წინათქმაამწიგნშიჰანსკასტორპისთავგადასავალიგვინდაგიამბოთ,ოღონდამბავსჰანსკასტორპის ხათრით როდი გიყვებით (მაშინ მკითხველი მისი სახით თუმცამიმზიდველ,მაგრამმაინცერთ უბრალო ყმაწვილკაცსგაეცნობოდა),ჩვენაქმოთხრობილითავგადასავლისგულისათვისუფრო ვირჯებით,რადგანგვგონია,რომნამდვილად ღირსჩიტიბრდღვნად (ოღონდ,მოდი,ჰანსკასტორპსაცნუდავუკარგავთდამსახურებას:ესთავგადასავალისწორედმასგადახდათავსდა,მოგეხსენებათ,ბედიყველასროდიარგუნებსხოლმეასეთ პატივსწილად).ამამბისშემდეგბევრმაწყალმაჩაიარა,როგორციტყვიან,მასუკვეისტორიისკეთილშობილიჟანგიცაქვსმოკიდებულიდათხრობისასუეჭველად წარსულიდროისფორმებიუნდამოვიშველიოთ.თუმცააქვემოგახსენებთ,რომსიძველეამბავსთუამშვენებს,თორემპეწსარუკარგავს.ამბავსსიძველეუხდებადაშეიძლებაითქვას,რაცუფროოდინდელიაიგი,მით უფრო ემატებამიმზიდველობადამთხრობელსაც,ნამყო დროისამდუდუნით შემლოცველსაც,საქმესუადვილებს.ოღონდ,ადამიანებისაარ იყოს,ამბავსაცერთიუცნაურობასჭირს:ადამიანები,დამათშორისარცთუიშვიათადსწორედ მწერლები,ამბისთხრობისასთავიანთ ასაკზეუხნესიაღმოჩნდებიანხოლმე.ჰოდა,ამბავიც ასეა,იგიც ხშირად თავის ნამდვილ წლოვანებაზეხანდაზმულიგამოდის,თუმცამისიასაკიდღეებითარგამოითვლებადაარცმისმხრებზედაწოლილიწლებიიზომებამზისირგვლივბრუნვით.ერთისიტყვით,იგითავისი ხანდაზმულობის ხარისხს დროს არ უმადლის. ამით გაკვრით დაქარაგმულად გვინდამიგანიშნოთ ხსენებულიიდუმალისტიქიისორჭოფულ დაფრიად თავისებურ ორმაგ ბუნებაზე, ოღონდ საქმის ნათელი ვითარებახელოვნურადრომარგავაბუნდოვნოთ,აღვნიშნავთ:ჩვენიამბისხანდაზმულობაიმისწყალობითადისმაღალ ხარისხში,რომიგისიცოცხლისადაცნობიერებისგამთიშავიზღვრისადაგარდატეხისწინთამაშდება.იგითამაშდება,ანდა,მოდი,აწმყოსყოველგვარფორმასთავიავარიდოთდავთქვათ,რომიგიგათამაშდაანთამაშდებოდაწინათ,ოდესღაც,გარდასულ დღეებში,დიდიომისწინახანაში,ომისა,რომლისდაწყებასბევრირამმოჰყვადამასშემდეგსაშველიცაღარდასდგომია.ასედაამგვარად,ესამბავიუწინგათამაშდა,ოღონდმისიდასაბამიშორეულ წარსულში არ უნდა ვეძიოთ.თუმცა ასეც რომ იყოს,განა ამბისხანდაზმულობამითუფროღრმა,სრულყოფილ დაზღაპრულ იერსარიძენს,რაცუფრო მჭიდროდ ეკვრისიგი უწინარესის“ცნებას?გარდაამისა,ჩვენსამბავსთავისიშინაგანიბუნებისწყალობით იქნებმართლაცჰქონდესკიდეცრაღაცსაერთოზღაპართან.ჩვენდაწვრილებითმოგიყვებითამამბავს,გამოწვლილვითდასაფუძვლიანად.აბა,როდისყოფილაამბისმოსათხრობიდროისსიგრძე-სიმოკლეიმდროსადასივრცეზე დამოკიდებული,რომელსაც იგი მოიცავს? აქაოდა,პედანტობა არდაგვწამონო,ამისშიშივერდაგვაფრთხობსდააზრსვერშეგვაცვლევინებს,რომმხოლოდსაფუძვლიანითხრობაშეიძლებაიყოსჭეშმარიტადსაინტერესო.ჰანსისთავგადასავალსხელისერთიმოსმით ვერ მოათავებსმთხრობელი,ამსაქმესარცშვიდიდღეეყოფადავერცშვიდთვესმოილევსბოლომდე.ანიქნებსჯობდეს,წინასწარარციცოდე,რამიწიერიდროისგანმავლობაშიეყოლებიმასთავისქსელშიგამომწყვდეული.თუმცაეგებღმერთიშეგვეწიოსდაშვიდიწელიმაინცარდაგვჭირდეს.მაშ,ასე,დავიწყოთ!

თავიპირველი

ჩამოსვლა

ერთიუბრალოყმაწვილიკაციშუაზაფხულშითავისიმშობლიურიჰამბურგიდანსამიკვირითგრაუბიუნდენისკანტონში-დავოსშიმიემგზავრებოდასტუმრად.

ჰამბურგიდანდავოსამდეკარგაგრძელიგზაა,მით უმეტეს,თუასეცოტახანსაპირებსკაციიქდარჩენას.სანამჩააღწევდეთ,ჯერაღმა-დაღმაუნდადაუყვეთრამდენიმედამოუკიდებელ ქვეყანას,სამხრეთ გერმანიისზეგნიდანშვაბეთისზღვისპირეთამდეუნდადაეშვათ,გემითგადასეროთშვაბეთისზღვისზვირთები,შემდეგ კი ოდესღაც რომ იდუმალებით ჩანდა მოცული,ისეთ ჯურღმულებსგადაივლით იოლად. აქედან მოყოლებული ძველებურად მდორედ დადაუბრკოლებლად ვეღარ იმგზავრებთ -ხან სად გაეჩხირებით და ხან სად;შვეიცარიისტერიტორიაზე,დაბარორშახთან,კვლავრკინიგზასმიანდობთთავს,მაგრამ მატარებლით მხოლოდ პატარა ალპურ სადგურ ლანდკვარტამდემიაღწევთ; იქიდან ვიწროლიანდაგიანი რკინიგზა იწყება, მაგრამ სანამმატარებელში ჩაჯდებოდეთ,კარგა ხანს მოგიწევთ ყურყუტი ამ ხორშაკიან,მიუსაფარ გარემოში.სამაგიეროდ,როგორც კი დაიძვრება პატარა,მაგრამაშკარად ღონიერი ორთქლმავალი, სწორედ მაშინ დაიწყება ნამდვილითავგადასავალი.ადიხართ და ადიხართ ციცაბო,უდრეკ აღმართზე და ასეგგონიათ,ამგზასდასასრულიაღარექნებაო.სადგურილანდკვარტიშედარებითზომიერ სიმაღლეზეა,შემდეგ კი კლდე-ღრეში დაკიდული მართლაც რომდაწყევლილიგზაიწყება.ჰანსკასტორპი-ასეეძახდნენამყმაწვილკაცს-თავისიბიძისადამეურვის-ბარემმისისახელიცაქვემოვიხსენიოთ -კონსულ ტინაპელისნაჩუქარნიანგისტყავისხელჩანთასთან,პორტპლედსადაკაუჭზეჩამოკონწიალებულ ზამთრისპალტოსთან ერთად მარტო იყო რუხკედლებიან პატარარბილ კუპეში.ჰანსკასტორპიჩამოშვებულ ფანჯარასთანიჯდა.ნაშუადღევსსაკმაოდ აგრილდადაოჯახის ნებიერა,აზიზმა ყმაწვილმა კარგად წამოიწია აბრეშუმის განიერი,მოდაზეშეკერილისაზაფხულო მოსასხამისსაყელო.გვერდით ყდაშიჩასმულიწიგნიედო -„OceanSteamships“,რომელშიაცმოგზაურობისდასაწყისშიხანდახანმაინც ჩაჰკრავდა ხოლმე თვალს,ახლა კი წიგნი უყურადღებოდ მიეგდო.ამასობაშიორთქლმავალიმძიმე-მძიმედმიქოშინებდა,ნახშირისმტვერსკუპეშიაფრქვევდადაჰანსკასტორპსმოსასხამსუჭუჭყიანებდა.მოგზაურობაშიგატარებულიორიდღეადამიანს,მით უმეტესცხოვრებაშიჯერკიდევფესვმოუმაგრებელ ახალგაზრდას,საკმაოდაშორებსთავისყოველდღიურსამყაროს,აშორებსყოველივეიმას,რასაციგითავისმოვალეობას,ინტერესებს,საზრუნავსადაპერსპექტივებსეძახდა,აშორებსამაზეგაცილებითმეტად,ვიდრესადგურისაკენდროშკით მიმავალიწარმოიდგენდა.მასადამშობლიურ კერასშორის ბზრიალ-ტრიალით მსრბოლავი სივრცე საოცარ ძალას იჩენს,რასაც,ჩვეულებრივ,დრო-ჟამსმიაწერენხოლმე.ყოველსაათობითახდენსიგიშინაგანცვლილებებს,რომლებიცძალიანჰგვანანდრო-ჟამითგამოწვეულ ცვლილებებს,ოღონდმასერთგვარადაჭარბებენკიდეც.სივრცეცდრო-ჟამისმსგავსადბადებსდავიწყებას და ამას თავისებურად აღწევს.იგი ათავისუფლებს პიროვნებასურთიერთობებისაგანდაშეუბორკავ,პირველყოფილ მდგომარეობაშიაყენებს.დიახ,მასძალუძსერთიხელისდაკვრითპედანტებიდაობივატელებიცკიაქციოსმაწანწალებად.დროლეთეაო,ამბობენ,მაგრამშორეულიკუთხისჰაერიცამავეჯურის სასმელი გახლავთ. მართალია,იგი შედარებით ზერელედ ჟღენთსორგანიზმს,სამაგიეროდ,უფროსწრაფადმოქმედებს.რაღაცამისმსგავსსგანიცდიდაჰანსკასტორპიც.მასგულშიაცარგაუვლია,ამმოგზაურობისათვისგანსაკუთრებულიმნიშვნელობამიენიჭებინაანშინაგანადმისგანრაიმესმოლოდინშიყოფილიყო.პირიქით,რახანწამოუსვლელობაარიქნებოდა,ფიქრობდა,რაც შეიძლებოდა მალე მოესტუმრებინა ეს ვალი,როგორიცწავიდა,უკანზუსტადისეთივედაბრუნებულიყოდათავისიცხოვრებაცზუსტად იმადგილიდანგაეგრძელებინა,სადაცსულ ცოტახნისწინიძულებითჰქონდაგაწყვეტილი.იგიჯერკიდევგუშინსავსებითჩვეულ ფიქრთამდინარებასმიჰყვებოდა,იგონებდაორიოდედღისწინჩაბარებულ გამოცდას,ფიქრობდა„ტუნდერისადავილმსის“ფირმაში(გემთსაშენის,მანქანამთშენებელიქარხნისადასაქვაბესახელოსნოებისფირმაში)პრაქტიკისდაწყებაზედაამსამიკვირისგასვლას ისე მოუთმენლად ელტვოდა, რამდენადაც შეეძლო მასავითუდრტვინველ კაცსმოუთმენლობაგამოეხატა.ახლაკიმაინცეჩვენებოდა,რომახალიგარემოებანიმისსრულ ყურადღებასმოითხოვდადაარცისეიოლად

ხელწამოსაკრავიგახლდათ.ესზეასვლადაუჭაშნიკებელიჰაერისრეგიონებში,სადაცსასიცოცხლოპირობებისავსებითუჩვეულო,თავისებურადმძიმედაძუნწიუნდაყოფილიყო,მღელვარებით აღავსებდადაუცნაურ ძრწოლასაცჰგვრიდა.სამშობლო და შესისხლხორცებული წესი და რიგი მხოლოდ შორს კი არმოეტოვებინა,ისინისადღაცღრმად იყვნენმისქვეშჩაკარგულნი,თვითონკისულ მაღლადამაღლამიიწევდა.მათსადაუცნობმოლოდინსშორისმოქანავეყმაწვილიკაცითავისთავსეკითხებოდა,იქ,ზევით,რამომელისო.ეგებზღვისდონიდან რამდენიმე მეტრზე დაბადებული და გაზრდილი კაცისათვის არშეიძლებოდა,უფრომეტიც,იქნებსახიფათოცკიიყოერთბაშადასეთსიმაღლეზეამოსვლა,იქნებსჯობდა,ორიოდედღემაინცგაეტარებინასაშუალოსიმაღლეზე?უცებ მოუნდა,მალე მიეღწია მიზნამდე,იქ,მაღლა,ცხოვრება ჩვეულებრივკალაპოტში ჩადგებოდა, თორემ ამ დაუსრულებელ აბობღებაში გულიუწვრილდებოდა იმის ფიქრით,ეს რა უჩვეულო დღეში ჩავიგდეთავიო.ჰანსკასტორპმაგარეთგაიხედა:მატარებელივიწროგზაზემიიკლაკნებოდა,მოჩანდაწინავაგონებიდაორთქლმავალი,რომელიცგაჭირვებით ისროდარუხ-მწვანე,მოშავობოლქვებსდაჰაერშიფანტავდა.მარჯვნივ,უფსკრულში,წყლისჩუხჩუხიისმოდა,მარცხნივკივეებაკლდეებსშორისმომწყვდეულიჩამუქებულიფიჭვებიქვისფერი ზეცისკენ მიილტვოდნენ.გზაზე ხშირად ხვდებოდათ წყვდიადითმოცული გვირაბები,კვლავ დღის სინათლეზე გამოსულთ კი პირდაღებულიუფსკრულები და მათ ძირში ჩაკარგული სოფლები ეგებებოდათ. შემდეგუფსკრულებითვალსმიეფარებოდადაკვლავიწყებოდავიწროები;ირგვლივშემოჯარულ მთების კალთებს მხოლოდ ღრუბლებსა და ნაპრალებშიშერჩენოდათთოვლი.ორთქლმავალიხანპატარასაცოდავბაქნებზეჩერდებოდა,ხანკისაკვანძოსადგურებიხვდებოდათ,საიდანაცმატარებელიგეზსიცვლიდადა საწინააღმდეგო მიმართულებით გადიოდა.გეზის შეცვლა კაცს თავბრუსახვევდა,თავგზაებნეოდადაკარგახანსმხარეებიცერეოდაერთმანეთში.თვალსიტაცებდა მაღალმთიანეთის ცადაზიდულ მწვერვალთა ფანტასმაგორიული,ღვთაებრივისამყარო,კლდეებსშორისმიმავალ მგზავრსესსანახაობახანთვალწინეშლებოდა,ხანკიმისმფრთხალ მზერასუსხლტებოდადამიხვეულ-მიხვეულ ბილიკებშიიკარგებოდა.ჰანსკასტორპსგაახსენდა,სადღაცქვევითრომ მოიტოვა ფოთლოვანი ტყის ზონა,მასთან ერთად,მგონი,მგალობელფრინველთასამყაროცდაბუნებისამგაღატაკებასადამიყუჩებაზეფიქრმათავბრუ დაახვია.გულშეღონებულმა წამით თვალზე აიფარა ხელი,მაგრამთავბრუსხვევამმალეგაუარადადაინახა,რომაღმართიაევლოთ,უღელტეხილიუკვეგადაელახათდამატარებელიახლახეობაშილაღადმისრიალებდა.რვასაათსაღარაფერიაკლდა,მაგრამჯერ კიდევდღისსინათლეძალობდა.თვალწარმტაცშორეთშიმოჩანდატბა,წყალირუხადლივლივებდა,მისირგვლივშემოჯარულ მთებისკალთებზეკიჩამუქებულიფიჭვისტყეებიშეფენილიყო.ტყეებითანდათანმეჩხერდებოდა,მერესულ იკარგებოდადაჯანღისფერი,სალიკლდეებიმოჩანდა.მატარებელიერთ პატარასადგურშიგაჩერდა.როგორცგარედანმოესმა,ესსოფელი დავოსი გახლდათ.ახლა კი საბოლოო მიზნამდე მართლაც ბევრიაღარაფერიიყო დარჩენილი;ამდროსჰანსკასტორპსზედ ყურთანმოესმათავისიბიძაშვილის,იოახიმციმსენის,ჰამბურგული,მშვიდიხმა.-გამარჯობაშენი!აბა,რასშვრები,აღარგადმოდიხარ?ჰანს კასტორპმა ძირს გადაიხედა.იოახიმი ფანჯრის ქვეშ იდგა,ბაქანზე,ყავისფერიპალტო ეცვა,თავშიშველაიყო დაისეთიჯანსაღიიერიედო,თავისსიცოცხლეშირომარაჰქონია.მანგაიცინადაგაიმეორა:-ჰო,გადმოდი,ნუინაზები!-ჯერხომარმოვსულვართ?-ისეწაიბუტბუტადაბნეულმაჰანსკასტორპმა,რომზეზეცარწამომდგარა.-მოსულიარახარ?სანატორიუმისოფლიდანუფროახლოსაა,ეტლითავარ.აბა,მომეციშენიბარგი!ჩამოსვლითა და ბიძაშვილის დახვედრით აფორიაქებულმა ჰანს კასტორპმასიცილითგადააწოდაიოახიმსხელჩანთა,ზამთრისპალტო,პორტპლედიჯოხიან-ქოლგიანად და ბოლოს Ocean steamships“-იც,თვითონ კი ვიწრო ტალანი

გამოირბინა, რომ ბიძაშვილს წესიერად, ასე ვთქვათ, პერსონალურადმისალმებოდა.მისალმებამ ყოველგვარი ზედმეტი გრძნობიერების გარეშეჩაიარა,როგორცესგულგრილ დათავშეკავებულ ადათ-წესებზეაღზრდილ ხალხსშეეფერებოდა.უცნაურიკია,მაგრამდიდიხანიაბიძაშვილები,აქაოდა,ზედმეტისითბო არ გამოვიჩინოთ და არ გავშინაურდეთო,ერთმანეთს სახელს აღარეძახდნენ,გვარებითმიმართვაცარივარგებდადაამიტომ,უბრალოდ,შენობითლაპარაკობდნენ.ამჩვეულებასმათურთიერთობაშიუკვეღრმადჰქონდაფესვიგადგმული.ერთილივრეიანიკაცი,რომელსაცთავზებუზმენტებიანიქუდიეხურა,შორიდანუთვალთვალებდა,როგორ ნაჩქარევად და ოდნავ უხერხულად ართმევდნენბიძაშვილებიერთმანეთსხელს,ასეგანსაჯეთ,ახალგაზრდაციმსენიმხედრულყაიდაზეგაჭიმულიცკიიდგა,შემდეგლივრეიანიკაციმათთანმივიდადაჰანსკასტორპს ბარგის ქვითარი გამოართვა.ეს გახლდათ ინტერნაციონალურისანატორიუმ ბერგჰოფის“კარისკაცი.მანახალგაზრდებსგანუცხადა,სტუმრისდიდ ჩემოდანს სადგურიდან მე წამოვიღებ,თქვენ კი ამასობაში ეტლითპირდაპირსავახშმოდმიბრძანდითო.კარისკაცითვალშისაცემადკოჭლობდადაესიყოპირველი,რაცჰანსკასტორპმაიოახიმციმსენსჰკითხა:-ესკაციომისვეტერანიხომარარის,ასერომკოჭლობს?-კი,როგორარა!-ცოტაარიყოს,გესლიანადმიუგოიოახიმმა,-ომისვეტერანიკიარა,რაღაცააქვსმუხლში,უფრო სწორად,რაღაცაჰქონიადაკვირისტავისულამოუღიათ.ჰანსკასტორპისწრაფადმოეგოგონს.-ჰოო?!-ჩაილაპარაკამან,არშეჩერებულა,ისეაიღოთავიდაგარემოსთვალისწრაფადმოავლო,-იქნებგინდა,დამარწმუნო,რომშენკიდევგაწუხებსრამე?კაცმარომშეგხედოს,ეგონება,ტემლაკიუკვემიუღიადაეს-ესაამანევრებიდანბრუნდებაო,-ცერადშეხედაბიძაშვილსჰანსკასტორპმა.მასზე უფრო ახოვანი დამხარბეჭიანი იოახიმი ახალგაზრდული ძალ-ღონისგანსახიერებას წარმოადგენდა, პირდაპირ მუნდირისთვის იყო გაჩენილი,თითქმისშავგვრემანიეთქმოდა,ასეთიტიპებიარცთუიშვიათად გამოერევახოლმე მის ქერა სამშობლოში.თვალები შავი და ფართო ჰქონდა,ხოლოისედაცმუქიპირისკანიმზისგანთითქმისბრინჯაოსფერიგახდომოდა.მსუქან,ლამაზად მოყვანილ ტუჩებსშავიულვაშიუმშვენებდა.განზეგამდგარიყურებირომარა,ლამაზიკაციეთქმოდა.ერთ დროსმხოლოდ ამყურებისდარდითუკლავდაიოახიმს,ახლაკისხვაუფროდიდისადარდელიგასჩენოდა.-შენ,ალბათ,ჩემთანერთადდაბრუნდებიქვევით,არა?მემგონი,ხელსარაფერიშეგიშლის,-განაგრძოჰანსკასტორპმა.-შენთანერთად?-გაიკვირვაიოახიმმადაფართოთვალებიმიაპყრო.იოახიმისსინაზითაღსავსეთვალებსამხუთთვეშირაღაცნაირიდაქანცულიდაკაეშნიანიგამომეტყველებამიეღო,-შენროდისაპირებწასვლას?-ასე,ორ-სამკვირაში.-ჰოო?შენ,როგორცგატყობ,ფიქრებით უკვეშინისაკენმიეშურები,-უპასუხაიოახიმმა,-რადროსწასვლაზელაპარაკია,კაციჯერარჩამოსულხარ.მართალია,ჩვენთვის,აქ,ზევით,სამიკვირაარაფერია,მაგრამშენსავითსტუმრადჩამოსულიკაცისთვისსამიკვირახომუზარმაზარიდროა.ჯერშეეჩვიეაქაურობას,ეგარცისეიოლია,შენრომგგონია.ჩვენთანმარტო ჰავაროდიაგანსაკუთრებული,იცოდე,ბევრრამესნახავახალს.რაცშემეხებამე,ჩემისაქმეარცისეკარგადაა,სამკვირაშიჩემთანერთადწამოხვალო,რომამბობ,ეგქვევიდანამოყოლილიიდეებია.სახეკიმაქვსგარუჯული,მაგრამესუფრო თოვლისნამზეურიადაბერენსს თუ დავუჯერებთ,ბევრს არაფერს ნიშნავს.უკანასკნელი საერთოგამოკვლევისშემდეგბერენსმამითხრა,ერთინახევარიწელიმაინცმოგიწევსკიდევაქყოფნაო.-ნახევარიწელიწადი?ხომარგაგიჟდი?-წამოიყვირაჰანსკასტორპმა.ბიძაშვილებიის-ისიყო,ჩასხდნენსადგურისშენობის,უფროსწორად,ფარდულისწინ მოკირწყლულ მოედანზე გაჩერებულ ყვითელ კაბრიოლეტში და წაბლაცხენებიდაიძრნენკიდეც.ჰანსკასტორპიაღშფოთებისაგანკაბრიოლეტისმაგარმერხზეძლივსმაგრდებოდა.

-ნახევარიწელი?ნახევარიწელიკიიქნებაუკვე,რაცაქახარ!ვისააქვსამდენიგასაცდენიდრო!-ჰმ,დრო,-გვერდზე მიუხედავად თქვა იოახიმმა და თავი დააკანტურა.ბიძაშვილისგულწრფელიაღშფოთებააინუნშიაცარჩაუგდია,-ვერწარმოიდგენ,როგორაგდებულადეკიდებიანაქადამიანისდროს.ამათთვისსამიკვირაერთდღესუდრის.აი,შენითვალით ნახავ,ყველაფერსსაკუთარ ტყავზეგამოცდი,-თქვამანდადასძინა,-აქკაცისულ სხვაცნებებითაზროვნებასეჩვევი.ჰანს კასტორპი გვერდიდან შეჰყურებდა იოახიმს და თვალს არ აშორებდა,შემდეგთავიგადააქნიადაუთხრა:-შენმაინცდიდებულადმოკეთებულხარ.-მართლა?-ჰკითხაიოახიმმა,-რავიცი,მეცასემგონიადა,-დასძინამან,წამოიწია,მერხის საზურგეს უფრო მარჯვედ მიეყრდნო,მაგრამ მალე ისევჩამოცურდადაგვერდულადჩაჯდა,-თავსნამდვილადუკეთვგრძნობ,მაგრამჯერგამოჯანსაღებულიმაინცარავარ.ზემოთ,მარცხენამხარეს,სადაცწინათხიხინიისმოდა,ახლამხოლოდმკვეთრადისმისსუნთქვა,ამასკიდევარაუშავს,მაგრამქვემოთ ჯერ კიდევძალიანმკვეთრიასუნთქვა,ხოლო მეორენეკნებშუაღრუშიკარგამაგარიხიხინიისმის.-ოჰო,შენკარგადგანსწავლულხარ!-თქვაჰანსკასტორპმა.-ღმერთმანი,ძალიანსასიამოვნო განსწავლულობაკია.სამხედრო სამსახურშიმამყოფა და სიამოვნებით გავატანდი ამ განსწავლულობას ქარს,-მიუგოიოახიმმა,-ნახველსმაინც აღარ ვიღებდე...-განაგრძო მანდაროგორღაცდაუდევრადდათანფიცხლადაიჩეჩამხრები,რაცძალიანარუხდებოდა.მერეპალტოსგარეჯიბიდანსანახევროდამოაცოცარაღაც,ბიძაშვილსდაანახვადაისევ ჯიბეში ჩამალა:ეს იყო ლითონისსაცობიანი,ლურჯი შუშის ბრტყელი,გვერდებშეზნექილიბოთლი,-ასეთიბოთლები,აქზევით,უმეტესობასგვაქვს,-თქვამან,-სახელიცკიშევარქვითჩვენებურად,მეტადმოსწრებულიმეტსახელი.შენრა,მიდამოსათვალიერებ?ჰანსკასტორპიმართლაცმიდამოსჭვრეტითიყოგართულიდაუპასუხა:-დიდებულია!-მოგწონს?-შეეკითხაიოახიმი.ეტლიერთხანსხეობისშუაგულისაკენმიდიოდარკინიგზისგასწვრივუთანაბროდგანაშენიანებულ ქუჩაზე,შემდეგ მარცხნივ გადაუხვიეს,ხევი გადაიარეს დათოხარიკითშეუყვნენტყიანიფერდობისკენმიმავალ აღმართს.იქ,ზემოთ,ოდნავწინ წამოწეულ აბიბინებულ პლატოზე ფასადით სამხრეთ-დასავლეთისაკენმიქცეული გრძლად გაჭიმული შენობა იდგა. შენობას გუმბათიანი კოშკიამშვენებდა, ხოლო მთელ სიგრძეზე ჩამწკრივებული ლოჯიები შორიდანნასვრეტებიან,ფოროვან ღრუბელს ამსგავსებდა.სანატორიუმში აქა-იქ უკვეკიაფობდა შუქი. სწრაფად ღამდებოდა. ვარდისფერი დაისი, ღრუბლებითმოფენილ უღიმღამო ცას ერთხანს რომ აცოცხლებდა, უკვეგაფერმკრთალებულიყო და ირგვლივ იმ უფერულ, უსულო და ნაღვლიანგარდამავალ ჟამსდაესადგურებინა,დღისადაღამისგაყრისასრომიცისხოლმე.გრძლად გაწოლილი, ოდნავ მიხვეულ-მოხვეული, დასახლებული ხეობაგაჩირაღდნდა,მის ორივე კალთაზეც აკიაფდა შუქი.მარჯვენა,ტერასებადგანაშენიანებულიკალთა,უფროკარგადიყოგანათებული,მარცხნივ,ამწვანებულფერდობზე, ბილიკები მიიკლაკნებოდა და ყურყუმელა წიწვიან ტყეებშიიკარგებოდა.უფრო შორს,ხეობის ვიწროებში ჩაკარგულიყო ფიქლისფრადჩალურჯებულიმთებისკულისები.უეცრად ქარიამოვარდადასაღამოსსუსხმამგზავრებსთავისიძალააგრძნობინა.-არა,გულახდილად რომვთქვა,აქაურობაარცისედიდებულია,-თქვაჰანსკასტორპმა,-აბა,სადარისგლეტჩერები,ფირნებიდაბუმბერაზიკლდეები?იქრომმოჩანს,ისინითვალშიმეპატარავება.-აბა,რასამბობ,-მიუგოიოახიმმა,-თითქმისყველგანმოჩანსტყისსაზღვარი.შეხე,როგორ მკვეთრად წყდებაფიჭვნარიდაიმისზემოთ აღარაფერირჩება,სალიკლდეებისგარდა.ეგერშენიგლეტჩერიც,გაღმა,შვარცჰორნისმარჯვნივ,ლურჯად ჩამუქებულიშვერილირომმოჩანს.დიდიარ არის,მაგრამნამდვილიგლეტჩერია,სკალეტასგლეტჩერიჰქვია.მიშელსადატინცენჰორნსაქედანვერ

დაინახავ, თორემ ისინი მთელი წლის განმავლობაში თოვლით არიანდაფარულნი.-მარადიულითოვლით,-თქვაჰანსკასტორპმა.-დიახ,თუგნებავს,მარადიულითოვლით.ყველაესმთაძალიანმაღალია.ისიცხომუნდაიანგარიშო,რომჩვენთვითონვართ უსაშველო სიმაღლეზე,ზღვისდონიდანათასექვსასმეტრზედაამიტომაღარგეჩვენებამთებიისემაღალი.-ო,რამაგრად ვიფორთხიალეთ!შიშისაგანსულიმეპარებოდა.ათასექვსასიმეტრი!ესდაახლოებითხუთიათასფუტსმაინცუდრის,თუანგარიშიარმეშლება.ჩემსსიცოცხლეშიარვყოფილვარამსიმაღლეზე,-თქვაჰანსკასტორპმა,ღრმადჩაისუნთქადაინტერესითგაუსინჯაჭაშნიკიუცხოჰაერს.ჰაერიმხოლოდწმინდაიყოდამეტიარაფერი-სურნელებააკლდა,შინაარსისადანამისაგანდაცლილი,მჩატედკიჩადიოდაფილტვებში,მაგრამსულსადაგულსარეცხებოდა.-შესანიშნავია!-ზრდილობიანადაღნიშნამან.-ესჰაერიხომცნობილია.სხვათაშორის,ამსაღამოსაქაურობათავსვერმოიწონებს.ხანდახანუკეთესისანახავიახოლმე,განსაკუთრებითმაშინ,თოვლიროცადევს,მაგრამმაინცგყირჭდება.მერწმუნე,ჩვენყველასაქ,ზევით,ენავერიტყვის,ისემობეზრებულიგვაქვსაქაურობა,-თქვაიოახიმმადაბაგეზიზღითმოეღრიცა.დიდად არცესგრიმასაუხდებოდა,გაზვიადებულიჩანდადამისთავშეუკავებლობასაცამხელდა.-შენრაღაცუცნაურადლაპარაკობ,-თქვაჰანსკასტორპმა.-უცნაურადვლაპარაკობ?-ცოტაარიყოს,შეშფოთდაიოახიმიდაბიძაშვილისკენშებრუნდა.-არა,არა,მაპატიე,მხოლოდწამითმომეჩვენა!-არდაახანაჰანსკასტორპმა.იგიიმსიტყვებსგულისხმობდა,„ჩვენ,აქ,ზევითო“,უკვესამჯერ თუოთხჯერ რომგაიმეორა იოახიმმა.ამ გამოთქმამ კიდეც შეაკრთო და უცნაური გრძნობაცმოჰგვარა.- როგორც ხედავ, ჩვენი სანატორიუმი კურორტზე კიდევ უფრო მაღლააგაშენებული,-განაგრძოიოახიმმა,-ორმოცდაათიმეტრითმაღლა.პროსპექტშიასითო,წერია,მაგრამორმოცდაათ მეტრზემეტიარ იქნება.ყველაზემაღლაასანატორიუმი შაცალპი“,აქედანარ მოჩანს.ზამთარში,გზარომდაიკეტება,შაცალპელებითავიანთგვამებსძირსბობსლეისციგებითუშვებენხოლმე.-თავიანთ გვამებს?ჰო,მივხვდი!ერთიუყურე!-წამოიძახაჰანსკასტორპმადაუცებ სიცილი აუტყდა.ხმამაღალმა,გულიანმა სიცილმა მკერდი მძლავრადშეურხია და სუსხიანი ქარისაგან გახევებული სახე ტკივილმა დაუმანჭა,-ბობსლეისციგებითო!მერეასეგულარხეინადმიამბობამას?შენამხუთთვეშინამდვილიცინიკოსიგამხდარხარ!-ცინიკოსობარაშუაშია,-მხრებიაიჩეჩაიოახიმმა,-ვითომრაო,გვამისათვისგანასულერთიარარის,როგორდაუშვებენდაბლა?ისეკი,ძნელიარიქნება,აქ,ჩვენთან,ცინიკოსირომგახდეკაცი.თვითონბერენსიძველიცინიკოსია,მაგრამსხვათაშორის,კარგივინმეა,ყოფილიკორპორანტია,ოპერატორიცბრწყინვალეუნდაიყოს.ბერენსიმოგეწონება.აქვემუშაობსკროკოვსკი-ბერენსისასისტენტი,დიდიჭკუისპატრონიკაცი.პროსპექტშიგანსაკუთრებით არისმოხსენიებულიმისი მოღვაწეობა. იგი, სახელდობრ, პაციენტების სულის დანაწევრებაზემუშაობს.-რაზემუშაობს?სულისდანაწევრებაზე?ესრაღაჯანდაბაა!-წამოიყვირაჰანსკასტორპმადაუზომოდგამხიარულდა.თავსისედაცვეღარერეოდადაამსულისდანაწევრებისამბავმახომსულ მოუთავახელი.ისეთისიცილიაუტყდა,რომწელშიმოიკუნტადათვალებზეაფარებულიხელებიდანღაპაღუპითწამოუვიდაცრემლები.იოახიმსაც გაეცინა და ეტყობოდა,სიცილმა გუნება გამოუკეთა.ამასობაშიცხენებმა,როგორციქნა,ნაბიჯითაათავესმიხვეულ-მოხვეულიციცაბოაღმართი და ინტერნაციონალურ სანატორიუმ ბერგჰოფის“ ჭიშკართანშეჩერდნენ.ახალგაზრდებიეკიპაჟიდანჩინებულ გუნებაზეგადმოვიდნენ.

#34იქვე,ხელმარჯვნივ,ალაყაფსადასადარბაზოშესასვლელსშორის,კონსიერჟის

ჯიხურიმოჩანდა.იქიდან,სადგურზედამხვდურიკოჭლისმსგავსად,ნაცრისფერლივრეაში გამოწყობილი მოსამსახურე გამოვიდა.ეტყობოდა,ფრანგი უნდაყოფილიყო.იგი აქამდე ტელეფონთან იჯდა და გაზეთების კითხვაში იყოგართული. მან ახალგაზრდები გაჩახჩახებულ ვესტიბიულში შეიყვანა.ხელმარცხნივთავშესაყრელი ოთახები მოჩანდა,ჰანს კასტორპმა ჩავლისასყველგანშეიჭვრიტა,მაგრამოთახებიცარიელიდაუხვდა.ბიძაშვილსჰკითხა,დამსვენებლებისადარიანოდამანაცმიუგო:-აივნებზეწვანან.დღესმეშენსდასახვედრადგამომიშვეს,თორემნავახშმევსმეცაივანზევწევარხოლმე.ჰანსკასტორპსცოტაღადააკლდა,რომკვლავარახარხარებულიყო.-რაა,ამღამესადანისლშიცაივანზეწევხართხოლმე?-ათრთოლებულიხმითჰკითხამანიოახიმს.-ჰო,ასეგვაქვსდანიშნული,რვიდანათამდეუნდავიწვეთ,მაგრამმოდი,ჯერშენიოთახინახედახელებიდაიბანე.ლიფტს ფრანგი მხლებელი ემსახურებოდა.სანამ ზევით ავიდოდნენ,ჰანსკასტორპმათვალებიამოიმშრალა.-სიცილმასულ არგამასავათა!-თქვამანდაჰაერიპირითჩაისუნთქა,-იმდენსიგიჟესმომიყევი,რომ...სულისდანაწევრებასხომნუღარიკითხავ...ნამდვილადმეტისმეტიმომივიდა.მგზავრობისაგანისედაცცოტადაღლილივიყავიდა...ჰო,მართლა,ფეხებიარ გეყინება?ფეხებიგაყინულიმაქვს,სახეკიმიხურსდაესდიდად სასიამოვნო როდია.ახლავევერ დავნაყრდებით?მგონი,მშიაკიდეც.ჭამისსაქმეროგორარისაქ,თქვენთან,ზევით,კარგად?ისინი უხმაუროდ მიდიოდნენ ტალანში ქოქოსის ფიანდაზზე. ჭერზეჩამოკიდებული,რძისფერიშუშისზარისებურიბუშტებიიქაურობასმკრთალ შუქჰფენდნენ.ლაქიანიზეთისსაღებავიკედლებსლაპლაპასითეთრესთანერთადთითქოსსიმკვრივესაცანიჭებდა.სადღაცმოწყალებისდასაცმოჰკრესთვალი.მასთეთრითავსაბურიეხურადაცხვირზეწამოკოსებულიპენსნესზონარიყურზეჰქონდაგადაგდებული.იგიპროტესტანტიუნდაყოფილიყო.თავისიხელობისჭეშმარიტისიყვარულიარეტყობოდა,თვალებსცნობისმოყვარედაცეცებდადაროგორცჩანდა,მოწყენილობისაგანფრიადშეწუხებულიდაგულდამძიმებულიცგახლდათ.ტალანში,ორგან,დანომრილიოთახებისთეთრად გალაქულიკარისწინ,მუცელგაბერილიმოკლეყელიანიდიდიბალონებიიდგა.რისთვისიყოისინისაჭირო,ამისკითხვაჰანსკასტორპსამჯერადგადაავიწყდა.-აი,შენიოთახი,-უთხრაიოახიმმა,-ოცდამეთოთხმეტენომერია.მარჯვნივმევარ,მარცხნივკიერთირუსიცოლ-ქმარიცხოვრობს,ცოტამდაბიო დახმაურიანიმეზობლებიკიგეყოლება,მაგრამსხვანაირადარეწყობოდა.აბა,რასიტყვი?კარი ორმაგი იყო დაკარებშუაღრუში ტანსაცმლის საკიდები თავსდებოდა.იოახიმმაჭერისნათურააანთოდამისმთრთოლარეშუქშიოთახისასიამოვნოდამყუდროგამოჩნდა.ოთახშითეთრი,პრაქტიკულიავეჯიიდგა,კედლებზეცთეთრი,გამძლე,გასარეცხიშპალერიგაეკრათ,იატაკზეგაწკრიალებულილინოლეუმიეგო,ხოლოფანჯრებზეთანამედროვეგემოვნებისმიხედვითსადადამხიარულინაქარგითდაშვენებულიტილოსფარდებიეკიდა.აივნისკარიღიაიყო.იქიდანხეობაშიაციმციმებულისინათლეებიმოჩანდადასაცეკვაო მუსიკისშორეულიხმაისმოდა.კეთილ იოახიმსკამოდისთავზეყვავილებიშემოედგა,სულ ესიყო,რაც კი მეორედ ამოყრილ ბალახში ეპოვა,პატარა ლარნაკში ფერდობებზეთავისიხელითდაკრეფილიცოტაოდენიმელიკუდადარამდენიმეღერიმაჩიტაჩაედო.-რაყურადღებიანიხარ,-უთხრაბიძაშვილსჰანსკასტორპმა,-მშვენიერიოთახია!აქძალიანსასიამოვნოიქნებარამდენიმეკვირისგატარება.-გუშინწინაქერთიამერიკელიქალიმოკვდა,-უთხრაიოახიმმა,-ბერენსმამითხრა,შენიბიძაშვილისჩამოსვლამდემოთავებულიიქნებამისისაქმედაშეუძლიაესოთახიმიიღოსო.მომაკვდავსთავისისაქმროადგათავს,ინგლისისფლოტის ოფიცერი,მაინცდამაინც ვაჟკაცურად ვერ ეჭირა თავი,წამდაუწუმდერეფანშიგადიოდადაპატარაბიჭივითტიროდა.გაპარსულ ლოყებსცრემლიუთუთქავდა და სახეზე კოლდკრემს იცხებდა ხოლმე.გუშინწინ საღამოს იმამერიკელ ქალიშვილსორჯერჰქონდაპირიდანძლიერისისხლდენადაგათავდა

კიდეც. მაგრამ ის გუშინ დილასვე წაასვენეს, ოთახი, რა თქმა უნდა,საფუძვლიანადაახრჩოლესფორმალინით,იცი,ასეთშემთხვევებშიფორმალინითურმეუებარისაშუალებაყოფილა.ჰანს კასტორპი აღელვებული და დაბნეული უგდებდა იოახიმს ყურს.იგიმკლავებდაკაპიწებული იდგა განიერ პირსაბანთან. პირსაბანის ნიკელისონკანებსელექტრონისშუქზელაპლაპიგაჰქონდა.ჰანსკასტორპმაფრთხილადგააპარათვალისუფთად გაწყობილი,თეთრად შეღებილირკინისსაწოლისკენ,ხელიდაიბანა,შეიმშრალადა,ცოტაარიყოს,აბდაუბდალაპარაკსმოჰყვა:- ჰოო,ახრჩოლება ჩინებულია,მეთილალდეჰიდს H2CO-ს ყველაზეგამძლებაქტერიაცკივერუმკლავდება,მაგრამმანცხვირშიშეღიტინებაციცის,არა?რათქმაუნდა,სისუფთავისუსასტიკესიდაცვაჯანმრთელობისძირითადიპირობაა...„რათქმაუნდაო“,მანუცნაურადდაანაწევრა,მისიბიძაშვილიკისტუდენტობისდროიდანუფრო წესიერ მეტყველებასიყო მიჩვეული.ჰანსკასტორპმაკვლავენაწყლიანადგანაგრძო:-ჰო,რამინდოდა,კიდევმეთქვა...ისფლოტისოფიცერიპირს,ალბათ,საპარსითიპარსავდა,იმითუფროადვილიასახისდასერვა,ვიდრეკარგადპირაწყობილისამართებლით.ესსაკუთარიგამოცდილებითაცვიცი.მეხანერთსვხმარობდახან მეორეს... ჰოდა,გაღიზიანებულ კანს მარილიანი წყალი,ბუნებრივია,აუწვავდა,თანაცსამხედრო სამსახურში,ალბათ,შეჩვეულიიყო კოლდკრემისხმარებასდა...გასაოცარსაქნამდვილადვერაფერსვხედავ...ჰანსკასტორპიკიდევკარგახანსტლიკინებდა,თქვა,ჩემოდანშიორასიცალიჩემისაყვარელისიგარა მარიამანჩინი“მიდევს,საბაჟოშიძალიანზერელედგამჩხრიკესო.მერეიოახიმსრამდენიმეკაცისმოკითხვაგადასცა.-აქარ ათბობენ?-უცებწამოიყვირამან,გათბობისმილებსმივარდადახელიდაადო.-არა,საკმაოდგრილადგვინახავენ,-უპასუხაიოახიმმა,-აგვისტომდეასეიქნება,სანამცენტრალურგათბობასარჩართავენ.-აგვისტომდე,აგვისტომდე!-თქვაჰანსკასტორპმა,-მეკივიყინებიდა!საძაგლადვიყინები,ტანზემცივა,სახეკიაშკარადმიხურს,ერთიხელიდამადე,რაცხელივარ!ესთხოვნა,სახეზეხელიდამადეო,სულაცარ შეეფერებოდაჰანსკასტორპისბუნებასდათვითონვეუსიამოვნოგრძნობამოჰგვარა.არციოახიმსდაუპირებიამისთვისხელიშეეხო,მხოლოდესუთხრა:-არაფერია,ჰაერისბრალია.თვითონბერენსსმთელიდღეჩალურჯებულიაქვსლოყები.ზოგიერთივერასოდესეჩვევააქაურჰავას.აბა,ახლაკი,goon,თორემსაჭმელსვეღარაფერსვიშოვით.გარეთ ისევ შეეფეთათ მოწყალების და,რომელიც თავისი ბეცი თვალებითორივესცნობისმოყვარედ ზვერავდა.მეორესართულზეჰანსკასტორპიუცებრაღაც ამაზრზენმა ხმაურმა ადგილზე მიაჯაჭვა.ეს ხმაური სულ ახლოდან,ტალანისმოსახვევიდანმოდიოდა,ხმადიდიარიყო,მაგრამისეთიამაზრზენიგახლდათ,რომჰანსკასტორპსსახედაემანჭადაბიძაშვილსგაფართოებულითვალებითშეხედა.ესაშკარადხველებაიყო,თანაცმამაკაცისა,მაგრამიგიარცერთ ხველებას არ ჰგავდა,რაც ოდესმე ჰანს კასტორპს გაეგონა.მასთანშედარებითყველასხვახველებასიცოცხლისმძლავრდაჯანსაღგამოვლინებასწარმოადგენდა.ეს იყო ყოველგვარი ხალისისა და სიამისაგან დაცლილიხველება,რომელიც თანაბრად კიარ გაისმოდა,არამედ ისეთიხმაჰქონდა,თითქოს დაშლილი ორგანული ნაერთების ფაფაში რაღაც შემაძრწუნებლადუმწეოდფართხალებსო.-დიახ,-თქვაიოახიმმა,-ასეთიხველებაკარგსარაფერსმოასწავებს.ესერთიავსტრიელი არისტოკრატია.რომ იცოდე,რა ელეგანტური კაცია,პირდაპირმხედრადააგაჩენილი.ჯერკიდევუდგასსული,მაგრამმისისაქმეწასულია.მათგზაგანაგრძესდაჰანსკასტორპმაიოახიმსკვლავარისტოკრატიმხედრისხველებაზეგაუბასაუბარი.-არ დაგავიწყდეს,რომამისმსგავსიჩემსსიცოცხლეშიარაფერიგამიგონია,ჰოდა,რაგასაკვირია,შთაბეჭდილებასახდენდესჩემზე.ქვეყანაზემრავალნაირიხველება არსებობს,მშრალი და სველი,როგორც ამბობენ,სველი ხველება

ნაკლებად საშიშიადაასეთ ყეფაზეუკეთესიცაა.ჩემსახალგაზრდობაში(ჩემსახალგაზრდობაშიო,ზუსტადასეთქვა)ანგინარომმქონდა,მგელივითვყმუოდიხოლმედაახლაცკიმახსოვს,როგორგაუხარდებოდაყველას,ცოტარბილადრომდავიწყებდი ხველებას.ასეთი ხველება კი მართლა არ გამიგონია,ყოველშემთხვევაში,პირადად მე,არასდროს დამიხველებია ასე.ეს ხომ ცოცხალიადამიანისხველებასაღარაჰგავს.ესარცმშრალია,მაგრამარცსველიეთქმის.მოკლედ,სახელსვერმოუძებნი.ესხველებარომგესმის,ასეგგონია,ადამიანისშიგნით იხედები,იქ კი ლაფსა და წებოვან ტალახს ხედავ ერთმანეთშიაზელილს.-ჰო,კარგი,-უთხრაიოახიმმა,-მეხომყოველდღემესმისესხმა,შენიაღწერარაღადმინდა.მაგრამჰანსკასტორპიიმხმასვერ ივიწყებდა,კვლავირწმუნებოდა,ამდროსნამდვილადმეგონა,არისტოკრატიმხედრისშიგნითვიყურებოდიო.ბიძაშვილებირესტორანშირომშევიდნენ,ჰანსკასტორპსმღელვარებისაგანუბრწყინავდამგზავრობითმოღლილითვალები.

რესტორანშინათელი,მყუდროდაელეგანტურირესტორანიიქვე,ვესტიბიულისხელმარჯვნივ,თავშესაყრელიოთახებისპირდაპირიყომოთავსებული.იოახიმისსიტყვითიგიძირითადად ახალჩამოსულებს,უდროო დროსმოსადილეპაციენტებსადამათმოსანახულებლად ჩამოსულ სტუმრებს ემსახურებოდა. აქვე იხდიდნენდაბადების დღეებს,აქვე იშლებოდა შინისკენ გზის დასალოცი სუფრაც დააღინიშნებოდა საერთო-სამედიცინო გამოკვლევის საიმედო შედეგებიც.ხანდახანაქდიდიმხიარულებაადაშამპანურისბოთლებიციხსნებაო,უთხრაბიძაშვილს იოახიმმა.ახლა რესტორანში ერთი,ოცდაათ წელს მიღწეულიქალბატონის გარდა არავინ იჯდა,იგი წიგნს კითხულობდა,თან თავისთვისღიღინებდადამარცხენახელისშუათითსსუფრაზემსუბუქადუკაკუნებდა.როცაახალგაზრდები მაგიდას მიუსხდნენ,მან ადგილი გამოიცვალა,რათამათკენზურგშექცევითდამჯდარიყო.ადამიანებსუფრთხისდაყოველთვისრესტორანშიჭამს წიგნით ხელშიო,ჩუმად უთხრაჰანს კასტორპს იოახიმმა.სულ პატარაგოგონაყოფილა,სანატორიუმში რომ მოხვედრილადამას შემდეგ სხვაგანაღარცუცხოვრიათურმე.- აბა,შენი ხუთი თვის სტაჟით მაგასთან შედარებით მთლად ახალბედაყოფილხარდაწელიწადიცრომწამოიკიდოზურგზე,მაინცახალბედადარჩები,-უთხრაჰანსკასტორპმათავისბიძაშვილს.იოახიმმაისევუცნაურადაიჩეჩამხრები,რაცწინათარსჩვეოდა,დახელიმენიუსწამოავლო.ისინი ფანჯარასთან დასხდნენ,რესტორნის უმშვენიერეს,ოდნავშემაღლებულ ადგილზე,ისხდნენკრემისფერფარდასთანერთმანეთისპირისპირდაწითლად შებურვილიმაგიდისნათურისანარეკლისახეებსუფერადებდათ.ჰანს კასტორპმაერთმანეთს გადააჭდო ახალდაბანილი ხელები დავახშმისმოლოდინში გემრიელად მოიფშვნიტა. სუფრასთან ხელების ფშვნეტაჩვეულებად ჰქონდა,ეს ჩვევაიქიდან თუ დაჰყვა,მისი წინაპრები წვნიანისშემოტანისწინრომლოცულობდნენხოლმე.მათ სუფრასშავკაბიანი,თეთრწინსაფარაკრული,პირმოღიმარი,ფართოსახიანი,ლოყებღაჟღაჟა,ყრანტალაოფიციანტი ემსახურებოდა. ჰანს კასტორპი გათვითცნობიერდა, რომ აქოფიციანტქალებსდარბაზისასულებს“ეძახდნენდაამანდიდადგაამხიარულა.ოფიციანტსერთიბოთლი გრიუოლაროზი“შეუკვეთესდაჰანსკასტორპმაუკეთგასათბობად ერთხელ უკანვეგააბრუნაბოთლი.კერძებიჩინებულიმოართვეს:სატაცურიანი წვნიანი,გულგამოჩურთული პამიდორი,ნაირგვარი გარნირითდამშვენებული შემწვარი ხორცი. იშვიათი გემოვნებით მომზადებულიტკბილეული,რამდენიმენაირიყველიდახილი.ჰანსკასტორპსთუმცაისეთიმადაარგაჰღვიძებია,როგორსაცმოელოდა,მაგრამვახშამსიმანაცგვარიანადმოულხინა.იგიმიჩვეულიიყო,მადაცრომარ ჰქონოდა,მაინცუხვად ესვადაეჭამადაამითსაკუთარითავისთვისეცაპატივი.იოახიმი მაინცდამაინც დიდად არ დახარბებია გემრიელ კერძებს,აქაური

სამზარეულომოყირჭებულიმაქვსო.აქ,ზევით,ყველაამდღეშივართ,ჩვენთანმიღებულიასაჭმლისძაგება,აბა,რაუნდაქნა,შენიდღედამოსწრებააქრომიქნებიდაყუდებულიო...სამაგიეროდ,იოახიმიღვინოსსიამოვნებითშეექცეოდა,ხარბადაცკიეწაფებოდადაერთხელ კიდევგამოთქვაკმაყოფილება,ძლივსარჩამოვიდაკაცი,ერთ ჭკვიანურ სიტყვასმაინცრომეტყვიო,თანგულმოდგინედშეეცადათავისგამონათქვამშიგულისამაჩუყებელისიტყვაარგაერია:-დიდებულია,რომჩამოხვედი!-თქვამანდაჩვეულებრივმშვიდხმაშითრთოლაშეეპარა,-შენიჩამოსვლაჩემთვისნამდვილად მოვლენაა.ესხომცვლილებასნიშნავს,შენმა ჩამოსვლამ გარდატეხა შეიტანა ამ უსაზღვრო,მარადიულერთფეროვნებაში,გაწყვიტაერთფეროვნებისჯაჭვი.-სამაგიეროდ,აქ,დრო,ალბათ,ელვის სისწრაფით გარბის,-თქვა ჰანსკასტორპმა.-როგორ გითხრა,სწრაფადაცგადისდანელაც,-უპასუხაიოახიმმა,-მეთუმკითხავ,აქდრო სულაცარ იძვრის,არცამდროსჰქვიადრო დააღარცამსიცოცხლესჰქვიასიცოცხლე,არა,ნამდვილადარა,-თავიგააქნიამანდაკვლავჭიქასწამოავლოხელი.ჰანსკასტორპიცსვამდა,თუმცასახეზეუკვეცეცხლიეკიდა.ტანზეისევსციოდა,მაგრამსხეულშირაღაცუცნაური,სასიამოვნო დათანოდნავშემაწუხებელიმოუსვენრობა ჰქონდა ჩამდგარი. სიტყვები ნიაღვარივით მოსდიოდა, ხანსისულელეცწამოსცდებოდა,მაგრამხელსჩაიქნევდადაკვლავგანაგრძობდასაუბარს.იოახიმიცხალისიანგუნებაზეიყო,ხოლოროცაგანმარტოებითმჯდარიმოღიღინექალბატონიმოულოდნელადწამოხტადაწავიდა,ბიძაშვილებმაუფროთავისუფლად და მხიარულად იგრძნეს თავი. ჭამის დროს ჩანგლებითანიშნებდნენერთმანეთსსათქმელს,პირგამოტენილებიხანგაიბღინძებოდნენ,ხანგაიცინებდნენ,თავსაქნევდნენ,მხრებსიჩეჩდნენდალუკმაჯერწესიერადარცკიჰქონდათგადაყლაპული,რომკვლავაგრძელებდნენლაპარაკს.იოახიმსჰამბურგისამბებიაინტერესებდადაელბისკალაპოტისშეცვლაზეცჩამოაგდოსიტყვა.- ეპოქალური გეგმაა, ეპოქალური! - თქვა ჰანს კასტორპმა, -ეპოქალურიმნიშვნელობა აქვს ჩვენი ნაოსნობის განვითარებისათვის. ამსაქმისათვის ორმოცდაათი მილიონი ერთბაშად შეგვაქვს ბიუჯეტში დადარწმუნებულიიყავი,მშვენივრადვიცით,რასაცვაკეთებთ.ვითომჰანსკასტორპიელბისრეგულირებისსაკითხსუზარმაზარმნიშვნელობასანიჭებდა,მაგრამმაშინვეგადაუხვიაამთემასდაიოახიმსსთხოვა,მიამბე აქ,ზევით“როგორცხოვრობთდაპაციენტებზეცმითხარიორიოდესიტყვაო.ისიცარდაზარებია,მით უმეტეს,რომმოყოლათვითონაცეხალისებოდა,გულსმაინცგადააყოლებდა.ბობსლეისბილიკითგვამებისდაშვებისამბავიჰანსკასტორპმაგაამეორებინა და იოახიმმაც ხელმეორედ დაუდასტურა,ეს წმინდა წყლისსიმართლეგახლავსო.ჰანსკასტორპსისევაუტყდასიცილი,იოახიმიცაჰყვადაეტყობოდა,მართლაგულით მხიარულობდა,რაკიხალისიანიგანწყობილებისშესანარჩუნებლადამამბავსსხვაკომიკურიამბებიცმოაყოლა.ჩემსმაგიდასთანერთისაკმაოდმძიმეავადმყოფიქალიზის,ფრაუშტორი,კანშტატელიმუსიკოსისცოლი,იმისთანა გაუნათლებელი ჩემს ცხოვრებაში არაფერი შემხვედრიაო.დეზინფექციის მაგიერ ისე იტყვის დეზენფექციას“,წარბსაც არ შეიხრისო.ასისტენტკროკოვსკისკი ფომულუსს“ეძახისთურმე.ჰოდა,თუბიჭიხარ,უსმინედასახეზეღიმილიცნუგადაგირბენს.ფრაუშტორიდიდიჭორიკანაცყოფილა,როგორცსხვათაშორის,აქ,ზევით,მყოფიქალებისუმრავლესობაგახლავთ.ერთქალზე კი, ფრაუ ილტისზე, ქალბატონი შტორი ჭორაობს, თან„სტერილეტი“დააქვსო.-არა,„სტერილეტი“როგორმოგწონს,ხომშესანიშნავია?!-დასკამებზენებიერადმიწოლილებმაისეთი ხარხარი ატეხეს,რომ გული ამოუვარდათ დაორივესთითქმისერთდროულადაუტყდასლოკინი.ამასობაშიიოახიმსსახემოეღრუბლადათავისხვედრზეჩაფიქრდა.-ჩვენაქვსხედვართდავიცინით,მეკი,კაცმაარიცის,როდისგავაღწევაქედან,-თქვამან.სახეტკივილით შეეჭმუხნა,დიაფრაგმააუდ-ჩაუდიოდადახანდახანხმაცუწყდებოდა,-ბერენსიყოველთვისუმცირესვადასმეუბნება,ისრომნახევარ

წელიწადსგეტყვის,გაცილებითმეტსუნდამოელოდე.შენთვითონმითხარი,განასავალალო დღეში არავარ ჩავარდნილი?სასწავლებელში უკვე ჩარიცხულივიყავი,ერთ თვეში შემეძლო,საოფიცრო გამოცდა ჩამებარებინა.ახლა კიუსაქმოდ ვაგდივარ აქ,პირშითერმომეტრიმაქვსგაჩრილი,ამუვიციფრაუშტორისბრიყვულ გამოხდომებსვითვლიდადროსტყუილად ვფლანგავ.ჩვენსასაკშიერთიწელიძალიანბევრსნიშნავს,ქვევით ერთ წელიწადშირამდენიცვლილება ხდება და რა წარმატებას არ შეგიძლია მიაღწიო კაცმა.მე კიდამდგარიწყალივითუნდაჩავმყაყდედაზარმაცირეგვენივითვეგდოაქ.არა,ესშედარებანამდვილადარარისგადაჭარბებული.თავისდაგასაკვირადიოახიმსამსიტყვებზეჰანსკასტორპისშეკითხვაშემოესმა,აქპორტერითუიშოვებაო,გაოცებულმაშეხედაბიძაშვილსდადაინახა,რომმასთვლემამორეოდა,თუმცათვლემარასათქმელია-უკვეეძინაკიდეც.-შენთურმეჩაგძინებია!-უთხრაიოახიმმა,-წამო,ორივესდაწოლისდროა.-არავითარიდრო არ ვიციმე,-წა�