συγγραφέας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 22 Οκτωβρίου 1927. Σπούδασε Νομικά στο Πα­

νεπιστήμιο Αθηνών (1946-1953). Δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω.

Σπουδές θεωρητικών Οικονομικών στο Πανε­πιστήμιο του Μονάχου (1953-1956) και Κοινωνι­ολογίας στα Πανεπιστήμια Μονάχου και Αμβού­ργου (1957-1961).

Μετεκπαίδευση στα οικονομικά της ανάπτυ­ξης στο ίοηάοη δοποοΙ οί Εοοηοιηίοδ (1963-1964). Διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου (1961) με θέμα «Η σχέση των κοινωνικά σημαντικών παραγόντων στην κοινωνιολογία του Μαξ Βέμπερ».

Συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση, επικεφα­λής του Μαθητικού της οργάνωσης «Ιερά Ταξι­αρχία» (1942-1944). Τραυματίστηκε τον Οκτώ­βριο του 1944. Υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στις Δυνάμεις Καταδρομών (1949-1953).

Πρόεδρος του Ομίλου Παπαναστασίου (1964-1967) με αντιπρόεδρο τον Σάκη Καράγιωργα. Μέλος της συντακτικής επιτροπής του περι­οδικού «Νέα Οικονομία» (1964-1967). Γενικός Γραμματέας της Εταιρείας Προγραμματισμού (1964-1967).

Συνιδρυτικό στέλεχος της αντιδικτατορικής οργάνωσης «Δημοκρατική Άμυνα» (1967). Επι­κεφαλής του παράνομου δικτύου 1967-1968. Συνελήφθη τον Ιούνιο του 1968 και καταδικά­στηκε σε 18,5 χρόνια φυλακή, από τα οποία εξέ-τισε τα 5,5. Αφέθηκε ελεύθερος με την αμνηστία του 1973.

Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Κοι­νωνικών Ερευνών (1975-1981). Υφηγητής Κοι­νωνιολογίας στην Πάντειο Ανώτατη Σχολή Πολι­τικών Επιστημών (ΠΑΣΠ Ε) (1975).

Είναι εξοργιστικό να μας κυβερνούν ανάξιοι.

Δημόκριτος

Ο ΣΤΑΘΗΣ είναι ο σκιτσογράφος εκείνος ηον επί τρεις δεκαετίες ανήγαγε την γελοιογραφία σε πολιτικό όπλο κατά της διαφθοράς, της υποτέλειας και της Εθνικής μειοδοσίας.

Ο συγγραφέας και ο εκδότης αυτού του βιβλίου Βασίλης Φίλιας και Άγγγελος Σιδεράτος τον ευχαριστούμε θερμά για το δικαίωμα αναδημοσίευσης των σκίτσων του που μας παραχώρησε και περιλαμβάνονται σ' αυτό το έργο.

Από την Εξαχρείωση στην Εξαθλίωση (1974 - 2012)

Οδοιπορικό της Χρεωκοπίας των Κατεστημένων Ελληνικών Ηγεσιών

...Το ΔΙΚΑΙΟ ΤοΥ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΥ ΕΙΜΑΙ ΝΑ ΕΙ2ΛΙ ιζχγροΤεΡοζ

ΑΤΓ' Τ ο ΔΙΚΑΙΟ/

• Συγγραφέας: Βασίλης Φίλιας

• Τίτλος του έργου Από την Εξαχρείωση στην Εξαθλίωση

(1974 - 2012) Οδοιπορικό της Χρεωκοπίας

των Κατεστημένων Ελληνικών Ηγεσιών

Σκίτσα: Στάθης

Ι5ΒΝ 978-960-8318-66-3

• Εξώφυλλο: Πάνος Λεσγίδης • Διόρθωση κειμένου: Βίλλυ Σιδεράτου

• Σελιδοποίηση: ΠΟΛΥΤΎΠΟ - Άννα Μητάκου

• © 2012 Εκδόσεις ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ, Αμυκλών 19,152 31 Χαλάνδρι. Τηλ.: 67.26.600 Ρ&χ: 67.11.004 · Ε-ιτΐ3ί1 3-5ίάεπιΙ@οίεηεΙ .§Γ

Οι αναδημοσιεύσεις των σκίτσων του ΣΤΑΘΗ είναι από το αρχείο του και έχουν δημοσιευθεί σε λευκώματα του από τις εκδόσεις:

Λιβάνη, Καστανιώτη, Πατάκη, Κέδρο, τις οποίες και ευχαριστούμε.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή ολική ή μερική, με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς τη γραπτή άδεια του εκδότη.

Το ίδιο ισχύει και για μεταφράσεις του έργου (Ν.2121/1993).

ΒΑΣΙΛΗΣ ΦΙΛΙΑΣ

Από την Εξαχρείωση στην Εξαθλίωση (1974-2012)

Οδοιπορικό της Χρεωκοπίας των Κατεστημένων Ελληνικών Ηγεσιών

...δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο στην πραγματοποίηση του, πιό αβέβαιο για την επιτυχή εκβασή του,

πιο επικίνδυνο στο χειρισμό του από την προσπάθεια εισαγωγής μιας νέας τάξης πραγμάτων...

Νικολό Μακιαβέλι στον «Ηγεμόνα»

Με σκίτσα του ΣΤΑΘΗ που αποτύπωσαν το χρονικό μιας εποχής

Ο κόσμος είναι αηδιασμένος από τους πολιτευτές τους οποίους η «Δημοκρατία» έχει υποβιβάσει σε πολιτικούς

Βεη]αιηϊη Όί$ταάί

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Προλεγόμενα 9

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

Ο Πολιτικός παρασιτισμός ως μέθοδος φαλκίδευσης των ανανεωτικών δυνάμεων της χώρας. Μια ιστορική αναδρομή.

Εισαγωγικές Παρατηρήσεις 15

Πρώτο κεφάλαιο: Μια αναδρομή στα ενδημικά χαρακτηριστικά της ελληνικής παθογένειας 23

Δεύτερο κεφάλαιο: Η Δημοκρατία με τα πήλινα πόδια (1960-1967) 44 Τρίτο κεφάλαιο: Η εξουδετέρωση του ανανεωτικού δυναμικού της χώρας . . . 49

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Η μαύρη βίβλος της τριανταοχτάχρονης αθλιότητας

Πρώτο κεφάλαιο: Η απενεργοποίηση της κοινωνίας 61 Δεύτερο κεφάλαιο: Η ανάδειξη του πολιτικού προσωπικού

και η στελέχωση των κυβερνήσεων 65 Τρίτο κεφάλαιο: Η επίθεση κατά του «ανοσιοποιητικού» συστήματος

του ελληνικού λαού 70 Τέταρτο κεφάλαιο: Η υπονόμευση της Δημοκρατίας και

των κοινοβουλευτικών θεσμών 74

Πέμπτο κεφάλαιο: Ιδεολογία και ιδεολογικά υποκατάστατα 79 Έκτο κεφάλαιο: Η εκπόρνευση των Μ.Μ.Ε 84 Έβδομο κεφάλαιο: Πολιτιστική παρακμή και η υπονόμευση της γλώσσας . . . . 88 Όγδοο κεφάλαιο: Η παραποίηση της Ιστορίας. Το παράδειγμα

της τηλεοπτικής σειράς του «Σκάϊ», για το 1821 94

Ένατο κεφάλαιο: Η κατάρρευση της Παιδείας 104

Δέκατο κεφάλαιο: Ο διασυρμός της Δικαιοσύνης 110 Ενδέκατο κεφάλαιο: Η συντεχνιοποίηση του συνδικαλισμού 116 Δωδέκατο κεφάλαιο: Η διοικητική αποσάρθρωση 121 Δέκατο τρίτο κεφάλαιο: Ο μύθος της εθνικής αναξαρτησίας και

της προάσπισης των εθνικών συμφερόντων 125 Δέκατο τέταρτο κεφάλαιο: Το κυπριακό φασματοσκόπιο 129

Δέκατο πέμπτο κεφάλαιο: Το άνοιγμα προς τη Ρωσία και η ανατροπή του Κ. Καραμανλή 133

Δέκατο έκτο κεφάλαιο: Τρομοκρατία και αναρχία: Ένα παιγνίδι με πολλούς «αγνώστους» 140

Δέκατο έβδομο κεφάλαιο: Όψεις του μεταναστευτικού Δέκατο όγδοο κεφάλαιο: Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Εκκλησία . . . . 153 Δέκατο ένατο κεφάλαιο: Προγραμματισμός χωρίς πρόγραμμα:

Μια παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία 156 Εικοστό κεφάλαιο: Το ελληνικό επιχειρηματικό «δαιμόνιο»:

μύθος και πραγματικότητα 163 Εικοστό πρώτο κεφάλαιο: Υπερκαταναλωτισμός και ιδιωτική υπερχρέωση . . 168 Εικοστό δεύτερο κεφάλαιο: Η άνθηση και η παρακμή της ελληνικής βιομηχανίας:

ο ρόλος των «ημετέρων» και των «εταίρων» . . . 172 Εικοστό τρίτο κεφάλαιο: Η αποσύνθεση του αγροτικού συναιτεριστικού

κινήματος και οι συνέπειες της 184

ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Η ελληνική κρίση στο πλαίσιο της παγκόσμιας ύφεσης - Συνοψίσεις και συμπεράσματα

Προοίμιο 193

I . Οι οικονομικές κρίσεις και η εμπειρία του 1929-'30 196 I I . Η κεϋνσιανή θεραπευτική και οι αντίπαλοι της 199

I I I . Παγκοσμιοποίηση: Ο προπομπός της σύγχρονης κρίσης 201 IV. Η ελληνική περίπτωση. 1. Θεσμική ακαθοριστία και α-νομική διάλυση .. 209 V. Η ελληνική περίπτωση. 2. Συνοψίσεις και συμπεράσματα 215

Παράρτημα 219

I . Το Κυπριακό πρόβλημα. Χριστόφιας: Ο Τσάμπερλαιν της Κύπρου 221 Τάσσος Παπαδόπουλος: Διαχρονική μορφή του Ελληνισμού 225 Οι δύο «μητέρες πατρίδες» κατά Χριστόφια 228

I I . Απαντήσεις σε ανακρίβειες και μυθεύματα. Απάντηση σε ημιμαθείς 230 Α. ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ «Το στρατηγικό Βάθος» μιας μεγαλοϊδεατικής παράκρουσης . . . . 233

I I I . Τα μνημόνια της υποτέλειας και οι συνέπειες τους. Αυτοδιοικητικές εκλογές 2010: Το τέλος μιας εποχής 238 Συναινεσίες, συμβιβασίες και άλλοι... «διανοούμενοι» 242 Η γιορτή της Δημοκρατίας και η νέα χούντα 244 Τα διαγγέλματα της υποτέλειας 246 Από την ιδεολογία της επαιτείας στο θεώρημα του περιορισμού της Εθνικής Κυριαρχίας 248

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ

Ο Λαός ποτέ δεν παραχωρεί τις ελευθερίες του, παρά μόνο υπό την επίδραση κάποιας μεγάλης απάτης

Έάηιηηά Βατκβ

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ έχουν δει το φως της δημοσιότητας πολλά και αξιόλογα βιβλία σχετικά με την κρίση και έχουν όλα ανεξαιρέτως αντιμνημονιακό προσανατολισμό. Ούτε ένα, κυριολεκτικά ούτε ένα, δεν έχει γραφεί για να υπο­στηρίξει τα μνημόνια και την πολιτική, που ακολουθήθηκε από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα του «φιλομνημονιακού αστερισμού». Γιατί; Διότι απλούστατα η πολιτική που ακολουθήθηκε είναι επιστημονικά και πρακτικά μη υποστηρίξιμη και αδιεξοδική.

Γι' αυτό και οι μνημονιακοί χρεοκόποι έχουν επιλέξει την τακτική του ρητορι­κού βερμπαλισμού, των κοινοβουλευτικών αγορεύσεων και των τηλεοπτικών πα­ραθύρων όπου πέραν των ψευδολογιών αναπτύσσονται «επιχειρήματα» υψίστης σαθρότητας και μεγίστης ασυναρτησίας. «Επιχειρήματα», που κάποτε στο μέλλον θα συλλέγουν από κάποιον ερευνητή και θα δημοσιευτούν σχολιασμένα με πιθα­νό τίτλο «Η Βίβλος των μωρών και το συναξάρι των πολιτικών αμαρτωλών».

* * * Είναι σαφές και δεν μπορούσε να γίνει αλλοιώς και το ότι ό,τι μέχρι στιγμής

γράφτηκε σχετικά με την κρίση, γράφτηκε από διαφορετική γωνιά παρατήρησης οσοδήποτε κι αν υπάρχει μια κοινή γραμμή πλεύσης.

Ο συγγραφέας του ανά χείρας βιβλίου επιχειρεί να εντοπίσει και να φέρει σε φως τα δεδομένα εκείνα, που έφεραν τη χώρα σε τέτοιο σημείο αδυναμίας ώστε οι χρεοκοπημένες ηγεσίες να μπορέσουν να επιβάλλουν σε συμπαιγνία με τους ξένους «σωτήρες» τη μνημονιακή «λύση».

Συνεπώς το εγχείρημα αυτό ερευνά τα γεγονότα διαχρονικά και εξελικτικά προκειμένου να διαπιστωθούν τα βαθύτερα αίτια· μια προσέγγιση επομένως, που δεν αρκείται σε ανάλυση της διαπλοκής «συμπτωμάτων», όπως αυτά εμφανίζο­νται στην παρούσα τελική φάση του δράματος.

Ο συγγραφέας ελπίζει ότι με τον τρόπο αυτό προσέγγισης, πολλά από τα όσα ο μνημονιακός μηχανισμός απόκρυψης και διαστρέβλωσης παραλείπει να ανα­φέρει ως «πάρεργα και παραλειπόμενα» θα αποκαλυφθούν ως βαθύτατα πυώδη αποστήματα, που διαχρονικά υπέσκαψαν τα αμυντικά ερείσματα της ελληνικής κοινωνίας. Τέτοιου είδους έρευνα δεν μπορεί να γίνει χωρίς να θιγούν πρόσωπα, χωρίς να καταρριφθούν είδωλα και «θεότητες».

Η μεταπολεμική Ιστορία της χώρας έφθασε σε μια φάση όπου λόγω της κρί­σης τον λόγο έχει πλέον η Νέμεση και ασφαλώς αυτή είναι η μόνη θετική πλευρά της τραγωδίας που ζει ο τόπος.

Κανείς, μα απολύτως κανείς, δεν βρίσκεται πλέον στο απυρόβλητο και, όπως θα αποδειχθεί, δεν υπάρχουν πια κρησφύγετα και καταφύγια για να προστατέ­ψουν όσους ασέλγησαν σε βάρος του λαού και της πατρίδας, είτε ζουν, είτε πέθα­ναν.

Η μέθοδος που ακολουθείται στο ανά χείρας βιβλίο μπορεί να χαρακτηριστεί ως μέθοδος των διαδοχικών προσεγγίσεων:

Στο πρώτο μέρος δίνεται ένα γενικό περίγραμμα των εξελικτικών παραμέ­τρων και των βασικών χαρακτηριστικών της διαδρομής που κατέληξε στη σημε­ρινή οδυνηρή πραγματικότητα.

Στο δεύτερο μέρος, που αποτελεί και το κύριο μέρος του βιβλίου εξειδικεύε­ται η ανάλυση κατά τομείς και περιοχές της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας.

Στο τρίτο μέρος εξετάζονται μακροσκοπικά τα δεδομένα της κρίσης και πα­ραλληλίζονται τόσο από την άποψη των αιτίων όσο και από την άποψη της αντι­μετώπισης τους με ανάλογα φαινόμενα, ιδιαίτερα την κρίση τού 1929/30 και επι­χειρείται η συναγωγή συμπερασμάτων.

Το βιβλίο κλείνει με το «Παράρτημα» όπου παρατίθενται δημοσιεύματα του συγγραφέα σχετικά με την οικονομική κρίση, το κυπριακό και το Αιγαίο και γενι­κότερα τα εθνικά ζητήματα.

* * * Η άποψη του συγγραφέα είναι ότι η χώρα δέχεται πολυμέτωπη επίθεση από

διεθνή κέντρα αποφάσεων και τους εν Ελλάδι πράκτορες τους, που χρησιμο­ποιούν το οικονομικό ως μέσο υπαγωγής της χώρας σε καθεστώς προτεκτοράτου με στόχο τον πλήρη πολιτικό-στρατιωτικό τους έλεγχο στη νότιο Βαλκανική και το Αιγαίο.

Η δυναμική ενεργοποίηση του λαού είναι ο μόνος τρόπος άμυνας· η αποκοπή των «ελληνικών» παραφυάδων της ξένης διείσδυσης το πρώτο βήμα.

Στον αγώνα του αυτό ο ελληνικός λαός δεν είναι ο μόνος· έχει «φυσικούς» συμμάχους όλους τους λαούς της νότιας Ευρώπης, που πλήττονται από τα μέτρα «διάσωσης» τους από το τροϊκανό διευθυντήριο και όχι μόνο. Αν η χώρα μας θα είχε ηγέτες άξιους του ονόματος τους και όχι ψοφοδεή ανθρωπάρια θα είχε ήδη προχωρήσει σε επαφές και συμφωνίες κοινής αντιμετώπισης του οικονομικού βρόγχου, που προσπαθεί δι' όλων των μέσων να επιβάλλει η διεθνής των τοκο­γλύφων.

Η υιοθέτηση της γραμμής ότι η Ελλάδα είναι ο ασθενέστερος από όλους τους οικονομικά αδύναμους κρίκους στην Ευρώπη από τα πολιτικά ανδρείκελα της χώρας μας τους καθιστά συνοδοιπόρους τους ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού

μπλοκ, γεγονός που υπονομεύει τη δύναμη αντίστασης όλων των πληττομένων χωρών και λαών και γι' αυτό η απαξιωτική αντιμετώπιση τους από τις ηγεσίες των / χωρών αυτών κινείται μεταξύ οίκτου και περιφρόνησης.

Αν ακόμα στέκονται είναι χάρη στην αμέριστη υποστήριξη αυτού του ιμπερια-| λιστικού μπλοκ και της διεθνούς ομοσπονδίας των κερδοσκόπων, που ελέγχει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Όμως στέκονται σε πήλινα πόδια και αργά ή γρήγορα το κύμα της λαϊκής οργής θα τους εκβράσει ως τυμπανιαία πτώ­ματα της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας, που πρόδωσαν και εξεφτέλισαν.

Καθηγητής Βασίλης Φίλιας

Αύγουστος 2012

Γ|ΡΩιΌ ΜΕΡΟΣ

Ο πολιτικός παρασιτισμός ως μέθοδος χραλκίδενσης των ανανεωτικών δυνάμεων της χωράς.

Μια ιστορική αναδρομή.

«Για πάλεμα, για μάτωμα για την καινούργια γέννα π' όλο την περιμένουμε κι όλο κινά για νάρθει

κι όλο συντρίμι γίνεται στο γύρισμα των κύκλων»

Κωστής Παλαμάς

Εισαγωγικές Παρατηρήσεις

Είμαι εγώ ο γκρεμιστής γιατί είμαι εγώ κι ο χτίστης. Ο ακριβογιός της άρνησης κι ο ζηλευτής της πίστης...

Κωστής Παλαμάς

Το ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ δεν είχε προγραμματιστεί. Αρχισε να γράφεται στα μέσα του 2011 όταν πλέον κατέστη φανερό και «δια γυμνού οφθαλμού» ότι δεν επιχειρεί­ται μόνο η οικονομική εξαθλίωση του ελληνικού λαού, αλλά και δια της τεθλα­σμένης, η υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας και ο αφελληνισμός της χώρας.

Με άξονα μια ψευδεπίγραφη και δόλια επιχειρηματολογία, έχει στηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός εξαπάτησης του ελληνικού λαού και διαστρέβλωσης της αλήθειας σε μία κλίμακα πρωτοφανή ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα.

Στον άξονα αυτόν γίνεται μια προσπάθεια μετακύλισης των ευθυνών, για το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο στο λαό και την υποτιθέμενη «γενετική» διαφθο­ρά του, σε τρόπο ώστε να απαλλαγούν της ευθύνης όλες οι ηγεσίες.

Στο βιβλίο αυτό θα αποδειχτεί ότι οι όποιες ευθύνες του λαού είναι δευτε­ρογενείς, οι πρωτογενείς βαρύνουν τις «κεφαλές» του έθνους. Τα αποδεικτικά στοιχεία θα δοθούν τόσο από χειροπιαστά δεδομένα όσο και από αναλύσεις θε­ωρητικού επιπέδου.

Για τον συγγραφέα αυτού του βιβλίου ισχύουν δύο βασικοί κανόνες: «Η βαρεία αμέλεια εξισούται προς δόλον» (ουίρα ΙΆΙΆ άοΐο εηυϊρ&τ&ΐυΓ) και «το πο­λιτικό σφάλμα είναι βαρύτερο από έγκλημα». ^

Στη βάση αυτής της λογικής θα εξεταστεί το εάν και κατά πόσο τα τερατώδη σφάλματα, που έγιναν από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν, οφείλονταν σε άγνοια ή (και) ανικανότητα ή σε συνειδητές μειοδοτικές επιλογές εκείνων που ήταν επι­φορτισμένοι με τη λήψη αποφάσεων. Αποφάσεων, που δεν ανάγονται απλά στο πρόσφατο παρελθόν και το παρόν, αλλά και στο απώτερο παρελθόν, δεδομένου ότι το παρόν είναι απότοκος του χθες και το αύριο εδράζεται σε μορφοποιητικά στοιχεία του παρόντος.

Αυτός ο θεμελιώδης κανόνας της ιστορικής συνέχειας ηθελημένα αγνοείται και παραγνωρίζεται από όλους εκείνους, που θέλουν να προσδώσουν στα γεγο­νότα έναν περιστασιακό και τυχαίο χαρακτήρα. Αρχίζοντας από «ιστορικούς» τύ­που ΕΛΙΑΜΕΠ μέχρι τους πολιτικούς τραπεζορήτορες όλων των αποχρώσεων διαπιστώνεται η τάση να εμφανιστεί η παρούσα κρίση ως κεραυνός εν αιθρία και όχι ως μια αναπόφευκτη μετεξέλιξη ενός νοσηρού παρελθόντος.

Γιατί όμως; Διότι μ' αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται να τεθεί υπό αμφισβήτηση το ίδιο το σύστημα στο σύνολο του, δηλαδή στη βάση όλων των παραγόντων που το συνθέτουν και το διαπλέκουν: οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, πολι­τιστικών, ιδεολογικών κ.ο.κ. Διότι επίσης με τον τρόπο αυτό συγκαλύπτεται και αποκρύπτεται ο συγκρουσιακός χαρακτήρας των κοινωνικών αντιπαραθέσεων και τους προσδίδεται ο χαρακτήρας απλών διαχειριστικών δυσαρμονιών και ανω­μαλιών, που μπορεί να ξεπεραστούν με τη λογική της «καλής πίστης» και του συμβιβασμού. Συμβιβασμός, που εν προκειμένω, λειτουργεί ως μηχανισμός «κου­κουλώματος», όχι επίλυσης των προβλημάτων.

* * * Το βιβλίο αυτό είναι γέννημα μιας βαθύτατης αντίληψης χρέους και καθή­

κοντος απέναντι στο λαό, που μας γέννησε. Με την έννοια αυτή είναι ένα είδος πολιτικής «διαθήκης».

Ακριβώς γι' αυτό στον υπέρτατο δυνατό βαθμό επιχειρεί να αποκαταστήσει την αλήθεια στα αντικειμενικά της δεδομένα, δηλαδή με αποφυγή των όποιων προσωπικών συναισθημάτων του γράφοντος.

Ο συγγραφέας πιστεύει ότι η σχετικότητα της αλήθειας υπάρχει μόνο εφόσον εμπλέκονται συναισθηματικά στοιχεία, προκαταλήψεις, ιδεολογήματα και αντι­λήψεις. Γι' αυτό και προσεγγίζει το πεδίο της έρευνας του απροϋπόθετα.

Ο σχετικισμός είναι πάντοτε απόρροια και απότοκος του υποκειμενισμού της προσέγγισης· μια εύκολη διαφυγή από την πραγματικότητα και την υπεύθυνη αναζήτηση της αλήθειας.

Ο συντάκτης αυτού του βιβλίου βρέθηκε πάντοτε σε μετωπική αντίθεση προς όλους εκείνους, που μεταποιούν την πραγματικότητα σε φραστικούς πομφόλυγες και σχήματα λόγου και προσπαθούν να πείσουν ότι με τον τρόπο αυτό τη δαμά­ζουν. Η πραγματικότητα δαμάζεται μόνο με πράξη και δράση στο πλαίσιο των δυνατοτήτων, που αυτή η ίδια εμπεριέχει. Η φράση που τόσο συχνά ακούγεται: «για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους» αποτελεί σε τελευταία ανάλυση ομολογία ότι τα πράγματα κατά κανόνα δεν λέγονται με το όνομα τους. Γι' αυτό και η πολιτική έχει αποουσιαστικοποιηθεί και έχει καταντήσει πολιτική του παλ-κοσένικου, ένα είδος κακοπαιγμένου θεάτρου με στόχο τον εντυπωσιασμό του κοινού, που δεν αντιμετωπίζεται ως λαός ικανός να κρίνει, αλλά ως αγελαία μάζα ανεύθυνων υποκειμένων χωρίς οντότητα. ' ^^Έτην αντιμετώπιση αυτή υποκρύπτεται μία περιφρόνηση του πλήθους, που στα βασικά της στοιχεία είναι φασιστικού χαρακτήρα. Και είναι φασιστικού χα­ρακτήρα, διότι υπονομεύει και τελικά ανατρέπει το καθοριστικό υπόβαθρο της Δημοκρατίας, που είναι ο συμμέτοχος υπεύθυνος και σκεπτόμενος πολίτης.

Δημοκρατία, χωρίς μία ενεργή κοινωνία πολιτών δεν μπορεί να υπάρξει, κάτι που γνωρίζουν πολύ καλά όλα τα φασιστικά κινήματα, αλλά και κίβδηλες «δημο-

κρατικές» ηγεσίες, που με έμμεση προσπέλαση αδρανοποιούν και ευνουχίζουν τα όποια στοιχεία αυτονομίας υπάρχουν στη λειτουργία της κοινωνίας.

Ένα κόμμα δεν είναι δημοκρατικό εφόσον λειτουργεί με αντίληψη «καμό­ρας», δηλαδή ως κλειστός κύκλος διαπλεκόμενης αλληλοϋποστήριξης και όχι στη βάση κοινών αρχών και αξιών, κοινού ιδεολογικού προσανατολισμού.

Η «συμμοριοποίηση» των κομμάτων με αυτή την έννοια είναι παγκόσμιο φαι­νόμενο, που χαρακτηρίζει όλες τις λεγόμενες «προηγμένες Δημοκρατίες», αλλά στην Ελλάδα το φαινόμενο έχει λάβει τερατώδεις διαστάσεις όπως θα αποδείξου­με σ' αυτό το βιβλίο.

Στην Ελλάδα ειδικότερα, όπως θα αποδειχθεί στο ανά χείρας βιβλίο, η εκ-πτωτική αυτή πορεία, με κολοσσιαία ευθύνη όλων των ηγεσιών και όχι μόνο των πολιτικών, έχει πάρει τη μορφή αποσάθρωσης όλων των θεσμών και όχι μόνο εκείνων της λειτουργίας του πολιτεύματος.

«Γνωρίζειν τας των πραγμάτων αιτίας», να κατανοήσουμε τα αίτια αυτών των εξελίξεων και να τα προσωποποιούμε στο βαθμό που είναι προσωποποιή-σιμα* αυτή είναι η επιδίωξη αυτής της εργασίας.

* * * Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας σήμερα δεν λειτουργούν θετικά πρότυπα,

αλλά αρνητικά και σ' αυτό οφείλεται η γενικευμένη διαφθορά και -που ασφαλώς είναι χειρότερο- η έλλειψη σταθερών αξόνων πορείας και προσανατολισμού σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Χωρίς, όμως, θετικά πρότυπα μια κοινωνία παραπαίει και κλυδωνίζεται. Οσοδήποτε κι αν παγκόσμια διατρέχουμε μία μακρόσυρτη πορεία «κατολί­

σθησης όλων των αξιών», όπως ήδη ο Νίτσε πρώτος επισήμανε, η άμυνα μιας κοινωνίας και η προοπτική της υπέρβασης του αδιεξόδου εξαρτώνται πάντοτε από τα υγιή εκείνα κύτταρα, που αντιστέκονται στις δυνάμεις του εκβαρβαρισμού και της διάλυσης.

Αυτά ακριβώς τα κύτταρα και οι εστίες υποστασιοποιούν τη «μεγάλη άρ­νηση» (ίΐ §Γ3ηά πβι ιτο) όπως έλεγε ο Δάντε.

Το σύστημα της διαφθοράς και της φαυλότητας στη χώρα μας επιδίωξε με κάθε τρόπο, όχι απλά την ουδετεροποίηση, αλλά την εξόντωση αυτών των υγιών πυρήνων. Το γεγονός ότι λειτουργούν αρνητικά πρότυπα δημιουργεί ένα κλίμα γενικευμένης επιτρεπτικότητας και ασυδοσίας, που αντιστρατεύεται κάθε έννοια ευθύνης και καθήκοντος.

Η κοινωνία με τους όρους αυτούς έχει μπει σε ένα κλίμα φαύλης περιδίνησης, που καταστρέφει όλους τους θεσμούς και έχει εμπεδωθεί μία αντίληψη «ελευθε­ρίας», που δεν νοείται ως τίποτα άλλο παρά ως ελευθεριότητα και ασυδοσία.

Γι' αυτό ακριβώς και τα σκάνδαλα δεν σκανδαλίζουν και θεωρούνται ως μία «φυσιολογική» λειτουργία της δημόσιας ζωής.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πραγματώνεται μια μορφή σιωπηρής νομιμοποίη­σης του ψεύδους, της απάτης, της αρπαγής κ.ο.κ., δηλαδή μια νομιμοποίηση της ανομίας.

Όσοι αντιστέκονται λοιδορούνται και στιγματίζονται ως «κορόιδα», ηλίθιοι και φανατικοί.

Είναι χαρακτηριστικό, στη βάση αυτή, ότι ως εξυπνάδα θεωρείται η καπατσο-σύνη και ο καταφερτζής γίνεται αντικείμενο θαυμασμού.

Ακόμα χαρακτηριστικότερο είναι η διαστρέβλωση της έννοιας του προοδευ-τισμού - όπου ως προοδευτικός τοποθετείται αυτός, που δεν σέβεται και κατα­πατά όλους τους κανόνες, που συνθέτουν το υπόβαθρο κάθε οργανωμένης και ευνομούμενης κοινωνίας.

# * *

Στο ανά χείρας βιβλίο καταδεικνύεται ότι για τις εξελίξεις αυτές υπάρχει κο­λοσσιαία ευθύνη όλων των ηγεσιών και όχι μόνο των πολιτικών. Πανεπιστημια­κοί, Ιεράρχες, μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας, μεγιστάνες των Μ.Μ.Ε., διανο­ούμενοι κεκράκτες και τυμπανοκρούστες, ανώτατοι δικαστικοί έχουν συμβάλει με τον τρόπο τους σε αυτήν την παρακμιακή κατολίσθηση και τη «λογική» του χάους, που έχει γίνει κυρίαρχη στον τόπο μας. Συνεπικουρούμενοι από μίσθαρ-νους ακολούθους και πουλημένους όλων των «ειδικοτήτων» που διαχέουν αυτή την «λογική» στο λαό και έχουν το θράσος να τον κατηγορούν -αυτοί οι πρωτερ­γάτες της δ ιαφθοράς- ως διεφθαρμένο.

Με τον τρόπο αυτό υπονομεύουν την πίστη του λαού στον ίδιο τον εαυτό του.

Το τραγικό είναι ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ηγεσίες όχι μόνο δεν παρα­δέχονται την ευθύνη τους, αλλά κατά κανόνα δεν είναι καν σε θέση να έχουν συνείδηση της ευτέλειας και της μικρότητας τους.

Τους λείπει για κάτι τέτοιο η γενναιότητα της αυτοκριτικής, που αποτελεί το υπόβαθρο του εσωτερικού ελέγχου για οποιαδήποτε πράξη ή παράλειψη μας. Πρόκειται για τη χειρότερη μορφή δειλίας και έλλειψης στοιχειώδους λεβεντιάς.

Ακόμη χειρότερη είναι η έλλειψη ιστορικής φιλοδοξίας, που σημαίνει μιας φιλοδοξίας να αφήσει κανείς κάτι πίσω του: ένα έργο, μια ανεξίτηλη μνήμη, μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Γι' αυτό ακριβώς και οι φιλοδοξίες τους εξαντλούνται σε επίπεδο αναρρίχη­σης σε αξιώματα και γυμνής νομής της εξουσίας ή (και) απόκτησης περιουσιών, τίτλων και αξιωμάτων που μπορούν να επιδειχτούν και να προκαλέσουν φθόνο.

Δεν είναι επομένως η σωστή εκτέλεση της κοινωνικής αποστολής, που ανα­λαμβάνουν, αλλά η δυνατότητα μέσω μιας επιτυχούς καριέρας να ξεχωρίσουν και να διακριθούν. Ο τίτλος «καθαυτός» έχει σημασία, όχι η πραγμάτωση των καθη­κόντων που εμπερικλείονται στην ουσία του τίτλου.

Συνακόλουθα ο κάθε τιτλούχος αισθάνεται απειλημένος από οποιονδήποτε θέτει ζήτημα ουσίας και γ ι 'αυτό φροντίζει οι γύρω του και οι μετά από αυτόν να είναι του ίδιου φυράματος και «αναστήματος», με αποτέλεσμα να αναπαράγεται και να διαιωνίζεται ο ίδιος τύπος ψευδοηγέτη.

Ένα φαινόμενο, που συνδέεται άμεσα με την απευθείας ανάδειξη τυχάρπα-στων σε ηγετικό επίπεδο με ύφος και χωρίς ήθος.

Στην αρχαία Ρώμη, που γνώριζε πολύ καλά τις ολέθριες συνέπειες είχε μία τέτοια διατονική ανάδειξη ηγετών, εφαρμοζόταν ο περίφημος κανόνας της «δια­δρομής των τιμών» (οιΐΓδα$ ΗοηοΓυιτι), που σήμαινε ότι για να καταλάβεις οποι­οδήποτε αξίωμα έπρεπε προηγουμένως να έχεις περάσει και να έχεις επιτυχώς ασκήσει λειτούργημα σε όλες τις προηγούμενες ιεραρχικά βαθμίδες. Με τον τρό­πο αυτό οι επίδοξοι ηγέτες μάθαιναν και δοκιμάζονταν.

Ειδικότερα όσον αφορά στις πολιτικές ηγεσίες ο συντελεστής προβλεψιμό-τητας είναι καίριας σημασίας.

Μόνον εφ' όσον υπάρχει πρόβλεψη αποφεύγεται οι όποιες αποφάσεις να λαμβάνονται «εν θερμώ» και υπό την επήρεια των δεδομένων της στιγμής.

Ο Γερμανός σοσιαλιστής ηγέτης του 19ου αιώνα Φρίντριχ Λασάλ συνήθιζε να λέει ότι «ηγέτης είναι εκείνος που σήμερα τα μεσάνυχτα βλέπει εκείνο που όλοι οι άλλοι θα δουν αύριο με την ανατολή του ήλιου».

Σαφέστατα κάτι τέτοιο απαιτεί και σφαιρική πληροφόρηση και γνώση της λειτουργίας των εμπλεκομένων παραμέτρων, δεδομένου ότι καμιά κατάσταση δεν προκύπτει εκ του μηδενός.

Όμως στη χώρα μας, ακόμα και σε ζωτικά θέματα ύπαρξης, οι αποφάσεις λαμ­βάνονται εκ των ενόντων, δηλαδή στο πόδι.

Σ ' αυτό οφείλεται η προχειρότητα και οι παλινωδίες, που χαρακτηρίζουν τον τρόπο λειτουργίας των πολιτικών ηγεσιών στον τόπο μας, που τόσο ακριβά έχου­με πληρώσει και πληρώνουμε.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι συλλαμβάνουν τα προβλήματα διαισθητικά και μπορούν να τα αντιμετωπίζουν χωρίς γνώση των στοιχείων, που τα συνθέτουν. Φαντασιοκόποι φαφλατάδες, που έχουν ιδέες μεγαλείου για τον εαυτό τους και αυτοχαρακτηρίζονται ως «χαρισματικοί» υπάγονται σ' αυτή την κατηγορία. Μια κατηγορία, που δεν συλλαμβάνει την έννοια της πρόληψης και του έγκαιρου, ούτε έχει αντίληψη της σημαντικότητας του σχεδιασμού με συνέπεια να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα, πίσω από τα τετελεσμένα.

Ο μεγάλος Μαξ Βέμπερ υποστήριζε σε ένα διάσημο δοκίμιο του -και δι­καίως- ότι η άσκηση πολιτικής είναι και οφείλει να είναι επάγγελμα που πρέπει να διέπεται από την «ηθική της ευθύνης».

Η ανεύθυνη άσκηση πολιτικής, που πάντα οχυρώνεται πίσω από το ψευδο-επιχείρημα ότι τα γεγονότα διαμορφώνονται στο πλαίσιο μιας δυναμικής ανα­πόδραστης και αναπόφευκτης συνιστά αμάρτημα πρώτου μεγέθους. Τούτο διότι εκτός του γεγονότος ότι οδηγεί σε μία μοιρολατρική αντίληψη των πραγμάτων,

που υποτίθεται ότι εξαρτώνται από κάποιον τυχαίο συντελεστή, αθωώνει τους υπαίτιους και υπολόγους. Γι' αυτό και στη χώρα μας συμβαίνει να μην υπάρχουν υπόλογοι και οι δημόσιοι άνδρες εξ ορισμού απαλλάσσονται.

Με τον τρόπο αυτό φτάσαμε στο σημείο η σημερινή δημοσιονομική δυσπρα­γία, η τρομακτική διόγκωση του δημόσιου χρέους να εμφανίζεται ως ένα είδος τυχαίου οικονομικού «τσουνάμι» αγνώστων λοιπών αιτίων, επομένως χωρίς υπαί­τιους και υπεύθυνους σε επίπεδο λήψης αποφάσεων.

Σήμερα, που το διακύβευμα είναι η ίδια η υπόσταση και το μέλλον του ελλη­νικού λαού, αποκαλύπτεται όσο ποτέ άλλοτε στη νεότερη ιστορία της χώρας μας πόσο «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Γυμνός όχι μόνο από πλευράς ικανοτήτων, αλλά και από την άποψη της παντελούς απουσίας ήθους.

Οσφυοκάμπτες με ελαστική ραχοκοκαλιά κυβερνούν αυτή τη χώρα και δεν διστάζουν «χωρίς αιδώ» να υποθηκεύσουν σε ξένους «σωτήρες», όχι μόνο την οικονομία της χώρας, αλλά και τα εθνικά της στηρίγματα.

Με χιλιάδες τεχνάσματα υπονομεύουν την εμπιστοσύνη του λαού στον εαυτό του και του υποβάλλουν την αντίληψη ότι είναι ο παρίας της Ευρώπης, ενώ πα­ράλληλα τον εκφοβίζουν με κάθε τρόπο ώστε να δεχτεί την αυτοαναίρεσή του.

Είναι ακριβώς εκείνοι, που χαρακτηρίζονται από παντελή έλλειψη φιλότιμου. Φιλότιμο μια λέξη, που δεν υπάρχει ίσως σε καμιά άλλη γλώσσα του κόσμου και συνιστά μία υπέρτατη συνειδησιακή αξία του λαού μας.

Αντί για φιλότιμο η κατηγορία αυτή των δημοσίων ανδρών εμφανίζει κυνι­σμό και θράσος. Όχι θάρρος, διότι το θάρρος προϋποθέτει γενναιότητα, αλλά θράσος.

*• * * Ο μεγάλος Αγγλος ιστορικός Τόϋνμπι στη βάση μιας εγκάρσιας μελέτης

της παγκόσμιας ιστορίας μίλησε γ ια «την εποχή της σύγχυσης», που προηγεί­ται πάντοτε μιας φάσης παρακμής, κατάρρευσης και εσωτερικού εκβαρβαρι-σμού. Αυτή ακριβώς την εποχή διατρέχει σήμερα η χώρα μας.

Το στημένο θέατρο του παραλόγου, η γενικευμένη λασπολογία από όλους και προς όλους, η ευτέλεια και η ξετσιπωσιά σε επίπεδο ηγεσιών αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Ακριβώς γι' αυτό και η σημερινή κρίση στον τόπο μας δεν είναι μόνο οικονο­μική, αλλά είναι καθολική.

Ασφαλώς συνδέεται με την παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήμα­τος και είναι απότοκος του άκρατου φιλελευθερισμού και της λεγόμενης παγκο­σμιοποίησης.

Όμως ο δείκτης επικινδυνότητας αυτής της παγκόσμιας εξέλιξης δεν είναι ο ίδιος για όλες τις χώρες. Τα παθολογικά και παθογενή συμπτώματα διαφέρουν από χώρα σε χώρα και είναι φανερό ότι η Ελλάδα έχει το θλιβερό προβάδισμα.

Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται ο εντοπισμός των αιτίων διαχρονικά, που της «εξασφάλισαν» αυτό το προβάδισμα. Ένα προβάδισμα, που όχι μόνο καταπο­ντίζει το βιοτικό επίπεδο του λαού, αλλά και οδηγεί σε απεμπόληση των κυρι­αρχικών δικαιωμάτων της χώρας, σε καθεστώς εθνικής υποτέλειας και κατάλυ­ση της εθνικής κυριαρχίας στο διηνεκές.

Τα ανθρωπάρια, οι νάνοι που κυβερνάνε, καθώς και όλοι όσοι ψήφισαν το μνημόνιο και τις «ρυθμίσεις» που ακολούθησαν, δεν είναι απλά ανάξιοι, αλλά πο­λιτικά και εθνικά υπόλογοι. Γεγονός, που δεν θα τους οδηγήσει μόνο στο χρο­νοντούλαπο της ιστορίας βαρύτατα στιγματισμένους, αλλά και στο εδώλιο του κατηγορουμένου για πράξεις και παραλείψεις σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού, όπως συνέβη και στην Αργεντινή.

Ήδη η γενικευμένη αποδοκιμασία του λαού αποτελεί προανάκρουσμα αυτής της εξέλιξης, προανάκρουσμα μιας κάθαρσης μεγάλης κλίμακας, ώστε να ανοι­χτεί το πυώδες απόστημα και να εξυγιανθεί ο τόπος.

Η ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας δεν μπορεί παρά να είναι η ανατροπή του μνημονίου και όλων των συμφωνιών, που ακολούθησαν με άμεση στάση πλη­ρωμών προς όλους τους κερδοσκόπους δανειστές μας.

* * * Στόχος αυτού του βιβλίου δεν είναι απλά ο εντοπισμός κρίσιμων γεγονότων,

που σημάδεψαν την πορεία της χώρας, από τη μεταπολίτευση ως σήμερα, αλλά η ερμηνευτική προσέγγιση τους.

Η ερμηνευτική αυτή προσέγγιση επιχειρήθηκε με πραγματικούς όρους, δηλα­δή στο υφιστάμενο οικονομικό-κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο. Το πλαίσιο μιας νόθας αστικοποίησης και ενός υπανάπτυκτου και παρασιτικού καπιταλισμού.

Επομένως δεν αναζητήθηκαν οι δυνατές λύσεις με μετάβαση σε άλλου είδους κοινωνικό σύστημα, διότι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε θεωρητικοποιήσεις, που θα μπορούσαν να αμφισβητηθούν ως ιδεολογισμός και ουτοπία. Ακριβώς γι' αυτό και το πελώριο ζήτημα της καθολικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος δεν αποτελεί αντικείμενο μελέτης αυτού του έργου.

Η εξέταση των πεπραγμένων των πολιτικών ηγεσιών της χώρας από τη με­ταπολίτευση και εντεύθεν στη βάση των όρων λειτουργίας του αστικο-καπιταλι-στικού συστήματος και της αστικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας αποτελεί το αντικείμενο της έρευνας μας.

Πώς και γιατί η χώρα οδηγήθηκε στο σημείο μηδέν; Που εντοπίζονται οι ευ­θύνες για πράξεις και παραλείψεις των λυμεώνων της εξουσίας, που προκάλεσαν τέτοιας κλίμακας διαστρεβλώσεις, ώστε να καταστραφούν όλα τα αναχώματα και οι γραμμές αντίστασης με αποτέλεσμα να φαλκιδευτούν τα ζωτικά συμφέροντα του έθνους και του λαού μας.

Η προσπάθεια διάχυσης της ευθύνης σε όλους μας, που επιχειρούν οι ανεκ-

διήγητοι μειοδότες στοχεύει για μια ακόμα φορά στην αλλοίωση των ιστορικών δεδομένων.

Οι μνημονιακοί αγοραίοι χρεοκόποι, που παρέδωσαν τη χώρα δεμένη χειρο­πόδαρα στη διεθνή ληστρική κερδοσκοπία αναζητούν απελπισμένα συνενόχους στην ανώνυμη μάζα ώστε να υπάρξει ένα είδος πολιτικής κολυμβήθρας του Σι-λωάμ, που θα τους απαλλάξει από τις ευθύνες τους, που δεν είναι μόνο πολιτικές, αλλά και ηθικές και ποινικές.

Δεν έχουν αντιληφθεί οι ανόητοι αυτοί περιηγητές των τηλεοπτικών παραθύ­ρων και εκπομπών ότι έχουν οριστικά και τελεσίδικα χάσει την έξωθεν καλή μαρ­τυρία, ότι κανείς δεν τους ακούει και πολύ λιγότερο τους πιστεύει και ότι η ταφό­πετρα της Ιστορίας έχει τερματίσει την άθλια και χαμερπή πολιτική τους παρουσία.

Αναφέρονται συχνά και αυτοί και οι δημοσιογραφικοί τυμπανοκρούστες τους ορθά στο τέλος της μεταπολίτευσης, αλλά δεν έχουν αντιληφθεί τι αυτό σημαίνει για την προσωπική πολιτική τους υπόσταση. Δεν αντιλαμβάνονται ότι τέλος της μεταπολίτευσης σημαίνει πριν απ ' όλα ριζική κάθαρση, που θα τους στείλει ό,τι και να κάνουν στον αποτεφρωτήρα της Ιστορίας.