Λίγα λόγια για τις διαγραφές φοιτητώνΈχει γίνει παράδοση πλέον κάθε Αύγουστο τα τελευταία χρόνια Κυβέρνηση και Υπουργείο να προχωρούν σε ριζικές αναδιαρθρωτικές τομές στο χώρο της εκπαίδευσης για να αποφύγουν τυχών δημοκρατικές συζητήσεις. Φέτος σειρά έχουν οι διαγραφές των “αιώνιων” φοιτητών. Τη στιγμή λοιπόν που 180.000 φοιτητές βρίσκονται υπό την απειλή της διαγραφής από τα τέλη Αυγούστου, κυβέρνηση, ΜΜΕ, καθηγητές και καθεστωτικές παρατάξεις έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι “οι αιώνιοι φοιτητές κοστίζουν”, “οι διαγραφές είναι ένα παραπάνω βήμα προς την εξυγίανση του Πανεπιστήμιου”, “οι αιώνιοι είναι τεμπέληδες” κλπ.

Οι διαγραφές φοιτητών δεν εμφανίζονται για πρώτη φορά το 2014 σαν πρόταση, ούτε εισάγονται ως δια μαγείας στους εσωτερικούς κανονισμούς και στους οργανισμούς. Σχεδόν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια στην εκπαίδευση από τη μεταπολίτευση και μετά περιλαμβάνει το ζήτημα των διαγραφών σε μία γενικότερη προσπάθεια περιορισμού του χρόνου φοίτησης. Τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλουν σήμερα για τους αιώνιους έλεγαν και το 1978 με το νόμο 815, προσπαθώντας για πρώτη φορά να εισάγουν το “ν+2”. Στη συνέχεια ήρθε ο “νόμος Γιαννάκου” το 2006, ο νόμος Διαμαντοπούλου το 2011 και η αναθεώρηση του τελευταίου (νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου) το 2012.

Μιάς και οι διαγραφές φοιτητών δεν είναι καθόλου τυχαίες, αλλά είναι πάγια επιδίωξη του Υπουργείου, δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται επιφανειακά. Αντίθετα, έχοντας δει τα (διαχρονικά απ’ότι φαίνεται) επιχειρήματα της αναδιάρθρωσης έχει νόημα να τα αποδομήσουμε.

“Οι αιώνιοι κοστίζουν στο κράτος και στον Έλληνα φορολογούμενο”Οι φοιτητές που ξεπερνούν τα ν+2 εδώ και χρόνια παύουν να έχουν φοιτητικές παροχές (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα) ενώ δεν δικαιούνται και πάσο. Υπάρχουν και τραγικές προεκτάσεις, Για παράδειγμα στις εστίες του ΑΠΘ, αλλάζουν κλειδαριές και συμφοιτητές μας κυριολεκτικά πετιούνται με τις κλωτσιές έξω από τα διαμερίσματά τους με τη συμπλήρωση των ν+2 ετών. Ο “πολυέξοδος” αιώνιος φοιτητής, λοιπόν, κοστίζει όσο η κόλλα που του μοιράζεται σε κάθε εξέταση (σε αρκετές σχολές ούτε αυτό μιάς και οι φοιτητές είναι υποχρεωμένοι να αγοράζουν τις δικές τους κόλλες π.χ. Νομική Αθήνας).

“Οι αιώνιοι μένουν στο πανεπιστήμιο γιατί είναι τεμπέληδες και δεν θέλουν να βγουν στην αγορά εργασίας”

Το επιχείρημα αυτό είναι τουλάχιστον γελοίο να ακούγεται το 2014 με τις συγκεκριμένες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Ένας νέος απόφοιτος δεν αντιμετωπίζει μόνο το 60% ανεργίας στους νέους και την κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων για τους απόφοιτους σχεδόν όλων των σχολών. Ακόμα και αυτοί που εν τέλει βρουν δουλειά είτε θα δουλεύουν υπό καθεστώς μαύρης εργασίας είτε υπό το καθεστώς του κατώτερου μισθού των 400 ευρώ. Μάλιστα σε περιόδους σαν αυτή, που η νεολαία βιώνει καθημερινά τη σφοδρότητα της πολιτικής που προσπαθεί να τη διαγράψει ως γενιά, γίνονται ολοένα και περισσότεροι οι φοιτητές που είναι αναγκασμένοι να εργάζονται για να τα βγάλουν πέρα και, συνεπώς, αδυνατούν να ολοκληρώσουν έγκαιρα τις σπουδές τους.Η αστοχία του επιχειρήματος, όμως, δεν σταματά εκεί. Οι ίδιοι οι μέσοι όροι αποφοίτησης για μία σειρά από σχολές φανερώνουν μία διαφορετική πραγματικότητα από αυτή των “τεμπέληδων αιώνιων”. Ο μέσος όρος αποφοίτησης του Δημοκριτείου Θράκης είναι 6,6 χρόνια-που σημαίνει ότι πάνω από τους μισούς φοιτητές ξεπερνούν το ν+2. Το ίδιο και στο Πολυτεχνείο Κρήτης που ο μέσος όρος αποφοίτησης είναι τα 7,3 χρόνια. Στο Φυσικό Αθήνας ο μέσος όρος αποφοίτησης είναι 7,6 χρόνια (για το φυσικό ν+2=6 χρόνια!!). Στις Ιατρικές Θεσσαλίας και Κρήτης ο μέσος όρος αποφοίτησης είναι τα 8 χρόνια που σημαίνει ότι οι μισοί φοιτητές Ιατρικής σε αυτές τις σχολές δεν θα πάρουν ποτέ πτυχίο αν περάσουν οι διαγραφές! Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν πρόκειται για “τεμπέληδες φοιτητές” αλλά για την πραγματικότητα του εντατικοποιημένου ελληνικού πανεπιστημίου με καθηγητές να κόβουν κατά το δοκούν και φοιτητές έχοντας ξεχάσει τις συλλογικές διεκδικήσεις να κλείνονται στον εαυτό τους και να προσπαθούν να βρουν την ατομική λύση!

“Οι αιώνιοι φοιτητές ρίχνουν το επίπεδο σπουδών του ελληνικού Πανεπιστημίου”Πολλοί από εμάς θα θυμόμαστε καθηγητές, ΜΜΕ και καθεστωτικές παρατάξεις να απειρολογούν για το πως οι αιώνιοι φοιτητές είναι η μάστιγα του Πανεπιστημίου και πως αυτό δεν αφήνει επιμελείς φοιτητές και καθηγητές να ανεβάσουν το επίπεδο σπουδών, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Στο σημείο αυτό βέβαια προκύπτει απο τη μεριά μας ένας άλλος προβληματισμός: Με ποιόν τρόπο οι αιώνιοι φοιτητές ρίχνουν το επίπεδο σπουδών, μιάς και οι καθηγητές θα διδάξουν με τον ίδιο τρόπο είτε αυτοί παρακολουθούν το μάθημα είτε όχι; Και εν τέλει τι είναι αυτό που ρίχνει το επίπεδο σπουδών; Οι αιώνιοι φοιτητές ή το υπουργείο και οι πολιτικές Κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ υποβαθμίζουν τις σπουδές μας μέρα με τη μέρα με την υποχρηματοδότηση, τις απολύσεις διοικητικών (και την προφανή υπολειτουργία του Πανεπιστημίου), την κατάτμηση των ενιαίων πτυχίων και την αποσύνδεση των πτυχίων από τα εργασιακά διακαιώματα; Τις σπουδές μας και το επίπεδο τους ρίχνουν οι αιώνιοι φοιτητές ή το ότι οι απόφοιτοι των περισσότερων σχολών της Ελλάδας δεν έχουν εργασιακά διακαιώματα βγαίνοντας στην αγορά εργασίας;

Γιατί διαγραφές φοιτητών και γιατί είναι πάγιο αίτημα του Υπουργείου;Με μία πρώτη ανάγνωση, οι διαγραφές σημαίνουν ότι κάποιοι φοιτητές θα απομακρυνθούν από το Πανεπιστήμιο και δεν θα πάρουν πτυχίο ενώ οι υπόλοιποι μπαίνουν σε έναν αγώνα δρόμου για να τελειώσουν τις σπουδές τους στο διάστημα που τους απομένει μέχρι τη διαγραφή. Πέρα όμως από αυτό, που γίνεται αντιληπτό από τους περισσότερους, οι διαγραφές θα σημάνουν ουσιαστική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο η νεολαία σπούδαζε και ζούσε. Σημαίνει πειθάρχηση των

φοιτητών, οι οποίοι υπό το φόβο και το άγχος της επικείμενης διαγραφής θα πάψουν να ασχολούνται με οτιδήποτε δεν αφορά το διάβασμά τους, θα εντατικοποιήσουν πλήρως τους ρυθμούς σπουδών τους και, συνεπώς, ο αγώνας και η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους θα είναι μια περιττή πολυτέλεια. Πολυτέλεια που θα θέτει υπό διακύβευση σήμερα το πτυχίο σου και αύριο τη δουλειά σου. Φοιτητές που θα κλείνονται στον εαυτό τους εμπεδώνοντας τη συλλογική ήττα, που θα παραμερίζουν τις διεκδικήσεις για καλύτερη φοιτητική καθημερινότητα και εργασιακή προοπτική, “αρκεί να πάρω εγώ το πτυχίο μου”. Η απόκλιση από την εντατικοποίηση θα θεωρείται παράβαση κανόνα και αν δεν συμμορφώνεσαι με τους κανόνες εξοστρακίζεσαι.

Λογικό να θέλει η κυβέρνηση να βάλει τέλος σε αυτή την «ιδιομορφία» του ελληνικού πανεπιστημίου που γεννά αναπαραστάσεις συλλογικού αγώνα, εσωτερικής δημοκρατίας και τελικά νίκης σε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της νεολαίας και μπαίνει εμπόδιο στη διαμόρφωση εργαζομένων που θα είναι φθηνοί, ευέλικτοι και φυσικά πειθαρχημένοι. Λογικό να θέλει η κυβέρνηση να βάλει τέλος στους συλλογικούς αγώνες των φοιτητών, αφού αυτοί έχουν πολλάκις μπλοκάρει διάφορες απόπειρες διάλυσης του δημόσιου, δωρεάν, δημοκρατικού Πανεπιστημίου, πηγαίνοντας πίσω τα σχέδια της εκάστοτε κυβέρνησης.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ!! -ή αλλιώς, η απάντησή μας:

Ειδικά σε αυτή τη συγκυρία το σύνολο των φοιτητών πρέπει να μείνουμε ενωμένοι και μαζικά να αντιπαλέψουμε τις διαγραφές και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με όπλα μας τα συλλογικά μας όργανα. Το φοιτητικό κίνημα να προτάξει τους συλλογικούς του αγώνες και να πει ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ είτε αυτές είναι για τους αιώνιους συνολικά είτε είναι για τους “μη ενεργούς”. Ο διαχωρισμός ενεργών-μη ενεργών αιωνίων δεν μπορεί να υπάρξει, διαγραφές φέτος -ακόμα και αν αυτές δεν είναι οριζόντιες- θα σημάνει καθολικές και οριζόντιες διαγραφές του χρόνου!

Όπως τόσα χρόνια που οι διαγραφές παραμένουν ανεφάρμοστες, έτσι και τώρα καλούμαστε να παλέψουμε ώστε κανένα τμήμα, καμία σύγκλητος και κανένα υπουργείο να μη διαγράψει ούτε ένα συνάδελφό μας!

ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!

ΑΡΙστερή Συσπείρωσησυμμετέχουμε-στηρίζουμε Ενωτική Πρωτοβουλία

ΑΡΙ.Σ.-Π.Α.Φ. Ε.Α.Α.Κ.ariseaak.wordpress.com