Διανέμεται χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη συνεισφορά Φύλλο 6 / 12 Μαρτίου 2012

Με κοινωνικούς κατανα-λωτικούς συνεταιρισμούς προκειμένου να συμβά-λουν αποφασιστικά στην δημιουργία αντι-δομών ώστε η ίδια η κοινωνία, ο ίδιος ο λαός να επανα-καθορίσει στην πράξη της κοινωνικές-παραγωγι-κές-οικονομικές σχέσεις.

Το Μέτωπο δεν χτίζε-ται χωρίς μμια ορισμένη «αυτοθυσία». Ειδικά των κομματικών μηχανισμών. Όχι με την έννοια της αυ-τοδιάλυσης, αλλά με την έννοια της «κατάθεσης».

Ποιος θα καρπωθεί τα χρήματα που αυτές οι εξορύξεις συνεπάγονται; Τι θα απομείνει; Πιστεύω ψίχουλα, λιγότερο από ψί-χουλα που δε θα φτάσουν ποτέ φυσικά στην τσέπη σου κι ας λιγουρεύεσαι.

Στη σημερινή πλουραλι-στική εποχή, καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον αποδιοπομπαίο τρά-γο της αρεσκείας του. Το μόνο που δεν επιτρέπεται είναι να μην έχει αποδιο-πομπαίους τράγους. Χω-ρίς αυτούς, ζούγκλα δεν νοείται.

Δεν τρομοκρατούμαστε και συνεχίζουμε τον αγώ-να μας απέναντι σε όσους καταληστεύουν τις ζωές μας, απέναντι στα παπα-γαλάκια και τους έμμι-σθους ή άμισθους ένστο-λους ή μη προστάτες τους.

Editorial Μετωπολογίας το ανάγνωσμα

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του

Ο εσωτερικός εχθρός

Είμαστε απίστευτα οργισμένοι

σελ. 2 σελ. 3 σελ. 6 σελ. 7 σελ. 8

η ώρα της κοινωνίας

του Γιάννη Καψόπουλου

Ο ι Λαϊκές Συνελεύσεις ως αυτοοργα-νωμένος θεσμός των από κάτω προ-έκυψαν πρωτίστως κατ’ εμέ απ’ την

ανάγκη της κοινωνίας σε συνθήκες άνω-θεν επιβεβλημένης εξαθλίωσης να αποφύγει έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων και να επι-χειρήσει να αναδημιουργήσει την κοινότητα, αναθερμαίνοντας και ψηλαφώντας στην πρά-

ξη την αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων σε τοπικό πρώτα επίπεδο. Ή θα γίνουμε ζούγκλα και ταυτόχρονα θα ζητιανεύουμε ένα πιάτο φαί απ’ το μαφιόζο της γειτονιάς ή κάποιο πελατει-ακό δίκτυο κόμματος ή θρησκείας ή θα συνα-ντηθούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας με αξιοπρέπεια.

Παρά την πολυμορφία τους ως προς τον τρόπο απόφασης και τα μέσα που χρησιμοποι-ούν, έχουν κοινό τόπο την ανοιχτότητα πέρα

από διαχωρισμούς έθνους, θρησκείας, φύλου και αρνούνται τη διαμεσολάβηση και την ιε-ραρχία, λειτουργώντας με άμεση δημοκρατία. Ευεξήγητες οι αυξομειώσεις στη μαζικότητά τους, καθώς είναι μακρύς ο δρόμος να σπά-σουμε το φόβο και να πάρουμε ο καθένας κι η καθεμία την ευθύνη που μας αναλογεί, απέ-ναντι στην ίδια μας την ελευθερία και τη ζωή.

συνέχεια στη σελ. 2

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 1

Αν το ευρώ δεν είναι ταμπού, γιατί η δραχμή να γίνει τοτέμ; σελ. 4-6

ΑΝΑΤΡΟΠΗ2

Τ ο «κίνημα της πατά-τας» που ήδη ξεκίνησε,

το κίνημα του αλευριού και του αρνιού που θα ακολου-θήσουν δεν είναι μια ακτιβί-στικη πράξη όπως κάποιοι θέλουν να το βλέπουν. Δεν είναι φούσκα σαν αυτές του

χρηματιστηρίου ή των ακινήτων για να ξεφουσκώ-σει. Δεν είναι αυτορύθμιση της αγοράς. Δεν πρέπει να το βλέπουμε σαν παράδειγμα αυτό-οργάνωσης των παραγωγών απέναντι στις ασύδοτες πρακτικές των μεσαζόντων. Είναι στην πραγματικότητα η συ-νέχεια του κινήματος των πλατειών που μεταφέρε-ται από το κινηματικό επίπεδο στις σχέσεις παρα-γωγής και την διανομή των προϊόντων. Το σπάσιμο των σημερινών σχέσεων παραγωγής, η ευθεία σύ-γκρουση με την «αυτορυθμιζόμενη» νεο-φιλελεύ-θερη οικονομία των μεσαζόντων και η επιστροφή στις «πρώιμες καπιταλιστικές σχέσεις» της ευθείας συναλλαγής παραγωγού –καταναλωτή είναι σαφώς οπισθοχώρηση για τον νεό-φιλελευθερισμό και προχώρημα για την κοινωνία– ακόμα και αν δεν εί-ναι στην κατεύθυνση που θα θέλαμε. Ιδού όμως πε-δίο λαμπρό! Οι αγρότες έκαναν την αρχή. Είναι σει-ρά τώρα των «καταναλωτών» να σύρουν τον χορό. Με κοινωνικούς καταναλωτικούς συνεταιρισμούς προκειμένου να συμβάλουν αποφασιστικά στην δη-μιουργία αντι-δομών ώστε η ίδια η κοινωνία, ο ίδιος ο λαός να επανακαθορίσει στην πράξη της κοινωνι-κές-παραγωγικές-οικονομικές σχέσεις. Να αναδεί-ξουν την δυαδικότητα που θα οδηγήσει στην ανα-τροπή των παραγωγικών σχέσεων και συνολικά του συστήματος.

Εκεί μπορεί να δημιουργηθεί και το απαραίτη-το πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο. Χωρίς τους δια-χωρισμούς που προσπάθησαν κάποιοι να βλέπουν στην πλατεία συντάγματος. Εκεί που η αριστερά αρ-νείται πεισματικά να συγκροτήσει το μέτωπο του αγώνα που θα ανατρέψει τους συσχετισμούς. Χω-ρίς προαποφασισμένες πλατφόρμες.

Είναι μια σπάνια ευκαιρία για την κοινωνία σή-μερα να κάνει το προχώρημα. Είναι ιστορική ευκαι-ρία τώρα που δεν υπάρχουν μοντέλα να φτιάξουμε το δικό μας. Να κάνουμε την ζούγκλα που μας επι-βάλουν παράδεισο και την ζωή τους κόλαση.

Ταχρίρ, puerta del Sol, Σύνταγμα, 28η Οκτώβρη, πατάτες, αλεύρι, αρνιά! Με μια λέξη, υποστηρίζουμε παντού κάθε κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοι-νωνική & πολιτική κατάσταση. Σε όλα τα κινήματα που προβάλουν το ζήτημα της ιδιοκτησίας και των μέσων παραγωγής, με οποιαδήποτε μορφή, όσο εξελιγμένα και αν είναι!

Η συντακτική ομάδα

Εditorial

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

συνέχεια από τη σελ. 1

Πολλές οι δυσκολίες μετά από δεκαετίες ιδιωτείας, κομματισμού και επιβολής των κρατικών δομών που διέλυσαν ή απέ-σπασαν παλιότερες κοινοτικές δομές και λειτουργίες. Ωστόσο, σχεδόν σε κάθε γει-τονιά και κάθε πόλη γίνονται ήδη πολλά και σημαντικά στους τομείς τόσο της αντί-στασης και της αλληλεγγύης όσο και στο ζητούμενο αυτοοργάνωσης συγκεκριμέ-νων αντιδομών.

ΑντίστασηΠέρα από επιμέρους θέματα που έχουν να κάνουν με επανοικειοποίηση ή απελευ-θέρωση δημόσιων χώρων ή με κεραίες ή με άλλα τοπικά ζητήματα, στο σύνολό τους οι Λ.Σ. αντιτάχθηκαν ποικιλοτρόπως στην επιβολή του ειδικού τέλους ακινήτων στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Όλες ανεξαι-ρέτως επικεντρώθηκαν για ένα διάστημα στο θέμα του χαρατσιού, είτε σήκωσαν οι ίδιες το βάρος του να οργανώσουν την άρ-νηση πληρωμών με μαζικές προσφυγές είτε το έκαναν σε συνεργασία με τον τοπι-κό δήμο. Έδρασαν ποικιλοτρόπως, είτε το έκαναν με μικροφωνικές και μοιράσματα κειμένων σε υποκαταστήματα της ΔΕΗ, απαιτώντας να πληρώνεται μόνο το ρεύ-μα και όχι το χαράτσι, είτε με δυναμικό-τερους τρόπους, όπως το να αποσπάσουν τα φύλλα εντολής διακοπής ηλεκτροδότη-σης. Επιπλέον, όλο και συχνότερες γίνο-νται πια οι επισκέψεις σε Εφορίες καθώς και μαυραγορίτικα «Αγορά Χρυσού». Βέ-βαια, η κορυφαία μέχρι τώρα πράξη αντί-στασης ήταν η μαζική προσυνεννοημένη κάθοδός των Λ.Σ. στην διαδήλωση της Κυριακής 12 Φλεβάρη και η σύγκρουση κι η διαμαρτυρία ενάντια στο καθεστώς.

Αλληλεγγύη Το θέμα της συμπαράστασης στην απερ-γία των χαλυβουργών της Ελευσίνας και στη Λουκίσα καθώς και η στήριξη των απεργιών στον τύπο (Άλτερ, Ελευθερο-τυπία, κόσμος του Επενδυτή) μονοπώλη-σαν για ένα διάστημα το ενδιαφέρον των συνελεύσεων. Διοργανώθηκαν συζητή-σεις, όπου καλέστηκαν απεργοί και συ-γκεντρώθηκαν χρήματα και τρόφιμα για την έμπρακτη στήριξη του αγώνα τους. Έχουν γίνει επίσης αρκετές συλλογικές κουζίνες και συναυλίες για τη στήριξη των απεργών. Ωστόσο, τα δίκτυα περι-φρούρησης που στήθηκαν για να μην κο-πεί ρεύμα από κανένα σπίτι, οι ομάδες για επανασύνδεση του ρεύματος και η γενι-κότερη αλληλοϋποστήριξη που εκδηλώ-θηκε με αφορμή το χαράτσι δείχνουν ότι η αλληλεγγύη χτίζεται πρωτίστως με ενί-σχυση των υλικών σχέσεων μεταξύ φυ-σικών προσώπων στη γειτονιά και μάλι-στα στη βάση της κοινότητας αγώνα που

συγκροτούν ως κάτοικοι, πέρα από κομ-ματικές και ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώ-σεις και περιχαρακώσεις ή άλλους δια-χωρισμούς.

ΑντιδομέςΣχεδόν σε όλες οι λαϊκές συνελεύσεις είτε υπάρχουν σταθερά είτε έχουν γίνει έκτα-κτα περιστασιακά χαριστικά-ανταλλακτι-κά παζάρια και συλλογικές κουζίνες. Εί-ναι η αλήθεια ότι σε κάποιες περιοχές έχουν περισσότερο χαρακτήρα συμβολι-κό και αποτελεί στοίχημα να οργανωθούν καλύτερα, τώρα που ολοένα και περισσό-τερο θα υπάρχουν πραγματικές κοινω-νικές ανάγκες για αυτά. Τράπεζες χρό-νου (ανταλλαγή υπηρεσιών με βάση το χρόνο), συνεταιριστικοί αυτοοργανωμέ-νοι πολυχώροι που δίνουν ευκαιρίες για έκφραση και δημιουργία και λειτουργούν αντιεμπορευματικά ξεφυτρώνουν σε όλη την επικράτεια σαν τα μανιτάρια. Κοινωνι-κά ιατρεία, αυτοδιαχειριζόμενοι παιδικοί σταθμοί, αυτοδιαχειριζόμενοι αγροί σχε-διάζονται να υλοποιηθούν σε πάρα πολ-λές περιοχές. Τα παραπάνω δεν γεννήθη-καν όλα χθες, αλλά ασφαλώς φούντωσαν απότομα με αφορμή τη δράση κάποιας λαϊκής συνέλευσης γειτονιάς που τα απο-φάσισε και τα πραγματοποίησε.

Καταλήγοντας, και για να μην μπλέ-ξουμε με την ορολογία: Η ίδια η λαϊκή συ-νέλευση αποτελεί μια αντιδομή που προ-σπαθεί να καλλιεργήσει, να ενισχύσει και να κάνει πράξη την αλληλεγγύη κι αυτό από μόνο του είναι μια πράξη αντίστασης.. Ασφαλώς και δεν αρκεί… όμως κι εδώ που φτάσαμε στο «πρώτο σκαλί», δεν εί-ναι λίγο. Πρόσφατα –μιας και τέτοιες συ-νελεύσεις υπάρχουν απ’ το 2002 και πολ-λαπλασιάστηκαν κυρίως απ’ τον Ιούνη του 2011– γίνεται προσπάθεια μέσω της συνάντησης των συνελεύσεων στο Πά-ντειο (17 Μάρτη, 16:00 θα είναι η 3η τους συνάντηση)- χαλαρής και οριζόντιας δι-κτύωσης των συνελεύσεων γειτονιάς στη λογική της αλληλοενημέρωσης και της πιθανότητας συντονισμού στη βάση κά-ποιας πρότασης συνέλευσης που και άλ-λες θα αποφασίσουν να ακολουθήσουν. Κάθε συνέλευση διατηρεί και πρέπει να διατηρεί την αυτονομία της κι ωστόσο η ανάγκη για κοινή δράση τοπικά ή υπερτο-πικά κατά περίσταση εκφράζεται έντονα. Χρειάζεται να τις πιστέψουμε («Γίνε η αλ-λαγή που θέλεις να δεις») και να τις προ-στατεύσουμε («κομματικοποιημένε/πολι-τικοποιημένε σε χρειαζόμαστε, το κόμμα σου/την Αλήθεια σου δεν θέλουμε») αλλά και πάλι ο δρόμος δεν προϋπάρχει, τον φτιάχνουμε περπατώντας τον…

του Δημήτρη Μητρόπουλου

Π ριν κάποια τεύχη, ο Μπάμπης Χριστακόπουλος (εκ των «εκ-δοτών» της Ανατροπής) είχε

γράψει ένα (δίκαιο) ειρωνικό σχόλιο για τα μέτωπα που όλο εξαγγέλλονται και όλο δεν δημιουργούνται. Θα είχε όμως ένα ενδιαφέρον να μιλήσουμε πιο συ-γκεκριμένα για να δούμε και το που κολλάει αυτή η ιστορία, αλλά και να ανι-χνεύσουμε τι θα είχαμε πιθανά ανάγκη.

1. Το Μέτωπο είναι η έκφραση μιας μεγάλης πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας. Οι κοινωνίες από τις πλει-οψηφίες αλλάζουν. Δεν είναι οι απο-φασισμένοι, οι μυημένοι, οι συγκρου-σιακοί απλά. Είναι συμμαχία πολλών κοινωνικών στρωμάτων που συμπιέ-ζονται. Με πολλά από αυτά τα στρώμα-τα να «παλαντζάρουν» και να επιθυμούν π.χ. την επιστροφή στα παλιά. Στοίχημα και ζητούμενο είναι η αριστερά και οι εργαζόμενοι (που υποτίθεται ότι εκφρά-ζει) να παίζουν αποφασιστικό ρόλο, να προσπαθούν να το συγκροτήσουν, να εί-ναι η βασική δύναμη, να κερδίσουν την πλειοψηφία με τις ιδέες τους, ακριβώς για να μην έχουμε μια «επιστροφή στα παλιά».

2. Το Μέτωπο θα πρέπει να πεί-σει και να στρατεύσει ότι μπορούμε να πάμε αλλιώς, ότι υπάρχει διέξοδος, ότι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα και δι-αφορετικά. Συγκεκριμένα, ειλικρινά, στο σήμερα. Να μην λέει παραμύθια για πολιτικές «αναδιανομής» με 2-3 φορο-λογικά μέτρα, λες και είμαστε σε παιδι-κή χαρά και όχι σε συνθήκες άγριου κα-πιταλισμού. Να κατανοεί ότι θα έχει να αναμετρηθεί με μια ανατιναγμένη χώρα και με έναν δύσκολο διεθνή περίγυρο. Να στρατεύει το λαό απέναντι σε μια τέ-τοια δύσκολη πορεία. Να δημιουργεί όχι φρούδες ελπίδες, αλλά όραμα. Να καλεί για σύγκρουση και όχι για ειρήνη.

3. Το Μέτωπο δεν χτίζεται χωρίς μια ορισμένη «αυτοθυσία». Ειδικά των κομματικών μηχανισμών. Όχι με την έν-νοια της αυτοδιάλυσης, αλλά με την έν-νοια της «κατάθεσης». Το ΚΚΕ γνωρί-ζει ότι σε άλλες χώρες, μετά από τέτοια προγράμματα προσαρμογής η αριστε-ρά «εξαφανίστηκε». Και ταμπουρώνεται για να γλιτώσει ό,τι μπορεί για την επο-μένη της κρίσης. Το ίδιο κάνουν κι άλλες δυνάμεις ή απλά πλασάρονται στο σύ-

στημα. Το να καλείς για Μέτωπο, αλλά επί της ουσίας συσπείρωση (και βασικά εκλογική) γύρω από τον εαυτό σου, εί-ναι η χειρότερη υπηρεσία. Οφείλεις να δώσεις χώρο σε νέες δυνάμεις, διαδι-κασίες, δημοκρατία. Όχι να καλείς τους «συμμάχους» να σε ακολουθήσουν.

4. Το Μέτωπο δεν ακολουθεί όλη τη γραμμή σου. Υπάρχει συμβιβασμός, σύνθεση. Και πολιτικό κίνημα-πολιτική οργάνωση του λαού στο σημερινά ανα-γκαίο. Και το σημερινά αναγκαίο καθο-ρίζεται από δύο ερωτήματα. Αν μπο-ρούμε να τους σταματήσουμε και αν μπορούμε να πάμε αλλιώς. Οργάνωση του λαϊκού ξεσηκωμού για να φύγουν, ανατροπή του πολιτικού συστήματος, ρήξη με Ε.Ε. και ευρωζώνη, απάντη-ση στη θηλιά του χρέους, παραγωγική ανασυγκρότηση για να ζούμε με αξιο-πρέπεια, νέες μορφές (αντι-)εξουσίας και οργάνωση του λαού σε δίκτυα αλλη-λεγγύης, συνεργασίας και πολιτισμού. Η αφηρημένη «ιδεολογική» συζήτηση για τα αντικαπιταλιστικά ή πατριωτικά μέ-τωπα αποφεύγει εντέχνως το σημερι-νά αναγκαίο. Σε δουλειά να βρισκόμα-στε… Μεροκάματο χωρίς σύγκρουση με την χούντα των αγορών δεν υπάρχει (γι’ αυτό και σε ένα μέτωπο για μια άλλη πορεία ο Καμμένος ή άλλοι «πατριώτες» δεν έχουν θέση), αλλά ούτε χωρίς σύ-γκρουση με το νέο Γερμανικό Ράιχ.

5. Υπάρχει μια ιστορία Μετώπων. Ισπανικός Εμφύλιος, ΕΑΜ, εθνικοαπε-λευθερωτικά κινήματα, λατινοαμερικά-νικα κινήματα και μέτωπα την προη-γούμενη δεκαετία, διαφορά εθνικού και λαϊκού μετώπου κ.ο.κ. Μάλλον η συντα-γή όμως δεν είναι έτοιμη. Δεν θα ‘ρθει ακριβώς από τα παλιά, αν και τα διδάγ-ματά είναι απαραίτητα. Οι συνθήκες και η πολυπλοκότητα των αντιθέσεων είναι κάτι πρωτόγνωρο. Κρίση καπιταλισμού και επιθετική ρεβάνς ενάντια στην εργα-τική τάξη. Κρίση της Ε.Ε., κρίση της πα-γκοσμιοποίησης και αποικιοποίηση του ευρωπαϊκού Νότου. Κρίση χρέους και χούντα των αγορών-δανειστών. Κρίση της πολιτικής, της δημοκρατίας, του κοι-νοβουλευτισμού.

Μάλλον χρειάζεται κι άλλη συζήτη-ση.

Κυρίως όμως θέληση… Και όταν οι πάνω δεν θέλουν, οι κάτω πρέπει να αναλάβουν δράση.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Μετωπολογίας το ανάγνωσμα

3

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 3

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

Αντισταθείτε σ’αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι

και λέει: καλά είμαι εδώ. Αντισταθείτε

σ’αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο θεός.

Αντισταθείτε στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί

στην κρατική εκπαίδευση, στο φόρο σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα

ώρες ατέλιωτες τις παρελάσεις

σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρ-ναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. Αντισταθείτε

πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις

απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους. Αντισταθείτε

στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια

στα θούρια στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους

στους θεατές στον άνεμο

σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

αντισταθείτε. Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την

Ελευθερία. [...] Και συ λοιπόν

στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις από φωνή

από τροφή από άλογο από σπίτι

στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος: Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Μιχάλης Κατσαρός «Η διαθήκη μου»

(Κατά Σαδουκαίων)

Αντ

ιστα

θείτ

ε

4

Αν το ευρώ δεν είναι ταμπούγιατί η δραχμή να γίνει τοτέμ;

του Μπάμπη Χριστακόπουλου

Τ α τελευταία δύο χρόνια, έχει αρχίσει να τίθεται επιτακτικά η ανάγκη απάντη-σης αναφορικά με την παραμονή μας ή

όχι στην ζώνη του €, στη νομισματική ένωση ή ακόμα και στην ίδια την Eυρωπαϊκή Eνωση. Αυτήν τη φορά όμως τίθεται σε μία άλλη βάση, με διαφορετική βαρύτητα, με σοβαρότερες, θα έλεγε κανείς, επιπτώσεις. Τούτη τη φορά δεν είναι ένα απλό ιδεολογικό ζήτημα για την συμμετοχή ή όχι σε έναν αμιγώς ιμπεριαλιστι-κό μηχανισμό, ούτε η επιλογή σε ποια σφαίρα επιρροής θα ανήκει κανείς.

Η Ελλάδα σήμερα είναι στο στόχαστρο κά-που μεταξύ της υπερσυσσώρευσης κεφαλαί-ων που έχουν πάψει να αποδίδουν, ενός γε-ωστρατηγικού σχεδιασμού επανακαθορισμού των σφαιρών επιρροής και των παγκόσμιων γεωστρατηγικών συσχετισμών, ενός ανοιχτού κεφαλαιϊκού πολέμου μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στο μέσο μιας δι-απάλης μεταξύ των ανεπτυγμένων και των αναπτυσώμενων κεφαλαίων που θέλουν να παίξουν ρόλο στην περιοχή.

Μία τέτοιου είδους συζήτηση προκαλεί - και λογικό είναι - τριβές και αντεγκλήσεις σχε-τικά με το ποια είναι η πιο σωστή θέση αλλά και η πιο σωστή πολιτική. Ακόμα και για αυ-τούς που μέχρι πριν λίγα χρόνια, δεν υπήρχε καν θέμα, έχει αρχίσει να αμφισβητείται η δυ-νατότητα παραμονής μας στην €ζώνη. Ακόμα και αυτοί που δεν μπορούσαν να φανταστούν την Ελλάδα εκτός της «ενωμένης Ευρώπης», έχουν αρχίσει να προβληματίζονται για την παραμονή μας σε αυτή.

Είναι όμως ζήτημα πολιτικής θέσης ή τα-κτικής σε σχέση με το κίνημα και τον λαό; Εί-ναι αίτημα ζύμωσης ή υπάρχει επιτακτική ανάγκη απάντησης; Είναι εν ολίγοις το σύνθη-μα ή η «γραμμή» που μπορεί να οδηγήσει το τρένο της ιστορίας στον επόμενο σταθμό;

Λαμβάνοντας υπόψιν τους διεθνείς συσχετι-σμούς δυνάμεων, τον διεθνή καταμερισμό ερ-γασίας αλλά και την γεωπολιτική και γεωγραφι-κή θέση της Ελλάδας, ένα τόσο απλό ερώτημα όπως αυτό της παραμονής μας ή όχι αρχίζει να περιπλέκεται και να χαρτογραφεί καινούργια ερωτήματα, να σκιαγραφεί νέα αιτήματα.

Με δυσκολία θα συναντήσει κανείς κά-ποιον που να μπορεί να στηρίξει οποιαδήπο-τε θεωρία και οποιονδήποτε σχεδιασμό που θα έχει σαν βασική προϋπόθεση την παραμο-νή μας στην €ζώνη και στο € με όρους ωφέ-λιμους για την κοινωνία. Ακόμα και αυτοί που τάσσονται αναφανδόν υπέρ της παραμο-νής μας στην €ζώνη δεν μπορούν να το κά-νουν χωρίς να χρησιμοποιήσουν φοβικά επι-χειρήματα, χωρίς να κινδυνολογήσουν και να τρομοκρατήσουν το ακροατήριο τους. Άρα λοιπόν, φαίνεται σήμερα ότι η μοναδική απά-ντηση που είναι ρεαλιστική, λειτουργική και προς όφελος του λαού είναι η αποχώρηση από την ΟΝΕ και η αλλαγή νομίσματος. Αυτό όμως αφορά την οικονομική διάσταση του ζη-τήματος και όχι την πολιτική.

Στην πολιτική τα ζητήματα έχουν και δεύτε-ρες διαστάσεις, και άλλες οπτικές. Όταν δε, το κύριο μέλημα σου δεν είναι μόνο η διαχειριστι-κή απάντηση σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, αλλά παράλληλα βάζουμε στο τραπέζι και μία σει-ρά από άλλα ζητήματα, που δεν αφορούν μόνο την άρνηση συμμετοχής σε έναν ιμπεριαλιστικό συνασπισμό αλλά κυρίως την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού σχεδίου, όταν προσβλέπουμε σε μία αλυσιδωτή αντίδραση, όταν επιθυμούμε να αποτελέσουμε φάρο αντίστασης για μία σειρά από χώρες που είτε δοκιμάζονται, είτε θα δοκι-μαστούν, τότε η τακτική και η στρατηγική απο-κτά νέο περιεχόμενο, άλλες προϋποθέσεις και κυρίως βαρύτερα καθήκοντα.

Μία από αυτές τις προϋποθέσεις είναι η συσπείρωση όσο το δυνατόν περισσότερων δυνάμεων, περισσότερων κοινωνικών και οι-κονομικών στρωμάτων και τάξεων, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διεύρυνση του ακροα-τηρίου σου με στόχο την δημιουργία του ανα-γκαίου μετώπου που θα οδηγήσει στην ρήξη και την ανατροπή. Θα μπορούσε όμως μια τέ-τοια θέση να φαίνεται απλοϊκή ή επικίνδυνη και ίσως και μία προσπάθεια «εισοδισμού» με αμ-φίβολα αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι πως σε όλα τα μεγάλα άλματα υπάρχει πάντα ο κίνδυ-νος να μη φτάσεις στην απέναντι όχθη αλλά και πως όσο πιο στενό είναι το σκάμμα, τόσο πιο πι-θανό αντίστοιχα είναι να βρεθείς στο ταρτάν.

Η επιτυχία του σχεδιασμού της τακτικής, προϋποθέτει τον πιο ακριβή και επαληθεύσι-μο υπολογισμό των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών καθώς και των συγκεκριμένων ιδιομορφιών της κάθε ιστορικής στιγμής. Σε αυτή την βάση, είναι σωστό να πούμε ότι μεγά-λο μέρος της κοινωνίας έχει αρχίσει να βλέπει με σκεπτικισμό την παραμονή μας στο € και αναζητά μία άλλη εναλλακτική. Είναι αλήθεια ότι από πολλούς θα ακούσει κανείς πως θα ήταν προτιμότερη μία επιστροφή στην δραχ-μή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και απο-φασισμένοι να το πράξουν ή πολύ περισσότε-ρο να το διεκδικήσουν. Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη ακόμα για μεγάλες τομές και το απέδει-ξε τις μέρες του Συντάγματος. Στην πραγματι-κότητα μία δεύτερη ματιά στην «ψυχολογία της μάζας», θα μας οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι

η κοινωνία βρίσκεται στο στάδιο που με ψυ-χολογικούς όρους θα ονομάζαμε «συναισθη-ματικό διαζύγιο». Το ερώτημα που χρήζει λοιπόν απάντησης είναι αν επιλέγουμε να παί-ξουμε τον ρόλο της «τρίτης παρουσίας» που λειτουργεί σαν καταλύτης στην αποδέσμευση του ζευγαριού και φορτώνεται αντίστοιχα και μία ευθύνη που δεν του/της αναλογεί ή τον ρόλο του/της φίλου/ης που «συμπαρίσταται», που θυμίζει τα προβλήματα της σχέσης στην περίοδο της παλινδρόμησης και προλειαίνει το έδαφος για την επόμενη ημέρα;

Διατυπώνεται η άποψη ότι πρέπει να είμα-στε ειλικρινής με τον λαό. Πρέπει να δηλώ-σουμε σε όλους τους τόνους και με όλες μας τις δυνάμεις ότι η έξοδος από το € και την €ζώνη είναι μονόδρομος. Είναι αλήθεια ότι αν κανείς εμβαθύνει στην θέση «καμία θυσία για το € - το € δεν είναι ταμπού» αυτό ακριβώς διατυ-πώνει. Από την άλλη πάλι αρκεί μόνο αυτό; Οι υποστηριχτές της άποψης ότι πρέπει να πούμε ανοιχτά για την έξοδο χρησιμοποιούν εύστοχα το επιχείρημα ότι η παύση πληρωμών, η εθνι-κοποίηση των τραπεζών, η παραγωγική ανα-συγκρότηση δεν είναι επαρκούν ως αιτήματα. Θα αντιστρέψουμε την θέση και θα ρωτήσουμε, μπορεί κανείς να υλοποιήσει ένα σχέδιο που θα περιλαμβάνει τις παραπάνω θέσεις όντας εντός του € και της Ε.Ε. Είναι κατανοητό ότι η εθνι-κοποίηση των τραπεζών δεν μπορεί να συμβεί εντός της Ε.Ε. με τα σημερινά δεδομένα. Είναι επίσης κατανοητό ότι παραγωγική ανασυγκρό-τηση δεν μπορεί να συμβεί υπό τον υφιστάμενο - εντός Ε.Ε - καταμερισμό εργασίας. Για να το πάμε και ένα βήμα παραπέρα, είναι κατανοη-τό για όλους ότι καμία αλλαγή προς όφελος του λαού και κατά συνέπεια ενάντια στο διεθνές το-κογλυφικό αλλά και ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και τους σχεδιασμούς του, δεν μπορεί να συμ-βεί με τον υφιστάμενο καταμερισμό εργασίας. Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια! Η άλλη μισή είναι ότι ο μοναδικός τρόπος για να προκύψει μία τέτοιου μεγέθους στροφή στην οικονομι-κή αλλά και πολιτική ζωή, έχει σαν απαραίτη-τη προϋπόθεση την σύγκρουση των λαϊκών και προλεταριοποιημένων στρωμάτων με το κε-φάλαιο και τους εκφραστές του. Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι αν δεν διαρραγεί η συνέχεια του αστικού κράτους, αν δεν καταγγελθεί και δεν ανατραπεί η κυβερνηση, αν δεν διοικηθεί η κοινωνία την επόμενη ημέρα από επαναστα-τική κυβέρνηση με αποφασιστική συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα, δεν θα είναι δυνατός ο

ΑΝΑΤΡΟΠΗΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

5

Αν το ευρώ δεν είναι ταμπούγιατί η δραχμή να γίνει τοτέμ;

του Μπάμπη Χριστακόπουλου

ΑΝΑΤΡΟΠΗΑΝΑΤΡΟΠΗ

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

οποιοσδήποτε μετασχηματισμός. Οι συμβάσεις και οι δεσμεύσεις που έχουν υπογραφεί και αναληφθεί έχουν την «νομιμοποίηση» του Ελ-ληνικού Δημοσίου. Αυτή την αλήθεια πρέπει να την πούμε στον λαό ή όχι;

Οι ίδιοι σύντροφοι συνεχίζοντας τον συλ-λογισμό τους λένε ότι θα ήταν κατάλυση κάθε έννοιας πρωτοπορίας το κρύψιμο του νομί-σματος κάτω από το χαλί και έχουν δίκιο σε αυτό. Η πρωτοπορία ωστόσο οφείλει να ανα-γνωρίζει και τις δυνατότητες της κοινωνίας και του κινήματος. Να αντιλαμβάνεται την δυ-ναμική και την συνειδητοποίηση των μαζών και να φροντίζει πάνω απ’όλα να ριζοσπα-στικοποιεί την κοινωνία και να βάζει μαζί με κάθε αλήθεια και κάθε αίτημα και το επόμενο για ζύμωση. Όσο λοιπόν λάθος είναι να ακο-λουθούμε τα αιτήματα των μαζών χωρίς πο-λιτική επεξεργασία, σαν φετιχιστές του κινη-ματισμού, σαν γλάροι της πολιτικής, άλλο τόσο είναι να προσπαθούμε να ρίχνουμε αιτήματα που είναι δύσκολο στην παρούσα φάση να τα κατανοήσουν και να τα διεκδικήσουν δεδομέ-νου ότι δεν έχουν κατακτήσει (συνειδητοποιή-σει) ακόμα τα προηγούμενα.

Αντίθετα λοιπόν, από την εκφρασμένη άπο-ψη των συντρόφων, ίσως να ήταν καλύτερα να δουλέψουμε μέσα στην κοινωνία τα αιτήματα της εθνικοποίησης των τραπεζών, της παρα-γωγικής ανασυγκρότησης και της δημοκρατί-ας που είναι αλληλένδετα, να ξαναπιάσουμε το νήμα των πλατειών. Να αναδείξουμε την αξία της οργανωμένης συλλογικής δράσης, να οι-κοδομήσουμε το υποκείμενο που την κρίσιμη στιγμή, θα πάρει την αρχή του κινήματος και ως πραγματική πρωτοπορία που θα είναι, θα οδη-γήσει μετά την ανατροπή που ούτως ή άλλως θα συμβεί, στην υλοποίηση του προγράμματος.

Ένα ακόμη στοιχείο στο επίπεδο των πο-λιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, είναι η στάση και οι μετακινήσεις των ψηφοφόρων των κομμάτων. Παρά το γεγονός ότι οι δη-μοσκοπήσεις δεν αποτελούν τίποτα παραπά-νω από μια αμφίβολης ποιότητας φωτογραφία της στιγμής - όπως άλλωστε σε κάποιο βαθ-μό ισχύει και για τις εκλογές - δεν μπορούμε παρά να μελετήσουμε με επιμέλεια την κινητι-κότητα που συντελείται και να προσπαθήσου-με να εξάγουμε όσο το δυνατόν ασφαλέστερα συμπεράσματα. Σήμερα λοιπόν, παρατηρού-με πέρα από την μείωση των δυνάμεων του δικκοματισμού και των λοιπών «μνημονι-ακών» δυνάμεων, μια έντονη κινητικότητα

προς την ΔΗΜΑΡ που καταγράφει «εκθαμ-βωτικά» ποσοστά, προς τον ΣΥΡΙΖΑ και ελα-φρά αύξηση των ποσοστών του ΚΚΕ. Όλα αυτά ταυτόχρονα με μία αντι-κομμουνιστική και αντι-σοσιαλιστική επίθεση που έχει ξε-σπάσει και κλιμακώνεται από τις μέχρι τώρα θεωρούμενες «σοσιαλιστικές» δυνάμεις (βλ. ΠΑΣΟΚ), από την αστική ακροδεξιά του Καρα-τζαφέρη αλλά και από την Ν.Δ. Μια τέτοια επί-θεση θα είχε νόημα αν προερχόταν μόνο από το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο μιας προσπάθειας συ-γκράτησης των φυγόκεντρων δυνάμεων που εκδηλώνονται στις τάξεις του. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Η συνολική επίθεση που εξαπο-λύεται σήμερα δηλώνει με τον πιο ευθύ και αναμφισβήτητο τρόπο ότι συνολικά το πολιτικό σύστημα αναγνωρίζει την τάση τις κοινωνίας να μετακινείται προς τα άκρα και δη προς τα «αριστερά». Το μοναδικό κόμμα που φαίνεται να μένει ανέπαφο από αυτή την επίθεση είναι η ΔΗΜΑΡ. Το ερώτημα λοιπόν που γεννιέται είναι τι είναι αυτό που αυξάνει τα ποσοστά της ΔΗΜΑΡ τόσο εντυπωσιακά σε αντίθεση με την

μικρή αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ; Η εύκολη αλλά και συνάμα «αστι-κή» απάντηση είναι ότι μία μερίδα των δυνά-μεων της παραδοσιακής «σοσιαλδημοκρατί-ας» αναγνωρίζοντας το κενό που ανοίγει από την αποδεδειγμένα και πέραν πάσης αμφιβο-λίας πλέον, δεξιάς μετατόπισης του ΠΑΣΟΚ και συσπειρώνονται στον νέο εκφραστή της. Μία δεύτερη ερμηνεία είναι ότι η χρεωκοπία της ευρωπαϊκής «σοσιαλδημοκρατίας» συ-μπαρέσυρε και το «παραδοσιακό» -παρά τις ιστορικές αντιστάσεις του- ΠΑΣΟΚ ενώ το ίδιο το πολιτικό σύστημα στην προσπάθεια ανα-συγκρότησης των εφεδρειών του, δημιούρ-γησε έναν νέο πυρήνα, ανάχωμα μπορούμε να λέμε εμείς, στην κίνηση των μαζών προς τα αριστερά. Αντίστοιχα όπως έκανε δηλαδή και με την στήριξη και ανάδειξη της ακροδεξι-άς με την light αστική εκδοχή της, τον Καρα-τζαφέρη. Είναι και οι δύο εκτιμήσεις σωστές αλλά στην πραγματικότητα δεν μας αφορούν στην ανάλυσή μας. Και δεν μας αφορούν για-τί αποτελούν αποτέλεσμα ανάλυσης των πολι-

τικών και όχι των κοινωνικών συσχετισμών και της ψυχολογίας του λαού. Μία προσέγγι-ση που θα έβαζε το ζήτημα σε σωστή βάση, θα έπρεπε να λαμβάνει υπόψιν της τον χαρα-κτήρα της μετακίνησης και τους λόγους που οδηγούν την κοινωνία από τον «Άννα στον Κα-ϊάφα» της «σοσιαλδημοκρατίας». Η απάντη-ση λοιπόν της κοινωνίας είναι ότι η ΔΗΜΑΡ αποτελεί μία σοβαρή και φερέγγυα επιλογή, με μία ρεαλιστική προσέγγιση και κυρίως -και αυτό δεν ομολογείται αλλά υπονοείται σα-φώς- διότι υπόσχεται ένα καλύτερο αύριο με τους όρους και τις σχέσεις του σήμερα, χω-ρίς την αναγκαιότητα σύγκρουσης. Εντός δη-λαδή ενός καπιταλιστικού οικονομικού περι-βάλλοντος με «ολίγη από δημοκρατία». Άρα λοιπόν, είναι σαφές ότι παρά την τάση μετατό-πισης προς τα αριστερά, η κοινωνία δεν είναι ακόμη διατεθειμένη να συγκρουστεί στο όνο-μα ενός ευρύτερου διεκδικητικού και βαθύτε-ρου ριζοσπαστικού πλαισίου.

Αυτό όμως τι σημαίνει πρακτικά για την δουλειά, την στόχευση και τον σχεδιασμό της αριστεράς; Τι σημαίνει σε συνθηματολογικό και πολιτικό επίπεδο; Μια πρώτη και καταφα-νώς λαθεμένη απάντηση θα ήταν ότι θα πρέπει άμεσα η αριστερά να διαχωριστεί από την «σο-σιαλδημοκρατική» προσέγγιση, να ριζοσπαστι-κοποιήσει περαιτέρω τα συνθήματα της, να μι-λήσει «ανοιχτά» για τον στόχο! Αυτό άλλωστε είναι αυτό που πράττει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ξέχωρα δηλαδή από την συνειδητοποίηση των μαζών και της κοινωνίας, να ορίζει την σωστή άποψη ως το κυρίαρχο πολιτικό αλλά και κινηματικό (εδώ είναι το πρόβλημα) επίπεδο και εν τέλει να προβάλει μία ενδεχομένως σωστή θέση - ίσως και αναγκαία μπορούμε να πούμε εμείς - με λάθος όμως τρόπο, σε λάθος ακροατήριο, πε-ριοριζόμενη στον ρόλο της κακώς εννοούμενη ιδεολογικής πρωτοπορίας. Δυστυχώς για αυ-τούς, μόνο σε ενδοαριστερό ακροατήριο. Αυ-τός όμως είναι ο ρόλος που θα πρέπει να επι-τελέσουμε; Να λειτουργούμε ως αντίβαρο στις όποιες τυχοδιωκτικές ιδεολογικές και πολι-τικές μετατοπίσεις των συντρόφων του ΣΥΡΙ-ΖΑ, του ΣΥΝ περισσότερο και των άλλων αρι-στερών δυνάμεων; Να «κρατάμε τα μπόσικα» στις όποιες «σοσιαλιστικές προσεγγίσεις»; Βε-βαίως, για να είμαστε και δίκαιοι, είναι φυσικό για τις δυνάμεις που βλέπουν απάντηση εντός του συγκεκριμένου συστήματος και όχι μόνο απαραίτητα από αυτές, να προσπαθούν να αυ-ξήσουν τα εκλογικά τους ποσοστά και να «παί-ξουν» στο παιχνίδι των κοινοβουλευτικών συ-σχετισμών δυνάμεων. Γνωρίζουν βέβαια και αυτοί, όπως και εμείς ότι μια τέτοια τακτική δεν είναι προς το όφελος ενός κινήματος ανατρο-πής και ριζικής αλλαγής των πολιτικών και οι-κονομικών συσχετισμών. Όπως επίσης γνωρί-ζουν και ότι όποια ποσοστά και αν καταγράψει κανείς μέσα στις εκλογές, δεν αποτελούν τί-ποτα παραπάνω από συγκυριακή συσπείρω-ση αν δεν συνδυαστεί (η αύξηση της επιρροής) με πρακτική δουλειά μέσα στο κίνημα. Αν πά-

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

3

ΑΝΑΤΡΟΠΗ6

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

ντως αυτός είναι ρόλος που επιφυλάσσουμε για τους εαυτούς μας, τότε μάλλον υπάρχει η ανάγκη επανατοποθέτησης ή αναπλαισίωσης όπως θα λέγαμε, της στάσης μας και της τακτικής μας. Το αν οι δύο παραπάνω τακτικές είναι σωστές ή λάθος δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη μελέτη για να τις κρίνει κανείς. Είναι και οι δύο λάθος όταν γίνονται αυτοσκοπός και είναι σωστές όσο συνδυάζονται και λειτουργούν η μία συμπληρωματικά με την άλλη και δεν αναιρούν τον κεντρικό πολιτικό στόχο.

Αν λοιπόν το αρχικό ερώτημα ήταν αν πρέπει να αλλάξει η θέση «το € δεν είναι ταμπού - καμία θυσία για το €», θα λέγαμε ότι είναι μία συ-νεπής θέση που ανταποκρίνεται στην σημερινή συγκυρία, βάζει ευθέως το θέμα της αποχώρησης από το € και την €ζώνη βασιζόμενη και στην μέχρι τώρα ανάγνωση του βαθμού συνειδητοποίησης του κινήματος και της κοινωνίας, αλλά κυρίως των διεθνών συσχετισμών δυνάμεων. Αφήνει ανοιχτή την πόρτα της συνεργασίας με κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το μπλόκ της €παραμονής λόγω της οικονομικής και της πολιτικής που εφαρμόζεται σε βάρος τους. Δίνει την δυνατότητα παρέμβασης μέσα στην κοινωνία και ανοίγει δίαυλο επικοι-νωνίας και συζήτησης με αυτούς που δεν έχουν ακόμα κατανοήσει την ανάγκη αποδέσμευσης αλλά το συζητούν. Αυτά βεβαίως σε σχέση με το κίνημα και τις εσωτερικές ισορροπίες που οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψιν σε κάθε αλλαγή τακτικής και στρατηγικής επιδίωξης.

Σε σχέση με το «κεντρικό πολιτικό», η πίεση των αστικών κομμά-των προς τα αριστερά κυρίως και όχι τόσο προς τα δεξιά όπως θα ήταν λογικό, δηλώνει με σαφήνεια την αδυναμία πολιτικής διαχείρισης των επιχειρημάτων που δεν απαντούν και καλώς δεν το κάνουν αν είναι πολιτική τους επιλογή η αποχώρηση ή η παραμονή στην €ζώνη, αφού το ζήτημα δεν τίθεται ιδεολογικά μιας και όλοι γνωρίζουν ότι η ιδεολο-γική μας θέση είναι η μη συμμετοχή σε οποιονδήποτε ιμπεριαλιστικό σχηματισμό. Επιπλέον μάλιστα, η ιδεολογική μας θέση είναι ο αγώ-νας αντίστασης σε κάθε τέτοιο και η διάλυσή του. Η πολιτική μας θέση ωστόσο είναι άλλης τάξης ζήτημα. Στην πολιτική οφείλουμε να λαμβά-νουμε υπόψιν μας και άλλα δεδομένα τα οποία δεν μπορούν να ανα-

παραχθούν ή να κοινωνηθούν μόνο με την συνθηματολογία και σε συ-νάρτηση με την ανυπαρξία πολιτικού διαλόγου επιχειρημάτων.

Το κυριότερο και το πιο βασικό σημείο, ωστόσο, είναι πως αν η θέση που στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα πλήρες και σαφές σύνθημα συνδυαστεί με τους όρους και τις προϋποθέσεις με βάση τις οποίες μία παραμονή στην €ζώνη θα ήταν εφικτή, θα έδινε αυτομάτως ένα πλαίσιο διεκδίκησης συνολικά στο ευρωπαϊκό κίνημα, θα έδινε πολιτικό περιεχόμενο στο «we are all Greeks», θα απομάκρυνε κάθε πιθανότητα να υποχρεωθούμε σε αλλαγή στάσης και θέσης και εν τέλει σε ασυνέπεια απέναντι στο κίνημα την επόμενη ημέρα της ανατροπής. Ας αξιοποιήσουμε λοιπόν την πίεση που δεχόμαστε για την αλλαγή του συνθήματος, μιας και η θέση μας στην πραγματικότητα παραμένει η ίδια, και ας διοχετεύσουμε την πολιτική μας ενεργητικότητα στον σχε-διασμό και την εκπόνηση ενός προγράμματος που θα απαντά συνολικά στην κρίση, θα δίνει όραμα και εναλλακτική για την επόμενη μέρα. Για ένα πρόγραμμα θα πρωτοπορήσει πραγματικά σε σχέση με την αδυ-ναμία παραγωγής πολιτικής και οράματος του πολιτικού συστήματος συλλήβδην, ανεξαρτήτως πτέρυγας.

Αν τώρα κάποιος θέλει μέσα από την πίεση, πολιτική και ιδεολογική που μπορεί να ασκήσει, ποντάροντας στην δυσκολία διαχείρισης και απάντησης εντός του συγκεκριμένου καπιταλιστικού πλαισίου, να απο-δείξει ότι το σωστό σύνθημα είναι αυτό της αποχώρησης από το € και την €ζώνη, αν φαντάζεται ή θέλει να φαντάζεται μία Ελλάδα εκτός του γεωστρατηγικού πολιτικού συσχετισμού στο όνομα μια ανεξαρτησίας και ενός σοσιαλισμού με αμφίβολο οικονομικό και κοινωνικό περιεχό-μενο, μπορούμε να του θυμίσουμε την θέση: δεν θα περάσει η τρόϊκα την πόρτα της περιφέρειας Αττικής. Και στο κλειστό εκβιαστικό δίλημ-μα € ή δραχμή εμείς να απαντήσουμε: Viva Marinaleda!!!

Γιατί μόνο οι λαοί που ονειρεύονται θα δουν κάποτε τα όνει-ρά τους να γίνονται πραγματικότητα. Και αυτό είναι το πρώτο και άμεσο καθήκον της αριστεράς και της επαναστατικής πρωτοπορίας!

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του... και το Ιόνιο στους Ιταλούς αυτοδύτες

του Γιάννη Καψόπουλου

Ό λη αυτή την ιστορία με την όψιμη υστερία γύρω απ’ τον ορυκτό πλούτο και

πως τάχα θα μας έβγαζε εύκολα και σίγουρα απ’ την κρίση, προσω-πικά την εισπράττω με πολύ επι-φυλακτικότητα και σκεπτικισμό. Ποιος θα καρπωθεί τα χρήματα που αυτές οι εξορύξεις συνεπά-γονται; Πολυεθνικές που λόγω και της ανάγκης θα υπογράψουν εξαιρετικά συμφέρουσες πολυε-τείες συμβάσεις αποικιοκρατικού τύπου. Τι θα απομείνει; Πιστεύω ψίχουλα, λιγότερο από ψίχουλα που δε θα φτάσουν ποτέ φυσικά στην τσέπη σου κι ας λιγουρεύ-εσαι. Αυτή η προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξημέρωσης που την αναπαράγει και ένα σωρό άλ-λος κόσμος που τσιμπάει – όλους αυτούς τους μήνες μου κάνει πιο πολύ προετοιμασία για να αμ-

βλυνθούν οι αντιδράσεις για τα δύο παρακάτω που αναπόφευκτα θα συμβούν παρά για πραγματι-κή λύση τάχα. Δύο πράγματα θα συμβούν πιο πιθανά απ’το να δει λεφτά η Ψωροκώσταινα:

1. Τι αντίκτυπο θα έχει στο φυσικό περιβάλλον αυτού του τόπου μια πιθανή μόλυνση από εξορύξεις που θα γίνουν χωρίς τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και τα τάνκερ που θα πηγαι-νοέρχονται στο Αιγαίο και στο Ιόνιο και θα ναυ-λώνονται με κριτή-ριο το χαμηλό τους κόστος και όχι και πάλι την ασφάλεια της μεταφοράς του φόρτου.

2. Τι θα σημαίνει αυτό για την μόλις πρόσφατα εντεινό-μενη προσπάθεια να αξιοποιηθούν επιτέλους οι ΑΠΕ –

με όρους τοπικών αναγκών και όχι υπερκερδοφορίας του κάθε μεγαλοεπιχειρηματία– σε έναν τόπο που και ήλιο και άερα και γεωθερμία έχει; Ταφόπλακα. Σου λέει το λύσαμε το ενεργειακό. Για λίγο φτηνότερο πετρέλαιο –σε σχέση με την έκρηξη της τιμής

του μετά από επέμβαση στο Ιραν– θα μείνει πίσω

το μόνο πράγμα που με αποκλειστι-

κά τοπικά μέσα (έρευνα, σχε-διασμός, κατα-

σκευή, λειτουργία) θα μπορούσαμε να χρησιμοποι-ήσουμε επιτέ-

λους. Κι αντ’ αυ-τού θα ξεπουλήσουνε κοψοχρονιά κάτι που αφενός χρειάστηκε κά-

ποια εκατομμύρια χρόνια, αφετέρου και κυρίως δε θα καρπωθεί παρά ελάχι-

στα η οικονομία απ’ αυτό. Ψίχου-λα θα σου μείνουν Χαρδαβέλα και λοιποί σωτήρες, δεδομένου ότι θα σου έρθουν τα κονσόρτσιουμ και θα σου πουλήσουν τεχνογνωσία, μηχανήματα, διεύθυνση, μάνα-τζμεντ, ειδικευμένο εργατικό δυ-ναμικό και θα σου πουν κράτα και ένα 10% γιατί έλαχε να βρίσκεται στο «χωράφι» σου το ΜΑΓΑΖΙ μας.

Λύσεις που προκρίνουν με νύ-χια και με δόντια να κρατηθούμε στο παλιό μοντέλο, της ενεργεια-κής κατασπατάλησης, του υπερ-καταναλωτισμού, της διατήρησης πάση θυσία του χαμένου παράδει-σου που σας ξεγλιστράει, είναι σε-νάρια αποπροσανατολιστικά που μόνο ματαίωση και κατάθλιψη θα φέρουν. Κοιτάμε μπροστά.

Πάμε αλλιώς. Αξιοπρεπώς.

Με χαρούμενη λιτότητα και κοι-νωνική αυτοοργάνωση.

Ποτέ άλλοτε η υστερία του persecuteur persecute (καταδιωκόμενος διώκτης) δεν έγινε, όπως σήμερα, ο κόσμος της κοινωνίας στην ολότητά της.

Κώστας Παπαϊωάννου

Γ ια πολλούς, το Σύνταγμα (και γενικώς το κίνημα των πλατειών) ήταν χωρι-σμένο σε δύο στρατόπεδα. Για κά-

ποιους ήταν η πάνω πλατεία και η κάτω. Άλ-λοι βλέπουν τα στρατόπεδα αλλιώς. Από την μία η απολίτικη μάζα του φραπέ και από την άλλοι οι πολιτικοποιημένοι και συνειδητοποι-ημένοι. Ή, από την ανάποδη, από την μία οι ανιδιοτελείς ακομμάτιστοι και από την άλλη τα ιδιοτελή κομματό-σκυλα. Άλλοι διακρίνουν το στρατό-πεδο της πολιτικής δράσης και αυτό της απλής διαμαρτυρίας. Άλλοι ξε-χωρίζουν το ριζοσπαστικό ή επανα-στατικό στρατόπεδο από το μεταρ-ρυθμιστικό ή ρεφορμιστικό. Άλλοι το βλέπουν πιο απλά: Από τη μία οι αριστεροί και από την άλλη οι δεξιοί (όσο πιο στοιχειώδης είναι η σκέψη, τόσο πιο σχηματικά είναι και τα συ-μπεράσματά της).

Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος δι-αχωρισμός, ίσως πιο κοντά στην αλή-θεια. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στην κοινωνία και τη ζούγκλα, το συλλογικό και το ατομικό, το (ενίοτε περιοριστικό και καταθλιπτικό) εμείς και το (πάντα περιοριστικό και καταθλιπτικό) εγώ. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ιδεολο-γία που καθοδηγεί την σκέψη και την ιδεολο-γία που την νεκρώνει. Την πολιτική σαν ελπίδα και την πολιτική σαν αφορισμό. Την ιδεολογία που έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και την κοινωνία και την ιδεολογία που έχει στο επί-κεντρο την... ιδεολογία.

Ένας τέτοιος διαχωρισμός δεν χωράει τα σχήματα που παρέθεσα στην αρχή. Η κοινω-νία περιλαμβάνει τον πολιτικοποιημένο που βλέπει την πολιτική του δράση σαν προσφο-ρά και θυσία και τον απολίτικο που επιδιώ-κει την πολιτική δράση, ώστε να βγει από την προηγούμενη ιδιωτεία του. Η ζούγκλα πε-ριλαμβάνει τον πολιτικοποιημένο που βλέ-πει την πολιτική του δράση σαν εξαργυρώ-σιμο γραμμάτιο ή χόμπυ και τον απολίτικο που επιδιώκει την πολιτική δράση, ώστε να...

ξεγελάσει την συνεχιζόμενη ιδιωτεία του. Η κοινωνία περιλαμβάνει τον «ριζοσπάστη» που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και τον «με-ταρρυθμιστή» που θέλει να... αλλάξει τον κό-σμο. Η ζούγκλα περιλαμβάνει τον μεταρρυθ-μιστή που θέλει να βολέψει τον εαυτό του και τον ριζοσπάστη που θέλει να... βολέψει τον εαυτό του. Η κοινωνία περιλαμβάνει τον αρι-στερό και τον δεξιό που ψάχνουν τη λύση στα κοινά τους προβλήματα, ενώ η ζούγκλα πε-ριλαμβάνει τον αριστερό και τον δεξιό που ψάχνουν... ο ένας τον άλλο.

Από το Σύνταγμα πέρασαν και τα δύο «στρατόπεδα». Επικράτησε ομως, το πρώτο. Στο Σύνταγμα νίκησε η κοινωνία. Και αυτή ήταν και η μεγάλη του κατάκτηση, ασχέτως των άλλων πολιτικών του επιτυχιών ή αποτυ-χιών. Η ζούγκλα έμεινε στο περιθώριο. Προ-

σωρινά, βέβαια, γιατί το παιχνίδι είναι σε εξέ-λιξη. Και όσο βαθαίνει η κρίση θα γίνεται και δυσκολότερο. Ή θα ξαναγίνουμε κοινωνία, ανακαλύπτοντας ο ένας ο άλλος και θα επι-στρέψουμε στην αλληλεγγύη και την συλλο-γική δουλειά (και στις μέρες μας βλέπουμε πολλά τέτοια αισιόδοξα παραδείγματα), ή θα πάμε σε έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων, homo de homini lupus (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος) και, δυστυχώς, στις μέρες μας βλέπουμε και πολλά τέτοια παραδείγμα-τα (παρεπιμπτόντως, το «εναντίον όλων» είναι και σύνθημα της Χρυσής Αυγής και την προη-γούμενη περίδο έδειχνε να εκφράζει πολλούς του «στρατοπέδου της ζούγκλας», αριστερά και δεξιά).

Μήπως το ίδιο το Σύνταγμα δεν ήρθε σε μια στιγμή που η ζούγκλα έδειχνε να παίρνει το πάνω χέρι; Θυμηθείτε το κλίμα που υπήρ-χε στην κοινωνία στις αρχές του περασμένου Μαίου: άγρια καταστολή στην πορεία, τραυ-ματισμοί, δολοφονία οικογενειάρχη για μια

βιντεοκάμερα, πογκρόμ χρυσαυγιτών, καμ-μένοι άνθρωποι στη λαϊκή αγορά της Καλ-λιδρομίου κ.λπ κ.λπ. Μήπως η εμμονή των «αγανακτισμένων» στον ειρηνικό χαρακτήρα του Συντάγματος δεν ήταν μία απάντηση της κοινωνίας στο κλίμα που είχαν καλλιεργήσει λίγες μέρες πριν οι λογής λογής «ειδικοί»;

Καθώς η ζούγκλα μπορεί να ανθίσει μόνο σε συνθήκες μίσους (η πηγή του δεν έχει σημασία: το αποτέλεσμα μετράει!), ο πόλε-μος όλων εναντίον όλων αναζητεί διαρκώς στόχους. Άλλος βλέπει παντού πρόβατα και συμβιβασμένους μικροαστούς. Άλλος ανα-καλύπτει διαρκώς απατεώνες και ξεπουλη-μένους. Άλλος ψάχνει σε κάθε γωνιά φα-σίστες και νεοναζί. Άλλος βλέπει γύρω του διαρκώς αλήτες και εγκληματίες. Άλλος νιώ-θει περιτριγυρισμένος από Εβραίους και πράκτορες. Όλοι αυτοί –θα μας πει– τον κυ-νηγούν. Οπότε –τι πιο λογικό;– θα πρέπει και αυτός να τους κυνηγήσει. Κάθε εξου-σία χρειάζεται τους αποδιοπομπαίους τρά-γους της. Απλώς, στη σημερινή πλουραλι-στική εποχή, καθένας έχει το δικαίωμα να

επιλέξει τον αποδιοπομπαίο τράγο της αρεσκείας του. Το μόνο που δεν επιτρέπεται είναι να μην έχει αποδι-οπομπαίους τράγους. Χωρίς αυτούς, ζούγκλα δεν νοείται.

Ζούμε στην εποχή της «δημοκρα-τίας», των «δικαιωμάτων», της «συμ-μετοχής», των «ελεύθερων πολιτών». Και για κάποιο λόγο ζούμε στην επο-χή που το χάσμα ανάμεσα στην κοι-νωνία και την πολιτική είναι μεγαλύ-τερο από ποτέ. Για να κλείσει αυτό το χάσμα, για να φύγουν από τις έννοιες αυτές τα εισαγωγικά, για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα σε μία κοι-

νωνία – ποτέ σε μία ζούγκλα. Μέχρι τώρα κοι-τάζαμε πάντα τα κουσούρια των άλλων και τα θετικά των δικών μας. Ας δοκιμάσουμε και το ανάποδο. Ας ψάξουμε και τα δικά μας κουσού-ρια κι ας αναζητήσουμε τα θετικά των άλλων. Δεν είναι μια ελαφριά πρόταση, απολίτικη, για έκπτωση στην ιδεολογία και ισοπέδωση. Είναι μια επίπονη διαδικασία, άκρως πολιτική, για βάθεμα της ιδεολογίας και χειραφέτηση. Ίσως ο εσωτερικός εχθρός να είναι πολύ πιο εσωτε-ρικός απ’ ότι νομίζουμε.

Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή που το παλιό πεθαίνει και το καινούριο αναμένει να γεννηθεί. Δεν μπορούμε να προδικάσουμε την κατάληξή του, δεν ξέρουμε καν αν θα εί-ναι καλύτερο του παλιού. Μπορούμε όμως, να συμβάλλουμε στην γέννησή του και να πα-λέψουμε για το καλύτερο. Ας μην σταθούμε εμπόδιο – μην το χαρίσουμε στη ζούγκλα.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ 7

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α Α Ν Α Τ Ρ Ο Π Η

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

ο εσωτερικός εχθρόςτου Νικόλα Δημητριάδη

Ε Φ Η Μ Ε Ρ Ι Δ Α

Συντακτική ομάδα:Παναγιώτης ΜαρούδαςΓιάννης Καψόπουλος

Μπάμπης ΧριστακόπουλοςΝικόλας Δημητριάδης

και η Βαbett

Αυτόνομο Στέκι, Ζωοδόχου Πηγής και ΙσαύρωνΚατάληψη κτήματος Πραπόπουλου, Προφήτη Ηλία 49, ρεματιά ΧαλανδρίουΕναλλακτικό βιβλιοπωλείο, Θεμιστοκλέους 37Βιβλιοπωλείο Ναυτίλος, Χαριλάου Τρικούπη 28, ΕξάρχειαΣτέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 15, ΕξάρχειαCafe rue de Marseille, Μασσαλίας 11, πάνω απ’ τη ΝομικήΣωματείο Βιβλίου-Χάρτου Νομού Αττικής, Λόντου 6, ΕξάρχειαΧώρος πολιτισμού @ρουφ, Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18, Ρουφ - ΓκάζιΣτέκι Αντίστασης με τους πολίτες του Χαλανδρίου, Αβέρωφ 7Α, ΧαλάνδριΛαϊκή Συνέλευση Χαλανδρίου, κάθε Πέμπτη, 19:30 στο κεντρικό ΚΕΠ (παλιό δημαρχείο)Καφέ Ακροβάτης, 25ης Μαρτίου 21, ΧαλάνδριΣτέκι Άρδην Θεσσαλονίκης, Δωδεκανήσου και Βαλαωρίτου 1

ΑΝΑΤΡΟΠΗ8

Είμαστε απίστευτα οργισμένοιΑπόσπασμα από κείμενο της Ανοιχτής Συνέλευσης Κατοίκων Αγίας Παρασκευής

Ο Π Ι Σ Θ Ο Φ Υ Λ Λ Ο

Για την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης και του δεύτερου μνημονίου.Για τη διαπόμπευση και προφυλάκιση του φίλου, γεί-τονα, συναγωνιστή και συντρόφου Παναγιώτη Κ.Για την κρατική τρομοκρατία και την καταστολή, γι’ αυτό το σύστημα που λεηλατεί τις ζωές μας και γι’ αυτούς που το υπερασπίζονται...

Ο Παναγιώτης Κ. φίλος, γείτονας, συναγωνι-στής και σύντροφος συμμετέχει εδώ και τρία χρόνια ενεργά στην Ανοιχτή Συνέλευση Κα-

τοίκων Αγίας Παρασκευής. Στους αγώνες για την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση ελεύθερων και δη-μόσιων χώρων στη πόλη (Υμηττός, κτήμα Σιστοβά-ρη, κτήμα και βίλα Ιόλα κλπ.), τους αγώνες τύπου «δεν πληρώνω» ενάντια στα διόδια και την αύξηση του εισιτηρίου στα ΜΜΜ, τους αγώνες για την υπε-ράσπιση των δημοτικών παιδικών σταθμών, τους αγώνες ενάντια στα χαράτσια και τις επικείμενες δι-ακοπές ρεύματος, τις δομές αλληλεγγύης και αλλη-λοβοήθειας όπως οι συλλογικές κουζίνες, τα ανταλ-λακτικά-χαριστικά παζάρια και τα δίκτυα ανταλλαγής υπηρεσιών. Τους αγώνες ενάντια στη περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών μας, τους αγώνες ενάντια στο καταθλιπτικό και δολοφονικό μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Ο Παναγιώτης Κ. μαζί με άλλους τέσσερις συλ-ληφθέντες της Κυριακής βρίσκονται προφυλακι-σμένοι από τις 16/2, μετά από κοινή απόφαση εισαγ-γελέα και ανακριτή. Ως ανοιχτή συνέλευση κατοί-κων, παρευρεθήκαμε στα δικαστήρια όπου περνού-σε από ανακριτή ο συναγωνιστής μας μαζί με τους υπόλοιπους τρεις διαδηλωτές από τους πέντε που προφυλακίστηκαν. Γύρω στις 5 η ώρα και ενώ το κατηγορητήριο ήταν συγκεκριμένο και με τους δια-δηλωτές να έχουν απολογηθεί, δημοσιεύονται στο site της αστυνομίας οι φωτογραφίες τους και καλούν τους πολίτες να ρουφιανέψουν τυχόν πληροφορίες.

Οι διαδηλωτές διαπομπεύονται δημόσια και τα πρόσωπα τους παίζουν σε όλα τα blogs και ρουφια-νοsite μεγαλοδημοσιογράφων ή μη και ακροδεξι-ών, καθώς και στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alpha, πριν ακόμα διεξαχθεί δίκη. Με άλλα λόγια, κρίνονται εκ προοιμίου ένοχοι, για το γεγονός ότι εί-χαν αξιοπρέπεια και διαδήλωσαν ενάντια στα μέτρα υποδούλωσης. Η ένωση φωτορεπόρτερ Ελλάδας

βγάζει καταγγελία για την κίνηση της αστυνομίας και πολλά blog κατεβάζουν τις φωτογραφίες μετά τη κοινωνική κατακραυγή.

Λίγη ώρα μετά τη δημοσίευση των φωτογραφι-ών, νέες κατηγορίες προστίθενται στους 4 από αυ-τούς, για όλους και οι ανακριτής και εισαγγελέας τους κρίνουν προφυλακιστέους. Πρόκειται για άλλη μια κραυγαλέα εκδήλωση της ενιαίας γραμμής πο-λιτικής εξουσίας-αστυνομίας-ΜΜΕ-δικαστικών, σε ένα ντελίριο που θα ζήλευε κάθε χούντα. Οι διαδη-λωτές προφυλακίζονται όχι βάσει στοιχείων, αλλά για παραδειγματισμό!

Ο Παναγιώτης Κ. είναι ένας τυχαίος συλληφθέ-ντας, θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς, οποιοσδήποτε διαδηλώνει κι αντιστέκεται. Θα μπο-ρούσε να είναι ο γείτονας μας, ο αδελφός μας, οι γο-νείς μας, ο συνάδελφος στη δουλειά, ο συμφοιτητής μας. Προφυλακίστηκε μαζί με τους υπόλοιπους πα-ραδειγματικά και για εκφοβισμό και για να διασφα-λιστεί ότι δεν θα υπάρξει ξανά μια Κυριακή 12 Φλε-βάρη. Αυτό θα συμβαίνει και με τον πλέον επίσημο τρόπο, καθώς η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι σχεδιά-ζει να παρέμβει νομοθετικά στον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται οι πορείες και οι διαδηλώσεις σε μεγά-λες πόλεις.

Ο Παναγιώτης Κ. είναι μέλος μιας συνέλευσης κατοίκων που αποτελεί κομμάτι του “από τα κάτω” κι αυτό-οργανωμένου κινήματος. Υπάρχουν περί-που 40 λαϊκές συνελεύσεις σε ολόκληρη την Αττι-κή, συνελεύσεις που αποτελούν δομές αγώνα και αλληλεγγύης, ζωντανά κύτταρα πειραματισμού και οργανωτικά προπλάσματα μιας άλλης κοινωνίας.

Εμείς σαν Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Αγίας Παρασκευής, δηλώνουμε ότι δεν θα αφήσουμε κα-νέναν αγωνιστή μόνο του. Η προκλητική -φασιστική προφυλάκιση του Παναγιώτη δεν θα μείνει αναπά-ντητη. Δεν τρομοκρατούμαστε και συνεχίζουμε τον αγώνα μας απέναντι σε όσους καταληστεύουν τις ζωές μας, απέναντι στα παπαγαλάκια και τους έμμι-σθους ή άμισθους ένστολους ή μη προστάτες τους.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΘΕΝΑΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!

Άμεση απελευθέρωση – καμία δίωξη των συλλη-φθέντων της Κυριακής 12/2

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Την ευθύνη των κειμένων φέρουν οι υπογράφοντες

Ε Π Ι Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Α

e.anatropi@gmail.comeanatropi.wordpress.com

Έ γινε δεκτή η Προσωρινή Δι-αταγή που εκδικάστηκε στις 22/2/2012, των 193 πολιτών

του Χαλανδρίου, εναντίον της ΔΕΗ. Με αυτήν απαγορεύεται στη ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα στους αιτούντες, μέ-χρι να εκδικαστεί και να βγει η από-φαση των Ασφαλιστικών Μέτρων, που ορίστηκαν να εκδικαστούν στις 9.7.2012.

Είναι η πρώτη απόφαση ομαδι-κής προσφυγής από τα Βόρεια (και υποτίθεται πλούσια...) προάστια. Οι μέχρι σήμερα ομαδικές αιτήσεις που είχαν γίνει δεκτές αφορούσαν σε πολίτες Δήμων που είναι «υπο-βαθμισμένοι» (Ταύρος, Πετρούπο-λη, επαρχία κ.λ.π). Άλλωστε το επι-χείρημα αυτό (ότι δήθεν οι πολίτες του Χαλανδρίου έχουν και δεν πει-νάνε...) το χρησιμοποίησε με ένταση η ΔΕΗ κατά την εκδίκαση της υπό-θεσης.

Άσχετα από το τι θα γίνει στο τέ-λος, η εξέλιξη αυτή δείχνει ότι οι πολίτες έχουν δύναμη και μπορούν ενωμένοι, ανεξάρτητα από κομματι-κές, ιδεολογικές, πολιτικές διαφο-ρές, να αντισταθούν στις αθλιότητες που καθημερινά βιώνουν.

Αρκεί να το πιστέψουν!

Λαϊκή Συνέλευση Χαλανδρίου

Μια πρώτη νίκηΑπό την Λ.Σ. Χαλανδρίου, εναντίον του χαρατσιού της ΔΕΗ

ΣΗ

ΜΕ

ΙΑ

Δ

ΙΑ

ΝΟ

ΜΗ

Σ