Duygularım o kadar birikmişti ki, bir şekilde bunları
içimden atmalıydım.
İşte en iyi dostum kalemim ve kağıdım
Sonra kendimi birden dışarıda buldum. Öylece yürümeye
başladım
Bilinçsizce yürümeye devam
ettim.
İşte karşısmda bir yol ayrımı. Hayatta böyle
değil miydi zaten
Çoğu kez bir seçim yapmak zorunda
kalmışızdır.
Çarşıya doğru ağır ağır ilerlerken yol üstünde yalnız kalmış eski bir
köprü..
Farkında bile değildim? Ne zaman gelmiştim çarşıya?
Şöyle bir bakındım etrafıma! Herkes
bir şeylerle meşgul
Sanki insanlardan soyutlanmıştım
Kimse görmüyor sanki beni…
Bu kadar insan nereye gidiyor
böyle
Tren büyük bir gürültüyle harekete
başladığında …
Treni kaçırdığımın farkına vardım
Bir kız, ürkek, yalnız ve üzgün…
Ne kadar birbirimizden korksak ta…
Sanırım aynı duyguları
paylaşıyoruz…