Κόστος εκτύπωσης: 2€

συντονισμός ύλης/επιμέλειακώστας τ.

Constant. Sphin.stereo

εξώφυλλο/οπισθόφυλλοφωτογραφία από τις αντιφασιστικές δράσεις

αλληλεγγύης και μνήμης που έλαβαν χώρα στην Ιταλία μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα

δημιουργικόΆρης

Πώς ορίζεται εκείνη η -σχεδόν μαγική- στιγμή που ένα σύνολο ατόμων καταφέρνει να υλοποιήσει το όραμα που έχει για ένα κοινό σκοπό; Και πώς αυτός ο ορισμός όταν παίρνει σάρκα και οστά σε επίπεδο δημιουργίας και προσωπικής έκφρασης, τελικά πραγματώνεται;

Μία τέτοια «δυσκολία» αντιμετωπίζουν όσοι και όσες ασχολήθηκαν, ασχολούνται και θα ασχολούνται με το εγχείρημα που λέγεται Freequency. Ένα εγχείρημα που ξεκίνησε ως διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός (αποκλειστικά) και μετεξελίσσεται σε ένα δίαυλο επικοινωνίας μέσω του γραπτού λόγου και της ραδιοφωνικής έκφρασης.

Η ανάγκη για αδιαμεσολάβητη και μη χειραγωγούμενη ενημέρωση που βασίζεται και ανοίγει στο πεδίο της Τέχνης (με όποια μορφή και αν εκφράζεται αυτή) και της πολιτικής αντίληψης των πραγμάτων, είναι η κινητήρια δύναμη των ανθρώπων που απαρτίζουν το εγχείρημα. Μία προσπάθεια για ένα πολυσυλλεκτικό Μέσο που δεν αντιλαμβάνεται την δημιουργία με όρους αγοραίους. Κριτήριό μας είναι το ενδιαφέρον που βρίσκουμε στην επικοινωνία, στη μουσική, στις παραστατικές τέχνες, στην πολιτική και στους ανθρώπους που είναι «κοινωνοί» αυτών των εννοιών.

Η συνεργασία (μέσω της δικτύωσης) και η παρουσίαση ανάλογων εγχειρημάτων είτε στο κοινωνικό είτε στο καλλιτεχνικό πεδίο είναι για μας ζητούμενο και μία από τις συλλογικές απαντήσεις μας στις επιθέσεις που δεχόμαστε και θα δεχθούμε.

“...δεν θα καίγεται ο κόσμος γύρω μας, και εμείς θα ακούμε μουσική . ας καίμε τον κόσμο

γύρω μας, μετά μουσικής”

Ευχαριστούμε...τον Γιώργο Τριανταφυλλάκο για την ευγενική

παραχώρηση των γραμματοσειρώντον Γιώργο Κ. για την βοήθεια στην επιμέλεια

του συλλογικού κειμένου

συντακτική ομάδαΑ.Β.

ΕλβίραΆρηςΑ.Π.

Αντώνης Σ.Κ.Σ.Ν.Σ.

Γαβριήλ

μετάφραση οπισθόφυλλου

il fascismo uccide. lo stato � complice. la grecia brucia!ο φασισμός δολοφονεί. το κράτος είναι συνεργός. η ελλάδα φλέγεται!

killah p odia ancoraο killah p ακόμη μισεί

περιεχόμενα

tail’s tales [ένθετο]

ερτ: μικρό χρονογράφημα 1μιας μεγάλης εκποίησης, μέρος 10

φασισμός - νεοφιλελεύθερη δημοκρατία, 7ένα τσιγάρο δρόμος

mare nostrum 21ιταλός δεν γίνεσαι, πεθαίνεις

μια μαύρη βίβλος που με σκοτείνιασε 25

είμαστε ό,τι τρώμε... 28(γαστρονομική εμπειρία με βάση από φασίστες)

έχω μάθει να είμαι ξένος 37

συνέντευξη antimob 32

κουβέντα με τους revolted masses 42

editorial

Γιατί υποστηρίζει κάποιος, με τον οποιοδήποτε τρόπο, νταήδες, αν ο ίδιος δεν είναι διατεθειμένοςνα γίνει νταής; Είναι απλά δειλός ή δε θέλει να ενταχθεί σε ένα λούμπεν κομμάτι της κοινωνίας συμμετέχοντας ενεργά σε πογκρόμ και καρτέρια μίσους; Αν η μνησίκακη βία εξαπλωθεί σε μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας, γίνει μπανάλ, θα του είναι πιο εύκολο να φορέσει τη μαύρη μπλούζα με τον μαίανδρο και να συμμετέχει σε συλλογικά εγκλήματα; Η ιστορία λέει ναι. Θα του είναι πιο εύκολο, θα του είναι ανώδυνο. Τα εγκλήματά του θα είναι νομιμοποιημένα από μια κοινωνία που τα ανέχεται και τα συγκαλύπτει και ο γείτονάς του δεθα τον θεωρεί φρικιό.Και τώρα, όποιος είπε “Χρυσή Αυγή ρε σας χρειάζεται” ας πάρει απόσταση, ας μυρίσει τη μεταλλική οσμή, ας δει μια ομάδα 30 ατόμων να καλείται να σφάξει στον δρόμο τον Φύσσα, μετανάστες, διαφορετικούς. Αφού σκοτώσει κάποιος, είναι μόνος του. Μόνος του είναι και πριν το κάνει, απλά κρύβεται απερίσκεπτα πίσω από συλλογικές υστερίες. Αυτό δεν τον καθιστά λιγότερο υπεύθυνο, λιγότερο φρικτό. Τον καθιστά μια δειλή ύπαρξη που δεν αντέχει να ορίσει μόνη της τη στάση της απέναντι στα πράγματα πριν τη συλλογικοποιήσει, να διαφοροποιηθεί από μια άσχημη μάζα, να στοχαστεί λίγο πριν εκτοξεύσει σαχλαμάρες.Για να αντέχεις και να περικλείεις τον Άλλον πρέπει πρώτα να αντέχεις τη μοναξιά σου, τη δική σου δηλαδή μοναδικότητα.Αντέχεις να είσαι μόνος και δολοφόνος; Μόνος σου και κτήνος;Είναι κανιβαλισμός να αντιλαμβάνεσαι μόνο αφού δεις τη ζημιά. Μας έπνιξε η ορατότητα της αηδίας τα τελευταία χρόνια. Να βλέπουμε μπρατσωμένους κρετίνους να μιλάνε αντί για εμάς. Με τα μέσα που αποκτούν, να μιλάνε πιο δυνατά από εμάς.Και οι ανήλικοι συμπολίτες να γελάνε σαν να παρακολουθούν φάρσα, να απολαμβάνουν σαν να μυρίζουν την πορδή τους.Μας φέρνει ναυτία να ζείτε σαν να παίζετε στο American Pie. Πάντα έφερνε ναυτία σε κάποιους σπαστικούς αυτή η γλοιώδης ασυνειδησία. Πόση ενσυναίσθηση χρειάζεται, πόσα κιλά, για να καταλάβει κάποιος πως δεν είναι καθόλου αστείο να σπέρνεις τρόμο σε έναν μετανάστη, να κοροϊδεύεις μία τρανσέξουαλ στη Συγγρού και να εκτοξεύεις σεξιστικές ατάκες ; Πόσα κιλά να σας τα χορηγήσουμε.Όποιος διάλεγε να εκπροσωπείται από τη Χρυσή Αυγή, δεν παραμυθιαζόταν, δεν αγνοούσε. Ακριβώς γιατί όσοι μάχονταν για τον αντιφασισμό δε θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους, εξυπνότερους, καλύτερο είδος. Για αυτό οι πρώτοι είναι υπεύθυνοι για τον συλλογικό φόνο. Γιατί οι δεύτεροι, πρώτα μόνοι και μετά μαζί και πάντα τελικά μόνοι, διάλεξαν αλλιώς.

Τώρα κατάλαβες;

19/09/2013

Α.Π.

αφιερωμένο στους Σαχτζάτ, Cheikh, Παύλοκαι σε όσους/όσες δεν μάθαμε ποτέ τα ονόματά τους

7

by Yannis Karabatsos

Φασισμός - νεοφιλελεύθερη Δημοκρατία, ένα τσιγάρο δρόμοςτης συντακτικής ομάδας του freequency project

Je est un autre/ Εγώ είναι ένας άλλος

Το έθνος, όπως κάθε ταυτότητα που αξιώνει να προσφέρει μια αίσθηση ενοποιητικής ασφάλειας σε όσους θα τη διαθέτουν , είναι ένας άλλος. Μια εικόνα, ας φανταστούμε, ενός μορφώματος με καθαρά χαρακτηριστικά, διάφανα και συγκεκριμένα. Πολιτισμός, παράδοση, σωματικά και πνευματικά χαρακτηριστικά, θρησκεία και άρα οντολογική και ηθική στάση, γλώσσα. Η φαντασιακή αυτή εικόνα συγκροτεί το ιδανικό που ανακουφίζει το συλλογικό υποκείμενο από την αίσθηση του κατακερματισμένου, του χαώδους, της ασυντόνιστης και ανομοιογενούς μορφής. Κάπως έτσι το έθνος αποκτά κοινή ιστορία, κοινή παροντική διάσταση και κοινή στοχοθεσία.

Αυτό το ψυχαναλυτικό σχήμα της ταύτισης με έναν ιδανικό άλλο, που επεξεργάζεται ο Λακάν ονομάζοντας το στάδιο του καθρέφτη και περιγράφει την πρώτη ταύτιση και την πρώτη συγκρότηση του εγώ, μπορεί να γίνει πολύτιμο εργαλείο κατανόησης της εθνικής ταυτότητας και στη συνέχεια των μορφωμάτων εκείνων που θέτουν ως ιδανικό τους την ταυτότητα αυτή, όπως τα εθνικοσοσιαλιστικά.

Αυτή η ναρκισσιστική ταύτιση βρίσκεται στα θεμέλια κάθε επίκλησης στο έθνος, για όποιο λόγο και αν γίνεται αυτή. Έτσι, για κάποιους το εθνικό είδωλο είναι το όχημα

που θα οδηγήσει στη συλλογική ευδαιμονία, ενώ για άλλους εκείνο που εξασφαλίζει την απαραίτητη σταθερότητα, το εύφορο κτήμα για την οικονομική τους ανάπτυξη. Οι δύο αυτές εκδοχές άλλες φορές αντέχουν και άλλες φορές όχι να συνεργάζονται πολιτικά. Σε κάθε περίπτωση πάντως, μιας και στα θεμέλια τους διαβάζεται η ίδια παρανοϊκή ταύτιση (είναι αλήθεια - και σημαίνει πολλά - πως ο Λακάν θεωρεί την παράνοια δομικό χαρακτηριστικό του εγώ από τη στιγμή που αυτό γεννιέται από μια αλλοτριωτική ταύτιση), εκτρέφουν τον ναζισμό: οτιδήποτε δεν εμπίπτει στην ιδανική ταύτιση, μετανάστες, αλλόγλωσσοι, άθεοι, ισχνές, γίνεται παράδοξο και πρέπει να αποκλειστεί. Η επιθετικότητα που προκύπτει από μια φαντασιακή ομοιογένεια που πρώτα ενδοβάλλεται και στη συνέχεια προβάλλεται σε

κάθε υποκείμενο εκεί έξω είναι αποτέλεσμα αυτής της μάταιης προσπάθειας όλα να είναι ίδια, κανονικά, σωστά.

Τα παραπάνω καταδεικνύουν 3 σημεία:

• Η Χρυσή Αυγή είναι ένα παρανοϊκό συλλογικό υποκείμενο, αποτελούμενο από άτομα άσχετα μεταξύ τους που επινοούν κοινά χαρακτηριστικά, οραματίζονται καθαρότητες και επιβάλλουν τον ιδανικό εαυτό τους με μια κτηνώδη επιθετικότητα.

• Η κρατική εξουσία σε κάθε έκφανση της χρησιμοποίησε αυτή την αλλοτριωτική ταυτότητα στο νεοελληνικό κράτος εξ απαρχής του. Και ακριβώς επειδή μονοπώλησε τον ενοποιητικό λόγο και την εξουσία που τον επιβάλλει είναι και η ίδια βαθιά φασιστική, και είναι ένα καθόλου χαριτωμένο ανέκδοτο να φοράει τη στολή του αντιφασίστα Ζορό. Με αυτό τον τρόπο κατόρθωσε να εμποδίσει άλλες ταυτίσεις που θα οδηγούσαν σε άλλους σχηματισμούς και επιδιώξεις, όπως για παράδειγμα οι ταξικές. Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών λόγων συζητιέται αν είναι ποσοτική, δεν είναι πάντως ποιοτική σε καμία περίπτωση. Το ελληνικό κράτος σημαίνει ελληνικό (σύνολο φερόντων την ελληνική ταυτότητα) και κράτος (εξουσιαστικός μηχανισμός που μονοπωλεί τον καταναγκασμό δημιουργώντας σταθερές συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης).

• Τελικά, η μάχη σε μια συνθήκη καθαρής εξαίρεσης, όπου οι δύο ομόκεντροι κύκλοι της κανονικότητας και της εξαίρεσης - η οποία, ως δυνητική κατάσταση, καθιστά την κανονικότητα εφικτή - έχουν ταυτιστεί, δίνεται μεταξύ εκείνων που διεκδικούν να νοηματοδοτήσουν ξανά τα κενά σημαίνοντα: Στην παρούσα συνθήκη κοινωνικής εξαθλίωσης, παρακμής των παλαιοκομματικών Μεσσιών που θα έφερναν τον παράδεισο, αδυναμίας ψηφοθηρικών υποσχέσεων - αφού είναι προφανές πως αυτές δεν μπορούν να τηρηθούν -, ο ιστός απειλείται από υψηλή εντροπία. Όλα είναι θολά. Τίποτα δεν έχει σημασία, γιατί στα πάντα έχουν δοθεί άπειρες και αντιφατικές σημασίες. Ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος φαντάζει σαν

το πιο βαρετό φυλλάδιο με προσφορές μεγάλης αλυσίδας πολυκαταστημάτων. Δεν το διαβάζεις – το παίρνεις, το τσαλακώνεις και το πετάς. Εκείνος ο σχηματισμός που θα κατορθώσει με μια δυνατή εικόνα να επανανοηματοδοτήσει το σημαίνον του θα βγει λοιπόν νικητής. Και πάντα μιλάμε φυσικά για εικόνα. Γιατί η εικόνα είναι το εργαλείο μιας ακόμα φαντασιακής ταύτισης που θα συγκροτήσει το χαμένο ομοιογενές υποκείμενο που λέγεται ελληνική δημοκρατία.

Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να διαβάσουμε τις εικόνες μαύρων τζιπ και κουκουλοφόρων της αντιτρομοκρατικής να συλλαμβάνουν την κεφαλή του ναζιστικού τέρατος. Αφορμή, ο θάνατος ενός ανθρώπου για μας, ενός Έλληνα για κείνους. Σε συγχρονισμό χορευτικό, δένουν οι δικογραφίες, οργανώνεται το επιχειρησιακό σχέδιο συλλήψεων και ακούμε το κάλεσμα: ελάτε ξανά να γίνουμε Έλληνες, δημοκράτες και φιλόξενοι, ηθικοί, παραπλανημένοι πλην τίμιοι ψηφοφόροι, ταλαιπωρημένοι και φτωχοί, αλλά όχι και δολοφόνοι.Αλλιώς, ελάτε να γίνουμε άντρες, Έλληνες, τίμιοι και στιβαροί.Αλλιώς, ελάτε να γίνουμε δημοκράτες, νοικοκυρεμένοι, μεσογειακοί και μπριόζοι.Αλλιώς, ελάτε να σώσουμε τη χώρα, όλοι Έλληνες είμαστε.Αλλιώς, ελάτε να φέρουμε την αλλαγή, όλοι μαζί μπορούμε, ειρηνικά και κοινοβουλευτικά.

Αν δεν καταφέρουμε να ευνουχίσουμε αυτή την επιθυμία μας να κατασπαράξουμε τον άλλο και τον εαυτό μας, γιατί δεν ανταποκρίνεται στις αλλοτριωτικές ταυτίσεις μας, και απλά τις αντικαθιστούμε κάθε φορά με άλλες που καθόλου δεν διαφέρουν από τις προηγούμενες, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να συνυπάρξουμε με τον άλλο και να δομήσουμε ένα ώριμο, ενήλικο συλλογικό υποκείμενο.

Το μόνο πράγμα που πολλούς ενώνει και συνεχίζει να ενώνει είναι εκείνος ο μανδύας του απλού μέσου Έλληνα. Ο τελευταίος δεν

8

9

είναι άνθρωπος. Είναι ο μανδύας του Χάρρυ Πότερ, τον φοράς και γίνεσαι αόρατος ευθυνών. Και αυτόν φυσικά οι συλλήψεις δεν τον κατέστρεψαν. Αντίθετα, με την αρωγή των Μέσων Μαζικής ενημέρωσης, τον μοίρασαν σε όλους εκείνους που είχαν ανάγκη να μη στιγματιστούν από την αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία ψήφιζαν, εκσφενδόνιζαν εμετικές απειλές «Χρυσή Αυγή σας χρειάζεται» και εκδήλωναν το πόσο βαθιά αντικοινωνικά υποκείμενα είναι.

Ο homo mikroastus-noikokiraius

Σε αυτή τη χώρα ενδημεί ένα μοναδικό είδος, χωρίς την ύπαρξη του οποίου, η εξουσία, τα ΜΜΕ, κάθε εξανδραποδιστική απόπειρα και διαδικασία δεν θα είχαν καμία δύναμη, ή τουλάχιστον δεν θα είχαν αυτή που έχουν τώρα. Πρόκειται για τον homo mikroastus-noikokirai-us. Αυτός είναι ο προαναφερθείς «μέσος Έλληνας». Ο homo mikroastus-noikokiraius είναι ο «απλός» οικογενειάρχης που το μόνο που θέλει είναι μια δουλίτσα, ένα σπιτάκι και φαγάκι για τα παιδάκια του. Σε αυτό το πλαίσιο

«αγιοποίησης» του έλληνα οικογενειάρχη εντάσσεται όμως μια κοσμοθεωρία εξόχως προβληματική. Την ίδια στιγμή που αυτός απολάμβανε τα οφέλη από το διαμεσολαβητικό μοντέλο της εκάστοτε εξουσίας που του επέτρεπε να αντιμετωπίζει με «προνομιακή» μεταχείριση και μεμονωμένα τα όποια προβλήματα μπορεί να είχε (διορισμοί στο Δημόσιο από το «παράθυρο», ξεπούλημα της ψήφου για ικανοποίηση διαφόρων αιτημάτων), αδυνατούσε να αντιληφθεί ότι επιχειρούσε να αντιμετωπίσει χρόνια προβλήματα ολόκληρης της κοινωνίας με τον πλέον επικίνδυνο τρόπο. Επέλεξε να υποκύψει σε κάθε πολιτικό αλισβερίσι, αντί να διεκδικήσει κοινωνικά δικαιώματα (υγεία, παιδεία, εργασία) τα οποία στέρησε τώρα πια και από τον εαυτό του και από τις επόμενες γενιές. Αρνούμενος να αντιληφθεί πως ο αγώνας και η διεκδίκηση ήταν οι μοναδικοί τρόποι για να απαιτήσει και να κερδίσει με αξιοπρέπεια ό,τι δικαιωματικά του ανήκει, έπαιξε τέλεια το παιχνίδι του συστήματος, καθιστώντας τον εαυτό του υποτελή του κάθε υποψήφιου πολιτευτή.

Αυτός, λοιπόν, ο «μέσος Έλληνας», είδε όλη του τη ζωή να ανατρέπεται από τη μία μέρα στην άλλη. Χωρίς τα ιδεολογικά εφόδια που θα του επέτρεπαν να αναλύσει και να αντιληφθεί τι του συμβαίνει (δυστυχώς, δύσκολα τα βρίσκεις αυτά σε κίτρινες και αθλητικές φυλλάδες του ημερήσιου Τύπου), βρέθηκε απέναντι στη φαυλότητα που ο ίδιος εξέτρεφε τόσες δεκαετίες. Το σύστημα αυτό όχι μόνο είχε πλέον απολέσει το εργαλείο της διαμεσολάβησης, αλλά και τον «έδινε» ως βασικό υπαίτιο για τη δεινή θέση της χώρας.

Τότε ήταν που ο αγαπημένος μας πρωταγωνιστής, χωρίς μπάρμπα στην Κορώνη πια, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής και ενδοσκόπησης και με την πολυαγαπημένη του μέθοδο της μετάθεσης ευθυνών και της ανάθεσης της σωτηρίας του σε κάποιον άλλο, έψαξε να βρει τον αδύναμο κρίκο που θα προσφερόταν ως εξιλαστήριο θύμα, αλλά και το «αντισυστημικό» στρατόπεδο που θα του έδινε τη σωτήρια χείρα βοηθείας.

Τον πρώτο τον βρήκε στον «άλλο», στον ξένο. Καθόλου παράδοξο για μια κοινωνία ούτως ή άλλως συντηρητική, οπισθοδρομική, ρατσιστική και υποκριτική, που κρυβόταν πάντα πίσω από το προσωπείο του χαρωπού, ροδομάγουλου ταβερνιάρη που αγαπά τον ξένο, μόνο όμως όταν αυτός είναι ο ξανθός, γαλανομάτης βορειοευρωπαίος ή Αμερικάνος με γεμάτο πορτοφόλι. Η πιο εύκολη λύση, λοιπόν, ήταν να στραφεί ο αγανακτισμένος Έλληνας ενάντια στον εξαθλιωμένο και εγκλωβισμένο στην άκρη της Ευρώπης μετανάστη, που του έκλεβε τις δουλειές (ακόμα ψάχνουμε έναν πακιστανό γιατρό, έναν ινδό συμβολαιογράφο, έστω έναν αιγύπτιο δημόσιο υπάλληλο…). Χωρίς την παιδεία και την κριτική σκέψη ώστε να μπορεί να αντιληφθεί ότι δεν αποτέλεσε επιλογή των μεταναστών και των προσφύγων να καταλήξουν ρακένδυτοι στη Σωκράτους και τη Μενάνδρου, η διαδικασία να αποδεχθεί την ισότητα μέσα στη διαφορετικότητα και να αντιληφθεί την ανάγκη ταξικής αλληλεγγύης με αυτούς τους ανθρώπους αποδείχθηκε αδύνατη.

Το δεύτερο, το βρήκε στους μαυροφορεμένους μουσκουλάτους μαχαιροβγάλτες και στις φασολάδες μόνο για Έλληνες. Ας μην κρυβόμαστε, όμως πίσω από το δάχτυλό μας. Το αλληθώρισμα κομματιών της ελληνικής κοινωνίας προς την άκρα δεξιά δεν είναι φαινόμενο της τελευταίας τριετίας και της κρίσης. Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι θιασώτες των ρατσιστικών βοθρολυμάτων που εκτοξεύει το φασιστικό μόρφωμα και όψιμο κοινοβουλευτικό κόμμα, αν όχι οι πνευματικοί επίγονοι των συνεργατών των Γερμανών, των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών που αμνηστεύτηκαν από το ίδιο το ελληνικό κράτος; Το ίδιο ελληνικό κράτος που ξαναγράφει την ιστορία σύμφωνα με τις δεξιές επιταγές και παραδόσεις, που προσκυνά σημαίες και οργανώνει στρατιωτικές παρελάσεις στις εθνικές επετείους, που χαμογελά αδέξια, στέκεται αμήχανα και τελικά επιλέγει να εκβιάζεται από τις χριστιανοταλιμπανικές εκδηλώσεις του Χριστόδουλου για το θρήσκευμα στις ταυτότητες. Δεν είχε ακόμα ενσκήψει αυτή η κρίση όταν λοβοτομημένοι οπαδοί σκότωσαν έναν Αλβανό στη Ζάκυνθο, αφού είχε πρώτα χάσει η ομάδα τους από την εθνική Αλβανίας, ή όταν οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί για τη νίκη 11 εκατομμυριούχων που ξέρουν απλά να κλωτσάνε μια μπάλα σε μια ευρωπαϊκή διοργάνωση-εμποροπανήγυρη, οδήγησε σε πογκρόμ κατά μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας. Δεν είχαμε κρίση όταν τα εργοτάξια των Ολυμπιακών γίνονταν ο ομαδικός τάφος «ανώνυμων» μεταναστών-σύγχρονων ειλώτων.

Δεν είναι η οικονομική κρίση που αυτόματα παράγει τον φασισμό. Είναι ο πόλεμος στην παιδεία, στην πνευματική καλλιέργεια και αφύπνιση. Είναι η απώλεια της ταξικής συνείδησης και η αλλοτρίωση του αμέρικαν ντριμ. Όλα αυτά ενίσχυσαν το εν μέρει ήδη εύφορο έδαφος για την εκτόξευση της δημοτικότητας της ΧΑ και της ρητορικής της. Και ακριβώς επειδή αυτά τα φαινόμενα δεν μπορούν να εξαλειφθούν από τη μία μέρα στην άλλη, η απήχηση των φασιστών στην ελληνική κοινωνία καλά κρατεί. Ατράνταχτη απόδειξη, τα

10

δημοσκοπικά ποσοστά που έμειναν σταθερά ακόμη και μετά το κύμα αντιφασιστικών διαδηλώσεων και εκδηλώσεων του τελευταίου διαστήματος.

Κοινοβουλευτική Αριστερά,ή αλλιώς: ένα φράγκο η βιολέτα

Θα ήταν παράλειψη και κάπως υποκριτική από μέρους μας η μη αναφορά στη στάση των δύο κοινοβουλευτικών κομμάτων της Αριστεράς απέναντι στο θέμα που συζητάμε.

Ορισμένοι αρέσκονται να επιρρίπτουν στα δύο κόμματα της Αριστεράς μεγάλο μέρος της ευθύνης για την άνοδο της ΧΑ, πάλι στο πλαίσιο της μετάθεσης ευθυνών, αλλά και σε ευθυγράμμιση με αρκετά ισχυρά αντι-αριστερά αντανακλαστικά που διακατέχουν ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Εντούτοις, θα ήταν κοντόφθαλμο να μην αναγνωρίσουμε κι εμείς εδώ ότι κάποιο μερίδιο της ευθύνης αναλογεί και στη θεσμική λειτουργία της αυτοαποκαλούμενης επαναστατικής ή ριζοσπαστικής Αριστεράς του Κοινοβουλίου.

Η αξιωματική αντιπολίτευση φαίνεται εγκλωβισμένη στην προσπάθειά της να αποδείξει πως ανήκει στο «δημοκρατικό τόξο», ενώ πολύ εύκολα αφήνει την ατζέντα της και τη δημόσια εικόνα της να διαμορφωθεί από γελοίες προκλήσεις του τύπου «καταδικάστε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» ή «καταδικάστε τον εκβιασμό της κοινωνίας από τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις». Πόσο δύσκολο είναι να υψώσεις το ανάστημά σου και να δώσεις μια απλή απάντηση; Άλλο η βία, άλλο η αντιβία. Εξαιρετικά δύσκολο, απ’ ό,τι φαίνεται, τουλάχιστον για τους βουλευτές και εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, που αρνούνται να δουν ότι τη διγλωσσία και τις ιδεολογικές παλινδρομήσεις τις αντιλαμβάνεται και τις απεχθάνεται ακόμη και ο μέσος νοικοκυραίος. Κι έτσι, μέσα στην εναγώνια προσπάθεια να διεκδικήσουν με αξιώσεις πρωθυπουργικούς και υπουργικούς θώκους, απώλεσαν την υποστήριξη μεγάλου μέρους του πιο

ριζοσπαστικοποιημένου κόσμου, που μέχρι πρότινος, αν δεν τους στήριζε έμπρακτα, τουλάχιστον τους παρακολουθούσε. Την ίδια στιγμή, οι νοικοκυραίοι ακόμα διστάζουν να «τσιμπήσουν» και τσινάνε στα κελεύσματα της πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη υποπέσει σε μερικά βασικά σφάλματα. Έχει επανειλημμένα αποσύρει την ουσιαστική στήριξή του σε μεγάλες κινητοποιήσεις (π.χ. εκπαιδευτικοί), σε μια προσπάθεια να μην προκαλέσει τον μέσο νοικοκυραίο που αποζητά την επίλυση των προβλημάτων του μέσα στα πλαίσια του δόγματος «τάξις και ηθική». Επίσης, αν και δίνει το παρών στην πλειονότητα των αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών εκδηλώσεων και πρωτοβουλιών, αρνείται να συμμετάσχει ουσιαστικά στη συζήτηση για την ανάγκη έμπρακτης άμυνας απέναντι στα τάγματα των φασιστών. Μπορούμε λοιπόν να μιλήσουμε για μια επιεικώς χλιαρή, ου μην και κατά περίπτωση υποκριτική στάση. Επιθυμεί να αναδειχθεί ως μια πολιτική δύναμη διαφορετική, με σεβασμό στα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα, σε ουσιαστική ρήξη με το αμαρτωλό παρελθόν, την ίδια ώρα που δέχεται στους κόλπους της μετανοιωμένα στελέχη του πράσινου ήλιου, που βλέπουν την πολιτική τους καριέρα να οδεύει προς τα εκεί όπου θα έπρεπε ανέκαθεν να ήταν: στα σκουπίδια. Η αποδοχή όλων αυτών των πολιτικών απολειφαδιών δεν μπορεί παρά να έχει αντίκτυπο στη διαμόρφωση τόσο της πραγματικής ατζέντας όσο και των επικοινωνιακών στρατηγικών του κόμματος.

Την ίδια στιγμή, ενώ η Χ.Α. εκμεταλλεύτηκε προεκλογικά τη «δουλειά από τα κάτω», τη ζύμωση στις γειτονιές, ειδικά σε περιοχές με έντονη παρουσία μεταναστών και προσφύγων, όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, ή εργατικές συνοικίες, όπως το Πέραμα, το πεδίο αυτό έμεινε ανεκμετάλλευτο από την αντίθετη πλευρά. Έμειναν μόνοι τους οι φασίστες να μοιράζουν ξινισμένες μακαρονάδες και μονές κάλτσες, δημοσιοποιώντας ψεύτικα ρεπορτάζ για την υπηρεσία «γριά banking», πλασάροντας

11

12

το προφίλ του καλού παιδιού που θα καθαρίσει για πάρτη του ταλαιπωρημένου Ελληνάρα. Όσο για το πεδίο της έμπρακτης αντίστασης στον δρόμο, έμειναν για ακόμα μια φορά μόνοι τους, αυτοί που πάντα είχαν επιλέξει τον δρόμο της επίθεσης στον φασιστικό οχετό: ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός χώρος και η αυτονομία.

Σε αυτό το πεδίο είναι παραπάνω από εμφανής η απουσία του ΚΚΕ. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, χαμένο στα συνέδρια, τον αυτισμό και την αυτοαναφορικότητά του, επιλέγει για μια ακόμα φορά να περιμένει τη Βαλχάλα της συλλογικής πνευματικής αφύπνισης του λαού, η οποία προφανώς, αναμένεται να επέλθει μόνη της, ως μια άλλη επιφοίτηση. Ακόμα και όταν η δημοτικότητα της ΧΑ είχε πάρει την ανιούσα, η απάντηση ήταν μία: «Kάλεσμα για συμπόρευση με το ΚΚΕ και για στήριξη της λαϊκής συμμαχίας». Ο λαός θα απέρριπτε τη νεοναζιστική απειλή με την αυτόματη συμπόρευσή του με το Κομμουνιστικό Κόμμα,

«γυρίζοντάς της την πλάτη», όπως έλεγαν επί χρόνια τα καλέσματα της ηγεσίας του KKE. Η πρώην γενική γραμματέας Aλ. Παπαρήγα είχε τολμήσει μια πρόβλεψη που διαψεύστηκε περίτρανα σε μικρό μόλις διάστημα από την είσοδο της ΧΑ στη Βουλή: «μόλις οι φασίστες μπουν στη Βουλή, θα βάλουν τις γραβάτες και θα γίνουν κοινοβουλευτικά αρνάκια».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα υποχώρησης του ταξικού ερείσματος του κόμματος του λαού είναι η ιδιαίτερα αυξημένη και οργανωμένη παρουσία φασιστών σε κατ’ εξοχήν λαϊκές - εργατικές συνοικίες (Πέραμα, Κερατσίνι), όπως και η συνδικαλιστική τους οργάνωση στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, κατεξοχήν «προπύργιο» του ΠΑΜΕ. Η στάση του πολλές φορές δημιουργεί αντιδράσεις που κυμαίνονται από την αγνή απορία έως την απόλυτη οργή: ας θυμηθούμε τη μνημειώδη περιφρούρηση της Βουλής, το «ενιαίο μέτωπο ΜΑΤ και κουκουλοφόρων» τον Δεκέμβρη του 2008

13

και τους προβοκάτορες, υποκινούμενους από «κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας» με στόχο «τη συκοφάντηση του λαϊκού κινήματος». Σήμερα, με τα τόσα ανοιχτά μέτωπα (Σκουριές, κινητοποιήσεις στα πανεπιστήμια, κυβερνητικό σχέδιο επίθεσης και συκοφάντησης των κινημάτων), το ΚΚΕ συνεχίζει να μη διαφοροποιεί την στάση του, σαν να εύχεται να μη χρειαστεί να παρέμβει δυναμικά πουθενά και παραπέμποντας τις καυτές πατάτες για συζήτηση σε συνέδρια της επόμενης δεκαετίας.

To κράτος ως ο μόνος ρυθμιστήςτου κανονιστικού πλαισίου

Τα δείγματα είχαν γίνει ορατά από το πέρασμα της «σοσιαλιστικής» διαχείρισης - κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - στη θατσερικού τύπου διακυβέρνηση του τρικομματικού εκτρώματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Παλιά θαμπά όρια υπερκεράστηκαν πλήρως μπροστά στην αναγκαιότητα της «σωτηρίας της πατρίδας». Με κάθε κόστος, (όπου «κόστος» βάζουμε «επαχθείς όρους δανεισμού ταμειακών διευκολύνσεων») και σύμφωνα πάντα με το «εθνικό συμφέρον».

Το τελευταίο αποκούμπι ενός συστήματος που κλυδωνίζεται από τα συνεχόμενα χτυπήματα που δέχεται είναι η έννοια του «Έθνους» ως ενοποιητικού στοιχείου των καταπιεσμένων, οι οποίοι πρέπει να ξεπεράσουν την ταξική τους θέση και να δουν το είδωλό τους μέσα από το κατασκεύασμα της εθνικής ταυτότητας. Το κατασκεύασμα αυτό χρησιμοποιήθηκε για να δοθεί πολιτικό και επιχειρησιακό άλλοθι στις ακροβασίες που θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια και είχαν στραμμένες το βλέμμα τους σε δύο κατευθύνσεις: την ισχυροποίηση του μπλοκ εξουσίας και την πολιτική και φυσική εξόντωση του «εσωτερικού εχθρού».

Όσο η εξαθλίωση και η μιζέρια απλώνονταν σαν μαύρο πέπλο πάνω από τις ζωές όλων μας,η κρατική μηχανή δούλευε συστηματικά. Φρόντισε να καταστείλει με τον πιο χυδαίο τρόπο τους απεργούς ναυτεργάτες, τους εργαζομένους στα ΜΜΜ, τους καθηγητές και

τους δασκάλους, με το μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης. Και μετά ασχολήθηκε με τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας, τα οποία είχαν αποκτήσει πολύ επικίνδυνα ριζώματα στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια: τον κόσμο της αυτοοργάνωσης. Εκκενώνοντας πληθώρα κατειλημμένων χώρων πανελλαδικά, διώκοντας αγωνιζόμενους ανθρώπους ακριβώς γι’ αυτό που είναι: ένα αντίβαρο στον κόσμο της εξαθλίωσης και της μιζέριας. Το φαινομενικό αποκορύφωμα ήρθε με το καλοκαιρινό «μαύρο» στην ΕΡΤ, όπου μέσα σε ένα βράδυ, περίπου 2.200 εργαζόμενοι έμειναν χωρίς δουλειά.

«Είμαι εθνικιστής και απευθύνομαι στη βάση των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής».

Φαήλος Κρανιδιώτης, σύμβουλος του Α. Σαμαρά και στέλεχος της Ν.Δ.

Όλα τα παραπάνω οδήγησαν σε κάποιες πρόσκαιρες ενδοσυστημικές συγκρούσεις, οι οποίες ωστόσο ισχυροποίησαν ακόμα περισσότερο το πλάνο της ακροδεξιάς και ρατσιστικής αντίληψης που ευδοκιμούσε στο πλειοψηφούν κόμμα (και λιγότερο στο απομεινάρι του ΠΑΣΟΚ). Αυτή κατά καιρούς εκφραζόταν από το think tank του Μαξίμου (Κρανιδιώτης, Λαζαρίδης) και από το σκληρό μπλοκ των απολογητών του νεοφιλελεύθερισμού, πληρωμένους κονδυλοφόρους όπως ο Μπ. Παπαδημήτριου του ΣΚΑΙ.

Η τακτική είχε ακολουθηθεί σε παλαιότερες περιπτώσεις, όπως της 17Ν και άλλων επαναστατικών οργανώσεων: η απεμπόληση δηλαδή κάθε πολιτικού περιεχομένου από τις καταλογιζόμενες πράξεις, βάζοντας τους κατηγορούμενους αποκλειστικά και μόνο στη σφαίρα του ποινικού εγκληματία. Και δεν θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, καθώς το να αντιμετωπίσουν τους προαναφερθέντες ως πολιτικά υποκείμενα θα τους έβαζε αυτόματα στη θέση της πολιτικής αντιπαράθεσης με πολιτικά επιχειρήματα, ένα πεδίο το οποίο είναι

14

κατεξοχήν μη προνομιακό γι’ αυτούς, καθώς το ιδεολόγημα ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες λογικές και συζητήσεις» θα κατέρρεε αυτόματα. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το κρατικό μονοπώλιο στην επιβολή και την βία.

Ένα κακοπαιγμένο θέατρο

Ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της αστικής δημοκρατίας, από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά, είναι η περίφημη διάκριση των εξουσιών. Με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζεται ο έλεγχος της μίας από την άλλη, η αποφυγή ενός ολοκληρωτικού, συγκεντρωτικού και αυθαίρετου κράτους, που μία έκφανσή του απλά θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άλλης. Όπως πολύ συχνά αποδεικνύεται τα τελευταία χρόνια, το δικό μας κράτος δεν είναι ακριβώς κανονικό. Όλα γίνονται για να καλύψουν τις ανάγκες μιας

κρίσης, και ακολουθούν διαδικασίες ειδικές, εξαιρετικές. Μια τέτοια ήταν και οι τρομονόμοι, που από τότε που επινοήθηκαν, θόλωσαν σαν μια γόμα τις συνταγματικές αξίες της αστικής μας δημοκρατίας.

Η εφαρμογή όλων αυτών των εξαιρετικών εργαλείων, που περήφανα εισήγαγαν οι ταγμένοι στο καλό υπερήρωες της εξουσίας είναι ακόμα πιο αποκαλυπτική του εκτρώματος που επιμένουν να ονομάζουν κάποιοι κράτος δικαίου. Μέσα σε μία μέρα, η Χρυσή Αυγή

αποκαθηλώθηκε ύστερα από πολιτική απόφαση. Οι δικογραφίες έδεσαν και οδήγησαν, μέσα σε 10 μέρες, όχι μόνο στους φυσικούς αυτουργούς των επιμέρους εγκλημάτων, αλλά και στους ηθικούς, ή εκείνους που ως ηγετικά στελέχη συγκρότησαν την εγκληματική οργάνωση. Είναι προφανές από τα ίδια τα στοιχεία που προβάλλονται ότι αυτές οι συλλήψεις θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολύ νωρίτερα.Η ανθρωποκτονία του Παύλου Φύσσα δεν είναι το μοναδικό έγκλημα για το οποίο κατηγορούνται. Η βούληση που οδήγησε στις συλλήψεις των Μιχαλολιάκου, Λαγού, Κασιδιάρη, Παππά, Παναγιώταρου, Μίχου

15

δεν είναι η υπαγωγή των πράξεων τους σε συγκεκριμένες διατάξεις του ποινικού δικαίου, αλλά η βούληση του πολιτικού συστήματος να απαλλαγεί από αυτούς, και μάλιστα την καταλληλότερη στιγμή: μετά από τον θάνατο ενός Έλληνα.

Ο εξωφρενικός χαμός ενός ανθρώπου κεφαλαιοποιείται από το σύστημα ως η καλύτερη αφορμή για να απαλλαγεί από αυτούς που το ίδιο και οι εντολείς του δεν θέλουν και δεν μπορούν πια να ελέγξουν. Και αυτή η

αφορμή συμπυκνώνει με τον καλύτερο τρόπο τα αντανακλαστικά μιας κοινωνίας, που μπορεί να αντιδρά και να συγκινείται μόνο όταν μια εικόνα πλήττει τις ταυτίσεις της. Γιατί, αλήθεια, τόσος μικρός ντόρος για τη δολοφονία του Σαχτζάτ Λουκμάν, γιατί τόση απάθεια για την διαπόμπευση ασθενών, που καλύπτονται από το ιατρικό απόρρητο και καμία έννοια αναλογικότητας δεν μπορεί να διανοηθεί τη δημοσίευση των ονομάτων, των φωτογραφιών και του ιατρικού τους ιστορικού;Το κράτος ακροβατεί. Ακροβατεί, το ίδιο και τα

εργαλεία του. Και μόνο αυτό αποκαλύπτεται από τις σπασμωδικές κινήσεις του.

«Αντιμετωπίσαμε ολιστικά το νεοναζιστικό φαινόμενο σαν εγκληματική οργάνωση».

Ν. Δένδιας, υπουργός Προστασίας του Πολίτη

Η ανάγκη για ξεσκαρτάρισμα της ιδεολογίας και της δράσης των νεοναζί δεν ήταν στις άμεσες προτεραιότητες τους, καθώς είναι πολύ βολικό στο συλλογικό υποσυνείδητο η έννοια του νεοναζί να γίνει συνώνυμο του εγκληματία. Γιατί έτσι δεν μπαίνουμε σε διαδικασία πολιτικών διώξεων, αλλά κυρίως κρατάμε για τον εαυτό μας το εγγενές στοιχείο του ρατσισμού. Το έχουμε αποδείξει, άλλωστε, και είμαστε έτοιμοι και να το υπερασπιστούμε: Διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και

16

τοξικοεξαρτημένων σε όλη την επικράτεια, επιχειρήσεις σκούπα στο πλαίσιο του «Ξένιου Δία», πογκρόμ εναντίον τρανσέξουαλ ατόμων, σύμπραξη με τη FRONTEX και κατασκευή τάφρου για την αντιμετώπιση της εισροής προσφύγων από τα βόρεια σύνορα, καταδίκες αγωνιζόμενων με την εξαιρετικά αμφίβολη τακτική της ταυτοποίησης DNA (για περισσότερες πληροφορίες, βλ. freequency thezine #7, σελ. 66), παρακολουθήσεις συνομιλιών, εισβολές σε καταυλισμούς Ρομά και γενικότερη περιστολή όλο και περισσότερων ελευθεριών.

Από τη συναίνεση στην απόσπαση συναίνεσης. Ο εξουσιαστικός μηχανισμός ξαμόλησε τα μαντρόσκυλά του για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά, σαν παρακρατικός (αλλά με την αυστηρή επίβλεψη της Δημοκρατίας) επιχειρησιακός βραχίονας, και όταν αυτά απέκτησαν τάσεις αυτονόμησης, προσπάθησε να τους βάλει ένα ιδιόμορφο φίμωτρο. Η Χρυσή Αυγή αποκεφαλίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ξαναφυτρώσει κεφάλια σαν άλλη Λερναία Ύδρα, σε θέσεις-κλειδιά που θα συνεχίσουν το έργο της κάθετης διάχυσης του φόβου και της ενίσχυσης του κράτους μιας βαθιάς Δεξιάς. Και σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όπου τα όρια του συνταγματικού/μη συνταγματικού, της αφαίρεσης/στήριξης της ζωής, της εξαθλίωσης/ευημερίας, του δημόσιου (κοινού)/ιδιωτικού και της επιβολής/συναίνεσης, είναι τόσο αναιμικά, η βία θα καταδικαστεί απ’ όπου κι αν προέρχεται. Το ίδιο το καθεστώς φυσικά δίνει αυτή τη δολοφονική performance σαν ένα ανακουφιστικό εξωστρεφές μήνυμα, μιας και πρέπει να βλέπουμε την Ελλάδα σε ένα ευρύτερο οικονομικό πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού σχηματισμού ο οποίος ζητά επιμόνως ανάπτυξη και εξορθολογισμό με κάθε κόστος. Και η βιτρίνα των επενδυτών δεν μπορεί να έχει ως κινηματογραφικό θέαμα «Άριους» που θα σφάζουν στη μέση του δρόμου ντόπιους εργάτες.

Τι τα θες τα Γραφεία Τύπου,αν έχεις καθεστωτικά ΜΜΕ:

Από την αποϊδεολογικοποίησηστον όψιμο αντιφασισμό

Η ιστορία της ανόδου και της πολιτικής νομιμοποίησης του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, που επισφραγίστηκε με την είσοδο του στη Βουλή μετά τις εθνικές εκλογές του 2012, είναι κάτι που εύκολα μπορεί κανείς να παρατηρήσει - «χάνοντας ακόμα και ταξικά γυαλιά του», αντιστρέφοντας τον στίχο του Φώντα Λάδη - ανατρέχοντας απλώς στο ίδιο το περιεχόμενο των κυρίαρχων Μέσων Ενημέρωσης.

Τα Μέσα Ενημέρωσης επιβεβαίωσαν πλήρως γι’ ακόμα μια φορά τον ιδεολογικό τους ρόλο, δημιουργώντας νέα όρια στις έννοιες της αναπαραγωγής της κυρίαρχης προπαγάνδας. Πιο έντονα από ποτέ, ξεκινώντας τόσο χυδαία από την προεκλογική περίοδο των εκλογών του 2012, ταυτίστηκαν πλήρως με την κεντρική πολιτική ατζέντα η οποία μέρα με τη μέρα μετατοπίζεται όλο και πιο ακροδεξιά, αλλά πάντα με δημοκρατικό άλλοθι. Πιο έντονα από ποτέ, λειτούργησαν και λειτουργούν ως κυβερνητικό γραφείο Τύπου, ξεπλένοντας τους φασίστες στη συνείδηση του κόσμου και δίνοντάς τους βήμα με πρόσχημα προς τα έξω την πολυφωνία, αλλά με γνώμονα τελικά τις τσέπες των αφεντικών τους.

Ο δικομματισμός που έβλεπε ότι πεθαίνει τοποθέτησε τις εκλογές του 2012 πάνω στο άρμα της ασφάλειας. Κυβερνητικός λόγος και ΜΜΕ υιοθετούν τη ρητορική του φόβου και αρθρώνουν τις προτάσεις τους που θα φέρουν λύση στα προβλήματα.

Μετανάστες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, διαπόμπευση οροθετικών... Η αστική δημοκρατία και τα Γραφεία Τύπου της έπαιξαν μπάλα σ’ ένα γήπεδο που ήξεραν ότι άνοιγε διάπλατα την πόρτα για την είσοδο της Χρυσής Αυγής.

Το γνώριζαν ήδη, βέβαια, από τότε που στα αστικά ΜΜΕ οι φασίστες της Χρυσής Αυγής

17

στον Άγιο Παντελεήμονα ήταν καλεσμένοι σε πάνελ και πρώτη μούρη σε πρωινές εκπομπές. Πάντα φυσικά το μυστήριο της βάφτισης τελούνταν από τους ιερείς της επικοινωνίας,που τους ονομάτιζαν «Επιτροπή ΚατοίκωνΑγ. Παντελεήμονα».

Έτσι, η ιστορική είσοδος ενός νεοναζιστικού μορφώματος έκανε την ελληνική Βουλή πιο ακροδεξιά από ποτέ, αφού το ήδη νομιμοποιημένο ακροδεξιό παρακλάδι της δεξιάς πολυκατοικίας, το ΛΆΟΣ, (όταν η λέξη τονίζεται στη λήγουσα, δεν έχει σχέση με φασίστες…), έμενε απ' έξω κι έδινε τη θέση του στη Χρυσή Αυγή.

Στη συνέχεια, φυσικά, ο «δημοκρατικός κόσμος», η πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κομμάτων και φυσικά οι αναλυτές της πρώτης σελίδας και των δελτίων των 8, όλοι μαζί έμειναν ξαφνικά έκπληκτοι, καθώς η είσοδος της Χρυσής Αυγής δεν είχε σημειωθεί εξαιτίας της δικής τους ατζέντας, αλλά «λόγω της οργής του κόσμου που ψήφισε τυφλά», και άλλων τέτοιων σπουδαίων αναλύσεων, σαν εκείνη think tank Βενιζέλου, που παίχτηκε βεβαίως πολύ κι απ’ τα ΜΜΕ, περί «της πάνω πλατείας, με τις μούτζες, που έβγαλε τη ΧΑ».

Όλο το διάστημα που θα ακολουθήσει,η συμφωνία πολιτικής ηγεσίας - ΜΜΕ και άλλων δημοκρατικών δυνάμεων (στη λέξη «δημοκρατικών» δεν χρησιμοποιούνται εισαγωγικά, καθώς αυτό θα σήμαινε κάτι ειρωνικό, αφαιρώντας απ’ την αστική δημοκρατία το πραγματικό νεοφιλελεύθερο και φασιστικό πρόσωπό της), τείνει στην πολιτική νομιμοποίηση και αποϊδεολογικοποίηση των νεοναζί.

Απ’ τον Θέμο Αναστασιάδη ως την Τατιάνα Στεφανίδου, απ’ τους έγκυρα φιλελεύθερους Πάσχο Μανδραβέλη και Στέφανο Κασιμάτη ως τον πιο εναλλακτικό Σταύρο Θεοδωράκη, απ’ το σκληρό Μega ως το αναδυόμενα χυδαίο ΣΚΑΙ με τους ελεύθερους σκοπευτές του Γιώργο Τράγκα και Μπάμπη Παπαδημητρίου, όλο το επικοινωνιακό τοπίο προμοτάρει με τα κίτρινα και ανθρώπινα ρεπορτάζ του, «την τάση των

νέων προς τη Χρυσή Αυγή», τη μαγκιά του «Εγέρθητου» και τις εφηβικές μπάντες του Καιάδα Γερμενή, «τα ερωτικά ειδύλλια του Κασιδιάρη», τα προβλήματα των κατοίκων σε περιοχές με λαθρομετανάστες και την εγκυρότητα των φασιστοκατοίκων τους οποίους έβαζαν να μιλούν για τη σπουδαία δράση της Χρυσής Αυγής.

Δεκάδες είναι τα παραδείγματα που στόχευαν στο συναίσθημα του τηλεθεατή, στις τύψεις του ψηφοφόρου που δεν έκανε και τόσο λάθος, τοποθετώντας τους νεοναζί σε μια τάση lifestyle, ξεπλένοντας έτσι βρώμικα το αίμα μεταναστών, αγωνιστών ή και θυμάτων της μαφιόζικης δράσης τους.

Και για να γίνει το καλό ξέπλυμα, θέλει και δεύτερο χέρι... Οι μαχόμενοι δημοσιογράφοι και τα ανεξάρτητα ΜΜΕ «τολμούν» και κάνουν δύσκολες ερωτήσεις, προβάλλουν έντονα δηλώσεις ανθρώπων του «πνεύματος» και του «πολιτισμού» που δίνουν συγχωροχάρτι στους φαν τους, αφού κι αυτοί, ως αυθεντίες, αναγνωρίζουν την εκλογική προτίμηση στη Χρυσή Αυγή...

Έτσι, ξεχασμένοι και μη, σπουδαία δείγματα της lifestyle υποκουλτούρας, έρχονται στην επιφάνεια με τις δηλώσεις τους. Και επειδή ο κάθε Σφακιανάκης αυτού του κόσμου συντηρεί ακόμα κομμάτια του βλαμμένου ακροατηρίου του, να ο λόγος που τον θέλουν διακαώς και κερδοσκοπικά και φιλοναζιστικά ΜΜΕ.

Σφακιανάκηδες, Γαϊτάνοι, Σπανουδάκηδες και Πλούταρχοι θα προβληθούν πολύ όλη αυτή την περίοδο, γιατί «μιλούν απλά και κατανοητά στον κόσμο» (-όπως οι πολιτικοί καθοδηγητές δημοτικού που έχουν), θα πουν τα κανάλια και οι εφημερίδες που τους κυνηγούν για μια τέτοια δήλωση.

Και μέσα σ’ όλα, αφού η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, πρέπει κι εμείς ως παρακμάζουσα ελίτ - κυβερνώντα κόμματα και δημοσιογραφικές παραφυάδες τους - να επιβιώσουμε: θα μιλήσουμε εμείς, ως δημοκρατία. Έτσι οι νεοναζί τίθενται στο ένα

άκρο, όχι φυσικά για λόγους ιδεολογικής τοποθέτησης, αφού η αστική δημοκρατία τούς μοιάζει απόλυτα, αλλά για να μπορέσουμε να εκθέσουμε και το άλλο άκρο.

Σεπτέμβρης 2012. ΜΑΤ στο δάσος των Σκουριών, ως απάντηση της δημοκρατικής νομιμότητας στους κατοίκους της Χαλκιδικής που αντιδρούν στο μεγαλύτερο οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο των τελευταίων - πολλών - χρόνων. Την ίδια μέρα, οι φασίστες μπράβοι, θα πάρουν σβάρνα τα πανηγύρια, επιτιθέμενοι σε μικροπωλητές, «παράνομους», «λαθραίους», «για να ξεβρωμίσει ο τόπος», «για τον Έλληνα φορολογούμενο ή βιοτέχνη», όπως θα μας πουν.

Χωρίς κανένα πρόσχημα, δυο μέρες μετά, η Καθημερινή θα γράψει «αποφασιστικότητα έναντι των άκρων» στο κύριο άρθρο της, ο Πάσχος θα μας πει: «Στη χώρα μας ο νόμος δεν ήταν υπέρτερος κάθε “δικαίου”, έγινε το προϊόν των αντάρτικων της Κερατέας, της Χαλκιδικής και των ταγμάτων εφόδου στα πανεπιστήμια» (σε άρθρο του με τίτλο «Το έλλειμμα της δημοκρατικής παιδείας»), και λίγες μέρες αργότερα, ο έτερος έγκριτος Στέφανος Κασσιμάτης θα μας ενημερώσει για «την ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία».

Σεπτέμβρης 2013: ο Παύλος Φύσσας δολοφονείται απ’ το μαχαίρι του νεοναζί Ρουπακιά. Οκτώβριος 2013: 27 αγωνιζόμενοι κάτοικοι της Χακιδικής καλούνται να δώσουν ανωμοτί καταθέσεις, ενώ λίγες μέρες μετά άλλοι 55 καλούνται για απολογία με ένα πάρα πολύ βαρύ κατηγορητήριο: «Τα μαχαίρια των φασιστών και οι κουκουλοφόροι σε Σκουριές και Εξάρχεια είναι το ίδιο».

Το κλίμα αλλάζει, και σύσσωμος ο πολιτικός δημοκρατικός κόσμος και τα ΜΜΕ, θα φορέσουν το αντιφασιστικό προσωπείο τους, σαν υπουργός Πολιτισμού που πάει σε εκδήλωση για τον πολιτισμό. Δεν σου κάθεται καλά, γιατί πολύ απλά δεν έχεις καμία σχέσημ’ αυτό.

Έτσι, γι’ ακόμη μια φορά το Γραφείο Τύπου τους θ’ αναλάβει δράση και ο ευκαιριακός αντιφασισμός θα χτυπήσει κόκκινο. Αποκαλύψεις απ’ τα άδυτα της Χρυσής Αυγής, τρομερές συνεντεύξεις μελών που έχουν αποχωρήσει, ο εγκληματικός τους χαρακτήρας, οι δολοφονικές πρακτικές τους, επικοινωνιακή ανάλυση ακόμα και τους πώς περπατούν οι χρυσαυγίτες, που μπαίνουν στα δικαστήρια για να αποδειχθεί ότι δεν είναι αυτοί που έλεγαν τόσο καιρό...

Τα ΜΜΕ ψυχορραγούν, απορούν κι εκτίθενται περισσότερο από κάθε φορά, πέφτοντας απ’ τα σύννεφα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Γι’ ακόμη μια φορά, την εντεταλμένη υπηρεσία τους έκαναν. Γι’ ακόμη μια φορά, τους ξέπλυναν και τους έσωσαν. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, βγήκαν εγκληματική οργάνωση, νονοί της νύχτας, «του κοινού ποινικού δικαίου», όπως μας τα λένε και λίγο πιο επιστημονικά...

Τα ΜΜΕ, και πάλι καθ’ υπαγόρευση της ακροδεξιάς ατζέντας, ανέβασαν τις τηλεθεάσεις τους, ως αντάλλαγμα, στο τυράκι που τους πέταξε η κυρίαρχη πολιτική ελίτ για να

18

19

παίξουν αυτό που ήθελε: να στρώσουν το έδαφος, γι’ αυτό που έρχεται. Γιατί όταν οι ναζί αποκαλούνται απλώς «εγκληματική οργάνωση», ετοιμάσου, με δημοκρατικές διαδικασίες πάντα, να δεχτείς τη δημοκρατία και τις ίσες αποστάσεις της, απέναντι σε ό,τι αυτή αποφασίσει πως είναι εχθρός της.

Όποιος αντιστέκεται στον μοναδικό εγγυητή, στο ίδιο σύστημα που έφερε τους ναζί στην επιφάνεια, θα έχει να κάνει μαζί του. Με το νομικό οπλοστάσιο που ετοιμάζει για σένα και για μένα, με τις κατηγορίες που θα μας φορτώσουν, με ό,τι θέλουν να προσάψουν σε όποιον αντιστέκεται στη δημοκρατία τους.

Τα ΜΜΕ ποτέ δεν άλλαξαν, και ο ευκαιριακός τους αντιφασισμός θα έχει πλέον σωπάσει όταν δημοσιευτεί αυτό το κείμενο. Γιατί αυτός που σε γεννά, ακόμα κι αν σε αποκληρώνει για λίγο, ξέρει πολύ καλά ότι δικό του δημιούργημα είσαι.

Για μια κατάφαση των δύο άκρων

Κάθε νεόκοπη θεωρία που απασχολεί το θέαμα σημειώνεται σε μια αδιευκρίνιστη στιγμή από κάποιον ιθύνοντα και στη συνέχεια αφήνεται να κυκλοφορεί και να παίρνει εκείνο το νόημα που μπορεί να πάρει. Το όνομα είναι απλά η αρχή, δίνει ένα στίγμα. Το πώς θα εξελιχθεί εναπόκειται και στον τρόπο με τον οποίο τα υποκείμενα στα οποία απευθύνεται θα την υποδεχτούν, θα την εγκολπώσουν, θα αντιδράσουν σε αυτή, θα την επαναλάβουν και θα τη σημασιοδοτήσουν.

Μια μεγάλη κουβέντα ανοίγει γύρω από το σύρσιμο πολιτικών χώρων που δρουν για μια καλύτερη κοινωνία στη συζήτηση και την ανάλυση για τα ιδεολογήματα που κατά καιρούς ανακαλύπτει το θέαμα της πολιτικής εξουσίας. Μια κουβέντα που χρειάζεται χρόνο και ενέργεια, για να ασκηθεί κριτική σε κάτι που θα είναι πάντα η αυτονόητη έγνοια κάθε χυδαίας εξουσίας: να προστατεύσει τον εαυτό της, να τον αναπαραγάγει, να τον συντηρήσει, να τον παρουσιάσει σαν μοναδική λύση και αυταπόδεικτη αλήθεια. Και μιλάμε για τη

θεωρητική ανάλυση και συζήτηση. Μιλάμε για τον λόγο πάνω σε έναν κενό λόγο τους. Μιλάμε για την ενασχόληση με ένα άδειο σημαίνον, που εκφέρεται με θράσος για να ασχοληθούμε μαζί του και, σε ένα παιχνίδι αντιπερισπασμού, να είμαστε εμείς που τελικά θα το νοηματοδοτήσουμε πριν μπει στον κόπο να το κάνει η πολιτική εξουσία που το σημειώνει.

Η θεωρία των δύο άκρων είναι ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ποτέ δεν κατονομάστηκε με σαφήνεια τι ανήκει σε αυτή. Απλώς πλανάται για να νοηματοδοτηθεί προς όφελος της εξουσίας με τον καλύτερο δυνατό γι’ αυτή τρόπο.

Σε αυτό το πλαίσιο, δύο τρόποι φαίνεται να έχουν προοπτική για το άκρο που βρίσκεται στο απέναντι από τον φασισμό άκρο:

1. Να αγνοήσει και να πάψει να αναπαράγει με ηττοπάθεια τη θεωρία των δύο άκρων και την άδικη εξομοίωση ριζοσπαστικών χώρων με το φασιστικό. Περισσότερο από όλα, εδώ και τώρα, μετρούν οι πραγματικές απώλειες που έχει επιφέρει η άγρια καταστολή παρά οι ήδη γνωστοί τρόποι προπαγάνδας της πολιτικής εξουσίας. Τουλάχιστον ας αφήσουμε να ορίσει τα άκρα εκείνος που τα επικαλείται.

2. Να παίξει το παιχνίδι γνωρίζοντας τους όρους του. Ας σκεφτούμε τι κοινό έχουν τα δύο άκρα (εκτός από το ότι αποκαλούνται και τα δύο «άκρα»). Είναι το ένα όσο πιο μακριά γίνεται από το άλλο. Το να είσαι ό,τι πιο μακρινό υπάρχει στο φασισμό δεν είναι και τόσο προσβλητικό, και πάντως, αν κάτι πρέπει να ειπωθεί γι’ αυτή τη θεωρία, ας τονιστεί όσο πιο έντονα γίνεται και ας απευθυνθεί προς όλους όσοι θέλουμε να ακούσουν ότι είμαστε εκείνοι που δεν είναι φασίστες. Ας μην επιτρέπουμε να μας ορίζει η πιο βλακώδης εκδοχή λόγου των κεντρικών δελτίων ειδήσεων.

Είμαστε εκείνοι που διεκδικούν μια κοινωνία. Μια λειτουργία δηλαδή που θα περιλαμβάνει και δεν θα αποκλείει. Το άλλο άκρο είναι

βαθιά αντικοινωνικό, ακριβώς γιατί ακόμα και εκείνο που συνδέει τους ανθρώπους που το συγκροτούν, (το έθνος, το αίμα, η τιμή, η αρρενωπότητα) είναι μια ανύπαρκτη σάχλα. Επιπλέον, κάθε λόγος και δράση τους είναι και έκφραση μίσους απέναντι στον άλλο. Είμαστε εκείνοι που λογαριάζουμε την ανθρωπινότητά τους πολύ ακριβά για να παρακαλάμε να την σέβονται. Τη διεκδικούμε απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, και αυτή η διεκδίκηση δεν μπορεί να συγκροτείται μόνο από πράξεις αβρότητας και ειρηνικού διαλόγου. Δεν μπορούμε να απαντάμε στον εκβιαστή παρακαλώντας τον. Ο συγκροτητικός μας λόγος δεν περιλαμβάνει την εξόντωση άλλων, και η δράση μας δεν εμπνέεται από μαγκιές και μιλιταριστικά προτάγματα. Αντίθετα, θέλουμε να γίνουμε κύριοι της ζωή μας και να την απολαύσουμε με χαρά μαζί με άλλους. Εμπνεόμαστε από όλα για όλους, όταν αυτοί εμπνέονται από όλα ή κάποια για λίγους, αφού εξοντώσουν τους υπόλοιπους.

20

Mare NostrumΙταλός δε γίνεσαι, πεθαίνεις.του Αντώνη Σ.

Η Lampedusa (Λαμπεντούζα) ή, κατά τους Έλληνες ναυτικούς, “Λαμπηδούσα”, είναι ιταλικό νησί που βρίσκεται σχεδόν στη μέση της Μεσογείου, μεταξύ της Μάλτας και των ακτών της Τυνησίας. Αριθμεί 4.500 κατοίκους1. Πρόσφατα η Λαμπεντούζα έγινε είδηση εξαιτίας δύο ναυαγίων που στοίχισαν τη ζωή σε περίπου 400 μετανάστες από την Αφρική που προσπαθούσαν να φτάσουν στην Ευρώπη. Το πρώτο ναυάγιο προκλήθηκε από μια κουβέρτα στην οποία έβαλαν φωτιά οι μετανάστες, προκειμένου το ακυβέρνητο λόγω βλάβης πλοιάριο να γίνει ορατό στις ακτές του νησιού. Οι ψαράδες της Λαμπεντούζα τους αντιλήφθηκαν, αλλά δεν έβγαλαν τις βάρκες τους προς διάσωση όσων κινδύνευαν λόγω της ιταλικής μεταναστευτικής νομοθεσίας2. Νόμος που ψηφίστηκε πριν λίγο καιρό στην Ιταλία απαγορεύει σε πλοία που μεταφέρουν

“παράνομους” μετανάστες να ελλιμενιστούν σε ιταλικά λιμάνια. Η διάσωση αυτών των ανθρώπων πιθανότατα θα σήμαινε την οικονομική εξόντωση των διασωστών τους. Κατά την επίσκεψη του προέδρου της Ε.Ε. Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και του Ιταλού Πρωθυπουργού Ενρίκο Λέττα, οι κάτοικοι οργισμένοι φώναζαν συνθήματα στα οποία αποκαλούσαν “δολοφόνους” και “υποκριτές” τους επίσημους επισκέπτες και τους ζητούσαν να επισκεφθούν το στρατόπεδο πρώτης υποδοχής παράνομων μεταναστών που λειτουργεί στο νησί, για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν3. Σύμφωνα με τον ιταλικό Τύπο, από το 1994 μέχρι σήμερα στα νότια της Σικελίας έχουν χάσει τη ζωή τους 6.200 άνθρωποι, ενώ 4.790 συμπεριλαμβάνονται επισήμως στον κατάλογο των αγνοουμένων4.

1el.wikipedia.org/wiki/Λαμπεντούζα2left.gr/news/i-antimetanasteytiki-ysteria-gennaei-olethro-tragodia-sti-lampentoysa-me-130-nekroys-kai-200

3www.avgi.gr/article/1115753/egklimatiki-organosi-sti-lampentouza4www.avgi.gr/article/1071599/to-oneiro-pnigike-sti-lampentouza 21

Το νησάκι αυτό, το πιο “απομακρυσμένο” από την υπόλοιπη ιταλική επικράτεια, χρησιμοποιήθηκε ως βάση εξόρμησης των ιταλικών φασιστικών εκστρατειών στη Βόρεια Αφρική, αλλά και ως τόπος εξορίας για τους αντιφρονούντες κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του Μουσολίνι, σύμφωνα με τις επιταγές του (επικαιροποημένου για τις ανάγκες του ιμπεριαλισμού του 20ου αιώνα) δόγματος Mare Nostrum5, του αντίστοιχου ιταλικού “ζωτικού χώρου”. Για δες όμως πώς τα φέρνει καμιά φορά η μοίρα και πώς η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία...

Η παρακάτω είδηση της 15ης Οκτωβρίου 2013 είναι αρκετά αποκαλυπτική: «Τετρακόσιους μετανάστες περισυνέλεξαν σκάφη του ιταλικού πολεμικού ναυτικού και της ακτοφυλακής το βράδυ της Δευτέρας σε τρεις επιχειρήσεις που πραγματοποιήθηκαν στη θαλάσσια περιοχή νότια του νησιού Λαμπεντούζα. Πρόκειται για τις πρώτες συντονισμένες ενέργειες που πραγματοποιούνται στο πλαίσιο της επιχείρησης Mare Nostrum»6.Και μόνη η σημειολογία της επιλογής του ονόματος αυτής της κοινής επιχείρησης των ιταλικών στρατιωτικών δυνάμεων με την ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή της Frontex7 δεν αφήνει πολλά στη φαντασία. Mare Nostrum, η δική μας θάλασσα. Η Μεσόγειος ως αποκλειστικά ευρωπαϊκή θάλασσα. Η Μεσόγειος ως ζωτικός χώρος του νέου Imperium, της Ευρωπαϊκής

Ένωσης. Mare Nostrum version 3.0, αυτή τη φορά ως “υγειονομική ζώνη”. Σε αυτόν τον υγειονομικό ζωτικό χώρο δε χωράνε μετανάστες, πρόσφυγες, άνθρωποι που έρχονται από αλλού, λάθη.

Οι εκατόμβες των πνιγμένων μεταναστών στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα τις τελευταίες δύο εβδομάδες (πάνω από 400 νεκροί) ήταν ένα λάθος. Δεν ήταν λάθος το ότι πέθαναν, λάθος ήταν ότι πήγαν και πέθαναν όλοι μαζί και πήρε τέτοιες διαστάσεις η είδηση. Το τόνισαν εξάλλου και οι πιο θεσμικές φωνές. Ο Πάπας Φραγκίσκος ζήτησε επιτακτικά την άμεση αντιμετώπιση αυτού του τόσο κρίσιμου ανθρωπιστικού προβλήματος. Ο Laurens Jolles, Περιφερειακός Αντιπρόσωπος τηςΎπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) στην Ιταλία, ζητά από την ιταλική κυβέρνηση την επείγουσα λήψη μέτρων για τη βελτίωση των συνθηκών υποδοχής, όχι μόνο για τους επιζώντες του ναυαγίου της 3ης Οκτωβρίου, αλλά και για όσους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια

22

5it.wikipedia.org/wiki/Mare_nostrum6www.tovima.gr/world/article/?aid=5349177www.frontex.europa.eu/

σκίτσο του Mauro Biani

τους εξαιτίας πολέμου ή διώξεων και σε ιταλικό έδαφος για να βρουν προστασία8. Ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπέι διαβεβαίωσε τον Ιταλό πρωθυπουργό πως η κοινή αντιμετώπιση του προβλήματος θα τεθεί επί τάπητος στο επόμενο ευρωπαϊκό συμβούλιο9. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ιταλίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα φρούρησης των ακτών για να αποφευχθούν νέες τραγωδίες, όπως αυτή που σημειώθηκε στη Λαμπεντούζα: «Πρέπει να υπάρξει φρούρηση των ακτών για να παταχθεί η εγκληματική μεταφορά απελπισμένων ανθρώπων […] σε συνεργασία με τις χώρες από τις οποίες ξεκινούν αυτά τα ταξίδια θανάτου και απελπισίας»10. Ο Ενρίκο Λέτα, από την πλευρά του, έσπευσε να δηλώσει: «Είναι η επιβεβαίωση μιας διαρκούς κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και του ότι πρέπει να αναληφθούν οπωσδήποτε δράσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο»11.

Διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Ασφαλώς. Πώς το είχε πει ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν; «Η κρίση έχει γίνει τόσο εσωτερική στον μηχανισμό, ώστε είναι πάντα εδώ. Ακριβώς το ίδιο όπως και στην ασφάλεια. Το συμβάν, ο κίνδυνος, υπάρχει πάντα, είναι μέρος της μηχανής. Με βάση το κυβερνητικό παράδειγμα που ρυθμίζει σήμερα τις χώρες, τις κοινωνίες μας, πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε την εξαίρεση, το συμβάν, τις ταραχές, την κρίση ως έκτακτες περιστάσεις· αντίθετα, αποτελούν τον εσώτερο πυρήνα, τον εσωτερικό μηχανισμό της μηχανής»12.

Αν ακολουθήσουμε το νήμα όσων γράφει ο Αγκάμπεν,το αίμα των νεκρών μεταναστών δεν είναι τίποτα άλλο από το λιπαντικό που κρατάει σε λειτουργία τα γρανάζια μιας μηχανής που ετοιμάζεται να κάψει φλάντζες. Οι νεκροί

μετανάστες είναι η ίδια η ουσία του παγκόσμιου ανθρωποφαγικού καπιταλισμού. «Στις νάρκες του Έβρου, στον πάτο Αιγαίου, χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου» λέει ένα σύνθημα που φωνάζουν εδώ και κάποιες δεκαετίες οι αναρχικοί. Η φράση αυτή όμως, εκτός από ένα αναρχικό σύνθημα αφύπνισης, είναι και το δόγμα που ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια ο κεντρικότεροι των ευρωπαϊκών μηχανισμών. Για τους ευρωπαίους καπιταλιστές και τους γραφειοκράτες των payroll τους, τα ακρωτηριασμένα σώματα, τα τουμπανιασμένα πτώματα, τα χαμένα παιδιά είναι πραγματική ευλογία. Είναι αυτό που κρατάει σε κίνηση τη μηχανή. Είναι το λάδι που δεν αφήνει τα γρανάζια να σπάσουν και για αυτό δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να ρέει. Οι μηχανισμοί της Ε.Ε. αυτό το στόχο έχουν, να μη σταματήσει ποτέ το αίμα. Στα δέντρα αποφάσεων και τα γραφήματα των τεχνοκρατών, όποτε μπαίνει η ερώτηση “και πώς το διασφαλίζουμε αυτό;” Η απάντηση είναι μία: πλήρης στρατιωτικοποίηση. Η κατάσταση εξαίρεσης έχει φορέσει πια τις χακί στολές της Frontex, έχει πάρει τα τουφέκια του στρατού και τα κλομπ των ντόπιων μπάτσων και έχει στήσει στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα, κέντρα κράτησης στην Παγανή και φράχτες στην ισπανική Ceuta (Θέουτα). Τα αντανακλαστικά των Ευρωπαίων ιθυνόντων ήταν αστραπιαία. Λίγες μέρες μετά τα ναυάγια, βγήκε από το

23

8www.unhcr.gr/nea/artikel/bcf59925fe8f30d703678ac327d5e430/aparadektes-oi-synth.html9www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=63902527

10camerastyloonline.wordpress.com/2013/10/04/to-oneiro-pnigike-sti-lampedusa/11ο.π.

12Giorgio Agamben, Κατάσταση εξαίρεσης: Όταν η έκτακτη ανάγκη μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα, Πατάκης, Αθήνα, 2007.

24

αντιφασιστική αφίσα της Φάμπρικα Υφανέτ

συρτάρι ένα παλιό σχέδιο. Tο νέο στρατιωτικό πλάνο-ομπρέλα ακούει στο όνομα Eurosur13 και επιτρέπει στα κράτη-μέλη που συνορεύουν με χώρες εκτός Ε.Ε. να ανταλλάσσουν στοιχεία και δεδομένα για να περιφρουρούν τα σύνορά τους σε πραγματικό χρόνο.

Πρέπει πάση θυσία να κρατήσουμε ανοιχτή την κάνουλα του εισαγόμενου αίματος. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δε θα σταματήσουν να μπαίνουν σε σαπιοκάραβα με προορισμό την Ευρώπη. Είναι για αυτούς ζωτική ανάγκη, όπως η αποφυγή της πείνας, της δίψας, της φτώχειας, της καταπίεσης και των πολέμων· όλων αυτών που εμείς τους επιβάλαμε. Τώρα απλά πρέπει να στήσουμε τους μηχανισμούς που θα μετατρέπουν την απελπισία τους σε κρέας για τα κανόνια μας και σε ανασφάλιστα εργατικά χέρια για τα εργοστάσιά μας. Και όπου αποτυγχάνει η θεσμική εξόντωσή τους από τους ευρωπαίους συνοριοφύλακες θα υπάρχει πάντα χώρος για την εξωθεσμική διαχείριση του ζητήματος από τους Μπρέιβικ, τις Λεπέν, τα Vlaams Blok14, τα Jobbik15, τις Χρυσές Αυγές. Σημαντικό: Να μην ξεχάσουμε κατά τη διάρκεια αυτού του τελευταίου σταδίου του πρωτοκόλλου διαχείρισης της μετανάστευσης να δηλώνουμε σε όλους τους τόνους ότι καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Ο επίλογος γράφεται μόνος του: «Ο Ιταλός Πρωθυπουργός απένειμε την ιταλική ιθαγένεια σε όλους τους νεκρούς των

ναυαγίων της Λαμπεντούζα και κήρυξε τριήμερο πένθος σε όλη τη χώρα»16. Αντίθετα, οι 114 επιζώντες κατηγορούνται για παραβίαση των μεταναστευτικών νόμων και απειλούνται με πρόστιμο που φτάνει τις 5.000€ και άμεση επαναπροώθηση17.

Ιταλός δε γίνεσαι, πεθαίνεις.

13www.thepressproject.gr/article/48342/index.php14en.wikipedia.org/wiki/Vlaams_Blok15www.huffingtonpost.com/tag/jobbik16euobserver.com/justice/12168117qz.com/134866/the-mediterranean-is-a-watery-graveyard-thanks-to-european-policy-not-african-poverty/

25

Μια μαύρη βίβλος πουμε σκοτείνιασετου Γαβριήλ

Όταν, εντελώς τυχαία και από σπόντα, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο «Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» του Δημήτρη Ψαρρά, έμεινε στο κομοδίνο μου για αρκετό καιρό μέχρι τελικά να το διαβάσω. Και αυτό γιατί έχω μια τάση επιφύλαξης για τα βιβλία που καταπιάνονται με το νεοναζιστικό φαινόμενο και προέρχονται από ανθρώπους που κινούνται στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς. Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο κόμπλεξ με τη συγκεκριμένη πολιτική τάση, πέραν της (όχι πάντα) αποτυχίας να εμβαθύνει σε πολιτική και πραγματιστική ανάλυση της συγκυρίας που βιώνουν(με).

Όταν τελικά αποφάσισα να το ανοίξω, κατάλαβα πως δεν είχα να κάνω με ένα βιβλίο που απλά θα τελειώσει και θα σκονίζει γραφεία, αλλά με ένα δημιούργημα και μια έρευνα που θα με στοίχειωνε μέρες, εβδομάδες, μήνες μετά. Ο Ψαρράς έχει κάνει μια δουλειά σχεδόν προφητική, αν σκεφτεί κάποιος πότε γράφονται αυτές οι γραμμές. Και η προϋπηρεσία του στον «Ιό» της Ελευθεροτυπίας ήταν κάπως σαν εχέγγυο της σοβαρής, αν μη τι άλλο, προσέγγισης του νεοναζιστικού φαινομένου στην Ελλάδα και των επίσημων εκφραστών του τα τελευταία 35 χρόνια, τη Χρυσή Αυγή. Και ας άργησα να το καταλάβω.

Έχοντας βομβαρδιστεί πραγματικά με τις «αποκαλύψεις» των όψιμων αντιφασιστικών μίντια και των πολιτικών τους εντολοδόχων για πάνω από τρεις εβδομάδες το να ξαναπιάσω το βιβλίο ήταν σχεδόν λυτρωτικό. Γιατί δε σου αφήνει πολλά περιθώρια για παλινδρομήσεις μεταξύ πραγματικότητας (έστω και εικονικής) και ενστικτώδους αντίληψης του πολιτικού γίγνεσθαι. Και αυτό το πολιτικό γίγνεσθαι είναι αμείλικτο: ένα νεοφιλελεύθερο κράτος που προσπαθεί να πιαστεί από το πιο ποταπό ιδεολόγημα, αυτό του έθνους και της εθνικής ταυτότητας, για να καλύψει πλήρως την ακροδεξιά φύση

του χρησιμοποιώντας φασιστικές γκρούπες σαν χρήσιμους ηλίθιους, οι οποίοι ωστόσο θα είναι αποτελεσματικοί σε μία πολύ κρίσιμη μάζα του εκλογικού σώματος.

Η «Μαύρη Βίβλος…» διαπερνά όλη την πορεία της ναζιστικής οργάνωσης από την ανεπίσημη αρχή της και τη δολοφονική επίθεση σε δημοσιογράφους στην κηδεία του κατακαθιού και αρχιβασανιστή της χούντας Ε. Μάλλιου στις 16/12/1976 (όπου πρωταγωνίστησαν κάποια από τα –τώρα– «εξέχοντα» στελέχη της Χ.Α., όπως ο ισόβιος αρχηγός Ν. Μιχαλολιάκος), μέχρι και την είσοδό τους στη βουλή σαν νόμιμο πολιτικό κόμμα με το πρόθεμα «Λαϊκός Σύνδεσμος», το καλοκαίρι του 2012.

Η αναφορά του Μιχαλολιάκου μονάχα, από το προαναφερθέν περιστατικό, δεν είναι τυχαία καθώς και η έρευνα του συγγραφέα αλλά και το ίδιο το μόρφωμα στηρίζεται στον απόλυτο

ηγέτη, τον Αρχηγό, με μεγάλη προσήλωση. Εκείνος, μαζί με έναν πολύ κλειστό πυρήνα ανθρώπων (Ζαρούλια, Παππάς), ήταν και είναι το λεγόμενο think tank –αν είναι δόκιμος αυτός ο όρος– της ελληνικής ακροδεξιάς. Η οποία στηρίζεται εν πολλοίς στο γερμανικό ναζιστικό μοντέλο και όχι στο ιταλικό φασιστικό του Μουσολίνι. Αυτό γίνεται εμφανές από την πρώτη σελίδα αφήγησης μέχρι και το τέλος, φωτίζοντας μία πτυχή που συχνά ξεφεύγει από την ανάγνωση του φαινομένου. Ο Μιχαλολιάκος δε θέλει απλά να μοιάσει στον μεγάλο φύρερ Αδόλφο, αλλά ζει επακριβώς τη ζωή του!Το πέρασμα από την ανυποληψία με τις ενέργειες περιορισμένου βεληνεκούς που τον βοήθησαν να περάσει στη σφαίρα του ήρωα της εγχώριας ακροδεξιάς, μέχρι τη στρατιωτική προετοιμασία για τη στιγμή που το κόμμα θα γίνει κυβέρνηση. Από την ιδεολογική «άνδρωση» στην4η Αυγούστου ήρθε η αυτονόμηση καιοι υπόγειες κινήσεις, σχεδόν σε επίπεδο μασονικής στοάς, που θα έδιναν το έναυσμαγια την επικράτηση του εθνικοσοσιαλισμού.

Στα πρώτα χρόνια που δραστηριοποιήθηκε η οργάνωση, βρισκόταν ιδεολογικά μεταξύ Χίτλερ και Παπαδόπουλου και η πολιτική συγκρότηση - του Αρχηγού ιδιαίτερα - δεν ήταν ακόμα κατασταλαγμένη στο 100%. Κάτι τέτοιο συνέβη όταν το όραμα της φασιστικής διεθνούς πήρε σάρκα και οστά το 1990 στην Ισπανία, όπου συναντήθηκαν εξέχοντα μέλη του κόμματος του Χίτλερ, αλλά και μέλη άλλων φασιστικών και ναζιστικών οργανώσεων. Φυσικά το πεδίο όπου οι χρυσαυγίτες απέκτησαν εμπειρίες από «στίβο μάχης» ήταν ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας: εκεί κεφαλαιοποίησαν κάπως την μέχρι τότε ανυπαρξία τους, συμμετέχοντας εθελοντικά σε μια πολεμική σύρραξη που είχε τη μορφή εκκαθάρισης.

Από το 1992 και μετά ωστόσο ήταν που ξεκίνησαν έμπρακτα τη «δράση του πεζοδρομίου» ξεκινώντας από τον εσωτερικό εχθρό. Πρώτα ήταν περιοχές της Αθήνας με έντονη παρουσία μεταναστών, οι οποίες μέσα στα χρόνια έχουν αλλάξει μορφή φυσικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι κοινότητες Ρομά που κατοικούσαν στο Γκάζι, πριν αυτό γίνει το νέο τρεντ για τη σαββατιάτικη έξοδο. Μετά ήταν τα πανεπιστήμια και οι «περίεργοι» φοιτητές με τα στέκια τους, όπως και οι αυτοοργανωμένοι

χώροι και οι καταλήψεις που υπήρχαν στο κέντρο της Αθήνας. Οι επιθέσεις έφτασαν στο αποκορύφωμά τους το 1998 με την παραλίγο μοιραία βραδυά που επιφύλασσε ένα τάγμα εφόδου των χρυσαυγιτών απέναντι σε 3 φοιτητές της Φιλοσοφικής σχολής Αθηνών, οι οποίοι βρέθηκαν στα δικαστήρια της Ευελπίδων για συμπαράσταση σε συλληφθέντες εκπαιδευτικούς. Η επίθεση 9-10 φασιστών με επικεφαλής τον Αντώνη Ανδρουτσόπουλο (ή γνωστότερο στην πιάτσα ως «Περίανδρο») στους Δημήτριο Κουσουρή, Ηλία Φωτιάδη και Ιωάννη Καραμπατσόλη οριακά δεν οδήγησε στο θάνατο του πρώτου. Μετά την επίθεση η οργάνωση κατέφυγε στη συνηθισμένη τακτική του «δεν είδαμε–δεν ακούσαμε–δεν ξέρουμε», αφήνοντας έκθετο πολιτικά το –μέχρι τότε– πουλέν του Αρχηγού, Ανδρουτσόπουλο. Ο οποίος τελικά μετά από αρκετό καιρό συνελήφθει και φυλακίστηκε.

Από εκείνη την περίοδο και μετά η Χ.Α. βγήκε από την αναδίπλωση κοντά στις αρχές των ’00s, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος για ψάρεμα μελών στους κύκλους των φιλάθλων της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Ο Δούρειος Ίππος λεγόταν «Γαλάζια Στρατιά», εξέχον μέλος της οποίας ήταν ο μετέπειτα βουλευτής Ηλίας Παναγιώταρος. Σημείο καμπής της δράσης της Γαλάζιας Στρατιάς ήταν οι πανηγυρισμοί

26

27

στην Ομόνοια μετά την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Κυπέλλου από την εθνική Ελλάδος το καλοκαίρι του 2004 με τα πογκρόμ κατά μεταναστών να έχουν ως αποτελέσματα αρκετούς τραυματίες, αλλά και λίγους μήνες μετά, κατά τους πανηγυρισμούς αλβανών μεταναστών για τη νίκη της εθνικής τους ομάδας απέναντι στην ελληνική και τις εκτεταμένες συμπλοκές που ακολούθησαν μεταξύ φασιστών (με τη συνδρομή των ΜΑΤ) και μεταναστών.

Φυσικά το πέρασμα από την αφάνεια στο 7% στις εθνικές εκλογές του 2012 έχει πολλές αιτίες και αφορμές, οι οποίες αναλύονται στα υπόλοιπα κείμενα του τεύχους, όπως και στην ίδια τη «Μαύρη Βίβλο της Χρυσής Αυγής» και για αυτό η παρουσίαση τους είναι ενδεικτική.

Το σημείο στο βιβλίο που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, κυρίως από ιστορικής άποψης, αλλά και αποκάλυψης του επιπέδου εμβάθυνσης του συγγραφέα στο αντικείμενο, είναι η μελέτη και αποδόμηση όλων των συμβόλων και των σημείων που χρησιμοποίησαν ιστορικά οι χρυσαυγίτες και χρησιμοποιούν ακόμη και τώρα. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος ανάλυσης πάνω σε αυτά, γιατί η δυσκολία αποκοπής της έρευνας του Ψαρρά προς όφελος της μίνι παρουσίασης που επιχειρείται στο παρόν κείμενο, θα ήταν ελλιπέστατη.

Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω είναι ότι επιβεβαιώνεται με τα πιο ατράνταχτα στοιχεία η εμμονή των φασιστών στα σύμβολα και οι υπόγειες νοηματοδοτήσεις που δίνουν αυτά, αφενός για τους πληβείους στρατιώτες του κινήματος και αφετέρου για τους καθαρόαιμους εθνικοσοσιαλιστές.

Επίσης στοιχειοθετούνται (πέρα από τις προφανείς περιπτώσεις) οι σχέσεις και οι συμπράξεις της ΕΛ.ΑΣ. με στρατιωτικούς και παραστρατιωτικές οργανώσεις αλλά και με πολιτικούς (εν ενεργεία ή μη). Αν ο Ψαρράς περίμενε λίγα χρόνια για να εκδώσει το βιβλίο, θα είχε σίγουρα και αναφορές σε μεγαλοαστούς, πλοιοκτήτες και λοιπούς κεφαλαιούχους, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τις διασυνδέσεις τους και τους πόρους τους για να φτάσει η Χ.Α. στο σημείο να ετοιμάζει σκιώδη κυβέρνηση για τη στιγμή που θα έρθει στα πράγματα.

Πάντως πρέπει να επισημάνω –χωρίς ίχνος εμπάθειας– πως, αφού ο συγγραφέας επιλέγει στο τέλος του βιβλίου του να πάρει θέση και να πει την άποψή του για την ιστορική αντιμετώπιση των φασιστών αλλά και την προοπτική πολιτικής εξαφάνισής τους, δεν ξεφεύγει δυστυχώς από τη γραμμή της αριστεράς. Εδώ και χρόνια η ρεφορμιστική τάση

(χωρίς απαραίτητα ο συγγραφέας να κατηγορείται για ρεφορμισμό) ξεχνάει να αναφέρει πως ένας πολύ συγκεκριμένος πολιτικός χώρος αντιμετώπιζε τους φασίστες για τουλάχιστον δύο δεκαετίες με πολύ μεγάλο προσωπικό κόστος σε κάθε πεδίο που εκείνοι δρούσαν και πως με τους ναζί δε συνομιλείς εντός κοινοβουλευτικού πλαισίου μιας και αυτό είναι πλήρως διαβρωμένο από ακροδεξιές ιδεολογίες.

Εν κατακλείδι η «Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής» είναι ίσως από τα πληρέστερα πονήματα που έχουν δει το φως της δημοσιότητας στην Ελλάδα και αφορούν στην καταγραφή/ανάλυση του ναζιστικού φαινομένου σε όλες τις πτυχές του, ιδεολογικές και πρακτικές, πράγμα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα. Και για αυτό αξίζει –ειδικά σε αυτήν τη συγκυρία– να της αφιερωθείτε.

Είμαστε ό,τι τρώμε...(γαστρονομική εμπειρία με βάσηαπό φασίστες)του Α.Β.

Παραμονές Χριστουγέννων, για την ακρίβεια Παρασκευή 21 Δεκέμβρη 2012 στη Νίκαια. Η Χρυσή Αυγή διοργανώνει διανομή τροφίμων έξω απ’ τα γραφεία της περίφημης πλέον τοπικής οργάνωσης, φυσικά μόνο για Έλληνες.

Σχεδόν πέντε μήνες έχουν περάσει απ’ την πρώτη τους μεγάλη εμφάνιση, τότε που στις αρχές Αυγούστου, του ίδιου χρόνου, οι πρώτες μέρες άδειας κι ο καλοκαιρινός ήλιος “χειμώνιασαν” απ’ τη θέα των χρυσαυγιτών να έχουν κερδίσει το δημόσιο χώρο τους, μοιράζοντας τρόφιμα “μόνο για Έλληνες”, στην πλατεία Συντάγματος.

Πλέον έχει γίνει έθιμο. Οι νεοναζί κάνουν τουρ έχοντας περάσει από περιοχές “δήθεν” προπύργιά τους τις οποίες καθάρισαν απ’ τα “προβλήματα” που είχαν, όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, απ’ το κέντρο της Αθήνας και του Πειραιά και τώρα τους πετυχαίνω και πάλι έξω απ’ τα γραφεία τους.

Η αστυνομία έχει πάρει μέτρα προστασίας· κλειστοί δρόμοι πέριξ των γραφείων κι όσο πλησιάζεις αυξάνονται και τα μιλιταριστικού τύπου ανθρωποειδή που στην πλάτη φέρουν το λογότυπο και τους μαιάνδρους της νεοναζιστικής συμμορίας, τυπωμένα με τη

28

photo by Α.Β.

29

γνωστή γραμματοσειρά - την οποία δεν έχει σκεφτεί να χρησιμοποιήσει ούτε ο τελευταίος τουριστοθήρας στο Μοναστηράκι.

Παρουσία βουλευτών η “εκδήλωση”. Γύρω απ’ τον καθέναν πέντε φουσκωτοί, όλοι έτοιμοι να εκραγούν απ’ το πολύ σφίξιμο. Οι βουλευτές, λαϊκοί ήρωες. Τιμή και περηφάνεια.Διακόσια άτομα στην ουρά που λίγες ώρες αργότερα θα γίνουν χιλιάδες, στην ανταπόκριση που θ’ ανέβει στο επίσημο σάιτ των χρυσαυγιτών. Η ανταπόκριση μάλιστα θα ντυθεί και με τα πλάνα των φασιστο-καμεραμέν, οι οποίοι είναι και οι μόνοι που επιτρέπεται να είναι εκεί, όπως θα μάθω λίγα λεπτά αργότερα.

Οι τηλεοπτικές κάμερες καλούνται και είναι ευπρόσδεκτες μόνο σε ανοιχτές εκδηλώσεις. Με λίγα λόγια δε μπορείς να πας ακάλεστος. Διαχρονικά μια χαρά τα ξέρουν τα επικοινωνιακά παιχνίδια οι νεοναζί. Έχουν μάθει ότι σ’ αυτό που ζούμε η εικόνα κάνει από βρώμικη δουλειά έως και θαύματα.

Αν είσαι σε σωστό σημείο και σε τραβήξουν κι απ’ τη γωνία που πρέπει, δείχνοντας ότι έχεις “μεγάλη” προσέλευση, τότε η εικόνα μπορεί να ξεπλύνει εύκολα μέχρι και τους φασίστες, κάνοντάς τους Ρομπέν στα μάτια των αποβλακωμένων τηλεθεατών.

Εδώ πρέπει να βρεθείς τελικά όχι γιατί το αντέχεις εύκολα - το στομάχι γίνεται κόμπος κι η ψυχραιμία πρέπει να φτάσει στα όρια της μέθης για ν’ αντέξεις ότι ο ίδιος σου ο εαυτός είναι παρών σ’ αυτό -, αλλά για να καταλάβεις καλύτερα σ’ ένα βαθμό ποιοι είναι αυτοί που λέμε “ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής”.

Κι εδώ ανάλογα πώς θα το δεις, απ’ τη μία έχει τα πάντα κι απ’ την άλλη, με μια δεύτερη ανάγνωση, έχει όλους αυτούς που καιρό έψαχναν τον χώρο τους.

Πάμε πίσω στην ουρά. Είναι παραμονές γιορτών, είναι η φτώχεια, είναι το πρόσωπο της ίδιας της εξαθλίωσης. Γιατί εξ-αθλίωση δε λέγεται μόνο η ανεργία κι η ανέχεια. Διότι ποιος είναι ο άθλιος τελικά;

Θυμάμαι όλους τους καινούριους μου ήρωες...Ο Τ., περήφανος, δε μου επέτρεψε ούτε μια στιγμή να σκεφτώ ότι αφού αποχωριζόμασταν θα πήγαινε στο παγκάκι να κοιμηθεί και το πρωί θα πάλευε σε μια απ’ τις μεγαλύτερες μπίζνες των καιρών μας, στα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων. Ο Χ., που βλέπει το αρχικό γράμμα του ονόματός του στην πλάτη του, καλωσόρισμα και βάφτιση απ’ το μαχαίρι των φασιστών, κι όμως αντέχει. Ένα ψυγείο που άδειασε εντελώς απ’ το κλείσιμο της Ναυπιγοεπισκευαστικής Ζώνης στο Πέραμα να φωνάζει “αντέχουμε” και “παλεύουμε συλλογικά”.

Εδώ τα πράγματα είναι πιο άγρια όμως. Η αληθινή εξαθλίωση είναι εδώ. Σπρωξίματα, στην ουρά ενός καλά στημένου επικοινωνιακού τρικ το οποίο λέει ότι “επιστρέφουμε τα χρήματα του ελληνικού λαού” με “προϊόντα μόνο από έλληνες παραγωγούς”, υπακούοντας στα παραγγέλματα, “όλοι, με την ταυτότητα στο χέρι”...

Για να σου πάρουν όνομα και τηλέφωνο οι φασίστες, να έχουν τα στοιχεία σου και να σε φακελώνουν τα εγγόνια των χιτών, των μάηδων, των ταγματασφαλιτών και των χουντικών.

Οι επίγονοι κουρελιασμένων σκιάχτρων σήμερα να σου δίνουν να φας. Το πραγματικό φιάσκο της δήθεν επιστροφής των χρημάτων που επικαλούνται οι χρυσαυγίτες το καταλαβαίνεις ακόμα καλύτερα, παρατηρώντας την απογοήτευση των “δικαιούχων” στο τέλος, μετά την παραλαβή. Δυο-τρία τρόφιμα σε μια μισοάδεια πλαστική σακούλα σούπερ μάρκετ τους επαναφέρει στην πραγματικότητα πετώντας στα σκουπίδια την ελπίδα ότι “τουλάχιστον μ’ αυτά που θα πάρουμε σήμερα θα κάνουμε γιορτές”.

Κι αυτό μετά από μια αναμονή, όπου τα μιλιταριστικά ανθρωποειδή στοιχίζουν σε σειρά, ανά δυάδες, τα στόματα που για τον ιστορικό του μέλλοντος θα είναι αντικείμενο μελέτης χωρίς πολύ μεγάλη βιβλιογραφία, μην έχοντάς τα συναντήσει πολλές φορές ξανά.

Ποιοι είναι εκεί για να πάρουν τρόφιμα όμως; Γιατί εκεί κι όχι κάπου αλλού; Έχεις περιθώρια να σκέφτεσαι όταν δεν έχεις να φας; Χωρίς καθυστέρηση και με σιγουριά, οι ήρωές μου, λένε “ναι”.

Εδώ θα δεις από δηλωμένους οπαδούς και μέλη της Χρυσής Αυγής που πληρώνονται κανονικά παριστάνοντας τους κατοίκους της περιοχής, άλλους που θα σου πουν ότι δεν έχει σημασία ποιος σου δίνει να φας, όταν έχεις φτάσει σ’ αυτό το σημείο φτώχειας, μέχρι και βλέμματα χαμηλωμένα που με λίγα λόγια λένε ότι δεν ξέρουν πού ήρθαν και απλώς είδαν ότι κάποιοι μοιράζουν φαγητό, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν κομψά την επίγνωση των τύψεών τους.

Κι ύστερα μπαίνεις στο παιχνίδι του “ποιος έχει τη δύναμη, ποιος έχει την ευθύνη;”. Ο φασίστας που σου δίνει φαγητό ή το στόμα που με την παρουσία του νομιμοποιεί τον φασίστα;

“Μπαμπά, μπαμπά ο Ηλίας”, θ’ ακούσω και γυρνώντας το κεφάλι, θα παγώσω. Ένας χαρούμενος πιτσιρικάς γύρω στα 5 που κρατάει το χέρι του πατέρα του. Κι ο μπαμπάς ορθώνεται και στοργικά του απαντάει: “Ναι αγόρι μου, πάμε να τον γνωρίσεις”. Γιορτές έρχονται κι αφού ο Άγιος Βασίλης δε θα μας θυμηθεί φέτος, ας πάμε να βγάλουμε φωτογραφία εδώ. Απ’ τα γόνατα - του κόκκινου τουλάχιστον - Άγιου Βασίλη στο - κάποτε - ΜΙΝΙΟΝ, στο επικοινωνιακό φασιστοείδωλο έξω απ’ τη Χρυσή Αυγή.

Εκεί που ο Κασιδιάρης έχει γίνει ο παιδικός ήρωας, το είδωλο που θα αναζητήσει ένα παιδί στα πέντε του όταν τον αναγνωρίσει, εκεί αρχίζουν οι απαντήσεις κι έρχονται μόνες τους· γιατί μόνο εκείνη τη στιγμή μπορείς να καταλάβεις στην πράξη τι σημαίνει αυτό που συμβαίνει γύρω σου.

Γιατί αυτός ο πιτσιρικάς θα γεμίσει τη μνήμη του, τα βιώματά του, τα γέλια του και την περηφάνεια του απ’ τη στιγμή που έπιασε το χέρι

του “ήρωα”. Θα δει το κορμί του να μεγαλώνει απ’ την τροφή που πήρε εκείνη τη μέρα.

Πρώτη φορά, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, σκέφτομαι το παιδί “μου” (σχήμα λόγου προφανώς, κανενός δεν είναι), αν ποτέ γεννηθεί. Και πραγματικά δε βρίσκω λόγο τα δυο αυτά παιδιά να μη λιώνουν στα αίματα, να μην είναι σε πόλεμο. Γιατί φαντάζομαι την πνευματική και τη βιολογική τροφή με την οποία θα μεγαλώσουν.

Όχι απλώς διανομή τροφίμων, λοιπόν, για να τελειώνουμε. Πήγες να πάρεις φαγητό απ’ τους νεοναζί. Κι οι φασίστες της χρυσής αυγής δεν είναι φιλάνθρωποι, ούτε αλληλέγγυοι με τη φτώχεια που επικρατεί στη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Ήταν, είναι και θα είναι νεοναζί δολοφόνοι, τοποθετούμενοι λίγο πιο δεξιά απ’ το ακροδεξιό και νεοφιλελεύθερο εποικοδόμημα που στοιχειώνει τις ζωές μας. Οι οποίοι, έχοντας την έγκριση του ίδιου του συστήματος, με τον μισαλλόδοξο φασιστικό λαϊκισμό τους εκμεταλλεύονται ευπαθείς κοινωνικές ομάδες που με τη σειρά τους δεν είναι απλώς ευάλωτες προσεγγίζοντάς τους - τους χρυσαυγίτες - εξαιτίας, και μόνο, της τραγικής οικονομικής τους κατάστασης.

Ο φασισμός κι ο ρατσισμός δε γεννήθηκαν απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Γιατί επίσης δε γεννήθηκαν οι ψηφοφόροι με τέτοια νοοτροπία απ’ τη μια μέρα στην άλλη.

Αν ψήφιζαν δηλαδή όπως ψήφιζαν μέχρι πριν θα ήταν διαφορετικοί; Στα παιδιά τους, στο χώρο εργασίας τους, στις φοβίες τους, πόσο άλλαξαν;

Πόσο περισσότερο φασίστας έγινε ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ που ψήφισε Χρυσή Αυγή, ή πόσο δημοκρατικό ήταν και είναι το ΠΑΣΟΚ ή οποιοδήποτε άλλο αστικό κόμμα που κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια της ευημερίας; “Οι μάσκες

30

31

έπεσαν” που λένε και οι λάτρεις των κλισέ και σήμερα διαφαίνεται η φασιστική ροπή του εκλογικού σώματος που κρυβόταν πίσω από τα “κεντρώα”, “δημοκρατικά” ή “φιλελεύθερα” προσωπεία των αστικών κομμάτων.

Δεν ψάχνω για αφορισμούς γιατί όποιος δεν έχει νιώσει την πείνα είναι έξω απ’ τον χορό. Το κείμενο αυτό δε στοχεύει ν’ αποκαλύψει καμία “απόλυτη αλήθεια”, ούτε διεκδικεί καμία σπουδαία πολιτική ανάλυση. Παρόλα αυτά ένα πράγμα μένει σίγουρα απ’ όλο αυτό.Σ’ εσένα και στο παιδί σου εκείνη τη μέρα, κάποιος Ρουπακιάς θα σας έδωσε να φάτε.Κι αν όχι ο ίδιος αυτοπροσώπως, το ίδιο κάνει.

Κι εσύ και το παιδί σου αίμα τρώγατε τελικά, τόσο καιρό. Όσο κορόιδευες την πείνα σου με τη φασιστοφρατζόλα, τόσο μάκραινες το χέρι τους, όπως η ίδια η νοοτροπία σου ήταν κοντά σ’ αυτές τις λογικές εδώ και πολλά χρόνια.

Ο Αλβανός εργάτης στα χωράφια σου τις αρχές της δεκαετίας του ’90, η Βουλγάρα οικιακή βοηθός, ο Πακιστανός υπάλληλος στο βενζινάδικό σου, οι οικογένειες απ’ το Αφγανιστάν και τη Σομαλία που νοίκιαζες το ερείπιό σου πλουτίζοντας... ήταν η νοοτροπία σου.

Σήμερα, απλώς στα ‘φερε έτσι που δεν έχεις τίποτα, για να μπορείς να εκμεταλλευτείς κάποιον. Γι’ αυτό και σήμερα σου φταίνε πιο πολύ οι παλιοί σου “υποτακτικοί”. Και με εμπιστοσύνη κι ανάθεση στους νεοναζί επανακτάς τη νοοτροπία σου και τρως το ψωμί σου.

Κατάλαβες τώρα; Με φασιστικές τοξίνες γέμισες το σώμα των παιδιών σου, με αίμα μεγάλωσαν. Με το αίμα του Παύλου, του Λουκμάν, του Χασάν, των μεταναστών εργατών στην Μανωλάδα, των αιγυπτίων ψαράδων στο Πέραμα και εκατοντάδων άλλων θυμάτων της φασιστικής νοοτροπίας που όπλισε το χέρι των νεοναζί εκτελεστών.

Γι’ αυτό σου λέω... είμαστε ό,τι τρώμε... ή πιο σίγουρα, γινόμαστε ό,τι τρώμε...

Υ.Γ. 1. Αφορμή για τη συγγραφή αυτού του κειμένου ήταν μια επαγγελματική υποχρέωση. Οι σκέψεις από εκείνη τη μέρα έπρεπε κάποια στιγμή ν’ αποτυπωθούν.

Υ.Γ. 2. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται σε τέσσερις πολύ αγαπημένους ανθρώπους που πια βρίσκονται στα τρία, σχεδόν, σημεία του ορίζοντα.

Υ.Γ. 3. Ελπίζοντας πως - ό,τι κι αν μεσολαβήσει το διάστημα που έρχεται - θ’ αλλάξουμε, θα εξελιχθούμε, αλλά θα ξαναβρεθούμε. Χωρίς να έχουμε χάσει τη ματιά μας, χωρίς να έχουμε χάσει αυτό που θέλουμε να γίνουμε.

Antimob

Ερωταπαντήσεις με τους Γαβριήλ και Άρη, οι οποίες τους

οδήγησαν στο να πιστεύουν ακράδαντα πως μίλησαν με μία

από τις πιο αξιόλογες μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω, συνολικά

και χωρίς περιστροφές.

34

Πώς ανταπεξέρχεται ένας μουσικός μέσα στις συνθήκες της σύγχρονης βαρβαρότητας που υπάρχει γύρω μας και πάνω μας;

Δεν είμαστε μουσικοί, αλλά 5 καλοί και πλέον παλιοί φίλοι που κάνουν το κέφι τους μέσα από ένα κοινό μέσο έκφρασης, τους Antimob. Η βαρβαρότητα που περιγράφεις δεν είναι σύγχρονη αλλά διαχρονική. Σε περιόδους εικονικής οικονομικής ευημερίας και ανάπτυξης, η βαρβαρότητα που βιώνουμε σε εντονότερο βαθμό την τελευταία πενταετία, υπήρχε και βασίλευε και ανέκαθεν μας αηδίαζε. Μένοντας λογικοί, χωρίς να σκοντάφτουμε στις τρικλοποδιές της εποχής, προσπαθούμε να μείνουμε ζωντανοί μέσα σε αυτό το χάος ως απλοί καθημερινοί άνθρωποι που βιώνουμε την εργασιακή βαρβαρότητα και την εξαθλίωση της ανεργίας στο πετσί μας. Το ότι έχουμε ένα μουσικό σχήμα δεν αλλάζει την καθημερινότητά μας. Ήταν και είναι η διέξοδός μας από αυτή. Η παλιά και γνωστή σε όλους μας κοινωνική βαρβαρότητα είναι που μας ώθησε στην συγκρότηση του σχήματος εξαρχής, αφού για να μπορείς να παίζεις ένα είδος οργισμένης μουσικής σημαίνει ότι από κάπου πηγάζει και η οργή..

Για ποιο λόγο πιστεύετε πως πολλοί μουσικοί (είτε συγκροτήματα είτε μόνοι τους) αποφεύγουν να μιλήσουν ξεκάθαρα για την υπάρχουσα κοινωνικοπολιτική κατάσταση;

Δεν μπορούμε να εκφέρουμε γνώμη για την μη κοινωνικοπολιτική έκφραση άλλων σχημάτων/προσώπων ούτε έχουμε το δικαίωμα να τους κρίνουμε. Επίσης δεν ιεροποιούμε την πολιτικοποιημένη έκφραση - τοποθέτηση μουσικών σχημάτων ή άλλων «καλλιτεχνών», γιατί και αυτό κάπου γίνεται γραφικό. Υπάρχουν αρκετοί ευσυνείδητοι που έχουν πολιτικό λόγο και ξεκάθαρες τοποθετήσεις και πιθανότατα ταλαντούχο τρόπο να τις μεταδίδουν σε τρίτους. Παρ' όλα αυτά δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη πως η μουσική μπορεί να ανατρέψει την κοινωνικό οικονομική κατάσταση, να αφυπνίσει τα μυαλά κάποιων καλυμμένων, αρρωστημένων

κ.ο.κ. τύπων. Ο καθένας βρίσκεται εκεί που βρίσκεται από επιλογή και όχι επειδή τον φύσηξε ο άνεμος. Επομένως ο ξύλινος ή μη πολιτικός λόγος ενός συγκροτήματος ούτως ή άλλως πάει στα αυτιά εκείνων που φέρουν ίδιες αντιλήψεις με το συγκρότημα. Δεν περιμένουμε να διαβάσει κάποιος τους στίχους μας ή τους στίχους κάποιου άλλου και να αλλάξει τις κοινωνικό-πολιτικές του αντιλήψεις. Επίσης ο στίχος μας δεν είναι πολιτικός αλλά κοινωνικός και μαγνητίζει ή αρέσει σε ανθρώπους που έχουν τις ίδιες αντιλήψεις με εμάς.

Μια από τις πλέον άθλιες εκφράσεις που έγινε πολύ της μόδας μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα είναι το «να σκοτώσουμε πρώτα το φασίστα που έχουμε μέσα μας». Μία αντίστροφη λογική από το συλλογικό στο προσωπικό με ένα μανδύα ψευτο-αυτοκριτικής; Κρύβουμε επιμελώς την αδυναμία να συλλογικοποιηθούμε και να υποστηρίξουμε ανοικτά αυτό για το οποίο παλεύουμε;

Ήταν δεδομένο πως αργά ή γρήγορα κάποιος θα έπεφτε νεκρός από τα τυφλά μαχαιρώματα της Χ.Α. Είναι τραγικό, αλλά καθόλου παράξενο για τη χώρα που ζούμε, να υπάρχει αυτή η αναστάτωση με αφορμή τη δολοφονία του Π. Φύσσα, την ώρα που είναι δεδομένο και γνωστό πως από τα μαχαίρια και τη βιαιοπραγία της Χ.Α. (και όχι μόνο της Χ.Α.), έχουν πέσει νεκροί αρκετοί αλλοδαποί που έτυχε να ζουν ή απλά να περπατούν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ως εκ τούτου, δεν θα μπούμε σε κανένα τριπάκι αυτοκριτικής. Την αυτοκριτική ας την κάνουν όσοι έχουν ενοχές για την αδιαφορία που έδειχναν και δείχνουν για το τι συμβαίνει δίπλα τους, ή μάλλον μπροστά τους...

Αντιστροφή της δεύτερης ερώτησης. Πώς επιβιώνει μια μπάντα που έχει ξεκάθαρο πολιτικό προσανατολισμό; Και υλικά και πνευματικά.

Ό,τι κάνουμε είναι συνειδητή επιλογή. Το ίδιο θα ήμασταν ανά πάσα στιγμή, τουλάχιστο ως

35

κάτοικοι αυτού του τόπου. Θα ξεκαθαρίσουμε και πάλι πως δεν έχουμε πολιτικό προσανατολισμό και δεν αντιπροσωπεύουμε κάποιο πολιτικό χώρο. Εκφράζουμε αποκλειστικά και μόνο τα συναισθήματα που τρέφουμε για ότι συμβαίνει γύρω μας. Αυτό δεν λέγεται πολιτικοποίηση. Το να είσαι και να σκέφτεσαι σαν άνθρωπος, είναι το αυτονόητο καθήκον του καθενός.

Τελικά, ο μουσικός θα πρέπει να εκφέρει μέσω της τέχνης του πολιτική άποψη ή είναι δύο φαινομενικά άσχετα πράγματα;

Ο καθένας πρέπει να είναι έντιμος απέναντι στη συνείδηση του και τις απόψεις του, και όχι να σκαρφίζεται τρόπους για να γίνει αρεστός σε τρίτους. Διαφωνούμε πως πρέπει ντε και σώνει μια μπάντα να έχει πολιτικό λόγο. Δεν είμαστε εμείς που θα κρίνουμε αν πολιτική άποψη και τέχνη πάνε μαζί. Καλό είναι να μη δαιμονοποιούμε τα πάντα και να αφήνουμε την ελευθερία στον καθένα να κάνει ό,τι νομίζει. Ούτε εμείς θεωρούμε την μπάντα μας πολιτικοποιημένη. Οι ταμπέλες κουράζουν και προσφέρουν οργασμό σε ανύπαρκτους τύπους που κρύβονται στη μάζα. Οι στίχοι μας σχολιάζουν τη βαρβαρότητα της κοινωνίας και του συστήματός μας. Αυτά είναι καθημερινά εμπόδια που όλοι μας προσπαθούμε να ξεπεράσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για κάτι άλλο μέσα από τους στίχους μας, γιατί είναι κάτι που μας βγαίνει φυσικά. Αυτό δεν σημαίνει πως εμείς αισθανόμαστε τιμιότεροι ή καλύτεροι από κάποιον που θέλει να τραγουδάει για χρωματιστά λαγκάδια, όμορφα κορίτσια κ.ο.κ. Δικαίωμα του καθενός είναι να μιλάει για ό,τι επιθυμεί ο ίδιος. Εν συνεχεία με τον καθένα ασχολείται και το αντίστοιχο κοινό.

Στο τραγούδι σας «Αγανάκτηση και Υποταγή» υπάρχει ο στίχος «…φασίστας δημοκράτης που αγαπάει η πατρίς…». Μετά το τσίρκο με τις συλλήψεις και τις αποφυλακίσεις των μελών της ΧΑ και όλα τα συνεπακόλουθα, ο στίχος αυτός μας φάνηκε τουλάχιστον προφητικός.

Δεν υπάρχει η φράση που αναφέρεις… «ως γνήσιος δημοκράτης που αγαπάει η πατρίς» λέει ο στίχος… Προφητικός ή μη, για την παρωδία της Χ.Α. ο κάθε άνθρωπος όφειλε να είναι ενήμερος και όχι να περιμένει τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης για να μάθει τι συμβαίνει. Υπάρχει εδώ και χρόνια έγκυρη βιβλιογραφία (για όσους δεν έτυχε να γνωρίζουν από αλλού) για το τι εστί το μόρφωμα της Χ.Α. και ο οποιοσδήποτε έπρεπε να ξέρει τι ρόλο βαράει πριν φτάσει να γίνει μόδα μία ομάδα ψυχασθενών. Για εμάς το πρόβλημα δεν είναι η Χ.Α., αλλά οι Ελληνάρες που με κίνητρα ιδιοτέλειας και μόνο επιλέγουν τον πολιτικό τους προσανατολισμό, κάνοντας τα τελευταία 70 χρόνια μόνο επικίνδυνες και καταστροφικές επιλογές. Είναι βέβαιο πως η Χ.Α. άντλησε ψηφοφόρους τόσο από την αριστερά όσο και από την κεντροδεξιά. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών είναι το «Έλληνας» και «βόλεμα». Όπως και αν έχει, όντας ψηφοφόρος μόνο σκατά μπορείς να επιλέξεις. Μην έχουμε αυταπάτες πως με αριστερή κυβέρνηση τύπου ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει κάτι.

Τα «σταγονίδια» εκτός από άλλους χώρους υπάρχουν και στην μουσική. Είναι «χρέος» της εκάστοτε σκηνής να τα «στεγνώσει» ή θέμα παιδείας μουσικών και ακροατών; Πώς εξηγείτε την άνθησή τους σε πιο ακραία μουσικά ιδιώματα;

Τα “σταγονίδια” μεταφέρονται παντού μέσω ανθρώπων και είναι φυσικό επακόλουθο να υπάρχουν και στη μουσική. Είναι σίγουρα ενθαρρυντικό ότι σε κάποιους μουσικούς χώρους είναι αδύνατο να τολμήσει να πατήσει φασίστας, αλλά και αυτό το θεωρούμε κατόρθωμα του κώλου, αφού λόγου χάριν μια πανκ συναυλία στην Ελλάδα θα προσελκύσει στην καλύτερη των περιπτώσεων 1.000 άτομα (ακραίο σενάριο), στα οποία λογικά δεν θα υπάρχουν φασίστες, αλλά θα υπάρχουν ένα σωρό άλλοι κόπανοι που δεν διαφέρουν και πολύ από φασίστες, ενώ ταυτόχρονα τα σκυλάδικα, ελληνορθόδοξα πανηγύρια κοκ ανά τη χώρα συγκεντρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που στην καλύτερη περίπτωση αισθάνονται ξεχωριστοί επειδή κατ' αρχάς είναι

36

Έλληνες. Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν, πως οι επικίνδυνοι προπαγανδιστές του φασισμού είναι μόνο μερικοί μπλακ μεταλάδες, ναζί skinheads κ.ο.κ. Τα σκυλάδικα είναι όντως ακραίο είδος μουσικής για κρετίνους και λογικό είναι να συγκεντρώνουν φασίστες (φυσικά δεν γίνεται να είναι κι εκεί όλοι φασίστες...). Καλό θα ήταν επίσης από την άλλη, να μη βάζουμε την ταμπέλα του φασίστα σε όποιον τύπο απλά γουστάρει να ακούει μπλακ μέταλ, νεο-φολκ ή άλλα ακραία είδη που συμπεριλαμβάνουν και αμφιλεγόμενα σχήματα. Το μέταλ π.χ. ήταν, είναι και θα είναι σε μεγάλο βαθμό ποζεριά και φαντασίωση για μπέμπηδες. Σίγουρα τύποι που είναι μπλεγμένοι με το NSBM (Nationalist Socialist Black Metal), RAC (Rock Against Communism) δεν έχουν θέση ανάμεσα μας, αλλά όπως και να έχει αποτελούν μειοψηφία και το ποσοστό των ανθρώπων που επηρεάζουν είναι σχετικά χαμηλό.Αμφιβάλουμε εάν οι διάφοροι εργοδότες, π.χ. στην ύπαιθρο, που εκμεταλλεύονται αλλοδαπούς εργάτες και τους φέρονται με τον πλέον χείριστο και απάνθρωπο τρόπο (όχι πάντα φυσικά, αλλά πολλές φορές), ξέρουν κάτι περί ακραίου ήχου… Το πιθανότερο δε είναι πως, ακόμα και τώρα, παίζει να μην έχουν ακούσει καν για τη Χ.Α. Είναι όμως πιθανό να έχουν συμπεριφερθεί στους εργάτες που απασχολούν χειρότερα και απ' ότι θα έκαναν στρατηγοί των SS. Δυστυχώς υπάρχουν καταγεγραμμένα αμέτρητα τέτοια περιστατικά, αλλά όπως πάντα ακούστηκε από σπόντα μόνο αυτό της Μανωλάδας Ηλείας.

Ποια τα όπλα μας απέναντι στον φασισμό/ρατσισμό/πατριαρχία, εκτός της γνώσης και της συλλογικοποίησης;

Είναι βέβαιο πως ένας φυσιολογικός άνθρωπος, με σωφροσύνη και ψυχική υγεία δεν μπορεί να εξελιχθεί σε φασίστα και νεοναζί. Ο φασίστας είναι πάντα ψυχικά διαταραγμένο άτομο, δειλό, φοβισμένο και εγκλωβισμένο στην ανασφάλεια που πιθανότητα του έχει μεταδώσει το οικογενειακό του περιβάλλον ή κάτι άλλο. Ο ένας στους δύο ακροδεξιούς έχουν ανάλογο οικογενειακό παρελθόν.

Παππούδες δωσίλογους, ταγματασφαλίτες, χουντικούς και πατεράδες χουντικούς, μπάτσους, στρατιωτικούς, επιχειρηματίες που ευνοήθηκαν από ακροδεξιούς κύκλους κτλ. Είτε από αποχαύνωση, είτε από θαυμασμό για τα οικογενειακά ιδεώδη, εγκλωβίζονται στο τριπάκι του φασισμού και της ξενοφοβίας για να δικαιολογήσουν τις επιλογές των προγόνων τους, γιατί, όπως κάθε Έλληνας, οφείλουν να σέβονται τον παππού και τη γιαγιά τους και, όποιοι και αν ήταν, να τους δικαιολογούν ως καλούς και σωστούς προγόνους. Είναι σπάνιο να συναντήσεις το αντίθετο. Όπως και αν έχει, δεν έτυχε να πιούμε ποτέ καφέ με φασίστα για να μας αναλύσει τις απόψεις του, να δούμε πώς έφτασε εδώ και πώς μπορεί να αλλάξει. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, όπως δεν πρόκειται να πάψουν να υπάρχουν φασίστες.Ένα σίγουρο όπλο θα ήταν αντιφασιστική ασπιρίνη στα φαρμακεία και τα περίπτερα, που θα τους έδινε το αίσθημα ενός φυσιολογικά σκεπτόμενου ανθρώπου. Δυστυχώς η φαρμακοβιομηχανία δεν το έχει καταφέρει ακόμα. Ίσως γιατί η Bayer ήταν χρηματοδότης του Χίτλερ. Ίσως τελικά όσοι παίρνουν ασπιρίνη να γίνονται φασίστες και από αυτό… Ζήτω το Ντεπόν! Θάνατος στην ακροδεξιά Ασπιρίνη.Η αντιμετώπιση του Φασισμού είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα και σίγουρα δεν έχει υπάρξει αποτελεσματική αντιμετώπιση του φαινομένου έως τώρα.

Τι καινούριο περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Δουλεύουμε νέο υλικό με σκοπό την κυκλοφορία του δεύτερού μας δίσκου μέσα στο 2014. Είμαστε αρκετά γέροι και δυσκίνητοι για να περιμένετε κάτι καινούριο από εμάς.

*Η φωτογραφιία στην αρχή της συνέντευξης, είναι το εξώφυλλο του ομώνυμου δίσκου του συγκροτήματος.

37

Έχω μάθει να είμαι ξένοςφωτογραφίες / κείμενο του Κ.Σ.

Εδώ Μάκης, στην πατρίδα τού, Καμαράν. Έφυγε από το Ιράκ 17 χρονών, για να βρει μια καινούρια τύχη. Κούρδος πρόσφυγας. Ιράκ - Τουρκία - Ελλάδα. 28 χρόνια μετανάστης, φτώχεια, στερήσεις, κυνήγι αλλά δεν το έβαλε κάτω. 28 χρόνια οικοδομή, σκληρή δουλειά, όποτε υπάρχει πια.

Ο Καμαράν είναι αυτοδίδακτος οργανοποιός, έτσι παίρνει ζωή. « Κάθε φορά που ξεκινάω να φτιάχνω ένα όργανο η ψυχή μου φεύγει και κάθεται πάνω στο ξύλο. Όταν αυτό τελειώσει, περνάω τις χορδές και ακούω τον πρώτο ήχο του. Τότε η ψυχή μου επιστρέφει και χαίρομαι γι’ αυτό που έφτιαξα».

Στην Ελλάδα δυσκολεύτηκε να στεριώσει, αλλά επιμένει. Είναι ευχάριστος άνθρωπος και εύκολα σε θεωρεί φίλο. «Δεν έχω πρόβλημα με κανέναν, αρκεί να μη δέρνει», λέει μετρημένα.

Δε θέλει να γυρίσει πια στην πατρίδα του. «Έχω μάθει να είμαι ξένος»...

38

39

40

41

42

Οι Revolted Masses σε μία κουβέντα με τους Άρη και Γαβριήλ που πήγε κάπως έτσι…

…«Η πραγματικότητα που βιώνουμε έχει επιφέρει δραματικές αλλαγές στις ζωές μας. Η μουσική με τη σειρά της από αναγκαιότητα και τρόπο έκφρασης συχνά καταντά μια μικρή εκτόνωση, μια «πολυτέλεια» χαμένη κάπου ανάμεσα στην πολύωρη εργασία και την ύστερη κάλυψη των άμεσων αναγκών. Έτσι, το να δηλώνεις μουσικός και να ζεις από αυτό είναι κάτι πολύ σπάνιο, ειδικά στα λιγότερο εμπορικά ιδιώματα. Πρακτικά, στις μέρες μας ένας μουσικός ανταπεξέρχεται με επιπλέον εργασία είτε σε τομέα σχετικό με τη μουσική (μαθήματα/ηχογραφήσεις κτλ), είτε σε τελείως διαφορετικό αντικείμενο». Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να πάει βέβαια, αφού και εμείς -όπως και οι άνθρωποι που μιλάμε- σιγοβράζουμε σε ένα σύγχρονο καζάνι εκδούλευσης που απομυζεί κάθε δημιουργικότητα και ενέργεια. Εκτός και αν έχουμε τα ψυχικά αποθέματα τα οποία μας βοηθούν να υπερκεράσουμε κάποιες από τις δυσκολίες μας. Το μεγάλο ερώτημα ωστόσο που δεν θα σταματήσει ποτέ να μας ιντριγκάρει είναι γιατί οι μουσικοί αποφεύγουν να μιλήσουν ξεκάθαρα για αυτό που ζουν σαν άνθρωποι και σαν κοινωνικά όντα. Μπορεί να είναι ο φόβος; Η αδυναμία συγκρότησης; Η ματαιοδοξία; Όλα αυτά μαζί ή κάτι άλλο; «Είναι αλήθεια ότι πολλοί μουσικοί επιλέγουν να διατηρούν μια απολιτίκ στάση είτε γιατί τους βολεύει, είτε επειδή ακριβώς αυτή τη στάση έχουν και ως άτομα στην προσωπική τους ζωή. Όλα αυτά που περιγράφετε σίγουρα παίζουν τον ρόλο τους, ενώ η συνειδητή αποφυγή του στιγματισμού σε πολιτικό επίπεδο έχει επίσης διαμορφώσει την παρούσα κατάσταση».

Ανούσια ιδεολογήματα, όπως η ψευτοηθική του να κρίνουμε πρώτα τον εαυτό μας για να είμαστε σε θέση να εκφράσουμε ελεύθερα την άποψή μας, μας φέρνουν τουλάχιστον μπροστά σε μία

αμηχανία να κατανοήσουμε τι κρύβεται πίσω από την αδυναμία μας να συλλογικοποιηθούμε. «Εμείς πάλι πιστεύουμε ότι ο αντιφασισμός και γενικότερα η συνειδητοποίηση, είναι και προσωπική στάση αλλά κυρίως διαμορφώνεται συλλογικά. Σε τελική ανάλυση, το ατομικό με το συλλογικό βρίσκονται πάντα σε αλληλεπίδραση». Και τελικά, πώς επιβιώνει ένας μουσικός ο οποίος δεν κρύβει τα πιστεύω του; Και όταν αυτά τα πιστεύω βγαίνουν μέσα από την δημιουργία του, αυτό πώς εγκολπώνει τις αξίες του; «Το συγκρότημα είναι κάτι που

43

βλέπουμε σαν μέσο έκφρασης, αλλά και σε μια δεύτερη ανάγνωση, ως ένα ακόμα μέσο πάλης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα υλικά μέσα που απαιτούνται δεν εξασφαλίζονται μέσα από τις διαδικασίες της ίδιας της μπάντας, αλλά από τις καθημερινές εργασίες και τους οικονομικούς πόρους των μελών της. Πνευματικά, μπορούμε να πούμε ότι αυτό που μας δίνει ελπίδα είναι το ίδιο που μας κάνει να αγωνιζόμαστε κοινωνικά: η συνειδητοποίηση ότι αυτό που ζητάμε (καλλιτεχνικά, πολιτικά...) είναι όχι μόνο πραγματοποιήσιμο, αλλά και αναγκαίο. Σημαντικό ρόλο για την επιβίωση της μπάντας ως τώρα θεωρούμε ότι έχει παίξει ο ανεξάρτητος χαρακτήρας της. Πιστεύουμε πως η μουσική είναι ιδανικό όχημα για την έκφραση ιδεών, και ειδικά με τις παρούσες συγκυρίες, η πολιτική έκφραση μέσω της μουσικής φαντάζει αναγκαιότητα. Έτσι, όχι μόνο αυτά

τα δύο πράγματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, αλλά στις εποχές που βιώνουμε η σιωπή είναι συνενοχή».

Οραματιζόμαστε μια άλλη κοινωνία, όπου η διαμεσολάβηση μέσω του χρήματος δεν θα είναι αναγκαία για να εκφραζόμαστε και να ζούμε. Στο εδώ και στο τώρα προσπαθούμε να ψηλαφίσουμε αν ο DIY τρόπος σκέψης/αντίληψης/δράσης είναι τελικά λύτρωση ή περιορισμός «Ανάλογα τον στόχο! Για μια μπάντα που θέλει να έχει παρουσία μέσα στα πράγματα και να αφήνει το στίγμα της με τους δικούς της όρους, είναι ένα σημαντικό εργαλείο. Ειδικά από τη στιγμή που οι παρούσες δομές αδυνατούν στις περισσότερες περιπτώσεις να παρέχουν στα συγκροτήματα έστω και τα στοιχειώδη. Απ' την άλλη, το σημερινό σύστημα θέτει περιορισμούς. Τελικά, η ανεξάρτητη παραγωγή τέχνης θα μπορέσει να ανθίσει πλήρως μόνο σε μια κοινωνία που βάζει τον πολιτισμό πάνω απ' τα κέρδη». Μέσα σε αυτή την κοινωνία και στη μουσική που θέλουμε να βιώνουμε και να συμμετέχουμε, προφανώς και δεν έχουν θέση απολειφάδια (που ωστόσο υπάρχουν σε διάφορα μέταλ και ροκ ιδιώματα) που σπέρνουν μισαλλόδοξα μηνύματα. «Η εκάστοτε σκηνή έχει όντως χρέος να απομονώσει αυτούς που σπέρνουν μισαλλοδοξία μέσω του φασισμού, του ρατσισμού, του σεξισμού/ομοφοβίας και άλλων αυταρχικών στάσεων. Αυτό, αν θέλει να αναφέρεται με ουσιαστικό τρόπο στην αλληλεγγύη και όχι μόνο επιφανειακά. Η προσωπική παιδεία βέβαια παίζει καταλυτικό ρόλο στο πώς αυτό θα γίνει βίωμα του καθενός.

Κατά τη γνώμη μας οι προηγούμενες συμπεριφορές απαντώνται στα περισσότερα ιδιώματα του metal, και όχι μόνο· θα μπορούσαμε να αναφέρουμε για παράδειγμα τον «χριστιανό» Γαϊτάνο ή τον «λαϊκό» Σφακιανάκη.

Όσον αφορά στα δικά μας, δυστυχώς η black metal σκηνή έχει συνδεθεί με τον νεοναζισμό, τόσο για ιστορικούς λόγους όσο και για

44

λόγους καλλιτεχνικής αισθητικής. Τα σκοτεινά συναισθήματα έχουν ένα θετικό (όταν η αγανάκτηση γίνεται αντίσταση) και ένα αρνητικό (όταν γίνεται μίσος) πρόσωπο. Εμείς προσωπικά σεβόμαστε το συγκεκριμένο ιδίωμα και κάποιοι από εμάς μάλιστα είμαστε και θερμοί οπαδοί του. Θεωρούμε όμως υποχρέωση της σκηνής μας να απομονώσει συγκεκριμένα τα NSBM και κάθε φασιστικό συγκρότημα».Το θεωρητικό μας «οπλοστάσιο» πρέπει να είναι γεμάτο από γνώση και κριτική σκέψη «Η γνώση και η συλλογικοποίηση είναι τα κύρια όπλα μας ενάντια στον ολοκληρωτισμό: ο συνδυασμός ατομικού και συλλογικού αγώνα που διαμορφώνει συνειδήσεις. Όμως πέρα απ' αυτό, και επειδή η εξουσία δεν παραδίδει τα προνόμια της έτσι απλά, πολλές φορές η προσφυγή στην αντι-βία ως μέσο διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας είναι απαραίτητη. Αυτό έκανε ο λαός στην Εθνική Αντίσταση, στο Πολυτεχνείο και το ίδιο ευχόμαστε να πράξει σύντομα ενάντια στη σύγχρονη βαρβαρότητα». Γιατί αν δεν συμβούν τα παραπάνω κινδυνεύουμε αμφότεροι για «συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση» (μέσω στίχων) και «υπόθαλψη εγκληματία» (μέσω δημοσίευσης μιας συνέντευξης).

Τσεκάρετε και έχετε τα μάτια σας και τα αυτιά σας ανοικτά για τα επόμενα βήματα των Revolted Masses. Εμείς θα είμαστε αλέρτα!

εξώφυλλοφωτογραφία FilioMagenta Photography

Αγαπητέ αναγνώστη/στρια έφτασες στο τέλος και αυτού του τεύχους. Έπεσες πάνω στο ένθετο το οποίο αφορά, ίσως, τον μεγαλύτερο (εν ενεργεία) αγώνα που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή σε ταξικό-πολιτικό επίπεδο στην Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι-καταληψίες της ΕΡΤ δίνουν το παράδειγμα μιας ανυποχώρητης και δημιουργικής μάχης, πρωτόγνωρης για τα εγχώρια δεδομένα. Ο freequen-cy έχει στηρίξει έμπρακτα τον αγώνα αυτόν καθόλη τη διάρκειά του και σ' αυτό το τεύχος μπορείς να διαβάσεις το πρώτο μέρος μιας αποτύπωσης των εμπειριών και των συνθηκών που βιώσαμε μέσα κι έξω απ' το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής.

ΕΡΤ : Μικρό χρονογράφημα μιας μεγάλης εκποίησης, μέρος 1ο της Ελβίρας

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα τανκς δεν έχουν μπει ακόμα στην Λιλιπούπολη. Οι πληροφορίες όμως λένε, πως οι μέρες αυτές είναι οι πιο κρίσιμες. Προηγήθηκαν τυμπανοκρουσίες: δηλώσεις1 του υφυπουργού Δημόσιας Τηλεόρασης, Π.Καψή και κινητοποίηση-ερώτηση2

32 βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που συνυπογράφουν «ώστε να ξεπερασθεί το αδιέξοδο και να επανέλθει η νομιμότητα στη δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση». Εντωμεταξύ, στον αριθμό 432 της λεωφόρου Μεσογείων, οι απολυμένοι εργαζόμενοι που παραμένουν στην ΕΡΤ μετά το ξαφνικό μαύρο της 11ης Ιουνίου συνεχίζοντας την εκπομπή του προγράμματος, έχουν στήσει απόψε ένα μικρό, συναδελφικό γλέντι. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι για πρώτη φορά οι πληροφοριακοί εργάτες μιας άλλοτε διαπλεκόμενης δημόσιας επιχείρησης, τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους στην αυτοοργάνωση. Είναι ξημερώματα μιας Παρασκευής, στα τέλη του Οκτώβρη, με την τηλεόραση ανοιχτή: από τη συχνότητα της ΕΤ3 ο Υπουργός Πολιτισμού της Βολιβίας, Pablo Cesar Groux Canedo, δίνει συνέντευξη τύπου για το νερό.

Συνάδελφοι στο τέλος της μέρας, σε μια γωνιά του Ραδιομεγάρου - [photo by Astralon]

1

«Τρία χρόνια καταγγέλουμε περισταστικά ανομίας. Τρία χρόνια έχουμε κάνει συναντήσεις με αρχηγούς κομμάτων, έχουμε κάνει συνεντεύξεις τύπου, έχουμε παρουσιάσει με ονοματεπώνυμα μισθούς, ακριβές παραγωγές, ό,τι έπρεπε να καταγγελθεί το είχαμε ξεκινήσει τρία χρόνια πριν. Αυτό ενοχλούσε.» (Άννα Κωνσταντακάκη, εργαζόμενη ΕΡΤ)Φαίνεται πως μέχρι το μαύρο της 11ης Ιουνίου, μερικές ανακατάξεις συσχετισμών είχαν ήδη λάβει χώρα στο ραδιομέγαρο. Στις αρχές του 2013 απολύεται το σύνολο των συμβασιούχων, που αρκετά υποκριτικά θεωρούνται πλεονάζον προσωπικό, την ίδια στιγμή που οι αδρά αμειβόμενες εξωτερικές και μικτές παραγωγές που αποφασίζουν τα Δ.Σ., επιδίδονται στο φαγοπότι. Η ΕΡΤ δεν υπήρξε προπύργιο της αξιοκρατίας και της διαφάνειας, αλλά εκτός των εγκάθετων και των εργοδοτικών, υπήρχαν και οι άλλοι εργαζόμενοι –εκείνοι τελικά θα διαμόρφωναν τον χώρο της αντίστασης που θα ακολουθούσε την κλιμάκωση.

«Υπήρχαν μερικά δειλά βήματα, διότι πολλά πράγματα ακόμα και στην εσωτερική διακίνηση, στην εσωτερική λειτουργία της ΕΡΤ, λεγόντουσαν πια ανοιχτά. Είχαμε περάσει σε μια κινηματική διαδικασία: κάναμε απεργίες, κάναμε συνελεύσεις και στις συνελεύσεις ακούγονταν πολλά. Ακούγονταν αυτά τα οποία έπρεπε να ειπωθούν, κάτι που δεν συνέβαινε πριν. Κατά την κυβέρνηση, είχαμε ήδη σηκώσει κεφάλι και αυτό αποτυπωνόταν στα κείμενά μας. Τεχνηέντως, μπορούσαμε να πούμε πράγματα που να μην είναι ακριβώς στο πνεύμα αυτών που θέλανε να γραφτούν, όπως γινότα παλιότερα, και αυτό είχε αρχίσει να ενοχλεί. Επιπλέον, οι απεργίες μας είχαν συμπέσει με γεγονότα, των οποίων η κάλυψη τους ενδιέφερε απόλυτα, -φυσικά τα είχαμε καλύψει, αλλά όχι με τη δομή που θέλανε εκείνοι.» (Α.Κωνσταντακάκη)

Στις 27 Φεβρουαρίου 2013, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ αποφασίζουν να προχωρήσουν σε

κινητοποιήσεις3, απαιτώντας την καταβολή των δεδουλευμένων των τριών τελευταίων μηνών και την ικανοποίηση θεσμικών και εργασιακών αιτημάτων, που αφορούσαν στην ίδια την υπόσταση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Από τον Μάρτιο ξεκινούν οι καθημερινές στάσεις εργασίας, ενώ για τα σαββατοκύριακα έχουν αποφασιστεί 48ωρες απεργίες. Η επιλογή των ωρών των στάσεων και των σαββατοκύριακων ως απεργιακών ημερών, δεν υπέθαλπτε μικροαστικούς συμβιβασμούς, αλλά ήταν ταυτόχρονα συμβολική και στοχευμένη: συν τοις άλλοις, τα σαββατοκύριακα προβάλλονταν αρκετές από τις μικτές και εξωτερικές παραγωγές, το καθεστώς των οποίων εξοργίζει τους εργαζόμενους. Οι καταγγελίες τους είναι συνεχείς. Μεταξύ άλλων4, στις 11 Μαρτίου κοινοποιούν στον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, την επιστολή τους5 προς τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, σχετικά με την έρευνα που ήδη διαξαγόταν για την μικτή εκπομπή «Μεσογείων 136». Ο Γενικός Διευθυντής Ενημέρωσης, Αιμίλιος Λιάτσος6, λίγο πριν το τέλος, έχει φροντίσει να βολέψει «ημέτερους7» σε διάφορα προσοδοφόρα πόστα, σαν να γνώριζε εκ των προτέρων το είδος του τέλους, αλλά κυρίως σαν να απεργαζόταν παράλληλα τους τρόπους που θα το νομιμοποιήσουν στην συλλογική συνείδηση. Η παθογένεια έμοιαζε γενική, ωστόσο ο πυρήνας της είχε συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο και αριθμό τραπέζης. «Την είχαν απαξιώσει έτσι κι αλλιώς, είχαν δημιουργήσει τέτοιες συνθήκες ανομίας, - και οι προηγούμενοι, όχι μόνο αυτοί- με αποτέλεσμα αυτό το σκηνικό να μετακυλιστεί στους εργαζόμενους και να την κλείσουνε ακριβώς επειδή κι εμείς κατηγορούμασταν στη συνείδηση του κόσμου, ως λαμόγια, δεινόσαυροι, ...τζουράσικ παρκ».(Α.Κωνσταντακάκη)

Τα περιστατικά έκνομης παρέμβασης του Γενικού Διευθυντή Λιάτσου και όσων (άνωθεν-κάτωθεν) τον υποστήριζαν, δεν σταματούν εδώ. Ενδεικτικά, στις 29 Μαρτίου, οι εργαζόμενοι καταγγέλουν με ανακοίνωσή τους8 (μαζί τους, η ΕΣΗΕΑ9 και η ΠΟΕΣΥ10) την απόφαση

2

Λιάτσου να μην μεταδοθεί «μέχρι νεωτέρας» κανένα ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Νίκου Γρυλλάκη, ο οποίος ήταν τότε εκπρόσωπος των δημοσιογράφων, στην τηλεόραση της ΕΡΤ. Αφορμή στάθηκε ένα «ακίνδυνο» ρεπορτάζ του δημοσιογράφου, για τις προσεχείς αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ, που κρίθηκε ανακριβές. Η περίπτωση αυτή δεν ήταν η μόνη11.

Δεν ήταν όμως μόνο η λογοκρισία στα φόρτε της. Αδικαιολόγητες δαπάνες12 που βρέθηκαν εξίσου στο στόχαστρο των εργαζομένων, παρέκαμπταν τις τυπικές διαδικασίες, καταργώντας προκλητικά κάθε επίφαση νομιμότητας. Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα για την ΕΡΤ και συνεπώς οι επιδόσεις στο σπορ των υπεξαιρέσεων όφειλαν να ήταν σβέλτες.

Στις 4 Απριλίου, δύο ημέρες μετά τον διορισμό του Γκίκα Μάναλη ως νέου Διευθύνοντα Συμβούλου, οι εργαζόμενοι αποφασίζουν να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους, μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων τους (η καταβολή δεδουλευμένων εκκρεμεί από τον Νοέμβριο του 2012). Στις 5 Απριλίου ο Λιάτσος απαγορεύει την μετάδοση των αιτημάτων13 των εργαζομένων, που είχαν αποφασίσει να προβάλλουν από το κεντρικό δελτίο της ΝΕΤ. Στις 24 Απριλίου, οι δημοσιογράφοι της ΕΡΤ διοργανανώνουν συνέντευξη τύπου14 στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, με σκοπό την ενημέρωση για τα αιτήματα15 των ίδιων και τα προβλήματα διαχείρισης της ΕΡΤ, αλλά και την πορεία των κινητοποιήσεών τους, οι οποίες ενοχλούν16 πια από κάθε άποψη την κυβέρνηση.

Και ύστερα ξημερώνει η 26η Μαΐου. Το πρωτοσέλιδο καθημερινής εφημερίδας17 είναι προφητικό18. Πλέον, το ενδεχόμενο ενός οριστικού κλεισίματος της δημόσιας Ραδιοφωνίας-Τηλεόρασης μοιάζει πιο πιθανό από ποτέ, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις19 του παρελθόντος, αλλά στα ενδότερα του ραδιομεγάρου ανάλογα πιο αποφασιστικός από ποτέ γίνεται ο αγωνιστικός παλμός20.

Την Τρίτη 11 Ιουνίου 2013, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους την λειτουργία του μέσου τους. Αποφασίζουν να εκπέμψουν κανονικά και με συχνές παρεμβάσεις, για την προβολή των αιτημάτων του αγώνα τους. Από εκείνη την ώρα, οι εγκαταστάσεις της Μεσογείων περιφρουρούνται από τους εργαζόμενους και ο κόσμος καλείται να βρεθεί στο πλευρό των απεργών. Αλληλέγγυοι σπεύδουν κατά εκατοντάδες στην ορθάνοιχτη ΕΡΤ21. Το άλλοτε χλωρό, απάτητο γρασίδι του προαυλίου του Ραδιομεγάρου, θυσιάζεται στον βωμό της συσπείρωσης. ‘Ώσπου στις 18.00 περίπου το απόγευμα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου ανακοινώνει μεταξύ άλλων: «η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ. Με το ισχύον νομικό πλαίσιο και με κοινή υπουργική απόφαση, σταματούν οι μεταδόσεις της ΕΡΤ μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, σήμερα το βράδυ»22.

Δεν περιμένουν βέβαια καμία ολοκλήρωση του προγράμματος. Είναι η στιγμή που οι περισσότεροι τηλεοπτικοί δέκτες ανά την Ελλάδα, προβάλλουν τη ζωντανή σύνδεση με το Ραδιομέγαρο και το αγωνιστικό κλίμα που επικρατεί εντός και εκτός πλατώ. Για λίγες ώρες ο τηλεοπτικός αέρας γεμίζει από σαλπίσματα μιας νίκης που δεν έχει έρθει ακόμα, όπου το διακύβευμα υψώνεται πέρα και πάνω από τις κεραίες του Υμηττού, λαμβάνοντας ταυτόχρονα μια διάσταση οικουμενικότητας που αναδείκνυε τα πραγματικά υποκείμενα της πάλης: το ιδιωτικό και το δημόσιο, τους λίγους και όλους. Ο κόσμος που είναι μαζεμένος στην ΕΡΤ είναι αγωγός ανάμεικτων συναισθημάτων. Διακατέχεται εξίσου από οργή και ενθουσιασμό -ιδίως αυτόν, για την περίπτωση που θα κληθεί να προασπίσει την δημόσια περιουσία (του) από μια πιθανή εισβολή των ΜΑΤ.

Και κάπως έτσι δεν βλέπει το μαύρο ποτέ.

3

«Ήτανε τρεις οι λόγοι που η κυβέρνηση μάς έκλεισε. Πρώτον, ήταν μια ξεκάθαρη επίδειξη δύναμης την οποία συνεχίζει και σήμερα, υπό το δόγμα Νόμος και Τάξη. Επικαλούμενοι ανομίες τις οποίες οι ίδιοι είχαν διαπράξει, ήθελαν να φανεί η πυγμή από την πλευρά Σαμαρά, που λέει ότι εγώ δεν τα ανέχομαι και ορίστε προβαίνω σε μία πολύ ρηξικέλευθη πράξη, ξεχνώντας ακόμα και το πολιτικό κόστος. Είμαι ταγμένος στον σκοπό μου και μπορώ να κάνω τα πάντα. Αυτό σημαίνει να μην κουνηθεί κανείς από δω και στο εξής. Έστελνε ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Δεύτερον, σύμφωνα με τα όσα είχαν ειπωθεί τότε -γιατί τώρα ανακαλούνται- στόχος του κλεισίμαστος ήταν να φανούν 2500 απολύσεις με τη μία, στην Τρόικα. Η πορεία μας δείχνει, ότι η Τρόικα δεν είχε ζητήσει απολύσεις από την ΕΡΤ, 2500 ατόμων. Τρίτον, είχε ενοχλήσει αφάνταστα το γεγονός, ότι εμείς πια είχαμε περάσει σε ένα άλλο επίπεδο πληροφόρησης, πολύ πιο ελεύθερο, πολύ πιο ανοιχτό, και λέγαμε

πολλά πράγματα ακριβώς όπως ήταν και όπως μας επέβαλε η δημοσιογραφική μας συνείδηση». (Ά.Κωνσταντακάκη)

«Απ’ότι φάνηκε αυτό που θέλανε δεν ήταν αναδιάρθρωση. Πήγαιναν μάλλον για εκλογές. Σε αυτό συνηγορούν οι περισσότεροι, είτε είναι της παράταξης του Σαμαρά, είτε είναι της αντιπολίτευσης, είτε είναι πολιτικοί αναλυτές. Σε αυτή τη φάση το Μαξίμου δημιούργησε μια κατάσταση «win win». Δηλαδή, είτε θα πάω σε εκλογές με ένα προφίλ πυγμής, άτεγκτου τύπου, εκκαθαριστή ακόμα και των ιερών αγελάδων και αυτό θα το πουλήσω μέχρι εκεί που δεν πάει - και σε έναν κόσμο ειδικά δεξιό, πιάνει και συσπειρώνει - και θα πάρω την καλύτερη δυνατή θέση, είτε αν δεν πάμε σε εκλογές, θα είμαι ο τύπος που είναι καβάλα στο άλογο. Αυτός δηλαδή που θα έχει πάρει ουσιαστικά τα ηνία της πρωτοβουλίας από τους άλλους δύο και ακόμα κι αν κάποιος φύγει -όπως κι έγινε- θα απομείνει με το κομμάτι που θέλει

«Ακύρωση» –φωτογραφία της Κέλλυς Κική

4

να συνεχίσουν αυτή τη διαδρομή, οπότε θα είναι ισχυροποιημένος». (Νίκος Τσιμπίδας, εργαζόμενος ΕΡΤ)

Το κλείσιμο της ΕΡΤ ακολούθησε η κατακραυγή του από ξένα ΜΜΕ, φορείς και ενώσεις εργαζομένων διεθνώς, απεργίες (ή απόπειρες απεργιών) στην Ελλάδα, μια απόφαση του ΣτΕ περί αντισυνταγματικότητας των κυβερνητικών πρακτικών, η καθυστερημένη, βεβιασμένη δημιουργία του ενδιάμεσου μορφώματος της ΔΤ σε καθεστώς παρανομίας, αναξιοκρατίας και πλήρους κρατικού ελέγχου, ένα τεράστιο και λιγότερο γνωστό σκάνδαλο ελέγχου των συχνοτήτων από γνωστούς και πανταχού παρόντες επιχειρηματίες των ΜΜΕ, κ.α. Με αυτά θα ασχοληθούμε όμως, στο δεύτερο μέρος του «μικρού χρονογραφήματος μιας εκποίησης», στο τεύχος Δεκεμβρίου. Γιατί, προς το παρόν, αυτό που κυρίως ακολούθησε το κλείσιμο της ΕΡΤ, ήταν μια παράπλευρη νίκη.

Στον αριθμό 432 της Μεσογείων, οι εργαζόμενοι ασκούν ένα σπάνιο είδος δημοσιογραφίας, απαλλαγμένης από τις πατερναλιστικές παρεμβάσεις που εξαφάνιζαν, μεταξύ άλλων, την βία και τους φορείς της, από οποιοδήποτε άλλο πεδίο πέραν αυτό του δρόμου, υπακούοντας σε μια κυβερνητικά ορισμένη πολιτική ορθότητα. Ξαφνικά και μέσα σ’ένα ομοιογενές μιντιακό τοπίο, από τον διαδικτυακό δίαυλο23 της ΕΡΤ, τα ερτζιανά και το μικρό αλλά υπαρκτό εύρος συχνοτήτων της24 τηλεόρασης, παρακολουθούμε ρεπορτάζ για τον αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια σε μια επένδυση πολυεπίπεδων καταστροφικών συνεπειών, τις προθέσεις για την ιδιωτικοποίηση του νερού, την αποδόμηση μιας καλοσχεδιασμένης «θεωρίας των άκρων», την άρση των αυτονόητων παροχών του πρώην Κράτους Πρόνοιας.

Studio ειδήσεων

5

Σε μία συγκυρία όπου οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ συμπεριφέρονται ως a priori επιταγμένοι, το μόνο μέτωπο του (κλαδικού) αγώνα βρίσκει τους πληροφοριακούς εργάτες της ΕΡΤ να εκπέμπουν συνεχώς και για τα πάντα, σε ένα προσαρμοσμένο στα μέτρα των διαφορετικών πολιτικών, ταξικών και εργασιακών ιδιοσυγκρασιών, αυτοορογανωμένο μοντέλο παραγωγής της είδησης, που αμφισβητεί τον αυταρχισμό «από τα μέσα». Η ιστορία της ΕΡΤ καταχωρείται σαν ακόμα μία από εκείνες, που θα περιγράψουν μετέπειτα τον τρόπο, για την προσπάθεια εδραίωσης του μετακαπιταλιστικού παραδείγματος στην Ελλάδα. Παράλληλα όμως, η ιστορία της ΕΡΤ αποτελεί ήδη το κρίσιμο σημείο της νεότερης ιστορίας των εγχώριων ΜΜΕ και των αγώνων του κλάδου, επιδεικνύοντας τη συνέπεια ενός αγώνα, που παρά τις ενδεχόμενες προστριβές που γεννά η σπάνη του, συνδιαμορφώνεται και μένει να κορυφωθεί. (συνεχίζεται) ΙΣΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1Capital, 2013, Π.Καψής: Να εκκενωθεί το συντομότερο δυνατό το κατειλημμένο κτίριο της ΕΡΤ, διαθέσιμο στο www.capital.gr/News.asp?id=1891933

2Enet- Ελευθεροτυπία, 2013, Συντονισμένη πίεση βουλευτών της ΝΔ για εκκένωση της ΕΡΤ, διαθέσιμο στο www.enet.gr/?i=news-room.el&id=392554

3Δημοσιογράφοι ΕΡΤ, 2013, Ψήφισμα γενικής συνέλευσης δημοσιογράφων ΕΡΤ, διαθέσιμο στο dimosiografoiert.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8941.html

4Left, 2013, Καταγγελία εργαζομένων της ΕΡΤ για τους «ημέτερους» του Αιμίλιου Λιάτσου, διαθέσιμο στο left.gr/news/kataggelia-ergazomenon-tis-ert-gia-toys-imeteroys-toy-aimilioy-liatsoy

5Δημοσιογράφοι ΕΡΤ, Και άλλη καταγγελία για το πάρτυ της ΕΡΤ, διαθέσιμοστο dimosiografoiert.blogspot.gr/2013/03/blog-post_8807.html

6Videokanalia, 2010, tzoulia, (video online), διαθέσιμο στο youtu.be/wfziOpYDqmw

7Έθνος, 2013, Στον βωμό «ημέτερων» και ανίκανων 235 εκατ. το χρόνο, διαθέσιμο στο www.ethnos.gr/entheta.asp?catid=22807&subid=2&pubid=63794723

8Εκπρόσωπος ΕΡΑ-Πολυμέσων-Ραδιοτηλεόρασης, 2013, Ανακοίνωση δημοσιογράφων της ΕΡΤ σχετικά με το νέο κρούσμα λογοκρισίας, διαθέσιμο στοwww.ekpera.blogspot.gr/2013/03/blog-post_9299.html

9ΕΣΗΕΑ, 2013, Νέο κρούσμα λογοκρισίας στην ΕΡΤ, διαθέσιμο στο www.esiea.gr/gr/2arxeio/2013/03/67.htm

10ΠΟΕΣΥ, 2013, Όχι στη φίμωση και τη λογοκρισία, διαθέσιμο στοwww.poesy.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=990:2013-03-29-19-07-21&catid=32:news&Itemid=4

11The Press Project, 2013, Η λογοκρισία στην ΕΡΤ κορυφώνεται, διαθέσιμο στο www.thepressproject.gr/article/34855/

12Left, 2013, Καταγγελιών συνέχεια στην ΕΡΤ για τον Αιμίλιο Λιάτσο, διαθέσιμο στοleft.gr/news/kataggelion-syneheia-stin-ert-gia-ton-aimilio-liatso

13Η Αυγή, 2013, Ο Α.Λιάτσος απαγορεύει την μετάδοση των αιτημάτων του σωματείου εργαζομένων της ΕΡΤ, διαθέσιμο στοbeta.avgi.gr/article/172371/o-a-liatsos-apagoreuei-ti-metadosi-binteo-tou-somateiou-ergazomenon-tis-ert

6

14 Eleni Iliopoulou, 2013, Συνέντευξη τύπου για την ΕΡΤ 1ο μέρος, (video online), διαθέσιμο στο youtu.be/Pt-VRf8UsNc

15Το Βήμα media, 2013, Η ΕΡΤ σε ελεύθερη πτώση, διαθέσιμο στο www.tovima.gr/media/article/?aid=509561#.UXfi9xQY7oo.twitter

16Greektv.com, 2013, Θα βάλει και τους δημοσιογράφους στο χακί ο Κεδίκογλου;, διαθέσιμο στο greektv-com.blogspot.gr/2013/05/blog-post_15.html

17Real.gr, 2013, Ποικίλες αντιδράσεις προκαλεί το πρωτοσέλιδο της Realnews, διαθέσιμο στο www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=236032&catID=1

18Εκπρόσωπος ΕΡΑ-Πολυμέσων-Ραδιοτηλεόρασης, 2013, Πρωτοσέλιδο η κατάργηση της ΕΡΤ, διαθέσιμο στοwww.ekpera.blogspot.gr/2013/05/blog-post_26.html

19Christos Katsifas, 2013, Δηλώσεις Κεδίκογλου για το κλείσιμο της ΕΡΤ πριν ένα χρόνο, (video online), διαθέσιμο στοyoutu.be/YIfNgJiwn3c

20Εκπρόσωπος ΕΡΑ-Πολυμέσων-Ραδιοτηλεόρασης, 2013, Σχετικά με τα μέσα συρρίκνωσης της ΕΡΤ και τις απολύσεις εργαζομένων, διαθέσιμο στο ekpera.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

21Δημοσιογράφοι ΕΡΤ, 2013, Η ΕΡΤ ορθάνοιχτη, διαθέσιμο στοdimosiografoiert.blogspot.gr/2013/06/blog-post_2415.html

22ΣΚΑΙ.gr, 2013, Κεδίκογλου: Κλείνει σήμερα η αδιαφανής και σπάταλη ΕΡΤ, διαθέσιμο στο www.skai.gr/news/politics/arti-cle/234817/kedikoglou-kleinei-simera-i-adiafanis-kai-spatali-ert/

23Ertopen.com, www.ertopen.com/

24The Press Project, 2013, Η ΕΡΤ εκπέμπει ξανά ψηφιακά στην Αττική, διαθέσιμο στο www.thepressproject.gr/article/47920/I-ERT-ekpempei-ksana-psifiaka-stin-Attiki

7

http://www.freequency.gr