De Standaard/Cultuur 14/03/2015, bladzijden 4 & 5All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/CultuurDe Standaard/Cultuur 14/03/2015, bladzijden 4 & 5All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/Cultuur

I n n o v a t i n g D i g i t a l C o n t e n t

C4 CULTUUR & MEDIA DE STANDAARDZATERDAG 14, ZONDAG 15 MAART 2015

JOSSE DE PAUW EN TOM LANOYE OVER ‘REVUE RAVAGE’

‘VOOR DE POLITIEK MOETJE EEN NOBELE

MASOCHIST ZIJN’Tom Lanoye schreef een

theatertekst over eenafscheidnemend partijvoorzitter.

Josse De Pauw speelt en regisseert.Kleine drama’s vermengen zich op

het podium met de grote. ‘Maardit is geen afrekening met depolitiek’, zeggen ze. ‘Wel een

liefdesverklaring.’GEERT VAN DER SPEETEN

Hij is een naam als eenklok en heeft tonnencharisma. Hij is dekeizer van hetdienstbetoon, al ja­

ren de verpersoonlijking van zijnpartij. Maar nu is het tijd voor ver­andering. De peilingen zijn desas­treus, de roep om een nieuwe gene­ratie klinkt steeds luider. Leid dekrokodillen naar de uitgang!Als hij toch afscheid moet nemen:dan liefst met een knal, denkt par­tijvoorzitter Joris Van Gils. In zijnlaatste grote hoofdstuk sleept hijheel zijn entourage mee: zijn per­soonlijke spindoctor, zijn zoon dieook de kroonprins is, zijn maîtres­se en zijn vrouw, de trouwe partij­soldaat die zijn gedoodverfde op­volger is.Tom Lanoye, met voorsprong onzeproductiefste schrijver voor to­neel, duikt in Revue ravage achterde schermen van het politieke be­drijf. Intriges, kortzichtigheid,twijfel, de vlucht vooruit: het is al­lemaal herkenbaar. En Lanoyesteekt niet onder stoelen of bankenwaar de inspiratie vandaankomt. De vrije val van de socialisti­sche partij stond model voor ditstuk. In samenspraak met Josse DePauw, die regisseert en de hoofdrolspeelt, werd gekozen voor een lich­te vorm. Mild spottend, niet al tezeer met het vingertje zwaaiend,recht naar het hart: zo moest hetworden. Het resultaat, een volkserevue voor zeven acteurs en de vijf­tien muzikanten van Flat Earth So­ciety, gaat volgende week in pre­mière in de KVS. De muziek is vanPeter Vermeersch.

Bij revue denken we niet meteenaan ernstige onderwerpen. Van­waar de keuze?Josse De Pauw: ‘Ik had altijd al

iets met de verbrokkelde struc­tuur. Er zit beweging in, een grotedrive. Daarnaast: wat we de voor­

bije jaren op het politieke forummeemaken, leent zich uitstekendvoor deze aanpak. Of niet?’Tom Lanoye: ‘Verwar een revueniet met cabaret, dat man en paardnoemt en graag politici over de he­kel haalt. De revue heeft meer ietsvan een klassieke tragedie, met zijnlach en zijn traan. Zoals bij Shake­speare: in zijn grote drama’s vind jegeen koning zonder nar, geen dra­matisch moment zonder lichtvoe­tigheid. Wreedheid dient zich vaakhet best aan in de vorm van speels­heid.’‘Als toneelauteur laat ik mij graagmeeslepen door de grote thema’sen een structuur die naar een lou­tering voert. Zelfs als ik iets brok­keligs en verknipts wil maken, zitdat er nog in. Deze revue is daaromook bedrieglijk. Elke scène, elk liedwil iets duidelijk maken over hetpolitieke bedrijf. En toch is er een

dramatische lijn in geslopen. Ditstuk gaat uiteindelijk over de per­soonlijke tragedie van iemand dievasthoudt aan zijn functie. Hij wilbevrijd worden, en toch ook voort­doen. Een oud dilemma.’

Fin de carrières zijn in de poli­tiek zelden gepland.De Pauw: Bij een echt politiek

beest, zoals we Joris Van Gils op­voeren, valt het leven samen metzijn roeping. Wie is hij nog als depolitiek wegvalt? Het is universeelen herkenbaar.’‘Mensen die zich vastklampen aande macht stelt men graag voor als

‘Mensen die zich vastklampenaan de macht stelt men graagvoor als vuil en verwerpelijk.Maar het is juist menselijk’

Josse De Pauw en Tom Lanoye: ‘De essentie van de politiek is dat ze zich in bochten wringt.’ © Dieter Telemans

DE STANDAARDZATERDAG 14, ZONDAG 15 MAART 2015 CULTUUR & MEDIA C5

niet meer te betalen. De propagan­da dat het Rijnlandmodel niet volte houden is, draait op volle toeren.Terwijl belastingparadijzen nogsteeds niet fundamenteel wordenaangepakt.’

Lobbyisten en spindoctors spe­len anders ook een centrale rolin ‘Revue ravage’.De Pauw: Het toont de eenzaam­

heid van het hoofdpersonage: zijnfikser, die in de coulissen oplossin­gen moet verzinnen, blijkt uitein­delijk zijn enige vriend. Er zit ookveel mannenpraat bij. Van Gils isecht het type van de vriendelijkemacho. Als man voel je je vaak be­trapt door de dingen die Tom hemlaat zeggen.’Lanoye: (lacht) ‘Dat zal ik dan vanmijn broers afgekeken hebben. Ofzou er een macho in mij schuilen?’

Tom, in welke mate heb je dezetekst op het lijf van Josse DePauw geschreven?Lanoye: ‘Weten voor welke ac­

teurs ik iets schrijf, inspireert mijaltijd. Het gaat bij Josse dan vooralom de stijl van vertellen. Hoe hijiets opbouwt: de pathos en het ba­dineren gaan bij hem hand in

AALST +32 053 213802 ANTWERPEN +32 03 2263435BRUXELLES +32 02 5114407 BRUXELLES +32 02 7333926GENT +32 09 2254779 HEIST-OP-DEN-BERG+32015241382LANAKEN +32 089 714178 OOSTENDE +32 059 707406OUDENAARDE +32 055 312217LIOLABENELUX@LIOLA.COM WWW.LIOLA.COM

tea time

niet meer om geloofwaardigheid ofechte waarden, maar over strate­gie: hoe je een partij in de marktzet.’‘Voor mij mag er écht iets nieuwsgebeuren. Is het partijsysteem nogwerkbaar? Ik ben blij met elke im­puls, met elke zoektocht naar alter­natieven. Met burgerinitiatieven,die de samenleving van onderuitvoeden, wordt veel te weinig reke­ning gehouden. Waarom neemtmen acties zoals Ringland of Hartboven Hard niet serieus? En datterwijl de overheid zoveel nadruklegt op de zelfredzaamheid van deburger. Er is kennis voorhanden,een frisse aanpak, en toch wordt ergeen gebruik van gemaakt.’Lanoye: ‘Volgens mij is de evolutieversneld door de gigantische han­del in geldproducten. In de VS kaneen nieuwe, ongrijpbare aristocra­tie de verkiezingen kapen door zete simpelweg te kopen. Ook bij onszie je steeds meer professionelemanipulatie.’‘De drijvende krachten achter Uni­zo of Voka worden voorgesteld alsspecialisten, maar het zijn in feitelobbyisten. Ze lanceren continuhun mantra’s: het overheidsbeslagis te groot, de pensioenen vallen >>> Lees verder op blz. 6

Josse De Pauw en Tom Lanoye: ‘De essentie van de politiek is dat ze zich in bochten wringt.’ © Dieter Telemans

vuil en verwerpelijk. Maar het isjuist menselijk. Stel je voor: je doetje werk graag, je hebt er alle denk­bare ervaring in opgebouwd. Entoch moet je opstappen omdat detijden veranderd zijn. Veel mensenwillen of kunnen het niet vatten alsze na veertig jaar naar de zijlijnworden verwezen.’

Dit portret van de partijvoorzit­ter doet denken aan het verma­ledijde schilderij ‘A Belgian poli­tician’ van Luc Tuymans. IJdel­heid, eenzaamheid: het zit er al­lemaal in.Lanoye: (glundert) ‘Ja, mooi hé?

Jean­Marie Dedecker zit 25 jaar inde politiek en is toch maar mooiopgeklommen tot oppositieleidervan de Middelkerkse gemeente­raad. Hij is behoorlijk trots op ditschilderij, waar hij nauwelijks her­kenbaar op staat. De zweetdrup­pels op het voorhoofd zijn belang­rijker dan zijn smoel. En dan tochheel de wereld rondgaan: dat isschoon door zijn tristesse.’

Belgische politiek: is dat eendankbaar onderwerp voor thea­ter? Het draait al lang niet meerom idealen, maar om het nemenvan de juiste bocht.Lanoye: ‘In The west wing wordt

Bismarck raak geciteerd. “Je magvan twee dingen niet weten hoe zegemaakt worden: van worsten envan wetten.” De essentie van poli­tiek is dat ze zich in bochtenwringt. Politici sluiten de compro­missen die de burgers willen. Omzich daarna de woede op de hals tehalen van diezelfde burgers, juistvanwege die compromissen. Jemoet al een nobele masochist zijnom zo’n beroep te willen uitoefe­nen.’De Pauw: ‘Het huidige partijsys­teem perverteert de inzichten ende dromen. En het trieste is dat hetbijna niet anders kan. Ook onzeVan Gils had ook ooit een droom:

hij beseft nog altijd wat het woordkameraad betekent en waar hetvoor staat.’‘Uiteindelijk komt hij erbij uit datpolitiek de schoonste stiel van dewereld is. Omdat hij denkt de we­reld te kunnen veranderen. Endaar ook een mandaat voor gekre­gen heeft. Politici worden elke daggemept en vernederd en toch zijnze aan hun roeping verhangen. Enwaarom? “De mensen beseffen datniet”, zo staat het in de tekst, “hoelang ge als politieker moet wringenen wroeten voor dat ene muizen­stapke voorwaarts”. Die frustratie,

die haat­liefdeverhouding tegen­over het beroep: die kaart willenwe trekken.’

Dat de SP.A net nu op zoek isnaar een nieuwe voorzitter, pre­cies zoals in het stuk, is eengodsgeschenk?Lanoye: ‘Zeker. Maar het dreigt

ook de perceptie van de voorstel­ling negatief te beïnvloeden. Revueravage is geen cabaret, geen pam­flet over de SP.A.’De Pauw: ‘De personages zijn mul­ti­invulbaar. Je kan aan Louis Tob­back denken, maar ook aan Her­man De Croo of Jean­Luc Dehae­ne.’Lanoye: ‘We doen weinig uitspra­ken over politiek, meer over hetpolitieke bedrijf in het algemeen.De verzuiling is godzijdank ver­dwenen. Maar daarmee ook denestwarmte van de grote politiekegroeperingen, de solidariteit enhet geloof in de eigen zaak. Uitge­rekend een op solidariteit geba­seerde partij als de SP.A probeertzich in stand te houden via machts­structuren. Maar onvermijdelijkmoet er een breekpunt komen. Alsje altijd maar water bij de wijndoet: dan zit er ineens water in defles en geen wijn meer.’‘Revue Ravage is ook het dramavan een tijdsklimaat. Deze tijd ver­acht begrippen als solidariteit enmedemenselijkheid. Sinds de in­trede van onze nieuwe regeringenworden de zwakken erop gewezendat het allemaal eigen schuld, dik­ke bult is. Om hen zogenaamdvooruit te helpen, nemen we hunalle steun af. Elke linkse bewegingzou daar stevig moeten tegeningaan. Maar wat zie je dan? De SP.Ais gefixeerd op interne discussiesen laat het hele veld van de opposi­tie openliggen. Bruno Tobback be­wijst op dit moment zijn gebrekaan politiek talent. De schade diehij door zijn uitzichtloze koppig­

heid ver­wekt bijpartij enbewe­ging enhun bei­der ge­loof­waar­digheid,is gê­

nant. Wij gaan bepaald ver in Re­vue ravage. Maar ook in realiteitzie je dat de oude, rigide structurenniet eens in staat blijken tot eenfatsoenlijke paleisrevolutie. Hoewil je dan vanuit de oppositie eenregering ten val kunnen brengen?’

Is er in de plaats van de oudepolitieke cultuur een nieuwe ge­komen die beter is? En wat isde rol van de media daarin?De Pauw: ‘Het is er niet op verge­

makkelijkt voor politici. De opper­vlakkigheid wordt gestimuleerd.Mensen kiezen voor politici die hetgoed doen op televisie. Het gaat

‘Jean­Marie Dedecker zit 25 jaarin de politiek en is toch maarmooi opgeklommen tot opposi­tieleider van de Middelkerksegemeenteraad’

De Standaard/Cultuur 14/03/2015, bladzijden 6 & 7All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/CultuurDe Standaard/Cultuur 14/03/2015, bladzijden 6 & 7All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/Cultuur

I n n o v a t i n g D i g i t a l C o n t e n t

C6 CULTUUR & MEDIA DE STANDAARDZATERDAG 14, ZONDAG 15 MAART 2015

Op uw to-do-list voor zondagavond.

Nieuwe afleveringen van The Blacklist.Elke zondag in Crime Night om 20.25

>>> Vervolg van blz. 5

hand. Josse kan als geen anderzichzelf onderuithalen. Het heeftmij geholpen om een sleutelmono­loog te schrijven zoals die van dehuisbezoeken.’De Pauw: ‘Daar maak ik dan eenechte slam van. Zoals ik vaak werkmet muzikanten op de scène: iklaat de blues binnenkomen.’

Die bewuste scène gaat over dedirecte confrontatie met de kie­zer. In hoeverre moet een politi­cus een populist zijn?Lanoye: ‘Ik zie populisme toch

als iets anders: het is de mensennaar de mond praten. Vaak hoor jehoe linkse politici de raad krijgenom de scherpe kantjes uit hun be­toog te halen. Het socialisme zalgezellig zijn, of het zal niet zijn: zoluidt dan de redenering. Maar indit stuk voegt Van Gils daar aantoe: “als alles alleen maar sympa­thiek mag klinken...’De Pauw: ‘...spreekt niemand nogde waarheid”. Dat klopt, ja. Eenechte volkse politicus, zoals ik Da­niël Termont zie, moet een luiste­rend oor kunnen bieden. Maar hijmoet ook zijn punt kunnen ma­ken. Tegenspreken, écht contactmaken. Iemand zijn ziel winnen enals dat niet lukt: tenminste zijnrespect. Dat is de liefde voor dis­cussie. Mijn vader had die ook. Alshij op zondagmorgen op café zijngedacht kon zeggen, leefde hij op.Het schuim stond hem nog op delippen. “We hebben weer gediscu­teerd”, zei hij dan.’

Het stuk bevat een speech alseen feest van stijlfiguren. Tom,heeft een politicus jou ooit alsspeechschrijver gevraagd?Lanoye: ‘Ik heb die vraag al ge­

kregen, ja. Maar ik schrijf alleenvoor goede acteurs. Of ik zou zelf inde politiek moeten gaan, en datzou pas een ramp zijn. Stel: ik moeteen speech schrijven voor HildeCrevits. Dan kan je haar toch beterde raad geven om authentiek tezijn? Misschien werkt het zelfs, zo­als met de keukenspotjes van dieDonald Muylle.’‘Speeches zijn literatuur en toneeltegelijkertijd. Helaas hebben we inVlaanderen niet de politieke cul­tuur die tot een canon van belang­rijke speeches heeft geleid. Zoals inFrankrijk of VS: teksten die men opschool leest, omdat ze literair goedin elkaar zitten en tot belangrijkeomwentelingen geleid hebben. Bijons moet je als politicus tegen­

woordig al als panda verkleed ophet podium klauteren. Of afzakkennaar de vip­tent van de Ronde vanVlaanderen.’De Pauw: ‘Als kiezer zou ik mij nogaltijd laten verleiden door een

speech zoals Van Gilsdie uitspreekt. Nietzozeer vanwege de re­toriek. Je voelt dat hijhet meent en dat ereen hart achter zit.’Speel je een politicusanders dan pakwegeen voetbaltrainer, zo­als in ‘Raymond’?De Pauw: ‘Er zijn ge­lijkenissen tussenRaymond Goethals ende politicus die ik nu

speel. In beide gevallen gaat hetom machtsposities, waar twijfelmee gemoeid is. Eenzaamheid, on­vermogen en machteloosheid zijnmee in het geding. Dat zijn boeien­de personages op het toneel.’Lanoye: ‘Leeft er op dit momentniet een te grote afkeer van poli­tiek? Ik deel ze in elk geval niet. Ikvind het een interessante arena enblijf een groot hart voor politici

Tom Lanoye: ‘Josse kan als geen ander zichzelf onderuithalen. Pathos en badineren gaan bij hem hand in hand.’ ©Dieter Telemans

hebben. Niet voor allemaal, na­tuurlijk. Het is net zoals bij ac­teurs: je zou de knoeiers graag vanhet scherm willen halen.’

Jullie zijn allebei freelancers.Theater als ondernemerschap:het is precies wat de tegenstan­ders van subsidiepolitiek zoudenwillen.De Pauw: (droog) ‘Ik zie mezelf

eerder als kleine zelfstandige.’Lanoye: (boos) ‘Ik bén ook een on­dernemer. Een literaire multinati­onal zelfs. Maar voor je weet,wordt alles op een hoopje gegooiden spreekt men inderdaad alleennog over ondernemerschap. Dewerkgeversorganisatie Voka vindtmijn sector trouwens niet belang­rijk, hoewel er veel geld in omgaat.Welk plan hebben Voka of Unizoooit al op tafel gelegd om onze sec­tor in Franstalig België te helpenlanceren? Josse en ik hebben datzelf gedaan. Mijn grote woede isdat men ons in deze discussie even­goed als voorbeeld neemt. “Zie hoegoed ze het internationaal doen”,klinkt het dan triomfantelijk, “hetlukt toch zonder veel subsidies?”’‘Vlaamse kunstenaars zijn door­

gaans niet geneigd om een natio­nalistisch project te steunen. Ikheb sterk de indruk dat dezeVlaamse coalitie ons daar nu op af­rekent. En dat ook nog eens binneneen tijdsgeest die geen enkele roltoedicht aan kunst. Wij zijn dan zo­gezegd de subsidievreters. Maartrek na waar de meeste subsidiesecht naar toegaan: visserij, bosse­rij, fokkerij. Of naar de zonnefarmsvan Fernand Huts en anderen.’‘Wie denkt dat vermarkting in decultuursector alleen positieve ef­fecten heeft, dwaalt. Je betaalt eenprijs, zeker in een klein taalgebied.Straks kijken we enkel nog naarHBO­series. En een minister vanCultuur die een survival of the fit­test bezingt, daar kan ik al evenminbij. Een minister moet gaan voorde survival of the best. Dat is eenpolitieke keuze die begint met dedurf om de rol van kunst te verde­digen, van bibliotheek tot kunsten­centrum.’

‘Revue ravage’ van KVS en NTGent, 21>28/3 in KVS, 1>4/4 inNT Gent, 21>25/4 in ThéâtreNational, 19>28/5 in NT Gent.

‘Wij zijn zogezegd desubsidievreters. Maartrek na waar de meestesubsidies echt naartoegaan: visserij,bosserij, fokkerij’

KLASSIEK

Twee Belgen inElisabethwedstrijdviool

Bij de 69 kandidaten die toege­laten werden voor de eerste rondevan de Koningin Elisabethwed­strijd, zijn twee Belgen. Ze heb­ben allebei al stevig wat ervaring.Hrachya Avanesyan (1986) werdin Armenië geboren en verhuisdeop zijn zestiende naar België. Hijstudeert aan de Muziekkapel inWaterloo. Als tiener won hij al deYehudi Menuhin Competition.Fien Van den Fonteyne (1989)speelt al viool sinds haar vier­de. Ze is actief in diverse kamer­muziekensembles en als solis­te. De Koreaanse kandidaten (17)zijn het best vertegenwoordigd,daarna volgen de VS (14) en Ja­pan (11). De schiftingsronde vande Elisabethwedstrijd begint op4 mei in Flagey. (gvds)

DE STANDAARDZATERDAG 14, ZONDAG 15 MAART 2015 CULTUUR & MEDIA C7

‘Als ik realistisch was, dan zatik hier niet.’ Zo diende KimPeers de modellenagent­schappen van antwoordtoen die haar vorig jaar zei­

den dat ze realistisch moest zijn. Zij von­den dat een model op 36­jarige leeftijdniet meteen een florissante carrière kanverwachten. Een jaar later is haar come­back een feit.In de jaren 90 liep Peers al shows voorgrote namen uit de modewereld en do­ken haar foto’s op in bekende modebla­den. Rond haar 25e sloeg ze een zijweg in:ze werd productiestyliste, trouwde, kreegtwee zonen en startte samen met eenvriendin een vintagemodeweb­shop. Maar een dik jaar geleden voeldePeers de modellenmicrobe weer kriebe­len. Et voilà: deze maand schittert ze inde Italiaanse Vogue in een modeshootvan fotograaf Steven Meisel. Vorigemaand liet de Britse Vogue haar al por­tretteren door de al even vermaarde foto­graaf Patrick Demarchelier, en de laatstetwee seizoenen liep ze shows voorA.F. Vandevorst, Veronique Branquinho,Lanvin en Christopher Kane.

Geen compromissen

‘Er hing iets in de lucht,’ analyseert Peersnu. ‘Ik zag dat er hier en daar oudere mo­dellen opdoken. Mijn type leek weer intrek: een beetje edgy, niet meer piepjong,met persoonlijkheid. Ontwerpers lijkenhet gehad te hebben met die eeuwigestroom van jonge meisjes die komen engaan. Want hoeveel mensen kunnen zichdaar uiteindelijk mee identificeren?’Het was het blad Interview Magazine dathaar weer op de kaart zette met een shootvan fotograaf Craig McDean, een samen­

werking die al lang op haar verlanglijstjestond. ‘Met die foto’s ging ik bij tweeagentschappen in New York aankloppen.Het eerste sprak over realistisch blijven,maar het tweede nam me direct wereld­wijd aan boord. Het ging nogal vlot, ookomdat ik er compleet voor wou gaan.Geen compromissen, geen getwijfel.’Ook voor haar kapper had ze een resoluteboodschap: ‘Geen donkerbruin.’ Haarvan nature bruine haren zijn nu raven­zwart, en geknipt in het laagjeskapsel datze in de jaren 90 ook droeg. ‘Ik ben ookweer keihard beginnen sporten en ge­zond eten. Grappig, eigenlijk: het wasalsof ik mezelf terugvond.’ Een uitgestip­peld carrièreplan heeft Peers niet: ‘Ik wilmeegaan met wat op mijn pad komt.’De tijdsgeest in de mode is in haar voor­deel. Dat zegt ook An Vandevorst vanA.F. Vandevorst, die Peers boekte voorhaar jongste show in Parijs. ‘Emotie endiepgang zijn belangrijker geworden. Alsje als ontwerper een verhaal wilt vertel­len, zoals we vorige week met een perfor­

mance deden, heb je graag een model datmeteen mee is. Iemand als Kim heeft aldie nodige modekennis en ervaring.Maar dat hoeft daarom niet leeftijdsge­bonden te zijn.’Gelijkaardige geluiden vinden we bijDries Van Noten, waar we dit seizoenDelfine Bafort spotten – ook al 35 en in­tussen actrice. Woordvoerder Jan VanHoof: ‘Voor deze collectie hadden we mo­dellen nodig met karakter, jonge vrou­wen die al iets van de wereld gezien heb­ben, met een sterke persoonlijkheid.’Maar volgens Van Hoof kan je niet spre­ken van een comeback: ‘De generatie vanDelfine is nooit helemaal weg geweest.’

Minder blingbling

‘Vroeger zag je in elk geval nooit zo veelmodellen boven de dertig’, zegt modelRose Van Bosstraeten (31), die net nog inLonden een show liep voor Mary Ka­trantzou. ‘Ik ben even gestopt in 2006omdat ik vond dat de meisjes toen echt temager waren. Vandaag wordt er meer ge­mixt: je hebt supercommercële meisjesals Cara Delevingne en Kendall Jenner ofde blonde meisjes van Victoria Secret,maar ook types zoals wij.’Peers en Van Bosstraeten hebben de mo­dellenwereld van binnenuit zien evolue­ren. Wat hen nu het meest opvalt? VanBosstraeten: ‘Het generatieverschilbackstage. De jonge modellen hangenaan hun smartphone – al wat zij doen,komt meteen op de sociale media – ter­wijl de oudere modellen met elkaar pra­ten.’ Peers signaleert vooral een nieuwegezondheidsfocus: ‘Die decadente bling­blingcultuur van vroeger is er veel min­der. Nu hebben vooral de sapjes en de yo­ga hun intrede gedaan.’

BELGISCHE MODELLEN LAPPEN LEEFTIJDSGRENZEN AAN HUN BOOTS

De comebackmeisjes

Dat een generatie Belgische topmodellen van rond dedertig het goed blijft doen, viel al op tijdens de voorbijemodeweken. Maar één van hen deed nog beter. Kim Peersherlanceerde zichzelf na meer dan tien jaar afwezigheid.LIEVE VAN DE VELDE

‘Backstage is hetgeneratieverschilgroot. De jongemodellen hangenaan hun smartphone,terwijl de ouderemodellen met elkaarpraten’

Delfine Bafort bij Dries Van Noten. © afpKim Peers in ‘Vogue UK’. © rr

Rose Van Bosstraeten voor Mary Katrantzou© catwalkpictures