Ηλεκτρονική εφημερίδα των μαθητών του 2ου Γυμνασίου Αργοστολίου

Μάρτιος 2014

Τελευταίο θρανίο

ΑΞΙΟΝ ΛΟΓΟΥ….. Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες, Μετά την εμπειρία του σεισμού, όπως ξέρετε, το σχολείο μας έχει στεγαστεί προσωρινά στο 6ο Δημοτικό Σχολείο και με την ευκαιρία αυτή ευχαριστούμε θερμά το διευθυντή κο Πυλαρινό Διονύση για τη φιλοξενία. Παρά το γεγονός ότι οι καινούργιες συνθήκες εκπαίδευσης και μάθησης είναι ιδιαίτερες για τους καθηγητές και τους μαθητές του σχολείου μας, συνεχίζουμε με τον ίδιο ενθουσιασμό και δημιουργική διάθεση να υλοποιούμε τα μαθήματα στο απογευματινό ωράριο. Ελπίζουμε σύντομα να επιλυθεί το στεγαστικό πρόβλημα του 2ου Γυμνασίου Αργοστολίου!

88ηη ΜΜααρρττίίοουυ :: ΠΠααγγκκόόσσμμιιαα ΗΗμμέέρραα ττηηςς ΓΓυυννααίίκκααςς Η 8η Μαρτίου ως παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε προς τιμή δύο αποκλειστικά γυναικείων απεργιακών κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα στις Η.Π.Α. τον 19ο αιώνα. Η πρώτη, στις 8 Μαρτίου 1857, όταν οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδυμάτων της Ν. Υόρκης, λευκοντυμένες, διοργάνωσαν μεγάλη πορεία και πικετοφορία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερες αμοιβές. Το Φεβρουάριο του 1909, πάλι στην Ν. Υόρκη, έγινε η δεύτερη μεγάλη μακροχρόνια απεργιακή κινητοποίηση με σύνθημα «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», που κράτησε 13 βδομάδες και συμμετείχαν σ΄ αυτήν περισσότερες από 20.000 εργάτριες. Οι γυναίκες ζητούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε, δύο χρόνια αργότερα, το 1911, από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, μετά από πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin. Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία, ημερομηνία που συνέπιπτε με την ημέρα που δόθηκε στις γυναίκες το δικαίωμα ψήφου.

Πικετοφορία γυναικών στις ΗΠΑ, στις αρχές του 20ου αιώνα

Ρωσική αφίσα για τον εορτασμό της 8ης Μαρτίου

Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας. Το 1975 ο ΟΗΕ ξεκίνησε να γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα στις 8 Μαρτίου με στόχο να τιμήσει τις πράξεις θάρρους σημαντικών γυναικών και να κάνει έκκληση για ενίσχυση των δικαιωμάτων των γυναικών σε όλο τον κόσμο.

Σήμερα σε πολλές χώρες η ημέρα έχει χάσει το πολιτικό και κοινωνικό της νόημα, μια που οι συνθήκες για τις γυναίκες έχουν βελτιωθεί σημαντικά και έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες. Παρ’ όλ’ αυτά υπάρχουν δυστυχώς ακόμα πολλές περιοχές στον πλανήτη μας που οι γυναίκες πρέπει να αγωνιστούν για ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες στη ζωή! ΠΗΓΕΣ: ΔΑΝΑΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, Β1 http://en.wikipedia.org/wiki/International_Women's_Day http://www.unesco.org http://www.sansimera.gr/worldays/4#ixzz2vscLhWel

2

Η καταστροφή των Ψαρών ΠΠΠρρρόόότττααασσσηηη βββιιιβββλλλίίίοοουυυ Ο ΑΛΧΙΜΙΣΤΗΣ

ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΤΟ

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Η αλήθεια: ο Νίκολας Φλαμέλ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 28 Σεπτεμβρίου του 1330. Σχεδόν επτακόσια χρόνια αργότερα, αναγνωρίστηκε ως ο μεγαλύτερος αλχημιστής της εποχής του. Λέγεται ότι ανακάλυψε το μυστικό της αιωνιότητας. Τα αρχεία δείχνουν ότι πέθανε το 1418. Ο τάφος του, όμως, βρέθηκε κενός.

Ο θρύλος: ο Νίκολας Φλαμέλ ζει χάρη στο ελιξίριο που παρασκευάζει εδώ και αιώνες. Το μυστικό της αιωνιότητας είναι κρυμμένο στο Βιβλίο του Αβραάμ του Μάγου, το πιο ισχυρό βιβλίο που υπήρξε ποτέ, ικανό να καταστρέψει τον κόσμο. Κι αυτό ακριβώς σκοπεύει να κάνει ο Δόκτωρ Τζι: να το κλέψει και να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Αν η προφητεία είναι σωστή, η Σόφι και ο Τζος Νιούμαν είναι οι μοναδικοί που έχουν τη δύναμη να σώσουν τον κόσμο. Κι αυτό γιατί... ...ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ!

ΣΤΗΝ ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΛΑΓΟΥ

Η Ίγκριντ είναι ένα 13χρονο κορίτσι που μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στη φανατική ανάγνωση των ιστοριών του Σέρλοκ Χόλμς, το ερασιτεχνικό θέατρο και τη μοιραία πλήξη που αισθάνεται ένας έφηβος ζώντας σε μιαν ήσυχη, ειδυλλιακή κωμόπολη όπως το Έκο Φολς: σπίτι, γονείς, μελέτη, σχολείο. Μέχρι τη μέρα που άθελά της, θα γίνει ο τελευταίος άνθρωπος που είδε ζωντανή την Κέιτι Κόβακ, μια ξεχασμένη ηθοποιό.

Δήμητρα Ροδοθεάτου Β’2

Ημερομηνία: 21 Ιουνίου 1824 Τόπος: Ψαρά Έκβαση: ήττα των Ελλήνων και καταστροφή της νήσου

Ηγετικά πρόσωπα Ψαρά: τοπική αρχή του νησιού Θεσσαλομακεδόνες:Γούλας Κασάνδριος, Σλαβούνος Ράδος Οθωμανοί: Αλβανοί: Ισμαήλ Πασά Πλιάσας, Μπανιούς Σέβρανης

Δυνάμεις -κάτοικοι του νησιού + 600 Θεσσαλομακεδόνες -Οθωμανικός στόλος με 10.000 στρατό, εκ των οποίων 3.000 Αλβανοί

Απώλειες φοβερές απώλειες, άλωση του νησιού, προσφυγή των κατοίκων στην Μονεμβασία και από εκεί στην Αίγινα Τα Ψαρά, το ισχυρό αυτό προπύργιο απέναντι του Οθωμανικού στόλου και των Οθωμανών ήταν λόγω της γεωγραφικής της θέσης, των τολμηρών κατοίκων της και των συχνών αποβάσεων ο τρόμος των Οθωμανών και επέσυρε συνεχώς την οργή και εκδίκησή τους. Έτσι τον Ιούνιο του 1824 η Οθωμανική Κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει κατά των Ψαρών τον Οθωμανικό στόλο, τον οποίο εφοδίασε με δέκα χιλιάδες στρατό προς αποβίβαση. Από αυτούς, οι τρεις χιλιάδες ήταν

εκλεκτοί Αλβανοί υπό τους Ισμαήλ Πασά Πλιάσα και Μπανιούς Σέβρανη, τους οποίους είχε στείλει ο Κιουταχής Ρεσίτ Μεχμέτ Πασάς στην Κωνσταντινούπολη κατά διαταγή του Σουλτάνου. Η επιτόπια αρχή της νήσου όταν έμαθε την προετοιμασία των Τούρκων έκανε συνέλευση, αλλά διχογνώμησε, διότι άλλοι υποστήριξαν ότι η υπεράσπιση έπρεπε να γίνει με τον στρατό της ξηράς, ενώ άλλοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν και πλοία. Οι μεν πρώτοι πρότειναν δε, να αφαιρέσουν τα πηδάλια από τα πλοία για να ενισχύσουν την απόγνωση των αγωνιστών και να τους κάνουν να πολεμήσουν πιο γενναία. Αυτή η γνώμη υπερίσχυσε και οδήγησε στην απώλεια των Ψαρών. Στις 19 Ιουνίου λοιπόν έφτασε ο Οθωμανικός στρατός απέναντι των Ψαρών και μετά από δύο ημέρες έκανε απόβαση πίσω από την πόλη, στο πιο δύσβατο μέρος του νησιού. Μετά από αυτό, ο στόλος τέθηκε μπροστά στην πόλη. Οι Οθωμανοί σκορπίστηκαν ανενόχλητοι σε όλο το νησί και ήρθαν σε πόλεμο με τους κατοίκους, σφάζονταν ανηλεώς. Οι κάτοικοι του νησιού πολέμησαν όντως με μεγάλη καρτερία και απελπισία. Η πάλη ήταν τόσο φοβερή, που τα πτώματα των πεσόντων κάλυψαν το έδαφος. Οι Τούρκοι, ως πιο πολυάριθμοι υπερίσχυσαν, και κυρίευσαν την πόλη εκτός του φρουρίου, το οποίο αντιστεκόταν με μεγάλη φρουρά, εκ των οποίων 600 ήταν Θεσσαλομακεδόνες υπό των Γούλα Κασάνδριο και Σκλαβούνο Ράδο. Η φρουρά αυτή αντιστάθηκε γενναία για δύο ημέρες, μέχρι που έπεσε βόμβα στην δεξαμενή και την διέρρηξε. Όταν ο εχθρός όρμησε στο φρούριο, οι πολιορκημένοι έβαλαν φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατίναξαν στον αέρα τα οχυρώματα, τους εαυτούς τους και όσους Τούρκους βρίσκονταν στο φρούριο. Μετά την πτώση του φρουρίου και την ολοκληρωτική ήττα των νησιωτών ακολούθησαν σφαγές τραγικότατες, αιχμαλωσία, αρπαγές, πυρπόληση και γενική καταστροφή του νησιού. Όσοι μπόρεσαν να διασχίσουν τον εχθρό μπήκαν στα πλοία, από τα οποία λόγω της απόφασης που είχε παρθεί από την αρχή, πολλά δεν είχαν πηδάλιο, και μέσα από τα πλοία του εχθρού έφυγαν στα νησιά του Αιγαίου. Η Ελληνική κυβέρνηση όταν έμαθε το δυστύχημα των Ψαριανών έσπευσε να δώσει στους διασωθέντες κάποια περίθαλψη, και προσωρινά τους παραχώρησε την Μονεμβασία για να κατοικήσουν. Οι πρόσφυγες αργότερα πήγαν στην Αίγινα και εξακολούθησαν τον αγώνα κατά του εχθρού και υπέρ της απελευθέρωσης της Ελλάδας.

Νίκη Παναγιωτάτου, Β2

3

ΝΙΝΖΟΥΤΣΟΥ

ΓΓΓΝΝΝΩΩΩΡΡΡΙΙΙΖΖΖΟΟΟΝΝΝΤΤΤΑΑΑΣΣΣ ΑΑΑΛΛΛΛΛΛΕΕΕΣΣΣ ΧΧΧΩΩΩΡΡΡΕΕΕΣΣΣ ΙΑΠΩΝΙΑ

Η Ιαπωνία είναι χώρα της Ανατολικής Ασίας. Αποκαλείται από τους κατοίκους της Νιχόν (Nihon) ή Νιππόν (Nippon) και το όνομά της είναι συνδυασμός δύο ιδεογραμμάτων, που σημαίνουν ήλιος και αρχή αντίστοιχα. Είναι γνωστή επίσης ως Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Εκτείνεται σε μεγάλο μέρος του Ιαπωνικού Αρχιπελάγους, στον βορειοδυτικό Ειρηνικό Ωκεανό και κατά μήκος των ακτών της Ρωσίας και της Κορέας, από τις οποίες χωρίζεται από τη Θάλασσα της Ιαπωνίας. Αποτελείται από τέσσερα μεγάλα νησιά, Χοκκάιντο, Σικόκου, Κιούσου και Χονσού. Έχει πληθυσμό 128.057.352 κατοίκους και συνολική έκταση 377.835 τετρ. χλμ. Η μεγαλύτερη πόλη της Ιαπωνίας και εκ των πραγμάτων πρωτεύουσα είναι το Τόκιο, το οποίο μαζί με τη μητροπολιτική περιοχή έχει περισσότερους των 30 εκατομμυρίων κατοίκων. Είναι η μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή στο κόσμο. Μεγάλη οικονομική δύναμη, η Ιαπωνία έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, από το ονομαστικό ΑΕΠ (αν και πρόσφατοι αριθμοί της κυβέρνησης από την Κίνα υποστηρίζουν ότι η Κίνα είναι σήμερα η δεύτερη) και η τρίτη μεγαλύτερη σε αγοραστική δύναμη. Επίσης, είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος εξαγωγέας στον κόσμο και ο πέμπτος μεγαλύτερος εισαγωγέας. Είναι, επίσης, σήμερα υπηρετεί ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Παρόλο που η Ιαπωνία έχει επισήμως παραιτηθεί του δικαιώματός της να κηρύξει πόλεμο, διατηρεί ένα σύγχρονο και εκτεταμένο στρατό που απασχολείται με την αυτοάμυνα. Το Τόκιο ή Τόκυο είναι η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. Αποτελεί ένα από τα 47 νομαρχιακά διαμερίσματα της Ιαπωνίας και περιλαμβάνει την ιδιαίτερα αστικοποιημένη κεντρική περιοχή του Τόκιο, που είναι η καρδιά της ομώνυμης μητροπολιτικής περιοχής. Αριθμεί περίπου 13 εκατομμύρια κάτοικους- 10% του πληθυσμού της χώρας, ενώ στη μητροπολιτική του περιοχή ζουν περίπου 36 εκατομμύρια άνθρωποι, κάνοντάς την έτσι την πιο πυκνοκατοικημένη του κόσμου. Το Τόκιο βρίσκεται στην περιοχή Κάντο, στο Χονσού, το κεντρικό και μεγαλύτερο από τα νησιά που απαρτίζουν την Ιαπωνία. Το Τόκυο έχει διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964 και έχει επιλεγεί από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή ως η πόλη που θα διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.

Νίκη Παναγιωτάτου – Β2

Η λέξη «Νίντζα» στα Κάντζι

Σε αυτήν την μορφή ιαπωνικής πολεμικής τέχνης το μυστικό είναι η στρατηγική, οι τακτικές που πρέπει να μάθει ασκούμενος και η ασυμβίβαστη μέθοδος στην οποία εξασκούνταν οι shinobi , γνωστοί και ως νίντζα. Αρχικά μάλιστα εξασκούνταν κρυφά αφού κανείς, εκτός απ’ τους νίντζα, δεν γνώριζε για την ανάπτυξη αυτής της τέχνης. Το Νινζούτσου, ηλικίας 800 ετών, στηρίζει την ερμηνεία του στα ιδεογράμματα που έχουν χρησιμοποιήσει οι Ιάπωνες. Το nin αποτελείται από δύο γράμματα: ha που σημαίνει η άκρη του σπαθιού ενώ το kokoro kokoro σημαίνει καρδιά ή ψυχή. Μαζί και τα δύο ερμηνεύονται ως μυστικότητα, υπομονή, ενθάρρυνση. Jutsu

σημαίνει τέχνη ή τεχνική. Ο θρύλος θέλει το Νινζούτσου να αναπτύσσεται από τους νίντζα σε μια προσπάθεια να επιβιώσουν τις δύσκολες εποχές των πολιτικών αναταραχών στην Ιαπωνία, τότε που οι σαμουράι θεωρούνταν επίγειοι Θεοί. Έτσι οι μέθοδοι που τελειοποίησαν οι «πατέρες» της τέχνης, οι οποίοι μάλιστα φρόντιζαν να εξωθούν τους εαυτούς τους στα άκρα, είναι συγκέντρωση πληροφοριών και τεχνικές αποφυγής εντοπισμού, μεταμφίεση, απόδραση, κρυφτό, παρασκευή εκρηκτικών και δηλητήριου καθώς και τοξοβολία. Στη συγκεκριμένη τέχνη 18 ικανότητες, 18 τομείς εκπαίδευσης αποτελούν τον οδηγό των αρχών πάνω στις οποίες βασίζεται η επιτυχία, όπως το Seishin-teki kyōkō (πνευματική λεπτότητα, ευγένεια),το Taijutsu (άοπλη μορφή μάχης),το Kenjutsu (μάχη με σπαθί),η Bōjutsu (μάχη με ραβδί),το Shurikenjutsu (εκτόξευση αστεριών),η Sōjutsu ( μάχη με λόγχη),η Naginatajutsu ( μάχη με naginata, ειδικό ξίφος),η Kusarigamajutsu (μάχη με kusarigama),η Kayakujutsu ( εκρηκτικά),η Hensōjutsu (μεταμφίεση),οι Shinobi-iri (μέθοδοι αθόρυβων εισβολών),η Bajutsu ( ιππευτική δεινότητα),η Sui-ren (εκπαίδευση στο νερό),οι Bōryaku (μέθοδοι τακτικής),το Chōhō , οι Ιntonjutsu (τεχνικές απόδρασης),η Tenmon (μετεωρολογία) και η Chi-mon (γεωγραφία) Για να καταφέρει όμως κάποιος να διακριθεί σε όλα αυτά ήταν σημαντικό η εκπαίδευση να ξεκινά σχεδόν ταυτόχρονα με τα πρώτα του βήματα. Από μωρό δηλαδή. Μέσα από παιχνίδια που σχεδιάστηκαν ειδικά γι αυτό το σκοπό, τα παιδιά απ’ τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής τους, μάθαιναν άοπλη μάχη, ξιφασκία, καμουφλάζ, αποδράσεις και άλλα.. Στις μέρες μας υπάρχουν αρκετές σχολές Νινζούτσου. Η Neoninja για παράδειγμα, είναι ένας όρος που αναφέρεται στις μοντέρνες σχολές που ισχυρίζονται ότι διδάσκουν στοιχεία ίδια με αυτά που δίδασκαν και οι νίντζα της Ιαπωνίας. ΠΗΓΗ: el.wikipedia.org/wiki/ Νινζούτσου

Ευαγγελία Χονδρού – Β1

4

Σήμερα γιορτάζουμε διπλή γιορτή. Τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τον Ευαγγελισμό της Ελλάδας. Εκεί στη γη της Ιουδαίας, τη χώρα των θεόπνευστων προφητών, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, σαν σήμερα προσφέρει τον κρίνο στη σεμνή Παρθένο και ευαγγελίζεται τη Γέννηση του Σωτήρα της ανθρωπότητας. Εδώ στην Ελλάδα, στη γη της σοφίας, των ηρώων και των ημίθεων, στην Μονή της Αγίας Λαύρας ένας εμπνευσμένος Ιεράρχης, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, υψώνει το Λάβαρο της Λευτεριάς και ευαγγελίζεται με τα προφητικά λόγια του, τη λύτρωση του Ελληνισμού από τη μισητή τυραννία. Η τρισένδοξη ελληνική φυλή, που γέννησε κάθε υψηλό και ωραίο, που φώτισε και εκπολίτισε τον κόσμο με τα ωραιότερα προϊόντα του πνεύματος και της τέχνης, υπέκυψε πριν από πέντε αιώνες στον αγριότερο και αιμοσταγέστερο κατακτητή, όμοιο του οποίου δε είχε γνωρίσει ως τότε ο κόσμος. Η βασίλισσα των πόλεων, η Κωνσταντινούπολη, ο φωτεινός φάρος ολόκληρης χιλιετίας, γίνεται η έδρα του Ισλάμ. Ο Ναός της Αγίας Σοφίας, της Σοφίας του Θεού, από θαύμα και καύχημα της Ορθοδοξίας, γνωρίζει τον εμπαιγμό και μετατρέπεται σε τζαμί. Τί τραγική ειρωνεία και τί θλιβερό κατάντημα! Χειρότερη μοίρα δε μπορούσε να έχει ένας τόπος κι ένας λαός που τόσους θριάμβους πέτυχε και τόσο κάλλος σκόρπισε. Η ελευθερία χάνεται και το ζοφερό σκοτάδι πνίγει την ανάσα των σκλάβων με τη σφιχτή θηλιά της πικρής σκλαβιάς. Οι πανανθρώπινες αξίες, για τις οποίες τόσο αγωνίστηκαν οι Έλληνες και τόσο αίμα πρόσφεραν σαν σκληρό τίμημά τους, καταρρακώνονται από τον κατακτητή. «Ελευθερία ή θάνατος» Πόσο χαρμόσυνα, πόσο γλυκά και ρυθμικά αντηχεί στις καρδιές των αγωνιστών του Μεγάλου μας Αγώνα ο όρκος αυτός! Τους συγκλονίζει σύγκορμα και αναγαλλιάζει τις ψυχές τους! Επιτέλους είχε έρθει η ώρα να αγωνιστούν για την λευτεριά. Σήμερα που γιορτάζουμε την ιερή τους μνήμη, ας τους υποσχεθούμε πως θα αποτελούν για μας αρχή και κανόνα της ζωής και θα διαποτίζουν με το φρόνημά τους, τους μεγάλους μας οραματισμούς. Είναι τούτο χρέος ιερό, εθνική επιταγή, μέγιστο καθήκον. Ο αγώνας τους θα είναι για μας παράδειγμα ώστε να αγωνιζόμαστε κάθε φορά που απειλείται η αξιοπρέπεια και η ελευθερία μας. Πηγή: http://users.uoa.gr Μαρία Αλυσανδράτου,A1

Η ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ Η Επίδαυρος είναι ιστορική πόλη του νομού Αργολίδας στην ανατολική του πλευρά. Είναι κτισμένη στους πρόποδες των ορέων Αραχναίο, Κορυφαίο και Τίθιο, όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, γεννήθηκε ο Ασκληπιός όπου η λατρεία του ξεκίνησε εκεί για πρώτη φορά τον 6ο π.Χ. αιώνα. Η στρατηγική της θέση, αλλά, κυρίως, το Ασκληπιείο της, συντέλεσαν, ώστε η πόλη να γνωρίσει πρωτοφανή ανάπτυξη. Οι κάτοικοί της ασχολούνταν κυρίως με τη ναυτιλία. Ο πρώτος οικισμός της ανήκει στην προϊστορική εποχή.Βρίσκεται 12 χλμ από την κωμόπολη της Παλαιάς Επίδαυρου. Το όνομα Επίδαυρος της δόθηκε από τον τρίτο κατά σειρά άρχοντά της, που ήταν και ήρωας της Επιδαύρου, τον Επίδαυρο, γιο του Άργους και της Ευάδνης. Σύμφωνα με τον Όμηρο πήρε ο Επίδαυρος μέρος στον Τρωικό Πόλεμο και είχε ως αρχηγούς τον Ποδαλείριο και το Μαχάονα, που ήταν γιοι του Ασκληπιού. Η Επίδαυρος πήρε μέρος στους Μηδικούς Πολέμους και υπήρξε σύμμαχος των Σπαρτιατών στον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Σημειώνεται μάλιστα και ο Επιδαύριος Πόλεμος, που έγινε μεταξύ αυτών και των Αργείων συμμάχων των Αθηναίων. Γίνεται μέλος της Αχαϊκής Συμπολιτείας το 243 π.Χ. Ξακουστή σ' όλη την Ελλάδα την έκανε το Ασκληπιείο της, ένα από τα σπουδαιότερα της αρχαιότητας, με το ιερό του Ασκληπιού που απέχει 15 περίπου χλμ. από την πόλη. Στους ίδιους περίπου χώρους λάτρευαν και τον Απόλλωνα, υπήρχε όμως προς τιμή του ιδιαίτερο ιερό λίγο πιο ψηλά από το αρχαίο θέατρο. Από τα τέλη του πέμπτου αιώνα και αρχές του τέταρτου, ο Ασκληπιός γίνεται ο πραγματικός κύριος της πόλης. Ο μύθος για τη γέννηση του Ασκληπιού στην Επίδαυρο οφείλεται στον Ησίοδο. Πριν από αυτόν πιστευόταν ότι ο Ασκληπιός ήταν γιος του Απόλλωνα και της Θεσσαλής Κορωνίδας, από την οποία ο Ερμής πήρε τον έμβρυο, ενώ αυτή πρόκειτο να καεί. Στη συνέχεια, η προσπάθεια που έγινε να παρουσιαστεί ο Ασκληπιός σαν γεννημένος στην Επίδαυρο, τοποθέτησε τη γέννησή του σαν τον καρπό του ζευγαρώματος του Απόλλωνα με την Αρσινόη, κόρη του βασιλιά των Μεσσηνίων. Στην Επίδαυρο η δεύτερη αυτή εκδοχή απόχτησε πανελλήνια ακτινοβολία, εξαιτίας της φήμης του ιερού. Ο Ασκληπιός λατρευόταν στην αρχή ως ήρωας και όχι ως θεός και η λατρεία του είχε πολλά ηρωικά στοιχεία. Αυτό αποδεικνύεται από τα παλιότερα ερείπια, όπου δεσπόζει ο λαβύρινθος, ένα υπόγειο κτίσμα, στο οποίο, για να φτάσεις στο κέντρο του, είσαι υποχρεωμένος να περάσεις από όλους τους διαδρόμους του. Ο λαβύρινθος χρησιμοποιούνταν για τις θυσίες που γίνονταν στο θεό. Αλλά ακριβώς από την κατασκευή του, συμπεραίνουμε ότι οι θυσίες αυτές ήταν μυστικές, όμοιες μ' αυτές που γίνονταν για τους νεκρούς. Άρα ο Ασκληπιός ήταν στη συνείδηση των ανθρώπων θνητός στην αρχή και όχι θεός. Τη λατρεία του την συνοδεύει πάντα ο ιερός όφις. Το ηρωικό στοιχείο που χαρακτήριζε τη λατρεία του Ασκληπιού, με την πάροδο του χρόνου, μετατρέπεται σε θρησκεία προς τιμή του και η Επίδαυρος γεμίζει, στις αρχές του 4ου αιώνα, με μεγαλοπρεπή μνημεία. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει και ο μεγαλοπρεπής ναός μέσα στον οποίο φυλάγεται το χρυσελεφάντινο άγαλμα του θεού πια Ασκληπιού. Το Ασκληπιείο της Επιδαύρου έγινε το πιο φημισμένο από όλα τα ασκληπιεία της αρχαίας Ελλάδας, εξαιτίας των πολλών και σοβαρών περιπτώσεων που γιατρεύτηκαν εκεί. Σ' αυτό έφταναν από όλη την Ελλάδα, αλλά και από τη λεκάνη της Μεσογείου άρρωστοι, ικέτες της θείας ευσπλαχνίας. Η έκτασή του ήταν πολύ μεγάλη και διάθετε ξενώνες, γυμναστήριο, στάδιο και το περίφημο, για την ακουστική του, Θέατρο, για την ψυχαγωγία των ανθρώπων. Μεγάλη σημασία στη θεραπεία των ασθενών φαίνεται ότι είχε και το θαυμάσιο φυσικό περιβάλλον, που ήταν χτισμένο. Η ηρεμία της φύσης, οι απαλές και καθαρές γραμμές των γύρω βουνών, η πλούσια βλάστηση και οι άφθονες πηγές του ασκούσαν,

ιδιαίτερα στους ασθενείς από ψυχικές ασθένειες, φοβερή επίδραση με συνέπεια τη βελτίωση της υγείας μαζί με τη βοήθεια των ιερέων τους. Οι ανασκαφές της Επιδαύρου έγιναν από τον Π. Καββαδία και κράτησαν από το 1881 μέχρι το θάνατό του. Τις ανασκαφές ανέλαβε η Αρχαιολογική Εταιρεία. Σημαντικό ρόλο στην πορεία των ανασκαφών είχε η προσφορά των κατοίκων του Λυγουριού, οι οποίοι εκτός από την εργασία που προσέφεραν, παραχώρησαν αφιλοκερδώς τα κτήματα τους που βρίσκονταν πλησίον του Αρχαιολογικού χώρου. Ο πρώτος χώρος που αντικρύζει ο επισκέπτης, άμα φτάσει στο ιερό, είναι τα προπύλαια. Τα προπύλαια, που η κατασκευή τους ανάγεται στους μυκηναϊκούς χρόνους, ήταν κτίσμα που το αποτελούσαν δυο στοές με 6 κίονες η καθεμιά. Το δεύτερο κτίσμα είναι ο ναός του Ασκληπιού, που το κτίσιμό του κράτησε 5 ολόκληρα χρόνια. Πίσω ακριβώς από το ναό, βρίσκεται η Θόλος, που ήταν και το περιφημότερο κτίριο του ιερού. Ακολουθούν και άλλα κτίσματα, όπως το άβατο, ο οίκος των ιερέων, οι ναοί για την Άρτεμη, το ιερό του Απόλλωνα και τέλος το θέατρο. Σε μια χαράδρα, το 340 π.Χ., ο αρχιτέκτονας Πολύκλειτος ο Νεότερος έκτισε, σύμφωνα με τον Παυσανία, το θέατρο της Επιδαύρου. Από όλα τα αρχαία θέατρα το θέατρο της Επιδαύρου είναι το ωραιότερο και το καλύτερα διατηρημένο. Προορισμένο για τη διασκέδαση των ασθενών έχει χωρητικότητα 13.000 θεατών. Χωρίζεται σε δύο μέρη. Ένα των 21 σειρών καθισμάτων για το λαό και το κάτω, από 34 σειρές καθισμάτων, για τους ιερείς και τους άρχοντες. Επίσης, η θαυμάσια ακουστική του, αλλά και η πάρα πολύ καλή κατάσταση στην οποία διατηρείται συντέλεσαν στη δημιουργία του φεστιβάλ Επιδαύρου, θεσμός που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια. Επιπρόσθετα, στην Επίδαυρο έχει εμφανιστεί εκτός από τους μεγαλύτερους Έλληνες ηθοποιούς όπως ο Αλέξης Μινωτής, ο Θάνος Κωτσόπουλος,η Κατίνα Παξινού, η Άννα Συνοδινού, ο Θανάσης Βέγγος καθώς και η διάσημη Ελληνίδα σοπράνο Μαρία Κάλλας. Τέλος, στην Επίδαυρο έγιναν κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης και 2 εθνοσυνελεύσεις. Η πρώτη στις 20 - 12 - 1821 που διακήρυξε την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους και η δεύτερη τον Μάρτιο του 1826.

Παπαναστασάτου Ιουλία Γ2

5

ΤΤΤεεετττρρραααήήήμμμεεερρρηηη εεεκκκδδδρρροοομμμήήή σσστττηηη ΣΣΣπππάάάρρρτττηηη κκκαααιιι σσστττοοο ΝΝΝαααύύύπππλλλιιιοοο Το πρωί της 6ης Μαρτίου σηκωθήκαμε όλοι νωρίς. Κουρασμένοι αλλά πολύ ενθουσιασμένοι πήγαμε στο σχολείο, όπου θα μας έπαιρνε το λεωφορείο. Ήταν η αρχή της τετραήμερης εκδρομής της Γ’ Γυμνασίου με προορισμό τη Σπάρτη και το Ναύπλιο. Με το λεωφορείο πήγαμε στο λιμάνι του Πόρου και από εκεί επιβιβαστήκαμε στο καράβι. Φτάσαμε στην στην Κυλλήνη και αμέσως ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς την πρώτη μας στάση, τη Δημητσάνα. Το τοπίο έξω από το λεωφορείο ήταν εντυπωσιακό. Ορμητικά ποτάμια, γέφυρες, κάτασπρα από το χιόνι ψηλά βουνά και καταπράσινα δάση με έλατα έφτιαχναν ένα παραμυθένιο τοπίο που μας μάγεψε όλους. Το πρώτο μέρος που επισκεφτήκαμε ήταν το Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα. Είναι ένα υπαίθριο μουσείο το οποίο σκοπό έχει να αναδείξει τρόπους ζωής του παρελθόντος. Όλοι ενθουσιαστήκαμε με αυτό το πρωτότυπο μουσείο το οποίο βρίσκεται μέσα στη φύση. Πραγματικά νοιώσαμε σαν να είχαμε γυρίσει στο παρελθόν. Στη συνέχεια κάναμε μια μικρή στάση για φαγητό στο χωριό Βυτίνα, ένα όμορφο ορεινό χωριό. Δεν είχαμε όμως πολύ χρόνο να ξεκουραστούμε, καθώς αμέσως μετά συνεχίσαμε το ταξίδι για να πάμε στη Σπάρτη, όπου θα διανυκτερεύαμε. Μόλις φτάσαμε στη Σπάρτη μας δώθηκε λίγος χρόνος για να ξεκουραστούμε και να τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο λεγόταν “Διόσκουροι”. Το βράδυ φάγαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο στη Σπάρτη, πράγμα που μας χαροποίησε όλους. Έπειτα από μια μικρή βόλτα στην πόλη, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να κοιμηθούμε. Το επόμενο πρωί, αφού πήραμε το πρωινό μας και μεταφέραμε τις αποσκευές μας στο λεωφορείο, ξεκινήσαμε (αν και με λίγη βροχή) να πάμε στο Μουσείο Ελιάς και Ελληνικού Λαδιού στη Σπάρτη. Το μουσείο αυτό ήταν σύγχρονο και γεμάτο ενδιαφέροντα εκθέματα. Προσωπικά, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν τα απολιθώματα φύλλων ελιάς. Φύγαμε από το μουσείο γεμάτοι με γνώσεις για ένα ιδιαίτερο κομμάτι της παράδοσης του τόπου μας.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το Μυστρά. Στο Μυστρά εκτός από τη βυζαντινή αρχιτεκτονική θαυμάσαμε και την υπέροχη θέα καθώς μπορούσαμε να δούμε όλη την πεδιάδα της Σπάρτης. Περιηγηθήκαμε στο χώρο και επισκεφτήκαμε τη Μονή Παντανάσσας και άλλες βυζαντινές εκκλησίες. Ήταν μια αρκετά ενδιαφέρουσα εμπειρία και όλοι μας βγάλαμε ενδιαφέρουσες φωτογραφίες. Η διαδρομή προς το Ναύπλιο ήταν λίγο κουραστική αλλά μετά από πολύ υπομονή, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο λεγόταν “Αμαλία” και μας ενθουσίασε όλους, καθώς ήταν πλουσιοπάροχο και άνετο. Το βράδυ βγήκαμε μια βόλτα στο Νάυπλιο. Εξερευνήσαμε τα δρομάκια της όμορφης αυτής πόλης και μπορούσαμε να ψωνίσουμε. Όμως η βόλτα μας σταμάτησε απότομα όταν άρχισε να βρέχει. Έτσι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για το βράδυ. Την επόμενη μέρα είχαμε γεμάτο πρόγραμμα. Αρχικά επισκεφτήκαμε το Λαογραφικό Μουσείο στο Ναύπλιο και είδαμε πως ζούσαν οι άνθρωποι στην πρώτη πρωτεύουσα του κράτους. Οι παραδοσιακές φορεσιές ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Μετά φύγαμε από το μουσείο και κατευθυνθήκαμε προς τον αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου. Ήταν ίσως η πιο εντυπωσιακή τοποθεσία που είδαμε κατά τη διάρκεια της εκδρομής. Καθίσαμε στα αρχαία καθίσματα και ελέγξαμε την ακουστικότητα του χώρου. Μερικά παιδιά απήγγειλαν ένα απόσπασμα από την τραγωδία Ελένη του Ευρυπίδη. Ύστερα κατευθυνθήκαμε προς το φρούριο του Παλαμηδίου πάνω από το Ναύπλιο.

Από το φρούριο ήταν ορατή η θάλασσα και όλο το Ναύπλιο. Βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να μπούμε μέσα στη φυλακή του Κολοκοτρώνη. Στη συνέχεια φάγαμε το μεσημέρι στο Ναύπλιο. Το βράδυ βγήκαμε ξανά βόλτα στο Ναύπλιο και καθώς ήταν η τελευταία βραδιά πήγαμε σε ένα κλαμπ. Εκεί μπορούσαμε όλοι μαζί να χορέψουμε με την ψυχή μας. Γυρίσαμε σχετικά νωρίς στο ξενοδοχείο πολύ κουρασμένοι καθώς την επόμενη μέρα ήταν το ταξίδι της επιστροφής. Το επόμενο πρωί πήραμε το τελευταίο μας πρωινό στο ξενοδοχείο και ξεκινήσαμε αμέσως για το γυρισμό. Επισκεφτήκαμε τις Μυκήνες, περάσαμε από την Πύλη των Λεόντων και μπήκαμε μέσα στον τάφο του Ατρέα. Λίγο πριν την Πάτρα επισκεφτήκαμε την Αχάια Κλάους, ένα οινοποιείο. Μας ξενάγησαν στα κελάρια και θαυμάσαμε παλιά βαρέλια όπου φυλάγεται κρασί από τον 19ο αιώνα. Μάλιστα μας έδωσαν να δοκιμάσουμε και ένα κρασί πολύ ωραίο, τη μαυροδάφνη. Η επίσκεψη στην Αχάια Κλάους ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και το περιβάλλον πολύ όμορφο. Τελικά, μετά από λίγο ελεύθερο χρόνο που είχαμε στην Πάτρα, επιστρέψαμε στην Κεφαλονιά στις 8 το βράδυ με πολύ όμορφες αναμνήσεις. Πιστεύω πως όλη η τάξη θα θυμάται την εκδρομή αυτή για πολύ καιρό. Ήρθαμε όλοι πιο κοντά σαν φίλοι και γνωριστήκαμε καλύτερα όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά και με τους καθηγητές μας. Ελπίζω να μην ξεχάσουμε ποτέ όλα όσα μάθαμε σε αυτή την εκδρομή καθώς και να πάμε και σε άλλες τόσο ωραίες εκδρομές!

Νεφέλη Τσελέντη Γ2