SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA CALOSC - awf.katowice.plawf.katowice.pl/.../u945/specjalizacja_instruktorska_calosc.pdf · INSTRUKTORSKA Zatwierdzone Uchwał ą Nr RWWF-3-IV/2011 Rady

Wydział Wychowania Fizycznego

Akademia Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach 40-065 Katowice, ul. Mikołowska 72a

Przedmioty do wyboru

SPECJALIZACJA

INSTRUKTORSKA

Zatwierdzone Uchwałą Nr RWWF-3-IV/2011 Rady Wydziału Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach z dnia 19 kwietnia 2011 roku.

DO UśYTKU WEWNĘTRZNEGO

1

Wydział Wychowania Fizycznego

Akademia Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach 40-065 Katowice, ul. Mikołowska 72a AWWF- 754 /2011

W załączeniu przedkładam: wykaz oraz programy przedmiotów do wyboru

„Specjalizacja instruktorska” obowiązujące od roku akademickiego 2011/2012.

Dziekan Wydziału Wychowania Fizycznego

dr hab. Bogdan Bacik prof. nadzw

Katowice, dnia 27 kwietnia 2011 r.

2

Spis treści:

Lp. Strona

1. Uchwała Nr RWWF-3-IV/2011 Rady Wydziału Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki z dnia 19 kwietnia 2011 roku.

3

2. Załącznik nr 1 do uchwały Nr RWWF-3-IV/2011 Rady Wydziału Wychowania Fizycznego Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki z dnia 19 kwietnia 2011 roku.

a). Akrobatyka sportowa 4

b). Badminton 5

c). Gimnastyka sportowa 6

d). Judo 7

e). Kajakarstwo 8

f). Koszykówka 9

g). Lekka atletyka 10

h). Narciarstwo alpejskie 11

i). Narciarstwo klasyczne 12

j). Piłka noŜna 13

k). Piłka ręczna 14

l). Piłka siatkowa 16

m). Pływanie 17

n). Snowboard 18

o). Tenis 19

p). Wspinaczka sportowa 20

3

Uchwała Nr RWWF-3-IV/2011 Rady Wydziału Wychowania Fizycznego

Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach z dnia 19 kwietnia 2011 roku

w sprawie zatwierdzenia specjalizacji instruktorskiej w danym sporcie dla studentów pierwszego i drugiego stopnia kierunku wychowanie fizyczne.

Działając na podstawie Ustawy o Sporcie z dnia 25 czerwca 2010 roku, § 4. ust.1. pkt.2) Rozporządzenia Ministra Sportu i Turystyki z dnia 18 lutego 2011 roku w sprawie szczegółowych warunków uzyskiwania kwalifikacji zawodowych w sporcie, Art.68 ust.1. pkt. 2) Ustawy Prawo o Szkolnictwie WyŜszym oraz § 69 ust. 1. pkt.4 Statutu Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach uchwala się, co następuje:

§ 1 1. Zatwierdza się wykaz oraz programy specjalizacji instruktorskiej w danym sporcie dla studentów

pierwszego i drugiego stopnia kierunku wychowanie fizyczne. PowyŜszy wykaz oraz programy stanowią załącznik nr 1 do niniejszej uchwały.

§ 2.

1. Cele specjalizacji instruktorskiej: a) Stworzenie studentowi moŜliwości poszerzenia wiedzy i umiejętności z zakresu wybranego

sportu. b) UmoŜliwienie studentowi spełniającemu określone wymagania uzyskanie dodatkowego

uprawnienia instruktora sportu, w danym sporcie realizowanego w ramach planu studiów.

2. Organizacja specjalizacji instruktorskiej; a) Student wybiera specjalizację spośród przedstawionej oferty, w wyznaczonym terminie.

W przypadku niedotrzymania terminu lub braku odpowiedniej liczby chętnych student zostaje dopisany przez Dziekana do grupy, w której są jeszcze wolne miejsca.

b) Specjalizacja instruktorska, w której zajęcia realizowane są poza uczelnią, moŜe zostać wybrana przez studenta pod warunkiem zobowiązania się zainteresowanego do pokrycia wszelkich kosztów za wyjątkiem kosztów godzin dydaktycznych. Informacje o wysokości kosztów i terminie wpłaty podane są studentowi przed dokonaniem wyboru.

c) Student moŜe wybrać dodatkową specjalizację poza planem studiów na zasadach pełnej odpłatności pod warunkiem, Ŝe dodatkowo wybrana specjalizacja realizowana jest w inny sposób niŜ wybrana zgodnie z planem studiów (tzn. specjalizacja zgodnie z planem studiów realizowana jest poza uczelnią, to dodatkowa na terenie uczelni i odwrotnie). Utworzenie grupy w danym sporcie uzaleŜnione jest od liczby chętnych.

d) Zgodnie z planem studiów, uzyskanie zaliczenia ze specjalizacji jest obligatoryjne, ale nie daje uprawnienia instruktorskiego.

e) Warunkiem uzyskania uprawnienia instruktorskiego jest uzyskanie zaliczenia oraz pozytywna ocena z egzaminu końcowego. Egzamin jest fakultatywny i nie jest wymagany do zaliczenia semestru (roku) studiów.

§ 3

1. Uchwała wchodzi w Ŝycie od roku akademickiego 2011/2012.

4

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA

Instruktor sportu: Akrobatyka Sportowa

Katedra Sportów Indywidualnych

Autor dr Krzysztof Wilusz – trener klasy pierwszej

Kryterium naboru Wywiad ze studentem zainteresowanym uczestnictwem w studium, zainteresowania studenta akrobatyką sportową, predyspozycje do nauczania akrobatyki, pisemna deklaracja uczestnika studium.

Treści teoretyczne Systematyka, terminologia i zapis ćwiczeń kształtujących i uŜytkowo-sportowych. Metody i formy prowadzenia zajęć w akrobatyce sportowej. Technika i metodyka nauczania elementów akrobatycznych. Zapoznanie z przepisami zawodów i sędziowania. Podział konkurencji akrobatycznych.

Umiejętności Wiedza z zakresu techniki, terminologii i metodyki nauczania oraz asekuracji ćwiczeń akrobatycznych, prowadzenie jednostki treningowej, znajomość ciągów metodycznych, zasad bezpieczeństwa, znajomość przepisów sędziowania i zasad organizacji zawodów. Znajomość podziału akrobatyki i specyfika konkurencji (budowa piramid, połączenia elementów w układy – kompozycja i dobór, asekuracja i samoasekuracja).

Warunki nadania uprawnień zawodowych

Pozytywny wynik egzaminu instruktorskiego.

Piśmiennictwo 1. Bołoban V. N.: Sportivnaja akrobatika. WyŜsza Szkoła Kijów 1988 2. Danilov K.U.: Trening batucisty. 3. Młokosiewicz H., Pituła J.: Skoki na trampolinie. Geneza dyscypliny.

Kult. fiz. 1981, nr 6, s. 14-16. 4. Skakun B. A.: Akrobaticzeskije pryŜki. Stawropolskije kniŜnoje

izdatielstwo, Stawropol 1990. 5. Zieliński K.: Metodyka nauczania i technika wykonania skoków

akrobatycznych. AWF, Poznań 1981. Monografia nr 190, s. 189-196. 6. Seredyński A.: Akrobatyka Sportowa. Uniwersytet Rzeszowski, Rzeszów

2008. 7. Polak E. Polsko angielski słownik pojęć i terminów gimnastycznych.

Uniwersytet Rzeszowski, Rzeszów 2007. 8. Jezierski R: Gimnastyka, zdrowie i sprawność. Arkot, Wrocław 2009. 9. Szot Z., Tomczak M., Troczek A., Paterek J.: Ćwiczenia zwinnościowo-

akrobatyczne, dwójkowe i piramidy. Nauczanie programowane. Impuls, Kraków 2009.

10. Nowak M., Piekarski R., Kuriańska-Wołoszyn J., Nowak L., Prywer-Drozdowska J.: Gimnastyka, zarys historii, terminologia i systematyka, podręcznik dla studentów wychowania fizycznego. PTMKS Gorzów Wielkopolski 2009.

5

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu Badminton

Katedra Turystyki i Rekreacji

Autor mgr BoŜena Wołkowycka – trener klasy drugiej badmintona

Kryterium naboru Pisemna deklaracja, praktyczny sprawdzian podstawowych umiejętności technicznych w zakresie badmintona.

Treści teoretyczne Badminton-charakterystyka dyscypliny, proces szkolenia w badmintonie, kryteria naboru i selekcji, metodyka nauczania i doskonalenia techniki gry, metody doskonalenia czynności umysłowych zawodnika, metody i środki treningowe stosowane w przygotowaniu ogólnym i specjalnym, planowanie i organizacja treningów na poszczególnych etapach szkolenia sportowego, realizacja zadań treningowych, kontrola i dokumentacja, organizacja zawodów, sędziowanie, wspomaganie procesu treningowego, kontrola i dokumentacja, organizacja zgrupowań szkoleniowych

Umiejętności Umiejętność prawidłowej demonstracji wzorcowej techniki bez lotki, w dwójkach, w grze, umiejętność pracy z dziećmi, młodzieŜą uzdolnioną sportowo, umiejętność planowania i organizacji szkolenia.


Aktywny udział w zajęciach, pozytywna ocena ze sprawdzianu praktycznego, złoŜenie egzaminu końcowego.

Piśmiennictwo 1. Nawara H. (1989) Nauczanie techniki gry w badmintona – wskazówki metodyczne. PZBad, Warszawa.

2. Nawara H., Nawara U. (1999) Gry i zabawy integracyjne AWF, Wrocław. 3. Nawara H.(2000) Badminton. AWF, Wrocław. 4. Stelter M. (2001) Badminton. Program szkolenia dzieci i młodzieŜy. COS,

Warszawa. 5. Szalewicz A.(2001) Nauka badmintona w weekend. Wyd. Wiedza i śycie

S.A, Warszawa.

6

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA

Instruktor sportu: Gimnastyka sportowa


Autor dr Lidia Kuba – trener klasy drugiej

Kryterium naboru Ukończone obligatoryjne zajęcia z gimnastyki sportowej z wynikiem bardzo dobry lub ocena umiejętności techniki wykonania ćwiczeń gimnastycznych.

Treści teoretyczne Technika i terminologia ćwiczeń gimnastycznych, analiza metodyki nauczania ćwiczeń na poszczególnych przyrządach, dobór ćwiczeń w treningu gimnastycznym, łączenie elementów w sekwencje i układy gimnastyczne, struktura jednostki lekcyjnej, asekuracja i samoasekuracja, przepisy sędziowskie, rodzaje treningów gimnastycznych.

Umiejętności Wiedza z zakresu techniki, terminologii i metodyki nauczania oraz asekuracji ćwiczeń na poszczególnych przyrządach gimnastycznych, umiejętność przeprowadzenia rozgrzewki, ogólnorozwojowego treningu gimnastycznego oraz fragmentów zajęć z zastosowaniem ćwiczeń przygotowawczych i ciągów metodycznych elementów stosowanych w podstawowym przygotowaniu gimnastycznym, planowanie jednostki lekcyjnej, znajomość środków gimnastycznych, zasad bezpieczeństwa oraz efektywność procesu treningowego. Znajomość przepisów sędziowskich.


Pozytywny wynik egzaminu końcowego

Piśmiennictwo 1. Mazurek L. (1971): Gimnastyka Podstawowa. Sport i Turystyka, Warszawa.

2. Szewc W., Paszkiewicz K. (1995) Gimnastyka. Sport, Bydgoszcz.

3. Szot Z. (1998): Ćwiczenia na poręczach asymetrycznych i równowaŜni. Technika wykonania, metodyka nauczania, nauczanie programowe. AWF, Gdańsk.

4. Szot Z. (1997) Ćwiczenia zwinnościowo - akrobatyczne i skoki. Technika wykonania, metodyka nauczania, nauczanie programowe. COS, Warszawa

5. Szot Z., Dancewicz T. (2004) Ćwiczenia na koniu z łękami, kółkach, poręczach symetrycznych i drąŜku wysokim - nauczanie programowe. COS, Gdańsk.

7

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Judo


Autor prof. dr hab. Józef Langfort - trener judo klasy pierwszej

Kryterium naboru Pisemna deklaracja, praktyczny sprawdzian podstawowych umiejętności technicznych w zakresie w zakresie sprawności ogólnej i judo.

Treści teoretyczne Judo jako olimpijska dyscyplina sportu, system wychowania, filozofia Ŝycia (zasady judo). Powstanie i rozwój judo w Japonii oraz jego ekspansja poza Japonią. Międzynarodowa struktura i działalność organizacji judo. Międzynarodowa Federacja Judo (IJF), Europejska Unia Judo (EJU), Polski Związek Judo ( PZJ). Bezpieczeństwo i higiena zajęć, kontrola lekarska. Aspekty filozoficzno-ideologiczne Judo. Systematyka głównych grup technicznych Judo według Kodokan Judo. Metody rejestracji i analizy przygotowania taktyczno-technicznego zawodników judo. Regulaminy i przepisy sędziowskie walki sportowej judo. Zadania praktyczne: Składanie judogi, wiązanie pasa. Podstawy techniki judo. Nauczanie i doskonalenie technik rzutów (nage-waza). Podział technik nage-waza na wykonywane stojąc(tachi-waza) i techniki poświęcenia (sutemi-waza). Tchi-waza, podział na grupy rzutów ręcznych (te-waza), noŜnych(ashi-waza) i biodrowych (koshi-waza). Sutemi –waza, podział na grupy – ma-sutemi-waza i yoko-sutemi-waza, Nauczanie i doskonalenie technik unieruchomień judo (katame-waza). Podział katame-waza na oseo-komi-waza (techniki trzymań), shime-waza (techniki duszeń) i kansetsu-waza (techniki dzwigni), Łączenie technik rzutów (nage-waza) z technikami na ziemi (ne-waza). Łączenie technik rzutów, kombinacje w nage-waza. Nauczanie i doskonalenie kontrataków (gaeshi-waza). Prezentacja ściśle sformalizowanej grupy sekwencji technik judo- Kata. Techniki przywracania czynności Ŝyciowych.

Umiejętności Praktyczne i teoretyczne przygotowanie studentów do prowadzenia zajęć judo i samoobrony w klubach sportowych, szkołach oraz organizacjach gdzie umiejętności te są wymagane. Opanowanie praktycznych i teoretycznych technik judo oraz zasad samo asekuracji. Zdobycie umiejętności dotyczących organizacji procesu treningowego teorii i metodyki judo oraz prowadzenia i organizacji zawodów sportowych. Umiejętne wykorzystanie judo w samoobronie. Poznanie elementów wychowawczych i filozoficznych judo.


Aktywny udział w zajęciach, pozytywna ocena ze sprawdzianu praktycznego, poprawne wykonanie Nage-no-kata, złoŜenie egzaminu końcowego

Piśmiennictwo 1. Kano J. – Kodokan judo , Kodokan International Tokyo-New York-London 1994r.

2. Janusz Pawluk – Judo sportowe, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1988 r.

3. Ryszard Ruszniak, Ryszard Zieniawa – Judo, pomost pomiędzy tradycją i współczesnością – Akademia Wychowania Fizycznego i Sportu, Gdańsk 2003

8

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Kajakarstwo

Katedra Teorii i Praktyki Sportu

Autor dr hab. Jarosław Cholewa prof. nadzw. – trener klasy drugiej

Kryterium naboru Doświadczenie zawodnicze w kajakarstwie. Treści teoretyczne Rys historyczny rozwoju kajakarstwa (2 godz.), PZKaj – struktura

organizacyjna, zasady funkcjonowania, cele i zadania, dyscypliny sportowe (2 godz.): kajakarstwo klasyczne (sprint, kajakarstwo długodystansowe, maraton), kajakarstwo górskie (slalom, zjazd), kajak polo.Podstawowe zasady bezpieczeństwa w uprawianiu sportu kwalifikowanego (10 godz.).: warunki przynaleŜności do klubu sportowego (zgoda rodziców, deklaracja członkowska), podstawowe badania lekarskie, kontrola umiejętności pływania, regulamin zachowania na przystani kajakowej i zasady korzystania ze sprzętu regatowego, sposoby asekuracji i udzielania pomocy, zachowanie zawodnika po wywrotce. Zasady naboru i selekcji (2 godz.). Gry i zabawy z wykorzystaniem kajaków (4 godz.). Roczny plan treningowy (4 godz.). Metodyka nauczania umiejętności technicznych oraz kształtowania sprawności fizycznej (60 godz.): w kajaku klasycznym i kanadyjce, w kajaku slalomowym i zjazdowym, w kajak polo. Metodyka zajęć i zasób ćwiczeń w zakresie taktyki sportowej (60 godz.). Przepisy i regulaminy sportowe (2 godz.): kajakarstwo klasyczne, kajakarstwo górskie, kajak polo. Zajęcia ze szkutnictwa (4 godz.). Razem 150 godzin.

Umiejętności Umiejętność pływania róŜnymi typami kajaków: regatowych, górskich, kajak polo. Umiejętność programowania i realizowania procesu treningowego.


Pozytywna ocena ze sprawdzianu praktycznego. Opracowanie rocznego planu treningowego. Zdanie egzaminu końcowego.

Piśmiennictwo 1. Bill M. (2007): Kajaki i kanadyjki: praktyczny poradnik: podstawowe i zaawansowane techniki pływania na 700 dynamicznych zdjęciach. Muza, Warszawa.

2. Drabik J.(1985): Kajakarstwo: wybrane materiały do prowadzenia zajęć w szkole, na obozach i koloniach. AWF w Gdańsku.

3. Starzyński J., Darkowski P. (2001): Kajakiem bezpiecznie: materiały szkoleniowe. Komisja Turystyki Kajakowej ZG PTTK, Warszawa.

4. Własnowolski J. (1988): Trening kajakarza. Sport i Turystyka, Warszawa. 5. Ryguła I. (2005): Wybrane elementy teorii, metodyki i optymalizacji

treningu sportowego. AWF, Katowice.

9

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Koszykówka

Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Autor dr Adam Kubaszczyk – trener klasy mistrzowskiej

Kryterium naboru Umiejętności oraz wiedza objęte podstawowym programem kształcenia nauczycieli w zakresie koszykówki

Treści teoretyczne Formy, metody i zasady nauczania umiejętności ruchowych. Systematyka techniki i taktyki. Analiza techniki oraz nauczanie i doskonalenie takich elementów ataku, jak: postawa, start, bieg, zmiana tempa i kierunku biegu, zatrzymanie, wyjście do piłki, chwyty, podania, kozłowanie, obroty, rzuty, zwody. Analiza techniki oraz nauczanie i doskonalenie takich elementów obrony, jak: postawa, poruszanie się, krycie zawodnika z piłką, krycie zawodnika bez piłki po stronie piłki i pomocy, zastawianie i zbiórka piłki z tablicy. Wykorzystanie formy zabawowej w nauczaniu i doskonaleniu techniki koszykówki. Metody, formy, środki pracy na poziomie mini koszykówki. Gra 1x1 z piłką i bez piłki. Podstawowe formy współdziałania w ataku: ścięcie, obiegnięcie penetracja i odegranie, podanie z ręki do ręki, zasłony. Podstawowe formy współdziałania w obronie: pomoc-powrót, przekazanie, podwojenie, gra przeciwko zasłonom. Podstawowe formy kształtowania poszczególnych zdolności motorycznych. Wykorzystanie małych gier z zadaniami do doskonalenia podstawowych form współpracy w ataku i obronie, prowadzenie piłki w 2-ach i 3-ach, rozgrywanie przewagi liczebnej 2x1 i 3x2. Zasady rozgrywania ataku szybkiego. Podstawowe elementy taktyki ataku – mała i duŜa ósemka, gra według zasad, proste rozwiązania taktyczne w ataku pozycyjnym i w sytuacjach specjalnych. Podstawowe elementy taktyki obrony – krycie zespołowe kaŜdy swego na róŜnych wysokościach boiska, załoŜenia obrony strefowej i kryteria jej stosowania. Planowanie procesu szkoleniowego. Nabór i selekcja do koszykówki. Rozwijanie zdolności motorycznych w oparciu o ćwiczenia specjalne. Budowa jednostki treningowej o róŜnorodnym akcencie. Grupowa ocena przeprowadzonej jednostki treningowej pod kątem: realizacji tematu, doboru środków, opisu i pokazu nauczanego elementu, postawy prowadzącego, poprawności konspektu.

Umiejętności Demonstracja oraz dobór środków treningowych do nauczania i doskonalenia elementów techniki ataku i obrony, współpracy w ataku i obronie oraz zagadnień z zakresu taktyki objętych treściami teoretycznymi. Wykorzystanie przyborów, przyrządów i trenaŜerów w celu podwyŜszenia efektywności procesu szkoleniowego. Opracowywanie planu szkoleniowego dla róŜnych etapów pracy z młodymi zawodnikami. Dobór i zastosowanie odpowiednich środków i metod do kształtowania zdolności motorycznych. Samodzielne prowadzenie zajęć treningowych. Organizowanie zawodów sportowych. Mechanika sędziowania


Zaliczenie sprawdzianu umiejętności praktycznych. Pozytywna ocena przygotowanej i prowadzonej jednostki treningowej. Opracowanie pisemne jednego z zagadnień z zakresu teorii koszykówki. Pozytywne złoŜenie teoretycznego egzaminu końcowego.

Piśmiennictwo 1. Arlet T. 2001: Koszykówka, podstawy techniki i taktyki. Kraków. 2. Bondarowicz M. 1995: Zabawy w grach sportowych. WSiP, Warszawa. 3. Dembiński J. 1989: Zasób ćwiczeń w nauczaniu podstaw techniki gry w koszykówkę.

AWF, Wrocław. 4. Huciński T. 1983: Podstawy obrony w koszykówce. Katowice. 5. Huciński T. 1997: Vademecum koszykówki. Warszawa. 6. Litkowycz R., Olex-Mierzejewska D. 2006: Uczymy grać w koszykówkę. AWF,

Katowice. 7. Ljach W. 2003: Koszykówka. Podręcznik dla studentów Akademii Wychowania

Fizycznego. AWF, Kraków 2003. 8. Materiały metodyczno-szkoleniowe. AWF, Katowice 2001, 2002, 2003, 2005. 9. Talaga J. 2004: Sprawność fizyczna ogólna. Testy. Zysk i S-ka, Poznań 2004. 10. Trzaskoma Z. 2001: Kompleksowe zwiększanie siły mięśniowej sportowców,

Biblioteka Trenera, Warszawa. 11. PZKosz. Oficjalne przepisy gry w koszykówkę 2008. www.pzkosz.pl

10

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Lekka atletyka


Autor/prowadzący

dr Ryszard Skowronek doc.- trener klasy mistrzowskiej dr Ryszard Grzywocz - trener klasy mistrzowskiej dr hab. Teresa Socha prof. nadzw. - trener klasy pierwszej dr Tomasz Skowronek - trener klasy drugiej dr Ronald Mehlich - trener klasy drugiej

Kryterium naboru

Wywiad ze studentem zainteresowanym uczestnictwem w specjalizacji, zainteresowania studenta lekką atletyką, predyspozycje do nauczania Lekkiej Atletyki.

Treści teoretyczne (150 godz.)

Zasady, formy, rodzaje treningu w lekkoatletyce, metody kształtowania zdolności motorycznych dla poszczególnych konkurencji. Metodyczne nauczania konkurencji technicznych. Specyfika treningu sportowego kobiet, rodzaje błędów i przyczyny ich powstawania. Całoroczny trening w wybranych konkurencjach lekkoatletycznych. Mikrocykl - zasady układania, środki treningowe stosowane w treningu na etapie szkolenia początkowego. Trening dzieci i młodzieŜy, zasady szkolenia sportowego. Dokumentacja treningu. Technika nauczania konkurencji lekkoatletycznych. Całoroczny trening w Joggingu.

Umiejętności

Zdobycie wiedzy i umiejętności niezbędnych do prowadzenia szkolenia sportowego. Konstruowanie całorocznych programów treningowych. Przygotowanie do pracy w szkole i sekcji sportowej.


Aktywny udział w zajęciach. Umiejętność poprawnej demonstracji techniki wybranej konkurencji. Egzamin teoretyczny.

Piśmiennictwo

1. Bompa T.O. (1988): Teoria planowania treningu. Warszawa 2. Glover B., Shepard J., Gloger S. (2007): Podręcznik biegacza, Wyd.

Buk Rover. 3. Iskra J. (red.) (2004): Lekkoatletyka. Podręcznik dla studentów. AWF

Katowice 4. Iskra J., Osik T., Walaszczyk A. (2002): Trening w biegach

sprinterskich dla początkujących i zaawansowanych. Warszawa. 5. Maciankowicz J., Kubiszewski M., Włodarczyk U. (2003): Wieloboje

lekkoatletyczne. Warszawa. 6. Mleczko E. (red.) (2007): Lekkoatletyka, AWF Kraków. 7. Naglak Z. (1991): Metodyka trenowania sportowca. AWF Wrocław. 8. Perkowski K., Śledziewski D. (1998): Metodyczne podstawy treningu

sportowego. COS, Warszawa. 9. Socha S. (1994): Rzuty i wieloboje lekkoatletyczne. AWF Katowice. 10. Socha S. (red.) (1997): Lekkoatletyka. Technika, metodyka nauczania,

podstawy treningu. RCMSKFiS, Warszawa. 11. Socha T.(2002): Sport kobiet, historia, teoria, praktyka. COS Warszawa. 12. Sozański H. (1993): Podstawy teorii treningu. Warszawa. 13. Sozański H., Tomaszewski A. (1995): Skoki lekkoatletyczne. Program

szkolenia dzieci i młodzieŜy. Warszawa. 14. Sozański H., Witczak T., Starzyński T. (1999): Podstawy treningu

szybkości. Biblioteka Trenera. Warszawa. 15. Starzyński T., Sozański H. (1995): Trening skoczności, atlas ćwiczeń.

RCMSZ Warszawa.

11

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Narciarstwo alpejskie

Katedra Motoryczności Człowieka

Autor dr Katarzyna Górska – trener klasy drugiej, instruktor wykładowca SiTN PZN (autor), dr Adam Staszkiewicz – trener klasy drugiej, instruktor wykładowca SiTN PZN, mgr Lesław Wykrota – trener klasy pierwszej,

Kryterium naboru Umiejętność swobodnej jazdy na nartach w róŜnych warunkach śniegowych i terenowych. Treści kształcenia Bezpieczeństwo w górach podczas prowadzenia zajęć na stoku i przy organizacji treningu

sportowego. Fizjologiczne podstawy wysiłku narciarskiego. Zasady postępowania podczas wypadku. Typowe urazy narciarskie i pierwsza pomoc. Historia narciarstwa. Ewolucja technik narciarskich. Systematyka i metodyka nauczania jazdy na nartach zjazdowych. Prowadzenie zajęć narciarskich o róŜnej tematyce z osobami w zróŜnicowanym wieku. Nauka przez zabawę, umiejętność korzystania ze snowparków. Współczesne tendencje w zakresie techniki i taktyki jazdy sportowej: slalom, slalom gigant, slalom carvingowy. Konkurencje sportowe i zasady ich rozgrywania w teorii i praktyce. Metody, zasady i środki treningowe. Kształtowanie sprawności specjalnej. Podstawy planowania obciąŜeń treningowych (struktura, objętość i intensywność) we wszystkich okresach planu rocznego. Kontrola procesu treningowego. Odnowa biologiczna. Charakterystyka i dobór sprzętu narciarskiego oraz akcesoriów narciarskich. Przygotowanie i konserwacja sprzętu narciarskiego. Organizowanie zawodów i sędziowanie. Organizacja szkoły narciarskiej i przepisy prawne.

Umiejętności Opanowanie techniki jazdy w róŜnych warunkach śniegowych i terenowych. Demonstracja wzorcowych ewolucji narciarskich (w jeździe dowolnej i na bramkach). Planowanie i organizacja procesu nauczania dla osób róŜniących się wiekiem i poziomem zaawansowania technicznego. Stawianie róŜnych kombinacji bramek w poszczególnych konkurencjach sportowych w zaleŜności od celu treningu. Organizacja zawodów sportowych. Umiejętności przygotowania krawędzi i ślizgów nart.


Pozytywnie zdany egzamin z części praktycznej i teoretycznej.

Piśmiennictwo 1. Bisaga J., Chojnacki K.: Narciarstwo zjazdowe. Program szkolenia dzieci i młodzieŜy. Warszawa,1997.

2. Bober T., Zawadzki J.: Biomechanika układu ruchu. Wyd. BK Wrocław 2006. 3. Chojnacki K. , Orlewicz-Musiał M.: Rozwój sprzętu,techniki jazdy oraz stylów narciarskich w

Polsce od telemarku do carvingu. Kraków, 2005. 4. Gracz J.: Znaczenie temperamentu i motywacji osiągnięć w narciarskiej sytuacji sportowej

AWF Kraków, 2008. 5. Held. H. (red): Uczę jazdy na nartach. Wyd. Galaktyka, Warszawa 2000. 6. Parnicki F.: Rozgrzewka narciarska. Biała Podlaska, 2007. 7. LeMaster R.: Narciarz Doskonały, Invetiv 2007 8. LeMaster R.: Ultimate skiing. Master the techniques of great skiing, Human Kinetics, United

States, 2010 9. Makowski K., Sokłak W.: Zabawy na stoku, czyli jak uczyć dzieci jeździć na nartach.

Gdańsk,2008. 10. Narciarski Regulamin Sportowy. PZN Kraków, 2009 11. Naglak Z.: Metodyka trenowania sportowca. AWF Wrocław, 1991. 12. Orlewicz-Musiał M.: Rozwój sprzętu, techniki jazdy oraz stylów narciarskich w Polsce od

telemarku do carvingu. Wydawnictwo AWF Kraków 2005; 13. Program Nauczania Narciarstwa. Stowarzyszenie Instruktorów i Trenerów Narciarstwa PZN,

Kraków 2008; 14. Raczek J.: Podstawy szkolenia sportowego dzieci i młodzieŜy. RCM-SKFiS, Warszawa 1991. 15. Vysata K.: Narciarstwo zjazdowe-podręcznik dla studentów wychowania fizycznego,

Warszawa, 2007. 16. Ryguła I. (red.): Elementy teorii, metodyki, diagnostyki i optymalizacji treningu sportowego.

AWF Katowice, 2005. 17. Zając A., Wilk M., Poprzęcki S., Rzepka R., Mikołajec K. Nowak K.: Współczesny Trening

Siły Mięśniowej, AWF Katowice 2010

12

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Narciarstwo Klasyczne


Autor mgr Janusz KręŜelok – trener klasy pierwszej

Kryterium naboru Podstawowe umiejętności poruszania się na nartach biegowych.

Treści teoretyczne

Wiadomości z zakresu historii narciarstwa klasycznego. Podstawowa technika kroku narciarskiego. Podstawowe środki treningowe, metody treningowe, mikrocykl, mezocykl, makrocykl. Prawidłowy dobór ubioru i sprzętu narciarskiego. Dodatkowy ekwipunek. Organizacja treningu w róŜnych warunkach. Trening wysokogórski, trening w okresie śnieŜnym oraz bezśnieŜnym. Przygotowanie nart, znajomość zasad doboru smarów w technice klasycznej i łyŜwowej. Charakterystyka skoków narciarskich i kombinacji norweskiej. Warunki bezpieczeństwa, organizacja i prowadzenie zajęć szkoleniowych. Specyfika skoków narciarskich kobiet. Prowadzenie dzienniczka treningowego. Znajomość obowiązków i praw zawodników.

Umiejętności

Kompleksowe przygotowanie do prowadzenia zajęć z narciarstwa biegowego, kombinacji norweskiej i skoków . Prawidłowy pokaz kroków narciarskich stylem klasycznym i stylem łyŜwowym, smarowanie nart. Umiejętność nauczania skoku na skoczni terenowej i małej.


Aktywny udział w zajęciach Pozytywny wynik egzamin teoretycznego

Piśmiennictwo

1. Fortecki J. (1982): Skoki narciarskie. [W:] Narciarstwo sportowe. Red. Krasicki S., Basiaga J. GKKFiS, Warszawa – Kraków.

2. Łarionow A., i in. (2001): Narciarstwo biegowe. Technika kroków narciarskich i metodyka ich nauczania. AWF Katowice.

3. Łarionow A. (2002): Metodyka przygotowania zawodników w narciarstwie biegowym na róŜnych etapach szkolenia. AWF Katowice.

4. Krasicki S., i in. (1995): Begi narciarskie. COS, Warszawa. 5. Krasicki S. i in. (1994): Narciarstwo biegowe. AWF, Kraków. 6. Socha T. (2002): Sport kobiet. Historia, teoria, praktyka. COS.

Warszawa.

13

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Piłka no Ŝna

Katedra Katedra Zespołowych Gier Sportowych

Autor dr Władysław Szyngiera – trener klasy mistrzowskiej

Kryterium naboru Ocena conajmniej dobra (4,0) z przedmiotu „Teoria i metodyka gier zespołowych – piłka noŜna” realizowanego, jako przedmiot podstawowy na 3 semestrze, sprawdzian praktyczny, wiek minimum 19 lat, średnie wykształcenie, dobry stan zdrowia.

Treści teoretyczne Technika - rola i znaczenie techniki w procesie nauczania, współczesne tendencje w szkoleniu dzieci i młodzieŜy, rola i znaczenie techniki w procesie nauczania, definicja i podział techniki, optymalizacja nauczania i doskonalenia techniki, analiza elementów techniki specjalnej piłki noŜnej, zasady, metody i formy nauczania, filmy szkoleniowe z nauczania i doskonalenia techniki piłki noŜnej, Taktyka - definicja, podział i znaczenie taktyki gry, współczesne tendencje w nauczaniu i doskonaleniu taktyki, systemy, style i szkoły gry, szczegółowa charakterystyka obecnie stosowanych systemów gry, podział i szczegółowa analiza taktyki ataku, podział i szczegółowa analiza taktyki obrony, zasady zachowania się w grze ofensywnej, zadania ofensywne poszczególnych formacji, stałe fragmenty gry, filmy szkoleniowe z nauczania i doskonalenia taktyki, Szkolenie dzieci i młodzieŜy - współczesne tendencje, dobór i selekcja, struktura treningu sportowego dzieci i młodzieŜy, zadania treningu na poszczególnych etapach szkolenia, kontrola procesu treningowego dzieci i młodzieŜy, przygotowanie techniczne, taktyczne i sprawnościowe młodych piłkarzy, Teoria treningu piłkarskiego - struktura treningu, kształtowanie zdolności motorycznych, planowanie treningu, obciąŜenia treningowe, Przepisy gry w piłkę noŜną - omówienie i interpretacja.

Umiejętności Podstawowe przygotowanie do prowadzenia treningów z piłki noŜnej. Systematyzacja wiedzy z zakresu teorii piłki noŜnej (technika, metodyka nauczania i doskonalenia, taktyka, przygotowanie motoryczne, przepisy gry). Doskonalenie sędziowania. Praktyczne doskonalenie podstawowych elementów techniki specjalnej oraz taktyki gry, kształtowanie sprawności ogólnej.


Aktywna obecność na zajęciach. Zaliczenie sprawdzianów praktycznych (w tym sędziowania). Zaliczenie sprawdzianów teoretycznych. Pozytywna ocena z przygotowanych konspektów i prowadzonych zajęć. Zaliczenie egzaminu końcowego z całego zakresu wiedzy przekazanej w trakcie zajęć.

Piśmiennictwo 1. Bangsbo J. 1999: Sprawność fizyczna piłkarza – naukowe podstawy treningu. Biblioteka Trenera. Warszawa.

2. Bednarski L. 2000: Piłka noŜna – zajęcia treningowe w rocznym cyklu szkoleniowym. Extrema. Kraków.

3. Chmura J. 2001: Szybkość w piłce noŜnej. AWF Katowice. 4. Gołaszewski J. 1998: Piłka noŜna - przewodnik metodyczno-szkoleniowy. AWF Poznań. 5. Góralczyk R., Waśkiewicz Z., Zając A. 2001: Technika piłki noŜnej – klasyfikacja oraz nauczanie.

Katowice. 6. Kapera R., Śledziewski D. 1997: Piłka noŜna. Szkolenie dzieci i młodzieŜy. PZPN Warszawa. 7. Martens R. 2009: Jak być skutecznym trenerem. Biblioteka Trenera, Warszawa. 8. Panfil R., śmuda W. 1996: Nauczanie gry w piłkę noŜną. Sportex Wrocław. 9. Ryguła I. (red.) 1998: Diagnostyka przygotowania zawodników do gry w piłce noŜnej. AWF

Katowice. 10. Sozański H. (red.) 1999: Podstawy teorii treningu sportowego. Biblioteka trenera. Warszawa. 11. Sozański H., Śledziewski D. (red.) 1995: ObciąŜenia treningowe – dokumentowanie

i opracowywanie danych. Biblioteka Trenera. Warszawa. 12. Stępiński M. 2007: Taktyka współczesnej piłki noŜnej. Zysk i S-ka, Poznań. 13. Stępiński M., Paluszek K. 2009: Taktyka atakowania i bronienia w systemie 1-4-4-2. Łódź. 14. Szyngiera W., Bibrzycki K. 1994: Piłka noŜna dzieci i młodzieŜy. AWF Katowice. 15. Talaga J. 1999: Atlas ćwiczeń piłkarskich - technika. Ypsylon Warszawa. 16. Talaga J. 1999: Piłka noŜna – program szkolenia dzieci i młodzieŜy. Estrella. Warszawa. 17. Talaga J. 1997: Taktyka piłki noŜnej. Biblioteka Trenera. Warszawa. 18. Talaga J. 1996: Technika piłki noŜnej. Biblioteka Trenera RCMSzFKiS Warszawa. 19. Trzaskoma Z., Trzaskoma Ł. 2001: Kompleksowe zwiększanie siły mięśniowej sportowców.

Biblioteka Trenera. Warszawa. 20. Zając A., Wilk M., Poprzęcki S., Bacik B., Rzepka R., Mikołajec K., Nowak K. 2009: Współczesny

trening siły mięśniowej, AWF Katowice.

14

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Piłka r ęczna


Autor dr Ryszard Jarząbek – Trener klasy Mistrzowskiej z Piłki Ręcznej

Kryterium naboru Umiejętności oraz wiedza objęte podstawowym programem kształcenia nauczycieli na kierunku WF w zakresie piłki ręcznej

Treści teoretyczne i praktyczne

Podstawowym celem kursu jest przygotowanie studenta do pracy instruktorskiej w szkołach i organizacjach sportowych w zakresie mini-piłki ręcznej, piłki ręcznej oraz plaŜowej piłki ręcznej. Główne zadania to: wyposaŜenie studenta w wiedzę dotyczącą prawidłowego doboru i selekcji dzieci i młodzieŜy do wstępnego szkolenia sportowego, zapoznanie z programem szkolenia wstępnego i organizacją klas o poszerzonym programie kultury fizycznej w szkołach podstawowych, gimnazjalnych i średnich, przygotowanie studenta do planowania i organizowania pozalekcyjnego Ŝycia sportowego uczniów w ramach Uczniowskiego Klubu Sportowego, opanowanie wiadomości z zakresu nauczania umiejętności ruchowych oraz wykorzystania testów do oceny sprawności fizycznej ogólnej i specjalnej stosowanych w piłce ręcznej. Student winien opanować teoretyczne i praktyczne umiejętności samodzielnego przygotowania i realizacji zajęć z piłki ręcznej oraz róŜnych form organizacyjnych w zaleŜności od wieku, płci, stopnia rozwoju biologicznego i psychicznego oraz zaawansowania sprawnościowego i posiadanych umiejętności. Poza opanowaniem podstawowych elementów techniczno-taktycznych i wiadomości z nimi związanych oraz metod, zasad i form, student winien: znać przepisy gry w stopniu umoŜliwiającym prowadzenie spotkań sportowych, umieć zorganizować zawody sportowe z mini piłki ręcznej, piłki ręczne oraz plaŜowej piłki ręcznej. Struktura gry – charakterystyka zawodników:

1. Identyfikacja i poszukiwanie zawodników uzdolnionych. 2. Parametry charakteryzujące piłkarza ręcznego „model mistrza”. 3. Parametry charakteryzujące grę.

Przepisy gry – sędziowanie: 1. Zmiany w przepisach gry wpływające na przebieg walki sportowej oraz wymogi

stawiane zawodnikom i szkoleniowcom we współczesnej piłce ręcznej. Rozwój i znaczenie sprawności wszechstronnej:

1. Zdolności motoryczne. Rozwój i metody ich kształtowania. 2. Gry i zabawy w nauczaniu i doskonaleniu umiejętności. 3. Testy sprawności wszechstronnej i ukierunkowanej – okresowość sprawdzianów

i określenie norm. Terminologia i symbolika stosowana do opisu treningu i gry:

1. Technika i taktyka. 2. Zapis środków treningowych. 3. Rejestracja i analiza zawodów sportowych.

Umiejętności Demonstracja oraz dobór środków treningowych do nauczania i doskonalenia elementów techniki ataku i obrony, współpracy w ataku i obronie oraz zagadnień z zakresu taktyki objętych treściami teoretycznymi. Wykorzystanie przyborów, przyrządów i trenaŜerów w celu podwyŜszenia efektywności procesu szkoleniowego. Opracowywanie planu szkoleniowego dla róŜnych etapów pracy z młodymi zawodnikami. Dobór i zastosowanie odpowiednich środków i metod do kształtowania zdolności motorycznych. Samodzielne prowadzenie zajęć treningowych. Organizowanie zawodów sportowych (turnieju). Mechanika sędziowania


Zaliczenie sprawdzianu z umiejętności praktycznych. Pozytywna ocena z przygotowanej i prowadzonej autorskiej jednostki treningowej. Opracowanie pisemne jednego z zagadnień z zakresu teorii piłki ręcznej i przedstawienia w formie multimedialnej prezentacji. Pozytywne złoŜenie egzaminu końcowego.

15

Piśmiennictwo Literatura obowiązkowa: 1. Biernacki L.; „Piłka ręczna”[W]: Kontrola treningu i walki sportowej w grach

zespołowych, pod red. J. Czerwińskiego AWFiS, Gdańsk, 2007 2. Diaczuk J., Góralczyk M.: PlaŜowa piłka ręczna. Poznaj przepisy gry. AWF,

Katowice 2004. 3. Drygas W.: Minihandball. ZPRP, Warszawa 1994. 4. Jastrzębski Z.: Zakres obciąŜeń treningowych w piłce noŜnej i ręcznej a ich wpływ

na rozwój sportowy zawodników. AWFiS, Gdańsk 2004. 5. Norkowski H, Noszczak J.: Piłka ręczna. Zbiór testów wydolności fizycznej. ZPRP,

Warszawa 2001. 6. Nowiński W.: Piłka ręczna. Wyszkolenie indywidualne. COS, Warszawa 2002. 7. Nowiński W: Bramkarz. NajwaŜniejszy zawodnik w piłce ręcznej. Technika i

taktyka. ZPRP, Warszawa 2009. 8. Spieszny M., Walczyk L.: Piłka ręczna. Program szkolenia dzieci i młodzieŜy. COS,

Warszawa 2001. 9. Sozański H.; „Podstawy torii treningu” RCM-SKFiS, Warszawa, 1993. 10. Walczak L., Skutnik R.: Piłka Ręczna. Zasób ćwiczeń dla dzieci i młodzieŜy. ZPRP,

Warszawa 2005. 11. Wrześniewski S.: Piłka ręczna. Poradnik metodyczny. ZPRP, W-wa 2000. 12. Zielonka Z.: ABECADŁO Piłki ręcznej. ZPRP, Warszawa 2002 13. Przepisy gry w piłkę ręczną – 1 sierpnia 2005, ZPRP W-wa 2005. 14. Mini piłka ręczna – przepisy gry, ZPRP W-wa 2002 15. „Handball – Polska” - magazyn ZPRP, Warszawa. 16. Handball Training – Deustcher Handball – Bund. Dortmund, Niemcy 17. World Handball Magazine – IHF, Bazylea, Szwajcaria.

Literatura uzupełniająca: 1. Bondarowicz M.: Zabawy w grach sportowych. Wydawnictwo Szkolne i

Pedagogiczne, Warszawa 1998. 2. Naglak Z.: Teoria Zespołowej Gry Sportowej. Kształcenie gracza. AWF, Wrocław,

2001. 3. Norkowski H.: Piłka ręczna – Bramkarz, Zasady gry, Technika, Taktyka, Trening.

AWF, Warszawa 1996. 4. Nowiński W.: Rola trenera w nowoczesnej koncepcji gry w piłkę ręczną. COS,

2000.

16

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Piłka siatkowa


Autor dr Grzegorz Grządziel – trener klasy mistrzowskiej w piłce siatkowej

Kryterium naboru Co najmniej dobra ocena z przedmiotu siatkówka, gra co najmniej na poziomie II ligi, dobry poziom podstawowych umiejętności siatkarskim na sprawdzianie.

Treści teoretyczne Historia rozwoju siatkówki z elementami historii siatkówki plaŜowej. Klasyfikacja techniki gry w siatkówkę. Technika zagrywki, odbicia piłki sposobem górnym i dolnym, atakowania, blokowania, obrony. Systematyka i metodyka nauczeniu elementów techniki gry. Podstawowe zasady taktyki indywidualnej w siatkówce. Klasyfikacja taktyki gry w siatkówce, systemy gry w ataku, obronie i asekuracji ataku. Gry i zabawy w nauczaniu techniki gry, systemy rozgrywek w siatkówce. Zasady pedagogiczne w procesie treningowym. Nabór i selekcja młodzieŜy do siatkówki. Uzdolnienia ruchowe w naborze do siatkówki. Siatkówka na poziomie reprezentacji i ligowym, metody obiektywnej obserwacji zawodów. Podstawowa dokumentacja w procesie szkolenia. Podstawowe sprawdziany techniki i motoryczności w siatkówce. Podstawowe sprawdziany koordynacyjnych i kondycyjnych zdolności motorycznych. Przepisy gry

Umiejętności Umiejętność pokazu modelowej techniki ruchu, umiejętność pracy z młodzieŜą uzdolnionej sportowo.


Sprawdzian umiejętności technicznych, pozytywne ocena z wiedzy teoretycznej w semestrze I i egzamin końcowy.

Piśmiennictwo 1. Grządziel G.: 1985 Przewodnik do nauczania techniki gry w piłkę siatkową. Katowice

2. Grządziel G., Bodys J.: 1999 Siatkówka plaŜowa. Katowice 3. Grządziel G., Kowalski L.: 2000 Siatkówka plaŜowa w szkole. Warszawa 4. Grządziel G., Ljach W.: 2000 Piłka siatkowa. Warszawa 5. Grządziel G., Szade D.: 2006 Piłka siatkowa. Technika, taktyka i elementy

minisiatkówki. AWF Katowice 6. Klocek T. ,Szczepanik M.: 2003 Siatkówka na lekcji wychowania

fizycznego. Biblioteka trenera. Warszawa 7. Mecner K.: 2005 Historia siatkówki, Mistrzostwa Europy. Katowice 8. Papageorgiou A.: 1999 Piłka siatkowa. Wrocław 9. Szczepanik M., Klocek T.: 2005 Siatkówka w szkole. Kraków 10. Uzarowicz J.: 2001 Co jest grane?. Kraków 11. Wróblewski P.: 2005 Piłka siatkowa w szkole - poradnik metodyczny. WSiP

W-wa

1. www.pzps.pl 2. www.pls.pl 3. www.volleysystem.pl 4. www. zps.awf.katowice.pl 5. www.akademiasiatkowki.com.pl

17

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Pływanie


Autor dr Łucja Płatek – trener klasy pierwszej

Kryterium naboru Umiejętność pływania na dystansie 200m stylem zmiennym – ocena techniki Treści teoretyczne Analiza techniki stylu grzbietowego, dowolnego, klasycznego i motylkowego;

systematyka ćwiczeń do nauczania poszczególnych technik (z uwzględnieniem przepisów FINA) startu, nawrotu i pływania na dystansie oraz postępowanie związane z korektą błędów. Adaptacja psychomotoryczna do środowiska wodnego. Oddziaływanie środowiska wodnego na organizm człowieka. Zabezpieczenie zajęć w wodzie. Odpowiedzialność prawna i moralna nauczyciela pływania. Sposoby organizacji zabezpieczenia zajęć. Obowiązki prowadzącego zajęcia na pływalni. Ogólne wiadomości dotyczące rozwoju pływania w Polsce i na świecie. Zasady i metody nauczania pływania. Organizacja procesu nauczania pływania (miejsce do zajęć i jego wyposaŜenie, temp. wody i powietrza, obowiązki kadry dydaktycznej, formy organizacji grupy). Rola gier i zabaw ruchowych w nauczaniu pływania. Budowa lekcji pływania. Rola przyborów dydaktycznych w nauczaniu i doskonaleniu pływania. Etapy nauczania pływania. Charakterystyka I i II - ego etapu nauczania Teoretyczne podstawy techniki pływania. Opór wody, a napęd pływaka Morfofunkcjonalne uwarunkowanie indywidualnej techniki pływania. Analiza i ocena techniki pływania. Struktura wieloletniego treningu pływaka z uwzględnieniem etapów początkowych.Budowa i treść rocznego planu szkolenia. Zasady planowania. Budowa makrocyklu, średnich i małych cykli treningowych. Specyfika treningu dzieci – wiek rozwojowy dziecka jako podstawowe kryterium doboru obciąŜeń. Metody treningowe specyficzne dla pływania. Kształtowanie motoryki pływaka. Kontrola i elementy sterowania treningiem w początkowym jego etapie. Przepisy pływania sportowego – znajomość praktyczna. Znajomość klasyfikacji sportowej. Organizacja zawodów pływackich na szczeblu podstawowym. Dokumentacja pracy instruktora i trenera.

Umiejętności Przygotowanie do praktycznego prowadzenia nauczania pływania. Opanowanie wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych z zakresu sportowych technik pływackich. Opanowanie umiejętności prowadzenia i zabezpieczania zajęć w wodzie. Umiejętność organizacji i prowadzenia szkolenia sportowego w początkowym jego etapie. Umiejętność organizacji i zabezpieczania zawodów pływackich na szczeblu podstawowym.


Praktyczny udział w zajęciach. Egzamin praktyczny – ocena techniki na dystansie 200m stylem zmiennym. Pozytywna ocena konspektu lekcyjnego. Zdanie egzaminu teoretycznego obejmującego problematykę kursu. Przedstawienie pracy dyplomowej dotyczącej nauczania pływania lub problematyki treningu pływackiego.

Piśmiennictwo 1. Bartkowiak E. 1997. Pływanie. Program szkolenia dzieci i młodzieŜy. Warszawa.

2. Bartkowiak E. 2008. Pływanie sportowe. Warszawa 3. Czabański B., Fiłon M. 2003. Elementy teorii pływania. Wrocław 4. Dybińska E. 2009. Uczenie się i nauczanie pływanie. Kraków 5. Karpiński R. 2007. Pływanie. Podstawy techniki. Nauczanie. Katowice 6. Platonow W. N. 1997. Trening wyczynowy w pływaniu. Warszawa 7. Przepisy pływania 2009 – 2013. Polski Związek Pływacki, Warszawa 8. Rakowski M. 2010. Sportowy trening pływacki. Londyn

18

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Snowboard

Katedra Motoryczności Człowieka

Autor mgr Michał StaŜyński – trener klasy drugiej, dr Ewa Wyszkowska – instruktor sportu specjalność snowboard, instruktor wykładowca SITS PZS, w trakcie kursu trenera klasy drugiej specjalność snowboard. mgr Krzsztof Traczyk – instruktor sportu, instruktor wykładowca SITS PZS;

Kryterium naboru Umiejętność swobodnej jazdy na snowboardzie w róŜnych warunkach śniegowych i terenowych.

Treści kształcenia Bezpieczeństwo w górach podczas prowadzenia zajęć na stoku i przy organizacji treningu sportowego oraz podczas uprawiania ewolucji freestyle w snowparku. Fizjologiczne podstawy wysiłku w snowboardzie. Zasady postępowania podczas wypadku. Typowe urazy w snowoardzie i pierwsza pomoc. Historia snowboardu. Ewolucja technik jazdy na snowboardzie z zakresu umiejętności stopni sprawności SITS PZS oraz jazdy sportowej. Ewolucja techniki Freestyle na snowboardzie. Systematyka i metodyka nauczania jazdy na snowboardzie oraz ewolucji freestyle. Prowadzenie zajęć snowboardowych o róŜnej tematyce z osobami w zróŜnicowanym wieku, nauka przez zabawę. Współczesne tendencje w zakresie techniki i taktyki jazdy sportowej: slalom, slalom gigant, slalomy równoległe. Konkurencje sportowe i zasady ich rozgrywania w teorii i praktyce. Metody, zasady i środki treningowe. Kształtowanie sprawności specjalnej. Podstawy planowania obciąŜeń treningowych (struktura, objętość i intensywność) we wszystkich okresach planu rocznego. Kontrola procesu treningowego. Odnowa biologiczna. Charakterystyka i dobór sprzętu snowboardowego oraz akcesoriów. Przygotowanie i konserwacja sprzętu snowboardowego. Organizowanie zawodów i sędziowanie. Organizacja szkoły snowboardowej i przepisy prawne.

Umiejętności Opanowanie techniki jazdy w róŜnych warunkach śniegowych i terenowych. Demonstracja wzorcowych ewolucji snowboardowych (w jeździe dowolnej, na bramkach oraz na przeszkodach i konstrukcjach śnieŜnych - freestyle). Planowanie i organizacja procesu nauczania dla osób róŜniących się wiekiem i poziomem zaawansowania technicznego. Stawianie róŜnych kombinacji bramek w poszczególnych konkurencjach sportowych w zaleŜności od celu treningu. Organizacja zawodów sportowych. Umiejętności przygotowania sprzętu z zakresu ostrzenia krawędzi i smarowania ślizgu w snowboardzie.


Pozytywnie zdany egzamin z części praktycznej i teoretycznej.

Piśmiennictwo 1. Traczyk K.: Snowboard – podstawy freestylu, SITS, Zabrze 2009 2. Marciniak M.: Snowboard PORADNIK, wyd. PASCAL, Bielsko Biała 2007 3. Kunysz P.: Snowboard śladami instruktora, Oficyna Wydawnicza 4. Disler P. : Snowboard dla początkujących i zaawansowanych, Wydawnictwo

„BK”, Wrocław 1998 5. McKenna L.: Snowboard szybki kurs, Wyd. Podsiedlik - Raniowski i Sp.- Sp. Z

o.o., Poznań 1998 6. Powolny L., Kunysz P., Powolny E.: Snowboard - technika, metodyka, szkolenie,

COS, Warszawa 1999 7. Rosiak D., Rosiak M.: Nauka jazdy na snowboardzie w weekend, Wiedza i śycie,

Warszawa 1997 .

19

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Tenis

Katedra Teorii i Praktyki Sportu

Autor/prowadzący dr Barbara Olsza – trener klasy mistrzowskiej

Kryteria naboru Sprawdzian praktycznych umiejętności studenta lub doświadczenie zawodnicze.

Treści teoretyczne i praktyczne

A. Część teoretyczna - charakterystyka współczesnego tenisa, systemy współzawodnictwa indywidualnego i

druŜynowego w tenisie, system klasyfikacji, terminy powszechnie uŜywane w tenisie i ich znaczenie, sprzęt tenisowy i urządzenia do tenisa,

- technika (rola i znaczenie techniki w procesie nauczania, współczesne tendencje w szkoleniu dzieci i młodzieŜy, definicja i podział techniki, optymalizacja nauczania i doskonalenia techniki, analiza elementów techniki specjalnej , zasady, metody formy nauczania, filmy szkoleniowe z nauczania i doskonalenia techniki tenisa)

- taktyka (definicja, podział i znaczenie taktyki gry, taktyka gry pojedynczej i podwójnej, analiza systemów gry w zaleŜności od nawierzchni kortów, podział i analiza formacji techniczno-taktycznych, główne zasady gry podwójnej, róŜnice pomiędzy grą pojedynczą a podwójną, filmy szkoleniowe z nauczania i doskonalenia taktyki)

- szkolenie dzieci i młodzieŜy ( współczesne tendencje, dobór i selekcja, struktura treningu sportowego dzieci i młodzieŜy, zadania treningu na poszczególnych etapach szkolenia, kontrola procesu treningowego, przygotowanie techniczne, taktyczne, psychiczne i sprawnościowe młodych tenisistów, rola i osobowość trenera),

- przepisy i regulaminy gry w tenisa (omówienie i interpretacja) B. Część praktyczna - technika (nauczanie i doskonalenie elementów techniki tenisowej, uderzenia rotacyjne, specjalne i

sytuacyjne, błędy występujące w technice i sposoby ich eliminowania) - taktyka (gry pojedynczej: style gry – sposoby przeciwstawiania się, rozwiązania taktyczne

stosując elementy formacji ataku, obrony, kontrataku i równowagi sił, trening taktyczny; gry podwójnej: praktyczne wdraŜanie głównych zasad taktyki, sposoby sygnalizacji między partnerami)

- metodyka i organizacja nauczania podstawowego (metody, formy i środki stosowane w nauczaniu początkującym, gry i zabawy – mini tenis, prowadzenie zajęć przez studentów).

Umiejętności Zdobycie wiedzy i umiejętności niezbędnych do samodzielnego prowadzenia zajęć z tenisa. Warunki nadania uprawnień zawodowych

Pozytywna ocena: z prawidłowej demonstracji poznanych elementów techniki / bez piłki, w pojedynczym uderzeniu, w grze /, z nagrywania piłek / z kosza i z bitej piłki /, z prowadzenia zajęć, z umiejętności gry w tenisa, ze sprawdzianu pisemnego z zakresu teorii tenisa. Zdanie egzaminu końcowego.

Piśmiennictwo

1. Królak A. (1999): Tenis dla dzieci, nauczycieli i rodziców. WSiP, Warszawa. 2. Królak A. (1998): Tenis, technika, psychomotoryka, trening. Biblioteka Trenera, Warszawa. 3. Królak A. (2000): Tenisowy atlas ćwiczeń. Biblioteka Trenera, Warszawa. 4. Krolak A. (1997): Sprawdziany tenisistów. RCMSKFiS, Warszawa. 5. Królak A. 2002: Tenis – gry podwójne. Biblioteka Trenera, Warszawa. 6. Królak A. (2008): Tenis – nauczanie gry. Biblioteka Trenera, Warszawa. 7. Ryguła I., Olsza B., Olsza W., (2007): Podstawy selekcji i treningu młodych tenisistów. AWF

Katowice. 8. Unierzyski P., Schefke T.,(2001): Teoria i metodyka tenisa. AWF Poznań. 9. PZT (2005): Przepisy gry w tenisa. Integraf. Warszawa. 10. Materiały z Sympozjum Trenerów Tenisa. Poznań. 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004,

2005, 2006, 2007. 11. Vaverka F., Ćerrnosek M.,Unierzyski P.(2009): Budowa ciała a sukcesy w tenisie.

Politechnika Opolska. 12. Ziemann E., Garstka T.(2010): Wydolność i sprawność fizyczna tenisistów w wieku

rozwojowym. AWFiS Gdańsk. 13. Schefke T., Zieliński J.(2003): Talentiada. Nowa formuła zawodów tenisowych dla dzieci do

lat 10. Polski Związek Tenisowy, Warszawa. 14. PZT, (2007): Testy oraz badania diagnostyczne zalecane przez Polski Związek Tenisowy.

Warszawa. 15. Andrzejewski W.(2006): Polityka startowa. Polski Związek Tenisowy, Warszawa. 16. Czasopismo „Tenis” Wrocław.

www.pzt.pl

20

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA Instruktor sportu: Wspinaczka sportowa

Katedra Turystyki i Rekreacji

Autor dr Artur Magiera – trener klasy drugiej

Kryterium naboru Uczestnikami studium mogą być osoby posiadające odpowiedni poziom umiejętności (męŜczyźni: min. VI.1+ OS, kobiety: min. VI+ OS) i doświadczenia we wspinaczce sportowej (znajomość min. 3 rejonów skalnych, ewent. osiągnięcia w oficjalnych zawodach wspinaczkowych).

Treści teoretyczne Podstawy wiedzy o wspinaniu sportowym (historia, charakterystyka, walory wspinaczki sportowej, gałęzie i sposoby uprawiania wspinaczki, podstawowe definicje i słownictwo); Wspinaczka halowa i skałkowa (charakterystyka i specyfika wspinaczki halowej skałkowej, sztuczne ściany wspinaczkowe, ocena trudności technicznych wspinaczki w skale); Propedeutyka zawodu instruktora; Technika asekuracji (teoria asekuracji, sprzęt wspinaczkowy); Technika ruchu wspinacza (elementy techniki ruchu wspinacza, jej struktura, fachowa terminologia, ocena ruchu wspinacza); Metodyka nauczania (podstawy metodyki szkolenia sportowego we wspinaniu; błędy popełniane w trakcie szkolenia; scenariusz nauczania umiejętności); Planowanie i organizacja zajęć wspinaczkowych (zarzadzanie ryzykiem w trakcie szkolenia, specyfika pracy z dziećmi, młodzieŜą); Taktyka wspinania w stylu OS, FL, RP; Elementy medycyny sportowej i ratownictwa we wspinaniu (kontuzje i urazy - profilaktyka i zasady leczenia; nieszczęśliwy wypadek; procedury wypadkowe w hali i w skałach), Zasady, cykle, proces rozwoju wspinacza – planowanie i realizacja, Zasady organizowania i przepisy dotyczące zawodów we wspinaczce spor.

Umiejętności Wspinaczka halowa i skałkowa (rozpoznanie i ocena terenu pod względem topograficznym, szkoleniowym, rejony skalne w Polsce i na świecie); Technika asekuracji (podstawowe wyposaŜenie instruktora; zabezpieczenie terenu wspinania, zeskok, asysta; podstawowe węzły wykorzystywane we wspinaczce; asekuracja górna na wędkę i z dolną asekuracją, wspinanie z autoasekuracją, zjazdy na linie, budowa stanowisk); Technika ruchu wspinacza (podstawowe i zaawansowane techniki ruchu wspinacza, pokonywanie róŜnych formacji na sztucznej ścianie i w skale); Metodyka nauczania (metodyka nauczania technik asekuracji oraz wybranych technik ruchu, ćwiczenia, zabawy i gry wspin., zastosowanie symulatorów i urządzeń multimedialnych w praktyce szkoleniowej, pokazy kursantów wybranych elementów z metodyki szkolenia); Planowanie i organizacja zajęć wspinaczkowych (organizacja grup ćwiczebnych na sztucznej ścianie i w skałach, przygotowanie miejsca i wyposaŜenia, konspekt zajęć, dobór terenu i dróg wspinaczkowych do tematu i celu zajęć); Taktyka wspinania (w stylu OS, FL i RP, róŜnice i podobieństwa w taktyce przejść w hali i w plenerze, zapamiętywanie przechwytów i elementy wizualizacji); Środki i metody treningowe stosowane we wspinaczce sportowej, kształtowanie cech motorycznych; rozgrzewka i wyciszenie; Charakterystyka konkurencji wspinaczkowych (bouldering, prowadzenie i wspinaczka na czas), ćwiczenia w samodzielnej organizacji zawodów przez kursantów.


Aktywny udział w zajęciach; Opracowanie zadanych tematów z dziedziny metodyki szkolenia wspinaczkowego (scenariusz ćwiczeń); Zaliczenie pokazu umiejętności instruktorskich (demonstracja metody szkolenia w warunkach „naturalnych”); Zaliczenie sprawdzianu wiedzy teoretycznej organizowanego na koniec kursu (w formie pisemnej).

Piśmiennictwo Literatura podstawowa: 1. Goddard D., Neumann U. (2000): Wspinaczka trening i praktyka. Wydawnictwo RM, Warszawa. 2. Luebben C. (2006): Wspinaczka w skale. Galaktyka, Łódź. 3. Macia Paredes D. (2008): Planowanie treningu we wspinaczce sportowej. Sudetica verticalia, Wrocław. 4. Sonelski W., Sas-Nowosielski K. (2002): Wspinaczka sportowa. Zagadnienia wybrane. AWF, Katowice. 5. Sonelski W. (1999): Wspinaczka halowa. Wademekum. PZA Warszawa. 6. Sonelski W. (2002): Szkolenie wspinaczy halowych. Wybrane metody ćwiczenia. PZA, Warszawa. 7. Sonelski W., Magiera A. (2005): Ćwiczenia i zabawy wspinaczkowe. PZA, Warszawa. 8. Sonelski W., Orawiec W. (1999): Wspinaczka halowa DVD. Literatura uzupełniaj ąca: 1. Botor M. (2009): Planowanie w treningu wspinaczkowym. Katalog bulderów. (praca mgr) AWF, Katowice. 2. Güllich W., Kubin A. (1989): Sportklettern heute. Technik, Taktik, Training. Bruckmann München. 3. Hague D., Hunter D. (2009): Wspinaczka skałkowa. Poradnik. Bellona, Warszawa. 4. Köstermeyer G. (2000): Klettertraining von A-Z. Lüma Verlag. 5. Ryman A. (2008): Nieprawidłowości w funkcjonowaniu kończyny górne u wspinaczy. Przyczyny,

postępowanie, profilaktyka. (praca mgr) AWF, Katowice. 6. Sonelski W. (1994): W skale. Zasady alpinizmu. Stapis, Katowice. 7. Trojnar W. (1996): Historia nowoczesnej wspinaczki skalnej w Polsce. Analiza systemowa. (praca mgr)

AWF Katowice. 8. Winter S. (2000): Sportklettern mit Kindern und Jugendlichen. BLV Verlag, München.

Documents

SPECJALIZACJA INSTRUKTORSKA CALOSC - awf.katowice.plawf.katowice.pl/.../u945/specjalizacja_instruktorska_calosc.pdf · INSTRUKTORSKA Zatwierdzone Uchwał ą Nr RWWF-3-IV/2011 Rady