moswavleTa 69-e saswavlo-SemoqmedebiTi

k o n f e r e n c i a

seqcia: უცხოური enebi

Tema: გოდერძი ჩოხელი “რატომ ტირის დამიანი?”

მოთხრობა

(Targmani rusul enaze qarTulidan)

qalaqi, raioni: baTumi, aWara

avtori: Ggiorgi iremaZe

skola, klasi: Sps “gordas” baTumis saero elitaruli skola,

XI–a klasi

xelmZRvaneli: larisa gugunava

ГОДЕРЗИ ЧОХЕЛИ

«ПОЧЕМУ ЧЕЛОВЕК ПЛАЧЕТ?»- Почему ты плачешь?- Что-то вспомнил…- А всё-таки?-Вот только что прошли два человека, и я почему-то вспомнил, что эти люди именно здесь уже когда-то проходили… - Ну и стоит из-за этого плакать?- Такое часто происходит со мной. Часто что-то делая мне, почему-то кажется, что это уже было когда-то…-Такое и со мной происходит, но стоит ли из-за этого плакать?- А потому, что мне страшно, чтобы не повторилась опять также моя жизнь…- Хочешь, я о тебе рассказ напишу?- Не хочу…- Почему?- В твоих рассказах всегда умирают…- И ты этого боишься?- А ты не боишься?!- Чего я должен бояться?!- Конца…- Конца не существует…- Как это не существует?!- В конце чего-то всегда существует начало … каждое существо само ищет своего конца… Это цель… Но, я же сказал, конца как бы не существует…- Так почему же плачут люди?- Боятся и потому …- Чего боятся?- Начала… Кто не боится начала, тот и не плачет…- Да, но когда другой оплакивает чужую смерть?- То другой представляет себя на его месте. Покойник не плачет потому, что смерть это уже начало…- Видно потому и не плачут?!- Ну и почему?

- Возможно мы пришельцы из других мест, и уж раз не смогли уйти, то и плачем, плачем, так как здесь остаёмся…

- Как ты додумался до этого?- Церкви… видишь, как построены некоторые?! Они похожи на ракеты готовые к взлёту в небо. Заходим внутрь, молимся. Почему? Может потому, что хотим воспарить в небеса, но ничего не получается, а лишь только земле придаём друг друга, вот и плачем..- Ты же сказал, что в тебе что-то повторяется. Почему же не повторяется приход с небес?- Возможно, когда-нибудь и такое повторится…- Ну а уж если это повторится, всё равно будешь плакать?- Не знаю. Я вообще не знаю, почему плачет человек…- Потому, что хочет Свободу…- И потом не будет плакать?- Нет. Свободный человек начала не боится.- Напиши ну….- Что? - Напиши обо мне рассказ…- А если и ты у меня скончаешься в конце?- Нет. Знаешь, как напиши?- Как?- Жил я на Земле, долго жил, приблизительно около ста лет…- А потом?- Ну и в продолжение этих ста лет часто делал что-то такое, что когда-то уже было сделано мною.- Ну а потом?А однажды прилетел с небес золотой корабль. Я вспомнил, что этот корабль должен был меня забрать. Вот я и сел, и отправился в небеса. Напишешь?....Написал…»

გოდერძი ჩოხელი

“რატომ ტირის ადამიანი?”- რა გატირებს?

– რაღაც გამახსენდა…

– მაინც?

– აი, ახლა ორმა კაცმა ჩამოიარა და რატომღაც გამახსენდა, რომ ამ კაცებმა,

ოდესღაც, ზუსტად აქ ჩამოიარეს…

– მერე, რა გატირებს?

-ხშირად მემართება ესეთი რაღაცები. ხშირად ვაკეთებ რაღაცას და რატომღაც მგონია,

რომ ოდესღაც ეს უკვე იყო…

– ეგ მეც მემართება, რა არის მანდ სატირალი?

– რა და, მეშინია როდესმე კიდევ ასე რომ განმეორდეს ჩემი ცხოვრება…

– გინდა შენზე მოთხრობა დავწერო?

– არ მინდა…

– რატომ?

– შენს მოთხრობებში ყოველთვის კვდებიან…

– მერე შენ ამის გეშინია?

– შენ არ გეშინია?!

– რისი უნდა მეშინოდეს?!

– დასასრულის…

– დასასრული არ არსებობს..

– როგორ თუ არ არსებობს?!

-რაიმეს დასასრულში ყოველთვის დასაწყისი დგას… ყოველი არსი თვითონ ეძებს

თავის დასასრულს. ესაა მიზანი.. მაგრამ, ხომ გითხარი, დასასრული არ არსებობს

მეთქი…

– მაშ, რატომ ტირიან ადამიანები?

-ეშინიათ და იმიტომ…

– რისი ეშინიათ?

– დასაწყისის… ვისაც არ ეშინია დასაწყისის, ის არც ტირის…

– მაგრამ სხვა როცა ტირის სხვის სიკვდილს?

– თავის თავი ჰყავს მის ადგილას წარმოდგენილი. მკვდარი არ ტირის იმიტომ, რომ

სიკვდილი უკვე დასაწყისია…

– იქნებ მაგიტომ არ ტირიან?!

– მაშ, რატომ?

– შეიძლება სხვაგნიდან ვართ მოსული და რაკი ვეღარ წავედით ტირილითაც იმიტომ

ვტირით, აქ რომ ვრჩებით…

– ეგ რამ გაფიქრებინა?

– ეკლესიებმა… ხედავ, როგორ არის ზოგი აშენებული?! ცაში ასაფრენად გამზადებულ

რაკეტას ჰგავს. ჩვენ შიგნით შევდივართ და ვლოცულობთ. რატომ? იქნებ ისევ ცაში

ამაღლება გვინდა და რომ არაფერი გამოგვდის და მიწას ვაბარებთ ერთმანეთს,

ვტირით…

– შენ ხომ თქვი, რომ შენში რაღაცები მეორდება. რატომ არ განმეორდა ციდან აქ

მოსვლა?

– შეიძლება ოდესმე ისიც განმეორდეს…

– და თუ განმეორდა, მაინც იტირებ?

– არ ვიცი. მე საერთოდ არ ვიცი რატომ ტირის ადამიანი…

-იმიტომ, რომ თავისუფლება უნდა…

– მერე აღარ იტირებს?

– არა. თავისუფალ კაცს დასაწყისის არ ეშინია.

– დაწერე რა..

– რა?

– მოთხრობა დაწერე ჩემზე…

– შენც რომ შემომაკვდე ბოლოს?

– არა. იცი, როგორ დაწერე?

– როგორ?

– ვიცხოვრე დედამიწაზე, დიდხანს ვიცხოვრე, დაახლოებით ას წელს…

– მერე?

– ამ ასი წლის განმავლობაში ხშირად ისეთ რაღაცებს ვაკეთებდი, რაც ოდესღაც

გაკეთებული მქონდა..

– მერე?

– ერთ დღეს, ციდან ოქროსფერი ხომალდი მოფრინდა. მე გამახსენდა, რომ ამ

ხომალდს უნდა წავეყვანე. ჩავჯექი და წავედი ცაში. დაწერ?

…..

დავწერე…”