ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Τι είναι ακριβώς η αλληλεγγύη; Είναι το συναίσθηµα ενότητας µε τους άλλους

που µας προσφέρει συγκίνηση, ευφορία και ταυτόχρονα µας κινητοποιεί για κοινή

δράση. Πηγάζει από το βαθύτερο συναίσθηµα του κοινοτισµού που κάνει τον καθένα

να νιώθει ενσωµατωµένος µέσα σε ένα ορµητικό ρεύµα, τον γεµίζει µε πληρότητα,

σαν να είναι ενιαίος µε τον κόσµο, ώστε τον διεγείρει να κάνει πράξεις που, εάν

βρισκόταν σε νηφάλια κατάσταση, θα του ήταν αδιανόητα ότι µπορούσε ποτέ να τις

κάνει. Το συναίσθηµα αυτό διαµορφώνεται και ριζώνει στον ψυχισµό του ατόµου

κατά τα πρώτα στάδια της κοινωνικοποίησής, όταν βρίσκεται ακόµα κάτω από τη

φροντίδα και την προστασία της κοινότητας. Ιδιαίτερα κατά το προγλωσσικό στάδιο,

όπου το νήπιο δεν έχει αρχίσει ακόµα να διαχωρίζει τον εαυτό του από τον εξωτερικό

κόσµο, εκφράζει την ενότητα του µε τον κόσµο και αυτό του χαρίζει το αίσθηµα της

πληρότητας και της µαγείαζ. Στην πορεία της ενηλικίωσης το συναίσθηµα του

κοινοτισµού µειώνεται, εξαιτίας της διαµόρφωσης και αντιπαράθεσης άλλων όρων:

από την ανάπτυξη της δηµιουργικότητας, από την ανάληψη κοινωνικού ρόλου κ.α. Ο

δεύτερος όρος της αντίστασης είναι η αξιοπρέπεια. Η στάση απαξίωσης προς κάθε

πράξη ή σχέση (πελατειακή, δουλική κ.α.) που θέτει το άτοµο στη διάθεση ελέγχου

και εκµετάλλευσης από τους άλλους. Είναι ο απαράβατος όρος της ισοτιµίας. Και της

ισονοµίας. Είναι εκείνο που συνενώνει τις θεµελιώδεις αρχές της αδελφότητας,

ισότητας, ελευθερίας.

Αλληλεγγύη και προσφορά

Σε µια εποχή που χαρακτηρίζεται από τη χαλάρωση των ηθικών αξιών, τον

ατοµικισµό και την ιδιοτέλεια, η πρόθυµη ανταπόκριση του κόσµου στα

προσκλητήρια για καθηµερινή προσφορά αποδεικνύει έµπρακτα πως πλούσια είναι τα

αποθέµατα του σε αρετές και αξίες. Αυτή η ευαισθητοποίηση, αλλά και η συµµετοχή

των πολιτών στα προβλήµατα των συνανθρώπων µας, είναι ένας αδιάψευστος δείκτης

του ίδιου του πολιτισµικού γίγνεσθαι µιας κοινωνίας µε την ευρύτερη έννοια του

όρου. Οι Έλληνες είµαστε λαός συναισθηµατικός µε αυξηµένη την αίσθηση της

κοινωνικής προσφοράς και της αλληλεγγύης και συχνά αποδεικνύει ότι δεν έχει χάσει

την ανθρωπιά του.

Ας προσπαθήσουµε µαζί ότι µπορούµε και ας έχουµε όλοι έναν κοινό σκοπό·

την ανιδιοτελή προσφορά. Ας αποτελέσουµε παράδειγµα ήθους, επικοινωνίας και

πολιτισµού της κοινωνίας µας.

Ας κάνουµε όλοι την υπέρβαση του ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ σε αυτούς που έχουν

ανάγκη καθηµερινά και υποφέρουν.

Ας αποδείξει ο καθένας έµπρακτα ότι αλληλεγγύη και προσφορά αποτελούν ένα

αναπόσπαστο κοµµάτι της κοινωνίας µας.

Η Φλωρεντία Ναϊτιγκαίηλ, υπήρξε η ευγενική εκπρόσωπος της αυτοθυσίας, της

αλληλεγγύης µέσα στο φοβερό λοιµό του Κριµαϊκού πολέµου κι έγινε άξια να

υµνηθεί από τη µελωδική µούσα του Τεννυσού, υπήρξε ένα αξιοµνηµόνευτο

υπόδειγµα ανθρωπισµού. Το ίδιο και ο Αλβ. Σβάιτσερ, γιατρός και Φιλόσοφος,

αφιέρωσε τη ζωή του στη θεραπεία των λεπρών της Αφρικής. Υπήρξε ανθρωπιστής

που µόνο του έρεισµα υπήρξε η ειλικρίνεια χωρίς ίχνος υστεροβουλίας και

υστεροφηµίας – που κάποιες φορές η τελευταία µπορεί να χαρακτηριστεί και θεµιτή –

θεώρησε αυτονόητο χρέος του την προσφορά στο συνάνθρωπο.

Όταν ο άνθρωπος καταντήσει άτοµο και δε νιώθει στενούς ψυχικούς δεσµούς

µε τους γύρω του, όταν δεν αισθάνεται µια φυσική κοινότητα µε τα ίδια δικαιώµατα

και τις ίδιες υποχρεώσεις, τότε γίνεται στενά εγωιστής, αντικοινωνικός. Τότε γίνεται

ατελής ανόµοιος µε τους υπόλοιπους ανθρώπους, χωρίς να καλλιεργεί στα άτοµα της

κοινωνίας, του έθνους, τον πλανήτη τουλάχιστον ένα minimum αγάπης προς τον

πλησίον, συµπόνιας, αλτρουισµού.

Ας γίνει σύνθηµα και λάληµα όλων µας και του καθένα χωριστά ότι µόνο µε

την παγίωση της παγκόσµιας ειρήνης, µε τη συνειδητοποίηση απλών ανθρώπων και

ηγετών για τα καταστρεπτικά αποτελέσµατα των πολέµων και µε την ενεργοποίηση

φιλειρηνικών κινηµάτων για το σεβασµό των ανθρώπινων δικαιωµάτων µπορούν να

γεµίσουν τα ανθρώπινα στόµατα και να χορτάσουν οι παιδικές ψυχούλες.