Паёми иди Фас^и Патриархи Маскав ва тамоми Рус КИРИЛЛ

ба кашишхои олимартаба, кашишхо, диаконхо, рохибон ва тамоми фарзандони боимони Калисои Православии Рус

Дилдодагони Худоваид кашишхои олимартабаи хампеша, падарони пархезгор, рохибон ва рохибахои порсо,

бародарои ва хохароии арчманд!

Бо камоли хушнудй шуморо бо хитоби кухан ва дар тамоми замонхо навину некбинонаи пирузманд дуруд мегуям:

МЛ СЕХ, Э%Ё ШУД!Д ар ин мавзунии хайратангези каломи вокеан рухафзо асоси имон,

хадяи умед, маншаи мухаббати мо нухуфтааст.Гуё дируз мо хамрох бо шогирдони Худованд бар мотами Устоди

дустдоштаамон нишаста будем, имруз бошад бо тамоми олами ошкору нихон шодмонй мекунем: «Масе% зеро бархост, шодмонии цовидонй» (М уночоти Фасхи Мукаддас). Гуё дируз чунин менамуд, ки охирин умеди начоти мо барбод рафтааст, имруз бошад мо ба зиндагии абадй дар рузи беьиоми Салтанати Худованд умедвории кавй хосил кардаем. Гуё дируз шабахи фано худи маънии хастии заминиро зери шубха карор дода, бар офариниш хоким буд, аммо имруз мо ба хамагон ва хар кас дар бораи пирузии бузурги Х,аёт бар март паём медихем.

Хдвории мукаддас Павлус, дар бораи муъчизае, ки дар он шаби дуру ба хар масехй наздик рух дода буд, сухан ронда, мустакиман ишора мекунад, ки ин руйдод барои дини мо аз хама мухим аст. Зеро «агар Масех; эх;ё нашу да бошад, маьвизаи мо низ бар абас аст, имони шумо низ бар абас аст» (1 Кур. 15, 14). Фасхи Худованд - замир ва неруи маглубиятнопазири масехият аст: он, ба кавли хазрати Филарети Маскавй, умед эцод мекунад, мууаббатро шуълавар месозад, ниёишро болу пар мебахшад, баракатро нозил мекунад, цикматро зиё мебахшад, %ар офат ва х;атто худи маргро нобуд месозад, ба зиндагй цобилияти уаётй ато мекунад, камоли саодатро на ба ормон, балки ба а^амият, шарафро на ба шабах;, балки ба барци цовидонии нури абадй, ки х^амагонро мунаввар сохта, ба касе осеб намерасонад, табдил меди^ад (Суханронй дар рузи Фасхи Мукаддас, соли 1826).

Бо имон ба Растохези Масех эътикоди Калисо ба он хам пайванди ногусастание дорад, ки Писари Худованди мучассамшуда Кафорати банй баш ариро дода, завлонаи гунох ва маргро барканда, ба мо озодии маънавии хакикй ва шодмонии пайвастан ба Офаридгори худро эхдо намудааст. Ба ин хадяи бебахои Начотбахш мо хамагон, ки дар ин шаби дурахшон дар калисохои православй гирд омадаем, то, ба кавли Ю ханнои Ш иринкалом, аз базми имон шодком гард ем, иртиботи комил дорем.

Фасх иртифои рохи пурмашакдати Начотбахш аст, ки бо азобхову К^урбонии Ч,олчолто поён ёфт. Тасодуфй нест, ки хам дар матнхои

падарони мук;аддас ва хдм дар матнх,ои ибодатй Масед «Ш учоатгузори начоти мо» ном бурда мешавад. «Ба ьиумо намунае нишон додам» (Ин. 13, 15), - мегуяд Худованд ба шогирдон ва хамаи моро даъват мекунад то ба намунаи хаёти У пайравй намоем.

Аммо чй гуна мо метавонем ба Начотбахш таклид кунем? Корнамоии мо нисбат ба вокеияти зиндагии муосир чй гуна хохад буд? Имруз, хангоме ки мо ин суханро ба забон меорем, дар шуури инсонхо аксаран симои як чанговари афсонавй, чехраи таърнхй ё кдхрамони маъруфе аз гузашта падид меояд. Аммо маънии корнамой харгиз дар сохиби шухратн баланд гаштан ё ба даст овардани эътирофи умум нест. Ба воситаи корнамоие, ки бо талошхои ботинй ва маадудсозии худ хдмеша рабт дорад, мо метавонем ба таври тачрибй дарк кунем, ки мухдббати вок;ей ва комил чист, зеро фидокорие, ки асоси хар корнамоист, зухури олии ин эхсос аст.Худованд моро ба корнамоии мухаббати фаъолона даъват мекунад, ки дар хидмати фидокорона ба наздикон, хусусан ба касоне, ки ба дастгирии мо эхтиёчи зиёд доранд, яъне ситамдидагон, беморон, касони танхо ва маъюс, тачассум ёфтааст. Агар ин конуни зиндагй, ки дар хдёти заминии Худи Начотбахш ба таври возех муаррифй ва инъикос гардидааст, ба хамагон маълум гардад, одамон вок;еан хушбахт хохднд буд. Охир инсон ба дигарон хидмат карда, аз он чи медихдд, чизи бештареро ба даст хохад овард: Худи Начотбахш онгох вориди калби у мегардад ва аз тарики ошной бо баракати Худовандй тамоми хаёти инсонй тагйир меиазирад. Х,амчуноне ки бе захмат кудсият нест, бе Ч,олчолто Растохез нест, хдмон тавр бе корнамой хам та^аввули х,ак;ик;ии маънавй-ахлокии шахсият номумкин аст.

Вакте корнамой мазмуни хдёти на танхо як шахси чудогона, балки тамоми мардум мегардад, вак;те ки зимни шитофтан ба арш калбхои миллионхо одамон, ки ба мухофизати Ватани худ, химояи гояхо ва арзишхои олй омодаанд, васл мегарданд, онгох руйдодхои хдйратангез, муъчизакорона ва хдтто аз нуктаи назари мантик;и шаклй шархнопазир ба амал меоянд. Ин гуна мардум к;увваи бузурги маънавиро сохиб мешавад, ки барои маглуб кардани он х,еч як офат ва душман кодир нест. Намунаи равшани дурустии ин суханон Галаба дар Чднги Бузурги Ватанй мебошад, ки бо корнамоии фидокоронаи халк;и мо ба даст омадааст. 70-солагии ин санаи шарифро мо дар соли чорй ба таври тантанавй чашн мегирем.

Дар хузну имтихон мо вазифадорем оромию часоратро нигах дорем, зеро ба мо ваъдах,ои бузургу шарифе дар бораи пирузй бар бадй дода шудаанд. М агар мо маъюсу ноумед мешавем! Мо Калисои Масехро таркиб додаем, ки ба лафзи ростини Парвардигор, хатто дарвозауои дузах бар он голиб нахо^ад шуд (Мат. 16, 18), ва дар бораи мо Вайхи Худовандй шах,одат медихдд, ки пешгуйй кардааст: «Худо %ар аилкро аз чашмони ощ о пок хоуад кард, ва мамот дигар нахох;ад буд; на гиря,на фигон, на дард дигар нахоцад буд, зеро он чи пештар буд, гузашт» (Вахй. 21, 3-4).

Бо дуо барои якояки шумо, хазратони кашишхои олимартабаи хампеша, падарони порсо, бародарону хохарони арчманд, неруи рухонй ва мухкамии имон, сулху салох ва шодии камнопазир аз П арвардигори Исло^гари марг таманно менамоям. Бо фарогири нури Растохези Масех

шудан ва вориди сирри муъчизаи фасх гаштан, биёед, ба хамагон дар бораи Начотбахши аз тобут Бархоста гувохй до да, шодмонии нусратбахши худро ба шахсони наздику дур баён намоем.

Бигзор дар тамоми рузхои зиндагй ин вожагони шуълавари пайки фасх ба мо хамеша харорат ва таскин диханд, шодкомии вок;еии вучуд эхдо намоянд ва барои анчоми корхои нек илхом бахшанд:

МЛ С Е \ Э%Ё ШУД!

б а р д а к ; э %ё ш у д м а c e x i

ПАТРИАРХИ МАСКАВ ВА ТАМОМИ РУС

Маскав, Фасхи Масех,

соли 2015