Τα Ωραιότερα Ποιήματα Του Κόσμου - Χρίστος Γούδης

Επιλογή-Απόδοση-Επιμέλεια

Χρίστος Γούδης ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΠΟΠΙΜΑΤΑ

ΤΟΥΚΟΣΜΟΥ

Α Έκδοση • Θεσσαλονίκη • Φεβρουάρως 2011

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

Ιωάννης Καράκαρ'Υjς

Το κόσμημ α στ ο εξώφυλλο είναι της

Μαρίας ΚαλλινάΚ'Υj

Για την ελληνική γλώσσα

© ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΟΥΔΗΣ

ΆΓΝΩΣτο Γραβιάς 28 & Βασιλίσσης Όλγας, Θεσσαλονίκη, Τ.Κ. 546 45

ΤΗΛ.: 2310.886.480 • FAX: 2310.886.481 E-mail: [email protected]

Απαγορεύεται η με οποιοδήποτε τρόπο αναπαραγωγή μέρους ή όλης της έκδοσης χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

ISBN: 960-6820-09-0

Εnιλογtι-Απόδοσn-Επι_μέλεια

-Χρίστος Γούδης-

τα WpmόίεFΌ

ΠΟΙΉΜΑΤΑ ιουΚόΣΜΟU

'------::::::ΞΞ πολύγλωσση έκδοση ΞΞΞΞ==------

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΠΡΟΛΟΓΟ:Σ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

ΑΝΑΤΟΛΉ ΤΗ:Σ ΠΟΙΗ:ΣΗ:Σ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΜΔΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10 ΒΙΒΛΙΚΕ:Σ ΓΡΑΦΕ:Σ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32 ΜΕ:ΣΑΙΩΝΙΚΑ Μ1ΙΝΙΚΑΑ:ΣΜΑΤΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80

Α:ΣΤΡΑ ΤΟΥΒΟΡΡΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85 ΜΕΓΑΛΉ ΒΡΕΤΑΝΙΑ & ΙΡΜΝΔΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87 Ή.Π.Α . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 251 ΓΕΡΜΑΝΙΑ&ΑΥ:ΣΤΡΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 435 ΡΩ:ΣΙΑ & ΟΥΚΡΑΝΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 505

:ΣΤΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 545 ΙΤΑΛΙΑ .................................................................. 547 ΓΑΛΛΙΑ .................................................................. 585 Ι:ΣΠΑΝΙΑ ................................................................ 679 ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 777 ΑΡΓΕΝΤΙΝΉ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 785 ΧΙΛΉ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 799 ΠΕΡΟΥ .................................................................. 857 ΒΡΑΖΙΛΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 861 ΜΕ3ΞΙΚΟ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 889 ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 899 ΚΑΡ ΑΪ ΕΙΚΉ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 903 :ΣΥΡΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 907 :ΣΡΙ ΜΝΚΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 913

ΑΝΑΛΥ!ΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΌΜΕΝΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 917

ΕΥΡΕΤΉΡΙΟ ΠΟΙΉΤΩΝ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 933

ΠΡΟΛΟΓΟ:Σ Χαμένος στ"'l Μετάφρασ"'l

Αντιπαθώ τους προλόγους και τις μακρόσυρτες εισαγωγές. Δεν προσφέρουν πολλά πράγματα σε ένα έργο και πολλές φορές αποπροσανατολίζουν τον αναγνώστη, στρέφοντάς τον σε κατευθύνσεις και συγκεκριμένες οπτικές, με αποτέλεσμα να περιορίζουν τους ορίζοντες της ανάγνωσης. Γι' αυτό θα είμαι λακωνικός.

Αφιέρωσα ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου μαθαίνοντας ξένες γλώσσες. Κι αυτό με μοναδικό σκοπό να διαβάζω ποίηση στο πρωτότυπο. Σε κάποιο βαθμό πιστεύω ότι τα κατάφερα. Το έργο που κρατάτε στα χέρια σας είναι μια προσωπική επιλογή ποιημάτων από όλον τον δυτικό, κατά βάση, κόσμο . Ποιημάτων που τα θεωρώ ως τα καλύτερα. Το πλεονέκτημα της συλλογής είναι ότι η μετάφρασή τους, πάντα από την γλώσσα του πρωτοτύπου, προέρχεται από τον ίδιο άνθρωπο . Και επειδή η όποια ποιητική μετάφραση οφείλει να παράγει όχι την ερμηνεία του ποιήματος αλλά ένα καινούργιο ποίημα καθεαυτό, όταν ο μεταφραστής είναι ο ίδιος για όλα τα ποιήματα, διασφαλίζεται μία συνέχεια ύφους, προσέγγισης, και γλωσσικής εκφοράς της μετάφρασης, που διευκολύνει τον αναγνώστη . Το εάν οι μεταφράσεις του παρόντος έργου δικαιούνται να θεωρηθούν ποιήματα καθεαυτά, θα το κρίνει ο αναγνώστης.

Ούτως ή άλλως ένα μεταφρασμένο ποίημα δεν είναι παρά ο τρόπος θέασης του πρωτοτύπου από την μεριά του μεταφραστή . Ο υποκειμενισμός της μετάφρασης είναι «εκ των ων ουκ άνευ» της όποιας διεργασίας μεταφοράς ενός ποιήματος σε μιαν άλλη γλώσσα. Ιδιαίτερα για την ποίηση , δεν υπάρχει αυτόματη μετάφραση . Υπάρχουν μεταφράσεις και μεταφράσεις. Γι' αυτό άλλωστε παρατίθενται εδώ πάντοτε και τα πρωτότυπα κείμενα των ποιημάτων. Για να μην στερήσουν την μαγεία που ασκεί η πρωτογενής γραφή τους σε αυτούς από τους αναγνώστες που συμβαίνει να είναι γνώστες της γλώσσας στην οποία γράφηκαν για πρώτη φορά, και συγχρόνως για να καθιστούν ελέγξιμο τον μεταφρα-

6

ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

στή για τον τρόπο, το μέτρο, τα τεχνάσματα, την μουσικότητα, τον ρυθμό, τις σιωπές και τις υπερβάσεις που μεταχειρίσθηκε, συνειδητά ή υποσυνείδητα, στην προσπάθειά του να αποδώσει τις πολύπλοκες, πολυεπίπεδες, πολύσημες και πολυδαίδαλες δομές του κορυφαίου για την ανθρωπότητα ποιητικού λόγου .

Η δομή του έργου είναι εμφανής από τα περιεχόμενα. Προηγείται η «Α vατολή της Ποίησης» μέσα από αρχαία ελληνικά κείμενα, β ιβλικές γραφές και λατινικά μεσαιωνικά άσματα. Έπονται τα «Αστρα του Βορρά», δηλαδή η αγγλόφωνη, γερμανόφωνη και ρωσόφωνη ποίηση (Μεγάλη Βρετανία, Ιρλανδία, ΗΠΑ, Γερμανία, Αυστρία, Ρωσία, Ουκρανία) , και στην συνέχεια οι «Σταυροί του Νότου» με την λατινογενούς κυρίως προελεύσεως άνθηση των γλωσσών του Νότου (υπό την ευρεία πλανητική έννοια), η οποία έδωσε τους ποιητικούς της καρπούς σε ένα ευρύ φάσμα χωρών του πλανήτη (για παράδειγμα: Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αργεντινή, Χιλή, Μεξικό, Βραζιλία) . Στο τέλος του έργου υπάρχουν αναλυτικά περιεχόμενα αλλά και ευρετήρια (ξενόγλωσσο και ελληνικό) των ποιητών που ανθολογούνται στο παρόν έργο, προς διευκόλυνση του αναγνώστη .

Θερμές ευχαριστίες οφείλονται στον φίλο εκδότη Παντελή Γιαννουλάκη που αγκάλιασε με θέρμη αυτήν την σκληρή, επίπονη, και πολυετή προσπάθεια, στον Γιάννη Καράκαρη για την εκδοτική επιμέλεια και στην φιλόλογο Μαρία Καλλινάκη για τον λογοτεχνικό έλεγχο και τις διορθώσεις όλων των ποιητικών κειμένων.

Καλή ανάγνωση, και μην ξεχνάτε ποτέ ότι η ποίηση αποτελεί όχι μόνον την κορωνίδα της πνευματικής δραστηριότητας του κάθε ανθρώπου, αλλά και έναν μοναδικό δίαυλο παραμυθίας και διαφυγής από μία τετριμμένη και διαφθείρουσα καθημερινότητα σε κόσμους που πορεύονται «επί πτερύγων ανέμων», κόσμους «χαμένους στη μετάφρασή» τους . . .

Χρίστος Γούο"Ιjς

15 Αυγούστου 2010

7

� ΑΝΑΤΟΛΉ �

GJ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ �

9


Α Μf]νιν aειδε θεο Πηληϊάδεω Άχιλf]ος

ούλομένην, η μυρϊ ΆχαιοΊς aλγε' εeηκε,

πολλος δ' ίφθίμους ψυχος 'Ά'ίδι προ·Ιαψεν

ήρώων, αύτοuς δε έλώρια τεΟχε κύνεσσιν

οίωνοΊσί τε πδσι· Διος δ' έτελείετο βουλή,

έξ οίί δη το πρwτα διαστήτην έρίσαντε

Άτρε'lδης τε aναξ άνδρwν κα'ι δΊος Άχιλλεύς.

τίς τ' aρ σφωε θεwν εριδι ξυνέηκε μάχεσθαι;

ΛητοΟς κα'ι Διος υίός· θ γορ βασιλf]'ί χολωθε'ις

νοΟσον άνο στρατον ορσε κακήν, όλέκοντο δε λαοί,

οuνεκα τον Χρύσην flτίμασεν άρητf]ρα

Άτρε·Ιδης· θ γορ fΊλθε θοος έπ'ι νf]ας Άχαιwν

λυσόμενός τε θύγατρα φέρων τ' άπερείσι' aποινα,

στέμματ' εχων έν χερσ'ιν έκηβόλου Άπόλλωνος

χρυσέιμ άνο σκήπτριμ, κα'ι λίσσετο πάντας Άχαιούς,

Άτρε'lδα δε μάλιστα δύω, κοσμήτορε λαwν·

«Άτρε'lδαι τε κα'ι aλλοι έϋκνήμιδες Άχαιοί,

ύμΊν μεν θεο'ι δοΊεν 'Ολύμπια δώματ' εχοντες

έκπέρσαι Πριάμοιο πόλιν, εu δ' ο'ίκαδ' ίκέσθαι·

παΊδα δ' έμο'ι λύσαιτε φίλην, το δ' aποινα δέχεσθαι,

άζόμενοι Διος υίον έκηβόλον Άπόλλωνα.»

'Ένθ' aλλοι μεν πάντες έπευφήμησαν Άχαιο'ι

1 0

ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Α Την μήνι ψάλλε μας, θεά, * την καταστροφική, του γιου του βασιλιά Πηλέα, * Αχιλλέα που έφερε μύρια κακά * στους Αχαιούς, πολλές και ισχυρές ψυχές ηρώων * έστειλε στον Άδη, και τα κορμιά τους έκανε * βορά πτηνών και σκύλων, κι έτσι εξετελέσθη του Διός * η εντολή, απ' όταν πρωτομάλωσαν * και χώρισαν ο γιος του Ατρείδη, *βασιλέας του στρατού, και ο θεόμορφος * ανδρειωμένος Αχιλλέας.

Ποιός άραγε απ'τους θεούς* να έσπρωξε τους δυό τους να μαλώσουν ;

Ο γιος του Δία και της Λητούς, * που σαν χολώθη με το βασιλιά έστειλε αρρώστια στο στρατό κακή, *και πέθαιναν οι άνθρωποι

πολλοί, γιατί ο Ατρείδης έθιξε *τον ιερέα Χρύση, που ήλθε στα ταχύπλοα * των Αχαιών καράβια πίσω την θυγατέρα του να πάρει, * φέρνοντας λύτρα άφθονα, στα χέρια του κρατώντας * επάνω σε ραβδί χρυσό τα στέμματα του Απόλλωνα * του εκηβόλου, κι εκλιπαρώντας άπαντες * τους Αχαιούς, και μάλιστα τους δύο Ατρείδες, *τους δύο του στρατού

τούς αρχηγούς. «Ατρείδες κι άλλοι Αχαιοί * με τις περίτεχνες περικνημίδες, είθε σ' εσάς να δώσουν οι θεοί * που έχουνε στον Όλυμπο

την κατοικία να εκπορθήσετε του Πρίαμου την πόλη, *και να γυρίσετε καλά

εις την γλυκειά πατρίδα. Εμένα όμως δώστε μου τη λατρευτή μου κόρη, * και πάρετε

γι' αντάλλαγμα τα λύτρα που σας φέρνω, δείχνοντας σεβασμό στου Δία το γιό * τον εκηβόλο Απόλλωνα». Τότε συγκατανεύσανε * όλοι οι Αχαιοί

1 1


αίδεϊσθαί θ' ίερηα κα'ι άγλαa δέχθαι aποινα·

άλλ' ούκ Άτρε'[δn Άγαμέμνονι ίlνδανε θυμψ,

άλλΟ. κακwς άφίει, κρατερον δ' έπ'ι μΟθον ετελλε·

«Μή σε, γέρον, κοίλnσιν έγw παρa νηυσ'ι κιχείω

η νΟν δηθύνοντ' η uστερον αuτις ίόντα,

μή νύ τοι ού χραίσμn σκf']πτρον κα'ι στέμμα θεοϊο·

την δ' έγw ού λύσω· πρίν μιν κα'ι γηρας επεισιν

ήμετέρψ έν'ι ο'ίκψ έν 'Άργε'ί, τηλόθι πάτρης,

ίστον έποιχομένην κα'ι έμον λέχος άντιόωσαν·

άλλ' 'ίθι, μή μ' έρέθιζε, σαώτερος wς κε νέηαι.»

"Ως εφατΊ εδεισεν δ' ο γέρων κα'ι έπείθετο μύθψ·

βη δ' άκέων παρa θϊνα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης·

πολλa δ' επειτ' άπάνευθε κιwν ήρδθ' ο γεραιος

Άπόλλωνι aνακτι, τον ήuκομος τέκε Λητώ·

«ΚλΟθί μευ άργυρότοξΊ ος Χρύσην άμφιβέβηκας

Κίλλαν τε ζαθέην Τενέδοιό τε ίφι άνάσσεις,

ΣμινθεΟ, ε'ί ποτέ τοι χαρίεντ' έπ'ι νηον ερεψα,

η εί δή ποτέ τοι κατa πίονα μηρϊ εκηα

ταύρων ήδ' αίγwν, το δέ μαι κρήηνον έέλδωρ·

τίσειαν Δαναο'ι έμa δάκρυα σοϊσι βέλεσσιν.»

·Ώς εφατ' εύχόμενος, τοΟ δ' εκλυε Φοϊβος Άπόλλων,

βfΊ δt κατ' Ούλύμποιο καρήνων χωόμενος κf']ρ,

τόξ' wμοισιν εχων άμφηρεφέα τε φαρέτρην·

εκλαγξαν δ' aρ' ό'ίστο'ι έπ' wμων χωομένοιο,

αύτοΟ κινηθέντος· ο δ' il'ίε νυκτ'ι έοικώς.

εζετ' επειτ' άπάνευθε νεwν, μετa δ' ίον εηκε·

δεινη δt κλαγγη γένετ' άργυρέοιο βιοϊο·

ούρηας μεν πρwτον έπ4>χετο κα'ι κύνας άργούς,

αύτaρ επειτ' αύτοϊσι βέλος έχεπευκες έφιε'ις

βάλλ'- αίε'ι δt πυρα'ι νεκύων καίοντο θαμειαί.

1 2


τον ιερέα να σεβαστούν * και να δεχθούν τα λύτρα. Όμως αυτό δεν άρεσε * στον βασιλιά Ατρείδη, αλλά του κακοφάνηκε, * και μίλησε σκληρά. «Μη σε πετύχω γέροντα * εδώ κοντά στα πλοία ή τώρα τριγυρίζοντας * ή έπειτ' άν ξανάρθεις, γιατί τότε δεν θα σωθείς * ούτ' απ' το σκήπτρο ούτ' απ' το στέμμα του

θεού. Την θυγατέρα σου εγώ δεν πρόκειται ν' αφήσω * προτού τήν βρούν

γεράματα, στο Άργος, στο παλάτι μου, * μακριά απ' την πατρίδα, υφαίνοντας στον αργαλειό * κοσμώντας το κρεβάτι. Και τώρα τράβα μακριά και μη με εκνευρίζεις * αν θέλεις σώος από δω

κι αλώβητος να φύγεις».

Έτσι είπε στον γέροντα, κι εκείνος όλο φόβο * υπάκουσε και έφυγε μέσα στη σιωπή *στην αμμουδιά που έπνεε ο φλοίσβος

της θαλάσσης. Κι αφού απομακρύνθηκε και τράβηξε μακριά * παράκληση ανέπεμψε στον βασιλιά Απόλλωνα, * αυτόν που τον εγέννησε η όμορφη Λητώ. «Θεέ μου αργυρότοξε, άκου με σε παρακαλώ, * συ που εδιάβηκες

τον Χρύση ποταμό κι είσαι της Κίλλας της ιερής * και της Τενέδου αφέντης, Σμινθέα εσύ, αν το ναό σου πράγματι * μ' ευλάβεια λειτουργούσα, κι άν τις θυσίες άφθονες * σ' εσένα ιερουργούσα ταύρων πολλών και κατσικιών, * κάνε μου αυτή τη χάρη: τούτα μου εδώ τα δάκρυα σκληρά να τα πληρώσουν *

με τα δ ικά σου βέλη οι Δαναοί». Κι ενώ επροσευχότανε * τον άκουσε ο Απόλλων, κι απ' του Ολύμπου τις κορφές * κατέβη θυμωμένος, στους ώμους τόξο έχοντας * και βέλη στη φαρέτρα, που αντηχούσαν δυνατά * στους ώμους τού οργισμένου, καθώς εκατηφόριζε *κι έφθασε σαν τη νύχτα. Κι αφού εκάθησε μακριά* απ' τα πολλά καράβια, έριξε βέλος βροντερό *με τ' αργυρό του τόξο, και πρώτα τα μουλάρια τους * ξέκανε και τους σκύλους, κι ύστερα και τους Αχαωύς, * με τα αιχμηρά του βέλη, που καίγαν ακατάπαυστα * στις φλόγες τους νεκρούς τους.

1 3


Έννf]μαρ μεν άνa στρατον 43χετο κf]λα θεοτο,

τfι δεκάτn δ' άγορην δε καλέσσατο λαον Άχιλλεύς·

τ4) γaρ έπ'ι φρεσ'ι θf]κε θεa λευκώλενοζΗρη·

κήδετο γaρ Δαναwν, δτι pα θνfισκοντας όρδτο.

οΊ δ' έπε'ι οuν ηγερθεν όμηγερέες τε γένοντο,

τοτσι δ' άνιστάμενος μετέφη πόδας ώκuς Άχιλλεύς·

«Άτρε·tδη νΟν aμμε παλιμπλαγχθέντας ό"Lω

aψ άπονοστήσειν, ε'ί κεν θάνατόν γε φύγοιμεν,

εl δη όμοΟ πόλεμός τε δαμζί κα'ι λοιμος Άχαιούς·

άλλ' aγε δή τινα μάντιν έρείομεν η ίερf]α

η κα'ι όνειροπόλον, κα'ι γάρ τ' οναρ έκ Διός έστιν,

δς κ' ε'ίποι δ τι τόσσον έχώσατο ΦοΊβος Άπόλλων,

ε'ίτ' aρ' δ γ' εύχωλf]ς επιμέμφεται ήδ' έκατόμβης,

α'ί κέν πως άρνwν κ ν ίσης αlγwν τε τελείων

βούλεται άντιάσας ήμΊν άπο λοιγον άμΟναι.»

1 4

Όμηρος (Ιλιάδας Α, 1-67)


Εννιά ημέρες έριχνε* τα βέλη στο στρατό, και την δεκάτη ο Αχιλλεύς * κάλεσε τον λαό γιατί του το 'πε η θεά * η πάλλευκη η Ήρα που τους Δαναούς λυπότανε *που 'βλεπε να πεθαίνουν.

Κι αυτοί ξεσηκωθήκανε * κι όλοι τους συναχτήκαν κι όρθιος τους εμίλησε * ο ωκύπους Αχιλλεύς: «Εμείς Ατρείδη φαίνεται * πολύ βασανισμένοι θα φύγουμε κακήν κακώς πίσω για την πατρίδα, * άν δε μας βρεί

ο θάνατος, καθώς λοιμός και πόλεμος* χαλάν τους Αχαωύς. Στείλε όμως να μας φέρουνε * μάντη ή ιερέα, ή των ονείρων ξηγητή, * που 'ρχονται απ' τον Δία, που να μπορέσει να μας πει * γιατί τόσο χολώθηκε ο Φοίβος

ο Απόλλων, μήπως και μας κατηγορεί* πως δεν προσφέραμε αρκετές θυσίες

και ευχές και μήπως θέλει από μας την κνίσσα να μυρίσει * από ερίφια και αρνιά, ώστε απ' την καταστροφή * να μας υπερασπίσει».

Όμηρος (Ιλιάδας Α, 1 -67)

1 5


z την δ' αuτε προσέειπε μέγας κορυθαίολο(Εκτωρ·

η κα'ι έμο'ι τάδε πάντα μέλει γύναι- άλλο μάλ' αίνwς

αίδέομαι Τρwας κα'ι Τρφάδας έλκεσιπέπλους,

α'ί κε κακος wς νόσφιν άλυσκάζω πολέμοιο·

ούδέ με θυμος aνωγεν, έπε'ι μάθον εμμεναι έσθλος

αίε'ι κα'ι πρώτοισι μετa Τρώεσσι μάχεσθαι

άρνύμενος πατρός τε μέγα κλέος ήδ' έμον αύτοΟ.

Eu γaρ έγw τόδε οίδα κατa φρένα κα'ι κατa θυμόν·

εσσεται flμαρ οτ' aν ποτ' όλώλn"Ιλιος ίρη

κα'ι Πρίαμος κα'ι λαος έϋμμελίω Πριάμοιο.

'Αλλ' ou μοι Τρώων τόσσον μέλει aλγος όπίσσω,

οuτ' αύτη ς Έκάβης οuτε Πριάμοιο aνακτος

οuτε κασιγνήτων, ο'ί κεν πολέες τε κ α 'ι έσθλο'ι

έν κονίnσι πέσοιεν ύπ' άνδράσι δυσμενέεσσιν,

οσσον σεΟ, οτε κέν τις 'Αχαιwν χαλκοχιτώνων

δακρυόεσσαν aγηται έλεύθερον flμαρ άπούρας·

καί κεν έν 'Άργει έοΟσα προς aλλης ίστον ύφαίνοις,

καί κεν uδωρ φορέοις Μεσση'tδος η Ύπερείης

πόλλ' άεκαζομένη, κρατερη δ' έπικείσετ' άνάγκη·

καί ποτέ τις ε'ίπnσιν ίδwν κατa δάκρυ χέουσαν·

·Έκτορος flδε γυνη θς άριστεύεσκε μάχεσθαι

Τρώων ίπποδάμων οτε"Ιλιον άμφεμάχοντο.

·nς ποτέ τις έρέει· σο'ι δ' αu νέον εσσεται aλγος

χήτε·ί τοιοΟδ' άνδρος άμύνειν δούλιον flμαρ.

1 6


z Αμέσως της απάντησε οΈκτορας ο μέγας* με τ' απαστράπτον κράνος

του, την κυματούσα χαίτη . «Κι εμένα με ανησυχούν όλα αυτά, γυναίκα * αλλά κυρίως ντρέπομαι τους μαχητές της Τροίας * και τις Τρωάδες δέσποινες με τα μακριά

τους πέπλα, αν σαν δειλός στα μάτια τους* τον πόλεμο αποφύγω. Ούτε κι εγώ τ' ανέχομαι στο βάθος της ψυχής μου * γιατί γενναίος

έμαθα και πρώτος να 'μαι πάντα * στους Τρώες π' αγωνίζονται, για να σηκώσω επάξια τη δόξα του πατέρα* και τη δική μου την τιμή . Γιατί ψυχανεμίζομαι * και άριστα γνωρίζω, πως θα 'ρθει μέρα να χαθεί * η ιερή η Τροία κι ο Πρίαμος και ο λαός* του ένδοξου Πριάμου. Και δεν με μέλει η λύπηση * κι ο πόνος του λαού μας, ούτε και της μητέρας μου * ούτε του βασιλιά μας ούτε των αδελφώνε μου * π' άλκιμοι και πολλοί στη σκόνη θε να κυλιστούν * απ' των εχθρών τα χέρια, όσο με μέλει η τύχη σου * σαν κάποιος απ' τους Αχαιούς

με τους χαλκούς χιτώνες σε σύρει ολοφυρόμενη * τη λευτεριά στερώντας, στο Άργος σκλάβα να βρεθείς * στον αργαλειό να υφαίνεις και το νερό να κουβαλάς * απ' τις πηγές της πόλης χωρίς να το επιθυμείς, *αλλά σκληρή η ανάγκη, και όταν κάποιος θε να πει * θωρώντας σε κλαμμένη: "Αυτή ήτανε κάποτε * τουΈκτορα η γυναίκα * που ήταν ο πρώτος

μαχητής των ιπποδάμων Τρώων, * τότε που πολεμούσανε

γύρω από την Τροία ': Έτσι θα πει, κι εσύ ξανά * κι άλλη λύπη θα νοιώσεις που θα σου λείπει ο άνδρας σου να σε υπερασπίσει* απ' τις ημέρες

της σκλαβιάς.

1 7


Άλλά με τεθνηwτα χυτη κατο γαϊα καλύπτοι

πρίν γέ τι σης τε βοfις σοΟ θ' έλκηθμοϊο πυθέσθαι.

·Ώς είπwν ou παιδος όρέξατο φαίδιμος·Έκτωρ·

aψ δ' θ πά'ίς προς κόλπον έϋζώνοιο τιθήνης

έκλίνθη ίάχων πατρος φίλου οψιν ότυχθε'ις

ταρβήσας χαλκόν τε ίδε λόφον ίππιοχαίτην,

δεινον όπ' όκροτάτης κόρυθος νεύοντα νοήσας.

Έκ δ' έγέλασσε πατήρ τε φίλος κα'ι πότνια μήτηρ·

αύτίκ' όπο κρατος κόρυθ' ε'ίλετο φαίδιμος·Έκτωρ,

κα'ι την μεν κατέθηκεν έπ'ι χθον'ι παμφανόωσαν·

αύτορ ο γ' ον φίλον υίον έπε'ι κύσε πfιλέ τε χερσ'ιν

είπε δ' έπευξάμενος Διί τ' aλλοισίν τε θεοϊσι·

ΖεΟ aλλοι τε θεο'ι δότε δη κα'ι τόνδε γενέσθαι

παϊδ' έμον ώς κα'ι έγώ περ όριπρεπέα Τρώεσσιν,

ώδε βίην τ' όγαθόν, κ α 'ι Ίλίου ίφι όνάσσειν·

καί ποτέ τις ε'ίποι πατρός γ' οδε πολλον όμείνων

έκ πολέμου aνιόντα· φέροι δ' εναρα βροτόεντα

κτείνας δή'ίον aνδρα, χαρείη δε φρένα μήτηρ.

"Ως είπwν όλόχοιο φίλης έν χερσ'ιν εθηκε

παϊδ' έόν· η δ' aρα μιν κηώδε'ί δέξατο κόλπιμ

δακρυόεν γελάσασα· πόσις δ' έλέησε νοήσας,

χειρί τέ μι ν κατέρεξεν επος τ' εφατ' εκ τ' όνόμαζε·

δαιμονίη μή μοί τι λίην όκαχίζεο θυμ4)·

ού γάρ τίς μ' ύπερ αίσαν όνηρ Ά'ίδι προ'ίάψει-

μοϊραν δ' ou τινά φημι πεφυγμένον εμμεναι όνδρwν,

ού κακον ούδε μεν έσθλόν, έπην το πρwτα γένηται.

Άλλ' είς οίκον ίοΟσα το σ' αύτης εργα κόμιζε

ίστόν τ' ήλακάτην τε, κα'ι όμφιπόλοισι κέλευε

1 8


Είθε λοιπόν να σκοτωθώ *κι η γης να με καλύψει, πριν τις κραυγές σου αφουγκρασθώ *καθώς σε σέρνουν σκλάβα».

Κι αφού τα είπε, άπλωσε τα χέρια στο παιδί του * ο δοξασμένος κι ο τρανός και ο γενναίοςΈκτωρ,

μα το παιδί όλο φωνή κρύφτηκε στην αγκάλη * της όμορφης καλλίζωνης μεσάτης παραμάνας,

περίτρομο απ' τη μορφή * του αγαπητού πατέρα, θορυβημένο απ' τον χαλκό * και το λοφίο του κράνους, που φοβερά κυμάτιζε * πάνω στην κορυφή του.

Γέλασε κι ο πατέρας του * κι η ευγενική μητέρα. Το κράνος τότε έβγαλε * ο κρατερός ο Έκτωρ, και κατά γης το άφησε *περίλαμπρο ν' αστράφτει, κι αμέσως μες στα χέρια του * χόρεψε το παιδί του, το φίλησε, και στους θεούς* και πρώτιστα στο Δία, απηύθυνε ευλαβικά τούτη την προσευχή : «Δία και σεις άλλοι θεοί, * κάντε τον γιό μου τούτο, όμοιο μ' εμένα, κράτιστο * ανάμεσα στους Τρώες, περίτρανο, με δύναμη * στην Τροία να βασιλεύει, ώστε να πούνε κάποτε "κατά πολύ καλύτερος* ο γιος είν'

I 11 του πατρος του. καθώς γυρνά από πόλεμο, και κουβαλά τα όπλα * λάφυρα που

τα έβαψε στο αίμα του εχθρού, * ώ τι χαρά μες στην καρδιά η μάνα του

θα νοιώθει».

Κι αφού τα είπε, έδωσε * στα χέρια της μητέρας τον γιό του τον αγαπητό, *κι αυτή τον καλοδέχτηκε στην εύοσμη

αγκαλιά της γελώντας μες στα δάκρυα, * κι ο άνδρας της που το 'βλεπε,

πολύ την ελυπήθη, την χά"ίδεψε, της μίλησε, * κι αυτά τα λόγια είπε: <<Ελα αγαπημένη μου, * μη μου στενοχωριέσαι, αν δεν είναι γραμμένο μου * κανένας άνδρας δε μπορεί * στον Άδη

να με στείλει . Πιστεύω πως τη μοίρα του * κανείς δε θα ξεφύγει, ούτε δειλός, ούτ' άξιος, * αφ' ότου γεννηθεί. Πήγαινε τώρα σπίτι μας * στα έργα που σου πρέπουν, και ύφαινε στον αργαλειό, * και πρόσταζε τις δούλες

1 9


εργον έποίχεσθαι· πόλεμος δ' aνδρεσσι μελήσει

πδσι, μάλιστα δ' έμοί, το 'ι Ίλίιμ έγγεγάασιν.

<Ώς aρα φωνήσας κόρυθ' εΤλετο φαίδιμος<Έκτωρ

Τππουριν· aλοχος δε φίλη οίκον δε βεβήκει

έντροπαλιζομένη, θαλερον κατa δάκρυ χέουσα.

ΑΪψα δ' επειθ' Τκανε δόμους εu ναιετάοντας

<Έκτορος άνδροφόνοιο, κιχήσατο δ' ενδοθι πολλaς

άμφιπόλους, τflσιν δε γόον πάσnσιν ένwρσεν.

ΑΊ μεν ετι ζωον γόον<Έκτορα ψ έν'ι ο'ίκιμ·

ού γάρ μιν ετ· εφαντο ύπότροπον έκ πολέμοιο

Τξεσθαι προφυγόντα μένος κα'ι χείρας Άχαιwν.

20

Όμηρος (Ιλιάδας Ζ, 440-502)


να κάνουν το καθήκον τους, * ο πόλεμος είν' μέλημα * όλωνε των ανδρών,

αυτών που γεννηθήκανε στην ιερή την Τροία, * μα πρώτιστα και κύρια είναι δικό μου χρέος».

Και μόλις το 'πε, άρπαξε ο κρατερός ο Έκτωρ * το κράνος που το στόλιζε

η αλογίσια χαίτη, κι η ακριβή γυναίκα του * κίνησε για το σπίτι κοιτώντας όλο πίσω της, * και κλαίγοντας γοερά. Έφθασε τότε σύντομα * στο Θεόκτιστο παλάτι του Έκτορα του ανδροφονιά, *και βρήκε 'κει τις δούλες, και όλες τις ξεσήκωσε * σε θρήνο γοερό. Έτσι εκεί στο σπίτι του *τον Έκτορα τον κλαίγανε ακόμα ζωντανόν, γιατί δεν τον περίμεναν * πίσω ποτέ να έρθει, ξεφεύγοντας απ' την οργή * και τα όπλα των Αχαιών.

Όμηρος (Ιλιάδος Ζ, 440-502)

21


Μ

τύνη δ' οίωνοΊσι τανυπτερύγεσσι κελεύεις

πείθεσθαι, των οίί τι μετατρέπομ' ούδ' άλεγίζω

ε'ίτ' έπ'ι δεξϊ 'ίωσι προς η ω τ' ήέλιόν τε,

ε'ίτ' έπ' άριστερa τοί γε ποτ'ι ζόφον ήερόεντα.

ήμεΊς δε μεγάλοιο Διος πειθώμεθα βouλfl,

θς πδσι θνητοΊσι κα'ι άθανάτοισιν άνάσσει.

είς οίωνος aριστος άμύνεσθαι περ'ι πάτρης.

22

Όμηρος (Ιλιάδας Μ, 237-243)


Μ

Όσο δε για τους οιωνούς * για τα πετούμενα πουλιά με τα πλατιά φτερά τους * που μου ζητάς ν' ακολουθώ ούτε ποτέ τούς σκιάχτηκα * ούτε τους λογαριάζω είτε τραβάνε δεξιά * στη χαραυγή, στον ήλιο είτε πετούν αριστερά * στη σκοτεινή τη δύση . Εμείς μονάχα του Διός * δεχόμαστ' εντολή που σε θνητούς κι αθάνατους* μεγάλος βασιλεύει. Ένας και μόνον άριστος * είναι ο οιωνός: αντίσταση και άμυνα * για τη γλυκειά πατρίδα.

Όμηρος (Ιλιάδος Μ, 237 -243)

23


OΔnL:EIA

α

aνδρα μοι εννεπε, μοΟσα, πολύτροπον, θς μάλα πολλa

πλάγχθη, έπε'ι Τροίης ίερον πτολίεθρον επερσεν·

πολλwν δ' aνθρώπων 'ίδεν aστεα κα'ι νόον εγνω,

πολλa δ' 5 γ' έν πόντφ πόθεν aλγεα θν κατa θυμόν,

aρνύμενος flν τε ψυχην κα'ι νόστον έταίρων.

aλλ' ούδ' wς έτάρους έρρύσατο, ίέμενός περ·

αύτwν γaρ σφετέρnσιν aτασθαλίnσιν δλοντο,

νήπιο ι, οΥ κ α το βοΟς Ύπερίονος Ήελίοιο

fΊσθιον· αύτaρ ό τοϊσιν aφείλετο νόστιμον f1μαρ.

των άμόθεν γε, θεά, θύγατερ Διός, είπε κα'ι ήμϊν.

24

Όμηρος (Προοίμιον, α 1-10)


OΔnL:EIA

α

Πες μας για τον πολύτροπο, * μούσα, * τον αντρειωμένο, πούθε περιπλανήθηκε * και πού θαλασσοδάρθη, όταν της Τροίας έπεσε * η ιερή η πόλις. Πολλών ανθρώπων γνώρισε * τις πόλεις και τα ήθη, και μες στη θάλασσα πολλά * υπέφερε δεινά, * όταν σκοπό του έβαλε, το γυρισμό αυτού και των συντρόφων του * εις τη γλυκειά πατρίδα. Όμως τους σύντροφούς του δεν τους έσωσε, * όσο κι αν το 'χε

προσπαθήσει. Γιατί αυτοί απ' τα δικά τους σφάλματα χαθήκαν, *οι κουτοί, σαν φάγανε τα βόδια τα ιερά * του Υπερίωνος Ηλίου. Κι αυτός τους αποστέρησε * την ποθητή επιστροφή τους στην πατρίδα. Έλα λοιπόν,* θεά και θυγατέρα του Διός,* άρχισε να τα λες και πες μας.

Όμηρος (Προοίμιο: α 1 -10)

25


IL:OL: ΘΕΟΙΣΙΝ

Φαίvεταί μοι κί;vος ' ίσος θέοισιv ΕΞ μ μεν' wvηρ, δττις εΞvάvτιός τοι ισδάvει και π λάσιον &δu φωvεί-

' ' σας uπακοuει

και yελαίσας [μέροεv. τό μ ' ί1 μάv καρδίαv εΞv στήθεσιv εΞπτόαισεv.

wς γαρ ΕΞ ς σ' ' ίδω βρόχε' , wς με φώvησ' οδδεv ΕΞτ' ε'ίκει,

<Χλλα καμ μev yλwσσα ΕΞαyε, λέπτοv δ' αuτικα χρwι πΟρ όπαδεδρόμακεv, 6ππάτεσσι δ' οδδεv δρημμ ' , εΞπιρρόμβεισι δ' &κοuαι,

α δέ μ ' ' ίδρως κακχέεται, τρόμος δέ πατσαv lΧγρει, χλωροτέρα δε ποίας Εμμι, τεθvάκηv δ' 6λίγω 'πιδεύης φαίvομ' ΕΞμ ' αuται·

<Χλλα παν τόλματοv, εΞπει και πέvητα

Σαπφώ

26


Εκείνος μου φαντάζει ίσος με θεούς

Που απέναντί σου κάθεται και σε θωρεί

Και η φωνή σου η γλυκειά

Τον μαγνητίζει

Κι όπως το γέλιο σου το γοητευτικό, μά τον Θεό

Στα στήθια την καρδιά μου συγκλονίζει

Καθώς σε βλέπω, ένας βρόχος σφίγγεται

Και τη φωνή μου πνίγει,

Κι η γλώσσα μου συνθλίβεται, και πάραυτα

Σ' ένα λεπτό η πυρκαγιά το δέρμα υποδαυλίζει,

Και τίποτε δεν βλέπω με τα μάτια μου, και μες στ' αυτιά μου

Ακούω κάτι να βου'fζει,

Κρύος ιδρώτας με διαπερνά,

Και ρίγη διατρέχουν το κορμί μου,

Και πιό χλωρό κι από την χλόη είν' το χρώμα μου

Και παρ' ολίγο πως πεθαίνω πίστεψα

Χάνοντας την αναπνοή μου·

Όμως όλα κανείς πρέπει να τα τολμά,

Ακόμα κι η φτωχή ψυχή μου.

Σαπφώ

27


Ώς &νεμος κατ δρος δρύσιν €μ πέτων, eτίναξέ μοι 'Έρος φρένας.

Σαπφώ

28


Καθώς ο αγέρας των ορέων ταρακουνάει τις βαλανιδιές,

έτσι ο έρωτας τίναξε τα μυαλά μου.

Σαπφώ

29


- ' 'Ηλθ' ηλθε χελιδwν

ΗΛΘΕ ΧΕΛΙΔΩΝ

καλας wρας cχγοuσα , καλοuς εΞνιαuτούς, εΞπι γαστέρα λευκά, εΞπι νwτα μέλαινα. παλάθαν συ προκύκλει ' , , εκ πιονος οικοu ο' ίνοu τε δέπαστρον τuροΟ τε κάνuστρον· και πύρνα χελιδwν και λεκιθίταν OUK απωθεϊται· πότερ' eχπίωμες η λαβώμεθα; ει μέν τι δώσεις· ει δε μ ή, οuκ εΞάσομες· η ταν θύραν φέρωμες η τό uπέρθuρον η ταν γuναϊκα ταν eσω καθημέναν· μικρα μέν εΞστι, pαιδίως μ ιν ο' ίσομες. &ν δη φέρη ις τι, μέγα δή τι φέροιο· <Χνοιγ' <Χνοιγε ταν θύραν χελιδόνι· ou γαρ γέροντές εΞσμεν, eχλλα παιδία.

30

Χελιδόνισμα (αρχαίο δημώδες μέλος)


ΗΡΘΑΝΕ ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ

Ήρθανε τα χελιδόνια

φέρνουν την καλή την ώρα,

φέρνουν την καλή χρονιά,

με τις μαύρες τους φτερούγες,

και την άσπρη τους κοιλιά .

Δώσε μας πολλά καλούδια

απ' το σπίτι το καλό

ένα κύπελλο κρασάκι

και ένα μικρό καλάθι με τυρί νωπό.

Και αυγά αν μας εδώσεις ή ακόμη και ψωμί

το καλό μας χελιδόνι «όχι» δεν θα πει.

Τί απ' όλα θα μας δώσεις ή θα φύγουμε θαρρείς ;

Κάτι πρέπει να μας δώσεις, ειδ' αλλιώς θ' αναγκαστούμε

να το πάρουμε εμείς.

Θα σηκώσουμε την πόρτα, ίσως και τον θυρεό

ή βουτάμε την γυναίκα που 'χεις στο εσωτερικό·

έτσι που 'ναι και λεπτούλα την αρπάμε στο λεπτό.

Άμα είναι να μας φέρεις,

δώρα φέρε μας καλά.

Άνοιξε στα χελιδόνια.

Γιατί δεν είμαστε γέροι, αλλά νεαρά παιδιά.

Χελιδόνισμα (αρχαίο δημώδες μέλος)

31


ΦΩΝΗ ΑΥΡΑΣ ΛΕΠΤΗL:

Ίδοu παρελεύσεται Κύριος,

και tδou πνεΟμα μέγα κραταιόν διαλΟον ορη και συντρίβον πέτρας Ενώπιον Κυρίου, οuκ €ν τψ πνεύματι Κύριος·

και μετα τό πνεΟμα συσσεισμός, οuκ εν τω συσσεισμω Κύριος-

ι ι

και μετα τόν συσσεισμόν πΟρ, οuκ εν τψ πυρι Κύριος-

και μετα τό πΟρ φωνη αuρας λεπτιϊς,

κ<Χκετ Κύριος.

Βασιλειών Γ·, ΙΘ 1-19

32


ΦΩΝΗ ΑΥΡΑΣ ΛΕΠΤΗL:

Και να που αναμένεται ο Θεός

Ν άτος ο άνεμος

Εισβάλλει ένθεος και κρατερός

Και ξεσηκώνει τα βουνά

Και πάρευθυς συντρίβει τα πετρώματά τους.

Όμως στον άνεμο δεν ήταν ο Θεός.

Και στο κατόπι του ανέμου ο σεισμός

Όμως ούτε κι εκεί βρισκότανε ο Κύριος.

Και στο κατόπι του σεισμού η φωτιά

Ούτε κι εκεί ήτανε ο Θεός.

Και στο κατόπι της φωτιάς

Θρόίσμα αύρας ξωτικής λεπτής.

Εκεί ήταν που ήτανε ο Θεός,

Εκεί βρισκότανε ο Κύριος.

Βασιλειών Γ', ΙΘ 1 -19

33


Η ΕΠΙ ΤΟΥ OPon ΟΜΙΛΙΑ

Μακάριοι οι πτωχοι τψ πνεύματι, δτι αuτων €στιν η βασιλεία των οuρανων.

Μακάριοι ο[ πενθοΟντες, δτι αuτοι παρακληθήσονται.

Μακάριοι οι πραετς, δτι αuτοι κληρονομήσοuσιν τi]ν yfiν.

Μακάριοι OL πεινωντες και διψωντες τi]ν δικαιοσύνην, δτι αuτοι χορτασθήσονται.

Μακάριοι οι Ελεήμονες, δτι αuτοι €λεηθήσονται.

Μακάριοι οι καθαροι τfl καρδία , L L

δτι αuτοι τόν θεόν δψονται.

Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, δτι αuτοι ULOL θεοΟ κληθήσονται.

Μακάριοι ο[ δεδιωγμένοι €νεκεν δικαιοσύνης, δτι αuτων €στιν η βασιλεία των οuρανων.

34


ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΠ:

Μακάριοι οι γνωρίζοντες την φτώχεια του μυαλού τους,

σ' αυτούς ανήκει η βασιλεία τ' ουρανού.

Μακάριοι οι πονεμένοι,

γι' αυτούς οι παρακλήσεις, κι οι δεήσεις, και οι προσευχές.

Μακάριοι οι νηφάλιοι,

κληρονομιά δική τους τούτη η γη .

Μακάριοι οι εκζητούντες την δικαιοσύνη,

θα κορεσθεί η δίψα τους στους ουρανούς.

Μακάριοι οι σπλαχνικοί, αυτοί θα ελεηθούνε .

Μακάριοι οι έχοντες αγνότητα καρδίας,

αυτοί θα αντικρύσουν τον Θεό στον ουρανό.

Μακάριοι οι φιλειρηνικοί,

παιδιά Θεού θ' αποκληθούνε.

Μακάριοι οι διωκόμενοι γιατί δεν καταπάτησαν το δίκαιο,

σ' αυτούς ανήκει η βασιλεία τ' ουρανού.

35


Μακάριοί €στε δταν 6νειδίσωσιν uμας και διώξωσιν και ε' ίπωσιν παν πονηρόν καθ' uμwν

t' ' -ενεκεν εμοu·

χαίρετε και <Χyαλλιασθε, δτι 6 μ ισθός uμwν πολι)ς Εν τοτς οuρανοτς·

οuτως γαρ €δίωξαν τοuς προφήτας τοuς προ uμwν.

Ύμετς €στε τό &λας της yflς·

εαν δε τό &λας μωρανθfl, ι

€ν τίνι <Χλισθήσεται; εις οuδeν ισχύει Ετι

ει μη βληθflναι €ξω και καταπατετσθαι uπό των ανθρώπων.

Ύμετς €στε τό φwς τοο κόσμου. ou δύναται πόλις κρuβflναι €πάνω δροuς κειμένη·

ouδe καίοuσιν λύχνον και τιθέασιν αuτόν uπό τόν μόδιον <Χλλ' €πι την λuχνίαν, και λάμπει πασιν τοτς Εν τn οικία.

ι ι

36


Μακάριοι όλοι εσείς που σας περιγελούνε, εσείς, που κατατρέχουνε,

που σας κατηγορούνε

γιατί πιστεύετε σ' Εμένα.

Χαίρεσθε και αγαλλιάσθε,

μεγάλη η αμοιβή σας στα ουράνια.

Πριν από σας, έτσι τους καταδίωκαν τους άγιους και τους προφήτες.

***

Εσείς, το άλας είστε τούτης της γης.

Εάν το άλας στερηθεί την αλμυρή του φύση,

με τί θα αλατίζετε και πώς θα αλατίζει ;

Δεν το χρειάζεται κανείς,

είναι μόνο για πέταμα και πάτημα απ' το πλήθος.

Εσείς, φάρος είστε περίλαμπρος ετούτου εδώ του κόσμου,

κι όπως πόλις δεν κρύβεται σε βουνοκορυφή,

ούτε ανάβουνε το φως για να το αποκρύψουν,

αλλά λυχνάρι στα υψηλά για να φωτάει το σπίτι,

37


οuτως λαμψάτω τό φως uμων €μπροσθεν των ανθρώπων, δπως 'ίδωσιν uμων τα καλα €ργα

και δοξάσωσιν τόν πατέρα uμων τόν Εν τοις οόρανοlς.

μη νομίσητε ,, ; οτι ηλθον καταλΟσαι

' , ,, ' , τον νομον η τους προφητας-

οόκ �λθον καταλΟσαι αλλ α π λ η ρω σα ι.

αμην γαρ λέγω uμlν, €ως &ν παρέλθQ 6 οόρανός και η γη , ιωτα Εν η μία κεραία οό μη παρέλθn από τοΟ νόμου

L

t' ,, , , εως αν παντα γενηται.

δς Εαν οδν λύση μίαν των Εντολων τούτων των Ελαχίστων L

και διδάξn οuτως τοι)ς ανθρώπους, L

Ελάχιστος κληθήσεται Εν τn βασιλεία των οόρανων· L L

δς δ ' &ν ποιήσQ και διδάξQ ,

38

οδτος μέγας κληθήσεται Εν τfl βασιλεία των οόρανων. L L


έτσι το φως σας θα σκορπά υπέρλαμπρες αχτίδες,

για να θωρούν οι άνθρωποι τα αγαθά σας έργα,

και να δοξάζουν τον Θεό που 'ναι στους ουρανούς.

***

Μη σας περάσει από το νου

πως να διαβρώσω επιθυμώ

τον νόμο ή τους προφήτες.

Δεν ήρθα να γκρεμίσω.

Ν α τελειώσω ήρθα την οικοδομή .

Αλήθεια, σας διαβεβαιώ, μέχρι να σβήσει ο ουρανός κι η γη,

ούτ' ένα κόμμα ή μια τελεία δε θα σβήσει απ' τον νόμο,

μέχρι να γίνουν όλα όπως πρέπει.

Όποιος και μία ακόμη αν παραβεί από τις εντολές αυτές, έστω την πιο μικρή,

κι έτσι να πράττουνε διδάσκει τους ανθρώπους,

ελάχιστος θ' αποκληθεί στην βασιλεία των ουρανών.

Όποιος όμως τις υιοθετεί και τις διδάσκει σ' άλλους,

μεγάλος θα αποκληθεί στην βασιλεία των ουρανών.

39


λέγω γαρ uμτν οτι εαν μη περισσεύσn uμων η δικαιοσύνη L

πλετον των γραμματέων και Φαρισαίων, οό μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των οόρανων.

Ήκούσατε οτι eρρέθη τοτς ιΧρχαίοις, «Οό φονεύσεις-aς δ' cχν φονεύσ[], Ενοχος Εσται TQ κρίσει».

eγw δ€ λέγω uμτν οτι πας 6 οργιζόμενος τω ιΧδελφω αότοG L L ,, ,, "' , ενοχος εσται τn κρισει·

L

δς δ' &ν ε' ίπn τω ιΧδελφω αότοο, pακά, L L L

eνοχος eσται τω συνεδρίω· L L

δς δ' &ν ε' ίπQ , μωρέ, ,, ,, ' ' , .... , ενοχος εσται εις την γεενναν του πυρος.

εαν οόν προσφέρnς τό δωρόν σου €πι τό θυσιαστήριον κιΧκετ μνησθfiς L L

40

οτι 6 αδελφός σου EXEL τι κατα σοG, &φες €κετ τό δωρόν σου eμπροσθεν τοG θυσιαστηρίου ,

και uπαγε πρωτον διαλλάγηθι τω ιΧδελφω σου , L L

και τότε eλθwν πρόσφερε τό δωρόν σου .


Γιατί, σας προειδοποιώ, αν η δική σας αρετή

δεν είναι υπέρτερη αυτής των γραφειοκρατών και του ιερατείου,

δεν θα εισέλθετε ποτέ στην επουράνια βασιλεία.

***

Ακούσατε ότι ελέχθη στους προγόνους σας «να μη φονεύσεις,

γιατί όποιος φονεύσει ένοχος θα κριθεί στη δίκη».

Εγώ σας λέω, όποιος χωρίς αιτία οργισθεί κατά του αδελφού του,

το ίδιο ένοχος θα πρέπει να κριθεί.

Κι όποιος "ανόητο" πει τον αδελφό του,

ένοχος να βρεθεί απ' τους κριτές.

Κι όποιος βαρύτερη κουβέντα εκστομίσει για τον αδελφό του,

στο πυρ να πέσει το εξώτερο για τιμωρία.

Αν κάποιος από σας πρόσφορο φέρνει στο ναό και θυμηθεί

πως κάτι έχει ο αδελφός μαζί του,

ν' αφήσει εκεί το δώρο του

να πάει πρώτα να συμφιλιωθεί,

κι ύστερα να 'ρθει για την προσφορά του.

4 1


'ίσθι εόνοων τω ό:ντιδίκω σοu ταχu L L

€ως δτοu εl μετ' αότοο €ν τfl 6δω, L L

μήποτέ σε παραδω 6 ό:ντίδικος τω κριτfl , και 6 κριτης τω uπηρέτn , L L L L L

και ε Lς φuλακην βληθήσ[l·

ό:μην λέγω σοι, ou μη €ξέλθnς Ε.κεlθεν L

€ως &ν ό:ποδψς τόν eσχατον κοδράντην.

Ήκούσατε , δτι €ρρέθη , τοις ό:ρχαίοις · «Ou μοιχεύσεις».

€γw δ€ λέγω uμlν δτι πας 6 βλέπων γuναlκα πρός τό €πιθuμησαι αότην Ιlδη €μοίχεuσεν αότην €ν τfl καρδία αότοΟ.

L L

ει δ€ 6 οφθαλμός σοu 6 δεξιός σκανδαλίζει σε , eξελε αuτόν και βάλε ό:πό σοΟ·

συμφέρει γάρ σοι ϊνα ό:πόληται Εν των μελων σοu και μη δλον τό σωμά σοu βληθΌ ε[ς γέενναν.

και ει η δεξιά σοu χειρ σκανδαλίζει σε , €κκοψον αότην και βάλε ό:πό σοΟ·

42


Φτιάξτ' ένα κλίμα ευνοίκό με τον αντίδικό σας,

όσο πορέυεσθε μαζί προτού πάτε σε δίκη,

πριν σας δικάσουν δικαστές και πριν σας φυλακίσουν,

γιατί στ' αλήθεια από κει κανείς σας δεν ξεφεύγει,

παρά πληρώνοντας αδρά

μέχρι και την ανάξια και τελευταία δεκάρα.

***

Ακούσατε πώς είπαν στους προγόνους σας:

«να μη μοιχεύσεις».

Εγώ σας λέω, και μόνο να επιθυμήσει κάποιος τη γυναίκα με το βλέμμα του,

μοιχεία διαπράττει στην καρδιά του.

Ά ν όμως ο οφθαλμός σου ο δεξιός σε σκανδαλίζει,

εξόρυξέ τον κι απαλλάξου απ' αυτόν.

Γιατί είναι προτιμότερο να χάσεις έν' από τα μέλη σου,

παρά ολόκληρο το σώμα σου να γίνει παρανάλωμα πυρός.

Και αν το χέρι το δεξί σε σκανδαλίζει,

κόψτο και απαλλάξου απ' αυτό.

43


συμφέρει γάρ σοι ϊνα ιΧπόληται ΕΞν των μελwν σου και μη δλον τό σwμά σου εις γέενναν ιΧπέλθ[l.

Έρρέθη δέ, «'Ός &ν ιΧπολύσ[l την γυναϊκα αότοΟ, δότω αuτfl αποστάσιον».

L

εΞγw δ€ λέγω uμϊν δτι πας ο ιΧπολύων την γυναϊκα αότοΟ παρεκτός λόγου πορνείας

ποιεϊ αότην μοιχευθιϊναι,

και δς εαν απολελυμένην γαμήσn L

μοιχαται.

***

Πάλιν ιlκούσατε δτι εΞρρέθη τοϊς ιΧρχαίοις, «Οόκ επιορκήσεις, ιΧποδώσεις δε τψ κυρίψ τοuς δρκους σου».

εΞγw δε λέγω uμϊν μη 6μόσαι δλως·

r ' ,.., ' ...., μητε εν τψ ουρανψ, δτι θρόνος εΞστιν τοο θεοΟ·

44


Γιατί είναι προτιμότερο να χάσεις έν' από τα μέλη σου,

παρά ολόκληρο το σώμα σου να γίνει παρανάλωμα πυρός.

Είπαν επίσης πως όποιος διώξει τη γυναίκα του

εγγράφως διαζύγιο θα πρέπει να της δώσει.

Εγώ σας λέω, πως όποιος κι αν εκδιώξει τη γυναίκα του,

εκτός και αν συντρέχουν λόγοι απιστίας,

στην πράξη τήνε σπρώχνει στη μοιχεία.

Κι όποιος με μια γυναίκα τέτοια κοιμηθεί,

μοιχεία διαπράττει.

***

Ακούσατε ότι ελέχθη στους προγόνους σας,

«μήν αθετείς τους όρκους σου στ' όνομα του Κυρίου».

Κι εγώ σας λέω: μην ορκίζεσθε καθόλου

Ούτε στον ουρανό,

γιατί ο θρόνος είναι του Θεού.

45


' ' μητε εν τn γn , ι ι

δτι uποπόδιόν εστιν των ποδwν αότοΟ·

μήτε εις Ίεροσόλυμα, δτι πόλις Εστιν τοΟ μεγάλου βασιλέως-

μήτε Εν τfl κεφαλfl σου ομόσnς, ι ι ι

δτι οό δύνασαι μίαν τρίχα λευκην η μέλαιναν ποιιϊσαι.

'Έστω δ€ 6 λόγος uμwν ' , ,, ,, ναι ναι, ου ου·

τό δ€ περισσόν τούτων ΕΚ τοΟ πονηροΟ Εστιν.

Ήκούσατε δτι Ερρέθη , «'Οφθαλμόν αντι οφθαλμοΟ και οδόντα αντι οδόντος».

εγω δε λέγω uμϊν ' ' - - -μη αντιστηναι τω πονηρω·

ι ι

<Χλλ' δστις σε pαπίζει εις την δεξιόιν σιαγόνα, στρέψον αότw και την <Χλλην·

ι

46


Ούτε στη γη,

γιατί τάπητας είναι των ποδιών του.

Ούτε στην Ιερουσαλήμ,

γιατί η πόλις είναι του μεγάλου βασιλιά.

Ούτε στην κεφαλή σας,

γιατί δεν είστε ικανοί ούτε μια τρίχα μαύρη ή λευκή να πλάστε.

Αρκεί ο λόγος σας να είναι

ένα ναί ή ένα όχι.

Πέρα απ' αυτό, όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

***

Ακούσατε ότι ελέχθη:

«οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».

Κι εγώ σας λέω:

μην αντιστέκεστε στο πνεύμα του κακού.

Αλλά σ' όποιον ραπίσει την δεξιά σας παρειά,

στρέψτε του και την άλλη .

47


και τω θέλοντί σοι κριθιϊναι L

και τόν χιτwνά σου λαβεϊν, γ 7 ,.. , ' t ι αφες αυτψ και το ιματιον·

και δστις σε ό:γγαρεύσε ι μίλιον eν, uπαγε μετ' αότοΟ δύο.

τψ αιτοΟντί σε δός, και τόν θέλοντα ό:πό σοΟ δανίσασθαι μη ό:ποστραψQς.

Ήκούσατε δτι €ρρέθη, «Άγαπήσεις τόν πλησίον σου και μ ισήσεις τόν €χθρόν σου».

€yw δ€ λέγω uμϊν,

ό:yαπατε τοuς €χθροuς uμwν εόλογεϊτε τοuς καταρωμένους uμας,

καλwς ποιεϊτε τοϊς μ ισοΟσιν uμ<Χς,

και προσεύχεσθε uπερ των Επηρεαζόντων uμας καί διωκόντων uμας,

48


Σ' όποιον αποζητά την καταδίκη σας

για να σας πάρει το πουκάμισο,

δώστε του και το πανωφόρι.

Κι όποιος σας αγγαρέψει ένα χιλιόμετρο πορεία,

δύο πηγαίνετε μαζί του.

Δώστε σ' εκείνονε που σας ζητά.

Μην αποφεύγετε αυτόν που έχει την ανάγκη σας να τον δανείστε.

***

Ακούσατε ότι ελέχθη:

«να αγαπήσεις τον πλησίον σου και να μισήσεις τον εχθρό σου».

Εγώ σας λέω:

Ν α αγαπάτε τους εχθρούς σας,

να ευλογείτ' εκείνους που σας καταριούνται,

να ευεργετείτε αυτούς που σας μισούνε,

και να προσεύχεσθε γι αυτούς

που σας ταλαιπωρούν και που σας καταδιώκουν,

49


δπως γένησθε υιοι τοΟ πατρός uμwν τοΟ Εν οόρανοτς, δτι τόν tiλιον αότοΟ ανατέλλει ΕΠL πονηροι)ς και αγαθοuς

και βρέχει Επι δικαίους και αδίκους.

, , ' ' , ' ' - ' -εαν γαρ αγαπησητε τους αγαπωντας υ μας, τίνα μ ισθόν €χετε;

οόχι και οι τελwναι τό αότό ποιοΟσιν;

και Ε&.ν ασπάσησθε τοι)ς αδελφοι)ς uμwν μόνον, τί περισσόν ποιεττε;

οόχι και οι τελwναι τό αότό ποιοΟσιν;

''Εσεσθε οδν uμετς τέλειοι wς 6 πατηρ uμwν 6 οόράνιος τέλειός Εστιν.

Προσέχετε την Ελεημοσύνην uμwν μη ποιεlν Εμπροσθεν τwν ανθρώπων πρός τό θεαθf1ναι αότοlς-

ει δε μ ήγε, μισθόν οόκ €χετε ' - , f - - ' - ' .... παρα τψ πατρι υμων τψ εν τοις ουρανοις.

'Όταν οδν ποιQς Ελεημοσύνην, μη σαλπίσQς €μπροσθέν σου, , , ι ι ' - ' - - ' ' - ι ι ωσπερ οι υποκριται ποιουσιν εν ταις συναγωγαις και εν ταις ρυμαις,

οπως δοξασθwσιν uπό τwν ανθρώπων·

50


για να γενείτε άξιοι του πατρός του εν τοις ουρανοίς,

γιατί τον ήλιο του εκείνος ανατέλλει σε καλούς και σε κακούς,

και τη βροχή του στέλνει σε δικαίους και αδίκους.

Γιατί αν αγαπάτε μόνο εκείνους που σας αγαπούν,

ποιά θά 'ναι η ανταμοιβή ;

Έτσι δεν κάνουν κι οι τελώνες ;

Και αν αγκαλιάζετε μόνο τους φίλους σας,

τί παραπάνω κάνετε ;

Έτσι δεν κάνουν κι οι τελώνες ;

Ν α είστε τέλειοι λοιπόν,

τέλειοι, όπως ο πατέρας σας ο εν τοις ουρανοίς.

***

Προσέχετε μην ελεείτε για το θεαθήναι

μπροστά στα μάτια των ανθρώπων,

γιατί δεν θα υπάρξει ανταμοιβή

απ' τον πατέρα σας που 'ναι στους ουρανούς.

Μη διαλαλείτε την ελεημοσύνη σας,

σαν τους υποκριτές που στέκοντ' επιδεικτικά σε δρόμους και ναούς

για να επαινεθούν απ' τους ανθρώπους.

51


cψην λέγω uμϊν, απέχουσιν τόν μισθόν αuτων.

σοΟ δε ποιοΟvτος Ελεημοσύνην μη γvώτω η αριστερά σου τί ποιεϊ η δεξιά σου, δπως � σου η Ελεημοσύνη Εν τω κρυπτω·

L L L

και ό πατήρ σου ό βλέπων Εν τψ κρυπτψ αποδώσει σοι Εν τψ φανερψ.

και δταν προσεύχησθε, OUK eσεσθε wς Ol uποκριταί·

δτι φιλοΟσιν Εν ταϊς συναγωγαϊς και Εν ταϊς γωνίαις των πλατειων εστωτες προσεύχεσθαι,

δπως φανωσιν τοϊς ανθρώποις·

αμην λέγω uμϊν, απέχουσιν τόν μισθόν αuτων.

σι) δε δταν προσεύχn, L

ε'ίσελθε εις τό ταμεϊόν σου και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τψ πατρί σου τψ Εν τψ κρυπτψ·

και ό πατήρ σου ό βλέπων Εν τω κρυπτω L L

αποδώσει σοι Εν τω φανερω L L

52


Αλήθεια, αυτή θα είναι όλη κι όλη η ανταμοιβή τους.

Σαν ελεείτε, το χέρι σας τ' αριστερό να μη γνωρίζει το δεξί τί πράττει,

ώστε να μένει η πράξη του ελέους στα κρυφά.

Και ο πατέρας σας που βλέπει στα κρυφά,

στα φανερά αργότερα να σας τ' ανταποδώσει.

***

Κι όταν προσεύχεσθε

μη γίνεσθε σαν τους υποκριτές

που στήνονται επιδεικτικά μπροστά στις εκκλησίες,

για να προσεύχονται εκεί

και να τους βλέπει ο κόσμος.


Όταν προσεύχεσθε,

να κλείνεσθε μονάχοι σας στο δώμα

και στα κρυφά να κάνετε την προσευχή σας.

Και ο πατέρας σας που βλέπει στα κρυφά

στα φανερά θα σας αμείψει.

53


Προσευχόμενοι δ€ μη βατταλογήσητε wσπερ Ol Εθνικοί, δοκοΟσιν γαρ δτι Εν τfl πολυλογία αuτων ε(σακουσθήσονται.

L L

μη οδν 6μοιωθιϊτε αuτοτς, οlδεν γαρ 6 πατηρ uμwν ι

, ,, , ..... ι - '

....

' , ων χρειαν εχετε προ του υμας αιτησαι αυτον.

Οuτως οδν προσεύχεσθε uμε1ς·

Πάτερ ημων 6 Εν τοτς οuρανοτς, ιΧγιασθήτω τό δνομά σου , €λθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω τό θέλημά σου ,

ι '

' - ' ' ' - -

ως εν ουρανψ και επι της γης.

Τόν &ρτον ημων τόν Επιούσιον δός ημτν σήμερον· και &φες ημτν τα 6φειλήματα ημων, wς και ημετς ιΧφίεμεν τοτς 6φειλέταις ημwν·

, , ' , ι - ' , και μη εισενεγκ[lς η μας εις πειρασμον, ιΧλλα puσαι η μας ιΧπό τοσ πονηροσ.

δτι σοο €στιν η βασιλεία, και η δύναμις, και η δόξα ε(ς τοuς αιwνας · Άμήν.

54


Κι όταν προσεύχεσθε μη φλυαρείτε σαν τους εθνικούς

που πίστευαν πως θα εισακουσθούν εάν μακρυγορήσουν.

Μη γίνεστε το ίδιο . Γιατί ο πατέρας σας που 'ναι στους ουρανούς

γνωρίζει τις ανάγκες σας πολύ πριν τις ζητήστε.

***

Ν α 'ναι λιτή η προσευχή, τα παρακάτω λόγια:

Πατέρα μας στους ουρανούς.

Άγω τ' όνομά σου.

Ν α έλθει η βασιλεία σου.

Ας γίνει το θέλημά σου,

όπως ψηλά στον ουρανό έτσι κι εδώ στη γη .

Δώσε μας καθημερινά τον άρτο της ζωής.

Συγχώρησε κι εξάλειψε τα αμαρτήματά μας,

όπως κι εμείς το πράττουμε γι' αυτούς που μας οφείλουν.

Και μη μας βάζεις μπρος σε πειρασμούς

Κι απ' το κακό πάντα προστάτευέ μας.

Γιατί δική σου είναι η βασιλεία

και η δύναμις και η δόξα

παντού και πάντοτε μες στους αιώνες.

***

55


Έό:ν γό:ρ ό:φfιτε τοτς ό:νθρώποις τό: παραπτώματα αότων, ' , , ι _ ' , ι ,., t ' , αφησει και υμιν ο πατηρ υμων ο ουρανιος·

€ό:ν δ€ μη ό:φfιτε τοτς ό:νθρώποις, οuδ€ ό πατηρ uμων ό:φήσει τό: παραπτώματα uμων.

'Όταν δ€ νηστεύητε, μη γίνεσθε Wζ Ol UΠΟΚριται σκυθρωποί,

ό:φανίζουσιν γό:ρ τό: πρόσωπα αότων δπως φανωσιν το τς ό:νθρώποις νηστεύοντες·

ό:μην λέγω uμτν, ό:πέχουσιν τόν μ ισθόν αότων.

σι) δ€ νηστεύων &λειψαί σου την κεφαλην και τό πρόσωπόν σου νίψαι,

δπως μη φανfiς τοτς ό:νθρώποις νηστεύων L

ό:λλό: τω πατρί σου τω €ν τω κρυπτω· L L L

και ό πατήρ σου ό βλέπων €ν τω κρυπτω L

ό:ποδώσει σοι €ν τω φανερω. L L

56


***

Γιατί αν συγχωρήσετε τις αμαρτίες των ανθρώπων

Θα συγχωρεί και τις δικές σας ο πατέρας σας των ουρανών.

Αν όμως δεν τις συγχωρείτε

Ούτε και ο πατέρας σας θα συγχωρήσει τις δικές σας.

***

Όταν νηστεύετε,

να μη φαίνεστε σκυθρωποί σαν τους υποκριτές,

που παραποιούν την όψη τους

για να φανούν στον κόσμο ότι νηστεύουν.


Σείς, όποτε νηστεύετε, πλύντε το πρόσωπό σας

και αλείψτε το με μύρα

να μη φαινόστε πως νηστεύετε,

παρά μονάχα στον κρυφό αόρατο πατέρα

που σας κοιτάει στα κρυφά

και φανερά αργότερα θα σας τ' ανταποδώσει.

***

57


μη θησαυρίζετε uμτν θησαυροι)ς επι της γης, δπου σης και βρwσις ό:φανίζει, και δπου κλέπται διορύσσουσιν και κλέπτουσιν·

θησαυρίζετε δ€ uμτν θησαυροι)ς Εν οuρανψ, δπου οuτε σης οuτε βρwσις ό:φανίζει, και δπου κλέπται ou δ ιορύσσουσιν οuδ€ κλέπτουσιν·

δπου γάρ eστιν δ θησαυρός uμwν, eκετ ΕΞσται και η καρδία uμwν.

Ό λύχνος τοΟ σώματός eστιν δ οφθαλμός.

e&.ν οδν � δ οφθαλμός σου ό:πλοΟς, L

δλον τό σwμά σου φωτεινόν ΕΞσται·

εαν δ€ δ οφθαλμός σου πονηρός Q , δλον τό σwμά σου σκοτεινόν €στα ι.

' ; ' - , , ' ' ' , ει ουν το φως το εν σοι σκοτος εστιν, τό σκότος πόσον ;

58


Μη συσσωρεύετε επίγειους θησαυρούς

που αφανίζουνε ο σκόρος κι η σκουριά

και διαρπάζουνε οι κλέφτες.

Ν α θησαυρίζετε τους θησαυρούς των ουρανών

που δεν αγγίζουνε ούτε ο σκόρος ούτε η σκουριά

και δεν μπορούν ν' αρπάξουνε οι κλέφτες.

Γιατί εκεί που είναι ο δικός σας θησαυρός,

εκεί είναι κι η καρδιά σας.

***

Λύχνος του σώματός σας είν' ο οφθαλμός.

Α ν ο οφθαλμός σας είναι καθαρός

όλο το σώμα σας δ ιαλάμπει.

Αν ο οφθαλμός σας είναι σκοτεινός

το σώμα σας θα είναι βυθισμένο στο σκοτάδι.

Εάν το φως το μέσα σας τρέπεται σε σκοτάδι

σε τί ερεβώδη βάραθρα θ' αναλογεί το σκότος ;

***

59


Οόδεις δύναται δuσι κuρίο ις δοuλεύειν ·

,, ' ' , , , ' ' ,, ' , η γαρ τον ενα μ ισησει και τον ετερον αγαπησει, η eνός <Χνθέξεται και τοο eτέροu καταφρονήσει·

οό δύνασθε θεψ δοuλεύειν και μαμων�.

Δια τοΟτο λέγω uμϊν, μη μεριμνατε τfl ψuχfl uμwν L L

, , ,, , , τι φαγητε η τι πιητε , μηδ€ τω σώματι uμwν τί Ενδύσησθε·

L

οόχι η ψuχη πλεϊόν Εστιν της τροφης και τό σwμα τοο Ενδύματος;

Εμβλέψατε Εlζ τα πετεινα τοΟ οuρανοΟ οτι OU σπείροuσιν ΟUδΕ θερίζοuσιν ΟUδΕ σuνάγοuσιν Εlζ cΧΠΟθήκας,

, ι

, t _ ι ' , , ' , και ο πατηρ uμων ο οuρανιος τρεφει αuτα· oux uμεϊς μιΧλλον διαφέρετε αότwν;

τίς δε Εξ uμwν μεριμνwν δύναται προσθεϊναι Επι την ηλικίαν αότοΟ πιΊχuν Ενα ;

και περι Ενδύματος τί μεριμνατε ; καταμάθετε τα κρίνα τοΟ <ΧγροΟ

60


Κανείς δεν είναι εφικτό να έχει δυό αφέντες.

Ή έναν τους θα τον μισεί και έναν θ' αγαπάει,

ή σ' ένανε θα στηριχθεί, τον άλλον θ' απορρίπτει.

Δεν συμβιβάζονται ποτέ Θεός και Απληστία.

Γι' αυτό σας λέω: μη μεριμνάτε στη ζωή

το τί θα φάτε, τί θα πιείτε,

ούτε με τί θα ντύσετε το σώμα σας.

Δεν υπερέχει η ψυχή της υλικής τροφής ;

Το σώμα απ' το ρούχο ;

Κοιτάξτε τα πουλιά του ουρανού,

ενώ δεν σπέρνουν, δεν θερίζουνε, δεν αποταμιεύουν,

πώς ο πατέρας τ' ουρανού τούς δίνει την τροφή τους.

Εσείς δεν είσαστε πω πάνω απ' αυτά ;

Ποιός άραγε με το άγχος του όσο κι αν προσπαθήσει,

μπορεί, έστω κι ελάχιστα, το μπόί του ν' αυξήσει ;

Τί μεριμνάτε για τα ρούχα σας ;

Έχετε για παράδειγμα τα κρίνα του αγρού.

61


πως αόξάνοuσιν· οό κοπιwσιν οόδε νήθοuσιν·

λέγω δ€ uμτν δτι οόδ€ Σολομιbν €ν πάσn τfl δόξn αότοο

L L L

περιεβάλετο τ t' , ως εν τοuτων.

ει δε τόν χόρτον το ο cΧγροΟ σήμερον οντα και αuριον εLς κλίβανον βαλλόμενον

6 Θεός οuτως cΧμφιέννuσιν, οό πολλψ μαλλον uμας, ολιγόπιστοι;

μη οδν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν; ,, , , η, τι πιωμεν;

η, τί περιβαλώμεθα;

πάντα γοφ ταΟτα τdι €θνη €πιζητο0σιν· οlδεν γόιρ 6 πατηρ uμwν 6 οόράνιος δτι χρ6ζετε τούτων απάντων.

ζητεττε δε πρwτον την βασιλείαν το ο ΘεοΟ και την δικαιοσύνην αότοΟ,

και ταΟτα πάντα προστεθήσεται uμτν.

62


Έτσι όπως μεγαλώνουνε,

καθόλου δεν κουράζονται, δεν χρειάζεται να γνέθουν.

Κι εγώ σας λέω, ούτε κι αυτός ακόμα ο μεγάλος Σολομών

στις μέρες της δικής του δόξας

δεν είχε τέτοιο ένδυμα

σαν ένα απ' όλα αυτά.

Κι αν το χορτάρι του αγρού,

σήμερα ολοζώντανο, αύριο ξερό στο φούρνο,

έτσι το ντύνει ο Θεός,

δεν θα σας ντύσει πω καλά εσάς ; Γιατί ολιγοπιστείτε ;

Μήν άδικα αγχώνεστε, ρωτώντας για το φαγητό,

τί ρούχα θα φορέσουμε,

και για το τι θα πιούμε.

Γι' αυτά ενδιαφέρονται όσοι δεν έχουν πίστη στον Θεό.

Όμως γνωρίζει ο επουράνιος ότι τα έχετε ανάγκη .

Πρώτα αναζητήσατε την βασιλεία του Θεού

και την Δικαιοσύνη,

κι όλα ετούτα θα δοθούν σε σας.

63


, ; I ' '- , μη ουν μεριμνησητε εις την αυριον, � , , , τ ..... η γαρ αυριον μεριμνησει αυτης-

μη κρίνετε , ινα μη κριθιΊτε·

J 7 '- I I εν ω γαρ κριματι κρινετε L

κριθήσεσθε,

' ' 1 , .... και εν ω μετρω μετρειτε L L

' '- ..., τ I τ I J .... αρκετον η1 ημερ<t η κακια αυτης.

μετρηθήσεται uμτν.

τί δ€ βλέπεις τό κάρφος τό Εν τψ όφθαλμψ τοΟ ιΧδελφοΟ σου , την δ€ Εν τω σω όφθαλμω δοκόν ou κατανοετς;

L L L

η πως Ερετς τψ ιΧδελφψ σου , cχφες Εκβάλω τό κάρφος ΕΚ τοΟ 6φθαλμο0 σου ,

και ιδοu η δοκός Εν τψ όφθαλμψ σου ;

όποκριτά, €κβαλε πρωτον την δοκόν ΕΚ τοΟ 6φθαλμο0 σου , και τότε διαβλέψεις Εκβαλετν τό κάρφος ΕΚ τοΟ όφθαλμοΟ τοΟ ιΧδελφοΟ σου .

64


Μην σκέφτεστε λοιπόν για την αυριανή ημέρα.

Θα μεριμνήσει μόνη της για τις ανάγκες της.

Φτάνοuν οι έγνοιες της σημερινής.

***

Μην κρίνετε για να μην κριθείτε .

Με το κριτήριο ποu κρίνετε,

μ' αuτό το ίδιο θα κριθείτε .

Με το δικό σας μέτρο ποu μετράτε,

μ' αuτό θα μετρηθείτε .

Γιατί κοιτάτε την ακίδα μοναχά στο μάτι τοu αδελφού σας,

και αγνοείτε την δοκό ποu είναι στο δικό σας ;

Και πώς θα πείτε στον πλησίον σας:

«άσε με να σοu βγάλω το αγκάθι απ' το μάτι σοu»

όταν ο πάσσαλος είναι μπηγμένος στο δικό σας ;

Υποκριτές, βγάλετε πρώτα τα δοκάρια απ' τα μάτια σας

κι ύστερα βγάλτε τα καρφιά από τα μάτια τοu αδελφού σας.

***

65


μη δwτε τό &γιον τοlς κυσίν, μηδε βάλητε τοι)ς μαργαρίτας uμwν €μπροσθεν των χοίρων,

, , ' ' ' - ' ' .... μηποτε καταπατησουσιν αυτους εν τοις ποσιν αυτων και στραφέντες pήξωσιν uμας.

Αιτεlτε, και δοθήσεται uμlν· ζητεlτε, και εuρήσετε·

, ' ' , � .... κρουετε, και ανοιγησεται υμιν.

πας γ<Χρ ό αιτων λαμβάνει και ό ζητwν εuρίσκει

' ,..; Ι ' I και τω κρουοντι ανοιγησεται. L

η τίς Εστιν Εξ uμwν <Χνθρωπος, δν Εάν αιτήσει ό ULός αuτοΟ &ρτον, μη λίθον Επιδώσει αuτω;

L

η και ιχθuν αιτήσει, μη δφιν Επιδώσει αuτω; L

' ; ' .... ' , ει ουν υμεις πονηροι οντες ο'ίδατε δόματα ιΧγαθα διδόναι τοlς τέκνοις uμwν,

πόσψ μ<Χλλον ό πατηρ uμwν ό Εν τοlς οuρανοlς δώσει ιΧγαθα τοlς αιτοΟσιν αότόν.

66


Μη ρίχνετε τα άγια στα σκυλιά,

ούτε και τα μαργαριτάρια στα γουρούνια,

μήπως και τα τσαλαπατήσουν με τα πόδια τους

και εναντίον σας στραφούν και σας κατασπαράξουν.

***

Ζητείστε και θα σας δοθεί,

ψάξετε και θα βρείτε,

χτυπήστε και θ' ανοίξουνε .

Γιατί εκείνος που ζητά, εκείνος και λαμβάνει

και κείνος που αναζητά, εκείνος ανευρίσκει

και σε εκείνον που χτυπά, του ανοίγεται η πόρτα.

Άραγε υπάρχει άνθρωπος, σαν το ζητά ο γιός του,

που δίνει πέτρα αντί ψωμιού,

ή φίδι αντί για ψάρι ;

Όταν ακόμα και εσείς, που είστε πονηροί,

ξέρετε να παρέχετε αυτά που πρέπει στα παιδιά σας,

δεν θα το ξέρει πω καλά ο επουράνιος πατέρας ;

***

67


Πάντα οδν οσα Ε.&.ν θέλητε 'ίνα ποιωσιν uμϊν OL cχνθρωποι, ,, ' τ - - ' .... οuτως και uμεις ποιειτε αuτοις·

� , ' ι , , ι -οuτος γαρ εστιν ο νομος και ο ι προφηται.

.,'(**

Ε[σέλθατε δια της στενt;ς πύλης-

δτι πλατεϊα η πύλη και εuρύχωρος η οδός η <Χπάγοuσα εις την <Χπώλειαν, και πολλοί ε[σιν Ol ε[σερχόμενοι δι' αuτt;ς·

δτι στενη η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η <Χπάγοuσα εις την ζωήν, και ολίγοι ε[σιν Ol εuρίσκοντες αuτήν.

Προσέχετε <Χπό των ψεuδοπροφητων, ο'ίτινες Ερχονται πρός uμι:Χς Ε.ν Ε.νδύμασιν προβάτων,

εσωθεν δέ εισιν λύκοι &ρπαγες.

<Χπό των καρπων αuτων Ε.πιγνώσεσθε αuτούς-

μήτι σuλλέγοuσιν <Χπό <Χκανθων σταφuλ&.ς η <Χπό τριβόλων σΟκα;

68


Όλα όσα θα θέλατε οι άλλοι να σας κάνουν,

αυτά να κάνετε και σεις στους άλλους τους ανθρώπους.

Αυτός είναι ο νόμος ο υπέρτατος, αυτή και η μεγίστη προφητεία.

***

Εισέλθετε από την πύλη τη στενή .

Πλατειά η πύλη και ευρύχωρη η οδός της απωλείας.

Πολλοί ειν' εκείνοι που εισέρχονται απ' αυτήν.

Στενή η πύλη και στενόχωρη η οδός της ζωής.

Λίγοι είν' εκείνοι που την βρίσκουν!

***

Προσέχετε τους κίβδηλους προφήτες.

Έρχοντ' ενδεδυμένοι τον μανδύα των αμνών,

μέσα τους όμως λύκοι καραδοκούν αρπακτικοί.

Θα τους αναγνωρίσετε απ' τους καρπούς τους.

Μήπως τρυγούν ποτέ σταφύλια απ' τ' αγκάθια,

ή μήπως και συλλέγουν ε σύκα απ' τα ζιζάνια ;

69


οuτως παν δένδρον ό:γαθόν καρποuς καλοuς ποιετ,

τό δε σαπρόν δένδρον καρποuς πονηροuς ποιετ.

ou δύναται δένδρον ό:γαθόν καρποuς πονηροuς ποιεlν,

οuδε δένδρον σαπρόν καρποι)ς καλοι)ς ποιετν.

παν δένδρον μη ποιοϋν καρπόν καλόν ΕΚΚόπτεται Καl εLς ΠΟρ βάλλεται.

<Χρα γε ό:πό τών καρπών αuτών επιγνώσεσθε αuτούς.

Ou πας 6 λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εLσελεύσεται εLς την βασιλείαν τών οuρανών,

ό:λλ' 6 ποιών τό θέλημα τοΟ πατρός μου τοΟ εν τοτς οuρανοτς.

70


Είναι στη φύση του το δέντρο το γερό,

καλούς καρπούς να κάνει,

ενώ το δέντρο το σαθρό, άχρηστους και κακούς.

Δεν ημπορεί το δέντρο το γερό

κακούς καρπούς να κάνει,

ούτε το δέντρο το σαθρό

ωφέλιμους καρπούς.

Το δέντρο που καλούς καρπούς αδυνατεί να κάνει

το κόβουν και το ρίχνουν στην πυρά.

Είναι λοιπόν απ' τους καρπούς που θ' αναγνωρισθούνε .

***

Δεν θα εισέρχεται στη βασιλεία των ουρανών

ο κάθε ένας που θα με αποκαλεί «Κύριε, Κύριε»,

αλλά αυτός που επιτελεί το θέλημα του επουράνιου πατέρα.

7 1


πολλοι eροΟσίν μοι Εν eκείνn τn ημέρα, L L L

Κύριε , Κύριε ,

' - - ' , ' , ου τω σω ονοματι επροφητευσαμεν, L L

και τω σω ονόματι δαιμόνια eξεβάλομεν, L L

και τω σω ονόματι δυνάμεις πολλιΧς eποιήσαμεν; L L

και τότε ομολογήσω αuτοτς δτι οuδέποτε eγνων όμας-

<Χποχωρεττε <Χπ' eμοΟ Ol Εργαζόμενοι την ανομίαν.

πας οδν δστις ακούει μου τοι)ς λόγους τούτους ' - ' ' και ποιει αυτους

ομοιωθήσεται <Χνδρι φρονίμω, L

δστις ψκοδόμησεν την ο(κίαν αuτοΟ επι την πέτραν.

και κατέβη η βροχη και �λθον Ol ποταμοι

' I "" ' I ' I

' , � ,, και επνευσαν οι ανεμοι και προσεπεσαν τn οικια εκεινn ,

L L L

72

' ' , και ουκ επεσεν, τεθεμελίωτο γ& ρ €πι την πέτραν.


Πολλοί θα είναι εκείνη την ημέρα ποu θα λέγοuν:

«Κύριε, Κύριε, εμείς δεν είμαστε

ποu στ' όνομά σοu προφητεύσαμε,

ποu στ' όνομά σοu θεραπεύσαμε,

ποu στ' όνομά σοu κάναμε θαύματα στον κόσμο ;»

Και τότε θα τοuς πω ξεκάθαρα:

«ποτέ μοu δεν σας γνώρισα,

φύγετε μακριά μοu, εσείς οι πρωτεργάτες της ανομίας».

***

Ο κάθε ένας ποu ακούει τα λόγια μοu αuτά

και ποu τα κάνει πράξη,

μοιάζει μ' άνθρωπο σuνετό

ποu έχτισε το σπίτι τοu επάνω σε λιθάρι .

Κι έπεσε η βροχή,

κι ήλθαν οι ποταμοί,

και φύσηξαν οι άνεμοι,

και πέσανε στο σπίτι.

Και το σπίτι δεν έπεσε,

γιατί είχε τα θεμέλια εκεί πάνω στο βράχο.

73


και πας ό ακούων μου τοι)ς λόγους τούτους ' ' ,.,. ' ' και μη ποιων αυτους

όμοιωθήσεται <Χνδρι μωρψ, δστις ψκοδόμησεν την Ο LΚίαν αuτοΟ €πι την cχμμον.

και κατέβη η βροχη και �λθον OL ποταμοι

' , ,.,. ' , ' , και ΠpΟσΕΚΟψαν TQ οικιιc EKELνQ , ' ,

' ,, ι , και επνευσαν οι ανεμοι

και επεσεν, και �ν η πτwσις αuτης μεγάλη .

Ματθαίου κεφ. Ε · , ΣΤ · , Ζ ·

74


Κι ο κάθε ένας ποu ακούει τα λόγια μοu αuτά

και δεν τα κάνει πράξη,

μοιάζει με άνθρωπο ελαφρύ

ποu έχτισε στην άμμο .

Κι έπεσε η βροχή,

κι ήλθαν οι ποταμοί,

και φύσηξαν οι άνεμοι,

και κλόνισαν το σπίτι.

Και το σπίτι έπεσε,

κι η πτώση ήταν μεγάλη . . .

Ματθαίου, κεφ . Ε' , ΣΤ', Ζ'

75


ΜΕΙΖΩΝ ΔΕ ΤΟΥΓΩΝ Η ΑΓΑΠΗ

Έαν τατς γλώσσαις των ανθρώπων λαλω και των αγγέλων' αγάπην δ€ μη ιΞχω, γέγονα χαλκός ιΊχων η κύμβαλον αλαλάζον.

' ' ' , , και εαν εχω προφητειαν και ειδω τα μυστήρια πάντα και πασαν την γνωσιν,

' ' ' ,, .... ' , και ε αν εχω πα σαν την πιστιν, wστε ορη μεθιστάνειν, αγάπην δ€ μη εχω, οόδέν εLμι .

' ' ' I I ' t I I και εαν ψωμισω παντα τα υπαρχοντα μου, και εαν παραδω τό σωμά μου ινα καυθήσωμαι, αγάπην δ€ μη ιΞχω, οόδeν wφελοϋμαι .

Ή αγάπη μακροθυμετ, χρηστεύεται, η αγάπη οό ζηλοτ, η αγάπη οό περπερεύεται,

' - ' ' -ου φυσιουται, ουκ ασχημονει, οό ζητετ τα €αυτιϊς, οό παροξύνεται, οό λογίζεται τό κακόν, οό χαίρει €πι TQ αδικίιt, συγχαίρει δ€ τfl αληθεία·

L L

76


Η ΑΓΑΠΗ

Τί κι αν μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων

Και των αγγέλων τ' ουρανού ;

Εάν χωρίς αγάπη τις μιλώ

Χάλκινο σκεύος είμαι που βροντώ

Και τύμπανο που αλαλάζει.

Τί κι αν δύναμη έχω προφητική

Όλα του κόσμου τα μυστήρια να δω

Κι όλες τις γνώσεις ν' αποκτήσω ;

Τί κι αν την πίστη έχω τόσο ισχυρή

Βουνά ολόκληρα για να κινήσω ;

Όσο δεν έχω την αγάπη μέσα μου

Είμ' ένα τίποτε, ένα μηδενικό.

Τί κι αν μοιράσω τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς ;

Τί κι αν το σώμα μου το παραδώσω να καεί στις φλόγες ;

Όσο δεν έχω την αγάπη μέσα μου

Κανένα όφελος δεν θα 'χω.

Η αγάπη είναι μακρόθυμη, ενάρετη, ουδέποτε φθονεί

Ούτε περηφανεύεται, ούτ' είναι επηρμένη

Ούτε περιαυτολογεί, ούτε ασχημονεί

Ούτε ζητά τα δίκια της

Ούτ' εξοργίζεται, ούτε λογάται το κακό

Ούτ' επιχαίρει με την αδικία.

Αντίθετα χαίρεται πράγματι σαν η αλήθεια θριαμβεύει.

77


, , , , παντα στεγει, παντα πιστευει, πάντα εΞλπίζει, πάντα uπομένει. Ή <Χyάπη οuδέποτε εΞκπίπτει. ε'ίτε δ€ προφητεται, καταργηθήσονται· ε'ίτε γλώσσαι, παύσονται· ε'ίτε γνώσις, καταργηθήσεται.

εΞκ μέρους δ€ γινώσκομεν ' ' , , και εκ μερους προφητευομεν·

οταν δε €λθn τό τέλειον, L

τότε τό εΞ κ μέρους καταργηθήσεται.

ΟΤΕ ημην νήπιος, wς νήπιος εΞλάλουν, wς νήπιος εΞφρόνουν, wς νήπιος εΞλογιζόμην· οτε δε γέγονα <Χνήρ, κατήργηκα τό: τοΟ νηπίου .

βλέπομεν γό:ρ &ρτι δι' εΞσόπτρου εΞν αLνίγματι, τότε δε πρόσωπον πρός πρόσωπον· , , ' , αρτι γινωσκω εκ μερους, τότε δ€ εΞπιγνώσομαι καθwς και εΞπεγνώσθην.

νυνi δ€ μένει

πίστις, εΞλπίς,

' ' αγαπη,

Μείζων δε τούτων η <Χyάπη .

78

Παύλου , προς Κορινθίους Α · (κεφάλαιο ι r · , στίχοι 1-13)


Όλα τ' ανέχεται και όλα τα πιστεύει

Για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει

Ποτέ η αγάπη δεν εκπίπτει της αξίας της

Είτε ακυρωθούν οι προφητείες

Είτε οι γλώσσες εξαφανισθούν

Είτε εξαλειφθεί ολάκερη η γνώση .

Έτσι κι αλλιώς πεπερασμένες είν' οι γνώσεις μας

Κι εξίσου περιορισμένες είν' οι μαντικές μας οι δυνάμεις.

Όταν όμως ερθεί η ώρα της τελειότητας

Το μερικό και το πεπερασμένο θα εκλείψουν.

Όπως όταν ήμασταν νήπια, σαν νήπια μιλάγαμε

Και στοχαζόμασταν σαν νήπια τους λογισμούς μας

Ενώ αμέσως μόλις ανδρωθήκαμε

Όλα εκείνα τα νηπιακά χαθήκαν.

Τώρα βλέπουμε μέσ' από καθρέφτη όχι διάφανα

Ενώ όταν θα έλθει η ώρα η ποθούμενη

Τότε θε να τα βλέπουμε όλα κατά πρόσωπο.

Τώρα γνωρίζουμε ένα μονάχα μέρος της αλήθειας

Ενώ μετά θα έχουμε πλήρη επίγνωση

Όπως πλήρη επίγνωση έχουν για μας οι θε"ίκές δυνάμεις.

Τώρα δε μένουνε σε μας

παρά η πίστη

η ελπίδα

κι η αγάπη .

Και πάν' απ' όλα η αγάπη .

Παύλου, προς Κορινθίους Α'

(κεφάλαιο ΙΓ', στίχοι 1 -1 3)

79


80

LAURIGER HORATIUS

Lau riger Horati us,

Qua m dixisti veru m !

Fug it Eu ro citi us

Tempus edax reru m .

U bi su nt, ο , pocu la

Du lciora me l le?

Rixae, pax et oscu la

Ru bentis pue l lae?

si ne auctoris nomine (Ca rm i na Lati na)


Δαφνοστεφή Οράτιε,

Πόσο σωστά μας τα 'πες!

Απ' τον αγέρα πω γοργά

Φεύγει ο παμφάγος χρόνος.

Πού 'ναι λοιπόν τα κύπελλα

Τα πω γλυκά απ' το μέλι ;

Τα καβγαοάκια, η θαλπωρή και τα φιλιά

Απ' τη ροδόχροη κόρη ;

ανώνυμος (φοιτητικό μεσαιωνικό άσμα)

81


82

GAUDEAMUS IGITUR!

Gaudeamus ig itu r, j uvenes dum su mus !

Post jucu ndam juventutem,

Post molesta m senectutem,

Nos habebit h u m us.

U bi sunt qu i a nte nos in m u ndo fuere?

Vad ite ad superos,

Tra nsite ad i nfe ros,

U bi jam fuere .

Vita nostra brevis est, brevi fi n ietu r.

Ven it mors velociter,

Rapit nos atrocite r,

Nemin i pa rcetu r !

Vivat Academia , vivant professores !

Vivat mem bru m quod l i bet !

Viva nt mem bra quae l i bet !

Semper si nt i n flore !

Vivant om nes virg i nes, fac i les, formosae !

Vivant et m u l i eres

Tenerae, amab i l es

Bonae, l aboriosae !

si ne auctoris nomine (Carm i na Lati na)


At ΧΑΡΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ!

Ας χαρούμε λοιπόν, τώρα που είμαστε νέοι!

Καθώς μετά την ανέμελη νειότη, Και μετά τα πικρά γηρατειά,

Το χώμα μόνο θα 'χουμε αιώνια συντροφιά.

Πού 'ναι αυτοί που βρίσκονταν πριν από μας στον κόσμο ; Πηγαίνετε στον ουρανό,

Στον Άδη κατεβείτε, Εκεί θε να τους βρείτε .

Είν' η ζωή μας σύντομη και σύντομα τελειώνει. Γοργά έρχετ' ο θάνατος,

Κι άσπλαχνα μάς θερίζει, Κανέναν δεν χαρίζει!

Ζήτω η Ακαδημία μας, ζήτω τα διδαγμένα!

Ζήτω το κάθε μέλος της!

Ζήτω σ' όλα τα μέλη !

Που και παντού και πάντοτε θα είναι ανθισμένα!

Ζήτω κι όλες οι κοπελιές, γόησσες και γραμμένες!

Ζήτω και οι γυναίκες μας Οι τρυφερές κι εράσμιες Καλές και προκομμένες!

ανώνυμος (φοιτητικό μεσαιωνικό άσμα)

83

("

� ΑΣΤΡΑ �

G ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ �

85

ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ &

ΙΡΛΑΝΔΙΑ

87


88

Ι ΑΜ NOT THERE

Do not sta nd at my g rave and weep

I a m not there . I do not s leep.

I a m a thousand wi nds that b low

I a m the d ia mond g l i nts o n snow.

I am the su n l i g ht on r ipened g ra i n

I a m t h e gent le autu m n ra i n .

When you awa ken i n t h e morn ing 's h ush

I a m the swift u p l ifti ng rush

Of q u i et bi rds in ci rc led fl i g ht.

I am the soft sta rs that s h i ne at n ig ht.

Do not sta nd at my g rave and cry,

I a m not there; I d id not d ie .

Anonymous

ΑΠΡΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ

ΔΕΝ Ε ΙΜΑΙ ΕΚΕΙ

Μην στέκεσαι κοντά στο μνήμα μου και κλαις με θλίψη περισσή

Δεν κοιμάμαι. Δεν είμαι εκεί.

Ε ίμαι οι χίλιοι άνεμοι που λυσσομανούν

Ε ίμαι οι διαμαντένιες λάμψεις που στα χιόνια αντανακλούν.

Ε ίμαι η ηλιαχτίδα που τους ώριμους σπόρους φωτίζει στη γη

Ε ίμαι η ανάλαφρη φθινοπωριάτικη βροχή .

Όταν ξυπνάς στου πρω·ίνού την μυστική ηρεμία

Ε ίμαι η ορμητική προς τα πάνω πορεία

Των πουλιών που σιωπηλά σε κύκλο πετούν.

Ε ίμαι η αναλαμπή των άστρων που όλη νύχτα αγρυπνούν.

Μην στέκεσαι κοντά στο μνήμα μου και κλαις με λύπη περισσή,

Δεν πέθανα. Δεν είμαι εκεί .

Ανώνυμος

89


90

And if it snowed and snow cove red the d rive

he took a spade and tossed it to one s ide .

And a lways tucked h is daug hter u p at n ig ht.

And s l i ppered he r the one ti m e that she l i ed .

And every week he ti pped u p ha lf h i s wage .

And what he d id n't spend each week he saved.

And pra ised h is wife for every mea l she made .

And once, fo r l aug h i ng , pu nched her in the face .

And for h i s m u m he h i red a p rivate nu rse.

And every Su nday taxied her to ch u rch .

And he b lu bbed when she went from bad to worse.

And twice he l i fted ten q u i d from her pu rse.

Here's h ow they rated they looked back:

som eti mes he d id th is, someti mes he d id that.

S imon Arm itage


ΠΟΙΗΜΑ

Και όταν χιόνιζε και κάλυπτε το χιόνι το προαύλιο

Έπαιρνε φτυάρι και το στοίβαζε σ' ένα σωρό παράμερα

Και πάντα σκέπαζε την κόρη του το βράδυ.

Και της τις έβρεξε τη μια φορά που είπε ψέματα.

Κάθε βδομάδα ξόδευε και το μισό μισθό του.

Κι ότι δεν ξόδευε κάθε βδομάδα το έβαζε στην μπάντα .

Και επαινούσε τη γυναίκα του για κάθε φαγητό που έφτιαχνε .

Και κάποτε, γιατί γελούσε, της έδωσε μία γροθιά στη μούρη .

Και για τη μάνα του πήρε γυναίκα για να την φροντίζει .

Και κάθε Κυριακή την πήγαινε με το αυτοκίνητο στην εκκλησία.

Και μισοέκλαιγε όταν εκείνη πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο .

Και δυο φορές της βούτηξε ένα δεκάλιρο απ' το πορτοφολάκι της .

Και να πώς τον αξιολόγησαν κοιτάζοντας το παρελθόν:

Κάποιες φορές ήτανε έτσι, άλλες φορές ήταν αλλιώς.

Σά"ίμον Άρμιτατζ

91


92

Peop le stop me i n the street, badger me

i n the check-out queue

and ask "What is th is, th is that is so s m a l l

and s o very smooth

but whose mass is g reate r tha n the ri nged p la net?"

lt's just words

I assu re them. But they wi l l not have it.

S imon Arm itage


Ο κόσμος με σταματά στο δρόμο, και με σκοτίζει

όπως βρισκόμαστε στην οuρά

ρωτώντας με «Τί είναι αuτό, αuτό ποu είν' τόσο μικρό

και τόσο πολύ λείο

μα τοu οποίοu η μάζα ξεπερνά αuτήν τοu δαχτuλιδωτού πλανήτη ;»

Ε ίν' μόνο λόγια

τοuς διαβεβαιώ . Όμως αuτό δεν με κάνει πιστευτό .

Σά"ίμον Άρμιτατζ

93


94

FUNERAL BLUES

Stop a l l the cl ocks, cut off the te lephone,

Preve nt the dog fro m ba rki ng with a ju icy bone,

S i l ence the p ia nos and with m uff led d ru m

Bri ng out the coffi n , l et the mou rners come .

Let aerop la nes ci rc le moa n i ng overhead

Scri bb l i ng on the sky the message He ls Dead,

Put cre pe bows rou n d the wh ite necks of the pub l i c doves,

Let the traffic po l icemen wea r b l ack cotton g l oves.

He was my N o rth, my South, my East and West,

My worki ng week and my Su nday rest,

My noon, my m id n i g ht, my ta l k, my song;

I thoug ht that love wou l d l ast for ever: I was wrong .

The sta rs a re not wa nted now; Put out every one ;

Pack u p the moon and d ismant le the sun ;

Pou r away the ocean and sweep up the wood;

For noth i ng now ca n ever com e to a ny good.

W. H . Auden


ΕΠΙΚΉΔΕΙΟ ΜΠΛΟΥΖ

Σπάστε τα όλα τα ρολόγια, κόψτε τα σύρματα του τηλεφώνου, Πιάστε τον σκύλο με το κόκκαλο στο στόμα, προλάβετέ τον

μην γαυγίσει επί πόνου Στα πιάνα επιβάλετε τη σιωπή, με τύμπανα ξεκούρδιστα

και αποκαμωμένα Βγάλτε το φέρετρο, τους τεθλιμμένους συγγενείς αφήστε

να 'ρθουνε σε μένα.

Εξαπολύστε αεροπλάνα να γυροφέρνουν στα κεφάλια μας θρηνώντας

Ε ίναι Ν εκρός, το μήνυμα με βόμβο πένθιμο στους ουρανούς σκορπώντας,

Με μαύρα περιλαίμια στολίστε τον λευκό λαιμό περιστεριών που τριγυρνάνε στις δημόσιες πλατείες,

Τους τροχονόμους διατάξτε να φορέσουνε χεφόκτια βαμβακερά κατάμαυρα όπως αρμόζει στις επίσημες κηδείες .

Ήταν για μένα ο Νότος κι ο Βορράς, η Ανατολή κι η Δύση, Η εβδομάδα της δουλειάς, της Κυριακής το ανέμελο μεθύσι,

Ήτανε η παρέα μου, τα μεσημεριανά μου, ήτανε το τραγούδι μου και τα μεσάνυχτά μου·

Νόμιζα πως ο έρωτας για πάντα θα διαρκούσε: Έκανα λάθος.

Τ' αστέρια δε με νοιάζουν τώρα. Σβήστε τα ένα-ένα, Κάντε πακέτο το φεγγάρι, σπάστε τον ήλιο σε κομμάτια διαλυμένα·

Χύστε τις θάλασσες, σαρώστε τα τά δάση · Τίποτε και ποτέ πια δεν μπορεί καλό να δώσει η πλάση .

Γ . Χ. Όντεν

95


96

AFTER READING Α CHILD'S GUIDE

TO MODERN PHYSICS

lf a l l a top physicist knows About the Truth be true,

Then , for a l l the so-a nd-so's, Futi l ity and g ri me,

Our com mon wor ld conta i ns, We have a bette r ti me

That the G reate r Nebu lae do , Or the atoms i n ou r bra i ns.

M a rri age is ra re ly b l iss But, su re ly it wou l d be worse

As p a rt ic l es to pelt At thousands of m i l es per sec

About a u n iverse ln which a lover 's kiss

Wou l d either not be fe lt Or break the loved o ne's neck.

Though the face at which I sta re Wh i l e shavi ng it be crue l

For, yea r afte r yea r, it repe ls An age ing su ito r, i t has,

Thank God, suffici ent mass Το be a ltog ether there,

Not an i ndetermi nate g rue l Which is part ly somewhere e lse.


ΜΕΤ Α ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩL:Η ΟΔΗΓΟΥ

L:YΓXPONHL: ΦYL:IKHL: ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Α ν όλα όσα ένας κορυφαίος φυσικός γνωρίζει Γύρω απ' την Αλήθεια είναι αληθινά,

Τότε, παρά τα έτσι κι έτσι, Την ματαιότητα και την βρωμιά,

Που περικλείει ο κοινότυπος δικός μας κόσμος, Εμείς καλύτερα περνάμε

Απ' ότι τα Μεγάλα Ν εφελώματα, Ή τ' άτομα μες στα δικά μας τα μυαλά.

Ο γάμος σπανίως είν' ευδαιμονία Αλλά, σίγουρα θα ήταν πιο κακά

Καθώς τα σωματίδια εκσφενδονίζονται Με χιλιάδες μίλια το λεπτό

Σε ένα σύμπαν Όπου το φιλί της ερωμένης

Ή δεν θα νοιώθονταν Ή θά 'σπαζε τ' αγαπημένου το λαιμό.

Α ν και το πρόσωπο που εγώ κοιτάζω Ενώ ξυρίζομαι είναι σκληρό

Γιατί, χρόνο με το χρόνο, γίνεται αποκρουστικό Ένας μεσήλικας μνηστήρας, έχει,

Δόξα τω Θεώ, μάζα αρκετή Ν α είναι ολόκληρος εκεί,

Χωρίς να έχει την υφή απροσδιόριστου χυλού Που είναι εν μέρει κάπου αλλού.

97


98

Ou r eyes prefe r to suppose That a ha bita b le p l ace Has a geocentric view,

Th at a rch itects enclose Α q u i et Euc l idean space:

Exp loded myths - but who Wou l d fee l at home astradd le

An ever expa nd ing sadd le?

Th is pass ion of ou r ki nd For the process of fi n d i ng out ls a fact one ca n ha r ldy dou bt, But I wou l d rejo ice i n it more

lf I knew more c lea rly what We wa nted the knowledge for, Fe lt ce rta i n sti l l that the m i nd

ls free to know o r not.

lt has chosen once, it seems, And wheth er ou r conce rn For magn itude's extremes Rea l ly becomes a creatu re

Who comes i n a med ian s ize, Or po l it iciz i ng Natu re

Be a ltogether wise, ls someth i ng we sha l l l earn .

W. Η . Auden


Τα μάτια προτιμούν να υποθέτουν Πώς μία κατοικήσιμη περιοχή

Έχει μια γεωκεντρική όψη, Που οι αρχιτέκτονες την περιφράσσουν

Μια ήρεμη Ευκλείδεια περιοχή: Μύθοι που εκραγήκανε, όμως

Ποιός θά 'νοιωθε άνετα ιππαστί Σ' ένα σαμάρι σε αέναη διαστολή ;

Αυτό το πάθος του ανθρώπου Για την διεργασία τού να βρει

Ε ίν' ένα γεγονός που κανείς δεν αμφιβάλλει, Μα θα χαφόμουνα ακόμα πω πολύ

Α ν γνώριζα πω καθαρά τον λόγο Για τον οποίο θέλουμε τη γνώση, το γιατί,

Κι αν ένοιωθα με σιγουριά πως το μυαλό μας Ε ίναι ελεύθερο να ξέρει ή να μην.

Κάποτε, φαίνεται, επέλεξε, Και αν το ενδιαφέρον μας

Για τα ακραία μεγέθη Γίνεται πράγματι ένα πλάσμα

Που έρχεται σε μέγεθος μεσαίο, Ή η πολιτικοποίηση της Φύσης Ε ίναι πραγματικά κάτι σοφό,

Ε ίναι κάτι που θα το μάθουμε με τον καφό .

Γ . Χ. Όντεν

99


1 00

HOW DO Ι LOVΈ ΤΗΕΕ? LET ME COUNT

THE WAYS

How do l l ove thee? Let m e cou nt the ways.

l l ove thee to the depth and breadth and he ig ht

My sou l ca n reach , when fee l i ng out of s ight

For the e nds of be i ng and idea l g race.

l l ove thee to the l eve l of every day's

Most qu i et need, by su n and ca nd le l i g ht.

l l ove thee free ly, as men str ive for r ig ht;

l l ove thee pure ly, as they tu rn from pra ise.

l l ove thee with the passio n put to use

ln my old g ri efs, and with my ch i l d hood's fa ith .

l l ove thee with a love I seemed to lose

With my lost sa i nts - l love thee with the breath,

S m i l es, tea rs, of a l l my l ife ! - a nd, if God choose,

I sha l l but love thee bette r afte r death .

E l iza beth Ba rrett B rown i ng


ΠΩΣ Σ' ΑΓ ΑΠΩ ; ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΜΕΤΡΉΣΩ

τrοποn

Πώς σ' αγαπώ ; Άσε με να μετρήσω τρόπους. Σε αγαπώ στο βάθος και στο πλάτος και στο ύψος

Που η ψυχή μου μπορεί να κατακτήσει, όταν νοιώθει αμήχανη Για τους σκοπούς της ύπαρξης και της γοητείας της ιδεατής.

Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.

Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για νίκη του καλού·

Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή. Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση Μες στις παλιές μου λύπες και με μια πίστη

από την ηλικία μου την παιδική . Σε αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω

Με τους χαμένους μου άγιους - Σε αγαπώ με την αναπνοή, Με τα χαμόγελα και δάκρυα όλης της ζωής μου ! Κι αν ο Θεός θελήσει,

Μετά τον θάνατο θα σ' αγαπώ ακόμα πω πολύ .

Ελίζαμπεθ Μπάρρεττ Μπράουνινγκ

1 01


1 02

ΤΗΕ BURNING OF ΤΗΕ LEAVΈS

Now is the ti me fo r the burn ing of the l eaves. They go to the fi re; the nostri l pricks with smoke

Wa nderi ng s lowly i nto a weep ing m ist. B ritt le and b lotched, rag ged and rotte n sheaves !

Α fl ame seizes the smou lderi ng ru i n a nd bites On stu bborn sta l ks that crack le as they resist.

The l ast h o l lyhock's fa l l en tower is dust; Al l the spices of J u n e a re a bitten reek,

Al l the extravagant riches spent and mean . Al l bu rns ! The reddest rose is a g host;

Spa rks wh i r l u p, to expi re i n the m ist: the wi ld F ingers of fi re a re m aki ng corru ption c lea n .

Now is the ti me fo r stri pp ing the spi rit ba re,

τi me for the bu rn i ng of days e nded and do ne, l d l e solace of th i ngs that have gone before : Rootless hope and fru it l ess desi re a re there;

Let them go to the fi re, with never a l ook beh i nd . The wor ld that was ou rs is a wor ld that is ou rs no more .

Th ey wi l l come aga in , the l eaf and the flowe r, to a rise From squa lo r of rottenness i nto the old sp lendou r, And mag ica l scents to a wo nderi ng memory bri ng ;

The sa me g lo ry, to s h i ne upon d i ffe rent eyes. Ea rth ca res for her own ru i ns, nau g ht for ou rs .

Noth i ng is certa i n , on ly the certa i n spri ng .

Lau rence B i nyon


ΤΟ ΚΑΨΙΜΟ ΤΩΝ ΦΥΛΛΩΝ

Τώρα είναι καφός για το κάψιμο των φύλλων. Πηγαίνουν στην πυρά· τη μύτη κεντά ο καπνός Καθώς πλανάται αργά σε μιάν αχλύ που κλαίει. Εύθραυστα και διάστικτα, κουρελιασμένα, σάπια στοιβαγμένα φύλλα! Μια φλόγα ξεπετιέται απ' τον σωρό που σιγοκαίει κι αρπάζει Μίσχους πεισματάρηδες που αντιστέκονται με τριζοβολητά.

Της ύστατης μολόχας ο πεσμένος πύργος δεν είναι παρά σκόνη · Όλα τα μυρωδικά του Ιούνη είν' ένας πικρός καπνός, Όλος ο πολυποίκιλτος πλούτος ξοδεύτηκε κι ευτελίστηκε. Όλα καίγονται ! Το πω κόκκινο τριαντάφυλλο είναι μια οπτασία· Σπίθες περιδινίζονται ψηλά, για να σβήσουν στην αχλύ: με τ' άγρια Δάχτυλα της φωτιάς η φθορά εξαγνίστηκε.

Τώρα είναι καφός να ξεγυμνώσουμε το πνεύμα, Καφός να κάψουμε τις μέρες που τελειώσανε και πάνε, Νωχελική παρηγοριά πραγμάτων που φύγανε από παλιά: Εκείνες οι αβάσιμες ελπίδες κι οι άκαρπες επιθυμίες Ας πάνε στην πυρά, χωρίς ποτέ να ρίξουμε το βλέμμα μας ξανά. Ο κόσμος που ήτανε δικός μας είναι ένας κόσμος που δ ικός μας

δεν είναι πια.

Θα 'ρθουνε πάλι, τα φύλλα κι οι ανθοί, να εγερθούνε Από την αθλιότητα της σήψης στα παλιά τους μεγαλεία, Φέρνοντας ευωδίες μαγικές σε μιαν έκπληκτη μνήμη · Η ίδια εκείνη δόξα, να λάμπει σ' άλλα μάτια. Η γη νοιάζεται για τα δικά της χαλάσματα, όχι για τα δικά μας. Τίποτε δεν είναι σίγουρο, εκτός από τη σιγουριά της άνοιξης.

Λώρενς Μ πίνυον

1 03


1 04

ΤΗΕ τΎGΕR

Tyge r ! Tyger ! burn ing bri g ht l n the fo rests of the n ig ht,

What i m morta l hand or eye Cou ld fra me thy fea rfu l sym m etry?

l n what d ista nt deeps or skies Bu rnt the fi re of th i ne eyes?

On what wings dare he aspi re? What the h a nd dare seize the fi re?

And what shou lder, and what a rt, Cou ld twist the s inews of thy heart? And when thy heart began to beat,

What d read ha nd? and what d read feet?

What the h a m mer? What the cha i n ? l n what fu rnace was thy bra i n ?

What t h e a nvi i ? What d read g rasp Dare its dead ly te rrors c lasp?

When the sta rs th rew down the i r spea rs, And water' d heaven with the i r tea rs,

D id he s m i l e h i s work to see? Did he who made the La m b make thee?

Tyge r ! Tyger ! bu rn i n g bri g ht l n the forests of the n i g ht,

What i m morta l h a nd or eye Da re fra m e thy fea rfu l sym metry?

Wi l l i a m B lake


Ο ΤΙΓΡΗΣ

Τίγρη, τίγρη, π' αναφλέγεσαι λαμπρός Μέσα στα ερεβώδη δάση της νυκτός, Ποιό χέρι αθάνατο, ποιός οφθαλμός

Θα μπορούσε να συλλάβει τη φοβερή σου συμμετρία επαρκώς ;

Σε τί βάθη απόμακρα, σε τί ουρανούς Έλαμψε η φλόγα απ' τους δ ικούς σου οφθαλμούς ;

Π ο ιός τολμά ν' προσδοκά σε τί φτερά ; Π ο ιό χέρι τολμά ν' αδράξει τη φωτιά ;

Και ποιός ώμος, και ποιά τέχνη, Θα μπορούσε τα νεύρα της καρδιάς σου να συστρέψει ;

Κι όταν η καρδιά σου άρχισε να χτυπά, Τί φοβερό το χέρι, τί πόδια τρομερά ;

Με τί αλυσίδα ; Με ποιά βαριά ; Σε τί καμίνι φτιάχτηκαν τα δικά σου μυαλά ;

Π ο ιό αμόνι ; ποιά αρπάγη φοβερή Τολμά με τους φρικτούς της τρόμους να σε εναγκαλισθεί ;

Όταν τ ' αστέρια ρίξανε κάτω τα δόρατά τους, Και μούσκεψαν τον ουρανό μ' όλα τα δάκρυά τους,

Εκείνος χαμογέλασε το έργο του να δει ; Αυτός ήταν που σ' έκανε, που 'κανε και τ' Αρνί ;

Τίγρη, τίγρη π' αναφλέγεσαι λαμπρός Μέσα στα ερεβώδη δάση της νυκτός, Ποιό χέρι αθάνατο, ποιός οφθαλμός

Τολμά να συλλάβει τη φοβερή σου συμμετρία επαρκώς ;

Γου1λλιαμ Μ πλέ"ίκ

1 05


1 06

MEETING ΑΤ NIGHT

The g rey sea and the long b lack l and;

And the ye l l ow ha lf-moon l a rge and low;

And the sta rt led l itt l e waves that leap

ln fi e ry ri n g l ets from the i r s leep,

As I ga i n the cove with push i ng prow,

And quench its speed i' the s l ushy sa nd .

Then a m i l e of wa rm sea-scented beach ;

Th ree fi e lds to cross ti l l a fa rm appears;

Α tap at the pane, the qu ick sharp scratch

And b lue spu rt of a l i g hted match ,

And a vo ice l ess loud , th ro' its joys and fea rs,

That the two hearts beati ng each to each !

Robert B rown i ng


Η γκρίζα θάλασσα κι η μακριά μέλαινα γη ·

Και η ωχρή σελήνη η μισόγωμη μεγάλη χαμηλά·

Και τα μικρά τα τρομαγμένα κύματα π' αναπηδούνε

Σε πύρινα δαχτυλιδάκια απ' τον ύπνο τους,

Καθώς μπαίνω στο λιμανάκι με πλώρη ελαύνουσα,

Και την ορμή της σβήνω στη λασπερή αμμουδιά.

Μετά, ένα χιλιόμετρο ζεστής μ' άρωμα θάλασσας ακτής

Τρία χωράφια να διασχίσεις μέχρι η φάρμα να φανεί·

Ένα χτύπημ' ανάλαφρο στο τζάμι, ένα κοφτό γρήγορο χρατς

Και η γαλάζια αναλαμπή του σπίρτου που ανάβει,

Και μια φωνή πω χαμηλή, μέσ' από τις δικές της χαρμολύπες,

Απ' ότι ο χτύπος δυο καρδιών που πάλλονται μαζί!

Ρόμπερτ Μπράουνινγκ

1 07


1 08

MY LOVΈ IS LIKE A RED RED ROSE

My love is l i ke a red red rose

That 's newly spru ng i n Ju ne :

My love is l i ke the m e lod ie

That's sweetly p l ay'd in tu ne .

So fa i r a rt thou, my bo nn ie l ass,

So deep i n love a m 1 :

And I wi l l l ove thee sti l l , m y dea r,

τi l l a ' the seas gang d ry.

τi l l a ' the seas gang d ry, my dear,

And the rocks me lt ννί' the su n :

And I wi l l l ove thee sti l l , my dea r,

Wh i l e the sands ο' l i fe sha l l ru n .

And fa re thee wee l , my on ly love,

And fa re thee wee l awh i l e !

And I wi l l com e aga in , my love.

Tho' it were ten thousand m i le .

Robert Bu rns


Ε ΙΝ' Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΣΑΝ ΕΝΑ ΠΟΡΦΥΡΕΝΙΟ ΡΟΔΟ

Είν' η αγάπη μου σαν ένα πορφυρένιο ρόδο

Που μόλις ξεπετάχτηκε τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού:

Ε ίν' η αγάπη μου σαν τη μελωδία

Που παίζεται γλυκά σ' ένα ρυθμό αρμονικού συντονισμού.

Τόσ' όμορφη είσαι εσύ, γλυκειά μου αγαπημένη,

Τόσο βαθειά εγώ σε αγαπώ:

Κι ακόμα θε' να σ' αγαπώ, ακριβή μου,

Μέχρι να λείψει το θαλασσινό νερό.

Μέχρι που ολότελα οι θάλασσες στερέψουν, ακριβή μου,

Κι οι βράχοι λιώσουν με του ήλιου το λαμπρό το φως:

Κι εγώ θα σ' αγαπώ ακόμα, ακριβή μου,

Ενώ κινούμενη άμμος θά 'ναι της ζωής μου η οδός.

Ν α 'σαι καλά μοναδική μου αγαπημένη,

Ένα αντίο προσωρινά!

Και θα ξανάρθω, ακριβή μου αγαπημένη .

Έστω κι αν βρίσκομαι δέκα χιλιάδες μίλια μακριά.

Ρόμπερτ Μπερνς

1 09


1 1 ο

MAID OF ATHENS

Ζωή μου, σaς άγαπ&J

MAI D of Athe ns, e re we pa rt, G ive, oh g ive me back my heart ! Or, si nce that h a s l eft m y breast, Keep it now, and take the rest !

Hear my vow before I go, Ζωή μου, σος άγαπw.

By those tresses u nco nfi ned, Woo'd by each Aegean wi nd;

By those l i ds whose jetty fri nge Kiss thy soft cheeks' b loo m i ng ti nge;

By those wi ld eyes l i ke the roe, Ζωή μου , σος άγαπw.

By that l i p l long to taste; By that zo ne-enci rc led wa ist;

By a l l the token-flowers that te l l What words ca n never speak so we l l ;

B y love's a lte rnate joy and woe, Ζωή μου, σος άγαπw.

Maid of Athens ! I am gone : Th i n k of me, sweet ! when a lone .

Though I f ly to lsta m bo l , Athens ho lds my heart and sou l :

Ca n I cease to love thee? Ν ο ! Ζωή μου, σος άγαπw.

Lord Byron Athens, 1 8 1 0


ΚΟΡΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Ζωή μου, σ ' αγαπώ

Κόρη των Αθηνών, προτού σ' άφήσω, Δώσ' μου, ώ δώσ' μου την καρδιά μου πίσω!

Καλύτερα, μια και το στήθος μου το έχει πια εγκαταλείψει, Κράτα την χάρισμα και πάρε κι ότι άλλο μου έχει αφήσει !

Πριν φύγω όμως άκου τον όρκο που θα πω, Ζωή μου, σ' αγαπώ.

Μά τα κυματιστά μαλλιά σου τα λυμένα, Απ' τους ανέμους του Αιγαίου πολυχα"ίδεμένα·

Μά τα γραμμένα τα ματόκλαδά σου Που απαλά σαν να φιλούν τα ροδομάγουλά σου·

Μά τ' άγρια ελαφίσια μάτια σου τα δυο, Ζωή μου, σ' αγαπώ.

Μά των χειλιών σου που ποθώ την γεύση · Μά την λεπτή και λυγερή σου μέση·

Μά τ' άνθη που σου έριχνα και λένε καθαρά Αυτά που οι λέξεις δεν μπορούν ποτέ να πουν καλά·

Μά τον έρωτα που εναλλάσσει την χαρά με τον καημό, Ζωή μου, σ' αγαπώ.

Κόρη Αθηναία φεύγω, έχε γειά· Θυμήσου με, γλυκειά μου, σα βρεθείς στη μοναξιά.

Στην Πόλη τώρα θα πετάξω σαν πουλί, Η Αθήνα όμως μου κρατά και την καρδιά και την ψυχή ·

Άραγε μπορώ να πάψω να σε ποθώ ; Όχι, δεν μπορώ! Ζωή μου, σ' αγαπώ.

Λόρδος Βύρων Αθήνα, 18 10

1 1 1


1 1 2

SHE WALKS ΙΝ ΒΕΑUΠ

She wa l ks i n Beauty, l i ke the n i g ht

Of c loud l ess c l i mes and sta rry skies;

And a l l that's best of dark and bri g ht

Meet i n he r aspect and her eyes:

Th us me l l owed to that tender l i g ht

Wh ich Heaven to gaudy day den ies.

One shade the more, one ray the l ess,

Had ha l f i m pa i red the name less g race

Wh ich waves i n every raven tress,

Or softly l i g htens o'er he r face;

Where thoug hts serene ly sweet express,

How pu re, how dear the i r dwe l l i ng-p l ace.

And on that cheek, and o'er that brow,

So soft, so ca l m , yet e loquent,

The sm i l es that wi n, the ti nts that g l ow,

But te l l of days i n good ness spent,

Α m i nd at peace with a l l be low,

Α heart whose love is i n noce nt !

Lord Byron


ΔΙΑΒΑΙΝΕΙ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ

Διαβαίνει μες στην Ομορφιά, όπως η νύχτα

Της διάφανης ατμόσφαιρας και του ενάστερου ουρανού·

Κι ότι είναι πιό καλό απ' το σκοτάδι και τη λάμψη

Στην όψη της θα τό 'βρεις και στα μάτια της:

Έτσι απαλή σ' αυτό το τρυφερό το φως

Που οι Ουρανοί στη μέρα τη φανταχτερή αρνούνται.

Μια διαβάθμιση σκιάς λιγάκι πω πολύ, μία λιγότερη αχτίδα,

Θα 'χε μισοχαλάσει την ανώνυμη ομορφιά

Που κυματίζει σε κάθε μπούκλα της κατάμαυρη,

Ή απαλά λαμποκοπά στο πρόσωπό της

Εκεί που οι σκέψεις γαλήνια και γλυκά εκφράζουν,

Πόσο αγνή, πόσο αγαπημένη η κατοικία τους.

Και στις παρειές, και πάνω απ' τα φρύδια αυτά,

Τόσο απαλά, τόσο ήρεμα, κι όμως εκφραστικά,

Τα γέλια που κερδίζουνε, τα χρώματα π' αστράφτουν,

Και που μιλούν για μέρες που ξοδεύτηκαν επ' αγαθώ,

Για ένα πνεύμα εν ειρήνη με τον έσω κόσμο,

Για μια καρδιά με ένα αθώο «σ' αγαπώ»!

Λόρδος Βύρων

1 1 3


1 1 4

KUBLA ΚΗΑΝ

l n Xa nadu d id Ku b la Kha n

Α state ly p leasu re-dome decree:

Where A lph , the sacred r iver, ra n

Th rough caverns measu re less to man

Down to a su n l ess sea .

So twice five m i l es of fe rti l e g round

With wa l ls and towers were g i rd led rou nd :

And there were gardens bri g ht with si nuous ri l l s

Where b lossomed many a n i ncense-bea ri ng tree;

And here were forests a ncient as the h i l ls,

E nfo ld i ng su n ny spots of g reenery.

But oh ! that deep ro ma ntic chasm which s la nted

Down the g reen h i l l athwa rt a ceda rn cover !

Α savage p lace ! a s ho ly and encha nted

As e'er be neath a wa n i n g moon was hau nted

By woman wa i l i ng for her demon- love r !

A n d from th is chasm, with ceaseless tu rmoi l seeth i ng ,

As if th is ea rth i n fast th ick pa nts were breath i ng ,

Α m ig hty fou nta i n momently was fo rced:

Amid whose swi ft ha lf- i nte rm itted bu rst

Huge fragments vau lted l i ke rebound ing ha i l ,

Or chaffy g ra i n beneath t he th reshe r's fl a i l :

And m id these danci ng rocks at once a n d ever

lt fl u ng u p momently the sacred r iver.

F ive m i l es meanderi ng with a mazy motion

Th rough wood and da le the sacred r iver ra n,

Th en reached the caverns measu re less to man ,


. .

ΚΟΥΜΠΛΑΙ ΧΑΝ

Στο Ζαναντού ο Κούμπλα"ί Χαν Θέσπισε ένα κρατικό παλάτι ηδονής:

Εκεί που κύλαγε ο Άλφ, το ιερό ποτάμι, Σε σπήλαια απροσμέτρητα στ' ανθρώπινο μυαλό

Για να χυθεί στ' ανήλιαγα της θάλασσας τα βάθη . Έτσι δύο φορές πέντε μίλια καρποφόρας γης

Με τείχη και με πύργους κυκλωθήκαν: Κι υπήρχαν κήποι λαμπεροί μ' ελικοειδή ρυάκια

Όπου πολλά ανθίζανε δέντρα αρωματικά· Κι ήτανε δάση παλαιά όσο τα βουναλάκια,

Π' αγκάλιαζαν ηλιόλουστα λειβάδια με πρασιά.

Αλλ' ώ ! εκείνο το βαθύ χάσμα ρομαντικό Κάτω σε λόφο πράσινο κρυμμένο μες στους κέδρους!

Άγριο μέρος! τόσο γητεμένο κι ιερό Σαν κάτω απ' τη χάση της σελήνης στοιχειωμένο Από γυναίκα κλαίουσα τον δαίμονα-εραστή της! Κι από το χάσμα, μέσα σ' ατέλειωτο αναβρασμό, Σαν να ανέπνεε η γη με μια βαριά γοργή ανάσα,

Μία πανίσχυρη πηγή εκτινάχθηκε με μιας: Κι ανάμεσα στις γρήγορες διαλείπουσες εκρήξεις

Πελώρια θραύσματα εκτοξεύτηκαν μακριά σαν το χαλάζι π' αναπηδάει,

Ή σαν το σπόρο του σταριού και τ' άχυρο κάτω απ' τα ραβδίσματα του αλωνάρη :

Κι ανάμεσα σ' αυτούς τους βράχους που χορεύαν ξαφνικά Αναπηδήσαν ως δια μαγείας του ποταμού τα ιερά νερά.

Πέντε μίλια σαν μαίανδρος με κίνηση λαβυρινθένια Ανάμεσα σε δάση και κοιλάδες κύλαγε το ποτάμι το ιερό,

Κι έρχονταν ύστερα στα σπήλαια τ' ασύλληπτα στ' ανθρώπινο μυαλό,

1 1 5


1 1 6

And sa nk i n tu m u lt to a l ife l ess ocea n :

And 'm id th is tu m u lt Ku b la heard from fa r

Ancestra l vo ices prophesyi ng wa r !

The shadow of t h e d o m e o f p leasu re

F loated m idway o n the waves;

Where was heard the m i ng led measu re

From the fou nta i n and the caves.

lt was a m i rac le of ra re device,

Α su n ny p leasu re-dome with caves of ice !

Α da msel with a du lci mer

l n a visio n once I saw: lt was an Abyssi n i an ma id ,

And on her du lci mer she p layed,

S i ng i ng of M o u nt Abora .

Cou ld I revive with i n me

Her sym phony and song ,

Το such a deep de l i ght 'twou ld wi n me

That with m usic loud and long ,

I wou l d bu i l d that dome i n a i r,

That su n ny dom e ! those caves of ice !

And a l l who heard shou ld see them there,

And a l l shou ld cry, Bewa re ! Bewa re !

H is f las h i ng eyes, h i s floati ng h a i r !

Weave a ci rc le rou nd h i m th rice,

And close you r eyes with ho ly d read,

For he on honey-dew hath fed,

And d ru n k the m i l k of Pa rad ise .

Sa mue l Tay lor Co l e ridge


Για να βουλιάξει με βουητό σ' άψυχου ωκεανού νερά: Κι ανάμεσα σ' εκείνο τον αχό ο Κούμπλα"ί Χαν ακούει από μακριά

Προγονικές φωνές να προφητεύουνε πόλεμο και δεινά!

Η σκιά του θολωτού ανάκτορου της ηδονής Αιωρούνταν εν τω μέσω των κυμάτων,

Όπου ακούγονταν το μέγεθος της αναταραχής Από τα σπήλαια κι από το μέρος των υδάτων .

Ήτανε ένα θαύμα σπάνιας τεχνικής, Ένα ηλιόλουστο παλάτι ηδονής με σπήλαια γεμάτα πάγους!

Μία πριγκίπισσα μ' ένα σαντούρι Κάποτε είδα σαν οπτασία:

Δέσποινα ήταν που έρχονταν απ' την Αβησσυνία,

Κι έπαιζε στο σαντούρι και τραγούδαγε, Για το Βουνό Αβόρα.

Αν μέσα μου μπορούσα να ξαναζωντάνευα Την αρμονία της και το τραγούδι,

Σε τέτοια υπερτάτη ευτυχία θα μπορούσα να ενδώσω

Ώστε με μουσική μακρόσυρτη και εκκωφαντική, Θα 'χτιζα αυτό το θολωτό παλάτι στον αέρα,

Αυτό τ' ανάκτορο το ηλιόλουστο ! Αυτά τα σπήλαια τα παγοκρυσταλλένια!

Κι όλοι όσοι ακούγανε θα τα 'βλεπαν δω πέρα, Κι όλοι τους θα φωνάζαν: Προσοχή και πάλι προσοχή ! Τα απαστράπτοντά του μάτια, το αιωρούμενο μαλλί!

Πλέξετε γύρω του έναν κύκλο τρεις φορές, Κλείστε τα μάτια σας με δέος ιερό,

Γιατί αυτός δροσοσταλίδες από μέλι έχει γευτεί, Και έχει πιεί του Παραδείσου το νερό.

Σάμιουελ Τέηλορ Κόλεριτζ

1 1 7


WILL ΙΤ ΒΕ SO AGAIN?

Wi l l it be so aga i n That t h e brave, t h e g i fted a re lost from view,

And em pty, sch e m i ng men Are l eft i n peace th e i r l u natic age to renew?

Wi l l it be so aga i n ?

Must i t b e a lways so That the best a re chosen to fa l l and s leep

Li ke seeds, and we too s low l n cl a i m i ng the earth they qu icken, and the o ld usu rpers reap

What they cou ld not sow?

Wi l l it be so aga i n -The j ung l e code and the hypocrite g estu re?

Α poppy wreath for the s l a i n And a cut-th roat wor ld for the l i vi ng ? that sta le i m postu re

P layed on us once aga i n ?

Wi l l i t b e a s before -Peace, with no h e a rt o r m i nd to ensue it,

G utte ri ng down to wa r Li ke a l i be rti ne to h i s g rave?We shou ld not be su rprised: we knew it

Happen before.

1 1 8

Sha l l i t be so aga i n ? Ca l l not u pon t h e g lo rious dead

Το be you r witnesses then . The l ivi ng a lone ca n n a i l to the i r prom ise the ones who sa id

lt sha l l not be so aga i n .

C . Day Lewis


ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΞΕΑΝΑ ΕΏ:Ι ;

Θα συμβεί ξανά έτσι Ο ι γενναίοι, οι ταλαντούχοι να χαθούν απ' της γης την όψη,

Κι οι κενοί κι οι ραδιούργοι ν' αφεθούν εν εφήνη Ο καθένας την τρελή εποχή τους ξανά να στεριώσει ;

Θ α συμβεί ξανά έτσι ;

Πρέπει πάντοτε έτσι Ο ι καλύτεροι διαλεγμένοι να είναι, να χαθούν και να πέσουν

Όπως σπόροι, κι εμείς πάντ' αργοί Να ζητούμε τη γη που της δώσαν ζωή

Κι οι συνήθεις άρπαγες να δρέψουν Ότι να σπείρουν δεν θα μπορέσουν ;

Θα συμβεί ξανά έτσι -Της ζούγκλας ο κώδικας και η υποκριτική χειρονομία ;

Ένα στεφάνι παπαρούνες τον σφαγμένο να μνημονεύσει Κι ένας κόσμος φονιάς για τους ζώντες ; αυτή η άνοστη αγυρτία

Θα παιχτεί σε μας ξανά πάλι έτσι ;

Θα συμβεί όπως πριν -Η εφήνη, χωρίς καρδιά ή μυαλό για να επικρατήσει,

Στο λούκι του πολέμου να γλιστρήσει Όπως ο ακόλαστος στο μνήμα του ; Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε:

Το ξέραμε, δεν θα 'ναι πρώτη φορά που θα το υποστούμε.

Θα συμβεί ξανά έτσι ; Τότε όμως μην καλέστε για μάρτυρες τους νεκρούς τούς ενδόξους.

Μοναχά οι ζωντανοί ειν' εκείνοι που μπορούν να ζητήσουν Να τιμήσουν τους όρκους τους όσοι είπαν Να συμβεί ξανά έτσι ποτέ δεν θ' αφήσουν .

Σ . Ντέη Λιούις

1 1 9


1 20

A BURNT SHIP

Out of a fi red s h i p, wh ich , by n o way

But d rown i ng , cou l d be rescued from the fl a me,

Some men leap' d forth , and ever as they ca me

Near the foes' sh ips, d i d by the i r shot decay;

So a l l were lost, wh ich i n the s h i p were fou nd,

They in the sea be i ng bu rnt, they in the bu rnt

sh ip d rown' d .

John Donne


ΕΝΑ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ

Πάνω απ' το καράβι που καιγόταν

Και που δεν μπορούσε να σωθεί απ' τις φλόγες,

παρά με τον πνιγμό του,

Κάποιοι πηοήξαν, κι όπως πλησίασαν τα πλοία του εχθρού,

Χάθηκαν απ' τους πυροβολισμούς του.

Έτσι όλοι χαθήκανε, όσοι βρεθήκανε στο πλοίο,

Αυτοί που πέσανε στη θάλασσα καήκανε, κι αυτοί

στο πλοίο που καιγότανε πνιγήκαν.

Τζων Ντανν

1 21


1 22

MRS DARWIN

7 Apri l 1 852.

We nt to the Ζοο.

I sa id to H i m -

Someth i ng a bout that C h i m pa nzee over there

Rem i nds me of you .

Carol An n Duffy

ΚΥΡΙΑ ΔΑΡΒΙΝΟΥ

7 Απριλίου 1 852 .

Πήγαμε στον Ζωολογικό κήπο .

Του είπα θλιμμένα -

Κάτι απ' αυτόν τον Χιμπατζή

Μου θυμίζει εσένα.

Κάρολ Α νν Ν τάφφυ


1 23


1 24

CHOROSES FROM ιιΤΗΕ ROCΚ''

The Eag le soa rs i n the su m m it of Heaven ,

The H u nte r with h i s dogs pu rsues h i s ci rcu it.

Ο perpetua l revo l ution of confi g u red sta rs,

Ο pe rpetua l recu rrence of determ i ned seasons,

Ο world of spri ng and a utu m n, bi rth and dyi ng !

The end less cyc le of idea and action ,

End less i nvention , end less experi ment,

B ri ngs knowledge of motion , but not of sti l l ness;

Knowledge of speech , but not of si l ence;

Knowledge of words, and i gno ra nce of the Word.

Al l our knowledge br ings us nearer to our i gno ra nce,

Al l ou r i g nora nce bri ngs us nearer to death,

But nearness to death no nearer to GOD.

Where is the Life we have l ost i n l i vi n g ?

Where is t h e wisdom we have l ost i n knowledge?

Where i s the knowledge we have lost in i nform ation?

The cycles of Heaven i n twenty ce ntu ries

Bri ng us fa rther from GOD a nd nearer to the Dust.

τ. S. E l i ot


ΧΟΡΩΔΙΑΚΑ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΒΡΑΧΟ»

Ο Αητός υψώνεται στην κορυφή του Ουρανού, Ο Ωρίωνας με τα σκυλιά του ακολουθεί την κυκλική πορεία του .

Ώ ! Διαρκής περιφορά των αστερισμών, Ώ ! Διαρκής επανάληψη των καθορισμένων εποχών,

Ώ ! Κόσμε της άνοιξης και του φθινοπώρου, της γέννησης

και του θανάτου !

Ο ατέλειωτος κύκλος ιδέας και δράσης,

Ατέλειωτες ανακαλύψεις, ατέλειωτα πειράματα,

Προσπορίζουν γνώση της κίνησης, αλλά όχι της ηρεμίας

Γνώση της ομιλίας, αλλά όχι της σιωπής

Γνώση των λόγων, και άγνοια του Λόγου.

Όλη η γνώση μας μάς φέρνει πω κοντά στην άγνοιά μας,

Όλη μας η άγνοια μάς φέρνει πω κοντά στο θάνατο,

Όμως κοντά στον θάνατο δεν είναι πω κοντά στον ΘΕΟ.

Πού είναι η Ζωή που χάσαμε ζώντας ;

Πού είναι η σοφία που χάσαμε στη γνώση ;

Πού είναι η γνώση που χάσαμε στην πληροφορία ;

Οι κύκλοι τ' Ουρανού σε είκοσι αιώνες

Μας πάνε πω μακριά απ' τον ΘΕΟ και πω κοντά στη Σκόνη .

Τ . Σ . 'Ελωτ

1 25


1 26

LA FIGLIA CHE PIANGE Ο QUAM ΤΕ MEMOREM VIRGO . . .

Sta nd on the h i g h est pavement of the sta i rLea n on a garden u rn-

Weave, weave the su n l i g ht i n you r h a i r

Ciasp you r flowers to you with a pa i ned su rp rise

F i i ng them to the g round and tu rn

With a fug it ive resentment in you r eyes: But weave, weave the su n l i g ht i n you r h a i r.

So I wou l d h ave had h i m l eave,

So I wou l d have had her sta nd and g rieve,

So he wou l d have l eft

As the sou l l eaves the body torn and bru ised,

As the m i nd deserts the body it has used.

I shou ld fi nd

Some way i ncompara b ly l i g ht a nd deft,

Some way we both shou ld u ndersta nd,

S imp le a nd fa ith l ess as a sm i l e and shake of the hand .

She tu rned away, but with the autu m n weather

Com pe l led my i mag i nation m a ny days,

M a ny days and many hours:

He r h a i r ove r her a rms a nd her a rms fu l l of f lowers.

And I wonder how they shou ld have been togethe r !

I shou ld have lost a g estu re and a pose.

Someti mes these cog itations sti l l amaze

The trou bled m i d n i g ht and the noon's repose.

τ. S. E l iot


Η ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ Ή ΠΩ:Σ ΝΑ :ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΟΡΗ . . .

Στάσου στο υψηλότερο σκαλί της σκάλαςΣκύψε πάνω από τον αμφορέα του κήπου

Πλέξε, πλέξε το φως του ήλιου στα μαλλιά σουΚαρφίτσωσε τα λουλούδια πάνω σου με μια οδυνηρή

έκπληξηΕκσφενδόνισέ τα στο έδαφος και γύρνα

Με μια φευγαλέα μνησικακία στα μάτια σου . Αλλά πλέξε, πλέξε το φως του ήλιου στα μαλλιά σου.

Έτσι θα τον ανάγκαζα να φύγει, Έτσι θα την ανάγκαζα να σταθεί και να λυπηθεί,

Έτσι θά 'φευγε Όπως η ψυχή αφήνει το σώμα σκισμένο και μωλωπισμένο, Όπως ο νους εγκαταλείπει το σώμα που χρησιμοποίησε .

Θα πρέπει να βρω Κάποιον τρόπο ασύγκριτα ελαφρύ και επιδέξιο,

Κάποιον τρόπο που εμείς οι δύο θα πρέπει να καταλαβαίνουμε, Απλό και άπιστο σαν ένα χαμόγελο και ένα σφίξιμο χεριού.

Έφυγε μακριά, με τον φθινοπωρινό καφό Ν α εμπνέει τη φαντασία μου για πολλές μέρες,

Πολλές μέρες και πολλές ώρες: Τα μαλλιά της πάνω απ' τα μπράτσα της, και τα μπράτσα της

γεμάτα λουλούδια. Και απορώ πώς θα μπορούσαν νά 'τανε μαζί !

Θά 'πρεπε νά 'χα χάσει μια χειρονομία και μια πόζα . Κάποιες φορές αυτοί οι στοχασμοί ακόμα καταπλήσσουν

Τα ταραγμένα μεσάνυχτα και την ανάπαυση του μεσημεριού.

Τ . Σ . Έλιοτ

1 27


1 28

THE BURffiL OF THE DEAD

Apri l is the cru e l l est month, b reed i ng

Li l acs out of the dead l and, m ix ing

Memory and desi re, sti rri ng

Du l l roots with spri ng ra i n .

Wi nte r kept us wa rm, coveri ng

E a rth in forgetfu l snow, feed i ng

Α l itt l e l ife with d ried tu bers.

Sum mer su rprised us, com i ng over the Sta rnbergersee

With a shower of ra i n ; we stopped i n the co lon nade,

And went on in su n l i g ht, i nto the Hofga rten,

And d rank coffee, and ta l ked for a n hour.

B i n gar ke i ne Russi n , sta m m ' aus Litauen , echt deutsch .

And when we were ch i l d ren , stayi ng at the a rch-du ke's,

My cousi n's, he took me out on a s led,

And I was frig htened . He sa id , Marie ,

M a rie , ho ld on t ig ht. And down we went.

l n the mou nta i ns, there you fee l free .

I read, m uch of the n ig ht, and go south in the wi nte r.

What a re the roots that cl utch , what bra nches g row

Out of th is stony ru bb ish? Son of m a n,

You ca n not say, o r g uess, fo r you know on ly

Α heap of broken i m ages, where the su n beats,

And the dead tree g ives no she lte r, the cricket no re l i ef,

And the d ry stone no sou nd of water. On ly


Η ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ

Ο Απρίλης είναι ο πω σκληρός μήνας, γεννώντας Πασχαλιές μεσ' απ' τη νεκρή γη, σμίγοντας

Μνήμη με πόθο, ανακινώντας Ράθυμες ρίζες μ' ανοιξιάτικη βροχή .

Ο χειμώνας μας κράτησε ζεστούς, καλύπτοντας Τη γη με χιόνι λησμονιάς, θρέφοντας

Λίγη ζωή με ξερούς βολβούς. Το καλοκαίρι μας ξάφνιασε, καθώς ερχότανε

απ' το Στάρνμπεργκερζεε Με μια νεροποντή. Σταματήσαμε στο περιστύλιο, Και συνεχίσαμε με λιακάδα, για το Χόφγκαρτεν,

Κι ήπιαμε καφέ, και συζητήσαμε για καμιάν ώρα. Όχι δεν είμαι καθόλου Ρωσίδα, κατάγομαι απ' τη Λιθουανία,

βέρα Γερμανίδα. Κι όταν ήμασταν παιδιά, μέναμε ξέρετε στου Αρχιδούκα,

Του ξαδέρφου μου, με πήρε για βόλτα μ' ένα έλκηθρο, Και πώς φοβόμουνα. Μου είπε, Μαρί,

Μαρί, κρατήσου γερά. Και ώωπ φύγαμε για κάτω. Στα βουνά, εκεί νοιώθεις ελευθερία.

Διαβάζω, σχεδόν όλη νύχτα, και πάω νότο τον χειμώνα.

Τί να 'ναι αυτές οι ρίζες που πιάνουν, τί κλαδιά βλαστάνουν Μέσ' απ' αυτά τα πέτρινα ερείπια ; Υιέ του ανθρώπου,

Δεν μπορείς ούτε να πεις ούτε να μαντέψεις, γιατί το μόνο που ξέρεις

Ε ίναι μια στοίβα θρυμματισμένα είδωλα, όπου χτυπά ο ήλιος, Και το νεκρό δέντρο δεν παρέχει κατάλυμα, ούτε ο γρύλος

ανακούφιση, Ούτε η ξερή πέτρα τον ήχο του νερού. Μονάχα

1 29


1 30

The re is shadow u nder th is red rock,

(Come i n u nder the shadow of th is red rock) ,

And I wi l l show you someth i ng d i ffe re nt from either

You r shadow at morn ing stri d i ng beh i nd you

Or you r shadow at eve n i ng r isi ng to m eet you;

I wi l l show you fea r in a h a ndfu l of dust.

Frisch weht der Wi nd

Der He i mat zu

Me in l risch Ki nd

Wo wei l est du?

"You gave me hyaci nths fi rst a yea r ago;

They ca l l ed me that hyaci nth g i r l . "

- Yet when we ca me back, l ate, from t h e hyaci nth garden ,

You r a rms fu l l , and you r ha i r wet, I cou l d not

Speak, and my eyes fa i l ed, I was neither

Livi ng nor dead, and I knew noth i ng ,

Looki ng i nto the heart of l i g ht, the si l ence.

Oed' u nd leer das Meer.

Madame Sosostris, fa mous cl a i rvoya nte,

Had a bad co ld , neverthe l ess

ls known to be the wisest wom a n i n E u rope,

With a wicked pack of ca rds. Here, sa id she,

ls you r ca rd, the d rowned Phoen ici a n Sa i l o r,

(Those a re pear ls that were h i s eyes. Look ! )

He re i s Be l l ado n na, the Lady of the Rocks,

The l ady of situations.

He re is the man with th ree staves, and here the Whee l ,

And here is the one-eyed mercha nt, a nd th is ca rd ,


Ίσκιος υπάρχει κάτω απ' αυτόν τον κόκκινο βράχο,

(Ελα κάτω απ' τον ίσκιο αυτού του κόκκινου βράχου) ,

Και θα σου δείξω κάτι διαφορετικό κι από

Τον ίσκιο σου το πρωί που δρασκελίζει πίσω σου

Κι απ' τον ίσκιο σου τ' απόγευμα που ορθώνεται να σε συναντήσει·

Θα σου δείξω φόβο σε μια χούφτα σκόνης.

Ολόδροσος ο άνεμος φυσάει

Προς την πατρίδα

Της Ιρλανδίας παιδί μου

Πού να είσαι ;

«Μου πρωτόδωσες υάκινθους πριν ένα χρόνο·

Με φώναζαν το κορίτσι με τους υάκινθους».

- Όμως σαν γυρίσαμε πίσω, αργά, απ' τον κήπο με τους υάκινθους,

Γεμάτη η αγκαλιά σου, και τα μαλλιά σου υγρά, δεν μπορούσα

Ν α μιλήσω, και τα μάτια μου κλείνανε, δεν ήμουνα

Ούτε ζωντανός ούτε νεκρός, και δε γνώριζα τίποτε,

Κοιτώντας μέσα στην καρδιά του φωτός, τη σιωπή.

Έρημη κι άδεια η θάλασσα .

Η μαντάμ Σόσοστρις, διάσημο μέντιουμ,

Ε ίχε έν' άσχημο κρυολόγημα, παρ' όλα αυτά

Είναι γνωστό πως είναι η σοφότερη γυναίκα στην Ευρώπη,

Με μια δ ιαβολική τράπουλα. Εδώ, είπε,

Ε ίναι το χαρτί σας, ο πνιγμένος Φοίνικας Ν αυτικός,

(Εκεί που ήταν τα μάτια του έχει μαργαριτάρια. Κοιτάξτε !)

Εδώ είναι η Μπελαντόνα, η Κυρά των Βράχων,

Η κυρά των καταστάσεων.

Εδώ ο άνδρας με τα τρία ραβδιά, κι εδώ ο Τροχός,

Κι εδώ ο μονόφθαλμος έμπορος, κι αυτό το χαρτί,

1 31


1 32

Which is b l ank, is som eth i ng he ca rri es on h i s back,

Which I a m forbidden to see. I do not fi nd

Th e Ha nged M a n . Fea r death by water.

I see crowds of people, wa l ki ng rou nd i n a ri ng .

Thank you . lf you see dea r M rs . Equ itone,

Te l l her I br i ng the ho roscope myse lf:

One must be so ca refu l these days.

U n rea Ι City,

U nder the brown fog of a wi nte r dawn,

Α crowd flowed over London Br idge, so ma ny,

I had not tho u g ht death had u ndone so ma ny.

S ig hs, short and i nfreque nt, we re exh a led,

And each man fixed h is eyes before h i s feet.

F lowed u p the h i l l a nd down Ki ng Wi l l i a m Street,

Το where Sa i nt Mary Woo l noth kept the h o u rs

With a dead sou nd on the fi na l stroke of n i ne .

The re I saw one I knew, and stopped h i m cryi ng : "Stetson !

''You who were with m e i n the sh ips at Mylae !

"That corpse you p la nted l ast yea r i n you r garden,

" Has it beg u n to sprout? Wi l l it b loom th is yea r?

'Όr has the sudden frost d istu rbed its bed?

"Oh keep the Dog fa r hence, that's fri end to men ,

"Or with h i s na i l s he' l l d ig it u p aga i n !

"You ! hypocrite l ecte u r ! - mon sem bla b le , - mon fre re"

τ. S. E l i ot


Που είναι λευκό, είναι κάτι που κουβαλάει στην πλάτη του,

Που μου απαγορεύεται να δω . Δεν βρίσκω

Τον Κρεμασμένο. Φοβού θάνατο σε νερό .

Βλέπω πλήθη ανθρώπων, να περπατούν σε κύκλο .

Ευχαριστώ. Αν δείτε την αγαπητή κυρία Ισοτόνου,

Πείτε της θα φέρω το ωροσκόπιο προσωπικά η ίδια:

Κανείς θα πρέπει να 'ναι πολύ προσεκτικός στις μέρες μας.

Φανταστική πόλη,

Κάτω από την καφετιά ομίχλη μιας χειμωνιάτικης αυγής,

Ένα πλήθος έρρεε πάν' απ' τη Γέφυρα του Λονδίνου, τόσοι πολλοί,

Δεν φανταζόμουνα πως ο θάνατος ξέκανε τόσους πολλούς.

Βγάζανε αναστεναγμούς, κοφτούς, σποραδικούς,

Και ο καθένας τους είχε τα μάτια καρφωμένα στα πόδια του .

Έρρεαν προς τον λόφο και κάτω στην οδό Βασιλέως Γουλιέλμου,

Εκεί που η Αγία Μαρία του Γούλνωθ κράταγε την ώρα

Μ' ένανε πεθαμένο ήχο στο τελευταίο χτύπημα των εννέα.

Εκεί είδα κάποιον που ήξερα, και τον σταμάτησα φωνάζοντας:

«Στέτσον! Εσύ, που ήμασταν μαζί στις Μύλες στα καράβια !

«Εκείνο το πτώμα που φύτεψες στον κήπο σου

τον περασμένο χρόνο,

«Άρχισε να φυτρώνει ; Θ' ανθίσει φέτος ;

«Ή μήπως η ξαφνική παγωνιά έκαψε την πρασιά του ;

«Κράτα τον Σκύλο μακριά, τους αγαπάει τους ανθρώπους,

«Αλλιώς θα το ξεσκάψει πάλι με τα νύχια του!

«Εσύ ! αναγνώστη υποκριτή ! - όμοιέ μου, - αδερφέ μου»


1 33


1 34

ΤΗΕ LOVE SONG OF T . ALFRED PRΌFROCK

S'io credessi che mia risposta fosse

a persona che mai tornasse al mondo,

questa fiamma staria senza piU scosse.

Ma per cio che giammai di questo fondo

non torno νίνο alcun, s' i' odo il vero,

senza tema d' infamia ti rispondo.

Let us go then, you and I ,

When t h e eve n i ng is spread o u t aga i nst t h e sky

Li ke a patient etherised u pon a ta b le ;

Let us go, th roug h certa i n h a lf-deserted streets,

The m utteri ng retreats

Of restl ess n ig hts i n one-n i g ht cheap hote ls

And sawdust restau ra nts with oyste r-she l ls :

Streets that fo l l ow l i ke a ted ious a rg u ment

Of i ns id ious i ntent

Το lead you to an overwhe l m i ng qu estion . . .

Oh , d o not ask, "What i s it?"

Let us go and make ou r visit .

l n the room the women come and go

Ta l ki n g of M iche l ange lo .

The ye l l ow fog that ru bs its back u pon the wi ndow-panes,

The ye l l ow smoke that ru bs its muzz le on the wi ndow-panes,

Licked its tongue i nto the corners of the eve n i ng ,

Li ngered u pon the pools that sta nd i n d ra i ns,

Let fa l l u pon its back the soot that fa l ls from ch i m neys,


ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΤΖ . ΑΛΦΡΕΝΤ

� --------------� Π Ρ Ο Υ Φ Ρ Ο Κ

Α v πίστευα πως απαvτώ σ' άvθρωπο που θα γύριζε ποτέ στοv πάvω κόσμο,

η φλόγα αυτή θα 'ταv σβηστή, θα 'ταvε χωρίς λάμψη. Μα μιας κι ουδέποτ ' απ' τα βάθη αυτά

καvείς δε βγήκε ζωvταvός, αv λέω τηv αλήθεια, χωρίς τοv φόβο της vτροπής θα σου aποκριθώ.

Πάμε λοιπόν, εσύ κι εγώ, Καθώς τ' απόγευμα απλώνεται στον ουρανό

Σαν ασθενής μ' αιθέρα ναρκωμένος σε τραπέζι χειρουργείου· Πάμε λοιπόν, μεσ' από δρομάκια μισο-ερειπωμένα,

Υποχωρούν τα λόγια τα μισοψιθυρισμένα Ανήσυχων νυχτών στις επισκέψεις της μιας νύχτας

των φτηνών πανσιόν Και των γεμάτων πριονίδια μαγειρείων με στρείδια: Δρομάκια που ακολουθούν σαν μια διαφωνία βαρετή

Λανθάνουσας προθέσεως Ν α σ' οδηγήσουν σε μια ερώτηση επικυριαρχική . . .

Ώ, μη με ρωτήσεις, «Αυτό τί είναι, τί ;» Πάμε λοιπόν για την επίσκεψή μας.

Μες στο δωμάτιο πηγαινοέρχονται οι γυναίκες Μιλώντας για τον Μικελάντζελο.

Η κίτρινη ομίχλη που τρίβει τη ράχη της πάνω στα τζάμια των παραθυριών,

Ο κίτρινος καπνός που τρίβει το μουσούδι του στα τζάμια των παραθυριών,

Έγλειψε τη γλώσσα του στις γωνιές του δειλινού, Χρονοτρίβησε πάνω απ' τα λιμνάζοντα νερά των οχετών,

Άφησε στη ράχη του να πέσει η αιθάλη που πέφτει απ' τις καπνοδόχους,

1 35


1 36

S l i pped by the te rrace, made a sudden leap, And see i ng that it was a soft October n ig ht,

Cu r led o nce a bout the house, and fe l l as leep.

And i ndeed there wi l l be ti me For the ye l l ow smoke that s l i des a long the street

Rubb ing its back u pon the wi ndow-pa nes; There wi l l be ti me, there wi l l be ti me

Το prepare a face to meet the faces that you m eet; There wi l l be ti me to m u rder a nd create,

And ti me for a l l the works and days of ha nds That l i ft and d rop a question on you r p l ate;

τi m e for you and ti me for me, And ti me yet for a h u nd red i ndecis ions, And for a h u nd red visions and revis ions,

Before the taki ng of a toast and tea .

l n the room the women come a nd go Ta l ki ng of M iche l ange lo .

And i ndeed there wi l l be ti me Το wonder, " Do I da re?" a nd, " Do I da re?" Ti me to tu rn back and descend the sta i r,

With a ba ld spot i n the m idd le of my h a i r -( They wi l l say: 'Ήονν h is h a i r is g rowi ng th i n ! " )

My morn ing coat, my co l l a r mounti ng fi rm ly to the ch i n , My neckt ie r ich and modest, but asserted by a si m p l e p in -

( They wi l l say: " But how h is a rms and legs a re th i n ! " ) Do I da re

Distu rb the u n iverse?

ln a m i n ute there is ti me For decis ions and revis ions wh ich a m i n ute wi l l reve rse.


Γλίστρησε μέσ' απ' την ταράτσα, έδωσε απότομα έναν πήδο, Και βλέποντας πως ήτανε μια γλυκιά νυχτιά του Οκτώβρη,

Κουλουριάστηκε γύρω απ' το σπίτι μια φορά, και τό 'ριξε στον ύπνο.

Και πράγματι θα υπάρχει χρόνος Για τον κίτρινο καπνό που γλιστράει στο δρόμο

Τρίβοντας τη ράχη του πάνω στα τζάμια των παραθυριών· Θα υπάρχει χρόνος, ναι, θα υπάρχει χρόνος

Ν α ετοιμάσεις το πρόσωπό σου να συναντήσει τα πρόσωπα που συναντάς,

Θα υπάρχει χρόνος για να σκοτώνεις και να γεννάς, Και χρόνος για όλα τα έργα και τις ημέρες των χεριών

Που σηκώνουν και πετάνε μιαν ερώτηση στο πιάτο σου· Χρόνος για σένα, χρόνος για μένα,

Χρόνος ακόμα και για καμιά εκατοστή αμφιταλαντεύσεις, Και καμιά εκατοστή οράματα και παροράματα, Προτού να πάρουμε το τσά"ί και τη φρυγανιά.

Μες στο δωμάτιο πηγαινοέρχονται οι γυναίκες Μιλώντας για τον Μικελάντζελο.

Και πράγματι θα υπάρχει χρόνος Ν α διερωτηθώ, «Τολμώ πράγματι ;» και, «Πράγματι τολμώ ;»

Χρόνος να γυρίσω πίσω και να κατέβω τα σκαλιά, Με μια μικρή φαλάκρα μες στη μέση στα μαλλιά -

(Θα λένε: «Πόσο αδυνατίσαν τα μαλλιά του ! ») Το πρω·ίνό μου πανωφόρι, σηκωμένος ίσα με το πηγούνι μου

ο γιακάς, Το φουλάρι μου πλούσιο και διακριτικό, όμως τονισμένο

με μια καρφίτσα απλά -(Θα λένε: «Μα πόσο αδυνατίσανε τα χέρια και τα πόδια του ! »)

Τολμώ πράγματι Ν α διαταράξω το σύμπαν ;

Μέσα σ' ένα λεπτό υπάρχει χρόνος Για αποφάσεις κι αντιφάσεις που ένα λεπτό θα αναστρέψει.

1 37


1 38

For I have known them a l l a l ready, known them a l l -Have known the even i ngs, morn i ngs, afte rnoons, I have measu red out my l ife with coffee spoons;

I know the voices dyi ng with a dyi ng fa l l Beneath the m usic from a fa rther room .

So how shou ld I p resu me?

And I have known the eyes a l ready, known them a l l -The eyes that fix you i n a form u l ated p h rase,

And when I am form u l ated , spraw l i ng on a p in , When I a m p i n ned and wrigg l i ng on the wa l l ,

Th en how shou l d I beg i n Το spit out a l l the butt-ends of my days a n d ways?

And how shou ld I p resu me?

And I have known the a rms a l ready, known them a l l -Arms that a re brace leted and wh ite and ba re

( But i n the l a m p l i g ht, downed with l i g ht brown ha i r ! ) l s i t perfu me from a d ress

That makes me so d ig ress? Arms that l i e a l ong a ta b le , or wrap a bout a shawl .

And shou ld I then presu me? And how shou ld I beg i n ?

* * *

S h a l l I say, I h ave gone at dusk th roug h na rrow streets And watched the smoke that rises from the p i pes

Of lone ly men i n s h i rt-s leeves, l ea n i ng out of wi ndows? . . .

I shou ld have been a pa i r of rag ged c l aws Scuttl i ng across the f loors of si l ent seas.

* * *


Γιατί τα γνώρισα πια όλα, όλα τα γνώρισα -Γνώρισα τ' απογεύματα, τ' απομεσήμερα, τα πρω"ίνά,

Μέτρησα τη ζωή μου με τον καφέ, κουταλιά-κουταλιά· Γνωρίζω τις φωνές που πεθαίνουν με μια θνήσκουσα πτώση

Κάτω απ' τη μουσική από δωμάτιο μακρινό . Έτσι αλήθεια πώς θα μπορούσα να τολμώ ;

Και γνώρισα πια τα μάτια, όλα τους τα γνώρισα -Τα μάτια που σε καθηλώνουν σε μια φράση τυπική,

Κι όταν τύπος και υπογραμμός εγώ, σχοινοβατώντας πάνω σε καρφί, Όταν καρφιτσωμένος στον τοίχο σα σκουλήκι σπαρταρώ,

Τότε πώς θα μπορούσα ν' αρχίσω Ν α φτύνω όλα τ' αποτσίγαρα των ημερών μου και των τρόπων

που ενεργώ ; Και πώς αλήθεια θα μπορούσα να τολμώ ;

Και γνώρισα πια τα χέρια, όλα τους τα γνώρισα -Χέρια με βραχιόλια και λευκά και γυμνά

(Ομως στο φως της λάμπας, χαμηλωμένα με χνούδια ξανθά!) Ε ίναι άραγε το άρωμα από ένα φουστάνι

Που έτσι να εκτραπώ με κάνει ; Χέρια απλωμένα στο τραπέζι, ή τυλιγμένα σ' ένα σάλι .

Και θα 'πρεπε τότε εγώ να τολμώ ; Και πώς θα μπορούσα ν' αρχινώ ;

* * *

Ν α πω, πήγα το δειλινό σε στενά δρομάκια Κι είδα τον καπνό που υψώνεται απ' τις πίπες

Ανθρώπων με πουκάμισα, μοναχικών, έξω απ' τα παράθυρα σκυφτών ; . . .

Θ ά 'πρεπε νά 'μουνα ένα ζευγάρι σκληρών αρπακτικών νυχιών Ανασκαλεύοντας τους πυθμένες σιωπηλών θαλασσών.

* * *

1 39


1 40

And the afternoon, the eve n i ng , s l eeps so peacefu l ly ! Smoothed by l o n g fi ngers,

As leep . . . ti red . . . or it m a l i ngers, Stretched on the f loor, he re bes ide you and me .

Shou ld I , afte r tea and cakes and ices, Have the strength to force the moment to its cr is is?

But thou g h I h ave wept and fasted , wept and prayed, Though I have seen my head ( g rown s l i g ht ly ba ld )

brought i n u pon a p l a tte r, I a m no prophet - and here's no g reat matter;

I have seen the moment of my g reatness fl icker, And I have seen the eterna l Footma n ho ld my coat, and

sn icker, And i n short, I was afra id .

And wou ld it have been worth it, afte r a l l , Afte r t h e cu ps, t h e marma lade, t h e tea,

Among the porce l a i n , among some ta l k of you and me, Wou l d it have been worth wh i l e ,

Το have bitten off the matter with a smi le , Το have squeezed the u n iverse i nto a ba l l

Το ro l l i t towa rd some overwhe l m i ng question , Το say: " I a m Laza rus, come from the dead,

Come back to te l l you a l l , I sha l l te l l you a l l " l f one, sett l i ng a p i l l ow by h e r head,

Shou ld say: "That is not what I meant at a l l . That i s not it, a t a l l . "

And wou l d i t have been worth i t, afte r a l l , Wou l d i t have been worth wh i le ,

Afte r the su nsets and the doorya rds and the spri nk led streets,

Afte r the nove ls, afte r the teacu ps, afte r the ski rts that tra i l a long the f loor -

And th is, and so m uch more? -lt is i m poss ib le to say just what I mea n !


Και τ' απομεσήμερο, τ' απόγευμα, κοιμάται τόσο ειρηνικά! Ημερωμένο από δάχτυλα μακριά,

Κοιμισμένο . . . κουρασμένο . . . ή καμώνεται και μας ξεγελά, Ξαπλωμένο στο πάτωμα, εδώ δίπλα σε μας.

Θά 'πρεπε άραγε εγώ, μετά το τσά"ί και το κέ"ίκ και τα παγωτά, Ν α 'χα τη δύναμη να εξαναγκάσω τη στιγμή την κρίση της

να αναδείξει ξαφνικά ; Αλλά μολονότι έκλαψα και νήστεψα, θρήνησα και προσευχήθηκα,

Μολονότι είδα την κεφαλή μου (ήδη λιγάκι φαλακρή) να τηνε φέρνουν επί πίνακι μες στο αίμα,

Δεν είμαι εγώ προφήτης - κι αυτό εδώ δεν είναι δα κάνα μεγάλο θέμα·

Ε ίδα τη στιγμή του μεγαλείου μου να τρεμοσβήνει, Κι είδα τον αιώνιο Υπηρέτη να κρατά το παλτό μου,

και να με οικτίρει, Και κοντολογίς, φοβήθηκα.

Και θ ' άξιζε άραγε, μετά απ' όλα αυτά, Μετά τα φλυτζάνια, τη μαρμελάδα, το τσά"ί,

Ανάμεσα στην πορσελάνη, ανάμεσα σε κάποια συζήτηση για σένα και για μένα,

Θ' άξιζε άραγε, Ν α 'χα αποφύγει μ' ένα χαμόγελο το θέμα,

Ν α 'χα ζουπήξει το σύμπαν σ' ένα μπαλάκι του πινγκ-πονγκ Ν α το κυλούσα προς μιαν ερώτηση επικυριαρχική,

Ν α 'λεγα: «Είμαι ο Λάζαρος, έρχομαι απ' τον κόσμο των νεκρών, Γυρίζω πίσω όλα για να στα πω, όλα θα σου τα πω» -

Α ν κάποια, βολεύοντας το μαξιλάρι δίπλα στην κεφαλή της,

Θά 'πρεπε νά 'λεγε: «Αυτό δεν είναι καθόλου αυτό που εννοούσα. Καθόλου, μα καθόλου δεν είναι αυτό».

Και θ' άξιζε άραγε, μετά απ' όλα αυτά, Θ' άξιζε άραγε,

Μετά τα ηλιοβασιλέματα και τις αυλές και τους ψιχαλισμένους δρόμους,

Μετά τα διηγήματα, μετά το τσά"ί, μετά τις φούστες που θρο"ίζανε στο πάτωμα -

Κι αυτό, κι ακόμα πω πολύ απ' αυτό ; -Είναι αδύνατο να πω το τί ακριβώς εννοώ!

1 41


1 42

But as if a mag ic l ante rn th rew the nerves i n patte rns on a screen :

Wou l d it have bee n worth wh i l e l f one, sett l i ng a p i l l ow or th rowi ng off a shawl ,

And tu rn i n g towa rd the wi ndow, shou ld say: "That is not it at a l l ,

That is not what I m ea nt, at a l l " .

* * *

Ν ο ! I a m not Pri nce H a m l et, nor was meant to be; Am an attendant lo rd, one that wi l l do

Το swe l l a p rog ress, sta rt a scene or two, Advise the p ri nce; no doubt, an easy too l ,

Defere nti a l , g lad to be of use, Po l it ic, cautious, and meticu lous;

Fu l l of h i g h sentence, but a bit obtuse; At ti mes, i ndeed, a l m ost rid icu lous -

Al most, at ti m es, the Foo l . I g row o ld . . . I g row o ld . . . I sha l l wea r the botto ms of my trousers ro l l ed .

S h a l l I part my h a i r beh i nd? Do I da re to eat a peach ?

I s h a l l wea r wh ite fl a n ne l trousers, and wa lk u pon beach . I have hea rd the merma ids s i ng i ng , each to each .

I do not th i n k that they wi l l s ing to me .

I have see n them rid i ng seawa rd on the waves Combing the wh ite h a i r of the waves b lown back When the wi nd b lows the water wh ite and b lack.

We have l i ngered i n the cha m bers of the sea By sea-g i r ls wreathed with seaweed red and brown

τi l l h u m a n voices wake us, and we d rown .

τ. S. E l i ot


Αλλά σαν εάν ένα φανάρι μαγικό τα νεύρα έριχνε πάνω σε οθόνη σ' ένα δ ιακριτό σχηματισμό:

Θ' άξιζε άραγε Α ν κάποια, τακτοποιώντας ένα μαξιλάρι ή βγάζοντας

από πάνω της το σάλι,

Γυρνώντας στο παράθυρο, θα 'πρεπε να πει αυτό: «Αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου αυτό,

Δεν είναι καθόλου αυτό που εννοώ».

* * *

Όχι! Δεν είμαι ο Άμλετ, ούτε το ήθελα ποτέ, Ε ίμαι ένας υπηρέτης αυλικός, ένας που θα βοηθήσει

Την κάθε πρόοδο ν' αναπτυχθεί, ν' αρχίσει μια κάποια σκηνή, Στον πρίγκιπα να δώσει συμβουλή · χωρίς αμφιβολία,

μια εύκολη λαβή, Ευτυχισμένος να 'μαι χρήσιμος, ευπειθής, Πολιτικά ορθός, προσεκτικός, λεπτομερής,

Γεμάτος με εκφράσεις ηχηρές, αλλά και λίγο μικρονο"ίκός Κάποιες φορές, πραγματικά, σχεδόν γελοίος -

Σχεδόν, κάποιες φορές, ο Γελωτοποιός. Γερνάω . . . γερνάω . . . Τα μπατζάκια των παντελονιών μου δ ιπλωμένα θ α φοράω.

Θα χτενίσω πίσω τα μαλλιά μου ; Τολμώ ένα ροδάκινο να φάω ;

Θα φορώ λευκά φανελένια παντελόνια, θα περπατάω στην ακτή . Άκουσα τις γοργόνες να τραγουδάνε, αυτή εδώ σ' εκείνη εκεί .

Δεν νομίζω πώς θα ψάλλουν ποτέ σε μένα κάποια τους ωδή .

Τις είδα να καλπάζουν στα κύματα επάνω, προς τη θάλασσα βαθειά Χτενίζοντας τα λευκά των κυμάτων π' ανεμίζουν μαλλιά

Καθώς ο άνεμος το νερό άσπρο και μελανό φυσάει.

Ξεχαστήκαμε σε δώματα θαλασσινά Ν ύμφες της θάλασσας στεφανωμένες με φύκια κόκκινα και καστανά

να κοιτούμε Μέχρι να μας ξυπνήσουνε ανθρώπινες φωνές, και να πνιγούμε.


1 43


TRANSLATION FROM AN

UNWRITTEN ΡΟΕΜ

Though we a re sepa rated by so g reat a d ista nce, the wor ld i s yet

sma l l enou g h for us to have the sa me l andmarks.

Let us on a certa i n day at the sa me ti me a rrange to gaze on the sun ,

the apex of a tri ang le , the longer s ides of which l i nk us , thou g h the

shorte r sepa rates.

But the su n's ki nd ly l i ght may not be endu red; let us rather both gaze on

the ki nd ly a nd knowledgeable moon, the trad itiona l friend of lovers.

And yet the moon is not re l i a b l e; it is of no use, without a rtifici a l

ca lendars. Let us therefore make as ou r fi na l choice, t he N o rth Sta r,

the fi rmest t h i ng i n ou r u n iverse.

And let us pray that there be a cloud less sky on that momentous n ig ht,

that we may, wh i lst yet a l ive, enjoy one of the adva ntages of ete rn ity.

Robert Ga ri och

1 44


ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ENOL:

ΑΓΡΑΦΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ

Αν και μας χωρίζει μια τόσο μεγάλη απόσταση, ο κόσμος είναι ακόμα αρκετά μικρός έτσι ώστε νά έχουμε τα ίδια ορόσημα.

Ας συμφωνήσουμε μια συγκεκριμένη μέρα και την ίδια χρονική στιγμή ν' ατενίσουμε τον ήλιο, τον άπηκα ενός τριγώνου, οι μακρύτερες

πλευρές του οποίου μας ενώνουν, ενώ η μικρότερη μας χωρίζει. Αλλά μπορεί να μην αντέχουμε το φιλικό φως του ήλιου.

Ας ατενίσουμε καλύτερα κι οι δυο μας την καλοσυνάτη κι ενημερωμένη σελήνη,

την παραδοσιακή φίλη των ερωτευμένων. Παρ' όλα αυτά η σελήνη δεν είναι αξιόπιστη, είναι άχρηστη,

χωρίς τεχνητά ημερολόγια. Ας έχουμε λοιπόν σαν τελευταία μας επιλογή, το Αστέρι του Βορρά, το πλέον αμετακίνητο πράγμα στο

σύμπαν. Κι ας προσευχηθούμε νά 'χουμε έναν ανέφελο ουρανό σ' αυτήν την μνημειώδη νύχτα, ώστε να μπορέσουμε, ενώ είμαστε ακόμα

ζωντανοί, να χαρούμε ένα απ' τα πλεονεκτήματα της αιωνιότητας.

Ρόμπερτ Γκάρωχ

1 45


1 46

SHE TELLS HER LOVΈ

WHILE HALF ASLEEP

She te l l s her love wh i l e ha lf as leep,

ln the dark hours,

With ha lf-wo rds whispered low:

As Earth sti rs i n her wi nte r s leep

And puts out g rass and f lowers

Despite the snow,

Despite the fa l l i ng snow.

Robert G raves


ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓ ΑΠΗ THL: ΚΑΘ ΩΣ

MIL:OKOIMATAI

Μιλά για την αγάπη της καθώς μισοκοψάται,

Στις ώρες τις νυχτερινές,

Ψιθυριστά με σιγανά μισόλογα:

Καθώς η Γη αναδεύεται μες στον χειμερινό της ύπνο

Και ξεπετά γρασίδι και ανθούς

Παρά το χιόνι,

Παρά το χιόνι που πέφτει συνεχώς.

Ρόμπερτ Γκρέηβς

1 47


1 48

BLUE FIELD

Α flood as the day re l eases and the who le snow wo r ld

i s neither wet nor deep, but p ri m a ry. Co lou r so i n herent, it does not fa l l

but rises from my ski n the snow, the trees, the road . Th is b lue isn't bu i lt o r g rown .

lt has no tissue, noth i n g to touch or taste o r bri ng to m i n d

a memory, no i ris o r a rte ry, no genti an , acon ite or anemone,

no s l ate, p l u m , o i l -sp i l l o r g u n, no tita n i u m or tu rquo ise,

no mercu ry or mag nesi u m , no phosphorus, sapp h i re or si lve r fo i l ,

no duck e g g or m i l k jug , no cha m bray, den im or navy, no i nd igo, octopus i n k, no i nk, no e lement. The b lue moment,

"si n i nen hetki " i n a l anguage that c la ims no re l ation but g reets in pass ing

pictu re b lue, cya n . U ltravio let twi l i g ht, h i g her than the heaven

of swi m m i ng or flyi ng - no sp lash . Α ti me without c louded objects,

i n which you m i g ht become the g l ass you swa l l owed th rough co ld .

Lig ht d raws back beh i nd the ri m of the eye as it closes.

I keep my d ista nce, as th i ngs tu rn b lue th ro u g h sti l l ness and d ista nce,

as everyth i ng b lue is d ista nt.

Lavi n i a G ree n l aw


ΜΠΛΕ ΠΕΔΙΟ

Μία πλημμύρα καθώς ελευθερώνεται η μέρα κι ολόκληρος ο κόσμος του χιονιού

δεν είναι ούτε υγρή ούτε βαθειά, αλλά πρωταρχική . Χρώμα τόσο συμφυές, δεν πέφτει αλλ' ανατέλλει από το δέρμα μου

το χιόνι, τα δέντρα, ο δρόμος. Το μπλε ούτε δομείται ούτε αυξάνει.

Δεν έχει ιστό, τίποτε για ν' αγγίξεις ή να δοκιμάσεις ή να σου φέρει στο νου

μια μνήμη, καμιά ίριδα ή αρτηρία, ούτε ζεντιανό, ακονίτη ή ανεμώνη,

ούτε σχιστόλιθο, δαμάσκηνο, χυμένο λάδι ή κανόνι, ούτε τιτάνιο ή τυρκουάζ,

ούτε υδράργυρο ή μαγνήσιο, ούτε φώσφορο ή ζαφείρι ή φύλλο ασημιού,

ούτε πάπιας αυγό ή γαλατιέρα, ούτε σαμπρέ, ντενίμ ή μπλε μαρέν,

ούτε ίντιγκο, μελάνι χταποδιού, ούτε μελάνι, ούτε στοιχείο . Η μπλε στιγμή,

«σινίνεν χέτκι» σε μια γλώσσα που δεν διεκδικεί συγγένεια μα χαιρετάει φευγαλέα

το μπλε ζωγραφικής, το κυανό . Υπεριώδες λυκαυγές, υπέρτερο του παραδείσου

που λέγεται κολύμπι ή πέταγμα -κανένα πλάτς. Μία στιγμή χωρίς νεφοσκεπή αντικείμενα, μες στην οποία μπορεί να γίνεις το γυαλί

που το κατάπιες μες στο κρύο. Το φως πισωπατά

πίσω από το δαχτυλίδι του ματιού καθώς εκείνο κλείνει. Κρατώ τις αποστάσεις μου, καθώς τα πράγματα γίνονται μπλε

απ' την απόσταση και την γαλήνη, Καθώς κάθε τι μπλε είναι απόμακρο .

Λαβίνια Γκρήνλω

1 49


1 50

NIGHT PHOTOGRAPH

Cross ing t he Channe l a t m i d n i g ht i n wi nte r, coastl i n e deve lops as d ista nce g rows,

then si m p l if ies to shadow, u nder-exposed.

Poi nts of l i g ht - quayside , ha rbou r wa l l , the edge of the city -

si nk as the su rface of the n i g ht fi l l s i n .

Beyo nd t h e boat, t h e on ly i nterru ption is the ch oppy g rey-wh ite we l eave beh i nd us,

gone a l m ost before it is gone from s ig ht.

What ca n not be p ictu red is the depth with which the water moves aga i nst itself,

i n such a bstraction the eye ca n fi nd

Ν ο bra ke, d i rection or poi nt of focus. C leare r, and more possi b le than th is,

is the ci rcu l a r hori zon .

Sea and sky meet i n suspension , g radua l fa m i l i a r textu res of b l ack:

ee l -ski n , marb le , smoke, o i l -

Made sepa rate and a pparent by the l i g ht that ρου rs from the su n on to the moon,

the co nsta nt wh ite o n which th ese u nfixa b le

l ayers of da rkness th icken and fade . We a re close to l and , fi lte ri ng th rough

sh ipp ing l anes and marker buoys

Towa rds port and its addition of co lou r. The re is a s l i ght rea l i g n ment of the p la nets.

Day breaks at no particu l a r moment.

Lavi n i a G reen law


ΝΥΧΤΕΡΙΝΉ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Διασχίζοντας τη Μάγχη μεσάνυχτα χειμώνα, μορφοποιείται η ακτογραμμή καθώς αυξάνει η απόσταση, κι ύστερ' απλοποιείται σε σκιά, στο φως υποεκτεθειμένη .

Σημεία φωτεινά -προκυμαία, λιμενοβραχίονας οι παρυφές της πόλης-

βυθίζονται καθώς γεμίζει η επιφάνεια της νύχτας.

Πέρ' απ' το πλοίο, η μόνη διακοπή είναι το κυματώδες γκρι-λευκό που αφήνουμε πίσω μας,

που εξαφανίζεται σχεδόν πριν εξαφανισθεί απ' τη ματιά μας.

Αυτό που δεν μπορεί να απεικονισθεί είναι το βάθος με το οποίο το νερό κινείτ' ενάντια στον εαυτό του,

σε τέτοια αφαίρεση το μάτι δεν μπορεί να βρει

Διεύθυνση, ασυνέχεια ή εστιακό σημείο . Πω καθαρός, και πιθανότερος από αυτά,

είναι ο κυκλικός ορίζοντας.

Θάλασσα κι ουρανός συναντιούνται εν αιωρήσει, γνώριμες σταδιακές υφές του μαύρου:

δέρμα από χέλι, μάρμαρο, καπνός, πετρέλαιο-

Διαχωρίζονται και γίνονται εμφανή από το φως που χύνετ' απ' τον ήλιο στην σελήνη,

το σταθερό λευκό που πάνω του αυτές οι ασταθείς

στρώσεις της σκοτεινιάς πυκνώνουν κι αραιώνουν. Ε ίμαστε κοντά σε ξηρά, σιγά-σιγά περνώντας

ανάμεσα από θαλάσσιες οδούς και σημαδούρες

Προς το λιμάνι και την επιπρόσθεσή του των χρωμάτων. Έχουμε μία λεπτή επανευθυγράμμιση των πλανητών.

Χαράζει όχι σε μια συγκεκριμένη στιγμή .


1 51


1 52

YEARS LATER

I meet my brother i n a ba r

and he shows m e a p iece of outer space:

six deg rees by six deg rees,

a fragment stuffed with ga laxies.

He exp l a i ns how you get pa i rs of sta rs

that p u l l each other i nto orbit,

fo r ever u nab le to touch or pa rt.

Whe n he's gone I rem e m be r

you , e ig hteen and speech less,

and how i n the attic of you r pa rents' house

you wou l d take off my c lothes,

ru n a fi nger as l i g ht as a sca l pe l

across my stomach , then do noth i ng .

Yea rs l ate r, I wake i n t h e n i g ht

sti l l fra m i ng the words. And l l i ke

the idea of those sta rs.

Lavi n i a G reen l aw


ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Συναντιέμαι με τον αδελφό μου σ' ένα μπαρ· μου δείχνει ένα κομμάτι του εξωτερικού δ ιαστήματος:

έξι μοίρες επί έξι, ένα κομμάτι παραγεμισμένο με γαλαξίες.

Μού εξηγεί πώς ανιχνεύεις ζευγάρια άστρων που έλκουν το ένα τ' άλλο σε τροχιά,

αδύναμα για πάντα ν' αγγιχτούν ή να χωρίσουν . Μόλις φεύγει σε θυμάμαι,

δεκαοχτώ χρονών χωρίς μιλιά,

πώς στη σοφίτα του σπιτιού των γονιών σου θα μου 'βγαζες τα ρούχα μου,

θα διέτρεχες ένα σου δάχτυλο ανάλαφρο σαν σμίλη επάνω στην κοιλιά μου, κι ύστερα τίποτε .

Χρόνια μετά, ξυπνώ τη νύχτα ακόμα σχεδιάζοντας τις λέξεις. Και μου αρέσει

η ιδέα εκείνων των αστεριών .


1 53


1 54

ΜΥ SAD CAPTAINS

One by one they appear i n

the da rkness: a few fri ends, a nd

a few with h i storica l

names. How late they sta rt to s h i ne !

But before they fade they sta nd

perfectly em bodied, a l l

the past l app ing them l i ke a

c loak of chaos. They were men

who , I thoug ht, l i ved on ly to

renew the wastefu l fo rce they

spent with each hot convu ls ion .

They rem i nd me, d ista nt now.

True, they a re not at rest yet,

but now that they a re i ndeed

apart, wi n nowed from fa i l u res,

they withd raw to an orbit

and tu rn with d is i nte rested

ha rd energy, l i ke the sta rs.

Thom G u n n


ΟΙ ΘΛΙΜΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΙ

Εμφανίζονται ένας-ένας μες στο σκοτάδι: μερικοί φίλοι,

και μερικοί με ιστορικά ονόματα. Πόσο αργά αρχίζουν να λάμπουν!

Αλλά πριν σβήσουν στέκονται τέλεια ενσαρκωμένοι, όλο

το παρελθόν τυλίγοντάς τους σαν ένας μανδύας χάους. Ήτανε άνθρωποι που, νόμιζα, έζησαν μόνο και μόνο για

ν' ανανεώνουν την σπάταλη δύναμη που ξόδευαν με κάθε θερμό σπασμό .

Μου θυμίζουν, μακρινοί πια.

Αλήθεια, δεν είναι ακόμη αναπαυμένοι, όμως τώρα που είναι πράγματι

χώρια, ξεσκαρταρισμένοι από αποτυχίες, αποσύρονται σε μια τροχιά και γυρνούν με αδιάφορη

σκληρή ενέργεια, σαν τα άστρα.

Τομ Γκανν

1 55


1 56

ΤΗΕ RESCUE

l n d ri fts of s leep I ca me upon you

Bu ried to you r wa ist i n snow.

You reached you r a rms out: I ca me to

Li ke wate r i n a d ream of thaw.

Sea m us Hea ney


Η ΔΙΑΣΩL:Η

Με ριπές ύπνου ήρθα πάνω σε σένα

Που ήσουνα μέχρι τη μέση στα χιόνια.

Άπλωσες τα χέρια σου σε μένα:

Ήρθα σαν το νερό σ' όνειρο με χιόνια λιωμένα.

Σίμους Χίνεϋ

1 57


1 58

INVICTUS

Out of the n ig ht that cove rs me, B l ack as the pit from po le to po le,

I th ank whateve r gods may be For my u nconquerab le sou l .

l n t h e fe l l c l utch of ci rcu msta nce I have not wi nced nor cr ied a loud . U nder the b ludgeon i ngs of cha nce My head is b loody, but u n bow'd .

Beyond th is p l ace of wrath and tea rs Looms but the Horror of the shade,

And yet the menace of the yea rs Fi nds and sha l l fi nd me u nafra id .

lt matters not how stra it the gate How cha rged with pun ishments the scro l l ,

I a m t h e master of m y fate : I a m the ca pta i n of my sou l .

Wi l l i am E rnest Hen ley


Μέσ' απ' τη νύχτα που με περιβάλλει, Μαύρη σαν πίσσα από κορφή σε κορυφή,

Ευχαριστώ όποιους θεούς και αν υπάρχουν Για την αδάμαστή μου την ψυχή .

Κάτω απ' την ασφυκτική λαβή των γεγονότων Δεν μόρφασα, δεν έκλαψα γοερά.

Κάτω απ' τα χτυπήματα της μοίρας Κρατώ το ματωμένο μου κεφάλι υψηλά.

Πέρ' απ' αυτόν τον τόπο της οργής και των δακρύων Πλανάται η Φρίκη της σκιάς, Κι όμως η απειλή των χρόνων

Βρίσκει τον εαυτό μου και θα τον βρίσκει χωρίς κανένα φόβο να προχωρά.

Όσο στενή κι αν είναι η πύλη Όσο βαριά με τιμωρίες η προσταγή, Κύριος είμαι της δικής μου μοίρας:

Ο τιμονιέρης της δικής μου της ψυχής.

Ου1λλιαμΈρνεστ Χένλεϋ

1 59


1 60

Ι ΑΜ LIKE Α SLIP OF COMET

- I a m l i ke a s l i p of comet,

Sca rce worth d iscovery, i n some corner see n

Bridg i ng the s lender d iffe rence of two sta rs.

Com e out of space, or sudden ly engender 'd

By heady e lements, for no man knows;

But when she s ig hts the su n she g rows and s izes

And spi ns her ski rts out, wh i l e her centra l sta r

Shakes its cocoo n i ng m ists; and so she com es

Το fi e lds of l i g ht; m i l l i ons of trave l l i ng rays

P ierce her; she hangs upon the fl a me-cased sun ,

And sucks the l i g ht as fu l l as G ideon's f leece :

But then her tether ca l ls her; she fa l ls off,

And as she dwi nd les sh reds her smock of go ld

Between the siste ri ng p lanets, ti l l she com es

Το si ng l e Satu rn, l ast and sol ita ry;

And then she goes out i nto the cavernous da rk.

So I go out: my l itt l e sweet is done :

I have d rawn heat fro m th is contag ious su n :

Το not u ngent le death now forth I ru n .

G era ld Man ley Hopki ns


Ε ΙΜΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ENOL: ΚΟΜΗΤΗ

-Είμαι σαν την ουρά ενός κομήτη, Μόλις π' αξίζει ν' ανακαλυφθεί, καθώς την βλέπουνε σε μια γωνιά

Να γεφυρώνει τη λεπτή διαφορά δύο αστέρων. Έρχετ' απ' το διάστημα, ή πλάθεται αιφνιδίως Από στοιχεία ακάθεκτα, γιατί κανείς δεν ξέρει·

Όμως μόλις το φως του ήλιου δει, απλώνεται και μεγαλώνει Και περιστρέφει την ποδιά της προς τα έξω, ενώ το κεντρικό αστέρι της

Αποτινάσσει την περιβάλλουσα αχλύ· και έτσι έρχεται Σε φωτεινά πεδία· την διαπερνούν εκατομμύρια περιπλανώμενες ακτίνες

Κρέμεται πάνω απ' τον φλογισμένο ήλιο, Και ρουφά το φως με την πληρότητα του δέρατος του Γεδεών:

Τότε είναι που την καλεί η θηλιά της. Πέφτει κάτω, Και καθώς φθίνει κομματιάζει την χρυσαφένια της μπλούζα

Ανάμεσα σε αδελφούς πλανήτες, μέχρι να φθάσει Στον Κρόνο τον μοναδικό, τον έσχατο και μόνο·

Και τότε φεύγει μακριά στο σπηλαιώδες σκότος. Έτσι φεύγω και εγώ: έγινε το μικρό γλυκό μου:

Ρούφηξα την θερμότητα από αυτόν τον ήλιο, τον μεταδοτικό: Τον μη αγενή μου θάνατο σπεύδω τώρα να συναντήσω.

Τζέραλντ Μάνλεϋ Χόπκινς

1 61


1 62

ΟΗ, WHEN Ι WAS ΙΝ LOVE

Oh, when I was i n love with you ,

Th en I was c lea n and brave,

And m i l es a round the wonder g rew

How we l l d id I behave.

And now the fa ncy passes by,

And noth i ng wi l l rem a i n ,

And m i l es a round they' 1 1 say that I

Am qu ite myse lf aga i n .

Α . Ε . Houseman

ΑΧ, ΟΤΑΝ ΉΜΟΥΝΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟL:

Αχ, όταν ήμουνα μαζί σου ερωτευμένος,

Ήμουνα τότε καθαρός και θαρραλέος,

Και μίλια γύρω μου το θαύμα απλωνόταν

Αχ πόσο ήμουνα συγκροτημένος.

Και τώρα που η γοητεία φεύγει,

Και τίποτε δεν θ' απομείνει,

Και μίλια γύρω μου θα λένε

Πως πάλι ο εαυτός μου έχω γίνει.

Α. Ε . Χάουζμαν


1 63


1 64

SNOWDROP

Now is the g lobe sh ru n k tig ht

Rou nd the mouse's d u l led wi nte ri ng heart.

Weasel and crow, as if mou l ded in brass,

Move th roug h an outer da rkness

Not i n the i r ri g ht m i n ds,

With the other deaths. She, too, pu rsues he r ends,

B ruta l as the sta rs of th is month,

Her pa le head h eavy as meta l .

Ted Hug hes


ΛΕΥΚΗ ΑΜΑΡΥΛΛΙΔΑ

Τώρα ο κόσμος συρρικνώθηκε σφιχτά

Γύρω απ' τη μουντή χειμερινή καρδιά του ποντικιού .

Κόρακας και κουνάβι, σαν σε καλούπι μπρούντζινο,

Διασχίζουν ένα έρεβος εξώτερο Καθόλου ευδιάθετοι,

Με τους άλλους θανάτους. Αυτή, επίσης, τραβά το δρόμο της, Σκληρή όπως τα άστρα αυτού του μήνα,

Το πελιδνό κεφάλι της βαρύ σαν μέταλλο .

Τεντ Χωύζ

1 65


1 66

JENNY KISS'D ΜΕ

Jenny kiss'd me when we met,

J u m pi ng from the cha i r she sat i n ;

τi m e, you th ief, who love to get

Sweets i nto you r l i st put that i n !

Say I ' m wea ry, say I ' m sad,

Say that hea lth a nd wea lth have m iss'd me,

Say I ' m g rowi ng old, but add,

Jenny kiss'd me .

Le i g h H u nt


ΜΕ ΦΙΛΗL:Ε Η ΤΖΈΝΗ

Όταν συναντηθήκαμε με φίλησε η Τζένη,

Πηδώντας απ' το κάθισμα που ήταν καθιστή ·

Χρόνε, κλέφτη, που αγαπάς να συγκεντρώνεις

Καλούδια μες στη λίστα σου . Γράψ' το αυτολεξεί!

Πες πως είμαι κουρασμένος, πες πως είμαι μελαγχολικός,

Πες πως χαράμισα υγεία και λεφτά,

Πες πως γερνώ, μα πρόσθεσε το τί σημαίνει

Πως με φίλησε η Τζένη .

Λη Χαντ

1 67


1 68

CHAMBER MUSIC

Stri ngs i n the earth and a i r

Make m usic sweet;

Stri ngs by the r iver where

The wi l l ows meet.

There's m usic a long the r iver

For Love wa nders there,

Pa le flowers on his mant le ,

Da rk l eaves o n h is h a i r.

Al l softly p l ayi ng ,

With head to the m usic bent,

And fi ngers strayi ng

U pon a n i nstru ment.

James Joyce


ΜΟΏ:ΙΚΗ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

Χορδές στη γη και στον αέρα Κάνουν τη μουσική γλυκειά·

Χορδές στην όχθη στο ποτάμι

Που συναντάει την ιτιά.

Υπάρχει όντως μουσική στις όχθες στο ποτάμι

Γιατ' η Αγάπη περιφέρεται εκεί, Ωχρά λουλούδια στο παλτό του,

Και ξεραμένα φύλλα στο μαλλί.

Όλα παίζουν βελούδινα,

Με το κεφάλι γερμένο στη μουσική,

Και με τα δάχτυλα χαμένα

Πάνω σ' ένα β ιολί.

Τζέημς Τζόϋς

1 69


1 70

BRIGHT STAR! WOULD Ι WERE STEADFAST

AS THOU ART

Br ig ht sta r ! Wou l d I were steadfast as thou a rt

Not i n lone sp lendou r h u ng a loft the n i g ht

And watch i ng , with eterna l l i ds apart,

Li ke natu re's pati ent, s leep less E rem ite,

The movi ng waters at the i r p ri estl i ke task

Of pure ab l ution rou n d ea rth's h u m a n shores,

Or gazi ng on the new soft fa l l en mask

Of snow u po n the mounta i ns and the moors

Ν ο - yet sti l l steadfast, sti l l u ncha ngeab le,

Pi l l ow'd u pon my fa i r l ove's ri pen ing breast,

Το fee l fo r ever its soft fa l l and swe l l ,

Awake for ever i n a sweet u n rest,

Sti l l , sti l l to hea r her tender-taken breath,

And so l i ve ever - or e lse swoon to death .

John Keats


ΑΣΤΡΟ ΜΜΠΡΟ! ΠΩL: ΘΑ ιΘΕΛΑ ΝΑ ΗΜΟΥΝ

ΣΑΝ ΚΑΙ L:ENA L:TAΘEPO

Άστρο λαμπρό ! Πώς θα 'θελα να ήμουν σαν και σένα σταθερό

Όχι σε μεγαλόπρεπη μοναξιά κρεμάμενο ψηλά τη νύχτα

Παρατηρώντας, με τα μάτια αιωνίως ανοιχτά, Όπως ακοίμητος, καρτερικός της φύσης Ερημίτης, Τα ρέοντα νερά στην ιερατική τους λειτουργία

Της πάναγνης καθάρσεως γύρω απ' της γης τις πανανθρώπινες ακτές, Ή ατενίζοντας το απαλό προσφάτως πίπτον προσωπείο

Του χωνιού πάνω στα όρη και τα βαλτοτόπια -Όχι - όμως ακίνητος ακόμη, κι αμετάβλητος,

Γερμένος πάνω στης ακριβής αγάπης μου τα στήθη που ωριμάζουν, Παντοτινά να νοιώθω τον απαλό τους κυματισμό,

Άγρυπνος πάντα σε γλυκειά διέγερση, Ακίνητος, ακίνητος να αφουγκράζομαι την τρυφερή αναπνοή της,

Κι έτσι παντοτινά να ζω - ή αλλιώς στη σκοτοδίνη του θανάτου να χαθώ.

Τζών Κήτς

1 71


1 72

lf you ca n keep you r head when a l l a bout you

Are losi ng the i rs and b la m i ng it on you,

lf you ca n trust you rself when a l l men dou bt you ,

B u t make a l l owa nce for the i r doubti ng too;

lf you ca n wa it a nd not be ti red of wa iti ng ,

O r be i ng l i ed a bout, don't dea l in l i es,

Or be i ng hated, don't g ive way to hati ng ,

And yet don't look too good, nor ta l k too wise:

lf you ca n d ream - and not make d reams you r master;

l f you ca n th i n k - and not make thoug hts you r a i m ;

l f you ca n meet withTri u m p h a nd Disaster

And treat th ose two i m postors just the sa me;

lf you ca n bea r to hear the truth you've spoken

Twisted by knaves to make a trap fo r foo ls,

Or watch the th i ngs you gave you r l ife to, broke n,

And stoop and bu i l d ' em u p with worn-out too ls :

lf you ca n make one heap of a l l you r wi n n i ngs

And r isk i t on one tu rn of pitch-a nd-toss,

And lose, and sta rt aga i n at you r beg i n n i ngs

And neve r breathe a word a bout you r loss;

lf you ca n force you r heart and nerve and si new

Το serve you r tu rn long afte r they a re gone,

And so ho ld on when there is noth i ng in you

Except the Wi l l wh ich says to them: "Ho ld on ! "


Εάν μπορείς να συγκρατείς το λογικό σου όταν όλοι τριγύρω σου Χάνουνε το δικό τους και επιρρίπτουν τις ευθύνες πάνω σου,

Εάν μπορείς να εμπιστευτείς τον εαυτό σου όταν όλοι τους αμφιβάλλουνε για σένα

Κι ανέχεσαι και τις αμφιβολίες τους επίσης, Εάν μπορείς να περιμένεις χωρίς να κουράζεσαι απ' την αναμονή,

Ή όταν σε συκοφαντούν, να μην ανταπαντάς με ψέμα, Ή όταν σε μισούν, να μην παρασυρθείς στο μίσος,

Κι ακόμα να μην παριστάνεις τον πολύ καλό ή να μιλάς με υπερφίαλη σοφία,

Εάν μπορέσεις να ονειρευτείς - και να μην μετατρέψεις τα όνειρά σου σε Δυνάστη,

Εάν μπορέσεις να σκεφτείς - και να μην κάνεις τους συλλογισμούς σκοπό σου,

Εάν μπορέσεις να σταθείς μπροστά στον Θρίαμβο και την Καταστροφή Και τους φερθείς τους δύο αυτούς απατεώνες το ίδιο,

Εάν μπορέσεις ν' ανεχτείς ν' ακούσεις την αλήθεια που είπες Παραλλαγμένη από αγύρτες και κακούς, παγίδα για να στήσουν

στους ανόητους, Ή ν' αντικρίσεις όλα για όσα τη ζωή σου αφιέρωσες, συντρίμμια,

Και σκύψεις και τα ξαναχτίσεις με φθαρμένα εργαλεία,

Εάν μπορέσεις όλα τα κέρδη σου να κάνεις μία στοίβα Και να ρισκάρεις όλα στη στιγμή σ' ένα κορώνα-γράμματα,

Και χάσεις, κι αρχίσεις πάλι απ' την αρχή Κι ούτε ποτέ αφήσεις να ξεφύγει λέξη για το χάσιμο,

Εάν μπορέσεις ν' αναγκάσεις την καρδιά, τα νεύρα και τους μυς Ν α σε υπηρετήσουνε ξανά, ακόμα κι αν από καιρό είναι παραλυμένα,

Κι έτσι να καταφέρεις να βαστάς όταν δεν σου 'χει μείνει τίποτε Εκτός από τη θέληση που τους μιλά: «Γερά κρατάτε! »

1 73


1 74

lf you ca n ta l k with crowds and keep you r vi rtue,

Or wa l k with Ki ngs -nor lose the com mon touch,

lf ne i ther foes nor lovi ng fri e nds ca n h u rt you ,

lf a l l men cou nt with you , but none too m uch ;

lf you ca n fi l l the u nfo rg ivi ng m i n ute

With sixty seconds' worth of d ista nce ru n,

You rs is the E a rth and everyth i ng that's in it,

And - wh ich is more- you ' l l be a M a n, my son !

Rudya rd Ki p l i ng


Εάν μπορέσεις με τα πλήθη να μιλάς χωρίς την αρετή σου να ξοδεύεις, Ή να γυρνάς με Βασιλείς - χωρίς να χάσεις επαφή,

με τους κοινούς ανθρώπους, Εάν ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί μπορούν να σε πληγώσουν,

Αν όλους τους μετράς, αλλά ποτέ υπέρμετρα κανέναν, Εάν μπορείς να ξεπεράσεις τ' ασυγχώρητο λεπτό

Με ένα τρέξιμο που εξήντα δευτερόλεπτα θα διαρκέσει, Τότε δική σου θα' ναι η Γη κι όλα όσα κατέχει,

Και -κάτι ακόμα πω πολύ-- Άντρας θα έχεις γίνει, γιε μου!

Ρούντγιαρντ Κίπλινγκ

1 75


1 76

TALKING ΙΝ BED

Ta l ki ng i n bed ought to be easiest,

Lyi ng together there goes back so fa r,

An em b lem of two peop le be i ng honest.

Yet more and more ti me passes si l ently.

Outs ide, the wi nd's i ncomp lete u n rest

Bu i lds and d isperses c louds a bout the sky.

And da rk towns heap u p on the ho rizon .

None of t h i s ca res for us . Noth i ng sh ows why

At h i s u n ique d ista nce fro m iso lation

lt becomes sti l l more d i fficu lt to fi nd

Words at once true and ki nd ,

Or not u ntrue and not u nki nd .

Ph i l i p La rki n


Μιλώντας στο κρεβάτι θά 'πρεπε νά 'ναι απλό,

Ξαπλώνοντας μαζί σε πάει πίσω τόσο μακριά,

Έμβλημα εντιμότητας δύο ψυχών.

Κι όμως όλο και περισσότερο ο χρόνος κυλάει σιωπηλά.

Έξω, τ' ανέμου η ατελής διαταραχή

Χτίζει και δ ιασκορπίζει σύννεφα στα ουράνια .

Και πόλεις σκοτεινές σε στοίβες αναφύονται στον ορίζοντα.

Τίποτε απ' όλα αυτά δεν νοιάζεται για μας. Τίποτε δεν μας λέει

Γιατί σ' αυτήν την σπάνια απόσταση από την μοναξιά

Γίνεται όλο και πω δύσκολο να βρεις

Λέξεις ταυτόχρονα ευγενικές και αληθείς,

Ή όχι ψεύτικές και όχι αγενείς.

Φίλιπ Λάρκιν

1 77


1 78

Th e dawn was app le-g reen, The sky was g reen wi ne he ld u p in the sun,

The moon was a go lden peta l between .

She opened her eyes, a nd g reen They sho ne, c lear l i ke flowers u ndone

For the fi rst ti me, now for the fi rst ti me seen .

D . Η . Lawrence


ΠΡΑΣΙΝΟ

Το χάραμα ήτανε πράσινο του μήλου, Ο ουρανός ήτανε πράσινο κρασιού στον ήλιο υψωμένο,

Και το φεγγάρι πέταλο χρυσό ανάμεσά τους.

Εκείνη άνοιξε τα μάτια της, κι αστράψαν Πράσινα, καθάρια όπως λουλούδια ανοιχτά

Για πρώτη φορά, ναι ιδωμένα τώρα για πρώτη φορά.

Ντ. Χ. Λώρενς

1 79


1 80

ΤΗΕ SHIP OF DEATH

Bu i l d then the sh ip of death, fo r you must take the longest jou rney, to ob l ivion .

And d ie the death, t he long and pa i nfu l death that l i es betwee n the old self and the new.

Al ready ou r bod ies a re fa l l en , bru ised, badly bru ised, a l ready o u r sou ls a re oozi ng th roug h the exit

of the crue l bru ise .

Al ready the da rk end less ocean of the end i s was h i ng i n t h rough the breeches of ou r wou nds,

a l ready the f lood is u pon us.

Ο bu i l d you r sh ip of death, you r l itt le a rk and fu rn ish it with food, with l itt l e cakes, and wi ne

for the dark fl i g ht down ob l ivion .

D . Η . Lawrence


ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Φτιάξτε λοιπόν το πλοίο του θανάτου, γιατί θα πρέπει ν' αναχωρήσετε για το μακρύτερο ταξείδ ι, προς τη λήθη .

Και να πεθάνετε τον θάνατο, τον μακρύ κι οδυνηρό θάνατο που βρίσκεται ανάμεσα στον παλιό και τον καινούργιο σας εαυτό .

Ήδη τα σώματά μας πέσανε, μωλωπισμένα, άσχημα μωλωπισμένα, ήδη οι ψυχές μας στάζανε μεσ' απ' την έξοδο

του άγριου μωλωπισμού.

Ήδη ο ζοφερός ατέλειωτος ωκεανός του τέλους εισρέει μέσ' απ' τα εσώρουχα των τραυμάτων μας,

ήδη η πλημμυρίδα βρίσκεται απάνω μας.

Ώ φτιάξτε το πλοίο του θανάτου σας, τη μικρή σας κιβωτό κι εφοδιάστε την με μικρά κέ"ίκ, και με τροφές και με κρασιά

για τη σκοτεινή σας πτήση κάτω εκεί, στη λησμονιά.

Ντ. Χ. Λώρενς

1 81


1 82

l l oved you , so I d rew these t ides of men i nto my hands and wrote my wi l l across the sky in sta rs.

Το earn you Freedom, the seven p i l l a red worthy house, that you r eyes m i g ht be s h i n i ng fo r me .

When we ca me Death seemed my serva nt on the road, ti l l we were near

and saw you wa iti ng : When you sm i led, and i n sorrowfu l envy he outra n me

and took you apart: l nto h i s q u i etness.

Love the way-wea ry, g roped to you r body, ou r br ief wage ou rs for the moment

Before ea rth's soft hand exp lo red you r shape, a nd the b l i nd worms g rew fat upon

you r su bsta nce .

Men prayed m e that I set o u r work, the i nvio l ate house, as a memory of you .

But for fit monu ment I shatte red it, u nfi n ished : and now The l itt l e th i ngs creep out to patch themse lves hove ls

in the ma rred shadow of you r g i ft.

Thomas Edwa rd Lawre nce


Σ' αγάπησα, γι' αυτό παρέσυρα αυτές τις πλημμυρίδες των αντρών στα χέρια μου

κι έγραψα την διαθήκη μου κατά μήκος του ουρανού στ' αστέρια. Για να σου δώσω Ελευθερία, τ' άξιο σπίτι με τους επτά στύλους,

ώστε τα μάτια σου να λάμπουνε για μένα.

Όταν ήρθαμε Ο θάνατος φαινόταν υπηρέτης μου στο δρόμο, μέχρι που πλησιάσαμε

και σ' είδαμε να περιμένεις: Οπότε χαμογέλασες, και με ζήλεια περίλυπη με υπερκέρασε

και σ' άρπαξε μακριά: στην γαλήνη του.

Ο Έρωτας ο κουρασμένος απ' το δρόμο, ψηλάφισε το κορμί σου, η σύντομη αμοιβή μας δική μας προς στιγμήν

Προτού το μαλακό χέρι της γης εξερευνήσει τη μορφή σου, και τα τυφλά σκουλήκια παχυνθούν

από το σώμα σου .

Ο κόσμος με παρακάλεσε να φτιάξω το έργο μας, το απαραβίαστο σπίτι,

στη δική σου μνήμη . Όμως για άξιο μνημείο το θρυμμάτισα, αφήνοντάς το ατέλειωτο:

και τώρα τα μικρά πράγματα βγαίνουν έρποντας να επιδιορθωθούνε

καλύβες στη φθαρμένη σκιά του δώρου σου.

ΤόμαςΈντουαρντ Λώρενς («Λώρενς της Αραβίας»)

1 83


1 84

THE OWL AND ΤΗΕ PUSSY-CAT

The Owl and the Pussy-Cat went to sea l n a beautifu l pea-g reen boat.

They took some honey, and p le nty of money, Wrapped u p i n a five-pou nd note.

The Owl looked up to the sta rs a bove, And sa ng to a s m a l l g u ita r,

'Ό l ove ly Pussy ! Ο Pussy, my love, What a beautifu l Pussy you a re,

You a re, You a re !

What a beautifu l Pussy you a re ! "

Pussy sa id to the Owl , 'Ύοu e legant fowl ! How cha rm i n g ly sweet you s ing !

Ο l et us be m a rr ied ! Τ σο long we a re ta rri ed : But what sha l l we do for a ri ng?"

They sa i l ed away, for a yea r and a day, Το the l and where the Bong-Tree g rows, And there i n a wood a P iggy-wig stood,

With a ri ng at the end of h is nose, His nose, His nose,

With a ri ng at the end of h is nose.

'Όear Pig, a re you wi l l i ng to se l l fo r one sh i l l i ng You r ri ng?" Sa id the P iggy, " I wi l l "

So they took i t away, and were marr ied next day By theTu rkey who l ives o n the h i l l .

They d i ned on m i nce, a nd s l ices of q u i nce, Which they ate with a ru nci b le spoon;

And hand in hand, on the edge of the sa nd, They da nced by the l i g ht of the moon,

The moon, The moon,

They da nced by the l i g ht of the moon .

Edwa rd Lea r


Ο ΜΠΟΥΦΟΣ ΚΑΙ Η ΨΙΨΙΝΑ

Ο Μπούφος και η Ψιψίνα ανοίχτηκαν στη θάλασσα Με μιαν όμορφη βαρκούλα, χρώμα πρασινωπό .

Πήραν μαζί τους μέλι και χρήματα, τυλιγμένα σε χαρτονόμισμα των πεντ' ευρώ.

Ο Μ πούφος κοίταξε ψηλά τ' αστέρια, Και τραγουδούσε με μια κιθάρα μικρή,

«Ώ Ψιψίνα αγαπημένη ! Ώ αγάπη μου εσύ, Τί όμορφη γατούλα που 'σαι,

Εσύ, Ν αι, εσύ!

Τί όμορφή γατούλα που είσαι εσύ ! »

Η Ψιψίνα είπε στον Μπούφο, «Ώ πανέμορφο πτηνό ! Τί μαγεία, με τί γλύκα που μπορείς και τραγουδάς!

Εμπρός λοιπόν να παντρευτούμε και να μην χρονοτριβούμε. Όμως πρώτα δακτυλίδι μάς χρειάζεται εμάς»

Σάλπαραν μακριά και πέρα, για έναν χρόνο και μια μέρα, Στη χώρα που το Μπόνγκο δέντρο ευδοκιμεί

Κι εκεί, μέσα σ' ένα δάσος να κι έν' άθλιο Γουρούνι, Μ' ένα δαχτυλίδι, κρεμασμένο στο μουσούδι,

Στο μουσούδι, Στο μουσούδι,

Μ' ένα δαχτυλίδι, κρεμασμένο στο μουσούδι .

«Αξιότιμο Γουρούνι, θά 'θελες να μας πουλήσεις Το δαχτυλίδι σου για ένα ευρώ ;» « Ν α ι» τους είπε το Γουρούνι,

«ασφαλώς μπορώ» Έτσι το άρπαξαν αμέσως και παντρευτήκανε αυθημερόν

Κοντά στην Γαλοπούλα που ζει και διαμένει σ' έναν λόφο μικρόν . Και δειπνήσανε με φέτες από κυδώνι και κιμά

που τά φάγαν' με κουτάλι μια χαρά . Και χορέψανε στο φως του φεγγαριού,

Του φεγγαριού, Ν α ι, του φεγγαριού,

Και χορέψανε στο φως του φεγγαριού.

Έντουαρντ Λήαρ

1 85


1 86

TO A FRIEND ΙΝ SEARCH OF RURAL

SECLUSION

When a l l e lse fa i l s,

TryWa les.

Ch ristopher Log ue

Σ' ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΑ

ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ?, :ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ

Αν όλα αποδειχτούν αποτυχία, Δοκίμασε την Οuαλία .

Κρίστοφερ Λογκ


1 87


1 88

ARS POETICA

Α poem shou l d be pa lpab le and m ute As a g lobed fru it

Du m b As o l d meda l l i ons to the th u m b

S i l ent a s the s leeve-wo rn stone Of casement ledges where the moss has g rown-

Α poem shou ld be word less As the fl i g ht of bi rds

Α poem shou ld be m otion l ess i n t i me As the moon cl i m bs

Leavi ng , as the moon re leases Twi g by twig the n ig ht-entang led trees,

Leavi ng , as the moon beh i nd the wi nte r leaves, Memory by memory the m i nd-

Α poem shou ld me m otion l ess i n ti me As the moon cl i m bs

Α poem shou ld be equa l to: Not true

For a l l the h i story of g ri ef An em pty doorway and a map le l eaf

For love The l ea n i ng g rasses and two l i g hts a bove the sea-

Α poem shou ld not mea n But be.

Arch i ba l d MacLeish


ΠΟΙΗΤΙΚΉ ΤΈΧΝΗ

Ένα ποίημα θα πρέπει να 'ναι χειροπιαστό και βουβό Σαν ένα φρούτο στρογγυλό

Άλαλο Σαν τα παλιά τα μενταγιόν στο χέρι

Σιωπηλό σαν τη φθαρμένη σαν μανίκι πέτρα Του περβαζιού του παραθύρου που χορτάριασε-

Ένα ποίημα θα πρέπει να 'ναι δίχως λέξεις Σαν την πτήση των πουλιών

Ένα ποίημα θα πρέπει να 'ναι ακίνητο στον χρόνο Σαν να αναρριχάται η σελήνη

Φευγάτο, όπως ελευθερώνει η σελήνη κλαδί-κλαδί τα νυχτο-διαπλεγμένα δέντρα,

Φευγάτο, όπως η σελήνη πίσω απ' τα φύλλα του χειμώνα, Μνήμη τη μνήμη το μυαλό-

Ένα ποίημα θα πρέπει να 'ναι ακίνητο στον χρόνο Σαν να αναρριχάται η σελήνη

Ένα ποίημα θα πρέπει να ισούται με το: Μη αληθινό

Για όλο το ιστορικό του πόνου Ένα άδειο άνοιγμα της πόρτας κι ένα πλατανόφυλλο

Για την αγάπη Τη γερμένη χλόη και δύο φώτα πάνω απ' το θαλασσινό νερό-

Ένα ποίημα δεν θα πρέπει να σημαίνει αλλά να μένει .

Άρτσιμπαλντ ΜακΛίς

1 89


1 90

PROGNOSIS

Goodbye, Wi nter, The days a re gett ing longer,

The tea- l eaf i n the teacu p ls hera l d of a stra nger.

Wi l l he bri ng me busi ness Or wi l l h e bri ng me g l ad ness

Or wi l l he come for cu re Of h i s own sickness?

With a ped la r 's bu rden Wa l ki ng up the garden

Wi l l he come to beg Or wi l l he come to ba rga i n ?

Wi l l he come to pester, Το cri nge or to b luste r, Α prom ise i n h i s pa l m Or a g u n i n h is ho lster?

Wi l l h i s name be John O r wi l l h i s name be Jonah

Cryi ng to repent On the ls land of lona?

Wi l l h i s name be Jason Looki ng for a sea man

Or a mad crusader Without rhyme or reason?

What wi l l be h i s message -Wa r or work or marri age?

News as new as dawn Or an old adage?

Wi l l he g ive a cha m pion Answe r to my questio n

O r wi l l h i s wo rds b e dark And h i s ways evas ion?

Wi l l h i s name be Love And a l l h i s ta l k be crazy? Or wi l l h i s name be Death

And h is message easy?

Lou is MacN eice


ΠΡΟΓΝΩΣΗ

Αντίο χειμώνα, Οι μέρες άρχισαν πάλι να μακραίνουν,

Τα φύλλα του τσαγιού μες στο φλυτζάνι Τον ερχομό κάποιου ξένου παράξενου σημαίνουν.

Θα μου φέρει άραγε δουλειά Θα μου δώσει άραγε χαρά

Ή θα 'ρθεί για να γιατρέψει Τα δικά του τα δεινά ;

Διασχίζοντας τον κήπο Με την πραμάτια του στην πλάτη

Θα 'ρθει για να ζητιανέψει Ν α παζαρέψει ή για να βλάψει ;

Θα 'ρθει μήπως να ενοχλήσει, Ν α καλοπιάσει ή ν' απειλήσει,

Υποσχέσεις να γεμίσει Ή κρατώντας το πιστόλι θα 'ρθει για να με φοβήσει ;

Θα τον λένε Ιωάννη Θα τον λένε Ιωνά

Εκλιπαρώντας για μετάνοια Στων Εβρίδων τα νησιά ;

Θα τον λένε Ιάσωνα Θα ψάχνει για ένα ναυτικό Ή σαλεμένο σταυροφόρο

Δίχως λογική και εφμό ;

Ποιό θα 'ναι το μήνυμά του -Πόλεμος, δουλειά, παντρειά ;

Νέα πάντοτε καινούργια όπως κάθε χαραυγή Ή μια κάποια παροιμία που την έχουν ξαναπεί ;

Θα μου δώσει απάντηση Αστραφτερή σαν λάμψη

Ή θα 'ναι όλο υπεκφυγές Θα θέλει να παρακάμψει ;

Θα τον λένε Έρωτα Κι όσα πει θα 'ναι τρελά ;

Ή θα είναι ο Θάνατος Κι όλα θα 'ναι απλά ;

Λοuίς ΜακΝίς

1 91


1 92

SUICIDE

H e had fou g ht for the wrong causes, Had marr ied the wrong wife, Had i nvested rash ly, had lost H is hea lth and h is reputation ,

H is fortu ne and h is looks .

Wh o in h i s youth had gone Wa l ki ng on the crown of the road

U nder de lecta b le trees And ove r i rresponsi b le m oors

Το fi nd the ra i n bow's end;

And was now, at forty-n i ne, Livi ng in a ha lf-ti m bered

Cottage with a pa le M istress and som e garden i ng Books and a l ife of Napo leon .

When she l eft h im he took The shears and c l i pped the hedge

And then taki ng h i s rifl e As if fo r duck went out

Wa l ki ng on the crown of the road .

Lou is MacN i ece


ΑΥΓΟΚΤΟΝΙΑ

Αγωνίστηκε για τις λάθος υποθέσεις, Παντρεύτηκε λάθος γυναίκα,

Επένδυσε β ιαστικά, έχασε Την υγεία του, χάλασε τ' όνομά του,

Έχασε όλο του το β ιός και την κορμοστασιά του.

Στα νειάτα του εδιάβηκε Καταμεσής του δρόμου

Κάτω από δέντρα όμορφα Μες στ' άγρια βαλτοτόπια

Το τέλος του άπιαστου όνειρου προσπάθησε να πιάσει·

Τώρα, σαρανταεννιά χρονών, Ζούσε σε μια καλύβα

Με μια ερωμένη πελιδνή Και μερικά β ιβλία:

Τον β ίο του Ν απολέοντα κι άλλα κηπουρικής.

Όταν τον άφησε η μικρή πήρε Το κλαδευτήρι, ψαλίδησε τον φράχτη του

Πήρε την καραμπίνα Κι έφυγε σαν να πήγαινε πάπιες να κυνηγήσει

Ταξιδευτής απόμακρος καταμεσής του δρόμου .

Λού"ίς ΜακΝίς

1 93


1 94

ΤΗΕ SUNLI G ΗΤ ΟΝ ΤΗΕ GARDEN

The su n l i g ht on the garden H a rdens and g rows co ld ,

We ca nnot cage the m i nute With i n its nets of go ld ,

When a l l is to ld We ca n not beg for pardon .

Ou r freedom as free l a nces Adva nces towa rds its end; The earth com pe ls, u pon i t Sonnets a nd bi rds descend;

And soon, my friend , We s h a l l have no ti me for da nces.

Th e sky was good for flyi ng Defy ing the ch u rch be l ls

And every evi l i ron S i ren a nd what it te l l s;

The earth com pe ls, We a re dyi ng , Egypt, dyi ng .

And not expecti ng pa rdon, Ha rde ned in heart anew,

But g l ad to have sat u nder Th u nder and ra i n with you ,

And g ratefu I too Fo r su n l i g ht on the garden .

Lou is MacNeice


ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ L:ΤΟΝ ΚΗΠΟ

Το φως του ήλιου κατά του κήπου τη μεριά Σκληραίνει, γίνεται ψυχρό,

Αδύνατο να εγκλωβίσουμε τη στιγμή Μέσα στα δίχτυα της τα γινομένα από χρυσό,

Κι όταν όλα έχουν πια ειπωθεί Κανείς μας δεν μπορεί συγχώρεση ν' αποζητά.

Η λευτεριά μας σαν ελεύθερα σπαθιά Προς το δικό της τέλος προχωρά·

Η γη το προστάζει, στο κάλεσμά της Καταφθάνουνε σοννέτα και πουλιά·

Και σύντομα, φίλε μου, Η ώρα για χορούς δεν θα υπάρχει πιά.

Ο ουρανός ήταν καλός για να πετάμε Αψηφώντας της εκκλησίας τις καμπάνες

Κι όλες τις διαβολικές σιδερένιες Σεφήνες κι όλα όσα μαρτυράνε·

Η γη το προστάζει, Πεθαίνουμε, ώ Αίγυπτος, πεθαίνουμε και πάμε .

Και μη αναμένοντας συγχώρεση καμιά, Σκληρύναμε ξανά την καρδιά, Γεμάτοι ευτυχία που ζήσαμε

Μαζί στη μπόρα και στο νοτιά, Γεμάτοι ευγνωμοσύνη επίσης

Για το φως του ήλιου στου κήπου τη μεριά.

Λοuίς ΜακΝίς

1 95


1 96

ΙΝ FLANDERS � FIELDS

l n F la nders fi e lds the poppies b low

Between the crosses, row on row,

That m a rk ou r p l ace; and i n the sky

The l a rks, sti l l brave ly si ng i ng , fly

Sca rce heard a m i d the g u ns bel ow.

We a re the Dead . S h o rt days ago

We l ived, fe lt dawn, saw su nset g l ow,

Loved and were loved, and now we l i e

l n F la nders fi e lds.

Take up o u r qua rre l with the foe:

Το you from fa i l i ng ha nds we th row

The torch ; be you rs to ho ld it h i g h .

l f ye break fa ith with u s w h o d ie

We sha l l not s l eep, thou g h poppies g row

l n F la nders fi e lds.

John McCrae


L:THL: ΦΛΑΝΔΡΑΣ ΤΟΏ: ΑΓΡΟΏ:

Στης Φλάνδρας τους αγρούς φυτρώνουν παπαρούνες

Ανάμεσα από σταυρούς, σ' ατέλειωτες σεφές,

Για να σημαίνουνε τα μνήματά μας και στα ουράνια

Οι κορυδαλλοί, πετούν ακόμα θαρραλέα τραγουδώντας,

Μόλις και μετά β ίας ακουόμενοι ανάμεσα στις κανονιές.

Ε ίμαστε οι Ν εκροί . Πριν λίγες μέρες

Ζούσαμε, νοιώθαμε την αυγή, βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα να λάμπει,

Μας αγαπούσαν κι αγαπούσαμε, και τώρα εδώ βρισκόμαστε

Στης Φ λάνδρας τους αγρούς.

Πάρτε στα χέρια σας τη μάχη μας με τον εχθρό:

Σε σας χέρια που χάνονται περνάνε

Τον πυρσό, σε σας αφήνεται να τον κρατήσετε ψηλά.

Κι αν χάσετε την πίστη σας σε μας που σκοτωθήκαμε

Ύπνο δέ θα 'βρουμε, όσο ανθίζουν παπαρούνες

Στης Φ λάνδρας τους αγρούς.

Τζων ΜακΚραί

1 97


Ι NEVΈR EVΈN SUGGESTED ΙΤ

I know lots of men who are i n love and lots of men who are married and lots

of men who are both, And to fa l l out with the i r loved ones is what a l l of them are most Ioth .

They a re conci l iatory at every opportu nity, Because a l l they want is seren ity and a certai n amou nt of impu nity. Yes, many the swain who has fi na l ly admitted that the earth is flat

S imply to sidestep a spat, Many the mascu l i ne Positively or Absolute ly which has been d i l uted

to an lf Si mply to avert a tiff,

Many the two-fisted executive whose domestic conversation is l im ited to a

tactfu l ly i nterpo lated Yes, And then he is amazed to fi nd that he is bei ng raked backwards over a

bed of coals nevertheless.

These misgu ided fel lows a re u nder the impression that it takes two to make a

quarrel , that you can sidestep a crisis by nonaggression and nonresistance,

l nstead of removing yourself to a discreet distance. Passivity can be a provoki ng modus operandi :

Consider the Empi re and Gandh i . S i lence is golden, but someti mes i nvisi bi l ity is go lder,

Because loved ones may not be able to make bricks without straw but often

they don't need any straw to manufactu re a bone to pick or blood i n thei r eye or a ch ip for thei r soft wh ite shou lder.

1 98

lt is my duty, gentlemen, to i nform you that women a re dictators a l l , and I

recom mend to you this mora l : l n rea l l ife i t takes on ly one to make a quarre l .

Ogden Nash


ΟΥΓΕ ΠΟΥ ΤΟ ΥΠΕΝΟΗL:Α

Γνωρίζω ένα σωρό ανθρώπους που είναι ερωτευμένοι κι ένα σωρό ανθρώπους που είναι παντρεμένοι κι ένα σωρό που είναι και τα δυό.

Και να μαλώνουν με τους αγαπημένους τους είναι ότι όλοι τους μισούν. Είναι συμβιβαστικοί σε πρώτη ευκαιρία,

Γιατί το μόνο που θέλουν είναι γαλήνη και κάποια ατιμωρησία. Ναι, πολλοί είναι οι εραστές που τελικά παραδέχθηκαν ότι η γη είναι

επίπεδη και πλατειά Απλά για ν' αποφύγουν τον καυγά,

Πολλές φορές τ' αρσενικό Σίγουρα ή Απολύτως αραιώθηκε σ' ένα Λιγάκι

Απλά για να αποφευχθεί το καβγαδάκι, Πολλοί είναι εκείνοι οι φοβεροί διευθυντές που η συζήτησή τους

η σπιτική περιορίζεται σ' ένα διακριτικά παρεμβαλλόμενο Ναι,

Για να εκπλαγούν σαν βρουν τον εαυτό τους ανάσκελα σ' ένα κρεβάτι μ' αναμμένα κάρβουνα παρόλα αυτά.

Αυτοί οι αποπροσανατολισμένοι τύποι έχουν την εντύπωση πως παίρνει δύο για να καυγαδίσουν, πως την κάθε κρίση μπορείς

να αποφύγεις με το να μην είσαι επιθετικός και να μην προβάλλεις αντίσταση,

Αλλ' αντ' αυτών να κρατάς τον εαυτό σου σε κάποια διακριτική απόσταση.

Η παθητικότητα μπορεί να είναι ένα προκλητικό modus operandi: Σκέψου την Αυτοκρατορία και τον Γκάντι.

Η σιωπή είναι χρυσός, αλλά κάποιες φορές η μη ορατότητα ακόμα πω χρυσή,

Γιατί οι αγαπημένοι μπορεί να μην μπορούν να φτιάξουν τούβλα δίχως άχυρο αλλά συχνά δεν χρειάζονται άχυρο για

να φτιάξουν ένα κόκκαλο για να κεντήσει ή να ματώσει το μάτι τους ή μιαν ακίδα για τον τρυφερό λευκό τους ώμο.

Είναι υποχρέωσίς μου, κύριοι, να σας πληροφορήσω ότι όλες οι γυναίκες είναι δικτάτορες, και σας συνιστώ το ακόλουθο

ηθικό δίδαγμα: Στην πραγματική ζωή χρειάζεται μόνον ένας για να γίνει καυγάς.

Όγκντεν Νας

1 99


200

SUCCESS

I was i nvi nci b ly a ttracted to her; O n ly a n a byss ca n exercise such fasci nation .

1 1 I paused u nder a locust-tree, l i g hti ng a c iga rette :

The water has ou r mark on it sti l l .

1 1 1 S h e to ld me at n ig ht, the ti me of l i vi ng breath;

We took a shower in perfect da rkness.

ι ν Was that the d ista nt roa r of l i ons

Or the sou nds of the c louds trave l l i ng ?

ν Wh en a preg nant woman bows to a fe rti l e ido l The u n born ch i l d bows as she does, with i n the

Temp le .

ν ι So I went out and wa l ked rou nd the l ake aga i n

Το l i ste n to t h e sky; approach i ng th u nder Pri nted its paw-ma rks across the water.

Pete r Redg rove


ΕΠΙΥΥΧΙΑ

Ι Ελκόμουνα ακατανίκητα απ' αυτήν .

Μόνο μια άβυσσος μπορούσε να εξασκήσει τέτοια γοητεία.

π Έκανα διάλειμμα κάτ' από μια χαρουπιά, και άναψα τσιγάρο:

Η θάλασσα φέρνει ακόμα τα σημάδια μας.

ΠΙ Μού 'πε τη νύχτα, τον καφό της ζωντανής αναπνοής.

Κάναμε ντους μέσα σε πλήρες σκότος.

IV Ήταν ο απόμακρος βρυχηθμός των λιονταριών

Ή οι βροντές των σύννεφων που ταξιδεύαν ;

ν Όταν μια έγκυος προσκυνά ένα ειδώλιο γονιμότητας Τ' αγέννητο παιδί όμοια υποκλίνεται, μες στον ναό .

VI Έτσι εβγήκα έξω και περπάτησα ξανά γύρω απ' τη λίμνη Ν ' αφουγκραστώ τον ουρανό· η καταιγίδα που έρχονταν

Άφηνε τις πατημασιές της μες στη θάλασσα.

Πήτερ Ρέντγκροουβ

201


202

REMEMBER

Rem e m ber me when I a m gone away,

Gone fa r away i nto the si l ent l and;

When you ca n no more ho ld me by the hand,

Nor I h a lf tu rn to go, yet tu rn i ng stay.

Remem ber m e when no more day by day

You te l l me of ou r futu re that you p l anned:

On ly rem e m ber me, you u ndersta nd

l t wi l l be l ate to cou nsel then or p ray.

Yet if you shou ld forget me fo r a wh i l e

And afte rwa rds remem ber, do not g ri eve:

For if the da rkness and corru ption leave

Α vestig e of the thoug hts that once I had,

Bette r by fa r you shou ld fo rget a nd s m i l e

Tha n that you shou ld rem e m ber and b e sad.

Ch r isti na Rossetti


ΝΑ ΜΕ ΘΥΜ_ΑΣΑΙ

Ν α με θυμάσαι όταν θα έχω φύγει μακριά,

Θα έχω φύγει για πολύ μακριά, στη χώρα της σιωπής

Όταν πια να με κρατήσεις απ' το χέρι δεν θα μπορείς,

Ούτε εγώ που, παρά την προσπάθειά μου να γυρίσω, δεν θά 'μαι

εκεί.

Ν α με θυμάσαι όταν δεν θα μου λες πια, μέρα με τη μέρα

Για το μέλλον μας που είχες σχεδιάσει:

Μόνο να με θυμάσαι, καταλαβαίνεις

Θά 'ναι πολύ αργά για προσευχές ή συμβουλές να μου παράσχεις.

Όμως, ακόμα κι αν συμβεί για λίγο να με ξεχάσεις

Κι ύστερα πάλι να με θυμηθείς, μην λυπηθείς:

Γιατί αν το σκοτάδι κι η φθορά αφήσουν

Ένα κάποιο ίχνος απ' τις σκέψεις που είχα κάποτε εγώ,

Θά 'ταν χίλιες φορές καλύτερα να ξεχάσεις και να χαμογελάς

Παρά να πρέπει να θυμάσαι και μες στη θλίψη να κολυμπάς.

Κριστίνα Ροσσέττι

203


204

When I a m dead, my dea rest,

S ing no sad songs for me;

P l ant thou no roses at my head,

Nor shady cypress tree :

Be the g reen g rass a bove me

With showers and dewd rops wet;

And if thou wi lt, remem ber,

And if thou wi lt, fo rg ive.

I sha l l not see the shadows,

I sha l l not fee l the ra i n ;

I sha l l not hea r the n i g hti nga le

S ing on , as if i n pa i n :

And d rea m i ng th roug h t h e twi l i g ht

That doth not rise nor set,

Hap ly I may remem ber,

And hap ly may fo rget.

Ch risti na Rossetti


ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Όταν πεθάνω, αγάπη μου ακριβή, Μην τραγουδήσεις θλιμμένο τραγούδι για μένα·

Και μη φυτέψεις ρόδα στο κεφάλι μου,

Ούτε κυπαρίσσια για σκιά φτιαγμένα·

Ας είναι τα πράσινα χόρτα απάνω μου

Με βροχές και σταγόνες δροσιάς υγραμένες

Κι όποτε θες, τη μνήμη μου μπορείς να συγκρατήσεις,

Κι αν δεν την θες, να τηνε λησμονήσεις.

Δεν θα δω τις σκιές, Δεν θα νοιώσω τη βροχή·

Δεν θ' αφουγκρασθώ τ' αηδόνι

Ν α τραγουδά, λες κι ο πόνος το ζώνει:

Και βλέποντας όνειρα στο ημίφως

Που δεν έχει ούτε ανατολή ούτε δύση,

Με χαρά τις μνήμες μου μπορεί να συγκρατήσω,

Όπως επίσης με χαρά και να τις λησμονήσω.

Κριστίνα Ροσσέττι

205


206

EVΈRYONE SANG

Everyo ne sudden ly bu rst out si n g i ng ;

And I was fi l l ed with such de l i g ht

As prisoned bi rds must fi nd i n freedom,

Wi n g i ng wi l d ly across the wh ite

Orch a rds and da rk-g reen fi e lds; on-on-a nd out

of s ig ht.

Everyone's voice was sudden ly l i fted;

And beauty ca me l i ke the setti ng su n :

My heart was shaken with tea rs; and horror

Drifted away . . . Ο, but Everyone

Was a bi rd ; and the so ng was word less; the si ng i ng

wi l l never be done .

S i egfri ed Sassoon


ΟΛΟΙ ΤΡΑΓΟΎΔΑΓΑΝ

Και ξαφνικά όλοι ξεσπάσαν σε τραγούδια·

Κι ένιωσα τέτοιαν ευχαρίστηση

Όπως τα έγκλειστα πουλιά που βρίσκουνε τη λευτεριά τους,

Φτεροκοπώντας άγρια πάνω απ' τους λευκούς

Δεντρόκηπους κι από τα βαθυπράσινα χωράφια, πετούν, πετούν,

και χάνονται .

Και ξαφνικά η φωνή τού καθενός υψώθηκε

Κι ήρθε η ωραιότητα όπως η δύση του ήλιου.

Αναταράχτηκε η καρδιά μου απ' τα δάκρυα.

Η φρίκη γλίστρησε μακριά . . . Ώ, μα ο Καθένας

Ήταν πουλί· και το άσμα ήτανε δίχως λόγια· και το τραγούδισμα

ποτέ του δεν θα γίνει .

Ζίγκφρηντ Σασσούν

207


208

Dou bt thou the sta rs a re fi re;

Dou bt that the su n doth move;

Dou bt truth to be a l i a r;

But never dou bt I l ove

Wi l l i a m Shakespea re


Ν ' αμφιβάλλεις αν τ' αστέρια λάμπουν, Ν ' αμφιβάλλεις αν ο ήλιος ταξιδεύει στο κενό, Ν ' αμφιβάλλεις μήπως η αλήθεια είναι ψέμα,

Μα ποτέ μην αμφιβάλλεις για το αν σε αγαπώ.

Οu1λλιαμ Σαίξπηρ

209


21 0

OZYMANDIAS

I met a trave le r from a n a ntique l and

Who sa id : Two vast and tru nkl ess legs of stone

Sta nd in the desert . . . Near them, on the sa nd,

H a lf su n k, a shatte red visage l i es, whose frown,

And wri nkled l i p, and sneer of co l d com ma nd,

Te l l that its scu l ptor we l l those passions read

Which yet su rvive, sta m ped on these l ife l ess th i ngs,

The hand that mocked them, and the heart that fed :

And on the pedesta l these words appear :

" My name i s Ozymand ias, Ki ng of Ki ngs:

Look my works, ye M ig hty, and despa i r ! "

Noth i ng bes ide rema i ns. Rou nd the decay

Of that co lossa l wreck, bou nd less and ba re

The lone and l eve l sands stretch fa r away.

Percy Bysshe She l l ey


Συνάντησα ταξιδευτή από αρχαία χώρα

Μού 'πε: Δυό πόδια πέτρινα κυκλώπεια χωρίς κορμό

Στέκονται μες στην έρημο . . . Δίπλα τους, 'κεί στην άμμο,

Κείτεται μισοβύθιστο, πρόσωπο ραγισμένο, του οποίου

η συνοφρύωση,

Τ' όλο ρυτίδες χείλος, κι η χλεύη η αλλαζονική της παγερής ισχύος,

Διηγούνται πως ο σμιλευτής σωστά ψυχανεμίστηκε τα πάθη

Που ακόμα κρατάνε ζωντανά, χαραγμένα πάνω στ' άψυχα υλικά,

Το χέρι που τα ενέπαιξε και την καρδιά που τα 'χε εκθρέψει:

Στο βάθρο διακρίνονται οι λέξεις:

«Εγώ ο Οζυμάνδιας, ο βασιλιάς των βασιλιάδων:

Δείτε τα έργα μου, ώ Ισχυροί, και νοιώστε απελπισία! »

Τίποτε όρθιο δε μένει . Γύρω απ' τη φθορά

Εκείνου του κολοσσιαίου ναυαγίου, άνευ ορίων και γυμνή

Μοναχική κι επίπεδη εκτείνεται πέρα μακριά η άμμος της ερήμου .

Πέρσυ Μ πυς Σέλλεϋ

21 1


21 2

M usic, when soft voices d ie,

Vi brates i n the memory

Odou rs, when sweet vio lets sicken,

Live with i n the se nse they qu icken .

Rose l eaves, when the rose is dead,

Are heaped for the be loved' s bed;

And so thy thoug hts, when thou a rt g one,

Love itself s h a l l s l u m ber on .

Percy Bysshe She l l ey


MOYL:IKH

Η μουσική, όταν κάποιες βελούδινες φωνές πεθαίνουν,

Δονείται μες στη μνήμη-

Οι ευωδιές, όταν κάποιες γλυκειές β ιολέτες αρρωσταίνουν,

Ζουν μέσα στις αισθήσεις π' αναζωογονούν.

Φύλλα από τριαντάφυλλο, όταν το τριαντάφυλλο δεν έχει πια ζωή,

Στοιβάζονται για του αγαπημένου το κρεβάτι·

Έτσι κι οι σκέψεις σου, όταν θα είσαι παρελθόν,

Μόνο η αγάπη θα συνεχίζει τον ύπνο της τον ελαφρόν.

Πέρσυ Μ π υ ς Σέλλεϋ

21 3


214

IF Ι COULD ARISE AND TRAVΈL

AWAY . . .

l f I cou ld a rise a nd trave l away

Over the p la ins of the n i ght and the day,

I shou ld a rrive at a l and at l ast

Where a l l of ou r s ins a nd sorrows are past

And we're done with the ten commandments.

The name of the l and I m ust not te l l ;

G reen is the g rass and cool the wel l ;

Vi rtue is easy to fi nd a nd to keep,

And the si n ner may l ie at h is p leasu re a nd s leep

By the s ide of the ten commandments.

l ncome a nd honou r, and g lo ry and go ld

G row on the bushes a l l over the wor ld;

And if ever a man has a touch of remorse,

He eats of the f lower of the go lden gorse,

And to he l l with the ten commandments.

He goes to chu rch i n h is Su nday's best;

He eats a nd dri nks with perfect zest;

And whether he l ives i n heaven or he l l

ls more than you or I ca n te l l ;

But he's done with the ten commandments.

Robert Lou is Stevenson


ΑΝ ΜΠΟΡΟΏ:Α ΝΑ ΕΓΕΡΘΩ

ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΜΑΚΡΙΑ . . .

Αν μπορούσα να εγερθώ και να φύγω μακριά Πάνω απ' τα λειβάδια της νύχτας και της μέρας,

Θα 'φτανα σε μια χώρα τελικά Όπου θα ήταν παρελθόν όλες οι λύπες μας και οι πομπές

Και θα τελειώναμε με τις δέκα εντολές.

Το όνομά της χώρας δε θα πρέπει να λεχθεί· Πράσινη η χλόη, κρύο το πηγάδι·

Την αρετή εύκολα θα 'βρεις και θα διαρκεί, Κι ο αμαρτωλός με την άνεσή του θα κοιμάται χωρίς ενοχές

Αγκαλιά με τις δέκα εντολές.

Τιμή κι απολαβές, δόξα και χρυσό Στους θάμνους βλασταίνουν ολούθε στην έρημη χώρα· Κι αν κάποτε κάποωνε οι τύψεις αγγίξουν καλή ώρα, Απ' τον ανθό του ασπάλαθου τρώει μερικές μπουκιές,

Και στο διάβολο με τις δέκα εντολές.

Στην εκκλησιά την Κυριακή πάει με τα καλά του· Τρώει και πίνει με βουλιμία·

Κι αν ζει στην κόλαση ή στα ουράνια Είναι πέρα απ' αυτό που εγώ κι εσύ μπορείς να λες

Πάντως τέλειωσε με τις δέκα εντολές.

Ρόμπερτ Λοuίς Στήβενσον

21 5


21 6

MERLIN AND ΤΗΕ GLEAM

O Young Mari ner, You from the haven U nder the sea-cl iff,

You that a re watch ing The g ray Magici an

With eyes of wonder, I am Merl i n ,

And I am dyi ng, I am Merl i n

Who fo l lowThe G leam.

1 1 M ig hty the Wizard

Who fou nd me at su nrise S leepi ng, a nd woke me And l ea rn'd me Mag ic !

G reat the Master, And sweet the Magic, When over the va l l ey,

l n ea rly su m mers, Over the mounta in ,

On human faces, And a l l a round me, Movi ng to me lody, Floated The G leam.

1 1 1 Once at the croak of a Raven who crost it,

Α barbarous people, B l i nd to the magic,


Ο ΜΕΡΛΙΝ ΚΙ Η ΑΧΤΙΔΑ

Ι Ώ Ν αύτη Παλληκάρι,

Εσύ απ' το λιμάνι Κάτω απ' τον θαλασσινό γκρεμό,

Εσύ που θωρείς με προσοχή Τον Μάγο τον γκρί

Με μάτια όλο θαυμασμό, Εγώ είμαι ο Μέρλιν,

Κι εγώ στο θάνατο τραβώ, Εγώ είμαι ο Μέρλιν

Που την Αχτίδα ακολουθώ.

11 Ισχυρός ο Γητευτής

Που με βρήκε με του ήλιου την ανατολή Ν α κοιμάμαι, και με ξύπνησε

Και τα Μάγια μού 'μαθε! Μέγας ο Διδάσκαλος, Κι η Μαγεία γλυκειά,

Όταν πάνω απ' την κοιλάδα, Την πρώ"ίμη καλοκαιριά,

Πάνω απ' το βουνό, Σε πρόσωπα ανθρωπινά, Κι ολούθε ολόγυρά μου, Οδεύοντας στη μελωδία,

Αιωρούνταν η Αχτίδα.

III Κάποτε στην κρωξιά του Κόρακα που πέρναγε,

Ένας βάρβαρος λαός, Στη μαγεία τυφλός,

21 7


21 8

And deaf to the me lody, Snar l 'd at and cu rsed me.

Α demon vext me, The l i ght retreated,

The landski p darken'd, The me lody deaden'd, The Master wh isper'd " Fo l l owThe G lea m" .

IV Then to the me lody,

Over a wi lderness G l id i ng, and g la nci ng at

E lf of the wood la nd, G nome of the cavern,

G riffi n and G iant, And danci ng of Fa i ries

l n desolate ho l lows, And wraiths of the mou nta i n,

And rol l i ng of d ragons By warble of water, Or cata ract music Of fa l l i ng torrents, F l i tted The G leam.

ν Down from the mounta i n

And over the l eve l , And strea m i ng a nd sh i n i ng on

S i l ent river, Si lvery wi l l ow,

Pastu re and p lowland, l n nocent ma idens, Garru lous ch i l d ren,

Homestead and ha rvest, Reaper a nd g lea ner,

And roug h-ruddy faces Of lowly l abour,

S l i ded The G lea m -


Και κουφός στη μελωδία, Ούρλιαζε και κατάρες μού 'ριχνε .

Δαίμονας μ' ενόχλησε, Το φως υποχώρησε, Το τοπίο μαύρισε, Η μελωδία σίγασε,

Ο Δάσκαλος ψιθύρισε «Ακολούθα την Αχτίδα».

IV Τότε προς τη μελωδία, Πάνω από την ερημιά

Γλιστρώντας, και κοιτώντας Τον Νάνο του δάσους,

Το Στοιχειό της σπηλιάς, Τον Γρύφωνα και Γίγαντα, Και το χορό των Νερά"ίδων

Σ' ερημικές κρυψώνες, Κι οπτασίες του βουνού,

Και το κύλισμα των δράκων Πλά"ί στο κελάρυσμα του νερού, Ή στην καταρρακτώδη μουσική

Των χείμαρρων που πέφτανε μαζί, Φτερούγιζε η Αχτίδα.

ν Κάτω απ' το βουνό

Και πάνω απ' την πεδιάδα, Τρέχοντας και φωτίζοντας

Το σιωπηλό ποτάμι, Την ασημένια την ιτιά,

Τους βοσκοτόπους και του άροτρου τη γη, Τις παρθένες τις αγνές,

Τα φλύαρα παιδιά, Τ' αγρόκτημα και τον θερισμό,

Τη σταχομαζώχτρα και τον θεριστή, Τ' άξεστα ροδο-πρόσωπα

Της αχαμνής δουλειάς, Γλίστρησε η Αχτίδα -

21 9


220

νι Then, with a me lody

Stronger a nd state l i e r, Led me at l ength

Το the city a nd pa lace Of Arthu r the ki ng;

Touch'd at the go lden Cross of the chu rches,

F lash'd on the Tou rnament, F l icker'd a nd bicker'd

From he l met to he l met, And l ast on the forehead Of Arth u r the b lame less

Rested The G leam.

V l l C louds a nd da rkness

C losed u pon Came lot; Arthu r had va nish'd I knew not whither,

The ki ng who loved me, And can not die;

For out of the darkness Si lent a nd s lowly

The G leam, that had waned to a wi ntry g l i m mer On icy fa l low

And faded forest, Drew to the va l ley

Na med of the shadow, And s lowly bri ghten ing

Out of the g l i m mer, And s lowly movi ng aga i n to a me lody

Yearn i ng ly tender, Fe l l on the shadow,

Νο longer a shadow, But c lothed with The G lea m.

Vl l l And broader and br ig hter The G lea m flyi ng onwa rd,


VI Τότε, με μια μελωδία

Πω μεγαλόπρεπη και πω δυνατή, Μ' οδήγησε σ' όλη τη διαδρομή

Στην πόλη και στ' ανάκτορα Του βασιλιά Αρθούρου· Στο χρυσό ακούμπησε

Σταυρό των εκκλησιών, Στους αγώνες έλαμψε όλων των ιπποτών,

Λαμπύριζε και τρεμόσβηνε Από κράνος σε κράνος, Και τέλος στο μέτωπο

Του άσπιλου Αρθούρου Στάθηκε η Αχτίδα.

VII Ν έφη και ζόφος

Συνάχτηκαν στο Κάμελοτ· Ο Αρθούρος εχάθη Δεν ήξερα για πού,

Ο βασιλιάς που μ' αγαπούσε, Και να πεθάνει δε θα μπορούσε·

Γιατί μεσ' απ' το σκοτάδι Σιωπηλή αργά-αργά

Η Αχτίδα, πόχε σβήσει σε χειμωνιάτικη αντιφεγγιά Σε χέρσα παγωμένη γη Και μαραμένο δάσος,

Τράβηξε για την κοιλάδα Που την λέγαν της σκιάς,

Κι αργά ξαναλαμπρύνοντας Μεσ' απ' την αντιφεγγιά,

Κι αργά οδεύοντας ξανά στη μελωδία Τρυφερή λαχταριστά,

Έπεσε πάνω στη σκιά, Που δεν ήταν πια σκιά,

Αλλά με την Αχτίδα ντύθηκε λαμπρά.

VIII Και πω πλατιά και πω λαμπρή

Πετά η Αχτίδα μπροστά,

221


222

Wed to the me lody, Sa ng th ro' the wor ld;

And s lower and fa i nte r, O ld a nd wea ry,

But eager to fo l low, I saw, whenever

l n passi ng it g la nced upon Ham let o r city,

That u nder the Crosses The dead man's garden,

The m o rta l h i l l ock, Wou ld break i nto b lossom;

And so to the l and's Last l i m it I came -And ca n no longer,

But d ie rejoici ng, For th ro' the Mag ic Of H i m the M ig hty,

Who taught me i n ch i ld hood, There on the border Of bou nd less Ocean, And a l l but in Heaven

Hovers The G lea m.

IX Not of the su n l i g ht,

Not of the moon l i g ht, Not of the star l i ght ! Ο you ng Mari ner,

Down to the haven, Ca l l you r compan ions,

Lau nch you r vessel , And crowd you r canvas,

And, e re it va n ishes Over the marg i n, Afte r it, fo l low it,

Fo l l owThe G lea m.

Alfred Tennyson

Δεμένη με τη μελωδία, Που όλος ο κόσμος τραγουδά.

Κι εγώ πω αργός και πω αχνός, Γέρος και κουρασμένος,

Πρόθυμος όμως ν' ακολουθώ, Ε ίδα, καθώς

Στο πέρασμά της έπεφτε Σε πόλη ή χωριό,

Πως κάτω απ' τους Σταυρούς Ο κήπος των νεκρών,

Ο θνητός λοφίσκος, Θα ξέσπαγε σ' ενα λουλούδιασμα ανθών·

Και στης χώρας ήρθα Τα τελευταία όρια -

Και πια δε μπορώ, Παρά να πεθάνω με χαρά, Γιατί μέσ' απ' τη Μαγεία

Αυτού του Ισχυρού, Που μ' εδίδαξε παιδί,

Εκεί στην άκρη Του ατέλειωτου Ωκεανού,

Και σ' όλα εκτός του Ουρανού Η Αχτίδα μετεωρίζεται παντού.

ΙΧ Όχι απ' το φως του ήλιου,

Όχι απ' το φως του φεγγαριού, Όχι απ' το φως των άστρων!

Ώ Ν αύτη Παλληκάρι, Κάτω στο θαλασσινό γκρεμό, Κάλεσε τους συντρόφους σου,

Ρίξε το πλοίο στο νερό, Και όρτσα τα πανιά, Και, πριν στα βάθη Του ορίζοντα χαθεί,

Ακολούθα την, κυνήγα, Την Αχτίδα τη λαμπρή .

Άλφρεντ Τέννυσον


223


224

ΤΗΕ LADY OF SHALOTT

On either s ide the river l i e Long fie lds of bar ley and of rye,

That clothe the wo ld and meet the sky; And th ro' the fi e ld the road runs by

Το many -tower'd Came lot; And up and down the peop le go,

Gazi ng where the l i l ies b low Rou nd an is land there be low,

The is land of Sha lott.

Wi l l ows wh iten, aspens qu iver, Litt le breezes dusk a nd sh iver

Th ro' the wave that runs for ever By the is land i n the river

F lowing down to Ca melot. Fou r g ray wa l ls, and fou r g ray towers,

Overlook a space of flowers, And the s i lent of is le i m bowers.

The Lady of Sha lott.

By the marg i n , wi l l ow-vei l 'd, S l ide the heavy ba rges tra i l 'd By s low horses; a nd u n ha i l 'd

The sha l lop f l i tteth si l ken-sa i l 'd Ski m m i ng down to Came lot:

But who hath seen her wave her hand? Or at the casement seen her sta nd?

Or is she known in a l l the l and, The Lady of Sha lott?

On ly reapers, rea pi ng ea rly ln among the bearded ba rl ey,

Hear a song that echoes cheerly


Η ΛΑΙΔΗ ΤΟΥ L:ΑΛΟΤ

Ι Γύρω απ' τις όχθες του ποταμού πέρα εκεί

Μεγάλα εκτείνονται χωράφια με σίκαλη και με κριθή, Που ντύνουν τον χερσότοπο και συναντούν τον ουρανό·

Κι ανάμεσα στην πεδιάδα ο δρόμος προχωράει κατά δω Προς το πολύπυργο το Καμελότ·

Κι οι άνθρωποι πέρα δώθε τριγυρίζουν, Κοιτώντας τα νούφαρα π' ανθίζουν Γύρω από ένα νησί πέρα μακρινό,

Το νησί του Σαλότ.

Ιτιές ασπρίζουν, κλαίουσες λεύκες σπαρταρούν, Αύρες μικρές δύουν και αναρριγούν

Μέσ' απ' το κύμα που για πάντα κυλά Απ' το νησί στον ποταμό

Ρέοντας προς το Καμελότ. Τέσσερα γκρίζα τείχη, τέσσερις πύργοι γκρι,

Δεσπόζουν σ' έναν χώρο λουλουδιών, Και στο σιωπηλό νησί διαμένει

Η Λαίδη του Σαλότ.

Στις όχθες, τις καλυμμένες από ιτιές, Γλιστρούνε οι βαριές σχεδίες

Που τις τραβούνε άλογα αργά· Ενώ η βαρκούλα μεταξένια αρμενίζει κι ανάλαφρα πετά

Ξυστά τραβώντας για το Καμελότ· Μα ποιός την είδε να κουνά το χέρι ; Ή απ' το παράθυρό της να κοιτά ;

Ή μήπως είναι γνωστή σ' όλους εδώ, Η Λαίδη του Σαλότ ;

Μονάχα οι θεριστές, θερίζοντας νωρίς Ανάμεσα στο γενειοφόρο το κριθάρι, Ακούν τραγούδι π' αντηχεί χαρωπά

225


226

From the river wi ndi ng clea rly, Down to tower' d Came lot:

And by the moon the reaper wea ry, Pi l i ng sheaves i n u p lands a i ry,

Listen i ng , whispers " 'τίs the fa i ry Lady of Sha lott. "

1 1 There she weaves by n ight a nd day

Α mag ic web with co lours gay. She has heard a whisper say, Α cu rse is on her if she stay

Το look down to Ca melot. She knows not what the cu rse may be,

And so she weaveth steadi ly, And l i ttl e other ca re hath she


And movi ng th ro' a m i rror c lear That ha ngs before her a l l the yea r,

Shadows of the world appea r. There she sees the h ig hway nea r

Wi nd ing down to Ca melot: There the river eddy wh i r ls,

And there the su rly vi l lage-chu rls, And the red c loaks of market g i r ls,

Pass onwa rd from Sha lott.

Someti mes a troop of damsels g lad, An abbot on an a m bl i ng pad,

Someti mes a cu rly shepherd- lad, Or long-ha i r'd page in cri mson clad,

Goes by to tower'd Came lot; And someti mes th ro' the m i rror b lue

The knig hts come rid ing two a nd two: She hath no loya l kn i ght a nd true,


But i n her web she sti l l de l ig hts Το weave the m i rror's magic s ig hts,


Από τον ποταμό που ελίσσεται σαν φίδι προς τα εδώ, Προς το πολύπυργο το Καμελότ:

Και με την φεγγαράδα οι κουρασμένοι θεριστές, Στοιβάζοντας τις θημωνιές σε χώρο ανοιχτό,

Ακούν ψιθύρους «Είναι η νερcΧίδα Η Λαίδη του Σαλότ».

11 Εκεί υφαίνει μέρα και νύχτα

Με χρώματα χαρούμενα τον μαγικό ιστό. Άκουσε έναν ψίθυρο να λέει,

Κατάρα θα πέσει πάνω της, εάν σταθεί Και ατενίσει προς το Καμελότ.

Όμως δεν ξέρει τί ναν' αυτή η κατάρα, Και συνεχίζει να υφαίνει χωρίς τελειωμό,

Και τίποτ' άλλο δεν την νοιάζει Τη Λαίδη του Σαλότ.

Κι όπως κοιτάζει σ' έναν διάφανο καθρέφτη Που κρέμεται μπροστά της όλον τον καφό,

Παρουσιάζονται σκιές του κόσμου. Εκεί βλέπει κοντά της την οδό

Που ξετυλίγεται σαν φίδι προς το Καμελότ: Εκεί αναρουφιέτ' η δίνη απ' τον ποταμό,

Εκεί και τ' άγρια παλληκάρια απ' το χωριό, Και τ' άλικα τα πανωφόρια των κοριτσιών της αγοράς,

Που προσπερνάν απ' το Σαλότ.

Κάποιες φορές μία ομάδα από κορίτσια γελαστά, Ένας καλόγερος με βήμα ήρεμο αργό,

Και κάποιες άλλες ένας σγουρόμαλλος βοσκός, Ή μακρυμάλλης υπηρέτης με χιτώνα ερυθρό,

Προσπερνά για το πολύπυργο το Καμελότ· Κάποιες φορές μέσ' από τον καθρέφτη τον γαλάζιο

Ιππότες έρχονται καλπάζοντας δυο-δυο Εκείνη όμως δεν έχει ιππότη αληθινά πιστό,


Μα στον ιστό της χαίρεται ακόμα Ν α υφαίνει του καθρέφτη τις μαγικές ματιές,

227


228

For often th ro' the si l ent n ig hts Α fu nera l , with p lu mes a nd l i g hts,

And m usic, went to Ca melot: Or when the moon was overhead,

Ca me two you ng lovers late ly wed; " I am ha lf sick of shadows", sa id


1 1 1 Α bow-shot from h e r bower-eaves,

He rode between the bar ley-sheaves, The sun ca me dazz l i ng th ro' the leaves,

And fl amed upon the brazen g reaves Of bo ld Si r Lance lot.

Α red-cross kn i ght for ever kneel 'd Το a l ady i n h is sh ie ld,

That sparkled on the ye l l ow fie ld , Beside remote Sha lott.

The gemmy brid le g l itter'd free, Li ke to some branch of sta rs we see

H u ng in the go lden Ga laxy. The brid le be l ls ra ng merri ly

As he rode down to Came lot; And from h is b lazon' d ba ld ric s l ung

Α mig hty si lver bug l e h u ng, And as he rode h is a rmou r ru ng,

Beside remote Sha lott.

Al l i n the b lue u nc louded weather Thick-jewel l 'd shone the sadd le- leather,

The he l met and the he lmet-feather Burn'd l i ke one bu rn ing flame together,

As he rode down to Came lot. As often th ro' the pu rp le n ig ht, Be low the sta rry c luste rs brig ht,

Some bea rded meteor, tra i l i ng l i g ht, Moves over sti l l Sha lott.


Γιατί συχνά μέσ' απ' τις σιωπηλές τις νύχτες Μία νεκρώσιμη ακολουθία, με φώτα και λοφία, Και μουσικό ρυθμό, κινείται προς το Καμελότ: Ή όταν φέγγει το φεγγάρι ψηλά στον ουρανό,

Έρχετ' ένα νεαρό ζευγάρι ερωτευμένων που έχει δεθεί με γάμο ιερό· «Σχεδόν σαν νά 'χω αρρωστήσει από τον κόσμο των σκιών»,

Είπε η Λαίδη του Σαλότ.

ΠΙ Ένα βέλος ήρθε απ' την κληματαριά της, Εκείνος κάλπαζε ανάμεσα στις θημωνιές,

Ο ήλιος εκτυφλωτικός ανάμεσα στα φύλλα, Και φλογερός πάνω στις χάλκινες περικνημίδες

Που φόραγε ο Λανσελότ ο τολμηρός. Πάντα γονατιστός ο ερυθρόσταυρος ιππότης

Μπροστά σε μια μυλαίδη, με την ασπίδα του, Που άστραφτε μες στον ωχρό αγρό,

Πέρ' από το Σαλότ το μακρινό .

Το διαμαντένιο χαλινάρι άστραφτ' ελεύθερα, Σαν κάποια απ' τ' αστέρια που κοιτάμε Ν α κρέμονται στον Γαλαξία τον χρυσό.

Τα κουδουνάκια απ' το χαλινάρι εύθυμα αντηχούσαν Καθώς εκάλπαζε στο Καμελότ·

Κι απ' την περίτεχνη εξάρτυση την ιπποτική του Κρεμόταν ένα πανίσχυρο κόρνο αργυρό,

Κι όπως εκάλπαζε η πανοπλία του αντηχούσε, Πέρα από το Σαλότ το μακρινό .

Στον καταγάλανο ανέφελο ουρανό Λαμπύριζε η δερμάτινη πετραδοστολισμένη σέλα,

Το κράνος και του κράνους το φτερό φλέγονταν σαν να φλέγεται μια φλόγα,

Καθώς εκάλπαζε στο Καμελότ. Κι όπως συνήθως στην ιώδη νύχτα,

Κάτω από σμήνος άστρων λαμπερό, Κάποιος γενειοφόρος μετεωρίτης, ένα πεφταστέρι,

Περιδιαβαίνει πάν' απ' το γαλήνιο Σαλότ.

229


230

His broad c lear brow i n su n l ig ht g low'd; On bu rnish'd hooves h is war-horse trode;

From u nderneath h is he lmet flow'd H is coa l-bl ack cu rls as on he rode,

As he rode down to Came lot. From the ba nk and from the river He flash'd i nto the crysta l m i rror,

"τi rra l i rra", by the river Sa ng Si r Lance lot.

She left the web, she left the Ioom, She made th ree paces th ro' the room,

She saw the water- l i ly b loom, She saw the he l met a nd the p lu me,

She look'd down to Ca melot. Out flew the web a nd floated wide'

The m i rror crack'd from side to side' "The cu rse is come u pon m e ! " cried


IV l n the stormy east-wi nd stra i n i ng ,

The pa le ye l low woods were wa n ing , The broad strea m i n h is ba nks com pla i n i ng,

Heavi ly the low sky ra i n i ng Over tower'd Ca melot;

Down she came a nd found a boat Beneath a wi l l ow left afloat,

And round a bout the prow she wrote The Lady of Shalott.

And down the river's d im expa nseLike some bold seer i n a tra nce, See ing a l l h is own mischa nce

With a g lassy cou ntenance Did she look to Ca melot.

And at the c losi ng of the day She loosed the cha in , a nd down she lay;

The broad strea m bore her fa r away, The Lady of Sha lott.


Τα καθαρά φαρδιά του φρύδια ανέλαμπαν στο φως του ήλιου· Κάλπαζε το άτι πάνω σε διαστίλβουσες οπλές

Κάτω απ' το κράνος του ανέμιζαν Οι μαύροι βόστρυχοί του καθώς εκάλπαζε ο ιππότης,

Καθώς εκάλπαζε αυτός στο Καμελότ. Από την όχθη κι απ' τον ποταμό

Άστραφτ' εκείνος στον κρυστάλλινο καθρέφτη, «Τφατατάμ», δίπλα στον ποταμό Τραγούδαγε ο ιππότης Λανσελότ.

Εκείνη άφησε κατά μέρος τον ιστό της, παράτησε τον αργαλειό, Έκανε τρία βήματα μες στο δωμάτιο,

Ε ίδε το νούφαρο ν' ανθίζει Είδε το κράνος και το φτερό,

Κοίταξε προς το Καμελότ. Πέταξε ο ιστός και αιωρήθηκε ψηλά

Έσπασε ο καθρέφτης απ' άκρη σ' άκρη <<Επεσε η κατάρα πάνω μου, ήρθε εδώ! »

Φώναξ' η Λαίδη του Σαλότ.

IV Στου ανατολικού ανέμου την θυελλώδη δοκιμασία,

Χάνονταν τα ωχρά κίτρινα δάση, Διαμαρτυρότανε στις όχθες του το πλατύ ρυάκι,

Κι έβρεχε δυνατά ο χαμηλός ο ουρανός Πάνω απ' το πολύπυργο το Καμελότ·

Εκείνη κατηφόρισε και βρήκε μία βάρκα Που έμεινε να λικνίζεται κάτω από μιαν ιτιά,

Κι έγραψε στην πλώρη της με χαρακτήρα στρογγυλό Η λαίδη του Σαλότ.

Και κάτω στου ποταμού τα θολά πλατιά νεράΣαν κάποια τολμηρή μάντισσα σε καταληψία,

Που βλέπει τη δική της επερχόμενη κακοτυχίαΜε παγωμένο πρόσωπο ψυχρό

Εκείνη κοίταξε προς το Καμελότ.

Κι όπως τελείωνε η μέρα Σήκωσε άγκυρα κι έπλεε στον ποταμό·

Το ρεύμα το πλατύ την έφερε σε τόπο μακρινό, Τη Λαίδη του Σαλότ.

231


232

Lyi ng, robed i n snowy wh ite That loose ly f lew to l eft and r ightThe leaves upon her fa l l i ng l i g ht

Th ro' the noises of the n ight She floated down to Ca melot:

And as the boat-head wound a long The wi l l owy h i l ls a nd fi e lds among,

They heard her s ing ing her last song, The Lady of Sha lott.

Heard a ca ro l , mou rnfu l , ho ly, Chanted loud ly, chanted lowly,

Ti l l her b lood was frozen slowly, And her eyes were darken'd whol ly,

Tu rn'd to tower'd Came lot; For ere she reach'd u pon the tide The fi rst house by the water-side,

S ing ing i n her song she d ied, The Lady of Sha lott.

U nder tower and balcony, By garden-wa l l and ga l l e ry,

Α g lea m i ng shape she floated by, Dead-pa le between the houses h i g h,

S i l ent i nto Ca melot. Out u pon the wharfs they came,

Kn ight a nd bu rg her, lord a nd dame, And rou nd the prow the read her name,

The Lady of Shalott.

Who is th is? and what is here? And in the l i g hted pa lace near Died the sou nd of roya l cheer;

And they cross'd themselves for fear, Al l the knig hts at Came lot:

But Lance lot mused a l i ttl e space; He said, "She has a lovely face;

God i n H is mercy lend her g race The Lady of Sha lott. "

Alfred Ten nyson


Γερμένη, με ρούχα του χωνιού λευκά Που τα φυσά ο αέρας δεξιά κι αριστερά

Τα φύλλα πάνω στο πεσμένο φως τηςΜεσ' απ' της νύχτας τον αχό

Έπλεε προς το Καμελότ: Κι όπως η πλώρη της βαρκούλας ελισσόταν Ανάμεσα σε λόφους με ιτιές και σε αγρούς,

Την άκουσαν να τραγουδάει τον τελευταίο της σκοπό, Την Λαίδη του Σαλότ.

Άκουσαν εύθυμο τραγούδι, πένθιμο και ιερό, Τραγουδισμένο δυνατά, τραγουδισμένο σιγανά,

Μέχρι που το αίμα της πάγωσ' αργά, Και που τα μάτια της σκοτείνιασαν εντελώς,

Στραμμένα στο πολύπυργο το Καμελότ· Γιατί πριν φθάσει ακόμα με την παλίρροια

Στο πρώτο σπίτι στην όχθη του νερού, Πέθανε τραγουδώντας τον σκοπό,


Κάτω απ' τον πύργο και το μπαλκόνι, Δίπλα στον μαντρότοιχο και την στοά,

Μια αναλαμπούσα επέπλεε σκιά, Ωχρή σαν πεθαμένη κοντά σε δώμα υψηλό,

Σιωπηλή στο Καμελότ. Έξω στις αποβάθρες βγήκαν,

Ιππότης και πραματευτής, άρχοντας και κυρά, Και τ' όνομά της διάβασαν στην πλώρη στο νερό,

Η λαίδη του Σαλότ.

Ποιά είν' αυτή ; και τί γυρεύει εδώ ; Και στο ολόφωτο παλάτι το γειτονικό

Έσβησ' ο ήχος από τις βασιλικές επευφημίες Κι έκαναν τον σταυρό τους απ'το φόβο τους,

Όλοι οι ιππότες στο Καμελότ: Μόνο ο Λανσελότ ονειροπόλησε λιγάκι·

Είπε, <<Εχει ένα πρόσωπο ωραίο εκπληκτικό· Ο Θεός στο μέγα έλεός του έδωσε γοητεία και χάρη

Στη Λαίδη του Σαλότ».


233


234

CROSSING ΤΗΕ BAR

Su nset a nd even ing sta r,

And one c lear ca l l fo r m e !

And may there b e no moa n i ng of the ba r

When I put out to sea,

But such a tide as movi ng seems asleep,

Τοο fu l l fo r sou nd a nd foam,

When that wh ich d rew from out the bound less deep

Tu rns aga i n home.

Twi l i ght a nd even ing be l l ,

And afte r that the dark !

And may there be no sad ness of fa rewe l l ,

When I embark;

For tho' from out ou r borne of τi me and P lace

The flood may ba re me fa r,

I hope to see my Pi lot face to face

When I have crossed the bar.

Alfred Tennyson


ΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΠΑΡΑ

Ηλιοβασίλεμα κι αστέρι δειλινό, Και ένα κάλεσμα ξεκάθαρο για μένα!

Κι είθε να μην υπάρχει βογγητά απ' τον αμμουδερό φραγμό Καθώς στη θάλασσα ξεχύνομαι απ' τον λιμένα,

Όμως αυτή η παλίρροια φαίνεται κοιμισμένη, Παραγεμάτη από θορύβους και αφρό,

Όταν αυτό που εκβλήθηκε από τ' άπειρο βάθος Γυρίζει πίσω σπίτι του, με πάθος.

Λυκόφως κι ήχος καμπάνας το δειλινό, Κι ύστερα το σκοτάδι!

Κι είθε να μην υπάρχει λύπη στον αποχαιρετισμό, Καθώς εγώ μπαρκάρω για τον Άδη·

Γιατί, παρόλο που μετά τη γέννα μας από τον Χωροχρόνο Μπορεί η φουσκοθαλασσιά πολύ μακριά να μ' οδηγήσει,

Ελπίζω να ιδώ τον Πλοηγό μου κατά πρόσωπο Μόλις τον λιμενοβραχίονα θα έχω διασχίσει.


235


236

ON A WEDDING ANNIVΈRSARY

The sky is torn across

Th is ragged ann iversary of two

Who moved for th ree years i n tu ne

Down the long wa lks of thei r vows.

Now thei r l ove l ies a loss

And Love a nd h is patients roar on a cha i n :

From every true or crate r

Ca rryi ng c loud, Death stri kes the i r house.

Τοο late in the wrong ra i n

They come together whom the i r love pa rted:

The wi ndows pou r i nto the i r heart

And the doors burn i n thei r bra i n .

Dylan Thomas


ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟ � -----------�

Γ ΑΜ Ο Υ

ο ουρανός δ ιαμελίσθηκε

Αυτή η κουρελιάρικη επέτειος των δύο

Που πορευόταν για τρία χρόνια σε συντονισμό

Στους μακρινούς των όρκων περιπάτους.

Τώρα χάθηκε η αγάπη τους

Κι ο Έρωτας και οι δικοί του ασθενείς μουγκρίζουνε

δεμένοι σ' αλυσίδα:

Από το κάθε σύννεφο που είναι αληθινό ή κουβαλά κρατήρα,

Ο Θάνατος χτυπά το σπίτι τους.

Πολύ αργά στη λάθος βροχή

Μαζεύονται αυτοί που τους εχώρισε η αγάπη τους:

Χύνονται τα παράθυρα μες στην καρδιά τους

Κι οι πόρτες στο μυαλό τους πυρπολούνται .

Ντύλαν Τόμας

237


238

l n the g loom of wh iteness,

l n the g reat s i l ence of snow,

Α ch i l d was sig h i ng

And bitte rly sayi ng : ''Oh ,

They have ki l led a wh ite bi rd up there on her nest,

The down is f lutte ri ng from her breast ! "

And sti l l it fe l l throug h that dusky brig htness

On the ch i l d cryi ng for the bi rd of the snow.

Edwa rd Thomas


Στην κατήφεια του λευκού,

Στη μεγάλη σιωπή απ' το χιόνι,

Ένα παιδάκι αναστέναξε

Πικρά λέγοντας: «Αχ, όχι,

Σκοτώσανε ένα λευκό πουλί 'κει πάνω στη φωλιά του,

Τα πούπουλα ανεμίζουνε από τον θώρακά του! »

Ήσυχο έπεφτε μεσ' από την λαμπρότητα του δειλινού

Επάνω στο παιδί που έκλαιγε για το πουλάκι του χωνιού.

Έντουαρντ Τόμας

239


240

On lntimations of lmmortality

from Recollections of Early Childhood

What though the rad iance wh ich was once so bright

Be now for ever taken from my sig ht,

Though noth ing can bri ng back the hou r

Of sp lendou r i n the g rass, of g lo ry i n the flower;

We wi l l g rieve not, rather fi nd

Strength in what rema ins beh i nd;

ln the pri ma l sym pathy

Wh ich havi ng been m ust ever be;

l n the sooth i ng thoug hts that spri ng

Out of human sufferi ng;

ln the fa ith that looks th roug h death ,

l n years that bri ng the ph i l osoph ic m i nd .

Wi l l i am Wordsworth


Περί vπαι vιyμώv αθαvασίας από αvαπολήσεις της πρώϊμης παιδικής ηλικίας

Τί κι αν η λάμψη που ήταν κάποτε τόσο φωτεινή

Τώρα για πάντα πάρθηκε απ' τη ματιά μου,

Τί κι αν τίποτε να φέρει πίσω δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή

Της δόξας του ανθού, του μεγαλείου της χλόης

Δεν θα πονέσουμε, μάλλον θα βρούμε

Δύναμη σε όσα πίσω αφεθούνε·

Στο πρώτο αρχικό μας αίσθημα

Που έχοντας κάποτε υπάρξει πρέπει για πάντα να επιζεί·

Στις σκέψεις τις παρήγορες που ξεπηδούν

Μεσ' απ' τα πάθη των ανθρώπων·

Στην πίστη που η ματιά της διαπερνά το θάνατο,

Στα χρόνια που μας φέρνουνε τον στοχασμό των φιλοσόφων.

Ου1λλιαμ Γουόρντσγουορθ

241


242

ΤΗΕ SECOND COMING

Tu rni ng and tu rni ng i n the wideni ng gyre

The fa lcon can not hear the fa lconer;

Th i ngs fa l l apa rt; the centre can not ho ld ;

Mere anarchy is loosed u pon the wor ld,

The blood-d im med t ide is loosed, a nd everywhere

The ceremony of i nnocence is d rowned;

The best lack a l l conviction, wh i le the worst

Are fu l l of passionate i ntensity.

Su re ly some reve lation is at hand;

Surely the Second Com i ng is at hand .

The Second Com i ng ! Hard ly a re those words out

When a vast i mage out of Spi ritus M u nd i

Trou bles my sig ht: somewhere i n sands of the desert

Α shape with l ion body and the head of a man,

Α gaze b lank a nd piti less as the su n,

ls movi ng its s low th ig hs, wh i l e a l l a bout it

Ree l shadows of the i nd ig nant desert bi rds.

The da rkness drops agai n; but now I know

That twenty centu ries of stony s leep

Were vexed to n ig htmare by a rocki ng crad le ,

And what rough beast, its hou r come rou nd at l ast,

S louches towards Beth lehem to be born?

Wi l l i am ButlerYeats


Η ΔΕΥΓΕΡΑ ΠAPonrA

Γυρνώντας και ξανά γυρνώντας γύρω απ' τον κύκλο που πλατιάζει

Το γεράκι αδυνατεί ν' αφουγκραστεί τον γερακάρη·

Όλα διαλύονται· το κέντρο δεν μπορεί να κρατηθεί·

Τέλεια αναρχία εξαπολύεται πάνω στον κόσμο, Η πλημμυρίδα αίματος θολού αφήνεται ελεύθερη,

Και πνίγεται παντού η τελετή της αθωότητας

Οι άριστοι δεν πείθουνε κανέναν, ενώ οι χείριστοι

Είναι γεμάτοι από ένταση περιπαθή .

Σίγουρα κάποια αποκάλυψη επίκειται·

Σίγουρα πλησιάζει η Δευτέρα Παρουσία.

Η Δευτέρα Παρουσία! Δεν πρόλαβαν να προφερθούν αυτές οι λέξεις

Όταν ένα πελώριο είδωλο μεσ' απ' το Πνεύμα του Κόσμου

Την όρασή μου διαταράσσει: κάπου σε άμμους της ερήμου

Μία μορφή με λιονταριού κορμί και κεφαλή ανθρώπου,

Βλέμμα απλανές κι όπως ο ήλιος ανελέητο,

Κινείται με αργούς μηρούς, καθώς τριγύρω της

Διαπλέκονται οι σκιές των αγανακτισμένων της έρημος πουλιών.

Πέφτει και πάλι το σκοτάδι· τώρα όμως ξέρω

Πως είκοσι αιώνες πέτρινου ύπνου

Διαταράχθηκαν σε εφιάλτη από μια κούνια,

Και τί θηρίο άγριο, ήγγικεν επί τέλους η στιγμή,

Σέρνει βαριά τα πόδια του να γεννηθεί κατά τη Βηθλεέμ ;

Ου'ίλλιαμ Μπάτλερ Γιέητς

243


244

ΜΥ FIFTIETH YEAR HAD COME

My fifti eth yea r had come a nd gone,

I sat, a so l ita ry man,

l n a crowded London shop,

An open book and empty cu p

On the marb le ta ble-top.

Wh i l e on the shop a nd street I gazed

My body of a sudden blazed;

And twenty m i nutes more or less

lt seemed, so g reat my happ iness,

That I was b lessed and cou ld bless.



Έκλεισα τα πενήντα και τα πέρασα,

Και κάθησα, άντρας στη μοναξιά μου,

Σ' ένα γεμάτο κόσμο μαγαζί Λοντρέζικο,

Ένα βιβλίο ανοικτό κι ένα άδειο ποτήρι

Πάνω στο μάρμαρο που κάλυπτε το τραπεζάκι.

Και καθώς κοίταζα στο δρόμο τους περαστικούς έξω

απ' το μαγαζάκι

Ξάφνου το σώμα μου πήρε φωτιά·

Και για περίπου είκοσι λεπτά

Ήτανε φαίνεται τόσο μεγάλη η ευτυχία μου,

Που ευλογήθηκα κι ένιωσα δυνατός τους άλλους

να ευλογήσω για λιγάκι.

Ου'ίλλιαμ Μπάτλερ Γιέητς

245


ΤΗΕ GREAT DAY

H u rra h for revo lution a nd more ca nnon-shot!

Α beggar upon horseback l ashes a beggar on foot.

H u rrah for revo lution and can non come aga i n !

The beggars have changed p laces, but the l ash goes on .

Wi l l i am Butle rYeats

246


Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ

Ζήτω η επανάσταση κι οι κανονιές!

Ένας επαίτης έφιππος χτυπά έναν πεζό επαίτη .

Ζήτω η επανάσταση και το κανόνι έρχεται ξανά!

Αλλάξαν θέση οι επαίτες, μα το μαστίγωμα καλά

κρατά.

Οu1λλιαμ Μπάτλερ Γιέητς

247


248

Α DRINKING SONG

Wi ne comes i n at the mouth

And love comes i n at the eye;

That's a l l we know for truth

Before we g row old and d ie .

I l i ft the g l ass to my mouth,

I l ook at you , and I sig h .



ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΟΤΟΥ

Το κρασί έρχεται στο στόμα

Κι η αγάπη στο μάτι χτυπάει·

Αuτό είναι όλο κι όλο ποu μαθαίνει κανείς

Πριν γεράσει και πάει.

Σηκώνω το ποτήρι στο στόμα μοu,

Σε κοιτώ και στενάζω: ά:ί, ά:ί.

Οu'ίλλιαμ Μπάτλερ Γιέητς

249

Η . Π .Α •

251


252

ΤΗΕ INSTRUCTION MANUAL

As I sit looki ng out of a wi ndow of the bu i l d i ng

I wish I d id not have to write the i nstruction manua l on

the uses of a new meta l .

I look down i nto the street a nd see peop le, each wa lki ng

with a n i nner peace,

And envy them - they a re so fa r away from me !

Not one of them has to worry a bout getti ng out th is manua l on

schedu le .

And, as my way is, I beg i n to d rea m, resti ng my e l bows

on the desk and l ea n i ng out of the wi ndow a l ittle ,

Of dim Guada lajara ! City of rose-co lored flowers !

City I wa nted most to see, and most d id not see, i n

Mexico !

But I fancy I see, u nder the press of having to write the

i nstruction manua l ,

You r pub l ic square, city, with its e laborate l i ttl e band

sta nd !

The band is p layi ng Scheherazade by Ri msky-Korsakov.

Arou nd stand the f lower g i r ls, hand ing out rose- and

Lemon-co lored flowers,

Each attractive i n her rose-and-bl ue striped dress (Oh !

such shades of rose a nd b lue) ,

And nearby is the l i tt le wh ite booth where women in

g reen serve you g reen and ye l low fru it.

The coup les a re pa rad ing : everyone is i n a ho l iday mood.

Fi rst, lead ing the pa rade, is a dapper fe l low

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΟΔΗΓΙΩΝ XPHL:EΩL:


Καθώς κάθομαι και κοιτάζω από ένα παράθυρο του κτιρίου πολύ θα

'θελα να μην ήμουν αναγκασμένος να γράφω το εγχειρίδιο με τις

οδηγίες χρήσεως ενός νέου μετάλλου. Κοιτάζω κάτω στο δρόμο και

βλέπω κόσμο, να διαβαίνει με μιαν εσωτερική γαλήνη

και τους ζηλεύω - βρίσκονται τόσο μακριά από μένα!

Ούτε ένας τους δεν είναι αναγκασμένος να ανησυχεί για να τελειώσει

αυτό το εγχειρίδιο οδηγιών στην ώρα του.

Και, κατά πως το συνηθίζω, αρχίζω να ονειρεύομαι, στηρίζοντας τους

αγκώνες μου στο γραφείο και σκύβοντας λιγάκι έξω από το παράθυ

ρο, να ονειρεύομαι αχνά-αχνά την Γκουανταλαχάρα! Πόλη με τα ρο-

δόχρωμα λουλούδια! Την πόλη που θα ήθελα να 'βλεπα πω πολύ στο

Μεξικό και που ακριβώς δεν είδα καν.

Αλλά φαντάζομαι πως βλέπω, κάτω από την πίεση της υποχρέωσης

να γράψω τις οδηγίες χρήσεως, την μεγάλη σου πλατεία, πόλη, με

την περίτεχνή της εξέδρα της μπαντίνας!

Παίζει η μπάντα την Σεχαραζάτ του Ρίμσκυ-Κόρσακωφ. Τριγύρω

στέκονται τα κορίτσια με τα λουλούδια, μοιράζοντας άνθη ροδόχρω

μα, άνθη του λεμονιού το χρώμα.

Η καθεμιά τους σαγηνευτική στο φόρεμά της με τις κόκκινες και τις

γαλάζιες γραμμές (Ω ! τί αποχρώσεις του άλικου, και του γαλάζιου) ,

Κι εκεί κοντά είναι η μικρή, άσπρη καντίνα όπου γυναίκες στα πράσινα

ντυμένες σού σερβίρουν πράσινα και κίτρινα φρούτα. Τα ζευγάρια κά

νουν βόλτα: καθένας βρίσκεται σε διάθεση γιορταστική. Πρώτος στην

κορυφή τού περιπάτου ένας σβέλτος τύπος

253


254

Clothed i n deep b lue . On h is head sits a wh ite hat

And he wears a mustache, which has been tri m med for

the occasion . H is dea r one, h is wife, is young a nd pretty; her shawl is

rose, p ink, and wh ite. Her s l i ppers a re patent leather, in the America n fash ion,

And she carries a fan, for she is modest, a nd does not wa nt the crowd to see her face too often .

But everybody is so busy with h is wife or loved one I doubt they wou ld notice the mustach ioed man's wife. Here come the boys ! They a re skipp i ng a nd th rowi ng

l i ttl e th i ngs on the s idewa l k Wh ich is made of g ray ti le . One of them, a l itt le o lder,

has a tooth pick i n h is teeth . He is s i l enter than the rest, a nd affects not to notice the

pretty young g i rls in wh ite. But h is friends notice them, a nd shout thei r jeers at the

laug h i ng g i r ls . Yet soon a l l this wi l l cease, with the deepen ing of the i r

yea rs, And love bri ng each to the parade g rou nds for another

reason. But I have lost sig ht of the you ng fe l l ow with the tooth

pick. Wa it -there he is - on the other s ide of the bandsta nd, Secl uded from h is friends, in earnest ta l k with a young

g i rl Of fou rteen or fifteen . I try to hear what they a re sayi ng

But it seems they a re just m u m bl i ng someth ing -shy words of love, probably.

She is s l ig htly ta l l e r than he, and looks qu ietly down i nto h is si ncere eyes.

She is wear ing wh ite. The breeze ruffles her long fi ne b lack ha i r agai nst her o l ive cheek.

Obviously she is i n love . The boy, the young boy with the toothpick, he is in love too;

H is eyes show it. Tu rni ng from the coup le, I see there is an i nterm iss ion in the concert.

The pa raders a re resti ng and s ippi ng d ri nks th roug h Straws


ντυμένος στο βαθύ γαλάζιο . Επάνω στο κεφάλι του κάθεται ένα λευκό

καπέλο. Και φοράει ένα μουστάκι, ψαλιδισμένο για την περίπτωση .

Η καλή του, η σύζυγός του, είναι νέα και όμορφη . Το σάλι της είναι

ροζ, τριανταφυλλί και άσπρο. Τα γοβάκια της από λουστρίνι, όπως

το επιβάλλει η μόδα η αμερικάνικη, κι έχει μαζί της και βεντάλια,

γιατ' είναι ντροπαλή, και δεν επιθυμεί τα πλήθη να βλέπουνε πολύ

συχνά το πρόσωπό της.

Αλλά ο καθένας τους είναι τόσο απασχολημένος με τη δική του γυ

ναίκα ή την αγαπημένη του που πολύ αμφιβάλλω αν θα παρατηρού

σαν και την γυναίκα του μουστακαλή . Να και τα αγόρια! Χοροπηδάν

και ρίχνουνε πράγματα μικρά στο πεζοδρόμιο που 'ναι φτιαγμένο

από πλακάκι γκρίζο . - Ένα τους, λίγο μεγαλύτερο, έχει μια οδοντο

γλυφίδα στα δόντια του. Είναι πω ήσυχο απ' τα υπόλοιπα και δεν

νοιάζεται να δει τα όμορφα κορίτσια τα λευκοντυμένα.

Οι φίλοι του όμως τα παρατηρούν και αρχίζουν να φωνάζουνε πει

ράγματα στα κορίτσια, που σκανε στα γέλια. Όμως όλα αυτά σύντο

μα θα πάψουν, με το βάθεμα του χρόνου τους, κι ο έρωτας θα φέρει

τον καθένα τους στο σεργιάνι της πλατείας για άλλους λόγους. Μια

στιγμή όμως, έχασα τον νεαρό με την οδοντογλυφίδα. Περιμένετε

-νάτος- από την άλλη μεριά της εξέδρας της μπάντας ξεκομμένος

από τους φίλους του, σε σοβαρή συζήτηση με μια κοπέλα νεαρή δε

κατεσσάρων-δεκαπέντε χρόνων.

Προσπαθώ να ακούσω τί λένε αλλά φαίνεται πως κάτι σιγοψιθυρίζουν

-ίσως κάποιες ντροπαλές λέξεις αγάπης. Είναι λίγο ψηλότερη απ'

αυτόν, κι ήρεμα τον κοιτά στα ειλικρινή του μάτια. Φοράει λευκά.

Η αύρα ανακατεύει τα φίνα μακριά μαύρα μαλλιά της πάνω στο μά

γουλό της χρώματος ελιάς.

Είναι ερωτευμένη προφανώς. Τ' αγόρι, το νεαρό αγόρι με την οδοντο

γλυφίδα, είναι κι αυτό ερωτευμένο. Φαίνεται στα μάτια του. Γυρνώ

ντας το κεφάλι από το ζευγάρι, βλέπω πως έχει διάλειμμα η συναυλία.

Οι περιπατητές ξεκουράζονται και ρουφάνε αναψυκτικά με καλαμάκια

255


256

(The dri nks a re d ispensed from a l a rge g lass crock by a l ady i n dark b lue) ,

And the m usici ans m i ng le among them, in the i r creamy wh ite u n iforms, a nd ta l k

About the weather, perhaps, o r how the i r kids a re do ing at schoo l .

Let us take th is opportu n ity to ti ptoe i nto one of the s ide streets.

Here you may see one of those wh ite houses with g reen tri m

That a re so popu la r here. Look - I to ld you ! lt is coo l a nd d im i ns ide but the patio is su nny

An o ld woman i n g ray sits there, fa nn ing herself with a pa l m leaf fan .

She we lcomes us to her patio, a nd offers us a coo l i ng d ri nk.

" My son is i n Mexico City, " she says. '' He wou ld welcome you too

lf he were here. But h is job is with a ba nk there. Look, here is a photog raph of h i m . "

And a da rk-ski n ned l a d with pea rly teeth g ri ns out a t u s from the worn leather fra me.

We thank her for her hospita l i ty, for it is getti ng late And we must catch a view of the city, before we leave,

from a good h i g h p l ace. That ch u rch tower wi l l do- the faded p ink one, there aga i nst the fi erce b lue of the sky. S lowly we enter.

The ca retaker, a n o ld man d ressed i n brown and g ray, Asks us how long we have been i n the city, and how

we l i ke it here. H is daug hter is scru bbi ng the steps - she nods to us as we

pass i nto the tower. Soon we have reached the top, a nd the whole network

of the city extends before us. There is the rich q u a rte r, with its houses of p ink and

wh ite, a nd its cru m b l i ng, leafy terraces. There is the poorer q u a rte r, its homes a deep b lue .

There is the ma rket, where men a re sel l i ng hats a nd swatti ng fl i es


(Τα ποτά σερβίρονται μέσα από μια μεγάλη γυάλινη γαβάθα από μια

κυρία ντυμένη στα βαθυγάλαζα), κι οι μουσικοί ανακατώνονται ανά

μεσά τους, στις κρεμ στολές τους, και συζητούν, ίσως για τον καφό,

ή πώς τα πάνε τα παιδιά τους στο σχολείο .

Ν α ρίξουμε όμως και μια κλεφτή ματιά σ' έναν από τους παράδρο

μους. Εδώ μπορείς να δεις έν' από κείνα τ' άσπρα σπίτια με τους

σενιαρισμένους κήπους που είναι τόσο δημοφιλή εδώ. Κοίτα - Στο

'πα! - Μέσα φαίνεται δροσερό και αχνό, αλλά το αίθριο είναι ηλιό-

λουστο. Μία γερόντισσα ντυμένη στα γκρι κάθεται εκεί, κάνοντας αέ

ρα με μια βεντάλια από φύλλα φοινικιάς. Μας καλωσορίζει στην αυ

λή της, και μας προσφέρει ένα δροσιστικό. «0 γιος μου είναι στην

Πόλη του Μεξικού», μάς λέει. «Κι αυτός θα σας καλωσόριζε, αν ήταν

εδώ. Αλλά η δουλειά του είναι εκεί σε μία τράπεζα. Κοιτάξτε εδώ

έχω μια φωτογραφία του». Κι ένας μελαχρινός λεβέντης με δόντια

διαμαντένια μάς χαμογελά κάνοντας μια γκριμάτσα μέσα από την

φθαρμένη δερμάτινη κορνίζα. Την ευχαριστούμε για την φιλοξενία

της, γιατί είναι κιόλας αργά και πρέπει να προλάβουμε να ρίξουμε

μια ματιά στην πόλη, πριν φύγουμε, πάνω από κανένα ύψωμα. Εκεί

νο το καμπαναριό είναι ότι πρέπει - αυτό το πολυκαιρισμένο ροζ,

εκεί κόντρα στο θηριώδες μπλε του ουρανού. Μπαίνουμε αργά. Ο

καντηλανάφτης, ένας γέροντας ντυμένος στα γκρι καφέ, μας ρωτάει

πόσο καφό έχουμε στην πόλη, κι αν μας αρέσει. Η κόρη του ξύνει τα

σκαλιά - μας νεύει το κεφάλι καθώς μπαίνουμε στο καμπαναριό .

Σύντομα φτάνουμε στην κορυφή, κι ολόκληρο το δίκτυο της πόλεως

απλώνεται μπροστά μας. Εκεί είναι η συνοικία των πλουσίων, με τα

ροδόχρωμα και τα άσπρα σπίτια της, και τις πολυκαφίσιες, γεμάτες

φυλλωσιές, ταράτσες.

Πω πέρα είναι η συνοικία των φτωχών, τα σπίτια της στο βαθυγάλα

ζο. Εκεί είναι η αγορά, που οι άνθρωποι πουλάν καπέλα

και χτυπάνε μύγες.

257


258

And there is the pu bl ic l i bra ry, pai nted severa l shades of

pa le g reen a nd beige .

Look! There is the square we just came from, with the

promenaders.

There a re fewer of them, now that the heat of the day has

i ncreased,

But the you ng boy and g i r l sti l l l u rk i n the shadows of

the bandsta nd.

And there is the home of the l itt le o ld lady

she is sti l l s itti ng i n the patio fa nn ing herself

How l i m ited, but how comp lete witha l , has been ou r ex

perience of G uada lajara !

We have seen you ng love, married love, and the love of

an aged mother for her son.

We have heard the m usic, tasted the d ri nks, and looked

at co lored houses.

What more is there to do, except stay? And that we can

not do.

And as a last breeze freshens the top of the weathered old

tower, I turn my gaze

Back to the i nstruction manua l wh ich has made me drea m

of Guada lajara .

John Ash bery


Κι εκεί η δημοτική βιβλιοθήκη, βαμμένη σε μύριες αποχρώσεις του

πράσινου και του κρεμ . Κοίτα! Ν α κι η πλατεία απ' όπου μόλις ήρ

θαμε, μ' αυτούς που σεργιανίζουν.

Τώρα είναι λιγότεροι, καθώς η ζέστη της μέρας ανεβαίνει. Όμως ο

νεαρός κι η κοπελιά ακόμα κρύβονται μες στη σκιά της εξέδρας της

μπάντας. Κι εκεί είναι το σπίτι της μικροκαμωμένης γερόντισσας

ακόμα κάθεται στο αίθριο και κάνει αέρα με την βεντάλια της. Πόσο

περιορισμένη, και παρ' όλα αυτά πόσο γεμάτη, ήταν η εμπειρία μας

στη Γκουανταλαχάρα! Είδαμε την αγάπη της νεότητας, την αγάπη

των παντρεμένων ζευγαριών και την αγάπη μιας ηλικιωμένης

μητέρας για το γιο της.

Ακούσαμε μουσική, γευτήκαμε ποτά, κι είδαμε σπίτια χρωματισμένα.

Τί άλλο μένει να κάνουμε εκεί, εκτός από το να μείνουμε ; Όμως αυ

τό δεν μπορούμε να το κάνουμε . Και καθώς μια τελευταία αύρα

δροσίζει την κορφή του φθαρμένου απ' τον καιρό καμπαναριού, γυρί

ζω την ματιά μου πίσω στο εγχειρίδιο με τις οδηγίες χρήσεως που μ'

έκανε να ονειρευτώ την Γκουανταλαχάρα.

Τζων Άσμπερυ

259


260

ONE ART

The a rt of los ing isn't ha rd to master; so many th i ngs seem fi l l ed with the i ntent

to be lost that the i r l oss is no d isaster.

Lose someth i ng every day. Accept the fl uste r of lost door keys, the hour bad ly spent.

The a rt of losi ng isn't ha rd to master.

Then practice los ing fa rther, l os ing faste r: p laces, and names, and where it was you meant

to trave l . None of these wi l l bri ng d isaster.

I l ost my mother' watch . And look! My last, o r next-to- last, of th ree loved houses went.

The a rt of los ing isn't ha rd to master.

I lost two cities, love ly ones. And, vaste r, some rea l ms I owned, two rivers, a conti nent.

I m iss them, but it wasn't a d isaster.

- Even los ing you (the joki ng voice, a gestu re I l ove) I sha n't have l i ed . lt's evident

the a rt of losi ng' s not too hard to master though it may look l i ke (Write it ! ) l i ke d isaster.

E l izabeth Bishop


ΜΙΑ ΤΕΧΝΗ

Την τέχνη του χασίματος δεν είναι δύσκολο να την δαμάσεις τόσα και τόσα πράγματα φαίνεται ναν' γεμάτα από πρόθεση για να χαθούν που η απώλεια τους δεν είναι για να σκάσεις.

Χάνε από κάτι κάθε μέρα. Δέξου τις αναταράξεις απ' τα χαμένα τα κλειδιά της εξώπορτας, την ώρα που πήγε στράφι.

Την τέχνη του χασίματος δεν είναι δύσκολο να την δαμάσεις.

Ύστερα εξασκήσου στο να χάνεις πω πολλά, με τρόπο πω ταχύ: τόπους κι ονόματα, κι εκεί που υποτίθεται πως θα έπρεπε

να ταξιδέψεις. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν φέρνει την καταστροφή.

Έχασα της μητέρας το ρολό"ί. Και κοίτα μην ξεχάσεις πως και το τελευταίο μου, ή σχεδόν το τελευταίο απ' τα τρία

αγάπημένα σπίτια μου έφυγε. Την τέχνη του χασίματος δεν είναι δύσκολο να την δαμάσεις.

Έχασα δύο αγαπημένες πόλεις. Μα, πω σκληρή, ήτανε η απώλεια δύο βασιλείων μου, δύο ποταμών, μίας ηπείρου.

Μου λείπουν φυσικά, δεν ήταν όμως καταστροφή .

- Ακόμα κι αν έχανα εσένα (την παιχνιδιάρικη φωνή, τον μορφασμό που αγαπώ) δεν θα σου 'λεγα ψέμα. Είν' εμφανές

την τέχνη του χασίματος δεν είναι δύσκολο να την δαμάσεις, ακόμα κι αν σου έρχεται (Γράψτο αυτό!) να σκάσεις.

Ελίζαμπεθ Μπίσοπ

261


262

PARANOIA IN CRETE

Dam ned M i noa n crevices, that I c log them u p !

Pl aste r myself away from everyth ing , a l l that out there !

Just sit here, knees u p, am id am phora a nd a loe,

read i ng lusty potsherd, gobbl i ng figs, need i ng no one

M i ne the true l abyri nth, it is my sou l , Theseus;

try a ba l l of stri ng i n that !

Th rones descended by ki ngs a re ascended by ru in ;

Upon no si ngu l a r breast do I rest my head of mytho log ies;

no footman seat, no regnant couch , enoug h th is pi l l owy cave-

0 Zeus ! I was such a ki ng ab le to mobi l ize everyth ing !

Α ki ng advised by orac l ry h is au l i c va lets i m peri u m ;

not ki ngsmen, n o r m y sons, that pederest M i l etus;

that hot-shot Rhadamanthys, h is n i ne year cave advocacy

And my wife ! that wood-cow brothe l !


ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΕΝ ΚΡΗΤΗ

Καταραμένες Μινω"ίκές χαραμάδες, θα σας βουλώσω όλες! Θα χτίσω τον εαυτό μου μακριά από κάθε τι,

απ' όλα όσα είναι εκεί έξω! Εδώ θα κάτσω, με τα γόνατα λυγισμένα ψηλά, ανάμεσα

σε αμφορές και αλόες, διαβάζοντας σπασμένα αγγεία, τρώγοντας σύκα,

μη έχοντας ανάγκη κανενός -Ο δικός μου πραγματικός λαβύρινθος, είναι η ψυχή μου, Θησέα·

για δοκίμασε το κουβάρι με το νήμα σ' αυτήν!

Θρόνοι που αδειάζουν από βασιλείς γεμίζουν με ερείπια· Την κεφαλή μου των μυθολογιών δεν τηνε αποθέτω

πάνω σ' ένα και μόνο στήθος ούτε σε κάθισμα υπηρέτη, ή καναπέ βασιλικό, αρκετά

μ' αυτή τη σπηλιά τη μαξιλαρένια -Ώ Δία! 'Ήμουνα τέτοιος βασιλιάς που το κάθε τι μπορούσα

να κινητοποιήσω! Ένας βασιλιάς που με χρησμούς συμβούλευε την αυτοκρατορία

των αυλικών υπηρετών του· όχι τους ευγενείς, ούτε τους γιούς μου, εκείνονε τον παιδεραστή

τον Μίλητο, κι εκείνον τον δεξιοτέχνη τον Ραδάμανθυ και την εννιάχρονη στη σπηλιά

συνηγορία του -Και τη γυναίκα μου! εκείνη την τρελή αγελάδα του πορνείου!

263


264

Clog ! C log ! C log ! Stuff-up the cracks !

They'd l i ke to dump me i n a m isera ble nym ph's bubbl i ng brake !

Vise my feet i n the River-god's mouth !

Perp lex my head with Na iads !

Set E ros on me, that sequestere r of morta l van ity !

Ο Ca l ipso's g reen-fl u id boudoi r is tear ing me to p ieces !

Pl aster ! Pl aster ! Stay the Aegea n tide ! B lot out Athens !

I su rvey the h u nched bu l l , the twi n head less l i ons,

one more crevice to go, a nd l o !

I forfe it t he Ech i nad ian ls les-

G regory Corso


Χτίσε! Κλείσε! Χτίσε! Βούλωσε όλες τις ρωγμές!

Θέλανε να με ρίξουνε σ' ένα κοχλάζον άθλιο δασύλλιο των νυμφών!

Κοίτα τα πόδια μου στου Ποταμού-θεού το στόμα!

Πλέξε την κεφαλή μου με Ν α"ίάδες!

Στείλε τον Έρωτα σε μένα, αυτόν τον άρπαγα

της ανθρωπίνης ματαιότητας!

Ώ της Καλυψώς η πρασινόρευστη κρεββατοκάμαρα

με σχίζει σε χίλια κομμάτια!

Λάσπη ! Ασβέστη ! Σταμάτα την παλίρροια του Αιγαίου!

Σβήσε την Αθήνα!

Ακόμα βλέπω τον καμπουριασμένο ταύρο, τα δίδυμα

ακέφαλα λιοντάρια,

μια χαραμάδα ακόμα, και τελειώσαμε!

Στερούμαι τις Εχινάδες νήσους -

Γκρέγκορυ Κόρσο

265


266

TO BROOKLYN � BRIDGE

How many dawns, ch i l l from h is ri pp l ing rest

The seag u l l 's wings sha l l d ip and pivot h im ,

Shedding wh ite ri ngs of tu mu lt, bu i l d i ng h i gh

Over the cha i ned bay waters L iberty-

Then, with i nvio late cu rve, forsake ou r eyes

As appa ritiona l as sa i ls that cross

Some page of fig u res to be fi led away:

-τi l l e levators d rop us from our day . . .

I th i nk of ci nemas, pa noramic s le ig hts

With m u ltitudes bent towa rd some flash ing scene

Never d isclosed, but hastened to aga in ,

Foreto ld to other eyes on the same screen;

AndThee, across the harbor, si lver-paced

As though the su n took step of thee, yet l eft

Some motion ever u nspent i n thy stridel m pl icit ly the freedom stayi ng thee !

Out of some su bway scutt le, ce l l or Ioft

Α bed lam ite speeds to thy parapets,

τi lti ng there momently, sh ri l l sh i rt ba l l oon i ng,

Α jest fa l l s the speech less ca rava n.


ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ

Πόσες αυγές, ψυχρές από τη κυματούσα ηρεμία του Του γλάρου οι φτερούγες θα βουτούν και θα τον επαναγυρίζουν,

Χύνοντας άσπρα δαχτυλίδια αναταραχής που σχηματίζονται ψηλά Πάνω απ' τ' αλυσόδετα νερά του κόλπου της Ελευθερίας-

Τότε, μ' απαραβίαστη στροφή, εγκαταλείπουνε τα μάτια μας Τα οπτασιακά όπως οι πλόες που διασχίζουν

Κάποια σελίδα με φιγούρες που θα 'πρεπε να φυλαχτεί -Μέχρι τα ασανσέρ να μας εκβάλλουν απ' τη μέρα μας . . .

Ο νους μου πάει στα σινεμά, στις πανοραμικές δεξιοτεχνίες Με πλήθη κύπτοντα σε κάποια απαστράπτουσα σκηνή

Ουδέποτε αποκαλυφθείσα, που επισπεύδεται όμως ξανά, Προαγγελλόμενη σε άλλα μάτια στην ίδια πάντα οθόνη·

Και Συ, κατάντικρυ του λιμανιού, ασημοβάδιστη Λες και ο ήλιος πήρ' από σένανε το βήμα του, π' άφησε όμως

Κάποια σου κίνηση πάντα αξόδευτη στην δρασκελιά σου Υπονοώντας την ελευθερία σου που την κρατάς δικιά σου!

Μεσ' από κάποιονε φεγγίτη του μετρό, σοφίτα ή κελί Ένας αλλόφρων σπεύδει προς τα παραπέτα σου,

Γέρνοντας προς στιγμήν εκεί, στριγκλιά της ανεμοδαρμένης πουκαμίσας του, Πέφτει όμοια μ' αστε·ίσμό σ' άφωνο καραβάνι.

267


268

Down Wa l l , from g i rder i nto street noon leaks,

Α ri p-tooth of the sky's acetylene;

Al l afternoon the cloud-flown derricks tu rn . . .

Thy cab les breathe the North Atla ntic sti l l .

And obscu re a s that heaven of the Jews,

Thy guerdon . . . Accolade thou dost bestow

Of a nonymity ti me can not ra ise:

Vi brant reprieve and pa rdon thou dost show.

Ο harp and a lta r, of the fu ry fused,

(How cou ld mere to i l a l i gn thy choi ri ng stri ngs ! )

Terrific th resho ld of the prophet's p ledge,

Prayer of pa ri ah , and the lover's cry,-

Aga in the traffic l i g hts that ski m thy swift

U nfractioned id iom, i m m acu late sig h of sta rs,

Bead ing thy path -condense ete rn ity:

And we have seen n ig ht l ifted i n th i ne a rms.

U nder thy shadow by the p iers I waited;

On ly in da rkness is thy shadow clea r.

The City's fie ry parce ls a l l u ndone,

Al ready snow su bmerges an i ron yea r . . .

Ο Sleep less as the river u nder thee,

Vau lti ng the sea, the pra i ri es' d rea m i ng sod,

U nto us lowl iest someti me sweep, descend

And of the cu rvesh ip lend a myth to God.

Ha rt Cra ne


Η Ντάουν Γουώλ, από δοκάρι διαρρέει στο δρόμο του μεσημεριού, Ένας κυνόδοντας ασετυλίνης τ' ουρανού·

Όλο το απόγευμα οι ανεμοβάτες γερανοί γυρνούν . . . Και τα καλώδιά σου αναπνέουν την ηρεμία του Βορείου Ατλαντικού.

Και σκοτεινή όπως εκείνος ο ουρανός των Ιουδαίων, Η ανταμοιβή σου . . . αγκάλιασμα παραχωρείς

Ανωνυμίας που δεν μπορεί ο χρόνος ν' ανυψώσει: Δονούσα αναστολή ποινής και άφεση αμαρτιών επιδεικνύεις.

Ώ άρπα και βωμέ, της συντηκόμενης παραφοράς, (πώς θα μπορούσε ο μόχθος μόνο να ευθυγραμμίσει

τις χορωδιακές χορδές σου!) Κατώφλι τρομερό της υποσχέσεως των προφητών, Παρία προσευχή, και η κραυγή του αγαπημένου,-

Ξανά τα φώτα της κυκλοφορίας που υφαρπάζουν το γοργό Άθραυστο ιδίωμά σου, άσπιλος στεναγμός των άστρων,

Διακοσμούν το δρόμο σου - επιτομή αιωνιότητας: Κι είδαμε εμείς τη νύχτα να σηκώνεται στα μπράτσα σου.

Κάτω απ' τη σκιά σου δίπλα στις αποβάθρες σε περίμενα· Μόνο μες στο σκοτάδι διαγράφετ' ευκρινώς η σκιά σου.

Της Πόλης τα πυριφλεγή πακέτα ανοιγμένα, Ήδη το χιόνι κατακλύζει ένανε σιδερένιο χρόνο . . .

Ώ Άϋπνη όπως ο ποταμός που είναι κάτω σου, Επιστεγάζουσα τη θάλασσα μ' αψίδες, των πεδιάδων ονειρώδης χλόη,

Έλα και προς εμάς τους ταπεινούς καμιά φορά, κατέβα Κι από την καμπυλότητα δάνεισε ένα μύθο στο Θεό.

Χαρτ Κρέην

269


270

THE WARNING

For love - I wou ld

spl i t open you r head and put

a cand le i n

beh i nd the eyes.

Love is dead i n us

if we forget

the vi rtues of an amu let

a nd qu ick su rprise.

Robert Cree ley


Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Από αγάπη - θα μπορούσα

να σου σχίσω το κεφάλι στα ουό και μέσα να βάλω

ένα κερί

πίσω απ' τα μάτια.

Η αγάπη είναι μέσα μας νεκρή

αν ξεχάσουμε

τις αρετές του φυλαχτού

και την αιφνίδια έκπληξη .

Ρόμπερτ Κρίλεϋ

271


272

Ο SWEET SPONTANEOUS

Ο sweet spontaneous earth how often have

the doti ng

fi ngers of p ru ri ent ph i losophers pi nched

a nd poked

thee, has the naug hty thu m b

of science prodded thy

beauty. how often have re l i g ions taken

thee u pon thei r scraggy knees squeezi ng and

buffeti ng thee that thou m ig htest conceive gods (but true

to the i ncom pa ra ble couch of death thy

rhyth m ic lover

thou a nswerest them on ly with

spri ng )

e .e . cu m m i ngs


Ω ΓΛΥΚΕΙΑ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ

Ώ γλυκειά αυθόρμητη γη πόσο συχνά

τα ξεμωραμένα

ασελγών φιλοσόφων δάχτυλα τσίμπησαν και

ανασκάλεψαν

εσένα, το άσεμνο δάχτυλο

της επιστήμης τσίγκλησε τη δική σου

ομορφιά. Πόσο συχνά σε πήραν οι θρησκείες

πάνω στα αποστεωμένα τους γόνατα στύβοντας και

χτυπώντας σε μπας και καταλάβεις θεούς (αλλά

συνεπής στην ασύγκριτη

κλίνη του θανάτου του δικού σου ρυθμικού εραστή

εσύ απάντησες σ' όλους με την άνοιξη)

Ε . Ε . Κάμμινγκς

273


274

ΙΝ SPITE OF EVERYΓHING

l n spite of everyth ing

which breathes and moves, si nce Doom

(with wh ite longest hands

neaten ing each crease)

wi l l smooth enti re ly ou r m i nds

- before l eavi ng my room

ί turn, and (stoop ing

th roug h the morn ing ) kiss

th is pi l l ow, dear

where our heads l ived a nd were.

e .e . cu m m i ngs


ΠΑΡ' ΟΛΑ ΑΥΓΑ

Παρ' όλα αυτά

που αναπνέουν και κουνιούνται, μια κι η Μέρα της Κρίσεως

(με τα λευκά μακρύτατά της χέρια

να ισιώνουνε κάθε ζαρωματιά)

θα εξομαλύνει πλήρως τα μυαλά μας

- προτού να εγκαταλείψω το δωμάτιό μου

γυρίζω, και (καμπουριαστός

μες στο πρω'ί) φιλάω

το μαξιλάρι, αγάπη μου

που ζούσαν κι ακουμπούσαν τα κεφάλια μας.


275


276

ΙΤ IS ΑΤ MOMENTS AFTER Ι ΗΑVΈ DREAMED

lt is at moments afte r I have d reamed

of the ra re enterta i nment of you r eyes,

when (be ing fool to fancy) I have deemed

with you r pecu l i a r mouth my hea rt made wise;

at moments when the g l assy darkness ho lds

the genu ine apparition of you r smi l e

( it was th roug h tears a lways) a nd s i l ence mou lds

such stra ngeness as was m i ne a l itt le whi le;

moments when my once more i l l ustrious a rms

a re fi l l ed with fasci nation, when my breast

wea rs the i nto lera nt brig htness of you r cha rms

one p ierced moment wh ite r that the rest

- tu rn i ng from the tremendous l i e of s leep

i watch the roses of the day g row deep.

e .e . cu m m i ngs


ΗΤΑΝ L:ΤΙΓ ΜΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ήταν στιγμές μετά που είχα ονειρευτεί το σπάνιο θέαμα των ματιών σου,

όταν (όντας κουτός να το ποθώ) νόμισα

πως με το ιδιαίτερο στόμα σου σοφή έγιν' η καρδιά μου· στιγμές που η γυάλινη η σκοτεινιά κρατά

την γνήσια οπτασία του χαμόγελού σου (πάντα μέσ' από δάκρυα) κι η σιωπή διαπλάθει

τέτοια παραξενιά καθώς δική μου ήταν λίγο πριν·

στιγμές όταν τ' ακόμα μια φορά λαμπρά μου χέρια είναι γεμάτα θέλγητρα, όταν το στήθος μου

φορά την αδιάλλακτη λαμπρότητα των γητεμών σου

μία διάτρητη στιγμή λευκότερη από τις άλλες

- γυρνώντας από το τρομακτικό ψέμα του ύπνου παρατηρώ τα τριαντάφυλλα της μέρας να μεγαλώνουνε

βαθειά.


277


278

Α ΡΟΕΜ BEGINNING WITH A LINE

BY PINDAR

1 1

This i s mag ic. lt i s passionate dispersion .

What if they g row o ld?The gods

Wou ld not a l low it .

Psyche is p reserved.

ln ti me we see a tragedy, a loss of beauty

the g l i tteri ng youth

of the god reta i ns -but from this thresho ld

i t is age

that is beautifu l . lt is towa rd the o ld poets

we go, to the i r fa lteri ng,

thei r u na lteri ng wrongness that has style,

thei r variab le truth,

the old faces,

words shed l i ke tears from

a p lenitude of powers ti me stores.

Robert Du ncan


ΕΝΑ ΠΟΙΗ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ

ΜΕ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΝΔΑΡΟ

π

Αυτή είναι μαγεία. Είναι παθιασμένη διασπορά.

Τί κι αν γερνάνε ; Οι θεοί

δεν θα το επιτρέπανε. Η ψυχή διατηρείται.

Με τον καφό βλέπουμε μία τραγωδία, μία απώλεια ομορφιάς

η απαστράπτουσα νειότη

του θεού κρατά - αλλά μετά απ' αυτό το κατώφλι

είναι η ηλικία

που είναι όμορφη . Ε ίναι προς τους παλιούς ποιητές

που πορευόμαστε, στο ψέλλισμα τους,

στο στύλ της αναλλοίωτης ανομίας τους,

στη μεταβλητότητα της αλήθειας τους,

τα παλιά πρόσωπα,

λέξεις χυμένες σαν δάκρυα από

μια πληθώρα δυνάμεων που συσσωρεύει ο χρόνος.

Ρόμπερτ Ντάνκαν

279


DESIDERATA

Go p lacid ly amid the noise a nd the haste, a nd remember what peace

there may be i n si lence. As fa r as possi b le without su rrender be on good

terms with a l l persons. Speak you r truth qu ietly and clea rly; and l isten to

others, even the du l l and ig norant; they too have the i r story. Avoid loud

and agg ressive persons, they a re vexatious to the spi rit. l f you compare

you rse lfwith others you may become va in and bitter; for a lways there wi l l

be g reater and lesser persons than yourse lf. Enjoy you r ach ievements as

wel l as you r p lans. Keep i nterested in you r own career, however hum ble;

it is a rea l possession in the chang i ng fortu nes of ti me. Exercise caution i n

you r busi ness affa i rs; for the world i s fu l l of trickery. But let this not b l ind

you to what vi rtue there is; many persons str ive for h i g h idea ls; and

everywhere l ife is fu l l of heroism . Be you rse lf. Especia l ly do not fe ign

affection . Neither be cynica l about love; for i n the face of a l l a rid ity and

d isenchantment it is as perenn ia l as the g rass.Take ki nd ly the cou nsel of

the years, g racefu l ly su rrenderi ng the thi ngs of youth . Nu rtu re strength of

spi rit to sh ie ld you i n sudden misfortune. But do not distress you rse lfwith

i mag i n i ngs. Many fea rs a re born of fatigue and lone l i ness. Beyond a

who lesome d isci p l i ne, be gent le with you rse lf. You a re a ch i l d of the

u n iverse not less than the trees and the sta rs; you have a rig ht to be here.

And whether or not it is clea r to you, no dou bt the u n iverse is u nfo ld ing as

it shou ld .Therefore be at peace with God, whatever you conceive H im to

be. And whatever you r labors and aspi rations, i n the noisy confusion of

l ife keep peace with you r sou l . With a l l its sham, d rudgery and broken

dreams, it is sti l l a beautifu l world. Be cheerfu l . Strive to be happy.

Max Eh rmann

280


ΝΤΕΖΙΝΤΕΡΑΤΑ � (ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕΝΑ)

Πορεύου με γαλήνη μέσα στον θόρυβο και τη σπουδή, και έχε πάντα κατά νου, πόση ειρήνη περικλείει η σιωπή . Όσο μπορείς

χωρίς να καταθέτεις τα όπλα συνδιαλέγου με τους ανθρώπους. Λέγε τη γνώμη σου ήρεμα και καθαρά, κι άκου τους άλλους, και

τους ανόητους και τους αδαείς, έχουν κι αυτοί κάτι να πουν. Απόφευγε τους θορυβώδεις κι επιθετικούς, είν' ερεθιστικοί

στο πνεύμα. Εάν συγκρίνεσαι με άλλους μπορείς να νιώσεις ματαιόδοξος και χολωμένος πάντοτε θα υπάρχουνε και πω καλοί

και πω κακοί από σένα. Απόλαυσε τα επιτεύγματά σου και τα σχέδια σου τα μελλοντικά. Κράτα το ενδιαφέρον σου για την

καριέρα σου, όσο κι αν είναι ταπεινή· είναι πραγματική κατάκτηση στις αλλαγές της τύχης των καιρών. Ν α 'σαι προσεκτικός

στις όποιες σου συναλλαγές, γιατί ο κόσμος ξεχειλίζει από απάτη . Όμως αυτό μη σε τυφλώνει στην ενυπάρχουσα αρετή.

Πολλοί είναι εκείνοι που αγωνίζονται για υψηλά ιδανικά. Και η ζωή είναι παντού γεμάτη ηρωισμό. Ν α 'σαι ο εαυτός σου. Και ειδικά μην προσποιείσαι στη στοργή . Ούτε να είσαι κυνικός για την αγάπη . Γιατί μπροστά σ' όλη την ερημιά

και την απογοήτευση είναι αιώνια όπως η χλόη . Δέξου με καλοσύνη την συμβουλή των χρόνων, εγκαταλείποντας με χάρη τις ενασχολήσεις της νιότης. Ανάθρεψε την ισχύ

του πνεύματος να σε θωρακίζει στις αιφνίδιες κακοτυχίες. Αλλά μην ταλαιπωρείσαι με φαντασιώσεις. Πολλοί φόβοι γεννιούνται από την

κόπωση και την μοναξιά. Πέρα από μια υγιεινή πειθαρχία, να 'σαι τρυφερός με τον εαυτό σου. Είσαι παιδί του σύμπαντος

τουλάχιστον όσο και τα δέντρα και τ' αστέρια. Έχεις δικαίωμα να βρίσκεσαι εδώ. Και ανεξάρτητα από το αν είναι ξεκάθαρο

σε σένα, το σύμπαν αναμφίβολα ξεδιπλώνεται όπως θά 'πρεπε. Γι' αυτό νά 'χεις ειρήνη με τον Θεό, όπως κι αν Τον

προσλαμβάνεις. Κι όποιοι κι αν είναι οι κόποι σου και οι φιλοδοξίες σου, μέσα στην θορυβώδη σύγχυση της

ζωής διατήρησε ειρήνη με την ψυχή σου. Μ' όλη την υποκρισία, τον μόχθο και τ' ανεκπλήρωτα όνειρα, είναι ακόμα

ένας όμορφος κόσμος. Να 'σαι χαρούμενος. Αγωνίσου να γίνεις ευτυχισμένος.

ΜαξΈρμανν

281


282

ΤΟ ΗΑVΈ SUCCEEDED

Το laug h often and much;

Το wi n respect of i nte l l igent peop le,

And the affection of ch i l d ren;

Το ea rn the appreciation of honest critics,

And endure the betraya l of fa lse friends;

Το appreciate beauty,

Το fi nd the best i n others;

Το leave the world a bit bette r,

Whether by a hea lthy ch i ld , a garden patch ,

Or a redeemed socia l condition ;

Το know even one l i fe has breathed easie r because you l ived.

Th is is to have succeeded.

Ra lph Wa ldo Emerson


ΝΑ 'ΧΕ ΙΣ ΠΕΥΥΧΕΙ

Ν α γελάς πολύ και συχνά,

Ν α κερδίζεις τον σεβασμό των ευφυών ανθρώπων,

Και την αγάπη των παιδιών,

Ν α κατακτάς την εκτίμηση των έντιμων κριτικών,

Και να υπομένεις την προδοσία φίλων απατηλών,

Ν α εκτιμάς την ομορφιά, Ν α βρίσκεις το καλύτερο στους άλλους,

Ν' αφήνεις τον κόσμο πίσω σου λίγο καλύτερο,

Ε ίτε μ' ένα υγιές παιδί, είτε μ' ένα κηπάκι,

εκεί που μόνο αγριόχορτα υπήρχαν

ή λυτρώνοντας την πληγή ενός συνανθρώπου.

Ν α ξέρεις πως έστω και μια ζωή ανέπνευσε ευκολότερα

εξ' αιτίας της δικής σου ύπαρξης.

Αυτό σημαίνει να 'χεις πετύχει.

Ράλφ ΓουάλντοΈμερσον

283


284

Α CONEY ISLAND OF THE MIND

Consta ntly riski ng absu rd ity and death

whenever he performs above the heads of h is aud ience

the poet l i ke a n acrobat cl i m bs on ri me

to a h i g h wi re of h is own making and ba lanci ng on eyebeams

a bove a sea of faces paces h is way

to the other side of day performi ng entrechats a nd s l ig ht-of-foot tricks and other h i gh theatrics

a nd a l l without mistaki ng any th ing

for what it may not be For he's the super rea l ist

who m ust perforce perceive taut truth

before the taki ng of each stance or step in h is supposed adva nce

toward that sti l l h i gher perch where Beauty sta nds and wa its

with g ravity to sta rt her death-defyi ng leap

And he a l ittle char leychap l i n man who may or may not catch

her fa ith ete rna l fo rm spreadeag led in the em pty a i r

of existence

Lawrence Ferl i nghetti


ΜΙΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ NHL:OL: KONEY

Συνεχώς ρισκάροντας παραλογισμό και θάνατο

κάθε φορά που δίνει παράσταση πάνω απ' τα κεφάλια του ακροατηρίου του

ο ποιητής σαν ακροβάτης αναρριχάται στη ρίμα

σ' ένα υψηλό σύρμα δικής του κατασκευής κι ισορροπώντας σε δοκούς ματιών πάνω από μια θάλασσα προσώπων

βηματίζει σιγά-σιγά προς την άλλη μεριά της μέρας

εκτελώντας πιρουέτες κι ανάλαφρες φιγούρες

κι άλλα υψηλής δεξιοτεχνίας θεατρικά νούμερα κι όλα αυτά χωρίς να μπερδεύει

το οτιδήποτε με κάτι που μπορεί να μην είναι Γιατί είναι ο σούπερ ρεαλιστής

που πρέπει εξ' ανάγκης να προσλάβει την τεταμένη αλήθεια

πριν πάρει την όποια στάση ή βήμα στην υποτιθέμενη προέλασή του

προς ένα ακόμη υψηλότερο ορόσημο εκεί που στέκει η Ομορφιά και αναμένει

με σοβαρότητα ν' αρχίσει το άλμα της αψηφώντας το θάνατο

Κι αυτός ένας μικρός τσάρλυτσάπλιν

που μπορεί ή δεν μπορεί να συλλάβει την ωραία αιώνια μορφή της

την εκτεινόμενη σαν αητός στον κενό αέρα της ύπαρξης

Λώρενς Φερλινγκέττι

285


286

THE ROAD ΝΟΤ ΤΑΚΕΝ

Two roads d iverged i n a ye l l ow wood,

And sorry I cou ld not trave l both

And be one trave ler, longer I stood

And looked down one as fa r as I cou ld

Το where it bent i n the u nderg rowth;

Then took the other, as just as fa i r,

And havi ng perhaps the bette r cl a im ,

Because it was g rassy a nd wa nted wea r;

Thoug h as for that, the pass ing there

Had worn them rea l ly a bout the sa me,

And both that morn i ng equ a l ly lay

ln leaves no step had trodden black.

Oh , I kept the fi rst for another day !

Yet knowi ng how way leads on to way,

I dou bted if I shou ld ever come back.

I sha l l be te l l i ng th is with a sig h

Somewhere ages a n d ages hence:

Two roads d iverged in a wood, and I

I took the one less trave led by,

And that has made a l l the difference.

Robert Frost


Ο ΔΡΟΜΟL: ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΘΗΚΕ

Δυό δρόμοι χωριζότανε σ' ένα δάσος ωχρό, Κι όντας αδύνατο να πάρω και τους δύο

Και νά 'μαι ο ίδιος ταξιδιώτης, στάθηκα για καφό Κι αγνάντεψα τον ένανε όλο πω μακρινό

Μέχρις εκεί που χάνονταν στων θάμνων το τοπίο .

Όμως τον άλλο τράβηξα, το ίδιο ελκυστικό, Που 'χε τις περισσότερες, έτσι φαινόταν, απαιτήσεις,

Γιατί, χορταριασμένος όπως ήταν, ήθελε πάτημα γερό· Αν κι όσο γι' αυτό, το πέρασμα από 'δω

Όμοια τους ισοπέδωσε απ' τις καταπατήσεις,

Κείνο το πρω"ίνό, ολόίδωι μού απλώνονταν μπροστά Μέσα σε φύλλα που ποτέ κανείς δεν είχε διασχίσει.

Αχ! Τον πρώτο άφησα για μιαν άλλη φορά Α ν και γνωρίζοντας ότι ο δρόμος το δρόμο του τραβά,

Πολύ αμφέβαλλα αν πίσω σ' αυτόν θά 'χα ποτέ γυρίσει.

Και πάντα θα το λέω με αναστεναγμό Ύστερα από χρόνια και χρόνια πολλά:

Δυό δρόμοι χωριζότανε στο δάσος, κι εγώ -Τον λίγο πατημένο διάλεξα να διαβώ,

Κι ήταν αυτό που έκανε όλη τη διαφορά.

Ρόμπερτ Φροστ

287


288

STOPPING BY WOODS

ON A SNOWY ENENING

Whose woods these a re I th ink I know.

H is house is i n the vi l l age, though ;

He wi l l not see me stoppi ng here

Το watch h is woods fi l l u p with snow.

My l i ttl e horse must th ink it queer

Το stop without a fa rmhouse nea r

Between the woods a nd frozen lake

The da rkest even ing of the year.

He g ives h is ha rness be l l s a shake

Το ask if there is some m istake .

The on ly other sou nd's the sweep

Of easy wi nd and downly fl ake.

The woods a re lovely, dark, a nd deep,

But I have prom ises to keep,

And m i les to go before I s leep,

And m i les to go before I s leep.

Robert Frost


ΣΤΑΜΑΤΩΝΤΑΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

ENA XIONIL:MENO ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Ποιανού το δάσος είν' αυτό, νομίζω ότι το ξέρω.

Όμως τ' αρχοντικό του είναι στο χωριό·

Δεν θα με δει να σταματώ

Και να κοιτώ το δάσος του με χιόνι καλυμμένο.

Το φτωχικό μου άλογο το βρήκε παλαβό

Ν α σταματά στο πουθενά χωρίς αγρόκτημα κοντά μας

Ανάμεσα στα δάση και στη λίμνη του χωνιά

Τ' απόγευμα το σκοτεινότερο εκείνης της χρονιάς μας.

Κι ανακινεί τα καμπανάκια του

Για να ρωτήσει μήπως έχει γίνει λάθος.

Κι ο μόνος άλλος ήχος είν' το σάρωμα

Της χιονοθύελλας που στροβιλίζεται με πάθος.

Τα δάση είναι βαθειά και ζοφερά και τ' αγαπώ,

Όμως έχω πολλά υποσχεθεί να κάνω,

Και χίλια μίλια να διαβώ πριν κοιμηθώ,

Και χίλια μίλια να διαβώ πριν να πεθάνω.


289


290

FIRE AND ICE

Some say the world wi l l end i n fi re,

Some say i n ice .

From what I ' ve tasted of desi re

I ho ld with those who favor fi re.

But if it had to perish twice,

I th i nk I know enough of hate

Το say that for destruction ice

ls a lso g reat

And wou ld suffice.

Robert Frost


ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΠΑΓΩΝΙΑ

Μερικοί λεν πώς ο κόσμος θα τελειώσει στη φωτιά,

Άλλοι λεν στην παγωνιά.

Όσο για την επιθυμία μου

Είμαι μ' αυτούς που προτψούνε την φωτιά.

Όμως αν ήταν να χαθεί διπλά,

Πιστεύω πως γνωρίζω από μίσος καλά

Για να πω πως, όσο για καταστροφές και η παγωνιά

Είν' εξίσου σημαντική

Και θά 'ταν πράγματι αρκετή.


291


292

MESSAGE

Si nce we had cha nged

rogered spu n worked

wept and pissed together

I wake up in the morn i ng

with a d ream in my eyes

but you a re gone i n ΝΥ

Remembering me good

l love you l l ove you

a nd you r brothers a re crazy

I accept the i r d runk cases

lt is too long that I have been a lone

lt's too long that I ' ve sat up in bed

without a nyone to touch on the knee, man

or woman I don't ca re what a nymore, I

wa nt love I was born for I want you with me now

Ocea n l i ners boi l i ng over the Atla ntic

Del icate stee lwork of u nfi n ished skyscrapers

Back end of the d i ri g i b le roar ing over Lakehu rst

Six women danci ng on a red stage naked

The leaves a re g reen on a l l the trees in Pa ris now

I wi l l be home i n two months a nd look you i n the eyes

Al len G i nsberg


ΜΉΝΥΜΑ

Μια κι αλλάξαμε

το κάναμε κλωθογυρίσαμε δουλέψαμε

κλάψαμε μαζί και κατουρήσαμε

ξυπνώ το πρωΊ"

μ' ένα όνεφο στα μάτια

όμως εσύ είσαι φευγάτη στη Ν ιου Γιορκ

κρατώντας τις καλές μου τις στιγμές

Σ' αγαπώ σ' αγαπώ

και τ' αδέλφια σου είναι παλαβά

Δέχομαι τον αλκοολισμό τους

Είναι πολύς καφός που έμεινα μονάχος

Είναι πολύς καφός που στο κρεββάτι ανασηκώθηκα

χωρίς ν' αγγίξω άνθρωπο στο γόνατο, άνδρα

ή γυναίκα δεν με νοιάζει τί πιά,

θέλω τον έρωτα για τον οποίο γεννήθηκα· σε θέλω τώρα

Υπερωκεάνεια που βράζετε πάνω στον Ατλαντικό

Λεπτές μετάλλινες κατασκευές μη τελειωμένων ουρανοξυστών

Το πίσω μέρος απ' το ζέπελιν βρυχώμενο πάνω απ' το Λέ"ίκχερστ

Έξι γυναίκες που χορεύουνε πάνω σε κόκκινη σκηνή γυμνές

Τα φύλλα είναι τώρα πράσινα σ' όλους του Παρισιού τους δρόμους

Θα είμαι πίσω σε δυό μήνες και θα σε κοιτώ στα μάτια

Άλλεν Γκίνσμπεργκ

293


294

CHOROS FROM MORPHEUS

Give m e you r poppies

poppies, one by one,

red poppies,

wh ite ones,

red ones set by wh ite;

l'm th roug h with protestat ion;

my de l ight

knows noth i ng of the m i nd

or a rgu ment;

l et me be done

with brai n's i ntricacies;

you r i nsig ht

has driven deeper

than the lord iest tome

of Attic thoug ht

or Cyren ian log ic;

Ο stra nge, dark Morpheus,

coveri ng me with wi ngs,

you g ive the su bt le fru it

Odysseus scorned

that l eft h is townsmen fa i nti ng on the sa nds,

you bri ng the s i ren note,

the lotus- la nd;

Ο l et me rest


XOPOL: ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΡΦΕΑ

Δος μου τις παπαρούνες σου

τις παπαρούνες, μία-μία,

κόκκινες παπαρούνες,

και λευκές,

κόκκινες από λευκό σπαρμένες

διαμαρτύρομαι εντόνως η απόλαυσή μου

δεν γνωρίζει τίποτε απ' το νου

ή τα επιχειρήματα·

άσε με να τελειώσω

με του μυαλού τις ε μ πλοκές

τα σώψυχά σου

διείσδυσαν βαθύτερα

κι από τον πω επικυρίαρχο τόμο

της Αττικής δ ιάνοιας

ή της Κυρηναίας λογικής

ώ παράξενε, σκοτεινέ Μορφέα, που με καλύπτεις με φτερούγες,

παρέχεις το φρούτο το λεπτό

που περιφρόνησε ο Οδυσσέας

π' άφησε τους συντρόφους του λιπόθυμους στην άμμο,

φέρνεις τη μελωδία των σειρήνων,

τη χώρα του λωτού·

ώ κάνε με ν' αναπαυθώ

295


296

at last,

at last,

at last;

you r touch is sweeter

than the touch of Death ;

Ο I a m ti red of measu res

l i ke deft oa rs;

the beat and ri ng i ng

of majestic song;

g ive me you r poppies;

I wou ld l i e a long

hot rocks, l i sten i ng;

sti l l my a m bition

that wou ld rear a nd chafe

l i ke cha riot horses

waiti ng for the race;

let me forget

the spea rs of Marathon .

Η . D. (H i lda Doo l i tt le)


επί τέλους,

επί τέλους,

επί τέλους

το άγγιγμα σου είναι πω γλυκό

κι από το άγγιγμα του Χάρου· Ώ κουράστηκα απ' το μέτρο

όπως τα επιδέξια κουπιά·

ο χτύπος και η αντήχηση

του μεγαλειώδους τραγουδιού·

δος μου τις παπαρούνες σου·

θα ξαπλωθώ στην παραλία

των θερμών των βράχων, ακούγοντας

ακίνητη η φιλοδοξία μου

που θα ορθωνόταν και θα προστρίβονταν

όπως τ' αλόγατα της αρματοδρομίας

πριν βγούνε στον ιππόδρομο·

κάνε με να ξεχάσω

τα δόρατα του Μαραθώνα.

Χ. Ντ. (Χίλ ντα Ντουλίτλ)

297


298

WAY OUT WEST For Gary Snyder

As si mp le a n act

as open ing the eyes. Merely

com i ng i nto th i ngs by deg rees.

Morn ing : some tear is broken

on the wooden sta i rs

of my l ady's eyes. Profus ions

of g reen.The l eaves.The i r

consta nt p rehens ions. Like o ld

ju nkies on Sheridan Square, eyes

cold a nd rou nd.There is a song

Nat Cole si ngs . . . Th is city

and the i ntricate d isorder

of the seasons.

U na ble to mention

someth i ng as abstract as ti me.

Even so (bowi ng low in th ick

smoke from chea p i ncense; a l l

ki nds of questions fi l l i ng the mouth,

ti l l you r suffocate a nd fa l l dead

to opu lent ca rpet) . Even so,

Shadows wi l l creep over you r flesh

and h ide you r d isorder, you r l i es.


Ε3ΞΟΔΟΣ ΔΥΓΙΚΑ Γtα τον Γκάρυ Σνάiντερ

Μια τόσο απλή πράξη

σαν το άνοιγμα των ματιών. Μόλις

που συνειδητοποιείς τα πράγματα σταδιακά.

Πρω1": κάποιο δάκρυ έσπασε

στα ξύλινα σκαλοπάτια

των ματιών της καλής μου. Αφθονία

πράσινου. Τα φύλλα. Οι συνεχείς τους

αρπαγές. Σαν παλιοί

ναρκομανείς στην Πλατεία Σέρινταν, μάτια

παγωμένα και στρογγυλά. Ε ίναι ένα τραγούδι

που τραγουδά ο Ν ατ Κινγκ Κο λ. . . Αυτή η πόλη

και η περίπλοκη αταξία

των εποχών.

Αδύνατο να κάνεις λόγο

για κάτι τόσο αφηρημένο όπως ο χρόνος.

Ακόμη κι έτσι (σκύβοντας χαμηλά σε πυκνό

καπνό από φτηνό λιβάνι. Όλων των ειδών

οι ερωτήσεις γεμίζουν το στόμα,

μέχρι να πάθεις ασφυξία και να πέσεις νεκρός

στο χλιδάτο χαλΟ . Ακόμη κι έτσι,

Σκιές θα συρθούν πάνω στη σάρκα σου

και θα κρύψουν την διαταραχή σου, τα ψέματά σου .

299


300

There a re u nattractive wi ld ferns outside the wi ndow

where the cats h ide.The yowl from there at n ig hts. l n heat and b leed i ng on my tu l i ps.

Steel be l l s, l i ke the evi l u nwashed Sph i nx, towi ng i n the twi l i g ht.

ch i ld less o ld mu rderers, for centu ries with m usty eyes.

I am d istressed.Th i nking of the seasons, how they pass, how I pass, my very youth, the

ri pe sweet of my l ife; d ra i ned off . . .

L ike g iant rhesus monkeys, p icki ng thei r sku l ls,

with i ngen ious crue lty sucki ng out the brai ns.

Ν ο use for beauty co l l apsed, with mo ldy breath

done i n . l ns id ious weig ht of ca nkered d reams,τi resias'

weathered cock.

Wa l ki ng i nto the sea, she l ls caught in the ha i r. Coarse waves tea ri ng the tongue .

Closi ng the eyes. As si mp le a n act.You float.

LeRoi Jones

Είναι κάτι απωθητικές άγριες φτέρες έξω απ' το παράθυρο

όπου κρύβονται οι γάτες. Σκούζουνε από 'κει τις νύχτες. Μες στη ζέστη

ματώνοντας τις τουλίπες μου.

Ατσάλινες καμπάνες, σαν την διαβολική άπλυτη Σφίγγα, σέρνοντας στο λυκόφως.

Άτεκνοι γηραιοί δολοφόνοι, για αιώνες με μουχλιασμένα μάτια.

Ε ίμαι θλιμμένος. Καθώς σκέφτομαι για τις εποχές, πώς περνάνε,

πώς περνώ, το άνθος της νιότης μου, η ώριμη ηδύτητα της ζωής μου, στέγνωσαν . . .

Όμοια με γιγάντιους πιθήκους ρέζους, που τσιμπολογούν τα κρανία τους,

με άδολη σκληρότητα ρουφώντας τα μυαλά.

Άχρηστη η ομορφιά που κατέρρευσε, με όζουσα αναπνοή .

Δόλιο βάρος πληγωμένων ονείρων, του Τειρεσία

ο γερασμένος κόκκορας.

Βαδίζοντας στη θάλασσα, κοχύλια πιασμένα στα μαλλιά. Κύματα

τραχιά που σκίζουνε τη γλώσσα.

Κλείνοντας τα μάτια. Τόσο απλό. Μετεωρίζεσαι.


ΛεΡουά Τζόουνς

301


302

MEXICO CIYY BLUES

1 1 3th Chorus

Got up a nd d ressed up and went out and got la id Then d ied a nd got bu ried

in a coffi n in the g rave, Man-

Yet everyth ing is perfect, Because it is em pty, Because it is perfect

With empti ness, Because it's not even happen ing .

Everyth i ng ls l g norant of its own empti ness

Anger Doesn't l i ke to be remi nded of fits-

You sta rt with theTeach i ng l nscrutab le of the D iamond And end with it, you r goa l

is you r sta rti ngp lace, Νο race was ru n, no wa l k

of prophetic toena i ls Across Arabies of hot

Mea n i ng -you just n u m bly don't get there

Jack Kerouac


ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΕΞΕΙΚΟΥ

1 1 3ος Χορός

Σηκώθηκα και ντύθηκα και βγήκα έξω και απλώθηκα

Τότε πέθανα και θάφτηκα σ' ένα φέρετρο μέσα στο μνήμα,

Άνθρωπε -Παρ' όλα αυτά το κάθε τι είναι τέλειο,

Γιατί είναι κενό, Γιατί είναι τέλειο

Στην κενότητά του, Γιατί ούτε καν συμβαίνει .

Το κάθε τι Ε ίναι Ανυποψίαστο για την κενότητά του

Οργή Δεν της αρέσει να της θυμίζουν τους παροξυσμούς -

Αρχίζεις με την Ανεξιχνίαστη Διδασκαλία του Αδάμαντος

Και τελειώνεις μ' αυτήν, σκοπός σου είναι το σημείο εκκίνησης,

Κανένας αγώνας δρόμου δεν διεξήχθη, καμία πορεία προφητικών καρφιών

Δια μέσου της κάθε Αραβίας των θερμών Νοημάτων - απλά

μουδιασμένα δεν φτάνεις εκεί

Τζακ Κέρουακ

303


304

THANK YOU

Oh thank you for g ivi ng me the chance

Of bei ng sh i p's doctor ! I a m sorry that I sha l l have to refuse

But, you see, the most I know of medicine is o ra nge flowers

τi lted i n the even ing l i g ht agai nst a cash mere red

l ns ide wh ich breasts i nvent the laws of l i g ht

And of n ig ht, where cash mere moors itself across the sea.

And thank you for g ivi ng me these qu intu p lets

Το rear a nd make happy . . . My m i nd was on someth i ng e lse.

Thank you for g iving me th is battl esh ip to wash,

But I have a rash on my hands a nd my eyes h u rt,

And I know so l i ttl e about clea n ing a sh ip

That I shou ld rather c lean a n is land .

There one knows what one is about - sponge those pa l m trees,

sweep u p the sa nd a l i ttle, po l ish those coconuts;

Then take a rest for a wh i l e a nd it's ti me to tri m the g rass as wel l

a s sepa rate i t from each other where g u m my su bstances have

made i nd ividua l b lades stick together, formi ng a n ug ly bu nch ;

And then take the dead ba rk off the trees, and perfu me these

ls la nds a bit with a song . . . That's easy- but a battlesh i p !

Where does one beg i n a n d how does one do? to batten the

hatches? I wou ld rather clea n a m i l l i on pa l m trees.

Kenneth Koch


Σ' ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία νά 'μαι ο γιατρός του καραβιού! Λυπούμαι που θα πρέπει να αρνηθώ Αλλά, βλέπεις, το μόνο που ξέρω από ιατρική είναι άνθη πορτοκαλιάς

γερμένα στο φως του δειλινού σε φόντο πορφυρό κασμίρινο που μέσα τους στήθη ανακαλύπτουνε τους νόμους του φωτός

και της νυχτός, όπου το κασμίρινο χρώμα άγκυρα ρίχνει καταμεσής της θαλάσσης.

Σ' ευχαριστώ επίσης που μου δίνεις τούτα τα πεντάδυμα να τ' αναθρέψω και να τα κάνω ευτυχισμένα . . . Το μυαλό μου

ήτανε κάπου αλλού. Σ' ευχαριστώ που μου δίνεις να πλύνω αυτό το θωρηκτό,

όμως έχω ένα ερύθημα στα χέρια μου και τσούζουν και τα μάτια μου, και ξέρω τόσο λίγα για καθαρισμό ενός πλοίου που θά 'τανε καλύτερα να καθαρίσω ένα νησί.

Εκεί ξέρει κανείς περί τίνος πρόκειται - σφουγγάρισε αυτές τις φοινικιές, σκούπισε λίγο την αμμουδιά, γυάλισε εκείνες τις καρύδες.

Μετά ξεκουράσου για λίγο κι έπειτα είναι καφός να περιποιηθείς τη χλόη και να διαχωρίσεις τα φύλλα της εκεί που

κολλώδη υλικά έκαναν φύλλα διακριτά να κολληθούν μαζί, φτιάχνοντας ένα άσχημο ματσάκι·

κι ύστερα απομάκρυνε την ξεραμένη φλούδα απ' τα δέντρα, και αρωμάτισε ετούτα τα νησιά μ' ένα τραγούδι . . . Εύκολα πράγματα -

αλλά ένα θωρηκτό!

Από πού ν' αρχίσει κανείς και πώς να το κάνει ; από τα φινιστρίνια ; Καλύτερα να καθαρίσω ένα εκατομμύριο φοινικόδεντρα.

Κέννεθ Κωχ

305


306

ΜΑΝ IS ΙΝ Ρ ΑΙΝ

Man is i n pai n

ten bri ght ba l ls bat the a i r

fa l l i ng through the wi ndow

on wh ich h is doub le l ea ns a net the a i r made

to catch the ten bri ght ba l ls

Man is a room

where the ma lefic hand tu rns a knob

on the u nseen u nknown doub le's door

Man is i n pai n

with h is navel hook caught on a stone qua rry

where ten bri ght ba l l s chose to l and

AND where the ma lefic hand carves

on ge lati nous a i rTH E WI N DOW

to s lam shut on h is shadow's ta i l

Ten bright ba l l s bou nce i nto the u nseen

unknown doub le's net

Man is a fa lse wi ndow

th roug h wh ich h is doub le wa lks to the truth

that fa l ls as ten bri ght ba l ls

the ma lefic hand tossed i nto the a i r

Man is i n pai n

ten bright spikes na i led to the door !

Ph i l i p Lamantia


Ο ΑΝΘΡΩΠΟL: ΠΟΝΑ

Ο άνθρωπος πονά δέκα μπάλες λαμπρές χτύπησαν τον αέρα

πέφτοντας μέσ' απ' το παράθυρο όπου ο σωσίας του ρίχνει ένα δίχτυ που έφτιαξ' ο αγέρας

να πιάσει τις δέκα μπάλες τις λαμπρές

Ο άνθρωπος είναι ένα δωμάτιο όπου το χέρι το επιβλαβές γυρνά ένα κουμπί στην άγνωστη αόρατη πόρτα του σωσία του

Ο άνθρωπος πονά με το αγκίστρι του αφαλού του πιασμένα σ' ένα λατομείο

όπου δέκα μπάλες λαμπρές αποφασίζουν να προσγειωθούν ΚΑΙ όπου το χέρι το επιβλαβές σκαλίζει στον ζελατινοειδή αέρα το ΠΑΡΆΘΥΡΟ

για να κλείσει ερμητικά στην ουρά της σκιάς του

Δέκα μπάλες λαμπρές αναπηδούν στ' αόρατο άγνωστο δίχτυ του σωσία

Ο άνθρωπος είναι ένα ψεύτικο παράθυρο μέσ' από το οποίο ο σωσίας του πορεύεται προς την αλήθεια

που πέφτει σαν δέκα μπάλες λαμπερές που αυτό το χέρι το επιβλαβές έριξε στον αέρα

Ο άνθρωπος πονά δέκα λαμπρά καρφιά στην πόρτα καρφωμένα!

Φίλιπ Λαμάντια

307


308

ΤΗΕ SHARKS

Wel l , then, the last day the sha rks appea red.

Da rk fi ns appear, i nnocent

as if i n fa i r wa rn ing .The sea becomes

si n ister, a re they everywhere?

I te l l you, they break s ix feet of water.

lsn't it the same sea, a nd won't we

p lay i n it a ny more?

l l i ked it clea r and not

too ca l m, enough waves

to fly i n on . For the fi rst ti me

I dared to swi m out of my depth .

lt was sundown when they came, the ti me

when a sheen of copper sti l l s the sea,

not dark enough for moon l i g ht, clea r enough

to see them easi ly. Dark

the sharp l i ft of the fi ns.

Denise Levertov


ΟΙ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ

Λοιπόν, την τελευταία μέρα φάνηκαν οι καρχαρίες.

Μαύρα πτερύγια εμφανίζονται, αθώα

σαν μια έντιμη προειδοποίηση . Η θάλασσα γίνεται

δυσοίωνη, είναι τους άραγε παντού ;

Σας λέω, σχίζανε δυο μέτρα το νερό .

Δεν είναι άραγε η ίδια θάλασσα, και δεν θα

παίξουμε σ' αυτήν ξανά ;

Μ' άρεσε να 'ναι καθαρή κι όχι

τόσο γαλήνια, κύμα αρκετό

για να βουτάς απάνω του. Για πρώτη φορά

να κολυμπήσω τόλμησα σ' απάτητα νερά.

Ήταν ηλιοβασίλεμα σαν ήρθαν, η ώρα

που μία λάμψη από χαλκό τη θάλασσα καλμάρει,

όχι σκοτάδι αρκετό για σεληνόφως, ακόμα μέρα

να τους βλέπεις καθαρά. Μαύρο

το κοφτερό ανασήκωμα των πτερυγίων.

Ντενίς Λέβερτωφ

309


31 0

ΤΗΕ GODDESS

She i n whose l i pservice I passed my ti me,

Whose name I knew, but not her face, Came upon me where l lay i n Lie Cast le !

F l ung me across the room, and room after room (h itti ng the wa l ls, re

bou nd ing -to the last sticky wa l l -wrench i ng away from it

pu l led ha i r out ! ) ti l l l l ay

outside the outer wa l l s !

There i n co ld a i r lyi ng sti l l where her hand had th rown me,

I tasted the mud that splattered my l i ps: the seeds of a forest were in it, asleep a nd g rowi ng ! I tasted

her power !

The si lence was a nsweri ng my si l ence, a forest was push ing itself

out of s leep between my submerged fi ngers.

I bit on a seed a nd it spoke on my tongue of day that shone a l ready a mong sta rs

i n the water -m i rror of low g rou nd,

and a wi nd risi ng ruffled the l i g hts: she passed nea r me retu rni ng from the encou nter,

she who p lucked me from the c lose rooms,

without whom noth i ng flowers, fru its, sl eeps i n season,

without whom noth i ng speaks i n its own tongue, but retu rns

l i e for l i e !

Denise Levertov


Αυτή που υποτίθεται πως στην υπηρεσία της πέρασα τον καφό μου,

που τ' όνομα της ήξερα, αλλά όχι τη μορφή της, όρμηξε κατά πάνω μου εκεί που αναπαυόμουνα

στο Κάστρο των Ψευδών!

Με εκσφενδόνισε απ' άκρου σ' άκρου στο δωμάτιο, κι από δωμάτιο σε δωμάτιο (χτυπώντας με στους τοίχους,

κάνοντας γκέλες - μέχρι τον τελευταίο βρωμότοιχο - στριφιγυρίζοντάς με μακριά απ' αυτόν

μαλλιά βγαλμένα!) μέχρι που κείτομαι

έξω από τα τείχη τα εξωτερικά!

Εκεί στον παγωμένο αέρα κατάκειτος κι ακίνητος εκεί που μ' έριξε το χέρι της,

τη λάσπη γεύτηκα που πασαλείφτηκε στα χείλια μου: ήτανε μέσα της οι σπόροι ενός δάσους,

κοιμώμενου και εκβλαστάνοντος! Πήρα μια γεύση απ' τη δύναμή της!

Η σιωπή αποκρινόταν στη δικιά μου σιωπή, σάλευε ένα δάσος

νά βγει απ' τον ύπνο του ανάμεσα στα βυθισμένα δάχτυλά μου.

Ένανε σπόρο δάγκωσα κι άρχισε να μιλά στη γλώσσα μου για μέρα ήδη απαστράπτουσα ανάμεσα στ' αστέρια

σ' εκείνο τον καθρέφτη των νερών στα πεδινά,

καθώς ένας αέρας που σηκώνονταν τάραζε δυνατά τα φώτα: πέρασε δίπλα μου γυρνώντας από τη συνάντηση, αυτή που βίαια με πέταξε έξω απ' τα δωμάτια,

που τίποτα χωρίς αυτήν λουλούδια, φρούτα, ύπνοι εποχής,

που τίποτα χωρίς αυτήν δεν καταφέρνει να μιλά στη γλώσσα του, μα επιστρέφει

ψέμα στο ψέμα!

Ντενίς Λέβερτωφ

31 1


31 2

MY LOST YOUTH

Often I th i nk of the beautifu l town That is seated by the sea;

Often in thoug ht go up and down The p leasa nt streets of that dea r o ld town,

And my youth comes back to me. And a verse of a La p land song ls haunti ng my memory sti l l :

" Α boy's wi l l i s the wi nd's wi l l , And the thoug hts of youth a re long , long thoug hts."

I can see the shadowy l i nes of its trees, And catch, i n sudden g l ea ms,

The sheen of the fa r-su rrou nd ing seas, And is la nds that were the Hesperides

Of a l l my boyish dreams. And the burden of that o ld song,

lt m u rm u rs and whispers sti l l : ''Α boy's wi l l i s the wind's wi l l ,

And the thoug hts of youth a re long, long thoug hts . "

I remember the b lack wharves and the s l i ps, And the sea-t ides tossi ng free;

And Spanish sa i l ors with bearded l i ps, And the beauty a nd mystery of the sh ips,

And the magic of the sea . And the voice of that wayward song

ls si ng i ng a nd sayi ng sti l l : "Α boy's wi l l i s the wind's wi l l ,



Η ΧΑΜΕΝΗ ΜΟΥ ΝΕΙΟΤΗ

Συχνά συλλογιέμαι την όμορφη πόλη Που βρίσκεται κοντά στην ακτή·

Συχνά στη σκέψη μου περπατώ πάνω-κάτω Στα δρομάκια της πόλης που λάτρεψα τόσο πολύ,

Κι η νειότη η δικιά μου σε μένα επιστρέφει λαμπρή . Κι ένας στίχος από κάποιο Λαπωνέζικο τραγούδι

Μου στοιχειώνει τη μνήμη από κείνη ακόμα την εποχή: «Η ορμή τ' αγοριού του ανέμου ορμή,

Και οι σκέψεις της νειότης είναι σκέψεις μακριές, μακρινές».

Βλέπω πάλι των δέντρων τις σκιασμένες γραμμές, Και αρπάζω, σ' αιφνίδιες λάμψεις,

Τη φωταύγεια των τριγύρω μακρινών θαλασσών, Και των νήσων που ήταν των Εσπερίδων

Όλων εκείνων των αγορίσιων μου ονείρων. Και το βάρος αυτού του παλιού τραγουδιού,

Μουρμουρίζει ψιθύρους απ' την παλιά εποχή: «Η ορμή τ' αγοριού του ανέμου ορμή,


Ενθυμούμαι τις μαύρες αποβάθρες και τα ολισθήματα, Τις θαλασσινές πλημμυρίδες να τινάζουν ψηλά τα κύματα·

Τους Σπανιόλους τους ναύτες με τα γένεια να καλύπτουν τα χείλια, Την ωραιότητα και το μυστήριο των καραβιών,

Τη μαγεία των θαλασσών. Και τη φωνή του ιδιόρρυθμου εκείνου τραγουδιού

Ν α ηχεί και να λέει από άλλη εποχή : «Η ορμή τ' αγοριού του ανέμου ορμή,


31 3


314

There a re th i ngs of wh ich I may not speak;

There a re d reams that ca nnot d ie ;

There a re thoug hts that make the strong hea rt weak,

And bri ng a pa l lo r i nto the cheek,

And a mist before the eye.

And the words of that fata l song

Come over me l i ke a ch i l l :

''Α boy's wi l l i s the wind's wi l l ,


HenryWadsworth Longfe l low


Είναι πράγματα που γι' αυτά δεν μπορώ να μιλώ.

Όνειρα που ποτέ δεν πεθαίνουν.

Ε ίναι σκέψεις που κάνουν τη σκληρή την καρδιά μαλακή,

Και ωχράδα στο πρόσωπο φέρνουν,

Και ομίχλη απλώνουν στο μάτι μπροστά.

Και τα λόγια από κείνο το μοιραίο τραγούδι

Κατά πάνω μου έρχονται σαν κρυάδα ψυχρή: «Η ορμή τ' αγοριού του ανέμου ορμή,


Χένρυ Γουώτζγουορθ Λόνγκφελοου

31 5


31 6

A RENEWAL

Havi ng used every su bterfuge

Το shake you , l i es, fatig ue, or even that of passion,

Now I see no way but a c lean break.

I add that I am wi l l i ng to bea r the g u i lt.

You nod assent. Autu m n tu rns wi ndy, huge,

Α c lear vase of d ry leaves vi brati ng on and on .

We sit, watch i ng . When I next speak

Love bu ries itse lf in me, up to the h i lt.

Ja mes Merri l l


ΜΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΗ

Έχοντας εξαντλήσει όλα τα προσχήματα

για να σε ταρακουνήσω, ψέματα, κούραση, ακόμη κι αυτό του πάθους,

Τώρα δεν βλέπω άλλη διέξοδο από ένα ξεκάθαρο σπάσιμο .

Προσθέτω ότι είμαι διατεθειμένος να επωμισθώ το φταίξιμο.

Κουνάς το κεφάλι συγκατανεύοντας.

Το φθινόπωρο φέρνει αέρα, τεράστιο,

Ένα διάφανο βάζο ξερών φύλλων που δονούνται χωρίς τελειωμό.

Καθόμαστε, κοιτάζοντας. Την επόμενη φορά που μιλάω

Η αγάπη θάβεται μέσα μου, μέχρι τα μπούνια.

Τζέημς Μέρριλλ

31 7


31 8

LOST IN TRANSLATION

Diese Tage, die leer dir scheinen

Und wertlos fϋr das A/1,

Haben Wurzeln zwischen den Steinen

Und trinken dort ϋbera/1.

Α card tab le i n the l i b ra ry sta nds ready Το receive the puzzle wh ich keeps never com i ng .

Dayl i ght sh i nes i n o r l amp l i ght down Upon the tense oasis of g reen fe lt. Fu l l of u nfu lfi l l ment, l ife goes on,

M i rage a risen from ti me's trickl i ng sa nds Or fa l l en piecemea l i nto p lace:

German lesson, picn ic, see-saw, wa lk With the co l l i e who "d id everyth ing but ta l k"

Sou r wi ndfa l ls of the orcha rd back of us. Α su mmer without pa rents is the puzz le, Or shou ld be. But the boy, day after day,

Writes i n h is Li ne-a-Day Νο puzz le .

He's i n love, at least. H is French Mademoise l l e, l n rea l l i fe a widow si nce Verdun,

ls stout, p la i n ca rrot-ha i red, devout. She prays for h i m , as does a cu re i n Alsace,

Sews costu mes for h is marionettes, He lps h i m to keep beh i nd the scene

Whose s ide l it gooseg i r l , speaki ng with his voice, P lays Gu i nevere as we l l as G u nmo l l Jea n .

Or e lse at bedti me in h is tig ht embrace Te l l s h i m her own French hopes, her German fears,

Her - but what more is there to te l l ? Havi ng known g rief a nd hardsh ip, Mademoise l l e


ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Αυτές οι μέρες, που σου φαίvοvται άδειες

Κι αvάξιες yια το Σύμπαv,

Έχουvε ρίζες αvάμεσα στις πέτρες

Και πίvουvε αφειδώς από εκεί.

Ένα τραπέζι για να παίζουνε χαρτιά βρίσκεται σε αναμονή μες στην βιβλιοθήκη

Για να δεχτεί το παζλ που συνέχιζε να μην έρχεται ποτέ. Το φως της μέρας λάμπει καθώς το φως της λάμπας σβήνει

Πάνω στην τεταμένη όαση της πράσινης τσόχας. Πλήρης από ανεκπλήρωτα, τραβά η ζωή μπροστά,

Α ντικατοπτρισμός που ανατέλλει απ' του χρόνου την σταλάζουσα άμμο Ή που πέφτει κομμάτι-κομμάτι στη θέση του:

Μάθημα γερμανικών, πικνίκ, κρυφτό, περίπατος Με το τσομπανόσκυλο που «τα κάνει όλα εκτός του να μιλά»

Ξινά πεσμένα φρούτα στο περιβόλι πίσω μας. Ένα καλοκαίρι χωρίς γονείς είναι το παζλ,

Ή θά 'πρεπε να είναι. Όμως τ' αγόρι, μέρα με τη μέρα, Γράφει στο Ημερολόγιό του Κανένα παζλ.

Είναι ερωτευμένο, επιτέλους. Η Γαλλίδα γκουβερνάντα του, Στην αληθινή ζωή χήρα μετά το Βερντέν,

Είν' εύσωμη, απλή, μαλλιά καροτί, ευσεβής πιστή. Προσεύχεται γι' αυτό, όπως και ένας ιερέας στην Αλσατία,

Ράβει ρουχάκια για τις μαρωνέττες του, Το βοηθά να είναι πίσω απ' τη σκηνή

Όπου η πλάγια φωτιζόμενη χηνοβοσκοπούλα, μιλώντας τη φωνή του, Παίζει τη Γενεβιέβη και την Γκάνμολ Τζην.

Ή ακόμη την ώρα του ύπνου μες στο σφιχταγκάλιασμά του Του διηγείται τις δικές της γαλλικές προσδοκίες, τους δικούς της

γερμανικούς φόβους, Τα δικά της - τί παραπάνω έμεινε για να πει ;

Έχοντας βιώσει λύπες και στερήσεις, η Μαντμαζέλ

31 9


320

Knows l i ttl e more . Her l anguages. Her p l ace.

Noon coffee. Ma i i .The watch that a lso wa ited

P inned to her heart, poor go ld , th rows up its hands

No puzz le ! Stea m i ng bitterness

Her sugars d raw pops back i nto h is mouth, translated:

" Patience, cha ri . Gedu ld, mei n Schatz . "

(Thus, readi ng Va la ri the other even ing

And seeming to reca l l a R i l ke version of " Pa l me"

That su n l it parad igm whereby the tree

Taps a sweet wel lspri ng of authority,

The hou r ca me back. Patience dans I ' azu r.

Gedu ld i m . . . . H i m me lblau? Mademoise l l e . )

Out of the b lue , as p romised, of a NewYork

Puzz le-renta l shop the puzz le comes-

A super ior one, conta in ing a thousa nd hand-sawn,

Sa nda l -scented p ieces. Many take

Shapes known a l ready -the craftsman's reperto i re,

N ice i n its l i m itation - from other puzzles:

Witch on broomstick, ostrich , hou rg lass,

Even (su rely not just i n retrospect)

An i nch l i ng , i n nocently branch i ng pa l m .

These ca n be put aside, made stories of

Wh i l e Mademoise l l e spreads out the rest face-u p,

Herself excited as a ch i l d; or questioned

Like i ncoherent faces in a crowd,

Each with its scrap of h i gh ly co lored

Evidence the Law must p iece together.

Sky-b lue ostrich? Likely story.

Mauve of the witch's c loak wh ite, severed fi ngers

P luck? Deta i n her.The p lot th ickens

As a l l at once two pieces i nterlock.


Δεν ξέρει τίποτ' άλλο. Τις γλώσσες της. Την θέση της. Ο μεσημεριανός καφές. Ταχυδρομείο. Το ρολόί που επίσης προσδοκούσε

Καρφιτσωμένο στην καρδιά της, χρυσάφι καθαρό, αναπετάσσει ψηλά τους δείχτες -Κανένα παζλ! Αχνίζουσα πικρία

Αναδυόμενη απ' το μέλι της πέφτει ξανά στο στόμα του, μεταφρασμένο: «Πασιάνς, σερί. Γκεντούλντ, μaίν Σάτς». (Ετσι, διαβάζοντας τις προάλλες Βαλερύ

Και ανακαλώντας όπως φαίνεται ένανε στίχο του Ρίλκε απ' τη «Φοινικιά» Εκείνο το ηλιόλουστο παράδειγμα όπου το δέντρο

Χτυπά ανάλαφρα έναν γλυκό πίδακα εξουσίας, Η ώρα επανέκαμψε. Πασιάνς νταν λ' αζύρ.

Γκεντούλντ ψ . . . Χίμελμπλάου ; Μαντμαζέλ) .

Από το πουθενά, όπως του υποσχέθηκαν, έρχεται από ένα μαγαζί Της Νέας Υόρκης που δανείζει παζλ -

Ένα πολύ προχωρημένο, που περιέχει χίλια πριονισμένα με το χέρι Μ' άρωμα σανδαλόξυλου κομμάτια. Πολλά παίρνουνε Σχήματα ήδη γνωστά - του τεχνουργού το ρεπερτόριο,

Όμορφο στον περιορισμό του - από άλλα πάζλ: Μάγισσα σε σκουπόξυλο, στρουθοκάμηλος, κλεψύδρα,

Ακόμα (σίγουρα όχι μόνο αναδρομικά) Μία σπιθαμιαία, αθώα διακλαδούμενη φοινικιά.

Αυτά μπορούν να μπουν στην άκρη, και να φτιαχτούνε ιστορίες Ενώ η Μαντμαζέλ απλώνει τα υπόλοιπα με την καλή τους όψη

προς τα πάνω,

Η ίδια ενθουσιασμένη σαν παιδί ή διερωτώμενη Σαν πρόσωπα ασυνάρτητα μες σ' ένα πλήθος,

Το κάθε ένα με το έντονα χρωματιστό κομματάκι του Απόδειξη που ο Νόμος πρέπει μαζί να συναρμολογήσει.

Ουρανί στρουθοκάμηλος ; Πιθανή ιστορία. Μωβ του λευκού χιτώνα της μάγισσας, αποκομμένα δάχτυλα

Μαδημένα ; Πιάστε την . Η πλοκή πυκνώνει Καθώς ξαφνικά με μιας δύο κομμάτια κλειδώνουν.

321


322

Mademoise l l e does borders- ( Not so fast.

Α London dusk, December last.

Chatte r si l enced i n the l i bra ry

This g rown man reenters, wea ri ng g rey.

Α medi u m . Al l except h i m have seen

Pane l s l id back, recess explored,

An object at once u n ique a nd com mon

Displayed, p la nted i n a p la in to le

Casket the su bject now considers

Th roug h shut eyes, sayi ng i n effect:

' 'Even as voices reach me vaguely

Α d ry saw-sh riek d rowns them out,

Some loud mach i nery - a l u m ber m i l l ?

Fa r uph i l l i n the fi r forest

Trees tower, tense with shock,

G roan ing and cracki ng as they crash g rou ndwa rd .

But h idden here is a freak fragment

Of a pattern comp lex in appearance on ly.

What it seems to show is superficia l

Next to that long-term l am i nation

Of haza rd a nd craft, the ka rma that has

Made it matter i n the fi rst p l ace.

Plywood, Piece of a puzz le" . App lause

Acknowledged by an open ing of l i ds

Upon the th ing itse lf. Α sudden dread

But to go back. Al l th is lay years ahead . )

Mademoise l l e does borders. Stra ig ht-edge pieces

A l ign themse lves with ea rthy or sky

l n twos and th rees, na ive cosmogonists

Whose views clash . Nomad i n l anders meanwh i le

Beg i n to c luster where the totem

Of a certa i n vi brant egg-yo lk ye l l ow

Or pelt of what emerg i ng an ima l

Acts on the stragg le r l i ke a tru mpet ca l l


Η Μαντμαζέλ φτιάχνει τα όρια - ( Οχι τόσο γρήγορα. Ένα δειλινό στο Λονδίνο, ο Δεκέμβριος τελευταίος.

Η φλυαρία σταμάτησε στην βιβλιοθήκη Αυτός ο ηλικιωμένος άνθρωπος ξαναμπαίνει, φορώντας γκρι.

Ένα μέντιουμ. Όλοι εκτός απ' αυτόν είδαν Το χώρισμα να γλιστράει προς τα πίσω, βοηθούσης της εσοχής,

Ένα αντικείμενο συγχρόνως μοναδικό και κοινότυπο Εμφανιζόμενο, εμφυτευμένο σε μια απλή λουστραρισμένη

Κασετίνα το υποκείμενο τώρα προσλαμβάνει Με κλειστά μάτια, λέγοντας στην ουσία:

«Ακόμα κι όταν φτάνουν σε μένα φωνές ακαθόριστα Μια ξερή στριγκλιά πριονιού τις πνίγει,

Κάποια δυνατή εργαλειομηχανή -πριονιστήριο ; Μακριά πάνω στο λόφο στο δάσος με τα έλατα

Τα δέντρα υψώνονται, σε υπερένταση απ' το σοκ, Στενάζοντας και σχάζοντας καθώς συντρίβονται στο έδαφος.

Όμως εδώ είναι κρυμμένο ένα τερατώδες θραύσμα Ενός σχεδίου πεπλεγμένου στην εμφάνιση μόνο. Αυτό που φαίνεται να δείχνει είναι επιφανειακό Δίπλα σ' αυτό το μακροπρόθεσμο καπλάντισμα

Τύχης και τέχνης, το κάρμα που το 'φτιαξε Βρίσκεται σε πρώτη θέση .

Κόντρα πλακέ, Κομμάτι πάζλ». Επιδοκιμασίες Αναγνωρισμένες από το άνοιγμα βλεφάρων-καπακιών

Πάνω από το πράγμα καθεαυτό. Ένας ξαφνικός τρόμος Αλλά ας γυρίσουμε πίσω. Όλα αυτά βρίσκονται χρόνια μπροστά) .

Η Μαντμαζέλ φτιάχνει τα όρια. Κομμάτια με ευθείες πλευρές Ευθυγραμμίζονται με γη ή ουρανό

Δυο-δυο και τρία-τρία, πρωτόγονοι κοσμολόγοι Με συγκρουόμενες απόψεις. Εν τω μεταξύ νομάδες της ενδοχώρας

Αρχίζουν να συναθροίζονται εκεί που το τοτέμ Κάποιου παλλόμενου κίτρινου του κροκού του αυγού

Ή τομαριού κάποιου αναδυόμενου θηρίου Δρα σ' αυτόν που απλώνει τα κομμάτια σαν σάλπισμα

323


324

Το form a more sophisticated un it.

By supperti me two ragged wooden c louds

Have formed. ln one, a Sheik with beard

And flash ing sword h i lt ( he is a l l but fi n ished)

Steps forward on a ti ger ski n . Α piece

Snaps sh ut, and fa ngs g nash out at us !

l n the second c loud - they gaze from c loud to c loud

With marked if u ndeci pherab le fee l i ng-

Most of a dark-eyed woman vei led in mauve

ls be ing he lped down from her ca me l (knee l i ng )

By a sma l l backward- looki ng s lave or page-boy

(Her son, th inks Mademoise l l e mistaken ly)

Whose feet have not been fou nd . But l ucky fi nds

ln the l ast m i nutes before bed

Anchor both factions to the scene's l i m its

And, by so do ing, or ient

Them eye to eye across the g reen a byss.

The ye l low prom ises, oh b l iss,

Το be i n ti me a su mptuous tent.

Puzzle beg u n I write in the day 's space,

Then, wh i l e she bathes, peek at Mademoise l l e's

Page to the cu re: " . . . cette i n nocente mere,

Ce pauvre enfant, que deviendront-i ls?"

Her azu re scri pt is cu r l icued l i ke p ieces

Of the puzz le she wi l l be te l l i ng h i m about.

( Fea rfu l i ncu riosity of ch i ld hood !

"Tu as I ' accent a l l emand," sa id Domi n ique.

l ndeed. Mademoise l l e was on ly French by marr iage.

Ch i l d of an Eng l ish mother, a remote

Descendant of the g reat exp lorer Speke,

And Prussian father. Νο one knew. I heard it

Long afte rwa rds from her nephew, a U N


Για να μορφοποιήσει μια πω πεπλεγμένη μονάδα. Μέχρι την ώρα του απογευματινού φαγητού σχηματίσθηκαν

Δύο ακανόνιστα ξύλινα σύννεφα. Στο ένα, ένας Σε1χης με γένι Κι απαστράπτουσα λαβή ξίφους (ο οποίος αργεί ακόμα να σχηματισθεί)

Βγαίνει μπροστά, πάνω σ' ένα δέρμα τίγρη . Ένα κομμάτι Μπαίνει με κρότο στη θέση του, και ιδού το ζώο μάς τρίζει

τα δόντια του! Στο δεύτερο σύννεφο - εκείνοι κοιτάζουν από σύννεφο σε σύννεφο

Με διακριτό αν και αναποκρυπτογράφητο αίσθημα -Το μεγαλύτερο μέρος μιας μαυρομάτας γυναίκας καλυμμένης

με μωβ πέπλο Υποβοηθείται να κατεβεί από την καμήλα (που γονατίζει)

Από ένα μικρό σκλάβο που κοιτά προς τα πίσω ή από ένα μικρό ακόλουθο

(Ο γιος της, νομίζει λανθασμένα η Μαντμαζέλ) Του οποίου τα πόδια δεν έχουν ακόμα βρεθεί. Αλλά τυχερά ευρήματα

Την τελευταία στιγμή πριν να πάνε για ύπνο Κρυσταλλοποωύν και τις δύο εικόνες στα όρια της σκηνής

Και, με τον τρόπο αυτό, τους προσανατολίζουν Μάτι με μάτι κατά μήκος της πράσινης αβύσσου.

Το κίτρινο υπόσχεται, ώ ευδαιμονία, Ν α γίνει έγκαιρα μια μεγαλοπρεπής τέντα.

Το παζλ άρχισε γράφω στην καταχώρηση της μέρας, Μετά, ενώ εκείνη λούζεται, κρυφοκοιτάζω στη σελίδα Της Μαντμαζέλ προς τον ιερέα: « . . . σετ ινοσάντ μέρ,

Σε ποβρ ανφάν, κε ντεβιεντρόντ-ιλ ;» Η γαλάζια γραφή της είναι κυματιστή σαν τα κομμάτια

Του παζλ για τα οποία πρόκειται να του μιλήσει. (Τρομερή αδιαφορία της παιδικής ηλικίας! «Τυ α λ' αξάν αλεμάν», είπε η Ντομινίκ.

Πράγματι. Η Μαντμαζέλ ήταν Γαλλίδα μόνο λόγω γάμου. Παιδί Εγγλέζας μητέρας, μακρινής

Απογόνου του μεγάλου εξερευνητή Σπηκ, Και Πρώσσου πατέρα. Κανείς δεν ήξερε. Το άκουσα Πολύ αργότερα από έναν ανηψιό της, έναν διερμηνέα

325


326

l nterprete r. H is matter-of-fact accou nt

Touched o ld stri ngs. My poor Mademoise l le ,

With 1939 a bout to shake

Th is world where "each was the enemy, each the friend"

Το its fou ndations, kept though sig ned i n blood,

Her peace a shamefu l secret to the end) .

"Sch laf woh l , chari . " Her kiss. Her th u m b

Cross ing my brow agai nst the dreams to come .

Th isWor ld that sh ifts l i ke sa nd, its u nforeseen

Conso l idations a nd e late routi ne,

Whose Potentate had l acked a reti nue?

Lo ! lt assem bles on the shr inki ng G reen.

Gunmeta l -ski nned or pa le, a l l p l u mes and scars,

OfVassa lage the noblest avata rs -

The very coffee-bea rer i n h is va i r

Vest is the swart H igh ness, next to ou rs.

Kef easi ng Boredom, and iced syrups, th i rst,

l n g uessed-at g looms o ld wives who know the worst

Outsweat that vi ri l e fiction of the New:

" l nsh' A l l ah , he wi l l ti re- " "- or ki l l her fi rst ! "

(Hard ly a proper su bject for the Home,

Work of- dear Richard, I sha l l let you com b

Arch ives and lea rned journa ls for h is name

Α m i nor l i on attendi ng on Garδme. )

Wh i l e, th ick asThebes whose presently comp lete

Gates close beh i nd them, Houri a nd Afreet

Both cl a im the Page. He wonders whom to serve,

And what h is duties a re, a nd where h is feet,


Του ΟΗΕ . Η περιγραφή των πραγματικών γεγονότων από μέρους του Άγγιξε παλιές χορδές. Φτωχή μου Μαντμαζέλ,

Με το 1939 έτοιμο ν' αναταράξει συνθέμελα Αυτόν τον κόσμο όπου «Ο καθένας ήταν εχθρός, ο καθένας φίλος»

Διατήρησε, αν και υπογράφοντας με αίμα, Την γαλήνη της ένα επαίσχυντο μυστικό μέχρι τέλους) .

«Σλαφ βολ, σερί». Το φιλί της. Ο αντίχειράς της Σταύρωνε το μέτωπό μου ενάντια στα κακά όνειρα που θά 'ρχονταν.

Αυτός ο Κόσμος που κινείται σαν την άμμο, οι απρόβλεπτες Εδραιώσεις και οι επηρμένες ρουτίνες του,

Ποιανού Άρχοντα στέρησε μιαν ακολουθία αυλικών ; Ν α! Συναθροίζεται στο συρρικνωμένο Πράσινο .

Μπαρουτοκαπνισμένοι ή ωχροί, όλο φτερά και ουλές, Της Υποτέλειας οι ευγενέστεροι αβατάρ -

Εκείνος ο κουβαλητής του καφέ στην διάστικτη Λιβρέα του είναι η μελαχρινή Υψηλότης, δίπλα στη δική μας.

Πιωμένο κέφι που απαλύνει την Ανία, και δροσερά σιρόπια, δίψα, Σε μάντεψε τί κατηφείς παλιές συζύγους που ξέρουν πως το χειρότερο

υπερνικά εκείνο το ανδροπρεπές παραμύθι του Καινούργιου: «lνς Αλλάχ, θα την καταπονήσει-» «- ή θα την σκοτώσει πρώτα! »

(Ενα καθόλου κατάλληλο θέμα για Άσκηση, Στο Σπίτι - αγαπητέ Ρίτσαρντ, θα σου επιτρέψω να χτενίσεις

Αρχεία και εξειδικευμένα περιοδικά για τ' όνομά τουΈνας ελάσσων λέων περιμένοντας τον Ζερόμ) .

Ενώ, παχείς όπως οι Θήβες των οποίων οι εσχάτως περατωθείσες

Πύλες κλείνουν πίσω τους, η Ουρί και ο Αφρίτ Διεκδικούν αμφότεροι το Αγόρι-ακόλουθο. Αυτό διερωτάται

ποιόν να υπηρετήσει, Και ποιά είναι τα καθήκοντά του, και πού είναι τα πόδια του,

327


328

And if we' l l fi nd, as some before us d id , That p iece of Dista nce deep in which l ies h id

You r ti ny apex sugary with sun, Eterna iTri ang le, G reat Pyram id !

Then Sky a lone is left, a h u ndred b lue Frag ments i n revo lution, with no c lue

Το where a N iche wi l l open . Qu ite a task, Putti ng together Heaven, yet we do.

l t ' s done. Here u nder the tab le a l l a long Were those m issing feet. lt's done.

The dog's ta i l th u m pi ng . Mademoise l l e sketch i ng Costu mes for a com i ng harem d rama

Το sta r the gooseg i rl . Al l too soon the swift Dismantl i ng . Lifted by two corners,

The puzz le h u ng together - and did not. l rresisti bly a popu lace

U nstitched of its attach ments, ratt led down . Power went to pieces as the witch

S l ithered easi ly from Vi rtue's gown . The b lue he ld out for ti me, but cru m bled, too .

The city had long fa l l en , and the tent, Α sepa rati ng sauce mousse l i ne,

Been swept away. Remai ned the g reen On which the g rown-ups gam bled. Α g reen dusk.

Fi rst l i g htni ng bugs. Last g low of west G reen i n the fa lse eyes of (co i ncidence)

Ou r ma ngy tiger safe on h is ba red hearth.

Before the puzz le was boxed a nd readd ressed Το the puzz le shop i n the m id-Sixties,

Someth ing te l l s me that one p iece contrived Το stay in the boy's pocket. How do I know?

I know because so many l ater puzzles Had m issing pieces -Magg ieTeyte's h i gh notes


Και αν θα βρούμε, όπως κάποιοι τό 'καναν πριν από μας, Εκείνο το κομμάτι της Απόστασης βαθειά μέσα στο οποίο

είναι κρυμμένος Ο μικροσκοπικός σου άπηκας ζαχαρωμένος με ήλιο,

Αιώνιο Τρίγωνο, Μεγάλη Πυραμίδα!

Τώρα μόνο ο Ουρανός έμεινε, εκατό μπλε Θραύσματα σε εξέγερση, χωρίς καμία ένδειξη

Για το πού θ' ανοίξει μια Κόγχη. Μεγάλη δουλειά, Ν α συνθέσεις τον Ουρανό, κι όμως το κάνουμε.

Φτιάχτηκε. Εδώ κάτω ακριβώς απ' το τραπέζι Ήταν εκείνα τα χαμένα πόδια. Φτιάχτηκε.

Η ουρά του σκύλου χτυπά πέρα-δώθε. Η Μαντμαζέλ σχεδιάζει Κουστούμια για ένα προσεχές δράμα σε χαρέμι

Που πρωταγωνιστεί η χηνοβοσκοπούλα. Όλως αιφνιδίως η ταχεία Αποσυναρμολόγηση. Σηκωμένο απ' τις δύο γωνιές,

Το παζλ κρεμόταν όλο μαζί - και δεν κρεμόταν. Ασυγκράτητα ένα πλήθος

Αποκολλημένο απ' τους συνδέσμους του, κατρακύλησε κάτω. Η ισχύς έγινε κομμάτια καθώς η μάγισσα

Γλίστρησε εύκολα από την ποδιά της Αρετής. Το μπλε κράτησε για λίγο, αλλά κατέρρευσε, κι αυτό .

Η πόλη είχε πέσει προ πολλού, κι η τέντα, Μια οιαχωρίζουσα σως μουσελίνα,

Σαρώθηκε μακριά. Έμεινε το πράσινο Που πάνω του παίζανε τζόγο οι μεγάλοι. Ένα πράσινο δείλι.

Πρώτες πυγολαμπίδες. Τελευταία αιγλοβολία της ούσης Πράσινο στα ψεύτικα μάτια του (σύμπτωση)

Ψωραλέου τίγρη μας ασφαλούς στη γυμνή του εστία.

Προτού το πάζλ να πακεταρισθεί και να ξανασταλεί Στο μαγαζί των παζλ στα μέσα της δεκαετίας του '60,

Κάτι μου λεει ότι ένα κομμάτι κατάφερε Να μείνει στην τσέπη του αγοριού. Πώς το ξέρω ;

Το ξέρω γιατί σε τόσα πολλά παζλ αργότερα Τους έλειπαν κομμάτια - οι υψηλές νότες της Μάγκι Τέ"ίτ

329


330

Gone at the war's end, end of the vogue for co l l ies, Α house torn down; a nd hadn't Mademoise l l e

Kept back her pitifu l bit of truth as we l l ? l 've spent the l ast days, fu rthermore,

Ransacki ng Athens for that tra nslation of " Pa l me . " Ne ither the Goethehaus nor the Nationa l Li bra ry.

Seems a ble to u nearth it.Yet I can't Just be imag in i ng . l 've seen it. Know

How much of the su n-r ipe or ig ina l Fe l icity Ri l ke made h i mself forego

(Who loved French words - verger, m Cι r, parfu mer) l n order to render its u nderlyi ng sense.

Know a l ready i n that tongue of h is What Pa i ns, what mono l ith icTruths

Shadow sta nza to stanza's symmetrica l Rhyme-rutted pavement. Know that g round p lan left

Sub l ime a nd barren, where the wa rm Roma nce Stone by stone faded, coo led; the fl uted nouns

Made ta l l e r, lone l ier than l i fe By l eaf-ca rved capita ls i n the afte rg low.

The owlet u m laut peeps and hoots Above the open vowel . And after ra i n Α deep reverberat ion fi l ls with sta rs.

Lost, is it, bu ried? One more m issi ng piece?

But noth i ng's lost. Or e lse: a l l is tra nslation And every bit of us is lost i n i t

(Or fou nd- I wa nder th roug h the ru i n of S Now and then, wonderi ng at the peacefu lness)

And i n that loss a self-effaci ng tree, Co lor of context, i m percepti bi ly

Rustl i ng with its ange l , tu rns the waste Το shade a nd fi ber, m i l k and memory.

Ja mes Merri l l


Εξαφανίσθηκαν στο τέλος του πολέμου, τέλος της μόδας των σκυλιών, Ένα σπίτι κατεδαφισμένο· μήπως και η Μαντμαζέλ ακόμη

Δεν απέκρυψε το πονεμένο της κομμάτι της αλήθειας ; Επιπλέον, εγώ ξόδεψα τις τελευταίες μέρες

Λεηλατώντας την Αθήνα για εκείνη τη μετάφραση της «Φοινικιάς». Ούτε το Ινστιτούτο Γκαίτε ούτε η Εθνική Βιβλιοθήκη . Φαίνονται ικανές να την ξεθάψουν. Όμως δεν μπορεί

Απλά να το φαντάζομαι. Την είδα. Ξέρω Πόση από την ώριμη απ' τον ήλιο αυθεντική

Ευτυχία ο Ρίλκε ανάγκασε τον εαυτό του να απαρνηθεί (Ο οποίος αγαπούσε τις γαλλικές λέξεις -βερζέ, μυρ, παρφυμέ)

Για να αποδώσει την υπολανθάνουσα αίσθησή της.

Ξέρω ήδη σ' εκείνη τη δική του γλώσσα Τί Πόνοι, τί μονολιθικές Αλήθειες

Σκιάζουν στροφή-στροφή το συμμετρικό Αυλακωμένο με ρύμα πεζοδρόμιο . Ξέρω ότι εκείνο

το βασικό σχέδιο έμεινε Μετουσιωμένο και γυμνό, εκεί όπου το θερμό Ρομάντζο

Έσβησε πέτρα-πέτρα, κρύωσε· τα μελωδικά ουσιαστικά Έγιναν ψηλότερα, μοναχικότερα απ' τη ζωή

Απ' τα σαν φύλλα χαραγμένα κεφαλαία στο μετείκασμα της αίγλης. Το κουκουβαγάκι ουμλάουτ τιτιβίζει και κρώζει

Πάνω από το ανοιχτό φωνήεν. Και μετά την βροχή Μια βαθειά αντήχηση γεμίζει μ' άστρα.

Είναι χαμένο λοιπόν ; Θαμμένο ;Ένα ακόμη χαμένο κομμάτι ;

Όμως τίποτε δεν χάνεται. Ή αλλιώς: όλα είναι μετάφραση Και το κάθε κομματάκι μας είναι χαμένο σ' αυτήν

(Η ανευρεθέν- περιπλανιέμαι ανάμεσα στα ερείπια του S Από καφό σε καφό, διαπορώντας με την γαλήνη)

Και μέσα σ' αυτήν την απώλεια ένα αυτο-απαλειφόμενο δέντρο,

Χρώμα των συμφραζόμενων, ανεπαίσθητα Θρο"ίζοντας με τον άγγελό του, μετατρέπει την έρημο

Σε σκιά και ίνα, γάλα και μνήμη .

Τζέημς Μέρριλλ

331


332

Ι ΜΑΥ, Ι MIGHT, � I MUST

l f you wi l l te l l me why the fen

appea rs i mpassa ble, I then

wi l l te l l you why I th ink that I

ca n get across it if I try.

Marianne Moore


ΙΣΩΣ ΜΠΟΡΩ , ΘΑ ΜΠΟΡΟΠ:Α, ΠΡΕΠΕ!

Α ν μου πεις γιατί το έλος

φαίνεται άβατο μέχρι το τέλος,

τότε κι εγώ θα σου πω γιατί νομίζω

ότι αν το προσπαθήσω πως μπορώ να το διασχίσω.

Μάριαν Μουρ

333


334

SILENCE

M y father used to say,

"Super ior people never make long visits,

have to be shown Longfe l l ow's g rave

of the g l ass flowers at Harvard.

Se lf-re l i ant l i ke the cat

that takes its prey to privacy,

the mouse's l i m p ta i l hang ing l i ke a shoelace from its

mouth -

they someti mes enjoy so l itude,

a nd can be robbed of speech

by speech wh ich has de l ig hted them.

the deepest fee l i ng a lways shows itse lf i n s i l ence;

not i n s i l ence, but restra i nt" .

nor was he i nsi ncere in sayi ng, "Make my house you r

i nn " .

l nns a re not residences.

Mari anne Moore


L:ΙΩΠΗ

Ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει,

«Οι ανώτεροι άνθρωποι ποτέ δεν κάνουνε μακρές επισκέψεις,

θα πρέπει να τους δείχνουνε τον τάφο του Λόνγκφελλοου

ή τα κρυστάλλινα λουλούδια στο Χάρβαρντ.

Αυτόνομοι όπως η γάτα -

που αποσύρεται με τη λεία της στη μοναξιά,

με την ουρά του ποντικιού να κρέμεται όπως κορδόνι

απ' το στόμα της -

κάποιες φορές απολαμβάνουν την μοναχικότητα,

και τη λαλιά τους μπορούν να στερηθούν

από λαλιά που απολαύσανε.

το πω βαθύτερο αίσθημα πάντα αναδεικνύεται στη σιωπή·

όχι στη σιωπή, στην περιστολή».

ούτε ήταν ανειλικρινής λέγοντας, «Νοιώσε το σπίτι

μου σαν πανδοχείο σου».

Τα πανδοχεία δεν είναι διαμονές.

Μάριαν Μουρ

335


HOTEL TRAN SYLVANIE

Sha l l we wi n at love or sha l l we lose

ca n it be

That h u rti ng a nd be ing h u rt is a trick forci ng the love

we wa nt to appear, that the h u rt is a ca rd

and is it b lack? is it red? is it a paper, d ry of tea rs

cheva l ie r, change you r expressio n ! the wi nd is sweepi ng over

the ga m i ng tab les ruffl i ng the cards/they a re b lack and red

l i ke a Futu rist to rtu re a nd how do you know it isn't a lways there

waiti ng wh i l e doubt is the father that has you kid napped by

friends

yet you wi l l a lways l ive in a jea lous society of accident

you wi l l never know how beautifu l you a re or how beautifu l

the other is, you wi l l conti nue to refuse to d ie for you rse lf

you wi l l conti nue to si ng on tryi ng to cheer everyone u p

a nd they wi l l know a s they l isten with excessive pleasu re that

/you 're dead

a nd they wi l l not m i nd that they have l et you enterta i n

a t t he expense of the on ly th ing you want i n t he world/you a re

a musi ng

as a game is amus ing when someone is forced to lose as in a game

I m ust

336

oh hote l , you shou ld be mere ly a bed

su rrou nded by wa l ls where two sou ls meet and do noth i ng but

breathe

breathe in breathe out fuse i l l u m i nate confuse stick d issemble


3ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΝ «ΤΡΑΝL:ΥΛΒΑΝΙΑ»

Θα κερδίσουμε στην αγάπη ή θα χάσουμε μπορεί άραγε

το να πληγώνεις και να πληγώνεσαι νά 'ναι ένα τέχνασμα που εξαναγκάζει την αγάπη

που επιθυμούμε να εμφανισθεί, ότι το τραύμα είναι ένα τραπουλόχαρτο και είναι μαύρο ; είναι κόκκινο ; είναι ένα χαρτί, στεγνό από δάκρυα

βαλέ, άλλαξε την έκφρασή σου! ο άνεμος σαρώνει τα τραπέζια των παικτών ανακατώνοντας την τράπουλα I τα χαρτιά

ε�αι μαύρα και κόκκwα σαν ένα φουτουριστικό βασανιστήριο και πώς ξέρεις ότι δεν είναι

πάντα εκεί περιμένοντας ενώ η αμφιβολία είναι ο πατέρας που σε απήγαγε

από φίλους παρ' όλα αυτά θα πρέπει πάντα να ζεις σε μια φθονερή κοινωνία

ατυχημάτων ποτέ δεν θα μάθεις πόσο όμορφη είσαι ή πόσο όμορφος

είναι ο άλλος, θα συνεχίσεις να αρνείσαι να πεθάνεις για σένα θα συνεχίσεις να τραγουδάς προσπαθώντας να ευθυμήσεις τον καθένα

και θα ξέρουν καθώς θ' ακούν με υπερβολική ευχαρίστηση ότι /είσαι νεκρή

και δεν θα τους νοιάζει ότι σε άφησαν να διασκεδάζεις σε βάρος του μοναδικού πράγματος που θέλεις στον κόσμο

/είσαι διασκεδαστική όπως είναι διασκεδαστικό ένα παιχνίδι όταν κάποιος εξαναγκάζεται να

χάσει σαν στο παιχνίδι που εγώ πρέπει

αχ, οτέλ, θα 'πρεπε νά 'σουνα απλά ένα κρεβάτι περιτριγυρισμένο από τοίχους όπου δύο ψυχές συναντιούνται

και δεν κάνουν άλλο παρά να αναπνέουν

να εισπνέουν, εκπνέουν, συντήκονται, αναλάμπουν, συγχέονται, κολλάνε, υποκρίνονται

337


338

but not as cheaters at ca rds have someth ing to wi n/you have on ly

to be

as you a re bei ng, as you m ust be, as you a lways a re, as you sha l l b e forever

no matter what fate deals you or the imag i nation d isca rds l i ke a

tyrant

as the d ru ms descend a nd su m mon the hatchet over the ti nse l led

rea l iti es you know that I a m not here to foo l a rou nd, that I must wi n or d ie

I expect you to do everyth ing because i t is of no consequence/no

due l

you must ri g the deck you m ust make me wi n at whatever cost to

the reputation

of the esta bl ishment/su bl ime moment of d ishonest hope/1 m ust

wi n

for if the floods of tea rs a rrive they wi l l wash it a l l away

and then

you wi l l know what it is to want someth i ng, but you may not be

a l lowed

to d ie as I have d ied, you may on ly be a l lowed to d ri ft down

strea m

to another body of i n i m ica l attractions for wh ich you wi l l su b

stitute/d istrust

and I wi l l have had my revenge on the bl ack bitch of my natu re

wh ich you

love as I have never loved myself

but I hold on/1 am lyrica l to a fau lt/1 do not despa i r be ing too

foo l ish

where wi l l you fi nd me, projective verse, si nce I wi l l be gone?

for s ix seconds of you r beautifu l face I wi l l se l l the hotel a nd

com m it

an un i nte resti ng suicide i n Lou is iana where it wi l l take them a

long ti me

to know who I a m/why I came there/what a nd why I am a nd

made to happen

Frank Ο' Hara


αλλά όχι σαν τους απατεώνες στα χαρτιά που έχουν κάτι να κερδίσουν /εσύ πρέπει μόνο να είσαι

όπως είσαι, όπως πρέπει να είσαι, όπως πάντα είσαι, όπως θα είσαι για πάντα

ανεξάρτητα από τί σου επιφυλάσσει η μοίρα ή απ' το τί ξεσκαρτάρει η φαντασία σαν τύραννος

καθώς κατηφορίζουνε τα τύμπανα και καλούν το τσεκούρι πάνω από τις λαμέ πραγματικότητες

ξέρεις ότι δεν είμαι εδώ για να κορο"ίδεύω, θα πρέπει να νικήσω ή να πεθάνω

προσδοκώ ότι θα κάνεις τα πάντα γιατί δεν θα έχει κανένα επακόλουθο /καμιά μονομαχία

θα πρέπει να αρματώσεις το κατάστρωμα θα πρέπει να με κάνεις να νικήσω όποιο κι αν είναι το κόστος της φήμης

του κατεστημένου/ανυπέρβλητη στιγμή ανέντιμης ελπίδας I πρέπει να κερδίσω

γιατί αν οι πλημμύρες των δακρύων αφιχθούν θα ξεπλύνουν τα πάντα μακριά

και τότε θα μάθεις τί είναι να θέλεις κάτι, όμως μπορεί να μην σου επιτραπεί

να πεθάνεις όπως πέθανα, μπορεί μόνο να σου επιτραπεί να παρασυρθείς με το ρεύμα

σ' ένα άλλο κορμί επιβλαβών έλξεων για το οποίο θα aντικαθιστάς I δυσπιστείς κι εγώ θα έχω πάρει την εκδίκησή μου στη μαύρη σκύλα της

φύσης μου την οποία εσύ

αγαπάς όσο εγώ ποτέ δεν αγάπησα τον εαυτό μου αλλά κρατώ

I είμαι ενθουσιώδης σ' ένα λάθος I δεν aπελπίζομαι όντας

τόσο ανόητος πού θα με βρεις, εκτοξευμένε στίχε, αφού θα έχω φύγει ;

για έξι δευτερόλεπτα του όμορφου προσώπου σου θα πουλήσω το ξενοδοχείο

και θα οδηγηθώ σε μιαν αδιάφορη αυτοκτονία στη Λουιζιάνα όπου θα τους πάρει πολύ καιρό

να μάθουν ποιος είμαι/γιατί πήγα εκεί/τ[ και γιατί είμαι και προκάλεσα να συμβεί

Φρανκ Ο' Χάρα

339


Α NEWLY DISCOVΈRED "HOMERIC ΗΥΜΝ"

For fane Harrison, if she were alive

Ha i l and bewa re the dead who wi l l ta l k l i fe u nti l you a re b lue

in the face . And you wi l l not u ndersta nd what is wrong,

they wi l l not be b lue, they wi l l have tears i n thei r eyes,

they wi l l seem to you so much more fu l l of l ife

than the rest of us, and they wi l l ask so much, not of you no

but of l ife, they wi l l cry, isn't it th is way, if it isn't

I don't ca re for it, and you wi l l fee l the b lackma i l , you wi l l not know

what to answer, it wi l l a l l have become one mass

Ha i l and bewa re them, for they come from where you have not been,

they come from where you ca nnot have come, they come i nto l ife

by a d iffe rent gate .They come from a p lace which is not easi ly known,

it is known on ly to those who have d ied .They ca rry seeds

340

you m ust not touch, you must not touch the pot they taste of,

no one must touch the pot, no one must, i n thei r season.

Ha i l a nd beware them, in thei r season .Take ca re . Prepare

to receive them, they ca rry what the l ivi ng ca nnot do without,

but take the proper precautions, do the prescri bed th i ngs, l et

down the th read from the r ig ht shou lder. And from the forehead


ΕΝΑΣ ΝΕΟΑΝΑΚΑΛΥΦΘΕΙL: «OMHPIKOL: YMNOL:»

Γtα τηv Τζέηv Χ άpptσov, αv ήταv ζωvταvή

Χαφέτα και πρόσεχε τους νεκρούς που θα μιλούνε για ζωή μέχρι να γίνει κυανό το πρόσωπό σου. Και δεν θα καταλάβεις

τί συμβαίνει, δεν θα είναι κυανοί, θα έχουν δάκρυα στα μάτια,

θα φαίνονται σε σένα τόσο πω πολύ γεμάτοι από ζωή απ' ότι οι υπόλοιποι από μας, και θα ρωτάνε τόσα πολλά,

όχι για σένα όχι αλλά για τη ζωή, θα κλαίνε, έτσι δεν γίνεται, κι αν δεν γίνεται

δε με νοιάζει, και θα νοιώθεις τον εκβιασμό, δεν θα ξέρεις τί ν' απαντήσεις, όλα θα έχουν γίνει μία μάζα

Χαφέτα τους και πρόσεχε, γιατί έρχονται από κεί που δεν έχεις πάει εσύ,

έρχονται από κεί που δεν θα μπορούσες να 'χεις ερθεί, έρχονται στη ζωή από πύλη διαφορετική . Έρχονται από τόπο που δεν είναι

εύκολα γνωστός, είναι γνωστός μόνο σ' αυτούς που είναι νεκροί. Κουβαλούν σπόρους

που δεν πρέπει ν' αγγίξεις, το αγγείο που γεύονται δεν πρέπει ν' αγγίξεις,

το αγγείο κανείς δεν πρέπει ν' αγγίξει, κανείς δεν πρέπει, στη δική τους εποχή .

Χαφέτα τους και πρόσεχε, στη δική τους εποχή . Πρόσεχε. Ετοιμάσου να τους υποδεχτείς, κουβαλάνε αυτό που οι ζωντανοί δεν μπορούνε

να κάνουν χωρίς, πάρε όμως τις απαραίτητες προφυλάξεις, κάνε τα εντεταλμένα

που μπορείς, άσε το νήμα να πέσει απ' τον ώμο τον δεξί. Κι απ' το μέτωπο

της κεφαλής.

341


And l isten to what they say, l i sten to the ta l k, hear

every word of it - they a re d ru nk from the pot they speak

l i ke no l ivi ng man may speak, they have the seeds i n thei r mouth

l isten, a nd beware

Ha i l them sole ly that they have the seeds i n thei r mouth, they

a re d ru nk, you ca nnot do without a d runkenness, seeds can't

they must be soaked i n the contents of the pot, they m ust be a l l one

mass.

But you who l ive can not know what else the seeds must be. Ha i l

and bewa re the ea rth, where the dead come from. Life

is not of the ea rth .The dead a re of the ea rth . Ha i l and bewa re

the earth, where the pot is buried.

G reet the dead in the dead ma n's ti me. He is d ru nk of the pot.

He speaks l i ke spri ng does. He wi l l deceive you .You a re meant

to be deceived.You m ust observe the d ru nken ness.You a re not to

d ri nk. But you m ust hear, and see.You must beware.

Ha i l them, a nd fa l l off. Fa l l off! The d ri nk is not you rs,

it is not you rs ! You do not come

from the sa me p lace, you do not suffer as the dead do,

they do not suffer, they need, because they have dru nk of the pot,

they need. Do not d ri nk of the pot, do not touch it. Do not touch

them.

Bewa re the dead . And ha i l them.They teach you d ru nken ness.

You have you r own p lace to d ri nk. Ha i l and bewa re them, when they

come.

Charles O lson

342


Κι άκου τί θα σου πουν, άκου την κουβέντα τους, άκου κάθε τους λέξη - είναι από το αγγείο μεθυσμένοι, μιλούν

όπως κανείς ζωντανός να μιλά δεν μπορεί, έχουν τους σπόρους στο στόμα τους - άκου, και πρόσεχε

Χαφέτα τους μόνο και μόνο γιατί έχουν τους σπόρους στο στόμα τους, είναι μεθυσμένοι, δεν μπορείς να κάνεις χωρίς μεθύσι,

οι σπόροι δεν μπορούν πρέπει να μουσκέψουν στο περιεχόμενο του ποτηριού, πρέπει όλα να

είναι μια μάζα. Όμως εσύ που ζεις, να ξέρεις δεν μπορείς τί άλλο οι σπόροι εστί.

Χα φέτα και πρόσεχε τη γη, από κει που έρχονται οι νεκροί. Η ζωή

δεν είναι απ' τη γη . Οι νεκροί είναι απ' τη γη . Χαφέτα και πρόσεχε τη γη, εκεί που τ' αγγείο είναι θαμμένο σ' αυτή .

Χαφέτα το νεκρό στου νεκρού τον καφό. Ε ίναι μεθυσμένος απ' το αγγείο .

Μιλά σαν πηγή . Θα σε γελάσει. Είναι στο σχέδιο να γελαστείς. Πρέπει τη μέθη να παρατηρείς. Δεν πρέπει

να πιείς. Πρέπει όμως ν' ακούσεις, να δεις. Και να προσέξεις.

Χαφέτα τους, και φύγε μακριά. Μακριά! Δεν είναι δικό σου το ποτό, δεν είναι δικό σου! Δεν έρχεσαι

απ' τον ίδιο τόπο μ' αυτούς, δεν υποφέρεις όπως οι νεκροί, δεν υποφέρουν, έχουν ανάγκη, γιατί απ' το αγγείο έχουν πιεί,

έχουν ανάγκη . Απ' το αγγείο μην πιείς, μην το ακουμπάς. Μην τους ακουμπάς.

Πρόσεχε τους νεκρούς. Και χα φέτα τους. Έχουν πολλά για τη μέθη να πουν.

Έχεις το δικό σου τόπο να πιείς. Χαφέτα και πρόσεχέ τους, όταν θα 'ρθούν.

Τσαρλς Όλσον

343


344

VARIATIONS DONE

FOR GERALD VAN DE WIELE

1 1 1 . Spri ng

The dogwood l i g hts up the day.

The Apri l moon f lakes the n ig ht.

B i rds, sudden ly, a re a mu ltitude

The flowers a re ravi ned by bees, the fru it b lossoms

are th rown to the g rou nd, the wi nd the ra i n forces everyth ing . Noise -

even the n i ght is d ru m med by wh i ppoorwi l ls, a nd we get

as busy, we p low, we move, we break out, we love.The secret

which got lost neither h ides nor reveals itself, it shows forth

tokens. And we rush to catch up .The body


ΠΑΡΜΛΑΓΕΣ ΦΤΙΑΓΜΕΝΕΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ GERALD VAN DE WIELE

ΠΙ . Άνοιξη

Η κρανιά φωτίζει τη μέρα.

Τ' Απριλιάτικο φεγγάρι ξεφλουδίζει τη νύχτα.

Τα πουλιά γίνονται, αιφνιδίως, πλήθος

Τα λούλουδα ανασκάβονται από τις μέλισσες, οι ανθοί των φρούτων

πέφτουν στο έδαφος, ο άνεμος η βροχή εξαναγκάζει το κάθε τι. Θόρυβος -

ακόμα κι η νύχτα τύμπανο γίνεται απ' τα πουλιά, κι εμείς γινόμαστε

το ίδιο πολυάσχολοι, οργώνουμε, κινιόμαστε, το σκάμε, αγαπούμε . Το μυστικό

που χάθηκε ούτε κρύπτεται ούτε αποκαλύπτεται, αλλά

σημάδια στέλνει. Κι εμείς τρέχουμε να προλάβουμε. Το σώμα

345


346

whips the sou l . l n its g reat desi re it dema nds the e l ix i r

l n the roar of spri ng, tra nsmutations. Envy

d rags herself off.The fau lt of the body a nd the sou l -that they a re not one-

the matuti na l cock c langs and si ng leness: we sa lute you

season of no bu ng l i ng .

Charles Olson


μαστιγώνει την ψυχή . Στον μέγα του ίμερο αποζητά επιτακτικά το ελιξίριο

Στο βρυχηθμό της άνοιξης, μετουσιώσεις. Ο φθόνος

αποσύρεται. Το φταίξιμο του σώματος και της ψυχής - ότι δεν είναι ένα -

τα εωθινά λαλήματα των πετεινών και η μοναδικότητα: σε χαιρετούμε

εποχή της μη κακοτεχνίας.

Τσαρλς Όλσον

347


348

WRITING ΡΟΕΜ IS Α SAINTLY ΤΗΙΝ G

Writi ng poems is a Sa i ntly th i ng, the hea rt bu rsts l i ke

feedi ng red ch ickens on a g reen h i l l , o r s itti ng on a

ba l loon com i ng down to a wi ndow si l l i n ti me for

morn ing to welcome me

i nto you r early rise of bacon and ro l ls a nd that tu ne

on the

rad io for danci ng a round the kitchen ta bo l

with spoons i n yr mouth .

One room is a l l l ' 1 1 ever own i n eternity, one bed

Memory ram bl i ngs

over ta l l mou nta i ns ca rryi ng me away to that nomads

l and where to breathe is but to sig h at a lost

d ream that

ro l l s away from the eyes -

Ra i n a nd snow a clock on my window. What good is my

room it ca nt ho ld

a l l the peop le in the world a nd cha i rs lone ly because

bu i lt for on ly one?

I te l l you youth wants more of th is world than our

fathers l eft us.

Α m i rror makes two a nd that's a b lessi ng .

G ri nd i ng my teeth for l ack of love, wa l ki ng i nto a

cathed ra l is l i ke wa l ki ng i nto a co ld stove, l i ke i nto

a g love.

I know the ange l beh i nd the door wi l l bri ng me good

Pa i nti ngs before long .

A l l a nge ls meet on the cu rve of the earth and form a l i ne

That becomes a bridge to the su n .

Peter Or lovsky


ΤΟ ΝΑ ΓΡΑΦΕΓΣ ΠΟΙΉΜΑΤΑ <--------� ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΟ ΠΡΑΓΜΑ

Το να γράφεις ποιήματα είναι Άγω πράγμα, η καρδιά εκρήγνυται σαν να τρέφεις κόκκινα κοτόπουλα σε πράσινο λόφο, ή να κάθεσαι

σ' αερόστατο που κατεβαίνει στο περβάζι ενός παραθύρου τη στιγμή που το πρω'ί" με καλωσορίζει

στην πρω"ίνή σου έγερση νωρίς-νωρίς με το μπέ"ίκον και τα ψωμάκια κι εκείνο το σκοπό στο

ραδιόφωνο που τον χορεύεις γύρω απ' το τραπέζι της κουζίνας με τα κουτάλια στο στόμα σου .

Ένα δωμάτιο όλο και όλο είναι αυτό που θα μ ' ανήκει στην αιωνιότητα, ένα κρεβάτι -

Σκέψεις περιπλανώμενες πάνω σε υψηλά βουνά φέρνοντάς με μακριά σ' εκείνη τη χώρα

των νομάδων όπου το ν' αναπνέεις δεν είναι παρά ν' αναστενάζεις για ένα χαμένο

όνειρο που ξεμακραίνει απ' τα μάτια -Βροχή και χιόνι ένα ρολόί στο παράθυρό μου. Τί καλό έχει το

δωμάτιό μου που δεν μπορεί να χωρέσει όλο τον πληθυσμό του κόσμου και καρέκλες μοναχικές γιατί

φτιάχτηκαν μοναχά για έναν ; Σας λεω πως η νειότη ζητά περισσότερα απ' αυτόν τον κόσμο απ' ότι

μας αφήσανε οι πρόγονοί μας. Ένας καθρέφτης φτιάχνει δυο κι αυτό ειν' ευλογία.

Τρίζοντας τα δόντια μου από την απουσία αγάπης, μπαίνοντας σ' εναν ναό καθεδρικό είναι σαν να εισέρχεσαι σε μια ψυχρή θερμάστρα, σαν

σ' ένα γάντι. Ξέρω πως ο άγγελος πίσω απ' την πόρτα σύντομα θα μου φέρει

Ωραίους πίνακες ζωγραφικής. Όλοι οι άγγελοι συναντώναι πάνω στην καμπυλότητα της γης

και σχηματίζουν Μια γραμμή που γίνεται γέφυρα για τον ήλιο .

Πήτερ Ορλόφσκι

349


350

ΟΝΕ PERFECT � ROSE

Α s ing le flow'r he sent me, si nce we met.

A l l tenderly h is messenger he chose;

Deep-hearted, pu re with scented dew sti l l wet

One perfect rose .

I knew the l ang uage of the floweret;

" My frag i l e leaves" , it sa id , " h i s heart enclose" .

Love long has taken for h is amu let

One perfect rose .

Why is it no one ever sent me yet

One perfect l i mousi ne, do you su ppose?

Ah no, it's a lways just my l uck to get

One perfect rose .

Dorothy Parker


ΕΝΑ ΥΠΈΡΟΧΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Απ' όταν γνωριστήκαμε, ένα λουλούδι μού 'στειλε, ένα μοναδικό.

Τον μηνυτή του επέλεξε με τρόπο τρυφερό·

Βαθύκαρδο, αγνό, με τη δροσιά του ακόμα υγρό -

Ένα υπέροχο τριαντάφυλλο.

Γνώριζα τη γλώσσα του μικρού του λουλουδιού·

«Τα εύθραυστα μου φύλλα», είπε, «την καρδιά του περικλείουν».

Η αγάπη πήρε απ' το φυλαχτό του εδώ και καφό


Γιατί κανείς ποτέ δεν μου 'στειλε ακόμη

Μια υπέροχη λιμουζίνα, τί νομίζετε γι' αυτό ;

Α όχι, είναι απλά η τύχη μου πάντα να πρέπει να δεχτώ


Ντόροθυ Πάρκερ

351


352

ON GOING TO ΜΕΕΤ Α ΖΕ Ν MASTER

ΙΝ ΤΗΕ KYUSHU MOUNTAINS AND ΝΟΤ

�---------------------- FINDING ΗΙΜ

Don Paterson


ΠΕ ΡΙ THL: METABAL:EΩL: E IL: ΔΙΔλΣΚΑΛΟ Ν

ΖΕ Ν ΕΝ ΟΡΕ Ι KYO!'L:OY ΚΑΙ ΤΗL: ΜΗ

ANEYPEL:EΩL: ΤΟΥ

Ντον Πάτερσον

353


354

THE MUNICH MANNEQUINS

Perfect ion is te rri b le, it ca nnot have ch i l d ren . Cold as snow breath, i t tam ps the wom b

Where the yew trees l i ke hydras, The tree of l ife and the tree of l ife

U n loosi ng the i r moons, month afte r month, to no pu rpose. The blood flood is the flood of love,

The abso lute sacrifice. lt means: no more ido ls but me,

Me and you, So, in the i r su l phu r love l i ness, i n the i r smi les

These mannequ i ns lean ton ight l n M u n ich, morgue between Pa ris and Rome,

Naked a nd bald in thei r fu rs, Orange lo l l i es on si lver sticks,

l nto lerable, without m i nd . The snow d rops its p ieces of da rkness,

Nobody's a bout. ln the hote ls Ha nds wi l l be open ing doors a nd setti ng


ΟΙ ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Η τελειότητα είναι τρομερή, δεν μπορεί να 'χει παιδιά. Ψυχρή σαν την ανάσα του χωνιού, χτυπά την μήτρα

Όπου τα έλατα λυσσομανούν σαν τις λερναίες ύδρες, Το δέντρο της ζωής και το δέντρο της ζωής

Εξαπολύουν τα φεγγάρια τους, μήνα μετά το μήνα, χωρίς σκοπό. Η πλημμύρα του αίματος είναι η πλημμύρα του έρωτα,

Η απόλυτη θυσία. Σημαίνει: όχι άλλα είδωλα εκτός από μένα,

Ε μένα και σένα, Έτσι, μέσα στην θειάφινη σαγήνη τους, μες στα χαμόγελά τους

Αυτές οι κούκλες γέρνουν ετούτη τη νυχτιά Πάνω στο Μόναχο, νεκροτομείο μεταξύ Ρώμης και Παρισίων,

Γυμνές και φαλακρές μέσα στις γούνες τους, Γλυφιτζούρια-πορτοκάλι σ' ασημένια καλαμάκια,

Αφόρητες, χωρίς μυαλό. Το χιόνι ρίχνει τρίμματα σκότους,

Ψυχή τριγύρω. Στις πανσιόν Χέρια πόρτες θ' ανοίγουνε και θ' ακουμπάνε κάτω

355


356

Down shoes for a po l ish of ca rbon

l nto wh ich broad toes wi l l go tomorrow.

Ο the domesticity of these windows,

The baby lace, the g reen- l eaved confect ionery,

The th ick Germans s lu m beri ng i n thei r bottom less Sto lz.

And the b lack phones on hooks.

G l i tteri ng

G l i tte ri ng and d igesti ng

Voice lessness.The snow has no voice.

Sylvia P lath


Παπούτσια για λουστράρισμα Μες στα οποία αύριο θα μπούνε δάχτυλα φαρδιά.

Ώ, η σπιτική ατμόσφαιρα αυτώνε των βιτρίνων, Δαντέλες μωρουδίστικες, γεμάτα φύλλα πράσινα τα ζαχαροπλαστεία,

Οι μπουνταλάδες Γερμανοί κοιμούνται ύπνον ελαφρύ Μες στην απύθμενη αλαζονεία τους.

Τα μαύρ' ακουστικά των τηλεφώνων στα άγκιστρα επάνω.

Απαστράπτουν Απαστράπτουν και χωνεύουν

Αφωνία. Το χιόνι δεν έχει φωνή .

Σύλβια Πλαθ

357


358

I a m si lver and exact. I have no preconceptions.

Whatever I see I swa l low i m mediately

Just as it is, u n misted by love or d is l i ke .

I am not crue l , on ly truthfu i

The eye of a l i ttle god, fou r-cornered.

Most of the ti me I meditate on the opposite wa l l .

lt i s p ink, with speckles. I have looked at it so long

I th ink i t is a part of my hea rt. But i t f l ickers.

Faces and da rkness separate us over and over.

Now I am a lake. Α woman bends over me,

Sea rch i ng my reaches for what she rea l ly is.

Then she tu rns to those l i a rs, the cand les or the moon.

I see her back, a nd reflect it fa ithfu l ly.

She rewards me with tears and an ag itation of ha nds.

I am i m po rta nt to her. She comes a nd goes.

Each morn i ng it is her face that rep laces the da rkness.

l n me she has d rowned a young g i rl , and i n me a nd o ld

woman

Rises towa rd her day after day, l i ke a te rri b le fish .

Sylvia P lath


Είμαι αργυρός και ακριβής. Δεν είμαι προκατειλημμένος.

Ότι κι αν δω το καταπίνω αμέσως

Έτσι όπως είναι, αθάμπωτος από αγάπη ή αντιπάθεια.

Δεν είμαι σκληρός, μόνον φιλαλήθης -

Το μάτι ενός μικρού θεού, με τέσσερις γωνίες.

Τον περισσότερο καφό διαλογίζομαι με τον απέναντί μου τοίχο.

Ε ίναι ροδόχρωμος, με κηλίδες. Τον έχω κοιτάξει τόσο πολύ

Νομίζω είναι μέρος της καρδιάς μου. Μα τρεμοσβήνει.

Σκότος και πρόσωπα μάς χωρίζουν ξανά και ξανά.

Τώρα είμαι μια λίμνη . Μια γυναίκα σκύβει από πάνω μου,

Αναζητώντας στην συντροφιά μου το τί πράγματι είναι.

Ύστερα στρέφεται σ' εκείνους τους ψεύτες, στο φεγγάρι ή στα κεριά.

Βλέπω την πλάτη της, και την αντανακλώ πιστά.

Μ' αμοίβει με δάκρυα κι ανακινήσεις των χεριών.

Είμαι σημαντικός γι' αυτήν. Έρχεται και φεύγει.

Κάθε πρω'ί' είναι το πρόσωπό της που αντικαθιστά το σκότος.

Μέσα μου πνίγηκε μια μικρή κοπέλα, και μέσα μου μία γριά

Πηδάει καταπάνω της μέρα με την ημέρα, κήτος φρικιαστικό .


359


360

ΤΗΕ RIVAL

l f the moon sm i l ed, she wou ld resem ble you .

You leave the sa me i mpress ion

Of someth ing beautifu l , but a n n i h i lati ng .

Both of you a re g reat l i ght borrowers.

Her 0-mouth g rieves at the world; you rs is u naffected,

And you r fi rst g ift is making stone out of everyth ing .

I wake to a mauso leum; you a re here,

τicki ng you r fi ngers on the marb le ta b le, l ooki ng for

ci ga rettes,

Spitefu l as a woman, but not so nervous,

And dyi ng to say someth i ng u na nswera ble .

The moon, too, abases her su bjects,

But i n the dayti me she is ridicu lous.

You r d issatisfactions, on the other hand,

Arrive th roug h the ma i ls lot with lovi ng regu la rity,

White a nd b la nk, expa nsive as carbon monoxide.

Ν ο day is safe from news of you,

Wa l ki ng a bout i n Africa maybe, but th inki ng of me.

Sylvia P lath


Αν χαμογελούσε η σελήνη, θα 'μοιαζε με σένα. Αφήνεις την ίδια εντύπωση

Ενός κάτι όμορφου, αλλά εξοντωτικού. Κι οι δυο σας άφθονα δανειζόσαστε το φως.

Το στρογγυλό της στόμα πονάει για τον κόσμο· το δικό σου δεν το νοιάζει,

Και το πρώτο δώρο σου πέτρα κάνει το κάθε τι. Ξυπνώ σε ένα μαυσωλείο, είσαι εκεί,

Τα δάχτυλα χτυπώντας στο μαρμάρινο τραπέζι, ψάχνοντας για τσιγάρα,

Κακεντρεχής σαν γυναίκα, όχι όμως με τόσα νεύρα, Πεθαίνεις να πεις κάτι που δεν μπορεί ν' απαντηθεί.

Η σελήνη, επίσης, ταπεινώνει τους υπηκόους της, Όμως τη μέρα γίνεται γελοία.

Από την άλλη, οι δυσαρέσκειές σου, Φθάνουν στο γραμματοκιβώτιο μ' αγαπημένη

κανονικότητα, Άσπρες και άγραφες επεκτατικές σαν διοξείδιο του

άνθρακα.

Καμία μέρα δεν είναι ασφαλής από τα νέα σου, Περιδιαβαίνοντας ίσως στην Αφρική, μα με τη σκέψη σου

σε μένα.


361


362

ANNABEL LEE

lt was many and many a year ago, ln a ki ngdom by the sea,

That a ma iden there l ived whom you may know By the name of Annabel Lee;-

And this maiden she l ived with no other thoug ht Tha n to love and be loved by me.

She was a ch i l d and I was a ch i ld , l n th is ki ngdom by the sea,

But we loved with a love that was more than love-1 a nd my An nabe l Lee-

With a love that the winged seraphs of Heaven Coveted her and me.

And th is was the reason that, long ago, l n th is ki ngdom by the sea,

Α wi nd b lew out of a c loud by n ight Ch i l l i ng my An nabe l Lee;

So that her h i g h born ki nsmen came And bore her away from me, Το shut her up in a sepu lcher l n th is ki ngdom by the sea.

The ange ls, not ha lf so happy in Heaven, Went envyi ng her a nd me:-

Yes ! that was the reason (as a l l men know, l n th is ki ngdom by the sea . )

That the wi nd ca me out of a c loud, ch i l l i ng And ki l l i ng my An nabe l Lee.


ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ

Εδώ και χρόνια, πολλά χρόνια, Σ' ένα βασίλειο σε μια θαλασσινή ακτή,

Ζούσε μια κόρη που ίσως την ξέρεις Τ' όνομά της Άνναμπελ Λη, -

Κι η κόρη ζούσε με μια μόνο σκέψη Ν α μ' αγαπά και να την αγαπώ πολύ.

Εγώ ήμουν παιδί κι αυτή ήταν παιδί, Σ' εκείνο το βασίλειο το θαλασσί,

Αλλ' αγαπιόμαστε με μιαν αγάπη που ήταν πάνω από αγάπη -Εγώ κι η δική μου Άνναμπελ Λη -

Με μιαν αγάπη που τα φτερωτά σεραφείμ στα ουράνια Μας φθονούσαν κι εμένα κι αυτή .

Κι αυτό στάθηκε η αιτία, εδώ και χρόνια, Σ' εκείνο το βασίλειο το θαλασσί,

Ένας αγέρας να φυσήξει από 'να σύννεφο τη νύχτα Και να παγώσει τη δικιά μου Άνναμπελ Λη .

Κι έτσι νά 'ρθουν οι αρχόντοι γονιοί της Για να πάρουν μακριά από μένα τη μικρή μου ακριβή,

Ν α την κλείσουνε μέσα σε μνήμα Σ' εκείνο το βασίλειο στη θαλασσινή ακτή.

Οι άγγελοι, ούτε στο μισό ευτυχισμένοι στα ουράνια, Άρχισαν να ζηλεύουν κι εμένα κι αυτή: -

Ν αί! αυτή ήταν η αιτία (καθώς όλοι το ξέρουν, Σ' εκείνο το βασίλειο το θαλασσΟ .

Που 'ρθε ο άνεμος απ' το σύννεφο, για να παγώσει Και να σκοτώσει τη δικιά μου Άνναμπελ Λη .

363


364

But ou r love it was stronger by fa r than the love

Of those who were o lder than we-

Of many fa r wiser than we-

And neither the a nge ls i n Heaven above

Nor the demons down u nder the sea,

Can ever d issever my sou l from the sou l

Of the beautifu l Annabe l Lee .

For the moon never beams without bri ng i ng me

d reams

Of the beautifu l Annabe l Lee;

And the sta rs never rise but I see the bri ght eyes

Of the beautifu l Annabe l Lee;

And so, a l l the n ighttide, l l i e down by the side

Of my darl i ng , my dar l i ng, my l i fe a nd my bride,

ln her sepu lcher there by the sea-

l n her tom b by the sou nd ing sea.

Edgar A l l an Poe


Όμως η αγάπη μας ήταν πολύ πω ισχυρή απ' την αγάπη

Εκείνων που ήταν πω μεγάλοι από μένα κι αυτή

Πολλών και πολύ πω σοφών από μένα κι αυτή -

Κι ούτε οι άγγελοι ψηλά στα ουράνια

Ούτε οι δαίμονες κάτω σε θάλασσα υγρή,

Μπορούν ποτέ να αποσπάσουν τη ψυχή μου Απ' την ψυχή της όμορφης Άνναμπελ Λη .

Γιατί η σελήνη ποτέ δε φεγγίζει δίχως όνεφα να με γεμίζει

Της πανέμορφης Άνναμπελ Λη .

Και τ' αστέρια δεν βγαίνουν στα ουράνια αν δε δω τ' aπαστράπτοντα

μάτια

Της πανέμορφης Άνναμπελ Λη .

Και καθώς όλη η νύχτα περνάει, καθ ισμένος είμαι στο πλά"ί

Της καλής ακριβής μου αγάπης, της νυφούλας που μου δίνει ζωή,

Μες στο μνήμα στη θάλασσα εκεί -

Μες στον τάφο στο κύμα που ηχεί .

Έντγκαρ Άλλαν Πόε

365


366

EL DORADO

Ga i ly bed ig ht,

Α ga l l ant kn i ght

l n su nsh i ne a nd i n shadow,

Had jou rneyed long,

S ing ing a song,

ln search of Ε Ι Dorado.

But he g rew o ld -

This kn i ght so bo ld

And - ο' e r h is hea rt a shadow

Fe l l as he fou nd

Νο spot of g rou nd

That looked l i ke Ε Ι Dorado.

And, as h is strength

Fa i led h i m at length,

He met a pi l g ri m shadow

"Shadow, " sa id he,

"Where ca n it be

Th is l and of Ε Ι Dorado?"

"Over the Mou nta i ns

Of the Moon,

Down the Va l ley of the Shadow,

R ide, bo ld ly r ide, "

The shade rep l ied -

" lf you seek for Ε Ι Dorado."

Edgar Al l a n Poe

ΕΛ ΝΤΟΡΑΔΟ

Γενναίος ιππότης, Με χαρά γεμάτος Σε ήλιο και σκιά,

Περιπλανιόταν μακριά, Καθώς τραγουδώντας κεφάτος,

Αναζητούσε το Ελ Ντοράδο .

Όμως τον πήραν τα χρόνια -Τον ιππότη με την τόση ορμή -Και σκοτείνιαζε η καρδιά του Καθώς δεν μπορούσε να βρει Ούτ' ένα ίχνος επάνω στη γη Ν α μοιάζει του Ελ Ντοράδο.

Κι ενώ οι δυνάμεις του Τον εγκατέλειπαν οριστικά,

Συνάντησε μια σκιά προσκυνητή -«Σκιά», της είπε,

«Πού θα μπορούσε να βρεθεί, Η γη του Ε λ Ν τοράδο ; »

«Πέρα απ' τα Όρη Της σελήνης,

Κάτω προς την Κοιλάδα της Σκιάς, Κάλπασε θαρραλέα, κάλπασε, »

Του αποκρίθηκε η σκιά -«Αν πράγματι ζητάς το Ελ Ντοράδο».

Έντγκαρ Άλλαν Πόε


367


368

ERAT HORA

"Thank you, whatever comes. " And then she tu rned

And, as the ray of su n on hang ing flowers

Fades when the wi nd hath l ifted them aside,

Went swiftly from me. Nay, whatever comes

One hou r was sun l it and the most h i gh gods

May not make boast of any bette r th i ng

Tha n to have watched that hour as it passed.

Ezra Pou nd


ΗΤΑΝ Η ΩΡΑ

«Σ' ευχαριστώ ότι κι αν γίνει». Κι ύστερα γύρισε

και, σαν ηλιαχτίδα ποu απ' τα κρεμάμενα λουλούδια

χάνεται όταν ο άνεμος λίγο παράμερα τα σπρώχνει,

έφuγε ξαφνικά από κοντά μοu. Ε λοιπόν, ότι κι αν γίνει

μια ώρα ήτανε ηλιόφωτη και οι θεοί ποu κατοικούνε στα ψηλά

δεν θα μπορούσανε να περηφανεuτούν πως θα γινόταν κάτι καλύτερο

έχοντας δεί την ώρα εκείνη πως περνούσε.

Έζρα Πάοuντ

369


370

ΙΝ A STATION OF THE METRO

The apparition of these faces in the crowd;

Peta ls on a wet, b lack bou g h .

Ezra Pound


Σ' ΕΝΑ ΣΤΑΘΜΟ � ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ

Η οπτασία όλων εκείνων των προσώπων μες στο πλήθος

Πέταλα λουλουδιών σ' ένα υγρό, μαύρο κλωνάρι.

Έζρα Πάουντ

371


372

ΤΗΕ EYES

Rest Master, fo r we be a-wea ry, weary

And wou ld fee l the fi ngers of the wi nd

U pon these l i ds that l ie over us

Sodden and l ead-heavy.

Rest brother, for lo ! the dawn is without !

The ye l l ow flame pa leth

And the wax runs low.

Free us, for without be goodly co lou rs,

G reen of the wood-moss and flower co lou rs,

And coo l ness beneath the trees.

Free us, for we perish

ln th is ever-flowi ng monotony

Of ug ly pri nt marks, bl ack

Upon wh ite parch ment.

Free us, for there is one

Whose smi le more ava i l eth

Than a l l the age-old knowledge of my books:

And we wou ld look thereon.

Ezra Pou nd


ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Σταμάτα αφέντη, γιατί είμαστε και μείς τόσο, μα τόσο κουρασμένα Που νοιώθουμε τα δάχτυλα τ' ανέμου

Ν α κλείνουν τα καπάκια τα κρεμάμενα από πάνω μας Και είναι υγρά, βαρειά σαν το μολύβι.

Σταμάτα, ξεκουράσου αδελφέ, έξω η μέρα ξημερώνει!

Η φλόγα τρέμει, πάλλεται Και το κερί μας έλιωσε, τελειώνει.

Λύτρωσέ μας, έξω γέμισε χρώματα η φύση, Το πράσινο των βρύων και τ' άλλα των ωραίων λουλουδιών,

Κι έχει δροσιά κάτω απ' τα δέντρα.

Λύτρωσέ μας, γιατί λιώνουμε Σ' αυτήν την αεφέουσα μονοτονία

Των τυπωμένων άσχημων στοιχείων, των μαύρων Πάνω στην λευκή περγαμηνή .

Λύτρωσέ μας, γιατί είναι κάποια ύπαρξη Που το χαμόγελό της πω πολύ αξίζει

Απ' όλη την πανάρχαια γνώση των βιβλίων: Αυτήν θά 'πρεπε να κοιτάμε τώρα.


373


374

THE TEA SHOP

The g i r l i n the tea shop

ls not so beautifu l as she was,

The August has worn aga i nst her.

She does not get u p the sta i rs so eagerly;

Yes, she a lso wi l l turn m idd le-aged,

And the g low of youth that she spread about us

As she broug ht us our m uffi ns

Wi l l be spread about us no longer.

She a lso wi l l tu rn m idd le-aged.

Ezra Pou nd


ΤΟ ΤΕΪΟΠΟΤΕΙΟ

Η κοπέλα που μας σέρβιρε το τσά"ί

Δεν είναι όπως ήτανε ωραία,

Ο Αύγουστος τής έφερε φθορά.

Δεν ανεβαίνει πλέον τα σκαλιά με προθυμία.

Ν αί, κι αυτή επίσης θα διαβεί στη μέση ηλικία,

Κι η αίγλη της νεότητας που σκόρπιζε τριγύρω

Καθώς μας έφερνε τα κέ"ίκ

Δεν θα διαχέεται γύρω μας πια.

Κι αυτή επίσης θα διαβεί στη μέση ηλικία .


375


376

ΤΗΕ ΤΟΜΒ AT AKR CAAR

" I a m thy sou l , N i koptis. I have watched

These five m i l lenn ia a nd thy dead eyes

Moved not, nor ever answer my desi re,

And thy l i g ht l i m bs, whereth rough l leapt afl ame,

Burn not with me nor a ny saffron th ing .

See, the l i ght g rass sprang u p to p i l low thee,

And kissed thee with a myriad g rassy tongues;

But not thou me.

I have read out the go ld u pon the wa l l ,

And wea ried out my thoug ht upon the s ig ns.

And there is no new th ing in a l l this p lace.

I have been ki nd . See, I have l eft the jars sea led,

Lest thou shou ldst wake a nd wh i m per for thy wine.

And a l l thy robes I have kept smooth on thee.

Ο thou u n m i ndfu l ! How should I forget !

- Even the river many days ago,

The river?Thou wast over young .

And th ree sou ls ca me u ponThee

And I ca me.


ΤΟ ΜΑΏ:ΩΛΕΙΟ L:ΤΟ ΑΚΡ ΚΑΑΡ

«Είμαι η ψυχή σου, Ν ίκοπτις. Σε κοίταζα Όλες αυτές τις πέντε χιλιετηρίδες, και τα νεκρά σου μάτια Δεν κουνηθήκαν, ούτε ποτέ αποκριθήκανε στον πόθο μου,

Και τα ανάλαφρά σου μέλη, απ' όπου και ξεπήδησα φλεγόμενη, Δεν κάψανε μαζί μου ούτε μία ζαφορά.

Δες, το ανάλαφρο γρασίδι βλάστησε για να σε αναπαύει, Σε φίλησε με μύριες γλώσσες χλοερές Εσύ όμως δεν το 'κανες αυτό για μένα.

Διάβασα όλες τις χρυσές επιγραφές στους τοίχους, Και κούρασα τη σκέψη μου μ' αυτά τα σύμβολα.

Και δεν υπάρχει τίποτε καινούργιο σ' όλο αυτό το μέρος.

Ήμουν καλή . Δες, άφησα τα κιούπια σφραγισμένα, Μπας και ξυπνούσες και παραπονιόσουνα για το κρασί σου.

Κι όλους σου τους χιτώνες τους διατήρησα ατσαλάκωτους επάνω σου.

Αχ! Αχ! και πάλι αχ! Πώς θα μπορούσα να ξεχάσω!

- Ακόμα και τον ποταμό τόσες και τόσες μέρες πριν, Τον ποταμό ;Ήτανε τότε που ήσουνα στα νιάτα σου.

Και τρεις ψυχές ήρθαν απάνω Σου -Ήρθα κι εγώ.

377


378

And I flowed i n upon thee, beat them on;

I have been i nti mate with thee, known thy ways.

Have I not touched thy pa lms and fi nger-ti ps,

Flowed in , and th roug h thee and about thy hee ls?

How "came I i n " ?Was I not thee a ndThee?

And no sun comes to rest me in th is p lace,

And I am torn aga i nst the jagged dark,

And no l ig ht beats upon me, and you say

Ν ο word, day after day.

Oh ! I cou ld get me out, despite the marks

And a l l thei r crafty work u pon the door,

Out th roug h the g l ass-g reen fie lds . . .

Yet it i s qu iet here:

I do not go" .

Ezra Pound


Χύθηκα μέσα σου και τις απώθησα·

Ήμουν μαζί σου απόλυτα δεμένη, ήξερα όλα σου τα χούγια.

Μήπως δεν ακουμπούσα τις παλάμες και τις άκρες των δακτύλων σου,

Δεν μπήκα μέσα σου, και δεν τριγύριζα τις φτέρνες σου ;

Πώς «μπήκα μέσα»; Δεν ήμουν άραγε εσύ κι η πεμπτουσία σου ;

Εδώ βλέπεις δεν μπαίνει ούτ' ο ήλιος για να μ' ανακουφίσει,

Κι είμαι κατακομματιασμένη απ' το τραχύ σκοτάδι,

Και φως δεν πέφτει απάνω μου, και δεν μου λες κι εσύ

Ούτε μια λέξη, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει.

Ώ! Θα μπορούσα να με βγάλω έξω από δω, παρά τα σύμβολα

Κι όλα τα μαγικά πάνω στην πόρτα,

Έξω, μέσα στα πράσινα διάφανα λειβάδια . . .

Όμως εδώ έχει γαλήνη .

Δεν πάω πουθενά».


379


380

COMMISSION

Go, my songs, to the lone ly and the u nsatisfi ed,

Go a lso to the nerve-racked, go to the ens laved-by

convention,

Bear to them my contemp for their oppressors.

Go as a g reat wave of cool water,

Bear my contempt of oppressors.

Speak aga i nst u nconscious oppression,

Speak agai nst the tyran ny of the u n i mag i native,

Speak aga i nst bonds.

Go the the bou rgeoise who is dyi ng of her ennu is,

Go to the women in subu rbs.

Go to the h ideously wedded,

Go to them whose fa i l u re is concea led,

Go to the u n lucki ly mated,

Go to the bought wife,

Go to the woman enta i l ed .

Go to those who have de l icate lust,

Go to those whose de l icate desi res a re thwa rted,

Go l i ke a b l i ght u pon the d u l l ness of the wor ld;

Go with you r edge aga i nst th is,

Strengthen the subtle cords,

Bri ng confidence upon the a lgae and the tentacles of the sou l .


ΕΝΤΟΛΗ

Πηγαίνετε, τραγούδια μου, στον ανικανοποίητο, σ' αυτόν που υποφέρει απ'τη

μοναξιά, Πηγαίνετε σ' αυτόν που είναι ράκος νευρικό, σ' αυτόν

που της συμβατικότητας έγινε σκλάβος,

Διαμηνύστε πόσο εγώ καταφρονώ τους καταπιεστές τους. Πηγαίνετε σαν ένα κύμα υδάτινο πελώριο ψυχρό, Διαμηνύστε πόσο τους καταπιεστές καταφρονώ.

Μιλήστε ανοιχτά κόντρα στην καταπίεση που ασυνείδητα συμβαίνει, Μιλήστε καθαρά ενάντια στην τυραννία που εξασκούν

όσοι δεν έχουν φαντασία, Πείτε ανοιχτά πως μάχεστε κάθε λογής δεσμεύσεις.

Πηγαίνετε και στην αστή που πάσχει από ανία, Πηγαίνετε στων προαστίων τις γυναίκες.

Πηγαίνετε σ' αυτούς που κόλαση ο γάμος τους έχει καταντήσει, Πηγαίνετε σ' όλους εκείνους που η αποτυχία τους είναι καλά κρυμμένη,

Πηγαίνετε στους άτυχα ζευγαρωμένους, Πηγαίνετε στην σύζυγο που την αγοράσανε,

Πηγαίνετε και στην γυναίκα - χτήμα που την μεταβιβάσανε.

Πηγαίνετε σ' εκείνους που έλκονται απ' τα ευαίσθητα πάθη τους, Πηγαίνετε σ' εκείνους που τους πνίξαν τις λεπτές επιθυμίες,

Σαρώστε σαν κύμα εκρηκτικό την αδράνεια του κόσμου, Πηγαίνετε με την κόψη σας εναντίον της,

Δυναμώστε τις ευαίσθητες χορδές, Εμπνεύστε εμπιστοσύνη στα φυλλοκάρδια της ψυχής.

381


382

Go i n a friend ly manner,

Go with a n open speech .

Be eager to fi nd new evi ls and new good,

Be aga i nst a l l fo rms of oppression .

Go to those who a re th ickened with midd le age,

Το those who have lost i nterest.

Go to the adolescent who a re smothered i n fam i ly

O h how h ideous it is

Το see th ree generations of one house gathered together !

lt is l i ke a n o ld tree with shoots,

And with some bra nches rotted and fa l l i ng .

Go out a nd defy op in ion ,

Go agai nst th is vegeta b le bondage of the b lood.

Be agai nst a l l sorts of mortma in .

Ezra Pound


Πηγαίνετε σαν φίλοι,

Πείτε τα ανοιχτά και ξεκάθαρα. Αναζητήστε πρόθυμα, καινά δαιμόνια και νέα ηθική,

Αντισταθείτε σ' όλες τις μορφές καταπίεσης. Πηγαίνετε σ' εκείνους που βάρυναν με τα χρόνια,

Σ' εκείνους που έχασαν το ενδιαφέρον τους.

Πηγαίνετε στους έφηβους που ασφυκτιούν μέσα στην οικογένεια -Ώ ! Πόσο απαίσιο είναι αλήθεια

Ν α βλέπεις συναγμένες τρεις γενιές μαζί στο ίδιο σπίτι!

Είναι σαν δέντρο γέρικο παλιό μ' ολόφρεσκα βλαστάρια,

Και μερικά σάπια κλαδιά που πέφτουν ρημαγμένα.

Πηγαίνετε έξω αγέρωχα κι αμφισβητήστε ανοιχτά το τί πιστεύει ο κόσμος,

Πηγαίνετε αντίθετα στον φυτοζω"ίσμό του αίματος. Αντισταθείτε ολομέτωπα σε κάθε είδους απαλλοτρίωση .


383


384

As coo l as the pa le wet l eaves

of l i ly-of-the-va l ley

She l ay beside me i n the dawn.

Ezra Pound

Δροσερή σαν τα χλωμά νωπά φύλλα

τοu κρίνοu τού αγρού

Βρίσκεται ξαπλωμένη δίπλα μοu την αuγή .

Έζρα Πάοuντ


385


386

Nγmpharum membra disjecta

Th ree spi rits ca me to me

And d rew me apart

Το where the o l ive boug hs

Lay stripped u pon the g round :

Pa le ca rnage beneath bri ght mist.

Ezra Pound

ΑΠΡΙΛΙΟL:

Μέλη vυμφώv τεμαχισμένα

Τρία ξωτικά ήρθανε κατά πάνω μου

Και μ' έσυραν

Εκεί που κείτονται οι κλώνοι της ελιάς

Γυμνοί στο χώμα:

Ωχρή σφαγή κάτω από λαμπερή αχλύ.



387


388

ΤΗΕ GARRET

Come, let us pity those who a re bette r off than we are.

Come, my friend, and remember

that the rich have butl ers and no friends,

And we have friends and no butl ers.

Come let us pity the married and the u nmarried.

Dawn enters with l itt le feet

l i ke a g i l ded Pavlova,

And I am nea r my desi re .

Nor has l ife i n it aught better

Tha n th is hou r of clea r cool ness,

the hour of waki ng together.

Ezra Pound


Έλα, ας λυπηθούμε όλους εκείνους που 'ναι καλύτερ' από μας.

Έλα θυμήσου φίλε μου,

ότι οι πλούσιοι έχουν λακέδες κι όχι φίλους,

Κι εμείς έχουμε φίλους, όχι λακέδες.

Έλα, ας λυπηθούμε τους παντρεμένους και τους ανύπανδρους.

Μπαίνει η αυγή με βήματ' απαλά

σαν χρυσωμένη Πάβλοβα,

Κι είμαι κοντά στον πόθο μου.

Και η ζωή δεν θα μπορούσε να 'χε τίποτε καλύτερο

Από την ώρα αυτήν της διάφανης δροσιάς,

την ώρα που ξυπνούσαμε μαζί.


389


390

ΤΗΕ CΙτΎ OF CHOAN

The phoenix a re at p lay on the i r terrace.

The phoenix a re gone, the river flows on a lone.

F lowers and g rass

Cover over the dark path

where lay the dynastic house of the Go.

The bri ght cloths and bri ght caps of Sh in

And now the base of o ld h i l ls .

TheTh ree Mou nta i ns fa l l th roug h the fa r heaven,

The is le of White Heron

spl its the two streams apa rt.

Now the h i g h c louds cover the su n

And I can not see Choa n afa r

And I am sad.

Ezra Pound


Η ΠΟΛΙL: ΤΟΥ Ώ:ΟΑΝ

Οι φοίνικες φτεροκοπούνε στην ταράτσα παιχνιδιάρικα.

Φύγαν' οι φοίνικες, ο ποταμός κυλάει μόνος.

Άνθη και χλόη

Καλύπτουνε το σκοτεινό το μονοπάτι

εκεί που βρίσκεται τ' ανάκτορο της δυναστείας των Γκο.

Τα ρούχα τα φανταχτερά και τα καπέλα τα λαμπρά των Σιν

Τώρα οι πρόποδες των λόφων των παλιών.

Τα τρία Όρη πέφτουν ανάμεσα στον μακρινό ουρανό,

Η νήσος του Λευκού Ερωδιού

χωρίζει τα δύο ρεύματα.

Σύννεφα σε μεγάλο ύψος κρύβουν τώρα τον ήλιο

Και δεν μπορώ να διακρίνω το Τσοάν πέρα μακριά

Και νοιώθω τόσο λυπημένος.


391


392

As a bathtu b l i ned with wh ite porce la in

When the hot water g ives out or goes tepid,

So is the s low coo l i ng of our ch iva l rous passion

Ο my much pra ised but-not-a ltogether-satisfactory

l ady.

Ezra Pound


ΤΟ ΛΟΥΓΡΟ

Σαν βρύση λουτρού, εν σεφά με λευκή πορσελάνη

Καθώς το ζεστό νερό στερεύει ή πάει να χλιάνει,

Έτσι αργά ψυχραίνεται το ιπποτικό μας πάθος

Ώ πολυτραγουδισμένη αλλά όχι πλήρως ικανοποιητική δεσποσύνη .


393


394

ΤΗΕ LAKE ISLE

Ο God, O Venus, Ο Mercu ry, patron of

th ieves,

G ive me i n due ti me, I beseech you, a l itt le

tobacco-shop,

With the l itt le bri ght boxes

p i l ed u p neatly upon the she lves

And the loose frag ra nt cavendish

a nd the shag,

And the bri ghtVi rg i n ia

loose u nder the bri ght g l ass cases,

And a pa i r of sca les not too g reasy,

And the whores droppi ng i n for a word or two i n

passi ng,

For a fl i p word, a nd to tidy thei r ha i r a bit.

Ο God, O Venus, Ο Mercu ry, patron of th ieves,

Lend me a l i ttl e tobacco-shop,

or i nsta l l me i n any profess ion

Save th is dam n'd profession of writi ng,

where one needs one's bra i ns a l l the ti me.

Ezra Pound


ΤΟ NHL:I ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ

Ώ Θεέ μου, Αφροδίτη μου, Ερμή, προστάτη των κλεφτών,

Δώστε μου σαν θά 'ρθει η ώρα, σας παρακαλώ,

ένα μικρό καπνοπωλείο,

Με τα μικρά φανταχτερά κουτιά

με τάξη στοιβαγμένα μες στα ράφια

Και με το χύμα τ' αρωματικό χαρμάνι

και τον ψιλοκομμένο τον καπνό,

Και τον λαμπρό καπνό Βιρτζίνια

χύμα κάτω απ' τις απαστράπτουσες τις γυάλινες προθήκες,

Και μία ζυγαριά όχι και τόσο λιγδιασμένη,

Και τις πουτάνες να πετάγονται για μιά-δυό κουβεντούλες

έτσι καθώς περνάνε,

Για μια λεξούλα πεταχτή, και για να φτιάξουν λίγο τα μαλλιά τους.

Ώ Θεέ μου, Αφροδίτη μου, Ερμή, προστάτη των κλεφτών,

Δώστε μου ένα μικρό καπνοπωλείο,

ή βρείτε μου μια οποιαδήποτε δουλειά

Εκτός απ' την καταραμένη την δουλειά του συγγραφέα,

όπου κανείς χρειάζεται να έχει πάντα το μυαλό του.


395


396

The fog comes

on l itt le cat feet.

lt sits looki ng

over harbor and city

on s i lent hau nches

and then moves on .

Car l Sa ndbu rg

ΟΜΙΧΛΗ

Έρχεται η ομίχλη

με μικρά γατίσια πόδια.

Κάθεται στα πισινά της

και κοιτά σιωπηλά

πάν' απ' την πόλη και το λιμάνι

κι ύστερα φεύγει πω μακριά.

Καρλ Σάντμπεργκ


397


398

FEBRUARY

Α ch i m ney, breath ing a l i ttl e smoke.

The sun, I ca n't see

maki ng a bit of p ink

I ca n't qu ite see i n the b lue .

The pi nk of five tu l i ps

at five p .m . on the day before Ma rch fi rst.

The g reen of the tu l i p stems a nd l eaves

l i ke someth i ng I ca n't remem ber,

fi nd ing a jack-i n-the-pu l pit

a long ti me ago a nd fa r away.

Why it was December then

and the su n was on the sea

by the tem ples we'd gone to see.

One g reen wave moved i n the vio let sea

Like the U .N . Bu i l d i ng on big even i ngs,

g reen and wet

wh i le the sky tu rns vio let.

Α few of the a l mond trees

had a few flowers, l i ke a few snow f lakes

out of the b lue looki ng p ink i n the l ig ht.

Α g ray h ush

i n wh ich the boxy trucks ro l l u p Second Avenue

i nto the sky.They're just

go ing over the h i l l .


ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ

Μια καμινάδα, αναπνέοντας λίγο καπνό. Τον ήλιο δεν μπορώ να δω

ούτε να φτιάχνει λίγο ροζ

Ούτε μπορώ καλά-καλά να δω μες στο γαλάζιο .

Το ροζ των πέντε τουλιπών

στις πέντε το απόγευμα τη μέρα πριν από την πρώτη του Μαρτωύ.

Το πράσινο απ' τους μίσχους και τα φύλλα της τουλίπας

όμοιο με κάτι που δεν μπορώ να θυμηθώ,

βρίσκοντας ένα τριφυλλάκι

πέρα μακριά και πριν από καφό.

Γιατ' ήτανε Δεκέμβρης τότε

κι ο ήλιος βρίσκονταν στη θάλασσα

δίπλα σ' εκείνους τους ναούς που πήγαμε να δούμε.

Ένα πράσινο κύμα ανασάλεψε μες στην ιώδη θάλασσα

Όπως το κτίριο του ΟΗΕ στα μείζον' απογεύματα,

πράσινο και υγρό

καθώς ο ουρανός βάφεται μωβ .

Κάποιες απ' τις αμυγδαλιές

έχουνε κάποια άνθη, σαν μερικές νιφάδες του χωνιού

που ήρθαν απ' το πουθενά και έχουνε χρώμα ροζ στο φως.

Μια γκρίζα σιωπή

μες στην οποία τα φορτηγά σαν τα κουτιά φτάνουν

στην Δεύτερη Λεωφόρο

προς τον ουρανό . Μόλις υπερκερνούν τον λόφο.

399


400

The g reen leaves of the tu l i ps on my desk

l i ke g rass- l i ght on fl esh,

and a g reen copper steeple

a nd streaks of c loud beg i n n i ng to g low.

I ca n't get over

how it a l l works i n together

l i ke a woman who just came to her wi ndow

a nd sta nds there fi l l i ng it

jogg ing her baby in her a rms.

She's so fa r off. ls it the l i ght

That makes the baby pi nk?

I ca n see the l itt le fists

and the rocki ng-horse motion of her breasts.

lt's getti ng g rayer and go ld a nd ch i l ly.

Two dog-size l i ons face each other

at the corners of a roof.

lt's the ye l l ow dust i nside the tu l i ps.

lt's the shape of a tu l i p

lt's the water i n the dri nki ng g l ass the tu l i ps a re i n .

lt's a day l i ke any other.

Ja mes Schuyler


Τα πράσινα φύλλα των τουλιπών επάνω στο γραφείο μου

σαν φως χλοερό στη σάρκα,

κι ένα πρασινοχάλκινο καμπαναριό

και μερικές λουρίδες από σύννεφο π' αρχίζουν να αναλάμ πουν.

Ούτε μπορώ να καταλάβω

πώς όλ' αυτά δουλεύουνε μαζί

σαν μια γυναίκα που μόλις βγήκε στο παράθυρό της

και στέκεται εκεί γεμίζοντάς το

και νανουρίζει το μωρό στην αγκαλιά της.

Βρίσκεται τόσο μακριά. Ν ά 'ναι το φως

Που κάνει το μωρό ροζέ ;

Μπορώ και βλέπω τις μικρές γροθιές

και τον σαν από ξύλινο αλογάκι λικνισμό των δύο μαστών της.

Όλα τους γίνονται πω γκρι και πω χρυσά και κρύα.

Δύο λεοντάρια μέγεθος σκυλιού κοιτούν το ένα τ' άλλο

επάνω στις γωνιές μίας στέγης.

Είναι η σκόνη η ωχρή που είναι μέσα στις τουλίπες.

Ε ίναι το σχήμα μιας τουλίπας

Είν' το νερό μες στο ποτήρι που μέσα του είναι οι τουλίπες.

Είναι μια μέρα σαν τις άλλες.

Τζέημς Σου'ίλερ

401


402

WATERMELONS

G reen Buddhas

On the fru it sta nd .

We eat the sm i l e

And spit out t he teeth.

Cha r les S im ic

ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ

Πράσινοι Βούοοες

Στον πάγκο τοu οπωροπωλείου.

Τρώμε το χαμόγελο

Και φτύνοuμε τα δόντια.

Τσαρλς Σίμιτς


403


404

PRODIGY I g rew u p bent over

a chessboa rd .

l loved the word endgame.

Al l my cousins looked worried.

lt was a sma l l house near a Roman g raveya rd .

p la nes and ta nks shook its wi ndowpanes.

Α reti red professor of Astronomy taught me how to p lay.

That m ust have been i n 1944.

l n the set we were usi ng, the pai nt had a l m ost ch ipped off

the b lack p ieces.

The wh ite Ki ng was m issi ng a nd had to be su bstituted for.

I 'm to ld but do not be l i eve that that su mmer I witnessed

men h u ng from te lephone poles.

I remember my mother b l i ndfo ld i ng me a lot.

she had a way to tucki ng my head sudden ly u nder her overcoat.

l n chess, too, the professor to ld me, the masters p lay b l i ndfo lded,

the g reat ones on severa l boards at the same ti me.

Charles Si m ic


ΠΑΙΔΙ ΘΑΥΜΑ Μεγάλωσα σκυμμένος

σε μια σκακιέρα.

Μ' άρεσε η φράση «τέλος παιχνιδιού».

Όλα μου τα ξαδέρφια έδειχναν ανήσυχα.

Ήταν ένα μικρό σπίτι κοντά σ' ένα Ρωμdίκό νεκροταφείο .

αεροπλάνα και τανκς τραντάζανε τα τζάμια απ' τα παράθυρα.

Ένας συνταξιούχος καθηγητής Αστρονομίας μου 'μαθε πώς να παίζω.

Πρέπει νά 'τανε το 1944 .

Στο σετ που χρησιμοποιούσαμε, το χρώμα είχε σχεδόν ξεφλουδιστεί

από τα μαύρα πιόνια.

Ο λευκός Βασιλιάς έλειπε κι έπρεπε ν' αντικατασταθεί.

Μου είπαν αλλά δεν το πιστεύω ότι εκείνο το καλοκαίρι έγινα μάρτυρας

ανθρώπων κρεμασμένων σε τηλεγραφόξυλα.

Θυμάμαι τη μάνα μου να μου κλείνει συχνά τα μάτια.

είχε έναν τρόπο να χώνει το κεφάλι μου ξαφνικά κάτω απ' το πανωφόρι της.

Στο σκάκι, επίσης, μου 'πε ο καθηγητής, οι μαίτρ παίζουν με κλειστά μάτια,

οι πραγματικά μεγάλοι σε πολλές σκακιέρες ταυτόχρονα.


405


406

EMPIRE OF DREAMS

On the fi rst page of my d ream book

lt's a lways even ing

ln an occu pied cou ntry.

Hour before the cu rfew.

Α sma l l provi ncia l city.

The houses a l l da rk.

The storefronts g utted .

I a m on a street corner

Where I shou ldn't be.

Alone a nd coatl ess.

I have gone out to look

For a bl ack dog who answers to my whist le .

I have a ki nd of Ha l l oween mask

Wh ich I am afra id to put on .

Cha rles S imic


ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΟΝΕΙΡΩΝ

Στην πρώτη σελίδα του βιβλίου μου των ονείρων

Είναι πάντα απόγευμα

Σε μιαν κατεχόμενη χώρα.

Μια ώρα πριν την απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Μια μικρή επαρχιακή πόλη .

Όλα τα σπίτια είναι σκοτεινά.

Οι προσόψεις των μαγαζιών κατεστραμμένες.

Ε ίμαι στην γωνία ενός δρόμου

Που δεν θα' πρεπε νά 'μαι.

Μόνος και χωρίς παλτό.

Βγήκα έξω να κοιτάξω

Για έναν μαύρο σκύλο που αποκρίνεται στο σφύριγμά μου.

Έχω ένα είδος μάσκας γκραν γκινιόλ

Που φοβάμαι να φορέσω.


407


408

FOR A FAR-OUT FRIEND

Because I once beat you up Dru nk, stu ng with weeks of torment

And saw you no more, And you had ca l m ta l k for me today

I now su ppose I was less sane than you , You h u ng on dago red, me hooked on books.

You once ran naked towa rd me Knee deep in co ld Ma rch surf

On a tricky beach between two Pou nd ing seastacks-

1 saw you as a H i ndu Deva-g i rl Lig ht l egs danci ng i n the waves,

B reasts l i ke d rea m breasts Of sea, and ch i l d, a nd astra l

Venus-spu rti ng m i l k. And traded our salt l i ps.

Vis ions of you r body Kept me h igh for weeks, I even had

a sort of tra nce for you Α day in a dentist's cha i r.

I found you aga in , gone stone, ln Zi mmer's book of l nd ian Art:

Danci ng i n that l i fe with G race a nd love with r ings and Α l ittle go lden be lt, j ust above

you r naked snatch, And I thought - more g race and love

l n that wi ld Deva l i fe where you be long, Tha n in th is d ress-and-g i rd le l ife

You ' l l ever g ive Or get.

Gary Snyder


("

ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΚΡΙΝΉ

ΦΙΛΗ

Επειδή κάποια φορά σε τσάκισα στο ξύλο Πιωμένος, φλομωμένος για βδομάδες μαρτυρίων

Και δεν σε ξαναείδα πια, Κι είχες για μένα σήμερα μιαν ήρεμη κουβέντα

Τώρα υποθέτω Ήμουν λιγότερο στα συγκαλά μου από σένα,

Εσύ κρεμασμένη σε πορφυρό σπανιόλικα, εγώ αγκιστρωμένος στα βιβλία. Κάποτε έτρεξες γυμνή σε μένα

Τσαλαβουτώντας μέχρι τον αστράγαλο στο κρύο αφρισμένο Κύμα του Μαρτίου

Σε μία επικίνδυνη ακτή σφυροκοπώντας ανάμεσα Σε δυο θαλάσσινες θημωνιές-

Σ' έβλεπα σαν απαστράπτουσα θεότητα ινδική Πόδια ανάλαφρα που χόρευαν στα κύματα,

Στήθη όμοια με στήθη ονειρικά Θάλασσας, και παιδιού, και αστρογάλατος π' ανάβλυζε

από την Αφροδίτη . Και ανταλλάζαμε τα αλμυρά μας χείλη .

Οπτασίες του κορμιού σου Με κράτησαν στα πάνω μου για ολόκληρες βδομάδες,

Έπεσα μάλιστα σε έκσταση για σένα μια μέρα στην πολυθρόνα του οδοντογιατρού.

Σε ανακάλυψα ξανά, πέτρινο άγαλμα, Στου Τσίμμερ το βιβλίο «Τέχνη των Ινδιών»:

Χορεύοντας σ' εκείνη τη ζωή Με χάρη και αγάπη, με βραχιόλια

Και μια μικρή χρυσαφένια ζώνη, μόλις πάνω απ' το γυμνό σου εφηβαίο,

Και βρήκα πω πολλή χάρη και αγάπη Σ' αυτή την άγρια θε"ίκή ζωή που ανήκεις,

Παρά στην σφιχτοκουμπωμένη τη ζωή Που αν ποτέ θα δώσεις ή θα πάρεις.

Γκάρυ ΣνcΧίντερ

409


41 0

ΤΕΑ ΑΤ ΤΗΕ PALACE OF HOON

Not l ess because i n purp le I descended

The western day th roug h what you ca l l ed

The lone l iest a i r, not less was I myse lf.

What was the o i ntment spri nkled on my bea rd?

What were the hym ns that buzzed beside my ea rs?

What was the sea whose t ide swept th roug h me there?

Out of my m i nd the go lden oi ntment ra i ned,

And my ea rs made the b lowi ng hym ns they heard .

I was myself the compass of the sea:

I was the world i n wh ich I wa lked, and what I saw

Or heard or fe lt came not but from myse lf;

And there I fou nd myself more tru ly and more stra nge.

Wa l lace Stevens


τΣΑΪ ΣΤΟ ΠΑΜΤΙ ΤΟΥ ΧΟΥΝ

Τουλάχιστον γιατί έπεσα στα πορφυρά

Η δυτική ημέρα μέσ' απ' την οποία κάλεσες

Τον μοναχικότερο αέρα, τουλάχιστον ήμουν εγώ ο ίδιος.

Τί ήτανε η αλοιφή που ράντισε τα γένια μου ;

Τί ήταν οι ύμνοι που βοίiιζαν δίπλα στα αυτιά μου ;

Τί ήταν η θάλασσα που η παλίρροιά της απλώθηκε

μέσω εμού μέχρις εκεί ;

Απ' το μυαλό μου έπεσ' η χρυσή αλοιφή σαν την βροχή,

Τ' αυτιά μου κάνανε τους εκκωφαντικούς ύμνους που ακούγαν.

Εγώ ο ίδιος ήμουνα η πυξίδα της θάλασσας εκείνης:

Ήμουν ο κόσμος στον οποίο περπατούσα, κι ότι έβλεπα

Ή άκουγα ή ένοιωθα δεν προερχότανε παρά από μένα·

Κι εκεί βρήκα τον εαυτό μου πω γνήσιο και πω παράξενο.

Γουάλλας Στήβενς

41 1


41 2

SOURDOUGH MOUNTAIN LOOKOUT

Outside the lookout l l ay nude on the g ran ite Mounta i n hot September su n but i ns ide my head

Ca l m dark n ight with a l l the other sta rs

HERACLITUS: "The waki ng have one common world But the s leepi ng tu rn aside

Each i nto a world of his own ."

I keep te l l i ng myse lf what I rea l ly l i ke Are m usic, books, ce rta i n l and a nd sea-scapes

The way l i ght fa l ls across them, d i ffus ion of Lig ht throug h agate, l ig ht itse lf . . . I suppose

I' m sti l l afra id of the dark

" Remem ber smart-g uy there's someth ing b igger someth i ng sma rte r than you . "

l re l and's fear of unknown ho l ies d rives My father's voice (a cou ntry neither he

Nor h is g reat-g ra ndfather ever saw)

Α spa rkly tom b a p lated g rave Α ho ly thu m b beneath a wave

Everyth i ng e lse they hau led across Atla ntic Scatte red a nd lost in the buffa lo p la i ns

Among these trees a nd mou nta i ns

From Duns Scotus to th is page Α thousand years


ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΉΡΙΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΤΗΣ «ΜΑΓΙΑΣ»

Έξω από το παρατηρητήριο γυμνός ξαπλώνω στον καυτό Ήλιο του Σεπτεμβρίου πάνω στο γρανιτένιο το βουνό όμως μες

στο κεφάλι μου Γαλήνια νύχτα σκοτεινή μαζί με όλα τ' άλλα αστέρια

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: «Όσοι ξυπνούν ανήκουνε σ' έναν κόσμο κοινό Όμως οι κοιμισμένοι στο πλευρό γυρίζουνε

Καθένας τους σ' ένα δικό του κόσμο».

Λέω και ξαναλέω μέσα μου ότι αυτά που πράγματι μ' αρέσουν Ε ίναι βιβλία, μουσική, κάποια της θάλασσας και της στεριάς τοπία

Ο τρόπος που το φως πέφτει διαμέσου τους, η διάχυση Μες στον αχάτη του φωτός, το φως καθ' εαυτό . . . Ακόμα υποθέτω

Πως φοβάμαι το σκοτάδι

«Θυμήσου φιλαράκο-έξυπνε υπάρχει κάτι μεγαλύτερο κάτι πω έξυπνο από σένα».

Της Ιρλανδίας ο φόβος για τα άγνωστα ιερά παρακινεί Του πατέρα μου τη φωνή (μιά χώρα που ούτε αυτός

Ούτε ο προπάππος του είδανε ποτέ)

Ένας αφρίζων τάφος ένα ασημένιο μνήμα Ένας ιερός αντίχειρας κάτω από ένα κύμα

Ότι άλλο ρυμουλκήσανε δια μέσου του Ατλαντικού Διεσπάρη κι απωλέσθηκε στις πεδιάδες των βουβάλων

Ανάμεσα σ' αυτά τα δέντρα και τα όρη

Από τον Ντουν Σκότους μέχρις ετούτη τη σελίδα Μία χιλιάδα χρόνια

41 3


414

( " . . . a dog wa lking on h is h i nd l egs

not that he does it wel l but that he

Does it at a l l . " )

Vi rtu a l ly a b lank except for the hypothesis

That there is more to a man

Tha n the contents of h is jock-strap

E M PEDOCLES: " At one ti me a l l the l i m bs

Which a re the body's portion a re broug ht together

By love in b loom ing l i fe's h i g h season; at another

Severed by crue l Strife, they wander each a lone

By the breakers of l ife's sea . "

Fi re and pressu re from the sun bea r down

Bear down centi pede shadow of pa lm-frond

Α l i m estone l ithog raph -oysters a nd clams of stone

Ha lf a b lack rock bom b disp layi ng bri l l i ant crysta ls

Fi re a nd pressure Love and Strife bear down

Brontosau rus, look away

My sweat runs down the rock

HERACLITUS: "The transformations of fi re

a re, fi rst of a l l , sea; and ha lf of the sea

is earth, ha lf whi rlwi nd . . .

lt scatte rs a nd it gathers; it advances

and reti res . "

I move out of a sweaty pool

(The sea ! )

And sit up h ig her on the rock


(« . . . ένα σκυλί που περπατά στα πισινά του πόδια -όχι ότι τα καταφέρνει και καλά αλλά μόνο και μόνο γιατί

Τα καταφέρνει») .

Κενό στην πράξη, αν εξαιρέσεις την υπόθεση Ότι υπάρχει κάτι παραπάνω σ' έναν άντρα

Απ' τα περιεχόμενα της ζώνης υποστήριξης των όρχεων

ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ: «Κάποια στιγμή όλα τα μέλη Που απαρτίζουνε το σώμα συναθροίζονται μαζί

Απ' τη φιλότητα στην ύψιστη εποχή της άνθησης της γης. Άλλη στιγμή Αποκομμένα από τη σκληρή Διαμάχη, περιπλανώνται

το καθένα μόνο του Απ' τα πελώρια κύματα της θάλασσας που είναι η ζωή».

Φωτιά και πίεση από τον ήλιο ωθούνε προς τα κάτω Ρίχνουνε σκιά σαρανταποδαρούσα φοινικόφυλλου

Μία λιθογραφία ασβεστόλιθου - στρείδια και μύδια λίθινα

Κατά το ήμισυ μαύρη βράχινη βόμβα επιδεικνύουσα απαστράπτοντες κρυστάλλους

Φωτιά και πίεση Φιλότητα και Διαμάχη ρίχνουνε κάτω Τους βροντόσαυρους, κοίτα μακριά

Ο ιδρώτας μου κυλά στον βράχο

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: «Οι μεταστοιχειώσεις της φωτιάς είναι, πάνω απ' όλα, θάλασσα, και το μισό της θάλασσας

στεριά, τ' άλλο μισό ανεμοστρόβιλος . . . Διασκορπίζεται και συναθροίζεται, τραβά μπροστά

κι υποχωρεί».

Βγαίνω έξω από μιά κάθιδρη πισίνα (Η θάλασσα!)

Και κάθομαι ψηλότερα πάνω στο βράχο

41 5


41 6

ls a nyth ing burn i ng?

The su n itself ! Dyi ng Poopi ng out, exhausted

Havi ng produced brontosau rus, Heracl itus This rock, me, Το no pu rpose

I te l l you anyway (as a ki nd of lovi ng ) . . . F l ies and other i nsects come from mi les a rou nd

Το l isten I a lso add ress the rock, the heather,

The a l p ine fi r

BU DDHA: " Al l the constituents of be ing a re Tra nsitory: Work out you r sa lvation with d i l i gence. "

(And everyth i ng, a s o n e emi nent d isci p le of that master Poi nted out, has been ted iously com plex ever si nce . )

There was a bi rd Live i n an egg

And by i ngen ious chemistry Wroug ht mo lecu les of a l bumen

Το beak a nd eye G izzard and craw Feather and claw

My g randmother sa id : " Look at them poor bed

ragg l ed p igeons ! "

And the sig n i n McAi ister Street: " I F YOU CAN'T COME I N

S M I LE AS YOU G O ΒΥ LOVE

ΤΗ Ε BUTCHER"


Καίγεται κάτι ;

Ο ήλιος ο ίδιος! Πεθαίνει Ξεψυχώντας, εξαντλημένος

Αφού έφτιαξε βροντοσαύρους, τον Ηράκλειτο Αυτόν τον βράχο, εμένανε

Χωρίς κανένανε σκοπό

Θα σου το πω εν πάσει περιπτώσει (σαν ένα είδος αγάπης) . . . Μύγες και άλλα έντομα προσέρχονται από μίλια μακριά

Ν' ακούσουν Επίσης απευθύνομαι στον βράχο, το ρείκι,

Το έλατο των Άλπεων

ΒΟΥ ΔΔΑΣ: <<Ο λα των όντων τα συστατικά είναι Παροδικά: Σχεδίασε τη σωτηρία σου με επιμέλεια».

(Και κάθε πράγμα, όπως ένας διακεκριμένος μαθητής εκείνου του δασκάλου

Επεσήμανε, έγινε κουραστικά πολύπλοκο από τότε) .

Ήτανε κάποτε ένα πουλί Που ζούσε μέσα σ' ένα αυγό Και μέσω ιδιοφυούς χημείας Σμίλεψε μόρια αλβουμίνης

Σε ράμφος και σε μάτι Στομάχι και λαιμό

Νύχι και φτερό

Είπε η γιαγιά μου: «Κοίτα τα τά κατα

λασπωμένα περιστέρια! »

Κι η επιγραφή εις την οδό ΜακΆλιστερ: «ΑΝ ΜΕΣΑ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ

ΧΑΜΟΓΕΛΆ ΣΑΝ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ ΔΙΑΒΕΙΣ ΑΓΑΠΑ

ΤΟΝ ΧΑΣΑΠΗ»

41 7


41 8

I destroy myse lf, the u n iverse (an egg)

And ti me -to get an a nswer:

There a re a sm i l er, a s leeper a nd a dancer

We repeat our conversat ion i n the g l itteri ng dark

Floati ng beside the s leeper.

The ch i l d rema rks, ''You knew it a l l the ti me . "

1 : " I keep forgetti ng that the smi l e r i s

S leep ing; the s leeper, danci ng . "

Ph i l i p Wha len


Εξολοθρεύω τον εαυτό μου, το σύμπαν (ένα αυγό)

Και το χρόνο - να πάρω μιαν απάντηση:

Υπάρχουν ένας χαμογελαστός, ένας υπνώτων κι ένας χορευτής

Επαναλαμβάνουμε τη συνομιλία μας στο διαλάμπον σκότος

Περίίπτάμενοι κοντά σε κείνον που κοιμάται.

Το παιδί παρατηρεί, «Τό 'ξερες όλονε τούτο τον καφό».

Εγώ: «Συνέχεια ξεχνώ ότι ο χαμογελαστός

Κοιμάται αυτήν την ώρα, ο κοιμισμένος, τώρα δα χορεύει».

Φίλιπ Γουώλεν

41 9


SONG OF MYSELF

XVI I I

With music strong I come, with my cornets a nd my dru ms,

I p lay not marches for accepted victors on ly, I p lay marches for

conquer ' d and s la i n persons.

Have you heard that it was good to ga i n the day?

I a lso say it is good to fa l l , battles a re lost i n the same spi rit i n

which they a re won.

I beat a nd pou nd for the dead,

I b low th roug h my em bouch u res my loudest a nd gayest for them.

Vivas to those who have fa i l ' d !

And to those whose wa r-vesse ls sank i n the sea !

And to those themse lves who sank i n the sea !

And to a l l genera ls that lost engagements, a nd a l l overcome heroes !

420

And the num berless unknown heroes equa l to the g reatest heroes

known !

Wa lt Wh itman


ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΑΥΓΟΥ ΜΟΥ

XVIII

Έρχομαι με τη μουσική στο διαπασών, με σάλπιγγες και τύμπανα,

Δεν παίζω εμβατήρια μόνο για αναγνωρισμένους νικητές,

παίζω εμβατήρια για νικημένους και σφαγμένους.

Ακούσατε πως θά 'τανε καλό τη μέρα να κερδίσεις ;

Κι εγώ σας λέω είναι καλό να ηττηθείς, να πέσεις,

οι μάχες χάνονται όπως κερδίζονται, στο ίδιο πνεύμα.

Χτυπώ τα τύμπανα για τους νεκρούς,

Φυσώ γι' αυτούς μέσ' απ' τα στόμια των πνευστών όσο πω εύθυμα

και δυνατά μπορώ.

Ζήτω σ' αυτούς που αποτύχανε!

Και σε αυτούς που βούλιαξε ο στόλος τους στο πέλαγος!

Σ' αυτούς τους ίδιους που βουλιάξανε στη θάλασσα!

Σ' όλους τους στρατηγούς που χάσανε τις μάχες, σ' όλους

τους νικημένους ήρωες!

Και τους αναριθμήτους άγνωστους ηρω"ίκούς αγωνιστές ισότιμους με

τους μεγίστους ήρωες που ξέραμε ποτέ!

Γουώλτ Γου'ί"τμαν

421


422

WHEN I HEARD ΤΗΕ LEARN'D

ASTRONOMER

When I heard the l ea rn'd astronomer,

When the proofs, the figu res, were ra nged i n

co l u m ns before me.

When I was shown the cha rts a nd d iagrams, to

add, d ivide, and measu re them,

When I sitti ng heard the astronomer where he

l ectu red with much app lause i n the lectu re-room,

How soon unaccou nta ble I became ti red and sick.

τi l l r isi ng a nd g l i d i ng out I wa nder' d off by myse lf,

l n the mystica l moist n ig ht-a i r, and from ti me to

ti me,

Look' d u p i n perfect si l ence at the sta rs.

Wa lt Whitman


ΚΑΘΩΣ ΤΟΝ ΑΚΟΥΓΑ ΤΟΝ ΣΠΟΥΔΑΓΜΈΝΟ

�------------� ΑΣΤΡΟΝΟΜΟ

Καθώς τον άκουγα τον σπουδαγμένο αστρονόμο,

Κι έβλεπα να απλώνει στη σεφά μπροστά μας τις αποδείξεις

Και τα σχήματα, τα διαγράμματα και τα γραφήματά του,

να τα προσθέτει, να τα διαφεί, να τα μετρά,

Καθώς τον άκουγα να δίνει διάλεξη μέσα

στα ζωηρά χειροκροτήματα του ακροατηρίου,

Γρήγορα κι ανεξήγητα βαρέθηκα κι αρρώστησα.

Μέχρι που γλίστρησα έξω απ' την αίθουσα

να περπατήσω μόνος μου στη μυστική δροσιά

του βραδινού αέρα και πού και πού,

Να ρίξω μια ματιά σιωπηλός στ' αστέρια.

Γουώλτ Γου·ίτμαν

423


424

PORTRAIT OF A LADY

You r th ighs a re appletrees

whose b lossoms touch the sky.

Wh ich sky?The sky

where Watteau h u ng a lady's

s l i pper.You r knees

a re a southern breeze - or

a gust of snow. Ag h ! What

sort of man was Fragonard?

- as if that a nswered

anyth i ng . Ah - yes be low

the knees, si nce the tu ne

drops that way, it is

one of those wh ite su m mer days,

the ta l l g rass of you r ankles

fl ickers u pon the shore

Wh ich shore? -

the sa nd c l i ngs to my l i ps

Wh ich shore?

Ag h, peta ls maybe. How

shou ld I know?

Wh ich shore? Wh ich shore?

I sa id peta ls from an app letree.

Wi l l iam Car losWi l l i ams


ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ

Τα μπούτια σου είναι μηλιές

που τ' άνθη τους αγγίζουν τα ουράνια.

Ποιά ουράνια ; Εκείνα όπου

ο Βαττώ κρέμασε μιας κυρίας

την παντόφλα. Τα γόνατά σου

αύρα νοτιά -ή

μια ριπή από χιόνι . Αχά! Τί

είδους άνθρωπος ήταν ο Φραγκονάρ ;

-λες και αυτό θα απαντούσε

κάτι . Α, -ναι κάτω

απ' τα γόνατα, μια κι ο σκοπός

προς τα κει χαμηλώνει, είναι

μια από κείνες τις λευκές μέρες καλοκαιριού,

η χλόη ορθή στους αστραγάλους σου

στην όχθη τρεμοπαίζει -

Ποιάν όχθη ; -

η άμμος κόλλησε στα χείλια μου

Ποιάν όχθη ;

Αχά, πέταλα ίσως. Πώς

να το μάθω άραγε ;

Ποιάν όχθη ; Ποιάν όχθη ;

Πέταλα είπα από μια μηλιά.

Ου'ίλλιαμ Κάρλος Ου'ίλλιαμς

425


426

Α NEGRO WOMAN

Ca rryi ng a bu nch of marigo lds

wrapped

in an old newspaper

She carries them u prig ht,

ba re-headed,

the bu lk

of her th ighs

causi ng her to wadd le

as she wa l ks

looki ng i nto

the store wi ndow which she passes

on her way.

What is she

but an a m bassador

from another world

a world of p retty marigo lds

of two shades

wh ich she annou nces

not knowi ng what she does

other

than wa l k the streets

ho ld ing the flowers u pr ight

as a torch

so ea rly i n the morn ing .

Wi l l i am Car los Wi l l ia ms


ΜΙΑ ΝΕΓΡΑ

Κρατάει ένα μπουκέτο χρυσολούλουδα

σε περιτύλιγμα

μιας παλιάς εφημερίδας

Τα κουβαλάει όρθια,

και με γυμνό κεφάλι,

ο όγκος

των μηρών της

την κάνει να λικνίζεται

σαν περπατά

κοιτώντας την β ιτρίνα που περνά στο δρόμο της.

Τί είναι

παρά πρέσβειρα

από έναν άλλονε κόσμο

ένανε κόσμο ομορφιάς, των χρυσολούλουδων

δύο σκιών

που αναγγέλλει

χωρίς να ξέρει τί άλλο

κάνει

απ' το να περπατά στους δρόμους

κρατώντας τα λουλούδια όρθια

σαν μια λαμπάδα τόσο νωρίς στο πρω"ίνό.

Ου'ίλλιαμ Κάρλος Ου'ίλλιαμς

427


428

THIS IS JUST TO SAY

I have eaten

the p lums

that were i n

the icebox

and wh ich

you were proba bly

savi ng

for breakfast

Forg ive me

they were de l ic ious

so sweet

a nd so co ld

Wi l l i am Ca r los Wi l l iams

ΘΈΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΩ

Έφαγα

τα δαμάσκηνα

ποu ήταν

στο ψuγείο

και ποu

ίσως

κράταγες

για πρω"ίνό

Σuγχώρεσέ με

ήταν τόσο νόστιμα

τόσο γλuκά

και τόσο κρύα


Οu'ίλλιαμ Κάρλος Οu1λλιαμς

429


430

RENE CHAR

Rena Char

you a re a poet who be l i eves

i n the power of beauty

to r ig ht a l l wrongs.

I be l i eve it a lso.

Wi l l i am Ca r los Wi l l ia ms

ΡΕΝΕ L:AP

Ρενέ Σαρ

εισ' ένας ποιητής ποu πιστεύει

στην δύναμη της ομορφιάς

να διορθώνει όλα τα κακά.

Κι εγώ το ίδιο .


Οu'ίλλιαμ Κάρλος Οu1λλιαμς

431


432

LOVΈ SONG

Sweep the house c lean,

hang fresh cu rta i ns

i n the wi ndows

put on a new d ress

and come with me !

The e lm is scatte ri ng

its l ittle loaves

of sweet smel ls

from a wh ite sky !

Who sha l l hear of us

in the ti me to come?

Let h im say there was

a bu rst of frag rance

from black branches.

Wi l l i am Ca r los Wi l l ia ms


ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Καθάρισε το σπίτι, κρέμασε καθαρές κουρτίνες

στα παράθυρα

φόρεσε ένα καινούργιο φόρεμα

κι έλα μαζί μου!

Η φτελιά διασκορπίζει

τα μικρά καρβέλια της

της γλυκιάς ευωδιάς

από έναν λευκό ουρανό!

Ποιός θα ξέρει για μας

στα χρόνια που θά 'ρθουν ;

Άστον να πει πώς ήταν

ένα ξέσπασμα αρώματος

από μαύρα κλαδιά.

Ου1λλιαμ Κάρλος Ου1λλιαμς

433

ΓΕΡΜΑΝΙΑ &

AYL:TPIA

435


436

EIN WORT

Ei n Wo rt, ei n Satz -: aus Ch iffren ste igen

e rkan ntes Leben, jaher S inn ,

d ie Sonne steht, d ie Spharen schweigen

und a l les ba l lt sich zu i h m h i n .

E in Wort - ei n G l anz, e in F lug , ei n Feuer,

E i n F lammenwu rf, ei n Sternenstrich

und wieder Dunke l , u ngeheuer,

i m leeren Rau m u m Welt und lch .

Gottfried Benn


ΜΙΑ ΛΕ ΞΕΗ

Μιά λέξη, μιά φράση -: μέσ' απ' τα γράμματα αναπηδούν

η γνωριμία της ζωής, το αιφνίδιο νόημά της,

ο ήλιος στέκεται ακίνητος, οι πλανήτες σιγούν

τα πάντα συμπυκνώνονται μέσα στην έννοιά της.

Μιά λέξη - μιά λάμψη, ένα φτερούγισμα, μία φωτιά,

μιάς φλόγας η εκτίναξη, μιά αστροπινελιά στον ουρανό

κι ύστερα πάλι η χωρίς όρια τεράστια σκοτεινιά,

στον άδειο χώρο του Διαστήματος, και το δικό μου το εγώ μοναχικό.

Γκόττφρηντ Μ πενν

437


438

Meine Spur lag g roiS i m Sch nee

Als ich zum Wa ld g i ng .

He i mzu fa nd ich s ie n icht mehr.

l m ma Bod mershof


. .

ΧΑΙΚΟΥ

Τα ίχνη μου πλατιάσανε στο χιόνι

Καθώς επfιγαινα στο δάσος.

Στο γυρισμό για το σπίτι δεν τα ξανάβρα πιά.

Ίμμα Μ πόντμερσοφ

439


440

SCHWACHEN

Du hattest kei ne.

lch hatte ei ne:

lch l i ebte.

Berto lt B recht


ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ

Δεν είχες καμμία.

Είχα μία:

Αγαπούσα.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

441


442

MORGENS UND ABENDS ZU LESEN

Der, den ich l iebe

Hat m i r gesagt

Da!S er mich braucht.

Da ru m

Gebe ich auf m ich acht

Sehe auf me inenWeg u nd

Fϋ rchte von jedem Regentropfen

Da !S er mich ersch lagen kδn nte.

Bertolt B recht


ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΠΡΩΪ ΚΑΙ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Αuτός ποu αγαπώ

μού 'πε

πως με χρειάζεται.

Γι' αuτό

προσέχω τον εαuτό μοu

προσέχω στο δρόμο και

φοβάμαι για κάθε σταγόνα βροχής

ποu θα μπορούσε να με σκοτώσει.


443


ICH WILL ΜΙΤ DEM GEHEN , DEN ICH LIEBE

lch wi l l mit dem gehen, den ich l i ebe.

lch wi l l n icht ausrech nen, was es kostet.

lch wi l l n icht nachdenken, ob es gut ist.

lch wi l l n icht wissen, ob er m ich l iebt.

lch wi l l m it i h m gehen, den ich l i ebe .

Berto lt Brecht

444


ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΛΩ Μ' ΑΥΓΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ

Θέλω να πάω μ' αυτόν που αγαπώ.

Δεν θέλω να λογαριάσω, πόσο κοστίζει .

Δεν θέλω να σκεφτώ, αν είναι καλό.

Δεν θέλω να ξέρω, αν μ' αγαπά.

Θέλω να πάω μ' αυτόν που αγαπώ.


445


446

VON DEN GROSSEN MANNERN

Die g ro!Sen Manner sagen vie le dumme Sachen Sie ha lten a l l e Leute fϋ r d u m m

U nd d i e Leute sagen nichts und lassen sie machen Dabei geht d ie Zeit heru m .

Die g ro!Sen Manner essen aber u nd tri nken U nd fϋ l len sich den Bauch

Und d ie a ndern Leute hδren von i h renTaten Und essen und tri nken auch .

Der g ro!Se Alexa nder, u m zu leben Brauchte d ie G ro!Sstadt Ba bylon

Und es hat a ndere Leute gegeben D ie brauchten s ie n icht. Du bist e iner davon .

Der g ro!Se Kopernikus g i ng n icht sch lafen E r hatte e in Fernroh r i n der Hand

Und rech nete aus: d ie E rde d rehe sich u m d ie Sonne Und g laubte nun, dafS er den H i mme l verstand.

Der g ro!Se Bert Brecht versta nd n icht d ie e i nfachsten D inge

Und dachte nach ϋ ber d ie schwier igsten, wie zu m Beisp ie l das G ras

U nd lobte den g ro!Sen Napoleon Wei l er auch ars .

Die g ro!Sen Manner tu n, a ls ob sie weise waren U nd reden seh r laut - wie d ieTauben . Die g ro!Sen Manner so l lte man eh ren Aber man sol lte i h nen n icht g lauben .

Berto lt B recht


ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΓΑΛΟΥΣ � ΑΝΔΡΕ:Σ

Οι μεγάλοι άνδρες λένε πολλά κουτά πράγματα νομίζουν όλους τους άλλους κουτούς κι ο κόσμος δεν μιλά και τους αφήνει

κι ο χρόνος κυλά και για τον κόσμο και γι' αυτούς.

Οι μεγάλοι άνδρες και τρώνε και πίνουν και την κοιλιά τους γεμίζουν καλά

κι οι άλλοι, ο κόσμος, για άθλους μαθαίνουν και όμοια τρώνε χορταστικά.

Ο μέγας Αλέξανδρος, για να μπορέσει να ζήσει την ένδοξη χρειάστηκε την πόλη Βαβυλών

και στον πολύ τον κόσμο θέλησε να την χαρίσει που όμως δεν τη χρειάζονταν. Εσύ 'σαι ένας απ' τον λαό αυτόν.

Ο μέγας Κοπέρνικος που ξενυχτούσε το τηλεσκόπιο στο χέρι κρατώντας

βρήκε με πράξεις πως η Γη γύρω απ' τον Ήλιο γυρνούσε πιστεύοντας έτσι πως τους ουρανούς κατανοούσε μετρώντας.

Ο μέγας Μπέρτολτ Μπρέχτ δεν καταλάβαινε ούτε τα πω απλά και στοχαζότανε τα δύσκολα,

όπως τη χλόη ας πούμε και τον μέγα Ναπολέοντα επαινούσε γιατί κι αυτός έτρωγε και μασούσε.

Οι μεγάλοι άνδρες δρουν, σαν νά 'τανε σοφοί και μιλάνε δυνατά- σαν τα περιστέρια.

Δείξτε στους μεγάλους άνδρες σεβασμό και τιμή μα μην τους πιστεύετε, λόγια λένε κενά και αέρια.

Μ πέρτολτ Μπρεχτ

447


448

WIEGENLIED

Si nget le ise, le ise, le ise,

S i ngt ein f lϋste rndWiegen l ied,

Von dem Monde l ernt die Weise,

Der so sti l l am H i m me l z ieht.

Den n es sch l u m mern in dem Rhe ine

Jetzt d ie l i eben Ki nder kl ei n,

Ameleya wacht a l l e ine

Wei nend in dem Mondensche in .

S i ngt ei n Lied so sϋ fS ge l i nde,

Wie die Que l l en auf den Kiese l n,

Wie d ie B ienen u m d ie Li nde

Su m men, m u rme ln, fl ϋste rn, ri ese ln .

K lemens Brentano


ΝΑΝΟΎΡΙΣΜΑ

Τραγούδα απαλά, απαλά τραγούδα,

Ένα νανούρισμα ψιθυριστά,

Μάθε σοφέ απ' τη σελήνη και τραγούδα,

Που ήρεμα στον ουρανό περνά.

Γιατί ανάλαφρα κοιμούνται

Τώρα στο Ρήνο τα μικρά τ' αγαπημένα τα παιδιά,

Και κλαίγοντας κάτω από το φως της φεγγαράδας

Η Αμέλια μονάχη ξενυχτά.

Τραγουδά ένα τραγούδι τόσο γλυκό και απαλό,

Όπως οι πηγές στα πετραδάκια,

Όπως οι μέλισσες γύρω απ' της φιλύρας τον ανθό

Σαν ένα θρόίσμα, σαν ένα βόμβο, σαν ψίθυρο, σαν μουρμουρητό.

Κλέμενς Μπρεντάνο

449


TODESFUGE

SCWARZE M i lch der Frϋ he wi r tri nken sie abends

wi r tri nken sie m i ttags u nd morgens wi r tri nken sie nachts

wi r tri nken u nd tri nken

wi r schaufe l n ei n G rab in den Lϋften da l i egt man n icht eng

E i n Mann woh nt im Haus der spie lt m it den Sch langen der sch re i bt

der sch re i bt wenn es du nkelt nach Deutsch land dei n go ldenes Haar

Marga rete

e r sch rei bt es u nd tr itt vor das Haus u nd es b l itzen d ie Sterne e r pfeift

sei ne Rϋden herbei

er pfe ift sei ne Juden hervor lasst schaufe ln e in G ra b in der E rde

er befieh lt u ns spielt auf nun zumTanz

Schwa rze M i lch der Frϋ he wi r tri nken d ich nachts

wi r tri nken d ich morgens u nd m ittags wi r tri nken d ich abends


E i n Mann woh nt im Haus der spie lt m it den Sch langen der sch re i bt

der sch re i bt wenn es du nkelt nach Deutsch land dei n go ldenes Haar

Marga rete

Dei n aschenes Haar Su l am ith wi r schaufe l n e in G ra b i n der Lϋften

da l iegt man n icht eng

Er ruft stecht ti efer i ns E rdreich i h r e inen i h r andern s inget und sp ie l t

e r g reift nach dem E isen i m G u rt e r shcwi ngts se i ne Augen si nd b lau

stecht tiefe r d ie Spaten i h r e inen i h r andern spie lt weite r zumTanz auf

450


ΦΟΥΓΚΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μαύρο γάλα της αυγής το πίνουμε τα δειλινά το πίνουμε τα μεσημέρια και τα πρω"ίνά το πίνουμε τη νύχτα

πίνουμε και πίνουμε ανοίγουμ' έναν τάφο στον αέρα όπου μπορείς να απλωθείς όχι στενά

ένας άνθρωπος μένει στο σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει γράφει καθώς σκοτάδι πέφτει στη Γερμανία τα χρυσαφιά μαλλιά σου

Μαργαρίτα γράφει και βγαίνει απ' το σπίτι και λαμπυρίζουν τ' άστρα σφυρίζει τα

σκυλιά του να μείνουνε κοντά σφυρίζει τους Εβραίους του στη σεφά τους βάζει ν' ανοίξουν

έναν τάφο στη γη μας διατάσσει να παίξουμε για τη χορευτική γιορτή

Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα σε πίνουμε πρω'ί" και μεσημέρι σε πίνουμε τα δειλινά

πίνουμε και πίνουμε ένας άνθρωπος μένει στο σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει

γράφει καθώς σκοτάδι πέφτει στη Γερμανία τα χρυσαφιά μαλλιά σου Μαργαρίτα

Τα στάχτινα μαλλιά σου Σουλαμίτ ανοίγουμ' έναν τάφο στον αέρα όπου μπορείς να απλωθείς όχι στενά

Φωνάζει κάποιος από σας σκάψτε βαθύτερα στη γη οι άλλοι τραγουδήσετε και παίξτε

αρπάζει το ραβδί απ' τη ζώνη και το κραδαίνει πέρα-δώθε τα μάτια του τα γαλανά

εσείς εδώ βάζετε πω βαθιά τα φτυάρια οι άλλοι συνεχίζετε να παίζετε για τον χορό

451



wi r tri nken d ich m ittags und morgens wi r tri nken d ich abends


ei n Mann woh nt i m Haus de in go ldenes Haar Margarete

dei n aschenes Haar Su lam ith e r spie lt mit den Sch langen

E r ruft spie lt sϋsser denTod derTod ist ei n Meiste r aus Deutsch land

er ruft stre icht du nkler d ie Ge igen dann steigt i h r a ls Rauch i n d ie Luft

dann habt i h r ei n G rab i n den Wo lken da l i egt man n icht eng

452


wi r tri nken dich m ittags derTod ist e in Meiste r aus Deutsch land

wi r tri nken d ich abends u nd morgens wi r tri nken und tri nken

derTod ist ein Meister aus Deutsch land se i n Auge ist b lau

e r trifft d ich mit b le ierner Kuge l e r trifft d ich genau

ei n Mann woh nt i m Haus de in go ldenes Haar Margarete

e r hetzt se ine Rϋden auf u ns e r schenkt u ns ei n G rab i n der Luft

e r spie lt mit den Sch langen und traumet derTod ist ei n Meiste r aus

Deutsch land

de in go ldenes Haar Margarete

dei n aschenes Haar Su lam ith

Pau l Ce lan


Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα σε πίνουμε το μεσημέρι και τα πρωϊνά σε πίνουμε τα δειλινά

πίνουμε και πίνουμε ένας άνθρωπος μένει στο σπίτι τα χρυσαφιά μαλλιά σου Μαργαρίτα

τα στάχτινα μαλλιά σου Σουλαμίτ εκείνος παίζει με τα φίδια

Φωνάζει παίξτε το Θάνατο πω γλυκά ο Θάνατος είν' ένας Μάγιστρος από την Γερμανία

φωνάζει παίξετε τα βιολιά πω σκοτεινά θ' αναληφθείτε σαν καπνός στα ουράνια

έτσι θα έχετ' έναν τάφο μες στα νέφη όπου μπορεί κανείς να απλωθεί όχι στενά

Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα σε πίνουμε τα μεσημέρια ο Θάνατος είν' ένας Μάγιστρος

από την Γερμανία σε πίνουμε τα απογεύματα και τα πρω"ίνά πίνουμε και πίνουμε

ο Θάνατος είναι ένας Μάγιστρος από την Γερμανία το μάτι του είναι γαλανό

σε πετυχαίνει με μια μολυβένια σφαίρα σε πετυχαίνει στον σταυρό ένας άνθρωπος μένει στο σπίτι τα χρυσαφιά μαλλιά σου Μαργαρίτα τους σκύλους του αμπολάει κατά πάνω μας ένανε τάφο μας δωρίζει

στον αέρα και παίζει με τα φίδια και ονειρεύεται ο Θάνατος είν' ένας Μάγιστρος

από την Γερμανία τα χρυσαφιά μαλλιά σου Μαργαρίτα

τα στάχτινα μαλλιά σου Σουλαμίτ

Πάουλ Τσέλαν

453


454

DIE ΖΕΙΤ DER STEINE

Erstens d ie Zeit der Pfla nzen

zweitens d ie Zeit derτiere

d rittens d ie Zeit der Menschen

nun kom mt d ie Zeit der Ste ine

Wer d ie Stei ne reden hδ rt

Wei iS

e s werden nu r Ste ine b le iben

Wer d ie Menschen reden hδrt

Wei iS

e s werden nu r Ste ine b le iben

E rich Fried


Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΛΙΘΩΝ

Πρώτον η Εποχή των λουλουδιών Δεύτερον η εποχή των ζώων

Τρίτον η εποχή των ανθρώπων τώρα έρχεται η εποχή των λίθων

Όποιος ακούει τις πέτρες να μιλούν Ξέρει

ότι θα μείνουν μόνο πέτρες

Όποιος ακούει τους ανθρώπους να μιλούν Ξέρει

ότι θα μείνουν μόνο πέτρες

Έριχ Φρηντ

455


456

TRAUM VOM TOD

Trau m

Trau m a u s d e r Nacht

Trau m aus der Nacht vor demTod

Trau m aus der Nacht vor demTod e inerWe lt

E i nerWe lt aus Angst vor demTraum

Angst

Angst vor demTraum

Angst e inerWe lt vor demTraum

Angst e inerWe lt vor demTraum vomTod

vor demTraum vomTod aus der Nacht.

E rich Fried


ΟΝΕΙΡΟ ΘΑΝΑΤΟΥ

Όνειρο

Όνειρο μες στην νύχτα

Όνειρο μες στην νύχτα πριν απ' τον θάνατο

Όνειρο μες στην νύχτα πριν απ' τον θάνατο του κόσμου

Ενός κόσμου γεμάτου άγχος πριν απ' τ' όνειρο

Άγχος

Άγχος πριν απ' τ' όνειρο

Άγχος ενός κόσμου πριν απ' τ' όνειρο

Άγχος ενός κόσμου πριν απ' τ' όνειρο του θανάτου

Πριν απ' τ' όνειρο του θανάτου μες στην νύχτα.

Έριχ Φρηντ

457


458

Kom m,

Sieh den Hafen,

Das Meer,

E i ne leuchtende Sch neide.

Kom m,

Ηδr den Ruf

von den Sch iffen,

trau mhe l l u nd weit.

Wi r werden fo lgen .

Wi r werden n i rgends ankommen .

Kom m .

Wa lte r He lmut Fritz

Έλα,

Δες το λιμάνι,

Την θάλασσα,

Μια φωτισμένη κόψη.

Έλα,

Άκου το κάλεσμα

από τα πλοία,

ονεφόφωτο και μακρινό .

Θ' ακολουθήσουμε.

Δεν θα φθάσουμε πουθενά.

Έλα.


Βάλτερ Χέλμουτ Φρίτς

459


460

ERLKόNIG

Wer reitet so spat du rch Nacht u n d Wi nd?

Es ist derVater mir sei nem Ki nd;

E r hat den Knaben woh l in dem Arm,

Es fa !St i h n sicher, er ha lt i h n warm.

"Me in Sohn , was bi rgst du so ba ng de in Gesicht?"

Siehst, Vater, du den E rl kδn ig n icht?

Den Erl kδn ig m it Kron' und Schweif?

"Me in Soh n, es ist e in Nebelstreif. "

" Du l i ebes Kind, kom m, geh mit m i r !

Gar schδne Sp ie le spie l ' ich m it d i r;

Ma nch' bu nte B lumen s ind a n dem Stra nd,

Mei ne M utter hat ma nch g ϋ lden Gewand. "

Me in Vater, mei n Vater, u nd hδrest du n icht,

Was E rl kδn ig m i r le ise verspricht?

"Sei ru h ig , b le i be ru h ig , me in Ki nd;

ln dϋ rren B lattern sauselt derWi nd:'

"Wi l lst, fe i ner Kna be, du m it m i r gehn?

Me ineTδchter so l l en d ich wa rten schδn;

Mei neTδchter fϋ h ren den nachtl ichen Re i h n,

Und wiegen u nd ta nzen u nd s ingen d ich e in :'


Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΝΑΝΩΝ

Π ο ιός καλπάζει σ' αγέρι νυχτιάς φοβερό ;

Είναι ο πατέρας με το δικό του γιό .

Έχει το παιδί του σφιχτά αγκαλιά,

Το πιάνει σίγουρα, το κρατά ζεστά.

«Γιατί γιέ μου έχεις πρόσωπο τόσο θολό ;»

Πατέρα, δεν βλέπεις το Ξωτικό ;

Τον βασιλιά των νάνων με στέμμα και μανδύα ;

«Παιδί μου δεν είναι παρά φαντασία».

«Καλό μου παιδί, έλα μαζί!

Ωραίο παιχνίδι θα παίξουμε εκεί.

Τόσα ωραία λουλούδια ανθούνε στην όχθη,

Κι η μάνα μου εσένα χρυσά θα σου κλώθει».

Πατέρα, πατέρα, καλά δεν ακούς,

Του βασιλιά των νάνων τους υποσχεμούς ;

«Τίποτε παιδί μου μη σε φοβίζει,

Στα ξερά τα φύλλα ο αγέρας θρο1ζει».

«Ωραίο παιδί μου θα έρθεις μαζί ;

Η κάθε μου κόρη προσμένει εκεί να σε δεί.

Οι κόρες μου πιάνονται σε κύκλο μαγικό,

Τραγουδούνε και χορεύουν νανούρισμα γλυκό».

461


462

Mein Vater, me in Vater, u nd siehst du nicht dort

E rl kδn igsTδchter am dϋstern O rt?

"Me in Soh n, mei n Sohn , ich seh' es genau :

Es sche i nen d ie a lten Weiden so g rau :'

" l ch l i ebe d ich , m ich reizt de ine schδne Gesta lt;

U nd bist du n icht wi l l ig , so brauch' ich Gewa lt:'

Me in Vater, me in Vater, jetzt fa !St e r m ich a n !

E rl kδn ig hat m i r en ei n Leids getan !-

Dem Vater g rauset's, er re itet geschwi nd,

E r ha lt in Armen das achzende Ki nd,

E rre icht den Hof m it Μ ϋ h' und Not;

l n se i nen Armen das Ki nd wa r tot.

Goethe


Πατέρα, πατέρα, δεν βλέπεις εκεί

Τις κόρες του Ν άνου σε σκοτάδι βαθύ ; -

«Άχ γιέ μου, γιέ μου, βλέπω καλά:

Σου φαίνεται γκρίζα η παλιά η ιτιά».

«Σ' αγαπώ, κι η ωραία μορφή σου με συγκινεί.

Κι αν εσύ δεν το θέλεις, θα σε σύρω εκεί».

Πατέρα, πατέρα, μ' αρπάζει γερά!

Ο βασιλιάς των νάνων πολύ με πονά! -

Ο πατέρας τρομάζει, καλπάζει μ' ορμή,

Στα χέρια κρατώντας το κλαμμένο παιδί,

Φτάνει στο σπίτι με τρόμο και καημό,

Κρατά στα χέρια το παιδί του νεκρό.

Γκαίτε

463


464

DIE LORELEI

lch wei iS nicht, was so l l es bedeuten, DaiS ich so trau rig bi n;

E i n Marchen aus a lten Zeiten, Das kom mt m i r n icht aus dem Si nn .

D ie Luft ist kϋ h l und es dunke lt, U nd ru h ig fl i e!St der Rhe in ;

Der G ipfe l des Berges fu nke lt I m Abendson nensche in .

D ie schδnste Ju ngfrau sitzet Dort oben wunderbar,

l h r go ld nes Gesch meide b l i tzet, S ie ka m mt i h r go ld nes Haar.

S ie ka m mt es m it go ldenem Kam me, U nd si ngt ei n Lied dabei ;

Das hat e ine wu ndersa me, Gewa lt ige Me lodei .

Den Sch iffer i m kle inen Sch iffe E rg reift es m it wi ldem Weh ;

E r schaut n icht d ie Fe lsen riffe, E r schaut nu r h i nauf i n d ie Ηδh'.

lch g laube, d ieWe l l en versch l i ngen Am E nde Sch iffe r und Ka hn ;

U nd das hat m it i h rem Si ngen Die Lore le i getan .

He ine


ΛΟΡΕΛΑΪ

Δεν ξέρω αν κάτι σημαίνει, Το πόσο θλιμμένος νοιώθω εγώ·

Ένα παραμύθι απ' τα παλιά τα χρόνια, Δεν λέει να μου φύγει απ' το μυαλό.

Ο αέρας είναι δροσερός και σκοτεινιάζει, Κι ο Ρήνος ήσυχα κυλά,

Η κορφή του βουνού αστράφτει Στο φως του ήλιου που γέρνει δυτικά.

Η ομορφότερη κοπέλα στέκει Υπέροχη πάνω εκεί στα υψηλά,

Τα χρυσαφένια της κοσμήματα αναλάμπουν, Χτενίζει τα χρυσαφιά της τα μαλλιά.

Τα χτενίζει μ' ενα χτένι χρυσό, Κι ένα τραγούδι γλυκά τραγουδά,

Μ' έναν πανίσχυρο μελωδικό σκοπό, Με μια θαυμάσια λαλιά.

Ο καπετάνιος του μικρού του σκάφους Καταλαμβάνεται από μιαν άγρια λύπη,

Δεν βλέπει τους θανατερούς τους βράχους, Βλέπει μονάχα στ' αψηλά τη νύμφη .

Στο τέλος, αν η μνήμη μου δεν με γελάει, Τα κύματα κατάπιαν τον καπετάνιο και το σκαρί,

Κι αυτό σίγουρα έχει κάτι να κάνει Με της σειρήνας Λορελά"ί τη φωνή .

Χά"ίνε

465


466

RAVΈNNA (I)

lch b in auch i n Ravenna gewesen.

Ist e ine kle ine tote Stadt,

Die Ki rchen und vie l Ru inen hat,

Man ka nn davon i n den Bϋchern lesen .

Du gehst h i ndu rch u nd schaust d ich u m,

Die Strassen s ind so trϋ b u nd nass

U nd s ind so tausendjah rig stu m m

U nd ϋ bera l wachst Moos und G ras.

Das ist wie a lte Lieder si nd

Man hδrt s ie a n und ke i ner l acht

Und jeder lauscht u nd jeder si n nt

Hernach dara n bis i n d ie Nacht.

Herman Hesse


ΡΑΒΕΝΝΑ (Ι)

Βρέθηκα κάποτε κι εγώ στη Ραβέννα.

Είναι μιά μικρή πεθαμένη πόλη,

Με εκκλησίες και πολλά ερείπια πεσμένα,

Στα βιβλία διαβάζει κανείς την ιστορία της όλη .

Περνάς αναμεσά της και κοιτάζεις πέρα δώθε,

Οι δρόμοι είναι τόσο λασπωμένοι και υγροί

Γεμάτοι με σιωπή εδώ και χίλια χρόνια, από τότε

Παντού φυτρώνουνε βρύα και γρασίδι πολύ.

Έχει με τα παλιά τραγούδια μιαν ομοιότητα

Όλοι τ' ακούνε, κανείς δεν γελά

Όλοι τους προσηλώνονται με στοχαστικότητα

Μέχρι να πέσει η νύχτα πάνω σ' αυτά.

Έρμαν Έσσε

467


468

RA VENNA (ΙΙ)

Die Frauen von Ravenna tragen

M it tiefem B l ick und zarter Geste

l n sich ei n Wissen von denTagen

Der a lten Stadt u nd i h re r Feste.

Die Frauen von Ravenna wei nen

Wie sti l l e Ki nder: t ief und le ise.

U nd wen n sie lachen, wi l l es sche inen

Zu trϋ bemText d ie he l le Weise.

Die Frauen von Ravenna beten

Wie Ki nder: sa nft u nd vol l Genϋgen .

S ie kδnnen Liebesworte reden

U nd sel bst n icht wissen, dass s ie lϋgen .

D ie Frauen von Ravenna kϋssen

Seltsam u nd ti ef u nd h i ngegeben .

U nd i h nen a l len ist vom Leben

N ichts ku nd, a ls dass wi r sterben mϋssen.

Herman Hesse


ΡΑΒΕΝΝΑ (ΙΙ)

Οι γυναίκες της Ραβέννας μέσα τους φέρνουν

Με βαθειές ματιές και τρυφερές χειρονομίες

Κάποια γνώση που απ' τις μέρες ανασταίνουν

Της παλιάς πόλης με τις γιορτινές φωτοδρομίες.

Οι γυναίκες της Ραβέννας κλαίνε

Σαν τα σιωπηλά παιδιά: βαθειά και σιγανά.

Κι όταν γελάνε, φωτεινά πετιούνται σαν να καίνε

Απ' το θλιμμένο κείμενο τραγούδια ζωντανά.

Οι γυναίκες της Ραβέννας προσεύχονται

Σαν τα παιδιά: όλο πραότητα, μ' ευλαβική χαρά.

Ξέρουν να λένε λόγια αγάπης χωρίς να σκέφτονται

Το πόσο ψεύτικα είναι, πόσο απατηλά.

Οι γυναίκες της Ραβέννας φιλάνε

Παράξενα, βαθειά κι ανταποδίδουν τα φιλιά.

Κι όλες απ' τη ζωή το μόνο που κρατάνε

Ε ίναι, πως κι εμείς θα πεθάνουμε κάποια φορά.

Έρμαν Έσσε

469


470

ΒόSΕ ΖΕΙΤ

N u n si nd wi r sti l l

U n d s ingen ke ine Lieder mehr,

Der Sch ritt wi rd schwer;

Das ist d ie Nacht, d ie kommen wi l l .

G ib m i r d i e Hand,

Vie l le icht ist u nserWeg noch weit.

Es sch ne it, es sch neit !

H a rt ist derWi nter i m fremden Land.

Wo ist d ie Zeit,

Da u ns e in Licht, ei n Herd gebrannt?

G i b m i r d ie Hand !

Vie l le icht ist u nserWeg noch weit.

Herman Hesse


ΑΣΧΗΜΑ ΧΡΟΝΙΑ

Τώρα στεκόμαστε ακίνητοι

Δεν τραγουδάμε πιά,

Το βήμα γίνεται βαρύ.

Ε ίναι η νύχτα, ποu θα 'ρχόταν κάποια στιγμή .

Δος μοu το χέρι σοu,

Ίσως ο δρόμος να πηγαίνει ακόμα μακριά.

Χιονίζει, χιονίζει!

Δύσκολος ο χειμώνας στη ξενιτιά.

Πού 'ναι τα χρόνια,

Ποu ένα φως μάς άναβε φωτιά ;

Δος μοu το χέρι σοu!

Ίσως ο δρόμος να πηγαίνει ακόμα μακριά.

Έρμαν Έσσε

471


472

IM NEBEL

Se ltsam, i m Nebel zu wa ndern !

E i nsa m ist jeder Busch und Stei n,

Kei n Bau m sieht den andern,

Jeder ist a l l e in .

Vo l l von Freu nden war mi r d ie We lt,

Als noch me in Leben l i cht wa r;

N u n, da der Nebel fa l lt,

Ist kei ner mehr sichtba r.

Wah rl ich , kei ner ist weise,

Der n icht das Dunke l kennt,

Das u nentri n nbar und le ise

Von a l lem i h n tren nt.

Se ltsam, i m Nebel zu wandern !

Leben ist E i nsamse in .

Ke i n Mensch kennt den andern,

Jeder ist a l l e in .

Herman Hesse


L:ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Παράξενο, κανείς μες στην ομίχλη να περιπλανιέται!

Μοναχικός ο κάθε θάμνος και η κάθε πέτρα,

Κανένα δέντρο με το άλλο δεν κοιτιέται,

Μονάχο του είναι το καθένα στα δικά του μέτρα.

Γεμάτη φίλους ήτανε η Γη,

Όσο η ζωή μου ήταν ακόμη φως.

Τώρα, μες στης ομίχλης την ανατολή,

Δεν είναι ούτε ένας ορατός.

Στ' αλήθεια, κανείς ας μην παριστάνει τον σοφό,

Όποιος δεν ξέρει πως το σκοτάδι,

Το αναπόφευκτο και το σιωπηλό

Αυτόν τον ίδιο βάζει στο σημάδι.

Παράξενο, κανείς μες στην ομίχλη να περιπλανιέται!

Ζωή σημαίνει στη μοναξιά σου νά 'σαι.

Κανένας με τον άλλον δεν συνενογιέται,

Και ο καθένας μας στην μοναξιά του να πλανιέται.

Έρμαν Έσσε

473


DIE EICHBAUME

Aus den Garten kom m ich zu euch, i h r Sδh ne des Berges !

Aus den Ga rten, da lebt d ie Natu r gedu ld ig u nd hausl ich,

Pfl egend u nd wieder gepflegt mit dem flei !S igen Menschen zusammen .

474

Aber i h r, i h r Herr l ichen ! Steht, wie e i n Vo lk vonτitanen

l n der zah meren Welt u nd gehδrt nur euch u nd dem H i m mel ,

Der euch na h rt' u nd erzog, u nd der E rde, d ie euch geboren .

Kei ner von euch ist noch i n d ie Schu le der Menschen gegangen,

U nd i h r d rangt euch frδh l ich u nd frei , aus der krafti gen Wu rze l ,

U nter e i nander herauf und erg reift, wie der Ad ler d ie Beute,

M it gewa ltigem Arme den Raum, u nd gegen d ieWolken

Ist euch heiter u nd g roiS d ie sonn ige Krone gerichtet.

E ineWelt ist jeder von euch, wie d ie Sterne des H i m mels

Lebt i h r, jeder ei n Gott, i n fre iem Bu nde zusam men.

Kδnnt ich d ie Knechtschaft nur e rdu lden, ich neidete n i m mer

DiesenWa ld u nd sch miegte m ich gern ans gese l l ige Leben.

Fesse lte nur n icht mehr a ns gese l l ige Leben das Herz m ich,

Das von Liebe n icht la!St, wie gern wϋ rd ich u nter euch woh nen !

Hδ lderl i n


ΟΙ ΒΕΛΑΝΙΔΙΕΣ

Μακριά απ' τους κήπους έρχομαι σε σας, παιδιά του βουνού!

Μακριά απ' τους κήπους, εκεί που η φύση ζει παθητικά και κατοικίδια,

Τρέφουσα και τρεφόμενη μαζί με τους εργατικούς ανθρώπους.

Όμως εσείς, εσείς υπέροχες υπάρξεις! Στέκεστε, σαν λαός Τιτάνων

Μέσα στο δαμαστή τον κόσμο κι ανήκετε μόνο σε σας και στον ουρανό,

Που σας έθρεψε και σας μεγάλωσε, και στη Γη, που σας γέννησε.

Καμιά από σας δεν πήγε ακόμη στο σχολείο των ανθρώπων,

Κι εσείς ορθώνεστε ευτυχισμένες κι ελεύθερες, μεσ' απ' τις

πανίσχυρες ρίζες,

Τις πλεγμένες τη μια πάνω στην άλλη, κι αρπάζετε,

όπως ο αητός τη λεία του,

Με μπράτσα παντοδύναμα τον χώρο, και προς τα σύννεφα

Οι ηλιόλουστες κορφές σας οδεύουνε γαλήνια και μεγαλόπρεπα.

Καθεμιά σας κι ένας κόσμος, ζείτε όπως τ' αστέρια τ' ουρανού,

Καθένα τους κι ένας θεός, μαζί σε μιαν ελεύθερη ομοσπονδία.

Αν τη δουλεία μπορούσα να υπομένω, ποτέ δεν θα ζήλευα

Αυτό το δάσος, και θά 'σμιγα ευχάριστα στη ζωή της κοινωνίας.

Αχ, και να μη μ' έδενε η καρδιά μου στη ζωή της κοινωνίας,

Αυτή η καρδιά που η αγάπη δεν την αφήνει, πόσο πολύ θα ήθελα

ανάμεσά σας να είχα μείνει!

Χαίλντερλιν

475


476

HERBSTGEFϋHL

Der Buchenwa ld ist herbsti lch schon gerδtet,

So wie e in Kra nker, der sich ne igt zum Sterben,

Wenn f lϋchtig noch sich se ineWa ngen Πi rben,

Doch Rosen si nds, wobei ke i n L ied mehr flδtet.

Das Bach le in z ieht und rieselt, kau m zu hδren,

DasTa l h i nab, und se i neWe l l en g leiten,

Wie du rch das Sterbgemach d ie Freu nde sch reiten,

Den letztenTrau m des Lebens n icht zu stδren .

E i n trϋ berWandrer fi ndet h ie r Genossen,

Es ist Natu r, der auch d ie Freuden schwanden,

Mit se i ner ga nzen Schwerm ut e i nversta nden,

E r ist in i h re Klagen e ingesch lossen.

N i ko laus Lenau


ΑΙΣΘΗΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Το Μπούχενβαλντ πήρε τη φθινοπωρινή του ρόδινη χροιά,

Σαν ένας άρρωστος, που αρνείται να πεθάνει,

Όμως ακόμα κι αν τα μάγουλά του ένα φευγαλέο χρώμα τα ζεστάνει,

Δεν είναι παρά τριαντάφυλλα, που κανείς πια δεν τα τραγουδά.

Το ρυάκι τρέχει και κυλά, χωρίς να το κοιτάζουν,

Προς την κοιλάδα, τα κύματά του ήρεμα γλιστρούν,

Όπως μεσ' απ' την ηρεμία του θανάτου οι φίλοι αποχωρούν,

Το τελευταίο της ζωής το όνεφο να μην ταράζουν.

Ένας μελαγχολικός περπατητής βρίσκει συντροφιά εδώ,

Είναι η φύση, που κι οι δικές της οι χαρές όμοια εξαφανίζονται,

Με τη δική του τη βαρυθυμιά ταυτίζεται,

Είναι τα δάκρυά της που τον έχουν μέσα τους κλειστό.

Ν ικολάους Λενάου

477


478

DENK E S , Ο SEELE !

E inTann le i n g rϋ net wo,

Wer wei iS, i m Wa lde,

E i n Rosenstrauch , wer sagt,

l n we lchem Garten?

S ie s ind er lesen schon,

Denk es, ο See le !

Auf de inem G ra b zu wu rze l n

Und zu wachsen .

Zwei schwarze RδiS ie in weiden

Auf derWiese,

Sie keh ren he i m zu r Stadt

ln m u ntern Sprϋ ngen .

S ie werden sch rittweis gehn

M i t de iner Le iche;

Vie l l e icht, vie l le icht noch eh

An i h ren Hufen

Das E isen los wi rd,

Das ich b l itzen sehe !

Eduard Mδri ke

ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ , Ω ΨΥΧΗ!

Ένα έλατο μικρό, ποιος ξέρει πού,

Στο δάσος τώρα δα βλαστάνει,

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,

Π ο ιός θα το έλεγε, σε ποιόν κήπο αυξάνει ;

Έχουνε όλα τους επιλεγεί,

Σκέψου το, ώ ψυχή μου!

Στο μνήμα σου η ρίζα τους να μπεί

Και λούλουδα να κάνει.

Δύο κατάμαυρα πουλάρια

Βόσκουνε στο λειβάδι, Γυρίζουν στα λημέρια τους στην πόλη

Με καλπασμό τροχάδην. Θα συνοδεύουνε, βήμα αργό,

Το φέρετρό σου·

Πριν ίσως, ίσως πριν

Το πέταλο που βλέπω

Ν α αστράφτει στις οπλές,

Χαθεί από την όψη !

Έντουαρντ Μέρικε


479


480

VΈNEDIG

An der Brϋcke stand

J ϋ ngst ich i n brauner Nacht.

Fernher kam Gesang :

Go ldenerTropfen quo l l 's

ϋ ber d ie z itte rnde Fl ache weg .

Gonde ln , Lichte r, Musi k-

Tru nken schwam m's i n d ie Dam m ru ng h i naus . . .

Mei ne See le e in Saitensp ie l ,

Sa ng sich, u nsichtba r berϋ h rt,

He i m l ich e in Gonde l l ied dazu,

Zitte rnd vor bu nter Se l i gke it.

- Hδrte jemand i h r zu? . . .

Friedrich N ietzsche

ΒΕΝΕΤΙΑ

Πρόσφατα στάθηκα στη γέφυρα

Καθώς η νύχτα βάφονταν καφέ.

Από μακριά ένα τραγούδι έφθανε:

Χύνονταν σαν χρυσές σταγόνες

Ως πέρα στην επιφάνεια που αναρριγούσε .

Γόνδολες, φώτα, μουσική -

Μεθυσμένο κολύμπησε έξω στο λυκόφως . . .

Η ψυχή μου, έγχορδο νυκτό,

Συνόδευε αόρατα συγκλονισμένη,

Τραγουδώντας μυστικά στον εαυτό της

Έναν σκοπό των γονδολιέρων,

Τρέμοντας από μιάν έκσταση πολύχρωμη .

- Την άκουγε άραγε κανείς ; . . .

Φρήντριχ Νίτσε


481


482

VEREINSAMT

Die Krahen sch rei n Und ziehen schwi rren F lugs zu r Stadt:

Ba ld wi rd es sch nei n.-Woh l dem, der jetzt noch - He imat hat !

N u n stehst du sta rr, Schaust rϋckwarts, ach ! Wie lange schon !

Was bist du Narr VorWi nters i n d ieWelt entflohn?

Die Welt -e i nTor Zu tausend Wϋsten stu m m u nd ka lt !

Wer das ver lor, Was du ver lorst, macht n i rgends ha lt.

N u n stehst du bleich , ZurWi nter -Wa nderschaft verf lucht,

Dem Rauche g le ich , Der stets nach ka lte rn H i m me ln sucht.

F l ieg, Voge l , sch narr De i n Lied i m Wϋstenvogel -Ton !

Versteck, du Na rr, Dei n b lutend Herz i n E is und Hoh n !

Die Krahen sch rei n Und ziehen schwi rren F lugs zu r Stadt:

Ba ld wi rd es sch nei n, Weh dem, der ke ine He imat hat !

Fried rich N ietzsche


ΜΟΝΑ3ΞΙΑ

Κρώζουν οι κόρακες Και προς την πόλη πάνε τινάζοντας με τρόμο τα φτερά:

Σύντομα θα χωνίσει.-Καλότυχος αυτός, που έχει ακόμα την πατρίδα του κοντά!

Τώρα στέκεις ακίνητος, Κοιτάζεις πίσω, αχ! για πόσο άραγε καφό!

Είσαι τρελός, Λίγο πριν το χειμώνα να δραπετεύσεις σ' ένα κόσμο μακρινό ;

Ο κόσμος - πύλη Για χίλια ερημικά τοπία, βουβά, ψυχρά!

Όποιος έχασε, Αυτό που έχασες, δεν σταματά ποτέ και πουθενά.

Τώρα στέκεις ωχρός, Σε χειμωνιάτικη οδοιπορία καταδικασμένος,

Όμοια με τον καπνό, Που πάντα σε πω ψυχρό ουρανό ζητά να είν' ανεβασμένος.

Πέτα, αητέ Το τραγούδι σου σ' ερημικού πουλιού -σκοπό!

Κρύψου, τρελέ, Η ματωμένη σου καρδιά στον πάγο και τον χλευασμό!

Κρώζουν οι κόρακες Και προς την πόλη πάνε τινάζοντας με τρόμο τα φτερά:

Σύντομα θα χιονίσει,-Αλίμονο σ' αυτόν, που καμιά πατρίδα δεν έχει πιά!

Φρήντριχ Νίτσε

483


484

"WENN NICHT MEHR ZAHLEN

UND FIGUREN"

Wenn n icht mehr Za h len u nd Fig u ren

Si nd Sch lϋssel a l le r Kreatu ren,

Wen n d ie, so s ingen oder kϋssen

Mehr a ls d ieτiefge le h rten wissen,

Wenn sich d ieWelt i ns freie Leben

Und i n d ie We lt wi rd zu rϋckbegeben,

Wenn dann sich wieder Licht und Schatten

Zu echter Kla rheit wieder gatten

U nd man i n Marchen und Ged ichten

E rken nt d ie wa h ren We ltgesch ichten,

Da nn fl i egt vor e inem geheimen Wort

Das ganze verkeh rte Wesen fort.

Nova l is


ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ

ΚΑΙ ΟΙ Ε ΙΚΟΝΕΣ

Όταν οι αριθμοί και οι εικόνες

δεν είναι πια όλων των όντων το κλειδί,

Όταν αυτοί, που θέλουν να φιλήσουν και να τραγουδήσουν

Από τους πολυδιαβασμένους είναι πω σοφοί,

Όταν ο κόσμος επιστρέψει στην ελεύθερη ζωή

Και στον ίδωνε τον κόσμο ξανά επιστραφεί,

Όταν ξανά το φως και η σκιά

Για την αυθεντική διαύγεια είναι και πάλι αρκετά

Κι ο άνθρωπος μέσα στα ποιήματα και στα παραμύθια

Γνωρίσει όλου του κόσμου την ιστορική αλήθεια,

Τότε ως δια μαγείας μ' έναν λόγο μυστικό

Θα εξαφανισθεί το μέρος του όντος το διαστροφικό .

Νοβάλις

485


486

ENDLICH

End l ich entsch loiS sich n iemand

u nd n iemand klopfte

u nd n iemand sprang auf

u nd n iemand δffnete

und da stand n iemand

u nd n iemand trat e in

u nd n iemand sprach : wi l l komm

u nd n iemand antwortete: end l ich

Ch rista Rei n ig

ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ

Επί τέλοuς κανείς δεν αποφάσισε

και κανείς δεν χτύπησε την πόρτα

και κανείς δεν τινάχτηκε πάνω

και κανείς δεν άνοιξε

και κανείς δεν στέκονταν εκεί μπροστά

και κανείς δεν μπήκε μέσα

και κανείς δεν είπε: «Καλώς όρισες»

και κανείς δεν απάντησε: «επί τέλοuς»

Κρίστα Ρά"ίνιχ


487


488

GOTT SCHUF DIE SONNE

lch rufe den wi nd

wi nd antworte m i r

ich bi n sagt d e r wi nd

bin bei d i r

ich rufe d ie sonne

sonne a ntworte m i r

ich bi n sagt d i e sonne

b in be i d i r

ich rufe d ie ste rne

a ntwortet m i r

wi r s ind sagen d i e sterne

a l l e bei d i r

ich rufe den menschen

antworte m i r

ich rufe -es schweigt

n ichts a ntwortet m i r

Ch rista Re in ig

Ο ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑ3ΞΕ � ΤΟΝ ΗΛΙΟ

Καλώ τον άνεμο

άνεμε απάντησέ μου

είμαι λέει ο άνεμος

είμαι κοντά σου

καλώ τον ήλιο

ήλιε απάντησέ μου

είμαι λέει ο ήλιος

είμαι κοντά σου

καλώ τ' αστέρια

απαντήστε μου

είμαστε λένε τ' αστέρια

είμαστε κοντά σου

καλώ τον άνθρωπο

απάντησέ μου

καλώ - σιωπά

κανείς δεν απαντά

Κρίστα Ραίνιχ


489


490

DER PANTHER ΙΜ JARDIN DES PLANTES ,

PARIS

Sei n B l ick ist vom Vorϋbergehn der Sta be

so mϋd geworden, daiS er n ichts mehr ha lt.

l h m ist, a ls ob es tausend Sta be gabe

und h i nter tausend Staben kei ne We lt.

Der weiche Gang gesch meid ig sta rker Sch ritte,

der sich i m a l l erkl ei nsten Kreise dreht,

ist wie ei nTa nz von Kraft u m e ine M itte,

i n der betau bt ei n g roiSerWi l l e steht.

N u r manch ma l sch iebt derVorhang der Pu pi l l e

sich laut los auf-. Dan n geht e in B i ld h i nei n,

geht du rch der G l ieder angespan nte Sti l l e

u nd hδ rt i m Herzen auf zu sei n .

Ra i ner Maria R i l ke


Ο ΠΑΝΘΗΡΑΣ ΣΤΟΝ ΒΟΤΑΝΙΚΟ ΚΗΠΟ ,

ΠΑΡΙΣΙ

Το βλέμμα του απ' τις ατέλειωτες διαδρομές μπροστά στα κάγκελα ήτανε τόσο κουρασμένο, τίποτε πια δεν είναι δυνατόν να συγκρατήσει.

Γι' αυτόν, σαν να υπήρχανε χιλιάδες κάγκελα και πίσω απ' τις χιλιάδες κάγκελα κανένα κόσμο

δεν μπορεί να ατενίσει.

Η ανάλαφρη πατημασιά σε κάθε βήμα του εύπλαστο, επιβλητικό, σε κύκλους ολοένα πω μικρούς τον κάνει να στριφογυρνάει,

σαν νά 'τανε χορός μιας δύναμης γύρω από ένα σημείο κεντρικό, που μέσα του μια ναρκωμένη θέληση πανίσχυρη κρατάει.

Μονάχα πού και πού τραβιέται η κουρτίνα απ' την κόρη των ματιών του

αθόρυβα-. Τότε μιά εικόνα καταφέρνει να εισχωρήσει, να διαπεράσει την τεταμένη ηρεμία των μελών του

και στην καρδιά να καταλήξει για να σβήσει.

ΡcΧίνερ Μαρία Ρίλκε

491


492

DAS MADCHEN AUS DER FREMDE

l n e i nemTa l bei armen H i rten E rsch ien m it jedem ju ngen Jah r,

Soba ld d ie ersten Lerchen schwi rrten, E i n Madchen, schδn u nd wunderbar.

S ie war n icht i n demTa l geboren, Man wu !Ste n icht, woher s ie ka m,

Und schne l l wa r i h re Spur ver loren, Soba ld das Madchen Absch ied nahm.

Bese l igend war i h re Na he, Und a l le Herzen wu rden weit, Doch e ine Wϋ rde, e ine Hδhe, Entfernte d ie Vertrau l ichkeit.

Sie brachte B lumen mit und Frϋchte, Gere ift auf e iner andern F l u r,

l n e inem a ndern Sonnen l ichte, ln e iner g l ϋckl ichern Natu r.

U nd tei lte jedem e ine Gabe, Dem Frϋchte, jenem B lu men aus,

Der J ϋ ng l i ng u nd der G reis am Sta be, E i n jeder g i ng beschenkt nach Haus.

Wi l l kommen waren a l le Gaste, Doch na hte sich e in l i ebend Paa r, Dem re ichte s ie der Gaben beste,

Der B lu men a l le rschδnste dar.

Sch i l l e r


Η ΚΟΠΕΛΑ ΑΠΟ ΤΑ 3ΞΕΝΑ

Σε μια κοιλάδα ανάμεσα σε βοσκούς φτωχούς Εμφανιζότανε στης κάθε άνοιξης την εποχή,

Μόλις ακούγανε τους πρώτους τους κορυδαλλούς, Μία κοπέλα, όμορφη, φανταστική .

Δεν είχε στην κοιλάδα γεννηθεί, Κανείς δεν ήξερε από πού ερχόταν,

Και μόλις το ταξείδι άρχιζε για την επιστροφή, Γρήγορα τ' αχνάρια της χανόταν.

Ευλογημένη ήτανε η παρουσία της εκεί, Κι όλες οι καρδιές την εχαφόταν, Όμως μία θωριά αριστοκρατική

Την έκανε ξέμακρη και φαινόταν.

Έφερνε φρούτα και ανθούς, Που ωρίμαζαν σε άλλη γη διαφορετική,

Σε άλλους ήλωυς λαμπερούς, Σε άλλη φύση πω ευεργετική .

Μοίραζε δώρα στον καθένα, Στον ένα φρούτα, στον άλλον άνθη,

Ο νέος και ο γέρος με τα χρόνια περασμένα, Γύριζαν όλοι σπίτι τους με κάτι.

Καλοδεχούμενοι ήτανε όλοι οι επισκέπτες, Μα σαν πλησίαζαν ζευγάρια ερωτευμένα, Τους έδινε τις πω ακριβές τις ανθοδέσμες,

Τα λούλουδα τα πω όμορφα ανθισμένα.

Σίλλερ

493


494

VATER UND KIND

Klei ne Hand i n me iner Hand,

lch u nd du im ju ngen G rase,

lch und du, i m Ki nder land

Gehn wi r auf der l angen Stra !Se:

Kle ine Hand in me iner Hand !

Klei ne Hand i n me iner Hand,

Die e i nander za rtl ich fassen:

lch u nd du , n ichts hat Besta nd,

E i nma l , ach ! m u !S ich d ich lassen,

Klei ne Ha nd, aus meiner Hand.

Klei ne Hand in me iner Hand,

Kle iner Sch ritt bei me inem Sch ritt,

Kle iner Fu !S i m weiten Land:

E i nma l geh ich n icht mehr m it.

E i nma l gehst du ohne mich ,

Wie ei nTraum me in B i l d verbl ich .

Fried rich Sch nack


ΠΑ ΤΕΡ ΛΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ

Μικρό χεράκι στο δικό μου χέρι,

Εγώ κι εσύ στο φρέσκο το γρασίδι,

Εγώ κι εσύ, στα παιδικά τα μέρη

Πάμε μαζί στο μακρινό ταξείδι:

Μικρό χεράκι στο δικό μου χέρι!


Που οι δυό μας τρυφερά κρατούμε:

Εγώ κι εσύ, για λίγο ταίρι,

Αχ! Κάποια στιγμή θα χωριστούμε,

Μικρό χεράκι στο δικό μου χέρι.


Τα βήματά μας σ' ένα ταυτόχρονο ρυθμό,

Μικρό ποδαράκι σε μακρινά μέρη:

Μαζί σου πάντα δεν θα μπορώ να περπατώ.

Κάποια στιγμή θα πορευτείς χωρίς εμένα,

Η εικόνα μου σαν όνεφο θα σβήσει από σένα.

Φρήντριχ Σνακ

495


496

Kl i ngt i m Wind ei n Wiegen l i ed,

Sonne wa rm herniedersieht,

Sei ne Ah ren senkt das Korn,

Rote Beere schwi l lt am Dorn,

Schwer von Segen ist d ie F l u r

Junge Frau , was s innst du nu r?

Theodor Storm


ΙΟΥΛΙΟΣ

Ένα νανούρισμα ηχεί μες στον αγέρα,

Ο ήλιος ρίχνει τις ζεστές αχτίδες του από πέρα,

Σκύβουνε στους αγρούς τα στάχυα,

Κόκκινες φράουλες φουσκώνουνε στ' αγκάθια,

Γεμάτο ευλογία είναι το χώμα τώρα -

Αγνή κοπέλα, τί άραγε να σκέφτεσαι αυτή την ώρα ;

Τέοντορ Στορμ

497


498

B l i nde Klage i m Wi nd, mondene Wi ntertage,

Ki ndheit, le ise verha l len d ie Sch ritte an schwa rzer Hecke,

Langes Abendge laut.

Leise kom mt d ie wei iSe Nacht gezogen.

Verwandelt i n purpu rneTrau me Sch merz u nd P lage

Des ste in igen Lebens,

DaiS n i m mer der dorn ige Stache l a blasse vom verwesenden Le i b.

τief i m Schu mmer aufseufzt d ie ba nge Seele,

τief derWi nd in zerbrochenen Bau men,

Und es schwa nkt d ie Klagegesta lt

Der M utter du rch den ei nsamen Wa ld

Dieser schweigendenTrauer; Nachte,

E rfϋ l lt vonTra nen, feu rigen E nge ln .

S i l be rn zersche l lt an kah le r Mauer e in ki nd l ich Geri ppe.

GeorgTrakl


ΦΕΝ (ΝΟΤΙΑΣ)

Τυφλή θρηνωδία στον άνεμο, ημέρες του χειμώνα σεληνιακές,

Χρόνια παιδικά, ανάλαφρ' αντηχούν τα βήματα στον μαύρο φράχτη,

Μακρόσυρτες καμπάνες του απογεύματος.

Ανάλαφρα πέφτει λευκή η νύχτα.

Σε όνεφα πορφυρά μεταμορφώνει πόνο και τυραννία

Της πέτρινης ζωής,

Που ποτέ το αγκάθινο κεντρί να μη βγει απ' το φθεφόμενο σώμα.

Μέσα στον βαθύ ύπνο αναστενάζει η τρομαγμένη ψυχή,

Βαθύς ο άνεμος σε δέντρα θρυμματισμένα,

Και παραπαίει η δακρυόεσσα μορφή

Της μητέρας μέσα στο δάσος το μοναχικό

Αυτού του σιωπηλού πένθους νύχτες,

Γεμάτες δάκρυα, πυριφλεγείς αγγέλους.

Ασημένως, πάνω σε τοίχο γυμνό θρυμματίζεται ένας παιδικός σκελετός.

Γκέοργκ Τρακλ

499


500

IM FRϋHLING

Leise sank von du nklen Sch ritten der Sch nee,

Im Schatten des Bau ms

Heben die ros igen Lider L iebende.

l m mer fo lgt den du nklen Rufen der Sch iffer

Stern und Nacht;

Und d ie Ruder sch lagen le ise imTakt.

Ba lde a n verfa l lener Mauer b lϋhen

Die Vei lchen,

E rg rϋ nt so sti l le d ie Sch lafe des E i nsamen .

GeorgTrakl


ΤΗΝ ΑΝΟΙ3ΞΗ

Βούλιαξε ανάλαφρα το χιόνι από βήματα σκοτεινά,

Στη σκιά του δέντρου

Οι εραστές υψώνουν τα ρόδινα βλέφαρα.

Πάντα ακολουθεί τα σκοτεινά κελεύσματα ο ναυτικός

Άστρο και νύχτα,

Και τα κουπιά χτυπούν ανάλαφρα και ρυθμικά.

Σύντομα σε πεσμένο τείχος θ' ανθίσουν

Οι μενεξέδες,

Πρασινίζει τόσο σιωπηλά ο κρόταφος του μοναχικού.

Γκέοργκ Τρακλ

501


502

AUF DEN TOD E INES KINDES

Du kamst, d u g i ngst m it le iser Spu r,

E i n f lϋchtger Gast i m Erden land,

Woher? Woh in?Wi r wissen nu r:

Aus Gottes Hand i n Gottes Hand .

Ludwig U h land


ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ Ε ΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Ήρθες, κι έφυγες μ' ένα αχνάρι απαλό,

Διαβατάρης επισκέπτης σ' αuτή τη χώρα γη,

Από πού ; Για πού ; Μόνο ξέρω να πω:

Απ' το χέρι τοu Θεού στοu Θεού τη σκεπή .

Λούντβιχ Ούλαντ

503

ΡΩL:ΙΑ &

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

505


506

BEqEPOM

3BeHen a ΜΥ3bι κa Β caAy

ΤaκΙΙΙ Μ ΗeΒbι pa3ΙΙΙ Μ bΙ Μ ro pe M.

C Be�o 111 ocτpo naxn 111 Mope M

H a 6n ιoAe ycτpΙιΙ ι.ι,bι Β Ο fl bAY·

ΟΗ M H e cκa3an : «51 Be p H bι ιlι ΑΡΥΓ!»

Ιι1 ΜΟeΓΟ KOCHYilOI ΠJlaTb51.

Κaκ Ηeπ οχο�ΙΙΙ Ha o6"b51Tb51

Π p �ι� κocHoBe H b51 3ΤΙΙΙ Χ pyκ.

Τaκ rnaA51T κοwe κ ΙΙΙΙl ΙΙΙ πτ�ι� ι.ι,,

Τaκ Ha Ηae3ΑΗ ΙΙΙ L.Ι, CMOTp51τ cτpοιlι Η bΙ Χ.

fl ΙΙΙ W b cMex Β rna3ax ero cποκοιlι Η bΙ Χ

ΠοΑ n e rκΙΙΙ Μ 3οnοτο Μ pecΗ ΙΙΙ ι.ι,.

Α cκop6H bΙX cκp �ι� ποκ ronoca

Π ο ιοτ 3a cτen ιοu.ιΙΙΙ ΜC51 ΑbΙ ΜΟΜ :

«DflaΓOCJlOBiιl �e He6eca:

Τbι nepBbι ιlι pa3 OAHa c n ιο6ΙιΙ Μ bΙ Μ».

Anna Akhmatova AH Ha AxMaτoBa


Ηχούσε η μουσική στον κήπο Εκείνη την ανέκφραστη μελαγχολία.

Μύριζαν διαπεραστικά θαλασσινή φρεσκάδα Τα στρείδια και ο πάγος σ' ένα πιάτο κρύο.

Μου είπε: «Είμαι αληθινός σου φίλος! » Κι ακούμπησε απαλά το φόρεμά μου.

Πόσο μ' αγκάλιασμα δεν έμοιαζε καθόλου Το άγγιγμα εκείνων των χεριών του.

Έτσι χα"ίδεύουν τα πουλιά ή τις γατούλες, Έτσι θωρούν τις γυμνασμένες καβαλάρισσες του τσίρκου.

Ένα χαμόγελο όλο κι όλο στα γαλήνια του τα μάτια Κάτω απ' τις ανάλαφρες χρυσές του βλεφαρίδες.

Και οι θλιμμένες των βιολιών φωνές Τραγούδαγαν πίσω απ' τον καπνό που απλώνει:

«Πες ένα ευχαριστώ στον Ουρανό: Πρώτη φορά με την αγάπη σου είσαι μόνη».

Άννα Αχμάτοβα

507


508

EEJlAR ΓΒΑΡ LιMR

Bce n poi:1AeT.

CτpaAaHι.1.R , Μyκ ι,-, , κpoBb , ronoA, ι.1 Mop .

Me4 ι.1 C4e3Heτ,

a Βοτ 3Be3AbΙ ocτaHyτc.R ,

κorAa ι.1 τe Η ι.-1 Hawι,-,x τen ι.1 Aefl

He ocτaHeτc.R , Ha 3eMne .

Ηeτ Ηι.-1 OAHoro 4efloBeκa κοτοpbι ί:1

6bl 3ΤΟΓΟ H e 3Hafl .

Τaκ Π04eMy >Κe M bl H e ΧΟΤι.1 Μ o6paTι.1Tb

CΒΟι.-1 B3Γfl.RA Ha Η ι.1 Χ?

Πo4eMy?

M i kha i l Bu l gakov Μ ι,-, χaι,-,n 6yn raκoB


ΛΕΥΚΗ ΦΡΟΥΡΑ

Όλα θα περάσουν. Τα βάσανα, οι πόνοι, το αίμα, η πείνα, οι αρρώστιες.

Το σπαθί θα εξαφανισθεί, όμως τα άστρα θα μείνουν,

ακόμα κι όταν τα χνάρια απ' τα κορμιά και τις πράξεις μας θα 'χουνε σβήσει από τη γη .

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην το ξέρει.

Τότε λοιπόν γιατί δε θέλουμε να στρέψουμε το βλέμμα μας επάνω τους ;

Γιατί ;

Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ

509


51 0

L(O CBHL(AHbJI, L(ΡΥΓ ΜΟΗ

,lJ.o CBιι1AaH b� , ΑΡΥΓ ΜΟVι , ΑΟ C Bιι1AaH b� .

Μ ιι1Ιl bι Vι Μ ο Vι , τbι y MeH� Β ΓΡΥΑι-1 .

Π peAHa3Ha4 e H H oe paccτaBaH be

06e w,aeτ Bcτpe4y BnepeA ι-1 .

,lJ.o CBιι1AaH b� , ΑΡΥΓ ΜοVι , 6e3 pyκι-1 ιι1 cnoBa ,

He rpycτι-1 ιι1 He ne4afl b 6poBe Vι , -

Β 3τοVι >Κιι13 Η ιι1 yM ιι1 paτb He ΗΟΒΟ ,

Ηο ιι1 >Κιι1Τb , KOHe4 HO , He HOBe Vι .

Se rgey Esse n i n Cepre Vι Εce Η ιι1 Η


ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ ΜΟΥ

Αντίο φίλε μου, αντίο

καλέ μου φίλε πολύ πονώ.

μα ο μοιραίος χωρισμός μας

προδιαγράφει τον μελλούμενο απαντημό .

Αντίο φίλε μου, χωρίς θλιμμένα λόγια,

χωρίς ν' αγκαλιασθούμε και να συνοφρυωθείς,

Σ' ετούτη τη ζωή δεν είναι νέο να πεθαίνεις,

ούτε και είναι νέο να την ζεις.

Σεργκέ"ί Εσένιν

51 1


51 2

ΒΟΗ Η ΑΓΑΜΕΜ ΗΟΗΑ

CMyτHyιo AYWY MO IO ηι rοτ1ι1τ

CτpaH H bι i:1 1ι1 cτpaW H bι i:1 Bonpoc :

ΜωκΗο lllι1 }f(lι1Tb, ecn 1ι1 yMep Ατplι1Α,

YMep Ha fl O}f(e Ιι13 po3?

Bce , 4ΤΟ H aM C H iι1JlOCb BCe ΓAa Ιι1 Be3Ae ,

Hawe }f(eflaH be 1ι1 cτpax,

Bce oτpa}f(anocb , κaκ Β 4 Ιι1 cτοι:1 BOAe ,

Β 3Τiι1 Χ cnoκo i:1 H bΙX o4ax .

Β Μ bΙ w u,ax }f(lι1Jla Hecκa3aH Ha� MOW.b,

C κa3κa - Β Ιι13Γiι16e κon e H ,

6 bιll ΟΗ n peκpace H , κaκ o6naκo, - BO}f(Ab

3onoτoHoC H bΙX Μ �ι� κe Η .

4το � ? 06JlOMOK cτaplι1 H H biX Ο6Ιι1Α,

,lJ,pOTiι1 K, ynaB W iι1 i:1 Β τpaBy,

YMep BOAiι1Tell b HapoAOB , ΑτpΙιΙΑ, -5\ }f(e , H lι14TO}f(H bl i:1 , }f(lι1By.

ΜaΗΙιΙΤ n po3pa4 HOCTb rny6oκ1ι1x o3e p ,

(MOTplι1T C yκopOM 3ap� ,

T� rocτe H , τ� rocτe H 3τοτ no3op ,

>Κ1ι1τb, noτe p� B W iι1 u,ap� !

N i ko lay G u m i l ev

H 1ι1 κonai:1 ΓyM �ι�ne6


ΠΟΛΕΜΙL:ΤΗL: ΤΟΥ ΑΓΑΜΈΜΝΟΝΑ

Την ταραγμένη μου ψυχή καταπιέζει μία ερώτηση περίεργη και φοβερή:

Πώς γίνεται κανείς να ζει ενώ έχει πεθάνει ο Ατρείδης, Έχει πεθάνει πάνω σε κλίνη ρόδινη ;

Όλα όσα ονειρευτήκαμε, παντού και πάντα, Οι φόβοι και οι προσμονές,

Καθρεφτιζόντανε σε κείνα τα γαλήνια μάτια, Ήρεμες λίμνες καθαρές.

Άφατη δύναμη στα μούσκουλά του, Θρύλος - στην κάμψη του γονάτου,

Ήταν σαν σύννεφο ωραίος, - ο ηγέτης Ο άρχοντας των χρυσοφόρων Μυκηνών.

Εγώ τι είμαι ;Ένα θραύσμα παλαιών αμαρτιών, Ένα ακόντιο, πεσμένο στο χορτάρι,

Έχει πεθάνει ο Ατρείδης, κοίρανος όλων των εθνών, Κι εγώ, ένα σκουλήκι τιποτένιο, είμαι ακόμα ζωντανός.

Τα καθαρά νερά της βαθειάς λίμνης γνέφουν, Η ροδαυγή ρίχνει το βλέμμα της επιτιμητικά,

Σκληρό, πολύ σκληρό ήταν το άγος, Να ζει κανείς, ενώ τον χάσαμε τον βασιλιά!

Ν ικολά"ί Γκουμίλεφ

51 3


514

BbiXO}f{Y OL(HH R ΗΑ L(ΟΡΟΓΥ

Βbιχο>ι<y ΟΑLι1 Η � Ha AOpory, C κB03b τyMaH κpe Μ Η Lι1CΤbι ιΛ nyτb 6necτι.1τ;

Ho4 b τι.1χa, nycτbι H� B H e Mneτ 6ory,

Ιι1 3 Be3Aa c 3Be3AOIO rοΒοpι.1τ.

Β H e6ecax τop>ι<ecτBe H HO Lι1 4ΥΑΗΟ ! ( Π Lι1Τ 3e MJ1� Β CLι1�HbLι1 ΓOfly6oM . . .

4το >ι<e M H e τaκ 6o!l bHO Lι1 τaκ ΤΡΥΑΗΟ? >ΚΑΥ fl b 4ero ? >Κan e 10 f1 Lι1 ο 4eM?

Υ>ι< H e >ΚΑΥ στ >ΚLι13 Η Lι1 H Lι14ero � ' Ιι1 H e >Κafl b M H e Π pOWJlOΓO H Lι14YTb.

5I Lι1 w,y cBo6oAbΙ Lι1 π ο κο� ; 5I 6 XOTeJl 3a6bΙTbC� Lι1 3aCHYTb . . .

Ηο He Te M XOflOA H bi M CHOM MOΓLι1Jl bl :

5I 6 >ι<enan H aBeKLι1 τaκ 3aCHYTb, 4το6 Β ΓΡΥΑLι1 APeMaf1 Lι1 >ΚLι13 Η Lι1 CLι1fl bΙ ,

4το6 AbΙ Wa B3AbΙ Man acb τι.1χο ΓΡΥΑb ;

4το6 BCIO H04b , Becb Ae H b ΜοιΛ cnyx nene� , Π ρο n 106oBb M H e cnaAKLι1ιΛ ronoc nen ;

H aAO Μ ΗοιΛ 4το6, Be4 HO 3e!l e H e� , Τe Μ Η bι ιΛ ΑΥ6 cκnoH�nc� ι.1 wyM en .

M i kha i l Le rmontov M Lι1 XaLι1Jl nepMOHTOB


ΜΟΝΑΧΟΣ ΒΓΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟ

Μονάχος βγαίνω για το δρόμο, Μες στην ομίχλη το λιθόστρωτο λαμποκοπά.

Γαλήνια η νύχτα, η ερημιά τον Θεό ακούει, Τ' άστρα, το ένα με τ' άλλο συζητά.

Όλα είν' θαυμάσια στα ουράνια! Κοιμάται η γη μέσα σε πέπλα γαλανά . . .

Γιατί να νοιώθω τόση θλίψη, τόση στεναχώρια ; Τί περιμένω ; Γιατί λυπάμαι στ' αληθινά ;

Δεν περιμένω απ' τη ζωή τίποτε άλλο, Και δεν λυπάμαι για το παρελθόν. Ζητώ μονάχα ελευθερία και εφήνη .

Τη λησμονιά για να 'βρω, ν' αποκοιμηθώ . . .

Όχι όμως τον ύπνο τον ψυχρό μέσα στο μνήμα: Αιώνια θα 'θελα να κοιμηθώ,

Ετσι ώστε μέσα μου η ζωή να μείνει, Ανάλαφρα την αναπνοή μου να αισθανθώ.

Έτσι ώστε για την αγάπη μέρα νύχτα, Ν α τραγουδά στ' αυτιά μου μια φωνή γλυκειά,

Και μια βελανιδιά που ζει αιώνια, Θρο1ζοντας να μου κρατάει συντροφιά.

Μιχαήλ Λέρμοντωφ

51 5


51 6

E>ecco H H ΙΛ u,a. ΓoMep . Tyr1ι1e Πapyca.

5I c n ΙΛ cο κ κopa6ne ι1 n po4ell ΑΟ ce peAΙΛ H bι :

Ceι1 Α!l ΙΛ Η Η bι ι1 Β bΙ ΒΟΑΟΚ , ceι1 noe3A >ι<ypaΒ!l ΙΛ Η bι ι1 ,

4το HaA 3llllaAOIO ΚΟ ΓΑa - ΤΟ ΠOAH�JlOI .

Κaκ >ι<ypaΒ!l ΙΛ Η bι ι1 Κ!l ΙΛ Η Β 4Υ>ΚΙΛe py6e>ι<1ι1 -

Ha ronoBax u,apeι1 6o>ι<ecτBe H Ha� neHa

KyAa Πll bΙ Beτe Βb ι? KorAa 6bι He EneHa ,

4το Tpo� BaM OAHa, aχe ι1 cκΙΛe ΜΥ>ΚΙΛ?

iι1 MOpe , Ιι1 ΓoM e p - BCe ΑΒΙΛ>ΚeΤC� Jl i060Bbl0.

Koro >ι<e cnywaτb M H e? ιι1 Βοτ ΓoMep ΜΟ!14 ΙΛΤ,

iι1 MOpe 4epHOe , ΒΙΛΤΙΛ ι1CΤΒy� , WΥΜ ΙΛΤ

iι1 C Τ�>ΚΚΙΛΜ rpOXOTO M ΠΟΑΧΟΑΙΛΤ Κ lι13ΓOJ10Bbl0 .

Oss i p Mande l s htam Oc1ι1 n MaHAe!l bwτaM


OMHPOL:

Αϋπνίες. Διαβάζω Όμηρο .

Με φουσκωμένα τα πανιά.

Διάβασα μέχρι τα μισά τον κατάλογο των πλοίων:

Αυτή η μακρά εκτεταμένη έξοδος, αυτό το τραίνο των γερανών,

Που κάποτε πέταξε πάνω απ' την Ελλάδα ξαφνικά.

Σαν σφήνα γερανών κατευθυνόμενη σε χώρα μακρινή

Στις κεφαλές των αρχηγών η αφρισμένη θάλασσα η θεωμένη

Για πού σαλπάρετε ; Τί θα 'τανε χωρίς Ελένη,

Η Τροία σας μονάχη, ώ άνδρες Αχαιοί ;

Κι η θάλασσα, κι ο Όμηρος - όλα το πάθος τα κινεί .

Ποιόν απ' τους δυο τους να ακούσω ; Τώρα ο Όμηρος σωπαίνει,

Κι η μαύρη θάλασσα βροντοκοπά κι αναρριχάται θεριεμένη

Καθώς βρυχάται κι επιχειρεί στο προσκεφάλι μου να 'ρθεί.

Οσίπ Μάντελσταμ

51 7


51 8

POMAHC

Man b4 Lι1 K wen , Β Jaκaτ rna3a ycτaB� .

E>bιfl Jaκaτ H e n pe B30ιlιALι1MO >Κenτ.

,lJ,a>t<e cHer >t<enτen κ TBepcκoιlι JacτaBe .

Η ιι�4erο He ΒLι1Α� . Mafl b4 Lι1 K wen .

Wen

ΒΑΡΥΓ

Bcτan .

Β wen κ

Ρyκ

Cτan b .

C 4ac 3aκaτ cMoτpen , rna3a ycτaB� , � �

3a Mafl b4 Lι1 W KOLι1 nerwyιo κaιι� Μy.

C H e r x pycτ� pa3IlaMbΙ Ban cycτaBbΙ .

,lJ,n� 4ero?

KoMy?

E>bιfl Bopo M - BeτpoM Mafl b4 Lι1 w κa o6bι cκaH .

Πonana Beτpy MaJl b4 Lι1 W KLι1 Jan ιι�cκa.

Cτan Beτe p ΠeτpoBcκoMy napκy 3BOH Lι1Tb :

- Π pow,aιlιτe . . .

ΚοΗ4aιο . . .

Π powy He B Lι1 H Lι1Tb . . .

V lad i m i r Mayakovs ky BnaA Lι1 M Lι1 p Μa� κο Βcκιι� ιlι


ΡΟΜΑΝΤΖΟ

Το παιδί προχωρούσε, τα μάτια καρφωμένα στου ήλιου τη δύση .

Μια δύση με χρώμα ανυπέρβλητα ωχρό.

Το χιόνι είχε κιόλας την πύλη του Τβερ στα κίτρινα ντύσει.

Το παιδί προχωρούσε, τίποτε δεν κοιτούσε.

Προχωρούσε

Ξαφνικά

Σταματά.

Στο μετάξι

Των χεριών του

Ατσάλι κρατά.

Περίπου μιαν ώρα τη δύση κοιτά, μάτια καρφωμένα,

Στα ρούχα τ' ανάλαφρα τα παιδικά.

Το χιόνι τρίζοντας τους αρμούς του πονά.

Για ποιό λόγο ;

Για ποιόν ;

Γιατί ; Ο άνεμος-ληστής ψάχνει το παιδί .

Ένα σημείωμα πάνω του θα βρεί.

Και τ' ατσάλι στου πάρκου τον αγέρα αντηχεί:

- Αντίο . . .

Τελειώνω . . .

Κανείς μην κατηγορηθεί. . .

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

51 9


520

HEOKQHqEHHOE

2

Υ>Κe Βτο pοΙΛ

.LJ,on>ΚHO 6 bιτb Τb Ι nerna

Α Μο>Κeτ 6bΙTb

1ι1 y τe6� τaκοe

5I He cnewy

1ι1 MOJl H IΛ� M IΛ TellerpaMM

M H e He3aιιeM

Te6�

6yΑΙΛΤb 1ι1 6ecπ ο κοΙΛΤb

3

MOpe ΥΧΟΑΙΛΤ BCΠ�Tb

Mope yχοΑΙΛΤ cnaτb

Κaκ ΓΟ ΒΟp�τ ΙΛ Η μΙΛΑeΗΤ IΛCΠepιι e H

Jl i060BHa� JlOAKa pa36ΙΛJlaCb Ο 6 bΙΤ

C το6οιlι Μ bι Β pacιι eτe

1ι1 He κ ιι e Μy nepeιι e H b

B3aΙΛ M H biX 6on e ιlι 6eA Ιι1 Ο6ΙΛΑ

4

Υ>Κe Βτοpοιlι AOil>ΚHO 6bΙTb ΤbΙ nerna

Β ΗΟΥ ΙΛ Mneιι nyτb ce pe6p� Hoιlι Οκο ιο

5I He cnewy 1ι1 ΜΟJl Η ΙΛ � Μ ΙΛ τen e rpaM M

M H e He3aιι e M τe6� 6yΑΙΛΤb 1ι1 6ecπο κοΙΛΤb

Κaκ ΓΟΒΟp�τ ΙΛ Η μΙΛΑeΗΤ IΛCΠepιιeH


2

Είναι κιόλας δύο η ώρα

Θα πρέπει να 'χεις πάει για ύπνο

Ίσως κι εσύ

Να αισθάνεσαι το ίδιο

Δεν βιάζομαι να στείλω

Επείγον τηλεγράφημα

Για να μην

Σε ξυπνήσω και σ' ανησυχήσω

3

Η θάλασσα υποχωρεί και ξεφουσκώνει

Η θάλασσα τραβιέται ν' αποκοψηθεί

Και όπως λένε η παράσταση έλαβε τέλος

η βάρκα της αγάπης βούλιαξε από την καθημερινή ζωή

Κι οι δυο μας είμαστε καραβοτσακισμένοι

Και δεν θα άξιζε ν' απαριθμήσουμε

τους αμοιβαίους πόνους, λύπες και καημούς μας

4

Ε ίναι κιόλας δύο η ώρα θα πρέπει να 'χεις πάει για ύπνο

Κυλάει τη νύχτα ο Γαλαξίας σαν να 'ταν ασημένια Όκα

Δεν βιάζομαι να στείλω τηλεγράφημα με ένδειξη «επείγον»

Για να μην σε ξυπνήσω και σ' ανησυχήσω

Και όπως λένε η παράσταση έλαβε τέλος

521


522

Jl i060BHa$1 fl OAKa pa361ι1flaCb Ο 6bΙΤ

C το6οίίι Μ bι Β pac4 eτe 1ι1 He κ 4eMy nepe4 e H b

B3alι1 M H bΙ X 6οneίίι 6eA 1ι1 ο6Ιι1Α

Tbl ΠOCMOTplι1 KaKa$1 Β M lι1 pe Tlι1 W b

Ho4 b o6no��ι�na He6o 3Βe3ΑΗΟίίι AaH bιo

Β τaκ1ι1e ΒΟΤ 4aCbl BCTae W b Ιι1 ΓOBOplι1 W b

Be KaM Ιι1 CΤΟ p lι1 Ιι1 Ιι1 M lι1 p03AaH iι1 10

5

� 3Ηaιο Clι1JlY CJl OB $1 3Ha l0 CJlOB Ha6aτ

0 Η iι1 He τe κοτοpbΙ Μ pyκonne w,yτ nο�1ι1

Οτ cnoB τaκ1ι1χ cpbι Ba ιoτc$1 rpo6a

waraτb 4eτΒe pκοιο CBOiι1X ΑΥ6ΟΒbΙ Χ Ηο�e κ

E>bι Baeτ B bι6poC$1T He Hane4aτaB He lι13AaB

Ηο cn oBo Μ4 Ιι1ΤC$1 ΠΟΑΤ$Ι ΗΥΒ noAn pyr�ι�

3Be H iι1T Beκa 1ι1 ΠΟΑΠΟJ13a ιοτ noe3Aa

fl lι13aτb nο33 Ιι1 Ιι1 M030fl lι1 Cτ�e pyκ1ι1

� 3Ηaιο c�ι�ny cnoB Γfl$1Aiι1TC$1 nyCT$1 KOM

OnaBW iι1 M n e necτκo M ΠΟΑ κa6nyκaM iι1 τaH �a

Ηο 4efloBeκ ΑΥWΟίίι ry6aM iι1 κοCΤ$Ι ΚΟΜ . . .

V lad i m i r Mayakovs ky BnaAiι1 M iι1 p Μa$Ι ΚΟ ΒCΚΙι1 ίίι


η βάρκα της αγάπης βούλιαξε από την καθημερινή ζωή Κι οι δυο μας είμαστε καραβοτσακισμένοι

και δεν θα άξιζε ν' απαριθμήσουμε τους αμοιβαίους πόνους, λύπες και καημούς μας

Κοίτα πόση γαλήνη επικρατεί στον κόσμο Η νύχτα άπλωσε τον ουρανό κάτω απ' την κυριαρχία των αστέρων

και τέτοιαν ώρα κανείς σηκώνεται για να μιλήσει με τους αιώνες, με την ιστορία, με το σύμπαν.

5

Ξέρω την δύναμη των λέξεων, γνωρίζω τον συναγερμό των λόγων Όχι εκείνων που χειροκροτούν στο θέατρο

Αλλά εκείνων που γκρεμίζουν φέρετρα και που τα κάνουνε να περπατούν με τέσσερα δρuίνα πόδια.

Κάποιες φορές πέφτουνε έξω ατύπωτες και μη δημοσιευμένες Όμως ο λόγος εφορμά καλπάζοντας στην σέλλα

ηχεί για αιώνες και τραίνα σέρνονται να γλείφουνε της ποίησης τα ροζιασμένα χέρια

Ξέρω την δύναμη των λέξεων. Μπορεί να φαίνεται αστείο Πεσμένα πέταλα κάτω από τακούνια χορευτών.

Όμως ο άνθρωπος μες στη ψυχή του, μες στα χείλια του, μέσα στα κόκκαλά του . . . *

Βλαντιμίρ Μαγιακόφκι

* Το τέλος τοu ποιήματος δεν είναι γνωστό γιατί ο ποιητής, ενώ το έγραφε, έδωσε τέλος στη ζωή τοu . . .

523


524

311MHJIJI HQqb

Meno, Meno no Bce ιlι 3eMne

Β ο Bce π peAen bΙ .

C Be4a ropena Ha cτone ,

C Be4a ropena.

Κaκ neτoM poe M M o w κapa

neτΙΙΙΤ Ha ΠJlaM51 ,

Cneτan ΙΙΙ cb xno n b51 co ABopa

Κ Ο ΚΟ Η Η Ο ιlι paMe .

Meτen b n e n 111na Ha cτe κne

Κpy>ι<κΙΙΙ 111 cτpen bΙ .

C Be4a ropena Ha cτon e ,

C Be4a ropena.

Ha 03ape H H bl lll ΠOTOJlOK

no>ι<ΙΙΙJl iii Cb Τe Η ΙΙΙ ,

C κpe w,e H b51 pyκ, cκpew,e H b51 Hor,

CyAb6bι cκpew,e H b51 .

ιι1 naAafl ΙΙΙ ABa 6aw Ma4 κa

Co cτyκοΜ Ha non ,

ιι1 BOCK CJle3aM III C ΗΟ4 Η ΙΙΙ Κa

H a nnaτbe κanan .

ιι1 BCe τe p51I10Cb Β CΗe>ΚΗΟιlι M ΓJle

CeAoιlι 111 6en o ιlι .

C Be4a ropena Ha cτone ,

C Be4a ropena.


ΧΕ ΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΝΥΧΤΑ

Χιόνι έπεφτε πάνω σ' ολάκερη τη γη Κι απ' άκρο σ' άκρο απλωνόταν.

Έκαιγε πάνω στο τραπέζι το κερί, Το κερί καιγόταν.

Όπως μυγάκια του καλοκαιριού Που ελκότανε απ' τη φλόγα, Το χιόνι πέταγε απ' την αυλή

Στο κάσωμα του παραθύρου όλην ώρα.

Πάνω στο τζάμι απ' τη χιονοθύελλα Κύκλοι και βέλη σμιλευόταν.


Επάνω στο ταβάνι τ' ολοφώτεινο Σκιές διαγραφόταν,

Χέρια και πόδια σταυρωτά, Μοίρες διασταυρωνόταν.

Δύο παπούτσια πέσανε Στο πάτωμα με γδούπο.

Κέρινα δάκρυα απ' τη φλόγα της νυχτός Στάξανε σ' ένα ρούχο.

Κι όλα μες στη γκριζόλευκη Ομίχλη του χωνιού χανόταν.


525


526

Ha cΒeιι κy AYilO ι-13 yrna ,

ιι1 >Κap co6n a3Ha

B3AbΙ Man , κaκ aHren , ABa κpbιna

Kpecτoo6pa3HO .

Meno Becb Μeαη..ι, Β ΦeBpan e ,

ιι1 το ιι1 Aen o

C Beιι a ropena Ha cτone ,

C Beιιa ro pena .

Bori s Paste rnak Ε>οpιι1c Πacτe pHaκ


Ένα ρεύμα φύσηξ' απ' τη γωνιά του κεριού τη φλόγα, Κι από το φούντωμα του πειρασμού απότομα ορθωθήκαν

Δύο, σαν άγγελου, φτερά Που σαν σταυρός εμφανισθήκαν.

Φλεβάρη μήνα χιόνιζε παντού, Κι έτσι συνεχιζόταν

Κι έκαιγε πάνω στο τραπέζι το κερί, Το κερί καιγόταν.

Μπόρις Πάστερνακ

527


528

5I ΠΟ Μ Η IΟ 4YAHOe M ΓHOBe H be ; Πe peAO Μ Η Ο iίι � BΙΛJlaCb Tbl , Κaκ M IΛ MOJleTHOe BΙΛAe H be ,

Κaκ re Η ΙΛ iίι 4 ΙΛcτοVι κpacoτbι .

Β TOMJle H b�X rpycτJΛ 6e3HaAe>ι<HoVι , Β τpe Borax wyM HOVι cyeτbι ,

3By4aJl M H e AOJl ΓO ΓOJlOC Ηe>ΚΗ bΙ iίι Ιι1 C H IΛJl iΛ Cb M IΛ Jl ble 4epTbl .

W n ΙΛ ΓΟΑbΙ , E>ypb nopbι B Μ�τe>ι<Ηbι iίι Pacce�n n pe>ι<H JΛe Me4TbΙ ,

Ιι1 � 3a6bΙJl ΤΒΟiίι ΓOJlOC Ηe>ΚΗ bΙ iίι , ΤΒοΙΛ He6ecH � e 4epτ� .

Β ΓllΥW ΙΛ , ΒΟ M paκe 3aT04e H b� T� HYll ΙΛ C b ΤΙΛΧΟ ΑΗ ΙΛ Μ Ο ΙΛ

6e3 6o>ι<eCTBa, 6e3 BAOXHOBe H b� , 6e3 Clle3, 6e3 >ΚΙΛ3 Η ΙΛ , 6e3 Jl i06 B JΛ .

,lJ,ywe Hacτano n po6y>ι<Ae H be ; Ιι1 ΒΟΤ ΟΠ�Τb � BJΛJlaCb Τ� ,

Κaκ Μ ΙΛ ΜοneτΗοe BΙΛAe H be , Κaκ re H JΛ Vι 4 ΙΛcτοVι κpacoτbι .

Ιι1 cepAu.e 6beτc� Β ynoeH be , Ιι1 All� Hero BOCKpeCJl iΛ BHOBb Ιι1 6o>ι<eCTBO, ΙΛ BAOXHOBeH be ,

Ιι1 >ΚΙΛ3Η b , ΙΛ Clle3bl , ΙΛ Jl i060Bb .

Ale ksan d r Pu s h k i n An eκcaHAP Πyw κΙΛ Η

Θυμάμαι τη στιγμή ποu ήρθες, Μπροστά μοu εφάνης ξαφνικά,

Σαν οπτασία νερα"ίδένια, Σαν πνεύμα με θε"ίκή ομορφιά.

Πνιγμένος στη μελαγχολία, Στο άγχος και στη μοναξιά,

Ξύπνησα απ' τη γλuκειά φωνή σοu Και στ' όνεφό μοu σ' είδα ξανά.

Πέρασαν χρόνια. Ήρθαν αγέρες Σκορπίστηκαν τα όνεφα μακριά,

Ξεχάστηκε η απαλή φωνή σοu, Η θεία σοu κορμοστασιά.

Στην ερημιά, στην εξορία Οι ώρες κύλαγαν αργά

Χωρίς εμπνεύσεις, χωρίς δάκρuα, Χωρίς αγάπη, χωρίς χαρά.

Και ξάφνοu ξύπνησε η ψuχή μοu Μπροστά μοu φάνηκες ξανά,

Σαν οπτασία νερα"ίδένια, Σαν πνεύμα με θε"ίκή ομορφιά.

Και να η καρδιά μοu χτύπησε πάλι, Και μέσα της σκιρτούν ξανά

Εμπνεύσεις, δάκρuα, προσδοκίες, Ζωή, αγάπη, ζωή ξανά.

Αλεξάντρ Πούσκιν


529


530

113 «CTI1XOB Ο COHEql{E»

Β MOe OKO W KO AO}f(Ab CΤyι-ΙΙιΗΟΙ ,

CκpΙΛ n ΙΛτ pa6ο4 ΙΛ ι1 HaA cτaHKO M .

6b ιlla 5I yn ΙΛ4Ηοι1 n e B ΙΛ u,e ι1 ,

Α τbι 6bιll ΚΗ5ι}f(ecκΙΛ Μ CbΙ H KO M .

5I nena π ρο CYAb6y-3llOAe ι1 κy,

ιι1 c pa330ll04e H Η bΙΧ ne pΙΛll

Τbι M He He pyn b ΙΛ He κοπ e ι1 κy,

Τbι M H e yn bι6κy n oAapΙΛll .

Ηο cτapbι ι1 KH5�3b y3Han 3aτe 10 :

CopBan σΗ c c bι Ha opAe H a

ιι1 noBenen cnyre-naκe 10 :

Π porHaTb AeB4 0 H KY CO ABOpa.

iι1 H aΠ ΙΛJlaCb }f(e 5I Β τy H04 Ky!

3aτο , Β 6Jla}f(eH HOM M ΙΛ pe-TOM

Dbllla 51 - KH5ι}f(ecκo l0 ΑΟ4 κοι1 ,

Α ΤbΙ - 6bιll yn ΙΛ4 Η bΙ Μ n e B U.O M !

Mar i na Tsvetaeva Map ΙΛ H a LI,Beτae Ba


ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΣΤΙΧΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ L:ΟΝΙΕΠΚΑ»

Τρίζει ο εργάτης στη μηχανή του,

Στο παραθύρι μου χτυπά η βροχή .

Ήμουν του δρόμου τραγουδίστρια,

Ήσουν του πρίγκιπα παιδί .

Τραγούδαγα για την κακή την μοίρα,

Κι απ' το μπαλκόνι σου το χρυσαφί

Εσύ δεν μου Όωσες ένα καπίκι,

Εσύ μου δώρισες ένα φιλί.

Ο γέρο πρίγκιπας τα είδε όλα

Εμάλωσε τον γιο σκληρά

Κι έστειλε έναν υπηρέτη

Να διώξει το κορίτσι μακριά.

Τα 'πια γιορτάζοντας κείνη τη νύχτα!

Κι έτσι στον άλλο κόσμο τον εκστασιακό

Ήμουν εγώ του πρίγκιπα η κόρη,

Κι ήσουνα το παιδί του δρόμου, το παρακατιανό !

Μαρίνα Τσβετάγιεβα

531


532

ΠOCJlEL(Hflfl 3JlEKTPI1lJKA

Μa!l b4 ΙΛ ΚΙΛ c Φ ΙΛ Η ΚaΜ ΙΛ , Αe ΒΟ4 ΚΙΛ c «Φ ΙΛ κcaΜ ΙΛ» . . . ABe n poBOAH ΙΛ L.J,bΙ ΑΡeΜΟΤΗ bΙ Μ ΙΛ cΦΙΛ Η κcaΜ ΙΛ . . .

Β BaroHe cπ�τ pa6o4 ΙΛ e , ΒaΓΟΗ ΒΟ BllaCTIΛ CHa ,

Α Β τaM6ype 6opMo4eτ Heτpe3Ba� cτpyHa . . .

5I eAy Β 3ΤΟΜ TaM6ype , Cnaca�cb στ >ι<apbι .

KpyroM ΓΥΑ�Τ, κaκ Β τa6ope , ΓΙΛτapbι 1ι1 BOpbι .

ιι1 κaκ-το nony4 ΙΛ!lOCb , 4το � 4 ΙΛTaJl CΤΙΛΧ ΙΛ

Μe>ΚΑΥ τe H e Vι nne4 ΙΛCTbΙ X , Ο κypκο Β , wenyx ΙΛ .

Υ Η ΙΛΧ CBOIΛ peM eCJla. Α � 4 ΙΛτaιο ΙΛ Μ ,

Κaκ Ae Bo4 κa n pΙΛ Mep3na Κ ο κοw κaΜ neA� H bΙ M .

0 Η ΙΛ CTO pa3 CYAΙΛ!l iΛCb , ΠneBall ΙΛ Ha paccτpen .

Cyχ ΙΛ Μ ΙΛ Β bΙΧΟΑΙΛ!l ΙΛ iι13 CaM bi X MOKpbiX Aell .

Ha 4e pτa ΙΛ Μ AeB4 0 H κa , ιι1 ΡΙΛΦΜ accopτΙΛ MeHτ .

ΤaκΙΛ Μ κaκ 3τa - c 4ΟnκοVι ιι1 ΠΥΑΡΟiίι Β CaHTΙΛ Meτp ? !


Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΗΛΕ ΚΤΡΙΚΟΣ

Αγόρια με σουγιάδες, κορίτσια με χαλκάδες . . . Δύο εισπρακτόρισσες γυναίκες σαν κοιμισμένες αγελάδες . . .

Στο βαγόνι κοιμούνται οι εργάτες, Το βαγόνι είν' έτοιμο να κοιμηθεί,

Και στον διάδρομο παίζει γρατζουνώντας Ζαλισμένη απ' το μεθύσι μια χορδή . . .

Βρίσκομαι στον διάδρομο, Για να σωθώ απ' τη ζέστη .

Τριγύρω, σαν σε γύφτικα, κιθάρες περιφέρονται, Μαζί με κάθε κλέφτη .

Και κάπως έτσι για να διώξω την στεναχώρια, Άρχισα ν' απαγγέλλω ποίηση Μέσα σε φαρδύπλατες σκιές,

Σε γόπες και σε σπόρια.

Αυτοί έχουν τα δικά τους. Κι εγώ τους λέω τί ;

Πώς μια κοπέλα πάγωσε Σ' ένα παράθυρο όλο χιόνι κάποια κρύα στιγμή .

Αυτοί 'ταν άνθρωποι που σέρνονταν συχνά σε δίκες, Που αψηφούσαν τις ποινές.

Κατάφερναν και βγαίναν λάδι Μέσ' από άγριες συμπλοκές.

Γι' αυτούς στον διάβολο η κοπέλα, Και η μια μερίδα ρύμες.

Ν α, σαν κι αυτή με τη φράντζα Και το πρόσωπο με πούδρες.

533


534

CτοΙΛ W b - ye pτbι cn ΙΛτbι e . H a 6ny3Ke ΒΙΛΑΙΛΤ B3Γil�A

Bao ΑaκτΙΛnοcκο n ΙΛ IΟ ManaxoBcκΙΛx pe6�τ . . .

4ero >Κ ΤbΙ nna4ew b 6ypHo ? V1 , BC� ΟΤ Clle3 C BeTila ,

M He w e n4 e W b Heιι,e H3ypHo -4 ΙΛ cτe ί:1 w ΙΛe cnoBa? . . .

V1 ΒΑΡΥΓ ΙΛ3 311eκτp ΙΛ 4 Κ ΙΛ , Oweno M ΙΛ B Baro H ,

Τbι 4 ΙΛ w,e

6eaτp1ι14e C6e rae w b Ha neppo H .

And rey Voznese n s ky AHApe i:1 Bo3HeceHCKΙΛi:1


Στέκεσαι έτσι με την όψη κουρασμένη . Στη μπλούζα σου βλέπει κάποιος καθαρά

Όλα τ' αποτυπώματα από τα χέρια Που σου 'βαζαν στη συνοικία τα παιδιά . . .

Γιατί όμως να κλαις τόσο γοερά ; Κι απ' τα δάκρυα ξαναμμένη, Μου ψιθυρίζεις στα κρυφά -Μια λέξη τόσο πονεμένη ; . . .

Και ξάφνου απ' τον ηλεκτρικό που προχωρά, Αφήνοντας εκστατικό τον κόσμο που σε ζώνει,

Εσύ Απ' την Βεατρίκη

Πω αγνή Πηδάς απότομα, έξω απ' το βαγόνι.

Αντρέ"ί Βοζνεζένσκι

535


536

3τa Αe Βσιι κa ΙΛ3 Η bιο- ιlισρκa , Η σ eMy He Π p ΙΛ Η aΑJle>ΚΙΛΤ. 3τa Αe Βσιι κa BAσll b HeσHa στ caΜ σ ιΛ >ι<e ce6� 6e>ι<ΙΛΤ.

3τσιΛ Αe Βσιι κe HeHaBΙΛcτe H Μ ΙΛ p - σCBIΛCTaH H bl ι/1 Mσpall ΙΛ CT. ,lJ,Jl� Hee He σcTallσCb Β HeM ΙΛCΤΙΛ Η . 3aMeH�eT e ι/1 IΛCTIΛ H bl «ΤΒΙΛCΤ» .

Ιι1 C HeιιecaH bi M IΛ ΒσllσCaΜ ΙΛ , Β rpy6σM CBΙΛτe pe 1ι1 σιι κaχ nn� weτ xyAe H bκσe στp ΙΛ �aΗbe Ha TσH IOCe H bKIΛX κa6nyιι κaχ .

Bce e ιΛ κa>ι<eτc� nσ>ι<bιο Ha cBeτe , Bce - στ 61ι16J1 ΙΛ ΙΛ Ασ ra3eτ. Ecτb ΜσΗτeκκΙΛ 1ι1 Kanyneττ1ι1 . Ηeτ ΡσΜeσ 1ι1 Ηeτ ,lJ,>ι<yn beττ.

Οτ pa3ΑΥΜ ΙΛ IΛ Ae peBb� πσΗ ΙΛ Κ!l ΙΛ , Ιι1 CllσH�eTC� Β σ XMell 10 MeC� �, CyM paιι H bl ι/1 , CllσBHσ 6 ΙΛΤΗ ΙΛ Κ, BAσJl b nσ MJleιι HσMy aBe H IO .

ΟΗ 6peAeT, κaκ στ cτσ ιΛ κΙΛ κ cτσ 1ι1 κe , v

Cσ3e p�a10W,IΛ IΛ , Hefl iOAIΛ M , v v

Ιι1 n pe κpaC H bi iΛ , Ησ Ιι1 >ΚeCΤσ Κ ΙΛ ΙΛ n pσCTΙΛ paeτc� rσ pσΑ ΠσΑ Η ΙΛ Μ .

Bce >ι<ecτσκσ - 1ι1 κpbΙ W ΙΛ , 1ι1 cτe H bΙ , Ιι1 HaA rσpσΑσΜ Hecn pσcτa τeneBΙΛ3σp H bι e aHτe H H bΙ κaκ pacn�τ1ι1� 6e3 Xp1ι1cτa . . .

Yevgeny Yevt u s h e n kσ ΕΒre Η ΙΛ IΛ ΕΒτywe Η κσ


Η ΜΠΗΤΝΙΚ

Αυτή η κοπέλα απ' τη Νέα Υόρκη, δεν τα κατάφερε σ' αυτήν την πόλη να χωρέσει .

Ανάμεσα στις λάμπες φθορισμού από τον ίδιο της τον εαυτό προσπαθεί να δραπετεύσει.

Είναι για την κοπέλα ο κόσμος μισητός που ούτως ή άλλως τον γιουχάρισε η ηθική .

Για κείνη δεν έμεινε σ' αυτόν καμιά αλήθεια. Το υποκατάστατό της είναι το του'ί"στ.

Και με τ' αχτένιστα μαλλιά της, και το σουέτερ και τα γυαλάκια χορεύει σαν μια άρνηση μικρή

με τα στιλέτο της γοβάκια.

Όλα του κόσμου γι' αυτήν δεν είναι παρά ψέμα, όλα - από τη Βίβλο ως την γκαζέτα.

Υπάρχουνε παντού Μοντέκοι και Καπουλέτοι . Μα πουθενά Ρωμαίος και Ιουλιέτα.

Από τις σκέψεις γείραν τα δέντρα τα κεφάλια, και η σελήνη ζαλισμένη και σκυθρωπή

αργά, σαν μπήτνικ κατηφορίζει, στην λεωφόρο την γαλαξιακή .

Περιπλανιέται από στέκι σε στέκι, παρατηρώντας, μοναχική,

κι η όμορφη, σκληρή πολιτεία απλώνεται κάτω απ' αυτή .

Όλα τους έχουνε σκληράδα - οι τοίχοι κι οι σκεπές, και πάνω από την πόλη, όχι αδίκως,

μοιάζουν οι τηλεοπτικές κεραίες μ' εσταυρωμένους χωρίς Χριστούς . . .

Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο

537


538

TAHHbl

Τa10τ οτpο4ecκιιι e τaιΛ Η bΙ , Κaκ τyMaH bΙ H a 6eperax . . . 6bιn ιιι τaιΛ ΗaΜ ιιι - ΤοΗ ιιι , ΤaΗ ιιι , ,lJ,a>Κe c ιι,bι n κaΜ ιιι Ha Horax.

6bιn ιιι τaιΛ ΗaΜ ιιι 3Be3AbΙ , 3 Βepιιι , ΠΟΑ οcιιι ΗaΜ ιιι cτaιιι κιιι οπ�τ,

ιιι cκpιιι πen ιιι τaιιι Η CΤΒeΗ ΗΟ ΑΒepιιι TOJl bKO Β AeTCTBe τaκ ΑΒepιιι CΚpΙΙΙ Π�Τ .

Βο3Η ιιι κan ιιι JaraAKΙΛ Μ ιιι pa, cnoBHO wapιιι κιιι 111 30 pτa o6on bcτιιιτen bHOro Φaκιιι pa, o6on bw,a10w,ero Hecn pocτa.

0BOJ1 We6lleH H bl e CΗe>ΚΙΙΙ Η ΚΙΙΙ onycκan ιιι cb Β non�x ιιι n ecax .

0BOJ1 We6lleH H ble CMeW III H KIII y Αe Β4ΟΗοκ nn�can ιιι Β rnaJax .

Μ bι τaιιι Η cτΒe Η ΗΟ 4Το-το we nτan ιιι H a τaιιι Η CΤΒe Η ΗΟΜ Jl bAY κaτκa,

ιιι nyrn ιιι Bo , κaκ τaιΛ Ηa κ τaιΛ Ηe , n pιιι κacanacb κ pyκe pyκa . . .

Ηο n pιιι wna ΗeΟ>ΚΙΙΙΑaΗ ΗΟ B3pocnocτb . V13ΗΟCΙΙΙ Β W ΙΙΙ IΛ CBOIΛ φpaκ ΑΟ Abι p ,

Β 4 be-τo AeTCTBO, κaκ Β Aall b H IO IO 06JlaCTb , racτpon ιιι poBaτb y6bιll Φaκιιι p .

Μ bι , κaκ B3pocn bιe , ΙΙΙ Μ 3a6bΙTbΙ . 3χ, Φaκιιι p , ΤbΙ πnοχοιΛ 4elloBeκ .

Ηeτaιιι Η cτΒe Η ΗΟ ΑΟ ο6ιιιΑbΙ HaM Ha πne4 ιιι naAaeτ cHer.


MYL:THPIA

Λιώνουνε τα μυστήρια της εφηβείας, σαν την ομίχλη στις ακτές . . .

Ήταν μυστήρια - οι Τόνιες και οι Τάνιες, ακόμα και με πόδια με πληγές.

Μυστήρια ήτανε τ' άστρα και τα ζώα, τα μανιτάρια κάτω απ' της λεύκας τη σκιά,

κι οι πόρτες που τρίζανε μυστήρια -τέτοιον τριγμό κανείς, μόνο στα παιδικά του χρόνια απαντά.

Τα αινίγματα του κόσμου εμφανιζόταν, σαν μπάλες απ' το στόμα

ενός φακίρη γητευτή, που μας μαγνήτιζε το δίχως άλλο στη στιγμή .

Μαγεμένες του χωνιού οι μικροσκοπικές νιφάδες πέφτανε σε δάση και χωράφια.

Μαγεμένα τα ξεσπάσματ' από γέλια στων κοριτσιών χορεύανε τα μάτια.

Και μυστικά κάτι λέγαμε αναμεταξύ μας στον πάγο της μυστηριώδους παγωμένης πίστας,

και δειλά, όπως μυστήριο σε μυστήριο, ακουμπούσανε τα χέρια στη ζωή μας . . .

Και ξαφνικά γινήκαμε μεγάλοι. Ο φακίρης με κουρελιασμένο φράκο,

πήγε σε μιαν μακρινή παραμυθένια χώρα, σε κάποιων άλλων τα παιδικά τα χρόνια να παρουσιάσει τα μαγικά.

Εμάς, όντας πια μεγάλοι, μας ξέχασε οριστικά. Αχ παλιάνθρωπε φακίρη .

Το χιόνι τώρα χωρίς μυστήριο και λυπημένο πέφτει στις πλάτες μας και μας χτυπά.

539


540

ΓΑe Β bΙ , wap1ι1 κ1ι1 KOflAOBCKiι1e? Heτa lι1 H CTBe H HO Μ bΙ rpycτlι1 M . Heτa lι1 H CTBe H H bΙ H aM ΑΡΥΓΙι1 e ,

Aa Ιι1 M bl HeTalι1HCTBe H H bl Ιι1 Μ .

Hy, a ecn 1ι1 pyκa cny4a� H o π p1ι1 κacaeται , rnaA� cnerκa, 3ΤΟ TOJl bKO pyκa, a He τa� Ha ,

ΠOH iι1 Maeτe - TOJl bKO pyκa !

Aa�τe τa� ΗΥ n pocτy10- n pocτyl0 , τa� ΗΥ - po6ocτb 1ι1 Tlι1 W iι1 Hy,

τa� ΗΥ XyAe H bKYIO , 6ocy10 . . . Aa�τe τa� ΗΥ - χοτ� 6bι ΟΑΗΥ !

Yevge ny Yevt u s he n ko EBre H iι1 � EBτywe H κo


Πού είστε μαγικά μπαλόνια ; Χωρίς μυστήριο είμαστε πικραμένοι.

Χωρίς μυστήριο είναι πια οι άνθρωποι για μας, αλλά κι εκείνοι χωρίς μυστήριο μας βλέπουνε κι εμάς.

Κι αν ένα χέρι κάπως συμβαίνει και μας αγγίζει, χα"ίδεύοντας μας απαλά, δεν είναι παρά ένα χέρι, δ ιόλου μυστήριο,

καταλαβαίνετε - απλά ένα χέρι, πραγματικά!

Αχ δώστε μας ένα μυστήριο, ένα μυστήριο, πολύ απλό, ένα μυστήριο - συνεσταλμένο σιωπηλό,

ένα μυστήριο - μικρό, αδύνατο, γυμνό . . . Αχ δώστε μας ένα μυστήριο - ένα και μόνο, μοναδικό!

Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο

541


542

L(ETCTBO

Orpo M H bιe rna3a, κaκ y Ηap�ΑΗΟΙΛ κyκn bι ,

Pacκpbιτbι w ΙΛ pο κο . Π οΑ cτpenaM ΙΛ pec H ΙΛ U.,

,lJ,ΟΒepιι ΙΛ ΒΟ � C H bl ΙΛ n paBΙΛJl bHO OKPYΓll bl ,

Mepu,a ιoτ ο6οΑΚΙΛ MflaAe HιιecκΙΛx 3e Η ΙΛ U,.

Ha ιιτο oHa Γfl�ΑΙΛΤ? ιι1 ιιeΜ Heo6bιιιae H

ιι1 CeJl bCKIΛ � 3ΤΟΤ ΑΟΜ , ΙΛ CaA, ΙΛ ΟΓΟΡΟΑ,

ΓΑe , HaKJlOH�Cb Κ κycτaM , XJlOΠOLΙeT ΙΛΧ ΧΟ3� ΙΛ Η ,

ιι1 ιιτο-το Β�>Κeτ τaΜ , ΙΛ pe>Κeτ, ΙΛ noeτ?

,lJ,Ba τοw,ΙΛχ neτyxa Ae pyτc� Ha 3a6ope,

WepwaBbΙ � x Mell b non3eτ no cτοn6 ΙΛ κy κpblfl bu,a .

Α ΑeΒοιι κa Γfl�ΑΙΛΤ. ιι1 Β 3ΤΟΜ ιι ΙΛ cτο Μ B3ope

Oτo6pa>Κe H Becb Μ ΙΛ Ρ ΑΟ caMoro κoH u,a.

0 Η , 3ΤΟΤ A IΛ B H bl � Μ ΙΛ p , ΠΟΙΛCΤΙΛ Ηe BnepBb le

OιιapoBan ee , κaκ ιιyΑο ΙΛ3 ιιyAec,

ιι1 Β Γfly6b ΑΥW ΙΛ ee , KaK CΠΥΤΗ ΙΛ ΚΙΛ >ΚΙΛ ΒbΙ e ,

BOWJl iΛ ΙΛ 3ΤΟΤ ΑΟΜ , ΙΛ 3ΤΟΤ CaA, ΙΛ Jl eC .

ιι1 Μ ΗΟΓΟ Μ ΙΛ ΗeΤ AHe� . ιι1 60ll b cepAeLΙ HOIΛ CMYTbl

ιι1 cιιacτbe κ He� n pΙΛAeT. Ηο ΙΛ >Κe Ha, ΙΛ Maτb,

0Ha 6na>Κe H H bΙ � CM bΙ CJl κοpοτκο� το� Μ ΙΛ ΗΥΤbΙ

8ΠJ10Tb ΑΟ CeAbiX BOJlOC BCe 6yAeT ΒCΠΟ Μ ΙΛ ΗaΤb.

N i ko lay Zabo lots ky H ΙΛ KOJla� 3a60J10U,KIΛ�


ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Πελώρια μάτια, σαν ντελικάτης κούκλας, Διάπλατ' ανοιγμένα. Κάτω απ' τα βέλη των βλεφαρίδων της

Πανώριες, πεντακάθαρες, όλο εμπιστοσύνη, Οι κόρες των ματιών της, οι ολοστρόγγυλες και παιδικές,

ανοιγοκλείνουν. Τί να κοιτά ; Και ποιό είναι το ασυνήθιστο

Σ' αυτό το χωριατόσπιτο, τον κήπο και το κτήμα του, Εκεί που ο αφέντης του, σκύβοντας μες στους θάμνους, Κάτι να κάνει προσπαθεί, και τραγουδά και κάτι κάνει ;

Δύο κοκόρια κοκκαλιάρικα μαλώνουνε στον φράχτη, Μια αγρωκαναβουριά αναρριχάται στην κολώνα απ' το πορτόνι.

Και το μικρό κορίτσι τα κοιτά. Στα καθαρά τα μάτια του Ολόκληρος ο κόσμος καθρεφτίζεται στην λεπτομέρειά του.

Αυτός ο κόσμος ο θαυμάσιος το μάγεψε στ' αλήθεια πρώτη φορά, σαν θαύμα των θαυμάτων,

Και μες στα βάθη της ψυχής του, σαν ζωντανοί συνοδοιπόροι, Μπήκαν το σπίτι εκείνο, ο κήπος του, το δάσος.

Μέρες πολλές περάσαν από τότε - Κι ήρθε κι ο πόνος Από τις έννοιες της καρδιάς, κι η ευτυχία. Μα σαν γυναίκα,

και σαν μητέρα, Την έκσταση εκείνης της στιγμής την θεία

Θα την θυμάται, μέχρι να γίνουν τα μαλλιά της γκρίζα-ασημιά.

Ν ικολά"ί Ζαμπολότσκι

543

G)

L:TAYPOI ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

�

545

ΙΤΑΛΙΑ

547


548

ROMANZA

Dolcemente muor Febbra io in un b iondo suo co lore.

Tutta a ' I so l , come un rosa io, l a g ra n p iazza au l isce in fiore.

Da i nove l l i foch i accesa, tutta a 'I so l , la Tri n ita su la tri p la sca la r ide

ne l a p ia se ren ita .

ι: obe l i sco pur fiorito pa re, qua le u n roseo ste lo;

i n sue vene d i g ran ito ei g io isce, a mezzo i l c ie lo .

Ode a p ie de Ι ' a lta sca la la fontana mormorar,

vede a ' I so l I ' acque croscia nti ne la ba rca sci nti l l a r.

l n sua g lor ia l a Madonna sorridendo bened ice d i su I ' ag i l e co lonna lo spettaco lo fe l ice.

Cresce i l sole per la p iazza d i lagando i n copia d' or.

Ε passata l a m ia be l la e con e l l a va i l m io cuor.

Gabrie le D' Annu nzio

ΡΟΜΑΝΏ:Ο

Γλυκά φεύγει ο Φλεβάρης μέσα σε χρώμα ξανθωπό .

Ροδώνας του ήλιου η πλατεία, άρωμα στέλνει μεθυστικό .

Φωτισμένη με κεράκια, ηλιόλουστη η Αγία Τριάς

στέλνει απ' την τριπλή της σκάλα κύματ' αγάπης και χαράς.

Ο οβελίσκος ανθισμένος σαν μίσχος τριανταφυλλί,

στέλνει μέσ' απ' τον γρανίτη στον ουρανό μία ευχή .

Ακούει κάτω στα σκαλάκια τις πηγές να μουρμουράν, βλέπει τα νερά στον ήλιο την βαρκούλα να χτυπάν.

Στη δόξα της η Παναγία χαμογελώντας ευλογεί

απ' το βάθρο το ιερό της την υπέροχη σκηνή .

Γέμισε ήλιο η πλατεία φαίνονται όλα χρυσαφιά. Μόλις πέρασε η καλή μου και μου πήρε την καρδιά.

ΣΤΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

Γκαμπριέλε Ν τ' Α ννούντσιο

549


550

Ι PASTORI

SEΠEM BRE, and iamo. Ε tem po di m i g ra re . Ora i n te rra d' Abruzzi ί mie i pastori

lascian g l i stazzi e van no verso i l mare: scendono a l l ' Adriatico selvagg io

che verde e come ί pasco l i dei monti .

Han bevuto profonda mente a i fonti a lpestri , che sapor d' acqua natla

ri ma nga ne' cuori esu l i a conforto, che l u ngo i l l uda la lor sete i n via .

R in novato hanno verga d' ave l l ano.

Ε va nno pel trattu ro a ntico a l p iano, quasi per un e rbal fi u me si lente, su le vestig i a deg l i a ntich i padr i . Ο voce d i co l u i che primamente

conosce i l tremolar de l l a marina !

Ora l u ng h' esso i l l i to ra l cam m i na la g regg ia . Senza mutamento e I ' a ria .

1 1 so le i m bionda sl l a viva l ana che quasi da l l a sabbia non d ivar ia . lsci acqlo, ca lpestlo, dolci romori .

A h percha n o n son ίο co' m iei pastori ?

Ga brie le D' Annu nzio


OI BOL:KOI

Σεπτέμβρης, πάμε. Ήρθε η ώρα να οδεύσουμε στα χειμαδιά. Τώρα στη γη του Αμπρούζι οι βοσκοί μου

τις στάνες άφησαν και ξεκινούν στη θάλασσα να φτάσουν. Κατηφορίζουνε στην Αδριατική την αγριεμένη

και πράσινη σαν τους βοσκούς τους ορεινούς ντυμένη .

Ήπιαν στων Άλπεων τις πηγές χορταστικά έτσι που η γεύση του νερού του τόπου

να μείνει στων εξορίστων την καρδιά παρηγοριά, να ξεγελάσει για πολύ τη δίψα τους του δρόμου.

Καινούργια κάψανε κλαδιά από φουντουκιά.

Και κατεβαίνουν απ' το αρχέτυπο το μονοπάτι στην πεδιάδα, όμοια μ' ένα χορτάρινο ποτάμι σιωπηλό,

στα ίχνη των παλιών των πατεράδων. Ώ ! η φωνή αυτού που πρωταναγνωρίζει

της θάλασσας το ρίγος!

Τώρα στην άκρη της ακτής βαδίζει το κοπάδι. Ούτ'ένα φύλλο δεν κουνιέται στον αγέρα. Ο ήλιος χρυσαφίζει το ζωντανό μαλλί τους έτσι που απ' την άμμο δεν το ξεχωρίζεις.

Τσαλαβουτήματα στη θάλασσα, χοροπηδήματα, γλυκειά αντήχηση ψιθύρων.

Αχ! γιατί δεν βρίσκομαι εκεί, μαζί με τους βοσκούς μου ;

Γκαμπριέλε Ντ' Αννούντσω

551


552

Ta nto genti le e ta nto onesta pare

La donna m ia, quand' e l l a a ltru i sa l uta,

Ch' og ne l i ngua deven tremando muta,

Ε l i occh i no I ' a rd iscon d i quardare .

E l la si va, sentendosi laudare,

Ben ignamente d' u m i lta vestuta;

Ε par sia u na cosa venuta

Da cie lo i n terra a m i raco l mostra re .

Mόstrasi si p iacente a ch i l a m i ra,

Che da per l i occh i u na do lcezza al core,

Ch' i ntender no la puό ch i no la prova.

Ε pa r che de l la sua la bbia si mova

U n spi rito soave p ien d' amore,

Che va d icendo a l l ' an ima : sospi ra .

Da nte A l igh ieri


TOL:O ΕΥΓΕΝΙΚΉ

Τόσο ευγενική, τόσο σεμνή

Είναι η καλή μου, όταν τους άλλους χαιρετά,

Που η κάθε γλώσσα τρέμοντας σιωπά,

Και η ματιά τους δεν τολμά να την θωρεί.

Περνά, κι ακούει πως την επαινούνε,

Ντυμένη καθ ως πρέπει ταπεινά,

Και φαίνεται σαν να 'ρθε από ψηλά

Στην γη σταλμένη ένα θαύμα για να δούνε.

Δείχνει τόσο ευχάριστη σ' όποιον την κοιτά,

Μεσ' απ' τα μάτια στην καρδιά γλυκύτητα σκορπίζει,

Που δεν μπορεί να καταλάβει όποιος δεν την συναντά.

Από τα χείλη της μοιάζει σαν να πετά

Πνοή ανάλαφρη που όλο αγάπη πλημμυρίζει,

Κι απ' την ψυχή την λέξη «αναστέναξε» ζητά.

Ντάντε Αλιγκιέρι

553


554

Α ZACINTO

Ne piu mai toccherό l e sacre sponde

ove i l mio corpo fa nci u l letto g iacque,

Zaci nto mia , che te specch i ne l l ' onde

de l g reco mar da cui verg i ne nacque

Venere, e fea que l l e iso le feconde

co l suo pri mo sorriso, onde non tacque

le tue l i m pide nubi , e l e tue fronde

I ' i ncl ito verso d i co lu i che I ' acque

ca ntό fata l i ed i l d iverso esig l i o

pe r cu i be l l o d i fa ma e d i sventu ra

baciό la sua petrosa ltaca U l isse.

Tu non a ltro che i l canto avra i del fig l i o,

ο materna m ia te rra ; a noi p rescrisse

i l fato i l lacri mata sepoltu ra.

Ugo Foscolo


ΣΤΗΝ ΖΑΚΥΝΘΟ

Ποτέ πια δεν θ' αγγίξω τις ιερές ακτές

εκεί που βρίσκεται το παιδικό μου σώμα,

νησί μου εσύ της Ζάκυνθος, που καθρεφτίζεσαι στα κύματα

του ελληνικού πελάγους, απ' όπου αναδύθηκε παρθένα

η Αφροδίτη, κι έκανε γόνιμα ετούτα τα νησιά

με το πρωτοχαμόγελό της, και που δεν μένουν σιωπηλά

τα σύννεφά σου τ' άσπιλα κι η βλάστηση κι οι φυλλωσιές σου

στον στίχο τον πολύφημο εκείνου που τραγούδησε

τ' άγρια κύματα της πικροθάλασσας και την ταλαίπωρη εξορία

του Οδυσσέα π' ωραίος απ' τη δόξα και την περιπέτεια

το χώμα φίλησε της πέτρινής του της Ιθάκης.

Όμως εσύ μάνα μου γη, άλλο δεν θά 'χεις παρεκτός

τον ύμνο του παιδιού σου. Για μας η μοίρα όρισε

έν' άκλαυτο μνήμα.

Ούγκο Φόσκολο

555


556

L' INFINITO

Sempre caro mi fu quest' ermo co l l e,

Ε questa s iepe, che da ta nta parte

De l l ' u lti mo orizzonte i l gua rdo esc lude.

Ma sedendo e m i ra ndo, i nte rm i nati

Spazi d i la da que l la , e sovru man i

S i l enzi , e profond issi ma qu iete

Lo ne l pensie r m i fi ngo; ove per poco

1 1 cor non si spau ra . Ε come i l vento

Odo storm i r tra queste p iante, ίο que l lo

l nfi n ito s i l enzio a questa voce

Vo com pa ra ndo: e m i sovvien I ' ete rno,

Ε le morte stag ion i , e la p resente

Ε viva, e i l suon di le i . Cosl tra questa

l m mensita s' an nega i l pensier m io:

Ε i l naufragar m' e do lce i n questo mare.

G iacomo Leopa rd i


ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Πάντα μού ήτανε αγαπητός αυτός ο έρημος ο λόφος,

Κι αυτός ο φράχτης, που ένα τόσο μεγάλο μέρος

Του έσχατου ορίζοντα αποκλείει απ' τη ματιά.

Αλλ' όπως κάθομαι και αγναντεύω, χώρους

Ατέλειωτους πέρ' απ' αυτόν, και σιωπές

Πέρ' απ' τ' ανθρώπινο, και βαθύτατη γαλήνη

Μέσα στη σκέψη μου επινοώ: όπου για λίγο

Παύει η καρδιά μου να φοβάται. Και σαν ο άνεμος

Ακούω να θρο1ζει ανάμεσα στα φύλλα, εγώ εκείνη

Την άπεφη σιωπή μ' ετούτη τη φωνή

Συγκρίνω: κι ανακαλώ το αιώνιο,

Και τις νεκρές τις εποχές, και την παρούσα

Ζωντανή, και τους δικούς της ήχους. Έτσι ανάμεσα

Σ' αυτό το αχανές πνίγεται η σκέψη μου:

Και το ναυάγιο είναι γλυκό σε τέτοια θάλασσα.

Τζιάκομο Λεοπάρντι

557


558

INVOCATION Α LA MER TOUTE-PUISSANTE

POUR QU' ELLE ΜΕ DELIVRE DE L' IDEAL*

Ο Mer, d ivi ne Mer, je ne crois pas, je ne veux pas croi re que la te rre est ronde ! . . .

Myopie de nos sens ! . . . Syl l og ismes mort-nas ! . . . Log iques mortes, δ Mer ! . . . Je ne crois pas

que tu rou les tristement su r le dos de la terre, com me une vipere sur le dos d' u n ca i l lou ! . . .

Les Sava nts de l dacla rent, t' ayant mesu rae tout entiere ! . . .

l l s ont sonda tes hou les ! Qu ' i mporte? . . . ca r i ls n e sau ra ient comprendre ton verbe d e da l i re.

Tu es i nfi n ie et d ivi ne, δ Mer, et je le sa is de par l e j u rement de tes levres acu mantes,

de par ton j u rement que rapercutent, de p lage en p lage,

les Echos attentifs a i nsi que des guetteu rs, de pa r ton j u rement que scandent les tonneres ! . . .

l nfi n ie et d ivi ne, tu voyages, δ Mer, com me u n g rand f leuve en son heu reuse p la nitude.

Oh ! Qui pou rra cha nter le d i gne ap itha lame de mon ame qu i nage en ton g i ron i m m ense? . . .

Et les nuages a blou is te font des signes, quand tu p longes sans effort, en droite l ig ne,

dans I ' i nsondable p rofondeu r des horizons ! . . .

* Ποίημα γραμμένο από τον Ιταλό ποιητή στα γαλλικά.


Ε ΠΙΚΛΗL:Η ΣΤΗΝ ΠΑΝΤΟΔΎΝΑΜΗ ΘΑΛλtL:Α

ΝΑ ΜΕ ΛΥΓΡΩL:Ε Ι ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΕΩΔΕL:

Ώ Θάλασσα, Θάλασσα θε"ίκή, δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω ότι η γη μας είναι στρογγυλή ! . . .

Θνησιγενείς συλλογισμοί! . . . Κοντόφθαλμος ο νους μας! . . . Ώ θάλασσα! Η λογική μας πεθαμένη . . . Δεν το πιστεύω πως κυλάς θλιμμένα πάνω στη ραχοκοκκαλιά της γης,

σαν ερπετό πάνω στην επιφάνεια της πέτρας! . . . Έτσι μας λένε ο ι Σοφοί, που σε μετρήσανε

λ , ' ο ακερη . . . . Ηχοβολήσανε τη φουσκοθαλασσιά σου! Και λοιπόν ; . . .

αυτοί δεν ξέρουνε ν' αντιληφθούν το παραλήρημά σου.

Είσαι απροσμέτρητη και θε"ίκή, ώ θάλασσα, το ξέρω μά τ' αφρισμένα χείλια σου,

και μά τον όρκο που αντανακλούν, από την μιαν ακρογιαλιά στην άλλη,

οι όμοιες με βιγλάτορες πρόθυμες αντηχήσεις, και μά τον όρκο που βροντάει ο κεραυνός! . . .

Ατέλειωτη και θε"ίκή, θάλασσα, ταξιδεύεις σαν ένας μέγας ποταμός μες στην πληρότητά του την ευτυχισμένη .

Ώ ! Ποιός της ψυχής μου να μπορεί να υμνήσει την τελετουργική επιθαλάμια ωδή που κολυμπά

στ' απέραντό σου στήθος ; . . . Σου γνέφουν και τα νέφη τα διαλάμποντα,

καθώς χωρίς προσπάθεια καμιά, και κατ' ευθείαν, στ' αβυσσαλέα βάθη του ορίζοντα βουτάς! . . .

559


560

Com me u n f leuve dont l es eaux m i roitent gorgaes

de f la mmes,

ou i , tu p longes en d ro ite l i gne ! . . . et l es Sava nts

ont tort,

Ca r je t' a i vue, pa r des mid is d' apothaose,

fu l gu rer au lo i n, te l l e une apea d' a rgent,

poi ntae contre I' Azu r exaspa ra nt de perfid ie ! . . .

. . . Car je t'a i vue rougeoya nt et crue l l e,

i m placab lement brandie ,

contre l e f la nc charne l d ' un soi r d' Avri l agonisa nt

pa rm i les cheve l u res damon iaques de la Nu it ! . . .

Ο Mer, δ form idab le apae a pou rfendre l es Astres ! . . . ο form idab le apae

chue des ma ins brisaes d'un Jahova mourant ! . . .

Et les Couchants a lors, qu i se matamorphosent,

ne sont que l es blessu res sangu i no lentes que tu

creuses,

a travers les temps, pou r te venger, pou r te venger ! . . .

Qu ' e n d issent les Sava nts? . . .

Qu ' e n d ites-vous, vieux g rimo i res, aternels a l am bics,

ba la nces a rgenti nes, ta lescopes brandis?

Et d ' a i l leu rs, quo i qu ' i l s d isent, i ls ont to rt,

les Sava nts.

l l s ont tort de n ier ton essence d ivi ne,

ca r l e Reve seu l existe et la Science n' est p lus

que l a breve dafa i l l ance d' u n Reve ! . . .

F. T Mari netti


Σαν ποταμός που τα νερά του αντανακλούν ολόγιομα

από φλόγες,

ναι, ναι, βουτάς σ' ευθεία γραμμή ! . . . και οι Σοφοί

λανθάνουν,

Γιατί εγώ σε έχω δει, στην αποθέωση της μεσημβρίας,

ν' αστράφτεις πέρα μακριά, όπως σπαθί ασημένιο,

στραμμένο προς το εξοργισμένο κυανούν από την απιστία! . . .

. . . Γιατί εγώ σε έχω δει να αναλάμπεις ερυθρό και με σκληρότητα,

και να κραδαίνεις αδυσώπητα,

ενάντια στα αισθησιακά λαγόνια ενός θνήσκοντος δειλινού τ' Απρίλη

ανάμεσα στην κόμη την διαβολική της νύχτας! . . .

Ώ θάλασσα, ώ τρομερό σπαθί που σχίζεις τ' Άστρα! . . .

Ώ τρομερό σπαθί

πεσμένο απ' τα σπασμένα χέρια ενός Θεού που ξεψυχάει! . . .

Και τα Ηλιοβασιλέματα λοιπόν, καθώς μεταμορφώνονται,

δεν είναι παρά ματωμένα τραύματα που πελεκάς

μέσα στο χρόνο, για να εκδικηθείς, ναι για να εκδικηθείς! . . .

Τί λένε οι Σοφοί γι' αυτά ; . . .

Τί λέτε, αρχαίες σολομονικές και μαγικοί αποστακτήρες ;

Τί λέτε ασημένιες ζυγαριές και ερευνώντα τηλεσκόπια ;

Ότι κι αν λένε οι Σοφοί, λάθος κάνουν, εξάλλου.

Κάνουν το λάθος ν' αρνηθούν τη θε"ίκή σου ουσία,

γιατί μόνο το Όνειρο είναι υπαρκτό, κι η επιστήμη

δεν είναι παρά η πρόσκαιρη λιγοθυμιά τ' Ονείρου! . . .

Φ . Τ . Μαρινέττι

561


562

EASTBOURNE

" Οίο sa lvi i l re" i ntonano l e trombe da u n padig l ione e rto su pa lafitte

che aprono i l va rco a l mare quando sa le a distruggere peste

u m ide di cava l l i ne l l a sa bbia de l l itora le .

Freddo u n vento m' i nveste ma u n gu i zzo accende i vetri

e i l candore di m ica de l l e ru pi ne risp lende.

Ba nk Ho l iday . . . R iporta I ' onda l u nga de l l a mia vita

a striscio, troppo do lce su l la ch i na . Si fa ta rd i . I fragori si d istendono,

si ch iudono in sord ina .

Van no su sed ie a ruote i m uti lati , l i accompagna no ca n i dag l i orecch i

l u ngh i , bi m bi i n si l enzio ο vecch i . ( Forse doman i tutto parra u n sog no. )

Ε vien i tu pure voce prig ion ie ra , scio lta

an ima ch' e smarrita, voce d i sa ngue, persa e restituita

a l l a m ia sera .


<<'0 Θεός σώζει τον βασιλέα» παίζει η μπάντα των κρουστών σ' ένα περίπτερο φτιαγμένο πάνω σε ξύλινα δοκάρια

π' ανοίγουν δρόμο για τη θάλασσα όταν ξεχύνεται τα ίχνη για να σβήσει

τα υγρά π' αφήνουν των αλόγων οι οπλές στην άμμο της ακτής.

Ένας αγέρας κρύος με χτυπά μια έκλαμψη όμως τα τζάμια των παραθυριών φωτίζει και το λευκό του ασβεστόλιθου των αιπεινών γκρεμών

λαμποκοπά.

Μέρα καλοκαιριάτικης γιορτής . . . Συνειρμικά ανακαλεί στη μνήμη μου το κύμα της ζωής μου το μακρύ,

πολύ γλυκειάς μες στον κατήφορό της. Σουρουπώνει. Οι κρότοι απλώνονται,

και σβήνουνε σιγά-σιγά αθόρυβα.

Φεύγουν στα καροτσάκια οι ανάπηροι, τους συνοδεύουν σκύλοι με κρεμαστά

αυτιά, σιωπηλά παιδάκια ή γέροι . (Ισως αύριο όλ' αυτά να μοιάζουν όνεφο) .

Κι έρχεσαι εσύ αγνή φωνή φυλακισμένη, ελεύθερη

ψυχή που λοξοδρόμησες, φωνή του αίματος, που είχες χαθεί και ξαναβρέθηκες

στο δείλι το δικό μου.

563


564

Come lucente muove su i suoi spicch i

la porta d i u n a l bergo

- risponde u n' a ltra e l e rivo lge un ragg io

m' ag ita u n ca rose l lo che travo lge

tutto dentro i l suo g i ro; ed ίο i n ascolto

( "m ia patri a ! " ) r iconosco i l tuo resp i ro,

anch' io mi l evo e il g iorno e troppo fo lto.

Tutto appa rri ra va no: a nche la forza

che ne l l a sua tenace ganga aggrega

i vivi e i morti, g l i a l beri e g l i scog l i

e s i svo lge d a te, per te. La festa

non ha p ieta . Ri manda i l suo scroscio l a banda, si d ispiega

nel p ri mo bu io una bonta senz' a rmi .

Vi nce i l ma le . . . La ruota non s ' a rresta .

Anche tu lo sapevi , l uce-i n-tenebra.

Ne l l a p laga che brucia , dove sei

scomparsa al pri mo tocco de l l e cam pa ne, so lo

ri mano I ' acre tizzo che g ia fu

Bank Ho l iday.

Eugen io Monta le


Καθώς με φωτεινά τα φύλλα της ανοιγοκλείνει η πόρτα ενός ξενοδοχείου

- μια άλλη αποκρίνεται και μιάν αχτίδα τής γυρίζει πίσω μ' αναταράζει κάποιο καρουσέλ τα πάντα που ανατρέπει

μέσα στην κυκλική δ ιαδρομή του. Κι εγώ αφουγκραζόμενος («πατρίδα μου! ») αναγνωρίζω την αναπνοή σου,

κι εγώ ακόμα σηκώνομ' όρθιος κι η μέρα πω πολύ πυκνώνει.

Όλα θα φαίνονται άδεια: ακόμα και η δύναμη που με το συγκολλητινογόνο αγκίστρωμά της δένει

τους ζώντες και νεκρούς, τα δέντρα και τους βράχους και ξεδιπλώνεται από σένα, για σένα. Η γιορτή

δεν έχει έλεος. Η μπάντα τον σαματά της αναστέλλει, μιά καλωσύνη χωρίς όπλα

απλώνεται σαν το σκοτάδι αρχινά να πέφτει.

Το κακό νικά . . . Ο τροχός δεν σταματά.

Και συ ακόμα τό 'ξερες, φως μες στη σκοτεινιά .

Στο μέρος που καίγεται, εκεί που εξαφανίστηκες με τον πρώτο της καμπάνας ήχο,

δεν μένει παρά μόνο η πικρή η χόβολη που ήταν κάποτε Μέρα καλοκαιριάτικης γιορτής.

Εουτζένιο Μοντάλε

565


566

ORFANO

LE NTA la neve fiocca, fiocca, fiocca .

Senti : una zana dondola p ian p ia no.

Un bi m bo pia nge, i l piccol d ito in bocca;

ca nta una vecch ia , i l mento su l l a mano.

La vecch ia canta : l ntorno a l tuo letti no

c'e rose e g i g l i , tutto u n be l g i a rd i no.

Ne l be l g i a rd i no i l bi m bo s' addormenta .

La neve fiocca lenta, lenta , lenta . . .

G iovann i Pascol i


ΟΡΦΑΝΟ

Αργά πέφτει το χιόνι, το χιόνι πέφτει ακόμα.

Άκου: μια κούνια κουνιέται σιγά.

Ένα μωράκι κλαίει, το μικρό δαχτυλάκι στο στόμα·

μια γριούλα το νανουρίζει, το πηγούνι στα χέρια κρατά.

Του τραγουδά η γιαγιούλα: κι εκεί δίπλα στο στρώμα

κρίνα, τριαντάφυλλα, λουλούδια του κήπου που μόλις φύτρωσαν

στο χώμα.

Στον όμορφο κήπο το μωράκι κοιμάται γλυκά.

Και το χιόνι πέφτει, και πέφτει, αργά, αργά, αργά . . .

Τζιοβάννι Πάσκολι

567


568

ΜΑΝΙΑ DI SOLITUDINE

MANG IO u n poco d i cena a l l a ch ia ra fi nestra . Ne l l a sta nza e g ia bu io e si vede ne l c ie lo . Α usci r fuori , l e vie tra nqu i l l e conducono

dopo u n poco, in aperta ca mpagna . Mang io e gua rdo ne l cie lo - ch i sa quante donne

sta n mang iando a quest'ora - i l m io corpo e tranqu i l l o; i l lavoro stord isce i l m io corpo e ogn i donna .

Fuori , dopo l a cena, verra nno l e ste l l e a tocca re su l la l a rga p ianura l a terra. Le ste l l e son vive,

ma non va lgono queste ci l i ege, che mang io da solo. Vedo i l ci e lo, ma so che tra i tetti d i rugg ine

qua lche l u me g ia bri l l a e che, sotto, s i fan no ru mori . U n g ran sorso e i l m i o corpo assapora l a vita

de l l e p ia nte e dei fi u m i , e si sente staccato da tutto . Basta u n ρο 'd i s i l enzio e ogn i cosa si fe rma

ne l suo l uogo rea le, cosί com'a fermo i l mio corpo.

Og ni cosa e isolata dava nti a i m iei sensi, che I ' accetta no senza scomporsi : un bruslo d i si lenzio .

Ogni cosa ne l bu io la posso sapere come so che i l m io sa ngue trascorre l e vene.

La p ianura e un g ran scorrere d' acque tra I ' erbe, u na cena d i tutte le cose. Og ni p ianta e og ni sasso vive i m mobi le . Ascolto I m iei ci bi nutri rm i le vene

d i ogn i cosa che vive su questa p ianura .

Non i m po rta la notte . 1 1 quadrato d i cie lo m i susu rra d i tutti i fragori , e u na ste l l a m i n uta

si d i batte ne l vuoto, lontana da i ci b i , da l l e case, d iversa. Non basta a se stessa,

e ha bisog no d i troppe com pag ne. Qu i a l bu io da so lo, i l mio corpo e tra nqu i l l o e si sente padrone.

Cesa re Pavese


ΜΑΝΙΑ ΜΟΝΑ3ΞΙΑΣ

Σιμά στο φωτεινό παράθυρο παίρνω κάτι για να φάω. Η κάμαρη είναι σκοτεινή και μπορεί να δει κανείς τον ουρανό.

Βγαίνοντας έξω, οι ήσυχοι δρόμοι οδηγούν μετά από λίγο, στην ανοιχτή εξοχή .

Τρώω και κοιτάζω τον ουρανό - ποιός ξέρει άραγε πόσες γυναίκες να τρώνε αυτή την ώρα - το σώμα μου είναι ήρεμο·

η δουλειά κι η κάθε γυναίκα μού παραλύουν το σώμα.

Έξω, μετά απ' το απογευματινό φαγητό, θά 'ρθουν τ' αστέρια ν' αγγίξουν

τη γη πάνω στην απέραντη πεδιάδα. Τ' αστέρια είναι ζωντανά, μα δεν αξίζουν όσο αυτά τα κεράσια, που τρώω εδώ μοναχός.

Βλέπω τον ουρανό, όμως ξέρω πως ανάμεσα στις σκουριασμένες στέγες

κάποιο φως είναι κιόλας αναμμένο και, κάτω, αρχίζουν οι θόρυβοι. Μια ρουφηξιά μεγάλη και το σώμα μου γεύεται τη ζωή

απ' τα φυτά κι απ' τα ποτάμια, και νοιώθει ξεκομμένο απ' όλα. Αρκεί λίγη σιωπή κι όλα μένουν ακίνητα

στον πραγματικό τους τόπο, όπως ακίνητο είν' το σώμα μου.

Όλα είναι απομονωμένα μπροστά στις αισθήσεις μου, που τα δέχονται χωρίς να τα ταράζουν: ένας ήχος σιωπής.

Μπορώ να ξέρω το κάθε τι μες στο σκοτάδι όπως ξέρω ότι το αίμα κυλάει στις φλέβες μου.

Η πεδιάδα είναι η μεγάλη ροή του νερού μέσα στη χλόη, τροφή για το κάθε τι. Όλα τα φυτά κι όλες οι πέτρες

ζουν ακίνητα. Ακούω τις τροφές μου να μού τρέφουν τις φλέβες με το κάθε τι που ζει σ' αυτή την πεδιάδα.

Η νύχτα δεν έχει σημασία. Το τετράγωνο τ' ουρανού μου ψιθυρίζει όλους τους θορύβους, κι ένα μικρό αστέρι

αγωνίζεται στο κενό, απομακρυσμένο από τις τροφές, τα σπίτια, ξεχωριστό. Δεν αρκείται στον εαυτό του,

και χρειάζεται πολλούς συντρόφους. Εδώ στο σκοτάδι, μόνο, το σώμα μου είναι ήρεμο και νοιώθει κυρίαρχο.

Τσέζαρε Παβέζε

569


570

ιι SΟLΟ Ε PENSOSO"

So lo e pensoso ί p ίu desertί cam pί

Vo mesu ra ndo a passί ta rd ί e lentί ,

Ε g l ί occh ί porto per fugg ί re ί ntentί

Ove vestίg ίo uman I' a rena stamp ί .

Altro schermo non trovo che m ί scam pί

Dal man ίfesto accorger de le gentί ,

Perche neg l ί attί d' a l legrezza spentί

Dί fuor sί legge com' ίο dentro avamp ί :

Sl ch' ίο m ί credo omaί che montί e p ίagge

Ε fί u m ί e selve sapp ίan d ί che tempre

Sίa la m ίa vίta , ch' e ce lata a ltru ί .

Ma pur sl aspre νίe ne sl selvagge

Cerca r non so, ch' Amor non venga sempre

Rag ίonando con meco, ed ίο con l u ί .

Fra ncesco Petra rca


L:KEΦTIKOL: ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ

Σκεφτικός και μόνος την παντέρμη φύση Μετράω με βήμα αργό και βαρύ,

Και τα μάτια μου παίρνω για να φύγω απ' όπου Τα ανθρώπινα ίχνη πατήσαν τη γη . Πέπλο άλλο να κρυφτώ δεν βρίσκω Απ' την έκδηλη του κόσμου ματιά,

Γιατί στις πράξεις μου από χαρά στερημένες απ' τ' απ' έξω Το μέσα διαβάζουν π' αναφλέγεται στην πυρά:

Και βέβαια πιστεύω πως όρη κι ακρογιάλια Ποτάμια και δάση γνωρίζαν τη φύση

Της δικής μου ζωής, καθως ήταν καλά κρυμμένη ολημερίς. Κι όμως τέτοια μονοπάτια τόσο άβατα και άγρια

Ν α τα εύρω δεν ξέρω, ώστε πάντα η Αγάπη να μην έρθει σε μένα Με την δική της λογική, μα κι εγώ να μην πέσω πάνω σ' αυτή .

Φραντσέσκο Πετράρκα

571


572

ANTICO INVΈRNO

Desider io de l l e tue man i ch ia re

ne l l a ρenom bra de l l a fi am ma:

saρeva no d i rovere e d i rose;

di morte. Antico i nverno.

Cercava no i l m ig l i o g l i ucce l l i

e d e ra no su bito d i neve;

cosl le ρa ro le :

un ρο' d i sole, u na ragg iera d' ange lo,

e ροί l a nebbia; e g l i a l ber i ,

e noi fatti d ' a ri a a l matti no.

Salvatore Quasi modo


ΠΑΛΙΟΣ ΧΕ ΙΜΩΝΑΣ

Επιθυμία των ολόλευκων χεριών σου

στης φλόγας την παρασκιά:

ευωοιάζανε από βελανιδιά και τριαντάφυλλα,

από θάνατο. Παλιός χειμώνας.

Ψ άχνα ν για σπόρο τα πουλιά

και ξαφνικά γίνονταν χιόνι,

το ίο ω και τα λόγια:

λιγάκι ήλιος, μιά έκλαμψη αγγέλου,

κι ύστερα η ομίχλη, και τα δέντρα,

κι εμείς, φτιαγμένοι από αέρα, το πρω'f.

Σαλβατόρε Κουασίμοντο

573


574

ED Ε SOBITO SERA

Ognuno sta solo su l cuor de l l a te rra

trafitto da u n ragg io d i sole :

ed e su bito sera .

Sa lvatore Quasi modo


ΚΑΙ ΞΕΑΦΝΙΚΑ ΓΙΝΕΤ ' ΑΠΟΓΕΜΑ

Καθένας στέκεται μονάχος πάνω στην καρδιά της γης και τον διαπερνά μιά ηλιαχτίδα:

και ξαφνικά γίνετ' απόγεμα.

ΚΑΙ ΑΙΦΝΙΔΙΩΣ EL:ΠEPA EL:TI

Είς έκαστος μόνος ίσταται επί της κραοίης της γης οιαπερώμενος οι' ακτίοος ηλίοu:

και αιφνιδίως εσπέρα εστί.

Σαλβατόρε Κοuασίμοντο

575


576

LA CAPRA

Ηο par lato ad u na capra. E ra sola sul prato, era legata .

Sazίa d' erba, bag nata da l l a p ίogg ίa, be lava.

Que l l ' ugua le be lato era fraterno al mίο do lore . Ed ίο r ίsposί, p rί ma

per ce l ί a ροί percha ί l do lore e eterno ha u na voce e non va rί a .

Questa voce sentίva gemere ί n una capra so l ίta rίa .

l n u na capra da l νίsο sem ίta sentίva quere la rsί og n ί a ltro ma le,

ogn ί a ltra vίta .

U m be rto Saba


Η ΚΑτΣΙΚΑ

Μίλησα με μιαν κατσίκα. Ήταν μόνη στο λειβάδι, ήταν δεμένη . Χορτασμένη από γρασίδι, μούσκεμα

απ' τη βροχή, βέλαζ' εκεί .

Εκείνο της το βέλασμα ήταν στον πόνο μοu αδέρφι. Κι απάντησα,

πρώτα για πλάκα, ύστερα γιατί ο πόνος είν' αιώνιος, κι έχω μιαν αμετάβλητη φωνή.

Αuτή η φωνή ένοιωθα να θρηνεί σε μιαν κατσίκα μοναχική .

Σε μιαν κατσίκα με μορφή σημιτική ένοιωθα να θρηνεί η κάθε δuστuχία,

ένοιωθα να θρηνεί κάθε ζωή .

Ουμπέρτο Σάμπα

577


ιιUΝ' ΑΡΕ E SSER VORREI"

U n' ape esser vorrei ,

Donna be l l a e crudele,

Che susu rra ndo in voi suggesse i l mele

Ε, non potendo i l cor, potesse a l meno

Pu ngervi ' I b ianco seno

Ε 'n sl do lce fe rita

Vendicata l ascia r l a propria vita.

Torquato Tasso

578


ΘΑ 'ΘΕΛΑ ΝΑ 'ΜΟΥΝ ΜΈΛΙΣΣΑ

Θά 'θελα νά 'μουν μέλισσα,

Γυναίκα ωραία και σκληρή,

Που μουρμουρίζοντας το μέλι να σου πιεί

Και, μη μπορώντας την καρδιά, τουλάχιστον να προσπαθήσει

Το στήθος σου τ' ολόλευκο να το τσιμπήσει

Και πάνω σε μια τόσο γλυκειά πληγή

Παίρνοντας την εκδίκηση ν' αφήσει τη δικιά της τη ζωή .

Τορκουάτο Τάσσο

579


580

ΝΟΝ GRIDATE ΡΙΟ

Cessate d' uccidere i morti,

Non g ridate p iu , non g ridate

Se li vo lete ancora ud i re,

Se sperate d i non peri re .

Hanno I ' i mpercetti bi l e sussu rro,

Non fa nno p iu ru more

Del crescere de l l ' erba,

Lieta dove non passa I ' uomo.

G i useppe U nga retti


ΜΗΝ Ώ:ΙΡΙΖΕΤΕ ΑΛΛΟ

Πάψτε να φονεύετε τους πεθαμένους,

Μην τσιρίζετε άλλο, μην φωνασκείτε

Αν θέλετε να τους ακούσετε ακόμα,

Αν ελπίζετε να χάνονται να μην τους δείτε .

Έχουν τον ψίθυρο τον ανεπαίσθητο,

Δεν κάνουν θόρυβο πω έντονο

Απ' αυτόν της χλόης σαν βλαστάνει,

Ευτυχισμένη όπου το διάβα του ανθρώπου δεν την πιάνει .

Τζωυζέπε Ουνγκαρέττι

581


582

AGONIA

Mor i re come le a l l odo le assetate

su l m i ragg io

Ο come l a quag l ia

passato i l mare

nei p ri m i cespug l i

perche d i vo la re

non ha p iu vog l ia

Ma non vivere d i l amento

come u n carde l l i no accecato

G iuseppe U nga retti


ΑΓΩΝΙΑ

Ν α πεθάνεις όπως οι διψασμένοι οι κορυδαλλοί

στο δρόμο τους προς τον αντικατοπτρισμό

Ή όπως τ' ορτύκι

μόλις που την επέρασε την θάλασσα

στους πρώτους θάμνους

γιατί άλλη δεν έχει θέληση

πιό πέρα να πετάξει

Μα να μη ζήσεις κλαίγοντας

σαν τυφλωμένη καρδερίνα

Τζωυζέπε Ουνγκαρέττι

583

ΓΑΛΛΙΑ

585


586

LA DAME

Toc toc 1 1 a ferma sa porte

Les lys du jard i n sont flatris

Quel est donc ce mort qu' on emporte?

Tu viens de toquer a sa porte

Et trotte trotte

Trotte l a petite sou ris

G u i l l aume Apo l l i na i re


Τακ τακ. Εκείνος είχε την πόρτα τοu κλειστή

Τα κρίνα τοu κήποu μαράθηκαν

Π ο ιός είν' εκείνος ο νεκρός ποu κουβαλάνε ;

Μόλις την χτύπησες την πόρτα τοu

Και τριποδίζει και χοροπηδά

Και ξεπετιέται το μικρό ποντίκι

Γκιγιώμ Απολλιναίρ

587


588

L' ADIEU

J ' a i cuei l l i ce bri n de bruyere

L automne est morte souviens-t-en

Nous ne nous verrons p lus sur te rre

Odeu r du temps bri n de bruyere

Et souviens-to i que je t' attends

G u i l laume Apo l l i na i re


Μάζεψα αυτό το κομματάκι ρείκι

Πέθανε το φθινόπωρο θυμάσαι

Δεν θα ξανανταμώσουμε πια πάνω στη γη

Οσμή του χρόνου, ένα μικρό κομμάτι ρείκι

Θυμήσου, σε περιμένω


589


590

OTE

LA

S l

LA CRAVATE

ι

Α τ

C Α

R ν

Α

DOU

LOU

REUSE

QUE TU

PORTES

ET QU I T

ORNE ό Cl

V IL ISE

Ε

TU VEUX

B IEN

RESPI

RER

G u i l l aume Apo l l i na i re

ΘΑ ΦΥ ΓΕΙ

ΑΝ


Η ΓΡΑΒΑΤΤΑ

Η Γ

Ρ τ Α Α

Β Η ΛΥ ΠΗΜ

ΕΝΗ Π ΟΥ ΦΟΡ

ΑΣ ΚΑΙ Σ Ε ΣΤΟΛΙΖ ΕΙ Ω ΠΟΛ

ΙΤΙΣΜΕ ΝΕ

Α τ

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑ

ΡΕΙΣ ΑΝΑ ΠΝΟΗ


591


UN FANTOME DE NUEES

Come c' ata it la ve i l le du quatorze j u i l let Vers l es quatre heu res de I ' apres-m id i

Je descendis dans la rue pou r a l le r voi r l es sa lti m baques

Ces gens qu i font des tou rs en p le i n a i r Com mencent a etre ra res a Pa ris

Da ns ma jeu nesse on en voyait beaucoup p lus qu' aujou rd' hu i l l s s'en sont a l las p resque tous en provi nce

Je pris le bou l evard Sa i nt-Germa in Et su r u ne petite p lace situae entre Sa i nt-Germai n-des-Pras

Et la statue de Danton

Je recontra i les sa lti ba nques La fou le les entou rait m uette et rasig nae a attendre Je me fis u ne p l ace dans ce cercle afi n de tout voi r

Po ids form idab le Vi l les de Be lg ique sou levaes a bras tendu par u n ouvrie r russe de

Longwy

592

Ha lteres noi rs et creux qu i ont pou r ti ge u n f leuve figa Doigts rou l ant une ciga rette amere et da l icieuse com me la vie

De nom breux tapis sa les couvra ient le sol Ta pis qu i ont des p l is qu' on ne dafera pas

Tapis qu i sont presque entierement cou leur de la pouss iere Et ou que lques taches jau nes ou vertes ont persista

Comme u n a i r de m usique qu i vous pou rsuit

Vois-tu le personage ma ig re et sauvage La cendre de ses peres lu i sorta it en ba rbe g risonnante

1 1 porta it a i nsi toute son harad ita au visage 1 1 sem bla it rever a I ' aven i r

E n tou rna nt mach i na lement u n orgue de Ba rbarie


Μιας κι ήταν η παραμονή της εθνικής γιορτής μας του Ιουλίου Κατά τις τέσσερις τ' απόγευμα

Τον δρόμο κατηφόρισα να πάω για να δω τους σαλτιμπάγκους

Αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν ακροβατικά στο δρόμο Αρχίζουν να σπανίζουν στο Παρίσι

Στη νειότη μου έβλεπες περισσότερους απ' ότι τώρα Φύγανε σχεδόν όλοι, για την επαρχία

Πήρα το μπουλεβάρ του Σεν-Ζερμαίν Κι εκεί σε μια μικρή πλατεία ανάμεσα στον Σεν-Ζερμαίν-ντε Πρε

Και στο μνημείο του Δαντών Συνάντησα τους σαλτιμπάγκους

Το πλήθος τούς τριγύριζε σιωπηλό και διατεθειμένο να τους περιμένει Βρήκα κι εγώ μια θέση μες στον κύκλο τους που να τα βλέπω όλα

Βάρη για άρση φοβερά Πόλεις Βελγίου σηκωμένες υψηλά με μπράτσα τεταμένα, από ένανε

Ρώσο εργάτη απ' το Λονγκβί Μαύροι αρτήρες κούφιοι που έχουνε για άξονα ποτάμι παγωμένο

Δάχτυλα που ένα τσιγάρο στρίβουνε πικρό και απολαυστικό σαν τη ζωή

Πολλά και βρώμικα χαλιά καλύπτουνε το χώμα Χαλιά που έχουνε πτυχές και που κανείς δεν μπορεί να ισιώσει

Χαλιά που έχουνε σχεδόν καθολικά το χρώμα από τη σκόνη Και που κάποιες κηλίδες πράσινες ή ωχρές μένουν εκεί

Όπως μια νότα μουσικής που σε ακολουθεί

Για δες εκείνον τον λεπτό τον αγριάνθρωπο Οι στάχτες των προγόνων του βγαίνουν στα γκριζωπά του γένια

Επίσης κουβαλά όλη την κληρονομικότητά του στην μορφή Μοιάζει να ονειρεύεται το μέλλον

Καθώς γυρνά μηχανικά μία λατέρνα

593


Dont la lente νοίχ se l amenta it merve i l leusement Les g lousg lous l es couacs et les sou rds gamissements

Les sa lti ba nques ne bougeaient pas Les p lus vieux ava it un ma i l lot cou leu r de ce rose vio latre qu 'ont aux

joues certa i nes jeu nes fi l les fraΊches mais pres de la mort Ce rose-la se n iche su rtout dans l es p l is qu i entou rent souvent leu r

bouche Ou pres des narines

C'est u n rose p le in de traΊtrise

Cet homme portra it-i l a i nsi su r le dos Le tei nte i gnob le de ses pou mons

Les bras les bras pa rtout monta ient la garde

Le second sa lti m ba nque Ν ' ata it vetu que de son om bre

Je l e regarda i l ongtemps Son visage m' achappe entierement

C'est u n homme sans tete

U n autre enfi n ava it l 'a i r d'u n voyou D' un apache bon et crapu le a la fo is

Avec son panta lon bouffa nt et l es accroche-chaussettes Ν ' au rait-i l pas eu I' apparence d' u n maquereau a sa toi lette

La musique se tut et ce fu rent des pou rpar lers avec le pu b l ic Qui sou a sou jetta su r l e tapis la som me de deux francs ci nquante

Au l ieu des trois francs que le vieux ava it fixas comme prix des tou rs

Mais quand i l fut c la i r que personne ne donnerait p lus r ien On se dacida a com mencer la saance

De dessous I ' orgue sortit u n tout petit sa lti m banque habi l la de rose pu l mona i re

594

Avec de l a fou rru re aux poig nets et aux chevi l l es 1 1 poussait des cris brefs

Et sa luait en aca rta nt genti ment les ava nt-bras Ma ins ouvertes


Που η νωχελική φωνή της θρηνωδεί υπέροχα Με τα γκλουγκλού και τα κουάξ και τους κρυφούς τους στεναγμούς

Οι σαλτιμπάγκοι δεν κινούνται διόλου Ο γηραιότερος φοράει ένα ολόσωμο μαγιώ χρώματος τριανταφυλλί-βωλέ όπως τα μάγουλα κάποιωνε δροσερώνε κοριτσιών

φρέσκα αλλά κοντά στον πεθαμό Αυτό το τριανταφυλλί το έχουνε κυρίως στις πτυχές που περιβάλλουνε

το στόμα τους Ή δίπλα στα ρουθούνια

Είν' ένα τριανταφυλλί γεμάτο προδοσία

Αυτός εκεί το κουβαλά ακόμα και στην πλάτη του Το αγροίκα χρώμα των πνευμόνων του

Τα μπράτσα τα μπράτσα παντού και πάντοτε προμηθεύουν τη φρουρά

Ο δεύτερος σαλτιμπάγκος Ήταν ντυμένος μοναχά με τη σκιά του

Τον κοίταζα επί μακρόν Το πρόσωπό του μου διαφεύγει εντελώς

Ήτανε ένας άνθρωπος χωρίς κεφάλι

Και κάποιος άλλος τέλος απ' αυτούς είχε την όψη αχινού Ενός Απάτσι αγαθού και άσωτου συγχρόνως

Με το γελοίο παντελόνι του και τις αστείες καλτσοδέτες Δεν θα μοιαζε άραγε με νταβατζή την ώρα που στολίζεται

Η μουσική σταμάτησε κι αρχίζουν επαφές με το κοινό Που τους πετά δεκάρες στο χαλί συνολικά δύο φράγκα και πενήντα

Αντί για τρία φράγκα που ο γηραιότερος είχε προκαθορίσει σαν την τιμή της παραστάσεως

Σαν όμως έγινε σαφές ότι κανείς δεν θα δινε τίποτε παραπάνω Αποφασίσανε ν' αρχίσουν

Πίσω απ' την λατέρνα ξεπετάχτηκε ένα σπιθαμιαίος Σαλτιμπάγκος ντυμένος σε αρρωστημένα ροζ

Με γούνα στους καρπούς και τους αστράγαλους Έβγαλε κάποιες σύντομες κραυγές

Χαιρέτισε τον κόσμο με ευγένεια εκτείνοντας τα χέρια του Ανοιχτά

595


U ne ja m be en a rri ere prete a l a ga nuflexion 1 1 sa lua a i nsi aux quatre poi nts ca rd i naux

Et quand i l marcha sur u ne bou l e Son corps m i nce devi nt une m usique s i da l icate que nu l parm i l es

spectateu rs n' γ fut i nsensi b le

596

U n petit esprit sans aucu ne h u man ita Pensa chacu n

Et cette m usique des formes Datru isit ce l le de I ' o rgue maca nique

Que mou la it I ' homme au visage couvert d ' ancetres

Le petit sa lti m banque fit la roua Avec ta nt d' ha rmon ie

Que I ' o rgue cessa de jouer Et que I ' orga n iste se cacha le visage dans les ma ins

Aux doigts sem blab les aux descenda nts de son desti n Foetus m i n uscu les qu i l u i sorta ient de l a barbe

Nouveaux cris de Peau-Rouge Musique a nga l ique des a rbres

Dispa ration de I ' enfant

Les sa lti m ba nques sou leverent les g ros ha lteres a bout de bras l ls jong lerent avec l es poids

Mais chaque spectateu r chercha it en soi I ' enfant m i racu leux Siecle δ siecle des nuages

Gu i l l aume Apo l l i na i re


Με ένα πόδι προς τα πίσω έτοιμο για γονυκλισία Χαιρέτησε επίσης στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα

Και καθώς ισορρόπησε επάνω σε μια μπάλα Το λιλιπούτειο σώμα του έγινε μουσική τόσο ευαίσθητη που

Δεν υπήρξε άνθρωπος από τους θεατές που να μην τον αγγίξει Ένα πνεύμα ελάχιστο χωρίς τίποτε το ανθρώπινο

Σκέφτηκαν όλοι τους Κι αυτή η μουσική των μορφών

Κατέστρεψε εκείνη του μηχανικού οργάνου Που φρόντιζε ο άνθρωπος με το πρόσωπο το

Καλυμμένο με προγόνους

Ο μικρός σαλτιμπάγκος κυλούσε ένα στεφάνι Με τέτοια αρμονία

Που η λατέρνα έπαψε να παίζει Κι ο χειριστής της έκρυψε το πρόσωπό του μες στα χέρια του

Με δάχτυλα που μοιάζανε με απογόνους της μοίρας του Έμβρυα μικροσκοπικά που βγαίναν απ' τα γένια του

Νέες κραυγές Ινδιάνων Αγγελική των δέντρων μουσική

Εξαφάνιση του παιδιού

Οι σαλτιμπάγκοι υψώνουν τους μεγάλους αλτήρες με τα χέρια τους Και κάνουν κόλπα με τα βάρη

Μα κάθε θεατής ψάχνεται μέσα του για το θαυματουργό παιδί

Αιώνα ώ αιώνα των νεφών


597


598

LES HIBOUX

Sous l es ifs noi rs qu i les a britent, Les h i boux se t iennent rangas, Ai nsi que les d ieux atrangers,

Da rdant leu r oei l rouge. l l s mad itent.

Sans remuer i ls se tiendront Jusqu' a I ' heu re ma lancol ique ου, poussa nt l e so le i l ob l ique,

Les ta nebres s' eta bl i ront.

Leu r attitude au sage enseigne Qu ' i l faut en ce monde qu ' i l cra igne

Le tu mu lte et le mouvement;

L homme ivre d' une om bre qu i passe Porte toujours le chati ment

D' avo i r vou l u changer de p l ace.

Cha r les Baude la i re


ΟΙ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΕΣ

Κάτω από δέντρα σκοτεινά προστατευμένες, Οι κουκουβάγιες στη σεφά βαλμένες,

Θεότητες αλλότριες και ξένες, Ρίχνουνε τη ροζ ματιά τους βαθυστόχαστα παντού.

Χωρίς να αναδεύονται μένουνε καθισμένες Μέχρι της μελαγχολίας την ώρα

Μέχρις ότου, ωθώντας τον γερμένο ήλιο στη δύση, Το σκοτάδι επικρατήσει.

Με τη στάση τους διδάσκουν τους σοφούς απ' τους ανθρώπους Πως θα πρέπει στη ζωή τους

Ν α φοβούνται τις κινήσεις και τις αναταραχές.

Άνθρωποι που ξεγιελωύνται από ίσκιους φευγαλέους Πάντοτε θα τιμωρούνται

Για την έμπνευση που είχαν να θελήσουν αλλαγές.

Σαρλ Μ πωντλαίρ

599


600

L' ALBATROS

Souvent, pou r s' am user, les hom mes d' aqu ipage Pren nent des a l batros, vastes oiseaux des mers, Qui su ivent, i ndo lents compag nons de voyage,

Le navi re g l issant sur l es gouffres amers.

Α pei ne les ont-i ls daposas su r l es p lanches, Que ces rois de I' azu r, ma ladro its, et honteux,

La issent piteusement leurs g ra ndes a i les b la nches Com me des avi rons traΊner a cδta d' eux.

Ce voyageur a i l a, comme i l est gauche et veu le ! Lu i , naguere si beau, qu ' i l est com ique et l a i d !

L u n agace son bec avec u n brU ie - gueu le, L autre m i me, en boita nt, I ' i nfi rme qui vo la i t !

Le Poete est sem blab le au pri nce des nuaes Qui ha nte la tempete et se rit de I ' a rcher;

Exi la su r l e sol au m i l ieu des huaes, Ses a i l es de gaant I ' empechent de marcher.

Cha r les Baude la i re


ΤΟ ΜΜΠΑΤΡΟL:

Συχνά, για να περνούν την ώρα τους, οι ναυτικοί Πιάνουνε τ' άλμπατρος, τεράστια της θάλασσας πουλιά,

Π' ακολουθούνε, ράθυμοι του ταξειδιού τους συνοδοί, Το πλοίο που γλιστρά πάνω στ' αβυσσαλέα και πικρά νερά.

Δεν προλαβαίνουνε καλά-καλά να τ'αποθέσουν κάτω, Κι αυτά γαλάζιοι βασιλείς, αδέξια και ντροπιασμένα,

Αφήνουν λυπημένα τα λευκά τους τα φτερά τα μείζονα Σαν νά 'τανε σερνάμενα κουπιά στο πλά"ί τραβηγμένα.

Αυτός ο φτερωτός ταξιδευτής, πόσο αμήχανος κι ασθενικός! Αυτός, ο τόσο όμορφος πριν λίγο, τί άσχημος και κωμικός! Ο ένας ναύτης μ' αναμμένη πίπα το ράμφος του ενοχλεί, Ο άλλος υποδύεται κουτσαίνοντας το πέταγμα που έκανε

τ' ανάπηρο πουλί!

Κι ο Ποιητής πανόμοιος μ' ετούτονε τον πρίγκηπα των νεφελών Που αψηφά την θύελλα και τον τοξότη κοροίδεύει,

Εξόριστος πάνω στη γή εν μέσω των κατακραυγών, Με τα φτερά του εμπόδιο να περπατά και να χορεύει.

Σαρλ Μ πωντλαίρ

601


602

Α UNE AIMEE*

1 1 goCιte l e bonheur que conna issent l es d ieux Ce l u i qui peut aupres de toi

Se ten i r et te regarder, Ce l u i qu i peut goCιter l e douceur de ta νοίχ,

Ce l u i que peut toucher la mag ie den ton ti re, Mais moi , ce ri re, je le sais;

1 1 fa it fonder mon Coeur en moi .

Ah ! Μοί , sa is-tu , si je te vois, FCιt-ce u ne seconde aussi breve,

Tout a cou p a lo rs su r mes levres, Expi re sa ns force ma jo ie .

Ma l angue set la come brisae, Et soudai n, au Coeu r de ma cha i r,

U n feu i nvisi b le a g l issa. Mes yeux ne voient p lus ri en de c la i r Α mon ore i l le u n bru it a bou rdonna .

Je su is de sueu r i nondae, Tout mon corps se me a trembler, Je deviens p lus verte que I ' herbe, Et Presque rien ne manqua encore Pou r me senti r com m e une morte.

Robert Brasi l lach

* Απόδοση στα γαλλικά τοu ποιήματος της Σαπφούς <<Ισος θεοίσιν».


ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΓΑΠΗΜΈ ΝΗ

Γεύεται την ευτυχία που γνωρίζουν μόνον οι θεοί Εκείνος που μπορεί κοντά σου να βρεθεί και να σε αντικρύσει,

Εκείνος που πραγματικά μπορεί Το μέλι της φωνής σου να γνωρίσει,

Εκείνος που μπορεί τη μαγική γητειά του γέλιου σου ν' αγγίξει, Όσο για μένα, μου 'ναι γνωστό το γέλιο σου·

Και την καρδιά μου μέσα μου μπορεί να διαλύσει.

Αχ! Εγώ, το ξέρεις, σαν σε δω, Έστω για ένα δευτερόλεπτο τόσο μικρό,

Αμέσως τη φωνή απ' τα χείλια μου, Την νοιώθω δ ιαμιάς πως πάει να σβήσει.

Η γλώσσα μου κείτετ' εκεί συντετριμμένη, Και ξαφνικά, μες στην καρδιά στο στήθος μου,

Μία φωτιά αόρατη γλιστρά. Τα μάτια μου δεν βλέπουν πια καθόλου καθαρά

Και μες στ' αυτιά μου μια αντήχηση με ξεκουφαίνει.

Γίνομαι μούσκεμα απ' τον ιδρώτα, Όλο το σώμα μου αρχίζει σύγκορμο να τρέμει, Παίρνω χρώμα πιό πράσινο κι απ' το γρασίδι,

Και τίποτε σχεδόν δεν λείπει πια Απ' το να νοιώθω τον εαυτό μου να πεθαίνει .

Ρομπέρ Μπραζιγιάκ

603


604

EVADNE

1..: ata et notre vie ations d ' u n seu l tenant

La cam pagne mangeait l a cou leu r de ta jupe odorante

Avid ita et contrai nte s' ata ient raconci l iaes

Le chateau de Maubec s' enfonς:ait dans I ' a rg i le

B ientδt s' effondrerait l e rou l is de sa lyre

La vio lence des p lantes nous fa isait vaci l le r

U n corbeau ra meur sombre devia nt de I ' escadre

Su r l e m uet si lex de m id i aca rte la

Accompag nait notre entente aux mouvements tendres

La fauci l l e pa rtout deva it se reposer

Notre ra reta com menς:ait un regne

( Le vent i nsom n ieux qu i nous r ide la paup iere

En tou rnant chaque nu it l a page consentie

Veut que chaque pa rt de toi que je reti enne

Soit atendue a u n pays d' age affama et de larmier gaant)

C' ata it au dabut d' adorab les an naes

La terre nous a imait u n peu je me souviens.

Rena Char


ΕΥΑΔΝΗ

Το καλοκαίρι κι η ζωή μας είχαν έναν μονάχα ένοικο Η εξοχή έτρωγε το χρώμα της φούστας σου που ευωδίαζε

Απληστία και καταναγκασμός είχαν συμβιβασθεί Το κάστρο του Μωμπέκ βυθίζονταν μες στον πηλό

Σύντομα θα 'σβηνε η αντήχηση της λύρας του Η βία της βλάστησης μάς έκανε να παραπατούμε

Ένα κοράκι μελαγχολικός κωπηλάτης αποκλίνοντας απ' το σμήνος Πάνω στον άλαλο πυρίλιθο της στεγασμένης μεσημβρίας

Συνόδευε την κατανόησή μας με τρυφερές κινήσεις Το δρεπάνι έπρεπε παντού να ξαποστάσει

Η σπανιότητά μας άρχιζε να κυριαρχεί (Ο άϋπνος άνεμος που έκανε τα βλέφαρά μας να κυματίζουν

Καθώς γύριζε κάθε νύχτα την συμφωνημένη σελίδα Θέλει κάθε κομμάτι σου που κρατάω

Ν α επεκτείνεται σε μια χώρα λψοκτονούσας εποχής και γιγάντιας δακρυρροής)

Αυτά ήταν στην αρχή των αξωλάτρευτων χρόνων Η γη θυμάμαι μας αγάπαγε λιγάκι.

Ρενέ Σαρ

605


606

LA NEIGE

Sur

toute l a terre

pou r la ne ige

atend

u n tapis de

ne ige

Pau l C laude l

ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Πάνω

σ' ολάκερη τη γη

για χάρη του χωνιού

απλώνεται

ένα χαλί από

χιόνι

Πωλ Κλωντέλ


607


608

LE HARENG SAUR

1 1 ata it u n g ra nd m u r b lanc nu, nu , nu ,

Contre le mur une ache l l e haute, haute, haute,

Et, pa r terre, u n hareng sau r sec, sec, sec.

1 1 vient, tenant dans se ma ins sa les, sa les, sa les,

U n m a rteau lourd, u n g rand clou -poi ntu , poi ntu , poi ntu,

Un peloton de fice l l e -g ros, g ros, g ros.

Alors i l monte a I' ache l le haute, haute, haute,

Et p lante le c lou poi ntu toc, toc, toc,

Tout en haut du g rand m u r b lanc nu, nu , nu .

1 1 l a isse a l l e r l e marteau -Qu i tom be, qu i tom be, qu i tom be,

Attache au clou la fice l l e long ue, longue, longue,

Et, au bout, l e ha reng sau r sec, sec, sec.

1 1 redescend de I' ache l le haute, haute, haute,

L emporte avec le marteau -lourd, lou rd, lou rd,

Et pu is, i l s'en va a i l l eu rs lo in , lo in , lo in .


Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΡΕΓΓΑ

Ήταν ένας μεγάλος άσπρος τοίχος λεuκόςγuμνός, γuμνός, γuμνός,

Κόντρα στον τοίχο μία σκάλα ψηλή, ψηλή, ψηλή,

Και, καταγής, μια ρέγγα κόκκινηξερή, ξερή, ξερή.

Έρχεται λοιπόν, κρατώντας μες στα χέρια τοu τα βρώμικα, τα βρώμικα, τα βρώμικα, Ένα σφuρί βαρύ, κι ένα καρφί γερό

μuτερό, μuτερό, μuτερό, Ένα κουβάρι σπάγγοu -χοντρό, χοντρό, χοντρό.

Και ανεβαίνει τα σκαλιά ψηλά, ψηλά, ψηλά,

Και καρφώνει την πρόκα την γερή τίκι-τίκι τίκι-τί,

Ψηλά στον μεγάλο τον τοίχο τον άσπρο τον λεuκό τον γuμνό, τον γuμνό, τον γuμνό .

Κι αφήνει το σφuρί -Ποu πέφτει και πέφτει και πέφτει στη γη,

Δένει στο καρφί το σχοινάκι -το μακρύ, το μακρύ, το μακρύ,

Και, στην άκρη τοu, την κόκκινη την ρέγγα την ξερή, την ξερή, την ξερή .

Και μετά κατεβαίνει την σκάλα την ψηλή, την ψηλή, την ψηλή,

Παίρνει το σφuρί -το βαρύ, το βαρύ, το βαρύ,

Και φεύγει γι' αλλού μακριά μακριά, μακριά, μακριά.

609


61 0

Et, depuis, le ha reng sau r

sec, sec, sec,

Au bout de cette fice l l e -

long ue, long ue, longue,

Tres lentement se ba la nce

toujou rs, toujou rs, toujou rs.

J' ai compose cette h istoi re

si mp le, s imp le, s imp le,

Pou r mettre en fu reu r les gens

g raves, g raves, g raves,

Et am user les enfants

petits, petits, petits.

Charles Cros


Και, μετά, η ρέγγα η κόκκινη

η ξερή, η ξερή, η ξερή,

Στην άκρη απ' το σκοινί -

το μακρύ, το μακρύ, το μακρύ,

Αργά-αργά ισορροπεί

ισορροπεί, ισορροπεί, ισορροπεί.

Κι εγώ σκάρωσα την ιστορία αυτή

την απλή, την απλή, την απλή,

Για να λυσσάξουνε απ' το θυμό τους οι μεγάλοι

οι σοβαροί, οι σοβαροί, οι σοβαροί,

Και να γελάσουν οι μικρούληδές μου φίλοι

οι μικροί, οι μικροί, οι μικροί.

Σαρλ Κρος

61 1


61 2

LE TAMANOIR

- Avez-vous vu l e ta mano i r?

Cie l b leu, c ie l g ris, c ie l b la nc, c ie l no i r.

- Avez-vous vu le ta mano i r?

Oei l b leu, oe i l g ris, oe i l b lanc, oe i l noi r.

- Avez-vous vu le ta mano i r?

Vi n b leu, vi n g ris, vi n b la nc, vi n no i r.

Je n' a i pas vu le ta ma noi r !

1 1 est rentra dans son manoi r,

Et pu is avec son ateig noi r

1 1 a coiffa tous les bougeoi rs,

1 1 fa it tout noi r.

Robert Desnos


Ο ΜΥΡΜΗΓΚΟΦΑΓΟΣ

- Είδατε τον μuρμηγκοφάγο ;

Άστρο μπλε, άστρο γκρι, άστρο άσπρο, άστρο μαύρο.


Μάτι μπλε, μάτι γκρι, μάτι άσπρο, μάτι μαύρο.


Κρασί μπλε, κρασί γκρι, κρασί άσπρο, κρασί μαύρο.

Δεν τον είδα πουθενά!

Γύρισε στ' αρχοντικό τοu,

Και με τον κατασβεστήρα

Σκέπασ' όλα τα κεριά,

Και τα πλάκωσε το σκότος κι όλα γίναν σκοτεινά.

Ρομπέρ Ντεσνός

61 3


614

L' AMOUREUSE

E l l e est debout su r mes paupieres Et ses chevaux sont dans le m iens,

E l le a la forme de mes ma i ns, E l l e a la cou leu r de mes yeux,

E l le s' eng loutit dans mon om bre Com me une Pierre su r le cie l .

E l l e a toujours l es yeux ouverts Et ne me la isse pas dorm i r. Ses reves en p le ine l u m iere Font s' avaporer l es so le i ls, Me font ri re, p leurer et ri re, Pa r ler sans avo i r rien a d i re .

Pau l E l ua rd


Η ΕΡΩΜΕΝΗ

Όρθια είναι στα βλέφαρά μου Και τα μαλλιά της είναι μέσα στα δικά μου,

Έχει το σχήμα των χεριών μου, Έχει το χρώμα των ματιών μου,

Έχει προσροφηθεί μες στην σκιά μου Όπως μια πέτρα στον ουρανό.

Έχει τα μάτια πάντα ανοιχτά Και δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ.

Τα όνεφά της στο καθάριο φως Κάνουν τους ήλιους να εξατμίζονται,

Με κάνουν να γελώ, να κλαίω και να γελώ, Και να μιλώ, χωρίς να έχω τίποτε να πω.

Πωλ Ελυάρ

61 5


61 6

RECETTE

Prenez un to it de vie i l les tu i les

U n peu apres m id i .

P lacez tout a cδta

U n ti l leu l daja g ra nd

Remua pa r l e vent,

Mettez au-dessus d' eux

Un cie l de bleu, l ava

Pa r des nuages b lancs.

La issez- les fa i re .

Rega rdez- les.

Eugene G u i l levic


Λάβετε μία στέγη από παλαιά κεραμίδια

Ολίγον μετά μεσημβρίας.

Τοποθετήστε παραπλεύρως

Μια φιλύρα ήδη ανεπτυγμένη

Α ναταρασσόμενη υπό του ανέμου,

Υπερθέσατε επ' αυτών

Έναν ουρανόν κυανούν, εκπλυμένον

Υπό νεφών λευκών.

Αφήστε τα να γίνουν.

Κοιτάξτε τα.

Εουζέν Γκιγιεβίκ

61 7


61 8

DEMAIN , DES L'AUBE . . .

Dema in, des I ' aube, a I ' heu re ou b lanch it la ca mpag ne, Je pa rti ra i . Vois-tu , je sa is que tu m' attends.

J ' i ra i par la foret, j ' i ra i pa r l a montag ne. Je ne pu is demeurer lo i n de toi p lus longtemps.

Je marchera i l es yeux fixas su r mes pensaes, Sans ri en voi r au dehors, sans entendre aucu n bru it,

Seu l , i nconnu , le dos cou rba, les ma ins croisaes, Triste, et le jou r pou r moi sera com me la nu it.

Je ne regardera i ni I ' or du soi r qu i tom be, Νί l es voi l es au lo in descendant vers Harfl eu r,

Et quand j' a rrivera i , je mettrai sur ta tom be

U n bouquet de houx vert et de bruyere en fl eu r.

Victor Hugo


ΑΥΡΙΟ , ΤΗΝ ΑΥΓΗ . . .

Αύριο, την αυγή, την ώρα που η χώρα ντύνεται λευκή, Θα φύγω. Βλέπεις, το ξέρω πως με προσμένεις.

Θα πορευτώ μέσ' από δάση και βουνά. Δεν μπορώ πια να μένω από σένα μακριά.

Θα προχωρώ τα μάτια στις δικές μου σκέψεις καρφωμένα, Χωρίς τίποτε να βλέπω πουθενά, χωρίς ν' ακούω θόρυβο κανένα,

Άγνωστος, μόνος, πλάτες σκυμμένες, τα χέρια σταυρωμένα, Θλιμμένος, και η μέρα νύχτα γιναμένη για μένα.

Δεν θα κοιτώ ούτε το χρυσαφί του απογεύματος που πέφτει, Ούτε τα πλοία που κατηφορίζουν στο Αρφλέρ με φουσκωμένα

τα πανιά, Κι όταν θα φτάσω, θ' αποθέσω στον τάφο σου επάνω

Ένα μπουκέτο πράσινα πουρνάρια και ρείκια ολάνθιστα πολλά.

Βίκτωρ Ουγκό

61 9


620

Ai nsi, toujours poussas vers de nouveaux rivages, Da ns la nu it ate rne l l e emportas sans retou r,

Ne pou rrons-nous jamais su r I ' ocaan des ages Jeter l 'a ncre u n seu l jour?

ό l ac ! Ι ' a nnae a pei ne a fi n i sa ca rrie re, Et, pres des flots cha ris qu ' e l l e devait revoi r,

Regarde ! Je viens seu l m' asseoi r sur cette p ierre ου tu la vis s' asseoi r !

Tu mug issais a i nsi sous ces roches profondes; Ai nsi tu te brisa is sur leurs fl ancs dach i ras;

Ai nsi le vent jeta it I' acu me de tes ondes Su r ses pieds adoras.

Un soi r, t' en souvient- i l ? nous vog u ions en si lence; On n' entendait au lo i n, su r I' onde et sous l es cieux, Que le bru it des rameu rs qu i frappa ient en cadence

Tes flots harmon ieux.

Tout a coup des accents i ncon nus a l a terre Du rivage charma frapperent les achos;

Le flot fut attentif, et la νοίχ qu i m' est chere La issa tom ber ces mots:

"Ο temps, suspends ton vol ! et vous, heures propices, Suspendez votre cou rs !

La issez-nous savou rer l es rapides da l ices Des p lus beaux de nos jou rs !

'Άssez d e ma lheureux ici-bas vous i mp lorent: Cou lez, cou lez pou r eux;

Prenez avec leu rs jours l es so i ns qu i l es davorent; Ou bl iez les heu reux.


Η ΛΙΜΝΗ

Έτσι, στο δρόμο πάντοτε για άγνωστες ακτές, Έρμαια της αιώνιας νυχτιάς χωρίς επιστροφή,

Δεν θα μπορούσαμε ποτέ στις θάλασσες του χρόνου αυτές Ν α ρίξουμε την άγκυρα έστω για μια στιγμή ;

Ώ λίμνη ! ο χρόνος δεν επρόλαβε σχεδόν να τελειώσει, Και, πλaί στους κυματισμούς που εκείνη θά 'πρεπε να είχε ξαναδεί,

Κοίτα! Μόνος μου έρχομαι σ' αυτή την ίδια θέση Που εσύ εδώ να κάθεται τότε την είχες δει!

Έτσι τότε ψιθύριζες κάτω απ' τους άγριους βράχους, Έτσι ξεσπούσες στα σχισμένα τους πλευρά,

Έτσι ο αγέρας τίναζε τον αφρό απ' τα κύματά σου Στα πόδια της τα λατρευτά.

Ένα βράδυ, το θυμάσαι ; πανιά σηκώσαμε στη σιωπή, Κανείς δεν άκουγε, πάνω στα κύματα, κάτω απ' τους ουρανούς,

Παρά μονάχα των κουπιών τον ήχο που χτυπούσαν με ορμή Της αρμονίας τους κυματισμούς.

Τελείως ξαφνικά εντάσεις άγνωστες στη γη Τις αντηχήσεις χτύπησαν της αμμουδιάς πού 'χε μαγέψει,

Το κύμα έγινε προσεκτικό, και η φωνή σε μένα τόσο αγαπητή Αφησε να κυλήσουν τούτες οι λέξεις:

«Ώ χρόνε, σταμάτα το φτερούγισμά σου ! Κι εσείς, ώρες ευνοίκές, Σταθείτε στην τροχιά σας!

Αφήστε να γευτούμε τις ταχύρροες ηδονές Της πω ωραίας των ημερών μέσα στο πέρασμά σας!

«Πολλοί οι δύστυχοι κάτω στη γη που σας παρακαλούν: Γι' αυτούς κυλήστε, σ' αυτούς ελάτε,

Πάρτε μαζί τις μέρες και τα βάσανα που τους γερνούν, Τους όλβιους ξεχνάτε.

621


622

" Mais je demande en va i n que lques moments encore, Le temps m' achappe et fu it;

Je d is a cette nu it: "Sois p lus lente" ; et I ' au rore Va d issiper la nu it.

''Ai mons donc, a imons donc! de I ' heu re fug itive, Hatons-nous jou issons !

ι: homme n' a poi nt de port, le temps n' a poi nt de rive: 1 1 cou l e, et nous passons ! "

Temps ja loux, se peut-i l que ces moments d' ivresse, Ou I 'a mour a longs flots nous verse le bonheu r,

S' envolent lo in de nous de la meme vitesse Que l es jours de ma l heur?

Ha quoi ! n' en pou rrons-nous fixer au moi ns la trace? Quoi ! passas pou r jamais? quo i ! tout entie rs perdus?

Ce temps qui les donna, ce temps qui les efface Ne nous l es rendra plus?

Ete rn ita, naa nt, passa, som bres abΊmes, Que fa ites-vous des jours que vous eng loutissez?

Pa r lez: nous rendrez-vous ces extases su bl imes Que vous nous ravissez?

Ο Lac ! rochers muets ! g rottes ! Foret obscu re ! Vous que le temps apa rgne ou qu ' i l peut rajeu n i r,

Gardez de cette nu it, gardez, be l le natu re, Au moins le souven i r !

Qu ' i l soit dans ton repos qu ' i l soit dans tes orages, Beau l ac, et dans l 'aspect de tes r ia nts coteaux,

Et dans ces noi rs sa pi ns, et dans ces rocs sauvages Qui pendent su r tes eaux !

Qu ' i l soit dans le zaphyr qu i fram it et qu i passe, Dans l es bruits de tes bords par tes rapatas,

Da ns I' astre au front d' a rgent qu i b la nch it ta surface De ses mol les c la rtas !


«Μάταια ζητώ λίγο η στιγμή ακόμη να διαρκεί, Ο χρόνος δραπετεύει και πετά,

Λέω σ' αυτή τη νύχτα: «Κύλα αργά», και η αυγή Πάει να σκορπίσει τη νυχτιά.

«Ας αγαπήσουμε λοιπόν και ας ερωτευθούμε! την ώρα την φτερωτή, Ας βιαστούμε να χαρούμε!

Δεν έχει ο άνθρωπος λιμάνι, ούτε ο χρόνος έχει ακτή: Αυτός κυλά κι εμείς πετούμε ! »

Χρόνε ζηλόφθονε, γίνεται αυτές της μέθης οι στιγμές, Όπου ο έρωτας την ευτυχία μας βουτά σε κύματα μακριά,

Ν α φεύγουνε πετώντας από μας με δρασκελιές γοργές Όπως οι μέρες οι άτυχες που φέρνουνε κακά ;

Και τί μ' αυτό ; δεν θα κρατήσουμε άραγε τα ίχνη που αφήσαν ; Για πάντα πέρασαν ; Χαθήκανε για τα καλά ;

Κι ο χρόνος που τις γέννησε, κι ο χρόνος όπου σβήσαν Σε μας δεν θα τις φέρει πιά ξανά ;

Αιωνιότητα, μηδέν, σεις περασμένα, άβυσσος σκοτεινή, Τί κάνατε τις μέρες που κατάπιατε ;

Μιλάτε: θα μας δώσετε ξανά την έκσταση αυτή Που ληστρικά αρπάξατε ;

Ώ λίμνη ! βράχοι βουβοί! σπήλαια! Δάσος σκοτεινό! Εσείς που ο χρόνος εξαιρεί ή που μπορεί ξανά να σας γεννήσει,

Κρατήστε τούτη τη νυχτιά, κρατήστε την σαν φυλαχτό, Σαν θύμηση, όμορφη φύση !

Ν ά 'ναι μαζί στην ηρεμία σου, στα κύματά σου τα τρικυμισμένα, Ωραία λίμνη, νά 'ναι στην όψη των χαμογελαστών βουνοπλαγιών,

Κι ανάμεσα στα μαύρα έλατα, μέσα στα βράχια τ' αγριεμένα Πανόπτες των δικών σου των νερών!

Ν ά 'ναι στο ζέφυρο που τρέμει και περνάει, Στον ήχο των ακτών σου και των ακτών σου π' αντηχούν,

Στο ασημένιο αστέρι που αντανακλάει Στην επιφάνειά σου, με τις αχτίδες που λαμποκοπούν!

623


624

Que le vent qu i gamit, l e roseau qu i sou pi re,

Que les parfu ms lagers de ton a i r embauma,

Que tout ce qu ' on entend, l 'on voit ou l 'on respi re,

Tout d ise: " l ls ont a ima ! "

Al phonse de La m a rti ne


Και το αιθέριο άρωμα του μυρωμένου αέρα, Κι ο άνεμος που έκλαιγε, και τα καλάμια που αναρριγούσαν, Κι όλα όσα ακούμε, βλέπουμε και τους ρουφάμε τον αγέρα,

Άσε να πουν σα να το διαλαλούσαν: «Αυτοί οι ουό τους αγαπούσαν! »

Λαμαρτίνος

625


BRISE MARINE

La cha i r est triste, ha l as ! et j ' a i l u tous les l ivres.

Fu i r ! l a-bas fu i r ! je sens que des oiseaux sont ivres

D' etre parmi I' acu me i nconnue et l es cieux !

R ien, n i les vieux jard i ns reflatas pa r l es yeux

Ne reti endra ce creu r qu i dans la mer se trempe

ό nu its ! n i la c la rta daserte de ma l ampe

Sur l e vide papier que l a b lancheu r dafende,

Et n i l a jeu ne fem me a l l a ita nt son enfa nt.

Je pa rti ra i ! Steamer ba la n<1ant ta matu re,

Leve I' ancre pou r une exotique natu re !

U n Ennu i , daso la pa r l es crue ls espoi rs,

Croit encore a I' adieu su preme des moucho i rs !

Et, peut-etre, l es mats, i nvita nt l es orages

Sont- i l s de ceux qu ' u n vent penche su r les naufrages

Perdus, sa ns mats, n i ferti l es Ίlots . . .

Ma is, δ mon creu r, entends le cha nt des matelots !

Stephane Ma l l a rma

626


ΘΜΑΣL:ΙΑ ΑΥΡΑ

Η σάρκα μελαγχολική, αλίμονο! Και όλα τα βιβλία τά 'χω διαβασμένα.

Φυγή ! Πέρα μακριά φυγή ! Νοιώθω πως τα πουλιά είναι όλα μεθυσμένα

Σαν είναι ανάμεσα στον άγνωστο αφρό και σ' ουρανό! Τίποτε, ούτε οι κήποι οι παλιοί που αντικατοπτρίζονται

στον οφθαλμό Δεν θα κρατήσει την καρδιά την ποτισμένη στα θαλασσινά νερά

Ώ νύχτες! ούτε της λάμπας μου η ερημική φωτιά Πάνω στο άδειο το χαρτί που το υπερασπίζεται η λευκότητά του,

Ούτε και το μικρό παιδί που το τα1ζει η μαμά του. Θα φύγω! Ατμόπλοια με λικνιζόμενους ιστούς, Σήκωσε άγκυρα για εξωτικούς προορισμούς!

Α ν ία, θλιμμένη από τις σκληρές ελπίδες, Ακόμα ελπίζει στο υπέρτατο αντίο από τις κινάμενες μαντήλες!

Κι ίσως, εκείνα τα κατάρτια, που προσκαλούν τις καταιγίδες Ν ά 'ναι ανάμεσα σ' αυτά που γονατίζουν απ' τις ανεμοδαρμένες

τρικυμίες Πάνω σε ναυάγια χαμένα, χωρίς κατάρτια, χωρίς πανιά,

χωρίς εξωτικά νησιά . . . Όμως, παρ' όλα αυτά, άκου των ναυτικών μας το τραγούδι,

ώ καρδιά!

Στεφάν Μαλλαρμέ

627


628

Tu t'en vas sa ns moi , ma vie. Tu rou les,

Et moi j ' attends encore de fa i re u n pas. Tu portes a i l l eu rs la bata i l le .

Tu me dasertes a i nsi . Je ne t' a i jama is su ivie.

Je ne vois pas cla i r dans tes offres. Le petit peu que je veux, jama is tu ne I' apportes.

Α cause de ce manque, j ' asp i re a ta nt. Α tant de choses, a presque I' i nfi n i . . .

Α cause de ce peu qu i ma nque, que jama is tu n' apportes.

Henri M ichaux


Η ΖΩΗ ΜΟΥ

Φεύγεις, ζωή μου, χωρίς εμένα. Κυλάς,

Κι εγώ ακόμα περιμένω για να κάνω ένα βήμα. Τη μάχη τήνε πας αλλού.

Μ' εγκαταλείπεις έτσι. Εγώ δεν σ' ακολούθησα ποτέ.

Δεν βλέπω καθαρά τις προσφορές σου. Και τα πολύ μικρά που βλέπω, δεν μου τα έφερες ποτέ.

Λόγω αυτής της στέρησης, επιθυμώ πολλά. Πλήθος πραγμάτων, σχεδόν το άπεφο . . .

Λόγω αυτού του ελάχιστου που λείπει, που δεν μου το 'φερες ποτέ.

Ανρί Μισώ

629


630

ICEBERGS

lcebergs, sa ns ga rde-fou, sans cei ntu re, o u de v ieux cormorans a battus et les a mes de matelots morts racemment viennent s' accouder aux

nu its enchanteresses de I ' hyperboraa l .

lcebergs, lcebergs, cathadra les sans re l ig ion de I ' h iver aterne l , en robas dans la ca lotte g l a

ci a i re de la p la nete Terre . Com bien hauts, com bien purs sont tes bords

enfantas pa r le fro id .

lcebergs, lcebergs, dos du Nord-At lant ique, aug ustes Bouddhas ge las sur des mers i ncontemplaes, Phares sci nti l l ants de la Mort sa ns

issue, le cri aperdu du si lence du re des s iecles.

lcebergs, lcebergs, Sol itai res sa ns beso in , des pays bouchas, d ista nts, et l i bres de verm i ne .

Pa rents des Ίl es, pa rents des sou rces, comme je vous vois, com me vous m' etes fa m i l ie rs . . .

Henri M ichaux


ΠΑΓΟΒΟΥΝΑ

Παγόβουνα, χωρίς φρουρούς και δίχως ζώνη, όπου τα γέρικα θλιμμένα αλμπατρός και οι ψυχές τών

πρόσφατα νεκρών θαλασσινών με τις αγκώνες ακουμπάνε στις μαγεμένες νύχτες των υπερβορείων.

Παγόβουνα, παγόβουνα, ναοί καθεδρικοί χωρίς θρησκεία του αιώνιου χειμώνα, ριγμένα στο παγωμένο

περικάλυμμα του πλανήτη Γη . Πόσο ψηλές, πόσο καθάριες είναι οι ακτές σας οι γεννημένες

απ' το ψύχος.

Παγόβουνα, παγόβουνα, ράχη του Βόρειου Ατλαντικού, Βούδδες σεπτοί κατεψυγμένοι σε θάλασσες αδιανόητες,

σπινθηροβόλοι φάροι του Θανάτου χωρίς διέξοδο, η εκστατική κραυγή σκληρής σιωπής αιώνων.

Παγόβουνα, παγόβουνα, Αναχωρητές χωρίς ανάγκες, χωρών περίκλειστων, απόμακρων, ελεύθερων από παράσιτα. Πρόγονοι των νησιών, πρόγονοι των πηγών, πώς σας κοιτώ,

πόσο πολύ μου είστε γνώριμοι . . .

Ανρί Μισώ

631


632

SUNIUM, SUNIUM

Sun ium, Su n ium, sub l ime promontoi re Sous le cie l le p lus beau ,

De I ' ame et de I ' esprit, de toute huma ine g lo i re Le berceau, le tom beau !

Jadis, b ien jeu ne encor, lorsque l e jour sp lend ide Sort de I ' om bre va i nqueu r,

Ton i mage a blessa, comme d' u n tra it rap ide, Les forces de mon coeu r.

Ah ! Qu ' i l sa ig ne, ce coeur ! et to i , morte l l e vue, Garde toujours doub la ,

Au-dessus d' une mer azu rae et chenue, Un temp le muti l a .

Jean Moraas


L:OYNIO , L:OYNIO

Σούνιο, Σούνιο, εξαίσιο ακρωτήρι Κάτω από τον ομορφότερο ουρανό,

Της ψυχής και του πνεύματος, όλης της δόξας του ανθρώπου Λίκνο ζωής, μνήμα σκοτεινό !

Πω παλιά, στην πρwίμη νειότη ακόμα, όταν η ένδοξη μέρα Στεφότανε νικήτρια της σκιάς,

Το είδωλό σου πλήγωσε, σαν ταχυβόλο βέλος, Τη ρώμη της δικής μου της καρδιάς.

Αχ! Πόσο ματώνει αυτή η καρδιά! Κι εσύ, όψη θνητή, Φύλαγε πάντοτε διπλά,

Πάνω από μια θάλασσα γαλάζια και λευκή, Έναν ναό κομματιασμένο σκληρά.

Ζαν Μωρεάς (Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος)

633


634

Je pense a toi , Myrtho, d ivi ne excha nteresse, Au Pausi l i ppe a lti er, de m i l l e feux bri l l ant, Α ton front i nonda des c la rtas d' Or ient,

Aux ra is ins noi rs melas avec I' or de ta tresse.

C' est dans ta coupe aussi que j' ava is bu I ' ivresse, Et dans I' acl a i r fu rtif de ton oe i l sou ri ant,

Quand aux pieds d' lacchus on me voyait pri ant, Car la Muse m' a fa it I' u n des fi ls de la G rece.

Je sais pou rquo i la-bas le vo lcan s' est rouvert . . . C' est qu ' h ie r tu l 'ava is toucha d' u n pied ag i le , Et de cendres souda in I ' horizon s'est couvert.

Depuis qu ' u n duc normand brisa tes d ieux d' a rg i le , Toujou rs, sous les ra meaux du l au rier de Vi rg i l e,

Le pa le ho rtensia s' un it au myrte vert!

Gera rd de Nerva l


Εσένα σκέφτομαι, Μυρτώ, θεότητα μαγευτική, Στ' αγέρωχο Παυσίλυπο, των χίλιων φωτεινών πυρών,

Το μέτωπό σου ποτισμένο απ' την Ανατολή των καθαρών διαυγειών, Στα μαύρα τα σταφύλια τα μπλεγμένα

με την πλεξούδα σου τη χρυσαφί.

Ήταν στο κύπελλο σου που τη μέθη είχα πιεί, Και μες στη φευγαλέα λάμψη από το μάτι σου το γελαστό,

Όταν με είδανε στα πόδια του Ίακχου να προσκυνώ, Γιατί η Μούσα μ' έκανε της Ελλάδας κι εμένα παιδί .

Γνωρίζω γιατί κάτω εκεί ξανά το ηφαίστειο διερράγη . . . Γιατί χθες το ακούμπησες με μιαν ανάλαφρη πατημασιά, Και ξάφνου τον ορίζοντα καλύψανε η στάχτη κι η φωτιά.

Αφότου ένας δούκας νορμανδός θρυμμάτισε τους πήλινους θεούς, Πάντοτε, κάτω απ' την πολύκλαδη του Βιργιλίου δάφνη,

Η ωχρή ορτανσία ενώνεται με πράσινη μυρτιά!

Ζεράρ ντε Νερβάλ

635


636

MONSIEUR

J e vous d is de m ' a ider

Monsieur est lou rd .

Je vous d is de crie r,

Monsieur est sou rd .

Je vous d is d' exp l iquer,

Monsieur est bete .

Je vous d is d' embarquer,

Monsieu r reg rette.

Je vous d is de l 'a imer,

Monsieu r est vieux.

Je vous dis de pr ier,

Monsieur est Dieu . Eteignez la l u m iere,

Monsieu r s' endort.

Je vous d is de vous tai re,

Monsieu r est mort.

Gao Norge

Ο KYPIOL:

Σάς λέω βοηθήστε Ο Κύριος είναι νωθρός.

Σάς λέω φωνάξτε, Ο Κύριος είναι κοuφός.

Σάς λέω εξηγήστε, Ο Κύριος είναι κοuτός.

Σάς λέω αποοράστε, Ο Κύριος είναι απολογητικός.

Σάς λέω αγαπήστε, Ο Κύριος είναι γηραιός.

Σάς λέω οεηθείτε, Ο Κύριος είναι Θεός.

Σβήστε το φως, Ο Κύριος αποκοψιέται χαλαρός.

Σάς λέω σωπάστε, Ο Κύριος είναι νεκρός.

Ζεό Νόρζ


637


638

JE DETESTE LES NUAGES

Je dateste les nuages

leu rs formes rid icu l es

i l s n' ont meme pas

la beauta des ti g res

su r leu r p ro ie

ces nuages id iots

qu i ne vivent que du so le i l

et qu i passent leu r tem ps

a l e cacher

Francis Pica bia


ΜΙΣΩ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Μισώ τα σύννεφα

τα γελοία τους σχήματα

δεν έχουν καν την ομορφιά

των τίγρεων

κατά την αρπαγή της λείας τους

αυτά τα σύννεφα τα ηλίθια

που ζούνε μόνο απ' τον ήλιο

και που περνούνε τον καφό τους

κυνηγώντας τον

Φρανσίς Πικαμπιά

639


640

QUARTIER LIBRE

J ' a i m is mon kapi dans la cage et je su is sorti avec I ' oiseau su r la tete

Alors on ne sa lue p lus

a demanda le com ma ndant Non

on ne sa lue p lus a raspondu I ' oiseau

Ah bon excusez-moi je croyais qu' on sa lua it

a d it le com ma ndant Vous etes tout excusa tout le monde peut se

tromper a d i t I ' oiseau .

Jacques Pravert


ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΘΜΑΜΟΣ

Έβαλα το πηλίκω μου μέσα στο κλουβί και βγήκα με το πουλί στο κεφάλι

Λοιπόν κανείς δεν χαιρετά πια ρώτησε ο ταγματάρχης

Όχι κανείς δεν χαιρετά πια

είπε το πουλί Α! καλά

με συγχωρείτε νόμιζα πως θα 'πρεπε να χαιρετούν είπε ο ταγματάρχης

Σάς συγχωρούμε ο καθένας μπορεί να κάνει λάθος είπε το πουλί.

Ζακ Πρεβέρ

641


642

ETRE ANGE

Etre a nge

C ' est atrange

D i t I ' a nge Etre ane

C'est atra ne

Dit I ' a ne

Ce la ne veut ri en d i re

Dit I ' ange en haussant l es a i les

Pou rta nt

Si atra nge veut d i re que lque chose Etra ne est p lus atra nge qu ' atra nge

Dit I ' ane Etra nge est

Dit I ' ange en tapa nt des p ieds

Etranger vous-meme

Dit I ' ane

Et i l s' envo le .

Jacques Pravert


ΤΟ ΝΑ 'ΣΑΙ ΑΓΓΕΛΟΣ

Το να 'σαι άγγελος Είναι παράξενο Είπε ο άγγελος Το να 'σαι ψυχή

Είναι να είσαι παραξενική Είπε η ψυχή

Αυτό δεν σημαίνει τίποτε Ε ίπε ο άγγελος υψώνοντας τις φτερούγες

Όμως Αν το παράξενο σημαίνει κάτι

Το παραξενική είναι πω παράξενο κι από παράξενο Είπε η ψυχή

Παράξενο Είπε ο άγγελος χτυπώντας τα πόδια

Παράξενος είστε εσείς Ε ίπε η ψυχή

Και πέταξε μακριά.

Ζακ Πρεβέρ

643


644

IL PLEUT

Averse averse averse averse averse averse p lu ie δ p lu ie δ p lu ie δ ! δ p lu ie δ p lu ie δ p lu ie !

gouttes d' eau goutes d' eau goutes d' eau goutes

d' eau parap lu ie δ pa rap lu ie δ pa raverse δ !

pa ragouttes d' eau pa ragouttes d' eau d e p lu ie

capuchons pe leri nes et i m permeables que l a p lu ie est hu mide et que I ' eau mou i l le et

mou i l l e !

mou i l le I ' eau mou i l le I ' eau mou i l l e I ' eau mou i l le

I ' eau

et que c'est ag raab le ag raab le ag raab le d' avo i r l es pieds mou i l las et les cheveux h u m ides

tout h u mides d' averse et de p lu ie et de gouttes d' eau de p lu ie d' averse et sans u n pa ragoutte

pou r protager les p ieds et l es cheveux mou i l las

qui ne vont p lus fr iser qui ne vont p lus friser a cause de I ' averse a cause de la p lu ie

a cause de I ' averse et des gouttes de p lu ie

des gouttes d' eau de p lu ie et des gouttes d' averse cheveaux dasarι;onnas cheveaux sa ns pa rap lu ie

Raymond Queneau


Νεροποντή νεροποντή νεροποντή νεροποντή νεροποντή νεροποντή βροχή ώ βροχή ώ βροχή ώ! Ώ βροχή ώ βροχή ώ βροχή !

σταγόνες νερού σταγόνες νερού σταγόνες νερού αλεξιβρόχιο ώ αλεξιβρόχιο ώ αλεξίστιχο ώ !

αλεξισταγόνιο νερού αλεξισταγόνιο νερού της βροχής κουκούλες μπέρτες κι αδιάβροχα

γιατ' η βροχή είναι υγρή και το νερό μουσκεύει και μουσκεύει!

μουσκεύει το νερό μουσκεύει το νερό μουσκεύει το νερό μουσκεύει το νερό

κι είναι ευχάριστο ευχάριστο ευχάριστο να 'χεις τα πόδια μούσκεμα και τα μαλλιά βρεγμένα

κάθυγρα απ' την νεροποντή και τη βροχή και τις σταγόνες του νερού της βροχής και της νεροποντής και δίχως αλεξισταγόνιο

για να προφυλάξεις τα πόδια και τα μαλλιά τα μουσκεμένα που δεν είναι πια σπαστά που δεν είναι πια σπαστά

λόγω της νεροποντής λόγω της βροχής λόγω της νεροποντής και των σταγόνων της βροχής

των σταγόνων του νερού της βροχής και των σταγόνων της νεροποντής

μαλλιά αναταραγμένα μαλλιά χωρίς ομπρέλα για την βροχή

Ραϋμόν Κενώ

645


646

DANS L' E SPACE

On d i ra it que kakchose se passe

En fa it i l ne se passe rien

U n autobus acrase u n ch ien

Des badauds se da lassent

1 1 va p leuvoi r

Tiens ti ens

Raymond Queneau


L:ΤΟΝ ΧΩΡΟ

Θ α 'λεγε κανεις πως κάτι τρέχει

Στην πραγματικότητα δεν τρέχει τίποτα

Ένα λεωφορείο λιώνει έναν σκύλο

Οι χασομέρηδες χαλαρώνουν

Πάει για βροχή

Κοίτα να δεις φίλε μοu

Ραuμόν Κενώ

647


648

LE COEUR VOLE

Mon triste coeu r bave a l a poupe, Mon coeur couvert de capora l : l l s γ l a ncent des jets de sou pe,

Mon triste coeu r bave a la pou pe: Sous les quo l i bets de l a troupe

Qui pousse u n ri re ganara l , Mon triste coeu r bave a l a pou pe,

Mon coeu r couvert de capora l !

lthypha l l iques et p ioup iesques Leu rs quo l i bets I ' ont daprava !

Au gouverna i l on voit des fresques lthypha l l iques et p ioup iesques,

ό flots abracada brantesques,

Prenez mon coeu r, qu ' i l soit lava !

lthypha l l i ques et p ioup iesques, Leu rs quo l i bets I' ont daprava !

Quand i l s au ront ta ri l eurs ch iques, Com ment ag i r, δ coeu r vo la?

Ce seront des hoquets bach iques Quand i ls au ront ta ri leu rs ch iques: J ' au ra i des su rsauts stomach iques,

Μοί , si mon coeu r est rava la : Quand i l s au ront ta ri l eurs ch iques

Com ment ag i r, δ coeu r vo la?

Arth u r Ri m baud


ΚΑΡΔΙΑ ΚΛΕΜΜΕ ΝΗ

Η καρδιά μου αφρίζει εκεί στην πρύμη λυπημένη, Μέσα στα φύλλα του καπνού μπαλαρισμένη:

Την πασαλείβουνε με σούπα, Η καρδιά μου αφρίζει εκεί στην πρύμη λυπημένη:

Κάτω απ' τ' αγροίκα αστεία των ναυτών Που ξεσπούν σε μια ιλαρότητα γενικευμένη,

Η καρδιά μου αφρίζει εκεί στην πρύμη λυπημένη, Μέσα στα φύλλα του καπνού μπαλαρισμένη !

Χυδαίοι κι ιθυφαλλικοί Απ' τους αγροίκους τους αστε"ίσμούς έχει φθαρεί !

Στη γέφυρα ολούθε ζωγραφιές Χυδαίες κι ιθυφαλλικές,

Ω ! κύματα της μαγγανείας μαγικά, Πάρτε μου την καρδιά, να καθαρθεί ξανά!

Χυδαίοι κι ιθυφαλλικοί, Απ' τους αγροίκους τους αστε"ίσμούς έχει φθαρεί!

Όταν θα έχουνε τη δόση του καπνού για μάσημα ξεράνει, Πώς ν' αντιδράσω, ώ καρδιά κλεμμένη ;

Θά 'χει κανείς με λόξυγγες διονυσιακούς να κάνει Όταν θα έχουνε τη δόση του καπνού για μάσημα ξεράνει:

Εμένα θα μ' ανακατεύονται τα σωθικά μου, Όταν θα ευτελιστεί και πάλι η καρδιά μου:

Όταν θα έχουνε τη δόση του καπνού για μάσημα ξεράνει, Πώς ν' αντιδράσω, ώ καρδιά κλεμμένη ;

Αρτούρ Ρεμπώ

649


650

1 1 N e dit pas d e m a l des gens,

1 1 N e pense pas d e m a l des gens;

1 1'

Quand i l a affa i re aux gens, Va trouver les gens

Di rectement. 1 1

est 1 1 .

Souvent 1 1 se sent

Seu l 1 1

Armand Robi n


Ο «ΑΥΓΟ:Σ»

Αυτός Δεν λέει κακά για τους ανθρώπους,

Αυτός Δεν σκέπτεται κακά για τους ανθρώπους,

Αυτός, Όταν έχει κάποια υπόθεση με τους ανθρώπους,

Πάει και τους βρίσκει Κατ' ευθείαν .

Αυτός Είναι

Αυτός. Συχνά

Αισθάνεται Μόνος Αυτός

Αρμάν Ρομπέν

651


652

ELOGES

XVI I I

Α prasent la issez-moi , j e va is seu l .

Je sorti ra i , ca r j ' a i affa i re: u n i nsecte

m' attend pou r tra ite r. Je me fa is jo ie

du g ros oe i l a facettes: angu leux, i mpravu ,

comme le fru it du cypres.

Ou b ien j ' ai u ne a l l i ance avec l es p ierres

vei naes-b leu : et vous me la issez aga lement.

Assis, dans I' am itia de mes genoux.

Sai nt-Joh n Perse


Ε Γ ΚΩ ΜΙΑ

XVIII

Επί του παρόντος αφήστε με, πηγαίνω μόνος.

Θα 'βγω, γιατί έχω δουλειά: ένα έντομο

με περιμένει για να με περιποιηθεί. Χαίρομαι

τα μεγάλα πολυγωνικά μάτια: γωνιώδη, απρόβλεπτα,

όπως ο καρπός του κυπαρισσιού.

Ή καλύτερα έχεις συμμαχία με τις πέτρες πού 'χουνε

γαλάζιες φλέβες: και με αφήνετε ομοίως

καθισμένο, ανάμεσα στη φιλία των γονάτων μου.

Σεν-Ζον Περς

653


654

ECRIT SUR LA PORT

U n homme est du r, sa fi l le est douce. Qu ' e l l e

se ti enne toujours

a son retou r sur la p lus haute marche de la

maison b lanche,

et fa isa nt g race a son cheva l de I ' atra i nte

des genoux,

i l oub l ie ra la fi evre qu i ti re toute la peau du

visage en deda ns.

Sa i nt-Joh n Perse


ΓΡΑΜΜΈ ΝΟ L:ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Ο άνδρας είναι σκληρός, η κόρη του μειλίχια. Γιατί αυτή κατά την επιστροφή του

καταλαμβάνει πάντα το υψηλότερο σκαλί του λευκού σπιτιού,

και χάρη στα μαλλιά της που φτάνουνε στα γόνατα,

εκείνος ξεχνά την έξαψη που εκβάλλει όλο το δέρμα του προσώπου μέσα του.

Σεν-Ζον Περς

655


656

TERRITOIRES DU TEMPS

Au g rand ga lop l e zebre fu it 1 1 fu it la cage aux longs barreaux

Que l 'on a pei nte su r son dos Mais qui le mettra hors de l u i ?

J ' a i contre que lques poissons Echanga la mer

Toute v ie est sa ns mamoi re Cherche poeme Cherche m i ro i r

On oub l ie tout pu is on en meu rt Sur quoi vou lez-vous que je p leu re?

Yo land S imon


ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΧΡΟΝΟΥ

Με θαυμάσω καλπασμό τρέχει η ζέμπρα στην οδό Δραπετεύει απ' το κλουβί της με τις μπάρες τις μακριές Που της είχαν ζωγραφίσει και στις δύο της τις πλευρές

Όμως ποιός θα τήνε σώσει απ' τον δικό της εαυτό ;

Παρά την θέληση κάποιων ψαριών Εγώ άλλαξα την θάλασσα

Ολόκληρη η ζωή δεν έχει μνήμη Κοίτα τα ποιήματα Δες τον καθρέπτη

Κανείς τα πάντα τα ξεχνά μετά πεθαίνει Γιατί θα θέλατε να κλαίω, τί μας μένει ;

Γωλάντ Σιμόν

657


658

ου tom bent l es mataorites J' achet 'ra i u n champ

J'y f'ra i une ba raque a frites Je sera i marchand

Toutes les pouss ieres d' atoi les Je les accroch 'ra i

Au-dessus de ma ca ba ne Pou r la dacorer

Et si u n mataorite Me tue u n c l i ent

Su r sa tom be je d i ra i Α son enterrement:

« U n mataorite I' a tua Un jou r en tom ba nt

Pa rc' qu' i l a imait trop les frites Et qu ' i l ata it trop gourmand .»

Yo land S imon


ΜΥΘΟΣ

Εκεί ποu πέφτουνε μετεωρίτες Θ' αγοράσω έναν αγρό

Θα φτιάξω μια καντίνα να ποuλώ πατάτες Θα μεταμορφωθώ σε έμπορο

Όλη την αστερόσκονη Θα επαuξήσω

Επάνω στην καλύβα μοu Για να την διακοσμήσω

Κι αν κάποιος μετεωρίτης Mou σκοτώσει έναν πελάτη Θα γράψω στην κηδεία τοu

Στης ταφόπετρας την πλάτη:

<<Ενας μετεωρίτης πέφτοντας τον σκότωσε Ήταν μέρα αποφράς

Tou αρέσαν τόσο οι πατάτες Κι ήτανε πολύ καλοφαγάς».


659


660

MANTES LA JOLIE

L autoroute a tra ncha

Α ma d roite les pavi l lons

Α ma gauche les g rands ensem bles

Α I ' horizon

TOTAL a p lanta sa ba nn iere .

Yo land S imon


ΜΑΝΤ ΛΑ ΖΟΛΙ

Ο αυτοκινητόδρομος το έκοψε στα δύο

Στα δεξιά τα εξοχικά

Στ' αριστερά τα πολυκαταστήματα

Και στον ορίζοντα

το λάβαρό της.


661


662

AU GALOP

Prends ton p lus beau cheva l b lanc

et ta cravache et tes gants

cou rs a l a vi l le au p lus tδt

et regarde l e beau chiHeau

Le beau chateau dans la foret

qu i perd ses feu i l les sa ns reg ret

au ga lop au ga lop mon am i

tout n ' est pas rose dans la vie

Ph i l i ppe Soupau lt


Πάρε το πω ωραίο και λευκό σου άτι και το μαστίγιό σου και το γάντι

τρέχα στην πόλη δια μιας κοίτα το κάστρο της ωριάς

Τ' όμορφο κάστρο στους δρυμούς που χάνει τα φύλλα του χωρίς ενδοιασμούς

κάλπασε, κάλπασε φίλε μου ιππευτή δεν είναι όλα ρόδινα σε τούτη τη ζωή

Φιλίπ Σουπώ

663


664

FUNEBRE

Monsieu r M i roi r marchand d' habits

Est mort h ie r soi r a Paris

1 1 fa it nu it

1 1 fa it noi r

1 1 fa it nu it noi re a Paris.

Ph i l i ppe Sou pau lt


ΝΗΠΕΝΘΕL:

Ο Κύριος Καθρέπτης έμπορος φράκων

Απεβ ίωσε χθες την εσπέραν εις Παρισίοuς

Πίπτει η νuξ

Πίπτει το σκότος

Πίπτει ο ζόφος της νuκτός εις Παρισίοuς.

Φιλίπ Σοuπώ

665


666

COMPTINE

(Voix d' enfant, zazaiement recommanda)

J ' ava is une vache E l le est au sa lon

J ' ava is une rose E l le est en chem ise

Et en panta lon

J ' ava is un cheva l 1 1 cuit dans l a sou pe

Da ns le cou rt-bou i l lon

J ' ava is une l ampe Le c ie l me I ' a prise

Pou r le nu its sans l u ne

J ' ava is u n so le i l 1 1 n'a p lus de feu

Je n'y vois p lus goutte Je cherche ma route

Com me u n ma lheureux.

Jean Ta rd ieu


ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ

(Παιδική φωvή, συνιστάται ψεύδισμα)

Είχα μια αγελάδα Είναι στο σαλόνι

Είχα ένα ρόδο Φοράει ένα πουκάμισο

Φοράει πανταλόνι

Είχα ένα άλογο Βράζει στο καζάνι Μες στο ψαρομάνι

Είχα μία λάμπα Μου την πήρε ο ουρανός

Για τ' αφέγγαρα σκοτάδια

Είχα έναν ήλιο Δεν έχει πια φωτιά

Δεν βλέπω ούτε στάλα Κι αναζητάω το δρόμο μου

Δύστυχος στα τυφλά.

Ζαν Ταρντιέ

667


668

CONVΈRSATION

(Sur le pas de la porte, avec bonhomie)

Com ment ς:a va sur la te rre? - <;a va, ς:a va, ς:a va bien .

Les petits ch iens sont' i ls prosperes? - Mon Dieu ou i merci bien .

Et les nuages? - <;a flotte .

Et les volca ns? - <;a m ijote.

Et l es fl euves? - <;a s' acou le .

Et l e tem ps? - <;a se darou le .

Et votre ame? - E l le est ma lade

Le pri ntem ps ata it trop vert e l l e a manga trop de sa lade.

Jean Ta rd ieu


(Στο κατώφλι της πόρτας, με εvyέvεια)

Πώς τα πάτε στη γη ; - Καλά, καλά, μια χαρά.

Τα σκυλάκια ευημερούν ; - Ν αι Θεέ μου σ' ευχαριστούν.

Και τα σύννεφα ; - Μετεωρίζονται.

Τα ηφαίστεια ; - Σιγοβράζουνε .

Και τα ποτάμια ; - Τρέχουν και χύνονται.

Ο καφός ; - Ξεδιπλώνεται.

Και η ψυχή σας ; - Όχι καλά.

Ήταν η άνοιξη που ήταν τόσο πράσινη και παραέφαγε σαλατικά.

Ζαν Ταρντιέ

669


670

TU OUVRES

Tu ouvres les a i les

pou r pa rti r en voyage

tu te moques de nous

cheva l

a ton age

Trista n Tza ra

ΑΝΟΙΓΕ ΓΣ

Ανοίγεις τις φτερούγες σοu

να φύγεις για ταξείδι

τ' αλόγατά μας

περιπαίζεις

στην ηλικία σοu

Τριστάν Τσαρά


671


672

Ce soi r, u n g ra nd cie l cl a i r, su rnatu re l , abstrait,

Fro id d' ato i l es, i nfi n i ment i naccess ib le

Α l a p riere h u ma ine, u n g rand c ie l cl a i r pa raΊt. 1 1 fige en son m i roi r I ' atern ita visi b le .

Le ge l atrei nt cet i nfi n i d' a rgent et d ' o r,

Le ge l atrei nt les vents, la g reve et l e s i l ence

Ε Ι les p la i nes et l es p la i nes; le ge l qu i mord Les lo i nta i ns b leus, ou l es astres poi ntent leu r l ance.

S i l encieux, l es bois, la mer et ce g ra nd cie l

Et sa l ueu r i m mobi le et dardante !

Et ri en qu i remuera cet ordre essenti e l Et ce reg ne de ne ige acerbe et corroda nte.

l m m uta bi l ita tota le . On sent du fe r

Et des ataux serer son coeu r morne et ca ndide;

Ε l a cra i nte saisit d ' un i m morte l h iver

Et d' u n g ra nd Dieu soudai n, g lacia l et sp lendide .

E m i le Verhaeren


Ο ΠΑΓΕΤΟΣ

Αυτό το δειλινό, ένας μεγάλος διάφανος ουρανός, υπερφυσικός, αφηρημένος,

Ψυχρός αστέρων, απείρως απροσπέλαστος Στην ανθρώπινη ικεσία, ένας μεγάλος διάφανος ουρανός

αποκαλύπτεται. Παγώνει στον καθρέπτη του την αιωνιότητα την ορατή .

Ο παγετός σφιχταγκαλιάζει αυτό το άπειρο από χρυσό κι ασήμι, Ο παγετός σφιχταγκαλιάζει τους ανέμους, τ' ακρογιάλι και τη σιωπή

Και τις πεδιάδες και τις πεδιάδες ο παγετός δολοφονεί Τ' απόμακρο γαλάζιο, εκεί που τ' άστρα κατευθύνουνε

τα βέλη τους.

Σιωπηλοί, τα δάση, η θάλασσα κι ετούτος ο μεγάλος ουρανός Και το απαύγασμά του το ακίνητο και το ορμητικό!

Και τίποτε που να αναταράξει αυτή την ουσιώδη τάξη Κι αυτή τη βασιλεία του πικρού χωνιού του διαβρωτικού.

Ακινησία ολική . Ν ιώθεις το σίδερο Και το μαγγάνι που του σφίγγει την καρδιά την σκυθρωπή κι αγνή .

Κι ο φόβος γίνεται κυρίαρχος ενός αθάνατου χειμώνα Κι ενός μεγάλου αιφνιδιαστικού Θεού, κατεψυγμένου και λαμπρού.

Εμίλ Βεραρέν

673


674

LES SANGLOTS DES VIOLONS

Les sa ng lots longs

Des vio lons

De I ' automne

B lessent mon coeu r

D' une langueu r

Monotone.

Tout suffocant

Et b leme, quand

Sonne I ' heu re,

Je me souviens

Des jou rs anciens

Et je p leu re;

Et je m' en va is

Au vent mauva is

Qui m' emporte

Deς:a, de la ,

Pa re i l a la

Feu i l le m o rte .

Pau l Verl a i ne

ΟΙ ΛΥΓΜΟΙ ΤΩΝ ΒΙΟΛΙΩΝ

Οι μακρόσυρτοι λυγμοί των βιολιών

του φθινοπώρου μού πληγώνουν την καρδιά μ' αισθήματα βαρυθυμιάς

μονότονης και πόνου.

Χωρίς ανάσα και ωχρός, όταν σημάνει η ώρα,

θυμάμαι τον παλιό καφό

ξεσπώ σε κλάμα τώρα,

Κι αφήνομαι στον άνεμο

που με πετάει εδώ κι εκεί,

σαν ένα φύλλο από φύση νεκρή .

Πωλ Βερλαίν


675


676

IL PLEURE DANS ΜΟΝ COEUR

1 1 p leu re dans mon coeu r Comme i l p leut sur la vi l le; Que l l e est cette l angueur Qu i panetre mon coeu r?

ό bruit doux de la p lu ie Pa r terre et sur l es to its !

Pou r u n coeu r qu i s' ennu ie

ό l e chant de l a p l u i e !

1 1 p leure sans ra ison Dans ce coeu r qui s' acoeu re.

Quoi ! nu l l e trah ison? . . . Ce deu i l est sa ns ra ison .

C ' est b ien la pi re pe ine De ne savo i r pou rquo i

Sans amour et sa ns ha i ne Mon coeu r a ta nt de pei ne !

Pau l Verl a i ne


ΚΑΤΙ ΚΛΑΙΕ Ι ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Κάτι κλαίει μες στην καρδιά μου Όπως βρέχει μες στην πόλη, Τί ειν' αυτή η βαρυθυμιά μου Που τρυπάει την καρδιά μου ;

Ώ γλυκέ ήχε της βροχής Στο έδαφος και στις σκεπές! Για μια καρδιά της ταραχής

Ώ τραγούδι της βροχής!

Κάτι κλαίει χωρίς αιτία Στην καρδιά την κουρασμένη .

ΤΊ Κ , � , ι . αμμια προuοσια ; . . . Τέτοιος πόνος χωρίς αιτία .

Ε ίν' χειρότερος ο πόνος Ν α μην ξέρεις το γιατί

Χωρίς έρωτα και χωρίς μίσος Η καρδιά μου να πονάει τόσο πολύ!

Πωλ Βερλαίν

677

Ι:ΣΠΑΝΙΑ �

679


680

EL POEMA DE MIO CID

3 Μ ία Cίd Rruy Dίaz pαr Bu rgαs entrava, en su cαmparia sessaenta pendαnes.

Exίan lα ver mug ίeres e varαnes, bu rgeses e bu rgesas pαr las fί n ί estras sαn, p lαra ndα de lαs αjαs, ta ntα avίan el dα lαr; de l as sus bαcas tαdαs d ίz ίa n una rrazόn:

" i Dίαs, qua buen vassa l lα, sί αvίesse buen seriαr ! "

4 Cαn bίdar l a ίen de g radα, mas n ί ngunα nαn αsava :

e l rey dαn Alfαnssα ta ntα avίe la g ra nd saria. Antes de la nαche en Bu rgαs da l entrό su carta,

cαn g rand reca bdα e fue rtemίentre se l lada : que a m ία Cίd Rαy Dίaz, que nadί nαl d ίessen pαsada,

e aquel que gela d ίesse sαpίesse vera pa la bra que perder ίe lαs averes e mas lαs αjαs de la cara,

e aun demas lαs cuerpαs e l as a l mas. G rande due lα avίen las yentes crίstίa nas;

ascόndense de m ία Cίd, ca nαl αsan dezί r nada.

Ε Ι Cam peadαr ade l ί riό a su pαsada, Assί cαmα l l egό a la puerta , fa l lό la b ίen cerrada

pαr m ίedα de l rrey Alfαnsα, que assί Ι α avίan paradα que sί nαn la quebra ntas pαr fuerς:a, que nαn ge l a abrίesse nad ί .

Lαs de Μ ία Cίd a a ltas vαzes l l aman , lαs de dentrα nαn l es querί an tαrnar pa labra .

Ag u ίjό Μ ία Cίd, a la puerta se l l egava, sacό el p ίe de l estrί bera, una fe rίda l ' dava;


ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΣΙΝΤ

3 Ο Ροuί Ντίαζ ο μίο Σίντ μπήκεν μέσαν στο Μπούργκος,

μαζί κι η συνοδείαν του από εξήντα ιππότες. Άνδρες, γυναίκες, όλοι ν τους βγήκαν στα παραθύρια,

για ναν τον δουν καθώς περνά και ναν τονε θαυμάσουν. Τα μάτιαν τους δακρύζανε, πονούσεν η καρδιάν τους.

Απ' ολονών τα στόματαν μίαν φωνήν υψώθη: «Τί πατριώτης, Ύψιστε, μακάριν τέτοιον νά 'χαμεν

κι ένανεν βασιλέαν! »

4 Μετά χαράς θα ήθελαν ναν τον φιλοξενούσαν, όμως κανείς δεν τόλμαεν,

από τον φόβον της οργής του κύρη τους Αλφόνσο υ . Πρίν πέσει η νύχτα ήρθανε στο Μπούργκος διαταγές του,

με οδηγίες αυστηρές και εφτασφραγισμένες: κανείς τους να μην τον δεχτείν, τον Σίντ τον Ροuί Ντίαζ,

τι όποιος τους το τόλμαεν θα έπρεπεν να ξεύρει πως θά 'χανεν για τα καλά ολάκερον το β ιός του,

τα μάτιαν του, το σώμαν του κι ακόμην την ψυχήν του. Μεγάλον πόνον είχανε οι χριστιανοί του Μπούργκος.

Κρύβονταν απ' τον μίο Σίντ, και δεν βγάζαν κουβένταν.

Ο στρατηλάτης τράβηξεν για το κατάλυμά του. Μόλις την πύλην έφθασεν την βρήκε αμπαρωμένην, τον βασιλιάν φοβήθηκαν, γι' αυτό και την σφαλίσαν,

εκτός κι αν την εγκρέμιζεν, ποτέν τους δεν θ' ανοίγαν. Οι στρατιώτες τού μίο Σιντ φωνάζαν δυνατά,

αυτοί που μέσαν ήντοσαν δεν λέγασιν μιάν λέξιν . Έφιππος όρμησεν ο Σιντ, κεντρίζοντας το άτιν,

στην πόρταν έφθασεν ταχειά καλπάζοντας μπροστάν της και με το πόδιν λεύτερον απ' τον αναβολέα, της έδωσεν ορμητικά

μιάν δυνατήν κλωτσιάν.

681


682

Non se abre la puerta, ca b ien era cerrada .

U na n iiia de nuef a iios a ojo se pa rava :

" i Ya Cam peador, en buen ora ci nxiestes espada !

Ε Ι rrey lo ha vedado, anoch d' a l e [n]trό su ca rta

con g rant rreca bdo e fue rtemientre se l lada .

Non vos osa riemos a bri r n i n coger por nada;

si non, perderiemos los averes e l as casas

e demas los ojos de l as ca ras.

Cid, en e l nuestro ma l vόs non ganades nada,

mas e l Cr iador vos va la con todas sus vertudes sanctas."

Esto la n i iia d ixo e tornόs pora su casa .

Ya lo vee e l Cid que de l rrey non avia g r[aci ]a ;

pa rtiόs' de l a puerta, por Bu rgos agu ijava,

l l egό a Sa ncta Marίa, l uego descava lga,

fi ncό los i nojos, de coraς:όn rogava.

19

I se echava m io Cid despuas que fo de noch ,

u n sueiiol p riso du lς:e, tan bien se adurmiό.

Ε Ι ange l Ga brie l a a l vi no en vis ion :

"Cava lgad, C id , e l buen Ca mpeador,

ca nunqua en tan buen pu nto cava lgό varόn;

m ientra que visqu ia redes bien se fa ra lo to. "

Quando despertό e l Cid, la ca ra se santigό .

poema medieva l


ήταν χαλάν κλεισμένη . εφάνη απά στα τείχη:

στρατάρχην μου, την σπάθαν! σένα να υποδεχτούμεν,

κρυφάν και με σφραγίδες. μέσαν να σας δεχτούμεν.

τα σπίτιαν και το βιός μας τα μάτιαν μας τα ίδιαν. κέρδος εσύ δεν θά 'χεις.

μ' ολες του τις δυνάμεις

Η πύλη όμως δεν άνοιξεν, Μία μικράν εννεάχρονην

« Ώραν καλήν εζώστηκες, Τ' απαγορεύει ο βασιλιάς,

χθες νύχτ' αφίχθη διαταγήν Ούτε που θαν τολμούσαμεν

Αλλιώς θα θυσιάζαμεν κι ακόμαν πω φριχτώτερον

Απ' την δικήν μας συφοράν, Μακάριν ο Δημιουργός ναν σε φυλάει πάντοτε

Αυτά η μικρά του μίλησεν Ο Σιντ κατάλαβεν με μιάς

γερόν στο πέρασμά σου». κι επέστρεψεν στο σπίτιν .

πως χάριν απ' τον βασιλιάν δεν είχεν να προσμένειν .

Μέσ' απ' το Μπούργκος κάλπασεν, φεύγοντας απ' την πύλην, κι έφθασεν εις την εκκλησιάν της Άγιας Μαρίας,

κατέβην απ' το άτιν του,

κι από το βάθος της καρδιάς

19

Έγυρε ο Σίντ να κοιμηθεί

κι ήταν γλυκός ο ύπνος του, Ο Γαβριήλ Αρχάγγελος

«Κάλπασεν, Σίντ πολέμαρχεν,

γονάτισεν αμέσως με πάθος προσευχήθην.

καθώς έπεσε η νύχτα,

κι είδ' όνεφο γλυκό . ήλθεν σαν οπτασία:

ανδρείεν και μεγάλεν, ποτέ κανείς δεν κάλπασεν τέτοιον καλόν καφόν.

Όσονε ζείς όλα καλά όλα δεξιάν θα πάνεν».

Καθώς εξύπνησεν ο Σίντ, έκανεν τον σταυρόν του.

μεσαιωνικό ποίημα

683


684

EL ANGEL BUENO

Vi no e l que yo querίa , e l que yo l l amaba .

Νο aque l que ba rre cie los si n defensas, luceros si n cabanas,

l u nas s in patri a, n ieves.

N ieves de esas ca ίdas de u na mano. Un nom bre, u n sueno, una frente .

Νο aque l que a sus cabel los atό la m u e rte .

Ε Ι que yo querίa .

S in a ranar los a i res, si n heri r hojas ni mover crista les.

Aque l que a sus ca be l l os atό e l s i l encio.

Pa ra sin l asti marme, cava r una ri bera de l uz du lce en m i pecho

γ hacerme e l a l ma navegable .

Rafae l Al berti


Ο ΚΑΛΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Ήρθε αυτός που ήθελα, αυτός που φώναξα.

Όχι αυτός που σαρώνει απροστάτευτους ουρανούς, άστρα χωρίς καλύβες,

φεγγάρια χωρίς πατρίδα, χιόνια.

Χιόνια απ' αυτά που 'πέσαν από ένα χέρι. Ένα όνομα, ένα όνεφο,

ένα μέτωπο.

Όχι αυτός που 'χε δεμένο τον θάνατο στα μαλλιά.

Αυτός που ήθελα.

Χωρίς να γδάρει τον αέρα, χωρίς να πληγώσει φύλλα ή να δονήσει παράθυρα.

Αυτός που 'χε δεμένη στα μαλλιά την σιωπή .

Έτσι ώστε, χωρίς να μου κάνει κακό, να σκάψει μες στο στήθος μου μιαν όχθη ιλαρού φωτός

και να κάνει την ψυχή μου πλώ"ίμη .

Ραφαέλ Αλμπέρτι

685


686

Aqu ί ta m bian entra, en esta casa,

Aqu ί vi a la madre cόmo cosίa.

Una n i iia, casi m ujer (a lgu ien d i rίa: qua a lta, qua guapa se esta

poniendo),

a l zό sus g ra ndes ojos oscu ros, que no me m i raban .

Otro ch iqu i l l o, u na menuda sombra, apenas u n g rito, un ru id i l lo

por e l sue lo,

tocό m is p iernas suavemente, si n verme.

Fuera, a l a entrada, un hom bre go lpea ba, confiado, en un h ierro .

γ entra, y no me vieron .

E ntra por una puerta, para sa l i r por otra .

U n viento pa reciό mover aque l l os vestidos.

γ l a h ija a lzό su ca ra , sus g randes ojos vagos y l l evό a su frente

sus dedos.

Un suspi ro profu ndo y s i l encioso exha lό e l pecho de l a madre .

Ε Ι n iiio se si ntiό cansado y du lcemente cerrό los ojos.

ΕΙ padre detuvo su maza y dejό su M i rada en la raya azu l de l

crepύscu lo .

Vicente Aleixa ndre


Επίσης μπήκα εδώ, σ' αυτό το σπίτι, Εδώ είδα την μητέρα της πως έραβε.

Μια κοπέλα, σχεδόν γυναίκα (κάποιος θα λεγε: τί ψηλή, τί όμορφη που γίνεται),

σήκωσε τα μεγάλα μαύρα μάτια της, που δεν με έβλεπαν. Ένας άλλος μικρούλης, μια μικροσκοπική σκιά, ίσα-ίσα

μια κραυγούλα, ένας μικρός θόρυβος στο πάτωμα,

ακούμπησε τα πόδια μου απαλά, χωρίς να με βλέπει. Έξω, στην είσοδο, ένας άνδρας, εφησυχασμένος, χτυπούσε

με το σφυρί ένα σίδερο .

Μπήκα, και δεν με είδαν. Μπήκα από μία πόρτα, για να βγω απ' την άλλη . Ένας αέρας φάνηκε να κουνάει τα ρούχα τους.

Κι η θυγατέρα σήκωσε το κεφάλι της, τα μεγάλα αόριστα μάτια της κι έβαλε τα δάχτυλα στο μέτωπό της.

Ένας βαθύς και σιωπηλός αναστεναγμός βγήκε απ' το στήθος της μητέρας.

Ο μικρούλης ένοιωσε κουρασμένος κι έκλεισε γλυκά τα μάτια. Ο πατέρας σταμάτησε το σφυρί κι άφησε το βλέμμα του

να πλανηθεί στην γαλάζια αχτίδα του λυκόφωτος.

Βιθέντε Αλε"ίσσάντρε

687


688

ES EL AMOR QUE PASA!

Los i nvisi b les atomos de l a i re

en derredor pa l pita n y se i nfl aman ,

e l ci e lo se deshace en rayos de oro,

la tie rra se estremece a l borozada,

oigo flota ndo en o las de a rmonίas

ru mor de besos y bati r de a l as,

m is pa rpados se cierran . . . Qua sucede?

- Es e l amor que pasa !

G ustavo Ado lfo Becquer


ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ!

Τα άτομα τ' αόρατα τ' αγέρα

τριγύρω πάλλονται κι ανάβουν,

ο ουρανός διαλύεται σε χρυσαφιές αχτίδες,

η γης ολάκερη δονείται από χαρά,

ακούω να πετούν σε κύματα αρμονίας

ήχοι φιλιών και φτερουγίσματα,

τα βλέφαρά μου κλείνουν . . . Τί συμβαίνει ;

- Είναι ο έρωτας που περνά!

Γκουστάβο Α ντόλφο Μ πέκερ

689


690

QUE E S POESfA?

Qua es poesίa?, d ices mientras clavas

en mi pup i l a tu pup i l a azu l ;

Qua es poesίa ! Y tύ me lo pregu ntas?

Poesίa . . . eres tu.

G ustavo Ado lfo Becquer


ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗL:Η;

Τί είναι ποίηση ; μοu λες καρφώνοντας

στα μάτια μοu τα γαλανά σοu μάτια.

Τί είναι ποίηση ! Και με ρωτάς ;

Ποίηση . . . είσαι σύ.

Γκοuστάβο Α ντόλφο Μ πέκερ

691


692

POR UN BESO

Por u na m i rada, u n m u ndo:

por una sonrisa, un c ie lo :

por un beso . . . , yo no sa

qua te d ie ra por un beso.

Gustavo Ado lfo Becquer

ΓΙΑ ΕΝΑ ΦΙΛΙ

Για μια ματιά σοu, έναν κόσμο:

για ένα χαμόγελο, έναν ουρανό:

για ένα φιλί σοu . . . , δεν ξέρω

τί θα σού 'οινα για ένα φιλί.



693


694

Como en u n l i bro a bi e rto

Leo de tus pup i l as en e l fondo;

Α qua fi ng i r e l l abio

Risas que se desm ienten con los ojos?

L lora ! Νο te averg l i ences

de confesa r que me qu is iste u n poco.

L lora ! Nad ie nos m i ra .

Ya ves; yo soy u n hom bre . . . y ta m bian l l oro.

G ustavo Adolfo Becquer


Διαβάζω τις κόρες των ματιών σοu

Σαν νά 'ταν ανοιχτό βιβλίο .

Γιατί φτιάχνεις χαμόγελα με τα χείλια

Ποu διαψεύδονται απ' τα μάτια ;

Κλάψε! Μη ντρέπεσαι να ομολογήσεις

πως μ' αγάπησες για λίγο.

Κλάψε! Κανείς δεν μας βλέπει.

Ν α δες! Εγώ είμαι άντρας . . . και πάλι κλαίω!


695


696

OLAS GIGANTES

Olas g iga ntes que os rom pais bramando

en las p layas desie rtas y remotas,

envue lto entre la sabana de espumas,

l levadme con vosotras !

Rafagas de h u racan que a rrebata is

de l a lto bosque las march itas hojas,

a rrastrado en e l c iego torbe l l i no,


N u bes de tem pestad que rom pe e l rayo

y en fuego ornais l as desprend idas or las,

a rrebatado entre la n ieb la oscu ra,


L levadme por p iedad adonde e l va rtigo

con l a razόn me a rra nque l a memoria .

Por p iedad ! Tengo m iedo de quedarme

con m i do lor a so las !



ΠΕΛΩΡΙΑ ΚΥΜΑΤΑ

Πελώρια κύματα που σπάτε μανιασμένα σ' ακτές ερημικές κι απόμερες,

τυλίξτε με σ' ένα σεντόνι από αφρό, και πάρτε με μαζί σας!

Ξεσπάσματα της θύελλας π' αρπάζετε τα φύλλα τα πεσμένα απ' το πυκνό το δάσος,

σύρτε με μέσα στον τυφλό ανεμοστρόβιλο και πάρτε με μαζί σας!

Ν έφη της καταιγίδας που κομματιάζει ο κεραυνός και τα κουρελιασμένα κρόσια σας στολίζει η φωτιά,

τραβήξτε με μέσα στη σκοτεινή ομίχλη, και πάρτε με μαζί σας!

Πάρτε με από λύπηση εκεί που ο ίλιγγος τη μνήμη μου θα ξεριζώσει με τη λογική .

Από λύπηση ! Φοβάμαι τόσο πολύ μόνος μου με τον πόνο μου να μείνω!


697


698

VOLVΈRAN LAS OSCURAS GOLONDRINAS

Vo lveran l as oscu ras go londri nas en tu ba lcόn sus n idos a co lgar,

y otra vez con e l a l a a tus crista les jugando l la maran .

Pero aque l las que e l vue lo refrenaban tu hermosu ra y m i d icha a contempla r,

aque l l as que aprend ieron nuestros nom bres . . . asas . . . n o vo lveran !

Volvera n las tu pidas mad rese lvas de tu jardίn la tap ias a esca la r

y otra vez a l a ta rde aύn mas hermosas sus f lores se a bri ra n .

Pero aque l l as cuajadas de rocίo cuyas gotas m i rabamos tem bla r y caer como lagrimas de l d ίa . . .

asas . . . n o vo lveran !

Vo lveran de l amor en tus oίdos las pa la bras a rd ientes a sonar,

tu corazόn de su profu ndo suerio ta l vez desperta ra.

Pero mudo y absorto y de rod i l las como se adora a Dios a nte su a lta r,

como yo te he querido . . . , desengariate, nadie asί te amara ! Αsί no te queran !

Gustavo Adolfo Becquer


ΘΑ 3ΞΑΝΑΡΘΟΥΝΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ

Θα ξανάρθουνε τα μαύρα χελιδόνια στο μπαλκόνι σου να χτίσουνε φωλιά,

και πάλι φτερουγίζοντας στα παραθύρια θα σε φωνάζουνε παιχνιδιστά.

Εκείνα όμως που είχαν το πέταγμά τους σταματήσει για να θαυμάσουν την καλή μου τύχη και τη δική σου ομορφιά,

εκείνα πού 'χαν μάθει τα ονόματά μας . . . αυτά . . . δεν θ α ξανάρθουν πια!

Θα ξανάρθουν τ' αγωκλήματα τα πυκνοφυλλωμένα στου κήπου σου τη μάντρα για ν' ανέβουνε ξανά

τα δειλινά ακόμα πω όμορφα τα ωραία σου λουλούδια θ' ανθίσουν πάλι γιαν άλλη μια φορά.

Εκείνα όμως που ήταν καλυμμένα με δροσοσταλίδες που βλέπαμε να τρεμοσβήνουν σαν κεριά, και να κυλούν σαν το δάκρυ της ημέρας . . .

αυτά . . . δεν θ α ξανάρθουν πια!

Θα ξανάρθουνε του έρωτα τα λόγια στ' αυτιά σου φλογισμένα ν' αντηχήσουνε γλυκά,

η καρδιά σου απ' τον ύπνο το βαθύ της θ' αφυπνισθεί γιαν άλλη μια φορά.

Όμως βουβός γονατιστός και θαμπωμένος όπως κανείς λατρεύει τον Θεό στην εκκλησιά,

όπως εγώ ει χα εσένα τότε αγαπήσει . . . , μην ξεγιελιέσαι, έτσι δεν θα σε αγαπήσουνε ξανά!


699


700

TRISTE COSA ES EL SUENO

Ν ο sa Ι ο que he sorϊado

en l a noche pasada.

Triste muy triste debiό ser e l suerϊo

pues despie rto l a angusti a me du raba .

Nota a l i ncorpora rme

hύ meda l a a l mohada,

γ por pri mera vez sentί a l nota r lo

de un amargo p lacer hench i rse e l a l ma .

Triste cosa es e l suerϊo

que l la nto nos a rra nca,

mas tengo en mi tristeza una a leg rίa . . .

sa que aύn m e quedan lag ri mas.



ΘΛΙΜΜΈΝΟ ΕΙΝΑΙ Τ' ΟΝΕΙΡΟ

Δεν ξέρω τι ονειρεύτηκα

την περασμένη νύχτα.

Θλιμμένο πολύ θά 'πρεπε νά 'ταν το όνεφό μου,

μια κι η αγωνία κράτησε παρά το ξύπνημά μου.

Ε ίο α πως με περίζωνε

υγρό το μαξιλάρι,

πρώτη φορά μου ένοιωσα

μία πικρή ευχαρίστηση να λούζει την ψυχή .

Θλιμμένο είναι τ'όνεφο

που μας ξεσπά σε κλάμα,

παρά τη λύπη μου όμως έχω και μια χαρά . . .

γνωρίζω πως μου μένουνε τα δάκρυα ακόμα.


701


702

MADRID Υ EL CAMPO

i Oh ! qua l i nda es l a p radera u n d ίa de pri mavera,

cuando la rosada au rora per las y d iamantes l l o ra sobre l a yerba y l a flo r ! Pero la cama es mejor.

i Cόmo es g rato entre la som bra, pisa ndo la verde a lfom bra,

por la verita de l rίο ca m i na r a l caserίo

de l veci no la brador ! Pero en un coche es mejor.

i Oh ! qua hermosa es la perdiz con su ga lano matiz,

vo la ndo de ra mo en ra mo hac ia e l mentido recl amo

de l astuto cazador ! Pero en la mesa es mejor.

i Oh ! i cόmo en l a pu ra fuente, bu l l iciosa y transparente, entre las menudas gu ijas,

si n auxi l i o de botijas bri nda el agua ! . . . S ί, senor; Pero un sorbete es mejor.


Η ΜΑΔΡΙΤΗ ΚΑΙ Η Ε ΞΕΟΧΗ

Ώ ! Τί ωραίο είν' το λειβάδι μες στης Άνοιξης το χάδι,

καθώς η ρόδινη αυγή πέρλες και διαμάντια στάζει πάνω στη χλόη και τον ανθό! Μα το κρεβάτι είv ' πιο καλό.

Πόσο ευχάριστα διαβαίνεις στη σκιά, πάνω στο πράσινο χαλί,

δίπλα στην όχθη στο ποτάμι να πηγαίνεις για το κτήμα του γείτονα του δουλευτή !

Μα τ' αμάξι μού αρέσει πιο πολύ.

Ώ ! Η πέρδικα είν' ωραία με την χαρίεσσα χροιά,

καθώς πετάει μες στα κλαδιά προς το ψεύτικο το σκιάχτρο του κυνηγού του μασκαρά! Μα στο πιάτο είv ' πιο χαλά.

Ώ! Πώς στην καθαρή πηγή, ταραχώδη, διαφανή,

ανάμεσα στα βοτσαλάκια, χωρίς να χρειάζεσαι σταμνί

απολαμβάνεις το νεράκι . . . Ν αι ρε φίλε, Μα η yραvίτα είv ' πιο καλή.

703


704

Si no sop la rudo cie rzo,

i oh ! i qua b ien sa be el a l m uerzo

en cam pi na l i bre γ rasa ! . . .

S ί po r cie rto; pero en casa

de m i am igo el senador

se almuerza mucho mejor.

Buen provecho a los secuaces

de p laceres montaraces;

mas yo a la corte me atengo;

que es bueno e l cam po, convengo;

de l icioso, encantador . . .

Pero Madrid es mejor.

Manue l Bretόn de los Herre ros


Και σαν δεν φυσά τ' αγέρι,

Ώ ! τί νόστιμο που είναι το να τρως το πρω"ίνό

στην απλωσιά της εξοχούλας! . . .

Σίγουρα είναι, αλλά στο σπίτι

του δημάρχου που 'ναι φίλος

τρως πρωϊvό που 'v πιο καλό.

Στην υγειά όλων εκείνων

που λατρεύουνε τη φύση,

αλλά εγώ θέλω την πόλη .

Είν' η εξοχή ωραία, ο καθένας συμφωνεί,

είναι τρισχαριτωμένη, γευστική και μαγική . . .

Μα η Μαδρίτη είv ' πιο καλή.

Μανουέλ Μπρετόν ντε λος Χερρέρος

705


706

Dejome el sumo poder

por g racia particu l a r

lo que ha bίa menester:

dos ojos para l l orar . . .

γ uno so lo para ver.

Manue l Bretόn de los Herreros


ΠΕΝΤΑΣΤΙΧΟ

Μ' άφησε η υπέρτατη εξουσία

κάνοντάς μου ύψιστη χάρη

μ' αυτά που θα 'πρεπε ν' ασχοληθώ:

δύο μάτια για να κλαίω . . .

κ ι ένα μόνο να κοιτώ. *


* Ο ποιητής έχασε το αριστερό τοu μάτι σε μία μονομαχία το 1818, στην πόλη Χερέθ ντε λα Φροντέρα.

707


708

REDONDILLA

Vive en esta veci ndad

cie rto madico poeta

que a l p ie de cada receta

pone '' Mata ': Y es verdad.

Manue l Bretόn de los Herre ros


Ζει σ' αυτήν τη γειτονιά

κάποιος ποιητής γιατρός

που στων συνταγών το τέλος

υπογράφει «Δολοφόνος». Κι είναι απλά αληθινός.*


* Ο ποιητής αναφέρεται σε uπέρθuρο εντοιχισμένο επίγραμμα-λογοπαίγνιο τοu σπιτιού τοu, σχετικό με γείτονά τοu γιατρό, ποu ήταν επίσης ποιητής,

και τοu οποίου το επίθετο ήταν "Mata" (= σκοτώνει, σε σκοτώνει, δολοφόνος) .

709


71 0

LAS CAMPANAS

Υο las amo, yo l as o igo, cua l o igo e l ru mor de l viento,

el m u rm u ra r de la fuente ο el ba l ido de l cordero .

Como los paja ros, e l l as, tan pronto asoma en los cie los

e l pri mer rayo del a l ba, le sa l udan con sus ecos.

Υ en sus notas, que va n pro longa ndose por los l la nos y los cerros,

hay a lgo de candoroso, de apaci b le y de ha lagϋeno.

Si por s iempre enmudeciera n, i qua tristeza en e l a i re y en e l cie lo !

i qua s i l encio en l as i g l esias ! i qua extraneza entre los muertos !

Rosa l ίa Castro


ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Τις αγαπώ, και τις ακούω, όπως το θρό"ίσμα τ' αγέρα,

και το μουρμούρισμα στο συντριβάνι κι όπως το βέλασμα τ' αρνωύ.

Όπως και τα πουλιά, έτσι κι εκείνες, αιφνίδια εμφανίζονται στους ουρανούς

την πρώτη ακτίνα του χαράματος, την χαφετούνε με τους ήχους τους.

Στη μελωδία τους, που διαχέεται σε πεδιάδες και βουνά, υπάρχει κάτι αληθινό, γαλήνιο, αγαπημένο.

Α ν μένανε για πάντα σιωπηλές, τί θλίψη στον αέρα και στον ουρανό!

τί σιωπή στις εκκλησίες! και τί παράξενο για τους νεκρούς!

Ροζαλία Κάστρο

71 1


71 2

PRIMAVERA VIEJA

Ahora, a l pon iente morado de la tarde, En flo r ya los magno l ios mojados de rocίo,

Pasa r aque l l as ca l les, m ientras crece La l u na por el a i re, se ra soriar despie rto.

ΕΙ c ie lo con su queja mas vasto Bandos de go londri nas; e l agua en u na fuente Li bra ra puramente la honda voz de l l a ti erra;

Luego e l c ie lo y la t ie rra queda ra n si l enciosos.

E n e l ri ncόn de a l gύn compas, a so las Con la frente en l a mano, ta l fantasma

Que vuelve, l l orarίas pensa ndo Cuan be l l a fua l a vida y cua n i nύti l .

Lu is Cernuda


ΓΕΡΙΚΗ ΑΝΟΙ3ΞΗ

Τώρα, στο πορφυρό δειλινό του απογεύματος, Με τις μανόλιες ήδη ανθισμένες, υγρές απ' τη δροσιά, Ν α περπατάς εκείνους τους δρόμους, καθώς γεμίζει

Στον ουρανό η σελήνη, είναι σαν να ονειρεύεσαι ξυπνητός.

Τον ουρανό θα κάνουν πω πελώριο σμήνη από χελιδόνια Με τον θρήνο τους το νερό σε μια πηγή

Θα ελευθερώσει την βαθειά φωνή της γης σ' όλη της την καθαρότητα. Σύντομα ο ουρανός και η γη θα μείνουν σιωπηλοί.

Στην γωνιά κάποιου μοναστηριού, στην μοναξιά Με το μέτωπο στο χέρι, σαν οπτασία

Που επιστρέφει, θα κλαίς καθώς θα σκέφτεσαι Πόσο ωραία ήταν η ζωή και πόσο άχρηστη .

Λου'ί"ς Θερνούδα

71 3


714

LA GUERRA

De pronto, e l a i re

se a batiό, encend ido,

cayό como una espada,

sobre la ti erra. i Oh, s ί,

recuerdo los cla mores !

E ntre e l h u mo y la sang re,

m i ra los m u ros

de la patria m ίa,

como c iego m i ra

por todas partes,

buscando u n pecho,

u na pa la bra, a lgo

donde esconder e l l l anto .

Υ encontra sόlo muerte,

ru i na y muerte

bajo e l ci e lo vacίo.

Josa Ag ustίn Goytiso lo

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Ξάφνου, γκρεμίστηκε ο αγέρας, πυρπολήθηκε, έπεσε κάτω σαν σπαθί,

πάνω στη γη . Ώ, ναι, θυμάμαι τις κραυγές!

Ανάμεσα σε αίμα και καπνούς, τους τοίχους έβλεπα

της πατρίδας μου, και σαν τυφλός τους κοίταζα

παντού, ψάχνοντας μια καρδιά,

μια λέξη, κάτι για να κρυφτεί το κλάμα μου.

Και βρήκα μόνο θάνατο, ερείπια και θάνατο

κάτω απ' τον άδειο ουρανό.


Χοσέ Α γκουστίν Γκοϋτισόλο

71 5


71 6

DESPEDIDA

Si muero, dejad e l ba lcόn a bi e rto.

ΕΙ n i iio come nara njas. ( Desde m i ba lcόn lo veo . )

Ε Ι segador siega e l trigo . (Desde m i ba lcόn lo s iento . )

i Si muero, dejad el ba lcόn a bie rto !

Federico Garcίa Lorca


ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Άμα πεθάνω, αφήστε το μπαλκόνι ανοιχτό .

Το παιδί τρώει πορτοκάλια. (Απ' το μπαλκόνι μοu μπορώ να το ιδώ) .

Ο θεριστής τα στάχuα θερίζει . (Απ' το μπαλκόνι μοu μπορώ να το αισθανθώ) .

Άμα πεθάνω, αφήστε το μπαλκόνι ανοιχτό !

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

71 7


71 8

LA BALADA DEL AGUA DEL MAR

Ε Ι mar son rίe a lo lejos.

Dientes de espuma, La bios de cie lo .

"ί Qua vendes, oh joven turbia con los senos a l a i re?"

"Vendo, seiior, e l agua de los ma res:'

"ίΩua l levas, oh neg ro joven, mezclado con tu sangre?"

'Ίievo, seiior, e l agua de los ma res:'

'Έsas lagrimas sa lobres ίde dόnde vienen, madre?"

'Ίioro, seiior, e l agua de los ma res:'

"Corazόn, γ esta amarg u ra seri a, ίde dόnde nace?"

" j Amarga mucho e l agua de los mares ! "

Ε Ι mar son rίe a lo lejos.

Dientes de espuma, l abios de cie lo .



Η ΜΠΜΑΝΤΑ ΤΟΥ ΘλλΑΣΣΙΝΟΥ ΝΕΡΟΥ

Η θάλασσα χαμογελά πέρα μακριά. Δόντια αφρισμένα, χείλια ουρανιά.

«Τί πουλάς, αχ εσύ ταραγμένη κοπελιά με τα στήθη στον αγέρα ;»

«Κύριε, πουλώ το θαλασσινό νερό».

«Τί κουβαλάς, αχ εσύ μαύρο αγόρι, αναμειγμένο με το αίμα σου ;»

«Κύριε, κουβαλώ το θαλασσινό νερό».

«Εκείνα τα δάκρυα τα αλμυρά πούθε έρχονται κυρά ;»

«Κύριε, θρηνώ το θαλασσινό νερό».

«Καρδιά, πούθε γεννιέται κι αυτή η πίκρα η βαθειά ;»

«Είναι πολύ πικρό το θαλασσινό νερό! »

Η θάλασσα χαμογελά πέρα μακριά. Δόντια αφρισμένα, χείλια ουρανιά.


71 9


720

Sόlo tu corazόn ca l i ente y nada mas.

Mi paraίso un ca mpo si n ru iserior

n i l i ras, con u n rίο d iscreto y una fuenteci l l a .

S in l a espue la de l viento sobre la fronda,

n i l a estre l l a que qu ie re ser hoja .

Una enorme l uz que fuera l ucia rnaga

de otra, en u n ca mpo de m i radas rotas.

Un reposo c laro y a l l ί nuestros besos,

l unares sonoros de l eco,

se abri rίan m uy lejos.

Υ tu corazόn ca l i ente, nada mas.



ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Μόνο τη φλογερή καρδιά σου, τίποτ' άλλο.

Ο παράδεισός μου κάμπος χωρίς αηδόνια, χωρίς άρπες,

μ' ένα ήρεμο ποτάμι και με μιά μικρή πηγή .

Χωρίς τ' ανέμου το σπηρούνι στις φυλλωσιές επάνω,

δίχως τ' αστέρι που ποθεί φύλλο να γενεί .

Ένα πελώριο φως που θα μπορούσε νά 'τανε

πυγολαμπίδα άλλου,

σ' ένα λειβάδι με σπασμένες τις ματιές.

Μιά φωτεινή ανάπαυλα εκεί και τα φιλιά μας,

κηλίδες του ήχου λαμπερές μελωδικές,

θ' ανοίγονταν μακριά, πολύ μακριά.

Και την καρδιά σου τη ζεστή, τίποτε άλλο.


721


722

CANCiόN DE JINETE (1860)

E n la l u na negra de los bandoleros,

canta n las espue las.

Ca ba l l ito neg ro . ίDόnde l l evas tu j i nete m u e rto?

. . . Las du ras espue las de l bandido i nmόvi l

que perdiό l as r iendas.

Caba l l ito frίo . j Oua perfu me de flo r de cuch i l l o !

E n la l u na neg ra, sangraba e l costado

de Sierra Morena .

Ca ba l l ito neg ro. ίDόnde l l evas tu j i nete m u e rto?

La noche espo lea sus neg ros ija res

clava ndose estre l l as.

Caba l l ito frίo . j Oua perfu me de flor de cuch i l l o !

E n la l u na neg ra, j u n g rito ! γ e l cuerno l a rgo de l a hoguera.

Ca ba l l ito neg ro. ίDόnde l l evas tu j i nete m u e rto?



ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΑΒΑΛΑΡΗ (1860)

Στη μαύρη τη σελήνη των καβαλάρηδων ληστών,

τα σπηρούνια τραγουδάν σαν τα κεντάς.

Αλογάκι μαύρο . Τον νεκρό σου καβαλάρη πού τον πας ;

. . . Τα σκληρά σπηρούνια του ασάλευτου ληστή

που 'χασε τα γκέμια από το άτι.

Αλογάκι κρύο δροσερό . Τί άρωμα κι αυτό από μαχαιριού ανθό!

Στη μαύρη τη σελήνη, μάτωνε η Σιέρρα Μορένα

απ' το μέρος της πλευράς.


Η νύχτα κεντρίζει τα μαύρα της καπούλια

καρφώνοντάς τα μ' άστρα.

Αλογάκι κρύο. Τί άρωμα κι αυτό απ' του μαχαιριού τη γλάστρα!

Στη μαύρη τη σελήνη, μιά κραυγή σπαρακτική ! και το κόρνο

το μεγάλο της γιορταστικής πυράς.



723


724

CANCiόN DE JINETE

Cόrdoba.

Lejana y sola .

Jaca neg ra, luna g rande,

y aceitu nas en mi a lforja .

Au nque sepa los cam i nos

yo nu nca l l egara a Cόrdoba.

Por e l l l ano, por e l viento,

jaca neg ra, l u na roja .

La muerte me esta m i rando

desde l as torres de Cόrdoba.

j Ay qua ca m i no ta n l a rgo !

j Ay m i jaca va lerosa !

j Ay que la muerte me espera,

a ntes de l l egar a Cόrdoba !

Cόrdoba.

Lejana y sola .



ΤΟ λtΜΑ ΤΟΥ ΚΑΒΑΛΑΡΗ

Κόρντομπα. Μακρινή και μόνη .

Μαύρο πουλάρι, μεγάλο φεγγάρι, κι ελιές στο ταγάρι.

Α ν και τους δρόμους τούς ξέρω στην Κόρντομπα ποτέ να 'ρθώ δεν θα καταφέρω.

Στις πεδιάδες, στον αγέρα, μαύρο πουλάρι, κατακόκκινο φεγγάρι .

Ο θάνατος από τους πύργους της Κόρντομπα με φλερτάρει.

Αχ! Τί μακρύς ο δρόμος!

Αχ! Τί γενναίο το δικό μου πουλάρι!

Αχ! Και με προσμένει ο θάνατος, στην Κόρντομπα προτού να φτάσω να με πάρει!

Κόρντομπα. Μακρινή και μόνη .


725


726

ARBOLE , ARBOLE

Arbola , a rbo la seco y verda .

La n iria de l be l l o rostro esta cog iendo aceitu na .

Ε Ι viento, ga lan de torres, la p rende por la ci ntu ra. Pasa ron cuatro j i netes, sobre jacas anda luzas

con trajes de azu l y verde, con l a rgas capas oscu ras.

"Vente a Cόrdoba, m uchacha" . La n iria no los escucha . Pasaron tres toreri l los de lgad itos de ci ntu ra .

Con trajes co lor naranja y espadas de p lata antigua .

"Vente a Sevi l la , muchacha" . La n iria no los escucha . Cuando l a ta rde se puso morada, con luz d ifusa,

pasό u n joven que l l evaba rosas y m i rtos de l u na .

"Vente a G ranada, m uchacha" . Υ l a n i ria no lo escucha . La n iria de l be l l o rostro

sigue cog iendo aceitu na, con e l brazo g ris de l viento

ceri ido por la ci ntu ra .

Arbola , a rbo la seco y verda .

Federico Ga rcίa Lorca


ΔΈΝΤΡΟ , ΔΈΝΤΡΟ

Δέντρο, δεντρό πράσινο, ξερό.

Το κορίτσι με το πρόσωπο τ' ωραίο τις ελιές μαζεύει.

Ο άνεμος, λάτρης των πύργων, απ' τη μέση την κυριεύει.

Τέσσερις έφιπποι περάσαν, πάνω σε πουλάρια Α νδαλουσίας με ρούχα γαλανά και πράσινα, και μακρείς μαύρους μανδύες.

<<Ελα στην Κόρντομπα μικρή κυρά». Η κοπέλα δεν τους απαντά.

Περάσαν τρείς νεαροί τορέρος με δαχτυλιδένια μέση .

Με πορτοκαλένια ρούχα και σπαθιά που με ασήμι παλαιό

τά 'χαν δουλέψει. «Πάμε μικρή μου στη Σεβίλλια».

Η μικρή, λέξη στα χείλια. Όταν έπεσε μενεξεδί το δείλι,

με φως διάχυτο περίσια, πέρασ' ένα παλληκάρι φέρνοντας

τριαντάφυλλα και μύρτα φεγγαρίσια. «Πάμε στη Γρανάδα, μικρούλα μου κυρά».

Η κοπέλα δεν ακούει ούτε απαντά. Το κορίτσι με το πρόσωπο τ' ωραίο

τις ελιές συνεχίζει να μαζεύει, με το γκρίζο χέρι του ανέμου

την λεπτή της μέση να χα"ίδεύει.

Δέντρο, δεντρό πράσινο, ξερό .


727


728

CADA CANCiόN

Cada ca nciόn es u n rema nso

del amor.

Cada lucero, un rema nso del ti empo.

U n nudo de l ti empo.

Υ cada susp i ro u n rema nso

del g rito .


ΚΑΘΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Κάθε τραγούδι ένα ησυχαστήριο είναι

του έρωτα.

Κάθε αστέρι, ένα ησυχαστήριο

του χρόνου. Ένας κόμβος του χρόνου.

Και κάθε αναστεναγμός ένα ησυχαστήριο

της σπαρακτικής κραυγής.



729


730

CANCiόN DEL NARANJO SECO

Lenador. Cόrta me l a som bra . Lίbrame de l su p l icio

de verme s in toronjas.

ίΡοr qua nacί entre espejos? ΕΙ d ίa me da vue ltas. γ la noche me copia

en todas sus estre l l as.

Qu iero vivi r si n verme. γ horm igas y vi l anos, sonara que son m is hojas y m is paja ros.

Lenador. Cόrta me l a som bra . Lίbrame de l su p l ic io

de verme sin toronjas.



�ΤΡΑΓΟΥΔΙ THL: 3ΞΕΡΗΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑΣ

Ξυλοκόπε. Κόψε μου την σκιά.

Σώσε με απ' το μαρτύριο χωρίς τα πορτοκάλια μου να με κοιτάζω.

Γιατί γεννήθηκα ανάμεσα στα κάτοπτρα ; Η μέρα με κάνει να γυρίζω γύρω-γύρω.

Κι η νύχτα μ' αντιγράφει σ' όλα της τ' αστέρια.

Θέλω να ζω χωρίς να με κοιτώ. Και μέρμηγκες και γα"ίοουράγκαθα,

να ονεφευτώ πως φύλλα μου είναι και πουλιά μου.

Ξυλοκόπε. Κόψε μου την σκιά.

Σώσε με απ' το μαρτύριο χωρίς τα πορτοκάλια μου να με κοιτάζω.


731


732

ES VERDAD

jAy qua tra bajo me cuesta quere rte como te qu iero !

Por tu amor me due le e l a i re, el corazόn

y e l som brero.

ί Quian me comprarίa a m ί, este ci nti l l o que tengo y esta tristeza de h i lo

b lanco, pa ra hacer pa riue los?

jAy qua tra bajo me cuesta quere rte como te qu iero !



ΕΙ ΝΑΙ ΑΛΉΘΕΙΑ

Αχ! Τί τραβάω να σ' αγαπώ όπως σ' αγαπάω!

Για την αγάπη σοu ο αγέρας με πονά, το σομπρέρο κι η καρδιά.

Ποιός θ' αγόραζε από μένα, την κοροελίτσα μοu αuτή

κι αuτή τη θλίψη από λεuκή κλωστή, μαντήλια για να φτιάξει αν μπορεί ;

Αχ! Τί τραβάω να σ' αγαπώ όπως σ' αγαπάω!


733


734

GRANADA Y l850

Desde m i cua rto o igo e l su rtidor.

U n dedo de l a parra γ u n rayo de so l .

Sena lan hacia e l sit io de mi corazόn.

Por e l a i re de agosto se va n l as nu bes. Υο, sueno que no sueno dentro de l su rtidor.


ΓΡΑΝΑΔΑ ΚΑΙ 1850

Απ' το δωμάτιό μου ακούω το συντριβάνι.

Μια ράμα της κληματαριάς και μια ηλιαχτίδα.

Δείχνουνε προς το μέρος της καρδιάς μου.

Στον αυγουστιάτικο αέρα τα σύννεφα κυλάνε . Εγώ,

ονειρεύομαι πως δεν ονειρεύομαι μέσα στο συντριβάνι.



735


736

LA LUNA ASOMA

Cuando sa le la l una se p ierden l as ca mpanas

y aparecen las sendas i m penetrab les.

Cuando sa le la l una e l mar cu bre l a t ie rra y el corazόn se s iente

is la en el i nfi n ito.

Nad ie come naranjas bajo l a l u na l l ena . Es preciso comer

fruta verde y he lada .

Cuando sa le la l u na de cien rostros igua les,

la moneda de p lata so l l oza en e l bo lsi l lo .



ΒΓ ΑΙ ΝΕΙ Η L:ΕΛΗΝΗ

Όταν βγαίνει η σελήνη χάνοντ' οι καμπάνες

κι εμφανίζονται τα μονοπάτια τ' απροσπέλαστα.

Όταν βγαίνει η σελήνη η θάλασσα σκεπάζει τη γη

κι η καρδιά αισθάνεται μέσα στο άπειρο, ένα νησί.

Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια κάτω απ' την ολόγιομη σελήνη .

Φρούτα χρειάζεται να τρώει πράσινα, σε πάγο παγωμένα.

Όταν βγαίνει η σελήνη με τα εκατό ίδια της πρόσωπα,

τ' ασημιά νομίσματα θρηνούν ε με λυγμούς μέσα στην τσέπη .


737


738

SERENATA Homenaje

a Lope de Vega

Por l as ori l las de l rίο se esta l a noche mojando y en los pechos de Lo l ita

se mueren de amor los ramos.

Se mueren de amor los ramos.

La noche canta desnuda sobre los puentes de marzo.

Lo l ita l ava su cuerpo con agua sa lobre y nardos.


La noche de an ίs y p lata re l u m bra por los tejados.

P lata de a rroyos y espejos. An ίs de tus mus los b lancos.




ΣΕΡΕΝΑΤΑ Αφιέρωμα

:;u στοv Αοπέ vτε Βέyα

Στου ποταμού τις όχθες κάθετ' η νύχτα να μουσκέψει και στα στήθια της Λολίτας

οι κλώνοι από έρωτα έχουν τελέψει.

Οι κλώνοι από έρωτα έχουν τελέψει.

Η νύχτα τραγουδά γυμνή πάνω στις γέφυρες του Μάρτη .

Λούζει η Λολίτα το κορμί με νάροους και νερό μ' αλάτι.

Οι κλώνοι από έρωτα οοεύουνε στον Άδη .

Η νύχτα από άνισο κι ασήμι πάνω στις στέγες των σπιτιών aντιφεγγίζει .

Ασήμι από καθρέφτες κι από μικροποταμούς. Άνισο απ' τους λευκούς της τους μηρούς.

Πεθαίνουνε οι κλώνοι από ερώτων στεναγμούς.


739


740

SUICIDIO

(Quizas fua por no saberte la Geometrίa)

Ε Ι jovenci l l o se o lvidaba. E ran las d iez de la manana .

Su corazόn se i ba l lena ndo de a l as rotas y flores de trapo.

Νοtό que ya no l e quedaba en la boca mas que una pa labra .

γ a l qu ita rse los gua ntes, caίa, de sus manos, suave ceniza.

Por e l ba lcόn se ve ίa una torre. ΕΙ se si ntiό ba lcόn y torre .

Vίό, si n duda, cόmo le m i raba e l re loj deten ido en su caja .

Vίό su sombra tendida y qu ieta, en e l b lanco d iva n de seda.

γ e l joven rίg ido, geomatrico, con un hacha rom piό el espejo.

ΑΙ romper lo, un g ra n chorro de sombra, i n u ndό l a qu imarica a lcoba.



ΑΥΓΟΚΤΟΝΙΑ

(Ισως σvvέβη γιατί δεv ήξερες τη Γεωμετρία)

Ξεχάστηκε το παλληκάρι. Ήτανε δέκα το πρω't.

Πήγαινε να γεμίσει η καρδιά του με φτερά τσακισμένα και λουλούδια κουρέλια.

Πρόσεξε πως δεν τού 'μενε στο στόμα παρά μια λέξη ακόμα.

Και βγάζοντας τα γάντια του, έπεφταν, λεπτοτρψμένες στάχτες, απ' τα χέρια του.

Απ' το μπαλκόνι ένας πύργος φαίνονταν. Ένοιωθε και πύργος και μπαλκόνι.

Ε ίδε, χωρίς αμφιβολία, πώς τον κοίταζε στη θήκη του φυλακισμένο το ρολόί.

Είδε τη σκιά του απλωμένη και γαλήνια, στο λευκό ντιβάνι με τα μεταξένια.

Κι άκαμπτο, γεωμετρικό το παλληκάρι, μ' ένα τσεκούρι σπάει τον καθρέφτη .

Κι ενώ τον έκανε κομμάτια, ένας μεγάλος πίδακας σκιάς, πλημμύρισε τον χιμαιρικό κοιτώνα.


741


742

CANTOS NUEVOS

Dice la ta rde: " j Tengo sed de som bra ! " Dice l a l u na : 'Ύο, sed de luceros:'

La fuente crista l i na pide la bios y suspi ros e l viento .

Υο tengo sed de a romas y de risas, sed de ca nta res nuevos

s in l u nas y s in l i ri os, y si n amores m u e rtos.

U n ca nta r de maria na que estremezca a los remansos qu ietos

de l porven i r. Υ l lene de espera nza sus ondas y sus cienos.

U n ca nta r l u m i noso y reposado p leno de pensa miento,

vi rg i na l de tristezas y de a ng ustias y vi rg i na l de ensuerios.

Ca nta r si n ca rne l ίrica que l l ene de risas e l si l encio

( una ba ndada de pa lomas ciegas la nzadas a l m iste rio ) .

Canta r que vaya a l a lma de l as cosas y a l a l m a de los vientos

y que descanse al fi n en la a l eg rίa de l corazόn eterno.



ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ

Λέει τ' απόγευμα: «Διψώ για σκιά! » Λέει η σελήνη: «Εγώ, διψώ γι' αστέρια λαμπερά».

Η κρουσταλένια η πηγή χείλια ζητά κι ο άνεμος τα βογγητά.

Εγώ διψώ γι' αρώματα και γέλια, διψώ για άσματα καινούργια

χωρίς φεγγάρια και ζουμπούλια, και δ ίχως έρωτες νεκρούς.

Ένα τραγούδι του αύριο που αναταράσσει τα ήρεμα τα στάσιμα του μέλλοντος

νερά. Και γεμίζει με ελπίδα τα κύματα και την ιλύ του στα βαθειά .

Ένα τραγούδι φωτεινό κι ειρηνικό γεμάτο σκέψη,

παρθένο από λύπες κι αγωνίες παρθένο από όνεφα φανταχτερά.

Τραγούδι χωρίς σάρκα λυρική που τη σιωπή με γέλια τη γεμίζει

(σμήνος τυφλών περιστεριών εκτιναγμένων στο μυστήριο) .

Τραγούδι που πορεύεται στο πνεύμα των πραγμάτων και στην ψυχή των άνεμων

και που στο τέλος αναπαύεται στην ευθυμία της αιώνιας καρδιάς.


743


744

SUENO

Μ ί corazόn reposa ju nto a la fuente frίa .

(L iana la con tus h i l os,

a raria del o lvido . )

Ε Ι agua de la fuente su canciόn le decίa .

( L i ana la con tus h i l os,

a raria del o lvido . )

Μ ί corazόn despie rto sus amores decίa .

(Ara ria de l s i l encio,

taje le tu m ister io . )

Ε Ι agua de l a fuente lo escucha ba som brίa.

(Araria del s i l encio

taje le tu m iste rio . )

Μ ί corazόn se vue lca sobre la fuente frίa .

(Manos b lancas, leja nas,

detened a las aguas . )

Υ e l agua se lo l leva ca ntando de a leg rίa .

( j Ma nos b lancas, leja nas,

nada queda en l as aguas ! )



ΟΝΕΙΡΟ

Η καρδιά μου ξαποσταίνει πλcΧί στην κρύα βρύση . (Κρύψε την με το δίχτυ σου,

αράχνη της λήθης) .

Της βρύσης το νερό ένα τραγούδι τής μουρμουρίζει. (Κρύψε την με το δίχτυ σου,

αράχνη της λήθης) .

Η αφυπνισμένη μου καρδιά τους έρωτές της ψιθυρίζει . (Αράχνη της σιωπής,

ύφανε το μυστήριό σου) .

Της βρύσης το νερό τ' άκουγε σκεφτικό. (Αράχνη της σιωπής

ύφανε το μυστήριό σου) .

Γλιστρά η καρδιά μου και βουτά μέσα στην κρύα βρύση . (Χέρια λευκά, απόμακρα,

κρατήστε τα νερά) .

Και το νερό τήνε ρουφά τραγουδώντας με χαρά. (Χέρια λευκά, απόμακρα, τίποτα δε μένει στα νερά!)


745


;

BALADA DE UN DIA

746

DE JULIO

Esqu i lones de p lata l l evan los bueyes.

ιι ίDόnde vas, n ina m ίa, de l so l y n ieve?"

ιινοy a las marga ritas de l prado verde:'

'Έ Ι prado esta muy lejos y m iedo t iene:'

'ΆΙ a i rόn y a la sombra m i amor no teme:'

ιιτeme a l sol , n i na m ίa, de l so l y n ieve:'

ιιse fua de m is ca be l l os ya pa ra s iempre:'

ιι ίQu ian e res, b lanca n i na?

ίDe dόnde vienes?"

ιιvengo de los amores y de las fuentes:'

Esqu i lones de p lata l l evan los bueyes.

ιι ίQua l l evas en la boca que se te enciende?"


ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΜΙΑΣ ΜΕΡ ΛΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ

Αργυρά κουδούνια φορούν στο λαιμό των βοδιών.

«Πούθε πας, κόρη, από ήλιο και χιόνι ;»

«Πάω στις μαργαρίτες στο πράσινο λειβάδι».

«Το λειβάδι είναι μακριά και γεμάτο με θεριά».

«Στον ερωδιό και τη σκιά η αγάπη μου δεν πισωπατά».

«Φοβού τον ήλιο, κόρη, από ήλιο και χιόνι».

<<Εφυγε απ' τα δικά μου τα μαλλιά ποτέ δεν θα γυρίσει πια».

«Ποιά είσαι συ, κόρη λευκή, κι έρχεσαι πού και από πού ;»

«Είμαι των ερώτων και των συντριβανιών».


«Τί έχεις στο στόμα που σε πυρπολεί ;»

747


748

'' La estre l la de m i amante que vive y muere:'

ιιίοua l levas en e l pecho tan fi no y leve?"

'Ίa espada de m i amante que vive y muere:'

ιι ίQua l l evas en los ojos, neg ro y so lem ne?"

ιι Μ ί pensamiento triste que s iem pre h ie re:'

'' ίΡοr qua l l evas u n ma nto neg ro de muerte? ιι

'' j Ay, yo soy la viud ita , triste y si n bienes,

del conde del Lau re l de los Lau re les ! "

'' ίΑ qu ian buscas aqu ί, si a nadie qu ieres?"

' ' Busco el cuerpo del conde de los Lau re les:'

'' ίΤύ buscas e l amor. Viud ita a leve?

Τύ buscas u n amor que oja l a encuentres:'

'Έstre l l itas de l cie lo son m is quereres,

ίdόnde ha l l a ra a mi amante que vive y muere?"

«Τ' άστρο του εραστή μου που πεθαίνει και ζεί».

«Τί έχεις μες στο στήθος τόσο φίνο κι ελαφρύ ;»

«Το σπαθί του εραστή μου που πεθαίνει και ζεί».

«Τί έχεις μες στα μάτια, μαύρο και ιερό ;»

«Την λυπημένη σκέψη μου που με λαβώνει από καφό».

«Γιατί φοράς μανδύα μαύρο θανατερό ;»

«Αχ! είμαι η χήρα η μικρή, η θλιμμένη, η στερημένη αγαθών,

του κόμητα της Δάφνης, της Δάφνης των Δαφνών! »

«Και ποιόνε Όώ αναζητάς, εάν κανέναν δεν αγαπάς ;»

«Ψάχνω το σώμα του κόμη των Δαφνών».

«Ψάχνεις τον έρωτα. Χήρα ψεύτρα θα βγείς ;» Ψάχνεις για έναν έρωτα

μακάρι να τον βρείς».

«Τ' αστεράκια τ' ουρανού η ψυχή μου ποθεί,

πού θα βρω τον εραστή μου που πεθαίνει και ζεί ;»


749


750

'Έsta m u e rto en el agua, n iria de n ieve,

cu b ierto de nosta lg i as y de c lave les:'

'' jAy ! , ca ba l le ro e rra nte de los c ipreses,

una noche de l u na m i a l ma te ofrece:'

'' jAh lsis soriadora ! N i ria s in m ie les,

la que en boca de n i rios su cuento vie rte .

Μ ί corazόn te ofrezco. Corazόn tenue,

her ido por los ojos de las m ujeres:'

"Ca ba l l ero ga lante, con Dios te quedes.

Voy a busca r al conde de los Lau re les . . . "

'Άdίόs, m i donce l l ita, rosa du rm iente,

tύ vas pa ra el amor y yo a la muerte:'

Esqu i lones de p l ata l l evan los bueyes.

Μί corazόn desangra como una fuente .



«Νεκρός είναι μες στο νερό, κόρη της χιονιάς,

σκεπασμένος νοσταλγίες και ανθούς γαρυφαλλιάς».

«Αχ! ιππότη περιπλανώμενε των κυπαρισσιών,

μια νύχτα φεγγαρόφωτη σου προσφέρω, των ψυχών».

«Αχ! ονεφοπόλοςΊσις! Κόρη δίχως γλυκύτητα καμιά,

εκείνη που στο στόμα βάζει των παιδιών την ιστορία των δικών της περιπετειών.

Την καρδιά μου σου προσφέρω. Τρυφερή καρδιά,

λαβωμένη από τα μάτια των γυναικών τα σκοτεινά».

«Ευγενικέ ιππότη, έχε την χάρη απ' τον Θεόν. Εγώ πάω νά 'βρω τον κόμη

των Δαφνών . . . »

«Χαίρε για πάντα δέσποινα μικρή, ρόδο κοιμισμένο αμάραντο,

εσύ πας για τον έρωτα κι εγώ πάω για το θάνατο».


Αίμα η καρδιά μου χάνει των συντριβανιών.


751


752

LLAMO AL TORO DE ESPANA

Alza, toro de Espa iia: l evantate, desp ie rta . Despia rtate de l todo, to ro de neg ra espuma,

que resp i ras la l uz y rezumas la sombra, y concentras los mares bajo tu p ie l cerrada.

Desp iartate.

Desp ia rtate de l todo, que te veo dorm ido, u n pedazo de l pecho y otro de l a cabeza:

que aύn no te has despertado como despie rta u n toro cuando se le acomete con tra iciones lobu nas.

Leva ntate.

Resopla tu poder, despl iega tu esque leto, enarbo la tu frente con las rotu ndas hachas,

con las dos herramientas de asusta r a los astros, de amenaza r al ci e lo con astas de traged ia .

Esg rίmete.

Toro en la p ri mavera mas toro que otras veces, en Espa iia mas toro, toro, que en otras partes.

Mas ca l i do que nu nca, mas vo lcan ico, toro, que i rrad ias, que i l u m i nas al fuego, yarguete.

Desencadanate.

Desencadena e l raudo corazόn que te or ienta por las p l azas de Espa iia, sobre su astra l a rena .

Α deso l l a rte νίνο v ienen lobos y agu i las que han envid iado s iempre tu hermosu ra de pueblo .


ΚΑΛΩ ΤΟΝ ΤΑΥΡΟ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ

Όρθιος, ταύρε της Ισπανίας: εγέρθητι, αφυπνίσου. Ξύπνα για τα καλά, ταύρε του μελανού αφρού,

που εισπνέεις φως και εκπνέεις την σκιά, και συγκεντρώνεις θάλασσες κάτω απ' το σκοτεινό σου δέρμα.

Ξύπνα.

Ξύπνα για τα καλά, γιατί σε βλέπω υπνωτισμένο, ένα κομμάτι θώρακα κι έν' άλλο από κεφάλι:

ακόμα δεν έχεις αφυπνισθεί όπως ξυπνά ο ταύρος όταν του επιτίθενται με λυκοπροδοσίες.

Εγέρθητι.

Ξεφύσησε τη δύναμη, ξετύλιξε τον σκελετό σου, σήκω ψηλά το μέτωπο με τους καμπυλωτούς πελέκεις, με τα εργαλεία σου τα δυο για να τρομάξεις τ' αστρα,

και ν' απειλήσεις το στερέωμα με κέρατα καταστροφής.

Ξιφούλκησε.

Ταύρε της άνοιξης πω ταύρε από άλλοτε, ταύρε πω ταύρε στην Σπάνια, από τα άλλα μέρη .

Πω ζεστέ παρά ποτέ, ταύρε πω ηφαιστειακέ, που ακτινοβολείς και που φωτίζεις την φωτιά, ορθώσου.

Σπάσε τις αλυσίδες σου.

Απελευθέρωσε την καταιγιστική καρδιά σου που σ' οδηγεί μεσ' από τις αρένες της Σπάνιας, πάνω στην αστρική τους άμμο.

Για να σε γδάρουν ζωντανό έρχονται λύκοι και αητοί που πάντα ζήλευαν την λciίκή ομορφιά σου.

753


754

Ya rg uete .

Νο te va n a castra r: no deja ras que l legue hasta tus atri butos de varόn abundante,

esa mano fe l i na que pretende a rracarte los de cuajo, i m pu nemente: pata l aa los, to ro .

Vίbrate.

Νο te va n a absorber la sa ng re de r iqueza, no te a rrebata ran los ojos m i nera les.

La piel donde recoge resp landor e l l ucero no a rranca ra n del to ro de torrencia l mercur io .

Revua lvete.

Es como si qu is iera n qu ita r la p ie l al so l , a l torrente la espuma con una y picotazo. Νο te va n a castra r, poder ta n mascu l i no

que fecu ndas l a p iedra : no te va n a castra r.

Trua nate.

Νο retrocede e l to ro : no da u n paso hacia atras si no es pa ra esca rbar sa ng re y fu ria en la a rena,

u n i r todas sus fuerzas, y desde las pezu nas a ba la nzarse l uego con decis ion de rayo.

Aba lanzate .

G ra n toro en e l bronce y en l a p iedra has mamado, y en e l g ran ito fie ro paciste la fi ereza:

revua lvete en e l a l ma de todos los que han visto la luz p ri mera en esta pen ίnsu la u ltrajada.

Revua lvete.

Pa rtido en dos pedazos, este toro de sig los, este toro que dentro de nosotros habita : partido en dos m itades, con u na mata rίa

y con la otra m itad mori rίa l ucha ndo.


Ορθώσου.

Δεν θα σε ευνουχίσουν: δεν θα αφήσεις να φθάσει μέχρι τ' άφθονα ανδρικά σου γνωρίσματα,

αυτό το γατίσιο χέρι που επιδιώκει να στα ξεριζώσει, ατιμώρητα: κλώτσα τους, ταύρε .

Δονήσου.

Δεν θα σ' απορροφήσουνε το αίμα σου του πλούτου, δεν θα σου πάρουν τα μεταλλικά σου μάτια. Το δέρμα όπου συλλέγουν λάμψη τ' άστρα

δεν θα τ' αφαφέσουνε από τον ταύρο του χειμαρρώδους υδραργύρου.

Γύρνα και όρμα τους.

Ε ίναι σαν να 'θελαν να βγάλουνε το δέρμα απ' τον ήλιο, και τον αφρό του χείμαρρου με νύχια και με ράμφη .

Δεν θα σε ευνουχίσουνε, δύναμη τόσο αντρίκια που κάνεις γόνιμη την πέτρα: δεν θα σε ευνουχίσουνε.

Βρόντα και άστραψε.

Ο ταύρος δεν υποχωρεί: ούτ' ένα βήμα πίσω εκτός κι αν είναι να σκορπά αίμα και πάθος στην αρένα,

ενώνει τις δυνάμεις του, κι επάνω στις οπλές του ορμά με την απόφαση της ηλιαχτίδας.

Όρμα τους.

Ταύρε μεγάλε που σε γαλουχήσανε ο μπρούντζος και η πέτρα, που βόσκησες στον άγριο γρανίτη αγριάδα:

γύρνα και όρμα στην ψυχή όλων εκείνων που είδανε το πρώτο φως σ' αυτήνε την χερσόννησο της εσχατιάς.

Γύρνα και όρμα τους.

Στα δύο χωρισμένος, αυτός ο ταύρος των αιώνων, αυτός ο ταύρος που ζει μέσα μας:

στα δύο χωρισμένος, με το ένα του θα σκότωνε με τ' άλλο του μισό θα πέθαινε στη μάχη .

755


756

Atorbe l l ίnate.

De la a i rada cabeza que forta lece e l mu ndo,

de l cue l lo como un b loque de tita nes en marcha,

brota ra l a victori a como un a ncho bram ido

que hara sangrar a l marmol y sonar a la a rena .

Sa lvate.

Despi e rta , toro: esg ri me, desencadena, vίbrate .

Leva nta, to ro : truena, toro, a ba la nzate.

Atorbe l l ίnate, toro: revua lvete .

Sa lvate, denso toro de emociόn y de Espa na.

Sa lvate.

M igue l Hernandez


Χύμηξε.

Απ' το κεφάλι της οργής που εμφυσά η δύναμη στον κόσμο, από το σβέρκο σου σαν κουστωδία των τιτάνων σε πορεία,

θ' αναπηδήσει ο θρίαμβος σαν ένα ευρύ μουγκανητό που θα ματώνει μάρμαρο και θα βροντά η αρένα.

Λυτρώσου.

Ξύπνησε, ταύρε, και ξιφούλκησε, σπάσε τις αλυσίδες σου, δονήσου. Όρθιος, ταύρε: βρόντα και άστραψε και όρμα.

Χύμηξε, ταύρε: γύρνα και όρμα τους. Γλίτωσε, γεροδεμένε ταύρε συγκινητικέ, της Ισπανίας.

Λυτρώσου ταύρε.

Μιγκέλ Χερνάντεθ

757


758

COMO EL TORO

Como e l toro he nacido pa ra e l l uto

y el do lor, como e l toro estoy marcado

por un h ie rro i nfe rna l en e l costado

y por va rόn en e l i ng l e con un fruto .

Como e l toro lo encuentro d im inuto

todo m i corazόn desmesu rado,

y del rostro del beso enamorado,

como e l toro a tu amor se lo d isputo.

Como e l toro me crezco en el cast igo,

l a l engua en corazόn tengo ba nada

y l levo a l cue l lo un vendava l sonoro.

Como e l toro te s igo y te persigo,

y dejas mi deseo en una espada,

como el toro bu r lado, como e l toro.

La muerte, toda l lena de ag ujeros

y cuernos de su m ismo desen lace,

bajo una p ie l de toro pisa y pace

un l u m i noso prado de tore ros.

M igue l Herna ndez


ΟΠΩΣ Ο ΤΑΥΡΟΣ

Όπως ο ταύρος γεννήθηκα για να πενθώ και να πονώ, όπως ο ταύρος είμαι χαραγμένος

κολασμένος με πυρωμένο σίδερο μες στο πλευρό και σαν αρσενικό μ' έναν καρπό μες στους βουβώνες.

Όπως ο ταύρος βρίσκω μικροσκοπική όλη την απροσμέτρητη καρδιά μου,

με πρόσωπο ερωτευμένο απ' το φιλί, όπως ο ταύρος διεκδικώ τον έρωτά σου.

Όπως ο ταύρος μεγαλώνω με ποινές, τη γλώσσα στην καρδιά μου έχω βουτηγμένη

κι ένα ηχηρό κουδούνι έχω στον λαιμό.

Όπως ο ταύρος σε καταδιώκω και σ' ακολουθώ, κι εσύ κρεμάς τον πόθο μου σε ένα ξίφος,

όπως σε ταύρο που τον περιπαίζουν συνεχώς, όπως σε ταύρο.

Ο θάνατος, πλήρης τελείως από κέρατα και τρύπες που απ' την φύση του φορά,

κάτω από δέρμα ταύρου περπατάει και μασά σ' ένα λειβάδι φωτεινό των ταυρομάχων.

Μιγκέλ Χερνάντεθ

759


760

PRIMA VERA AMARILLA

Abri l ven ίa , l l eno

todo de flores a ma ri l l as:

amari l lo e l a rroyo,

amari l l o e l va l l ado, la co l i na,

e l cementerio de los n i rios,

el huerto aque l donde el amor vivίa .

Ε Ι so l u nj ίa de amari l lo e l mu ndo,

con sus l uces ca ίdas;

jAy, por los l i rios au reos,

el agua de oro, ti b ia;

l as amari l las mariposas,

sobre l as rosas a ma ri l l as !

G u i rna ldas amari l las esca laba n

los a rboles; e l d ίa

e ra una g racia perfu mada de oro,

en un dorado desperta r de vida .

Entre los huesos de los muertos, a brίa Dios sus ma nos a ma ri l l as.

Juan Ramόn J i manez


ΚΙΤΡΙΝΗ ΑΝΟΙ3ΞΗ

Ήρθε ο Απρίλης, γεμάτος από κίτρινα λουλούδια:

κίτρινο το ρυάκι, κίτρινος ο φράχτης, το λοφάκι,

το κοιμητήριο των μικρών παιδιών, ο κήπος που κάποτ' έθαλλε η αγάπη .

Ο ήλιος κίτρινο έχριζε τον κόσμο, με τις πεσμένες του αχτίδες.

Αχ, ανάμεσα στους χρυσαφένιους κρίνους, το χρυσό νερό, ζεστό·

οι αμαρυλλίδες πεταλούδες, πάνω στα τριαντάφυλλα τα ωχρά!

Γιρλάντες κίτρινες σκαρφάλωναν στα δέντρα, η μέρα

ήταν ευλογία με άρωμα χρυσού, καθώς χρυσοξυπνούσε η ζωή .

Μέσ' απ' τα κόκκαλα των πεθαμένων, άνοιγε ο Θεός τα χέρια του τα πελιδνά.

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ

761


762

Cam i nante, son tus hue l las

e l cam i no, y nada mas;

ca m i na nte, no hay ca mi no,

se hace ca m i no a l andar.

ΑΙ andar se hace cam i no,

y al vo lver la vista atras

se ve la senda que nu nca

se ha de vo lver a pisar.

Cam i nante, no hay cam i no,

si no este las en l a mar.

Anton io Machado


ΔΙΑΒΑΤΉ

Διαβάτη, τ' αχνάρια σου είναι ο δρόμος, τίποτ' άλλο.

Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, τον δρόμο η πορεία σου τον φτιάχνει μοναχά.

Διαβαίνοντας ανοίγεται ο δρόμος, και ρίχνοντας πίσω τη ματιά

βλέπει κανείς το μονοπάτι που ποτέ πια δεν θα πάρει για να γυρίσει πίσω ξανά.

Διαβάτη, δεν υπάρχει δρόμος, παρά μονάχα ρεύματα στο πέλαγος μακριά.

Α ντόνω Ματσάδο

763


764

Pri mero te olvida en tu voz. Si ahora hab lases aqu ί,

a m i lado, preg u nta rίa yo: "ί Qu ian es?"

Luego se me o lvidό de ti tu paso. Si una som bra se esqu iva entre el viento, de ca rne,

ya no sa si eres tύ .

Te deshojaste toda l entamente, de lante de u n i nvierno: la sonrisa,

la m i rada, el co lor del traje, el nύmero de los zapatos.

Te deshojaste aύn mas: se te cayό tu carne, tu cuerpo.

γ me quedό tu nom bre, siete l etras, de ti . γ tύ , viviendo,

desesperadamente agoniza nte, en e l l as, con a l ma γ cuerpo.

Tu esque leto, sus trazos, tu voz, tu risa, siete letras, e l las.

γ deci r las tu so lo cuerpo ya.

Se me o lvidό tu nom bre. Las siete letras andan desatadas;

no se conocen . Pasa n anu ncios en tranvίas; l etras

se encienden en co lores a la noche,


ΘΑΝΑΤΟΙ

Πρώτα σε ξέχασα στην φωνή σου. Α ν τώρα γίνονταν να μίλαγες εδώ,

δίπλα μου, θα ρώταγα: «Ποιά είσαι ;»

Ύστερα ξέχασ' από σένα την περπατησιά σου. Α ν μια σκιά με σάρκα αποσυρόταν

μες στον άνεμο, δεν θα 'ξέρα αν είσαι εσύ.

Αποφυλλώθηκες ολόκληρη αργά-αργά, πριν από ένα χειμώνα: το χαμόγελο, η ματιά, το χρώμα των ρούχων σου, το νούμερο των παπουτσιών σου.

Αποφυλλώθηκες ακόμα περισσότερο: σου έπεσε η σάρκα, το κορμί σου.

Και μου 'μεινε από σένα επτά γράμματα, το όνομά σου. Και συ, ζώντας ακόμα μέσα τους,

απελπισμένα πέθαινες, με σώμα και ψυχή .

Ο σκελετός σου, τα ίχνη του, το γέλιο σου, η φωνή σου, επτά ήτανε γράμματα. Το σώμα σου δεν ήταν πια παρά η προφορά τους.

Ξέχασα τ' όνομά σου. Τα εφτά τα γράμματα ξελύθηκαν και φύγανε·

δεν γνωρίζονταν πλέον μεταξύ τους. Περνάνε διαφημίσεις πάνω σε τραμ·

γράμματα αναφλέγονται πολύχρωμα μέσα στη νύχτα,

765


766

van en sobres d iciendo

otros nom bres.

Por a l l ί a ndaras tύ ,

d isue lta ya, deshecha e i m posi b le .

Anda ras tύ , tu nom bre, que eras tύ ,

ascendido

hasta u nos c ie los tontos,

en una g lor ia a bstracta de a lfabeto.

Pedro Sa l i nas


πηγαίνουνε σε φάκελα να σχηματίσουν

άλλα ονόματα.

Ίσως και να περνάς και συ από κει,

λιωμένη, διαλυμένη και ανύπαρκτη .

Ίσως να προχωράς εκεί, το όνομά σου, που 'σουν εσύ,

έχει πλέον αναληφθεί

σε κάποιους μπουνταλάδες ουρανούς,

εις δόξαν αφαιρετική του αλφαβήτου.

Πέδρο Σαλίνας

767


768

ALDEBARAN

Rubί encendido en la d ivi na frente, Aldeba ra n,

l u m brera de misterio, perla de luz en sang re,

cuantos d ίas de Dios viste a la ti erra, mota de po lvo,

rodar por los vacίos, rodar la t ierra?

Viste brota r a l sol recia n nacido? Le viste acaso cua l d iamante en fuego

so lta rse de l an i l l o que fue este nuestro coro de p la netas

que hoy rondan en su torno, de su l u m bre al abrigo,

como a la vista de su madre juegan, pendientes de sus ojos,

confiados los h ijos? E res un ojo de l Serior en ve la ,

s iem pre desp ierto, u n ojo escudri riando l as ti n ieblas

y conta ndo los mu ndos de su reba rio?

Le fa lta, acaso, a l guno? Ο a l guno l e ha nacido?

γ mas a l l a de todo lo visi b le, qua es Ι ο que hay de l otro lado de l espacio?

A l l ende e l i nfi n ito, d i , Aidebara n, qua resta?

Dόnde aca ba n los m u ndos? Todos van en si lencio, sol ita rios,

s in una vez ju nta rse; todos se m i ra n a travas de l c ie lo

y siguen , siguen , cada cua l so l ita rio en su sendero? Νο anhe las, d i , j u nta rte tύ con S i rio


ΑΛΝΤΕΜΠΑΡΑΝ

Φλεγόμενο ρουμπίνι πάνω στο θείο πρόσωπο, Αλντεμπαράν,

ουράνιο φως μυστηριώδες, μαργαριτάρι ολόφωτο στου αίματος το χρώμα, πόσες ημέρες του Θεού να είχες δεί τη γη μας,

κόκκο σκόνης ασήμαντο, να ταξιδεύει στο κενό του διαστήματος,

να περιστρέφεται γύρω απ' τον εαυτό της ; Νά 'δες πως ξεπετάχτηκε ο ήλιος σαν γεννήθη ;

Ν ά 'δες αλήθεια εκείνο το διαμάντι το φλεγόμενο ν' αναπηδά από το δαχτυλίδι

που στην πορεία έγινε χορός των πλανητών μας αυτών που σήμερα γυρνούν συντονισμένοι στον ρυθμό του,

κάτω απ' τη σκέπη του φωτός του, όπως κάτω απ' την επίβλεψη της μάνας παίζουνε,

κρεμάμεν' απ' τα μάτια της, όλο εμπιστοσύνη τα παιδιά της ;

Είσαι το μάτι του Κυρίου το εποπτικό, ξάγρυπνο πάντα,

μάτι που ερευνά επιμελώς τα σκότη και που μετρά τους κόσμους που ανήκουν στο κοπάδι του ;

Μήπως, αλήθεια, τού 'λειψε κανείς ; Ή μήπως κάποιος τού γεννήθηκε καινούργιος ; Και πολύ πέρα απ' όλ' αυτό που είναι ορατό,

τί να υπάρχει άραγε από την άλλη του διαστήματος μεριά ; Πιό πέρα από το άπεφο,

πες μου, Αλντεμπαράν, τί μένει ; Πού να τελειώνουν άραγε οι κόσμοι ; Όλοι βαδίζουν στη σιωπή, μοναχικοί,

χωρίς ποτέ να ενωθούνε· όλοι κοιτιούνται δια μέσου τ' ουρανού

και συνεχίζουν, συνεχίζουν να τραβούνε, μοναχικοί καθένας τους στον εδικό του δρόμο ;

Πές μου, δεν το επιθυμείς, να γίνεις ένα με τον Σείριο

769


770

y besa rle en la frente? Es que e l Serior, u n d ίa,

en un red i l no ha de ju nta r a todas l as ce lestes estre l l as?

Νο hara de todas e l las una rosa de l uz para su pecho?

Qua amores i m posi b les guarda e l abismo?

Qua mensajes de anhe los secu la res tra nsmiten los cometas?

Sois herma ndad? Te due le, d i me, e l dolor de S i rio,

Aldeba ran? Marcha is todos a u n pu nto?

Oyes a l so l ? Me oyes a m ί?

Sa bes que a l i ento y sufro en esta t ie rra , mota de po lvo,

ru bί encendido en la d ivi na frente, Aldeba ran?

S i es tu a l m a lo que i rrad ia con tu l um bre, lo que i rrad ia , es amor?

Es tu vida secreto? Ο no qu ieres deci r nada en la frente

de l tenebroso Dios? E res adorno y nada mas que en e l l a

pa ra propio recreo se co lgara?

S iem pre solo, perd ido en lo i nfi n ito, Aldeba ra n,

perd ido en l a i nfi n ita muchedum bre de so l ita rios . . .

s in hermandad? Ο sois una fam i l ia que se entiende,

que se m i ra los ojos, que se cam bia pesares y senti res

en lo i nfi n ito? Os u ne acaso a l gύn com ύ n deseo?

Como tu luz nos l lega, du lce estre l l a, du lce y terri b le ,

no nos l l ega de tu a l m a e l sop lo acaso, Aldeba ran?


στο μέτωπο να τον φιλήσεις ; Δεν πρέπει άραγε ο Κύριος, κάποιαν ημέρα,

κάτω απ' το ποιμενικό ραβδί του όλα να τα ενώσει τα ουράνια τ' αστέρια ;

Και δεν θα βγεί απ' όλ' αυτά ένα τριαντάφυλλο από φως, στο στήθος του για να το βάλει ;

Τί έρωτες απίθανους κρύβει στα βάθη της η άβυσσος ;

Τί πόθων κοσμικών μηνύματα εκπέμπουν οι κομήτες ;

Ε ίστε μιά αδελφότητα ; Πες μου αλήθεια, σε πονάν του Σείριου οι πόνοι,

Αλ ντε μ παρά ν ; Όλοι σας κατευθύνεστε στο ίδιο το σημείο ;

Άκούς τον ήλιο ; Μ' ακούς εμένα ;

Ξέρεις πόσο παλεύω κι υποφέρω σ' αυτή τη γη, κόκκο σκόνης ασήμαντο,

φλεγόμενο ρουμπίνι πάνω στο πρόσωπο το θείο, Αλ ντε μ παρά ν ;

Α ν η ψυχή σου είν' αυτή που ακτινοβολεί το φως σου, είναι αυτό που ακτινοβολεί, αγάπη ;

Είν' η ζωή σου μυστικό ; Ή λέξη δεν επιθυμείς να βγάλεις

μπροστά στον σκοτεινό Θεό ; Ε ίσαι στολίδι που πάνω του σε κρέμασε

για την δική του μόνο αναψυχή ;

Πάντοτε μόνος, χαμένος στο άπεφο, Αλντεμπαράν,

χαμένος στο άπεφο το πλήθος των μοναχικών . . .

χωρίς να είστε αδελφότητα ; Ή μήπως είστε μιά οικογένεια που καταλαβαινόσαστε,

και κοιταζόσαστε στα μάτια, και μοιραζόσαστε καημούς και συναισθήματα

μέσα στο άπεφο ; Μήν σας ενώνει κάποια κοινή επιθυμία ;

Όπως μας έρχεται το φως σου, άστρο γλυκό, γλυκό και τρομερό μαζί,

δεν έρχεται σε μας, αλήθεια, και μιά ανεμοριπή απ' την ψυχή σου, Αλ ντε μ παρά ν ;

771


772

Aldebaran, Aldebaran a rd iente, el pecho de l espacio, di, no es regazo νίνο,

regazo pa l pita nte de m ister io? Tu sig ues a las Pl ayades

sig los de s ig los, Aldeba ra n,

y siempre e l mismo trecho te mantienen ! Estos m ismos l uc ientes jerog l ίficos

que la mano de Dios trazό en el ci e lo ν ίο e l pri mer hom bre,

y s iempre i ndescifrab les rueda n en torno a nuestra pobre τierra.

Su fij idez, que salva e l ca m bia r de los sig los agorero,

es nuestro lazo de qu ietud, cadena de permanencia augusta;

sίm bo lo del anhe lo permanente de la sed de verdad, nu nca saciada,

nos son esas fig u ras que no cam bian , Aldebaran .

De vosotros, celestes jerog l ίficos en que el en igma u n iversal se encierra,

cue lgan por sig l os los suenos secu la res;

de vosotros descienden las l eyendas bru mosas, este la res,

que, cua l ocu ltas hebras, al hom bre caverna rio nos en laza n .

Ε Ι , en l a noche de tormenta y ham bre, te νίο, ru bί, i m pasi b le,

y loco a l guna vez, con su ojo en sang re, te νίο a mori r,

sa ng riento ojo de l c ie lo, ojo de Dios, Aldeba ran !

Υ cuando tύ te mueras? Cua ndo tu luz, al cabo,

se derrita u na vez en l as ti n ieblas? Cuando frίo y oscu ro


Αλ ντεμπαράν, Αλ ντεμπαράν φλεγόμενε, το στήθος του διαστήματος,

πες μου, δεν κρύβει μιά ζωντανή καρδιά, καρδιά που πάλλεται από μυστήριο ;

Εσύ, αιώνες τώρα, τις Πλειάδες ακολουθείς,

Αλντεμπαράν, και πάντα την ίδια απόσταση κρατάνε από σένα!

Αυτά τα ίδια φωτεινά ιερογλυφικά που χάραξε στον ουρανό το χέρι του Θεού

είδε ο πρώτος άνθρωπος, και πάντοτε ανερμήνευτα

περιδιαβαίνουν γύρω απ' τη φτωχή τη Γη μας. Η σταθερότητά σου, που λυτρώνει την δυσοίωνη των αιώνων αλλαγή,

είναι σχοινί για να πιαστεί η ηρεμία μας, της καθοσιομένης μονιμότητας η αλυσίδα·

σύμβολο της διαρκούς επιθυμίας της δίψας για αλήθεια, που δεν θα ικανοποιήσουμε ποτέ,

είναι για μας εκείνες οι μορφές που δεν αλλάζουνε, Αλντεμπαράν.

Από εσάς, ουράνια ιερογλυφικά που μέσα σας κλειδώνεται το αίνιγμα του σύμπαντος,

κρέμοντ' αιώνες τώρα τα όνεφα τα κοσμικά.

Από εσάς γεννήθηκαν οι ομιχλώδεις θρύλοι, οι αρκτικοί,

που, τί νήματα απόκρυφα, μας δέσαν με τον άνθρωπο που ζούσε στις σπηλιές. Αυτός, τη νύχτα των βασάνων και της πείνας του,

σ' έβλεπε, ρουμπίνι απαθές, και μερικές φορές τρελός, με αίματα στο μάτι,

σ' έβλεπε καθως πέθαινε, ουράνιο μάτι ματωμένο,

μάτι θε"ίκό, Αλντεμπαράν!

Κι όταν εσύ πεθάνεις ; Όταν το φως σου, τελικά,

λιώσει κάποια στιγμή στα σκότη ; Όταν στο κρύο, το σκοτεινό

773


774

el espacio sudario ruedes s in fi n y pa ra fi n n i nguno? Este techo noctu rno de l a t ie rra ,

bordado con en igmas, esta estre l lada te l a

de nuestra pobre t ienda de ca mparia, es l a m isma que u n d ίa vio este polvo

que hoy hue l l an nuestras p lantas, cuando en humanas frentes

fraguό vivientes ojos ! Hoy se a lza en remo l i no cuando e l a i re lo azota

y ayer fue pechos respi ra ndo vida ! γ ese polvo de estre l las,

ese a rena l redondo sobre e l que rueda e l mar de las ti n ieblas,

no fue tam bian u n cuerpo soberano, sede no fue de un a l ma,

Aldeba ran? Νο lo es aύn hoy, Aldeba ra n a rd iente?

Νο eres acaso, estre l l a m iste riosa gota de sangre viva

en las venas de Dios? Νο es su cuerpo e l espacio tenebroso?

γ cuando tύ te mueras, qua hara de ti ese cuerpo?

Adόnde Dios, por su sa lud l uchando, te habra de seg regar, estre l la muerta,

Aldeba ran? Α qua tremendo m uda la r de mu ndos?

Sobre mi tu m ba, Aldebaran , derrama tu luz de sang re,

y si u n d ίa vo lvemos a la τie rra , te encuentre i n moble, Aldeba ra n, ca l la ndo

de l eterno misterio l a pa labra ! S i l a Verdad Su prema nos ci riese

volverίamos todos a la nada ! De etern idad es tu si lencio prenda,

Aldeba ra n !

M igue l d e U na m u no


του διαστήματος το σάβανο περιπλανιέσαι δίχως τελειωμό, χωρίς σκοπό κανένα ;

Της γης αυτό το νυχτιάτικο ταβάνι, που ακουμπά ολόγυρά του σε αινίγματα,

αυτό το αστροκεντημένο ύφασμα της θολωτής φτωχής μας τέντας,

είναι αυτό που κάποτε αντίκρυσε ετούτη η σκόνη που πάνω της αφήνουν σήμερα τ' αχνάρια οι πατούσες μας,

όταν τ' ανθρώπινα τα πρόσωπα απόκτησαν τα ζωντανά τους μάτια!

Σήμερα σ' ανεμοστρόβιλο σηκώνονται όταν τα μαστιγώνει ο αγέρας

αυτά που χθές ήτανε στήθια που αναπνέανε ζωη ! Κι εκείνη η αστερόσκονη,

εκείνη η άμμος αστεριών της ουρανίας σφαίρας που πέρα της η θάλασσα του σκότους περιπλέει,

όμοια δεν ήτανε κι αυτή ένα θεσπέσιο σώμα, έδρα δεν ήταν μιας ψυχής,

Αλ ντε μ παρά ν ; Έτσι δεν είν' και σήμερα, Αλντεμπαράν φλεγόμενε ;

Μήπως κι εσύ δεν είσαι, άστρο μυστηριακό αίματος ζωντανού σταγόνα

στις φλέβες του Θεού ; Το σώμα του δεν είν' το σκοτεινό διάστημα ;

Κι όταν εσύ πεθάνεις, Τί θα γενεί με το δικό σου σώμα ;

Πού ο Θεός, αγωνιζόμενος για την υγεία του, θα πρέπει να σ' απομονώσει, άστρο νεκρό,

Αλ ντεμπαράν ; Σε ποιό φριχτό μεταλλακτήρω των κόσμων ;

Πάνω στον τάφο μου, Αλντεμπαράν, χύσε το αιμάτινο το φως σου,

κι αν κάποια μέρα επιστρέψουμε στη Γη, θε να σε βρω ακίνητο, Αλντεμπαράν, κρατώντας μυστική

του αιώνιου μυστήριου τη λέξη ! Α ν η Υπέρτατη Αλήθεια μας αποκαλύπτονταν

όλοι μας τότε θα επιστρέφαμε στο τίποτε! Υπόσχεση αιωνιότητας είναι η σιωπή σου,

Αλ ντε μ παράν!

Μιγκέλ Ντε Ουναμούνο

775

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

777


778

ΝΑΟ SEI AMA

Ν ο sei , a ma, onde e ra, N u nca ο saberei . . .

Sei que e ra p ri mavera Ε ο jard im do rei . . .

( Fi l ha , quem ο sou bera ! . . . )

Que azu l t ο azu l ti nha Al i ο azu l do cau !

Se eu n ο era a ra i n ha Por que e ra tudo meu?

(F i l ha , quem ο ad ivi nha? )

Ε ο jard im ti nha flδres De que n ο me sei lem bra r . . .

F lδres d e tantas cδres . . . Penso e fico a chora r . . .

( Fi l ha , os son hos s ο dores . . . )

Qua lquer d ia vir ia Qua lquer co isa a fazer

Tδda aque la a l eg ri a Ma is a legria nascer

( Fi l ha , ο resto a morrer . . . )

Conta-me contos, ama . . . Todos os contos s ο

Esse d ia , e jard im e a dama Que eu fu i nessa so l id ο . . .

Fernando Pessoa


ΔΕΝ 3ΞΕΡΩ ΝΟΝΑ

Δεν ξέρω νόνα που ήμουνα, Ούτε και θα το μάθω . . .

Άνοιξη ξέρω ότι ήμουνα Στου βασιλιά το κάστρο . . .

(Μικρή μου, πού να το 'ξερα πως ήσουνα σε άστρο ! . . . )

Και τί γαλάζιο θαλασσί Του ουρανού το χρώμα! Τί τύχη, ούτε βασίλισσα Δεν θα την είχε ακόμα

(Μικρή μου, για την τύχη σου κράτα κλειστό το στόμα . . . )

Κι ο κήπος όλο λούλουδα Που πια δεν τα θυμάμαι . . . Με χρώματα που η θύμηση

Με κάνει να λυπάμαι . . . (Μικρή μου, κάποια όνεφα είναι για να πονάμε . . . )

Θά 'ρθει μια μέρα σίγουρα Που κάτι θα συμβεί

Κι από εκείνη τη χαρά Χαρά θα γεννηθεί

(Μικρή μου, μόνο ο θάνατος μένει πια για να 'ρθεί. . . )

Πες παραμύθια νόνα μου . . . Για την μοναδική

Τη μέρα που βασίλισσα Ήμουν μοναχική . . .

Φερνάντο Πεσσόα

779


780

;

O QUE ME DOI

ο que m e dόi n ο a Ο que ha no coraι; ο

Mas essas coisas l i ndas

Que nu nca existi r ο . . .

S ο as formas sem forma

Que passam sem que a dor

As possa conhecer

Ou as sonha r ο a mor.

S ο como se a tristeza

Fosse a rvore e, u ma a u ma,

Ca ίssem suas fo l has

E ntre ο vestίg io e a bru ma.

Fe rnando Pessoa


ΟΤΙ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ

Ότι πονάει μέσα μου δεν είναι Αυτό που έχω στην καρδιά μου

Αλλά εκείνα τα ωραία πράγματα Που ποτέ δεν θα 'ρθουνε κοντά μου . . .

Είναι ο ι σκιές χωρίς περίγραμμα Που αόρατα γλιστρούν χωρίς ποτέ ο πόνος

Ν α κατορθώσει να τις συναντήσει Ή να τις ζήσει ο έρωτας στο όνεφό του μόνος.

Είναι σαν νά 'τανε η μελαγχολία Δέντρο που τα φύλλα του σιγά -σιγά σκορπά

Ρίχνοντάς τα ένα -ένα, σαν σταγόνες Στο μονοπάτι μες στην ομίχλη που απλώνεται αργά.


781


782

MAR PORTUGUES

ό mar salgado, qua nto do teu sal

S ο lag ri mas de Portuga l !

Por te cruzarmos, qua ntas m es choraram,

Quantos fi l hos em ν ο rezaram !

Quantas noivas fica ram por casa r

Para que fosses nosso, ό mar !

Va leu a pena?Tudo va le a pena

Se a a l m a n ο a pequena .

Quem quer passar a lam do Bojador

Tem que passa r a lam da dor.

Deus ao mar ο per igo e ο a bismo deu,

Mas ne le a que espe l hou ο cau .

Fe rnando Pessoa


ΘΑΛλtΣΑ ΤΗΣ Π ΟΡΤΟΓ ΑΛΙΑΣ

Ώ αλμυρή μου θάλασσα, πόσο απ' τ' αλάτι σου

Δάκρυα ήταν της Πορτογαλίας!

Για σένανε μπαρκάραμε, πόσες μανάδες κλάψανε,

Πόσα παιδιά τους προσευχήθηκαν επί ματαίω!

Πόσες κοπέλες μείνανε ανύπαντρες

Για να μπορέσεις να γενείς δικιά μας, θάλασσα!

Άξιζε άραγε τον κόπο ; Όλα αξίζουνε τον κόπο

Άμα η ψυχή δεν είναι τιποτένια.

Όποιος θελήσει να διαβεί περ' απ' τη γη του Τρόμου

Πρέπει επίσης να διαβεί πέραν του εσχάτου πόνου.

Έδωσε ο Θεός στη θάλασσα τον κίνδυνο και τον αβυσσαλέο βυθό,

Όμως αυτή 'ναι που ανακλά τον άπεφο ουρανό .


783

785


786

LA LLUVIA

Brusca mente la ta rde se ha acla rado Porque ya cae l l uvia m i n uciosa . Cae ο cayό. La l l uvia es u na cosa

Que s in duda sucede en el pasado.

Qu ien la oye caer ha recobrado ΕΙ ti empo en que la suerte ventu rosa

Le reve lό una flo r l l amada rosa Υ el cu rioso co lor de l co lorado.

Esta l l uvia que ciega los crista les Aleg ra ra en perd idos a rra ba les

Las neg ras uvas de una pa rra en cie rto

Patio que ya no existe . La mojada Ta rde me trae la voz, l a voz deseada,

De m i padre que vue lve γ que no ha muerto.

Jorge Luis Borges


Απότομα το δειλινό καθάρισε με μιάς Μόλις να πέφτει άρχισε η ψιλή βροχή . Πέφτει ή έπεσε μπορεί κανείς να πει

Γιατί συμβάν του παρελθόντος είναι η βροχή για μας.

Όποιος ακούει τον ήχο της συχνά ανακαλεί Την ώρα που η τύχη του παίζοντας εν παρόδω

Ένα άνθος του αποκάλυψε, το όνομα του ρόδο Κι ένα χρώμα περίεργο, το τριανταφυλλί.

Αυτή η βροχή που σήμερα τα τζάμια μας θαμπώνει Σε ξεχασμένες γειτονιές με μνήμες ανταμώνει

Τότε που στην κληματαριά τα μαύρα μας τσαμπιά σταφύλια

Με τί χαρά την περψέναν στην αυλή Που δεν υπάρχει πιά, όπως κι η γνώριμη φωνή

Ενός πατέρα που ευλαβικά του ανάβουμε καντήλια.

Χόρχε Λου'ί'ς Μπόρχες

787


788

LIMITES

De estas ca l l es que a hondan e l pon iente, Una ha bra (no sa cua l ) que he recorrido

γa por ύ lti ma vez, i nd ife rente γ s in ad ivi narlo, sometido

Α Qu ian prefija omn i potentes normas γ u na secreta y rίg ida medida

Α l as som bras, los sueiios y las formas Que destejen y tejen esta vida.

Si para todo hay ta rm ino y hay tasa γ ύ lti ma vez y nu nca mas y o lvido

ίΩu ian nos d i ra de qu ian, en esta casa, Si n sa berlo, nos hemos desped ido?

Tras e l crista l ya g ris l a noche cesa γ de l a lto de l i bros que u na tru nca Som bra d i l ata por la vaga m esa,

Alg uno ha bra que no leeremos nu nca .

Hay en e l Sur mas de u n portόn gastado Con sus ja rrones de mam posterίa

γ tu nas, que a m i paso esta vedado Como si fuera una l itog rafίa .

Pa ra s iem pre cerraste a l guna puerta γ hay u n espejo que te aguarda en va no;

La encrucijada te parece ab ierta γ la vig i la , cuad rifronte, Jano .

Hay, entre todas tus memorias, una Que se ha perd ido i rrepa ra blemente;

Ν ο te veran bajar a aque l l a fuente N i el b la nco sol ni la a ma ri l la l u na .


Από τους δρόμους που μπροστά μας χάνονται στη δύση, Ένας τους θά 'ναι (δεν ξέρω ποιός) που ήδη πήρα

Αμέριμνα, για ύστατη φορά σ' αυτή τη ζήση, Χωρίς να το μαντέψω, υποκύπτοντας στη μοίρα

Αυτού που φτιάχνει εκ των προτέρων τους κανόνες Και μιά κρυφή κι άκαμπτη ζυγαριά

Για τις σκιές, τα όνειρα και τις εικόνες Που πλέκουν και ξεπλέκουνε του βίου τα σκαριά.

Εάν για όλα υπάρχει ένα τέλος και μιά αξία Και «τελευταία φορά» και «ποτέ πιά» και λήθη

Ποιός θα μας πεί, ποιός μέσα σ' αυτή την κατοικία, Χωρίς να το γνωρίζουμε, στερνά αποχαφετήθη ;

Μέσ' απ' το τζάμι γκρίζα πιά η νύχτα σβήνει Κι από την στοίβα τα βιβλία που πάνω στην επιφάνεια του μπουφέ

Την μακριά ανώμαλη σκιά της χύνει, Κάποιο θα μείνει που δεν θα το διαβάσουμε ποτέ .

Στο Νότο υπάρχει σίγουρα μιά πύλη εφθαρμένη Γεμάτη με φραγκόσυκα και πέτρινα αγγεία,

Που η είσοδός της είναι για με ήδη απαγορευμένη Λες και δεν ήτανε ποτέ παρά μια λιθογραφία.

Κάποια πόρτα έκλεισες για πάντα Ένας καθρέφτης μάταια σε περιμένει,

Για σε το σταυροδρόμι φαίνεται ανοικτό Ο Ιανός φρουρός σου, πολυπρόσωπος, προσμένει.

Μιά θύμηση, απ' όσες βρίσκονται στης μνήμης το κουβάρι, Έχει για σε οριστικά χαθεί,

Κάτω σ' εκείνη την πηγή κανείς ποτέ δεν θα σε δεί Ούτε ο ήλιος ο λαμπρός ούτε το κίτρινο φεγγάρι.

789


790

Ν ο vo lvera tu voz a Ι ο que el persa

Dijo en su lengua de aves y de rosas,

Cuando a l ocaso, ante la luz d ispersa,

Qu ieras deci r i nolvidab les cosas.

ίΥ e l i ncesante Rόda no y el l ago,

Todo ese ayer sobre e l cua l hoy me i nc l i no?

Ta n perd ido esta ra como Cartago

Que con fuego y con sa l borrό e l lati no.

Creo en e l a l ba ο ίr un ata reado

Ru mor de mu ltitudes que se a leja n;

Son lo que me ha querido y olvidado;

Espacio y ti empo y Borges ya me dejan .

Jorge Lu is Borges


Δεν θα γυρίσει η φωνή σου σε ότι από τον Πέρση ποιητή

Ε ιπώθηκε στη γλώσσα του των τριαντάφυλλων και των πουλιών,

Όταν το ηλιοβασίλεμα, προτού όλο το φως διασπαρεί,

Θελήσεις να μας πεις τα λόγια των αξέχαστων παραμυθιών.

Κι ο χειμαρρώδης Ροδανός και ο λψνιώνας,

Όλο αυτό το χθες που σήμερα επάνω του στηρίζομαι δυναμικά ;

Θε να χαθεί όπως η Καρχηδόνα

Που με φωτιά κι αλάτι απ' τους Ρωμαίους εξαλείφθηκε οριστικά.

Μου φαίνεται πως με το χάραμα ακούω μια οχλοβοή

Ψιθύρους από ανθρώπους που απομακρύνονται,

Απ' όλους αυτούς που έχω αγαπηθεί και ξεχαστεί,

Χώρος, χρόνος και Μπόρχες τώρα από μένα αφήνονται.


791


792

LIMITES

De Ι nscripciones (Montevideo, 1 923)

de Julio Platero Haedo

Hay u na l ίnea de Verl a i ne que no vo lvera a recordar,

Hay u na ca l le p rόxi ma que esta vedada a m is pasos,

Hay u n espejo que me ha visto por ύ lti ma vez,

Hay u na puerta que he cerrado hasta el fi n de l mu ndo.

Entre los l i bros de m i b ib l ioteca (estoy viando los)

Hay a l guno que ya nu nca abri ra .

Este verano cu mp l i ra ci ncuenta arios:

Le muerte me desgasta, i ncesante .

Jorge Luis Borges


Από τις «Επιγραφές» (Μοντεβίδεο, 1 923)

του Χούλιο Πλατέρο Αέδο

Υπάρχει κάποιος στίχος του Βερλαίν που ποτέ πια δεν θα θυμηθώ, Υπάρχει μια οδός γειτονική που απαγορεύτηκε στα βήματά μου,

Υπάρχει ένας καθρέφτης που με κοίταξε για ύστατη φορά, Υπάρχει μία πόρτα που έκλεισα μέχρι και την συντέλεια του κόσμου.

Ανάμεσα στα τόσα μου βιβλία στην βιβλιοθήκη (στέκομαι τώρα και τα κοιτώ)

Υπάρχει κάποιο που ουδέποτε θ' ανοίξω πια. Αυτό το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα: Ο θάνατος με ροκανίζει, ασταμάτητα.

Χόρχε Λου'ί"ς Μπόρχες

793


794

FRAGMENTO

Una espada, U na espada de h ie rro forjada en e l frίo de l a l ba,

U na espada con ru nas Que nadie podra desoίr n i descifra r de l todo, Una espada de l Ba ltico que sera ca ntada en

Nortu m bria, U na espada que los poetas lgua l a ran a l h ie lo y a l fuego,

Una espada que un rey dara a otro rey γ este rey a u n suerio,

Una espada que sera lea l Hasta u na hora que ya sabe e l Desti no, U na espada que i l u m i na ra la bata l l a .

U na espada pa ra l a mano Que reg i ra l a hermosa bata l la , e l tej ido de hom bres,

U na espada pa ra la mano Que en rojecera los d ientes de l lobo

γ e l despiadado pico de l cuervo, U na espada pa ra l a mano Que prodigara e l o ro rojo, U na espada pa ra la mano

Que dara muerte a l l a se rp iente en su l echo de oro, U na espada pa ra la mano

Que ganara u n re i no y perdera u n re i no, U na espada pa ra la mano

Que derr ibara la selva de la nzas. U na espada pa ra la mano de Beowu lf.

Jorge Lu is Borges


Ένα σπαθί, Ένα σπαθί ατσάλινο, κατεργασμένο μες στο κρύο της αυγής,

Ένα σπαθί με ρουνικές επιγραφές Που κανείς δεν θα μπορεί να αγνοήσει ούτε κανείς

να ερμηνεύσει πλήρως, Ένα σπαθί απ' την Βαλτική που στην Ν ορθούμπρια θα το υμνήσουν,

Ένα σπαθί που οι ποιητές Θα εξισώσουνε με πάγο και φωτιά,

Ένα σπαθί που ο ένας βασιλιάς στον άλλο θα το δώσει Κι αυτός ο άλλος στ' όνεφο,

Ένα σπαθί που θά 'ναι πάντοτε πιστό Μέχρι την ώρα που γνωρίζει μόνο η Ειμαρμένη,

Ένα σπαθί που με την λάμψη του τη μάχη θα φωτίσει.

Ένα σπαθί για το χέρι Που θα διευθύνει την ωραία μάχη, την στόφα των ανθρώπων,

Ένα σπαθί για το χέρι Που τα λυκίσια δόντια πορφυρά θα χρωματίσει

Καθώς και το ανελέητο του κορακιού το ράμφος, Ένα σπαθί για το χέρι

Που το χρυσό το κόκκινο θα σπαταλήσει, Ένα σπαθί για το χέρι

Που θα σκοτώσει δράκοντα μες στη χρυσή φωλιά του, Ένα σπαθί για το χέρι

Που θα κερδίσει ένα βασίλειο κι ένα βασίλειο θα απωλέσει, Ένα σπαθί για το χέρι

Που θα γκρεμίσει το δάσος με τα δόρατα. Ένα σπαθί για το χέρι του Μπέογουλφ.


795


796

PALINURO INSOMNE

IINUDUS ΙΝ IGNOTA,

PALINURE , JACEBIS HARENA"

Las o las y las a l gas y l as a las, los ca raco les rotos y sonoros,

la sa l y el yodo, las tormentas ma las, los de lfi nes i ncie rtos y los coros

De s i renas cansadas de ca nta r, no te reemp laza ra n las t ie rras suaves donde vaga bas con el qu ieto andar

que a leja s iempre a l as p rofu ndas naves.

Pa l i n u ro: tu rostro c lausu rado y ma rίti mo ofrece a l a se rena

noche i nsom n ios. Desnudo y acostado

Perpetuaras tus muertes en la a rena, y creceran con d istracciόn de p iedra

tus u iias y tu pelo entre la h iedra .

Si lvi na Ocam po


ΠΑΛΙΝΟΥΡΟΣ ΑΥΠΝΟΣ

«ΓΥΜΝΟ:Σ ΘΑ ΚΕΙΤΕ:ΣΑΙ , ΠΑΛΙΝΟΥΡΕ ,

:Σ' ΑΓΝΩ:ΣΤΗ ΑΜΜΟΥΔΙΑ»

Τα κύματα, τα φύκια, τα φτερά και τα κοχύλια τα σπασμένα και τα εύηχα,

το άλας, το ιώδιο και οι καταραμένες καταιγίδες, τ' αβέβαια δελφίνια και τα χορωδιακά

Των ξωτικών της θάλασσας που κουραστήκανε να τραγουδάνε, δεν θα μπορέσουν να σ' ανταποδώσουνε τα ήρεμα εδάφη

εκείνα που διέσχιζες ανέμελα μ' ένα γαλήνιο βήμα που πάντοτε κρατούσε μακριά τα ποντοπόρα πλοία.

Παλίνουρε το πρόσωπό σου το ενδοστρεφές και το θαλασσινό, κάνει την νύχτα την μακάρια τον ύπνο της να χάνει. Γυμνός και ξαπλωμένος

Θα διαιωνίζεις τους θανάτους σου στην άμμο, και με ανεμελιά μιας πέτρας θα αυξάνονται

τα νύχια σου και τα μαλλιά σου μπλεγμένα στον κισσό.

Σιλβ ίνα Οκάμπο

797

ΧΙΛΗ

799


800

PIECECITOS

Piececitos de n i rio, azu losos de frίo,

j Cόmo os ven y no os cu bren, Dios m ίο !

Piececitos heridos por los gu ijarros todos, j u ltrajados de n ieves

y lodos !

Ε Ι hom bre ciego ig nora que por donde pasa is,

una flor de l uz viva deja is;

que a l l ί donde ponais la p la ntita sang rante,

el nardo nace mas fraga nte.

Sed, puesto que marcha is por los ca mi nos rectos,

heroicos como sois perfectos.

Piececitos de n i rio, dos joyitas sufri entes, j Cόmo pasan si n veros

las gentes !

Gabrie la M istra l


ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ

Παιδικά ποδαράκια, μελανά απ' το κρύο,

πώς σας βλέπουν και δεν σας σκεπάζουν, μά το Θεό των αγίων!

Ποδαράκια πληγωμένα από πέτρες και κοτρόνια, που τα χάλια σας έχετε από λάσπες και χιόνια!

Ο κόσμος τυφλωμένος ξεχνάει πως από κει που περνάτε,

έν' ανθάκι από φως ζωντανό ακουμπάτε,

Και εκεί π' ακουμπάτε το λουλούδι το ματωμένο,

ένα κρίνο γεννιέται πω πολύ μυρωμένο.

Ξαποστάστε για λίγο, μολονότι το ξέρω πως στον δρόμο πορεύεστε τον σωστό,

ηρω"ίκά όπως είστε φτιαγμένα τέλεια για το καλό.

Παιδικά ποδαράκια, δυό διαμαντάκια κουρασμένα,

πώς περνάν και δε σας βλέπουν τα ανθρώπινα πλήθη τα τυφλωμένα!

Γκαμπριέλα Μιστράλ

801


802

ΜΕ GUSTAS CUANDO CALLAS

Me gustas cuando ca l las porque estas como ausente .

γ me oyes desde lejos y m i voz no te toca .

Pa rece que los ojos se te hu bieran volado

y parece que u n beso te cerra ra l a boca .

Como todas las cosas esta n l l enas de m i a l ma

emerges de las cosas, l l ena de l a l ma m ίa .

Ma riposa de suerio, te pareces a m i a l ma,

y te pareces a la pa labra me lanco l ίa .

Me gustas cuando ca l las y estas como d istante .

γ estas como quejandote, ma riposa en a rru l l o.

γ me oyes desde lejos, y mi voz no te a lcanza :

Dajame que me ca l l e con e l si l encio tuyo.

Dajame que te hab le ta m bian con tu si lencio

cl a ro como una l ampara, s im ple como un a n i l lo .

E res como l a noche, ca l lada y conste lada .

Tu s i lencio es de estre l la , ta n lejano y senci l lo .

Me gustas cuando ca l las porque estas como ausente .

Distante y do lorosa como si h u bieras m u e rto.

Una pa la bra entonces, u na son risa basta n .

γ estoy a leg re, a legre de que no sea cie rto.

Pa b lo Neruda


Μ' APEL:EIL: ΟΤΑΝ L:ΙΩΠΑΣ

Μ' αρέσεις όταν σιωπάς γιατ' είναι σα να λείπεις. Α ν και μ' άκούς από μακριά, η φωνή μου δε σ' αγγίζει .

Μοιάζουνε σαν τα μάτια σου να κάνανε φτερά το στόμα σου ένα φιλί μοιάζει να το σφαλίζει .

Καθώς όλα τα πράγματα είναι γεμάτα απ' την ψυχή μου απ' την ψυχή μου αναδύεσαι κι εσύ, σαν οπτασία. Πεταλούδα του ονείρου, μου θυμίζεις τη ψυχή μου, κι αν σε κάποια λέξη μοιάζεις, είναι η μελαγχολία.

Μ' αρέσεις όταν σιωπάς και είσαι τόσο μακρινή . Δείχνεις να παραπονιέσαι, πεταλούδα χα"ίδεμένη.

Και μ' ακούς από μακριά κι η φωνή μου δεν σου αρκεί: Άσε με να 'μαι σιωπηλός, με τη σιωπή σου να με σωπαίνει.

Άσε μ' επίσης να σου μιλήσω με τη δική σου σιωπή φωτεινή σα μιά λαμπάδα, σαν ένα δαχτυλίδι απλή . Είσαι όμοια με τη νύχτα, αστερόεσσα και βουβή .

Ε ίναι η σιωπή σου απ' τ' άστρα, τόσο απλή και μακρινή .

Μ' αρέσεις όταν σιωπάς γιατ' είναι σα να λείπεις. Απόμακρη και πονεμένη σα να ήσουνα νεκρή .

Μια λέξη μόνο, ένα χαμόγελο δικό σου μου αρκεί. Κι είμαι χαρούμενος, χαρούμενος χωρίς να ξέρω το γιατί.

Πάμπλο Νερούντα

803


804

LOS VΈRSOS MAS TRISTES

PUEDO ESCR IB IR los versos mas tristes esta noche.

Escri b i r, por ejem plo : " La noche esta estre l lada, Y ti rita n, azu les, los astros, a lo l ejos . "

Ε Ι viento de la noche g i ra en e l ci e lo y canta .

Puedo escri b i r los versos mas tristes esta noche. Υο l a qu ise, y a veces e l l a tam bian me qu iso.

En las noches como asta la tuve entre mis brazos. La besa ta ntas veces bajo el ci e lo i nfi n ito.

E l la me qu iso, a veces yo tam bian la querίa. Cόmo no haber amado sus g randes ojos fijos.

Puedo escri b i r los versos mas tristes esta noche. Pensar que no l a tengo. Senti r que l a he perd ido.

Ο ίr l a noche i n mensa, mas i n mensa si n e l l a . Υ e l verso cae a l a l m a como a l pasto e l rocίo.

Qua i mporta que mi amor no pudiera guardar la . La noche esta estre l lada y e l la no esta con migo .

Eso es todo. Α Ι ο lejos a lgu ien canta . Α lo l ejos. Mi a l ma no se contenta con haber la perd ido.

Como para acerca rla m i m i rada l a busca. Mi corazόn la busca, y e l l a no esta con migo .


ΟΙ ΠΙΟ ΘΛΙΜΜΈΝΟΙ L:TIXOI

Τους πιό θλιμμένους στίχους μπορώ να γράψω αυτή τη νύχτα.

Ν α γράψω, για παράδειγμα: «Η νύχτα θρυμματίζεται, Κι ανατριχιάζουν, γαλανά, τ' αστέρια, μακριά».

Ο αγέρας ο νυχτιάτικος στον ουρανό γυρνά και τραγουδά.

Τους πιό θλιμμένους στίχους μπορώ να γράψω αυτή τη νύχτα. Την αγάπησα. Κάποιες φορές κι αυτή επίσης μ' αγαπούσε.

Τέτοιες νύχτες σαν κι αυτή την έπαφνα ανάμεσα στα μπράτσα μου . Τήνε φιλούσ' αδιάκοπα κάτω απ' τον άπεφο ουρανό .

Μ' αγάπησε. Κάποιες φορές κι εγώ την αγαπούσα. Πώς θα μπορούσα να μην αγαπήσω αυτά τ' ακίνητα μεγάλα μάτια.

Τους πιό θλιμμένους στίχους μπορώ να γράψω αυτή τη νύχτα. Ν α σκέφτομαι πως δεν την έχω. Ν α νοιώθω πως την έχω χάσει.

Ν' ακούω την νύχτα την πελώρια, ακόμα πω πελώρια χωρίς εκείνη . Κι οι στίχοι πέφτουν στην ψυχή όπως δροσοσταλίδες στο λειβάδι.

Τί σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει. Η νύχτα θρυμματίζεται κι αυτή δεν είναι πιά μαζί μου.

Αυτό είν' όλο. Πέρα μακριά κάποιος τραγουδά. Πέρα μακριά. Η ψυχή μου γιατί την έχασε δεν νοιώθει πιά χαρά.

Σαν για να την πλησιάσει η ματιά μου την ζητά. Η καρδιά μου τήνε ψάχνει, μα αυτή δεν είναι πιά κοντά.

805


806

La m isma noche que hace b lanquear los mismos a rboles.

Nosotros, los de entonces, ya no somos los m ismos.

Ya no la qu ie ro, es cierto, pero cuanto la qu ise. M i voz buscaba e l viento pa ra toca r su ο ίdο.

De otro. Sera de otro . Como a ntes de mis besos. Su voz, su cuerpo cl a ro. Sus ojos i nfi n itos.

Ya no la qu ie ro, es cie rto, pero ta l vez la qu iero. Es ta n corto e l amor, γ es ta n l a rgo e l o lvido.

Porque en noches como asta l a tuve entre m is brazos.

Mi a l ma no se contenta con haber la perd ido.

Au nque asto sea e l ύ lti mo do lor que e l la me causa, Υ astos sea n los ύ lti mos versos que yo le escri bo.

Pa b lo Neruda


Η ίδια νύχτα που κάνει ν' ασημίζουνε τα ίδια δέντρα. Όμως εμείς, εμείς του τότε, δεν είμαστ' ίδιοι πιά.

Άλλο δεν την αγαπώ, αυτό είναι σίγουρο, όμως πόσο την αγαπούσα. Τον άνεμο ζητούσε η φωνή μου το άκουσμά της ν' ακουμπούσε.

Ε ίναι αλλουνού. Σ' άλλον ανήκει πιά. Όπως πριν απ' τα φιλιά μου. Η φωνή της, τ' αστραφτερό κορμί της. Τ' απέραντα τα μάτια της.

Άλλο δεν την αγαπώ, αυτό είναι σίγουρο, όμως μπορεί και να την αγαπώ.

Τόσο σύντομη είν' η αγάπη, τόσο πολύ διαρκεί η λήθη .

Γιατί νύχτες σαν κι αυτή την έπαφνα ανάμεσα στα μπράτσα μου. Η ψυχή μου γιατί την έχασε δεν νοιώθει πιά χαρά.

Όμως αυτός θα είν' ο τελευταίος ο καημός που μ' έκανε να υποφέρω, Και τούτοι εδώ θα είναι οι τελευταίοι στίχοι που τής γράφω.


807


808

FABULA DE LA SIRENA

Υ LOS BORRACHOS

Todos estos senores esta ba n dentro

cuando e l l a entrό comp letamente desnuda

e l l ios ha bίan bebido y comenza ron a escu pi r la

e l l a no entendίa nada recia n sa l ίa de l rίο

e ra una si rena que se ha bίa extraviado

los i nsu ltos corrίa n sobre su ca rne l i sa

la i n m u ndici a cu briό sus pechos de oro

e l l a no sa bίa l l orar por eso no l lo ra ba

no sabίa vesti rse por eso no se vestίa

la tatua ron con cigari l los y con corchos quemados

y re ίa n hasta caer a l sue lo de la taberna

e l l a no hab laba porque no sa bίa hab lar

sus ojos e ra n co lor de amor d ista nte

sus brazos constru ίdos de topacios geme los

sus la bios se corta ron en la l uz de l cora l

y de pronto sa l iό por esa puerta

apenas entrό a l r io quedό l i mp ia

re luciό como u na p iedra b la nca en l a l l uvia

y sin m i ra r atras nadό de nuevo

nadό hacia nu nca mas hacia mor i r.

Pab lo Neruda


ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΣΕΙΡΗΝΑΣ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΘΏ:ΜΕΝΩΝ

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήτανε κιόλας μέσα όταν εκείνη μπήκε εντελώς γυμνή

τά 'χανε πιεί κι αρχίσαν να τη φτύνουν τίποτε δεν κατάλαβε μόλις που είχε βγεί απ' το ποτάμι

ήτανε μια σειρήνα πού 'χασε το δρόμο της οι προσβολές χυνότανε πάνω στο λείο κορμί της

οι αισχρές κουβέντες κάλυψαν τα χρυσαφιά της στήθη δεν ήξερε το πώς να κλάψει και δεν έκλαιγε

δεν ήξερε πώς να ντυθεί και δε ντυνόταν της κάναν τατουάζ με πώματα φελλούς και σιγαρέττα αναμμένα

και γέλαγαν μέχρι να πέσουνε στο πάτωμα του καπηλωύ εκείνη δεν εμίλαγε γιατί δεν ήξερε πώς να μιλήσει

τα μάτια της είχανε χρώμα έρωτα απόμακρου τα χέρια της φτιαγμένα από δίδυμα τοπάζια

τα χείλη της αδιόρατα διαγράφονταν στο φως του κοραλλιού και ξαφνικά πετάχτηκε έξω από την πόρτα

μόλις που βούτηξε στον ποταμό καθάρθηκε αμέσως ακτινοβόλησε σαν άσπρη πέτρα στη βροχή

και δίχως να κοιτάξει πίσω της κολύμπησε ξανά κολύμπησε προς το ποτέ πιά προς τον θάνατο .


809


81 0

EL LEόN

U n g ran leόn l l egό d e lejos:

era g rande como e l s i l encio,

ten ίa sed, busca ba sa ng re,

y detras de su i nvestidu ra

ten ίa fuego como u na casa,

a rd ίa como u n monte de Osorno.

Ν ο encontrό mas que so ledad.

Rugiό de h u rarϊo, de ham briento:

sό lo pod ίa comer a i re,

espu ma i m pune de l a costa,

he ladas lech ugas de l mar,

a i re de co lor de pajaro,

i naceptab les a l i mentos.

Triste leόn de otro p la neta

tra ίdo pro l a a lta marea

a los is lotes de ls la Negra,

a l a rch ip ia lago de sa l ,

s in mas que u n hocico vacίo,

u nas garras desocupadas

y u na co la como un p l umero.

Fue si ntiendo todo e l rid ίcu lo

de su contextu ra marcia l

y con los a rϊos que pasa ba n

se fue a rrugando de vergϋenza.

La ti m idez lo l levό entonces

a las a rrogancias peores


ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ

Ένα λιοντάρι μέγιστο ήρθε από μακριά: ήταν πελώριο σαν τη σιωπή, ένοιωθε δίψα, ζήταγε αίμα, και πίσω από το ύφος του

είχε μια ζέστη σαν νά 'ταν σπίτι, φλέγονταν σαν του Οσόρνο μια βουνοκορφή .

Δεν βρήκε παρά μοναξιά. Βρυχόταν από πείνα κι αγριάδα:

να φάει μπορούσε μόνον τον αγέρα, τον άγριο της ακτής αφρό,

μαρούλια παγωμένα της θαλάσσης, αέρα χρώματος πουλιού,

απορριπτέα θρεπτικά συστατικά.

Θλιμμένο λεοντάρι αλλότριου πλανήτη φερμένο απ' την πλημμυρίδα

στηςΊσλας Ν έγκρας τις βραχονησίδες, στο αρχιπέλαγος του άλατος,

μη έχοντας παρά ένα άδειο στόμα, και κάποια νύχια παροπλισμένα

και μια ουρά σαν ξεσκονίσματος φτερό.

Ένοιωθε πλήρως το όλως γελοίον της πολεμοχαρούς του παρουσίας και με τα χρόνια που περνούσαν

ζάρωνε συνεχώς από ντροπή . Τό 'σπρωξε τότε η δειλία

σε εκδηλώσεις χείριστης αλαζονείας

81 1


81 2

y fue envejeciendo como u no de los l eones de l a p l aza

se fue convi rtiendo en adorno

de esca l i nata, de jard ίn ,

hasta enterra r le triste frente,

c lavar los ojos en la l l uvia,

y queda rse qu ieto esperando

la justicia g ris de la p iedra,

l a hora de l a geolog ίa .

Pab lo Neruda


κι άρχισε να γερνά σαν ένα

απ' τα λιοντάρια της πλατείας

μετατρεπόμενο σ' ένα στολίδ ι

στις σκάλες της αuλής, στον κήπο,

μέχρι να κρύψει το θλιμμένο μέτωπό τοu,

τα μάτια να καρφώσει στη βροχή,

κι ήσuχο μένοντας να αναμένει

την γκρι δικαίωση της πέτρας,

την ώρα την γεωλογική .


81 3


814

-

ΜΑΝ ΑΝΑ

Desnuda eres tan si mp le como una de tus manos, l isa, terrestre, m ίn i ma, redonda, tra nspa rente,

ti enes l ίneas de l u na, ca m i nos de manza na, desnuda eres de lgada como e l trigo desnudo.

Desnuda e res azu l como l a noche en Cu ba, tienes enredaderas y estre l las en e l pe lo,

desnuda e res enorme y a ma ri l la como e l vera no en u na i g l esia de oro.

Desnuda eres pequeria como u na de tus u rias , cu rva, suti l , rosada hasta que nace e l d ίa y te metes en e l subterra neo de l m u ndo

Como en un l a rgo tύ ne l de trajes de tra bajos: tu cl a ridad se apaga, se viste, se deshoja

y otra vez vue lve a ser u na mano desnuda.

Pa b lo Neruda


Γυμνή είσαι τόσο απλή σαν ένα των χεριών σου, λεία, γή"ίνη, ελάχιστη, στρόγγυλη, διαφανής,

έχεις γραμμές σεληνιακές, του μήλου μονοπάτια, γυμνή είσαι λεπτή σαν απ' το στάχυ το γυμνό κορμί.

Γυμνή είσαι γαλανή σαν τη νυχτιά στην Κούβα, έχεις αναρριχόμενα κι αστέρια στα μαλλιά,

γυμνή είσαι πελώρια και πελιδνή σαν καλοκαίρι σ' εκκλησιά χρυσή .

Γυμνή είσαι μικροσκοπική σαν ένα των νυχιών σου, καμπύλη, λεπτεπίλεπτη, ρόδινη μέχρι να γεννηθεί η μέρα

που σ' αναγκάζει να κρυφτείς στα υπόγεια της γης

Όπως σε σήραγγα μακριά ρούχων της αγγαρείας: σβήνει το διαυγές σου φως, καλύπτεται, αποφυλλούται

και πάλι ξαναγίνεται ένα χέρι γυμνό.


81 5


81 6

VΈGETACIONES

Α las ti erras s in nom bres γ si n nύmeros bajaba el viento desde otros domin ios,

tra ίa la l l uvia h i los ce lestes, γ el d ios de los a lta res i m pregnados

devo lvίa las flores γ l as vidas.

En la fe rti l idad crecίa e l ti empo .

Ε Ι jacaranda e leva ba espuma hecha de resp landores tra nsmari nos,

la a raucaria de l anzas erizadas era la mag nitud contra la n ieve,

el pri mord ia l a rbol caoba desde su copa desti l aba sang re,

γ al Sur de los a le rces, el a rbol trueno, el a rbol rojo,

e l a rbol de la espi na, e l a rbol madre, e l ce i bo berme l lόn, e l a rbol caucho,

eran vo lu men terrena l , son ido, eran territor ia les existencias. Un nuevo a roma propagado l l enaba, por los i nte rsticios

de la t ie rra , las resp i raciones convertidas en h u m o γ fragancia :

e l tabaco si lvestre a lzaba su rosal de a i re i mag i nario .

Como una la nza term i nada en fuego apareciό e l ma ίz, γ su estatu ra se desg ra nό γ naciό de nuevo,

d isem inό su hari na, tuvo muertos bajo sus ra ίces,

γ, l uego, en su cuna, m i rό crecer los d ioses vegeta les.


Στις χώρες χωρίς όνομα και αριθμό κατέβαινε ο άνεμος απ' άλλες εξουσίες,

έφερνε νήματα ουράνια η βροχή, και ο θεός των κυοφορούντων θυσιαστηρίων

επέστρεφε τα λούλουδα και τις ζωές.

Μέσα στη γονιμότητα ανδρώνονταν ο χρόνος.

Το χακαράντα σήκωνε αφρό φτιαγμένο από υπερθαλάσσια αιγλοβολία,

η αραουκάρια των αιχμηρών δοράτων ήταν το μέγεθος ενάντια στο χιόνι,

τ' αρχέγονο δεντρό καόμπα απ' την κορφή του διUλιζε το αίμα,

κι ο Νότος των αλέρσες, το δέντρο βροντή, το δέντρο πορφύρα,

το δέντρο των ακάνθων, το δέντρο μάνα, το σέ"ίμπο της κιννάβαρης, το δέντρο καούτσο,

ήτανε όγκος ηχοβόλος, χθόνιος, ήταν αυτού του χώματος υπάρξεις. Ένα καινούργιο άρωμα διαχεόμενο

πλημμύριζε, μεσ' από τις ρωγμές της γης, αναπνοές

που μετατράπηκαν σε ευωδία και καπνό: τ' άγρια φύλλα του ταμπάκου σήκωναν αψηλά

τον κήπο τους των ρόδων του φανταστικού αέρα. Σαν λόγχη απολήγουσα σε φλόγα

ξεπρόβαλε τ' αραποσίτι, και το παράστημά του αποψιλώθηκε κι αναγεννήθηκε,

τ' αλεύρι του έσπεφε, πήρε νεκρούς κάτω απ' τις ρίζες του,

και, μετά, μέσα στο λίκνο του είδε ν' αυξάνουν της εκβλαστήσεως οι θεοί.

81 7


81 8

Arruga y extensiόn dese m i na ba la sem i l l a de l viento

sobre l as p lu mas de la cord i l l e ra, espesa luz de germen y pezones,

au rora ciega amamantada por los u ngϋentos te rrena les

de la i m placa ble latitud l l uviosa, de las cerradas noches manantia l es,

de las ciste rnas matuti nas. Υ aύn en las l l anu ras

como l am i nas de p la neta, bajo u n fresco pueb lo de estre l las, rey de la h i erba, e l ombύ deten ίa

el a i re l i bre, el vuelo ru moroso y montaba la pa m pa sujeta ndola con su ra ma l de r iendas y ra ίces.

Ama rica a rboleda, za rza sa lvaje entre los mares, de polo a polo ba la nceabas, tesoro verde, tu espesura .

Germ i na ba l a noche en ci udades de cascaras sag radas,

en sonoras maderas, extensas hojas que cu brίa n

la p iedra germ i na l , l os naci m ientos. Utero verde, america na

sabana sem i na l , bodega espesa, u na rama naciό como una is la .

Una hoja fue forma de l a espada, u na f lor fue re l ampago y medusa, un raci mo redondeό su resu men, una ra ίz descend iό a las ti n ieb las.

Pa b lo Neruda


Φαράγγια και πλατώματα σκορπίσανε τον σπόρο του ανέμου

επάνω στα φτερά της κορδιλλιέρας, πυκνό το φως από σποράκια και βλαστάρια,

αυγή αόματη και θηλασμένη από τους χθόνιους παχύρρευστους χυμούς

των αδυσώπητων βρόχινων τροπικών, της νύχτας των περίκλειστων πηγών,

των πρwίνών των γιστερνών. Κι ακόμα στις εκτεταμένες πεδιάδες

όμοιες λαμαρίνες του πλανήτη, κάτω από έναν ολόδροσο λαό αστεριών, της χλόης βασιλιάς, δέσμευε το ομπού

τον λεύτερο αέρα, το πέταγμα το βουερό κι ίππευε υποτάσσοντας την πάμπα

με τις διακλαδώσεις του των χαλινών και των ριζών.

Άλσος Αμερική, άγριε βάτε εν μέσω θαλασσών,

πόλο σε πόλο λίκνιζες, πράσινε θησαυρέ, το πυκνοφύλλωμά σου.

Κυοφορούσε η νύχτα σε πολιτείες ιερών φλοιών,

σε ξύλα μουσικά, φύλλα εκτεταμένα που καλύπτανε τη ζωοδόχο πέτρα, τις γεννήσεις.

Πράσινη μήτρα, αμερικανική σπερματική σινδόνη, πυκνή αποθήκη, ένα κλαδί γεννήθηκε όμοιο με νησί .

Ένα φύλλο απέκτησε το σχήμα του σπαθιού, ένας ανθός έγινε τσούχτρα κι αστραπή,

ένα τσαμπί στρογγύλεψε την ολιγόλογη περιγραφή του, μιά ρίζα χώθηκε βαθειά στο έρεβος.


81 9


820

ALGUNAS BESTIAS

E ra e l crepύscu lo de l a i guana .

Desde la a rcoi risada creste rίa su lengua como u n dardo se h u nd ίa en la verdu ra,

e l horm iguero monaca l pisada con me lod ioso pie la selva,

e l guanaco fi no como e l oxίgeno en l as a nchas a ltu ras pa rdas i ba ca lzando botas de oro,

m ientras la l lama a brίa ca ndidos ojos en l a de l icadeza

de l m u ndo l l eno de rocίo . Los monos trenza ba n u n h i lo i nterm i na blemente e rόtico en l a ri beras de la au rora,

derri ba ndo m u ros de po len y espa nta ndo e l vue lo vio leta

de las mariposas de Muzo. E ra la noche de los ca imanes,

la noche pu ra y pu l u l ante de hocicos sa l i endo de l lagamo,

y de l as ci anagas sorio l ientas u n ru ido opaco de a rmaduras

vo lvίa al or igen te rrestre.

ΕΙ jag uar toca ba las hojas con su ausencia fosforescente,

el puma corre en el ra maje como e l fuego devorador

mientras a rden en a l los ojos a lcohό l icos de la selva.

Los tejones rasca n los p ies de l rίο, h usmean e l n ido


ΚΑΠΟΙΑ ΖΩΑ

Ήταν το δειλινό της ιγουάνας.

Απ' το γεμάτο ιριδισμούς αψιδωτό λοφίο η γλώσσα της σαν βέλος βυθιζότανε στη λόχμη,

ο μυρμηγκέρο αναχωρητής περιπλανιότανε με βήμα μελωδίας στο τροπικό το δάσος,

το γουανάκο σαν οξυγόνο αέρινο στα διάπλατα συννεφιασμένα υψώματα

φορώντας περιδιάβαινε τις χρυσαφιές του μπότες, καθώς το λάμα αθώα

μάτια άνοιγε στο λεπτεπίλεπτο του κόσμου, του ολόγιομου δροσοσταλίδες.

Οι πίθηκοι κλώθανε νήμα ατελεύτητα ερωτικό

στις όχθες της αυγής, τοίχους γκρεμίζοντας από γύρη,

τρομάζοντας τις πεταλούδες του Μούζο στο φτερωτό μενεξεδένιο πέταγμά τους.

Ήταν η νύχτα των κα"ίμάνες, νύχτα αγνή κυοφορούσα

ρύγχη που ξεπηδούσαν απ' τη λάσπη, κι από τα νυσταλέα βαλτοτόπια ένας αχός πανοπλιών μουντός

επέστρεφε στην χθόνια προέλευση .

Ο ιαγουάρος τα φύλλα άγγιζε με την φωσφόρινή του απουσία,

τρέχει η πούμα στο κλαδί σαν φλόγα αδηφάγα

ενώ πυρώνουν μέσα της τα μάτια τα αλκοολικά της σέλβας.

Γδέρνουν οι ασβοί τα πόδια του ποταμού, μυρίζουν τη φωλιά

821


822

cuya de l ic ia pa l pitante

atacaran con d ientes rojos.

Υ en e l fondo del agua mag na,

como e l cίrcu lo de la t ie rra ,

esta l a g igante a naconda

cu bie rta de barros ritua les,

devoradora γ re l i g iosa .

Pab lo Neruda


με τον αναπαλλόμενο μεζέ που πάνω του θα ξεχυθούν με κόκκινα τα δόντια.

Κι εκεί στο βάθος του νερού του μέγιστου, όμοια με την περιφέρεια της γης,

με λάσπες επικαλυμμένη τελετουργικές καραδοκεί η γιγάντια ανακόντα,

κατασπαράσσουσα και θρησκευόμενη .


823


824

'

VIENEN LOS PAJAROS

Todo era vue lo en nuestra ti erra. Como gotas de sa ng re y p lu mas

los ca rdena les desa ng raban e l ama necer de Ana huac. ΕΙ tuca n era u na adora ble caja de frutas barn izadas,

el co l i brί gua rdό las ch ispas orig ina les del re la mpago

y sus m i nύscu las hogueras a rd ίan en e l a i re i nmόvi l .

Los i l ustres loros l lenaba n la p rofu ndidad d e fo l laje

como l i ngotes de oro verde recia n sa l i dos de la pasta

de los panta nos su merg idos, y de sus ojos ci rcu la res

m i raba una a rgo l l a a ma ri l la , vieja como los m i nera les. Todas las agu i las de l ci e lo

nutrίa n su esti rpe sa ng rienta en el azu l i nhabitado,

y sobre l as p lu mas ca rn ίvoras volada encima de l m u ndo

e l cόndor, rey asesi no, fra i l e so l ita r io de l c ie lo,

ta l i sman neg ro de l a n ieve, h u raca n de la cetre rίa.

La i ngen ierίa del hornero haoίa de l ba rro fraga nte

pequeiios teatros sonoros donde aparecίa canta ndo.


ΈΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΟΥ ΛΙΑ

Ένα φτερούγισμα ήτανε όλα πάνω στη γη μας. Οι καρδερίνες ίδιες αιμάτινες σταγόνες

και φτερά πίναν το αίμα από το λυκαυγές του Α νάχουακ. Η τουκάνα κουτί αξιολάτρευτο

λουστραρισμένα φρούτα, το κολιμπρί φύλακας ήτανε στις σπίθες

τις αρχέγονες της αστραπής κι οι μικροσκοπικές πυρές του

φλέγονταν μέσα στον στάσιμο αέρα.

Οι παπαγάλοι διαλάμποντες παραγεμίζανε των φυλλωμάτων τα κατάβαθα

σαν βέργες πράσινου χρυσού μόλις βγαλμένες από τον χυλό των βυθισμένων βαλτοτόπων,

κι από τα μάτια τους τα κυκλικά κοίταζε ένας κίτρινος χαλκάς, παμπάλαιος σαν τα ορυκτά. Όλοι οι αετοί του ουρανού

τρέφανε την αιμοσταγή γενιά τους στο ακατοίκητο γαλάζιο,

και πάνω στα φτερά τα σαρκοβόρα πέταγε στην κορυφή του κόσμου ο κόνδωρας, δολοφόνος βασιλιάς,

μοναχικός καλόγερος των ουρανών, μαύρο στο χιόνι φυλαχτό,

τυφώνας του αθλήματος των ιεράκων.

Τ' ορνέρο με την τέχνη του έφτιαχνε από λάσπη αρωματική

μικρά εύηχα θέατρα όπου εμφανιζόταν για να τραγουδήσει.

825


826

Ε Ι atajaca mi nos i ba dando su g rito h u m edecido

a l a ori l l a de los cenotes. La torcaza a rayca na hacίa asperos n idos matorra les

donde dejaba e l rea l rega lo de sus huevos em pavonados.

La lo ica de l Sur, fragante, du lce carpi nte ra de otoiio,

mostra ba su pecho estre l lado de conste lac iόn escarlata ,

y e l austra l ch i ngo lo e levaba su fl ayta recia n recogida de la etern idad de l agua .

Mas, h ύ m edo como un nenύfar, e l flamenco abrίa sus puertas

de son rosada cated ra l , y vo laba como la au rora,

l ejos de l bosque bochornoso donde cuelga la pedrerίa

de l quetza l , que de pronto desp ierta , se mueve, resba la y fu l gu ra

y hace vo la r su brasa vi rgen .

Vue la u na montaiia mari na hacia l as is l as, una l u na

de aves que van hacia e l Su r, sobre las is las fe rmentadas

de l Perύ .

Es u n rίο νίνο de sombra, es u n cometa de pequeiios corazones i n nu mera bles

que oscu recen e l so l de l m u ndo como un astro de co la espesa

pa l m itando hacia el a rch ip ia lago.

Υ en e l fi na l de l i racu ndo mar, en l a l l uvia de l ocaano,


Πέταγε ο αταχακαμίνος βγάζοντας την υγραμένη του κρωξιά

στην όχθη των πηγών τών υπογείων. Αραουκάνα η τρυγώνα τραχιές

έφτιαχνε τις φωλιές στις λαγκαδιές όπου δώρο βασιλικό εναπόθετε

το πιτσιλόχρωμο αυγό της.

Η λό"ίκα του Νότου, εύοσμη, γλυκειά του φθινοπώρου ξυλουργός, τ' ολάστερο επεδείκνυε στήθος της

των άλικων αστερισμών, κι ο αουστράλιος τσινγκόλο σήκωνε

τη φλογέρα του που μόλις περιμάζεψε απ' την αθανασία των υδάτων.

Κι ακόμη, υγρό όπως το νούφαρο, άνοιγε το φλαμίνγκο τις εξώπορτες

της τριανταφυλλένιας του μητρόπολης, και πέταγε σαν τη χαραυγή,

μακριά από το πνιγερό το δάσος εκεί που τα πετράδια κρέμονται τα ανεκτίμητα

ενός κετζάλ, που ξάφνου αφυπνίζεται, σαλεύει, ξεγλιστράει κι απαστράπτει

και κάνει να πετάξει αψηλά το πυρωμένο κάρβουνό του το παρθένο.

Ίπταται ένα βουνό θαλασσινό προς τα νησιά, μία σελήνη

από πετούμενα που οδεύουνε στο Νότο, πάνω απ' του Περού τα ολόγιομα

με λίπασμα νησιά.

Ένα ποτάμι είναι ζωντανό αποσκιερό, ένας κομήτης είναι

απ' αναρίθμητες μικρές καρδούλες που σκοτεινιάζουνε τον ήλιο αυτού του κόσμου

σαν ένα αστέρι με πυκνή ουρά που αναπάλλεται στο δρόμο του για τ' αρχιπέλαγος.

Κι εκεί στις εσχατιές της μανιασμένης θάλασσας, μες στη βροχή του ωκεανού,

827


828

su rgen l as a las de l a l batros

como dos sistemas de sa l ,

estab leciendo en e l si l encio,

entre las rachas torrencia l es,

con su espaciosa jerarqu ίa

e l o rden de las so ledades.

Pab lo Neruda


προβάλλουν οι φτερούγες του αλμπατρός σαν δύο συστοιχίες άλατος, εγκαθιδρύοντας εν σιωπή,

εν μέσω των θυελλωδών ανέμων, με την δεσπόζουσα ιεραρχία τους το τάγμα της απολύτου μοναξιάς.


829


830

LOS LIBERTADORES

Aqu ί viene e l a rbol , e l a rbo l de la to rmenta, e l a rbo l de l pueblo .

De l a ti erra su ben sus haroes como las hojas por la savia,

y e l viento estre l la los fo l l ajes de muchedum bre ru morosa,

hasta que cae la sem i l la de l pan otra vez a l a ti erra.

Aqu ί viene el a rbol , e l a rbol nutr ido por muertos desnudos,

muertos azotados y her idos, muertos de rostros i m posi b les,

empa lados sobre una la nza, desmenuzados en la hoguera,

decapitados por e l hacha, descua rtizados a ca ba l l o, crucificados en l a ig lesi a .

Aqu ί viene e l a rbol , e l a rbo l cuyas ra ίces esta n vivas, sacό sa l itre del marti r io,

sus ra ίces comieron sa ng re, y estrajo lag ri mas de l sue lo :

las e levό por sus ramajes, las repartiό en su a rqu itectu ra .

Fueron flores i nvisi b les, a veces, f lores enterradas,

otras veces i l u m i naron sus pata los, como p lanetas.

Υ e l hom bre recog iό en las ra mas l as coro las endu recidas,

l as entregό de mano en mano


ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ

Νά, έρχεται το δέντρο, της θύελλας το δέντρο, το δέντρο του λαού.

Από το χώμα ξεπετιούνται οι ήρωές του όπως τα φύλλα απ' τους χυμούς,

κι ο άνεμος το φύλλωμα μ' αστέρια το γεμίζει της λαοθάλασσας της βουερής,

μέχρι να πέσει ο σπόρος του ψωμιού ξανά και πάλι πάνω στη γης.

Νά, έρχεται το δέντρο, το δέντρο το τρεφόμενο με γυμνούς νεκρούς,

νεκρούς μαστιγωμένους, πληγωμένους, νεκρούς με πρόσωπα αγνώριστα,

παλουκωμένους σε καμάκια, κομματιασμένους στην πυρά,

αποκεφαλισμένους με τσεκούρια, στα τέσσερα σχισμένους απ' τ' αλόγατα,

εσταυρωμένους μέσα στους ναούς.

Νά, έρχεται το δέντρο, το δέντρο με τις ρίζες του τις ζωντανές,

λίπασμα πήρε απ' το μαρτύριο, αίμα ρουφήξανε οι ρίζες του,

δάκρυα στράγγισε απ' το χώμα: τ' ανέβασε με τα κλαδιά του,

τα διαμοίρασε μες στη δική του αρχιτεκτονική . Γινήκανε αόρατα λουλούδια,

θαμμένα λούλουδα, κάποια φορά, κι άλλες φορές με φως πλημμύρισαν

τα πέταλά τους, σαν νά 'ταν σώματα πλανητικά.

Κι ο άνθρωπος μάζεψε απ' τα κλωνάρια τα μπουμπούκια τους τ' ανθεκτικά,

τά 'δωσε χέρι-χέρι

831


832

como magno l ias ο g ranadas y de pronto, abrieron l a t ie rra , crecie ron hasta las estre l l as.

Este es e l a rbo l de los l i bres. ΕΙ a rbol t ie rra , e l a rbo l nube. Ε Ι a rbol pan, e l a rbo l fl echa,

e l a rbol pu iio, e l a rbol fuego. Lo ahoga e l agua tormentosa de nuestra apoca noctu rna,

pero su masti l ba l ancea el ruedo de su poderίo.

Otras veces, de nuevo caen las ra mas rotas pro la cό lera ,

y u na cen iza amenazante cu bre su a ntigua majestad:

as i pasό desde otros t iempos, asί sa l iό de la agonίa ,

hasta que una mano secreta , u nos brazos i nnumerab les,

el pueblo, gua rdό los fragmentos, escondiό troncos i nvariab les,

y sus l abios eran l as hojas de l i n menso a rbo l repa rtido, d isemi nado en todas pa rtes, cam i nando con sus ra ίces.

Este es el a rbo l , el a rbo l de l pueblo, de todos los pueb los

de la l i be rtad, de la l ucha .

Asόmate a su ca be l l era: toca sus rayos renovados:

hu nde la mano en las usi nas donde su fruto pa l pitante propaga su l uz cada d ίa .

Levanta esta t ie rra en tus manos, partici pa de este esp lendor, toma tu pa n y tu manza na,

tu corazόn y tu caba l l o y monta guard ia en l a frontera,

en e l l ίm ite de sus hojas.


σαν νά 'ταν ρόδια ή μανόλιες και ξαφνικά, τη γης ανοίξαν,

μέχρι τ' αστέρια φούντωσαν ψηλά.

Αυτό είναι των λεύτερων το δέντρο. Το δέντρο χώμα, το δέντρο σύννεφο.

Το δέντρο βέλος, το δέντρο ψωμί, το δέντρο φωτιά, το δέντρο πυγμή .

Το πνίγει το νερό της καταιγίδας της εποχής μας της νυχτερινής, όμως στο κατάρτι του ζυγιάζει

της δύναμής του ο τροχός, της ισχυρής.

Άλλες φορές, πέφτουν ξανά σπασμένοι κλώνοι απ' την οργή,

και μία στάχτη απειλητική καλύπτει την παλιά του μεγαλόπρεπη θωριά·

έτσι διάβηκε μέσα από άλλες εποχές, έτσι ξεπέρασε την αγωνία,

μέχρι που ένα χέρι μυστικό, κάποια μπράτσα αναρίθμητα, ο λαός, φύλαξε τα κομμάτια,

έκρυψε αναλλοίωτους κορμούς, κι ήταν τα χείλη του τα φύλλα

του πελώριου διαμοιρασμένου δέντρου, του διάσπαρτου σ' όλα τα μέρη, που με τις ρίζες του διαβαίνει.

Αυτό είναι το δέντρο, το δέντρο του λαού, όλωνε των λαών της λευτεριάς, του αγώνα.

Έβγα στη χαίτη του απάνω: πιάσε τις αναγεννημένες του αχτίδες:

βούτα το χέρι στο εργαστήρι όπου το φρούτο που καρδιοχτυπάει

χύνει το φως του κάθε μέρα. Σήκωσε αυτή τη γη στα χέρια σου,

πάρε κι εσύ μέρος σ' αυτό τ' ακτινοβόλο μεγαλείο, πάρ' το ψωμί σου και το μήλο σου,

τ' άτι και την καρδιά σου και στήσε β ίγλα στα σύνορα, στ' όριο της φυλλωσιάς του.

833


834

Defiende e l fi n de sus coro las,

comparte las noches hosti les,

vig i la el ciclo de la au rora,

resp i ra la a ltu ra estre l l ada,

sosten iendo e l a rbo l , e l a rbo l

que crece en medio de l a ti erra.

Pa b lo Neruda


Το τέλος των ανθών του υπερασπίσου, πέρνα μαζί του τις νυχτιές τις εχθρικές,

άγρυπνος πρόσμενε τον κύκλο της αυγής, ανάσανε τά ολόγιομα μ' άστέρια ύψη,

στηρίζοντας το δέντρο, το δέντρο που θεριεύει καταμεσής της γης.


835


836

LAUTARO (1550)

La sangre toca u n corredor de cua rzo . La pied ra crece donde cae la gota.

Αsί nace Lauta ro de la t ierra . Lauta ro e ra u na flecha de lgada.

E l astico γ azu l fue nuestro padre. Fue su pri mera edad sό lo si lencio.

Su adolescencia fue domi n io . Su juventud fue u n viento d i rig ido. Se preparό como u na l a rga la nza.

Acostu mbrό los p ies en las cascadas. Educό l a cabeza en l as espi nas.

Ejecutό las pruebas del gua naco. Vίνίό en las madrigueras de la n ieve.

Acechό la com ida de l la agu i las. Araiiό los secretos de l peiiasco. Entretuvo los pata los del fuego. Se amamantό de pri mavera frίa .

Se quemό en l as gargantas i nfe rna les. Fue cazador entre las aves crue les. Se ti iieron sus manos de victorias.

Leyό l as ag resiones de la noche. Sostuvo los derru m bes de l azufre. Se h izo ve locidad, l uz repenti na . Τοmό las lentitudes de l Otoiio.

Tra bajό en las guaridas i nvisi b les. Durmiό en las sa ba nas de l ventisquero .

lgua lό la conducta de l as l echas. Bebiό la sangre ag reste en los ca mi nos.

Arrebatό el tesoro de l as o las. Se h izo a menaza como un d ios sombrίo .

Comiό en cada coci na de su pueblo . Aprend iό e l a lfabeto de l re l ampago.

Olfateό las cen izas esparcidas. Envo lviό el corazόn con p ie les neg ras.

Descifrό el espi ra l h i lo del hu mo.


ΛΑΟΥΓΑΡΟ (15 50)

Το αίμα αγγίζει μία φλέβα χαλαζία. Η πέτρα γιγαντώνεται εκεί που πέφτει η σταγόνα.

Έτσι γεννιέται ο Λαουτάρο από τη γη . Ήτανε βέλος αιχμηρό ο Λαουτάρο.

Γαλάζιος και ευλύγιστος ήτανε ο δικός μας ο πατέρας. Η πρώτη του ηλικία ήταν μονάχα σιωπή .

Η εφηβεία του ήταν κυριαρχία. Η νειότη του άνεμος ήτανε κατευθυνόμενος.

Προετοιμάστηκε σαν aόρατο μακρύ. Συνήθισε τα πόδια στους καταρράκτες.

Γύμνασε το κεφάλι στα αγκάθια. Πέρασε τις δοκιμασίες του γουανάκο.

Έζησε στ' άντρα του χωνιού. Άρπαξε την τροφή των αετών.

Έξυσε τα μυστικά των απόκρημνων κορφών. Συντήρησε τα πέταλα της φλόγας.

Θήλασε άνοιξη ψυχρή. Κάηκε στα φαράγγια της κολάσεως.

Ήτανε κυνηγός ανάμεσα στ' αρπακτικά πτηνά . Βαφήκανε τα χέρια του με νίκες.

Διάβασε τις επιδρομές της νύχτας. Συγκράτησε τις κατολισθήσεις του θειαφιού.

Ταχύτητα έγινε, φως ξαφνικό. Πήγε με τους αργούς ρυθμούς του Φθινοπώρου.

Δούλεψε στις αόρατες σπηλιές. Κοιμήθηκε σε χιονοθύελλας σεντόνια.

Εξισώθηκε με την συμπεριφορά των βελών. Ήπιε το αίμα το άγριο στους δρόμους.

Άρπαξε των κυμάτων το θησαυρό. Έγινε απειλή σαν ένας σκοτεινός θεός.

Γευμάτισε στην κάθε κουζίνα τού λαού του. Έμαθε το αλφάβητο της αστραπής.

Οσμίστηκε τις στάχτες τις διάσπαρτες. Τύλιξε την καρδιά του με δέρματα μαύρα.

Ερμήνευσε το σπειροειδές νήμα του καπνού.

837


838

Se construyό de fi bras tacitu rnas.

Se ace itό como e l a l m a de la o l iva .

Se h izo crista l de transparencia du ra .

Estud iό pa ra viento h u raca nado.

Se com batiό hasta apagar l a sangre.

Sόlo entonces fue d igno de su pueblo .

Pab lo Neruda


Δομήθηκε με ίνες σιωπής. Λαδώθηκε όπως η ψίχα της ελιάς.

Έγινε κρύσταλλο διαφάνειας σκληρής. Σπούδασε άνεμος της καταιγίδας να γενεί.

Χ τuπήθηκε μέχρι το αίμα τοu να σβήσει.

Τότε και μόνον τότε δείχτηκε άξιος τοu λαού τοu.


839


840

LA UNITED FRUIT Co

Cuando sono l a trom peta, estuvo todo preparado en la t ie rra y Jehova repa rtiό el m u ndo a Coca-Cola l nc. , Anaconda,

Ford Motors, y otras entidades: la Com pari ίa Frute ra l nc.

se reservό Ι ο mas jugoso, la costa centra l de mi t ie rra , la du lce ci ntu ra de Amarica . Bautizό de Nuevo sus ti erras como " Repύ bl icas Bana nas';

y sobre los muertos dormidos, sobre los haroes i nqu ietos

que conqu istaron la g ra ndeza, la l i be rtad y las banderas, estab leciό la opera bufa :

enajenό los a l bedrίos, rega lό coronas de Casar,

desenva inό la envid ia , atrajo la d ictadura de l as moscas,

moscasTruj i l los, moscasTachos, moscas Carίas, moscas Martίnez, moscas U bico, moscas hύ medas de sangre h u m i lde y mermelada, moscas borrachas que zu m ba n

sobre l as tu m bas popu la res, moscas de ci rco, sa bias moscas

entend idas en ti ra n ίa .

Entre l as moscas sa ng u i na ri as l a Frute ra desemba rca,

a rrasa ndo e l cafa y las frutas, en sus barcos que des l i za ron

como ba ndejas e l tesoro de nuestas t ie rras su merg idas.


Η UNITED FRUIT Co

Όταν η σάλπιγγα ηχούσε, ήτανε όλα έτοιμα στη γη

κι ο Ιεχωβάς τον κόσμο διαμοίρασε σε Coca Cola Inc . , Anaconda,

Ford Motors, και λοιπές οντότητες: η Εταιρεία Φρούτων Inc .

το πω χυμώδες φύλαξε γι' αυτήν, την κεντρική τής χώρας μου ακτή,

τη μέση τη γλυκειά απ' την Αμέρικα. Βάφτισε πάλι τα εδάφη της

«Δημοκρατίες της Μπανάνας», κι επάνω στους κοιμώμενους νεκρούς, πάνω στους ήρωες τους ταραγμένους

που κατακτήσανε την λευτεριά, το μεγαλείο, τις σημαίες,

το κωμικό εγκαθίδρυσε μελόδραμα: τα πνεύματα αποξένωσε τα ελεύθερα,

χάρισε στέμματα αυτοκρατόρων, στο φως τον φθόνο έβγαλε, έφερε

τη δικτατορία των μυγών, μύγες Τρουχίλο, μύγες Τάτσος, μύγες Καρίας, μύγες Μαρτίνες,

μύγες Ουμπίκο, μύγες διαποτισμένες με αίμα ταπεινό και μαρμελάδα,

μέθυσες μύγες που βου'ίζουν πάνω στους τύμβους του λαού,

μύγες του τσίρκου, μύγες σοφίας στην τυραννία σπουδαγμένες.

Εν μέσω αιμοσταγών μυγών η «Φρούτων» ξεμπαρκάρει,

παραγεμίζοντας με φρούτα και καφέ, τα πλοία της που ξεγλιστράνε

όμοια με δίσκους ξέχειλους με θησαυρούς των βουλιαγμένων μας πατρίδων.

841


842

Mientras ta nto, por los abismos azucarados de los puertos,

ca ίa n i nd ios sepu ltados

en e l vapor de la maiiana :

un cuerpo rueda, u na cosa

s in nom bre, u n nύmero ca ίdo,

u n raci mo de fruta m u e rta

derramada en e l pudridero .

Pab lo Neruda


Κι ενώ συνέβαιναν αυτά, μέσ' απ' των λιμανιών τις ζαχαρένιες τις αβύσσους,

πέφταν αυτόχθονες ινοίος και θαβότανε μές στην αχλύ του πρω"ίνού:

ένα κορμί κυλάει, ένα ανώνυμο πράγμα, ένα πεσμένο νούμερο,

ένα τσαμπί φρούτων νεκρών χυμένων στη χωματερή.


843


844

AMOR AMERICA �

Antes de l a pe luca y la casaca fueron los rίos, rίos a rte ri a l es:

fueron l as cord i l l e ras, en cuya onda ra ίda e l cόndor ο la n ieve parecίan i nmόvi l es: fue l a hu medad y l a espesu ra, e l trueno

s in nom bre todavίa, las pa mpas p la neta rias.

ΕΙ hom bre t ie rra fue, vasija pa rpado del ba rro tramu lo, forma de la a rci l la ,

fue ca nta ro ca ri be, p iedra ch i bcha, copa i m peri a l ο sί l ice a rauca na .

τierno y sa ng riento fue, pero en la empuiiadu ra,

de su a rma de crista l h u medecido, las i n ici a l es de la t ie rra esta ba n ecritas.

Nad ie pudo recordar despuas: e l viento

l as o lvidό, el id ioma de l aqua fue enterrado, las cl aves se perd ieron ο se i nu ndaron de si lencio ο sa ng re .

Νο se perd iό la v ida, herma nos pastora les. Pero como una rosa sa lvaje

cayό u na gota roja en la espesu ra, y se apagό una l ampara de ti erra .

Υο estoy aqu ί pa ra contar l a h istor ia . Desde l a paz de l bύfa lo

hasta l as azotadas a renas de l a tie rra fi na l , en l as espumas acu mu ladas de l a luz anta rtica,

y por l as madrigueras despeiiadas de l a sombrίa paz venezo lana,

te busqua, padre m ίο,


ΑΜΕΡΙΚΉ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Πριν από την περούκα κι από την καζάκα ήταν οι ποταμοί, ποτάμια αρτηρίες:

ήταν οι κορδιλλιέρες, που μπρος στον λεπτό ορειχάλκινο κυματισμό τους

ο κόνδωρ ή το χιόνι φαινότανε ακίνητα: ήταν η υγρασία και η βλάστηση η πυκνή, η βροντή

ακόμα χωρίς όνομα, οι πάμπες του πλανήτη .

Χώμα ήταν ο άνθρωπος, στάμνα, βλέφαρο της τρομώδους λάσπης, φόρμα πηλού,

κανάτι ήταν καρdίβικό, πέτρα τσίμπτσα, κύπελλο αυτοκρατορικό ή χαλαζίας αραουκάνος.

Τρυφερός ήταν και ματωμένος, όμως επάνω στη λαβή, του όπλου του από κρύσταλλο με υγρασία ποτισμένου,

τα αρχικά αυτής της γης ήτανε χαραγμένα.

Κανένας δεν μπορούσε να θυμηθεί μετά: ο άνεμος

τα ξέχασε, η γλώσσα του νερού θάφτηκε μές στο χώμα, οι κώδικες χαθήκαν

ή πνιγήκανε στη σιωπή ή στο αίμα.

Δεν χάθηκε όμως η ζωή των κοπαδιών αδέρφια. Αλλά όπως έν' άγριο τριαντάφυλλο

μία σταγόνα ροδαλή έπεσε στο πυκνό το δάσος, κι έσβησε μια λαμπάδα γης.

Ε ίμαι εδώ για να διηγηθώ την ιστορία. Απ' τη γαλήνη του βίσωνα

ως τις διαμαστιγωμένες αμμουδιές της εσχατιάς της γης, μες στους αφρούς

που συσσωρεύθηκαν από το φως της ανταρκτικής, και μέσ' απ' τις απόκρημνες αετοφωλιές της αποσκιερής βενεζουελάνικης εφήνης,

σε αναζήτησα, πατέρα μου,

845


846

joven guerrero de ti n ieb la y cobre,

ο tύ, p lanta nupcia l , ca be l l era i ndoma ble,

madre ca iman , meta l ica pa loma.

Υο, i ncasico de l lagamo,

toqua la p ied ra y d ije :

Qu ian

me espera?Y apreta la mano

sobre u n pu riado de crista l vacίo.

Pero a nduve entre f lores za potecas

y du lce e ra la luz como u n venado,

y era la som bra como u n pa rpado verde.

τie rra m ίa sin nom bre, si n Ama rica,

esta mbre equ inoccia l , l anza de pύ rpura,

tu a roma me trepό por l as ra ίces

hasta l a copa que bebίa, hasta l a mas de lgada

pa la bra aύn no nacida de m i boca .

Pa b lo Neruda


λεβεντονιέ πολεμιστή της καταχνιάς και του χαλκού, ή εσένα, φυτό γαμήλιο, χαίτη αδάμαστη,

μητέρα κα"ίμάν, μετάλλινη περιστέρα.

Εγώ, ένας των ίνκας του πηλού, ακούμπησα την πέτρα κι είπα:

Π ο ιός με προσμένει ; Κι έσφιξα το χέρι

επάνω σε μια χούφτα κούφιου κρύσταλλου. Διάβηκα όμως μεσ' από ανθούς των ζαποτέκων

κι ήταν γλυκό το φως σαν σάρκα ελαφιού, κι ήτανε η σκιά πράσινο βλέφαρο .

Χώρα μου δίχως όνομα, δίχως Αμερική, στήμονα ισημερινέ, aόρατο της πορφύρας,

το άρωμά σου με διαπέρασε μέσα από τις ρίζες μέχρι το κύπελλο που έπινα, μέχρι την πιο εκλεπτυσμένη

λέξη που ακόμα δεν γεννήθηκε απ' το στόμα μου.


847


848

AMERICA INSURRECTA (1800)

N uestra t ie rra , ancha ti erra, soledades, se poblό de ru mores, brazos, bocas.

Una ca l l ada sί l aba i ba a rd iendo, cong regando la rosa cla ndesti na, hasta que las praderas trep idaron cu bie rtas de meta les y ga lopes.

Fue du ra la verdad como u n a rado. Rom piό la ti erra , estab leciό e l deseo, h u nd iό sus propagandas germ i na les

y naciό en la secreta pri mavera. Fue ca l l ada su flor, fue rechazada su reun iόn de l uz, fue com batida

l a levadu ra colectiva, e l beso de las banderas escondidas,

pero su rg iό rom piendo l as pa redes, apa rta ndo las ca rce les de l sue lo .

Ε Ι pueb lo oscu ro fue su copa, reci b iό la su bsta ncia rechazada,

la p ropagό en los l ίm ites marίti mos, la machacό en morteros i ndomables.

Υ sa l iό con las pag i nas go lpeadas y con l a pri mavera en e l cam i no. Hora de ayer, hora de mediodίa,

hora de hoy otra vez, hora esperada entre e l m i n uto muerto y el que nace,

en l a erizada edad de l la menti ra . Patria , naciste de los leiiadores,

de h ijos s in bautiza r, de carpi nteros, de los que d ieron como u n ave extra iia

una gota de sangre voladora,


ΑΜΕΡΙΚΉ Ε3ΞΕΓΕΡΜΕΝΗ (1800)

Η γη μας, η πλατειά μας γη, η μοναξιά, γέμισε ολούθε με βοές, στόματα, μπράτσα.

Μια συλλαβή σιωπηλή καίγοντας προχωρούσε, στο πλάσιμο του μυστικού τριαντάφυλλου,

μέχρι που τρανταχθήκανε συνθέμελα οι πεδιάδες παντού γεμάτες από μέταλλο και καλπασμό .

Ήταν σκληρή σαν άροτρο η αλήθεια. Όργωσε τη γη, τον πόθο θεμελίωσε,

βύθισε τις σπερματικές τους προπαγάνδες, μέσα στην άνοιξη γεννήθηκε την μυστική.

Είχε σιγήσει ο ανθός της, είχε η σύναξή της του φωτός απορριφθεί, είχε πολεμηθεί

η λri.ίκή μαγιά της, το φίλημα των κρυμμένων σημαιών,

όμως ξεπήδησε γκρεμίζοντας τους τοίχους, τις φυλακές ξεριζώνοντας από το χώμα. Ο σκούρος ο λαός ήταν το κύπελλό της, δέχτηκε την ουσία πού 'χαν απορρίψει,

την έφτασε στα όρια της θάλασσας, την σμίλεψε σ' αδάμαστα γουδιά.

Και βγήκε έξω με τις σελίδες χτυπημένες και με την άνοιξη στο δρόμο .

Ώρα του χθες, ώρα της μεσημβρίας, ώρα του σήμερα ξανά, ώρα αναμενόμενη

στ' ανάμεσα του πεθαμένου του λεπτού κι αυτού που τώρα δα γεννιέται,

στην όλο αγκάθια εποχή του ψεύδους. Πατρίδα, από τους υλοτόμους έχεις γεννηθεί,

από παιδιά αβάφτιστα, από τεχνίτες που δουλεύανε το ξύλο, από κεινούς που δώσανε σαν το παράξενο πτηνό

μία ρανίδα αίματος πτερόεσσα,

849


850

y hoy naceras de nuevo du ramente,

desde donde el tra idor y el ca rce lero

te creen para s iem pre sumerg ida .

Hoy naceras de l pueb lo como entonces.

Hoy sa ld ras del ca rbόn y del rocίo.

Hoy l legaras a sacud i r l as puertas

con ma nos ma ltratadas, con pedazos

de a l m a sobreviviente, con raci mos

de m i radas que no exti ngu iό la muerte,

con herramientas h u ra rias

a rmadas bajo los harapos.

Pab lo Neruda


και σήμερα ξανά θα γεννηθείς σκληρά,

μεσ' από κει που ο προδότης και ο δεσμοφύλακας

σε θεωρούν για πάντα βυθισμένη .

Σήμερα όπως και τότε ξανά απ' το λαό θα γεννηθείς. Σήμερα θα ξεπεταχτείς από το κάρβουνο και τη δροσοσταλίδα.

Σήμερα θά 'ρθεις τις πόρτες να ταρακουνήσεις με χέρια κακοποιημένα, με τρίμματα

ψυχής διασωσμένα, με τσαμπιά

από βλέμματα που ο θάνατος δεν τα κατάφερε να σβήσει,

με εργαλεία άγρια

κάτω απ' τα κουρέλια οπλισμένα.


851


852

LA POES1A

Υ fue a esa edad . . . L legό la poesίa abusca rme. Νο sa, no sa de dόnde

sa l iό, de i nvierno ο rίο. Νο sa cόmo ni cuando,

no, no eran voces, no e ran pa labras, n i si lencio,

pero desde una ca l l e me l l amaba, desde las ra mas de la noche,

de pronto entre los otros, entre fuegos vio lentos

ο reg resando solo, a l l ί esta ba s in rostro

y me tocaba.

Υο no sabίa qua deci r, mi boca no sabίa nombra r,

mis ojos e ra n ciegos y a lgo go lpea ba

en mi a l ma, fiebre ο a las perd idas, y me fu i haciendo solo,

descifrando aque l l a quemadura,

y escri b ί la p ri mera l ίnea vaga, vaga, si n cuerpo, pura

tonterίa, pura sa bidu rίa

de l que no sa be nada, y vi de pronto

el ci e lo desg ra nado

y a bi e rto, p la netas,


Η ΠΟΙΗΣΗ

Κι ήταν σ' εκείνη την ηλικία . . . Ήρθε η ποίηση να μέ 'βρει. Δεν ξέρω, δεν ξέρω από πού να βγήκε, από τον χειμώνα ή τον ποταμό.

Δεν ξέρω ούτε το πώς ούτε το πότε, όχι, δεν ήτανε φωνές, δεν ήταν

λέξεις, ούτε σιωπή, αλλά μέσ' από έναν δρόμο μου 'βαλε μια φωνή,

μεσ' από τα κλαδιά της νύχτας, αιφνιδιαστικά ανάμεσα στους άλλους,

ανάμεσα σε βίαιες πυρκαγιές ή καθώς γύριζα μονάχος,

εκεί στεκόταν δίχως πρόσωπο και μ' άγγιξε .

Δεν ήξερα τί νά 'λεγα, το στόμα μου δεν ήξερε

ονόματα ν' απαριθμεί, τα μάτια μου ήταν τυφλά

και κάτι χτύπαγε μες στην ψυχή μου, φτερούγες που χαθήκανε ή πυρετός, κι άνοιξα το δικό μου δρόμο μόνος,

αποκρυπτογραφώντας το κάψιμο εκείνο,

κι έγραψα την πρώτη αόριστη γραμμή, αόριστη, χωρίς κορμί, αγνή

βλακεία, αγνή σοφία

κάποιου που τίποτε δεν ξέρει, κι είδα αιφνίδια

τον ουρανό αποψιλωμένο

κι ανοιχτό, πλανήτες,

853


854

p lantaciones pa lp itantes, la som bra perforada,

acri b i l lada por flechas, fuego γ flo res,

la noche a rro l ladora, el u n iverso.

Y yo, m ίn imo ser, ebr io de l g ran vacίo

coste lado, a semejanza, a i magen

de l m iste rio, me sentί parte pura

de l a bismo, rode con las estre l las,

mi corazόn se desatό en el viento .

Pa blo Neruda

παλλόμενες φuτείες, διάτρητη τη σκιά,

βελονιασμένη από φωτιά, βέλη και άνθη,

τη νύχτα αναδιπλούμενη, το σύμπαν.

Κι εγώ, ελάχιστο ον, μεθυσμένο από το μέγιστο διάστερο

κενό, κατ' εικόνα και ομοίωση

τοu μuστηρίοu, ένοιωσα μέρος καθαρό

της άβuσσος, κύλησα με τ' αστέρια,

διαλύθηκε η καρδιά μοu στον αγέρα.



855

ΠΕΡΟΥ

857


858

LOS HERALDOS � NEGROS

Hay go l pes e n l a vi da , ta n fu ertes . . . Υ ο n o sa !

G o l pes com o de l od io de Di os; como si a nte e l l os, la resaca de todo Ι ο sufrido

se e m poza ra en e l a l ma . . . Yo no sa !

Son pocos; pero son . . . Abren za njas oscu ras

en el rostro m as fi e ro y en el l omo mas fue rte.

Sera n ta l vez l os potros de ba rba ros ati l as;

ο los he ra ldos neg ros que nos m a nda la M u e rte .

Son las ca ίdas Ho ndas de los Cristos de l a l ma ,

de a l g u n a fe adora b le que e l Desti no b l asfema . Esos g o l pes sa n g rientos so n l as crep itacio nes

de a l g ύ n pan que en l a puerta del horno se nos quema .

Υ e l hom bre . . . Po bre . . . pobre ! Vu e lve l os ojos, como cua ndo por so bre e l hom bro nos l l a m a u n a p a l m ada;

vue lve los ojos l ocos, y todo Ι ο vivido se e m poza, com o cha rco de cu l pa, en l a m i rada .

Hay go l pes en l a vi da , ta n fu ertes . . . Υο no sa !

Casa r Va l l ejo


ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΜΗΝΥΓΕΣ

Υπάρχουν στη ζωή χτυπήματα, τόσο ισχυρά . . . Δεν ξέρω! Χτυπήματα σαν να 'ρχονται απ' το μίσος του Θεού·

σαν όλα τα ραπίσματα, απ' όσα μέχρι τότε υπέφερε κανείς, για να καλύπτουν την ψυχή . . . Δεν ξέρω!

Είναι ελάχιστα· υπάρχουν όμως . . . Ανοίγουνε πηγάδια σκοτεινά στο πω άγριο πρόσωπο κι ακόμα και στον πω βαρβάτο ώμο.

Ίσως να είναι τ' άλογα του βάρβαρου Αττίλα· ή να 'ναι οι μαύροι μηνυτές που μάς εστέλνει ο Χάρος.

Ε ίναι οι πτώσεις οι μεγάλες των Ναζωραίων των ψυχών, κάποιας πίστης μακάριας που βλασφημεί η Μοίρα.

Αυτά τα αιματηρά χτυπήματα είν' τα τριζοβολήματα κάποιου ψωμιού που καίγεται μπρος στ' άνοιγμα του φούρνου.

Κι ο άνθρωπος . . . Φτωχός . . . φτωχός! Γυρνά τα μάτια του, σαν ν' άκουγε όλως αιφνίδια να τον καλεί πάνω απ' τον ώμο του

ένα χτύπημα χεριών· γυρνά τα μάτια τρελλαμένα, κι όλα όσα έζησε

καλύπτονται, σαν ένοχη λακκούβα, απ' την ματιά του.

Υπάρχουν στη ζωή χτυπήματα, τόσο ισχυρά . . . Δεν ξέρω!

Σέζαρ Βαλλιέχο

859

861


862

CΑΝςΑο DO EXILIO

M i n h a te rra tem pa lme i ras,

Onde ca nta ο Sa bia ;

As aves que aqui gorje iam,

Ν ο gorje iam como l a .

Nosso cau te m ma is estre l as,

Nossas va rzeas tem ma is f lδres,

Nossos bosques tem ma is vida,

N ossa vida mais amδres.

Em cismar, sόzi n ho, a noite,

Ma is p razer encontro eu la ;

M i n h a te rra tem pa l mei ras

Onde ca nta ο Sa b ia .

M i n h a te rra tem pri mores,

Qu e ta is n ο encontro eu ca

E m cismar - sόzi n ho, a noite

Ma is p razer encontro eu la ;

M i n h a te rra tem pa l me i ras,


Ν ο perm ita Deus que eu morra,

Sem que eu vo lte pa ra la ;

Sem que desfrute os pri mores

Que n ο encontro por ca:

Sem q' i nda aviste as pa l me i ras


Gonς:a lves Dias


ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ Ε ΞΕΟΡ!ΑΣ

Έχει φοινικιές η γη μου, Όπου ψάλλει η Σαμπιά,

Τα πουλιά που κελαηδούνε, Αλλού δεν είναι πουθενά.

Ο ουρανός μας επί πλέον έχει αστέρια πω πολλά, Οι κοιλάδες μας επίσης έχουν άνθη πω πολλά, Και στα δάση μας υπάρχει περισσότερη ζωή,

Και πω άφθονη αγάπη μάς γεμίζει τη ζωή .

Μοναχός μέσα στη νύχτα, Βρίσκω εκεί πολύ χαρά, Έχει φοινικιές η γη μου Όπου ψάλλει η Σαμπιά.

Έχει ομορφιές η γη μου, Που δεν υπάρχουν πουθενά -Μοναχός, μέσα στη νύχτα

Βρίσκω εκεί πολύ χαρά· Έχει φοινικιές η γη μου, Όπου ψάλλει η Σαμπιά.

Εύχομαι να μην πεθάνω, Πριν να 'ρθώ σ' αυτήν ξανά, Πριν χαρώ τις ομορφιές της Που δεν υπάρχουν πουθενά: Πριν να ιδώ τις φοινικιές της

Όπου ψάλλει η Σαμπιά.

Γκονσάλβες Ντίας

863


864

BACHIANAS BRASILEIRAS ΝΟ. s

I . ARIA (CANτi LENA)

Ta rde, u m a n uve m rόsea l e nta e tra nspa re nte, So bre ο espaς:o son h adora e be la !

S u rg e no i nfi n ito a l u a doce m e nte, E nfeita ndo a ta rde, q u a l me iga donze l a

Que se a p resta e a l i nda so n hadora m e nte, E m a nse i os d ' a l m a pa ra fica r be l a .

G ri ta ao cao e a te rra, toda a N atu reza !

Ca l a a passa rada aos seus tr i stes q u e ixu m es, Ε refl ete ο m a r toda a sua r iqu eza . . . Suave a l u z da l u a desperta agora,

Α crue l saudade que ri e ch ora !

Ta rde, u m a n uve m rόsea l e nta e tra nspa re nte, So bre ο espaς:o son h adora e be la !

Ruth Va ladares Correa


ΜΠΑΧΙΑΝΑL: ΜΠΡΑΖΙΛΕΪΡΑL: ΝΟ. S

Ι . ΑΡΙΑ (ΑΣΜΑ)

Απόγευμα, ένα σύννεφο ρόδινο, αργοκίνητο, διάφανο, Πάνω στον ουρανό τον όμορφο κι ονειροπόλο!

Στο άπειρο ανατέλλει γλυκά η σελήνη Στολίζοντας το δειλινό, σαν γλυκειά κοπελίτσα Που φτιάχνεται και καλλωπίζεται ονειρεμένα,

Με άγχος ψυχής να φανεί η ομορφιά της. Φωνάζει στον ουρανό και τη γή, σ' όλη τη Φύση !

Παύουνε τα πουλιά τα θλιμμένα τους παράπονα, Κι αντανακλά η θάλασσα όλα της τα πλούτη . . .

Τώρα γλυκό το φως της σελήνης ξυπνάει, Σκληρή νοσταλγία που κλαίει και γελάει!

Απόγευμα, ένα σύννεφο ρόδινο, αργοκίνητο, διάφανο, Πάνω στον ουρανό τον όμορφο κι ονειροπόλο!

Ρουθ Βαλαντάρες Κορρέα (μελοποιημένο από τον Βίλλα Λόμπος)

865


866

BACHIANAS BRASILEIRAS ΝΟ. s

1 1 . DΑΝζ:Α (MARTELO)

l re re , meu passa ri n h o do se rt ο do Ca ri r i , l re re , meu co m pa n he i ro,

Cade, vi ό l a ? Cade meu be m ? Cade M a ri a ? . . . Ai tr iste sorte a do vi o l e i ro ca ntadδ !

Ah ! Sem a vi ό l a em que ca ntava ο seu a mδ, Ah ! Seu asso b io a tua fl a uta de l re re :

Que tua fl a uta do sert ο qua ndo assob ia ,

Ah ! Α gente sofre sem q u e re ! A h ! Teu ca nto ch ego l a d o fu ndo d o se rt ο,

Ah ! Como na br isa a m o lece ndo ο co raς: ο, Ah ! a h !

l re re , so lta teu ca nto ! Ca nta m a i s ! Ca nta m a i s !

Pro a l e m bra a Ca ri r i ! Ca nta , co m baxi rra ! Ca nta , j u rit i ! Ca nta, l re re ! Ca nta , ca nta sofre

Patat iva ! Bemtevi ! M a ri a aco rda q u e a d i a .

Ca ntem todos voces Passa ri n hos do sert ο !

Bemtevi ! E h ! Sa b ia ! La ! Ι i a ! Ι i a ! Ι i a ! Ι i a ! Ι i a !

E h ! Sa b ia da mata ca ntadδ ! Li a ! Ι i a ! Ι i a ! Ι i a !

La ! Ι i a ! Ι i a ! Ι i a ! Ι i a ! Ι i a ! E h ! Sab ia da m ata sofredδ !

Ο vosso ca nto ve m do fu ndo do sert ο Como u m a brisa a m o l ece ndo a coraς:ao.

l re re , meu possa ri n h o do sert ο do Ca r i r i , ΑΊ I .

M a n u e l Bande i ra


ΜΠΑΧΙΑΝΑΣ ΜΠΡΑΖΙΛΕΪΡΑΣ ΝΟ. s

Ι Ι . ΧΟΡΟΣ (ΜΑΡΤΕΛΟ)

Ιρερέ, πουλάκι μου από το δάσος του Καρφί, Ιρερέ, σύντροφέ μου,

Πού είναι η κιθάρα μου ; Πού είναι η καλή μου ; Πού 'ναι η Μαρία ; . . . Α! Θλιμμένο τραγούδι του τροβαδούρου που τραγουδάει!

Αχ! Χωρίς την κιθάρα που μ' αυτήν τραγουδούσε τον έρωτά του, Αχ! Το σφύριγμά του είν' η φλογέρα σου Ιρερέ,

Γιατί σαν αυτή αντηχεί στο δάσος,

Αχ! Ο κόσμος υποφέρει χωρίς να το θέλει! Αχ! Το άσμα σου φτάνει εκεί απ' το βάθος του δάσους,

Αχ! Όπως την αύρα π' απαλύνει την καρδιά Αχ! Αχ!

Ιρερέ, άσ' το τραγούδι σου να ξεπηδήσει! Τραγούδησε όλο και πω πολύ! Τραγούδησε όλο και πω πολύ!

Στη θύμηση του Καρφί! Τραγούδα τρυποφράχτη μου! Τραγούδα περιστέρι!

Τραγούδα Ιρερέ! Τραγούδα καρδερίνα μου εσύ! Εσύ που αρπάζεις τη σπορά, εσύ που πιάνεις στο φτερό!

Μαρία ξύπνα, ήρθε το πρω·ίνό .

Τραγουδήστε, όλα σας τραγουδήστε Μικρά του δάσους πουλιά!

Εσύ που πιάνεις στο φτερό, Σαμπιά! Λά! Λιά! Λιά! Λιά! Λιά! Λιά!

Αχ! Σαμπιά του δάσους καθώς τραγουδάς! Λιά! Λιά! Λιά! Λιά!

Λά! Λιά! Λιά! Λιά! Λιά! Λιά! Αχ! Σαμπιά του δάσους καθώς πονάς!

Το άσμα σου απ' τα κατάβαθα του δάσους αναπηδά Όπως την αύρα που απαλύνει την καρδιά.

Ιρερέ, πουλάκι μου από το δάσος του Καρφί, Α.,., ι .

Μανουέλ Μπαντέ"ίρα (μελοποιημένο από τον Βίλλα Λόμπος)

867


ΟUνιιι.<4 "οιιcι "MM1'0CON..,fσ.DI1(

..... __ ..... .. 11 - ΙtiJ't

._ _ .c... ....... - dllι

ά MINDINBλ

B achi anas B rasil e ira s Ν? 5

TeJte de Ruth V. CORRiλ λdaptatton (ranqalse de

Charles PAN Z E RA

C B A N T

P I A N O

Ια 6ass6 uιι peu sosf6tιιιfo

868

C 1963 έdiιions ΜΛ Ρ:ιή . J,nιnce

J I IG

Ι . A r i a (C ant i lena) ( 19 38 )

Muιlque de

l'l e 1 t o r V I L L Λ L O B O S

Μ.Ε.7470 Τοιιs drolιs m�rνes

Puor ιουs pays.


Π. D a n s a (Ma rte lo ) Texte dc Μ nuel BλN DEIRλ

λdaptatlon rran9a1se do

C h , r l e s P A N Z E R A

A l l re tto (J : ι04 - ΙΟ ) fι el

( 1945)

J :Ι :Ι j 1 :1b� j .flJ� � � - �� !L :J: .Jt� i � i _ �q I �

{ ιι!{ r

simile .. - Ρ

7 # ·ιι� "Ι . 7# ·Η ρ "! . W . πif· . . W. . . .

fι m f ι � k � � ι.. ι.. el

Ι - re - re, pe _ t\t οΙ seau de la ιο - reL de Ca _ rl _ -I . re . ri, •ιΙΙ 101 . ιιι . rι . •Α ο do Sιr . ιiο do C• • r{ •

fι - -

el �r Ί ·μ� -,�

"! ·� � #�, "! ·p� I

.y# ·ιιρ "Ι . 7 # κ ρ "! ' 1 # tιp "! • ω . . . .

fι -� 1.. 1.. \. L 1.. ι.. k L el � r r Ρ ' r r r

- rl , - Ι - re _ re, com.pa.gnon char _ ma nt, d l s- mol par g�a - ce οiι est ma

.fι . rι,_ ι . , . ri, ιι.ι• co• . ,. ιιΑι{ • ro, Cα • di rl , . Ιιι 1 Cα . di • ••

..,#,, ., ·p #�� ·p� qμ �r Ρ " f{o'

1 # ιιρ ϊ . 11 '!' :-

lιl . l! . 7 4 70

869


870

VOU-ME EMBORA PRA PASARGADA

Vou-me e m bo ra p ra Pasa rgada

La sou a m ig o do rei

La te n h o a m u l he r que eu q u e ro

N a ca ma que esco l h e rei



Aqu i eu n ο sou fe l i z

L a a existenc ia a u m a ave ntu ra

De ta l m odo i nco nsequente

Que Joana a Luca de Espa n h a

Ra i n h a e fa lsa demente

Ve m a ser contra p a re nte

Da nora que n u nca t ive

Ε co m o fa rei g i nast ica

Anda re i de b ic ic l eta

M o nta rei em bu rro bra bo

S u bi re i no pau-de-se bo

To m a re i ba n h os de m a r !

Ε qua ndo estive r cansado

Deito na be i ra do r io

M a ndo ch a m a r a m e-d'agua

Pra m e conta r as h istόr ias

Que no tem po de eu m e n i n o

Rosa vi n h a m e co nta r

Vou-me e m bora pra Pasa rgada


ΠΑΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΤΙΣ ΠλΣΑΡΓ ΑΔΕΣ

Πάω μακριά στις Πασαργάδες Εκεί θα είμαι φίλος του βασιλιά Εκεί θά 'χω το θηλυκό που θέλω

Σ' ένα κρεβάτι που θά 'ν για μένα αποκλειστικά Πάω μακριά στις Πασαργάδες

Πάω μακριά στις Πασαργάδες Εδώ δεν είμαι ευτυχισμένος

Εκεί θα υπάρχω σαν μία περιπέτεια Τόσο παράλογη και τόσο παλαβή

Που η Ιωάννα η τρελή της Ισπανίας Βασίλισσα που παριστάνει την τρελή

Θα είναι το αντίδοτο Της νύφης για την οποία ποτέ δεν είχα κατοχή

Κι όπως θα κάνω την γυμναστική μου Με το ποδήλατό μου θα βολταρίζω

Και σε μουλάρι θα καβαλώ Θα σκαρφαλώνω και στα δέντρα

Και μες στη θάλασσα θα κολυμπώ!

Κι όταν θα νοιώθω κουρασμένος Και θα ξαπλώνω στις όχθες του ποταμού

Θα λέω να μου φωνάζουνε την μάνα των υδάτων Για να μου διηγείται ιστορίες

Που τον καφό της παιδικής μου αθωότης Ερχότανε η Ρόζα να μου διηγηθεί

Πάω μακριά στις Πασαργάδες

871


872

E m Pasa rgada tem tu do

Ε outra civi l i zaι; ο

Te m u m p rocesso seg u ro

De i m ped i r a co ncepι; ο

Te m te lefo ne autom atico

Tem a lca lo ide a vo ntade

Te m p rosti tutas bon itas

Pa ra a ge nte n a m o ra r

Ε q u a ndo eu estiver ma is tr iste

Mas tr iste de n ο te r je i to

Qu ando de noite m e de r

Vo ntade de me mata r

- La sou a m ig o do rei

Te re i a m u l he r que eu q u ero

N a ca ma que esco l h e rei

Vou-me e m bo ra p ra Pasa rgada .

M a n u e l Bande i ra


Πάω μακριά στις Πασαργάδες Είν' ένας άλλος πολιτισμός

Έχει μια μέθοδο σίγουρη και σπουδαία Για ν' αποφύγεις τη σύλληψη Έχει αυτόματη τηλεφωνία

Κι όσα ποθεί η ψυχή σου αλκοολικά ποτά Έχει και όμορφες πουτάνες

Για τον καθένα μας να αγαπά

Κι όταν θα νοιώθω πολύ θλιμμένος Τόσο θλιμμένος που να μην έχω διάθεση καμιά

Όταν τη νύχτα μου 'ρχεται Ν' αυτοκτονήσω

- Εκεί θα είμαι φίλος του βασιλιά Θα παίρνω μια γυναίκα που εγώ θέλω

Σ' ένα κρεβάτι που θά 'ν για μένα αποκλειστικά Πάω μακριά στις Πασαργάδες.

Μανουέλ Μ παντέ"ίρα

873


874

AS TRE S MARIAS

E ra u m a vez tres m e n i nas,

as tres M a rias da te rra

que bri ncava m de p u l a r

pe l os sertδes d o Bras i l .

Sem p re a l eg res e u n i das,

seg u i a m sa lta ndo e so rri ndo,

em d ista nci as i g u a i s u ma da outra ,

todos os ca m i n hos da v ida . . .

Ε para q u e esta tr i ndade

se rvisse ete rna mente de s ίm bo lo

de u n i ο da h u m a n i dade,

ο Desti no as fez para r . . .

no i nfi n i to do ca u

para i l u m i na r ο ca m i n ho

das cri a nς:as da te rra .

H e itor Vi l l a-Lo bos


ΟΙ ΤΡΕΓΣ MAPIEL:

Μια φορά κι έναν καφό ήτανε τρεις μικρές,

της γης οι τρεις Μαρίες * που παίζαν φασαριόζικα

στην πυκνή βλάστηση της Βραζιλίας.

Πηδούσαν και γελούσανε,

πάντα χαρούμενες, πάντα μαζί,

σε ίση απόσταση ανάμεσά τους, σ' όλους τους δρόμους που εχάραζε η ζωή . . .

Κ ι αυτή η τριάδα για να μείνει αιώνιο σύμβολο της ένωσης

όλης της ανθρωπότης, το Πεπρωμένο όρισε να στέκονται . . .

επ' άπειρον στους ουρανούς για να φωτίζουν επί γης

τον δρόμο των παιδιών της.

Ε"ίτόρ Βίλλα Λόμπος

* Οι τρεις Μαρίες είναι τα τρία αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα, στον ομώνυμο αστερισμό. Το ποίημα μελοποιήθηκε επίσης από τον Βίλλα Λόμπος.

875


876

Tristeza de te ve r t ο d ife re nte, De p rocu ra r teu r iso no teu rosto,

Ε ve- lo i ne rte, em ba lsa m ado, exposto Na tu a boca fri a e i nd ifere nte . . .

Tri steza de saber q u e ten h o a frente Fo rmando a a l eg o ri a do desgosto, Ο teu org u l h o a te faze r d i sposto

Α outro d i sfa rce novo e tra nspare nte . . .

Tri steza de saber que te co m p ree ndo, Que, e m bora, m esmo n ο ma is te q u erendo, Ve n h o a po nta r-te os m a les que conso mem . . .

Tri steza de saber q u e te destru iste, Que no m u ndo n ο ha cousa ma is tr iste

Que ter de red uz i r u m Deus n u m homem . . .

E ny Sa ntos Jud ice


Θλίψη να σε κοιτώ τόσο αλλαγμένο, Ν' αναζητώ το γέλιο σου στο πρόσωπό σου,

Και να το βλέπω άψυχο, βαλσαμωμένο, έκθετο Στο στόμα σου το αδιάφορο και κρύο . . . .

Θλίψη να ξέρω πως παρατηρώ απέναντί μου Ν α παίρνει σχήμα η αλληγορία της απέχθειας,

Η περηφάνεια σου να σε οδηγεί Σε άλλη μεταμφίεση καινούργια και διαφανή . . .

Θλίψη να ξέρω ότι καταλαβαίνεις, Πως, τώρα πια χωρίς να σ' αγαπάω,

Έρχομαι να σου δείξω τα κακά που διαβρώνουν . . .

Θλίψη να ξέρω πως κατάπεσες, Γιατί στον κόσμο δεν υπάρχει πω κακό

Απ' το να πρέπει να κηρύξεις έκπτωτο σε άνθρωπο, έναν Θεό . . .

Ένυ Σάντος Ζουντίσε

877


PROSA & VΈRSO

Α CONSTRU<;AO

E les e rguera m a torre de Babel pa ra esca la r ο Cau .

Mas Deus n ο estava l a ! Estava a l i mesmo, entre e les, ajudando a constru i r a torre .

S I M U LTAN E I DADE

- Eu amo ο m u ndo ! Eu detesto ο m u ndo ! Eu cre io em Deus ! Deus a u m absu rdo ! Eu νου me mata r ! Eu quero viver !

- Voce a louco? - Ν ο, sou poeta .

S I LENCIOS

Ha u m s i lencio de antes de a bri r-se u m te legrama u rgente ha u m s i l encio de u m pri me i ro o l ha r de desejo

ha u m s i lencio tre m u lo de te ias ao apanhar uma mosca e

ο si lencio de uma lapide que n inguam le .

Ο TRAG ICO D ILEMA

Quando a lguam perg u nta a um autor ο que este qu is d ize r, a porque u m dos do is a bu rro .

878


ΠΡΟΖΑ ΚΑΙ ΣΤΙΧΟΙ

Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΉ

Αυτοί σηκώσανε τον πύργο της Βαβέλ για ν' ανέβουνε στον Ουρανό.

Μα ο Θεός δεν ήταν εκεί πέρα! Ήταν εκεί, ανάμεσά τους,

βοηθώντας τους να φτιάξουνε τον πύργο .

ΣΥΓΧΡΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

- Αγαπώ τον κόσμο! Μισώ τον κόσμο! Πιστεύω στον Θεό! Ο Θεός είναι μια ανοησία! Θα αυτοκτονήσω! Θέλω να ζήσω!

- Είσαι τρελός ; - Όχι, είμαι ποιητής.

ΣΙΩΠΕΣ

Υπάρχει η σιωπή τού πριν ν' ανοίξεις ένα επείγον τηλεγράφημα υπάρχει η σιωπή του πρώτου βλέμματος του πόθου

υπάρχει η τρεμάμενη σιωπή του ιστού καθώς πιάνει τη μύγα και η σιωπή μίας γραφίδας που κανένας δεν διαβάζει.

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Όταν κάποιος ρωτάει έναν συγγραφέα τί θέλει να πει με αυτό, είναι γιατί ένας από τους δύο είναι βλάξ.

879


U R IZAFE L

Ο homem suspi rava para os costu me i ros m i rδes que costu mam cerca r ο l e ito derradei ro: "Todo ο m u ndo ja vi u u m disco voador ! Eu nu nca ν ί . . . Todo ο m u ndo ja vi u u m fantasma ! Eu nu nca ν ί . . . " Nesse

ponto, ο Anjo das ύ lti mas Queixas, ο qua l , como todo ο m u ndo sa be, atende pe lo nome de U rizafe l , teve pena do pobre homem e tra nsformou-o n u m fa ntasma dentro de u m disco voador.

DEG RADAζ:AO

Tenho u m a enorme pena dos homens fa mosos, que por isso mesmo perdera m sua v ida ίnti ma e s ο como esses an i ma is do Zoo lόg ico,

que fazem tudo a vista do pύb l ico.

L IBE RDADE CON DIC IONAL

Poderas ir ata a esq u i na com pra r c iga rros e vo lta r ou mudar-te pa ra a Ch ina

-sό n ο podes sa i r de onde tu estas.

LI BE RTAζ:AO

Α morte a a l i be rtaς: ο tota l : a m o rte a quando a gente pode, afi na l ,

esta r deitado de sapatos . . .

U RBAN ίSτιCA

Essas vi las de a rra ba lde com os seus ja rd i ns bem-a rru mados, bon iti n h os, com portad in hos . . . Mas por que n ο a l i berdade de u m mataga l se lvagem? Por q u e n ο de ixa m a o m enos a natu reza ser

natu ra l ?

880


ΟΥΡΙΖΑΦΕΛ

Ο άνθρωπος αναστέναζε για τις συνηθισμένες επιθυμίες που συνηθίζουν να κυκλώνουν την ύστατη κλίνη : <<Ολος ο κόσμος έχει δει έναν ιπτάμενο δίσκο! Εγώ ποτέ μου δεν είδα . . . Όλος ο κόσμος έχει δει ένα φάντασμα! Εγώ ποτέ μου δεν είδα . . . » Σ' αυτό το σημείο, ο Άγγελος των Τελευταί-

ων Παραπόνων, ο οποίος, όπως γνωρίζει όλος ο κόσμος, ακούει στο όνομα Ουριζαφέλ, λυπήθηκε τον φτωχό άνθρωπο και τον μεταμόρφωσε

σε ένα φάντασμα μέσα σ' έναν ιπτάμενο δίσκο.

ΕΥΤΕΛΕΙΑ

Νοιώθω ανείπωτη λύπη για τους διάσημους ανθρώπους, που γι' αυτόν τον λόγο χάνουν την εσωτερική τους ζωή και είναι σαν εκείνα τα ζώα

του Ζωολογικού Κήπου, που κάνουν τα πάντα σε κοινή θέα.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΆ ΥΠΟ ΟΡΟΥΣ

Μπορείς να πας μέχρι τη γωνία να πάρεις τσιγάρα και να 'ρθείς ή να μετακομίσεις για την Κίνα

- μόνο που δεν μπορείς να φύγεις από εκεί που είσαι εσύ.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Ο θάνατος είναι η ολοκληρωτική απελευθέρωση: ο θάνατος είναι όταν ο άνθρωπος μπορεί, επιτέλους,

να ξαπλώσει με τα παπούτσια . . .

ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Εκείνες οι βίλες των προαστίων, με τους κήπους τους τούς ολοκάθαρους, ομορφούλικους, καλοτακτοποιημένους . . .

Αλλά γιατί όχι η ελευθερία ενός άγριου θάμνου ; Γιατί δεν αφήνουν τουλάχιστον τη φύση να είναι φυσική ;

881


CAUTELA!

Ha dois si na is de enve l heci mento. Ο pri me i ro a desprezar os jovens. Ο outro a quando a gente comeς:a a adu la- los.

BRANCA DE NEVE Ε OS TARADOS

U ma pag ina em bra nco a a vi rg i ndade mais desam pa rada que existe . Sό por isso a que a busa m tanto de la , que fazem tudo de la . . .

SU PE R- SHE RLOCKISMO

Α psica na l ise? Uma das mais fasci nantes moda l idades do genero po l icia l , em que ο detetive procu ra desvendar u m crime que ο prόprio

cri m i noso ig nora .

NABUCODONOSOR

Ο nome de Nabucodonosor a be lo como um cortejo re l i g ioso. Ο triste a que os seus sύd itos, para abrevia r, chamavam-no si mp lesmente de

Bubu.

882

O CAM I N H O

Passa ο Rei com seu cortejo . Passa ο Deus no seu andor.

Ε, m i l en ios depois, neste cam i n ho, apenas Ainda sopra ο vento nas maciei ras em flor . . .

ΑΝΕΜΟΝΑ

Ν ο a preciso u m verso . . . nem Uma oraς: ο . . .

Basta que d igas a pa lavra a nemona Ε tudo esqueceras, enredado na sua

Fantasmagόrica pa lp itaς: ο .


ΠΡΟΣΟΧΗ!

Δύο είναι τα σημάδια της γήρανσης. Το ένα είναι να περιφρονείς τους νέους. Το άλλο, όταν αρχίζεις να τους

κολακεύεις.

Η ΧΙΟΝΆΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΤΆΡΑΝΔΟΙ

Μία λευκή σελίδα είναι η πω απροστάτευτη παρθένα που μπορεί να υπάρξει . Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είναι που

την κακοποιούν τόσο πολύ, και της κάνουν τα πάντα . . .

ΣΟΥΠΕΡΣΕΡ ΛΟΚΧΟΛΜΙΣΜΟΣ

Η ψυχανάλυση ; Μια από τις πω συναρπαστικές δραστηριότητες αστυνομικού είδους, κατά την οποία

ο ντετέκτιβ αναζητά να ξεδιαλύνει ένα έγκλημα το οποίο ο ίδιος ο εγκληματίας αγνοεί.

ΝΑΜΠΟΥΧΟΔΟΝ ΟΣΩΡ

Το όνομα του Ν αμπουχοδονόσωρα είναι όμορφο όπως μια θρησκευτική πομπή . Το λυπηρό είναι ότι οι πιστοί της, για να

το συντμήσουν τον αποκαλούν απλά Μπουμπού.

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Περνάει ο βασιλιάς με την αυλή του. Περνάει στις δόξες του ο Θεός.

Και, χιλιάδες χρόνια μετά, σ' αυτόν τον δρόμο, Ακόμα πνέει ο άνεμος μες στ' άνθη των μηλιών . . .

ΑΝΕΜΩΝΑ

Δεν χρειάζεται ένας στίχος . . . ούτε Μια προσευχή . . .

Αρκεί να πεις τη λέξη ανεμώνα Κι όλα θα ξεχαστούν, περιπλεγμένα

Στον φαντασμαγορικό της τον παλμό.

883


AS MAES E AS G UERRAS

Se dependesse das m es, n ο haveria guerras ! Mas as fi l has preferem

os so ldados . . .

CONTO DE HORROR

Ε u m d ia os homens descobriram que esses d iscos voadores estava m

observa ndo apenas a vida dos i nsetos . . .

A COISA

Α gente pensa uma coisa, acaba escrevendo outra e ο le itor entende

u ma te rcei ra coisa . . . e, enquanto se passa tudo isso, a co isa propriamente dita comeι;a a desconfia r que n ο foi p ropriamente d ita.

INCORR ΙG ίVEL

ο fa ntasma a um exi bicion ista pόstu mo.

ESVAZIAME NTO

Cidade g rande: d ias sem passaros, no ites sem estre l as.

BARU LHO & PROG RESSO

ο prog resso a a i ns id iosa su bstitu i<; ο da harmon ia pela cacofon ia .

CARTAZ PARA U MA FE I RA DO LIVRO

Os verdadei ros a na lfa betos s ο os que aprendera m a ler e n ο l eem .

884


ΟΙ ΜΑΝ ΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

Α ν εξαρτιόταν από τις μανάδες, δεν θα είχαμε πολέμους! Αλλά οι κόρες τους προτιμούν τους στρατιώτες . . .

ΔΙΉΓΗΜΑ ΦΡΙΚΗΣ

Και μια μέρα οι άνθρωποι θα ανακαλύψουν ότι αυτοί οι ιπτάμενοι δίσκοι παρατηρούσαν μοναχά τη ζωή των εντόμων . . .

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ

Ο άνθρωπος σκέφτεται ένα πράγμα, καταλήγει να γράφει ένα άλλο κι ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ένα τρίτο πράγμα . . . και, ενόσω συμβαίνουν όλα αυτά, το σωστά ειπωμένο πράγμα αρχίζει

να υποπτεύεται ότι δεν ειπώθηκε σωστά.

ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΣ

Το φάντασμα είναι ένας μετά θάνατον επιδειξίας.

ΚΕΝΟΤΗΣ

Μεγάλη πόλις: μέρες χωρίς πουλιά, νύχτες χωρίς αστέρια.

ΘΟΡΥΒΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΣ

Η πρόοδος είναι μια ύπουλη υποκατάσταση της αρμονίας από την κακοφωνία.

ΑΦΙΣΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Οι πραγματικοί αναλφάβητοι είναι εκείνοι που έμαθαν να διαβάζουν και δεν διαβάζουν.

885


MENτi RA?

Α menti ra a u ma verdade que se esqueceu de acontecer.

H ISTόR ΙA DO F IM DO M U N DO

Ci nco m i nutos depois que todas as naς;δes do m u ndo decreta ram mobi l izaς; ο gera l , houve a i mobi l i zaς; ο gera l .

AU LA DE F ILOSOFIA

Eu sό te poderia dar u ma nος; ο do nada se n ο tivassemos nascido. Agora a ta rde, a mu ito ta rde, m inha fi l h a . . . Ah, de l iciosa mente tarde !

DOS CR IMES PASS IONAIS

Os verdadei ros cri mes passionais s ο os sonetos de amor.

U M POUCO DE GEOMETRIA

Α cu rva a ο cam i n ho mais ag radavel entre dois pontos.

DA D ΙF ίC ΙL FACIL IDADE

Ε preciso escrever u m poema va rias vezes pa ra que de a i mpress ο de que foi escrito pela pri me i ra vez.

Α ΒΟΜΒΑ

Α bom ba a br iu u m be lo bu raco no teto, por onde ο cau azu l sorri para os sobreviventes.

B ICHO & GE NTE

Existe u m m u ndo para cada espacie de bicho. Mas, pa ra cada bicho da espacie hu ma na, existe u m m u ndo d iferente.

Mario Qui nta na

886


ΨΕΜΑ ;

Το ψέμα είναι μια αλήθεια που ξέχασε να συμβεί.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πέντε λεπτά αφότου όλα τα έθνη του κόσμου κήρυξαν γενική κινητοποίηση, επικράτησε γενική ακινητοποίηση .

ΜΑΘΗΜΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Εγώ θα μπορούσα να σου δώσω μια ιδέα για το τίποτε, εάν δεν είχαμε γεννηθεί. Τώρα είναι αργά, πολύ αργά, κορίτσι μου . . . Αχ, υπέροχα αργά!

ΠΕΡΙ ΕΓΚΛΗΜΆΤΩΝ ΠΑΘΟΥΣ

Τα αληθινά εγκλήματα πάθους είναι τα ερωτικά σονέτα.

ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ

Η καμπύλη είναι ο πω ευχάριστος δρόμος ανάμεσα σε δυο σημεία.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΔΥΣΚΟΛΗΣ ΕΥΚΟΛΙΑΣ

Ένα ποίημα χρειάζεται να γραφεί πολλές φορές για να δίνει την εντύπωση ότι γράφτηκε για πρώτη φορά.

Η ΒΟΜΒΑ

Η βόμβα άνοιξε μιαν όμορφη τρύπα στην οροφή, απ' όπου ο γαλανός ουρανός χαμογέλασε στους επιζήσαντες.

ΖΩΟΝ ΚΑΙ ΑΝ ΘΡΩΠΟΣ

Υπάρχει ένα κόσμος για κάθε είδος ζώου. Αλλά, για κάθε ζώο του ανθρώπινου είδους, υπάρχει κι ένας διαφορετικός κόσμος.

Μάρω Κιντάνα

887

ΜΕ ΞΕΙΚΟ CO)

889


890

APARICiόN

S i e l hom bre es po lvo

Esos que andan por e l l l ano

Son hom bres

Octavio Paz


ΟΠΤΑΣΙΑ

Α ν ο άνθρωπος είναι σκόνη

Εκείνοι ποu διαβαίνουν στην πεδιάδα

Είναι άνθρωποι

Οκτάβιο Παζ

891


892

LA LUNA

La l u na se puede tom a r a cuch a radas ο como u na ca psu la cada dos ho ras. Es buena como h i pnόtico y seda nte

y ta m bi a n a l ivi a a los que se h a n i ntoxicado de fi l osofίa .

U n pedazo de l u na e n e l bols i l l o es mejor a m u l eto que l a pata de co nejo :

s i rve para e ncontra r a qu ien se a ma , para ser r ico si n que lo sepa nad ie

y para a l ej a r a l os mad icos y las c l ίn icas. Se puede dar de postre a los n i nos

cuando no se h a n dormi do, y u nas gotas de l u na en los ojos de los a nc ia nos

ayudan a bien mori r.

Por u n a hoja t ie rna de l a l u na debajo de tu a l m ohada

y m i ra ras lo que q u i e ras ver. Ll eva s i empre u n frasqu ito de l a i re de l a l u n a

pa ra cu ando te a h og u es, y da l e l a l l ave de la l u na

a los p resos y a los dese nca ntados. Pa ra l os co ndenados a m u e rte y pa ra los condenados a v ida

no hay m ejor esti m u l a nte que l a l u na e n dosis p recisas y co ntro l adas.

Ja ime Sa bi nes


Η ΣΕΛΗΝΗ

Η σελήνη μπορεί να λαμβάνεται με το κουταλάκι ή υπό μορφή κάψουλας κάθε δύο ώρες.

Ενδείκνυται ως υπνωτικό και καταπραϋντικό και επίσης ανακουφίζει

όσους έχουνε υποστεί δηλητηρίαση απ' την φιλοσοφία. Ένα τεμάχιο σελήνης στο τσεπάκι

είναι καλύτερο φυλακτό από το ποδαράκι κουνελιού: εξυπηρετεί να συναντήσεις αυτόν που αγαπάς,

να γίνεις πλούσιος χωρίς να το ξέρει κανείς και απομακρύνει τους γιατρούς και τα νοσοκομεία.

Μπορεί να δίδεται ως γλύκισμα για τα παιδιά όταν δεν έχουν ύπνο,

ενώ μερικές σταγόνες σελήνης στους οφθαλμούς των ηλικιωμένων βοηθούν στην ευθανασία.

Βάλε ένα φρέσκο φύλλο σελήνης κάτω απ' το μαξιλάρι σου

και θα δεις αυτό που επιθυμείς να δεις. Έχε πάντα μαζί σου ένα φιαλίδιο αιθέρα της σελήνης

σε περίπτωση πνιγμονής, και οίνε το κλειδί της σελήνης

στους φυλακισμένους και τους απογοητευμένους. Για τους καταδικασθέντες σε θάνατο

και τους καταδικασθέντες σε ζωή δεν υπάρχει καλύτερο διεγερτικό απ' τη σελήνη

χορηγούμενη σε ακριβείς και ελεγχόμενες δόσεις.

ΧcΧίμε Σαμπίνες

893


894

Α l a ti e rra a la vida a l ci e l o a l fuego a l a i re

a l agua a l so l

a t i a m i

Recla m o a m is ojos, a m i co razon por no haber visto l a etern idad !

1 1 A m i a t i

a l so l a l a i re

a l agua a l fuego a l ci e l o

a l a m u e rte a l a t ierra

Ag radezco a m is ojos, a mi co razon , a D ios por haber visto l a v ida !

G raci e l a Sa las


Ι Στη Γη

στη ζωή στον ουρανό στη φωτιά στον αέρα στο νερό στον ήλιο σε σένα σε μένα

Διαμαρτύρομαι στα μάτια μου και στην καρδιά μου γιατί δεν είδα την αιωνιότητα!

11 Σε μένα σε σένα

στον ήλιο στον αέρα στο νερό

στη φωτιά στον ουρανό στον θάνατο

στη γη

Χρωστάω χάρη στα μάτια μου και στην καρδιά μου, στον Θεό γιατί είδα τη ζωή !

Γκρασιέλα Σάλας

895


896

LA MASCARA

La m asca ra que no ti ene nom bre,

que no ti ene ti em po,

que no ti ene espacio,

que vi aja con l a mύsica de las estre l l as,

con e l so n ido del v iento.

La m asca ra de xi pe totec,

de madera d u ra ,

de ta l l a perfecta .

La masca ra que todos l l eva m os

que todos tenemos

que a veces . . te memos.

La masca ra de l a d u a l i dad

de r isa y l l a nto

de v ida y m u e rte.

La m asca ra que todos g u a rdamos .

La masca ra mas ca ra

masca ra tu so ledad .

G racie l a Sa las


Η μάσκα που δεν έχει όνομα,

που δεν έχει χρόνο,

που δεν έχει χώρο,

που ταξιδεύει με την μουσική των άστρων,

και με τον ήχο του ανέμου.

Η μάσκα του Χιπετοτέκ,

του ξύλου του ανθεκτικοί>,

του τέλειου μεγέθους.

Η μάσκα που φοράμε όλοι μας

που όλοι έχουμε

και που κάποιες φορές . . . μας προκαλεί τον τρόμο.

Η μάσκα της δυαδικότητας

του γέλιου και του κλάματος

της ζωής και του θανάτου.

Η μάσκα που προσέχουμε όλοι μας.

Η μάσκα η πω αγαπημένη

θα μασκαρέψει τη μοναξιά σου.

Γκρασιέλα Σάλας

897

ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ

899


900

'

CANCION DE OTONO

ΕΝ PRIMA VΈRA

Juve ntu d, d ivi n o tesoro,

ί ya te vas para no vo lve r !

Cuando qu ie ro l l o ra r, no l l o ro,

γ a veces l l o ro si n q u e rer . . .

Ru ba n Da rίo


ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙ3ΞΗ

Ν ειότη, θησαυρέ ουράνιε,

φεύγεις για να μη γυρίσεις πιά!

Δεν δακρύζω όταν το θέλω,

κι όταν κλαίω δεν θέλω πιά . . .

Ρουμπέν Νταρίο

901

903


904

l n th is da rk-g ra i ned news-photog raph , wh ose g l a re

i s r i g i d ly com posed as Ca ravagg io 's,

the co rpse g lows ca nd le -wh ite on i ts co l d a lta r-

its stone Bo l iv ian l nd i a n butcher 's s l ab

sta re ti l l its waxe n f lesh beg i ns to h a rden

to m a rb le, to ve i ned, Andea n i ron ;

from you r own fea r, ca bron , its pa l l o r g rows;

it stu m bled fro m you r dou bt, and for you r pa rdon

bu rnt i n b rown trash , fa r fro m the e m ba l m i ng snows.

Derek Wa lcott


Σ' αυτήν την σκοτεινή φωτογραφία των ειδήσεων, που η ακαμψία της λάμψης της θυμίζει Καραβάτζιο, το σώμα του νεκρού αιγλοβολεί σαν το λευκό κερί

πάνω στην Άγια Τράπεζα-

την πέτρινη την τράπεζα την νεκροτομική του Βολιβιανού Ινδιάνου μακελάρη

με καρφωμένη τη ματιά μέχρι ν' αρχίσει η κέρινη η σάρκα να σκληραίνει

να μαρμαρώνει, σαν σίδερο των Άνδεων φλεβώδες απ' το δικό σου φόβο, παλωκάθαρμα, αυξάνει η χλωμάδα του·

σκόνταψε απ' την αμφιβολία σου, και για την συχώρεσή σου κάηκε μες στα σκύβαλα, μακριά απ' τα βαλσαμωμένα

χιόνια .

Ντέρεκ Ουώλκοττ

905

ΣΥΡΙΑ

907


908

ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΚΙΑΡΟΣΚΟΥΡΟ

�� .τ"! � r� �r } �.τ- �r

$ ' '

ι..;ι; - ......_.a; ��L,J\ .JA J.Jl>J\ . �-:A>i J-r �

,. �

ο.,.b..Ι_, � i-'Jj ζ�ί �ι . ��\'Ι 4its r-'.J; � �Ι_?JΙ_,

Άδωνις


ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟ Ι ΤΟΥ KIAPOL:KOYPO

� 6 1 � tr )�ι · C.J)J ��

Άδωνις

909


91 0

CELEBRATIONS DU CLAIR-OBSCUR

L a mer ne sa it da nser ou do rm i r q u e nue

L ' extraord i n a i re est I ' o rd i na i re dormant d a ns l e l i t de nos reves

L ' a m ou r - ate rn ita q u i d u re u n seu l i nsta nt La h a i ne - i nsta nt q u i d u re com m e s ' i l ata i t I ' ate rn ita

La mer est en extase perpatu e l l e on ne l a voit j ama i s debout

La ne ige a m i e de l a fati g u e

soe u r de l a v ie i l l esse

Le nuage ne cri e pas ne par le pas

m a i s i l d it tout

S i l a mer ata it fo ret l es m ots sera i ent o iseaux

La pouss ie re - soeu r d u co rps a m i e de I ' a m e

Ado n is


ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ ΤΟΥ KIAPOL:KOYPO

Η θάλασσα δεν ξέρει να χορεύει ή να υπνοβατεί

παρά γυμνή

Το παράδοξο είναι το κανονικό καθώς κοιμάται στο κρεβάτι των ονείρων μας

Η αγάπη - αιωνιότητα που διαρκεί μια μοναχά στιγμή Το μίσος - στιγμή που διαρκεί σαν νά 'ταν η αιωνιότητα

Η θάλασσα έκσταση διαρκήςκανείς ποτέ δεν τηνε βλέπει ορθή

Το χιόνιφίλος της κόπωσης αδέρφι γηρατειών

Το σύννεφο δεν φωνάζει δεν μιλά

μα τα λέει όλα καθαρά

Α ν δάσος ήταν η θάλασσα οι λέξεις θά 'τανε πουλιά

Η σκόνη - αδερφή του στόματος φίλη της ψυχής

Άδωνις

91 1

L:ΡΙ ΛΑΝΚΑ

91 3


914

ΤΗΕ DISTANCE OF A SHOUT*

We l i ved o n the med ieva l coast south of wa rri o r ki ngdoms

d u ri n g the a nci ent age of the winds as they d rove a l l t h i ngs befo re the m .

M o n ks fro m t h e north ca me down ou r streams fl oati ng - that was

the yea r no one ate r iver fi sh .

Th ere was no book of the forest, no book of the sea, but these a re the p l aces peop le d ied .

Ha ndwrit i ng occu rred on waves, o n l eaves, the scri pts of sm oke,

a s i gn on a br idge a l o ng the M a h awe l i R ive r.

Α g radua l accepta nce of th is new l a ng u age .

M ichae l Ondaatje

* Γραμμένο από τον ποιητή στα αγγλικά, όπως άλλωστε και το γνωστό μυθιστόρημά τοu «0 Άγγλος Ασθενής».


Η ΑΠΟL:ΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΚΡΑΥΓΗL:

Ζούσαμε στην μεσαιωνική ακτή νότια απ' τα βασίλεια των πολεμάρχων

κατά την διάρκεια της παλιάς εποχής των ανέμων καθώς συμπαρασύρανε ότι έβρισκαν μπροστά τους.

Ήρθαν καλόγεροι απ' τον βορρά κατεβαίνοντας τα ποτάμια μας - ήταν

ο χρόνος που κανείς δεν έφαγε ποταμίσιο ψάρι.

Δεν υπήρχε β ιβλίο του δάσους, ούτε βιβλίο της θάλασσας, όμως αυτά

είναι τα μέρη που πεθαίναν οι άνθρωποι.

Το γράψιμο εμφανίσθηκε στα κύματα, στα φύλλα, οι γραφές του καπνού,

ένα σύμβολο πάνω σε μια γέφυρα κατά μήκος του Ποταμού Μαχαβέλι.

Μια σταδιακή αποδοχή αυτής της καινούργιας γλώσσας.

ΜcΧίκλ Οντάατζε

91 5

ΑΝΑΛΥΓΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

91 7


ΠΡΟΛΟΓΟ:Σ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

ΑΝΑΤΟΛΉ ΤΗ:Σ ΠΟΙΗ:ΣΗ:Σ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΜΔΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10 Ιλιάς Α, Όμηρος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10, 11 Ιλιάς Ζ, Όμηρος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16 , 17 Ιλιάς Μ, Όμηρος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22, 23 Οδύσσεια α, Όμηρος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24, 25 Ίσος θεοίσιν, Σαπφώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26 Ισόθεος, Σαπφώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27 'Έρος, Σαπφώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28 Έρωτας, Σαπφώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29 >Ήλθε χελιδών, δημώδες μέλος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30 Ήρθανε τα χελιδόνια, δημώδες μέλος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31

ΒΙΒΛΙΚΕ:Σ ΓΡΑΦΕ:Σ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32 Φωνή αύρας λεπτής, Βασιλειών Γ' . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 32, 33 Η επί του όρους ομιλία, Ματθαίου, Ε' , ΣΤ' , Ζ' . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34, 35 Μείζων δε τούτων η αγάπη, Παύλου, προς Κορινθίους Α' . . . . . . . . . . . . . . . . 76, 77

ΜΕ:ΣΑΙΩΝΙΚΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Α:ΣΜΑΤΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80 Lauriger Horatius, anonymous . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80 Ο δαφνοστεφής Οράτιος, ανώνυμος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81 Gaudeamus igitur!, a nonymous . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82 Ας χαρούμε λοιπόν!, ανώνυμος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 83

Α:ΣΤΡΑ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85

ΜΕΓΜΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ & ΙΡΛΑΝΔΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87 I am not there, a nonymous . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88 Δεν είμαι εκεί, ανώνυμος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89 Poem, Simon Arm itage . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90 Ποίημα, Σάψον Άρμιτατζ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91 Zoom, Simon Armitage . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92 Ζουμ, Σάψον Άρμιτατζ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93 Funeral blues, W. Η. Auden . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94 Επικήδειο μπλουζ, Γ. Χ. Όντεν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95 After reading a child's guide to modern physics, W. Η. Auden . . . . . . . . . . . . . . . . 96 Μετά από την ανάγνωση οδηγού σύγχρονης Φυσικής για παιδιά, Γ. Χ. Όντεν . . . . . . . 97 How do 1 /ονe thee? Let me count the ways, E l isa beth Barrett B rowni ng . . . . . . . . 100 Πώς σ ' αγαπώ; Ά.σε με να μετρήσω τρόπους, Ελίζαμπεθ Μπάρρεττ Μπράουνινγκ . . . 101 The burning of the leaves, Lau rence Bi nyon . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 102 Το κάψιμο των φύλλων, Λώρενς Μπίνυον . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 103 The tyger, Wi l l i am B lake . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 104 Ο τίγρης, Ου'ί'λλιαμ Μπλέ'Cκ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 105 Meeting at night, Robert Browni ng . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 106 Συνάντηση τη νύχτα, Ρόμπερτ Μπράουνινγκ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 107 Μ γ love is like a red red rose, Robert Bu rns . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 108

91 8


Είν ' η αγάπη μου σαν ένα πορφυρένιο ρόδο, Ρόμπερτ Μπερνς . . . . . . . . . . . . . . . 109 Maid of Athens, Lo rd Byron . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 10 Κόρη των Αθηνών, Λόρδος Βύρων . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1 1 She walks in beauty, Lord Byron . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1 2 Διαβαίνει μες στην ομορφιά, Λόρδος Βύρων . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1 3 Kubla Khan, Sa mue l Taylor Coleridge . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1 4 Κούμπλαϊ Χαν, Σάμιουελ Τέηλορ Κόλεριτζ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1 5 Wi/1 it b e so again ?, C . Day Lewis . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1 8 Θα συμβεί ξανά έτσι ;, Σ. Ντέη Λιού'ίς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 19 Α burnt ship, John Do nne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 20 Ένα φλεγόμενο καράβι, Τζων Ντανν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121 Mrs Darwin, Carol An n Duffy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122 Κυρία Δαρβίνου, Κάρολ Ανν Ντάφφu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 23 Choroses from "the rock", τ. S. E l iot . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 124 Χορωδιακά από τον «βράχο», Τ. Σ. 'Ελιοτ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 125 La figlia che piange, τ. S. E l iot . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 26 Η κόρη που κλαίει, Τ. Σ. Έλιοτ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 127 The burial of the dead, τ. S. E l iot . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 28 Η ταφή του νεκρού, Τ. Σ. Έλιοτ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 29 The love song of J. Alfred Prufrock, τ. S. E l iot . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 34 Το ερωτικό τραγούδι του Τζ. Αλφρεντ Προύφροκ, Τ. Σ. Έλιοτ . . . . . . . . . . . . . . . 1 35 Translation from an unwritten poem, Robert Ga rioch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 44 Μετάφραση ενός άγραφου ποιήματος, Ρόμπερτ Γκάριοχ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 145 She tells her love while half asleep, Robert G raves . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 46 Μιλά για την αγάπη της καθώς μισοκοιμάται, Ρόμπερτ Γκρέηβς . . . . . . . . . . . . . . 1 47 Blue field, Lavi n ia G reen law . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 48 Μπλε πεδίο, Λαβίνια Γκρήνλω . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 49 Night Photograph, Lavi n ia G reenlaw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 150 Νυχτερινή φωτογραφία, Λαβίνια Γκρήνλω . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 151 Years later, Lavi n ia G reenlaw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 52 Χρόνια μετά, Λαβίνια Γκρήνλω . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 53 Μγ sad captains, Thom G u n n . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154 Οι θλιμμένοι μου καπετάνιοι, Τομ Γκανν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 55 The rescue, Seam u s Hea ney . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 56 Η διάσωση, Σίμοuς Χίνεϋ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 157 lnvictus, Wi l l i am E rnest Hen ley . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 58 Αήττητος, Οu'ί'λλιαμ Έρνεστ Χένλεϋ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 59 I am like a slip of comet, Gera ld Man ley Hopkins . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 160 Είμαι σαν την ουρά ενός κομήτη, Τζέραλντ Μάνλεϋ Χόπκινς . . . . . . . . . . . . . . . . 161 Oh, when I was in love, Α. Ε . Houseman . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 162 Αχ, όταν ήμουν ερωτευμένος, Α. Ε. Χάοuζμαν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163 Snowdrop, Ted Hug hes . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164 λευκή αμαρυλλίδα, Τεντ Χιοuζ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 165 Jenny kissed me, Leigh H u nt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 166 Με φίλησε η Τζένη, Λη Χαντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 167 Chamber music, James Joyce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 168 Μουσική δωματίου, Τζέημς Τζόϋς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 169 Bright star! Would I were steadfast as thou art, John Keats . . . . . . . . . . . . . . . . 1 70 Αστρο λαμπρό! Πώς θα 'θελα να ήμουν σαν και σένα σταθερό, Τζων Κητς . . . . . . . . 1 7 1 lf, Ru dya rd Kip l i ng . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 72

91 9


Εάν, Ρούντγιαρντ Κίπλινγκ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 73 Talking in bed, Ph i l i p Larki n . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 76 Μιλώντας στο κρεβάτι, Φίλιπ Λάρκιν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 177 Green, D. Η . Lawrence . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 78 Πράσινο, Ντ. Χ. Λώρενς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 79 The ship of death, D. Η . Lawrence . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 180 Το πλοίο του θανάτου, Ντ. Χ. Λώρενς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 181 Το S. Α. , Thomas Edwa rd Lawrence . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 182 Στην (Στον;) Σ. Α . , Τόμας Έντουαρντ Λώρενς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 183 The owl and the pussy-cat, Edwa rd Lea r . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 184 Ο μπούφος κι η ψιψίνα, Έντουαρντ Λήαρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 185 Το a friend in search of rural seclusion, Ch ristopher Logu e . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 86 Σ' ένα φίλο που αναζητά την απομόνωση στην επαρχία, Κρίστοφερ Λογκ . . . . . . . . 187 Ars poetica, Archiba ld MacLeish . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 188 Ποιητική τέχνη, Άρτσιμπαλντ ΜακΛίς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 189 Prognosis, Lou is MacNeice . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190 Πρόγνωση, Λού'ίς ΜακΝίς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191 Suicide, Louis MacN iece . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 192 Αυτοκτονία, Λού'ίς ΜακΝίς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 193 The sunlight on the garden, Lou is MacNeice . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 194 Το φως του ήλιου στον κήπο, Λού'ίς ΜακΝίς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 195 ln Flanders fields, John McCrae . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196 Στης Φλάνδρας τους αγρούς, Τζων ΜακΚραί . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 197 I never even suggested it, Ogden Nash . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198 Ούτε που το υπενόησα, 'Ογκντεν Νας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 199 Success, Peter Redg rove . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 200 Επιτυχία, Πήτερ Ρέντγκροοuβ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 201 Remember, Ch risti na Rossetti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 202 Να με θυμάσαι, Κριστίνα Ροσσέττι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203 Song, Ch risti na Rossetti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 204 Τραγούδι, Κριστίνα Ροσσέττι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 205 Everyone sang, Siegfried Sassoon . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206 Όλοι τραγούδαγαν, Ζίγκφρηντ Σασσούν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207 From ''Hamlet", Wi l l i am Shakespea re . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208 Από τον «Αμλετ», Οu'ίλλιαμ Σαίξπηρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 209 Ozymandias, Percy Bysshe S he l ley . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 210 Οζυμάνδιας, Πέρσu Μπuς Σέλλεϋ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 1 1 Music, Percy Bysshe She l ley . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 1 2 Μουσική, Πέρσu Μπuς Σέλλεϋ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 1 3 lf I could arise and travel away . . . , Ro bert Louis Stevenso n . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 1 4 Αν μπορούσα να εγερθώ και να φύγω μακριά . . . , Ρόμπερτ Λού'ίς Στήβενσον . . . . . . . 2 15 Merlin and the gleam, Alfred Tennyson . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 216 Ο Μέρλιν και η αχτίδα, Άλφρεντ Τέννuσον . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 217 The lady of Shalott, Alfred Ten nyson . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 224 Η λαίδη του Σαλότ, Άλφρεντ Τέννuσον . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 225 Crossing the bar, Alfred Ten nyson . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 234 Διαβαίνοντας την μπάρα, Άλφρεντ Τέννuσον . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 235 On a wedding anniversary, Dylan Thomas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 236 Σε μια επέτειο γάμου, Ντύλαν Τόμας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 237 Snow, Edwa rd Thomas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 238

920


Χιόνι, 'Εντοuαρντ Τόμας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 239 Ode, Wi l l i am Wordswo rth . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 240 Ωδή, Οu'ί'λλιαμ Γοuόρντσγοuορθ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241 The second coming, Wi l l i am ButlerYeats . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 242 Η Δευτέρα Παρουσία, Οu'ί'λλιαμ Μπάτλερ Γιέητς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 243 Μγ fiftieth year had come, Wi l l i am Butler Yeats . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 244 Έκλεισα τα πενήντα, Οu'ί'λλιαμ Μπάτλερ Γιέητς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 245 The great day, Wi l l i am ButlerYeats . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 246 Η μεγάλη μέρα, Οu'ί'λλιαμ Μπάτλερ Γιέητς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24 7 Α drinking song, Wi l l i am Butler Yeats . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 248 Τραγούδι του ποτού, Οu'ί'λλιαμ Μπάτλερ Γιέητς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 249

Η. Π . Α . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 251 The instruction manual, John Ash bery . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 252 Εγχειρίδιο οδηγιών χρήσεως, Τζων Άσμπερu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 253 One art, E l izabeth Bishop . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 260 Μια τέχνη, Ελίζαμπεθ Μπίσοπ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 261 Paranoia in Crete, G regory Corso . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 262 Παράνοια εν Κρήτη, Γκρέγκορu Κόρσο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 263 Το Brooklyn bridge, Hart Cra ne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 266 Στη γέφυρα του Μπρούκλιν, Χαρτ Κρέην . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 267 The warning, Robert Creeley . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 270 Η προειδοποίηση, Ρόμπερτ Κρίλεϋ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 271 Ο sweet spontaneous, e. e. cu m m i ngs . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 272 Ώ γλυκειά αυθόρμητη, Ε . Ε . Κάμμινγκς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 273 ln spite of everything, e. e. cu m m i ngs . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 274 Παρ ' όλα αυτά, Ε. Ε. Κάμμινγκς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 275 lt is at moments after I have dreamed, e. e. cu m m i ngs . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 276 Ήταν στιγμές μετά το όνειρο, Ε . Ε . Κάμμινγκς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 277 Α poem beginning with a line by Pindar, Robert Du ncan . . . . . . . . . . . . . . . . . . 278 Ένα ποίημα που αρχίζει με μια γραμμή από τον Πίνδαρο, Ρόμπερτ Ντάνκαν . . . . . . 279 Desiderata, Max E h rmann . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 280 Ντεζιντεράτα, Μαξ Έρμανν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 281 Το have succeeded, Ral p h Wa ldo Emerso n . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 282 Να 'χεις πετύχει, Ραλφ Γοuάλντο Έμερσον . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 283 Α Coney island of the mind, Lawrence Ferl i nghetti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 284 Μια εγκεφαλική νήσος Κόνεϋ, Λώρενς Φερλινγκέπι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 285 The road not taken, Robert Frost . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 286 Ο δρόμος που δεν πάρθηκε, Ρόμπερτ Φροστ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 287 Stopping by woods on a snowy evening, Robert Frost . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 288 Σταματώντας κοντά στο δάσος ένα χιονισμένο απόγευμα, Ρόμπερτ Φροστ . . . . . . . . 289 Fire and ice, Robert Frost . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 290 Φωτιά και παγωνιά, Ρόμπερτ Φροστ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 291 Message, Al len G i nsberg . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 292 Μήνυμα, Άλλεν Γκίνσμπεργκ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 293 Choros from Morpheus, Η. D. ( H i lda Dool ittle) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 294 Χορός από τον Μορφέα, Χίλντα Ντοuλίτλ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 295 Way out west, Everett LeRoi Jones . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 298 Έξοδος δυτικά, 'Εβερεπ ΛεΡοuά Τζόουνς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 299 Mexico City blues, Jack Kerouac . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 302

921


Τα μπλουζ της Πόλης του Μεξικού, Τζακ Κέρουακ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 303 Thank you, Kenneth Koch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 304 Σ' ευχαριστώ, Κέννεθ Κωχ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 305 Man is in pain, Ph i l i p La mantia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 306 Ο άνθρωπος πονά, Φίλιπ Λαμάντια . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 307 The sharks, Denise Levertov . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 308 Οι καρχαρίες, Ντεν[ς Λέβερτωφ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 309 The goddess, Denise Levertov . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 310 Η θεά, Ντεν[ς Λέβερτωφ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 1 Μγ lost youth, Henry Wadsworth Longfel low . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 312 Η χαμένη μου νειότη, Χένρυ Γουώτζγουορθ Λόνγκφελλοου . . . . . . . . . . . . . . . . . 313 Α renewal, James Merri l l . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 316 Μια ανανέωση, Τζέημς Μέρριλλ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 317 Lost in translation, James Merri l l . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 318 Χαμένοι στη μετάφραση, Τζέημς Μέρριλλ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 319 I may, I might, I must, Marianne Moore . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 332 Ίσως μπορώ, θα μπορούσα, πρέπει, Μάριαν Μουρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 333 Silence, Marianne Moore . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 334 Σιωπή, Μάριαν Μουρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 335 Hotel Transylvanie, Fra nk Ο' Hara . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 336 Ξενοδοχείον «Τρανσυλβάνια», Φρανκ Ο' Χάρα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 337 Α newly discovered "homeric hymn", Cha rles Olson . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 340 Ένας νεοανακαλυφθείς «ομηρικός ύμνος», Τσαρλς Όλσον . . . . . . . . . . . . . . . . . . 341 Variations done for Gerald van de Wiele, Cha rles Olson . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 344 Παραλλαγές φτιαγμένες για τον Gerald van de Wίele, Τσαρλς Όλσον . . . . . . . . . . . . . 345 Writing poem is a saintly thing, Peter Orlovsky . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 348 Το να γράφεις ποιήματα είναι άγιο πράγμα, Πήτερ Ορλόφσκι . . . . . . . . . . . . . . . . 349 One perfect rose, Do rothy Pa rker . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 350 Ένα υπέροχο τριαντάφυλλο, Ντόροθυ Πάρκερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 351 On going to meet a Zen Master in the Kγushu Mountains . . . , Don Paterso n . . . . . . . 352 Περί της μεταβάσεως εις διδάσκαλον Ζεν εν όρει Κυουσού . . . , Ντον Πάτερσον . . . . . . 353 The Munich mannequins, Sylvia Plath . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 354 Οι κούκλες του Μονάχου, Σύλβια Πλαθ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 355 Mirror, Sylvia Plath . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 358 Ο καθρέφτης, Σύλβια Πλαθ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 359 The rival, Sylvia Plath . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 360 Αντίζηλος, Σύλβια Πλαθ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 361 Annabel Lee, Edgar A l lan Poe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 362 Ά.νναμπελ Αη, 'Εντγκαρ Άλλαν Πόε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 363 ΕΙ Dorado, Edgar A l lan Poe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 366 Ελ Ντοράδο, 'Εντγκαρ Άλλαν Πόε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 367 Erat hora, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 368 Ήταν η ώρα, Έζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 369 ln a station of the metro, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 370 Σ' ένα σταθμό του μετρό, 'Εζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 371 The eyes, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 372 Τα μάτια, Έζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 373 The tea shop, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 374 Το τείοποτείο, 'Εζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 375 The tomb at Akr Caar, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 376

922


Το μαυσωλείο στο Ά.κρ Κάαρ, 'Εζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 377 Commission, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 380 Εντολή, Έζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 381 Alba, Ezra Pou n d . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 384 Αυγή, Έζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 385 April, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 386 Απρίλιος, Έζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 387 The garret, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 388 Η σοφίτα, 'Εζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 389 The city of Choan, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 390 Η πόλις του Τσοάν, Έζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 391 The bathtub, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 392 Το λουτρό, 'Εζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 393 The lake isle, Ezra Pou nd . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 394 Το νησί στη λίμνη, Έζρα Πάουντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 395 Fog, Carl Sa ndburg . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 396 Ομίχλη, Καρλ Σάντμπεργκ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 397 February, James Sch uyler . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 398 Φεβρουάριος, Τζέημς Σου'ί'λερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 399 Watermelons, Cha rles S im ic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 402 Καρπούζια, Τσαρλς Σίμιτς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 403 Prodigy, Cha rles S im ic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 404 Παιδί θαύμα, Τσαρλς Σίμιτς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 405 Empire of dreams, Cha rles S im ic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 406 Αυτοκρατορία ονείρων, Τσαρλς Σίμιτς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 407 For a far-out friend, Gary S nyder . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 408 Για μια μακρινή φίλη, Γκάρυ Σνά'ίντερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 409 Tea at the palace of Hoon, Wa l lace Stevens . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 410 Τσάϊ στο παλάτι του Χουν, Γουάλλας Στήβενς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 1 1 Sourdough Mountain lookout, Ph i l ip Whalen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 412 Παρατηρητήριο του βουνού της «Μαγιάς», Φίλιπ Γουώλεν . . . . . . . . . . . . . . . . . . 413 Song of myself, Wa lt Whitma n . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 420 Τραγούδι του εαυτού μου, Γουώλτ Γου'ί'τμαν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 421 When I heard the learn'd astronomer, Wa lt Whitman . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 422 Καθώς τον άκουγα τον σπουδαγμένο αστρονόμο, Γουώλτ Γου'ί'τμαν . . . . . . . . . . . . 423 Portrait of a lady, Wi l l i am Ca rlos Wi l l i ams . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 424 Το πορτραίτο μιας κυρίας, Ου'ί'λλιαμ Κάρλος Ου'ί'λλιαμς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 425 Α negro woman, Wi l l i am Carlos Wi l l iams . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 426 Μια νέyρα, Ου'ί'λλιαμ Κάρλος Ου'ί'λλιαμς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 427 This is just to say, Wi l l i am Carlos Wi l l iams . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 428 Θέλω μόνο να πω, Ου'ί'λλιαμ Κάρλος Ου'ί'λλιαμς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 429 Rena Char, Wi l l iam Ca rlos Wi l l iams . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 430 Ρενέ Σαρ, Ου'ί'λλιαμ Κάρλος Ου'ί'λλιαμς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 431 Love song, Wil l i am Ca rlos Wi l l iams . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 432 Ερωτικό τραγούδι, Ου'ί'λλιαμ Κάρλος Ου'ί'λλιαμς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 433

ΓΕΡΜΑΝΙΑ & AnTPIA . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 435 Ein Wort, Gottfried Benn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 436 Μια λέξη, Γκόττφρηντ Μπενν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 437 Haiku, l m m a Bod mershof . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 438

923


ΧαίΚού, 'Ιμμα Μπόντμερσοφ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 439 Schwachen, Berto lt B recht . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 440 Αδυναμίες, Μπέρτολτ Μπρεχτ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 441 Morgens und Abends zu lesen, Bertolt B recht . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 442 Για να διαβάζεται πρωί' και απόγευμα, Μπέρτολτ Μπρεχτ . . . . . . . . . . . . . . . . . . 443 lch wi/1 mit dem gehen den ich liebe, Berto lt B recht . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 444 Θέλω να πάω μ ' αυτόν που αyαπώ, Μπέρτολτ Μπρεχτ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 445 Von den grof3en Mannern, Berto lt B recht . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 446 Για τους μεγάλους άνδρες, Μπέρτολτ Μπρεχτ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 447 Wiegenlied, Clemens Brenta no . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 448 Νανούρισμα, Κλέμενς Μπρεντάνο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 449 Todesfuge, Pau l Cela n . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 450 Φούyκα θανάτου, Πάουλ Τσέλαν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 451 Die Zeit der Steine, E rich Fried . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 454 Η εποχfι των λίθων, Έριχ Φρηντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 455 Traum vom Tod, E rich Fried . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 456 Όνειρο θανάτου, 'Εριχ Φρηντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 457 Komm, Wa lter Hel m ut Fritz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 458 Έλα, Βάλτερ Χέλμουτ Φριτς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 459 Erlkδnig, Goethe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 460 Ο βασιλιάς των νάνων, Γκαίτε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 461 Die Lorelei, Hei n rich Heine . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 464 Αορελάί; Χά'ίνριχ Χά'ίνε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 465 Ravenna (!), Herman Hesse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 466 Ραβέννα (Ι), Έρμαν Έσσε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 467 Ravenna (11), Herman Hesse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 468 Ραβέννα (ΙΙ), 'Ερμαν Έσσε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 469 Bδse Zeit, Herman Hesse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 470 Ά.σχημα χρόνια, 'Ερμαν Έσσε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 471 Im Nebel, Herman Hesse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 72 Στην ομίχλη, 'Ε ρ μαν Έσσε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 73 Die Eichbaume, Holder l i n . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 474 Οι βελανιδιές, Χαίλντερλιν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 475 Herbstgefϋhl, N i kolaus Lenau . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 476 Αίσθημα Φθι νοπώρου, Ν ικολάους Λενάου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 77 Denk es, ο Seele!, Eduard Morike . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 478 Σκέψου το, ώ ψυχfι!, Έντουαρντ Μέρικε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 79 Venedig, Fried rich N ietzsche . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 480 Βενετία, Φρήντριχ Ν ίτσε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 481 Vereinsamt, Fried rich Nietzsche . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 482 Μοναξιά, Φρήντριχ Ν ίτσε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 483 Wenn nicht mehr Zahlen und Figuren, Nova l is . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 484 Όταν δεν είναι πια οι αριθμοί και οι εικόνες, Νοβάλις . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 485 Endlich, Christa Rei n ig . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 486 Επί τέλους, Κρίστα Ρά'ίνιχ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 487 Gott schuf die Sonne, C h rista Rein ig . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 488 Ο Θεός έφτιαξε τον ήλιο, Κρίστα Ρά'ίνιχ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 489 Der Panther im jardin des plantes, Paris, Rainer Maria R i lke . . . . . . . . . . . . . . . . 490 Ο πάνθηρας στον Βοτανικό Κήπο, Παρίσι, Ρά'ίνερ Μαρία Ρίλκε . . . . . . . . . . . . . . . 491 Das Madchen aus der Fremde, Sch i l ler . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 492

924


Η κοπέλα από τα ξένα, Σίλλερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 493 Vater und Kind, Fried rich Sch nack . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 494 Πατέρας και παιδί, Φρήντριχ Σνακ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 495 Ju/i, Theodor Sto rm . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 496 Ιούλιος, Τέοντορ Στορμ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 497 Fδhn, Georg Trakl . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 498 Φεν (Νοτιάς), Γκέοργκ Τρακλ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 499 Im Frίihling, Georg Trakl . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 500 Την Άνοιξη, Γκέοργκ Τρακλ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 501 Auf den Tod eines Kindes, Ludwig U h land . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 502 Για το θάνατο ενός μικρού παιδιού, Λούντβιχ Ούλαντ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 503

ΡΩΣΙΑ & ΟΥΚΡΑΝΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 505 BeΙJepoM, AHHa AxMaτoBa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 506 Τ' απόγευμα, Άννα Αχμάτοβα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 507 EeJian rBap;J.MH, M11xa11JI Ey JiraHoB . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 508 Αευκή φρουρά, Μιχαήλ Μποuλγκάκωφ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 509 Jfo csuJ(aHbH, J(pyr Μοiι Ceprei1 EceHMH . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 510 Αντίο φίλε μου, Σεργκέϊ Εσένιν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 511 BouH AraMeMHOHa, HMHOJiai1 ΓyMMJie6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 512 Πολεμιστής του Αγαμέμνονα, Ν ικολά'ί Γκοuμίλεφ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 513 BbXO}J{Y OJ(MH Η Ha J(opory, M11xa11JI JlepMOHTOB . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 514 Μονάχος βγαίνω για το δρόμο, Μιχαήλ Λέρμοντωφ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 515 ΓoMep, Οc11π MaH;J.eJibuπaM . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 516 Όμηρος, Οσίπ Μάντελσταμ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 517 PoMaHc, 8Jia;J.MM11p ManHOBCHMH . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 518 Ρομάντζο, Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 519 HeoκoHΙJeHHoe, Bsιa;J.MMMp ManHOBCHMH . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 520 Ημιτελές, Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52 1 3ΜΜΗΗΗ HO'lb, Eop11c ΠacτepHaH . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 524 Χειμωνιάτικη νύχτα, Μπόρις Πάστερνακ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 525 Κ . . . , AJieHcaH;J.p ΠywHMH . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 528 Στην . . . , Αλεξάντρ Πούσκιν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 529 113 «Cτuxos ο CoHeΙJHe», MapMHa lJ,BeτaeBa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 530 Από τους «Στίχους για την Σόνιετσκα», Μαρίνα Τσβετάγιεβα . . . . . . . . . . . . . . . . 531 ΠocπeJ(HHH JπeκτpuΙJκa, AH;J.pei1 Bo3HeceHCHMi1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 532 Ο τελευταίος ηλεκτρικός, Αντρέ'ί Βοζνεζένσκι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 533 EuτHML(a, EBreHMi1 EBτyweHHo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 536 Η μπήτνικ, Γιεβγκένι Γιεφτοuσένκο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 537 Tai1Hbi, EBreHMi1 EBτyweHHo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 538 Μυστήρια, Γιεβγκένι Γιεφτοuσένκο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 539 Jfeτcτso, HMHOJιai1 3a6ωιou,HMi1 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 542 Παιδικά χρόνια, Ν ικολά'ί Ζαμπολότσκι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 543

:ΣΤΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 545

ΙΤΜΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 547 Romanza, Ga brie le D' Annu nzio . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 548 Ρομάντσο, Γκαμπριέλε Ντ' Αννούντσιο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 549

925


I pastori, Ga brie le D' Annu nzio . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 550 Οι βοσκοί, Γκαμπριέλε Ν τ' Αννούντσω . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 551 Tanto Gentile, Da nte Al igh ieri . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 552 Τόσο ευγενική, Ντάντε Αλιγκιέρι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553 Α Zacinto, Ugo Foscolo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 554 Στην Ζάκυνθο, Ούγκο Φόσκολο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 555 ι: infinito, G iacomo Leopardi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 556 Το άπειρο, Τζιάκομο Λεοπάρντι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 557 lnvocation a la mer toute-puissante pour qu' elle me dalivre de Ι' idaal, F. τ. Marinetti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 558 Επίκληση στην παντοδύναμη θάλασσα να με λυτρώσει από το ιδεώδες, Φ . Τ. Μαρινέττι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 559 Eastbourne, Eugenio Monta le . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 562 Ήστμπορν, Εουτζένιο Μοντάλε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 563 Orfano, G iovann i Pascol i . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 566 Ορφανό, Τζιοβάννι Πάσκολι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 567 Mania di solitudine, Cesa re Pavese . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 568 Μανία μοναξιάς, Τσέζαρε Παβέζε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 569 "Solo e pensoso'; Fra ncesco Petra rca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 570 Σκεφτικός και μόνος, Φραντσέσκο Πετράρκα (Πετράρχης) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 571 Antico inverno, Sa lvatore Ouasi modo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 572 Παλιός χειμώνας, Σαλβατόρε Κουασίμοντο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 573 Ed e subito sera, Sa lvatore Ouasi modo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 574 Και ξαφνικά γίνετ' απόγευμα, I Και αιφνιδίως εσπέρα εστί. . . Σαλβατόρε Κουασίμοντο . . . 575 La capra, U m berto Saba . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 576 Η κατσίκα, Ουμπέρτο Σάμπα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 577 Un' ape esser vorrei, Torquato Tasso . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 578 Θα 'θελα να 'μουν μέλισσα, Τορκουάτο Τάσσο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 579 Non gridate piU, Giuseppe U nga retti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 580 Μην τσιρίζετε άλλο, Τζωυζέπε Ουνγκαρέττι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 581 Agonia, G i useppe U nga retti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 582 Αγωνία, Τζωυζέπε Ουνγκαρέττι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 583

ΓΑΛΛΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 585 La dame, G u i l l aume Apo l l i na i re . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 586 Η ντάμα, Γκιγιώμ Απολλιναίρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 587 ι: adieu, G u i l l aume Apo l l i na i re . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 588 Αντίο, Γκιγιώμ Απολλιναίρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 589 La cravate, G u i l l aume Apo l l i na i re . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 590 Η γραβάττα, Γκιγιώμ Απολλιναίρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 591 Un fantδme de nuaes, G u i l laume Apo l l i na i re . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 592 Φαντάσματα των νεφών, Γκιγιώμ Απολλιναίρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 593 Les hiboux, Cha rles Baudela i re . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 598 Οι κουκουβάγιες, Σαρλ Μπωντλαίρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 599 ι: albatros, Cha rles Baude la i re . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 600 Το άλμπατρος, Σαρλ Μπωντλαίρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 601 Α une aimae, Robert B rasi l l ach . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 602 Σε μιαν αγαπημένη, Ρομπέρ Μπραζιγιάκ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 603 έvadna, Rena Char . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 604 Ευάδνη, Ρενέ Σαρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 605

926


La neige, Pau l Claudel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 606 Το χιόνι, Πωλ Κλωντέλ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 607 Le hareng saur, Cha r les Cros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 608 Η κόκκινη ρέyκα, Σαρλ Κρος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 609 Le tamanoir, Robert Desnos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 612 Ο μυρμηγκοφάγος, Ρομπέρ Ντεσνός . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 613 ι: amoureuse, Pau l E luard . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 614 Η ερωμένη, Πωλ Ελuάρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 615 Recette, Eugene G u i l levic . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 616 Συνταγή, Εοuζέν Γκιγιεβίκ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 617 Demain, des Ι ' a u be . . . , Victor Hugo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 618 Αύριο, την αυγή . . . , Βίκτωρ Ουγκώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 619 Le lac, Alphonse de La mart ine . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 620 Η λίμνη, Λαμαρτίνος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 621 Brise marine, Staphane Mal larma . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 626 Θαλάσσια αύρα, Στεφάν Μαλλαρμέ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 627 Ma vie, Henri M ichaux . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 628 Η ζωή μου, Ανρί Μισώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 629 lcebergs, Henri M ichaux . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 630 Παγόβουνα, Ανρί Μισώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 631 Sunium, Sunium, Jean Moraas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 632 Σούνιο, Σούνιο, Ζαν Μορεάς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 633 Mγrtho, Gara rd de Nerva l . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 634 Μυρτώ, Ζεράρ ντε Ν ερβάλ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 635 Monsieur, Gao Norge . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 636 Ο κύριος, Ζεό Ν ορζ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 637 Je dateste les nuages, Fra ncis Pica bia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 638 Μισώ τα σύννεφα, Φρανσίς Πικαμπιά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 639 Ouartier libre, Jacq ues Pravert . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 640 Ελεύθερος θάλαμος, Ζακ Πρεβέρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 641 Etre ange, Jacques Pravert . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 642 Το να 'σαι άyyελος, Ζακ Πρεβέρ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 643 11 pleut, Raymond Oueneau . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 644 Βρέχει, Ραϋμόν Κενώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 645 Dans I' espace, Raymond Oueneau . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 646 Στον χώρο, Ραϋμόν Κενώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 647 Le creur vola, Arthu r R i m baud . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 648 Καρδιά κλεμμένη, Αρτούρ Ρεμπώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 649 Le "il ", Armand Robi n . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 650 Ο «αυτός», Αρμάν Ρομπέν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 651 έtoges, Sai nt-John Perse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 652 Εγκώμια, Σεν-Ζον Περς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 653 Ecrit sur la port, Sai nt-John Perse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 654 Γραμμένο στην πόρτα, Σεν-Ζον Περς . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 655 Territoires du temps, Yolande S imon . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 656 Περιοχές χρόνου, Γωλάντ Σιμόν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 657 Fable, Yolande S imon . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 658 Μύθος, Γιολάντ Σιμόν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 659 Mantes la jolie, Yo lande S imon . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 660 Μαντ λα ζολί, Γιολάντ Σιμόν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 661

927


Au galop, Ph i l i ppe Sou pau lt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 662 Καλπασμός, Φιλίπ Σουπώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 663 Funebre, Ph i l i ppe Soupau lt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 664 Νηπενθές, Φιλίπ Σουπώ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 665 Comptine, Jean Ta rd ieu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 666 Παραμυθάκι, Ζαν Ταρντιέ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 667 Conversation, Jean Ta rd ieu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 668 Συζήτηση, Ζαν Ταρντιέ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 669 Tu ouvres, Trista n Tzara . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 670 Ανοίγεις, Τριστάν Τσαρά . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 671 Le gel, E m i le Verhaeren . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 672 Ο παyετός, Εμίλ Βεραρέν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 673 Les sanglots des violons, Pau l Ver la ine . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 674 Οι λυyμοί των βιολιών, Πωλ Βερλαίν . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 675 11 pleure dans mon creur, Pau l Ver la ine . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 676 Κάτι κλαίει μες στην καρδιά μου, Πωλ Βερλαίν, . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 677

Ι:ΣΠΑΝΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 679 ΕΙ poema de mio Cid, poema med ieva l . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 680 Το ποίημα του Σιντ, μεσαιωνικό ποίημα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 681 ΕΙ angel bueno, Rafael Alberti . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 684 Ο καλός άyyελος, Ραφαέλ Αλμπέρτι . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 685 ΕΙ visitante, Vicente Aleixa ndre . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 686 Ο επισκέπτης, Βιθέντε Αλε'ίσσάντρε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 687 Es el amor que pasa!, G u stavo Adolfo Becquer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 688 Είναι ο έρωτας που περνά!, Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . 689 Oua es poesίa ?, Gustavo Adolfo Becquer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 690 τί είναι ποίηση;, Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 691 Por un beso, G u stavo Adolfo Becquer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 692 Για ένα φιλί, Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 693 Llora!, Gustavo Adolfo Becquer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 694 Κλάψε!, Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 695 Olas gigantes, Gustavo Adolfo Becq uer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 696 Πελώρια κύματα, Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 697 Volveran las oscuras golondrinas, Gustavo Adolfo Becq uer . . . . . . . . . . . . . . . . 698 Θα ξανάρθουνε τα μαύρα χελιδόνια, Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ . . . . . . . . . . . . . 699 Triste cosa es el suefιo, Gustavo Adolfo Becquer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 700 Θλιμμένο είναι τ' όνειρο, Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 701 Madrid γ el campo, Manue l Bretόn de los Herreros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 702 Η Μαδρίτη και η εξοχή, Μανουέλ Μπρετόν ντε λος Χερρέρος . . . . . . . . . . . . . . . . 703 Ouintilla, Manue l Bretόn de los Herreros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 706 Πεντάστιχο, Μανουέλ Μπρετόν ντε λος Χερρέρος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 707 Redondilla, Manue l B retόn de los Herreros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 708 Τετράστιχο, Μανουέλ Μπρετόν ντε λος Χερρέρος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 709 Las campanas, Rosa l ίa Castro . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 710 Οι καμπάνες, Ροζαλία Κάστρο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71 1 Primavera Vieja, Luis Cernuda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 712 Γέρικη Άνοιξη, Λου'tς Θερνούοα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 713 La guerra, Josa Ag ustίn Goytiso lo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 714 Ο πόλεμος, Χοσέ Αγκουστίν Γκοϋτισόλο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 715

928


Despedida, Federico Garc ίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 716 Αποχαιρετισμός, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 1 7 L a balada del agua del mar, Federico Garcίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 1 8 Η μπαλάντα του θαλασσινού νερού, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . 719 Deseo, Federico Garcίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 720 Επιθυμία, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 721 Canciόn de jinete (1860), Federico Garc ίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 722 Τραγούδι του καβαλάρη (1860), Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . 723 Canciόn de jinete, Federico Garcίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 724 Το άσμα του καβαλάρη, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 725 Arbola, arbola, Federico Garcίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 726 Δέντρο, δεντρό, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 727 Cada canciόn, Federico Garc ίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 728 Κάθε τραγούδι, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 729 Canciόn del naranjo seco, Federico Garcίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 730 Τραγούδι της ξερής πορτοκαλιάς, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . 731 Es verdad, Federico Garcίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 732 Είναι αλήθεια, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 733 Granada γ 1850, Federico Garc ίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 734 Γρανάδα και 1850, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 735 La luna asoma, Federico Garc ίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 736 Βγαίνει η σελήνη, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 737 Serenata, Federico Garc ίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 738 Σερενάτα, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 739 Suicidio, Federico Garcίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 740 Αυτοκτονία, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 741 Cantos nuevos, Federico Garc ίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 742 Ά.σματα καινούργια, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 43 Sueno, Federico Garcίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 744 Όνειρο, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 745 Balada de un dίa de Julio, Federico Garcίa Lorca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 746 Μπαλάντα μιας μέρας του Ιουλίου, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα . . . . . . . . . . . . . . . 747 Llamo al toro de Espana, Migue l Hernandez . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 752 Καλώ τον ταύρο της Ισπανίας, Μιγκέλ Χερνάντεθ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 753 Como el toro, Migue l Herna ndez . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 758 Όπως ο ταύρος, Μιγκέλ Χερνάντεθ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 59 Primavera Amarilla, Juan Ramόn J i m a nez . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 760 Κίτρινη Ά. νοιξη, Χουάν Ραμόν Χιμένεθ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 761 Caminante, Antonio Machado . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 762 Διαβάτη, Α ντόνω Ματσάδο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 763 Muertes, Ped ro Sal inas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 764 Θάνατοι, Πέδρο Σαλίνας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 765 Aldebaran, Migue l de U na m u no . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 768 Αλντεμπαράν, Μιγκέλ ντε Ουναμούνο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 769

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 777 Ν ο sei ama, Fernando Pessoa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 778 Δεν ξέρω νόνα, Φερνάντο Πεσσόα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 779 Ο que me dόί, Fernando Pessoa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 780 Ότι με πονάει, Φερνάντο Πεσσόα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 781

929


Mar portugues, Ferna ndo Pessoa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 782 Θάλασσα της Πορτογαλίας, Φερνάντο Πεσσόα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 783

ΑΡΓΕΝΤΙΝΉ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 785 La 1/uvia, Jorge Luis Borges . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 786 Βροχή, Χόρχε Λοu'tς Μπόρχες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 787 Limites, Jorge Lu is Borges . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 788 Όρια, Χόρχε Λοu'tς Μπόρχες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 789 Limites, Jorge Lu is Borges . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 792 Όρια, Χόρχε Λοu'tς Μπόρχες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 793 Fragmento, Jorge Luis Borges . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 794 Απόσπασμα, Χόρχε Λοu'tς Μπόρχες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 795 Palinuro insomne, Si lvi na Ocam po . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 796 Παλίνουρος άϋπνος, Σιλβίνα Οκάμπο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 797

ΧΙΛΗ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 799 Piececitos, Ga brie la M istral . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 800 Ποδαράκια, Γκαμπριέλα Μιστράλ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 801 Me gustas cuando callas, Pa blo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 802 Μ' αρέσεις όταν σιωπάς, Πάμπλο Νερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 803 Los versos mfιs tristes, Pablo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 804 Οι πιο θλιμμένοι στίχοι, Πάμπλο Ν ερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 805 Ffιbula de la sirena γ los borrachos, Pa blo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 808 Το παραμύθι της σειρήνας και των μεθυσμένων, Πάμπλο Ν ερούντα . . . . . . . . . . . . 809 El leόn, Pa blo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 810 Το λιοντάρι, Πάμπλο Ν ερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 1 1 Manana, Pablo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8 1 4 Πρωία, Πάμπλο Ν ερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 815 Vegetaciones, Pa blo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 816 Βλάστηση, Πάμπλο Νερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 817 Algunas bestias, Pa blo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 820 Κάποια ζώα, Πάμπλο Ν ερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 821 Vienen los pfιjaros, Pab lo N eruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 824 Έρχονται τα πουλιά, Πάμπλο Νερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 825 Los libertadores, Pa blo N eruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 830 Οι ελευθερωτές, Πάμπλο Ν ερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 831 Lautaro (1550), Pablo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 836 Ααουτάρο (1550), Πάμπλο Νερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 837 La United Fruit Co, Pa blo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 840 Η United Fruit Co, Πάμπλο Ν ερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 841 Amor Amarica, Pa blo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 844 Αμερική αyάπη μου, Πάμπλο Νερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 845 Amarica insurrecta (1800), Pa blo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 848 Αμερική εξεyερμένη ( 1800), Πάμπλο Ν ερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 849 La poesίa, Pa blo Neruda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 852 Η ποίηση, Πάμπλο Ν ερούντα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .853

ΠΕΡΟΥ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 857 Los heraldos negros, Casa r Va l lejo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 858 Οι μαύροι μηνυτές, Σέζαρ Βαλλιέχο . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 859

930


ΒΡΑΖΙΛΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 861 Can9 ο do exίlio, Gon9a lves Dias . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 862 Τραγούδι της εξορίας, Γκονσάλβες Ντίας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 863 Bachianas brasileiras Νο. 5

I. Aria (cantilena), Ruth Va ladares Correa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 864 Μπαχιάνας μπραζιλέϊρας Ν ο. 5

Ι. Αρια (άσμα), Ρουθ Βαλαντάρες Κορρέα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 865 Bachianas brasileiras Νο. 5

11. Dan9a (martelo), Manue l Bandeira . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 866 Μπαχιάνας μπραζιλέϊρας Ν ο. 5

ΙΙ. Χορός (μαρτέλο), Μανουέλ Μπαντέψα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 867 Vou-me embora pra Pasfιrgada, Manuel Bandei ra . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 870 Πάω μακριά στις Πασαργάδες, Μανουέλ Μπαντέψα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 871 As tres Marias, Heitor Vi l la-Lobos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 874 Οι τρεις Μαρίες, Ε'ίτόρ Βίλλα Λόμπος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 875 Tristeza, E ny Santos Judice . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 876 Θλίψι;, 'Ενυ Σάντος Ζουντίσε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 877 Prosa & verso, Mario Oui nta na . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 878 Πρόζα και στίχοι, Μάρω Κιντάνα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 879

ΜΕ ffiiKO . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 889 Apariciόn, Octavio Paz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 890 Οπτασία, Οκτάβιο Παζ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 891 La luna, Jaime Sa bi nes . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 892 Η Σελήνη, Χάψε Σαμπίνες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 893 I γ 11, G raciela Salas . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 894 Ι και Π, Γκρασιέλα Σάλας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 895 La mfιscara, G raciela Sa las . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 896 Η μάσκα, Γκρασιέλα Σάλας . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 897

ΝΙΚΑΡΆΓΟΥΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 899 Canciόn de otono en primavera, Ru ban Darίo . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 900 Τραγούδι του φθινοπώρου μες στην άνοιξη, Ρουμπέν Νταρίο . . . . . . . . . . . . . . . . 901

ΚΑΡΑΪΒΙΚΗ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 903 Che, Derek Wa lcott . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 904 Τσε, Ντέρεκ Ουώλκοττ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 905

:ΣΥΡΙΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 907 Calabrations du clair-obscur, Adonis . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 910 Πανηγυρισμοί του κιαροσκούρο, Αδωνις . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 1 1

:ΣΡΙ ΜΝΚΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 913 The distance of a shout, M ichael Ondaatje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 914 Η απόσταση μιας κραυγής, Μά'ίκλ Οντάατζε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 915

931

ΕΥΡΕΤΉΡΙΟ ΠΟΙΗΤΩΝ

933


ffiENOΓΛΩL:L:O ΕΥΡΕΤΉΡΙΟ ΠΟΙΗΤΩΝ Ado n is ( 1 930- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 910 Akh matova, Anna ( 1 889-1 966) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 506 Alberti , Rafae l ( 1 902- 1 999) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 684 Ale ixand re, Vicente ( 1 900-1 984) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 686 Apo l l i na i re, Gu i l l aume ( 1 880- 1 9 1 8) . . . . . . . . . . . 586, 588, 590, 592 Armitage, S imon ( 1 963- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90, 92 Ash bery, Joh n ( 1 927- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 252 Auden, Wystan H ug h ( 1 907- 1 973) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94 , 96 Bande i ra , Manue l ( 1 886- 1 968) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 866, 870 Baude la i re, Cha rles ( 1 82 1 - 1 867) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 598, 600 Becq uer, Gustavo Ado lfo ( 1 836- 1 870) . . . . . . . . . . . . 688, 690, 692 ,

694, 696, 698, 700 Benn , Gottfried ( 1 886- 1 956) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 436 B i nyo n, Lau rence ( 1 869-1 943) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 02 B ishop, E l i zabeth ( 1 9 1 1 - 1 979) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 260 B lake, Wi l l i am ( 1 757- 1 827) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 04 Bodmershof, lmma ( 1 895- 1 982) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 438 Borges, Jo rge Lu is ( 1 899- 1 986) . . . . . . . . . . . . . . 786, 788, 792 , 794 B rasi l lach , Robert ( 1 909-1 945) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 602 B recht, Berto lt ( 1 898- 1 956) . . . . . . . . . . . . . . . . . 440, 442, 444, 446 B renta no, C lemens ( 1 778- 1 842 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 448 B retόn de los He rreros, Manue l ( 1 796- 1 873) . . . . . . . . . 702, 706, 708 B rown ing , E l isabeth Ba rrett ( 1 806- 1 86 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 00 B rown ing , Robert ( 1 81 2- 1 889) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 06 Bu rns, Robert ( 1 759- 1 796) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 08 Bu lgakov, M i kha i l ( 1 89 1 - 1 940) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 508 Byro n , Lord ( Geo rge Gordon 1 788- 1 824) . . . . . . . . . . . . . . 1 1 0, 1 1 2 Castro, Rosa l ίa ( 1 837- 1 885) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 1 0 Ce lan , Pau l ( 1 920- 1 970) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 450 Cern uda , Luis ( 1 902- 1 963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 1 2 Char, Rena ( 1 907- 1 988) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 604 Claude l , Pau l ( 1 868- 1 955) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 606 Coleridge, Samue l Tay lo r ( 1 772- 1 834) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1 4 Correa, Ruth Va ladares . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 864 Corso, G regory ( 1 930-2001 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 262 Crane, Hart ( 1 899- 1 932) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 266 Creeley, Robert ( 1 929-2005) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 270 Cros, Cha rles ( 1 842-1 888) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 608 cu m m i ngs, e .e . ( 1 894- 1 962) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 272 , 2 74, 276 D' An nu nzio, Gabr ie le ( 1 863-1 938) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 548, 550 Dante A l igh ie ri ( 1 265- 1 32 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 552

934


Darίo, Ruban ( 1 867- 1 9 1 6) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 900 Day Lewis, Cec i l ( 1 904- 1 972) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1 8 Desnos, Robert ( 1 900- 1 945) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6 12 Dias, Gon<;a lves ( 1 823- 1 864) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 862 Don ne, J o h n ( 1 572- 1 63 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 120 Doo l itt le, H i lda ( H . D. , 1 886- 1 961 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 294 Duffy, Caro l An n ( 1 955- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122 Duncan , Robert ( 1 9 1 9- 1 988) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 278 Eh rmann , Max ( 1 872- 1945) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 280 E l i ot, Thomas Ste rns ( 1 888- 1 965) . . . . . . . . . . . . . 1 24 , 1 26, 1 28, 1 34 E l ua rd , Pau l ( 1 895- 1 952) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 614 Emerso n , Ra lph Wa ldo ( 1 803- 1 882 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 282 Essen i n , Se rgey ( 1 895- 1 925) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 10 Ferl i nghetti , Lawrence ( 1 9 1 9- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 284 Fosco lo , Ugo ( 1 778- 1 827) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 554 Fri ed, E rich ( 1 92 1 - 1 988) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 454, 456 Fritz, Wa lte r He lmut ( 1 929- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 458 Frost, Robert ( 1 874- 1 963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 286, 288, 290 Garc ίa Lo rca, Federico ( 1 899- 1 936) . . . . . 7 1 6, 7 1 8, 720, 722 , 724, 726,

728, 730, 732 , 734, 736, 738, 740, 742, 744, 746 Garioch , Robert ( 1 909- 1 981 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 144 Gi nsberg, A l l en ( 1 926- 1 997) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 292 Goethe ( 1 749- 1 832) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 460 Goytiso lo , Josa Ag ustίn ( 1 928- 1 999) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 1 4 G raves, Robert ( 1 895- 1 985) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 46 G reen law, Lavi n i a ( 1 962- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 48 , 1 50, 1 52 Gu i l levic, Eugene ( 1 907- 1 997) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6 16 Gumi lev, N i ko l ay ( 1 886- 1 92 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 12 G u n n, Thom ( 1 929-2004) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 54 Η . D. ( H i l da Dool itt le , 1 886- 1 96 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 294 Hea n ey, Sea m us ( 1 939- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 56 Hei ne, He i n rich ( 1 797- 1 856) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 464 Hen ley, Wi l l i am Ernest ( 1 849- 1 903) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 58 Hernandez, M igue l ( 1 9 1 0- 1 942 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 752 , 7 58 Hesse, Herman ( 1 877- 1 962) . . . . . . . . . . . . . . . . 466, 468, 470, 472 Ho lder l i n , Johann Ch risti an Fried rich ( 1 770- 1 843) . . . . . . . . . . . 474 Homer ( � 800 Β. C. ) . . . . . . . . . . . . . . . 1 0, 1 1 , 1 6, 1 7 , 22, 23, 24, 25 Hopk ins, Gera l d M a n ley ( 1 844- 1 889) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 60 Houseman , A lfred Edwa rd ( 1 859- 1 936) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 62 Hug hes, Ted ( 1 930- 1 998) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 64 Hugo, Victor ( 1 802-1 885) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 618 Hu nt, Le i gh ( 1 784- 1 859) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 166 J i manez, Juan Ramόn ( 1 88 1 - 1 958) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 760 Jo nes, Everett LeRoi ( 1 934- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 298

935


Joyce, James ( 1 882- 1 941 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 68 J ud ice, Eny Santos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 876 Keats, Joh n ( 1 795- 1 82 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 70 Kerouac, Jack ( 1 922-1 969) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 302 Kip l i ng , Rudya rd ( 1 865- 1 936) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 72 Koch , Ken n eth ( 1 925-2002) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 304 Lama ntia, Ph i l i p ( 1 927-2005) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 306 Lamarti ne, Alfonse de ( 1 790- 1 869) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 620 La rki n , Ph i l i p ( 1 92 2- 1 985) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 76 Lawrence, David Herbe rt ( 1 885- 1 930) . . . . . . . . . . . . . . . . 1 78, 1 80 Lawrence, Thomas Edwa rd ( 1 888- 1 935) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 82 Lea r, Edwa rd ( 1 8 1 2- 1 888) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 84 Lenau , N i ko laus ( 1 802-1 850) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 476 Leopard i , G iacomo ( 1 798- 1 837) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 556 Lermontov, M i kh a i l ( 1 8 1 4- 1 841 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 514 LeRoi Jones, Everett ( 1 934- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 298 Levertov, Den ise ( 1 923- 1 997) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 308, 310 Log ue, Ch ristopher ( 1 926- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 86 Longfe l l ow, Henry Wadswo rth ( 1 807- 1 882 ) . . . . . . . . . . . . . . . . 3 12 Lorca, Federico Garc ίa ( 1 899- 1 936) . . . . . 7 1 6, 7 1 8, 720, 722 , 724, 726,

728, 730, 732 , 734, 736, 738, 740, 742, 744, 746 Machado, Anto n io ( 1 875- 1 939) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 762 MacLeish , Arch i ba ld ( 1 892- 1 983) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 88 MacN eice, Lou is ( 1 907- 1 963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 190, 1 92 , 194 McCrae, John ( 1 87 2- 1 9 1 8) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 196 M a l l a rma, Staphane ( 1 842- 1 898) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 626 M a nde lshtam, Oss ip ( 1 89 1 - 1 938) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 516 M a ri n etti , Fi l i ppo Tom m aso ( 1 876- 1 944) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 558 Mathew (St. Mathew) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34 , 35 Mayakovsky Vlad i m i r ( 1 893- 1 930) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 18, 520 Merri l l , James ( 1 926- 1 995) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 6, 318 M ichaux, Hen ri ( 1 899-1 984) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 628, 630 M istra l , Gabrie la ( 1 889- 1 957) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 800 M o nta le, Eugen io ( 1 896- 1 981 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 562 Moore, Mari a n ne ( 1 887- 1 972 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 332 , 334 M o raas, Jean ( 1 856- 1 9 1 0 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 632 M o ri ke, Eduard ( 1 804- 1 875) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 478 Nash, Ogden ( 1 902- 1 97 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198 Neruda , Pab lo ( 1 904- 1 973) . . . . . . . . . . 802 , 804, 808, 8 1 0, 814 , 816,

820, 824, 830, 836, 840, 844 , 848, 852 Nerva l , Gera rd de ( 1 808- 1 855) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 634 N i etsche, Fried rich ( 1 844- 1 900) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 480, 482 N o rge, Gao ( 1 898- 1 990) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 636

936


Nova l is ( 1 722-1 801 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 484 Ο' H a ra , Fra n k ( 1 926-1 966) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 336 Oca m po, S i lv ina ( 1 903- 1 993) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 796 Olson , Charl es ( 1 9 1 0- 1 970) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 340, 344 Ondaatje, M ichae l ( 1 943- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 14 Orlovsky, Peter ( 1 933-2010) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 348 Pa rke r, Do rothy ( 1 893- 1 967 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 350 Pasco l i , G iova n n i ( 1 855- 1 9 1 2 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 566 Paste rnak, Bo ris ( 1 890-1 960) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 524 Pate rson , Don ( 1 963- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 352 Pau l (St. Pau l ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76, 77 Pavese, Cesa re ( 1 908- 1 950) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 568 Paz, Octavio ( 1 9 1 4- 1 998) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 890 Perse, Sai nt-Joh n ( 1 887- 1 975) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 652 , 654 Pessoa, Ferna n do ( 1 888- 1 935) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 778, 780, 782 Petra rca , Fra ncesco ( 1 304- 1 374) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 570 Picabia , Fra ncis ( 1 879- 1 953) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 638 Plath , Sy lvia ( 1 932-1 963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 354 , 358, 360 Poe, Edgar Al l an ( 1 809-1 849) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 362 , 366 Pou n d, Ezra ( 1 885- 1 972) . . . . . . . . . . . . 368, 370, 372 , 374, 376, 380,

384 , 386, 388, 390, 392 , 394 Pravert, Jacq ues ( 1 900- 1 977) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 640, 642 Push ki n , Aleksan d r ( 1 799- 1 837) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 528 Ouasimodo, Sa lvato re ( 1 901 - 1 968) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 572 , 574 Oueneau, Raymond ( 1 903- 1 976) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 644 , 646 Ou i ntana , Mario ( 1 906- 1 994) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 878 Redg rove, Pete r ( 1 932-2003) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 200 Rein ig , Ch rista ( 1 926-2008) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 486, 488 R i l ke, Rai ne r M a ria ( 1 875-1 926) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 490 R imbaud , Arthu r ( 1 854- 1 89 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 648 Rob in , Armand ( 1 9 1 2- 1 062) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 650 Rossetti , Ch risti na ( 1 830- 1 962 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 202 , 204 Saba, U m berto ( 1 883- 1 957) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 576 Sab ines, Ja ime ( 1 926-1 999) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 892 Sai nt-John Perse ( 1 887- 1 975) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 652 , 654 Sa las, G racie la . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 894, 896 Sa l i nas, Ped ro ( 1 892- 1 95 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 764 Sa ndbu rg, Car l ( 1 878- 1 967 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 396 Sa ntos Jud ice, Eny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 876 Sappho (-630-570 Β. C. ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26,27 , 28, 29 Sassoon , S iegfried ( 1 886- 1 967 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206 Sch i l l e r, Johann Ch ristoph Fried rich von ( 1 759- 1 805) . . . . . . . . . 492 Sch nack, Fried rich ( 1 888- 1 977) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 494

937


Schuy ler, James ( 1 923- 1 99 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 398 Shakespea re, Wi l l i am ( 1 564- 1 61 6) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208 She l l ey, Pe rcy Bysshe ( 1 792- 1 822 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 1 0, 2 1 2 S im ic, Charles ( 1 938- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 402 , 404, 406 S imon , Yo land ( 1 941 - ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 656, 658, 660 S nyder, Gary ( 1 930- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 408 Soupau lt, Ph i l i ppe ( 1 897- 1 990) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 662, 664 Stevens, Wa l lace ( 1 879- 1 955) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 10 Stevenso n, Robert Lou is ( 1 850-1 894) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 14 Storm, Theodor ( 1 8 1 7- 1 888) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 496 Ta rd ieu, Jean ( 1 903- 1 995) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 666, 668 Tasso, Torquato ( 1 544- 1 595) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 578 Ten nyson , A lfred ( 1 809- 1 892) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 1 6, 224, 234 Thomas, Dy lan ( 1 9 1 4- 1 953) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 236 Thomas, Edwa rd ( 1 878- 1 9 1 7 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 238 Trakl , Georg ( 1 887- 1 9 1 4) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 498, 500 Tsvetaeva, Mar ina ( 1 892- 1 941 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 530 Tzara , Tristan ( 1 896- 1 963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 670 U h land , Ludwig ( 1 787- 1 862) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 502 U namu no, M igue l de ( 1 864- 1 936) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 768 U nga rett i , G i useppe ( 1 888- 1 970) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 580, 582 Va lada res, Ruth Correa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 864 Va l lejo , Casar ( 1 893-1 938) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 858 Verhaeren , Em i l e ( 1 855- 1 9 1 6) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 672 Ver la i ne, Pau l ( 1 844- 1 896) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 674, 676 Vi l l a-Lobos, He ito r ( 1 887- 1 959) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 874 Voznesensky, And rey ( 1 933-2010) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 532 Wa lcott, Derek ( 1 930- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 904 Wha len , Ph i l i p ( 1 923-2002) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 12 Whitman , Wa lt ( 1 8 1 9- 1 892) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 420, 422 Wi l l iams, Wi l l i am Car los ( 1 883-1 963) . . . . . . . 424, 426, 428, 430, 432 Wo rdsworth , Wi l l i am ( 1 770- 1 850) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 240 Yeats, Wi l l i am But ler ( 1 865- 1 939) . . . . . . . . . . . . . 242 , 244, 246, 248 Yevtushenko , Yevgeny ( 1 933- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 536, 538 Zabo lotsky, N i ko lay ( 1 903- 1 958) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 542

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΥΡΕΤΉΡΙΟ ΠΟΙΗΤΩΝ Άδωνις (1930- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91 1 Αλε"ίσσάντρε, Βιθέντε (1900-1984) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 687 Αλμπέρτι, Ραφαέλ (1902-1999) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 685

938


Απολλιναίρ, Γκιγιώμ ( 1880-191 8) . . . . . . . . . . . . . 587 , 589, 591 , 593 Άρμιτατζ, Σά"ίμον (1963- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 1 , 93 Άσμπερυ, Τζων (192 7 - ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 253 Αχμάτοβ α, Άννα (1889-1966) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 507 Βαλαντάρες, Ρουθ Κορρέα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 865 Βαλλιέχο, Σέζαρ (1 893-1938) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 859 Βεραρέν, Εμίλ (1 855-1 916) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 673 Βερλαίν, Πωλ ( 1844-1896) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 675, 677 Βίλλα-Λόμπος, Ε"ι"τόρ (1887 -1959) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 875 Βοζνεζένσκι, Αντρέ"ί (1 933-2010) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 533 Βύρων, Λόρδος (Τζωρτζ Γκόρντον, 1 788-1824) . . . . . . . . . . 1 1 1 , 1 1 3 Γιέητς, Ου"ίΛλιαμ Μπάτλερ (1 865-1939) . . . . . . . . . 243, 245, 247, 249 Γιεφτουσένκο, Γιεβγκένι (1933- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . 537 , 539 Γκαίτε (1 749-1832) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 461 Γκανν, Τομ (1929-2004) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 55 Γκαρθία Λόρκα, Φεντερίκο ( 1899-1936) . . . . . 7 1 7 , 719 , 72 1 , 723, 725,

727, 729, 731 , 733, 735, 737, 739, 741 , 743, 745, 747 Γκάριοχ, Ρόμπερτ (1909-1 981 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 45 Γκιγιεβίκ, Εουζέν (1907 -1997) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61 7 Γκίνσμπεργκ, Άλλεν (1926-1 997) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 293 Γκουμίλεφ, Ν ικολά"ί ( 1886-192 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 1 3 Γκοϋτισόλο, Χοσέ Αγκουστίν (1928-1999) . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 1 5 Γκρέηβς, Ρόμπερτ (1 895-198 5) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 4 7 Γκρήνλω, Λαβίνια (1962 - ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 49, 1 5 1 , 1 53 Γου"ίΛλιαμς, Γου"ίΛλιαμ Κάρλος (1883-1963) . . . . 425, 427, 429, 431 , 433 Γου"f:τμαν, Ουώλτ ( 181 9-1892) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42 1 , 423 Γουόρντσγουορθ, Ου"ίΛλιαμ ( 1 7 70-1 850) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241 Γουώλεν, Φίλιπ (1923-2002)) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 13 Γουώλκοττ, Ντέρεκ (1930- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 905 Δάντης (1 265-132 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553 Έλιοτ, Τόμας Στερνς (1888-1965) . . . . . . . . . . . . 1 25, 127 , 1 29, 1 35 Ελυάρ, Πωλ (1 895-1952) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6 15 Έμερσον, Ραλφ Γουάλντο ( 1803-1 8 82) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 283 Έρμαν, Μαξ ( 1872-1945) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 281 Έσσε, Έρμαν (1877-1962) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 467 , 469, 47 1 , 473 Εσένιν, Σεργκέ"ί ( 1895-1925) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51 1 Ζαμπολότσκι, Ν ικολά"ί (1 903-1958) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 543 Ζουντίσε, Ένυ Σάντος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 877 Θερνούδα, Λου"ί"ς (1 902 -1963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 1 3 Κάμμινγκς, Ε . Ε . (1 894-1 962) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 273, 2 75, 277 Κάστρο, Ροζαλία ( 1837-1885) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 1 1 Κενώ, Ραϋμόν (1903-1 976) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 645, 647 Κέρουακ, Τζακ (1922-1969) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 303

939


Κητς, Τζων (1 795-1 82 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 7 1 Κιντάνα, Μάριο (1906-1994) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 879 Κίπλινγκ, Ρούντγιαρντ (1 865-1936) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 73 Κλωντέλ, Πωλ (1868-1955) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 607 Κόλεριτζ, Σάμιουελ Τέηλορ (1 7 72 -1 834) . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 1 5 Κορρέα, Ρουθ Βαλαντάρες . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 865 Κόρσο, Γκρέγκορυ (1930-200 1) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 263 Κουασίμοντο, Σαλβατόρε (1901 -1968) . . . . . . . . . . . . . . . . 573, 575 Κρέην, Χαρτ (1 899-1932) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 267 Κρίλεϋ, Ρόμπερτ (1929-2005) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 7 1 Κρος, Σαρλ ( 1842 -1888) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 609 Κωχ, Κέννεθ (1925-2002) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 305 Λαμάντια, Φίλιπ (192 7 -2005) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 307 Λαμαρτίνος, Αλφόνσος (1 790-1869) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 1 Λάρκιν, Φ ίλιπ (1922-198 5) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 77 Λέβερτωφ, Ντενίς (1 923-1997) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 309, 31 1 Λενάου, Ν ικολάους ( 1802 -1850) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 77 Λεοπάρντι, Τζιάκομο (1 798-1 837) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 557 Λέρμοντωφ, Μιχαήλ (181 4-1841) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 1 5 ΛεΡουά Τζόουνς, Έβερεττ (1934- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 299 Λήαρ, 'Εντουαρντ ( 1812-1 888) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 85 Λογκ, Κρίστοφερ (1926- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 87 Λόνγκφελοου, Χένρυ Γουόντσγουορθ ( 1807-1 882) . . . . . . . . . . . 3 13 Λόρδος Βύρων (Τζωρτζ Γκόρντον, 1 78 8-1 824) . . . . . . . . . . . 1 1 1 , 1 1 3 Λόρκα, Φεντερίκο Γκαρθία (1 899-1936) . . . . . 7 1 7 , 7 19, 72 1 , 723, 725,

727, 729, 731 , 733, 735, 737, 739, 741 , 743, 745, 747 Λώρενς, Ντέηβιντ Χέρμπερτ (18 85-1930) . . . . . . . . . . . . . . 1 79, 1 81 Λώρενς, Τόμας Έντουαρντ (1888-1935) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 83 Μαγιακόφσκι, Βλαντιμίρ (1 893-1930) . . . . . . . . . . . . . . . . 519, 52 1 ΜακΛίς, Άρτσιμπαλντ ( 1892-1983) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 89 ΜακΝ ίς, Λού"ίς (1907-1963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191 , 193, 1 95 ΜακΚραί, Τζων ( 1872-1918) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 197 Μαλλαρμέ, Στεφάν ( 1842 -1898) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 627 Μάντελσταμ, Οσίπ ( 1891 -1938) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5 1 7 Μαρινέττι, Φιλίππο Τομμάσο (1876-1944) . . . . . . . . . . . . . . . . 559 Ματθαίος (Ευαγγελιστής) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34, 35 Ματσάδο, Αντόνιο ( 1875-1939) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 763 Μέρικε, Έντουαρντ ( 1804 -1875) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 479 Μέρριλλ, Τζέημς (1926-1995) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 7 , 319 Μιστράλ, Γκαμπριέλα ( 1889-1957) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 801 Μισώ, Ανρί ( 1899-1984) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 629, 631 Μοντάλε, Εουτζένιο ( 1896-1981 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 563 Μορεάς, Ζαν (1 856-1 910) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 633

940


Μουρ, Μάριαν (1887-1972) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 333, 335 Μπαντέ"ίρα, Μανουέλ ( 1886-1968) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 867, 871 Μπέκερ, Γκουστάβο Αντόλφο ( 1836-1 870) . . . . . . . . . . 689, 691 , 693,

695, 697 , 699, 701 Μπενν, Γκόττφρηντ ( 1886-1956) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 437 Μπερνς, Ρόμπερτ (1 759-1 796) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 09 Μπίνυον, Λώρενς (1 869-1 943) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 03 Μπίσοπ, Ελίζαμπεθ (191 1 -1 979) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 261 Μπλέ"ίκ, Ου.ίΛλιαμ ( 1 7 57 -1 827) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 05 Μπόντμερσοφ, Ίμμα (1895-1 982) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 439 Μπόρχες, Χόρχε Λου"ί"ς (1899-1 986) . . . . . . . . . . . 787, 789, 793, 795 Μπουλγκάκωφ, Μιχαήλ ( 1891 -1940) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 509 Μπραζιγιάκ, Ρομπέρ (1909-1945) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 603 Μπράουνινγκ, Ελίζαμπεθ Μπάρρεττ ( 1806-1861) . . . . . . . . . . . . 101 Μπράουνινγκ, Ρόμπερτ ( 1812-1 889) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 07 Μπρεντάνο, Κλέμενς (1 778 -1 842) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 449 Μπρετόν ντε λος Χερρέρος, Μανουέλ (1 796-1 873) . . . . . 703, 707, 709 Μπρεχτ, Μπέρτολτ (1 898-1956) . . . . . . . . . . . . . . 441 , 443, 445, 447 Μπωντλαίρ, Σαρλ ( 1821 -1867) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 599, 601 Ν ας, Όγκντεν (1902 -197 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 199 Ν ερβάλ, Ζεράρ ντε ( 1808-1 855) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 635 Ν ερούντα, Πάμπλο (1904-1973) . . . . . . . 803, 805, 809, 81 1 , 815 , 81 7 ,

82 1 , 825, 831 , 837 , 841 , 845, 849, 853 Ν ίτσε, Φρήντριχ ( 1844-1900) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 481 , 483 Νοβάλις (1 722 -1801) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 485 Νόρζ, Ζεό (1898-1 990) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 637 Ντ' Αννούντσιο , Γκαμπριέλε (1863-1 938) . . . . . . . . . . . . . . 549, 551 Ντανν, Τζων (1 572 -1631) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 2 1 Ντάνκαν, Ρόμπερτ (191 9-1988) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 279 Ντάντε Αλιγκιέρι (1 265-132 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 553 Νταρίο, Ρουμπέν ( 1867-1916) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 901 Ντάφφυ, Κάρολ Ανν (1955- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 23 Ντέη Λιού"ίς, Σέσιλ (1 904-1 972) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 19 Ντεσνός, Ρομπέρ (1900-1945) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 613 Ντίας, Γκονσάλβες (1 823-1 864) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 863 Ντουλίτλ, Χίλντα ( 1886-1961) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 295 Ο' Χάρα, Φρανκ (1926-1966) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 337 Οκάμπο, Σιλβίνα (1903-1993) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 797 Όλσον, Τσαρλς (191 0-1 970) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 34 1 , 345 Όμηρος (� 800 π. Χ.) . . . . . . . . . . . . . 1 0, 1 1 , 1 6, 1 7, 22, 23, 24, 25 Οντάατζε, Μά"ίκλ (1943- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 15 Όντεν, Γου"ί"σταν Χιου (1907-1973) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95, 97 Ορλόφσκι, Πήτερ (1933-201 0) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 349

941


Ουγκώ, Β ίκτωρ ( 1802 -1885) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 619 Ου"ί'λλιαμς, Ου"ί'λλιαμ Κάρλος ( 1883-1963) . . . . . 425, 427, 429, 431 , 433 Ου"ί"τμαν, Ουώλτ (1 819-1892) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42 1 , 423 Ούλαντ, Λούντβιχ (1 787 -1862) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 503 Ουναμούνο, Μιγκέλ ντε (1 864-1936) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 769 Ουνγκαρέττι, Τζιουζέπε (1888-1 970) . . . . . . . . . . . . . . . . . 581 , 583 Ουόρντσγουορθ, Ου"ί'λλιαμ (1 770-1 850) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 241 Ουώλεν, Φίλιπ (1923-2002)) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4 1 3 Ουώλκοττ, Ντέρεκ ( 1930- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 905 Παβέζε, Τσέζαρε (1908-1950) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 569 Παζ, Οκτάβ ιο (1914-1998) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 891 Πάουντ, Έζρα ( 188 5-1972) . . . . . . . . . . 369, 37 1 , 373, 375, 377, 381 ,

385, 387, 389, 391 , 393, 395 Πάρκερ, Ντόροθυ ( 1893-1967) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 351 Πάσκολι, Τζιοβάννι (1855-191 2) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 567 Πάστερνακ, Μπόρις (1 890-1960) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 525 Πάτερσον, Ντον (1963- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 353 Παύλος (Απόστολος Παύλος) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 76, 77 Περς, Σεν-Ζον (1887 -1975) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 653, 655 Πεσσόα, Φερνάντο (1888-1935) . . . . . . . . . . . . . . . . . 779, 781 , 783 Πετράρκα (Πετράρχης) , Φραντσέσκο ( 1304 -1 374) . . . . . . . . . . . . 571 Πικαμπιά, Φρανσίς (1 879-1953) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 639 Πλαθ, Σύλβια (1932 -1963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 355, 359, 361 Πόε, Έντγκαρ Άλλαν ( 1809-1 849) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 363, 367 Πούσκιν, Αλεκσάντρ (1 799-1837) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 529 Πρεβέρ, Ζακ (1900-1 977) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64 1 , 643 Ρά"ίνιχ, Κρίστα (1926-2008) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 487, 489 Ρεμπώ, Αρτούρ ( 1854-1891) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 649 Ρέντγκροουβ, Πήτερ (1932 -2003) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 201 Ρίλκε, Ρά"ίνερ Μαρία ( 187 5-1926) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 491 Ρομπέν, Αρμάν ( 1912-1 062) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 651 Ροσσέττι, Κριστίνα (1 830-1962) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 203, 205 Σαίξπηρ, Ου"ί'λλιαμ (1 564-1616) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 209 Σάλας, Γκρασιέλα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 895, 897 Σαλίνας, Πέδρο ( 1892 -1951) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 765 Σάμπα, Ουμπέρτο (1 883-1957) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 577 Σαμπίνες, Χά"ίμε (1926-1 999) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 893 Σάντμπεργκ, Καρλ (1 878-1967) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 397 Σάντος Ζουντίσε, Ένυ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 877 Σαπφώ (�630-570 π. Χ.) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26, 27 , 28 , 29 Σαρ, Ρενέ (1907-198 8) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 605 Σασσούν, Ζίγκφρηντ ( 1886-1967) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 207 Σέλλεϋ, Πέρσυ Μπυς (1 792 -1 822) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 1 1 , 2 1 3

942


Σεν-Ζον Περς (1 887-1975) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 653, 655 Σίλλερ, Γιόχαν Κρίστοφ Φρήτνριχ φον ( 1 7 59-1805) . . . . . . . . . . . 493 Σίμιτς, Τσαρλς (1938- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 403, 405, 407 Σιμόν, Γιολάντ (1941 - ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 657, 659, 661 Σνά"ίντερ, Γκάρυ (1930- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 409 Σνακ, Φρήντριχ ( 1888-1977) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 495 Σου"ίλερ, Τζέημς (1923-1 991) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 399 Σουπώ, Φιλίπ ( 1897-1990) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 663, 665 Στήβενς, Γουάλλας (1 879-1955) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41 1 Στήβενσον, Ρόμπερτ Λού"ίς (18 50-1 894) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2 1 5 Στορμ, Τέοντορ ( 181 7 -1 888) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 497 Ταρντιέ, Ζαν (1 903-1995) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 667, 669 Τάσσο, Τορκουάτο (1 544-1 595) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 579 Τέννυσον, Άλφρεντ (1809-1 892) . . . . . . . . . . . . . . . . . 21 7 , 225, 235 Τζόουνς, Έβερεττ ΛεΡουά (1934- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 299 Τζόϋς, Τζέημς (1 882-1941) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 69 Τόμας, Έντουαρντ (1 878 -191 7) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 239 Τόμας, Ντύλαν (1914-1953) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 237 Τρακλ, Γκέοργκ (1887-1 91 4) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 499, 501 Τσαρά, Τριστάν ( 1896-1963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 671 Τσβετάγιεβα, Μαρίνα ( 1892 -194 1 ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 531 Τσέλαν, Πάουλ (1920-1970) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 451 Φερλινγκέττι, Λώρενς (1919- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 285 Φόσκολο, Ούγκο (1 778-1827) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 555 Φρηντ, Έριχ (192 1 -1 988) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 455, 457 Φριτς, Βάλτερ Χέλμουτ (1929- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 459 Φροστ, Ρόμπερτ (1 874-1963) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 287 , 289, 291 Χαίλντερλιν, Γιόχανν Κρίστιαν Φρήντριχ (1 770-1 843) . . . . . . . . . . 475 Χά"ίνε, Χά"ίνριχ (1 797 -1856) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 465 Χαντ, Λη (1 784-1859) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 67 Χάουζμαν, Άλφρεντ Έντουαρντ (1859-1 936) . . . . . . . . . . . . . . . 1 63 Χένλεϋ, Ου"ίλλιαμ Έρνεστ (1 849-1903) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 59 Χερνάντεθ , Μιγκέλ (191 0-1942) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7 53, 759 Χιμένεθ, Χουάν Ραμόν (1881 -1958) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 761 Χίνεϋ, Σίμους (1939- ) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 57 Χιουζ, Τεντ (1930-1998) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1 65 Χόπκινς, Τζέραλντ Μάνλεϋ ( 1844-1889) . . . . . . . . . . . . . . . . . . 161

943

ΣΚΙΑΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡ_ΑΣΤΗ

Βιογραφικό Σ"Ιjμείωμα Ο Χρίστος Γούδης είναι Καθηγητής του Πανεπιστημ ίου Πατρών και Δ ιευθυντής του Ινστιτούτου Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Α θηνών.

Γεννήθηκε στον Πειραιά το 1 9 4 7 . Αποφοίτησε από το Α' Πρότυπο Γυμ νάσιο Αρρένων Α θηνών το 1 964 και το Τμήμα Φυσιχής του Πανεπιστημίου Α θηνών το 1 969. Μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων ως έφεδρος σημαιοφόρος του Πολεμικού Ν αυτιχού ( 1 969- 1 971 ), έχανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αστροφυσική στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ στην Αyyλία απ ' όπου έλαβε Μάστερ (M. Sc .) και Δ ιδακτορικό (Ph .D.) το 1 9 7 2 και 197 4 αντιστοίχως. Στη συνέχεια εργάστηκε ως ερευνητής στο Τμήμα Φυσιχής και Αστρονομ ίας του Πανεπιστημ ίου του Μάντσεστερ στη ν Αyyλία έως το 1 979 και στο Ινστιτούτο Αστρονομίας Max-Planck της Χαίοελβέρyης στη Γερμανία έως το 1 98 1 . Ως παρατηρησιαχός aστρονόμος έλαβε μέρος σε πολυάριθμες ερευνητικές αποστολές σε μεγάλα aστεροσκοπεία σε ολόκληρο τον κόσμο. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1 98 1 μετά την εκλογή του ως Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών το 1 98 1 όπου υπηρετεί μέχρι σήμερα, ενώ παράλληλα από το 200 1 είναι Διευθυντής του Ινστιτούτου Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Α θηνών. Επί πλέον, από το 2008, είναι Πρόεδρος της Εθνικής Αστρονομιχής Επιτροπής (το επίσημο συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας για την Αστρονομία).

Δ ιετέλεσε Πρόεδρος του Τμήματος Φυσιχής του Πανεπιστημ ίου Πατρών κατά τις διετίες 1 985 - 1 987 και 1 98 7 - 1 989 και Δ ιευθυντής του Τομέα Θεωρητικής και Μαθηματικής Φυσιχής, Α στρονομ ίας και Αστροφυσικής στο ίδιο Πανεπιστήμ ιο τα ακαδημαϊκά έτη 1 999 -2000 και 2000-200 1 . Κατά τη ν περ ίοδο 200 1 έως 2004 υπήρξε εκπρόσωπος της Ελλάδος στη ν Συμβουλευτική Ομάδα Κοι νής Δ ιαστημ ικής Πολιτικής (JSSA G : Joint Space Strategy Advisory Group) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δ ιαστήματος [E C I ESA (European Commission I European Space Agency)l στις Βρυξέλλες και στο Παρ ίσι, η οποία επεξεργάστηκε και συνέταξε το ρυθμ ιστικό πλαίσιο της επίσημης συνεργασίας

945


τους. Κατά τη ν περίοδο 200 4 -2005 ήταν εθνικός εκπρόσωπος στη ν επιτροπή Αερο ναυτικής και Δ ιαστήματος του 6ου Προγράμματος Πλαισίου, στις Βρυξέλλες. Επίσης διετέλεσε Α ντιπρόεδρος του ΔΣ του Εθνικού Αστεροσκοπείου Α θη νών κατά τη ν περ ίοδο 2003 -2007 . Ως Δ ιευθυντής του Ινστιτούτου Αστρονομ ίας και Αστροφυσικής υπήρξε ο υπεύθυνος της κατασκευής, των δοκιμών, και της εγκατάστασης του μεγάλου υπερσύγχρονου ελλη νικού τηλεσκοπίου «Αρ ίσταρχος» (περ ίοδος 200 1 -200 7), το οποίο λειτουργεί σήμερα, επίσης υπό τη ν διεύθυνσή του, στο όρος Χελμός, σε ύψος 2 . 340 μέτρων.

Επιπλέον, υπήρξε ιδρυτής και Δ ιευθυντής Σπουδών του Ελεύθερου Δημοτικού Πανεπιστημίου (ΕΑ. ΔΗ.ΠΑ) του Πειραιά, επί Δημαρχίας Α νδρέα Α νδριανόπουλου (1 987-1 989) και ιδρυτής και Δ ιευθυντής του Γραφείου Επικοι νωνίας του Δήμου Πατρέων, επί Δημαρχίας Ευάyyελου Φλωράτου (1 999-2000). Ήταν μέλος του Δ . Σ. του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου (ΔΗΠΕΘΕ) Πάτρας (1 999 - 2002).

Γνωρ ίζει επτά ξένες γλώσσες (Αyyλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Ρωσικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Πορτογαλικά). Γράφει και δημοσιεύει ποίηση από το 1 968 .

Εργογραφικό Σ"Ιjμείωμα Η επιστημονική εργογραφία του Χρίστου Γούδη περ ιλαμβάνει άνω των ογδόντα (80) επιστημονικών δημοσιεύσεων σε διεθνή περιοδικά της ειδικότητάς του, και επιπλέον το διεθνές σύyyραμμα «The Orion Complex : Α Case Study of Interstellar Matter » (Reidel , 1 982), τα πανεπιστημιακά συγγράμματα: « Φυσική των Αστέρων» (Πάτρα, 1 982), « Φυσική της Μεσοαστρ ικήςΎλης» (Πάτρα , 1 982), «Βιοαστρονομ ία», (Εκδόσεις Παπασωτr;ρίου, 1 984), «Βασικές Έννοιες Αστροφυσικής» (ΟΕΔΒ, 1 985), «Ηλιακό Σύστημα» (ΟΕΔΒ, 1 985), «Εφαρμοσμένη Οπτική», Εκδόσεις Πανεπιστημ ίου Πατρών, 1 985), «Αστέρες και Μεσοαστρ ικήΎλη» (Εκδόσεις Πανεπιστημ ίου Πατρών, 1 986), «Εργαστηρ ιακή Αστροφυσική» (Εκδόσεις Πανεπιστημ ίου Πατρών, 1 986), «Κύματα Shock » (Εκδόσεις Πανεπιστημ ίου Πατρών, 2007), «Δυναμ ικά Μ εσοαστρικά Φαι νόμενα» (Εκδόσεις Εθνικού Αστεροσκοπείου Α θη νών, 200 7), «Στοιχεία Κλασικού Ηλεκτρομαγνητισμού» (Εκδόσεις Εθνικού Αστεροσκοπείου Α θη νών, 200 7), και με τη ν Π. -Ε. Χριστοπούλου το μεγάλο δίτομο έργο «Αστροφυσική » (Ελλη νικό Α νοικτό Πανεπιστήμ ιο, 2004). Επίσης συνέγραψε για το ευρύτερο κοινό τα έργα: «Κοσμ ικές Διαδρομές» (Κωσταράκης, 1 99 1 και αναθεωρημένη έκδοση Εκάτη, 2005), «Εραστές τω ν Ά στρων» (Α ιβάνης, 200 7), «Αστροθεολογία» (Δ ίαυλος, 2008), και σε συνεργασία με τη ν Π. -Ε. Χριστοπούλου τα έργα «Περ ί Αστρολογίας» (Δ ίαυλος, 1 993) και «Ο ι Πρωτοπόροι της Επιστήμης και της Τεχνολογίας» (Δ ίαυλος, 1 997). Το επιστημονικό του έργο έχει τύχει ευρύτατης αναγνώρισης από τη ν διεθνή aστρονομ ική κοι νότητα, όπως συνάγεται από τη ν ποιότητα και τον αρ ιθμό των αναφορών σε αυτό.

946


Έχει επίσης συγγράψει τα πολιτικά, κοι νωνιολογικά, και ιστορικά έργα: «Η Κουλτούρα της Δεξιάς» ( Εκδόσεις Αγνωστο, 2005), «Οδός Ελλή νων» (Κάκτος, 2006), «Α νατομία της Δεξιάς» (Κάκτος, 2007), «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας: Από την Πτώση στην Α νεξαρτησία» (Κάκτος 2007), «λόγος για την Μάνη» (Εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη, 2008) « Το Σήμερα ως Αύρων και ως Χ θες» (Κάκτος, 2009), «Αλλού και Κάπως» (Patria, 2009) και «Η Αλήθεια για τον Μακεδονικό Αγώνα 1 904 - 1 908 » (Patria, 20 1 Ο). Επίσης, έχει δημοσιεύσει πάνω από τριακόσια (300) άρθρα στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο γύρω από θέματα επιστήμης, πολιτισμού και πολιτικής φιλοσοφίας ενώ παράλληλα έχει επανειλημμένως αναπτύξει τις θέσεις και τις απόψεις του γύρω από μείζονα επιστημονικά, κοι νωνικά, και εθνικά θέματα, σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.

Στην ποιητική του εργογραφία περιλαμβάνονται οι ποιητικές συλλογές «Μνήμες» (Εποπτεία, 1 988), «Αιγεία» (Εποπτεία, 1 988), <<Ισις» (Εποπτεία, 1 988), «Αλέξανδρος» (Αχαίχές Εκδόσεις, 2000), «Ιερή Συνεύρεση» (Τραυλός, 200 1 ), «Anahuac » (Τραυλός, 200 1 ), «Παλίμψηστο» (Περί Τεχνών, 2002), «Η Σελήνη των Νεκρών» (Εκάτη, 2005), «Έλλη νες» (Μέτρον, 2006) και «Και νοφανή και Αστερόεντα» (Κάκτος, 2006).

Επί πλέον μετέφρασε, σχολίασε και παρουσίασε σε δίγλωσσες εκδόσεις τα μείζο να ποι ητικά έργα του Federico Garcia Lorca στο δίτομ ο έργο «ΑΟΡΚΑ : Ποιήματα της Α νδαλουσίας» (Τραυλός, 2003) και «ΑΟΡΚΑ : Ποιητής στη Νέα Υόρκη» (Τραυλός, 2005) όπως και ποιήματα Βρετανών και Ιρλανδών ποιητών που δημοσιεύθηκαν στο αφιέρωμά που ο ίδιος επιμελήθηκε «Ποίηση και Αστρονομία» (Περί Τεχνών, 2003).

ΠολιτιΚ'ή Δράσ'Υj Συνεργάτης του Κέντρου Πολιτικής Ερεύνης και Επιμορφώσεως (ΚΠΕΕ), τακτικός αρθρογράφος στο περιοδικό του Κέντρου «Επίκεντρα» και προσκεκλημένος ομιλητής σε εκδηλώσεις του ΚΠΕΕ (1 982-1 986).

Ιδρυτικό μέλος και ενεργό στέλεχος της Κίνησης για τον Πολυμερή Αφοπλισμό, την Ειρή νη και την Ασφάλεια της Ευρώπης (ΚΙΠΑΕΑ) υπό την προεδρία των Α νδρέα Α νδριανόπουλου και Κώστα Καραμανλή και τακτικός αρθρογράφος σε θέματα σχετικά με τον «Πόλεμο των Αστρων» στα περιοδικά «Εποπτεία» και «Πολιτικά Θέματα» (1 984 - 1 986).

Μέλος της επιτροπής Α νωτάτης Παιδείας της Ν. Δ . συσταθείσας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη επί προεδρίας του στην Ν. Δ . (1 984 - 1 985).

Πρόεδρος του παραρτήματος στην Πάτρα της Εταιρείας Μελέτης Προβλημάτων Συλλογικών (ΕΜΠΡΟ Σ) η οποία ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Μιλτιάδη Έβερτ, και τακτικός αρθρογράφος στο περιοδικό της «Ελεύθερη Κοι νωνία» (1 984 - 1 985).

Εισηγητής του προγράμματος της Α νωτάτης Παιδείας στην Α' Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Α νανέωσης επί προεδρίας Κωστή Στεφανόπουλου (1 986).

Μέλος της επιτροπής Α νωτάτης Παιδείας του Ιδρύματος Πολιτικών Με-

947


λετών και Επιμόρφωσης (ΙΠΟΜΕ) για τη σύνταξη εισηγητικής έκθεσης που υπεβλήθη στη Ν.Δ . (1986-1 987).

Ιδρυτικό μέλος του Φιλελεύθερου Φόρουμ ( 1 99 2). Μέλος του Κέντρου Μελέτης Προβλημάτων του Ελληνισμού (ΚΕΜΕΠΕ)

της Πολιτικής Ά νοιξης του Α ντώνη Σαμαρά (1 993). Πρόεδρος (από το 1 995) της Εταιρείας Πολιτικής και Πολιτιστικής Πα

ρέμβασης στην Αχαία. Ιδρυτής και Δ ιευθυντής του Γραφείου Επικοι νωνίας του Δήμου Πατρέ

ων, επί Δημαρχίας Ευάyyελου Φλωράτου (1 999-2000). Συνεργάτης (από το 1 999) του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντί

νος Καραμανλής» και συyyραφέας, κατόπι ν προσκλήσεως, του άρθρου «Η πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την Παιδεία και τον Πολιτισμό» στο in memoriam του ιδρυτή της Ν. Δ . τεύχος-αφιέρωμα του περιοδικού του Ινστιτούτου «Φιλελεύθερη Έμφαση » (1 999).

Μέλος της ομάδας εργασίας της Ν. Δ . για την Έρευνα (Τομέας Α νάπτυξης) και της αντίστοιχης ομάδας για την Παιδεία (200 1 -2004).

Συντονιστής της ομάδας Ιδεολογίας και Πολιτικής του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής» (200 1 -2004).

Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού του «Ααίχού Ορθόδοξου Συναγερμού» του Γιώργου Καρατζαφέρη (2007 -2008).

Ιδρυτής και Πρόεδρος του Δ. Σ. του Ινστιτούτου Εθνικών και Κοι νωνικών Μελετών «ΙΩΝ ΔΡΑΓΟ ΥΜΗΣ» (από το 2007).

Γραμματέας Ιδεολογικού και μέλος της Γραμματείας Πολιτικού Σχεδιασμού του «Ααίχού Ορθόδοξου Συναγερμού» ( 2008-2009).

Γραμματέας Επιστημονικών Φορέων του «Ααίχού Ορθόδοξου Συναγερμού» (2009).

Γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του «Ααίχού Ορθόδοξου Συναγερμού» (από το 2009).

ΑΝΑΛΥΤΙΚΆ ΤΑ ΕΡΓΑ τσr ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Διεθvή Επιστημοvικά Συyyράμματα Goudis, C . : 1 982 , ΤΗΕ ORION C OMPLEX: Α CASE STUDY OF INTERSTELLAR MATTER, Astrophysics and Space Science Library, Reidel, Dordrecht, XIV+306 pp .

Π αvεπιστημιακά Συyyράμματα 1 . Γούδης, Χ. : 1982, " ΦΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ ", Πάτρα, σελ. XVIII+52 1 . 2 . Γούδης, Χ. : 1 982, " ΦΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΣΟΑΣΤΡΙΚΗΣ ΥΛΗΣ ", Πάτρα,

σελ. 257. 3. Γούδης, Χ. : 1 984, " ΒΙΟΑΣΤΡΟΝ ΟΜΙΑ ", Πάτρα, σελ. Χ+1 52 . 4 . Γούδης, Χ. : 1 985, " ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗΣ " , Αθήνα ,

Ο.Ε .Δ .Β . , σελ. 1 78.

948


5. Γούδης, Χ. : 1 985, 'ΉΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ", Αθήνα, Ο . Ε . Δ . Β . , σελ. 1 80 . 6. Γούδης, Χ. : 1985, " ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ ΟΠΤΙΚΉ ", Πάτρα, Εκδόσεις Πα

νεπιστημίου Πατρών, σελ. ΙΧ+ 1 54 . 7 . Γούδης, Χ. : 1 986, " ΑΣΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΣΟΑΣΤΡΙΚΗ Υ Λ Η ", Πάτρα,

Εκδόσεις Πανεπιστημίου Πατρών, σελ. 360. 8. Γούδης, Χ. : 1986, " ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΉ ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗ ", Πάτρα, Εκδό

σεις Πανεπιστημίου Πατρών, σελ. 1 03 . 9. Γούδης, Χ. και Χριστοπούλου, Π. -Ε . : 2004, " ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΗ ", Πάτρα,

Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, σελ. 816 (τόμος Ι: σελ. 480 και τόμος 11 : σελ. 336) .

10 . Γούδης, Χ. : 2007, " ΚΥΜΑΤΑ SHOCK ", Εκδόσεις Πανεπιστημίου Πατρών, σελ. 208.

1 1 . Γούδης, Χ. : 2007, " ΔΥΝΑΜΙΚΆ ΜΕΣΟΑΣΤΡΙΚΑ ΦΑΙΝ ΟΜΕΝΑ ", Αθή να, Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής, Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών, σελ. 1 76.

12. Γούδης, Χ. : 2007, " ΣΤΟΙΧΕΙΆ ΚΛΑΣΙΚΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΥ ", Αθήνα, Ινστιτούτο Αστρονομίας και Αστροφυσικής, Εθνικό Αστεροσκο πείο Αθηνών, σελ. 74.

Έργα Γεvικής Επιστήμης 1 . Γούδης, Χ. : 1 99 1 , " ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ", Αθήνα, Εκδόσεις Κω

σταράκη, σελ. 2 7 1 και, σε βελτιωμένη έκδοση, 2005, Εκάτη, σελ. 320. 2 . Γούδης, Χ. και Χριστοπούλου, Π. -Ε . : 1993, " ΠΕΡΙ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ ",

Αθήνα, Εκδόσεις Δίαυλος, σελ. 82 . 3. Γούδης, Χ. και Χριστοπούλου, Π. -Ε . : 1997 , " ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΤΗΣ

ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝ ΟΛΟΓΙΑΣ " (Ημερολογιακό Βιογραφικό Λεξικό), Αθήνα, Εκδόσεις Δίαυλος, σελ. 564.

4 . Γούδης, Χ. : 2007, " ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ", Αθήνα, Εκδόσεις Λιβάνη , σελίδες 207.

5. Γούδης, Χ. : 2008, " ΑΣΤΡΟΘΕΟΛΟΓΙΑ " (Το Άστρο της Βηθλεέμ - Ο Σταυρός του Γολγοθά), Αθήνα, Εκδόσεις Δίαυλος, σελ. 96 .

Κοιvωvικά και Ιστορικά 1 . Γούδης, Χ. : 2005, 'Ή ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ", Θεσσαλονίκη , Εκδό

σεις Άγνωστο, σελίδες 332 . 2 . Γούδης, Χ. : 2006, " ΟΔΟΣ ΕΛΛΉΝ ΩΝ ", Αθήνα, Εκδόσεις Κάκτος, σελί

δες 560. 3. Γούδης, Χ. : 2007, " ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ", Αθήνα, Εκδόσεις Κά

κτος, σελίδες 1 1 2 . 4 . Γούδης, Χ. : 2007, " ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ " (Από την

Πτώση στην Ανεξαρτησία), Αθήνα, Εκδόσεις Κάκτος, σελίδες 408. 5. Γούδης, Χ. : 2008, " ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΗ ", Αρεόπολις, Εκδόσεις

Αδούλωτη Μάνη, σελίδες 96 .

949


6. Γούδης, Χ. : 2009, " ΤΟ ΣΉΜΕΡΑ ΩΣ ΑΥΡΙΟΝ ΚΑΙ ΩΣ ΧΘΕΣ " (Ιδεολο γικά Δοκίμια Γύρω από την Κρίση των Αξιών) , Αθήνα, Εκδόσεις Κάκτος, σελίδες 165 .

7 . Γούδης, Χ. : 2009, 'ΆΛΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ " (Η «καθ' ημάς Δεξιά ») , Αθή να, Εκδόσεις Patria, σελίδες 374 .

8 . Γούδης , Χ. : 201 0, 'Ή ΑΛΉΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝ Α 1 904 - 1908 ", Αθήνα, Εκδόσεις Patria, σελίδες 319.

Ποίηση

Ποιητικές Συλλογές 1 . Γούδης, Χ. : 1 988, " Μνήμες ", Αθήνα, Εκδόσεις Εποπτεία, σελίδες 36. 2 . Γούδης, Χ. : 1 988, "Λιγεία ", Αθήνα, Εκδόσεις Εποπτεία, σελίδες 80. 3. Γούδης, Χ. : 1 988, "Ίσις ", Αθήνα, Εκδόσεις Εποπτεία, σελίδες 30. 4. Γούδης, Χ. : 2000, " Αλέξανδρος ", Πάτρα, Αχα"ίκές Εκδόσεις, σελίδες 30. 5. Γούδης, Χ. : 2001 , " Ιερή Συνεύρεση ", Αθήνα, Εκδόσεις Π. Τραυλός, σε

λίδες 208. 6 . Γούδης, Χ. : 2001 , ''Anahuac ", Αθήνα, Εκδόσεις Π. Τραυλός, σελίδες 32 . 7 . Γούδης, Χ. : 2002, " Παλίμψηστο ", Πάτρα, Εκδόσεις Περί Τεχνών, σελί

δες 96. 8. Γούδης, Χ. : 2005, " Η Σελήνη των Ν εκρών ': Αθήνα, Εκδόσεις Εκάτη, σε

λίδες 1 1 2 . 9. Γούδης, Χ. : 2006, "Έλληνες ", Αθήνα, Εκδόσεις Μέτρον, σελίδες 80.

1 0. Γούδης, Χ. : 2006, " Καινοφανή και Αστερόεντα ", Αθήνα, Εκδόσεις Κάκτος, σελίδες 1 1 2 .

1 1 . Γούδης, Χ. : 2009, " Οι Ντάπιες του Μεσολογγιού ", Συλλεκτική 'Εκδοση Πινακοθήκης Σύγχρονης Τέχνης Χρήστου και Σοφίας Μοσχανδρέου, σελίδες 16 .

Μεταφράσεις 1 . Γούδης,Χ. : 2002, " Ποίηση και Αστρονομία ", (μεταφράσεις Βρετανών

ποιητών), Πάτρα, Εκδόσεις Περί Τεχνών, σελίδες 1 36. 2. Γούδης, Χ. : 2003, ΛΟΡΚΑ: " Τα ποιήματα της Ανδαλουσίας " (μετάφρα

ση από τα ισπανικά των ποιητικών συλλογών : Poema del Cante Jondo, Romancero Gitano, Llanto por Ignacio Sάnchez Mejias, Divάn del Tamarit), Αθή να, Εκδόσεις Π. Τραυλός, σελίδες 382 .

3 . Γούδης, Χ. : 2005, ΛΟΡΚΑ: " Ποιητής στη Ν έα Υόρκη " (μετάφραση από τα ισπανικά των ποιητικών συλλογών: «Poeta en Nueva York» και «Tierra y Luna ») , Αθήνα, Εκδόσεις Π. Τραυλός, σελίδες 246.

950

Documents

Τα Ωραιότερα Ποιήματα Του Κόσμου - Χρίστος Γούδης