Stories Magazine - Tydskrif Acknowledgements/Erkennings No. 59 – 03-02-2020 Editor and Translator prof. Gert van Jaarsveld English https://storymagazine.home.blog Afrikaans https://storietydskrif.home.blog Redigering en Vertaling prof. Gert van Jaarsveld Besoek ons skakel “Oor ons skrywers”

Our books – Ons boeke http://storietydskrif.home.blog/boekwinkel/

The Script of Evil 53. Getting it wrong Morrison grins and shakes his head from side to

side. “Not so! That is precisely where their bright plans will be dimmed and they are going to get more than they bargained for.”

BLOEDSPORE IN DIE SAHARA 3. RUITERS VAN DIE HEL - Deel 4

Toe hulle ’n halfmyl van die vierkant af is, is die kring van die Bormoen voltooi. Hulle steek daar vas.

Joos sê. “So! Nou is die vuilgoed gereed. Nou gaan hulle

storm.” Die wraak is myne! 6: Die bouer

Hy was al sy klutse kwyt. Sy was pragtig. Die materiaal het skaars haar volle vroulikheid bedek. Die japon wat bo oopgeval het, het volronde borste ten toon gestel.

Bevrore hart 2. Die storm

Daarheen vlug sy, probeer onder die doringrige takke inkruip. Die yskorrels stroop die struik binne sekondes kaal. Die hael uit die hemel is soos ‘n sneeustorting.

Cover photo by Racheal Lomas @maven_designs

The Script of Evil When Evil brings Love 53. Getting it wrong

Panting the dogs sit in the dark while Chloe nimbly moves from one to the other cutting the wristbands’ cable ties quickly. She throws them in a cloth bag and then gathers the water bag and opens it anxiously and plunges the cloth bag into it. She binds up the water bag and puts it in her rucksack.

She has now killed the signals here where the kombi stood. She hears the helicopter’s noise and she sees the reflection of the lights right above her through the tree tops. Probably a line of foot soldiers is closing in and with the dogs she jogs in an easterly direction. She must now run east to avoid the line of foot soldiers coming in from the northwest. She is sure the highway in the southeast is already cut off by soldiers and if she doesn’t hurry eastward far enough, the soldiers will encircle her and cut her off from both sides.

She and her dogs must as quickly as possible get out of the area in front of the end of the line of the soldiers before they discover her. Darkness is her friend now because it makes it difficult for trackers and hopefully it is going to hide her movements for now. She only hopes that they don’t have a brilliant

tracker that by chance points his flashlight and see something amiss; but if you don’t dare you’ll never win.

Eventually she reckons that she has moved far enough to the east to avoid the end of the line and she dares and turns to the north and jogs in the direction of the farm dam. She and her dogs will be out of the danger zone when they reach the dam in the northeast, far away from the highway, because the task team will not expect anyone there. Chloe and the dogs jog without stopping and suddenly they burst out of the woods into an open area. She stops and laughs. They succeeded! She is at the dam!

Chloe takes her smartphone and switches it on while walking out into the open area and stops in front of the dam. The moonlight reflects in the dam and the water is lapping the bank in front of her boots while she tries to get her panting under control and phones Jane.

“Chloe?” Slightly out of breath she answers: “We did it,

Jane! Call the dogs and get them back in their cages as soon as possible and go to sleep. It will take some time for me to reach home.”

“Be careful, Chloe, it is not past yet. Not before you are back unseen at your husband’s side.”

She now sees the dog’s cute reaction and knows Jane has just now blown her whistle and they realize they must get back to their cages.

Batista and Buddy first look at her and she smiles. She loves them so much. What is she going to do if something happens to them? Before all these guests have arrived they followed her everywhere. It worries her that they now must stay in the cages with the other dogs although she visits them from time to time during the day and take them out on practice sessions with the younger dogs. It was different when they could roam free on the farm. When she was in the front part of the house, they waited outside and when she moved to the back part of the house they ran around and watched there. When she had to drive somewhere she had to speed away or else they would have been running after her all the way. They always wanted to know exactly where she was and if she was safe.

“Yes, go my lovies! Go and overindulge. You earned it. Good work! See you tomorrow, right!”

Buddy and Batista sprint away and the dogs run around the dam and vanish in the woods northwest in the direction of the cages. Chloe search for a biggish rock on the bank of the dam. She finds one and pulls the water bag with the wristbands out and lowers the rock into the bag. Rising she holds the open end of the bag tightly with both hands and then she swings the bag like a hammer thrower to get momentum and she let loose at the right moment with the right angle and it climbs far and high into

the air. Then it descends and lands somewhere in the deep part of the dam.

The rock pulls the bag with the wristbands down and it lands on the bottom of the dam. She swings her rucksack onto her back and briskly walks to where the dogs have vanished in the woods.

~*~*~ The task team and the soldiers are extremely

frustrated. Already it is in the small hours of the morning and they find no trace of the fugitives. They don’t know whether they already have departed trough the opening in the fence which the foot soldiers discovered and cut off, but everything indicates that it is highly unlikely. The foot soldiers of Greyhound 1 and 2 jumped back in their Casspirs when the red dots suddenly changed direction from west to east and hastened to the east of the farm gate. When they were deployed there they discovered the opening in the fence. At that stage, the red dots were not near them but on their way to the opening and it looked as if the fugitives would walk straight into the arms of the soldiers that cut off the highway and the line of soldiers approaching the fence. Morrison was so sure and exited at that stage because it looks like only a question of time before they catch them. But then the dots gathered on one spot and the next moment the signals vanished not far from the opening and by the time the line of

soldiers reached the place, the fugitives have vanished in thin air.

Morrison snaps at his expert. “How the hell did they do it? Heinrich, you and Hannes are our so-called experts. Tell me how did they do it! Where are they now?”

Embarrassed Heinrich answers: “They surely must still be on the farm, Colonel. Our soldiers have been at the opening already when their position was to the north of that on the farm. There were lines of soldiers to the north and south of them at that stage. They must have realized that they are boxed in or else they got rid of the wristbands and escaped from us by fleeing either east or west. I propose that you order all the foot soldiers to patrol all along the highway. They are only deployed in the east and the fugitives could have escaped by going west.”

Hannes comes into the office just as Morrison hits Heinrich’s desk angrily so that the writing utensils roll down and land on the floor.

“Bullshit! The damn vehicle is nowhere to be found! How are they going to escape without a vehicle, Heinrich? How?”

Morrison eyeballs Heinrich very sarcastically indicating that he at this moment questions Heinrich’s intelligence very seriously.

Hannes answers in his place: “The helicopter had to land because we were low on fuel, but it is a waste of time to search further on the farm. I am

sure they have escaped already. They are through that opening already. Dexter told us over the radio because Greyhound lost your signals. His trackers found their tracks and also those of the vehicle they used. In one way or the other they used the wristbands to lead us on the wrong track to the west. I think the fugitives, in the meantime, had gone through the opening in the east while we followed the wrong signals in the west. They somehow swopped the wristbands or imitated it in one way or the other. I’m sure they are now on their way to PE. I don’t know how they managed it, but I’m sure the tracks will tell us everything by dawn tomorrow.”

Morrison points with his forefinger at Hannes. “Nail on the head and you’d better analyse all the tracks tomorrow and enlighten me as soon as possible how they achieved it and who helped them. Damn Heinrich! Contact General Geldenhuis of the SADF immediately and tell him to erect as many roadblocks between the farm and PE as possible. The first one must be in place as in now before the entrance to Wilgersfontein, because it is the first crossroad on the PE highway. Be quick man, before those shitholes reach there! Send photos of the bastards as in now! We must apprehend them! Motivate the general by convincing him they are terrorists probably on their way to PE with a live nuclear weapon in that vehicle. We suspect they are

planning to blow up PE the moment they arrive. That will put fire under the general’s ass!”

Hannes Haasbroek thinks the colonel is now out of line: “Colonel, there are children and innocent women amongst them. I think it is irresponsible to give that message to the general. You will be putting their lives in danger.”

Morrison roars at Hannes: “Fuck all of them! I don’t give a damn how I will stop them, but stop them I will! It is now clear that they are hiding something very important from us and this is a case of international significance. An unpleasant awakening awaits them. Why do you think they are on their way to PE?”

Heinrich tries: “I think you were right. Those sun panels and wind turbines on the roof of that house on the smallholding are there for a reason. There must be a secret hiding place that they want to reach before the plague breaks out.”

Morrison nods. “That’s right, but precisely why they had to go through this drama to hide just there; that we don’t know. I am going to ensure that it will be impossible for them to reach the hide-out. The plague will overwhelm them if we can’t stop them at a roadblock.”

Hannes frowns. “What are you saying, Colonel? You must realize that the soldiers we are going to deploy there must be flown back in time to avoid the plague. They probably plan to wait until the last

moment when our soldiers leave and then at the last minute enter the hide-out.”

Morrison grins and shakes his head from side to side. “Not so! That is precisely where their bright plans will be dimmed and they are going to get more than they bargained for.”

A crackle over the radio draws their attention and Heinrich tunes the apparatus and then Captain Dexter’s voice comes loud and clear: “Greyhound here, come in.”

Morrison yells: “We hear you, Greyhound, over.” “Our trackers found something very interesting.

There are a lot of dog tracks in the vicinity of the vehicle’s tracks in which they escaped through the opening in the fence. We are now following the dog tracks and it is clear they went east before they turned to the north. Also there is one set of smallish boot tracks accompanying the dogs.”

Amazed Morrison eyes widen and he looks at Heinrich. “What is the pulse rate of a huge Boerboel, you turd?”

Continues next week in Edition 60

Kopiereg @ Pieter Haasbroek (2019) Aanlyn winkel: https://sqrindle.com/category/fiction-and-literature Webwerf: https://www.softcoverbooks.co.za

3. RUITERS VAN DIE HEL - Deel 4 “Ek en Org hier, ons het nie juis iets gedoen nie,” sê Neels. “Toe ons in die Tweede Wêreldoorlog in Italië klaar was, was ons nie lus vir huis toe gaan nie. Ons het geen bande daar wat ons bind nie. Ons het gehou van die militêre lewe. Dit is gevaarlik, maar jy het sekere vryheid. Toe het ons by hierdie leër kom aansluit. Ons was al baie dae jammer, maar ons hou maar uit. Aan die einde van hierdie termyn wou ons spore maak, terug huis toe. Daar is nou groot uraan-myne in ons land. Ons het so gehoor en ons koppe staan daarnatoe. Waar daar uraan is, is daar geld, so sê hulle.”

Hy swyg en kyk na Joos. Nou is dit die middel van die middag. Die son sak stadig, maar die hitte is erger as wat

dit nog ooit vandag was. Die hitte steek nie net meer uit die lug nie, dit walm ook uit die aarde op en onder jou voete uit. Die lug dans en lewe behoorlik van die hitte.

Elke waterfles is lankal horingdroog. ’n Uur gelede het die droë, geswolle monde reeds die laaste druppels weggedrink. Nou haal hulle almal onnatuurlik vinnig asem en hulle dink amper net aan water.

Almal het dors, behalwe Duparne. Hy drink af en toe steels uit ’n plat flessie, maar dit is nie water nie.

Dit is sterk water. Maar hulle sien hom drink en hulle vloek hom in hul binnestes.

Die meeste manne lê plat op die sand, hul militêre baadjies oor hul gesigte in ’n wanhopige poging om die son en die hitte weg te hou. ’n Klompie sit regop in die sand, hul koppe laag.

Phil Marleigh lê hier langs Org en Neels. Hy sê. “In Engeland het ons te veel water. Daar dink ’n

mens nooit aan water nie. Reken ’n bietjie, dat ’n mens nie aan water kan dink nie!”

Org haal sy glas-oog uit en steek dit in sy hempsak.

“In my land is daar nie te veel water nie, maar daar is genoeg. Daar het ek ook al baie dors gehad in die Kalahari, op skiettogte, wanneer ons verdwaal het.”

“Ek het nog altyd gedink ek wil julle land gaan bekyk,” sê die Engelsman en Neels roer met sy hande in die sand en maak sinlose figuurtjies.

“Dit is ’n mooi land,” sê Org. “Daar is groot vlaktes, steil berge en groot valleie. En dan is daar son, byna net soveel son soos hier, maar ons son is nie so wreed soos hierdie een nie. Ons son is ’n Suid-Afrikaanse son, warm, maar nie bitsig soos hierdie een nie.”

Die kaarte raak stil in Joos se hande en hy kyk oor die woestyn weg, wat lyk of dit styg en daal onder die hitteskittering.

“Ja,” sê Joos met heimwee, “ons het ’n mooi land. Ek dink nou aan die koelte en die boorde van die Boland en die helder waters wat daar uit die berge uitloop en later swart kuile tussen die palmiet maak.”

Neels swaai die baadjie van sy gesig af weg en hy skreeu as hy praat.

“Hou julle bekke oor die water... Hoor julle my? Hou julle bekke! Wie praat van water en koelte as hy dors het en as hy in hierdie son lê en verkaiing?”

Sy oë is groot en wild in die hitte en Joos swyg oombliklik.

Org praat meteens sag, byna pleitend. “Julle moet maak soos ek maak,” sê Org. “Wat is dit?” verneem Joos en hy sien Neels weer

onder sy baadjie wegsak. “Ek dink net nie,” sê Org. “Ek briek my brein

sodat hy nie kan beweeg nie. Ek dink aan niks nie. Dit is maklik as ’n mens dit wil doen.”

Sy raad sak in hulle weg, maar hulle praat nie daaroor nie.

Hulle swyg. Dit is Marleigh wat weer eerste praat. Hy vra. “Wat dink julle, het dit lank gevat daar in die

fort?” Sy stem raak dood en hy praat nie verder nie. “Ek het julle mos gesê hierdie Engelsman is ’n

flou perd!” sê Joos ergerlik en hy is byna onmiddellik jammer dat hy dit gesê het, maar in

hierdie hitte en in hierdie spanning, sê ’n mens dinge wat jy gewoonweg nie sou sê nie.

Dit is die groot Neels wat Marleigh wil beskerm. Diep in hom is daar ’n liefde vir ander mense. Hy het nie veel kop nie, maar hy het ’n groot hart. Hy hou van Marleigh. Hy het nog altyd van hierdie stomme, blonde Engelsman gehou. Hy hou nog meer van hom vandat hy ’n paar uur gelede heeltemal spontaan oor sy verlede die waarheid gepraat het en hulle vertel het hoe dit gebeur het dat hy in die Vreemdelegioen beland het.

Daarom praat Neels nou met Marleigh. Hy sê dit in ’n oogwink. “Ou vriend, daar was alles klaar voordat jy kon sê “mes”! In ’n geveg soos daardie is alles altyd gou oor. Dit kan nie anders nie. As jy nie gou doodmaak nie, word jy dalk gou doodgemaak. Dit weet selfs die Arabiese honde. Nee, dit was alles gou oor. Party van daardie manne het seker nie eers geweet toe hulle sterf nie. En ek sê altyd dit is beter so. Dit is beter om so te sterf as om dalk weke en maande in ‘’n siekbed te lê en rondrol of om dalk kanker van die maag te kry of tering of een van daardie vreeslike goeters. Ek wil liewerster so doodgaan as om dalk longontsteking te kry of dalk so oud te word dat ek nie eers my gulp meer kan vasmaak nie. Wat sê jy, Marleigh?” Dit alles sê Neels op sy krom Engels en nou is hy uitgeput en sy mond is nog droër van die baie en die vinnig praat.

“Dit is so,” sê Marleigh futloos. Hy wil nog verder praat, maar hul aandag word getrek deur die gebabbel van manne wat deurmekaar praat. Hulle kyk op en sien manne wat opgestaan het en in die rigting van die fort beduie.

Vir hierdie belangstelling is daar volop rede. Die poort is weer oop en die Bormoen stroom uit die fort uit. Hulle kom seker dertig diep deur die poort, maar dit duur goed ’n halfuur voor hul almal uit is.

Joos sê. “Daar is nog oorgenoeg van die vuilgoed oor. Dit

sal ’n volle regiment kos om hulle af te slaan.” Joos sê dit nie uit vrees nie. Hy sê dit meer uit

haat, want hy dink weer aan sy broer Andries, die man met ’n obsessie, wat hier die Evangelie wou kom versprei het. Die man wat gesterf het aan die hande van hierdie Bormoen.

Party van die Arabiere is reeds in die saals toe hulle uit die fort stroom. Die meeste hardloop egter terug na hul perde wat buite die fort bly staan het, terwyl hulle hul bloedige handewerk gaan afhandel het.

Hier in die vierkant praat die manne nie meer nie. Daar is ’n stilte terwyl hulle staan en kyk hoe dat die Arabiere in gelid opgestel word, in ’n ontsaglike lang ry ruiters. Toe hulle klaar is, strek die linie byna twee myl uit oor die woestyn.

Hulle begin beweeg en die twee punte beweeg vinniger as die res sodat hulle ’n kolossale halfmaan vorm.

“Dit lyk of hulle kring trek op ’n jakkalsjag,” sê Org sagweg.

Hulle omsingel die vierkant. Hierdie keer is dit ’n kring soos ’n muur, diep en dig.

Sonder om op ’n bevel te wag, skuifel die soldate maar weer terug na die posisies waar hulle in die eerste plaas genommer was. Dit is eienaardig, maar nou is daar geen spanning in hul geledere meer nie. Daar is nou minder spanning as toe hulle die vorige, veel kleiner, aanval moes afslaan. Onder hulle is daar byna ’n onverskilligheid, ’n volkome aanvaarding. Dit is die onverskilligheid van manne wat hul emosies uitgeput het, ook die emosie van vrees. Dit is die aanvaarding van uitgeputte manne wat hulle gereed maak om dood te maak voordat hulle self sterf.

Toe hulle ’n halfmyl van die vierkant af is, is die kring van die Bormoen voltooi. Hulle steek daar vas.

Joos sê. “So! Nou is die vuilgoed gereed. Nou gaan hulle

storm.” Die Bormoen storm egter nie. Sowat een uit elke

drie klim van hul perde af en haal hul lang gewere van hul skouers af. Hulle kom stadig te voet nader gesluip. Die ander sit rustig op hul perde en wag.

Op vyfhonderd tree val die Arabiere plat en kruip op hul mae nader.

Joos vee die brandsweet uit sy oë uit. “Hiervandaan kan ons nie mis skiet nie. Waarom

laat hy ons nie skiet nie?” Vervolg volgende week uitgawe 60

Voorbladfoto verskaf deur Gert van Jaarsveld Hierdie boek is beskikbaar in ons boekwinkel

http://storietydskrif.home.blog/boekwinkel/

6: Die bouer

Sy het een oggend later as gewoonlik opgestaan. Sommer ‘n bietjie lui gewees. Sy het uitgetrek en wou net begin aantrek, toe sy onthou dat Betsie gesê het sy moet eers reëlings vir haar kind se netbaltoer by die skool gaan tref. Hulle sou eers later oopmaak. Betsie sou haar sommer kom oplaai.

Sy het haar ligte somerjapon om haar lyf vasgemaak en haar hare gaan was. Sy was nog besig om haar hare droog te blaas, toe iemand klop. Sy was eers verbaas dat Betsie so vroeg was. Seker maar gouer klaargekry. Toe ‘n tweede klop, langer en ongeduldiger as die vorige.

“Ek kom!” skree sy die gang af, terwyl sy haar hare met ‘n lint probeer vasbind. Haar gewerskaf het haar japon laat losgaan en met haar hand het sy dit voor vasgevat en die deur vir Betsie oopgemaak.

Dit was nie Betsie nie. Dit was ‘n Apollo met donker hare, ‘n hoekige gesig, vierkantige ken, sensuele lippe, groen oë, met kakieklere en stewels. ‘n Man!

“Jammer. Ek …” Hy was al sy klutse kwyt. Sy was pragtig. Die

materiaal het skaars haar volle vroulikheid bedek. Die japon wat bo oopgeval het, het volronde borste ten toon gestel. Sy het hom herinner aan die halfnaakte Griekse beelde wat hy in boeke oor bouwerk gesien het. Jis, sy was fantasties!

Sy het self nie woorde gehad nie. Net haar naaktheid bietjie meer toegevat.

“Ek is Hannes, die bouer.” “O, sorry ek is so. Ek dog dis …” “Jammer as ek te vroeg is.” “Jy is nie. Dis ek wat laat is. Kom in. Gaan sit in

die sitkamer. Ek is nou terug.” Sy het met gloeiende wange gevlug en in haar

kamer ‘n romp en bloes aangetrek. “Ek hoor jy wil aanbou.” “Ek weet nie. Dit hang af wat dit kos.” “Hoeveel vertrekke het jy gedink?” “Ek dink twee, of dalk net een vir eers. Jy moet

raad gee.” “Laat ek eers deur en om die huis loop, dan kan

ons verder gesels.” “Ek gaan maak solank koffie.” Hoekom is sy so senuagtig? Hoekom kan sy byna

nie die koppies uit die kas haal nie? Toe hulle later koffie drink en hy ‘n paar

moontlikhede genoem het, vra hy: “Wat dink jy?” Ek dink jy is wonderlik. Ek dink jy is die man

wie se skoene ek onder my bed wil hê. Ek dink daai lippe van jou is sag en heerlik. Ek dink jou arms is sterk en veilig.

Gelukkig was daar ‘n klop aan die deur. Betsie kom sommer self in.

Daarna het hy kort-kort gekom. Eers opmetings kom doen, toe voorlopige planne. Hulle het dit ure

lank bespreek. Toe het sy begin agterkom dat hy verskonings soek om daar te kom. Kamtig nog ‘n afmetinkie, of dink sy die vertrek moet ‘n bietjie groter.

Een keer het hy gespot. “Is jy nie bang al die mans sal jou lastig val nie?”

“Nee. Ek vra te veel,” het sy gelag. “As hulle my prys hoor, vra hulle nie weer nie. Die een ou wat hier moeilikheid gemaak het, het Betsie se bokserbroer so kom opfoeter dat hy nooit weer naby gekom het nie. Ek is nie bang vir mans nie. Dis lekker as jy hier is.”

Die los opmerking van haar het sy hart vinniger laat klop. Hy kon agterkom dat sy hom aande langer daar wou hou. Sommer onnodig gevra hy moet weer verduidelik van binne- en buitemure en moet haar badkamer nie ‘n bietjie groter nie? Wat sou dit ekstra kos. Die planne was toe reeds goedgekeur.

Hy sou nie gou kon begin bou nie. Besig met ‘n groot projek, maar as sy haastig is …

“Ek is nie haastig nie, ek kan wag tot die regte tyd.”

Toe, op ‘n goeie dag, het hulle bakstene afgelewer. En sement, en ‘n lorrievrag klip, en ‘n lorrievrag sand. Toe het sy geweet dis die regte tyd.

Hy het die aand verduidelik. Hy het nou ‘n projek wat hom tot laat in die aand sou besig hou, maar hy gaan solank in die oggende by haar bou. Sy het vir hom kos en wyn gegee.

“Kom ons drink op die bouery. En kom gee my ‘n soen.”

En toe hulle eers aan mekaar geraak het, kon hulle nie genoeg van mekaar kry nie. Dit was lekkerder as hulle drome. In die weke wat gevolg het, het hy dikwels daar oorgebly. Dit was wonderlik. Sy was seker dat haar troudag al hoe nader kom. Nie dat hy iets daaroor gesê het nie. Al wat hy gesê het is dat hy wens die ander projek was agter die rug. Soms het hy met ‘n klein fronsie tussen sy oë ontbyt sit en eet. Maar sy het nie getorring nie. ‘n Mens torring nie aan geluk nie. Sy kon intuïtief aanvoel dat as sy projek klaar is, ‘n nuwe lewe vir hulle gaan aanbreek. En dit het. Net anders as wat sy verwag het.

Die werk aan haar huis was klaar. Sy het ‘n aparte kamer gekry met ‘n badkamer, vernuftig privaat beplan. Nog twee ander kamers vir loseerders wat aanskakel by die bestaande kamers. Sy het nou ‘n behoorlike losieshuis gehad.

“Vandag kan hulle klaar verf en die laaste gemors opruim. Vanaand vier ons dit.” Hy het haar uitgelate gesoen. Sy was opgewonde soos ‘n kind. Sy het hom oor en oor gesoen.

“Los dit nou eers,” het hy gelag, “ek moet gaan werk.”

“Werk op so ‘n mooi dag. Dis net BF’s wat dit doen.”

“Dan is ek ‘n grote.”

Buite het die swart sedan van Petrus Odendaal stilgehou. Daar was ‘n klop aan die deur. Die lewe het eensklaps verander.

Vervolg volgende week uitgawe 60

Illustrasie verskaf deur Anja Ries Hierdie boek is beskikbaar in ons boekwinkel http://storietydskrif.home.blog/boekwinkel/

Bevrore Hart 2. Die storm

Die vragmotorbestuurder is nie ‘n goeie weervoorspeller nie.

Omtrent halfpad begin die wind ruk uit die weste. Dan kom donker wolke oor die vlakte aangestorm, begin ligstrale deur die lug klief teen die agtergrond van die gerommel van donderweer. Amanda stap so vinnig as wat sy kan, haar oë bang op die naderende onheil. Vir ‘n oomblik lyk dit asof die wind die ergste weer verby haar gaan dryf, maar dan spring hy skielik om en die donker wolke kom bokant haar staan, die blitse maak vuurslange in die lug, die donder rammel oorverdowend.

Sy hardloop omtrent nou. Daar is geen manier om aan die storm te ontsnap nie. Hy is voor haar, agter haar, rondom haar. Sy is bang. Haar oë soek na skuiling, maar daar is niks. Net ‘n eensame doringboom effens van die pad af. Sy mik daarheen.

Die eerste duifeiers val uit die swart wolke, klap teen die grond en spat in stukke uitmekaar. Die donderweer se donker stem praat aanhoudend. Skielik blits dit oëverblindend. ‘n Lang draketong skiet uit ‘n swart wolk, speel in die takke van die doringboom, flits heen en weer en slaan die boom

aan die brand. Die donder klap gelyktydig soos ‘n reuse voorslag. Amanda stol in haar spore, vreesbevange, haar oë verblind deur die helder lig wat deur die boom skitter. Sy kyk verdwaas hoe die boom voor haar oë vermink word tot ‘n swart geraamte. Skrik bewe deur haar hele liggaam.

Dan hardloop sy. Weg van die boom af in die pad af. Hael klap teen haar kop, teen haar lyf, teen haar bene. Vorentoe is daar ‘n struik langs die pad. Daarheen vlug sy, probeer onder die doringrige takke inkruip. Die yskorrels stroop die struik binne sekondes kaal. Die hael uit die hemel is soos ‘n sneeustorting.

Amanda probeer haar tas bokant haar kop hou om die ergste hael uit haar gesig te hou. Sy gee haar rug vir die siedende storm, probeer haar krimpvarkie tot ‘n klein bondeltjie. En as die pyn van die aanhoudende kastyding te veel word, skree sy die hemel in: “Here, hoekom doen Jy dit aan my?”

***** Alet kom na buite. Hael net waar jy kyk! Op die

dakke van die mynhuisies; die hele straat vol voor die huis. Dit lê die veld vol waar al die gras afgemaai is en omskep is tot poele water met drywende ysstukke. Dit was een van die ergstes wat sy ooit beleef het. Sy kyk na die skagte van die steenkoolmyn in die verte. Martiens is ondergrond.

Sy wonder of hulle daar onder iets weet van die storm hier bo. Gelukkig dat die wind nie te erg gewaai het nie, anders was daar stukkende ruite ook. Sy sukkel om iets te hoor. Die oorverdowende lawaai van die hael op die sinkdak het haar ore laat toeslaan. Sy kyk na die wolke wat nou vinnig wegdryf, verwonder haar aan die pragtige geel strale wat skielik tussen flenterwolkies begin deurskyn.

Sy staan ‘n rukkie buite en kyk hoe die stroom water in die pad die stukkies ys saamsleur terwyl die ander hael aan die kant van die stroom saampak tot ‘n digte stuk ys. Sy ril. Sy was bang. Sy wonder of die kindjie binne haar die vrees kan aanvoel. Dan draai sy om om in te gaan, maar sy verstyf onmiddellik. Kan dit wees!

Dis ‘n bedremmelde stukkie mens wat kaalvoet in die middel van die stroom in die pad aangestrompel kom, skoene en kappie in een hand en ‘n gehawende tas in die ander. Haar klere klou nat aan haar, haar hare klou slierterig plat teen haar kop en gesig, die kaal arms is vol blou kolle. Toe sy naderkom, sien Alet die trane wat vrylik vloei, die bleek gesig strak van die koue. Sonder om twee keer te dink, snel sy na die figuur. Sy praat nie, want sy weet sy sal geen antwoord kry nie. Sy gryp die meisie om haar lyf en dwing haar van die pad af, met hulle tuinpaadjie op en in die huis in. Die arme kind, sy is stukkend geslaan. Tant Hannie sal moet kom.

Binne gee sy vir haar ‘n handdoek om af te droog, help haar uit haar nat klere en boender haar in winterpajamas in en hang ‘n kombers om haar. Sy laat haar voor die stoof in die warm kombuis sit om die blou van die koue uit haar te kry en sy bid hardop dat Martiens gou huis toe kom.

Toe sy hom buite hoor waar hy probeer om modder en ys van sy skoene af te kry, storm sy uit.

“Martiens, gaan kry gou vir tant Hannie. Sê sy moet haar kissie bring. Help jy haar daarmee. Sy moet gou kom.” En toe sy die vrae in sy oë sien, voeg sy vinnig by: “Hier het ‘n meisie aangekom. Sy was in die haelstorm. Sy lyk sleg. Maak asseblief gou.”

Tant Hannie was daar, geen kwartier later nie. ‘n Formidabele vrou, groot gebou met ‘n hartlike, groot, oop gesig. Die verpleegster, vroedvrou, apteker en dokter van die klein myndorpie.

“Foeitog. Siestog. Arme kind,” prewel sy aanhoudend terwyl haar hand vlytig oor die blou kolle en stukkende plekke gaan. Dan knip sy haar noodhulpkissie se deksel oop en betrag vir ‘n paar oomblikke die talle botteltjies en flessies en verbande. Sy haal ‘n halfbottel brandewyn uit. Dan spring sy aan die werk.

“Glas, asseblief.”

Daarin gooi sy ‘n stywe dop brandewyn. Sy laat Amanda dit met ‘n bietjie water drink. Dan vee sy haar hande skoon van die bloed op die stukkende plekke en terwyl Alet ‘n bietjie sop warm maak, begin sy mengsels aanmaak uit verskillende botteltjies. Dan smeer sy liggies van die een soort mengsel aan die stukkende plekke en van die ander smeer sy die res van haar liggaam.

“En nou vir die bed. Is die sop warm?” Alet bring en hulle probeer haar ‘n bietjie van die

sop ingee, maar Amanda skud na die eerste paar slukke haar kop.

“Toemaar,” sê tant Hannie, “sy het rus meer nodig as enige iets anders.”

“Die bed in die spaarkamer is reg.” Hulle help haar na die kamer toe. Tant Hannie

sorg dat sy warm toegemaak word en gee haar nog ‘n dop brandewyn in.

“Sy sal slaap. As sy wakker word, gee haar van hierdie stroop. Dalk sal sy koors hê. Maar sy lyk vir my sterk. Moenie lat sy opstaan nie. Ek sal kort-kort kom kyk.”

Vervolg volgende week uitgawe 60