Τυχοδιώκτης

Poul Anderson φραση: Γιάννης Ανδρέου Αφού τέλειωσα το εσωτερικό καθάρισμα, περπάτησα λίγο έξω για να δω τη βραδιά. Ελάχιστες μέρες είχαν περάσει από τότε που μετακόμισα εδώ. Πριν, ήμουν χαμηλά, στα δάση. Τώρα βρισκόμουν πάνω από τη δασωμένη περιοχή κι ο χρόνος που είχε περάσει μόλις που ήταν αρκετός για να βολέψω το κορμί μου εδώ - να συγυρίσω την καμπίνα και την επίπλωσή της, να εξερευνήσω την περιοχή, ν' απλώσω τις συσκευές ηχογράφησης, ν' αφήσω τα πνευμόνια μου να συνηθίσουν τον αραιότερο αέρα. Η ψυχή μου ακόμα προσπαθούσε να προσαρμοστεί. Μου έλειπαν οι σαν χρυσάφι πιτσιλιές του ήλιου στ' απαλά, σκούρα καφέ χαμόκλαδα, η αρρενωπή τραχύτητα κι η γλυκιά, σαν γυναίκας, μυρωδιά των πεύκων, το πράσινό τους που σπάθιζε τον ουρανό, εκείνο το ρυάκι που άστραφτε και τραγουδούσε, οι φωνές των πουλιών, το γουαπιτί με τα θαυμάσια κέρατα που είχε γίνει φίλος μου κι έπαιρνε τροφή απ' τα χέρια μου. (Του άρεσαν ιδιαίτερα οι αγγουρόφλουδες. Τον φώναζα Τσάρλυ). Δε ζεις έξι μήνες σ' ένα μέρος, από τη φλόγα του φθινοπώρου και σ' όλο το σίδερο και το λευκό του χειμώνα για να ξαναγεννηθείς μαζί με τη γη όταν ανασάνει πάνω της η άνοιξη - δεν είναι δυνατό να το κάνεις αυτό και να μην κρατήσεις κάτι απ' αυτό το μέρος για πάντα, βαθιά μέσα στα σωθικά σου. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθούσα να θυμάμαι την περιοχή στα ψηλά κι όταν η Τζο Μοντζελέσκι είπε ότι δεν κατάφερε να μου εξασφαλίσει παράταση του χρόνου διαμονής μου, αποφάσισα ν' ανέβω εδώ για όσο καιρό μ' απόμενε. Ήταν μέρος του σχεδίου μου αγαπούσε τη φυσική περιοχή όσο κι εγώ, όμως κρατούσε την καρδιά της για τις κορφές κι αυτές ήταν υποχρεωμένες να τη βοηθούν να δημιουργήσει την κατάλληλη διάθεση. Ωστόσο, εγώ ο ίδιος χαιρόμουν που θα επέστρεφα. Και καθώς απομακρυνόμουν από την καμπίνα μου, αφού προσπέρασα το όχημά μου ώστε τίποτα φτιαγμένο απ' τον άνθρωπο να μη βρίσκεται ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο, ξαφνικά όλη μου η ύπαρξη ανήκε και πάλι απόλυτα στον τόπο όπου βρισκόμουν. Αυτή η βάση ήταν εγκατεστημένη σ' ένα ορεινό λιβάδι. Το χορτάρι φύτρωνε παχύ κι υγρό, ελαστικό κάτω απ' τα πόδια με μαργαρίτες εδώ κι εκεί σαν αστέρια σκορπισμένα σ' ένα πράσινο ουρανό. Βράχια σε μέγεθος σπιτιού υψώνονταν σκόρπια, γκριζάδα που έσπαγε από ένα παγετώνα σμιλεμένο κάποτε από τη μικρή λίμνη που κελάρυζε και λαμπύριζε λίγο πιο πέρα: ένα σημάδι σε μένα, ότι κι εγώ συμπεριλαμβανόμουν στην αιωνιότητα. Παντού τριγύρω, τα βουνά Γουίντ Ρίβερ φορούσαν στέμματα από χιόνι και το πιο σκούρο μπλε των Βράχων τους σ' ένα ιλιγγιώδες, ουράνιο ύψος όπου περιπλανιόταν ένας αετός. Έπιανε στα φτερά του τις ηλιαχτίδες που ξεχύνονταν πλάγια απ' τη δύση. Οι ακτίνες εκείνες έμοιαζαν να γεμίζουν την παγωνιά κάνοντάς την κατά κάποιο τρόπο να λιώνει και τα ύψη ζωντάνευαν με τις σκιές. Μύριζα γύρω μου το μεγάλωμα, πιο ασκητικό απ' όσο στο δάσος αλλά καθόλου μα καθόλου λιγότερο δυνατό. Ένα ψάρι πήδηξε, είδα τη σύντομη λάμψη και μια στιγμή αργότερα, πολύ αμυδρά μέσα στην ησυχία, άκουσα το νερό να κουδουνίζει. Μ' όλο που δε φυσούσε καθόλου, ένιωσα στο πρόσωπό μου το φίλημα της αύρας.

Documents

Τυχοδιώκτης