Το τανγκό της ψυχής μου

ΕΚΔΟΣΕ ΙΣοσελότος

Νεφέλη Π.Ζ.

Το τανγκό της ψυχής μου

Μην φοβηθείς να χορέψεις το τανγκό της δικής σου ψυχής.

Μόνο έτσι θα έχεις κάνειτο χρέος σου απέναντί της.

Σκοπός ένας...Να μην χαθεί η ψυχή

στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Μην ξεχνάς...

Να είσαι Άνθρωπος!

Το ταν Το ταν Το ταν Το ταν Το ταν Το τανγγγ Το τανγ Το ταν Το ταν Το τανγ Το τανγ Το τανγ Το ταν Το ταν Το τανγ Το ταν κόκόκόγκόγγγκόγκόγκόγγγκόγ της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µουΤΤΤ

ο τανο τανο ταν

Το ταν

ΤΤΤο ταν

Το ταν

Το ταν

ΤΤΤο ταν

Τγγγγγγ

ο τανγο τανο τανο τανγο τανγο τανγο τανο τανο τανγο ταν

κόκόκόγκόγγγκόγκόγκόγγγκόγ

της ψ

υχής µ

ου τη

ς ψυχή

ς µου

της ψ

υχής µ

ου τη

ς ψυχή

ς µου

της ψ

υχής µ

ου τη

ς ψυχή

ς µου

κό της ψ

υχής µ

ουκόκόκό τη

ς ψυχή

ς µου

κό της ψ

υχής µ

ουκό τη

ς ψυχή

ς µου

κόκόκό της ψ

υχής µ

ουκό

Ν Ε Φ Ε Λ Η Π . Ζ .

ΝΕ

ΦΕ

ΛΗ

Π

.Ζ

.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.grwww. ocelotos. gr

της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µουΕ Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

ISBN 978-960-9607-10-0

140 × 210 SPINE: 10 FLAPS: 60

ΕΚ∆ΟΣΕ ΙΣοσελότος

Το πατρικό όνοµα της Νεφέλης Π.Ζ. είναι Πόπη Ζάνη. Γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1973. Είναι παντρεµένη, έχει δύο παιδιά και εξακολου-θεί να µένει στα Ιωάν-νινα. Έχει λάβει µέρος στην αστική µη κερδο-σκοπική εταιρεία πολιτι-σµού «Artspot», στους δι-αγωνισµούς διηγήµατος «Λόγω Τέχνης» και στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό «Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας», όπου και δηµοσιεύτηκε ένα ποίηµά της, στο αφιέρωµα για την πα-γκόσµια ηµέρα ποίησης. Τρία από τα ποιήµατά της είναι µεταφρασµένα στα αγγλικά και είναι υποψήφια για δηµοσί-ευση στο ανθολόγιο της Ακαδηµίας Ειρήνης της ΟΥΝΕΣΚΟ. Ασχολεί-ται, επίσης, ερασιτεχνικά µε τον χορό και τη λήψη φωτογραφιών.

0_cover_tango.indd 1 11/15/2011 3:23:23 PM

ΤιΤλος Το τανγκό της ψυχής μου ςυγγραφέας Νεφέλη Π.Ζ. ςειρα Ελληνική λογοτεχνία [1358]1111/22 φωΤο εξωφυλλου Shutterstock photos Διορθωςη Όλγα Παλαμήδη Copyright© 2011 Νεφέλη Π.Ζ. ΠρώΤη εκΔοςη Αθήνα, Νοέμβριος 2011 ISBN 978-960-9607-10-0

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Στη μνήμη της μητέρας μου, που έγινε ο φύλακας άγγελός μου από εκεί ψηλά και με προσέχει σε

κάθε βήμα μου, σε κάθε επιλογή μου.Μου λείπεις!

Βιογραφικό

Γεννήθηκα στα Ιωάννινα. Πρωτότοκη, μετά ακολούθησαν οι δύο αδερφές μου. Ο πατέρας μου ήταν φορτηγατζής,

τώρα πια συνταξιούχος. Η συχωρεμένη η μάνα μου ήτανε μοδίστρα, αλλά το επάγγελμα δεν το άσκησε ποτέ και έτσι έμεινε στα οικιακά. Από παιδί θυμάμαι μια οικογένεια γεμάτη προβλήματα, δυσκολίες, και εμένα να προσπαθώ να ξεφύγω από μια σκληρή πραγματικότητα. Έφτιαχνα δικούς μου φα-νταστικούς κόσμους και τους έβαζα να κατοικήσουν στο τε-τράδιο, πάνω σε λευκή κόλλα. Άλλαζε η όψη της λευκής κόλ-λας έτσι που άφηνα τους κόσμους μου κάνοντάς τους λέξεις. Από μικρή, θυμάμαι, έψαχνα την έξοδο, κουβαλούσα πάντα τη λέξη «φεύγα».

Υπό άλλες συνθήκες θα έγραφα πως τελείωσα την τάδε σχολή και έχω το τάδε πτυχίο. Όμως δεν έχω τελειώσει τί-ποτα. Και το σχολείο το παράτησα υποκύπτοντας στη λέξη «φεύγα», σε μια στιγμή αδυναμίας και απόγνωσης. Το μετά-νιωσα· τα έπαιρνα τα γράμματα, ήμουνα καλή.

Οι ιδέες μου είχαν πάντα μια δόση επανάστασης και σχε-δόν πάντα βρισκόμουνα αντιμέτωπη μ’ ένα τείχος, πάνω στο οποίο έπεφτα ματώνοντας. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως οι άνθρωποι, ο κόσμος, δεν αλλάζουν, φοβούνται τις αλλαγές, το όραμα, και έτσι έπαψα να ασχολούμαι. Άλλωστε, είχε κα-λυφθεί ήδη η ψυχή μου με τόσους επιδέσμους, επουλώνοντας πληγές, που δεν υπήρχε άλλος χώρος.

Με τη συγγραφή, γράψιμο, γραφή, όπως θέλεις πες το, ασχολιόμουνα πάντα. Θαρρείς και όταν γεννήθηκα, υπήρχε ραμμένη πάνω μου. Δεν προσπάθησα ποτέ να τη διώξω, δεν θα άντεχα άλλωστε χωρίς τη μυρωδιά του χαρτιού και της μελά-νης. Εγώ το λέω έρωτα, κάποιοι άλλοι διαστροφή. Μα απ’ την άλλη, μήπως ο έρωτας δεν έχει μια δόση διαστροφής μέσα του;

Νεφέλη Π.Ζ.

Ευχαριστίες

Θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους συνέβαλαν στο να γραφτεί αυτό το βιβλίο. Χωρίς την ηθική υποστή-ριξη κάποιων ανθρώπων, ίσως ποτέ δεν κατάφερνα να φτάσω ως εδώ.

Να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, τους φίλους μου –αληθινούς και διαδικτυακούς–, που με την πα-ρότρυνσή τους και την πίστη τους σ’ εμένα υλοποιή-θηκε αυτό το βιβλίο.

Να ευχαριστήσω την αδερφική μου φίλη Ειρήνη, που είναι πάντα δίπλα μου. Τον Μάνο, που είναι γιος ψυχής και ο Θεός μού τον έστειλε στη θέση του γιου που θα είχα σήμερα στην ηλικία του. Τη Μαρία Μπ., που στάθηκε σαν μάνα μου δίπλα μου με τις σοφές συμβουλές της. Τη Μαρία Σ., που φρόντιζε πάντα να με κάνει να γελάω με το ιδιαίτερο χιούμορ της. Τη Νάνσυ, που πάντα μου έλεγε: «Μη σταματάς, δημι-ούργησε».

Να ευχαριστήσω τους φύλακες άγγελούς μου, που κατοίκησαν σε ανθρώπινα σώματα φροντίζοντας να μου δείχνουν πάντα τον δρόμο, όταν έχανα τον προσανατολισμό μου.

Τέλος, να ευχαριστήσω όλους εσάς για την καλή

σας διάθεση να διαβάσετε αυτό το βιβλίο.

Το Τανγκό Της Ψυχής Μου

Το τανγκό χορεύεται με δυο. Άκου, παίζει το τανγκό της ψυχής μου. Έλα να το χορέψουμε μαζί. Να σου δείξω τα

βήματα μιας χορογραφίας που, ομολογώ, κουράστηκα πολύ να μάθω. Μα άξιζε τον κόπο. Έλα να χορέψουμε το τανγκό της ψυχής μου, να δεις όσα είδα, να νιώσεις με όσα ένιωσα. Έλα να χορέψουμε το δικό μου τανγκό.

Με ένα αμπράζο αγκάλιασα και με ένα αντόρνο έγινα στολίδι να ομορφύνω την κίνησή μου στη ζωή. Και ευτυχώς συνάντησα το αράστρε και κατάφερα την απόλυτη επαφή μαζί της. Η δύναμη όμως ομολογώ πως ήταν το μπαλανσέο, βήμα ελέγχου του καβαλιέρου. Και καβαλιέρος μου, ο φύλακας άγ-γελός μου, που το μπαλανσέο του κατάφερνε να διώχνει τις συγκρούσεις και να επαναπροσδιορίζει τον ρυθμό μου. Μου έστελνε ένα βολέο, άξιο να μου εξασφαλίσει την αλλαγή κα-τεύθυνσης. Και τότε ανακατεύονταν λιγάκι τα βήματα, ένα κάρπα, μια καστιγάδα και ένα σιέρε, και εγώ μπερδεμένη να αναζητώ απεγνωσμένα κάπου να γαντζωθώ· και ευτυχώς πά-ντα υπήρχε ένα ενγκάντζε και κρατιόμουνα και δεν έπεφτα, συνέχιζα να χορεύω το τανγκό της ψυχής μου. Ήταν το γκά-ντσο που με κρατούσε, το «αγκίστρωμα» που μετατρεπόταν σε λαπίζ, κινήσεις-στολίδια που τις άκουγα να μου ψιθυρίζουν: «Η ζωή είναι ωραία». Και να, ένα μέντια λούνα, μια μέντια βουέλτα και ένα μολινέτε με κάνανε να χαμογελάω ξανά. Και με ένα ότσο συνέχιζα τα βήματα της ζωής, της ψυχής μου.

Έλα να χορέψουμε το τανγκό της ψυχής μου.

10 ΝΕΦΕλη Π.Ζ.

11 ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤηΣ ΨΥΧηΣ ΜΟΥ

Πρόλογος

Με δυσκολεύει ο πρόλογος, απαιτεί προετοιμασία και δεν ξέρω αν έχω αυτό το ταλέντο. Να προετοιμάζω. Συνή-

θως, μπαίνω κατευθείαν στο κυρίως θέμα. Στο διά ταύτα, που λέμε. Μόνο έτσι μπορώ να μη χάνω την ουσία. Οι λεπτομέρει-ες, η πολλή ανάλυση με μπερδεύουν και χάνω το νόημα. Είμαι της άποψης λίγα και καλά, λίγα και σωστά. Το λίγο για μένα ήτανε πάντα πολύ. Μου αρκούσε.

Μια ακόμα ονειροπόλα ετούτου του κόσμου, με τα μάτια της ψυχής μου πάντα ορθάνοιχτα. Επίμονη σ’ εκείνο που θα μου καρφωθεί στο κεφάλι μου. Ανθεκτική στα δύσκολα, πανι-κόβλητη στα εύκολα. Ανάποδο θα μου πεις, μα έτσι είμαι. Ό,τι τους άλλους αγχώνει, εμένα μου φαίνεται απλό, και ό,τι τους άλλους χαλαρώνει, εμένα με πνίγει και ψάχνω την έξοδο.

Το πνεύμα μου μόνιμα ανήσυχο, κρυμμένο πίσω από το αισιόδοξο χαμόγελό μου. Ευτυχώς ο Θεός με προίκισε με χιούμορ και αυτοσαρκασμό – είναι η γέφυρα που ισορροπεί το μέσα με το έξω μου.

Σιχαίνομαι το ψέμα, την υποκρισία, την αδικία, την αχαρι-στία. Τα λούστηκα και τα τέσσερα. Έμαθα όμως μέσα από αυτά. Είναι ο νόμος της ζωής έτσι, να μαθαίνουμε μέσα από τον πόνο. Σκέφτηκα, που λες, να μοιραστώ τα όσα έμαθα. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι. Είτε καλό είτε κακό. Ελαφραίνει η ψυχή έτσι.

12 ΝΕΦΕλη Π.Ζ.

«Εκθέτεις τον εαυτό σου γράφοντας», μου είπε κάποτε ένας οικογενειακός φίλος. Ε, και; Αν το καλοσκεφτείς, δεν εί-ναι και τόσο κακό. Υπάρχει άνθρωπος να μην πόνεσε, να μην ταπεινώθηκε, να μην αδικήθηκε; Υπάρχει άνθρωπος να μη ση-κώνει τον σταυρό του;

«Μην πουλήσεις την ψυχή σου», μου είπε μια φίλη. Δεν την πουλάω, βρε Μαράκι, τη μοιράζομαι. Έχω ανάγκη να μοι-ράζομαι. Έτσι γεννήθηκα, να μην κρατάω τίποτα για μένα. Και αν τα κρατήσω, δηλαδή, τι;

Αν ανταλλάσσαμε τις εμπειρίες μας συχνότερα και δεν κλεινόμασταν στο καβούκι μας, ίσως ο κόσμος να ήταν λίγο καλύτερος. Τόση συλλογή εμπειριών απ’ τον καθένα μας και πάει χαμένη. Τι κρίμα!

Μοιράζω=χωρίζω κάτι σε κομμάτια και τα δίνω στους άλ-λους.

Με δυσκόλεψε ετούτο το βιβλίο. Πώς ν’ αφήσεις την ψυχή σου στις λέξεις; Μα εκείνη επέμενε. Είχε ανάγκη ν’ ακουμπή-σει κάπου. Μακρύ το ταξίδι και χρειάζεται κάποιες στιγμές μερικές στάσεις για τσιγάρο. Ξεκίνησα να το γράφω σε μορ-φή διηγήματος, δεν μου ταίριαζε, το έσβησα. Άρχισα μετά να το κάνω ποιήματα, ούτε πάλι μου ταίριαζε, το έσβησα ξανά. Θυμήθηκα τότε ότι στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής λένε να γράφουμε εκείνο που ξέρουμε καλά. Το τόνιζαν αυτό. Δεν υπάρχει συνταγή. Γράφε εκείνο που ξέρεις καλά. Και αυτό έκανα. Έγραψα εκείνο που ήξερα καλά. Ούτε διήγημα, ούτε ποίηση, παρά μόνο αναφορά εμπειριών. Άλλωστε, το τανγκό έχει δύο είδη, το Αργεντίνικο, δυναμικό, απαλό και κοφτό συ-νάμα, και το Ευρωπαϊκό, πιο στιλιζαρισμένο· και εμένα η ψυχή μου χόρεψε και τα δύο, άλλοτε δυναμικά και άλλοτε τσαλα-κωμένα, μα πάντα στιλιζαρισμένη.

Την άφησα, λοιπόν, ελεύθερη να με καθοδηγήσει και να γίνει λέξεις που θα την ξεκουράσουν. Έκανα το χρέος μου απέναντί της και κατέθεσα όσα ήθελε να διώξει από πάνω της, όσα έμαθε, όσα παρατήρησε, όσα δοκίμασε. Γιατί είναι το

13 ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤηΣ ΨΥΧηΣ ΜΟΥ

ταξίδι μακρύ και η ανάγκη για μια στάση μεγάλη... Μια στάση που θα γίνει ανάσα και θα της δώσει δύναμη να συνεχίσει ως εκεί που ο Δημιουργός τής όρισε να φτάσει.

Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, έγραφα ή μάλλον κα-τέγραφα τα όσα ζούσα. Στην αρχή έμοιαζε με παιχνίδι, το έβρισκα διασκεδαστικό να κρατάω σημειώσεις σχετικά με τα όσα βίωνα. Έδινα και τίτλους σαν σε άρθρο εφημερίδας. Οι πρώτες μου σημειώσεις μικρές, λιτές σαν τα χρόνια μου, και πάντα κάτω από κάθε μου σημείωση και μια μικρή ζωγραφιά, κάτι σαν υπογραφή. Άλλοτε μια καρδούλα, άλλοτε ένα δέ-ντρο, ένα αστέρι ή ένα ερωτηματικό. Αυτό συνήθως έμπαινε όταν έγραφα για κάτι που άκουσα από τους μεγάλους και δεν ήξερα τι σήμαινε. Με κάθε νέο ερωτηματικό στα γραπτά μου ξεκινούσε και νέα αναζήτηση. Αν δεν μάθαινα τι σήμαινε αυτό που άκουσα, δεν ησύχαζα.

Το ίδιο κάνω και τώρα ως ενήλικη, αλλά αντίστροφα. Τώρα το ερωτηματικό το βάζω όταν ακούω κάτι εύστοχο από τα παιδιά. Πάντα πίστευα πως τα παιδιά βλέπουν την αλήθεια και ό,τι λένε, δεν το λένε συνήθως τυχαία. Τα παιδιά με εμπνέ-ουν και το μόνο που ζητάνε είναι αποδέκτες. Γιατί φοβάμαι πως δεν τους δίνουμε τη σημασία που χρειάζεται.

Το «σαράκι» της παρατήρησης και της καταγραφής γεγο-νότων, δικών μου και άλλων, με κυνηγάει ακόμα και σήμερα. Συνήθως το πλαίσιο της οθόνης του υπολογιστή μου είναι κα-μωμένο από αυτοκόλλητα χαρτάκια με διάφορες λέξεις: χρό-νος, αδιέξοδο, ζωή, αγάπη, θυμός κ.ά., που με βοηθάνε ή μου υπενθυμίζουν να βρω το νόημα. Πώς έφτασα να βιώνω αυτές τις λέξεις; Τι θέλουν να μου πούνε; Από παιδί πίστευα πως οι λέξεις δεν είναι απλώς λέξεις, αλλά πως κουβαλάνε ένα κρυμ-μένο νόημα. Δίνω βαρύτητα στις λέξεις και προσπαθώ να τις αποκωδικοποιώ, για να φτάνω στην ουσία. Κάθε εμπειρία μου, μια λέξη που γίνεται κείμενο.

Έτσι και με ετούτο το βιβλίο. Το σκέφτηκα. Δεν γινόταν αλλιώς να γραφτεί. Δεν ξέρω αν ανήκει σε κάποια κατηγορία

14 ΝΕΦΕλη Π.Ζ.

–αυτοβιογραφία, ποίηση, διήγημα–, μα δεν με απασχολεί, για-τί τις ταμπέλες και γενικά τις κατηγορίες δεν τις χώνεψα ποτέ μου, δεν μου πήγαιναν άλλωστε. Επομένως, στην ψυχή μου μόνο έτσι ταίριαζε να ξεκουραστεί, χωρίς κατηγορία-είδος. Έτσι ελεύθερη να γράφει τα όσα βιώνει, τα όσα αποκομίζει, καλά και άσχημα. Το κάθε κείμενο γράφτηκε σε διαφορετι-κές στιγμές και νομίζω αποτυπώθηκαν όλα τα συναισθήματα που ένας άνθρωπος μπορεί να νιώσει. Κάποια γράφτηκαν με φτερουγίσματα της ψυχής μου, γεμάτα χαρά και αισιοδοξία. Κάποια άλλα με δάκρυα, πόνο και θυμό. Μερικά με δόση ανα-ζήτησης, γεμάτα απορία, και άλλα με ένα αίσθημα κυνηγητού, γρήγορα να προλάβω να τα αφήσω εδώ πριν γίνουν δέντρο και ριζώσουν μέσα μου. Κάθε κείμενο και ένας σταθμός της ζωής μου. Σαν τους χάρτες, όπου κάθε χώρα κουβαλάει την Ιστο-ρία της. Μοιάζουν οι ψυχές με τους χάρτες. Έχουν και εκείνες «χώρες», και όποιος δεν φοβηθεί να ταξιδέψει στο άγνωστο, είναι απίστευτο το τι θα ανακαλύψει. Τα πνευματικά ταξίδια έχουν άλλη χάρη, δεν περιγράφονται, παρά μόνο βιώνονται. Αφήνουν στο τέλος ένα παράξενο, μαγικό συναίσθημα, σαν να λες «χόρτασα». Γιατί ξέρεις... όπου και αν βρίσκεσαι, είτε σε πολύβοους δρόμους, είτε στο δωμάτιό σου, η ψυχή μπορεί να είναι χορτάτη, αρκεί να έχεις μάθει τι είδους τροφή να την ταΐζεις.

Νιώθω ολοκληρωμένη και, αν θέλεις, ευλογημένη, που μπόρεσα να πω «χόρτασα». Είναι μια πρόκληση που σαν σου χτυπήσει την πόρτα του μυαλού σου, δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Ανεβαίνεις στην πίστα και χορεύεις, άσχετα αν ξέ-ρεις τα βήματα ή όχι. Γιατί η μαγεία είναι ακριβώς εκεί... Κατά έναν περίεργο τρόπο διαπιστώνεις πως τελικά, ναι, μπορείς να χορέψεις, ακόμα και τον πιο δύσκολο χορό, που κάποτε στη σκέψη και μόνο, σου προκαλούσε τρόμο. Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε όλα εκείνα που χρειαζόμουνα, για να κα-

ταφέρω να χορέψω το τανγκό της ψυχής μου.

15 ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤηΣ ΨΥΧηΣ ΜΟΥ

Ρίσκο

Βιώματα, συναισθήματα, εμπειρίες, λάθη, πάθη,το σώμα μου ένιωσε, η ψυχή μου ένιωσε.Πάλη ανάμεσα στο «ναι» και στο «όχι»,στο «πρέπει» και «δεν πρέπει».Είδα τον δρόμο της ζωής, δεν είναι ευθεία,μα με πολλές απότομες στροφές.Δεν τις φοβάμαι πια, γιατί η ομορφιάείναι κρυμμένη εκεί μέσα, σ’ εκείνες τιςαπότομες στροφές.Όλα ένα ρίσκο, που με κρατάει όρθια.

Εφηβεία

Ήθελα να τη ζήσω την εφηβεία μου, έτσι όπως μου άρμο-ζε. Όπως αρμόζει σε κάθε έφηβο. Κύριο μέλημά μου θα

έπρεπε να ήταν το σχολείο, οι εφηβικοί έρωτες, οι τρέλες, τα όνειρα, η επανάσταση. Μα δεν προλάβαινα για όλα αυτά, τα ζούσα μισά, μοιρασμένα με τα προβλήματα των γονιών μου. Μπερδευόμουνα. Ανάμεσα στην εφηβεία μου και στα οικογε-νειακά προβλήματα, που ντε και καλά να θέλουν να με ωρι-μάσουν και να με μεταφέρουν σε μεγαλύτερη ηλικία, που δεν μου ταίριαζε. Ένα περίεργο πράγμα, οι καταστάσεις της ζωής μου ποτέ δεν με άφηναν να συμβαδίσω με την ηλικία μου.

Με στεναχωρούσε το γεγονός ότι οι φίλοι μου ήταν ανέ-μελοι και εγώ όχι. Ότι είχανε αρμονικές οικογένειες και στη-ρίγματα. Δεν ζήλευα, μόνο στεναχωριόμουνα. Ένιωθα ανα-σφαλής και φοβισμένη. Κάθε φορά που έπρεπε να επιστρέψω σπίτι, ερχότανε ένας κόμπος στον λαιμό μου, δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Το μέτωπο που είχανε ανοίξει μεταξύ τους οι γονείς μου μέρα με τη μέρα γινότανε όλο και πιο οδυνηρό.

Θυμάμαι σαν τώρα τα μεταμορφωμένα πρόσωπά τους την

16 ΝΕΦΕλη Π.Ζ.

ώρα που διαπληκτίζονταν. Ο πατέρας μαινόμενος ταύρος, τυ-λιγμένος στην παράνοιά του, και η μάνα με δάκρυα στα μάτια να προσπαθεί να ξεσπάσει, να βγάλει όλο τον θυμό της. Άκρη δεν έβγαινε, φωνάζανε και οι δυο μαζί, ο καθένας έλεγε τα δικά του. Όποτε συνέβαινε αυτό, πνιγόμουνα και το μόνο που ήθελα ήτανε να φύγω. Να μην τους ακούω.

Ήθελα, που λες, την εφηβεία μου να την είχα ζήσει αλλιώς. Πιο ανώδυνα. Να μην κουβαλάω ακόμα μέσα μου απωθημένα. Άσχημο συναίσθημα το απωθημένο, με κάνει να νιώθω μισή. Σαν να ψάχνω να κλείσω έναν κύκλο και εκείνος να επιμένει να μείνει ημικύκλιο.

Σακατεύτηκε η πιο σημαντική ηλικία μου χωρίς να το έχω αποφασίσει εγώ, για να εισπράξω τελικά τη διάλυση της οι-κογένειας, να στιγματιστώ ως παιδί χωρισμένων γονιών... τι ηλίθια ταμπέλα και αυτή που κολλάνε οι άνθρωποι στα παι-διά! Λες και έχουμε καμιά κολλητική θανατηφόρα αρρώστια. Ευτυχώς, τώρα είναι κάπως πιο ελαστικά τα πράγματα και σιγά σιγά ενημερώνονται οι άνθρωποι πάνω στο θέμα «παιδιά χωρισμένων γονιών». Τότε, στα χρόνια μου, δεκαετία του ’80, ήτανε στίγμα να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών. Και τώρα που το σκέφτομαι, αυτό ήταν που με σακάτευε πιο πολύ. Όχι ο χω-ρισμός, γιατί αυτός μας γλίτωσε τελικά από τις φασαρίες, αλλά η ταμπέλα που μου χρεώσανε. Ας είναι, τα κατάφερα, όπως άλ-λωστε τα περισσότερα παιδιά χωρισμένων γονιών. Αλλά να... την εφηβεία μου θα ήθελα να την είχα ζήσει αλλιώς.

Τι πήγε λάθος…

Μου είπανε πως κανείς δεν χάνεται σ’ ετούτο τον κόσμο, ακόμα και όταν κάποιες στιγμές πιστεύεις πως οι συν-

θήκες και οι άλλοι είναι πιο δυνατοί από εσένα. Το μυστικό είναι να μην εγκαταλείπεις τον αγώνα… Δεν μου είπανε όμως τι κάνεις όταν νιώθεις πως οι δυνάμεις σου δεν σε ακολουθού-

Μην φοβηθείς να χορέψεις το τανγκό της δικής σου ψυχής.

Μόνο έτσι θα έχεις κάνειτο χρέος σου απέναντί της.

Σκοπός ένας...Να μην χαθεί η ψυχή

στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Μην ξεχνάς...

Να είσαι Άνθρωπος!

Το ταν Το ταν Το ταν Το ταν Το ταν Το τανγγγ Το τανγ Το ταν Το ταν Το τανγ Το τανγ Το τανγ Το ταν Το ταν Το τανγ Το ταν κόκόκόγκόγγγκόγκόγκόγγγκόγ της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µου

ΤΤΤο τανο τανο ταν

Το ταν

ΤΤΤο ταν

Το ταν

Το ταν

ΤΤΤο ταν

Τγγγγγγ

ο τανγο τανο τανο τανγο τανγο τανγο τανο τανο τανγο ταν

κόκόκόγκόγγγκόγκόγκόγγγκόγ

της ψ

υχής µ

ου τη

ς ψυχή

ς µου

της ψ

υχής µ

ου τη

ς ψυχή

ς µου

της ψ

υχής µ

ου τη

ς ψυχή

ς µου

κό της ψ

υχής µ

ουκόκόκό τη

ς ψυχή

ς µου

κό της ψ

υχής µ

ουκό τη

ς ψυχή

ς µου

κόκόκό της ψ

υχής µ

ουκό

Ν Ε Φ Ε Λ Η Π . Ζ .Ν

ΕΦ

ΕΛ

Η

Π.

Ζ.

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.grwww. ocelotos. gr

της ψυχής µου της ψυχής µου της ψυχής µουΕ Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σοσελότος

ISBN 978-960-9607-10-0

140 × 210 SPINE: 10 FLAPS: 60

ΕΚ∆ΟΣΕ ΙΣοσελότος

Το πατρικό όνοµα της Νεφέλης Π.Ζ. είναι Πόπη Ζάνη. Γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1973. Είναι παντρεµένη, έχει δύο παιδιά και εξακολου-θεί να µένει στα Ιωάν-νινα. Έχει λάβει µέρος στην αστική µη κερδο-σκοπική εταιρεία πολιτι-σµού «Artspot», στους δι-αγωνισµούς διηγήµατος «Λόγω Τέχνης» και στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό «Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας», όπου και δηµοσιεύτηκε ένα ποίηµά της, στο αφιέρωµα για την πα-γκόσµια ηµέρα ποίησης. Τρία από τα ποιήµατά της είναι µεταφρασµένα στα αγγλικά και είναι υποψήφια για δηµοσί-ευση στο ανθολόγιο της Ακαδηµίας Ειρήνης της ΟΥΝΕΣΚΟ. Ασχολεί-ται, επίσης, ερασιτεχνικά µε τον χορό και τη λήψη φωτογραφιών.

0_cover_tango.indd 1 11/15/2011 3:23:23 PM

17 ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤηΣ ΨΥΧηΣ ΜΟΥ

νε άλλο στο να μην εγκαταλείψεις τον αγώνα. Λένε πως ελευθερία είναι να κάνεις ό,τι σε προστάζει η

καρδιά σου, ανεξάρτητα από τη γνώμη των άλλων. Δεν μου είπανε όμως πώς να το πετύχω αυτό. Όσες φορές προσπάθη-σα, μου το χρέωσαν. Μήπως το έκανα με λάθος τρόπο; Μήπως άργησα;

Δεν αντέχω άλλο τα καλούπια σας!Δεν αντέχω άλλο τα πρέπει σας!Δεν αντέχω άλλο τη μιζέρια σας, τη στενομυαλιά σας!Δεν αντέχω άλλο!Ποτέ δεν θα μπω ανάμεσά σας. Πάντα μια μάσκα χαμό-

γελου θα φοράω όταν είμαι δίπλα σας. Και αυτό γιατί είσαστε ψεύτικοι, δήθεν. Και εγώ τα δήθεν τα σιχαίνομαι!! Θα χάνομαι μέσα σ’ ετούτα τα γραπτά, στα ταξίδια μου, στις αλήθειες μου. Μόνο στις ιστορίες μου βρήκα αλήθειες.

Αναστενάζω… Πολλές γραμμές σάς αφιέρωσα πάλι και δεν το αξίζετε… Με κάνατε πάλι να κλαίω…

Αφιερωμένο σ’ όλους εσάς τους «τέλειους» και «ευσυνεί-δητους». Όλους εσάς που περάσατε από τη ζωή μου… που ποτέ δεν θα τολμήσετε να είσαστε ΕΣΕΙΣ!

Πόνος… χάρηκα πολύ…

Με τον πόνο συναντηθήκαμε… Περίεργο, δεν θυμάμαι πότε συναντηθήκαμε, πάει καιρός από τότε. Θυμάμαι

όμως έντονα πως την πρώτη φορά δεν ένιωσα όμορφα.Ένας κόμπος στο στομάχι μου, δάκρυα στα μάτια μου…

Και το μόνο που ήθελα, ήτανε να φύγει. Δεν έφευγε όμως, σαν τους ενοχλητικούς επισκέπτες που ενώ τους δίνεις να κατα-λάβουν πως τους απεχθάνεσαι, εκείνοι συνεχίζουν να είναι δίπλα σου…

Μετά από ώρες, μέρες, δεν θυμάμαι. Έφυγε. Ορκίστηκα τότε, έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου, πως δεν θα επέτρεπα