VALENTINA LLAPRI PLAKU

DISA NGA KRIJIMET E MIA.

FEMIJET JANE JETE

Drite pasqyre edhe gezim

Jane femijet si blerim,

Shpirti behet me i bukur ,

Kur femijet jane te lumtur.

Valentina maj 2014

________________________

KUR DY ZEMRA.

Kur dy zemra bashkohen, edhe qielli lumturohet, kur mes tyre ka dashuri, eshte vërtetë nje mbrekulli.

Kur dy njerez mirë-kuptohen, kanë arsye , dhe llogjikë, hapin udhë dhe tolerohen, nuk ka natë por vetem ditë.

Kur dy zemra lumturohen , edhe bota ëmbëlsohet, dashuria është veç mbret. Vlerë e saj do t’rrojë përjetë.

Valentinë gusht 2014 _____________________________

KUR RRIT FEMIJE TE MIRE.

Femijet jane drite,

femijet jane pranvere,

femijet jane hapsire,

femijet jane sheqer.

Dhe bota pa femije,

s’do kish aspak kuptim,

s’do kishte dashuri,

do kish vec shkretetire.

Femijet jane diell,

qe jeten na ndricojne,

dhe ne , prinderit e tyre,

perpiqemi ti edukojme.

Ne udhen me te mencur,

te drejte dhe pa gabime,

tu japim dashuri,

tu falim ngrohtesi.

Shperblimi me i mire,

kur rrit femije te mire.

Valentina

MBREKULLI PER NJERIUN.

E thirra henen,

kerkova shiun,

iu luta diellit,

po ata kishin ikur!.

Si pashe gjekundi,

ndaj u cudita,

therrita prape,

gjer sa u ngjira.

I doja , oh… i doja une,

me ta jam lidhur,

c’do dite e me shume.

Ku qene valle!!

c’te kishte ngjare!,

therrita prape,

ngadale , ngadale.

Ku jeni valle!!

dielli me henen,

bashke me shiun,

te tre kishin thene:

U merzitem me njeriun.

nuk na vlerson,

per asnji cast,

per vete mendon,

Dite edhe nate.

Jane bere te eger,

dhe lakmimtare,

sec fliste dielli,

ashtu ngadale.

Hena degjonte,

vec aprovonte,

shiu qete qete,

ne heshtje degjonte.

Edhe natyren ,

po e shkatrrojne,

dhe gjithe hapsiren,

me sy s’e shikojne.

Jane dhene pas puneve,

apo karrigeve,

kohe e fjalimeve,

kohe e bertitjeve.

Eja pra diell,

dhe ti moj hene,

ju jeni jete,

ju jeni kenge.

I thirra forte,

me zerin e shpirtit,

pa ta , s’beja dot,

jane pjese e orientimit.

E thirra henen,

kerkova shiun,

iu luta diellit,

serish te vinin.

Dhe per nje cast,

humba besimin,

vetem per pak,

mendova qe s’do vinin.

Ndaj dhe u tkurra,

nuk doja erresire,

doja vec diell,

dhe hene te mire.

Ata dolen prape,

po poo me besoni,

hena del cdo nate,

o njerez me degjoni!

Dhe dielli lozonjari,

merzitet ndonjehere,

i pasterti, qelibari,

buzqeshje sjell ngahere.

Femijet shume e duan,

eshte jete edhe gezim,

ai me ta vec luan,

cdo cast , pa pushim.

I mblodha me rradhe,

diellin, henen dhe shiun,

mendova:

keto jane mbrekulli per njeriun.

Krijuesja e ketyre poezive eshte:

Valentina Llapri Plaku

Dhjetor 2014