VW: Happy Family?

VW: Happy Family?

Generaties:

(1.) Nel (ouderdom)

(2.) Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger)

(3.) Rebecca (ouderdom) x Xander

(geest), Lara (ouderdom) x Ciske

(geest) x Tom, Marc (honger)

(4.) Nina, Tessa, Roy, PatrickVorige keer mocht ik de familie 3 dagen besturen. Dat betekent dus: nu 3 dagen toekijken…

De vorige keer kwam Nina erachter dat ze zwanger was. Ze verhuisden naar een huis in de hoofdstad. Tom en Roy groeiden op.

En dan is het nu tijd voor… de update waarin Nina zal bevallen!

Al gauw was het de dag waarop Nina uitgerekend was.

Nerveus lag ze op de bank in de woonkamer, die nog steeds niet helemaal ingericht was.

‘Het komt allemaal wel goed, Nien.’ zei Tessa geruststellend.

3 dagen toekijken

Dag 1

‘Probeer maar wat te rusten, ik blijf bij je.’

Nina glimlachte zwakjes en sloot haar ogen. Buiten klonk het getoeter van het verkeer, en alle andere geluiden die bij het leven in een stad hoorden.

Ze moest er wel aan wennen.

Net toen ze bijna in slaap viel, werd ze overvallen door een hevige pijn.

‘Het begint!’ riep Tessa uit.

Ook zij was nerveus, maar ze wilde haar zus zo goed mogelijk helpen. Ze was tenslotte een echte familiesim.

Wat was het mooi om dit mee te maken – het begin van nieuw leven!

‘Ik wil niet, Tess! Het doet zo’n pijn, ik wil niet! Laat het ophouden!’

‘Niet bang zijn, het komt allemaal goed! Rustig ademhalen, door je neus inademen, en pfff, door je mond uit! Goed zo…’

Nina kermde van de pijn en klemde haar kaken op elkaar.

Hoe had hun moeder dit ooit kunnen doorstaan?

Eén keer met een tweeling, en daarna nog een keer met Patrick?

Ongelofelijk…

En eindelijk was het kindje daar.

‘Een meisje! O, wat is ze mooi!’ huilde Nina en ze kon het haast niet geloven.

Patrick kwam net uit school en keek vol bewondering naar het kleine meisje.

‘Hier, hou jij haar maar even vast.’ zei Nina uitgeput.

‘Wauw. Ik ben oom van een engeltje.’ zei Patrick sprakeloos.

‘O, auw!’ kreunde Tessa en ze greep weer naar haar buik.

‘Tess? Tess, waarom houdt het niet op?’ riep ze paniekerig.

Tessa keek geschrokken toe. Wat was er aan de hand?

‘Volgens mij komt er nog een baby.’ zei Patrick droog.

En hij had gelijk – even later hield Nina haar tweede kindje in haar armen.

Een zoontje!

Even tussendoor – het nieuwe familieplaatje!

Nina houdt haar tweeling zo supergrappig vast, haha!

v.l.n.r.: Patrick, Tessa, Nina met Kevin en Sanne, Tom, Roy.

:)

Niemand had ooit verwacht dat Nina een tweeling zou krijgen.

Blijkbaar zat het in haar genen.

Het wiegje dat Nina naast haar eigen bed had gezet, werd verplaatst naar een eigen kamer. En er werd een tweede wiegje bij gekocht.

Stomverbaasd keken Nina en Tessa elkaar aan.

‘Tweelingen…’ mompelden ze.

En toen begonnen ze te lachen, tot het hele huis gevuld was met dolgelukkig, vrolijk geschater.

Toen Roy uit zijn werk kwam wierp hij een korte, ongeïnteresseerde blik op de kleine Kevin.

‘Ik heb een tweeling!’ lachte Nina, maar Roy liep zwijgend weg.

De oude Tom was dolblij met zijn nieuwe kleinkinderen. Er sprongen zelfs tranen in zijn ogen.

Net als Nina, Tessa en Patrick was hij niet weg te slaan bij de baby’s.

Die avond vierden ze Patricks verjaardag.

Tom wilde er een echt feest van maken – hij hoopte stiekem dat daardoor het nieuwe huis meer als een ‘thuis’ zou gaan aanvoelen.

Vrolijk versierde hij alles en begroette hij de gasten bij de deur.

Patrick groeide op tot een knappe, sportieve man.

Veel was hij niet veranderd, hij bleef dezelfde vriendelijke persoonlijkheid hebben.

En ook zijn droomwens was nog steeds hetzelfde: profvoetballer worden!

Het feestje was erg gezellig, maar Tessa hield niet zo van die drukte.

Stilletjes liep ze de keuken uit, en ging naar boven.

In de babykamer boog ze zich over het wiegje van Sanne. Het meisje was wakker en lag met open oogjes voor zich uit te staren.

‘Hee, meisje.’ fluisterde Tessa. ‘Mag ik even hier zitten, bij jullie?’

Patrick lachte met de gasten en iedereen had het naar zijn zin.

Er werd gegeten, gedronken, en nog meer gegeten.

Toch werd het feest aan het eind van de avond een stuk minder leuk.

Tessa en Roy kregen vreselijke ruzie en vlogen elkaar in de haren.

Iedereen stonk en had ontzettende honger.

De volgende ochtend voelde iedereen zich rot.

Nina had buikkramp van de honger, en griste een zak koekjes van de vorige avond uit de kast.

Tessa had knallende koppijn, en Roy bleef haar achtervolgen met zijn sterke vuisten.

3 dagen toekijken

Dag 2

Daar toeterde de carpool.

Tom was de enige die in staat was naar het werk te gaan, de anderen hadden geen zin of voelden zich niet goed genoeg.

Even keek Tom door het raam naar binnen. Het was een chaos…

Snel schudde hij zijn hoofd. Het kwam vast wel goed, dit hoorde erbij in het begin, in een nieuw huis!

Weer greep Nina naar haar buik. Ze had zo’n honger…

Maar nee, ze moest eerst voor haar kindjes zorgen!

Die moesten ook eten…

Sanne en Kevin lagen op de grond te huilen van ellende.

Snel gaf ze de tweeling een flesje.

Ze keek om zich heen.

De keuken was een grote bende.

Maar ze had geen fut meer om er iets aan te doen – ze liep naar de woonkamer en viel in slaap op de bank.

Die avond was het alweer tijd voor de verjaardag van de tweeling.

Het ging slecht met de familie.

Gelukkig bleven Tom en Patrick altijd vrolijk, en zijn waren dan ook degenen die de tweeling naar de taart brachten.

‘Kijk eens Kevin, zullen we samen de kaarsjes uitblazen?’ vroeg Patrick.

Na het opgroeien werd er nauwelijks naar de tweeling omgekeken.

Ze werden, zonder make-over, in hun wiegjes gelegd.

Tessa werkte met tegenzin een stuk taart naar binnen.

De keuken was een ravage. Overal lagen flesjes met zure melk, en stinkende luiers.

Nina was doodmoe in bed gekropen.

Ze had de verjaardag van haar kinderen nauwelijks bewust meegemaakt.

Slapen, heel lang slapen, dat was alles wat ze nu wilde.

Gelukkig was Tom er, vriendelijk en optimistisch als altijd, en hij zorgde voor de tweeling.

‘Kom maar eens mee naar de badkamer, dan zal opa jullie eens opknappen.’ zei hij.

En zo kreeg de tweeling hun echte, eigen ‘look’.

Sanne was een prachtige meid, met de blauwe ogen van haar moeder en lange, bruine lokken.

Kevin leek als twee druppels water op zijn vader, en was een lief, eigenwijs ventje.

Roy en Patrick hoorden buiten lawaai, en gingen een kijkje nemen.

Het regende en het was donker, maar ze zagen allebei nog net een zwerfkat wegschieten bij de vuilnisbak.

‘Gadver.’ zei Roy. ‘Kakkerlakken.’

Overal lag afval, en ongedierte krioelde over straat.

Al gauw had de hele familie griep.

‘We hadden hier nooit heen moeten gaan.’ zei Tessa schor, terwijl ze met moeite wat at.

‘Dat moet je niet zeggen.’ Patrick kuchte. ‘We moeten gewoon even wennen, hier.’

Tessa twijfelde aan de woorden van haar halfbroer.

Iedereen was ongelukkig hier, dat wist ze zeker.

Ja, Tom en Patrick bleven altijd positief. Maar waren zij er ook écht zeker van dat het nog wel goed zou komen?

Iedereen was ziek, depressief en hongerig.

3 dagen toekijken

Dag 3

Zorgen voor de tweeling was moeilijk.

Nina voelde zich vaak moe, en lag veel in bed.

Daarom werd de tweeling de eerste tijd vooral door hun oom verzorgd. En Patrick, die vond dat helemaal niet erg. Hij deed het zelfs graag!

De tweeling was een stel geweldige kinderen, heel vrolijk en speels, en ontzettend lief bovendien.

De momenten die Nina met haar kinderen doorbracht, waren zwaar.

Vaak was ze half verdoofd door de honger of het slaapgebrek, en merkte ze nauwelijks wat er gebeurde.

Duizelig zat ze op een stoel in de keuken. Ineens hoorde ze gejammer, en zag ze dat Sanne de zure melk uit een oud flesje uitspuugde.

‘O, fuck.’ vloekte Nina.

Door haar hoofd schoot een gedachte die ze de laatste tijd heel vaak had: Ik ben een slechte moeder.

Snel slikte ze haar emoties weg, en stond op. Zo mocht ze niet denken. Liefdevol knielde ze bij Sanne neer en veegde haar mondje af met een doek.

‘Gaat het weer?’

Sanne lachte alweer, zoals altijd – zo te zien was het dus weer goed.

Die avond maakte Patrick hamburgers.

Daar was iedereen wel aan toe!

‘We moeten het anders gaan doen hier, Pat.’ zei Nina. ‘Het is één grote chaos.’

Patrick knikte. ‘We moeten afspraken maken over het schoonmaken, koken, bedtijden…alles.’

Ze praatten een uur lang over alle belangrijke dingen, en ineens kreeg Nina het gevoel dat alles écht wel goed zou komen.

Met meer regelmaat zou hun leven weer op de rails komen.

En bovendien zou ze meer aandacht aan haar tweeling besteden.

Want hoewel ze het de eerste tijd niet zo had laten merken… ze was hartstikke dol op ze, en zielsgelukkig met haar kindjes!