Kris Peeters heeft oog voor de Vergeten Vlaamse provincie
België - BelgiqueP.B./P.P.
9000 Gent XBC 6708
Driemaandelijks tijdschrift van de Stichting Vlamingen in de Wereld I winter 2012 I nummer 80
Gouden wielemie
Ver
antw
oord
elijk
e ui
tgev
er: K
oen
Van
Der
Sch
aegh
e I
Gau
cher
etst
raat
90
I 1
030
Bru
ssel
I
erk
enn
ings
num
mer
P1
0906
4 I
Afg
ifte
kan
toor
Gen
t X
in de wereld
Tuin wordt exportproduct
Succesvol instromen begint met NTC-onlineDe basis voor een succesvolle terugkeer in het Nederlandse
of Vlaamse onderwijssysteem begint al tijdens het verblijf
in het buiten land, met NTC-online van Edufax. Wilt u hier
meer over weten, neem dan contact met ons op. Op basis
van ruim 20 jaar expertise en innovatie in afstandsonderwijs
krijgt u het allerbeste advies en uw kinderen het allerbeste
onderwijs!
T +31 (0)40 204 74 70 • E [email protected]
www.edufax.nl
Dan is het onderwijs al goed geregeld!
De voordelen van
• Ontwikkeld op basis van ruim 20 jaar
ervaring met afstandsonderwijs
• Toonaangevend en altijd up-to-date
• Volledig veilige webbased omgeving
• Werken waar en wanneer het uitkomt
• Persoonlijke ondersteuning door speci-
fi ek getrainde docenten
• Vanaf peuterleeftijd tot eindexamenjaar
van middelbaar / secundair onderwijs
• Erkend door de minister van OCW
adv A4 Edufax 11-12.indd 1 16-11-12 14:11
IEDITORIAAL
In Vlaanderen maken we waterzooi als we honger hebben. We maken
mode voor Parijs en witloof voor New York. We maken cinema, theater en
de beste chocolade van de wereld. We maken fietsen en wielerkampioe-
nen. We maken staaldraad en fijne kant. We maken knotsgekke kostuums
als we eens goed willen lachen. We maken literatuur en architectuur. We
maken wetenschappers creatief en ambachtslui innovatief. We maken
muziek en de podia om ze op te spelen. In Vlaanderen maken we alles,
maar we maken niet te veel drukte.
Dankzij u en de vele duizenden Vlamingen in het buitenland, wordt
dit beeld over Vlaanderen wereldwijd uitgedragen. Dat noemen we in
beleidstermen publieksdiplomatie. En laat dit één van de redenen zijn,
waarom Kris Peeters, minister-president van de Vlaamse regering, elk van
de uitgeweken Vlamingen als een betrokken partner ziet. Mede u zorgt
ervoor dat Vlaanderen gepercipieerd wordt als een vernieuwende, duur-
zame en warme samenleving, die haar blik gericht heeft op de wereld.
Kris Peeters heeft oog voor, en oor naar, wat de stichting wel eens de
Vergeten Vlaamse provincie, noemt. Vlamingen in de Wereld uitte haar
bekommernis in enkele dossiers, een bezorgdheid die wordt gedeeld
door de minister-president. Zie pagina 4.
De minister-president schaart zich ook achter Walter M. Thiebaut, voor-
zitter van de stichting, die een passage van uit boek Reizen zonder John
van Geert Mak, uitroept als dé toekomstboodschap: Een analyse voor
het Amerikaanse State Department spreekt over emigranten als levende
verbindingen met hun thuisland, lijnen die over de hele wereld zorgen
voor een wederkerige stroom van mensen, producten en ideeën. Een
dergelijke mondiale ‘verbondenheid’ is meer dan geld of status, in de
hedendaagse wereld de sleutel tot succes.
Sommige Vlamingen zijn er bijzonder actief in, in het opnemen van hun
vrijwillige rol als publieksdiplomaat. Neem bijvoorbeeld Anne Marie
DeJonghe, VIW-vertgenwoordigster in Duitsland. Haar portret lees je
op pagina 24. Wil je meer lezen en weten, of zelf inspiratie opdoen om
Vlaanderen uit te dragen, surf dan naar www.vlaanderen.be/nl/ontdek-
vlaanderen
Vlaanderen maakt als samenleving wellicht onvoldoende gebruik van de
competenties van zijn diaspora, tienduizenden gewone Vlamingen, met
elk een rugzak vol internationale bagage. De Vlaming in de wereld is een
troef. Idealiter vormt de totaliteit van de Vlaamse diaspora niet langer de
Vergeten Vlaamse provincie, maar een surplus voor Vlaanderen, waarop
kan gebouwd worden. Als dat geen goed voornemen is voor 2013.
Inge Roggeman & Koen Van der Schaeghe
inhoud nR. 803. Walters woorden
4. Minister-president Kris Peeters heeft oog en oor
naar de Vergeten Vlaamse provincie
7. Caro Henauw studeerde op eigen houtje verder in
de VS
8. Kunst in Buenos Aires, een portret van de Vlaams-
Argentijnse Margarita Gordyn
10. Marieke Vervoort beter gekend als speedy wiele-
mie!
11. Bursaal bij het Prins Albertfonds: Tom Dobbels
12. Vlamingen getuigen: werken in Nederland
15. Juridisch: twee huwelijken = bigamie?
16. Anthony De Vos, werkend bij Jan De Nul en thuis
in de wereld
18. De Roets, historische weekkalender 2013
19. Vrijwilligerswerk in de Franse of Duitstalige
Gemeenschap van België
20. Activiteiten van enkele VIW-clubs
24. Anne Marie De Jonghe, VIW vertegenwoordiger in
München – een portret
29. Consulair nieuws
30. Op bezoek bij Lieve en Mark Vervaet-Merckpoel in
het Franse departement Tarn et Garonne
34. United World Colleges, onderwijs als instrument
voor intercultureel begrip en een duurzame toe-
komst
36. Raf Kiss in Brazilië, zijn nieuwe thuisland
38. Landschapsarchitect Erik Dhont gebruikt planten
als bouwstenen
40. Avonturiers in Zweden, Elsie en Gino baten er een
outdoorbedrijf uit
41. Officiële vertegenwoordigers Vlamingen in de
Wereld - Colofon 2416
Coverstory Elsie en Gino zochten en vonden het geluk en de daarbij horende vrijheid in de overweldigende natuur van Zweden. Van
hun actieve outdoor leven wisten zij een broodwinning te maken. Voor winterse en zomerse survival- en bushcraftcursus-
sen, trektochten met tent, langlauftochten, kanotochten, … slechts één adres: www.fjallspirit.com
Levende verbindingen
winter 2012 Viw 1
www.bvn.tv
VER WEG EN ZIN IN THUIS?
Stem dan af op BVN, de beste televisie voorVlamingen en Nederlanders in het buitenland.Sport, actualiteit en entertainment, in je eigentaal. Zo blijf je altijd bij, waar je ook bent!
DWALTERS WOORDEn
Terwijl ik dit schrijf wordt in Oslo de Nobelprijs voor de Vrede uitgereikt aan de
Europese Unie. Sommigen juichen deze toekenning toe, anderen reageren negatief.
Ikzelf ga akkoord met wat de Voorzitter van de Raad van de Europese Unie, Herman
Van Rompuy, als commentaar gaf bij de bekendmaking van de laureaat van de
Nobelprijs. Hij zei dat hij geboren was kort na de tweede wereldoorlog en dat hij,
in dit deel van Europa tenminste, nooit oorlog gekend had, en dat de verdienste
daarvoor voor een groot deel te wijten is aan de Europese Unie. Bij het begin van
elk academisch jaar zeg ik juist hetzelfde aan mijn studenten.
Het valt inderdaad niet te ontkennen dat de eerste bedoeling van de grondleggers
van Europa: Jean Monet, Robert Schumann , De Gasperi enz., was, een einde
te stellen aan de conflicten, voornamelijk tussen Duitsland en Frankrijk, die in
Europa op korte tijd aanleiding waren voor de oorlog van 1870, Wereldoorlog I en
Wereldoorlog II.
Het idee van Monet was briljant: “Laat ons samenwerken in duurzame projecten op
industrieel gebied, en samenwerkingsverbanden zo hecht maken dat militaire con-
flicten zullen vermeden worden.” De eerste Organisatie die dit doeleinde nastreef-
de was de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, in 1958 gevolgd door de
Europese Economische Gemeenschap en Euratom. Tientallen andere Europese
Organisaties zouden volgen buiten het kader van de Europese Gemeenschap, en in
die zin meewerken aan het project Europa.
Al deze inspanningen hebben er inderdaad toe bijgedragen in dit deel van de
wereld een lange periode van vrede en welvaart te brengen. De Nobelprijs is dan
ook verdiend. Niemand verwacht hier dat de lidstaten van de Europese Unie de
wapens nog tegen elkaar zullen opnemen.
Dit betekent echter niet dat de Europese Unie op andere gebieden een onverdeeld
succes is. Er is veel kritiek op het democratisch deficit van de Unie, het gebrek
aan politieke eenheid, met als gevolg de crisis in de Eurozone, de verdeeldheid
van de Eurolanden in internationale materies, de bemoeizucht van de Europese
Commissie enz.
Maar zoals de Italianen het zo mooi zeggen: “Roma non fu fatta in un giorno”. Ook
de Europese Unie moet nog een lange weg afleggen.
Een fundamentele vraag die daarbij moet opgelost worden is juist of Europa moet
verdergaan in het uitdragen van vrede door zijn gemeenschappelijke markt open te
stellen voor nieuwe lidstaten, of dat het zich eerst moet toeleggen op zijn verdere
politieke integratie. Tussen de huidige lidstaten zijn er voorstanders van het eerste
objectief en voorstanders van het tweede objectief. Moet er een Europa komen
met twee snelheden: diegenen met objectief één enerzijds tegenover diegenen met
objectief twee anderzijds? Moeten wij gaan naar de Verenigde Staten van Europa
of naar een Vrijhandelszone?
Er is nog veel werk voor de boeg.
Voor Vlamingen die zich in een lidstaat van de Europese Unie hebben gevestigd,
heeft de EU een aantal voordelen gebracht maar is er ook nog veel werk te doen.
Daarbij denk ik aan familierecht, erfenisrecht, nationaliteit waarbij nog veel proble-
men onopgelost blijven, maar waar langzaam, té langzaam, verbetering in komt.
Maar ook voor Vlamingen die zich in andere landen dan de EU-lidstaten bevinden is
er vooruitgang geboekt, bijvoorbeeld op het gebied van de diplomatieke bescher-
ming. Hierdoor kan elke onderdaan van een lidstaat van de EU zich aanbieden voor
diplomatieke bescherming bij elke diplomatieke post van een EU-lidstaat als er
terplaatse geen vertegenwoordiging aanwezig is van zijn eigen land.
Ik zou willen besluiten met te stellen dat er voor mij nog één belangrijk kenmerk is
van de Europese Unie dat voor elke Europeaan, maar vooral voor ons Vlamingen,
essentieel is: de regel waarbij elke Europeaan respect verdient voor zijn taal en
cultuur.
Een uitgebreide talenkennis is immers per definitie een element van het Europees
burgerschap.
A bon entendeur, salut.
Walter M. Thiebaut,
voorzitter van Vlamingen in de Wereld
WIj nODIgEn u VRIEnDELIjK uIT Op DE
EERSTE zOmERhAppEnIng
VAn En VOOR (Ex)ExpATS. jIj DuS!
een spetterend feest voor alle (ex)expats en vrienden,
iedereen met buitenlandervaring
straffe verhalen delen uit afgelegen windstreken
een culinaire en swingende avond
een weerzien met oude bekenden
een gelegenheid tot het smeden van nieuwe (vriendschaps)banden
Een walking dinner, gevolgd door een dansfuif met deejay.
Mis het niet! Snel inschrijven is de boodschap.
Wil u andere expat vrienden hiervan deelgenoot maken? Dat kan!
Schrijf je in via www.viw.be/after-work-abroad-party.html
Waar
Horta Art Nouveau zaal – Hopland – 2000 Antwerpen
Wanneer
donderdagavond 4 juli 2013
aanvang
19u
pRIjS
65€ per persoon
Annik Crynen,
VIW bestuurder en DEME expat vrouw
Walter Thiebaut,
Voorzitter VIW
een initiatief van de stichting Vlamingen in de Wereld – www.viw.be
300.000 Vlamingen … wij zijn er voor u!
AFTER WORK ABROAD PARTYpowered by VIW
winter 2012 Viw 3
Vanaf medio 2013 viert de stichting zelf haar vijftigjarig
bestaan en aan de vooravond daarvan bespreekt het
een aantal emigratie- en expatgerelateerde vraag-
stukken met minister-president Kris Peeters, tevens
bevoegd voor Buitenlands Beleid. VIW mocht vaststel-
len dat Kris Peeters oor heeft naar de diverse verzuch-
tingen van de stichting, die zorgt voor de Vlaming in
het buitenland, maar ook voor Vlaanderen. VIW uit
haar bekommernis in enkele dossiers, een bezorgd-
heid die wordt gedeeld door de minister-president.
De zorg voor de Vlaming in de wereld is immers een
essentiële schakel, in de zorg voor, en het uitdragen
van, Vlaanderen. De minister-president belooft ter zake
én op diverse domeinen initiatieven te nemen.
Onderwijs in het buitenlandMondiaal kent het internationaal denken en doen een
steeds groter gewicht. Definitief is een internationale
verhuizing anno 2013 echter zelden. Daarom is de
stichting voorstander van het versterken van het
aanbod aan Nederlandse taal en Vlaamse cultuur voor
leerplichtige kinderen van Vlaamse expats. Het betreft
zeker geen alleenstaande gevallen, maar het biedt
antwoord op een maatschappelijke tendens: zo is de
Vlaamse exportgedreven economie afhankelijk van
de bereidheid van Vlamingen om soms (tijdelijk) naar
het buitenland te trekken. Maar ook gewoon het feit
dat steeds meer mensen een deel van hun loopbaan
in het buitenland doorbrengen en daar wonen. Het
aangaan van buitenlandse uitdagingen is echter afhan-
kelijk van het partner- en het onderwijsvraagstuk. Het
onderwijs speelt een rol bij het bewaren van de band
met Vlaanderen en bovendien houdt het aangeboden
onderwijs idealiter rekening met het scenario dat kin-
deren een aantal jaren later opnieuw zullen instromen
in het Vlaams onderwijs. De minister-president is het
eens met de bezorgdheid van de stichting hierom-
trent: “Ik vind dit een terechte problematiek en kan
me er ook bij aansluiten dat de zorg voor de kinderen
prioritair is voor al wie buitenlandse plannen heeft. De
vraagstukken die de stichting ter zake detecteert, zal
ik dan ook graag bespreken. Te starten met een cor-
recte informatieverstrekking via, zoals voorgesteld, de
bevolkingsdiensten van onze steden en gemeenten
en de scholen. Als dit vandaag onvoldoende adequaat
wordt opgevolgd, dan vind ik dat we er samen met
de minister van onderwijs en de stichting en andere
instanties een pertinent antwoord op moeten geven.”
Dat moet VIW toelaten duidelijke informatie te ver-
strekken aan potentiële expats met een gezin, met
betrek¬king tot de plichten en schoolkansen voor de
leerplichtige kinderen in het buiten¬land. Dit vanaf
het vroegste stadium, namelijk vanaf men zich infor-
meert op de bevolkingsdienst of bij de schooldirectie.
Naast het verstrekken van informatie, is VIW ook vra-
Het Vlaams buitenlands beleid leeft meer dan ooit tevoren. Sinds het St. Michielsakkoord van 1993 beschikt Vlaanderen over verdragsbevoegdheid voor de beleidsdomeinen waarvoor het intern reeds bevoegd is. Samen met beleidsmakers van het kabinet Buitenlands Beleid en het Departement internationaal Vlaanderen, geven diverse Vlaamse instellingen en acto-ren Vlaanderen internationaal glans. De stichting Vlamingen in de Wereld (VIW) is trots hiervan deel uit te maken en is ook opgetogen met de waardering als betrouwbare partner binnen dit Vlaams buitenlands beleid, zowel wat betreft het brede verhaal, als in het versprei-den van beleidseigen informatie.
heeft oog voor en oor naar de Vergeten Vlaamse provincie
Minister-president Peeters
VIW-voorzitter Walter m. Thiebaut & minister-president van de Vlaamse Regering, Kris peeters Copyright: Foto Dann
VIW WInter 20124
BUITENLANDS bELEID
gende partij voor een sterkere samenwerking met de
Nederlandse overheid en haar Stichting Nederlands
Onderwijs in het Buitenland (NOB), wat tot een aan-
bod aan Nederlandse taal en Vlaamse cultuur voor
Vlaamse kinderen kan leiden. Vandaar de vraag om
een structurele samenwerking. Kris Peeters: “Ik ben in
nauw contact met Nederland, haar minister-president
Mark Rutte en de minister van Buitenlandse Zaken
Frans Timmermans. Er is overleg op diverse domei-
nen, onder meer aangaande (gezamenlijke) culturele
initiatieven die Vlaanderen en Nederland hebben in
het buitenland. Er is afgesproken dat we gemeen-
schappelijk willen werken, waar mogelijk, en daarbij
ook de efficiëntie willen aanpakken. Dit onderwijsluik
zal ik dan ook graag binnen dit kader aankaarten. Dat
Nederlandse initiatieven bestaan, moet ons toelaten
hierbij aan te sluiten, middels de juiste afspraken
daaromtrent.”
publieksdiplomatieVIW is zich terdege bewust van de bevoorrechte posi-
tie die haar aangaande publieksdiplomatie is toegewe-
zen in de beleidsbrief van de minister-president. Het
focust hier dan ook op en ondersteunt het beleid dat
inzet op een weldoordachte en actieve publieksdiplo-
matie, die ervoor zorgt dat Vlaanderen gepercipieerd
wordt als een vernieuwende, duurzame en warme
samenleving, die haar blik gericht heeft op de wereld.
De minister-president beaamt dan ook een passage
uit het boek Reizen zonder John van Geert Mak, niet
toevallig door VIW-voorzitter Walter Thiebaut uitgeroe-
pen tot kernboodschap, van de toekomstreflectie die
hij op 7 november 2012 inrichtte: Een analyse voor het
Amerikaanse State Department spreekt over emigran-
ten als levende verbindingen met hun thuisland, lijnen
die over de hele wereld zorgen voor een wederkerige
stroom van mensen, producten en ideeën. Een der-
gelijke mondiale ‘verbondenheid’ is meer dan geld
of status, in de hedendaagse wereld de sleutel tot
succes. “Ik sluit me bijzonder graag aan bij Geert Mak,
die emigranten als levendige verbindingen omschrijft.
Tijdens verschillende buitenlandse zendingen heb ik
contact met de Vlamingen aldaar. Dat is een bijzonder
krachtige groep, die gebundeld wordt bij de stichting.
Met 300.000 paar ogen zie je meer kansen.”
Dit was ook één van de conclusies van de toekoms-
treflectie, dat expats en teruggekeerde emigranten
meer dan vandaag de dag gebeurt, zouden kunnen
ingeschakeld worden als een asset, een meerwaarde
in het beleid. Hun expertise staat buiten kijf en een
specifieke politiek, gericht op de diaspora, is daartoe
een ideaal middel. “De Vlamingen in het buitenland zijn
effectief de Vergeten Vlaamse provincie, wat ik mooi
uitgedrukt vind door de stichting, ook al gebeurt er
vandaag al heel wat. Met onder meer een visitors pro-
gram, de uitwisseling van journalisten, Vlaamse huizen
in het buitenland, Flanders Today,… halen we exper-
tise naar Vlaanderen. Mijn persoonlijke contacten met
de Vlamingen in het buitenland zijn altijd zeer positief.
Ze stellen zich effectief op als ambassadeurs. We kun-
nen ons beleid verrijken met hun expertise. Ik denk dat
we daar nog meer gebruik van kunnen maken. Ik zal
elk initiatief dat vanuit die groep komt, ondersteunen
en ook kijken hoe we dit kunnen professionaliseren.
De 300.000 Vlamingen in het buitenland vormen een
belangrijke tool, die een surplus kan leveren aan
ons buitenlands beleid.” Daarmee sluit de minister-
president zich aan bij de bevindingen van de experten
tijdens de toekomstreflectie van de stichting (verslag:
zie www.viw.be/conclusies-toekomstreflectie-viw.pdf),
die vragende partij zijn om hun ervaringen te delen en
expertise te hanteren, zodat Vlaanderen verder kan
groeien als internationaal kenniscentrum. “We kunnen
beginnen met het inschakelen van de diaspora bij
buitenlandse missies. Ik leidde al meerdere zendingen,
waar specifieke vergaderingen waren ingelast met de
Vlamingen aldaar. Wellicht moeten we dat nog meer
doen. Ik vind dit een terechte vraag, zeker als die van-
uit de Vergeten Vlaamse provincie zelf komt, moeten
we die met beide handen grijpen.”
groot draagvlakNaast publieksdiplomatie is Club Diaspora een belang-
rijke troef die Vlaanderen kan uitspelen. Club Diaspora
is een netwerk van professionals die actief zijn in het
buitenland, een sterke band hebben met Vlaanderen,
én hun kennis en ervaring wensen te delen met
Vlamingen wereldwijd. Het is een samenwerking tus-
sen Flanders Investment & Trade, Vlamingen in de
Wereld en Voka, waarbij elk van de partners een
bijdrage levert vanuit zijn eigen expertise. Dankzij Club
Diaspora ontstaat er een wereldwijd netwerk waar-
langs expats beroep kunnen doen wanneer zij naar
een ander land verhuizen. Club Diaspora is een ideaal
instrument om voeling te houden met het wereldwijd
Vlaams raderwerk. In de globaliserende wereld is
brain circulation de reden voor een nieuwe vorm van
diaspora en daar wordt op ingespeeld. De werking van
Club Diaspora heeft nood aan een stroomstoot en
daar wil de minister-president toe bijdragen. “Als het
project slapende is, wil ik dit terug tot leven wekken.
We moeten enkel kijken hoe we dit verder aanpakken.
Ik ben ervan overtuigd dat we hier tot een win-win
situatie kunnen komen voor alle partijen. Een interac-
tief instrumentarium als dit, laat toe om in dialoog te
treden, te debatteren en te engageren.”
VIW is vragende partij voor een partnerschap en een
groot draagvlak. Vooral in het buitenland wint iedereen
bij samenwerking. Neem bijvoorbeeld de afdeling van
de stichting in Madrid, waar de Vertegenwoordiger van
de Vlaamse regering, de Vlaamse Economische verte-
genwoordiger en VIW perfect samenwerken en een
hele gemeenschap samenbrengen. Een schoolvoor-
beeld dat rijp is om vermenigvuldigd te worden. “Zelf
steek ik bijzonder veel tijd in buitenlandse missies,
waarmee ik Vlaanderen op de kaart wil zetten. Ook
voor 2013 staan er weer heel wat op het programma.
Ik zie de samenwerking verder groeien, daar is duide-
lijk ruimte voor. Ik ben er gerust in dat het de goede
richting is, waarin we ons bewegen.”
Stemrecht & sociale zekerheidVlamingen in de Wereld is dé organisatie die de belan-
gen van de Vlamingen in het buitenland behartigt. Met
haar vertegenwoordigers als voelsprieten en antennes
en via enquêtes om het brede publiek te bevragen.
De bevindingen worden aangekaart bij de bevoegde
overheden. De minister-president schaart zich achter
twee van de onderwerpen die VIW aankaart. Vooreerst
ondersteunt hij persoonlijk de vraag om het stemrecht
vanuit het buitenland uit te breiden van de federale
naar de regionale verkiezingen, maar er moet worden
opgemerkt dat dit een federale bevoegdheid is. Voor
VIW is dit al langer een inconsistentie binnen onze
federale staat. Deze lacune in het gelijkheidsbeginsel
wordt erg pijnlijk wanneer in 2014 beide verkiezingen
op één dag vallen. Pijnlijk, verwarrend, maar vooral
ondemocratisch. Vlamingen in het buitenland zullen
dan wel kunnen stemmen voor het federale, maar niet
voor het Vlaamse parlement. Dit op een moment dat
door de staatshervorming nog meer bevoegdheden
worden overgedragen naar het regionale niveau.
De minister-president heeft ook begrip voor de groei-
ende ongerustheid aangaande de Dienst voor de
Overzeese Sociale Zekerheid, of kortweg DOSZ. Dit is
een federale overheidsinstelling voor sociale zeker-
heid onder waarborg van de Belgische Staat. De Dienst
Overzeese Sociale Zekerheid is een door de over-
heid georganiseerde en deels gefinancierde, sociale
verzekering voor personen tewerkgesteld buiten de
Europese Economische Ruimte. Dat het voortbestaan
van de overheidsinstelling door sommigen op de
helling wordt geplaatst, wordt in het buitenland met
argusogen gevolgd. Kris Peeters zal dit onderwerp
persoonlijk aankaarten bij de federale regering. Hij
komt daarmee niet enkel tegemoet aan de vraag van
de stichting, die spreekt uit naam van vele uitgeweken
Vlamingen in het buitenland, maar ook aan deze van
ondernemingen, die veel expats uitzenden naar het
buitenland. Dat een sociale zekerheid, op onze leest
geschoeid, belangrijk is voor wie overweegt een bui-
tenlandse uitdaging aan te gaan, vindt dan ook gehoor
bij de minister-president.
Koen Van der Schaeghe
Minister-president Peeters Ik ben voorstander van de uitbreiding van het stemrecht voor landgenoten in het buitenland.
KRIS PEETERS
winter 2012 Viw 55
Zorgeloos leven overal ter wereld,
met de zekerheid van Cigna expatplus
‘Onze droom wordt werkelijkheid: binnenkort vertrekken mijn vrouw, onze zoon en ik
naar de Verenigde Staten. We staan te popelen om aan ons buitenlandse avontuur te beginnen.
Maar voor onze medische verzorging kiezen we voor zekerheid, zoals we die thuis kennen.
Daarom kiezen wij voor Cigna expatplus. Een medische verzekering met een ruime dekking, die
we op onze maat hebben samengesteld. Zonder onverwachte kosten én met een prima service.
Zo kunnen we zonder zorgen het vliegtuig op.’
www.expatplus.com + 32 3 217 65 29
Vlamingenwereld_AD_A4.indd 1 31/08/2012 9:30:05
K
Zorgeloos leven overal ter wereld,
met de zekerheid van Cigna expatplus
‘Onze droom wordt werkelijkheid: binnenkort vertrekken mijn vrouw, onze zoon en ik
naar de Verenigde Staten. We staan te popelen om aan ons buitenlandse avontuur te beginnen.
Maar voor onze medische verzorging kiezen we voor zekerheid, zoals we die thuis kennen.
Daarom kiezen wij voor Cigna expatplus. Een medische verzekering met een ruime dekking, die
we op onze maat hebben samengesteld. Zonder onverwachte kosten én met een prima service.
Zo kunnen we zonder zorgen het vliegtuig op.’
www.expatplus.com + 32 3 217 65 29
Vlamingenwereld_AD_A4.indd 1 31/08/2012 9:30:05
KinderdroomDe kiemen van Caro’s American Dream liggen in
haar tienerjaren. Op twaalfjarige leeftijd maakte
ze, op vakantie in Zuid-Spanje met haar broer en
ouders, kennis met de Amerikaanse familie Rogers
uit Morro Bay in California, met twee kinderen van
dezelfde leeftijd. “Het klikte meteen tussen ons. Wij
speelden overdag in het zwembad, terwijl onze
ouders een glas sangria dronken na zonsonder-
gang.” Al van toen begon er iets in haar te borrelen,
al wist ze nog niet goed wat. “Ik was helemaal in
de ban van onze nieuwe vrienden, die zo ‘anders’
waren dan wij.” Via brieven en telefoontjes hielden
beide families, zowel kinderen als ouders, contact
en er volgde nog een tweede bezoek van de familie
Rogers aan Europa. Op zeventienjarige leeftijd trok
Caro op haar beurt, samen met twee vrienden, voor
een maand naar California, haar eerste bezoek aan
de VSA. Vanuit Morro Bay maakten ze uitstappen
naar San Francisco, Los Angeles en Las Vegas. “Van
toen af aan wist ik het zeker: ik zou naar de VSA
gaan. Ik begon dan ook verwoed alle informatie
te verzamelen die ik maar kon vinden over de
Amerikaanse cultuur en het onderwijssysteem in
het bijzonder, want dat leek me de makkelijkste
toegangspoort.”
Eerste oversteekToch duurde het nog tot haar zevenentwintig-
ste levensjaar vooraleer ze een studie aanving
in de VSA. Eerst behaalde ze een bachelor in
Interieurvormgeving aan de Hogeschool Gent en
werkte ze een aantal jaren in de interieursector. Tot
ze in januari 2003, tijdens één van haar jaarlijkse
roadtrips doorheen Amerika, een bezoek bracht
aan een Gentse oud-studievriendin in het mooie
Lafayette in Louisiana, ook wel the heart of Cajun
Country genoemd. “Prompt hakte ik de knoop door,
verkocht huis, inboedel en wagen en schreef me
in voor een bachelor in Applied Sciences aan de
University of Louisiana in Lafayette.”
privilegeStuderen in de VSA gaat niet zomaar. “Je wordt
enkel toegelaten tot een universitaire studie als je
aan de strenge inschrijvingscriteria van de universi-
teit voldoet. En als buitenlands student moet je ook
nog eens al je rapporten en diploma’s laten vertalen
door een beëdigd vertaler, slagen voor een TOEFL-
test, de nodige inentingen laten uitvoeren en, voor-
al, bewijzen dat je over voldoende fondsen beschikt
om je eerste studiejaar te bekostigen. Want stude-
ren in de VSA blijft een kostelijke zaak, des te meer
als buitenlands student. Dan kan je enkel tijdens
een masteropleiding een aanvraag indienen voor
een beurs of assistentschap, waarbij je voor een
zeer bescheiden loon een professor bijstaat in zijn
onderzoek of lesgeeft aan eerstejaarsstudenten.
Mijn bachelor bekostigde ik dan ook grotendeels
met eigen middelen en met financiële steun van
mijn ouders. Voor mijn master in Communications
kon ik wel rekenen op een assistentschap. Met
die 500$ per maand kon ik echter enkel de huur
van mijn appartement betalen, zodat mijn ouders
wederom moesten bijspringen. Zonder hen had ik
dit dus nooit kunnen doen.”
Ervaring voor het levenDe grotere schaal waarop alles in de VSA plaats-
vindt en de weerspiegeling daarvan in quasi alle
aspecten van de maatschappij, was en is nog
steeds een grote fascinatie voor Caro, maar door
haar Californische vrienden en vele roadtrips was
ze al goed vertrouwd met de Amerikaanse taal en
cultuur. “En ook nu nog grijp ik elke mogelijkheid aan
om mij er verder in te verdiepen en in te nestelen.
Dat Amerikanen heel sociaal aangelegd zijn, helpt
daarbij natuurlijk wel. Ze zijn heel vriendelijk en
behulpzaam en ook wel wat nieuwsgierig. Daardoor
was het voor mij makkelijk aansluiten bij groepen
die mijn interesses delen. Zo belandde ik in 2004
bij een tennisvereniging, de aanzet voor mij om
bewuster en gezonder te gaan leven. Ook nu nog
sport ik twee- tot driemaal per week en maak ik
verantwoorde voedingskeuzes. De aanwezigheid
van een support network heeft me ook socialer en
actiever gemaakt in de gemeenschap. Ik ben er niet
zo zeker van dat ik me in België op dezelfde manier
zou ontwikkeld hebben. Ook op academisch vlak
was het een verrijking. Het Amerikaanse onderwijs-
systeem laat toe om enkele van je interesses te
verdiepen in keuzevakken. Zo heb ik me tijdens
mijn bachelor toegelegd op astronomie, golf en het
ontwikkelen van websites.”
heen en terugNa haar studies en een korte werkervaring in
Lafayette, keerde Caro in juni 2008 terug naar
België. Hoewel het weerzien met vrienden en fami-
lie fantastisch was, voelde ze er zich toch een
vreemde eend in de bijt. Ook het vinden van een
job verliep bijzonder moeizaam. Uiteindelijk kwam
ze als interimleerkracht Plastische Opvoeding in het
secundair onderwijs terecht, maar algauw begon
het bij haar te kriebelen om opnieuw de oversteek
te maken. “In juli 2009 kocht ik een one-way ticket
naar Lafayette, om er een nieuwe studie aan te
vangen. Zeven maanden later kon ik aan de slag
bij mijn alma mater, de University of Louisiana in
Lafayette, als coördinator van The Learning Center,
dat tutoring diensten verleent aan bachelorstuden-
ten. Momenteel ben ik op zoek naar een nieuwe
professionele uitdaging in Denver in Colorado, waar
mijn Amerikaanse echtgenoot Nick een nieuwe job
vond. Maar wat de toekomst verder ook moge bren-
gen, van één ding ben ik zeker: vertrekken naar de
VSA is en blijft de beste beslissing van mijn leven!”
Tom boyen
Studeren in het buitenland lijkt tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld voor de meeste Vlaamse studenten. Minder evident is echter de keuze voor de VSA, waar hogere studies nog steeds als een privilege worden beschouwd, met strenge inschrijvingscriteria en hoge studiekosten tot gevolg. Zoiets op eigen houtje doen, lijkt dan ook bijna onmogelijk. Dat belette Caro Henauw evenwel niet om haar kans te wagen. Én met succes.
Living the American Dream
winter 2012 Viw 7
OnDERWIjS
Caro Henauw
Jje beeldhouwt, schildert en tekent. Wat doe je het liefst?Beeldhouwen is mijn favoriete bezigheid. Ik werk vooral graag met hout. Als je met
hout werkt, voel je dadelijk een dialoog met je materiaal. De structuur, de vorm en de
nerven maken van mijn handen werktuigen van het hout en niet andersom. Ik weet
pas waar ik uitkom als ik klaar ben. Een werk in klei en ht daarna overbrengen naar
brons vergt een meer uitdagend proces, vooral technisch. Mijn houten beelden zijn
toegankelijker. Je zou het kunstige decoratie kunnen noemen. ‘Utilitarios’ zeggen ze
in Buenos Aires. In mijn klei-werken leg ik meer controversen. Eén van mijn favorieten
is het beeld van een vrouw dat ik in Duitsland heb gemaakt. Het is een beeld in klei
van een vrouw van middelbare leeftijd, afgeleefd volgens de maatschappij, in haar
naakte schoonheid, volgens mij. Vrouwen boven de 40 zijn wegwerpproducten in
onze maatschappij. Wij (ze lacht) weten dat dat niet waar is. Toch willen deze vrouwen
hun leeftijd niet blootgeven en willen ze zich jonger gedragen dan ze zijn met alle
frustraties vandien. Het beeld is een verpersoonlijking van dit conflict bij de vrouw
zelf. Een mooi maar choquerend beeld, vind ik zelf.
jouw levensloop is internationaal getint. je studeerde in Antwerpen en Londen, werkte in Duitsland, zelfs in Cuba staat een beeld van jou. De buste van von Humboldt in Cuba is het resultaat van een project in Duitsland. Ik
maakte het in opdracht van de Duitse regering die het schonk aan de stad Havana.
De jonge von Humboldt werkte in die stad als wetenschappelijke ontdekkingsreiziger.
Het was een uitdaging omdat er van de jonge von Humboldt geen foto’s zijn. Ik had
alleen foto’s van hem op latere leeftijd, toen hij faam had verworven. De buste is een
reconstructie van mijn opzoekwerk over zijn karakter en zijn gedrevenheid. Ik moet
me kunnen inleven in het leven van de persoon in kwestie. Pas als je in zijn/haar
schoenen staat, kan je het gelaat het juiste karakter geven.
In Argentinië maakte je de buste van Karel V, in havana die van von humboldt, is dat een specialiteit van jou?Ten eerste hou ik van beeldhouwen. Maar om een buste te maken, heb je meer nodig
dan een kunstig inzicht. Voor ik aan een buste begin, bestudeer ik de mens achter
het hoofd. Ik verdiep me in zijn leven, en vooral in zijn tijd. Ik probeer te achterhalen
hoe hij denkt, want dat is wat je gelaatsuitdrukking karakter geeft. Net zoals von
Humboldt, was ook Karel V een intrigerende persoonlijkheid. von Humboldt was een
onafhankelijke onderzoeker, een ontdekkingsreiziger zonder financiële steun. In die
tijd was dat geen sinecure. Hij bracht heel de biotoop van Zuid-Amerika in kaart. Een
vooruitstrevend man voor zijn tijd. Zo ook Karel V. Om hem juist in te schatten, moet je
de tijd begrijpen waarin hij leefde. Hij was niet de gruwelman zoals ze hem nu willen
afschilderen. Hij was diep religieus met een ridderlijk karakter, een vechter voor zijn
idealen, de voorloper van het Europa zoals het nu is. Om het gelaat te boetseren van
bekende personen, moet je hen kennen, hun biografieën lezen, voeling hebben met
hun tijd. Daar hou ik van, je kan je erin vastbijten.
je ouders zijn van belgië, zelf ben je in Argentinië gebo-ren, maar je spreekt vloeiend nederlands. Was studeren in Antwerpen een cultuurshock of kwam het je bekend voor?Inderdaad, het was zeker een cultuurshock. Vooral het academische leven van
Antwerpen. Tijdens mijn postgraduaat werkte ik onafhankelijk. Ik kreeg een eigen
Beelden maken de vrouwVan de Vlaams-Argentijnse kunstenares Margarita Gordyn staan er beelden in Havana, Buenos Aires en Berlijn maar in België is deze leerlinge van Wilfried Pas onbekend. Voor VIW een reden om haar op te zoeken in haar thuisbasis Buenos Aires en haar uit te vragen over haar visie op kunst, over haar ambachtelijke technieken en haar voorkeur voor materialen als klei en hout. Ze is niet alleen een beeldend kunstenaar, maar ook een vrouw met een beeld, een visie op het leven. De herfstwind waait om ons tafeltje op een terras in San Telmo. Het is de cortado en de woorden van Margarita die ons warm houden. Ons gesprek begint over kunst, maar brengt ons verder, dichter bij de essentie van de dingen.
VIW WInter 20128
Margarita Gordyn
KUNST IN buEnOS AIRES
atelier waar ik me kon uitleven. Docenten waren in Antwerpen geen heer en meester.
Deze manier van opleiding was nieuw voor mij. Af en toe liepen de docenten binnen
om je werk te evalueren. Wilfried Pas was geen docent van mij, maar door zijn inte-
resse in mijn werk, leerde ik enorm veel van hem. Voor mij één van de grootste kun-
stenaars van deze tijd. Hij kon je inspireren zonder jouw stijl te beïnvloeden. Zijn werk
is een schoolvoorbeeld van sublieme kennis van het materiaal waarmee hij werkt en
zijn technische gave om schoonheid een kunstige eenvoud te geven. De inspiratie
die ik van hem meekreeg was vooral de vrijheid van expressie en de ontdekkings-
tocht naar artistieke schoonheid via de kennis van het materiaal waarmee je werkt.
je hebt een indrukwekkend palmares, niet alleen op gebied van kunst. je werkt ook als vrijwilligster in het sanatorium jT borda, een psychologische kliniek. hoe past dit in je leven?In el hospital JT Bota geef ik als vrijwilliger les aan mensen die voldoende ‘genezen’
verklaard zijn om zich terug in de maatschappij in te burgeren. Dat is niet altijd mak-
kelijk. Medisch zijn ze wel genezen, maar emotioneel en sociaal is de knoop nog niet
helemaal ontrafeld. Deze mensen hebben nog emotionele remmingen. Kunst is een
uitdrukkingsvorm, nauw verbonden met emoties. Veel van deze mensen kunnen
of durven zich niet te uiten uit angst voor de confrontatie met zichzelf en met de
‘buitenwereld’. Deze remming probeer ik weg te werken. Ze zeggen dat artiesten gek
zijn, maar wie bepaalt wat gek zijn is? Als je psychologisch niet sterk in je schoenen
staat, kan je je artistiek zeker niet uitdrukken. De kennismaking met kunst leert hen
om de dialoog met zichzelf terug aan te gaan, de laatste stap in hun genezingsproces.
hoe leg je uit dat Argentinië een kunstland is, het land is reeds zo lang in een economische crisis, of juist daarom? In Argentinië is kunst sterk verweven in het dagelijkse leven. Zelfs zonder subsidies
blijft kunst hier belangrijk. In heel wat gezinnen wordt kunst thuis beleeft. In elke huis-
kamer staat wel een schildersezel, een instrument of een boetseertafel. Waarom?
Misschien is het een manier om onze frustratie te kanaliseren. Argentinië heeft een
tijd gekend waar men niet mocht zeggen wat men dacht. Misschien daarom. Veel
kunstenaars kunnen leven van de cursussen die ze geven. Anderen leven van beca
naar beca (nvdr: studiebeurs, sponsorship).
zelf vind ik dat kunst in belgië vaak een elitaire aangele-genheid is. Kunst mag provocerend zijn, maar niet enkel met het prijskaartje. In belgië hebben we een pot mosse-len, getatoeëerde varkens en een strontmachine. Is kunst enkel voor ingewijden? Die pot mosselen is wel echt Belgisch (ze lacht). Nee, ik vind dat kunst vooral schoon-
heid in zich moet hebben. Schoonheid is natuurlijk betwistbaar maar het kan wel
gevat worden door iedereen, iets moois herken je, ook al ben je geen intellectueel.
Van installaties hou ik niet. Het is een modeverschijnsel, en persoonlijk vind ik ze
saai. Er lijkt veel creativiteit in te zitten, maar technisch zijn ze ‘muy aburrido’. Kunst
moet niet elitair zijn om kunst te zijn. Het moet wel technisch onderschreven worden.
Dat wordt misschien door buitenstaanders minder begrepen. Kunst voor mij is geen
boodschap op zich, wel een dialoog en of het daarom a priori provocerend moet
zijn, vind ik niet.
bestaat er zoiets als het ultieme kunstwerk? ben jij als kunstenaar op zoek naar het perfecte beeld?Nee, als je zoekt naar iets, verlies je het. Kunst voor mij is no-mente, het ‘niet-
denken’. Elk werk is een uitdrukking van het moment, van de dialoog die ik voer op
het moment dat ik werk. Dat is altijd anders, elke keer weer opnieuw, veranderlijk.
Daarom geloof ik niet in het ultieme kunstwerk, omdat het op een ander moment
weer voorbijgestreefd is, of niet. Eigenlijk sta ik daar nooit bij stil.
Rein Remaut, VIW vertegenwoordiger buenos Aires
9
Ze zeggen dat artiesten gek zijn, maar wie bepaalt wat gek zijn is?
Als je psychologisch niet sterk in je schoenen staat, kan je je artistiek
niet uitdrukken.
winter 2012 Viw 9
VIW WInter 201210
DDagelijks knokkenMarieke levert een dagelijks gevecht met haar
lichaam. Ze heeft een progressieve, langzaam opruk-
kende progressieve myolopathie. Levensbedreigend
op korte termijn is haar aandoening, wat ze zelf als
omschrijving boven ‘ziekte’ verkiest, niet. Het gaat
heel langzaam achteruit. “Het is begonnen met pijn
in mijn tienerjaren, en de verlamming gaat altijd
maar hoger in mijn lichaam.” De aantasting van het
centrale zenuwstelsel, verlamt geleidelijk haar volle-
dige lichaam, vandaag tot iets onder haar borstbeen.
Marieke leeft constant met vraagtekens. Zal ze haar
handen volgend jaar nog kunnen gebruiken? Of zal
ze reeds hoger verlamd zijn? Niettemin is ze een
zonnetje. “Je mag het echter niet onderschatten. Elke
achteruitgang moet ik verwerken. Het is sowieso voor
mij al elke dag knokken. Maar als je dan goud wint op
de Spelen, dan is dat onbeschrijflijk."
Sinds haar twintigste is ze aan haar rolstoel gekluis-
terd, maar Marieke is het type niet om in een hoekje
te klagen en dus bouwde ze een nieuw leven op. Ze
zit dan wel op wielen, maar ze voelt zich niet gehan-
dicapt. “Als mensen mij moeten helpen omdat ik niets
alleen kan, dan voel ik mij ‘gehandicapt’, maar als je
ziet wat ik, met dank aan mijn hulphond Zenn, nog wel
kan, dan voel ik me niet gehandicapt. Bij een handicap
denk ik aan iemand zonder handen. Ik ben een roller.”
De snelste roller van de wereld. De meeste mensen
naast haar, zien die wielen onder haar ook niet meer.
Naast rolstoelsprinten beoefende ze ook basketbal,
diepzeeduiken, zwemmen en triatlon. In 2007 nam ze
zelfs deel aan de Iron Man in Hawaï, de zwaarste en
meest prestigieuze sportwedstrijd ter wereld. Tijdens
haar voorbereidingen en prestaties op Hawaï werd
ze gevolgd voor de Woestijnvis-serie Een simpel plan,
wat een bijzonder mooi document opleverde.
Comeback kidTweemaal was Marieke wereldkampioene triatlon,
maar ze hing haar wheeler ook al eens aan de haak,
na een hevige opstoot van haar aandoening. Het
aanvaarden blijft moeilijk. Ze bundelde haar ervarin-
gen in het boek Sporten voor het leven en maakte
zelfs haar euthanasiepapieren in orde. “Ik moet het
hebben van goede en slechte dagen. En héél slechte
dagen. Ik ben gestopt met triatlon, omdat het door de
progressie van mijn aandoening gewoon niet meer
mogelijk was. Heel frustrerend. Ik ging van dertig uur
training per week naar nul.” Marieke maakte echter
een comeback. Noem dat gerust een mirakel. Niet
meer als triatlonatlete, maar als rolstoelsprintster. Met
het gekende resultaat. Sindsdien beleeft ze één lang
kippenvelmoment. Ze werd een bekend rolmodel, ook
voor euthanasiepatiënten. “Ik denk dat ik het zelfs nog
niet goed besef, die impact. Het is pas met het inplak-
ken van de krantenartikels dat het opvalt hoe vaak ik
in de krant stond.”
“De medailles hebben een serieuze plek in mijn
hart… ik heb de hoogste sporterkenning behaald,
een paralympische titel. Het geeft de moed om door
te gaan.” Ze noemt het vanzelfsprekend één van de
mooiste momenten van haar leven. Al schat ze haar
dubbele wereldtitel minstens zo hoog in. “Niet enkel
in mijn categorie, maar van alle rolstoelatleten was ik
toen de eerste. De persaandacht was minder, noch-
tans was het én zwemmen, én handbiken én whee-
len. Een prestatie die ik toch extremer vind. Maar dat
is de impact van de Olympische Spelen. Een gebrek
aan uitdagingen vrees ik niet. De dingen komen op
mij af. Ik kijk niet te veel naar de toekomst. Ik weet
hoe ik me vandaag voel, maar dat is geen garantie
voor morgen. Als ik teveel vooruit plan, dan word ik
teleurgesteld als het niet lukt.”
Altijd goedgemutstMarieke zoekt geregeld de warmte op tijdens de
winter, om te trainen, maar ook in functie van haar
gezondheid. “Koud en vochtig weer zijn echt niet
goed. Door mijn aandoening reageert mijn lichaam
er verkeerd op. Daarom ga ik graag naar Lanzarote of
Hawaï, naar het mooie weer en de vriendelijkheid van
de mensen. Het is een andere sfeer. Keep on the alo-
haspirit zegt men als je in Hawaï arriveert. Als ik niet
positief ingesteld was, was ik er nu niet meer geweest.
Dat geeft mij innerlijke vrede, net zoals mijn euthana-
siepapieren. Mentaal viel dat niet mee, maar voor mijn
Speedy WielemieSnelste roller van de wereld
Marieke Vervoort was misschien wel dé nationale ster tijdens de voorbije Olympische zomer. Op de Paralympische Spelen pakte ze goud op de 100 meter en zilver op de 200 meter rolstoelsprint. De topsportster werd op slag een bekend gezicht. Het doet wat met een mens, maar haar dagelijks leven verge-makkelijkt het niet. Ze zit in een rolstoel, maar dat is niet altijd zo geweest. Het is het gevolg van een zeldzame, progres-sieve aandoening. Sindsdien gaat ze rollend door het leven. Samen met haar hulphond vergezelt haar ook steevast haar euthanasietoelating. Desondanks heeft en geeft ze energie voor tien. Wielemie, zoals ze door haar vrienden wordt genoemd, is een voorbeeld voor velen, zowel voor gezonde als voor andersvalide mensen.
GOUDEN mEDAILLE
WInTER 2012 VIW 11
PRINS ALbERTFOnDS
Toen ik in oktober 2011 startte, kon ik meteen van
Latijns Amerika proeven op beurzen in Colombia
en Brazilië. Meteen kreeg ik ook de kans om het
lokale team en onze joint venture partner te ont-
moeten in Porto Alegre en heb ik meegewerkt bij
het aanwerven van onze nieuwe accountant. Na
dit hoogst interessante “blitz bezoek” in Latijns-
Amerika werd ik in het hoofdkantoor gedurende
een kleine twee maanden intensief ondergedom-
peld in de wondere wereld der biomassa stoomke-
tels. Het leek al snel duidelijk dat het niet makkelijk
zou worden. In januari ben ik met de vergaarde
kennis “definitief” naar ons kantoor in Porto Alegre
vertrokken. Het is één van de meest leerzame en
interessante periodes uit mijn loopbaan geworden.
De aanpak tijdens mijn stage was erg pragmatisch.
We hadden op voorhand afgesproken dat de leer-
curve het steilst zou zijn door zoveel mogelijk “met
de voeten in de modder te staan”. Ik kreeg heel wat
vrijheid om zaken op te zetten.
Ondertussen heb ik aan den lijve ondervonden
dat zaken doen op de Braziliaanse en Latijns-
Amerikaanse markt geen sinecure is. De con-
currentie is scherp en het vinden van goede
en betrouwbare partners is geen evidentie.
Importeren is duur en heeft heel wat voeten in
de aarde. Gelukkig krijg ik tijdens de bezoeken
samen met de Belgische sales managers erg veel
ondersteuning en kan ik steeds terugvallen op hun
uitgebreide kennis en ervaring.
Een greep uit de vele ervaringen die mij voor de
rest van mijn leven zullen bijblijven: een referen-
tiebezoek bij één van onze installaties om 4 u ’s
morgens, het opzetten en begeleiden van een
klantenbezoek met 6 Uruguayanen in Argentinië,
een spannende eindnegotiatie bij een belangrijke
speler in de board industrie, verdwalen met de
auto in Alto Araguaia…
Eén ding is duidelijk: het stagejaar is pijlsnel voor-
bijgevlogen. Door de complexiteit van het product,
de markt en de organisatie, is de ruimte om verder
te groeien bij Vyncke nog steeds enorm groot. Na
de stage onder het Prins Albertfonds heeft men mij
dan ook een contract aangeboden. De missie blijft
onveranderd: het verder uitbouwen van de organi-
satie in Latijns-Amerika. Om met meer kennis van
zaken in de markt te staan en het product beter
te leren kennen, zal ik voor een periode van een
zestal maanden vanuit ons hoofdkantoor werken.
Het doel is om daarna opnieuw naar Brazilië te
verhuizen en verder te gaan op het ingeslagen pad.
um abraço grande,
Tom Dobbels
Het nieuws van de selectie was één van de mooiste momenten van mijn leven. Maar na het goede nieuws van het binnenhalen van mijn beurs begon de uitdaging pas echt: de zoektocht naar een goed project. Na een aantal maanden zwoegen had ik, toen ik voor het eerst bij Vyncke langsging, meteen het gevoel “dit is het!”. Een stevige West-Vlaamse KMO actief in quasi elk werelddeel met uitbreidingsplannen in Latijns-Amerika. Daarnaast leek het me extra uitdagend om als economist aan de slag te gaan in een enorm technische omgeving: “help, I’m surrounded by engineers”.
Vyncke do Brasil
gemoedsrust was het wel belangrijk dat die papieren
in orde waren. Het hoeft ook niet voor morgen te zijn,
he. Volgend jaar kan het zo ver zijn, maar het kan net
zo goed dat ik die papieren pas binnen twintig jaar
nodig heb. Ik merk ook dat ik mijn pijngrens verleg.
Had je mij een jaar geleden verteld dat ik vandaag
déze pijn zou voelen, dan had ik gezegd: laat maar,
dan hoeft het voor mij niet meer.”
“Het afgeven van steeds meer lichaamskrachten is
mentaal heel zwaar, maar hoe je het ook draait of
keert, er komt wat anders in de plaats. Wie en wat
ben ik nog?, was wat ik dacht toen ik in rolstoel
belandde. Ik heb al op de rand van mijn bed gezeten
en de hele buurt bij mekaar geschreeuwd. Ik heb
zo diep gezeten dat ik medicatie verzamelde om er
zelf iets aan te doen. Maar nu kan ik zelf beslissen.
Ik wil dat ook niet onder stoelen of banken steken.
Euthanasie is altijd een taboe geweest, maar voor mij
heeft het iets heel goeds meegebracht. Maar ik pro-
beer niet te denken aan wat ik niet meer kan, wél aan
wat ik nog wel kan. Ik krijg er wat van als ik validen
hoor klagen over een puistje of wat anders. Op de
Spelen heb ik niemand horen klagen. Iedereen lachte,
de ene zonder benen, de andere zonder armen. Een
gezonde mens focust op de dagelijkse beslomme-
ringen, veel minder op hoe mooi het leven kan zijn.”
Je hebt van die mensen die altijd goedgemutst zijn.
Marieke 'Wielemie' Vervoort is er zo eentje.
Sporten voor het levenRecent verscheen een heruitgave van Marieke’s
boek Sporten voor het leven, inclusief haar
indrukwekkende ervaringen op de Paralympische
Spelen 2012 in Londen. Hierin vertelt Marieke
het verhaal van een jonge vrouw die getroffen
wordt door het noodlot maar weigert te berusten.
Openhartig getuigt ze over de impact van de
ziekte op haar jonge leven en de sportieve uit-
dagingen die ze aangaat. Die sport is ontzettend
belangrijk in haar leven. Het geeft energie en is
een drijfveer. “Trainen is leuk en voor mij niet iets
wat ik tegen mijn zin doe. Als ik enkele dagen niet
kan sporten, kriebelt het, maar ik moet wel naar
mijn lichaam luisteren.” Sportjournalist Michel
Wuyts omschrijft haar als volgt: ‘Zelden zoveel
levensdrang in een blik gezien, nooit eerder een
jonge vrouw ontmoet die zo sterk is. Voor ieder
mens een voorbeeld.’
Als u dit leest, heeft ze begin december alweer een
marathon achter de rug op Lanzarote. In 2013 wacht
het Wereldkampioenschap sprint en neemt ze in het
Italiaanse Treviso alvast deel aan een marathon.
Koen Van der Schaeghe
N“Nederlanders vinden ons, Belgen, schitterend. En ons accent is al helemaal te
gek. Ook het feit dat we vaker iemand met ‘u’ aanspreken, wordt erg gewaar-
deerd”, vertelt Koen Van Braeckel (35), die al tien jaar in Nederland werkt. Hij
studeerde klinische psychologie in Leuven en doctoreerde in 2002 aan de
Rijksuniversiteit Groningen, omdat kinderneuropsychologie er veel meer kansen
krijgt dan in België. Toch blijft het mentaliteitsverschil tussen Vlamingen en
Nederlanders heel erg uitgesproken, vindt Koen. Zeker op de werkvloer. “De
kantoorcultuur in Nederland is hard, in onze ogen zelfs onbeleefd. Schuchtere
Vlamingen laten zich gemakkelijk overdonderen, vooral in de driehoek Delft-
Amsterdam-Utrecht. Vlaamse vrienden die daar aan de slag gingen, vonden
hun draai niet en keerden na twee jaar terug naar België. Een ander koppel
is in Den Haag gebleven, maar heeft de eerste jaren echt afgezien. Ik werk in
het noorden, in Friesland, waar de mentaliteit rustiger is en meer lijkt op die in
Vlaanderen.” Wel een voordeel, volgens Koen, is dat hiërarchie een veel minder
grote rol speelt in Nederland. En dat werkt in alle richtingen. Een schoonmaker
zal je terechtwijzen over een vlek op je bureau. Omgekeerd kan je meteen aan
je baas zeggen wat je ervan vindt. Heel efficiënt, moet Koen toegeven. “Ik begrijp
nu waarom Nederlanders veel meer bereiken dan Vlamingen, in een internatio-
nale werkomgeving.”
minder politieke spelletjes, minder files "Onze noorderburen spelen inderdaad minder politieke spelletjes op kantoor
dan wij”, beaamt Herman Lemmens (37). Hij is market development manager
bij FEI, een voormalig filiaal van Philips dat elektronenmicroscopen produceert.
“Leg ik
een goed onderbouwd idee op tafel, dan is de kans groot dat het wordt doorge-
voerd. Alleen spijtig dat Nederland geen eetcultuur heeft. De kantine hier is een
ramp.” Herman Lemmens behaalde zijn doctoraat in de fysica aan de Universiteit
Antwerpen. Daar leerde hij de elektronenmicroscopen uit Eindhoven kennen:
“Voor een natuurkundige is het Antwerpse niet zo interessant. Belgische bedrijven
draaien op ingenieurs, maar in Nederland wordt een fysicadiploma sterk geappre-
cieerd. Het is hier heel normaal dat een fysicus een marketingjob heeft. In België
is dat ondenkbaar.” Herman pendelt dagelijks tussen Kontich en Eindhoven. Drie
Stel: je hebt eindelijk de job van je leven gevonden. Alleen bevindt je nieuwe werkplek zich in Nederland. Doe je het, of niet? “Nederlanders spelen minder politieke spelletjes op kantoor, maar de kantine is een ramp.” Verschillende Vlamingen getuigen.
Een baan in nederland?Meer loon, minder auto
bELgIë-nEDERLAnD:De grootste verschillen op de werkvloerSalaris: een Nederlands jaarsalaris schommelt tussen 25.000 tot 30.000 euro
bruto. Dat is iets hoger dan in België. Als we de startlonen vergelijken, is het
verschil klein. Bedrijfswagen: voor een Nederlands bedrijf is dat een dure zaak,
zodat vooral het management een bedrijfswagen krijgt. En dan gaat het meestal
om kleinere modellen dan bij ons.
Werkloosheid: in Nederland worden werklozen opvallend goed opgevolgd, in
vergelijking met ons land. Je hebt recht op een uitkering, maar je moet wekelijks
bewijzen dat je actief een baan zoekt. De uitkering ligt hoger dan in België, maar
is beperkt in de tijd. Bij gedeeltelijke werkloosheid vraag je een werkloosheids-
uitkering aan in Nederland, bij volledige werkloosheid in België.
Vakantie: je hebt recht op minstens 20 vakantiedagen per jaar. In vergelijking
met België kent Nederland weinig officiële feestdagen.
VIW WInter 201212
Koen van braeckel
kwartier met de wagen. “Vroeger heb ik een jaar in Leuven gewerkt. Dat was een
lange rit. Nu rijd ik al vijf jaar tegen de files in naar Eindhoven. Dat is veel leuker.
’s Morgens in de auto bel ik mijn klanten in Azië en Australië, en ’s avonds hangen
die van Houston aan de lijn.”
meer regeltjesEn de minpuntjes, in Nederland? Onze Vlaamse correspondenten kunnen er wel
een paar aanstippen. Bonnie Depla (32), bijvoorbeeld, is deeltijds aan de slag als
fysiotherapeute en is daarnaast dansdocent in een school in Bergen op Zoom:
“Nederlanders zijn echte regelneven, waardoor er overal organisatorische romp-
slomp ontstaat. Ook in mijn beroep merk ik dat. Als er een nieuwe techniek wordt
uitgevonden, zal een Belgisch ziekenhuis die direct invoeren. In Nederland komt
er eerst bijkomend onderzoek en wordt er liefst ook nog een speciale commissie
opgericht. Het loopt dus langzaam, ja.” Andere hindernissen kunnen ontstaan door
de verschillen in fiscaliteit en sociale zekerheid tussen België en Nederland. “Ga
er niet van uit dat je als Belg automatisch op alles recht hebt”, waarschuwt Koen
Van Braeckel. Zo moet elke werknemer zich verzekeren voor ziekte- en hospi-
taalkosten. “Daarbij moet je op voorhand inschatten hoeveel je zal uitgeven voor,
bijvoorbeeld, de tandarts. Op basis van die schattingen koop je een ‘pakket’ bij een
verzekeraar. Dat kost je op zijn minst 100 euro per maand. Alles wat niet voorzien
is in je pakket, betaal je helemaal zelf.”
hoger loonWe sluiten uiteraard af met goed nieuws: voor een reeks beroepen ligt het salaris
in Nederland hoger dan in Vlaanderen. We hebben het over orthodontisten, psy-
chologen, en marketing- en kwaliteitsdirecteurs. “Ook fysiotherapeuten verdienen
hier meer”, weet Bonnie Depla. “En de prijzen voor behandelingen liggen hoger.
Daarom zie ik veel Vlaamse collega’s hier beginnen.” Het blijft natuurlijk een
moeilijke vergelijking, want het Nederlandse zorgstelsel kost een gezin meer, de
benzine is er duurder, enzovoort.
Met dank aan Vlamingen in de Wereld (VIW) en Eures, het Europees portaal voor
beroepsmobiliteit.
Erik Verreet
WERKEN
Werken in nederland: hoe begin je eraan?Diploma: de erkenning van Belgische diploma’s kan een heikel punt zijn, vooral
voor functies in de zorg of bij de overheid. Vraag zo vroeg mogelijk een (te
betalen) diplomawaardering aan via www.idl.nl. Het goeie nieuws? In Nederland
liggen bepaalde profielen beter in de markt, zoals natuurkundigen en kinder-
psychologen.
Belastingen en sociale zekerheidsbijdragen: die betaal je in Nederland. Je vraagt
een SoFI (Sociaal Fiscaal)-nummer aan bij de Belastingdienst Buitenland. Ook
je pensioenrechten bouw je in Nederland op, zodra je er aan de slag gaat.
Meer informatie over fiscaliteit: Team GWO (Grensoverschrijdend Werken en
Ondernemen), via het telefoonnummer (0)800 / 90220.
Zorgverzekering: als je werkt in Nederland, moet je je inschrijven bij een
Nederlandse zorgverzekeraar. Dat kost ongeveer 100 euro per maand, afhanke-
lijk van je polis. Personen ten laste moeten apart worden verzekerd.
Kinderbijslag: die vraag je aan bij de Sociale Verzekeringsbank. De kinderbijslag
wordt door Nederland betaald als je partner niet werkt, of ook in Nederland
werkt. Als je een partner hebt die (nog) in België werkt, dan ontvang je de kin-
derbijslag in ons land.
Ouderschapsverlof, zwangerschapsverlof en bevallingsverlof: je cao bepaalt in
welke mate je er recht op hebt.
Verhuizen: als je naar Nederland verhuist, vraag dan direct een burgerservice-
nummer (BSN) aan in de gemeente waar je gaat wonen.
winter 2012 Viw 13
In hET buITEnLAnDGelieve van een datum voorziene, gedetail-
leerde en door de zorgverstrekker onderteken-
de originele documenten op te sturen. Deze
documenten moeten of opgesteld of vertaald
zijn in één van de landstalen of in het Engels,
Spaans, Portugees of Italiaans. Gelieve altijd de
officiële documenten van het land waarin de
zorgen werden verstrekt op te sturen of even-
tueel het officiële document van de medische
instelling. Deze getuigschriften moeten samen
met het betalingsbewijs of het kasticket aan-
geboden worden. Farmaceutische rekeningen
worden alleen vergoed wanneer zij samen
met een kopie van het voorschrift worden
ingediend, of wanneer de rekening de naam
van de voorschrijvende arts vermeldt. Ook de
naam en de voornaam van de patiënt mag niet
ontbreken. Vermeld duidelijk het land en de
gebruikte munteenheid voor elke onkosten-
nota. Vermeld in de rubriek « aard v/d zorgen »
van het geleibriefje (blauw boekje) voor elke
onkostennota het soort zorgverstrekking (raad-
pleging, apotheek, laboratorium, radiologie,
enz…). Vermeld in geen geval factuurnummer,
datum of naam van de arts… Vermeld in detail
elke zorgenverstrekking in verband met tand-
heelkunde en opname in een ziekenhuis.
In bELgIEGelieve het getuigschrift voor verstrekte hulp
voorzien door het RIZIV op te sturen, zoals in
België geldt voor de verplichte verzekerden.
Vraag aan uw apotheker het model 704 bij
de aankoop van geneesmiddelen. Er worden
geen vignetten afgeleverd om op de medische
voorschriften te kleven.
nuttig advies van algemene aard Bundel de onkostennota’s per begunstigde
(titularis, echtgenoot, echtgenote, samenwo-
nende, kind). Kleef uw onkostennota’s niet op
de briefjes. Voor alle bijkomende inlichtingen
kan u contact opnemen met de dienst genees-
kundige verzorging afdeling « tarificatie » op
het nummer 00 32 2 642 05 36. Het blauwe
boekje kan gedownload worden van de web-
site en is vermeld onder de rubriek ‘tegemoet-
komingen’.
Opdracht bijzonder regeringscommissaris bij de DOSz Sinds 1 juni 2012 heeft de heer François
Florizoone de opdracht het stelsel van de
overzeese sociale zekerheid te analyseren
met het oog op een eventuele hervorming
ervan. Hij heeft hiervoor een mandaat van
één jaar, dat verlengbaar is met één jaar.
Tegen het einde van dit jaar wenst hij een
rapport te kunnen voorleggen aan de rege-
ring. Indien deze middellange opdracht zou
leiden tot structurele veranderingen, zullen
wij dit te gepasten tijde communiceren aan
de verzekerden bij de DOSZ of hun werk-
gever. Ondertussen verandert er helemaal
niets voor wie verzekerd is bij de DOSZ en
ook niet voor wie zich wil verzekeren bij de
DOSZ: de dekkingen wijzigen niet en zich
verzekeren kan nog steeds onder dezelfde
voorwaarden.
D.O.S.Z. biedt aan al de onderdanen van een land binnen de EER + Zwitserland een volledige dekking op het vlak van sociale zekerheid (pensioen, ziekte, invaliditeit, geneeskundige verzorging, ongevallen,…) als zij werken in een land bui-ten de EER + Zwitserland. Personen met een nationaliteit van buiten de EER of van Zwitserland kunnen onder bepaalde voorwaarden eveneens verzekerd worden. Een unieke verzekeringsformule die nergens anders ter wereld voorkomt.
D.O.S.Z. Louizalaan 194 – 1050 Brussel, Tel.: +32 2 642 05 11 – fax: +32 2 642 05 59, [email protected] – www.dosz.be
Vul zorgvuldig het geleibriefje (blauw boekje) in, het is in uw voor-deel. Uw persoonlijke gegevens, het postadres en het bankrekening-nummer zijn onontbeerlijk. Het land waar de zorgen zijn verstrekt en de gebruikte munteenheid zijn eveneens belangrijk.
hoe moet ik mijn onkostennota’s van geneeskundige verzorging indienen als ik verzekerd ben onder het aanvullend contract geneeskundige verzorging?
VIW WInter 201214
DDe huwelijksvoorwaarden in belgiëOpdat men in België een geldig huwelijk kan afsluiten,
moet men zich aan enkele voorwaarden houden.
Zo is er een minimumleeftijd vastgesteld van 18 jaar
om een geldig huwelijk te kunnen afsluiten. Wel kan
de jeugdrechtbank deze verbodsbepaling opheffen
indien er hiertoe belangrijke redenen kunnen aange-
haald worden. Verder is er ook geen huwelijk wan-
neer er geen toestemming is; zo ook indien, ondanks
de gegeven formele toestemmingen tot het huwelijk,
uit een geheel van omstandigheden blijkt dat de
intentie van minstens één van de echtgenoten niet
is gericht op het totstandbrengen van een duurzame
levensgemeenschap, maar enkel op het bekomen
van een verblijfsrechtelijk voordeel dat is verbonden
aan de staat van de gehuwde. Er is evenmin een
huwelijk wanneer het wordt aangegaan zonder vrije
toestemming van beide echtgenoten of de toestem-
ming van minstens één van de echtgenoten werd
gegeven onder geweld of bedreiging.
het voltrekken van een huwelijk in belgiëEen heel belangrijk principe binnen de Belgische
wetgeving is artikel 147 van het Burgerlijk Wetboek.
Dit artikel stelt duidelijk dat men geen tweede huwe-
lijk mag aangaan vóór de ontbinding van het eerste.
Ook het Strafwetboek voorziet in straffen indien
men te maken heeft met een “dubbel huwelijk”. Zo
stelt artikel 391 dat hij die, door de banden van het
huwelijk verbonden, een ander huwelijk aangaat vóór
de ontbinding van het voorgaande, wordt gestraft
met een opsluiting van vijf jaar tot tien jaar. Opdat dit
artikel kan toegepast worden, moet er in de eerste
plaats een eerste geldig huwelijk zijn; moet
er een tweede huwelijk aangegaan zijn vooraleer
het eerste ontbonden werd en moet er ook kwaad
opzet aanwezig zijn. Het tweede huwelijk kan dan
nietig worden verklaard op vraag van één der betrok-
ken echtgenoten of door het Openbaar Ministerie.
Merken we wel op dat het voltrekken van een
huwelijk tussen twee mensen van hetzelfde geslacht
toegelaten is in België sinds 1 juni 2003. De voltrek-
king van het huwelijk geschiedt in het openbaar voor
de ambtenaar van de burgerlijke stand die de akte
van aangifte heeft opgemaakt. De ambtenaar van
de burgerlijke stand kan weigeren om het huwelijk
te voltrekken wanneer blijkt dat niet is voldaan aan
de hoedanigheden en voorwaarden vereist om een
huwelijk te mogen aangaan, of indien hij van oordeel
is dat de voltrekking in strijd is met de beginselen van
de openbare orde. Indien er een ernstig vermoeden
bestaat dat niet is voldaan aan de gestelde voorwaar-
den, kan de ambtenaar van de burgerlijke stand de
voltrekking van het huwelijk uitstellen. Hiertoe kan hij
eventueel het advies inwinnen van de procureur des
Konings van het gerechtelijk arrondissement waarin
de verzoekers voornemens zijn te huwen. Wel is
het zo dat de ambtenaar van de burgerlijke stand
niet kan weigeren om het huwelijk te voltrekken op
basis van het feit dat een vreemdeling illegaal in
België verblijft. Dit omdat huwen een “mensenrecht”
is dat opgenomen is in het Europees Verdrag voor
de Rechten van de Mens. Merken we wel op dat
er een strijd gevoerd wordt tegen de zogenaamde
“schijnhuwelijken”: dit is een huwelijk afgesloten om
onwettige voordelen te kunnen verkrijgen en niet
omwille van een “duurzame levensgemeenschap”
tussen twee personen.
zijn buitenlandse huwelijken geldig in belgië?Indien een huwelijk buiten België wordt voltrokken,
dan is dit huwelijk in België geldig indien wordt vol-
daan aan alle wettelijke voorwaarden om te kunnen
huwen (zie hiernaast). Bovendien moet het huwelijk
voltrokken zijn volgens de regels die van toepassing
zijn in het land waar het huwelijk doorging. Voor
elke Belg worden alle veranderingen aangaande zijn
burgerlijke staat geregeld door
het Belgisch recht. Een Belg die
in het buitenland woont, kan de
aangifte van zijn huwelijk doen
bij de ambtenaar van de bur-
gerlijke stand (bv. bij deze van de
gemeente waar de echtgenoten
het laatst waren ingeschreven in
de bevolkingsregisters).
De huwelijksakte overschrijven?
Het is geen verplichting, maar toch is het best om de
buitenlandse huwelijksakte te laten overschrijven in
de Belgische registers van de burgerlijke stand. Dit
vergemakkelijkt latere aanvragen van afschriften
van deze akte.
Wat met bigamie in de praktijk?Hector was getrouwd met een Pakistaanse vrouw.
Hij scheidt van deze vrouw in Pakistan en gaat een
tweede huwelijk aan in Groot-Brittannië met Brigitte.
Er ontstaat nu echter heisa over dit tweede huwelijk
omdat hij van bigamie beschuldigd wordt: Hectors
eerste huwelijk zou nog niet ontbonden zijn op het
ogenblik van zijn tweede huwelijk. Ondertussen
wonen Hector en zijn tweede vrouw Brigitte in
België, maar door de beschuldigingen van bigamie
wenst zowel het openbaar ministerie als Brigitte
dat dit huwelijk teniet wordt gedaan omwille van
bigamie. De eerste rechter beslist dat er sprake is
van bigamie en dit omwille van het feit dat Hector
er niet in slaagt om de nodige bewijsstukken van
zijn echtscheiding voor te leggen! Hij is dus toch
nog getrouwd met zijn Pakistaanse vrouw zodat hij
zich schuldig maakt aan bigamie door met Brigitte
gehuwd te zijn. Dit huwelijk wordt daarom door de
rechter ontbonden. Daar Hector zich niet kan ver-
zoenen met deze uitspraak gaat hij in hoger beroep.
Maar…ook bij deze rechter krijgt Hector geen gelijk.
Ook hij vernietigt het huwelijk tussen Hector en
Brigitte dat in Groot-Brittannië gesloten werd op
grond van bigamie omdat Hector zijn echtscheiding
niet kan bewijzen.
Solange Tastenoye
Twee huwelijken = bigamie?Niet alleen in België, maar ook in alle andere landen worden er voorwaarden opgelegd opdat een huwelijk geldig tot stand kan komen. Anderzijds is het dan ook zo dat het opletten geblazen is indien een huwelijk ontbonden wordt en men erna een twee-de huwelijk sluit. Indien dit niet gebeurt volgens de regels, dan kan er sprake zijn van bigamie, vooral wanneer er buitenlandse elementen meespelen. Hoe zit dat precies in elkaar?
juRIDISCh
winter 2012 Viw 15
GgedrevenheidHet vasthangen aan een honkvast bestaan, is voor Anthony De Vos een schrik-
wekkende gedachte. Het typeert de Vlaming die momenteel met zijn gezin,
echtgenote Carmela en kinderen van dertien en elf, in Panama woont. In het
Midden-Amerikaanse land werkt hij binnen een joint venture waar Jan De Nul deel
van is, aan de bouw van twee nieuwe sluizencomplexen voor het Panamakanaal.
Anthony is een durver en een doener. “Het is wel eens spartelen om niet te ver-
drinken, maar je krijgt in het buitenland sneller kansen dan in de Vlaamse klei. Ook
al heeft Jan De Nul Group ook in België al megaprojecten uitgevoerd. Denk maar
aan de Berendrechtsluis, tot nog toe de grootste sluis ter wereld én bovendien
het model van de zes nieuwe Panamasluizen die we nu bouwen. Maar dat het
bij Jan De Nul Group als geoloog quasi vanzelfsprekend is om internationaal te
gaan, dat zag ik enkel als een voordeel. Het hoofdkantoor in Luxemburg biedt
bovendien een stevige omkadering voor een vlotte integratie qua huisvesting,
school en vervoer.”
“Ondanks het feit dat ik geen sterke band meer heb met België, is het prettig
om voor een bedrijf met Vlaamse roots te werken. Je bent omringd door andere
Vlamingen met eenzelfde gedrevenheid en dat is bijzonder aangenaam werken.
Daarnaast is de samenwerking met lokale mensen van een andere cultuur heel
verrijkend. Onze Vlaamse efficiëntie is daarbij toch één van onze sterke punten.
Zo wordt de aanleg van de nieuwe sluizen in Panama door een joint venture met
Spanjaarden en Italianen uitgevoerd en het verschil in aanpak is toch wel duidelijk.
We dragen een grote verantwoordelijkheid en dat brengt een dito werkdruk met
zich mee. Projecten moeten uitgevoerd worden binnen de in het contract voor-
ziene termijn. Deze is zeer strak en omwille van vertragingen en de bijzondere
joint venture is dat een huzarenstukje. Je moet echt wel stressbestendig zijn”,
weet Anthony.
panamakanaal“De dubbele werf aan het Panamakanaal bevindt zich zowel aan de Atlantische
als aan de Stille Oceaan. Beide complexen bestaan uit drie sluizen met water-
spaarbekkens die de schepen van zeeniveau tot 26 meter boven de zeespiegel
brengen en terug. Langs de Stille Oceaan bouwen we ook nog diverse dammen,
waartussen een groot toegangskanaal komt.” Anthony is hoofdgeoloog van het
project, een jeugddroom noemt hij dat zelf. “Van kinds af wist ik dat ik geoloog
wou worden. Ik droomde van reizen, van onderzoek op vulkanen,… Vulkanoloog
ben ik uiteindelijk niet geworden, maar ik heb dankzij mijn job wel al een stukje
van de wereld gezien. Dit project is natuurlijk uniek, maar ik werkte ook op andere
megaprojecten, zoals aan de bouw van het tweede Palmeiland in Dubai en indruk-
wekkende landwinningsprojecten op zeer slappe kleien in Singapore.”
Een schakel zijn in zo’n megaproject geeft Anthony heel wat voldoening. Als ver-
antwoordelijke geoloog in Panama is hij bevoegd voor het opzetten en opvolgen
van grondonderzoeken, het opvolgen van uitgravingen, het inspecteren van de
uitgraving en het bepalen van de bescherming van de taluds om de stabiliteit
te garanderen, het opvolgen van injecties in de rots onder de dammen om de
waterdichtheid te garanderen, het opzetten en monitoren van geotechnische
instrumenten, contacten met de designer, de klant en de bijhorende rapportage.
“Een bijzonder goed gevulde en gevarieerde boterham is dat. We kloppen gemid-
deld 65 à 70 uren per week. Ik zag al veel jonge starters, gemotiveerd omwille
van het salaris, afhaken door de lange werkdagen, uit gebrek aan gedrevenheid.”
belgische episodeInternationale ervaring blijkt in zekere zin een les in nederigheid en het aanscher-
pen van menselijke vaardigheden. “Iedereen evolueert in zijn denken en doen
naarmate je ouder wordt, maar met een pak buitenlandse ervaring op zowel
VIW WInter 201216
thuis in de wereldJan De Nul Group voert wereldwijd een groeiend aantal bagger- en maritieme infra-structuurwerken uit. Uniek voor een bedrijf met meer dan 560 Vlaamse ingenieurs in dienst. Wil je internationaal gaan, dan is dit een bedrijf naar je zin, want hier krijg je heel veel kansen. Avonturiers vinden er hun gading. Zo ook Anthony De Vos. Hij is uit het juiste hout gesneden en zijn loopbaan leest als het verzameld werk van Kuifje. Hij zegt het bijzonder typerend aan het eind van het gesprek. “Ik kan wel een mooi lijstje landen geven waar ik graag nog zou wonen. Want voorgoed op dezelfde plaats vertoeven, zit er niet in, vrees ik”. En toch legt hij weldra de jobmobiliteit even aan banden in functie van een stabiele schoolomgeving voor zijn kinderen. Hij ziet het ook als een episode, net zoals ze die hadden in het Verre Oosten, het Midden-Oosten en Latijns-Amerika.
Anthony De Vos
professioneel als persoonlijk gebied word je zeker een ander persoon. Je lijkt veel
meer te relativeren. In België is men zo snel geagiteerd door kleine dingen. Met
zo’n ingesteldheid red je het niet in het buitenland, want het is heus niet overal zo
goed georganiseerd als in eigen land. Een werf snel opgelijnd krijgen en draaiende
houden vraagt doorzettings- en relativeringsvermogen. Het geeft je een brede kijk
op de wereld, wat je alleen maar krijgt door dit soort werk te doen.”
It takes two to tango. Als man een tijdje in het buitenland werken? Okay, as long
as the wife is happy. Anthony zag al meerdere collega’s met pijn in het hart terug-
keren naar België, omdat de vrouw dat zo wilde. De rol van de partner is cruciaal.
Vandaag is het vaak de partner die beslist of een werknemer ook echt expat wordt.
Het is het belangrijkste, dat je gezin in het buitenland kan aarden en gelukkig is.
Indien niet, dan is dat bijzonder jammer, want de microbe in je lichaam die je de
drang naar avontuur bezorgt, krijg je niet weg. Maar de bedoeling is dat ook wij
volgend jaar een buitenlandse pauze inlassen. Doelbewust en wel omwille van de
kinderen. We willen hen in België laten schoollopen en verder studeren. De kans
dat dit een definitieve terugkeer is, is evenwel klein. Ik zie me echt niet voor de rest
van mijn leven in België wonen en werken. Neen, de cirkel is hiermee niet rond.”
Kuifje achternaAnthony is een buitenbeentje binnen zijn familie. Zijn ouders
en zus zijn nogal gebonden aan België. “Ik bel mijn ouders
echter wekelijks en waar wij ook wonen, jaarlijks komen ze
ons bezoeken, terwijl ook wij één keer per jaar voor drie
weken naar België trekken. Afgestudeerd als geoloog in Gent,
vertrok ik onmiddellijk naar het buitenland, meer bepaald naar
Italië voor een Erasmusjaar en nadien naar het Welshe Bangor,
waar ik een bijkomende Master in Marine Geotechnics volgde.
De afgelopen achttien jaar bracht ik slechts anderhalf jaar in
België door.” Na Wales volgde achtereenvolgens de Filippijnen,
Indonesië, Maleisië, Singapore, Egypte, Abu Dhabi, Libanon,
opnieuw Egypte. “Vervolgens was ik twaalf maanden in België
en daarna vertrok ik voor een tweede keer naar Singapore,
maar nu met mijn echtgenote en ons zoontje. Daar is ook onze
dochter geboren. We bleven er vier jaar, waarna vijf jaar Dubai
volgden. En sinds januari 2010 zijn we in Panama.”
“Na een dikke tien jaar in Azië gewerkt te hebben was het echt
tof om naar Latijns-
Amerika te verhui-
zen. Zeker na vijf
jaar in de Verenigde
Arabische Emiraten
is het geweldig om het winkelkarretje in de supermarkt met Duvel te kunnen vul-
len”, lacht Anthony. “Ik ben een enorme natuurliefhebber en hoewel ik ook in de
Emiraten bijzonder veel natuurschoon mocht ervaren, blijven de tropische bossen
indrukwekkend om in te mogen vertoeven. Panama is als land gezegend met een
prachtige natuur, een aangenaam klimaat en een overvloedige fauna en flora.
Omdat Noord- en Zuid-Amerika in Panama samensmelten, is het ook geologisch
bijzonder interessant. Het westelijke deel van Panama bevindt zich in Noord-
Amerika en het oostelijke deel in Zuid-Amerika. Het Panamakanaal snijdt als het
ware de twee continenten die geologisch waren samengesmolten, terug in twee.
Info: http://jobs.jandenul.com
Koen Van der Schaeghe
TOPbEDRIjF
winter 2012 Viw 17
In deze historische
weekkalender ontdek
of herontdek je het
boeiende van onze
geschiedenis en
worden bekende
en minder bekende
markanten in de
schijnwerpers gezet.
In de 2013 lees je
onder meer het
verhaal van Fons
Van Schoote, de
eilandendokter in Micronesië, van
Jules Sap die de Titanic overleefde, van pater
Schillebeeckx, de luis in de Vaticaanse pels.
En ook van architect Renaat Braem, filosoof
Jaap Kruithof, uitgever Joris Lannoo, prins
Willem van Oranje en Isabella. Van Polydore De
Keyser, die burgemeester in Londen werd, en
van Sarie Marais, jawel, die van het liedje…
Voor haar missie kreeg ’Vlaanderens
geheugen’ De Roets in 2011 de Visser-
Neerlandiacultuurprijs.
Voor amper €20 (inclusief verzendingskosten) haal je deze
unieke kalender in huis!Wedden dat je hem elk jaar
opnieuw wilt? meer info kan je vinden op www.roetsinfo.eu.
ROETS
WINNAAR VAN DE VISSER-NEERLANDIA PRIJS 2010
De Roets 2013 is vers van de pers
Wie ’t verst van Brussel woont krijgt De Roets gratis.
Thuis geleverd!
Inge Demyttenaere Dominicaanse Republiek
Joe Binard Wisconsin
Eddy Bull Thailand
A M DeJonghe ??????
Rudy Kerremans Bali
Wim Schols Oostenrijk
Andre Goezu Parijs
Trots op hun roots
I SBN 90-5826-877-2
9 789058 268778
Els VerfaillieBangalore /Indie
Nils & Lenka Adelaide /Australië
en herontdek intussen ook je eigen roots
historische kalender & jaarboek
Vrijwilligerswerk doen in
de gastorganisatie kan tussen 2 weken
en 3 maanden. Deze duur kan ook gespreid in
de tijd (bijv. elk weekend). Wil je een deel van de
krokus- en/of paasvakantie aan de slag, dat kan:
dien snel een aanvraag in! Je kan alleen, per 2 of
met 3 vrijwilligerswerk doen. Een eigen project/idee
op poten zetten kan ook. Zin om in 2013 aan Bel’J
deel te nemen? Wacht niet te lang en neem alvast
contact op met Katrien.
Over bel’jIn 2009 werd Bel'J opgestart door de Vlaamse,
Franse en Duitstalige Gemeenschap. Dit subsidie-
programma geeft mogelijkheden aan jongeren om
de andere Gemeenschappen te ontdekken en zo in
een andere landstaal ondergedompeld te wor-
den. Jongeren kunnen in hun vrije tijd aan vrij-
willigerswerk doen en organisaties kunnen
groepsuitwisselingen organiseren. Naast
vergoedingen voor vrijwilligerswerk, geeft Bel’J
tegemoetkomingen voor groepsuitwisselingen in
de vrije tijd over de taalgrenzen heen. Projecten
met in totaal van 8 tot 60 deelnemers tussen 14
en 20 jaar komen in aanmerking. Projecten met de
3 Gemeenschappen hebben de voorkeur.
meer info?Contacteer Katrien van Belle van JINT via :
02/2090720 of [email protected] of
surf naar www.bel-j.be
Stap eens over de taalgrens
Vrijwilligerswerk in de Franse of Duitstalige Gemeenschap van België
Ben jij tussen 16 en 25 jaar? Stap dan over de taalgrens. Draai als vrijwilliger mee in een toffe orga-nisatie. Krijg logies en ondersteuning. Maak nieuwe vrienden. Overgiet met wat leuke taalverwarring. Goed mixen... Deze cocktail wordt je aangeboden door Bel'J, een initiatief van de 3 Gemeenschappen samen. De Vlaamse overheid betaalt een vergoeding voor logies, maaltijden en vervoer.
Het kan dankzij Bel'J
winter 2012 Viw 19
Voor de eerste keer kwam een Belgisch ambassadeur naar Calpe, Spanje. Reden was de 4de Vlaamse Dag, georganiseerd door Vlamingen in de Wereld – Costa Blanca.
Ongeveer 1500 Vlamingen kwamen zaterdag 24 november naar Hotel Diamante Beach in Calpe om
de 4de Vlaamse Dag te bezoeken. Aan meer dan 40 stands kon men kennismaken met Vlaamse
ondernemers en tijdens seminars werden onderwerpen zoals de veranderingen in de sociale zeker-
heid in Spanje besproken.
De 4de Vlaamse Dag werd geopend door de heer Jan De Bock, de Belgische ambassadeur, in aan-
wezigheid van mevrouw Dominique Schoofs, consul te Alicante, en de heer César Sánchez Pérez,
burgemeester van Calpe.
Het Belgische bier, kaas en pannenkoeken hielden de Vlaamse expats en overwinteraars urenlang in
de gezellige taverne waar ook een modeshow georganiseerd werd. De kinderen konden ondertus-
sen (afwasbare) tattoos laten plaatsen.
Het feest werd afgesloten met een optreden van Danny, een Vlaamse zanger, die velen op de dans-
vloer kreeg.
belgisch ambassadeur opent 4de Vlaamse Dag in Calpe
Het eerste optreden van Dirk Denoyelle in Praag
was echt een groot succes ; enthousiaste reacties
alom.
Ruim 50 personen waren aanwezig ; het merendeel
Vlamingen, maar ook Nederlanders en Tsjechische
neerlandici.
Tijdens zijn speciaal voor ons gemaakte voorstel-
ling, passeerden niet enkel bekende figuren (Elio Di
Rupo, Guy Verhofstadt,...) en culturele verschillen
tussen Vlamingen en Nederlanders de revue, maar
werd onder meer ook aandacht besteed aan de
Tsjechische president, Václav Klaus. De Belgische
koning maakte op zijn beurt een geslaagd gastop-
treden waarbij hij ondermeer zijn liefde uitsprak
voor de Tsjechische taal...
Voortreffelijk begeleid op de piano door zijn doch-
ter Yanaika Denoyelle (onthoud de naam voor de
toekomst !), toonde Dirk ook nog eens zijn zang-
talent met eigenzinnige covers van nummers van
Clouseau, Paul Van Vliet en Robbie Williams.
De Vlamingen in Tsjechië zijn nu al vragende partij
om dit nog eens (in een lichtjes aangepast jasje) te
herhalen !!
We hopen dan ook dat Dirk nog vaak door LEGO
in Tsjechië mag uitgenodigd worden, zodat wij ons
wagonnetje kunnen aanhaken...
Bert Stiers – Tsjechië
Dirk Denoyelle – 20 september 2012 - praag
Activiteiten VIW-clubs
VIW WInter 201220
Wanneer VIW-madrid iets organiseert is het steeds een schot in de roos!
Turks Fruit, Rundskop, Pauline & Paulette, Ouwehoeren: het zijn slechts een paar titels
van de lijst met maar liefst 14 films die er op het grote doek te zien waren 6 t.e.m.
9 september in... inderdaad Lissabon.
Velen namen Portugese partners of vrienden mee om hen een stukje van eigen cultuur
te laten proeven. Dat bracht een erg leuke sfeer in Teatro do Bairro, het theater waar dit
jaar onze keuze op gevallen was. We kozen exclusief voor Nederlandstalige producties
en dat gaf ons de gelegenheid een mooie variatie van onze taal in de cinema te laten
zien en horen.
Langspeel- en kortfilms, commerciële en kunstfilms, drama's, komedies en documentai-
res, waarvan we van enkelen de eer hadden de makers op visite te hebben.
Met Kees Hin (Cinéma Invisible. Het boek), Lieven Debrauwer (Pauline & Paulette) en Ari
Deelder (Niks tegen Kees zeggen) als onze eregasten, die elk op hun eigen manier een
steentje hebben bijgedragen, maakte dit de eerste editie van het filmfestival Cinema
Bioscoop nog completer. We hopen u warm te maken voor de editie van 2013!
David Bracke – Portugal
Week van de nederlandstalige film – 6, 7, 8, 9 september 2012
Een voetbalmatch België-Spanje, een familie pick-
nick in het Retiro park of het grote Sinterklaasfeest
voor de kinderen, het zijn stuk voor stuk voltreffers.
Zo ook het filmfestival dat afgelopen herfst voor de
tweede maal jaar op rij succesvol georganiseerd
werd.
Zowel Vlaams Economisch Vertegenwoordiger
Dirk Verlee, als Vertegenwoordiger van de
Vlaamse Regering Yves Wantens als Manu
Claessens van Kinepolis werkten samen met VIW-
vertegenwoordiger Mieke Dauwe. Samen slaagden
zij erin om een schitterend festival op poten te zet-
ten … met toonaangevende Vlaamse films op het
menu en volle zalen als resultaat.
Een dikke pluim aan het volledige team van
Vlamingen in de Wereld Madrid!
winter 2012 Viw 21
Validation DA/DC :
Validation Client :
EuropcarN° dossier : 20120507E
Date : 03/04/2012
Zowel voor uw binnen- als buitenlandse verplaatsingen kunt u van exclusieve kortingen genietenVoor meer inlichtingen: www.viw.be
Jean Orphanides (Hoofdkantoor Europcar)Reserveringsdienst: + 32 2 801 04 20GSM: +32 475 60 18 07E-mail: [email protected] europcar.be
EUR-VIW 2012 SEPT12 A4 .indd 1 27/09/12 11:19
© 2012 Deloitte Belgium
At Deloitte, we strongly believe that the right ingredients are crucial for nurturing innovative entrepreneurship. Our specialists relentlessly strive for new but workable solutions supporting your goals and vision.
That’s why we never stand still and are always looking for ways to help our clients take the next step.Are you ready to step ahead? Visit www.deloitte.be
Innovation only happens with the right ingredients
winter 2012 Viw 23
Een touw met duizend knopen©Diane De Bruyn
• Uitgegeven bij De Bezige Bij Antwerpen
• Verschenen op: 15/01/2013
• 9789085424222
• Paperback
• Prijs: 19,95 €
• Te koop in de boekhandel of on-line:
www.wpg.be/boeken/literatuur-en-romans
Bol.com
www.proxisazur.be
Korte inhoudTwee talen, twee continenten, twee soorten koffie, één
jonge vrouw. Tatí werkt als steward op een vrachtschip
en zorgt voor het handjevol passagiers dat meereist.
Op die manier vaart Tatí heen en weer tussen Europa
en Zuid-Amerika. In Vlaanderen wonen haar Vlaamse
grootouders en in Brazilië is ze geboren. Haar ouders
emigreerden. De beweging van het schip is eigenlijk de
enige beweging die Tatí maakt. Ze kan niet beslissen
waar ze zal aanmeren. Zolang Tatí op zee vaart, hoeft
ze geen knopen door te hakken. Tot de dag dat de
rederij waar ze in dienst is, daar anders over beslist.
In Vilmos, de scheepskok, vindt ze een zielsverwant.
De keuze die hij maakt, slaat de schelp waarin ze zich
veilig waande tot gruis.
Naarmate de lezer vordert in het boek, ontdekt hij of zij
ook een tragedie in Tatís leven. Het verhaal vertelt niet
alleen over weggaan en thuiskomen, over saudade en
heimwee. Het is evengoed een verhaal over de bijzon-
dere band die iedereen voelt met zijn grootouders of
zijn kleinkinderen. Of ze ver wonen of dichtbij.
Korte biografieDiane De Bruyn (1952) woonde achtereenvolgens in
Werchter, Haacht-Station en São Paulo. Tijdens de vier
jaar dat zij en haar man in Brazilië woonden, begon ze
na te denken over vreemd-zijn en nationaliteit, over
het belang van familie, over de sociale vangnetten die
een land al dan niet biedt. Toen zij bij hun terugkeer
de koffers uitpakten, bleek de saudade naar zon en
bossanova te zijn meegereisd. Die is altijd blijven
plakken. Zij vestigden zich met hun twee dochters,
made in Brasil, opnieuw in Haacht. Weggaan en thuis-
komen. Diane weet waarover ze schrijft.
In Brazilië werkte ze in een medisch-technisch oplei-
dingscentrum van Siemens do Brasil. In België gaf ze
les in het volwassenenonderwijs.
Piazza
© 2012 Deloitte Belgium
At Deloitte, we strongly believe that the right ingredients are crucial for nurturing innovative entrepreneurship. Our specialists relentlessly strive for new but workable solutions supporting your goals and vision.
That’s why we never stand still and are always looking for ways to help our clients take the next step.Are you ready to step ahead? Visit www.deloitte.be
Innovation only happens with the right ingredients
VVlaamse wereldklasseAnne Marie verwelkomt ons hartelijk in hartje München,
enkele uren vooraleer er het jaarlijkse dansfestival van
start gaat. Vlaanderen is gastregio, met gerenommeerde
dansgezelschappen als Eastman van Sidi Larbi Cherkaoui,
De Kopergietery, Ultima Vez, P.A.R.T.S., Rosas,… Later die
avond zijn we het eens: de voorstelling Puz/zle van het
eerstgenoemde gezelschap is wereldklasse en van het
mooiste dat we ooit zagen. Het gemengde Duits-Vlaamse
publiek is het met ons eens, te merken aan de minuten-
lange ovatie. Wat opvalt vanaf de eerste minuut, is dat
Anne Marie iedereen kent in het theaterhuis. Het is een
genoegen om met haar als gids door de catacomben
van het huis te wandelen. Het gaat traag, want om de vijf
stappen is het handen schudden en zoenen geblazen,
maar het is bijzonder. Later op de avond, tijdens het net-
werkevent, georganiseerd door de Vertegenwoordiger
van de Vlaamse regering in Duitsland, herhaalt het zich.
Niemand kan er aan twijfelen, cultuur is een perfect
‘smeermiddel’ voor het verdiepen van contacten, of deze
nu politiek of zakelijk zijn.
Hoe lang vertoef je in München, vraag ik haar. “Dat is
onregelmatig sinds 1995, maar met een vaste woon-
plaats sinds 2000. Het was een goede beslissing. Wellicht
de beste uit mijn leven.” Het netwerk dat ze in de daar-
opvolgende jaren uitbouwde, is indrukwekkend. Het is
alsof alle stukken van haar levenspuzzel eindelijk passen.
Genieten doet ze, in snel tempo, met meer afspraken op
een dag dan een gemiddelde zakenman. Het is een spirit
die ze van jongs af kreeg ingelepeld. “Mijn ouders had-
den een manufactuur voor klos-en naaldkant, de vijfde
generatie, een vrouwendynastie was het sinds 1863. We
kregen bezoek van over de hele wereld, op alle momen-
ten van de dag én nacht. In het ouderlijk huis werd zowel
Nederlands, Frans, Engels, Spaans en Duits gesproken.
Vandaag is het vooral dat laatste.”
Visitekaartje op zeven jaarProfessioneel was Anne Marie 27 jaar lang verbonden
aan de Europese Unie. “Ook al waren we leverancier voor
diverse koninklijke families, de kantdynastie liep immers
op haar laatste benen. Dat het ooit zou stoppen, hadden
mijn ouders wel verwacht. Het was het einde van een
tijdperk.” Anne Marie was altijd een buitenbeentje, een
slechte ambtenaar noemt ze zichzelf later in het gesprek.
”Ik moest me onderscheiden van jongs af, ik mocht niet
zijn zoals de anderen. Ik heb een bijzondere jeugd gehad.
Ik ben ook amper kind kunnen zijn. Altijd omringd door
volwassenen, nooit gespeeld met leeftijdsgenoten, inte-
gendeel, het was meewerken in de zaak. Ik was zeven
jaar toen ik mijn eerste visitekaartje had. Ik ging mee naar
de kantwinkels en leerde het vak. Het leven stond in het
teken van de zaak. Omdat vliegtuigvluchten destijds nog
niet geregeld waren zoals vandaag, arriveerden bezoe-
kers uit Bagdad of New York soms midden in de nacht.
Mijn ouders stonden altijd paraat.”
Dat Anne Marie in een internationale omgeving zou
terecht komen, stond in de sterren geschreven.
Ze is klein van gestalte, maar bijzonder groot in daden. Gemakkelijk had ze het echter niet in haar leven, de geboren Aalsterse Anne Marie DeJonghe. “Als Aalstenaar geboren, ben en blijf je Aalstenaar, maar ik voel me ook wereldburger in hart en nieren.” Ze is het van huis uit, maar ze is het ook geworden. “Ik ben opgevoed om mensen kansen te geven, maar ook de kansen die ik krijg te grijpen en contacten over de hele wereld te hebben.” Ze deed het met vallen en opstaan en had een vrij hard leven. Vandaag is ze thuis in München, vond er rust en de liefde van het leven. 67 jaren telt ze, maar ze is fris en spitant. Ze beleeft haar tweede jeugd, of zoals ze zelf zegt, haar herfstjaren als VIW-vertegenwoordigster, maar vooral met Herbert, een galante Duitser, met een bijzonder warm hart. Samen genieten ze intens van het politieke, economische en culturele leven in al haar facetten, in Duitsland maar ook in de vele landen waar Anne Marie vrienden heeft. Door haar en haar kennissenkring leert Herbert Vlaanderen en de Nederlandse taal kennen.
Anne Marie DeJonghe
“Ik moest me onderscheiden
van jongs af, ik mocht niet zijn
zoals de anderen.”
Grande Dame in Duitsland
VIW WInter 201224
xxxxxxxxxxxGROTE VLAmIng
“Eigenlijk wou ik kinderpsychologe worden. Ik heb er
altijd veel en graag over gelezen. Maar een professor
van de Universiteit Gent, tevens een vriend des huizes,
raadde mijn ouders aan me te overtuigen om politieke-
en communicatiewetenschappen te studeren. En zo
gebeurde het ook via enkele omwegen.” Niet dat het
haar bijzonder veel windeieren gelegd heeft. Voor een
katholiek opgevoede VUB-studente bleven in de ver-
zuilde tijd van toen, zowel veel katholieke als vrijzinnige
deuren gesloten. Bij de Europese Unie had Anne Marie
steevast band met de informatie- en sensibilisatiesector,
of het nu radio en televisie was, of het begeleiden van
bezoekersgroepen. “Honderden ambtenaren uit de hele
wereld heb ik begeleid.”
met vallen en opstaanBij het begin van het computertijdperk, wist ze ook
daar een plaatsje te veroveren. “Het was een boeiende
uitdaging om de hoge ambtenaren te helpen niet langer
met dat onbekende en onvriendelijke apparaat te wor-
stelen maar het in hun dagelijks leven in te schakelen.
Sommigen hielden zich doelbewust van de domme
uit angst dat ze hun secretaressen zouden verliezen.
Dat kan men zich nu niet meer inbeelden. Ik heb een
boeiende, interessante en afwisselde loopbaan gehad,
maar ik was niet het schoolvoorbeeld van een ‘goede
ambtenaar’. Ooit zei een afdelingshoofd: ‘Je handelt
hier alsof deze afdeling Coca-Cola is, maar de Europese
Instellingen zijn geen multinational.’ Ik was geen jaknik-
ker, maar wou beslissingen nemen, actief en efficiënt
zijn zoals ik het thuis geleerd had. Dus kon ik zoeken
naar een andere job. Het werd dan ook een terugkerend
gegeven. Ik werd het veld ingestuurd om nieuwigheden
op te zetten en van zodra het baggerwerk afgelopen
was, werd er een examen uitgeschreven, waaraan ik
niet kon deelnemen, zodat ik telkens weer uitgerangeerd
werd. Het ging op en neer, steeds weer wachten tot er
wat nieuws uit de bus kwam. Ik was er kapot van.”
“En zo verhuisde ik binnen de Europese Unie, van hier
naar daar, telkens naar een ander Directoraat-Generaal,
met telkens nieuwe collega’s. Zo kreeg ik ooit zelfs de
kans om binnen de Europese Instellingen programma’s
voor vrouwelijke ondernemers te begeleiden. Het was
voor mij een beetje thuiskomen, ik, die uit een vrou-
welijke onderneming kwam, wist waar de klepel hing.
Maar ook dat bleef niet duren. Mijn gezondheid leed
er spoedig te sterk onder. Familie had ik niet meer en
via via ontdekte ik een dokter in München en nam
vervroegd pensioen. Uiteindelijk ben ik zelfs verhuisd
naar München.” Een juiste beslissing, zou met de jaren
blijken. Ze werd VIW-vertegenwoordiger voor Duitsland,
stortte zich op het netwerken en het participeren aan
vele initiatieven. Voor de stichting is ze dan ook een rots
in de branding.
publieksdiplomateAnne Marie is een bijzonder sterke vrouw. Het leven
heeft haar niet gespaard, meerdere illusies raakte ze
kwijt, maar het glas zou altijd halfvol blijven. Littekens
hield ze er niet aan over… of toch, want de kant vormt
nog steeds een prachtige tatoeage op haar hart. Het
kleurt ook haar mooie appartement, dat verder opge-
fleurd is met veel vaderlandse kunst. Zelf heeft ze een
voorkeur voor internationale juweelontwerpers. Elke dag
draagt ze een ander origineel stuk om haar hals. Veel
Vlaamse ontwerpers draagt ze zo de wereld rond, want
wereldwijd heeft ze vriendschappen overgehouden door
haar jarenlange intensieve inzet, zowel in economische
organisaties als in vrouwennetwerken.
Anne Marie is een publieksdiplomate pur sang. “Dit dans-
festival, waar Vlaanderen centrale gast is, is een dank-
baar instrument om aan culturele diplomatie te doen.
Het Vlaamse patrimonium is bij de Duitse cultuurliefheb-
bers zeker bekend, maar ook het hedendaagse aanbod
oefent een bijzondere aantrekkingskracht uit. Dat hebben
we wel kunnen zien. Ik ben Vlaamse maar ook Europese
en een wereldburger. Als VIW-vertegenwoordiger wil
ik de mensen die ik ontmoet bekend maken met
Vlaanderen. Het beeld dat bestaat over onze regio wil
ik bijstellen. We zijn een warme samenleving, met een
open blik op de wereld. Ik zwaai hier niet met de vlag,
maar ben ook niet bescheiden.Ik doe aan een algemene
Vlaamse aanwezigheidspolitiek en geniet ervan om vaak
(te) discrete Vlamingen, Vlaamse creatieve geesten, in
Duitsland aanwezig, die bijzonder werk verrichten, maar
waarvan weinigen weten dat het Vlamingen zijn, in de
schijnwerpers te stellen”
Voor de stichting Vlamingen in de Wereld is het een
genoegen om Anne Marie tot een trouwe steunpilaar
van haar netwerk te kunnen rekenen. Dankzij haar
warme contacten met vele Duitse opinion makers en
decision makers, draagt ze meer dan haar steentje bij
aan het positieve beeld dat in de Duitse deelstaten
over Vlaanderen leeft. Danke Anne Marie.
Koen Van der Schaeghe
25winter 2012 Viw 25
www.machielsbuildingsolutions.be
Olmsesteenweg 55 BE-3583 Paal-Beringen Tel.: +32 (0)11 230 500 Fax: +32(0)11 230 520
Verruim uw aanbod met houtskeletbouw
zonder grote investeringen.
Zo geeft u samen met Machiels Building
Solutions een pasklaar antwoord
op de stijgende vraag naar lage
energiewoningen en passiefhuizen.
Wij produceren de houten
bouwelementen, u werkt de woning af
volgens de wensen van de klant.
de natuurlijke aanvulling van uw assortiment
VERRUIM UW AANBODMET HOUTSKELETBOUW
Uw voordelen Wind- en waterdicht in 5 dagen
Enorm groeipotentieel
E60 voor de prijs van E80
Minder weerverletdagen
Behoud van eigen identiteit
Diverse afwerkingsmogelijkheden
INTERESSE?Mail
[email protected] bel naar
011/230.500. We maken graag
even kennis
3D-plan houtskeletbouw Snelle opbouw Afwerking mogelijk met diverse materialen
ww
w.d
ew
itte
.be
Diep bedroefd meldt de stichting Vlamingen in de Wereld het
overlijden van haar voormalige bestuurder Christine Faes. Zij
was adjunct-kabinetschef Buitenlands Beleid van Vlaams minister-president
Kris Peeters.
Als Historica begon Christine Faes haar loopbaan in 1983 op het federale minis-
terie van Buitenlandse Zaken en later bij de Belgische Dienst voor Buitenlandse
Handel. Bij de regionalisering in 1991, ging ze aan de slag bij de Vlaamse Dienst
voor Buitenlandse Handel. In 1992 maakte Christine Faes voor het eerst de
overstap naar de politiek. Ze werd toen raadgever buitenlands beleid op het
kabinet van toenmalig minister-president Luc Van den Brande. Nadien werd
ze elf jaar directeur van de dienst Internationaal van Unizo. Daar kwam ze in
contact met Kris Peeters.
In die functie zetelde ze ook jarenlang in de raad van bestuur van de stichting
Vlamingen in de Wereld, tot ze op 1 september 2009 adjunct-kabinetschef
Buitenlands Beleid werd op het kabinet van minister-president Kris Peeters. In
die functie begeleidde ze niet alleen verschillende economische missies, maar
was ze ook de voornaamste contactpersoon voor de stichting op zijn kabinet.
De warme contacten bleven, evenals haar gedreven inzet voor de stichting.
De gedachten van de raad van bestuur en het personeel van de stichting gaan
uit naar haar naasten.
In memoriam Christine Faes (1961-2012)
Neen, dit wordt geen politiek pamflet, maar met de gemeen-
teraadsverkiezingen van 14 oktober net achter de rug kan
een reflectie over het bedrijven van politiek in België uiteraard niet ontbreken.
In de lente van 2010 viel de regering Leterme. Toen dit gebeurde was ik wel
een beetje verwonderd over de reactie van onze dochters. Zij wisten niet wat
er gebeurde en vooral de jongste, toen 13 jaar, was in paniek; dit land had geen
regering, hoe kon dat nu?
Komende van China waar die ene grote partij voor het volk en het land zorgt;
waar geen verkiezingen gehouden worden buiten die partij en er geen gedoe,
gescheld, gekonkel is buiten die partij; waar het volk niet wordt lastiggevallen
met allerlei interne politieke informatie, was deze val van de regering een grote
schok voor haar. Verder houden de Chinese leiders zeer erg aan decorum en
status en zullen ze nooit met elkaar in discussie gaan voor de media. Alles wordt
binnenskamers gehouden en alleen de belangrijke politieke beslissingen worden
aan de pers meegedeeld. Dit systeem schept een (misschien vals) vertrouwen bij
Jan(g) modaal, maar het heeft wel de enorme groei mogelijk gemaakt doordat er
politieke stabiliteit is. Hoewel ik zelf in een zeer politiek bewust nest ben opge-
groeid en er thuis vurige discussies werden gevoerd (met 7 kinderen aan tafel die
allemaal hun zegje wilden doen, als het ware een democratie in het klein) merkte
ik wel dat mijn zicht op politiek en democratie door twaalf jaar China grondig
was gewijzigd. Als er geen politiek gerommel is, dan wordt je toch enigszins in
slaap gesust. En alhoewel ik het Belgische staatsbestel zo goed als mogelijk aan
mijn kinderen heb proberen bij te brengen, merkte ik dat het voor hen blijkbaar
toch één groot, onbegrijpbaar kluwen was. Ik stelde dus voor om op 13 juni 2010
samen de verkiezingsprogramma’s op televisie te volgen. We nestelden ons
gezellig voor de televisie en ik gaf wat tekst en uitleg over de politici en hun partij,
zodat ze in de toekomst een gezicht op de naam konden plakken. Naarmate er
meer uitslagen binnenliepen en er debatten werden gehouden, waren wij toch
geschokt door de manier waarop deze politici tegen elkaar praatten. Opgegroeid
met de Chinese omgangsvormen en een cultuur waar de ander “een gezicht
geven” uitermate belangrijk is, kwam deze manier van communiceren toch heel
brutaal over op onze kinderen. Naarmate de middag vorderde, groeide dit onge-
makkelijke gevoel bij ons alle drie. Ik vroeg mij af: “Is dit de vrije meningsuiting
in de democratie?” Ik houd persoonlijk wel van een goed politiek debat en een
goede speech. Maar de manier waarop hier met elkaar werd omgegaan en het
agressieve taalgebruik, stuitten mij toch tegen de borst. Toen ik hier met anderen
over sprak, was ik helemaal verbaasd over de weinig kritische reacties die ik kreeg
en vooral de grote gelatenheid waarmee de meesten antwoordden: “Zo gaat dat
hier in België, wat kunnen wij daaraan doen, ze doen toch wat ze willen; welcome
back to Belgium; als je hier niet zo spreekt, krijg je toch niets gedaan”. Het was me
ondertussen al wel duidelijk geworden dat de levenssfeer hier grondig veranderd
was gedurende onze twaalf jaar afwezigheid, want ook op school, op straat en in
de media had ik dat taalgebruik en de agressievere omgangsvormen opgemerkt.
Ik vroeg me af of het werkelijk zo’n ouderwetse gedachte is dat politici een zekere
voorbeeldfunctie hebben? Deze verkiezingen waren alleszins een eyeopener voor
ons allemaal. Mijn opzet om mijn dochters wat politiek bewustzijn bij te brengen,
is niet geslaagd (na de gemeenteraadsverkiezingen wilden ze het verkiezingspro-
gramma niet meer volgen!). Ik kon die dag dan ook enkel afsluiten met de beden-
king dat een verbale strijd nog altijd beter is dan een strijd met wapens. Zoals Mao
Tse Dong zei: “Politiek is oorlog zonder bloedvergieten”.
greet Ickx
politiek is oorlog zonder bloedvergieten (mao Tse Dung)
Met Fans of Flanders, het nieuwe Engelstalige aanbod van de VRT, richt de
openbare omroep zich onder meer op het kwart miljoen inwoners dat hier om
professionele redenen tijdelijk woont, op de groeiende groepen internationale
studenten en op alle nieuwkomers die Vlaanderen willen leren kennen, maar
voor wie de taal in het begin een drempel is. Voor hen is er een onlineplatform
en een wekelijks televisieprogramma. Het internet vormt het basismedium voor
het nieuwe aanbod.
De actualiteit speelt een belangrijke rol in Fans of Flanders, maar het platform
en het programma hebben ook veel aandacht voor het leven in Vlaanderen.
Met Fans of Flanders wil de VRT de grote groep buitenlanders in Vlaanderen
de kans geven de regio beter te leren kennen en begrijpen, zodat zij er ook
een affectieve band mee kunnen opbouwen. Het aanbod werd ontwikkeld op
basis van grondige research, gesprekken, brainstorms met buitenlanders in
Vlaanderen en onderzoek naar hun mediaverwachtingen. Fans of Flanders is
dankzij zijn frisse blik op Vlaanderen ook interessant voor de Vlaamse kijker én
de Vlaming in het buitenland. Het is daarenboven hét middel om uw kennissen
op locatie Vlaanderen te laten ontdekken.
Er is gekozen voor een geïntegreerde aanpak, waarbij het onlineaanbod de
drijvende kracht is. De inhoud van het nieuwe platform is gemakkelijk deel- en
uitwisselbaar. Het kan daardoor gemakkelijk op alle mogelijke platformen van
en voor buitenlanders in Vlaanderen gepubliceerd worden. Maar ook voor alle
online instrumenten voor Vlamingen in het buitenland, biedt het buitengewone
meerwaarde. Blogs, tweets en andere posts zorgen voor een dynamische invul-
ling van het onlineplatform.
Surf zeker naar www.fansoflanders.be.
Fans of Flanders Vlamingen in de Wereld is fan
www.machielsbuildingsolutions.be
Olmsesteenweg 55 BE-3583 Paal-Beringen Tel.: +32 (0)11 230 500 Fax: +32(0)11 230 520
Verruim uw aanbod met houtskeletbouw
zonder grote investeringen.
Zo geeft u samen met Machiels Building
Solutions een pasklaar antwoord
op de stijgende vraag naar lage
energiewoningen en passiefhuizen.
Wij produceren de houten
bouwelementen, u werkt de woning af
volgens de wensen van de klant.
de natuurlijke aanvulling van uw assortiment
VERRUIM UW AANBODMET HOUTSKELETBOUW
Uw voordelen Wind- en waterdicht in 5 dagen
Enorm groeipotentieel
E60 voor de prijs van E80
Minder weerverletdagen
Behoud van eigen identiteit
Diverse afwerkingsmogelijkheden
INTERESSE?Mail
[email protected] bel naar
011/230.500. We maken graag
even kennis
3D-plan houtskeletbouw Snelle opbouw Afwerking mogelijk met diverse materialen
ww
w.d
ew
itte
.be
winter 2012 Viw 27
VVoor u, Belgen in het buitenland, hebben tal-
rijke consulaire aangelegenheden vast geen enkel
geheim meer. Inschrijving in de bevolkingsregis-
ters, paspoorten, identiteitskaarten, legalisaties,
federale verkiezingen, akten van burgerlijke stand,
enz. Voor deze aangelegenheden fungeert uw
ambassade of consulaat als een gemeentebestuur
in België. Maar waarschijnlijk bent u zich niet
bewust van de complexiteit van sommige consu-
laire activiteiten, noch van de wettelijke middelen
om deze op te lossen. Het Consulair Wetboek
heeft tot doel deze middelen samen te brengen en
ze te moderniseren.
De wet, grondslag van elke administratieve handeling«De wet is de wet», daar maakt men geen grapjes
over. Elke ambtenaar en vertegenwoordiger van
de Belgische staat moet hem trouwens getrouw-
heid zweren. Het is die wet die uw consul toepast
wanneer hij erin toestemt uw paspoort te her-
nieuwen of wanneer hij weigert uw buitenlandse
huwelijksakte te legaliseren.
De wet legt een algemeen kader vast maar kan
niet elke situatie in detail voorzien. En op dit punt
wordt het soms ingewikkeld. Op dit moment
worden de consulaire activiteiten door zes ver-
schillende wetten geregeld. Een deel daarvan
gaat terug tot de 19de eeuw. Onze maatschappij
evolueert, het is bijgevolg normaal dat de wetten
mee evolueren.
Van een oud patchwork van wet-ten naar een nieuw modern kaderHet is niet omdat wetten oud zijn dat ze niet effi-
ciënt zouden zijn, wel integendeel. Maar het komt
ook voor dat wetten, die weldoordacht waren op
het ogenblik dat de wetgever ze uitschreef, nu
enkele praktische problemen opleveren. De wet-
ten betreffende het consulaire werk ontsnappen
daar niet aan. Vandaag de dag reizen we immers
in grotere aantallen de wereld rond dan 200 jaar
geleden. We gaan zelfs in het buitenland wonen,
zoals u doet. Niet enkel het simpele verlies van
paspoorten van reizigers moet worden aangepakt.
Ook de ‘internationale’ families en alle kwesties
die ermee verband houden, worden niet alleen
talrijker maar ook ingewikkelder.
De bestaande wetgeving biedt niet steeds een
optimaal antwoord. Het Consulair Wetboek zal een
nieuw duidelijk en geactualiseerd kader scheppen
om vlotter bepaalde problemen te kunnen oplos-
sen die nu voor de betrokkenen een heuse admi-
nistratieve rompslomp betekenen. Tegelijkertijd zal
het wetboek het pad effenen voor enkele grotere
veranderingen.
geen revolutie maar een logischeevolutie Eén van de grote nieuwigheden van het Consulair
Wetboek is de mogelijkheid om akten van de bur-
gerlijke stand in elektronische vorm op te stellen
en te bewaren (ook deze van de voorafgaande
jaren). De papieren registers van de burgerlijke
stand worden opgelegd door het burgerlijk wet-
boek uit 1804… Laten we met de tijd mee-
gaan! Deze nieuwe beschikking zal u toelaten van
dezelfde diensten te genieten als Belgen in België:
het project wordt immers momenteel besproken
in een federale werkgroep.
Een andere nieuwigheid: u zult moeten ingeschre-
ven zijn in de consulaire bevolkingsregisters om
van de administratieve diensten van uw ambas-
sade of consulaat gebruik te kunnen maken.
Dit geldt ook in de Belgische gemeenten. Er zijn
weliswaar alternatieven voorzien die rekening
houden met de specificiteit van het leven in het
buitenland (bijv: afgifte van een voorlopig paspoort
in het geval van diefstal of verlies tijdens een reis,
het opslaan van uw biometrische gegevens in een
andere post dan deze waar u ingeschreven bent).
De inschrijving in een post waarborgt u bovendien
een betere dienstverlening in het geval van een
crisis of een ongeluk.
Andere kleinigheden die voor sommigen onder u het verschil zullen uitmakenHet is niet mogelijk een wet van 35 bladzijden
in enkele zinnen in detail te beschrijven. Laten
we u daarom enkele voorbeelden opsommen
die u mogelijkerwijze zullen aanbelangen wan-
neer de wet van toepassing wordt: het Belgische
paspoort zal een geldigheid krijgen van 7 jaar
(in plaats van 5 jaar); u zult voor de aangifte van
een geboorte of overlijden 30 dagen hebben
in plaats 10; u zult voor uw notariële akten of
akten van de burgerlijke stand een beroep kun-
nen doen op beëdigde vertalers (bijv. indien een
echtgenoot geen van onze landstalen machtig is);
een vreemde ouder zal zijn Belgisch kind op een
Belgische post kunnen erkennen; de procedures
die van toepassing zijn bij een geboorte of overlij-
den aan boord van een schip of vliegtuig worden
eenvoudiger.
Hopelijk krijgt u er nooit mee te maken: in geval
van overlijden buiten elk consulair rechtsgebied
(bijvoorbeeld een vliegtuigcrash in de oceaan)
zullen de nabestaanden van de slachtoffers niet
meer geconfronteerd worden met een lange en
dure procedure van “afwezigheid” vooraleer ze
hun rouwproces kunnen beginnen. Het Consulair
Wetboek zal sneller de wijze aangeven waarop
een overlijden, dat onomstotelijk vaststaat, offici-
eel gemaakt wordt.
In een volgend artikel zullen wij meer in detail
terugkomen op andere beschikkingen die in het
Consulair Wetboek voorzien zijn. Tegen dan zal
ons wetboek ongetwijfeld al een stapje dichter
bij zijn inwerkingtreding staan. Indien er niets
misloopt zal dit gebeuren over een jaar. U zult het
er ongetwijfeld mee eens zijn: enkele maanden
meer stellen niet veel voor vergeleken met de
2 eeuwen waarin de huidige wetgeving wordt
toegepast.
In het laatste nummer van uw tijdschrift brachten wij u niet opnieuw een arti-kel over een consulaire aangelegenheid, maar was het minister Didier Reynders zelf die zich tot u richtte. Hij heeft u meer bepaald de totstandkoming van het eerste Belgische Consulair Wetboek aan-gekondigd. Op 14 september laatstleden heeft de Ministerraad dit project goedge-keurd en het wordt nu door de Raad van State onderzocht. Waarom een Consulair Wetboek ? Het eerste Belgische Consulair Wetboek komt eraan
winter 2012 Viw 29
VIW WInter 201230
H“het is 1 September 2001. Onze dochter
Linde roept ons naar de computer: ‘Vake,
moeke, dit moeten jullie zien!’ Op het
scherm een onscherpe afbeelding van een
oud gebouw in gele steen. groene, afgeblad-
derde luiken. Rondom niets dan onkruid. En
meer zien we niet. moeilijk in te schatten wat
dit precies is… maar onze nieuwsgierigheid
is geprikkeld."
Coup de foudreTwee maanden later staan we oog in oog met het
overwoekerde klooster van op de foto. We zijn met
ons gezin op herfstvakantie in de Midi-Pyrénées en
hebben onze tocht uitgestippeld langs een paar
“Maisons A Vendre” die ons interesseren. Tot nu
toe zagen we nog niet echt iets wat ons de moeite
waard leek, maar als we de oprit van het klooster
oprijden, wordt het stil in de camper. Dit is wel iets
heel speciaals. Het pand is quasi ontoegankelijk.
De wildernis rondom is nog gegroeid en komt tot
onze schouders. De makelaar komt later en heeft
ons gezegd alvast onze gang te gaan, dus dat doen
we. Ons een weg banend door het oerwoud vinden
we een deur die los is. In het pand is de tijd blijven
stilstaan. Tien jaar geleden was dit nog een "Colonie
des Vacances" voor kinderen. De ijzeren bedjes
staan er nog, Franse kinderboeken slingeren op
de grond, op de ramen zien we kindertekeningen
in vingerverf… Het gebouw is uitgeleefd. Overal
rommel, rotte plankenvloeren en kapotte ramen.
Niets om euforisch over te worden. En toch, achter
dit verwaarloosde en vervallen klooster schuilt een
huis met karakter, charme en geschiedenis. De kin-
deren zijn meteen enthousiast, en maken filmpjes
met hun videocamera, beginnen à l’improviste
ruimtes op te meten en maken alvast plannen op
hun tekenblok. Terwijl we ons een weg zoeken
door het gebouw, luiken opengooiend, licht bin-
nenlatend, begint ook onze fantasie te werken.
Hier zou een keuken kunnen komen, dit zou een
ruime slaapkamer kunnen
zijn, daar is de zolder met
uitzicht op het kerkje en het
landschap rond Neuviale…
Tussen droom endaadUiteraard kenden we
Frankrijk al. Zoals zovele
jonge gezinnen hebben
we er meerdere zomers
gesleten. Prachtige zons-
ondergangen boven de
Ardèche, machtige krekelconcerten in de Provence,
belaagd worden door een muggenleger in de
Camargue… We hadden al wel wat van het land
gezien. De Midi-Pyrenées waren echter nieuw voor
ons. Een heerlijk stukje Frans binnenland, vergelijk-
baar met onze Vlaamse Ardennen. Groene glooi-
ende heuvels, heel veel weiland, loofbossen, kleine
middeleeuwse dorpjes, grote culturele steden en –
ook niet onbelangrijk – fantastische culinaire streek-
producten! De doorsnee toerist passeert deze
streek op weg naar Spanje. Maar wij hielden halt
en hebben hier ons hart verloren. We hebben niet
lang getwijfeld. Dit klooster was wat wij zochten. Dit
Fotografenkoppelkleurt het leven Frans
Lieve Vervaet en Mark Merckpoel zijn afkomstig uit Eksaarde–Lokeren en ouders van Linde (28) en Lander (26). Na 30 jaar fotografie in België namen ze een nieuwe start in Frankrijk. Hun tweede leven speelt zich af in Parisot (Tarn-et-Garonne). Daar runnen ze samen hun chambres d’hôtes: Le Couvent de Neuviale. Hun kinderen kozen er bewust voor om in België te blijven. Daar willen zij hun toekomst verder uitbouwen. Ze delen hun verhaal met Vlamingen in de wereld.
winter 2012 Viw 31
was ons project. We konden eraan beginnen. 2002
is voor ons een kanteljaar geworden. We koester-
den al lang het idee om deze stap te wagen. Iets te
kopen in het buitenland en gewoon vertrekken. Een
Table d’Hôtes openen, een klein hotel… Het avon-
tuur tegemoet. Maar de droom dromen is meestal
makkelijker dan hem te realiseren. Ook voor ons. We
hadden op dat moment een bloeiende fotozaak in
het Lokerse. Twee tieners die nog volop studeerden,
een druk sociaal leven,… Dit alles konden we toch
niet zomaar achterlaten? We besloten om te gaan
voor een tienjarenplan. Tegen 2012 wilden we onze
Chambres d’Hôtes Le Couvent de Neuviale verwe-
zenlijkt zien.
handen uit de mouwenDe jaren die volgden waren zeer intens. Een zelf-
standige zaak runnen in België en ondertussen een
huis renoveren in Frankrijk, daar heb je een goede
planning voor nodig. En goede vrienden. Tussen het
fotowerk door, spendeerden we onze vakanties in
ons klooster. Bijna altijd met een pak goeie vrienden
die met plezier een weekje kwamen meehelpen
aan onze droom. De eerste werkweken waren
hard labeur. We sleepten massa’s oud ijzer naar
buiten, poetsten als gekken en ’s avonds maak-
ten we onmenselijk hoge brandstapels, waar we
samenzaten en genoten van een glas vin du pays.
Terug in België hadden we vooral veel tijd om na te
denken. We spendeerden lange avonden aan onze
keukentafel met een blok papier en wat potloden…
Schetsend hoe we ons klooster wilden indelen.
Nadenkend over meubels, verfkleuren en materi-
alen. We schuimden marktjes en antiquairs af, op
zoek naar dingen die pasten in ons klooster. Een
antieke cementvloer, een bad op pootjes, een leuk
lampenkapje… Die vondsten verscheepten we dan
in onze aanhangwagen naar Frankrijk. ‘Vakmannen
in het zuiden, die zijn niet te vertrouwen’, hoorden
we vaak. Wij hadden sowieso besloten om zoveel
mogelijk werken zélf uit te voeren, we hadden toch
tijd. Maar er zijn natuurlijk altijd grenzen aan je eigen
handigheid. Voor het dak en de verwarming hadden
we echte professionals nodig. We kozen voor lokale
aannemers, die ons aangeraden werden door onze
buren. En dat hebben we ons nooit beklaagd. Ze
kwamen stipt op tijd en werkten nauwkeurig. Ze
dronken een glaasje mee, dachten mee na over ons
project. Sommigen werden zelfs vrienden.
InburgeringscursusEmigreren is natuurlijk veel meer dan investeren
in een huis. In de Midi-Pyrénées hebben zich de
afgelopen jaren ook heel wat Britten gevestigd. Zij
toonden ons hoe het niet moest. Ze brachten al hun
materialen en werklui mee uit eigen land, deden
amper beroep op lokale werkkrachten en zochten
Checklist bij vertrek naar het buitenland
VOOR VERTREK
Abonnementen en lidmaatschappen
beëindigen van telefoonabonnement, zowel vast
als mobiel
afmelden bij het energiebedrijf, waterleiding, inter-
netleverancier, enz…
gemeente e.d.
uitschrijven uit het bevolkingsregister (je ontvangt
een formulier ‘model 8’ – dit heb je nodig voor
inschrijving in o.m. de Belgische diplomatieke post
in het buitenland)
aanvragen van internationaal uittreksel geboorte-
register van alle gezinsleden en trouwakte
opzeggen van gemeentelijke heffingen en belas-
tingen. Informeer bij de gemeente of een deel van
reeds betaalde belastingen kan worden terugge-
boekt
vraag een aantal maanden vóór je vertrekt een
‘aangifteformulier lopend jaar speciaal’ aan bij het
belastingkantoor in jouw buurt voor de afhande-
ling van nog te vervullen fiscale verplichtingen
kopieën maken van paspoorten en zorgen voor
pasfoto’s van alle gezinsleden
ervoor zorgen dat de paspoorten nog minimaal
een jaar geldig zijn
bewijs van goed gedrag en zeden
verwittig uw bankinstelling van uw vertrek en vraag
om zo snel mogelijk een lokale rekening voor u te
openen. Zorg dat je in het bezit bent van een inter-
nationale credit card (Mastercard of Visa worden
het meest wereldwijd gebruikt).
bezorg iemand een volmacht om officiële hande-
lingen voor jou te verrichten
huisdieren
Overleggen met de dierenarts of het verstandig is
dat huisdieren meegaan
Zo nodig de noodzakelijke inentingen en vervoer
regelen
medisch
Medisch dossier opvragen bij de huisarts of speci-
alist. In speciale situaties is het handig om delen uit
dat dossier te laten vertalen of een arts een brief
over bepaalde bijzondere gegevens in het Engels
of andere taal te laten opstellen. Dat geldt ook voor
het tandartsdossier.
Laat het medisch dossier zo mogelijk digitaliseren
Afmelden bij ziektekostenverzekeraar
Gezondheidssituatie checken>>> zie verder
VIW WInter 201232
weinig contact met hun dorpsgenoten. Sommigen
spreken, na 10 jaar, nog altijd geen woord Frans. Zo
wilden wij het niet aanpakken. Van in het begin had-
den wij een erg goed contact met onze buurvrouw
Nelly. Zij zorgde meteen voor onze introductie in de
gemeenschap van Parisot. Zij bracht ons in contact
met lokale beroepsmensen, wees ons de weg naar
de beste speciaalzaken… Elk jaar maakten we er
ook een erezaak van om aanwezig te zijn op het
dorpsfeest van wat spoedig onze nieuwe thuis zou
zijn. Samen een glas drinken, iets eten… geen bete-
re manier om contacten te leggen. Wat wel een heel
stuk moeilijker ligt is de Franse papierwinkel. Het is
niet zo evident om alles op een efficiënte manier
rond te krijgen. Invoer auto, sociaal statuut, mutu-
aliteit, het heeft allemaal wel “iets” meer tijd nodig.
Terugblik en vooruitblikOns afscheid in Vlaanderen laat een warme herin-
nering na. Talrijke vrienden, familie en klanten kwa-
men nog eens langs met een kaartje of geschenkje
of gewoon voor een knuffel. We pinkten meer-
maals een traantje weg. Het echte vertrek was dan
ook ingrijpend. Afscheid nemen van je kinderen en
de bejaarde moeder van Lieve was zeer moeilijk.
We weten echter dat de afstand van 950 km nog
te overbruggen is! En er is gelukkig ook nog Skype.
Nu zitten we hier, op een milde oktoberavond,
samen in de gezellige eetkamer van ons klooster
in Parisot. Begin 2012 is ons project écht gestart.
Het huis was af, de kinderen gesetteld, de goesting
was nooit groter om ermee te beginnen. De zomer
is behoorlijk intens geweest. We kregen heel wat
gasten over de vloer. Op sommige avonden zaten
we met twintig aan tafel. Leuk en gezellig uiteraard.
Maar toch ook een pak vermoeiender en arbeidsin-
tensiever dan we hadden verwacht. Elke ochtend
ontbijt klaarmaken, de kamers op orde houden, vier
keer per week het avondmaal verzorgen, het werk
in de tuin… 24 uur op een dag leken er vaak veel
te weinig. Maar nu is het herfst. De rust is weerge-
keerd. We profiteren van deze kalmte om nu ook
onze fotostudio in orde te brengen. “Eénmaal foto-
graaf, altijd fotograaf”. We willen ons creatief beroep
na dertig jaar in Vlaanderen nu ook verderzetten in
dit Franse dorp. De passie blijft.
Vanmiddag hebben we kastanjes gekocht op een
lokaal marktje. Die zijn we aan het poffen op ons
haardvuur. Paul Simon zingt zijn Graceland op de
achtergrond. Onze zomermaanden met gasten
waren onvergetelijk zwaar maar tegelijk onvergete-
lijk mooi. Geen moment hebben we spijt gehad van
onze beslissing. Ons Frans avontuur is eigenlijk nog
maar net begonnen. Gasten ontvangen doen we
met hart en ziel. We kijken er dan ook erg naar uit
om u te mogen begroeten. Van harte welkom in Le
Couvent de Neuviale.
Lieve en Mark Merckpoel-vervaet
Le Couvent de neuviale - Chambres d’ hôtes et
table d’hôtes – neuviale
F 82160 Parisot
Mail: [email protected]
Website: www.lecouventdeneuviale.fr
tel 0033 563 24 29 90
mob 0033 6 88 58 14 55
Inge Roggeman
Langs de tandarts gaan
Extra medicijnen inslaan
Uitzoeken waar je in het land van bestemming
medische hulp kunt krijgen
Check of in het buitenland inentingen verplicht zijn
Onderwijs
contact opnemen met het Departement Onderwijs
voor de afhandeling van studiefinanciering en de
jaarlijkse studiebijdrage, en voor inlichtingen over
de waarde van diploma’s en het legaliseren van
diploma’s (naric)
kinderen laten uitschrijven van school. Zorg er
ook voor dat schriftelijk kan worden aangetoond
welk onderwijs de kinderen in Vlaanderen hebben
gevolgd
uitzoeken wat een goede school is in het land van
bestemming
post
Aanvraag van een verhuizingsbericht bij de Post.
Hiermee kan je diverse instellingen en onderne-
mingen in één keer op de hoogte stellen van de
verhuizing. Ook kan post op het oude adres tegen
bijbetaling van het portoverschil worden nagezon-
den naar het land van bestemming;
Regelen van een correspondentieadres in België,
bij kennissen of een postbus
Sociale contacten
afscheidsfeest!
Adressenlijst samenstellen van familie, vrienden
en kennissen
Verhuizing van goederen
Vraag een offerte bij een internationaal erkende
verhuizer voor de verscheping van de huisraad
informeren naar invoerbepalingen bij de betref-
fende provincie, vervoersmaatschappij en/of het
verhuisbedrijf. Denk in dit verband ook aan eventu-
ele huisdieren (inentingen, speciale documenten)
aankoopbonnen en garantiebewijzen verzamelen
om, in verband met invoerrechten, aan te kunnen
tonen dat de spullen meer dan zes maanden in
je bezit zijn. Wanneer je echter een professio-
nele verhuisfirma inschakelt doen zij al het nodige
inzake douane en invoerrechten.
bIj AAnKOmST
Zorg voor een Foreigner’s Identification Number
Je vraagt dit best aan bij het dichtstbijzijnde poli-
tiekantoor. Hier dien je de nodige formulieren in
te vullen + 2 pasfoto’s en een kopie van uw pas-
spoort.
Laat je registreren in je nieuwe gemeente
Laat je registreren op de Belgische Ambassade of
consulaat (hiervoor zal je het formulier ‘model 8’
nodig hebben)
Informeer je over de lokale ziekteverzekering
en of je hier al dan niet gebruik van kan maken.
Misschien is het nodig nog een extra privé-verze-
kering te nemen
En niet te vergeten, neem ook zeker contact op met
de stichting Vlamingen in de Wereld, die u verder
wegwijs kan maken in uw buitenlandse plannen.
Met Thalys en Treski naar de mooiste skigebieden
NMBS
Europe
www.nmbs-europe.com
Contact Center NMBS Europe 070 79 79 79 (€ 0,30/min)
NMBS stations met internationaal aanbod*
Reisagentschappen erkend door NMBS Europe
Informatie en aankoop
* In deze verkooppunten rekenen wij dossierkosten aan.
Ga voor meer info naar www.nmbs-europe.com
D50-jarig bestaan“De beweging ontstond in de late jaren vijftig onder
impuls van de bekende Duitse pedagoog Kurt Hahn.
Als gastdocent op een NATO-conferentie zag hij hoe
voormalige vijanden van de Tweede Wereldoorlog
en de Koude Oorlog erin slaagden hun vooroor-
delen te overkomen door samen te werken naar
gemeenschappelijke doelen. Meteen ontstond bij
hem het idee om leerlingen tussen 16 en 18 jaar
vanuit alle landen - enkel geselecteerd op basis hun
verdiensten ongeacht hun ras, godsdienst, nationa-
liteit, achtergrond en inkomen - samen te brengen
rond onderwijs en diensten aan de gemeenschap,
om zo de verstandhouding tussen de verschillende
naties/volken/culturen te verbeteren. Die visie werd
werkelijkheid toen het Atlantic College in 1962 zijn
deuren opende in Wales. Het eerste UWC College
was geboren. En ondertussen zijn er nog 11 UWC
Colleges bijgekomen en zijn er nationale comités
opgericht in meer dan 140 verschillende landen.”
OnderwijsprogrammaZoals de meeste internationale scholen, hanteren de
UWC Colleges het Internationaal Baccalaureaat (IB),
waarvan UWC Atlantic College medegrondlegger is.
Typisch voor de UWC Colleges is echter het intensie-
ve CAS-programma (creativity, action, services). “In
tegenstelling tot de meeste internationale scholen,
zijn de CAS-vereisten van het IB, die de studenten
verplichten om een bepaald aantal uren creatief/
sportief bezig te zijn en diensten te verlenen aan de
gemeenschap, volledig ingebed in het curriculum.
Onze hele dagindeling is ernaar voorzien. Meestal
eindigen de lessen vlak na de middag, zodat de
namiddag vrij blijft voor activities en social services.
En het schoolpersoneel ziet er streng op toe dat
de studenten hun engagementen nakomen én de
nodige vooruitgang boeken. Bovendien wordt van
de tweedejaarsstudenten verwacht ze de eerste-
jaars erin opleiden en alzo hun leiderschapscapaci-
teiten ontwikkelen.” De meeste activities en services
worden ingericht door de school zelf, maar er is
zeker ook ruimte voor persoonlijke initiatieven, op
voorwaarde dat het financieel en praktisch haalbaar
is. “Vaak zie je dat studenten sportieve of creatieve
activiteiten organiseren, zoals een muziekgroepje,
maar dat kan evengoed een dienstverlenend initia-
tief zijn. En tijdens de projectweek, die tweemaal per
jaar wordt georganiseerd, staat het de studenten vrij
wat te doen. Dat kan een maatschappelijk of eco-
logisch project zijn, maar evengoed een sportieve
uitdaging, zoals het beklimmen van vulkanen, of een
culturele ontdekkingsreis doorheen het land.”
Maatschappelijke dienstverleningVooral de services worden zeer hoog in het vaandel
gedragen bij UWC. “Door hen zorg te laten dragen
voor anderen, hopen wij bij hen een verantwoor-
delijkheidsgevoel t.o.v. de wereld te kweken. Die
dienstverlening kan zowel binnen de schoolge-
meenschap zijn, zoals het brandweerteam op de
campus van UWC India, als naar de buitenwereld
toe, zoals het bezoeken van oudere bewoners
van het plaatselijke dorp of gehandicapten die in
een instelling verblijven. Die dienstverlening hoeft
trouwens geen puur sociaal karakter te hebben,
maar kan evengoed sportief getint zijn, zoals het
kustwachtteam aan UWC Atlantic College en het
wilderness program van UWC USA, of ecologisch
gericht zijn, zoals de reconstructie van de verloren
gegane biodiversiteit aan de campus van UWC India.
Onderwijs als instrument voor intercultureel begrip en een duurzame toekomst
Ondanks de steun van gerenommeerde internationale personaliteiten als Nelson Mandela (Honorary President) en Koningen Noor van Jordanië (President), geniet United World Colleges (UWC) geen wereldbekendheid in België. Toch wel een beetje vreemd als je bedenkt dat jaarlijks ongeveer 3000 leerlingen tussen 16 en 18 jaar, komende uit meer dan 180 verschil-lende landen, studeren aan een UWC College in het buitenland. Daarom vroe-gen we aan Rita Van de Sompel, selec-tieverantwoordelijke bij UWC Belgium én alumni aan UWC Atlantic College, om het concept uit te doeken te doen.
United World Colleges
Onderwijs
VIW WInter 201234
Er is dus voor elk wat wils, al naargelang ieders
vaardigheden en interesses.”
Internationaal gezelschapAnders dan op de meeste internationale scholen,
wonen de leerlingen ook samen op de campus,
in kleine studentenhuizen. “Meer nog, ze delen
zelfs hun slaapkamer met drie medeleerlingen van
verschillende landen. Die studentenhuizen heb-
ben vaak een keukentje, maar de hoofdmaaltijden
worden voor de studenten voorzien in een centrale
cafetaria. Voor de andere praktische zaken, zoals
de was en plas, staan de studenten zelf in. Elk
huis valt wel onder de verantwoordelijkheid van
een house parent. Dat zijn dikwijls leerkrachten of
andere werkkrachten van het college, die soms in
het huis zelf wonen. Zij controleren of de leerlingen
’s avonds aanwezig zijn en ondersteunen hen. De
grootste steun, zowel praktisch als emotioneel,
komt evenwel van de medestudenten. Want al zit
je volledig afgescheiden van je familie en vrienden,
dat geldt natuurlijk voor iedereen, wat meteen een
verbondenheid creëert. Door zo intens samen te
leven en te werken, worden die medestudenten,
en die slaapkamergenoten in het bijzonder, als het
ware een substituut-familie en de banden die daar
gesmeed worden, doorstaan vaak tijd en ruimte. Zo
ontmoet ik nog steeds mensen vanuit mijn studie-
periode aan UWC Atlantic College, hoewel dat al 35
jaar geleden is. Ook erg typisch voor UWC, zijn de
International Days/Evenings/Weeks, waarbij ieder-
een zijn eigen land voorstelt. Dat kan een activiteit
zijn, maar evengoed het bereiden van een nationaal
gerecht. Het intens samenleven, -werken en - stude-
ren geeft een student de mogelijkheid van heel nabij
kennis te maken met de culturele achtergrond van
andere studenten, die heel verschillend kunnen zijn.
Maar het toont ook hoe mensen, over de verschillen
heen, samen iets kunnen bereiken.”
Ideale profielStuderen aan een UWC College vergt heel wat kwali-
teiten. “Eerst en vooral moet je een zekere ‘openheid
van geest hebben’, de bereidheid om verder te kijken
dan je neus lang is. Daarvoor is 15 à 16 jaar natuurlijk
een mooie leeftijd. Het idealisme bij die jongeren is
vaak nog heel oprecht en groot. Bovendien zijn zij
nog heel vatbaar voor wat ze zien en ondervinden,
maar toch al bekwaam genoeg om hun eigen cul-
turele achtergrond in vraag te stellen en te toets-
ten tegen andere om minstens tot een soort van
vergelijk te komen. Daarnaast moet je een stabiele
persoon zijn, die weet wanneer hulp te vragen. Een
flinke dosis zelfvertrouwen is evenzeer onontbeer-
lijk. Op academisch vlak moet je bekwaam zijn om
op korte tijd veel stof te verwerken en vooral om
je eigen werk te kunnen plannen. Want buiten het
intensieve academische programma, met heel wat
zelfstudie, en het CAS-programma, heb je natuurlijk
ook nog een sociaal leven. En op zo’n campus is er
heel wat te doen. Vlot Engelstalig zijn, is niet nodig,
want dat pik je wel op in het taalbad ter plaatse. En
last but not least, moet je positief opgesteld staan
tegenover maatschappelijke dienstverlening.”
SelectieprocedureDe selectieprocedure is dan ook niet van de poes.
“Eerst moeten de studenten een application form
invullen en indienen, samen met aanbevelings-
brieven van drie verschillende leerkrachten. Daarin
vertellen ze wat over zichzelf, hun bezigheden, hun
interesses en hun motivatie voor UWC. De studenten
die op basis daarvan worden weerhouden, nodigen
we uit voor een evaluatiedag. Dan vragen we hen
om twee opstellen te schrijven over onderwerpen
die wij aanreiken. Daarna volgt een groepsactiviteit,
meestal een spel, met achteraf een groepsdiscussie
over hun ervaringen daarbij. De dag eindigt met een
individueel interview, waarin de studenten vertel-
len wie ze zijn. Daar proberen we echt wel onze
tijd voor te nemen, alhoewel je iemand nooit voor
100% kan doorgronden in die beperkte tijdspanne.
De derde en laatste stap is een interview met een
final jury, met mensen van buitenaf. Daarna stellen
wij een definitieve rangschikking op en verdelen wij
de geselecteerde studenten over de ons toegekende
plaatsen bij de UWC Colleges, die evenwel steeds
het laatste woord hebben. Maar tot nu toe is het nog
nooit gebeurd dat een student die wij nomineerden,
werd afgekeurd door een UWC College.”
StudiebeursAlle UWC Colleges zijn privéonderwijsinstellingen,
met hoge onderwijsgelden tot gevolg, gemiddeld
40.000 € voor de volle twee jaar. Vanuit de UWC
filosofie om gelijke kansen te bieden aan alle kandi-
daten, ongeacht hun inkomen, is er daarom voorzien
in een beurzensysteem, volgens het solidariteits-
principe. “Het zijn eigenlijk need based scholarships,
waarbij de tussenkomst per leerling wordt bepaald
op basis van het inkomen van de ouders, die zelf een
bijdrage dienen te leveren. Kapitaalkrachtige ouders
zullen dan ook meer moeten bijdragen en kapitaal-
zwakkere ouders minder tot zelfs niets. Zo beginnen
met we de eerste student in de rangschikking en
gaan we verder naar beneden tot het beurzengeld
op is. En studenten die daarna op de rangschikking
komen, maar wiens ouders in staat zijn om het vol-
ledige onderwijsgeld te betalen, kunnen sinds vorig
jaar ook mee. Op die manier konden wij het aantal
uitgestuurde studenten substantieel verbeteren van
drie in 2006 naar zeven in 2012.” Toch hopen ze dat
aantal in de toekomst nog te verhogen. Op over-
heidssubsidies hoeven ze daarvoor niet te rekenen,
al zijn er daar wel al pogingen toe geweest. UWC
Belgium wordt volledig bekostigd met giften en
schenkingen van bedrijven, stichtingen, particulieren
en alumni. “Afgezien van onze secretaresse, wer-
ken hier enkel vrijwilligers, voornamelijk alumni en
ouders van alumni, iets waarvan wij de studenten
al van bij de selectie bewust maken. En als je ziet
hoeveel tijd we er in steken, lijkt het soms wel een
voltijdse job. Voor de selectieprocedure alleen al,
heb ik een team van minstens 30 à 35 personen
nodig. Maar als je die studenten, zoals verhoopt, ziet
terugkeren als open personen die verantwoordelijk
opnemen voor zichzelf en de anderen, is dat al die
moeite meer dan waard!”
Meer info: www.uwc.be; www.uwc.org
Lees ook de persoonlijke getuigenissen van de
Vlaamse UWC studenten Jana Van den Abbeele
(India) en Amber Coone (Bosnië en Herzegovina)
op onze website!
Tom boyen
winter 2012 Viw 35
I
VIW WInter 201236
Ik besefte snel dat het leger niet mijn roeping was
wegens te veel discipline en tucht. Na vijf maan-
den hield ik het voor bekeken. Zestien jaar oud en
schoolziek begon ik te werken in een houtzagerij.
Een belangrijk punt in mijn jonge leven want ik
ontwikkelde een gezondere levensstijl en ont-
dekte de liefde voor muziek. Na mijn legerdienst
begon ik te werken in een carrosseriebedrijf,
huwde en kreeg twee zonen Niels & Jasper. Ik
volgde een opleiding bedrijfsbeheer en onderging
een carrièreswitch. Mijn overall ruilde ik voor pak
en das. Na bijna 20 jaar huwelijk liep mijn relatie
stuk en volgde er een scheiding. In zekere zin was
dit de aanzet tot een meer avontuurlijker leven. Ik
kocht een moto en reisde low budget door Zuid-
Europa op zoek naar onbetreden paden. Deze
zwerftochten zouden uiteindelijk resulteren in
een verhuizing naar Brazilië.
Exotisch brazilië Het idee om ooit in een ander, meer exotisch
land te wonen heeft altijd wel ergens in mijn
onderbewustzijn geleefd. Op het ogenblik dat
mijn twee zonen op eigen benen stonden, kon
ik eindelijk toegeven aan deze lokroep. Er stond
mij niet veel meer in de weg om een pagina om
te slaan en een volledig nieuw hoofdstuk in mijn
leven te beginnen. Mijn fascinatie voor de natuur
en wildlife deed me voor Afrika kiezen. Ik sprak
Nederlands, Engels en Frans, voldoende dus om
me in een Afrikaans land verstaanbaar te maken.
Toeval wil dat ik op een moment in contact kwam
met iemand die mij Brazilië beter leerde kennen.
Vanwege het taalprobleem had ik dit land nooit
als een ernstige optie beschouwd maar ik begon
te twijfelen. Ik maakte een verkennende reis van
drie weken (januari 2008) en merkte onmiddel-
lijk het grote verschil tussen Afrika en Brazilië.
Landgenoot Raf Kiss geniet van de Zuid-Amerikaanse levensvreugde en gidst je avontuurlijk langs ongekende paden. De geboren Leuvenaar, vijftig jaar oud, werd op 15-jarige leeftijd, onder zachte dwang van zijn vader naar de Militaire School van de luchtmacht in Sint-Truiden gestuurd. Niet zo verwonderlijk omdat vader ook zelf beroepsmilitair was.
meer dan Carnaval & sambaBrazilië
Brazilië beschikt over zulk een enorm potentieel
dat mijn keuze verrassend snel genomen werd,
evenals het plan om er een ‘motorreizenbedrijf’
op te zetten. Het hele emigratieproces nam toch
nog flink een jaar in beslag. In januari 2009 was
de grote oversteek en het begin van mijn nieuwe
leven. Ondertussen woon ik samen met mijn
Braziliaanse partner en haar twee kinderen in Rio
de Janeiro.
geluk bij een ongelukIn Brazilië is het beroep van gids beschermd;
ik volgde dus een intensieve cursus Guia de
Turismo. Na tien maanden had ik het certifi-
caat op zak en kon ik starten. Grote delen van
Brazilië had ik intussen grondig verkend en in drie
standaardroutes vastgelegd. Een zwaar ongeval
zette me echter zeven maanden op non-actief.
Deze ‘verloren’ tijd nam ik te baat om een -
Engelstalige - blog te beginnen (Brazil Road trips
- genomineerd in de Expat blog awards 2012) met
een hele reeks informatieve verhalen over mijn
reizen door Brazilië. Nu, bijna 4 jaar later, heb ik
nog geen moment spijt gehad van mijn verhui-
zing. Ik hou van dit land en van zijn ongerepte
natuur waar ik mezelf in kan verliezen. Flexibiliteit
is echter een schone deugd wil je hier overleven!
De wereldwijde crisis noopte mij om te stoppen
met de motorreizen wegens te duur. Een voor
de hand liggend alternatief was het ecotoerisme.
Ik spits me nu vooral toe op wandelen, trekking,
raften, kajakken en mountainbiken.
AngloInFO Rio de janeiro In november 2011 kwam ik in contact met
AngloINFO, een wereldwijd netwerk van meer
dan 100 Engelstalige informatieve websites voor
expats. AngloINFO was op zoek naar een web-
master om hun nieuwe website in Rio de Janeiro
op poten te zetten en te runnen. Gelet op mijn
uitgebreide kennis van Rio de Janeiro en omge-
ving leek het een perfecte aanvulling op mijn
werk als gids. De site bevat alle mogelijke infor-
matie voor iemand die in Rio de Janeiro woont,
of van plan is om er te gaan wonen. Je vindt er
antwoorden op vragen met betrekking tot verhui-
zen, resideren, financiën, werken, onderwijs,…
Er is tevens een forum, een activiteitenkalender,
een ‘gele gids’ met een overzicht aan bedrijven,
winkels, artsen, advocaten, … waar je als expat in
het Engels terecht kan!
Tot besluitIk heb geen plannen om ooit nog terug te keren
naar België. Over Brazilië wil ik nog het volgende
kwijt: het is een land van onbeschrijfelijke natuur-
lijke schoonheid, vriendelijke en hulpvaardige
mensen, maar ook van bureaucratie en corruptie,
schrijnende armoede (vooral in de noordelijke
staten), tekort aan educatie en een gebrekkige
gezondheidszorg. Iemand die de uitdaging wil
aangaan om hier een nieuw leven op te bouwen,
komt best zeer goed voorbereid en met een
voldoende grote financiële reserve om de eerste
drie tot vijf jaar door te komen met weinig of geen
extra inkomen.
Raf Kiss
Beste Vlaming in Rio,
Graag wil ik mij aan jullie voorstellen. Ik ben Lot
De Geyter en uw kersverse Vertegenwoordiger
van Vlamingen in de Wereld in Rio. Een jaar
geleden kwam ons gezin aan in Rio de Janeiro.
Mijn echtgenoot Diedrik De Grauwe, onze 2
zonen Bram (16 jaar) en Juul (12 jaar) en ikzelf.
Net zoals in Singapore, Dubai en Kameroen,
zijn we hier voor de job van Diedrik. Als mee-
reizende echtgenote houd ik me onder andere
bezig met de lokale Belgische verenigingen.
Activiteiten organiseren voor landgenoten en
nieuwkomers op weg helpen, zijn daarbij
mijn voornaamste taken. Het ontbreken van
een actieve Belgische club is voor mij een
persoonlijk gemis. Het is dan ook met inter-
netgeroffel dat ik u voorstel: Brio, Belgen in Rio.
Je kan ons vinden op facebook. Zoek hiervoor
naar Belgen in Rio.
Nieuwe club voor Belgen in Rio - BRio
OPMERKELIJKE LEVEnSWAnDEL
WInTER 2012 VIW 37
M“Mijn eerste opdracht bracht me naar Australië. Een uitgeweken landgenoot,
verwant met mijn familie, vroeg me om een tuin aan te leggen in de Northern
Tablelands (Northern South Wales). In dit toch wel desolate gebied waren uiteraard
geen kwekerijen te vinden. De enige mogelijkheid om aan planten te komen was
door middel van het zoeken van zaden ter plaatste. Dit gebeurde in samenwerking
met de lokale bevolking. Een unieke ervaring was dat. Pas na 15 à 20 jaar werd het
resultaat duidelijk zichtbaar.”
Vertalen van ideeënKijk naar zijn portfolio en je ziet een stijlenpuzzel. Maar uiteindelijk komt het telkens
weer op hetzelfde neer: “We zetten planten terug op een bord en reiken dat bord
aan. Dankzij ons vak merk je meer op in de natuur.” Niet dat het zo simpel is, als
het klinkt. Vooraleer je daartoe komt, heb je een proces van onderzoek en luisteren
naar de opdrachtgever. “Tenslotte leren we bijzonder veel van onze klanten, omdat
elke input anders is. Alles begint met een gesprek, een vraagstelling en vervolgens
het zoeken naar een oplossing voor de leefwereld. Het heeft te maken met een
harmonieuze buitenwereld, gerelateerd aan architectuur en interieur. De ene
keer is het een verder zetten van het architecturale karkater. Maar het kan er ook
dwars opstaan, een totaal verwilderd of ecologisch ontwerp. Het is de taak om de
gevraagde criteria of registers goed te begrijpen, zodanig dat het beoogde resultaat
op lange termijn verzekerd is. Een landschap moet tijd krijgen om te groeien. Maar
ondanks dat proces van twintig-dertig jaar, moet je het resultaat wel al zien op drie
jaar.”
De verhouding die Dhont schept tussen architectuur en natuur is organisch,
soms zelfs poëtisch. Een resultaat van onderzoek naar de relatie tussen groen en
wonen. Openluchtarchitectuur die stedelijk is en toch natuurlijk, of landelijk en toch
gestructureerd. Erik Dhont stuurt de natuur bij om het landschap aantrekkelijker
of leefbaarder te maken. Hij laat ons voeling houden met de natuur en zorgt voor
heerlijke momenten van ontspanning én bewondering. “De tuinen die ik ontwerp,
beantwoorden aan specifieke eisen, of die nu komen van de opdrachtgever, van de
tuin zelf of van het landschap. Ik wil ook oplossingen bieden in de vorm van een
evoluerende omgeving. Een tuin aanleggen, betekent alle aanwezige elementen
organiseren en er nieuwe aan toevoegen, maar eerst moet ik in me opnemen wat ik
zie. De eerste richtpunten voor de toekomstige tuin komen inderdaad van de omge-
ving. De basispersoonlijkheid van de tuin hangt af van zijn ligging. Een stadstuin
wordt eerder bekeken als een besloten geheel, terwijl men op de buiten rekening
houdt met het uitzicht, een groepje berken, oude muren,…”
Grenzen verleggenEen tuin of landschap stopt niet aan de eigendomsgrens, mocht die er al zijn. Maar
ook letterlijk heeft Dhont zich nooit willen beperken tot grenzen. “Tuinarchitectuur is
een internationaal vak geworden. Het wordt steeds minder gebrandmerkt door een
Planten als bouwstenenErik DhontAl vele jaren behoort de Brusselaar Erik Dhont tot het kruim van de Europese tuin- en landschapsarchitecten. Zijn ruime bagage maakt het niet gemakkelijk om hem kort te omschrijven, maar net dat maakt hem zo boeiend om naar te luisteren. Heden en verleden, natuur en archi-tectuur, nut en sier zijn naadloos verweven in zijn visie. En of het nu gaat om een moestuin, een zentuin in de stad of een uitgestrekt terrein bij een meer, Dhont combineert steeds boekenwijsheid met boerenverstand. Het wordt onmiddellijk duidelijk bij aanvang van ons gesprek, hij wacht de vragen niet af, maar polst naar mijn ideeën over landschapsarchitectuur en geeft gaandeweg zijn ideolo-gie vrij. Een verademing. Anderhalf uur later wordt het gesprek gestaakt. Zachtjes zoals het begonnen is, zonder dat ik vijf keer naar het vol gepende blad met vragen heb gekeken.
VIW WInter 201238
TuIn WORDT ExPORTPRODUCT
stijl, Frans, Engels,... Wel spreekt men van European gardens een American way of
life. Uiteindelijk zijn er wel criteria die per continent anders zijn, omdat het klimaat
en de mensen verschillend zijn, ook omdat de planten anders zijn. In het algemeen
worden tuinontwerpen internationaler. We zijn zelf actief in Frankrijk, Zwitserland,
Rusland, de Azoren, de Verenigde Staten,… Onze ecologische voetafdruk is hier-
door misschien groot, maar dat evenwicht herstellen we door het aanplanten van
heel veel bomen. Die buitenlandse opdrachten hebben mij cultureel erg verrijkt.
De houding en de omgang in Frankrijk is anders dan in Zwitserland. Nederland is
dan weer zakelijker, maar tegelijkertijd enthousiast. Als Belg hebben we, met onze
attitude en inlevingsvermogen, een zekere bagage om die stap te zetten.”
“Men vraagt soms in het buitenland waarom België zo’n goede naam heeft qua
tuinarchitectuur. Dan ligt dat voornamelijk aan onze voorvaderen, die ware referen-
ties waren. Dat gaat van Jacques Wirtz tot de Vlaamse Primitieven… we hebben
het oog van onze voorvaderen. Er is een wisselwerking tussen ons erfgoed en onze
zoektocht. We waren vroege emigranten, reeds in de Renaissance, en dat zit er nog
steeds in. Het is hoog tijd dat we ons exportplaatje van chocolade, diamanten en
bier verruimen. De economische kracht van bepaalde vakgebieden is misschien
niet altijd in cijfers uit te drukken, maar het is er wel degelijk. Het is ook op die
manier dat ik internationaal stappen zette. We hadden met Uitgeverij Ludion net
een drietalig boek uitgegeven, toen een bijlage in de The Financial Times focuste
op Belgische designers. Onder meer Claire Bataille en Vincent Van Duysen kwamen
aan bod. Uiteraard ook aandacht voor tuinen en zo zijn wij erin gekomen. Deze
publicatie leidde tot het ontwerp van een private tuin in Geneve. Zo leidde een
publicatie in The Wall Street Journal tot een opdracht in Los Angeles. Het zijn mis-
schien louter kennisgevingen, maar je hoeft slechts één telefoon te krijgen en de
wereldpoorten openen zich.”
Evenwichten vinden“Natuurlijk herken je de bewoner aan zijn tuin, maar laat me jouw bibliotheek zien
en ik heb ook een idee van wie je bent. Een tuin is net zo persoonlijk als je boeken-
verzameling. Bij de ene een rustpunt, bij de andere een aanzet tot actie. Het mooie
aan ons vak is dat we wensen vertalen, die vervolgens hun eigen leven gaan leiden.
Als landschapsarchitect nemen we ook afstand. We kunnen een project wel drie
tot vijf jaar opvolgen, maar dan gaat de natuur toch sowieso zijn eigen weg. En dat
is maar goed ook. We leven in een maatschappij die om steeds snellere reacties
vraagt, maar in ons vak heb je reflectietijd nodig, net om die vertaling te doen. En
vervolgens vraagt een tuin of park ook tijd om naar waarde geschat te worden.” Het
blijft altijd afwachten of de seizoenen het plantsel goedgezind zijn en de volumes,
geuren en kleuren daadwerkelijk tot wasdom komen. Moeder natuur heeft altijd
het laatste woord en zal steeds overheersen. “Ik voel me eerder haar vertaler dan
dienaar. Bezoekers aan bepaalde projecten zullen zich wel eens afvragen welke
ingrepen er nu gebeurd zijn, zo schijnbaar onzichtbaar zijn ze. De natuur zal altijd
de overhand houden. We zijn er geen meester over. In tegenstelling tot andere
kunstwerken groeit en evolueert een tuin voortdurend. De kunst van het landschap
impliceert dat men kan zien op lange termijn, rekening houdend met de evolutie
van de planten.”
“Minerale en plantaardige elementen zijn voor mij de basisingrediënten van een
landschap, maar dat wil niet zeggen dat men daarmee niet creatief te werk kan
gaan. Men heeft vaak de neiging om alles zuiver te maken. Dat is natuurlijk belang-
rijk, maar uiteindelijk kan net het levendige iets boeiend maken. Als jongeman was
mijn passie eerder het architecturale in het tuinontwerp. Die lijn zit er nog altijd, al
dan niet zichtbaar. Dat dogmatisch beheersen van de lijn mag niet te duidelijk zijn.
Lijnen zijn nodig, maar geestelijk of wandelend, mag je dat niet ervaren. Dat spel
mag je begeleiden, maar niet overheersen. Vandaag ligt de nadruk op het zachtere,
de planten. Je schetst en onderzoekt, maar uiteindelijk ga je naar een uitvoering
met planten. De botanique staat in het centrum van de ruimtelijke ervaring. Planten
zijn soms decoratie, maar veel vaker de essentie. Ze zijn de bouwstenen van het
natuurlijk denken. Dat is geen architectuur om de architectuur, maar wel een plan-
tengebruik binnen een ruimtelijke context. Bedoeling is dat we planten terug op een
bord zetten en dat bord aanreiken.”
IngrepenDe meeste grote beschavingen hadden een bijzondere relatie met de tuin en met
het landschap, die nauw met elkaar zijn verweven. Een Japanse tuin bijvoorbeeld,
hoe klein ook, is een mini-reconstructie van de natuur. Ten tijde van de romantiek
verfraaiden de Engelsen hun natuurlijke landschappen als antwoord op de eerste
uitwassen van de industriële revolutie. De Renaissance in Italië geeft een heel ander
beeld. “In die tijd was de tuin geen landschap op zich, maar werd geïntegreerd in de
omgeving. Van zo'n diepe bezinning over de verhouding tussen mens en omgeving
was in de historische Franse tuinen geen sprake. Daar werd naar overwicht op
de natuur gestreefd: de machtige mens die naar eigen goeddunken op het leven
inwerkt.” Vandaag krijgen maar heel weinig landschapsarchitecten de kans om op
zulke grote schaal in te grijpen en een nieuwe stijl te creëren. Niet dat Erik Dhont
dat erg vindt, integendeel.
Dhonts ingrepen zijn zacht, zonder dat zijn hand zichtbaar is. Zijn handtekening
zit eerder in het aangeboden evenwicht. Vroeger waren de stijl, symmetrie en de
beheersing van de natuur belangrijk. “De nadruk ligt nu eerder op het samenleven.
Je moet echter durven, een zeker risico nemen en iets bijdragen aan de leefomge-
ving. Niet de betreden paadjes verder bewandelen, maar iets boeiends doen. Een
opdrachtgever vraagt natuurlijk ook niet puur uit te voeren wat men in gedachten
heeft. Het is een vertaling naar iets meer. De meerwaarde zit in de lijn van het ont-
werpen, het boeiender maken van de context. Vanuit de interactie met de gegeven
situatie en met de ideeën van de eigenaar, zal de tuin zijn specifieke gestalte krijgen.
Het is de taak van een landschapsarchitect om door zijn kennis de ogen van de
klanten te openen voor de mogelijkheden van hun lapje grond en de rijkdom van de
natuurlijke omgeving. Ik ben een echte natuurliefhebber, maar er zijn veel aspecten
verweven met tuinarchitectuur. Sla je er de Encyclopedia Brittanica op na, dan bevat
de definitie van landschapsarchitect zowel plantmatige, architecturale, culturele
aspecten. Niets is vast, maar laat dat net een uitdaging zijn.”
Info: www.erikdhont.com
Koen Van der Schaeghe
winter 2012 Viw 39
IIn België waren we niet echt gelukkig, ook al ontbrak het ons aan niets. Het duurde
dan ook een tijdje vooraleer we beseften dat het aan het land zelf lag. Stress, geleefd
worden, meedraaien in de maatschappelijke draaimolen, overbevolking, geen ruimte
om even op adem te komen, … zo kunnen we nog wel even doorgaan. Maar het
was bovenal het gebrek aan natuur dat ons er uiteindelijk toe aanzette om de stap
naar het buitenland te wagen.
In Zweden vonden we de perfecte plaats voor ons outdoor bedrijf. Al had Gino
nog liever in een blokhut in Alaska gezeten. Dat was voor mij net iets te veel van
het goede, zodat we ons oog lieten vallen op Noorwegen, waar we al met de rugzak
doorgetrokken waren. Ondanks de overweldigende natuur en stilte, bleek dat land
toch niet geschikt voor onze plannen, niet in minst op financieel vlak. Uiteindelijk
stapten we het vliegtuig op richting het ons onbekende Zweden. In de streken langs
de Noorse berggrens, vonden we een bestemming die aan al onze wensen voldeed.
een aanpassingsperiode was er niet. Zweden is eveneens een gecultiveerd
Europees land, waar het dagelijkse leven niet zo erg verschilt van dat in België.
Al begin je pas na acht jaar echt de verschillen te zien, waarbij vooral het unieke
Belgische sociale zekerheidssyteem opvalt. Het eerste jaar benutten we vooral om
de taal te leren en ons te integreren, waarbij we veel steun kregen van de lokale
bevolking. Zij ontvingen ons met open armen en deden alles wat ze konden om ons
te helpen. Ook het opstarten van een eigen zaak bleek verbluffend eenvoudig. Zodra
we ons persoonsnummer kregen van de belastingdienst, dienden we een registratie-
formulier in voor een enskild firma, ver-
gelijkbaar met een bvba. Enige tijd later
viel het registratiebewijs met bijhorend
nummer in onze bus en konden we
de nodige vergunningen aanvragen
voor ons outdoor bedrijf. Dat kreeg
de naam Fjällspirit, wat betekent
‘geest van de berg’.
Het actieve outdoor leven zit
in ons bloed. Als echte natuur-
liefhebbers zochten we altijd al
de stilte en de frisse lucht op.
Actieve vakanties, trektochten,
buitensporten of gewoon
een wandeling … alles was
goed, zolang we maar bui-
ten en in beweging waren.
Gino bracht bovendien zijn jeugd
als het ware door in de Duitse bossen en heeft al meer
dan 30 jaar ervaring met het outdoor leven. Een groot deel van onze activiteiten
vloeien dan ook uit zijn kennis voort, zoals de winterse en zomerse survival- en bush-
craftcursussen, trektochten met tent, langlauftochten, kanotochten, … Ook sneeuws-
cooter- en zeker hondenslee-
tochten mochten niet ontbreken
in ons programma. Siberische huskies met hun
speciale karakter en vaardigheden, hebben ons namelijk altijd al gefascineerd.
Die hondensleetochten zijn voor ons trouwens nog altijd hét hoogtepunt van onze
‘multi-activiteiten week’. Uiteraard begeleidt Gino de meeste activiteiten, maar de
sneeuwschoenentochten neem ik voor mijn rekening. Verder houd ik me bezig met
de administratieve kant van het verhaal waaronder publiciteit, boekhouding, prijs- en
programmavoorstellen naar potentiële klanten en contacten met reisbureaus. En ik
help zoveel mogelijk bij de voorbereiding van de activiteiten.
De zaken lopen goed. Hoewel Belgen niet zo makkelijk te winnen zijn voor een
vakantie in Scandinavië, krijgen we elk jaar meer respons en breiden we stilletjes aan
uit. Ook wij blijven evenwel niet gespaard van de economische crisis, zodat reclame
in andere Europese landen als Nederland, Duitsland en Frankrijk zich nu echt wel
opdringt.
Zweden laten niet snel in hun kaarten kijken. Zij zijn misschien wel het meest
diplomatische volk ter wereld. Ze wikken en wegen hun woorden, spreken je zelden
tegen, gaan confrontaties meestal uit de weg en vinden het lastig om eerlijk neen te
zeggen. Voor ons Belgen, die het als een teken van vriendschap beschouwen om te
zeggen waar het op staat, kan dat soms wel een probleem zijn. Sociale banden met
Zweden blijven dan ook vrij oppervlakkig, hoewel ze steeds beleefd en vriendelijk zijn.
Terugkeren naar België zit er niet meer in. Ook al hebben we het financieel min-
der breed hebben dan in België, de vrijheid die we hier hebben is onbetaalbaar. We
delen onze werkdag en onze vrije tijd in zoals we dat zelf willen en bepalen zelf ons
werkritme. We zijn hier niet meer verplicht om mee te draaien in de maatschappelijke
draaimolen. We hoeven geen twee dure auto’s om mee te pronken, elke week een
nieuwe outfit voor op kantoor en steeds een beter betaalde job om al die onnodige
luxe te kunnen betalen. Die vrijheid willen én kunnen we niet meer prijsgeven.
Natuurlijk hebben we nog wel eens kopzorgen, maar we zien dat eerder als ‘posi-
tieve’ stress. En wordt het toch even te veel, dan stappen we gewoon de voordeur uit
recht de natuur in om op adem te komen en alles te relativeren. Voor altijd verknocht
aan Zweden, zijn we nu ook weer niet. Komt er morgen een nieuwe uitdaging in een
ander land, dan gaan we die misschien wel aan, op voorwaarde dat het te midden
van bossen, bergen en meren is.
Onze familie blijven we missen. Evenals typisch Belgische gerechten als verse mos-
selen, grijze garnalen of een pakje friet, en de algemene verscheidenheid van de
Belgische keuken. Voor een lekker etentje met de familie, stappen we dan ook nog
eens graag het vliegtuig op richting België. Want waar ook ter wereld, een Belg is én
blijft een Bourgondiër.
Meer info: www.fjallspirit.com
Tom boyen
Elsie en Gino in Zweden
Gespot
Avonturiers op zoek naar vrijheid
VIW WInter 201240
ALGERIJEALGIERSSTROOBANDT RONNY
ARGENTINIEBUENOS AIRESREMAUT REINhIlDE
AUSTRALIEADELAIDEDE COCK (DECO) RUDI en RASPOET INEZ
PERTHVAN DER EECKEN TINEKE
VICTORIADEMUYNCK NANCY
BRAZILIESAO PAULOPUYNEERS PETER
RIO DE JANEIRODE GRAUWE lOT
CAMBODJASIEM REAPBEKAERT TOMMY
CANADAONTARIO/PICKERINGElSIER BRUNO
NEW BRUNSWICKBODART FANNY
CHILISANTIAGO MAGNUS ANNEMIE
CHINASHANGHAI VERSTRAETE lIES
COLOMBIABOGOTAOTTEN FIlIP
COSTA RICASAN JOSEMElIS JAN WIllEM
DENEMARKENHORSHOLM SWERTS SOPhIE
DOMINIKAANSE REPUBLIEKLA ROMANADEMYTTENAERE INGE
DUITSLANDMUNCHEN, BEIERENDE JONGhE ANNE-MARIE
ECUADORQUITODE VUYST PIET
EGYPTECAiROVERKINDEREN PETER
FILIPPIJNENMANILAGEERTS PETER
FINLANDHELSINKIRAEYMAEKERS SVEN
FRANKRIJKPARIJSGOEZU ANDRE
NORD-PAS DE CALAISVAN DIEST SASKIA
ILE DE FRANCEBORIAU FREDERIK
GAMBIABAKAUGOOSSENS BART
GROOT-BRITTANNIËLONDENVERMYlEN DAVID
HONGARIJEBOEDAPESTNORRE PhIlIPPE
IERLANDDUBLINVANhOUCKE JACQUES
IJSLANDKOPAVOGURVAN DE PUTTE - KJARTAN KOEN
INDIABANGALOREVERFAIllIE ElS
CHENNAIBAEYENS GUY
INDONESIEBALIKERREMANS RUDY
JAKARTAWOUTERS PAUl
ITALIEBOLOGNASAlSI SONIA
JAPANOSAKACATRYSSE BERNARD
KENIANAIROBIGEETS PETER
LUXEMBURGSTEINSELDE CORTE FRED
MALAWIZOMBAhENDRICKX MIEKE
MALEISIËKUALA LUMPURVAN lEUVEN SOFIE
MAROKKOCASABLANCA VERBRUGGEN ERIC
MEXICOMEXICO D.F.VAN DIEST KAROlIEN
NIEUW ZEELANDAUCKLANDDE BElDER MINE
CHRISTCHURCHROTTIERS PATRICK
NOORWEGENKOLSASVAN lAENEN FIlIP
PANAMACHIRIQUIBOGAERT BERTRAND
PARAGUAYCAPITAN MIRANDA – ITAPUAGODEFROID CONNY
POLENWARSCHAUVAN hOOl ANNICK
PORTUGALLISSABONBRACKE DAVID
QATARDOHADE BRUYCKER IlSE
ROEMENIËBOEKARESTVANGANSBEKE lUK
BOEKARESTPlOVIE PASCAl
SERVIËBELGRADODElVA GIlBERTE
SPANJEALICANTE/ALTEAWATERSChOOT hERWIG
CATALONIE / BARCELONAWOUTERS MYRIAM
MADRIDDAUWE MIEKE
MALAGA / MARBELLASIREJACOB YVES
VALENCIAlESAGE KRISTIEN
SURINAMEPARAMARIBO hElDERWEIRT TOM
TANZANIAZANZIBAR VERSChElDEN lUC
THAILANDBANGKOKBUll EDDY
TSJECHIËPRAAGSTIERS BERT
TUNESIETUNISDE JONGhE SOlANGE
VERENIGDE ARABISCHE EMIRATENDUBAIVAN DURME ThIERRY
VIETNAMHANOIlAUKENS PhIlIPPE
VSAARIZONA / PHOENIXWYNANT Al
CALIFORNIA, MONTEREYFIERS VERA
COLORADO / GOLDENKENNEDY VERA
FLORIDA / APOLLO BEACHBINARD JOSEPh
GEORGIA / ATLANTAClOET MIEKE
ILLINOIS / CHICAGORYCKBOSCh BART
OREGON / PORTLANDVERMEUlEN STEFAAN
MASSACHUSETTS / BOSTONCORNElISSEN PATRICK
NEVADA / LAS VEGASVANDEKERCKhOVE FRANK
NEW YORK / NEW YORKhIGhAM – BOUTEN KAAT
PENNSYLVANIA / PHILADELPHIAMERTENS DAISY
WASHINGTON DCQUINTYN MARC
WISCONSIN / BRUSSELSBINARD JOSEPh
ZUID-AFRIKAKAAPSTADGOOS DANIEl
ZWEDENBOLLNASVAN lOUWE lUC
STOCKHOLMVANhOVE TINY
ZWITSERLANDGENEVEDE CEUSTER BERT
ZURICHADRIAANSEN INSUN
OFFICIËlE VERTEGENWOORDIGERS VlAMINGEN IN DE WERElD
colofonVLAMINGEN IN DE WERELD is het driemaandelijks tijdschrift van de gelijknamige Stichting van Openbaar Nut, de enige belangenvereniging voor Vlamingen die in het buitenland (willen) wonen, leven, werken.
Nummer 80 winter 2012
CORRESPONDENTIEADRES & RECLAMEREGIEVlamingen in de Wereld, Gaucheretstraat 90, 1030 BrusselTel.: +32 (0)2/201 73 84, Fax: +32 (0)2/201 73 [email protected], www.viw.be
ABONNEMENTEN50 euro, dit is het forfait om gebruik te maken van de VIW-dienstverlening. Een lidmaatschap op het tijdschrift zit hier inbegrepen, alsook de toegang tot de ledenpagina van de website en de diverse voordelen die VIW haar leden biedt.
KBC: 411-5037171-60Swiftcode (BIC): KREDBEBBIBAN: BE 73 411503717160
Met als mededeling ‘ledenpakket VIW’Betalen via creditkaart kan uiteraard ook.Raadpleeg hiervoor www.viw.be
REALISATIEDrukkerij Geers Offset nv
NA ELKE VERZENDING krijgen wij steevast een aantal exemplaren retour wegens foutief adres. Gelieve het secretariaat van uw gewij-zigde adres op de hoogte te brengen a.u.b.
VIW RESPECTEERT DE WET op de privacy.
VIW is lid van de Unie van de Periodieke Pers.
RAAD VAN BESTUUR VLAMINGEN IN DE WERELDWalter M. ThIEBAUT, Kathleen BERTIER, Eddy BONNE, Jan CAllEBAUT, Julius CANDRIES, hans DE BElDER, Paul DE WYNGAERT, Jules DEBRUYNE, Rik DECAN, Marie-Jeanne DEMOORTEl, leo DElCROIX, Bart DEWAElE, Maria DIERICK, Dirk DRIJBOOMS, Joost DUFlOU, Guido DUTRY, Guido GYSEMANS, Guido JOURET, Sylvain F. KEMPENEERS, Erik PORTUGAElS, Nina MEES, Ine MORTElMANS, Annick SChRAMME, Karl STEPPE, Johan VAN DEN DRIESSChE, Evrard VAN DER PERRE, Jan VAN DOREN, Ria VAN ElSlANDE, Diane VERSTRAETEN
STRUCTURELE SPONSORSDEME, DOSZ, Ex-Change, Expatplus, Gosselin Group, Group Machiels, Ondernemingen Jan De Nul nv,Vlaamse Overheid
verreweg het beste onderwijs!
Tel: 0031 (0)320 229927Fax: 0031 (0)320 229991
WereldschoolPascallaan 718218 NJ LelystadNederland
• Onderwijs voor Vlaamse kinderen
in het buitenland.• Het bijhouden van de Vlaamse taal.
• Advies bij vertrek en terugkeer.• Afstandsonderwijs: peuter, basis en
secundair onderwijs en IB Mother Tongue.
Overal ter wereld te volgen.
WS-Adv2-Vertrek NL-202x268mm.pdf 1 11-05-12 09:41