DO TEJ ELITARNEJ BRANŻY

Jak dostać się do gamedevu

Aula Polska9 maja 2013

Na początek o mnie

Maciej Miąsik

Głównie projekty: 2012: Neuroshima Apocalypse 2007: Wiedźmin 2004: Sentinel: Descendants in

Time 2003: Mysterious Journey II:

Chameleon 2003: Codename: Nina 2001: Schizm: Mysterious

Journey 1998: Reah: Face the Unknown 1996: Fire Fight 1994: Heartlight PC 1994: Robbo 1992: Electro Body (aka Electro

Man)

Poboczne projekty: 2013: Big 2 Bonanza 2011: Call of Juarez: The

Cartel 2010: Jodie Drake and the

World in Peril 2011: Wiedźmin 2: Zabójcy

Królów 2008: Wiedźmin (Edycja

Rozszerzona) 2007: Overclocked: A History

of Violence 1997: Wyspa 7 Skarbów 1997: Katharsis 1996: A.D. 2044

TYLE W ZUPEŁNOŚCI WYSTARCZY

3 sposoby

3 sposoby

1. Sprytny – ten polecam2. „Tradycyjny” – o tym często się słyszy3. Tradycyjny – tu nie będzie niespodzianek

ABY DOSTAĆ SIĘ DO BRANŻY

Najskuteczniejszy sposób

To jest naprawdę proste

Wystarczy po prostu stworzyć swoją pierwszą grę…

i już jesteśmy w branży!

Tworzenie gier jest bardzo proste

Dostępne jest mnóstwo wiedzy, zarówno dotyczącej samego procesu, jak i narzędzi.

Mamy mnóstwo gotowych narzędzi – dla designerów, artystów i programistów. Są gotowe technologie – silniki.

Utalentowanych znajomych też każdy ma.Możemy podziałać samemu, można zbudować

2-3 osobowy zespół.Pomysłów nigdy nie brakuje.

Może być nawet jeszcze łatwiej!

Pierwsza gra nie musi być nawet oryginalna!Na początek zróbmy klona jakiejś gry:

Możemy go jakoś udoskonalić, dodać coś od siebie. Taki projekt powinien być kompletny – gameplay,

poziomy, mechanika, dobra grafika, dźwięki, muzyka. Zdobędziemy mnóstwo doświadczenia produkcyjnego

zmagając się z kompletnym procesem produkcyjnym. Poznamy swoje możliwości i ograniczenie. Zdobędziemy wiele praktycznej wiedzy.

Pierwszą grę robimy dla siebie

To jest pewien rytuał przejścia – sprawdzenie siebie.

Nie nastawiamy się na sukces komercyjny ani nawet na sławę – nawet o tym nie myślmy.

Celem podstawowym jest skończenie naszej pierwszej gry – a to wcale nie jest takie łatwe.

Mamy sprawdzić siebie, a przy okazji zdobyć coś, co dobrze będzie wyglądać w naszym CV czy portfolio.

Dlaczego to takie ważne?

Nic tak nie przekonuje potencjalnego pracodawcy jak posiadanie we własnym portfolio własnoręcznie stworzonych gier.

Pozostałe rzeczy – wykształcenie, kursy, szkolenia, praktyki znaczą znacznie mniej, często zupełnie nic.

Doświadczenie i umiejętności, najlepiej poparte przykładami własnych prac liczą się najbardziej.

Niewykluczone, że pierwszych doświadczenia możemy zdecydować się zostać swoim własnym szefem.

W CUDZYSŁOWIE

Metoda „tradycyjna”

Zatrudnić się

Firmy ciągle poszukują pracowników, szczególnie artystów i programistów.

Wymagają jednak umiejętności, doświadczenia i wiedzy branżowej.

Co zrobić, jeśli brakuje nam powyższych, a jednak chcielibyśmy robić gry?

Poprzez QA

Zatrudniamy się jako tester, czyli pracownik QA (Quality Assurance).

Będąc testerem już jesteśmy w branży.Jedna uwaga – praca testera jest bardzo

ciężka i trudna!Zdobyliśmy przyczółek, możemy zdobywać

dalsze pozycje.

„Tradycyjna” w rozumieniu gamedevu

Dajemy się poznać jako łebski koleś, który dobrze pracuje, chce zdobywać doświadczenie, szybko się uczyć nowych narzędzi i procesów.

Poznajemy branżę od środka, zdobywamy przyjaciół.

Awansujemy wewnętrznie, najczęściej do designu.

Ta metoda naprawdę działa – znam wiele przykładów.

CZYLI PO PROSTU EDUKACJA I PRAKTYKA

Metoda naprawdę tradycyjna

Gamedevowa edukacja

Edukacja branżowa dopiero raczkuje: Nie ma kierunków studiów stricte związanych z

tworzeniem gier. Są pierwsze przymiarki. Na wielu kierunkach studiów są przedmioty związane

z grami. Pojawiają się pierwsze komercyjne inicjatywy – kurs

Digital Frontier.Trzeba uważać – nie dajmy się nabierać –

sprawdzajmy programy, a przede wszystkim, wykładowców. Domagajmy się praktyków!

Dobre kierunki tradycyjnych studiów

Są praktycznie tylko dwie dobre ścieżki edukacji pod kątem przyszłej kariery w branży: Programista Artysta

Wykształcenie to jednak nie wszystko – wciąż musi być poparte talentem, umiejętnościami i doświadczeniem.

Trzeba odbywać praktyki, staże, pracować nad własnymi projektami oraz inwestować w samodzielne kształcenie.

Programista

Solidna wiedza praktyczna, poparta praktyką w tworzeniu programowania, najlepiej gier.

Podstawą jest bardzo dobra znajomość C++.Dobrze jest mieć pojęcie o programowaniu

low level, oraz architekturze CPU i GPU.Przydaje się znajomość: C#, Objective-C, Lua,

Javascriptu i Pythona.Trzeba tworzyć własne gry, własne narzędzia,

brać udział w projektach open source.

Programista (rady Michała Iwanickiego)

Dużo kodować - czegokolwiek - znaleźć fajny temat i zaimplementować.

Dużo czytać - różnych papierów, analizować do takiego stopnia, żeby być w stanie zaimplementować.

Dużo analizować - cudzy kod, cudze rozwiania, szukać błędów, zapamiętywać sztuczki.

Dużo gadać z innymi ludźmi - to bardzo pomaga, mocno stymuluje.

Nie bać się robić błędów - w największych systemach są takie gruchy, że strach pomyśleć.

Nie poprzestawać na jednej metodzie rozwiązania problemu, kombinować czy da się inaczej - szybciej, oszczędniej - nie bać się wywalić swoich rozwiązań do śmieci.

Nie chować swoich rozwiązań w szafie - pokazywać, komentować, niech inni uczą się na naszych pomyłkach.

Artysta

Dobra i rzetelna wiedza podstawowa zawsze się przydaje.

Realia się takie, że wiedza praktyczna w zakresie narzędzi i technik stosowanych w grach musi być zdobywana samodzielnie.

Nie brakuje podręczników, a internet jest pełen filmów i innych tutoriali obejmujących chyba wszystkie narzędzia i procesy związane z grami.

Liczy się głównie portfolio, więc robimy mnóstwo własnych prac.

UCZMY SIĘ!RÓBMY GRY!

SZTURMUJMY BRANŻĘ!

Podsumowując

Dziękuję

www.miasik.net