1. Δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να σας θυμίσω άλλο ένα ποίημα του Ασημάκη Πανσέληνου, γραμμένο όταν καθιερώθηκε (από την κυβέρνηση Βενιζέλου, παρακαλώ) το ιδιώνυμο, ο πιο ανελεύθερος νόμος του Μεσοπολέμου, αφού δεν τιμωρούσε τις πράξεις αλλά τις σκέψεις)

Τριμελές Πλημμελειοδικείον

Πάνω στην ξύλινη έδρα καθισμένοιμια σκεψη, μια ψυχή ευχαριστημένη,τρεις ομοιόμορφοι, ήσυχοι, ανθρωπάκοικι ο Εισαγγελέας, με φαίρμπανξ μουστακάκι.

Ένας εργάτης κάθεται στον πάγκο.Από ένα σπάγκο κρέμεται ο Χριστόςκι απ΄το Χριστό κρεμιέται(δίχως σπάγκο) το Καθεστώς.

-Εσύ ήσουν αρχηγός στην απεργία;-Αυτό για μένα θα ήτανε τιμή.-Και τι σας φταίει το Κράτος κι η Θρησκεία;-Βοηθάνε όσους μας κλέβουν το ψωμί.

Ο πρόεδρος είναι μάνα στη δουλειά του.Είναι αυστηρός στα ήθη και στους τρόπους,κοιτάει το νόμο μεσα απ΄τα γυαλιά τουκαι μέσα από το νόμο τους ανθρώπους.

-Δυο χρόνια φυλακή και δυο εξορία!Και τον ακούει ο εργάτης καθιστός.Κλαίει μια γρούλα με ήσυχη πικρία.Μεισιά κάτω απ΄τη σκόνητου ο Χριστός.

Πάνω στην ξύλινη έδρα καθισμένοι,μιασκέψη, μια ψυχή αποστειρωμένη,δικάζουνε τον κλέφτη, τον αλήτηκι απέ παίρνουν το τραμ και πάνε σπίτι.

Τρων και μιλούν για τ άδικο με πάθος,διδάσκουν στα παιδιά τους ηθική,βέβαιοι μέσα τους, πως είναι κατά βάθοςπιο τίμιοι από όσους κλειουν στη φυλακή