عبدالبهاء مكاتيبچهارم جلد

٢ صالله هو

و فتق و المبين الصبح من ساطع بنور الظالم کشف الذی لله الحمدقشع

االسرار اذاع و االستار هتک و المنير االفق عن االحتجاب سحابنادت و السبيل مهد و الطريق بين و للمتبصرين آيات اآلثار اشاع و

علی حيوا المعين المآء علی حيوا قالت و الجليل الملکوت هواتفالنعيم الجنة علی حيوا السلسبيل و الکوثر علی حيوا العظيم الفوزعلی حيوا المتدفقه الحياض علی حيوا المونقه الرياض علی حيوا

قطب فی القدس طيور نغمات استماع الی حيوا الجنان بحبوحةالقويم السر الی حيوا المنير السراج الی حيوا الرضوان جنة المقام الی حيوا المرفود الرفد الی حيوا المورود الورد الی حيوا

المحمودمرکز الی حيوا ةالسرمدي العزة الی حيوا االبديه الحيات الی حيوا

واعية اذن کل ءالندا فاستمع الجالل ملکوت الی حيوا الجمال

٣ صخشعت و فخضعت الراقيه الصافيه الحقائق استنبئت و صاغيه

طوبی يا نادت و اشرقت و دنت و تلطفت و استضائت و تنورت و يا العطاء هذا من بشری يا الندآء هذا من کشف من سرورا

يا الغطاء و القوی لها فاشتدت االوفی الفيض هذا من طرباالکبری ربه آيات مالحظة و الضحی شمس بمشاهدة اعينها قرت

علی قامت و منشئها علی واثنت ذارئها شکرت و بارئها فحمدتالهامدة الخامدة النفوس احيت و الله نفحات نشر و الله کلمة اعالء

السر الواعيه االذان الی اوحت و الله معرفة روح بنفثاتاالسرار اظهرت و االنوار اقتبست و الله اولياء کلمات فی المستترو تقويها و فجورها الهمها و برئها و زکيها و خلقها من سبحانالنقطة علی العماء غيب عن الساطعة الصلوة و الثناء و التحية

الملکوتية الکينونة و الالهوتية الدرة و الوحدانية الکلمة و الفردانيةمنها ذهلت و االبصار بهرت التی الرحمانية الحقيقة الکبری االية

االفاق علی اشراقها شدة من االعين شاخصت و االفکار و العقول من علی و التالق يوم فی والمغارب المشارق بنورها فاشرقت

اهتدی و صلوة االبکار و العشی فی ربها باسم سبح و بهداها سالما

تتواليانالهی يا اللهم سبحانک االعصار و القرون سرمد و االدهار ابد الی

٤ صافق الی الطاهرة الطيبة النفوس هديت بما الشکر لک و الحمد لک

الحقيقة شمس الی الزاهرة العلوية الحقائق دعوت و الباهرة االنوارالحق وجه عن القناع کشفت و النقاب رفعت و الالمعة الساطعة

فی االفکار علی الفجر ساطعة براهين و الئحة واضحة باشعة فظهرهذه

الهوی من حالکة غيوم تلبکت قد رب العصورالعاليه و الحاليه القرون النهی و العقل علی ثالث ظلمات فی غطت و الظلماء المتکاثفة

فلک خلقت بما الحمد من درهرهة اشعة کانها مرضية راضية زکية نفوسا

هذا من مارتق وفتقت الظالم هذا غمام فخرقت الضحی شمسنصبت و المنير الکوکب نور اظهرت و الحجاب کشفت و السحاب

واالعين ناضرة الوجوه اجعل رب العالمين بين المبين الصبح راياتهذا فی معرفتک و بحبک دافقة الدموع و خافقة القلوب و ناظرة نفخ و الوجود سر بروز و المحمود المقام ظهور يوم المشهود اليوم

الصور فیفيها نفخ ثم الله شآء من اال االرض فی من و السموات فی من فصعقاالوان قدآن الجليالن ن المفاضال ايها ينظرون قيام فاذاهم اخری

تطيب و االثار بمشاهدة االبصار تقر و الله لذکر القلوب يخشع انوتصفواالضمائر الفردوس قطب فی الطاووس ويتشهق النفوس

اهل يقوم و االرواح تستبشر و الصدور تنشرح و السرائر تئلطف و

٥ صالناس يدعو و الوری بين الهدی آيات يرتل و الفالح و النجاح

االنکشافات الی الفيوضات و ةالروحاني ةالوجداني الخصائل و ةالرحماني الصفات و يرفع و االقطار سائر فی االنوار تنتشر حتی ةالنوراني

الضجيجان الفاضالن ايها فعليکما االنوار ملکوت الی التکبير و بالتهليل

الی الناس تهديا و الصالحات الباقيات تختار و الخيرات الی تسبقاساطعات ادلة و بالغات حجج و واضحات ببراهين النجات سبيل

فهذه المالئکة عليهم تتنزل استقاموا ثم الله ربنا قالوا الذين انالثنآء و التحية عليکما و النهی ألهل الکبری اآليات رب من بشارة

ع ع

هوالله المصائب بحار فی غريقا و القضآء و اللقدر اسير ترانی الهی الهی

الماتم و للمحن وقرينا واالسی الحزن فراش فی طريحا البالء وو األحباء اعز من احدا ينعی ناعيا اسمع و اال يوم من ما الجوی و

و الحسرات فی النفوس فتقع االصفياء من احد عروج عن يخبرالملمات هذه فی القلوب تذوب و بالعبرات االعين تذرف

هذه فی الفداء قبلت لو الباهرات اآليات رب يا عزتک فو

٦ صقضائک ولکن االرواح و بالقلوب لفديناها الکبری المصائبالتقاومه و الفداء اليرده الشئون جميع فی المبرم قدرک و المحتوم

حقائق فی البالغة حکمتک من هذا و السمآء و االرض قواتوالرضآء التسليم اال لنا وليس ماتشآء تحکم و ماتريد تفعل األشياء

عند الرادتک التفويض القضآء وقوع عند السکون الصبرو وعلينا افرغ و هديتنا اذ بعد قلوبنا التزغ رب البآلء اشتدادالمتعال الرحيم الرحمن انت انک االحوال و الشئون جميع فی الصبر

من العظيم القرن هذا فی حبک اسير و القديم رقيقک ان ربناد يوم حبک رحيق شرب و العليين کتاب فی الله بعبد سمیحيوا المستقيم الصراط الی حيوا المبين النور علی حيوا المناد

بين المرتفع لندائک لبتی قد العظيم اليوم هذا فی ربکم لقآء الیالشجرة فی نارالموقدة من الخطاب سمع و السمآء و االرض

اقتبس و النار آنس و النورآء البقعة االيمن الوادی من المبارکةيثنی و االصفيآء بين يذکرک الزال و الهدی عليها وجد و منها

صاغية اذن و بحبک منشرح صدر و خافق بقلب عليکفی بذکرک لسانه دلع انه رب االبهی ملکوتک من الندآء الیما و الوری بين الساطع ببرهانک نطق و مسآء و صباح کل

٧ صاالمتحان ميدان فی يجول مافتی و العرفان بحور فی يخوض برحالشحنآء اهل الهجوم و الزنماء الشماتة و اللئماء لوم اخذته فما

وثبت حبک علی استقام بل الشعوآء الغارة اهل الرجوم والمکذبين قاوم و معرفتک سحاب من المدرار بالفيض نبت وو العالمين بين المبين جمالک عن دافع و المفترين صادم و

ميثاقک و القديم بعهدک تشبث و الوثقی بالعروة تمسکبنشر امرک خدمة علی قام و العسير اليوم هذا فی الشديدبظهور االبرار نادی فی باالخبار يحدث و االرجاء کل فی االوراق

العالمين بين رحمتک سبوق و کلمتک اعالء و االثار انتشار و آياتکالزبر يوزع و عبدالبهاء و االصفياء بين کبری واسطة کان انه رب

واللوائح االلواح يقدم و والمغارب المشارق بين والصحائفو المسکين المتذلل هذا عبدک الی المخلصين عبادک من

المشکور االمر هذا فی بکور و عشي کل الموفورفی السعی يوالیحتی االسحار و الليالی بطون فی حتی االوان من يفتراونة لم و

المزاج عليل و الفراش طريح اصبح و واالمراض العلل اعتراهخدمة فی هن و ما ذلک مع القوی ضعيف و االعضآء نحيل و

الظمآن ضجيج ضج ان الی قدسک حديقة نفحات نشر و امرک

٨ صوالحديقة الغناء االيکة الی الورقآء حنين حن و الحيوان معين الی

الغلبآء االوج الی االدنی الحضيض من روحه طار و اللقاء الی شوقاله اکرم رب اليتناهی اشتياق و بانجذاب عليک وفد و االعلیمن يترنح حتی القبول بايات عليه تجل و الماوی الجنة فی المثوی

الکبری رحمتک جوار فی عليا صدق مقعد له اجعل و الصهبآء تلک ارفعه و واجعله االعلی الرفارف ساميافی مقاما يتخذوکرا

الجوآء فی کالطيورالصادحة يترنم و المنتهی سدرة فروع اعلی فیابد الی بالفيوضات عليه تجل و اللقآء حديقة فی ادخله و

الغفور العفو انت انک الرحيم انت انک الکريم انت انک اآلبادالطيبه ذريته و الصالحه بقيته علی الهی يا الصبر افرغ ثم اللطيفوسکونا ورحمة العظيم المصآب هذا فی سلوة الطافک لهم واجعل

مقامه وحفظة فضائله ورثة اجعلهم و العقيم الماتم هذا منالغلبا حديقة اشجار و افقه نجوم و بحره امواج و ذکره سرج و

ع ع الوهاب العزيز الکريم المؤيد انت انک

هواألبهی و قلبی خفيات فی اناجيک وانکسار ذل بکل ترانی الهی الهی

٩ ص و الحصين حصنک فی احبائک احرس رب رب اقول و روحی سرائرمعقلک بلحظات احفظهم و رعايتک و عنايتک بعين اليهم انظر و المتين

حمايتکصنهم و تقديسک سمآء من النازلة التوحيد آيات اجعلهم و کالئتک و

احفظهم رب بالسوءای االمارة النفس ومتابعة الهوی شؤون عن و قدسک بنفحات واجذبهم الشرور مصدر خطوات اتباع و الغرور من

اجعلهم و لئاليهنوا لنفحائک مشيرين و لذکرک ناصرين و امرک علی ثابتين

عند اليفتروااو سبيلک فی الباليا غمار فی يخوض و مرالبالء هذا عبدک مايذوق

طوحته او بئرظلماء فی اوالقی محبتک فی الفداء مشهد الی سيقطوائح

وقو ازورهم اشدد رب ای الغبراء من برية اقصی الی البغضاءالعزيزالمقتدر انت انک الکبری برحمتک صدورهم اشرح و ظهورهم

در رزايا امواج و است تالطم در باليا دريای الهی احبای ای الکريم دقيقه تهاجم

وارد متعدده جهات از شديده سهام آنکه مگر نميگذرد بها عبد بر احزان کأس هجوم در عديده جهات از مفترسه سباع و کاسره ذآب و

است سرشار ياران بذکر روز و شب الحمدلله اين وجود با مدرارا آالم سحاب و

و مستبشر الهی هر و گردد وارد آنچه که است اين مقصود متذکر معنوی دوستان بياد

مصيبتی قصوری را ياران و فتوری را دوستان مبادا بعبدالبهاء نمايد رخ که

گردد حاصلکوشند امرالله نشر در آيندو انجذاب و وله در پيشتر از بيشتر بايد بلکه

١٠ صاحباء وجوه از کبری استقامت انوار که است يوم آن ثبوت يوم

خضوع نهايت در الهی ياران جميع که بايد همچنين و نمايد لمعانمنتهای در و نمايند قيام يکديگر بعبوديت انکسار و تذلل و خشوع و

خاشعی و خاضع هر اليوم بکوشند يگانگی و الفت و اتفاق و اتحاددوستان جميع بندگی به و نيست او در وجود رائحه بهيچوجه که

ودرخشنده تابنده تابان مه چون رويش ابهی ملکوت در قائمدر نورانيه اند سرج چون امرالله ايادی بخشنده وهدايت

حاصل آراء اکثريت يا و نمايند واتفاق دهند قراری امری هردوستان جميع بر همچنين و کنند وانقياد اطاعت بايد کل گرددشهريار حضرت دل و بجان که است فرض رحمانی قاطع بنص الهیدارند مجری بليغ سعی انقياد و اطاعت در و کنند دعا را عادل

عليکم والبهاء ع ع

هوالله

بنور صدره شرحت من الی المنتسب عبدک هذا الهی الهیمملکتک آفاق علی اشرق بضياء وجهه ونورت معرفتک

١١ صاحديتک رياض من عبقت طيب بانفاس مشامه وعطرت

اسباغ و تکحج ابالغ و کلمتک واعالء امرک خدمة علی قام ووفقت ما علی النجيب الفرع وفق رب ای بريتک علی نعمتک

ريحان و تمجيدک وسمة توحيدک آية اجعله و الجليل االصل عليهمحبتک سراج و غياضک وقضيب حياضک حوت و رياضک

الکريم انت انک موهبتک عقد جوهرة و معرفتک نور مشکاة والرحيم الکريم انت انک و الوهاب الرحيم

ع ع

هوالله بعبدالبهاء را شما پيام الله فضل ميرزا آقا جناب الهی احبای ای

نهايت زيرا نمود منفرد های نامه نگارش وخواهش رسانيدبدانيد اگر عبدالبهاء ولی دارد بشما روحی وانجذاب قلبی تعلققيامت از لکن و مينمائيد اکتفا کلمه بيک البته دريا چه غريقباوجود مينمودند قناعت بحرفی بودند حاضر اگر شنويد می خبری

منظوريد مألاعلی در که بدانيد تا پرداختم نامه اين بتحرير اينداريد مقر و مأوی قلب ودر مذکور عبدالبهاء بلسان و

١٢ صوميثاق عهد بر ثابت و مبارکيد جمال صادق بندگان زيرا

نزد در لهذا الله سبيل در ممتحن و الله بنفحات منجذب واميدم کبريا حضرت پايان بی الطاف از عزيزيد بسيار عبدالبهاء

و شويد تر منقطع و گرديد تر مستقيم بروز روز که است چنانشويد هدی آيات تا بکوشيد روز و شب و گرديد تر منجذبانقالب حالت در احزاب جميع امروز گرديد مإلاعلی وراياتکهف ودر عنايتيد نظر منظور شما ولی اضطراب پر و پريشان

قدری بسائرين بالنسبه و مطمئن و محفوظ رعايت و صونبوحدت خدمت جز که را پروردگار شکر لهذا سکون و قرار در حالآفرينش آسايش و وسالم صلح و بشر بنوع ومحبت انسانی عالم

خير و بعموم مهربانی و نفوس بين ارتباط و قلوب بين التيام و. نجوئيد آرزوئی و نداريد مقصدی االرض علی من خواهی

نفسی با نعمتی چه واين است موهبتی چه اين که نمائيد مالحظهحتی ممنوعيد بکلی قتال از و نمائيد نمی جدالی و نداريد نزاعیپردازيد نمی نفسی بآزردگی و نميشويد راضی خاطری باغبرار

جانيرا و نمائيد وخرم شاد را دلی که است اين همتتان جميعشهد آيد تيری اگر کنيد انسانی بعالم خدمتی و رسانيد بجانان

١٣ صتقديم شهد از قدحی بنوشانند تلخی جام اگر بخشيد می شير و

درمان دارند روا درد اگر نهيد می مرهم زنند زخمی اگر نمائيد میراحت و آسوده چگونه جان و دل که نمائيد مالحظه ميکنيد

بپردازيد عظمی موهبت اين بشکرانه پس است شادمان واالبهی البهاء وعليکم

ع ع

هوالله است ذکور مدرسه از اهم بنات مدرسه الرحمن اماء ای

و علوم از اطالع نهايت بايد مجيد قرن اين دوشيزگان زيرابتربيت تا باشند داشته عظيم قرن اين بدايع و صنايع و معارفبکمال تربيت سن صغر از را خويش کودکان و پردازند اطفالانسانی عالم فضائل حائز شايد و بايد چنانکه مادر اگر و نمايندآداب و جمال و کمال نهايت در فرشتگان مانند اطفال باشد

تأسيس سامان آن در که بنات مدرسه اين پس يابند پرورشنفوس اهتمام مورد و گردد الهی احبای نظر مشمول بايد شده

مقربه اماء هستند مدرسه اين در معلمانيکه شود رحمانی

١٤ صاند نموده مبارک جمال مقدسه اوامر امتثال زيرا احديتند درگاه

مادران دختران اين که آيد روزی برخاستند اناث اطفال بتربيت وتضرع احديت بدرگاه ممنونيت نهايت در يک هر و گردند

رستگاری و فالح و نجاح را معلمات اين و نمايند زاری واين خواهند االيات رب ملکوت در درجات علو و طلبند

نهيد نام موهبت مدرسه را مدرسه ع ع

هواألبهی

يعنی باشند الهی ذبيح بايد الهی ياران جميع ،جليل اسمعيل ایبمقام تا نمايند يزدان جمال قربان و فدا را خويش شئون جميعاراده ترک وآن گردند فائز ربانيست کلی قربانی که الله فی فناء

روحی ابهی جمال بندگان عبوديت و خود وخواهش رضا وعبوديت از مقدس احديتش ذات که چه است الفد الحبائه

بايد پس است مادون رقيت از وغنی است بشريت عالمچون اوست عبوديت عين که پرداخت بندگانش عبوديت

اتفاق و اتحاد نمايد جلوه ياران محفل در مقام اين شاهد

١٥ صوعرض گشايد رخ يکتا محبوب چون اصليه وحدت و يگانگی و

است اتفاق و اتحاد وقت رحمن ياران ای بگو پس نمايد جمالبخدمت و باشيد مهربان بيکديگر آزادگی و يگانگی زمان و

قسم من شما غالم اول و منم شما خادم اول پردازيد همديگربنور رويم که الفداء الحبائه کينونتی و ذاتی و روحی قدم بجمالياران محبت بنفحات مشامم و روشن حق دوستان خدمتاز يک يک بخدمت که اينست آرزويم و آمال نهايت معطر

ميزان اينست پردازم دوستان ع ع عليکم البهاء و

هوالله

سالک حيات تمام که را خدا کن حمد عبدالبهاء امين ایدمی البينات االيات رب بخدمت مشغول و نجاتی سبيل

نپردازی درگاه بعبوديت جز برنياری براحت نفسی و نياسائیو يارانی جليس نداری آرزوئی امرالله خدمت از بغير و

خاندان الخصوص علی ياران ذکر هميشه دوستان انيساحوال جميع در و نجوئی ايشان وصف جز و خواهی باقراف

١٦ صميفرمائی الهی ياران ستايش و مينمائی احبا توصيف و تمجيد

نير جمال حيران و واله و ميثاقند صهبای سرمست الحمدلله کهحيران را امکان محبوب و جانفشانند را المکان دلبر آفاق

نمودی فردا فردا را کل خير ذکر مکاتيب اکثر در چند هر قربان وعزيز بجان ولی خواستی مخصوص نامه يک هر برای از و

که قسم ياران است دائم تحرير زيرا نيست مهلت و فرصت ابداسريع حرکت و سير در امين قاصد و مبين پيک و متتابع تقرير و

مشهور معدود نا مکاتيب و وارد بومی و مرز از ئی بسته يومی هررسد چه تا ندارم فرصت جواب را مهم بسيار نامه جز منشور و

بمکاتبه لهذا ندهد مهلت عظيمه مشاغل واحد بعد واحدايک هر برداشته عکس است الهی احبای کل مخصوص نامه اين

مخصوص نامه اين و بده باو نمايد تو از مخصوص نامه رجایامواجند مانند رحمان اماء و الهی احبای الحمدلله اوست

ممتنع يک بهر نامه نگاشتن لهذا افواج افواج کناره هر از ومحذور نيز ديگر کسان دون کسی تخصيص در و ومستحيل

محفوظ و مسطور و مرقوم و مثبوت قلب محفوظ لوح در کل لکنمبارک جمال الطاف از مأنوس و مألوف بيادشان جان و دل و

١٧ صعنايت نظر مشمول و باشند احسان بحر غريق که طالبم و سائل

ال و حبک فی الئم لومة اخذتهم ما عباد هؤالء الهی الهی رحمن حضرت فی فاتک شوکة خوفتهم ما و اليک اقبالهم فی ظالم صولة منعتهمتوکلهمانهم رب يديک بين السجود عن هاتک دولة الحجبتهم و عليک

بالتسبيح ضجيجهم ارتفع و سبيلک فی انفسهم و باموالهم جاهدواکأس اسکرتهم و محبتک صهباء رنحتهم و ملکوتک الی التقديس و

و هدايتک سرج نورتهم و رحمتک سوابق ادرکتهم و معرفتکرب احديتک ملکوت الی السجود الی دعتهم و بثنائک انطقتهم

يستشرقون ذرات و الطافک بحر من يستمدون قطرات انهمرحمتک لفرات يتعطشون ظمآء انهم و فردانيتک شمس انوار من

ايرب الطافک مغتسل عن شراب و ببارد يستشفون مراض ويکمنون الذين االعداء بين ظهيرهم و الشئون جميع فی مجيرهم انت

طغيانهم فی مال من مغيثهم و يلعبون خوضهم فی قوم بين ونصيرهماظهر و االفاق فی االثار بهم انشر و وفقهم و ايدهم رب يعمهون

علی دلهم و الشقاق من احرسهم و االشراق اهل بين االسرار بهمالکافی الحافظ الموفق المؤيد انت انک الميثاق علی ثبتهم و الوفاقع ع االبهی البهاء عليکم و بالساق الساق شتد اذا الوافی

١٨ صهوالله

مقاصد علويت و خيريه نيت اين از انسانی عالم محترم انجمن ایممنون شما از کل گرديد بشر جميع شکرانيت مورد بايد داريد کهآسايش سبب که پرداختيد همتی چنين ببذل که باشند خوشنود و

تحسين در آفرينش عالم آسايش و راحت زيرا است بشر عمومتربيت بجهت وسيله اعظم و است انسانی عالم عمومی اخالقباين انسانيرا عالم بايد است افکار توسيع و همت علو اخالق

مرعيه مبادی که فرمائيد مالحظه نمود دعوت عظيمه منقبتمضرت دفع و خويش منفعت جلب بشر افراد از فردی هر اصليهتفرد آرزوی و است خود شادمانی و آسايش فکر در است

راحت ديگر افراد جميع از که ميکوشد و مينمايد زندگانی درافراد از فردی هر آرزوی است اين گردد ممتاز وعزت ثروت و

انسان است فکر پستی و بدبختی و دنائت نهايت اين و بشرافتد آن فکر در گردد بلند همتش و يابد فکر ترقی اندکی چون

راحت در زيرا نمايد مضرت دفع و منفعت جلب را عائله عموم کهچون و داند خود سعادت را خويش خاندان عموم نعمت و

افتد آن فکر در گردد بلندتر همتش و يابد بيشتر توسع فکرش

١٩ صمضرت دافع و منفعت جالب را خويش وطن ابنآء و ملت ابنآء که

بلکه او خاندان و او خود برای از فکر و همت اين چند هر شودسائره ملل برای از ولکن است مفيد او وطن و ملت ابنآء عمومانسانيرا عالم منافع جميع که بکوشد بجان زيرا است ضرر مورثوسعادت خود بعائله ارض روی فوائد و خويش بملت راجعسائره ملل که داند همچو و دهد بخود تخصيص انسانيرا عالم کليه

ترقی خود وطن و خويش ملت نمايند تدنی چه هر مجاوره دول وتفوق سائرين بر وسيله باين اقتدار و ثروت و قوت در تا نمايد قيود اين از آسمانی شخص و الهی انسان اما کند غلبه و يابد

مبراستو است درجه نهايت در او همت علويت و افکار وسعت و

اساس را بشر عموم منفعت که يابد اتساع چنان او افکار دائرهرا دول و ملل کل مضرت و داند بشر از فردی هر سعادت

عين بلکه خود خاندان بلکه خويش ملت و دولت مضرت عينبکوشد امکان بقدر ودل بجان لهذا شمرد خود نفس مضرت

مضرت دفع و بشر عموم برای از منفعت و سعادت جلب کهعموم سعادت و نورانيت و علويت در و نمايد ملل عموم از

يک انسانيرا عالم زيرا نگذارد ميان در فرقی بکوشد انسان

٢٠ صبلکه شمرد خاندان آن افراد را ملل عموم و داند خاندانرا ملل از يک هر و انگارد واحد شخص را بشر اجتماعيه هيئت

درجه باين همتش علويت بايد انسان شمرد اعضا از عضویعالم عزت سبب و کند عمومی باخالق خدمت تا باشد

فکر در عالم ملل جميع است عکس بر قضيه حال گردد انسانیخود منفعت جلب فکر در بلکه سائرينند تدنی و خويش ترقی

اساس گويند و شمرند بقا تنازع را اين و ديگرانند مضرت وخطائی بلکه خطاست بسيار اين ولی انسانيست عالم فطری

تعاون حيوانات از بعضی در الله سبحان نه اعظم اين ازيکديگر بر خطر مورد در که ميشود مالحظه است بقا تعاضد و

ملخهای بودم صغير نهری کنار در روزی ميگيرند سبقتطرف اين از رزق تحصيل بجهت نياورده بر پر هنوز که صغير

و بال بی ملخهای آن لهذا ميخواستند عبور ديگر بطرف نهرآب در را خود و گرفتند سبقت ديگری بر يک هر و نمودند هجوم پر

نمودند تشکيل نهر آنطرف تا نهر اينطرف از پلی مانند تا ريختندنهر سمت ان از و کردند عبور آنها روی از ديگر ملخهای و

پلی آب روی در که ملخهائی آن ولی گذشتند ديگر بسمت

٢١ صتعاون اين که کنيد مالحظه شدند هالک بودند نموده تشکيلشريفه احساسات چنين را حيوانات مادام بقا تنازع نه بقاست

چگونه و باشد بايد چگونه است کائنات اشرف که انسان ديگرسماويه شرايع و الهيه تعاليم که الخصوص علی است سزاوارامتيازات خدا نزد در و مينمايد فضيلت اين بر مجبور انسانرا

مذموم شخصيه قيود و عائله خصوصيت و وطنيه تقاسيم و مليهبجهت سماوی کتب جميع و مبعوث الهی انبيای جميع است مردود و

در محصور الهی تعاليم جميع و شد نازل فضيلت و مزيت اينگردد زائل ميان از منافع خصوصيت افکار اين که است اين

بين مواسات و مساوات و شود تحسين انسانی عالم اخالق وبجهة را خويش جان افراد از فردی هر تا گردد تأسيس بشر عموم

سماوی شريعت است اين الهی اساس است اين نمايد فدا ديگراناحساسات بر قاهره کليه قوت بيک جز متين اساسی چنين و

روح قوت مگر است عاجز قوتی هر زيرا نيابد تأسيس بشريهنمايد منقلب انسانرا چنان القدس روح ونفثات القدس

محبت بنار و يابد ثانويه والدت گردد مبدل اخالق بکلی کهالقدس روح و ابديه حيات مآء و است خلق عموم محبت که الله

٢٢ صاخالق تحسين در همت نهايت که اولی فالسفه يابد تعميد

اخالق تربيت نهايت ولی کوشيدند دل و بجان و داشتندنمائيد مراجعت بتاريخ عمومی اخالق نه توانستند خويشاخالق تحسين القدس روح قوه ولی گردد مشهود و واضح

مبذول حقيقی علويت کند روشن انسانيرا عالم نمايد عمومیبايد عالم خواهان خير پس کند تربيت را بشر عموم و دارد

کنند جذب را القدس روح تأييدات جاذبه بقوت تا بکوشندانسانی عالم خيری انجمن محترم جمع آن که است چنان اميدمسبب و نمايند حقيقت شمس از انوار اقتباس آئينه مانند

نهايت که دارم آن خواهش و گردند بشر عموم اخالق تربيتع ع شود مقبول عاليقدر هيئت آن حق در من احترام

هوالله

عاليه مقاصد که دم هر آسمانی جنود و مقدس انجمن ایطرب و بوجد وجدان و جان آيد بخاطر شما همت علويت و

ظلمت که روز اين در که گردد اميدواری و سرور سبب و آيدغبار و نموده احاطه افريقا و آسيا در قتال و حرب شديده

٢٣ صآن الحمدلله کرده تاريک را آفاق عداوت و بغض منحوس

درخشنده ها ستاره مانند و اند افروخته شمعها مانند انجمنحب روحانيت و سالم و صلح نورانيت که است چنان اميد

آفاق و براندازد جهان از را ظلمت اين بتدريج ولو شما وفاق وکبری موهبت اين حصول بجهت بهاءالله حضرت شود روشنو سال چهل و بگذاشت را بنيان اين اساس پيش سال شصت

حال بنگاشت بملوک را خويش مقصد اين از قبل کسوریالحمدلله نمود آبياری است خاک در افشانده که را پاک تخم اين بايدنفوس آن دعوت لهذا هستند ماهر دهقانی موافق ياران آن

اشتياق کمال با بهار در انشآءالله و شد من سرور سبب محترمهمحبت و قلبيه احترام که دارم خواهش و شتابم صفحات بآن

فرمائيد قبول مرا وجدانيه ع ع

هواألبهی

از فرمود غيوم حجاب خرق شمس چون قيوم حي رحمن آيت ایتکوينيه آيات و تدوينيه آيات گرديد باهر و ظاهر آيات دو انوار مطلع

٢٤ ص لوح در اين و گشت مسطور الواح و صحائف و زبر و کتب در آن

محفوظحقائق و بالغت و بفصاحت آن شد مبعوث آفاق منشور رق واسما و شئون و کماالت و بقوی اين و بود عظيمه معجزه معانی ومشرق اين و شد اسرار مبين آن گرديد باهرات آيات صفات و

اکوان قطب اين و بياراست عرفانرا ملکوت آن گرديد انواراآلفاق فی آياتنا سنريهم کرد جنان گلستان رشگ را امکان حيز وملکوت من عليک البهاء و الحق انه لهم يتبين حتی انفسهم فی و

ع ع الرحيم الرحمن ربک الطاف جبروت الغيب

هوالله فی گرديد مالحظه بليغه فريده قصيده معانی گلشن بلبل ای

نعوت و محامد و ستايش است فصاحت نهايت در الحقيقهگردد ترتيل روحانيان محفل در بالغت نهايت در چون آفاق نير

تسبيح و بتهليل ابهی ملکوت اهل و آيند طرب و بوجد اعلی مالءروحانيان حبور و سرور سبب که شما بحال خوشا پس شوند مشغول

عليک و البهاء عليک و يزدانيان طرب و وجد باعث و گشتیع ع الثناء و التحية

٢٥ صهوالله

محروم تعليم از بکلی ايران بنات سابق قرن در ملکوت بنات ایمهربانی مربی نه و استادی نه معلمی نه دبستانی نه و مکتبی نه

مکاتب گرديد نيز بنات مشمول کريم فضل عظيم قرن اين در حالتربيت ولی گشت گشوده دختران تعليم بجهت ايران در متعددهفضيلت اعظم زيرا است تعليم از اعظم تربيت آنکه با مفقودمدرسه تأسيس الحمدلله همدان در حال است انسانی عالمبتربيت تعليم از بيشتر بايد معلميد که شماها گرديده بهائی بنات

آداب و اخالق حسن و عفت و بعصمت را بنات تا پردازيدتأئيدات گردد مجری چنين اگر نمائيد علوم تعليم و دهيد پرورشاست چنين اميدم زند موج دبستان آن اوج در ابهی ملکوت

عباس عبدالبهاء االبهی البهاء وعليکم گرديد موفق که

هواألبهی سرور نهايت و رسيد شما نامه مقدس آستان بندگان ایتأسيس روحانی محفل آفاق دلبر موطن در الحمدلله که داد رخ

آيد مرهون وقت که گشتم اميدوار نموده اشراق و جلوه و

٢٦ صآيت که گردند مبعوث نفوسی و افروزد بر طور شعله نور خطه در تا

تا بکوشيد روحانی ياران ای شوند اعلی مالء رايت و هدیمبين نور جلوه زمين سر آن در که است يقين زيرا گيريد سبقتبکوشيد شما ولی بود خواهد مؤمنين مطاف و شد خواهد ظاهر

نيست شبهه هيچ اال و گيريد ديگران بر سبقت ميدان درين تااحاطه غفور رب فيوضات و شد خواهد روشن نور اقليم که

کوه از شد خواهد گلستان و گلشن تاکر سنگستان نمود خواهدرسيد خواهد اعلی بمالء تقديس و تنزيه آهنگ اورنگ

االبهی ملکوت من والثنأ التحية عليکم و محتوم و است مقرر اينعباس عبدالبهاء حيفا١٣٣٩ ذيقعده١١

األبهی هواألبهی فيوضات از چون هدی صبح من ياران و الهی بندگان ایاشراق و داشت مبذول محبت نور انداخت آفاق بر پرتو بها

کامران واحد بفيض را متضاده مختلفه متنوعه حقائق فرمود الفتبيک و گردند داخل يکرنگ خيمه ظل در وملل امم جميع تا نمودشعاعيه خطوط شوند مشغول قدم جمال تقديس و بتهليل آهنگ

٢٧ صمرکز از چون ولی متعددند چند هر دائره بمحيط مرکز از ممتدهبمرکز و جمع واحده نقطه در خطوط آن لهذا است ساطع واحدتوجه شعاعی خطوط چون نفوس چنانچه اگر و اند وابسته واحد

اگر و است وحدت اندر وحدت باشند داشته اصلی بمرکزحاصل تفرقه البد کند تجاوز محيط از شعاعی خطوط آن چنانچه

تعاليم دائره آن و دائره محيط و است فيض مبدأ مرکز آن و شودنگردد حاصل انشقاق نشود تجاوز الهيه تعاليم از تا است الهيهآفتاب مبين جمال و قديم مرکز بآن مهربان دوستان ای پسمرکز آن از شعاعی خطوط چون و نمائيد توجه غيب ملکوت انور

جوهر تا ننمائيد تجاوز ذره دائره محيط از و شويد ساطع قدسیگرديد ملکوت روشن شمع تفريد حقيقت و شويد توحيد

و گرديد احديت افق نجوم جبروت سلطان باهره آيات وجواهر از تاجی قدم جمال بفضل الحمدلله رحمانيه حدائق طيور

ردائی سر در عنايت پرتو از سراجی و داريد سر بر موهبتالهيه براهين از سيفی و برداريد در فردوس سندس ازاحسان نور از و مستغرقيد الطاف بحر در کمر در سبحانيه دالئل و

عليين صحف حروف و مبينيد کتاب کلمات مستشرق

٢٨ صبينات صاحب بديعه صحائف و اآلياتيد رب صريحه آياتالفت و اتفاق و اتحاد در روز و شب و بدانيد را موهبت اين قدر

را رعايت غايت و بداريد يکديگر از را احترام نهايت کوشيدانشقاق بنيان هادم و باشيد يکديگر خادم نمائيد منظور بهم

آفاقند سرج ميثاقند و عهد بر ثابت که امرالله ايادی شر واطاعت و است فرض انقياد و اطاعت دهند قرار را امری چونو مخالفت زنهار دوستان يگانگی و الفت و اتحاد موجب آنان

امرالله تبليغ فکر در روز و شب که بايد همچنين و ننمائيد مباينتتواضع و مهربانی بکمال و باشيد الله کلمة اعالء و الله نفحات نشر ورحمانيت صافی بمعين را هدايت سلسبيل تشنگان خشوع و

پناه و ملجأ بيچارگانرا و باشيد عطا عين بينوايانرا کنيد داللتبليغ جهد مقدسه مدنيت در و بکوشيد عصريه ترقيات دردهيد ترتيب انتظام نهايت در دبستانهائی نمائيد شديد سعی وتقديس نهايت در معلمانی ترويج را معارف تحصيل اصول ومربيانی و اديبان و نمائيد تعيين کمال و آداب جامع تنزيه و

ايادی مقدسه هيئت و دهيد ترتيب فنون و علوم حائزنمايند دبستانها اين لوازم و شئون حفظ در مواظبت بايد امرالله

٢٩ صدانش انوار و آيد فراهم جهت هر از ترقی اسباب بروز روز تا

بدايع اکتشاف و صنائع ترويج در همچنين و نمايد روشن جهانراو مدنيت آداب ترتيب و صناعت و تجارت دائره توسيع و

هر از اجتناب و بحکومت تام انقياد و اطاعت و مملکت تزئينمظاهر سبب باين تا نمائيد جهد و بکوشيد مفسدت رائحهحکومت الحقيقه فی رحمانی توفيق مطالع و گرديد آسمانی تأييد

مستحق و است ستايش شايان پادشاهی حضرت عادلهحاضرهرا تقيد نهايت خصوص اين در رعيت جميع صميمی قلبی اطاعتاست فرض و واجب الهی قاطع بنص که چه داريد مجری

عليکم البهاء و ع ع

هوالله

بشروط که چنان مقصد را اجودان جناب حق آستان بنده ایتقديم ارمغانی بشما و فرمايد وفا و وال اثبات و نمايد قيام محبت

است آسان بسيار بخششی و بذل چنين و من کيسه از ولی کندالخصوص علی ندارم ايشان فرمايش امتثال جز چاره من اما

٣٠ صتحمل پايان بی مشقت يکديگر حق در آنان که حاضر يارانی أآلن

ندارم مجری را اجودان جناب خواهش که ميکشم خجلت من نمايندصدور انشراح مورث و گردد قلوب اهتزاز سبب مزاح گاهیاين مزاحست لباس در محض جدی الحقيقه فی مزاحيکه ولی شود

مشاغل وجود با عبد اين بيشتر تأثيرش زيرا است دلکشتر و خوشترحبور و سرور بکمال و نموده امتثال را ايشان خواهش محدود غير

بساط اين در که بداند عزيز تا پرداخت مسطور ورق اين بتحريرالله محبت حرارت از و گردد انگيز شور ديار آن در و است عزيز

و بيزد عنبر و مشک الله موهبة بنفحات و ريزد مکرر قنداالبهی البهاء عليک

ع ع

هوالله بر و افتاد ملحوظ مرقوم نامه الهی مقدس آستان بنده ای

منشادی بجناب که ئی نامه همچنين و گشت حاصل اطالع مضمونبوديد نموده مرقوم هوالندی فيلسوف خصوص در بود شده مرقوم

کتابست نصوص آنچه بايد احبا حضرات شده او با که مکالماتی و

٣١ صبکتاب بيان کتاب اما نشود تجاوز کلمه بادنی و نمايند بيان

احکاميکه مگر معمول غير احکامش و است منسوخ اقدساحکام آن مادون و شده تأکيد و بيان تکرار اقدس کتاب در

ندارد تعلقی بما دارد تعلق بيان باهل اقدس کتاب در مؤکدهممنوع قاطع بنص و هستيم اقدس کتاب باحکام مکلف ماهرامت با صفا و وفا و محبت و بمهربانی مأمور بلکه تعرض ادنی ازمداخله عدم و سلطنت بسرير صداقت و حکومت اطاعت و ملت و

ندانسته جائز خصوص اين در مکالمه و محاوره حتی سياست امور درعرفان ما اصليه وظائف نداريم امور باين تعلق يعنی بهيچوجهابهی آستان عبوديت و سما از منزل بوحی ايقان و کبريا حضرت

افراد جميع با الفت و وجدانی انجذاب و بخلوص حق عبادت وحقيقت و راستی و آشتی و مهربانی و صدق نهايت در انسانینداشته ما وجدان و جان بعالم تعلقی آن مادون آنچه و پرستیبيگانه و گردند آشنا جميع شهری اهل اگر که نمائيم فرض وندارد

اين وجود با بغضا و عداوت نهايت در و قليل معدودیمجری رعايت نهايت که شايد مدارا و بايد محبت را آشنا ياراننصوص اينست بيفزايند عطا بر و بپوشند خطا از چشم و دارند

٣٢ صع ع العرفان ألهل الينبغی آن مادون و الهيه

هوالله

پدر با پسر و پسر با پدر مشورت خصوص در الهی بنده ایالله شريعت در مشورت بوديد نموده استفسار تجارت و کسب درپسر و پدر ميان خواه است مقبول البته و است اساس اس ازامور جميع در بايد انسان نه اين از بهتر کاری ديگر شخص يا و

است موافق وبآنچه رسد مسئله بغور شور از نمايد مشورتمهربان يزدان ای نما مناجات و کن ابهی غيب بملکوت توجه برد پی

غرور دام از قصورم سراسر بنما غفران طريق عصيانم بحر غريقء مآ تشنه کن رحمانی امکانيم نما روحانی جسمانيم بخش رهائیانوار مشاهده ديدارم مشتاق فرما داللت تسنيم بعين معينمکنارم در عالميان از و کن خويش گرفتار بيزارم خود از فرما ميسر بخش سامان و سر سرگردانم آر بمشامم مشگبار زلف نفحه

بيچاره اماشراق نور احتراقم در آر در وصال بوثاق مشتاقم ده پناه آواره ام

درمان دردمندم کن عطا غنا کنز فقيرم نما توانا ضعيفم ببارذلت از گناهم پر بخش رهائی گرفتارم کن عطا مرهم جريحم ده

٣٣ صموهبت بصرف و بخش مسکن عنايت ظل در برهان عصيانکأس از شوم رهبر ديگر بکشور و برم ديگر بجهان پی تا فرما معاملهتوئی شوم پرست می محبت ميخانه در و گردم سرمست طهورع ع عطا پر و رحيم و کريم توئی و توانا و قادر

هوالله

بيکديگر زمين رستخيز يوم در که است خبر در بها بنده ایهمدم را غرب و شرق بديعه صنايع که ندانستند اما گردد نزديکگمان کند همراز را شمال و جنوب جديده اکتشافات و نمايد

گردند يکديگر نزديک اراضی حصر و عصر بواسطه که نمودندغرب و شرق اقاليم که اينست در ثمر بلکه ثمر چه آن از آنکه حال و

مشورت و نشينند محفل يک در و گيرند خبر يکديگر از نفسی درنه ارضيه اقاليم در محصور قربيت اين حال نمايند مصاحبت و

اعلی مالء قريب ادنی مرکز و شده المکان نزديک امکان بلکهيک شده حاصل پاک جهان و خاک عالم بين اتصاالت گشته

غفور رب ملکوت در ديگر سر و مرکوز صدور مرکز در سيم سراسرار کاشف الله محبت جاذبه قوه و کالم واسطه الهام برق و

٣٤ صقوه جوالنگاه قلوب و گردد الهام مرکز صدور که فرما جهدی

الثناء و التحية عليک و آسمان جاذبه ع ع

هوالله

است عجيب شد داده جواب پيش از شما مکتوب حق بنده ایيافتی نجات مدلهمه ظلمات از که را خدا حمد نرسيده حال تا کهکمال در را خويش اقوام گرديدی روشن األبهی بها يا بنورانيت و

انيس محبت کمال در و خوان تقديس بحر بشاطی مهربانی و محبتالفدا له روحی اعلی حضرت که نما آنها گوشزد بمدارا و شو جليس و

او البيان بالواحد تحتجب ان اياک اياک فرموده جليل بنصبيانی بواحد الله يظهره من ظهور در ميفرمايد البيان فی نزل بما

حروف هيجده و اعلی حضرت نفس بيانی واحد و مشو محتجبمحتجب بيان در شده نازل بآنچه ميفرمايد همچنين و است حي

مؤمن غير يا است مؤمن بيانی واحد که مکن مالحظه يعنی مشورا حقيقت جوهر آن بلکه مکن استدالل است بيان در بآنچه و

نيارد يا آرد ايمان بيانی واحد لو و شو مؤمن و بشناس لنفسه بنفسه

٣٥ صرا حجبات چگونه نما مالحظه نيايد يا آيد مطابق البيان فی ما لو و

نور حال نگذاشت کسی برای از عذری بهيچوجه و فرموده خرق بحرکت را آفرينش عالم و نموده روشن را غرب و شرق بهاءالله

آوردهاولی بنقطه مؤمن را خود کسانيکه است سزاوار اين وجود با

حيف مانند محتجب عظيم امر اين از بدانند الفداء له روحیاعظم بحر آن گردند محروم پايان بی الطاف اين از که حيف صد

اين از پيش و اندازد بکنار را کفها اين جميع که زند موجی عنقريبتوحيد شجر ظليل بظل شوند متنبه نفوس بايد حتميه واقعه

همچنين و برسان ابهی ابدع تحيت را والده الله امة برند پناهرا رضا آقا متوفی اخوی که خواهم خدا از را محترمه ضجيع الله امةرا خديجه الله امة و حسن آقا و فرمايد مستغرق غفران بحر درع ع دارد مصون و محروس خويش حمايت و حفظ کهف در

هوالله بر و گرديد مالحظه رحمانی يار آن روحانی نامه حق بنده ای

جان آزردگی و خاطر افسردگی از گشت حاصل اطالع مضامينباغبان الحمدلله شد حيرانی سبب بوديد نموده شکايت دل و

٣٦ صپرداخته حقائق گلهای بطراحی خاطر خيابان در عنايتافسرده دل و گردد خاطر آزرده بايد چرا وجودی لطف چنين باوجود

طائف و است پروانه آواره و سلب نه رفيقست توفيق الحمدلله شودسامان و سر بی آستانی پناه در چه يعنی حرمان محرمی شمع حولمسرورالحال و باش راحت و اميدوار و باش مطمئن چه يعنی

احديت حضرت حمايت صون در محفوظ و عنايتی نظر ملحوظاحديت حضرت صيانت و صون و بعون و گذار بکنار را افکار

مهربان من مکن گمان عليل را خود هستم تو کفيل من شو اميدوارمؤيد که ميطلبم خداوند از مدار حيران و سرگردان را خود توام

فرح کمال غفور رب فضل و موفور بفيض و گردی سرور کمال برع ع يابی حبور و

هوالله

شد خوانده ريحان و روح بنهايت رسيد شما نامه حق بنده ایهستی عالم در که است بنفوسی منعطف رحمانيت عين لحظات

يکی تو که خواهم خدا از ندارند الهی سبيل در نيستی و محويت جزجانسوز پروانه مانند و گردی محو دريا در قطره مانند باشی آنان از

٣٧ صبودی خواسته حضور اذن افروزی بر الله محبت سراج حولخواهد داده اجازه انشاءالله آينده در فرما تحمل و صبر حالاالبهی البهاء عليک و شد مرقوم مختصر فرصت عدم از شد

ع ع

هوالله نامه گرديد معلوم مضمون و رسيد شما نامه پيمان بر ثابتان ایشد طبع طهران در و گرديد مرقوم بطهران قبل ماه پانزده درعين است جميع دست در اآلن و يافت انتشار ايران بجميع و

شکايت مقدس آستان بنده ای است اين نامه آن عبارتکسادی صدمات و آفات سنه اين در بوديد نموده تجارت کسادی ازشده بالغ حجت کل بر زيرا نموده احاطه را آفاق جميع فساد و

نعره مدن اکثر در امريک و اروپ محافل و کنائس در عبدالبهاءکرد ابهی بملکوت ندا و نمود بهاءالله حضرت امر اعالن زنان

کرد اظهار باهره حجت و ظاهره دالئل و نمود اقامه المعه براهين و روزنامه در ها خطابه از بسياری بلکه نماند غذری نفسی برای از ابداها

گرفتار غفلت خواب در ناس هنوز اين وجود با شد بآفاق ن اعال

٣٨ صنفسانيه شهوات در ناس هنوز بيزار حقيقت از و بمجاز متمسکغفلت اين البته ننمايد بيدار اسرافيل صور که بدرجهئی منهمک

و جنگ و مشقت و حسرت سبب انتباه عدم و نعمت کفران وباسم توجه عالم اهل اگر و است وبال و خسران حصول و جدالاميدم ياران حق در ولی استقبال در عظيم خطر ننمايند اعظمجمهور از امورشان گردد ظاهر الهی لطف آثار که است چنان

عباس عبدالبهاء االبهی البهاء عليک و يابد استثنآءمذکور آن در امروزه مؤلمه وقايع و مرقوم پيش ماه پانزده نامه اين

افق که مينمائيم دعا باری بدرگاه زاری و تضرع بنهايت اين وجود با عليکن و عليکم و نمايد مبرا و منزه تيره ابر اين از را انسانی عالمالبهاءاالبهی

عباس عبدالبهاء

هوالله عرفان صهبای واز گير بدست الله محبت پيمانه پيمان بر ثابت ای

عرفان کنعان در و گردی الهی عزيز هدايت مصر در تا شو سرمستکامل موهبت فيض و است شامل عنايت نظر شوی رحمن يوسف

جهان از حقيقت نور و عيان و ظاهر تابان مه چون الطاف پرتو

٣٩ ص جام اين از نفوسيکه بحال خوشا نمايان و الئح و مشرق پنهان

سرمستند عليک و ريحان و روح پر پيمان پيمانه از که ياران بحال خوشا و

التحيةع ع الثنآء و

هوالله قلوب حرارت بشارت از و رسيد شما نامه پيمان بر ثابت ای

داد رخ روحانی فرح و افروخت بر شادمانی شمع الهی احبایآستان بعبوديت و نمود سفر کنعانی يوسف باقليم عبدالبهاء

و اراجيف و احزاب هجوم از چند هر گشت مشتهر مقدساين که است چنان اميد ولی است خطر در جرائد مفتريات

بحرکت را آفاق اين امرالله آوازه و وصيت گردد ثمر مثمر سفرپروردگار رحمت بباران و گردد سقايه و شود افشانده تخمی آرد

بفضل الحمدلله گردد خرم و سبز برويد البته شود تأييددر امرالله ندای الفدآء ألحبائه روحی اعظم اسم موهبت و

آهنگش اقليم هر در الله کلمة وصيت است بلند آفاق جميعاست شليک و چراغان را امرالله امريک در ايام اين در مرتفع

جاپان پايتخت در و تاجيک و ترک ولوله آسيا و افريک در وفاضل عالم حضرت و نمودند تأسيس بهائيان روزنامهئی

٤٠ صاز بعضی ميفرمايد نشر و طبع انگليسی بلسان هندی الله برکتبالد آن در ندائی تا دارند چين ما و بچين سفر عزم امريکا ياران

الله سبحان است بلند اعلی مالء کوس آسيا و اوروپا در نمايند بلندالله نفحات انتشار و الله کلمة نفوذ و آلهی مهيمن امر اين وجود با

خزانند و گلخن بعوضه از اضعف که نوهوسان معدودیهيهات است پيمان شکست و ميثاق نقض مقصدشان

اين و نتواند مقاومت ناسوتی غراب را ملکوتی آهنگ اينشهپر نتواند مقابلی فانی گلخن کالغ را معانی بلبل نغمه

شمس انوار و نشود همعنان ذليل ذباب پر و بال را جبريلباشد انصاف اگر نپوشاند ذلت و نکبت ظلمات را حقيقت

مبارک جمال عنايت بمدد جز قلم اين که دهند شهادت کلاسم بتاييد جز نغمه اين و نيارد بحرکت را غرب و شرقگمان و کنند آفتاب انکار کوران نبخشد اهتزاز بآفاق اعظمرا خود کوری که اين از غافل ديگر کرده اند کاری که نمايندحد سر احبای که بوديد نموده مرقوم باری نموده اند آشکارمکاتيب صفحات بآن البته تابحال دارند حقی نيز سيستان و قائين

ايشان حق گشت صادر عبدالبهاء قلم از مفصله مشروحه

٤١ صکه کن دعا ميشود داده نيز باز و شد داده مضاعف اضعاف

نموده مرقوم شد نخواهد انشاءالله قصور دهد بقلم قوت خداانجمنی و شتافتيد خونيک بمزرعه ياران مالقات محض که بودی

مينمايم استدعا آگاه خداوند درگاه از شد داده ترتيب آنجا دررحمن حضرت عرفان بطراز و ريحان و روح نهايت در انجمن آن که

استيال انحاء آن در وبا خوشی نا که بوديد نموده مرقوم نمايد جلوهو شود زائل بال آن که گرديد مقدسه عتبه از رجا لهذا يافته

حضرت يابند نجات شديد مرض اين استيالء از ديار آن اهالیالله نفحات نشر در و است فشان جان الحقيقه فی ماليوسف

امرالله بخدمت اليوم نفسی هر ميفرمايد بليغ جهد روز و شبالقدس روح نفثات بگشايد زبان امرالله تبليغ به و نمايد قيامابهی ابدع تحيت من قبل از را خويش منتسبين جميع نمايد تأييداشتياق نهايت من قبل از را خا ارض احبای کافه و دار ابالغع ع االبهی البهاء عليک و دار ابالغ

هوالله

گرديد معلوم وقايع و رسيد مفصل نامه پيمان بر ثابت ای

٤٢ صمرقوم پيش سال دو عبارت بصريح و بود معلوم اول از چه اگرسياسی رساله صادر پيش سال چند ميثاق قلم از وقايع جميع و شدنامهئی و دهيد ترويج البته آيد بدست چنانچه اگر بمبئی طبعنمائيد مالحظه شد مرقوم روحانی بمحفل پيش سال دو که

اعالء و الله نفحات بنشر قوی بجميع کل بايد الهی احبای اليومو کنند باقيه حيات فدای را فانيه ايام پردازند الله کلمة

نمايند انفاق روحانی بشارات سبيل در را جسمانی راحتدر آنکه مگر ثمر و بيفائده دنيا اين زندگانی و است گذر در ايام

قربانگاه در انسان عاقبت و شود فدا سر و جان اکبر جليل سبيل تام تاکيد حکومت که بوديد نموده مرقوم بيفرازد فدا علم عشقنموده

الهی احبای است عمومی حکم اين نگردد محلی در زياد اجتماع که همت بکمال ولی کنند اطاعت بايد فردا را وقت و پردازند بتبليغ فرداثابت کل نزد در زيرا شمرند غنيمت را وايام ندهند دست ازنهايت بی احزاب جميع با و خواهند خير بهائيان که گرديده مبرهن و

کنار در غرض و تعصب از و بيزارند جدال و نزاع از مهربانکل با و باشيد مهربان دل و بجان اقوام جميع با پيمان بر ثابت ای

محبت صدق بکمال جان و دل از خواهی خير نهايت در احزاب

٤٣ صبيچاره هر همراز و گرديد آشنا و بيگانه همدم مدارا نه نمائيد

اگر مياريد زبان بر سوء کلمه و نيازاريد خاطری آواره وکنيد مشاهده الهی رضای در سلوک و انسانی عالم فضائل کسی از

است اين نمائيد اختيار سکوت و صمت اال و کنيد تمجيدنعره است اين و اعلی مالء نعمه اينست بها اهل روش

ع ع االبهی البهاء عليک و طوبی يا و طوبی يا

هوالله از يافت وصول ١٣٣٧ الثانی ربيع ١٩ نامه پيمان بر ثابت ای

داشت خوش خبرهای زيرا گشت شيرين مشتاقان کام مضامينالحمدلله که بود الهی ياران وفای و استقامت و متانت دليل و

مخمور و مست غرور باده از جمهور که مالل پر سالهای اين درهر شعور بی و محکوم مختلفه احزاب دست در ايران اهل و

سبب انقالب حزب رخنهئی و فتور دم هر فتنهئی و آشوب روزحزب گشت اختالف مورث اتحاد گروه و شد اضطرابمورث اتفاق گروه و خاست بر باستبداد سرانه خود ديمقراط

سروران و نمودند ويران را ايران سوء علمای شد شقاق

٤٤ صشدند خوار و ذليل عاقبت آمدند کار بسر يک هر شعور بیاطمينان و قرار و سکون نهايت در بهائيان اوقاتی چنين درپرداختند عموم بخدمت کنار در و بيزار فتنهئی هر از و وقار وعمومی صلح علم جهان همه در يافتند استقرار مستقيمی مرکز در و

انسانی عالم وحدت و آشتی و بمحبت را خلق و افراختند برپيش سال پنجاه بود مقدسه الواح صريح آنچه جميع نمودند دعوت

شد آشکار و واضح و يافت تحقق وجود حيز در آفتاب مثل نازلابر از انسانی عالم افق و بنشست اندکی تيره غبار حال الحمدلله

مساعی و ابهی ملکوت بتاييد که اميدوارم يافت نجات اندکی تيرهعظيمه اشخاص معاونت و مهمه نفوس داللت و حکيمانه

اضطراب و انقالب گردد دميده ايران جسم در جديد روحیصلح حزب محتاج ايران حال شود مبدل اطمينان و بسکون

مرقوم پيش از حرب از قبل است اطمينان و سکون و سالم وملت و دولت که عبدالبهاء بخط عبارت بصريح يعنی گرديد

شود ويران ايران اال و گردد آميخته شير و شهد مانند بايدترقی اسباب حصول بجهت لهذا نشد يافت مستمعی چون آخر الی

اميدوارم شد جهيد جهد و بليغ سعی ديگر ممالک در ايران

٤٥ صايرانيان عموم بجهت امکان بقدر آسايش و راحت اسباب که

اصالح مدعی يک هر که سائره احزاب باری يابد حصولبهائيان خيريه مساعی که اميدوارم شد تجربه بودند ايران

بخشد مشکوره نتيجه ايام اين در الخصوص علی و گذشته دراصل اخذ خصوص در يابد آسايش و راحت اندکی ايران و

نمائيد مصروف مبلغی ولو بکوشيد بسيار اعلی حضرت توقيعبوديد نموده اخراج پارسيان کتب و انجيل و توراة از که فقراتی

نمايد مطالعه روحانی محفل رسالهئی چنين اگر مقبول بسيارثبوت نهايت يزد احبای الحمدلله مقبول بسيار گردد منتشر واميدوارم لهم بشری و لهم طوبی نمودند اظهار استقامت و

فرمايند ظاهر بديع جهد و بليغ سعی الله نفحات نشر در کهمبذول بود نساء قوه در آنچه الحقيقه فی يزد در اماءالرحمن اما

دستوران دارم و داشته را رضايت نهايت آنان از من داشتندپريشان و مأيوس عاقبت ولی نمودند سرانه خود حرکاتآقا و فرود و گشتاسب اسفنديار جناب گرديد خواهنداظهار استقامت و ثبوت نهايت آباد قاسم احبای و جمشيد

الغالبون لهم جندنا ان و منصورند و مؤيد و فرمودند

٤٦ صگلشن مانند روزه نوزده محفل و است روشن محافل يزد درکوچه احبای و تفت و مريم آباد و مهدی آباد و قاسم آباد احبای و

انجذاب و گرمی نهايت در حسين آباد ياران و نصرآباد احبای و بيوکو همت نهايت در زردشتی احبای جميع بلکه اشتغالند و

جمشيد ارباب جناب حق در غيرتند عجز نياز بی بدرگاه سابقامرات و بکرات و نموديم عنايت و عون طلب و کرديم نياز و

موکوله امور در استقامت و عفت و بصداقت امر را احبارسيد بدرجه تا نمود ترقی بروز روز الحمدلله نموديم ايشان از در عظيم برکت و نمودند می او از تمکين وکالء و وزراء جميع که

کارشخواه خير بظاهر که مرض و غرض پر کسانی بتحريک ولی شد حاصل

امورش لهذا نمودند مغبر ياران از را او خاطر مينمودند را خودمهربان ياران که دانسته و گرديده بيدار اندکی اگر حال شد مشوش

در تمشيتی خواهم خدا از کار در امين و صادق و خواهند خير وگرديد محرر او پرور مهر پسر به جوابی گردد حاصل راحتی و آيد کارو پارسی برادران لله الحمد برسانيد است مکتوب اين جوف در

رحمن رحمت بهرام مال حضرت موفق و مؤيدند شرکت مؤسسيناست

کاشان احبای بدانيد را بزرگوار اين قدر آسمانی نعمت و

٤٧ ص مودی دکتر االعلی امة و بعبوديتند موفق الحقيقه فی جميعا

وطن از و گذاشتند را خويش راحت ها امريکائی ساير ومردمان بعموم ايران در تا نمودند هجرت مألوفواجب بسيار نفوس اين رعايت و حرمت نمايند خدمتی

باشی مؤيد و موفق امور جميع در که اميدوارم الزم وعباس البهآء عبد ١٣٣٧ رجب ٢ االبهی البهآء عليک و

هوالله مبارکه ببقعه خان عزيزالله آقا وفا با يار پيمان بر ثابت ای

و ذهابا و گشت همراز و همدم مشتاقان اين با و وارد ايابارحمن رائحه و يافت ريحان و روح مقدس آستان بتقبيل ونمايد سامان بآن مراجعت حال نمود استشمام جانان يمن ازدرگاه بعبوديت امکان بقدر و پردازد يزدان بخدمت تا

نامه اين بنگارش عبد اين لهذا کند قيام سبحان حضرتو يابد وجدان و جان مسرت مهربان يار آن تا پرداخت

بذکر صدور و است منجذب دوستان بياد قلوب که بدانداميد بيچون حضرت موهبت و فضل از منشرح ياران

٤٨ صاشتعال و انجذاب بروز روز جانان جمال عاشقان که است چنان

افرازند بر خيمه عالم قطب در تا نهند پيشتر قدم و يابند بيشتروحدت کمال در آن سايه در متضاده شعوب و مختلفه احزاب کهآرايش کبری موهبت باين آفرينش جهان و يابند آسايش يگانگی و

اضطراب و انقالب تا بکوشند ياران بايد ايران در حال يابدآنجا در شما وجود بقای لهذا گردد اطمينان و براحت مبدلشود می داده حضور اجازه مناسب وقت در شاءالله ان الزم

ع ع االبهی البهاء عليک و

هوالله مدرسه ماهه يک ورقه با منير تحرير پيمان راسخ و عهد ثابت ای

نهايت ورقه قرائت و نامه تالوت از يافت وصول مبارکهحقيقت دبستان تربيت مدرسه لله الحمد گرديد حصول مسرت

درستی و راستی نهايت در انسانی گلشن نونهاالن و شدبزرگوار معلمين و پرداختند علوم اکتساب و فنون بتحصيل

هر از توفيق آثار و برخاستند اطفال بتعليم اقتدار نهايت باحقيقی خادم جناب آن الحقيقه فی است پديدار جهت

٤٩ صلهذا مبارک جمال مستقيم صادق بنده و ابهائی ملکوتاعصار و بقرون امتداد بتسلسل آن آثار که گشتی موفق بخدمتی

علوم نشر اليوم گردد باقيه آيت عاليه همت اين و نمايدمفيده فنون ترويج و کائنات ماديه اسرار اکتشاف و نافعه

شمرده ذوالجالل حضرت مواهب اعظم از اطفال تربيت ومدرسه آن مستخدمين و معلمين و شما لله الحمد ميشودمدرسه بهائيان باطفال پس موفقيد فائقه خدمت باين مبارکه

مبارک جمال الطاف از داريد ابالغ سرور نهايت عبد اين قبل ازگردند هدی آيت يک هر که اميدوارم الفداء لتربته روحی

حضرت که اميدوارم غبرآء توده اين نورانيت سبب ودبستان ناظم و گردد فرجی را ايرانيان جهل خان الله فرججناب دارم ايشان از را رضايت نهايت شود انسانی عالم

شوند موفق آوازی و بساز الله انشاء شيرازی فاضلگردند نياز بی حضرت موهبت آيت و راز کاشف که

است عبوديت مصر يوسف الحقيقه فی خان يوسف ميرزا جنابتربيت مدرسه اما گشته انسانی عالم بخدمت موفق لهذانمايد دوام و بقا آنکه بشرط است تصور فوق ما نتائجش بنات

٥٠ صدخترانی مدرسه اين در که گرديد بآن موفق که اميدوارمحسن سبب که نمايند نما و نشو دوشيزگانی و يابند پرورشچون و شوند طهران نسآء جميع اخالق حسن و تربيت

اطفال آيد در ياران از نفسی عفت و عصمت بظل يک هرگردد ديگران حسرت سبب که نمايد تربيت چنان را خويش

االبهی البهاء عليک و عبدالبهاء سرور نهايت است اينع ع

هوالله

نمايند آفله نجوم پرستش غرب و شرق حيات جنود ایءمقدسه شرايع اساس اس از مظلمه آفاق عبادت و

عادات ذاهل الله دين کماالت فضائل از و غافل الهيهمعتکف آن بر و اند شمرده الله شريعة ارکان را چند رسومی و

شمرند اوليا و انبيا منقاد و مطيع را خويش و اند گشتهاند رسيده نجاح و فالح مراقی باعلی که اند کرده گمان همچه والهيه مواهب از بکلی و زيستند جهل اسفل در آنکه حال و

٥١ صباساس آنکه حرمان اين سبب و گشتند نصيب بی و محرومساميه مقامات و روحانی عوالم در ترقی در و نبردند پی اصلی

است کماالت اکتساب الله دين اساس نکوشيدند رحمانیتزئين ايقان و ايمان از مقصد فيوضات از استفاضه و

حصول اين اگر است ربانی کماالت بفيض انسانی حقائقبهائيان پس نيران عذاب و است حرمان حقيقت نيابدبعربده اديان ساير مانند که نمايند دقيق امر باين نظر بايد

بجميع بلکه ننمايند کفايت معنی بی لفظ و هوئی و های ونفوس رفتار و روش در رحمانی فضائل و خصائل از شئونلفظ نه هستند حقيقی بهائی که نمايند ثابت و کنند قيام ربانی

مراتب در تا بکوشند روز و شب که است اين بهائی و معنی بیباشد اين يک هر آرزوی نهايت و نمايند صعود و ترقی وجود

منور و مستفيض آن از بشر جميع که نمايد حرکت و روش نوعی کهباشد حق خوی و خلق همواره نظرگاهش نقطه و گردند

بقدر گردد نامتناهيه ترقيات سبب سلوکش و روش وعالم موهبت استعداد بقدر و شود عالميان رحمت قوه

٥٢ صکه گفت ميتوان شود موفق مواهب باين چون گردد انساناست قرون و اعصار فخر که مبارک دور اين در اال و است بهائیشئون بجميع قيام بلکه نه الهيه بوحدانيت اقرار از عبارت ايمان

است ايمان کماالت وبذاکا تقرلهم ال ليلی و بليلی وصال يدعی کل و تباکا ممن بکی من تبين الخدود علی الدموع سال اذا حضرت است سلوک و روش آن و گردد معلوم امتحان وقت در

الفدأ احبائه لقدوم کينونتی ابهی جمال و الفداء له روحی اعلیفرمودند هدايت بجانفشانی و داللت وسلوک بروش را ماها جميع

گرديم بيزار خويش خوشی و آسايش و راحت از بايد چگونه کهمقدس ذات آن کنيم نثار جان ديگران فالح و فوز بجهت وما هدايت بجهت خويش حقيقت سمو و ذات علو وجود با

فانی جهان اين در زندگانی مدت در و نمود زنجير و غل تحملآرام و سکون ببالين سر و نفرمود راحت ئی دقيقه و نياسود آنی

است سزاوار چگونه حال بود آالم و محن در ايام جميع در و ننهادتخم اين که نمايد اقتضا چنين انصاف البته ننمائيم قيام ما که

٥٣ صباغبانی را مغروسه نهالهای آن و کنيم آبياری را افشانده پاک

زمين روی تا نمائيم انسانی عالم فدای را خود بکلی نمائيمعاقبت اال و شود ابهی جنت غبرآء وجه و گردد برين بهشتع ع الثنأ و التحية عليکم و مبين خسران و است عظيم حرمان

هوالله

وحدت از حکايت رسيد تو نامه محترم حقيقتجوی ایرمزی الحقيقه فی بودی فرستاده که علمی مينمود انسانی عالم

و هستند جنگجو عالم ملل جميع امروز بود عمومی صلح ازجهنميه مهمات و آالت تدارک و تهيه در عالم دول جميعاست شده التهابی مواد مخزن که اروپ قطعه الخصوص علی

زند بآفاق شعله جهنم آن که است شراره بيک موقوفندارد تأثير آنان بگوش عمومی صلح آهنگ هنوز لهذا

قوه دولتی هر نجاح و فالح سبب که ميکنند گمان همچه وملت و دولت آن سعادت عظيمتر چه هر است حربيهعمومی صلح که نمايند نمی اين اذعان عالم ملوک بيشترارباب و اعاظم همچنين و است انسانی عالم حيات سبب

٥٤ صميدانند جنگ اسباب تهيه در را خود سعادت نيز آنان نفوذشود حاصل قناعت عالم اهل برای از که نيست ممکن لهذابايد پس است مشکلی هر حالل ايمان زيرا ايمان بقوه مگر

آسان مشکلی امر هر الله دين بقوه يابد نفوذ الله دين که کوشيدمغلوب را نفوذ اصحاب و کند خاضع را ملوک دين قوه گرددانسانی بعالم حيات روح که حقيقی دين که بکوشيد پس نمايد

است اين عالم مريض جسم عالج است اين يابد انتشار ميدمدالقدس روح نفحات توانی تا پس بشر نقيع سم درياقآسمانی بتعاليم و دار مجری الهی وصايای و نصايح و نما منتشرمسرورم تو مالقات از و دارم بتو را محبت نهايت من پرداز

عباس عبدالبهاء گردد مالقات باز که است چنان اميد و

هواألبهی اين در رحمانی محبت بنار مشتعالن و الهی دوستان ای

است ارض خراطين صفت نمودن آشيانه ترابی خاکدانگلبن در جز الهی چمنستان مرغان پست خاک طيور سمت و

حدائق در جز تقديس بوستان پرندگان و نخواهند النه الهی

٥٥ صعظمت اوج بازان نجويند مسکن تجريد سدره بر توحيد باقینخواهند جوالن ميدان و طيران محل عزت سمای هوای از بغيرزائل است ظلی حيرانی باديه سراب چون فانی خاکدان اين

پست متالشی ذره از الهی اوليای نظر در ترابی عالم اين وکدورت و فنايش و محو و عالم اين شئون از چون است تر حقير وکما نقيعش سم و بقيعش سراب و جفايش و کثافت و صفايش و

شدند بيزار جهانيان و جهان از گشتند مطلع و واقف حقه هوبستند باقی بجهان دل گشتند کنار در است حق جز چه هر از وصفات از پری رستند امکانی ظلمات و کونی شئون اين از و

باوج تا نمودند پرواز وسيع فضای اين در و گشودند تقديسعروج مقتدر مليک عند صدق مقعد و ابهی ملکوت و اعلی

موهبت و التفنی نعمت و اعلی جمال لقای بشرف و نمودندو الهی صهبای مخموران ای پس گشتند مشرف عظمی

شئون جميع از رحمانی موهبت و جذب جام سرمستانپوشيد چشم جنون مقتضيات و کمون و ظهور و فنون وجهان اين بزرگواری و ثروت و عزت و نعمت و راحت از و

استفاضه و رحمانی انوار باقتباس را همت و بگذريد فانی

٥٦ صرزايای و عظيمه باليای اگر و بگماريد صمدانی ملکوت مواهبشما بر جفای و اذيت بر الوجود فی من جميع و دهد رخ شديده

منمائيد فزع و جزع و نگرديد مغموم مشويد محزون نمايند قيامبخش جان مژده و وارد الهيه الواح در مطهر فم از عظيمه بشارت

اينست مبارک کالم آن مضمون و نازل صمدانيه کتب درمصيباتی و اذيات و صدمات و وارد الهی احبای بر که باليائی کهکه است اين حکمتش ميشود نازل رحمانی جمال عاشقان بر که

مبارکه سدره اوراق و فروع بمنزله مقدسه نفوس اين چونالبته وارد الهيه مبارکه شجره اصل بر آنچه لهذا هستند الهيه

باليا اعظم چون حال ميشود نازل نيز آن اوراق و فروع برحق را اغالل و سالسل و سجن متاعب اشد و آالم و محن و

حبور و سرور بکمال و فرمود حمل جمالش سبيل در بنفسهبگذراند زندان و سجن در را مبارک ايام ريحان و روح تمام و

خويش استعداد و لياقت بقدر يک هر الهی احبای ای نيز شماکبری رحمت اين از و ببريد بايد بهره عظمی موهبت اين از

فضلی چه فرمائيد مالحظه بحقيقت چون بگيريد بايد نصيبیاين در که احسان اين از اکبر احسانی چه و فضل اين از اعظم

٥٧ صسهيم و باشيد قدم جمال شريک باليا در رحمن سبيل

جهان و الهيه عوالم از اگر و للمخلصين بشری گرديد اعظم نيرجبروت و ابهی بملکوت ارواح اين عروج از بعد که الهی معنویدر هريک البته رسد جهانيان بمشام بوئی شده مقدر اعلی

بشتابد اشتياق و شوق بکمال الله محبت سبيل در قربانگاهمعنبر را روحانيان مشام الهی جهان آن معطره نفحات اگر و

منور ابهی افق از ساطعه انوار را مبارکشان قلوب و نمود نمیتحمل را کليه مصائب و شديده باليای اين هرگز نميکرد

است الهی جهان بخش جان نسائم که بدانيد پس نميفرمودندرا مقدسشان ارواح و نموده معطر را الهی اوليای مشام که

را عالم اهل نقمت و اذيت شدائد حالوت باين که کرده مبشرآن اسرار و الهيه عوالم آن مواهب اگر و مينمايند تحمل

واضح و مشهود ترابی جهان و فانی عالم اين در باقيه ملکوتزيرا نيست شبهه و شک وسيله و نه عجب جای نيست

لياقتی و استعداد هر که است بديهی بلکه مشهود و واضح ايناکتساب و تحصيل مراتب از رتبه در شئی هر که کمالی و قوی و

ظاهر شود مبعوث چون رتبه آن فوق ما رتبه در مينمايد

٥٨ صاست رتبه اين دون ما که اول رتبه در مکتسبه مواهب گردد

کماالت اخری بعبارة و شود آشکار و ظاهر مافوق رتبه درزيرا است فوق عالم در ظهورش مادون عالم در مکتسبه

ندارد را مواهب آن ظهور وسعة استعداد مادون عالم آن مينمايد تحصيل جماد عالم در جماد که را مواهبی و استعداد مثال

بعالم جماد عالم از چون بلکه نگردد مشهود جماد عالم درچون و بگشايد رخ موهوبه موهبت آن نمايد انتقال نباتتحصيل نبات عالم در را حساسی جسم حصول استعداد نباتچون و شود ظاهر کمال اين حيوان بعالم انتقال حين نمايد

قوای و شامه قوه و سامعه قوه و باصره قوه رحم عالم در انساننمايد اکتساب را انسانيه کماالت و بشريه احساسات و سائره

نه موجود مواهب اين ظهور گنجايش و سعة رحم عالم درنمايان سمع و شود عيان بصر که است محال و ممکن غير بلکهمنور وسيع عالم باين مادر رحم تنگنای از چون لکن گردد

شنوا وگوشش گردد بينا و روشن چشمش آن نمايد انتقالو گردد عيان و واضح کماالتش و گردد گويا لسانش و شود را مواهب اين که بيند مشهود بلکه داند يقين عالم در جميعا

٥٩ صسعة عالم آن لکن و بود نموده تحصيل و اکتساب رحم ظلمانی

نيز مولود خود بلکه نداشت را اسرار اين ظهور گنجايش واو بر جبريل چنانچه اگر و بود بيخبر مواهب اين از بتمامه

در بتو عنايتی و فضل چنين که ميداد خبر و ميشد نازلبلکه نمود نمی قبول شده احسان تاريک و تنگ محل اين

الطاف و مواهبی و فضل بهمچنين حال ميکرد تکذيبو شده عنايت عالم اين در مقدسه بنفوس که رغائبی و

ندارد آنرا ظهور سعة عالم اين اند نموده تحصيل که کماالتیموهبت آن نمايند انتقال الهيه سائره بعوالم چون بلکه

و بنمايد جمال عظمی رحمت آن و بگشايد رخ کبریمحروميتش بود محروم مواهب اين از که جنينی همچنين

محروميت اينکه مثل گردد عيان و ظاهر انتقال از بعدمعلوم عالم اين از فوت از بعد نيز محتجبه نفوس نقائص وعباس عبده گردد مشهود و

هواألبهی مقدس آستان در الحمد لله حقيقی ياران و الهی دوستان ای

٦٠ صسلطان عنايت لحاظ مشمول و مقبول کل ابهی جمالمفتوح وجوه بر قدم جمال بخشايش ابواب هستيد وجود

مشروح قيوم رب ميثاق و قديم بفيض ثابتين صدور وشمس الطاف و صغير و کبير بر محيط ابهی ملکوت عواطفاست موج پر فضل بحر جوان و پير بهر رايگان اعلی مالء حقيقت

قانون و نمود مراتب حفظ بايد ولی فوج فوج تأييد جنود واصاغر کرد مراعات را معلوم مقام وله اال منا ما و وجودی

مهربانی و عنايت بايد اکابر و کنند اکابر احترام و رعايت بايدنمايند پيران حرمت و خدمت بايد جوانان نمايند اصاغر حق درحقوق اين نمايند جوانان رعايت و محافظت بايد پيران و

مستقل و خودرأی کس هر که باشد چنان نه است متبادلهدر هرگاه بهاءالله عليهم ايادی مجلله حضرات باشد الفکر

نمايند انقياد و اطاعت بايد کل بفرمايند قراری مجلسیفرض اطاعت اين زيرا دارند مجری رضا و سرور کمال در وآنچه و نبرد امور بعواقب پی وحده نفس هر است واجب و

باشد چنين اگر ندارد مصيب رأی و نداند است الزم اليومبکلی دارد مجری بيند پسنديده چه هر و باشد مطلق مختار که

٦١ صصوری پريشانی و گردد مختل امور و رود در هم از امور شيرازه

تصوری احباب يک هر که بايد لهذا دهد دست معنوی وحضرات حضور بمجلس مراجعت آرد بخاطر مهمی امر و نمايدحضرات گاه هر نمايد عالئه و عزه و ثنائه و بهاءالله عليهم ايادیالله کتاب از فقره فال اال و دارد معمول نمودند تجويز ايادی

احبای تا شد ارسال و مرقوم لوحی در است اين بر مدل کهباشند داشته امر ايادی از تمکين بايد چگونه که بدانند الهی

ع ع اجمعين عليکم البهاء و

هوالله نهايت در امرالله دلبر و است صبح راستان دوستان ای

رواق اشراق بنور و نموده بآفاق جلوه مالحت و صباحترا کيوان ايوان تابان مه مانند و کرده روشن را اطباقآورده بحرکت را حجر و مدر و شجر و بشر بخشيده زينتو است بلند اعلی مالء از که يابهاءاالبهاست نداء

گوشزد که است الروح و المالئکه رب قدوس سبوح ترانهيار زلف شکن جز نيست شهر در "ولوله هوشمند هر

٦٢ ص جوشش در امکان " عالم دوست ابروی خم جز نيست آفاق در فتنه

استاست مرور در قدس نفحات بخشش و بذل در المکان امير ونسيم عبور و صدور در غفور رب عنايت و عون افواج و

نور و نموده معطر را غرب و شرق که ابهاست جنت رخيمابهی جنت کرده منور را باختر و خاور که است اعلی افق مبين

اقاليم روحانی بهار و زده خرگاه و خيمه امکان قطب درمجامع در که است توحيد آيات نموده خرم و سبز را ربانی

است جليل رب نعوت و محامد و است ترتيل در رحمانياناست الله امر صيت است تجريد اهل ترنيم بديع بالحان کهاست مبارک جمال امر آوازه و افکنده آفاق در ولوله کهآهنگ انداخته امکان بارکان لرزه و گشته جهانگير که

طيور بانگ و است متواصل مشتاقان بگوش ابهی ملکوتولی متواصل متتابع روحانيان بآذان اعلی مالء حدائق

عالم جمودت و پايان بی خمودت در غافالن که افسوسفتور و غفلت خواب در آنان و متاثر مدر و حجر امکان

اشراق اين کور ديده با منزجر و محجوب و محروم و مدهوشنعره الملکوت طيور نغمات اين کر گوش با و برآرند فرياد النور

٦٣ صاز عليل و است محروم مشموم مسک از مزکوم البته زنند

روحانی بانجذابی ياران ای باری ممنوع جليل رب مائدهبيضائی يد و مسيحائی نفسی و ملکوتی قوتی و رحمانی سنوحاتی و

نوحی سفينه و آدمی صفوتی و خليلی خلتی و شعله و کليمیابهائی موهبتی و علوی روحانيتی و محمدی نورانيتی ونفحات نشر بر قيام الهی نطقی و سبحانی نيتی و ربانی رحمتی و

و رحمانی جمال کلمه اعالء و ربانی انوار سطوع و الهیآسمانی بفيوضات آنکه تا نمائيد صمدانی موهبت اعالم رفع

ترتيب الهيه تعاليم بموجب و نمائيد نورانی را امکانی عالمکمينند در دزدان ياران ای نمائيد وجدانی عالم تنظيم ودانان نا تيغ و تير از را امرالله هيکل نشين گوشه خائنان و

حمايت بغضا ارياح از را الله کلمة سراج و کنيد محافظهسريانست در حيات روح جهتی از امروز فرمائيد صيانت واين هيجان در پيمان نقض کريهه ارياح ديگر جهتی از و

و تابانست نور اين مجسم موت آن و است مصور روحاجاج ملح آن و فراتست عذب اين پايان بی ظلمت آنپس سرمدی ممات آن و است ابدی حيات اين

٦٤ صرا امرالله حصن رسوخ و ثبوت و استقامت و اطمينان بکمال

اعظم آنچه اليوم داريد مصون و محفوظ مارقين هجوم ازآزادگی و انقطاع و اتفاق و اتحاد و الفت و محبت است امور

است الهی احبای شادمانی و جانفشانی و پاکی و تقديس واين جميع نگردد حاصل خالصه محبت و کامله الفت اگر

خسران قرين کل عاقبت و رود هدر مشقات و زحماتحقيقت آفتاب طلوع و حق جلوه از مقصد گردند مبينآفاق از محو نفاق و شقاق ظلمات تا است الله محبت نور غلبهحکم احباب جميع نمايد جلوه روحانيه وحدت و گرددشخص از عبارت صفات و اسماء جميع و دارند واحد نفسنورانی جهان ظلمانی عالم گردد ميسر موهبت اين چون واحداميدوارم شود الهوتی جلوه مرات ناسوتی کشور و گردد

مؤيد و موفق يزدان حضرت بخشش و پايان بی بفضل کهمانع و حايل اليوم که کثيفی ابر الهی ياران ای گردند

است هوی و نفس غمام است حقيقت شمس درخشندگیاست انسانی عالم بزرگواری سبب آنچه بلها غرور و کبر سحاب و

انکسار و تذلل زيرا فنا و محويت و است خشوع و خضوع

٦٥ صاکليل منتها بی نيستی و فنا و محويت و عبدالبهاست وهاج تاج

وصف از بکلی بايد ما کبريا حضرت آستان بنده اين جليلالطاف سزاوار تا شويم مفقود و نيست بلکه گرديم فانی وجود

احبا جميع رهگذر غبار يک هر گرديم بيچون خداوند عنايت وايوان زينت زيرا هوی و نفس بنيان هادم و حق خادم و شويم. ربانيست بيت دو باين الهی

کوی اندر و بردار قدم بسوز. پس هستيها جمله و برفروز عشقی نارگذار عشاقان

لعل از بقا خمر حشمی راه. کی مرد ای وجود وصف از فانی نگردی تانگار نوشين

الله يغنی يوم معنی الهی احبای ای نيست اين سعته من کالپايان بی کنز آن که است اين مقصد است باذهان متبادر که

مند بهره طافحه ثروت آن از کل ميگردد عيان و ظاهر پنهانديگری محتاج احباب از هيچيک که است اين نه ميشوند مستغنی و

محتاج کودکان و پستانند و ثدی فقير خوار شير اطفال البته نهمستحق هوشمندان و هوشمندان از مستفيض جوانان و مربياننمايد کبير از تمکين صغير بايد البته مقربان هدايت و ارشاد

کبريا درگاه مقربان همچنين و فرمايد منتهی پيروی مبتدی وتقديس انوار تا بيارايند ابهی ملکوت بموهبت را وجود هيکل بايد

٦٦ صدری پرده و مقاومت و استقامت الهی ياران ای بتابد آفاق جميع برمالحظه مينمايد عبدالبهاء شايد و بايد چه آن غطا کشف و

که ميفرمائيد فردا مقاومت ابهی جمال عنايت و بعون وحيدابيوفائی هر از جفا تير هزار چند هر مينمايد االرض علی من با

امم جيوش سنان و سهام آن هدف سينه اين و پرانستاحديت حضرت خواهان بد و هجوم نهايت در ملل جنود و

مبين نور بتاييد مهين عبد اين اين وجود با اذيت نهايت درثابت و قائم تمکين و متانت غايت در زمين روی مقابل دردری پرده نيز آنها نمايند حکمت مالحظه بايد احبا ديگر نابت و

زيرا است بهتر باشد کار بر رقيقی پرده اگر صورت هر در نکننداگر بکلی است مکالمه و مؤانست و معاشرت و مخالطه سبب

شد واقع فصل چون و گردد واقع فصل شود برداشته حجاباستماع حق کلمه تا نيايد نزديک کسی زيرا يابد فتور نفحات نشرافتد مشکالت و مشقت در نيز حکومت گذشته اين از و کند

است رس فرياد پرور رعيت الحقيقه فی شهرياری اعليحضرتخير نهايت در پناهی صدارت جناب و گستر داد و خواه ترقی و

رعاعند همج عوام ولی اهالی جميع بر مهربان و رؤف و خواهی

٦٧ صعابق ريح هر مغلوب و ناعقند هر اتباع خداع هر اسير هوام و

وجود با حکومت بومی و بر هر در جوئی فتنه و کنند عمومی فزع مثال گردد حمايت از عاجز عدالت کمال بامضای واضحا

امريک و بپاريس يا نمودن بحکومت تلغراف بهائيان راسا توانيد تا الهی احبای ای نه حکمت موافق کردن مخابره تلغرافيا

است الله امر ميزان حکمت زيرا ننمائيد تجاوز حکمت و عقل ازمالحظه قدری البته نباشد قطعی لزوم تشهير که محلی در يعنیامرالله سطوت چگونه که فرمائيد تفکر قدری است بهترفرمود اشراق بال افق از حقيقت شمس و نمود حيران را آفاق

تعرضات و متتابعه باليای و مطهر دماء سفک همه اين وجود باشمس پرتو و شد روشنتر رحمانی شمع سالفه ازمنه در مترادفهبيشتر خروش را الهی نهنگ آهنگ گرديد تر شديد حقيقت

عنقريب و گشت عظيمتر جوش و موج را ربانی عطای دريای و شدنجات بساحل موج مانند فوج فوج که نمود خواهيد مالحظه

اعليحضرت بقای بدعای دم هر الهی احبای ای نمايند توجهخلوص تبعيت در و بشتابيد بخدمتش و بگشائيد زبان تاجداری

الثناء و التحية عليکم و فرمائيد ظاهر انقياد و اطاعت و صداقت و نيتع ع

٦٨ صهوالله

چند هر عبدالبهاء حقيقی ياران و معنوی دوستان ایانداخت ولوله و بزلزله را ايران مقدس اقليم انحاء جميع وبا آفت

آوارگان جان و دل جهة اين از و نمود پا بر فتنه و آشوب وعجز يزدان بدرگاه روز و شب و شد احزان و اندوه اسير

ولی کار تبه و کاريم گنه چند هر راز دانای ای که گشت نياز واستعداد و بلياقت مشروط رحمانی غفران و عفو و يزدانی بخششبندگان تا فرما مندفع ايرانی کشور از را ناگهانی بالی اين نه انسانیمحض که الحمدلله جويند وجدان راحت و يابند جان آسايش

شد مندفع قليله مدتی در امان بی بالی اين احسان و فضلسنه چند چنانکه يافت امتداد مديد مدتی جهان سائر در اما

مصر و حجاز از عکا مدينه جز نوراء بقعه اين حوالی در پيشقدس و يافه و طرابلس و حمص و حماة و بيروت و شام تا گرفته

بايران عراق از و رسيد بعراق تا بود مستولی بال اين سال دو غيره وميمنت از ايران مملکت از آفت اين اندفاع سرعت اما افتادوبا مرض سلف ايام در که چه عظماست سلطنت مرکز مبارکه نيت

٦٩ صزودی باين حال يافت امتداد سال هفت و افتاد ديار آن در

شهرياری اعليحضرت مقدسه نوايای از مجرد اين و يافت زوالاعليحضرت الحقيقه فی و بود پناهی صدارت حضرت معدلت و

محترم صدر جناب و است مهربان و پرور رعيت تاجداریوزارت بدايت از عبد اين کاردان و باعزم و آزموده و عادل

تحقيق و فحص از بعد تا بود ساکت بحال تا صدارت حضرتفکر در خاطر طيب و طبع بصرافت الحقيقه فی نمايد بيان

اعليحضرت که خواهم خدا از رعاياست عموم آسايش و راحتعظيمه بتوفيقات را پناهی صدارت جناب و مؤيد را شهرياری

حسن و پادشاهی آرای جهان رأی مسموع قرار از فرمايد موفقشهری هر در که گرفته آن بر تعلق عظمی صدارت جناب تدبير

مرکزی عباد حقوق احقاق و مرافعه قطع و دعوی فصل بجهتقضيه اين شود مرکز آن در حصر مرافعه و گردد تعيين مخصوص

اگر بعيد و قريب راحت و آسايش سبب و است مفيد بسيارپاست بر اقاليم سائر در که کبری مدنيت اساس اس گردد چنيناست مملکت اصالح اول اين زند ايران در خرگاه و خيمهدارند بر بيحيائی از دست نادانان و گردند اجراء بر موفق الله انشاء

٧٠ صالهی ياران ای نمايند عادالنه احکام و قوانين انقياد و اطاعت و

احديت بدرگاه شما بتعلق نظر و راضی شماها جميع از عبدالبهاءملل جميع امروز مينمايد رحمانيت حضرت بمحبت تام قتحق و

بيزار الهی جهان فضائل از و آلوده شيطانی عالم برذائل عالمدرنگند بی و انصاف بی و چنگ تيز و خونخوار کل آزادند و

فاعتبروا نشوريست و حشر چه يا منشور اقليم در که نمائيد مالحظهعاقبت و است خاک سر بر منازعات اين همه االبصار اولی يا

فرو را انسان افراد جميع باک بی ثعبان مانند پاک نا خاک اينسياه خاک اين جفا و جور وجود با و نگذارد باقی را نفسی برد

چه و فکريست بی چه آفاق فتان دلبر و است کل معشوقچنين جان فتنه جسم آفت تباه خاک اين بجهت که نادانی قدر

ميشود خراب شهرها و ميگردد ريخته خونها و ميشود جانفشانيهامهربان پدر بسيار چه ميرود تاراج و بتاالن مال و جان و

فرزند ماتم در که مادر بسا و نمايد انين و آه پسر قتل بر کهمحزون و يتيم معصوم اطفال بسيار چه ببارد رنگين سرشکخاک در را محترم نشين هم و قرين که نساء بسيار چه و گشته اند

عالم ملل و امم مدنيت نتيجه است اين کردند مشاهده خون و

٧١ صرا الله حزب عالم فرق جمهور اين ميان در االبصار اولی يا فاعتبروا

بقوت را غوائل اين و نمايند انسانی بعالم خدمتی که چنان آرزوکنند زائل انشاءالله بلکه پايان بی همت و يزدان تاييد و برهانتوفيقات تا جزم عزم و است خير مظلوم حزب نيت العجاله علیيشاء من يؤيد الله و نمايد چه رحمانيه تاييدات و کند چه الهيهع ع قدير شئی کل لعلی انه و يشاء ما علی

هوالله

مشهود و واضح خامه اثر از و رسيد نامه حقيقی دوست ایباليا اين تا جان و جسم بذل آرزوی و داری فدا تمنای که گشت

شود حاصل آسايشی و راحت و گردد مدفوع مسجون اين ازسزاوار و است ميثاق بر رسوخ و ثبوت دليل شما از تمنا اين و

فدای که اين آن و آرزوئی نيز را عبدالبهاء ولی آفرين و تحسيناللهم شتابد عشق بقربانگاه دوستان بمحبت و گردد ياران

الدافقة الکاس هذه انلنی و العظمی الموهبة هذه قدرلینموده مرقوم محرمی شخص با مکالمه خصوص در الوفا بصهباء

ابد دولت بمأمورين که است اين مقصود موافق بسيار بوديد

٧٢ صالله حزب که نمائيد تفهيم هوحقه کما را تفصيل عثمانيه مدت ممنوعند قاطع بنص ننمايند مداخله سياسيه امور در ابدا

بايد نمايد مداخله سياسی امور در طايفه اين از نفسی هر واين بر برهان و نمايند تبری بلکه جويند دوری او از ديگران

تشکيل طهران در که انجمنها و فسادها و هيجانها اين در که اين بهائيان شد همين و نرفتند نزديک و ننمودند مداخله ابدا

نيستند پرست وطن بهائيان که شد ديگران مالمت سبباستقالل مروج و استبدادند حامی ندارند مروت و همت ونوع پرستش و نمايند جهانيان فدای جان بهائيان آنکه حال و

هستند که مملکتی هر در که بآنند مأمور قاطع بنص ولی کنند انساناين در و باشند امانت و صدق نهايت در مملکت آن بحکومتراستی و دوستی راه رهبر بهائی واقع متعدده نصوص خصوص

احبا را خويش اعدای حتی آشتی و صلح در عالميان با و بودبعضی در مبارک جمال گردد خواه خير را خواهان بد و شمردمخالف اگر که ميفرمايند عبارت بصريح صادر عراق در که الواح

است اين مينمودم خود وارث را خويش قاتل البته نبود الله شريعةفضائل و خصائل ترويج و کنند باخالق خدمت بها اهل مسلک

٧٣ صرا نفوس اين خصوص جانفشان و عمومند خادم نمايند انسانی عالم

بعالم و زنند دم ديگر جهان از ديگر آوازی و است ديگر پروازیملکوت جهان در ترقی است تنگ و تار ناسوت جهان بخوانند ديگر

بيزار رنگ و آب جهان آلودگی از و آزادند قيد هر از جويندمداخله نمايند آبياری حقيقت کشت و هستند الهی دهقان

بايد يغنی ال و يسمن وال پشيمانيست عاقبت سياسی امور درابديه عزت سبب آنچه در افکار و بود کنار در احزاب عموم از

ع ع االبهی البهاء عليک و برد بکار انسانست

هوالله مبين نور آن جليل خليل حضرت دودمان و سالسه ای

خداوند ای که فرمود خويش ذريه حق در دعا ابراهيم حضرتدرگه در کن عالميان پيشوايان و بگردان عزيز مرا سالسه مهربانکنعان ارض که بود اين گرديد بقبول مقرون دعا اين يزدان

بمواهب معمور و شد قلوب مسرت يعقوب ديانت و بحشمتبدايت در چند هر کنعان ماه حضرت و گشت ودود ربگشت فروخته حسود شر از معدود بدراهم و افتاد حسودان چاه در

٧٤ صرسيد ماه باوج نهايت در ولی افتاد بيگانگان زندان در ووادی در کليم حضرت و گرديد ستمکار برادران پناه و ملجاء و

روشن نور لمعه طور قله در و افروخت بر نورانی شعله رحمانیحضرت و نمود تأسيس وجود سلطنت داود حضرت و کرد

مسيحائی بنفحه روح حضرت و نهاد بنا پايان بی حشمت سليمانروشن را بطحا و يثرب آفاق رسول حضرت و کرد معطر را جهان

تازه جهان را جهان الفداء له روحی اعلی حضرت و کردرسيد اعظم دور باين تا دميد کائنات هيکل در حيات نفحه و

شمس و گرديد روشن احديت فجر و دميد رحمانيت صبحکور ربيع فصل و شد پديد جديد خلق درخشيد حقيقت

عظيم فيض رحمت سحاب وزيد بهاری نسائم رسيد بديعملکوت آفتاب حقيقت شمس کرد شديد باران و بخشيد

جديد بخلعت اشياء جميع که کرد افاضه حرارتی و پرتو چنانخيمه شد نشور و حشر و آمد سرور يوم نمود جلوه بديع بحلل و

کمال در ابهی جنت گرديد مستقر رحمانی سرير و شد بلند الهیکه آمد آن وقت لهذا نمود مرتفع خرگاه جهان در عظمتفرمايد وفا نمود وعده ابراهيم بحضرت آنچه مهربان خداوند

٧٥ صبزرگوار انظار در و فرمايد عزيز را جليل آن دودمان و سالسه و

فرمود داخل تقديس شريعه اين در را ايشان که است اين کندعنايت منزل مشيد قصر در و داد منزل ميثاق ءشجره ظل در و

بزرگوار آن روح لله الحمد داد مأوی عهد مدينه در و فرموددودمان و ابناء پيمان بر ثبوت و ايقان و ايمان از ابها ملکوت در

صدمه در الهی سبيل در که نفوسی و است شادمان و مسرورساحت در اشخاص آن نوشيدند بال جام و افتادند مصيبت و

محدود نا الطاف مظاهر و معدودند وجود جواهر از مقدسگشت خواهند

ع ع

هوالله بشارت و رسيد شما نامه خليل ابراهيم حضرت سليل ای

اما گرديد سرور مورث احبا اتفاق و اتحاد و انجذابتعبيرش ميخواهم را تو يعقوب يعقوب جناب آن رؤيای

الله بملکوت منادی ايليا مانند را تو که آيد روزی انشاءالله که اينستاست نه ظل در هشت که آنست تعبيرش هشت هندسه اما يابم

٧٦ صحزن و پشيمانی اما باشی مبارک جمال ظل در که خواهم خدا ازحزن و ندامت اين است محال و ممتنع احديت ذات حقيقت در مجالی در و کائنات حقيقت در حق عالم در نه است امر عالم در

اسماءاضطراب و تشويش اگر مرايا در الهيه هويت نه است صفات وحقيقت در لکن و گردد مختل شعاع ظهور و شود حاصل انکسار و

آفتاب است مرجع اجازه و باذن منوط کتاب طبع اما نه انقالبی ابداروح عاقبت ولی دارد امتداد قدری ايران انقالب اما وابهی ابدع تحيت محترمه والده المقربه الله بامة است ريحان و

ع ع االبهی البهاء عليک و داريد ابالغ

هوالله زد باوج موجی چنان پايان بی الطاف بحر حصور سيد سمی ایعالم در لهذا شد سيراب نامتناهی فيض از کائنات سواحل که

انتعاشی و برکت و گشت حاصل عجيب جنبشی و حرکت ايجادحرکات گشت شديد ادراک و نمود صعود عقول يافت ظهور عظيماست اين نمود جلوه قوت بنهايت مراتب جميع در ترقی و گرديد سريع

يافت تأسس جليله مشروعات و گشت عظيمه اکتشافات که

٧٧ صبعرصه غيب حيز از کائنات اسرار و نمود جلوه بديعه صنايع و

آشکار نمايان همتی ياران جميع بايد پس گشت هويدا و ظاهر شهودبديع فنی اکتشاف يا فرمايند جديد صنعتی ايجاد تا کنند عيان و

انسانی عالم در موهبتی و قوت يا پردازند عظيم بمشروعی يا کنندعليک و باشی مؤيد و موفق موارد جميع در که خواهم خدا از بنمايند

ع ع االبهی البهاء

هوالله سئوال رسيد نامه عبدالبهاء عبوديت شريک و سهيم ای

فرائض از قاطع بنص ملت و دولت خواهی خير که بوديد فرمودهايمان لوازم از پوشی خطا و ستاری همچنين و است دينيه

نفسی از اگر کرد بايد چه صورت اين در احديت بحضرت ايقان ودولت بامنآء آنکه يا نمود ستر بايد صادر وملت بدولت خيانتی

قاطع نص اول حکم کرد بيان و عرض ملت انجمن رؤسای وضرش که اموريست در ستاری اما است االجر واجب و

نوع و بشريه جمعيت و ملت و بدولت نه عائد فاعل بنفس راجع انسانی عمل آنکه يا نمايد فسقی ارتکاب شخصی اگر مثال

٧٨ صاست شخص آن بنفس راجع ضرر که شود صادر او از قبيحی

اين در گردد فحشائی مرتکب يا و کند شرب تعاطعی اينکه مثلدزدی نفسی اگر اما محمود پوشی خطا و مقبول ستاری مقاماست مال صاحب بر ظلم ستر مقام اين در بربايد ديگری مال نمايد

بيچاره آن حق در ولی است عنايت ستاری سارق حق در چند هراست ظلم و تعدی عين گرديده منهوب اموالش که مظلوم

ظهور پی پا نبايد اين وجود با و شد بيان که است ميزان اينشغل نفسی که اين نه باندازهئی اما الزم تحری شد ناس نقائص

و نموده ظلمی شخص فالن که بدهد قرار اين را خويش عمل وشده ظاهر خيانتی چه مأمورين از و کرده تعدی کس فالن

جناب مقبول غير نيز نمايداين اين در حصر در را خويش اوقاتبگو و برسان مشتاقانه تحيت عبد اين قبل از را خان عباس

عبوديت آن و گردی من همگام که اميدوارم و منی همنام الحمدللهالموقنه الله بامة البهاءاالبهی عليک و است مقدس آستان

جناب مانند بايد بگو و برسان محترمانه تحيت خانم فردوسرا نسوان نيز تو نموده شيدا و مفتون الله بمحبت را مردان که خان

فصل از گردی آنان هدايت سبب و آری التهاب و بانجذاب

٧٩ صالمتصاعده الله امة عزيزش کنيز که مينمايم رجا غفور رب موفورجمال بمشاهده فائز لقا حديقه در و کبری رحمت جوار در را فاطمه

تحيت القوی ضعيف اين قبل از را الحکما معين جناب نمايد ابهیاالبهی البهاء عليک و برسان مناجات اين و کن ابالغ ابهی ابدع

ع ع

هواألبهی مذکور ذکرت ابهی ملکوت در الله محبت نار افروخته شعله ای(*)يجير من درگاه از مشکور سعيت رحمن حرم محرمان اين نزد در و

اعالء بر قائمه نفوس که مينمائيم رجا و التماس دعا اذا المضطرقدم جمال بتأييدات را بيناتش و آيات و آثار انتشار و الله ذکر

صدور انشراح و قلوب تنوير سبب تا فرمايد موفق اعظمش اسم وپس گردند الهی احباء رسوخ و تمکن و ثبوت و استقامت و

مغموم گدازی و سوز در الله محبت انجمن افروخته شمع ایقبيل و شماست ناصر اعلی مالء جنود مباش مهموم و مباشمطمئن الهيه موهبت و فضل از شما حامی مقربين مالئکه

فرمايد منور را آفاق عنقريب باهره اش قدرت آثار که باش --------------------------------

* - يجيب

٨٠ صخواهد و نموده احاطه را وجود ملکوت الهی برهان سطوة و

باديه گمگشته و سرگشته اين قبل از را آباد بهرام احبای نمودکنيد زنده الله بنفحات را جميع و فرمائيد ابالغ تکبير الله محبت

الله محبت بنار مشتعلين و ابهی بملکوت متوجهين ای بگوئيد وعواطف سرادق در و احديتيد حضرت عنايت و الطاف ظل در

است شامل رحمانيه اعين لحظات موهبت پر رب جليلهحقيقت شمس انوار متتابع و متراکم رحمت غمام فيوضات وخفيه الطاف باين دل فائض و المع و طالع المکان مشرق از

سبيل اين در برهانيد را جان و دل تعلقی و قيد هر از و بنديدو گرديد هدی اعالم تا نمائيد سلوک مستقيم منهج و قويموجود روح و باشيد قلوب فيض شويد اعال رب باهره آيات

شريان عالم هيکل در و باشيد نباض عرق امکان جسم در گرديدع ع عليکم البهاء و فياض روح و

هوالله

معانی مظهر نفسی هر داری مبارکی اسم چه موافق صادق ایبارق نير و شارق کوکب گردد صادق يعنی باشد اسم اين

٨١ صتر مقبول طريقه و نيست اين از تر محبوب صفتی فارق سيف وشخص بسا و شد ملتی نجات سبب که صدقی کلمه بسا نه اين از

شخص که بسيار چه و نمود نفيس و عزيز راستی کلمه را خسيسدرگاه از و کرد ساقط انظار از بکلی کذب کلمه يک را محترمی عزيز

پيروی و گير صادقان پی پاک جان ای پس نمود محروم احديتابديه بعزت براستی و رسی صدق بمقعد بصدق تا کن راستان

بلکه طرف بيک کذب و طرف بيک معاصی جميع گردی فائزکفر و گو راست بيشتر ضرش و است تر افزون کذب سيئات

اين گوئی دروغ و رانی زبان بر ايمان کلمه که آنست از بهتر بگوسبب تو که را خدا کن شکر است العالم فی من نصيحت بجهة بيان

بنفحات هميشه شدی انسان نوع بجميع نصيحت اين صدوراست انسان سمو و علو سبب بآنچه را ناس و گرد مشغول قدس

مربی تا نما داللت ايمان اهل خصائل و فضائل اخص از وحضور اذن شوی قصور پر گمره هر هادی و گردی نفوس

صدد در بيگانگان که چه مشکل بسيار ايام اين بودی خواستهافترائی قبيله هر از و نمايند تأليف کتابی روز هر و آوارگانند اين

سر سر در پيمان ناقض نيز آشنايان و نمايند نشر و طبع و بزنند

٨٢ صچه مهاجم دو اين با است معلوم ديگر ميکنند را فساد نهايت

ميشود حاصل سکون قدری انشاءالله است مشکل کار قدرمن قبل از را عندليب حضرت ميخواهيم را شما وقت آن

مشغولم ايشان ذکر و بياد همواره که برسان النهايه ما تحيتع ع الثناء و التحية عليک و

هواألبهی متواری کيهان سپهر آفتاب دوست رضای طالب ای

سورت نهايت در هوا و نمودار ايوان افق از کيوان و است شدهدست در قلم محبت نار شعله شدت از اين وجود با گرما و حرارت و

بيند نمی درست ظاهر بصر مأنوس تو بياد و مشغول بتحرير و عبد اينميشود مرقوم دست بهوای مينمايد اعانه قدری بصيرت قوه

فضل از بنهم دست از قلم که نيستم راضی افتادم تو بياد چونبشديد مؤيد ابهی ملکوت از که مينمايم رجا احديت حضرت عنايت و

ع ع تروها لم بجنود موفق اعلی جبروت از و گردی القویرا الله معرفت بوستان نهاالن يعنی الله محبت شجره آن اثمار

فرمائيد تازه و تر عبد اين قبل از اشواق باران بفيض

٨٣ صهواألبهی

هزار اوجشان نهايت خاک طيور اين عرفان هوای طائر ایاست جانان جمال عاشقان افئده لکن و است بيش و کم يا ذراع

ال اسفل از دمی در اعالست افق و ابهی ملکوت اوجشان کهادنی او مبين بافق ادنی افق از نفسی در . و نمايند طيران اال بالهوت

است ممکن تا و کن پری جستجوی توانی تا پس کنند پروازاعالی باوج نيستی و پستی حضيض اين از تا نما فالحی جناح فکر

الله نفحات نشر بر قيام آن و نمائی پرواز و صعود پرستی حق هستیراسخ و ثابت و نمائيد قيام است الله معرفة بيان و الله کلمة اعالی و

صعود عالم اين از يا و افتيم دريا هزار صد ورای در ما ولو باشيدالطف و اذکار بابدع را جناب آن ابنان صنوان ع ع نمائيم

بشرف که همچنان که ميطلبيم خدا از و مکبريم و ذاکر عباداتباشند جناب آن وارث نيز اخالق حسن در واصل اعراق

ع ع هوالله

تأييد مدرسه تنظيم در که خدماتی روحانی و جسمانی طبيب ای

٨٤ صکه بود الهيه تأييدات از اين گرديد قلوب سرور سبب نمودی

سعی و بليغ جهد که نمائی شکر بايد شدی موفق خدمت باينفوز نتيجه که است يقين و داشتی مبذول سبيل اين در عظيمفی انسان حيات رحيم و رحمن حضرت فضل و است عظيم

اشجار و احجار و جماد زيرا است العين طرفة مانند الحقيقهجهان اين در انسانی زندگانی لهذا انسان از بيش حياتشان

رحمانيه توفيقات وليکن داشت نخواهد و نداشته اهميتی فانیاين نمايد جلوه انسانيه حقيقت در چون صمدانيه تأييدات و

بمساعی همواره بايد لهذا مسرات مورث و است مباهات مداربکوشيد رحمانيه سنوحات ظهور و انسانيه حقايق ترقی در خيريه

ع ع االبهی البهاء عليک و

هوالله نهايت که را خدا کن حمد االوداء زين و االحباء عين ای

مرقد و گشت االلطاف فاتحة المطاف خاتمة يعنی سياحتنمودی طواف اشتياق نهايت در را اشراق نير و آفاق مظلوم

کن عشق مدينه عزم و آ خروش و بجوش دريا مانند حال

٨٥ صفرما سلوک اغيار و يار با مهربانی نهايت در ديار آن در وشو غمخوار طبيب را بيمار هر کن رفتار بمحبت بيگانه و آشنا با وروان گنج را مخالف و موافق فقرای پرستار بهترين را عليل هر و

توانی تا روان و روح را خارج و داخل ضعفای و باشگاه مداوای را دردمندان و شو پناه و ملجأ را مستمندان

صميمی رحمانيت و حقيقی محبت طيبه بنفحه کل مشام تا ناگاهننما نفسی غرور و فتور و بقصور نظر بهيچوجه گردد معطر

حيات که حقيقی حيات بقای از نما غفور برب توجه بلکهميدانی را عبد اين بودی نموده سئوال جسد حيات نه است قلب

فناء ميشود بيان مختصر لهذا ندارد مجال و فرصت چوجهيبه کهحيات اما است عيان و ظاهر نه بيان به محتاج جسد حياتآن ذاتی لوازم از ابديت و است حقيقت شمس فيض قلبکنند ادراک تا نه پاک جهان از خبری را خاک مرغان ولیروشنائيست و جلوه بچه الهی جهان در ابديه حيات که

شود مالحظه چون ظاهر بحسب الباطن عنوان الظاهر ولیوجدان و جان عالم در وجود جواهر که گردد آشکار و واضحاز چند هر است ابرار قبور احرار قلوب زيرا موجود و باقی

٨٦ صحاضر و حي دل و جان جهان در ولی غائبند گل و آب جهان

شهير رجال و جهانگير ملوک هزاران که فرمائيد مالحظه لهم التسمع رفتند و آمدند پيش از و صوتا بود نا و فانی بکلی الهمسا

حقير انظار و عين در آنکه وجود با ضعيفه نفوس ولی گشتندسرير بر نمودند منير کوکب از هدايت نور اقتباس چون بودندانوار اآلن الی و نهادند سر بر ابديه عزت تاج و نشستند اثير

را ظاهر پس تابان و درخشنده رحمانيت افق از تقديسشانمالحظه همچنين و غيب شاهد را شهود و دان باطن عنوانچون است ممتنع و محال معلوم اثر معدوم شيئی از که فرمانه انکار قابل باهر و محتوم آثار صاحب بقای ظاهر و باقی آثار

مانند آثارش مليح صبيح مسيح حضرت که نمائيد مالحظهسلطنت چه نيست انکار قابل است آشکار و ظاهر صبح انواراست برقرار و باقی اعصار و قرون همه اين در که است ابديه

بريد بمفصل پی شما شد بيان مختصر پايدار و ثابت حق ببقای وزيرا است آشکار و واضح الدارين فی حي المؤمن حديث اما و

پژمرده و مرده جسمانيان و اند زنده روحانيان نيز جهان اين درکنار در و محروم پاک جان از ولی دارند خاکی زندگی چند هر

٨٧ صاحالم و اضغاث حيوانی زندگی و است ممات همجی حيات زيراالنشئة فی اما و است ايشان اوالی نشئه اين ثبات له ليس

نفوس اما و االبهی ملکوت من نصيب لهم فليس االخریبشمس راجع شعاع مانند هستند ربانی عزت آيت که رحمانیاميدوارم است حقيقت اين کاشف بصيرت قوه و حقيقتند

را مراتب آن مشاهده احديت حضرت عنايت و بعون کهباين منتهی وجود اگر و رسی اليقين بحق و بنمائی يقين بعين

عدم و صرف هذيان و ساقط نتيجه از بکلی باشد فانی حياتکند مراتب در سير حقايق که ميشود چگونه آنست از بهغموم و هموم جهان اين در که باشد اين معارجش نهايت و

و منازل نهايت اين محروم جان راحت و دل کام از و آيدخاتمة کان ان االنسان علی اسفا يا گردد مراحل غايت

الله ان و الم اآل و المحن مرکز هی التی الدار هذه المطافعليک و کان مما ابدع االمکان فی ليس و ذلک من اجل

الثناء و التحيةع ع

الله هو

نما سئوال الطاف خاتمه از مپرس احوال فاتحه از فاطمه ای

٨٨ صبسيار چه و شدند محجوب پايان در که نفوس بسيار چه

کسانی نفوس بهترين و گشتند فائز نهايت در که نفوسشدند فائز االعطاف خاتمة و االلطاف بفاتحة که هستند

ع ع الميثاق اهل من انهم اال

هوالله کوه آواره اين همدم وقتی علی عمو عزيز ای الهی فضل ای نامه که شدم مسرور بسيار و بود دريا و دشت سرگشته و صحرا و

آمريکا بالد اقصی در آهن راه در خان الله فضل ميرزا جنابناظم جناب همچنين و بود آن در الله عزيز ذکر و رسيد بمن

شمع که اميدوارم الفداء له روحی مبارک جمال الطاف ازبهاءالله انوار گردد عزيز عمو نمائيدو روشن را مرحوم علی عمومؤمنين از جمعی شهری هر در که تابيده امريکا قطعه بر چنان

عظمی کنائس در عبدالبهاء و بلند بهاءاالبهی يا ندای و موجودحضرت و رسول حضرت حقيقت اثبات زنان نعره کبری مجامع و

ستايش نهايت جرائد اکثر و مينمايد بهاءالله شمس طلوع و اعلینموده طلوع اورنگ کوه از آفاق نير که بينيد به تا مينمايند

٨٩ صچه رسيده بکجا کجا از آمريکا دشت و صحرا و کوه بر حال و

اين باوجود اين از اعظم قدرتی چه اين از اعظم برهانیحق در موهبتی چه که نميدانند و خوابند در نور اهل هنوز

گذاشته نور اهل سر بر افتخاری تاج چه و شد ديار و خطه آنعليکما و کرده روشن را آفاق زواهرش جواهر که گشتهعباس عبدالبهاء االبهی البهاء

هوالله

آيات بنشر صفحات اين در چنديست پيمان منادی ایکبری مجامع و عظمی کنائس در و ميگذرد اوقات بينات

اعلی حضرت ظهور و رسول حضرت نبوت اثبات صريحاميگردد براهين و بدالئل الفدآء لهم روحی حقيقت شمس تجلی وحاضرين جميع خروج حين و همسا لهم التسمع سامع حاضرين جميع و

يک هر ميکنند ممنونيت اظهار و ميگيرند دست ميآيندمصافحه وقت در که است اين عالمت شده يا و بوده بهائی که

اعتراض افراد از فردی است امتياز نشانه اين ميگويد ابهی الله که ميشود بنوعی صحبت زيرا ننمايد مجال نفسی برای از ابدا

٩٠ صقبول افکار و عقول که ميشود تقرير نوعی نميمايد اعتراضميشود صحبت حاضرين قابليت و استعداد بحسب و مينمايد

مبارک امر که است اين مقصود کند تی تی پدر آن طفلک بهرنفس زيرا نمايد جلوه قلوب در محبت و شود ترويج و تأسيسبحال تا رسد ايقان و عرفان درجات باعلی تا کند تربيت محبت

السالم عليه رسول حضرت از ذکری نتوانست نفسی ديار اين درعجيبه روايات و حکايات بلکه کنائس در الخصوص علی کند

ميکردند ذکر مستهزآنه جميع که بود منتشر خلق السن در مفتريهمتصل که اينست آن و شود تبسم سبب تا نمايم ذکر را فقره يک

از بعد است محمد قضيه مثل قضيه فالن که ميشود شنيدهرسول حضرت حق در که مفترياتی جمله از که شد معلوم فحصحضرت چون که است اين است منتشر بالد اين در السالم عليه

چه فرمودند خواستند معجزهئی قوم فرمودند نبوت ادعایفرمودند آيد نزديک و کند حرکت بگو را کوه اين گفتند ميخواهيدميروم نزديک من نيايد نزديک کوه اگر نيستند متکبر پيغمبران

صدر در الحمدلله حال ولی است بسيار روايات قبيل اين از و ميشود حضرت نبوت اثبات کنائس ننمايد اعتراض نفسی ابدا

٩١ صکه است اميد هستند صامت و ساکت و ميدهند گوش جميع و

اين فرياد الفدآء الحبائه روحی مبارک جمال عنايت و بعونانه اندازد مستمعين آذان در شديدی طنين ضعيف مور

ديگر افشاند تخمی بايد دهقان هر مايشآء علی يشآء من يوفقتابان خورشيد ضياء و حرارت و نيسان بباران منوط انبات

ياران از نفسی باری است يزدان حضرت عنايت نسيم هبوب ورا عبدالبهاء چون نموده ترتيب آينده سال بجهت تقويمی ثابت تحقيق و تدقيق تا ميفرستم حضرت آن نزد نيست فرصتی ابدا

و داريد مجری الزم تصحيح اگر دقت کمال از بعد و نمائيدبصاحبانش تا فرمائيد اعاده سهراب احمد ميرزا آقا جناب نزد در

راتحيت الهی ياران جميع گردد تمثيل و طبع بزودی و نمايد تسليمع ع االبهی البهاء عليک و نمائيد ابالغ ابهی ابدع

هوالله

مورث مضمون رسيد مفصل نامه پيمان منادی ایحقيقت شمس انوار انتشار بر دليل اخبار و بود ريحان و روح

نفحات از غرب و گشته منور شرق که فرموده اشراقی چنان

٩٢ صمواهب اين بشکرانه بايد الهی ياران شده معطر قدس

ظهور سبب و گردند مبعوث وجدانی بانجذاب رحمانیبلند تقديس آهنگ شوند انسانی عالم منقبت و شرف

امور حال رسانند ابهی بملکوت تکبير و تهليل ضجيج و کننداحبا سلوک و بروش متوجه انظار جميع و گشته دقيق بسيار

اهل بايد لهذا بهائيان آداب و اطوار و اخالق مواظب ووفا و دقت نهايت در ابهی جمال وصايای و بنصايح بها

ذيمدخلند حکومت دوائر امور در که نفوسی و نمايند قيامعفت و آزادگی و پاکی و تقديس نهايت در که اميدوارم

بخدمت طينت پاکی و نيت خلوص و خواهی خير و عصمت وو نمايند قناعت خويش بمواجب پردازند دولت و ملتمطهر ذيل زيرا نيااليند را خويش ذيل فلسی بارتکاب آن بدون

مثل نيز بهائيان که شود محقق کل نزد و گردد آلوده امراللهباری معنوی نه است لفظی فرق بدتر بلکه ديگرند احزابروش چنان حقيقی دوستان که است چنين عبد اين رجای

باشند دانائی دفتر سر کل نزد در بهائيان که نمايند سلوک وروز و شب طينت طهارت و فطرت بپاکی معروف و مشهور و

٩٣ صبايران خدمت دل و بجان و وبخروشند بجوشند و بکوشند

آن مقصودشان مناصب در تعيين از نمايند ايرانيان وکنند خدمت انسان بعالم و بپويند الهی رضای ره در که باشد

راحت و عزت و وبخوشی آرند بدست فانيه زخرف اينکه نهنه ماند راحت نه گردد زائل اوهام اين زيرا کنند زندگانی

يکن لم کان عنقريب ثروت نه و ماند منصب نه و عزت شيئاپرستی خدا و درستی و راستی باقی آنچه گردد مذکورا

کافی اقدام که بوديد نموده مرقوم بنات مدرسه خصوص درياران بهمت مبلغی اجتماع در و گرديده تنظيم و تأسيس در وافی

را مدرسه لوازم رحمانی مصور حضرت و گرديده جمع حقيقیياران نفوس فرح و بود قلوب سرور خبر اين نموده تقديم

صبورند و شکورند و غيورند الحقيقه فی طهران در رحمان امآء وموهبت و بفضل لهذا نمايند جانفشانی موارد جميع در وقور و

بجان عبدالبهاء گردند غرب و شرق شادمانی سبب ربانیرا مقدسه نفوس آن و نمايد زاری و تضرع دم هر وجدان و

را مازندرانی فاضل حضرت قضيه خواهد رحمانی صون و عونمحترم فاضل بآن که کنيد سفارش نهايت ولی نمائيد تاکيد

٩٤ صبحکمت و نمايد مدارا صحبت در خشوع و خضوع نهايت دربرد بهمراه را الشهدا سيد زيارت بدارد صحبت اقتضا وشبهه بی بعد من که نمايد مدلل و ثابت حکايت ضمن در و

افل علما آمال نجم و گردد منطوی علم اهل موجود بساطسيل مقاومت که شود جديد تأسيس بايد لهذا متواری و

متانت و نتواند مقاومت قديم مسلک زيرا گردد طبيعی افکارقدر چه زمان اندک در آنکه مدعا اين برهان و نتواند

ازديادند در بروز روز و گشتند بيگانه دين از بکلی نفوسسيل اين و نمايد مقاومت الله کلمة قوت را طوفان اين

حضرت بنمايد استقامت و ثبات جديد خلق را شديدمدرسه خصوص در بايد ابرار صدر حضرت و بزرگوار رئيسبحضرت فرمايند ياران معاونت سائره تأسيسات و تربيتنمائيد ابالغ عبدالبهاء قبل از االبهی بهاءالله عليه رئيس

بالعهد فاوف الوعد قداتی يومک اليوم الشهير الفاضل أيهاشعاعها ذيل عليک القت الحقيقة شمس ان الحق تالله

المحافل فی بالضجيج فعليک ردائها اهداب شملک وحي و الفالح علی حي العظمی المجامع فی الصريح و العليا

٩٥ ص

المذکورة بالحکمة ولکن الکبری الموهبة علی حي و النجاح علیالقلوب انجذاب و النفوس قابليه بقدر ای الکتاب فی

صدراالبرار بجناب همچنين و الصدور انشراح وربک بفضل استبشر صدرالصدور يا برسان من پيام

توجه و الغيور ربک مواهب من تريد ما نزاستخ و الغفورانی و بالنور يتلئالء وجه و شکور بقلب االبهی ملکوت الی

التقوی کلمة و الوری بين الهدی آية يجعلک ان ادعواللهحضرت نامه اما و الرحيم الرحمن لهو ربی ان االصفياء بين

وقوع فرموده مرقوم مدرسه رئيس بجناب که معارف وزيرو اعضاء مواظبت و همت ازدياد سبب بايد قضيه اين

دانا عاقل هر که رسد بمقامی تا گردد تربيت مدرسه معلمينمدرسه آن در دخول آرزوی را خويش اطفال آشنا و بيگانه از

البته شود مبذول همت شايد و بايد چنانکه اگر و نمايدگوی که نمايد ترقی چنان الهيه عنايت و بعون مدرسه آن

ئی بدرجه استقبال در و بربايد مدارس جميع از پيشی و سبقتياران بهمت موقوف اين و گردد عالم مدرسه اول که انجامد

ع ع االبهی البهآء عليک و است دوستان صادقانه اراده و

٩٦ صهوالله

پيمود بيابان و کوه خان جناب زائر حضرت منتسبان ایرسيد ثغور و حدود باين اينکه تا نمود مرور دريا و صحرا از و

الحقيقه فی افتاده اين معاشر و بود آواره اين مونس چند ايامیجانان منجذب جانی و دارد گل و آب از طاهر و طيب دلی

نهايت با که است چنان اميدم رحمن حضرت پايان بی الطاف ازيزدان حضرت ببشارات مستبشر روحی و ريحان و روح

لهذا نمايد سامان بآن رجوع اطمينان نهايت در نفسی وايشان ياد او که بدانند تا پرداختم رحمن اماء و ياران آن بذکر نامه يک هر برای از و فرمود بساط اين در شان ذکر و نمود

از و ندارم فرصت من که افسوس ولی خواست مخصوصبعموم نامه اين ولی نيايم بر عهده از غوائل و مشاغل کثرت

زيرا است مختصر های نامه از بهتر الحقيقه فی که مينگارموجدان و جان احساسات بيان و است مفصل

چمن مانند خاندان آن لله الحمد حقيقی دوستان ایلطافت و طراوت در کبری هدايت سحاب رشحات از

انداخت خانواده آن بر پرتوی حقيقت شمس و منتهی بی

٩٧ صروحانيت از و يافت تامه نورانيت کبری هدايت بنور تا

گوهر که است تاجی موهبت اين برد نصيب و بهره ابهی ملکوتدودمان آن جميع و تابان و روشن ابدی جهان در درخشنده اش

کبری موهبت باين و سرفرازند آتيه اعصار و قرون درطهور کأس از نفسی هر طور مجلی قرن و ظهور يوم در ممتاز

سراج آن و شد دريا قطره آن يافت پرتوی نوشيد قطرهئیقرون در که نمائيد مالحظه گرديد آفتاب اعصار ممر در

عالم در بعد يافت انتساب الهی بآستان که نفسی هر اولیهزاران حال نمود ظهوری و جلوه چه شهود حيز و وجوداست بيچون حضرت عصر عصر زيرا افزونست درجه

مراتب جميع در قرن و عصر اين لهذا قيوم حي قرن قرن ودانش اهل نزد در و دارد قرون سائر بر امتياز و تفوق

است مسلم و محقق غيره و مورخين از عصر اين فضالی واين و است افزون قرن پنجاه مفاخر از قرن اين مآثر که

عصر اين نجوم حکم سائره قرون و دارد آفتاب حکم قرن نهر بمثابه اعصار سائر و است بحر نظير و آثار اگر مثال

پنجاه علوم و فنون و بدايع و صنايع و معارف و اکتشافات

٩٨ صقرن اين فضائل البته کنی مقايسه نورانی قرن اين با را قرن

افزونست ماضيه قرون جميع مآثر بر رحمانی تآليف اگر مثالقرون و بأسرها وسطی قرون و بتمامها اولی قرون کتب و

صحائف و تآليف که است يقين گردد جمع باجمعها اخيرهبدايع و صنايع همچنين و است افزون عظيم قرن اين

کامله مدنيت و مفيده مشروعات و فنيه اکتشافات واسرار ظهور و ادراک و فهم ازدياد و افکار اتساع و

عمومست مسلم قضيه اين ممکنات حقائق بروز و کائناتاين حصول سبب از ولی مينمايند اعتراف و اقرار کل و

نجاح و فالح و ترقی اين موجد و فضائل اين ظهور و علويتخوان از و حاضرند نعمت خوان بر که افسوس غافلندذاهل محرک از ولی ناظرند العاده فوق بحرکت غافل ساالر

شعف و شوق نهايت در غلبآء حديقه و غنا روضه اين در وکبريا بدرگاه تضرع باری خبر بی باغبان از ولی انبساط و

هوشيار را غافالن اين و کند بيدار را خفتگان اين که نمائيدبدانند تا رساند بلوغ و رشد بدرجه را اطفال اين و نمايد

رضيعند را رحمت ثدی اين مهربان پدری چه بعنايت که

٩٩ صکند اشتباه رفع انتباه تا عزيز طفل را الطاف مهد اين وپردازند باری حضرت بشکرانه و بخشد هوشياری بيداری و

آفرينش خداوند ستايش بايد رحمن امآء و ياران آن باریرب عنايت عين مشمول و ظليلند ظل در الحمدلله که نمايندبندگان الرفيق نعم توفيق و غريقند رحمت بحر در جليل عتبه منسوبان و اعظم اسم ان کنيز و مبارکند جمال

ع ع االبهی البهاء عليکن و عليکم و مقدسه

هواألبهی نامهئی مبارک جمال محبوب و مبارکه شجره منسوب ایغيرت و همت از را ستايش نهايت رسيد خان عزيزالله از

ميدانند مقدس بآستان انتساب قدر الحمدلله که نموده شمااست اين الهيه الطاف از اميدم پردازند می بخدمت و

ممتاز هم ظاهر بحسب و موفق شخص و گردی مؤيد نفس کهوجود با کن مالحظه و بدان را الطاف اين قدر ديگران از

قريه آن بايد شئونی جميع بر موفق باز طرف هر از دشمنانيابد امتياز اطراف قرای جميع از الهيه عنايت و بعون

١٠٠ صسنگستان که مينمائيد مالحظه گردد رحمانيه سنوحات مرکز و

جميع از گشت آفاق قبله بود رسول حضرت وطن که اين بسببزمان در اين رنداميگذ نماز مکه يعنی القراء بام روی اقاليم

قدرش قريه آن نيز حال رسيد بظهور بعد نبود معلوم حضرتالهی بنيان و گردد مشهود و واضح عنقريب مجهول انظار در

آرزوی بتابد قريه آن بر ابديه عزت انوار و شود بلند کشور آن روز هر تا گردی تأييد مظهر تو که است اين عبدالبهاءروشنتر

شوند اکبر جليل عنايت مشمول قريه اهل آن جميع و گرددعباس . عبدالبهاء الثناء و التحية عليک و

هوالله کائنات جميع و است آفاق بر اشراق را اثير فلک آفتاب اين

اشراق و حرارت اگر نماست و نشو در تابشش بفيض ارضيهکريمه معادن و شد نمی تشکيل ارض کره طبقات نبود آفتابعالم و جست نمی انبات قوه سياه خاک اين و يافت نمی تکونعالم و نميکرد نما و نشو حيوان عالم و يافت نمی پرورش نبات

فيض از بخشايش اين جميع يافت نمی تحقق ارض کره در انسان

١٠١ صاست پروردگار حضرت قدرت آيات از آيتی که است آفتاب

گردد ديگر جهان جهان نمايد اشراق اعتدال نقطه از چون ونمايد شکوفه و برگ اشجار جميع و پوشد خضرآء حليه اقليم وروحی ذی هر اعصاب و عروق در و بخشد تازه و تر ثمر و

کند تحصيل تازه قوتی يابد جديدی حيات آيد بحرکت خونارواح و عقول عالم المع کوکب که حقيقت شمس همچنين وحقيقت مربی قلوب و افکار جهان اعظم نير و است نفوس و

نفوس و عقول و ارواح نمای و نشو سبب و است انسان نوعاستوائی خط و اعتدالی نقطه و غروبی و طلوع نيز را الهی کوکب آنافول اعظم نير آن که مدتيست حال متعددهئی بروج و

شده تاريک قلوب و ارواح و نفوس و عقول جهان بود نمودهعظيم فتوری بود گشته مفقود بکلی وجدانی نمای و نشو قوه بودگشته فراموش قلبی احساسات بود شده حاصل افکار عالم درحقيقت صبح الحمدلله بود شده منتهی عقلی اکتشافات بود

است حرکت در کائنات جميع تابيد آفاق بر انوار و دميدبايد باهر عجيب آثاری روز هر و حاصل تازه حياتی دم هرآنست وقت گردند هوشيار غافالن و شوند بيدار خفتگان که

١٠٢ صشوند گويا گنگان و گردند شنوا کران و شوند بينا کوران کهجهان در عظيم قرن اين مواهب آثار تا گردند زنده ها مرده و

انوار کند احاطه را قلوب جميع عظيم يوم سرور و شود آشکارگردد زائل بکلی قلوب و افکار ظلمات که بتابد جان و دل محبتعباس عبدالبهاء باد خوش جانتان

هوالله

بدل بی غزل و شد قرائت روحانی مثنوی الهی بنفحات منجذب ایاين و بود آيات بملکوت مناجات و تضرع و تبتل آن گرديد تالوت

بديع بليغ و بود فصيح دو هر الله محبة بنار اشتعال و انجذاب بيانرحمانيه موهبت اسرار شرح و بود کليه معانی بيان مليح و بودشاعر بقول اعظم اسم ستايش و نعمت و بود قدم جمال ذکرحضرت نعوت و محامد دوست نام گفت بر که کجاست از مطرب اين

عموم مدح ثنايش و مدح و آفرينش جميع ستايش جامع احديتشنمودی نجوم کل ستايش ستائی را شمس چون بخشايش مظاهر

نهر و چشمه هر شامل بحر نعوت و محامد را وهاجی سراج هر حتیاست

که ديده مبارک و پرداخت او نيايش و بستايش که ربانی فرخنده

١٠٣ صبتاخت ميدان اين در که جانی خنک ای و برانداخت پردهساغر الهی بزم اين در و مستی سر ميثاق جام از که را خدا کن شکر

سر و جستی ربانی فرح و يافتی روحانی نشئه بدست رحمانیمعين مآء از و نوشيدی تسنيم عين از شدی الهی کوثر مست

اسرار در و شد الهام هاتف همدم ات قريحه گشتی سيرابتابع معين اين که نمائی همت روز و شب بايد بسفت معانی

گلشن اين در تا شود عظيم بحر صغير نهر اين و گردد فواره عينمعنوی مقامات بيان ملکوتی بگلبانگ معنوی بلبل چون الهی

عرفان دبستان در و دهی سبق و درس توحيد اسرار و نمائیهر و نمائی عزيز استاد را تلميذ هر کنی بيان تبيان حقيقت

جوانان را ناسوتی طفالن بپرورانی لذيذ لبن از را رضيعفرمائی ملکوتی نورسيدگان را پارسی کودکان و کنی الهوتی

اهل الحان بدائع از که بگشائی چنان رحمان بفيض زبان والفوز هو هذا العظيم الفضل هو هذا بخروشانی را اعلی مالء

ع ع الثناء و التحية عليک و المبين

هوالله شما ستايش در الله فيض صبحی جناب مطمئنه نفوس ای

١٠٤ صهای جان اين که ميگفت درون راز و سفت ثنا و مدح دردانه

مقصود حضرت عبوديت آستان در و باکند بی جانفشانی در پاکقدم جمال از عنايت و عون و نهند بخاک روی دم هر چاالکندارند حق رضای جز آرزوئی طلبند الفداء ألحبائه روحی

متوسل و متوکلند نخواهند حقيقت سبيل در جز وحرکتیشهادت و نمايم ايشان قول تصديق نيز من متشبث و مبتهلندنخواهيد پناهی ابهی ملکوت جز و درگاهيد بندگان از که ميدهمتوقف حد و نمائيد ترقی شئون درين بروز روز بايد ولکن

پرواز مرغ است نزول وقوف از بعد زيرا باشيد نداشتهاميدوارم گذارد تدنی بنای پس رسد وقوف بحد تا مينمايد

جانفزا فضای درين و پايان بی اعلی اوج درين شما پرواز کهحيفا ١٣٣٨ صفر ٢٤ االبهی البهاء عليکم و باشد نامتناهی

عباس عبدالبهاء

هوالله را انسان عرفان و علم طالبان و بهائيان رسيدگان نو ای

است رحماتيت صورت اول است چيز بچند حيوان از امتياز

١٠٥ ص لنعملن ميفرمايد تورات در چنانچه نورانيت مثال و انسانا

جمعيت از عبارت رحمانيت صورت اين مثالنا و صورتنا علیبر جلوه حقيقت شمس از انوارش که است کماليه صفاتاست دانائی و علم کماليه صفات اعظم از و نمايد انسانيه حقائق

داريد مبذول بليغ سعی و بکوشيد روز و شب بايد پسو يابيد موفور نصيب فنون و علوم جميع از تا نگيريد آرام و

و عقول مرايای بر تجلی حقيقت شمس از رحمانيت صورتمدارس در شما از يک هر که چنان آرزو را عبدالبهاء نمايد نفوسمعانی و حقائق دبستان در و شويد شمرده اول معلم علوم

ع ع االبهی البهاء عليکم و گرديد دانائی دفتر سر

هوالله دليل گرديد مالحظه نگاشتی آنچه الله محبة بوستان نونهال ایبجمال قلب انجذاب برهان و بود هدی سبيل در سلوک بر

شما حق در خدا موهبتی چه که نما مالحظه يزدان حضرتدر محبتی شمع چنين اين وجود با کجا از ما و کجا از تو نموده

متواصل غرب از و بغرب ساطع شرق از نورش که افروخته دلها

١٠٦ صاميد و مثبوت نامت الهی ديوان در باش مطمئن بشرقيابی استقرار و شوی داخل ملکوت جنت در که است چنين

واصل ملکوت و ملک در انسانيست عالم علويت سبب بآنچه وروشن رخی و گويا زبانی و شنوا گوشی و بينا باچشمی و گردیگردی رحمانی بشارات انتشار و الهی کرم در خدمت بر موفق

ابديه سلطنت البته شوی موفق بآن شايد و بايد چنانچه اگرزيرا است ميکادو سلطنت از اعظم سلطنت اين نمائی تشکيل

سلطنت اين اما است معدود ايامی جاپون امپراطور سلطنتپنهان خاک يکمشت را سلطنت آن االباد ابد الی قرار بر و باقینابود و محو بکلی رود خاک يکمشت زير ميکادو چون يعنی کند

کند عالم انقالبات اعظم مقاومت سلطنت اين اما گردد بقوه سلطنت آن ماند برقرار و باقی ابد تا استقالل کمال در و

شود تشکيل درندگی و خونخواری و سوزان آتشی و شمشيرگردد بنيان الهی محبت و بزرگی و فرزانگی و بآزادگی سلطنت اين و

ع ع الثناء و التحية عليکم و است ميان در فرق قدر چه که ببين

هوالله را آفاق شام ظالم و است عشاء وقت چند هر منجذبه ورقه ای

١٠٧ صدرخشنده چنان حقيقت شمس بپرتو قلب الحمدلله ولی نموده احاطه

انجذاب و وله نهايت در نمايد منور آفاق که است روشن وعون که مينمائيم رحمن امآء حق در دعا و مشغوليم دوستان بذکر

سر بر کبری موهبت از تاجی را آنان احديت حضرت عنايت وو حجت و بيان بافصح و برانگيزاند عالم نسآء بين از و نهد

گرداند عالمين نسآء هدايت سبب و فرمايد ناطق برهانبموهبتی نسآء قديم حي کور و عظيم دور اين در الهی عزيز کنيز ای

و بگشايند زبان شدند رجال همعنان که گشتند افراز سرشاءالله ان بنوشانند تسنيم عين از را طالبان و بنمايند بديع بيان

ع ع االبهی البهاء عليک و ئی منجذبه ورقات آن از يکی تو

هوالله بما الشکرلله آيات رتلت انی الله بنفحات المنجذب ايها

بقوة االبکم و االصم و برءاالکمه و النفوس احيآء علی ايدکو الله بنفحات االموات احيآء علی وفقک و الهدی نور

القصوی العدوة تلک فی ملکوته بظهور الندآء و کلمته اعالءباالنجيل المبشرين من عصبة ان الله قدرة آثار الی فانظر

١٠٨ صمتواليات منذسنين القاصية الناحية تلک الی توجهت قدکالمکاتب الکبری بالوسائل تشبثت و الدعوة علی استمرت واآلمال ببذل األربة اولی آمال حققت و الشفا دار و المدارس والرجال من حوزتها فی يدخل لم و االنتشار لها يتيسر لم اآلن الی والخطب و العظيم االمر لهذا اما الفرقان اهل من احد النسآء و

االمتحان من قواصف و عواطف و زوابع و زواجر الجسيماآلفاق جميع فی افواجا فيه الناس يدخلون معذلک االفتتان و

اعظم برهان من فهل شمالها و جنوبها و غربها و شرقها منادرکوا و االعتساف ترکوا الذين االنصاف اولی عند هذا من

الجليل السليل يشمل ان الله اسئل و االلطاف الخفی موهبةاالبهی البهاء عليک و االحوال کل فی رحمانيته اعين بلحظات

ع ع

هوالله بقعه اين در عزيز عزيز جناب الله محبة بوستان نهالهای ای

نيز من نمود نامه تحرير خواهش و افتاد شما بياد مبارکهآرم خاطر و بياد را شما و نگارم نامه مهربانی و محبت بنهايت

١٠٩ صالله محبة جويبار نهالهای آن تا کنم نياز و عجز را نياز بی حضرت و

حقيقت شمس بحرارت و گردند تازه و تر عنايت سحاب بفيضباهتزاز احديت جنت بخش جان نسيم از و جويند نماء و نشواالبهی البهاء عليکم و گردند آفرينش باغ زيبايش و آرايش و آيند

ع ع

القيوم هوالحي و فضل پناه در را قدسيه خويش کنيز مهربان خداوند ای

بر کبری موهبت از وهاج تاجی و دار مصون و محفوظ عطاخاندان آن ابديه عزت سبب و نما عزيز جهان دو در و نه سراالبهی البهاء عليها و مهربان و درخشنده و بخشنده توئی کن

ع ع

هوالله نامهای و نگاشته نامه حسين غالم آقا جناب الهی ياران ای

مکتوب يک هر برای از و داشته مرقوم ياران مبارک منفرداتوانم بيان که مشغول چنان نه عبد اين ولی نموده خواهش

١١٠ صنيست بنان تحريک مهلت و بيان فرصت ئی دقيقه روز و شباطراف از اوراق گذشته اين از و ماند جواب بی اوراق اکثر

نيايند بر خواندن عهده از متعدده نفوس که متراکم چنانرا مکاتيب جميع عبد اين اين باوجود جواب بنگارش رسد چه

بقدر و يابد اطالع مضمون بر و بگذراند نظر از سرعت بکمالامريک و اروپ مکاتيب اما نشود قصور جواب در امکان

جميع باوجود باری شود داده جواب يک سی و بيست ازبنگارش باز مهلت و فرصت عدم و غوائل و مشاغل اينقدر چه زندانی اين قلب که بدانيد تا پرداختم نامه اين

و نگردد ممنوع منعی بهيچ دارد روحانی باحبای تعلقاين در که است اين مختصر نشود مشغول شغلی بهيچو خاور و است نثار عنبر ديار آفاق بر مشگبار نفحه ايام

وصيت گشته جهانگير الله کلمة آوازه اهتزاز و حرکت در باخترببقعه ممدود ملل جميع آذان گرديده انجمن هر شمع امراللهغرب و شرق گوشزد اعلی مالء مطاف از الهی ندای و مبارکه

امم در عظيم اهتزازی عنقريب که است چنان اميد لهذازند موج باختر و خاور در ابهی ملکوت رايت و افتد بعيد و قريب

١١١ صحکمت بنهايت اغتشاش ايام اين در بايد ايران احبای ولی

و گردند مشغول جديد شهريار خواهی بخير و فرمايند حرکتسرير تا فرمايند زاری و جزع و نمايند نياز و عجز احديت بدرگاه

التيام و ارتباط ملت و دولت بين و شود مؤيد ايران جهانبانی. گردد حاصل تامنمائيد بيدار را مردمان اعمال و باطوار توانيد تا الهی ياران ایالحبائه روحی مبارک جمال نصايح و بوصايا اگر کنيد هوشيار و

انتشار سبب و است بليغ تبليغی شود کردار و رفتار الفداءجوئيد استيناس ناس جميع با بايد لهذا جديد روح

را کسی نکنيد اعتراض را نفسی طلبيد مؤانست ملل جميع با وشست و دام از را نفوس و آريد بدست دلها ننمائيد دلگير

را دشمنان و باشيد خواه خير خواهانرا بد بلکه برهانيديار را اغيار و دانيد آشنا را بيگانه گرديد جان و دل يار

طرزی و است وجود جاذبه قوه که کنيد رفتار نوعی شمريددشمنان چند هر محمود مقام مغناظيس که پردازيد بگفتار

بهتان و بکذب و گشودند تطاول دست خواهان بد وندهيد عدوان و تطاول باين اهميت بايد شما پرداختند

١١٢ صنفسی از ما بگوئيد و جوئيد الفت و کنيد معامله بالعکس

بقدر امور جميع که ميدانيم و نخواهيم شکايت و نداريم گلهرانگريم مسبب و بينيم نه ماسبب محتوم قضای و است مقدور

شفاعت احديت درگاه در و خواهيم طاغيان آمرزشمهربانيم دوست را بدخواه هر امکان بقدر و جوئيم باغيان

خفتگان که خواهيم خدا از بيمرض و خيال بی غرض با باهر و و گردند هوشيار غافالن و شوند بيدار مشغوليم بدعا دائما

ع ع االبهی البهاء عليکم و نمائيم نياز و عجز و

االبهی هواألبهی ياران بآن که است مديدی مدت چه اگر حقيقی ياران ای

جان مونس يادتان دم هر ولی ننمودم مخاطبه و مکاتبه معنویعليه ابهر ابن حضرت ريحان و روح مورث ذکرتان و بود

آن از مفصلی ستايش و مدح محضر در هميشه االبهی بهاءاللهشکايت مکاتبات و مخاطبات قلت از پس مينمود حقيقت ياران

متتابع مخابرات و طوائف جميع از بغضاء اهل اذيت ننمائيدعالم در اال و است دم هر در نامه ارسال از مانع اقطار جميع با

١١٣ صطيبه برائحه و شمارم فتوح سبب را ياران ياد روح و قلبرا شما مينمايم وصيت و آيم التذاذ و اهتزاز در دوستان محبة

مبذول اتفاق و اتحاد و محبت و الفت در را همت جميع کهديگری محبت در يک هر و گردد ساجد ديگری نزد يک هر تا داريد

لله بايد را نيت يابد تحقق کامرانی حقيقت و نمايد جانفشانیديگران گردد صادر قصوری دوستان بعضی از چنانچه اگر کرداين نه کوشند او نواقص اکمال در و بپوشند ستر بذيل بايدپسندند خواری و ذلت او حق در و نمايند جوئی عيب او از که

ستار هوش پر انسان و است بصيرت سبب پوش خطا نظراست وحوش شأن دری پرده معصيت پر بنده هر عيوب

عنايتند گلشن گلهای چون احبا هوش و دانش پر انسان نهوحدت ولی دارند خويش خاص بوئی و رنگ يک هر چند هر

ارض وحدت و آسمانی آفتاب شعاع وحدت و نيسانی فيضوحدت سبب و است انواع و اجناس اين جامع بوستانی

جزئيه احساسات باختالف نظر نبايد پس معاد و مبد در وعندالله من کل قل و کرد اصليه بوحدت نظر بايد بلکه نمودحق دوستان ای يافت نجات هوی و نفس شرور از و گفت

١١٤ صهر از فضل نسيم و دميده شما بر جهت هر از عنايت انوار

نسيم و است متموج شما بهر الطاف بحر وزيده بشما طرفافشان نور غيب عالم از حقيقت آفتاب متهيج شما بر عنايت

عبوديت در عبد اين و فيضان در مزارع بر موهبت ابر وطلبيد چه ديگر خواهيد چه ديگر شما نياز و همراز مقدس آستان بشکرانه و باشيد مشعوف باشيد محظوظ باشيد مسرور کنيد شادی

اينع ع نمائيد قيام عظمی نعمت

هوالله

و نموده احاطه غفلت ظلمت را جهان جان و دل ياران ایو بتعب انسانی عالم کرده پنهان تاريک ابرهای را عالم افق

از سرگردانند و حيران عالم طوائف جميع و افتاده مشقتنيفروخته جانسوز شعله چنين اآلن الی بشر تاريخ بدايت

است گريان چشمها جميع نزده بآفاق شعله نائره چنين واست خونريزی ميدان بتمامها اروپ خطه سوزان دلها جميع وشهيدان خون کز نيست خاری " نوک شاعر بقول درندگی جوالنگاه و

است آسمان باوج که است فغان و " فرياد نيست سرخ

١١٥ صحزن است روان سيل مانند که است يتيمان سرشگ

حنين و ناله است پسران ماتم در که است پدران اندوه وسو هر از است جان و قلب حسرت سبب که است مادران

ذئاب جهت هر از و مشود استماع حزين قلوب از حنين و آهمصائب چنين مورد ضعيف انسان اين و است کمين در کين

محبت و الفت از و گرفتار غفلت بخواب کل اين وجود با شديدو مناجاتی نه تعمقی نه تفکری نه تذکری نه و تنبهی نه بيزار

باری بدرگاه انابه و توبه نه و زاری و عجز نه حاجاتی طلب نهجميع در امريک و فرنگ ممالک در سفر ايام در آنکه وجود با

که ميشد انذار و تحذير زنان نعره مجامع و محافل و کنائساست پيش در عظيمی خطر زيرا کنيد باز گوش محترم جمع ایخانه جبه بتمامها اروپا اقليم بگشايد رخ آينده در شديد آفتی وموقوف مکنون و مخزون التهابيه مواد و شده خانه قور و

است شراره بيک شرر يک از و رسد آسمان بعنان نائره فورارا آتش اين تا بکوشيد قوی بتمام حاضرين ای گردد زبر و زير

مانند آفت اال و گرديد مانع را اعظم زلزله اين و کنيد خاموشگردد ويران ممالک زند آدم بنی بربنيان آتش جهت هر از صاعقه

١١٦ صگردند پشيمان و پريشان جميع شود امان و امن بی مدائن و

آسمانی تعاليم که است آن بهتر پس منفعت چه ندامت از ولیوحدت علم و بنوازيد آفاق جميع در خوشی آهنگ و بياموزيد

يوم از بپردازيد عمومی صلح بتأسيس و افرازيد بر انسانی عالمجدال و جنگ هميشه است سال هزار بشش قريب که تاريخ بدوانسانی عالم دمی خونريزی و بود درندگی قتال و حرب و بود

انوار قرن قرن اين که الحمدلله نيافت آسايش و نکرد راحتو واضح اين و اسرار ظهور و حقيقت عصر عصر اين و است

وفا و محبت و انسان بنيان هادم بغضا و عداوت که آشکارآب چشمه صلح است ممات و آفت جنگ جاودان زندگیجنگ نمايد آباد را ويران صلح کند ويران بنيان جنگ حياتحبور و سرور سبب سالم و صلح و است اندوه و غم مورثاعظم جشن آشتی و صلح و است ماتم و حزن قتال و حربدر انسانی عالم وحدت علم تا بجوشيد و بکوشيد توانيد تا پس

محبت بنور را آفاق حقيقت شمس و زند موج امکان قطبالفت جانپرور نسيم و افتد بر سنان و سيف نمايد روشن

گردد زائل انسانی عالم نکبت ظلمت بخشد تازه حيات وداد و

١١٧ صخارستان نمايد روشن غربرا و شرق آسمانی سعادت نورانيت و

فصل شود رحمانی گلشن ظلمانی گلخن و گردد گلستانو زند خيمه صحرا و کوه بر جانپرور بهار و گردد منتهی خزاناين باوجود است چنين که مينمودند تصديق حاضرين جميع

خفته غفلت دربستر نکرده کوشش و سعی و ننموده فکر ابدادر باختر و خاور و زد بشر بنيان بر آتش شراره اين آنکه تا

اشجار جميع عقيم ريح اين و افتادند عظيم اضطراب ايننادانی چه اين الله سبحان انداخت بر ريشه از را تازه و تر

و بينا رونده و راه در چاه سرگردانی و غفلت چه اين و استخود بپای انسان که خدا بندی چشم از حيرتم اين وجود با آگاه

چشمه و نمايد آلود درد را صافی باده افکند سقر در را خويشنمايد خاموش را روشن شمع کند اجاج ملح را فرات غذب

نمايد تبديل جفا بسم را وفا شهد و کند ظلمانی را نورانی صبح وروحی مبارک جمال تعاليم باری کند افتخار اين باوجود و

آلمان و فرانسه و بريطانيا و امريک در زنان نعره الفداء لهگشت تشريح و شرح و شد بيان کبری کنائس و عظمی مجامع در

نداشتند مجری و نپذيرفتند چون گرديد بالغ کل بر حجت لهذا

١١٨ ص الواح در که آنچه که اميدواريم پيوست بوقوع مذکور صريحاعلم و گردد شنوا گوشها و شود بينا ها ديده حرب اين از بعد

عمومی صلح خيمه و زند موج آفاق قطب در انسانی عالم وحدتوصايا کند نما و نشو مبارکه شجره افکند غرب و شرق بر سايه

از بعد که است يقين و گردد منتشر مبارک جمال نصايح وجانبخش نسيم اين و افرازد بر علم اقليم هر در تعاليم اين حرب اين

تا نمايند حاضر را خود بايد الهی احبای آرد باهتزاز را جهانمسامع و نمايند بلند ملکوت آهنگ آتش اين خاموشی بمجرد

آرند باهتزاز آواز و نغمه باين الهی صوامع در الهوتيانرااقدس ارض در ياران جميع اعظم اسم حمايت و صون در الحمدلله

و وجوده فضله من اال هذا ما و ريحانند و روح نهايت دررا رحمن اماء و مشتاقم دل و بجان يارانرا جميع احسانه

االبهی البهاء عليکن و عليکم و ميرسانم ابهی ابدع تحيتعباس عبدالبهاء

هوالله

سبب که ميرسد متتابع حوادثی ايران از رحمانی ياران ای

١١٩ صچشمی و سوزان قلبی با الهی ياران و است احزان و تأسفرا رسوم علمای معلوم قرار از مينمايند اخبار آن استماع گرياندست از اختيار زمام که زده شعله چنان دلها در حسد آتشعلم سبب بدون و افروختند فساد و فتنه آتش محابا بی رفته

مقربان و مظلومان بخون دست و افراختند بر بغضا و عداوتطاغيانه حسد از منبعث ياغيانه حرکت اين آلودند کبريا درگاه

که نمودند مالحظه زيرا است غضب و غيظ شدت باعثش وحقيقت نور و هدايت رقه با و نموده معطر را آفاق قدس نفحات

مقاومت از عاجز برهان بقوه گشته منتشر غرب و شرق درمغلوب ساطع برهان و واضح دليل و قاطعه بحجت بلکه گشتند

االحزاب من مهزوم هنالک جند شدند منکوب و مهزوم وفساد علم و کردند رذائل آغاز و زدند عاجز بسالح دست لهذا

نمودند هدر مظلومان خون پرداختند بعناد و افراختندصفت و است عاجز مرد سالح اين گشودند تطاول دست و

وليد و پليد يزيد است بوده چنين عصر هر در فاجر شخصمقاومت از چون چهر بد شمر و کشخان سنان و کولی خولی و عنيد

عاجز الفداء له روحی الشهدآء سيد حضرت برهان و حجت

١٢٠ صشاه برقتل فتوی و برخاستند رجوم و بهجوم شدند قاصر و

سالح اين بيالودند مبارکش بخون دست و دادند شهيدانفاجر. مغلوب صفت و است عاجز شخص

جليل برهان همين مگرديد محزون بوده چنين هميشه باریثعبان و عظيم برهان بايد اال و است عظيم امر اين حقيقت بر

درندگی اين پردازند براهين و بدليل و نمايند مقاومت را مبين و الذلة عليهم ضربت و است شرمندگی سبب انسانی عالم در

المسکنةخسران و ناگهانی بالی و نهانی سر از اگر درماندگی اين برهانسر و کنند آغاز فغان و فرياد شوند خبر دارند پی در که مبين

عصبه کنند بلند سوئتا وا و گويند حسرتا وا نهند بيابان بهشاد کربال صحرای در باغی طاغی گروه يعنی حمقاء هءثل و بغضا

مينمودند افتخار بيگانه و خويش پيش همواره و بودند خرم واز و گشته محاصره عيال و اهل با آفاق مظلوم الحمدلله که

تاراج و تاالن اموال جميع و سوخته ها جگر عطش حرارترا سياه خاک مطهر خون و گرديده پاره پاره مبارک جسد و شده

خاندان خاسته بر ستيزه بر اعدا و رفته نيزه بر سرها نموده رنگينچندی ولی گشته دستگير بيگناه طفالن و شده اسير نبوت

١٢١ صبود مغلوبيت نبود غلبه اين که شد مبرهن و واضح کل بر نگذشتعظيم ربح بود نقمت نبود مسرت بود مقهوريت نبود قاهريت

بود لعنت مورث نبود شهرت سبب بود مبين خسران نبودزخم يعنی نمائيد مقابله بالعکس بايد شما الهی ياران ای باری

زهر اگر شويد درمان ظالمانرا درد و نهيد مرهم ستمکارانرااگر بخشيد شير و شکر زنند شمشير اگر دهيد شهد دهند

جوئيد رحمت نمايند لعنت اگر نمائيد اعانت کنند اهانتکنيد معامله رحمانی باخالق و نمائيد قيام مهربانی نهايت در و کنيد حرمت مياالئيد زبان حقشان در رکيکی بکلمه ابداخدا که بخواهيد روحانيت و جوئيد نورانيت و طلبيد موهبت و

گرگی و تيزچنگی و خونخواری و درندگی اين از و نمايد هدايتحضرت و شهرياری اعليحضرت الحمدلله بخشد نجات پلنگی و

امکان بقدر و مهربانند و کامل و باذل و عادل پناهی صدارتتعديات از شود واقع آنچه لهذا ميفرمايند حراست و حمايتگرگان مانند که است جهول عوام و ظلوم فقهای و رسوم علمایحضرت حکومت جز بمرجعی نمايند هجوم الهی اغنام بر حرون

شکايت زبان همايون بحضور جز و ننمائيد مراجعت شهرياری

١٢٢ صبجناب کيفر و نمائيد پادشاهی اعليحضرت از دادخواهی و نگشائيد

از خواهی داد و طغيان و جور از شکايت اين و بريد موقر صدرميفرمايد که است صريح بنص نظر طيالسه اهل عدوان و ظلمبعدالت و طلبيد کيفر تاجداری سرير از بينيد ستم و ظلم چون

بريد پناه شهرياری اعليحضرت نمائيم دادخواهی لألمر امتثاال ما اال و جوئيم رسی فرياد و جانفشانيم الهی سبيل در الحمدلله جميعاحواريون که نمائيد مالحظه نداريم آرزوئی قربانی و جانبازی از بغير و

نموده زيست چند ايامی بودند نشده شهيد اگر مسيح حضرتزندگی يا بود بهتر شهادت آن حال بودند مرده يقين عاقبت

کبری ببشارت مبارکی نفوس کربال صحرای در همچنين و ثمر بیصهبای سرمست و نوشيدند کبريا سبيل در شهادت جام

عشق بقربانگاه زنان هلهله و کوبان پا و کنان رقص و گشته الله محبةيک کدام حال بودند مرده البته باز نبود اين اگر و شتافتند

الهيه نصوص بموجب بايد ما است دلکشتر و خوشتر و بهترگردد صادر که تعدی و ظلم هر و شود واقع آنچه و نمائيم عمل

اعليحضرت وبسرير نمائيم شهرياری حکومت از خواهی دادع ع السالم و باشيم ثابت تعلق شدت در و صادق تاجداری

١٢٣ صهوالله

موج پر امتحان دريای که حالتی در من رحمانی ياران ایهجوم نهايت در امم جنود رسيده باوج باليا موج و گشته

اخوی با مفتريان از جمعی انصاف بی نهايت بی اعتساف اهل وو نگاشتند مفتريات از کتابی و يافتند التيام مهربان نا

اوليای و کردند مشوش را حکومت فکر پرداختند وشايت و بسعايتمسجون حالت است معلوم ديگر نمودند مضطرب را امور

اضطراب پر و مشوش درجه بچه امور و چگونه خراب قلعه اين درمسجون آواره باز اين وجود با است خارج وصف از است

بيچون حضرت بر متوکل و سکون و استقرار نهايت درتير مينمايد الله محبت سبيل در ابتالئی و بال هر آرزوی و

اين در ما است عاجل شفای قاتل زهر و عطاست در جفاکل آن مضمون و رسيد امريک ياران از مکتوبی که حالت

امضا کل و گشته شئون جميع در اتفاق و اتحاد بر متعاهدحيات تا نمايند جانفشانی الله محبت سبيل در که نموده انداسماء مالحظه و نامه آن مطالعه بمجرد يابند جاودانی

١٢٤ صبرای از سروری و فرح چنان بودند نموده امضا ذيل در که

نمود شکر و است خارج وصف از که گشت حاصل عبدالبهاءروح نهايت در که اند شده پيدا آنسامان در يارانی که را خدا

ميثاق اين و پيمانند هم و متفق و متحد يکديگر با ريحان وجاذب و شود تر شيرين و بهتر و خوشتر گردد محکمتر قدر هر

کنند توفيق آرزوی الهی ياران اگر گردد الهيه تأييداتبکوشند ميثاق اين تحکيم و توکيد در بايد يابند اعلی مالء رفيق تا

است حيات شجره آبياری مانند اتحاد و اخوت ميثاق و عهد زيرا. ابدی حيات يعنیمتحد و کنيد محکم عهد و نمائيد ثابت قدم الهی ياران ای باری

تعاليم ترويج و بکوشيد الله محبت رائحه انتشار در متفق وبيمار هر و بخشيد جان را جهان اين مرده جسم تا نمائيد الهيه

. داريد مبذول حقيقی شفای جهانرا دوضعيف و مريض است انسان شخص مانند عالم الهی ياران ایقوای گشته شنوا نا گوش و شده بينا نا ديده گشته ناتوان و

گردند حاذق طبيب بايد الهی ياران رفته بتحليل بتمامه حسیکنند عالج و شوند پرستار را بيمار اين الهيه تعاليم بموجب و

١٢٥ صقوائی و يابد ابدی شفای و گردد حاصل صحت انشاءالله شايد

لطافت و طراوت و صحت عالم شخص و شود تجديد رفته بتحليل کهاول نمايد جلوه مالحت و صباحت نهايت در که يابد چناننصايح استماع و يابند بحق توجه تا است خلق هدايت عالجاين چون شوند مبعوث بينا بچشمی و شنوا بگوشی و کنند الهی

تعاليم بموجب بايد پس شد استعمال التأثير سريع دارویو نموده داللت اعلی مالء اعمال و اخالق و برروش الهيه

از بکلی را قلوب کرد تحريص و تشويق ابهی ملکوت بمواهبدوستی و آشتی و براستی و نمود منزه و پاک کره و بغض شائبه

عاشق دو مانند غرب و شرق تا پرداخت انسانی بعالم محبت وبر انسانی عالم از بغضاء و عداوت و نمايند آغوش در دست. يابد تقرر عمومی صلح و خيزد

دوست را کل باشيد مهربان ملل و امم بجميع الهی ياران اینفوس تسرير در و بکوشيد قلوب تطييب در قوه بقدر و داريدشويد سحاب رشحات را چمنی هر داريد مبذول بليغ سعی

شويد معطر مشک را مشامی هر گرديد حيات آب را شجری هر وباشيد گوارا آب را تشنهئی هر گرديد جانپرور نسيم را بيماری هر و

١٢٦ صمهربان مادر و پدر را يتيمی هر شويد دانا رهبر را گمرهی هر و

گرديد ريحان و روح نهايت در دختری و پسر را پيری هر و گرديدنعيم جنت را الفت و محبت شويد شايگان گنج را فقيری هر و

بجان شمريد جحيم عذاب را عداوت و کدورت و دانيدعون و کنيد زاری و تضرع بدل و مياسائيد بتن و بکوشيد

اين و کنيد ابهی جنت را جهان اين تا جوئيد الهی عنايت واست يقين بنمائيد همتی اگر اعلی ملکوت ميدان را ارض کرهجانپرور نسيم اين و ببارد رحمت ابر اين و بتابد انوار اين که

. گردد منتشر اذفر مشک اين رائحه و بوزدباشيد نداشته مبارکه بقعه بحوادث تقيد شما الهی ياران ای و عطاست عين بال زيرا است خير شود واقع آنچه نکنيد تفکر ابداجانفشانی و است خاطر جمعيت پريشانی و رحمت حقيقت زحمت و

شما يزدانيست حضرت فضل شود واقع آنچه باهر موهبترا نفوس و پردازيد خلق بهدايت و شويد مشغول خود بکار

ابهی ملکوت بشارت و نمائيد تربيت عبدالبهاء خوی و بخلقبکمال نيارميد دقيقهئی و نگيريد آرام روز و شب برسانيد بخلقو الهی محبت در و برسانيد عالميان بگوش را بشارت اين همت

١٢٧ صشماتت تحمل نمائيد قبول را مصيبتی و بال هر بعبدالبهاء تعلقنمائيد عبدالبهاء پيروی جفا اهل مالمت بر صبر و کنيد اعدا

چون کنيد ابهی جمال سبيل در جانفشانی آرزوی دمی هر در وشمس

سحاب مانند و آئيد خروش و بجوش دريا چون و بدرخشيدهياکل اشجار بهاری نسيم بمثابه و بخشيد صحرا و بکوه حيات

جميع بخشيد لطافت و طراوت و تازگی و شکفتگی را انسانیع ع الثناء و التحية عليکم و مشتاقم دل و بجان را ياران

هوالله

محمود بمقام ودود داود جناب من روحانی ياران ایعنبر و مشک رايحه پاک تربت از و نهاد آستان بر سر وارد

حضرت مانند و گشود بستايش زبان نمود استشمام عود وهاشم جناب گويد بستود را ياران عود و رود بآهنگ داود

بيارايد کاشانه و خانه دوستان بضيافت و نمايد ثريد هشماحقاق اسحق جناب و بياسايد رحمان بنفس شعبان جناب و

جناب و نمايد نظر اکبر بمنظر نظر حق جناب و فرمايد حقوق عليه اسئلکم ال الله فرج آقا گويد خير ربک فخراج خرجا

١٢٨ صمن بنمايد توصيف و تعريف و بستايد بعنوانی را يک هر باری

بنگاشتن و جستم صفا او وفای واز يافتم مسرت او محبت ازاقوام مبارک های نام که است خوش چه ياران ای پرداختمانداختند بر اختالف زيرا گردد مندرج نامه يک در مختلفه

يار اغيار پرداختند يگانگی به بيگانگی از جستند ائتالف وو امريک و آسيا شد نزديک دور و گشت آشنا بيگانه شد

نمود يکديگر آغوش در دست افريک و اروپ و تاجيک و ترکچنين آرزو را زندانی اين الرحيم الرحمن ربکم فضل من هذا و

نشود گفته فرقانی و کليمی نماند عنوان دو ياران ميان در کهگلهای و بحرند يک امواج کل زيرا ماند بهائی واحد عنوان

سالکان و رهبران و اند حديقه يک رشيقه اشجار چمن يکعنوان و نام بيک غرب و شرق اگر بودی خوش چه طريقه يک

آفتاب مانند انسانی عالم وحدت تا گرديدی معروف و مشهورع ع االبهی البهاء عليکم و بدرخشد خاور و باختر بر

هوالله الله کلمة معانی و الله دين اساس اعظم از غرب و شرق ياران ای

١٢٩ صبلکه انسانی عالم زيرا است تعاضد و تعاون احباءالله تکليف و

تعاضد و تعاون اگر و قائم وتعاضد بتعاون نامتناهی کائنات سائرچون و گردد متالشی بکلی وجود نماند کائنات بين در متبادله

مالحظه نمائيد امعان کائنات تسلسل و ارتباط در دقيق بنظرجميع از مستمد و مستفيض کائنات از کائنی هر وجود که ميکنيد

يا استمداد اين و است نامتناهيه موجودات يا و محقق رأسافتور العين طرفة مدد و استمداد اين در اگر و مقرر بالواسطه

گردد متالشی و معدوم موجود شئی آن البته شود حاصليکديگر از مستمد و بيکديگرند مرتبط کائنات جميع که چه

است تعاضد و تعاون اين موجودات حيات اساس اعظماجزای و اعضا جميع نمائيد تصور انسانی هيکل را وجود عالمباقيست حيات لهذا نمايند يکديگر معاونت انسانی هيکل

بممات مبدل حيات شود حاصل خللی انتظام اين در وقتی چون وکائنات اجزاء بين ما بهمچنين پس شود متالشی اجزا و گردد

مدار که محقق عجيبی ارتباط نيز استمداد و مدد جهت ازنظر چون و است نامتناهی کائنات اين دوام و عالم بقای

دقت نباتات يعنی نمو ذی موجودات و ذيروح کائنات در

١٣٠ صهوا استنشاق بواسطه انسان و حيوان که کنيد مالحظه نمائيد

ناريست عنصر آن و نمايند اکتساب حياتيه ماده نباتيه کائنات ازاز نباتيه کائنات همچنين و ميشود تعبير الحموضه بمولد که

المآء بمولد که مائی عنصر نباتيه حيات ماده ذيروح کائناتکائنات که است اين مختصر مينمايند اکتساب ميشود تعبير

کائنات و نمايند ناميه کائنات از حيات اکتساب حساسهتعاون اين و کنند حساسه کائنات از حيات اکتساب ناميه

وجود و حيات اساس پس است مستمر و مستديم تعاضد وانقطاع اضمحالل و انعدام سبب و است تعاضد و تعاون

عظيم امر اين آيد باالتر رتبه چه هر و استمداد و امداد اينانسانی عالم در لهذا گردد شديدتر تعاضد و تعاون يعنی

که بقسمی است عوالم سائر از اکملتر و اتم تعاضد و تعاونالخصوص علی است عظيم امر باين مربوط انسانی زندگانی بکلباشد متانت نهايت در قويم اساس اين بايد الهی احبای بين

چه رساند بديگری مدد مراتب جميع در يک هر که بقسمیالخصوص علی جسمانی مراتب در چه و معانی و حقائق مراتب دراست افراد بکل راجع نتائجش که عمومی تأسيسات در

١٣١ صاست الهی اساس اعظم که األذکار مشرق در باألخص و

جانفشانی و نيت خلوص و همت بنهايت الهی احبای بايد پسامريک اقليم در حال فرمايند ربانی تأسيس اين در معاونت

بهترين در و گشتند االذکار مشرق تأسيس بر مصمم الهی احبایچند هر هستند اعانه بجمع مشغول و نموده مهيا زمينی نقطهئی

اتمام رصانت و متانت نهايت در را االذکار مشرق اين آنانازدياد و غرب و شرق ارتباط محض ولی نمود خواهند

احبای جميع بايد اتفاق و اتحاد بنياد تحکيم و حبيه انعطافاتمبلغی جزئی بمقدار ولو نمايند معاونت امکان بقدر شرقشهرها جميع از بايد اعانه اين و وسعها اال نفسأ الله اليکلف باشد

مقدس ارض باين را اعانات و گردد الهی احبای جميع از وگردد ارسال امينی بوسائط اينجا از تا دارند ارسال

اعانت اين مقابل در که نمائيد يقين الهی احبای ای باریتجارت و صناعت و زراعت در برکت و خير مضاعف اضعافشبهه و عشرامثالها فله بالحسنة جآء من گردد حاصلرب فرمايد شديد تأييد را انفاق اهل قدير حي که نيست

نصرک بمآلئکة ايدهم و المخلصين احبائک وجوه نور رب

١٣٢ صابواب عليهم افتح و المستقيم صراطک علی ثبتهم و المبينسبيلک فی ماخولتهم ينفقون ألنهم القديم بفضلک البرکة

ارواحهم يبذلون و بذکرک يطمئنون و دينک علی يحافظون و باموالهم اليبخلون و محبتک فی و بجمالک حبا لرضائک طلبا جزآء لهم قدر رب و موفورا نصيبا و مفروضا اجرامحتوماع ع الکريم المعطی الباذل المؤيد الموفق انت انک

هوالله

نگاشته نامه عبدالحسين ميرزا آقا جناب عبدالبهاء ياران اینفحاتند منجذب الحمدلله که نموده روحانی ياران آن ذکر والله بنار مشتعل و اند موقده سرج آنصفحات در حق منادی و

امکان محفوظ لوح و توحيدند آيات را تکوين کتاب الموصدهو تهليل حروف و تقديس کلمات را اکوان منشور ورقبهدايت و قائم بخدمت و ثابت عهد بر و ناطقند بحق تکبيرمأنوس الهی بذکر و مألوف قدس بنفحات و مشغول خلق

جان و دل از دوست بيگانه و آشنا با و مهربانند اغيار و يار بااست اين و روحانيان صفت است اين بهائيان شيم است اين

١٣٣ صالحمدلله امکان جسد در الهی روح اينست و پايان بی کنزقرن وفا و است الفت کور و والء و است حب دور دور اين

کأس دور و است طور مجلی روز اسرار ظهور يوم و است انواراحديت نور عصر و است حقيقت شمس طلوع کافور مزاجها

شمار در اعدا و يارند اغيار آشنا بيگانگان و دوستند دشمنانخواه راخير خواه بد بايد الهی احبای که است اين مقصد احباءبينند قريب را بعيد شمرند وفاق اهل را شقاق اهل و دانند

سزاوار که کنند رفتار نوعی بدشمن يعنی شمرند نزديک را دور ويار اليق که نمايند معامله چنان بجفاکار است دوستان

نکنند اعدا ستم و ظلم و عداوت و قصور و بذنوب نظر خوشرفتاراکبر جليل عباد را بشر مبارک جمال که نمايند نظر نظر باين بلکه

بمحبت را کل و نموده بيان برحمت مسبوق را خلق و فرمودهانسانی نوع بعموم مهربانی و وفا و فرزانگی و يگانگی و الفت و

نمود پاک را نظر بايد پس ندانسته مقيد بقيدی و فرموده امرخواه و مطيع خواه را خلق نداشت نظر خلق شئون و بحدود و

مخلوق نسناس خواه و ناس خواه را بشر و شمرد حق عباد عاصیالهی ياران ای نمود معامله و رفتار کل با نظر باين و دانست حق

١٣٤ ص بشر بنوع و نمائيد خدمت را انسانی عالم انبساط و نشاط بکمالمحبتحدود زيرا نشويد بقيودی ممنوع و نکنيد بحدودی نظر نمائيد

آزادی و گردد ظلمانی حجاب انسانی کماالت ظهور در قيود و دقيقه و نيابيد سکون آنی شود الهی موهبت ظهور سبب بمثابه و گرديد جوش پر دريا مانند نياسائيد دمی و مجوئيد قرارسکوت و قرار و سکون و صمت آئيد بخروش بقا بحر نهنگطيور نه است جماد خصائص از و احياء نه است اموات شأن

شود منطوی حيات بساط اين عنقريب اعلی مالء گلشنحاصل يأس نفوس برای از گردد منتهی نعما و لذائذ اين و

جسد در جان تا پس گردد باطل آرزوئی و مقصد هر و شودقرون که نهاد بنياد بنيانی و کرد همتی و نمود حرکتی بايد است

انهدام سبب ادهار و احقاب و نرساند بارکان فتور اعصار ودو در وجدان و جان سلطنت تا سرمدی و باشد ابدی نشودعبدالبهاء وصيت است اين گردد قرار بر و ثابت جهان

ع ع بال و شکسته پر مرغ اين نصيحت است اين و

هوالله اعظم محيط در امواج افواج بين در عبدالبهاء ياران ای

١٣٥ صه محبت موج چون خواندم ياران نامه طوفان وقت در للشما نامه که بدانيد تا پرداختم جواب بتحرير گرفت اوج الله فی و

دور کنائس و محافل در امريک در که بود مدتی نمود تأثيری چهميزد بهاءاالبهی يا نعره يکی بود بلند خوشی آهنگ نزديک و

غلغله و ولوله شهر هر در مينمود بلند االعلی علی يا فرياد يکیدر چنين ايامی بود زلزله و اهتزاز امکان عالم ارکان در و

اين که بودند حيران آشنا و بيگانه بگذشت مبين نور سبيلطراوت طوفان اين پايان که نيست شبههئی است طوفانی چه

خنده بهاری ابر گريه البته است گلستان و بوستان لطافت وو کوه خرمی و سبزی نهايت را بوران و باران و گردد چمنامريکا بيابان و کوه طوفان شدت در الحمدلله حال بيابان

بسائر کشور اين از معطره نفحات البته گرديد ريحان و گل پرنمودند تحمل بالئی هر الحقيقه فی ايران ياران گردد منتشر اقاليم

سرور نهايت در فدا ساغر و چشيدند زهری پر جام دم هرشمشير تهديد در گهی و بودند زنجير زير در گهی نوشيدند

و است سراجی يکی هر مؤتمنند و ثابت و ممتحنند مؤمنباختر کشور در ايام اين در ابتهاج نهايت در نفيس نفسی هر

١٣٦ صانجذاب بقوه معدودی ياران فرمود جديد تأييدی خاور اختر

انجذاب و جانفشانی آن که چنان اميد شد ديده ايران دوستانخاور تا نمايد جلوه نيز غرب اقليم در جانی و دل شعله و وجدانی

شوند خروش و جوش پر و گردند آغوش هم دو هر باختر ودوستانرا جميع نمايد منور و روشن را آفاق الهی نورانيت و

فردا بفرمائيد مصافحه من قبل از نموده آغوش در دست فرداع ع االبهی البهآء عليکم و

هوالله

سوادش گرديد مرقوم بشيراز ئی نامه عبدالبهآء عزيز ياران ایبدايت از دهيد انتشار و نمائيد مالحظه است جوف در

اعالن طا ارض الخصوص علی اطراف بجميع طهران انقالبحکومات از و نه مدخلی سياسی امور در را الله حزب که شد

چشم با و کناريم در احزاب جميع از نيست ئی شکوه و شکر عالمطلبيم پروردگار موهبت و فضل ملل و امم کل برای از اشکبار

استقالليان با نه و همراز و همدميم طلبان مشروطه با نهبيعوض و بيمزد خواه خير و بيغرض و بيطرفيم آواز هم و همقدميم

١٣٧ صجهان از مألوف انس روح بانجذابات و مشغوليم قدس بنفحات

باطاعت مأمور کوثر سرشار جام سرمست و بيخبريم جهانيان والفت سبب ياران بايد خصومت و نزاع هر از بيزار و حکومتيم

بنفس ملل و اقوام يگانگی و اتحاد مروج و گردند انسانی عالماحزاب از بحزبی و گرفتند کناره ياران الحمدلله شوند رحمانی

خير در امکان بقدر و نمودند دعا کل حق در نجستند تقربصادر ميثاق فم از آنچه آنکه تا کوشيدند فرق جميع خواهی

قلم اين که دانستند جميع و گرديد ظاهر و آشکار وجود عالم درقرار از ولی اعظم اسم الطاف مؤانس قلب اين و است مؤيد

يارانرا بيطرفی که خواسته اند مشئوم خواهان بد بعضی معلومحزب بهائيان که انداخته اند افواه و السن در و نمايند مشتبه

مجلسيان قمع و قلع طلبان مشروطه دشمن و استبدادندالله سبحان جويند طلبان حريت دفع و زجر و خواهندفرياد منابر سر بر علی سيد و نوری الله فضل ميرزا آنکه باوجود

و ميکردند موجود و مطبوع منشورشان ميدادند انتشار تحريرامقصودشان و دادند ترتيب بهائيان را مجلس آنکه مضمون و

صحف و زبر و مبارک جمال الواح و کتب تا اديانست حريت

١٣٨ صنموده طبع آزادی بکمال را عبدالبهاء مکاتيب و اعلی حضرتاعالن اين وجود با کنند بهائی امر ترويج و دهند انتشارحيف افتاده افواه در اراجيف و شده مشتبه کار باز صريح

همت را بهائيان که اند ندانسته عموم تابحال که حيف صدسزاوار را منازعات گونه اين ارجمند مقاصد و است بلند

باری شمرند بشری عالم های انديشه دانند عادی نفوسمنازعات الهی ياران نظر در زيرا کلفتی ونه الفتی نه احزاب با مارا

مست عاری بکلی اهميت از مذهبی و سياسی از کشوریدون ذکری هر مشگبار زلف آن فريفته و وآشفته ديدارنداوهام و شمريم صبيان ملعبه را االلطاف خفی آن اوصاف

منازعات باين را خويش چگونه ديگر دانيم کودکان افکار ورا کل بايد ياران باری نمائيم آلوده فطريه مباينات و جزئيهموهوم افکار از بيخبر و عموميم خواه خير ما که کنند تفهيم

کلفت دفع االمم و االديان بين و بنهيم الفت اساس توانيم تاآشتی و دوستی و راستی و طلبيم عمومی صلح کنيمبهائيان مسلک است اين خواهيم قبائل و شعوب بينمرهون صادر ميثاق قلم از آنچه و روحانيان طريق است اين

١٣٩ صالهيه نصوص اگر الطاف بعنايت مشروط و است انصاف و بعدل

يشآء و يحب ما الله يفعل اال و است برقرار و ثابت گردد مجریفکر بايد ولی بيباکند و جسور و جويند پرخاش چند هر نفوسپوشيد قصور از چشم آورد فراهم سهولتی اسباب و نمود راحتی

آورد فراهم عمومی امنيت اسباب و بخشيد نادانان گناه واست اين فالح طريق است اين خواست را کل آسايش و راحت و

بانفسهم ما يغيروا حتی بقوم ما اليغير الله ان نجاح سبيلرا عمومی خواهی خير و کنيد بيان را خويش بيطرفی شما باری

وقت و پردازيد الله نفحات بنشر و نمائيد عيان و واضحربانی بظل مهربانی بنهايت را يحيائيها همت بکمال که آمد آن

مستور نمايد تبليغ ديگری نفس چون نفس هر همچنين و کشيد و دارد ابدا بسيار بايد بزرگانرا الخصوص علی نکند افشا قطعيا

داشت مکتوم بايد بينهايت متميزانرا و متحيزان و نمود محافظهدارند حق درظل دخول آرزوی مهمه نفوس از بسياری اآلنمحفوظ و مکتوم بدانند اگر ميترسند شهرت و افشا از ولی

ميمانند شمريد مهم بسيار را مسئله اين کنند اقبال متتابعاخيرخواهی و صداقت نهايت شهريار حضرت و امور باولياء و

١٤٠ صولی داريد منظور نيت حسن و اطاعت و داريد مجری

سياسی امور در االبهی البهاء عليکم و ننمائيد مداخله قطعياع ع

هوالله دريای غريق شما حسرت از عبدالبهاء من مهربان ياران ای

قلبی و گريان چشمی با پايان بی لما و غم زنجير اسير و آالم و احزانزائرين جمله از تا نمايم مناجات يزدان حضرت بدرگاه سوزان

اين در و گرديد مقبول احديت درگاه در و شويد محسوباليقين بحق ولی گردد آشکار عنقريب است حکمتی ممنوعی

وصول از اعظم مبين نور آستان در حرمان اين که بدانيداست زيارت جوهر حسرت نفس زيرا است عظيم بمقام

روز و شب من وصال زالل ماء اشواق آتش از احتراق وچنانست اميد منتهی بی فضل از و ندارم فراغت آنی هستم شما بيادجانب از رحمان نفس و باشيد عدن در قرن ويس مانند که

و است قرب عين بعد اين رسد ممتحن اين بمشام شماحبور و سرور يوم اين در امور اهم وصل حقيقت فصل ايناعآلء بر قوت بتمام بايد که است اين است موفور باليای در

١٤١ صانداخت نشور و حشر جهان در و پرداخت غفور رب کلمه

بايد غيور و قوی الله محبت در و بود صبور بال موارد در وپرداخت مهربان يار بخدمت بوفا و کرد فراموش را اغيار

خروش و جوش پر دريا مانند و آيد بگوش اعلی مالء آهنگ تاحاصل سرمديه موهبت و نمايد جلوه ابدی جمال تا شويدجهات جميع از خطر که حالتی در من عزيز ياران ای شود

مألوف شما بذکر و مشغول شما بياد نموده احاطه را عبدالبهارا خدا کنيد شکر پس طلبد عنايت و عون احديت درگاه از و

ياران اقتراف بچنين موفق و الطافيد بچنين مؤيد کهحضرت بالطاف و داريد ابالغ ابهی ابدع جميعاتحيت را رحمانی

کنيد نوازش بال موارد در و دهيد نويد االوصاف بديعالمقربين ارقائک و الدين لک المخلصين عبادک تری الهی الهی

الوهاد و النجود و السهول طووا قد المبين النور الی المنجذبينالبحار عباب فی خائضين اجبال و الوعور و النهور قطعوا و

مطاف االسرار مرکز اآلثار مطلع االنوار بقعة الی ليصلواخافقين محبتک بنار مشتعلين االحرار مقبل و االبرار

القلوب الورود دفی و الوفود قرب ان الی احديتک بجمال حبا

١٤٢ صعن فمنعوا الوصول بين و بينهم حال ما النفوس اکتسبت قد

السمآء عليهم فبکت الظهور مشاهد مشاهدة حرموا و الحضورتفعت فار السيول عنها وسالت اآلماق قيامة قامت و بالدموع

الصدور من بحشرجة النفوس تغرغرت و القلوب من الزفرات بالبکآء العين فائض و االحشآء محترق الهی يا ترانی من تأثرا

لهم قدر رب النورآء البقعة هذه مشاهدة عن حرمانهممن بعون وفقهم و النجاج باعظم هم ايد و الفالح و الفوزاالنحآء کل فی القدس نفحات بهم انشر و األعلی المالء

الراسيات الجبال به يتزلزل الذی امرک علی استقمهم ورب الموجودات کل يقابله ال و الممکنات قدرة تقاومه ال و

اظفر و االبهی ملکوتک فی الصدق مقاعد لهؤآلء اجعلبين کلمتک اعالء علی وفقهم و الهوی و النفس علی بهم

انت انک اآلباد ابد الی صدق لسان لهم اجعل و الوریع ع الرحيم الرحمن انت انک و الوهاب العزيز الکريم

هوالله

مدرسه شاگردان از محرمانه ئی نامه مهربان ياران ای

١٤٣ صمصلحت ولی است مبالغه مضمون چند هر رسيد تربيتبدهيد قراری و نمائيد مشورتی خصوص اين در که ديدم چنان

نمائيد اکمال البته صد البته است ناقص مدرسه چنانچه اگرخلق در عاقبت روند ديگر بمدارس مدرسه اين از اگر زيرا

مدرسه از تلميذ چند منجمله شود حاصل فتوری آنان خوی وحفظ پناه در که اميدوارم فرستادند پاريس بمدارس تربيت

ايرانی سائره تالمذه ولی باشند مبارک جمال حمايت وديگر چيز هوس و هوی و فکر پريشانی جز فرنگ ممالک در

مشغول همواره ندهند بدرس دل ننمايند استفادهشد ماديه فنون و علوم از سئواالتی گردند يعنی ال ما بتلفيق

تا ناقصند و جاهل ماديه عاديه علوم در که گرديد مالحظهسياسيه مسائل از غرور کمال در ولی عاليه بعلوم رسد چه

الهيه شرايع خرق و انسانيه نواميس هتک و اجتماعيه واجتماعيه هيئت روابط و سياسی عالم از کاش ای زنند دم

فضائل از بکلی ولی پسند خود و خواه خود بسيار داشتند خبریآمالشان نهايت بيخبر مدارس در موجوده فنون حتی انسانی عالمنموديم تحصيل پاريس عاليه مدارس در ما گويند که اين

١٤٤ صبمدارس احتياج تا نمود مکمل را تربيت مدرسه نفس بايد پس

ع ع االبهی البهآء عليکم و نماند خارجه

هوالله در رسيد نامه عبدالبهآء نديم و همدم و قديم يار ایاغيار و يار مجامع از زيرا هستم امريکا حرکت مصمم روزها اين

ها نامه دعوت امريکا عمومی و سياسی و علمی انجمنهای و سفر تحمل قوا و ناتوان بجسم چند هر ميرسد متتابعا

دريا محيط الخصوص علی دارد خطر احتمال و ندارد ابدااست مبارک جمال بتأييدات اميد ولی آتالنتيک و پاسفيک

مبين ثعبان را ضعيف مور و نمايد طائر نسر را قاصر پشه که کند و عليه متوکال بادبان احسانه و فضله اعلی معتمدا

چه ببينيم تا برانيم سفينه طوفان موسم در و بگشائيم کشتی است مشغول فکر که است اين مقصود شده مقدر ابدا

محفل بايد لهذا نيست امور تمشيت و ترتيب فرصتنمايد جاری موافق مجاری در را امور باشد قسمی بهر روحانی

را خطر پر سفر اين تا دهد رايگان و شايان مهلت چندی مرا و

١٤٥ صگردم سامان آن مشغول و رسانم بمنتهی افکار تشويش بدونواحبا اعظم نير مطلع و است مبارکه شجره منبت ايران الحمدلله زيراشده اند تربيت مبارک جمال تربيت ظل در و هستند قدما

فدا ميدان آرزو نهايت را يک هر و جانفشانند و ممتحنند وشديد استقامت و نموده اند حاصل تام تمکن نفوس اين

را کوشش نهايت بايد است تأسيس بدايت غرب جهان اما دارندنابتی ثابت مبارک نفوس و شود تأسيس و گردد ترويج تا نمودگردد آسان کار وقت آن شوند مبعوث ايران احبای مانند

السابقون زيرا گذراند شرق ياران بياد را اوقاتش جميع عبدالبهآءاحبای از باری است مقرر المقربون هم اولئک السابقون

است اين عبدالبهآء رجای امرالله ايادی الخصوص علی الهینمايند زاری و عجز روز و شب مبارک جمال بملکوت کهطلبند حمايت و صون و عون سفر اين در را ءعبدالبها و

آفتاب شعاع در ذره نظير و نمايد حرکتی آسا پشه شايد کهتابحال شود موفق خدمتی و بعبوديت يعنی گردد نموداراالبهی البهاء عليک و گيرد نصيبی و بهره آينده در بلکه محروم

ع ع

١٤٦ صهوالله

اقليم آن از رجوع چون و رسيد شما نامه مهربان يار ایداد دست فرصتی شد وصول قريب قطر باين و گرديد سحيق

عبدالبهاء لهذا مجال اروپا در زيرا پرداخت نامه بجواب فورااحبا از سفر حين در بنگاشتن رسد چه تا نبود کشيدن نفس

نامه جواب از و دهند مهلت ماهی چند مرا که نمودم اعتذارابهی جمال عنايت ظل در الحمدلله حال دارند معذورميکوشم دل و بجان و نمودم عودت الفدآء تربته لعتبة روحی

شما دهم سريع جوابی قوه بقدر را عزيز ياران های نامه که: اول سئوال جواب بخواهيد عذر جميع از من قبل از

دارند ديگر تحققی يابند نجات اشباح عالم از چون ارواحناسوتيه عوارض از منزه و مقدس و گردند ملکوتيه حقيقتی

اسير کائناتش و عناصرند عالم از جميع نامتناهيه کرات اين اماولی تحليل و ترکيب از منزه ملکوت جهان و تحليل و ترکيبهر مکينی را مکانی هر و مظروفی ظرفيرا هر که است واضح

مکونات اين البته بلبلی و سرو را بوستانی هر و گلی را گلستانینيافته آفرينش بيهوده و عبث و نيست فارغ و خالی عظيمه

١٤٧ صوجود با وجدان بی مفسرين ولی است قران صريح حتی

آياته من و ميفرمايد چنانچه نبردند پی بحقيقت عبارت صريحاز ميفرمايد دابة من فيهما بث ما و االرض و السموات خلقحي کائنات و است زمين و آسمان اين الهيه باهرات آيات

نمائيد مالحظه اند شده خلق زمين و آسمان اين در که متحرکیهست روح ذی کائناتی آسمان در که ميفرمايد صريح که

بيش فرصت است باالراده متحرک روح ذی لغت در دابهچنانست اميدم رحمن حضرت پايان بی الطاف از نيست اين ازاالبهی البهاء عليک و جوئی اندازه بی فتوحی و يابی تازه جانی که

ع ع

هوالله عزيزالله جناب با گلستان کنار در و است صبح مهربان يار ای

در شکرين جان کام تو ذکر و بياد و همنشينم و همدم خاناست الهيه مواهب اعظم از نمودن تو ياد حالتی چنين و وقتی چنيناحديت حضرت که مينمايم ذوالجالل بدرگاه ابتهال و تضرع زيرا

نمايد رحمن الطاف مظاهر را دودمان بلکه خاندان آن جميع

١٤٨ صملکوت بتأييدات بخشد مأوی و مسکن تقديس شجره ظل در و

اين مهربان يار ای فرمايد منصور و موفق اعلی مالء جنود و ابهیکن شکر اعظم اسم قرن قرن اين و است قدم جمال عصر عصرهدايت بموهبت اقدس ارض مکانی چنان و زمانی چنين در که را خدا

در اآلن که داری جليلی سليل چنين الحمدلله و شدی موفقعنقريب و پرداخته نامه اين بتحرير و نشسته عبدالبهآء مقابلنمود خواهی مشاهده را موهبت اين مستحسنه آثار و حسنه نتايجانسانی نوع بين سلوکی و بروش ربانی الطاف بشکرانه توانی تا پسشود قلوب انتباه علت و گردد نفوس تربيت سبب که نما قيام

التحية عليک و شود کبری آيات مشاهده و گردد غطا کشف وع ع والثنآء

هوالله

انقالب شدت از و رسيد شما از متعدد های نامه مهربان يار ای نگرديد جواب فرصت مبارکه بقعه محفوظی محل در مکاتيب فورا

ميگردد تحرير مختصری انقالب باوجود حال شد مستور نيارم بر ذکرتو بی نفسی و نمانم تو ياد بی دمی که بدانی تا دائما

بدرگاه

١٤٩ صمعلوم قرار از نمايم توفيق و تأييد طلب و آرم نياز و عجز احديت

استبدادند حامی که نمايند شماتت و کنند مالمت يارانرا بيخرداناند نشده متنبه بيخردان اين هنوز الله سبحان استقالل فدائی و

و مشروطند بحکم مربوط نه ندارند تعلقی سياسيه بامور بهائيان کهنهنمايند دعا مختلفه آراء و طوائف کل حق در و استقالل آمال درنخواهند لومی قومی با و ندارند حربی حزبی با خواهند خير و

بين محبت و جنگ نه است عالم اهل صلح مقصدشانخيرخواهی و حکومتند باطاعت مأمور کلفت نه است جمعدل در جليل مقصد چنين که را کسی مملوک و ملوک جميعجويد عمومی صلح که کسی نيااليد جزئيه امور باين را خود

مداخله اقليم نزاع و جدال در کند انسانی بعالم خدمت ودهقان با مزرعهئی شئون در کوشد کشوری احياء در آنکه و ننمايد

شود احيا نيز مزرعه هر گردد آباد کشور چون روستانستيزد وپيش در جليلی مقصد را ما حال گردد معمور مطموری هر وشود روشن وفاق بنور آفاق اينکه وآن دل در عظيمی مراد ونمايند يکديگر آغوش در دست دلبر دو مانند غرب و شرق و

حزب دو ميانه جدال و نزاع در مداخله چگونه مقصد اين باوجود

١٥٠ صرهبر بالفت را دو هر و طرفيم دو هر خواه خير نمائيم اصغر

آميخته يکديگر با وشکر شير مانند ملت و دولت انشاءالله تازحمات جميع بلکه نگشايد رخ نجاح و فالح نشود چنين تا و گردند

ع ع االبهی البهآء عليک و رود هدر

هوالله اگر فرموده خلق عدن جنت را انسانی عالم عالميان خداوند

اندر جنت يابد شايد و بايد چنانکه وفا و محبت و سالم و صلحپايان بی طرب و سرور و فراوان الهی نعمای جميع و گردد جنتحقيقت شمس پرتو و عيان و آشکار انسانی عالم فضائل و شود

سائرين و آدم حضرت که کنيد مالحظه گردد نمايان سو هر ازحضرت ميان در عدن جنت در آنکه بمجرد بودند جنت در

شدند خارج جنت از جميع گشت حاصل نزاعی شيطان و آدمجدال و نزاع که شود آگاه و گيرد عبرت انسان نوع آنکه تا

نورانی عصر اين در لهذا شيطان با حتی است حرمان سببنه جائز جدال و نزاع شيطان با حتی الهی تعاليم بموجباست غافل انسان چگونه برهان اين ظهور با الله سبحان

١٥١ صاست ونزاع جنگ بکران تا کران از انسان عالم بينی می باز

است جنگ اقوام بين است جنگ اديان بين است جنگاين اگر بود خوش چه سروران بين است جنگ اوطان بين

ميدرخشيد حقيقت نور و ميشد متالشی عالم افق از سياه ابرهایسالم و صلح مهب از عنايت نسيم و نشست می قتال و حرب غبار

استفاضه زمين روی و ميشد ديگر جهان جهان ميوزيداست مجيد رب الطاف از هست اميدی اگر ميکرد مبين نور ازخونريز تيغ تلخی و ستيز و جنگ و برسد عنايت و عون که

کامها گردد درستی و راستی و آشتی و دوستی و بشهد مبدلرا ميالد سنه اين و شود مشکبيز مشامها و گردد انگيز شهدصلحی بر را محترم انجمن اين و فرمايد جديد صلح ميعاد

الی تا فرمايد مؤيد و موفق منصفانه پيمانی و عهد و عادالنهعباس عبدالبهآء باشد مبارک االبد

هوالله

عبدک ان معاذی و مالذی و مصوری و مقدری و رجائی و ربالجمال ملکوت الی تبتل و الجالل جبروت الی تذلل قد عزيز

١٥٢ صالجود و الفضل ساحة الی الوصول و اآلمال علی الحصول متمنيا

و الحدود الشاسع الرحاب علی الوفود له قدر رب االحسان و الی التوسل و المرفود بالرفد التمتع و المورود الورد علی الورودالوعد

اجعله رب الموعود و العرفان مصر فی عزيزا ابر ذهبا کنز فی يزاانصره و االعالن و السر فی قدسک ملکوت بجنود ايده و االيقانالرحمن العزيز المقتدر انت انک االکوان حيز فی مآلئکتک بجيوش

ع ع المستعان القيوم الحي الملک انت انک و

هوالله کل موفق و رحمانيتک کلمة العالء انعقد جمع کل مؤيد و رب

بجمالک اسئلک فردانيتک عتبة خدمة علی اتفقت عصبةعين لحظات هؤآلء تشمل ان االبهی غيبک عوالم فی المستتر

النافذة بقوتک رهم از تشدد و القوی بشديد هم تؤيد و رحمانيتککل لعلی انک و الدعاء سميع انت انک االشيآء کل فی الجارية

قويه لزوميت و عظيمه اهميت را شور محفل اليوم قدير شئیارکان که الخصوص علی واجب و فرض اطاعت جميع بر و بوده

اسباب که کرد مشاوره و مذاکره بنوعی بايد ولی هستند امر ايادی

١٥٣ صيک هر مجلس عقد حين است اين آن و نيايد فراهم اختالفی و

ديگری اگر نمايد برهان کشف و بيان را خويش رأی حريت بکمال ميکند مقاومت نگردد مسائلی در بحث تا زيرا نشود مکدر او ابدا

تصادم از ساطع شعاع حقيقت بارقه و نشود معلوم موافق رأیگردد حاصل آراء اتفاق اگر مذاکره نهايت در است افکارباکثريت شود حاصل اختالف الله معاذ اگر و المراد فنعمبعضی يا احبا را شور قرارهای از قراری چون و دهند قرار آراء

سکوت ننمايند مجادله و معاتبه کسی با اجزاء نمايند استنکافمحفل در مذاکره آنکه ديگر و دارند مرقوم عبد باين و کنندطلب بايد اجتماع بدايت در و کند نقل نبايد کسی را شور

التماس و نمايند شهرياری اعليحضرت بجهت خاص توفيق و کنند پناهی صدارت حضرت بجهت تام تأييد مجلس در ابدامصالح در مذاکرات جميع بلکه نزنند دم سياسيه امور از شوراطفال تربيت و اخالق تحسين و احوال اصالح جزئيه و کليه

بخواهد نفسی چنانچه اگر و باشد جهات جميع از عموم محافظه وديگران نمايد امور اولياء بر اعتراضی و حکومت تصرفات از کلمه

را امرالله زيرا ننمايند موافقت نبوده سياسيه بامور تعلق قطعيا

١٥٤ صتعلقی چه است امور باوليای راجع سياسيه امور نيست و

کماالت بر تشويق و اخالق و حال تنظيم در بايد که دارد بنفوسیشود خارج خود تکليف از که نبايد نفسی هيچ باری کوشند

ع ع

هوالله اعفر و الثری علی وجهی اضع اننی الهی يا اللهم سبحانک

اضج و االعلی ملکوتک الی االنکسار و الذل بتراب جبينیالهائمين صريخ واصرخ البآلء غمار فی الخائضين ضجيج

تضرع و تذلل و تبتل بکل ادعوک و الفنآء و المحو بيدآء فیفی المخلصين عبادک ان رب رب اقول و کبری استغاثه و

المشتعلين الريحان و بالروح اليک المنجذبين طالقان مدينةاألديان مالء بين بثنائک الناطقين اوان کل فی محبتک بنار

بحبوحة فی باسمک المنادين البرهان و بالحجة عليک الدالينطماطم افئدتهم فی ماج و الوفآء نسائم فيهم هاج قد االکوان

االبهی ملکوتک الی انجذابات قلوبهم من انبعث الوالءيهدون و البيضآء المنهج الی ويرشدون الهدی الی يدعون

الوری بين وصاياک يبثون و النوراء السمحة الطريقة الی

١٥٥ ص ذکرک فی يفترون فال و ليال لذکرک يواظبون نهارا و عشيا اشراقا جوک ينا و و غدوا ملکوتک الی يتوجهون و ببابک يتذللون آصاال

بقوة اجنحة لهم اجعل رب العظيم اليوم هذا فی البديعرجل کل اليه الصعود عن يعجز فضآء فی يطيروا حتی التاييدالعزة مناکب و القدرة و القوة اباهر جناحهم فی انبت و رشيد

اوج فوافی يرفو حتی االحسان و الموهبة قوادم و العرفان ورب المأوی الجنة فی االنغام بدع ابا و يتغرد و الهدی

فی موهبتک آيات اشرح و القلوب فی محبتک نيران اججيناديک شکور عبد لکل الموفور بالفضل اسمح و الصدور

مظلوم بکل الرحيم انت انک البکور و العشي فی خافق بقلبالغيور العظيم اللطيف العليم القوي انت انک و معذور

الوصف زايد الله حبيب جناب و مهدی جناب الهی ياران ایعاشقان آن که نمودند پايان بی ستايش طالقان احبای از

نياسايند صبحی هيچ جانان ديدار مشتاقان آن و رحمان جمالروز و شب ننهند پرنيان و پرند سرببالين شامی هيچ و

فيروز صبح بارقه ظهور و طلبند افروز جهان پرتو انتشارطالبانرا مألوف آفاق نير بثنای و مشغولند حق بذکر جويند

١٥٦ صکبری هدايت پرتو المع کوکبی را بينايان و قاطعند برهان

خلق اوهام پرده زنند شعله الله محبت بنار و برافروزندفيض و بدهند روان گنج بيفشانند جهان بدو آستين و بسوزندابواب و آرند بحرکت امکان عالم دارند مبذول رحمان حضرتعروق در اثر چنان خبر اين از بگشايند خلق وجوه بر موهبت

نياز بی بدرگاه و آمد باهتزاز نيز جسم که گرديد ظاهر شريان واست چنان اميد شد توفيق و تأييد طلب و گرديد زاری و عجز

شرق که افرازند بر بديع آهنگ چنان مبارکه نفوس آن کهع ع االبهی البهآء عليکم و آيد باهتزاز غرب و

هوالله ترانی الهی يا اللهم سبحانک و الذل تراب علی بوجهی مکبامشاهد الی اتشوق و االعلی ملکوتک الی اتذلل و االنکسار الکبريآء لسلطنتک خاضعا لعظمتک خاشعا حضرة الی متضرعا

رحمانيتک فردانيتک ملکوت الی مبتهال بالخطاء مقرا للعطاء متمنيا للغطاء مستکشفا رحمتک سحاب لفيض منتظرا

بی و المعاهد علی ظهرت و االشيآء قدرتک احاطت قد رب الر

١٥٧ صالسمآء کبد فی الشمس ظهور سلطانک و عظمتک و سلطنتک

قطب فی ندآئک ارتفع و االکوان حقيقة فی کلمتک نفذت واالفاق مطالع علی الفجر الساطعة انوارک انتشرت و االمکان

مشاهدته من فحارت االشراق البديعة آثارک اشتهرت وامرک صيت فيها شاع اال ارض من فما االحداق و البصائرفاستفز المبين علمک فيه ارتفع و اال اقليم من ما و الکريمالطيبة بنفحاتک المنجذبون اهتزمنه و الوری کل ندآئکعلی الکبری الموهبة هذه علی الهی يا الحمد لک الشذا

االرقاء علی العظمی الرحمة هذه علی الشکر لک و االصفياالمجيد العصر هذا فی التوحيد آيات جعلتهم بما النقبآء

ايد رب رب الجديد القرن هذا فی التقديس رايات والعظمی رحمتک جوار فی االذالء اجر و القوی بشديد الضعفا

السنهم تهلهلت و بانوارک وجوههم تهللت نفوس ازور اشدد وازهار و النوراء حديقتک اشجار اجعلهم و ثنائک و بذکرک

جنتک اوراد و المنتهی سدرتک اوراق و الطوبی شجرتکوسيع الفناء رحيب الجناب الرفيع الکريم انت انک العلياء

الوهاب الکريم العظيم العزيز المغيث المجير انت انک و الرحاب

١٥٨ صاز يک بهر که چنان آرزو را عبد اين عبدالبهآء ياران ای

ياران بياد و نمايد قيام بوفا و بنگارد مخصوص نامه يارانمفقود فرصت که نمود توان چه ولی بيارايد بنان و خامه

بمثابه غوائل و امواج مانند مشاغل نبود و نيست مهلتی وجميع از اوراق روز هر نيابم مهلت آنی و نياسايم دمی امطاراوراق اين وجود با محال و ممتنع جواب را يک ده از آيد آفاقو ترويج جز را الزمه قضايای و نه جواب جز چاره را مهمه

معافيت و خواهم معذرت لهذا نيست عالجی تسطير و تسهيلنمايند قناعت است ممکن بآنچه و بپوشند قصور از نظر که طلبم

است معطر غرب است منور شرق عبدالبهآء ياران ایزلزله و افتاده آفاق در ولوله حرکت و جنبش در جهان و

جهانيان بگوش الله کلمة بزرگواری صيت رسيده عالم بارکاناست شادمانی و فرح وقت گرديده جهانگير امرالله آوازه و رسيده

مبارک جمال نصايح و بوصايا بايد کامرانی و سرور هنگام واست عالم نورانيت سبب که کرد قيام افعالی و باعمال و نمود قيام

قبائل کل يعنی االرض علی من جميع امم بين رحمانيت ظهور وقطع را يکديگر ريشه و گرفته دست در تيشه يک هر شعوب و

١٥٩ صهالک انديش بد و چنگند تيز انگيز فتنه و خونريزند نمايند

قدرت ولی جويند همدگر اضمحالل و خواهند يکديگرانسانی عالم وحدت خيمه الهی اقتدار يد و يزدانی قوت و آسمانی

محبت و دوستی و اعظم صلح علم و نموده بلند امکان قطب درو خيمه اند اين خادم ياران کرده بلند پرستی حق و راستی و

برخيزند است سزاوار و الئق بآنچه بايد پس علم اين جنود دوستانشهد بمذاقها و بيزند معطر مشک مشامها بر و انگيزند ولهی و شور وو شوند اعلی مالء بشارات و گردند هدی آيات ريزند شکر وو حرب و براندازند بنياد را جدال و نزاع ابهی ملکوت لشکر و

ريشه از بيگانگی شجره نمايند زائل امکان عالم از آثار را ضربعداوت و بغض نار بنشانند يگانگی نهال آفاق گلشن در و نمايند قطع

آرند خروش و بجوش محبت و الفت دريای و کنند خاموشفرمايند ثبت وفاق آيات و نمايند نسخ آفاق لوح از نفاق آئينرياحين و بگل و اندازند بر امکان مزرعه از عدوان و کره خس و خار

بوصايا زبان و فرمايند نفوس تربيت و بيارايند اتفاق و اتحاد. بگشايند مبارک جمال تعاليم و

ميدان در جوالن هنگام و وجدانست و جان هيجان وقت ياران ای

١٦٠ صپردازيد انسانی نفوس بهدايت و نمائيد مهربانی و کنيد جانفشانی

اثر بی زندگانی و بگذرد ايام بيارائيد گلشنی و کنيد روشن شمعیو بيفکنيد شکاری شست در تير و هست وقت تا ماند ثمر و

موهبت شکار اين و الهی رضای صيد اين بنمائيد صيدیع ع االبهی البهآء عليکم و يزدانی تعالی بموجب عمل يعنی رحمانی

هوالله

است عظيم قرن اين نتائج اعظم ملل صلح کنفرانس محترما شخصقرون جميع از ندارد نظير و مثيل انسان تاريخ در نورانی قرن اين

تأييدات درخشنده کوکب که يافته اختصاص بفضائلی است ممتازخارق جمله از بتابد اعصار و قرون بر قرن اين افق از آسمانیوحدت تأسيس است معجزه الحقيقه فی که قرن اين عادات

ملل اتحاد و طوائف عمومی صلح آن تفرعات و انسانيست عالمجدال و نزاع و اختالف مرکز ايران انسانی نشئه اين در مختلفه

يکديگر خون ملل نمود نتوان وصف که بدرجه بود ملل بيندر و ميکردند تاراج و تاالن را يکديگر مال ميشمردند مباح يکديگر اذيت بدرجهئی ملل بين نفرت نمينمودند قصور ابدا

١٦١ ص خانه در يهود از شخصی اگر ميشمردند نجس را يکديگر که بود

ميشمرد نجس زيرا نشاند می خاک روی را او مينمود دخول مسلمانیمرات و بکرات يا و ميشکست را کاسه يا ميخورد کاسهآب از اگر و

ميان در بغضاء و عداوت که است اين مقصود شست میحضرت پيش سال شصت بود درجه باين ملل و مذاهبنمود ايران در انسانی وحدت اعالن آسمانی بقوه بهاءالله

يکداريد بار همه انسانی نوع ای که کرد خطاب بشر بعموم وامر اقدس کتاب در پيش سال چهل و يکشاخسار برگ و

دعوت عمومی بصلح را دول جميع و فرمود عمومی بالفتتعيين دولی مجلس بواسطه دول جميع ثغور و حدود که نموددو ميان نزاعی اگر و نتواند آن از تجاوز دولتی هيچ که گرددمانند و شود محاکمه دولی مجلس در شود حاصل دولت

يکطرف چنانچه اگر و گردد حکم و شود فصل افراد بين متنازعهاين که فرمود مرقوم و نمايند قيام او بر دول جميع نمايد تمردچون حال است آفرينش عالم آسايش سبب عمومی صلح

تفرعات از شده تشکيل لندن در که ملل صلح کنفرانسمينمائيم ياد را شما احترام بنهايت لهذا است انسانی عالم وحدت

١٦٢ صروز انشآءالله و نموده ايد قيام عمومی خدمت باين الحمدلله که

الفت و کليه فوائد حصول سبب و يابد توسع انجمن آن بروزدارم خواهش شما از و گردد عالم ملل بين در عموميه محبت و

ع ع فرمائيد قبول مرا فائقه احترامات که

سزاوار الحقيقه فی جناب آن خيريه مقاصد محترما شخصقطب در اکبر صلح علم که چنين مقاصد نيز را ما و است ستايش

غرب و شرق بر انسانی عالم وحدت خيمه و زند موج عالمظلمت و نمايد روشن را جهان الهيه نورانيت افکند سايه

بسيار شما دعوت از افتد بر زمين روی از کين و عداوتاست بشرق حرکت باعث مجبره اسباب حال ولی شدم ممنون

مبارک بخطه حقيقی دوستان مالقات محض آينده بهار دررا شما خيريه مقاصد حق الطاف از و آمد خواهم امريک

فرمائيد قبول خويش حق در مرا احترامات نهايت و طلبم تأييدع ع عبدالبهآء

هوالله

الجالل و العظمة ملکوت ابواب فتحت بما الهی يا الحمد لک

١٦٣ صادرکتهم و رحمانيتک بشجرة عليهم ظللت و احبائک وجوه علی

الجود سمآء من انزلت و فردانيتک رياض من القبول بنسماتروح بنفثات احييت و احبتک قلوب به طهرت و طهورا مآء

بمآلئکة ايدتهم و خدمتک علی قاموا الذين ارواح القدس االعلی المالء من يروها جنودلم و قدسک عندک من تأييدا

و نشر و کلمتک اعآلء علی يقوموا حتی لدنک من توفيقاتعاليمک بث و کلماتک ترويج و آياتک ترتيل و نفحاتک

الضاربة توحيدک خيام رفع و ميثاقک تثبيت و فيضک تعميم وبفيض المجللة االفاق قطب فی النحل و الملل علی االطنابعلی اظهرنا اسرآء و بقدرتک ايدنا عجزآء انا رب االشراق

للمستجير من و انت اال ظهير سير لال الهی يا فمن بقوتک الکلانبت رب رب انت اال نصير للضعيف من و انت اال مجير

للطيور باالقوادم انعم و المنکسرة االجنحة هذه فی باهر االفضآء فی ترفرف و الفالح اوج الی تطير حتی المتذللة

العظمة سمو و االبهی ملکوتک علو فی الجناح تبسط و النجاحآذانهم تتلذذ و االنوار بمشاهدة عينهم تقرا و االعلی المالء

مغاربها و االرض مشارق فی ينتشروا و االسرار باستماع

١٦٤ صملکوتک بظهور يبشروا و الوفاق مجامع فی عليک بالثنآء ينطقوا و

قلوبهم منجذبة اآلماق من دموعهم مندفعة اآلفاق قطب فیينشرح و يديک بين يتضرعوا و اليک يبتهلوا و االشراق الی

نصرتک اعالم بمشاهدة اعينهم تقر و توحيدک بآيات صدورهمحبورهم و ظهورک ببشارة سرورهم اجعل اللهم بريتک بين

ببديع شفائهم و عنايتک بشمول سکونهم و نورک بتشعشعبشمول قلوبهم سلوة و قدسک روح بنفثات حياتهم و ذکرک

انک کلمتک اعالء بغيتهم و امرک انتشار منيتهم و الطافکلعلی انک و الجميل المعطی العزيز الحي المقتدر المؤيد انتدر که بود مدتی عبدالبهآء مهربان ياران قدير شئی کل

عبدالبهآء کبريا آستان بنده اين زيرا شد تأخير تقرير و تحرير سال چهار بظهور ندا و مينمود سفر باختر و خاور در متمادياشود معطر شرق و گردد منور غرب تا مينمود الجنود رباعلی مالء باوج االبهی بهآء يا نعره صوامع و مجامع جميع در لهذا

کبريا حضرت ببارگاه االعلی علی يا فرياد و شد متواصلامر تبليغ موجوده معابد در که نماند ملتی گشت متتابعودود رب آيات ترتيل محفل در که نماند فرقه و نشد وجود مليک

١٦٥ صيهود معابد در و شد روح نفخ مسيحيان کنائس در نگرديداروپ دارالفنونهای در گشت منتشر الجنود رب ظهور بشارت

اول که کاليفورنيا دارالفنون و انگليز و اکسفرد نظير امريک ومنجمله شد فصيح بيان و گشت بليغ خطاب است عالم مدارس

پنج و هشتاد و صد مقابل در سانفرانسيسکو دارالفنون درمجامع در گرديد بليغ بيان تالمذه هشتصد و هزار و پروفسر

امريکا زنادقه مجمع در حتی اسپرانتو و روحيون و سياسوفيهامحافل و مواقع اين جميع در و گشت مجری بديع خطابهای

مقتدر نفسی مبارک جمال عنايت و بفضل معابد و کنائس وبراهين و تعاليم اصغای کل نشد احتراز و اعتراض کلمه بر

اين و ميکردند تشکر اظهار خروج وقت در جميع و مينمودندتأييدات مواقع جميع در که بود مبارک جمال عنايت و بعون

ميرسيد باوج عبدالبهآء صريخ و ميزد موج ابهی ملکوتاست سائره ملل کلک اثر که اروپ و امريک جرائد در البته و

مندرجات اين االزکيآء عموم به شهد ما الحق نموده ايد قرائتو پروفسر و فالسفه و کليم ملت و روح ملت خامه اثر جرائد است غرب ادبای و اقالم ارباب اعظم دارالفنون جريده مثال

١٦٦ صروزنامه و انگلترا شهير دارالفنون اکسفرد ءجريده و کاليفورنيااستاندارد و هرالد و سانتچری جريده و کامانولث کريستچن

پروفسر و فالسفه بقلم اوراق اين جميع نيويورک غربی جرائد وموهبت و فضل از مگر نيست اين و يافته تحرير باختر ادبای و

اقطار جميع در امرالله بنشر مطلقه اراده که مبارک جمالچند هر عبدالبهآء باری نمود آستان عبد تأييد و يافته تعلقذره بمثابه و آن ممد اعظم محيط ولکن داند قطره را خود

بود شه از آوازها همه اين آن مؤيد انور خورشيد ولکن شمردتحمل بشری قوای و عنصری جسد البته باری او بتأييد يعنیاستخوان نبود عنايت بدرقه اگر و ننمايد مستمری مشقت اينمقصود حضرت صون و عون ولی ميگداخت البته ناتوان اين

شدت از لهذا بود ضعيف و عليل عبدالبهآی ظهير و نصيرهجوم از و شد حاصل خستگی اعصاب در شکستگی و تعبچنان روح الحمدلله لکن و گشت حاصل فتور جسم در علل

مدتی باندک شديد فتور و عظيم ضعف اين که يافت قوتیبتحرير عبدالبهآء عنقريب دوباره لهذا گشت زائل بکلی

سکون اين در نيز ديگر مقصود و پرداخت خواهد تقرير و

١٦٧ صآهنگی چنان و گيرند عبدالبهآء روش الهی احبای که بود سکوت و

عبدالبها فنای و بقا از که نمايند استقامتی و ثبوت و کنند بلنددريا مانند کل بلکه نگردد حاصل الله نفحات نشر در فتوریمنتظر که نفوسی تا بخروش اعلی مالء طيور بمثابه و آيند بجوش

شوند خاسر و خائب هستند الهی آستان بنده اين موت و فوتببقای مشروط و منوط الله کلمة سمو و مبارک امر علو که بدانند و

حضرت که وقتی است عجيب چقدر الله سبحان نه عبدالبهابکلی امر اين که گفتند اعدا شدند شهيد الفدا له روحی اعلی

حضرت شهادت از بالعکس که کردند مالحظه بعد رفت ميان ازمبارک جمال صعود منتظر بعد شد الله کلمة اعآلء اعلیريشه از مبارکه شجره مبارک جمال صعود از بعد که شدند

و خائب مبارک جمال عنايت و بعون که الحمدلله افتد برموت و فوت منتظر ناقضان و مدعيان حال شدند خاسر

مقر دريا قعر در يا و گردد دار گرفتار يا که هستند عبدالبهآءعلل يابسبب و شود سرگون قالع و ديار بدورترين يا و جويد

پيش جوالنگاهی آنانرا تا نمايد راز و آواز اين ترک امراض واين جميع از ابهی ملکوت بقوت امرالله هيهات هيهات آيد

١٦٨ صموجود عبدالبهآء خواه ماند خواهد مصون و محفوظ مخاطرات

در فتوری درخشنده آفتاب دو آن صعود از آيا مفقود خواه وامرالله در وهنی درگاه دو بنده اين فنای از تا شد ظاهر امراللهمبين خسران فی ترونهم فسوف هيهات هيهات گردد حاصلخبر طغيان و نقض بحبوحه بدايت در صعود از بعد چنانکه

حال مبين خسران فی الناقضين تری فسوف که شد دادهمطمئن پس يافت تحقق خبر بمطابق که مينمائيد مالحظه

است ماضيه تصورات مثل نيز حاضره اوهام اين که باشيداست وداع بر مشرف عبدالبهآء که ميگويند بعضی همچنين وعوارض اين عنقريب لهذا ناتوانائی و بانحطاط رو او قوای و

بعنايت لله الحمد است چنان نه گردد زندگانی خاتمه سبببگمان مبارک سبيل باليای در جسم چند هر مبارک جمال

نهايت در حقيقی قوای ولی آيد ناتوان ناقصان و ناقضانمبارک جمال موهبت و بفضل حال الحمدلله و توانائی و جوانی

بشارات و شامل رحمانی سنوحات و حاصل نيز جسمانی قوهبعد من که است چنان اميد الئح روحانی فرح و واضح ربانی

مبارک جمال وفای با ياران ای گردد مافات تالفی تقرير و تحرير در

١٦٩ صخروشی و جوش که است چنان يکتا اميد دلبر آن بديعه الطاف از

غيب که ابهی ملکوت آهنگ از تا شود پديد الهی ياران در جديداعالء بر کل و يابند عظيم وجدی و سرور آورده باهتزاز را امکانابهی جنت را باختر و خاور الله نفحات تا کنند قيام الله کلمةنسيم و کند برين گلشن را زمين روی موهبت ابر و نمايد

تبليغ به اين و فرمايد معنبر و معطر را صحرا و دشت عنايتهدايت و الهی حجج و دالئل اقامه و الله برهان توضيح و امرالله

مسيح حضرت حواريين که کنيد مالحظه است االرض علی منمملو مسيح حضرت فيوضات از چون ولی بودند قليل معدودی

عروق در روح چون مسيح حضرت نصايح و وصايا و گشتندمسيح حضرت ذکر و حب جز که بقسمی يافت سريان شريان و

ثمری و اثر چه است واضح کردند تبليغ به قيام و نماند وجود دراحبای ای بنمائيم چنين بايد نيز ما حال شد حاصل عظيماول صف مبلغين و است مؤيد مبلغی نفس هر اليوم الهی

احبای بايد لهذا ابهی ملکوت از مستمد و کبريا درگاه مقربدارند مجری مبلغين حق در را رعايت و احترام و محبت نهايت الهی

اوصاف اما يابد حاصل حبور و سرور گردند وارد جا هر در و

١٧٠ صفرمايند عمل اوصاف آن مطابق نازل الهی الواح در مبلغين

مبلغين بصفات اليوم ضعيفی پشه اگر االهو الاله الذی واللهذباب و شود آسمانی طائر نسر نمايد الهی بملکوت ندا و گردد متصف

روشنائی ذره و زند دريا موج قطره گردد رحمانی اوج عقاب فانیاست بلند المبلغين اين فرياد اطراف جميع از دهد آفتاب

الطيبين اين المنقطعين اين المنجذبين اين ندای ابهی ملکوت از وآفاق در عجيبی استعداد زيرا ميرسد هوش بگوش الطاهرين

همتی الهی ياران ای کنند استماع ندا اين تا است شده ظاهرالهی آهنگ اين و گردد انجمن هر شاهد شمع اين تا نمائيداالبهی البهآء عليکم و شود انسانی هر شادمانی سببقائم کل علی عنايته نسيم هاج و الطافه بحور ماج من يا اللهمبالحب طافح بقلب الفدآء مشهد الی سارع کل و کلمته اعالء علی

کل ايد رب االبهی جماله علی الوری بين بالثناء نطق و الوآلء وشقائق منه انحدرت و نفحاتک نشر فی بالبيان لسانه دلع من

البرهان القمقام الجهنام کالطمطام تالطم و لحجتک ايضاحازئير زئر و معرفتک رياض فی الورقآء هدير تغرد و بذکرک

جرعهم رب موهبتک ايکة فی الضرغام الهدی من طافحة کاسا

١٧١ صالهمهم و البرهان بابدع انطقهم و الصهبآء بسالف ورنحهمانک الکريم انت انک التبيان جواهر علمهم و البيان و بالحجج

الرحيم اللطيف رب انت اال الاله القدير العزيز القوی المؤيد انتکامل تام مصارف يعنی باشد مستطيع کس هر آينده بهار در

اگر بيايد ريحان و بروح که باشد داشته رجوع و حضورميشود داده اذن کند مقدس بآستان تشرف استيذان

انقالب ايام اين در که شد معلوم حضور از منع حکمت حالااللباب اولی يا فاعتبروا ميشد حاصل مشقات قدر چه

است بالغه حکمت بر مبنی ميگردد مرقوم آنچه که شد واضح پسعباس عبدالبهآء

هوالله

و کلمتک علت ما علی محبوبی يا الشکر لک و الهی يا الحمد لکموهبتک کملت و حجتک بلغت و رحمتک سبقت و نعمتک تمت

شاعت و انوارک اشرقت و راياتک ارتفعت و آياتک ظهرت واالعناق خضعت و لعظمتک الرقاب ذلت آثارک وذاعت

الکائنات تجددت و ندائک من االرض ارتجت و لسلطنتک

١٧٢ صدينک خيام ارتفعت و عطائک و بقدرتک بديع قميص فی

کل فی مجدک خيام اطنابها ضربت و اقليم و قطر کل فی المبينظالم عسعس قد رفيع تل کل علی و اودية وبطون نجد و سهل

فی النور انتشر و االفاق علی الهدی صبح تنفس و الضاللنفحت و االکناف کل علی االلطاف نسيم هب و االطراف کل

فی محبتک برائحة المخلصين مشام عطرت و القدس نفحاتالثنآء لک و البهآء ولک الحمد لک و الشکر لک و الميثاق يوم

رب االنعام لک و االحسان لک و الجود لک و الفضل لک واالقطار کل فی االذکار مشارق تأسيس علی االبرار عبادک ايد رب

يرن و االسرار ملکوت الی التکبير و التهليل ضجيج يرتفع حتیمن المرتفع االعلی مالء آذان فی التنزيه و التقديس صوتالعظيم االمر هذا فی تسعی نفس لکل قذر و االخيار مجامع

العزيز المقتدر انت انک االبهی جبروتک فی لالصفيآء قدرته ماکه الحمدلله عبدالبهآء روحانی ياران ای القدير القوي

را آفاق رحمانيت مرکز و احديت غيب از حقيقت شمس اشراقعالم الفداء الحبائه روحی مبارک جمال وصيت نموده احاطههدايت پرتو و گشته جهانگير امرالله آوازه آورده حرکت را وجود

١٧٣ صعليا محافل از فرموده منير را اثير فلک مبين صبح مانند کبری

محامد صوت عظمی مجامع از و است بلند تکبير و تهليل ضجيجاست انتشار در انوار ارجمند و مستمند هر گوشزد ابهی جمال نعوت وجهان و است مستمر حشر در بشر عالم آشکار و ظاهر اسرار و

وراستی آشتی و است صالح و صلح رحمانی سنوح مصدر انسانیهر در ملل و امم کل با الفت و است بعموم محبت است فالح و

علم و انداخته بر را بغضا ريشه ابهی جمال الطاف بوم و مرزرا جدال و نزاع بنياد برافراخته عليا ذروه در کبری رأفت

جميع با نموده زائل و محو را عناد و بغض اساس و داده باد برحکم مملکت عادل بشهرياران و فرموده بمحبت امر طوائفمشفق عالميان کل با ياران همه تا نموده صداقت و اطاعت

نمايند حکومت تمکين خلوص نهايت در جميع و گردند مهربان وموهبت چه اين نمائيد مالحظه شوند صادق رعيت طينت بپاکی و

فضله من اال ذلک ليس و بديع حکمت چه اين و است عظيمبعون الحمدلله عبدالبهآء ياران ای العالمين علی رحمته وبنهايت االذکار مشرق تأسيس آباد عشق در ابهی جمال عنايت و

خدمت باين اهتمام نهايت در ياران جميع و گرديده اقتدار و حريت

١٧٤ صاين در طاقت مافوق و کوششند در دل و بجان پرداخته اند

آزادگی بنهايت االذکار مشرق اين چون ولی نمايند جانفشانی موردحاجی جناب جليل فرع حضرت بنيانش مأمور و ميگردد تأسيس

خدمت باين عبدالبهآء از بالوکاله و افنانند تقی محمد ميرزاافتاده اطراف در االذکار مشرق اين صيت و فرموده اند قياماصفيا و احبا جميع بايد و گردد بنا مکمل اتقان نهايت در بايد لهذااتمام بزودی تا نمايند معاونت بنيان اين تأسيس در امکان بقدردلهای در تأثير و گردد غافالن قلوب تسرير سبب تأخير و يابد

رب رب کند آزادگان اذهان تشويش و نمايد خيرخواهانالروح ببذل وفقهم و االقطار کل فی امرک خدمة علی االبرار ايد تکون حتی االذکار مشارق تأسيس فی االموال و الطيور اوکارا

االلحان بفنون االذکار صوت منها يرتفع و االسحار فی القدسداود بمزاميرال الوجود جواهر يذکروک و االوتار ابدع منالعزيز المقتدر انت انک الودود ربی يا السجود و الرکوع عند

ع ع الوهاب الکريم

هوالله االفهام و العقول درک عن ذاتک تقدس موالی موالی

١٧٥ صو بحت لفقر انی و االوهام و الظنون عن هويتک تنزهت و

البينات اآليات ذی المطلق و الغنی سمو ينال ان بات فقداناجنحة فيه کلت اوج الی الذباب من الذليل يعرج کيف و

ان اراد بغاث کل صفقة خسرت و العقاب من عزيز کلان اراد بعوض کل آمال خابت و الفضآء هذا فی يستنسرو العجز اال له ليس عزتک فو البحار هذه عباب فی يخوض

الهوان و بالضعف االعتراف و االضطرار و الفقر و االنکسارالمقام هذا فی السکوت و فالصمت االنکسار و بالذل االقرار و

الهی يا تعاليت الخطاب فصل و بيان وافصح کالم ابدع منالجنان و العقول احاطة عن محبوبی يا تنزهت تبيان و ذکر کل عن

اضطراری و اضطرابی عند جهاری و سری بلسان فادعوکرب رب اضمحاللی و فنائی شدة و قراری و سکونی عدم و

و منسجمة الدموع تری حسراتی و زفراتی و عبراتی هذهاالمتحان خشية مضطربة االرکان و مضطرمة االحشآء

القويم السبيل هذا علی قدمی تثب رب االفتتان خوف وعن قدمی زلت ان حسرتی فيا القديم العهد علی استقمنی و

اآلمال خابت و البساط هذا طوی اذا خيبتی يا و الصراط هذا

١٧٦ صاحبائک فديت ترانی رب اآلفاق اهل سطوة اخذتنی اذا سوئتی يا و

دمی اهراق آونة کل فی اتمنی و جنانی و جسمی و ذاتی و بروحی ثاری وسفک و باوليآئک حبا التحرمنی رب اصفيائک فی شغفا

التی النعمة هذه عن التمنعی و العظمی الموهبة هذه عنوجودی و فنائی فی بقائی قدرت بما الهی يا الحمد فلک اتمناها طالما

ولک مماتی فی حياتی و اضمحاللی فی استقاللی و انعدامی فیکربتی فی راحتی و ذلتی فی عزتی جعلت بما مقصودی يا الشکر

قدرت بما الهی يا المن لک و غلتی فی روائی و علتی فی شفائی وانسی و هبوطی فی صعودی و ضری فی نفعی و فقری فی غنائی

راية و الفدآء آية اجعلنی رب وحدتی فی جمعی و وحشتی فیالمصائب معرض و حبک فی اآلالم و المحن مورد و الکبری الشهادة

اسقنی و سبيلک فی النوائب سهام هدف و کأسا من دهاقاوهاج بتاج کللنی و الکبری الرزية سالف من اسکرنی و البالء المالء فی بها افتخر ردآء البسنی و الکبری الموهبة لی بآل متألأل

الحسنی االسمآء رب يا سبيلک فی الفناء آيات الهمنی و االعلیانک و الوهاب العزيز الرحيم الکريم انت انک االعلی المثل و

عبدالبهآء روحانی ياران ای الرحيم الرحمن الرب انت

١٧٧ صاحزان ارياح و هيجان پر امتحان دريای اوان اين در چند هرالعين طرفة و نيايد بر راحتی نفس دمی هبوبست در جهت شش از

خلق کل و آسوده راحت بالين بر نفوس جميع نشود حاصل آسايشیمنقلب بسيار مبارکه بقعه ولی آرميده آسايش فراش در

است ناقضان فساد و فتنه بسبب اين و نه آسايش و راحت دقيقهصادق جهات جميع از آواره اين که واقفند و شاهد الهی احبای جميع

جميع در و عثمانيست و ايران ذيشوکت دولت دو خيرخواه ونموده ام عليتين دولتين اين از نعمت و ستايش محررات و رسائل

بهاءالله حضرت زيرا کرده ام تأييد طلب احديت درگاه از وفرموده اند دعا عليتين دولتين حق در الفدا الحبائه روحیاعليحضرت حق در که هستيد آن بر واقف و ميدانيد کل چنانکه

طلبيدند حمايت و حفظ حق از و فرمودند دعا خان عبدالحميدماند مصون و محفوظ احديت حضرت عون و صون در که

غرض اهل ابلهان بعضی با بيوفايان مسلمه قضيه اين باوجوداليحهئی پيش سال دو در و نموده اتفاق صفحات اين در

نه است خواه بد عبدالبهآء معاذالله که نموده اند تقديمحاصل واقعهئی هرروز لهذا موافق نه است مخالف و خواه خير

١٧٨ صثابت خواهی خير بر الحمدلله عبد اين ولی گردد آشکار مشکالتی وبهيچوجه وقوعات اين از است راسخ و مستقيم نيت صدق بر و

امر متابعت بلکه نگشت حاصل خللی عبد اين خالصه درنيتاست مشغول خير دعای و خواهی بخير و نموده مقصود حضرت

ارض انقالب و حوادث بعضی استماع از نيز الهی احبای لهذاصدق و خالص نيت در و نشوند دلخون و محزون مقدسننمايند فتوری ادنی مدت ابد دولت دو اين خيرخواهی و طويت

دولت دو اين حق در خيريه بادعيه خلوص و امانت نهايت در وعثمانی پادشاه اعليحضرت پردازند روز و شب مدت ابد

اقوام و طوائف بجميع مهربان و عموم خيرخواه الحمدللهواضح حضور پيشگاه در حال حقيقت عاقبت البته هستند

دولت مالزمان خاطر سال چهل خواهان بد گردد آشکار ومعاذالله که نمودند مشوش آوارگان اين از را ايران عليهدولت امنای و وزراء لهذا نيستند صادقه تبعه از طايفه اين

نزد در سال چهل از بعد بودند طايفه اين متعرض ايرانتبعه عموم ميان در که شد محقق و آشکار و ثابت دولت امنایدولت لهذا عظيم خيرخواه و مستقيم و ثابتند بهائيان ايران

١٧٩ صپرداخت بنوازش تعرض شدت از بعد ايران مدت ابدعمومی حرکت اين در الله سبحان کوشيد حمايت و برعايت و

انجمنهای ميان در بهائی يکنفر که شد مشهود و واضح ايرانمداخله سياسی امور در و گرفتند کناره کل بلکه نبود متحرکهپرداختند ملت خواهی خير و دولت باطاعت و ننمودند

آغاز در انگليس بهيه بسفارت که جمهور آن ميان در حتیوضوح باين امر باری نبود بهائی يکنفر بردند پناه مشکالت

ترويج سبب بيوفايان و گشته مشتبه صفحات اين در بعضی نزدبيش و کم بفکر ايران در طوائف جميع الله سبحان بهتانند اين

عطائيست باميد نمايند اطاعتی حکومت از اگر خويشنددولتين خواهی خير که بهائيان مگر عقابی از خشيت و خوف يا

واجب و عين فرض بهاءالله حضرت صريح بنص را عليتينهستند خواهی خير و صدق نهايت در لألمر اطاعة و دانند

عندالله مؤاخذ را خويش نمايد خالفی بدولت نفسی چنانچه اگر وخواه بد مختلفه طوائف سائر اين وجود با داند عقاب مستحق و

ايام اين در آن از محروم بهائيان و شوند شمرده خيرخواهيکنفر آيا شد واقع بالد جميع و طهران در عمومی حرکت اخيره

١٨٠ صبدين طائفه اين حتی والله ال نمود امور اين در مداخله بهائیساکتيد چرا که گشته اند بيخردان طعن و مالمت مورد سبب

اتباع از بهائی نه بابی نفر چند بلی ساکن و طرفيد بی و صامت والحمدلله بهائيان اما نمودند مداخله ملتيان امور در يحيی ميرزا

مداخله سياسيه امور در و نمودند بهاءالله حضرت امر اطاعتمجيد رب فضل از اميد نشدند حاضر انجمنی هيچ در و نکردند

منصوص مسلک اين بر همواره بهائيان ياران که است چنانباشند برقرار و باقی عموم خيرخواهی و حکومت اطاعت يعنی

شوند نامتناهی عنايات مورد و گردند الهی الطاف مظهر تاحيات اين و نه قراری و بقاء فانيرا جهان اين روحانی ياران ای

يبقی و فان عليها من کل نيست استقامتی و ثبات را دنيویباشيد صابر بال موارد در لهذا االکرام و ذوالجالل ربک وجه

انسانی عالم که باشيد آن فکر در ساکت و ساکن ابتال اشد در ومهربانی و بمحبت يکديگر با ملل عداوت و بغض و گردد نورانیمشويد آزرده بينيد جفا هزار صد دمی هر در اگر گردد مبدل

نوازش خواهانرا بد و پردازيد خواهی بخير مگرديد دلتنگ ومحبت عدوانرا اهل و نمائيد تلقی وفا مانند را جفا بلکه نمائيد

١٨١ صو رحم کنند جوری اگر و دانيد مرحم زنند زخمی اگر کنيد پايان بی

را دشمن بخيرخواه رسد چه تا دانيد محترم را خواه بد شمريد مروتدار وفا بيار رسد چه تا شماريد دوسترحمت بهائيان بايد است اين بهاءالله حضرت نصايح و وصايا

هزار هدف دم هر در اگر جهانيان خيرخواه و باشند عالميانالحمدلله که کنند شکرانه نشوند آزرده ننمايند شکوه گردند سهم

نمودند رحمت ديدند ضربت دادند شير و شهد و خوردند تيرشنيدند لعن و طعن گستردند نعمت خوان شدند نقمت معرض

روحی ابهی جمال وصايای است اين نمودند ستايش و مدح الفداء الحبائه بها تتنور التی الوصاياء بهذه عمل لمن هنيئأمجوئيد کالل و نياريد مالل بالئی هيچ از روحانی ياران ای االفاق

انشاءالله بلکه که بکوشيد انسانی عالم نورانيت در روز و شب بلکهدرندگی از آيند در نورانی جهان در و برهند ظلمانی عالم از خلق

درستی و براستی و بنهند چنگی تيز يابند ملکوتی فضائل و يابند نجاتمداريد عبدالبهآء بشخص نظر ياران ای برخيزند دوستی و محبت و

عبد اين نمائيد خدمت الهی بفيض و کنيد اصلی بمقصد توجه مقر بحار قعر در آنکه يا و گرفتار واغالل بزنجير ولو باشم ديار هر در

يابم

١٨٢ ص شوم پنهان تراب اطباق تحت در يا و خيريه نوايای در فتور ابدا

باشيد غيور بنده را احديت درگاه بلکه مدانيد جائز قصور و مياريدخيريه بادعيه روز و شب و يابيد موفور فيض تا گرديد شکور عبد و

الخصوص علی پردازيد عالم طوائف و ملل و دول عموم حق درالمغارب و المشارق رب توفيق و تأييد محتاج که شرق دولت دو اين

و خيرخواهی در ننمائيد حاصل فتور وقوعاتی بهيچ و هستندشهرياری باعليحضرت صداقت و بحکومت انقياد و اطاعت

التحية عليکم و مانيد مستقيم و ثابت جهانيان بجميع خالصه نيت وع ع الثنآء و

هوالله

سياسی امور در احبا مبارک جمال قاطع بنص رسيد شما نامهتبليغ در حصر را خويش افکار جميع بايد بلکه ندارند مداخلهعبدالبهاء اينکه مثل است کل تکليف تبليغ امروز نمايند

اين از اوست جان و روح پاک تربت تراب آنکه باوجودخويش عجز بقدر شايد آنکه تا نموده مهجور را خود عظيم فيض

اين وجود با هيهات هيهات نمايد مقدس بآستان خدمتی

١٨٣ صاميدش کله اليترک کله مااليدرک ولی نمود توانم چه عجز

الهی ياران از و بنمايد مذبوحانه حرکت يک که چنانستشود موفق عبوديت بحر از بقطرهئی بلکه مينمايد دعا رجای

دولت خدمات از خدمتی در الهی احبای از نفسی اگر اما وصداقت بنهايت و بکوشد دل و بجان بايد شود تعيين ملت وسئوال طهران از نمايد خويش وظيفه ايفای ديانت و امانت و

حکومت دوائر از ئی دائره در احبا از نفسی اگر که بودند نمودهبايد بلکه که شد مرقوم چيست او تکليف شود انتخاب و تعيين

انصاف و بعدل و گردد استخدام حکومت دوائر در تا بکوشدصادقانه بخدمتی انشاءالله بلکه نمايد غيرت و همت و پردازدمالحظه کرمان بهائيان محفل نامه شود مؤيد ملت و بدولتمرقوم روحانی بمحفل مفصل مکتوب سفر ايام اين در گرديدابدع تحيت عبدالبهآء قبل از شما و شده ارسال و بود گشتهع ع االبهی البهآء عليک و داريد ابالغ ابهی

هوالله

است توفيق مرکز همدان در تأييد مدرسه رسيد شما نامه

١٨٤ صبظاهر حال چند هر عظيم عصر اين مهمه ازتأسيسات و

را آفاق شايد شهرتش و صيت استقبال در ولی ندارد اهميتیگشتند مدرسه اين تأسيس سبب که نفوسی کند احاطه

پرداختند بخدمت يا کردند اعانت يا شدند تعليم مباشر يا ونمودند ممنون و خوشنود را عبدالبهاء نهايت بی نفوس آن

نيست بلفظ ايمان نتوانم وصف که راضيم آنها از ئی بدرجهمدرسه کميته که الحمدلله است ايمان برهان خدمتها چنين

مينمايم التماس مبارک جمال الطاف از و است بخدمت موفقفرمايد اعلی مالء انعکاسات و نمايد آسمانی انجمن را کميته آن که

و مال و بجان خواهيد عبدالبهآء سرور و فرح اگر باریجديد تأييد بروز روز مبارکه مدرسه آن تا بکوشيد قویگردد سائره مدارس سرمشق کند حاصل ئی تازه قوام و يابد

مدرسه آن معلمين شود اقاليم جميع در بهائيان فخر سبب ولهم طوبی الهيه معارف مروج و هستند ابدی بنيان مؤسس

خدمت و کنند امرالله نصرت آنمدرسه معاونين مآب حسن وشرکت الله من جزآء خير و لهم بشری ابهی جمال ءمبارکه بعتبه

دارد مبذول را همت نهايت و باشد ساعت کمان بمنزله بايد متحده

١٨٥ صع ع االبهی البهآء عليکم و آرد سرور و بفرح را عبدالبهآء تا

االبهی هواالبهی جيک انا و الظلماء الليلة هذه جنح فی الهی يا اليک اتقرب انی و

سری بلسان االبهی ملکوتک من انتشرت التی بنفحاتک مهتزا االفکار لطيور اجد ال و عليک ثناء احصی ال رب اقول و صعودا

و ثناء و ذکر کل عن بکينونتک تقدست قدسک ملکوت الیفی کنت تزل لم االنشآء اهل محامد عن بهويتک تنزهت ذاتک تقديس االعلی المالء من العارفين ادراک عن متعاليا

حقيقتک تنزيه فی تکون التزال و الواصفين عرفان عن ممتنعاکيف االمتناع هذا مع الهی الهی العليا جبروت سکان من

عن تقدست و الهی يا تعاليت بوصف اواصفک بذکر اذکرکانکساری و عجزی ارحم الهی الهی محبوبی يا االوصاف و النعوت کل

حرکنی و موهبتک و عفوک کاس انلنی و مسکنتی و ذلی و فقری ونفسی طيب و معرفتک بنور صدری اشرح و محبتک بنفحاتانقطع حتی رحمانيتک رياض بنسائم احينی و توحيدک باسرار

سواک ما انسی و کبريائک ردآء بذيل اتوسل و دونک عن

١٨٦ صقدسک عتبة فی الوفآء علی اتوفق و ايامک بنفحات استأنس واحبائک عند الخشوع و الخضوع علی و امرک بخدمة القيام علی والموفق المؤيد انت انک اصفيائک محضر فی الفناء و االنعدام و

اشرقت التی طلعتک انوار باشراق اسئلک الهی الهی الکريم العلياالشياء کل شملت التی رحمانيتک عين بلحظات و االفاق بهاسحاب بامطار و االطراف علی فاضت التی عنايتک بحر بتموجات و

التی رحمتک بانوار و الممکنات حقائق علی هطلت التی موهبتکعلی االحباء توفق و الوفا علی االصفيآء تؤيد بان الموجودات سبقتاالشياء احاطت التی قدرتک بجنود تنصرهم و العلياء عتبتک خدمة

انهم رب ای االعلی المالء من عرمرم بجيش تنجدهم و کلهامحتاجون و فضلک الی مضطرون و فنائک فی فقرآء و ببابک ضعفآء

مشتاقون و توحيدک ملکوت الی متوجهون و تأييدک الیتقديسک بانوار ضمائرهم صف رب ای موهبتک لفيوضات

بنفحات قلوبهم اشرح و تأييدک بموهبة سرائرهم طيب وبصائرهم نور و االعلی مإلک من المنتشرة الحبور و السرور

رايات و التقديس آيات اجعلهم و الکبری آياتک بمشاهدةکالمهم اثر و الوری عموم علی االمکان قطب فی تخفق التنزيه

١٨٧ صعبوديتک علی يقوموا حتی الصماء کالصخرة کانت التی القلوب فی

قيوميتک جبروت الی يتوجهوا و ربوبيتک ملکوت الی ينقطعوا وعبادک يهدوا و اسرارک يتبينوا و بانوارک يتنوروا و آثارک ينشروا و

بحبوحة فی فارت و نبعت التی التسنيم عين و المعين المآء الیالنجاة سفينة علی االنقطاع اشراع ينشرو و احديتک فردوس

بها يطيروا و التوحيد اجنحة يبسطوا و معرفتک بحار فی يسيروا ومن بالنعوت اينطقون عباد يصبحوا و وحدانيتک ملکوت الی

ندآء يسمعوا و االبهی ملکوت اهل عليهم يثنی و االعلی المالءبابدع االسحار فی يناجوک و الکبری بالبشارة الغيب هواتف االذکار االشراق و بالعشي يبکوا و المختار ربی يا لقآئک الی شوقا

فی ايدهم رب ای العظمی رحمانيتک ظل فی الورود الی توقاهم التی قدسک بمآلئکة االحوال کل فی انصرهم و الشئون جميعانت انک االدنی المالء جيوش علی عالية کتائب و اليرونها جنود

. قدير شئی کل لعلی انک و المحيط القوی العزيز المقتدرتو روی مشتاقان و توئيم کوی آوارگان مهربانا خداوند يزدانا پاک

ضعيفيم حقيريم ذليليم افتاده ايم بيچارهئيم تو خوی عاشقان وخطايای و گذر در قصور از کن عنايت موهبتی و فرما رحمتی

١٨٨ صتو وصف شنويم و گوئيم آنچه و توئيم از هستيم هرچه بپوش پايان بی

گنه ما و مهربانی خداوند تو پوئيم تو راه در و جوئيم تو روی و گوئيمکارعنايت گلشن ای رشحاتی رحمت ابر ای پس سامان و سر بی

پرتوی عنايت آفتاب ای و موجی موهبت بحر ای نفحاتیاز بغير و نه متاعی خطا جز که بجمالت قسم کن عنايت فرما رحمحمايتت و حفظ و بپوشاند ستاريت پرده مگر نه اعمالی آمال

پردازند بخدمتت که توانائی چه را ضعفا اين اال و گردد حال شاملمقتدر توئی بگسترانند عزت بساط که غنائی چه را فقرا اين وابر برشحات را پژمرده نفوس اين بخش توفيق کن تأييد توانا و

باشراقات را مبتذله حقائق اين و کن عنايت طراوتی موهبتبدريای را لب تشنه ماهيان اين بخش روشنائی احديت شمسکن داللت احديتت بپناه را گمگشته قافله اين و افکن رحمتت

عزتت پناه در آوارگانرا و کن داللت هدايت بعين گمگشتگانرامردگانرا و بنوشان موهبت سلسبيل از تشنگانرا بخش مأوی

گنگانرا کن شنوا کرانرا و فرما بينا را کوران کن زنده ابديه بحياتبيدار خفتگانرا و کن هشيار غافالنرا برافروز افسردگانرا و نما گويابخشنده. توئی مقتدر توئی هرکار در متنبه را مغروران و نما

١٨٩ صياوران و الهی ياران ای المتعال الکريم انت انک مهربان توئینامتناهی فيض آمال مطلع از چون حقيقت شمس فانی عبد اين

جلوه چنان گشت منور تقديس بپرتو وجود افق و داشت مبذولخطه لهذا گرديد معدوم و مضمحل دهماء ظلمات که فرمود

گشت اعلی ملکوت گاه جلوه ادنی عرصه و شد افالک غبطه خاکالهی ربيع نسائم شد منتشر طيبه روائح و وزيد قدس نفحاتعنايت مهب او نامتناهی فيوضات لواقح ارياح و آمد بمرورنوبهار رسيد کبری موهبت بشارت و دميد نورانی صبح بوزيدآمد بحرکت وجود ارض زد خرگاه و خيمه امکانی عالم در الهی

ارض و شد باقيه رياض افسرده خاک گشت مهتز شهود خطه وسبزه و روئيد عرفان رياحين و گل يافت ابديه حيات ميته

شد رحمن فيوضات مظهر امکان عالم دميد الله معرفة نوخيزبلند الهی ندای گرديد مکنون غيب گاه جلوه شهود حضرت و

صالی و آمد بدور ميثاق کاس گشت آراسته الست بزم و شدگروهی و شدند الهی صهبای آن سرمست قومی شد بلند عمومیبصيرت و بصر عنايت پرتو از نفوسی عظمی موهبت آن از محرومآمدند طرب و بوجد احديت نغمات از طائفه و نمودند روشن

١٩٠ صبلبالنی و نمودند ترانه و نغمه آغاز تقديس گلشن در مرغانی

تزيين ملکوت و ملک کردند فغان و فرياد رحمانی گل برشاخسارغافالن که افسوس هزار ولی گرديد برين بهشت رشک و يافتمقدسه موهبت اين از بيخردان و گرفتار غفلت خواب در هنوزچنانچه مأيوس مردگان و محروم کران و محجوبند کوران بيزار

اصحاب من الکفار کمائيس اآلخرة من يئسوا اولئک ميفرمايدگشائيد زبان ودود رب بشکرانه رحمانی ياران ای شما القبور

طهور کاس اين از که بپردازيد معبود جمال ستايش و بحمد ونفحات از انجذاب و نشئه پر صهباء جام اين از و مستيد سر

دماغ وفا يوسف قميص رائحه از و نموديد معطر مشام قدسمائده و چشيديد يکتا دلبر دست از را وفا شهد کرديد معنبراين نموديد تناول احديت حضرت نعمت خوان در را ابديه

وجود فضل اين و است رحمانيت حضرت خصائص از موهبتالمدعوون ميفرمايد انجيل در ودود رب عطايای نوادر از

ولی بسيارند دعوت امت يعنی قليلون المختارون و کثيرونکمياب ميگردند مخصص هدايت موهبت و بفضل که نفوسی

عظيم فضل ذو الله و يشآء من يعطيه الله فضل من ذلک

١٩١ صنموده احاطه آفاق اهل از نفاق ارياح را ميثاق شمع الهی ياران ایرا ذکر حمامه نموده هجوم فتور اهل جفا زاغان را وفا بلبل و

را الله محبة صحرای غزاالن و صددند در فکر بی جغداناليم عذاب و است عظيم خطر لهذا روان پی در درندگان

رصين رزين بنيان چون و باشند متين جبل چون بايد الهی احباینشوند محزون رزايا عظائم از و نگردند مضطرب باليا شدائد از

بر تکيه نمايند اعلی بجمال توکل و جويند کبريا بذيل توسلرب حمايت و برصون اعتماد و کنند قديم ملکوت عنايت و عونگردند لطافت و طراوت پر عنايت شبنم از دمی هر در کريم

شوند خرم و تازه و زنده القدس روح نفثات از نفسی هر در والله نفحات نشر در کنند قيام ربوبيت حضرت خدمت بر و

حصين حصن را مبارک امر دارند مبذول را همت منتهایرا امرالله بنيان رصين و رزين قلعه را قدم جمال جنود و باشند

شوند منير نجم را مبين افق و گردند امين حافظ جهت هر ازطوائف و است هجوم در جهت هر از امم دهماء ظلمات زيراچگونه قبائل جميع هجوم وجود با معلوم نور محويت فکر در عالم

حفظ در و بيدار و باشيد هوشيار البته بود غافل دمی ميتوان

١٩٢ صاست اخالق تعديل امور الزم اليوم پروردگار امر حمايت وخوئی و بخلق رحمن احبای بايد رفتار اصالح و اطوار تصحيح و

را آفاق تقديس گلشن مشکبار رائحه که گردند مبعوث خلق بين درالهی جلوه از مقصود زيرا کند زنده را مرده نفوس و نمايد معطر

تهذيب و است نفوس تربيت نامتناهی غير غيب انوار طلوع وحيوانی ظلمانی عالم از مبارکی نفوس تا الوجود فی من اخالقاست انسانی حقيقت تزيين که گردند مبعوث بصفاتی يافته نجات

محرومان گردند نورانيان ظلمانيان و شوند الهوتيان ناسوتيانمانوسان محض معدومان و شوند ملکوت راز محرم صرفبرند نصيب پايان بی بحر از نصيبان بی شوند الهوت جلوه

درندگان و شوند سيراب دانائی حيوان معين از نادانان وباشند بردباری نهايت در چنگان تيز و کنند درندگی ترکسلم از چنگ تيز درندگان و جويند حقيقی صلح جنگ اهل

آلودگان و گيرند خبر پاکی عالم از ناپاکان برند بهره حقيقیحقائق در الهيه فيوضات اين اگر برند نصيب تقديس جوی از

حقيقت شمس جلوه و ماند ثمر بی ظهور فيض ننمايد جلوه انسانيهخلق از تا بکوشيد دل و بجان الهی ياران ای پس گردد اثر بی

١٩٣ صتقديسش فيوضات از و گيريد بهره و نصيب مبارک خوی و

و گرديد تجريد رايات و شويد توحيد آيات تا بريد قسمتیرحمانی بنغمات الهی گلشن اين در و جوئيد را تفريد حقيقت

وجود گلزار در و گرديد شکور طيور نمائيد ترانه و نغمه آغازامکان قطب در گردد عقول و شعور محير که بنوازيد آوازیو زند موج عنايت بارياح موهبت پرچم که برافرازيد علمینهايت در ثمرش که نمائيد غرس شهود باغ و وجود مزرعه در نهالی

الهی بنصائح اگر که حقيقی بمربی قسم باشد حالوت و طراوتملکوت آئينه سياه خاک اين گرديد عامل نازل نورانی الواح در که

. گردد ابهی ملکوت کاشف ادنی حيز اين و شود اعلیجميع از حقيقت شمس غيبی فيوضات الحمدلله الهی ياران ای

مفتوح اشطار جميع از رحمت ابواب و است محيط جهاتشمريد غنيمت را وقت استفاده هنگام و است استفاضه وقت

کل ظلمانی عالم اين شئون از مدهيد دست از را فرصت وشويد آشکار و واضح ملکوتيه حقائق آثار و بشئون و گرديد بيزار

روشن درجه چه در يزدان خورشيد پرتو که فرمائيد مالحظه تاباهر چگونه احديت غيب از عنايت آثار و است درخشنده و

١٩٤ صشهرياری اعليحضرت الحمدلله الهی ياران ای است الئح و ظاهر و

درجه منتهی در پناهی صدارت حضرت و مهربانی نهايت دربدعای روز شبانه دوستان بايد پروری رعيت و عدالتخواهی داد بشکرانه و پردازند الشوکة قوی دولت اين ابديت

اين زيرا کنند قيام تاجداری اعليحضرت مهربانی و رسی فرياد وعليکم و نازل سماويه کتب جميع در که است الهيه مبرمه احکامقدم جمال بفضل الحمدلله منتسبين حضرات الثنآء و التحية

امر خادم و حق دون از فارغ و رسوخ و ثبوت نهايت درع ع االبهی بهآءالله عليهم

هوالله

بپيمان تشبث و زن ميثاق بذيل دست موقنه ورقه ایبينی جاودان جهان خداوند الطاف جلوه تا اشراق کوکب

ع ع عليک البهاء و

هوالله قل الله موهبه رياض من انتشرت بنفحات انجذب من يا

١٩٥ صمنادی نادی و النجاح ابواب القوة و القدرة بيد الله فتح قد

االشباح اصداف فی االرواح جواهر يا الفالح علی حي االفراحالمحمود النور و المورود الورود و المشهود اليوم بهذا فابشروا

الشجرة فی الموقدة النار ان الحق تالله الودود ربکم فضل منتشعشع و زفيرها ارتفع و لهيبها تلظی قد السينائيه المبارکةاالرض مشارق حرارتها احاطت و ضيائها تلئالء و شعاعها

هبهذ المبشر و النعمة هبهذ المستبشر ايها يا انت انک و مغاربها وهذه بنشر الله ايدک بما قلبا انعش و صدرا فانشرح الرحمة

ملکوت مالء ان ربک ةفبعز االفاق منها تعطرت التی النفحاتلک طوبی يخاطبونک و االعلی االفق من عليک يصلين االبهی

طوبی الله الی المنجذب ايها يا لک بشری الله باسم المنادی ايها ياالقدس روح ايدک من يا لک بشری الله بذکر الناطق ايها يا لکطب و قرعينا و ظهرا استقو و ازرا فاشدد العلی السموات من

التی العليا المنحة هذه علی ايدک بما صدرا انشرح و نفساآفاق فی البهراء الشمس و الزهراء کالزهرة ءتضی و ستلوح

الملوک يغبطک و الشهود مشارق و الوجود مطالع و غراءالتی النورآء الوجوه علی و عليک البهاء و الغبراء ساحة فی

١٩٦ صع ع العليا العدوة تلک فی الرحمن بنضرة تزينت

ابهی الله

آيات قدرتلت الثنآء حديقة فی الورقاء بلحن صدح من يااللغی بافصح الناطقة الفريدة و الغراء القصيدة انشدت و شوقک

مضرمة بنيران توقدت و الله محبة نار قدت استو بما لک هنيئالمعت و سطعت التی النورانية الشعلة االوهی السيناء قلل اعلی فی

وادی الطور اعلی فی المرتفعة المبارکة الشجرة فی تلئلئت ابرقت وانا اما و االبهی محبوبی الظهور صقع المبارکه البقعة االيمن

العتبة علی واقع عبوديته بباب الئذ مستجير ورق منيب عبدو روحانی حنجر از سحر مرغ ای پس الرحمانية المقدسة

مخمور اين عبوديت در قصائدی و غزل رحمانی قدس الحانانجمن و محافل در يزدانی شهناز و روحانی بآواز و بساز شيدائی

عليک البهاء و آيد باهتزاز مشتاق اين روح تا بنواز و بخوان ربانیع ع

بگشا بليغ لسان و شو انجمن سراج و بزن شعله نورانی مصباح ایخلق تربيت در و بکوش نفوس احيای در شو ناطق امرالله تبليغ و

١٩٧ صرب صمدانی ربانی سرمدی ابدی کنی بنياد بينائی تا فرما جهدالتقی وادی قطب فی الهدی مصباح ايقاد علی الناطق عبدک ايدع ع المنان انت انک االمکان قلب فی الهوی نيران اضرام و

هواالبهی الصحيفة تلوت قد االرض و السموات فطر للذی وجهه وجه من يا

معانی منها ادرکت الحق تالله النوراء الناطقة الرائقة البليغةالله محبة بنار التهب قلب من المنبعث الله الی التتبتل و التضرع

النور و الکريم المقام هذا من العظيم الحظ و الوفير النصيب لک والسجود اهل عند الوجود فی مقام أأمن المقام هذا و المبين

الوجود ملکوت من مؤيد کل اال اليناله و ربک فاشکرالله اذابهذا خصصک و المورود الورد هذا علی اوردک بما الودودکان انه داود بمزاميرآل بالثنآء انطقک و المرفود الرفدانکسار و ذل بکل انی المحبوب موالی يا رحيم لرؤف بعباده

المستهام العزيز عبدک تتوج ان االبتهال بلسان ادعوکاالحرار بين النجاج رداء عليه تخلع و االبرار بين الفالح بتاج

ترضی و تحب ما علی توفقه و االقطار قطب فی التوفيق آية تجعله و

١٩٨ صانک بجمالک يبشر و کلمتک ينشر و امرک يخدم حتی المختار ربی يا

ع ع الجبار العزيز انت

هوالله عبدامتضرعا يمتحن ان لک ليس عبدالبهاء يمتحن من يا

اليجوز انه العرفاء اعظم من القوم کتاب فی قرئت اما الله الیمع الله الی يدعوه من المطلوب يمتحن ان الحقيقة لطالب

هو و العبارة بکناية االشارة الی التفت و الحق لک اقول ذلک کان سواء باحد اليتقيد و االفاق علی يتلئالء نور السراج بصيرا

السفينة و مواج فالبحر الظهور و التجلی النور شان الن اعمی اوالنسيم و يتبسم الرياض و يفيض الغمام و معراج رکوبها و منهاجربک و ال الغيب من التجلی فی الريب يجوز هل معذلک لطيف

البکم و سمعت الصم و ابصرت العمی ان تری اما الرحمنهذا بعد فهل کملت الحجة و قامت االموات و نطقتع ع الثناء و التحية عليک و والله ال ارتياب شکام

١٩٩ صالهای مجلس دويم نامه جوابعمومی صلح اجرائيه محترمه کميته درسلهويس مسيو

هوالله

مرقوم ١٩٢٠ جون ١٢ بتاريخ که من نامه جواب محترما اعضایالحمدلله گرديد حاصل تشکر نهايت رسيد بوديد فرموده

و داشت شما و ما ميان در مقصد و فکر وحدت بر داللتمحبت بر داللت که بود وجدانيه احساسات مضمون همچنينمحترم انجمن بآن تعلق نهايت بهائيان ما مينمود صميمی

انجمن بآن محکم ارتباطی بجهة محترم شخص دو لهذا داريمعالم در امور مهام از مسائل اهم امروز زيرا فرستاديم محترمسعادت و حيات وسيله اعظم و است عمومی صلح مسئله انسانی

ساطعه حقيقت باين جز و انسانی عالم آسايش انسانی عالم ابدابدبختی و فالکت بر بروز روز بلکه ننمايد ترقی و نيابد حقيقیحربيه ادوات که نمود ثابت اخير مهيب جنگ اين بيفزايدگذشته بايام را ايام اين است انسانی عالم طاقت فوق جديدهخفيف بسيار قديم حربيه ادوات و آالت زيرا نمود نتوان قياس

٢٠٠ صدر را انسانی عالم ريشه جديده حربيه ادوات و آالت ولی بود

صلح لهذا است بشر طاقت فوق و مينمايد قطع زمانی اندکاست کائنات جميع حيات سبب که آفتابست نظير عصر اين در عمومی

بکوشد عظيم امر اين در که واجب و فرض فردی هر بر پسبذل و جانفشانی حتی قوا وبتمام واحد مقصد را شما و ما حالدر شنيده اند البته چنانکه ميکوشيم خانمان و جان و مال

هزاران و کرده اند فدا جان نفوس هزاران سبيل اين در ايراننگشت حاصل فتوری بهيچوجه اين باوجود شد ويران بنيانصلح زيرا ميافزائيم کوشش بر بروز روز بلکه ميکوشيم اآلن الی

دينی و اعتقادی امريست بلکه نيست افکار از منبعث ما جوئی.از بلکه ميکوشيم همت بتمام لهذا الهی ابديه اساس جمله از و

خويش امور تنظيم و خود آسايش و راحت و خويش مصالح جميعاس را عظيم امر اين و ميکوشيم عظيم امر اين در و ميپوشيم چشم

ميشماريم الهی بملکوت خدمت و ميدانيم الهی اديان اساسملکوت در دخول وسيله اعظم و ميدانيم ابديه حيات سبب و

است مسلم فوائدش بشر بين در عمومی صلح امروز رحمانیقضيه اين در ولی محتوم و معلوم کل نزد در جنگ مضرات و

٢٠١ صجميع در تا ميخواهد تنفيذيه ءقوه نميشود کفايت بدانستن

مجبره قوه يک که باشيد اين فکر در شما گردد جاری عالمبحيز تصور حيز از جليل مقصد اين تا آيد ميان در وجدانی

تنفيذ عاديه احساسات بواسطه است معلوم اين و آيد تحققميخواهد وجدانيه شديده احساسات بلکه نه ممکن عظيم امر اين

حسن که ميدانند االرض علی من جميع آيد بفعل قوه از تامردود و مذموم اخالق سوء و مقبول و ممدوح اخالق

اعتساف و ظلم و مألوف و مقبول انصاف و عدل وقليله نفوس مگر خلق جميع اين وجود با مذموم و مردود

وجدانيه قوه يک پس محروم عدل و حميده اخالق از کلاخالق برحسن مجبور تا الزم روحانيه احساسات و الزم

عظيم امر اين در تنفيذيه قوه که چنين اعتقاد را ما گردندشما با را ما و است القدس روح تأييدات و کلمة الله نفوذ

آرزو وجان دل از است اتحاد و ارتباط و محبت نهايتوسط در انسانی عالم وحدت خيمه که آيد روزی که مينمائيم

زند موج آفاق جميع بر عمومی صلح علم و شود بلند عالمصلح بنيان تا نمود تأسيس را انسانی عالم وحدت بايد پس

٢٠٢ صنزد در انسانی عالم خيرخواه انجمن آن گردد پا بر عمومی

داريم خواهش لهذا محترمند بسيار بهائيان بفرمائيد قبول را ما فائقه احترامات که

را عمومی صلح پيشرفت همواره و محترم انجمن بواسطه اروپا در

مخابرات و بدهيد اطالع بما باشد مستمر بين ما در

عباس" عبدالبهآء١٩٢٠" تموز17شود - تهيه الواح فهرست