYOND THIS POINT, NO EN-TRY, NO SMOKING, NO, NO, NO. wat een vrijheid hè. Marieke kan het strandje niet af, op geen manier. Dus blijven we op het strand tot de zon zakt. Dan is het weer hoogste tijd om terug te gaan naar de boot. we eten lekker pasta en na het toetje is het tijd voor bed voor de meiden.

Woensdag 13 maart

We worden wakker in Cooper Bay. We zijn van-daag niet zo vroeg als gisteren. Het opstarten gaat ook niet zo vlug. Traag is echter een ander woord, want rond 8 uur zijn we met school be-gonnen. Frederique heeft een taaltoets en gaat rekenen. Liedje en Lijn zijn met de mozaïek aan het spelen daarna is Liedewij heerlijke ca-kejes voor mij aan het kleien. Erg lekker. Het gaat lekker vlot. Kathelijn is ook bezig met strik-

ken. Voor mij is het erg lastig om haar te helpen. Zij is namelijk linkshan-dig en hoe weet ik nu hoe ik links moet strikken. Dat doe ik namelijk al-tijd met links!

We zoeken en labellen ook nog onze verzameling stenen. Uit ieder land, nou ja bijna ieder land of bijzonder plekje, hebben we stenen meegeno-men. Het is grappig, want we hebben niet op iedere steen staan waar deze vandaan komt en als wij bedenken waar het kan zijn, zegt Kathelijn La Gomera. Ze heeft echt geen idee meer. Leuk als herinnering later!

We vergissen ons in de tijd. We hebben met de Flying Circus en de Kar-ma afgesproken dat we om 11.00 uur gaan duiken bij The Indians.

We dachten dat het een half uurtje varen zou zijn, maar nu blijkt het toch meer dan een uur. Het is maar goed dat we even kijken naar de afstand anders waren we zeker veel te laat geweest en nu zijn we precies op tijd. Ondertussen dat we die kant op gaan, doe ik nog school met de meiden. We varen aan de noordkant van Salt Island en kijken allemaal aanlokke-lijke baaitjes in. Hmmmm wat is het hier toch mooi. Ja, de BVI’s mogen er zeker zijn!

We ankeren in Key Bay. Als ik nog niet overtuigd was, dan ben ik het nu wel. Er liggen in een hele grote baai slechts vier boten. In een andere baai hebben we deze week zelfs helemaal alleen gelegen, dus NEE de BVI zijn zeker niet te druk. Op sommige ankerplaatsen heb je wel heel veel moorings en die zijn dan ook niet te betalen (30 US per nacht). Wat je dan krijgt? Een balletje met een touwtje. Je eigen anker blijft dan schoon en ook je ketting wordt niet nat! Dat doen we dus niet en wij zoe-ken altijd een lekker ankerplekje. Die zijn er overal te vinden en daar is het prima toeven.

Als we ons anker uit hebben, het is hier trouwens bijna zonde om te an-keren, omdat het zo mooi is onderwater, gaat Bas naar Graham. Gra-ham gaat Bas zijn fles vullen en daarna komt hij hem oppikken om te gaan duiken. De bemanning van het vliegende circus gaat ook mee. Ik blijf met de meiden op de boot. Wij hebben een meidenmiddag. Het wordt hoog tijd dat ik met ze ga nagellakken, want dat heb ik ze al heel lang gelden beloofd, maar er komt de hele tijd niets van. Dus zodra Bas zijn hielen gelicht heeft, staat de tafel buiten vol met potjes nagellak. Volgens Frederique zijn het er 22! Wat moeten we toch moet zoveel van die potjes?

Net als ik het eerste potje wil openmaken roept Bas ons op met de ma-rifoon. Je kunt ook heel mooi snorkelen bij de Indians zegt hij, dus of we ook mee willen gaan? Nou dat moet ik even overleggen, want na-gels lakken is toch ook wel een favoriete bezigheid. We zijn het er una-niem over eens dat we mee willen gaan. Nog voordat we klaar zijn ligt Graham langszij om ons op te pikken. Ik pak snel de laatste spullen en sluit de boot af. Het is maar 10 minuten varen naar The Indians en daar zijn moorings waar we de boot aan vastknopen. Als we liggen gaan eerst de duikers op pad. Graham, Bas, Irma, Raoul en de twee man-nen. Joannie gaat met ons mee snorkelen. We gaan met hun bijboot het kleine rif in en leggen daar de rubberboot aan een touw. Het is on-gelofelijk hoe goed de meiden hun eigen snorkelspullen kunnen aan-doen. Als er geen “onbekende” bij zijn hebben ze vaak veel hulp nodig met hun flippers en nu? Nu hebben ze ze alle twee super snel aan. Heel leuk om te zien en ook erg fijn, want dan kan ik me even richten op kleine Liedewij.

Ik ben benieuwd hoe het snorkelen nu met haar gaat. Eens zien of haar kleine snorkel de moeite waard is. Nou dat is ie! Ze gaat lekker naast me liggen en ze snorkelt er op los. Wat een leuk gezicht. Het is super om te zien. Ze spartelt wat met haar beentje en wellicht dat flippers nu toch wel heel fijn voor haar zijn. Na een 10 minuten is ze toch wel erg moe aan het worden. Ze krijgt ook wel water binnen en is er dan wel klaar mee. Ze wil graag op mijn rug hangen. Dat mag en kan natuurlijk. Ze hangt lief op mijn rug en ik heb er geen last van. Volgens mij is ze zelfs mijn haren aan het vlechten terwijl ze hangt.

Zo komt ze haar tijd door terwijl wij genieten van het bonte onderwaterleven. Jonge jonge jonge, wat is het hier weer mooi. De vissen zijn heel rustig en blijven bij je in de buurt. Er zitten zoveel verschillende vissen. Je kunt heel goed zien wat ze doen, hoe ze bewegen, eten en zelfs achter-na gezeten worden. Frederique snorkelt bij Joan-nie en Lijntje bij mij. Lijn is een beetje bang voor de “grote” vissen die bij haar in de buurt zijn. Ze pakt mij bij mijn nek vast en snorkelt zo naast mij verder. Ze is druk met haar flippers aan het spar-telen om de vissen bij haar weg te houden. Dan zie ik Graham al aankomen. Bas zie ik nog ner-gens. Hoe kan dat nu weer, want Graham en hij zouden buddies zijn. Er zal wel iets veranderd zijn en dat is ook zo, want Bas is bij Raoul en Luuk.

Als Bas boven is gaat hij een lang gekoesterde droom van Frederique in laten gaan. Frederique mag namelijk ook mee duiken. Ze gaat bij Bas onder de arm en hij geeft haar zijn nood-mondset. Ze krijgt eerst een gedegen uitleg over hoe ze haar oren kan klaren en wat de belang-rijkste tekens zijn. Daar gaan ze. Ik houd mijn hart vast en schiet veel plaatsjes. Wat stoer, wat gaaf om ze daar samen te zien gaan. Super pa-pa hoor! Wederom is hij heel trots op haar. De eerste keren is het lastig voor haar om te klaren, dus ze komen regelmatig boven. Als dat beter gaat blijven ze een paar minuten beneden. On-gelofelijk. Frederique doet dan zomaar opeens haar mondstuk uit en komen ze snel naar boven. Ik weet eigenlijk niet waarom ze het doen, maar iets gaat er niet goed. Ze snapt het zelf ook nog niet zo. Dat is dus de reden dat je goed moet op-letten met die kleintjes.

Ze is gelukkig niet onder de indruk en ze wil morgen wel weer graag mee! Ha-haha, morgen gaat papa naar 20 meter en daar mag jij voorlopig nog niet ko-men! Morgen lekker met mama snorke-len.

Terug op de Karma blijkt het alweer laat te zijn en we gaan terug naar de anker-plaats We hebben afgesproken dat we gaan barbecueën. Wij verzorgen de salades en het brood. We hebben om half vier afgesproken, maar ik haal dat niet. Ik wil nog wat zaakjes afwikkelen. Een ervan is onze nieuwe ligplaats voor de boot. Eindelijk hebben we een ligplaats toegewezen gekregen in Scharendijke! Jippie, wat fijn! Nu gaat de boot terug naar Nederland en komt hij lekker in Scharendijke te liggen. We hebben lang op de wachtlijst gestaan, maar vorige week hebben we een mailtje gestuurd en nu blijkt dat ze een lig-plaatsv oor ons hebben. Ben ik blij dat we dat mailtje hebben gestuurd.

Het brood is vanmorgen vers gebakken en is super goed gelukt. We maken een bonensalade en een pastasalade. Joannie en Graham heb-ben heerlijke King Fish. Wat een voortreffelijke vis. We hebben een koolbarbecue en dat doet de smaak erg goed. Geweldig is het. We eten er met smaak van.

We kletsen lekker op het strand terwijl de kinderen aan het spelen zijn. Wat een genieten is dit. Heerlijk. Als de zon onder is gaat iedereen naar de boot. Met de kinderen kijken we de foto’s van het duiken van Bas. Daarna gaan ze slapen. Degene met de meeste koorts mag ach-terin. Dat is Frederique. Liedewij is erg boos, want zij wil ook achterin. Lieffie, jij bent niet ziek, dus eigenlijk is het voor Frederique helemaal

niet leuk dat ze achterin mag! Bas gaat na het opruimen naar de Flying Circus voor de koffie. Ik blijf op de boot en schrijf dit journaal en lees een boekje. Frederique wordt ondertussen ook nog wakker en drinkt met mij een kopje thee met honing. Ze geeft mij goede tips over wat ik waar moet schrijven. Daarna gaat ze lekker sla-pen en ik ook!

Donderdag 14 februari

Wat een goede nacht was dit. Ik had Frede-rique naast Marieke laten liggen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ze naast Mama weg te halen. Dus ik sliep vannacht wel op de bank schat. Als de kinderen wak-

ker zijn zegt Liedewij dat ze geen oog dicht heeft gedaan want Frederi-que was er niet, letterlijk. De meiden pakken lekker warme melk, het is tenslotte nog maar net voorjaar, en Marieke en ik drinken koffie. We bakken een ei met spek voor iedereen en we zitten heerlijk te ontbijten. Frederique had snel de tafel gedekt want anders is het al snel dat ik al-les smeer en zij zelf niets doen en Frederique vindt ontbijten zo gezellig. Na het eten gaan de kinderen met Marieke school doen en ik doe de af-was. We gaan zo naar Salt Island want daar gaan we weer duiken met het Flying Circus en de Karma. Als de afwas gedaan is halen we het an-ker op en varen naar de volgende plek. Onderweg doen de kinderen lekker school door en ik doe onder het varen een klusje. Door het las-sen in St. Maarten was de kabel van het heklicht verbrand en ik maak er even een nieuw kabeltje op. Het is zelfs klaar tegen de tijd dat we er zijn en het lampje brandt weer. Topdag! We meren bij gebrek aan moorings aan bij het Flying Circus. Totdat er een grote boot veel golven maakt en het eigenlijk niet te doen blijkt. We gooien los en pikken een mooring die in tussentijd vrij is gekomen. Dit ligt veel beter. Ik leg mijn spullen in de rubberboot en ga naar de Karma. Daar is iedereen al klaar om te gaan duiken, dus ik leg mijn fles in mijn dinghy en maak ook mijn duikset klaar. De rest vaart met de dinghy van de Karma. We meren af aan een mooring die speciaal voor dinghy’s is. We doen de sets om en hopla, in het water. We zien het wrak al bijna direct liggen. Als ik aan het fotograferen ben kom ik erachter dat er geen geheugenkaart in zit. Aan-gezien ik toch maar op een meter of acht zit, stijg ik op en ga met de dinghy even naar boord. Marieke zet er een kaartje in, het onderwater-huis weer dicht en dan weer snel naar het wrak. De rest kom ik vrij snel tegen onderwater. Het volgende wat ik zie is een zeeschildpad die op het gemakje op een van de schroefassen zit. Ik knip een paar foto's en dan zwemt hij weg. We blijven nog even onder water maar na een kwar-tiertje gaat de rest naar boven en in mijn eentje onder water blijven vind ik zelf maar niets.

We klimmen allemaal weer in de dinghy’s en ik vraag aan Graham of hij mijn fles wil vullen. Geen probleem. Ik vaar even naar de Mare Liberum waar ik de duikspullen aan boord leg op de fles na. De meiden gaan mee naar de Karma om afscheid te nemen. We zullen Graham en Jo-annie niet meer tegen komen, want zij gaan straks weer terug naar Tri-nidad en wij naar Europa. Aan boord van de Karma praten we nog wat na over de duik . Het valt niet mee want we moeten het geluid van de compressor proberen te overstemmen.

Als mijn fles en de volgende vol is gaat hij uit en kunnen we nog even normaal praten. Dan is het tijd voor ons om te gaan. We nemen af-scheid van Joannie en Graham, het was heel leuk om deze mensen ontmoet te hebben. Van het Flying Circus nemen we geen afscheid. We komen hen binnenkort wel weer tegen. Aan boord ruimen we bin-nen en buiten alle losliggende spullen op. En dan gooien we de mooring los. Als we de boot draaien ligt de Ostrea vlakbij. Wat grappig.

Terwijl we naast elkaar drijven praten even bij en dan gaan we op weg naar Jost van Dyke, de vermaarde Brabantse piraat die hier flink heeft huisgehouden. Onderweg zijn we druk met allerlei dingen. Marieke met administratie en ik met het smeren van de ankerlier. Zo varen we de Nelly Rose voorbij. Ze staan uitbundig te zwaaien en wij zwaaien, net voorbij, uitbundig terug. We praten even over de marifoon. Zij gaan naar het Sopers Hole toe. Dus we zien elkaar nu nog even niet, maar we gaan elkaar op de USVI misschien nog wel tegenkomen. We varen naar Great Harbour. Ook al is hij great, er is nauwelijks plaats door alle moorings en we varen verder naar Little Harbour.

Hier is het lang niet zo druk en we kunnen in alle ruimte ankeren in 15 meter diep water. Dit is een mooie gelegenheid om de hele 70 meter ketting er uit te laten lopen. Later haal ik toch maar wat binnen, want waarschijnlijk begrijpt niemand waarom we zoveel ketting uit hebben. We borrelen mooi op tijd en dan gaan we lekker koken. De meiden zijn heerlijk druk maar wel vrolijk. Om kwart over zeven gaan we aan tafel. Weer kip, maar nu met kerriesaus, ananas en worteltjes en doperwtjes. Het smaakt weer goed. Met volle buikjes gaan de meiden lekker sla-pen. Nou ja slapen, eerst moeten ze nog even herrieschoppen en druk doen. Goed dat we geen chocoladetoetjes hebben.

Vrijdag 15 maart

De baai was heerlijk rustig vannacht. Midden in de nacht is Liedewij bij ons gekropen. Lekker, nu vinden ze het nog leuk. Frederique is als eerste wakker en begint meteen te kletsen. Dan volgt de rest en zo is iedereen weer op tijd op. vandaag gaan we lopen. We heb-ben gelezen dat we hier omhoog kun-nen, dus gaan de stoute schoenen weer aan en gaan we de paden op de lanen in. Eerst eten we nog wat en dan pakken we de spullen in.

Ondertussen komt er een bootje aan dat afval inzamelt. Wij leveren graag ons afval in en de twee dollars zijn graag gegund. We hangen de motor aan de rubberboot en dan varen we naar een dock waar je ook water kunt laden. Als we aankomen ligt er al een boot water te la-den. We vragen aan de jongen wat het kost en hij zegt 35 dollarcent per gallon. Dat is veel te duur, dus laten we het zitten. We krijgen nog wat uitleg over hoe we moeten lopen en dan gaan we. De kinderen zijn het binnen 100 meter al beu. Kom op, doorlopen jongens! Het duurt even voor ze de goede spirit te pakken hebben. Als we eenmaal goede benen hebben blijken we fout gelopen te zijn. De weg stopt en er rest ons niet anders dan op onze schreden terug te keren. Onder-weg komen we steeds ‘wilde’ geitjes tegen. De meiden vinden ze prachtig en proberen er steeds naar toe te rennen. We komen weer terug bij het dock. De jongen groet ons en we hebben het over de wa-terprijs, die kan eerst zakken naar 25 cent en even later 20 cent per liter. Daar willen we het wel voor kopen. We gaan met de rubberboot terug en douchen eerst voordat we water gaan tanken. Daarna halen we het anker op en gaan naar de steiger. We laden 80 gallon water en zijn dan gelukkig weer helemaal vol. het was dus wel weer nodig. We betalen en varen naar Great Harbour waar we uit kunnen klaren. Als het anker weer ligt gaan we met zijn allen naar de kant. Zo zien we toch nog iets van Jost. Het is een mooi plaatsje, met een lang strand met veel restaurants en barretjes.

Marieke gaat met de meiden nog even wandelen terwijl ik uit klaar. Dit was wel de meest efficiënte uitklaringsprocedure ooit. Binnen vijf minu-ten ben ik klaar! Zo moet het altijd kunnen. Marieke is ook helemaal verbaasd als ik weer buiten sta en zeg dat ik klaar ben. We lopen nog een rondje en ik verbaas me over al die rubberboten die hier liggen aan het strand. Ze zijn blijkbaar van niemand en volgens iemand kun je ze gerust meenemen. Nu is ook de conditie er wel naar dat je je nog een keer over de kop krapt. Toch kijk ik een paar van die dinghy,s met meer dan alleen belangstelling. Op het dinghydock geeft een Ameri-kaan me een goede redden om niet langer te kijken. Ze zijn namelijk erg zwaar en dat is niet echt handig voor ons. We gaan weer terug naar de boot en halen het anker op. Het wordt tijd voor de US Virgins. Het is weer een enorm eind varen en na een uur zijn we er al. We zoe-ken een plek om te ankeren en die vinden we helaas niet. We moeten hier natuurlijk weer inklaren. Dan bedenken we dat we ook voor de customs kunnen gaan liggen. Dat blijkt geen probleem. Het begint druk te worden dus we hebben een beetje haast. Alle dagcharterboten ko-men terug uit de BVI’s. We zijn dus net op tijd. In het gebouw van de customs krijgen we een aantal papieren die we moeten invullen en daar zijn we wel even zoet mee. Tien minuten later staan we weer voor de balie met alles netjes ingevuld. De vrouw achter de bali corrigeert even een paar dingen en dan gaan de paspoorten door de scanner. De vingerafdrukken van Marieke en mij worden ook nog even gecontro-leerd. Dit ging tot zover vlot. Nu moeten we ons bij twee dames gaan melden die ook nog hun verhaal kwijt willen. Eerst komt de officer van agriculture. Die vertelt ons dat we ons afval aan boord moeten houden. Alles wat in contact is gekomen met voedsel buiten de US moet ver-brand worden. Maakt niet uit wat het is vreemd afval? De fik er in. Toch kan ze dit met droge ogen vertellen, ze heeft er zelfs een folder bij waar we het een en ander op kunnen nalezen. Daarna moeten we af-rekenen bij de dockmaster.

Ze vraagt wat het gross tonnage is van onze boot. Ik zeg dat ik het niet weet, maar dat het maar een klein bootje is. De lengte dan? 36 voet. Na iets heel ingewikkelds in een tikdoosje te hebben ingevoerd komt ze uit op 21 dollar! Voor een half uur afmeren voor dingen te doen die zij noodzakelijk achten. Nu breekt mijn klomp. Ik probeer er nog over te praten, maar Marieke ziet al dat het geen nut meer heeft. We gaan naar buiten. Daar worden we gesommeerd op te schieten want er liggen meer boten te wachten. Ik zeg tegen die kerel, ook een dockmaster, dat ik net 21 dollar heb betaald dus dat ik zijn vraag niet begrijp. Nee we moeten opschieten want er zijn veel boten aan het wachten. We gaan toch maar weg, want tegen zoveel onbenul kunnen we niet veel uitrichten. Terwijl we bezig zijn op te schieten komt de druktemaker opnieuw zeggen dat we moeten opschieten. Hij kan toch zien dat we bezig zijn. Eikel! Bij iedere Mac Donalds hebben ze nog beter geleerd vriendelijker te zijn. Waarom worden Amerikanen zulke pedanteriken als ze een uniform aan hebben. Als we wegvaren sta ik nog even na te balen, maar Marieke zegt precies wat er nog wel be-langrijk is. We zijn er! Welkom op de US Virgins. We zoeken een mooring. Je mag hier niet zomaar ankeren, want het grootste gedeelte rond het eiland is national park en dan moet je een mooring pakken om de zeebodem te beschermen. We pikken een mooring op. We pakken een drankje en gaan spelletjes doen met de meiden. Eerst Rummikub en daarna Uno. Het is reuze gezellig en het is zo echt ge-nieten. We liggen bij een schitterend strand vlakbij Caneel Bay. Het is net een reclame. Wit strand, blauwe zee en palmbomen. We eten lek-ker pasta in de kuip. Na het eten poetsen de meiden hun tanden en Liedewij krijgt oordruppeltjes. Ze heeft na negen maanden voor het eerst vieze oren die niet vanzelf schoon worden. Wel jammer, maar het was al weer lang geleden. Marieke leest ze een verhaaltje voor en dan gaan ze lekker naar bed. Marieke en ik maken een planning voor de komende dagen rond St. Johns en later St Thomas.

Zaterdag 16 maart

Gisterenavond lekker een plannetje bedacht om st Johns te gaan verken-nen. Het eiland is voor meer dan twee derde nationaal park en het park hebben ze groots opgezet. Je mag hier bijvoorbeeld nergens anke-ren, maar moet aan een mooring. De prijs daarvan is 15 US dollar.

Dat is dus te betalen en als ze daar het schitterende park mee onderhou-den, dan is het zeker niet te veel. Ook zijn er meer dan 20 hiking trails uit-gezet en wordt er veel door de rangers georganiseerd! Het ziet er in ieder geval veel belovend uit. We hebben een leuk plannetje voor de komende dagen bedacht. Er zit van alles in. Hiken, snorkelen en niet te vergeten het strand. We zijn erg benieuwd naar wat dit eiland te bieden heeft.

Terug naar vanmorgen. Toen ik wakker werd, was Bas zijn bed al uit en hoorde ik Liedje en Lijn al door heel de boot geluid maken voor 10. Ik ver-gis me, want ik denk dat het al bijna 8 uur is en dat Bas mij dus heeft la-ten liggen, maar helaas het is pas kwart voor zeven! Frederique ligt nog lekker te slapen en ik kan haar geen ongelijk geven. We skypen met opa en oma. Het is namelijk nog vroeg en nu werkt het een beetje. Over een uurtje is het internet eigenlijk zo goed als verdwenen omdat het dan te druk wordt in de lucht. De meiden beginnen met school. We doen een kort programma, want het is tenslotte zaterdag. Liedewij heeft nu erg goed door hoe de kralenplank werkt en bij Lijntje werkt de tactiek, “oke

dan niet” erg goed. Ze wordt dan juist gemotiveerd om iets wel te doen, zoals bijvoorbeeld lezen. Dus samen lezen we een paar blz. Niet te veel. Dat hoeft ook niet, want ei-genlijk hoeft ze nog niet eens te kunnen lezen. Ze heeft er wel weer lol in en we lezen nu echt samen. Ik lees een deel voor en dan leest zij een stukje en zo wisselen we af.

Fijn om te zien dat ze er plezier in krijgt. Frederique rekent en ook dat gaat goed. Na school hebben we een licht ontbijt. Serieus licht, want we hebben geen brood meer, alleen nog maar crackers. Dus we ge-nieten van onze crackers. Het smaakt goed.

Alle spullen worden gepakt en dan gaan we naar Cruz Bay. De hoofdstad van St. Johns. We leggen onze dinghy bij het ferrydock. Bij dit dock komen alle ferries van de zowel de BVI, St. Thomas en alle an-dere eilanden. Ik loop met de meiden vast van de steiger af en hoor overal Amerikaans. Jeetje we zijn

er echt. Er komt net een ferry aan en mensen met koffers lopen het dock af en worden aangesproken door taxi chauffeurs en door dagtriplui. Het ziet er gezellig uit en ik ben echt heel blij en trots dat we hier zijn! Dit is toch echt wel weer een heel ander stuk van de Carieb. Bijzonder dat we dit meemaken. Als Bas het dock af komt lopen dan is hij helemaal in zijn nopjes, want hij heeft net gehoord dat er dadelijk een parade is. Een pa-rade? Waar is die dan voor? Er is vandaag blijkbaar St. Patricks day. St. Patricks day is een Ierse nationale feestdag waarop men de bescherm-heilige van het land Sint-Patricius herdenkt. Het feest wordt wereldwijd gevierd. Voornamelijk naar landen waar de Ieren in het verleden naartoe geëmigreerd zijn. Dus naar de VS en daar zijn we toevalligerwijs! Hier vallen we dus weer met onze neus in de boter. De parade begint om 12u. Dus we hebben nog een paar uurtjes om het stadje zelf te bewon-deren en om naar het Visitors center te gaan.

We lopen een rondje door het stadje en we zien al veel Amerikaans. Zo-als bijvoorbeeld de vol koolhydraten en vette breakfasts die we zien. Ohhhh als ik die zou eten, dan zou ik voor een week aan calorieën bin-nenkrijgen. We slaan dan ook beleefd af. Bas ziet overal leuke jeeps rij-den en gaat op zoek naar de autoverhuur, want dat lijkt hem wel wat, met een jeep over het eiland crossen. Helaas zijn er geen auto’s meer beschikbaar en vervolgen we onze weg. We horen geroep en als we omkijken, dan zien we Rommy en Gerard zitten. Wat leuk! Zijn ze al hier dan? Ik heb ze vanmorgen nog gemaild over de dockakkefietje van gis-teren en ben benieuwd of ze het gezien hebben. Ze blijken hier nog niet met de eigen boot te zijn. Deze ligt nog op Tortola.

Ze zijn met de ferry om hun visum te regelen. Gezellig. We drinken gezamenlijk even wat en kletsen bij over onze belevenissen van de afgelopen dagen. Leuk. Ook zij gaan naar het Visitors Center dus daar lopen we samen naar toe. Eens zien of zij al de Golden Age, met bijbehorende advantages bereikt heb-ben!

Onze meiden zijn helemaal gelukkig, want ze zien een speeltuin voor het visitors center en daar dui-ken ze meteen in. Bas en ik krijgen zodoende ruim de tijd om in het visitor center rond te lopen. Leuk hoor. Als wij klaar zijn en naar buiten lopen, zie ik dat Liedewij een echte acrobaat is geworden en erg knap aan een klimrek hangt. Lijntje komt me vertellen dat ze er niet meer af durft en wacht totdat wij er zijn. Ohhhh,ik ga haar er snel afhel-pen, maar het heeft geen indruk gemaakt en ze speelt uitgelaten verder. Zij zijn overduidelijk nog

niet klaar. Bas blijft bij de meiden en ik ga even een rondje lopen. Ik kom bij een klein luxe winkelcentrumpje en kijk wat rond. Dan loop ik terug naar de meiden, want de parade begint zo. Met veel moeite lukt het ons om ze uit de speeltuin mee te krijgen. Ze zijn zo lekker aan het spelen. Toch gaan we terug richting de parade. We zien overduidelijk waar het is, want iedereen is in het groen uitge-dost. We zijn iets te vroeg en lopen nog even naar de kerk aan de overkant. We worden meteen aangesproken dat we niet weg moeten gaan, omdat de parade bijna begint. Heel vriendelijk van al deze men-sen hier. De kerk is wel heel kerkelijk. Geen idee bij wat voor geloof we binnen zijn gelopen, maar overal liggen bijbels en het ziet er sober uit, er klinkt weinig vrolijkheid. Dus gaan we snel terug naar de parade. Daar is het andere koek, want het groene goud (Heineken en Presi-dente) vloeit hier al rijkelijk. Ik moet er niet aan denken. We wachten een klein kwartiertje en dan net voordat de parade begint komen Ge-rard en Rommy weer voorbij. Ze komen gezellig bij ons staan. Gerard heeft al een gesponsorde carnavalshoed van Guiness gescoord. We wachten op de parade en dan gaat het gebeuren.

Eerst komt er een mevrouw met Ierse vlaggetjes voorbij. Wij dames krijgen er allemaal een om mee te zwaaien. Dan komt de parade van welge-teld vijf wagens en wat hoepelende dames. We hebben wel heel veel plezier. Er wordt van alles gegooid dus de meiden krijgen weer voor een week aan snoepjes, fluitjes, ratelaars en andere prullaria. Ze zijn er zielsgelukkig mee. Ik krijg, werkelijk als enige, een opblaasbare Larry the Leprechaun. Wat hilarisch. Hij is net zo groot als ik en heeft een rode haardos en een groene overal aan. De meiden lachen het uit. Er zijn al-lemaal mensen die een foto willen van onze mei-den en Larry. Leuk en gezellig. Ook worden we volgehangen met Heineken kettingen. Die Hei-neken toch, die ontbreekt echt nergens en is op iedere feestje te vinden.

Na de parade gaan we een hamburger eten. We zijn tenslotte in Amerika. De meiden eten frietjes en Bas een hamburger. Ik heb niet zo’n trek en prik wat frietjes mee. Rommy en Gerard gaan gezellig even mee. Hun ferry gaat pas om 15.30u terug dus zij hebben tijd genoeg. Lekker om zo even te zitten en het straatbeeld te aan-schouwen. Na de lunch gaan we boodschappen doen bij de lokale supermarkt. We hebben eten voor de komende week gekocht, want we gaan naar zulke afgelegen plekjes dat ze daar zeker geen supermarkt zullen hebben! Daarna gaan Bas en Liedewij tanken en terug naar de boot. De meiden en ik gaan onze eerste trail doen. We lopen het Lind Pont Trail. Als we deze trail uitlo-pen, dan zijn we bij onze baai. Het regent en we worden kletsnat, maar dat maakt onze alle drie helemaal niks uit. We douchen ons zogenaamd even. Het is een lekkere trail en goed onderhou-den. We kletsen volop en doen woordspelletjes.

Een van ons noemt een woord en de volgende moet met de laatste letter van dat woord een nieuw woord maken en zo iedere keer opnieuw. Hilariteit alom, want de meest bizarre woorden ko-men eruit. We zien een heleboel hagedissen en ook Heremietkreeft. We schrikken ervan, want zo’n dier hebben we echt nog nooit gezien. Het lijkt wel een kruising tussen een slak en een kreeft. We hebben een heerlijk uur met ons drie-tjes. Kathelijn is erg sterk en snel. Als zij voorop loopt speert ze hem er gewoon tussenuit. Ze kan snel gaan haar korte beentjes. Wat is ze toch sterk dat meisje, wat een power, wat een kracht. Dan

staan we zomaar op het strand en komen we precies voor de boot uit. Beter hadden we het niet kunnen doen. Ik roep Bas met de marifoon en hij komt ons halen. Zijn handen zijn helemaal vies, want hij is met een brood bezig. Frederique en ik zwemmen terug naar de boot. Hal-verwege worden de golven wat hoger en we zwemmen dan op onze rug verder om het water uit ons gezicht te houden. Dan opeens begint Frederique te gillen. Ze is gebeten of gestoken. Ik pak haar vast en vraag hoe het gaat. Nou het gaat. Ik roep Bas heel hard. Hij komt ge-lukkig naar buiten. Ik zeg dat hij moet komen met de dinghy, maar hij wil nog weten waarom. Waarom? Daarom! Dus hij komt weer! Weer met vieze handen. Hij heeft er goed de pee in totdat hij ziet dat Frede-rique gebeten is. Dus Frederique de boot in en ik ook! Terug op de boot drogen we Frederique goed af en doen wat kwallenzalf op haar arm. Ze gilt het uit. Ergens heeft ze bedacht, ik denk door de beet vorig jaar, dat dit heel erg prikt. Dus gillen, knijpen, ze is helemaal over de emmer. Wat sneu om te zien. Ze komt maar niet tot bedaren totdat Bas de crème eraf haalt. Dat is ze weer aan te spreken en hebben we het erover.

Ik leg uit dat de crème goed is en als ze geen crème smeert ze mor-gen nog steeds last heeft. Dan mag alsnog de crème erop en voelt ze er niks van! Tja je kunt je ook maar iets inbeelden.

We spelen een spelletje met de meiden. Ze zijn allemaal moe en ik merk dat Frederique en Liedewij helemaal andere interesses hebben qua spelletjes. Frederique wil graag kaarten, maar daar is Liedje nog te klein voor.

Liedewij wil graag dobbelen, maar dat vindt Frederique kinderachtig. Jammer! Met Frederique spreken we af dat ze tegelijk met haar zusjes moet gaan slapen, maar dat ze er nog even uit mag en zij slapen. Ze vindt het reuze stoer.

We eten iets makkelijks en het is heel gezellig aan tafel. We hebben de grootste lol. We haken alle vijf in bij het Is aan de Costa del Sol. Tinge-lingeling. Ik ben er niet mee begonnen, maar Bas. Liedewij die giert het uit. Mama jij moet mij ook een arm geven. En zo staan we daar dan op de boot te deinen op de Costa del Sol tingelingeling. We hebben het over sporten. Bas wil dat de meiden straks thuis op judo gaan. Dat ze zich leren weren tegen valpartijen en wat je al niet meer leert bij die sport. Kathelijn ziet het wel zitten. Dat kan ook niet anders. Zij is zo sterk. Het is ook echt iets voor haar. Frederique merkt op dat ze eerder van het studeren is dan van het sporten. Ze heeft nu bedacht dat ze la-ter zangeres wil worden. Ook is ze helemaal in de ban van muziek en dans. Ze wil voor haar verjaardag de ene keer een drumstel, dan een gitaar of wil ze toch liever de piano weer thuis? Een van de drie wil ze in ieder geval! Wat een heerlijk avondje met ons vijven!

Daarna gaan de dames lekker slapen. Frederique komt inderdaad nog even haar bed uit voor een potje pesten. Ze wordt al groot. Wij drinken nog een kopje thee en dan ga ik ook lekker op tijd slapen, want ik ben nog altijd snip verkouden. Morgen gaan we weer vroeg op pad, dan gaan we een ander trail volgen! Dus een beetje fit moeten we wel zijn!

Tot slot: wat er allemaal wel niet kapot gaat

Ja, ook op de boot gaan allerlei spullen kapot. Soms word ik er gek van. Gewoon een lijstje uit de blote bol!

1 onderwatercamera

2 spiegelreflexcamera’s

1 gewone camera

1 filmcamera

1 laptop

1 externe harde schijf

2 glazen cafetieres

1 Ipod

1 mobiele telefoon

12 limonadeglazen

1 marifoon

2 Marokkaanse bakjes

1 Marokkaans theeglaasje

1 Maglite

1 luikhendel

1 dynamo

1 laadstroomregelaar

1 wiek van de windgenerator

1 bodyboard van Hello Kitty

Klapraampje buiten

1 camping buitendouche

schoenenbak

1 flexibele waterkan

1 barbie van Frederique

2 snorkels (een kwijt en een kapot)

De preekstoel

Een septerpot

3 dollen (na 5 roei uren)

1 voetpomp

Wierpot motor