GeoPrzeglądanie
– od geoidy do Google Earth
Plan wykładu
Podstawowe pojęcia geodezji
Wyznaczanie pozycji w terenie
Google Earth jako przykład GeoPrzeglądarki
Zastosowanie języka KML do tworzenia wirtualnych wycieczek
Systemy informacji geograficznej (ang.
Geographic information system)
System informacyjny służący do wprowadzania, gromadzenia, przetwarzania oraz
wizualizacji danych przestrzennych.
Poszczególne obiekty stanowiące domenę opisu geodezyjnego są wzajemnie
przestrzennie powiązane - tworzą one jeden system.
Co stanowić może odniesienie dla pozycji obiektów w tym systemie?
Globalne powierzchnie odniesienia
Ziemia jest bryłą o nieregularnej powierzchni sprawia to, że bardzo trudne jest
opracowanie jej prostego modelu matematycznego
Istnieją dwa główne modele powierzchni odniesienia opracowane na bazie kształtu
Ziemi:
Geoida
Elipsoida obrotowa
Geoida
Geoida - bryła, której powierzchnia w każdym miejscu jest
prostopadła do pionu wyznaczonego przez siłę ciężkości.
Geoida jest teoretyczną powierzchnią, na której potencjał
siły ciężkości Ziemi jest stały, równy potencjałowi siły
ciężkości na średnim poziomie mórz otwartych i
przedłużoną umownie pod powierzchnią lądów.
Geoida jest więc powierzchnią, z którą mielibyśmy do
czynienia gdyby cała Ziemia pokryta była wodą!
Geoida c.d.
Dlaczego Geoida jest bryłą nieregularną?
W miejscach, w których występuje niedobór masy jej odległość od środka masy Ziemi
jest mniejsza.
W miejscach, w których występuje nadmiar masy jej odległość od środka masy Ziemi
jest większa.
Różnice od średniej odległości od środka masy Ziemi dochodzą do 100m
Geoida a pomiar wysokości
Geoida używana jest jako powierzchnia odniesienia dla pomiaru wysokości
W celu lokalnego wyznaczenia przybliżenia (aproksymacji) poziomu geoidy, służącego
następnie do obliczania wysokości na pewnym terenie używa się mareografów
(pływomierzy)
Wysokość wyznaczona w odniesieniu do długoletniej średniej wskazań mareografu
nazywa się wysokością nad poziomem morza
Mareograf
Mareograf w sposób automatyczny dokonuje pomiaru
poziomu morza (wysokości lustra wody)
W Polsce wyznacza się wysokość na podstawie średniego
poziomu Morza Bałtyckiego w Zatoce Fińskiej wyznaczonego
dla mareografu w Kronsztadzie (niedaleko Sankt Petersburga)
pisak
stabilizator
komora pomiarowa
pływak
Wysokość ortometryczna
Odległość (różnica wysokości) mierzona od powierzchni Ziemi do geoidy, wzdłuż linii
pionu w rzeczywistym polu siły ciężkości
Wysokość ortometryczna
wyznaczana jest na odcinku
ortogonalnym do powierzchni
geoidy(punkt, którego wysokość
wyznaczamy leży więc na normalnej
do geoidy)!
Wysokość nad poziomem morza jest przybliżeniem wysokości ortometrycznej
Wysokości odnoszone do pomiarów różnych mareografów mogą być różne (na wyniki
mareografów mają wpływ np. prądy morskie, wiatry, temperatura wody, zasolenie…)
Elipsoida obrotowa jako powierzchnia
odniesienia
Geoida jest wygodną płaszczyzną odniesienia do pomiaru wysokości, do wyznaczania
pozycji wygodniejsze jest używanie elipsoidy obrotowej
Elipsoidy odniesienia
Ustalenie rozmiarów elipsoidy ziemskiej, której kształt byłby najbardziej zbliżony do
rzeczywistego kształtu Ziemi, posiada wielkie znaczenie teoretyczne i praktyczne
szczególnie przy opracowaniach wielkoskalowych map topograficznych, wymagających
rzutowania powierzchni Ziemi na powierzchnię elipsoidy.
Elipsoida odniesienia wyznaczana jest na podstawie pomiarów geodezyjnych,
grawimetrycznych i satelitarnych. Pomiary te pozwalają określić parametry opisujące
kształt i wielkość elipsoidy oraz ustalić jej orientację względem bryły Ziemi.
Założenia dla elipsoidy odniesienia Ziemi
Jednym z podstawowych zadań geodezji wyższej jest ustalenie wymiarów elipsoidy
ziemskiej najbardziej zbliżonej do kształtu Ziemi, która spełniałaby następujące warunki:
środek elipsoidy powinien pokrywać się ze środkiem masy Ziemi, a płaszczyzna jej
równika z płaszczyzną równika Ziemi,
objętość elipsoidy powinna być równa objętości geoidy,
suma kwadratów odległości geoidy od elipsoidy powinna być minimalna.
Parametry elipsoidy
a
półoś wielka
b
pó
łoś m
ała
Elipsoidy lokalne a elipsoidy globalne
Elipsoidy lokalne – elipsoidy najbardziej dopasowane do lokalnej części geoidy, wyznaczane
na bazie wyników lokalnych pomiarów geodezyjnych (np. ograniczonych do jednego
kontynentu) – środek układu odniesienia opartego na takiej elipsoidzie leży w jej środku
niekoniecznie pokrywającym się ze środkiem masy Ziemi
Elipsoidy globalne – będące modelem całej geoidy, wyznaczone na podstawie pomiarów z
całej powierzchni Ziemi
elipsoida globalnie dopasowana do geoidy
elipsoida lokalnie
dopasowana do geoidy
regio
n n
ajle
psze
go
do
pa
sow
ania
geoida
Pierwsze elipsoidy –
Huygens, Newton
W 1673 roku holenderski fizyk Christiaan Huygens (1629-95) opisał działanie siły
odśrodkowej oraz wywnioskował, że siła grawitacji skierowana jest w kierunku środka
masy Ziemi.
W 1687 r. Izaak Newton (1643-1727) publikuje zasady dynamiki i prawo powszechnego
ciążenia; jego wątpliwości co do kulistego kształtu planety wynikały z następującego
prostego rozumowania:
Jeżeli Ziemia obraca się wokół własnej osi (co było już udowodnione), to punkty znajdujące się
na równiku obracają się (wirują) najszybciej (ok. 1,6 tys. km/h), a te położone dalej od niego
wolniej. Na biegunie prędkość ta wynosi zero. Siła odśrodkowa, która działa na każdy punkt na
jej powierzchni jest zatem największa na równiku i maleje w miarę oddalania się od niego w
stronę biegunów. Jeśli tak, to logiczny staje się wniosek, że materia ziemska wokół równika
powinna być „wybrzuszona”, a w rejonach okołobiegunowych „spłaszczona”.
Newton określił spłaszczenie elipsoidy ziemskiej na 1:230, o wiele dokładniej niż kilka lat
wcześniej uczynił to Ch. Huygens (1:578).
Elipsoidy globalne
W 1940 r. przyszła pora na elipsoidę zaproponowaną przez Feodosija N. Krasowskiego
(1878-1948)
Krasowski dysponował olbrzymim materiałem pomiarowym z obszaru Związku
Radzieckiego;
jego elipsoida obowiązuje na terenie dzisiejszej Rosji i wielu krajów byłego bloku
wschodniego.
W latach 60. i 70. XX wieku nastała era elipsoid globalnych, definiowanych w globalnych
układach odniesień: WGS 66 (ang. World Geodetic System 1966), GRS 67 (ang. Geodetic
Reference System 1967), oraz WGS 72.
W 1979 r. pojawiła się nowa elipsoida układu GRS 80 (będąca ulepszeniem tej z 1967 r.),
a w 1984 prawie identyczna z nią elipsoida układu WGS 84
WGS 84 – podstawowy układ odniesienia w satelitarnym systemie
pozycjonowania GPS
Cechy układu odniesienia WGS84
Zakłada się w nim, że środek elipsoidy odpowiada środkowi masy Ziemi z błędem
2cm.
Jako modelu geoidy używa się w nim EGM96 (ang. Earth Gravitational Model 1996)
Parametry elipsoidy:
wielka półoś
a = 6 378 137 m
mała półoś
b = 6 356 752 m
spłaszczenie
f = 1 / 298,257
Wysokość ortometryczna H a elipsoidalna h
Wysokość elipsoidalna h – obliczona w odniesieniu do wybranej elipsoidy odniesienia,
jest ortogonalna w punkcie pomiaru do jej powierzchni
Undulacja („falowanie”) geoidy N – parametr określający w danym punkcie różnice
między wysokością elipsoidalną h a ortometryczną H (N = h – H)
geoida H – wysokość ortometryczna h – wysokość elipsoidalna N - undulacja
elipsoida
Wysokość ortometryczna H a elipsoidalna h
Dzięki prowadzonym pomiarom satelitarnym możliwe będzie określenie undulacji dla
całej powierzchni Ziemi, co pozwoli na wprowadzenie do odbiorników GPS
odpowiednich poprawek, tak by mogły one wskazywać wysokość ortometryczną
ukształtowanie terenu
elipsoida geoida
środek środek
ukształtowanie terenu
Sfera jako powierzchnia odniesienia
W opracowaniach mniej dokładnych, np. w geografii, jako aproksymacje geoidy stosuje
się sferę (powierzchnię kuli).
ok.21km sfera
elipsoida
Inne powierzchnie odniesienia
Ponieważ mała oś elipsoidy jest krótsza od średnicy równika ziemskiego w przybliżeniu
o 43 km, to dla szeregu prac nie wymagających specjalnej dokładności Ziemię
przyjmuje się za kulę
kule mające objętości równe objętościom elipsoid Bessela i Krasowskiego mają
odpowiednio promienie
R= 6 370,283 km i R= 6 371,110 km
Jeśli pomiary dotyczą niewielkiego obszaru, za powierzchnię odniesienia przyjmuje się
płaszczyznę pokrywającą się z płaszczyzną styczną do sfery lub elipsoidy w środku
danego obszaru
Powierzchnie odniesienia -podsumowanie
W praktyce przy wykonywaniu pomiarów poziomych przyjmuje się następujące
powierzchnie odniesienia:
1. płaszczyznę – dla obszaru do 80 km2 (gmina, miasto) oraz przy opracowaniach
długich lecz wąskich pasów terenu dla celów inżynierskich (koleje, drogi, rzeki)
2. sferę – dla obszaru od 50 km2 do 15000 km2 (miasto, gmina, powiat)
3. elipsoidę – dla obszaru ponad 15000 km2
Określenie położenia
Punkt na powierzchni Ziemi, jako podstawowa kategoria w geodezji, określony jest za
pomocą współrzędnych geograficznych geodezyjnych (B, L), nazywanych też
współrzędnymi elipsoidalnymi, oraz wysokości elipsoidalnej (h)
Określenie położenia – współrzędne
geodezyjne
Szerokość geograficzna geodezyjna (B) punktu P -
kąt zawarty między normalną do elipsoidy przechodzącą
przez ten punkt a płaszczyzną równika.
Długość geograficzna geodezyjna (L) - kąt
dwuścienny zawarty między południkiem zerowym
(Greenwich) a południkiem, na którym leży punkt P.
Wysokość elipsoidalna tego punktu jest odcinek (h)
zawarty między tym punktem a punktem przebicia
elipsoidy ww. normalną.
Określenie położenia – współrzędne
geograficzne φ, λ
Współrzędne geograficzne geodezyjne (współrzędne elipsoidalne) B i L są
odpowiednikami współrzędnych geograficznych φ i λ, które to współrzędne
określają punkt na powierzchni Ziemi gdy jako aproksymację geoidy przyjmuje się sferę
(powierzchnię kuli).
Określenie położenia – współrzędne
kartezjańskie centryczne X,Y,Z
Współrzędne kartezjańskie centryczne (geocentryczne) – układ, którego
początek znajduje się dokładnie w środku masy Ziemi (gdzie przecinają się płaszczyzny
różnych orbit trzech satelitów), a jedna z osi tego układu pokrywa się z osią obrotu
Ziemi
Wyznaczanie pozycji na podstawie odległości
od satelity
Pozycja wyznaczana na podstawie odległości do dwóch satelitów:
Wyznaczanie pozycji na podstawie odległości
od satelity
Pozycja wyznaczana na podstawie odległości do trzech satelitów:
Pomiary odległości na podstawie sygnału
GPS
Satelitarny pomiar odległości polega na wyznaczeniu odległości od
odbiornika satelitarnego do satelity na bazie sygnału z satelity.
System GPS przewiduje dwa poziomy dokładności systemu:
PPS (Precise Positioning System) – Dokładny System Nawigacji
SPS (Standard Positioning System) - Standardowy System Nawigacji.
W systemie GPS pomiaru odległości można dokonać:
metodą kodową (pomiar pseudoodległości), albo
metodą fazową (pomiar fazowy).
Metody kodowe W pomiarze metodą kodową wykorzystuje się fakt, że satelita
emituje kod (C/A lub P), a odbiornik wytwarza identyczny w tych samych określonych momentach czasu.
Kod, który z sygnałem satelitarnym dociera do instrumentu, jest przesunięty względem kodu wytwarzanego w odbiorniku (tzw. replica code) o czas przebiegu sygnału z satelity do anteny.
W odbiorniku następuje ponowne przesunięcie obu kodów względem siebie aż do uzyskania korelacji.
Pomierzony w ten sposób czas pomnożony przez prędkość rozchodzenia się fal elektromagnetycznych (prędkość światła!) jest równy mierzonej odległości Ziemia–satelita.
Pomiar taki w dużym stopniu obarczony jest błędem niesynchroniczności zegarów na satelicie i w odbiorniku!
Dlaczego lepiej korzystać z
czterech satelitów?
d1
d2 d3 d4
Google Earth
Platforma do wizualizacji danych przestrzennych – GeoPrzeglądarka (ang. GeoBrowser).
Umożliwia wyświetlanie na trójwymiarowym modelu Ziemi zdjęć satelitarnych, lotniczych,
panoram zrobionych z poziomu ulicy, oraz różnego rodzaju informacji geograficznych i
turystycznych.
Początkowo rozwijana przez firmę Keyhole pod nazwą Keyhole Earth Viewer 3D.
Obecna nazwa obowiązuje od momentu przejęcia firmy Keyhole przez Google (w 2004 r.)
Google Earth i KML
Google Earth
Wybrane funkcje Google Earth nawigowanie 3D po powierzchni Ziemi(dowolna zmiana położenia, wysokości i kąta
widzenia),
wyszukiwanie miejscowości i planowanie tras,
współpraca z odbiornikami GPS,
baza hoteli, centrów rozrywkowych, restauracji, stacji benzynowych, itp. (głównie
w USA i kilku innych krajach),
wyświetlanie granic administracyjnych, linii kolejowych i innych szlaków komunikacyjnych (dróg różnej kategorii) w wielu krajach świata - szczególnie w zachodniej Europie oraz w USA,
wyświetlanie nazw własnych
pomiar odległości między zaznaczonymi dwoma lub więcej punktami,
widok panoramy zrobionej z poziomu ulicy,
wyświetlanie modeli budynków w 3D,
symulator lotu,
dodatkowe modele: nieba, Marsa i Księżyca
możliwość dodawania danych w formacie KML
Co to jest KML? Jak i kiedy używać KML?
Skąd się wziął KML?
KML język znaczników oparty na XML-u pozwalający na wizualizację
trójwymiarowych danych przestrzennych.
KML został opracowany przez firmę Keyhole, jako język do wizualizacji danych w
przeglądarce Keyhole Earth Viewer 3D.
Dzisiaj język KML może być wykorzystywany w takich produktach firmy Google jak:
Google Earth, Google Maps oraz w aplikacjach Google Mobile.
Dla aplikacji Google Earth pliki KML mogą być źródłem prezentowanych danych ale
stanowią też format, do którego dane te mogą być eksportowane.
Co to jest KML? Jak i kiedy używać KML?
Skąd się wziął KML?
W języku KML do określenia długości i szerokości geograficznej wskazywanego punktu używa się układu odniesień geograficznych WGS84
Wysokość w KML odniesiona jest do modelu geoidy EGM96 (wysokość ortometryczna!).
W KML możliwa jest dodatkowo specyfikacja sposobu obserwowania obiektu przez określenie kierunku, odległości od obiektu oraz kąta.
KML umożliwia także dodawanie informacji tekstowych, ikon, ścieżek, wieloboków, plików graficznych (np. z wizualizacją pokrycia terenu) , plików audio i innych.
W kwietniu 2008 r. specyfikacja wersji 2.2 języka KML została zaakceptowana przez Open Geospatial Consortium jako oficjalny standard języka dla przeglądarek geograficznych.
Struktura języka KML jest podobna do wcześniej opracowanego języka Geography Markup Language (GML) zapewnia jednak lepszą funkcjonalność w zakresie prezentowania danych przestrzennych.
Co to jest KML? Jak i kiedy używać KML?
Skąd się wziął KML?
Jak każdy dokument XML, KML rozpoczyna się od informacji nagłówkowych, po
których pojawia się znacznik korzenia dokumentu (ang. root element tag).
Dla wszystkich dokumentów KML (od wersji 2.2) należy wskazać informację o
właściwej przestrzeni nazw, dodatkowo – jeśli używane są znaczniki realizujące
wirtualne wycieczki (ang. touring) należy dodać poniższą definicję przestrzeni nazw gx.
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<kml xmlns="http://www.opengis.net/kml/2.2"
xmlns:gx="http://www.google.com/kml/ext/2.2">
.
.
.
</kml>
KML Interactive Sampler
Narzędzie do tworzenia, walidacji plików zawartości plików KML udostępnione przez
firmę Google.
Dostępne jako aplikacja internetowa.
Wymaga zainstalowania w przeglądarce wtyczki Google Earth.
Zawiera wiele przykładów użycia wybranych elementów KML.
Bardzo wygodne narzędzie do nauki języka KML .
KML Interactive Sampler
Zestaw przykładów
Okno edycji
Odnośniki do specyfikacji
elementów KML
Okno podglądu
Google Earth
Współrzędne obiektów w KML
Współrzędne punktu w KML określone są przez trzy wartości zmiennoprzecinkowe
określające długość(ang. longitude), szerokość (ang. latitude) i wysokość (ang. altitude).
Długość geograficzna (Longitude) wyrażona jest w stopniach z przedziału: [-180; 180].
Szerokość geograficzna (Latitude) wyrażona jest w stopniach z przedziału: [-90; 90].
Wysokość (Altitude) jest odległością, której wartość intepretowana jest w zależności od
wartości elementu altitudeMode.
altitudeMode może przyjmować wartości:
relativeToGround – (wartość domyślna) oznacza odległość w metrach od powierzchni
Ziemi lub lustra wody;
clampToGround – oznacza dokładną wysokość terenu w danym punkcie;
absolute – odległość w metrach od poziomu morza.
Podstawowe elementy - Placemark
Służy do prezentacji pojedynczego punktu w przestrzeni
Element Placemark zawiera następujące elementy potomne:
name – nazwa punktu
description – opis, który pojawia się w objaśnieniu (ang.”balloon”) dotyczącym wskazywanego
punktu
point – pozycja punktu w odniesieniu do powierzchni Ziemi
CDATA – umożliwia wzbogacenie opisu punktu o dowolne elementy języka HTML
Przykład użycia Placemark <?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<kml xmlns="http://www.opengis.net/kml/2.2">
<Placemark>
<name>Budunek CW PP</name>
<description>
Centrum Wykładowe Politechniki Poznańskiej
</description>
<Point>
<coordinates>16.9496806,52.40425282,0
</coordinates>
</Point>
</Placemark>
</kml>
Podstawowe elementy - LookAt
Pozwala sprecyzować sposób patrzenia na punkt.
Zawiera oprócz elementów określających współrzędne punktu
również i takie, które określają kierunek świata, kąt oraz
odległość punktu z jakiego prowadzona jest obserwacja.
Przykład użycia LookAt <?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<kml xmlns="http://www.opengis.net/kml/2.2">
<Placemark>
<name>Budynek WBM</name>
<description>
Wydział Budowy Maszyn PP</description>
<LookAt>
<longitude>16.95043162</longitude>
<latitude>52.40231203</latitude>
<altitude>50</altitude>
<heading>90</heading>
<tilt>130</tilt>
<range>150</range>
</LookAt>
<Point>
<altitudeMode>relativeToGround
</altitudeMode>
<coordinates>16.95043162,52.40231203,50
</coordinates>
</Point>
</Placemark>
</kml>
Podstawowe elementy - Camera
Element ten definiuje wirtualną kamerę, która obrazuje scenę.
Określić należy jej pozycję względem powierzchni Ziemi oraz
kierunek, w którym jest skierowana.
Nie może występować jako podelement elementu, który zawiera
już LookAt.
<longitude> <latitute> <altitiude> <altitudeMode>
<tilt>
Przykład użycia Camera <?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<kml xmlns="http://www.opengis.net/kml/2.2">
<Placemark>
<Camera>
<longitude>16.85824946</longitude>
<latitude>52.39780829</latitude>
<altitude>15</altitude>
<heading>45</heading>
<tilt>80</tilt>
</Camera>
</Placemark>
</kml>
Przykład użycia Camera <?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<kml xmlns="http://www.opengis.net/kml/2.2">
<Placemark>
<Camera>
<longitude>16.85824946</longitude>
<latitude>52.39780829</latitude>
<altitude>15</altitude>
<heading>45</heading>
<tilt>80</tilt>
<roll>30</roll>
</Camera>
</Placemark>
</kml>
Wielobok (Polygon) <?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<kml xmlns="http://www.opengis.net/kml/2.2">
<Folder>
<name>Przykładowy Polygon</name>
<description>Najprostszy sposób modelowania budynków
</description>
<Placemark>
<name>Pentagon</name>
<Polygon>
<extrude>1</extrude>
<altitudeMode>relativeToGround</altitudeMode>
<outerBoundaryIs>
<LinearRing>
<coordinates>
-77.05788457660967,38.87253259892824,100
-77.05465973756702,38.87291016281703,100
-77.05315536854791,38.87053267794386,100
-77.05552622493516,38.868757801256,100
-77.05844056290393,38.86996206506943,100
-77.05788457660967,38.87253259892824,100
</coordinates>
</LinearRing>
</outerBoundaryIs>
<innerBoundaryIs>
<LinearRing>
<coordinates>
-77.05668055019126,38.87154239798456,100
-77.05542625960818,38.87167890344077,100
-77.05485125901023,38.87076535397792,100
-77.05577677433152,38.87008686581446,100
-77.05691162017543,38.87054446963351,100
-77.05668055019126,38.87154239798456,100
</coordinates>
</LinearRing>
</innerBoundaryIs>
</Polygon>
</Placemark>
</Folder>
</kml>
Ścieżki i linie (LineString, Path)
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<kml xmlns="http://www.opengis.net/kml/2.2">
<Placemark>
<name>Tessellated</name>
<description>
<![CDATA[Jesli element <tessellate> zawiera
wartosc 1,kreslona linia dopasowuje się do
kształtu terenu, przez który przebiega]]>
</description>
<LineString>
<tessellate>1</tessellate>
<coordinates>
-112.0814237830345,36.10677870477137,0
-112.0870267752693,36.0905099328766,0
</coordinates>
</LineString>
</Placemark>
</kml>
Google Earth, Touring
• Umożliwia kontrolowane przemieszczanie się nad powierzchnią Ziemi wzdłuż określonej trasy. • Pozwala na kontrolowanie szybkości przemieszczania się, wstrzymywanie podróży…
• Daje możliwość odtwarzania plików audio podczas podróży.
• Elementy używane w wirtualnych podróżach są rozszerzeniami KML i wymagają użycia prefiksu gx wskazującego dodatkową przestrzeń nazw:
<kml xmlns="http://www.opengis.net/kml/2.2"
xmlns:gx="http://www.google.com/kml/ext/2.2">
Google Earth, Touring:
Wirtualne podróże konstruuje się ustawiając odpowiednią sekwencję elementów
określanych tour primitives
Plik podróży może zawierać wszystkie inne elementy KML
Do głównych elementów wirtualnych wycieczek (tour primitives)zalicza się:
- FlyTo – powoduje przemieszczenie się do kolejnego punktu
- Wait – umożliwia wstrzymanie podróży na określony czas
- TourControl – umożliwia zatrzymanie podróży do czasu jej wznowienia przez
użytkownika
- AnimatedUpdate – umożliwia dodanie efektów animacji
- SoundCue – umożliwia dołączenie podkładów dźwiękowych
Przebieg wirtualnej wycieczki
Koniec wycieczki
obcięty AnimatedUpdate
s
Niektóre składowe wycieczki realizowane są sekwencyjnie, inne mogą być wykonywane równolegle.
Pliki KMZ
Plik KMZ (o rozszerzeniu .kmz) jest plikiem skompresowanym zawierającym plik
KML oraz zero lub więcej plików dodatkowych.
Pliki dodatkowe mogą być plikami z obrazami satelitarnymi, ikonami, modelami 3D
obiektów, ścieżkami dźwiękowymi…
Pliki KMZ mogą być gromadzone, przesyłane pocztą e-mail, ładowane z
odpowiednich serwerów.
Kiedy plik KMZ jest rozpakowywany zachowana jest struktura katalogów, w której
oryginalnie znajdowały się: plik KML i ewentualne pliki dodatkowe.
Przykładowa wycieczka
Jak dodać nowe obiekty 3D?
SketchUp!
program komputerowy typu CAD, służący do modelowania trójwymiarowego dla
początkujących, profesjonalistów, architektów oraz projektantów gier!
Produkty porównywalne do Google Earth
-Marble
-NASA World Wind
-Xplanet
-Earth 3D
-ESRI ArcGIS Explorer