Μήτιδα Η γνώση είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό η δια-φορά ανάμεσα σ’ αυτούς που ξέρουν πολλά και σ’ αυτούς που ξέρουν πολύ λίγα είναι απειροελάχιστη.

Ι. Κάντ

μια εφημερίδα επικοινωνίας και αλληλοβοήθειας ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 • ΦΥΛΛΟ 5 • ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

σημείωμαΤι είναι πιο σημαντικό; Η εξυπνά-

δα μας, η δύναμη μας, ο τραπεζικός μας λογαριασμός, η ομορφιά μας, η γοητεία μας, τα αξιώματα και τα προ-νόμια μας, οι γνώσεις μας, το χιούμορ μας, η ευρωστία μας, τα ταλέντα μας ;

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι αυτό που απομένει όταν όλα αυτά μας έχουν αποχαιρετίσει και τα έχουμε χάσει. Είναι αυτό που κάνει τον καθέ-να από εμάς μοναδικό και αναντικα-τάστατο για τον άλλο.

Μια νέα γυναί-κα τριάντα ενός ετών μιλούσε σε

μια παρέα για τις σπουδές της, τις μεταπτυχιακές, τα μάστερς, τις ξένες γλώσσες και την καινούργια διατρι-βή που ξεκινούσε. Σχεδίαζε μετά και αυτές τις σπουδές να αναζητήσει δουλειά, δη-λαδή γύρω στα τριάντα τέσ-σερα. Αναρωτήθηκα βέβαια πόσο εύκολο είναι να βρεις εργασία στα τριάντα και κάτι όταν δεν έχεις έστω και μία ώρα προϋπηρεσίας κάπου, κάποτε. Η νοοτροπία των μεταπτυχιακών απλώθηκε στη χώρας σαν πανούκλα.

Χιλιάδες νέοι τριαντάρη-δες αργόσχολοι, άνεργοι περιμένουν με την βοήθεια των γονιών τους μια δου-λειά ανάλογη των τυπικών τους προσόντων. Νέοι που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, αποθαρρημένοι και απαισιόδοξοι, παραδο-μένοι. Συναισθηματικά και οικονομικά εξαρτημένοι. Τι τους λείπει; Εκείνο που λείπει από την γενιά των μεταπτυχιακών είναι τα ουσιαστικά προσό-ντα και οι κοινωνικές δεξι-ότητες. Τους λείπει η γνώ-ση της ζωής, η εμπειρία, το βίωμα. Απουσιάζει η

γνώση της επιβίωσης. Αυτά που κάνουν τον άνθρωπο υπεύθυνο, ελεύθερο, χει-ραφετημένο, αποφασιστι-κό, επινοητικό, ευέλικτο, ανεξάρτητο.

Διάβασα ότι στη Δανία το εκπαιδευτικό σύστημα επιδιώκει και εντάσσει στο πρόγραμμα του την επαγ-γελματική εμπειρία από την εφηβική ηλικία των 15 ετών. Για 1 χρόνο μετά το τέλος των γυμνασιακών σπουδών οι μαθητές απο-κτούν δεξιότητες εργαζόμε-νοι και μετά την επόμενη χρονιά συνεχίζουν στο λύ-κειο.

Στην Ελλάδα παρα πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες έχουν ως στόχο ζωής μια θέση στο δημόσιο.

Θυμήθηκα μια συνέντευξη του Αμερικανού μπασκε-τμπολίστα Μ. Τζόρνταν. Αφηγούταν το πάθος από την παιδική του ηλικία για το μπάσκετ και τις αντιρ-ρήσεις των γονιών του, που πολλές φορές του απα-γόρευαν να πηγαίνει στις μπασκέτες της γειτονιάς. Προέβλεπαν μάλιστα ότι θα γίνει αλήτης, ρεμάλι και πρεζάκιας. Όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε πως τα κατάφερε και έγινα τόσο σπουδαίος αθλη-τής απάντησε «έχασα πολλά καλάθια, έκανα πολλά λάθη». Γι’ αυτό τον άνθρωπο το καλάθι του μπάσκετ ήταν το πανεπιστήμιο της ζωής του, αυτό του έδωσε θάρρος, πείσμα, όνειρα, φτερά για να πετάξει. Μετά προσπάθησα να φανταστώ τον Τζόρνταν δημόσιο υπάλληλο και μάλιστα στο ελληνικό δημόσιο. Δυσκολεύτηκα. Αυτό που είδα ήταν τον Τζορνταν να έχει στήσει μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο μια μπασκέτα και να βάζει τρίποντα το ένα μετά το άλλο. Πως μπορείς να φυλακίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο; Γιατί το δημόσιο τι είναι; Μια φυλακή ονείρων. Και πως μπαίνει κάποιος οικειοθελώς μέσα σ’ αυτή την φυλακή; Πολύ απλά. Μπαίνει όταν όλοι αρχίσουν να του καλλιεργούν τον φόβο. Και όταν ο νέος μας θα είναι αρκετά φοβισμένος, τότε μια θέση στο δημόσιο θα είναι η καλύτερη επαγγελματική λύση. Μόνο αν οι νέοι μας αμφισβητήσουν, θα σωθούν. Και η ίδια η ζωή επίσης μπορεί να τους προσφέρει αυτή την ευκαιρία, ας πούμε μια οικονομική κρίση που αναγκαστικά θα ανατρέψει παλαιές συνήθειες και πεποιθήσεις.

Για να καλύψουμε τις υλικές μας ανά-γκες, για να αποκτήσουμε αξιώματα

και προνόμια; Και αυτό μας προσφέ-ρει ευζωία και στην πόλη ευημερία; Ο Νίτσε δίνει την απάντηση με τρόπο γλαφυρό, στοχαστικό και συγκλονιστι-κό όπως πάντα: «Η αληθινή μόρφωση, απαξιώνει να συμφυρθεί με το άτομο που είναι γεμάτο ανάγκες και απληστία. Ξέρει

να ξεγλιστρά από όποιον προσπαθεί να την χρησιμοποιήσει ως μέσο για σκοπούς εγωιστικούς. Και αν ποτέ κάποιος φαντα-στεί ότι την κρατάει γερά και ότι μπορεί πια να την κάνει βιοποριστικό επάγγελ-μα για να ικανοποιήσει τις βιοτικές του ανάγκες, αυτή ξαφνικά παίρνει δρόμο με ανάλαφρα βήματα και ένα χλευαστικό μορφασμό».

Homo ellinicus

Άστεγοι

Κάθε φορά που πηγαί-νω στην Αθήνα τα τε-λευταία χρόνια νιώθω

ότι υπάρχει μια πόλη ξεχω-ριστή μέσα στη πόλη, είναι η πόλη των απόρων και των αστέγων. Είναι η πόλη των αποκλεισμένων. Και αυτή η υλική φτώχεια και ο απο-κλεισμός συνανθρώπων μας οφείλεται στην ηθική φτώ-χεια της κοινωνίας. Ένας τρόπος για να επιβιώσουν οι αποκλεισμένοι είναι να κα-ταφύγουν στην «φιλανθρω-πία» συλλόγων και δήμων και ένας άλλος τρόπος είναι να λυμαίνονται την πόλη. Και οι δύο τρόποι είναι το ίδιο ταπεινωτικοί. Τους τε-λευταίους μήνες παρακολου-θούμε σχεδόν καθημερινά στα δελτία ειδήσεων των κα-ναλιών την συστηματική τα-πείνωση των αστέγων. Γιατί φιλανθρωπία δεν είναι να προσφέρουμε τα αποφόρια και το φαγητό που μας πε-

ρισσεύει, ούτε να μαζεύουμε κουβέρτες στις πλατείες σε ζωντανή σύνδεση με τα τη-λεοπτικά στούντιο, άλλωστε οι κάμερες είναι διψασμένες για σπαρακτικές και δραμα-τικές εικόνες τη στιγμή που συμβαίνουν. Φιλανθρωπία σημαίνει δίνω από το υστέρημά μου, στερούμε, θυσιάζω. Και εμείς τι κάνουμε; Εξαπατού-με τον εαυτό μας ότι κάνα-με το «φιλανθρωπικό» μας καθήκον και γυρίζουμε με ήσυχη την συνείδησή μας στο σπίτι μας.

Σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF το ένα τέταρτο του πληθυσμού της γης είναι άστεγοι ή ζουν σε άθλιες κατοικίες και παραγκουπόλεις.

Όταν μας έχει κουράσει το άλ-λοτε βαρετό και άλλοτε φλύ-αρο αστικό τοπίο είναι ση-μαντικό ότι σ’ αυτή την πόλη έχουμε διέξοδο προς την θάλασσα. Είναι μια εσωτερι-κή μας ανάγκη να αναζητάμε ανοιχτούς ορίζοντες και θέα από ψηλά. Ο Κορινθιακός μας προσφέρει απλόχερα αυτή την χαρά. Η φύση είναι πάντα γενναιόδωρη.

Homo ellinicus (2)

Homo ellinicus (3) Κορινθιακέ μου

Μια πόλη μέσα στην πόλη

Εκδότριας

Γιατί μορφωνόμαστε;

Η γενιά των μεταπτυχιακών

2 Μήτιδα2

Ελευθερία επιλογήςΕίναι φορές που αισθανόμαστε

ανίσχυροι να αλλάξουμε καταστά-σεις, έχουμε όμως την ελευθερία να επιλέξουμε τη στάση που θα κρατή-σουμε απέναντι σ’ αυτές. Ο Σενέκας, ο Ρωμαίος φιλόσοφος, αντιμετώπισε στη ζωή του μια τέτοια πραγματικό-τητα. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Ρωμαίος

αυτοκράτορας Νέρωνας άρχισε να τον συκοφαντεί και να αδιαφορεί για τις νουθεσίες του. Συνειδητοποιώντας ο Σενέκας ότι η ζωή του κινδύνευε, παραιτήθηκε από παιδαγωγός και αποσύρθηκε στην έπαυλη του έξω από την Ρώμη. Ήξερε ότι τελικά δεν θα γλύτωνε από τον Νέρωνα και ότι αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το αλλάξει. Έτσι στράφηκε στη φιλοσοφία στη μελέτη της φύσης και στη συγγραφή βιβλίων. Αυτό του πρόσφερε τεράστια ανακούφιση. Έτσι η ζωή του δεν έγινε θλιβε-ρά αγχώδης και δυσβάσταχτη περιμένοντας την τιμωρία του Νέρωνα. Από την μελέτη της φύσης άντλησε μεγάλη δύναμη και διδαχές. Τρία χρόνια αργότερα όταν ο Νέ-ρωνας έστειλε στην έπαυλη του έναν εκατόνταρχο για να τον θανατώσει, ήταν προετοιμασμένος, το αποδέχτηκε αδιαμαρτύρητα και έβαλε ο ίδιος τέλος στη ζωή του.

Αναπάντεχη φτώχειαΚάποια περίοδο της ζωής του ο Σενέ-

κας βρέθηκε εξόριστος στην Κορσική, μα-κριά από τις ανέσεις της ζωής στη Ρώμη.

Η ζωή του εκεί ήταν δύσκολη και μοναχική. Σ’ ένα γράμ-μα στη μητέρα του γράφει: «Ποτέ δεν εμπιστεύτηκα την Τύχη, ακόμα και όταν έμοιαζε να μου προσφέρει γαλή-νη. Όλες εκείνες τις ευλογίες που ευγενικά μου παραχώ-ρησε, χρήματα, δημόσια θέση, επιρροή, τις παρέπεμπα σ’ ένα μέρος απ’ όπου μπορούσε να τις αφαιρέσω δίχως να με ενοχλήσει. Ανάμεσα σ’ εκείνες και μένα διατήρη-σα ένα πλατύ κενό, κι έτσι εκείνη απλώς τις πήρε, δεν μου τις απέσπασε».

Λύκος

Είναι και αυτά δικά μας παιδιάΛέγεται ότι η πόλη που μεγαλώσαμε μας δι-

αμορφώνει και την κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Αναρωτιέμαι πως είναι, σπίτι σου να είναι βου-νά από σκουπίδια, δυσοσμία, βρόμα, μισογκρε-μισμένες παράγκες. Πως είναι να ψάχνεις στις χωματερές, να έχεις μήνες να πλυθείς, να τρως ακατάλληλες και επικίνδυνες τροφές και να ζητια-νεύεις περιφερόμενος από τα γεννοφάσκια σου. Ποιο παιδί θα ονειρευόταν μια τέτοια ζωή; Μερι-κοί άνθρωποι ακτινοβολούν από την ικανοποίη-ση της προσφοράς, αυτό βλέπω κάθε φορά στο

πρόσωπο της κ. Μαρίας Λάρσεν. Κάθε μέρα βρίσκεται στον καταυλισμό των Ρομά στα Εξαμίλια μαζί με τα τσιγγανόπουλα και προσπαθεί να βάλει στα όνειρά τους φτερά. Την συνάντησα στα γραφεία της « κιβωτού των παιδιών» στην Κόρινθο.

Κάποτε ο λύκος ήταν έμβλημα και τιμώμενο ζώο. Από αρχαία Αίγυπτο μέχρι την Σκανδιναβία, ο λύκος ήταν σεβαστός, αδελφός και προστάτης του ανθρώπου. Και ξαφνι-κά από οικείο ζώο, έγινε ζώο μισητό και επικίν-δυνο. Αυτή η αδυσώπητη αντιπαράθεση του ανθρώ-που με τον λύκο φαίνεται ότι ξεκίνησε με την μετά-βαση των ανθρώπινων κοινωνιών στην γεωργία και την κτηνοτροφία. Το αποτέλεσμα, έχει εξαφα-νιστεί από δεκάδες χώ-ρες, επιβιώνουν μόνο ελάχιστες αγέλες. Σήμερα φαίνεται ότι υπάρχει ανα-κωχή, στο παραπέντε της οριστικής εξαφάνισής του. Πάντα ο άνθρωπος άλλω-στε έβλεπε τον κόσμο χρη-σιμοθηρικά, αξία έχει κάτι όταν είναι χρήσιμο και μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανθρώπινες ανάγκες

και οφέλη. Αν ένα ερευ-νητικό ινστιτούτο ανακά-λυπτε π.χ. ότι τα κόκαλα του λύκου έχουν θεραπευ-τικές ιδιότητες, σίγουρα θα γεμίζαμε με εκτροφεία λύκου. Αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να υπερέχει και να κρίνει τα υπόλοι-πα ζώα ίσως κάποτε τον οδηγήσει σε μια τραγική μοναξιά.

Όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα λύκο. Γιατί και εμείς είμαστε αγελαία ζώα που κάποιες στιγμές θέ-λουμε να βρισκόμαστε και εκτός αγέλης.

Όλοι κρύβουμε μέσα μας ένα λύκο. Γιατί και εμείς είμαστε

αγελαία ζώα που κάποιες στιγ-μές θέλουμε να βρισκόμαστε

και εκτός αγέλης.Για να κατανοήσει κάποιος τους προβληματισμούς των Ρομά πρέ-πει να τους ζήσει από τα μέσα, βιώνοντας την διαφορά. Οι Ρομά χαρακτηρίζονται ως «έθνη χωρίς έδαφος». Θα έλεγε κάποιος ότι αυ-τοί οι άνθρωποι έχουν αναπτύξει ισχυρά αντισώματα διαφοροποίη-σης και παρ’ όλο που ζουν πολλούς αιώνες στη δύση, έχουν διατηρήσει την δική τους ταυτότητα. Στη διακή-ρυξη της UNESCO αναφέρεται «όλα τα άτομα και όλες οι ομάδες έχουν δικαίωμα στη διαφορά, έχουν δι-καίωμα να θεωρούν εαυτούς δια-φορετικούς και να γίνονται αντιλη-πτοί ως τέτοιοι».

«Περιπλανήθηκα σε ατέλειωτους δρόμους συνάντησα ακόμα κι ευτυχισμένους τσιγγάνους»

Μιχαιλο Λακατός

n Δημ. - Πώς έγινε η γνω-ριμία σας με τους ΡΟΜΑ?

Μ. Λάρσεν - Το 2004 μια οι-κογένεια Ρομά εγκαταστάθηκε κοντά στο σπίτι που διέμενα τότε, μαζί με την οικογένεια μου στην περιοχή της Αρχαί-ας Κορίνθου. Γίναμε καλοί φί-λοι και τους βοηθήσαμε στην ένταξη των παιδιών τους στο σχολείο του χωριού. Η συ-γκεκριμένη οικογένεια είναι σήμερα φίλοι και συνεργάτες στην Κιβωτό.

n Δημ. - Είναι σκληρές οι συνθήκες στον καταυλι-σμό των ΡΟΜΑ στα Εξα-μίλια. Τι σας δίνει δύναμη να συνεχίσετε?

Μ. Λάρσεν - Στον συγκεκριμέ-νο οικισμό ζουν περίπου 800 άνθρωποι από τους οποίους, περισσότερο από 500 είναι παιδιά. Οι συνθήκες διαβίω-σης είναι άθλιες και επικρα-τούν έντονα προβλήματα όπως ναρκωτικά, εγκληματικότητα αναλφαβητισμός και φτώχεια. Αυτό που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω είναι τα παιδιά. Αυτά έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλα τα παιδιά αλλά δυστυ-χώς δεν τους δίνονται οι ίδιες ευκαιρίες. Νιώθω ότι βασίζο-νται επάνω μας και γι’ αυτό δεν πρέπει να τα απογοητεύσουμε .

n Δημ. - Κάθε ανθρώπινη κοινότητα έχει ανάγκη τον σεβασμό και την αξιο-πρέπεια. Πώς βιώνουν οι Ρομά την κατάστασή τους?

Μ. Λάρσεν - Όπως μπορεί κανείς να καταλάβει, κάθε άλλο παρά σεβασμό και αξιο-

πρέπεια, έχουν οι Ρομά στην Ελλάδα σήμερα. Δυστυχώς οι περισσότεροι Ρομά έχουν αποδεχτεί τον ρατσισμό και την δύσκολη ζωή τους επειδή δεν βλέπουν με ποιο τρόπο να την βελτιώσουν. Η έλλειψη παιδείας και αυτοπεποίθησης δεν τους επιτρέπει να πιστεύ-ουν ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν.

n Δημ. - Πείτε μας πώς λειτουργεί μια οικογένεια Ρομά απέναντι στα παι-διά?

Μ. Λάρσεν - Δημ. Οι περισ-σότερες οικογένειες Ρομά, όπως και όλες οι οικογένειες, αγαπούν τα παιδιά τους και θέλουν ότι καλύτερο για αυτά. Εγώ θα τους έλεγα μάλιστα και υπερπροστατευτικούς με-ρικές φορές.

n Δημ. - Ζείτε καθημερινά με τα παιδιά του καταυλι-σμού. Ποια είναι τα όνει-ρά τους?

Μ. Λάρσεν - Τα περισσότερα παιδιά ονειρεύονται να κά-

νουν οικογένεια και να φτιά-ξουν ένα ωραίο σπίτι με όλες τις ανέσεις. Μέσα από την επαφή μας με αυτά, προσπα-θούμε να ευρύνουμε λίγο τον ορίζοντα ώστε να επιτρέψουν στον εαυτό τους να κάνουν και άλλα όνειρα όπως, επαγγέλ-ματα, σεβασμό, αξιοπρέπεια.

n Δημ. - Οι στερήσεις και η σκληρή ζωή τα έχει κάνει άραγε πιο ώριμα από τα άλλα παιδιά?

Μ. Λάρσεν - Από κάποιες απόψεις πράγματι τα παιδιά αυτά έχουν ωριμάσει πρόωρα . Εξάλλου πολλά από αυτά ανα-γκάζονται να αναλάβουν ευθύ-νες ενηλίκων από πολύ νωρίς. Η ανάγκη του ανθρώπου όμως για παιδικότητα είναι μεγάλη και αφήνει κενά ανωριμότητας στους πλέων ενήλικες.

n Δημ. - Έχει αλλάξει την ζωή σας ο δεσμός σας με την κοινότητα των Ρομά?

Μ. Λάρσεν - Εκτός από την δική μου ζωή, η επαφή με την κοινότητα των Ρομά έχει αλλάξει τις ζωές όλων αυτών που βοηθούν στο έργο της Κι-βωτού. Και θέλω να πιστεύω ότι θα αλλάξει πολλές ακόμα ζωές και Ρομά και μη Ρομά.

3Μήτιδα 3

Θυμός 1

Τι καταιγίδα κι’ αυτή. Από πολύ μικρά παιδιά μια λε-ξούλα ακούγαμε συχνά «Μη». Αυτό το «Μη» υπάρχει μέσα μας, πότε μεγαλώνει, πότε μικραίνει. Πολλές φορές μας τα-λαιπωρεί, μας καταπιέζει και τελικά μας γίνεται πρόβλημα. Στην δική μας παράδοση υπάρχει η παρότρυνση για έλεγχο των συναισθημάτων μας, κυρίως του θυμού, συχνά λέμε μη φωνάζεις, μην θυμώνεις, μη βρίζεις. Η παράδοση της ανα-τολής έχει πιο υγιή στάση απέναντι στο θυμό, δεν λέει «μη θυμώνεις», λέει «παρατήρησε τον θυμό σου, μεταμόρφωσε τον θυμό σου, μην τον πετάς πάνω στους άλλους». Πολύ έξυπνα κάποιος ανατολίτης στοχαστής παρατήρησε το εξής: «Ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι χωρισμένη σε δύο τύπους ανθρώπων, τους θλιμμένους και τους θυμωμένους. Οι θλιμ-μένοι είναι οι άνθρωποι που δεν μπορούν να βρουν κά-ποιον για να θυμώσουν μαζί τους, η λύπη τους είναι θυμός».

Θυμός 2Ο θυμός είναι μια φυσική κατάσταση, είναι όμορφος και

αναγκαίος για την επιβίωσή μας. Είναι μια καταιγίδα που την ακολουθεί η ηρεμία, η σιωπή, όπως συμβαίνει και στη φύση. Οι ανατολίτες στοχαστές μας βοηθούν να δούμε αυτά που θεωρούμε «αρνητικά» συναισθήματα με άλλη ματιά. «Ο άνθρωπος που καταπιέζει το θυμό του, θα πρέπει να καταπι-έσει και την αγάπη του. Αν δεν είσαι ποτέ θυμωμένος με τον αγαπημένο σου, θα τρως χωρίς να πεινάς. Αργά ή γρήγορα, θα μπουχτίσεις. Αν καταπιέσεις τον θυμό, θα καταπιεστεί και ο έρωτας. Και ο έρωτας μεγαλώνει μέσα από αυτό»

Θυμός 3Ο Επίκτητος λέει « ακόμη κι αν κάποιος σε βρίσει, το να

θεωρήσεις υβριστικό ή όχι αυτό που συμβαίνει είναι πά-ντα δική σου επιλογή. Επομένως, αν κάποιος σε εξοργίσει, θυμήσου ότι εκείνο το οποίο σε εξοργίζει είναι η δική σου αντίδραση στο περιστατικό». Όταν θυμώνουμε με κάποιον είναι σαν να του επιτρέπουμε να ελέγχει την συμπεριφορά μας, γινόμαστε υποχείρια. Όταν το συνειδητοποιούμε αυτό ο θυμός εξατμίζεται γρήγορα αλλιώς ριζώνει. Είναι καλό να δημιουργούμε νέες συνήθειες και να ξεκολλάμε από τις παλιές. Είναι σαν να βγαίνουμε από ένα φαύλο κύκλο. Και όπως εύστοχα είπε ο Επίκτητος «αν δεν θέλεις να έχεις ορ-γισμένη ψυχική διάθεση, τότε μην ταΐζεις τη συνήθεια»

1. Π.Ε.Ο. ΚΟΡΙΝΘΟΥ-ΠΑΤΡΩΝ ΒΡΑΧΑΤΙΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΤΗΛ. 27410 500 502. Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ 24 ΚΟΡΙΝΘΟΣ

ΤΗΛ. 27410 29954

Bakery Cafe Patisserie

Ένας Μουσικός στην πόληΘα συμφωνήσουμε όλοι, νομίζω, με αυτό που είπε ο Νίτσε

«χωρίς μουσική, η ζωή δε θα ήταν τίποτα», εννοώντας ότι η μου-σική είναι η σημαντικότερη μορφή κοινωνικής επικοινωνίας. Υπάρχουν άνθρωποι χαρισματικοί που μπορούν και συνταιριά-ζουν νότες και μελωδίες και να αφηγούνται με αυτό τον τρόπο την ιστορία μας, τις ζωές μας. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο κύριος Νίκος Τουλιάτος που επέστρεψε στην πόλη μας με μου-σικές αποσκευές, σχέδια και όνειρα.

n Δημ. - Τι αναζητάτε μέσα από την μου-σική;

Ν. Τουλιάτος - Την ισορροπία. Την επικοι-νωνία. Τη ζωή. Την ψυχή μου. Η μουσική και φυσικά η τέχνη είναι ο τρόπος που αντι-λαμβάνομαι τα πράγματα, είναι ο τρόπος να παρεμβαίνω σε αυτά, είναι ο τρόπος και το μέσον να τα αλλάξω. Δεν γνωρίζω άλλον τρόπο, και δεν θέλω να γνωρίσω για να εί-μαι ειλικρινής. Είναι η απόλυτη προτεραι-ότητα στην ζωή μου και εάν θα μπορούσε να γίνει και όλων των ανθρώπων τότε θα καταφέρουμε να βρούμε σαν κοινωνίες τον τρόπο να αντέξουμε, να ζήσουμε, να δημι-ουργήσουμε, να κάνουμε το επόμενο βήμα. Η πείνα για φαγητό είναι αναστολή, καθυ-στέρηση, υπαναχώρηση, η πνευματική πεί-να όμως, είναι θάνατος.. Κοινωνία σε οικο-νομική κρίση χωρίς πολιτισμό και τέχνη έχει πεθάνει. Τότε η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε πολιτισμική και είναι θέμα χρόνου το τέλος. Είμαστε κοντά..

n Δημ. - Έχετε έναν άμεσο τρόπο επικοι-νωνίας με το κοινό σας, η καλλιτεχνική σας έκφραση είναι εξόχως διαδραστική. Γιατί σας αρέσει να καλείτε το κοινό σας σε ενεργή συμμετοχή; Αισθάνεστε ότι ρισκάρετε;

Ν. Τουλιάτος - Το ρίσκο και η σχέση μου με το κοινό, είναι απλά ο τρόπος ζωής μου. Χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει πρόοδος, δεν υπάρχει ζωή. Όταν ρισκάρεις ζεις. Διαφο-ρετικά απλώς επιβιώνεις. Και η επιβίωση είναι στιγμή, δεν μπορεί να γίνεται στόχος. Η επιβίωση είναι συντήρηση, φόβος, πα-ραίτηση. Γιαυτό και δεν έχει καμία γοητεία. Γιαυτό και δεν με αφορά.

Ν. Τουλιάτος - Έμαθα μουσική στη σκηνή, παίζω από 15 ετών επαγγελματικά, από 17 ετών βρέθηκα στα μεγάλα και τα δύσκολα, έμαθα και διαμορφώθηκα από την σχέση μου με το κοινό από τα 15 μου. Φυσικός μου χώρος, εκεί που αναπνέω πραγματικά με άνεση, είναι η σκηνή. Κατά συνέπεια η σχέση μου με το κοινό έγινε άμεση, η επι-κοινωνία ήταν πάντα το οξυγόνο μου. Δεν μου αρκούσε να κάνω την «δουλειά μου» και έτσι χρειαζόμουν άμεσα ερεθίσμα-τα από τον κόσμο για να παίξω. Χρειαζό-μουν αυτά τα μάτια που θα με συγκινούσαν και θα έπαιζα για αυτά. Έτσι με τα χρόνια αυτή η σχέση έγινε ερωτική. Δεν υπάρχω χωρίς το κοινό μου. Η συμμετοχή λοιπόν των ανθρώπων σε δρώμενα διαδραστικά έχει να κάνει ακρι-βώς με αυτή την ερωτική σχέση. Παί-ζω για τον κόσμο, με τον κόσμο. Μπαί-νω στην ψυχή τους όπως και αυτοί την δική μου. Έτσι στις συναυλίες μου είμαι ταυτό-χρονα δημιουργός και ακροατής των ήχων μου. Είμαι συγχρόνως και πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή.

n Δημ. - Εάν η ψυχή ήταν ήχος πως θα ακουγόταν; η πεταλούδα; η θλί-ψη; η ελευθερία; το τέλος του πο-λιτισμού;

Ν. Τουλιάτος - Όλα αυτά μαζί και το κα-

θένα χωριστά, αλλά και εκατομμύρια ακόμα. Όλη η συναισθηματική παλέτα του ανθρώ-που βρίσκεται στους ήχους της μουσικής, άρα και της ψυχής του. Δεν υπογραμμίζω τυχαία τη λέξη Μουσική. Η μουσική είναι ΜΙΑ και χωρίζεται μόνο σε καλή και κακή. Τα στυλ και τα είδη αφορούν την βιομηχανία, όχι τους μουσικούς και δεν θα έπρεπε να αφορούν και τον κόσμο. Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε γιαυτό αναλυτικά. Να πω μόνο εάν μου επιτρέπετε ότι δυστυ-χώς κυριαρχεί η ΚΑΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ γιατί βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε ακαλλιέργητα και απαίδευτα αυτιά.

n Δημ. - Ποιος είναι ο αγαπημένος σας μουσικός;

Ν. Τουλιάτος - Υπάρχουν πολλοί και για δι-αφορετικούς λόγους φυσικά ο καθένας. Εάν θα έπρεπε να σκεφτώ έτσι πρόχειρα θα έλε-γα τον Schoenberg γιατί τον έχω συνδυάσει με πολύ προσωπικές στιγμές.

n Δημ. - Τι θα του λέγατε εάν τον συνα-ντούσατε;

Ν. Τουλιάτος - Σε όλους όσους θα μπορού-σα να αναφερθώ σαν αγαπημένοι μου μου-σικοί αλλά και άνθρωποι, θα έλεγα ένα απλό ευχαριστώ που υπήρξαν και υπάρχουν!!!

n Δημ. - Τι θα ζητούσατε από τον θεό εάν τον συναντούσατε;

Ν. Τουλιάτος - 1ον Θα τον ευχαριστούσα για τον όμορφο κόσμο που μας παρέδωσε αν και πιστεύω ότι δεν τον αξίζουμε…2ον Όταν αποφασίσει να ξαναφτιάξει τον κόσμο να ανάψει πρώτα το φως για να βλέ-πει μπας και φτιάξει καλύτερο είδος για να τον κατοικήσει. και 3ον Την επόμενη φορά να κάνει ένα πιο αυστηρό συμβόλαιο με τους κάθε είδους «αντιπροσώπους» του γιατί τον εκθέτουν.

4 Μήτιδα4

Συνέντευξη από τον Κάρολο Μάρξ

n Δημ.- Έχετε αμφιβολίες για όσα γράψατε και υποστη-ρίξατε, έχετε αναστοχαστεί τις θεωρίες σας;

Μάρξ –Φαντα-στείτε ότι διασχίζετε τον κόσμο μέσα σ’ ένα καράβι, καθώς προχωράτε ο ορίζοντας μπροστά σας μετατοπί-ζεται συνεχώς, δεν μπορείτε, ποτέ, να υποστηρίξετε ότι αντικρίσατε το έσχατο σημείο. Έτσι και η γνώση είναι σαν τον συνεχώς μετατοπισμένο ορίζοντα. Δεν υπάρχει απόλυτη γνώση, δεν υπάρχει παντογνωσία.

n Δημ. – Διαφωνούντες πολιτικοί πρόσφυγες από την Βόρεια Κορέα υποστηρίζουν ότι η κρατική προπαγάν-δα ή όπως θα λέγατε εσείς η άρχουσα τάξη, συστη-ματικά προσπαθεί να αποδώσει θεϊκά χαρακτηριστικά στους ηγέτες τους, Ποια η γνώμη για το κομμουνιστι-κό καθεστώς της Β. Κορέας;

Μάρξ – Είναι μια άρχουσα τάξη που λειτουργεί ως υπο-κατάστατο της θρησκείας. Διαμόρφωσε μια πατριωτική ιδεολογία για την οποία αξίζει κανείς να προσφέρει και τη ζωή του την ίδια. Ένα ιδεώδες για το οποίο αξίζει να θυσιάσεις τη ζωή σου για να σωθείς, αντίστοιχο με το ιδεώδες της σωτηριολογικής χριστιανικής πίστης. Έτσι ο ηγέτης της Β. Κορέας ενδύεται θεϊκά χαρακτηριστικά.

n Δημ. – Οι άνθρωποι διδάσκονται από την ιστορία τους;

Μάρξ – Κατά τα φαινόμενα όχι. Γι’ αυτό οι άνθρωποι επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Όταν αγνοούμε την ιστο-ρία μας επιβαρύνουμε την ζωή μας. Γνωρίζω και διδά-σκομαι από την ιστορία μου σημαίνει ότι χειραφετού-μαι, ενισχύω την ελευθερία της σκέψης και ότι βαδίζω στο μέλλον με λιγότερες προκαταλήψεις.

n Δημ. – Θα ήθελα την γνώμη σας για την σημερινή συστημική κρίση του καπιταλισμού.

Μάρξ – Οι κρίσεις του καπιταλισμού συστήματος είναι κυκλικές και αναπόφευκτες, παρ’ όλες τις προσπάθειες των κυβερνήσεων να τις αποφύγουν, φαίνεται ότι αδυ-νατούν να βρουν λύσεις. Μέσα στις σημερινές συνθή-κες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, γνωρίζουμε όλοι τώρα πως όταν υπάρχει υπερκατανάλωση, υπερ-δανειοδότηση, υπερδανειοληψία αρχίζει και κτυπά το καμπανάκι της ύφεσης. Θα υπάρχει πάντα η ανεξέλε-γκτη επιθυμία της αγοράς για αλλαγές και συσσώρευ-ση πλούτου, όπως και θα υπάρχει πάντα η σύγκρουση μεταξύ εργατών και κεφαλαίου. Μέσα σ’ αυτές τις συν-θήκες έχει σημασία, όπως έγραψα στο κομμουνιστικό μανιφέστο, η προσωπική αξιοπρέπεια του ανθρώπου να μην μετατρέπεται σε ανταλλακτική αξία.

Πολυκατοικίες και κατοικίες της ΚορίνθουΟι περισσότερες πόλεις στην Ελλάδα είναι μικρά αντίγραφα της Αθήνας. Στην Κόρινθο υπάρχουν περι-

οχές που θυμίζουν Κυψέλη και Πατήσια, με ψη-λές παραμελημένες πολυκατοικίες, Όλα τα κτίρια έχουν μεγάλη επικοινωνιακή δύναμη, φτιαχτή-καν άλλωστε από ανθρώπους. Μας μιλούν. Πα-ρατηρώντας τις πολυκατοικίες της πόλης μπορείς να καταλάβεις πράγματα για την ταυτότητα των δημιουργών τους. Είναι ένας τρόπος των μηχανι-κών να επικοινωνούν χωρίς λέξεις χρησιμοποιώ-ντας την γλώσσα των υλικών και των χρωμάτων. Και όλα αυτά τα υλικά και τα χρώματα είναι τόσο εύγλωττα, που καθένας μπορεί εύκολα να αντι-στοιχίσει κτίρια με μηχανικούς και αρχιτέκτονες. Βέβαια υπάρχουν και μονοκατοικίες που μπορείς εύκολα να τις αντιστοιχίσεις με τους ιδιοκτήτες τους. Τα κτίρια είναι σαν προσωπογραφίες μας, αποκαλύπτουν πολλά για τον χαρακτήρα, τις επι-θυμίες μας, τις διαθέσεις μας, τις ιδιοτροπίες μας.

Αν θα μπορούσαμε να αποδώσουμε αρετές στα κτίρια για κάποιες πολυκατοικίες θα λέγαμε ότι μας δίνουν την εντύπωση της τάξης, της απλότητας, της αυστηρότητας. Κάποιες άλλες μας δημιουργούν μια παιχνιδιάρικη, χορευτική, ανάλαφρη διάθεση, όπου η καμπύλη ανταγω-νίζεται την ευθεία, η λογική το συναίσθη-μα. Αν φανταστούμε τα κτίρια της πόλης μας ως χορευτές τότε θα μπορούσαμε να τα δούμε να χορεύουν σε διονυσιακούς ρυθμούς και ένα δάσκαλο χο-ρού να προσπαθεί να συνταιριάξει το παλιό με το νέο, το μοντέρ-νο με το συντηρητικό, το λιτό με το πολυτε-λές, το ευγενικό με το φλύαρο, το βαρετό με το ελκυστικό.

εφημερίδα

φύλλο 5 | μαρΤίΟΣ 2012

ιδιοκτησια:ΕΝΩΣΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Εκτύπωση: ΚΑΤΑΓΡΑΜΜΑwww.mhtida.wordpress.com | mhtida@gmail.com

www.epekorinthia.gr

Εκδοτρια: Μαργαρίτα Σπηλιοπούλου, τηλ. 6944103444

ΑσύνδετοιΌταν παρακολουθώ τηλεοπτικές συζητή-σεις, έχω την εντύ-πωση ότι η συζή-τηση γίνεται μεταξύ κουφών. Και όσο πιο κουφοί είναι οι συνομιλητές τόσο πιο πολύ χειρονο-μούν, φωνασκούν και ακατάπαυστα μι-λούν. Και αυτό γιατί όλοι ερμηνεύουν τους άλλους, δεν ακούνε την άλλη άποψη, κατανο-ούν μόνο αυτά που έχουν σχέση με τις δικές τους σκέψεις.