Κριτικὴ ἐπὶ τῶν τελικῶνκειμένων τῆς λεγομένης Ἁγίας καὶΜεγάλης Συνόδου τῆς

Κρήτης

Ἡ παροῦσα ἐργασία εἶναι ἀποτέλεσμα προσευχῆς καὶ μελέτης ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τῆς λεγομένης Ἁγίας καὶ

( ) Μεγάλης Συνόδου εἰς τὸ ἑξῆς ΑκΜΣ Παραδίδουμε στὸ λαὸ ´ τοῦ Θεοῦ πρὸς κρίσιν καὶ ἐνημέρωσιν τὸ α μέρος της ἐνῶ

´ συντόμως θὰ ὁλοκληρωθεῖ καὶ τὸ β μέρος ἀποκλειστικῶς ἀναφερόμενο στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ἐν λόγῳ συνόδου αὐτὸ

περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς ἐκτὸς αύτῆς ἑτεροδόξους

Εἰσαγωγή

Ἔχοντας ὁλοκληρωθεῖ οἱ ἐργασίες τῆς λεγομένης ΑκΜΣ ἂμεσα ἐξεδόθησαν καὶ τὰ τελικά της κείμενα ὁπότε

καὶ παρεδόθησαν στὸ ὀρθόδοξο κριτήριο τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ οὕτως ὥστε νὰ κριθοῦν ἐπὶ ὀρθοδοξίᾳ ἢ κακοδοξίᾳ Ὁ

ἁγιορειτικὸς μοναχισμὸς καλεῖται νὰ τοποθετηθεῖ ἐπ᾽ αὐτῆς μετά τῆς δεούσης προσοχῆς λαμβάνων ὑπ᾽ὄψιν τόσο τὴν

κρισιμότητα τῆς στιγμῆς ὅσο καὶ τὴ σημασία ποὺ ἡ σύνοδος θὰ ἔχει γιὰ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας Σὺν Θεῷ καὶ ὑπὸ τὸ

ἀγλαὸν φῶς τῆς χιλιοχρόνου ὀρθοδόξου ὁμολογιακῆς ἁγιορειτικῆς παραδόσεως μὲ τὸ παρὸν κείμενο1 θὰ

προσπαθήσουμε νὰ ἐξετάσουμε τὰ σημεῖα ἐκεῖνα ποὺ χρήζουν προσοχῆς βάσει τῶν ὁποίων θὰ ἀξιολογηθεῖ καὶ

1 Ἡ ἐξέταση θὰ ἀρκεσθεῖ ἐπὶ τῶν σημαντικοτέρων καὶ τρόπόν τινα οὐσιωδεστέρων Ὁ λεπτομερὴς - σχολιασμός ἔλεγχος θὰ ἀπαιτοῦσε

κατ᾽ἀνάγκην τὴν τμηματικὴ ἐξέταση κατὰ παράγραφον ὅλων τῶν συνοδικῶν κειμένων κάτι ποὺ δὲν κρίνεται ἐπὶ τοῦ παρόντος

ἀναγκαῖος ἄλλως τὸ κείμενο θὰ κινδύνευε νὰ λάβει διαστάσεις βιβλίου

1

σύνολη ἡ σύνοδος τὸ ἐάν δηλαδὴ εἶναι ἑπομένη τοῖς ἁγίοις πατράσι ἢ ὄχι

Ἡ διαχρονικὴ ἐμπέδωσις καὶ βίωσις τῆς ἀποστολικῆς Παραδόσεως συνιστᾶ πρώτιστα ἐμπειρικό-χαρισματικὸ

γεγονὸς καὶ ἐνῶ διακρίνεται σὲ θεωρία καὶ πράξη ἐν τούτοις συναπαρτίζει τὸ ὅλον τῆς ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας τοῦ

ἀενάως ἱερουργουμένου Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ Συνέχεια τῆς ἀποστολικῆς Παραδόσεως δὲν νοεῖται ἔξω καὶ πέρα ἀπὸ

τὰ ὅρια ποὺ τὰ αὐθεντικὰ ἐκμαγεῖα τοῦ Πνεύματος οἱ 4θεοφόροι Πατέρες ἔθεσαν Ἤδη κατὰ τὸ ο αἰῶνα καὶ ἐνῶ ἡ

Ἐκκλησία ἐχειμάζετο ὄχι ἁπλῶς ὑπὸ μίας ἀκόμη αἱρέσεως διότι ἕως τότε δεκάδες αἱρέσεων ἤδη εἶχαν ἀναφανεῖ ἀλλὰ

κυριολεκτικῶς ὑπὸ μίας λαίλαπας πελωρίων διαστάσεων ὅπου ἔφτασε τὴν παρουσία τῶν ὀρθοδόξων νὰ περιορίζεται

ldquo κυριολεκτικὰ σὲ μία χούφτα ἀνθρώπων εὑρέθη ἄνθρωπος ἀπὸ Θεοῦrdquo ὁ ὁποῖος ldquo ἔστη ἀνὰ μέσον τῶν τεθνηκότων καὶ rdquo ( 1648)τῶν ζώντων καὶ ἐκόπασεν ἡ θραῦσις Ἀριθμ middot καὶ

αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁ Μέγας Βασίλειος ὁ στῦλος καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῶν ὀρθοδόξων Στὰ δογματικά του κείμενα καθὼς καὶ στὶς πολυάριθμες

ἐπιστολές του ἐπεσήμαινε διαρκῶς τὸν ἀποστολικὸ καὶ σωτηριώδη χαρακτήρα τῆς Παραδόσεως καὶ τὴν ἐμμονὴ

σ᾽αὐτήν2 ldquoποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴ μοναδικὴ ἐγγύηση τῆς ἐκ

2 Ὅσοι γὰρ δι΄ εὐστάθειαν τρόπων τὸ τῆς ἀρχαιότητος σεμνὸν τοῦ καινοπρεποῦς προετίμησαν͵ καὶ ἀπαραποίητον τῶν πατέρων

διεφύλαξαν τὴν παράδοσιν hellip ͵ Οἱ δὲ διακορεῖς τῶν συνήθων͵ καὶ τῶν παλαιῶν ὡς ἑώλων κατεπαιρόμενοι͵ οὗτοί εἰσιν οἱ τὰς

νεωτεροποιίας παραδεχόμενοι ͵ ὥσπερ ἐπὶ τῆς ἐσθῆτος οἱ φιλόκοσμοι τὴν ἐξηλλαγμένην ἀεὶ τῆς κοινῆς προτιμῶντες rdquo PG 32 92CD

καὶ πάλιν ldquo Πίστις δέ ἐστι τὸ πολεμούμενον καὶ κοινὸς σκοπὸς ἅπασι τοῖς ἐναντίοις καὶ ἐχθροῖς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας͵ τὸ

στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως κατασεῖσαι͵ ἐκ τοῦ τὴν ἀποστολικὴν παράδοσιν ἐδαφισθεῖσαν ἀφανισθῆναι rdquo 112ὅ π C

καὶ τέλος ldquo Τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πεφυλαγμένων δογμάτων καὶ κηρυγμάτων͵ τὰ μὲν ἐκ τῆς ἐγγράφου διδασκαλίας ἔχομεν͵ τὰ δὲ ἐκ τῆς

τῶν ἀποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ἡμῖν ἐν μυστηρίῳ παρεδεξάμεθα ἅπερ ἀμφότερα τὴν αὐτὴν ἰσχὺν ἔχει πρὸς τὴν

2

rdquo δυνάμεως εἰς δύναμιν ἁγιοπνευματικῆς πορείας συνόλου τῆς ἐπὶ τῆς γῆς Ἐκκλησίας

Ὄντας ἀδύνατον νὰ ἀναπτυχθεῖ ἐδῶ τὸ μεῖζον καὶ κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα τοῦ ἀρρήκτου συνδέσμου

ἁγιότητος καὶ ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας καὶ Παραδόσεως καθίσταται σαφὲς ὅτι θεολογικὲς θέσεις ἀπ᾽ ὅπου καὶ ἂν

προέρχονται αὐτές ἀκόμη καὶ ἀπὸ γενικὲς συνόδους κρίνονται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον ὑπὸ τὸ φῶς τῆς

διαχρονικῆς ἀποστολικοπαραδότου ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας τῶν θεοφόρων ἁγίων Πατέρων τῶν μόνων

αὐθεντικῶν ἐκφραστῶν λόγῳ καὶ ἔργῳ τῶν ἀποστολοδέκτων πυρίνων γλωσσῶν τῆς Πεντηκοστῆς

Ὀφείλει ἐδῶ νὰ τονισθεῖ ἡ βαθεῖα ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας Ἁγία Παράδοσις καὶ ἁγιασμὸς εἶναι στοιχεῖα ἀλληλένδετα

καθώς ὁ ἁγιασμὸς ἑκάστου συντελεῖται ἀποκλειστικῶς ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἹερᾶςΠαραδόσεως

Ὁχαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ

Βάσει τοῦ προσυμπεφωνημένου κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ 13 2 στὸ Σαμπεζύ ἄρθο παράγραφος οἱ ὑπογεγραμμένες

ἀποφάσεις τῆς ΑκΜΣ ἔχουν ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΥΡΟΣ Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι εἶναι ὑποχρεωτικὲς γιὰ ὅλες τὶς

τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὡς θὰ συνέβαινε ἐὰν ἦταν τῷ ὄντι Οἰκουμενικὴ ἡ ΑκΜΣ Παρότι οἱ ἴδιοι οἱ διοργανωτὲς τῆς

ΑκΜΣ προεξάρχοντος τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπό ( λεως Βαρθολομαίου προστεθέντος

)διαρκοῦντος τῆς συνόδου καὶ τοῦ Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου

εὐσέβειαν Καὶ τούτοις οὐδεὶς ἀντερεῖ͵ οὐκοῦν ὅστις γε κατὰ μικρὸν γοῦν θεσμῶν ἐκκλησιαστικῶν πεπείραται Εἰ γὰρ ἐπιχειρήσαιμεν

τὰ ἄγραφα τῶν ἐθῶν ὡς μὴ μεγάλην ἔχοντα τὴν δύναμιν παραιτεῖσθαι͵ λάθοιμεν ἂν εἰς αὐτὰ τὰ καίρια ζημιοῦντες τὸ

Εὐαγγέλιον μᾶλλον δὲ εἰς ὄνομα ψιλὸν περιιστῶντες τὸ κήρυγμαrdquo 188ὅ π Α

3

- - ldquo rdquo ἀρνοῦνται πλέον τὸν χαρακτηρισμό Οἰκουμενικῆς ἐπὶ τῆς ( ) ΑκΜΣ λόγῳ τῆς μὴ συμμετοχῆς τῆς ψευδο ἐκκλησίας τῆς

Ρώμης() παρ᾽ὅλα ταῦτα καὶ μόνη ἡ ἀναφορὰ περὶ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ τῶν ἀποφάσεων τῆς προσδίδει καὶ συμφώνως

πρὸς τὰ ὀρθοδόξως κρατοῦντα οἰκουμενικὸν κῦρος Παρενθετικῶς ἀξίζει νὰ τονισθεῖ ὅτι ἐξαρχῆς ὁ

χαρακτήρας τῆς ΑκΜΣ προσδιοριζόταν ὡς οἰκουμενικός Ἡ ἴδια ἡ ἰδέα περὶ συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου

ἀποτελεῖ ἀπότοκο τοῦ καταστροφικοῦ γιὰ τὴν ὀρθόδοξο ldquo rdquo ἑνότητα ἀποκληθέντος Πανορθοδόξου Συνεδρίου τοῦ

1923 γενομένου ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ κατεγνωσμένου ὡς μασόνου Πατριάρχου

´Κωνσταντινουπόλεως Μελετίου τοῦ Δ 3 Τὸ ὅραμα τῆς οἰκουμενικῆς συνεχίστηκε μετ᾽ ἐπιτάσεως καὶ ὑπὸ τοῦ

πατριάρχου Ἀθηναγόρα ὁ ὁποῖος ἐπανειλημμένως ἀναφερόταν ρητῶς στὴν ἀνάγκη συγκλήσεως ἐνδεικτικὰ

1951 στὴν ἐγκύκλιο τοῦ έξήγγειλε τὴν πρόθεση συγκλήσεως laquo ΜεγάληςΟἰκουμενικῆς Συνόδουraquo ὅταν ἡ χρονικὴ στιγμὴ

θὰ ἐκρίνετο κατάλληλος4 Ἐδῶ νὰ προστεθεῖ ὅτι ἡ ὀνομασία

3 Βλ Πρακτικὰ καὶ Ἀποφάσεις τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει 10 Πανορθοδόξου Συνεδρίου Μαΐου-8 1923Ἰουνίου 1982 Ἀθῆναι Ἡ

´ 1925ἀπόφαση ἐλήφθει κατὰ τὴν Η συνεδρία καὶ ὡς ἔτος ὁρίστηκε τὸ 1600ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τῶν ων ´ἐτῶν ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Α

325Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὸ Ἔγινε δὲ καὶ πρόταση ὅπως διαβάζουμε ldquo νὰ ἀποταθῶμεν εἰς τοὺς ἐπισκόπους τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου

συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν καθολικῶν ἐπισκόπων ἵνα προσέλθωσιν εἰς τὴν χριστιανικὴν ἑνότηταrdquo 164 ὅ π σελ Τελικῶς ἡ

´ πρόταση ψηφίστηκε νὰ ἀποτελέσει τὴν ΣΤ Ἀπόφαση τοῦ Συνεδρίου ὅ π 221 σελ Νὰ σημειωθεῖ ὅτι κύριο ἔργο τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου ἦταν ἡ

ἀλλαγὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου καθώς καὶ ἡ υἱοθέτηση άνάμεσα στὰ ἄλλα νέων διατάξεων περὶ νηστείας καὶ

μικτῶν γάμων στὰ ὁποῖα ὅπως κατωτέρῳ θὰ δειχθεῖ ἡ νῦν λεγομένη ΑκΜΣ προσέδωσε καθολικὸ κῦρος

4 Βλ Brun Maria ´ Ὁ ἀντίκτυπος τῆς Β Βατικάνειας Συνόδου στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία 2Θεολογία 2015 222 ( σελ ἡ Maria Brun εἶναι Δρ

( ) Θεολογίας παπική πρώην ἐπιστημονικὴ συνεργάτις στὸ Ὀρθόδοξο ) Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης Γιὰ

περαιτέρω μαρτυρίες ἐπὶ τοῦ ἀρχικῶς σχεδιασθέντος οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος τῆς ΑκΜΣ βλ πρωτ Θεοδώρου Ζήση Ἁγία καὶ Μεγάλη

4

τῆς συνόδου ὡς Ἁγίας καὶ Μεγάλης χρησιμοποιήθηκε μ᾽εὐθεῖα ἀναφορὰ στὸ τρόπο ποὺ οἱ Οἰκουμενικὲς σύνοδοι

κατὰ τὸ παρελθὸν ὀνόμαζαν ἑαυτές ἦταν οἱ ἑπόμενες ποὺ τελικὰ τοὺς ἀπέδιδαν τελεσιδίκως οἰκουμενικὸν κῦρος5

Ἀξίζει πάντως νὰ σημειωθεῖ καὶ κάτι ἀκόμα Ἡλεγομένη ΑκΜΣ διὰ στόματος ἀρχιερέων καὶ λοιπῶν συμμετασχόντων

( )μετὰ τὀ πέρας τῶν ἐργασιῶν της δὲν τολμήθηκε πρίν ἀπεκλήθη ὡς ldquo ´ ἡ Β Βατικανὴ σύνοδοςrdquo τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τὸ

ἀντίστοιχο δηλαδὴ τῆς τελευταίας οἰκουμενικῆς συνόδου (21ης) τοῦ παπισμοῦ ἡ ὁποία δημιούργησε τεράστιες

ἀναταράξεις στοὺς κόλπους του ἐπιφέροντας ἀλλαγὲς τέτοιας σημασίας6 ὥστε νὰ χαρακτηρισθεῖ ἐκ τῶν ἰδίων τῶν

πρωταγωνιστῶν της ὡς τέμνουσα τὴν ἱστορία τῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo στὴν ἐποχὴ πρὶν καὶ μετὰ τὴν σύνοδο Αὐτὸ ποὺ

εἶναι ἐνδιαφέρον καὶ μᾶς ἀναγκάζει νὰ κάνουμε ἀναφορὰ στὴν σύνοδο τοῦ παπισμοῦ εἶναι οἱ μεθοδολογικὲς

ὁμοιότητες τῆς ΑκΜΣ πρὸς αὐτήν Ἔτσι ldquo γιὰ τὴν σύγκληση μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι εὐρέως γνωστὸ πὼς ὁ

´ τρόπος ἐργασίας τῆς Β Βατικάνειας Συνόδου χρησίμευσε κατὰ κάποιον τρόπο ὡς πρότυπο γιὰ τὶς διαδικασίες αὐτές rdquo7 Πράγματι ἡ Διορθόδοξη

Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπή οἱ Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις ἡ διαρκὴς Γραμματεία γιὰ τὴν

Προπαρασκευὴ τῆς Συνόδου καθὼς τέλος ὁ τρόπος

Σύνοδος 2016 52Θεσσαλονίκη σελ -565 ´ Ἐπὶ παραδείγματι ἡ Β Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐπισήμως

´ ´ἀναγνωρίσθηκε ὡς τέτοια ἀπὸ τὴν Δ Οἰκουμενικὴ ἐνῶ ἡ Ζ ´ Οἰκουμενικὴ τελεσιδίκως ἀναγνωρίσθηκε ἀπὸ τὴν Η Οἰκουμενικὴ

879Σύνοδο ἐπὶΜ Φωτίου τὸ6 Κυρίως ἦταν ἡ ἀπόφασή της γιὰ τὴν υἱοθέτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ( μέσω τοῦ συνοδικοῦ Διατάγματος Unitatis Redintegratio) ὡς μεθόδου

ἑνώσεως τῶν ldquoχριστιανῶνrdquo καθὼς καὶ οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς ποὺ ἐπέφερε ( )στὴ λειτουργικὴ ζωή λειτουργικὴ μεταρρύθμιση

7 Brun 231ὅ π σελ

5

ἑτοιμασίας καὶ ἐπεξεργασίας τῶν κειμένων τῆς ΑκΜΣ ΟΛΑ ´ ἀπηχοῦν τὸ τρόπο λειτουργίας τῆς Β Βατικανῆς8

Τὰ κριτήρια οἰκουμενικότητος κατὰ τὴν ὀρθόδοξο κανονικὴ παράδοση

Ὁ ἐξ ἀρχῆς προσδιορισμὸς τῆς ΑκΜΣ ὡς οἰκουμενικῆς ( κυριολεκτικὰ μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ πρὸ τῆς

) συγκλήσεώς της σὲ συνάρτηση πρὸς τὸ ὑποχρεωτικὸν διὰ πάντας τῶν ἀποφάσεών της τὴν κατατάσσει ἑπομένως στὶς

συνόδους μὲ ἀπαίτηση οἰκουμενικοῦ κύρους Ἐφ᾽ὅσον λοιπὸν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα ἂς στραφοῦμε

στὸν μέγα ἁγιορείτη καὶ κανονολόγο τῆς Ἐκκλησίας ὅσιο Νικόδημο γιὰ νὰ δοῦμε τί λέει σχετικὰ περὶ τῶν ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ

ἀναγνώρισης μιᾶς συνόδου ὡς οἰκουμενικῆς) α ἡ σύνοδος ὀφείλει νὰ συγκαλεῖται ὄχι ἀπὸ κάποιον

ldquoπατριάρχη ἀλλὰ διὰ προσταγῶν Βασιλικῶνrdquo κάτι τὸ ὁποῖο σήμερα εἶναι ἀνέφικτο καὶ ἑπομένως ἀνενεργὸ δίχως

περαιτέρω θεολογικὲς ἐπιπλοκές) ldquoβ πρέπει νὰ γίνεται ζήτησις περὶ πίστεως καὶ

ἀκολούθως νὰ ἐκτίθεται ἀπόφασις καὶ ὅρος δογματικόςrdquo ) ldquoγ ὀφείλουν νὰ ᾖναι πάντα τὰ ἐκτιθέμενα παρ᾽αὐτῶν

δόγματα καὶ οἱ κανόνες ὀρθόδοξα εὐσεβῆ καὶ σύμφωνα ταῖς Θείαις Γραφαῖς ἢ ταῖς προλαβούσαις Οἰκουμενικαῖς

συνόδοιςrdquo καὶ προσθέτει ὁ ὅσιος Νικόδημος τό ldquoπολυθρύλλητονrdquo ldquoὅπως λέει ἀξίωμα τοῦ ἁγ Μαξίμου ὅτι

rdquo Τὰς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβὴς πίστις κυροῖ καὶ πάλιν ldquo ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τὰς συνόδουςrdquo

) ldquoδ τέλος ὀφείλουν νὰ συμφωνήσουν καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ παρὰ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων διορισθέντα καὶ

κανονισθέντα ἅπαντες οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἴτε διὰ τῆς

8 Ἀναλυτικά Brun ὅ π 232-234σελ

6

αὐτοπροσώπου παρουσίας αὐτῶν εἴτε διὰ τῶν ἰδίων τοποτηρητῶν ἢ καὶ τούτων ἀπόντων διὰ γραμμάτων

αὐτῶνrdquo9 Τὰ ἀνωτέρω ὀφείλουν νὰ ἀποτελέσουν τὸν ὁδηγὸ στὴν τελικὴ ἀξιολόγηση τόσο περὶ τοῦ οἰκουμενικοῦ-

πανορθοδόξου χαρακτήρα τῆς ΑκΜΣ ὅσο καὶ περὶ τοῦ κατὰ πόσον ἀποτελεῖ ὂντως συνέχεια τῶν πρὸ αὐτῆς

Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατὰ τὴν πίστιν Κατ᾽ἀρχὰς γεννᾶται τὸ ἐρώτημα ἐὰν καὶ κατὰ πόσον

πληροῦται ὁ ὅρος ἀπαίτησις τοῦ κανονισμοῦ γιὰ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΥΡΟΣ τῆς συνόδου Ἡ μόνη δυνατὴ

ἀπάντηση εἶναι ΟΧΙ καὶ ἐξηγούμαστε Ἀπουσίαζαν ὡς γνωστὸν τέσσερεις τοπικὲς Ἐκκλησίες

ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνον αἵρεται ὁ πανορθόδοξος- οἰκουμενικὸς χαρακτήρας της10middot ἐδῶ νὰ παρατηρήσουμε

ὅτι διὰ χειλέων ἐπισκοπικῶν ἐλέχθη ὅτι τοῦτο δὲν συνιστᾶ ´ πρόβλημα καθότι καὶ στὴ Γ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἀπουσίαζε ἡ Ἐκκλησία Ἀντιοχείας ὅμως ἡ Σύνοδος παρ᾽ ὅλα ταῦτα

λειτούργησε ὡς Οἰκουμενική Ὅπως πάντα οἱ οἰκουμενιστὲς διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια λέγοντας τὰ πράγματα μισά ἡ

Ἐκκλησία Ἀντιοχείας καὶ ὁ Πατριάρχης της Ἰωάννης ἔχοντες παρεξηγήσει τὴ θεολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου

Ἀλεξανδρείας ἀντιδρῶντας καὶ στὴ καθαίρεση τοῦ Νεστορίου ἐδημιούργησαν ἀντισύνοδο μαζὺ μὲ ἄλλους

ὄντως νεστοριανούς ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἀποκήρυξαν τὴ Σύνοδο τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐφέσου κατεδίκασαν τὶς

ἀποφάσεις της καὶ καθαίρεσαν τὸν ἅγιο Κύριλλο καὶ τὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μέμνωνα Ἀντιστοίχως ἡ ἁγία Σύνοδος

ἔθεσε σὲ ἀργία τὸν Ἰωάννη Ἀντιοχείας καὶ κήρυξε ὡς ψευδοσύνοδο τὴν σύναξή τους Τελικὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα περίπου

χρόνο ἐλύθησαν οἱ παρεξηγήσεις καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἀποδέχθηκε

9 Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου Πηδάλιον 1957 118Ἀθῆναι σελ10 Ἐπ᾽αὐτοῦ σημειώνει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὅτι τυχόν ‟ ἀσυμφωνία τινῶν

Πατριαρχῶν καὶ τὰς Οἰκουμενικὰς ποιεῖ Τοπικάςrdquo 119ὅ π σελ

7

τὴν Σύνοδο τῆς Ἐφέσου ὡς ὅντως Ἁγία καὶ Οἰκουμενική Οὐδεμία λοιπὸν σχέσις μὲ τὰ λεχθέντα ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν

Ὁ προβληματικὸς χαρακτήρας τοῦ Κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες

Σὲ κείμενα ποὺ ἐκυκλοφόρησαν πρὶν τὴ σύνοδο ὑπῆρξε πυκνὴ ἀναφορὰ στὸν πρωτόγνωρο καὶ ἐξόχως προβληματικὸ

χαρακτήρα τοῦ Κανονισμοῦ τῆς συνόδου Πρὸς ἀπόδοσιν λοιπὸν πλήρους εἰκόνας σχετικὰ μὲ τὴ σύνοδο ὀφείλουμε τὴν

παρουσίαση ὅλων τῶν σχετικῶν προβληματικῶν διατάξεων τοῦ Κανονισμοῦ της ὥστε νὰ ἀποδειχθεῖ καὶ μέσω αὐτῆς ὅτι

ἡ ἀπαίτηση τῆς συνόδου γιὰ πανορθόδοξο κῦρος καθίσταται ἀδύνατη 8 2 Ἐν πρώτοις στὸ ἄρθο παράγραφος ὁρίζεται

κατ᾽οὐσίαν ἡ ἀπαγόρευσις ἐλευθέρας τοποθετήσεως ἐπισκόπων ἢ καὶ αὐτῶν τῶν προκαθημένων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ νέων μὴ ὁμοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων στὶς Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις

Τοῦτο στὴ διαχρονικὴ λειτουργία τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ συνιστᾶ βαρύτατη στρέβλωσή του καὶ οὐσιαστικὰ

κατεργάζεται τὴ φίμωσή του Σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους ὑπῆρχε ἡ πλήρης ἐλευθερία οἱουδήποτε ἐπισκόπου

νὰ θέσει ζήτημα πρὸς συζήτηση καὶ ἐπίλυση Ἀκολούθως στὸ 93 82τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κατ᾽ οὐσίαν ὡς συνέχεια τοῦ

ἀπαγορεύεται ρητὰ πᾶσα παρέμβασης ἐπισκόπου ἐπὶ ποινῇ () ldquo rdquo ἀφαιρέσεως τοῦ λόγου εἰς ἐκτὸς θέματος ζήτημα Ἐν

ἀντιθέσει σ᾽ὅλες τὶς συνόδους τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε πλήρης ἐλευθερία λόγου εἰς πάντας ἀκόμη καὶ σὲ μὴ

ἐπισκόπους ὅπως βλέπουμε ἐπὶ παραδείγματι στὴ συζήτηση ( ´ ´ μοναχῶν καὶ ἁγίου Ταρασίου Α πράξις Ζ Οἰκουμενικῆς

) συνόδου Ἐπεκτείνονται δὲ οἱ ἀνωτέρω ἀπαγορεύσεις στὸ

8

103 ldquoπερί ἄσχετων διαλογικῶν ἀντιπαραθέσεωνrdquo τῶν ἐπισκόπων ὡσὰν οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς τους καὶ τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματός τους καὶ

- - ldquoἔτσι νὰ ἐκτρέπονται δῆθεν σὲ διενέξεις ξένες ἀλλὰ καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἀποστολήνrdquo τῆς συνόδου ὅπως ἀναφέρεται στὸ κείμενο

112 Στὸ καθορίζεται ἡ ἀπαραίτητος ἀρχὴ τῆς ldquo rdquo ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν

προσυνοδικὰ συμπεφωνημένων κειμένων πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ

ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν Οἱ παρατηρήσεις μας ἐν συντομίᾳ ὅπως θ᾽ἀποδειχθεῖ κατωτέρω συγκεκριμένα

τελικὰ κείμενα τῆς συνόδου σχετίζονται ἀμέσως ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως μὲ δογματικὰ ζητήματα πρωταρχικῆς σημασίας καὶ

ὄχι ἁπλῶς διοικητικοῦ ἢ ποιμαντικοῦ χαρακτήρα Τίθεται τὸ ἐρώτημα σὲ ποία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο σὲ ζήτημα δογματικὸ

ὑπῆρχε ἡ περίπτωση ἀπορρίψεως δογματικῆς διατυπώσεως (ldquo rdquo ) τροπολογίας κατὰ τὴν φρασεολογία τῆς συνόδου καὶ ὅλα

ldquo rdquo νὰ συνεχίζονταν κανονικά Ὑπενθυμίζουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μᾶς εἶπε ὅτι συνιστᾶ τὸν τρίτο

ὅρο- ἰδίωμα ἀληθοῦς Οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ ὀρθόδοξον τῶν δογμάτων της Εἶναι δυνατὸν ἐπὶ δογματικοῦ

ζητήματος νὰ ὑπάρχει διαφωνία καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε Καθίσταται

λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργοῦσε ὡς νὰ ἦταν ἡ Βουλὴ ὅπου ψηφίζουν βουλευτὲς πολιτικῶν κομμάτων ὑπὲρ ἢ κατὰ μίας τροπολογίας νόμου τοῦ κράτους καὶ ὄχι

ἁγιοπνευματικὴ σύναξις ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ

121 Τὸ ἀναφέρεται στὰ περὶ τῆς ψηφοφορίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων καὶ διαμορφώνει μία πραγματικότητα

κατ᾽ ἐπίφασιν συνοδικὴ μέν ἐν πράγματι δὲ πλήρως ἀντισυνοδικὴ καὶ παντελῶς ἀμάρτυρη στὴν καθολική

ἁγιοπνευματική συνοδικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας

9

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

σύνολη ἡ σύνοδος τὸ ἐάν δηλαδὴ εἶναι ἑπομένη τοῖς ἁγίοις πατράσι ἢ ὄχι

Ἡ διαχρονικὴ ἐμπέδωσις καὶ βίωσις τῆς ἀποστολικῆς Παραδόσεως συνιστᾶ πρώτιστα ἐμπειρικό-χαρισματικὸ

γεγονὸς καὶ ἐνῶ διακρίνεται σὲ θεωρία καὶ πράξη ἐν τούτοις συναπαρτίζει τὸ ὅλον τῆς ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας τοῦ

ἀενάως ἱερουργουμένου Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ Συνέχεια τῆς ἀποστολικῆς Παραδόσεως δὲν νοεῖται ἔξω καὶ πέρα ἀπὸ

τὰ ὅρια ποὺ τὰ αὐθεντικὰ ἐκμαγεῖα τοῦ Πνεύματος οἱ 4θεοφόροι Πατέρες ἔθεσαν Ἤδη κατὰ τὸ ο αἰῶνα καὶ ἐνῶ ἡ

Ἐκκλησία ἐχειμάζετο ὄχι ἁπλῶς ὑπὸ μίας ἀκόμη αἱρέσεως διότι ἕως τότε δεκάδες αἱρέσεων ἤδη εἶχαν ἀναφανεῖ ἀλλὰ

κυριολεκτικῶς ὑπὸ μίας λαίλαπας πελωρίων διαστάσεων ὅπου ἔφτασε τὴν παρουσία τῶν ὀρθοδόξων νὰ περιορίζεται

ldquo κυριολεκτικὰ σὲ μία χούφτα ἀνθρώπων εὑρέθη ἄνθρωπος ἀπὸ Θεοῦrdquo ὁ ὁποῖος ldquo ἔστη ἀνὰ μέσον τῶν τεθνηκότων καὶ rdquo ( 1648)τῶν ζώντων καὶ ἐκόπασεν ἡ θραῦσις Ἀριθμ middot καὶ

αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὁ Μέγας Βασίλειος ὁ στῦλος καὶ τὸ ἑδραίωμα τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῶν ὀρθοδόξων Στὰ δογματικά του κείμενα καθὼς καὶ στὶς πολυάριθμες

ἐπιστολές του ἐπεσήμαινε διαρκῶς τὸν ἀποστολικὸ καὶ σωτηριώδη χαρακτήρα τῆς Παραδόσεως καὶ τὴν ἐμμονὴ

σ᾽αὐτήν2 ldquoποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴ μοναδικὴ ἐγγύηση τῆς ἐκ

2 Ὅσοι γὰρ δι΄ εὐστάθειαν τρόπων τὸ τῆς ἀρχαιότητος σεμνὸν τοῦ καινοπρεποῦς προετίμησαν͵ καὶ ἀπαραποίητον τῶν πατέρων

διεφύλαξαν τὴν παράδοσιν hellip ͵ Οἱ δὲ διακορεῖς τῶν συνήθων͵ καὶ τῶν παλαιῶν ὡς ἑώλων κατεπαιρόμενοι͵ οὗτοί εἰσιν οἱ τὰς

νεωτεροποιίας παραδεχόμενοι ͵ ὥσπερ ἐπὶ τῆς ἐσθῆτος οἱ φιλόκοσμοι τὴν ἐξηλλαγμένην ἀεὶ τῆς κοινῆς προτιμῶντες rdquo PG 32 92CD

καὶ πάλιν ldquo Πίστις δέ ἐστι τὸ πολεμούμενον καὶ κοινὸς σκοπὸς ἅπασι τοῖς ἐναντίοις καὶ ἐχθροῖς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας͵ τὸ

στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως κατασεῖσαι͵ ἐκ τοῦ τὴν ἀποστολικὴν παράδοσιν ἐδαφισθεῖσαν ἀφανισθῆναι rdquo 112ὅ π C

καὶ τέλος ldquo Τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πεφυλαγμένων δογμάτων καὶ κηρυγμάτων͵ τὰ μὲν ἐκ τῆς ἐγγράφου διδασκαλίας ἔχομεν͵ τὰ δὲ ἐκ τῆς

τῶν ἀποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ἡμῖν ἐν μυστηρίῳ παρεδεξάμεθα ἅπερ ἀμφότερα τὴν αὐτὴν ἰσχὺν ἔχει πρὸς τὴν

2

rdquo δυνάμεως εἰς δύναμιν ἁγιοπνευματικῆς πορείας συνόλου τῆς ἐπὶ τῆς γῆς Ἐκκλησίας

Ὄντας ἀδύνατον νὰ ἀναπτυχθεῖ ἐδῶ τὸ μεῖζον καὶ κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα τοῦ ἀρρήκτου συνδέσμου

ἁγιότητος καὶ ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας καὶ Παραδόσεως καθίσταται σαφὲς ὅτι θεολογικὲς θέσεις ἀπ᾽ ὅπου καὶ ἂν

προέρχονται αὐτές ἀκόμη καὶ ἀπὸ γενικὲς συνόδους κρίνονται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον ὑπὸ τὸ φῶς τῆς

διαχρονικῆς ἀποστολικοπαραδότου ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας τῶν θεοφόρων ἁγίων Πατέρων τῶν μόνων

αὐθεντικῶν ἐκφραστῶν λόγῳ καὶ ἔργῳ τῶν ἀποστολοδέκτων πυρίνων γλωσσῶν τῆς Πεντηκοστῆς

Ὀφείλει ἐδῶ νὰ τονισθεῖ ἡ βαθεῖα ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας Ἁγία Παράδοσις καὶ ἁγιασμὸς εἶναι στοιχεῖα ἀλληλένδετα

καθώς ὁ ἁγιασμὸς ἑκάστου συντελεῖται ἀποκλειστικῶς ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἹερᾶςΠαραδόσεως

Ὁχαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ

Βάσει τοῦ προσυμπεφωνημένου κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ 13 2 στὸ Σαμπεζύ ἄρθο παράγραφος οἱ ὑπογεγραμμένες

ἀποφάσεις τῆς ΑκΜΣ ἔχουν ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΥΡΟΣ Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι εἶναι ὑποχρεωτικὲς γιὰ ὅλες τὶς

τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὡς θὰ συνέβαινε ἐὰν ἦταν τῷ ὄντι Οἰκουμενικὴ ἡ ΑκΜΣ Παρότι οἱ ἴδιοι οἱ διοργανωτὲς τῆς

ΑκΜΣ προεξάρχοντος τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπό ( λεως Βαρθολομαίου προστεθέντος

)διαρκοῦντος τῆς συνόδου καὶ τοῦ Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου

εὐσέβειαν Καὶ τούτοις οὐδεὶς ἀντερεῖ͵ οὐκοῦν ὅστις γε κατὰ μικρὸν γοῦν θεσμῶν ἐκκλησιαστικῶν πεπείραται Εἰ γὰρ ἐπιχειρήσαιμεν

τὰ ἄγραφα τῶν ἐθῶν ὡς μὴ μεγάλην ἔχοντα τὴν δύναμιν παραιτεῖσθαι͵ λάθοιμεν ἂν εἰς αὐτὰ τὰ καίρια ζημιοῦντες τὸ

Εὐαγγέλιον μᾶλλον δὲ εἰς ὄνομα ψιλὸν περιιστῶντες τὸ κήρυγμαrdquo 188ὅ π Α

3

- - ldquo rdquo ἀρνοῦνται πλέον τὸν χαρακτηρισμό Οἰκουμενικῆς ἐπὶ τῆς ( ) ΑκΜΣ λόγῳ τῆς μὴ συμμετοχῆς τῆς ψευδο ἐκκλησίας τῆς

Ρώμης() παρ᾽ὅλα ταῦτα καὶ μόνη ἡ ἀναφορὰ περὶ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ τῶν ἀποφάσεων τῆς προσδίδει καὶ συμφώνως

πρὸς τὰ ὀρθοδόξως κρατοῦντα οἰκουμενικὸν κῦρος Παρενθετικῶς ἀξίζει νὰ τονισθεῖ ὅτι ἐξαρχῆς ὁ

χαρακτήρας τῆς ΑκΜΣ προσδιοριζόταν ὡς οἰκουμενικός Ἡ ἴδια ἡ ἰδέα περὶ συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου

ἀποτελεῖ ἀπότοκο τοῦ καταστροφικοῦ γιὰ τὴν ὀρθόδοξο ldquo rdquo ἑνότητα ἀποκληθέντος Πανορθοδόξου Συνεδρίου τοῦ

1923 γενομένου ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ κατεγνωσμένου ὡς μασόνου Πατριάρχου

´Κωνσταντινουπόλεως Μελετίου τοῦ Δ 3 Τὸ ὅραμα τῆς οἰκουμενικῆς συνεχίστηκε μετ᾽ ἐπιτάσεως καὶ ὑπὸ τοῦ

πατριάρχου Ἀθηναγόρα ὁ ὁποῖος ἐπανειλημμένως ἀναφερόταν ρητῶς στὴν ἀνάγκη συγκλήσεως ἐνδεικτικὰ

1951 στὴν ἐγκύκλιο τοῦ έξήγγειλε τὴν πρόθεση συγκλήσεως laquo ΜεγάληςΟἰκουμενικῆς Συνόδουraquo ὅταν ἡ χρονικὴ στιγμὴ

θὰ ἐκρίνετο κατάλληλος4 Ἐδῶ νὰ προστεθεῖ ὅτι ἡ ὀνομασία

3 Βλ Πρακτικὰ καὶ Ἀποφάσεις τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει 10 Πανορθοδόξου Συνεδρίου Μαΐου-8 1923Ἰουνίου 1982 Ἀθῆναι Ἡ

´ 1925ἀπόφαση ἐλήφθει κατὰ τὴν Η συνεδρία καὶ ὡς ἔτος ὁρίστηκε τὸ 1600ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τῶν ων ´ἐτῶν ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Α

325Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὸ Ἔγινε δὲ καὶ πρόταση ὅπως διαβάζουμε ldquo νὰ ἀποταθῶμεν εἰς τοὺς ἐπισκόπους τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου

συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν καθολικῶν ἐπισκόπων ἵνα προσέλθωσιν εἰς τὴν χριστιανικὴν ἑνότηταrdquo 164 ὅ π σελ Τελικῶς ἡ

´ πρόταση ψηφίστηκε νὰ ἀποτελέσει τὴν ΣΤ Ἀπόφαση τοῦ Συνεδρίου ὅ π 221 σελ Νὰ σημειωθεῖ ὅτι κύριο ἔργο τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου ἦταν ἡ

ἀλλαγὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου καθώς καὶ ἡ υἱοθέτηση άνάμεσα στὰ ἄλλα νέων διατάξεων περὶ νηστείας καὶ

μικτῶν γάμων στὰ ὁποῖα ὅπως κατωτέρῳ θὰ δειχθεῖ ἡ νῦν λεγομένη ΑκΜΣ προσέδωσε καθολικὸ κῦρος

4 Βλ Brun Maria ´ Ὁ ἀντίκτυπος τῆς Β Βατικάνειας Συνόδου στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία 2Θεολογία 2015 222 ( σελ ἡ Maria Brun εἶναι Δρ

( ) Θεολογίας παπική πρώην ἐπιστημονικὴ συνεργάτις στὸ Ὀρθόδοξο ) Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης Γιὰ

περαιτέρω μαρτυρίες ἐπὶ τοῦ ἀρχικῶς σχεδιασθέντος οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος τῆς ΑκΜΣ βλ πρωτ Θεοδώρου Ζήση Ἁγία καὶ Μεγάλη

4

τῆς συνόδου ὡς Ἁγίας καὶ Μεγάλης χρησιμοποιήθηκε μ᾽εὐθεῖα ἀναφορὰ στὸ τρόπο ποὺ οἱ Οἰκουμενικὲς σύνοδοι

κατὰ τὸ παρελθὸν ὀνόμαζαν ἑαυτές ἦταν οἱ ἑπόμενες ποὺ τελικὰ τοὺς ἀπέδιδαν τελεσιδίκως οἰκουμενικὸν κῦρος5

Ἀξίζει πάντως νὰ σημειωθεῖ καὶ κάτι ἀκόμα Ἡλεγομένη ΑκΜΣ διὰ στόματος ἀρχιερέων καὶ λοιπῶν συμμετασχόντων

( )μετὰ τὀ πέρας τῶν ἐργασιῶν της δὲν τολμήθηκε πρίν ἀπεκλήθη ὡς ldquo ´ ἡ Β Βατικανὴ σύνοδοςrdquo τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τὸ

ἀντίστοιχο δηλαδὴ τῆς τελευταίας οἰκουμενικῆς συνόδου (21ης) τοῦ παπισμοῦ ἡ ὁποία δημιούργησε τεράστιες

ἀναταράξεις στοὺς κόλπους του ἐπιφέροντας ἀλλαγὲς τέτοιας σημασίας6 ὥστε νὰ χαρακτηρισθεῖ ἐκ τῶν ἰδίων τῶν

πρωταγωνιστῶν της ὡς τέμνουσα τὴν ἱστορία τῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo στὴν ἐποχὴ πρὶν καὶ μετὰ τὴν σύνοδο Αὐτὸ ποὺ

εἶναι ἐνδιαφέρον καὶ μᾶς ἀναγκάζει νὰ κάνουμε ἀναφορὰ στὴν σύνοδο τοῦ παπισμοῦ εἶναι οἱ μεθοδολογικὲς

ὁμοιότητες τῆς ΑκΜΣ πρὸς αὐτήν Ἔτσι ldquo γιὰ τὴν σύγκληση μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι εὐρέως γνωστὸ πὼς ὁ

´ τρόπος ἐργασίας τῆς Β Βατικάνειας Συνόδου χρησίμευσε κατὰ κάποιον τρόπο ὡς πρότυπο γιὰ τὶς διαδικασίες αὐτές rdquo7 Πράγματι ἡ Διορθόδοξη

Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπή οἱ Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις ἡ διαρκὴς Γραμματεία γιὰ τὴν

Προπαρασκευὴ τῆς Συνόδου καθὼς τέλος ὁ τρόπος

Σύνοδος 2016 52Θεσσαλονίκη σελ -565 ´ Ἐπὶ παραδείγματι ἡ Β Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐπισήμως

´ ´ἀναγνωρίσθηκε ὡς τέτοια ἀπὸ τὴν Δ Οἰκουμενικὴ ἐνῶ ἡ Ζ ´ Οἰκουμενικὴ τελεσιδίκως ἀναγνωρίσθηκε ἀπὸ τὴν Η Οἰκουμενικὴ

879Σύνοδο ἐπὶΜ Φωτίου τὸ6 Κυρίως ἦταν ἡ ἀπόφασή της γιὰ τὴν υἱοθέτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ( μέσω τοῦ συνοδικοῦ Διατάγματος Unitatis Redintegratio) ὡς μεθόδου

ἑνώσεως τῶν ldquoχριστιανῶνrdquo καθὼς καὶ οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς ποὺ ἐπέφερε ( )στὴ λειτουργικὴ ζωή λειτουργικὴ μεταρρύθμιση

7 Brun 231ὅ π σελ

5

ἑτοιμασίας καὶ ἐπεξεργασίας τῶν κειμένων τῆς ΑκΜΣ ΟΛΑ ´ ἀπηχοῦν τὸ τρόπο λειτουργίας τῆς Β Βατικανῆς8

Τὰ κριτήρια οἰκουμενικότητος κατὰ τὴν ὀρθόδοξο κανονικὴ παράδοση

Ὁ ἐξ ἀρχῆς προσδιορισμὸς τῆς ΑκΜΣ ὡς οἰκουμενικῆς ( κυριολεκτικὰ μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ πρὸ τῆς

) συγκλήσεώς της σὲ συνάρτηση πρὸς τὸ ὑποχρεωτικὸν διὰ πάντας τῶν ἀποφάσεών της τὴν κατατάσσει ἑπομένως στὶς

συνόδους μὲ ἀπαίτηση οἰκουμενικοῦ κύρους Ἐφ᾽ὅσον λοιπὸν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα ἂς στραφοῦμε

στὸν μέγα ἁγιορείτη καὶ κανονολόγο τῆς Ἐκκλησίας ὅσιο Νικόδημο γιὰ νὰ δοῦμε τί λέει σχετικὰ περὶ τῶν ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ

ἀναγνώρισης μιᾶς συνόδου ὡς οἰκουμενικῆς) α ἡ σύνοδος ὀφείλει νὰ συγκαλεῖται ὄχι ἀπὸ κάποιον

ldquoπατριάρχη ἀλλὰ διὰ προσταγῶν Βασιλικῶνrdquo κάτι τὸ ὁποῖο σήμερα εἶναι ἀνέφικτο καὶ ἑπομένως ἀνενεργὸ δίχως

περαιτέρω θεολογικὲς ἐπιπλοκές) ldquoβ πρέπει νὰ γίνεται ζήτησις περὶ πίστεως καὶ

ἀκολούθως νὰ ἐκτίθεται ἀπόφασις καὶ ὅρος δογματικόςrdquo ) ldquoγ ὀφείλουν νὰ ᾖναι πάντα τὰ ἐκτιθέμενα παρ᾽αὐτῶν

δόγματα καὶ οἱ κανόνες ὀρθόδοξα εὐσεβῆ καὶ σύμφωνα ταῖς Θείαις Γραφαῖς ἢ ταῖς προλαβούσαις Οἰκουμενικαῖς

συνόδοιςrdquo καὶ προσθέτει ὁ ὅσιος Νικόδημος τό ldquoπολυθρύλλητονrdquo ldquoὅπως λέει ἀξίωμα τοῦ ἁγ Μαξίμου ὅτι

rdquo Τὰς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβὴς πίστις κυροῖ καὶ πάλιν ldquo ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τὰς συνόδουςrdquo

) ldquoδ τέλος ὀφείλουν νὰ συμφωνήσουν καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ παρὰ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων διορισθέντα καὶ

κανονισθέντα ἅπαντες οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἴτε διὰ τῆς

8 Ἀναλυτικά Brun ὅ π 232-234σελ

6

αὐτοπροσώπου παρουσίας αὐτῶν εἴτε διὰ τῶν ἰδίων τοποτηρητῶν ἢ καὶ τούτων ἀπόντων διὰ γραμμάτων

αὐτῶνrdquo9 Τὰ ἀνωτέρω ὀφείλουν νὰ ἀποτελέσουν τὸν ὁδηγὸ στὴν τελικὴ ἀξιολόγηση τόσο περὶ τοῦ οἰκουμενικοῦ-

πανορθοδόξου χαρακτήρα τῆς ΑκΜΣ ὅσο καὶ περὶ τοῦ κατὰ πόσον ἀποτελεῖ ὂντως συνέχεια τῶν πρὸ αὐτῆς

Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατὰ τὴν πίστιν Κατ᾽ἀρχὰς γεννᾶται τὸ ἐρώτημα ἐὰν καὶ κατὰ πόσον

πληροῦται ὁ ὅρος ἀπαίτησις τοῦ κανονισμοῦ γιὰ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΥΡΟΣ τῆς συνόδου Ἡ μόνη δυνατὴ

ἀπάντηση εἶναι ΟΧΙ καὶ ἐξηγούμαστε Ἀπουσίαζαν ὡς γνωστὸν τέσσερεις τοπικὲς Ἐκκλησίες

ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνον αἵρεται ὁ πανορθόδοξος- οἰκουμενικὸς χαρακτήρας της10middot ἐδῶ νὰ παρατηρήσουμε

ὅτι διὰ χειλέων ἐπισκοπικῶν ἐλέχθη ὅτι τοῦτο δὲν συνιστᾶ ´ πρόβλημα καθότι καὶ στὴ Γ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἀπουσίαζε ἡ Ἐκκλησία Ἀντιοχείας ὅμως ἡ Σύνοδος παρ᾽ ὅλα ταῦτα

λειτούργησε ὡς Οἰκουμενική Ὅπως πάντα οἱ οἰκουμενιστὲς διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια λέγοντας τὰ πράγματα μισά ἡ

Ἐκκλησία Ἀντιοχείας καὶ ὁ Πατριάρχης της Ἰωάννης ἔχοντες παρεξηγήσει τὴ θεολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου

Ἀλεξανδρείας ἀντιδρῶντας καὶ στὴ καθαίρεση τοῦ Νεστορίου ἐδημιούργησαν ἀντισύνοδο μαζὺ μὲ ἄλλους

ὄντως νεστοριανούς ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἀποκήρυξαν τὴ Σύνοδο τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐφέσου κατεδίκασαν τὶς

ἀποφάσεις της καὶ καθαίρεσαν τὸν ἅγιο Κύριλλο καὶ τὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μέμνωνα Ἀντιστοίχως ἡ ἁγία Σύνοδος

ἔθεσε σὲ ἀργία τὸν Ἰωάννη Ἀντιοχείας καὶ κήρυξε ὡς ψευδοσύνοδο τὴν σύναξή τους Τελικὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα περίπου

χρόνο ἐλύθησαν οἱ παρεξηγήσεις καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἀποδέχθηκε

9 Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου Πηδάλιον 1957 118Ἀθῆναι σελ10 Ἐπ᾽αὐτοῦ σημειώνει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὅτι τυχόν ‟ ἀσυμφωνία τινῶν

Πατριαρχῶν καὶ τὰς Οἰκουμενικὰς ποιεῖ Τοπικάςrdquo 119ὅ π σελ

7

τὴν Σύνοδο τῆς Ἐφέσου ὡς ὅντως Ἁγία καὶ Οἰκουμενική Οὐδεμία λοιπὸν σχέσις μὲ τὰ λεχθέντα ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν

Ὁ προβληματικὸς χαρακτήρας τοῦ Κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες

Σὲ κείμενα ποὺ ἐκυκλοφόρησαν πρὶν τὴ σύνοδο ὑπῆρξε πυκνὴ ἀναφορὰ στὸν πρωτόγνωρο καὶ ἐξόχως προβληματικὸ

χαρακτήρα τοῦ Κανονισμοῦ τῆς συνόδου Πρὸς ἀπόδοσιν λοιπὸν πλήρους εἰκόνας σχετικὰ μὲ τὴ σύνοδο ὀφείλουμε τὴν

παρουσίαση ὅλων τῶν σχετικῶν προβληματικῶν διατάξεων τοῦ Κανονισμοῦ της ὥστε νὰ ἀποδειχθεῖ καὶ μέσω αὐτῆς ὅτι

ἡ ἀπαίτηση τῆς συνόδου γιὰ πανορθόδοξο κῦρος καθίσταται ἀδύνατη 8 2 Ἐν πρώτοις στὸ ἄρθο παράγραφος ὁρίζεται

κατ᾽οὐσίαν ἡ ἀπαγόρευσις ἐλευθέρας τοποθετήσεως ἐπισκόπων ἢ καὶ αὐτῶν τῶν προκαθημένων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ νέων μὴ ὁμοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων στὶς Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις

Τοῦτο στὴ διαχρονικὴ λειτουργία τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ συνιστᾶ βαρύτατη στρέβλωσή του καὶ οὐσιαστικὰ

κατεργάζεται τὴ φίμωσή του Σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους ὑπῆρχε ἡ πλήρης ἐλευθερία οἱουδήποτε ἐπισκόπου

νὰ θέσει ζήτημα πρὸς συζήτηση καὶ ἐπίλυση Ἀκολούθως στὸ 93 82τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κατ᾽ οὐσίαν ὡς συνέχεια τοῦ

ἀπαγορεύεται ρητὰ πᾶσα παρέμβασης ἐπισκόπου ἐπὶ ποινῇ () ldquo rdquo ἀφαιρέσεως τοῦ λόγου εἰς ἐκτὸς θέματος ζήτημα Ἐν

ἀντιθέσει σ᾽ὅλες τὶς συνόδους τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε πλήρης ἐλευθερία λόγου εἰς πάντας ἀκόμη καὶ σὲ μὴ

ἐπισκόπους ὅπως βλέπουμε ἐπὶ παραδείγματι στὴ συζήτηση ( ´ ´ μοναχῶν καὶ ἁγίου Ταρασίου Α πράξις Ζ Οἰκουμενικῆς

) συνόδου Ἐπεκτείνονται δὲ οἱ ἀνωτέρω ἀπαγορεύσεις στὸ

8

103 ldquoπερί ἄσχετων διαλογικῶν ἀντιπαραθέσεωνrdquo τῶν ἐπισκόπων ὡσὰν οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς τους καὶ τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματός τους καὶ

- - ldquoἔτσι νὰ ἐκτρέπονται δῆθεν σὲ διενέξεις ξένες ἀλλὰ καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἀποστολήνrdquo τῆς συνόδου ὅπως ἀναφέρεται στὸ κείμενο

112 Στὸ καθορίζεται ἡ ἀπαραίτητος ἀρχὴ τῆς ldquo rdquo ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν

προσυνοδικὰ συμπεφωνημένων κειμένων πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ

ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν Οἱ παρατηρήσεις μας ἐν συντομίᾳ ὅπως θ᾽ἀποδειχθεῖ κατωτέρω συγκεκριμένα

τελικὰ κείμενα τῆς συνόδου σχετίζονται ἀμέσως ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως μὲ δογματικὰ ζητήματα πρωταρχικῆς σημασίας καὶ

ὄχι ἁπλῶς διοικητικοῦ ἢ ποιμαντικοῦ χαρακτήρα Τίθεται τὸ ἐρώτημα σὲ ποία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο σὲ ζήτημα δογματικὸ

ὑπῆρχε ἡ περίπτωση ἀπορρίψεως δογματικῆς διατυπώσεως (ldquo rdquo ) τροπολογίας κατὰ τὴν φρασεολογία τῆς συνόδου καὶ ὅλα

ldquo rdquo νὰ συνεχίζονταν κανονικά Ὑπενθυμίζουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μᾶς εἶπε ὅτι συνιστᾶ τὸν τρίτο

ὅρο- ἰδίωμα ἀληθοῦς Οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ ὀρθόδοξον τῶν δογμάτων της Εἶναι δυνατὸν ἐπὶ δογματικοῦ

ζητήματος νὰ ὑπάρχει διαφωνία καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε Καθίσταται

λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργοῦσε ὡς νὰ ἦταν ἡ Βουλὴ ὅπου ψηφίζουν βουλευτὲς πολιτικῶν κομμάτων ὑπὲρ ἢ κατὰ μίας τροπολογίας νόμου τοῦ κράτους καὶ ὄχι

ἁγιοπνευματικὴ σύναξις ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ

121 Τὸ ἀναφέρεται στὰ περὶ τῆς ψηφοφορίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων καὶ διαμορφώνει μία πραγματικότητα

κατ᾽ ἐπίφασιν συνοδικὴ μέν ἐν πράγματι δὲ πλήρως ἀντισυνοδικὴ καὶ παντελῶς ἀμάρτυρη στὴν καθολική

ἁγιοπνευματική συνοδικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας

9

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

rdquo δυνάμεως εἰς δύναμιν ἁγιοπνευματικῆς πορείας συνόλου τῆς ἐπὶ τῆς γῆς Ἐκκλησίας

Ὄντας ἀδύνατον νὰ ἀναπτυχθεῖ ἐδῶ τὸ μεῖζον καὶ κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα τοῦ ἀρρήκτου συνδέσμου

ἁγιότητος καὶ ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας καὶ Παραδόσεως καθίσταται σαφὲς ὅτι θεολογικὲς θέσεις ἀπ᾽ ὅπου καὶ ἂν

προέρχονται αὐτές ἀκόμη καὶ ἀπὸ γενικὲς συνόδους κρίνονται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον ὑπὸ τὸ φῶς τῆς

διαχρονικῆς ἀποστολικοπαραδότου ἁγιοπνευματικῆς μαρτυρίας τῶν θεοφόρων ἁγίων Πατέρων τῶν μόνων

αὐθεντικῶν ἐκφραστῶν λόγῳ καὶ ἔργῳ τῶν ἀποστολοδέκτων πυρίνων γλωσσῶν τῆς Πεντηκοστῆς

Ὀφείλει ἐδῶ νὰ τονισθεῖ ἡ βαθεῖα ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας Ἁγία Παράδοσις καὶ ἁγιασμὸς εἶναι στοιχεῖα ἀλληλένδετα

καθώς ὁ ἁγιασμὸς ἑκάστου συντελεῖται ἀποκλειστικῶς ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἹερᾶςΠαραδόσεως

Ὁχαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ

Βάσει τοῦ προσυμπεφωνημένου κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ 13 2 στὸ Σαμπεζύ ἄρθο παράγραφος οἱ ὑπογεγραμμένες

ἀποφάσεις τῆς ΑκΜΣ ἔχουν ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΥΡΟΣ Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι εἶναι ὑποχρεωτικὲς γιὰ ὅλες τὶς

τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὡς θὰ συνέβαινε ἐὰν ἦταν τῷ ὄντι Οἰκουμενικὴ ἡ ΑκΜΣ Παρότι οἱ ἴδιοι οἱ διοργανωτὲς τῆς

ΑκΜΣ προεξάρχοντος τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπό ( λεως Βαρθολομαίου προστεθέντος

)διαρκοῦντος τῆς συνόδου καὶ τοῦ Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου

εὐσέβειαν Καὶ τούτοις οὐδεὶς ἀντερεῖ͵ οὐκοῦν ὅστις γε κατὰ μικρὸν γοῦν θεσμῶν ἐκκλησιαστικῶν πεπείραται Εἰ γὰρ ἐπιχειρήσαιμεν

τὰ ἄγραφα τῶν ἐθῶν ὡς μὴ μεγάλην ἔχοντα τὴν δύναμιν παραιτεῖσθαι͵ λάθοιμεν ἂν εἰς αὐτὰ τὰ καίρια ζημιοῦντες τὸ

Εὐαγγέλιον μᾶλλον δὲ εἰς ὄνομα ψιλὸν περιιστῶντες τὸ κήρυγμαrdquo 188ὅ π Α

3

- - ldquo rdquo ἀρνοῦνται πλέον τὸν χαρακτηρισμό Οἰκουμενικῆς ἐπὶ τῆς ( ) ΑκΜΣ λόγῳ τῆς μὴ συμμετοχῆς τῆς ψευδο ἐκκλησίας τῆς

Ρώμης() παρ᾽ὅλα ταῦτα καὶ μόνη ἡ ἀναφορὰ περὶ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ τῶν ἀποφάσεων τῆς προσδίδει καὶ συμφώνως

πρὸς τὰ ὀρθοδόξως κρατοῦντα οἰκουμενικὸν κῦρος Παρενθετικῶς ἀξίζει νὰ τονισθεῖ ὅτι ἐξαρχῆς ὁ

χαρακτήρας τῆς ΑκΜΣ προσδιοριζόταν ὡς οἰκουμενικός Ἡ ἴδια ἡ ἰδέα περὶ συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου

ἀποτελεῖ ἀπότοκο τοῦ καταστροφικοῦ γιὰ τὴν ὀρθόδοξο ldquo rdquo ἑνότητα ἀποκληθέντος Πανορθοδόξου Συνεδρίου τοῦ

1923 γενομένου ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ κατεγνωσμένου ὡς μασόνου Πατριάρχου

´Κωνσταντινουπόλεως Μελετίου τοῦ Δ 3 Τὸ ὅραμα τῆς οἰκουμενικῆς συνεχίστηκε μετ᾽ ἐπιτάσεως καὶ ὑπὸ τοῦ

πατριάρχου Ἀθηναγόρα ὁ ὁποῖος ἐπανειλημμένως ἀναφερόταν ρητῶς στὴν ἀνάγκη συγκλήσεως ἐνδεικτικὰ

1951 στὴν ἐγκύκλιο τοῦ έξήγγειλε τὴν πρόθεση συγκλήσεως laquo ΜεγάληςΟἰκουμενικῆς Συνόδουraquo ὅταν ἡ χρονικὴ στιγμὴ

θὰ ἐκρίνετο κατάλληλος4 Ἐδῶ νὰ προστεθεῖ ὅτι ἡ ὀνομασία

3 Βλ Πρακτικὰ καὶ Ἀποφάσεις τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει 10 Πανορθοδόξου Συνεδρίου Μαΐου-8 1923Ἰουνίου 1982 Ἀθῆναι Ἡ

´ 1925ἀπόφαση ἐλήφθει κατὰ τὴν Η συνεδρία καὶ ὡς ἔτος ὁρίστηκε τὸ 1600ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τῶν ων ´ἐτῶν ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Α

325Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὸ Ἔγινε δὲ καὶ πρόταση ὅπως διαβάζουμε ldquo νὰ ἀποταθῶμεν εἰς τοὺς ἐπισκόπους τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου

συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν καθολικῶν ἐπισκόπων ἵνα προσέλθωσιν εἰς τὴν χριστιανικὴν ἑνότηταrdquo 164 ὅ π σελ Τελικῶς ἡ

´ πρόταση ψηφίστηκε νὰ ἀποτελέσει τὴν ΣΤ Ἀπόφαση τοῦ Συνεδρίου ὅ π 221 σελ Νὰ σημειωθεῖ ὅτι κύριο ἔργο τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου ἦταν ἡ

ἀλλαγὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου καθώς καὶ ἡ υἱοθέτηση άνάμεσα στὰ ἄλλα νέων διατάξεων περὶ νηστείας καὶ

μικτῶν γάμων στὰ ὁποῖα ὅπως κατωτέρῳ θὰ δειχθεῖ ἡ νῦν λεγομένη ΑκΜΣ προσέδωσε καθολικὸ κῦρος

4 Βλ Brun Maria ´ Ὁ ἀντίκτυπος τῆς Β Βατικάνειας Συνόδου στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία 2Θεολογία 2015 222 ( σελ ἡ Maria Brun εἶναι Δρ

( ) Θεολογίας παπική πρώην ἐπιστημονικὴ συνεργάτις στὸ Ὀρθόδοξο ) Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης Γιὰ

περαιτέρω μαρτυρίες ἐπὶ τοῦ ἀρχικῶς σχεδιασθέντος οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος τῆς ΑκΜΣ βλ πρωτ Θεοδώρου Ζήση Ἁγία καὶ Μεγάλη

4

τῆς συνόδου ὡς Ἁγίας καὶ Μεγάλης χρησιμοποιήθηκε μ᾽εὐθεῖα ἀναφορὰ στὸ τρόπο ποὺ οἱ Οἰκουμενικὲς σύνοδοι

κατὰ τὸ παρελθὸν ὀνόμαζαν ἑαυτές ἦταν οἱ ἑπόμενες ποὺ τελικὰ τοὺς ἀπέδιδαν τελεσιδίκως οἰκουμενικὸν κῦρος5

Ἀξίζει πάντως νὰ σημειωθεῖ καὶ κάτι ἀκόμα Ἡλεγομένη ΑκΜΣ διὰ στόματος ἀρχιερέων καὶ λοιπῶν συμμετασχόντων

( )μετὰ τὀ πέρας τῶν ἐργασιῶν της δὲν τολμήθηκε πρίν ἀπεκλήθη ὡς ldquo ´ ἡ Β Βατικανὴ σύνοδοςrdquo τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τὸ

ἀντίστοιχο δηλαδὴ τῆς τελευταίας οἰκουμενικῆς συνόδου (21ης) τοῦ παπισμοῦ ἡ ὁποία δημιούργησε τεράστιες

ἀναταράξεις στοὺς κόλπους του ἐπιφέροντας ἀλλαγὲς τέτοιας σημασίας6 ὥστε νὰ χαρακτηρισθεῖ ἐκ τῶν ἰδίων τῶν

πρωταγωνιστῶν της ὡς τέμνουσα τὴν ἱστορία τῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo στὴν ἐποχὴ πρὶν καὶ μετὰ τὴν σύνοδο Αὐτὸ ποὺ

εἶναι ἐνδιαφέρον καὶ μᾶς ἀναγκάζει νὰ κάνουμε ἀναφορὰ στὴν σύνοδο τοῦ παπισμοῦ εἶναι οἱ μεθοδολογικὲς

ὁμοιότητες τῆς ΑκΜΣ πρὸς αὐτήν Ἔτσι ldquo γιὰ τὴν σύγκληση μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι εὐρέως γνωστὸ πὼς ὁ

´ τρόπος ἐργασίας τῆς Β Βατικάνειας Συνόδου χρησίμευσε κατὰ κάποιον τρόπο ὡς πρότυπο γιὰ τὶς διαδικασίες αὐτές rdquo7 Πράγματι ἡ Διορθόδοξη

Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπή οἱ Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις ἡ διαρκὴς Γραμματεία γιὰ τὴν

Προπαρασκευὴ τῆς Συνόδου καθὼς τέλος ὁ τρόπος

Σύνοδος 2016 52Θεσσαλονίκη σελ -565 ´ Ἐπὶ παραδείγματι ἡ Β Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐπισήμως

´ ´ἀναγνωρίσθηκε ὡς τέτοια ἀπὸ τὴν Δ Οἰκουμενικὴ ἐνῶ ἡ Ζ ´ Οἰκουμενικὴ τελεσιδίκως ἀναγνωρίσθηκε ἀπὸ τὴν Η Οἰκουμενικὴ

879Σύνοδο ἐπὶΜ Φωτίου τὸ6 Κυρίως ἦταν ἡ ἀπόφασή της γιὰ τὴν υἱοθέτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ( μέσω τοῦ συνοδικοῦ Διατάγματος Unitatis Redintegratio) ὡς μεθόδου

ἑνώσεως τῶν ldquoχριστιανῶνrdquo καθὼς καὶ οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς ποὺ ἐπέφερε ( )στὴ λειτουργικὴ ζωή λειτουργικὴ μεταρρύθμιση

7 Brun 231ὅ π σελ

5

ἑτοιμασίας καὶ ἐπεξεργασίας τῶν κειμένων τῆς ΑκΜΣ ΟΛΑ ´ ἀπηχοῦν τὸ τρόπο λειτουργίας τῆς Β Βατικανῆς8

Τὰ κριτήρια οἰκουμενικότητος κατὰ τὴν ὀρθόδοξο κανονικὴ παράδοση

Ὁ ἐξ ἀρχῆς προσδιορισμὸς τῆς ΑκΜΣ ὡς οἰκουμενικῆς ( κυριολεκτικὰ μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ πρὸ τῆς

) συγκλήσεώς της σὲ συνάρτηση πρὸς τὸ ὑποχρεωτικὸν διὰ πάντας τῶν ἀποφάσεών της τὴν κατατάσσει ἑπομένως στὶς

συνόδους μὲ ἀπαίτηση οἰκουμενικοῦ κύρους Ἐφ᾽ὅσον λοιπὸν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα ἂς στραφοῦμε

στὸν μέγα ἁγιορείτη καὶ κανονολόγο τῆς Ἐκκλησίας ὅσιο Νικόδημο γιὰ νὰ δοῦμε τί λέει σχετικὰ περὶ τῶν ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ

ἀναγνώρισης μιᾶς συνόδου ὡς οἰκουμενικῆς) α ἡ σύνοδος ὀφείλει νὰ συγκαλεῖται ὄχι ἀπὸ κάποιον

ldquoπατριάρχη ἀλλὰ διὰ προσταγῶν Βασιλικῶνrdquo κάτι τὸ ὁποῖο σήμερα εἶναι ἀνέφικτο καὶ ἑπομένως ἀνενεργὸ δίχως

περαιτέρω θεολογικὲς ἐπιπλοκές) ldquoβ πρέπει νὰ γίνεται ζήτησις περὶ πίστεως καὶ

ἀκολούθως νὰ ἐκτίθεται ἀπόφασις καὶ ὅρος δογματικόςrdquo ) ldquoγ ὀφείλουν νὰ ᾖναι πάντα τὰ ἐκτιθέμενα παρ᾽αὐτῶν

δόγματα καὶ οἱ κανόνες ὀρθόδοξα εὐσεβῆ καὶ σύμφωνα ταῖς Θείαις Γραφαῖς ἢ ταῖς προλαβούσαις Οἰκουμενικαῖς

συνόδοιςrdquo καὶ προσθέτει ὁ ὅσιος Νικόδημος τό ldquoπολυθρύλλητονrdquo ldquoὅπως λέει ἀξίωμα τοῦ ἁγ Μαξίμου ὅτι

rdquo Τὰς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβὴς πίστις κυροῖ καὶ πάλιν ldquo ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τὰς συνόδουςrdquo

) ldquoδ τέλος ὀφείλουν νὰ συμφωνήσουν καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ παρὰ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων διορισθέντα καὶ

κανονισθέντα ἅπαντες οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἴτε διὰ τῆς

8 Ἀναλυτικά Brun ὅ π 232-234σελ

6

αὐτοπροσώπου παρουσίας αὐτῶν εἴτε διὰ τῶν ἰδίων τοποτηρητῶν ἢ καὶ τούτων ἀπόντων διὰ γραμμάτων

αὐτῶνrdquo9 Τὰ ἀνωτέρω ὀφείλουν νὰ ἀποτελέσουν τὸν ὁδηγὸ στὴν τελικὴ ἀξιολόγηση τόσο περὶ τοῦ οἰκουμενικοῦ-

πανορθοδόξου χαρακτήρα τῆς ΑκΜΣ ὅσο καὶ περὶ τοῦ κατὰ πόσον ἀποτελεῖ ὂντως συνέχεια τῶν πρὸ αὐτῆς

Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατὰ τὴν πίστιν Κατ᾽ἀρχὰς γεννᾶται τὸ ἐρώτημα ἐὰν καὶ κατὰ πόσον

πληροῦται ὁ ὅρος ἀπαίτησις τοῦ κανονισμοῦ γιὰ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΥΡΟΣ τῆς συνόδου Ἡ μόνη δυνατὴ

ἀπάντηση εἶναι ΟΧΙ καὶ ἐξηγούμαστε Ἀπουσίαζαν ὡς γνωστὸν τέσσερεις τοπικὲς Ἐκκλησίες

ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνον αἵρεται ὁ πανορθόδοξος- οἰκουμενικὸς χαρακτήρας της10middot ἐδῶ νὰ παρατηρήσουμε

ὅτι διὰ χειλέων ἐπισκοπικῶν ἐλέχθη ὅτι τοῦτο δὲν συνιστᾶ ´ πρόβλημα καθότι καὶ στὴ Γ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἀπουσίαζε ἡ Ἐκκλησία Ἀντιοχείας ὅμως ἡ Σύνοδος παρ᾽ ὅλα ταῦτα

λειτούργησε ὡς Οἰκουμενική Ὅπως πάντα οἱ οἰκουμενιστὲς διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια λέγοντας τὰ πράγματα μισά ἡ

Ἐκκλησία Ἀντιοχείας καὶ ὁ Πατριάρχης της Ἰωάννης ἔχοντες παρεξηγήσει τὴ θεολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου

Ἀλεξανδρείας ἀντιδρῶντας καὶ στὴ καθαίρεση τοῦ Νεστορίου ἐδημιούργησαν ἀντισύνοδο μαζὺ μὲ ἄλλους

ὄντως νεστοριανούς ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἀποκήρυξαν τὴ Σύνοδο τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐφέσου κατεδίκασαν τὶς

ἀποφάσεις της καὶ καθαίρεσαν τὸν ἅγιο Κύριλλο καὶ τὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μέμνωνα Ἀντιστοίχως ἡ ἁγία Σύνοδος

ἔθεσε σὲ ἀργία τὸν Ἰωάννη Ἀντιοχείας καὶ κήρυξε ὡς ψευδοσύνοδο τὴν σύναξή τους Τελικὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα περίπου

χρόνο ἐλύθησαν οἱ παρεξηγήσεις καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἀποδέχθηκε

9 Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου Πηδάλιον 1957 118Ἀθῆναι σελ10 Ἐπ᾽αὐτοῦ σημειώνει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὅτι τυχόν ‟ ἀσυμφωνία τινῶν

Πατριαρχῶν καὶ τὰς Οἰκουμενικὰς ποιεῖ Τοπικάςrdquo 119ὅ π σελ

7

τὴν Σύνοδο τῆς Ἐφέσου ὡς ὅντως Ἁγία καὶ Οἰκουμενική Οὐδεμία λοιπὸν σχέσις μὲ τὰ λεχθέντα ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν

Ὁ προβληματικὸς χαρακτήρας τοῦ Κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες

Σὲ κείμενα ποὺ ἐκυκλοφόρησαν πρὶν τὴ σύνοδο ὑπῆρξε πυκνὴ ἀναφορὰ στὸν πρωτόγνωρο καὶ ἐξόχως προβληματικὸ

χαρακτήρα τοῦ Κανονισμοῦ τῆς συνόδου Πρὸς ἀπόδοσιν λοιπὸν πλήρους εἰκόνας σχετικὰ μὲ τὴ σύνοδο ὀφείλουμε τὴν

παρουσίαση ὅλων τῶν σχετικῶν προβληματικῶν διατάξεων τοῦ Κανονισμοῦ της ὥστε νὰ ἀποδειχθεῖ καὶ μέσω αὐτῆς ὅτι

ἡ ἀπαίτηση τῆς συνόδου γιὰ πανορθόδοξο κῦρος καθίσταται ἀδύνατη 8 2 Ἐν πρώτοις στὸ ἄρθο παράγραφος ὁρίζεται

κατ᾽οὐσίαν ἡ ἀπαγόρευσις ἐλευθέρας τοποθετήσεως ἐπισκόπων ἢ καὶ αὐτῶν τῶν προκαθημένων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ νέων μὴ ὁμοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων στὶς Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις

Τοῦτο στὴ διαχρονικὴ λειτουργία τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ συνιστᾶ βαρύτατη στρέβλωσή του καὶ οὐσιαστικὰ

κατεργάζεται τὴ φίμωσή του Σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους ὑπῆρχε ἡ πλήρης ἐλευθερία οἱουδήποτε ἐπισκόπου

νὰ θέσει ζήτημα πρὸς συζήτηση καὶ ἐπίλυση Ἀκολούθως στὸ 93 82τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κατ᾽ οὐσίαν ὡς συνέχεια τοῦ

ἀπαγορεύεται ρητὰ πᾶσα παρέμβασης ἐπισκόπου ἐπὶ ποινῇ () ldquo rdquo ἀφαιρέσεως τοῦ λόγου εἰς ἐκτὸς θέματος ζήτημα Ἐν

ἀντιθέσει σ᾽ὅλες τὶς συνόδους τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε πλήρης ἐλευθερία λόγου εἰς πάντας ἀκόμη καὶ σὲ μὴ

ἐπισκόπους ὅπως βλέπουμε ἐπὶ παραδείγματι στὴ συζήτηση ( ´ ´ μοναχῶν καὶ ἁγίου Ταρασίου Α πράξις Ζ Οἰκουμενικῆς

) συνόδου Ἐπεκτείνονται δὲ οἱ ἀνωτέρω ἀπαγορεύσεις στὸ

8

103 ldquoπερί ἄσχετων διαλογικῶν ἀντιπαραθέσεωνrdquo τῶν ἐπισκόπων ὡσὰν οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς τους καὶ τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματός τους καὶ

- - ldquoἔτσι νὰ ἐκτρέπονται δῆθεν σὲ διενέξεις ξένες ἀλλὰ καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἀποστολήνrdquo τῆς συνόδου ὅπως ἀναφέρεται στὸ κείμενο

112 Στὸ καθορίζεται ἡ ἀπαραίτητος ἀρχὴ τῆς ldquo rdquo ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν

προσυνοδικὰ συμπεφωνημένων κειμένων πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ

ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν Οἱ παρατηρήσεις μας ἐν συντομίᾳ ὅπως θ᾽ἀποδειχθεῖ κατωτέρω συγκεκριμένα

τελικὰ κείμενα τῆς συνόδου σχετίζονται ἀμέσως ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως μὲ δογματικὰ ζητήματα πρωταρχικῆς σημασίας καὶ

ὄχι ἁπλῶς διοικητικοῦ ἢ ποιμαντικοῦ χαρακτήρα Τίθεται τὸ ἐρώτημα σὲ ποία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο σὲ ζήτημα δογματικὸ

ὑπῆρχε ἡ περίπτωση ἀπορρίψεως δογματικῆς διατυπώσεως (ldquo rdquo ) τροπολογίας κατὰ τὴν φρασεολογία τῆς συνόδου καὶ ὅλα

ldquo rdquo νὰ συνεχίζονταν κανονικά Ὑπενθυμίζουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μᾶς εἶπε ὅτι συνιστᾶ τὸν τρίτο

ὅρο- ἰδίωμα ἀληθοῦς Οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ ὀρθόδοξον τῶν δογμάτων της Εἶναι δυνατὸν ἐπὶ δογματικοῦ

ζητήματος νὰ ὑπάρχει διαφωνία καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε Καθίσταται

λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργοῦσε ὡς νὰ ἦταν ἡ Βουλὴ ὅπου ψηφίζουν βουλευτὲς πολιτικῶν κομμάτων ὑπὲρ ἢ κατὰ μίας τροπολογίας νόμου τοῦ κράτους καὶ ὄχι

ἁγιοπνευματικὴ σύναξις ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ

121 Τὸ ἀναφέρεται στὰ περὶ τῆς ψηφοφορίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων καὶ διαμορφώνει μία πραγματικότητα

κατ᾽ ἐπίφασιν συνοδικὴ μέν ἐν πράγματι δὲ πλήρως ἀντισυνοδικὴ καὶ παντελῶς ἀμάρτυρη στὴν καθολική

ἁγιοπνευματική συνοδικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας

9

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

- - ldquo rdquo ἀρνοῦνται πλέον τὸν χαρακτηρισμό Οἰκουμενικῆς ἐπὶ τῆς ( ) ΑκΜΣ λόγῳ τῆς μὴ συμμετοχῆς τῆς ψευδο ἐκκλησίας τῆς

Ρώμης() παρ᾽ὅλα ταῦτα καὶ μόνη ἡ ἀναφορὰ περὶ τοῦ ὑποχρεωτικοῦ τῶν ἀποφάσεων τῆς προσδίδει καὶ συμφώνως

πρὸς τὰ ὀρθοδόξως κρατοῦντα οἰκουμενικὸν κῦρος Παρενθετικῶς ἀξίζει νὰ τονισθεῖ ὅτι ἐξαρχῆς ὁ

χαρακτήρας τῆς ΑκΜΣ προσδιοριζόταν ὡς οἰκουμενικός Ἡ ἴδια ἡ ἰδέα περὶ συγκλήσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου

ἀποτελεῖ ἀπότοκο τοῦ καταστροφικοῦ γιὰ τὴν ὀρθόδοξο ldquo rdquo ἑνότητα ἀποκληθέντος Πανορθοδόξου Συνεδρίου τοῦ

1923 γενομένου ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ κατεγνωσμένου ὡς μασόνου Πατριάρχου

´Κωνσταντινουπόλεως Μελετίου τοῦ Δ 3 Τὸ ὅραμα τῆς οἰκουμενικῆς συνεχίστηκε μετ᾽ ἐπιτάσεως καὶ ὑπὸ τοῦ

πατριάρχου Ἀθηναγόρα ὁ ὁποῖος ἐπανειλημμένως ἀναφερόταν ρητῶς στὴν ἀνάγκη συγκλήσεως ἐνδεικτικὰ

1951 στὴν ἐγκύκλιο τοῦ έξήγγειλε τὴν πρόθεση συγκλήσεως laquo ΜεγάληςΟἰκουμενικῆς Συνόδουraquo ὅταν ἡ χρονικὴ στιγμὴ

θὰ ἐκρίνετο κατάλληλος4 Ἐδῶ νὰ προστεθεῖ ὅτι ἡ ὀνομασία

3 Βλ Πρακτικὰ καὶ Ἀποφάσεις τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει 10 Πανορθοδόξου Συνεδρίου Μαΐου-8 1923Ἰουνίου 1982 Ἀθῆναι Ἡ

´ 1925ἀπόφαση ἐλήφθει κατὰ τὴν Η συνεδρία καὶ ὡς ἔτος ὁρίστηκε τὸ 1600ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τῶν ων ´ἐτῶν ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς Α

325Οἰκουμενικῆς Συνόδου τὸ Ἔγινε δὲ καὶ πρόταση ὅπως διαβάζουμε ldquo νὰ ἀποταθῶμεν εἰς τοὺς ἐπισκόπους τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου

συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν καθολικῶν ἐπισκόπων ἵνα προσέλθωσιν εἰς τὴν χριστιανικὴν ἑνότηταrdquo 164 ὅ π σελ Τελικῶς ἡ

´ πρόταση ψηφίστηκε νὰ ἀποτελέσει τὴν ΣΤ Ἀπόφαση τοῦ Συνεδρίου ὅ π 221 σελ Νὰ σημειωθεῖ ὅτι κύριο ἔργο τοῦ ἐν λόγῳ συνεδρίου ἦταν ἡ

ἀλλαγὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου καθώς καὶ ἡ υἱοθέτηση άνάμεσα στὰ ἄλλα νέων διατάξεων περὶ νηστείας καὶ

μικτῶν γάμων στὰ ὁποῖα ὅπως κατωτέρῳ θὰ δειχθεῖ ἡ νῦν λεγομένη ΑκΜΣ προσέδωσε καθολικὸ κῦρος

4 Βλ Brun Maria ´ Ὁ ἀντίκτυπος τῆς Β Βατικάνειας Συνόδου στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία 2Θεολογία 2015 222 ( σελ ἡ Maria Brun εἶναι Δρ

( ) Θεολογίας παπική πρώην ἐπιστημονικὴ συνεργάτις στὸ Ὀρθόδοξο ) Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης Γιὰ

περαιτέρω μαρτυρίες ἐπὶ τοῦ ἀρχικῶς σχεδιασθέντος οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος τῆς ΑκΜΣ βλ πρωτ Θεοδώρου Ζήση Ἁγία καὶ Μεγάλη

4

τῆς συνόδου ὡς Ἁγίας καὶ Μεγάλης χρησιμοποιήθηκε μ᾽εὐθεῖα ἀναφορὰ στὸ τρόπο ποὺ οἱ Οἰκουμενικὲς σύνοδοι

κατὰ τὸ παρελθὸν ὀνόμαζαν ἑαυτές ἦταν οἱ ἑπόμενες ποὺ τελικὰ τοὺς ἀπέδιδαν τελεσιδίκως οἰκουμενικὸν κῦρος5

Ἀξίζει πάντως νὰ σημειωθεῖ καὶ κάτι ἀκόμα Ἡλεγομένη ΑκΜΣ διὰ στόματος ἀρχιερέων καὶ λοιπῶν συμμετασχόντων

( )μετὰ τὀ πέρας τῶν ἐργασιῶν της δὲν τολμήθηκε πρίν ἀπεκλήθη ὡς ldquo ´ ἡ Β Βατικανὴ σύνοδοςrdquo τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τὸ

ἀντίστοιχο δηλαδὴ τῆς τελευταίας οἰκουμενικῆς συνόδου (21ης) τοῦ παπισμοῦ ἡ ὁποία δημιούργησε τεράστιες

ἀναταράξεις στοὺς κόλπους του ἐπιφέροντας ἀλλαγὲς τέτοιας σημασίας6 ὥστε νὰ χαρακτηρισθεῖ ἐκ τῶν ἰδίων τῶν

πρωταγωνιστῶν της ὡς τέμνουσα τὴν ἱστορία τῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo στὴν ἐποχὴ πρὶν καὶ μετὰ τὴν σύνοδο Αὐτὸ ποὺ

εἶναι ἐνδιαφέρον καὶ μᾶς ἀναγκάζει νὰ κάνουμε ἀναφορὰ στὴν σύνοδο τοῦ παπισμοῦ εἶναι οἱ μεθοδολογικὲς

ὁμοιότητες τῆς ΑκΜΣ πρὸς αὐτήν Ἔτσι ldquo γιὰ τὴν σύγκληση μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι εὐρέως γνωστὸ πὼς ὁ

´ τρόπος ἐργασίας τῆς Β Βατικάνειας Συνόδου χρησίμευσε κατὰ κάποιον τρόπο ὡς πρότυπο γιὰ τὶς διαδικασίες αὐτές rdquo7 Πράγματι ἡ Διορθόδοξη

Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπή οἱ Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις ἡ διαρκὴς Γραμματεία γιὰ τὴν

Προπαρασκευὴ τῆς Συνόδου καθὼς τέλος ὁ τρόπος

Σύνοδος 2016 52Θεσσαλονίκη σελ -565 ´ Ἐπὶ παραδείγματι ἡ Β Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐπισήμως

´ ´ἀναγνωρίσθηκε ὡς τέτοια ἀπὸ τὴν Δ Οἰκουμενικὴ ἐνῶ ἡ Ζ ´ Οἰκουμενικὴ τελεσιδίκως ἀναγνωρίσθηκε ἀπὸ τὴν Η Οἰκουμενικὴ

879Σύνοδο ἐπὶΜ Φωτίου τὸ6 Κυρίως ἦταν ἡ ἀπόφασή της γιὰ τὴν υἱοθέτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ( μέσω τοῦ συνοδικοῦ Διατάγματος Unitatis Redintegratio) ὡς μεθόδου

ἑνώσεως τῶν ldquoχριστιανῶνrdquo καθὼς καὶ οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς ποὺ ἐπέφερε ( )στὴ λειτουργικὴ ζωή λειτουργικὴ μεταρρύθμιση

7 Brun 231ὅ π σελ

5

ἑτοιμασίας καὶ ἐπεξεργασίας τῶν κειμένων τῆς ΑκΜΣ ΟΛΑ ´ ἀπηχοῦν τὸ τρόπο λειτουργίας τῆς Β Βατικανῆς8

Τὰ κριτήρια οἰκουμενικότητος κατὰ τὴν ὀρθόδοξο κανονικὴ παράδοση

Ὁ ἐξ ἀρχῆς προσδιορισμὸς τῆς ΑκΜΣ ὡς οἰκουμενικῆς ( κυριολεκτικὰ μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ πρὸ τῆς

) συγκλήσεώς της σὲ συνάρτηση πρὸς τὸ ὑποχρεωτικὸν διὰ πάντας τῶν ἀποφάσεών της τὴν κατατάσσει ἑπομένως στὶς

συνόδους μὲ ἀπαίτηση οἰκουμενικοῦ κύρους Ἐφ᾽ὅσον λοιπὸν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα ἂς στραφοῦμε

στὸν μέγα ἁγιορείτη καὶ κανονολόγο τῆς Ἐκκλησίας ὅσιο Νικόδημο γιὰ νὰ δοῦμε τί λέει σχετικὰ περὶ τῶν ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ

ἀναγνώρισης μιᾶς συνόδου ὡς οἰκουμενικῆς) α ἡ σύνοδος ὀφείλει νὰ συγκαλεῖται ὄχι ἀπὸ κάποιον

ldquoπατριάρχη ἀλλὰ διὰ προσταγῶν Βασιλικῶνrdquo κάτι τὸ ὁποῖο σήμερα εἶναι ἀνέφικτο καὶ ἑπομένως ἀνενεργὸ δίχως

περαιτέρω θεολογικὲς ἐπιπλοκές) ldquoβ πρέπει νὰ γίνεται ζήτησις περὶ πίστεως καὶ

ἀκολούθως νὰ ἐκτίθεται ἀπόφασις καὶ ὅρος δογματικόςrdquo ) ldquoγ ὀφείλουν νὰ ᾖναι πάντα τὰ ἐκτιθέμενα παρ᾽αὐτῶν

δόγματα καὶ οἱ κανόνες ὀρθόδοξα εὐσεβῆ καὶ σύμφωνα ταῖς Θείαις Γραφαῖς ἢ ταῖς προλαβούσαις Οἰκουμενικαῖς

συνόδοιςrdquo καὶ προσθέτει ὁ ὅσιος Νικόδημος τό ldquoπολυθρύλλητονrdquo ldquoὅπως λέει ἀξίωμα τοῦ ἁγ Μαξίμου ὅτι

rdquo Τὰς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβὴς πίστις κυροῖ καὶ πάλιν ldquo ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τὰς συνόδουςrdquo

) ldquoδ τέλος ὀφείλουν νὰ συμφωνήσουν καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ παρὰ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων διορισθέντα καὶ

κανονισθέντα ἅπαντες οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἴτε διὰ τῆς

8 Ἀναλυτικά Brun ὅ π 232-234σελ

6

αὐτοπροσώπου παρουσίας αὐτῶν εἴτε διὰ τῶν ἰδίων τοποτηρητῶν ἢ καὶ τούτων ἀπόντων διὰ γραμμάτων

αὐτῶνrdquo9 Τὰ ἀνωτέρω ὀφείλουν νὰ ἀποτελέσουν τὸν ὁδηγὸ στὴν τελικὴ ἀξιολόγηση τόσο περὶ τοῦ οἰκουμενικοῦ-

πανορθοδόξου χαρακτήρα τῆς ΑκΜΣ ὅσο καὶ περὶ τοῦ κατὰ πόσον ἀποτελεῖ ὂντως συνέχεια τῶν πρὸ αὐτῆς

Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατὰ τὴν πίστιν Κατ᾽ἀρχὰς γεννᾶται τὸ ἐρώτημα ἐὰν καὶ κατὰ πόσον

πληροῦται ὁ ὅρος ἀπαίτησις τοῦ κανονισμοῦ γιὰ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΥΡΟΣ τῆς συνόδου Ἡ μόνη δυνατὴ

ἀπάντηση εἶναι ΟΧΙ καὶ ἐξηγούμαστε Ἀπουσίαζαν ὡς γνωστὸν τέσσερεις τοπικὲς Ἐκκλησίες

ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνον αἵρεται ὁ πανορθόδοξος- οἰκουμενικὸς χαρακτήρας της10middot ἐδῶ νὰ παρατηρήσουμε

ὅτι διὰ χειλέων ἐπισκοπικῶν ἐλέχθη ὅτι τοῦτο δὲν συνιστᾶ ´ πρόβλημα καθότι καὶ στὴ Γ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἀπουσίαζε ἡ Ἐκκλησία Ἀντιοχείας ὅμως ἡ Σύνοδος παρ᾽ ὅλα ταῦτα

λειτούργησε ὡς Οἰκουμενική Ὅπως πάντα οἱ οἰκουμενιστὲς διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια λέγοντας τὰ πράγματα μισά ἡ

Ἐκκλησία Ἀντιοχείας καὶ ὁ Πατριάρχης της Ἰωάννης ἔχοντες παρεξηγήσει τὴ θεολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου

Ἀλεξανδρείας ἀντιδρῶντας καὶ στὴ καθαίρεση τοῦ Νεστορίου ἐδημιούργησαν ἀντισύνοδο μαζὺ μὲ ἄλλους

ὄντως νεστοριανούς ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἀποκήρυξαν τὴ Σύνοδο τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐφέσου κατεδίκασαν τὶς

ἀποφάσεις της καὶ καθαίρεσαν τὸν ἅγιο Κύριλλο καὶ τὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μέμνωνα Ἀντιστοίχως ἡ ἁγία Σύνοδος

ἔθεσε σὲ ἀργία τὸν Ἰωάννη Ἀντιοχείας καὶ κήρυξε ὡς ψευδοσύνοδο τὴν σύναξή τους Τελικὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα περίπου

χρόνο ἐλύθησαν οἱ παρεξηγήσεις καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἀποδέχθηκε

9 Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου Πηδάλιον 1957 118Ἀθῆναι σελ10 Ἐπ᾽αὐτοῦ σημειώνει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὅτι τυχόν ‟ ἀσυμφωνία τινῶν

Πατριαρχῶν καὶ τὰς Οἰκουμενικὰς ποιεῖ Τοπικάςrdquo 119ὅ π σελ

7

τὴν Σύνοδο τῆς Ἐφέσου ὡς ὅντως Ἁγία καὶ Οἰκουμενική Οὐδεμία λοιπὸν σχέσις μὲ τὰ λεχθέντα ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν

Ὁ προβληματικὸς χαρακτήρας τοῦ Κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες

Σὲ κείμενα ποὺ ἐκυκλοφόρησαν πρὶν τὴ σύνοδο ὑπῆρξε πυκνὴ ἀναφορὰ στὸν πρωτόγνωρο καὶ ἐξόχως προβληματικὸ

χαρακτήρα τοῦ Κανονισμοῦ τῆς συνόδου Πρὸς ἀπόδοσιν λοιπὸν πλήρους εἰκόνας σχετικὰ μὲ τὴ σύνοδο ὀφείλουμε τὴν

παρουσίαση ὅλων τῶν σχετικῶν προβληματικῶν διατάξεων τοῦ Κανονισμοῦ της ὥστε νὰ ἀποδειχθεῖ καὶ μέσω αὐτῆς ὅτι

ἡ ἀπαίτηση τῆς συνόδου γιὰ πανορθόδοξο κῦρος καθίσταται ἀδύνατη 8 2 Ἐν πρώτοις στὸ ἄρθο παράγραφος ὁρίζεται

κατ᾽οὐσίαν ἡ ἀπαγόρευσις ἐλευθέρας τοποθετήσεως ἐπισκόπων ἢ καὶ αὐτῶν τῶν προκαθημένων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ νέων μὴ ὁμοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων στὶς Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις

Τοῦτο στὴ διαχρονικὴ λειτουργία τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ συνιστᾶ βαρύτατη στρέβλωσή του καὶ οὐσιαστικὰ

κατεργάζεται τὴ φίμωσή του Σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους ὑπῆρχε ἡ πλήρης ἐλευθερία οἱουδήποτε ἐπισκόπου

νὰ θέσει ζήτημα πρὸς συζήτηση καὶ ἐπίλυση Ἀκολούθως στὸ 93 82τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κατ᾽ οὐσίαν ὡς συνέχεια τοῦ

ἀπαγορεύεται ρητὰ πᾶσα παρέμβασης ἐπισκόπου ἐπὶ ποινῇ () ldquo rdquo ἀφαιρέσεως τοῦ λόγου εἰς ἐκτὸς θέματος ζήτημα Ἐν

ἀντιθέσει σ᾽ὅλες τὶς συνόδους τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε πλήρης ἐλευθερία λόγου εἰς πάντας ἀκόμη καὶ σὲ μὴ

ἐπισκόπους ὅπως βλέπουμε ἐπὶ παραδείγματι στὴ συζήτηση ( ´ ´ μοναχῶν καὶ ἁγίου Ταρασίου Α πράξις Ζ Οἰκουμενικῆς

) συνόδου Ἐπεκτείνονται δὲ οἱ ἀνωτέρω ἀπαγορεύσεις στὸ

8

103 ldquoπερί ἄσχετων διαλογικῶν ἀντιπαραθέσεωνrdquo τῶν ἐπισκόπων ὡσὰν οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς τους καὶ τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματός τους καὶ

- - ldquoἔτσι νὰ ἐκτρέπονται δῆθεν σὲ διενέξεις ξένες ἀλλὰ καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἀποστολήνrdquo τῆς συνόδου ὅπως ἀναφέρεται στὸ κείμενο

112 Στὸ καθορίζεται ἡ ἀπαραίτητος ἀρχὴ τῆς ldquo rdquo ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν

προσυνοδικὰ συμπεφωνημένων κειμένων πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ

ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν Οἱ παρατηρήσεις μας ἐν συντομίᾳ ὅπως θ᾽ἀποδειχθεῖ κατωτέρω συγκεκριμένα

τελικὰ κείμενα τῆς συνόδου σχετίζονται ἀμέσως ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως μὲ δογματικὰ ζητήματα πρωταρχικῆς σημασίας καὶ

ὄχι ἁπλῶς διοικητικοῦ ἢ ποιμαντικοῦ χαρακτήρα Τίθεται τὸ ἐρώτημα σὲ ποία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο σὲ ζήτημα δογματικὸ

ὑπῆρχε ἡ περίπτωση ἀπορρίψεως δογματικῆς διατυπώσεως (ldquo rdquo ) τροπολογίας κατὰ τὴν φρασεολογία τῆς συνόδου καὶ ὅλα

ldquo rdquo νὰ συνεχίζονταν κανονικά Ὑπενθυμίζουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μᾶς εἶπε ὅτι συνιστᾶ τὸν τρίτο

ὅρο- ἰδίωμα ἀληθοῦς Οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ ὀρθόδοξον τῶν δογμάτων της Εἶναι δυνατὸν ἐπὶ δογματικοῦ

ζητήματος νὰ ὑπάρχει διαφωνία καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε Καθίσταται

λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργοῦσε ὡς νὰ ἦταν ἡ Βουλὴ ὅπου ψηφίζουν βουλευτὲς πολιτικῶν κομμάτων ὑπὲρ ἢ κατὰ μίας τροπολογίας νόμου τοῦ κράτους καὶ ὄχι

ἁγιοπνευματικὴ σύναξις ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ

121 Τὸ ἀναφέρεται στὰ περὶ τῆς ψηφοφορίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων καὶ διαμορφώνει μία πραγματικότητα

κατ᾽ ἐπίφασιν συνοδικὴ μέν ἐν πράγματι δὲ πλήρως ἀντισυνοδικὴ καὶ παντελῶς ἀμάρτυρη στὴν καθολική

ἁγιοπνευματική συνοδικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας

9

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

τῆς συνόδου ὡς Ἁγίας καὶ Μεγάλης χρησιμοποιήθηκε μ᾽εὐθεῖα ἀναφορὰ στὸ τρόπο ποὺ οἱ Οἰκουμενικὲς σύνοδοι

κατὰ τὸ παρελθὸν ὀνόμαζαν ἑαυτές ἦταν οἱ ἑπόμενες ποὺ τελικὰ τοὺς ἀπέδιδαν τελεσιδίκως οἰκουμενικὸν κῦρος5

Ἀξίζει πάντως νὰ σημειωθεῖ καὶ κάτι ἀκόμα Ἡλεγομένη ΑκΜΣ διὰ στόματος ἀρχιερέων καὶ λοιπῶν συμμετασχόντων

( )μετὰ τὀ πέρας τῶν ἐργασιῶν της δὲν τολμήθηκε πρίν ἀπεκλήθη ὡς ldquo ´ ἡ Β Βατικανὴ σύνοδοςrdquo τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τὸ

ἀντίστοιχο δηλαδὴ τῆς τελευταίας οἰκουμενικῆς συνόδου (21ης) τοῦ παπισμοῦ ἡ ὁποία δημιούργησε τεράστιες

ἀναταράξεις στοὺς κόλπους του ἐπιφέροντας ἀλλαγὲς τέτοιας σημασίας6 ὥστε νὰ χαρακτηρισθεῖ ἐκ τῶν ἰδίων τῶν

πρωταγωνιστῶν της ὡς τέμνουσα τὴν ἱστορία τῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo στὴν ἐποχὴ πρὶν καὶ μετὰ τὴν σύνοδο Αὐτὸ ποὺ

εἶναι ἐνδιαφέρον καὶ μᾶς ἀναγκάζει νὰ κάνουμε ἀναφορὰ στὴν σύνοδο τοῦ παπισμοῦ εἶναι οἱ μεθοδολογικὲς

ὁμοιότητες τῆς ΑκΜΣ πρὸς αὐτήν Ἔτσι ldquo γιὰ τὴν σύγκληση μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου εἶναι εὐρέως γνωστὸ πὼς ὁ

´ τρόπος ἐργασίας τῆς Β Βατικάνειας Συνόδου χρησίμευσε κατὰ κάποιον τρόπο ὡς πρότυπο γιὰ τὶς διαδικασίες αὐτές rdquo7 Πράγματι ἡ Διορθόδοξη

Προπαρασκευαστικὴ Ἐπιτροπή οἱ Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις ἡ διαρκὴς Γραμματεία γιὰ τὴν

Προπαρασκευὴ τῆς Συνόδου καθὼς τέλος ὁ τρόπος

Σύνοδος 2016 52Θεσσαλονίκη σελ -565 ´ Ἐπὶ παραδείγματι ἡ Β Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἐπισήμως

´ ´ἀναγνωρίσθηκε ὡς τέτοια ἀπὸ τὴν Δ Οἰκουμενικὴ ἐνῶ ἡ Ζ ´ Οἰκουμενικὴ τελεσιδίκως ἀναγνωρίσθηκε ἀπὸ τὴν Η Οἰκουμενικὴ

879Σύνοδο ἐπὶΜ Φωτίου τὸ6 Κυρίως ἦταν ἡ ἀπόφασή της γιὰ τὴν υἱοθέτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ( μέσω τοῦ συνοδικοῦ Διατάγματος Unitatis Redintegratio) ὡς μεθόδου

ἑνώσεως τῶν ldquoχριστιανῶνrdquo καθὼς καὶ οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς ποὺ ἐπέφερε ( )στὴ λειτουργικὴ ζωή λειτουργικὴ μεταρρύθμιση

7 Brun 231ὅ π σελ

5

ἑτοιμασίας καὶ ἐπεξεργασίας τῶν κειμένων τῆς ΑκΜΣ ΟΛΑ ´ ἀπηχοῦν τὸ τρόπο λειτουργίας τῆς Β Βατικανῆς8

Τὰ κριτήρια οἰκουμενικότητος κατὰ τὴν ὀρθόδοξο κανονικὴ παράδοση

Ὁ ἐξ ἀρχῆς προσδιορισμὸς τῆς ΑκΜΣ ὡς οἰκουμενικῆς ( κυριολεκτικὰ μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ πρὸ τῆς

) συγκλήσεώς της σὲ συνάρτηση πρὸς τὸ ὑποχρεωτικὸν διὰ πάντας τῶν ἀποφάσεών της τὴν κατατάσσει ἑπομένως στὶς

συνόδους μὲ ἀπαίτηση οἰκουμενικοῦ κύρους Ἐφ᾽ὅσον λοιπὸν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα ἂς στραφοῦμε

στὸν μέγα ἁγιορείτη καὶ κανονολόγο τῆς Ἐκκλησίας ὅσιο Νικόδημο γιὰ νὰ δοῦμε τί λέει σχετικὰ περὶ τῶν ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ

ἀναγνώρισης μιᾶς συνόδου ὡς οἰκουμενικῆς) α ἡ σύνοδος ὀφείλει νὰ συγκαλεῖται ὄχι ἀπὸ κάποιον

ldquoπατριάρχη ἀλλὰ διὰ προσταγῶν Βασιλικῶνrdquo κάτι τὸ ὁποῖο σήμερα εἶναι ἀνέφικτο καὶ ἑπομένως ἀνενεργὸ δίχως

περαιτέρω θεολογικὲς ἐπιπλοκές) ldquoβ πρέπει νὰ γίνεται ζήτησις περὶ πίστεως καὶ

ἀκολούθως νὰ ἐκτίθεται ἀπόφασις καὶ ὅρος δογματικόςrdquo ) ldquoγ ὀφείλουν νὰ ᾖναι πάντα τὰ ἐκτιθέμενα παρ᾽αὐτῶν

δόγματα καὶ οἱ κανόνες ὀρθόδοξα εὐσεβῆ καὶ σύμφωνα ταῖς Θείαις Γραφαῖς ἢ ταῖς προλαβούσαις Οἰκουμενικαῖς

συνόδοιςrdquo καὶ προσθέτει ὁ ὅσιος Νικόδημος τό ldquoπολυθρύλλητονrdquo ldquoὅπως λέει ἀξίωμα τοῦ ἁγ Μαξίμου ὅτι

rdquo Τὰς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβὴς πίστις κυροῖ καὶ πάλιν ldquo ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τὰς συνόδουςrdquo

) ldquoδ τέλος ὀφείλουν νὰ συμφωνήσουν καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ παρὰ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων διορισθέντα καὶ

κανονισθέντα ἅπαντες οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἴτε διὰ τῆς

8 Ἀναλυτικά Brun ὅ π 232-234σελ

6

αὐτοπροσώπου παρουσίας αὐτῶν εἴτε διὰ τῶν ἰδίων τοποτηρητῶν ἢ καὶ τούτων ἀπόντων διὰ γραμμάτων

αὐτῶνrdquo9 Τὰ ἀνωτέρω ὀφείλουν νὰ ἀποτελέσουν τὸν ὁδηγὸ στὴν τελικὴ ἀξιολόγηση τόσο περὶ τοῦ οἰκουμενικοῦ-

πανορθοδόξου χαρακτήρα τῆς ΑκΜΣ ὅσο καὶ περὶ τοῦ κατὰ πόσον ἀποτελεῖ ὂντως συνέχεια τῶν πρὸ αὐτῆς

Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατὰ τὴν πίστιν Κατ᾽ἀρχὰς γεννᾶται τὸ ἐρώτημα ἐὰν καὶ κατὰ πόσον

πληροῦται ὁ ὅρος ἀπαίτησις τοῦ κανονισμοῦ γιὰ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΥΡΟΣ τῆς συνόδου Ἡ μόνη δυνατὴ

ἀπάντηση εἶναι ΟΧΙ καὶ ἐξηγούμαστε Ἀπουσίαζαν ὡς γνωστὸν τέσσερεις τοπικὲς Ἐκκλησίες

ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνον αἵρεται ὁ πανορθόδοξος- οἰκουμενικὸς χαρακτήρας της10middot ἐδῶ νὰ παρατηρήσουμε

ὅτι διὰ χειλέων ἐπισκοπικῶν ἐλέχθη ὅτι τοῦτο δὲν συνιστᾶ ´ πρόβλημα καθότι καὶ στὴ Γ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἀπουσίαζε ἡ Ἐκκλησία Ἀντιοχείας ὅμως ἡ Σύνοδος παρ᾽ ὅλα ταῦτα

λειτούργησε ὡς Οἰκουμενική Ὅπως πάντα οἱ οἰκουμενιστὲς διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια λέγοντας τὰ πράγματα μισά ἡ

Ἐκκλησία Ἀντιοχείας καὶ ὁ Πατριάρχης της Ἰωάννης ἔχοντες παρεξηγήσει τὴ θεολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου

Ἀλεξανδρείας ἀντιδρῶντας καὶ στὴ καθαίρεση τοῦ Νεστορίου ἐδημιούργησαν ἀντισύνοδο μαζὺ μὲ ἄλλους

ὄντως νεστοριανούς ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἀποκήρυξαν τὴ Σύνοδο τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐφέσου κατεδίκασαν τὶς

ἀποφάσεις της καὶ καθαίρεσαν τὸν ἅγιο Κύριλλο καὶ τὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μέμνωνα Ἀντιστοίχως ἡ ἁγία Σύνοδος

ἔθεσε σὲ ἀργία τὸν Ἰωάννη Ἀντιοχείας καὶ κήρυξε ὡς ψευδοσύνοδο τὴν σύναξή τους Τελικὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα περίπου

χρόνο ἐλύθησαν οἱ παρεξηγήσεις καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἀποδέχθηκε

9 Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου Πηδάλιον 1957 118Ἀθῆναι σελ10 Ἐπ᾽αὐτοῦ σημειώνει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὅτι τυχόν ‟ ἀσυμφωνία τινῶν

Πατριαρχῶν καὶ τὰς Οἰκουμενικὰς ποιεῖ Τοπικάςrdquo 119ὅ π σελ

7

τὴν Σύνοδο τῆς Ἐφέσου ὡς ὅντως Ἁγία καὶ Οἰκουμενική Οὐδεμία λοιπὸν σχέσις μὲ τὰ λεχθέντα ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν

Ὁ προβληματικὸς χαρακτήρας τοῦ Κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες

Σὲ κείμενα ποὺ ἐκυκλοφόρησαν πρὶν τὴ σύνοδο ὑπῆρξε πυκνὴ ἀναφορὰ στὸν πρωτόγνωρο καὶ ἐξόχως προβληματικὸ

χαρακτήρα τοῦ Κανονισμοῦ τῆς συνόδου Πρὸς ἀπόδοσιν λοιπὸν πλήρους εἰκόνας σχετικὰ μὲ τὴ σύνοδο ὀφείλουμε τὴν

παρουσίαση ὅλων τῶν σχετικῶν προβληματικῶν διατάξεων τοῦ Κανονισμοῦ της ὥστε νὰ ἀποδειχθεῖ καὶ μέσω αὐτῆς ὅτι

ἡ ἀπαίτηση τῆς συνόδου γιὰ πανορθόδοξο κῦρος καθίσταται ἀδύνατη 8 2 Ἐν πρώτοις στὸ ἄρθο παράγραφος ὁρίζεται

κατ᾽οὐσίαν ἡ ἀπαγόρευσις ἐλευθέρας τοποθετήσεως ἐπισκόπων ἢ καὶ αὐτῶν τῶν προκαθημένων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ νέων μὴ ὁμοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων στὶς Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις

Τοῦτο στὴ διαχρονικὴ λειτουργία τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ συνιστᾶ βαρύτατη στρέβλωσή του καὶ οὐσιαστικὰ

κατεργάζεται τὴ φίμωσή του Σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους ὑπῆρχε ἡ πλήρης ἐλευθερία οἱουδήποτε ἐπισκόπου

νὰ θέσει ζήτημα πρὸς συζήτηση καὶ ἐπίλυση Ἀκολούθως στὸ 93 82τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κατ᾽ οὐσίαν ὡς συνέχεια τοῦ

ἀπαγορεύεται ρητὰ πᾶσα παρέμβασης ἐπισκόπου ἐπὶ ποινῇ () ldquo rdquo ἀφαιρέσεως τοῦ λόγου εἰς ἐκτὸς θέματος ζήτημα Ἐν

ἀντιθέσει σ᾽ὅλες τὶς συνόδους τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε πλήρης ἐλευθερία λόγου εἰς πάντας ἀκόμη καὶ σὲ μὴ

ἐπισκόπους ὅπως βλέπουμε ἐπὶ παραδείγματι στὴ συζήτηση ( ´ ´ μοναχῶν καὶ ἁγίου Ταρασίου Α πράξις Ζ Οἰκουμενικῆς

) συνόδου Ἐπεκτείνονται δὲ οἱ ἀνωτέρω ἀπαγορεύσεις στὸ

8

103 ldquoπερί ἄσχετων διαλογικῶν ἀντιπαραθέσεωνrdquo τῶν ἐπισκόπων ὡσὰν οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς τους καὶ τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματός τους καὶ

- - ldquoἔτσι νὰ ἐκτρέπονται δῆθεν σὲ διενέξεις ξένες ἀλλὰ καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἀποστολήνrdquo τῆς συνόδου ὅπως ἀναφέρεται στὸ κείμενο

112 Στὸ καθορίζεται ἡ ἀπαραίτητος ἀρχὴ τῆς ldquo rdquo ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν

προσυνοδικὰ συμπεφωνημένων κειμένων πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ

ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν Οἱ παρατηρήσεις μας ἐν συντομίᾳ ὅπως θ᾽ἀποδειχθεῖ κατωτέρω συγκεκριμένα

τελικὰ κείμενα τῆς συνόδου σχετίζονται ἀμέσως ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως μὲ δογματικὰ ζητήματα πρωταρχικῆς σημασίας καὶ

ὄχι ἁπλῶς διοικητικοῦ ἢ ποιμαντικοῦ χαρακτήρα Τίθεται τὸ ἐρώτημα σὲ ποία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο σὲ ζήτημα δογματικὸ

ὑπῆρχε ἡ περίπτωση ἀπορρίψεως δογματικῆς διατυπώσεως (ldquo rdquo ) τροπολογίας κατὰ τὴν φρασεολογία τῆς συνόδου καὶ ὅλα

ldquo rdquo νὰ συνεχίζονταν κανονικά Ὑπενθυμίζουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μᾶς εἶπε ὅτι συνιστᾶ τὸν τρίτο

ὅρο- ἰδίωμα ἀληθοῦς Οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ ὀρθόδοξον τῶν δογμάτων της Εἶναι δυνατὸν ἐπὶ δογματικοῦ

ζητήματος νὰ ὑπάρχει διαφωνία καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε Καθίσταται

λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργοῦσε ὡς νὰ ἦταν ἡ Βουλὴ ὅπου ψηφίζουν βουλευτὲς πολιτικῶν κομμάτων ὑπὲρ ἢ κατὰ μίας τροπολογίας νόμου τοῦ κράτους καὶ ὄχι

ἁγιοπνευματικὴ σύναξις ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ

121 Τὸ ἀναφέρεται στὰ περὶ τῆς ψηφοφορίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων καὶ διαμορφώνει μία πραγματικότητα

κατ᾽ ἐπίφασιν συνοδικὴ μέν ἐν πράγματι δὲ πλήρως ἀντισυνοδικὴ καὶ παντελῶς ἀμάρτυρη στὴν καθολική

ἁγιοπνευματική συνοδικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας

9

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ἑτοιμασίας καὶ ἐπεξεργασίας τῶν κειμένων τῆς ΑκΜΣ ΟΛΑ ´ ἀπηχοῦν τὸ τρόπο λειτουργίας τῆς Β Βατικανῆς8

Τὰ κριτήρια οἰκουμενικότητος κατὰ τὴν ὀρθόδοξο κανονικὴ παράδοση

Ὁ ἐξ ἀρχῆς προσδιορισμὸς τῆς ΑκΜΣ ὡς οἰκουμενικῆς ( κυριολεκτικὰ μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ πρὸ τῆς

) συγκλήσεώς της σὲ συνάρτηση πρὸς τὸ ὑποχρεωτικὸν διὰ πάντας τῶν ἀποφάσεών της τὴν κατατάσσει ἑπομένως στὶς

συνόδους μὲ ἀπαίτηση οἰκουμενικοῦ κύρους Ἐφ᾽ὅσον λοιπὸν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα ἂς στραφοῦμε

στὸν μέγα ἁγιορείτη καὶ κανονολόγο τῆς Ἐκκλησίας ὅσιο Νικόδημο γιὰ νὰ δοῦμε τί λέει σχετικὰ περὶ τῶν ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ

ἀναγνώρισης μιᾶς συνόδου ὡς οἰκουμενικῆς) α ἡ σύνοδος ὀφείλει νὰ συγκαλεῖται ὄχι ἀπὸ κάποιον

ldquoπατριάρχη ἀλλὰ διὰ προσταγῶν Βασιλικῶνrdquo κάτι τὸ ὁποῖο σήμερα εἶναι ἀνέφικτο καὶ ἑπομένως ἀνενεργὸ δίχως

περαιτέρω θεολογικὲς ἐπιπλοκές) ldquoβ πρέπει νὰ γίνεται ζήτησις περὶ πίστεως καὶ

ἀκολούθως νὰ ἐκτίθεται ἀπόφασις καὶ ὅρος δογματικόςrdquo ) ldquoγ ὀφείλουν νὰ ᾖναι πάντα τὰ ἐκτιθέμενα παρ᾽αὐτῶν

δόγματα καὶ οἱ κανόνες ὀρθόδοξα εὐσεβῆ καὶ σύμφωνα ταῖς Θείαις Γραφαῖς ἢ ταῖς προλαβούσαις Οἰκουμενικαῖς

συνόδοιςrdquo καὶ προσθέτει ὁ ὅσιος Νικόδημος τό ldquoπολυθρύλλητονrdquo ldquoὅπως λέει ἀξίωμα τοῦ ἁγ Μαξίμου ὅτι

rdquo Τὰς γενομένας συνόδους ἡ εὐσεβὴς πίστις κυροῖ καὶ πάλιν ldquo ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τὰς συνόδουςrdquo

) ldquoδ τέλος ὀφείλουν νὰ συμφωνήσουν καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὰ παρὰ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων διορισθέντα καὶ

κανονισθέντα ἅπαντες οἱ ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἴτε διὰ τῆς

8 Ἀναλυτικά Brun ὅ π 232-234σελ

6

αὐτοπροσώπου παρουσίας αὐτῶν εἴτε διὰ τῶν ἰδίων τοποτηρητῶν ἢ καὶ τούτων ἀπόντων διὰ γραμμάτων

αὐτῶνrdquo9 Τὰ ἀνωτέρω ὀφείλουν νὰ ἀποτελέσουν τὸν ὁδηγὸ στὴν τελικὴ ἀξιολόγηση τόσο περὶ τοῦ οἰκουμενικοῦ-

πανορθοδόξου χαρακτήρα τῆς ΑκΜΣ ὅσο καὶ περὶ τοῦ κατὰ πόσον ἀποτελεῖ ὂντως συνέχεια τῶν πρὸ αὐτῆς

Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατὰ τὴν πίστιν Κατ᾽ἀρχὰς γεννᾶται τὸ ἐρώτημα ἐὰν καὶ κατὰ πόσον

πληροῦται ὁ ὅρος ἀπαίτησις τοῦ κανονισμοῦ γιὰ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΥΡΟΣ τῆς συνόδου Ἡ μόνη δυνατὴ

ἀπάντηση εἶναι ΟΧΙ καὶ ἐξηγούμαστε Ἀπουσίαζαν ὡς γνωστὸν τέσσερεις τοπικὲς Ἐκκλησίες

ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνον αἵρεται ὁ πανορθόδοξος- οἰκουμενικὸς χαρακτήρας της10middot ἐδῶ νὰ παρατηρήσουμε

ὅτι διὰ χειλέων ἐπισκοπικῶν ἐλέχθη ὅτι τοῦτο δὲν συνιστᾶ ´ πρόβλημα καθότι καὶ στὴ Γ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἀπουσίαζε ἡ Ἐκκλησία Ἀντιοχείας ὅμως ἡ Σύνοδος παρ᾽ ὅλα ταῦτα

λειτούργησε ὡς Οἰκουμενική Ὅπως πάντα οἱ οἰκουμενιστὲς διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια λέγοντας τὰ πράγματα μισά ἡ

Ἐκκλησία Ἀντιοχείας καὶ ὁ Πατριάρχης της Ἰωάννης ἔχοντες παρεξηγήσει τὴ θεολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου

Ἀλεξανδρείας ἀντιδρῶντας καὶ στὴ καθαίρεση τοῦ Νεστορίου ἐδημιούργησαν ἀντισύνοδο μαζὺ μὲ ἄλλους

ὄντως νεστοριανούς ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἀποκήρυξαν τὴ Σύνοδο τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐφέσου κατεδίκασαν τὶς

ἀποφάσεις της καὶ καθαίρεσαν τὸν ἅγιο Κύριλλο καὶ τὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μέμνωνα Ἀντιστοίχως ἡ ἁγία Σύνοδος

ἔθεσε σὲ ἀργία τὸν Ἰωάννη Ἀντιοχείας καὶ κήρυξε ὡς ψευδοσύνοδο τὴν σύναξή τους Τελικὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα περίπου

χρόνο ἐλύθησαν οἱ παρεξηγήσεις καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἀποδέχθηκε

9 Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου Πηδάλιον 1957 118Ἀθῆναι σελ10 Ἐπ᾽αὐτοῦ σημειώνει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὅτι τυχόν ‟ ἀσυμφωνία τινῶν

Πατριαρχῶν καὶ τὰς Οἰκουμενικὰς ποιεῖ Τοπικάςrdquo 119ὅ π σελ

7

τὴν Σύνοδο τῆς Ἐφέσου ὡς ὅντως Ἁγία καὶ Οἰκουμενική Οὐδεμία λοιπὸν σχέσις μὲ τὰ λεχθέντα ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν

Ὁ προβληματικὸς χαρακτήρας τοῦ Κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες

Σὲ κείμενα ποὺ ἐκυκλοφόρησαν πρὶν τὴ σύνοδο ὑπῆρξε πυκνὴ ἀναφορὰ στὸν πρωτόγνωρο καὶ ἐξόχως προβληματικὸ

χαρακτήρα τοῦ Κανονισμοῦ τῆς συνόδου Πρὸς ἀπόδοσιν λοιπὸν πλήρους εἰκόνας σχετικὰ μὲ τὴ σύνοδο ὀφείλουμε τὴν

παρουσίαση ὅλων τῶν σχετικῶν προβληματικῶν διατάξεων τοῦ Κανονισμοῦ της ὥστε νὰ ἀποδειχθεῖ καὶ μέσω αὐτῆς ὅτι

ἡ ἀπαίτηση τῆς συνόδου γιὰ πανορθόδοξο κῦρος καθίσταται ἀδύνατη 8 2 Ἐν πρώτοις στὸ ἄρθο παράγραφος ὁρίζεται

κατ᾽οὐσίαν ἡ ἀπαγόρευσις ἐλευθέρας τοποθετήσεως ἐπισκόπων ἢ καὶ αὐτῶν τῶν προκαθημένων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ νέων μὴ ὁμοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων στὶς Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις

Τοῦτο στὴ διαχρονικὴ λειτουργία τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ συνιστᾶ βαρύτατη στρέβλωσή του καὶ οὐσιαστικὰ

κατεργάζεται τὴ φίμωσή του Σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους ὑπῆρχε ἡ πλήρης ἐλευθερία οἱουδήποτε ἐπισκόπου

νὰ θέσει ζήτημα πρὸς συζήτηση καὶ ἐπίλυση Ἀκολούθως στὸ 93 82τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κατ᾽ οὐσίαν ὡς συνέχεια τοῦ

ἀπαγορεύεται ρητὰ πᾶσα παρέμβασης ἐπισκόπου ἐπὶ ποινῇ () ldquo rdquo ἀφαιρέσεως τοῦ λόγου εἰς ἐκτὸς θέματος ζήτημα Ἐν

ἀντιθέσει σ᾽ὅλες τὶς συνόδους τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε πλήρης ἐλευθερία λόγου εἰς πάντας ἀκόμη καὶ σὲ μὴ

ἐπισκόπους ὅπως βλέπουμε ἐπὶ παραδείγματι στὴ συζήτηση ( ´ ´ μοναχῶν καὶ ἁγίου Ταρασίου Α πράξις Ζ Οἰκουμενικῆς

) συνόδου Ἐπεκτείνονται δὲ οἱ ἀνωτέρω ἀπαγορεύσεις στὸ

8

103 ldquoπερί ἄσχετων διαλογικῶν ἀντιπαραθέσεωνrdquo τῶν ἐπισκόπων ὡσὰν οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς τους καὶ τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματός τους καὶ

- - ldquoἔτσι νὰ ἐκτρέπονται δῆθεν σὲ διενέξεις ξένες ἀλλὰ καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἀποστολήνrdquo τῆς συνόδου ὅπως ἀναφέρεται στὸ κείμενο

112 Στὸ καθορίζεται ἡ ἀπαραίτητος ἀρχὴ τῆς ldquo rdquo ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν

προσυνοδικὰ συμπεφωνημένων κειμένων πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ

ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν Οἱ παρατηρήσεις μας ἐν συντομίᾳ ὅπως θ᾽ἀποδειχθεῖ κατωτέρω συγκεκριμένα

τελικὰ κείμενα τῆς συνόδου σχετίζονται ἀμέσως ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως μὲ δογματικὰ ζητήματα πρωταρχικῆς σημασίας καὶ

ὄχι ἁπλῶς διοικητικοῦ ἢ ποιμαντικοῦ χαρακτήρα Τίθεται τὸ ἐρώτημα σὲ ποία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο σὲ ζήτημα δογματικὸ

ὑπῆρχε ἡ περίπτωση ἀπορρίψεως δογματικῆς διατυπώσεως (ldquo rdquo ) τροπολογίας κατὰ τὴν φρασεολογία τῆς συνόδου καὶ ὅλα

ldquo rdquo νὰ συνεχίζονταν κανονικά Ὑπενθυμίζουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μᾶς εἶπε ὅτι συνιστᾶ τὸν τρίτο

ὅρο- ἰδίωμα ἀληθοῦς Οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ ὀρθόδοξον τῶν δογμάτων της Εἶναι δυνατὸν ἐπὶ δογματικοῦ

ζητήματος νὰ ὑπάρχει διαφωνία καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε Καθίσταται

λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργοῦσε ὡς νὰ ἦταν ἡ Βουλὴ ὅπου ψηφίζουν βουλευτὲς πολιτικῶν κομμάτων ὑπὲρ ἢ κατὰ μίας τροπολογίας νόμου τοῦ κράτους καὶ ὄχι

ἁγιοπνευματικὴ σύναξις ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ

121 Τὸ ἀναφέρεται στὰ περὶ τῆς ψηφοφορίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων καὶ διαμορφώνει μία πραγματικότητα

κατ᾽ ἐπίφασιν συνοδικὴ μέν ἐν πράγματι δὲ πλήρως ἀντισυνοδικὴ καὶ παντελῶς ἀμάρτυρη στὴν καθολική

ἁγιοπνευματική συνοδικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας

9

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

αὐτοπροσώπου παρουσίας αὐτῶν εἴτε διὰ τῶν ἰδίων τοποτηρητῶν ἢ καὶ τούτων ἀπόντων διὰ γραμμάτων

αὐτῶνrdquo9 Τὰ ἀνωτέρω ὀφείλουν νὰ ἀποτελέσουν τὸν ὁδηγὸ στὴν τελικὴ ἀξιολόγηση τόσο περὶ τοῦ οἰκουμενικοῦ-

πανορθοδόξου χαρακτήρα τῆς ΑκΜΣ ὅσο καὶ περὶ τοῦ κατὰ πόσον ἀποτελεῖ ὂντως συνέχεια τῶν πρὸ αὐτῆς

Οἰκουμενικῶν Συνόδων κατὰ τὴν πίστιν Κατ᾽ἀρχὰς γεννᾶται τὸ ἐρώτημα ἐὰν καὶ κατὰ πόσον

πληροῦται ὁ ὅρος ἀπαίτησις τοῦ κανονισμοῦ γιὰ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΥΡΟΣ τῆς συνόδου Ἡ μόνη δυνατὴ

ἀπάντηση εἶναι ΟΧΙ καὶ ἐξηγούμαστε Ἀπουσίαζαν ὡς γνωστὸν τέσσερεις τοπικὲς Ἐκκλησίες

ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνον αἵρεται ὁ πανορθόδοξος- οἰκουμενικὸς χαρακτήρας της10middot ἐδῶ νὰ παρατηρήσουμε

ὅτι διὰ χειλέων ἐπισκοπικῶν ἐλέχθη ὅτι τοῦτο δὲν συνιστᾶ ´ πρόβλημα καθότι καὶ στὴ Γ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ἀπουσίαζε ἡ Ἐκκλησία Ἀντιοχείας ὅμως ἡ Σύνοδος παρ᾽ ὅλα ταῦτα

λειτούργησε ὡς Οἰκουμενική Ὅπως πάντα οἱ οἰκουμενιστὲς διαστρέφουν τὴν ἀλήθεια λέγοντας τὰ πράγματα μισά ἡ

Ἐκκλησία Ἀντιοχείας καὶ ὁ Πατριάρχης της Ἰωάννης ἔχοντες παρεξηγήσει τὴ θεολογία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου

Ἀλεξανδρείας ἀντιδρῶντας καὶ στὴ καθαίρεση τοῦ Νεστορίου ἐδημιούργησαν ἀντισύνοδο μαζὺ μὲ ἄλλους

ὄντως νεστοριανούς ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι ἀποκήρυξαν τὴ Σύνοδο τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐφέσου κατεδίκασαν τὶς

ἀποφάσεις της καὶ καθαίρεσαν τὸν ἅγιο Κύριλλο καὶ τὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μέμνωνα Ἀντιστοίχως ἡ ἁγία Σύνοδος

ἔθεσε σὲ ἀργία τὸν Ἰωάννη Ἀντιοχείας καὶ κήρυξε ὡς ψευδοσύνοδο τὴν σύναξή τους Τελικὰ μετὰ ἀπὸ ἕνα περίπου

χρόνο ἐλύθησαν οἱ παρεξηγήσεις καὶ ἡ Ἀντιόχεια ἀποδέχθηκε

9 Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου Πηδάλιον 1957 118Ἀθῆναι σελ10 Ἐπ᾽αὐτοῦ σημειώνει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὅτι τυχόν ‟ ἀσυμφωνία τινῶν

Πατριαρχῶν καὶ τὰς Οἰκουμενικὰς ποιεῖ Τοπικάςrdquo 119ὅ π σελ

7

τὴν Σύνοδο τῆς Ἐφέσου ὡς ὅντως Ἁγία καὶ Οἰκουμενική Οὐδεμία λοιπὸν σχέσις μὲ τὰ λεχθέντα ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν

Ὁ προβληματικὸς χαρακτήρας τοῦ Κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες

Σὲ κείμενα ποὺ ἐκυκλοφόρησαν πρὶν τὴ σύνοδο ὑπῆρξε πυκνὴ ἀναφορὰ στὸν πρωτόγνωρο καὶ ἐξόχως προβληματικὸ

χαρακτήρα τοῦ Κανονισμοῦ τῆς συνόδου Πρὸς ἀπόδοσιν λοιπὸν πλήρους εἰκόνας σχετικὰ μὲ τὴ σύνοδο ὀφείλουμε τὴν

παρουσίαση ὅλων τῶν σχετικῶν προβληματικῶν διατάξεων τοῦ Κανονισμοῦ της ὥστε νὰ ἀποδειχθεῖ καὶ μέσω αὐτῆς ὅτι

ἡ ἀπαίτηση τῆς συνόδου γιὰ πανορθόδοξο κῦρος καθίσταται ἀδύνατη 8 2 Ἐν πρώτοις στὸ ἄρθο παράγραφος ὁρίζεται

κατ᾽οὐσίαν ἡ ἀπαγόρευσις ἐλευθέρας τοποθετήσεως ἐπισκόπων ἢ καὶ αὐτῶν τῶν προκαθημένων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ νέων μὴ ὁμοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων στὶς Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις

Τοῦτο στὴ διαχρονικὴ λειτουργία τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ συνιστᾶ βαρύτατη στρέβλωσή του καὶ οὐσιαστικὰ

κατεργάζεται τὴ φίμωσή του Σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους ὑπῆρχε ἡ πλήρης ἐλευθερία οἱουδήποτε ἐπισκόπου

νὰ θέσει ζήτημα πρὸς συζήτηση καὶ ἐπίλυση Ἀκολούθως στὸ 93 82τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κατ᾽ οὐσίαν ὡς συνέχεια τοῦ

ἀπαγορεύεται ρητὰ πᾶσα παρέμβασης ἐπισκόπου ἐπὶ ποινῇ () ldquo rdquo ἀφαιρέσεως τοῦ λόγου εἰς ἐκτὸς θέματος ζήτημα Ἐν

ἀντιθέσει σ᾽ὅλες τὶς συνόδους τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε πλήρης ἐλευθερία λόγου εἰς πάντας ἀκόμη καὶ σὲ μὴ

ἐπισκόπους ὅπως βλέπουμε ἐπὶ παραδείγματι στὴ συζήτηση ( ´ ´ μοναχῶν καὶ ἁγίου Ταρασίου Α πράξις Ζ Οἰκουμενικῆς

) συνόδου Ἐπεκτείνονται δὲ οἱ ἀνωτέρω ἀπαγορεύσεις στὸ

8

103 ldquoπερί ἄσχετων διαλογικῶν ἀντιπαραθέσεωνrdquo τῶν ἐπισκόπων ὡσὰν οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς τους καὶ τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματός τους καὶ

- - ldquoἔτσι νὰ ἐκτρέπονται δῆθεν σὲ διενέξεις ξένες ἀλλὰ καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἀποστολήνrdquo τῆς συνόδου ὅπως ἀναφέρεται στὸ κείμενο

112 Στὸ καθορίζεται ἡ ἀπαραίτητος ἀρχὴ τῆς ldquo rdquo ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν

προσυνοδικὰ συμπεφωνημένων κειμένων πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ

ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν Οἱ παρατηρήσεις μας ἐν συντομίᾳ ὅπως θ᾽ἀποδειχθεῖ κατωτέρω συγκεκριμένα

τελικὰ κείμενα τῆς συνόδου σχετίζονται ἀμέσως ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως μὲ δογματικὰ ζητήματα πρωταρχικῆς σημασίας καὶ

ὄχι ἁπλῶς διοικητικοῦ ἢ ποιμαντικοῦ χαρακτήρα Τίθεται τὸ ἐρώτημα σὲ ποία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο σὲ ζήτημα δογματικὸ

ὑπῆρχε ἡ περίπτωση ἀπορρίψεως δογματικῆς διατυπώσεως (ldquo rdquo ) τροπολογίας κατὰ τὴν φρασεολογία τῆς συνόδου καὶ ὅλα

ldquo rdquo νὰ συνεχίζονταν κανονικά Ὑπενθυμίζουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μᾶς εἶπε ὅτι συνιστᾶ τὸν τρίτο

ὅρο- ἰδίωμα ἀληθοῦς Οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ ὀρθόδοξον τῶν δογμάτων της Εἶναι δυνατὸν ἐπὶ δογματικοῦ

ζητήματος νὰ ὑπάρχει διαφωνία καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε Καθίσταται

λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργοῦσε ὡς νὰ ἦταν ἡ Βουλὴ ὅπου ψηφίζουν βουλευτὲς πολιτικῶν κομμάτων ὑπὲρ ἢ κατὰ μίας τροπολογίας νόμου τοῦ κράτους καὶ ὄχι

ἁγιοπνευματικὴ σύναξις ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ

121 Τὸ ἀναφέρεται στὰ περὶ τῆς ψηφοφορίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων καὶ διαμορφώνει μία πραγματικότητα

κατ᾽ ἐπίφασιν συνοδικὴ μέν ἐν πράγματι δὲ πλήρως ἀντισυνοδικὴ καὶ παντελῶς ἀμάρτυρη στὴν καθολική

ἁγιοπνευματική συνοδικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας

9

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

τὴν Σύνοδο τῆς Ἐφέσου ὡς ὅντως Ἁγία καὶ Οἰκουμενική Οὐδεμία λοιπὸν σχέσις μὲ τὰ λεχθέντα ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν

Ὁ προβληματικὸς χαρακτήρας τοῦ Κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ οἱ ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες

Σὲ κείμενα ποὺ ἐκυκλοφόρησαν πρὶν τὴ σύνοδο ὑπῆρξε πυκνὴ ἀναφορὰ στὸν πρωτόγνωρο καὶ ἐξόχως προβληματικὸ

χαρακτήρα τοῦ Κανονισμοῦ τῆς συνόδου Πρὸς ἀπόδοσιν λοιπὸν πλήρους εἰκόνας σχετικὰ μὲ τὴ σύνοδο ὀφείλουμε τὴν

παρουσίαση ὅλων τῶν σχετικῶν προβληματικῶν διατάξεων τοῦ Κανονισμοῦ της ὥστε νὰ ἀποδειχθεῖ καὶ μέσω αὐτῆς ὅτι

ἡ ἀπαίτηση τῆς συνόδου γιὰ πανορθόδοξο κῦρος καθίσταται ἀδύνατη 8 2 Ἐν πρώτοις στὸ ἄρθο παράγραφος ὁρίζεται

κατ᾽οὐσίαν ἡ ἀπαγόρευσις ἐλευθέρας τοποθετήσεως ἐπισκόπων ἢ καὶ αὐτῶν τῶν προκαθημένων τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ἐπὶ νέων μὴ ὁμοφώνως συμπεφωνημένων ζητημάτων στὶς Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις

Τοῦτο στὴ διαχρονικὴ λειτουργία τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ συνιστᾶ βαρύτατη στρέβλωσή του καὶ οὐσιαστικὰ

κατεργάζεται τὴ φίμωσή του Σὲ ὅλες τὶς Οἰκουμενικὲς συνόδους ὑπῆρχε ἡ πλήρης ἐλευθερία οἱουδήποτε ἐπισκόπου

νὰ θέσει ζήτημα πρὸς συζήτηση καὶ ἐπίλυση Ἀκολούθως στὸ 93 82τὸ ὁποῖο λειτουργεῖ κατ᾽ οὐσίαν ὡς συνέχεια τοῦ

ἀπαγορεύεται ρητὰ πᾶσα παρέμβασης ἐπισκόπου ἐπὶ ποινῇ () ldquo rdquo ἀφαιρέσεως τοῦ λόγου εἰς ἐκτὸς θέματος ζήτημα Ἐν

ἀντιθέσει σ᾽ὅλες τὶς συνόδους τῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρχε πλήρης ἐλευθερία λόγου εἰς πάντας ἀκόμη καὶ σὲ μὴ

ἐπισκόπους ὅπως βλέπουμε ἐπὶ παραδείγματι στὴ συζήτηση ( ´ ´ μοναχῶν καὶ ἁγίου Ταρασίου Α πράξις Ζ Οἰκουμενικῆς

) συνόδου Ἐπεκτείνονται δὲ οἱ ἀνωτέρω ἀπαγορεύσεις στὸ

8

103 ldquoπερί ἄσχετων διαλογικῶν ἀντιπαραθέσεωνrdquo τῶν ἐπισκόπων ὡσὰν οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς τους καὶ τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματός τους καὶ

- - ldquoἔτσι νὰ ἐκτρέπονται δῆθεν σὲ διενέξεις ξένες ἀλλὰ καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἀποστολήνrdquo τῆς συνόδου ὅπως ἀναφέρεται στὸ κείμενο

112 Στὸ καθορίζεται ἡ ἀπαραίτητος ἀρχὴ τῆς ldquo rdquo ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν

προσυνοδικὰ συμπεφωνημένων κειμένων πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ

ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν Οἱ παρατηρήσεις μας ἐν συντομίᾳ ὅπως θ᾽ἀποδειχθεῖ κατωτέρω συγκεκριμένα

τελικὰ κείμενα τῆς συνόδου σχετίζονται ἀμέσως ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως μὲ δογματικὰ ζητήματα πρωταρχικῆς σημασίας καὶ

ὄχι ἁπλῶς διοικητικοῦ ἢ ποιμαντικοῦ χαρακτήρα Τίθεται τὸ ἐρώτημα σὲ ποία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο σὲ ζήτημα δογματικὸ

ὑπῆρχε ἡ περίπτωση ἀπορρίψεως δογματικῆς διατυπώσεως (ldquo rdquo ) τροπολογίας κατὰ τὴν φρασεολογία τῆς συνόδου καὶ ὅλα

ldquo rdquo νὰ συνεχίζονταν κανονικά Ὑπενθυμίζουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μᾶς εἶπε ὅτι συνιστᾶ τὸν τρίτο

ὅρο- ἰδίωμα ἀληθοῦς Οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ ὀρθόδοξον τῶν δογμάτων της Εἶναι δυνατὸν ἐπὶ δογματικοῦ

ζητήματος νὰ ὑπάρχει διαφωνία καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε Καθίσταται

λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργοῦσε ὡς νὰ ἦταν ἡ Βουλὴ ὅπου ψηφίζουν βουλευτὲς πολιτικῶν κομμάτων ὑπὲρ ἢ κατὰ μίας τροπολογίας νόμου τοῦ κράτους καὶ ὄχι

ἁγιοπνευματικὴ σύναξις ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ

121 Τὸ ἀναφέρεται στὰ περὶ τῆς ψηφοφορίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων καὶ διαμορφώνει μία πραγματικότητα

κατ᾽ ἐπίφασιν συνοδικὴ μέν ἐν πράγματι δὲ πλήρως ἀντισυνοδικὴ καὶ παντελῶς ἀμάρτυρη στὴν καθολική

ἁγιοπνευματική συνοδικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας

9

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

103 ldquoπερί ἄσχετων διαλογικῶν ἀντιπαραθέσεωνrdquo τῶν ἐπισκόπων ὡσὰν οἱ ἐπίσκοποι νὰ μὴν ἔχουν ἐπίγνωση τῆς ἀποστολῆς τους καὶ τοῦ ὕψους τοῦ λειτουργήματός τους καὶ

- - ldquoἔτσι νὰ ἐκτρέπονται δῆθεν σὲ διενέξεις ξένες ἀλλὰ καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἀποστολήνrdquo τῆς συνόδου ὅπως ἀναφέρεται στὸ κείμενο

112 Στὸ καθορίζεται ἡ ἀπαραίτητος ἀρχὴ τῆς ldquo rdquo ὁμόφωνης ἀποδοχῆς τῶν τροπολογιῶν ἐπὶ τῶν ἀρχικῶν

προσυνοδικὰ συμπεφωνημένων κειμένων πρὸς διαμόρφωσιν τῶν τελικῶν κειμένων καθὼς καὶ ἡ ἀπόρριψις τῶν μὴ

ὁμοφώνως ἀποδεκτῶν τροπολογιῶν Οἱ παρατηρήσεις μας ἐν συντομίᾳ ὅπως θ᾽ἀποδειχθεῖ κατωτέρω συγκεκριμένα

τελικὰ κείμενα τῆς συνόδου σχετίζονται ἀμέσως ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως μὲ δογματικὰ ζητήματα πρωταρχικῆς σημασίας καὶ

ὄχι ἁπλῶς διοικητικοῦ ἢ ποιμαντικοῦ χαρακτήρα Τίθεται τὸ ἐρώτημα σὲ ποία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο σὲ ζήτημα δογματικὸ

ὑπῆρχε ἡ περίπτωση ἀπορρίψεως δογματικῆς διατυπώσεως (ldquo rdquo ) τροπολογίας κατὰ τὴν φρασεολογία τῆς συνόδου καὶ ὅλα

ldquo rdquo νὰ συνεχίζονταν κανονικά Ὑπενθυμίζουμε αὐτὸ ποὺ ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης μᾶς εἶπε ὅτι συνιστᾶ τὸν τρίτο

ὅρο- ἰδίωμα ἀληθοῦς Οἰκουμενικῆς συνόδου τὸ ὀρθόδοξον τῶν δογμάτων της Εἶναι δυνατὸν ἐπὶ δογματικοῦ

ζητήματος νὰ ὑπάρχει διαφωνία καὶ νὰ συνεχίζουν οἱ διαφωνοῦντες ὡς νὰ μὴ συνέβαινε τίποτε Καθίσταται

λοιπὸν σαφὲς ὅτι ἡ λεγομένη ΑκΜΣ λειτουργοῦσε ὡς νὰ ἦταν ἡ Βουλὴ ὅπου ψηφίζουν βουλευτὲς πολιτικῶν κομμάτων ὑπὲρ ἢ κατὰ μίας τροπολογίας νόμου τοῦ κράτους καὶ ὄχι

ἁγιοπνευματικὴ σύναξις ποιμένων ὁμονοούντων ἐν πίστει καὶ ἀληθείᾳ

121 Τὸ ἀναφέρεται στὰ περὶ τῆς ψηφοφορίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων καὶ διαμορφώνει μία πραγματικότητα

κατ᾽ ἐπίφασιν συνοδικὴ μέν ἐν πράγματι δὲ πλήρως ἀντισυνοδικὴ καὶ παντελῶς ἀμάρτυρη στὴν καθολική

ἁγιοπνευματική συνοδικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας

9

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Συγκεκριμένα ἡ διαχρονικὰ ἀκολουθούμενη πρακτικὴ ὅλων τῶν συνόδων Τοπικῶν ἢ Οἰκουμενικῶν ἐρειδομένη σ᾽αὐτὰ

ταῦτα τὰ θεμέλια τῆς ὀρθόξοξης Ἐκκλησιολογίας ἦταν ἡ πλήρης καὶ ὁμότιμη συμμετοχὴ τῶν ἁπανταχοῦ ἐπισκόπων

νοουμένων ὡς ποιμένων καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἀντιπροσώπων οἱ ὁποῖοι ἐν ἀληθείᾳ μαρτυροῦσαν τὴ καθολικὴ πίστη τὸ

θεμέλιο δηλαδὴ ἐπὶ τοῦ ὁποίου οἰκοδομήθηκε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία11 Οἱ ἐπίσκοποι ἀκριβῶς λόγῳ τοῦ

ὁμοτίμου τῆς ἀρχιερατικῆς τους ἱερωσύνης ψήφιζαν πάντες καὶ δὲν ἦσαν -δῆθεν- ἐκπροσωπούμενοι ἀπὸ τὸν πρῶτο τους καὶ τὴν ψῆφο του Ἡ νέα αὐτὴ διαδικασία ἀκύρωσε τὴ

διαχρονικὴ ἐκκλησιολογικὴ ἀρχὴ τοῦ ὁμοτίμου ἐπισκόπου πρὸς ἐπίσκοπον διαχώρισε κυριαρχικὰ

(τοὺς πρώτους τοὺς προέδρους δηλαδὴ τῶν τοπικῶν ) αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπὸ τοὺς περὶ αὐτοὺς

ἐπισκόπους μὲ συνέπεια τὴ διαμόρφωση δύο τύπων ἐπισκόπων ἀφ᾽ ἑνὸς τοῦ πρώτου καὶ ἀφ᾽ ἑτέρου ὅλων

τῶν ὑπολοίπων μὲ οὐσιαστικὴ διάκριση ὁ πρῶτος νὰ ψηφίζει ἀντιπρόσωπος πλέον τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ οἱ

ὑπόλοιποι ὄχι Ἡ συνοδικότητα κατ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ὁδηγήθηκε σὲ κάτι νέο τὸ ὁποῖο μετὰ τὴ Κρήτη θὰ λειτουργεῖ ὡς παραδεδομένο ἱστορικὸ προηγούμενο

ποὺ θὰ καθορίζει πλέον τὴν λειτουργία καὶ ὅλων τῶν μετέπειτα μεγάλων συνόδων ὅπου ἤδη ἔχει ἀγγελθεῖ

ὅτι θὰ ὑπάρξουν 121 122 123 Συνυφασμένο μὲ τὸ εἶναι καὶ τὰ καὶ στὰ

ὁποῖα ἐπεκτείνεται ἡ ἐκθεμελίωση τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος ὀρθοδόξως νοουμένου μὲ συνέπεια τὴν ἵδρυση

ἑνὸς νέου τοιούτου τοῦ ἐπισκόπου-αὐλικοῦ Συγκεκριμένα γιὰ νὰ ὑπάρξει καταφατικὴ ἢ μὴ ψῆφος ἐπὶ

τῶν τελικῶν κειμένων ὑπὸ τοῦ πρώτου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας προηγεῖται ἐσωτερικὴ ψηφοφορία ὅλης τῆς

ἀντιπροσωπείας τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὴν

11 1618Βλ Μτ

10

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ὁποία δύναται νὰ μὴν ὑπάρχει ὁμοφωνία καὶ τοῦτο καὶ ἐπὶ δογματικῶν ζητημάτων Μὲ ἁπλὰ λόγια δύνανται ἕνας ἢ

καὶ περισσότεροι ἀρχιερεῖς νὰ διαφωνήσουν ἀλλ᾽ὡς μειοψηφοῦντες ἀποδέχονται τὴν ἀπόφαση ποὺ εἶναι τελικὰ

ἀπόφαση τῆς πλειοψηφίας Ἡ ἀξιολόγηση δὲ τῶν δαφωνιῶν 123 ldquoσυνιστᾶ πλέον κατὰ τὸ ἐσωτερικὸν ζήτημαrdquo ἑκάστης

τοπικῆς Ἐκκλησίας Διαμορφώνεται ἐκ τῶν πραγμάτων μία νέα

ἐκκλησιολογικὴ ἀντίληψις σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα δύναται ( 123 καὶ βάσει τοῦ νομιμοποιεῖται) νὰ ὑπάρχει

διαφοροποίηση στὸ ἐπαρχιακὸ ἐπίπεδο ἀλλὰ τελικὰ νὰ ἐπιτυγχάνεται ὁμοφωνία στὸ οἰκουμενικό Κατ᾽οὐσίαν τὸ

123 ἔρχεται σὲ ἀντίφαση ἕως καὶ μὲ αὐτὸ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας 12 τὸ ὁποῖο ἐν παρόδῳ νὰ λεχθεῖ ὅτι ἐμμέσως πλὴν

σαφῶς ἀποδέχεται καὶ νομιμοποιεῖ ὁμοφώνως ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης στὸ ἓκτο κείμενό της

Πιὸ συγκεκριμένα τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας ldquo rdquo ἀσχολούμενο μὲ τὸ θέμα Πρωτεῖο καὶ Συνοδικότης διέβλεπε

ὅτι ἡ συνοδικότης λειτουργεῖ σὲ τρία ἐπίπεδα τὸ τοπικό (local = ἡ περὶ τὸν ἐπίσκοπο τοπικὴ Ἐκκλησία π χ ἕνας ἐπίσκοπος

καὶ ἡ περὶ αύτὸν ἱερεῖς13) τὸ ἐπαρχιακό (regional = ἡ σύνοδος )τῶν ἐπισκόπων μίας τοπικῆς Ἐκκλησίας π χ τῆς Ἑλλάδος

καὶ τὸ οἰκουμενικό14 (universal = )ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος middot σὲ

12 Joint International Commission for the Theological Dialogue Between the Roman Catholic Church and the Orthodox Church Ecclesiological and Canonical Consequences of the Sacramental Nature of the Church Ecclesial Communion Conciliarity and Authority Ravenna 13 October 2007 Στὸ κείμενο ἐκφράζεται ἡ

συμπεφωνημένη ταύτιση ἐπὶ ἰδιαιτέρων χαρακτηριστικῶν τῆς συνοδικότητος καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν πρωτείου Ἡ θεολογία

τοῦ κειμένου ἀπηχεῖ θέσεις τοῦ Μητρ Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα ( καὶ οἱ ὁποῖες μὲ τὴν σειρά τους εἶναι παπικῆς ἔμπνευσης ἀλλὰ αὐτὰ θὰ

ἀναλυθοῦν ἀλλοῦ Συμπερασματικά τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα ἀποτελεῖ θρίαμβο )τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καὶ συνακόλουθα θεολογίας13 20Σύμφωνα μὲ τὸ Ραβέννα14 rdquo Μὲ τὸ τί ἀκριβῶς έννοοῦν οἱ παπικοὶ μὲ τὸν ὅρο ‟οἰκουμενικό θὰ τὸ

δείξουμε στὸ τμῆμα ποὺ θὰ ἀναφέρεται στὸ ἓκτο κείμενο τῆς ΑκΜΣ τοῦ σχετικοῦ μὲ τὶς σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

11

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίπεδα ὑπάρχει πρῶτος καὶ σύνοδος ( στὸ τοπικὸ ἐπίπεδο ὡς σύνοδος λαμβάνεται - - δῆθεν ἡ

) εὐχαριστιακὴ σύναξη Ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα εἶναι ἐξ᾽ ἐπόψεως ὀρθοδόξου παντελῶς

ἀπορριπτέο καὶ οἱ παραπάνω θέσεις περὶ τῆς συνοδικότητος ἐντὸς τοῦ συνολικοῦ νοηματικοῦ πλαισίου τοῦ

123 κειμένου ἐπίσης ἀπόβλητες παρατηρεῖται ὅτι τὸ τοῦ κανονισμοῦ τῆς ΑκΜΣ καταστρέφει τὴν ἐσωτερικὴ ἑνότητα

τῶν τριῶν ἐπιπέδων ἄλλα δύναται νὰ λέει καὶ νὰ συμφωνεῖ ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν Ἐκκλησία τῆς ἐπισκοπῆς του

ἄλλα νὰ συμφωνοῦνται στὴ σύνοδο στὴν ὁποῖα συμμετέχει καὶ τέλος στὸ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο βάσει τῆς

ἐπιτευχθείσας ὁμοφωνίας αὐτὸς ὁ ἐπίσκοπος καὶ ἡ περὶ αὐτὸν τοπικὴ Ἐκκλησία ἄλλα νὰ ἀναγκάζεται ν᾽ ἀποδεχθεῖ

ὡς καθολικὴ μαρτυρία τῆς ἀληθείας Αὐτὴν τὴν ἀλληλοπεριχώρηση τῶν τριῶν ἐπιπέδων μὰ

μὲ τρόπο στρεβλό ἀντικανονικὸ καὶ κυριολεκτικὰ ἀντισυνοδικό τὴν εἴδαμε στὴν Κρήτη μὲ τὴν ἐπιλεκτικὴ

(24 ) παρουσία ἐπισκόπων γιὰ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία τὴν 24 διαδικασία ἐσωτερικῆς ψηφοφορίας τῶν άντιπροσώπων

( ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας έπὶ τῶν τελικῶν κειμένων τό -- ) δῆθεν δεύτερο ἐπίπεδο συνοδικότητος καὶ τέλος τὴν

ὁμόφωνη ψηφοφορία- ἀποδοχὴ τῶν τελικῶν κειμένων ἀπὸ 10 τοὺς προκαθημένους- ( -πρώτους τὸ ὁποῖο συνιστᾶ τὸ τρίτο

- ( ) ) δῆθεν ἐπίπεδο τό ψευδο οἰκουμενικό Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν εἶναι κάποιος μειοψηφῶν κατὰ τὴν ἐσωτερικὴ

ψηφοφορία τῶν ἐπισκοπικῶν ἀντιπροσωπειῶν ἐπίσκοπος μὲ δεδηλωμένη διαφωνία ἐπὶ δογματικοῦ ζητήματος15 ἐπὶ

παραδείγματι νὰ ἐπιστρέφει στὴν ἐπισκοπή του καὶ νὰ εἶναι ἀναγκασμένος νὰ διδάξει τ᾽ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ

ποὺ ἐδίδασκε προτοῦ ἀναχωρήσει γιὰ τὴ σύνοδοmiddot αὐτὸ

ἑτεροδόξους15 Τὸ μεγαλύτερο παράδειγμα εἶναι αὐτό περὶ τῆς άποδοχὴς ἢ ὄχι τοῦ

ἕκτου κειμένου μὲ δογματικὸ ζητούμενο τὴν ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος στοὺς ἑτεροδόξους

12

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ἦταν καὶ τὸ τελικὸ ζητούμενο τοῦ νεοπαγοῦς τρόπου ldquo rdquo ὁμοφωνίας ἐπὶ τῶν τελικῶν κειμένων ὅσον ἀφορᾶ τὴ ζωὴ

(=τῆς κάθε ὑπὸ ἐπίσκοπον τοπικῆς local) Ἐκκλησίας Περαιτέρω ἔγκριση τῶν ἀποφάσεων τῆς ΑκΜΣ δὲν

προβλέπεται δηλαδὴ οἱ ἀποφάσεις της εἶναι τελεσίδικες καὶ 132 ὅπως ρητῶς ἀναφέρεται στὸ ἔχουν πλέον πανορθόδοξο

κῦρος καὶ ἁπλῶς κοινοποιοῦνται στὶς αὐτοκέφαλες τοπικὲς Ἐκκλησίες πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ ποιμνίου τῶν Ἱερῶν

Μητροπόλεων Κλείνοντας τὴν παρουσίαση περὶ τοῦ Κανονισμοῦ τῆς

ΑκΜΣ περιοριζόμαστε νὰ δηλώσουμε αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχει γίνει σαφές ἡ σύναξη τῆς Κρήτης δὲν πληροῖ ἀπολύτως κανένα

κριτήριο ὀρθοδόξου συνόδουmiddot οἱ ὅροι λειτουργίας της καὶ ἡ διεξαγωγὴ τῶν ἐργασιῶν της ποὺ ὡδήγησαν καὶ στὶς

-σχετικὲς ἀποφάσεις της συγκροτοῦν ἕνα ἀντι παράδειγμα ldquo rdquo συνόδου κυριολεκτικὰ μία ἀντισύνοδο καὶ δίχως

ἀμφιβολία αὐτὸ ποὺ στὴν ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία χαρακτηρίζεται ὡς ψευδοσύνοδος Ἡ ἐπιβολὴ τῆς

παρουσίας μάλιστα ἀνιέρων ἑτεροδόξων ψευδεπισκόπων τόσο στὸ ἄνοιγμα ὅσο καὶ στὸ κλείσιμο τῶν ἐργασιῶν τῆς

συνόδου κάτι ποὺ καὶ αὐτὸ προβλέπεται ἀπὸ τὸν Κανονισμό ( 14) της ἄρθρο μᾶς σαφηνίζει τὸ γενικὸ τόνο τὸν χαρακτήρα καὶ τὸ σκοπὸ τῆς συγκεκριμένης συνάξεως

Τὰκείμενα τῆς ΑκΜΣ

Οἱ Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα ἐκκλησιαστικὲς σύνοδοι ἤδη εἴδαμε ὅτι χαρακτηρίζονται ὡς τέτοιες16 καὶ γιὰ τὴ

σημασία τους στὴν ἐπίλυση κρισίμων ζητημάτων σχετικῶν πρὸς τὴν ὀρθόδοξο πίστι καὶ θεολογία τὰ ὁποῖα καὶ

16 Βλ ἀνωτ τὴ τρίτη προϋπόθεση κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο τὸν ἁγιορείτη ποὺ πρέπει νὰ πληροῦται ἀπὸ μία σύνοδο ὥστε νὰ

ἀναγνωρίζεται ὡς ἔχουσα οἰκουμενικὸν κῦρος

13

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

κατεγράφοντο στὶς ἀποφάσεις καὶ τοὺς δογματικοὺς ὅρους τους Εἶναι τὰ τελικὰ κείμενα δηλαδὴ βάσει τῶν ὁποίων

κρίνεται ἢ κατακρίνεται μία σύνοδος καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὴ ἔχει ἀξιώσεις καθολικοῦ κύρους

Ἡ πρώτη γενικοῦ χαρακτήρα ἐπισήμανση ποὺ ὀφείλει νὰ γίνει βασίζεται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ σύναξη τῆς Κρήτης

90 ἀποτελεῖ τὸ τέρμα μίας πορείας σχεδὸν ἐτῶν προσυνοδικῶν διεργασιῶν διασκέψεων καὶ προβληματισμοῦ

ἐπὶ ἑνὸς ἐξαιρετικὰ εὐρέως καταλόγου θεμάτων στὴ συντριπτική τους πλειοψηφία οἰκουμενιστικοῦ

περιεχομένουmiddot αὐτὸς ἄλλωστε ἦταν ὁ ἀνέκαθεν προβεβλημένος χαρακτήρας της ἡ προσαρμογὴ τῆς

( ) Ἐκκλησίας στὰ νέα οἰκουμενι στι κὰ δεδομένα ὅπως βεβαίως αὐτὰ εἶχαν σχηματοποιηθεῖ ἀπὸ τὶς δυνάμεις ποὺ

( ) βρίσκονταν καὶ συνεχίζουν νὰ βρίσκονται πίσω ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό Εὔλογο εἶναι λοιπὸν καὶ ἀναμενόμενο στὰ

τελικὰ κείμενα τῆς Κρήτης νὰ ἔχουν ἐνσωματωθεῖ ἀκροθιγῶς ( μέν λόγῳ τοῦ γενικόλογου καὶ περιοριστικοῦ χαρακτήρα

) τους ἀλλὰ ἐναργῶς ὅλες αὐτὲς οἱ θέσεις ποὺ συναποτελοῦν καὶ τὸ πυρῆνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ἡ πληρέστερη κατανόηση

τῶν ὅσων ἔγιναν καὶ ἀποφασίστηκαν στὴν Κρήτη θ᾽ἀπαιτοῦσε καὶ τὴν ἐξέταση κειμένων ποὺ ἐμφανίστηκαν

στὸ περιθώριο τῶν ἐργασιῶν τῆς συνόδου καὶ τὰ ὁποῖα κοινοποιήθηκαν ἰδίως στὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ἐνημέρωσης

Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι ἀντίθετοι πρὸς τὴ κατεύθυνση καὶ τὸ χαρακτήρα τῆς συνόδου ἐπιχειρηματολόγησαν κατὰ αὐτῆς

( ) Ὡς ἀπάντηση ἐπίσκοποι Φαναριῶτες καὶ οἰκουμενιστὲς λαϊκοὶ θεολόγοι ἐτοποθετήθησαν ἐπὶ τῶν κατηγοριῶν

κάνοντας τὶς δικές τους ἐκτιμήσεις μὲ τὴν ὅποια ἐπιχειρηματολογία Ἐν πολλοῖς εἶναι αὐτὲς οἱ τοποθετήσεις

ποὺ κάνουν εὐκρινέστερη τὴν εἰκόνα τῆς συνόδου καὶ τῶν πρωταρχικῶν σκοπῶν της καθὼς προέρχονται ὅπως εἴπαμε

14

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ἀπὸ φαναριῶτες ἐπισκόπους οἱ ὁποῖοι συνάμα εἶναι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου 17

´ Α Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολὴ

ldquo Τὸ κεντρικὸ κείμενο τῆς Κρήτης εἶναι ἡ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ rdquoτῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ldquoκαὶ μαζὺ μὲ τἠ συντομευμένη ἐκδοχή της τὸ ΜΗΝΥΜΑ Τῆς

rdquoἉγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναποτελοῦν ἀφ᾽ἑνὸς τὴν ἐπιτομὴ τῶν ἕξι τελικῶν

- κειμένων ἀποφάσεων ἀφ᾽ἑτέρου διαμορφώνουν καθορίζουν καὶ οὐσιαστικὰ ἐπιβάλλουν τὸ ὅλον τῶν βασικῶν ζητημάτων ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ κινηθοῦν οἱ μετὰ τὴ σύναξη τῆς Κρήτης

ὑπογράψαντες καὶ οἱ ἐκκλησίες τους Στὴ συνάφεια αὐτὴ θὰ γίνει ἀναφορὰ καὶ στὸ κείμενο ldquo Ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΗ τῆς

Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν τῷ συγχρόνῳ κόσμῳrdquo 18

´ α ἩΑκΜΣὡς ldquo rdquoαὐθεντικὴ μαρτυρία τῆς πίστεως

ldquoἩ αὐτοσυνειδησία τῆς ΑκΜΣ εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ rdquo αὐθεντικὴν μαρτυρίαν τῆς πίστεως καθὼς θεωροῦν οἱ

ldquo συμμετέχοντες ὅτι στοιχοῦμεν τῇ παραδόσει τῶν rdquo ldquoἈποστόλων καὶ Πατέρων ἡμῶν καὶ τέλος ὅτι θεολογοῦντες

laquo raquo ἁλιευτικῶς ἤγουν ἀποστολικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους rdquo ldquo ἑκάστης ἐποχῆς μεταδίδουν τὸ Εὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας

laquo raquo ( ´1)rdquo ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσεν Γαλ ε Μᾶς ldquo διαβεβαιώνουν τέλος ὅτι ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν

rdquo της Προσφέρεται δι᾽ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότητα

17 B λ ἐνδεικτικά ( )ἀπάντηση ἐπισκόπου Ἀβύδου Κυρίλου Κατερέλου πρὸς τὸ Γραφεῖο ὲπὶ τῶν αἱρέσεων Ἱ Μ Πειραιῶς διαδικτυακὸς τόπος

Ρομφαία 15 2016 Τετάρτη Ἰουνίου18 εἰς τὸ ἑξῆς Ἐγκύκλιος Μήνυμα Ἀποστολή

15

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Τὸ νὰ στοιχεῖ τις στὴν παράδοσιν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ πάντων τῶν ἁγίων σημαίνει νὰ τηρεῖ πάντα

( ὅσα ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βλ Μτ 2820) ( ´ 1437) καὶ οἱ μετ᾽αὐτὸν Ἀπόστολοι πρβ Α Κορ καὶ

ldquo πάντες οἱ ἑπόμενοι αὐτῶν Πατέρες διότι ἄλλως Ἅπαντα τὰ παρὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν καὶ ὑποτύπωσιν καὶ

διδασκαλίαν τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν καινοτομηθέντα καὶ πραχθέντα καὶ μετὰ τοῦτο

πραχθησόμενα ἀνάθεμα rdquo ldquo ὅπως ἐπίσης Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνας

τῶν ἁγίων καὶ ἀοιδίμων πατέρων ἡμῶν οἳ καὶ τὴν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν

πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐσέβειαν ἀνάθεμαrdquo19 Τελικῶς οἱ μέλλοντες νὰ μαρτυρήσουν ὑπὸ τῶν

ὀργάνων τοῦ ἀποστάτου πατριάρχου Ἰωάννου Βέκκου ldquo Ἁγιορεῖτες Πατέρες μᾶς τονίζουν Ὁ γὰρ τῆς ὑγιοῦς πίστεως

καὶ τὸ βραχὺ ἀνατρέπων τῷ παντὶ λυμαίνεταιrdquo20 Ὄντως ἡ διαχρονικὴ μαρτυρία τῶν δοχείων τοῦ ἁγίου

( Πνεύματος ἀποσκοποῦσε στὴ διαφύλαξη ἕως κεραίας πρβ 518) Μτ τῆς παραδεδομένης πίστεως τοῦ ἀπολύτου θεμελίου ( 1618) τῆς σωτηρίας ταὐτὸν εἰπεῖν τῆς Ἐκκλησίας Μτ Ἡ

ldquo Ἐκκλησία ἔχουσα κεφαλὴ τὸν Χριστόν τὸν τῆς πίστεως rdquo ( 122) ἀρχηγὸν καὶ τελειωτήν Ἑβρ εἶναι τὸ ἀεὶ

( 118) ζωοποιούμενον ὑπ᾽ Αὐτοῦ σῶμα πρβ Κολ καὶ καθὼς ldquo περιγράφει ὁ ἱερὸς Καβάσιλας Τὰ δὲ μέλη συνῆπται μὲν τῇ

rdquoκεφαλῇ καὶ ζῇ τῷ συνῆφθαι καὶ διαιρεθέντα ἀποθνήσκει 21 Τοῦτο μᾶς θυμίζει συνειρμικὰ καὶ τὸ λεχθὲν κατὰ τὴν

´ ´ ldquoδιάρκεια τῆς Α πράξης τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητὴς τοῦ ἀποστολικοῦ

θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπενmiddot ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς

19 Β ´ ( 1275) V ἐπιστολὴ Ἁγιορειτῶν ἔτους Laurent-J Darrouzes Dossier Grec de lrsquo Union de Lyon 1976 417σελ20 415ὅ π σελ21 Νικολάου Καβάσιλα Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς ´ 22 Λόγος Α ΕΠΕ σελ 270

16

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεmiddot τοῦτο εὔδηλόν ἐστινrdquo22 Ἡ εἰκόνα εἶναι σαφήςmiddot πίστις καὶ ζωὴ

ldquoσυνδέονται ἄρρηκτα ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ κἂν ἀποθάνῃ ζήσεταιrdquo ( 1125-26) Ἰω εἶναι ὁ χωρισμὸς τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τοῦ ἄλλου ποὺ ἐπιφέρει τὸ

πνευματικὸ θάνατο Ἡ φανέρωση αὐτῆς τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται καὶ ἀπαγγέλεται

( ´ 12) ἱεραποστολικῶς πρβ Α Ἰω κατὰ θέλησιν Θεοῦ καὶ ὄχι ( 1249) ὅπως ἕκαστος νομίζει Ἰω διότι εἶναι συνολικὴ ἡ

μαρτυρία τῆς ζωῆς λόγῳ καὶ ἔργῳ ἐκφαίνεται δὲ ὡς ὁδὸς καὶ ἀλήθεια ( 146)Ἰω middot ἐν Χριστῷ εὐαγγελίζεται ὁ κόσμος τὴν

ldquoἀλήθεια καὶ ὀφείλει ὡς μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτωνrdquo ( ´ 51) Α Πτ ὁ εὐαγγελίζων ὡς οὐκ ἀρνούμενος

( 213) τὴν πίστιν Ἀπ νὰ φανερώνει τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν ldquoΧριστόν ὁ ὁποῖος εἶναι κατ᾽ἐξοχὴ πρῶτος καὶ μόνος ὁ

μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινόςrdquo ( 314)Ἀπ Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντων νοεῖται ἡ

μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας στὸ κόσμο ὡς στοιχοῦσα στὴν ἀποστολικοπατερικὴ ἁγιοπνευματικὴ παράδοση ἡ ὁποία

ὀρθῶς περιγράφεται ὡς παρακαταθήκη Ἡ διαφύλαξις τῆς ( ´ 620) παρακαταθήκης πρβ Α Τιμ συνιστᾶ καὶ τὴν

αὐθεντικότητα τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸν κόσμο καὶ δὲν δύναται νὰ συμβεῖ παρὰ μόνο ἐν Πνεύματι

( ´ 114) Ἁγίῳ Β Τιμ καὶ ὄχι βεβαίως μὲ μετανεωτερικές ( ) ψευδο ἐπιστημονικὲς κατασκευές Εἶναι αὐτὴ ἡ διάκριση

μεταξὺ αὐθεντικότητας καὶ μή ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως ποὺ κάνει ὁ ἐν ἁγίοις ὁμολογητὴς Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος ἀναφορικὰ μὲ τὴν τήρηση ldquoτῆς παρακαταθήκης εἰσὶν δὲ σοφοὶ ἀπὸ μόνου τοῦ

βούλεσθαι καὶ σοφίας δίχα ἵνα τὴν προφητικὴν ἀρὰν ἐθελούσιον ἐφ᾽ ἑαυτοῖς ἐπισπάσωνται καὶ ἐπιστήμονες τῷ

( ) οἴεσθαι οὐ γὰρ τῷ εἶναι ἐπιλήσμονες δὲ ὡς ἀληθῶς ὧν πρὶν μεμύηνται καὶ πεπείρανται ὡμολόγησάν τε καὶ προέστησαν

22 Mansi GD Sacrorum Conciliorum nova et amplissima collectio 1766 12 1022cτ

17

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

θείων δογμάτων ὡς ἂν τὸ εὐπαράφορον καὶ εὐπαρακόμιστον τῆς ἀγενοῦς ψυχῆς ἐφ᾽ ἃ μὴ προσῆκεν ἐμφανῶς

στηλιτεύηται ὁπότε τὴν πιστευθεῖσαν αὐτοῖς καλὴν παρακαταθήκην ἀφυλάκτως προὔδωκαν ἧς καὶ τὸ

μικρὸν παρεωραμένον καὶ ἀτημέλητον κινδυνῶδές τ ἂν εἴη καὶ σφαλερώτατον rdquo23

´ β ldquo ἩἘκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo

Ἔχοντας σκιαγραφήσει στ᾽ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα τὴν ἀδιάσπαστο ἑνότητα τῆς ζωῆς μαρτυρίας καὶ πίστεως τῆς

Ἐκκλησίας γίνεται κατανοητὸ πόσο λάθος εἶναι ἡ ldquo ἐπισήμανση ὅτι Ἡ Ἐκκλησία δὲν ζῇ διὰ τὸν ἑαυτόν τηςrdquo καὶ

ὅτι -δῆθεν- ldquo προσφέρεται δι᾽ ὁλόκληρον τὴν ἀνθρωπότηταrdquo Ἡ ldquoἘκκλησία φέρει ἐν αὐτῇ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ διότι καὶ ἐν

αὐτῷ ζωὴ ἦν καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων rdquo ( 14) Ἰω Ἡ Ἐκκλησία ἔχει λοιπὸν αὐτοτελὴ ζωὴ διακριτὴ ἀπολύτως ἀπὸ

ldquo rdquo τὴ ψευδοζωὴ τοῦ κόσμου ὁ δέ ἑαυτός της δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν ζωοδότη της αὐτὸν ζεῖ καὶ τὴ μαρτυρία αὐτοῦ

( ) δηλαδὴ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία προσφέρει στὸ κόσμο Πέρα ἀπὸ αύτὰ ὅμως ἂν καὶ εἶναι κατὰ τέτοιον τρόπο

ἐνσωματωμένες οἱ ἀνωτέρω ἀναφορὲς στὸ κείμενο ποὺ δείχνουν σχεδὸν ἀθῶες μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ᾽δοῦμε τὰ

πράγματα καὶ ὑπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία Ἡ πραγματικότητα λοιπὸν ἀποκαλύπτεται νὰ εἶναι πολὺ διαφορετική

ἐξακολουθητικὰ ἀλλὰ καὶ μεθοδικὰ οἱ καθ᾽ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς24 μεταφέρουν ἰδέες ἀπὸ τὴ Δύση 23 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἔλεγχος καὶ

815 2815-2844ἀνατροπὴ τοῦ ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ ( 61σελ -2) Ed Featherstone JM ἐν Nicephori Patriarchae Constantinopolitani Refutatio et Eversio Definitionis Synodalis Anni 815 Turnhout Brepols 1997 Corpus Christianorum Series Graeca 3324 Στὸ ἔργο τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα ἡ σχετικὴ άναφορὰ περί ldquoπροσφορᾶςrdquo

συναντᾶται πυκνά εὔλογο εἶναι λοιπὸν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι τὸ συγκεκριμένο σημεῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ δικό του χέρι

18

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

κατάλληλες στὴν ἐμπέδωση ἑνὸς νέου ἐκκλησιολογικοῦ πλαισίου ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἐπιθυμοῦν νὰ μεταφέρουν τὴ συζήτηση περὶ Ἐκκλησίας Συγκεκριμένα στὴν ἐξαιρετικῆς σημασίας έ - ´ γκύκλιο τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum

Sint25 σχετικὰ μὲ τὴν δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὸν ( Οἰκουμενισμό ὅπως λέει ἀκριβῶς καὶ ὁ ὑπότιτλος τῆς

ἐγκυκλίου On commitment to Ecumenism) 5aσυναντᾶμε στὸ ἀκριβῶς τὴν ἴδια διατύπωση26 στὸ ἴδιο πλαίσιο ἀναφορᾶς

( Ἀνεξαρτήτως τῆς πηγῆς ἔμπνευσης ἡ ὁποία πάντα εἶναι ) δυτική καὶ πλέον σχεδὸν ἀποκλειστικὰ παπική αὐτὸ ποὺ

ἐντυπωσιάζει τελικῶς εἶναι ἡ ἑνιαία παρουσίαση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ μηνύματος σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση

Γενικόλογες ἀγαπολογικοῦ τύπου ἐκφράσεις ὡς οἱ ἀνωτέρω διατυπώνονται συχνὰ μέσα στὴν Ἐγκύκλιο ὅσο καὶ

στὸ σημαντικότερο κείμενο τῆς συνάξεως τῆς Κρήτης αὐτοῦ περὶ τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς

αἱρετικούς Περιοριζόμαστε νὰ παρατηρήσουμε ὅτι τὸ γνήσιον αὐτῶν ἐλέγχεται καὶ τελικῶς κρίνεται κίβδηλο ἀπὸ

τὸ ἐλλιπὲς ἕως καὶ ἀνύπαρκτον τῆς ὁμολογίας τῆς παρακαταθήκης ποὺ συγκροτεῖ καὶ διέπει τὴ ζωὴ τῆς

Ἐκκλησίας Ὁ κόσμος ἔχει ἀνάγκη τὴ μαρτυρία τῆς ἀληθοῦς πίστεως τῆς μόνης δυναμένης νὰ ζωοποιήσει αὐτόν καὶ ὄχι

ldquo rdquo διαχριστιανικὰ συνέδρια εἰδικῶν ἢ κοινωνικοῦ χαρακτήρα ἐλεημοσύνης ποὺ εἶναι κυρίως ἔργο τοῦ κάθε κράτους καὶ

τῶν παντοίας φύσεως πολιτικῶν ὀργανισμῶν

25 - ´ Ἐγκύκλιος Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β Ut Unum Sint ( ἵνα πάντες ἓν ) 25 1995 ὦσιν Ρώμη Μαΐου Βλ ἐπίσης καὶ εἰς Congregation For The

Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 1992 Ρώμη Μαΐου 4b26 ldquoFrom this sacramentality it follows that the Church is not a reality closed in on herself rather she is permanently open to missionary and ecumenical endeavour for she is sent to the world to announce and witness to make present and spread the mystery of communion which is essential to her to gather together all people and all things into Christ so as to be for all an inseparable sacrament of unityrdquo

19

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

´ γ ἩἘκκλησίαὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος

(Συνεχίζοντες οἱ συντάκτες τῆς Ἐγκυκλίου προφανῶς ) καὶ πάλι ὁ Ζηζιούλας καὶ στὴν προσπάθειά τους κάτι νὰ

ποῦν γιὰ τὸ τί εἶναι Ἐκκλησία καὶ ἔτσι νὰ πλαισιώσουν ldquo rdquo θεολογικὰ τήν προσφορά αὐτῆς πρὸς τὸ κόσμο καταλήγουν

στὴν υἱοθέτηση μιᾶς ἐκ τῶν πλέον σκοτεινῶν παντελῶς - ἀμάρτυρων ἁγιογραφικά πατερικά θέσεων τοῦ Μητρ

Περγάμου Ἰωάννου Ζηζιούλα αὐτῆς ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ldquoἘκκλησία ὡς εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδοςrdquo27 Δὲν διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι μιὰ τόσο σημαντικὴ θέση μένει ἄνευ

παραπομπῆς σὲ κάποιο κείμενο ὅπως ἐπίσης τὸ ὅτι δὲν ἀναλύεται Παρότι ἡ ἐκτενὴς ἀνάλυση διαφεύγει τοῦ

σκοποῦ τοῦ παρόντος κειμένου ἀκροθιγῶς ἔχουμε νὰ ποῦμε τὰ ἑξῆς ἡ Ἐκκλησία στὴν ἀποστολικοπαράδοτη πατερικὴ

ldquoπαράδοση χαρακτηρίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὡς τὴν αὐτὴν αὐτῷ κατὰ μίμησιν καὶ τύπον ἐνέργειαν ἔχουσανrdquo28 Ἡ

ἀνθρώπινη φύση κοινώνησε ὑποστατικῶς ἅπαξ ἐν Χριστῷ οἱ ( ) ὑποστάσεις δηλαδὴ οἱ ἐπὶ μέρους ἄνθρωποι κοινωνοῦν μὲ

τὸ Χριστὸ ἐνεργητικῶς δηλαδὴ κατὰ τὴν κοινὴ τριαδικὴ ἄκτιστο ἐνέργεια Ἡ ζηζιούλια θεώρηση ὑποστηρίζει ὅτι ldquo rdquo ὑπάρχει μία ἐνδοτριαδικὴ ζωή ἡ ὁποῖα κοινωνεῖται πρὸς

- - τοὺς ἀνθρώπους καὶ συνιστᾶ τή δῆθεν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ldquo rdquoΣύνολη ἡ πατερικὴ παράδοση ὡς ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις

καταγράφει τὸ ἀπόρρητο μυστήριο τῆς ἀγεννησίας τῆς γέννησης καὶ τῆς ἐκπόρευσης καὶ ἀπολύτως τίποτε ἄλλο

27 Ὁ τίτλος τοῦ πρώτου τμήματος τῆς Ἐγκυκλίου εἶναι ldquo Ἡ Εκκλησία Σω μ α Χρισ τ ο υ ε ι κὼν τ η ς Αγ ι α ς Τρι α δ ο ς rdquo I1 ldquo καὶ ἀκολούθως στὸ Ἡ μία

ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία εἶναι θεανθρωπίνη κοινωνία rsquo κατ εἰκόνα τῆς Ἁγίας Τριάδος πρόγευσις καὶ βίωσις τῶν Ἐσχάτων ἐν

hellipτῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ rdquo28 Ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91664D Νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ

´ὅτι ὁ ἅγιος Μάξιμος στὰ κεφάλαια Α - ´ Ε περιγράφει κατὰ ποίους ( τρόπους εἰκονίζεται ἡ Ἐκκλησία πουθενὰ δὲν ἀναφέρεται οὕτε κἂν

) ὑπονοεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νὰ θεωρηθεῖ ὡς εἰκόνα τῆς ἁγίας Τριάδος

20

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Εἰδάλλως τὰ τρία προσκηνυτὰ Πρόσωπα τῆς ἁγίας Τριάδος θὰ σχετίζονταν μεταξύ τους κατ᾽ ἐνέργειαν ὅπως δηλαδὴ

συμβαίνει μεταξὺ κτίσεως καὶ Θεοῦ Οἱ θεολογικὲς συνέπειες τῆς κατ᾽ ἐνέργειαν σχέσης τῶνΠροσώπων τῆς ἁγίας Τριάδος

εἶναι καταστροφικὲς γιὰ τὴν ἑνότητα Της Ἀνάλογα μὲ τὴν ἐπὶ μέρους διασάφηση περὶ τοῦ χαρακτήρα τῶν σχέσεων τὸ

ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ κινεῖται μεταξὺ Ἀρειανισμοῦ καὶ ( Σαβελλιανισμοῦ πλήρη διαπραγμάτευση τῆς ἐσωτερικῆς

- - σχέσεως τῶν δύο φαινομενικὰ διαφορετικῶν αἱρέσεων 4κάνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος στοὺς ης λόγους του κατὰ

Ἀρειανῶν βλ PG 2612-468) Ἡ βούληση τοῦ Ζηζιούλα εἶναι καὶ τοῦτο δίχως νὰ τὸ ἐννοήσει κανεὶς ἀπὸ τοὺς συνοδικοὺς τῆς Κρήτης νὰ θεμελιώσει τὴν περὶ Πρωτείου θεωρία του καὶ

ἡ ὁποία βασίζεται στὸ ὑποτιθέμενο Πρωτεῖο τοῦ Πατρός Ἡ M οναρχία τοῦ Πατρὸς στρεβλοῦται αἱρετικῷ τῷ τρόπῳ σὲ

Πρωτεῖο οὕτως ὥστε ὅπως ὑπάρχει Πρωτεῖο στὴν ἁγία Τριάδα καὶ ἐφ᾽ὅσον ἡ Ἐκκλησία δῆθεν τὴν εἰκονίζει νὰ

συνεπάγεται ὅτι ὑπάρχει Πρωτεῖο καὶ στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα Οἰκουμενικοῦ χαρακτήρα Μ᾽αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ περὶ

Πρωτείου συζήτηση λαμβάνει θεολογικὸ χαρακτήρα ἐπὶ τριαδολογικοῦ θεμελίου 29 Ἡ παραπάνω θέση ἀπηχεῖ κυρίως

(1982) τὸ κείμενο τοῦ Μονάχου ἐπὶ τοῦ ὁποίου βασίστηκε καὶ προέκτεινε τὶς διαπιστώσεις του τὸ κείμενο τῆς Ραβέννα30

(2007) Ἐμμέσως πλὴν σαφῶς νομιμοποιοῦνται κατ᾽ αὐτὸν

29 Στὸ σχετικὰ πρόσφατο κείμενό του Conciliarity and Primacy Θεολογία 22015 19σσ -33 ὁ Ζηζιούλας ἐπαναδιατυπώνει τὴ σύνδεση

ldquoτριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας καθότι ἡ Ἐκκλησια ὀφείλει καθ᾽ὅλα νὰ κατοπρίζει ὄχι μόνο μὲ τὴ πίστη της ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δομὴ καὶ τὴν

ἱεραρχία της τὸ τρόπο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ὑπάρχει ὡς Τριάδαrdquo 27σελ ( ) ἡ μετάφραση δική μας30 Κάθε κείμενο τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου παπικῶν-ldquoὀρθοδόξωνrdquo

συνιστᾶ βῆμα ἐμπλουτισμοῦ καὶ διεύρυνσης τοῦ προηγουμένου του συναποτελοῦν δηλαδὴ ὅλα μαζὺ μίαν ἀδιάσπαστο ἑνότητα Αὐτὸς εἶναι

Balamand καὶ ὁ λόγος ὅπου τὸ κείμενο τοῦ λειτουργώντας μέσα σ᾽ αὐτὴν τὴν ἑνότητα θὰ κληθοῦν οἱ διαφωνοῦντες εἴτε τοὺς ἀρέσει εἴτε ὄχι

(τελικὰ νὰ τὸ ἀποδεχθοῦν σὲ κάποια ἑπόμενη ἔκδοσή του πιθανὸν )ἐλαφρῶς τροποποιημένο πρὸς παῦσιν τῶν ἀντιδράσεων

21

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ldquo rdquo τὸν τρόπο καὶ ἀποκτοῦν ὀρθόδοξο κῦρος καὶ τὰ κείμενα τῶν θεολογικῶν διαλόγων

Συμπερασματικά τὸ ζήτημα τοῦ εἰκονισμοῦ καθ᾽ ἑαυτὸ εἶναι τεράστιο καὶ συνιστᾶ ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ὅλης

θεολογικῆς κατασκευῆς τῆς νέας ἐκκλησιολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ ὄχημα τῆς ἐπιδιωκομένης ἑνώσεως Ὅπως ἤδη ἔχει δειχθεῖ οἱ

άντορθόδοξες θέσεις ἔχουν κυρίως παπικὴ ρίζα Ἡ σύνδεση τριαδολογίας καὶ ἐκκλησιολογίας μὲ ὃρους εἰκονισμοῦ

πρωτόγνωρη γιὰ τὰ ὀρθόδοξα δεδομένα συνιστᾶ οὐσιῶδες στοιχεῖο τῆς παπικῆς κατανόησης τῆς ἔννοιας τῆς

Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ συνδεδεμένου πρὸς αὐτὴν ldquo rdquo ( παγκοσμίου Πρωτείου τοῦ Πέτρου ὅπως ὀνομάζεται ὁ

)ἑκάστοτε πάπας ὡς δῆθεν διάδοχος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου Πράγματι στὸ ´ συνοδικὸ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς ποὺ

ἔβαλε ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα τὸν παπισμὸ στὶς ράγες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τὸ Unitatis Redintegratio (1964) στὸ 2f

βλέπουμε τὴ ρητὴ ἀναφορὰ μὲ τὴν ὁποία συνδέεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας πρὸς αὐτὴν τῆς ἁγίας Τριάδος ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ εἰκονισμοῦ τῆς πρώτης πρὸς τὴν δευτέρα31 Γίνεται ἔτσι

κατανοητὴ ἡ πηγὴ τόσο τοῦ Ζηζιούλα ὅσο καὶ μέσῳ αύτοῦ hellipτῆς Ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τῆς Κρήτης

´ δ Ἀναφορικὰμὲ τὴν ἔννοια τοῦ προσώπου

Σὲ πλαισίωση πρὸς τήν κεντρικῆς σημασίας πολυεπίπεδη καὶ μὲ πολλαπλὲς ἐκκλησιολογικὲς καὶ

εὐρύτερα θεολογικὲς συνέπειες ἀνωτέρω θέση

31 Τὸ κείμενο ldquoThis is the sacred mystery of the unity of the Church in Christ and through Christ the Holy Spirit energizing its various functions It is a mystery that finds its highest exemplar and source in the unity of the Persons of the Trinity the Father and the Son in the Holy Spirit one Godrdquo Τ ὸ ὅλ ο ζήτημα εἶναι ἄκρως σημαντικὸ καὶ θ ὰ ἀναλυθεῖ σὺ ν Θεῷ σ ὲ ἑ πόμενο κείμενο

22

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ἐπισημαίνουμε τὴν ὕπαρξη καὶ ἄλλων ζηζιούλιων θεωρήσεων ποὺ ἐπίσης τεχνηέντως ἔχουν ἐνταχθεῖ στὰ

τελικὰ κείμενα παρότι ἔχουν ἐλεχθεῖ ὡς αἱρετικέςmiddot αὐτή τους ἡ ἐνσωμάτωση ἐπιτυγχάνει τελικὰ νὰ τὶς ἀπαλλάξει ψόγου

ldquo rdquo καὶ τὶς καθιστᾶ ὀρθόδοξες καὶ καθολικοῦ κύρους Ἐν πρώτοις συναντᾶται ἡ γνωστὴ θεωρία περὶ προσώπου32 ἐπὶ

τῆς ὁποίας ἔχει θεμελειώσει ὁ Ζηζιούλας καὶ ὅλες τὶς ἑπόμενες ὡς ἄλλο πύργο τῆς Βαβέλ Τοῦτο στὸ κείμενο

ἐμφανίζεται μέσω τῆς χρησιμοποιήσεως χωρίου τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας ldquo Συνεπως κατά τόν ἁγιον Κυριλλον

laquo raquo ὁ Χριστός εἶναι τό κοινόν πρόσωπον ἡμῶν διά τῆς ἀνακεφαλαιώσεως εἰς τήν ἰδικήν του ἀνθρωπότητα

laquo ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πάντες γάρ ἦμεν ἐν Χρισ τῶ κ α ὶ τ ὸ κ ο ι ν ὸν τ η ς α ν θ ρω πο τ ητ ο ς ε ι ς α υ τ ὸν α ν α β ι ο ι

raquo ( πρόσωπον Υπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον ΙΑ PG 73 157-161)rdquo ( 4Ἐγκύκλιος β) Ἂς σημειωθεῖ ὅτι συναντᾶται

ldquoκαὶ ἑτέρα γραφὴ τοῦ ἀναβιοῖ rdquo ldquoὡς εἰς τὸ αὐτοῦ ἀναβαίνει πρόσωπονrdquo33 πάντως τὸ χωρίο κατὰ τὴ συνήθη τακτικὴ τῆς

ldquo μεταπατερικῆς θεολογίας ἀρχικὰ ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὴ ( συνάφεια τοῦ κειμένου ἐν παρόδῳ στὸ κυρίλλειο κείμενο 114 ldquoἀναλύεται τὸ χωρίο ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην καὶ ἐσκήνωσε

ἐν ἡμῖνrdquo) καὶ αὐτονομημένο ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα34

32 Ἡ διδασκαλία περὶ προσώπου λαμβάνει ἰδιαίτερο νόημα στὴν οἰκουμενιστικὴ θεολογία καὶ εἶναι θεμελιώδους σημασίας ἔχει δὲ ὡς

βάση τὸν Περσοναλισμὸ Ὅσον ἀφορᾶ τὸν Ζηζιούλα τὴν παρέλαβε ἀπὸ τὸν Γιανναρᾶ ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρά του μέσῳ τῆς ἐπαφῆς ποὺ εἶχε κατὰ τὶς σπουδές του μὲ χαϊντεγγεριανοὺς θιασῶτες τῆς παπικῆς Νέας

( ´ Θεολογίας ἡ ὁποῖα ἀπετέλεσε τὴν ἐπίσημη θεολογία τῆς Β Βατικανῆς ) συνόδου

33 Στὸ κείμενο ἀπὸ τὴν ἔκδοση Ed Pusey PE Sancti patris nostri Cyrilli archiepiscopi Alexandrini in D Joannis evangelium Oxford Clarendon Press 19652

1 1417τ σελ34 ldquo Ἡ συνέχεια στὸ κείμενο εἶναι Ἐπεὶ καὶ ἔσχατος Ἀδὰμ διὰ τοῦτο

κατωνόμασται τῇ κοινότητι τῆς φύσεως πάντα πλουτῶνrdquo ἐνῶ λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω καταλήγει ldquo οὐκοῦν ἐν Χριστῷ μὲν ἀληθινῶς

ἐλευθεροῦται τὸ δοῦλον ἀναβαῖνον εἰς ἑνότητα τὴν μυστικὴν τῷ φορέσαντι τὴν τοῦ δούλου μορφήν ἐν ἡμῖν δὲ κατὰ μίμησιν τὴν πρὸς

rdquoτὸν ἕνα διὰ τὴν κατὰ σάρκα συγγένειαν

23

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

( ) συνδέεται μὲ τὴν ζηζιούλια ἔννοια τοῦ προσώπου ἐνῶ ξεκάθαρα τὸ ἴδιο τὸ κείμενο ἀναφέρεται στὴν πρόσληψη καὶ

συνακόλουθα θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Πέρα ἀπὸ τὴν Ἐγκύκλιο εἶναι καὶ στὸ κείμενο τῆς

Ἀποστολῆς ὅπου ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἀνωτέρω στρέβλωση τούτη τὴ φορὰ κάνοντας παράχρηση ἄλλου κειμένου τοῦ ( ἁγίου Κυρίλλου αὐτὴ τὴ φορὰ τοῦ PG 74 273D-275A) τὸ ὁποῖο

ὁμοίως δὲν ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἀλλὰ στὴν ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐν Χριστῷ Τὰ δύο χωρία

κακοποιοῦνται ἀλλὰ καὶ συνδέονται ἑρμηνευτικὰ μὲ τὴν περί ldquo rdquo ἀνακεφαλαιώσεως χρήση

Τὸ ὅτι ὅλα τὰ ἀνωτέρω οὔτε τυχαῖα οὔτε ἄνευ αἰτίας βρῆκαν θέση στὰ τελικὰ κείμενα σαφηνίζεται καὶ ἀπὸ τὴν

ἀφαίρεση τελικὰ ἐκ τοῦ κειμένου τῆς Ἀποστολῆς τῆς ἑξῆς προβληματικῆς παραγράφου ζηζιούλιας ἐπίσης ἐμπνεύσεως

καὶ θεολογίας ldquo Ἓν εκ των υψίστων δώρων του Θεου πρὸς τὸν ἄνθρωπον τόσον ὡς συγκεκριμένου φορέα τῆς εἰκόνος τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ ὅσον καί ὡς κοινωνίας προσώπων

ἀντανακλώντων κατὰ χάριν διὰ τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους τὴν ἐν τῇ Ἁγία Τριάδι ζωὴν καὶ κοινωνίαν τῶν θείων προσώπων ἀποτελεῖ τὸ θεῖον

rdquoδῶρον τῆς ἐλευθερίας (Άποστολὴ 1) Β Τὸ συγκεκριμένο ἀπόσπασμα διαφωτίζει τὸ λόγο ὕπαρξης στὴν ἐγκύκλιο τῆς

ldquo ἀναφορᾶς περὶ τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας κατ᾽ εἰκόνα τῆς rdquo Ἁγίας Τριάδος τῶν δύο ἀναφορῶν περὶ προσώπου ποὺ

ἐξετάσαμε καὶ πῶς αὐτὰ συνδέονται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ( προσωπικῆς ἐλευθερίας ποὺ κατὰ Ζηζιούλα τὸ πρόσωπο

ldquo rdquo προηγεῖται τῆς οὐσίας καθὼς ἡ ἐλευθερία συνδέεται ldquo rdquo ) μ᾽αὐτό ἐνῶ ἡ ἀνάγκη μὲ τὴν οὐσία Στὸ ἀνωτέρω

ἀπόσπασμα μιᾶς καὶ δὲν ἀφαιρέθηκε ἡ ἀναφορὰ στὴν Ἐκκλησία ὡς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὰν νὰ

εἶναι παρόν πλέον ὅμως μὲ κεκαλυμμένο τρόπο

24

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

´ ε Ἑνότης καὶ καθολικότης τῆςἘκκλησίας

Ἡ διαπότιση τῶν τελικῶν κειμένων μὲ τὸν ἰδιαίτερο τρόπο θεολογήσεως ὑπὸ τοῦ Ἰωάννου Ζηζιούλα παρατηρεῖται

ldquo ἐπίσης στὶς ἑξῆς διατυπώσεις Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκφράζει τὴν ἑνότητα καὶ καθολικότητά της ἐν Συνόδῳrdquo

(Μήνυμα 1 )β ldquoὅπως καί Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία προσφέρουσα τὴν Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἡ ἐν τόπῳ παρουσία

(sic) καὶ φανέρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( ) ὃ π

Τυγχάνουν γνωστὲς καὶ διαρκῶς διατυπούμενες σὲ ὅλα τὰ κείμενα τοῦ Μητρ Ἰωάννου Ζηζιούλα οἱ παραπάνω θέσεις

καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἀπηχοῦν τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία35 Τὰ πάντα ὑποτάσσονται στὴ νέα περὶ Πρωτείου θεωρία του ἡ

ldquo rdquo ἑνότης πραγματοποιεῖται ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ ἐπισκόπου ἑπομένως τὸ πλήρωμα τῆς ἑνότητος

βρίσκει τὴν ἔκφρασή της μόνον ἐν συνόδῳ ἐγγυητὴς ldquo rdquoδὲ αὐτῆς τῆς ἑνότητος καθίσταται ὁ πρῶτος 36 τῆς

συνόδου Καὶ ὅμως ἑνότητα καὶ καθολικότητα νοοῦνται πάντοτε ὡς δεδομένες καὶ διαρκεῖς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία

μὴ ἔχουσες ἀνάγκη συνοδικῆς ἔκφρασης ποὺ δῆθεν τὶς

35 Ἡ λεπτομερὴς ἐξέταση τῶν αἱρετικῶν θέσεων τοῦ Μητρ Ἰωάννου ( Ζηζιούλα καθὼς καὶ ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐξελικτικὴ διαμόρφωσή )τους

πρόκειται νὰ μᾶς ἀπασχολήσει σὲ ἑπόμενα κείμενα Ἡ -δῆθεν- εὐχαριστιακὴ ἐκκλησιολογία του δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ

ἐπίχρωση τῆς communio ἐκκλησιολογίας ´ τῆς Β Βατικανῆς συνόδου μὲ στοιχεῖ -α ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καὶ αὐτὰ ἀποκεκομμένα ἀπὸ τὸ

πλαίσιο ἀναφορᾶς τους ( καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο ὅπως συνηθίζεται νὰ )λέγεται ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς θεολόγους

36 Πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquohellip the ldquoone - and - the manyrdquo idea which runs through the entire dogmatic theology of the Church including the doctrine of the Holy Trinity Christology and the Eucharist makes primacy a THEOLOGICAL and not simply an administrative matter There is ldquoprimacyrdquo even in the life of the Trinityhelliprdquo 29σελ -30 Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἐνδεικτικὸ τῆς ἀναγωγῆς

ποὺ κάνει ὁ Ζηζιούλας τῆς ὑποθέσεως τοῦ πρωτείου στὸ ἀμιγῶς τριαδολογικὸ ἐπίπεδο

25

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ὑποστασιοποιεῖ 37 Ὡς ἐμπράγματες καταστάσεις ἡ ἑνότητα εἶναι καθολικὴ καὶ ἡ καθολικότητα ἑνωτική ldquo τὸ Ἅγιον

Πνεῦμα εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσενrdquo (κοντάκιον ) Πεντηκοστῆς δηλαδὴ τοὺς πιστούς καὶ καθὼς αὐτὸ εἶναι

ldquoποὺ χορηγεῖ πάντα τὰ χαρίσματα ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίαςrdquo ( )στιχηρὰ ἑσπερινοῦ Πεντηκοστῆς

Θεμέλιο τῆς ἑνότητος εἶναι ἡ ἀποστολοπαράδοτος μία ἑνοειδὴς καὶ ἑνοποιοῦσα πίστις38 καὶ ἡ ὁποία εἶναι καὶ λέγεται καθολική ὡς περιέχουσα πᾶσαν τὴν καθολικὴν

ἀλήθειαν ταὐτὸν εἰπεῖν τὴν σωτηρία39middot αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ὅπου ἡ Ἐκκλησία καλεῖται καθολική40 καὶ ὄχι γιατὶ

εἶναι δῆθεν παγκόσμια ὅπως ὑποστηρίζει ὁ παπισμὸς ldquoὍσον ἀφορᾶ τὴ δεύτερη διαπίστωση περὶ τῆς ἐν τόπῳ

φανερώσεως τῆς Μίας Ἁγίας Ἀποστολικῆς καὶ Καθολικῆς rdquoἘκκλησίας πέρα τοῦ ὅτι εἶναι παντελῶς ἀμάρτυρο στὴν

Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ μᾶλλον αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τῆς ἀπουσίας παραπομπῆς σὲ κάποια πηγή41 εἶναι σὰν νὰ

37 Ἄλλωστε κατὰ τὸν ὅσιο Νικόδημο ἄλλος εἶναι ὁ σκοπὸς μίας συνόδου ldquo Σύ ν ο δ ο ς δ ὲ ἁπλῶς ε ἶν α ι ἄθ ρο ι σ μ α ἀρχ ι ε ρέ ω ν γ ι ν ό μ ε ν ο ν ἢ

( διὰ νὰ ἐκδοθῇ ἀπόφασις διὰ τὴν εὐσέβειαν καὶ εὐταξίαν τῆς ) Ἐκκλησίας ἢ διὰ νὰ ἀναιρεθῇ μὲ τὰ ὅπλα τῆς εὐσεβείας κᾀμμία ζημία

( )προλαβοῦσα ἢ μέλλουσα τῆς εὐσεβείας καὶ άρετῆς rdquo Πηδάλιον σελ 4238 Πρβ ldquo rdquoτοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία ( 432)Πρ39 Μεγάλου Βασιλείου Περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος PG 32 117B ldquo Πίστις δὲ

καὶ βάπτισμα δύο τρόποι τῆς σωτηρίας συμφυεῖς ἀλλήλοις καὶ ἀδιαίρετοι Πίστις μὲν γὰρ τελειοῦται διὰ βαπτίσματος βάπτισμα δὲ

θεμελιοῦται διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ὀνομάτων ἑκάτερα rdquo πληροῦται καὶ ἐπίσης ldquo Ὥστε τὸ μὲν σῷζον ἡμᾶς ἡ πίστις rdquo ἐστίν ὅ π

148D 40 Βλ ἁγ Μαξίμου Ὁμολογητοῦ Μυσταγωγία PG 91 665C-668A ldquo ἡ ἁγία

τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία μίαν τὴν κατὰ πίστιν ἁπλῆν τε καὶ ἀμερῆ καὶ ἀδιαίρετον σχέσιν ( ) δίδωσι ( ) διὰ τὴν τῶν πάντων τῶν πιστῶν εἰς

αὐτὴν καθολικὴν ἀναφορὰν καὶ συνέλευσινmiddot πάντων συμπεφυκότων ἀλλήλοις καὶ συννημένων κατὰ τὴν μίαν ἁπλῆν τε καὶ ἀδιαίρετον

τῆς πίστεως χάριν καὶ δύναμιν Ἦν γὰρ πάντων φησίν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μίαmiddotrdquo

41 Παρ᾽ ὅλα ταῦτα πρβ Ζηζιούλα Ἰω Conciliarity and Primacy ldquo the one Church in the world realizes her unity in the form of a communion of local Churches

26

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ὑποδηλώνεται ἡ ὕπαρξις μιᾶς ἀοράτου ldquoἘκκλησίαςrdquo ἡ ὁποία ὑποστασιοποιεῖται χωροχρονικὰ στὶς τοπικὲς εὐχαριστιακὲς

συνάξεις Τοὐναντίον ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ἀποτελεῖ φανέρωση κάτι ἄλλου ἀλλὰ εἶναι καὶ μάλιστα πλήρης ἡ

Μία Ἁγία καὶ ΚαθολικὴἘκκλησία Ἡ ἀντιπαραδοσιακὴ αὐτὴ νέα θεώρηση περὶ τῶν

τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὡς φανερώσεων τῆς Μίας Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναγκάζει λοιπὸν καὶ πάλι νὰ στραφοῦμε πρὸς Δυσμὰς ὥστε νὰ κατανοήσουμε τὸ τί

κρύβεται ἀπὸ πίσω Κατ᾽ἀρχὰς γιὰ τοὺς οἰκουμενιστὲς γνωρίζουμε ὅτι ὅταν ἀναφέρονται στὴν ldquo Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησίαrdquo εἶναι ἡ λεγομένη κατ᾽αὐτοὺς ldquoἀδιαίρετος Ἐκκλησίαrdquo ( ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὴν

νῦν -δῆθεν- ) διηρημένη ἀπηχοῦσα τὴν διευρημένη καὶ ὄχι τὴν ἀποκλειστικὴ ἐκκλησιολογία Άνατρέχοντας λοιπὸν σὲ κείμενο42 ποὺ ἤδη παραθέσαμε43 στὸ ὁποῖο βρίσκουμε τὴν

rdquo 28 σελ καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquohellip the local Church cannot be ldquocatholicrdquo unless it is in communion with the other local Churches in the worldrdquo 29 σελ προφανῶς τὰ

πατριαρχεία Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων μιᾶς καὶ δὲν κοινωνοῦν μεταξύ τους κατὰ Ζηζιούλα δὲν πληροῦν τὸ βασικὸ κριτήριο

ldquoκαθολικότητοςrdquohellip42 ( Ἐπίσημα θεολογικὰ κείμενα ποὺ νὰ ἀναλύουν π χ τοῦ Πατριαρχείου

) Κωνσταντινουπόλεως περὶ ἀδιαιρέτου ἐκκλησίας κ λ π συναφῶν θεμάτων ΔΕΝ ὑπάρχουν Τὰ ἀφήνουν σὲ οἰκουμενιστὲς ἀκαδημαϊκοὺς

( θεολὀγους κάποιοι ἀπ᾽ αὐτοὺς τυγχάνουν καὶ ἐπίσκοποι πλὴν ) γράφουν ὑπὸ τὴν ἀκαδημαϊκή τους ἰδιότητα ὥστε στὶς τυχὸν

ἀντιδράσεις ἀπαντοῦν ὅτι τὰ γραφόμενα συνιστοῦν προσωπικὲς γνῶμες καὶ ὄχι τὴν ἐπίσημη θέση τῆς Ἐκκλησίας Πάντως δὲν μποροῦν

νὰ κρυφθοῦν στὶς ἐπίσημες κοινὲς Δηλώσεις ὁμιλίες κ λ π οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις ἐκεῖ τὰ πάντα φανερώνονται

Σημειωτέον ὅτι ὅλες οἱ οἰκουμενιστικὲς θέσεις πρωτοεμφανίζονται στὴ Δύση καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ἡμέτεροι Ἔτσι καὶ ἐμεῖς

( καταφεύγουμε στὶς πηγές ποὺ ἐξ ἀνάγκης εἶναι δυτικές καὶ γι᾽ αὐτὸ )καὶ ἄγνωστες στοὺς πολλούς

43 Congregation For The Doctrine Of The Faith Letter To The Bishops Of The Catholic Church On Some Aspects Of The Church Understood As Communion 28 Ρὠμη Μαΐου 1992 21 βλ σημ Τὸ κείμενο ἀπηχεῖ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἐκτάκτου

1985 παπικῆς συνόδου τοῦ κατὰ τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἐνισχύθηκε ἡ δέσμευση τοῦ παπισμοῦ στὴν ἐκκλησιολογία communio τῆς

´ Β Βατικανῆς

27

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

θέση ὅτι ἡ Οἰκουμενικὴ Ἐκκλησία ( δηλαδή ἡ δῆθεν Μία Ἁγία Ἀποστολικὴ καὶ Καθολικὴ Ἐκκλησία) εἶναι παροῦσα στὶς

διάφορες ἐπιμέρους τοπικὲς Ἐκκλησίες ἐπὶ πλέον φανερώνεται σ᾽ αὐτές γι᾽ αὐτὸ καὶ οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες

( ) ἀποτελοῦν ὁρατές ἐκφράσεις της44 Εἶναι νομίζουμε ( χαρακτηριστικὴ ἡ ὁμοιότητα τῶν διατυπώσεων καὶ τῆς

) ἐξάρτησης τοῦ ἑνὸς κειμένου ἀπὸ τὸ ἄλλο

´ ´ ´ στ Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶνΗ καὶΘ ΟἰκουμενικῶνΣυνόδων

Πρὶν ὁλοκληρώσουμε τὸ περίγραμμα τῶν κακοδόξων θέσεων ὅπως παρουσιάζονται στὰ κείμενα τῆς Ἐγκυκλίου

Μηνύματος καὶ Ἀποστολῆς καὶ ἐν σχέσει μὲ τὰ ἤδη ἀναφερθέντα ὀφείλουμε νὰ κάνουμε καὶ ἕνα σχόλιο στὴν

ἑνότητα τῆς Ἐγκυκλίου ( 3) περὶ Συνόδων Ἐγκύκλιος ὅπου ἀναφέρονται οἱ Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς σύνοδοι διακριτὰ

´ ´ἀπὸ τὶς θεωρούμενες ὑπὸ τῶν ὀρθοδόξων ὡς Η καὶ Θ (Οἰκουμενικές ὀνομάζονται Μεγάλες ἀλλὰ ὄχι

)Οἰκουμενικές 45 Τὸ μήνυμα εἶναι ξεκάθαρο διακρίνονται οἱ 44 ldquoin every particular Church the one holy catholic and apostolic Church of Christ is truly present and active For this reason the universal Church cannot be conceived as the sum of the particular Churches or as a federation of particular Churches It is not the result of the communion of the Churches but in its essential mystery it is a reality ontologically and temporally prior to every individual particular Churchrdquo (9a) Καὶ λίγο πιὸ κάτω ldquothe Church that is one and unique precedes creation and gives birth to the particular Churches as her daughters She expresses herself in themrdquo (9b) Ἐπίσης ldquoFrom the Church which in its origins and its first manifestation is universal have arisen the different local Churches as particular expressions of the one unique Church of Jesus Christrdquo (9c) Νὰ σημειωθεῖ

τέλος ὅτι στὸ παπικὸ κείμενο ἀκολουθεῖ ἀμέσως μετὰ ἡ σύνδεση (βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας 10a) ἄλλη μία

κοινὴ θέση τῶν οἰκουμενιστῶν Ἀνατολῆς καὶ Δύσης Περισσότερα στὸ τμῆμα γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

45 ldquo rdquo Ἀναγνωρίζονται ἔτσι οἱ Μεγάλες Σύνοδοι ὡς ἕνα δεύτερο ἐπίπεδο κύρους διακριτὸ ἀπὸ τὸ πρῶτο τὸ οἰκουμενικό

28

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

σύνοδοι ὡς ἔχουσες οἰκουμενικὸ ἢ μὴ κῦρος Τὸ κῦρος ποὺ 879 ἀποδίδεται στὴν ἐπὶ Μ Φωτίου Σύνοδο τοῦ καὶ στὶς ἐπὶ

1341 1351 (ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ Συνόδους τῶν ἐτῶν στὴ 1368 σύνοδο δὲν συμμετεῖχε ὁ ἅγ Γρηγόριος ὅπως κακῶς

ἀναφέρεται στὴν Ἐγκύκλιο τὴ συνεκάλεσε ὁ Πατριάρχης καὶ συναγωνιστὴς τοῦ ἁγίου ὁμοίως ἅγιος Πατριάρχης

Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεος Κόκκινος κατὰ τῶν - ) λατινοφρόνων ἀντι ἡσυχαστῶν ἀδελφῶν Κυδώνη εἶναι

ldquo rdquo καθολικό ἀλλὰ ὄχι οἰκουμενικό ldquo rdquoΤί ἐννοοῦν οἱ πατέρες συντάκτες τοῦ κειμένου Μᾶς τὸ ξεκαθάρισαν οἱ Πατριάρχες

Κωνσταντινουπό ( λεως καὶ Ἀλεξανδρείας ὅπως καὶ πλειὰς ) ἄλλων Ἡ ΑκΜΣ δὲν δύναται νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς

ldquo rdquo Οἰκουμενικὴ διότι ἀπουσιάζει ἡ δυτική ἐκκλησία ἡ σύνοδος εἶναι πανορθόδοξη καὶ τέτοιο εἶναι καὶ τὸ κῦρος της

ldquo rdquo Συνέπεια τούτων εἶναι μὲ τὴν ἔννοια καθολικό νὰ ldquo rdquo χαρακτηρίζεται τό πανορθόδοξο καὶ ὄχι τό ldquoοἰκουμενικόrdquo Ἡ

κακοδοξία εἶναι προφανής ἄλλωστε ἡ ἐπιδιωκώμενη ἕνωση ldquo rdquo τῶν ἐκκλησιῶν ἔχει συνομολογηθεῖ ὅτι θὰ χαρακτηρίζεται - ldquo rdquoἀπὸ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἀποδοχὴ τῆς ἰδιαιτερότητος

ἑκάστου παραδόσεως46middot μὲ ἁπλὰ λόγια οἱ παπικοὶ θὰ ldquo rdquo διακρατοῦν τὴ δική τους ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ ὀρθόδοξοι τὴ

δική τους Ἀπὸ τὴ στιγμὴ λοιπὸν ποὺ δὲν χαρακτηρίζονται οἱ ´ ´ ldquo rdquoΗ καὶ Θ ὡς Οἰκουμενικὲς ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσες πανορθόδοξο

κῦρος ἕπεται ὅτι ἡ ἀναφορὰ σ᾽αὐτές συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ τέχνασμα ἐξαπάτησης τῶν ἁπλουστέρων μὲ

σκόπιμη δημιουργία συγχύσεως Νὰ προστεθεῖ ἐδῶ κάτι ποὺ 879 ´καθιστᾶ τὴν μὴ ἀναγνώριση τῆς Συνόδου τοῦ ὡς Η

Οἰκουμενικῆς προβληματική Ἀναφερόμαστε στὴν ἀνάγκη ´ ποὺ ἔνοιωσαν οἱ συνοδικοὶ Πατέρες τῆς Η ἐπισήμου

46 Ἄλλο ἕνα κρίσιμο στοιχεῖο τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς ἐκκλησιολογίας εἶναι αὐτὸ τῆς ldquo νομίμου διαφορετικότητοςrdquo (legitimate diversity) βλ Ut

Unum Sint 54a καὶ Κοινὴ Δήλωσις πάπα Φραγκίσκου καὶ Πατριάρχου 2014 Βαρθολομαίου Ἱεροσόλυμα Τὸ ζήτημα συνδέεται μὲ τὴν ἐκκλησιολογία τῶν ldquo Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶνrdquo Βλ ἀνάλυση στὸ τμῆμα

γιὰ τὸ κείμενο τῶν Σχέσεων

29

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

´ ἀνακηρύξεως τῆς Ζ Οἰκουμενικῆς ὡς τέτοιας47 καθὼς εἰσέτι ὑπῆρχαν ὁμάδες είκονομάχων οἱ ὁποίοι ἀνάμεσα στὰ ἄλλα

ὑποστήριζαν τὴν μὴ ἐπικυρωμένη οἰκουμενικότητα τῆς ´ Συνόδου Ἑπομένως ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς Η ὡς

´hellipΟἰκουμενικής ἐπηρεάζει τρόπον τινὰ καὶ τὴν Ζ 48 Ἐνδιαφέρον εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς τῆς παντελοῦς

´- ´ 861 ἀπουσίας ἀναφορᾶς στὴν λεγομένη Α Β Σύνοδο τοῦ ἐπὶ -Μ Φωτίου τῆς ὁποίας τὸ κῦρος καθολικὰ ἀναγνωρίζεται

- ἕως τῆς σήμερον τουλάχιστον ὑπὸ ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὡς Οἰκουμενικό Προφανῶς κάποιοι ἀπὸ τοὺς κανόνες τῆς ἁγίας

αὐτῆς Συνόδου σήμερα δὲν εἶναι διόλου ἀρεστοί 49 Ἕνα τρίτο ἐπίπεδο ldquoμετὰ ἀπὸ αὐτὸ τῆς Μεγάλης

rdquo ldquoΣυνόδου ποὺ ἀναγνωρίζεται στὸ κείμενο εἶναι αὐτὸ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδουrdquo καὶ ἀπαριθμοῦνται οἱ σύνοδοι

1484 ( - )τοῦ καταδίκη ψευδοσυνόδου Φερράρας Φλωρεντίας 1683 1642καὶ ὅλες οἱ μεγάλες σύνοδοι τῆς Τουρκοκρατίας

1672 1691 1872 Δύο εἶναι τὰ πράγματα ποὺ ἐντυπωσιάζουν καὶ ἐν ταυτῷ ἀποκαλύπτουν τοὺς δόλιους σκοποὺς καθὼς καὶ τὴ διγλωσσία τῶν διοργανωτῶν τῆς συνάξεως τῆς

Κρήτης Πρῶτον ἐνῶ χαρακτηρίζονται ὡς Ἁγίες καὶ Μεγάλες οἱ παραπάνω σύνοδοι τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως

ὡς κύριος διοργανωτὴς τῆς συνόδου διαρκῶς καὶ διὰ τῶν πλέον ἐπισήμων ἐκπροσώπων του τόνιζε τὴ σημασία τῆς ΑκΜΣ καθότι ὅπως ἔλεγαν ἡ Ὀρθοδοξία συνέρχεται ἐν

1200 συνόδῳ γενικὴ μετὰ ἀπὸ περισσότερο ἀπὸ χρόνια Τί νὰ κατανοήσει κανείς Μήπως ὅτι ἡ ΑκΜΣ εἶχε ὄντως

ldquo rdquo σχεδιασθεῖ ὡς Οἰκουμενική ἢ ὅτι καὶ οἱ λοιπὲς ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας εἶναι ὁμοίως Οἰκουμενικές Δίχως ἀμφιβολία

ἡ ἀσυνέπεια τῶν λόγων τῶν ἰδίων τῶν οἰκουμενιστῶν

47 Mansi 17a 493 ´ ´ 269 πρᾶξις Ε Βλ καὶ Καρμίρη ὅ π τ Α σελ48 Μήπως ὅλα αὐτὰ γίνονται ἕνεκα τῆς δεδηλωμένης εἰκονομαχικῆς

θεολογίας τῶν ποικίλων προτεσταντῶν ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα καὶ αὐτοί εἶναι ldquoἀδελφοίrdquo τῶν οἰκουμενιστῶν

49 ´ Ἀναφερόμαστε βεβαίως στὸν ιε κανόνα της ὁ ὁποῖος διαλαμβάνει τὰ δέοντα πράττειν γιὰ τοὺς πιστούς στὴ περίπτωση αἱρετικοῦ ποιμένος

30

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

σαφηνίζει τὸ σκόπιμο τῆς συγχύσεως ποὺ θέλουν νὰ ἐπιφέρουν καὶ τὸ δόλο ποὺ ὑποκρύπτεται ὄπισθεν τέτοιων

ἀντιφατικῶν δηλώσεων Δεύτερον ἀπὸ τὶς ἀνωτέρω ΑκΜΣ τῆς Τουρκοκρατίας παραδόξως ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τὸ

κατάλογο οἱ ἐπίσης Μεγάλες ἀντιπαπικὲς Σύνοδοι 18τοῦ ου 1722 1727αἰῶνα τοῦ καὶ Οἱ μεγάλες αὐτοὶ

Σύνοδοι διὰ τῶν ἀποφάσεών τους ἔχοντας τὶς ὑπογραφὲς ὅλων ἢ σχεδὸν ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτῶν

c Ἱερῶν Συνόδων ἀντιστάθηκαν καὶ ἐνίσχυσα ν τὸν χειμαζόμενο λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στὴ μανία τῶν παπικῶν

1838 1848 Ἦταν δὲ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐγκύκλιοι τοῦ καὶ ὁμοίως ὑπογεγραμμένες ὑπὸ πάντων τῶν τότε Πατριαρχῶν ποὺ

ἐπίσης ἐνίσχυσαν τὸν ὀρθόδοξο λαό Ἰδιαίτερα στὸ κείμενο 1848 τῆς ἐγκυκλίου τοῦ οἱ Πατριάρχες διετύπωσαν τὸ γνωστὸ ldquoκαὶ διαχρονικὰ ἰσχῦον ἀξίωμα παρ᾽ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι

οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστὶν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς

Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων

αὑτοῦrdquo50

´ ζ Ἐκκλησία καὶ Κόσμος

Στὰ κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε σημαντικὴ θέση ἒχουν οἱ άναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικοῦ χαρακτήρα προβλήματα

ποὺ καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νὰ δώσει ποιμαντικὴ μαρτυρία τῆς ζωῆς της νὰ διακονήσει δηλαδὴ ἀποστολικὰ τὸν καινὸ τρόπο

ὑπάρξεως τοῦ ἀναγεννημένου ἐν Χριστῷ ἀνθρώπου Δυστυχῶς συνεχίζοντας οἱ συγγραφεῖς τῶν κειμένων τὴν

ἐκφορὰ καὶ παρουσίαση τῶν θεμάτων κατὰ τὸν τρόπο τῶν παπικῶν καὶ ἰδιαιτέρως ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ συνοδικὸ

50 Καρμίρη Ἰω Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ´ 1968 920(1000)τ Β σελ

31

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

´ Διάταγμα τῆς Β Βατικανῆς Gaudium et Spes51 (1965) ἀποτυγχάνουν νὰ δώσουν στὸν ἀποχριστιανισμένο σημερινὸ

κόσμο τὴ σώζουσα ἀπάντηση στὰ προβλήματά του Ἡ λεπτομερὴς ἀντιπαραβολὴ τῶν δύο κειμένων τοῦ παπικοῦ

καὶ τοῦ ldquo rdquo ὀρθοδόξου ἂν καὶ ἐκφεύγει τοῦ παρόντος ἀποδεικνύει τὴν γεννητικὴ σχέση τοῦ ἑνὸς ἀπὸ τὸ ἄλλο52

Περιοριζόμαστε νὰ παρουσιάσουμε ἐν συντομίᾳ ἕνα κατάλογο μὲ τὰ σημεῖα ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα ἀστοχεῖ ἡ λεγομένη

( ) ΑκΜΣ νὰ δώσει πειστική καὶ ὀρθόδοξο ἀπάντησιν

)α Ψελλίζει ἡ ΑκΜΣ ἀναιμικὰ αἰτήματα ἀποδεχόμενη οὐσιαστικὰ τὴν παροῦσα κατάσταση μὴ

ldquo rdquo στηλιτεύοντας τοὺς κρυφούς μοχλούς ἰδεολογικοὺς καὶ θεσμικοὺς τῆς νέας οὐσιαστικά φάσης τοῦ Διαφωτισμοῦ

)β Ἀποδέχεται κεντρικὰ ἰδεολογήματα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ πολιτικοῦ του ὀργάνου δηλαδὴ τοῦ

ldquo rdquo ldquoἀστικοῦ Κράτους ὅπως ἀνθρώπινα δικαιώματα πρόοδος rdquo ldquo rdquo τοῦ πολιτισμοῦ ἐπιστημονικὴ πρόοδος κ λ π τὰ ὁποῖα

θεωροῦνται ὡς αὐταξίες καὶ θεμέλια τοῦ νεωτέρου Δυτικοῦ Πολιτισμοῦ Ἐξαλείφονται μ᾽ αύτὸν τὸν τρόπο οἱ

ἐπισημάνσεις καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ( καὶ ὅλης τῆς παραδοσιακῆς Ὀρθοδοξίας στὴν ὁποία

) ἀνήκουν ΟΛΟΙ οἱ κολλυβάδες ἁγιορείτες ἅγιοι τῶν ἀρχῶν 18τοῦ ου αἰῶνος κατὰ τοῦ ἀθέου Διαφωτισμοῦ ὅπως π χ τοῦ

´ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε μέσω τῆς ἐγκυκλίου του πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους53

)γ Ἀποδέχεται κατ᾽οὐσίαν τὴν παγκοσμιοποίηση κάνοντας λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη οἱ

51 Τὸ ὀγκῶδες Διάταγμα εἶχε ὡς ὑπότιτλο Ποιμαντικὸ Σύνταγμα περὶ τῆς Ἐκκλησίας στὸν σύγχρονο κόσμο (Pastoral Constitution on the Church in

the Modern World)52 Τοῦτο θὰ ἀποτελέσει ξεχωριστὴ μελέτη53 Βλ Καραγεωργοῦ Βασ Ἡ Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Γρηγορίου τοῦ

´ Ε πρὸς τοὺς Ἑπτανησίους Ἀνάτυπο χαριστηρίου τόμου πρὸς τιμὴν τοῦ ´ 2000ΟἰκουμενικοῦΠατριάρχου Βαρθολομαίου Α Ἀθήνα

32

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ldquoὈρθόδοξες Ἐκκλησίες νὰ οἰκοδομήσουν μίαν νέαν ἐποικοδομητικὴν συναλληλίαν μὲ τὸ κοσμικὸν κράτος

δικαίου εἰς τὸ νέον πλαίσιον τῶν διεθνῶν σχέσεωνrdquo ( 16) Ἐγκύκλιος ἐντὸς τοῦ ὁποίου καλεῖται νὰ οἰκοδομήσει

τὶς νέες αὐτὲς σχέσειςδ) Ἀντιφάσκει κάνοντας λόγο γιὰ προστασία τοῦ

ἀνθρωπίνου ( 16) δικαιώματος τοῦ θρησκεύειν Ἐγκύκλιος τὸ ὁποῖο στὸ νεωτερικὸ Κράτος συνιστᾶ στοιχεῖο τῆς Ἰδιωτικῆς

σφαίρας τῶν κοινωνικῶν δραστηριοτήτων ἐνῶ ταυτόχρονα ἐπιμένει στὴν ἀνάγκη δημόσιας διδασκαλίας τῆς θρησκείας

( ) προφανῶς στὴ παιδεία κάτι ποὺ άνήκει στὴν Δημόσια σφαίρα

)ε Καταδικάζει τὸ φονταμενταλισμό ὑπὸ τὸ ( )πρόσχημα τῆς βίας κυρίως τοῦ ριζοσπαστικοῦ Ἰσλάμ

ἐπεκτείνοντάς τον σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες ὑπονοῶντας καὶ τὸν Χριστιανισμό Συλλήβδην συνδέει τὸν φονταμενταλισμὸ

ldquoμὲ τή νοσηρὴ θρησκευτικότηταrdquo ( 4) Μήνυμα καὶ ἐκφράζει τὸ φόβο μήπως καὶ αὐτὸς ἀποδοθεῖ στὴν οὐσία τοῦ

( 17) θρησκευτικοῦ φαινομένου Ἐγκύκλιος Ἀποσιωπᾶται ὅτι οἱ κοσμικοῦ χαρακτήρα θεσμικότητες ποὺ καταφέρονται

ἐναντίον του συγχέουν σκόπιμα τὴν ἐμμονὴ στὴν ( ) Παράδοση ποὺ εἶναι ἐκ τῶν πραγμάτων ἀντινεωτερική μὲ

ldquo rdquo ldquo rdquoτὴ μὴ ἀνεκτικότητα καὶ τὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό δηλαδὴ τὸν κοινωνικὸ ρατσισμὸ τοῦ βιαίου

φονταμενταλισμοῦ Καταφάσκοντας στὴν ἀνωτέρω στρεβλὴ ldquoπαρουσίαση υἱοθετεῖ ὡς λύση τό νηφάλιοrdquo ( 4) Μήνυμα καί

ldquoεἰλικρινήrdquo ( 17) Ἐγκύκλιος διαθρησκειακὸ διάλογο πρός ldquo ἀνάπτυξιν ἐμπιστοσύνης εἰς τὴν προώθησιν τῆς εἰρήνης καὶ

τῆς καταλλαγῆςrdquo ( ) ὅ π Ἡ ἀποδοχὴ τῆς τελευταίας φράσης ἀποτελεῖ ὁμολογία τῆς σύμπλευσης τῶν οἰκουμενιστῶν μὲ τὰ

πλέον ἐπιθετικὰ στοιχεῖα τῆς νεοταξικῆς ἀτζέντας τῆς ldquoὁποίας ἐκφράσεις εἶναι τὰ περί ἐμπιστοσύνηςrdquo καί

ldquoκαταλλαγῆςrdquomiddot ldquoἡ ἀνεκτικότηταrdquo ( ἄλλη μορφὴ τοῦ ὅρου ldquoκαταλλαγήrdquo) συνιστᾶ σήμερα μία ἐκ τῶν προμετωπίδων τῆς

33

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ἐπιχειρεῖ τὴν καθολικὴ ὁμογενοποίηση πολιτισμῶν κοινωνιῶν καὶ παραδόσεων ἡ

σημασία της ἔγκειται στὴ ἀφαίρεση τῶν μὴ συμβατῶν καὶ ( πρὸς τοῦτο ἐχθρικῶν στοιχείων τοῦ πυρῆνα καὶ γιὰ νὰ

) μιλήσουμε γιὰ τὸν χριστιανισμό τῆς Παραδόσεως Ἀπορία βέβαια προκαλεῖ ἡ ἀνωτέρω θέση μιᾶς καὶ

(ἔρχεται σὲ εὐθεία ἀντίθεση πρὸς τὸ διατυπούμενο Μήνυμα 2) χρέος εὐαγγελισμοῦ ὅσων εἰσέτι δὲν ἔχουν γνωρίσει τὸν

Χριστό Πῶς θὰ γίνει αὐτό Δὲν θὰ ὑπάρχει προσπάθεια ldquoπροσηλυτισμοῦ Τοῦτο δὲν ἀκυρώνει τὴν ἐμπιστοσύνηrdquo καὶ

ldquoτήν καταλλαγήrdquo ldquoΔέν ἀκυρώνει τή συνεργασίαrdquo καὶ τή ldquoσυνεννόησηrdquo ( ´ 3)Ἀποστολή Α

)στ Ἀναφέρεται στὸ πρόβλημα τῶν πολέμων γενικότερα τῆς βίας καὶ τῶν καταστροφῶν τόσο σὲ ὑλικό

( 18 4ὅσο κυρίως σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο Ἐγκύκλιος Μήνυμα ´) Ἀποστολὴ Δ μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στοὺς πολέμους λόγω

( ´ 3) θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ Ἀποστολὴ Δ καὶ ἀπευθύνει ldquo ἔκκλησιν στοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς

εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνηςrdquo ( 4) Μήνυμα Φαίνεται νὰ ἀδυνατοῦν οἱ ἰθύνοντες τῆς συνόδου καὶ κυρίως οἱ

συντάκτες τῶν κειμένων της νὰ καταλάβουν αὐτὸ γιὰ τὸ ldquo rdquo ὁποῖο βοᾶ ὅλος ὁ κόσμος ὅτι οἱ πόλεμοι καὶ οἱ καταστροφὲς

ὀφείλονται κατ᾽ἀποκλειστικότητα στὶς αὐτοκρατορικοῦ τύπου ἐμμονὲς πρὸς ἐπίτευξιν πλανητικοῦ ἐπιπέδου

κυριαρχίας ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ Αὐτὴ ἂλλωστε εἶναι ἡ χώρα ποὺ κυρίως πρωτοστατεῖ στὴν ἰσοπέδωση χωρῶν καὶ λαῶν

π χ Σερβία Ἰράκ Λιβύη Συρία γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε στοὺς 1990 πολέμους τῆς ὑπερδύναμης ἀπὸ τὸ καὶ ἐντεῦθεν Τὸ

ἐρώτημα ποὺ βεβαίως ἀναφύεται εἶναι τὸ κατὰ πόσον μποροῦν νὰ ἐννοήσουν αὐτὰ τὰ ἁπλᾶ καὶ πασιφανῆ οἱ

ἀρχηγέτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες καὶ ἐπίσκοποι ldquo rdquo ὅταν ἡ ἐκκλησιαστική διακονία τους ὑπαγορεύεται

ἀπ᾽εὐθείας ἀπὸ αὐτοὺς ἀκριβῶς ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ καταγγέλουν

34

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Ὡς ἐπίμετρο στὰ ἀνωτέρω ἀκροθιγῶς ἐκτεθέντα νὰ προστεθεῖ καὶ ἕνα μικρὸ σχόλιο στοὺς πολέμους λόγῳ

ldquoφανατισμοῦ προερχομένου ἐκ θρησκευτικῶν ἀρχῶνrdquo ( ´ 3)Ἀποστολὴ Δ middot ἐρωτῶνται οἱ συγγραφεῖς τοῦ κειμένου πότε

ξεκίνησε ἀπὸ ποιοὺς καὶ πῶς ὁ θρησκευτικὸς ἐξτρεμισμό ς Ἂν ἀφήσουμε κατὰ μέρος τὰ μεγάλα ἱστορικὰ παραδείγματα

( 7δηλαδὴ τὴν ἐπέκταση τοῦ Ἰσλὰμ κατὰ τὸν ο 8καὶ ο αἰῶνα καὶ ) τὶς παπικὲς σταυροφορίες τὰ πράγματα στὴ σύγχρονη ἐποχὴ

σχετίζονται ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ὑποστήριξη μίας ἀκραίας ( -ἐκδοχῆς τοῦ σουνιτικοῦ Ἰσλάμ δηλαδὴ τοῦ οὐαχαμπιτισμοῦ

) σαλαφισμοῦ ἐκ μέρους τῶν ΗΠΑ ἡ ὁποία ἱστορικὰ παίρνει μορφὴ -μὲ τὴν ἵδρυση χρηματοδότηση καὶ ἐξοπλισμὸ τῆς Ἀλ

1980 Κάϊντα τὸ στὸ Ἀφγανιστάν καὶ ποὺ λειτουργοῦσε ὡς ἀντίβαρο καὶ ἐπιθετικὴ αἰχμὴ στὴ τότε παρουσία τῶν

Σοβιετικῶν στὴ χώρα Τότε ἀνατέλλει καὶ τὸ ἄστρο τοῦ - - ( CIA Ὀσάμα μπιν λάντεν ἐκλεκτὸς τότε τῆς καὶ

άποκαλούμενος ldquo rdquoμαχητὴς τῆς ἐλευθερίας ) Μετὰ τὴν εἰσβολὴ ldquo rdquo - τῶν ΗΠΑ στὸ Ἰράκ ξαφνικά ἐμφανίζεται ἡ Ἀλ Κάϊντα καὶ ἐκεῖ καὶ μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ πολέμου στὴ Συρία

( μεταναστεύει καὶ ἐκεῖ ἐπονομαζόμενη πλέον ldquo -μέτωπο ἈλΝούσραrdquo) - Διάσπαση ἐκ τῆς Ἀλ Κάϊντα ἄλλωστε εἶναι καὶ τὸ

τόσο γνωστὸ στὶς ἡμέρες μας τρομοκρατικὸ καὶ δαιμονιῶδες ldquo Ἰσλαμικὸ Κράτοςrdquo Ποιὸς τὰ προκάλεσε ὅλα

αὐτά ποιοὶ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς ὀργανώσεις Οἱ κυβερνήσεις τῶν πληγεισῶν χωρῶν μᾶς ἔδωσαν τὶς

ἀπαντήσεις Ἀρκετὰ μὲ τὴν ὑποκρισία)ζ Ἀναφέρεται στὴν ἀνισοκατανομὴ τοῦ πλούτου τὸν

καταναλωτισμό τὶς κοινωνικὲς διακρίσεις ποὺ προκύπτουν ( ´ἀπὸ τὴν ἀχαλίνωτη κερδοσκοπία κ λ π Ἀποστολὴ Στ

9 15) Μήνυμα Ἐγκύκλιος Ὅλα τοῦτα συμβαίνουν στὶς χῶρες ldquoὅπου ζοῦν ὑπὸ καθεστὼς παγκοσμιοποιημένης οἰκονομίαςrdquo

ldquoμὲ ἀποτέλεσμα τήν ἰσοπεδωτικὴ καὶ ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση τὴν ὁποίαν προωθεῖ ἡ παγκοσμιοποίησιςrdquo Ἐνδιαφέρουσες ἀπαντήσεις ἐπ᾽αὐτῶν θὰ μᾶς ἔδινε ἡ Δρ

35

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Ἐλισάβετ Προδρόμου μία ἐκ τῶν ἕξι συμβούλων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἡ ὁποία ὅπως ἔχει ἤδη

ἀποκαλυφθεῖ εἶναι σημαίνων παράγων τῆς πολιτικῆς τῶν ΗΠΑ τῆς κατ᾽ἐξοχὴν δηλαδὴ δυνάμεως ὄπισθεν τῆς

παγκοσμιοποιήσεως Οἱ οἰκουμενιστὲς συμμετέχουν ἄλλωστε σὲ ὅλα τὰ διεθνῆ δρώμενα ποὺ ὑλοποιοῦν οἱ

( παγκοσμιοποιητὲς ἀμερικανοί διεθνῆ συνέδρια ὁμιλίες ) ἐπισκέψεις κ λ π ὅπου ὅλοι μαζὺ μὲ κροκοδείλια δάκρυα

διατραγωδοῦν τὰ κακὰ τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ Κύριος οἶδεν πῶς τῆς ἦρθαν

)η Τὰ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν ἀναφορὰ ποὺ γίνεται ( ´ 10 14γιὰ τὴν οἰκολογικὴ κρίση Ἀποστολὴ Στ Ἐγκύκλιος

8) Μήνυμα Μὲ αὐτοὺς ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη εἶναι ποὺ συναγελάζονται διαρκῶς οἱ οἰκουμενιστές ἰδίως ὁ

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος ὁ ὁποῖος ldquo rdquo μὲ τὶς πολυέξοδες οἰκολογικές κρουαζιέρες του ἔχει

ldquo rdquo αὐτοχρισθεῖ ὡς πράσινος πατριάρχης Ἡ φαινομενικὰ ἀθῶα ἀναφορὰ στὸν οἰκολογικὸ πρόβλημα πέραν τοῦ ὅτι εἶναι τοῦ

συρμοῦ κάνει μ᾽αὐτὸ τὸ τρόπο ἀποδεκτὸ καὶ εὔληπτο τὸ μήνυμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἰδιαίτερα στοὺς ἀδαεῖς καὶ

ἐκκοσμικευμένους ἀνθρώπους Τὰ κοινωνικὰ προβλήματα λειτουργοῦν τελικῶς ὡς ἀφορμὲς γιὰ συναντήσεις συνέδρια καὶ διακηρύξεις μὲ

ἀποκλειστικὸ στόχο τὴν προώθηση τῆς ldquoοἰκουμενιστικῆς ἑνότητος διὰ μέσω τῆς κοινῆς

rdquo μαρτυρίας τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τὸ κόσμο Ἐπὶ -παραδείγματι οἱ κοινὲς διακηρύξεις τοῦ πάπα Ἰωάννη

´ Παύλου Β καὶ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως 2002 Βαρθολομαίου τὸ ὅσο καὶ αὐτὴ τοῦ μετέπειτα πάπα

´ 2006 Βενεδίκτου ΙΣΤ καὶ τοῦ Βαρθολομαίου τὸ πέραν τῆς ldquo κοινῆς ἀγωνίας καὶ μαρτυρίαςrdquo τῶν δύο ἡγετῶν γιὰ τὸ

περιβάλλον ἀπηχοῦν τὶς διατυπώσεις ποὺ συναντᾶμε στὰ ( ὑπ᾽ὄψιν τρία κείμενα ποὺ ἐξετάζουμε πρβ Κοινὴ Διακήρυξις

2006 5)ἄρθρο

36

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

)θ Οἱ ἀναφορὲς στὰ ποικίλα κοινωνικὰ προβλήματα - ὅπως ἀνισότητα πλουσίων φτωχῶν πόλεμοι

μετανάστευση ( ἄλλο ἕνα θέμα τὸ ὁποῖο συναντοῦμε στὰ ´2 4 19 Ἀποστολὴ Στ Μήνυμα Ἐγκύκλιος καὶ τὸ ὁποῖο

ἀναδεικνύεται ἀλλὰ καὶ ποδηγετεῖται ἀπὸ τοὺς νεοταξικοὺς ) παγκοσμιοποιητές βιοηθικὰ προβλήματα κ λ π

διαμορφώνουν μία πλούσια θεματολογία αὐτοῦ ποὺ ldquo rdquo ὀνομάζεται κοινωνικὸ εὐαγγέλιο δηλαδὴ ἡ παρέμβαση τῆς

Ἐκκλησίας στὰ ἁπτὰ προβλήματα τῆς πολιτικῆς κοινωνίας ldquo rdquo Ὡς ἰδέα τὸ κοινωνικὸ εὐαγγέλιο ἀναπτύχθηκε στὸ

(χῶρο τῆς ἐκκοσμικευμένης προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ )ποὺ βρῆκε γόνιμο ἔδαφος στὶς συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ

( 50γιὰ νὰ μετεκεντριστεῖ ἀργότερα τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ 60) καὶ ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ σὰν ἰδιαίτερη τάση στὴν

ldquo παπικὴ θεολογία ὑπὸ τὸ ὄνομα θεολογία τῆς rdquo ἀπελευθέρωσης Τὸ συγκεκριμένο θεολογικὸ ρεῦμα

ἐπηρεάστηκε ἀπὸ τὴν ἄνοδο τῶν λαϊκῶν κινημάτων στὶς χῶρες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς οἱ ὁποῖες ἐκεῖνα τὰ χρόνια

ὑπέφεραν ἀπὸ σκληρὲς δικτατορίες Θεολογικὰ συνδύαζαν τὴ χριστιανικὴ πίστη μὲ τὸ μαρξισμό θεωρῶντας ὅτι τὸ

Εὐαγγέλιο ἔχει οἰκονομικὲς ἀναφορὲς καὶ μιλᾶ καὶ γιὰ οἰκονομικὴ ἀπελευθέρωση Ἡ ἐπακόλουθη σύγκρουση τῆς

( Βατικάνειας κεντρικῆς ἐξουσίας τὸ ὁποῖο στὰ χρόνια πρὶν ´ τὴ Β Βατικανὴ ἀνοιχτὰ ὑποστήριζε αὐτὰ τὰ καταπιεστικὰ

καθεστῶτα στὸ πλαίσιο τοῦ ἀγῶνα ἐνάντια στὸν ldquo rdquo) κομμουνισμό καὶ τῶν ἐκπροσώπων τῆς θεολογίας τῆς

ἀπελευθέρωσης οἱ ὁποῖοι τόνιζαν μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τὴν (= ) ἀνάγκη μεταφορᾶς ἰσχύος ἀπὸ τὸ κέντρο Βατικανό στὴν

(=ldquo rdquo) περιφέρεια καὶ σὲ τοπικὸ ἐπίπεδο κοινότητες βάσης εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα παρ᾽ὅλη τὴν ἀρχικὴ καταδίκη τῶν κύριων

(1984ἐκπροσώπων τοῦ νέου αὐτοῦ ρεύματος ἀπὸ τὸ Βατικανό 1986) καὶ τὴν υἱοθέτηση τῶν αἰτημάτων κοινωνικοῦ

( χαρακτήρα καθὼς καὶ τὴν καταδίκη ἰδίως μετὰ τὴ πτώση τῶν δικτατοριῶν στὴ Λατινικὴ Ἀμερικὴ ποὺ συνετελέστηκε

37

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

80) στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽ τῶν διαφόρων μορφῶν ἐκμετάλλευσης κάνοντας ἔτσι τὸ Βατικανὸ συμπαθὲς στὴ

διεθνὴ κοινὴ γνώμη Ἡ κίνηση αὐτὴ τοῦ Βατικανοῦ ὅσο καὶ νὰ ξενίζει δὲν συνιστᾶ μετακίνηση τῶν θέσεών του ἀπὸ τὶς

( προηγούμενες ποὺ εἶχε δηλαδὴ τὴν ὑποστήριξη ποὺ παρεῖχε ) στὰ καταπιεστικὰ καθεστῶτα ὅπου γῆς ἁπλᾶ συνιστᾶ τὴν

υἱοθέτηση μιᾶς ἀκίνδυνης ρητορικῆς ἀπογυμνωμένης ἀπὸ τὰ ὅποια ριζοσπαστικά ἄρα καὶ ἐπικίνδυνα στοιχεῖα ποὺ ἡ

θεολογία τῆς ἀπελευθέρωσης περιεῖχε Ἡ ἐνασχόληση τῶν οἰκουμενιστῶν στὴν καθ᾽ἡμᾶς

ldquoἈνατολὴ μὲ τὰ ζητήματα τοῦ λεγομένου κοινωνικοῦ rdquo εὐαγγελίου ἀρχικῶς σχετίστηκε μὲ τὶς ζυμώσεις καὶ ( ´συζητήσεις ἐντὸς τοῦ ΠΣΕ ἀργότερα ὅμως μετὰ τὴν Β

) Βατικανὴ συνδέθηκε μὲ τὶς παπικὲς πρωτοβουλίες τῶν ὁποίων στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο ἀκροθιγῶς ἀναφερθήκαμε Μὲ

πρῶτο τὸ Φανάρι καὶ ἀκολούθως ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὰ ζητήματα φτώχειας κοινωνικῶν διακρίσεων

οἰκολογικῆς καταστροφῆς τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ λ π ldquo rdquo μπῆκαν στὴν ἡμερησίαν διάταξιν ἀκολουθῶντας τὰ

βήματα τοῦ Βατικανοῦ καὶ παρέχοντας ἔτσι μαζὺ μ᾽αὐτὸ τήν ldquo rdquo κοινὴ μαρτυρία τῶν ἀδελφῶνἘκκλησιῶν πρὸς τὸν κόσμο

Καταλήγοντας συμπεραίνουμε ὅτι οὔτε ἀθῶα οὔτε ἄνευ οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα εἶναι οἱ ἀναφορὲς τῶν κειμένων

τῆς Κρήτης στὰ προαναφερθέντα κοινωνικὰ προβλήματα Τοῦτο ἄλλωστε σαφηνίζεται καὶ σὲ ἐπὶ μέρους σημεῖα τοῦ ἓκτου κειμένου54 sectsect 17 23 τῆς ΑκΜΣ τοῦ ὁποίου ἡ ἐκτενὴς

´ ἀνάλυσις θ᾽ἀποτελέσει τὸ β μέρος τῆς παρούσης μελέτης 23 Ἰδιαιτέρως τὸ Σχέσεις μᾶς σαφηνίζει ὅτι ὅλοι οἱ

ldquo rdquo ( ldquo rdquo )χριστιανοί ἐννοεῖται ὀρθόδοξοι καὶ αἱρετικοὶ μαζύ ldquoὀφείλουμε ἐμπνεόμενοι ὑπὸ τῶν κοινῶν θεμελιωδῶν ἀρχῶν

( ) τοῦ Εὐαγγελίου νά προσπαθήσωμεν νὰ δώσωμεν εἰς τὰ ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμου μίαν

54 Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν Κόσμον εἰς τὸ ἑξῆς Σχέσεις

38

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ὁλοπρόθυμον καὶ ἀλληλέγγυον ἀπάντησιν βασιζομένην εἰς τὸ πρότυπον τοῦ ἐν Χριστῷ καινοῦ ἀνθρώπου rdquo Οὐδέποτε ἐν

γενικῇ συνόδῳ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀσχολήθηκε μὲ - ldquo rdquoπολιτικῆς κοινωνικῆς φύσεως θέματα τοῦ αἰῶνος τούτου

παρὰ μόνον μὲ ἐσωτερικά της ζητήματα δογματικοῦ καὶ ldquoκανονικοῦ χαρακτήρα Ἐν κατακλεῖδι συμπεραίνεται ὅτι τὰ

ἀκανθώδη προβλήματα τοῦ συγχρόνου κόσμουrdquo χρησιμοποιοῦνται ὡς ἀναγκαῖα κάλυψη ὑπὸ τῶν

οἰκουμενιστῶν ὥστε νὰ προβάλλουν καὶ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν ldquo rdquo ἑνότητά τους μέσω τῆς κοινῆς μαρτυρίας τους Αὐτοὶ εἶναι

οἱ καρποὶ ἑνὸς αἰῶνος συμμετοχῆς στὸν οἰκουμενισμό

´ Β Γάμος καὶΝηστεία

Ἡ συνάφεια τῶν δύο κειμένων αὐτῶν περὶ τοῦ γάμου55 καὶ τῆς νηστείας56 ἔγκειται στὸ ὅτι διαλαμβάνουν κανονικοῦ

τύπου ζητήματα Ὁ τρόπος ἀνάπτυξης καὶ στὰ δύο κείμενα εἶναι ἑνιαῖος ἀρχικὰ ἐπαινοῦνται τὰ ἀγαθὰ τόσο τοῦ γάμου

ὅσο καὶ τῆς νηστείας καὶ κατόπιν ἀποδομοῦνται Τοῦτο μᾶς θυμίζει τὴν παρατήρηση ποὺ ἔχει κάνει ὁ ἅγιος Νικηφόρος

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γιὰ τὸ τρόπο ποὺ μεταχειρίστηκαν οἱ συγγραφεῖς τοῦ ὅρου τῆς εἰκονομαχικῆς

815 ψευδοσυνόδου τοῦ ὥστε νὰ ἀπατήσουν τοὺς ἁπλουστέρους ldquo ἐν τούτῳ γοῦν τῷ δοκοῦντι ὅρῳ εὐθὺς

μὲν καὶ ἐκ προ οιμίων τὴν ἀσέβειαν οὐ παρρησιάζονται͵ κατασχηματίζονται δὲ τὴν

εὐσέβειαν καὶ καταχρωννύουσί πως τοὺς ἑαυτῶν λόγους͵ ἐπειδὴ τοῦτο φίλον καὶ σύνηθες τοῖς αἱρετίζουσιν οὕτω γὰρ

καὶ παρὰ Ἀρειανοῖς καὶ Εὐνομιανοῖς καὶ ἄλλοις αἱρεσιώταις γινόμενον ἔγνωμεν οὓς μιμούμενοι͵ ὥσπερ δὴ κοινωνοῦντες

τῇ ἐκείνων κακοδοξίᾳ͵ καὶ αὐτοὶ ἐπ ἀλλοτρίοις καλοῖς

55 Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ εἰς τὸ ἑξῆς Γάμος56 ἩΣπουδαιότηςτῆςΝηστείαςκαὶἡ τήρησιςαὐτῆςσήμερον εἰς τὸ ἑξῆς Νηστεία

39

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ἐγκαλλωπίζονται τὸ γὰρ φυσικὸν τῆς ἀληθείας κάλλος οὐκ ἔχοντες͵ ὀθνείαις τισὶ καὶ ξέναις σοφιζόμενοι χρῶνται μορφαῖς͵ τὸ αἶσχος τῆς οἰκείας ἀμορφίας ἐκ τῶν ἔξωθεν

ἀποκρύπτειν ἐκμηχανώμενοι͵ τῷ χαλκῷ τὸ δέλεαρ περιάπτοντες ἢ τῷ δηλητηρίῳ τὸ μέλι περιχρίοντες ͵ ἵνα

ἡνίκα μέλλουσι τὰ τῆς οἰκείας πικρίας ἀπερεύγεσθαι δυσώδη καὶ βδελυρὰ ῥήματα͵ τοὺς ἁπλουστέρους δι΄

αὐτῶν ἐξαπατήσωσι καὶ πρὸς τὴν ἀσέβειαν τὴν ἴσην ἐπαγάγωνται μετὰ γὰρ δὴ ταῦτα͵ ὥσπερ οἱ ἐκ κραιπάλης

ἀνενεγκόντες͵ εἰς ἑαυτοὺς ἐπανέρχονται καὶ ἐπὶ τὸν ἴδιον ἔμετον ἐπιστρέφουσι καὶ τὸ προσωπεῖον ἀποδυσάμενοι͵

τὰ τῆς γνώμης παραγυμνοῦσι κυήματαrdquo57 Ὑπὸ τὸ ( II5πρόσχημα τῆς χρήσης ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας Γάμος

- 8) Νηστεία καταργοῦνται οὐσιαστικὲς διατάξεις τοῦ κανονικοῦ δικαίου φθείρεται ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομίας58

καταστρέφεται τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὅπου εἶναι ἡ ἄσκηση νοούμενη ὡς παμπεριεκτικὴ ἐγκράτεια59

´ α Γάμος

Πιὸ συγκεκριμένα ὡς πρὸς τὸ ζήτημα τῶν μικτῶν γάμων I5 ( ἐνῶ στὸ ὁρίζεται ἡ κατὰ τοὺς κανόνες ἀκρίβεια βάσει τοῦ

´ ) II5 ldquo rdquoοβ κανόνος τῆς Πενθέκτης στὸ καὶ χάριν οἰκονομίας παρέχεται ἡ δυνατότητα σὲ ἑκάστη τοπικὴ Ἐκκλησία νὰ

ἀντιμετωπίζει τὸ ζήτημα αὐτοβούλως Κατ᾽ἀρχὰς ὀφείλει νὰ

57 Ἁγ Νικηφόρου Πατριάρχου Κων λεως Ἔλεγχος καὶ ἀνατροπὴ τοῦ 815 51ἐκτεθέντος ὅρου τῆς συνόδου τοῦ κεφ -519 ( 9)σελ

58 ldquo rdquo Πάντοτε ἡ χρήση τῆς οἰκονομίας γινόταν ἄχρι καιροῦ καὶ ποτὲ δὲν λάμβανε μόνιμο χαρακτήρα

59 ( ) Ἑγκράτεια ὄχι μόνον στὶς τροφές νηστεία ἀλλὰ ὡς συνολικὴ ὑπακοὴ στὸ ὑπάρχων ἁγιοπνευματικὸ πλαίσιο ποὺ καθορίζεται ὑπὸ τῶν

ἱερῶν κανόνων καὶ ἐν γένει τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίαςmiddot ἐπὶ παραδείγματι ὅσον ἀφορᾶ τὸ γάμο ἀνάγκη ὑπακοῆς στὰ

´ διαλαμβάνοντα ὑπὸ τοῦ οβ κανόνα τῆς Πενθέκτης ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου

40

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

´ γίνει γνωστὸ τί διαλαμβάνει ὁ οβ τῆς Πενθέκτηςmiddot λέει λοιπὸν ὅτι ἀπαγορεύεται ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ ὁ γάμος ὀρθοδόξου καὶ αἱρετικοῦ60 καὶ ἐὰν τυχὸν κάποιοι προχώρησαν τελικὰ σὲ

τέτοιο γάμο νὰ θεωρεῖται ἄκυρος καὶ ἀκολούθως νὰ ldquoδιαλύεται τὸ ἄθεσμον συνοικέσιονrdquo Στὴν ἑρμηνεία τοῦ

(κανόνος ὁ ὅσιος Νικόδημος Πηδάλιον 283) σελ τονίζει ὅτι ldquoποτὲ δὲν πρέπει νὰ ἑνώνεται ὁ λύκος μὲ τὸ πρόβατον καὶ ὁ

κλῆρος τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ αἱρετικῶν μὲ τὴν μερίδα τοῦ Χρισ τ ο ῦ κα ὶ τῶν ὀρθ ο δ ό ξ ω ν rdquo Στὴν ἴδια σελίδα στὴ σχετικὴ

ὑποσημείωση τοῦ ὁσίου ἀναφέρεται ὅτι ὀφείλουν οἱ ἐπίσκοποι τῶν νησιῶν ὅπου ὑπάρχουν καὶ λατίνοι

ldquo κατ᾽οὐδένα τρόπον ἂς μὴ συγχωροῦν νὰ παίρνει Λατῖνος ὀρθόδοξον γυναῖκα ἢ Λατινὶς γυνὴ ὀρθόδοξον ἄνδρα Ποία

γὰρ κοινωνία ἠμπορεῖ νὰ γένῃ τοῦ ὀρθοδόξου μέρους μετὰ τοῦ αἱρετικοῦrdquo Αὐτὰ ἀναφέρονται σχετικὰ μὲ τὸν κανόνα

στὸ συνοδικὸ ὅμως κείμενο ὅλα αὐτὰ οὐσιαστικὰ ἀκυρώνονται ἄνευ οὐδεμίας δικαιολογίας61 ἐπὶ τῇ προφάσει

μιᾶς ἀσαφοῦς καὶ ἄνευ κανονολογικῆς θεμελίωσης καὶ ldquo rdquo ἑρμηνείας οἰκονομίας

Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι ἡ ἴδια ἡ σύνοδος ἐπιτρέπει τὴ δημιουργία χάους ἀφοῦ ἡ κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία θὰ ἐπιλέγει

ἄνευ οὐδεμίας πανορθοδόξου ὁμοφωνίας τὸ τί θὰ πράττει Ὁ σκοπὸς τῆς συγκεκριμένης διάταξης εἶναι σαφὴς καὶ

περιγράφεται σὲ πάμπολες οἰκουμενιστικὲς διακηρύξεις ἀποδεχομένων τοῦ γεγονότος τῶν μικτῶν γάμων ἐπὶ σκοπῷ

τῆς ὑπερβάσεως τῶν ldquo ἱστορικῶν διαχωρισμῶνrdquo καὶ ldquoτῆς ἀπωλεσθείσας ἑνότητος τῆς ἀρχικῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίαςrdquo

καὶ συνιστᾶ κοινὴ οίκουμενιστικὴ ἀντιμετώπιση Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε ὅτι στὸ κείμενο τῆς κατήχησης τῆς παπικῆς

έκκλησίας62 στὸ τέλος τοῦ κεφαλαίου περὶ τοῦ γάμου στὸ

60 ldquo rdquo Στὰ κείμενα τῆς Κρήτης ὁ ὅρος αἱρετικός ἔχει πλήρως ἐξοβελισθεῖ ldquo rdquoκαὶ ἀντ᾽ αὐτοῦ ἔχει εἰσαχθεῖ αὐτὸς τοῦ ἑτεροδόξου

61 Νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς γάμους δὲν εἶναι διόλου καινούργιο ξεκινᾶ κυριολεκτικὰ μὲ τὶς ἀπαρχὲς τῆς Ἐκκλησίας

62 Catechism of the Catholic Church Libreria Editrice Vaticana 20112

41

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

1636 ldquoἄρθρο ἀναφέρεται ὅτι διαμέσῳ τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου οἱ χριστιανικὲς κοινότητες σὲ πολλὲς περιοχὲς μπόρεσαν νὰ θέσουν σὲ ἰσχὺ μία κοινὴ ποιμαντικὴ

πρακτικὴ γιὰ τοὺς μικτοὺς γάμουςrdquo63 ( ἔμφαση στὸ ) sectπρωτότυπο Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου ὑπάρχει παραπομπὴ στὸ

821 τὸ ὁποῖο μιλᾶ γιὰ τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ δύνανται νὰ ἐργασθοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς

ldquo rdquo διηρημένης ἐκκλησίας Εἶναι σαφὲς ὅτι συνδέεται τὸ θέμα τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς νέους

- -οἰκουμενιστικούς τρόπους ἀναζητήσεως τῆς δῆθεν χαμένης ἑνότητος sect 818 Στὸ ἀναφέρεται καὶ τὸ θεολογικὸ

θεμέλιο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων ὡς μυστηρίου ldquo rdquo τῆς ἐκκλησίας εἶναι τὸ Βάπτισμα

ποὺ ἔχουν δεχθεῖ ἕκαστος στὴν ἐκκλησία του Μὲ ἄλλα λόγια ὡς βάση εἶναι ἡ βαπτισματικὴ θεολογία τὴν ὁποία

´ υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημη διδασκαλία της ἡ Β Βατικανή σύνοδος ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μὲ τὴ σειρά της θεμέλιο τῆς

εὐχαριστιακῆς θεολογίας ποὺ συνιστᾶ καὶ τὴν νέα ἐκκλησιολογία τοῦ παπισμοῦ64 sectΠράγματι ὡς παραπομπὴ τὸ

81865 ´χρησιμοποιεῖ τὸ Διάταγμα γιὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ τῆς Β Βατικανῆς Unitatis Redintegratio 3a

63 ldquoThrough ecumenical dialogue Christian communities in many regions have been able to put into effect a common pastoral practice for mixed marriages Its task is to help such couples live out their particular situation in the light of faith overcome the tensions between the couplersquos obligations to each other and towards their ecclesial communities and encourage the flowering of what is common to them in faith and respect for what separates themrdquo64 Ἡ ὁποία μέσω ἀσήμαντων διαφοροποιήσεων στὶς λεπτομέρειες

μετεκεντρίστηκε καὶ στὸ χῶρο τῆς ὀρθόδοξης ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας καὶ πλέον θεωρεῖται ὡς ἡ αὐθεντικὴ ἔκφρασις τῆς ὀρθοδόξου

ἐκκλησιολογίας65 ldquoHowever one cannot charge with the sin of the separation those who at present are born into these communities [that resulted from such separation] and in them are brought up in the faith of Christ and the Catholic Church accepts them with respect and affection as brothers All who have been justified by faith in Baptism are incorporated into Christ they therefore have a right to be called Christians and with good reason are accepted as brothers in the Lord by the children of the Catholic Churchrdquo

42

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἀξίζει τὸν κόπο νὰ γίνει ἄλλη μία ldquoἐπισήμανση σχετικὰ μὲ τίς πηγὲςrdquo τῶν συγγραφέων τῶν

κειμένων τῆς ΑκΜΣ Ἡ ἀναφορὰ θὰ γίνει καὶ πάλι σὲ ἕνα σημεῖο τὸ ὁποῖο τελικὰ ἀπελείφθη στὸ τελικὸ κείμενο

hellip πιθανῶς γιὰ νὰ μὴν δίνεται στόχος Στὸ πρὸς ἔγκρισιν ldquoκείμενο τοῦ Γάμου ὑπῆρχε λοιπὸν τὸ ἑξῆς σημεῖο ὁ γάμος

rsquo ( 72Ὀρθοδόξων μεθ ἑτεροδόξων κωλύεται κατὰ κανονικὴν ἀκρίβειαν κανὼν ) τῆς Πενθέκτης ἐν Τρούλλῳ Συνόδου δυνάμενος ὅμως

κατὰ συγκατάβασιν καὶ διὰ φιλανθρωπίαν ὑπὸ τὸν ρητόν ὅρον ὅτι τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν

βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίαrdquo (5i) Εἶναι δυνατὸν νὰ λεχθεῖ ὅτι τὸ τελικῶς ἐπικυρωθὲν

κείμενο ὄντως εἶναι καλύτερο ἀπ᾽ αὐτὸ τοῦ Σαμπεζύ Δὲν πρέπει ὅμως νὰ διαφεύγει τῆς προσοχῆς ὅτι ΟΛΕΣ οἱ

( ) Ἐκκλησίες πλὴν Ἀντιοχείας καὶ Γεωργίας τὸ εἶχαν ὑπογράψει Τί σημαίνει αὐτό Ἁπλᾶ ὅτι ταμιεύεται στό

( ) ἅμεσο μέλλον ἡ ἐπαναφορά του Θὰ στρέψουμε ὅμως τώρα τὴν προσοχή μας στὴ φράση ποὺ κλείνει τὸ ἀπολειφθὲν

τμῆμα ὅτι ldquo τὰ ἐκ τοῦ γάμου τέκνα θέλουν βαπτισθῆ καὶ ἀναπτυχθῆ ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳrdquo Ὅπως καὶ τόσα ἄλλα

σημεῖα καὶ ἐδῶ ἡ πηγὴ εἶναι παπική Συγκεκριμένα στὴν κατήχηση τῆς παπικῆς ldquoἐκκλησίαςrdquo sect 1635 στὸ βρίσκουμε τὴν

ἀκριβῶς ἴδια διατύπωση66 Ἐνδεικτικὸ καὶ αὐτὸ τοῦ οἰκουμενιστικοῦ προσανατολισμοῦ τοῦ συνόλου τῶν νέων

θέσεων Τὰ ἀνωτέρω διατυπώνονται καὶ σὲ δύο ldquoὀρθόδοξαrdquo κείμενα

σχετικὰ μὲ τὸ πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων στὸ μνημειῶδες

66 Ὅπ Catechism of the Catholic Church sect1635 ldquoAccording to the law in force in the Latin Church a mixed marriage needs for liceity the express permission of ecclesiastical authority In case of disparity of cult an express dispensation from this impediment is required for the validity of the marriage This permission or dispensation presupposes that both parties know and do not exclude the essential ends and properties of marriage and furthermore that the Catholic party confirms the obligations which have been made known to the non-Catholic party of preserving his or her own faith and ensuring the baptism and education of the children in the Catholic Churchrdquo

43

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

(999 ) ldquoἔργο σελίδων Orthodox Handbook on Ecumenismrdquo 67 Στὰ δύο αὐτὰ κείμενα ποὺ ὅμως συναποτελοῦν κατ᾽οὐσίαν τὰ δύο μέρη τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ ἄρθρου68 περιγράφεται τὸ

( )πρόβλημα τῶν μικτῶν γάμων τόσο στόν μεσο ἀνατολικὸ χῶρο ὅσο καὶ στὸν δυτικό Ὅπως ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχὴ

(Nasif 794) ἀναγνωρίζεται σελ ldquoὑπάρχουν συγκεκριμένοι χριστιανοὶ οἰκουμενιστέςrdquo ( ) ποὺ δὲν τοὺς κατονομάζει οἱ

ldquoὁποῖοι θεωροῦν τήν ἐμπειρία τῶν μικτῶν γάμων ὡς θρησκευτικὸ ἐμπλουτισμόrdquo ὅπως ἐπίσης τονίζεται ὅτι οἱ

ldquoμικτοὶ γάμοι ὀνομάζονται ἐπίσης καί οἰκουμενικοίrdquo ldquoδιαχριστιανικοίrdquo ldquoἢ διεκκλησιαστικοίrdquo (Metso σελ 801) Τὸ

ldquo rdquo ποσοστὸ τῶν γάμων τέτοιου τύπου ἀνάμεσα στὶς τάξεις ldquo rdquo 70 80τῶν ὀρθοδόξων στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται γύρω στὸ μὲ

( ) ὅ π Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ συγγραφέα εἶναι πῶς πρέπει ν᾽ἀναγνώσουμε στὸ σημερινὸ

οἰκουμενικὸ πλαίσιο τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατὰ πόσο οἱ σημερινοὶ παπικοὶ καὶ προτεστάντες δύνανται νὰ 7ταυτιστοῦν μὲ τὶς ἀναφορὲς τοῦ ου αἰῶνα69 γιὰ τοὺς τότε

ldquoαἱρετικούς Ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει εἶναι δὲν μπορεῖ ἐπ᾽ οὐδενὶ νὰ ταυτιστοῦνrdquo ( 802) σελ Συνεχίζοντας ἀναφέρεται

στὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τῶν κανόνων τὸ ὁποῖο σήμερα δὲν δύναται νὰ ἰσχύει ldquoκαθότι οἱ ἑτερόδοξες ἐκκλησίεςrdquo

δὲν προέκυψαν ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἐκεῖνες αἱρέσεις καὶ γι᾽αὐτὸ ( 803) δὲν πρέπει νὰ κατονομάζονται ὡς αἱρέσεις σελ Εἶναι

ὡσὰν ἡ ἐποχὴ τῶν αἱρέσεων νὰ εἶναι κάτι ποὺ ὁριστικὰ ἀνήκει στὸ παρελθόν πολὺ μακρυὰ ἀπὸ

ἐμᾶς καὶ ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπανέλθει Παντοῦ συναντᾶμε ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς τὴν ἀνωτέρω

ldquo rdquo ἐπιχειρηματολογία ἡ ὁποία δῆθεν κατοχυρώνει τὴν

67 2014 Ἔκδοσις τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου τὸ σὲ συνεργασία μὲ τὸ ΠΣΕ καὶ πρόλογο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου

Ὅλες οἱ μελέτες εἶναι στὴν ἀγγλική68 Bassam Nasif Pekka Metso The Issue of Mixed Marriges ndash Canonical and Pastoral Perspectives 794-800σσ69 ´ 692Ἀναφορὰ στὸν οβ κανόνα τῆςΠενθέκτης τοῦ ἔτους

44

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων δίχως ὅμως νὰ ξεκαθαρίζουν βάσει ποίων κριτηρίων ἡ ἑτεροδοξία τοῦ

παρελθόντος ἦταν αἵρεση ἐνῶ αὐτὴ τοῦ παρόντος δὲν εἶναι Τελικῶς ἐφ᾽ὅσον δὲν προέρχονται ἀπὸ τὶς παλαιὲς αἱρέσεις

ldquo rdquo (οἱ μὴ Ὀρθόδοξες Χριστιανικὲς ὁμολογίες ἀκέραιη υἱοθέτηση τῶν χαρακτηρισμῶν ἐκκλησιαστικότητος ποὺ

´ ἀπέδωσε ὁ παπισμὸς κατὰ τὴ Β Βατικανὴ σύνοδο στοὺς ) ἐκτὸς αὐτοῦ καὶ γι᾽αὐτὸ καὶ δὲν πρέπει νὰ χαρακτηρίζονται

rdquo ἔτσι αὐτὸ ποὺ τελικὰ συνιστᾶ τὸν μικτὸ γάμο ὡς μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ πίστις καὶ τὸ

Βάπτισμα στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ( 803)σελ Πλήρης ἀποδοχὴ δηλαδὴ τῆς Βαπτισματικῆς Θεολογίας μὲ

ταυτόχρονη ἐμπέδωσή της στὴ καθημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ ζωή

Τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καὶ οἱ ἐπισημάνσεις ποὺ γίνονται γύρω ἀπὸ τοὺς μικτοὺς γάμους

στὸ ὑπ᾽ὄψιν κείμενο μᾶς σαφηνίζουν καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο προκρίθηκε στὸ τελικὸ κείμενο τῆς Κρήτης νὰ ἀφεθεῖ ἡ

ποιμαντικὴ ἀντιμετώπιση στὶς κατὰ τόπους Ἐκκλησίες ἀντί ὡς ὤφειλε νὰ ὑπάρχει μία συνολικὴ θέση ὑποχρεωτικὴ πρὸς

πάντας καὶ στὸ πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων ἔπρεπε νὰ ἀναγκασθοῦν οἱ Ἐκκλησίες στὶς ὁποῖες τὸ πνεῦμα τοῦ

οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔχει ἁλώσει εἰσέτι τὰ πάντα ldquo rdquoν᾽ἀποδεχθοῦν τὶς ἀποφάσεις ἄλλων πιὸ προοδευτικῶν

ldquo rdquo τοπικῶν ἐκκλησιῶν οἱ ὁποῖες ἔχοντας ὂντως ἰσοπεδώσει τὰ ldquo rdquo ldquo rdquo πάντα ἐπιβάλλουν ὡς νόμιμη καὶ διακριτική καὶ τὸ

ldquo rdquo κυριώτερο ὡς ὀρθόδοξη τὴν πρακτική τους Τὰ ( ) παραδείγματα ὅλα ἔρχονται ἀπό ποῦ ἀλλοῦ τὶς ΗΠΑ καὶ

τὴν ἐκεῖ ἑλληνικὴ Ἀρχιεπισκοπὴ καθὼς καὶ τὴν ( )Μητροπολιτικὴ Σύνοδο τῶν Ρώσων Πατριαρχείου Μόσχας middot

( ) ἀφ᾽ἑνὸς ἱερολογοῦνται κανονικῶς ἤδη ὅλοι οἱ μικτοὶ γάμοι ldquo rdquoἀφ᾽ἑτέρου μέσω μιᾶς κάποιας ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας

ldquo rdquo ἀναγνωρίζονται οἱ μικτοὶ γάμοι ὀρθοδόξου καὶ μή ποὺ ldquo rdquo ἔχουν γίνει σὲ μὴ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες Πρόκειται δηλαδὴ

45

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

γιὰ τὴν πλήρη ἐμπέδωση τοῦ οἰκουμενισμοῦ στὸ τοπικὸ ldquo rdquoἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο κατὰ τὰς ὑποδείξεις

´β Νηστεία

Τὰ ὅσα ἤδη ἀναφέρθησαν ὡς πρὸς τὸ κείμενο τοῦ γάμου ἰσχύουν καὶ γιὰ τὴν περίπτωση αὐτοῦ τῆς νηστείας Ἕως καὶ

8 τὸ ἄρθρο ἐπαινεῖται ὁ θεσμὸς τῆς νηστείας καὶ παρουσιάζονται οἱ ἀγαθοὶ καρποί της μάλιστα κάνοντας

χρήση πατερικῶν πηγῶν ὅπως τοῦ Μ Βασιλείου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κ ἄ Καὶ ἐνῶ ὅτι

ἦταν ἀναγκαῖο γιὰ τὸ ζήτημα τῆς νηστείας εἶχε ἤδη εἰπωθεῖ - - στὰ ἑπτὰ πρῶτα ἄρθρα ἔστω καὶ ἀκροθιγῶς θ᾽ἀνέμενε ὁ

ldquo rdquoἔχων λογικὴν ἀναγνώστης ὡς συμπέρασμα ἐκ τῆς συνόδου τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς ἰσχύος τῆς νηστείας κατὰ τὰ

παραδεδομένα παρὰ ταῦτα ὅμως ὅλως ἀντιθέτως στὸ ἄρθρο 8 ἀνατρέπονται ἄρδην τὰ ἕως ἐκείνου γραφέντα

Συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν ἁπλὴ παρατήρηση ἐπὶ τοῦ γεγονότος τῆς μὴ τηρήσεως τῶν νηστειῶν ὑπὸ τῶν

ldquo rdquo συγχρόνων χλιαρῶν χριστιανῶν ὁδηγούμαστε κατά ldquo ποιμαντικὴ μέριμναrdquo στὴν ἀποδοχὴ τῆς περιφρονήσεως τῶν

κεκανονισμένων νηστειῶν ( περὶ αὐτῶν ὁ λόγος ὄχι ἁπλῶς ldquo rdquo) καὶ ὡς ἔτυχε γενικῶς περί νηστείας καὶ στὴν παγίωση

ldquoαὐτοῦ τοῦ εἴδους τῆς οἰκονομίας70rdquo 8 ldquoἘνῶ ἀρχικὰ στὸ ἄρθρο γίνεται λόγος γιά χαλάρωσηrdquo τῆς

( νηστείας παρ᾽ὅτι πρόκειται κυριολεκτικὰ περὶ ἀκυρώσεώς ) της ὑπὸ τῶν ldquo rdquo πιστῶν ἀκολούθως καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες μόλις

γραμμὲς τὸ ξεχνᾶ καὶ ἀναφέρει ἄλλους λόγους ἀσθενείας στρατεύσεως συνθηκῶν ἐργασίας κλίματος() καθὼς καὶ

δυσκολίας ἀνευρέσεως νηστησίμων τροφῶν() Δηλαδὴ δὲν 70 Νὰ σημειωθεῖ πάντως ὅτι οὐδαμοῦ χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος ldquo rdquo ) οἰκονομία καὶ τοῦτο διότι θὰ ἔπρεπε α νὰ ἔχουν καλῶς καθοριστεῖ

) τὰ ὅριά της καὶ ὁ ἀκριβὴς χαρακτήρας της καί β νὰ ἔχει θεσμοθετηθεῖ μέσω σχετικοῦ συνοδικοῦ κανόνος

46

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ὑπάρχει οὔτε ἡ στοιχειώδης ἐσωτερικὴ ἑνότητα στὸ κείμενο ldquo rdquo Ἀντὶ λοιπὸν ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία νὰ πιέσει πρὸς

ἐπίλυσιν τῶν ὅσων ἐκ τῶν ἀνωτέρω μποροῦν νὰ ( διευθετηθοῦν π χ στρατιωτικὴ διατροφή συνεργασία μὲ

) φορεῖς τοῦ ἐμπορίου κ λ π ἀντ᾽αὐτοῦ προκρίνεται ὁ εὔκολος δρόμος τῆς κατάργησης τῆς νηστείας καὶ

κατ᾽οὐσίαν τῆς ἀσκητικῆς διαγωγῆς τῆς Ἐκκλησίας Ὁ λόγος δὲν εἶναι ἄλλος φυσικὰ ἀπὸ τὴν σύμπλευση πρὸς

ldquo rdquo τοὺς ἐκκοσμικευμένους χριστιανούς τῆς Δύσεως ldquo rdquo ἀδελφούς τῶν καθ᾽ἡμᾶς οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι ἔχουν

καταργήσει ὅλες τὶς ἀρχαῖες διατάξεις περὶ νηστείας Δὲν ldquoεἶναι λοιπὸν παρὰ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς

βάσηςrdquo ὁ λόγος ὑ πάρξεως τοῦ συγκεκριμένου κειμένου

Δύο παρατηρήσεις περί ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῆςΑκΜΣ

Θὰ προσθέσουμε δύο τελευταῖες παρατηρήσεις ποὺ ἀποδεικνύουν τὸ σαθρὸ καὶ ἐπίπλαστο τῆς δῆθεν

ldquo rdquo ποιμαντικῆς μερίμνης τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς Κρήτης Κατὰ πρῶτον στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας ὑπῆρξαν

αἰτήματα πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πρὸς ἄμβλυνση τῶν διατεταγμένων νηστειῶν τοῦ Τριωδίου καὶ ἐξομοίωση

ldquoπρὸς τὰ συνήθη τῆς τῶν λατίνων νηστείαςrdquo α) 1587 Κατὰ τὸ ἔτος ὑπὸ ὀρθοδόξων παροικούντων στὴ

Βενετία οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ πατριαρχικοῦ ἐξάρχου ( ) μητροπολίτου Φιλαδελφείας ζητοῦσαν νά συν ἑορτάσουν τὸ

Πάσχα κατὰ τὸ νέο ἀντιπαραδοσιακὸ καὶ νεωτεριστικὸ ldquoπασχάλιο τῶν λατίνων καθὼς καί περιαιρεθῆναί τινα τοῦ

Τριωδίουrdquo71 δηλαδὴ ζητοῦσαν οὐσιαστικὰ ὑπὸ τοῦ ´ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β τοῦ ἐπονομαζομένου

71 Γεδεὼν Μανουήλ Κανονικαὶ διατάξεις ´ τ Α Κωνσταντινούπολις 1889 38-40σσ

47

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

() καὶ ὄντως Τρανοῦ τὴν ἄδεια νὰ καταλύουν ψάρια καθὼς καὶ οἱ λατίνοι κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς Ἡ

ldquoἀπάντησή του ἦταν ἀποστομωτική ἡ καθ᾽ἡμᾶς Ἐκκλησία νεωτερίζειν καθ᾽οἱονδήτινα τρόπον οὐκ εἴωθεν

ὥσπερ δ᾽αὖ τῇ Δυτικῇ ἔργον ἄπαυστον τοῦτό γε ᾧ καὶ αὐτοὶ ἑπόμενοι καὶ ἀφύκτως ἀντιποιούμενοι οὐ τολμῶμεν

( ) ἄπαγε εἰσβαλεῖν τι ἢ σαφηνίσαι κατὰ τὸν ἐκείνων σκοπόν ἢ τῶν παλαιῶν βίβλων περιαιρεθῆναι τὸ δὴ

λεγόμενον κἂν μίαν κεραίανrdquo ( 39) σελ Τελικῶς ldquoὑπενθυμίζει στὸν μητροπολίτη ὅτι τὸ σχίσμα καὶ ἡ

διάστασις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν οὐκ ἐπὶ τῆς ἡμετέρας συμβέβηκε πατριαρχείας ἵνα ὦμεν ὀφειλέται ἅτε τὸ

ἡνωμένον διαζεύξαντες καὶ τὸ διεζευγμένον ὡσαύτως ἑνῶσαιmiddot ἀλλὰ πρὸ χρόνων ἱκανῶν ἡ ρωμαϊκὴ ταῖς

καινοτομίαις οἰστρηλαθεῖσα μένει οὐ μόνον ἀμεταστρεπτί ἀλλὰ καὶ διαφόροις ἐπιδόσεσιν αὔξουσα

τὴν διάστασιν ὡς τοῖς πᾶσι δῆλονmiddotrdquo ( 40) σελ Καταλήγει δέ ldquoσημειώνοντας στὸν μητροπολίτη Φιλαδελφείας νὰ μείνει ἐν

τῇ ἑνότητι τοῦ Πνεύματοςrdquo ldquoκαί τάς τε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἀπρὶξ κατέχωνrdquo νὰ φέρει τὶς θλίψεις τὶς ἐκ τῶν

o λατίνων προερχ μένας διδάσκων καὶ στηρίζων τὸ ποίμνιον ldquoκαὶ τοὺς ἀσθενοῦντας τῇ πίστειrdquo ( )ὅ πβ) 1720 ´Κατὰ τὸ ἔτος ἐπὶ πατριαρχείας Ἱερεμίου τοῦ Γ 72

ἐπέμφθη ἐπιστολὴ ὑπὸ ὀρθοδόξων73 τῆς πόλεως Μεσσήνης τῆς Σικελίας μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς αἰτήματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ

72 Σάββα Ἱερομονάχου Συνοδικὴ πρὸς Μησυναίους(sic) Ἐπιστολή εἰς Ἐπιστολὴ πρὸς Σίλβεστρον Πατριάρχην περὶ Πασχαλίου 1924Ἀθήνα

42-46 σσ73 ldquoΖητοῦσαν καταλύειν καὶ ἐσθίειν ὀψάρια ἀνυποστόλως ἐπὶ τῶν

ἡμερῶν τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς τῆς πρὸ τῶν ἁγίων παθῶν τοῦ Κυρίου καὶ ἐν πάσαις παραμοίως ταῖς τετράδαις καὶ

παρασκευαῖς τοῦ ἐνιαυτοῦ rdquo ldquoπροβαλλόμενοι στέρησιν καὶ σπάνιν πάντων ἐδωδίμων θαλαττίων ὀστρακοδέρμωνmiddotrdquo Ὡς πρόσθετο λόγο

ldquoπροέτασσαν ἐπίσης ὅτι τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου ὁδοιπορίαιςrdquo συνεχεῖς ldquoκαὶ λοιπὲς κακουχίες καὶ ἀνάγκες κατατρύχονταν ὥστε πλέον διά τὴν

τοιαύτην ταλαιπωρίαν καὶ χαλεπότηταrdquo τοὺς ἦταν ἀδύνατον νὰ ( 43)νηστεύουν σελ

48

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

πρὸ αὐτῶν τῆς Βενετίας Ἐνισχύοντας ὁ Πατριάρχης74 τοὺς ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν ὀρθοδόξους τοὺς ὑπενθυμίζει τὸν

´ ldquoξθ Ἀποστολικὸ Κανόνα ὁ ὁποῖος ὁρίζει εἴ τις ἐπίσκοπος ἢ πρεσβύτερος ἢ διάκονος ἢ ὑποδιάκονος ἢ ἀναγνώστης ἢ

ψάλτης τὴν ἁγίαν Τεσσαρακοστὴν οὐ νηστεύει ἢ Τετράδα ἢ Παρασκευήν καθαιρείσθω Ἐκτὸς εἰμὴ δι᾽ἀσθένειαν

σωματικὴν ἐμποδίζοιτο Ἐὰν δὲ λαϊκὸς ᾖ ἀφοριζέσθωrdquo ldquoΠροσκομίζοντας τὴν εὐαγγελικὴ διδαχή ἀπὸ τῶν

ἀποστολικῶν καὶ διδασκαλικῶν τῶν πατέρων σημειωμάτων τῆς ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας rdquo ( 45) σελ Ἐπεστήριζε ἔτσι τοὺς

ὀρθοδόξους ὁ ὄντως ποιμὴν τῶν προβάτων Πατριάρχης φιλανθρώπως ὑπενθυμίζοντάς τους τὰ παλαίσματα τῶν

παλαιῶν χριστιανῶν οἱ ὁποῖοι ἀγογγύστως ὑπέφεραν ldquoκακουχίες καὶ σκληραγωγίες διότι γνώριζαν ὅτι ὁ καλὸς

στρατιώτης ἂν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ οὐδὲ στέφανον νομίμως λαμβάνειrdquo ( 46) σελ Αὐτὴ ἦταν ἡ ποιμαντικὴ μέριμνα τῶν

τότε ἁγίων Πατριαρχῶν παρ᾽ὅλη τὴ σκλαβιά καὶ ἔφθασε ἡ ὀρθοδοξία ἀκἐραιη ὡς τὶς ἡμέρες μας

Ὡς δεύτερη παρατήρηση σημειώνουμε τήν μεταπατερικῆς συλλήψεως χρήση χωρίου τοῦ ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

( 8) Νηστεία ἐκ τῆς ἐπιστολιμιαίας του πραγματείας ποὺ εἶχε ldquoὡς θέμα Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶνrdquo Ὁ λόγος συγγραφῆς της

ἦταν ἡ διαμάχη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης περὶ τοῦ χρόνου νηστείας τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἐὰν θὰ ἔπρεπε

7 8 δηλαδὴ νὰ εἶναι ἢ οἱ ἑβδομάδες ποὺ ἔπρεπε νὰ νηστεύουν ldquoοἱ χριστιανοί Ἔγραφε λοιπὸν ὁ ἅγιος τοῖς μὲν ἑπτὰ τὰς τῶν

ἁγίων νηστειῶν ἑβδομάδας λέγουσι συνεβούλευον μὴ ζυγομαχεῖν καὶ στασιάζειν τὸ καλὸν σῶμα Χριστοῦ

τουτέστιν τὴν Ἐκκλησίανmiddot Τοῖς δὲ τὰς ὀκτὼ ἑβδομάδας νομοθετοῦσιν ὑπετιθέμην ὡς οὐδὲ τὸ καλὸν καλόν εἰ μὴ

καλῶς γένηται Καλὸν μὲν γὰρ παρθενίαmiddot ἀλλ᾽ἐὰν γήμῃς οὐχ

74 Τί θὰ ἔλεγε ἄρά γε σήμερα ὁ τρανὸς οὖτοςΠατριάρχης ἐὰν διάβαζε ὅτι ἁμαρτάνει ὅποιος δὲν δέχεται τὴν διὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ προσπάθεια

ldquo rdquoἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος

49

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

ἥμαρτες rdquo 75 Ἔπειτα στὸ κείμενο τοῦ ἁγίου ἀκολουθεῖ τὸ χωρίο ποὺ ἔχει παρατεθεῖ ἀπὸ τοὺς σύγχρονους ldquoπατέρεςrdquo ldquo rsquo Καλο ν τ ο ν ησ τ ε υ ε ι ν πα σ α ν η μ ε ρα ν α λ λ ο μ η ε σ θ ι ω ν τ ο ν

ἐσθίοντα μὴ κρινέτω Ἐν τοῖς τοιούτοις οὐ νομοθετεῖν οὐ βιάζεσθαι οὐκ ἀναγκαστικῶς ἄγειν τὸ ἐγχειρισθὲν προσήκει

ποίμνιον πειθοῖ δὲ μᾶλλον καὶ ἠπιότητι καὶ λόγῳ ἅλατι rdquo ἠρτυμένῳ ( 8)Νηστεία

Ἔγινε φανερὸ νομίζουμε τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης ποὺ ἐπιχειρεῖται κατὰ τῶν ἁπλουστέρων μὲ τὴν χρήση πατερικοῦ

χωρίου τελείως ἐκτὸς τοῦ πλαισίου ἀναφορᾶς του Δὲν -ἔγραφε ἑπομένως ὁ ἅγιος περὶ τοῦ δῆθεν- ἐλεύθερου

χαρακτήρα τῆς νηστείας ἀλλὰ ξεκαθάριζε ὅτι στὸ ὑπάρχον πλαίσιο τῆς κεκανονισμένης νηστείας ἐὰν κάποιος

ἤθελε νὰ νηστεύσει περισσότερο τοῦτο νὰ μὴν τὸ ἐπιβάλλει καὶ στοὺς ὑπολοίπους Σημειωτέον ὅτι κατὰ πάγια τακτικὴ ( ) τῶν οἰκουμενιστῶν αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος κατά χρησης τῆς

πατερικῆς γραμματείας Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι σ᾽ἕνα μόλις (ἄρθρο κατάφεραν οἱ οἰκουμενιστὲς νὰ ἐπιφέρουν τὸ

) ἐπιδιωκόμενο πλῆγμα κατὰ τῶν ἱερῶν νηστειῶν καὶ ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε κατὰ τοῦ συνόλου τῆς ἀσκητικῆς

πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας Ἄλλωστε μᾶς εἶχαν ldquoπροϊδεάσει μὲ τὶς συνεχεῖς τους άναφορὲς στήν ἀλλοίωσηrdquo

τοῦ ἀρχεγόνου πνεύματος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τό -δῆθεν- μετέπειτα ἀναπτυχθέν ldquo καλογερικὸ φρόνημαrdquo τὸ ὁποῖο

κατ᾽αὐτούς ἀπηχεῖ ἀλλότριες καὶ ἐξωχριστιανικές () μανιχαϊστικοῦ τύπου έπιδράσεις Εἶναι εὔλογη ἡ ἀπορία

ποὺ γεννᾶται τοῦ κατὰ πόσον οἱ παλαιοὶ χριστιανοί οἱ ὁποίοι ἠρνοῦντο τὴν βρῶσιν εἰδωλοθύτων δὲν θὰ ἐκρίνοντο ὑπὸ

ldquoτῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν ὡς φονταμενταλιστέςrdquo καὶ ldquoφοβικοίrdquohellip

´ Τέλος Α Μέρους

75 PG 95 64-72

50

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων

Ἐπιφάνιος μοναχὸςΚαψαλιώτης ἍγιονὌρος

51

• Εἰσαγωγή
• Ὁ χαρακτήρας καὶ τὸ κῦρος τῆς ΑκΜΣ
• στacute Περὶ ἀναγνωρίσεως τῶν Η´ καὶ Θ´ Οἰκουμενικῶν Συνόδων