W północnej j części Tallandii znajduje się wioska zamieszkała przez uciekinierów z Birmy - plemię Padaung (zaliczane do grupy etnicznej Karenów), znane w świecie dzięki długim szyjom ich kobiet.

Słowo "Padaung" znaczy dosłownie "miedziane obręcze", od typowej ozdoby kobiet należących do tego ludu.

To dzięki turystom dawny zwyczaj wydłużania szyi nie zanikł. Stał się nie tyle formą podtrzymywania tradycji, co możliwością zarobku.

Tutejsze kobiety nie muszą ciężko pracować w polu jak ich tajskie sąsiadki, wystarczy że siedzą na progach chat i pozują do zdjęć uszczęśliwionym turystom.

Połowa dochodu z opłat za odwiedzenie wioski należy do nich.

BB

Myanmar (Birma)

W wiosce wszystko co jest przy głównej drodze można oglądać, fotografować, podchodzić blisko i dotykać. Kolejne rzędy chat stanowią dla przybyszów tabu.

Kobiety pozują do zdjęć uszczęśliwionym turystom. Turyści odwiedzający wioskę kobiet Padaung nie muszą pytać o pozwolenie zrobienia zdjęcia (przywilej ten kupuje się niejako z biletem).

Pierwszy mosiężny pierścień (o grubości ok. 1,5 cm i wadze do 1 kg) zakłada się dziewczynce, gdy ta ma około 5 lat.

Przez kilka lat nie będą jej dokładane następne - może sama zdecydować, czy chce kontynuować tradycję. Zwykle się na to decyduje, bo bycie "kobietą-żyrafą" pozwoli jej na utrzymanie rodziny. Po ukończeniu 10 lat pierścieni na jej szyi zacznie przybywać.

Kobiety noszą białe bluzy wykończone czerwoną lamówką oraz na głowie kolorowe deko- racje z kwiatów i materiału.

W swoich wioskach ubierały się tak jedynie z okazji świąt.

Tutaj tradycyjny strój spełnia dwie role. Przypomina o ich odrębności kulturowej, a także pomaga w sprzedaży pamiątek.

Dorosłe kobiety noszą na sobie bez przerwy około dziesięciu kilogramów, co nie przeszkadza im w codziennych czynnościach. Są od najmłodszych lat przyzwyczajone do noszenia ciężkich obręczy.

Nie wiadomo skąd wziął się zwyczaj zakładania obręczy.

Zdaniem jednych pochodzi on z czasów, gdy wokół wiosek kręciły się tygrysy atakujące swe ofiary najczęściej od razu za szyje. Grube metalowe obręcze miały uchronić przed kłami drapieżnika.

Według innych podań pierścienie miały zapewnić małżonkowi dochowanie wiary przez żonę. W przypadku zdrady zdejmowano je, a kobieta umierała w wyniku złamania szyi (nieużywane mięśnie szyi nie były w stanie utrzymać ciężaru głowy) Świadomość śmierci miała bardziej przywiązać żonę do męża.

Gdy (np. dla potrzeb lekarzy,lub naukowców) któraś z kobiet Padaung musi zdjąć obręcze, naraża ją to na śmiertelne niebezpieczeństwo skręcenia karku. Stąd też w trakcie takiej operacji jej głowę podtrzymują co najmniej dwie osoby.

Do wioski co dzień przybywają turyści, jednak aby porozmawiać z kobietami potrzebują tłumacza. Mimo, że wiele z nich mieszka w Tajlandii od dziesięciu lat, wciąż nie nauczyły się ani angielskiego, ani tajskiego.

Przez wiele lat o ich szyjach krążyły najbardziej fantastyczne legendy, niektóre z nich wręcz mówiły, iż kobiety z tego plemienia mają więcej kręgów szyjnych.

Dopiero w ostatnich latach wykonano zdjęcia rentgenowskie, które wyjaśniły tą zagadkę.

Nienaturalnie wydłużone szyje kobiety zawdzięczają nie tyle wydłużeniu kręgów szyjnych, co osunięciu się kości obojczyka i żeber pod ciężarem metalu.

A mężczyźni? Mieszkają w tej samej wiosce, lecz tutaj wszyscy zwracają uwagę tylko na kobiety. Mężczyźni przechodzą przez wioskę praktycznie niezauważani przez turystów.

Ostatecznie nie ma w nich nic niezwykłego.

Skomplikowane mycie za pomocą włókien roślinnych

Mieszkańcy wioski żyją z opłat za odwiedzenie wioski. Połowa dochodu należy do nich, a druga połowa do Departamentu Kultury Kareńskiej.

Źródłem ich dochodów są również wyroby rzemiosła, które sprzedają turystom.

oprac. na podst.WEB : jokoretsina muzyka :Kayah (Karenni) traditional dance

www.rotfl.com.pl