Upload
irina-iosub
View
62
Download
1
Embed Size (px)
Citation preview
OUR STORY
BEWUSTZIJN, VORM EN ZELFGEWAARZIJN:HOE WE MANIFESTEREN VAN NON-CREATIE TOT
CREATIE.Geschreven door Irina Andreea | 29 december 2016
Laten we teruggaan naar het allereerste begin.
Naar een plaats voorbij de universa, voorbij creatie, voorbij alle verhalen. Naar een plaats die vooraf gaat aan
alles wat we kennen, zelfs aan het bestaan zelf, waar wij als creatorwezens in een pure staat van zuiver
potentieel leven. Niets anders. Enkel puur, oneindig potentieel om te verbeelden, te creëren, te ervaren.
Je kunt je dit oneindige potentieel voorstellen als een zaadje dat nog niet is ontsproten. In zekere zin zijn
we in onze meest oorspronkelijke staat allemaal zaadjes, waarvan ieder van ons een oneindig potentieel
aan levenskracht bevat. Zolang het zaadje niet is ontkiemd, is het potentieel aan levenskracht slechts dat:
een potentieel. Alleen wanneer het zaad ontkiemt, begint het potentieel zich te vormen, tot leven te komen,
tot manifestatie.
We houden ervan om te ontspruiten. In expansie te gaan.
Om ons uit te drukken.
Als creators hebben we het vermogen om ons innerlijk
potentieel in het daadwerkelijke leven om te zetten in
daadwerkelijke universa.
Eerder benoemde ik dat we, in onze originele staat, drie
oneindige potentiëlen hebben om:
te verbeelden
te creëren
te ervaren
Wanneer we ervoor kiezen om deze potentiëlen te manifesteren in de werkelijkheid, wordt ons potentieel om
te verbeelden daadwerkelijk verbeeldingskracht. Ons potentieel om te creëren wordt daadwerkelijke
creatie en ons potentieel om te ervaren wordt daadwerkelijke ervaring.
De oorsprong (het zaadje) keert zichzelf als het ware binnenste buiten en een compleet universum komt
tevoorschijn.
Als eerste ontspringt een golf van bewustzijn de bron, en het stelt zich levendig voor wat en hoe het zich
wenst te creëren en creatie te ervaren.
Deze creatieve intelligentie is vervolgens in staat zichzelf te manifesteren. Het kan een vorm aannemen,
materie en energie (in lichamelijke en metafysische vorm). Bewustzijn (verbeelding) wordt
daadwerkelijke creatie.
En dan stuurt de creator een levensvonk van zelf, een fractal van het zelf (de ziel), om te incarneren in deze
creatie, bedoeld om de creatie van binnenuit te ervaren. Een vonk van intern zelfgewaarzijn die voor de
allereerste keer in staat is om vormen en gemanifesteerd leven te ervaren.
Dit creatieve proces resulteert in zoiets als dit:
Ons huidige universum is de co-creatie van twee creatoren.
Op het moment dat die twee wezens ervoor kozen om zichzelf binnenste buiten te keren, volgden ze dezelfde
omtrek: bewustzijn, vorm en ziel.
Als eerste stelden ze zich voor hoe het universum eruit zou komen te zien. Ze plaatsten een intentie voor wat
ze wensten te ervaren.
Hun bewustzijn dicteerde de blauwdruk van creatie.
Vervolgens begonnen hun ideeën, hun denkvormen en gevoelens gestalte aan te nemen. Ze begonnen te
vibreren en zich te vormen. De twee wezens kozen ervoor om hun creativiteit te manifesteren middels
planeten, sterren, zonne- en sterrenstelsels, talloze rassen en beschavingen – een compleet universum vol met
leven.
Toen belichaamden de creatoren daadwerkelijk elk van deze vormen met een fractaal aspect van hunzelf;
met de ziel – met als doel van de bron om zichzelf te ervaren. Elke vorm die in het universum bestaat, bezit
een vonk van zelfbewustzijn. Een daadwerkelijke vonk van de creator.
En de twee creatoren dansten gezamenlijk.
Twee universa, sierlijk stromend en spinnend met elkaar, creëerden een prachtig gedeelde dans van
bewustzijn, vorm en ziel (essentie).
Een co-creatie zo uniek, zo adembenemend, zo magnifiek, dat het de aandacht trok van vele creatoren en
creaties. Velen hoorden van deze dans van frequentie en werden nieuwsgierig. Ze wilden meedoen en een
voor een betraden ontelbare gasten het door het Heilige koppel geco-creëerde universum en projecteerden
hun eigen bewustzijn, vorm en ziel erin.
Deze grootse en steeds expanderende dans tussen zoveel creatorwezens is het universum waarin wij allemaal
verblijven. Wij zijn de gasten!
Jij. Ik. Wij allemaal!
We hebben elk onze eigen planeten, sterren, rassen en zonnestelsels door het multiversum heen. Elk
van hen vol met bewustzijn en zelfgewaarzijn, afkomstig van onze ware kern. Van ons eigen, oneindig
potentieel.
Onze expansie in het universum verloopt volgens onderstaand model. Wanneer we deze creatie binnentreden
drukken we ons allemaal uit via dezelfde wijze.
Als eerste komen we allemaal binnen als puur bewustzijn.
In het eerste stadium van expansie is ons bewustzijn heel compact en gecondenseerd. Alle ideeën, alle
potentiëlen, alle intenties, alle gedachtenvormen, vloeien samen in één. De totale som van alles wat we ons
kunnen voorstellen, eensgezind in één singulariteit.
In dit stadium zijn we ook een met alle andere creatoren die onderdeel zijn van dit universum.
Buiten creatie, in onze oerstaat, zijn we niet een, maar zijn we individuele creatoren. Binnen deze creatie
echter, in het allereerste begin, zijn we inderdaad één. Bij de allereerste ingang in dit universum zijn we
allemaal zo nauw samengeperst en verbonden, dat er geen enkele scheiding tussen ons bestaat. Er bestaat
gewoonweg geen ruimte tussen onze verbeeldingen. Geen grenzen.
Ons bewustzijn is samengevloeid in een prachtige omhelsing – als één bewustzijn.
Zoveel creatoren, samenzijnde als één, elkaar zo waarachtig voelend, in gemeenschap met elkaar, in zulke
nabijheid en intimiteit. Als een van ons iets voelt, voelen we het allemaal. Dit is wanneer iedereen iedereen
volledig leert kennen. Dit is wanneer we onszelf volledig delen. Dit is wanneer we de andere creatoren zo
goed kunnen voelen! We zijn in het geheel niet van hen afgescheiden!
Bewustzijn houdt ervan om zich vervolgens te manifesteren in vorm. Het begint te trillen en verandert
zichzelf in energie en materie.
Eerst zijn onze gestaltes ook samengebundeld als een, als één grote massa. Energie en materie, alle
vormen, alle atomen, alle sterrenstelsels zijn samengeperst in één singulariteit. Alle potentiëlen, alle
levensvormen, alles wat het universum is of ooit zal zijn, aanwezig op één plek. Al onze creatoren en creaties
zijn als een.
En doordat alle vormen een zelfgewaarzijn (ziel) hebben, ervaren we in het begin natuurlijk ook een
eenheidsbewustzijn. Onze essenties kunnen elkaar zo goed aanvoelen, zo helder. Elkaar overlappend en
dezelfde ervaring delend. Dezelfde eendrachtige ervaring. Elkaar waarachtig dichtbij voelend.
Dit is de eerste dimensie – de dimensie van eenheid. Bewustzijn, vorm en gewaarzijn in één. Ook bestaan
verleden, heden en toekomst allemaal tegelijk. Alle creatie samengeperst tot in één punt. We zijn ons
allemaal bewust van alles dat in één bestaat. Alle dimensies in één.
Als creatoren houden we ervan om onszelf en de ander met ons allerbeste kunnen te begrijpen. We houden
ervan om uit te vinden wie we zijn in het universum, en we houden ervan om uit te vinden wie de andere
creatoren in dit universum zijn.
In de eerste dimensie, wanneer we allemaal een zijn, zijn we overal tegelijk in creatie. We zijn ons gewaar
van alles dat plaatsvindt in het universum. We zijn een met alles en iedereen, en zelfs wanneer een idee,
vorm of ervaring tot een andere creator behoort, beleven we dit als van onszelf. We zijn niet daadwerkelijk in
staat om onszelf van anderen te onderscheiden. In wezen kennen we onszelf niet in relatie tot anderen.
En anderen in relatie tot ons.
Om deze reden beginnen we in de hierop volgende dimensies (de tweede, derde, vierde, etc.) langzaam weg
te drijven van de eenheid, en in plaats daarvan onze eigen individualiteit meer en meer te onderzoeken. We
brengen verschil aan tussen ons eigen bewustzijn, onze eigen vorm en eigen zelfgewaarzijn, en het
bewustzijn, vorm en zelfgewaarzijn van die van andere creatoren. Elk idee, elke gedachte, elk gevoel, elke
intentie, begint weg te trekken van andere ideeën, gedachten, gevoelens en intenties. Materie en energie
beginnen zich te onderscheiden van elkaar. Planeten, sterren, rassen, sterrenstelsels, alles begint zijn eigen
identiteiten in creatie te vormen. Elke expressie, van een atoom tot een heel sterrenstelsel, elk met zijn eigen
zelfgewaarzijn.
Dit betreft ook het moment dat we ervoor kiezen om liever het ‘nu’-moment (het heden) te ervaren dan het
verleden, heden en toekomst tegelijkertijd. Wanneer we ervoor kiezen, hebben we liever het vermogen om in
te zoomen op elke lokale identiteit, en ons enkel en alleen maar daarop te richten, dan het vermogen om alle
perspectieven tegelijkertijd te beleven. Dit staat ons toe om onze aandacht te richten op het leven en relaties,
op de microcosmos, zodat we onszelf werkelijk kunnen leren kennen, doorheen elke situatie en
omstandigheid.
Voor het eerst begrijpen we waarvan we houden, waarvan we niet houden, en wat onze grenzen zijn. Ook
kunnen we voor het eerst de grenzen van andere creatoren identificeren, wie zij zijn, waarvan zij houden
en waarvan niet. We begrijpen precies wat ons onderscheidt van de ander, en ook wat we gemeenschappelijk
hebben.
De ruimte tussen ons in staat ons tevens toe om voor de allereerste keer relaties te ervaren. Het staat ons toe
om in interactie te zijn, om aan te raken, om elkaar te zien, te communiceren, te spelen, te co-creëren, te
delen, te geven, te nemen. Door onze verschillen en overeenkomsten verbinden we ons dieper dan ooit te
voren. Onze interacties worden ingewikkelder en betekenisvoller, en onze dialogen expanderen. We geven
zoveel van onszelf in elke interactie, in elke gedachte, elk gevoel, elke manifestatie, elke vorm. We kunnen
ook zoveel zaken in ons opnemen, zoveel kennis.
Wanneer de ruimte (afscheiding) tussen ons groeit, groeien onze verbindingen en ervaringen mee. Wanneer
het universum is geëxpandeerd tot zijn allerverste punt, zijn onze identiteiten op hun sterkst, is onze kennis
(over zelf en het universum) op zijn sterkst, en is ons meesterschap in Heilige relaties het krachtigste. We
kunnen ons op zo’n diepe wijze verbinden met onszelf en anderen.
Terwijl we naar buiten toe zo prachtig in bloei staan, zo sierlijk en passioneel expanderen, hebben we
tegelijkertijd altijd het gewaarzijn om terug te kijken naar de bron; om te kijken naar elkaar. We kunnen vele
expressies hebben van individualiteit, maar dit betekent niet dat we geen diepe eenheid hebben met onze
eigen kernessentie, met alle andere fractale aspecten van zelf die verspreid zijn over creatie, en ook met al de
andere creatoren en creaties.
Iedereen, van de kleinste bladluis tot en met het grootst mogelijke sterrenstelsel, heeft het vermogen zich te
verbinden met alles binnen creatie tegelijk. Met elk aspect van zichzelf. Met ieder ander creatorwezen. Als
we willen, kunnen we overal tegelijk zijn, of van plaats tot plaats reizen in bewustzijn. Er bestaat geen
concept dat geen constante communicatie kent, dat geen contact kent met alle aspecten van zelf en alle
aspecten van andere creaties. Delen en voortdurende dialoog zijn de media waar iedereen en alles binnen
leeft. Het variëert alleen in complexiteit, afhankelijk van de fase van expansie waarin we ons bevinden.
En wanneer we het punt bereiken waarop we alles wat we wensten te ontdekken binnen een bepaalde creatie
hebben ontdekt, beginnen we langzaamaan al onze lagen van expansie terug te brengen naar de bron. We
brengen al onze ervaringen en kennis terug in een staat van eenheid, om vervolgens gezamenlijk het
universum te verlaten, terugkerend naar een staat van oneindig potentieel, van waaruit we kunnen kiezen om
nieuwe levensexpressies te expanderen en te manifesteren.
Dit is hoe het organisch universum werkt, en hoe de dynamieken zich tussen de creatoren onderling
ontwikkelen. Dit is hoe we ons op natuurlijke wijze evolueren, zowel als individu als collectief. Onze
huidige realiteit is simpelweg gezegd een onnatuurlijke groei in het universum, een kunstmatige vorm van
evolutie, welke de onmetelijke ruimtes van afscheiding tussen ons verstoort, samen met onze dialogen en ons
besef van identiteit. Ik heb het aspect van verstoring al beschreven in een aantal van mijn vorige artikelen, en
binnenkort zal ik nog meer verdieping aanbrengen in: “Wie zijn we? Waar en waarom zijn we hier? Deel 3”,
maar voor nu had ik het gevoel dat het belangrijk is om de mechanika van de natuurlijke creatie inzichtelijk
te maken. Om een inzicht aan te brengen in wie we werkelijk zijn buiten deze realiteit om, en hoe leven
binnen het organisch universum in zijn werk gaat. Dit is onze thuisbasis, ieder van ons hier aanwezig, komt
van dit organische universum vandaan en door onze verbinding hiermee kunnen we ons onszelf weer
herinneren, en genezen wat verstoord is geraakt.
Dankjewel voor het lezen!
NEDERLANDSE VERTALING DOOR BARBARA HETTEMA