Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

1

Μυστικό Σχέδιο

Συχνά µέσα στη θεωρία µας, αναφερόµαστε στην ύπαρξη ενός Μυστικού Σχεδίου, που

έχει δροµολογηθεί εδώ και πολλούς αιώνες κι αυτήν τη στιγµή ακόµα εξελίσσεται. Ο

λόγος µας περί Σχεδίου δεν είναι αυθαίρετος ούτε πρὀόν φαντασίας. Επιβεβαιώνεται

από τις Γραφές αλλά κι από τη γνωστή άπειρη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο

Θεός είναι πανίσχυρος κι αν αυτό συνδυαστεί µε τη δεδοµένη αγάπη Του προς εµάς, το

σύνολο των όσων περιγράφονται στην Αποκάλυψη είναι χωρίς λόγο. Γιατί ο

Πανίσχυρος Θεός ν’ ανεχθεί όλες τις ασχήµιες των εθνικών που σταύρωσαν ακόµα και

τον Ίδιο τον Υιό Του; Αυτή η ανοχή είναι η απόδειξη ότι κάτι επιδιώκεται κι αφού

επιδιώκεται από τον Ίδιο το Θεό είναι αδύνατο να µην επιτευχθεί.

Για ν’ αρχίσει ο αναγνώστης ν’ αντιλαµβάνεται τι ακριβώς είναι το επιδιωκόµενο, θα

πρέπει να έχει στο µυαλό του δύο άκρως ευνόητες σχετικές διαφορές. Η πρώτη έχει να

κάνει µε τη διαφορά µεταξύ Θεού κι ανθρώπου και η δεύτερη µεταξύ των ανθρώπων,

που υπήρξαν στον πλανήτη. Ο Θεός σ’ αντίθεση προς τον άνθρωπο, είναι Άπειρος,

Τέλειος, Αθάνατος και Παντογνώστης. Γνωρίζει απόλυτα τι έχει συµβεί, τι συµβαίνει και

τι θα συµβεί. Αντίθετα ο άνθρωπος είναι θνητός, πεπερασµένος και η γνώση του

περιορισµένη. Όσον αφορά την τελειότητά του, ως δηµιούργηµα του Θεού, γεννήθηκε

τέλειος, αλλά εξαιτίας του αµαρτήµατος, και θα δούµε πως, έχασε την τελειότητά του.

Απ’ αυτήν την τεράστια διαφορά µεταξύ Θεού κι ανθρώπου γεννιέται η παρερµηνεία

των λόγων Του, που είναι η αιτία όλων των δεινών, αλλά και η αιτία γέννησης της

δεύτερης σχετικής διαφοράς. Αυτό σηµαίνει ότι ο Θεός, που γνωρίζει τα πάντα, είτε

αφορούν το παρελθόν είτε το µέλλον, µιλά αληθινά στον άνθρωπο, αλλά αυτή η

αλήθεια τον καταστρέφει. Μιλά ο Θεός για κρίση, για τιµωρία, γι’ ανάσταση, αλλά µιλά

ως αθάνατος. Ο θνητός άνθρωπος παρανοεί και νοµίζει ότι όλα αυτά τον αφορούν στο

σύνολό τους. Πόσο µπορεί ν’ άλλαζε ο Χριστός τη ζωή ενός συνοµήλικού Του από τη

στιγµή που ούτε Τον είδε ούτε έµαθε τι ακριβώς λέει; Άνθρωποι γεννήθηκαν και

πέθαναν µετά το Χριστό, χωρίς να επηρεαστούν καθόλου απ’ Αυτόν. Αυτό που

συµβαίνει όµως στο θνητό άνθρωπο δε συµβαίνει στον αθάνατο άνθρωπο, που είναι η

ανθρωπότητα στο σύνολό της. Για την ανθρωπότητα η γέννηση του Χριστού ήταν το πιο

σηµαντικό γεγονός των αιώνων. Ακόµα κι οι άνθρωποι έξω από το χριστιανισµό επη-

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

2

ρεάζονται απ’ αυτήν τη γέννηση, αφού η παγκόσµια εξουσία ανήκει σ’ αυτούς, που

υποτίθεται λατρεύουν το Χριστό.

Βλέπουµε ότι ο Θεός κι ο άνθρωπος έχουν σχέση σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορά

την ανθρωπότητα ως σύνολο κι εποµένως τα όσα λέει ο Θεός, είτε µέσω των προφητών

είτε µέσω του Υιού Του, είναι απόλυτα αληθινά κι ακριβή. Για την ανθρωπότητα υπήρξε

ζωή, θάνατος, κρίση κι ελπίδα ανάστασης. Όσον αφορά το θνητό άνθρωπο στο δεύτερο

επίπεδο, αυτός είναι, που είναι λατρευτός στο Θεό ως υιός Του. Ο κάθε άνθρωπος

ξεχωριστά έχει ιδιαίτερη σχέση µε το Θεό-Πατέρα κι αυτό σηµαίνει ότι, αν δε

συγχρονιστεί µε την ανθρωπότητα, που ακολουθεί συγκεκριµένη πορεία, µπορεί να

γνωρίσει τη Θέωση. Ο θνητός δηλαδή άνθρωπος, είτε γεννήθηκε προ Χριστού είτε µετά

Χριστόν, δεν έχει καµία απολύτως ανάγκη τη γενική Θέωση. Ο Θεός δίνει δύναµη ώστε

να µπορεί ο άνθρωπος ν’ ακολουθεί την πορεία Θέωσης. Η γενική Θέωση, αυτό που

αναφέρουν οι Γραφές ως Βασιλεία των Ουρανών, αφορά τους ανθρώπους που θα

γεννηθούν µετά από κάποιον συγκεκριµένο χρόνο κι είναι σταθµός για την

ανθρωπότητα, γιατί θα εξαλειφθούν όλοι οι παράγοντες, που για τον οποιονδήποτε

λόγο εµποδίζουν τους θνητούς ανθρώπους να θεωθούν. Ενώ ο κάθε άνθρωπος έχει

δικαίωµα Θέωσης, η ανθρωπότητα στο σύνολό της θ’ αποκτήσει αυτό το δικαίωµα µετά

απ’ ορισµένο χρόνο.

Αυτή η διαφορά είναι η αιτία που, όπως αναφέραµε, γεννά τη δεύτερη σχετική διαφορά,

που αφορά αποκλειστικά τους ανθρώπους. Ο άνθρωπος ξεκίνησε την πορεία του

γυµνός, ζώντας µέσα σ’ ένα φυσικό κόσµο ανταγωνιστικό κι επικίνδυνο. Από εκείνον

τον άνθρωπο που κατοικούσε στις σπηλιές µέχρι τον άνθρωπο του σήµερα, που

κυκλοφορεί µ’ ελικόπτερο και µιλά µέσω του τηλεφώνου µ’ όποιο σηµείο της Γης θέλει,

υπάρχει µία όχι ευκαταφρόνητη διαφορά. Ο άνθρωπος σήµερα νοµίζει ότι όλα αυτά

είναι “φυσικά” εξαιτίας της ευφυ˙ας του. Θεωρεί ζήτηµα χρόνου ν’ ανακαλυφθεί το

αυτοκίνητο ή το τηλέφωνο ή οτιδήποτε άλλο. Αντιλαµβάνεται την ευφυ˙α του, αλλά δεν

µπορεί να καταλάβει ότι, αν µία ευφυ˙α τού σύγχρονου κόσµου γεννιόταν στην εποχή

του λίθου, το µόνο που θα κατάφερνε ήταν να εξασφαλίσει καλύτερο µέρος σε µία

σπηλιά για να κοιµηθεί. ∆εν µπορεί να εξηγήσει γιατί υπάρχουν φυλές στην Αφρική ή

στην Αυστραλία τις οποίες αυτό το “φυσικό” δεν τις άγγιξε. Εδώ ένας βλάκας ρατσιστής

θα µπορούσε να πει ότι είναι θέµα ανωτερότητας της κάθε φυλής. Αυτό είναι εντελώς

λάθος κι αποδεικνύεται τέλεια κι απόλυτα µ’ ένα πείραµα.

Ο ανώτερος ή κατώτερος άνθρωπος, αν υπάρχει, γεννιέται και δε γίνεται. Το πείραµα

που αναφέρουµε, είναι ό,τι πιο εύκολο υπάρχει στη διεξαγωγή του. Από τις άπειρες

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

3

“πρωτόγονες” και άρα “κατώτερες” σύµφωνα µε τη λογική των ρατσιστών φυλές,

παίρνουµε ένα βρέφος. Αυτό το βρέφος στη συνέχεια το παραδίδουµε προς υιοθεσία σε

µία οικογένεια της ανεπτυγµένης ∆ύσης και το παρακολουθούµε καθ’ όλη τη διάρκεια

της ζωής του. Εξαλείφουµε όλες τις παραµέτρους, που είναι δυνατό να δηµιουργήσουν

προβλήµατα και βλέπουµε αν προσαρµόζεται στα δεδοµένα µίας “ανώτερης” κοινωνίας.

Τέτοιες παράµετροι είναι το χρώµα της επιδερµίδας ή ο σωµατότυπος της κάθε φυλής.

Ένα µαύρο παιδί δεν είναι δυνατό να παραδοθεί σε µία λευκή οικογένεια µίας

οµοιογενούς λευκής κοινωνίας. Αν, από τη στιγµή που εµείς δηµιουργούµε ιδανικές

συνθήκες, το βρέφος δεν προσαρµόζεται κι εξελίσσεται σε προβληµατικό άτοµο, τότε

είναι πράγµατι κατώτερο. Είναι όµως δυνατόν ένα βρέφος άνθρωπος ν’ αναπτυχθεί

φυσιολογικά και να µη µπορέσει να προσαρµοστεί; Σε καµία περίπτωση δε θα είναι

κατώτερο κι ίσως αποδειχτεί ανώτερο απ’ όλους. Από τον ηλίθιο ρατσιστή σίγουρα θα

είναι ανώτερο, γιατί αυτό τουλάχιστον δε θα έχει αυτήν την άθλια άποψη για τους

ανθρώπους. Ο ρατσιστής χαίρεται, επειδή είναι Γερµανός ή Γάλλος ή Έλληνας, για τα

επιτεύγµατα του λαού που τον γέννησε, αλλά αγνοεί ότι, αν όλοι οι άνθρωποι είχαν την

ευφυ˙α του, θα ήµασταν ακόµα στην εποχή των σπηλαίων. Καθώς βλέπουµε ότι υπάρχει

αυτή η τεράστια διαφορά µεταξύ των ανθρώπων, που έχουν κατοικήσει τον πλανήτη,

καθώς και ότι είναι ανύπαρκτη κάθε διαφορά µεταξύ των ανθρώπινων φυλών,

φτάνουµε στο συµπέρασµα ότι το ζητούµενο είναι αυτή η συγκεκριµένη διαφορά και για

ν’ επιτευχθεί αυτό, απαιτούνται συγκεκριµένες ενέργειες.

Από τη στιγµή που γεννήθηκε ο άνθρωπος “κατ’ εικόνα και καθ’ οµοίωσιν” του Θεού,

ήταν αδύνατο να µην υπάρξει Σχέδιο, που να βελτίωνε τη θέση του. Ήταν αδύνατο ν’

αφεθεί ο άνθρωπος στην τύχη του. ∆εν µπορεί ο Θεός να του δώσει θἐκή ύλη και να

τον αφήσει να ζήσει σε συνθήκες που ζουν τα ζώα της φύσης. Ήταν αδύνατο να τον

άφηνε να πεθαίνει λόγω πείνας, λόγω ψύχους ή να κατασπαράζεται από τα θηρία. Τι

ήταν ο άνθρωπος όµως κατά την εποχή της ∆ηµιουργίας; Τέλειος; Ήταν πράγµατι

τέλειος και δεν είχε αµαρτίες, δεν ήταν µοιχός, δεν ήταν δολοφόνος. Πώς µπορούσε

όµως αυτή η τελειότητα να ωφελήσει σ’ εκείνες τις συνθήκες; Έκανε κρύο και κρύωνε,

άλλαζε εποχή, έπρεπε να µετακινηθεί, γερνούσε, ήταν αδύνατο να επιβιώσει λόγω

αδυναµίας, ενώ το πιθανότερο ήταν να χάσει τη ζωή του από τα θηρία. Το ανθρώπινο

είδος γευόταν το θάνατο και ζούσε µ’ αυτόν. Γεννούσε η γυναίκα δέκα παιδιά,

επιβίωναν ελάχιστα.

Όλα αυτά συµβαίνουν στα ζώα στη φύση κι είναι αυτό που θεωρούµε δυναµική της. Το

ισχυρό συντηρείται από το ανίσχυρο και η επιβίωση του τελευταίου στηρίζεται στην

ταχύτερη αναπαραγωγή. Ο άνθρωπος όµως είναι “κατ’ εικόνα και καθ’ οµοίωσιν” του

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

4

Θεού. Έχει λογική, έχει κι αισθήµατα. Οι χοίροι αναπαράγονται ταχύτατα, αλλά δεν

αισθάνονται το θάνατο. Ή ίδια η µητέρα µπορεί να κατασπαράξει τους βλαστούς που

γεννά. Ο άνθρωπος όµως βασανίζεται. Είναι αδύνατο µία µητέρα να δεχτεί ως φυσικό

το γεγονός να χάνει συνεχώς τα παιδιά που γεννά. Η µητέρα, από την εποχή της

∆ηµιουργίας µέχρι σήµερα, έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Γεννά παιδιά,

θυσιάζεται γι’ αυτά, τα βλέπει να µεγαλώνουν και χαίρεται, και ως ον µε συναισθήµατα

συµπάσχει όταν αυτά υποφέρουν. Είναι δυνατόν αυτό το ον ν’ αφεθεί ν’ ακολουθήσει

τους νόµους της φύσης, που καθορίζουν τη λειτουργία της; Ένα ον που γνωρίζει κι

αγαπά οµοειδή του, υποφέρει κι αρνείται να ζήσει κάτω από συνθήκες που το

βασανίζουν.

Βλέπουµε ότι ο άνθρωπος της ∆ηµιουργίας ήταν τέλειος, αλλά τραγικά αδύναµος ν’

αντιµετωπίζει το τεράστιο κόστος που συνεπάγεται η ζωή µέσα στη φύση. Ο Θεός θα

ήταν άδικος αν επέτρεπε τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Είναι άδικο να φεύγει η

µητέρα ή ο πατέρας από τη σπηλιά και γυρίζοντας πίσω ν’ αντικρίζει το θάνατο. Είναι

άδικο να βλέπει ο αδερφός τον αδερφό να κατασπαράζεται από τ’ άγρια θηρία. Ο Θεός

αγαπά τον άνθρωπο κι αυτή η αγάπη έχει σχέση µε το χαµόγελό του και την ψυχή που

το προκαλεί. Αυτό το χαµόγελο αποφάσισε να χαρίσει στον άνθρωπο χωρίς κόστος. Ο

Χριστός υποσχέθηκε Αιώνιο Ζωή και µιλά γι’ άπειρη χαρά. Ο άνθρωπος πρέπει να

χαίρεται κι αυτός είναι ο πραγµατικός σκοπός του Θεού. Για να επιτευχθεί αυτό, έπρεπε

να γίνουν ορισµένα συγκεκριµένα πράγµατα, στην πλειοψηφία τους άσχηµα, για την

ανθρωπότητα. Η δικαιοσύνη του Θεού έγκειται στο γεγονός ότι, ενώ κατευθύνει την

ανθρωπότητα στο σύνολό της, παρ’ όλα αυτά δεν αγγίζει ούτε απειλεί τον καθένα από

εµάς σε προσωπικό επίπεδο.

Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, όπως ο Πατέρας του. Αυτό

σηµαίνει ότι, είτε ο άνθρωπος ζει στην εποχή των σπηλαίων είτε στη σηµερινή Νέα

Υόρκη, έχει κρίση να εκτιµήσει την κατάσταση που βρίσκεται ο ίδιος και η κοινωνία, και

µε τα µέσα που έχει ν’ ακολουθήσει την πορεία προς τη Θέωση. Υπάρχει µία τεράστια

παγίδα, εφόσον το Μυστικό Σχέδιο απαιτεί ανθρώπινο δυναµικό, που θα θυσιαστεί,

αλλά αυτό δεν αφορά τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Αν απαιτείται για το Σχέδιο η

υποχρεωτική αγαµία, είναι ψεύτης κι άθλιος, όποιος ισχυριστεί ότι τον παρέσυρε ο Θεός

σ’ αυτήν. Οι άθλιοι παρασέρνουν τους ανθρώπους κι αυτοί είναι που θυσιάζονται.

Ξαναγυρνώντας στην εποχή της ∆ηµιουργίας, βλέπουµε ότι υπάρχει µία πλήρης

συµφωνία µεταξύ των λόγων του Χριστού και της υπάρχουσας επιστηµονικά

τεκµηριωµένης γνώσης των ανθρώπων. Υπήρχε δηλαδή ο άνθρωπος και ο Θεός. Ο

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

5

αρσενικός άνθρωπος αποκολλιόταν από την οικογένειά του και γινόταν “σάρκα µία” µε

το θηλυκό άνθρωπο. Αυτή η ένωση ήταν τέλεια, γιατί την πραγµατοποιούσε ο Θεός. ∆εν

υπήρχαν ενδιάµεσοι και συνεπώς την όποια εξουσία την έφερε η γυναίκα. Ο άνθρωπος

της ∆ηµιουργίας και του Παραδείσου ανήκε στη µητριαρχική κοινωνία. Αυτή η

κοινωνία, ενώ είναι τέλεια, έχει µία τροµερή αδυναµία. ∆εν µπορεί να παράγει γνώση,

που απαιτεί θυσία, και είναι ικανή µόνο για επιβίωση. Ο άνθρωπος µέσα σ’ αυτή µπορεί

να ζήσει χιλιάδες χρόνια, χωρίς ν’ ανακαλύψει τίποτε απολύτως. Απ’ αυτήν την κοινωνία

ανέλαβε να τον βγάλει ο Θεός θυσιάζοντας την τελειότητά του. Πώς έγινε αυτό;

∆ηµιουργώντας συνθήκες πραγµατοποίησης αυτού που λέµε “προπατορικό αµάρτηµα”.

Τι όµως είναι το προπατορικό αµάρτηµα και πώς συµβάλλει στην ανάπτυξη της

ανθρώπινης γνώσης; Οι περιγραφές υπάρχουν µέσα στις Γραφές κι είναι δοσµένες από

το Θεό. Το δυσνόητο των περιγραφών µέσα στις Γραφές, καθώς και η ύπαρξη έλλογων

όντων εκτός από τον άνθρωπο, οδηγεί στην παρανόηση και µ’ αυτόν τον τρόπο στην

παγίδευση. Οι άνθρωποι, ενώ γνωρίζουν την ύπαρξη του αµαρτήµατος, δεν µπορούν να

το κατανοήσουν. Μέσα στις περιγραφές υπάρχει για παράδειγµα ένα ον, ο όφις, που

είναι το εξυπνότερο ον του Παραδείσου. Όµως τι είναι ο όφις; Είναι δυνατό τα φίδια να

ήταν κάποτε εξυπνότερα από τον άνθρωπο; Γιατί παγιδεύτηκε η Εύα και όχι ο Αδάµ απ’

αυτό; Τι ήταν το δέντρο της γνώσης και γιατί απαγορευόταν στους ανθρώπους να

δοκιµάσουν τους καρπούς του; Τι ήταν το δέντρο της ζωής; Γιατί, παρόλο που ο

άνθρωπος έφαγε τον απαγορευµένο καρπό, δεν πέθανε όπως προέβλεψε ο Θεός; Ή

µήπως ο θάνατος είναι κάτι άλλο; Γιατί ο Θεός απείλησε τη γυναίκα ότι τα παιδιά της θα

έρθουν σε σύγκρουση µε τα παιδιά του όφεως; Γιατί την απείλησε µ’ εξάρτηση από τον

άντρα της και µε υποταγή στην εξουσία του; Γιατί όλη η αντιπαλότητα των παιδιών θα

εξαντλείται στο να πατά ο γιος της γυναίκας το κεφάλι του όφεως κι ο όφις να τον

πληγώνει στην πτέρνα;

Όλα αυτά είναι γνωστά σ’ όλους. Όλοι οι άνθρωποι αιώνες τώρα γνωρίζουν αυτό το

συµβάν. Αυτό που δε γνωρίζουν είναι ότι ο όφις δεν είναι το γνωστό φίδι, αλλά κάτι

άλλο. Αυτό το κάτι άλλο αποκαλύπτεται µόνο µέσω των αριθµών. Αν ο αναγνώστης δει

αυτό που δείχνουν οι αριθµοί, σίγουρα θα καταλάβει ότι η παραπάνω περιγραφή είναι

αληθινή και όχι µύθος. Όφις = Πύθων = Έχιδνα = Άνδρας = Άρσεν = 27. Ο “όφις”,

το εξυπνότερο ον του Παραδείσου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κλειδωµένη λέξη, που

χαρακτηρίζει τον άντρα. Ο άντρας περιφερόταν στο χώρο της γνώσης, που ήταν ικανή

να βουτήξει την ανθρωπότητα στο άπειρο σκοτάδι. Ο λόγος που παρέσυρε την Εύα είναι

πλέον προφανής. Η γυναίκα είχε την εξουσία κι αυτή έπρεπε να την ανταλλάξει µε τον

καρπό της γνώσης. Το προπατορικό αµάρτηµα έγινε, όχι όταν ο άντρας µπήκε στο χώρο

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

6

της γνώσης κι αντιλήφθηκε ότι ο άνθρωπος µπορεί να βελτιώσει τη ζωή του µέσα από

συγκεκριµένες ενέργειες, που πρὁποθέτουν θυσίες, αλλά όταν έπεισε τη γυναίκα. Η

γυναίκα χρεώνεται αυτό το αµάρτηµα, επειδή έδωσε την εξουσία στον άντρα. Από την

αρχή της ∆ηµιουργίας ο άντρας ήταν πάντα ο ίδιος. Σκεφτόταν µε τρόπο όµοιο κι όλα

αυτά τα έχουµε περιγράψει. Η πανίσχυρη γυναίκα δεν του επέτρεπε να δηµιουργήσει

εκείνες τις συνθήκες, που θα απειλούσαν την τέλεια δυναµική. Από τη στιγµή όµως που

η γυναίκα δέχτηκε την εξουσία του άντρα, εµφανίστηκε ό,τι άσχηµο χαρακτηρίζει την

πατριαρχική κοινωνία. Το πρόβληµα που µπορεί ν’ απασχολεί κάποιον, είναι το πώς

αυτή η µεταβολή της κοινωνίας έγινε παγκόσµια και σε µία περίοδο κατά την οποία η

επικοινωνία ήταν δύσκολη υπόθεση µεταξύ των λαών.

Για να τ’ αντιληφθεί κάποιος αυτό θα πρέπει κατ’ αρχήν να γνωρίζει το σηµείο στο

οποίο έγινε το αµάρτηµα..

πού εντοπίζεται η µεταβολή της κοινωνίας και µε ποιον τρόπο

επηρεάζεται ο περίγυρος. Μιλάµε για σηµείο κι όχι για παγκόσµια ταυτόχρονη

εµφάνιση, γιατί υπάρχει τεράστια διαφορά που πρέπει να διερευνήσουµε. Ο Θεός έχει

τη γνώση κι αυτή η γνώση στον Παράδεισο εκφράζεται µε την έννοια του “δένδρου”

αυτής. Ο Θεός µπορούσε, αν ήθελε, να εµφανιστεί ταυτόχρονα σ’ όλα τα σηµεία του

πλανήτη και σ’ όλους τους άντρες και να µοιράσει γνώση. Το πρόβληµα είναι ότι η Εύα

η γυναίκα, δεν επηρεάστηκε απ’ αυτήν καθ’ αυτήν τη γνώση, αλλά από τον καρπό

αυτής. Ο Θεός έπρεπε να δώσει γνώση σ’ εκείνες τις συνθήκες και σ’ εκείνους τους

ανθρώπους, που µπορούσαν να παράγουν άµεσα και θεαµατικά αποτελέσµατα, που θα

ήταν οι καρποί. Το µέρος επιλέχτηκε µε τέλειο τρόπο και δεν ήταν άλλο από την

κοιλάδα της Μεσοποταµίας. Αποτέλεσµα του αµαρτήµατος ήταν η Βαβυλώνα των

µύθων. Εκεί υπήρχαν οι συνθήκες, όπου η γνώση έφερνε άµεσο και τεράστιο πλούτο

χωρίς κίνδυνο και παρασύρθηκε η γυναίκα. Εκεί διαπίστωσε η γυναίκα ότι έπρεπε να

παραδώσει τα παιδιά της στην εξουσία του άντρα, ο οποίος είχε τη γνώση να δαµάσει τη

φύση και να εξασφαλίσει ευκολότερη επιβίωση.

Η περιγραφή του αµαρτήµατος στις Γραφές έχει δύο φάσεις, όπως συνέβη και στην

πραγµατικότητα. Η πρώτη φάση είναι αυτή στην οποία ο άντρας ξεγελά τη γυναίκα και

της προσφέρει τον καρπό και η δεύτερη είναι αυτή, που η ίδια προσφέρει τον καρπό

στον άντρα. Η διαφορά µεταξύ αυτών των δύο φάσεων είναι ότι η πρώτη συνέβη στο

παρελθόν κι είναι αυτή, που εντάσσει την κοινωνία στην πατριαρχία, ενώ η δεύτερη

είναι συνεχώς επαναλαµβανόµενη και συµβαίνει µέχρι τις µέρες µας. Πώς; Η Εύα είναι

η γυναίκα κι ο Αδάµ είναι ο άντρας. Σ’ αυτόν τον κόσµο υπάρχουν µόνον άντρες και

γυναίκες κι αυτό σηµαίνει ότι από τη στιγµή που γελάστηκε η Εύα δίνει τον καρπό στον

Αδάµ, που είναι πλέον ο γιος της. Εξαπατάται η γυναίκα, αλλά αυτή γεννά τους άντρες

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

7

και τους δίνει τη γνώση, που την εξαπάτησε. Απλά ο Αδάµ και ο κάθε άντρας δεν έχει

πλέον ανάγκη να εξαπατήσει τη γυναίκα, όπως ο όφις, γιατί η κοινωνία έχει αλλάξει. Το

προπατορικό αµάρτηµα κατατρέχει ακόµα τους ανθρώπους, γιατί απλούστατα η γυναίκα

δεν αντιλαµβάνεται την πλάνη της. Αν πάψει η γυναίκα να παρασέρνει τον άντρα ως γιο

της, αυτός έχει τη δύναµη να νικήσει τον όφι. Ό,τι λέει ο Θεός στους πρωτόπλαστους

είναι τέλειο και ακριβές. Τον άντρα τον προειδοποιεί και τον απειλεί, όχι άµεσα αλλά

έµµεσα, αφού απειλεί τον όφι. Ο άντρας από τότε δεν έπαψε να σέρνεται µε το στήθος

και την κοιλιά σαν δούλος. Όσον αφορά τη γυναίκα, πάλι ο Θεός υπήρξε σαφής. Σ’

όλη τη ζωή της θα είναι εξαρτώµενη από τον άντρα και θα υποτάσσεται στις εξουσίες

του, αφού αυτός θα είναι αφέντης της.

Πώς όµως όλοι αυτοί οι σκληροί λόγοι βγήκαν από το στόµα του Θεού; Ήταν ο

πανάγαθος Θεός κακός; Τα έλεγε όλα αυτά για να τιµωρήσει; Τίποτε απ’ όλα αυτά δε

συµβαίνει. Ο Θεός µιλά σκληρά γιατί βλέπει και περιγράφει το µέλλον και όχι επειδή

έχει πρόθεση να τιµωρήσει. Από τη στιγµή που οι άνθρωποι παράκουσαν τις Εντολές

Του, µπήκαν στο δρόµο της θυσίας. Ο άνθρωπος από τη στιγµή που γεύτηκε τον καρπό

του δέντρου της γνώσης, ήταν πλέον νεκρός.

Πριν δούµε τι ακριβώς συµβαίνει στο χώρο των αριθµών, θα πρέπει πρώτα να

εξηγήσουµε πώς πέρασε η παγκόσµια κοινωνία στην πατριαρχική µορφή της. Είπαµε

ότι το µέρος, που επιλέχθηκε, ήταν αυτό, που µπορούσε ν’ αποφέρει τα πιο άµεσα και

θεαµατικά αποτελέσµατα. Η κοιλάδα της Μεσοποταµίας ήταν δώρο και κατάρα µαζί.

∆ώρο, γιατί οι καρποί τής γης της κι ο πλούτος σε θηράµατα εξασφάλιζαν εύκολη

επιβίωση και κατάρα, γιατί οι πληµµύρες του Ευφράτη κόστιζαν σε ανθρώπινες ζωές κι

ανθρώπινο κόπο, επειδή προκαλούσαν καταστροφές.

Ο όφις, δηλαδή ο άντρας, από τη στιγµή που πήρε έτοιµη γνώση για την αντιµετώπιση

αυτής της κατάστασης, ήταν θέµα χρόνου να πείσει τους οµόφυλούς του άντρες να

συµµετάσχουν σε µία κοινή δραστηριότητα, που σκοπό είχε την πραγµατοποίηση

υποδοµής και όχι την άµεση καθηµερινή επιβίωση. Από τη στιγµή που συµβαίνει αυτή η

µεταβολή, ακολουθούν πλήθος άλλες. Ποιες είναι αυτές; Πρώτον, η γυναίκα βλέπει ότι

τα παιδιά της δεν είναι υποχρεωµένα να έχουν το άγχος της επιβίωσης κι ούτε είναι

αναγκασµένα να µετακινούνται ανάλογα µε την εποχή. Αυτή η διαπίστωση της γυναίκας

την κάνει εύκολη στο να δεχτεί το δρόµο της θυσίας και της υποταγής. ∆εύτερον,

ανάµεσα στους άντρες, που πραγµατοποίησαν το έργο, αρχίζουν να εµφανίζονται για

πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου άντρες εκλεκτοί και άρα πολύτιµοι. Μέχρι τότε

όλοι οι άντρες ήταν ίσοι και η όποια διαφορά στη σωµατική διάπλαση δεν επηρέαζε τις

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

8

σχέσεις τους, αφού δεν είχαν να µοιράσουν µεταξύ τους κάτι το ιδιαίτερο. Ο δυνατός

άντρας επιβίωνε λίγο πιο εύκολα και τίποτε περισσότερο.

Από τη στιγµή όµως που κάποιος έχει µία πολύτιµη γνώση κι αυτό είναι κοινά

αποδεκτό, βελτιώνει τη θέση του. Η γνώση σ’ αντίθεση µε τη µὐκή δύναµη, έχει το

χαρακτηριστικό ότι ακολουθεί τον άνθρωπο µέχρι το τέλος της ζωής του κι απ’ αυτό

ξεκινούν όλα τα προβλήµατα. Ο εκλεκτός άνθρωπος έχει αυτήν την ιδιότητα µέχρι το

θάνατό του. Ο άνθρωπος έχει ορισµένες ανάγκες κι αυτές µέχρι τότε τις κάλυπτε µε τον

κόπο του. Από τη στιγµή όµως που µπορεί να εκβιάσει µε τη γνώση του, αυτές τις

ανάγκες προσπαθεί να τις καλύψει εκµεταλλευόµενος τον κόπο των άλλων. Έτσι, πολύ

γρήγορα ο εκλεκτός κι ο περίγυρός του άρχισαν να περιφέρονται τεµπελιάζοντας. Για

µία µεγάλη κοινωνική οµάδα, όταν αυτοί είναι λίγοι, δεν υπάρχει πρόβληµα κι έτσι

αφέθηκαν να λειτουργούν σύµφωνα µε τον τρόπο που επέλεξαν. Αν σταµατούσαν σ’

εκείνο το σηµείο, σε πολύ µικρό χρονικό διάστηµα κι όταν η γνώση τους θα ήταν πλέον

άχρηστη γι’ αυτούς, αφού θα είχε εφαρµοστεί, η κοινωνία πάλι θα επανερχόταν στην

ιδανική κατάσταση.

Ο άντρας όµως δε σταµάτησε εκεί. Ο πονηρός και άθλιος άντρας, όταν έχει την

εξουσία, προσπαθεί εκτός από την επιβίωσή του να εξασφαλίσει και την υπερπολύτιµη

γι’ αυτόν πορνεία. Ποιος άντρας εκείνης της εποχής, βλέποντας τη µοναδικότητά του,

δε θα προσπαθούσε ν’ απολαύσει σαρκικά όποια γυναίκα επιθυµούσε; Ποιος άντρας

σήµερα, όταν κάνει όνειρα για πλούτο ή εξουσία, δε φαντάζεται τον εαυτό του

περιτριγυρισµένο από καλλονές; Ο άντρας, από τότε µέχρι σήµερα, δεν έχει αλλάξει

καθόλου. Ό,τι µπορεί να εκµεταλλευτεί, δεν το αφήνει. Πόσο µάλιστα σε µία

πρωτόγονη κι αγνή κοινωνία έχοντας ανώτερη γνώση. Επειδή η γνώση ακολουθεί τον

άνθρωπο µέχρι το θάνατο, αυτή η κατάσταση επίσης ακολουθεί. Ο πονηρός εκλεκτός

βλέποντας όµως το γήρας και την αδυναµία να τον απειλούν, άρχισε κατά βούληση να

δηµιουργεί ψευδοεκλεκτούς. Μοιράζοντας συνθήκες εύκολης ζωής και πορνείας,

εύκολο ήταν να συγκεντρώνει γύρω του πονηρούς δούλους κι άντρες ανώτερης

σωµατικής διάπλασης, που αναλάµβαναν πλέον να τον προστατέψουν. Ο αναγνώστης

βλέπει ότι, από ένα σηµείο κι έπειτα, τα πάντα ακολουθούν µε τροµακτική ταχύτητα.

Τι συµβαίνει όµως στη βάση, όταν συµβαίνει αυτό στην κορυφή της κοινωνικής οµάδας;

Από τη στιγµή που η γυναίκα παρέδωσε την εξουσία στον άντρα, επειδή έτσι της

υποδεικνύουν τα έργα του, ο άντρας εκµεταλλεύεται αυτήν την εξουσία. ∆εν έχει

ενδοιασµό να παραδώσει το µικρό κορίτσι του στον άθλιο γέροντα, που µοιράζει

τεµπελιά και πορνεία. Ο άντρας είναι πονηρός και παρασύρεται. Βλέπει τους εκλεκτούς

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

9

ν’ απολαµβάνουν τα πάντα και θέλει κι αυτός να τ’ απολαύσει. Γι’ αυτόν είναι το ίδιο αν

η κόρη του ακολουθήσει τον έρωτά της ή τον άθλιο εκλεκτό. Εξασφαλίζει και το άλλοθί

του πιστεύοντας ότι διευκολύνει τη ζωή της.

Όλα αυτά όµως έχουν και κάποια αποτελέσµατα όσον αφορά τη γενικότερη λειτουργία

της οµάδας. Αυτά είναι τα παρακάτω: από τη στιγµή που επιλέχθηκε το καλύτερο µέρος,

αυτό σηµαίνει ότι οι εκλεκτοί αρχίζουν και προωθούν τη θέση για τη στατικότητα. Ενώ

µέχρι τότε µπορεί να υπήρχε η περίπτωση µετακίνησης, αυτή είναι τώρα απαγορευτική.

Ο εκλεκτός δε θέλει να µετακινείται γιατί απλούστατα η γνώση του και τα όσα αυτή

προσφέρει έχει αξία στο συγκεκριµένο µέρος. Επειδή το µέρος είναι πολύ πλούσιο και

οι γνώσεις το κάνουν ακόµα πλουσιότερο, αυτό σηµαίνει ότι ένας µεγάλος αριθµός

ατόµων µπορεί να επιβιώνει, χωρίς να εργάζεται καθόλου. Μέχρι τότε η εύφορη

κοιλάδα της Μεσοποταµίας ήταν σταθµός για πολλές φυλές και λαούς. Μία

συγκεκριµένη περίοδο συνέρεαν πλήθη ανθρώπων απ’ όλες τις κατευθύνσεις για ν’

απολαύσουν τους καρπούς της.

Από τη στιγµή όµως που µία οµάδα έχει τη γνώση να δαµάσει τη φύση κι έχει δουλέψει

για την υποδοµή, αυτό σηµαίνει ότι η ελεύθερη µετακίνηση µέσα στο χώρο αρχίζει να

γίνεται προβληµατική. Ο πλούτος, που είναι το πλεόνασµα και συντηρεί όλους τους

τεµπέληδες, τίθεται σε κίνδυνο. Όλοι αυτοί αρχίζουν και σκέφτονται να πάρουν για

πρώτη φορά στην ιστορία ένα ρόλο. Αναλαµβάνουν να διώχνουν τους ανθρώπους που

για αιώνες συνέρεαν στην περιοχή. Αυτός είναι ο πρώτος στρατός κι είναι αποτέλεσµα

καθαρά του αµαρτήµατος. Οι άνθρωποι που µέχρι τότε δε γνώριζαν το φόνο, παρά

µόνον το θάνατο από τα θηρία, γνώρισαν το χειρότερο θηρίο, που είναι ο άνθρωπος. Η

ζωή του ανθρώπου έπαψε να έχει αξία κι ο θάνατος σκορπιζόταν απλόχερα µέσα κι έξω

από την πρώτη πατριαρχική κοινωνία. Από τότε έπαψαν να τηρούνται και τα

προσχήµατα. Άρπαζαν, βίαζαν κι εξασφάλιζαν δούλους µε τη δύναµη των όπλων. ∆ε

χρειαζόταν τώρα να ρωτηθεί ο πατέρας ή να είναι πονηρός. Ο φόβος ήταν αρκετός για

να µην υπάρξει αντίσταση.

Ενώ όλα αυτά συµβαίνουν στην πρώτη πατριαρχική κοινωνία, τι συµβαίνει στον

περίγυρο, που παραµένει στο µητριαρχικό τύπο; Αυτή η κοινωνία έχει το µειονέκτηµα,

να µη µπορεί µε κανέναν τρόπο ν’ αναπτύξει µηχανισµούς άµυνας. Η µητέρα ασκεί

εξουσία, αλλά αυτή η εξουσία είναι µέσα στην οικογένεια. ∆εν µπορεί να γίνει κεντρική,

κι αν γίνει δεν έχει το τροµερό ένστικτο της αντίστοιχης αντρικής. Αυτό το τροµερό

ένστικτο γεννιέται από τα πάθη των διεστραµµένων δούλων, που όταν γεράσουν

αποκτηνώνονται πλήρως. Όταν οι άθλιοι της πατριαρχικής κοινωνίας δε διστάζουν να

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

10

σκοτώσουν και ν’ αδικήσουν ανθρώπους της ίδιας φυλής, είναι δυνατό να έχουν

ενδοιασµούς µε τις υπόλοιπες φυλές; Το επόµενο βήµα ήταν εξορµήσεις, µε σκοπό τη

λεηλασία είτε αγαθών είτε ανθρώπων. Άρπαζαν ό,τι έβρισκαν. Τους άντρες τους έκαναν

δούλους και τις γυναίκες τις βίαζαν µετατρέποντάς τες σ’ ερωµένες δια της βίας. Μέσα

σ’ αυτές τις φυλές που αδικούνταν, φυσικό είναι να υπήρχαν αντιδράσεις και φόβοι. Οι

άντρες εκείνων των φυλών αποφάσισαν ν’ αντιδράσουν και ν’ αµυνθούν. Το έργο τους

ήταν η οργανωµένη άµυνα. Αυτό υπήρξε κι ο καρπός του προπατορικού αµαρτήµατος

για τη γυναίκα αυτών των φυλών. Ενώ στη Μεσοποταµία ο καρπός ήταν η εύκολη

επιβίωση, στον περίγυρο ήταν η άµυνα. Όλες αυτές οι φυλές που αµύνθηκαν έγιναν κι

αυτές επιθετικές, επειδή ακολουθούσαν την ίδια ακριβώς πορεία. Απλά ο εκλεκτός δεν

ήταν πλέον λόγω γνώσης, αλλά λόγω ηρωισµού. Άρχισαν να εµφανίζονται κι οι ήρωες

που, εκµεταλλευόµενοι τη δήθεν ιστορία τους, απολάµβαναν µέχρι το θάνατό τους

προνόµια που γνωρίζουµε ποια είναι. Στη Μεσοποταµία πυροδοτήθηκε µία αλυσιδωτή

αυτοτροφοδοτούµενη αντίδραση. Μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων έπεσε η γνώση

σαν ατοµική βόµβα και διασκορπίστηκε στα πέρατα της Γης. Από τη στιγµή που

διαπράχθηκε το προπατορικό αµάρτηµα και µετά, δεν υπήρχε περίπτωση

πισωγυρίσµατος. Ήταν τόσο καθοριστικό το πέρασµα µίας οµάδας στην κοινωνία

πατριαρχικού τύπου, που το µόνο που απέµενε πλέον ήταν η συµπλήρωση του χρόνου

που απαιτούσε το Μυστικό Σχέδιο.

Στη Βαβυλώνα λοιπόν βρίσκονται τα θεµέλια της πατριαρχικής κοινωνίας κι εµείς

πρέπει να δούµε τι ακριβώς έχει οικοδοµηθεί σ’ αυτά τα θεµέλια. Οι αριθµοί

περιγράφουν τα όσα συνέβησαν τότε µ’ ακρίβεια κι αυτό σηµαίνει ότι εµείς πρέπει να

βρούµε τι ακριβώς είναι το δέντρο της γνώσης ή το δέντρο της ζωής. Εδώ είναι χρήσιµο

ν’ αναφέρουµε ότι στις Γραφές αναφέρεται ο όρος “ξύλον” και όχι “δένδρον”. Εµείς

χρησιµοποιούµε τον όρο “δένδρον”, γιατί αυτό διδαχτήκαµε από το Χριστό. Τα δέντρα

ξεχωρίζουµε και όχι το ξύλο, που προέρχεται από δέντρο. ∆ένδρον της ζωής =

Αθάνατος άνθρωπος = Βασιλεία των Ουρανών = Άνθρωποι ζώντες = Κέρας της

αµάλθειας = 80. Επίσης, µε άλλο αριθµό εκφράζεται πάλι το ίδιο, εφόσον: ∆ένδρον

ζωής = Αιώνιος ζωή = Ιερός Λόγος = Αλήθεια του Θεού = Θεία κοινωνία = 63. Απ’

αυτό το δέντρο έχει δικαίωµα να τρώει καρπούς ο άνθρωπος κι αυτοί οι καρποί δεν τον

αποβάλλουν από τη θεία κοινωνία της ∆ηµιουργίας. Το απαγορευµένο δέντρο είναι

αυτό της γνώσης του καλού και του κακού. Ο όφις όταν προσπάθησε να ξεγελάσει τη

γυναίκα, της είπε ότι µέσω αυτού του καρπού ο άνθρωπος γίνεται όµοιος µε το Θεό και

γνωρίζει πώς να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Ο όφις δεν είπε ψέµατα. Ο Θεός

γνώριζε το καλό και το κακό, γιατί γνωρίζει τα πάντα. Το θέµα όµως είναι ότι ο τέλειος

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

11

άνθρωπος τότε δεν είχε ανάγκη απ’ αυτήν τη γνώση, γιατί λειτουργούσε σύµφωνα µε

την επιθυµία του ∆ηµιουργού. Για να γίνει όµως Θεός και όµοιός Του στη γνώση,

έπρεπε να φάει τον καρπό αυτού του δέντρου, να κάνει και το καλό και το κακό, ώστε

να τα γνωρίζει και να τα ξεχωρίζει.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η παγίδα. Ο άνθρωπος προστατευόταν από το Θεό Πατέρα

µόνο σεβόµενος τα στεγανά µεταξύ της γνώσης του Θεού, που βρίσκεται στο δέντρο της

γνώσης και της δικής του τελειότητας, που εκφράζεται από την αγνότητα της ψυχής που

του έδωσε ο ∆ηµιουργός. Για να θεωθεί ο άνθρωπος απαιτείται να εφαρµοστεί το

Μυστικό Σχέδιο του Θεού. Ήταν αγνός και τέλειος, αλλά δεν ήταν Θεός εφόσον δεν

είχε γνώση. Η Θέωση επέβαλε τη δροµολόγηση όλων εκείνων των καταστάσεων,

καλών και κακών, µέσα από τις οποίες ο άνθρωπος της Θέωσης θα είχε γνώση όµοια

µε τον Πατέρα. Ο Θεός γνώριζε από τότε το αυτοκίνητο, το τηλέφωνο, τους

δορυφόρους, που είναι αγαθά χρήσιµα και καλά, αλλά γνώριζε επίσης και το κόστος

τους, που είναι η Βαβυλώνα, οι πόλεµοι, ο Μεσαίωνας. Αυτή η γνώση τού έδινε την

ιδιότητα του Θεού, εφόσον ήταν ήδη ∆ηµιουργός. Ως ∆ηµιουργός δηµιούργησε τα

πάντα και τα παρέδωσε στον άνθρωπο. Ως Θεός όµως γνώριζε τα πάντα και δεν

επιδίωκε να γίνει ο άνθρωπος Θεός κι εποµένως δηµιουργός των όσων γνωρίζουµε

σήµερα, γιατί τον λυπόταν.

Ο άνθρωπος τότε ήταν “κατ’ εικόνα και καθ’ οµοίωσιν” του Θεού, αλλά µ’ ένα λόγο

οµοιότητας, που άγγιζε το ένα προς άπειρο. Όλη η πορεία προς τη Θέωση έχει στόχο

να µειώσει αυτήν τη διαφορά και κατά τη Θέωση να υπάρχει ταύτιση, όσον αφορά τη

γνώση πάνω στο θέµα του καλού και του κακού. Ταύτιση µε το Θεό δε νοείται εκτός απ’

αυτήν τη γνώση, που δόθηκε για το κέρδος της τεχνολογίας. Το δέντρο της γνώσης

χαρακτηρίζεται από το µέγιστο των αριθµών που είναι το “9”. ∆ένδρον της γνώσης =

Οίκος κεκοσµηµένος = Πρωτότοκος των νεκρών = Βασιλεύς της Βαβυλώνος = Κύριος

των ανθρώπων = 90. Όταν γνωρίζουµε ότι ∆ένδρον = Κύριος = 35,

αντιλαµβανόµαστε ότι το περίφηµο αυτό ∆ένδρο ήταν ο Ίδιος ο Κύριος, ο οποίος είχε

και την απόλυτη γνώση. Η έννοια “όφις” υποδηλώνει απλά το φύλο του Κυρίου.

Όλα αυτά σηµαίνουν ότι ο Θεός ήθελε µε κάθε θυσία τη Θέωση του ανθρώπου κι

εποµένως το απαγορευµένο δέντρο ήταν θέληµά Του να βρίσκεται εκεί τη στιγµή που

έπρεπε, ώστε ο άνθρωπος να ξεκινήσει την πορεία του. Η απαγόρευση απλά υπήρχε για

να γνωρίζει ο άνθρωπος ότι όλα αυτά συµβαίνουν εξαιτίας κάποιου σφάλµατος, όπως

είναι η αλλαγή της κοινωνίας στον πατριαρχικό τύπο. Από το Λόγο του Χριστού

διδασκόµαστε ότι ο Θεός τα παρέδωσε όλα σ’ αυτόν και µεταξύ άλλων και το δικαίωµα

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

12

της κρίσης. Αυτό που µας λέει ο Χριστός σηµαίνει ότι αυτός, που είναι το δέντρο της

γνώσης, είναι αυτός, που είναι ο Κύριος της γνώσης και δεν είναι άλλος από τον Υιό

του Θεού. Ο Υιός του Θεού ως όφις, ως άντρας, είχε τη γνώση και την έδωσε στους

ανθρώπους. Αυτός είναι ο “πρωτότοκος των νεκρών”, που είναι ο ίδιος µ’ αυτόν που

γνωρίζουµε στην Αποκάλυψη. Ο Υιός ο µονογενής είναι τα δέντρα είτε της γνώσης είτε

της ζωής. Από τη στιγµή όµως που ο άνθρωπος παίρνει γνώση και ο Υιός θυσιάζεται,

χάνει για πάντα το δικαίωµα της πρόσβασης στο δέντρο της ζωής, που είναι η Βασιλεία

των Ουρανών. Ο Υιός του Θεού θα πρέπει ν’ αναστηθεί, ώστε να λειτουργήσει ως

δέντρο της ζωής. Από το σηµείο αυτό και πέρα το δέντρο της ζωής, ό,τι λυτρωτικό

δηλαδή προέρχεται από το Λόγο του Υιού του Θεού, φυλάσσεται από τα “Χερουβείµ” κι

απ’ αυτό που στην Αποκάλυψη περιγράφεται ως “µάχαιρα µεγάλη”. Οι αριθµοί που

εκφράζουν τις έννοιες “Χερουβείµ” και “µάχαιρα µεγάλη” είναι αντίστοιχα 44 και 48.

Το 44 είναι ο αριθµός του Παντοκράτορα και το 48 της φιλοσοφίας. Ο Παντοκράτωρ =

44, και η Φιλοσοφία = 48, δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να έρθει σ’ επαφή µε το

δέντρο της ζωής.

Ο “Παντοκράτωρ” όµως ως έννοια µας βάζει σ’ ορισµένες σκέψεις και µας

προβληµατίζει. Είδαµε ότι το δέντρο της γνώσης είναι ισοδύναµο του Κυρίου των

ανθρώπων κι ο Κύριος των ανθρώπων δεν µπορεί να είναι άλλος από τον

Παντοκράτορα. Πώς όµως µπορούµε να µιλάµε εκείνη την εποχή για παντοκρατορία; Ο

Κύριος των ανθρώπων ήταν ο βασιλιάς της Βαβυλώνας, όπως µας περιγράφουν

αριθµοί, αλλά αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν σε καµία περίπτωση το σύνολο των

ανθρώπων, όπως αρµόζει στην έννοια του “παντοκράτορα”. Η Βαβυλώνα έλεγχε ένα

µέρος του πλανήτη όχι ιδιαίτερα µεγάλο και σ’ αυτό είχε την εξουσία. Πώς ήταν όµως ο

βασιλιάς της παντοκράτορας, αφού δεν είχε την εξουσία πάνω σ’ ανθρώπους που

βρίσκονταν σ’ άλλες ηπείρους ή ακόµα και στην ίδια ήπειρο;

Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σηµείο. Ο όφις που σε πρώτη φάση παρέσυρε τη γυναίκα,

βρισκόταν µεν στο δέντρο της γνώσης, αλλά το ξύλο αυτής της γνώσης, που είναι µέρος

του δέντρου, επιδίωκε να δηµιουργήσει. Ο Κύριος, δηλαδή το ∆ένδρον, εµφανίστηκε

για να παρασύρει τη γυναίκα κι αυτό δηµιούργησε το Ξύλον, το οποίο ξαναπαρέσυρε τη

γυναίκα σε παγκόσµια πλέον κλίµακα. Αυτό σηµαίνει ότι ο Υιός του Θεού εµφανίστηκε

σε µία συγκεκριµένη στιγµή µ’ άπειρη γνώση, που παρέσυρε τους ανθρώπους κι

άλλαξαν την κοινωνία τους δηµιουργώντας τη Βαβυλώνα. Ο Κύριος έφυγε κι αυτό που

έµεινε ήταν η Βαβυλώνα, που αναγνώριζαν οι άνθρωποι ως ξύλο. Η πόλη αυτή για την

ανθρωπότητα υπήρξε ό,τι το δέντρο της γνώσης, δηλαδή ο Βασιλεύς της, γι’ αυτήν.

Ξύλον = Βαβυλών =19.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

13

Βλέπουµε ότι ο Θεός χρησιµοποίησε αυτήν την πόλη για ν’ ανέβει κλίµακα. Από µία

µικρή κοινωνική οµάδα, εντελώς ασήµαντη πληθυσµιακά, δηµιούργησε τη Βαβυλώνα κι

από τη Βαβυλώνα ξεκινά την παντοκρατορία. Είναι προφανές στον αναγνώστη ότι η

γνώση του προπατορικού αµαρτήµατος, που αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας,

δόθηκε σε χρόνο πιο κοντινό σ’ αυτόν που ζούµε. Η εκδίωξη του ανθρώπου από τον

Παράδεισο, είτε αυτός κατοικούσε στην Αµερική είτε στην Ευρώπη, έγινε όταν η

γυναίκα πήρε καρπό, που είναι σ’ όλους ορατός κι αφορά το σύνολο των ανθρώπων.

Τα φράγµατα της Μεσοποταµίας δεν ήταν ο λόγος που οι Ινδιάνοι της Αµερικής

γνώρισαν την Κόλαση, αλλά κάτι άλλο, που αφορά και τους ίδιους και το γνωρίζουν.

Πριν εξετάσουµε το προπατορικό αµάρτηµα στην παγκόσµια κλίµακα, χρήσιµο είναι να

δούµε τι ακριβώς προκύπτει απ’ αυτό στο επίπεδο του ανθρώπου και που

επαναλαµβάνεται συνεχώς. Ο Θεός είπε στον άνθρωπο ότι, από τη στιγµή που θα γευτεί

τον καρπό του δέντρου, θα πεθάνει. Θα γνωρίσει ο άνθρωπος το θάνατο κι αυτό θα έχει

ως άµεση συνέπεια την απώλεια της Αιωνίου Ζωής. Τι ακριβώς είναι όµως ο θάνατος;

Είναι δυνατό να είναι ο βιολογικός; Πώς επιβίωσε το ανθρώπινο γένος; Είπε ψέµατα ο

Θεός; Αυτό είναι αδύνατον κι εποµένως ο θάνατος είναι κάτι άλλο πιο σύνθετο. Αυτός

είναι κι ο λόγος που υπάρχει στις Γραφές ο πρώτος κι ο δεύτερος. Ο Θεός λέει ότι

αυτός, που θα γευτεί τον καρπό της γνώσης θα πεθάνει αµέσως. Εµείς ψάχνουµε

κάποιον, που έχει γνώση κι είναι νεκρός ανάµεσα στους ζωντανούς. Η λογική µας

υποδεικνύει ότι αυτοί είναι οι εκλεκτοί. Οι εκλεκτοί, σύµφωνα µε τις Γραφές, έχουν

γνώση κι εποµένως αυτοί είναι οι πιο πιθανοί. Οι αριθµοί επιβεβαιώνουν απλά ότι,

Θάνατος = Εκλεκτός = Εκλεκτοί = Αδελφοί = 30, ενώ, Νεκρός = Σοφός = Πτωχός

= 33. Τον όρο “αδελφοί” τον αναφέρουµε γιατί ο Χριστός στους τελευταίους λόγους

Του —κι ενώ είχε αφήσει γνώση— ονοµάζει τους Αποστόλους αδερφούς. Αυτοί είναι οι

άνθρωποι, που γεύτηκαν τον καρπό κι έχουν τη γνώση. Εµείς αναφέραµε ότι απ’

αυτούς προέκυψε ένα σύστηµα, το οποίο εµπεριέχει µέσα του την αδικία, την εξουσία

κλπ. Συνεπώς αυτός ο αριθµός προσδιορίζει µόνον τους ανθρώπους που έχουν γνώση

και όχι τη λειτουργία τους. Προσδιορίζει µία µερίδα ατόµων, που υπάρχει µέσα στην

κοινωνία και διατηρεί κάτω από την κατοχή της τη γνώση που οδηγεί στο θάνατο. Αυτό

που αφήνουν από πίσω τους κι αποτελεί το κυρίως πρόβληµα, είναι κάτι εντελώς

διαφορετικό.

Οι Γραφές και πάλι θα πρέπει να µας οδηγήσουν. Από τη στιγµή που αυτό το

φαινόµενο είναι πρωτόγνωρο για την ανθρωπότητα κι όλοι αυτοί είναι οι πρώτοι που

γεύονται το θάνατο, αυτό που αναζητούµε είναι της αυτής λογικής. Ο πρωτότοκος των

νεκρών, εποµένως ο πρώτος που γεύτηκε το θάνατο, µεταξύ των άλλων

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

14

προσδιορισµών, µας αφήνει και την έννοια του “πρώτου”. Έτσι, µε βάση και πάλι τη

λογική, αφού Αυτός είναι ο Υιός του Θεού και συµµετέχει στο µυστήριο, γίνεται πρώτος,

για να δηµιουργήσει πρώτους. Όλα γίνονται µε την προοπτική του πολλαπλασιασµού.

Ο εκλεκτός γεννά εκλεκτούς κι εποµένως ο πρώτος γεννά πρώτους. Οι πρώτοι, εφόσον

δεν έχουν την απόλυτη γνώση του πρωτότοκου, αλλά και την ψυχική δύναµή του, είναι

αυτοί, που εκµεταλλεύονται τη γνώση τους σε βάρος των ανθρώπων.

Αυτοί, σύµφωνα µε τη θεωρία µας, εισήγαγαν στην κοινωνία την έννοια της “εξουσίας”,

της “µοιχείας”, της “βλασφηµίας”, κι εφόσον η γνώση προέρχεται από το Θεό και θίγει

τα παιδιά Του επίσης κι αυτήν της “αµαρτίας”. Οι άνθρωποι αυτοί έκαναν την αµαρτία,

συνεπώς ήταν αµαρτωλοί. Όλα αυτά τα περιγράψαµε επαρκώς και οι αριθµοί τα

επιβεβαιώνουν. Πρώτος = Πρώτοι = Αµαρτωλοί = Ασύνετοι = Μοιχοί = Μοιχεία =

Βλασφηµία = Εξουσία = 37. Οι άνθρωποι αυτοί µετάλλαξαν την κοινωνία, για να την

εκµεταλλευτούν ικανοποιώντας την αθλιότητά τους κι αυτοί είναι οι γνωστοί βάρβαροι

των αρχαίων Ελλήνων. Οι δικές τους κοινωνίες ήταν επιθετικές και δε σέβονταν τίποτε,

ούτε Θεό ούτε άνθρωπο. Βάρβαροι = 37. Οι περίφηµοι βάρβαροι, που τόσο πολύ

υποτιµήθηκαν από τους Έλληνες, δεν ήταν άλλοι παρά αυτοί, που βίωναν την

πατριαρχική κοινωνία σε όλο της το µεγαλείο. Ήταν αυτοί, που λιθοβολούσαν τις

γυναίκες τους, αφού πρώτα τις εγκλώβιζαν στην αθλιότητα της µοιχείας κι ήταν αυτοί,

που φέρονταν στα παιδιά τους όµοια µε τα ζώα, εφόσον η κοινωνία τους έδινε τη

δυνατότητα ν’ ασκούν εξουσία ζωής και θανάτου πάνω σ’ αυτά. Πώς να µην είναι

βάρβαρος για τον Περικλή ένας άνθρωπος, που ζει µε µία γυναίκα που δεν ανέχεται και

που εκδήλωση αυτού του αισθήµατος είναι η άσκηση βίας; Πώς να µην είναι βάρβαρος,

τη στιγµή που εκµεταλλεύεται τα παιδιά του κι απαιτεί απ’ αυτά πλήρη υποταγή, ακόµα κι

αν γνωρίζει το λάθος του; Πώς να µην είναι βάρβαροι αυτοί, που ζουν σε µία κοινωνία,

που δεν τους σέβεται και τους σκοτώνει, και όχι µόνο δεν αµύνονται, αλλά αντίθετα

περνούν αυτήν την αθλιότητα και µέσα στα σπίτια τους; Αυτό που επιδίωκε ο Θεός µέσα

απ’ αυτήν την κοινωνία, είναι η δηµιουργία αδιεξόδου µέσα από ανυπέρβλητα εµπόδια

και συγκρουόµενα συµφέροντα, ώστε να µπορέσει ο άνθρωπος να κατανοήσει την

έννοια του “Μεσσία” και άρα της “Λύτρωσης”. ∆ηµιουργούνται τεχνητά συνθήκες

καταπίεσης, ώστε σε συγκεκριµένο χρόνο να δράσει ένας άνθρωπος µε χαρακτηριστικά

λυτρωτή. Μέσα σε µία κοινωνία ανθρώπων-Θεών, είναι αδύνατο να υπάρξει Μεσσίας,

γιατί απλούστατα δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτε. Όταν ο άνθρωπος είναι

ελεύθερος, ήρεµος, “σάρκα µία” µε τη γυναίκα του, ο Μεσσίας είναι ο καλύτερος κι ο

πιο αγαπητός φίλος, αλλά σε καµία περίπτωση λυτρωτής. ∆εν υπάρχει τίποτε, που να

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

15

επηρεάζει τόσο αρνητικά τη ζωή του, ώστε η νίκη εναντίον αυτού να οδηγεί στη

Λύτρωση.

Το πρόβληµα βρίσκεται στο ίδιο σηµείο που το έχουµε εντοπίσει. Πρέπει η κοινωνία να

έχει αγγίξει µία στάθµη στην οποία το σύνολο των αλλαγών, που θα επιφέρει η

επανεµφάνιση του Μεσσία, να φέρει τη Λύτρωση και όχι την απελπισία. Αν δεν

ωριµάσουν οι συνθήκες, ο Μεσσίας όχι µόνο δεν µπορεί να επιφέρει τη Λύτρωση, αλλά

αντίθετα εντείνει την απελπισία. Όσο ο άνθρωπος ελπίζει, µπορεί και ζει περιµένοντας.

Αν όµως αυτό που περιµένει αποκαλυφθεί άκαιρα και δεν έχει την παραµικρή δύναµη,

τότε τ’ αποτελέσµατα είναι τραγικά. Από τη στιγµή που η ανθρωπότητα έχει µπει στο

στάδιο της πατριαρχίας, τα πάντα πρέπει ν’ ακολουθήσουν το Σχέδιο µε απόλυτη

ακρίβεια, γιατί ένα σφάλµα είναι ικανό να βυθίσει την ανθρωπότητα σε µόνιµη κι

ανίκητη αθλιότητα. Ο Θεός όλους αυτούς τους αιώνες δεν εµφανιζόταν, όχι επειδή δε

λυπόταν τον άνθρωπο, αλλά για λόγο ακριβώς αντίθετο. Έδωσε τη γνώση και το

ένστικτο στον άνθρωπο, αλλά τα κλειδιά αυτής της γνώσης ήταν αδύνατο να δοθούν.

Έκτισε τη Βαβυλώνα, αλλά τη γνώση της την προστάτευσε για όσο διάστηµα επέβαλε το

Μυστικό Σχέδιο. Αυτό που πρέπει εµείς τώρα να δούµε είναι, γιατί η Βαβυλώνα υπήρξε

το ξύλο της γνώσης και πώς οδήγησε τον άνθρωπο έξω από τον Παράδεισο.

Η Βαβυλώνα υπήρξε σύµφωνα µε τη γνώση των ανθρώπων το πρώτο οργανωµένο

σύστηµα του οποίου η σκληρότητα άγγιξε τα άκρα. Ο άνθρωπος τη γνωρίζει ως σύστηµα

και όχι ως πρόσωπο. Η τροµερή θεία ευφυ˙α σ’ αυτό το σηµείο στηρίζει τη δύναµη του

Μυστικού Σχεδίου. Ο Θεός δηµιούργησε τον κόσµο και κορυφαίο δηµιούργηµά Του

είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι είτε αρσενικός είτε θηλυκός. Οι διαφορές µεταξύ

των δύο φύλων είναι τροµερές κι αυτό είδαµε πού οφείλεται. Όταν ο Θεός θέλει να

γεννηθεί ο Υιός Του ο άνθρωπος και ν’ απολαύσει τα πάντα, εννοείται ότι θα του

προσφέρει µία µητέρα. Ο Υιός Του θα γεννηθεί ως άνθρωπος από τη γυναίκα. Λέει ο

Χριστός ότι ο άνθρωπος θ’ αποκολληθεί από τους γονείς του και θα προσκολληθεί στην

γυναίκα του. Αυτό αποκτά ιδιαίτερη σηµασία, όταν εµείς γνωρίζουµε ότι ο όφις, δηλαδή

ο άντρας, παρασέρνει τη γυναίκα, όταν βρίσκεται στο ξύλον της γνώσης. Όταν στη

∆ηµιουργία ο Θεός κι ο άνθρωπος είναι τα µόνα έλλογα όντα, αυτό σηµαίνει ότι κατά τη

στιγµή εκείνη το Ξύλον είναι κάτι ανάλογο µε την αντιστοιχία του όφι και του άντρα.

Από τη στιγµή που στον κόσµο υπάρχουν µόνον ο Θεός, ο άντρας και η γυναίκα, το

ξύλο είναι λογικά η γυναίκα. Οι αριθµοί δείχνουν ότι, Ξύλον = Θήλυ, κι όταν εµείς

έχουµε βρει ότι Όφις = Άρσεν, τότε διαπιστώνουµε ότι πρόκειται περί ζεύγους.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

16

Έχουµε δηλαδή ένα ζεύγος τη στιγµή κατά την οποία ο άνθρωπος παίρνει γνώση. Το

Σχέδιο του Θεού βασίζεται στο να χωρίσει αυτό το ζεύγος και τα παιδιά τού καθενός να

έρθουν σε σύγκρουση µεταξύ τους. Όταν ισχυριζόµαστε ότι ο Θεός µέσω του Υιού Του

θέλησε να δηµιουργήσει το ξύλο, εννοούµε ότι θέλησε να δηµιουργήσει το σύστηµα µε

τα θηλυκά χαρακτηριστικά, που θα γεννά ανθρώπους. Ο άντρας σύµφωνα µε τις

Γραφές, δηµιουργήθηκε πρώτος, γιατί πρώτα εµφανίστηκε το ∆ένδρον, ώστε σ’ εκείνη

την κλίµακα να δηµιουργήσει το Ξύλον κι αυτό να παραµείνει µέχρι την επόµενη φάση

του Σχεδίου. Ο άνθρωπος που πραγµατοποίησε εκ νέου το αµάρτηµα, περιφερόταν

στον κήπο όταν υπήρχε το ξύλο, αλλά όχι ο όφις. Γνώριζε το ξύλο, αλλά σε µία

συγκεκριµένη στιγµή εµφανίστηκε ο όφις.

Ο άνθρωπος πάντα γεννιέται µέσα σ’ ένα περιβάλλον θηλυκό, συνεπώς εξουσιαστικό,

που δίνει ορισµένα χαρακτηριστικά. Ο αναγνώστης είναι δυνατό σ’ αυτό το σηµείο να

καταλάβει ότι οποιαδήποτε επέµβαση στη γνώση αυτού του θηλυκού περιβάλλοντος,

είναι δυνατό να επηρεάσει αυτά τα χαρακτηριστικά. Όταν, σε άλλο σηµείο της θεωρίας,

αναλύσαµε πώς σκέφτεται η γυναίκα και πώς ενεργεί ανάλογα πάντα µε την προσωπική

κατάσταση που βιώνει, είδαµε ότι προκύπτουν ορισµένες διαφορές. Αλλιώς ενεργεί µία

γυναίκα ερωτευµένη και αλλιώς µία γυναίκα µοιχαλίδα που εκτελεί πορνεία. Η πρώτη

είναι λιγότερο καταπιεστική έναντι του γιου της και η γνώση της για τον έρωτα την κάνει

να σέβεται και τον έρωτά του, αλλά και τη σύντροφο που επέλεξε. Η δεύτερη, η

µοιχαλίδα, αντίθετα δε σέβεται τίποτε. Επειδή δεν έχει νιώσει ποτέ τον έρωτα, δεν τον

σέβεται. Επιπλέον, επειδή µέσω του έρωτα δε γνώρισε την πολύ ευαίσθητη κι ευφυή

φύση του άντρα της, δεν ξέρει πώς να φερθεί στο γιο της. Βλέπει ξαφνικά ότι ο γιος που

γέννησε είναι εξαιρετικά έξυπνος κι αναλαµβάνει να διαχειρίζεται τον καρπό αυτής της

εξυπνάδας. Εδώ συγκρούεται µε το ∆ηµιουργό. Ο Θεός έδωσε αυτήν την εξυπνάδα

στον άντρα, για ν’ απολαµβάνει τη ζωή, να χαίρεται, να γελά και µ’ αυτόν τον τρόπο να

γοητεύει. Η γυναίκα που δεν είδε, ούτε ένιωσε τη γοητεία τού άντρα, νοµίζει ότι αυτό

είναι ανώφελο και περιττό. Νοµίζει ότι ο γιος της καταναλώνεται άσκοπα για πράγµατα

που µπορεί να απολαύσει µε άλλο τρόπο, πιο ασφαλή. Όµως πέρα από την ευφυ˙α ο

άντρας είναι πολύ ευαίσθητος κι αναζητά την επιβεβαίωση. Αυτή η ανασφάλεια, ενώ

στην πραγµατικότητα του δόθηκε για να µπορεί να γίνει “σάρκα µία” εκµεταλλευόµενος

τα σταθερά χαρακτηριστικά της γυναίκας, για τη µητέρα του είναι µειονέκτηµα. Είναι

µειονέκτηµα για τη µοιχαλίδα να είναι ο γιος της ευαίσθητος. Τον θέλει σταθερό κι

έτοιµο για κάθε θυσία προκειµένου να πετύχει τους στόχους που η ευφυ˙α τού

υποδεικνύει.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

17

Όλα αυτά που αναφέρουµε, εύλογα θα προβληµατίσουν τον αναγνώστη κι εύκολα θ’

αναρωτηθεί τι σχέση µπορεί να έχουν µε τη Βαβυλώνα ή το Μυστικό Σχέδιο. Έχουν

σχέση, γιατί σ’ αυτήν τη διαφορά στηρίζεται το Μυστικό Σχέδιο. Το σύστηµα που γεννά

ανθρώπους, άρα και τον υιό του Θεού, ανάλογα µε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του

γεννά και τον υιό µε τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Επειδή το Μυστικό Σχέδιο έχει µία

πορεία µέσα στο χρόνο και για να µη χαθούµε µέσα σ’ αυτόν, θα πρέπει κατ’ αρχήν να

µείνουµε στην υπόθεση Βαβυλώνα και στην έννοια “Ξύλον”.

Ο Θεός δηµιούργησε τη Βαβυλώνα και από τον καρπό της προέκυψε το αµάρτηµα.

Όλα όσα αναφέραµε για τη µοιχαλίδα συνδέονται µε την έννοια της Βαβυλώνας. Στη

Βαβυλώνα δόθηκε γνώση αρκετή, αλλά όχι τέλεια. Οι άνθρωποι που κυβέρνησαν τη

Βαβυλώνα είχαν αναµφισβήτητα γνώση για το Θεό και για το Σχέδιό Του. Μ’ αυτήν τη

γνώση δηµιούργησαν το σύστηµα και µ’ αυτήν τη γνώση εξουσίασαν τους ανθρώπους.

Όταν ο άνθρωπος γεννιέται µέσα σ’ ένα τέτοιο σύστηµα είναι γιος του συστήµατος. Τι

σηµαίνει γιος; Όσο βρίσκεται στο στάδιο της νεότητας, δεν απολαµβάνει την ελευθερία

και το σύστηµα έχει τη δυνατότητα να τον τιµωρήσει. Από τη στιγµή που δεν αγωνίζεται

υπέρ της ελευθερίας του κι ακολουθεί τα όσα προτείνει το σύστηµα, µπαίνει στον κόσµο

της θυσίας. Η µοιχαλίδα µητέρα για το σύνολο του αντρικού πληθυσµού είναι το

σύστηµα. Όπως αυτή η µητέρα προτρέπει το γιο της ν’ αγωνιστεί στη ζωή του για το

κέρδος κι ευνοεί το γάµο τού συµφέροντος, έτσι και το σύστηµα κατευθύνει το σύνολο

του αντρικού πληθυσµού. Αυτός ο προσανατολισµός εξασφαλίζεται µέσω της

κατευθυνόµενης γνώσης από το σύστηµα προς τις γυναίκες και µέσω της ισχύος του

συστήµατος, που εξασφαλίζει τις απαραίτητες συνθήκες (γάµος, πορνεία, εξουσία,

υπεραξία). Όλα αυτά αφορούν την έννοια “γιος”. Ο προσανατολισµός αφορά µόνον το

γιο.

Ο θνητός άνθρωπος από τη στιγµή που για τον οποιονδήποτε λόγο θυσιάσει τη νεότητα

του, αλλάζει υπερβολικά όσο περνά ο χρόνος. Το σύστηµα που είναι θηλυκό,

µεταλλάσσεται γι’ αυτόν τον άντρα και γίνεται από µητέρα σύζυγος. Αυτή η µεταβολή

γίνεται, γιατί το σύστηµα δεν είναι ακέφαλο, παρά ακολουθεί τις βουλές των

κρατούντων, που είναι άντρες. Σ’ αυτό το σηµείο εµφανίζεται και η πορνεία και η

µοιχεία. Το σύστηµα που είναι θηλυκό, δίνει την εξουσία του και τη σάρκα του στον

οποιονδήποτε που προκύπτει µέσω της θυσίας στην κορυφή και, εκµεταλλευόµενο την

ευφυ˙α του, διατηρεί τα χαρακτηριστικά του και τα εµπλουτίζει γεννώντας εκ νέου γιους

ως µοιχαλίδα. Με το πέρασµα του χρόνου το σύστηµα ισχυροποιείται από την ευφυ˙α

των κρατούντων και γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο κι επιπλέον πιο δύσκολα

ανατρέπεται.

Υ∆ΡΟΧΟΟΣ Μυστικό σχέδιο

18

Η µοιχεία και η πορνεία εντοπίζονται πάλι µέσω των Γραφών. Όταν υπάρχει ο Θεός,

υπάρχει ο έρωτας κι αυτός είναι, που λείπει πάντα από τη µοιχεία. Ο Θεός πρώτα

έπλασε τον άντρα και µετά τη γυναίκα. Αυτό σηµαίνει ότι η γυναίκα ως δεύτερο στη

σειρά δηµιούργηµα πλάστηκε για να γίνει “σάρκα µία” µε το πρώτο. Όταν µιλάµε για

σύστηµα εννοούµε πάντα το θηλυκό δηµιούργηµα, που ακολουθεί την εµφάνιση του

άντρα και άρα του Κυρίου. Από τη γνώση αυτού του Κυρίου δηµιουργήθηκε κι

εποµένως µόνον όταν είναι “σάρκα µία” µ’ αυτόν, µπορεί ν’ αποδώσει καλούς

καρπούς. Όταν αυτός ο Κύριος είναι απών λόγω θυσίας και το σύστηµα γίνεται “σάρκα

µία” µε τον κάθε εκλεκτό, είτε βασιλιά είτε Πατριάρχη, αυτό που συµβαίνει είναι µοιχεία

κι άµεσο αντίκτυπο έχει στα παιδιά που γεννά. Για το διάστηµα που το σύστηµα

ακολουθεί τις βουλές αντρών που γέννησε το ίδιο, είναι αδύνατο να υπάρχει ελπίδα

αλλαγής των πρακτικών πο