Kościół jest wspólnotą

religijną ludzi pochodzącą ze

wszystkich narodów świata. Wiąże ich wiara w jednego Boga

i wyznanie.

Wyznając wiarę mówimy: „Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół”, to właśnie są cztery nierozdzielne przymioty Kościoła. Charakteryzują one Kościół będący instytucją stwórczą, pochodzącą od Boga.

O jedność Kościoła troszczą się dziś wierni, a przede wszystkim ich pasterze. Pojednanie wśród tylu różnych kultur i tradycji jest trudne do wykonania tylko ludzkimi siłami i zdolnościami, potrzebna jest przy tym pomoc Boża. Ufajmy, że miłość Boga do człowieka i moc Ducha Świętego pomogą w zjednoczeniu Kościoła.

Kościół jest święty, jednak jego świętość nie polega na tym, że tworzą go ludzie święci, bo tworzą go grzesznicy, ale na tym, że posiada on potężną moc uświęcającą. Osoba grzeszna może oczyści się z grzechu i może osiągnąć czystość moralną oraz doskonałość religijną. Kościół posiada moc uświęcającą, bo obecny jest w nim sam Bóg, dzięki łasce Bożej w Kościele osiągamy świętość. Kościół jest święty również poprzez świętość głoszonej Ewangelii i cel, którym jest zbawienie ludzi

Powszechność Kościoła przejawia się w jego dostępności dla wszystkich ludzi. Powołany został do działania wśród całej ludzkości niezależnie od stanu, płci, rasy, majątku czy narodowości. Nie patrzy też na popełnione grzechy, ale każdemu przybliża swoją działalność. Nigdy nie było tak, że wszyscy chcieli współpracować z Bogiem, jednak nie oznacza to, że ich droga do Kościoła została zamknięta. Kościół otwiera się na całą ludzkość. Powszechność Kościoła jest możliwa dzięki miłości Chrystusa, nie wszyscy jednak chcą z tej miłości korzystać.

Apostolski, bo wyrasta na fundamencie apostołów, którzy łączyli go z Chrystusem, kontynuowali Jego naukę. Kościół posiada nieprzerwaną sukcesję, miejsce apostołów dziś zajmują biskupi wspomagani przez kapłanów, w jedności z następcą Piotra. Kościół jest niezniszczalny i nieomylnie zachowywany w prawdzie. Dzięki temu, że jest on apostolski pozostaje niezmieniony od jego założenia. Nie ma w nim nowych prawd, ale są podtrzymywane te znane już od początku chrześcijaństwa.

Sobór to uroczyste zgromadzenie Kolegium

Biskupów i innych przedstawicieli Kościoła obradujące wraz i pod

przewodnictwem biskupa Rzymu lub jego

przedstawiciela - legata. Obrady soboru dotyczą

ważnych zagadnień Kościoła, a zwłaszcza

jego jedności w sprawach dogmatycznych i organizacyjnych.

Odbywał się w 3 sesjach w 1179 r. Brało w nim udział ok. 400 biskupów z niemal wszystkich krajów Europy i z państw utworzonych przez krzyżowców. Przybyło też

wielu opatów i innych przedstawicieli Kościoła. Na ten Sobór też po raz pierwszy zaproszono ludzi świeckich. Była wśród nich m.in. delegacja waldensów z Piotrem

Waldo.Jednym z celów soboru, zwołanego wkrótce po sporze z z

Cesarzem Fryderykiem Barbarossą było unieważnienie wszystkich decyzji antypapieży, a także zapobieżenie ich wyborowi na przyszłość. Jednym z postanowień soboru

było ustanowienie zasad wyboru biskupa Rzymu, które w istocie były zarysowaniem mechanizmu obecnego

konklawe: wybór przysługiwać miał wyłącznie kardynałom i dokonywany miał być większością 2/3

głosów.Sobór przyczynił się do rozwoju nauki i kultury

chrześcijańskiej - powoływał szkoły przy katedrach biskupich i przy ważniejszych kościołach parafialnych.

Odbywał się w 1215 r. Zwołany został przez papieża Innocentego III. Głównym celem Soboru miała być reforma Kościoła oraz

doprowadzenie do odzyskania Ziemi Świętej.

Podczas soboru wyłożono naukę o Eucharystii, małżeństwie, kapłaństwie i sakramencie pokuty. To wówczas sformułowano naukę o transsubstancjacji, tzn. o tym, że Chrystus jest realnie obecny pod postaciami chleba i wina. Stwierdzono również, że

wierni powinni przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty i przyjąć Komunię św. na Wielkanoc. Kapłanom

przypomniano o obowiązku zachowania ścisłej tajemnicy spowiedzi.

Sobór miał wielkie znaczenie: aż 59 z 70 wszystkich uchwalonych wówczas kanonów weszło do zbioru Prawa Kościelnego.

Jedną z uchwał soboru było opodatkowanie na rzecz krucjaty.

Obradował w latach 1512-1517. Był to sobór, który ostatecznie odniósł się negatywnie do tendencji koncyliarystycznych.

Był odpowiedzią na zwołany w 1511 r. samozwańczy sobór w Pizie.

Na Soborze Laterańskim wydano oficjalne oświadczenie, że każdy człowieka ma indywidualną, nieśmiertelną duszę, wprowadzono też egzaminy dla kandydatów do święceń kapłańskich i potępiono nadużycia dyscypliny kościelnej

przez duchownych.

Próby reformy Kościoła były jednak opieszałe i mało zdecydowane. Już 7 miesięcy po zakończeniu obrad soboru miało miejsce wystąpienie Marcina Lutra i rozpoczęła się

reformacja

Polskę na soborze reprezentował prymas Jan Łaski.

Trwał od 1869 do 1870 r. To wówczas uchwalono dogmat o nieomylności papieża. Na sobór przybyło m.in. 49 kardynałów i 522 biskupów. Obradom soborowym przewodniczył osobiście papież Pius IX. Zaproszenia na sobór wystosowane zostały również do Kościołów wschodnich i ewangelików, nie zostały jednak przyjęte. Podczas soboru, 18 lipca 1870 r. uchwalono konstytucję "Pastor aeternus", zawierającą dogmat o nieomylności papieża nauczającego oficjalnie w sprawach wiary i moralności. Podczas dyskusji nad konstytucją dość wyraźnie zarysował się podział na dwie frakcje. Mniejszościowa grupa 55 biskupów, po uchwaleniu konstytucji na znak protestu opuściła Rzym. Ważną uchwałą soborową była również konstytucja Dei Filius mówiąca o Objawieniu oraz o relacjach między wiarą i rozumem, ważnych zwłaszcza w kontekście postępującego w tym czasie rozwoju nauki. Sobór Watykański I przerwany został z powodu wybuchu wojny francusko - pruskiej, która zmusiła wielu biskupów do opuszczenia Rzymu. Jedynym przypadkiem, w którym zastosowano dogmat o nieomylności papieża dla wprowadzenia nowego dogmatu było ogłoszenie 1 listopada 1950 przez Piusa XII dogmatu o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny.

Trwał w kilku przerywanych sesjach i był tym soborem, na którym najpełniej ujawnił się spór między zwolennikami

koncyliaryzmu (wyższości autorytetu soboru nad papieżem), a kurializmu - poglądu przeciwnego.

Podczas tego soboru podjęta też została próba porozumienia z Kościołem wschodnim, zagrożonym wówczas turecką

inwazją.Sobór zwołany został do Bazylei jeszcze w 1431 r. przez

papieża Marcina V. Kolejny papież, Eugeniusz IV ze względu na dominujące na soborze koncepcje

koncyliarystyczne, a także nastroje niesprzyjające unii z prawosławiem, zdecydował się na przeniesienie obrad do

Ferrary. Ostatecznie unię z prawosławnymi grekami podpisano 5 lipca 1439 r. we Florencji. W tym samym

czasie podpisano unię z Ormianami, maronitami cypryjskimi oraz kłopotami. Po kolejnym przeniesieniu

soboru, na La teranie w 1445 r. podpisano unię z kościołami nestoriańskim i jakubickim.

Wielka schizma wschodnia – rozłam w chrześcijaństwie na Kościół wschodni i zachodni. Za symboliczną datę tego wydarzenia przyjmuje się rok 1054.

Nie był to jednak w istocie jednorazowy akt, lecz proces, który rozciągał się w szerokich ramach chronologicznych, trwający aż do XIII w. Właściwie jeszcze wtedy wiele osób nie do końca zdawało sobie sprawę z istnienia schizmy. Winą za jej powstanie obarcza się zarówno Rzym jak i Konstantynopol.

1.Rywalizacja pomiędzy Kościołem Bizantyjskim a Rzymskim o strefy wpływów w Europie, szczególnie na

Słowiańszczyźnie

2.Różnice religijne (kwestia używania przaśnego chleba w Eucharystii, czyśćca, liczby sakramentów, celibatu księży, postu w soboty, noszenia zarostu przez duchownych etc.)

3.Różnice organizacyjne (cezaropapizm na Wschodzie), spór o prymat papiestwa na Zachodzie (na Zachodzie głoszono prymat papieża, a Wschód podkreślał zasadę pentarchii - współpracy pięciu biskupstw: Rzymu, Konstantynopola,

Aleksandrii, Antiochii i Jerozolimy) i prawne (na Zachodzie uznawano papieskie dekretały, na Wschodzie konstytucje

cesarskie)

4.Dążenie Rzymu od II połowy IX wieku do podporządkowania sobie Wschodu.

Skutki schizmy wschodniejNikt nie zdawał sobie chyba wówczas sprawy jak trwałe

następstwa przyniesie to lokalne, w gruncie rzeczy, nieporozumienie. Przecież już wcześniej dochodziło do

konfliktów między Rzymem i Konstantynopolem, chociażby za czasów patriarchy Socjusza, który w roku

867 doprowadził do otwartego rozłamu w kościele. Jednak cesarz Bazyli I unormował stosunki z

papiestwem. Wydawało się, że tym razem może być podobnie, że prędzej czy później konflikt zostanie

zażegnany. Tak się jednak nie stało. Zniszczona została jedność kościoła, a skutki schizmy wschodniej trwają do dziś. Przez kolejne stulecia nie udało się przezwyciężyć

podziału na prawosławie i katolicyzm i przywrócić jedności chrześcijaństwu.

Zerwanie jedności spowodowało, że istniejące już wcześniej różnice między kościołem wschodnim i zachodnim nie tylko się utrwaliły ale i pogłębiły.

1.Święty Wojciech

2.Święty Stanisław

3.Święta królowa Jadwiga

Wojciech Adalbert, święty (ok. 955-997), biskup, męczennik, patron Polski. Pochodził z rodziny książąt czeskich -

Sławnikowiców. Kształcił się w Magdeburgu pod opieką arcybiskupa Adalberta, na cześć którego przyjął imię zakonne. W 983 jako subdiakon powrócił do Czech i został biskupem Pragi.

Zasłynął z opieki nad ubogimi, więźniami i z wykupu chrześcijańskich niewolników z krajów muzułmańskich. Za namową cesarza Ottona III i w porozumieniu z Bolesławem I Chrobrym przy

końcu 996 przybył do Polski, aby podjąć misję wśród pogańskich Prusów. Wraz z towarzyszami podróży misyjnej, bratem Radzimem Gaudentym i prezbiterem Benedyktem Boguszą, popłynął łodzią do

Gdańska, stamtąd morzem w kierunku Pregoły.Zginął podczas prób podjęcia pracy misyjnej, zabity przez

pogańskiego kapłana, w bliżej nie znanej miejscowości. Bolesław I Chrobry wykupił jego ciało i sprowadził do Gniezna, gdzie zostało

uroczyście pochowane. 999 papież Sylwester II dokonał kanonizacji św. Wojciecha.

Stanisław ze Szczepanowa (ur. ok. 1030 w Szczepanowie, zm. 11 kwietnia 1079 w Krakowie) – polski duchowny katolicki, biskup

krakowski, męczennik, święty Kościoła katolickiego, jeden z głównych patronów Polski.

Starania mające na celu rozpoczęcie procesu kanonizacyjnego rozpoczęto pod wpływem analogicznej historii w Anglii (Tomasz

Becket).8 września 1253, w bazylice świętego Franciszka w Asyżu, Stanisław został kanonizowany przez papieża Innocentego IV. Uroczystość podniesienia relikwii Świętego i ogłoszenia jego

kanonizacji w Polsce odbyła się 8 maja 1254 roku.W roku 1963 papież Jan XXIII ustanowił świętego Stanisława, wraz

ze Świętym Wojciechem i Najświętszą Maryją Panną Królową Polski, pierwszorzędnym Patronem Polski. Jest również patronem

Gniezna (razem ze św. Wojciechem) i Krakowa (wraz ze św. Florianem); jest patronem archidiecezji krakowskiej, lubelskiej,

poznańskiej i warszawskiej oraz diecezji kieleckiej, płockiej, sandomierskiej i tarnowskiej, a także Krucjaty Wyzwolenia

Człowieka.Jan Paweł II nazwał go „patronem chrześcijańskiego ładu

moralnego”.

Bł. Jadwiga, córka Ludwika Węgierskiego Andegawena i Elżbiety, księżniczki bośniackiej, urodziła się na Węgrzech w lutym 1374 r. Po śmierci króla Ludwika, na prośbę dostojników polskich, matka przeznaczyła Jadwigę na tron polski. 16 października 1384 r. Jadwiga została ukoronowana przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzankę. Wielki Książę Litwy, Jagiełło, który ubiegał się o rękę Jadwigi, obiecał, że przyjmie chrzest razem ze swoim narodem i przyłączy Litwę do Korony. Dla dobra narodu i Kościoła młodociana królowa poślubiła Jagiełłę w r. 1386.Jadwiga miłowała Kościół i namiestnika Chrystusowego jak wierna córka. Świadoma swego posłannictwa wspierała głoszenie Ewangelii, troszczyła się o rozwój kultu Bożego i jedność chrześcijan. Przyspieszyła ustanowienie diecezji wileńskiej. Gorąco kochała Chrystusa ukrzyżowanego. Jako pokorna służebnica Boga, pełna roztropności i mądrości, służyła ziemskiemu Królestwu Chrystusa. Dla chorych zakładała szpitale, biednym nie szczędziła pomocy. Głębia jej życia wewnętrznego znajdowała wyraz w ofiarnej służbie każdemu potrzebującemu. Była przykładem harmonii modlitwy i czynu. Długo oczekiwała na dar macierzyństwa. Mając 25 lat, wkrótce po urodzeniu córki i jej śmierci, odeszła do wieczności w dniu 17 lipca 1399 r. Nazywana jest matką swojego ludu i Matką Narodów.8 czerwca 1979 r. Jan Paweł II odprawił Mszę św. ku czci Jadwigi Królowej przy jej grobie, a Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych potwierdziła dnia 8 sierpnia 1986 r. fakt jej beatyfikacji.

Źródła różnic w mentalności

- Grzech, to nie tylko uczynek, ale już sama skłonność jest grzechem

- Wiara jest wystarczającym warunkiem zbawienia; dobre uczynki nie poprawiają człowieka

- Kościół jest jedynie ciałem mistycznym, nie może być więc żadną instytucją (luteranizm)

- Kościół jest niewidzialny, a imiona tworzących go znane są jedynie Bogu (kalwinizm)

- Dobremu człowiekowi Pan Bóg darzy - a więc sukces jest efektem i dowodem wiary

- Uznawanie tylko niektórych sakramentów, zazwyczaj Chrztu i Komunii św.- Komunię wystarczy przyjmować raz na trzy miesiące (kalwinizm)- Nieuznawanie prymatu papieża- Sobór jest wyższy niż papież (demokracja)- Kościoły lokalne mogą zmieniać swoje obrzędy- Prymat władzy świeckiej nad religijną (luteranizm, anglikanizm)- Biblia może być interpretowana przez każdego- W Biblii uznaje się jedynie dosłowny sens- Eucharystia jest jedynie pamiątką, a nie odnowieniem ofiary krzyża- Nie istnieje transsubstancjacja, lecz Ciało i Krew są obecne w chlebie i winie (konsubstancjacja)- Czyśćca nie ma- Nie ma celibatu- Można wyświęcać kobiety na kapłanów i biskupów (anglikanizm)- Uznaje się rozwody (baptyści)- Nie jest uznawane Niepokalane Poczęcie, ani kult maryjny- Nie uznaje się świątyń, obrazów, ołtarzy (anabaptyści)- Kara śmierci i dożywotniego więzienia są niedopuszczalne (anabaptyści)

1.Ks. Jerzy Popiełuszko

2.Jan Paweł II

Jerzy Aleksander Popiełuszko, wcześniej Alfons Popiełuszko (ur. 14 września 1947 w Okopach, zm. 19 października 1984 we Włocławku) – polski prezbiter rzymskokatolicki, kapelan warszawskiej "Solidarności", zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, błogosławiony Kościoła katolickiego.

Rodzice Jerzego Popiełuszki – Władysław i Marianna z Gniedziejków. Rodzina była wielopokoleniowa, mieszkali z nimi

dziadkowie. Jego rodzina posługiwała się dialektem języka białoruskiego i sam Popiełuszko jako dziecko nie mówił po polsku.

Popiełuszko był ministrantem i wyróżniał się głęboką religijnością.. Pierwszą Komunię Świętą i bierzmowanie przyjął w

tym samym roku – 1956. W latach 1961–1965 uczęszczał do liceum w Suchowoli. Z powodu jego religijności rodzice byli wzywani do szkoły. Po maturze, 24 czerwca 1965 wstąpił do

Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie. Po pierwszym roku studiów został skierowany do przymusowej zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał w

latach 1966–1968 w specjalnej jednostce dla kleryków o zaostrzonym rygorze w Bartoszycach. 28 maja 1972 otrzymał

święcenia kapłańskie z rąk prymasa kardynała Stefana Wyszyńskiego, a 11 czerwca 1972 odprawił prymicyjną mszę

świętą w kościele w Działoszynie. Następnie pracował w parafiach w Ząbkach (1972–1975) i Annie (1975–1978). Później był księdzem w warszawskich kościołach: Dzieciątka Jezus, św. Anny, a od czerwca 1980 św. Stanisława Kostki. W latach 1974–

1976 był studentem Studium Pastoralnego Instytutu Teologii Pastoralnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1978 został duszpasterzem środowisk medycznych w Warszawie.

Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach 18 maja 1920 jako drugi syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Ród Wojtyłów wywodzi się z Czańca k. Kęt i Lipnika. Ród Kaczorowskich pochodzi z Michalowa k. Szczebrzeszyna.

Karol Wojtyła został ochrzczony w kościele parafialnym 20 czerwca 1920 roku przez księdza Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzicami chrzestnymi Karola Wojtyły byli Józef Kuczmierczyk, szwagier Emilii Wojtyły, i jej siostra, Maria Wiadrowska.

Jan Paweł II od 1992 r. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie grubym. Jego długoletnie zmagania z chorobą i ze starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 papież, w 11. rocznicę zamachu, ustanowił Światowy Dzień Chorego.

Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę oraz zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej.

2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7:30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: „Pozwólcie mi iść do domu Ojca”. O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć papieża Jana Pawła II o godzinie 21:37, a elektrokardiograf wyłączono po 20 minutach od tej chwili. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666. dniu swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu oraz trwając na modlitwie w jego intencji.