ԱՇՈՏ ԵՐԿԱԹԻ ԱՄՐՈՑԸ

Մենք ճամփորդություն կատարեցինք դեպի Աշոտ Երկաթի ամրոց։ Ամրոցի կեսը քանդված էր, իսկ մյուս կեսը մնացել էր և չէր քանդվել։ Այնտեղ մի գաղտնի ճանապարհ կար, որով բարձրանում են ամրոցի գագաթը։ Մենք մինչև այդ խաղում էինք։ Ես ման էի գալիս, մեկ էլ իմ ակնոցն ընկավ մի քարի դիմացը և ես մտածեցի․ «Եթե ակնոցներս դնեմ քարի վրա կմնա» և տեսա շատ ծիծաղելի պատկեր եղավ և նկարեցի։ Երբ մենք բարձրացանք այդ գաղտնի ճանապարհով ես տեսա երեք ծխնելույզ՝թ մեկը փակած էր փայտերով, իսկ մյուսները բաց էին։ Մենք ևս մի տեղով գնացինք և ավելի մոտեցանք ամրոցի ծայրին։ Ապա իջանք ներքև։ Բարձրացանք ևս ամրոցի մի մասից այդ անգամ ավել բարձր ինձ թվաց, որ մենք բարձրացել ենք։

Թալինի սբ. Կաթողիկե, սբ. Հովհաննես

եկեղեցիներ

Հետո մենք գնացինք Թալինի սբ. Կաթողիկե, սբ. Հովհաննես եկեղեցիներ։ Սուրբ Կաթողիկե եկեղեցում ես գտել եմ քար, որի վրա գրված էր Գևորգ, իսկ Գևորգը իմ հարազատ եղբոր անունն է։ Սուրբ Հովհաննես եկեղեցին ավելի փոքր է քան սուրբ Կաթողիկե եկեղեցին։ Սուրբ Հովհանես եկեղեցին ինձ թվում է, որ այն շատ նոր եկեղեցի է։

ԱՐՈՒՃԻՔԱՐԱՎԱՆԱՏՈՒՆ

Մենք գնացինք նաև Արուճի քարավանատուն։ Այտեղ ուղտերն են մնում նրանց ուտելիքն էր դրվում և ջուրը։ Քարավանի կողքը կար մի փոքր խոտային տարացք այնտեղ դրված էր կիտանման քար, դա շատ ինձ հետաքրքեց, թե ոնց կարող է այդպիսի բան լինել այդ տարացքում։

Մենք ճամափորդություն կատարեցինք Մայիսի 9-ին։ Եվ այսպես երկար ճամփորդելուց հետո ուրախ վերադարձանք դպրոց։ Չնայաց ճամփորդելուց սկսվեց անձրև գալ, իսկ անձրևը խանգարեց գնալ ևս մեկ տեղ,որտեղ որ նախատեսված էր, բայց մենք ուրախ ենք և չենք տխրում, որ այդ մի տեղը չգնացինք,մենք այնտեղ կգնանք մի ուրիշ անգամ։