10.G Pernott

In de afgelopen update

- Werd Dewey geboren en zagen we hem tot hij kind werd

- Werd Chandler geboren

- Raakte zowel Joan als Bruce tot over de helft op de carrièreladder

Het was al bijna middag toen Joan uit haar bed kwam rollen. Vandaag had ze nog vrij

dus kon ze nog even bijkomen van de bevalling. Maar van deze vrije dag had ze ook

meteen gebruik gemaakt om Dewey’s verjaardagscadeau naar binnen te smokkelen.

Zelf moest ze niets van beesten hebben, maar Bruce had haar overgehaald een

papegaai te kopen.

‘Hou je snavel thuis, please.’ Met een benauwd gezicht zette ze de papegaai in zijn kooi

toen hij op haar hand was gesprongen. ‘Je mag er nog niet uit. Pas als ik weg ben.’

Om 15:00 uur kwam Dewey dolenthousiast uit school. Verhalen die er in het tempo van

een stromende waterval doorheen werden gejaagd liep hij achter zijn moeder aan die in

de keuken bezig was.

‘Dus het was leuk?’ Vroeg Joan toen Dewey even een paar seconden stil was om te

overdenken wat hij zojuist had gezegd. ‘Denk je dat je dan nu tijd hebt voor je

verjaardagscadeau?’

Dewey was zo druk dat hij nog niet eens door had dat er iets veranderd was in de kamer.

Verrast volgde Dewey zijn moeder. Het eerste wat hij deed zodra hij de vogelkooi in de

smiezen had, was het deurtje openen.

‘Kom maar!’ Riep hij enthousiast.

‘Néé!’ Riep Joan.

Maar het was al te laat. De vogel zette af en vloog richting de keuken. ‘Uilskuiken!’

Scheerde hij.

‘Wát zei hij nou?’ Dewey had het niet meer.

Een op de vlucht geslagen Joan, een vangspel van Dewey achter de vogel aan en een

aantal minuten later besloten moeder en zoon zich maar naar Dewey’s slaapkamer te

begeven om zijn huiswerk te maken, zodat Bruce voor het eten Chandler nog even de

fles geven kon.

‘Dus nu kan hij ook al praten en hij zegt uilskuiken?’ Bruce wisselde een blik met Joan.

Op een iets zachter volume vroeg hij: ‘hoe vaak ben jij in het tuinhuisje geweest tot de

kooi naar binnen werd verplaatst?’

Joan voelde haar wangen rood worden. Gelukkig leidde Dewey Bruce af door een

tegenvraag te stellen.

‘Jullie hebben Uilskuiken in het tuinhuis laten wonen tot hij binnen mocht staan?’ Vroeg

hij verbaast. ‘Dat is zielig!’

‘Nee, een vogel Uilskuiken noemen is zielig,’ vond Bruce. ‘Kon je geen betere naam

bedenken?’

Dewey haalde zijn schouders op. Joan voelde zich nog steeds schuldig om alle keren dat

ze op het beest had gemopperd. Wist zij veel dat zo’n papegaai in zo’n korte tijd al

woorden overnam?

‘Ik bedacht me trouwens dat we nog kleren moeten kopen,’ opperde Joan, stiekem ook om

van onderwerp te veranderen. ‘We kunnen van het weekend gaan,’ stelde ze voor.

Vlak voor ze die avond naar bed gingen, slaakte Bruce een zucht.

‘Wat is er?’ Joan liet haar krant zakken.

‘Ik zit te denken… Niet dat ik geen zin heb om iets samen te gaan doen, maar…’

‘Je hebt geen zin om mee te gaan naar de stad van het weekend?’ Raadde Joan.

‘Ja, hoe wist je dat?’

Joan rolde met haar ogen.

‘Wat een understatement? – Natuurlijk vind ik het niet erg. Blijf maar lekker hier.’

De laatste werkdag van de week kwam Katrina om op Chandler te passen, aangezien

Bruce en Joan beiden moesten werken.

‘Het zal wel even wennen zijn, maar ik durf te wedden dat Chandler net zo goed

bevriend met jou zal raken als Dewey. Hier heb je alvast het geld.’ Bruce drukte Katrina’s

loon in haar handen plus wat extra’s en haastte zich de deur uit. ‘Veel succes en alvast

bedankt!’

‘Nee, jij bedankt!’ Riep Katrina hem na bij het zien van de extra Simdollars.

Die middag nam Dewey Marsha Bruinig mee uit school. Samen vermaakten ze zich uren

op zijn kamer. Hij vond het heerlijk dat hij zich daarin terug kon trekken zonder dat zijn

ouders telkens op hem letten. Zo was hij altijd al geweest.

Met een volle buik zeiden ze elkaar gedag. Tevreden ging Dewey aan zijn huiswerk. Hij

was nog geen week naar school geweest en had nu al een vriendin gemaakt. Zoon van

zijn moeder? Zonder twijfel.

Dat hij een zoon van zijn vader was, was ook duidelijk. Joan hield helemaal niet van

spelletjes doen. Maar dat zijn vader niet altijd spelletjes met hem kon doen, betekende

niet dat hij altijd alleen zou moeten spelen.

Dit was namelijk de dag dat Chandler opgroeide. Als peuter was hij misschien nog net

iets te klein om met zijn grote broer schaak te spelen, maar het was alweer een stapje

dichterbij de mogelijkheid.

Chandler was overduidelijk een zoon van Joan, dat was een feit.

‘Alsjeblieft, ventje.’ Bruce overhandigde de kersverse peuter een flesje. Met de speciale

breinmelk zouden ze morgen wel beginnen. Nu was het laat en iedereen wilde graag zijn

of haar nest in.

Dat Chandler net zo goed leren kon als Dewey door die melk was eveneens evident. In

zijn kleine kamertje was er niet veel plek, maar net genoeg voor loopoefeningen.

‘Heel goed, heel goed!’ Riep Bruce verrukt uit. Hij danste met de kleine jongen de kamer

door. Het was zaterdag, wat betekende dat Joan met Magda en Dewey naar de stad

was. Niemand zou het zien als hij gek deed met Chandler.

Helaas voor Bruce betekende een dag zonder vrouw en zijn oudste zoon dat de klusjes

ook aan hem toegekend werden, zoals de kooi van Uilskuiken schoonmaken. Maar dat

had hij ervoor over. Die dingen moesten ook gebeuren. Fluitend schrobde hij de

onderkant van de kooi schoon met een schuurspons. Uilskuiken zette zijn kuif op en

volgde nieuwsgierig elke beweging die er werd gemaakt. Na een tijdje deed het fluitje van

zijn baasje na. Bruce lachte.

Na het showen van zijn nieuwe kleren ging Dewey zijn kamer in. Het mocht dan weekend

wezen, maar morgen was het zondag en hij wilde Marsha bellen om te vragen of ze wilde

langskomen. Op het moment dat hij zijn pyjama aan wilde trekken, hoorde hij zijn

slaapkamerdeur in het slot klikken. Het was Chandler, en hij riep Dewey’s naam. Verrukt

keek Dewey neer op zijn broertje. Hij kon zijn naam zeggen?

‘Dewey, wil je met mij spelen?!’ Riep Chandler.

Zo speels aangelegd was Dewey niet. Maar voor zijn broertje had hij het over.

De deur ging open en Joan kwam binnen.

‘Dewey, het is al negen uur. Chandler hoort er allang in te liggen, maar jij ook. Hup, naar

bed.’

Negen uur alweer? Dan had hij toch ruim drie kwartier met zijn broertje zitten spelen.

‘Oké,’ mompelde Dewey met een zucht. Toen schoot Marsha hem weer te binnen. ‘Mag ik

dan morgen iemand van school uitnodigen om ook op je feestje te komen?’

‘Je mag hier zoveel vrienden uitnodigen als je maar wilt.’ Joan glimlachte en gaf Dewey

een kus. ‘Maar nu eerst slapen. Welterusten, vent.’

‘Welterusten, mama. Tot morgen.’

Joan en Bruce besloten uit te slapen zodat ze genoeg energie hadden voor het feest, tot

ongenoegen van Chandler.

‘Nou nou, dat mama vandaag opgroeit naar oudere is toch niet zó’n ramp.’

Chandler trok zijn wenkbrauwen moeizaam samen tot een frons.

‘Opgroeit? Wat is dat, mama?’

‘Dat betekend dat ze een ouwe taart wordt, net als ik,’ klonk het achter hen.

Verbaast zette Joan Chandler op de grond.

‘Dimme!’ Riep ze uit. Was het al zo laat? ‘Je bent vroeg, of ligt het aan mij?!’

Dimme grijnsde.

‘Het is nooit te vroeg voor een feestje.’ Hij spreidde zijn armen en gaf Joan een knuffel.

‘Nietwaar, kleine?’ Voegde Dimme eraan toe met een knipoog naar Chandler. ‘Wat lijkt

je jongste trouwens op jou. Het evenbeeld van Dewey, of niet dan?!’ Dimme bulderde van

het lachen.

Met zijn vijven maakten ze er een gezellige brunch van. Aan het kleine tafeltje was er net

genoeg plek voor vier, dus viel Marsha een beetje buiten de boot.

‘Wacht even.’ Bruce schoof zijn krukje naar achteren. ‘Wil je hier zitten, meid? Ik ben

toch al klaar met eten.’ Hij vond het leuk om te zien dat Dewey een vriendinnetje van

school had uitgenodigd. Met Dimme kon hij het prima vinden, maar hij kon zich

voorstellen dat een hele dag met ‘de grote Sims’ wel een beetje saai werd.

‘Zeg eens Joan, die Dewey kan heel goed boterhammen smeren, hè?’ Glimlachte Dimme.

Joan en Bruce vonden het heel lief van Dewey dat hij samen met Dimme de brunch had

verzorgd. Stiekem had Bruce toch nog een beetje hoop: misschien interesseerde zijn

zoon zich toch nog wel een tikkeltje voor koken, gezien deze actie. Dewey vond het

geweldig om allemaal complimentjes te krijgen en nam dan ook ruimschots de tijd om die

in ontvangst te nemen.

‘Hé Marsha, ik durf te wedden dat jij nooit zo goed kunt schaken als ik!’ Riep hij uitdagend.

‘Hoe kun je dat nu weten?’ Marsha’s ogen straalden strijdlust uit. ‘Kom maar op, hoor!’

De rest van de dag bleef Dewey bij het schaakbord zitten. Hij had overduidelijk zijn hobby

gevonden. Wat Joan met de boksbal en Bruce met de drieputter hadden, had Dewey met

het schaakbord. Helaas kon Marsha niet tot aan het eind van de avond blijven, maar

gelukkig wilde zijn vader één potje met hem schaken.

Dewey won het potje zelfs van zijn vader. Tijd voor revange was er niet, want het was tijd

voor Joan om op te groeien tot oudere. Ze glimlachte even naar Dewey: hij wist al welke

kleren ze zou gaan dragen. Hetzelfde als nu. Bruce wist dat nog niet Sterker nog: hij

dacht dat ze heel wat bijzonders hadden gekocht. Stiekem… wilde Joan helemaal niet

ouder worden. Vroeg of laat zou ze wel moeten, dus blies ze de kaarsjes maar in één

keer uit.

Opnieuw kon Joan uitslapen de dag na het feest. Ze had een vrije dag en eigenlijk

was ze van plan het vandaag eens rustig aan te doen. Er viel niets meer te bereiken met

haar werk. Alleen geld. Maar het werk ging vervelen, ze wilde wat anders. Ze was zo

ongeveer een levende legende. Nu wilde ze meer iets als een commissaris heldin

worden. Maar helaas, geen enkele baan beschikbaar in de carrière ordehandhaving. Tot

die tijd moest ze het dan maar doen met deze baan. Want al had ze een hekel aan het

vroege opstaan, de hele dag thuiszitten was ook niets voor Joan.

Algauw raakte Joan verveeld toen Chandler zijn middagdutje deed, dus besloot ze de

eerste beste Sim die voorbij liep binnen te vragen. Het bleek Cathrien te zijn, een

vriendin van een vriendin. Alleen babbelen liep niet erg lekker dus stelde Joan voor om

een potje te schaken. Dat maakte al meteen een wereld van verschil.

Uit school werd hij meteen weggejaagd bij de tafel door haar zoon. Hij nam amper de tijd

om zijn moeder in te wijden over de tien die hij op zijn rapport stond, want hij had weer

iemand uit school meegenomen waarmee hij wilde schaken. Joan vond het best een

grappig gezicht dat haar oudste zoon alleen maar met meisjes omging. Keus genoeg

later.

Bruce had ook gebruik willen maken van het schaakbord om meer inzicht te krijgen voor

zijn werk. Maar sinds Dewey kind was, was er ook een telescoop in de tuin. Dus daar kon

Bruce ook gebruik van maken. Eigenlijk was het wel net zo rustig en al was het totaal iets

anders, het was er niet minder interessant door.

Chandler vermaakte zich ook prima. Of hij nou alleen was of met anderen: het maakte

hem niet zoveel uit. Het plan was om met Dewey te spelen op zijn kamer als hij thuis

kwam, maar toen hij Mirjam mee had genomen uit school besloot hij dat hij het hem niet

heel veel uitmaakte. Muziek maken in je eentje is ook leuk, vond hij. Als hij morgen groter

was, was er nog genoeg tijd om dingen samen met Dewey te doen.

Sterker nog: Chandler was gek op het kleine pianootje in Dewey’s kamer. In de vroege

ochtend waggelde hij Dewey’s slaapkamer binnen en begon hij op de piano te rammen.

Dewey werd er wakker van, maar hij vond het niet erg. Vol bewondering zat hij te kijken

naar de stukken die zijn broertje speelde. Zelfs hij, zonder enig sprankje talent voor

muziek in zijn bloed, wist dat als Chandler hiermee door zou gaan, hij het nog ver zou

schoppen. Het was bijna een straf voor Dewey om naar school te moeten gaan, hoewel

hij altijd graag naar school ging – zo mooi vond hij het wat Chandler speelde.

Tijd om op Joan te wachten, was er niet vond Chandler. Hij blies haastig de kaarsjes uit

en wachtte niet eens tot de taart aan was gesneden. Het had gesneeuwd buiten en dat

gebeurde hier in Sandbar niet vaak. Met zijn korte kleren rende Chandler achter zijn

broer aan de achtertuin in.

‘Je mag dan zo ongeduldig wezen om geen taart te willen eten, maar eerst een jas!’

Chandler slaakte een zucht en trok een lange broek en een regenjas aan. Dat was alles

wat hij kon vinden. Bij het maken van sneeuwpop met zijn broer had je toch geen jas

nodig? Wat had hij toch ook een rare oppas.

Rond half acht keek Joan uit het keukenraam om te zien of ze haar jongens ergens zag.

Om kwart voor acht was het pikkedonker en dat was het limiet. Samen met Bruce ging ze

naar buiten om de jongens te zoeken. Uiteindelijk vonden ze hen in de buurt van hun

eigen slaapkamer. Dewey was half verkleumd, maar het was vooral Chandler die ze

haast naar binnen moesten slepen omdat het tijd was om te gaan slapen.

In de woonkamer hadden Joan en Bruce intussen besproken hoe het met Dewey op

school ging. Ze waren ervan overtuigd dat het met Chandler waarschijnlijk precies zo zou

gaan dus wilden ze het erop wagen extra geld uit te geven aan een speciale school

waarbij er meer opleidingsmogelijkheden waren. Diezelfde avond belde Bruce nog een

nummer van een speciale school die hij die middag op internet had gevonden.

‘Hallo, u spreekt met Bruce Pernott. Ik hoop dat ik niet ongelegen bel, omdat het al

tegen negenen ‘s avonds loopt… Nee, ja, dat klopt. Wij willen graag een afspraak maken.’

Nog geen kwartier later had Bruce weer opgehangen.

‘Het schoolhoofd komt morgen voor een etentje,’ deelde hij Joan mee. ‘Om vijf uur ‘s

middags. Dus als jij die man zou willen ontvangen? Want ik ben pas drie uur later thuis

uit mijn werk.’

‘Dat zal moeilijk gaan worden.’ Joan trok een spijtig gezicht. ‘Ik heb het je nog niet

verteld, maar ik heb de top gehaald van de carrière.’

‘Dat is fantastisch!’ Bruce begon te lachen. ‘En toevallig. Ik ook. Dus ik ben geswitcht.’

‘Geswitcht als in veranderd van baan?’ Joan trok haar wenkbrauwen op. ‘Toch niet

toevallig in de carrière ordehandhaving? Dat wil ik namelijk gaan doen, maar er is nog

geen baan vrij. Tot nu toe. Ik zal zo nog eens kijken.’

Bruce slaakte een zucht. ‘Nee, in de carrière geheime dienst. Ik ben nu een hulpje. Van

magnaat naar hulpje.’ Hij glimlachte flauwtjes. ‘Maar het andere begon te vervelen.’

Even viel er een stilte aan de tafel. Ze voelden het allebei: ze zaten hier meer als

vrienden die elkaar te lang niet meer hadden gesproken en veel bij te praten hadden.

Bruce kwam overeind.

‘Ga je naar bed?’ Raadde Joan.

Een antwoord kwam er niet. Het enige wat Bruce deed, was Joan wenken. Ze stonden

tegenover elkaar en Bruce legde zijn hand tegen Joans wang.

‘Dat voelt beter,’ zei hij zacht. ‘Het is veel te lang geleden, Joan. We moeten weer eens

wat samen gaan doen, misschien gewoon alleen met zijn tweeën. De laatste tijd zijn we

zo gefocust geweest op het werk en de kids. Het is veel te lang geleden,’ herhaalde hij.

Met zijn handen voor Joans ogen leidde hij Joan de tuin in.

‘Bruce, wat ga je…’ Bruce legde zijn hand op Joans ogen toen ze in de tuin stonden. Ze

moesten stil zijn. Natuurlijk moesten ze stil zijn, de kinderen sliepen. ‘Oh nee,’ fluisterde

ze zacht toen ze zag dat Bruce haar mee wilde nemen naar het dak van het tuinhuisje. Ik

ga dat bubbelbad nu toch niet in? Het is ijskoud!’ Piepte ze, maar kwam er toch bij.

Bruce grijnsde. ‘Als je het koud hebt, moet je van narigheid maar dichterbij komen.’

Joan giechelde en ze voelde zich weer precies datzelfde meisje dat ze was toen ze

Bruce leerde kennen. Jong, aan het begin van alles wat ze nu had bereikt. Zij samen.

Een aantal uur later en doodmoe van wat er in het bubbelbad allemaal gebeurd was,

slopen Joan en Bruce op hun tenen hun slaapkamer in.

‘Ik vind dat we echt iets speciaals moeten doen met je verjaardag,’ fluisterde Joan. ‘Iets

anders dan een feest. Een paar dagen kamperen met zijn vieren, of dat de kinderen

allebei iemand meenemen. Wat denk je?’

Bruce was een beetje verrast, maar ten goede. Het leek hem er een strak plan.

‘Een idee om nog eens te overdenken. Maar niet nu,’ vond hij. Joan gaf hem gelijk.

And that’s exactly where we leave this guys right now, in the middle of a winter wonder

land. =D

Weer bedankt voor het lezen! ;)

Xx Ilse