De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^

De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

- Belandde Sander in bed met Lizzy, een meisje dat hij nog van vroeger kent.

- Heeft Iris Tim meegenomen naar haar slaapkamer. Daar hadden ze het nog

even gezellig en ging hij naar Maiden en zijn zusje en broertje terug. Het bleek

dat Tim niemand nog verteld heeft van hun relatie.

- Was Iris winkelen met Greke en heeft ze haar verteld van Tim.

- Belde Jane Iris onder het eten op om te vragen of Iris zin had het weekend

daar door te brengen. Daniël deed zich voor als Joe en sprak af dat Lynn Iris de

volgende dag op zou komen halen, samen met Tim.

- Belde Daniël zijn broer Joe om te vertellen van de afspraak en was Lynn blij

dat Iris het weekend langs zou komen.

- Werd het tweede geadopteerde kindje Kelson geïntroduceerd bij Nienke en

Serena thuis.

- Bleek dat Cathelijn een boel familieleden had opgetrommeld wegens Lynns

bezoek. De drieling van Sarah en Wietse was opgegroeid naar peuter en Kay

kreeg het weer voor mekaar iedereen rustig en lief samen te laten spelen. Lynn

betrapte Iris en Tim in de keuken terwijl ze zaten te flikflooien.

Iris voelde haar keel droog worden en slikte een paar keer moeizaam. Het hielp niet.

Moeizaam keek ze naar Tim, verwachtte niet dat hij iets zou durven zeggen. Haar

moed bijeen schrapend, opende ze haar mond om te beginnen, maar de woorden

bleven achterin haar keel steken. Wat moest ze in godsnaam zeggen? „Hai mam, Tim

en ik hebben iets – hij blijkt toch niet homo.‟ Zeg nou zelf: dat klonk belachelijk. Dus

stak Iris haar handen naar de grond starend in haar kontzakken. Vurig hoopte ze dat

haar moeder iets zou zeggen, een geluidje zou maken, wat dan ook. Haar gebeden

bleken echter niet verhoord; het bleef stil. Vanuit haar ooghoeken probeerde Iris haar

moeder te bekijken. Heel kort wierp ze haar blik op Lynn, maar lang genoeg om haar

gezichtsuitdrukking te zien.

Iris meende iets te zien flikkeren in Lynns ogen. Er speelde een glimlach om haar

moeders mond die Iris ergens aan deed denken wat ze zich niet herinneren kon. Heel

even maar, want zo gauw het er was, was het weer weg.

„Zo!‟ De neutrale vrolijkheid droop van Lynns gezicht. Stel me eens voor aan die

neefjes en nichtjes van je!‟ Iris wist zich even geen houding te geven van opluchting.

„Of zal ik jullie maar weer alleen laten?‟ Met een knipoog draaide Lynn zich om en liep

weg. Iris voelde haar gezicht vuurrood worden en glimlachend beet op haar onderlip.

Tim gluurde glimlachend tussen twee ponyplukken door. Hij wist niet zeker wat Lynn

had gezien, al had ze iets gezien. Dat was duidelijk. Of... toch niet?

Het volgende moment galmde de deurbel tweemaal kort en één keer lang

door het huis en zwaaide de voordeur open.

„Hier zijn we dan!‟ Klonk de haast irritant opgewekte stem van Keisha door de woon-

kamer. Iris herkende die uit duizenden van vroeger, toen Sander nog op de

universiteit woonde samen met Dennis. Iedereen in de kamer draaide zich om en was

blij verrast met hun bezoek.

„Het heeft even geduurd,‟ opperde Dennis. „Maar nu we toch de aandacht hebben…‟

„We moeten jullie iets vertellen,‟ viel Keisha hem geheimzinnig bij.

Nu het hoge woord eruit was, sprong iedereen overeind om hen te feliciteren. Nienke

wurmde zich als eerste door de menigte heen om haar tweelingbroer te feliciteren.

„Wat fantastisch voor jullie!‟

Keisha was niet verlegen, voelde zich alleen even niet op haar gemak. De warmheid

van een familie had zij nooit echt gekend, maar ze was toch blij dat haar schoon-

familie hen zo uitbundig kwam feliciteren met de zwangerschap. Met een brok in haar

keel keek ze naar Justin, die met tranen in zijn ogen iets murmelde dat leek op „Jim

gaat nu dubbel zo hard balen dat hij er niet bij kon zijn vandaag‟.

Van de heisa bekomen werden er wat extra stoelen bij gepakt. Nienke en Serena

gingen bij Keisha zitten. Ze wilden alles weten over de toekomstige baby. Iedereen

wist dat het een poos had geduurd met Dennis en Keisha om zwanger te raken.

Uiteindelijk bleek dat kunstmatige inseminatie de oplossing was geweest.

„Toch wel? Dan heb je geluk gehad,‟ zei Nienke met een glimlach. „We zijn onze

donor nog altijd dankbaar.‟ Haar blik rustte even op Dennis.

„Ik ben ook heel blij voor jullie. Als ik eerlijk ben, moet ik zeggen dat ik me behoorlijk

rot heb gevoeld in het begin,‟ viel Serena hen bij. „Ik bedoel… Ik raakte meteen

zwanger en jij niet.‟ Iedereen in de familie wist dat Dennis spermadonor was geweest

en dat hij de biologische vader van Kay was. Er werd verder alleen niet erg veel over

gesproken: het was goed zo. Dat nam niet weg dat Serena meende wat ze zei. De

glimlach om Keisha‟s lippen zeiden genoeg: ze vond het niet erg.

„Ik ben allang blij dat het nu eindelijk is gelukt. Er komen wel veel controles en dat

betekend dat we er nog lang niet zijn, maar… nou ja, het begin is er. We kijken er

gewoon zo positief mogelijk tegenaan,‟ ratelde Keisha. Ze was dolgelukkig.

Dat had Nienke op een nieuw idee gebracht. „Wij zijn sinds kort ook weer opnieuw

ouders.‟ Ze overdacht haar woorden even, keek naar Serena en knikte toen. „We zijn

voogd, maar voelen ons wel ouders van de kleine Kelson.‟

Keisha keek achterom om de blik van haar schoonfamilie te volgen. De aanblik van

het groepje spelende kinderen deed haar hart een sprongetje maken. Over tijdje zou

haar eigen kindje daar tussen spelen. Ze herkende Kelson meteen: er liep een groot

litteken over de linkerhelft van zijn gezicht.

„Kelson is eigenlijk familie van me,‟ legde Serena uit. „Familie die ik al in geen jaren

heb gezien. Daar had ik zo mijn redenen voor...‟ Ze was even stil en leek in gedachten

verzonken. „Uiteindelijk werd hij uit huis geplaatst. Nien en ik hebben er zo over

nagedacht en gepiekerd… We konden het maar niet over ons hart verkrijgen hem

door andere Sims te laten adopteren. Mij heeft hij hiervoor nooit ontmoet, maar…‟

Het was stil geworden in de kamer. Iedereen had aandacht zitten luisteren en

niemand maakte de zin van Serena af. Ze wisten allemaal wat ze bedoelde te

zeggen: zij was de enige gerelateerde aan Kelson, de meest geschikte persoon.

Serena voelde zich geroepen de zorg voor Kelson op zich te nemen. Ze deed het dan

ook met liefde. Er was niemand die durfde te betwisten aan Nienke en Serena‟s

voorliefde voor kinderen.

Nog een tijdje keken ze naar het spelende grut. Iedereen leek Kelson direct

goed te accepteren, zelfs Pepijn met zijn felle karakter. Yara, Wende en Marijn von-

den het te gek dat ze vanaf nu een familielid hadden waarmee ze konden spelen.

De tieners aan de eetkamertafel hadden zich naar de grond verplaatst, want er was

niet genoeg ruimte om met zijn allen aan te zitten. Ze hadden zich een beetje achterin

de kamer gevestigd, zo ver mogelijk uit de buurt van de volwassenen.

„We kunnen eventueel boven gaan zitten,‟ stelde Krijn voor. Zijn blik gleed even naar

achteren en keek van zijn moeder naar zijn grootouders en terug naar de groep.

Ivy lachte en gaf haar vriendje een speelse duw zodat hij zowat tegen Stan

aanknalde. „Boeien. Alsof ze onze gesprekken gaan afluisteren,‟ lachte ze.

De rest viel schouderophalend en knikkend bij. Hun geluid overstemde dat van de

volwassenen toch niet. Iris keek zijlings naar Tim en zag dat hij haar glimlachend

aankeek. Hij was geen kei in zich op zijn gemak voelen onder nieuwe Sims. Iris ging

dichter naar hem toe zitten. Met haar hand wreef ze over zijn rug. Er ontstond een

week gevoel vanbinnen, eveneens als de neiging om hem te zoenen. Zo in het volle

licht durfde ze dat niet. Net in de keuken had haar moeder hen al betrapt. Al was Iris

niet iemand die op de achtergrond bleef; zoiets zou ze nooit doen, vooral niet voor de

neus van haar familieleden. Tims hand gleed even over de hare en er trok een

siddering door Iris‟ lichaam. Stan schraapte zijn keel luidruchtig en trok hun aandacht.

„Zeggèh…‟ Begon Stan spottend. „Gaan jullie lekker?‟

„Als ik het me goed herinner, sta jij zelf altijd ranzig te doen met Esmée,‟ klonk een

honende stem achter hen. Iris zag Pepijn staan, wijdbeens en met zijn armen over

elkaar geslagen. Triomfantelijk keek hij zijn oudste broer aan. „Stan en Esmée zaten

in een boom. Te zoenen, te zoenen…‟

Stan wierp zijn broertje een vernietigende blik toe. „Wil je een klap? Dan moet je

vooral doorgaan.‟

Pepijn zette zijn duimen tegen zijn oren. Met uitgestoken tong wapperde hij met zijn

handen. „Je durft toch niet, je durft toch niet,‟ riep hij uitdagend. „Kom dan, nè-nè!‟

In één beweging kwam Stan overeind om de achtervolging op zijn broertje in te

zetten. Die brulde van het lachen en was kleiner en een stuk sneller dan zijn grote

broer. Achter elkaar aan rennend overstemden ze alle geluid in de gehele

woonkamer. Wietse probeerde hen tot stilte te manen en uiteindelijk was het Joey die

Stan bij zijn bovenarm pakte. Beiden werden ze apart genomen en met name Stan

werd streng toegesproken.

„Pepijn, kom eens even bij me.‟ Kalm en duidelijk sprak Wietse zijn middeloudste

zoon toe. „Je was heel rustig aan het spelen en dat ging heel goed.‟ Pepijn brieste

boos. „Kijk me aan als ik tegen je praat, Pepijn. Ik wil dat je rustig doet, anders…‟

„Anders helemaal niks! Stan zei dat hij me ging slaan, en wordt jij boos op mìj!‟

Brulde Pepijn.

Wietse zijn arm uitstrekte en Pepijn mepte hem weg. Zijn vader probeerde het

opnieuw. „Kom,‟ zei hij rustig. „We gaan even buiten staan. Je koelt hier af en dan

mag je weer naar binnen als je rustig bent.‟ Bij de achterdeur liet hij Pepijn los.

„Rot op!‟ Fel keek Pepijn zijn vader aan. Als die nou reageerde, zou hij de wind van

voren krijgen.

Wietse haalde diep adem en moest moeite doen zich niet te laten verlijden.

Toch ging hij terug naar binnen zonder zich een reactie te laten ontlokken. „Ik kom zo

bij je terug. Nu ga ik met Stan praten,‟ vertelde hij voor hij de deur achter zich sloot.

Stampvoetend ging Pepijn op weg naar de kleine, nog bevroren vijver. Hij was

ziedend. Hoe kon zijn vader hèm nou de schuld geven?! Stan had hem toch zeker

bedreigd?! Kwaad trapte hij een steentje voor zijn voet weg. Met een harde kets

kwam het op het ijs terecht. Bij die aanblik kreeg hij een idee. Verwoed en nog steeds

kwaad van daarnet stopte hij alle steentjes in zijn zakken die hij kon vinden. De

grotere stenen legde hij neer voor zijn voeten. Plots bedacht hij zich dat zijn de

zakken vanbinnen vast smerig zouden worden, maar dat was juist net goed.

Op een gegeven moment zaten zijn zakken zo vol dat er steentjes uitvielen en hij die

in zijn handen moest houden. Die gooide zouden eerst komen. Met een nog harder

tikkend geluid dan daarnet kletterde hij een steentje op het ijs. Het steentje kaatste

ruw af tegen het harde ijs, waarna het tussen de bamboestengels achter de vijver

verdween. Het was maar goed dat hij van zich af gooide, maar dat besefte hij zich

niet eens. De kick die Pepijn door zich heen voelde gaan, was onbeschrijfbaar. Vlug

pakte hij een volgend steentje uit zijn volle hand en gooide opnieuw. Bij elke steen die

hij gooide, werd zijn beweging feller. Hij boog zijn arm naar achteren en gooide zo

hard hij kon. Langzaam maar zeker begon de hand leeg te raken.

In opperste concentratie had Pepijn niet gehoord dat de achterdeur open was ge-

gaan. Hij keek om en voelde zijn strijdlust weer opborrelen bij het idee dat het zijn

vader wel eens kon zijn.

Achter stapte Auke op hem af. „Zo, jij kunt hard gooien.‟ Pepijns argwaan was

verdwenen en hij grijnsde zelfingenomen. „Ik weet nog wel een manier waarop je

harder kunt gooien,‟ begon Auke. Een lichtelijk gevoel van opgewondenheid overviel

hem. De overeenkomst tussen opgekropte frustratie die moeilijk te uiten viel deed het

hem. Auke had dat ook gehad, vooral vroeger, tot hij begon met gitaarspelen. „Ik zal je

hebben. Je hebt vast nog wel een steentje voor me?‟ Pepijn knikte enthousiast.

Binnen had iedereen gespannen toegekeken hoe Auke het er bij Pepijn

vanaf zou brengen. Wietse slaakte een diepe zucht bij het zien van Aukes resultaat.

„Wat een fel ventje,‟ mompelde Keisha.

Wietse knikte. Hij gaf het niet graag toe, maar Pepijn leek aardig op Stan wat dat

betreft. Al dan nog een tikje meer onhandelbaar. „We hebben ook een heleboel dingen

moeten uitproberen voor we wisten wat het beste werkt om hem in toom te houden,

maar het is wel zwaar hoor,‟ legde Wietse uit. „Af en toe is het best lastig. Het punt is

vooral dat je geen aandacht moet schenken aan de negatieve dingen die hij doet en

de positieve dingen juist rijkelijk moet belonen.‟

Justin keek bedenkelijk, al vertrouwde hij erop dat zijn oudste broer wist wat hij deed.

Hij was immers geen onverstandige jongen geweest. Nooit had Justin zo naar hem

gekeken. Toch was hij blij dat hij zelf niet zo hard zou moeten optreden. Hij wist niet

zeker of hij dat wel zou kunnen. „Wat dat betreft hebben Jim en ik het dan weer totaal

anders. Emine is vrij verlegen – al gaat het uiteindelijk vanzelf goed als je haar wat

beter kent en zij jou. Abel kan erg bijdehand zijn en is niet op zijn mond gevallen,

maar dit is toch wel even andere koek.‟

Dennis had het hele gedoe met gemengde gevoelens aangehoord en aangezien. „Ik

hoop dat het met mijn zoon of dochter wat minder fel is en meevalt,‟ mompelde hij.

Joey lachte honend. „Ik zou wel willen dat je kind een beetje wordt zoals jij. Misschien

begrijp je dan eindelijk eens wat wij voor zorg aan jou hebben gehad!‟

Dennis trok één wenkbrauw op en probeerde zijn gezicht verder in de plooi te

houden. „Ik weet niet waar je het over hebt,‟ mompelde hij.

„Eén ding hoop ik wel: dat hij of zij een beter geheugen heeft als jij, meneertje.‟

„Wat voor dingen deed hij dan toen hij nog thuis woonde?‟ Wilde Keisha weten.

Zo gauw iedereen was uitgelachen, probeerde Dennis zijn moeder tegen te houden.

Hij was te laat: ze begon direct allerlei verhalen over vroeger af te steken.

De tijd vloog voorbij en voor men er erg in had, was het etenstijd. „s

Ochtends vroeg had Cathelijn al een grote pan met macaroni gemaakt, zodat degenen

die dat wilden konden blijven eten. Echter gingen Wietse, Nienke en Serena al naar

huis omdat ze kleintjes hadden die op tijd naar bed moesten. Justin was als enige

gebleven met Abel en Emine. Ivy was tot Krijns spijt ook naar huis.

De jongelui hadden hun plek aan de tafel weer ingenomen: de rest was

gewoon met hun eten op de bank gaan zitten. Iris was blij te zien dat Tim een beetje

met Melvin aan de praat was geraakt. Ze waren allemaal erg nieuwsgierig naar Tim en

ze had eerst niet zeker geweten of hij dat wel aankon en schijnbaar klikte het aardig.

Iris beet op de binnenkant van haar wang bij het zien van Melvins gezichtsuitdrukking

na enige tijd omwille van Tims gedrag. Zij wist ook wel dat hij zich vrouwelijk gedroeg.

Maar dat was Tim nu eenmaal. Hij voelde zich gewoon niet honderd procent hetero

en Iris wist ook wel zeker dat hij dat niet was. Daar had ze eerder ook al over

nagedacht, maar hoe het ook zij: het maakte haar niets uit. Melvin schijnbaar ook niet,

want verder deed hij gewoon normaal tegen hem. Net als Auke en Krijn. Wat een

opluchting.

„Eén ding kun je wel zeggen: Cathelijn is een perfecte kokkin,‟ merkte Tim op.

„Ik heb ook onderhand een compleet elftal gehad aan proefpersonen,‟ lachte ze.

Later die avond was Abel het zat om te tekenen of met blokken te spelen.

Melvin en Auke hadden al een aantal potjes tegen elkaar gevochten op de

spelcomputer en op een gegeven moment wilde Abel ook. In een impulsief idee trok

hij Tim aan zijn vest. Met een „wedden dat ik win?!‟ herinnerde Tim zijn broertje Bram

ineens en kon hij er niet langer onderuit. Hard zijn best doende om Abel in te maken,

leunden ze allebei met de persoontjes in het spelletje mee. De vierling had zich om

hen heen verzamelt en zo af en toe keek er even een volwassene mee en werden ze

aangejuicht. Tim had best zien aankomen dat hij zou verliezen – techniek was immers

nooit zijn gebied geweest – maar het was toch erg grappig geweest om tegen het

neefje van Iris te racen. Abel deed hem erg aan Bram denken.

Voor hij er zelf echt erg in had, flapte hij het eruit. „Jezus, je lijkt mijn jongere broertje

wel!‟

Geconcentreerd als Abel was, wendde hij zijn blik niet af. „Dat denk je maar. Niemand

is hier zo goed in als ik,‟ schepte hij op. „Zelfs Stan verliest dit van mij.‟

Tim grinnikte. Zo vol eigendunk als Abel was Bram dan weer niet. „Ik zou dat maar

niet te hard denken,‟ zei hij uitdagend. „Wie weet wint hij het wel van je.‟

Abel keek even vlug opzij voor hij ruw met zijn wagentje tegen die van Tim botste.

„Neem hem dan een keer mee, als je erop staat,‟ riep hij strijdlustig.

Emine, die op Justins schoot lag, ging even verliggen en mompelde iets in haar slaap.

Lynn keek met een glimlach naar haar broertje Justin.

„Ik geloof dat het best een idee is om Bram en Abel aan elkaar voor te stellen, maar

ik geloof dat we dat tot een andere keer moeten bewaren.‟ Ze knikte richting haar

nichtje. „Emine is doodmoe.‟

Justin knikte. „Ik geloof we maar eens richting huis gaan. Jim zal zo ook wel

thuiskomen. Hij heeft een lange dag vandaag en het is dan wel weekend, maar we

kunnen het ook niet te bond maken voor de tweeling. – Abel, dit is het laatste potje.‟

Abel had al die tijd gedaan alsof hij zijn vader niet had gehoord, maar toen Justin zijn

woorden herhaalde, jammerde hij klaaglijk. „Ik wil nog niet naar huis! De strijd is nog

lang niet gestreden!‟ Zeggen dat de strijd een andere keer hervat moest worden, kon

Justin niet.

„Ik weet niet wat de plannen voor het weekend zijn,‟ begon zijn vader. „Maar ik denk

dat Cath en ik het er unaniem over eens zijn dat het geen probleem is als ze nog

even hier blijven. We kunnen zo een logeerbed van de zolder halen. Daarbij komt dat

Iris toch niet thuis slaapt, dus Emine kan in haar bed…‟ Emine had al die tijd ook geen

krimp gegeven. Opeens kwam ze overeind en viel haar opa met een gaap bij.

Lynn schraapte haar keel. „Natuurlijk wil ik niets zeggen over dat Abel en Emine hier

blijven slapen, maar… Joe zit thuis ook op mij en Iris te wachten. En op Tim,

natuurlijk.‟ Lynn liet haar blik even over Iris en Tim glijden.

Justin legde een hand op de onderarm van zijn zus. „Dat is waar, je hebt gelijk. Het is

oké. We gaan dit gewoon een andere keer doen.‟ Abel pruilde, maar het enige dat

Justin tegen hem en Emine zei was: „jullie mogen van mij best bij opa en oma blijven

slapen als je dat graag wilt. Dan komen we jullie morgen gewoon ophalen. Willen jullie

dat?‟

Abel keek schuin achter zich naar zijn andere neven. „Wie wil er nog een potje doen?‟

Er was nog genoeg animo naar de racespelletjes waar Abel zo goed in was, dus de

jongens knikten instemmend. „Dan wil ik wel blijven slapen,‟ grijnsde Abel. „Eem, jij

blijft toch ook?‟ Kort kruiste Abels blik die van zijn tweelingzusje, maar hij wist het

antwoord al zonder te kijken.

Joey stond op. „Ik ga vast een matras van boven halen.‟

Cathelijn hield hem tegen. „Wacht nu eerst even. Je dochter, kleindochter en haar

vriendje gaan weg. Laten we eerst even afscheid nemen. Ik heb liever niet dat ze zo

laat nog op de snelweg zitten.‟

Alle volwassenen begonnen afscheid te nemen van elkaar. Abel stoof op Tim af toen

die naar de voordeur wilde lopen en vloog hem ongegeneerd in de armen.

„Ik vind dat jij wel met Iris mag trouwen,‟ deelde hij mee. „Het is leuk om met jou

racespelletjes te spelen!‟

Iedereen begon te lachen. Justin trok Abel even naar zich toe en woelde hem door

zijn haren. „Ik geloof dat ze wel blij zijn met jouw toestemming,‟ zei hij met een

glimlach.

Glunderend keek Abel naar Tim op. „De volgende keer moet je ook Bram meenemen!‟

Die overeenkomst gesloten hebbende, begaf de meute zich naar buiten. Abel en

Emine vestigden zich voor het raam, tegen elkaar aangedrukt tegen het rillen van

vermoeidheid. Van een afstandje bekeken Cathelijn en Joey hen. Wat was Cathelijn

trots. Dit was al het derde stel kleinkinderen dat hier bleef slapen. Ze hoopte vurig dat

ze ook nog eens mee zou maken dat er kinderen van Wietse en Sarah zouden blijven

slapen, en over een tijdje die van Keisha en Dennis. Dat moest nog even wachten.

Maar dat maakte niet uit. Cathelijn was blij met hoe het nu ging. Ze hield ervan familie

om zich heen te hebben. Joey was wat dat betreft misschien nèt wat meer op

zichzelf, maar hield evengoed van zijn gezin en familie er rondom heen.

De auto van Justin en Jim was amper de straat uit Lynn, Tim en Iris hielden

halt voor de voordeur van Joe en Lynn. Wat was ze toch blij dat zij andere manieren

hadden om te reizen. De gedachte dat ze nu nog uren in een auto had gezeten,

maakte alleen al dat ze een diepe zucht slaakte.

Joe stond al bij de voordeur voor één van drieën de klinkt vast had kunnen

pakken. „Kom erin, kom erin!‟ Joe gebaarde wijds en duwde de deur achter hen dicht.

Buiten stond zo‟n gure wind dat de kaarsjes op het bijtafeltje flakkerden. Door de hele

woonkamer heen ontdekte Iris gezelligheid. Een halflege kom soep stond op een

tafeltje bij de bank: zo te zien had Joe gezellig gemaakt voor hen samen.

Vrolijk en zonder enige aarzeling omhelsde hij Tim.

„Hé, Tim. Wat gezellig dat je ook bent meegekomen.‟ Hij klopte op Tims bovenarm.

„Wat de bedoeling is, weet ik niet. Maar je mag zo lang blijven als je wilt.‟

Tim knikte Joe met een glimlach toe en deed een stapje achteruit. Voelde hij Lynns

ogen nu in zijn rug branden of verbeeldde het zich? Sinds vanmiddag had ze niets

meer gezegd over het moment in de keuken en niet anders gedaan dan anders. Had

hij het dan mis gehad en had ze toch niets gezien van wat er bijna was gebeurd? Joe

keek Tim nog altijd afwachtend aan, wat Tim eraan herinnerde dat hij moest

antwoorden. „Eh – ja. Ik heb met Maiden afgesproken dat ik morgen thuiskom.‟

Joe deed niets uit op Tims korte hapering en Iris stond erop meteen hun pyjama‟s aan

te gaan trekken. Tim volgde haar naar boven en was maar al te blij dat ze niet alleen

bleef bij haar ouders. Al mocht hij het nog zo graag. Wie weet was Lynn Joe wel aan

het vertellen over vanmiddag. Dat ze een vermoeden had van wat er op het stond te

gaan gebeuren, kon natuurlijk ook. Iris‟ lach trok hem terug naar de werkelijkheid.

„Hé, waar zit jij met je hoofd?‟ Plagend prikte ze hem in zijn zij. „Kom, we gaan

omkleden. Dan maak ik zo chocolademelk. Wil je dat ook?‟ Jubelend als een klein

kind wandelde Iris op kousenvoeten naar de badkamer, naar de inloopkast. „Jij hebt

toch ook je pyjama bij je, hè?‟ Riep ze vanuit de badkamer.

Tim haalde de tassen van de overloop en begon zich om te kleden. Met zijn T-shirt

met lange mouwen en een willekeurige pyjamabroek was hij er wel klaar voor.

Omdraaiend besefte hij zich opeens dat hij Iris niet meer hoorde neuriën in de

badkamer. Zijn wangen werden zo rood als kool op het moment dat het tot hem

doordrong dat Iris al die tijd achter hem had gestaan.

Ze zag hem kennelijk kijken, want ze keek schijnheilig achter zich. „Valt er iets te

zien?‟ Vroeg ze hem plagend en liep langs hem heen. Tims hand schoot alweer naar

zijn nek. Bij de deur bleef Iris staan. „Kom je mee of heb je nog iets nodig?‟ Tim

schudde vlug zijn hoofd en volgde haar in stilte terug naar beneden.

Daar ging het gedonder zonder pardon verder. Het idee was om een film te gaan

kijken, dus Iris klopte op de bank en gebood Tim languit te gaan liggen. Zich

ongemakkelijk voelen deed hij niet meer. Met veel gedoe nam Iris het plaatsje in

achter Tims benen.

„Kind, je kunt het ook gewoon zeggen als ik plek moet maken,‟ verzuchtte hij, rollend

met zijn ogen.

Iris giechelde en wilde zeggen dat ze het juist leuk vond om hem te plagen. Dat was

nu eenmaal waar. Per ongeluk expres ging ze met haar ene voet langs zijn buik bij

het verzitten, waardoor Tim onder haar begon te kronkelen en te lachen.

Geamuseerd keken Lynn en Joe toe vanaf de andere bank.

„Doe je wel voorzichtig?‟ Wilde Lynn haar dochter zeggen zodat ze Tim niet echt

trapte of iets in die richting, maar ze hield zich in. Die twee hadden het maar wat druk

samen. Even wisselde ze een korte blik op Joe naast haar. Haar ogen glommen. „Zie

jij wat ik zie?‟ seinde ze met haar ogen.

Joe knikte en richtte zijn blik weer op zijn dochter. Eerst had hij even opgekeken van

wat Lynn hem kort had verteld terwijl de tieners boven waren geweest, maar nu zag

hij het ook. Schijnbaar vonden ze elkaar leuk. Als dat zo was, moesten ze zelf maar

uitzoeken tot in hoeverre dat liep. Daarvoor hadden ze hem en Lynn niet nodig.

Lynn dwong zichzelf de twee even met rust te laten en deelde mee dat ze in de keuk-

en maar water ging opzetten. Joe daarentegen bleef in de kamer, te nieuwsgierig om

met haar mee te lopen. Hij zag zijn vrouw pas na een minuut in stilte druk wenken.

Iris en Tim hadden geen van beiden in de gaten dat Joe ook weg was

gegaan. Ze gingen gewoon door met hun geklier. Hij kreeg haar zover dat ze aan de

andere kant van de bank ging zitten, waar hij veilig was voor haar gekietel.

„Wacht maar,‟ fluisterde hij. „Ik krijg je nog wel.‟

„Pff, ja hoor!‟ Riep Iris uitdagend. Ze stak haar arm uit naar Tims blote voet.

Een kwartier later waren ze nog steeds bezig. Lynn schudde lachend haar hoofd van-

uit de deuropening. Misschien was een film kijken op het moment niet zo‟n goed idee.

Ze waren veel te onrustig en zo te zien hadden ze het al leuk genoeg met zijn tweeën.

Lynn was blij haar dochter zo te zien lachen. Ze zag haar niet graag en de

laatste keer was er niet veel goeds vooraf gegaan aan de keer dat ze kwam. Nu leek

ze een totaal andere Iris. De Iris die Lynn vroeger had gezien toen ze nog een klein

meisje was geweest. Een peutertje zonder alle zorgen die er in haar bijzondere leven

waren komen kijken. Door alle beslissingen die ze hadden moeten nemen, voelde

Lynn zich weleens schuldig. Het lachende gezicht van Iris zette dat schuldgevoel

echter om in blijdschap.

Zo vaak had ze teruggedacht aan de tijd dat zij Iris leeftijd had gehad, de tijd dat

zwanger was geraakt. De tijd dat ze had geleerd beslissingen te nemen die niet leuk

waren, dingen te moeten doen die je niet wilde doen. Zij had echter weinig keus ge-

daan. Alles wat ze kon doen was van haar kinderen houden. Vooral in het begin was

het zwaar geweest. Al waren ze in goede handen bij haar ouders: het nam het

schuldgevoel niet weg. Telkens wanneer ze op bezoek waren gekomen, had ze ge-

merkt dat er zoveel was geweest dat ze had gemist. Dat ze begon te vervreemden

van haar eigen kinderen, steeds meer. Tot de tijd dat ze had geleerd te accepteren

dat er weinig was te doen aan het feit dat ze niet alles van haar dochter kon weten.

Ze moest tevreden zijn met de dingen die ze wel samen meemaakten.

Lynn had pertinent besloten dat dit iets was waar zij niet bij moest zijn en opperde dat

ze naar bed ging. Joe trok zich terug in zijn werkkamer met een laptop.

Iris had er voor één keer totaal geen erg in. Zij en Tim besloten unaniem

hun geklier boven verder door zetten. De deur was nog niet dicht of Tim voelde iets

zachts langs zijn wang knallen.

„Jezus, die krijg je terug!‟ Vlug greep hij ook een kussen uit één van de

loungestoelen voor de televisie. Direct verkocht hij Iris een mep. Die gierde het uit.

„Kun je niet harder? – O mijn god, volgens mij blijft er niets van het kussen over!‟

De veren vlogen in het rond. Uitgeput lieten Iris en Tim zich op de grond zakken. Het

leek wel alsof het weer gesneeuwd had. Onwillekeurig moest Iris giechelen.

„Wat erg,‟ mompelde Tim terwijl hij wat veertjes van zijn hand naar Iris toe blies. „Ik

koop wel nieuwe kussens.‟ Iris wilde haar mond openen, maar Tim stak zijn hand op.

In één handgebaar waaiden de veertjes naar de automatisch openende balkondeur.

Dwarrelend door de lucht leken ze alle kanten op te stuiven.

„Hè? H-hoe…‟ Hakkelde Iris. Tim haalde zijn schouders op en keek verlegen naar de

grond. „Je kunt meer dan je doet ogen, lieve Tim.‟ Zijn grote, onschuldige blauwe ogen

opslaand, merkte hij dat zijn vermoeden werd bevestigd: Iris‟ gezicht was vlakbij.

Iris voelde haar hart even stilstaan bij de blik in Tims ogen. Zijn minieme stoppel-

baardje, de plukjes haar voor zijn ogen, het kleine kuiltje in zijn wang dat je alleen kon

zien als je zo dichtbij zat als zij en dan die lippen… Ze weken iets uiteen tot een

bescheiden, bovenal verlegen glimlachje. Lippen waar Iris naar smachtte. De herin-

nering aan de vorige keer maakte het alleen maar erger. Wetende hoe dat had

gevoeld, werd ze tot waanzin gedreven. Vluchtig keken ze elkaar in de ogen, waarna

hun hoofden steeds naderbij kwamen. Hunkering, vlinders, mieren, hartstocht… Iris

beleefde alles in één klap op het explosieve moment dat ze hun lippen op die van

elkaar drukten. De gedachte dat ze elkaar ooit los moesten laten, wilde Iris niet in

haar hoofd hebben. Een gelukszalig gevoel overspoelde haar bij het woord „weekend‟.

Beiden lieten ze zich meevoeren door de kus. De gewaarwording dat ze zou

ontploffen vanbinnen als ze nog langer stil bleef zitten, maakte zich van Iris meester.

Tim ervoer het op dezelfde manier; ze trokken en duwden elkaar richting het bed. Tim

tilde Iris in één keer op en legde haar neer alvorens hij over haar heen ging zitten. In

één beweging trok ze Tims shirt uit.

„Wauw,‟ fluisterde Iris. „Daar zijn dus al je spieren verborgen, stiekemerd.‟ Ze voelde

een siddering door zich heentrekken bij het aanzicht van Tims ontblootte boven-

lichaam. Ze opende haar mond om brutaal te vragen of ze de rest niet te zien kreeg

toen Tim zijn ogen in de hare boorde en Iris niet meer wist hoe ze moest praten.

Klungelig verstrengelden ze zich liggend in elkaars armen. Iris volgde met haar ogen

alles wat Tim deed. Ze zag dat hij moeite deed zijn lichte ongemakkelijkheid te ver-

bergen. Ze zag dat hij wel wilde, maar hij niet wist hoe. Voorzichtig pakte ze hem bij

zijn ellebogen, alsof hij van porselein was. Ze legde zijn armen om haar heen en

kroop tegen hem aan. Zo met hun voorhoofden tegen elkaar kon Iris Tims ogen als

één oog zien. Onwillekeurig glimlachte ze en teder aaide ze met de toppen van haar

vingers over zijn stoppels. Al was Tims shirt uit: hij straalde warmte uit een kachel en

ze genoot ervan om tegen hem aan te liggen. Daarbij werd ze verschrikkelijk onrustig

bij het idee over hoe Tim erbij lag. Ze genoot van elke aanraking die hij bij haar deed.

Alles bezorgde haar kippenvel, veroorzaakte dat ze niet kon stoppen met glimlachen.

Het liep tegen achten in de ochtend. Desalniettemin scheen de zon fel en

was het bloedheet. Je kon slechts tevergeefs hopen dat het meeviel met de hitte, zo

tussen de bomen zijnde. Hier, op een pad ver, ver achterin het bos, werd het geluid

van de bosdieren overstemd door het snelle geroffel van voetstappen.

Hijgend rende de oude, smeedijzeren poortdeuren door Jacky en de

afgebrokkelde, stenen trappen op. Uit gewoonte was ze vroeg opgestaan. Het

vroeger een kwestie geweest van „je conditie op peil houden‟ – al deed Jacky het ook

om haar tante ontlopen. De vrijdagavond werd het altijd laat, aangezien ze dan altijd

haar kaartavondje had. Gelukkig was het geen probleem dat Jacky altijd het weekend

de hort op was. Ze ging graag met anderen om. Net als haar ouders hadden gedaan

toen ze nog leefden. Net als de zus van haar moeder, haar tante dus.

Jacky naderde de grote fontein en verlekkerd stond ze stil bij het koele,

stromende water. Voor haar doemde een oud en immens groot Frans herenhuis op,

beter bekend als het huis van haar oma. Eén laatste trapje op en ze was er. Met haar

hand gleed ze langs haar sportbroekje om te voelen in welke zak de sleutel van de

voordeur zat, toen ze iemand hoorde roepen.

„Jacqueline, liefje, ik ben hier!‟

Drie sprongen van de trapjes af en Jacky stond voor haar oma. Niemand maar dan

ook niemand mocht haar bij haar volledige voornaam noemen, behalve haar oma.

„Hai Bren!‟ Jacky drukte een kus op haar oma‟s wang. Die mocht dan de zeventig al

een tijdje zijn gepasseerd, ze was nog jong en kwiek op lichamelijk en mentaal

gebied.

„Ik vroeg me al af wanneer je zou komen,‟ prevelde haar oma. Ze liep langs haar

kleindochter heen en gebaarde dat ze gevolgd wilde worden. „Wat zijn de plannen

voor vandaag, kindje?‟ Het was haar standaard vraag in plaats van de „gaat alles

goed met je?‟ wat je van een oma zou verwachten. Het antwoord erop was niet erg uit

-eenlopend, wat niet betekende dat Jacky hem niet graag beantwoordde. Haar oma

plofte neer op een tuinstoeltje en gebood haar hetzelfde te doen.

„Ik ga straks naar Tim en Jane. De tweeling is binnenkort jarig dus dan wordt er vast

weer een taart gemaakt, maar we hadden gewoon zin om iets samen te doen. Iris is

er ook dit weekend, zoals ik al had gehoopt. Dus wordt het iets voor met zijn vieren.‟

„Het is altijd fijn om iets omhanden te hebben wanneer je bij kletst met vrienden,‟

beaamde haar oma onder het inschenken van warme thee. „Even tussendoor: verse

muntthee. Het is geweldig om de potten weer buiten te kunnen zetten nu ze de hele

tijd in het schuurtje hebben gestaan wegens de winter. – Maar vertel door, meisje.‟

Jacky nam een nipje en stak haar duim op, ten teken dat het goed gekeurd was. Met

een trotse glimlach pakte Brenda haar kopje erbij om naar de rest van het verhaal te

luisteren dat Jacky haar te vertellen had. „Wat gaat het toch ook hard.‟ Brenda leek in

gedachten verzonken. Jacky kende dit; haar oma zou vanzelf uitleggen wat ze

bedoelde. Dat ze veel over vroeger praatte, vond Jacky niet erg. Ze vond dat

misschien juist het leuke aan haar oma, naast dat ze een luisterend oor had. „Ik

herinner me nog wel dat de tweeling werd geboren. Mijn god, wat een donderstenen –

toen al. Roy was trots, o zo trots. Maar goed, dat Tim op jongens valt, betekend niet

dat Maiden er alleen voor staat. Ze hebben toch maar een verstandige jongen, niet

dan? – Oh, nu ik eraan denk… wil je Maiden wat van me geven?‟

Brenda stond op en rommelde wat in het tuinhuis. Ze kwam terug met haar armen vol

potjes, gebiedend Jacky ze te helpen vullen. „Die groenten komen altijd van pas,‟ be-

dacht ze hardop. Tevreden plantte ze haar handen in haar zij toen Jacky de potjes in

een zakje stopte. Het was zo ongeveer vaste prik geworden dat Brenda haar klein-

dochter regelmatig wat van haar groenten en andere kweeksels meegaf voor bij

Maiden thuis. „Bak maar lekker, meisje. Heb een fijn weekend en tot de volgende

keer.‟ Brenda opende het hekje naast de groentetuin, zodat Jacky niet in hoefde te

houden.

„Tot volgende week!‟ De zak met gevulde potjes rammelden terwijl Jacky op pad ging.

„Nog een klein stukje, nog een klèin stukje…‟ Piepte Bram. De diepe zucht

die daarop volgde probeerde hij hard te negeren, evenals het bijkomende gewiebel.

„Kom op, je kunt er zo best bij. Ga gewoon op het aanrecht staan,‟ mopperde Daisy.

„Daisy, dat gaat toch niet!‟ Bram probeerde uit alle macht zijn evenwicht te bewaren

en tegelijkertijd uit te leggen waarom het niet lukte zo. „Ga er gewoon net iets

dichterbij staan, dan kan ik erop!‟ Daisy schuifelde nog net iets dichterbij en hield haar

evenwicht met gemak. „Schommel niet zo!‟ Riep Bram.

„Ik doe helemaal niks!‟ Riep Daisy uit. „Jij staat niet stil!‟

Ze besloten een knietje te proberen en zo kwam Bram wel het aanrecht op.

„Hèhè,‟ verzuchtte hij. „Dat is beter.‟

„Oké, nu moet…‟

„Je op de uitkijk gaan staan,‟ beet hij zijn zus toe. „Toe nou. Straks komen ze!‟

Daisy rolde zuchtend met haar ogen, maar deed wat Bram zei. Ze wilde geen snoep

mislopen. Even spitste ze haar oren en liep naar de deuren om te controleren of ze

nog steeds alleen in huis waren. Achter haar klaagde Bram over een sleutel. „Bram,

kijk gewoon achter dat hoekje tussen de twee kastjes in. Til het op.‟

„Weet je wel hoe zwaar dat ding is?!‟

Daisy voelde een golf van ergernis opkomen: ze had daar beter zelf kunnen gaan

staan. „Slappeling,‟ siste ze terwijl ze hem verdrong en hem om een knietje wilde

vragen. Op dat moment klonken er voetstappen op de trap.

„We zijn thuis!‟ Riep de vrolijke stem van Tim door het huis.

Daisy trok Bram met zo‟n rotgang van het aanrecht af dat hij hard op de grond knalde.

Van schrik en kwaadheid slaakte hij een kreetje. Iets sissend over hardhandig en grof-

heid kwam hij overeind, waarna Daisy hem opnieuw gebood stil te zijn – kon zij het

helpen dat ze zo‟n slap broertje had terwijl ze zelf zo sterk was? Tijd om er verder

over te kibbelen was er niet. Achter hen klonken er voetstappen.

„Oh, hier zitten jullie.‟ Iris leunde tegen de deurpost en keek geamuseerd op het

tweetal neer. Zo te zien waren ze zojuist bezig met verboden praktijken.

Daisy beet even op haar onderlip, bang voor een uitbrander. Zo te merken was zijn

goede humeur van de laatste tijd alleen maar onderstreept. Dus ademde ze opgelucht

in en ademde ze haar twijfels weer uit voor ze haar losgeslagen tweelingbroertje

achterna ging om Iris en haar broer te begroeten.

Er was nog niet eens gelegenheid geweest voor een fatsoenlijk gesprek, of er klonken

opnieuw voetstappen op de trap.

„Hé, jullie zijn er al!‟ Verontwaardigd maar met een grijns van oor tot oor keek Jane

op haar broer en Iris neer. „Dat had ik niet verwacht.‟

„Hi, Jane!‟ Vrolijk gaf Iris haar een knuffel. „Helemaal te gek dat je er ook bent. Nu

kunnen we zo boodschappen doen. We moeten alleen nog wachten tot…‟

„Ik ben er al,‟ klonk een vijfde stem achter hen. „Ik kom net door de voordeur binnen.‟

Jacky grijnsde en zwaaide met zakken heen en weer: boodschappen waren er al.

Nu het hele zooitje compleet was, konden ze inderdaad aan de slag gaan. In de

keuken stalden ze de gekochte producten voor de taart uit op het aanrecht. Jane

stond er een poosje met opgetrokken wenkbrauwen naar te kijken.

Iris zag het. „Mist er wat?‟ Vroeg ze. „Want ik geloof dat we alles hebben. Tenzij we

een andere taart maken dan ik dacht. We zouden toch een…‟

Tim kwam tussenbeide door met de stoelen te gaan schuiven. „Ik weet wat je bedoelt,‟

zei hij met een blik richting Jane. „We kunnen deze tafel gebruiken.‟ Hij wilde de tafel

verschuiven. Daisy duwde hem aan de kant, te ongeduldig om bewezen te krijgen dat

het hem niet ging lukken op zijn manier.

Daisy kroop onder de tafel, ging in het midden zitten en duwde de tafel hurkend

omhoog. Met kleine, geconcentreerde pasjes liep ze naar het midden van de keuken

en liet de tafel daar zakken. Bram brieste – het stond hem duidelijk niet aan dat zijn

zusje zo met haar krachten te koop liep. Jacky daarentegen klakte goedkeurend met

haar tong en begon met de andere meiden de spullen te verhuizen naar de tafel.

„Goed jongens, aan de slag!‟ Jane wreef verheugd in haar handen.

Bram en Daisy ploften ieder op een stoel neer om toe te kunnen kijken. Tim keek

even op hen neer en wreef met zijn hand over zijn mond. Eigenlijk konden ze de

tweeling hier beter niet bij gebruiken. Toen schoot hem iets te binnen. „Hé,‟ begon hij.

Tim kreeg de tweeling de keuken uit met de opdracht hout te gaan halen in

het bos. Tegen die tijd hadden Jacky en Jane al wat spullen uit de kastjes tevoorschijn

getoverd die ze nodig hadden bij het bereiden. Iris was dan onderhand nog zo vaak

bij Maiden over de vloer geweest; ze vond het nooit lekker om bij anderen in de kast

te neuzen. Ze stelde voor de bessen onder de kraan te houden.

Jacky overhandigde Iris het plastic zakje met de groenten en het fruit van haar oma.

„Het is niet ingespoten met conserveringsmiddel. Zoals Bren altijd zegt “puur natuur

en voor mijzelf en vrienden, dus waarom zal ik ze kwellen met gif?”‟ Iedereen

grinnikte. „Al kan het nooit kwaad ze even te wassen voor je ze ritst.‟

Achter Iris begon Jacky met het invetten van het bakblik. Jane nam de taak van het

afwegen van de goederen op zich en Tim haalde eieren uit de koelkast zodat ze direct

het nodige konden mengen. In het voorbijgaan tikte hij Iris‟ elleboog aan, waardoor de

eieren maar net veilig op het aanrecht terecht kwamen. Hij bleef twijfelachtig staan.

„Ik eh… lukt het?‟ Hij probeerde zo neutraal mogelijk te klinken. Zelf wist hij ook wel

dat het een stomme vraag was; wat was er nou moeilijk aan het wassen van besjes

en ze vervolgens van de takjes af te trekken?

Iris wist dat Tim gewoon een excuus wilde hebben om bij haar in de buurt te blijven.

Dat hij dat op zo‟n stuntelige manier deed, vond ze alleen maar schattig. Ze keek hem

in zijn blauwe ogen die straalden als helder water. Als een film speelde alles van de

avond ervoor door haar hoofd. Hoe ze nog uren hadden gepraat, gewoon gelegen.

Nooit had ze gedacht dat gewoon alleen maar tegen elkaar aan liggen voldoende zou

zijn geweest. Het knappen van iets in haar hand deed Iris echter opschrikken. Ze

voelde zich warm en koud tegelijk worden: de besjes. Ze was de besjes vergeten.

Tim, die er eveneens met zijn gedachten niet bij bleek te zijn geweest, schoot haar

ongemakkelijk te hulp.

„Wacht, laat mij maar even…‟ Tim nam het van haar over. De besjes die nog heel

waren gooide hij in een vergiet, zodat ze konden uitlekken, en schudde ermee.

Iris bleef even onhandig staan, niet-wetend of ze hem moest helpen of niet. Kon ze

überhaupt iets anders doen dan naar Tim kijken op het moment? – Nee, ze geloofde

van niet.

„Iris, wil je even een schaar aangeven? Ik krijg de zakje vanillesuiker zo niet open.‟

De vraag van Jane riep haar weer bij de les. Een schaar, een schaar... Iris trok de ene

na de andere lade van het aanrecht open. Een hand wees en ze volgde de vinger.

Het bleek Jacky te zijn. Iris glimlachte en wilde haar passeren, maar Jacky hield haar

blik kort vast en nam haar onderzoekend op. „Alles oké?‟ Seinden haar ogen. Iris

voelde dat ze vuurrood werd en liep vlug door.

Iris concentreerde zich zo goed en kwaad het ging op het doen van haar

taken wat betreft. Af en toe gluurde ze naar Tim, maar alleen wanneer ze zeker wist

dat Jane of Jacky het niet zagen. Opnieuw voelde ze zich zo afschuwelijk betrapt –

zoals eerder, met bij moeder – en het gevoel van een confrontatie te moeten

aangaan maakte dat ze enorm zenuwachtig werd. In gedachten verzonken gooide Iris

de bloem, maïzena en het bakpoeder in één keer in de kom voor haar neus.

„Iris?‟ Begon Jane langzaam, waarna Iris verward opkeek. „Je moet de ingrediënten

er stapsgewijs in doen,‟ benadrukte Jane toen Iris het niet leek te snappen. „Niet alles

in één keer.‟

„O…‟ Eindelijk viel het kwartje. Iris voelde haar wangen dieprood kleuren en staarde

verslagen naar het beslag. Ze wist dat dit haar vriendinnen maar waren, haar beste

vriendinnen tenslotte. Waarom moest ze dan ook juist tegenover hen zo stuntelig

doen? Ze was ook zo‟n kei in dingen voor zichzelf houden, maar niet heus.

„Maakt niet uit.‟ Jacky keek Iris met een glimlach aan. „Het duurt alleen wat langer

voor alles juist gemengd is. Gewoon extra lang roeren.‟

Jane wierp Jacky een vragende blik toe. Hetzelfde ogenblik hervatte Iris het roeren;

ze had niets door. Jane vroeg zich af wat zij niet wist en Jacky wel. Die hielp Iris

doodleuk met het beslag in de bakvorm te verdelen en deed of ze het niet had gezien.

Iris deed de grootste moeite normaal over te komen. Daarentegen merkte ze nu wel

op dat Jane en Jacky elkaar bevreemd aankeken. Ineens was het verdelen van de

rode bessen een heel interessant klusje geworden. Helaas was dat het laatste voor

de taart de oven in ging. Twintig minuten wachten. Zenuwachtig bedacht Iris dat ze de

keuken vast konden opruimen met zijn tweeën, zodat het vast gedaan was en zij zich

geen zorgen hoefde te maken betrokken te worden bij Jacky en Janes

geheimzinnigheid – wat waarschijnlijk over haar ging.

Jane leek er echter anders over te denken. Ze liep ze de keuken uit, leek zich te

bedenken en draaide om. „Tim, kom eens? Ik heb je hulp nodig.‟

Met de onduidelijkheid waarmee achtervolgde Tim schouderophalend zijn zus de

keuken uit. Iris voelde de moed in haar schoenen zakken. Nu was ze alleen in de

keuken met Jacky. Die zou nooit haar mond houden tot ze hoorde wat ze wilde horen.

„Zal ik afwassen? Dan kun jij drogen terwijl Jane en Tim…‟ Iris keek op naar Jacky,

die haar armen over elkaar trok en Iris strak aankeek. Vlug wendde Iris haar blik weer

af. Als Jacky‟s ogen fysiek konden boren, zou Iris nu een gatenkaaslichaam hebben

gehad.

„Volgens mij is er iets dat je te vertellen hebt, hmm?‟ Jacky‟s stem verried opgewond-

enheid en ze kwam tergend langzaam dichterbij. Iris krabbelde het aanrecht op en

stak haar kin vooruit en wilde niet afwenden. Toch deed ze het. Ze kon het gewoon

niet aan om Jacky in haar ogen te kijken, die blik te zien die alles zei. Er verschenen

pretlichtjes in Jacky‟s ogen. „O mijn god,‟ fluisterde ze. „Dus het is waar. – Het is

wáár!‟ Jubelde ze. Iris keek met grote ogen op naar haar vriendin. „Geef het maar toe.

Ik heb gelijk, hè?‟ Triomfantelijk maakte ze een klein dansje rond haar as.

Iris slikte in een poging haar droge keel wat prettiger aan te laten voelen. „Ik weet niet

waar je het over hebt,‟ mompelde ze. Dit keer bleef ze Jacky gewoon aankijken.

Jacky schudde gedecideerd het hoofd. „Wel waar, ik weet het zeker. Je vindt hem

leuk, hè? En hij jou ook. Jullie zijn verliefd, hè?‟ Jacky‟s blijheid ging van kwaad tot erg

-er en hoewel Iris al talloze keren ineengekrompen was omdat ze bang was dat Jane

het zou horen: boven Jacky was niet uit te komen. Iris deed dan ook geen pogingen –

ze zouden toch tevergeefs zijn – en wachtte rustig tot ze uitgeraasd was – wat nog

wel even duurde.

„Ontken het maar niet. We hebben jullie wel door. Jullie kijken elkaar echt zo aan

alsof… Alsof…‟ Jacky maakte een gebaar met haar handen, alsof dat alles verklaren

zou. „Ik wist het wel. De vorige keer vroeg ik me ook al af of er niet meer was dan

vriendschap tussen jullie, maar… nee, ik dacht van niet. Dácht van niet. – Damn, ik

had het kunnen weten. O, jullie… Tim kan zich maar beter bergen, want anders…‟

Jacky volgde Iris‟ blik en zag Tim en Jane in de deuropening staan. „Kijk, kijk, kíjk wie

we daar hebben!‟ Tetterde ze. Ze zette zich af van de tafel en liep vlug naar Tim, die

vlug langs zijn zus heen glipte, terug de keuken in. Jane probeerde hem nog tegen te

houden met haar schouder, maar hij was haar te vlug af.

„Hé,‟ riep Jacky verontwaardigd. „Heb je geen zin in een babbeltje.‟

„Er valt niets te babbelen. Je weet het al,‟ mompelde Tim. In het voorbijgaan streek

zijn hand langs die van Iris.

Ze zag haar kans schoon en greep zijn hand. „Wacht even, Tim,‟ zei ze toegeeflijk.

Joepie, het is af! Mijn voornemen

om het zaterdag te plaatsen is ge-

lukt! Ik ben echt euforisch! x3

Het laatste stukje werd moeilijk om

te schrijven, zo met de hitte en een

gebrek aan Marieke die me pushte,

zo op het laatste moment. Maar

voor de rest van de tijd wil ik haar

wel even een huge electronic hug

geven. Met haar enthousiaste

gebabbel over haar 10.G en onze

onderlinge voortgang van het

schrijven, was ik een stuk

gemotiveerder verder te gaan!

Daarnaast kan ik alleen maar

zeggen: tot de volgende keer ennnn

bedankt voor het lezen! ^.^