A ÁRBORE DE NADAL

Cando o neno Xesús naceu en Belén, o mundo encheuse de alegría e a Belén chegaban xentes de todas as partes para ofrecer regalos ao neno.

Preto da corte onde o neno descansaba, dise que había tres árbores: unha palmeira, unha oliveira e un piñeiro. Ao ver tanta xente que ía e viña con ofrendas, eles tamén sentiron desexos de ofrecer algo ao Neno Xesús.

Eu, dixo a palmeira, vou romper unha das miñas ramas, e colocareina preto do berce, e cando o Neno teña calor, suavemente, docemente, abanicareino sen espertalo. Non podo facer outra cousa, porque é moi pequeniño para comer dátiles. Iso, dareillo cando sexa un pouco maior.

Pois eu, dixo a oliveira, penso facerlle aceite coas miñas olivas e darllo á súa nai, a Virxe, para que faga comida.

O piñeiro estaba triste. Non sabía que ofrecer. Ademais a palmeira e a oliveira repetíanlle unha e outra vez:

- Non!!! Non!!! ti non lle deas ao Neno as túas follas... que parecen agullas, con elas picarías o Neno... Ti, non tes nada que regalarlle...

E a pena que sentía o piñeiro ía crecendo, cada vez era maior. Pero un anxo que consideraba a escena compadeceuse e decidiu axudarlle:

- Non teñas pena, díxolle. Eu voute axudar. Pedirei ás estrelas que baixen do ceo e se pousen nas túas ramas, e coa súa luz... xa verás, poderás iluminar o Neno, e servirás de guía a todos os camiñantes que van cara á cova.

Así o fixo e ao pouco tempo o piñeiro se viu cheo de luces de cores porque moitas estrelas baixaron ás súas ramas. E ata o Neno Xesús, dende o seu berce, se fixou no piñeiro, e brilláronlle os seus olliños ao contemplar o bonito que estaba e como brillaba. O piñeiro encheuse de alegría.

Dende entón, o piñeiro é un elemento de adorno en todos os fogares do mundo na época de Nadal, como recordo daquel piñeiro que un día brillou ante o berce do Neno Xesús.