Expliciet -De tiran is dood, leve de tiran blz.02 taal, het Arabisch. Aangezien een perfecte COMMENTAAR:-Het juiste samenleven is noch bij politiek links noch bij politiek rechts blz.04

1

�REDACTIONEEL: -De tiran is dood, leve de tiran blz.02 �COMMENTAAR: -Het juiste samenleven is noch bij politiek links noch bij politiek rechts blz.04

�LESSEN UIT DE HADITH: -De preek van de Hadj van het Afscheid blz.14 �ISLAM: - Een verwerping van de methodiek van de modernisten van Islam blz.17

-De volgeling van de ware religie kent geen twijfel blz.30

�ACHTERGROND: -Het Baker-Hamilton rapport:een analyse van Amerika’s nieuwe strategie voor Irak en het Midden-Oosten blz.38

�GODDELIJKE OORDEEL -De interreligieuze dialoog blz.43

�DIVERS: -Islam en de Indianen van Noord-Amerika blz.45

INHOUDS OPGAVEAangezien “Copyrights en Patenten” niet in overeenstemming zijn met Islam, bent u vrij de inhoud van iedere editie te vermenigvul-digen. Wij verzoeken u wel ons als referen-tie te vermelden. Het moet duidelijk zijn dat de Koran alleen authentiek is in zijn originele taal, het Arabisch. Aangezien een perfecte vertaling van de Koran onmogelijk is, maken we gebruik van vertalingen van de beteke-nissen van de Heilige Koran. Dezen geven slechts beperkt weer de betekenis van de oorspronkelijk Arabische tekst.

3 maandelijks magazine Losse nummers à 3 €

Jaarabonnement à 15 € (incl.verzendkosten)

Voor een jaarabonnement,zowel in Nederland als België,contacteert u:

Abonnementen ServicePostbus 51043

3007 GA Rotterdam

Na overmaking van de abonnements-gelden ontvangt u dan Expliciet Magazine een jaar lang bij u thuis.

Ten name van Dhr. F. BabayigitNederland rekening nummer:

giro 7711613

Ten name van Expliciet MagazineBelgië rekening nummer:

001 - 2975063 - 52

U kunt ook contact metons opnemen via onze webpagina:

www.expliciet.nl

ExplicietHet magazine voor een Islamitisch bewustzijn

En laat er een groep onder u zijn die tot goedheid aanspoort en tot rechtvaardigheid maant en het kwade verbiedt; dezen zijn het die zullen slagen. (Al-Imraan 104)

C

2

Op de 30 december 2006 eindigde Saddam Hoessein aan de strop, een gebeurtenis die met gemengde gevoelens ontvangen is in de wereld. Misschien geleid door de waan van de dag spraken sommigen over Saddam als “martelaar” van het verzet tegen Amerikaans imperialisme. Maar dit is een beoordeling van Saddam die zijn geschiedenis negeert. Want Saddams geschiedenis is een geschiedenis van westers imperialisme. Uit 1969 stammen de berichten die de wereld bekend maken met het feit dat Saddam als jonge man gerecruteerd werd door de Britten. “Saddam Hoessein at Tikriti, geboren omstreeks 1937; vooraanstaand geworden door de verkiezing in het leiderschap van de Ba’ath partij in 1959 om Kassem te vermoorden, gewond geraakt bij de poging; (...) een goed voorkomende jonge man, initieel gezien als een extremist binnen de partij, maar verantwoordelijkheden zouden hem kunnen doen matigen, (...) familie van president Bakr door huwelijksbanden; als afkomstig van Tikrit (beschikkende over) goede relaties met de mensen aan de macht.” Zo schetste de ambassade van Groot-Brittannië in Bagdad de jonge Saddam in een communicatie naar de bazen op het Brits Ministerie van Buitenlandse Zaken in Londen. “Hij begeleidde me naar de deur, en herhaalde zijn oprechte wens dat de relatie tussen Irak en Groot-Brittannië zouden verbeteren. (...) Iemand met wie zaken te doen valt. Ik heb een copie van dit bericht meegestuurd, mocht het Ministerie van Olie er een willen hebben.” Zo verklaarde ambassadeur Balfour korte tijd later in de richting van hetzelfde Ministerie van Buitenlandse Zaken. Onder het wakende oog van “grote oom” Groot-Brittannië groeide Saddam langzaam maar zeker door tot de machtigste man van Irak. In 1979 zette hij de zittende president Generaal Bakr af om het leiderschap over Irak op zich te nemen. Vervolgens was zijn eerste daad het publiekelijk

benoemen van al degenen in het leiderschap van zijn Ba’ath partij die andere belangen dienden dan Saddam zelf, oftewel degenen die niet de belangen van Groot-Brittannië dienden. Om hen vervolgens weg te laten leiden in de richting van het executie-peleton dat reeds klaar stond.

Onder Saddam behoorde Irak toe aan Groot-Brittannië, die met het land deed wat haar ten voordeel was. De moslims van Irak werd hierbij welwillend gemaakt en gehouden door Saddam - de beelden van de martelingen en moorden die Saddam hiervoor gebruikte tegen het volk van Irak zijn ondertussen bij iedereen bekend. Saddam liet zichzelf gebruiken als instrument voor Groot-Brittannië niet enkel in haar pogingen de schatten van Irak te stelen, maar eveneens bij haar doelstelling om de macht over de olie van het Midden-Olie te verkrijgen. Zo resulteerde de Eerste Golfoorlog, tussen Irak en Iran in de periode 1980 - 1988, de oorlog over de heerschappij in de Golf. Groot-Brittannië (Irak) en Amerika (Iran) gebruikten beiden hun agenten in de regio om macht en invloed te vergaren voor zichzelf en deze agenten, op hun beurt, misbruikten de moslims voor hun meesters in Washington en Londen. Deze proxie-oorlog tussen Groot-Brittannië en Amerika kostte aan minstens 1 miljoen moslims het leven, een veelvoud hiervan raakte gewond of verloor alles wat ze bezaten. Maar niet getreurd voor Frankrijk, Groot-Brittannië, Amerika, de Sovjet Unie en Duitsland, want de oorlog was een zegening voor de wapenindustrie. Allemaal verdienden ze miljarden met de verkoop van militair materiaal aan beide zijden in het conflict; en Israël verzorgde leningen voor Iran om de aankoop van Amerikaanse wapens te kunnen financieren, om zo lang mogelijk het zinloze moorden voort te kunnen laten duren.

REDACTIONEEL

Januari - Februari - Maart 2007 / Jaargang 7 Nr. 28 EXPLICIET

De tiran is dood, De tiran is dood, leve de tiran!leve de tiran!

3

Anderen, hoofdzakelijk de Amerikanen, spraken over de ophanging van Saddam als “rechtvaardigheid” en “een stap in de richting van een democratisch Irak”. Maar ook dit is een beoordeling die door de context gevormd door de geschiedenis verworpen wordt. (Dat de mensenrechtenorganisaties Amnesty International en Human Rights Watch het proces van Saddam beschreven als “oneerlijk” en “zeer gebrekkig”, is een verder argument.) De oorsprong van het doodvonnis tegen Saddam is niet de rechtzaak van 2005 - 2006, maar het bezoek van Donald Rumsfeld aan Bagdad in 1985. In niet mis te verstane bewoordingen maakte Saddam duidelijk dat hij geen behoefte had aan hulp van Amerika in zijn oorlog met Iran. Groot-Brittannië en Europa waren aan zijn zijde en voor Amerika en haar belangen was geen plaats in Irak, zo gaf Saddam hiermee aan. Voor Amerika was dus duidelijk dat haar belangen in de regio een verwijdering van Saddam van het toneel vereisten. Het duurde vijf jaren voordat de Amerikanen hun val voor Saddam klaar hadden. De Amerikaanse ambassadeur in Irak, April Gilespie, nodigde Saddam uit zijn wens tot inname van Koeweit te realiseren, door tegenover hem verklaren “Wij (Amerika) hebben geen mening in conflicten van de Arabier tegenover Arabier”. Saddam begreep hieruit dat Amerika zijn inname van Koeweit niet in de weg zou staan, en hij stuurde zijn troepen over de grens. De rest is geschiedenis. Door deze Tweede Golgoorlog van 1990 - 1991 wist Amerika veel van haar destijdse plannen in het Midden-Oosten te realiseren. De oorlog brak de militaire macht van Irak, waarme de macht van Saddam (en dus Groot-Brittannië) werd gebroken. Deze macht over Irak werd overgenomen door de Amerikanen middels de Verenigde Naties en haar resoluties. De machteloze Saddam werd in Bagdad achter gelaten en in staat gesteld de opstand tegen zijn bewind - waartoe de Amerikanen de moslims van Irak hadden opgeroepen - met veel geweld neer te slaan. Zo werd de mythe in stand gehouden van de machtige Saddam, de bedreiging voor het Midden-Oosten en de wereld, waardoor Amerika’s andere agenten in de regio de stationering van tienduizenden Amerikaanse soldaten in het gebied en de aankoop van miljarden dollars aan Amerikaanse wapens konden laten accepteren door hun volkeren.

Amerika’s nieuwe plan voor het Midden-Oosten van begin 21e eeuw vereiste de totstandbrenging van een op het oog democratisch regime in Irak. Daarmee was Saddams tijd gekomen, had zijn laatste uur geslagen, en was een Derde Golfoorlog feitelijk onafwendbaar geworden. Omdat in tegenstelling tot wat gehoopt werd de invasie en bezetting van Irak Amerika niets dan verdere problemen heeft gebracht, moest Saddam publiekelijk sterven. De weerstand van de Iraki moslims tegen de Amerikaanse bezetter kost Uncle Sam miljarden in dollars en duizenden soldaten. Saddam is nu onder de begeleidende schreeuwen van “Moqtada” verhangen, met als doel de Amerikaanse plannen voor het Midden-Oosten te redden: in de hoop dat de twee partijen van verzet tegen de bezetting, de soennieten en de volgelingen van Moqtada as Sadr, zich nu tegen elkaar zullen keren en niet langer tegen de Amerikanen.

Dus Saddam is niet een martelaar voor een goede zaak, hij was een tiran, een onderdrukker van de moslims voor de belangen van de imperialistische staten. Een moordenaar die nu tegenover Allah (�) zal moeten verantwoorden hetgeen niet te verantwoorden valt. En de bestraffing van Saddam heeft ook niets te maken met het verrichten rechtvaardigheid, of het nemen van een stap voorwaarts in de richting van een betere toekomst voor het volk van Irak. Het is simpelweg een continuering van het spel tussen de imperialistische, westerse staten om de macht over de schatten van de moslims in het Midden-Oosten.

Aan de tirannie die uit dit spel resulteert is ook met de dood van Saddam geen einde gekomen. Daarvoor is beëindiging van de invloed van de imperialistische staten over de moslims nodig, en dit zal zijn bij hunner vereniging in de staat van Islam, al Khilafah naar het voorbeeld van de Profeet (�). Enkel bij Islam is de ware rechtvaardigheid, en aan de hand van deze komende Khilafah-staat zullen de huidige regenten over de landen van de moslims -de marionetten van het koloniale westen, de moordenaars, plunderaars en martelaars van miljoenen - de ware rechtvaardigheid nog proeven in het huidige leven, zo Allah (�) het wil.

EXPLICIET Januari - Februari - Maart 2007 / Jaargang 7 Nr. 28

4 Januari - Februari - Maart 2007 / Jaargang 7 Nr. 28 EXPLICIET

COMMENTAAR

De recente verkiezingen in Nederland kenden als uitkomst een overwinning voor de christen democraten (CDA) als grootste partij met 27% van de stemmen, oftewel 41 van de 150 zetels in het parlement. Echter, dit was niet de belangrijkste uitkomst van de verkiezingen van 2006. De belangrijkste uitkomst was de groei van de aanhang van de beide extremen van het politiek spectrum van seculier democratisch Nederland, bij “extreem links” in de vorm van de Socialistische Partij (SP) en “extreem rechts” in de vorm van de nieuwe Partij voor de Vrijheid (PVV - Groep Wilders). De SP is de meest linkse partij in het politiek spectrum Nederland, en behaalde met 17% van alle stemmen 25 zetels in het parlement. Dit zijn maar liefst 16 zetels meer dan bij de vorige verkiezingen in 2003, een stijging van 180%. Met 6% van de stemmen waren 9 zetels het resultaat voor de PVV, de meest rechtse partij in Nederland gesticht door de voormalige liberaal-democraat Geert Wilders, die voor de eerste maal aan de verkiezingen mee deed. Maar voor een waardering van het aantal stemmen op extreem rechts horen hierbij opgeteld te worden het aantal voorkeurstemmen

voor de minister van Vreemdelingen Zaken, mevrouw Verdonk (VVD). De ten tijde van de verkiezingen nog minister Verdonk presenteerde zich evenals de PVV bij uitstek op een anti-Islam en anti-allochtonen platform, wat haar uiteindelijk 620.555 voorkeurstemmen opleverde. Omstreeks 9 zetels in het parlement. Dus gesteld kan worden dat “extreem rechts” in Nederland bij de laatste verkiezingen in totaal 18 zetels, oftewel 12% van de stemmen, heeft weten te bemachtigen. Tezamen hadden extreem links en extreem rechts van het politieke spectrum in de Nederlandse seculiere democratie dus bijna één op de drie kiezers achter zich.

Van het verschil tussen links en rechts binnen de seculiere democratie wordt vaak meer gemaakt dan het in werkelijkheid is, zoals bijvoorbeeld toen naar aanleiding van de verkiezingsuitslag vanuit extreem rechtse hoek gesteld werd “niets is erger voor het land dan een links kabinet”. De realiteit is namelijk dat de partijen die links worden genoemd en de partijen die rechts worden genoemd in de seculiere democratie meer overeenkomsten kennen dan verschillen,

Het juiste samenlevenHet juiste samenlevenis noch bijis noch bij politiek links politiek linksnoch bijnoch bij politiek rechts politiek rechts

,oftewel een analyse van 20 jaar vreemdelingen politiek in Nederland

5EXPLICIET Januari - Februari - Maart 2007 / Jaargang 7 Nr. 28

zelfs wanneer zij de beide extremen bevolken. Immers, om te beginnen delen links en rechts van het politiek spectrum in de seculiere democratie dezelfde fundamentele visie (ideologie) als uitgangsbasis. Beiden zijn seculier en zowel links als rechts geloven dus dat bij de mens de soevereiniteit moet liggen, oftewel dat de mens zelf de wet moet bepalen. Men zou eventueel kunnen beargumenteren dat betreffende de economie links en rechts een fundamenteel andere visie uitdragen, maar het tegenargument is dat dit verschil tegenwoordig tot een zuiver historisch verschil verworden is en niet langer een actueel verschil is - het links van vandaag de dag is niet al langer niet meer het links van omstreeks 100 jaar geleden. Destijds werd politiek links nog gedefinieerd op basis van de oplossingen voor de economische kwesties die het aandroeg. Links liet zich hierbij leiden door de leer van Karl Marx, de bedenker van het communisme, die stelde dat de economische problemen het resultaat zijn van het kapitalisme, omdat het kapitalisme als economisch systeem niets meer of minder is dan uitbuiting van het volk door de elite van kapitalisten. Politiek rechts, daarentegen, is de stroming die juist wordt geassocieerd met het vrije markt denken typisch voor het kapitalisme. Het oorspronkelijke links droeg voor de economische problemen dus inderdaad oplossingen aan die ronduit conflicteerden met het gedachtegoed van rechts. Links stelde dat een breuk met het kapitalisme de oplossing was - bijvoorbeeld door beëindiging van de absolute vrijheid van bezit, het fundament onder het kapitalisme - terwijl rechts beargumenteerde dat meer kapitalisme - oftewel minder belastingen en minder overheidsbemoeienis - de oplossing van de problemen zou zijn. Uit de partijprogramma’s van de linkse partijen van nu, echter, blijkt niets meer van een aanduiding van het kapitalisme als bron aller kwaad en de daar mee gepaard gaande afwijzing van het kapitalisme. De aandacht van het links van nu gaat uit naar wat men noemt de “excessen van het kapitalisme”, zoals de salarissen van topmanagers bijvoorbeeld (“exorbitant” is dan de beschrijving hiervoor). Maar, de afwijzing

van excessen van het kapitalisme impliceert acceptatie van het bestaan van het kapitalisme. De relatie van het links van nu met het kapitalisme als economisch systeem wordt dan ook het best beschreven als een typische huwelijkse relatie: de echtgenoten houden van elkaar, maar beiden vinden bij elkaar bepaalde eigenschappen die zij minder waarderen en die zij liefst veranderd zouden willen zien. In het geval van het links van nu is de eigenschap van het kapitalisme waar men in mindere mate van houdt, de verdeling van de welvaart die uit het kapitalisme resulteert. Om precies te zijn, het politiek links van nu vindt dat teveel van de welvaart verdwijnt in de zakken van te weinig mensen, en zij stelt daarom dat de overheid door actief ingrijpen in de economie deze uitkomst van het kapitalisme moet corrigeren. En dus ook voor wat betreft de economische kwesties verschillen het politieke links en rechts nog maar minimaal van elkander: beiden geloven in kapitalisme, waarbij rechts voorstelt om de overheid zo min mogelijk van invloed te laten zijn op de economie (iedere uitkomst van het kapitalisme is de “sociaal wenselijke uitkomst”) terwijl links oproept om de overheid sommige resultaten van kapitalisme te laten corrigeren (niet iedere uitkomst van het kapitalisme is de “sociaal wenselijke uitkomst”).

Een blik op het beleid betreffende de kwestie van het samenleven van de verschillende bevolkingsgroepen toont aan dat specifiek voor wat Nederland betreft, van een werkelijk verschil tussen links en rechts überhaupt geen sprake meer is. Uit ieder politiek statement betreffende deze kwestie blijkt namelijk dat links en rechts de kwestie op identiek dezelfde wijze benaderen. Vergelijkt men bijvoorbeeld het partijprogramma van de Socialistische Partij in Nederland hieromtrent en het verkiezingspamflet van de Partij voor de Vrijheid, dan zal men zien dat het enigste verschil de formulering van de standpunten is, omdat de standpunten in essentie dezelfden zijn:

“De vrijheid van religie is verankerd in onze grondwet, evenals de scheiding tussen kerk en staat, de vrijheid van meningsuiting en andere


individuele vrijheden. Religieuze organisaties van en voor allochtonen die in Nederland actief zijn en of willen worden, dienen die rechten te kennen en te respecteren.”- Socialistische Partij, partijprogramma 2006 - 2010

“Nieuw artikel 1 van de Grondwet: christelijk/joods/humanistische cultuur moet in Nederland dominant blijven.” - Partij voor de Vrijheid (Groep Wilders), verkiezingspamflet 2006

“De komst van geestelijken en imams uit het buitenland die geen kennis hebben van de Nederlandse taal en van de Nederlandse samenleving moet worden tegengegaan.”- Socialistische Partij, partijprogramma 2006 - 2010

“Preekverbod buitenlandse imams, verplichting tot spreken van Nederlandse taal in gebedshuizen.” -Partij voor de Vrijheid (Groep Wilders), verkiezingspamflet 2006

“Buitenlandse financiering van in Nederland opererende religieuze genootschappen moet worden tegengegaan en dient, waar het toch gebeurt, volstrekt transparant te zijn.”- Socialistische Partij, partijprogramma 2006 - 2010

“Verbod op buitenlandse financiering of buitenlandse bestuurlijke invloed moskeeën.” -Partij voor de Vrijheid (Groep Wilders), verkiezingspamflet 2006

“Allochtonen die ervoor kiezen terug te keren naar hun land van herkomst in het kader van de terugkeerregeling, dienen geholpen te worden bij het realiseren daarvan.” - Socialistische Partij, partijprogramma 2006 - 2010

“Bevorderen vrijwillige remigratie.”- Partij voor de Vrijheid (Groep Wilders), verkiezingspamflet 2006

Oftewel, zowel links als rechts delen de bevolking consequent op in twee categorieën, zijnde de autochtoon en de allochtoon. En beiden zien de mensen in Nederland dus niet primair als gelijken van elkander waartussen geen verschillen bestaan omdat allen mensen zijn,

want beiden brengen onderscheidt aan tussen de mensen op basis van afkomst en/of ras. Verder verheffen beide partijen de “autochtoon” tot boven de “allochtoon”, door de allochtoon te benaderen als iemand die iets te presteren heeft om met de autochtoon samen te mogen leven, en door de autochtoon te benaderen als iemand die het recht van eisen heeft tegenover de allochtoon - want bij beide politieke stromingen moet de allochtoon “integreren”.

Toch is deze afwezigheid van alternatieven - wat het zogenaamde recht op kiezen overigens in een geheel ander daglicht stelt, maar dit terzijde - niet altijd zo duidelijk geweest in de Nederlandse politiek. Voor een verklaring van dit toch opzienbarende verschijnsel zou ingegaan moeten worden op wat in principe het verschil is tussen politiek links en rechts bij de kwestie samenleven, en hoe dit ook in Nederland lange tijd was. Dit, omdat juist bij deze kwestie links en rechts met verschillende opvattingen geassocieerd worden.

Bij de kwestie samenleven, namelijk, wordt rechts gewoonlijk geassocieerd met de absolutistische benadering van de kwestie. Wanneer een partij het standpunt uitdraagt dat iedereen in een samenleving zich aan de autochtone cultuur zou moeten aanpassen, dan wordt deze partij gewoonlijk als rechts bestempeld. Het denkpatroon van dit rechts bij de kwestie samenleven kent gewoonlijk twee pilaren. De eerste pilaar is de opvatting dat samenleven enkel mogelijk is indien iedereen in de samenleving één en dezelfde cultuur deelt. Er bestaat bij rechts dan ook altijd een sterke focus op hetgeen anders is, waarbij het andere steevast gepresenteerd wordt als een bedreiging voor het samenleven - het is immers “anders”. De tweede pilaar is de overtuiging dat “autochtoon-heid” het bestaan van bepaalde voorrechten impliceert, rechten die niet gelden voor hetgeen niet-autochtoon is, met andere woorden voorrechten die niet gelden voor hetgeen allochtoon is. Daarom redeneert rechts gebruikelijk dat de autochtoon van de allochtoon mag eisen, en dat de autochtoon de allochtoon


verplichtingen mag opleggen. Dit terwijl het eisen door de allochtoon of het verplichten door de allochtoon niet geaccepteerd worden, want, zo wordt dan gesteld, de allochtoon is “te gast” en “gasten hebben niets te eisen, die hebben zich aan te passen”. Volgens rechts mag de autochtoon dus van de allochtoon eisen om de autochtone cultuur over te nemen, om zo samenleven mogelijk te maken. Sterker nog, ten gevolge van de opvatting dat samenleven vereist dat iedereen dezelfde cultuur deelt is het in de ogen van rechts geheel normaal dat de autochtoon simpelweg van de allochtoon eist dat deze zijn allochtone cultuur omruilt voor de autochtone cultuur. Vandaar de beschrijving van de benadering van rechts van deze kwestie als absolutistisch: het eist adoptie van haar cultuur door ieder ander in de samenleving en het accepteert geen afwijkingen hiervan, op basis van het principe “wie hier met mij wil zijn die moet zijn zoals ik, anders kunnen we niet samenleven”. In de praktijk betekent dit dat rechts algemene ideeën uitdraagt over hoe zij denkt dat de autochtoon denkt, handelt en voelt, om vervolgens iedere allochtoon te verplichten ook zo te denken, handelen en voelen. Bij dit alles valt het niet moeilijk om in te zien dat door deze politieke stroming licht gedacht wordt over het grijpen naar de maatregelen van dwang en repressie in een poging de gewenste eenheid van cultuur in de samenleving te realiseren. Hoofdzakelijk dus omdat door rechts de afwezigheid van eenheid van cultuur in de samenleving als een bedreiging wordt ervaren en gepresenteerd.

Links, daarentegen, wordt geassocieerd met het principe van cultureel relativisme als uitgangspunt bij de kwestie samenleven. Het cultureel relativisme stelt dat iedere cultuur, oftewel ieder stelsel van opvattingen over goed en slecht, resulteert uit een cultuur specifieke eigen visie over de mens en het leven. Anders gezegd, het cultureel relativisme kent als basis de bewering dat iedere cultuur een eigen basisidee kent waaruit al de andere ideeën van de cultuur vervolgens resulteren. In een voorbeeld om dit duidelijk te maken, de humanistische cultuur

achter het kapitalisme als ideologie heeft een specifiek eigen visie over de mens en het leven, een eigen basisidee, dat volkomen anders is dan bijvoorbeeld de Islamitische visie op de mens en het leven. Het basisprincipe van het humanisme is in feite het secularisme, zijnde de overtuiging dat ieder mens voor zichzelf uit moet maken wat goed en slecht is, en dat ieder mensen naar zijn eigen opvattingen over goed en slecht zou moeten handelen. Oftewel, het humanisme gelooft in absolute vrijheid voor het individu. Het basisprincipe van de Islamitische cultuur, echter, is het credo van Islam: “Er is geen God / Oordeler (illah) buiten Allah, en Mohammed is Zijn Profeet”. Dit houdt in dat de Islamitische cultuur als goed beoordeelt hetgeen door Allah (�) als goed beoordeeld is en als slecht beoordeelt hetgeen door Allah (�) als slecht beoordeeld is, en dus dat de mens bij de bepaling van goed en slecht geen andere rol speelt dan het extraheren (ijtihad) van het oordeel van Allah (�) uit de uitspraken van Allah (�). Nu, omdat de basisideeën van het humanisme en Islam van elkaar verschillen, zo stelt het cultureel relativisme, valt het te verwachten dat ook de respectievelijke stelsels van opvattingen over goed en slecht van elkaar zullen verschillen: de mens is de bron van goed en slecht in de humanistische cultuur terwijl Allah (�) de bron is van goed en slecht in de Islamitische cultuur, en als de bronnen van goed van elkaar verschillen zullen als natuurlijk het goed en slecht bij beiden ook van elkaar verschillen.

Naast deze beschrijving van de realiteit van culturen omvat het cultureel relativisme ook een idee over de realiteit van het basisidee. Het cultureel relativisme stelt dat geen enkel basisidee kan bewijzen dat zij juist is en dat alle andere basisideeën onjuist zijn. Hieruit concludeert het cultureel relativisme vervolgens dat geen enkele cultuur kan zeggen dat zij beter is dan een andere cultuur. Er wordt als volgt geredeneerd. De humanist kan de opvatting van de moslim over goed en slecht niet beoordelen, omdat de opvatting van de moslim resulteert


uit het basisidee dat zegt dat goed en slecht bepaald moet worden door Allah (�), terwijl de humanist vindt dat goed en slecht enkel en alleen door het individu zelf bepaald mag worden. Als de moslim dus zegt “dat is goed want Allah zegt zo” dan zal de humanist dit zonder twijfel beoordelen als “slecht” omdat de moslim doet wat iemand anders zegt en niet wat hij zelf wil. En andersom, als de humanist zegt “dat is goed want ik vind het goed” dan zal de moslim dit zonder twijfel beoordelen als “slecht” omdat de humanist niet heeft gekeken naar de uitspraken van Allah (�). Maar, zegt het cultureel relativisme verder, dit is niet zozeer een beoordeling van de ene cultuur door de andere maar veel eerder een vaststelling van het verschil tussen de beide culturen. De humanist stelt enkel vast dat de opvattingen van de moslim niet passen bij de humanistische cultuur en haar basisidee, en de moslim stelt enkel vast dat de opvattingen van de humanist niet passen bij de Islamitische cultuur en haar basisidee. Om werkelijk te kunnen oordelen over een andere cultuur zou de humanist eerst moeten bewijzen dat zijn basisidee juist is en dat alle andere basisideeën fout zijn. Pas daarna zou de vaststelling van een conflict tussen de opvatting van de moslim en het humanistisch basisidee een werkelijke, objectieve beoordeling van de opvatting van de moslim zijn: “basisidee humanisme is juist, opvatting moslim past niet bij basisidee humanisme, dus opvatting van moslim is onjuist”. Maar omdat volgens het cultureel relativisme geen van de culturen de definitieve juistheid van het eigen basisidee kan claimen, kan geen enkele cultuur oordelen over andere culturen. Voor de aanhangers van het cultureel relativisme is de waarheid dan ook relatief, voor de humanist zijn de opvattingen van het humanisme de waarheid, terwijl voor de moslim de opvattingen van Islam de waarheid zijn. En derhalve de term cultureel relativisme. Voor de kwestie samenleven, ten slotte, betekent deze opvatting de huldiging van het principe “leef en laat leven”. Omdat niemand kan claimen dat hij juist is en de andere onjuist zijn, moet iedereen elkanders “waarheid” respecteren.

Het opvallende in Nederland vandaag de dag is dat de politiek van uiterst links naar uiterst rechts dezelfde absolutistische benadering van de kwestie samenleven huldigt. Toch is links in Nederland niet absolutistisch geweest. Sterker nog, de meeste tijd van de voorbije 30 jaar huldigden zowel links als rechts het principe van het cultureel relativisme. Het is nog niet zo lang geleden dat de partijen die niet het cultureel relativisme als uitgangspunt namen bij de kwestie samenleven, te denken valt in het bijzonder aan de Centrum Democraten van Hans Janmaat, eenvoudigweg genegeerd werden in het parlement. De overige politici, zowel links als rechts, draaiden Janmaat hun ruggen toe wanneer hij de microfoon opeiste. En zijn absolutisme (“Weg met de multiculturele samenleving”, oftewel iedereen moet zich aanpassen aan de Nederlandse cultuur) deed Janmaat destijds zelfs in de gevangenis belanden wegens racisme. Dat links en rechts nu beiden ditzelfde absolutisme huldigen is daar de intellectuele onderbouwing van het vreemdelingenbeleid in Nederland van de voorbije 30 jaar altijd onjuist is geweest.

Het cultureel relativisme leidde in de “progressieve” zeventiger jaren tot beleid waaronder het samenleven van verschillende culturen gezocht werd in het negeren van de verschillen tussen de culturen. Omdat conform de theorie van het cultureel relativisme aangenomen werd dat geen enkele cultuur de absolute en definitieve waarheid was, en dus dat niemand over de opvatting van een andere cultuur kan oordelen, werd over de verschillen tussen de culturen maar niet gesproken uit angst dat teveel aandacht voor verschillen zou leiden tot breuken in de samenleving. Oftewel, men erkende het bestaan van verschillen maar men zag in de verschillen tussen de cultuur van mensen een bedreiging voor het samenleven van deze mensen. Wat het cultureel relativisme dus deed was de mensen aanpraten dat er geen kwestie samenleven bestond omdat er zogenaamd geen echte verschillen tussen de culturen waren, enkel overeenkomsten (“we zijn toch allemaal mensen”, “we geloven toch allemaal in dezelfde God”, et cetera).


Wat de mensen impliciet geleerd werd door het krampachtig negeren van de eenvoudig waar te nemen verschillen tussen culturen, echter, was dat verschillen iets zijn om te vrezen. Immers, als verschillen werkelijk geen probleem waren, waarom zou men dan zo hardnekkig ontkennen dat de cultuur van de Italiaanse, Turkse, Spaanse of Marokkaanse gastarbeider anders was dan wat men in Nederland gewoon was? Deze benadering van de kwestie samenleven, die dus resulteerde uit erkenning van het feit dat culturen van elkaar verschillen, leerde de mensen dus eigenlijk dat samenleven enkel mogelijk is indien er eenheid van cultuur is in de samenleving. Tegelijkertijd, door het negeren van de realiteit leerden de mensen ook niet hoe om gegaan behoort te worden met verschillen. Het resultaat was dat de mensen de verschillen uit de weg gingen, en dus dat de verschillende culturen zichzelf terugtrokken in hun eigen steden, wijken en buurten, om in de waan te kunnen blijven dat er geen verschillen bestonden en er ook geen kwestie samenleven bestond. Men sprak hoogdravend over het “tolereren” van verschillen, terwijl men in werkelijkheid niets anders deed dan negeren van verschillen.

De politiek van krampachtig negeren en terugtrekking in eigen kring maakte de verschillen tussen culturen enkel des te meer evident. En als onvermijdelijk leidde deze politiek dan ook tot een nieuw politiek tijdperk, en wel op het moment dat het ontkennen van verschillen tussen de culturen in Nederland eenvoudigweg niet langer mogelijk was. Min of meer terzelfder tijd, eind jaren tachtig begin jaren negentig van de vorige eeuw, ging ook het communisme ten onder om het kapitalisme als absolute alleenheerser over te laten in de wereld. Dit was aanleiding voor een tijdperk van ongekend optimisme en vertrouwen in de eigen juistheid onder de aanhangers van de kapitalistische ideologie en dus de humanistische cultuur. In reactie op de ondergang van het communisme werden dan ook boeken geschreven onder hoogdravende titels als “Het einde der geschiedenis”, waarin werd betoogd dat nu het kapitalisme al de andere

culturen overwonnen had. Zo bezien was het einde van de geschiedenis bereikt, stelde men. Er zou nog enkel kapitalisme zijn, en er zou geen ideologische strijd meer zijn omdat de juistheid van het kapitalisme en haar humanistische cultuur door de ondergang van het communisme boven alle twijfel verheven zou zijn.

Deze twee simultane gebeurtenissen, enerzijds de beëindiging van de traditie van het negeren van verschillen en anderzijds de komst van het geloof in de absolute waarheid van de humanistische cultuur onder het kapitalisme, deed de politiek zich wenden tot de cultuur kritische benadering van verschillen tussen culturen bij de kwestie samenleven. Onder de cultuur kritische beschouwing van culturen wordt in aanvang geredeneerd zoals onder het cultureel relativisme, namelijk dat de opvattingen van een cultuur te maken hebben met het basisidee van de cultuur. Oftewel, de realiteit van culturen alszijnde een basisidee waaruit opvattingen over goed en slecht resulteren wordt hieronder geaccepteerd. Maar onder de cultuur kritische benadering van verschillen wordt afstand genomen van het idee dat de ene cultuur niet kan oordelen over de andere cultuur. Om precies te zijn, er wordt afstand genomen van het idee dat stelt dat geen enkele cultuur met zekerheid kan stellen dat haar basisidee juist is en dat alle andere basisideeën onjuist zijn. Het idee was dat de humanistische cultuur had aangetoond superieur te zijn, en dat enkel en alleen hierdoor het communisme ten onder was gegaan. In de overwinningsroes van de tijd geloofden de mensen dus dat met zekerheid gezegd kon worden dat de humanistische cultuur de juiste cultuur was, en dus dat alle andere culturen onjuist waren. In het verlengde hiervan verwachte men dat voor de overgebleven niet-humanisten enkel de realisatie van een verschil tussen hun cultuur en de humanistische cultuur onder het kapitalisme genoeg aanleiding zou zijn om te veranderen in een humanist. En omdat ten gevolge van het cultureel relativisme de mensen overtuigd waren van het feit dat samenleven enkel mogelijk was indien iedereen dezelfde cultuur kent, zou


uiteindelijk het ideale samenleven resulteren als iedere niet-humanist het conflict van de eigen cultuur met het humanisme zou hebben ingezien een humanist zou zijn geworden. Zo beelde men zich in, althans, en zo verwerd de vaststelling van het bestaan van een verschil tussen een cultuur en de humanistische cultuur tot de aanleiding voor afwijzing van deze cultuur. Als het niet humanistisch was dan was het duidelijk onjuist, zo was het denken. Dus als maar genoeg werd gesproken over de gebreken van de andere culturen, oftewel over de elementen van de andere culturen die niet in overeenstemming waren met de humanistische cultuur, dan zou ter zijner tijd iedereen wel al de onjuiste culturen verlaten en ook een humanist worden. Dan zouden de mensen allemaal humanist zijn, en dan zou het juiste samenleven een feit zijn. In dit tijdperk werden verschillen tussen culturen dus automatische vertaald naar kritieken op culturen. En voortaan zou de humanist dan ook bijvoorbeeld de Islamitische cultuur publiekelijk veroordelen als een minderwaardige cultuur, waar en wanneer hij kon, enkel en alleen omdat de moslims zich laten leiden door Islam en niet door de eigen wensen en verlangens zoals de humanist dat doet, en omdat de moslims geloven in de Wet van Allah en niet in de wet van de mens zoals de humanist dat doet, et cetera.

Zo brak het tijdperk van de cultuur kritiek met het eerdere tijdperk van het cultureel relativisme. Ten tijde van het cultureel relativisme was de praktijk altijd geweest om verschillen te negeren, nu ten tijde van de cultuur kritiek was de praktijk om de verschillen tussen culturen juist te benadrukken, omdat hierdoor de superieure humanistische cultuur de mensen duidelijk zou worden, waarna deze door iedereen omarmd zou worden. Echter, het probleem van deze benadering van verschillen tussen culturen is dat zij in feite de realiteit van culturen ontkent. Het is gewoonweg een juiste observatie die heeft geleidt tot de cultureel relativistische beschrijving van het fenomeen cultuur, waaronder wordt gesteld dat de opvattingen van culturen afhankelijk zijn van het basisidee onder de cultuur. Precies voor

deze reden is het in feite vanzelfsprekend dat de humanist de opvattingen van de moslim niet juist zal vinden, omdat humanist en moslim zich beiden op verschillende basisideeën baseren. De afwijzing door de humanist van de opvatting van de moslim, oftewel de vaststelling van een verschil tussen de humanistische cultuur en de van de Islamitische cultuur, zal pas een werkelijke intellectuele kritiek zijn op het moment dat de humanist heeft bewezen dat zijn vertrekpunt - zijn basisidee - juist is en dat van de moslim onjuist. Gezien de realiteit van culturen zal de humanist nooit de moslim er toe kunnen bewegen om van cultuur te veranderen, enkel en alleen maar omdat de Islamitische cultuur van de moslim anders is dan de humanistische cultuur van de humanist. Pas op het moment dat de humanist heeft bewezen dat zijn basisidee juist is en dat van de moslim onjuist, pas dan zal de kritiek van de humanist de moslim er toe kunnen bewegen om van mening te veranderen betreffende goed en slecht. De vraag die beantwoord moet worden om een dergelijke verandering te doen plaatsvinden is dus “waarom is het basisidee van de Islamitische cultuur onjuist en waarom is het basisidee van de humanistische cultuur juist?”. Maar voor de cultuur critici was (en is) een dergelijke discussie over de fundamentele ideeën onder de culturen not-done. Het basisidee van het humanisme bediscussiëren werd (en wordt) gezien als het in twijfel trekken van het humanisme, terwijl het humanisme volgens de cultuur critici toch net het communisme overwonnen had! Dus deze discussie over waarom precies de opvattingen van de humanistische cultuur beter waren dan de waarden van de andere culturen, oftewel waarom het basisidee van het humanisme beter was dan het basisidee van de andere culturen, dit lieten de cultuur critici na. Er werd door hen aangenomen dat de eigen cultuur superieur was, maar beargumenteerd werd dit nooit. Dus men liet na om te beargumenteren waarom het basisidee van onder de humanistische cultuur de juiste zou zijn, terwijl men iedere opvatting die hier niet mee overeenstemde vanwege dit feit wel veroordeelde en verketterde.


Hierdoor heeft dus nooit plaatsgevonden hetgeen de cultuur critici voor ogen hadden en hetgeen zij verwachtten. Ten gevolge van continue benadrukking van de verschillen tussen de culturen die resulteerde uit de cultuur kritische benadering van de kwestie samenleven en ten gevolge van de continue kritiek op de andere culturen enkel en allen omdat zij niet overeenstemden met de humanistische cultuur, zonder dat serieus beargumenteerd werd waarom de humanistische cultuur juist was, kende deze benadering van de kwestie samenleven als voornaamste resultaat dat de verschillen tussen de culturen in de samenleving enkel nadrukkelijker gemaakt werden. Omdat over het algemeen genomen de kritiek door de humanisten op de andere culturen in de samenleving geen intellectuele basis kende, oftewel nooit verder kwam dan enkel de vaststelling van verschillen, werden de aanhangers van de andere culturen zich door de kritiek meer bewust van hun eigen cultuur zonder dat ze zich ook maar in de minste mate geroepen voelden om hun eigen cultuur te verlaten voor het humanisme. Integendeel, mensen grepen door het oneindig lijkende bombardement van goedkope kritiek op hun cultuur juist meer terug op hun eigen cultuur. Voor de cultuur critici was deze dus mede uit hun inspanningen resulterende wederopleving van bijvoorbeeld de Islamitische cultuur meer dan enkel een teleurstelling. Hun ideeën betreffende samenleven waren allen gebonden aan de verwachting dat uiteindelijk iedereen wel de door hen aangehangen humanistische cultuur zou aannemen. En waar het cultureel relativisme het idee had gezaaid dat stelt dat samenleven enkel mogelijk is indien er geen verschillen bestaan, daar was dit in het tijdperk van de cultuur kritiek dus tot bloei gekomen. De juistheid van de humanistische cultuur was overduidelijk voor de humanisten zelf, dus, zo dacht men, hoe kon dit niet zo zijn voor anderen? Men kon zich niet voorstellen dat iemand niet overtuigd kon zijn door de humanistische cultuur, en ten gevolge hiervan legde men de weigering om de humanistische cultuur te adopteren uit als een weigering om samen te

leven. Zo leidde het cultureel relativisme via de cultuur kritiek tot de situatie waar iedere afwijking van het humanisme als een bedreiging voor het samenleven wordt uitgelegd.

Wat dus heeft geresulteerd uit de cultuur kritische benadering van verschillen in culturen, en wat enkel kon resulteren uit deze benadering, was een ongekende onrust in de samenleving. Onder de zogenaamde kritiek van het noemen van verschillen tussen culturen werd al snel teruggevallen tot het beledigen van hetgeen anders is, waardoor grote groepen van medelanders zich voortdurend in het diepst van hun wezen beledigd vinden. Tegelijkertijd heeft de cultuur kritische benadering de mensen geleerd dat het niet veranderen tot de humanistische norm geïnterpreteerd moet worden als teken dat men niet samen wil leven. Zo is iedere allochtoon in de ogen van de autochtoon tot een potentiële vijand verworden, die enkel en alleen vertrouwd kan worden indien hij of zij zich volledig ondergeschikt maakt aan de wensen en verlangens van de autochtoon.

Een doodsangst voor het vreemde regeert nu dan ook in Nederland, en dit is hoe de onjuistheid in de politiek gebaseerd op het cultuur relativisme, via de politiek gebaseerd op de cultuur kritiek de deuren heeft geopend voor de onmenselijkheid van de politiek gebaseerd op het absolutisme. Zo is Nederland in de situatie gekomen waarin het nu verkeert, waaronder zowel politiek links als politiek rechts zich het samenleven van verschil-len niet meer voor kunnen stellen, en waardoor al de partijen binnen het seculier democratisch bestel er van overtuigd zijn dat iedere cultuur die zich niet uit zichzelf conformeert aan het huma-nisme onder dwang veranderd moet worden tot conform het humanisme. Dit is tijdperk van het absolutistische denken waar we nu in beland zijn, waaronder iedere niet-autochtoon geacht wordt zich aan de “autochtone” cultuur te conforme-ren. Of de niet-autochtoon dit nu een goede cul-tuur vindt of niet, dat doet er niet toe. Hij wordt gewoonweg verplicht - en indien nodig gedwon-gen! - te denken volgens de autochtone cultuur en te handelen volgens de autochtone cultuur.


Het is de barbaarsheid in de ultieme vorm, het “ik zal bepalen hoe jij zult moet zijn”. Maar het is ondertussen zo een gemeengoed geworden dat het niet langer als zodanig herkend wordt. En het is een onmenselijkheid, omdat dwang en repressie mensen niet van cultuur kan doen laten veranderen. Voor een verandering van opvatting is discussie en debat nodig, intellectualiteit, argumenten die de juistheid danwel onjuistheid van basisideeën aantonen. Enkel zo kunnen de mensen komen tot een verandering van cultuur, en daarvoor is dan geen dwang nodig. Maar juist de absolutistische benadering neemt afstand van de discussie en van het argument, omdat het van mening is dat de autochtoon niets beargumenteren hoeft, want de autochtoon mag simpelweg eisen van de allochtoon. En zo is het onvermijdelijk geworden dat een vicieuze cirkel binnengetreden is: de barbaarse druk van het absolutisme op allochtoon om te veranderen kan enkel leiden tot terugtrekking in de eigen cultuur door de allochtoon, wat onder het absolutisme door de autochtoon zal worden opgevat als een weigering om samen te leven en dus tot meer dwang tot verandering. Het is onbekend hoe dit precies tot samenleven zal moeten leiden, ook bij de absolutisten zelf, en evenals haar voorgangers in de geschiedenis is het huidige absolutisme dan ook gedoemd om de mensen te leiden naar ellende en leiden op alsmaar grotere schaal: naar tirannie, onderdrukking en vervolging.

Enkel Islam heeft haar oplossing voor de kwestie samenleven gebaseerd op een juist begrip van de realiteit van culturen en een juist begrip van de realiteit van samenleven. Voor wat betreft de realiteit van culturen, iedere cultuur resulteert uit een specifiek basisidee, en de juistheid van een cultuur wordt derhalve bepaalt door de juistheid van het basisidee. Als het basisidee juist is dan zal de cultuur die zich op haar baseert het juiste stelsel van opvattingen over goed en slecht kennen, en als het basisidee onjuist is dan kan de cultuur die zich op haar baseert onmogelijk het juiste stelsel van opvattingen over goed en slecht kennen. Dus over het basisidee moet gediscussieerd worden,

want dit is waar de mens zich uiteindelijk op baseert. Maar de adoptie danwel afwijzing van een basisidee, en dus de adoptie danwel afwijzing van een cultuur, en dus de adoptie danwel afwijzing van specifiek denken, en dus de adoptie danwel afwijzing van een bepaald gedrag, kan men onmogelijk eenvoudigweg opleggen aan mensen. De adoptie danwel afwijzing heeft te maken met overtuiging en vereist dus debat en discussie over argumenten ter overtuiging. Dus wie een verandering van cultuur bij een persoon tot stand wil brengen, die zal met argumenten moeten komen waaruit blijkt dat de aangehangen cultuur inderdaad onjuist en met argumenten waaruit blijkt dat de alternatieve cultuur de juiste is. Dwang tot verandering is simpelweg onmogelijk:

اغوت ويؤمن الرشد من الغي فمن يكفر بالط ين قد تبني �ال إكراه في الد سميع عليم� فقد استمسك بالعروة الوثقى ال انفصام لها واهللا باهللا

“Er is geen dwang in de godsdienst. Voorzeker, het juiste pad is duidelijk van dwaling onderscheiden.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Baqara 2, vers 256)

هي بالتي وجادلهم احلسنة واملوعظة باحلكمة ك رب سبيل إلى �ادع ك هو أعلم مبن ضل عن سبيله وهو أعلم باملهتدين� أحسن إن رب

“Roep op tot de weg van uw Heer met wijsheid en goede raad en debatteer met hen op de beste van wijzen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nahl 16, vers 125)

�وال جتادلوا أهل الكتاب إال بالتي هي أحسن إال الذين ظلموا منهم وقولوا ءامنا بالذي أنزل إلينا وأنزل إليكم وإلهنا وإلهكم واحد ونحن

له مسلمون�

“En debatteer met de mensen van het Boek slechts op de goede wijze.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Ankaboet 29, vers 46)

De betekenis van “op de beste van wijzen” is met goede manieren, en de betekenis van “op de goede wijze” is met argumenten.


De Profeet van Islam (�) heeft verder gezegd:

Wie zijn jodendom of christendom beleid, die zal niet weg van zijn religie verleid worden.

Dit betekent dat noch dreigen met dwang of repressie, noch verleiden bijvoorbeeld door middel van het beloven van wereldlijke voordelen (“als jij zo doet, dan geef ik je…”) gepraktiseerd mag worden om de mensen uit te nodigen tot Islam. Dit betekent ook dat door middel van discussie en debat de mensen uitgenodigd behoren te worden, waarbij Islam onderkent dat zelfs definitieve argumenten niet door iedereen geaccepteerd zullen worden. En dus dat er altijd verschillende culturen naast elkaar zullen bestaan:

عت به األرض أو كلم به املوتى �ولو أن قرءانا سيرت به اجلبال أو قط لهدى الناس األمر جميعا أفلم ييئس الذين ءامنوا أن لو يشاء اهللا بل هللاجميعا وال يزال الذين كفروا تصيبهم مبا صنعوا قارعة أو حتل قريبا من

ال يخلف امليعاد� إن اهللا دارهم حتى يأتي وعد اهللا

“Zijn de gelovigen het niet te weten gekomen dat, indien Allah het wilde, Hij het gehele mensdom zou hebben geleid?” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Ar Ra’ad 13, vers 31)

بيل ومنها جائر ولو شاء لهداكم أجمعني� قصد الس �وعلى اهللا

“En bij Allah berust het, de rechte weg (te tonen) en er zijn wegen die afwijken. En als Hij wilde, zou Hij u allen hebben geleid.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nahl 16, vers 9)

Er zal dus altijd het samenleven van verschillende culturen en een noodzaak tot het ordenen van dit samenleven bestaan, volgens Islam. Het is derhalve ook een waanidee om te stellen dat samenleven enkel mogelijk is “indien bepaalde fundamentele opvattingen door iedereen binnen de samenleving gedeeld worden”, hoe de eis tot verandering van cultuur vaak verwoord wordt. Het is degene die aldus denkt, die eenheid van cultuur wenst, die niet samen wil leven. Dat

is degene die de ware blokkade vormt voor samenleven, want hij wil niet accepteert dat niet iedereen is zoals hij.

من ورزقناهم والبحر البر في وحملناهم ءادم بني منا كر �ولقد لناهم على كثير ممن خلقنا تفضيال� يبات وفض الط

“En inderdaad hebben Wij de kinderen van Adam geëerd” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Israa 17, vers 70)

Het “kinderen van Adam” betekent alle mensen, omdat niet verder gespecificeerd wordt welke kinderen precies. Hierdoor geeft Islam de opdracht om al de mensen met hun culturen te respecteren en eerbiedwaardig te behandelen, ongeacht hun ras, afkomst of religie. Een eerbiedwaardige behandeling betekent dat de mensen de ruimte gelaten wordt om binnen bepaalde grenzen hun leven volgens hun eigen cultuur in te richten. En dus dat het uiterste wordt gedaan om te voorkomen dat iemand verboden wordt wat hij zegt dat zijn religie hem verplicht, of verplicht wordt wat hij zegt dat zijn religie hem verbiedt. Dit is in een notendop het idee van Islam omtrent het samenleven van mensen met onderlinge verschillen. Zeer zeker zal enkel en alleen uit deze respectvolle omgang met verschillen het juiste samenleven resulteren.


LESSEN uit de HADITH

Deze preek werd uitgesproken op de negende dag van de maand Dhoel Hidja in het jaar 10 n.H. (na Hidjra) in de ‘Oerana vallei aan de voet van de berg Arafat te Mekka, ter tijde van Hadj van dat jaar. Na Allah (�) geprezen en gedankt te hebben begon de Profeet (�) met de volgende woorden:

O mensen! Biedt mij jullie luisterend oor, want ik weet niet of ik na dit jaar ooit nog onder jullie zal verkeren (ten tijde van Hadj). Derhalve, luistert aandachtig naar wat ik zeg, en brengt deze woorden tot degenen die hier vandaag niet aanwezig konden zijn.

Oh mensen! Net zoals jullie deze maand (Dhoel Hidja), deze dag (Jaum al ‘Arafa) en deze plaats (Mekka) heilig achten, acht ook het leven en het bezit van iedere moslim een heilig en toevertrouwt (door Allah) iets. Geeft hetgeen jullie in vertrouwen gegeven is terug aan de rechtmatige eigenaren. Doet niemand lijden zodat niemand jullie zal doen lijden. Onthoudt dat jullie inderdaad jullie Heer zullen ontmoeten, en dat Hij inderdaad jullie ter verantwoording zal roepen voor hetgeen jullie gedaan hebben.

Allah (�) heeft jullie verboden de rente (riba) te nemen, en derhalve zullen alle verplichtingen resulterende uit rente vanaf nu kwijtgescholden zijn. Jullie bezit is voor jullie. Jullie zullen nog lijden onder, noch anderen doen lijden onder ongelijkheid. Allah (�) heeft geoordeeld dat er geen rente zal zijn en dat al de rente verschuldigd aan Abbas ibn ‘Abd al Moettalib kwijtgescholden is. Ieder recht dat in de tijd van Onwetendheid (Djahiliyya, de tijd voor de komst van Islam) resulteerde uit moord is nu kwijtgescholden, en de eersten van deze rechten die ik nu kwijtscheld is hetgeen is geresulteerd uit de moord op Rabia ibn al Haritha.

O mensen! De ongelovigen gaan zichzelf te buiten aan het spelen met de kalender, om toegestaan te maken hetgeen Allah (�) verboden heeft, en om te verbieden hetgeen Allah (�) toegestaan heeft. Bij Allah (�) zijn de maanden twaalf in aantal. Vier van hen zijn heilig, drie van hen opeenvolgend en één van hen vindt afzonderlijk plaats, tussen de maanden Djoemada en Sjaban.

De preek van de Hadj De preek van de Hadj van het Afscheid van het Afscheid


Pas op voor de Satan, voor de veiligheid van jullie religie. Hij heeft alle hoop verloren dat hij jullie in de grote dingen af zal kunnen doen dwalen, dus pas op voor het volgen van hem in de kleine dingen.

Oh mannen! Het is waar dat jullie bepaalde rechten hebben met betrekking tot jullie vrouwen, maar zij hebben ook bepaalde rechten met betrekking tot jullie. Onthoudt dat jullie hen tot vrouwen genomen hebben onder verantwoordelijkheid van Allah en met Zijn toestemming. Als zij zich houden aan hetgeen jullie recht is, dan is voor hen het recht om in goedwillendheid door jullie gevoed en gekleed te worden. Behandelt jullie vrouwen goed en weest lief voor hen, want zij zijn jullie partners en toegewijde helpers. En het is jullie recht dat zij geen vriendschappen sluiten met iemand die jullie niet goedkeuren, en dat zij kuis zijn.

O mensen, luistert in oprechtheid, aanbidt Allah, zegt jullie vijf dagelijkse gebeden, vast tijdens Ramadan, en geeft jullie rijkdom in zakat. Verricht de Hadj als jullie je dit kunnen veroorloven.

Heel de mensheid is van Adam en Hawwa (Eva), een Arabier is niet superieur tegenover een niet-Arabier noch is een niet-Arabier superieur over een Arabier; ook heeft een blanke geen superioriteit over een zwarte, of heeft een zwarte enige superioriteit over een blanke. Enkel door vroomheid en goede handelingen.

Leert dat iedere moslim een broeder is van iedere moslim, en dat de moslims één broederschap vormen. Niets van het eigendom van een moslim zal legitiem zijn voor een andere moslim, tenzij het in vrijheid en welwillendheid gegeven is. Doet jullie zelf dus geen onrecht aan. Onthoudt dat jullie op een dag Allah (�) zullen ontmoeten en jullie je handelingen zullen moeten rechtvaardigen. Dus pas op! Dwaalt niet af van het pad van rechtvaardigheid nadat ik er niet meer ben.

O mensen! Geen profeet of apostel zal nog verschijnen na mij, en geen nieuwe religie (van Allah) zal geboren worden. Denk goed na, derhalve, o mensen! Begrijp de woorden die ik jullie verkondigd heb. Ik laat twee dingen achter, de Koran en mijn Soenna, en als jullie dezen volgen dan zullen jullie nooit afdwalen.

Al degenen die luisteren zullen mijn woorden overbrengen aan anderen, en die weer op anderen. Mogelijk begrijpt degene die geïnformeerd is (over mijn woorden) beter dan degene die mij direkt aangehoord hebben en die overgeleverd hebben.

Wees mijn getuige Allah, dat ik Uw boodschap heb verkondigd aan de mensen.

Als deel van de preek droeg de Profeet (�) zijn gehoor een Openbaring voor die hij op dat moment juist had gekregen en die de Koran completeerde, want het was de laatste passage die geopenbaard werd:

�اليوم يئس الذين كفروا من دينكم فال تخشوهم واخشون�

“Heden zullen de ongelovigen aan uw godsdienst wanhopen. Vreest dus niet hen, maar Mij. Nu heb Ik uw godsdienst voor u vervolmaakt, Mijn gunst aan u voltooid en Islam voor u als godsdienst gekozen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Maida 5, vers 3)

De preek werd op verzoek van de Profeet (�) woord voor woord herhaald door Rabia Ibn Oemaiya Ibn Chalaf, de broer van Safwan, die over een krachtige stem beschikte. Getrouw sprak hij tot de tienduizenden die zich voor de gelegenheid verzameld hadden. Aan het einde van de preek vroeg de Profeet (�):

Oh mensen, heb ik getrouw mijn boodschap aan jullie verkondigd?

De mensen, de duizenden van bedevaartsgan-gers, antwoorden en masse:


“O Allah, jawel!”

De woorden “Allahoemma na’am!” dreunden effectief door de vallei. De Profeet stak zijn wijsvinger in de lucht en sprak:

Weest mijn getuige, o Allah, dat ik uw bood-schap aan de mensen verkondigd heb.

Daarop zei de Profeet vaarwel tot de mensen. (Overgeleverd door Al Boechari, Moeslim, Ibn Hanbal en At Tirmidhi.)

Redactie Expliciet Magazine: de laatste preek van de Profeet van Islam (�) bevat een aantal belangrijke lessen die mogelijkerwijs niet direct evident zijn in de preek:

Islam is de boodschap voor heel de mensheidDe Profeet (�) gebruikt in de preek niet één maal “O gelovigen” of “O moslims”, maar altijd “O mensen” en één keer “O mannen”. Dit is om aan te geven dan de door hem (�) gebrachte boodschap een boodschap is voor heel de mensheid. En dit is tevens om aan te geven dat voor wat betreft rechtvaardigheid en gelijkheid als mens, er geen verschil bestaat tussen moslim en niet-moslim: allen hebben als mens recht op rechtvaardigheid en een gelijke, respectvolle behandeling.

Het leven en het bezit van ieder mens is heilig

Het was voor al de mensen welbekend dat maand, dag en plaats van verblijven alle drie heilig waren volgens Islam. De Profeet (�) gebruikt deze vanzelfsprekende feiten als voorbeelden om de mensen de heiligheid van het leven en het bezit correct te laten begrijpen, oftewel om het verbod op moord en diefstal te benadrukken door dezen van gelijke vanzelfsprekendheid te maken.

Niemand staat boven de wet

Om aan te geven dat niemand boven de wet staat benadrukt de Profeet (�) dat ook zijn eigen oom Abbas ibn ‘Abd al Moettalib afstand moest nemen van de riba die mensen hem verschuldigd waren ten gevolge van eerdere afspraken.

Enkel de Wet van Allah

De Profeet (�) benadrukt dat de wetten en tradities uit de pre-Islamitische periodes afgeschaft zijn sinds Islam is gekomen met de wetten van Allah ter oplossing van de problemen van de mens. Hij deed dit door als leider zelf het goede voorbeeld te geven, door afstand te nemen van de rechten uit pre-Islamitische wetten en tradities die waren geresulteerd uit de moord op één van zijn eigen familieleden, Rabia ibn al Haritha.

Behandel elkander goed

De Profeet (�) benadrukt dat de mannen hun echtgenotes als partners moeten zien, en dat zij hen met tederheid zachtaardig moeten behandelen.De Profeet (�) benadrukte tegelijkertijd dat beiden rechten en plichten kennen tegenover Allah (swt), die, indien zij nagekomen worden door beiden, zullen leiden tot een huwelijk zoals het bedoeld is door Allah: een plaats van rustgevendheid en liefde.

Geen nationalisme, geen racisme

De Profeet (�) benadrukt hoe de mensen van Islam tegenover elkaar moeten staan in het leven. Geen volk of ras is beter dan het andere, allen zijn gelijk behalve op basis van taqwa (vrees en liefde voor Allah (�)), maar de mate van taqwa van het individu is enkel bij Allah (�) bekend. Niemand mag derhalve opkijken tegen of neerkijken op anderen.

Enkel Islam is rechtvaardigheid

De Profeet (�) herinnert de mensen aan het feit dat rechtvaardigheid enkel door de Wet van Allah (�) gerealiseerd kan worden, en aan de plicht om rechtvaardigheid te laten heersen tussen de mensen.


ISLAM

Wie zijn de modernisten

Het gebeurt vandaag de dag regelmatig dat de moslims via krant, internet of televisie ideeën betreffende Islam gepresenteerd krijgen die diametraal ingaan tegen hetgeen de moslims altijd geloofd, gedacht en gevolgd hebben. Bijvoorbeeld, toen niet zo lang geleden een boel heisa werd gecreëerd omtrent een Afghaanse moslim die zich uit volle overtuiging zou hebben bekeerd tot christendom, toen werd ook uitvoerig ingegaan op de traditionele leerstelling van Islam dat de moertad1, indien hij bij gezond verstand is maar desalniettemin toch weigert de valsheid te verlaten om terug te keren naar de waarheid, door de Islamitische Staat ter dood gebracht moet worden. Een leerstelling waarover consensus leek te bestaan onder moslims, een leerstelling ook waarnaar de Islamitisch Staat vanaf haar prille begin tot haar einde altijd gehandeld heeft, zo blijkt uit de geschiedenis (alhoewel het voorval zich, behoudens kort na de dood van de Profeet van Islam (�), feitelijk nooit voor gedaan heeft). Ten tijde van de ophef rond de Afghaanse moertad, echter, werd een nieuwe interpretatie van de wetteksten van Islam gepresenteerd, volgens welke Islam eigenlijk niet geboden zou hebben dat de moertad gedood moet worden. In de Koran staat “Laa ikraaha fid dien (Er is geen dwang in het geloof)”, zo droeg de auteur van de nieuwe mening aan als bewijs voor zijn stelling, op basis waarvan hij concludeerde dat apostasie weliswaar een zonde is, maar dat een moslim die zich afkeert van Islam desalniettemin niet gedwongen mag worden om hiervan af te zien.

Het is omdat uit deze nieuwe interpretatie een oordeel resulteert dat effectief alles tegenspreekt waarin de moslims hebben geloofd, vanaf de eersten van sahaba tot en met de moslims van tegenwoordig, is deze nieuwe interpretatie een voorbeeld van wat genoemd kan worden “modernistische” interpretaties van de wetteksten van Islam. Een andere kwestie waarbij de modernistische interpretaties van de wetteksten van Islam een prominente rol spelen de hoofddoek. Het stukje stof waarmee moslim vrouwen hun haren en nekken bedekken, wat voor de Europeanen een kwestie lijkt te zijn die al de andere kwesties overschaduwt. Europa worstelt met enerzijds haar wens tot een verbod op dit zichtbare deel van de Islam en anderzijds haar principe van godsdienstvrijheid. In reactie op deze worsteling wordt door de Europeanen vaak gesteld dat de hoofddoek eigenlijk helemaal geen Islamitische plicht is zoals al de moslims altijd hebben gedacht, waarin zij altijd hebben geloofd en waarnaar zij altijd hebben gehandeld, maar eigenlijk een traditie die in Islam geslopen is en die er dus ook weer uit verwijderd kan worden. De aanname dat de hoofddoek eigenlijk niet echt een gebod van Islam is resulteert uit nieuwe interpretaties van de Koran. “Nergens spreekt de Koran zich expliciet uit over de hoofddoek, het gebruik baseert zich op de tradities (Soenna) van de Profeet”, wordt dan bijvoorbeeld gezegd, “en aangezien over deze tradities van mening verschilt kan worden kan men niet zeggen dat het gebod van de hoofddoek zeker is, waardoor men niet kan zeggen dat dit werkelijk een plicht is”. Aldus één van de argumentaties achter het

1Apostaat, de moslim die zich afkeert van zijn religie alhoewel hem de bewijzen voor de waarheid van Islam bekend zijn.

Een verwerping van de methodiek Een verwerping van de methodiek van de modernisten van Islamvan de modernisten van Islam


nieuwe idee dat de hoofddoek helemaal geen plicht is voor de moslim vrouw. Ook deze interpretatie van de wetteksten is daarmee een voorbeeld van de modernistische interpretaties van de wetteksten van Islam, precies omdat zij de sinds jaar en dag gangbare leerstelling waarover altijd een consensus heeft bestaan onder de moslims, tegenspreekt.

Deze beide voorbeelden geven een goed beeld van hetgeen wij bedoelen wanneer we spreken over modernistische ideeën, over modernisten alszijnde hun auteurs, en over modernisme in Islam alszijnde de beweging waartoe de modernisten zij behoren. De modernisten presenteren ideeën betreffende halal en haram die diametraal ingaan tegen de ideeën waar de moslims van alle tijden en alle plaatsen altijd in geloofd hebben, en waarnaar de moslims van alle tijden en alle plaatsen altijd naar gehandeld hebben. Over het algemeen kent het modernisme twee manieren van argumentatie. De eerste is de afwijzing van de “traditionele” interpretaties, oftewel de bewering dat eigenlijk al de moslims het altijd fout hebben gehad, zowel op dit moment als op eerdere momenten in de geschiedenis. Wanneer de modernisten stellen Islam de dood van de moertad toch eigenlijk niet verplicht stelt, of wanneer zij stellen dat de hoofddoek voor de moslima toch eigenlijk niet verplicht is gesteld door Islam, dan zijn dit voorbeelden hiervan. Omdat de moslims altijd hebben geloofd in de juistheid van de interpretaties “dood de moertad” en “vrouwen draag een hoofddoek”. De modernistische leerstelling, met andere woorden, zijn gewoonlijk gebaseerd op een afwijzing van de traditionele interpretaties alszijnde onjuist. De tweede manier van argumentatie waarvan de modernisten gebruik maken is de aanname dat de interpretatie van de wetteksten gebonden is aan de persoon die interpreteert, en dus de tijd waarin geïnterpreteerd wordt. Men stelt in dergelijke gevallen dat de traditionele interpretatie van vroeger weliswaar juist was maar enkel voor die tijd, en dat de interpretatie niet langer juist is omdat de situatie van nu zo anders is dan de situatie van vroeger.

Voor de duidelijkheid, de modernist is dus niet simpelweg de student van Islam die tegenwoordig leeft. En het is ook niet zo dat wanneer een geleerde van nu met een idee komt dat voor de moslims van nu nieuw lijkt, dat dit idee dan automatisch modernistisch is. Bij de ware modernisten vindt men de ideeën die, als zij werkelijk juist zouden zijn, zouden betekenen dat zelfs de sahaba het Goddelijk Oordeel volkomen verkeerd begrepen hebben. En bij hen vindt men de ideeën die stellen dat het voorbeeld van de sahaba niet langer gevolgd zou moeten worden. Anders gezegd, de traditionalisten onder de studenten van Islam, ook die van nu, zullen zich beroepen op ideeën en gedragingen van de eerdere generatie van moslims die volgens hen hun interpretatie van de wetteksten van Islam bevestigen. De modernisten, echter, zullen met hun ideeën effectief zeggen dat al de eerdere moslims het helemaal verkeerd hebben gehad, danwel dat de mening van eerdere moslims er per definitie niet meer toe doet omdat nu de tijd anders is.

Ook al is het duidelijk dat de weigering om het idee van de modernist te accepteren door de niet-moslims direct als aanleiding genomen zal worden om deze moslim af te schilderen als ouderwets; als iemand die bang is voor de moderne tijd; als iemand die zo bekrompen van geest is dat hij hierdoor bang is geworden voor verandering; als iemand die niet kan denken; als een extremist en radicaal; et cetera, toch zal dit artikel een verwerping van de ideeën van de modernisten beargumenteren. De reden hiervoor is dat men kan waarnemen dat modernisten en hun ideeën alsmaar vaker worden gebruikt om de moslims die vasthouden aan de traditionele interpretaties van Islam omdat die waargenomen kunnen worden bij de eerste generaties van moslims, te bekritiseren, onderdruk te zetten, of te overtuigen om hiervan af te zien. Dit, omdat de modernistische ideeën de eigenschap hebben om verschillen tussen Islam en de westerse opvattingen te verkleinen danwel te doen verdwijnen, precies zoals ook het geval is in de gegeven voorbeelden betreffende de straf voor de moertad en het dragen van de hoofddoek.


Deze verwerping zal zich echter baseren enkel en alleen op de methode waarvolgens de modernisten tot hun oordelen komen, en op niets anders dan dit. Oftewel, de verwerping zal zich enkel en alleen baseren op Islam. Omdat dit de enkele juiste basis voor de beoordeling van ideeën is, ongeacht of de ideeën nu oud zijn of nieuw; ongeacht of zij nu bevestigen wat voor hun gedacht werd of dit verwerpen; en ongeacht of de mensen blij zijn met het idee of zich hieraan storen.

De manier voor dit alles zal zijn door twee moderne interpretaties te introduceren tezamen met de bewijsvoeringen erachter. Om daarna stapsgewijs deze bewijsvoeringen te analyseren en de onjuistheden erin bloot te leggen en zo voor de lezer duidelijk te maken dat deze bewijsvoeringen volgens de maatstaf van Islam gebrekkig zijn, en in geen enkele verhouding staan tot het niveau dat de traditionele studenten van Islam in de bewijsvoeringen voor hun meningen bereiken.

Voorbeeld 1: “De moslim vrouw mag wel trouwen met een niet-moslim man”

Bij het eerste voorbeeld van een nieuwe interpretatie van de wetteksten van Islam die al de eerdere interpretaties bij de kwestie tegenspreekt en die de praktijk onder al de moslims van alle tijden verwerpt, betreft het verbod van een huwelijk tussen de moslim vrouw en de niet-moslim man. Één van de modernistische oordelen hieromtrent is van drs. Nuryamin Aini van de Islamitische Staatsuniversiteit Syarif Hidayatullah in Indonesië, welke stelt dat een dergelijk huwelijk toch wel toegestaan zou zijn door Islam in weerwil van wat al de moslims altijd gedacht hebben:

Interreligieus HuwelijkAls argument voor het verbod aan vrouwen om met een man van een andere religie te trouwen, wordt vaak naar voren gebracht dat dit is om de religie van eventuele kinderen te beschermen. Kinderen zouden geneigd zijn de religie van hun

vader te volgen. Uit volkstellingen van 1980, 1990 en 2000 in de regio Yogyakarta (Indonesië), een dichtbevolkt gebied met een qua religie zeer diverse bevolkingssamenstelling, blijkt echter dat kinderen uit gemengde huwelijken eerder geneigd zijn de religie van de moeder over te nemen. Ruim driekwart van de kinderen van moslimvrouwen die met een niet-moslimman getrouwd waren noemden zich moslim, terwijl maar vijftig procent van de kinderen van moslimmannen die met een niet-moslimvrouw getrouwd waren zich moslim noemde.

Aini: De Fiqh-discipline (het ontwikkelen van rechtsregels) berust voornamelijk op hypothetische gevallen, niet op empirisch onderzoek. Fiqh zou in feite voortdurend aan de realiteit moeten worden getoetst en indien nodig worden bijgesteld. Wanneer de religiekeuze van eventuele kinderen inderdaad de voornaamste reden is om moslimvrouwen te verbieden met niet-moslims te trouwen, dan past hier een radicale breuk met de traditie omdat blijkt dat het tegendeel van wat tot nu toe werd aangenomen waar is.Aini betreurt het dat mensen zo zelden geneigd zijn om naar de omstandigheden waarin bepaalde koranverzen geopenbaard werden te kijken. Zo wordt door velen zelfs aangenomen dat er een algemeen verbod op interreligieuze huwelijken in de koran staat, dus ook voor mannen. Dit wordt gebaseerd op soera Al Baqarah, vers 221: “Huw niet van onder de polytheïsten vrouwen (al moesjrikaat) zolang zij geen gelovigen zijn geworden, waarlijk een gelovige slavin is beter dan een polytheïste ook al behaagt zij u. En laat uw dochters niet met mannen van onder polytheïsten (al moesjrikien) huwen zolang zij geen gelovigen zijn geworden, waarlijk een gelovige slaaf is beter dan een polytheïst ook al behaagt hij u.”

Met het Arabische woord al moesjrikaat is echter niet in de eerste plaats een religieuze gemeenschap bedoeld, maar eerder een sociale, politieke gemeenschap. Het verbod om polytheïsten te huwen is niet zozeer gericht tegen mensen met een andere religie, maar tegen


mensen die behoren tot een in politiek opzicht vijandige gemeenschap. Dat laatste was het geval ten tijde van de openbaring van vers 2:221. De moslims stonden tegenover een overmacht aan vijandige stammen onder aanvoering van de Qoeraisj. Door met je vijand te trouwen zouden je mogelijkheden om de islam te praktiseren behoorlijk worden beperkt. Volgens Aini wil dit vers echter niet zeggen dat het moslims tot aan de Laatste Dag verboden is om met iemand van een andere religie te trouwen. Wanneer een partner met een andere religie je geheel vrijlaat in het uitoefenen van de islam, ziet Aini geen enkel bezwaar in een interreligieus huwelijk.

Volgens Aini hoeft de aanduiding ‘mensen van het boek’ niet noodzakelijkerwijs alleen joden en christenen in te houden, zoals algemeen wordt aangenomen. Aini gaat ervan uit dat hiermee mensen bedoeld zijn die niet impulsief handelen, maar zich op bedachtzame manier laten leiden door principes, door heilige geschriften, tot welke religie zij ook mogen behoren.2

Zoals de auteur van het artikel zelf al aangeeft, deze uitleg betreffende de kwestie van het huwelijk van moslim vrouwen met niet-moslim mannen is “een radicale breuk met de traditie”. Voor een juist begrip van het modernistische oordeel dat dus breekt met de traditie is het goed om de argumentatie erachter op te splitsen naar de stappen die de auteur neemt:

1. Allereerst wordt een idee gegeven over wat de argumentatie achter het traditionele oordeel bij deze kwestie zou zijn: “Als argument voor het verbod aan vrouwen om met een man van een andere religie te trouwen, wordt vaak naar voren gebracht dat dit is om de religie van eventuele kinderen te beschermen”.

2. En er wordt een idee gegeven over wat de methode ter bepaling van het traditionele oordeel zou zijn geweest: “Aini: De Fiqh-discipline (het ontwikkelen van rechtsregels) berust voornamelijk op hypothetische gevallen, niet op empirisch onderzoek” en “Aini betreurt het

dat mensen zo zelden geneigd zijn om naar de omstandigheden waarin bepaalde koranverzen geopenbaard werden te kijken.”

3. Vervolgens worden alternatieve regels geïn-troduceerd ter bepaling van oordelen in de wet-teksten van Islam: “Fiqh zou in feite voortdu-rend aan de realiteit moeten worden getoetst en indien nodig worden bijgesteld.”.

4. Ten slotte worden alternatieve interpretaties van specifieke woorden geïntroduceerd: “Met het Arabische woord al moesjrikaat is echter niet in de eerste plaats een religieuze gemeenschap bedoeld, maar eerder een sociale, politieke gemeenschap” en “Volgens Aini hoeft de aanduiding ‘mensen van het boek’ niet noodzakelijkerwijs alleen joden en christenen in te houden, zoals algemeen wordt aangenomen. Aini gaat ervan uit dat hiermee mensen bedoeld zijn die niet impulsief handelen, maar zich op bedachtzame manier laten leiden door principes, door heilige geschriften, tot welke religie zij ook mogen behoren.”

Ten gevolge van deze afzonderlijke stappen komt een nieuw en volkomen ander oordeel tot stand dan hetgeen waarover de moslims het altijd eens waren, het modernistische oordeel dat zegt: “Het verbod om polytheïsten te huwen is niet zozeer gericht tegen mensen met een andere religie, maar tegen mensen die behoren tot een in politiek opzicht vijandige gemeenschap. ... Volgens Aini wil dit vers echter niet zeggen dat het moslims tot aan de Laatste Dag verboden is om met iemand van een andere religie te trouwen. Wanneer een partner met een andere religie je geheel vrijlaat in het uitoefenen van de islam, ziet Aini geen enkel bezwaar in een interreligieus huwelijk.”

Samengevat, de argumentatie achter het oordeel dat de moslima toestaat om te trouwen met een niet-moslim neemt een aanvang met wat gepresenteerd wordt als een introductie tot de argumentatie achter het traditionele oordeel, waarna deze wordt verworpen enerzijds door

2Het voorbeeld is afkomstig van www.wijblijvenhier.nl/index.php?/archives/727-Interreligieus-huwelijk.html


diens praktijk (woorden worden verkeerd geïnterpreteerd zegt de modernist) en anderzijds door de theorie waarop deze zich baseert (de traditionalisten zouden enkel naar theorie kijken en zij zouden de context van openbaring van de verzen negeren). Hierna komt de modernist met zijn uitleg van specifieke woorden, met zijn regels voor interpretatie, en ten slotte dus zijn oordeel.

Voor wat betreft punt 1., hetgeen de modernist toeschrijft aan het traditionele oordeel in de kwestie als argumentatie, dit is onjuist. Islamitische oordelen zijn enkel die oordelen die gebaseerd zijn op de wetteksten van Islam. Daarom vindt men in werkelijkheid het traditionele oordeel gebaseerd op enkel en alleen openbaring, Koran en Soenna:

�وال تنكحوا املشركات حتى يؤمن وألمة مؤمنة خير من مشركة ولو أعجبتكم�

“En laat uw dochters niet met mannen van onder polytheïsten (al moesjrikien) huwen zolang zij geen gelovigen zijn geworden” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Baqara 2, vers 221)

En Ibn Abbas heeft overgeleverd betreffende de praktijk in Al Madina ten tijde van de Profeet van Islam (�):Als een vrouw van de eerste groep van niet-moslims (de groep die in oorlog was met de moslims van Al Madina) emigreerde naar de moslims (oftewel, moslim werd), dan werd haar hand niet in huwelijk gevraagd totdat zij haar menstruatie had gekregen en hiervan weer schoon was geworden. Als ze schoon was geworden, dan was het toegestaan haar te trouwen, en als haar echtgenoot ook emigreerde (oftewel, moslim werd) voordat zij getrouwd was (met één van de moslims in Al Madina), dan werd ze aan hem teruggegeven.

Het gebruik van “teruggeven” impliceert dat ze na haar intrede in Islam niet meer gezien werd als de echtgenote van de niet-moslim man. Pas nadat deze ook moslim geworden was keerde ze als zijn echtgenote tot hem terug.

Het is dus niet zo dat het traditionele oordeel gebaseerd is de waarnemingen betreffende de praktijk van het gemende huwelijk, en de modernist maakt dus een fout wanneer hij pretendeert de realiteit van de argumentatie achter het traditionele oordeel weer te geven.

Voor wat betreft punt 2., de methode die de traditionalisten volgens de modernist zouden hebben toegepast om relevante wetteksten te interpreteren, de reactie hierop valt in twee delen uiteen. Ten eerste, betreffende de bewering “Fiqh berust voornamelijk op hypothetische gevallen, niet op empirisch onderzoek”, deze bewering past niet bij de realiteit van Fiqh waardoor het niet geheel duidelijk is wat de modernist met deze opmerking bedoelt. Onder Fiqh worden de oordelen van Allah (�) gezocht ter oplossing van de problemen van de mens. Onder ‘Oesoel oel Fiqh worden de regels gezocht waarvolgens men in de wetteksten van Islam op zoek moet gaan naar de oordelen van Allah (�) voor de praktische problemen. Met andere woorden, onder Fiqh probeert men de vraag te beantwoorden “wat moet de mens doen van Allah (�)?”, terwijl onder ‘Oesoel oel Fiqh men de vraag probeert te beantwoorden “hoe kunnen we het oordeel van Allah (�) vinden?”. Fiqh heeft daarom bijna altijd een praktisch probleem als onderwerp, in de vorm van de kwestie waarvoor men het oordeel van Allah (�) zoekt. Het is een feit, echter, dat de traditionele foeqahaa zich soms ook bezig houden met theoretische kwesties, in de zin dat ze het oordeel van Allah (�) zoeken voor problemen die zich nog niet voorgedaan hadden maar die zich wel voor zouden kunnen doen. Dit kan men terugvinden in de geschriften van de traditionalisten. Dus de traditionalisten hebben zowel praktische, acute problemen behandeld als theoretische, potentiële problemen.

Ten tweede, betreffende de bewering dat slechts zelden de context van een openbaring in ogenschouw wordt genomen bij de traditionele oordelen, in werkelijkheid is een qa’ida (fundament) binnen ‘Oesoel oel Fiqh dat in principe iedere oordeel gebonden is aan de context


van de openbaringen waarop het gebaseerd is. Dit betekent dat de betekenis van de openbaring gewoonlijk gebonden is aan de context van openbaring. De traditionalisten nemen in werkelijkheid dan ook altijd de context van de openbaring mee in ogenschouw. Daarom ook, zo hebben zij ons geleerd, zijn bijvoorbeeld de volgende twee openbaringen niet conflicterend, alhoewel de persoon zonder kennis van de context hier anders over zou kunnen denken :

وا لو تكفرون كما كفروا فتكونون سواء فال تتخذوا منهم أولياء �ودحيث واقتلوهم فخذوهم تولوا فإن اهللا سبيل في يهاجروا حتى

ا وال نصيرا� وجدمتوهم وال تتخذوا منهم ولي“En indien zij tot vijandschap vervallen, grijpt hen dan en doodt hen waar gij hen ook vindt; en neemt vriend noch helper uit hun midden.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nisa 4, vers 89)

En:

�إال الذين يصلون إلى قوم بينكم وبينهم ميثاق أو جاءوكم حصرت صدورهم أن يقاتلوكم أو يقاتلوا قومهم �

“Dus, als zij zich van u op een afstand houden en u niet bestrijden en u vrede aanbieden, heeft Allah u niet toegestaan iets tegen hen te ondernemen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nisa 4, vers 90)

De reden hiervoor is dat de betekenis van het eerste vers gebonden is aan haar context, zijnde een staat van oorlog, terwijl het tweede vers gebonden is aan haar context, zijnde een staat van vrede. Het oordeel van Allah (�)is dus dat door de moslims gevochten moet worden wanneer mensen tegen de moslims vechten, en dat de moslims vrede moeten sluiten wanneer mensen vrede met hen willen sluiten. Dit alles maakt duidelijk dat de methode die de modernist toeschrijft aan de traditionalisten in werkelijkheid niet hun methode is.

Voor wat betreft punt 3., de stelling “Fiqh zou in feite voortdurend aan de realiteit moeten worden getoetst en indien nodig worden bijgesteld.” Zoals gezegd, Fiqh betreft het oordeel van Allah (�) waarvolgens een probleem

van de mens opgelost dient te worden. Daarom moet opgemerkt worden dat de stelling van de modernist over hoe Fiqh zou moeten zijn zowel een praktisch probleem kent als een methodologisch probleem. Het praktische probleem betreffende de opvatting van de modernist is dat niet alle oordelen van Allah (�) geopenbaard zijn tezamen met de reden van Allah (�) voor Zijn (�) oordeel. Zo is er bijvoorbeeld:

عن وصد كبير فيه قتال قل فيه قتال احلرام هر الش عن �يسألونك اهللا عند أكبر منه أهله وإخراج احلرام واملسجد به وكفر اهللا سبيل

والفتنة أكبر من القتل�“Zij vragen u omtrent het vechten in de heilige maand. Zeg: ‘Het vechten hierin is een grote overtreding, maar de mensen van de weg van Allah af te houden en Hem ondankbaar te zijn en (de toegang tot) de Heilige Moskee (te verhinderen) en haar mensen er van te verdrijven, is bij Allah een grotere zonde; en vervolging is erger dan doden’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Baqara 2, vers 217)

Dit is een vers waaruit een oordeel blijkt en waarin Allah (�) tevens Zijn (�) reden voor dit oordeel geeft. Maar, in vele andere gevallen verklaart Allah (�) zich niet nader en oordeelt Hij (�) zonder in details te treden over waarom precies Zijn (�) oordeel aldus is:

م اخلنزير � م وحل �حرمت عليكم امليتة والد“Verboden is u het gestorvene, het bloed en het varkensvlees” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Maida 5, vers 3)

Met “Fiqh zou in feite voortdurend aan de realiteit moeten worden getoetst en indien nodig worden bijgesteld” lijkt de modernist te willen zeggen dat doorlopend getoetst moet worden of een oordeel nog wel het gestelde doel weet te realiseren. Oftewel, volgens de modernist zou het oordeel behouden moeten worden zolang dit oordeel het gestelde doel weet te realiseren, maar zou het oordeel vervangen moeten worden eenmaal het oordeel niet langer het gestelde doel weet te bereiken dan. Het praktisch probleem


bij deze stelling is natuurlijk dat Allah (�) zoals aangetoond geregeld het doel achter Zijn (�) oordeel niet meedeelt. En als Allah (�) Zijn (�) doel achter Zijn (�) oordeel niet meedeelt, hoe kan men dan ooit het oordeel toetsen aan de praktijk? Als Allah (�) het eten van varkensvlees verbiedt zonder aan te geven waarom precies Hij (�) dit verbiedt, hoe zou dit oordeel dan aan de praktijk getoetst moeten worden? De mening van de modernist is, met andere woorden, in veel gevallen onuitvoerbaar in de praktijk, want het toetsen van het resultaat van het oordeel zou enkel mogelijk zijn waar en wanneer Allah (�) de mensen heeft geïnformeerd over Zijn (�) doel met Zijn (�) oordeel. Hoe kunnen we nu bepalen of het doel van het verbod op varkensvlees nog steeds gediend wordt door het verbod op varkensvlees, wanneer Allah (�) ons niet heeft geïnformeerd over wat het doel is dat door het verbod op varkensvlees gediend moet worden? En voor wat betreft de oordelen van Allah (�) die met Zijn (�) reden en dus een doel gekomen zijn, denkt de modernist werkelijk dat er ooit een tijd zal komen waarin het oordeel van Allah (�) niet langer het gestelde doel zal weten te realiseren? Dit zou betekenen dat Allah (�) imperfect is, en dit is onmogelijk.

Het methodologisch probleem betreft de bepaling van de methode waarvolgens de moslims op zoek zouden moeten gaan naar de oordelen van Allah (�) in Zijn (�) openbaringen. De begin situatie is dat Allah (�) aan de mens Zijn (�) openbaringen heeft gegeven waarvolgens de mens behoort te leven. Dus wanneer de mens zich met een probleem geconfronteerd vindt, dan gaat hij te rade bij hetgeen Allah (�) heeft geopenbaard om daar de Leiding van Allah (�) te volgen. Oftewel, de mens zoekt in de wetteksten van Islam de oplossing van Allah (�). Dit betekent dat de mens op zoek moet gaan de juiste betekenis van de wetteksten van Islam. Maar wat is de juiste betekenis van de wetteksten van Islam, is dan de vraag. Het gebeurt geregeld, namelijk, niet enkel in de wetteksten van Islam, dat een specifieke tekst verschillende betekenissen toegeschreven kan

worden. Het kan namelijk zijn dat een specifieke tekst verschillende letterlijke betekenissen kan hebben, bijvoorbeeld omdat één enkel woord in de tekst verschillende dingen kan betekenen. Aan de andere kant, zelfs wanneer de tekst in letterlijke zin maar één betekenis kent dan nog kan het zo zijn dat de ware betekenis achter de zin een andere is dan deze letterlijke betekenis. Bijvoorbeeld in geval van gebruikmaking van spreekwoorden of gezegden, of bijvoorbeeld wanneer sarcasme wordt gebruikt: het ene wordt dan gezegd, maar men bedoelt daardoor eigenlijk het tegenovergestelde van het gezegde te communiceren. Het punt dat gemaakt moet worden naar aanleiding van de opmerking van de modernist betreffende de methode waarvolgens de Fiqh bepaald zou moeten worden, oftewel de methode waarvolgens men op zoek zou moeten gaan de oordelen van Allah (swt), oftewel de methode waarvolgens men de bedoeling van Allah (�) achter Zijn (�) uitspraak moet zoeken, is natuurlijk dat de betekenis van de tekst zoals bedoelt door Allah (�) onafhankelijk is van de praktijk van degene die zoekt naar de betekenis die Allah (�) aan Zijn (�) uitspraak heeft gegeven. Dus wanneer de modernist zegt dat de bedoeling van Allah (�) achter Zijn (�) uitspraak afhankelijk is van de praktijk, want dat is wat hij effectief zegt met “Fiqh zou in feite voortdurend aan de realiteit moeten worden getoetst en indien nodig worden bijgesteld”, dan zegt hij in feite dat hij de door hemzelf gewenste betekenis aan de uitspraak van Allah (�) wil geven. De door hem gewenste betekenis van de uitspraak van Allah (�) kan verschillen met de praktijk waarin hij zich bevindt, maar de betekenis van de uitspraak van Allah (�) zoals bedoelt door Allah (�) kan natuurlijk maar één zijn. Dus de methodologie die de modernist voorstelt om de oordelen van Allah (�) te bepalen is absoluut onjuist. Dit voorstel is eigenlijk een voorstel dat wegleidt van het zoeken naar het oordeel van Allah (swt), omdat het voorstelt om aan de uitspraak van Allah (�) de betekenis te geven zoals gewenst door degene die zoekt naar een oordeel, in plaats van de betekenis zoals bedoelt door Allah (�).


Bovendien is het onjuist om te stellen dat Fiqh nooit aan de realiteit wordt getoetst. Er zijn verzen waarin Allah (�) zowel een handeling als het doel waarnaar gestreefd moet worden met de handeling uiteenzet. Volgens verschillende traditionele geleerden betekenen verzen zoals dezen dat het gebod van Allah (�) niet de vermelde handeling betreft, maar het vermelde doel. Zo het vers:

وا لهم ما استطعتم من قوة ومن رباط اخليل ترهبون به عدو اهللا �وأعد يعلمهم وما تنفقوا من وعدوكم وءاخرين من دونهم ال تعلمونهم اهللا

يوف إليكم وأنتم ال تظلمون� شيء في سبيل اهللا“En maakt aan de grens alle mogelijke strijdkrachten en vastgehouden paarden voor hen gereed, waarmede gij de vijand van Allah en uw vijand en anderen buiten hen, die gij niet kent, doch die Allah kent, angst in moge boezemen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Anfaal 8, vers 60)

Volgens verschillende traditionele geleerden geeft Allah (�) met dit vers de Islamitische Staat de opdracht om te allen tijde een machtig leger klaar te hebben voor mogelijke strijd, opdat de vijanden van Islam de angst zullen kennen die hen er van zal weerhouden om de moslims aan te vallen. En, zeggen deze geleerden, in de tijd van de Profeet (�) waren paarden het meest geduchte wapen voor ieder leger, vandaar de vermelding van de paarden in dit vers. De praktijk van vandaag, echter, is dat paarden niet langer een machtig wapen zijn en dat dit nu vliegtuigen en tanks zijn. Het gebod tot het gereed houden van een leger met paarden zal dus niet langer het doel realiseren dat het werkelijke gebod in het vers is, en dus stellen deze geleerden dat vandaag de dag de Islamitische Staat zal moeten beschikken over een leger dat beschikt over vliegtuigen en tanks, enzovoorts. Hier wordt Fiqh dus wel degelijk aan de realiteit getoetst. Echter, het moet ingezien worden dat niet zozeer het gebod wordt getoetst, maar dat in feite het middel om het gebod na te kunnen komen wordt getoetst aan de praktijk van vandaag de dag zodat het gebod nagekomen kan worden.

Voor wat betreft punt 4., de reactie op de uitleg die de modernist geeft aan de Arabische woorden al moesjrikat en al ahl oel kitaab borduurt in feite voort op het methodologisch probleem betreffende punt 3. Bij interpretatie van de woorden van Allah (�) moet gezocht worden naar de betekenis die Allah (�) met Zijn (�) woorden bedoeld heeft, en naar niets anders dan dit. Enkel zo zal het oordeel zoals bedoelt door Allah (�) gevonden kunnen worden. Het is vanwege dit inzicht dat wanneer een uitleg van een specifiek woord gezocht wordt, dat dan al de gevallen waar dit woord door Allah (�) gebruikt wordt mee in ogenschouw genomen moeten worden. Immers, de betekenis die aan een specifiek woord wordt gegeven zou moeten passen in al de gevallen waar Allah (�) dit woordt gebruikt. En als dit niet lukt dan blijkt hieruit zonder twijfel dat een verkeerde uitleg aan het woord is gegeven, omdat deze uitleg sommige uitspraken van Allah (�) onzinnig zou doen laten zijn, wat onmogelijk is. Daarom, wanneer de modernist stelt dat al moesjrikat verwijst naar een “sociale, politieke gemeenschap” en niet naar religieuze gebruiken, dan is het raadzaam om te kijken naar de uitspraken van Allah (�) betreffende de moesjrikien, zoals:

شركاؤكم أين أشركوا للذين نقول ثم جميعا نحشرهم �ويوم الذين كنتم تزعمون�

“En op de dag waarop Wij hen allen samen zullen brengen, dan zullen Wij zeggen tot de moesjrikien: Waar zijn uw goden waarvan gij het bestaan beweerd hebt?” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al An’am 6, vers 22)

De misdaad van degenen die Allah (�) benoemt als de moesjrikien, hetgeen waarvoor zij bestraft zullen worden op de Dag des Oordeels, is dus dat zij meerdere goden aanbeden hebben. Dit betekent dat men niet kan zeggen dat moesjrik niet polytheïst betekent, omdat Allah (�) zegt dat hij de moesjrikien zal bestraffen vanwege polytheïsme. En het kan niet zo zijn dat Allah (�) de moesjrikien bestraft voor polytheïsme terwijl zij eigenlijk geen polytheïsten zijn maar een “sociale, politieke gemeenschap”.


Bovendien, Allah (�) zegt:

“En laat uw dochters niet met mannen van onder al moesjrikien huwen zolang zij geen gelovigen zijn geworden”

Uit dit vers blijkt dat de moesjrikien niet in Islam geloven. En dus is één van hun karakteristieken wel degelijk hun religie, en zij kunnen dus niet enkel een “sociale, politieke gemeenschap” zijn zoals de modernist beweerd. Dus het woord moesjrik kan niet anders dan als polytheïst begrepen worden. En dit is ook hoe de Arabieren het woord altijd hebben begrepen, en het is eigenlijk van den zotte dat iemand die het Arabisch niet als moedertaal heeft denkt de meesters van het Arabisch - zoals de traditionele geleerden stuk voor stuk waren - de les te kunnen lezen over de betekenis van Arabische woorden.

Hetzelfde geld voor de bewering dat met al ahl oel kitab niet zozeer de joden en christenen bedoeld worden, maar veel eerder “mensen bedoeld zijn die niet impulsief handelen, maar zich op bedachtzame manier laten leiden door principes, door heilige geschriften, tot welke religie zij ook mogen behoren”. De uitleg die de modernist geeft voor al ahl oel kitab past mogelijk in het vers waar hij aan denkt, maar deze uitleg botst met het gebruik van al ahl oel kitab in andere openbaringen, wat het in feite onmogelijk maakt dat de uitleg van de modernist de juist is. Bijvoorbeeld toen de moslims de Profeet (�) vroegen hoe ze om zouden moeten gaan met de vuuraanbidders, toen zei de Profeet (�):

Behandel hen zoals de Mensen van het Boek.

Enkel deze overlevering geeft al aan dat er verschil bestaat tussen de vuuraanbidders en de Mensen van het Boek. Immers, als zij behoord zouden hebben tot de Mensen van het Boek dan zou de Profeet (�) niet hebben gezegd dat zij behandeld moeten worden zoals de Mensen van het Boek. Oftewel dat de vuuraanbidders behoren niet tot de mensen van het boek, ongeacht of zij nu “niet impulsief handelen, maar zich op bedachtzame manier laten leiden door principes”. En verder,

Allah (�) zegt:

�قل ياأهل الكتاب تعالوا إلى كلمة سواء بيننا وبينكم أال نعبد إال اهللا�

وال نشرك به شيئا وال يتخذ بعضنا بعضا أربابا من دون اهللا

“Zeg: ‘O, mensen van het Boek, komt tot één woord, waarin wij met elkander overeenstemmen: dat wij niemand dan Allah aanbidden en dat wij niets met Hem vereenzelvigen’ “ (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Imraan 3, vers 64)

In dit vers geeft Allah (�) aan dat de moslims met de Mensen van het Boek één bepaalde eigenschap delen, om precies te zijn het aanbidden van één enkele God. Het is dus absoluut onjuist om te stellen dat al ahl oel kitab niets met religie te maken heeft.

Samenvattend, opgemerkt moet worden dat zowel voor wat betreft punt 3. als voor wat betreft 4. de modernist geen argumenten aandraagt voor de opvatting die hij presenteert. Maar wanneer gezocht wordt naar de betekenis van de uitspraak van Allah (�) zoals bedoelt door Allah (�), oftewel naar het oordeel van Allah (�), dan moet de onderzoeker aangeven waarom hij denkt dat een specifieke methode - zoals “Fiqh zou in feite voortdurend aan de realiteit moeten worden getoetst en indien nodig worden bijgesteld” - zal leiden tot het vinden van het oordeel zoals bedoelt door Allah (�). En de onderzoeker moet uitleggen waarom hij denkt dat een specifiek woord op een specifieke manier begrepen moet worden. Met andere woorden, de onderzoeker moet argumenten geven voor zijn beweringen. Dus de realiteit van het modernistische oordeel hier is dat het de realiteit van de traditionele oordelen onjuist weergeeft, en alhoewel het argumenten aan lijkt te dragen ter verwerping van de traditionele oordelen doet het dit dus niet werkelijk. Het zijn argumenten die het gepresenteerde verwerpen, maar het gepresenteerde is niet werkelijk het traditionele oordeel. Verder beargumenteert de modernist niet waarom hij denkt dat Allah (�) het door hem gevonden oordeel bedoeld zou hebben. Zijn argumentatie is van het niveau “als we dit nu eens


zo-en-zo zouden interpreteren”, en “als we dat nu eens zo-en-zo zouden doen”, maar dit is niet zoeken naar het oordeel van Allah (�), want dit is niet zoeken naar de betekenis die Allah (�) aan Zijn (�) woorden heeft gegeven. Dit is het geven van de gewenste betekenis aan de woorden van Allah (�), zonder te denken over de betekenis van de woorden zoals bedoelt door Allah (�). En daarom is het oordeel van de modernist in deze niet enkel een onjuiste Islamitische mening, het is niet eens een Islamitische mening want er wordt niet gezocht naar de bedoeling van Allah (�) achter Zijn (�) woorden.

Voorbeeld 2: “De straf van Allah (de hoedoed) is niet langer de straf van Allah”

Het tweede voorbeeld betreft de modernistische opvatting betreffende de hoedoed, de strafmaat geopenbaard door Allah (�) zoals het afhakken van de hand van de dief en de stokslagen voor de (ongetrouwde) ontuchtpleger:

واهللا ارقة فاقطعوا أيديهما جزاء مبا كسبا نكاال من اهللا ارق والس �والسعزيز حكيم�

“En snijdt de dief en de dievegge de hand af, als straf voor wat zij misdeden, een voorbeeldige straf van Allah. Allah is Almachtig, Alwijs.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Maida 5, vers 38)

انية والزاني فاجلدوا كل واحد منهما مائة جلدة وال تأخذكم بهما �الز واليوم اآلخر وليشهد عذابهما إن كنتم تؤمنون باهللا رأفة في دين اهللا

طائفة من املؤمنني�“Geselt iedere vrouwelijke ontuchtige en iedere mannelijke ontuchtige met honderd slagen. En laat medelijden met hen u van de gehoorzaamheid aan Allah niet afhouden indien gij in Allah en de Laatste Dag gelooft. En laat een groep gelovigen getuige zijn van hun bestraffing.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Noer 24, vers 2)

De modernistische opvatting hieromtrent is dat de hoedoed eigenlijk niet (meer) ten uitvoer gebracht zou moeten worden, en wel voor twee

redenen. Ten eerste, de modernisten beweren dat het een neiging is van de traditionalisten om al de wetteksten letterlijk te interpreteren. Als resultaat hiervan zouden ook de verzen betreffende de hoedoed letterlijk zijn genomen waaruit het traditionele idee betreffende de hoedoed geresulteerd zou zijn, namelijk dat de genoemde straf ten uitvoer gebracht moet worden door de Islamitische Staat. Dus, stellen de modernisten, het traditionele idee betreffende de hoedoed is gebaseerd op een verkeerde methode voor interpretatie van de wetteksten van Islam, en zou daarom verworpen moeten worden.

Ten tweede, de modernisten beweren dat de juiste interpretatie van de Koran de figuurlijke interpretatie is. De verzen zouden figuurlijk geïnterpreteerd moeten worden. Bij figuurlijke interpretatie zou de ware bedoeling van Allah (�) uit de verzen blijken, en betreffende de verzen van hoedoed is de ware bedoeling niet de eisen tot het verrichten van de hoedoed, maar de eis tot het praktiseren van rechtvaardigheid. De modernisten stellen dan dat het afhakken van de hand van de dief weliswaar rechtvaardig werd geacht ten tijde van het begin van Islam, maar dat dit door de meeste mensen niet langer rechtvaardig wordt geacht. Vandaag de dag worden andere dingen rechtvaardig geacht, stellen de modernisten, en dus zou tegenwoordig anders omgegaan moeten worden met de dief en de ontuchtpleger en zou de hoedoed afgeschaft moeten worden .3

De methode waarvolgens dit modernistische oordeel wordt gepresenteerd is in grote lijnen gelijk aan de methode toegepast bij het hierboven geïntroduceerde modernistische oordeel:

1. Een idee wordt gegeven over wat de methode van de traditionalisten zou zijn, oftewel de methode waaruit de traditionele interpretatie van de wetteksten is geresulteerd, zijnde de letterlijke interpretatie.

3Het voorbeeld is afkomstig van www.tariqramadan.com/call.php3?id_article=278?lang=en


2. De methode van de traditionalisten wordt verworpen alzijnde onjuist (de letterlijke interpretatie is onjuist) en incompleet (de omstandigheden worden niet mee in ogenschouw genomen).

3. Nieuwe regels voor de uitleg van de wetteksten van Islam worden geïntroduceerd, regels die beter zouden zijn dan die gebruikt voor het traditionele oordeel, namelijk de figuurlijke interpretatie en het mee in ogenschouw nemen van de omstandigheden van nu.

4. Een nieuw oordeel wordt gegeven op basis van de nieuwe regels, het modernistische oordeel.

Voor wat betreft punt 1., de realiteit van de methode waaruit het traditionele begrip van de wetteksten van Islam betreffende de hoedoed geresulteerd is, is anders dan de modernisten beweren. Men stelt weliswaar dat de traditionalisten gewoonlijk alles letterlijk nemen, maar niets is minder waar. Noch in de teksten van de grote imams die de vier wetsscholen hebben gevestigd, noch bij de meerderheid van tegenwoordige traditionalisten is de letterlijke wijze van interpreteren van wetteksten dominant. Het mag hierbij niet vergeten worden dat het de moslims waren die, in onderkenning van het feit dat een tekst meer betekenissen kan hebben dan enkel de letterlijke, als eerste beschaving zich bezig hielden met de ontwikkeling van de wetenschap ter interpretatie van teksten. De semantiek, de taalkundige context en de situatieve context zijn allemaal concepten met betrekking tot de interpretatie van teksten die zijn uitgevonden door de moslims.

Voor wat betreft punt 2., omdat men bij Fiqh op zoek is naar de oplossing van Allah (�) voor het probleem, probeert men uit de door Allah (�) geopenbaarde teksten de betekenis te halen die Allah (�) eraan gegeven heeft. Ten minste, daar waar de tekst verschillende meningen heeft. Want het mag niet vergeten worden dat interpretatie van de wetteksten enkel een realiteit is wanneer

de specifieke tekst verschillende betekenissen kan hebben. Indien de tekst slechts een enkele betekenis toegeschreven kan worden dan valt er verder niets te zoeken, omdat de tekst maar één betekenis kent. Het is dus volstrekt onjuist om te beweren dat altijd naar de figuurlijke betekenis van de tekst gezocht moet worden, omdat soms de tekst maar één enkele betekenis kent. En dan is deze betekenis de betekenis van Allah (swt), en dan bestaat de kwestie letterlijk of figuurlijk in het geheel niet.

Aan de andere kant, daar waar de teksten meerdere betekenissen toegeschreven kunnen worden daar gaat het om het vinden van de betekenis die Allah (�) de tekst heeft gegeven. Omdat enkel Allah (�) precies en zeker weet wat de werkelijke betekenis is van Zijn (�) openbaring, is enkel Hij (�) degene die kan vertellen hoe men naar de Zijn (�) bedoeling in Zijn (�) openbaringen zou moeten zoeken. Het is derhalve raadzaam om in herinnering te nemen de expeditie van de moslims naar Banoe Qoeraydah. De Boodschapper van Allah (�) stuurde zijn sahabah erop uit en vertelde hen:

Wie gehoorzaam is aan Allah (�) en Zijn Profeet (�), vertrekt en stelt salat al ‘Asr (het namiddaggebed) uit tot aankomst bij Banoe Qoeraydah.

Onder aanvoering van ‘Ali vertrokken de moslims direct. Onderweg waren er sommigen die in de woorden van Boodschapper van Allah (�) een aansporing tot haast zagen. Zij namen de woorden van de Boodschapper van Allah (�) figuurlijk, en zij verrichten het gebed van de reiziger. Zij deden een twee rakah gebed voor salat ‘Asr en trokken verder. Een ander deel van de sahabah, echter, nam de woorden van de Boodschapper van Allah (�) letterlijk. Zij stelden hun namiddaggebed uit tot aankomst bij Banoe Qoeraydah, ook al betekende dit dat ze het gebed ‘Asr uitstelden tot nadat de tijd voor salat Maghrib (het avondgebed) reeds ingegaan was, wat normaal gesproken niet toegestaan is. Later werd de Boodschapper van Allah (�) geïnformeerd


over het feit dat de sahabah zijn woorden op verschillende manieren geïnterpreteerd hadden, en hem werd gevraagd aan te geven wie het bij het juiste eind had gehad. Degenen die het gebed van de reiziger hadden gedaan of degenen die het gebed werkelijk hadden uitgesteld tot na aankomst bij Banoe Qoeraydah. Echter, in plaats van zich uit te spreken zweeg de Boodschapper van Allah (�) enkel na het aanhoren van de vraag. Volgens de algemeen geldende principes binnen ‘Oesoel oel Fiqh betekent het zwijgen van de Boodschapper van Allah (�) dat beide interpretaties geaccepteerd zijn alszijnde juist. Zou één van de twee handelingen verkeerd zijn geweest, namelijk, dan zou de Boodschapper van Allah (�) zeer zeker deze veroordeeld hebben en verboden hebben verklaard. Met andere woorden, de Boodschapper van Allah (�) heeft beide interpretaties van zijn woorden, zowel de letterlijke als de figuurlijke, als juist beoordeeld. Het is dus volstrekt onjuist om te verklaren dat de letterlijke interpretatie altijd onjuist is, net zoals het volstrekt onjuist is om te verklaren dat de letterlijke interpretatie altijd juist is, omdat Allah (�) heeft aangegeven dat beide manieren van interpreteren toegestaan zijn.

Voor wat betreft punt 3., de nieuwe en volgens de modernisten betere regels voor begrip van de wetteksten betreffende de hoedoed gaan voorbij aan de realiteit van het zoeken naar het oordeel van Allah (�). Omdat men zoekt naar de betekenis van de tekst zoals bedoelt door degene bij wie de tekst zijn oorsprong vindt, is het volstrekt onmogelijk dat de omstandigheden van degene die de tekst probeert te begrijpen een rol spelen. Als de betekenis die Allah (�) aan Zijn (�) tekst heeft gegeven afhankelijk is van degene die de betekenis zoekt, dan zou één en dezelfde tekst allerlei verschillende dingen betekenen omdat de omstandigheden steeds verschillen. Hoe kan men dan nog spreken van de betekenis die Allah (�) aan Zijn (�) tekst heeft gegeven? Deze realisatie volstaat om aan te tonen dat het onjuist is om te stellen dat met de omstandigheden rekening moet worden gehouden wanneer men zoekt naar de

betekenis van de wetteksten van Islam, omdat men moet zoeken naar de betekenis eraan gegeven door Allah (�). Integendeel, men mag de omstandigheden juist niet mee nemen, om te voorkomen dat men bevooroordeeld is bij het interpreteren.

Samenvattend, bij dit voorbeeld van modernistisch denken valt op dat juist bij de verzen die linguïstisch gezien slechts één enkele uitleg gegeven kunnen worden de traditionele uitleg ter discussie wordt gesteld. De tekst van deze openbaringen zelf laat geen ruimte voor verschillende interpretaties en het is dan ook hoogst opmerkelijk dat volgens de modernisten deze verzen toch een andere betekenissen hebben dan de enigste betekenis die deze verbintenissen van woorden kent in de Arabische taal. Spijtig is het ook dat net zoals in het eerste voorbeeld van de modernistische opvatting geen argumenten worden gegeven over waarom precies zoals men stelt de betekenis van de teksten enkel duidelijk kan worden wanneer men de omstandigheden mee in ogenschouw neemt. En in afwezigheid van argumenten achter de voorgestelde nieuwe regels voor interpretatie van de wetteksten van Islam moet ook hier gezegd worden dat dit oordeel van de modernist niet enkel een onjuiste Islamitische mening is, het is niet eens een Islamitische mening.

Conclusie

Het is belangrijk om in gedachte te houden dat de classificatie “modernist” gebaseerd wordt op een methode om tot een oordeel te komen, oftewel de methode waarmee tot een interpretatie van de wetteksten van Islam wordt gekomen. Er bestaat namelijk het gevaar dat de moslim gaat denken dat iedere herinterpretatie van wetteksten per definitie verkeerd is, of nog erger dat alles al geïnterpreteerd is en dat iedere nieuwe interpretatie - of dit nu bij een nieuwe kwestie is of niet - een vorm van dwaling en wegleiden van Islam betekent. En dit zou betekenen dat Islam statisch zou worden. Wanneer de mensen gaan denken dat al de juiste interpretaties al bestaan


en dat de bestaande interpretaties allemaal juist zijn, dan zullen de moslims Islam niet meer bediscussiëren en zullen ze haar dus niet meer overdenken. Zo zou Islam sterven in de hoofden van de mensen, en in dat geval is het nog slechts een kwestie van tijd alvorens Islam ook in de harten van de mensen zal sterven. En van de andere kant, wanneer de mensen gaan denken dat al de juiste interpretaties al bestaan en dat de bestaande interpretaties allemaal juist zijn, dan zullen uit Islam zouden geen oplossingen meer resulteren voor de specifieke problemen die horen bij het moderne leven, zoals bijvoorbeeld of klonen toegestaan is of niet en of men mee mag doen met democratie of niet.

De modernisten hanteren allen eenzelfde methode om tot een oordeel te komen, en deze methode is onjuist. Zij misrepresenteren de traditionele leerstellingen, om vervolgens zonder argumentatie hiervoor nieuwe regels voor interpretatie te introduceren of woorden anders uit te leggen, op basis waarvan uiteindelijk de volkomen nieuwe uitleg wordt gebaseerd. Ware het niet dat de meeste moslims van vandaag de dag grotendeels onbekend zijn met de ijtihad, haar regels en haar praktijk; en ware het niet dat de meeste moslims van vandaag de dag onbekend zijn met de daliel (argumentatie) achter de mening die zij volgen en in de praktijk brengen, dan zouden de meningen van de modernisten zonder twijfel door alle mensen afgedaan worden voor wat zij zijn: de blinde die de ziende komt vertellen dat deze het niet juist gezien heeft, de dove die de horende komt zeggen dat deze het niet juist gehoord heeft.

In reactie op de realisatie van het feit dat niet alles dat gepresenteerd wordt alszijnde een Islamitische mening - oftewel een uitleg van wetteksten van Islam volgens een juiste methode - in werkelijkheid ook een Islamitische mening is, zou echter nooit het advies mogen resulteren dat de moslim er goed aan zou doen niet te veel te lezen van de boeken van andere mensen, of niet te veel te luisteren naar wat andere mensen zeggen, of niet te veel discussiëren met mensen die een andere mening

hebben. Dan zou de moslims zelf de reden en oorzaak voor het bestaan van onwetendheid zijn, en dus zelf de mensen die slechte adviezen aan de moslims (willen) geven de mogelijkheid hiertoe bieden. Laat daarom de moslims streven naar vermeerdering van kennis en begrip van Islam bij zichzelf, juist door te lezen, juist door te luisteren en juist door te discussiëren. Maar, altijd in onderkenning van het feit dat niet alles dat gezegd wordt noodzakelijkerwijs juist is. Oftewel, niet in naïviteit. Laat de moslim lezen en luisteren, en zich concentreren op de bewijsvoering achter de meningen. Laat hem of haar de bewijsvoeringen vergelijken, laat hem of haar verder lezen en verder vragen over de bewijsvoeringen, en de methode waarvolgens de bewijsvoering tot stand gekomen is. Voorzeker, dan zal de moslim de ware Islamitische meningen die gevolgd mogen worden leren onderscheiden van de persoonlijke meningen van mensen die, ook al zijn ze vermomt als Islamitische mening, nooit gevolgd mogen worden door de moslim. En voorzeker, dan zal de moslim leren om van onder al de Islamitische mening er één te kiezen die hij voor zichzelf als maatstaf zal hanteren, de mening waarvan hij denkt dat deze meest waarschijnlijk juist is, terwijl hij zich realiseert dat er altijd de mogelijkheid bestaat dat deze mening toch onjuist is en dat een andere mening juist is. En dan zal de Oemma van Islam als geheel de juiste kant op bewegen. Dan zal de Oemma zich als geheel vasthouden aan enkel de geboden en verboden van Islam. En dan zal ieder lid van de Oemma weten dat er naast de door hem geadopteerde mening in een specifieke kwestie er nog andere Islamitische meningen kunnen bestaan. En dan zal hij of zij zich realiseren dat al de Islamitische meningen zijn waardering verdienen, en dan zal er echte broederschap zijn tussen de moslims van de Oemma.


Toen Allah (�) Islam aan Zijn Boodschapper Mohammed (�) openbaarde, toen kreeg de mensheid effectief geopenbaard het Juiste Pad om in het leven op voort te gaan. Met Islam, namelijk, informeerde Allah (�) de mens over de juiste oplossingen voor al hun mogelijke problemen, of deze problemen nu te maken hebben met de relatie van de mens met Allah (�), de relatie van de mens met zichzelf, of de relatie van de mens met de andere mensen. Het is werkelijk het absolute summum van barmhartigheid dat Allah (�) een deel van zijn openbaringen heeft voorbestemd om de mensen als het ware aan de hand te nemen en hen weg te leiden van de rituelen van aanbidding die men continueert enkel vanwege onnadenkendheid net zoals vastgeroeste gewoontes. Want niet enkel biedt Allah (�) een Leiding in de vorm van oplossingen voor de problemen van de mens, maar Allah (�) biedt de mensen tevens Leiding tot deze Leiding van oplossing voor de problemen van de mens.

De Leiding naar de leiding doet Allah (�) door met de verheven taal van de Koran de mensen op te roepen om na te denken over zijn bestaan:

موات الس خلقوا اخلالقون(٣٥)أم هم أم شيء غير من خلقوا �أأم واألرض بل ال يوقنون�

“Zijn zij door niets geschapen of zijn zij hun eigen schepper? Schiepen zij de hemelen en de aarde?” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera At Toer 52, vers 35 - 36)

En omdat de mensen kunnen zien dat zij geschapen zijn, en dat zij niet hun eigen scheppers zijn, kunnen zij inzien dat er een schepper moet bestaan. Allah (�) leidt de mensen verder door hen te laten nadenken over deze Schepper, die slechts één kan zijn. Deze ene God, dit is Allah (�):

رب العرش عما يصفون� لفسدتا فسبحان اهللا �لو كان فيهما ءالهة إال اهللا“Indien er naast Allah andere Goden waren in (de hemel en op aarde) zouden dezen (de hemel en de aarde) voorzeker tot chaos zijn vervallen. Verheven is Allah, de Heer van de Troon, boven hetgeen zij zeggen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Anbiejaa 21, vers 22)

�وإلهكم إله واحد ال إله إال هو الرحمن الرحيم� “En uw God is één God, er is geen God buiten Hem, de Barmhartige, de Genadevolle.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Baqara 2, vers 163)

ه ال إله إال هو واملالئكة وأولو العلم قائما بالقسط ال إله إال أن �شهد اهللاهو العزيز احلكيم�

“Allah getuigt, dat er geen God is dan Hij en de engelen en degenen, die kennis bezitten, getuigen dit eveneens, handhavende de rechtvaardigheid: er is geen God dan Hij, de Almachtige, de Alwijze.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Imraan 3, vers 18)

Door dit alles leidt Allah (�) de mensen effectief naar het inzicht dat zij na moeten denken over waarom zij geschapen zijn, omdat zij zichzelf de vraag moeten stellen wat de Schepper (�) van hun wil:

موات واألرض وما بينهما ورب املشارق� �إن إلهكم لواحد رب الس“Voorwaar, uw God is één. Heer der hemelen en der aarde en van alles wat er tussen is” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera As Saffaat 37, vers 4 - 5)

Het Arabische Rabb dat gewoonlijk wordt vertaald naar “Heer” betekent in feite “Degene die geschapen heeft, en Die zorg draagt hiervoor, en Die alles onderhoudt”. De stam is rabba, wat “de heer of de meester zijn over” betekent.

ISLAM

De volgeling van de ware De volgeling van de ware religie kent geen twijfelreligie kent geen twijfel


In iedere andere context is de rabb (met kleine r) degene die eigendom heeft over, en die dus het recht op beslissen heeft. De Rabb (met hoofdletter R) is degene naar wie geluisterd moet worden, omdat de Rabb degene is die geschapen heeft en die ordening aanbrengt. Oftewel, die ene die het aanbidden waard is, die is dit omdat Hij (�) de oorsprong van al het bestaan is. En voor deze reden is Hij (�) ook Degene die bepaalt, Degene naar wie geluisterd moet worden. Met andere woorden, Degene aan wie de schepping zich over moet geven en naar wie de schepping moet luisteren. Echter, een dergelijk verregaande stap als absolute overgave aan Hem (�) vraagt Allah (�)niet van de mensen zonder hen te helpen om voor zichzelf te verifiëren dat Hij (�) werkelijk bestaat:

التي والفلك والنهار موات واألرض واختالف الليل �إن في خلق السماء من ماء فأحيا به من الس ري في البحر مبا ينفع الناس وما أنزل اهللا جتحاب والس الرياح وتصريف ة داب كل من فيها وبث موتها بعد األرض

ماء واألرض آليات لقوم يعقلون � ر بني الس املسخ“Voorwaar, in de schepping der hemelen en der aarde en in de wisseling van nacht en dag en in de schepen die de zee bevaren, met datgene wat de mensen tot voordeel strekt; en in het water dat Allah van de hemel nederzendt, waarmede Hij de aarde doet herleven na haar dood en daarop alle soorten dieren verspreidt, en in de verandering der winden, en in de wolken die tussen de hemel en de aarde in dienst zijn gesteld, zijn inderdaad tekenen voor een volk, dat begrijpt.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Baqara 2, vers 164)

بعد األرض ويحيي احلي من امليت ويخرج امليت من احلي �يخرج إذا ثم تراب من خلقكم أن ءاياته تخرجون(١٩)ومن وكذلك موتها أنتم بشر تنتشرون(٢٠)ومن ءاياته أن خلق لكم من أنفسكم أزواجا لقوم آليات ذلك في إن ورحمة ة مود بينكم وجعل إليها لتسكنوا ألسنتكم واختالف واألرض موات الس خلق ءاياته رون(٢١)ومن يتفكبالليل منامكم ءاياته للعاملني(٢٢)ومن آليات ذلك في إن وألوانكم والنهار وابتغاؤكم من فضله إن في ذلك آليات لقوم يسمعون(٢٣)ومن ماء ماء فيحيي به األرض ءاياته يريكم البرق خوفا وطمعا وينزل من الس

ماء بعد موتها إن في ذلك آليات لقوم يعقلون(٢٤)ومن ءاياته أن تقوم السواألرض بأمره ثم إذا دعاكم دعوة من األرض إذا أنتم تخرجون�

“Hij geeft de aarde leven na haar dood, en evenzo zult gij worden voortgebracht. En tot Zijn tekenen behoort dat Hij u uit stof schiep. En ziet! Gij zijt mensen die zich kunnen verspreiden. En tot Zijn tekenen behoort dat Hij voor jullie echtgenotes uit jullie eigen midden geschapen heeft om bij haar rust te vinden. En Hij heeft liefde en erbarmen tussen jullie gebracht. Daarin zijn tekenen voor mensen die nadenken. En tot Zijn tekenen behoort ook de schepping der hemelen en der aarde, en de verscheidenheid van uw talen en huidskleuren. En dit zijn voorzeker tekenen voor degenen die willen begrijpen. En tot Zijn tekenen behoort uw slapen ‘s nachts en uw zoeken naar Zijn overvloed overdag. Daarin zijn zeker tekenen voor een volk dat luistert. En tot Zijn tekenen behoort dat Hij jullie in vrees en begeerte de bliksem laat zien en dat Hij uit de hemel water laat neerdalen en dat Hij daarmee de aarde laat herleven nadat zij dood was. Daarin zijn tekenen voor mensen die verstandig zijn. En dit is onder Zijn tekenen, dat de hemelen en de aarde in stand blijven door Zijn gebod. Dan, wanneer Hij u eenmaal van de aarde zal roepen, ziet! Gij zult gaan.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Ar Roem 30, vers 19 - 25)

ة ءايات لقوم يوقنون(٤)واختالف الليل �وفي خلقكم وما يبث من دابموتها بعد األرض به فأحيا رزق من ماء الس من اهللا أنزل وما والنهار نتلوها عليك باحلق وتصريف الرياح ءايات لقوم يعقلون(٥)تلك ءايات اهللا وءاياته يؤمنون� نتلوها عليك باحلق فبأي حديث بعد اهللا تلك ءايات اهللا“Voorwaar, in de hemelen en op aarde zijn tekenen voor de gelovigen. En in de schepping van uzelf en alle medeschepselen, die Hij verspreidt (over de aarde), zijn tekenen voor een volk dat zekerheid van geloof wil hebben. En in de wisseling van nacht en dag en de voorziening die Allah uit de hemel nederzendt waardoor Hij de aarde doet herleven na haar dood en in de verandering van de winden, zijn eveneens tekenen voor een volk, dat zijn verstand gebruikt.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Djaasiya 45, vers 4 - 6)


Dus Allah (�) helpt de mensen door hun aandacht te vestigen op hetgeen dat zij waar kunnen nemen en dat Zijn (�) bestaan bevestigd. Met andere woorden, de mens hoeft niet te twijfelen over Allah (�): Hij is één, Hij is de oorsprong van alles, en Hij behoort daarom aanbeden en gehoorzaamd te worden. Zo biedt Allah (�) de mensen Leiding om te komen tot de Leiding van Islam.

Omdat de mens altijd hetzelfde is geweest, vanaf de eerste geschapene tot nu behoeftig, beperkt en afhankelijk, is de mensheid altijd behoeftig geweest aan Leiding door Allah (�). Allah (�) stuurde de mensen dan ook altijd Zijn boodschappers (as):

بوه فأتبعنا بعضهم �ثم أرسلنا رسلنا تترى كل ما جاء أمة رسولها كذبعضا وجعلناهم أحاديث فبعدا لقوم ال يؤمنون�

“Dan zonden Wij Onze boodschappers, de een na de ander.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Moe’uminoen 23, vers 44)

اغوت فمنهم واجتنبوا الط �ولقد بعثنا في كل أمة رسوال أن اعبدوا اهللااللة فسيروا في األرض فانظروا ومنهم من حقت عليه الض من هدى اهللا

بني� كيف كان عاقبة املكذ“En voorzeker Wij wekten onder elk volk een boodschapper op, (die zei:) ‘Aanbidt Allah en vermijdt het boze’.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nahl 16, vers 36)

�ولكل أمة رسول فإذا جاء رسولهم قضي بينهم بالقسط وهم ال يظلمون�

“Voor elk volk is er een boodschapper.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Joenoes 10, vers 47)

ا أرسلناك باحلق بشيرا ونذيرا وإن من أمة إال خال فيها نذير� �إن“En er is geen volk waaronder zich geen boodschapper heeft bevonden.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Faatir 35, vers 24)

Al de boodschappers kwamen om de mensen te informeren over hun Schepper (�), en om hen te informeren over de reden voor hun schepping, en om hen de juiste manier van leven uiteen te zetten:

وا عنه وقالوا كرى وقد جاءهم رسول مبني (١٣) ثم تول ى لهم الذ �أنمعلم مجنون�

“Hoe kan er lering voor hen zijn, terwijl tot hen een boodschapper is gekomen, die alles duidelijk maakt. En zij hebben zich van hem afgewend zeggende: ‘Hij is (door mensen) onderwezen, een bezetene’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Ad Doechaan 44, vers 13-14)

على بشر من شيء قل من حق قدره إذ قالوا ما أنزل اهللا �وما قدروا اهللاقراطيس علونه جت للناس وهدى نورا موسى به جاء الذي الكتاب أنزل تبدونها وتخفون كثيرا وعلمتم ما لم تعلموا أنتم وال ءاباؤكم قل اهللا

ثم ذرهم في خوضهم يلعبون�“En zij schatten de juiste waarde van Allah niet wanneer zij zeggen: ‘Allah heeft aan niemand iets geopenbaard’. Zeg: ‘Wie openbaarde het Boek dat Mozes bracht als licht en leiding voor de mensen - dat gij op papieren schrijft, en bekend maakt, terwijl gij toch veel verbergt en (waardoor) aan u is onderwezen, hetgeen gij noch uw vaderen wisten?’ - Zeg: ‘Allah’.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Anaam 6, vers 91)

De fundamentele boodschap van al de boodschappers was altijd dezelfde. Dit was de boodschap aan de mensen om enkel de ware Schepper (�) te aanbidden, en om de Schepper (�) te gehoorzamen:

�وما خلقت اجلن واإلنس إال ليعبدون�“En Ik heb de djinn en de mensen slechts tot Mijn aanbidding geschapen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Az Zaari’ jaat 51, vers 56)

قالوا �إذ جاءتهم الرسل من بني أيديهم ومن خلفهم أال تعبدوا إال اهللاا مبا أرسلتم به كافرون� نا ألنزل مالئكة فإن لو شاء رب

“Toen hun boodschappers van vóór hen en achter hen tot hen kwamen, zeggende: ‘Aanbidt niets dan Allah’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Foessilat 41, vers 14)


اغوت فمنهم واجتنبوا الط �ولقد بعثنا في كل أمة رسوال أن اعبدوا اهللااللة فسيروا في األرض فانظروا ومنهم من حقت عليه الض من هدى اهللا

بني� كيف كان عاقبة املكذ“En voorzeker Wij wekten onder elk volk een boodschapper op, ‘Aanbidt Allah en vermijdt de boze’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nahl 16, vers 36)

En ‘Isa (as) zei tegen zijn volk:

كم فاعبدوه هذا صراط مستقيم� ي ورب رب �إن اهللا“Voorzeker, Allah is mijn Heer en uw Heer; aanbidt Hem daarom, dit is het rechte pad.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Imraan 3, vers 51)

En Noeh (as) zei tegen zijn volk:

ما ال تعلمون� ي وأنصح لكم وأعلم من اهللا �أبلغكم رساالت رب“Ik breng u de boodschappen van mijn Heer over en geef u oprechte raad.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Aaraaf 7, vers 62)

En Salieh (as) zij tegen zijn volk:

ما لكم من إله غيره �وإلى ثمود أخاهم صاحلا قال ياقوم اعبدوا اهللاقد جاءتكم بينة�

“Hij zeide: ‘O mijn volk, aanbidt Allah; gij hebt geen andere god naast Hem’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Aaraaf 7, vers 73)

لكم ونصحت ي رب رسالة أبلغتكم لقد ياقوم وقال عنهم �فتولى ولكن ال حتبون الناصحني�

“O, mijn volk, ik bracht u de boodschap van mijn Heer en bood u oprechte raad aan” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Aaraaf 7, vers 79)

En Sjoe’aib (as) zei tegen zijn volk:

ما لكم من إله غيره �وإلى مدين أخاهم شعيبا قال ياقوم اعبدوا اهللاقد جاءتكم بينة�

“Hij zeide: ‘O, mijn volk, aanbidt Allah, gij hebt geen god naast Hem’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Aaraaf 7, vers 85)

En Moesa (as) zei tot zijn volk:

يورثها من يشاء من واصبروا إن األرض هللا �موسى لقومه استعينوا باهللاعباده والعاقبة للمتقني�

“ ‘Zoekt de hulp van Allah en weest geduldig. Voorzeker, de aarde behoort aan Allah. Hij geeft haar als erfdeel aan wie Zijner dienaren Hij wil en de uiteindelijke overwinning is voor de godvrezenden’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Aaraaf 7, vers 128)

De aanbidding omvat ondermeer het gehoorzaam zijn, en dus het volgen van de geboden en verboden van Allah (�). Dit is de ware Leiding van Islam:

ر أولو األلباب� روا ءاياته وليتذك ب �كتاب أنزلناه إليك مبارك ليد“Het Boek dat Wij aan u hebben geopenbaard is vol van zegeningen, laat hen dus over zijn verzen nadenken en laat degenen met verstand er lering uit trekken.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Saad 38, vers 29)

Onder de gunsten van het volgen van de boodschap van Allah (�) is ondermeer dat hierdoor het juiste leven op aarde geleid zal worden. Het leven waar er geen uitbuitingen van de zwakkeren is, waar de mensen geen onrecht aangedaan wordt, en waar de mensen op de juiste manier hun problemen zullen oplossen. Waardoor er geen onrust en onheil op aarde zal zijn, en evenmin in de harten van de mensen, en in plaats hiervan rust en vrede:

�ولكل أمة رسول فإذا جاء رسولهم قضي بينهم بالقسط وهم ال يظلمون�“Wanneer daarom hun boodschapper komt, wordt er met rechtvaardigheid onder hen geoordeeld en hun wordt geen onrecht aangedaan.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Joenoes 10, vers 47)

النور إلى لمات الظ من قومك أخرج أن بآياتنا موسى أرسلنا �ولقد إن في ذلك آليات لكل صبار شكور� رهم بأيام اهللا وذك

“En Wij zonden Mozes met Onze tekenen, zeggende: ‘Breng uw volk uit de duisternis tot het licht...’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Ibrahiem 14, vers 5)


وادعوه مسجد كل عند وجوهكم وأقيموا بالقسط ي رب أمر �قل ين كما بدأكم تعودون� مخلصني له الد

“Zeg: ‘Mijn Heer heeft rechtvaardigheid bevolen. En dat gij uw aandacht behoorlijk richt, ter gelegenheid van aanbidding en Hem aanroept in zuivere gehoorzaamheid aan Hem. Zoals Hij u deed ontstaan, zo zult gij wederkeren’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Aaraaf 7, vers 29)

ها الذين ءامنوا إذا تناجيتم فال تتناجوا باإلثم والعدوان ومعصية �ياأيشرون� الذي إليه حت الرسول وتناجوا بالبر والتقوى واتقوا اهللا

“O gij die gelooft, als gij tezamen beraadslaagt, spreekt dan niet over zonde, overtreding en ongehoorzaamheid jegens de boodschapper, maar beraadslaagt over deugd en rechtvaardigheid (gehoorzaamheid tegenover de boodschapper), en vreest Allah tot Wie gij zult worden verzameld.”(Zie de vertalingen van de betekenissen van de Koran, soera Al Moedjaala 58, vers 9)

�والذين اهتدوا زادهم هدى وءاتاهم تقواهم�“Maar van hen die de leiding volgen vermeerdert Hij de leiding en Hij schenkt hun rechtvaardigheid.” (Zie de vertalingen van de betekenissen van de Koran, soera Mohammed 47, vers 17)

املون� فأولئك هم الظ �ومن لم يحكم مبا أنزل اهللا“En wie niet oordeel vellen volgens wat Allah heeft neergezonden, dat zijn de onrechtplegers.” (Zie de vertalingen van de betekenissen van de Koran, soera Al Maida 5, vers 45)

Maar de gunsten van het volgen van de boodschappers en hun boodschap, de Leiding van Allah (�), is niet beperkt tot het huidige leven. Ook in het hiernamaalse leven zal dan, en enkel dan, het juiste leven geleid worden:

تها حت من ري جت جنات يدخله ورسوله اهللا يطع ومن اهللا حدود �تلك األنهار خالدين فيها وذلك الفوز العظيم�

“Wie Allah en Zijn boodschapper gehoorzaamt, Hij zal hem tuinen doen binnengaan, waar doorheen rivieren stromen, daar zullen zij in verblijven en dat is een grote zegepraal.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nisa 4, vers 13)

هم وال عليهم خوف فال استقاموا ثم اهللا نا رب قالوا الذين �إن يحزنون(١٣)أولئك أصحاب اجلنة خالدين فيها جزاء مبا كانوا يعملون�

“Voorwaar, zij, die zeggen: ‘Onze Heer is Allah’, en dan standvastig blijven - over hen zal geen vrees komen, noch zullen zij treuren. Dezen zijn de bewoners van het paradijs: zij zullen daarin vertoeven als beloning voor hetgeen zij plachten te doen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Ahqaaf 46, vers 13 - 14)

برون� �ادخلوا اجلنة أنتم وأزواجكم حت“Die in Onze tekenen geloofden en onderdanig waren, gaat het paradijs binnen, gij en uw echtgenoten, gelukkig zijnde.” (Zie de vertalingen van de betekenissen van de Koran, soera Az Zoechroef 43, vers 70)

تها األنهار ري من حت احلات جنات جت يدخل الذين ءامنوا وعملوا الص �اهللاوالذين كفروا يتمتعون ويأكلون كما تأكل األنعام والنار مثوى لهم�

“Voorwaar, Allah zal hen die geloven en goede werken doen in het paradijs toelaten, waardoorheen rivieren vloeien: terwijl de ongelovigen zich vermaken en eten zoals het vee; het Vuur zal hun tehuis zijn.” (Zie de vertalingen van de betekenissen van de Koran, soera Mohammed 47, vers 12)

�وسيق الذين كفروا إلى جهنم زمرا حتى إذا جاءوها فتحت أبوابها وقال لهم كم وينذرونكم خزنتها ألم يأتكم رسل منكم يتلون عليكم ءايات ربلقاء يومكم هذا قالوا بلى ولكن حقت كلمة العذاب على الكافرين�

“En de ongelovigen zullen naar de hel worden gedreven, wanneer zij deze bereiken, zullen de poorten worden geopend en haar wachters zullen tot hen zeggen: “Kwamen er geen boodschappers van uit uw midden tot u, de tekenen van uw Heer verkondigende en u waarschuwende voor de komst van deze Dag?” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Az Zoemar 39, vers 71)

جلودهم نضجت كلما نارا نصليهم سوف بآياتنا كفروا الذين �إن كان عزيزا حكيما� لناهم جلودا غيرها ليذوقوا العذاب إن اهللا بد

“Gewis, degenen die Onze tekenen verwerpen zullen Wij weldra het Vuur doen binnengaan. Wij zullen hen telkens, wanneer hun huiden zijn verbrand, andere huiden er voor in de plaats geven; opdat zij de straf ten volle zullen


ondergaan. Waarlijk, Allah is Almachtig, Alwijs.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nisa 4, vers 56)

Ook over de boodschapper van Allah (�)hebben de mensen nooit hoeven twijfelen, omdat Hij (�) hen altijd vergezeld deed gaan van Zijn (�) tekenen, opdat de mensen zich er van konden vergewissen werkelijk met een boodschapper van de Schepper (�) van doen te hebben:

ليظلمهم ولكن كانوا أنفسهم �وجاءتهم رسلهم بالبينات فما كان اهللايظلمون�

“En hun boodschappers kwamen tot hen met duidelijke tekenen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Ar Roem 30, vers 9)

ليظلمهم ولكن كانوا أنفسهم يظلمون� �أتتهم رسلهم بالبينات فما كان اهللا“Hun boodschappers kwamen met duidelijke tekenen tot hen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera At Tauba 9, vers 70)

�ولقد أرسلنا موسى بآياتنا�“En Wij zonden Moesa met Onze tekenen” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Ibrahiem 14, vers 5)

�قل أذلك خير أم جنة اخللد التي وعد املتقون كانت لهم جزاء ومصيرا�“Hij (Allah) zeide: ‘In geen geval, gaat dan met Onze tekenen (oh Moesa); Wij zijn met u en zullen horen’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Asj Sjoearaa 26, vers 15)

كم إال احلق قد جئتكم ببينة من رب �حقيق على أن ال أقول على اهللافأرسل معي بني إسرائيل �

“(Moesa zei) ‘Ik ben met een duidelijk teken van uw Heer tot u gekomen’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Aaraaf 7, vers 105)

En zo ook Mohammed (�), de laatste Boodschapper gezonden door Allah (�). Ook Mohammed werd gesterkt met de tekenen van Allah (�), opdat niemand van verstand hem (�) kan ontkennen:

لنا على عبدنا فأتوا بسورة من مثله وادعوا �وإن كنتم في ريب مما نز

إن كنتم صادقني� شهداءكم من دون اهللا“En, indien gij in twijfel zijt omtrent hetgeen Wij aan Onze dienaar (Mohammed) hebben geopenbaard, probeert dan een dergelijk hoofdstuk voort te brengen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Baqara 2, vers 23)

�ذلك الكتاب ال ريب فيه هدى للمتقني�“Dit is een volmaakt Boek, waaraan geen twijfel is” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Baqara 2, vers 2)

ولكن تصديق الذي بني �وما كان هذا القرءان أن يفترى من دون اهللايديه وتفصيل الكتاب ال ريب فيه من رب العاملني�

“En deze Koran kon door niemand buiten Allah worden voortgebracht. Integendeel, hij is de vervulling van datgene wat er vóór was en is een uiteenzetting van de Wet door de Heer der Werelden, daaraan is geen twijfel.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Joenoes 10, vers 37)

�إن هذا لهو حق اليقني�“Voorwaar, dit is voorzeker de waarheid der waarheden!” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Waaqia 56, vers 95)

De beschrijving door Allah (�)van degenen die de door Hem (�)geopenbaarde religie verwerpen als de koeffar, van de stam kafara wat “bedekken” betekent, is dan ook zeer precies. De eigenschap van degenen die ongelovig zijn tegenover de boodschappers en hun boodschap is dat zij proberen de waarheid te bedekken die ook zij niet anders kunnen dan inzien:

كم �وإذا تتلى عليهم ءاياتنا بينات قالوا ما هذا إال رجل يريد أن يصدعما كان يعبد ءاباؤكم وقالوا ما هذا إال إفك مفترى وقال الذين كفروا

للحق ملا جاءهم إن هذا إال سحر مبني�“En wanneer Onze duidelijke woorden aan hen zijn verkondigd, zeggen zij: ‘Dit is slechts een man, die u van hetgeen uw vaderen aanbaden, wenst af te leiden’. En zij zeggen: ‘Dit is slechts een verzonnen leugen’. En de ongelovigen zeggen van de Waarheid als deze tot hen komt, ‘Dit is niets dan zuiver tovenarij’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Saba 34, vers 43)


هم إال كانوا عنها معرضني� �وما تأتيهم من ءاية من ءايات رب“En er komt van de tekenen van hun Heer geen teken tot hen of zij wenden zich er van af.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Anaam 6, vers 4)

ما لكم من إله غيره �لقد أرسلنا نوحا إلى قومه فقال ياقوم اعبدوا اهللالنراك ا إن قومه من املأل يوم عظيم(٥٩)قال عليكم عذاب أخاف ي إنرب من رسول ولكني ضاللة بي ليس ياقوم مبني(٦٠)قال ضالل في ال ما اهللا من وأعلم لكم وأنصح ي رب رساالت العاملني(٦١)أبلغكم منكم رجل على كم رب من ذكر جاءكم أن تعلمون(٦٢)أوعجبتم بوه فأجنيناه والذين معه لينذركم ولتتقوا ولعلكم ترحمون (٦٣) فكذهم كانوا قوما عمني(64)وإلى عاد بوا بآياتنا إن في الفلك وأغرقنا الذين كذ ما لكم من إله غيره أفال تتقون� أخاهم هودا قال ياقوم اعبدوا اهللا

“Wij zonden Noach tot zijn volk en hij zeide: ‘O, mijn volk, aanbidt Allah, gij hebt geen god naast Hem. Ik vrees voor u de straf van de grote Dag’. De leiders van zijn volk antwoordden: ‘Wij zien dat gij in openlijke dwaling verkeert’. Hij zeide: ‘O, mijn volk, er is in mij geen dwaling, doch ik ben een boodschapper van de Heer der Werelden’. Ik breng u de boodschappen van mijn Heer over en geef u oprechte raad en ik weet van Allah wat gij niet weet’. ‘Verwondert gij u, dat er een aanmaning van uw Heer tot u is gekomen door een man uit uw midden opdat hij u moge waarschuwen en opdat gij rechtvaardig moogt worden en opdat u barmhartigheid moge worden betoond?’ Maar zij verloochenden hem; Wij redden hem en degenen die met hem in de ark waren en Wij verdronken degenen, die Onze tekenen verwierpen. Zij waren inderdaad een verblind volk.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al A’raf 7, vers 59 - 64)

ما لكم من إله غيره أفال �وإلى عاد أخاهم هودا قال ياقوم اعبدوا اهللاا لنظنك ا لنراك في سفاهة وإن تتقون (٦٥) قال املأل الذين كفروا من قومه إنرب من رسول ولكني سفاهة بي ليس ياقوم قال (٦٦) الكاذبني من ي وأنا لكم ناصح أمني (٦٨) أوعجبتم العاملني(٦٧)أبلغكم رساالت ربكم على رجل منكم لينذركم واذكروا إذ أن جاءكم ذكر من ربفاذكروا بسطة اخللق في وزادكم نوح قوم بعد من خلفاء جعلكم ما ونذر وحده اهللا لنعبد أجئتنا قالوا (٦٩) تفلحون لعلكم اهللا ءاالء

ادقني (٧٠) قال قد وقع كان يعبد ءاباؤنا فأتنا مبا تعدنا إن كنت من الصكم رجس وغضب أجتادلونني في أسماء سميتموها أنتم عليكم من ربي معكم من املنتظرين بها من سلطان فانتظروا إن وءاباؤكم ما نزل اهللابوا بآياتنا وما (٧١) فأجنيناه والذين معه برحمة منا وقطعنا دابر الذين كذ

كانوا مؤمنني�

“En tot (het volk van) Aad (zonden Wij) hun broeder Hoed. Hij zeide: ‘O mijn volk, aanbidt Allah, gij hebt geen andere God naast Hem. Wilt gij dan niet (Allah) vrezen?’ De ongelovige leiders van zijn volk zeiden: ‘Wij zien u als een dwaze en wij denken, dat gij tot de leugenaars behoort’. Hij antwoordde: ‘O, mijn volk, er is in mij geen dwaasheid, maar ik ben een boodschapper van de Heer der Werelden Ik breng u de woorden van mijn Heer en ik ben voor u een eerlijke raadgever. Verwondert gij u, dat er een waarschuwing van uw Heer tot u is gekomen door een man uit uw midden, opdat hij u moge waarschuwen? Hij maakte u na het volk van Noach tot erfgenamen en deed u overvloedig in kracht toenemen. Gedenkt daarom de gunsten van Allah, opdat gij moogt slagen’. Zij zeiden: ‘Zijt gij tot ons gekomen opdat wij Allah alleen moeten aanbidden en de goden die onze vaderen aanbaden zullen verlaten? Breng ons dan hetgeen waarmede gii ons bedreigt, als gij oprecht zijt’. Hij antwoordde: ‘Straf en toorn van uw Heer hebben u reeds getroffen. Redetwist gij met mij over namen, die gij hebt genoemd - gij en uw vaderen - waarvoor Allah geen gezag heeft nedergezonden? Wacht dan, ik ben met u onder de wachtenden’. En Wij redden hem en degenen, die met hem waren door Onze barmhartigheid en Wij sneden de levenswortel af van degenen die Onze tekenen verloochenden. En dezen waren geen gelovigen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al A’raf 7, vers 65 - 72)

فيها هم النار أصحاب أولئك عنها واستكبروا بآياتنا بوا كذ �والذين خالدون�

“Maar zij, die Onze tekenen verloochenen en er zich hoogmoedig van afkeren - dezen zullen de bewoners van het Vuur zijn” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Araaf 7, vers 36)


Daarom vergelijkt Allah (�) de mensen die Islam verwerpen met de doven en de blinden, want zij doen net alsof ze de bewijzen voor Islam niet hebben gehoord of gezien. De gelovige, daarentegen, hij hoort en ziet de bewijzen en volgt dezen:

ميع هل يستويان مثال �مثل الفريقني كاألعمى واألصم والبصير والسرون� أفال تذك

“Het geval van de beide partijen (de ongelovige en de gelovige) is als de blinde en de dove, de ziende en de horende.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Hoed 11, vers 24)

Het is onvermijdelijk, echter, dat degenen die iets anders willen volgen dan hetgeen met bewijzen gekomen is, iets zullen volgen waarvoor geen bewijzen zijn. Daarom beschrijft Allah (�) in feite de realiteit van de mensen die weigeren Islam te accepteren wanneer hij hen consequent in relatie stelt tot twijfel en gissingen:

واليوم اآلخر وارتابت قلوبهم فهم ا يستأذنك الذين ال يؤمنون باهللا �إمندون� في ريبهم يترد

“Alleen degenen, die niet in Allah en de laatste Dag geloven en wier hart vol twijfel is.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera At Tauba 9, vers 45)

إن يتبعون إال �وإن تطع أكثر من في األرض يضلوك عن سبيل اهللان وإن هم إال يخرصون� الظ

“Zij (de ongelovigen) volgen slechts vermoedens en zij doen niets dan gissen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Anaam 6, vers 116)

هم رب من جاءهم ولقد األنفس تهوى وما ن الظ إال يتبعون �إن الهدى�

“Zij (de meergodendienaren) volgen slechts hun vermoedens en begeerten.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nadjm 53, vers 23)

ا� �وما يتبع أكثرهم إال ظن“En de meesten hunner (de ongelovigen) volgen niets dan vermoeden.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Joenoes 10, vers 36)

موات ومن في األرض وما يتبع الذين يدعون من من في الس �أال إن هللان وإن هم إال يخرصون� شركاء إن يتبعون إال الظ دون اهللا

“Aan Allah behoort al wie in de hemelen is en al wie op de aarde is. Maar datgene wat zij volgen die buiten Allah genoten aanroepen, niet volgen zij anders dan de blote gissing en niet doen zij anders dan gissen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Joenoes 10, vers 66)

ظن ني باهللا ان ب املنافقني واملنافقات واملشركني واملشركات الظ �ويعذ عليهم ولعنهم وأعد لهم جهنم وء وغضب اهللا وء عليهم دائرة الس الس

وساءت مصيرا�“En moge Hij bestraffen de huichelaars en de huichelaarsters en de mannelijke meergodendienaren en de vrouwelijke meergodendienaren, die over Allah slechte gissing koesteren.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Fath 48, vers 6)

En daarom ook herinnert Allah (�) de mensen eraan dat twijfel bij het kiezen van het te volgen pad onacceptabel is. De Ware Leiding is enkel die gekomen van Allah (�), en Allah (�) heeft Zijn (�) boodschap altijd van bewijzen vergezeld doen laten gaan. Dus wie zich op bewijzen baseert, die zal de Rechte Leiding volgen en die zal hieromtrent geen twijfel kennen. En wie niet de bewijzen volgt, die zal altijd twijfel kennen:

ك فال تكونن من املمترين� �احلق من رب

“De Waarheid is van uw Heer, schaar u daarom niet onder hen die twijfelen.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Baqara 2, vers 147)

ك فال تكونن من املمترين� �لقد جاءك احلق من رب“Inderdaad, de waarheid is van uw Heer tot u gekomen, behoor dus niet tot de twijfelaars.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Joenoes 10, vers 94)

ك فال تكن من املمترين� �احلق من رب

“De Waarheid is van uw Heer, schaar u daarom niet onder hen die twijfelen.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Aali Imraan 3, vers 60)


ACHTERGROND

De commissie Baker-Hamilton heeft op 6 december 2006 haar rapport uitgebracht onder de naam “De Weg Voorwaarts”. Drie voorstellen in het bijzonder worden hierin gedaan:

1. Wat in het rapport een “breed diplomatiek offensief” genoemd wordt “om de problemen in Irak het hoofd te bieden”, en dat door middel van het opzetten van een “internationale groep ter ondersteuning van Irak”. Deze groep is het belangrijkste speerpunt van het diplomatieke offensief. Het rapport beschouwt de buurlanden van Irak, “Saoedi-Arabië, Turkije, Jordanië, Koeweit, Syrië en Iran”, alsmede andere landen met goede betrekkingen, “Egypte en de landen van de Golf”, als de kern van deze groep. En het rapport sluit niet uit dat andere landen aan deze lijst toegevoegd.

In het rapport wordt in het bijzonder de nadruk gelegd op de rol van Iran en Syrië binnen deze groep, meer dan op de andere landen. Zo valt in het rapport te lezen: “De Verenigde Staten moeten meer direct met Iran en Syrië overleggen in een poging van hen een belofte van een constructieve politiek inzake Irak en andere regionale kwestie

te verkrijgen. En het is aan Washington om na te denken over beloningen ter hunner motivatie en sancties, op de weg om een positief resultaat te verkrijgen. Er moet ook onderzocht worden of de Amerikaanse-Iraanse samenwerking van Afghanistan mogelijkerwijs herhaald kan worden, om deze toe te passen in Irak. De internationale groep zou via diplomatieke weg Iran ervan moeten overtuigen om bepaalde stappen te nemen om de situatie in Irak te verbeteren”.

2. Directe en serieuze omgang met het Ara-bisch -Israëlische conflict. In het rapport staat te lezen: “en in een bredere regionale context zullen de Verenigde Staten niet in staat zijn om haar doelen te realiseren in het Midden-Oosten als ze zich niet direct met het Arabisch - Israëli-sche conflict bezig gaat houden. (...) Er moet een bepaalde continue verplichting zijn om een al-gehele en alomvattende oplossing te vinden tus-sen de Arabieren en de Israëli’s op alle fronten: Libanon, Syrië, Palestina. En deze verplichting dient directe onderhandelingen te omvatten met en tussen de individuele partijen -Israël, Syrië, Libanon en Palestijnen die het bestaansrecht van Israël aanvaarden”.

HetHet Baker-Hamilton rapportBaker-Hamilton rapport:: een analyse van een analyse van Amerika’s nieuwe strategieAmerika’s nieuwe strategie voor voor Irak en het Midden-OostenIrak en het Midden-Oosten

Het rapport van de commissie Baker-Hamilton betekent de mobilisatie van de stromannen van Amerika om Amerika te redden en om het project voor het “Nieuwe Midden-Oosten”nieuw leven in te blazen.


Het rapport vervolgt: “Deze inspanning moet tevens gepaard gaan met een onvoorwaardelijke oproep tot ontmoetingen onder toezicht van de Verenigde Staten en het internationale kwartet. Ontmoetingen tussen Israël en Libanon met Syrië enerzijds, en Israël en de Palestijnen anderzijds. Het doel moet zijn om over vrede te onderhandelen, zoals het geval was in 1991 op de conferentie die in Madrid plaatsvond. Syrië zal haar invloed op Hizb Allah en Hamas doen laten gelden om de gevangen genomen soldaten vrij te laten, en om Hamas te bewegen tot erkenning van Israël. En wapenleveranties aan Hizb Allah zullen stop gezet worden. (...) Bovendien moet aan resolutie 1701 en de besluiten van het internationale tribunaal (inzake de moord op Hariri) geconformeerd worden. De volledige medewerking bij het onderzoek wordt geëist. (...) Als tegenprestatie, en in het kader van een algemene vredesregeling waarin de Israëli’s - met een Amerikaanse garantie voor de veiligheid van Israël - zal Israël de Golan hoogte teruggeven aan Syrië. De veiligheidsgarantie zou een internationale troepenmacht op de grens tussen beiden kunnen inhouden, met deelname van Amerikaanse troepen, mochten beide partijen hierom vragen”.

3. Terugtrekking van de Amerikaanse strijd-krachten, en het rapport geeft de volgende adviezen hieromtrent:

- De Verenigde Staten trekken het merendeel van haar gevechtseenheden terug voor het einde van 2008.

- Voor training en inlichtingen, en voor luchtsteun en enkele logistieke ondersteuning blijven enkele geselecteerde eenheden achter, die als onderdeel van het Irakese leger actief zullen zijn. Hun aantal zal van om en nabij de 3000 tot 4000 militairen binnen bepaalde Iraakse eenheden vandaag groeien tot een totale omvang van tussen de 10.000 en 20.000 manschappen.

- Het Amerikaanse leger behoudt verder een aantal eenheden omwille van snelle interventie, en een aantal speciale eenheden om militaire acties uit te voeren tegen het netwerk van Al-Qaeda in Irak.

- De voortschrijdende aanwezigheid van de FBI in Irak, en uitbreiding van zijn installaties en bevoegdheden, waaronder die van terreurbestrijding.

Het rapport vervolgt: “Zelfs nadat de Verenigde Staten al haar gevechtseenheden terugtrekt zal zij een belangrijke militaire aanwezigheid in de regio handhaven, waaronder onze troepen in Irak en de in de regio Irak gestationeerde land-, zee- en luchtmachttroepen in Koeweit en Bahrein; en een grotere aanwezigheid van troepen in Afghanistan”.

Dit zijn de belangrijkste projecten van de commissie Baker-Hamilton. En het is geen toeval dat het rapport van deze commissie, die gevormd is enkele maanden na het falen van het Amerikaanse project voor het “Nieuwe Midden-Oosten”, veropenlijkt is. Dit project was hetgeen de Verenigde Staten nastreefden middels de oorlog van afgelopen juli. In het huidige rapport wordt opgeroepen om voort te gaan met werken aan realisatie van de Amerikaanse plannen voor het Midden-Oosten, echter nu onder de betiteling “diplomatiek offensief” in plaats van een militaire offensief.

De koloniale staten bestuderen de uitvoering van hun projecten langs paden, die parallel aan elkaar verlopen en militaire, economische en politieke voortgangswijzen omvatten. En al hun voortgangswijzen zijn als vergif, ook als ze met


veiligheid van Amerika, om haar te redden uit het Iraakse moeras; opdat zij haar ambities aldaar kan verwezenlijken; opdat haar grip en invloed op Irak geconsolideerd zal worden; opdat haar speciale troepen versterkt zullen worden; opdat de activiteiten van haar inlichtingendiensten zullen groeien en toenemen; opdat haar troepenmacht voor alsmaar snellere interventie kan gaan en staan waar zij wil in alle veiligheid - indien de moslims dit allemaal toestaan hun regenten hun gang laat gaan zonder zich in te spannen om hen te verdrijven en te vervangen, dan zullen deze regenten en de geregeerden verloren zijn!

Als de soldaten het toe laten om van zichzelf een beschermend schild te laten maken voor de Amerikaanse bezettingstroepen, om hun veiligheid en vrede te garanderen, in plaats een kordon van vuur te zijn dat de Amerikaanse soldaten omsluit en dat de bevolking van Irak ondersteunt en haar bevrijdt van de koloniale bezetting - als de soldaten dat werkelijk toelaten en zichzelf met nutteloosheid tevreden stellen, dan zal vernedering en schande over hen komen. Hun misdaad is in dat geval groter en de bestraffing zal voor hen dan nog veel groter zijn, daar zij over het vermogen beschikken en beter in staat zijn tot verandering dan de gewone burgers.

Oh moslims!

Het is een vaststaand feit dat we iedere dag gadeslaan: Amerika en het hele westen met haar zouden niet in staat zijn geweest in ook maar één van de landen van de moslims voet aan de grond te krijgen, zouden hun stromannen in deze landen hen niet ter zijde staan. Al de wapenarsenalen van de westerse landen verandert hier niets aan.

Zo waren de zionisten ondanks het Britse mandaat, en ondanks het feit dat zij uit alle windstreken aangevoerd werden, niet in staat om in Palestina in 1948 in hun greep te krijgen zonder het verraad van de heersers over de Arabieren. Met hun zeven legers waren de Arabische leiders naar het land gekomen en verklaarden dat ze het

bedorven room bedekt zijn, zoals her en der in het rapport van Baker-Hamilton aangetroffen kan worden.

Oh moslims!

Dit rapport draagt twee misdaden in zich: de eerste misdaad is dat het de staten die zich bevinden in de landen van de moslims, en die Irak omringen, laat verworden tot de verdedigingslinie voor de Amerikaanse bezettingstroepen in Irak. Zo zouden dezen beschermd moeten worden tegen de moslims aldaar die hen bestrijden. Men heeft aldus de intentie om het bloed van de moslims te laten vloeien ter bescherming van de Amerikaanse troepen, zodat dezen veilig en wel kunnen terugkeren naar hun families; in plaats van in lijkkisten, vernederd.

En de tweede misdaad is het doen herleven van de atmosfeer van onderhandelingen, om de landen en de volkeren van de regio in de uitverkoop te doen. Het lot van Palestina moet definitief bezegeld worden, door openlijke erkenning van de zionistische bezetting door de bewoners van Palestina en de “wilde Arabieren” in omringende staten. En het speelt geen rol of men deze landen vandaag de dag als de landen van verzet beschrijft of als de landen van nalatigheid in verzet. Zo zullen deze staten datgene wat zij reeds lang verbergen aan verraad, geheime onderhandelingen en erkenning in de openbaarheid brengen, zonder ook maar een blad ter bedekking van schaamte over te laten. En evenmin speelt het rol of de verzetsorganisaties in Palestina als seculier of als Islamitisch beschreven worden, wanneer zij verklaren dat het gaat om de gebieden die in 1967 zijn bezet. Wat sindsdien bezet is geworden, wordt gemakshalve maar vergeten.

Deze politiek zoals gepresenteerd in het rapport Baker-Hamilton is van een zodanig groot gevaar dat het de moslims niet toe te staan valt deze te accepteren. Indien zij toestaan dat degenen die over hen regeren gemobiliseerd worden voor de


zouden bevrijden. Echter, zij overhandigden het land aan de zionisten en trokken zich terug, met uitzondering van enkele soldaten die op basis van werkelijk geloof bleven vechten.

Toen dit verraad openbaar werd en de mensen hun vertrouwen in de heersers verloren, zijn de seculiere bewegingen ontstaan die verklaarden Palestina “van de rivier tot aan de zee” te zullen bevrijden. Uiteindelijk hebben dezen afstand gedaan van zowel de rivier als de zee, en accepteerden ze twee staten in Palestina, één voor hen en één voor de zionisten. Hierna erkenden zij de zionistische bezetting in het overgrote deel van Palestina nog voordat de zionisten hen een aantal gemeenten toekenden in een deel van Palestina.

Toen ook hun verraad de moslims duidelijk werd, en de mensen het vertrouwen in slogan “bevrijding van Palestina” verloren, verschenen de Islamitische groeperingen ten tonele die evenzo de “bevrijding van Palestina van de rivier tot aan de zee” predikten. Edoch, exact als hun voorgangers eindigde ook hun pad in het openlijk en onverbloemd verklaren van een streven naar een Palestijnse staat in het gebied bezet in 1967. En dit achten zij een eenduidige en grote overwinning!

Hadden de zionisten, Amerika of Europa het gedurfd de twee staten oplossing voor Palestina te propaganderen, als zij onder de Palestijnen niet diegenen zouden hebben kunnen die bereid zijn Palestina te verkopen aan de zionisten in ruil voor een miezerig staatje op een zeer klein deel van Palestina?

En zo vergaat het ook Irak en Afghanistan: als Amerika geen Karzai had gevonden, had zij dan enige voet aan de grond kunnen zetten aldaar?

Zie hoe de Amerikanen en de Europeanen strijd voeren in Libanon middels hun werktuigen aldaar. Zie hoe dezen elkander onderling bevechten, met handen, stokken en stenen. En zie hoe deze zogenaamde politici van Libanon, zowel binnen als buiten de regering, continu

om de hete brij heendraaien totdat hun heren van buiten Libanon (Amerika en Europa) een compromis vinden die door hen vervolgens wordt uitgevoerd.

En zie hoe in Somalië, nadat de moslims zich hebben gewend tot de Islamitische rechtbanken en zich bij hen hebben gevoegd zonder enige slag of stoot, stond het land op het punt om in naam van Islam geheel onder rechtbanken herenigd te worden. Onder het voorwendsel van een verzoek gedaan door de Karzai van Somalië (Abdoellah Yousef) onder naam van de interim regering, fabriceerden de Verenigde Staten een Verenigde Naties resolutie ter stationering van troepen van de Afrikaanse Unie, als voorhoede voor (later te vormen) internationale troepen. Men rechtvaardigde dit met het argument dat, zoals dit heet, men de strijdende partijen uit elkaar wenste te houden. Maar wat zijn dan die strijdkrachten van de interim regering? We weten dat de regering van Abdoellah Yousef een Amerikaans product is dat praktisch dood zou zijn geweest ware het niet dat Amerika’s handlangers, met name de regering in Ethiopië, haar ondersteunden.

De Islamitische rechtbanken in Somalië, ondanks haar geringe aantallen en beperkte arsenaal, zijn voldoende afschrikwekkend voor de Amerikanen om Somalië niet openlijk binnen te vallen. In plaats daarvan heeft ze haar stromannen zowel in binnen als buitenland gemobiliseerd: Soedan onder het mom van overleg en vrede; Ethiopië onder het mom van de oorlog; en haar agenten in het binnenland rondom Abdoellah Yousef, in wiens naam zij hun besluiten uitvaardigen. En Brittannië bewandelde ditzelfde pad. Zij probeerde haar stromannen in Jemen een opening te laten forceren - mocht deze nog zo klein zijn - om hierdoor haar voelsprieten in Somalië uit te kunnen steken.

En zo gaat het in alle bezette landen van de moslims. Want de koloniale staten - hoe groot en vernietigend hun wapensarsenalen ook zijn - kunnen in geen enkel land verblijven zonder de aanwezigheid van hun stromannen. Deze


verraders gehoorzamen hen woord voor woord, en zijn bereid hun Hiernamaals te verkopen het Huidige Leven, ja zelfs voor het Huidige Leven van anderen. En dit is een realiteit die enkel iemand blind in oog en hart kan negeren.

م البكم الذين ال يعقلون� الص واب عند اهللا �إن شر الد

“De doven en de stommen, die geen verstand hebben.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Anfaal 8, vers 22)

Oh moslims!

Het rapport van Baker-Hamilton wil de heersers in de landen van de moslims, of dit de nabije of verre buren van Irak betreffen, mobiliseren. Dit alles opdat zij een eerste verdedigingslinie zullen vormen voor het in een crisis verkerende Amerikaanse leger. Zodat het bloed van de moslims zal vloeien, in plaats van dat van de koloniale bezetters. Het rapport herinnert aan de mobilisatie van de heersers door Bush senior, ten tijde van de tweede Golfoorlog, toen zij hun legers tezamen met dat van hem de strijd instuurden. Dit, terwijl de profeet (�) in een overlevering van Nisa’i zegt:

Ik heb niets te maken met iedere moslim die zich verbindt met een veelgodendienaar. Vervolgens zij hij (�): Mogen hun vuren zich nooit in het zicht van elkaar bevinden. Het “in het zicht van elkaar bevinden” van hun (kamp)vuren betekent hun strijd als verbondenen.

En ondanks dat het rapport vele kwaden bevat, zijn de Arabische heersers her en der reeds begonnen met de wedijver om de zogenaamde positieve kanten en de objectiviteit ervan te belichten. Zo zou het Syrische regime uit blijdschap over de inhoud van het rapport op het punt staan een vreugdedans in te zetten.

Hizb ut Tahrir waarschuwt iedere heerser en verantwoordelijke om de helpende hand te strekken naar Amerika om haar te redden. Zij zijn evenzo gewaarschuwd om de zionisten in Palestina te erkennen of met hen te onderhandelen over ook maar een centimeter van Palestina. Hizb ut Tahrir waarschuwt hen voor de Toorn van Allah (�) en de toorn van degenen die Hem (�) aanbidden. Zij zijn gewaarschuwd, niemand zal hen van hun donkere lot in zowel het heden als het hiernamaals kunnen redden. Noch Amerika, noch Europa, noch de zionisten zullen iets voor hen kunnen betekenen; zij zullen zijn gelijk de duivel met zijn aanhang:

ي ي بريء منك إن يطان إذ قال لإلنسان اكفر فلما كفر قال إن �كمثل الش رب العاملني� أخاف اهللا

“Evenals Satan, wanneer hij tegen de mens zegt: ‘Verwerp (de waarheid)’; maar wanneer deze haar verwerpt zegt hij: ‘Ik heb niets met u uitstaande, voorzeker, ik vrees Allah, de Heer der Werelden’.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Hasjr 59, vers 16)

“Dit is een aankondiging voor de mensen opdat zij er door mogen worden gewaarschuwd en opdat zij mogen weten dat Hij de Enige God is en opdat degenen die begrip hebben er lering uit mogen trekken.

أولو ر ك وليذ واحد إله هو ا أمن وليعلموا به ولينذروا للناس بالغ �هذا األلباب�

Dit is een verkondiging voor de mensen, opdat zij erdoor gewaarschuwd worden.” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Ibrahiem 14, vers 52)

Hizb ut Tahrir8 december, 2006 17 Dhoe Al Q’ida, 1427


De interreligieuze dialoog is ter verandering van Islam. Het woord dialoog komt van het woord “dialogos” in het Grieks en betekent “tweegesprek” of “een gesprek voeren”. Als men het over de dialoog tussen godsdiensten heeft, echter, dan blijft het niet bij een gesprek voeren, maar dan hebben de twee partijen die de dialoog voeren verwachtingen van elkaar.

Dialoog tussen godsdiensten is voor het eerst gebruikt toen Frankrijk in 1933 vertegenwoordigers stuurde om Islamitische geleerden (‘oelemaa) van Al Azhar in Egypte te ontmoeten, met de bedoeling om de drie godsdiensten namelijk Islam, het christendom en het jodendom te verenigen. Dit werd gevolgd door een conferentie in 1933 in Parijs, aan

welke alle missionarissen en oriëntalisten in de universiteiten van ondermeer Frankrijk, Engeland, Zwitserland, Amerika, Italië, Polen, Spanje, Turkije deelnamen. In 1936 vond de laatste van deze conferenties voor de Tweede Wereldoorlog plaats.

In 1964 deed paus Paulus VI een algemene uitnodiging tot dialoog tussen de godsdiensten. Het Vaticaan heeft later, in 1969, een boek uitgegeven met de titel: “De gids voor dialoog tussen moslims en christenen”.

Tussen 1970 en 1980 zijn meer dan 13 conferenties en bijeenkomsten georganiseerd voor dialoog tussen culturen en godsdiensten. Van al deze conferenties trok de meeste aandacht de conferentie met als titel “Tweede conferentie van wereldgodsdiensten en vrede”, in België was gehouden met de participatie van 400 leden. Volgens de leden die deelnamen aan deze conferenties was het doel van deze dialogen “het staande houden van godsdiensten tegen het idee van atheïsme”, dat destijds verspreid werd door de Sovjet-Unie. Want het communisme werd geschetst als een ideologie dat de godsdiensten wilde vernietigen.

Dialoog tussen godsdiensten had zijn drukste tijd in de jaren ‘90 van de vorige eeuw met een conferentie in 1993 in Jordanië, in 1994 in Soedan, in 1995 in Stockholm en in Amman, en in 1996 nogmaals in Jordanië.

GODDELIJKE OORDEEL

Paulus VIPaulus VI

De interreligieuze De interreligieuze dialoogdialoog


De dialoog tussen de godsdiensten is een westerse concept dat niet bestaat in Islam. Want het idee is om mensen uit te nodigen om overeenkomsten te zoeken tussen verschillende godsdiensten en om het begrip van de religies zo aan te passen dat er tegenstrijdigheden tussen de religies meer voorkomen. Met andere woorden, het doel is om de verhevenheid van de religie van Allah (�) te bagatalliseren door andere godsdiensten aan haar gelijk te stellen, en om Islam te vervormen daar waar haar opvattingen de leiders van andere religies niet naar de smaak zijn.

De enige vorm van dialoog die voorgeschreven is door Islam is die met als doel de mensen die een ander godsdienst dan Islam hebben naar Islam uit te nodigen.

Allah (�) zegt het volgende in de Koran:

ك باحلكمة واملوعظة احلسنة وجادلهم بالتي هي �ادع إلى سبيل ربك هو أعلم مبن ضل عن سبيله وهو أعلم باملهتدين� أحسن إن رب

“Roep op tot de weg van uw Heer met wijsheid en goede raad en discussieer met hen op een gepaste wijze. Voorzeker uw Heer weet het beste wie van Zijn weg is afgedwaald; en Hij kent degenen doed die juist geleid zijn.”(Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera An Nahl 16, vers 125)

Dus dialoog tussen godsdiensten zoals dezen bestaan in hun huidige vorm, is niet toegestaan door Islam. Er worden steeds naar overeenkomsten tussen de godsdiensten gezocht, om de mensen af te houden van het zoeken naar de godsdienst van waarheid - “ze zijn toch allemaal gelijk”, immers. Maar godsdiensten hoeven niet vergeleken te worden. Ook al zijn er overeenkomsten of tegenstrijdigheden, Islam is de laatste geopenbaarde godsdienst en Allah (�) laat ons in de Heilige Koran weten dat Hij (�) van de mensen enkel en alleen Islam als godsdienst zal accepteren:

�اليوم أكملت لكم دينكم وأمتمت عليكم نعمتي ورضيت لكم اإلسالم دينا�

“...Heden heb ik jullie godsdienst voor jullie voltooid, Mijn genade aan jullie volledig bewezen en Islam als jullie godsdienst voor jullie goedgevonden...” (Zie de vertaling van de betekenissen van de Koran, soera Al Maida, vers 3)


De dag dat Christoffel Columbus op het Nieuwe Continent voet aan land zette in 1492 wordt in de hedendaagse Verenigde Staten herdacht als de dag dat het land ontdekt werd: 12 oktober, “Columbus Day”. Eigenlijk is dit een vreemde gewaarwording, en wel voor drie redenen. Ten eerste omdat Columbus’ ontdekking van Amerika ten hoogste “de laatste ontdekking van Amerika” is. Voor Columbus, namelijk, hadden andere wester- en oosterlingen in het gebied al voet aan wal gezet, zo wordt algemeen erkend. Een theorie waarover veel gediscussieerd wordt is de ontdekking van Amerika, Latijns-Amerika om precies te zijn, door boeddhistische monniken uit China rond het jaar 400 n.C. (naar christelijke jaartelling). Een andere theorie stelt dat het een Welshman was die rond 1200 n.C. als eerste voet aan wal zette in Noord-Amerika, ene prins Madoc om precies te zijn. Weer een andere theorie stelt dat boeken uit 1300 n.C. spreken over een Ierse kolonie in een gebied dat meest waarschijnlijk hedendaags Noord-Amerika is. En zou men de Chinezen vragen dan zouden zij vertellen over Zhen He, de eunuch-moslim die China’s zeevarende held is, betreffende wie wordt gesteld dat hij 70 jaar voor Columbus Amerika reeds bezocht had. Nu zijn dit voorbeelden van in meer of mindere mate speculatieve theorieën, maar wat algemeen erkend wordt is het bezoek van Noorse vikingen aan Noord-Amerika in de 12e eeuw n.C., dus ongeveer 300 jaar voor Columbus. Vanaf Groenland hebben de

vikingen verschillende keren Amerika bezocht, daarover bestaat geen twijfel meer sinds de vondst van enkele nederzetting gesticht door de Vikingen in het Canada van nu.

De tweede reden die maakt dat het eigenlijk vreemd is dat de komst van Columbus naar Amerika gevierd wordt als het begin van Amerika is natuurlijk het feit dat Columbus bij aankomst ontvangen werd door mensen. Oftewel, Amerika was reeds bevolkt toen Columbus in 1492 het gebied bezocht, en het was ook al bevolkt toen Zhen He en Erik de Viking er voet aan wal zetten. Dus van een “ontdekking” kan niet in minste mate sprake zijn. Men is niet zeker, maar een officiële wetenschappelijke theorie heeft het dat in de tijd dat de continenten van de wereld nog aan elkaar vast zaten, dat toen bepaalde volkeren vertrokken zijn naar de gebieden die nu Zuid-, Latijns- en Noord-Amerika zijn. Een andere theorie over de oorsprong van de volkeren die Columbus aantrof in Amerika is dat op een gegeven moment enkele stammen uit Siberië de Bering-straat overgestoken zijn en zich vervolgens hebben gevestigd verspreid door Zuid-, Latijns-, en Noord-Amerika. Maar hoe het ook zei, de werkelijkheid is dus eigenlijk dat er van een “ontdekking van Amerika” door Columbus, of door de Chinezen, of de Vikingen, of door wie dan ook, helemaal geen sprake kan zijn.

De Islam en de Indianen De Islam en de Indianen van Noord-Amerika van Noord-Amerika

DIVERS


De derde reden om te stellen dat het vreemd is dat de komst van Columbus naar Amerika gevierd wordt heeft te maken met het gedrag dat Columbus tentoon spreidde tegenover de volkeren die hij aan trof in het land van zijn “ontdekking”.

De off iciële edoch onbesproken geschiedenis van de kolonisat ie van Noord-Amerika

Zoals reeds gezegd, de officiële geschiedschrijving heeft het dat Christoffel Columbus in 1492 het continent Amerika ontdekte. Eerder in 1492, op 12 mei om precies te zijn, was Columbus vanuit Granada in het niet veel eerder door de christenen op de moslims heroverde Spanje vertrokken. Het dagboek dat Columbus op zijn reis bijhield zegt het volgende voor 12 mei:

“Uwe Hoogheden (koning en koningin van Spanje), als Katholieke christenen en prinsen die houden van en oproepen tot het Katholieke geloof, en die de vijanden zijn van de sekte van Mohammed, en van iedere vorm van genotengeven en ketterij, heeft u besloten om mij, Christoffel Columbus, te sturen naar de eerder genoemde landen van India, om de prinsen en mensen (aldaar) en hun gebieden te zien, om hun levensvisies te leren en om te leren hoe zij het beste te bekeren vallen tot ons heilige geloof; en bovendien (heeft u) besloten dat ik niet de gebruikelijke route richting oosten zal nemen, maar een westerse route, betreffende welke geen bewijs bestaat dat ooit iemand anders in deze richting vertrokken is geweest.”

Columbus was dus eigenlijk niet op zoek naar nieuwe continenten, hij was op zoek naar een route naar India door westwaarts te vertrekken uit Spanje, en wel om de volkeren in India te introduceren tot het christendom. Zoals bij de huidige kennis te verwachten viel, zette hij hierdoor uiteindelijk voet aan wal op een van de eilanden van de Bahamas in het Caribisch gebied, en niet in India. Columbus zelf, echter, was zo

overtuigd dat zijn reis een succes was geweest, dat hij de mensen die hem kwamen begroetten “indianen” noemde, als in “mensen van India”. Over deze volkeren schreef Columbus in het logboek van zijn reis:

“De mensen van dit eiland en van al de andere eilanden die ik gevonden heb, gaan allemaal naakt door het leven. ... Ze kennen geen staal, noch ijzer, noch wapens, evenmin zijn ze in staat om dezen te gebruiken ... Ze zijn zo kunstzinnig en vrij met al hun bezittingen ... Van wat zij ook bezitten, als je hun er om vraagt dan zeggen ze nooit nee; integendeel, dan nodigen ze deze persoon uit om het te delen met hem ... Ze zouden uitstekende bedienden maken ... Met vijftig man zouden we hen allen kunnen onderwerpen om hen te laten doen wat we willen.”

Bij de foto: Christoffel Columbus (1451 - 1506)

Wat een vreemde woorden voor iemand die dus eerder verklaard had uit Spanje vertrokken te zijn om andere culturen te leren kennen en om dezen te leren over het christendom. Spijtig genoeg voor de bewoners van het Caribisch gebied sprak uit de woorden “Met vijftig man zouden we hen allen kunnen onderwerpen om hen te laten doen


wat we willen” de eigenlijke bedoeling van Columbus en zijn meesters in Spanje, en niet uit “om de prinsen en mensen (aldaar) en hun gebieden te zien, om hun levensvisies te leren en om te leren hoe zij het beste te bekeren vallen tot ons heilige geloof”. De dag dat Columbus voet aan land zette zou voor de bewoners van de eilanden die Columbus bezocht een verdrietige dag blijken.

Hetgeen Columbus en zijn troepen in werkelijkheid op het oog hadden was de diefstal van rijkdommen voor Spanje, waar Columbus een deel van zou krijgen was hem beloof door de Spaanse koning. De Spanjaarden in het Caribisch gebied waren daarom op zoek naar goud. In zijn logboek schrijft Columbus onder de 13e oktober:

“Bij het ochtendgloren kwamen grote aantallen mensen naar het strand ... Ze kwamen (in onze richting) in kano’s ... Ik was heel vriendelijk voor hen en probeerde te achterhalen of ze goud hadden ... Ik zag dat aan hun neuzen wat van het materiaal was bevestigd, en ik begreep uit hun gebaren dat in zuidelijke richting een koning was die over grote schepen met goud beschikte, in grote hoeveelheden.”

Dus Columbus was niet werkelijk geïnteresseerd in de culturen en gebruiken van de volkeren van het Caribisch gebied, noch kende hij een werkelijke behoefte om tegenover hen het christendom uiteen te zetten. Zijn aandacht bij de eerste ontmoeting met de mensen van het Caribisch gebied was enkel en alleen voor het goud waarover de volkeren mogelijk beschikten: hoeveel zou het zijn en waar viel het te halen? De zoon van Columbus, Ferdinand heeft beschreven hoe de Spanjaarden op zoek naar het goud als monsters tekeer gingen tegen de lokale stammen die nooit vochten, die niet wisten hoe te vechten, en die vriendelijk tegenover hun bezoekers hadden gestaan. Men “plunderde en vernietigde al dat men tegenkwam”, schreef Fernando. De Spanjaarden lieten er geen twijfel over bestaan wat de tocht, die zo nobel werd gepresenteerd als een ontdekkingsreis om zielen te winnen voor

het christendom, in werkelijkheid betekende. Hen was opgedragen namelijk het volgende te verklaren wanneer ze in contact kwamen met de inheemse bevolking:

“Ik getuig tegenover jullie dat, met de hulp van God, wij krachtig jullie land binnen zullen treden en oorlog zullen voeren met jullie op al de verschillende manieren die wij kunnen, en dat we jullie zullen onderwerpen aan gehoorzaamheid tegenover de Kerk en Haar Verhevenheid. We zullen jullie nemen, en jullie vrouwen, en jullie kinderen, en we zullen hen tot slaven maken, en als zodanig zullen we hen verkopen en van de hand doen op de manier zoals gewenst door de Verhevene. En we zullen jullie goederen nemen, en we zullen jullie ellende aandoen en al de schade aanbrengen die we kunnen, net zoals dit de horigen die hun heer niet gehoorzamen, die hem tegenwerken en tegenspreken, ten deel valt.”

Om de boodschap duidelijk over te doen laten komen stond Columbus toe dat zijn mannen in enkele weken duizenden indianen vermoordden, verminkten en verkrachtten. De handen van indianen werden bijna volledig afgehakt, waarna de indiaan met de hand enkel nog vast aan een dun stukje huid terug werd gestuurd naar zijn volk; baby’s werden gevoerd aan de honden die de Spanjaarden mee hadden gebracht; zwangere vrouwen werden opengereten en hun foetussen verwijdert door de Spanjaarden, enkel zodat zij konden zien of hun zwaarden scherp waren. Dit zijn allemaal gebeurtenissen waar de logboeken van de Spanjaarden zelf over spreken. Enkele Dominicaanse kloostermonniken beschreven verder hoe de Spanjaarden omgingen met de indianen:

“Enkele christenen troffen een indiaanse vrouw aan met haar baby aan de borst. Aangezien de hond die ze bij zich hadden hongerig was, rukten ze de baby van de borst van de vrouw en wierpen ze deze nog in leven naar de hond, die daarop het kind verslond voor de ogen van de moeder ... Indien er onder de gevangenen vrouwen waren


die recent kinderen hadden gekregen, en indien de pasgeboren baby’s huilden, dan grepen ze (de Spanjaarden) hen bij de beentjes en wierpen ze tegen de stenen, of ze wierpen hen het oerwoud in zodat zij daar zouden sterven.”

Columbus droeg de indianen op hem iedere drie maanden een bepaalde hoeveelheid goud te komen brengen, zodat hij dit zelf niet hoefde te zoeken en te delven in de jungle. Wanneer een indiaan genoeg goud had gebracht dan kreeg hij een ketting om zijn nek gehangen, zodat de Spanjaarden konden zien dat hij zijn “plicht” tegenover de Spaanse bezoeker had voldaan. Indianen die niet over het ketting beschikten werden als straf genadeloos afgeslacht. Verder Columbus introduceerde in het Caribisch gebied het systeem van encomiendas, waaronder het land en de indiaanse bewoners van het land werden toebedeeld aan een Spaanse heer, die ermee mocht doen wat hem beliefde zolang het maar geld op zou brengen voor Spanje. De indianen die de slachtingen overleefden werden dus tot slaaf gemaakt, die moesten voor de Spaanse heer werken in de mijnen waar naar goud en zilver gezocht werd, of op de plantages waar de kruiden, het katoen en de tabak werden verbouwd. Een Spanjaard aanwezig bij dit alles, frater Bartholomeus de Las Casas, rapporteerde echter dat ten hoogste 10% van de inheemse bevolking slaaf werd - de rest had de slachting niet weten te overleven.

In 1535 uiteindelijk, oftewel 43 jaar na de komst van Columbus, was de inheemse bevolking op de meeste eilanden in het Caribisch gebied - Cuba, Haïti, de Dominicaanse Republiek - uitgeroeid. Van naar schatting 10 miljoen mensen in 1492, naar nul in 1535. Van het Caribisch gebied trokken de Spanjaarden verder naar het vasteland van Centraal-Amerika, Honduras en Mexico, met dezelfde bedoelingen en dezelfde barbaarse praktijk. En vanuit Centraal-Amerika trok men naar het noorden, in de richting van Noord-Amerika. Tegelijkertijd ontstonden alsmaar meer Europese nederzetting in het gebied, ten gevolge van de grote verhalen over grote rijkdommen die Columbus in het gebied aangetroffen zou

hebben. In 1565 werd door de Spanjaarden de kolonie Santa Elena gesticht in wat nu Florida is; in 1603 werd Quebec gesticht door de Fransen in hedendaags Canada; in 1607 Jamestown door de Britten in hedendaags Virginia; en in 1624 Nieuw-Amsterdam door de Hollanders, net als Jamestown eveneens in het noordoosten van wat nu de Verenigde Staten van Amerika is. In de geest van hun Spaanse voorgangers zagen ook deze kolonisten Amerika als een leeg continent dat ze gebruiken konden om de welvaart van het thuisland te vergroten. De bedoeling was om mijnen te exploiteren voor het delven van goud en zilver, om dit dan terug te brengen naar de vorsten van Europa. Deze groep van kolonisten had nooit de intentie om van het nieuwe land hun thuis te maken, de door hun gevestigde koloniën waren exploitatiekoloniën. “Deze ongelovige heidenen moeten op dezelfde wijze behandeld worden als door de Spanjaarden: uitroeiing”, stelde een leider van de Britse kolonisten, toen duidelijk werd dat de indianen niet van plan waren om zomaar slaaf te worden en de cultuur, tradities en religie van de Europeanen over te nemen. Ook voor hen waren de indianen van Noord-Amerika wilden die ingezet moesten worden om het leven van de Europeanen gemakkelijker te maken. En het duurde dan ook niet lang of de inheemse volkeren in het gebied rondom Jamestown en de andere vestigingssteden waren inderdaad uitgeroeid of verdreven. Niet in het minst werden de Europeanen bij dit alles geholpen door de ziektes die ze met zich meenamen uit Europa, en waarmee de volkeren van Amerika volkomen onbekend mee waren, net zoals de Spanjaarden in het Caribisch gebied eerder al hadden ervaren. Niet zelden noteerden de kolonisten dat in dorpen die zij bezocht hadden vaak slechts enkele dagen later een plaag uitbrak die het inwonertal decimeerde. Hierin zagen de Britten een teken van God aan hun zijde. “Het stelde God tevreden dat deze indianen met zulke vreselijke ziekte en dood getroffen werden, zodat van de duizend meer dan negenhonderdvijftig stierven, en zodat velen van hen verrotten boven de grond in afwezigheid van een begraving.” Want het idee was dat door de indianen te doden de Britten niets meer deden


dan Gods Werk: het transformeren van een land “vol wilde beesten en wilde mensen ... om ruimte te maken voor de groei van iets beters”. En de Europese kolonisten zagen er dus geen probleem in om de indianen-stammen als geschenk een met pokken of mazelen geïnfecteerde deken te geven, in de wetenschap dat deze een epidemie zou veroorzaken in het dorp van de indianen en hen bijna allen zou doden1 .

Latere nederzetting resulteerden uit emigraties uit Europa door bepaalde geloofsgemeenschap-pen in reactie op de religieuze vervolgingen die Europa teisterden. Deze nederzettingen waren bedoeld om nieuwe permanente verblijfplaatsen te stichten. Zo waren bijvoorbeeld de “Pilgrim Fathers”, degenen die vandaag worden bestem-peld als de eerste echte Amerikanen, Britten die zich afgescheiden hadden van de Anglicaanse Kerk. Ze vluchtten in eerste instantie naar Neder-land, en van daaruit met het schip de Mayflower naar Amerika in 1619, waar ze in 1920 de kolo-nie Plymouth stichtten. Deze kolonisten hoopten van Amerika wel echt hun thuis te maken, maar hun omgang met de inheemse stammen die ze aantroffen was niet minder wreedaardig. De Pil-grim Fathers werden geholpen door de indianen in hun omgeving om de eerste winter van hun verblijf in Amerika te overleven. De leider van de indianen-stam in hun buurt, Massassoit, zou in 1621 tezamen met de Pelgrims hebben geze-ten en hebben gegeten van hetgeen de indianen beschikbaar hadden gesteld aan de Pelgrims. Het was dit eten van de indianen dat de Pelgrims effectief in leven hield tijdens hun eerste winter. Tegenwoordig wordt in Amerika “Thanksgiving Day” gevierd, en volgens de officiële geschied-schrijving is dit om het geschiedkundig feit van het samen eten van de pelgrims met de indianen te herdenken. Volgens de indianen zelf, echter, vierden de Pelgrims een feestdag om dank te geven aan hun God voor de goede oogst in het jaar nadat ze door de indianen geholpen waren, en voor het feit dat ze in datzelfde jaar in staat waren geweest om de lokale indianen-stam-men te verdrijven. Na het binnenhalen van hun oogst waren de Pelgrims erop uit getrokken om de indianen in de omgeving te verdrijven, en

met zoveel succes hadden zij de indianen - die hen inderdaad de eerste winter hadden helpen overleven! - uitgemoord, dat de gouverneur een feestdag uitriep om God te danken. De Thanks-giving proclamatie van de gouverneur van de kolonie van de Pelgrims stelde voor dat ook an-dere koloniën er net als de zijne op uit zouden trekken om de indianen te doden, en wel ook op de dag na het binnenhalen van de oogst, voort-aan Thanksgiving Day te noemen2 .

De volkeren waar de kolonisten in Noord-Amerika mee in aanraking kwamen vallen onder te verdelen in drie verschillende groepen. Gans in het noorden van het hedendaagse Canada, rondom de poolcirkel, leefden de Innoeït. Aan wat nu de oostkust is van de Verenigde Staten leefden de “woodland” indianen, oftewel de indianen van het bos. Onder hen bevonden zich ondermeer de Cherokee-stam, de Creek-stam, de Iroquois-stam, en de Seminolen-stam. In centraal Amerika leefden de Indianen van de vlakte, zoals de Sioux-stam, de Cheyenne-stam en de Comanche-stam. Tegen de westkant van Noord-Amerika leefden stammen als de Apache, de Navajo en de Pueblo. Voor al de stammen gold dat de houding van de Europese kolonisten tegenover hen uitermate negatief was. De indianen waren voor de Europeanen eerst en vooral obstakels voor de vergaring van de rijkdommen van het nieuwe land, of in het minst negatieve geval slaven die moesten werken voor de vergaring van rijkdommen voor de Europeanen. De grootschalige moord op de indianen werd door sommige Europese kolonisten met vooruitziende blik dan ook wel eens als een potentieel probleem beschreven, omdat ermee effectief de goedkope arbeidskrachten voor op de plantages en in de mijnen stierven. Toen eenmaal de handel in slaven uit Afrika goed op gang kwam bestond ook dit bezwaar niet meer en kenden de indianen nog meer een enkele realiteit in de ogen van de kolonisten: ze bewoonden het land dat de Europeanen wilden hebben. Toen in 1830 de zevende president van de Verenigde Staten, Andrew Jackson, de zogenaamde “Indian Removal Act” ondertekende, betekende dit ook niet zozeer de introductie van beleid


om de aanwezigheid van indianen in Noord-Amerika tot een minimum te beperken. De acte stelde dat in de jonge Amerikaanse natiestaat “geen enkele deelstaat kan de juiste cultuur, beschaving en vooruitgang tot stand brengen, zo lang er zich binnen haar grenzen Indianen bevinden”, en dit was in feite het slotstuk van wat al veel langer onofficieel het beleid was geweest. Overal, door gans Amerika werden de indianen opgedreven door de Europese kolonisten die steeds groter in aantallen werden. De Indian Removal Act maakte het officieel staatsbeleid om de kolonisten te helpen bij het zuiveren van het land van indianen, door hen allemaal onder te brengen in een gebied: Oklahoma.

De emigratie naar Amerika door de Europeanen kende het noordoosten van het gebied, waar zich nu New York en Washington bevinden, als bruggenhoofd. Van hieruit vertrokken de kolonisten steeds verder zuidelijk en westelijk, op zoek naar land voor landbouw en mijnbouw. Door de Indian Removal Act, het kroonstuk op het levenswerk van Andrew Jackson, werden de in het zuiden van de Verenigde Staten woonachtige indiaanse stammen zoals Cherokee-stam, de Creek-stam, de Choctaw-stam, de Chickasaw-stam en de Seminolen-stam, het hardst getroffen. In 1814 reeds had de jonge Jackson als legeraanvoerder oorlog gevoerd tegen de Creek indianen in de huidige Amerikaanse deelstaten Georgia en Alabama, in een poging hen te verdrijven om deze gebieden onder bestuur van de blanken Europeanen te krijgen. In 1819 waren de troepen onder bewind van toen nog generaal Andrew Jackson de deelstaat Florida binnengetrokken, en hadden ze de Seminolen-indianen verdreven. Verder, in de periode 1814 tot en met 1823 was Andrew Jackson instrumentaal geweest in de totstandkoming van verdragen tussen de indianen in het zuiden van Amerika en de Europese kolonisten, waaronder veel indianen door listen van de Europeanen ertoe gebracht werden hun landen op te geven in ruil voor landen in het westen van Amerika, waar men dan met rust gelaten zou worden volgen de overeenkomst. Echter, nog in 1823 oordeelde het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten

dat indianen in Amerika wel land mochten bewonen maar niet mochten bezitten. Volgens het Hof was het recht op bezit voorbehouden voor degenen die het land “ontdekt” hadden, oftewel de Europese kolonisten. Degenen die het land altijd bewoond hadden mochten dit land niet bezitten. Hierdoor werden de verdragen die de indianen hadden afgesloten met de kolonisten feitelijk waardeloos. Ze waren overeengekomen om de landen die ze bewoonden te verlaten in ruil voor bezit over landen in het westen, maar met dit oordeel van het Hof mochten ze de nieuwe landen niet bezitten. De Europese kolonisten die de landen in het westen van Amerika daarna opkochten lieten de indianen daar natuurlijk niet op wonen. Het resultaat was dat maar weinig van de indianen in deelstaten in het zuidwesten zoals Georgia, Tennessee, Mississippi, Kentucky en Noord-Carolina ook effectief wegtrokken. De kolonisten gebruikten nog andere middelen om de indianen alsnog weg te krijgen, zoals door het vee van de indianen te doden of te stelen, of door gewoonweg delen van de landen van de indianen te bezetten. Maar met het presidentieel besluit van 1830 werd de verwijdering van de indianen dus een staatsaangelegenheid. Vanaf dat moment dus kon hun verwijdering georganiseerd en gepland worden, met hulp van het leger van de Verenigde Staten van Amerika.

De Choctaw-stam was de eerste die effectief verwijderd werd, hoofdzakelijk door dwang. De Seminolen-indianen weigerden te vertrekken, en hen werd de oorlog verklaard door de Verenigde Staten. Duizenden Seminolen-indianen stierven tijdens de tweede Seminolen-oorlog van 1835 tot 1842, aan het einde waarvan er bijna geen Seminolen-indianen meer leefden in het zuidwesten van Amerika. Zij die ondanks alles bleven, daar werd de derde Seminolen-oorlog van 1855 tot 1858 aan gewijd, waarna de Seminolen-stam zo goed als niet meer bestond. De Creek-stam weigerde eveneens te vertrekken. Een verdrag in 1832 resulteerde in de opsplitsing van hun land, een groot deel ervan voor de Europese kolonisten en een ander deel voor de stamhoofden van de Creek, waarop de stam zou mogen blijven leven. Echter, niet lang


na dit verdrag werden de stamhoofden bedrogen door projectontwikkelaars, waardoor ze het eigendom over het land verloren. In 1837 werden de omstreeks 15.000 leden van de Creek-stam daarom door het Amerikaanse leger verwijderd uit het zuiden. De Chicksaw-stam accepteerde de onvermijdelijkheid van haar vertrek, en kwam met de Amerikaanse overheid overeen dat ze in het westen van Amerika land zou krijgen indien ze uit het zuiden zouden vertrekken. Ze vertrokken, waarna de Amerikaanse overheid eenzijdig een aanpassing op het verdrag aanbracht wat stelde dat de Chiksaw in het westen van Amerika samen zouden leven op het territorium van een andere indianen stam, de Choctaw, waarvoor ze de Choctaw financieel moesten vergoeden. Zo werden zowel de Chiksaw en de Choctaw bedrogen.

De Cherokee-stam, ten slotte, weigerde ook om te vertrekken, en ook zij werden met een list in de val gelokt. In 1833 kwam een aantal “Cherokee” (van de meesten was de band met de Cherokee-indianen van het niveau “de moeder van de moeder van de moeder was Cherokee”) zogenaamd namens de Cherokee-stam een verdrag overeen met de Amerikaanse overheid. Dit verdrag zette de voorwaarden voor het vertrek van de Cherokee uiteen en is bekend geworden onder de naam “Treaty of New Echota (Verdrag van Nieuw Echota)”. Dat de mensen wiens naam onder het verdrag stond nooit door de Cherokee-stam gemachtigd waren geworden tot onderhandelingen in de Cherokee naam, dat deed er voor de Amerikaanse overheid niet toe. Het verdrag was getekend door een Cherokee, en dus moest heel de Cherokee-stam zich hieraan houden. In 1838 trok daarop onder leiding van generaal Winfield Scott een Amerikaanse leger van 7.000 soldaten uit om de voltallige stam te doen vertrekken. Met het mes op de keel werden de verschillende stammen onder de Cherokee-familie tezamen gebracht, waarbij ze niet de tijd werd gelaten om hun bezittingen te verzamelen - dezen werden vervolgens gestolen door de kolonisten van het gebied. De Cherokee die zich verzetten werden gedood. De drie plaatsen waar de omstreeks 16.000 Cherokee

hierna samengebracht werden waren Rattlesnak Springs, Ross’s Landing en een fort genaamd naar generaal Scott. Cholera en andere ziekten heersten daar, en vele Cherokee stierven in deze openlucht gevangenissen. De sterfte werd zo groot dat de Cherokee zelf toestemming verzochten om van daar te mogen vertrekken naar Oklahoma, wat tot het einde der tijden een Indianen-staat zou blijven zo was door de Amerikaanse overheid beloofd. De reis naar deze bestemming was lang en zwaar en vond plaats grotendeels in de wintermaanden, ten gevolge waarvan vele Cherokee stierven. De kolonisten die zij onderweg passeerden kenden verder ook weinig tot geen medelijden met hen. Niet zelden verordenden zij dat de indianen niet te nabij aan de steden van de kolonisten mochten passeren, of dat ze een bepaalde route niet mochten nemen, waardoor de Cherokee veelal gedwongen werden de moeilijkste van de mogelijke routes te nemen. Onderweg stierven enkele duizenden van Cherokee, soms de helft van de groep die de tocht ondernam (de Cherokee vertrokken in verschillende groepen):

“Ik zag hoe de hulpeloze Cherokee gearresteerd werden, uit hun huizen werden gesleurd, en met het mes op de keel tezamen gebracht werden. Op een koude, regenachtige ochtend in oktober zag ik hoe ze als vee ingeladen werden in de 640 wagens die naar het westen vertrokken. In de ochtend van de 17e november kregen we met vreselijke kou en sneeuwstormen te maken, en vanaf die dag tot de dag dat we het einde van onze reis bereikten op 26 maart 1839, was het leiden van de Cherokee verschrikkelijk. Het pad van deze ballingen was het pad van de dood. Ze waren gedwongen om in de wagons te slapen, of op de grond, zonder vuur (om zich warm te houden). En ik weet van nachten waarin zoveel als 21 van hen stierven aan longontsteking, ten gevolge van de slechte behandeling die hen ten deel viel, de kou en de omstandigheden waaraan ze blootgesteld waren.” - Soldaat John G. Burnett


Bij de foto: “Het Pad waar wij Huilden” afgebeeld in een schilderij door Robert Lidneux, 1942

Dit was wat de Cherokee vandaag noemen “noe na hi doe na tlo hi loe i”, het Pad Waar Wij Huilden. Hiermee was de etnische zuivering van Zuid-, Centraal- en Noord-Amerika zo goed als gecompleteerd, waardoor in minder dan 400 jaar een definitief einde was gebracht aan de samenlevingen van de inheemse volkeren van Amerika. Uiteindelijk, na dit alles, zou de Amerikaanse overheid ook nog eens eenzijdig de verdragen opzeggen waaronder de indianen-stammen vertrokken waren naar Oklahoma, waardoor uiteindelijk ook Oklahoma de indianen ontnomen werd.

Bij de foto: In het zwart worden de verblijfplaatsen toegewezen aan de indianen in de huidige Verenigde Staten, de zogenaamde indianen-reservaten, aangeduid. In de meeste gevallen betreffen dit stukken land waarop landbouw niet mogelijk is.

De onoff iciële, onbesproken geschiedenis van de kolonisat ie van Noord-Amerika

Op 22 november 2006 vond in de Southwark Kathedraal in Groot-Brittannië een ceremonie plaats ter herdenking van een oorspronkelijke Amerikaan, het opperhoofd van de Mohega-stam Sachem Mahomet Weyonomon. In 1735 reisde Sachem Mahomet Weyonomon vanuit Amerika naar Groot-Brittannië om een klacht voor te leggen aan koning Gerard II, naar aanleiding van de misdaden begaan door de Britse kolonisten tegen de inheemse volkeren van Amerika. Mahomet stierf echter in Engeland nog

voordat hij door de koning ontvangen werd3. De naam van het opperhoofd van de Mohega-stam doet aannemen dat er meer tot de geschiedenis en cultuur van de inheemse volkeren van Noord-Amerika moet behoren dan hetgeen blijkt uit de officiële besproken en onbesproken geschiedenis. In de wetenschap dat de naam Mohammed van de Profeet van Islam door de Europeanen gewoonlijk werd omgevormd tot Mahomet, doet de vraag zich voor “hoe kan het zijn dat deze indiaan een wat lijkt op een Islamitische naam droeg”? Er bestaan bij deze kwestie een aantal theorieën, gevoed door verschillende informaties. Waar deze theorieën allemaal op wijzen, echter, is de mogelijkheid dat onder de indianenstammen die de Europese kolonisten ontmoetten er verschillenden waren die Islam als religie kenden.

Theorie 1. Moslim ontdekkingsreizigers

Naar contacten tussen moslims en de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika wordt verwezen in geschriften van verschillende moslims. Zo bijvoorbeeld Aboe Hassan Ali ibn Al Hoessain al Masoedie (257 - 345 na Hidjra; 871 - 957 Christelijke jaartelling), die in zijn boek “Moeroedj adh dhahab wa maadin al djawhar” schreef dat ten tijde van Abdoellah ibn Mohammed als regent over Al Andaloes een moslim uit Cordoba in 275 n.H. (889 n.C.) de Atlantische Oceaan over was gestoken en


een nieuw en voorheen onbekend land had aangetroffen. De navigator, Khashkhash Ibn Saied Ibn Aswad, zou met fabuleuze schatten zijn teruggekeerd uit deze nieuwe Onbekende Wereld (“’ard majoela” schrijft al Masoedie).

Bij de foto: al Masoedie’s kaart van de wereld, uit “Moeroedj adh dhahab wa maadin al djawhar”, één van de twee boeken die bewaard zijn gebleven van de 34 boeken die Al Masoedie geschreven heeft.

Aboe AbdAllah Mohammad al Idrisi (1099 - 1160 Christelijke jaartelling), de befaamde moslim cartograaf, vertelt in zijn boek “Noezhat al moesjtaq fi ikhtiraq al afaq” over een groep van acht moslim zeevaarders uit Noord-Afrika die vanuit Lissabon voor omstreeks 31 dagen in westelijke richting waren gezeild. Ze waren toen op een eiland gestrand waar ze gevangen waren genomen, maar na drie dagen waren ze weer vrijgelaten omdat van onder de mensen op het eiland iemand naar voren was gekomen die het Arabisch van de zeelieden kon vertalen. Daarop waren ze voor drie dagen verder gezeild tot ze wederom op een eiland ware gestuit. Van daar waren ze in 60 dagen terug naar Portugal gezeild. Het is meest waarschijnlijk dat deze reis de zeevaarders naar Noord- danwel Zuid-Amerika heeft gevoerd. De alternatieve verklaring stelt dat door slecht weer men uit koers is geraakt en aan de kust van Afrika is geland, maar dit is

onwaarschijnlijk omdat in de tijd van al Idrissi de westkust van Afrika reeds bekend was bij de zeevaarders.

Chihab Ad Dien Aboe Abbas Ahmad bin Fadhl al ‘Oemari (699 - 785 na Hidjra; 1300 - 1384 Christelijke jaartelling) beschrijft in zijn boek “Massaalik al absaar fi mamaalik al amsaar” een reis van de soeltan van Mali Aboe Bakari naar de “andere zijde” van de Atlantische Oceaan. Dit verhaal komt verder naar voren als een overlevering door soeltan Mansoe Moesa, de broer van soeltan Aboe Bakari. Mansoe Moesa vertelde aan het Hof van Nasir Edin Muhammad III in Caïro, op reis naar Mekka voor zijn Hadj, dat hij soeltan van Mali was sinds zijn broer soeltan Aboe Bakari was vertrokken voor een tweede reis naar de andere zijde van de Atlantische Oceaan, en nooit was teruggekeerd.

Er zijn ook verschillende westerse archeologen en geschiedkundigen die op basis van artefacten gevonden in Zuid-, Centraal- en Noord-Amerika stellen dat er aldaar bezoeken moeten zijn geweest van Arabische en Afrikaanse moslims. Dokter Barry Fell, archeoloog en linguïst, beschrijft in zijn boek “Saga America” de rotstekeningen die hij heeft gevonden in het westen van de huidige Verenigde Staten, als “in het Arabisch van Noord-Afrika, geschreven in Koefisch schrift”. Volgens Bell is er in Californië een muurtekening vele eeuwen ouder dan Columbus, die leest “Yasoes bin Maryam”. Alexander Von Wurthenau wijst in zijn boek “Unexpected Faces in Ancient America” op beelden gevonden in Mexiko die gedateerd worden van tussen 300 en 900 naar christelijke jaartelling, die lijken op mensen zoals uit Senegal, en beelden van tussen 900 en 1500 naar christelijke jaartelling die een man met een Fez lijken af te beelden. En Ivan Van Sertima, ten slotte, heeft oude Chinese documenten beschreven waarin verteld wordt dat in een gebied ten westen van de Atlantische kust van Afrika handel werd gedreven door Arabieren.


Theorie 2. De “Melungeons”

Verschillende van de allereerste Spaanse / Portugese kolonisten in Noord-Amerika waren voormalige moslims uit Al Andaloes, die aan de inquisitie probeerden te ontkomen of die door de inquisitie op het schip waren gezet. Zo had bijvoorbeeld kapitein Joao Pardo in 1567 Christelijke jaartelling verschillende moslims uit Portugal getransporteerd naar de kolonie Santa Elena. Er waren ook veel moslims uit het Middellandse Zee-gebied door de Spanjaarden en Portugezen als slaaf naar de koloniën in de nieuwe wereld vervoerd. Op het moment dat de vervolgingen van moslims onder de Inquisitie verder toenam, en de praktijken van de religieuze vervolgingen ook in de koloniën de regel werden, schijnen deze moslims weggevlucht te zijn naar de bossen en bergen in de omgeving. Deze moslims zouden in relatie zijn getreden met de oorspronkelijke bewoners van Amerika, en zouden opgenomen zijn geworden in deze stammen. Uit de huwelijken van de moslim mannen van Turkse, Iberische en Arabische afkomst met indiaanse vrouwen zou een in feite nieuw ras zijn geresulteerd, de zogenaamde Melungeons. Deze Melungeon-stammen zouden veelal Islam als religie met zich mee gedragen hebben.

Een ander verhaal is dat van de Engelsman Sir Francis Drake, die in 1568 in Brazilië en op Cuba omstreeks 400 slaven stal van de Spanjaarden. Deze slaven waren eveneens hoofdzakelijk moslims uit Spanje en Portugal, of Turken en Arabieren die bij zeeslagen in het Middellandse Zee-gebied gevangen genomen waren geworden. Het plan van Drake was om deze slaven een eigen kolonie te laten vestigen in het Caribisch-gebied, van waaruit ze de Britten zouden kunnen helpen bij het bestrijden van de Spaans / Portugese invloed in het gebied. Echter, Drake zag zich genoodzaakt de 400 slaven af te zetten in Noord-Amerika in de kolonie Ronaoke toen een groep Engelse kolonisten daar hem vroeg hun mee te nemen terug naar Groot-Brittannië. De plaats waar Drake deze moslims afzette was niet ver van het eerder genoemde Santa

Elena. Ook deze moslims kwamen tezamen te leven met de inheemse indianen-stammen, en trouwden met de vrouwen van de indianen. Toen later mensen op zoek gingen naar de moslims die Drake achter gelaten had op Ronaoke, konden ze niet teruggevonden worden. Wat men wel leerde ging over indianen met baarden, die zich geregeld ter aarde wierpen in gebed, waar ze zich ook bevonden. Men leerde over indianen in het gebied die geen Engels spraken maar die zichzelf “Portyghee” noemden, als een verbastering van “Portugees”. Ook deze gemeenschappen werden “Melungeons” genoemd, of ook wel “Mekka Indianen”. Ze waren het resultaat van het samengaan van moslims van verschillende gebieden met de indianen van Noord-Amerika.4

Theorie 3. Slavernij

In 1619 werden door een Nederlandse slavenhandelaar de eerste Afrikaanse slaven naar het nieuwe land gebracht. De belangrijkste pilaar van de economie in Amerika was op dat moment de landbouw. Katoen en tabak werden verbouwd voor de export naar Europa. In het begin waren het veelal de inheemse volkeren, de indianen, die te werk werden gesteld op de katoen en tabak plantages van de Europeanen, maar naarmate hun aantallen ten gevolge van moord en ziekte, en natuurlijk het leven in slavernij zelf, afnamen, werd door de Europese kolonisten steeds vaker een beroep gedaan op de Afrikaanse slaven die Nederlandse zeelieden te koop aanboden. Deze Afrikaanse slaven kwamen hoofdzakelijk uit hedendaags Ghana en omringende gebieden langs de westkust van Afrika, zoals Nigeria, Senegal, Gambia Ivoorkust, Togo, Burkina Faso, Niger en Benin. Dit betekende dat de meeste Afrikaanse slaven in Amerika van huis uit moslim waren. Er bestaan verschillende verhalen die dit bevestigen.


Bij de foto: Ayyoeb Soeleiman Diallo

Ayyoeb Soeleiman Diallo was een hoogopgeleide handelaar die in Afrika gekidnapped was om als slaaf getransporteerd te worden naar Amerika. Ayyoeb was afkomstig uit Senegal en werd in 1730 als slaaf vastgezet in Gambia. In 1731 arriveerde hij in Amerika. In Amerika schreef Ayyoeb een brief gericht aan zijn vader

in Afrika, maar de brief kwam niet verder dan het bureau van de gouverneur van de staat waar Ayyoeb als slaaf gehouden werd. De geleerde en ontwikkelde Ayyoeb werd daarop als een rariteit naar Londen gestuurd. In Londen schreef Ayyoeb drie kopieën van de Heilige Koran, uit het hoofd.

In 1807 kocht James Owen in Noord-Carolina ‘Oemar Ibn Saïd, oorspronkelijk uit Foeta Toro, het hedendaags Senegal. Ook ‘Oemar was een handelaar en geleerde van Islam die gevangen genomen was en getransporteerd naar Amerika om als slaaf te werken. Ibn Saïd werd gevangengenomen om als slaaf verzonden te worden naar Amerika nadat hij eerst omstreeks 25 jaren Islam had bestudeerd bij de meest vooraanstaande Islamitische geleerden van Islam in West-Afrika op dat moment. Als slaaf bleef hij schrijven in het Arabisch, ondermeer het boek “Bismillah, dit is hoe gebeden moet worden”.

Bij de foto: ‘Oemar Ibn Saïd (1770 - 1846) en soera Al Moelk van de Heilige Koran, met de hand geschreven door ‘Oemar bin Saïd


Bij de foto: Abdoerrahman Ibrahim Ibn Sori (1777 - ?)

Abdoerrahman Ibrahim Ibn Sori was een prins uit Timbo aan de westkust van Afrika (hedendaags Guinea). In 1777 was hij op 15 jarige leeftijd van huis vertrokken om in Timboektoe, in Mali, Islam te gaan studeren. Hij werd gevangengenomen om als slaaf verkocht te worden. Na omstreeks 40 jaren als slaaf te hebben geleefd in Amerika bereikte een kopie van een brief van Abdoerrahman aan zijn vader toevallig de soeltan van Marokko. Deze verzocht daarop de regering van de Amerika om Abdoerrahman vrij te laten en om hen terug te laten keren naar Afrika. Aldus gebeurde en de “prins der slaven”, zoals Abdoerrahman wedr genoemd, stierf uiteindelijk dan ook thuis in Afrika.

De slavenhouder James Couper heeft in zijn dagboeken beschreven dat een van zijn slaven de naam Saleh ibn ‘Ali droeg, waarover hij in meer detail schreef: “Hij is een overtuigde Mohammedaan; hij drinkt geen alcohol, hij vast geregeld, in het bijzonder tijdens Ramaddan.” En verder, in 1753 schreven twee slaven een petitie

naar het hoofd van Zuid-Carolina in Amerika, in feite een pleidooi voor hun bevrijding uit slavernij. Volgens de overlevering droegen de slaven als naam Abdelkonder en Mahamoet, en hadden ze hun petitie in het Arabisch opgesteld. Ze waren oorspronkelijk afkomstig uit Marokko.

De indiaanse slaven op de plantages kwamen zodoende samen te werken met de Afrikaanse slaven, en ze kwamen met hen samen te leven omdat ze gezamenlijk werden gehuisvest in gedeelde barakken. Daar van de Afrikaanse slaven een grote meerderheid man was (omstreeks 1 op 3 was vrouw, zeggen schattingen), en omdat onder de indiaanse slaven de meerderheid vrouw was (het aantal mannen onder de indianen was ten gevolge van oorlog en ziekte gedecimeerd) resulteerde een vermenging van beide groepen. Huwelijken tussen indiaanse slavenvrouwen en Afrikaanse slavenmannen kwamen vaak en veelvuldig voor, waardoor Islam zich vermengde men de indiaanse stammen. Tevens is bekend dat slaven die hadden weten te ontsnappen aan hun houders niet zelden opvang en onderdak vonden bij de indianen-stammen. Zo ontstond bijvoorbeeld wat bekend is geworden als de “black-seminole (zwarte seminolen)” indianen stam. Dit waren Afrikaanse slaven in Amerika die gevlucht waren en onderdak hadden gevonden bij de Seminolen indianen in Florida. Ze bouwden hun eigenschappen gemeenschappen en behielden grotendeels hun Islamitische cultuur en tradities.

Ten Slotte

Tot in de zeventiger jaren van de twintigste eeuw was assimilatie van de indianen, hun verdrijving uit de reservaten en opname in de doorsnee Amerikaanse cultuur zodat uiteindelijk van de cultuur van de indianen niets meer over zouden blijven, het officiële beleid van de Amerikaanse regering. Nog in de twintigste eeuw nog werden indianen kinderen door de overheid gedwongen uit huis geplaatst, gekidnapped lijkt een beter woord, om door blanke gezinnen grootgebracht te worden volgens de blanke cultuur en tradities.


1David Stannard, “American Holocaust”, Oxford University Press,19922Russel Means: “Where White Men Fear to Tread”, St. Martin’s Press, 19953“Financial Times, “Queen and clergy to attend last rites of Mohegan”, 11 november 2006, www.ft.com/cms/s/3cccc7f2-712a-11db-8e0b-0000779e2340.html4Brent Kennedy, “The Melungeons: The resurrection of a Proud People”, Mercer University Press, 1994

Deze feiten tonen aan dat de genocide op de inheemse volkeren door de Europeanen veel minder “geschiedenis” is dan wordt beweerd. Dit zegt ook het feit dat Columbus Day wordt gevierd. Hiermee wordt effectief gezegd “er was niets totdat de blanke Europeaan er voet aan land zette”, niets meer of minder dan een uiting van racisme in ultieme vorm. Zo, namelijk, wordt de aanwezigheid van de inheemse stammen in Amerika genegeerd. Oftewel zo wordt hun bestaan genegeerd, en zo ook worden de misdaden begaan door de zogenaamde “brengers van beschaving” tegen deze volkeren genegeerd. De genocide tegenover deze volkeren door de Europeanen is dan ook veel minder geschiedenis dan men zou denken daar de grootste slachtingen minstens 150 jaar achter ons liggen. Columbus Day doet de genocide tot op de dag van vandaag voortleven.

Er leven in de Verenigde Staten nu nog maar omstreeks 3 miljoen mensen van wie gezegd wordt dat ze indiaan zijn omdat hun oorsprong (deels) tot de indianen terug te voeren valt. Van acht op de tien van deze mensen bestaan de voorouders uit zowel indianen als andere rassen, en qua uiterlijk kennen de meesten van de indianen van nu dan ook nog maar weinig van de kenmerken van het ras van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika.

Bij de foto rechts: Veel afbeeldingen van leden van de Cherokee tonen hen met een tulband gebruikelijk voor Arabieren. Cherokee vrouwen werden door de Spaanse kolonisten beschreven als “gekleed volgens de gebruiken van de moren (moslims)”.

De indianen van nu zijn onder dwang opgegaan in de Amerikaanse cultuur, of leven tezamen in een van de reservaten die Amerikaanse overheid voor hen ingericht heeft. Minder dan één procent van hun oorspronkelijke woongebied is voor hen gereserveerd door de afstammelingen van de Europese kolonisten, het meeste waarvan

gronden betreft waarop geen landbouw verricht kan worden. Oftewel, voor de indianen is overgebleven hetgeen de Europeanen niet nodig hadden. Van de oorspronkelijke samenlevingen van de indianen in Noord-Amerika is in het geheel niets meer over. en het is dan ook heel moeilijk om nu nog te achterhalen wat precies de culturen, tradities en gebruiken waren van de volkeren die zo genadeloos werden behandeld door hun gasten uit Europa. Van de meeste stammen is de geschiedvertellingen gebaseerd op overgeleverde tradities. En bij de massale slachtingen op deze volkeren die plaats gevonden hebben kan het niet anders zijn of een belangrijk deel van deze geschiedvertellingen is daarmee verloren gegaan. Hoe intrigerend ze dan ook mogen zijn, de ware oorsprong en betekenis van legendes van de indianen - zoals die van de Cherokee indianen die spreken over wijze mannen met baarden en tulbanden die vanuit het oosten waren gekomen om hen hun de religie van de Ene Barmhartige God te brengen, een legende die men ook in de Maya cultuur aantreft - zal daarom meest waarschijnlijk wel nooit meer achterhaald worden.


Ja,ik neem een jaar abonnement op Expliciet Magazine, totdat ik schriftelijk weer opzeg.Ik zal jaarlijks € 15,- contant voldoen, of overmaken op onderstaand bankrekening nummer.

NAAM:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ M/V _ _ _ _ _ _ _ _

STRAAT:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ NR: _ _ _ _ _ _ _ _

POSTCODE:_ _ _ _ _ _ _ _ PLAATS:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

GEBOORTE DATUM:_ _ _ _ _ _ _ _ _ EMAIL @: _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

HANDTEKENING:_ _ _ _ _ _ _ _ _stuur deze bon + overschrijvingbewijs naar


giro 7711613of


001 - 2975063 - 52

Abonnementen Service Postbus 51043 3007 GA Rotterdam

Ja,ik neem een jaar abonnement op Expliciet Magazine, totdat ik schriftelijk weer opzeg.Ik zal jaarlijks € 15,- contant voldoen, of overmaken op onderstaand bankrekening nummer.

NAAM:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ M/V _ _ _ _ _ _ _ _

STRAAT:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ NR: _ _ _ _ _ _ _ _

POSTCODE:_ _ _ _ _ _ _ _ PLAATS:_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

GEBOORTE DATUM:_ _ _ _ _ _ _ _ _ EMAIL @: _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

HANDTEKENING:_ _ _ _ _ _ _ _ _stuur deze bon + overschrijvingbewijs naar


giro 7711613of


001 - 2975063 - 52

Abonnementen Service Postbus 51043 3007 GA Rotterdam

LIDMAATSCHAP

Documents

Expliciet -De tiran is dood, leve de tiran blz.02 taal, het Arabisch. Aangezien een perfecte COMMENTAAR:-Het juiste samenleven is noch bij politiek links noch bij politiek rechts blz.04