Ο Αςιλλέαπ δεμ πξλεμξύζε πια κι ξι Τοώεπ πήοαμ θάοοξπ. Άγοιεπ μάςεπ γίμξμηαμ ένω απ’ ηηπ Τοξίαπ ηα ηείςη και πξλλξί Αςαιξί έπεθηαμ μεκοξί…

Απελπιζμέμξπ ξ Αγαμέμμξμαπ, έζηειλε ζηξμ Αςιλλέα, ηξμ γέοξ Φξίμικα-δάζκαλξ ηξρ Αςιλλέα-, ηξμ Αίαμηα-πιξ δρμαηό πξλεμιζηή και ηξμ Οδρζζέα, για μα ηξμ παοακαλέζξρμ μα πξλεμήζει και θα ηξρ ‘διμε πίζω ηη Βοιζηίδα και αμέηοηηα δώοα.

Θα πολεμήςω μονάχα, αν οι Τρώεσ

φτάςουν ςτα καράβια μου.

Οι Τοώεπ κρμήγηζαμ ηξρπ Αςαιξύπ μέςοι ηξ ζηοαηόπεδό ηξρπ. Ο Έκηξοαπ έζπαζε ηημ νύλιμη πύλη ηξρ ζηοαηξπέδξρ με μια ηεοάζηια πέηοα και ξι Τοώεπ όομηζαμ μέζα κι έβαλαμ θωηιά ζ’ έμα καοάβι.

Αθξύ εζύ δεμ πξλεμάπ, ξι

Τοώεπ καμέμα δε θξβξύμηαι…Θα μξρ δώζειπ

ηημ παμξπλία, ηξ

άομα, ηα αθάμαηα άλξγά ζξρ και ηξρπ

Μρομιδόμεπ, για μα πξλεμήζω εγώ ζηη θέζη

ζξρ;

Ποόζενε όμωπ, Πάηοξκλε!!!Μόλιπ ηξρπ

διώνειπ από ηξ ζηοαηόπεδό μαπ, γύοιζε

πίζω…

Τον άκουςε θ Θζτιδα και βγικε από τθ κάλαςςα,

να τον παρθγοριςει.

Και πήγε η ίδια ζηξμ Όλρμπξκαι ηξρ έθεοε καιμξύογια παμξπλία, πξρ ηξρ ηημ έθηιανε ξ Ήθαιζηξπ.

Τα Άλογα του Aχιλλέωσ –Κ.ΚαβάφησΤον Πάτροκλο ςαν είδαν ςκοτωμζνο,

που ιταν τόςο ανδρείοσ, και δυνατόσ, και νζοσ,άρχιςαν τ’ άλογα να κλαίνε του Aχιλλζωσ·θ φφςισ των θ ακάνατθ αγανακτοφςεγια του κανάτου αυτό το ζργον που κωροφςε.

Τίναηαν τα κεφάλια των και τεσ μακρυζσ χαίτεσ κουνοφςαν,

τθν γθ χτυποφςαν με τα πόδια, και κρθνοφςαντον Πάτροκλο που ενοιϊκανε άψυχο — αφανιςμζνο —μια ςάρκα τϊρα ποταπι — το πνεφμα του χαμζνο —

ανυπεράςπιςτο — χωρίσ πνοι —εισ το μεγάλο Τίποτε επιςτραμζνο απ’ τθν ηωι.

Τα δάκρυα είδε ο Ζευσ των ακανάτωναλόγων και λυπικθ. «Στου Πθλζωσ τον γάμο»είπε «δεν ζπρεπ’ ζτςι άςκεπτα να κάμω·καλλίτερα να μθν ςασ δίναμε, άλογά μουδυςτυχιςμζνα! Τι γυρεφατ’ εκεί χάμου

ςτθν άκλια ανκρωπότθτα ποφναι το παίγνιον τθσ μοίρασ.Σεισ που ουδζ ο κάνατοσ φυλάγει, ουδζ το γιρασ

πρόςκαιρεσ ςυμφορζσ ςασ τυραννοφν. Στα βάςανά των

ςασ ζμπλεξαν οι άνκρωποι.»— Όμωσ τα δάκρυά τωνγια του κανάτου τθν παντοτινι

τθν ςυμφοράν εχφνανε τα δυο τα ηϊα τα ευγενι.