1

TAGALOG TRANSLATION OF THE BLOOD OF CHRIST

MGA NILALAMA

Ang Plano ng Kaligtasan 1

Balakid sa Pagkatuto ng Salita ng Dios 3

Kaligtasan Bago Dumating ang Krus 4

Ang Persona ni Cristo sa Pagliligtas 7

Ang Gawa ni Cristo sa Kaligtasan 9

Ang Kamatayang Pisikal ni Cristo 11

Ang Kahalagahan ng Pisikal na Kamatayan ni Cristo 12

Mga Pangyayari sa Pagkapako sa Krus 13

Namuong Dugo at Serum 16

Ang Alay Levitico at ang Dugo ni Cristo 18

Ang Sinunog na Alay 20

Ang Araw ng Pagbabayad at ang Dugo ni Cristo 22

Ang Kinatawan sa Kalikasan sa Pagbalik Tanaw 25

Ang Mesa ng Komunyon at ang Dugo ni Cristo 27

ANG DUGO NI CRISTO

ANG PLANO NG KALIGTASAN

Sa pag-aaral ng Bagong Tipan, malimit nating matutunghayan ang mga salitang ANG

DUGO NI CRISTO. Sa bawat pagkakataon, ang terminong ito ay kasingkahulugan ng

kaligtasan ng tao na ginawa ni Cristo sa krus. Larawan ito ng pinakamahalagang

pangyayari na naganap sa kasaysayan ng mga anghel at ng sangkatauhan. Sa katotohanan

kahit na sa nakalipas at hinaharap na walang hanggan, ang ganap na kapahayagan ng

biyaya ng Dios (Epeso 2:7) ay resulta ng pagliligtas ni Cristo.

Ang pag-aaral na ito ay inihanda upang lumalim ang inyong kaalaman at

pagpapahalaga sa Panginoong HesuCristo at sa Kanyang walang kapantay na pagpapaka-

hirap para sa ating kapakanan. Upang mabigyan kayo ng batayang kaisipan kinakailangan

muna nating tunghayan ang mga di-mapapasubaliang bunga na isinasaad ng mahalagang

talata. May permanenteng resulta ang krus kay Satanas, sa tao, sa kasalanan at sa Dios.

Kabilang sa Kanyang pagkabuhay na mag-uli, pag-akyat sa langit at paglukluk sa

kanan ng Dios Ama, ang nagawa ni HesuCristo sa krus ang nagbigay ng tagumpay laban

kay Satanas sa tunggalian ng mga anghel. Sa pamumusong na akusasyon ni Satanas na

ang mapagmahal na Dios ay hindi makatwiran na ibulid niya sa walang hanggang

2

pagdurusa ang kanyang nilalang. Subalit nang magkaloob si HesuCristo ng kaligtasan sa

sangkatauhan na ayon sa katarungan ng Dio, ang kalayaan sa pagpapasiya ang naging

maliwanag na isyu, at ang hatol kay Satanas ay napagtibay (Mateo 25:41). Pinatunayan

ng Krus na hindi malalabag ng Dios ang Kanyang perpektong karakter bagkus nahayag

pa dito ang dakilang pagmamahal na nagbigay ng dahilan upang hatulan Niya ang

Kanyang sariling Anak alang-alang sa sangkatauhan. Bukod pa dito, ang katotohanang

malaya si Cristo sa Kanyang desisyon na tanggapin ang Krus (Lukas 22:42; Heb.10:5-7;

Mateo 20:22) na ang tao ay may kalayaan na maniwala o hindi ay katunayan lamang na

makatwiran ang hatol kay Satanas. Sa pag-aalsa laban sa Dios, ang Diablo ay nagdala ng

hatol sa kanyang sarili.

Laan ukol sa tao, ang pagliligtas ni Cristo ang gumiba sa hadlang na naghihi-

walay sa tao mula sa Dios. Ito ang doktrina ng pakikipagkasundo. Inalis magpakaylan-

man ang hindi matatawirang hadlang na binubuo ng kasalanan, kabayaran ng kasalanan,

kapanganakan sa laman, hambing na katuwiran, ang karakter ng Dios at ang kalagayan

kay Adam. Ang mga bagay na ito ay hindi na dahilan upang hatulan ang tao- ang tangi na

lamang na isyu ay “Ano ang paniniwala mo kay Cristo?” Sa sandali ng pananampalataya

kay Cristo ang tao ay hindi na kaaway ng Dios (Roma 5:10) at kagyat na nakabilang sa

maharlikang pamilya ng Dios magpakaylanman. Lubusang nanghahawakan sa nagagawa

ng Buhay na Salita, si HesuCristo (Jn.1:1,2,14), ang mananampalataya ay pumasok sa

Plano ng Dios, na dito ang Nalimbag na Salita o ang kaisipan ni Cristo (1 Cor. 2:16) ang

naging pagkain ng kanyang ispiritu (Mat.4:4; Awit 138:2). Sa kanyang patuloy na

pagnanasa na matuto ng doktrina ng Biblia ang mananampalataya ay lalago sa ispiritu sa

kanyang kapanahunan na matatanggap at matatamasa ang mga pag-papala na inihanda ng

Dios bago pa Niya nilalang ang sanlibutan. Magkakaroon ng kabuluhan, layunin at

liwanag ang kanyang buhay na kahit na ang kamatayan ay magdudulot lamang sa kanya

ng kagalakan sa nakikitang ibayong pagpapala na nakalaan sa walang hanggan.

Sa usapin ng kasalanan, ang doktrina ng katubusan ay nagtuturo na sa krus bina-

yaran ni Kristo ang ating kalayaan mula sa pamilihan ng alipin ng kasalanan. Binayaran

Niya ang kaukulang multa na nakapataw sa bawat isa sa atin (Jn.3:18). Ngayon, bagamat

patuloy tayong nagkakasaala habang nabubuhay (1 Jn. 1:8,10), tayo ay malaya na mula sa

kapangyarihan ng kasalanan. Sa pamamagitan ng kaparaanan sa panunumbalik maipapa-

hayag natin sa Dios Ama ang ating mga kasalanan “na nahatulan na sa krus” at kapag-

daka ay nanunumbalik ang pakikisalamuha sa Dios (1 Jn. 1:9).

Nasasaad sa doktrina ng propitasyon, ang naganap na pagliligtas ni Cristo ay may

konkretong resulta tungo sa Dios. Sa sandali na ang ganap na katuwiran at kataru-ngan

ng Dios ay natugunan na kaugnay sa tao, ang Kanyang katarungan ay nagkaroon ng

kalayaan na ipahayag ang kanyang pagpapala sa tao. Wala nang pumipigil sa Kanya sa

kalagayan na ang tao ay hindi perpekto at lubusang hindi katanggap-tanggap. Ang Pangi-

noong HesuCristo ay katanggap-tanggap! Ang Kanyang ginawa para sa tao ay naghatid

sa mga mananampalataya – na nananatiling hindi katanggap-tanggap – sa Biyayang

Plano ng Dios. Sa katotohanan, ang buong Plano ng Ama ay binubuo ng lahat Niyang

magagawa nang may kalayaan ukol sa tao na naaayon sa Krus.

3

ANG TEKNIKONG TERMINO

Kahit na sa ganito kaigsing balangkas ng kaligtasan, ang pagkaidolo ni Cristo at ang

pinaka-mahalagang ginawa Niya sa Krus ay maliwanag na nakikita. Samakatuwid, maha-

lagang pansinin na sa maraming pagkakataon sa kabuoan ng Bagong Tipan ang punto ng

paksa ng Kasulatan ay isinasaad ng teknikong banghay “ang dugo ni Cristo.”

Na sa inyong kabatiran na hindi kayo tinubos sa pamamagitan ng mga

nabubulok na mga bagay, gaya ng pilak at ginto, mula sa inyong hung-

kag na pamumuhay na natutunan mula sa mga tradisyon na nagmumu-

la sa inyong mga magulang; kundi sa pamamagitan ng mahalagang

dugo ni Cristo, bilang tupa na walang kapintasan at walang dumi (1 Pet.

1:18,19).

Na itinalaga ng Dios na pampalubag loob sa pamamagitan ng pananam-

palataya sa kanyang dugo, upang ipahayag ang kanyang katuwiran

ukol sa katubusan ng mga kasalanan na naganap, sa pamamagitan ng

pagtitiis ng Dios (Rom. 3:25).

Subalit itinuon ng Dios ang kanyang pagmamahal sa atin na, habang

tayo ay makasalanan pa, namatay si Cristo para sa atin. Lalo nang

higit ngayon, na ginawang matuwid sa pamamagitan ng kanyang dugo,

maliligtas tayo sa kanyang ngitngit sa pamamagitan niya (Rom. 5:8,9).

Subalit ngayon kay HesuCristo kayo na noong una ay malayo ay pina-

lapit sa pamamagitan ng dugo ni Cristo (Eph. 2:13).

Sa kanya na umibig sa atin, at naghugas sa atin mula sa ating mga

kasalanan sa kanyang dugo (Rev.1:5b).

Ano ang lantay na kahulugan ng mga salitang ito na kadalasang nakaugnay sa

mga kritikal na doktrinang nailahad? Ang dugo ni Cristo ay binabanggit kaugnay sa pag-

ako, na dito ay tinanggap ni Cristo ang hatol na nakalaan para sa ating lahat (Rev.1:5).

Ganon din naman, ang doktrina ng katubusan ay itinuturo sa mga terminong dugo ni

Cristo (Eph. 1:7; Col. 1: 4; 1 Pet. 1:18,19) gaya din naman sa paggawad ng katuwiran na

dito ay ipinaliliwanag na kailanman ay hindi mapapawalang sala ang tao hanggang hindi

nalulutas ang suliranin tungkol sa kasalanan upang ang katuwiran ng Dios at buhay na

walang hanggan ay maipataw sa atin (Rom.5:9). Itinuturo din ng dugo ang doktrina ng

pagpapabanal na nangangailangan na malugod ang Dios bago tayo ilagay sa pakikisama

kay Cristo upang tayo ay maging katanggaptanggap na mabuhay magpakaylanman na

kasama ng Dios (Heb. 13:12). Papaanong ang dugo ni Cristo ay naging pinakamahala-

gang salapi sa larangan ng katubusan na ipinangtubos ng ating magiting na kaligtasan?

BALAKID SA PAGKATUTO NG SALITA NG DIOS

4

Nahinuha ko na napakasensitibong bagay ito para sa maraming mananampalataya. Para

sa iba ang talatang “dugo ni Cristo” ay kaugnay sa habambuhay na karanasang

emosyonal. Mula sa pagkabata ay narinig na nila ang salitang dugo na binabanggit nang

may kabagalan at marubdob na paggalang, masigla nilang inaawit ang mga himno

tungkol sa “kamangha-manghang pagkilos sa kapangyarihan ng dugo.” Ganon pa man,

ang temang dugo ni Cristo ay halos nakabaon nang lubusan sa kawalang kaalaman at ang

mga mananampalataya na nabigong maunawaan ang tunay na kahulugan nito ay hindi

lubusang mapasalamatan ang ginawa ni Cristo sa kanila at nasa mapanganib na kalagayan

pa na paniwalaan ang mali at mapamusong na kaisipan.

Ang ilang mananampalataya ay ignorante mula sa payak na kadahilanang kapos

sa saliksikang katuruan, ngunit ang ilan ay ignorante bahagi ng mapanirang sistema ng

pagkimkim ng kapalaluan sa kanilang kaluluwa. Ang unang uri ng indibiduwal ay may

sapat na adhikain na makinig at matuto; kailangan lang niya ay inpormasyon. Yung isang

uri, sa kabilang dako, ay apektado ng mas malalim at masalimuot na suliranin.Sa halip na

maging interesado sa kung ano ang sinasabi ng Biblia, ay pinalawak pa niya ang kanyang

pananaw na pansarili na umabot sa isang kalagayan na pinapahalagahan pa niya ang sarili

niyang opinion tungkol sa dugo na mas mahalaga pa sa pananaw ng Dios! Mas nanaisin

pa niyang salungatin ang Salita ng Dios kaysa hayaan niyang ibaba ang kanyang pride.

Sa ganitong mananampalataya ay isang payak lang na bagay na matutunan ang isang

bago at mahalagang bagay; ito ay isang hamon sa kanyang nagiibayong kapalaluan.

Kagaya ng isang matandang salawikain,”huwag mo akong lituhin ng mga katotohanan!”

Ang solusyon ay pagtanggap sa pastor-titser na siyang patuloy na nagtuturo ng

Salita ng Dios. Ang doktrina ng Biblia ay nagpapababa ng loob at nagtataguyod ng tunay

na paglago sa matibay na pundasyon. Bagama’t maraming tahasang sumasalungat sa

detalyadong pag-aaral ng dugo ni Cristo, itong bagay na tinatalakay ay karapat-dapat na

pag-ukulan ng malinaw na adhikain at tahasang pang-unawa.

KALIGTASAN BAGO DUMATING ANG KRUS

Isang pamantayan na itinuro sa Romans 3:25 ang naglinaw sa kaparaanan ng kaligtasan

bago pa dumating sa kasaysayan ang krus.

[HesuCristo] Na itinalaga ng Dios [ang Ama] na maging dako ng kaluguran

[i.e. luklukan ng kahabagan] sa pamamagitan ng Kanyang dugo bilang

kapahayagan ng Kanyang [ang Ama] katuwiran dahil sa pagsasangtabi ng

mga nagawang kasalanan noong una sa pamamagitan ng habag [pinagpalibang

hatol] ng Dios (Rom. 3:25; itinumpak na salin).

Sa lahat nang kabuoan sa kasaysayan ng tao, mula sa Pagbagsak ni Adan

hanggang sa katapusan na Milenyo, may isang landas lamang ng kaligtasan: pananam-

palataya sa Panginoong HesuCristo (Jn. 14:6). Subalit paano maliligtas ang mga tao na

nabuhay bago pa mamatay si Cristo sa krus na isang pangyayari na hindi pa nagaganap?

Ang Roma 3:25 ay nagpaliwanag na isina-isang tabi ng Dios ang paghatol sa kasalanan

5

hanggang dumating ang krus. Nilampasan Niya ang lahat na kasalanan na nagawa, nag-

hintay ng tamang kapanahunan upang hatulan ang lahat na kasalanan ng sanlibutan sa

Kanyang perpektong Anak. Ang kaligtasan ay naisagawa para sa lahat ng tao sa loob ng

tatlong oras ng kanyang pagkapako sa krus kung saan si Cristo ay hinatulan para sa mga

kasalanan. Sa kahalintulad na kaparaanan na nililingon natin ang krus sa pamamagitan ng

pananampalataya sa naganap na krus, ang mga mananampalataya naman noon ay

tumatanaw sa pamamagitan ng pananampalataya sa darating na tagapag-ligtas.

Sa buong kasaysayan ng lahi ng tao walang isa man na hindi nagkaroon ng

pagkakataon na maligtas.Ang Dios ay tuwirang nagkakaloob ng nararapat na

inpormasyon kailanman at saanman matatagpuan ang positibong bolisyon, na sa lahat na

mga siglo bago ang krus, si HesuCristo, ang darating na Tagapagligtas, ay ipinahayag sa

maraming kaparaanan. Ang ating pinag-aaralan, ang dugo ni Cristo, ay kapahayagan ng

Kanyang Persona at ginawa sa isang kalagayan at kaparaanan ng pagpapahayag mula sa

panahon ni Adan – sakripisyong hayop.

SAKRIPISYONG HAYOP

Bago pa dumating ang krus at ang kabuoan ng Kasulatan, ang Dios ay nagtalaga ng

nauukol na rituwal bilang kapahayagan ng pagsamba at kasangkapan sa pagtuturo ng

doktrina ng Biblia sa mga tao na noon ay pawang walang kaalaman sa pagbasa. Sa mga

gawaing ito, may takdang hayop para sa sakripisyo ay ginagamit sa pagtuturo ng doktrina

ng kaligtasan at panunumbalik. Mula sa unang kapahayagan ng Magandang Balita ng

Kaligtasan, kapagdaka matapos ang Pagbagsak ng tao (Gen.3:21), na nagpatuloy sa pa-

mamagitan ng paghahandog ng pamilya (Gen. 4:4; 8:20; 22:1-14), at sunod ang pagka-

buo ng pamamaraan ng mga paghahandog Levitico (Lev.1-5) at tanging paghahandog sa

mga banal na araw ng Israel (Lev.23), ang pagbubuhos ng dugo ng hayop ay ipinapaha-

yag ang darating na kaligtasan na isasagawa ng Tagapagligtas. Ang mga sakripisyong ito

ay isinasalarawan ang kaparaanan ng kaligtasan: nangangailangan ng isang tao na katang-

gap-tanggap sa Dios upang mamatay sa halip ng makasalanang tao.

Ang dugo ng inosenteng hayop ay isang tugmang paglalarawan ng isang buhay na

ibinigay alang-alang sa iba sapagkat ang dugo ng hayop ang kanyang buhay. Kapag ang

Kasulatan ay nagsasaad ng “ang buhay ng laman ay nasa dugo” (Lev.17:10-14), ito ay

tumutukoy lamang sa laman ng hayop. Ang salitang Hebreo nephesh minsan ay nanga-

ngahulugan ng “buhay” at minsan naman ay “kaluluwa” ngunit kung ito ay ginagamit sa

hayop ay nangangahulugan lamang sa buhay ng hayop – hindi sa buhay ng tao. Ang luk-

lukan ng pangkatawang buhay ng tao ay ang kanyang kaluluwa na nananahanan sa

kanyang katawan, subalit ang mga hayop ay walang kaluluwa. Samakatuwid, ang mga

talata na katulad ng Leviticus 17:10-14 ay nagtuturo sa atin na ang buhay ng hayop ay

nasa kanyang dugo.

Sinasalungat ng siyensiya ang pahayag na ito ng Kasulatan, na maling ipinapanu-

kala na ang talata ay tumutukoy sa laman ng tao. Ang kahungkagan ng maling pakahu-

lugan ay sumailalim ng mga pagsalungat, at tumpak lamang ito! Katotohanan lamang na

6

mamatay ang isang tao sanhi ng pagkaubos na dugo, ngunit ang tunay niyang kamatayan

ay sanhi ng paglabas ng kanyang kaluluwa sa kanyang katawan sa pamamagitan ng mara-

mihang paglabas ng dugo na hindi nakayanan ng katawan.

Alalahanin na ang kaluluwa ay nananahanan sa bungo. Samakatuwid, ang tibok

ng puso ay hindi mapagkakatiwalaan at pangangahulugan ng palatandaan ng presensiya

ng buhay. Sa salitang Mediko, sa halip na electrocardiogram (EKG), ang electroencepha-

logram (EEG), na sumusukat sa pintig ng elektrisidad na nagmumula sa utak, ay ang

tunay na batayan ng buhay o kamatayan. Maaaring huminto nang lubusan ang tibok ng

puso bagaman na ang kaluluwa ay nananatili pa sa katawan. Kapag ang puso ng pasyente

ay huminto na sa pagtibok, malimit isagawa ng mga manggagamot ang pangunguryente,

pagmamasahe sa dibdib o iba’t-ibang kaparaanan upang maibalik ang pulso – na sa

malimit na pagkakataon ay nagtatagumpay. Ngunit kapag ang EEG ay walang nasukat,

nilisan na ng kaluluwa ang katawan, at ang tao ay patay.

Samantalang ang kamatayang pisikal ng tao ay ang pagkahiwalay ng kanyang

kaluluwa (at ng kanyang ispiritu para sa isang mananampalataya) mula sa kanyang

katawan, ang buhay naman ng mga hayop ay natatapos sa sandaling ang kanilang

katawan ay huminto na sa paggalaw. Ang pagkawala ng dugo ng hayop, samakatuwid, na

bumulwak sanhi ng pagkaputol ng litid, ang palatandaan ng kamatayan nito. Ang dugo ng

mga toro, kambing, tupa at kalapati na ginagamit sa mga paghahandog ay literal, pulang

likido na nagpapakita sa buhay ng hayop ay pinapadaloy hanggang ito ay mamatay. Ang

dugo nito ay akmang bagay na gamit sa pagtuturo. Walang sinuman ang makakakita sa

darating na paghatol ng mga kasalanan, ngunit ang kamatayan ng hayop ay isang tanawin

na nakagigimbal! Itong buhay sa dugo ay sinasahod at ginagamit sa pagpapahayag sa

pamamagitan ng tahasang rituwal na nagsasalarawan ng kaligtasan at panunumbalik.

Kaakibat ng pagpapaliwanag ng pari, ang mga rituwal na ito ay nakagigimbal na pagha-

hambing na nagsasalarawan ng tunay na magaganap sa darating na Krus.

Na ang batas na nagtataglay ng anino ng mabubuting bagay na darating

na hindi naman mga tunay na larawan ng mga bagay, na sa isinasagawang

pag-aalay sa bawat taon, ay walang nagagawa sa naghahandog upang

maging ganap (Heb. 10:1).

Sapagkat ang dugo ng mga hayop ay isa lamang larawan ng katotohanan na

darating pa, ang mga pag-aalay ng hayop sa kabuoan nito ay hindi makapagkakaloob

ng kaligtasan, bagay na si Kristo lamang ang makapag-bibigay. Ang pag-aalay Levitico

ay bahagi na Batas ni Moises. Ngunit wala ni isa man ang nagtamo ng kaligtasan sa

pagsunod sa mga itinatadhana ng Batas, ito man ay Sampung Utos na alituntunin ukol sa

Kalayaan (Codex I), mga alituntunin ukol sa sosyedad ng Establishment Code (Codex

III) o ang rituwal ng Spiritual Code (Codex II). Sa halip na magkaloob ng kaligtasan, ang

mga rituwal na ito ay bumuo ng isang buong anino ng Kristolohiya na, sa pamamagitan

ng paulit-ulit na pagsasagawa, ay tinuruan ang mga Hudyo na mapasalamatan ang

kanilang (at ating) walang kapantay na tagapagligtas.

7

Ngunit bakit lahat ang dugo? Bakit nagtatag ang Dios ng ganitong sistema

ngrituwal na mahirap kalimutan? Ang kasagutan ay singpayak ng kaluguran. Ang Dios sa

Kanyang kamanghamanghang kaluwalhatian ay hindi magsasantabi ng alinmang bahagi

ng Kanyang karakter, kahit na sa pinakamaliit na punto. Kung ginagawa Niya ito, hindi

Siya Dios. Sa lahat na katangian ng Kanyang esensiya, ang isang katangian na nagbaban-

tay sa iba ay ang Kanyang katarungan. Ang lahat na bagay na ginagawa ng Dios ay ki

nakailangang maging matuwid sa bawat detalye, ibig sabihin, kailangan itong umayon sa

perpektong pamantayan ng Dios. Kapag pinagpala tayo ng Dios, ay sapagkat ang kala-

gayan natin ay sang-ayon sa Kanyang katarungan at hindi dahil sa ibang kadahilanan.

Kapag tayo ay lihis sa Kanyang katarungan, malaya lamang Siya na tayo ay disiplinahin

o sumpain – ang Kanyang katarungan ay umaagapay sa atin!

Kaya nga, ang pagiging makasalanan ng tao ay paglihis sa katarungan ng Dios, at

ang katarungan ay humihingi ng pagsasakatuparan ng katarungan. Ang marahas at pag-

danak ng dugo na kaagapay sa pag-aalay Levitico ay sinadya upang gimbalin ang mga

nagsasagawa upang matanto ang katotohanan ng di-natitinag na karakter ng Dios. Ang

paghihirap hanggang mamatay ng isang magandang hayop ay nag-aalis sa lahat na ideya

ng paglalambing at sentimentalidad ng Dios na nagbibigay ng nakasisilaw na liwanag ng

ganap na pamantayan ng Dios. Magkaganon man, ang paghihirap ng hayop ay nagdulot

lamang sa mga Hudyo ng maliit na larawan sa napipintong kahatulan na babatahin ni

HesuCristo, nang ang ating Kahalili, ay babayaran Niya ang halaga na itinatakda sa atin

ng katarungan ng Dios. Dahil sa ispirituwal na kamatayan ni Cristo, malaya na tayo

ngayon na agarang makaagapay sa katarungan ng Dios sa pamamagitan ng pananampa-

lataya kay Cristo. Sa sandali na tayo ay manampalataya, ang katarungan ng Dios ay

malayang makapagkakaloob sa atin ng pagpapala na kaligtasan magpakaylanman at

nanatiling patas sa Sarili niyang esensiya.

ANG PERSONA NI CRISTO SA PAGLILIGTAS

Bago natin tunghayan ang kaparaanan na itinatadhana ng nauukol na paghahandog sa

Israel na nagsasalarawan ng gawa ni Cristo, atin munang suriin ang kaparaanan kung

paanong ipinagkaloob ni HesuCristo ang ating kaligtasan. Ito ang magkakaloob sa atin ng

pagkaunawa sa ang dugo ni Cristo. Kung ang sakripisyong hayop ang anino na bahagi ng

paghahambing , ang mga naganap sa Krus ang katuparan ng mga kapahayagang ito.

Ang ganap na katuwiran na Dios ay walang pakialam sa hambing na katuwiran ng

tao at kahit na ang pinakamainam at kahangahangang gawa ay hindi makapagbibigay

kaluguran sa Dios (Isa. 64:6; Titus 3:5). Dahil hindi ikinokompromiso ng Dios ang

kanyang karakter, kapag tiningnan Niya ang makasalanang tao, wala Siyang magagawa

kundi tanggihan siya. Ang batayan ng ganitong pagtanggi ay sapagkat sa simula ng

Pagbagsak ng tao, bawat isa ay isinilang na nagtataglay ng kalikasang makasalanan at

pinatawan ng kasalanan ni Adan; samakatuwid, pumasok siya sa daigdig na patay sa

ispiritu, nangangahulugan ng kawalan ng relasyon sa Dios sa kapanahunan. Ang lahi ng

tao ay inihahambing sa isang isinilang sa pamilihan ng mga alipin! Paano tayo makala-

labas? Ang alipin ay wala sa kalagayan na mabili niya ang kanyang kalayaan, lalong

hindi niya mababayaran ang kalayaan ng kapwa alipin. Isang malayang tao lamang ang

8

may kakayahang tumubos ng alipin, at si HesuCristo lamang ang tanging Persona na isi-

nilang sa labas ng pamilihan ng alipin. Isinilang Siyang buhay sa ispiritu! Bilang kapa-

raanan sa pagkakaloob ng tanging Tao na may kakayahang tumubos sa tao, ang kapanga-

nakan sa pamamagitan ng isang birhen samakatuwid ay sukdulan ang kahalagahan.

Ang pangangailangan sa panganganak ng birhen ay kasingtanda ng Pagkabagsak..

Nang mawala kay Adan at sa babae ang kanilang kaugnayan sa Dios, agad nilang sinu-

bukang mapagtakpan ang kanilang pagkakamali sa pamamagitan ng kanilang kasunduan

na gumawa ng kabutihan – pinasimulan nila ang Operasyon Dahon ng Igos (Gen.3:7).

Subalit, ang kanilang “solusyon” ay tahasang tinanggihan ng Dios, na ang alituntuning

pinahihintulot sa pagpapanumbalik sa relasyon ng nilikha at Manlilikha ay batay lamang

sa kaparaanan ng Dios. Sa Kanyang sariling pagkukusa, hinanap Niya sila, na parehong

tumugon sa Kanyang alok na kaligtasan sa pamamagitan ng pananampalataya kay Cristo,

ang “Binhi ng babae” (Gen.3:15). Si HesuCristo, ang Ikalawang Persona ng Trinidad, na

sa pagkakataong ito ay nakikipag-usap sa kanila sa anyo ng Theophany, ay nagsalarawan

ng Kanyang gagawin sa hinaharap sa unang pagaalay ng hayop – pinalitan ang

kabutihang ayon sa tao – dahon ng igos - ng kabutihan ng Dios “balabal na balat”

(Gen3:21)

Nagbago man ang kanilang kalagayan sanhi ng kanilang kaligtasan mula sa

kamatayang ispirituwal sa isang ispirituwal na kapanganakan, nanatili naman ang isang

pang-yayari na ang lalaki at babae ngayon ay nagtataglay ng matandang kasalanang likas.

Pare-ho silang makasalanan, pareho silang nagpahayag ng negatibong bolisyon sa

Pagbagsak. Subalit mayroong pagkakaiba sa kaparaanan ng kanilang pagkakasala; ang

babae ay nalinlang, ngunit ang lalake ay nakakaunawa at tahasang sumuway.

At si Adan ay hindi nalinlang, ngunit ang babae bagama’t nalinlang ay nasa

pagsalansang (1 Tim. 2:14).

Ang dalawang magulang na ito ay parehong nagsalin ng gene sa kanilang anak,

karagdagan dito, dahil sa kanyang tahasang pagsuway ay ipinapasa ng tatay sa supling

ang matandang kasalanang likas. Na ang kasalanan ni Adan ay ipinapataw sa pama-

magitan ng ama at hindi sa pamamagitan ng ina ay malinaw na isinasaad ng Kasulatan

(Rom. 5:12) at pinagtibay ng propesiya na naganap naman sa kapanganakan ni

HesuCristo mula sa isang birhen (Gen. 3:15; Isa. 7:14; Luke 1:26-37). Upang isilang na

buhay sa ispiritu, walang matandang kasalanang likas at nasa labas ng pamilihan ng mga

alipin ng kasalanan, ang ating Tagapagligtas ay hindi nagkaroon ng magulang na lalake.

Bagaman na si Jose at Maria ay patay sa ispiritu nang isilang, hiwalay mula sa Dios,

nangangailangan ng kaligtasan, ang kanilang matandang kasalanang likas ay hindi

nasalin kay Cristo sapagkat walang kinalaman ang lalake nang Siya ay ipagbuntis.

Si HesuCristo ay isinilang na totoong tao, ngunit walang kasalanang likas; Siya

samakatuwid ay isinilang na hindi napatawan ng kasalanan ni Adan. Walang katulad ang

kanyang pagsilang! At karagdagan pa, nabuhay siya nang tatlumpu’t tatlong taon na sa

kanyang sarili ay hindi nakagawa ng anumang kasalanan. Ang buhay niya a naiiba!

9

Ngunit may posibilidad ba na sa anumang paraan ay magkasala Siya gayong Siya ang

Dios-Tao? Maaari Siyang magkasala kagaya ng unang Adan. Si Cristo ay may bolisyon,

at ang kalayaang magdesisyon ng kanyang Pagkatao ay sumailalim sa sunod-sunod na

pagsubok (Mat. 4:1-11). Sa isang kaparaanan lamang na manatili Siya sa positibong

bolisyon tungo sa Plano ng Ama ay mapapanatili niya na hindi makagawa ng pansariling

kasalanan, at nanatili naman Siya sa positibong tanda sa buong buhay niya hanggang

sapitin ang Krus (Luke 22:42). Si Adan ay nilalang na buhay sa ispiritu, at sa

pamamagitan ng kanyang bolisyon ay namatay sa ispiritu. Ngunit si HesuCristo lamang

ang tanging Persona na buhay sa ispiritu nang isilang at kinusa Niyang pinili na tumungo

sa Krus.

Sa Kanyang birheng kapanganakan at impekableng pamumuhay, may kakayahan

si HesuCristo na bayaran ang ating kaligtasan. Sa bisa nito, sinabi ng Ama, “Katanggap-

tanggap” nang tinunghayan Niya ang sarili Niyang Anak. Ang perpektong Persona ni

Cristo ay natugunan ang katuwiran ng Dios!

ANG GAWA NI CRISTO SA KALIGTASAN

Bagama’t ang Kanyang pagkatao ay katanggap-tanggap sa Ama bilang perpektong Dios-

Tao, kinakailangan pa ring bayaran ni HesuCristo ang halaga na magpapalaya sa lahi ng

tao upang makalakad na palabas mula sa pamilihan ng alipin. Ano ba ang kabayaran na

hinihingi ng katarungan ng Dios? Ang kabayaran ng kasalanan ay nailahad na bago pa

man Bumagsak ang tao.

Ngunit ang puno ng pagkaalam ng mabuti at masama [kapahayagan ng

plano ni Satanas na salungat sa Plano ng Dios] ay huwag mong kakainin;

sapagkat sa araw na kumain ka nito ay walang pagsalang mamamatay ka

(Gen. 2:17).

Ang salitang muth sa Hebreo, “mamatay” ay dalawang ulit na nabanggit. Sa literal

na salin ay “sa kamatayan ay mamamatay ka,” ang saknong na ito sa katotohanan ay

isang palaisipan na nagsasaad ng tindi ng kamatayan. Maaari natin itong isalin ng ganito,

“patay ka na mamamatay ka pa!” Sa pagsuway ni Adan o ng babae sa babala ng

Panginoon, ang kabayaran ay daglian, matinding kamatayan! Ispiritual na kamatayan ang

sinasabi ng Dios – dagliang pagkahiwalay sa Kanya, ganap na pagkawala ng pakikiugnay

sa kanilang Manlilikha. Batid natin ito ayon sa mga naganap kay Adan (larawan ng

sangkatauhan) sanhi ng kanyang pagkain mula sa ipinagbabawal na puno.

Ang unang tao ay tinanggihan ang Plano ng Dios at ipinagwalang bahala ang

babala ng Panginoon, ngunit nang kagatin niya ang bunga, daglian ba siyang natumba at

namatay? Hindi, sa katotohanan, nabuhay pa si Adan ng 930 taon matapos siyang unang

magkasala (Gen. 5:5)! Ang bunga ng kasalanan ay hindi pisikal na kamatayan (Rom.5:12

3:23; 6:23), ngunit si Adan ay dagliang nawalan ng kaugnayan sa Dios gaya ng nakita

natin sa Operasyon Dahon ng Igos. Dahil sa takot, sinubukan talaga niya na magtago sa

Kanya na nagkaloob ng ibayong pagpapahalaga at araw-araw na pakikisalamuha sa lahat

ng panahon na siya ay buhay! Ang bunga ng kasalanan ay ispirituwal na kamatayan, at

10

namatay sa ispiritu si Adan at ang kanyang asawa nang kumain sila ng ipinagbabawal na

prutas.

Ang kamatayang pisikal ay naging resulta ng kamatayang ispirituwal, subalit ang

kamatayang pisikal kailanman ay hindi katulad ng kamatayang ispirituwal. Kung ito’y

magkatulad, ang lahat sa lahi ng tao ay mamamatay sa pagsilang dahil lahat tayo ay

isinilang na patay sa ispiritu. Napakalinaw sa Kasulatan na ang bawat tao (maliban

lamang kay HesuCristo) ay isinilang na may matandang kasalanang likas na samakatuwid

ay malayo sa Dios sa kanyang pagsilang (Rom.5:12; Epeso 2:1).

Upang mabili ang ating kaligtasan, samakatuwid, kailangang bayaran ni Cristo

ang halaga ng kamatayang ispirituwal. Ang malaking pagkakaiba sa pagitan ng kamata-

yang ispirituwal ni Cristo at pisikal Niyang kamatayan ay hindi gaanong mailalahad ng

may katindihan. Ang katotohanan na dalawang beses na namatay si Cristo sa Krus ay

nakasaad sa malimit na pagbanggit sa maraming talata sa Griego at Hebreo.

Halimbawa, sa Colosa 1:22 ang salitang “kamatayan” ay nasa punto ng isahan-

isang kamatayan. Sa Griego ang pangngalang thanatos ay patungkol sa Kanyang

ispirituwal na kamatayan. Kapag ang Kanyang pisikal na kamatayan ang tinutukoy, ang

salitang Griego na ginagamit ay nekros. Kapag ang pagkabuhay na mag-uli ni Cristo ang

binabanggit, kalimitang tinutukoy ito sa salitang nekros hindi sa salitang thanatos. Isang

pagkakataon lamang ginamit ang nekros patungkol sa kanyang ispirituwal na kamatayan

ay nang gamitin ito sa pormang pangmaramihan, bilang bagay na tinutukoy ng salitang

ek, kagaya sa Colosa 2:12, “. . .na ibinangon siya ng Dios mula sa mga kamatayan.” Isa

pang halimbawa ay ang pangmaramihang anyo ng meweth, “mga kamatayan” mula sa

Lumang Tipan.

At ginawa niya ang kanyang libingan [kahulugan, itinalaga ng Ama ang

libingan ni Cristo] na kasama ng masasama [ang dalawang magnanakaw],

at kasama ng mayaman sa kanyang kamatayan [mga kamatayan] (Isa.53:9).

Ang pangmaramihang gamit ng “mga kamatayan” ay malawakang hindi nauunawaan, na

samakatuwid, ang kahulugan ng dugo ni Cristo ay malabo sa pang-unawa.

Ang ating Panginoon ay anim na oras na nakabayubay sa Krus, nagsimula nang

ika-siyam ng umaga hanggang ika-tatlo ng hapon. Pisikal siyang buhay sa mga panahong

ito, ngunit ang tatlong oras mula ika-labindalawa ng tanghali hanggang ika-tatlo ng

hapon ay ang kapanahunan ng Kanyang kamatayang ispirituwal. Wala Siyang nagawang

kasalanan sa Kanyang sarili. Dumating Siya sa Krus nang walang kamatayang

ispirituwal. Ngunit bilang impekableng Dios-Tao na nakabayubay sa Krus, ang kasalanan

ng buong sanlibutan ay ibinuhos lahat sa Kanya, at ang Ama ang humatol ng ating mga

kasalanan sa Kanya. Ito ang Kanyang ispirituwal na kamatayan. Habang hinahatulan sa

panig natin, ang katauhan Niya ay humiwalay sa Dios Ama at Dios Ispiritong Banal. Ito

ang Kanyang panghaliling kamatayang ispirituwal na mabisa sa ating kaligtasan.

11

Batid natin na buhay Siya sa pisikal habang hinahatulan sapagkat patuloy Siyang

sumisigaw, “Dios ko [ang Ama], Dios ko [ang Banal na Ispiritu], bakit mo ako

pinabayaan?” (Mat.27:46). Hinahalaw Niya ang Awit 22:1 kung saan ang pandiwa ay

nasa puntong di-kumpleto na nagpapahiwatig na sumisigaw Siya nang paulit-ulit.

Pinabayaan si Cristo sapagkat “...siya [ang Ama] ay tinuring siyang [Cristo] makasalanan

ukol sa atin, siya na walang kaalaman sa kasalanan; upang tayo ay maging matuwid sa

Dios na nasa kanya” (2 Cor. 5:21).

Nang ganap na ang Kanyang kamatayang ispirituwal, sumigaw sa HesuCristo,

“Tetelestai! – sa ganap na tono na nangangahulugang, “tapos na ito sa nakalipas na ang

bisa ay nagpapatuloy magpakaylanman!” (Jn.19:30). Pansinin na ang ating Panginoon ay

patuloy na nagsasalita pagkatapos magampanan ang kaligtasan. Kitang-kita na hindi

Siya makapagsasalita kung Siya ay patay sa pisikal! At walang pasubali na kung Siya ay

buhay pa sa pisikal habang nasa Krus matapos magampanan ang kaligtasan, ang Kanyang

pisikal na kamatayan ay walang kinalaman sa pagbabayad ng kasalanan!

Sa kabuoan ng mahabang kasaysayan ng SPQR, si HesuCristo lamang ang Nag-iisang

namatay sa krus ng mga Romano nang dalawang beses, at ang tanging naiibang

kamatayan sa ispiritu na kabayaran para sa kasalanan ng sanlibutan.

ANG KAMATAYANG PISIKAL NI CRISTO

Ang mga rituwal sa Lumang Tipan na malinaw na nagsasalarawan ng gawaing pagliligtas

ni Cristo ay tumutukoy sa Kanyang kamatayang ispiritual – ang pinagmumulan ng ating

kaligtasan. Samakatuwid, ang pisikal na kamatayan ng mga sakripisyong hayop ay

naglalarawan ng ispirituwal na kamatayan ni HesuCristo. Ang paghahambing sa pagitan

ng isang bagay na pisikal at isang bagay na ispirituwal ay hindi nakalilito kung

nauunawaan natin ang kalikasan ng pisikal na kamatayan ng Panginoon na bagaman

mahalaga ay hindi ito ang dahilan ng ating kaligtasan. Dapat nating maunawaan na ang

kamatayang pisikal ng mga hayop ay hindi larawan ng pisikal na kamatayan ni Cristo, na

kung magkaganoon, ang hayop ay kailangang ipako sa krus bagay na hindi nangyari, sa

kabilang dako, ay kailangan namang ialay si Cristo sa dambana, na hindi naman nangyari

sa Kanya.

Napansin natin na nanatiling buhay sa pisikal si HesuCristo hanggang naisagawa

Niya ang pagliligtas, ngunit sa sandali na natapos Niya ang kanyang misyon sa Unang

Pagparito, namatay Siya sa isang kamangha-mangha at kagalang-galang na kaparaanan.

Sa kabila ng lahat Niyang dinanas na paghihirap ay walang pagsuko sa huli o takot man

na naranasan ang ating Panginoon. Angkop ang Kanyang pisikal na kamatayan sa

Kanyang kalagayan bilang maharlika at angkop din sa pagtatamo ng tagumpay na

Kanyang naisagawa. Una, sa isang malakas na pagsasalita ay naipahayag Niya sa

Kanyang pamamaalam ang pamanang ispirituwal sa mga mananampalataya na lilisanin

Niya sa daigdig. Ikalawa, at sa dulo ng Kanyang “huling nais at habilin,” namatay Siya sa

pisikal sa kanyang kapasiyahan – walang sinoman na pumatay sa Kanya! Natapos na ang

Kanyang gawain sa daigdig, sa plano ng Ama ay inatasan Siyang umalis kaya isinugo

Niya ang Sarili Niyang ispiritu. Kakaiba ang Kanyang kapanganakan, kakaiba ang

12

Kanyang pamumuhay, kakaiba ang kamatayan Niyang ispirituwal, at ngayon, kahit ang

Kanyang pisikal na kamatayan ay kakaiba sa kaparaanang Siya lamang ang tanging

Persona na may karapatan na lisanin ang Kanyang buhay sa sandali ng pagtatapos ng

nakaatang na gawaain. Sa pamamagitan ng Kanyang sariling kapasiyahan, nilisan ng

Kanyang kaluluwa at pantaong ispiritu ang Kanyang katawan, at ito lamang ang sandali

na namatay Siya sa pisikal.

Naitala sa Mateo ang pangyayari na nagpahayag si Cristo ng huling habilin bago

Niya isinugo ang Kanyang kaluluwa.

Si Hesus, nang sumigaw Siya muli sa malakas na tinig, ay sinugo Niya

ang Kanyang hininga (Mateo 27:50; itinumpak na salin).

Samantalang sa Mateo ay walang nabanggit tungkol sa nilalaman, binigyan Niya

ng diin ang kalakasan at kontrol sa sarili na kinakailangan upang maisigaw ni Cristo ang

huli Niyang salita. Kaiba ang hambing ni Markos sa bahging ito ng pangyayari.

At sumigaw si Hesus sa pamamagitan ng malakas na tinig, at inilabas Niya

ang Kanyang hininga (Markos 15:37; itinumpak na salin).

Sa paggamit ng pandiwang ekpeneo, “ihinga,” itinuon ni Markos ang ang diin sa

kamangha-manghang kontrol ng Panginoon sa paghinga – inihinga ni Cristo ang huling

pahimakas at hindi na muling huminga! Sa sanaysay naman ni Lukas, makikita natin sa

huli na binanggit niya ang bahagi ng huling pananalita na sinambit ng ating Panginoon .

At nang sumigaw si Hesus sa malakas na tinig ay sinabi Niya, “Ama

[nagsasaad na nanumbalik na ang kaugnayan ni Cristo sa Ama matapos

maisagawa ang kaligtasan], sa Iyong mga kamay ipinagtatagubilin Ko

ang Aking ispiritu,” at nang nasabi na niya ito, inilabas Niya ang Kanyang

hininga (Lukas 23:46; itinumpak na salin).

Kahit si Lukas ay hindi nagtala ng kumpletong pahayag. Sa halip, itinuro niya ang

bahagi ng Kasulatan kung saan matutunghayan ang hinalaw ni Hesus. Matatagpuan ang

kabuoang teksto sa Awit 31:5.

Sa Iyong kamay inihahabilin ko ang Aking ispiritu; iniligtas Mo Ako o

Jehovah, Dios ng doktrina (Awit 31:5; itinumpak na salin).

Sa Kanyang huling paghinga, inilagay ng Panginoong HesuCristo ang doktrina ng

Biblia bilang pamanang ispirituwal sa maharlikang pamilya ng Dios. Kagaya sa pamana

ng Kanyang ispirituwal na kamatayan ay kaligtasan, gayon din naman ang pamana ng

Kanyang pisikal na kamatayan ay Doktrina ng Biblia. Gaya ng kaligtasan na basehan ng

ating relasyon sa Dios, gayon din naman na ang doktrina ang basehan ng paglago sa

ispirito. Sa Awit 31:5, ang Dios Ama ang Dios ng doktrina; sa katunayan, itinaas Niya

ang Kanyang Salita na mas mataas pa sa Kanyang Persona at pangalan (Awit 138:2)!

Ang kalakasan, panloob na kakayahan at banal na kasangkapan na kinakailangan ni

Cristo upang makaabot sa Krus ay ipinagkaloob ng doktrina na nananahanan sa Kanyang

13

kaluluwa. Kaya nga ang ating Panginoon ay nagtakda ng panuntunan para sa ating

pagsunod na maiakma ang ating sarili sa katarungan ng Dios sa pamamagitan ng pagka-

tuto ng doktrina ng Biblia.

ANG KAHALAGAHAN NG PISIKAL NA KAMATAYAN NI CRISTO

Ang pisikal na kamatayan ay bunga ng ispirituwal na kamatayan; hindi kabayaran

ng kasalanan kundi resulta ng kasalanan. Ang batayang ito ay natatag sa unang tao. Si

Adan ay hindi namatay sa pisikal hanggang dumating siya na malapit sa 1,000 taon

matapos niyang kainin ang ipinagbawal na prutas, ngunit namatay siya sa ispiritu kapag-

daka sa unang kagat. Sa kabalintunaan, nagdanas si Cristo ng kamatayang ispirituwal

hindi sanhi ng pagbagsak kundi bilang perpektong Tao, at nanatili Siyang perpekto

hanggang nabayaran nang lubusan ang ating mga kasalanan at nanumbaalik ang

pakikiugnay niya sa Ama. Ang kamatayang pisikal ng ating Panginoon, samakatuwid, ay

hindi resulta ng Kanyang kamatayang ispirituwal kundi kapahayagan lamang na ang

Kanyang trabaho sa Unang Pagdating ay natapos na.

Kasunod nito, ang Kanyang pisikal na kamatayan ay napakahalagang panganga-

ilangan para sa Kanyang pagkabuhay na mag-uli, samakatuwid, ay hindi maisasantabing

bahagi ng Magandang Balita kapag ang pagkabuhay na mag-uli ang binibigyan ng diin

(1 Cor. 15:1-4). Sa pamamagitan ng kamatayan, ang daan ay naihanda na para sa Kanya

na maging Panganay ng mga bumangon mula sa kamatayan (1 Cor. 15:20-23). Sa mara-

ming bagay pa, ang pagkabuhay na mag-uli, pag-akyat at pakikisalamuha ang naging

basehan ng mga lumagong mananampalataya sa kanilang “pagpapanibago ng buhay” na

malaya mula sa pang-aalipin ng matandaang kasalanang likas (Rom.6:4-13). Kaya ang

Kanyang pisikal na kamatayan ay ang kaganapan ng kaligtasan, na kaugnay sa

pagkabuhay na mag-uli at pagluwalhati, hindi upang maging kaparaanan ng katubusan

ng kasalanan.

Sa huli, ang kamatayang pisikal ni Cristo, na naging dahilan ng Kanyang pag-

kabuhay na mag-uli at sa mangyayaring Ikalawang Pagparito, ay nag-bigay daan sa

katuparan ng Kasunduan kay David. Ang nabuhay na mag-uling HesuCristo sa

hupostatikong pakikiisa ay maghahari magpakaylanman bilang Anak ni David.

Matapos maihayag ni Cristo ang Kanyang pamana na doktrina, ang Kanyang

Kaluluwa ay tumungo sa Hades (Awit 16:10; Luke 23:43; Acts 2:7; Eph. 4:9); ang

Kanyang ispiritu ay pumaroon sa presensiya ng Ama (Luke 23:53; Awit 31:5); at ang

Kanyang katawan ay dinala sa libingan (Luke 23:53). Ito ang Kanyang pisikal na

Kamatayan.

MGA PANGYAYARI SA PAGKAPAKO SA KRUS

Ang Panginoong HesuCristo ay hindi namatay sanhi ng pagdanak ng dugo. Siya ay nasa

hustong pagpapasiya sa Sarili habang nakapako sa krus, at namatay Siya sa pisikal sa

katuparan ng Kanyang sariling mga salita.

14

Ibinibigay ko ang aking buhay, upang kunin ko itong muli. Walang sinoman

ang makakakuha nito sa akin, ngunit ibinibigay ko ito. May kapangyarihan

ako na ibigay ito, at may kapangyarihan ako na kunin ito muli (Jn.10:17b, 18a).

Ang pulang likido na dumadaloy sa mga litid at arteryo sa katawang mortal ni

Hesus ay walang kinalaman sa ating kaligtasan, at walang basehan sa Biblia na nagsa-

saalang-alang sa anumang kamangha-manghang sangkap sa likido ng katawan ni Cristo.

Ang terminong “dugo ni Cristo” ay higit na makabuluhan sa alinmang mahika o

mistikong kapangyarihan na maling iniuugnay sa Kanyang pisikal na dugo ng mga tao na

walang nalalaman sa doktrina. Ang tala ni Juan ay nagpapakita na ang Kanyang literal na

dugo ay walang kaugnayan alinman sa Kanyang ispirituwal o ng Kanyang pisikal na

kamatayan.

Nang matanggap nga ni Hesus ang suka, ay sinabi niya, Natapos na: at

itinungo niya ang kanyang ulo at pinawalan ang ispirito (Jn.19:30).

Nang mabayaran na ni Cristo ang multa para sa mga kasalanan, ipinahayag Niya

na ang kaligtasan ay natapos na. At iniusog Niya sa harap ang sarili at ininungo Niya ang

Kanyang ulo: ayon sa Awtorisadong Bersyon, “itinungo Niya ang kanyang ulo.” Walang

anumang aksidente sa lahat na ginawa ni Cristo. Ang bawat bagay na Kanyang ginawa at

sinabi habang nakabayubay sa Krus ay may layunin at dahilanan. Isang mahalagang

bagay na nang Siya ay mamatay sa pisikal, ang Kanyang katawan ay hustong nakaliyad

sa harap, upang sa pagtusok ng sibat sa Kanyang tagiliran, ito ay nagtagos sa solar plexus

at diaphragm, tinusok ang puso. Sa ganitong pagliyad bumulwak ang dugo na nagpatunay

ng Kanyang kamatayang pisikal na tanaw kahit sa malayo.

Ang mga Hudyo nga, sapagkat ito ang panahon ng paghahanda, na nag-

nanais na huwag manatili ang mga katawan sa krus sa araw ng sabbath,

(sapagkat ang sabbath ay iginagalang na araw,) pinakiusapan si Pilato

na baliin ang kanilang mga binti upang sila ay maalis na doon (Jn19:31).

Ang mga relihiyosong Hudyo ay parating mayroong ipinakikita! Tipikal sa

kasamaan ng relihiyon, masyado silang partikular sa mga kapaimbabawan ng buhay,

habang isinasantabi, iniiwasan at tahasang tinatanggihan ang mga bagay na may

kahalagahang walang katapusan: matagumpay nilang nahiling at napagtibay ang

pagpatay sa nag-iisang perpektong tao na nabuhay, ang kanilang Mesiyas. Ang mga

Hudyong ito ay maaarte at mapagmatuwid sa sarili sa kanilang mahigpit na pagsasagawa

ng rituwal, subalit sa kaibuturan sila’y mapagpaimbabaw, mapanibughuin, punong-puno

ng himutok at muhi, at parating handa na labanan ang sinuman na nagtatangkang

hamunin ang lumolobo nilang pagpapahalaga sa sarili (Mat. 23). Giniba nila ang kanilang

kaluluwa sa pamamagitan ng kanilang mga kasalanan sa isip na ipokrito. Ang

kinalabasan, naging mas mabuti pa sila nang kaunti kumpara sa mga hayop.

Ngayon, ano ang ibig sabihin ng “ang paghahanda”? Ang salitang Griego na

paraskeue ay tumutukoy sa araw na ang mga Hudyo ay naghahanda para sa lingguhang

Sabadong sabbath o kaya ay sa isang tanging kapistahan ng sabbath. Dito, ang mga

15

Hudyo ay naghahanda sa pagsasagawa ng Piesta ng Tinapay na walang Lebadura. Ang

pitong araw na rituwal na ito ay nagtuturo sa bawat henerasyon ng mga Hudyo na alala-

hanin ang paglaya mula sa Ehipto, na sa biyaya ay ipinagkaloob sa pamamagitan ng

kapangyarihan ng impekableng Ikalawang Persona ng Trinidad (Exodo 13:3-10).

Espesyal na panahon ito ng bawat taon sapagkat sunod-sunod na sabbath ang

ipinagdiriwang. Ang una sa pitong araw ng Tinapay na walang Lebadura ay siya ring

araw ng Paglampas (Exodo 12:6, 14-20). Upang makita nang maliwanag ang

pagkakasunod-sunod ng mga banal na araw at mga araw ng paghahanda, dapat nating

tandaan na ang mga araw ay sinusukat ng mga Hudyo mula sa paglubog ng araw

hanggang sa paglubog ng sumunod na araw sa halip na mula sa hating-gabi hanggang

hating-gabi na gaya ng ginagamit natin ngayon – na ganoon din naman sa mga Hentil

sa kapanahunan ng ating Panginoon. Nalalaman din natin na si Cristo ay namatay sa

araw ng Miyerkules, hindi sa tradisyunal na Biyernes Santo.* Kaya nga, mula ika-anim

ng gabi ng Martes hanggang halos ika-anim ng gabi ng Miyerkules ay ipinagdiriwang

ang araw ng Kapistahan ng Paglampas. Ang kordero ng Paglampas ay pinatay (isinasa-

larawan ang “Cristo ang ating paglampas . . . na inihain para sa atin” [1 Cor. 5:17]), at

ang ala-alang hapunan ay kinain sa tinatawag nating gabi ng Martes. Ito ang “paghahan-

da” para sa araw ng Miyerkules, na siya namang tunay na araw ng Paglampas. Bilang

unang araw ng Kapistahan ng Tinapay na walang Lebadura, ito’y Miyerkules, nakasaad

sa John 19:31, na siya ring nakatakdang araw ng paghahanda sa mga nalalabing mga

araw ng san-linggong pagsasagawa (Exod. 12:11; Lev. 23:6,7).

Tandaan na ang mga Hudyo ay napakametikuloso sa pagsunod ng bawat naka-

takdang seremonya at rituwal na tumutukoy kay Cristo na nagaganap ang Paglampas

kasalukuyan sa kanilang harapan! Subalit naniwala ba sila? Hindi sila naniwala! Sa halip

na tanggapin ang kanilang Mesias mas isina-alang-alang pa nila na tuparin ang hungkag

nilang rituwal. Binulag ng relihiyon, nabigo ang mga Hudyo na maunawaan ang tunay na

kahalagahan ng mga banal na araw, at ang rituwal na walang katotohanan ay parating

walang kabuluhan. Sa katotohanan, ang mga ralihiyosong pinuno na ito ay nagsagawa ng

pinaka-karumal-dumal na krimen sa kasaysayan, na walang pagkurap sa kanilang mga

mata ipinagpatuloy nila ang kanilang paghahanda para sa kanilang gawaing pangrelehi-

yon. Sa ngayon ito’y kapara ng pagsasagawa ng ilang karumal-dumal na kalupitan na

matapos maisagawa ay nagtutungo sa simbahan upang sumamba.

Ngunit ito rin ang dahilan na ang mga Hudyo ay “pinakiusapan si Pilato na baliin

ang kanilang mga binti.” Kalakaran sa mga Romano na hayaan ang katawan na nakapako

sa krus hanggang maagnas. Nais nila na makapag-iwan ng matagalang impresyon!

Subalit nasa-saad sa batass ng mga Hudyo na kailangang mawala sa paningin ang

katawan ng mga kriminal sa araw ng sabbath o sa araw ng kapistahan upang hindi

madumihan ang lupa (Deut. 21:22,23). Itong mga haripuy na Hudyo ay hindi nagnanais

na ang kanilang Biktima, na kanilang kinaladkad sa mga hukuman, ay manatiling

nakabayubay sa krus sa kanilang pinapahalagahang mga araw ng sabbath!

16

Ang pagbali sa mga binti ay kaparaanan ng mga Romano, hango sa salitang Latin

na crurifragium, “pagbali ng binti” na isinasagawa sa pagbasag sa buto ng binti sa pama-

magitan ng mabigat na maso upang mapadali ang kamatayan ng isang nakapako sa krus.

At dumating ang mga sundalo, at binali ang mga binti ng una, at ng isa pa

na kasama niyang napako (John 19:32).

Pinuntahan ng mga sundalong Romano ang dalawang magnanakaw, isa sa bawat

tabi ni Hesus, at upang maibaba sila pagsapit ng gabi, ay hinampas ng mga legionario ang

kanilang mga binti hanggang madurog. Dahil sa matinding takot at sa biglaang pagka-

wala ng lakas na makatayo sa sarili upang makayanan ang bigat ng kanilang katawan,

ang mga magnanakaw ay nahirapang makahinga na nagdulot ng pagkakaipon ng karbo-

monixido sa kanilang mga baga na naging sanhi ng kanilang agarang kamatayan.

Inaasam ng mga Hudyo na naghihintay na gawin ang bagay na ito sa nakapako sa gitnang

krus.

Ngunit nang lumapit sila kay Hesus at nakitang patay na siya, hindi nila

binali ang kanyang mga binti (John 19:33).

Ito ay payak na katibayan sa isang katotohanan na si Cristo ay patay na sa pisikal.

Ang mga sundalong nagsagawa ng pagbitay sa araw na iyon, ay walang duda na sanay sa

pagkilatis sa pisikal na kamatayan ay nakitang siya nga “ay patay na.” Ngunit kagaya ng

kamatayang pisikal ng panginoon na naganap mga kalahating oras na ang nakakalipas,

ang pangyayari na kanyang ipinagtagubilin sa atin ang pamanang doktring ng Bibliya, na

ang pangyayaring ito na isang di mapapasubaliang patotoo sa Kanyang pisikal na

kamatayan ay ipinagdidiinan ang pinakamataas na pagpapahalaga sa Salita ng Dios.

Ang pangyayari na hindi binali ng mga sundalo ang Kanyang mga binti ay isang

katuparan ng isang nauukol na pangako na nilalaman sa Kasulatan ng Matandang Tipan

(Exodo 12:46; Bilang 9:12; Awit 34:20; ihambing, John 19:36,37). Tinutupad ng Dios

ang Kanyang Salita sa iyo at sa akin ngayon kagaya din naman ng Kanyang ginawa sa

lahat ng henerasyon bago pa dumating ang krus. Paglampas pagkatapos ng Paglampas, sa

humigit kumulang na labinlimang siglo, maingat na inihahanda ng mga Hudyo ang

kordero ng Paglampas sa maingat na kaparaanan na hindi mabali ni isa sa mga buto. Sa

bawat pagkakataon na isagawa nila ang rituwal na ito ay nagsasaad sila ng, “Anuman ang

sabihin ng Dios ay totoo. Tinutupad ng Dios ang Kanyang Salita. Hindi Siya nabibigo!”

Dito sa kaganapan ng pagpapako sa krus, Ang karakter ng Dios ang nakataya.

Kaya mapaguunawa ninyo na sa kabila ng nakatagong kabuktutan ng mga relihiyosong

Hudyo, sa kabila ng utos ni Ponto Pilato, sa kabila ng buong hukbo ng mga Romano,

wala ni isa mang buto ang mababali sapagkat iniingatan ng Dios ang Kanyang Salita –

anumang bagay ang nakaugnay! Tahasang pinapahalagahan at iginagalang ng Dios ang

Kanyang Salita, at samakatuwid ang doktrina ng Bibliya na nananahanan sa iyong

kaluluwa ang pinagmumulan ng iyong pagtitiwala at seguridad.

NAMUONG DUGO AT SERUM

17

Ngunit isa sa mga kawal na may hawak na sibat ay tinuhog ang kanyang

tagiliran, at pagdaka ay bumulwak ang dugo at tubig (John 19:34).

Ibinaba ng mga kawal ang kanilang mga maso nang ang isa sa kanila ay kumuha

ng sibat at itinuhog ito sa tagiliran ni Hesus. Sa kanyang ginawa naganap ang nakasulat

sa Zechariah 12:10, “. . .kanila akong tinitigan (ang Panginoon) na kanilang tinuhog. . .”

(ihambing, John 19:37).

Inasahan na ni Cristo na sa pagpilipit at pagsalaula sa kahulugan ng dugo,

aatakihin ni Satanas ang Krus sa kanyang pagsisikap na mapalabo ang kahalagahan ng

kamatayang ispirituwal. Kaya nga, habang nakapako sa Krus, pinagtibay ng Panginoon

ang katunayan na hindi Siya namatay sanhi ng pagdanak ng dugo na hindi katulad ng

sakripisyong hayop, ang Kanyang literal na dugo ay walang anumang kahalagahang

ispirituwal. Sa halip na bumitin pababa o kaya ay kumiling sa isang tabi nang isugo Niya

ang Kanyang kaluluwa at ispiritu, sinadya ng ating Panginoon na iliyad sa harap ang

Kanyang katawan upang itatag ang isang malinaw na kapahayagan para sa lahat na

makakakita at upang maitala ni Juan.

Ang salitang Griyego na isinalin na “tagiliran” ay pleura ay tahasang tumutukoy

sa dibdib. Ang sibat ng kawal na tumagos pataas mula sa sikmura ni Cristo tungo sa loob

ng dibdib (na walang nabali ni-isang buto) ay tumagos sa kanyang puso. Kapagdaka,

“dugo at tubig” ay bumulwak palabas. Ito ay mangyayari lamang sa ilang kadahilanan.

Una sa lahat, ang salitang hudor, “tubig’ ay terminong medikal na makabuluhang

ginagamit sa malinaw, naninilaw na likido na humiwalay mula sa tumigas at namuong

dugo. Kaya, sa halip na “dugo at tubig,” ang mas tumpak na salin ay “namuong dugo at

serum.”

Sa sinumang nakakakita mula sa malayo (kagaya ni Juan), ang tanging katibayang

hindi mapapasubalian sa kamatayan ang sinuman ay makitang daluyan siya ng namuong

dugo at serum. Kapansin-pansin na malibang mamatay ang tao mula sa pagkapugot ng

ulo o maramihan at di naampat na pagdaloy ng dugo (o, at sa huli, ay nasa yugto na ng

pagkaagnas). Kung ang tao ay namatay sanhi ng pagtagas ng maraming dugo, ang

pamumuo at serum ay hindi magaganap: ang dugo ay simpleng lalabas mula sa katawan

katulad ng pulang likido na makikita ninyo sa sandaling masugatan ang inyong daliri.

Kapag ang dugo na nasa loob ng katawan ay nagpasimulang mamuo at humi-

walay ang serum, biglaan ang kamatayan ng tao – at hindi dahilan sa pagdanak ng dugo.

Sa kabila ng matagalang pahirap kay Cristo sa panahon ng Kanyang paglilitis at sa Krus,

ang Kanyang kamatayan ay dumating nang biglaan, sa hustong gabay sa sarili at sa linaw

ng kaisipan, isinugo Niya ang Kanyang ispirito. Totoong tumulo ang Kanyang dugo –

mula sa Kanyang mga latay sa likod, mula sa Kanyang mga kamay at paa, at mula sa

Kanyang ulo na pwersahang pinatungan ng koronang tinik. Ito lamang ay isang pagpapa-

kita na, bilang totoong tao, ang Kanyang mortal na katawan ay kumikilos gaya ng pagki-

los ng ibang tao. Ngunit ang lahat na mga latay at malalalim na sugat ay hindi dahilan ng

18

kamatayan ng ating Panginoon.

Ang magandang bagay tungkol sa pisikal na dugo ni Cristo ay ang pagkakaroon

nito ng saganang bitamina K, dahilan ng agarang pamumuo ng dugo! Alalahanin na sa

buong buhay ni Hesus ang Kanyang katawan ay nanatiling nasa kamangha-manghang

pisikal na kalagayan; ibayong higit kaninuman sa buong sangkatauhan, ang Dios-Tao ay

huwaran ng ganap na kalusugan at kalakasang pisikal.

Ang pagdanak ng dugo ay hindi sanhi ng Kanyang kamatayan; ni ang pamumuo

ng dugo at serum kung unti-unti Siyang namatay sanhi ng panloob na pagdurugo. Kung si

Hesus ay namatay sanhi ng sugat sa loob ng katawan, ang alinmang pamumuo ng dugo sa

loob ng kanyang sikmura ay matutunaw, o kaya ay manlalapot, sa panahon matapos

durugin ang mga binti ng dalawang magnanakaw. Ang naghiwalay na dugo ay hindi

pagdakang dadaloy mula sa sugat na dulot ng sibat. Kaya nga, ang pinaka-tanawin ng

pamumuo ng dugo at serum ay ebidensiyang mediko na ang kamatayang pisikal ni Hesus

ay hindi sanhi ng pagdanak ng Kanyang dugo. Ngunit ang patotoo ng Bibliya ay higit na

kamangha-mangha at hindi mapasusubalian.

Upang ang nahiwalay na dugo ay umagos ng daglian na maging kagulat-gulat na

pangyayari, isang malaking imbakan ang kinakailangan na mabutas. Kasunod nito,

kailangan ang maraming imbak ng dugo na nananatili sa mataas na bahagi ng katawan.

At sa huli, lahat ng dugong ito ay hindi dapat na lumipat sa ilalim na bahagi ng sikmura,

na ilang sandali lamang matapos ang kamatayan, ito ay magsisimula nang lumapot.

Ano ang dahilan ng pagkakaimbak ng maraming namuong dugo at serum na di

lumipat sa ilalim na bahagi ng sikmura? Sa pamamagitan lamang ng pagliyad sa harap ng

Kanyang katawan nagawa ni Cristo na masaraduhan ang Kanyang diaphragm at naiwasan

ang pag-agos ng dugo pababa. Sa pamamagitan lamang ng Kanyang pagliyad sa harap ay

nalagay ang kanang litid ng Kanyang puso na naging akmang puntirya sa paitaas na pag-

tusok ng sibat. Sa pamamagitan lamang ng Kanyang pagliyad sa harap na mangyayaring

bumulwak nang masagana ang naghiwalay na dugo at serum na agad na nakita ni Huan

sa isang makabagbag damdaming tanawin. Ang eksakto at sinasadyang kaparaanan na

inilagay ni Cristo ang Kanyang katawan sa tamang kalagayan ay nagbigay sa atin ng

napakalinaw at hindi mapapasubaliang patotoo sa kaparaanan ng Kanyang kamatayan sa

pisikal, naitala magpakaylanman sa Salita ng Dios.

ANG ALAY LEVITICO AT ANG DUGO NI CRISTO

Kapag binabanggit sa Bibliya ang dugo ni Cristo, ang layunin ay ihambing ang Krus sa

mga sakripisyong hayop. Sa Matandang Tipan, ang dugo ay literal at ang kahatulan ay

simboliko, ngunit sa Krus, ang dugo ay simboliko samantalang ang kahatulan ay literal.

Ang Alay Levitico ay gumamit ng mga hayop upang isalarawan ang niibang Persona ni

HesuCristo. Ang hayop sa dambana ay kumakatawan kay Cristo sa Krus. Ang lalamunan

ng hayop ay pinuputol upang dumanak ang literal na dugo at mamatay sa pisikal. Ang

pisikal na kamatayan ng hayop ay nagsasalarawan sa ispirituwal na kamatayan ni Cristo

na nagkaloob ng ating kaligtasan.

19

Apat sa limang Alay Levitico na itinakda ng Batas ni Moises ay nagtatalaga ng

pagbubuhos ng dugo ng hayop (Lev.1-6). Dalawa sa lima, ang alay para sa kasalanan

(Lev. 4:2-25) at alay para sa pagsalansang (Lev. 5:1-6:7), ay nagsasalarawan ng gawa ni

Cristo kaugnay sa panumbalik (1 John 1:7-10). Ang natitirang tatlong seremonya ay

nagtuturo ng nauukol na doktrina ng kaligtasan. Ang alay na sinusunog (Lev. 1), isang

halimbawa, ay nagpapahayag ng palubag loob na may diin sa ginawa ni Cristo. Ang

regalong alay (Lev. 2) ay nagtuturo din ng palubag loob, ngunit ang walang dugo sa alay

na ito ay isinasalarawan ang perpektong Persona ni HesuCristo. Ang payapang alay

(Lev. 3) ay nangangailangan muli ng pagbubuhos ng dugo, ngunit sa puntong ito ay

doktrina sa pakikipagkasundo ang isinasalarawan.

Handog Inilalarawan

Alay na sinusunog Kaligtasan

(Palubag Loob: Gawa ni Cristo)

Regalong Alay Kaligtasan

(Walang Dugo) (Palubag Loob: Persona ni Cristo)

Payapang Alay Kaligtasan

(Pakikipagkasundo)

Alay sa Kasalanan Panumbalik

(Ukol sa Di Batid na Kasalanan)

Alay sa Pagsalansang Panumbalik

(Ukol sa Batid na Kasalanan)

Alay Levitico

Nang ang mga Hudyo ay inatasan na, ayon sa salin, “magdala ng kaloob,” ang

pandiwang Hebreo ay qarab “palapitin, tunguhin.” Ang salitang ginamit na “alay” ay

qorban (nasalin na “corban” sa Markos 7:11), na nagmula sa magkatulad na salitang

ugat. Sa ibang pananalita, ang qorban ay nangangahulugan ng paglapit sa Dios. Kaya ang

alay ay naglalarawan ng katotohanan na ang katarungan ng Dios (na siya namang taga-

pangasiwa ng Kanyang biyaya) ay nagkaloob ng kaparaanan na kung saan ang

makasalanan, bumagsak na tao ay makakalapit sa Dios – sa pamamagitan lamang ng

panghaliling kamatayang ispirituwal ng Panginoong HesuCristo (Acts 4:12). Ang mga

Hudyo na nagdala ng alay ay ginagawa niya ito sa sariling kapasiyahan (Lev.1:3) bilang

kapahayagan ng kanyang walang meritong positibong bolisyon tungo sa Tagapagligtas.

Ang seremonya ay hindi nakapagbibigay ng tunay na kahalagahan sa mga hindi

nananampalataya sapagkat ang rituwal na walang katotohanan ay walang kabuluhan.

20

Ang mga Hudyong ganap na mananampalataya, sa pagkakataong ito, ay

tumitingin sa hinaharap na pagdating ng Mesias, at lubusan nilang nauunawaan na ang

mga sakripisyong ito ay anino lamang ng mabubuting bagay na darating. Nauunawaan

nila na ang dugo ng mga hayop ay hindi makapagliligtas ng sangkatauhan, at ang

hinaharap na gawa ni Cristo, ang Mesias, ang makapagkakaloob ng kaligtasan. Sa

Bagong Tipan ,samakatuwid, “ang dugo ni Cristo” ay isang simbolokong pananalita, at

ito ay pagpapakilala na ang ispirituwal na kamatayan in Cristo ang katuparan ng madam-

damin at nauunawaang mga rituwal na sa pamamagitan nito ang kaligtasan ay naituro sa

mga nagdaang siglo. Ang matagal nang hinihintay na Mesias ay dumating!

ANG SINUNOG NA ALAY

Suriin natin ang ilang detalye ng isang alay Levitico na nagsasalarawan ng

kaligtasan sa pamamagitan ng pagkabubo ng dugo. Ang alay na sinusunog ay maaring

makuha sa tatlong pinagmumulan: “sa mga baka” (Lev.1:2-9), “sa mga kawan”

(Lev.1:10-13), o kaya “sa mga ibon” (Lev. 1:14-17). Ang ibat-ibang hayop na

tinatanggap ay nagbibigay ng pagkakataon sa mga mananampalataya anuman ang

kanyang kalagayan sa pamumuhay na magdala ng alay para sa Panginoon. Kahit na ang

pinakadukha ay makapagdadala ng kalapati na “mula sa mga ibon.”

Ang bawat uri ng hayop ay nagtataglay ng ilang katangian sa doktrina ng palubag

loob. Ang batang toro mula “sa mga baka” (na tinatawag na “bullock” sa King James

English) ay inilarawan si HesuCristo bilang alipin. Ang tupa o kambing “sa mga kawan”

iniharap Siya bilang karapat-dapat na Tagapag-dala ng Kasalanan (“ang Kordero ng Dios

na nag-aalis ng mga kasalanan ng sanlibutan,” John 1:29), samantalang ang ibon ay isi-

nalarawan Siya bilang nabuhay mula sa kamatayan na Dios-Tao.

Ang toro ay kinakailangang “isang lalake na walang kapintasan” (Lev. 1:3), ipi-

napakita ang pagiging perpekto ng katauhan ng Persona ni Cristo. Sapagkat imposible

para sa Dios na mamatay sa Krus, ang Panginoon ay kinakailangang maging miyembro

ng lahi ng tao, ngunit walang “karumihan” ng matandang kasalanang likas, ang pag-

papataw ng kasalanan ni Adan o ang nagawang kasalanan sa sarili. Ang pagsilang sa

Kanya ng isang birhen at nabuhay ng perpekto ay nagdala sa Kanya ng kakayahang

dumako sa Krus. Kagaya ng toro na walang kapintasan, si HesuCristo “kinuha niya para

sa kanyang sarili ang kalagayan ng isang alipin at ginawa sa larawan ng tao” (Phil.2:7b),

nagampanan ang katuwiran ng Ama. Kaya, sa Krus, inialay ng impekableng Panginoong

HesuCristo ang Kanyang sarili upang hatulan sa mga kasalanan ng sanlibutan para sa

katuparan ng katarungan ng Ama (Isa.53:9; ihbg., Matt. 26:39,42; Heb.9:14; 10:1-14).

Ang paglipat na ito ng mga kasalanan mula sa makasalanan tungo sa walang

kasalanan ay isinagawa sa pagsasalarawan ng rituwal nang ipatong ng nagaalay ang

kanyang kamay sa ulo ng toro (Lev. 1:4). Ang mga kasalanan ng tao ay kinilala sa

pamamagitan ng hayop, na ito naman ay pinatay sa kanyang halip, kagaya sa Kanya “na

walang kaalaman sa kasalanan” upang “maging kasalanan para sa atin . . .upang tayo ay

magkaroon ng katuwiran ng Dios sa pamamagitan niya” (2 Cor. 5:21).

21

Upang ito’y maging katanggap-tanggap sa kanya na maging

kaluguran para sa kanya (Lev. 1:4b).

“Tatanggapin ito” ay mula sa Hebreo na nangangahulugan ng “magkaroon ng

kasiyahan, malugod sa.” Sa niphal stem, ito’y nangangahulugan “tanggapin ng may

kahabagan,” kaya, “ang haing sinusunog ay may kahabagang tinatanggap ng Dios.”

Sa ibang salita, ang Unang Persona ng Trinidad, Dios Ama, ay tinanggap ang gawa ng

Kanyang Anak doon sa Krus. Palubag-Loob! Ang pandiwang kaphar ay nagangahulu-

gan ng “balutan, takpan, gawing katanggap-tanggap,” at natagpuan dito sa pormang piel

(pinalakas) pangmatagalan, ito’y nagpapahayag ng katindihan ng kamatayang ispirituwal

ni Cristo. Itinago ni Cristo ang ating mga kasalanan.

Ang matipuno, ganap na malusog na bisiro ay iginapos sa dambana. Matapos na

kilalanin ito sa kalagayan ng nagaalay, isang matalas na punyal ang gumigilit ng kanyang

lalamunan, na nagdulot sa malakas, nagpupumiglas na hayop na pigain ang kanyang dugo

palabas ng kanyang katawan. Ang sumisirit na dugo na tumilamsik sa nagaalay, sa pari,

sa dambana at sa lupa, ay isang kagulat-gulat na pamamaraan sa pagtuturo ng mga Hudyo

tungkol sas kamatayang ispirituwal ni Cristo, ang kabayaran para sa kasalanan.

Nang isaad sa Hebreo 9:22 ang “kung walang pagkabuhos ng dugo ay walang

katubusan,” dugo ng hayop ang binabanggit. Ang kabuoang nilalaman ng talata ay

inihahambing sa anino ng Cristolohiya sa pagaalay ng hayop na may katuparan kay

Cristo.

Habang nagpapatuloy ang seremonya ng bisiro, lalo pa nitong ipinakita ang

kaganapan ni Cristo at ang kahatulan ng mga kasalanan sa Kanya, nagaganap sa

pagsunog bilang larawan ng kahatulan ng Dios. Mula sa apoy ng paghatol, pumailanlang

ang usok bilang “mabangong samyo” sa Dios (Lev. 1:9b), na muli ay ipinakita ang

Kanyang kaluguran sa gawa ng Anak.

Ang mga alay mula sa kawan ay nagtuturo din ng doktrina ng Palubag-Loob. Ang

kambing ay kapahayagan na ang mga kasalanan ay dadalhin ng Mesias sa Krus, habang

ang tupa ay nagpapakita ng larawan ng Kanyang perpekto, walang kasalanan na katauhan

Sa parehong kalagayan, ang hayop ay parating kinakailangang walang kapintasan

(Lev.1:10). Kagaya din naman sa bisiro, ang mga hayop na ito ay nagpapahayag ng mga

kasalanan ng nagaalay at sa pagpatay ay isinasalarawan ang ispirituwal na kamatayan ni

Cristo bilang kaparaanan ng pag-ayon sa katarungan ng Dios.

Ang nakakatakot na galit ng Dios laban sa kasalanan mo at akin – kabilang ng sa

sanlibutan, kasama na ang mga kasalanan ng bawat Hudyo na dumulog dala ang kanilang

alay – ay nakatuon sa Panginoong HesuCristo sa tatlong oras Niyang pagkabayubay sa

Krus. Ang napakatinding sakit na Kanyang naranasan, higit na matindi sa alinmang

bagay na kaya nating isipin, ay isinadula sa malupit na kamatayan nitong mga makabu-

luhan, inosente at walang kapintasang hayop. Walang Hudyong mananampalataya ang

makakalimot sa kahindik-hindik na tanawin na paulit-ulit na isinasagawa. Ang pagdanak

ng dugo, na detalyadong ipinakikita sa seremonya at sa takot ng pagbitay, ay sinadya na

22

permanenteng mag-iwan ng doktrina ng Bibliya sa kaluluwa ng mga nag-aalay at mga

nanonood.

Samantalang ang buong Israel ay maaaring manuod at matuto mula sa mga sakripisyo na

ginagampanan ng iba, kinakailangan naman na mag-alay ang bawat Hudyo sa kanilang

pananampalataya. Ang kategorya na inilalaan para sa mga mahihirap ng bayan ay

kalapati. Ang probisyon na ito ay nagsasaad ng biyaya ng Dios na matatagpuan saan man

at kaylanman. Bagaman ang kalapati ang madadala ng mga mahihirap, ito naman ang

nagpapakita ng walang kapantay na kaganapan, ang nag-iisang Persona ng

sansinukob,angDios-TaoHesuCristo.

.

Ang kalapati ay nagpapahayag ng pagkadios ng Mesias, ngunit nang ito ay dinala

bilang handog, higit sa Kanyang pagkadios ang itinuturo. Ang hain na sinusunog mula sa

mga ibon ay naglalarawan ng hupostatikong pagsasama: si HesuCristo ay totoong Dios at

totoong tao magkasama sa isang Persona magpakaylanman.* Ang kalapati ay

magdadanak ng dugo, kagaya ng toro, ng tupa at kambing, ngunit ang alay na ito ay

nakatuon ang pansin sa darating na pangyayari matapos na ang kaligtasan ay maisagawa.

Matapos ang Kanyang pisikal at ispirituwal na kamatayan, at matapos magugol

Niya ang tatlong araw at tatlong gabi sa puso ng daigdig, nag-iisa si HesuCristo na

nabuhay mula sa mga patay.* Umakyat Siya sa langit, at dito ay lumuklok siya sa

pinakamataas na glorya at karangalan sa kanan ng Ama. Ang pagkatanggap ng ating

Tagapagligtas sa langit ay isang panghuling patotoo na ang Kanyang gawa sa Krus ay

ganap na naisakatuparan na at ang Dios Ama ay nalugod minsan at para sa lahat.

ANG ARAW NG PAGBABAYAD AT ANG DUGO NI CRISTO

Karagdagan pa sa mga pag-aalay Levitico, ang pangaraw-araw na pag-aalay at ang mga

pag-aalay na ginagawa sa panahon ng bagong buwan, ang mga Hudyo ay nagdadala ng

mga naiibang pagkakaloob sa mga araw ng kapistahan. Ang mga piyestang araw na ito ay

kinabibilangan ng Paglampas, Tinapay na walang Lebadura, Unangbunga, Pentekosta,

Trumpeta, Atonement at Tabernakulo (Lev.23). Ang bawat kapistahan ay nagtataglay ng

maraming mahahalagang doktrina, ngunit sa lahat ng ito, ang Araw ng Atonement ang

pinakabanal (Lev.16; 23:26-32).

Jom Kaphar, o Jom Kippur, ay literal na nangangahulugang “Ang Araw ng

Pagbabalot,” at ito lamang ang tanging araw na ang sinuman ay pinapayagan na pumasok

sa Kabanalbanalan sa Tabernakulo, o sa Templo matapos na ito ay maitayo. Kahit na sa

Araw ng Atonement, ang punong saserdote lamang ang makakapasok, at pagkatapos

lamang na makapagdala ng hain para sa sariling kasalanan (Lev. 16:13).

Dalawang sakripisyo ang kinakailangan sa importanteng araw na ito: isang

bisirong toro (Lev.16:6) at isa sa dalawang kambing (Lev. 16:7-10,15,16). Iniaalay ng

punong saserdote ang toro sa tansong dambana bilang alay para sa kanyang kasalanan.

Ang dugo, isinasalarawan ang kamatayang ispirituwal ni Cristo sa Krus, ay sinasahod ng

palanggana at dinadala sa kabila ng malaking kurtina tungo sa Kabanalbanalan. Doon

23

iwiniwisik niya ang dugo sa luklukan ng habag. Nakita na natin ang kasangkapan na ito

sa Tabernakulo sa Roma 3:25.

[HesuCristo] Na itinalaga ng Dios [ang Ama] noon pa man na maging

Lugar ng Kaluguran [literal, “ang luklukan ng habag”] sa pamamagitan

ng Kanyang dugo. . . (Rom.3:25a).

Ang salitang kaluguran sa Griyego ay hilasterion at sa Hebreong salita ay

kapporeth na parehong nangangahulugan na “luklukan ng habag.” Ito ay tumutukoy sa

kaban na kahoy na tinatawag na arko ng kasunduan, na nababalutan sa itaas na bahagi ng

ginto na nakatayo sa Kabanalbanalan. Ang kaban na ito na yari sa akasya ay

nagpapahayag ng katauhan ni Cristo; ang ginto, ang Kanyang PagkaDios. Magkasama

ang mga sangkap na ito ay nagpapakita ng pagiging bugtong ng Dios-tao.

Ang kaban ay naglalaman ng tatlong bagay: palayok ng manna, tungkod ni Aaron

na umusbong at talaan ng mga Kautusan. Ang bawat isa sa mga ito ay nagpapahayag ng

kasalanan. Ang talaan ng mga Kautusan ay nagsisilbing paala-ala sa pagsuway ng Israel

sa Kautusan ni Moises na nangangahulugan ng pagsalansang laban sa awtoridad ng Dios.

Ang tungkod ni Aaron ay nagbunyag ng pagtanggi sa plano ng Dios tungkol sa awtoridad

ng saserdote na Levitico at ang palayok ng manna ay tumawag sa ala-ala ng pagsuway ng

tao sa pagtanggi sa mga pagpapala ng Dios.

Ang luklukan ng habag ay isang tabla na nakatakip sa ibabaw ng arko. Sa mag-

kabilang dulo ng luklukan ng habag ay nakatayo ang dalawang anyo ng cherubim. Ang

isa ay kumakatawan sa perpektong katuwiran ng Dios; at ang isa, Kanyang katarungan.

Tumingin pababa ang katuwiran at katarungan sa kasalanan at ito’y hinatulan. Ngunit

minsan sa bawat taon, sa Araw ng Katubusan, isang magandang pangyayari ang naganap.

Ang dugo ng batang toro ay isinaboy sa ibabaw ng luklukan ng habag, upang sa pagtingin

ng katuwiran at katarungan, nakita nila ang natapos na gawa ni Cristo na nabalutan ang

mga kasalanan ng punong saserdote. Ang esensiya ng Dios ay natugunan sa kanyang

pangalan.

At lumabas ang punong saserdote at nagsakripisyo ng isang kambing bilang alay

para sa mga tao. Dala ang dugo ng kambing na nasa isang mangkok, pumasok siya sa

ikalawang pagkakataon sa Kabanalbanalan, at muli iwinisik ang dugo sa ibabaw ng

luklukan ng habag. Isinadula sa pagkakataong ito ang ispirituwal na kamatayan ni Cristo

sa Krus na nagbalot ng mga kasalanan ng lahat ng tao.

Makakapasok lamang ang punong saserdote sa Kabanalbanalan sa pamamagitan

ng simbolikong dugo ng hayop, ngunit nang si HesuCristo ay nahatulan sa Krus, ang

malaking kurtina na humaharang sa pasukan ng Kabanalbanalan ay pinunit ng Dios mula

sa itaas hanggang sa ibaba (Matt. 27:51; Mark 15:38; Luke 23:45). Inalis ni Cristo ang

hadlang na naghihiwalay sa Dios at sa tao.

At hindi sa pamamagitan ng dugo ng kambing o ng toro [ang sakripisyong

Araw ng Katubusan], kundi sa pamamagitan ng Kanyang sariling dugo,

24

minsan para sa lahat, ay pumasok Siya [Cristo] sa Kabanalbanalan [ang

presensiya ng Ama] dahil naisagawa na ang pagtubos na mananatili

magpakaylanman (Heb.9:12; itinumpak na salin).

Hindi pumasok kaylanman si HesuCristo sa aninong Kabanalbanalan sa Templo.

Ngunit nang Siya ay umakyat, pumasok Siya sa tunay na Kabanalbanalan, ang presensiya

mismo ng Dios sa langit (Heb. 9:24). Hindi katulad ng mga punong saserdote ng Levitico

na pumapasok ng dalawang beses sa Kabanalbanalan, ang Panginoong HesuCristo, ang

ating dakilang Punong Saserdote, na hindi nangangailangan ng isang tanging pag-aalay

para sa Sarili. Sa halip, inialay mismo ng perpektong Tagapagligtas ang Kanyang Sarili

bilang sakripisyo na kabayaran sa mga kasalanan ng lahat ng tao. Pumasok Siya sa langit

minsan lang – at naupo. Ito ang lahat na kinakailangan.

Katatapos lamang Niyang gapiin ang kasalanan, kamatayang ispirituwal at

kamatayang pisikal (1 Cor. 15:55-57). Nagwagi Siya sa matagumpay na pagkubkob laban

sa masamang pamunuan ng daigdig na ito (Heb. 2:14, 15). Natubos Niya ang tao mula sa

pamilihan ng alipin ng kasalanan, ipinagkasundo ang tao sa Dios sa pag-giba ng hadlang,

at binigyang kaluguran ang Dios sa ngalan ng tao. Nagampanan Niya ang Batas at nag-

iwan ng pamanang doktrina para sa lahat na mananampalataya na nasa lupa. Bilang Bida

ng sansinukob, umakyat Siya at naupo, ngunit wala Siyang dalang dugo nang pumunta

Siya sa langit.

Mayroong lumang katuruan ang Romano Catoliko na nagsasabing dinala ni Cristo

sa langit ang Kanyang dugo na nakalagay sa isang mangkok. Hindi man lamang inalam

kung saan ito nanggaling, ang mga panimulang Kristiyanismo ay nanghahawakan sa

kalokohang kaisipan mula sa Madilim na Kapanahunan na kanilang ipinagpapatuloy ang

hiwaga na bumabalot sa pisikal na dugo ng ating Panginoon. Nakita na natin sa

maraming pagpapaliwanag na ang Kanyang mortal, dugo sa katawan ay tahasang walang

kinalaman sa kaligtasan.

Nang pumasok si Cristo sa langit, wala Siyang dalang dugo, kundi ang

katotohanan na natapos na Niya ang pagliligtas – “natapos na sa nakaraan na may bisa na

nagpapatuloy magpakaylanman!” Hindi Siya nagbitbit ng dugo sa mangkok o dugo sa

timba; pumasok Siya sa Kanyang katawan na nabuhay mula sa kamatayan, na may

pagbubunyi “Tapos ang misyon!”

Ang dugo ni Cristo ay isang payak na katuruan tungkol sa ispirituwal na

kamatayan ng ating Panginoon bilang katuparan sa mga sakripisyong hayop. Kapag ang

layunin ay nagampanan, hindi na kinakailangan ang mga aninong katuruan. Walang

dinalang dugo sa langit, at kahit dito sa lupa ang pagsasagawa ng sakripisyong hayop ay

wala nang dahilan na ipagpatuloy nang matupad na ang Krus. Sa katotohanan, ang mga

taliwas na mananampalatayang Hudyo sa Jerusalem ay pinamukhaan sa kanilang

pagpapatuloy na pag-aalay ng sakripisyo sa Templo. Sa pamamagitan ng kanilang alay,

ay binansagan silang “ipinapako sa kanilang sariling katawan ang Anak ng

Dios”(Heb.6:6), na inaalipusta ang Kanyang ginawa sa Krus.

25

Ngayon na ang Panginoong HesuCristo ay nasa langit na, isang napakalaking

kalokohan at pamumusong na isaalang-alang pa ang patay na hayop kaysa buhay na

Anak ng Dios. Tahasang inihanda Siya ng Ama. At tahasang hindi humingi ang Dios ng

anumang karaming dugo – ng hayop o ng tao man – upang idagdag sa perpektong

Persona at gawa ng Kanyang Anak! Ang pag-aalay ng hayop at literal na dugo ngayon ay

wala nang silbi bilang kaparaanan ng pagsamba. Hindi ito ipinahihintulot kundi sa

darating na Milenya. Na, ang Panginoong HesuCristo ay nasa lupa, gagawin nila ito

bilang ala-ala ng Krus, na sinasamba ang naghaharing Hari ng mga hari at Panginoon ng

mga panginoon dahil sa Kanyang walang kapantay na nagawa.

ANG KINATAWAN SA KALIKASAN SA PAGBALIK TANAW

Punto bawat punto, isinaalang-alang natin ang aralin ng dugo ni Cristo. Subalit sa napa-

karaming nagbabatay sa emosyon at kawalan ng kaalaman tungkol dito sa napakahala-

gang antas ng doktrina, hayaan nating itali ang ating pag-aaral sa isang maigsing pag-

sinop.

“Ang dugo ni Cristo” ay isang terminong teknikal na nagpapahayag ng isang

katotohanan na si HesuCristo ang katuparan ng mga aninong turo sa Matandang Tipan.

Kaya nga, itong talata na malimit nating matunghayan ay naglagay sa isang

paghahambing sa isang bagay na pisikal at isang bagay na ispirituwal. Hindi ito

eksaktong paghahambing sapagkat nangangailangan ang pisikal na bagay upang

ihambing sa isa pang pisikal na bagay, o ang kahalintulad nito na ispirituwal na bagay sa

ibang ispirituwal na bagay. Sa halip, “ang dugo ni Cristo” ay nagdala ng dalawang mag-

kaibang bagay: ang literal na dugo ng mga iniaalay na hayop at ang ispirituwal na

kamatayan ni Cristo doon sa Krus. Ang pisikal na dugo ng hayop ay ipinapahayag ang

isang ispirituwal na kaganapan na nangyari sa huling tatlong oras na pagkapako ni Cristo

sa Krus habang ang lahat na kasalanan ng sanlibutan ay ibinuhos sa Kanya at hinatulan.

Bilang maikling katawagan sa gawaing pagliligtas ng ating Panginoon, “ang dugo ni

Cristo” samakatuwid ay kahalintulad ng Kanyang ispirituwal na kamatayan: ipinagkaloob

ni Cristo ang hinihingi ng katarungan ng Dios.

Sa Matandang Tipan, ang dugo ay literal at ang paghatol ay paglalarawan, ngunit

doon sa Krus ang dugo ay paglalarawan samantalang ang paghahatol ay literal. Ang dugo

ng hayop ay anino ng magandang bagay na darating, samantalang ang kamatayang

ispirituwal ni Cristo ay isang pangyayari na isinagawa ng mga anino.

Ang mga taong hindi nakakaunawa ng mga bagay na matuwid pataas at mula sa

matuwid pababa ay parating nagtatanong, saan mo kinuha ang mga iyan? Paano mo

malalaman na iyan ay totoo? Katatapos lamang nating pag-aralan ng detalyado ang mga

aralin, at ito ang makapagsasabi sa iyo ng mga bagay na dapat mong malaman! Ngunit

nahinuha ko na ang aralin na ito ay napakahirap na bagay para sa maraming tao na

lumaki na kasama ang mga paniniwala na may pambihirang kapangyarihan na umiikot sa

sistema ng katawang mortal ni Hesus.

26

Bilang patotoo na may iba pa na nakaka-unawa na ang dugo ni Cristo ay isang

pagsasalarawan, hayaan ninyong halawin ko sina Arndt at Gingrich, ang mga huling

lexicographer ng salitang Griyego. Sa ilalim ng salitang haima, “dugo,” sila’y naglaan

ng buong saknong sa pagsasalarawang gamit ng salita. Ipinaliwanag nila ito bilang “ang

dugo at buhay bilang sakripisyo para sa katubusan, lalu na ang dugo ni Cristo na

kaparaanan ng katubusan.”* ang Expiation ay pagbabayad ng multa para sa kasalanan, at

si HesuCristo ay hindi namatay dahil sa pagdanak ng dugo sa Kanyang pagbabayad ng

multa para sa kasalanan. Ilan pa, sa Kittel’s Theological Dictionary isinasaad na “ang

dugo ni Cristo sa Bagong Tipan ay payak na pandiwang buntis na simbulo ng gawaing

pagliligtas ni Cristo.” *“Pandiwang buntis na simbulo” ay nangangahulugang

paglalarawan!

Nakita na natin na ang kamatayang ispirituwal, hindi kamatayang pisikal, ang

kabayaran ng kasalanan. Napansin natin na si Adan ay nilikhang buhay sa ispiritu at sa

kanyang negatibong kapasiyahan ay naging patay sa ispiritu. Si Cristo, sa kabilang dako,

ang tanging tao na isinilang na buhay sa ispiritu at sa pamamagitan ng Kanyang

positibong pagpapasiya ay pinili Niya na magdanas ng kamatayan sa ispiritu alang-alang

sa sangkatauhan. Si Adan ay nabuhay sa pisikal habang patay sa ispiritu, at sa katulad na

kalagayan, si Cristo doon sa Krus ay buhay habang Siya ay nagdaranas ng kamatayan sa

ispiritu.

Ang kaugnayan sa Dios na nabuhay si Cristo sa bisa ng Kanyang pagsilang mula

sa birhen at nabuhay na hindi nagkasala, ay ang paghihirap Niya sa Krus habang

binabayaran Niya ang ating mga kasalanan. Ngunit ngayon, kapag ang sinoman ay

nanampalataya kay Cristo, siya ay kapagdakang tumatanggap ng permanenteng

kaugnayan sa Dios sa pamamagitan ng muling kapanganakan. Dagdag pa, bilang bahagi

ng maharlikang pamilya ng Dios, na kaugnay ni Cristo, siya ay naging tagpagmana ng

biyaya. Sa biyaya, ang Dios ang gumagawa ng lahat na gawain samantalang ang tao ang

gumagawa ng lahat na pagtanggap, na isinasalarawan sa kaligtasan kung saan lahat ng

merito ay nasa Panginoong HesuCristo!

Ang ating Panginoon ay makalawang namatay sa Krus. Ang una Niyang

kamatayan ay tinatawag na “ang dugo ni Cristo,” at pagkatapos lamang na, magampanan

ito, ang Kanyang ispirituwal na kamatayan, ay nangayaring namatay Siya sa pisikal. Ang

dugo ni Cristo ay tahasang hindi tinutukoy ang Kanyang pisikal na kamatayan sapagkat

hindi Siya namatay sanhi ng pagdanak ng dugo! Sa katotohanan, halos lahat ng Kanyang

dugo ay nasa loob pa ng Kanyang katawan nang sibatin ng kawal ang Kanyang dibdib, na

bumulwak palabas ang namuong dugo at serum.

Ang kamatayang pisikal ni Cristo ay payak na nagpapahiwatig na ang Kanyang

gawa ay natapos na. Ganuon pa man, namatay Siya sa pisikal sa isang pambihira at

kamangha-manghang pangyayari, sa pamamagitan ng pagsugo sa sarili Niyang kaluluwa

at ispiritu sa sandali na ang plano ng Ama ay ay tumawag na sa Kanya para umalis. Sa

pamamagitan ng malinaw, malakas na boses at perpektong kontrol sa paghinga, sa

27

Kanyang huling paghinga ay nag-iwan Siya ng pamanang doktrina ng Biblia sa

maharlikang pamilya.

ANG MESA NG KOMUNYON AT ANG DUGO NI CRISTO

Ang pagsasakripisyo ng hayop ay dinisenyo upang magpahayag ng doktrina ng Biblia sa

mga Hudyo nang Lumang Tipan at upang magkaloob ng pamamaraan ng pagsamba na

kung saan ay maipapahayag nila ang kanilang pakikipagniig kay Cristo. Ngunit nang ang

rituwal ay nagampanan na sa Krus, at lalo na matapos ang kanon ng Kasulatan ay

nakumpleto sa pagsulat ng aklat ng Apokalipsis noong A.D. 96, wala nang

pangangailangan sa detalyadong sistema ng mga sangkap sa pagtuturo ng doktrina. Sa

kapanahunang ito ng Iglesiya, samakatuwid, ay isa lamang anyo ng ritual ang

pinahihintulutan: ang Eucharist o Komunyon.

Ang komunyon ay nagsimula sa kapistahan ng Paglampas sa Israel, ang piyesta

ay hindi katulad ng iba dahil ito ay isang kasayahan katulad ng ating Ika-apat ng Hulyo.

Noong 14 ng Abril, mga taong 1440 B.C., ang lahi ng Hudyo ay naging isang bansa, at

ang paglabas ng bansang pinili ng Dios mula sa pagkaalipin sa Ehipto ay sinabayan ng

isang pag-aalay na nagpasimula ng kapanganakang mag-uli ng bawat indibiduwal.

Upang makaiwas sa paghatol ng Dios sa ika-sampung salot na darating sa Ehipto,

ang mga Hudyo ay inatasan na magsakripisyo ng isang lalake, batang kordero na walang

dungis (Exod. 12:5). Ang kordero ay kumakatawan sa perpekto, naiibang Persona ni

HesuCristo na magiging karapat-dapat na pumasan sa hatol ng Dios para sa mga

kasalanan ng naghahandog. Ang karne ng kordero ay kailangang kainin – isang larawan

ng pananampalataya kay Cristo.

Kagaya ng sinumang tao na kumakain, kahit na sa anong kalagayang moral,

imoral, amoral, relihiyoso o hindi relihiyoso, ay gayon din naman ang kaparaanan sa

pagtanggap sa ginawa ni Cristo ay hindi halig sa merito ng nananampalataya. Lahat ng

merito sa pananampalataya ay nasa bagay na pinanampalatayanan. Sinuman ay

makakakain at sinuman ay puwedeng manampalataya kay Cristo! Ang pagkain,

samakatuwid, ay isang perpektong larawan ng walang meritong positibong desisyon

tungo kay HesuCristo.

Ang dugo ng Paglampas na kordero ay kumakatawan sa kamatayang ispirituwal

ng Mesias doon sa Krus, at ipinapahid ng nag-aalay sa mga gilid at ibabaw ng kanilang

pintuan (Exod. 12:7). Ipinakita ang Dios doon sa Paglampas na nalugod sa sinumang tao

na may dugo sa kanilang pintuan, na sa huli ay ipinakita sa Araw ng Katubusan sa

pamamagitan ng dugo sa luklukan ng habag. Sa sinuman na nasa kabila ng dugo, ang

hatol ng salot ay inaalis.

Ang Paglampas ay nagbago ng bahagya matapos ang unang pagsasagawa sa

Ehipto. Sapagkat sa mga susunod na apatnapung taon sa disyerto, ang mga Hudyo ay

walang permanenteng pintuan. Sa halip na dugo sa mga poste ng pintuan, ang tinapay at

28

saro ng katas ng ubas ang ipinalit, at kagaya ng pagkain, ang pag-inom mula sa saro ay

pagpapahayag ng pananampalataya kay Cristo.

Kagaya ng korderong walang kapintasan na kumakatawan sa Kanya sa

pamamagitan ng mahigit sa dalawang libong taon, ang Panginoong HesuCristo ay

namatay sa araw ng Paglampas, ginanap ang tanging kapistahan sa bawat detalye. Sa gabi

bago ang Kanyang kamatayan (ayon sa pamantayang oras ng mga Hudyo, ang Paglampas

ay nagsimula sa paglubog ng araw), binago ni Hesus ang pagsasagawa ng Paglampas sa

Eucharist. At sa huling Paglampas, nagsagawa Siya ng maraming pagbabago sa matagal

nang rituwal.

At kumuha siya ng tinapay, at nagpasalamat at pinag-putolputol ito at

ibinigay sa kanila at nagsabi Ito ay aking katawaan na ibinibigay ko para

sa inyo: gawin niyo ito sa pag-alaala sa akin (Luke 22:19).

“Magbigay pasasalamat” ay eucharisteo sa pandiwang Griyego na mula dito ay

hinalaw ang salitang “Eucharist.” Sa halip na kordero, gumamit si HesuCristo ng tinapay

upang kumatawan sa Kanyang pambihirang Persona. “Ito ay nagpapatuloy na maging

Aking katawan” (Itinumpak na salin) ay nagpapahiwatig na upang mabata ang mga

kasalanan ng sanlibutan, ang Dios ay kailangang maging tunay na tao. Karagdagan pa,

iingatan ni Cristo na magkaroon ng katawan magpakaylanman; ang ating Panginoon ay

nakatuon na ang paningin sa darating Niyang pagkabuhay na mag-uli nang banggitin

Niya ang mga katagang ito. Kailangan Niya ang katawan upang makapunta sa Krus,

ngunit sa Kanyang katawan sa pagkabuhay na mag-uli ay magpapatuloy Siya bilang

Dios-Tao, ang Bida ng sanlibutan, magpakaylanman! Kagaya ng kordero ng Paglampas,

ang pagkain ng tinapay ay larawan ng pananampalataya kay Cristo.

Kagaya din naman ang saro matapos kumain, ay nagsabing, Ang sarong

ito ay ang bagong patotoo sa aking dugo, na ibinuhos alang-alang sa inyo

(Luke 22:20).

Ang Matandang Tipan, o ang matandang kasunduan na nahayag sa Batas ni

Moises ay binigyan ng kabuluhan sa pamamagitan ng simbolikong dugo ng mga hayop,

ngunit ang lahat nang pagsasagawang ito ngayon ay isinaisang-tabi. Ang anino ng dugo

ng kordero ay magaganap sa loob ng dawamput apat na oras! Ang bagong kasunduan at

biyaya ukol sa maharlikang pamilya ng Dios ay binigyang kabuluhan ng dugo ni Cristo.

Ang saro, samakatuwid, ay naging simboliko ng ispirituwal na kamatayan ni Cristo sa

Krus na Kanya namang naisagawa na iagapay tayo sa katarungan ng Dios. Ang larawan

ng dugo ng kordero sa mga poste ng pintuan, o ang dugo ng toro at kambing sa luklukan

ng habag, at ang pagsirit ng dugo sa mga sinusunog na alay, ay nagkaroon ng katuparan

kay Cristo, at ang mga ito ay pinalitan ng isa lamang seremonya na pinasinayaan mismo

ni Cristo para sa Kanyang maharlikang pamilya

Ang utos na “ gawin ninyo ito sa paggunita sa akin” ginawa ang Eucharist na

katulad ng luma at kagalang-galang na pagsasaya ng Bagong Taon sa Scotland. Aud lang

syne, “noong matagal na panahon,” ay isang tanging pagkakataon na alalahanin ang mga

29

minamahal at matatandang kaibigan na nangamatay na. Ito ay isang panahon ukol sa

isang malawakang pag-aalala at panahon na suriin ang kakayahan ng sarili niyang

kaluluwa. Ang Pakikisalamuhang gawain ay isa rin namang pagkakataon para sa mga

bahagi ng maharlikang pamilya na ituon ang kanilang mga alaala sa Tagapagligtas at ang

Kanyang gawa. Walang kakayahan ang mananampalataya na ibigin o pasalamatan si

HesuCristo maliban na lamang na nalalaman niya ang kaisipan ni Cristo, ang doktrina ng

Biblia. Samakatuwid, ang Pakikisalamuha ay hind lamang naging panahon ng pagsamba

kundi isa ring pagkakataon na suriin ang inyong sariling kaalaman sa doktrina at ang

antas ng paglago sa ispiritu. Kung hindi ninyo kayang ituon ang inyong kaisipan sa

Panginoon nang walang pagkaabala sa ibang bagay, kahit na sa buong panahon ng

gawaing Pakikisalamuha, malayo pa ang inyong tatahakin sa inyong pamumuhay bilang

Kristiano. Samakatuwid, ang ating matinding pagtuon sa kaisipan tungkol sa minana

nating doktrina ng Biblia ay nalantad. Ang Doktrina na naninirahan sa inyong kaluluwa

ang hindi maipagsasawalang bahalang pangangailangan sa pagkakaroon ng kakayahang

alalahanin ang Panginoon, at ang ritual na ito ay walang kabuluhan kung walang

pagkaunawa sa katotohanan na kinakatawan nito.

Walang mananampalataya ang puwedeng pagbawalan sa paglahok sa mesa ng

Pakikisalamuha. Sa katotohanan nga, ang bawat mananampalataya ay inuutusan na

makiisa panapanahon. Ang pagiging kasapi ng isang lokal na iglesiya o anumang tanging

pangangailangan ay hindi kinakailangan. Ang isang nakikibahagi ay kailangan lamang na

mananampalataya, at sa pagitan niya at ng Panginoon kailangang masiguro niya, na sa

pamamagitan ng kaparaanan ng rebound, ay sumasailalim siya sa pangunguna ng Banal

na Ispirito na kinakailangan naman sa lahat ng bahagi ng pananambahan (1 Cor.11:30,31;

1 John 1:9).

Ang pagbaluktot sa doktrina ng dugo ni Cristo na matagal nang ginagawa ng

Romanismo ay marahil na makikita natin nang mabuti sa kanilang Eucharist. Itinuturo ng

Romanismo ang maling doktrina na ang tinapay ay totoong laman ni Cristo at ang alak ay

literal Niyang dugo. Ang misteryosong superstisyon na ito ay kapansin-pansin na walang

katotohanan, ngunit waring hindi pinag-iisipan ng mga tao na suriin nila ang kanilang

pananaw tungkol sa bagay na ito nang sila’y maging mananampalataya. Ang mga tao na

dapat na nakakaalam ay ginagawa nila ang sarili na katawatawa sa kanilang bulag na

pagtanggap sa maling kahulugan ng “ang dugo ni Cristo” na pinalalabas na ito ay literal

na talata. Nakita na natin, sa kabaligtaran, na ang literal na dugo ay hindi makapagliligtas

ng tao na ang dugo ni Cristo ay isang paghahambing na kumakatawan ng may

pagpapahayag sa Kanyang kamatayang ispirituwal. Ito ang dahilan kung bakit ang dugo

ni Cristo ang pinakamahalagang pambayad sa larangan ng pagtubos sa ating magiting na

kaligtasan.

Translation accomplihed and edited 7 December 2006 by: Blas A Oblefias

Translation permit granted 1983.

www.JRCBDM.com