Wonderkind: De herhaling van de geschiedenis

Update 10; the magic of the outgoing

Door ISims2SNFKGGH

De stamboom

De bovenste is het totaal van alles bij elkaar.

Ik probeer eraan te denken dit elke keer opnieuw te uploaden èn te updaten (verjaardagen bij te houden enz). Ik vind het fijn als

je me eraan herinnerd wanneer ik het mocht vergeten. =3

De onderste van alles wat onder Joey en Cathelijn komt via hun kinderen etc.

In de vorige update leerden jullie Veerles vriendje Jordy kennen. Ze werkten samen aan een schoolproject, Veerle

kreeg haar eerste kus en Jordy bleef een nachtje slapen.

Iris vroeg of Auke zin had om met haar en de rest naar de bioscoop te gaan. Hij had geen zin en Iris

besloot alleen met Ivy te gaan. Donderdagavond belde Sander Iris op en ze spraken af de volgende dag samen bij

Noah op bezoek te gaan.

Diezelfde avond gingen ze bij Evi langs. Iris leerde Alex – Evi’s nieuwe vriend – kennen en praatte

wat bij over van alles en nog wat. Met zijn vieren brachten ze voor Evi de op één na laatste dag door in het

appartementencomplex: twee dagen erna verhuisde ze. Aan het eind van de avond, toen Iris en Sander van plan

waren naar huis te gaan, zag Iris dat er licht brandde in het deel van het appartementencomplex waar Rosemary

woont. Ze belde aan en ontmoette Noëlle, een meisje dat één van de vele exen van Rosemary bleek te zijn.

Rosemary probeerde Iris van begin af aan haar huis uit te krijgen. Iris probeerde een gesprek met Rose aan te

knopen, wat uitliep op een ruzie. Rose liet iets vallen waardoor het erop leek dat ze ging verhuizen. Uiteindelijk

werd Iris het huis uit gezet en schold ze Rose uit. Sander pikte haar op met de auto.

Emine en Abel vierden hun verjaardag. Sander en Iris gingen daar samen heen, aangezien Sander

Iris bij Rose had opgepikt de afgelopen nacht en ze daar was blijven slapen. Heel familie de Bof was aanwezig en

er werd volop bijgepraat. Het bleek dat Esmée, Simone, Pelle en Emma een zusje hadden gekregen, sinds Naomi

opnieuw bevallen was van een dochter genaamd Mira. Abel en Kay vertelden over Amber en Emily – de kinderen

van Leslie en Richard, Jims broer. Pepijn en Emma bleken een oogje op elkaar te hebben en tijdens het showen

van de gepimpte slaapkamers van Emine en Abel, bleek dat Esmée en Stan elkaar ook wel zagen zitten.

Sander had een nachtmerrie waarin zijn vader agressief deed naar Iris omdat er iets naar zijn gevoel

niet klopte. Dat was naar aanleiding van de keer dat hij in het echt met Iris naar zijn vader was geweest. Aan het

eind van het bezoek had Noah toen ook iets gezegd over iets dat niet klopte, maar dat ‘het boek’ wist wat er aan

de hand was. Vastbesloten zijn gedachten te verzetten, vertrok Sander eerder naar zijn moeder dan gepland – hij

hielp haar en Alex met over verhuizen.

Op de laatste dag van de vakantie besloot de vierling nog één keer uit hun dak te gaan. Met hun

aanhang en wat andere familieleden – Veerle, Jordy, Esmée, Stan, Simone – gingen ze naar De Gemmit. Iris

ontmoette Idde daar en kletste wat met hem bij. Daardoor vergat ze de tijd uit het oog en voor ze het wist was het

half twaalf. Idde stond erop dat hij haar zou afzetten. Thuisgekomen bleek Iris alleen thuis te zijn: Cathelijn had

nachtdienst en Joey was nog even naar Wietse en Sarah, zo sms’te haar opa. De rest van de vierling had het

sms’je ook gekregen. Na een telefoontje met Krijn was Iris duidelijk dat de rest nog een tijdje zou blijven. Na een

douche besloot ze maar naar bed te gaan. Op de overloop zag ze licht onder haar deur uitkomen…

Zelfs nadat de echo van haar kreet was uitgeëchood, bleef Iris’ mond nog een eindje openstaan.

‘Tim?’ Wist ze ongelovig uit te brengen. Voetje voor voetje schuifelde ze naar voren. Zo vaak had ze hierover

gefantaseerd. Dat één van haar vrienden uit de interne wereld haar zouden komen opzoeken. Ze wist dat het

onwerkelijk was, kon het daarom ook amper geloven. Maar zelfs dat drong niet volledig tot haar door. Met grote

ogen stonden haar blote voeten stil voor grote, witte Nikes. Iris richtte haar blik op toen zichzelf er eindelijk van had

overtuigd dat ze iets had verzonnen dat niet dom klonk. ‘Wat tof dat je hier bent!’ Iets in haar zei nog steeds dat het

niet waar was. Tim stond hier niet voor hem. Ze droomde. Of. Zoiets…

Tim glimlachte. Zijn ene hand schoot naar zijn nek terwijl hij zijn andere in zijn zij plantte. ‘Hé,’ zei hij zacht.

Het horen van Tims stem leek de bevestiging voor Iris om het te durven geloven. ‘Wauw. Dit is zó tof! Wist je dat ik

me de afgelopen dagen begon af te vragen hoe ik het best ongezien weg kon komen, zodat ik je kon opzoeken?

Maar nu ben je me voor. Je staat gewoon voor me. Hier, in mijn kamer!’ Iris glimlachte van oor tot oor. ‘Je komt

precies op de goede dag ook, op het juiste moment!’

Tim glimlachte nu ook weer. ‘Dat weet ik.’

Iris was te opgewekt om te beseffen wat Tim exact zei. ‘Mijn grootouders zijn er niet en mijn broertje en ooms zijn

nog weg. Ik ben zelf pas net thuis, eigenlijk. Onder de douche vandaan.’ Iris lachte kort. ‘Ik wilde vragen: ben je al

lang hier? Maar dat denk ik niet aangezien ik voor ik ging douchen nog op mijn kamer ben geweest om kleren te

pakken. Toen was je er niet. Ik weet trouwens niet hoe lang het nog duurt voor er iemand thuis komt, maar…’

‘Je broertje en ooms zijn nog onderweg van de discotheek naar huis. De bus heeft vertraging,’ onderbrak Tim Iris.

Iris stopte met praten. ‘Je wist dat ik uit was?’ Ze voelde iets dat haar deed denken aan een stomp in haar maag.

Had Tim haar lopen bespioneren? Dacht hij soms dat ze vreemd was gegaan met Idde? Wauw, dat moest toch

best wat zeggen. Iris voelde hoe de vlinders door haar buik vlogen. Tim was jaloers. Hij wilde haar niet kwijt. Tot

Iris’ grote teleurstelling knikte Tim enkel. Ze had een langer antwoord verwacht. ‘Blijf je slapen vannacht?’ Iris beet

op haar onderlip en grimaste. ‘Ik kan zo een matras van de zolder halen. Er liggen er genoeg. Het is makkelijk zat

om te zeggen dat ik je uit de discotheek heb meegenomen, en…’

Tim schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat hoeft niet. Ik ben zo weer weg.’

Iris trok een pruillip. ‘O?’ Ja, teleurgesteld zijn was een understatement. ‘Kom anders van de week een keer langs?

Ik weet zeker dat er wel een dag is dat mijn grootouders weg zijn en ik alleen ben met mijn oom ofzo. Hij zou het

toch niet merken. Als hij dat al deed, zou hij er niets van zeggen. Je moet weten dat hij mensen erg zijn eigen gang

laat gaan en zijn neus niet in andermans zaken steekt.’ Een flauwe glimlach sierde Tims gezicht. Het was beter

dan het serieuze, met voorhoofd gerimpelde gezicht dan hij eerder getrokken had. Maar toch voelde het niet goed.

‘Wat is er?’

‘Ik wilde vragen of je zin hebt om van de week ergens te gaan eten. Met zijn tweeën.’ Tims hand tastte zijn

haargrens af en verdween onder zijn haar.

Gebiologeerd staarde Iris naar die hand. Ze voelde de sterke neiging om haar hand die plaats te laten vervangen.

Ze grijnsde van oor tot oor. ‘Dat is een vraag?’ Vroeg ze ter verduidelijking zonder haar blik af te wenden.

‘Ik dacht al dat het geen punt zou zijn.’ Tim grinnikte. ‘Dat is fijn. Want ik wil je echt dolgraag spreken, maar ik moet

nu weer weg en ik wil het niet afraffelen.’

De ernst in Tims stem was Iris niet ontgaan. ‘Wat is er dan?’

Tim wuifde het weg. ‘Het heeft geen zin om het je nu deels uit te leggen. Er is gewoon te weinig tijd omdat ik nu

weer moet gaan. Zoals ik al zei: ik wil het niet afraffelen. Ik wil er goed voor gaan zitten.’

Iris probeerde te bedenken wat er dan zo dringend en belangrijk was om te bespreken. ‘Gaat alles wel goed?’ Haar

ogen schoten van Tims linker oog naar zijn rechter en weer terug. Ze voelde haar maag omdraaien bij het

bedenken van mogelijke problemen. ‘Er is toch niets ergs gebeurd bij jullie thuis? Of met mijn ouders?’

Tim schudde zijn hoofd. ‘Ik wil gewoon met je praten over een aantal dingen. Dat is alles. Maar dat doen we van de

week dan. Nu moet ik echt gaan. De plicht roept.’

Iris knikte. ‘Oké…’ Ze wendde haar blik af en keek langs Tim heen. ‘Ik snap het als ik je van je werk af houdt.

Sorry.’

Schouderophalend boog Tim zich voorover. ‘Het is niets,’ verzekerde hij Iris. Na een vlugge kus op haar wang liep

hij richting haar spiegel.

Iris staarde hem als verdoofd na. Amper voor ze zich besefte dat hij er was, was hij alweer weg. Plots bedacht ze

zich dat ze geen tijd, dag of plek hadden afgesproken. ‘Wacht!’ Riep ze hem na.

‘Woensdag om half vijf op het station. Dan gaan we samen naar de stad,’ waren Tims woorden voor hij omgeven

werd door een blauwe waas. ‘Tot dan!’

‘Tot dan,’ zei Iris hem zacht na. Het was een zinloze: Tims lichaam was al vervaagd. De blauwe vonken hadden

hem meegenomen en weg gezapt naar de andere wereld. Met een zucht liet Iris zich op bed vallen. Wat haatte ze

het dat ze niet met hem mee kon gaan. Wat haatte ze het dat ze haar interne vrienden alleen kon zien als er zo

min mogelijk kans was dat iemand hen zou zien. Dan zou er teveel uitgelegd moeten worden. Ze zou Tim aan haar

grootouders en familie voor kunnen stellen. Dat idee deed haar recht overeind veren. Ja, dat ging ze doen!

Woensdagavond nadat ze terug was uit de stad. Dan hoefden ze het niet langer geheim te houden. Al zou ze

moeten liegen: ze had het ervoor over. Beneden hoorde Iris de voordeur dichtknallen. De opgewekte stemmen van

haar broertje en ooms vulden het huis. Iris besefte zich dat haar slaapkamerdeur nog open stond. In alle verbazing

was ze vergeten die dicht te doen. Nu pas merkte ze op dat ze kippenvel op haar armen had staan van de kou.

Maar het kon haar niet schelen. Woensdag ging ze uit eten met Tim en naderhand zou ze hem voorstellen aan

haar grootouders.

De helft van de winter was verstreken. Het begin van de lente was dichterbij dan het eind van de zomer. Iris

probeerde positief te blijven en het vanuit dat standpunt te bekijken. Ze kon haar eigen adem zien terwijl ze in haar

kamer voor het open raam stond. Met haar vrije hand sloot ze het raam. ‘Dat jij het leuk vindt weer naar school te

gaan kan ik totaal niet begrijpen,’ verweet ze haar nichtje.

Veerles lach weerklonk door de hoorn. ‘Vakantie hebben was leuk maar op school heb ik het toch wel erg gemist.

Iedereen om me heen en het continue bezig zijn.’

‘Thuis ben je dat niet? Het lijkt me dat je geen minuut rust hebt met een kersverse drieling in huis.’ Iris grimaste. Zij

en de jongens was natuurlijk een ander verhaal. Maar het was vergelijkbaar. ‘Ik vind mijn broer en ooms al irritant.

Dan heb ik des te meer medelijden met jou. Als baby zijn ze nog lief, maar later…’

De meiden begonnen te giechelen. ‘Als ze zo zijn als Stan ben ik bang dat ik je gelijk moet geven. Maar als ze

allemaal zo lief zijn als Pepijn. – O, weet je wat ik vandaag heb ontdekt?’

Aan de manier waarop Veerle haar vraag stelde, wist Iris dat ze niet echt een antwoord verwachtte voor ze haar

verhaal hervatte. De stilte was er slechts om spanning op te bouwen. ‘Stan heeft een oogje op Esmée.’

‘Ja hoor?’ Iris begon te lachen en trok haar wenkbrauwen op. ‘Hoe weet je dat?’

‘Pepijn speelde bij Emma en terwijl ik haar hielp met koken, vroeg mam me of ik Pepijn daar wilde ophalen. Weet

je wat Stan zei? Dat hij het wilde doen – hij! Uit zichzelf,’ benadrukte ze met een grinnik. ‘Dat vond ik sowieso al

raar. Want, nou ja…’

‘Die twee liggen elkaar niet altijd even lekker,’ vulde Iris aan wat Veerle niet direct onder woorden kon brengen.

‘Hmm-hmm. Mam gaf de drieling een fles en ik hielp. Daarna hebben we de tafel gedekt. Dat duurde allemaal best

wel lang en ondertussen waren Stan en Pepijn nog steeds niet thuis. Ik liep naar de voordeur om te kijken of ze er

al aan kwamen en toen ik door het raampje keek… Ik zag ze met zijn tweeën in de voortuin staan bij Esmée thuis.’

Iris was inmiddels op haar bureaustoel neergeploft. Haar vingers tikten ongeduldig op de rand van haar bureau.

‘Dat hoeft toch niet per se iets te zeggen,’ wierp ze tegen.

Er moest beslist meer zijn gebeurd, want Veerle beweerde niet gauw zomaar iets. ‘Wat nog meer?’

‘Het was gewoon de manier waarop ze stonden. Ze… Ik weet niet. Hij stond gewoon te dichtbij. Het was echt

schattig! Vooral omdat Pepijn naar buiten kwam rennen ze vlug een stuk uit elkaar gingen staan.’ Iris kon zich

exact voorstellen hoe dat eruit moest hebben gezien. Stan had een grote waffel, maar een klein hartje als het erop

aankwam. ‘Omdat Pepijn erbij was, moest hij wel gaan natuurlijk. Ik ging naar buiten en wilde hem plagen met wat

ik gezien had, maar toen kwam pap thuis en vluchtte hij gauw naar binnen.’ Veerle lachte hard en Iris viel haar bij.

‘Wat ben je toch ook gemeen.’

‘Soms moet je gewoon even laten weten wie er de baas is als grote zus,’ vond Veerle. ‘Hij heeft geloof ik wel door

dat ik iets heb gezien. Ik weet ook dat hij liever had gewild dat het anders was.’

‘Maar dat is nu eenmaal niet zo,’ beaamde Iris grijnzend. Ze schrok op van iemand die zijn keel schraapte en

draaide om op haar stoel. ‘Pff, Krijn. Je laat me schrikken.’

Met over elkaar geslagen armen leunde Krijn tegen de deurpost. ‘Je kijkt alsof je wat te verbergen hebt, zuster,’

merkte hij op. ‘Iets waar opa en oma niet van mogen weten, misschien?’ Met gekke bewegingen slofte hij naar Iris’

kledingkast.

‘Krijn…’ Iris probeerde dreigend te klinken. Ze kwam langzaam overeind van haar stoel.

Uitdagend stak Krijn zijn hand uit en grimaste. ‘Iets dat misschien in deze kast zit?’

Dit was de druppel. Nu was Krijn te ver gegaan. ‘Uit mijn kast! Uit mijn kast!’ Iris probeerde iets uit te brengen dat

op een gevechtskreet moest lijken. Het klonk echter zo mislukt dat ze al in de lach schoot voor ze Krijn goed en

wel had bereikt. In een opwelling mikte Iris haar mobiel op haar bed en rende op haar broertje af.

‘Wie komt er uit de kast?!’ Hoonde Veerles stem door de kamer.

‘Hé, Iris! Je had wel even mogen zeggen dat je ons nichtje aan de telefoon hebt!’ Krijn, die nog steeds in de kast

zat met zijn hoofd, keek even over zijn schouder naar Iris.

‘Ik ben nu te druk met jou achterna zitten. Ik maak je af!’ Quasiwoedend ging Iris op de aanval over. Ze greep Krijn

naar zijn zij en begon hem te kietelen.

‘O, dat is – niet doen!’ Krijn begon zo hard te in Iris’ oor te gieren dat ze de neiging had te stoppen. Toch

onderdrukte ze de drang. ‘Eén maar, één!’ Smeekte Krijn.

‘Niks één. Je blijft uit mijn kast! Heeft Ivy je dan nooit geleerd dat je ook uit haar kast moet blijven?’

Krijn wist Iris’ pols te grijpen. Hijgend wrong hij zich in allerlei bochten om de tweede te pakken te krijgen en haar te

laten stoppen met kietelen. ‘Verbergt zij dan ook dingen in haar kast? – Hoe weet jij dat trouwens?’

‘Jezus Krijn, je lijkt wel een speenvarken – Iris, wat verberg je in je kast?!’ Veerle probeerde overduidelijk vergeefs

boven de tweeling uit te komen.

Iris schudde haar hoofd naar Krijn. Het was onnodig om Veerle dit alles te gaan vertellen. Niet dat ze haar nichtje

niet vertrouwde, maar ze voelde zich als een oudere zus tegenover haar. Ze wilde haar niet het verkeerde

voorbeeld geven.

‘O, Veerle!’ Riep Krijn met twinkeling in zijn ogen. ‘Dat wil je niet weten!’

Iris begon moe te worden van het gekietel en probeerde zonder resultaat langs haar broer te komen zodat ze haar

kast dicht kon doen. ‘Krijn, alsjeblieft…’

‘O, Krijn, alsjeblieft!’ Deed Krijn zijn zusje met verdraaide stem na. ‘Doe het niet, doe het niet.’

‘Wat de hek is hier aan de hand?’ De stem van Melvin schelde door de kamer. Iris had Krijns ene arm vast en Krijn

nog steeds Iris’ pols. Bij het zien van dat beeld werden Melvins ogen zo groot als schoteltjes. ‘Wow. Jullie zijn echt

eng aan het doen, weetje.’

‘Nou Melvin, dan zijn we het daarover eens.’ De drie hoofden draaiden richting Iris’ bed. Veerle had de verbinding

nog steeds niet verbroken. ‘Wat is er nou aan de hand daar? Ik hoor allemaal gekrijs en gegil en iets met een kast.’

Melvin keek langs zijn neefje en nichtje heen op een manier waarop het leek dat hij nu pas had opgemerkt dat de

kastdeur open stond. ‘Zit je in Iris’ kast?’ Vroeg hij met een knik richting Krijn. De twee hadden elkaar inmiddels los

gelaten. Iris schuifelde voetje voor voetje voor haar broer. Ze hoopte in stilte dat hij de deur zou sluiten.

Krijn drukte een bh van Iris terug op zijn plek. ‘Ik wilde even wat lenen,’ antwoordde hij vaag. Hij was meer

geconcentreerd op de sigaret die hij ongezien in zijn kontzak wist te moffelen. Het antwoord was eruit voor hij erbij

stilstond.

‘Een bh?’ Melvin keek het tweetal met een opgetrokken wenkbrauw aan.

‘Jak, ik ga zo ophangen hoor! Als dit het stuk is waarin Krijn gaat zeggen dat hij zo’n joch is dat erop kickt bh’s te…

iel! Laat maar!’

Iris schoot in de lach. Het was meer vanwege de zenuwen dan de grap zelf. Gelukkig merkten ze het geen van

allen, behalve natuurlijk Krijn. Als Melvin eens wist dat ze sigaretten tussen haar bh’s verstopte... Iris wist ze niet

wat ze erger zou vinden: dat haar grootouders ervan zouden weten of de preek die Melvin hen erom zal geven.

Krijn maakte zich vlug uit voeten. ‘Hoeft niet meer! Ben al weg!’ Riep Krijn richting de telefoon vlak voor hij door de

deur verdween.

Iris slaakte een opgeluchte zucht.

‘Eh… Ik neem aan dat het Krijn was? Ik kon het niet goed horen. Zijn stem lijkt op die van Melvin. En op die van

Auke…’ Veerle leek ook een zucht te slaan. ‘Ik word geroepen. Tijd om de drieling te voeden. Dus ik hang op. Doei

rare en lieve familieleden.’

Melvin keek Iris aan en rolde met zijn ogen. Zij haalde triomfantelijk haar schouders op. ‘Ben ik toch weer blij dat

jullie de drie jongens zijn en ik de enige meid van de vierling. Mij kunnen ze met niemand door elkaar halen.’

Met zijn tweeën liepen Iris en Melvin naar de slaapkamerdeur. Op het moment dat ze de deur achter hem wilde

dichtdoen, zag ze Auke op de overloop staan en staakte ze dat idee. Iris probeerde zijn blik te vangen, maar Auke

wendde vlug zijn ogen tot de vloer. Zijn gezichtsuitdrukking zei Iris genoeg: er was iets. Iris wenkte hem op een

dusdanige manier zodat alleen Auke merkte. Enigszins verbaast zag Iris hoe Auke aanstalten maakte om haar

kamer in te komen. Hij keek vluchtig over zijn schouder, alsof hij bang was betrapt te worden op iets. Iris volgde

zijn blik en zag hoe Melvin en Krijn dolden op Melvins kamer. Auke liep de kamer in en Iris maakte haar gedachten

los van hen. Ze richtte haar aandacht op Auke, vroeg zich af hoe ze moest beginnen met te vragen wat er was.

Auke verbaasde haar opnieuw door haar voor te zijn met praten.

‘Ik heb gedaan wat ik al tijden geleden had moeten doen.’ De manier waarop hij zei wat hij zei, zorgde ervoor dat

Iris’ wenkbrauwen omhoog schoten. Het kwam er gedecideerd uit.

Alsof er maar één juiste manier was: de was de manier waarop hij had gehandeld – wat het ook was. In een

mengelmoes van twijfelachtigheid en nieuwsgierig liep Iris haar oom achterna. Hij hield zijn adem in. Hevig

probeerde Iris elk ander signaal aan Aukes doen en laten af te lezen wat er zou kunnen zijn, wat voor soort

probleem het was. Hij was voor het raam blijven staan en keek naar buiten. Aan zijn gezichtsuitdrukking was met

geen mogelijkheid een touw vast te knopen. Gespannen als ze was, hield zijzelf haar adem ook in. Dat merkte ze

echter pas nadat Auke langzaam uitademde en opnieuw adem haalde, naar vermoeden moed verzamelde. ‘Ik heb

het uitgemaakt met Rosemary,’ gooide hij eruit.

Iris slaakte een zucht en beet op de binnenkant van haar wang. ‘Ik… Waar kwam dat ineens vandaan?’ Stamelde

Iris. Haar verbazing hoefde ze niet te acteren. Ze voelde zich echt overvallen. Dit had ze niet aan zien komen.

Nooit wilde hij ergens over praten, nooit wilde hij kwijt wat er was. Zelfs al kon iedereen aan hem zien dat er wat

was. Nu Iris zich had voorgenomen er niet over te beginnen, gebeurde het onmogelijke: hij begon zelf over wat

hem dwarszat. Iris bedacht zich krampachtig wat ze wel en niet kon zeggen; Auke wist immers niet dat zij van alles

had meegekregen wat waarschijnlijk buiten Rose nog niemand anders wist.

Tenzij Rose het aan die blonde griet van haar had verteld, natuurlijk. Auke draaide zich om en ving Iris’ afwezige

blik. ‘Ik kon er niet meer tegen,’ zei hij. ‘Weet je nog dat je een tijdje geleden mijn kamer binnenkwam en ik op de

grond zat te huilen?’ Iris knikte zwijgend. ‘Je had gelijk. Eerst wilde ik niet dat je zou zien dat ik huilde, want ik had

geen zin om het erover te hebben,’ vervolgde Auke. ‘Tot jij zelf met de perfecte oplossing kwam. Jij sneed Noah

aan, je dacht dat ik om hem huilde. Maar dat was het niet.’ Auke schraapte zijn keel, hoopte dat Iris niet merken

zou dat hij het moeilijk begon te krijgen.

Iris slikte een bonk spuug door. ‘Auke, ik…’

‘Noah ging verhuizen, met Noah gebeurden er veel dingen in een korte tijd waar bijna niemand van af weet. In elk

geval niet voor ze gebeuren dan.’

‘Auke,’ probeerde Iris nog een keer zachtjes.

‘Heb ik je ooit eerder gevraagd of je naar me wilde luisteren? Nooit val ik jullie lastig met mijn problemen, nooit.’ Fel

keek Auke zijn nichtje aan. Hij begon steeds harder te praten. ‘Alsjeblieft, laat me even uitpraten voor je wat zegt.’

Lastigvallen? Was dat hoe Auke het zag? Dat hij hen lastigviel wanneer hij ergens mee rondliep? Was dat de reden

waarom hij altijd maar probeerde dingen alleen op te lossen? Iris zou nu het liefst dwars tegen hem in willen gaan.

Van alle kleine dingen die ze nu voor hem kon doen, was stil zijn het grootste dat ze zich kon bedenken. Ze knikte

enkel en sloeg haar handen neer. Die lagen in haar schoot. Haar benen stonden stevig op de grond. Ze leunde

tegen de leuning van haar bureaustoel en keek Auke afwachtend aan.

‘Noah is niet de enige die is verhuist. Rosemary gaat hier ook weg. Ze is nog maar een paar dagen hier in de stad.

Dan is ze weg. Ze gaat terug naar haar ouders of zoiets. Voor ik het uitmaakte met haar wist ik dat nog niet. Ik wist

zeker dat ik niet meer met haar verder wilde. Om haar dat duidelijk te maken, heb ik haar gezegd dat ik haar

voorlopig even niet wilde zien. Tot ze bijgedraaid zou zijn, als ze dat überhaupt zou doen. Ik wilde gewoon kijken

hoe het ging. Misschien zouden we weer vrienden worden, al is dat iets dat ik op het moment nog niet aan wilde

denken.’ Auke pauzeerde, ging tegen Iris’ deur zitten. ‘Tot ik hoorde dat ze ging verhuizen. Nog niet eens van haar

zelf, maar van wat lui van gitaarles.’ Zijn gezicht vertrok. ‘De bitch.’

Iris hield haar adem opnieuw in. Het was niets voor Auke om zich van zo’n kant te laten zien. Auke schold vrijwel

nooit, praatte vrijwel nooit zo minachtend over anderen. ‘Waar gaat ze heen verhuizen dan?’ Iris deed geen moeite

om te verbergen dat ze niet al te enthousiast was, maar zei ook niets over het feit dat ze al wist dat Rosemary zou

gaan verhuizen. Ze had sowieso al getwijfeld of dat wel een verstandig plan was, maar nu Auke in een bui was als

deze kon ze beter zo min mogelijk zeggen, slechts toezeggen wanneer het nodig was.

Vanaf de grond keek Auke met een grijns naar haar op. ‘Ze gaat onderin het land wonen.’

Iris fronste. ‘Helemaal naar Brabant of Limburg?’

Auke steunde met zijn ellebogen op de punten van zijn knieën en trok zijn schouders op. ‘Weet ik veel. Ze zeiden

dat het ergens onderin het land was. Waar het ook is: het is in elk geval ver weg van Friesland.’

Auke veegde stug langs zijn kaak. Het gebaar had waarschijnlijk nonchalant moeten overkomen, maar Iris wist dat

het slechts een masker was dat hij droeg. Hij hield zichzelf voor de gek, deed een tevergeefse poging om zichzelf

weer bijeen te schrapen. Iris keek door het raam naar buiten. Zo in een oogopslag zag het er een stuk minder koud

uit omdat er geen sneeuw meer lag, maar dat was even verraderlijkheid als de nonchalantheid van Auke.

‘Echt, hoor. Hoe verder, hoe beter,’ ging Auke verder. ‘Weet je wat ik nog wel het… meest klote vind van dit alles?

Dat ze me niet gewoon heeft verteld dat ze gaat verhuizen.’

Iris zette zich schrap tegen Aukes boosheid. ‘Misschien weet ze het zelf ook nog niet zo lang.’

‘Verhuizen doe je niet van de één op de andere dag,’ antwoordde Auke nors. ‘Bovendien wist ze het al maanden,

bleek.’

Iris vervloekte zichzelf om haar slechte antwoorden. Wat Auke had gezegd, had ze zelf ook wel kunnen nagaan.

‘Je moet je behoorlijk kut voelen,’ begon ze voorzichtig. ‘Ze gaat wel een behoorlijk eind weg wonen.’

Auke lachte schamper en duwde zich omhoog tegen de deur. ‘Hoe verder hoe beter, zei ik net toch? Ik zal haar

echt niet missen.’

‘Kom op nou,’ zei Iris hoofdschuddend. Ze probeerde Aukes lengte te negeren. Hij leek haast dreigend nu hij zo

voor haar stond, nog geen meter van haar vandaan.

‘Nee, ik meen het. Eigenlijk kan ik niet wachten tot die kop van haar hier voorgoed verdwenen is. Van mij mag ze

vandaag nog gaan. Vandaag nog.’

Auke raakte steeds meer opgefokt door zijn eigen doen en Iris was haast bang om er tegenin te gaan. Wat nu als

hij kwaad op haar werd? In een bui als deze was hij tot veel in staat. Ruzie met Auke maken was wel het laatste

wat ze wilde. Dat hij naar haar toe was gekomen, zei al genoeg. Hij had haar nodig. Ze was slechts een klein

beetje meer zeker van een meegaande aanpak dan een tegenstrijdige, maar besloot de gok toch te wagen. ‘Het

zat ook allemaal wel erg hoog de laatste tijd. Misschien is het voor ons allemaal wel beter als ze weggaat.’

Voorzichtig probeerde Iris Aukes blik te vangen. Dat lukte haar slechts een seconde; daarna sloeg Auke zijn ogen

neer. Iris zag hoe zijn ogen zich vulden met tranen en hoe hij zijn handen tot vuisten balde.

‘Ze is echt zo’n eikel,’ siste hij.

Iris knikte en sloeg een arm om Auke heen. ‘Ze is ook een eikel.’ Een eikel die vast en zeker gemist zal gaan

worden door Auke. Iris wist dat Auke er ongetwijfeld hetzelfde over dacht. Dat hij dat niet hardop uitsprak vond ze

niet erg. Als hij het wilde, kon hij daar zelf mee komen. ‘Ze heeft genoeg schade aan gericht. Dat heeft ze in haar

eentje gedaan. Maar… Tsja,’ verzuchtte Iris.

‘Ze wist gewoon niet van ophouden. Ze speelde haar spelletje gewoon veel te graag. Ik heb geprobeerd er

doorheen te kijken, maar… Nee. Ze maakte er gewoon misbruik van, geloof ik…’

Iris fronste. Een soort van last viel van haar schouders. Dat haar oom naïef was, wist ze. Ze had zich al die tijd

afgevraagd tot in hoeverre dat ging. Af en toe had ze gedacht dat hij misschien te naïef was om te denken dat

Rosemary het expres deed, ze gebruik maakte van zijn goedheid. Nu bleek dat Auke het toch wist, voelde ze zich

opgelucht. Ze had zichzelf Auke niet zien en horen uitleggen hoe Rosemary eigenlijk was, hoe hij moest proberen

door haar praatjes en glimlach heen te kijken. Dan had ze hem gekwetst. Dat was hem de laatste tijd al zo vaak

gebeurt. Te vaak. Iris voelde zich leeg en leek nu pas de stilte op te merken die gevallen was. Al die tijd had zij

niets gezegd, maar ook Auke had al een tijd zijn mond gehouden. Zijn ogen stonden nog steeds een beetje glazig.

Dat Iris’ mouw nat was geworden van zijn tranen, had ze niet eens gemerkt. Auke leek afwezig. Of het goed was,

wist ze niet met zekerheid te zeggen. Dat hij stil was, zei wel iets. Waarschijnlijk merkte Auke de stilte zelf ook niet

op en dacht hij na – net zoals zij net had gedaan. Misschien was hij zelf nog bezig het zich allemaal te bevatten.

Een boel was onzeker maar één ding wist Iris zeker. Als Rosemary’s eenmaal vertrokken was, hadden ze eindelijk

rust.

Een irritant harde piep vulde Iris’ oren. Ze tastte haar nachtkastje af naar haar mobiel en kroop weer

weg onder de dekens. Hoe kon het nu al tijd zijn? Was de nacht zo snel voorbij gegaan? Nee, ze kon niet langer

blijven liggen. Waarom was het buiten zo ijzig koud en waarom was het nog zo donker? Waarom leek de winter

niet wat meer op de zomer? Doezelend tussen wakker en slapen schoot Iris na vijf overeind toen haar mobiel

opnieuw afliep.

‘Oké, opstaan,’ probeerde Iris zichzelf goede moed in te spreken. ‘We zijn al dichterbij de zomer dan de winter…’

Iris’ been buiten het dekbed voelde al koud. Bij de gedachte dat ze dan straks nog naar buiten moest om dat hele

stuk naar school te fietsen, wilde ze het liefst meteen terug haar bed in. Maar het kon niet. Iris wilde niet te laat

komen – zeker in de eerste week van het nieuwe jaar niet. Met haar hand tastte Iris de muur af naar de lichtknop

en kneep haar ogen dicht tegen het plotselinge, felle licht. De aanblik van haar kleren, verspreid over de vloer,

dwaalden haar gedachten direct af naar gisteravond. Hoe laat het uiteindelijk was geworden voor ze eindelijk in

slaap was gevallen, wist Iris zich niet meer te herinneren.

Enkel dat het na middernacht was geworden. Haar vrolijkheid vanwege Tim en bezorgdheid om Auke hadden

continu tegen elkaar ingedruist. Dat ze de volgende ochtend moe zou worden, had Iris eerst de maling aan gehad.

Er was zoveel te overdenken dat ze dat nu even eenmaal voor wilde laten gaan. Telkens wanneer ze had willen

proberen te bedenken hoe ze Tim het best kon vertellen dat ze hem wilde voorstellen aan haar grootouders,

hadden er mogelijke gevolgen opgedoken van Rosemary’s verhuizing in haar hoofd. Eerst had ze alleen

nagedacht over hoe Auke zich de komende tijd zou gaan gedragen, maar daarna had ze zich beseft dat het voor

hen allemaal waarschijnlijk op de één of andere manier iets zal veranderen. Uiteindelijk had Iris maar besloten op

te geven haar gedachten tot rust te laten komen, aangezien het toch allemaal tevergeefs was. Op een gegeven

moment was ze over haar vermoeidheid heen geraakt en hoopte ze dat ze in slaap viel, maar kon ze de slaap niet

meer vatten.

Nu had ze het gevoel alsof alles teveel was. Het licht was te fel, de tijd ging te snel voor haar

traagheid en de vrolijke stem van Melvin in haar oor klonk te hard. Iris voelde zich alsof ze de avond ervoor flink

had lopen zuipen en nu een enorme kater had.

‘Oké, oké.’ Melvin hield zijn handen schuldbewust in de lucht toen Iris klaaglijk mompelend vroeg of hij iets zachter

wilde praten.

Oké. Iris moest zichzelf bijeen zien te schrapen, haar ochtendhumeur uit haar hoofd zien te zetten. Ze had Melvin

nodig. Iris deed de koelkast open en pakte de melk voor bij de cornflakes. Haar oom deed hetzelfde en ze wist dat

dit het perfecte moment was. ‘Hé, Mel…’

‘Hmm?’ Melvin zette zijn iPod op pauze en trok het oortje uit. Melvin wierp een vluchtige blik opzij om haar zijlings

aan te kijken zonder te stoppen met het klaarmaken van zijn ontbijt.

Het pak cornflakes maakte een reis naar het keukenkastje die normaal gesproken twee keer minder lang duurde.

Iris nam rustig de tijd om na te denken over hoe ze haar vraag zo nonchalant mogelijk kon laten klinken. ‘Ga jij

vandaag uit school nog ergens heen of ga je naar huis?’

Melvin schudde zijn hoofd. ‘Je weet wat die gast van Nederlands heeft gezegd. Eén maand hebben we de tijd voor

ons profielwerkstuk. Ik was niet van plan alles op het laatste moment te doen.’

Precies zo’n antwoord wat Iris had verwacht. Ze wilde niet hebben dat iemand wist dat zij naar huis zou gaan uit

school voor ze naar het station ging. Er zat maar één ding op. ‘Wil jij aan opa en oma doorgeven dat ik niet thuis

eet vandaag?’

Melvin haalde zijn schouders op. ‘Best. Ook nog een tijd hoe laat je er weer bent?’

De cornflakes werden ondergedompeld, verzopen in de melk. ‘Zeg maar gewoon dat het na het eten wordt en ik

nog wel sms of bel over de tijd.’ Iris keek op om naar Melvin te glimlachen, duidelijk te maken dat ze hem dankbaar

was. Als ze niet beter wist, zou ze haast denken dat hij haar antwoord niet eens gehoord had. Hij stond met zijn

rug naar haar toe en had beide oordopjes alweer in zijn oor. Langzaam tilde Iris haar arm op. Haar spiegelbeeld,

was de enige die een glimlach scheen te willen delen. Sterker nog: hij was ondersteboven van blijheid.

In stilte schoof Melvin het mes over het aanrecht naar Iris toe, knikkend met zijn hoofd op de maat van de muziek.

Hij veegde in één beweging zijn lunch in zijn tas en hees die over zijn schouder. ‘Ik ben weg,’ zei hij op een volume

waarvan Iris zeker wist dat het op de overloop nog te horen was. Iris zette haar inmiddels lege kommetje in de

gootsteen, liet het vol water lopen en glipte door de dichtvallende voordeur. In het voorbijgaan greep ze haar jas en

haar fietsensleutel. Met een zelfvoldane grijns trok ze de deur achter zich dicht: het was haar gelukt. Ze kon nu

met een gerust hart de dag beginnen. Melvin zou haar grootouders doorgeven dat ze er niet was vanavond en dan

zou ze als verassing Tim meenemen. Ze zag het helemaal zitten.

Iris stapte tevoorschijn uit de blauwe waas voor haar spiegel en gooide haar schooltas op bed en

haar fietsensleuteltje op haar nachtkastje. Ze had de neiging om rondjes te gaan dansen in haar kamer, muziek

hard aan te zetten en hard mee te zingen. Maar ze mocht zichzelf niet verraden. Dan was al het werk voor niets

geweest; dan had ze net zo goed naar huis kunnen fietsen in plaats van dat ze haar fiets alvast bij het station had

neergezet en daar via de spiegel in een toilet naar huis was geroomshift. Haar smoesjes moesten waterdicht zijn.

Er mocht niets fout gaan – al helemaal niet vanavond. De eerste indruk die haar grootouders van hem kregen

moest goed zijn. Ze wilde dat ze zagen hoe geweldig Tim was. Net zoals haar ouders dat inzagen. Voordat Iris

voorbereidingen trof voor vanavond deed ze eerst de slaapkamerdeur op slot. Het was pas half vier dus ze had

nog een half uur, maar het kon haar niet te snel gaan. Vol smart opende ze de deuren van haar kledingkast om te

kijken wat ze aan zou trekken. Het ene na het andere stapeltje kleren haalde ze eruit. Ze spitte haar hele

kledingkast door op zoek naar iets leuks. De moed zonk haar in de schoenen toen ze zich bedacht dat er

waarschijnlijk niets in haar kast hing dat Tim nog niet had gezien. Ze vloekte zacht.

Waarom moest haar dit nu weer overkomen? Hoe had ze zo stom kunnen zijn dat ze niet een dag van tevoren was

gaan shoppen of op zijn minst even vlug de stad in was gegaan? Op deze momenten nam ze toch graag terug wat

ze twee dagen geleden had gezegd. Af en toe zou het toch handig zijn als er drie meiden waren geweest en één

jongen in plaats van andersom. Nu moest ze maar een combinatie maken met de kleren die ze al had. Iets lenen

van vrienden of familie was uitgesloten: dan zou ze geheid te laat komen op het station. De kleren met de vrolijkste

kleurtjes en die het warmst zaten besloot Iris aan te trekken. Met een frons keek haar spiegelbeeld haar aan. De

glimlach van vanochtend was verdwenen. En waarom eigenlijk? Alleen vanwege de kleren? Als hij vond dat ze er

niet uit zagen, had hij haar toch zeker niet gezoend? Of… wel? Met haar wijsvingers trok Iris haar mondhoeken

omhoog. De aanblik van haar eigen belachelijk overdreven nepglimlach maakte haar aan het lachen. Het zou vast

wel goed komen. Het kon niet anders. Wat het ook was waar Tim met haar over wilde praten: hij had haar

uitgenodigd dus wat kon er fout gaan? Met herziend zelfvertrouwen hield Iris haar boekentas op de kop zodat alle

boeken eruit vielen. Ze zag een formulier tussen haar boek van Nederlands uitsteken en dacht aan wat Melvin

vanochtend had gezegd: misschien was het nog niet zo’n gek idee om alvast een beginnetje te maken met het

profielwerkstuk. Dat moest immers ook gebeuren en misschien was het nog tijddodend ook.

Het was donker buiten en er was geen kip op de weg. Sander zat grijnzend achter het stuur en

bekeek het grietje dat naast hem zat. Aangeschoten van alle wijn van die avond praatte ze aan één stuk door. Ze

was best knap en hij moest toegeven dat hij het totaal niet erg zou vinden om haar te zoenen. Met een paar blik in

de achteruitkijkspiegel en de zijspiegel verzekerde hij zichzelf ervan dat er niemand in de buurt reed. Toen zette hij

midden op de weg de auto stil.

‘Wat doe je?’ Vroeg het meisje. Er klonk geen angst door in haar stem. Eigenlijk klonk hij zo ongeveer hetzelfde

als vroeger, toen ze nog met elkaar omgingen. Sander kon zo aan haar gezicht zien dat ze het wel spannend vond

allemaal. Sander keek haar grijnzend aan en boog zich langzaam voorover. Behoedzaam keek ze uit de

autoramen. ‘De weg,’ mompelde ze. Maar daar keek ze al niet meer op het moment dat de woorden haar mond

verlieten. Ze verdronk in de bruine ogen van Sander.

Hij gleed met zijn hand achter de shirt van het meisje langs en trok haar dichter tegen zich aan. Met zijn vrije arm

pakte hij haar bij haar bovenarm. De manier waarop hij haar zoende was vol hartstocht, passie. Mijn God, dacht

Sander. Dit is zo lang geleden. Te lang geleden.

Op het moment dat hun lippen elkaar loslieten, keek Sander met samengeknepen ogen in de hare. Hij deed haar

denken aan een kleine pup die zojuist een groot bot had gevonden. Sander grinnikte toen hij haar handen naar zijn

borst voelde glijden en wilde opnieuw voorover buigen, tot ze opgeschrikt werden door autogetoeter achter hen. Er

stonden auto’s achter hen die erlangs wilden. Sander ging vlug verzitten, keek met een grijns half verstopt door zijn

voortanden op zijn lip vast te bijten in de zijspiegel en zwaaide vrolijk naar de man die hen passeerde en in het

voorbijgaan zijn vuist opstak. Bij het zien van de man zijn woeste gezicht, drukte Sander op het knopje in de portier

zodat het raam automatisch naar beneden ging en stak zijn middelvinger op. Het meisje naast hem begon hard te

lachen. Ook Sander kon niet ontkennen dat het hem geen flikker kon schelen wat die man van hem dacht. Had hij

maar niet zo achterlijk moeten doen. Zonder dat mallotige getoeter had hij er ook best langs gekund. Aansteller.

Sander trapte het gaspedaal in en haalde de andere auto in topsnelheid in. In het voorbijgaan zwaaide hij nog even

met zijn middelvinger langs de auto en deed toen het raampje weer dicht. Het meisje naast hem zat te gieren van

het lachen.

Ze waren nog amper binnen of ze zaten alweer aan elkaar. Sander maakte haastig het jasje van het

meisje los en wilde het aan de kapstok hangen, maar het meisje pakte de jas af en smeet hem in de hoek van de

gang. ‘Fuck dat ding,’ fluisterde ze hijgend tussen wat zoenen door.

Met een scheve grijns op zijn gezicht liet Sander zijn handen langs het licht gebruinde gezicht gaan en hij verdronk

in de lichtgekleurde ogen. ‘Lizzy, je bent een prachtmeid. Dat ik dat vroeger nooit heb opgemerkt.’

Lizzy gaf Sander een speelse stomp tegen zijn schouder. ‘Hou die praatjes nou maar voor je. Dacht ik dat ik was

vergeten wie je bent, hoe je bent? Zoveel kun je nooit veranderd zijn.’

‘Dat klopt,’ beaamde Sander met pretlichtjes in zijn ogen. ‘Ik val nog steeds op brunettes.’

Opnieuw aan elkaar vergrepen leidde Sander Lizzy de kamer in. Lizzy knikte – ze was onder de indruk. ‘Zo te zien

heb je toch nog iets uitgevoerd op school in tijden dat ik er niets vanaf wist, want zo’n huis onderhoud je niet

zomaar even.’ Sander ging er niet op in. Hij had geen zin om haar uit te leggen dat zijn familie nu eenmaal niet om

geld verlegen zat. Hij wilde liever laten zien waar hij zelf niet verlegen om zat en trok haar op de bank.

‘Sorry voor die rotzooi.’ Sander trapte wat kussens opzij en knikte naar de lichtelijk bezaaide vloer en de rommel

die nog op tafel lag.

Lizzy haalde haar schouders op en bleef verwachtingsvol op hem zitten. Dat ze zo bovenop hem bleef zitten,

maakte Sander gek. Hij liet zijn handen langzaam omhoog glijden en liet zijn handen onder de zoom van Lizzy’s

shirt glijden. Ze snapte waar hij heen wilde en trok in één ruk haar shirt over haar hoofd. Sander kon het niet laten

opnieuw te grijnzen en drukte een spoor van kusjes vanaf haar borsten naar beneden.

‘Ik ben het met je eens,’ fluisterde Lizzy. ‘Dat je mij vroeger nooit bent opgevallen...’ Ze legde haar hoofd in haar

nek en liet hem begaan. Die aanblik maakte Sander nog wilder en algauw lagen ook zijn kleren op de grond.

Niet eens zo bar ver van Sanders huis zat Tim in een café-restaurant te wachten tot de deur van de

vrouwentoiletten open zou gaan. Hij schoof zijn inmiddels alweer lege glas naar de barman. Dat was al zijn tweede

glas geweest en hij wist dat hij onderhand eens zou moeten stoppen, maar hij kon het niet helpen. Dit was de

enige manier waarop hij nog enigszins het gevoel had zijn zenuwen in bedwang te houden. Het idee dat de

toiletdeur zo open zou gaan en Iris dan voor zijn neus zou staan, maakte dat hij wel op wilde springen en roepen

‘ze komt zo, ze komt zo!’. Het was al zeker drie kwartier geleden dat hij zelf geroomshift was vanaf Maidens huis

naar de mannentoiletten. Wat betekende dat hij al een hele tijd zat te wachten. Wie weet kwam Iris ook te vroeg.

Hij wilde haar in elk geval niet laten wachten en geen seconde van haar aanwezigheid missen.

Tim glimlachte de barman even toe voor hij een slok nam van zijn nieuwe wijntje. Daardoor had hij in eerste

instantie niet door dat de deur van de vrouwentoiletten was opengegaan, maar toen hij iemand een keel hoorde

schrapen, keek hij direct op. En ja hoor, daar was ze. Meteen voelde hij alles in zijn binnenste opleven en al had hij

zoveel voornemens gehad: de moed zakte hem nu in de schoenen en hij lachte haar ietwat verlegen toe.

Voor haar staande haalde hij diep adem. Expres belette hij zichzelf ervan zijn hand naar zijn nek te laten gaan, wat

hij meestal deed als hij zich geen houding wist te geven. Ongemakkelijk stonden ze tegenover elkaar voor een

korte tijd. Toen stapte Iris naar voren en gaf hem twee zoenen, op iedere wang één. Hij deed hetzelfde en voelde

zich net een houten Klaas, een stijve hark.

‘Zo,’ verzuchtte hij. ‘Ikkeh… zullen we dan maar gaan zitten?’ Hij gebaarde over zijn schouder, naar achteren. ‘Ik

heb een tafeltje gereserveerd. Niet echt dat het druk is, maar… nou ja.’

Naast elkaar liepen ze naar iemand van de bediening. Iris keek hem zijlings aan en glimlachte.

Beiden waren ze blij dat ze konden zitten. Tim wist nu eindelijk waar hij zijn handen moest laten – in elkaar

gevouwen op tafel – terwijl Iris juist haar handen in haar schoot had gelegd.

‘Zat je al lang te wachten?’ Vroeg Iris. Ze wist wel dat ze niet te laat was, maar ze wilde er toch zeker van zijn.

Tims ogen schoten even door de ruimte en het duurde een tijdje voor hij antwoord gaf. ‘Nou, om eerlijk te zijn ben

ik zelf expres te vroeg gekomen,’ gaf hij eerlijk toe.

Iris lachte. ‘Dat is toch niet nodig, joh.’ Ja, ze lachte wel maar voelde zich nog steeds enigszins ongemakkelijk. Het

voelde zo anders dan de vorige keer dat ze elkaar hadden gezien. Het voelde raar, want zo had ze zich nog nooit

gevoeld tegenover Tim. Ze waren al zo lang vrienden, een soort van beste vrienden, dat ze niet had gedacht hem

ooit anders te zien dan dat.

‘Waar denk je aan?’ Iris keek op en zag dat Tim haar met een glimlach om zijn lippen zat aan te kijken.

‘Ik zat te denken aan jou. En aan mij.’ Iris glimlachte breeduit en voelde haar wangen vuurrood worden.

‘Je dacht aan ons,’ herhaalde Tim samengevat, waarop Iris knikte.

Verder zei hij niets en Iris was blij dat ze de menukaart kregen zodat ze haar aandacht even daarop kon richten. Zij

kon haar aandacht er maar niet bij houden en legde de kaart weg zonder te kijken wat ze wilde. Ze zou wel iets

bestellen dat ze overal serveerden ofzo. Opnieuw in gedachten verzonken nam ze een slok van haar water. Tim

had niets door toen ze hem bestudeerde. Ze merkte op dat hij zich had geschoren. De vorige keer was zijn

stoppeltjesbaard dikker geweest. Ze voelde zich warm worden bij het idee dat hij zich voor haar had geschoren.

‘Ja, dat heb ik inderdaad,’ beaamde Tim. Hij keek op van zijn menukaart en keek Iris aan.

‘Hmm?’

‘Ik heb me geschoren,’ herhaalde Tim. ‘Dat vroeg je net.’ Mijn god. Had ze dacht hardop gezegd?

Gelukkig begon Tim algauw over iets anders en dacht Iris al niet meer aan haar blunder. Na enige tijd had Tim ook

een keuze gemaakt en bestelde hij voor hen tweeën. Toen hij daaraan toevoegde ‘en twee glazen champagne,

graag’ dacht hij even na of hij het wel moest doen na die wijn. Maar het kon hem niet schelen. Hij was hier met Iris

en dat was een speciaal iets.

‘Champagne,’ giechelde Iris zodra de glazen waren gebracht.

‘Jazeker. Ik vind dat we moeten toasten op een goede avond.’

Ze klonken hun glazen tegen elkaar. ‘Op een goede avond,’ zeiden ze in koor. Iris nam een slok. Champagne vond

ze maar een vies iets, maar voor Tim had ze het wel over. Ze glimlachte en hoopte dat het er niet te verradelijk

uitzag. Tims gezichtsuitdrukking leek echter het tegendeel te bewijzen. Hij kon zich nog net op tijd bedwingen zijn

champagne door te slikken zonder zich te verslikken of het terug te spugen in zijn glas.

‘Wat ben je toch ook een kind. Had gewoon gezegd dat je het niet lekker vindt.’ Tim giechelde nu ook.

Iris opende haar mond om het te zeggen dat het wel meeviel, maar ze wilde zich niet laten kennen. Uiteindelijk gaf

ze toch toe en kon ze het niet nalaten om ook te lachen. Met zijn tweeën brachten ze het volume nog meer

omhoog en het begon zowaar om te buigen tot de slappe lach. Om hen heen keken er verscheidene Sims

verstoord hun kant op, maar het kon Iris even niets schelen. Ze was met Tim en ze was eindelijk van dat irritante,

onrustige gevoel af. Het ijs was gebroken en ze wist zeker dat ze dat gevoel vast zou houden de rest van de

avond.

Heel wat uurtjes later stonden Iris en Tim voor de deur van het café. De tijd was voorbij gevlogen en

ze hadden een fantastische tijd gehad. Verliefd keek Iris Tim in zijn ogen en beet op de binnenkant van haar wang.

Tim hield zijn adem in toen hij zijn handen uitstak om haar handen te pakken. Zacht wiegde hij ze heen en weer.

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen, Iris. Ik heb nog nooit zo’n geweldige tijd gehad met een meisje als jou.’

Iris lachte kort. ‘Dat had ik niet zien aankomen,’ fluisterde ze zachtjes.

Tim glimlachte. ‘Ik ook niet. Maar toch. Wat je met me doet, Iris. Het is… ik weet het niet. Ik heb er geen woorden

voor.’ Afwachtend keek Iris hem aan, hopend tot hij vervolgen zou. ‘Al kan ik het niet echt benoemen, het voelt wel

goed. Het zorgt ervoor dat ik dingen wil doen die ik nooit eerder heb willen doen. Althans, niet met een meisje.’

Tims stem werd schor. Iris zag dat hij lichte blosjes op zijn wangen had van de alcohol, wat hem alleen nog maar

schattiger maakte. Ze kon zich niet langer inhouden en ging op haar tenen staan om hem te kunnen zoenen.

Tim slaakte een diepe zucht zodra hun lippen elkaar weer loslieten. Het liefst wilde hij meer, langer, vaker. Maar

het kon niet. Hij moest Iris thuis afleveren. Ze moest morgen gewoon naar school en hij wilde het niet op zijn

geweten hebben dat ze te laat thuis kwam. Het zou tot een andere keer moeten wachten.

‘Zal ik met je meelopen naar huis?’ Stelde Tim voor. Zo konden ze toch nog iets langer bij elkaar zijn. ‘Of is het

ver?’

Iris grinnikte. ‘Alsof je dat niet weet, wijsneus.’ Ze haakte haar arm in die van Tim en wreef even met haar hoofd

langs zijn schouder terwijl ze begonnen te lopen en zij moed verzamelde om het voorstel te doen. Nu was het

perfecte moment. Maar hoe moest ze het zeggen? Gewoon iets in de trant van ‘waarom ga je niet met mee naar

huis zodat ik je aan mijn grootouders voor kan stellen’? Of zou dat te stom klinken?

Tim klopte even op haar hoofd. ‘Alles oké? Niet teveel aan school denken. Ik ben er nu nog.’

Iris lachte. ‘Ik denk ook niet aan school. Ik dacht aan… Hoe zou je het vinden om nog even mee langs mijn huis te

gaan?’ Voorzichtig gluurde Iris vanuit haar ooghoeken naar Tims gezicht om een reactie te peilen. ‘Dan weten ze

wie je bent. Ik beloof het je: als ze vervelend gaan doen met vragen stellen, zeggen we wel dat je terug moet naar

je eigen huis om de één of andere reden, en…’

‘Iris,’ onderbrak Tim haar. Ze stonden nu praktisch voor het huis van Jim en Justin. Iris had de neiging om aan te

bellen en Tim aan hen voor te stellen, om vervolgens gelijk bij hun buren – Serena en Nienke – langs te gaan en

daar hetzelfde te doen. Ze wilde hem wel aan iedereen voorstellen. Tims woorden trokken haar terug naar de

werkelijkheid. ‘Ik weet niet of dat wel een verstandig idee is…’

Iris trok een pruillip. Ze wilde kijken of het bij Tim werkte, maar ze wist ook wel dat hij gelijk had. Ze had het zich

vanmiddag onder het werken aan haar profielwerkstuk ook al bedacht: wat als haar grootouders die van Tim wilden

ontmoeten? Maiden kon best hierheen komen, maar als haar grootouders nou bij Tim thuis wilde komen? Dan had-

den ze een probleem, een groot probleem. Nee, het was ook stom. Iris liep door en trok Tim mee. Ze wilde het niet

horen. Ze wist dat hij gelijk had en dat maakte het er alleen maar erger op. Hoe had ze ook zoiets stoms kunnen

voorstellen? Ze voelde zich net een klein kind. Natuurlijk zou Tim niet instemmen. Daar was hij te verantwoordelijk

voor. Helaas maar waar. Al wist ze dat het waarschijnlijk het beste was.

‘Hé, niet weglopen als ik je iets wil zeggen,’ zei Tim verontwaardigd. Hij bleef stug staan en liet zich niet

meetrekken door Iris. Verbaast draaide Iris zich om. ‘Ik zei dat het onverstandig zou zijn. Maar dat betekend niet

dat ik geen zin heb om je grootouders te ontmoeten. Soms moet je gewoon doen waar je zin in hebt, Iris. Hoe

willen we anders ooit dit volhouden, ik bedoel ons? Ooit zullen ze er toch wel achter komen. Vrienden of niet. Ik

vind dat gewoon open kaart moeten spelen. Voor zover dat mogelijk is, althans.’ Iris was met stomheid geslagen.

Ze stond als een idioot te grijnzen en keek Tim na, die langs haar heen liep. Hij stak zijn hand naar achter uit. ‘Kom

je nog?’ Vroeg hij. ‘Ik kan natuurlijk niet te lang blijven, want anders zit je morgen als een lijk op school. Ik denk dat

we de rest van het volk op straat wel genoeg show hebben gegeven, aangezien je staat te grijnzen alsof ik je

zojuist ten huwelijk heb gevraagd.’

Naarmate ze dichterbij het huis van Cathelijn en Joey kwamen, werden Iris en Tim allebei steeds

giecheliger.

‘Heb je je grootouders eigenlijk verteld dat ik mee zou komen?’

Iris schudde haar hoofd. ‘Ik heb je verteld dat ik Melvin heb gevraagd of hij ze wilde doorgeven dat ik niet thuis at.

Het enige moment vandaag dat ik contact met ze heb gehad, is toen ik daarnet sms’te dat ik naar huis kwam.

Daarbij zei ik niet dat jij meekwam.’

Tim knikte en even liepen ze weer in stilte verder. ‘Ik ben benieuwd naar hoe je opa en oma zijn. Ik ben vooral

benieuwd of Lynn op haar ouders lijkt.’

Iris grinnikte. Zo had ze het nog nooit bekeken. ‘Ik geloof niet dat je daarop hoeft te rekenen. Mam is vroeg het

huis uit gegaan met pap en nou ja. Ikzelf heb eerder dingen weg van hen dan van mam of pap.’

Ze waren zo in gesprek dat Iris was vergeten te kijken of er iemand in de woonkamer zat op het moment. Niet dat

het veel uitmaakte, al was het wel een verassing dat Joey zo ineens pal voor hun neus stond.

‘Zo,’ zei Joey langzaam terwijl hij Tim van top tot teen opnam. ‘Ik vroeg me al af of het nog lang duurde voor je

thuis kwam. Het ‘ik kom nu naar huis’ liet nogal op zich wachten, naar mijn mening.’ Er klonk geen afkeuring in zijn

stem door, hij was niet op zijn hoede maar ook niet positief. De bruine ogen, gehuld achter de glazen van een

leesbril, bleven rusten op de hand van zijn kleindochter.

Tim voelde Iris hand in de zijne branden en voelde zich ineens enorm opgelaten. Hij voelde dat ze hier niet erg blij

waren met onverwacht gezelschap. Of lag het gewoon aan hemzelf? Wat het ook was, voor Iris iets kon zeggen

maakte hij zijn hand los uit de hare en stapte naar voren met uitgestoken hand. ‘Tim de Koning. Aangenaam kennis

met u te maken, meneer. Iris heeft me verteld dat u en uw vrouw al haar hele leven voor haar zorgen, als

grootouders.’ Hij wist niet zeker of het goed zou uitpakken dat hij dat zei, maar wie niet waagt, wie niet wint.

Joey schudde de hand en knikte. ‘Ja, dat klopt. Ik ben Joey de Bof en wel opa, maar geen meneer.’

Een lach ontsnapte uit Iris’ mond. Tim kon het niet laten even mee te lachen met haar. ‘Oké dan,’ zei hij langzaam.

Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek de kamer rond. ‘Mooie woonkamer,’ zei hij. Dat was echt zo’n standaard

ding dat het misschien wel stom klonk, maar Tim wilde niet dat er een stilte zou vallen.

Gelukkig was dat ook niet nodig. Iris liep door en gebaarde Tim haar te volgen. Op de bank lag Cathelijn met een

boek. Ze klapte het met een doffe plop dicht en keek het tweetal met zo’n brede glimlach aan alsof het Iris’

allereerste vriendje was dat haar werd voorgesteld. Direct kwam ze overeind om zichzelf voor te stellen.

Cathelijn ratelde gelijk honderduit over hoe leuk ze het vond dat Iris weer eens iemand mee naar huis nam. Joey

stond achter hen met zijn ogen te rollen. Niet dat hij het niet leuk vond, maar op een doordeweekse avond was

toch wel even minder gewaardeerd dan in het weekend. Zeker op dit tijdstip.

Gelukkig werd het tweetal een preek bespaard door een kuch achter hen. Iris was zo gewend aan Melvin die

achter zijn laptop in de woonkamer zat, dat ze het getik niet had opgemerkt. Inmiddels had hij hen al een tijdje

staan bekijken met zijn handen in zijn kontzakken.

‘Zo, dus jij bent ‘de Tim’,’ zei hij. ‘Waar ik niets over heb gehoord.’ Melvin keek even naar zijn nichtje.

‘Doe niet zo onaardig,’ beet Auke hem toe. Hij had iets uit de koelkast gepakt en was alweer onderweg terug naar

zijn kamer. Tim keek hem even na.

‘Boeien,’ zei Iris. ‘Je kunt niet alles weten, Mel.’ En maar goed ook, dacht ze er achteraan. Want je zou nog

versteld staan van hoeveel ik voor je achterhoud.

Melvin mompelde wat en trok zich eigenlijk vrij snel weer terug, net als zijn broer.

‘Het was Auke die net naar boven liep. Hij is de tweelingbroer van Melvin,’ vertelde Iris alsof ze Tim dat nooit had

verteld. Tim knikte. ‘Dus…’ Iris schraapte haar keel en keek even in de richting van haar grootouders. ‘Wil je wat

drinken?’

‘Nou, ik…’ Begon Tim.

Joey keek even Iris’ kant op en onderbrak hem, gaf hem geen kans om enigszins te antwoorden. ‘Hoe laat moet jij

morgen beginnen, jongedame? Niet dat ik Tim per se naar huis wil sturen. Je weet dat vrienden van je altijd

welkom zijn. Maar gezien het tijdstip…’

Tim knikte. ‘Ik begrijp het. Ik wilde ook net zeggen dat ik weer ga. Ik ben alleen maar met Iris meegekomen om

zeker te zijn dat ze veilig thuis kwam. En om jullie te ontmoeten, natuurlijk.’

Cathelijn veerde overeind. Ze voelde zich vereerd dit te horen. ‘Leuk je te ontmoeten, Tim. Kom nog eens langs.’

Iris liet Tim in haar eentje uit. Ze waren beiden blij dat er niemand had gevraagd hoe Tim nu thuis kwam en waar

dat mocht wezen. Maar daar wilde Iris nu niet aan denken. Onder de carport stopten ze met lopen zodra ze buiten

gehoorafstand waren.

Toch voelde Iris er weinig voor alsnog kans te lopen dat er iemand kon meegenieten. ‘Ik heb een superavond

gehad,’ fluisterde Iris. ‘Dank je wel daarvoor.’

‘Nee, jij bedankt.’

‘Waarvoor?’

‘Dat je me mee naar je huis hebt genomen. Het voelt veel beter, veel minder geheim. We zouden het moeten… Ik

wil het graag ook aan Maiden vertellen. Maar niet zonder jou. Ik weet alleen niet… Nou ja, ik ga nu maar eens. We

hebben het er nog over, oké?’ Tim wilde het er wel over hebben, maar niet hier en nu. Hij wilde Iris niet ophouden.

Iris knikte, ging op haar tenen staan en fluisterde in zijn oor. ‘Kom naar mijn kamer toe wanneer de kust veilig is.’

Eenmaal terug binnen wilde Iris meteen doorlopen naar haar slaapkamer, maar ze werd teruggefloten door Joey.

‘Kom jij eens even hier zitten.’

‘Joey,’ lachte Cathelijn. ‘Niet zo streng.’

Iris ging met een glimlach bij haar grootouders zitten. ‘Wat is er?’

‘Je hebt ons helemaal niets verteld over de rest van de avond,’ begon Joey. ‘Als je met zo’n… jongeman uitgaat,

vind ik dat prima. Maar…’ Melvin begon te grinniken vanachter zijn laptop en Iris beet op haar onderlip om niet te

gaan meedoen. ‘Pas je wel op met wat je doet?’

Iris knikte. ‘Natuurlijk, opa. Ik kan wel een beetje op mezelf letten.’ Iris zei het met zo’n overtuiging dat ze hoopte

dat het waterdicht zou klinken. Ze kon ook wel op zichzelf passen, maar ze wist dat ze in het verleden vaak

genoeg had laten blijken van niet. Logisch dat haar opa zich zorgen maakte. ‘Ik ken Tim al zo lang.

Hij is hartstikke aardig.’ Iris zag hoe haar opa zich ontspande, zelfs haar grootmoeder. Al was zij er meer relaxed

onder geweest dan Joey. Ze was zo goed opdreef dat de beste smoes ooit zomaar ineens uit haar mond rolde.

‘Mam en pap zijn bevriend met zijn moeder, al jarenlang vanaf de universiteit. Ze kennen Tim al vanaf kleins af

aan. Ik heb hem een keer in de zomer leren kennen toen ik daar was en sindsdien zijn we bevriend.’

Joey trok even zijn wenkbrauwen op. ‘Wanneer hebben jullie dan besloten dat te gaan… upgraden? Ik bedoel…

Lynn en Joe wonen nogal hier vandaan.’ Plotseling begon hij te grijnzen. ‘Nou ja, ik geloof dat je oud en wijs bent

om het zelf allemaal maar uit te zoeken. Besef alleen wel dat als jullie het echt wat willen laten worden, het een

lange afstandsrelatie zal zijn.’

Iris knikte. ‘Opa, rustig maar. Daar hebben we allemaal over nagedacht.’ Het kwam er zo zelfverzekerd uit alsof het

echt zo was. Echter geloofde Iris zichzelf minder. Eigenlijk hadden ze helemaal niets echt overdacht. Dat idee

bezorgde haar buikpijn en het liefst wilde ze het wegdrukken. Maar ze wist wel beter. Dit had ze al een keer eerder

gedaan met Sander. Hij wilde niet strijden voor hun relatie en ze wist zeker dat Tim niet zoals hem was. Niet dat ze

Sander niet mocht. Alles was uitgepraat en het was ook goed zo, maar met Tim was het gewoon heel anders. Tim

zelf was heel anders. Het voelde beter, veel meer haalbaar dan met Sander. Al leek het nog zo onrealistisch, dit

was anders. Ze zag ook aan de gezichten van haar familie dat dit veel meer in hun smaak viel.

Joey knikte met een glimlach. ‘Dan ben ik blij voor je. Maar alsjeblieft… Als je besluit verder te gaan dan… nou ja,

dat zoenen van net. Denk je er dan wel aan dat je…’

Wat Joey zei en wilde gaan zeggen werd ruw onderbroken door een geluid van hout dat over hout schraapte. In

tien grote stappen stond Melvin bij zijn ouders en nichtje. ‘Pa,’ begon hij. ‘Begin alsjeblieft niet over seks enzo.

Daar hebben we toch wel genoeg tragedies over meegemaakt, vind je niet.’

Verslagen slaakte Joey een zucht. ‘Oké, misschien heb je gelijk, maar…’

‘Mooi, dan zijn we het daarover eens. Ik ga nu naar bed. Jak.’

‘Maar ik wilde het alleen even voor de zekerheid zeggen, voor het geval dat,’ vervolgde hij tegen Iris alleen.

Iris knikte en wachtte tot er niets meer kwam. Met niet meer dan een vluchtig ‘welterusten’ haastte ze zich de trap

op. Mijn god, wat kon haar opa soms toch ook verrassend uit de hoek komen. Bovenaan de trap stond Melvin nog

te wachten. Hij moest moeite doen om zijn lachen in te houden.

‘Bedankt nog,’ fluisterde Iris. Ze was eveneens bang om hardop in lachen uit te barsten.

‘Ja, anytime. Dacht je dat ik dat geprevel over seks en condooms en zwangerschappen en soa’s wilde aanhoren?

– Alsjeblieft zeg. Alsof we dat zelf niet weten.’

Even bleven ze daar zo samen staan om samen uit te lachen. Melvin was degene die als eerste weer op adem

kwam. Zijn blik werd serieus en Iris voelde al wat er nu komen ging.

‘Zeg, die Tim hè,’ begon hij. ‘Ken je hem echt via Lynn en Joe of was dat maar een smoesje?’

Iris lachte alsof hij haar beledigd had. Oké, hij had haar enigszins beledigd. Maar het had een smoes kunnen zijn,

dat moest ze toegeven. Echter deed ze het niet graag. Want dat hij zoiets zei betekende dat hij haar goed kende.

Misschien dan wel weer net iets te goed. Voor de nadruk schudde ze haar hoofd. ‘Neuh, ik ken ze echt via mam en

pap. Vraag maar na als je me niet gelooft.’ Alsof hij daar nog aan zou denken als hij haar ouders weer zou zien. Zo

vaak zagen ze elkaar immers ook weer niet. In dit geval kwam dat Iris des te beter uit.

‘En, zoent hij goed?’ Vroeg Melvin met een veelbetekende, geamuseerde blik. Die vraag leverde hem een stomp

tegen zijn schouder op. ‘Zo zeg. Eén ding is zeker. Hij heeft je wel leren meppen. De laatste tijd ben je wel anders,

hoor. Nu snap ik ineens waarom. Die kerel veranderd je in een ware sm meesteres ofzo.’

Iris zette grote ogen op. ‘Oké. Ik geloof dat ik beter beneden had kunnen blijven. Nu doe je eng.’

Melvin schraapte zijn keel. ‘Oké, je hebt gelijk. Maar even serieus: hij is wel oké dus? Je weet dat ik het je gun.’

Iris glimlachte. ‘Ik weet het. Je bedoelt het goed. Dat weet ik wel,’ mompelde ze. ‘Dat waardeer ik wel aan je.’

Melvin glimlachte zelfingenomen. ‘Tuurlijk. Ik bekijk altijd alles in het voordeel van zoveel mogelijk anderen. Ik ben

een sociale jongen. Daarom ben ik ook je lievelingsoom, nietwaar?’ Hij maakte Iris’ haar door de war. ‘Normaal

gesproken zou ik hebben gezegd: als hij je met één vinger aanraakt en je ook maar één haar krenkt, mep ik hem

op z’n bek. Maar ik geloof niet dat het nodig is bij deze Tim.’

‘Jij had trouwens wel eens wat aardiger kunnen zijn net.’

‘Ik weet ‘t. Maar hé, ik moet ze wel een beetje testen, de jongens die je mee naar huis neemt. En weet je wat?

Volgens mij vind ik deze kerel wel oké.’ Melvin grijnsde ontdeugend en wilde doorlopen naar zijn kamer.

‘Goh, echt? – Wauw, dat is me toch een opluchting. Nu ben ik toch helemaal blij en vastbesloten er honderd

procent voor te gaan. Dat had ik nooit gedaan zonder jouw goedkeuring,’ hoonde Iris. Maar ze lachte wel. Die

Melvin. Over het algemeen kon ze het met hem het minst vinden van de drie jongens, maar soms juist weer niet.

Ze wachtte nog even tot ze zeker wist dat Melvin in zijn kamer bezig was met andere dingen voor ze haar eigen

slaapkamerdeur opendeed. Eenmaal binnen keek ze even rond, hopend op Tims gezicht. Zijn helderblauwe ogen

straalden zodra ze haar in het vizier kregen.

Tot Iris’ verbazing had Ti m allerlei kaarsjes aangedaan om het gezellig te maken. Ze hield haar adem in en voelde

zich licht worden vanbinnen. Verwachtingsvol liet ze zich tegen de deur drukken, die ze haastig op slot draaide.

Het volgende moment voelde ze Tims handen die om haar heupen gleden. Iris hunkerde evenveel naar hem als hij

naar haar. Algauw gleden haar handen over zijn rug, omhoog, omlaag, naar zijn haar. Ze wist wel dat dit hetgeen

was waar ze beiden de hele avond al op hadden gewacht.

Dit is het dus voor nu! Hopelijk tot snel!

Xx Ilse

Wonderkind: De herhaling van de geschiedenis