[ Νεράιδες στην Αθήνα ] Λαϊκές παραδόσεις Η νεράιδα του Ποδονίφτη Μια φορά, ένας διαβάτης επέρναγε απάνω στα μεσάνυχτα από το ρέμα του Ποδονίφτη, κοντά στην Αθήνα. Εκεί ακούει κλάιματα μικρού παιδιού. Υπόθεσε πως θα είναι κανένα μικρό παιδί που θα το είχε ριγμένο η μάνα του, και επλησίασε εις το μέρος που άκουσε η φωνή. Εκεί, μέσα στα χαμόκλαδα, βρήκε πραγματικώς ένα αγγελοκάμωτο παιδάκι. Το επήρε στην αγκαλιά του για να το γλιτώσει, εκείνο όμως τον άρπαξεν αμέσως από το λαιμό, και θα τον έπνιγε αν δεν επρόφταινε να φωνάξει: «Βόηθα Χριστέ και Παναγιά!» Και τότε αφανίστηκεν αμέσως η νεράιδα του μέρους εκείνου, γιατί αυτή επίτηδες παρουσιάζεται σαν μικρό παιδί, για να τους γελά τους ανθρώπους και να τους πνίγει. Οι δυο νεράιδες Ο παπα-Αγαθάγγελος, εφημέριος του Σωτήρος, όταν ήτανε ακόμη παιδί, επήγε μια μέρα στα χωράφια, στο καταμεσήμερο. Κοντά στα Πατήσια εκατάλαβε πως κάποιος τον έπιασε, και δεν εμπόρηγε ούτε μπροστά να πάει ούτε πίσω. Δεν έβλεπε κανένα, αλλ’ ενόησε πως ήταν νεράιδα, και άκουγε και μίαν άλλη που εγέλαγε. Επολέμησε να κάμει το σταυρό του και δεν κατόρθωσε, γιατί του κρατούσαν τα χέρια. Εις την αγανάχτησή του, εβλαστήμησε και είπε: «Στο διάβολο!» Τότε είδε ένα χέρι που σηκώθη να τον χτυπήσει στο πρόσωπο, αλλ’ η άλλη νεράιδα, φαίνεται, το έπιασε, και είπε: «Άσ’ τον να πάει!». Η παρμένη Όταν είναι καμιά κόρη έμορφη και ζηλεμένη, τη ζηλεύουν οι ανεράιδες και την παίρνουν, να γίνει κι αυτή ανεράιδα. Έτσι μια ανεράιδα εζήλεψε μια ωραία νέα στην Αθήνα, τη θυγατέρα του Μπούσουλα, και την επήρε. Αυτό συνέβη εις τον
