Αφήγηση δέκατη έκτη

Ξεκινώντας να γράφω το εισαγωγικό αυ-τό σημείωμα, νιώθω συγκίνηση για πολλούς λόγους.

Τον Ιούλιο του 2013 είπα να κάνω πράξη, να δώσω σάρκα και οστά σε μία ιδέα που κυοφορούσα 2.5 χρόνια μέσα μου. Ένα περιοδικό που να έχει κάτι δικό μου/του και να διαφέρει, δίχως καν να προσπαθεί γι’ αυτό. Έτσι ξεκινήσαμε να στήνουμε 1 τεύχος κάθε 15 ημέρες. Μετά από 8 περίπου μήνες δεν άντεξα να περνούν όλα από το χέρι μου και σταμάτησε να κυκλοφορεί η ΑΦΗ ΓΗ SEE. Με στεναχώρησε αυτό το γεγονός, αλλά τουλάχιστον είχα κάνει ένα μικρό όνειρο πραγματικότητα και ένιωθα περήφανος που μόνος μου έστηνα ένα ηλεκτρονι-κό περιοδικό που μυρίζει χαρτί! Τότε κατάλαβα πόσο το είχαν αγαπήσει οι αναγνώστες αφού μου έστελναν μηνύματα από ολόκληρη την Ελλάδα και με ρωτούσαν πότε θα επιστρέψει η ΑΦΗ ΓΗ SEE. Επέστρεψε παιδιά!

Θέλω να πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ στην Ελίνα, στον Νικό-λα, στη Σοφία και σε όποιον ήταν μαζί μου σε αυτό το ταξί-δι που πέρασε. Τώρα ανυπομονώ να βάλω στη ζωή μου, πά-λι φίλους παύλα συνεργάτες ώστε να πάμε την ΑΦΗ ΓΗ SEE ένα βήμα παραπέρα, με αφή, γη και πα-ρατηρητικότητα! Έχουμε νέον λογότυπο, το περιοδικό γίνεται μηνιαίο και πιο απλά έχουμε αλλαγές σε πολλούς τομείς. Πα-ραμένω πιστός σε ένα πράγμα όμως. Να φτύνω την κάθε νόρμα, κατάμουτρα. Τιμώ για μία ακόμη φορά με τον τρόπο μου, τη Σύρο! Καλή ΑΦΗ ΓΗ SEE.

Ο εκδότηςΒαγγέλης Ευαγγελίου.

25 γωνιέςαπό το Ναυπηγείο

της Σύρου

Νεώριο

ΦωτογραφίεςΖωζεφίναΑλιμπέρτη

ΕπιμέλειαΦωτογραφιών

ΒαγγέληςΕυαγγελίου

5 φωτογραφίες από: ΕΣΤΙΑΣΗ Ρούσσου Λουκία

ΣΥΡΙΑΝΩΝ ΚΑΦΕΠΟΤΕΙΟ

Κι αν δεν είσαιμέσα σε όνειρο,

τότε που;

ΦωτογραφίεςΒαγγέλης Ευαγγελίου

Ζεστό, αυγουστιάτικο απόγευμα στην Άνω Σύρο. Περνώντας την πρώτη καμάρα στη νότια εί-σοδο συναντάς μία χειροποίητη πινακίδα. Το έντονο, Κυκλαδίτικο μπλε αποσπά την προσοχή σου. Ας την ακολουθήσουμε . . .

Ανηφορίζουμε τα καλντερίμια προς την «πιάτσα». Το βλέμμα προσπα-θεί να κρατήσει τις εικόνες της γραφικής «ακρό-πολης». Και πάνω στους λιθόχτιστους τοίχους μια μικρότερη, μπλε πινακίδα σε προδι-αθέτει να την ακολουθήσεις….

Είμαστε ένα σκαλοπάτι πρίν από τον ουρανό. Η θέα απίστευτη, ανεμπόδιστη. Το βλέμμα ταξιδεύει… Τι να πρωτοδείς; Τα νησιά είναι όλα στα πόδια σου…

Άδεια μπουκάλια και γεμάτες ζωές, γίνονται ένα με τον ουρανό, τη θά-λασσα, τα σύννεφα και το ΨΗΛΑ!

Η Αγγελική και ο Βασίλης, με με-ράκι δημιουργούν νέα πλάσματα, χειροποίητα και άκρως ερωτεύσιμα...

Κάτσε να

ξεκουραστεί

η ψυχή σου...

…Κρατήστε το τραπέζι σας και ονειρευτείτε… Με την Ερμούπολη να απλώνετε στα πόδια σας και τον έναστρο ουρανό να σας συντροφεύει....

«Σε λίγα λεπτά το πλοίο θα φτάσει στο λιμάνι της Σύρου. Οι επιβάτες με προορισμό τη Σύρο παρακαλούνται όπως προετοιμαστούν για την αποβί-βαση τους. Το πλοίο θα αναχωρήσει αμέσως».

Χειμώνας. Τέλος Ιανουαρίου. Τοπίο μουντό. Ένας ήλιος με δόντια βγαίνει δειλά από τα πυκνά σύννεφα. Η ΕΜΥ έδωσε βροχή το απόγευμα γι’ αυ-τό και πρέπει να βιαστούμε. 12 παρά. Το πλοίο μπαίνει στο λιμάνι όπως κά-θε μέρα. Αθόρυβα περνάει δίπλα από το σιδερένιο τοιχίο. «ΝΕΩΡΙΟΝ» . Το μόνο πράγμα που δηλώνει την άφι-ξη του είναι ο βραχύς ήχος της κόρνας του. Φτάσαμε!

Αποβίβαση, τακτοποίηση, λίγος χρό-νος να πάρουμε μαζί τον εξοπλισμό μας και φύγαμε. Περπατώντας στους σχεδόν άδειους δρόμους της Ερμού-πολης, απολαμβάνω την ησυχία της πρωτεύουσας. Ο χειμώνας είναι δια-φορετικός στα νησιά. Ανακαλύπτεις γωνιές που δεν έχεις ποτέ παρατηρή-σει, μυρωδιές που άφησες να πάρει η καλοκαιρινή αύρα, πράγματα που το βλέμμα σου δεν είδε ποτέ.

Τα χρόνια που κατέβαινα στο νησί εί-χα πλησιάσει από μακριά τη σιδερένια, συρόμενη καγκελόπορτα. Ενστικτωδώς πάντα γύριζα το κεφάλι και κοίταζα την είσοδο. Και τώρα βρίσκομαι εκεί, έτοι-μη να την περάσω. Μας καλωσορίζουν και μας ενημερώνουν για κάποια διαδι-καστικά θέματα. Η ασφάλεια μας πάνω από όλα. Ο υπεύθυνος μας κάνει και μια μικρή εισαγωγή και δίνει κάποιες γενι-κές πληροφορίες για να πάρουμε μία πρώτη «γεύση» του χώρου. «Το ΝΕΩ-ΡΙΟ Σύρου λειτουργεί από το 1861. Εί-ναι η μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα της Ερμούπολης και ένα από τα παλαι-ότερα μηχανουργεία της Ελλάδας. Το ναυπηγείο απασχολεί σε μόνιμη βάση εξειδικευμένους τεχνίτες, τεχνικούς, μη-χανικούς, στελέχη και υπαλλήλους, ενώ περιστασιακά προσλαμβάνει έκτακτο προσωπικό ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής. Λόγω οικονομικών προ-βλημάτων τα τελευταία χρόνια έχουν μείνει ελάχιστοι υπάλληλοι οι οποίοι προσπαθούν να «σώσουν» τη βιομη-χανία από άλλο ένα κλείσιμο. Διαθέτει 2 μεγάλες δεξαμενές και στο κέντρο της εγκατάστασης υπάρχει ακόμη το αρχικό εργοστάσιο, περικυκλωμένο από νεότε-ρα κτίσματα. Σε μία πτέρυγά του εξα-κολουθεί να στεγάζεται το παλαιό χυτή-ριο…»

Εκ των έσω

Φοράμε τα κράνη ασφαλείας και μπαί-νουμε στο προαύλιο. Από τον προθά-λαμο μπορείς να διακρίνεις τις μέρες που το ναυπηγείο ανθούσε. Η ξύλι-νη σκάλα που οδηγεί στα γραφεία της Διοίκησης το μαρτυρά.

Σάββατο μεσημέρι, οι δεξαμενές εί-ναι άδειες και οι εργαζόμενοι λιγοστοί. Ένα μεγάλο καράβι έχει δέσει παρά-πλευρα για να επισκευάσουν μία βλά-βη που παρουσιάστηκε εν πλω.

Πώς να αποτυπώσεις ένα χώρο μέ-σα σε λίγες ώρες; Πως ο μόχθος των εργατών και η σκληρή δουλειά τους μπορεί να περιγραφεί σε μια φωτο-γραφία; Πώς η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων που έχει αλλάξει δρα-ματικά, μπορεί να κρυφτεί στον ψηφι-ακό (πλέον) κόσμο; Αυτές ήταν κάποιες από τις ερωτήσεις που «χόρευαν» στο μυαλό μου καθώς περπατούσα όλο και πιο μέσα. Παρατηρούσα γύρω μου τους τεράστιους γερανούς, τα μη-χανήματα, τα συνεργεία, τα εργαλεία. Αυτό το μέρος έχει να δώσει ακόμα πολλά. Μπορεί να θρέψει οικογένει-ες και να δώσει πίσω στο νησί κάτι από την αίγλη του παρελθόντος.

Έχουμε 3 ώρες. Κάποιος θα πει πολ-λές, αλλά δεν είναι. Για να αφουγκρα-στείς το παλμό του χώρου θέλεις χρό-νο. Πρέπει να γίνεις ένα με τον κόσμο του. Να ζήσεις μαζί του στην καθημε-

ρινότητα του. Να μιλήσεις, να καταλά-βεις, να νιώσεις. Δυστυχώς δεν είχαμε αυτή την ευκαιρία. Ίσως την επόμενη φορά.

Η μηχανή στο χέρι και τα μάτια ανοιχτά. Μια περίεργη ησυχία με πολλά διαφο-ρετικά χρώματα, υφές, εικόνες. Κυρίως εικόνες. Μια ηρεμία επικρατεί. Όλα εί-ναι στη θέση τους ετοιμοπόλεμα. Έτοιμα να μπουν στην παραγωγική διαδικασία και πάλι. Έτοιμοι να υποδεχτούν το επό-μενο πλοίο που θα χρειαστεί τις γνώσεις τους, την πείρα τους. Μπαίνοντας στους χώρους εργασίας ένα ρίγος σε διαπερνά. Κάποια πουλιά έχουν κάνει τις φωλιές τους σε ψηλά σημεία και το φτερούγι-σμά τους ακούγεται μόνο αν διαταράξεις την ησυχία τους. Σαν ένας μικρός εισβο-λέας στο σπίτι τους. Στους χώρους έξω από τις χερσαίες εγκαταστάσεις υπάρ-χει και ένα άλλο βασίλειο. Αυτό των γα-τιών που είναι μόνιμοι κάτοικοι. Έχουν βρει το χώρο τους και ξέρουν ότι σίγου-ρα θα έχουν λίγο φαγητό και νερό. Μας παρατηρούν που περνάμε ανάμεσα. Κά-ποια μας ακολουθούν για να δουν που θα πάμε.

Ο χρόνος μας σχεδόν έχει τελειώ-σει. Όσο και να θέλουμε να κάτσουμε περισσότερο δεν μπορούμε. Αρχίζει να σουρουπώνει και ο καιρός φαί-νεται πως κάτι θέλει να μας πει. Ναι, θα βρέξει! Κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Μια γρήγορη ματιά πίσω μας.

Τα χρώματα είναι πια πιο γαλήνια. Δε-ξιά μας, το πλοίο της γραμμής ετοιμάζει την επιστροφή του προς το πρώτο λιμά-νι της χώρας. Το εδώ λιμάνι, πάντα τέτοια ώρα, θυμίζει καλοκαίρι. Ώρα αιχμής βλέ-πεις. Μηδαμινά κλικ απέμειναν. Μία σκά-λα, κάποιες φιάλες… Θέλω κι άλλο χρόνο. Αν γυρνούσα πίσω πάλι θα ήθελα κι άλ-λο χρόνο. Γιατί οι εικόνες είναι πολ-λές. Η ιστορία πίσω από το ναυπηγείο μεγάλη. Του χρό-νου θα είναι δια-φορετικά. Το ΝΕ-ΩΡΙΟ θα περιμένει πάντα τους νέ-ους του «επισκέ-πτες». Τα πλοία που θα χρεια-στούν τη βοήθειά του. Οι γερανοί ας ξεκινήσουν πάλι να χορεύουν στο ρυθμό που χό-ρευαν παλαιότερα. Αυτό το ναυπηγείο με αυτή την ιστο-ρία, το ΑΞΙΖΕΙ!

ΖωζεφίναΑλιμπέρτη

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νεά-πολη της δεκαετίας του ‘60, μια φτω-χοσυνοικία -τότε- της Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι χαμόσπιτα, αλάνες και γειτο-νιές ανθρώπων δεμένων μεταξύ τους μέσα στην ανέχεια, να δουλεύουν, να γλεντάνε, να καυγαδίζουν, να μονοιά-ζουν, κι εμείς παιδιά -πολλά παιδιά- ξαμολημένα στους δρόμους να παί-ζουμε τα καλοκαίρια απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, μέχρι να μας μαζέψουν με το ζόρι στο σπίτι. Διακατέχομαι κι εγώ από το σύνδρομο του χαμένου φτω-χοπαραδείσου.

Μικρός μου άρεσε να στήνω μικρές θεατρικές παραστάσεις μπροστά στα άλλα παιδιά, υποδυόμενος όλους τους

ήρωες των αυτοσχέδιων ιστοριών μου, πράγμα που ενοχλούσε τον πατέρα μου. Όποτε με ανακάλυπτε, με τράβα-γε κατευθείαν στο σπίτι. Υποψιάζομαι πως αυτό μου το βίτσιο τον τρόμαζε σαν προοίμιο, ίσως, μιας μελλοντικής μου ομοφυλοφιλίας - πράγμα για το οποίο αργότερα διαψεύστηκε πανη-γυρικά.

Πρώτη μου μουσική μνήμη είναι η «Συννεφιασμένη Κυριακή» του Τσι-τσάνη και ο Καζαντζίδης στα ραδιό-φωνα κάθε Κυριακή. Ακόμα και σήμε-ρα, τον Καζαντζίδη μόνο Κυριακές τον αντέχω.

Γιάννης Αγγελάκας«Αν αγαπάς τη θάλασσα,

δεν έχεις καιρόγια νοσταλγία».

Ύστερα ήρθε η εφηβεία. Η έντασή της είχε πια μεταφερθεί μέσα σε ασφυ-κτικά διαμερίσματα, σε κακόγουστες πολυκατοικίες, και οι πρώτες μουσικές μεταπολιτευτικές απογοητεύσεις μου -κακοφορμισμένα «αντάρτικα» και κνίτικες μπαλάντες- γρήγορα ξεπε-ράστηκαν με τις ενθουσιώδεις ακροά-σεις των Beatles, Rolling Stones, Pink Floyd. Το μυαλό μου, η καρδιά μου και το σώμα μου είχαν βρει επιτέλους το μονοπάτι της απελευθέρωσης. Με τον Γιώργο Καρρά στα γρήγορα αγο-ράσαμε κιθάρες και αρχίσαμε να ψά-χνουμε τα μαγικά ακόρντα. Λίγο αρ-γότερα έπεσε στα χέρια μου το «Rise and fall of Ziggy Stardust» του David Bowie - το άκουσα πρώτη φορά στα ακουστικά, αργά το βράδυ, ανάμε-σα σε διαβάσματα για το λύκειο. Όλοι στο σπίτι κοιμούνταν. Όταν έβγαλα τα ακουστικά κάτι είχε αλλάξει πια μέσα μου για πάντα.

«Ζούσαμε πια σε μια παρανοϊκή χώρα από φοβισμένους φτωχοδιά-βολους που πίστευαν πως τίποτα καλύτερο δεν μπορούσε να τους συμβεί από το να τρώνε, να χέ-ζουν και να βλέπουν τηλεόραση».

Από μικρός, όταν με ρωτούσανε «τι

θέλεις να γίνεις;», σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Σιγά-σιγά όμως, όσο άκουγα αυτή την υπέρο-χη μουσική, καταλάβαινα πως ήθελα να ασχοληθώ μαζί της, να αφοσιω-θώ σ’ αυτήν και να βουτήξω μέσα της. Ήμουν αποφασισμένος και κάπου βα-θιά μέσα μου σίγουρος ότι θα τα κατα-φέρω, παρ’ ότι οι αντικειμενικές συν-θήκες ήταν όλες σκληρά εναντίον μου.

Στη Νεάπολη, το δεύτερο μισό της δε-καετίας του ‘70, εκτός από το εργατικό κίνημα, το ΚΚΕ και τα λοιπά, υπήρχε και μια ζωντανή -ας την πούμε ροκ- μου-σική σκηνή. Μια κοινότητα από υπέρο-χους αλητάμπουρες που είχαν γράψει στ’ αρχίδια τους τη δήθεν πολιτική και την ίδια τους τη φτώχια και τζαμάρανε με διάφορα σχήματα σε υπόγεια, σε μισοερειπωμένες αποθήκες βενζινά-δικων με φτηνά νοίκια, κι όπου, τέλος πάντων, μπορούσαν να στηθούν δυο ενισχυτές και ένα ψευτοσέτ τύμπανα. Hard rock, heavy metal, punk rock, τα πάντα μπορούσες να ακούσεις, φτά-νει να ήξερες πού και πότε. Οι Μοβ εί-χαν ήδη δισκογραφήσει και ήταν θρύ-λοι και οι Γκρόβερ ετοίμαζαν τα πρώτα τους τραγούδια που θα έμπαιναν αρ-γότερα στη θρυλική συλλογή «Διατά-ραξη κοινής ησυχίας». Εκεί γύρω ξεκι-νήσαμε με τον Καρρά να στήνουμε τις Τρύπες. Τα πρώτα μας τραγούδια, τα «Ασφάλεια», «Νταβατζής», «Άσχη-μο όνειρο», τα πρωτοπαίξαμε σε ένα

live στα πανεπιστήμια με τον συχω-ρεμένο Μιχάλη Κανατίδη στην κιθά-ρα, τον Κώστα Φλωροσκούφη στα τύ-μπανα και τον Γιώργο Χριστιανάκη στα πλήκτρα. Η συνέχεια, για όσους μας αγάπησαν, είναι λίγο πολύ γνωστή. Τη δεκαετία ‘82-’92, με τον Μπάμπη Πα-παδόπουλο πλέον στην κιθάρα, πει-νώντας και διψώντας, ηχογραφήσαμε τρεις δίσκους και κάναμε αρκετά υπέ-ροχα live σε περιορισμένα αλλά φα-νατικά ακροατήρια.

Παρ’ όλα αυτά, έκανα διάφορες δου-λειές για να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου και να συνεχίζω: μάζευα σταφύλια στην Κρήτη, σερβιτόρος, DJ, εργάτης, μα πάντα στο βάθος μουσι-κός με πίστη, συνείδηση και ελπίδα. Μετά το ‘93, το σκηνικό με τις Τρύπες άλλαξε αναπάντεχα. Η επιβίωση είχε

κερδηθεί, μα ποιος χορταίνει μόνο με επιβίωση; Από κει και πέρα, είχαμε να δείξουμε στον εαυτό μας γιατί βρεθή-καμε εκεί που βρεθήκαμε. Ζούσαμε πια σε μια παρανοϊκή χώρα από φο-βισμένους φτωχοδιάβολους που πί-στευαν πως τίποτα καλύτερο δεν μπο-ρούσε να τους συμβεί από το να τρώνε, να χέζουν και να βλέπουν τηλεόραση. Όποιος μπορούσε να τους εξασφαλί-σει αυτό ήταν η αρχηγάρα τους. Η αι-σθητική, η ηθική, ο αυτοσεβασμός, η αλληλεγγύη, η αγωνία για εξέλιξη εί-χαν πάει κατά διαόλου.

Τα βάλαμε με όλους και με όλα. Τις φάγαμε, αλλά δώσαμε κιόλας. Δό-ξα τω Θεώ, το γλεντήσαμε. Το ευχά-ριστο ήταν ότι πολύς κόσμος το γλε-ντούσε μαζί μας. «Δεν πρόκειται ποτέ να μείνω μόνος, στη χειρότερη περί-

πτωση θα ‘μαι με το Θεό». Αυτή η φρά-ση του Χένρι Μίλερ με σημάδεψε από έφηβο. Πάντα πορεύομαι με φίλους και φίλοι είναι αυτοί που μαζί κοιτάνε στο ίδιο σημείο του ορίζοντα και πηγαίνουν σκουντουφλώντας προς τα κει χαρού-μενοι. Ο άντρας που διεγείρει τη δημι-ουργικότητά μου είναι ο φίλος. Η γυ-ναίκα που διεγείρει τη δημιουργικότητά μου είναι ο έρωτας. Ή μήπως όλα εί-ναι έρωτας; Άντε βγάλε άκρη. Και οι πιο μεγάλοι έρωτες κάποτε τελειώνουν. Στη ζωή εννοώ, γιατί στο σινεμά, στα βιβλία και στην καλλιτεχνική φαντασία γενικώς, τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν και καλύτερα. Ο έρωτας με τις Τρύπες κά-ποτε τέλειωσε και ο καθένας ξέρει πό-σο δύσκολο είναι να σαλπάρεις, αφή-νοντας πίσω σου το ομορφότερο λιμάνι που έχεις συναντήσει. Να το βλέπεις να χάνεται στις φλόγες. «Η φωτιά στο λι-μάνι», που λέει κι ο Παύλος στα Σπαθιά.

Αν αγαπάς τη θάλασσα, δεν έχεις καιρό για νοσταλγία και η μουσική είναι θά-λασσα. Πώς να βολευτείς σε έναν κανα-πέ στη μέση του ωκεανού; Δεν ταξιδεύω στην τύχη, πιο πολύ πηγαίνω νιώθοντας πως ένα τυχερό πνεύμα με προσέχει.

Γεια χαρά, και ο σοσιαλισμός μαζί σας!

Πηγή: lifo.gr

Summer Camp 2014

Το πιο βασανισμένο αμφίβιοείναι το κύμα της ακτής.

Γιάννης Βαρβέρης