©2014ΕκδόσειςΩκεανός - In.gr...2015/01/13 · καταθλιπτικόνοσοκο˘είο˘ετουJκάθελογήJαρρώ - στουJ,πουέκαναντηζωήτηJνα˘οιάζειακό˘ηπιο˘ί

© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός

ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΠΙΣΩ



Σειρά: Ελληνική ΠεζογραφίαΣυγγραφέας: Ελευθερία Μεταξά

Τίτλος: Μην κοιτάξεις πίσωΣελιδοποίηση: Αλίκη Τριανταφυλλίδου

Επιµέλεια: Μαίρη ΚεκροπούλουΕκπόνηση Εξωφύλλου: Έλενα ΜατθαίουCopyright εξωφύλλου: Εκδόσεις Ωκεανός

Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, µερική ή περιληπτική, ή ηαπόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχοµένου του βιβλίου µε οποιονδήποτετρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούµενηγραπτή άδεια του εκδότη. Νόµος 2121/1993 και κανόνες του ∆ιεθνούς ∆ικαίου πουισχύουν στην Ελλάδα.

© 2014 Ελευθερία Μεταξά & ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣΣόλωνος 136, 106 77, Αθήνα

Τηλ.: 210 3829339 Φαξ: 2103829659e-mail:[email protected]

www.oceanosbooks.grISBN 978-618-5104-21-4

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ




Στην αγαπημένη μου αδελφή,την Υπατία, που πάντα στέκεται

δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα.Και στους άντρες της ζωής της,

τον Κώστα, τον Νικόλα και τον Δημήτρη.



ΠΡ Ο Λ Ο Γ Ο Σ

P

Τ ο τηλέφωνο χτύπησε, σπάζοντας τη σιωπήπου έπεφτε στο δωμάτιο. Το χέρι που το σή-κωσε ήταν σταθερό κι ανυπόμονο.

«Ναι;»«Εγώ είμαι».«Σε περίμενα. Άργησες».«Έπρεπε πρώτα να τακτοποιήσω κάποια θέματα...

Άλλωστε, δεν νομίζω ότι είσαι σε θέση να μου κάνειςπαρατηρήσεις!»

Η φωνή ακουγόταν άχρωμη, επίπεδη... κι όμως, ηαπειλή διαγραφόταν ξεκάθαρα στις σχεδόν μπάσες τηςνότες.

«Λοιπόν, θα γίνει απόψε... εντάξει;» συνέχισε η ίδιαάχρωμη φωνή, μ’ έναν τόνο που έδειχνε ολοφάνερα ότιδεν δεχόταν αντιρρήσεις.

«Εντάξει».«Και... περιττό να σου πω ότι δεν πρέπει να μείνει

πίσω κανένα στοιχείο», συνέχισε η ίδια φωνή, με μιααδιόρατη απειλή να πλανάται στα ηχοχρώματά της. «Ο


τύπος έχει αγριέψει πολύ... σε λίγο δεν θα μπορούμενα τον ελέγξουμε... είναι απόλυτη ανάγκη να τελειώ-νουμε μαζί του... απόψε! Διαφορετικά, θα μπλέξουμεόλοι! Κατάλαβες;»

«Σας έχω απογοητεύσει ποτέ;»Απ’ την άλλη άκρη της γραμμής ακούστηκε ένας ακα-

θόριστος θόρυβος, κάτι σαν πνιχτό γέλιο. Κι ύστερα,σιωπή. Το χέρι που κρατούσε το ακουστικό έμεινε γιαλίγο μετέωρο κι ύστερα το ακούμπησε στη συσκευή. Ηανάσα βγήκε βαριά απ’ το στήθος. Προχώρησε μερικάβήματα μέσα στο δωμάτιο. Στάθηκε μπροστά στον κα-θρέφτη και κοίταξε το είδωλο που στεκόταν απέναντι.Χαμογέλασε. Προχώρησε λίγο μέσα στο μισοσκότεινοδωμάτιο. Στάθηκε μπροστά στο κομοδίνο, που βρισκό-ταν δίπλα στο κρεβάτι, κι άνοιξε το πρώτο συρτάρι.Έβγαλε από μέσα ένα πιστόλι, το κοίταξε για λίγο χαϊ-δεύοντάς το με το βλέμμα, κι αφού βεβαιώθηκε ότι ήτανγεμάτο, το έβαλε στη θήκη που κρυβόταν καλά κάτωαπ’ το μπουφάν.

«Ξεκινάμε» είπε απλά. «Φιλαράκο, τελείωσες! Αυτόείναι το τελευταίο σου βράδυ! Κοίτα να το περάσεις κα-λά, γιατί... ως εδώ ήταν!» συμπλήρωσε και με αποφα-σιστικά βήματα βγήκε απ’ το δωμάτιο, κλείνοντας μεδύναμη την πόρτα.

v 10 u



ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

P

6 .00 τα ξημερώματα... Η Φαίδρα κοίταξε το ρο-λόι, νιώθοντας τον εκνευρισμό της να μεγαλώ-νει ολοένα και περισσότερο. Είχε ακόμη μια

ώρα για να τελειώσει τη βάρδιά της... Να πάρει η ευχή!Σήμερα το νοσοκομείο εφημέρευε και η κούρασή τηςήταν απερίγραπτη! Είχε καιρό να δει τόσα περιστατικάμαζεμένα στα επείγοντα! Λες κι είχε πέσει μια κατάρααπόψε κι ο ένας ασθενής ερχόταν μετά τον άλλον... δύοεμφράγματα, ένα σοβαρό τροχαίο και δύο απόπειρεςαυτοκτονίας... Μόλις πριν πέντε λεπτά είχε καταφέρεινα τρέξει μέχρι το μπάνιο, για να ρίξει λίγο νερό στοπρόσωπό της. Ένιωθε εξάντληση... νύσταζε... Το κρύονερό κάπως τη συνέφερε, αλλά εκείνη εξακολουθούσενα νιώθει τις δυνάμεις της να την προδίδουν. Τα τελευ-ταία βράδια άλλωστε δεν κοιμόταν καλά. Μια ανεξή-γητη ανησυχία την κρατούσε ξάγρυπνη... ένα αδιόρατοπροαίσθημα ότι κάτι θα συνέβαινε... κάτι κακό ίσως;Το πρωί πάλευε να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι της, για νακαταφέρει να πάει στην ώρα της στο νοσοκομείο. Στο


καταθλιπτικό νοσοκομείο με τους κάθε λογής αρρώ-στους, που έκαναν τη ζωή της να μοιάζει ακόμη πιο μί-ζερη, ακόμη πιο άδεια.

Όχι ότι δεν αγαπούσε τη δουλειά της. Το αντίθετομάλιστα. Της άρεσε να προσφέρει, να ανακουφίζει τονπόνο των αρρώστων, ένιωθε την απόγνωσή τους στο γε-μάτο ικεσία βλέμμα, που κάρφωναν πάνω της αναζη-τώντας τη γιατρειά, αλλά και γέμιζε αγαλλίαση ότανεκείνη τους έδινε απλόχερα την ελπίδα... Ήταν απ’ τουςανθρώπους που οι άλλοι τους ονομάζουν «καλούς Σα-μαρείτες». Από τότε που ήταν μικρή, απ’ όταν θυμόταντον εαυτό της, τότε στο ίδρυμα... ένιωθε την ανάγκη νακάνει μια δουλειά που θα τη βοηθούσε να προσφέρει.Κι όσο περνούσαν τα χρόνια, η ανάγκη αυτή θέριευε μέ-σα της... λες κι έτσι θα μπορούσε να απαλύνει το κακόπου σφράγισε τη δική της ζωή, να γιατρέψει τον πόνοπου είχε φωλιάσει μέσα της και εξακολουθούσε να τηβασανίζει.. Ναι, σίγουρα την αγαπούσε τη δουλειά της.Όμως, χρειαζόταν και κάτι παραπάνω. Κάτι διαφορε-τικό απ’ την ψυχοφθόρα καθημερινή επαφή με τους αρ-ρώστους! Κάτι όμορφο, συνταρακτικό, που θα ερχόταννα ανατρέψει την άχαρη και μονότονη ζωή της.

Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Όχι! Δεν μπο-ρούσε να πει ότι ήταν όμορφη. Το πρόσωπό της ήτανπολύ αδύνατο, τα χείλη της λεπτά και πάντα κυρτωμέναπρος τα κάτω, σε μια έκφραση μόνιμης μελαγχολίας, ταμάτια της, αν και πράσινα, μικρά και χωρίς καμμία λάμ-

v 12 u



ψη... λες και είχαν για κάποιον λόγο ξεθωριάσει... κιαυτή η χλωμάδα, που πάντα απλωνόταν στα μάγουλάτης, όσο ρουζ κι αν φορούσε (τις ελάχιστες φορές στηζωή της που είχε μακιγιαριστεί) δεν έλεγε να φύγει, νακαλυφθεί... την έκανε να μοιάζει άρρωστη και τόσο πα-ράξενα ταιριαστή, τελικά, με το περιβάλλον του νοσο-κομείου! Τα μαλλιά της, ξανθά και σγουρά, έπεφτανάτσαλα στους ώμους της, αφού το κομμωτήριο αποτε-λούσε για κείνην έναν σχεδόν άγνωστο προορισμό. Ήταναρκετά ψηλή, 1 και 76!! Πάντα αισθανόταν άβολα με τούψος της... στο σχολείο ήταν το ψηλότερο και το πιοάχαρο κορίτσι! Όλοι την κορόιδευαν... Χριστέ μου, θαπροτιμούσε να μην είχε πάει ποτέ σχολείο! Το σώμα τηςήταν αθλητικό και γεροδεμένο. Ήταν άλλωστε το μόνοπου έκανε για τον εαυτό της... γυμναζόταν καθημερινά.Εκτόνωνε έτσι όλη της την ενέργεια κι αποσπούσε τομυαλό της απ’ όσα την απασχολούσαν... ακόμη κι απ’την καθημερινή της επίσκεψη στο απαίσιο γκρίζο κτήριοπου στοίχειωνε εδώ και χρόνια τη ζωή της... στο κτήριοπου την οδηγούσαν τα βήματά της πάντα με την ίδιαελπίδα... πάντα με το ίδιο καρδιοχτύπι... και πάντα μετην ίδια απελπισία...

Η γυμναστική ήταν η μόνη της διέξοδος, η μόνη πο-λυτέλεια που επέτρεπε στον εαυτό της. Αλλά μόνο αυτό,τίποτε άλλο, τίποτε απ’ αυτά που οι γυναίκες παρέχουνστον εαυτό τους, για να διατηρούνται όμορφες και πο-θητές. Για ποιόν λόγο άλλωστε; Είχε συμβιβαστεί, εδώ

v 13 u



και αρκετά χρόνια, με την ιδιότητά της. Γεροντοκόρη!Αυτό άλλωστε ήταν και το παρατσούκλι της στα

Επείγοντα... «η ψηλή» ή «η γεροντοκόρη»... είχε ακού-σει κάποιες απ’ τις «ωραίες» του νοσοκομείου να τηναποκαλούν έτσι, φυσικά πίσω απ’ την πλάτη της. Όχιπως την πείραζε ιδιαίτερα... Ποτέ δεν έδινε ιδιαίτερησημασία σε αυτά που έλεγε ο κόσμος. Για να λέμε όμωςκαι την αλήθεια, δεν είχαν και πολύ άδικο! Κόντευε τασαράντα κι εξακολουθούσε να παραμένει πεισματικάμόνη. Οι πρώτες ρυτίδες είχαν ήδη κάνει την εμφάνισήτους και θρονιάζονταν με εκνευριστική σιγουριά στιςάκρες των ματιών και των χειλιών, στο μέτωπο και ανά-μεσα στα φρύδια της. Οι άνδρες αναγνώριζαν τις ικα-νότητές της ως νοσηλεύτρια, αλλά ως γυναίκα... αλή-θεια, υπήρχε κάποιος από ’κει μέσα που να την είχε δειως γυναίκα; Η απάντηση ήρθε αυθόρμητα, μαζί μ’ έναπικρό χαμόγελο: όχι! Εκτός απ’ την εμφάνισή της, πουαπείχε πολύ απ’ τον χαρακτηρισμό «όμορφη», είχε κά-τι και στο βλέμμα, μια αυστηρότητα, μια σοβαρότητα,το πράσινο των ματιών της ήταν, θαρρείς, μονίμως μιαπαγωμένη λίμνη, και δεν επέτρεπε σε κανέναν τελικάνα την αντιμετωπίσει ως θηλυκό. Για όλους ήταν η κα-λύτερη νοσηλεύτρια των Επειγόντων Περιστατικών.Πολλές φορές μάλιστα είχε προκαλέσει τον φθόνο τωνσυναδέλφων της για τις ικανότητές της, που όλοι ανα-γνώριζαν. Αλλά, μέχρι εκεί! Κανείς ποτέ δεν σχολίασεθετικά την εμφάνισή της... μάλλον το αντίθετο.

v 14 u



Σκούπισε γρήγορα το πρόσωπό της, καθώς άκουσεμια φωνή απ’ έξω να την καλεί επίμονα. Πόσο τυχερήήταν που δεν φορούσε μέικ απ! Αν ήταν μακιγιαρισμέ-νη, δεν θα μπορούσε να απολαύσει την αίσθηση τουκρύου νερού επάνω στο δέρμα της, να νιώσει αυτή τημοναδική αναζωογόνηση, καθώς οι σταγόνες αυλάκω-ναν τα μάγουλά της και τη συνέφεραν απ’ την κούρασηπου αισθανόταν. Πολλές απ’ τις συναδέλφους της αι-σθάνονταν την ίδια ανάγκη, η ιδέα όμως ότι θα χαλού-σαν το μακιγιάζ τους αποδεικνυόταν πάντα πιο δυνατήαπ’ αυτήν.

«Έρχομαι!» φώναξε στη Λίνα, τη συνάδελφο που τηνκαλούσε επίμονα.

Βγήκε απ’ το μπάνιο κι έτρεξε να συναντήσει τη νεαρήνοσηλεύτρια, που ήταν το απωθημένο των αντρών όλουτου νοσοκομείου. Ψηλή, με κατακόκκινα μαλλιά και απί-στευτα θηλυκό κορμί, που ούτε η άχαρη στολή της νοση-λεύτριας δεν μπορούσε να εγκλωβίσει τις χάρες του.

«Έλα, ρε Φαίδρα» της είπε η κοπέλα, με τη χαρα-κτηριστική ένρινη φωνή της, μόλις την αντίκρυσε. «ΗΑντωνίου σε ψάχνει... σαν υστερική κάνει... Μια φοράήρθε νωρίτερα απ’ τη βάρδιά της... κι αποφάσισε να τοπαίξει ευσυνείδητη προϊσταμένη» συμπλήρωσε, στρα-βώνοντας κωμικά το στόμα της.

Μάλιστα! Η Μαρίνα Αντωνίου, η προϊσταμένη της!Σκύλα, με όλη τη σημασία της λέξης! Εκείνη καθόταναραχτή στο γραφείο της και οι νοσηλεύτριες έτρεχαν

v 15 u



πανικόβλητες, ειδικά τις μέρες που το νοσοκομείο είχεεφημερία.

«Τί συμβαίνει;» ρώτησε η Φαίδρα, με τη φωνή τηςνα προδίδει την έξαψη που άρχισε να αισθάνεται. Μάλ-λον είχε έρθει και πάλι η ώρα να δείξει τις ικανότητέςτης.

«Έχουμε ένα εξαιρετικά επείγον περιστατικό» απά-ντησε η Λίνα, διορθώνοντας μια τούφα απ’ τα κατακ-κόκινα μαλλιά της που ξέφευγε ατίθασα απ’ την ανά-λαφρη κοτσίδα της. «Έφεραν κάποιον με τραύματα απόσφαίρα... από σφαίρες μάλλον, για να είμαι πιο ακρι-βής... Κόσκινο τον έχουν κάνει, μιλάμε! Δεν φαίνεταικαλά... τη βγάζει δεν τη βγάζει».

Η Φαίδρα άφησε τη Λίνα να φλυαρεί για την κατά-σταση του ασθενούς κι άρχισε να τρέχει. Έπρεπε να πά-ει γρήγορα... η Λίνα την ακολούθησε μ’ εκείνο το χαρα-κτηριστικό της λίκνισμα, που ξετρέλαινε τους γιατρούςκαι πολλές φορές τους αποσπούσε απ’ τη δουλειά τους.Η αλήθεια είναι πως ακούγονταν πολλά για τη νεαρήκοκκινομάλλα... ειδικά για τις νύχτες που είχε βάρδια...Η Φαίδρα όμως δεν έδινε σημασία στα κουτσομπολιά.Η Λίνα μπορεί να μην ήταν η πιο ικανή νοσηλεύτρια,όμως ήταν ευσυνείδητη και ποτέ δεν αρνιόταν τη βοή-θειά της.

Στέκονταν τώρα και οι δύο μπροστά σε ένα απ’ τακρεβάτια της αίθουσας των επειγόντων περιστατικών.Ή μάλλον, πιο σωστά, σ’ αυτό που ονομάζουν «σανί-

v 16 u



δα», μια σκληρή επιφάνεια, πάνω στην οποία γίνεταιη διαδικασία της ανάνηψης. Εκεί βρισκόταν ξαπλωμέ-νος ένας άνδρας, γύρω στα σαράντα πέντε. Φορούσεένα λευκό πουκάμισο, που μάλλον κάποιος απ’ το πλή-ρωμα του ασθενοφόρου είχε σκίσει στην προσπάθειάτου να τον κρατήσει στη ζωή, κυριολεκτικά βουτηγμένοστο αίμα... ήταν ολοφάνερο ότι το κορμί του το είχανδιαπεράσει τουλάχιστον τρεις σφαίρες... η μια μάλισταβρισκόταν εξαιρετικά κοντά στην καρδιά του... Τα μά-τια του ήταν κλειστά, αλλά στο πρόσωπό του ήταν διά-χυτος ο πόνος... σ’ αυτό το πρόσωπο που –αν ήταν δυ-νατόν να κάνει τώρα τέτοιες σκέψεις– φαινόταν στηΦαίδρα τόσο όμορφο... τόσο ξεχωριστό... Η μύτη ολόι-σια... καθαρά ελληνική... τα μήλα έντονα, λες και τα εί-χε σχεδιάσει ο καλύτερος πλαστικός χειρουργός... τοοβάλ του προσώπου κατέληγε σ’ ένα σαγόνι δυνατό,τετράγωνο, με ένα ευδιάκριτο λακάκι στη μέση... Ωραί-ος άνδρας, πραγματικά... βγαλμένος, λες, απ’ τις σελί-δες ερωτικού μυθιστορήματος, σαν κι αυτά που εκείνηκυριολεκτικά απεχθανόταν, καθώς τα θεωρούσε ανόητακαι εκνευριστικά γλυκανάλατα. Κούνησε το κεφάλι τηςδεξιά-αριστερά προσπαθώντας να διώξει αυτές τιςσκέψεις... Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για τέτοιες πα-ρατηρήσεις. Ο άνθρωπος αυτός πέθαινε... κι εκείνη σκε-φτόταν ότι ήταν όμορφος! Μάλωσε τον εαυτό της, νιώ-θοντας ένα αίσθημα ντροπής να βάφει άλικα ταμάγουλά της.

v 17 u



«Ξεκινάμε ανάνηψη» άκουσε σαν σε όνειρο τη φωνήτου Γεράσιμου Αντωνάκου, του γιατρού που είχε βάρ-δια εκείνο το βράδυ. «Η πίεσή του είναι 7 με τρία... καιεξακολουθεί να πέφτει... τον χάνουμε»

«Όχι» σκέφτηκε τρομαγμένη η Φαίδρα. «Δεν μπορείνα τον χάσουμε... πρέπει να ζήσει... πρέπει να τονσώσουμε!.» Ένιωσε την καρδιά της να χτυπά δυνατάμέσα στο στήθος της, καθώς έκανε αυτές τις σκέψεις.Δεν μπορούσε να καταλάβει τι της συνέβαινε. Πρώτηφορά αισθανόταν έτσι... ένα μούδιασμα σε όλο της τοσώμα... ένα περίεργο χτυποκάρδι, μια ανεξήγητη έξα-ψη... κι όλα αυτά στη θέα αυτού του άγνωστου άνδρα,με το λευκό πουκάμισο κατακόκκινο απ’ το αίμα, πουπάλευε να κρατηθεί στη ζωή.

Η διαδικασία ανάνηψης αποδείχθηκε πολύ πιο δύ-σκολη απ’ ό,τι περίμενε η Φαίδρα. Δύο φορές τον έχα-σαν και δύο φορές τον έφεραν πίσω, με εκείνην να πρω-ταγωνιστεί στις μαλάξεις στο στήθος του, με μιαπρωτόγνωρη λύσσα να τον κρατήσει στη ζωή. Ήθελε νατον σώσει... έπρεπε να τον σώσει... Πάντα προσπαθούσεμε μανία να επαναφέρει τους ασθενείς της... αλλά κάθεφορά που το έκανε ήταν για εκείνους... Αυτή τη φοράόμως, ήταν... ναι, ήταν για την ίδια. Για έναν ανεξήγητολόγο πάλευε να κρατήσει στη ζωή αυτόν τον άγνωστοάνδρα για την ίδια. Δεν άντεχε στην ιδέα ότι μπορεί νατον έχανε... ότι μπορεί ο θάνατος να ήταν πιο δυνατόςκαι πιο ικανός από εκείνην και να κατάφερνε τελικά να

v 18 u



τον κερδίσει, να τον αρπάξει με τα μακριά, κοκκαλιά-ρικα δάχτυλά του, να τον πάρει μαζί του στο ανελέητο,αιώνιο σκοτάδι του...όχι, δεν μπορούσε να το επιτρέψειαυτό. Αυτός ο άγνωστος άνδρας έπρεπε να ζήσει. Καιθα έκανε ό,τι περνούσε απ’ το χέρι της για να το πετύ-χει... ακόμη κι αν χρειαζόταν να περάσει όλη την ημέραπάνω του, κάνοντάς του μαλάξεις στο στήθος....

Ούτε ήξερε πόση ώρα είχε περάσει, όταν άκουσε τονεφημερεύοντα γιατρό να λέει:

«Το μόνιτορ δείχνει υποτυπώδη ηλεκτρική δραστη-ριότητα... Γρήγορα τον απεινιδωτή»

Η προσπάθεια ανάνηψης συνεχίστηκε... 200 joule…300... δύο φορές... τρεις... Η Φαίδρα κοιτούσε με αγω-νία το μόνιτορ, τη ζωντανή απόδειξη της μάχης που έδι-νε ο άγνωστος με τον θάνατο... στην ίδια μάχη που ήτανσύμμαχοι... Ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει τόσο δυ-νατά στο στήθος της... μακάρι να μπορούσε να του δώ-σει απ’ το δικό της παλμό, απ’ τον δικό της χτύπο...

«Εντάξει, σταθεροποιήθηκε...» άκουσε, σαν σε όνει-ρο, τη φωνή του Αντωνάκου. «Ετοιμάστε τον για χει-ρουργείο... Γρήγορα».

Τότε μόνο κατάλαβε ότι όλο της το κορμί πονούσε...ένιωθε τα χέρια της κομμένα, τους ώμους της πιασμέ-νους, ενώ οι παλάμες της έκαιγαν απ’ την προσπάθειανα κάνει την καρδιά του να ξαναχτυπήσει με κανονικόρυθμό. Είχε λαχανιάσει και το στήθος της ανεβοκατέ-βαινε ακανόνιστα...

v 19 u



«Είσαι εντάξει;» τη ρώτησε η Λίνα, κοιτάζοντάς τηνπερίεργα. «Ε, Φαίδρα... σου μιλάω».

Η Φαίδρα τινάχτηκε σα να τη χτύπησε ηλεκτρικό ρεύ-μα.

«Τί έπαθες, καλέ;» την ξαναρώτησε η Λίνα. «Πούταξίδευες;»

Η Φαίδρα έστρωσε τα μαλλιά της, σε μια κίνηση γε-μάτη αμηχανία. Η Λίνα την κοιτούσε με ένα σχεδόν κο-ροϊδευτικό χαμόγελο στα χείλη.

«Σ’ακούω» της απάντησε, προσπαθώντας να μηνπροδώσει την ταραχή της. «Καλά είμαι... απλώς, κου-ράστηκα απ’ τις μαλαξεις».

«Εμ, πώς να μην κουραστείς! Εσύ, παιδί μου, έκανεςσα λυσσασμένη! Απορώ με την αντοχή σου!» είπε η κοκ-κινομάλλα. «Πάντως... ωραίος άνδρας... δεν είναι;» ρώ-τησε, κλείνοντάς της πονηρά το μάτι.

Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι . . .

v 20 u



Documents

©2014ΕκδόσειςΩκεανός - In.gr...2015/01/13 · καταθλιπτικόνοσοκο˘είο˘ετουJκάθελογήJαρρώ - στουJ,πουέκαναντηζωήτηJνα˘οιάζειακό˘ηπιο˘ί