Ακόμη και οι θεοί συγκινούνται

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

Ούτε κι εγώ ο ίδιος θυμάμαι πια πόσο καιρό περιπλανιέμαι. Όλα ξεκίνησαν ξαφνικά… Όταν άνοιξα τα μάτια μου

και συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι σε έναν ξένο κι άγνωστο κόσμο. Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω εάν είναι όλα αυτά πραγματικότητα. Μήπως είμαι ξύπνιος μέσα σε ένα όνειρο; Περιφέρομαι ψάχνοντας για απαντήσεις… Πρέπει να βρω ποιος είμαι, πώς βρέθηκα εδώ. Οι απορίες μου, όλα αυτά που πρέπει να ξεδιαλύνω, άρχισαν να περιπλέκονται σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας επάνω μου. Τη νιώθω να με πλακώνει! Να με πνίγει! Στ’ αλήθεια, τι μου συμβαίνει;Πρέπει να βρω για ποιον λόγο βρίσκομαι εδώ. Με ποιον τρόπο θα ελευθερωθώ.

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣοσελότος


Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108E-MAIL: [email protected], [email protected]. ocelotos. gr


ISBN 978-960-9499-83-5

O Χρήστος Λαμπρούδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονί-κη και μεγάλωσε στα Γιαν-νιτσά από όπου είναι και η καταγωγή του. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία, αλλά και κλασική κιθάρα στο Δημοτικό Ωδείο Γιαν-νιτσών και αργότερα στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσα-λονίκης.Η Ιστορία, η Μουσική και η συγγραφή είναι οι αγα-πημένες του ασχολίες. Έχει γράψει ποίηση, μουσι-κή και στίχους και συμμε-τείχε με την κιθάρα του σε πολλά μουσικά σχήματα. Σήμερα ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Ακ

οµ

η Κ

αι ο

ι Θε

οι Σ

υγ

κιν

ου

ντ

αι Χ

ρη

στ

ος

Λα

µπ

ρο

υδ

ης

0_cover.indd 1 7/16/2011 9:03:32 AM

ΤιΤλος Ακόμα και οι θεοί συγκινούνται ςυγγραφέας Χρήστος Λαμπρούδης ςειρα Ελληνική Φανταστική

Λογοτεχνία [1063]0811/01 επιmελεια εξωφυλλου Αλέξανδρος Κώστας Copyright© 2011 Χρήστος Λαμπρούδης πρώΤη εκδοςη Αθήνα, Αύγουστος 2011 ISBN 978-960-9499-83-5

Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108e-mail: [email protected], [email protected]

www. ocelotos. gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτο-ανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορ-φή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγ-γραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣοσελότος

στην Antoinette Anise Angelique

Όσο ζω

Οροσειρές τα όνειρά μουκαι οι επιθυμίες μου κρυστάλλινη πηγή.Δόρυ αιχμηρό τα ιδανικά μουκαι η ψυχή μου ασπίδα αστραφτερή.

Όσο ψηλά κι αν ατενίζωφτάνω στα απάτητα βουνά.Εκεί μονάχος ξεχασμένοςστην Λήθη και στην Λησμονιά.

Κι ενώ κλεισμένος στην σιωπή μου,Εσένα μόνο αναζητώ.Πάντα το Φως θα ακολουθάω,Όσο ζω!!! N

7ΑκόμΑ κΑι οι θεοί συγκιΝούΝΤΑι ™

1

Σήμερα σε σκέφτομαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά… Να ’ξερες πόσο πολύ μου λείπεις! Απορείς; Τό-σος καιρός σε αυτόν τον κόσμο κι ακόμη δεν σε βρήκα.

Δεν σε συνάντησα ποτέ. Πόσες φορές αναρωτήθηκα: «Πού μπο-ρεί να βρίσκεσαι; Σε ποιον κόσμο; Ποιον τόπο; Ποιον χρόνο;»

Για πρώτη φορά σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, ένιωσα μια έντονη επιθυμία να σου γράψω. Φταίει λίγο και το ποτό. Ήπια λιγάκι παραπάνω… (πολύ παραπάνω θα έλεγα!). Λέγε-ται «Αλκοόλ» και είναι το φίλτρο της Λήθης, που χρησιμοποι-ούν οι άνθρωποι όταν θέλουν οι σκέψεις τους να κρυφτούν, ή να κάνουν το μυαλό τους να ξεχάσει.

Όχι… μη στεναχωριέσαι. Μην ανησυχείς για μένα. Δεν είμαι ούτε απελπισμένος ούτε απογοητευμένος. Την έχω γνωρίσει άλλωστε την Απελπισία… Είναι μια φτηνή εταίρα, που συχνά-ζει σε καταγώγια σαν κι αυτό που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Την έχω συναντήσει πολλές φορές σε τέτοια μέρη. Χαρίζει λίγα λεπτά ηδονής και ως αμοιβή ζητάει να απαρνηθείς τις ελπίδες, τα όνειρα και κάθε όμορφη σκέψη που έχεις μέσα σου.

Γελάς; Κι όμως δεν το είπα για αστείο. Έχω δει πολλούς, που πλήρωσαν δίχως δισταγμό αυτό το τίμημα… Εμένα, μετά την πρώτη μας συνάντηση, δεν με ξαναενόχλησε. Ίσως διότι κατάλαβε ότι είμαι από αυτούς που δεν θα ενδώσουν στα θέλ-γητρά της.

Είμαι καλά λοιπόν. Πολύ καλά θα έλεγα! Τόσο καλά, σε ση-μείο που αρχίζει να με προβληματίζει… Μόνο που το μυαλό μου αυτή τη στιγμή ταξιδεύει σε περίεργα μονοπάτια…

8 χρησΤοσ λΑμπρουδησ™

Δεν με ενοχλεί πια η θολωμένη ατμόσφαιρα γύρω μου από τους καπνούς. Ακόμη και το ψυχρό ανέκφραστο βλέμμα, με το οποίο με κοιτούν οι κάρτες που είναι πεσμένες στο πάτω-μα, μου φαίνεται οικείο. Αυτές οι κάρτες που χρησιμοποιούν οι τσαρλατάνοι, για να παίξουν με τα όνειρα και τις προσδοκίες των ανθρώπων, για το μέλλον…

Ξέρεις, κάπως έτσι είναι κι οι άνθρωποι σε αυτόν εδώ τον κόσμο. Ψυχροί! Ανέκφραστοι! Άφησαν τα συναισθήματά τους να χαθούν. Έβαλαν μάσκες στα ένστικτά τους και τα πάθη τους, ώστε να μοιάζουν με συναισθήματα. Νομίζουν ότι έτσι θα αναπληρώσουν το κενό μέσα τους. Να δεις πώς τρομάζουν, όταν συναντήσουν ένα αληθινό συναίσθημα… Φοβούνται! Φοβούνται να δώσουν και να δεχτούν συναισθήματα… Δυ-στυχώς, το κατάλαβα αυτό αργά. Έχω πληγώσει άθελά μου κόσμο, κάθε φορά που προσπάθησα να μοιράσω συναισθή-ματα.

Πρέπει να σου εξομολογηθώ και κάτι… Μη μου κρατήσεις όμως κακία. Ναι. Έχω σμίξει στο παρελθόν με κάποιες. Είναι που η απουσία τελικά είναι πιο δυνατή από την παρουσία. Και σε στιγμές που η απουσία σου ήταν τόσο έντονη, τις μπέρδε-ψα μ’ εσένα. Νόμιζα ότι ήσουν εσύ. Ίσως να ήθελα πολύ να ήσουν εσύ… Έφταιγε η τόσο έντονη επιθυμία μου να σε συ-ναντήσω.

Συγχώρεσέ με. Όταν σου λείπει κάποιος παράφορα, βλέ-πεις παντού το πρόσωπό του και ακούς τη φωνή του.

Καλύτερα λοιπόν μόνος! Δεν έχω πλέον καμιά επιθυμία να δημιουργήσω, ούτε και ν’ αποκτήσω τίποτα. Για ποιον λόγο άλλωστε; Δεν είσαι εδώ. Όταν δεν μπορείς να μοιραστείς κάτι με κάποιον, είναι σαν να μην το έχεις καθόλου.

Κατέληξα λοιπόν να βρίσκομαι σε μια κορυφή μοναξιάς και να κοιτάζω τα πάντα γύρω μου από ψηλά. Να είμαι μια σκιά που περιφέρεται στα μάτια όσων με βλέπουν από κάτω.

Θα μου πεις: «Και τι έγινε; Όλοι ουσιαστικά μόνοι τους δεν είναι;» Όχι, δεν είναι το ίδιο. Η δική μου μοναξιά είναι εντελώς


διαφορετική. Θα με ρωτήσεις εάν έχει σημασία. Ναι! Για μένα έχει…

Οι άνθρωποι εδώ είναι μόνοι τους επειδή έβαλαν ασπίδες γύρω τους. Προσπαθούν να κρύψουν τις αδυναμίες τους, τις φοβίες τους, τον εαυτό τους. Δεν δέχονται τίποτα όπως είναι. Τα πάντα τα αντιμετωπίζουν με βάση το πώς θα ήθελαν να είναι. Είναι εχθρικοί σε ό,τι διαφέρει απ’ αυτούς. Τους έχω δει πολλές φορές να δείχνουν πρωτοφανή αγριότητα, χωρίς να υπάρχει λογική εξήγηση.

Κι όμως, με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι είναι απλώς φοβισμένοι. Προσπαθούν να κρύψουν με την επιθετικότητα τις αδυναμίες τους... Τις φοβίες τους!

Θέλω να ξέρεις καλά όμως, ότι εγώ ποτέ δεν προσπάθησα να κρυφτώ. Ποτέ δεν μου προκάλεσε απέχθεια το είδωλό μου στον καθρέφτη. Και πάντα προσπαθώ να διατηρώ την ψυχή μου ζωντανή!

Αυτός ο κόσμος όμως, έχει καταντήσει μια μολυσματική νόσος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ένιωσα κι εγώ ότι μολύνο-μαι. Πάντα όμως με έναν μαγικό τρόπο το ξεπερνούσα. Ίσως να είναι ένα χάρισμα που έφερα μαζί μου από τον δικό μου κόσμο. Από εκεί απ’ όπου προέρχομαι. Από πού προέρχομαι όμως;

Με ανησυχεί αυτή η ευκολία που ξεπερνάω τα πάντα. Μή-πως συμβαίνει επειδή πέθανε μέσα μου ένα κομμάτι του εαυ-τού μου; Πολλές φορές, προσπάθησα να καταστρέψω εγώ από μόνος μου τον εαυτό μου. Άλλες τόσες φορές, βιάστηκα να χαρώ, νομίζοντας ότι είμαι στο χείλος της καταστροφής. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Κι όμως…

Δεν με καταβάλλει τίποτα! Δεν μπορεί να με πληγώσει τί-ποτα! Υπάρχει μια Σκοτεινή Δύναμη που με πολεμάει και με καταδιώκει. Υπάρχει όμως και κάτι… που με προστατεύει. Αναβλύζει κάτι μέσα μου, που επουλώνει τα πάντα! Αμέτρη-τες φορές έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει αγανακτισμένος: «Μα δεν υπάρχει ούτε ένας άξιος, να μου δώσει το τελειωτικό χτύπημα;»


Κι όλα αυτά γίνονται ένας ακόμη λίθος σε ένα τείχος που χτίζεται σιγά σιγά… Αρχίζει να με περιστοιχίζει ολοένα και περισσότερο στην κορυφή της μοναξιάς μου και όσο περνάει ο καιρός, απομονώνομαι όλο και πιο πολύ.

Δεν ανήκω εδώ… το ξέρω! Χιλιάδες άνθρωποι περνούν καθημερινά από δίπλα μου και δεν μπορώ να νιώσω την πα-ρουσία τους. Δεν ξέρω γιατί… Ούτε μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που διακρίνουν εκείνοι σ’ εμένα. Μάλλον νιώθουν κι αυτοί ότι έχω κάτι διαφορετικό.

Ότι ΕΙΜΑΙ κάτι διαφορετικό! Όπως σου είπα και πριν, ό,τι είναι διαφορετικό, προσπα-

θούν να το αφομοιώσουν ή να το καταστρέψουν. Μ’ εμένα όμως, δεν το κατάφεραν ακόμη…

Είδες λοιπόν πόσο διαφέρει το δικό μου είδος μοναξιάς από των υπολοίπων; Ενώ όλα πλέον γύρω μου μου φαίνονται τόσο εύθραυστα… Φοβάμαι πλέον ν’ αγγίξω ό,τι αγαπώ, για να μην καταστραφεί. Φοβάμαι να πλησιάσω ό,τι επιθυμώ πολύ, για να μη χαθεί. Ίσως, τελικά, να υπάρχει κάποιος λόγος που βρίσκο-μαι εδώ, σε αυτόν τον κόσμο.

Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Να ψάξω να βρω αυτόν τον λόγο; Να συνεχίσω να σε αναζητώ; Να προσπαθήσω να ανακαλύψω την πύλη από την οποία θα επιστρέψω εκεί από όπου προέρ-χομαι; Όλα αυτά μου φαίνονται αυτή τη στιγμή τόσο ανέφι-κτα… Η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα κιόλας!

Είναι τόσα πολλά ακόμη αυτά που θέλω να σου γράψω. Δεν ξέρω πού βρίσκεσαι όμως, για να σου στείλω ένα γράμ-μα. Λένε ότι οι σκέψεις δεν χάνονται, αλλά ταξιδεύουν αιώνια. Ελπίζω λοιπόν οι σκέψεις που σου στέλνω, να σε βρουν όπου κι αν είσαι, για να σου υπενθυμίζουν ότι δεν σε ξέχασα κι ότι σε σκέφτομαι συνέχεια.

Δεν μπορεί… Σε κάποια άλλη ζωή, άλλον κόσμο, άλλον χρόνο, θα βρεθούμε! Μέχρι τότε κράτα τις σκέψεις μου, για να σου κρατάνε συντροφιά…


2

Δεν περνάει ούτε στιγμή που να μην αναρωτιέμαι… Σε βρίσκουν άραγε οι σκέψεις μου; Φτάνουν σ’ εσένα; Ή θα ταξιδεύουν αιώνια, σαν το θαμπό φως ενός άστρου;

Σε ένα ταξίδι στο άγνωστο δίχως επιστροφή;Ούτε κι εγώ ο ίδιος θυμάμαι πια πόσο καιρό περιπλανιέμαι.

Όλα ξεκίνησαν ξαφνικά… Όταν άνοιξα τα μάτια μου και συ-νειδητοποίησα ότι βρίσκομαι σε έναν ξένο κι άγνωστο κόσμο.

Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω εάν είναι όλα αυτά πραγ-ματικότητα. Μήπως είμαι ξύπνιος μέσα σε ένα όνειρο; Περι-φέρομαι ψάχνοντας για απαντήσεις… Πρέπει να βρω ποιος είμαι, πώς βρέθηκα εδώ. Οι απορίες μου, όλα αυτά που πρέπει να ξεδιαλύνω, άρχισαν να περιπλέκονται σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας επάνω μου. Τη νιώθω να με πλακώνει! Να με πνίγει! Στ’ αλήθεια, τι μου συμβαίνει;

Πρέπει να βρω για ποιον λόγο βρίσκομαι εδώ. Με ποιον τρόπο θα ελευθερωθώ.

Όλα γύρω μου είναι σαν μια σάπια σκηνή, αραχνιασμένη! Επάνω της κομπάρσοι σκιές, που περιφέρονται άσκοπα παίζο-ντας έναν κενό, μονότονο ρόλο…

Όλοι γύρω μου υποδύονται ότι είναι κάποιος άλλος. Κά-νουν πράξεις που δεν είναι δικές τους. Ακόμη δεν κατάλαβα εάν το κάνουν για να ξεγελάσουν τον εαυτό τους, ή αυτό που τους καταδιώκει. Αδυνατούν να αντιληφθούν μάλλον ότι το να κρυφτούν, είναι μάταιο.

Μου λείπει κι ο μικρός μου φίλος. Το μοναδικό πλάσμα με το οποίο ήρθα σε επαφή σε αυτόν τον κόσμο. Το μοναδικό


πλάσμα που για κάποιες στιγμές μού έκανε συντροφιά. Το μο-ναδικό πλάσμα που φάνηκε στα μάτια μου αληθινό!

Μια μέρα, εκεί που περπατούσα, ανακάλυψα ένα μέρος στο οποίο είχαν φυτρώσει νυχτολούλουδα. Τα ξέρεις; Είναι μικρά πανέμορφα λουλούδια με μοβ χρώμα. Ονομάζονται έτσι επει-δή ανοίγουν τα πέταλά τους μόνο τη νύχτα. Έχουν και μια φα-νταστική μυρωδιά!

Αυτός είναι ο μικρός μου φίλος. Ένα νυχτολούλουδο. Τον γνώρισα τυχαία ένα πρωινό, όταν είδα ότι ένα από αυτά ήταν ανοιχτό στο φως της ημέρας. Στην αρχή, το θεώρησα τυχαίο. Κάθε πρωί όμως, έβλεπα το ίδιο λουλούδι, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα, να είναι ανοιχτό. Δεν ήταν λοιπόν σύμπτωση…

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εντύπωση μου έκανε. Μου θύμισε τον εαυτό μου. Αυτό το μικρό λουλούδι είχε απαρ-νηθεί το σκοτάδι και κάθε μέρα άνοιγε πεισματικά τα πέταλά του στο φως του ήλιου.

Κάθε ξημέρωμα λοιπόν, πήγαινα εκεί για να το δω. Το άγ-γιζα, του μιλούσα, του τραγουδούσα. Είχαμε γίνει πολύ φίλοι. Ήταν το μοναδικό πλάσμα στο οποίο ένιωθα ότι μπορούσα να μιλήσω ελεύθερα. Του έχω μιλήσει και για σένα…

Έπρεπε να δεις πώς ανταποκρινόταν. Προσπαθούσε κι αυτό να μου μιλήσει. Το αισθανόμουν! Το έβλεπα στις κινή-σεις του...

Λες να ήξερε πού βρίσκεσαι; Να έψαχνε να βρει τρόπο να μου το πει; Πόσο πιο όμορφος θα ήταν πάντως αυτός ο κό-σμος, εάν όλοι είχαν ως παράδειγμα αυτό το μικρό νυχτολού-λουδο…

Όλα αυτά όμως μέχρι ένα ξημέρωμα, που πήγα να δω για ακόμη μια φορά τον μικρό μου φίλο. Όταν κοίταξα από μα-κριά, τον είδα να έχει κι αυτός κλειστά τα πέταλά του, όπως κι όλα τα υπόλοιπα.

Πάγωσα! Τρομοκρατήθηκα στη σκέψη ότι δεν άντεξε άλλο τη μοναξιά και το τίμημα της τόλμης του και τα παράτησε. Ίσως να φταίει γι’ αυτό και ένα περιστατικό που είχε συμβεί νωρίτερα…







ISBN 978-960-9499-83-5


Ακ

οµ

η Κ

αι ο

ι Θε

οι Σ

υγ

κιν

ου

ντ

αι Χ

ρη

στ

ος

Λα

µπ

ρο

υδ

ης

0_cover.indd 1 7/16/2011 9:03:32 AM


Εκεί που βρισκόμουν, κοντοστάθηκε πετώντας από πάνω μου ένα κοράκι. Το κοράκι θεωρείται Αγγελιοφόρος Θανά-του. Προμήνυμα Κακού! Οι άνθρωποι φοβούνται τον Θάνατο, αυτό το γνωρίζω πολύ καλά!

Έτεινα το χέρι μου απειλητικά εναντίον του. «Μην ανησυχείς, δεν ήρθα για σένα», έκραξε με τη βραχνή

και μακρόσυρτη φωνή του κι έφυγε πετώντας, ώσπου χάθηκε από τα μάτια μου.

Τι να είναι αυτό που φοβούνται οι άνθρωποι στον Θάνατο; Υπάρχει στ’ αλήθεια Θάνατος; Εάν υπήρχε όμως, δεν θα πέ-θαινε κι ο Θάνατος ο ίδιος; Όταν οι Ελπίδες γκρεμιστούν στα βράχια της Απόγνωσης δεν είναι Θάνατος; Όταν η Ψυχή κλει-δωθεί σε μια υγρή σκοτεινή φυλακή, στα υπόγεια του πύργου της Λήθης, αυτό δεν είναι Θάνατος;

Μήπως, τελικά, ο Θάνατος είναι απλώς ένα Τέλος; Κάθε Τέλος όμως, είναι και μια καινούργια Αρχή… Μήπως, τελικά, υπάρχει μόνο Ζωή; Ένα αέναο και κρυφό μυστικό;

Όχι!!! Δεν θα κάνω αυτό που κάνουν οι άνθρωποι. Δεν θα γίνω κι εγώ ένα θύμα της στείρας λογικής τους… Δεν αρκεί μία απλή επιλογή ανάμεσα στο Φως και στο Σκοτάδι… Το Φως είναι Λάμψη που οδηγεί! Είναι όμως και Φλόγα, έτοιμη να κάψει όποιον δεν είναι έτοιμος γι’ αυτήν… Το Σκοτάδι απο-προσανατολίζει τον οδοιπόρο… Μέσα από το Σκοτάδι όμως, το Φως φαίνεται πιο ισχυρό…

Αυτά σκεφτόμουν καθώς πλησίαζα περισσότερο. Είχα αγω-νία να δω τι απέγινε ο μικρός μου φίλος. Τότε, κατάλαβα τι έγινε και ένα χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη μου. Ο μικρός μου φίλος βρήκε ταίρι!

Έπρεπε να ήσουν κι εσύ εδώ, να δεις. Είχε τα πέταλά του ενωμένα με ένα άλλο λουλούδι. Σαν δύο πρόσωπα σε ένα αι-ώνιο φιλί. Δεν πρόκειται ξανά ούτε να ανοίξουν, αλλά ούτε και να κλείσουν τα πέταλά τους.

Αυτό το μικρό λουλούδι όταν ήταν μόνο του, απαρνήθηκε το Σκοτάδι. Τώρα, ενωμένο με το ταίρι του, υπερέβη ακόμη







ISBN 978-960-9499-83-5


Ακ

οµ

η Κ

αι ο

ι Θε

οι Σ

υγ

κιν

ου

ντ

αι Χ

ρη

στ

ος

Λα

µπ

ρο

υδ

ης

0_cover.indd 1 7/16/2011 9:03:32 AM

Documents

Ακόμη και οι θεοί συγκινούνται