hamidâbât kazasında nüfus (1831-1917)

Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi Fırat University Journal of Social Science Cilt: 17, Sayı: 1 Sayfa: 45-68, ELAZIĞ-2007

HAMİDÂBÂT KAZASINDA NÜFUS (1831-1917)

The Population in Hamidâbât District(1831-1917)

Kadir TEMURÇİN Süleyman Demirel Üniversitesi, Fen-Edebiyat Fakültesi, Coğrafya Bölümü, Isparta.

[email protected].

ÖZET 19. yy.’da, Osmanlı nüfusuyla ilgili iki önemli kaynak ön plâna çıkmaktadır. Bunlardan

biri; 1831, 1844, 1859/1860, 1881/1882 ve 1906/1907 dönemlerine ait Genel Nüfus Sayımları, bir diğeri de 1847 yılında yayımlanmaya başlayan Devlet ve 1866 yılında yayımlanmaya başlayan Vilayet Salnameleri(Yıllıklar)’dir. Bu kaynaklardan; nüfusun miktarı, hane sayısı, dinî yapısı, cinsiyet özellikleri ve köy nüfusları ile ilgili çeşitli bilgileri edinmek mümkün olmaktadır. 19. yy.’da yapılan Genel Nüfus Sayımları dışında, toplam 28 adet yayımlanan Konya Vilayet Salnamesinden, Hamit Sancağına ve Hamidâbât Kazasına ait nüfus verileri edinilebilmektedir. Bu çalışmada, 1871, 1896 Vilayet Salnamelerinden ve 1917 yılına ait bir arşiv belgesinden yararlanarak edinilen köy verileri ile yapılan haritalar üzerinde nüfus sayısı ve yıllık nüfus artış oranları gösterilmiştir. Nüfusun genel yapısında olduğu gibi nüfusun dinî ve cinsiyet özellikleri de dönemler itibariyle incelenmiş ve Hamidâbât Kazasının 19. yy.’da ve 20. yy.’ın ilk çeyreğindeki nüfus yapısı ortaya konulmuştur.

Anahtar Kelimeler: Hamit, Hamidâbât, Nüfus, Nüfus Sayımı, Salnameler.

ABSTRACT Two important sources relating with population of the Ottoman Empire in the 19th century

come up. One of these is the General Census of years of 1831, 1844, 1859/1860, 1881/1882 and 1906/1907, the other one is that the State Salnames was published in 1847 onwards and the Province Salnames was also published in 1866. It’s possible to have an idea on the amount of the population, the number of households, the structure of its religion, gender characteristics and village population by using these sources. Total 28 published Salnames as well as the 19th century census give us information about the population of Hamit Sub-Province and Hamidâbât District. In this study, Thanks to the 1871 and 1896 State Salnames and archives of the year 1917 it’s shown the number of village population, and the annual population growth in these maps. Like examine the general structure of the population, religion and gender of its people, so by doing this, we have put forward the structure of the population of Hamidâbât District in 19th and the earlier 20th centuries.

Key Words: Hamit, Hamidâbât, Population, Census, Salnames.

F.Ü.Sosyal Bilimler Dergisi 2007 17 (1)

46

Giriş

Çalışma konumuzu oluşturan Isparta-Merkez1 ilçesi, günümüzde doğuda Eğridir2,

Kuzeyde Atabey, Kuzeybatı ve Batıda Gönen, Güneyde ise Burdur-Merkez ilçelerle

çevrili durumda iken, 19. yy.’da Hamidâbât Kazası, Doğuda Eğridir, Kuzeyde Uluborlu,

Batı ve Kuzeybatıda Dinar(Geyikler) ve Dazkırı3, güneyde ise Burdur kazalarıyla

çevrilidir.

Şekil 1. Hamidâbât Kazası Lokasyon Haritası

1 Isparta-Merkez, bundan sonra metinde Hamidâbât olarak adlandırılacaktır. 2 “Eğridir” ismi, 1980 yılı sonrasında “Eğirdir” olarak kullanılmaya başlanmıştır. 3 Bu dönemde, Dazkırı ve Dinar(Geyikler) kazaları ile Sandıklı, Şuhut, Sincanlı kazaları Karahisar-ı Sahip

Sancağına bağlıdır(Başbakanlık Osmanlı Arşivi, Evkaf Def., 12348).

Hamidâbât Kazasında Nüfus(1831-1917)

47

Günümüzde ilçe konumunda olan Keçiborlu, Atabey, Gönen, Basmakçı4 ve

bunlara bağlı köyler, 19. yy.’da Hamidâbât Kazasına bağlı durumdadır(Şekil 1).

Tarihi coğrafya; geçmiş zamanlardaki coğrafyanın bugünkü coğrafya anlayışına

göre imgesel açıdan yeniden inşa etmek (Butlin, 1993) veya tarihten toplanan geniş çapta

bilgiden, haritalardan, planlardan ve günümüz coğrafi çalışmalarından hareketle, insan

faaliyetlerini ve bunların dağılışlarını fiziki şartlara bağlı kalarak ortaya koymaktır

(Butlin, 1993). Başka bir kaynakta ise “Geçmişten günümüze veya geçmişte bir zaman

diliminde Dünya’nın tamamının veya bir parçasının, çağdaş coğrafya ilke ve

yöntemlerine uygun olarak yapılan coğrafyadır” (Elibüyük, 2000) şeklinde

tanımlanmaktadır.

Tarihi coğrafya çalışmalarında, geçmiş döneme ait bazı coğrafi özelliklerin

belirlenmesinde birbirinden farklı kaynaklar kullanılmaktadır. Bu kaynakların büyük

bölümü, nüfus sayımları, haritalar, çeşitli tarihi belge ve bilgiler gibi birbirinden çok

farklı malzemelerden meydana gelmektedir. Bunların yanı sıra mekanla ilgili yöntem ve

teknikler, tarihi coğrafya araştırmalarında önemli unsurlardandır(Elibüyük, 1990).

Günümüzü tarihi perspektif içinde değerlendirirken geride bıraktığımız yıllar

süresince geçirmiş olduğumuz ekonomik ve toplumsal değişmeleri gözden geçirmekte ve

gerçekçi bir yaklaşımda bulunmakta büyük yarar vardır. Osmanlı nüfus istatistikleri,

genel olarak önemli idari ve askeri ihtiyaçları karşılamak üzere yapılmıştır. Sayımlar,

arazi tetkikleri ve nüfus kayıt sistemi Osmanlı yönetimi için özellikle 19. yy.’da oldukça

önem kazanmıştır. Özellikle orduya asker alınması konusunda erkek nüfusun yaşı ve

sayısı hakkında doğru istatistiklerin bilinmesi gerekmiştir.

Bu nedenle Osmanlılar idari ihtiyacı karşılamak için hem devlet hem de eyaletler

bazında nüfus sayımlarını ve salnameleri geliştirmişlerdir. Genel nüfus sayımları ve

salnameler nüfusun miktarı, hane sayısı, cinsiyeti ve dini özellikleri hakkında temel ve

güvenilir bilgi kaynakları olmuştur.

Osmanlı İmparatorluğu’nda çeşitli sayımlar yapılmıştır. Ziraat, sanayi, arazi ve

emlak sayımları, o zamanın iktisadi şartlarına ait kıymetli bilgiler vermektedir. Fakat

iktisadi hayatın kaynağı olan nüfus, nüfus faaliyetleri, nüfusun miktarı hakkında o

döneme ait veriler noksandır. İmparatorluk döneminde yapılan nüfus sayımları bir çoğu

ya sonuna kadar yürütülememiş yada ülkenin tamamında yapılamamış ve sayımlardan

elde edilen sonuçlar derlenip değerlendirilememiştir(Eldem,1994).

4 Keçiborlu; 1948, Atabey; 1960 ve Gönen; 1990 (Temurçin, 2004), Basmakçı; 1988 yılında ilçe haline

gelmiştir


48

Osmanlı İmparatorluğu’nda ilk nüfus sayımı II. Mahmut döneminde 1831 yılında

yapılmıştır. Daha sonraları 1844, 1859/1860, 1881/1882 ve 1906/1907 yıllarında olmak

üzere 4 sayım daha gerçekleştirilmiştir.

1831 yılında yapılan genel nüfus sayımı, Anadolu ve Rumeli’deki sancak ve

kasabalarda her ne kadar halkın adil vergilendirilmesi amacını güderek yapıldığı

belirtilmişse de esas olarak o dönemde yeni kurulan orduya asker toplamada

yararlanılmıştır. 1826 yılında, Yeniçeri ordusunun kaldırılması üzerine, II. Mahmut

dilediği reformu yapabilme olanağına kavuşmuştur. Yapılacak ilk reform ise yeni bir

ordunun kurulmasıdır. Bu ordunun kurulması da yeni vergi kaynaklarının bulunmasını ve

askerlik yapabilecek nüfusun bilinmesini gerektirmiştir(Karal, 1997). Bu sayımda sadece

erkek nüfus sayılmış ve sayılan nüfus Müslüman olan ve olmayan diye kaydedilmiştir.

Kısaca 1831 sayımında devlet, Müslüman nüfusun miktarını askerlik bakımından,

Müslüman olmayan nüfusun miktarını da vergi açısından öğrenmek istemiştir(Karal,

1997).

Osmanlı yönetiminin asıl amacı, Müslümanlara şahsi vergi uygulaması getirmek ve

yetişkin Müslüman erkekleri orduya almak üzere nicel bir temel oluşturmaktı. Erkekler

doğrudan sayılıyor, kadınlar, yetimler, ergenlik yaşına gelmemiş Hıristiyanlar, akli yada

fiziksel özürlüler, yüksek düzey devlet görevlileri gibi kişisel vergi vermekle ya da

askerlik hizmetiyle yükümlü olmayan bireylerle devlet ilgilenmiyordu(Karpat, 2003).

Askeri amaçlarla yapılan 1844 sayımı, halkın mukavemeti sonucu başarı ile

yürütülemediğinden sonuçları da yayınlanamamıştır (Eldem, 1994). Bu sayımla ilgili

olarak İbrahim Hakkı Akyol bir yazısında; “Modern esaslara göre bütün imparatorluk

dahilinde ilk nüfus sayımına o zaman serasker olan Rıza Paşa tarafından orduya yeniden

tanzim ve asker alma usulünü değiştirmek maksadı ile teşebbüs edilmiştir. Maalesef

hükümetin bu ciddi teşebbüsü halk tarafından bir tereddütle karşılanmıştır. Nüfus adedine

göre her vilayet, liva ve kazaya hükümetin teklifler yükleteceği şayiası ortaya çıkmış ve

halk tarafından çok yerlerde nüfus adedi daha az miktarda gösterilmek istenmiştir.

İslamın gayri unsurları, bu hususta hükümete karşı mesul ruhani makamları (Patriklik,

Hahamlık) aldatıyor, her yerde nüfus gizleniyor, sayım memurları da kabiliyetsizlikleri ve

tembellikleri yüzünden işe lâzım gelen ehemmiyeti vermiyor, hatta mutaların sıhhatini

kontrol etmek külfetinde bulunmuyorlardı” (Akyol, 1940). 1831 yılı sonrası yapılan 1844

sayım sonuçları yukarıda bahsedilen önemli problemler nedeniyle hükümet tarafından

yayımlamak istenmemiş, ancak yine de yabancılar yarı resmi olarak istatistik bilgilerini

almışlardır.

1859/1860 tarihli “Tahriri Nüfus ve Emlâk-a Dair Nizamname” kapsamında her


49

vilayetin valisinin kontrolünde nüfus ile birlikte arazi mekan ve akarların sayımı

yapılmış, aynı zamanda halkın kazanç ve gelirleri hakkında bilgiler toplanmıştır. Ancak

sayım sonucunda toplanan bilgiler yayınlanamadığı ve sayıma ait vesikalar muhafaza

edilemediği için bu önemli bilgiler elde bulunmamaktadır (Eldem, 1994).

II. Abdülhamit döneminde, 1881/1882 yıllarından başlamak üzere yine ordunun

asker ve İmparatorluğun vergi ihtiyacının karşılanması amacıyla bir sayım çalışması daha

başlatılmıştır. 1890 yılında tamamlanabilen sayım sonuçları, 1893 yılında yayınlanmıştır.

Sayımda kişinin yaşı, fiziksel özellikleri, medeni ve sosyal durumunu içeren bilgiler yer

almıştır. Bu sayımın öncekilerden farklı bir özelliği ise ilk defa kadınların sayıma dahil

edilmesi ve ilk kez genel ve güvenilir bir nüfus bilgisine sahip olunmasıdır. Yapılan

sayımda “Hıristiyan nüfus için birkaç etnik ve dinî sınıflandırmadan yararlanıldı ama

bütün Müslümanlar aralarındaki etnik ve dilsel farklılıklara karşın türdeş bir topluluk

olarak sayıldı” (Karpat,2003).

Osmanlı Devleti’nde sonraki yıllarda önceki verilerden derlenen bilgilerden

yararlanarak 1906/1907 ve 1914 yıllarında iki sayım sonucu yayınlanmıştır. Örneğin

1906/1907 sayımından sonra meydana gelen doğum ve ölüm miktarları göz önüne

alınarak 1914 nüfusu belirlenmiştir.

19. yy.’da Osmanlı nüfusu konusunda diğer önemli bir kaynak da salnameler

(Yıllıklar)’dir. 1847 yılında yayımlanmaya başlanan Devlet Salnameleri ayrıca 1866

yılından itibaren, o yılın salnamesini yayınlamış olan Vilayet adları kullanılarak çıkmaya

başlamış ve 1914 yılına kadar devam etmiştir.

Çalışma konumuz olan Hamit Sancağı’na ait verileri, Konya Vilayet

Salnamelerinden(KVS) edinmekteyiz. İlk olarak 1868(H.1285) yılında yayınlanan Konya

Vilayet Salnameleri sırasıyla; 1869-1875(H.1286-H.1292) arası yedi yıllık, 1877-

1879(H.1294-H.1296) arası üç yıllık, 1881-1890(H.1298-H.1307) arası on yıllık, 1891-

1892(H.1309-H1310) arası iki yıllık, 1894(H.1312), 1896(H.1314), 1899(H.1317),

1906(H.1324), 1914(H.1330) yıllarında birer yıllık olmak üzere toplam 28

yıllıktan(salnameden) oluşmaktadır(Karpat, 2003). Ancak bazı salnameler ya birbirinin

tekrarı yada çok az bir değişiklikle yayınlanmıştır. Örneğin; 1872, 1873, 1875, 1877,

1878 yıllarında yayınlanan salnameler, 1871 Konya Vilayet Salnamesinin, 1887,1888,

1889 salnameleri de 1886 Konya Vilayet Salnamesinin tekrarıdır. Ayrıca 1894 ve 1896

salnameleri de benzerlik göstermektedir(Sungur, 1998).

Hamit Sancağının merkezi konumundaki Hamidâbât şehrin de içinde bulunduğu

Hamidâbât Kazası, nüfus yapısı (nüfus miktarı, yoğunluğu, dağılışı, din ve cinsiyet

özellikleri…vs) bakımından 19. yy.’da ve 20. yy.’ın ilk çeyreğinde diğer kazalara nazaran


50

daha farklı bir yapıya sahiptir. Bu nedenle, gerek genel nüfus sayımlarında, gerekse

yayımlanan vilayet salnamelerindeki nüfus verileri kullanılarak Hamidâbât Kazasının

çeşitli nüfus özelliklerini belirlemek, nüfus verilerin köy bazında dağılışını yapmak ve bu

dönemin nüfus yapısıyla günümüz nüfus yapısı arasında benzerlik ve farklılıklarını ortaya

koymak bu çalışmanın esas amacını oluşturmaktadır.

1864 Vilayet Kanunu’nu yürürlüğe girmeden önce Hamit Sancağı, Anadolu

Eyaleti’ne bağlı bir sancak durumunda iken daha sonra Konya Vilayetine bağlı bir sancak

konumuna gelmiştir. 1831 verilerine göre Hamit Sancağı’na bağlı olan Denizli, Honaz,

Ezine-i Lazkiye, Ezine-i Çarşamba ve Gökhüyük kazaları 1867 Islahatında, Aydın

Sancağı’na bağlanmış ve 1882 yılına kadar da böyle kalmışlardır (Gökçe, 2000). Daha

sonra bu kazalar, 1882 yılında Denizli Sancağı’na bağlanmıştır. 1867 Islahatında İncirli

ve Ağlasun kazaları; Burdur, Kemer ve Gölhisar kazaları; Tefenni, İbrala-Boyce kazası

ise Asikaraağaç (Havzai Karaağaç) kazasına bağlı nahiye haline gelmişlerdir.

1867 Vilayet Nizamnamesine göre Hamit Sancağının 6 kazası bulunmaktadır.

Bunlar; Hamidâbât5, Burdur (Merkez), Uluborlu, Asikaraağaç, Tefenni ve Eğridir

kazalarıdır. Hoyran-Yalvaç kazası ise Konya (Merkez) Sancağına bağlıdır. 1872 yılında

Burdur, Konya Vilayetinin Sancağı konumuna gelmiş ve Burdur, Karaağaç ve Tefenni

kazaları Burdur Sancağı’na bağlanmıştır. Hamit Sancağı ise Hamidâbât, Eğridir,

Uluborlu, Karaağaç ve Yalvaç kazalarından oluşmuştur (Isparta 2003, 2004).

1831 Genel Nüfus Sayımına göre; kaza olan Barla, Pavlu(Sütçüler) ve

Ağros(Atabey) nahiyeleri; Eğridir Kazasına, Keçiborlu ve Gönen nahiyeleri; 1871 yılında

Uluborlu Kazasına bağlı hale gelmiştir. 1877 yılında idari bakımdan Atabey, Gönen ve

Keçiborlu nahiyeleri; Hamidâbât Kazasına, Sütçüler ve Barla; Eğridir Kazasına, Afşar;

Şarkikaraağaç Kazasına, Hoyran da; Yalvaç Kazasına, 1899 yılından itibaren ise

Keçiborlu ve Atabey nahiyeleri; Hamidâbât Kazasına, Barla ve Sütçüler nahiyeleri;

Eğridir Kazasına, Senirkent Nahiyesi; Uluborlu Kazasına, Hoyran nahiyesi; Yalvaç

Kazasına ve Afşar Nahiyesi de Karaağaç Kazasına bağlanmıştır (Tablo 1).

6 1891 tarihli bir fermanla, Isparta şehrine Hamidâbât denilmeye başlanmıştır(Süldür, 195).


51

Tablo 1. Hamit Sancağında İdari Bölünüş Gelişimi(1871-1899) Yıl Kaza Hamidâbât Eğridir Uluborlu Yalvaç Karaağaç 1871 Nahiye Hamidâbât Eğridir

Barla Pavlu Ağros

Uluborlu Keçiborlu Gönen

Yalvaç Hoyran

Karaağaç Afşar

1877 Nahiye Hamidâbât Ağros Gönen Keçiborlu

Eğridir Barla Pavlu

Uluborlu Yalvaç Hoyran

Karaağaç Afşar

1882 Nahiye Hamidâbât Keçiborlu Senirkent


Uluborlu Yalvaç Hoyran

Karaağaç Afşar

1894 Nahiye Hamidâbât Keçiborlu


Uluborlu Senirkent

Yalvaç Hoyran

Karaağaç Afşar

1899 ve sonra

Nahiye Hamidâbât Keçiborlu Ağros


Uluborlu Senirkent

Yalvaç Hoyran

Karaağaç Afşar

Hamidâbât Kazasında Nüfus Gelişimi

Bu çalışmada, 1831-1917 yılları arasında Hamit Sancağı içerisinde yer alan

Hamidâbât Kazasında nüfus, nüfus artışı, yıllık nüfus artış hızı, hane sayısı, ortalama

hane büyüklüğü, sosyo-ekonomik yapı, nüfusun cinsiyet ve dini açıdan dağılımı üzerinde

durulmakta ve nüfus verilerinin köyler itibariyle dağılışları harita üzerinde

gösterilmektedir. Hamidâbât Kazasına bağlı köylerin nüfus bilgilerine; 1871 ve 1896

Konya Vilayet Salnameleri’nde ve Devlet Arşivleri’nden elde edilen 1917 yılına ait bir

belgede ulaşılmıştır.

Her şeyden önce bir mekân ve ilişkiler bilimi olarak kabul edilmesi gereken

coğrafyanın temelinde insan toplulukları ile doğal çevre arasındaki ilişkiler yatmaktadır.

(Tümertekin, 1994). İnsan, doğal ortamı değiştirme gücü olmasına rağmen ancak doğal

ortamın izin verdiği alanlarda yaşayabilmektedir. Doğal ortamın uygun olmadığı

alanlarda ise yaşamakta zorlanmaktadır. Bu nedenle nüfus miktarının artıp azalması ile

doğal ortam uygunluğu arasında sıkı bir ilişki bulunmaktadır(Gümüşçü, 2001). Nüfus

miktarını, yoğunluğunu, dağılışını ve gelişimini sahanın yerşekilleri, iklimi ve su

kaynakları başta olmak üzere, doğal, beşeri ve ekonomik faktörleri etkilemektedir.

Hamidâbât Kazasında, 19. yy.’ın son ve 20. yy.’ın ilk çeyreğinde nüfusun büyük

çoğunluğu ova ve plato alanlarında toplanmıştır. Kazada yıllar itibariyle yerleşmelerin

yükselti kademelerine göre dağılışı göz önüne alınırsa, 1871 yılında yerleşmelerin %80’i

1000-1500m. arasında, %20’si 1000m. den alçak alanlarda, 1896 ve 1914 yıllarında

%64’ü 1000-1500m. arasında, %36’sı ise 1000m. den alçak sahalarda yer almıştır(Tablo

2). Hatta 1000-1500m. yükselti basamakları arasında bulunan yerleşmelerin önemli bir


52

bölümü de 1000-1200m. arasında yer almaktadır. Bu ise nüfusun çoğunluğunun

ekonomik faaliyetlere göre ova ve plato sahalarında toplandığının kanıtıdır. Isparta Ovası

ve uzantıları Atabey ve Keçiborlu ovaları başta olmak üzere Keçiborlu, Kılıç ve Çığırı

yaylaları nüfusun yoğunlaştığı, yükseltisi 1200m. den yüksek olan alanlar ise nüfus

yoğunluğunun azaldığı sahalardır(Şekil 1). Bu özellik günümüzde de kendini

göstermektedir. Ancak 19.yy’a oranla yayla alanlarında özellikle hayvancılıkla uğraşan

nüfus sayısında önemli azalmalar yaşanmıştır. Bu nedenle nüfus yoğunluğu, 1200m.’nin

altında bulunan alanlarda daha da artmıştır.

Tablo 2. Hamidâbât Kazasında Yükselti Kademelerine Göre Yerleşmeler Yükselti Basamağı (m.) Yıllar (-) -1000 1000-1500 1500- (+)

Toplam Yerleşme Sayısı

1871 3 10 - 13 1896 19 34 - 53 1917 20 36 - 56

Kaynak: Harita Genel Kom.1/250000 Ölçekli Topografya Haritası

Yerleşme merkezleri bakımından ise genelde alçak alanlarda ve ova kenarında

kurulmuş olan kaza ve nahiye merkezleri ile günümüzde kasaba durumunda olan bazı

merkezler, nüfusun yoğunluğunun artığı ve nüfusun önemli bir bölümün toplandığı

yerlerdir. Bunlar arasısında; Hamidâbât şehri, Keçiborlu ve Atabey nahiye merkezleri ile

Gönen, İslamköy, Kuleönü, Sav, Güneykent, Aydoğmuş, Senir, Kılıç, İlyas kasabaları yer

almaktadır. Nüfusun yoğunlaştığı bu yerler, günümüzde de önemli bir benzerlik

göstererek nüfus yoğunluğu fazla olan merkezlerdir.

1831 yılında Osmanlı İmparatorluğu’nda yapılan ilk Genel Nüfus Sayımına göre,

Hamit Sancağında 25 kaza bulunmaktadır. Bu sayımda Mektubî-i Defteri Hülefâsı’ndan

Sait Efendi; 14, Arif Bey de 11 kazanın nüfus sayımında memur olarak

görevlendirilmiştir. Sait Efendi nüfus sınıflamasını 1-16 yaşına kadar olan, bıyıklı ve ter

bıyıklı, kara ve sarı sakallı, ak ve kır sakallı olarak, Arif Bey ise sınıflamayı Müslüman ve

Hıristiyan olarak yapmıştır(Tablo 3). Sadece erkek nüfusun sayıldığı 1831 sayımında

Hamit Sancağının nüfusu 93809’dur. Ancak 1877 idari bölünüşüne göre Hamit Sancağı

nüfusu, kadın ve erkek sayısı eşit olarak kabul edildiği taktirde 78622 olmaktadır. Bu

dönemde 1188961(Akbal, 1961, Karpat, 2003) olan Anadolu Eyaleti nüfusunun %6,6’sı,

3722738(Akbal, 1961, Karpat, 2003) olan Osmanlı İmparatorluğu nüfusunun da %2.11’i

Hamit Sancağında bulunmaktadır.

1831 yılında, 1877 idari bölünüşü esas alındığında sırasıyla Yalvaç, Hamidâbât,

Şarkikaraağaç, Uluborlu ve Eğridir kazalarının nüfusu diğer kazalara göre daha fazla

bulunmaktadır. 7930 erkek nüfusu ile Yalvaç, 6310 erkek nüfusu ile de Hamidâbât


53

kazaları ilk iki sırayı almakta ve yalnız Isparta şehrinde 4598 erkek nüfus bulunduğu

belirtilmektedir (Tablo 3).

1871 Konya Vilayet Salnamesi verilerine göre; 13 köy ve 4274 hanenin yer aldığı

Hamidâbât Kazası, 13148 erkek nüfustan ibarettir. Bu nüfusun 10340’ı (%79) Hamidâbât

şehrinde, 2808’i (%21) de köylerde yer almaktadır. Erkek ve kadın nüfus eşit olarak

kabul edilirse, kaza nüfusunun 26296 olarak bulunmaktadır. Bu dönemde, Hamidâbât

şehri dahil olmak üzere 13 köy statüsü kazanmış yerleşmenin bulunduğu Kaza’da, nüfusu

250’nin altında 2, 251-500 arasında 5, 501-1000 arasında 4, 1001-2000 arasında 1(Sav)

ve 2001 ve üzerinde ise 1(Hamidâbât Şehri) yerleşme bulunmaktadır(Tablo 4).

Tablo 3. 1831 Genel Nüfus Sayımına Göre Hamit Sancağında Nüfus

Kazalar 1 -16

Yaşına Kadar

Bıyıklı ve Ter Bıyıklı

Kara ve Sarı

Sakallı

Ak ve Kır

Sakallı

Ticaretle Mahalli Sairede

Asakiri Mansure

Toplam Kaza

Toplamı

1-Kazai Nefsi Hamidâbât 1742 689 1045 1024 - 98 4598

Kurahai(Köyler) Hamidâbât 667 299 384 318 - 44 1712 6310

2-Kazai Pavlu maa Kuraha 975 249 414 367 2 31 2038 2038

3-Kazai Eğridir 622 240 461 383 7 45 1758

Kurahai Eğridir 1045 410 569 433 - 44 2501 4259

4-Kazai Karaağaç 755 458 329 309 - 34 1885

Kurahai Karaağaç 1371 650 507 446 50 78 3102 4987

5-Kazai Avşar maa Kura 943 432 435 400 2 46 2258 2258

6-Kazai Yalvaç 1111 441 465 418 - 50 2485

Kurahai Yalvaç 2461 951 846 966 32 189 5445 7930

7-Kazai Hoyran maa Kura 459 203 190 189 - 19 1060 1060

8-Kazai Uluborlu 850 284 441 470 4 27 2076

Kurahai Uluborlu 1278 401 582 560 7 56 2884 4960

9-Kazai Barla maa Kura 437 169 171 199 49 33 1058 1058

10-Kazai Ağros 271 116 222 160 3 18 790

Kurahai Ağros 483 189 259 250 1 35 1217 2007

11-Kazai Gönen maa Kura 247 107 140 127 - 10 631 631

12-Kazai Keçiborlu maa Kura 699 331 414 328 - 41 1813 1813

13-Kazai Ağlasun maa Kura 871 364 436 436 1 60 2168 2168

14-Kazai İncir maa Kura 160 82 85 79 - 5 411 411

TOPLAM 17447 7065 8395 7862 158 963 41890 418906

Müslüman Hıristiyan Toplam

15-Kazai Burdur İslam 8505 683 9188 9188

16-Kazai Karaağaç 10462 - 10462 10462

17-Kazai İslam 1321 - 1321 1321

6 Ağlasun ve İncir Kazalarının nüfusu çıkartıldığında 1877 idari bölünüşüne göre Hamidâbât Kazasının erkek

nüfusu 39311 olarak bulunur. (39311*2=78622 E+K)


54

18-Kazai İbrala Maa Boyce 2498 - 2498 2498

19-Kazai Gölhisar 4248 - 4248 4248

20-Kazai Tefenni Maa Siroz 1879 - 1879 1879

21-Kazai Denizli 7487 358 7845 7845

22-Kazai Honaz 2502 65 2567 2567

23-Kazai Ezinei Lazkiye 5652 155 5807 5807

24-Kazai Ezinei Çarşamba 4254 7 4261 4261

25-Kazai Gökhüyük 1843 - 1843 1843

TOPLAM 50651 1268 51919 51919 GENEL TOPLAM 938097

Kaynak:Karal, 2003.

Tablo 4. Hamidâbât Kazasında Nüfus Gruplarına Göre Yerleşmeler Nüfus Grubu 1871 1896 1917 - -250 2 27 20 251-500 5 10 16 501-1000 4 10 12 1001-2000 1 3 5 2001- + 1 3 3 Toplam 13 53 56

Kaynak: 1871,1896 Konya Vilayet Saln., Arşiv Belg. (1917)

1871 yılında, Hamidâbât Kazasının köy sayısının ve nüfusunun az olmasında, idari

bakımdan Ağros Nahiyesinin; Eğridir Kazasına, Gönen ve Keçiborlu nahiyelerinin ise

Uluborlu Kazasına bağlı olması etkili olmuştur. 1831 yılında 12620(6310 erkek nüfus)

olan Hamidâbât Kazasının nüfusu, %108 artışla 1871 yılında 26296’ya ulaşmıştır.

Hamidâbât şehrinden başka Savköy, Direkli, Aliköy en fazla, Yazısöğüt ve K.Hacılar ise

en az nüfusun toplandığı merkezlerdir(Şekil 2). 4274 hanenin tespit edildiği Hamidâbât

Kazasında ortalama hane büyüklüğü 6,15’tir. Ancak bazı köylerde hane nüfusu

ortalaması 7(Deregümü, K.Hacılar, Yazısöğüt) hatta 8(Kayıköy)’in üzerindedir(Tablo 5-

Şekil 2).

Daha önceki dönemlerde olduğu gibi 19 yy.’ın ikinci yarısında esas olarak

Osmanlı Devleti’nde Müslüman erkekler en üretken oldukları dönemde askerlik

hizmetiyle meşgul oldukları için ekonomik olanaklardan yararlanmak için evlenip

yerleşik hayata geçemiyorlardı. Ayrıca salgın hastalıklar ve onunla mücadele

konusundaki yanlış yargılar, hastalıkların yayılmasına neden olmaktaydı. Bunlarla

birlikte savaş, açlık ve azalan ekonomik fırsatlar özellikle Müslüman nüfusun büyüme

hızını düşürmekteydi (Karpat, 2003).

7 Erkek nüfus sayısıdır.


55

Ancak Hamidâbât Kazasında idari değişikliklere ilaveten 1871 ve 1896 yılları

arasında 15 yıllık dönem içerisinde, Osmanlı Devleti’nin toprak kaybetmeye

başlamasıyla8 ve geri çekilmeler sonucu özellikle Balkanlardan başlayan göç, Osmanlı

Devleti için büyük sıkıntılar meydana getirmiştir. Göçler sonucu ortaya çıkan sıkıntıları

ortadan kaldırmak için Osmanlı, vilayetlere Muhacirin komisyonları kurulması ve

göçmenlerin uygun yerlere yerleştirilmelerini sağlamıştır.

Şekil 2. Hamidâbât Kazasında Nüfus Dağılımı(1871)

8 1876 Plevne, 1877-78 Osmanlı-Rus Savaşlarından sonra.


56

Göçlerden başka göçebe aşiretlerin iskan edilmesiyle birlikte Hamidâbât nüfusun

genelinde bir artış kaydedilmiştir. Keçiborlu Nahiyesi başta olmak üzere bazı yayla9 ve

köylere göçmenler ve göçebe aşiretler yerleştirilmiştir. Kazada; Kaplanlı, Hezargrad,

Basmakçı, Yenitepe, Gülköy(Böcüzade, 1983, Özdemir, 2005), Hamidiye, Kavakalanı,

Koçtepe, Ardıçlı, Özbahçe, Saraycık... gibi bazı köyler bu nedenlerle köy statüsü kazanan

yerleşmelerden bazılarıdır.

İdari bakımdan 1871 yılında Eğridir Kazasına bağlı olan Atabey ve köyleri,

Uluborlu Kazasına bağlı olan Gönen ve Keçiborlu nahiyeleri ve köyleri 1877 yılından

itibaren Hamidâbât Kazasına bağlı duruma gelmişlerdir.

Tablo 5. Hamidâbât Kazasında Nüfus, Hane Sayısı ve Nüfus Artış Hızı (1871-1896-1917)

187110 189611 191712 1871-1896 1896-1917 Yerleşme

Nüfus Hane Nüfus Hane Nüfus Hane Nüf. Artışı (%)

Yıl.Nuf. Art.Hızı (%0)

Nüf. Artışı (%)

Yıl.Nuf. Art.Hızı (%0)

Hamidâbât (Isparta)

20680 3392 17754 3501 2461813 485114 -14,1 -5,6 42,7 18,4

Aliköy 648 105 571 133 615 173 -11,9 -4,7 7,7 3,7 Bozanönü - - 356 55 215 93 0,0 0,0 -39,6 -18,9

Fandas (Koçtepe)

- - 242 44 305 63 0,0 0,0 26,0 12,4

B.Hacılar 570 90 418 108 435 111 -26,7 -10,6 4,1 1,9

Çobanisa - - 147 31 161 29 0,0 0,0 9,5 4,5

Çukurköy - - 236 39 578 155 0,0 0,0 144,9 69,0

Çünür 420 83 543 102 345 66 29,3 11,7 -36,5 -17,4

Darıören 300 45 550 79 345 73 83,3 33,3 -37,3 -17,7

Deregümü 340 45 146 30 374 113 -57,1 -22,8 156,2 74,4

Geyran (Direkli)

720 110 682 137 909 187 -5,3 -2,1 33,3 15,8

Gölbaşı 132 27 190 40 221 67 43,9 17,6 16,3 7,8

Gönen15 1152 198 1414 274 1395 269 22,7 9,1 -1,3 -0,6

Baradız (Gümüşgün)

188 23 231 31 289 61 22,9 9,1 25,1 12,0

İğdecik 158 23 252 50 306 73 59,5 23,8 21,4 10,2

Kayıköy 180 22 229 39 336 63 27,2 10,9 46,7 22,2

9 Senir Yaylası, Çığırı Yaylası, Kılıç Yaylası… . 10 1871 yılına ait veriler; Sungur, 1998’den faydalanılmıştır. 11 1896 Konya Vilayet Salnamesi verileri kullanılmıştır. 12 Devlet Arşivleri; Fon Kodu:272-12-37-17-7 (25.11.1917 tarihli, Isparta’ya gelen göçmenler hakkında

ayrıntılı bilgi), Osmanlıca olan belge metin sonunda Ek-1 olarak eklenmiştir. 13 Belgedeki köy nüfusları toplamının 1914 Konya Vilayet Salnamesi Hamidâbat Kazası nüfus değerinden

çıkarılması sonucu elde edilmiştir. 14 Tahmini hane sayısı. 15 Gönen, 1871 yılında Uluborlu Kazasına bağlı nahiyedir ve nahiye merkezi ve bağlı köy nüfusları (Gölbaşı,

Gümüşgün, İğdecik ve Senirce) 1871 Hamidâbât Kazası nüfusuna dahil edilmemiştir.


57

Kışlaköy 580 100 497 100 583 139 -14,3 -5,7 17,3 8,2

K.Hacılar 270 35 224 57 271 68 -17,0 -6,8 21,0 10,0

Savköy 1020 155 944 186 1173 248 -7,5 -3,0 24,3 11,6

Senirce 108 19 114 24 81 34 5,6 2,2 -28,9 -13,8

Lağus (Yakaören)

428 72 520 97 660 146 21,5 8,6 26,9 12,8

Diyadin (Yazısöğüt)

140 20 325 59 136 40 132,1 52,8 -58,2 -27,7

Atabey16 - - 2707 492 2949 648 0,0 0,0 8,9 4,3

Bayat - - 42 10 50 10 0,0 0,0 19,0 9,1

B.Gökçeli - - 686 133 924 306 0,0 0,0 34,7 16,5

K.Gökçeli - - 147 23 185 34 0,0 0,0 25,9 12,3

Harmanören - - 480 77 701 137 0,0 0,0 46,0 21,9

İslamköy - - 143 26 1397 336 0,0 0,0 876,9 417,6

Keliğan(Kapacık)

- - 167 32 193 43 0,0 0,0 15,6 7,4

Kuleönü - - 918 140 986 314 0,0 0,0 7,4 3,5

Panbuklu (Penbeli)

- - 76 14 96 17 0,0 0,0 26,3 12,5

Keçiborlu17 1844 236 2239 448 2711 576 21,4 8,6 21,1 10,0

Hamallar (Ardıçlı)

- - 76 10 146 31 0,0 0,0 92,1 43,9

Aydoğmuş 180 20 704 108 976 177 291,1 116 38,6 18,4

Akpınar - - - - 179 28 0,0 0,0 0,0 0,0

Çukurören - - 53 10 54 12 0,0 0,0 1,9 0,9

İmraniye (Gülköy)

- - 58 19 135 34 0,0 0,0 132,8 63,2

Geresin (Güneykent)

410 79 384 146 1129 213 -6,3 -2,5 194,0 92,4

Eber (Kaplanlı)

- - 451 77 557 100 0,0 0,0 23,5 11,2

Kavakköy - - 79 20 104 22 0,0 0,0 31,6 15,1

Kılıç 826 112 1028 183 906 258 24,5 9,8 -11,9 -5,7

Kozluca - - - - 324 56 0,0 0,0 0,0 0,0

Kuyucak - - 146 27 171 65 0,0 0,0 17,1 8,2

Özbahçe (Müfidiye)

- - - - 89 17 0,0 0,0 0,0 0,0

Saraycık (Çakallar)

- - 204 38 138 28 0,0 0,0 -32,4 -15,4

Cedit (Yenitepe)

- - 46 11 97 19 0,0 0,0 110,9 52,8

Başmakçı - - 115 25 271 40 0,0 0,0 135,7 64,6

Beltarla 268 21 204 28 349 37 -23,9 -9,5 71,1 33,8

16 Atabey, 1871 yılında Eğirdir Kazasına bağlı nahiyedir ve bu nahiye’ye ait nüfus verileri 1871 KVS’de yer

almamaktadır. 17 Keçiborlu, 1871 yılında Uluborlu Kazasına bağlı bir nahiyedir. Nahiye merkezi ve bağlı köy nüfusları 1871

Isparta Kazası nüfusuna dahil edilmemiştir.


58

Çığırı 204 45 263 41 426 68 28,9 11,6 62,0 29,5

Hamidiye - - 314 49 382 75 0,0 0,0 21,7 10,3

Hezargrad - - 131 28 208 39 0,0 0,0 58,8 28,0

İlyas 274 61 648 105 781 148 136,5 54,6 20,5 9,8

Ovacık 82 9 237 33 304 53 189,0 75,6 28,3 13,5

Senir 680 101 1031 157 1119 234 51,6 20,6 8,5 4,1

Yaka 170 30 266 55 367 83 56,5 22,6 38,0 18,1

Yassıören 266 45 300 56 176 28 12,8 5,1 -41,3 -19,7

Toplam 2629618 4274 40928 7837 53931 11408 52,0 22,2 33,5 15,1

1896 Konya Vilayet Salnamesi verilerine göre, Hamidâbât Kazasında nahiye

merkezleri dahil olmak üzere toplam 53 yerleşme ve 7837 hane yer almaktadır(Tablo 5).

Bu dönemde, Hamidâbât ve Keçiborlu Nahiye merkezleri dahil olmak üzere 53 adet köy

statüsü kazanmış yerleşmenin bulunduğu Kazada, nüfusu 250’nin altında 27, 251-500

arasında 10, 501-1000 arasında 10, 1001-2000 arasında 3 ve 2001 ve üzerinde ise 3

yerleşme bulunmaktadır(Tablo 4). Hamidâbât Kazasında, Kaza merkezi(17754) ve

Keçiborlu Nahiye merkezi(2239) başta olmak üzere Atabey(2707), Gönen(1414),

Kuleönü(1028), Senir(1031) ve Sav(944) köyleri önemli ölçüde nüfusu bünyelerinde

barındıran yerleşmelerdir(Şekil 3). Kazada ortalama hane büyülüğü 5,22 olarak tespit

edilmektedir. Ortalama hane büyüklüğü, Hamidâbât şehrinde ve Keçiborlu Nahiye

merkezinde 5 iken, Bozanönü, Çukur, Darıören, K.Gökçeli ve Harmanören köylerinde

6’nın, Ovacık, Beltarla, Ardıçlı ve Gümüşgün köylerinde 7’nin üzerindedir(Tablo 5).

Kazanın nüfusu 1871 yılına oranla %56 artışla 1896 yılında 40928’e yükselmiştir.

Ancak nüfus artışı bazı merkezlerde eksi yönde bir gelişme göstermiştir. Yukarıda

belirtildiği gibi bunda erkek nüfusun askere alınması, Osmanlı-Rus Savaşı ve sağlık

şartlarındaki birtakım olumsuzlukların payı oldukça fazladır. Nüfusu azalan yerler

arasında Hamidâbât şehri ile Aliköy, K. ve B. Hacılar, Deregümü, Direkli, Kışla, Beltarla,

Sav ve Güneykent köyleri yer almaktadır(Tablo 5, Şekil 3).

Devlet Arşivleri’nden elde edilen 1917 yılına ait belgede, köy nüfuslarına

ulaşılmıştır. Bu belgede, 1896 Konya Vilayet Salnamesine göre, Hamidâbât Kazasında

nahiye merkezleri dahil olmak üzere 53 olan yerleşme sayısı, Akpınar, Kozluca ve

Özbahçe köylerinin eklenmesiyle birlikte 56’ya yükselmiştir(Tablo 5). Ayrıca Atabey

1899 yılından sonra tekrar nahiye merkezi konumuna getirilmiştir. Kaza’da, nüfusu

250’nin altında 20, 251-500 arasında 16, 501-1000 arasında 12, 1001-2000 arasında 5 ve

2001 ve üzerinde ise 3 yerleşme bulunmaktadır(Tablo 4). Nüfusu 1000’in üzerinde olan

18 1871 yılında Hamidâbât Kazasına bağlı yerleşmelerin nüfusudur(Kadın ve Erkek eşit kabul edilmiştir).


59

yerleşmeler, Kaza merkezi(24798), Keçiborlu Nahiye merkezi(2711) ve Atabey Nahiye

merkezi(2949) başta olmak üzere Gönen(1395), Sav(1173), İslamköy(1397),

Güneykent(1129) ve Senir(1119) köyleridir(Şekil 4). Bu dönemde Kazada ortalama hane

büyülüğü 4,7’ye düşmüştür. Ortalama hane büyüklüğü Hamidâbât şehrinde 5, Atabey ve

Keçiborlu Nahiye merkezlerinde 5’in altında olmasına karşılık, Akpınar, Basmakçı,

Beltarla, Çığırı ve Yaka köylerinde ise 6’nın üzerindedir (Tablo 5).

Şekil 3. Hamidâbât Kazasında Nüfus Dağılımı ve Nüfus Artış Hızı(1896)


60

Kazanın nüfusu 1896 yılına oranla %32 artışla 53931’e yükselmiştir. Bu artışta,

göçebe aşiretlerin yerleşim yerlerine iskanı ve yine kaybedilen Osmanlı topraklarından

gelen göçmenlerin yerleştirilmesinin payı vardır. Keza Muhacirin Komisyonu tarafından

1891-1892 yıllarında Balkanlardan Keçiborlu Nahiyesi köylerinden Hezargrad’a; 28

hane(131 kişi), Basmakçı’ya; 25 hane(115 kişi), Kavakalanı’na; 14 hane(54 kişi) ve

Senir’e; 11 hane(49 kişi) yerleştirilmiştir19. Yine 1916-1917 yıllarında bu komisyon

tarafından Isparta Kazasına; 90 hane(374 kişi), Atabey Nahiyesine; 48 hane(187 kişi) ve

Keçiborlu Nahiyesine; 94 hane(501 kişi) iskan edilmiştir20.

Kaza genelinde belli ölçüde nüfus artışı olmasına karşın 1896 döneminde olduğu

gibi bu dönemde de bazı merkezlerde nüfus artışı eksi yönde bir gelişme göstermiştir. Bu

duruma sebep olarak; Osmanlı Devleti’nin içinde bulunduğu siyasi ve iktisadî buhran,

1899 kışında Kazada meydana gelen deprem, Trablusgarp ve Balkan Savaşları ile birlikte

erkek nüfusun askere alınması ve salgın hastalıkların oluşturduğu birtakım

olumsuzlukların payı oldukça yüksektir. Nüfusu azalan yerler arasında Bozanönü, Çünür,

Darıören, Gönen, Senirce, Yazısöğüt, Saraycık ve Yassıören köyleri yer almaktadır(Tablo

5, Şekil 4).

Konya Vilayet Salnamelerine göre, Hamidâbât Kazası, 1871 yılında Hamit Sancağı

nüfusunun %23’ünü, 1884 yılında %39’unu ve 1914 yılında da %34’ünü oluşturmaktadır.

Osmanlı Devletinde yapılan nüfus sayımlarında ise Kaza nüfusu, 1831 yılında Sancak

nüfusunun %27’sini, 1882 yılında %37’sini ve 1914 yılında da %34’ünü

barındırmaktadır. Nüfus yoğunluğu bakımından Hamidâbât Kazasını sırasıyla Yalvaç,

Eğridir, Karaağaç ve Uluborlu takip etmektedir. 1914 Konya Vilayet salnamesine göre,

Kaza nüfusu, 53931 ve 1914 nüfus sayımına göre ise 54465’tir. Bu iki veri arasında

farkın sadece 534 olması da salname verileri ile genel nüfus sayımı verileri arasında çok

fazla farkın olmadığını göstermektedir.

Hamidâbât Kazasında Nüfusun Sosyo-Ekonomik Özellikleri

Osmanlı Devleti’nde gerek tahrirlerde gerekse genel nüfus sayımlarında, vergi

toplamak ve özellikle Müslüman erkekleri orduya almak amacıyla sadece erkekler

sayılmaktaydı. 19. yy’ın son çeyreğine kadar süregelen bu uygulama, daha sonra erkek

19 1892 Konya Vilayet Salnamesi, s.264.

20 Devlet Arşivleri; (25.11.1917 tarihli, Isparta’ya gelen göçmenler hakkında ayrıntılı bilgi) Fon

Kodu: 272-12-37-17-7.


61

nüfus yanında nüfusun nitelikleriyle veya en azından kadınların ve nüfusun dini yapısının

sayımlarla tespiti şeklinde değişmiştir. Hamit Sancağında nüfusun dini dağılımı ile ilgili

ilk verilere 1879 Konya Vilayet Salnamesinde, cinsiyet dağılımı ile ilgili ilk verilere ise

1886 Konya Vilayet Salnamesinde ulaşılmıştır. Ayrıca 1881-1882 yıllarında yapılan ve

sonuçları ancak 1893 yılında yayınlanabilen Osmanlı Genel Nüfus Sayımında da nüfusun

hem dini hem de cinsiyeti ile ilgili ayrıntılı bilgilere ulaşmak mümkün olmuştur.

Şekil 4. Hamidâbât Kazasında Nüfus Dağılımı ve Nüfus Artış Hızı(1917)


62

Nüfusun dini özellikleri hakkında ilk bilgilerin verilmiş olduğu 1879 Konya

Vilayet Salnamesine göre, Hamit Sancağı nüfusunun %94’ü Müslüman, %6’sı da Rum ve

Ermenilerden oluşmaktadır. Gayri-müslim nüfusun %9’u Ermeni, %91’i de Rumlardan

meydana gelmektedir. Gayri-müslimlerin %68’i(4712 kişi) Hamidâbât, %20’si(1364 kişi)

Eğridir, %11’i(800 kişi) Uluborlu ve %1’i(60 kişi) de Yalvaç kazalarında yalnız kaza

merkezlerinde yerleşmiştir. Hamidâbât Kazasında ise nüfusun %85’i Müslüman, %13’ü

Rum ve %2’si de Ermenilerden oluşmaktadır(Tablo 6).

Tablo 6. Bazı Salnamelere Göre Nüfusun Dini Özellikleri Kazalar Hamidâbât Kazası Hamit Sancağı Yıllar İslam Rum Ermeni Toplam İslam Rum Ermeni Toplam

1879 26872 4166 546 31584 107474 6330 606 114410

1884 41186 4174 470 45830 109524 6016 470 116010

1892 45973 4402 552 50927 113659 6450 552 120661

1899 37916 4643 548 43107 126210 6229 548 132987

1906 45526 6695 52221 143457 11109 154566

Kaynak: Konya Vilayet Salnameleri, Yurt Ansiklopedisi, Sungur-1998.

1882 Osmanlı Genel Nüfus Sayımı verilerine göre; Osmanlı nüfusunun %5’ini

Konya Vilayeti(944042), Vilayet nüfusunun da %14’ünü Hamit Sancağı oluşturmaktadır.

Sancak nüfusu, 123297 Müslüman, 6680 Rum ve 619 Ermeni olmak üzere toplam

130596 kişidir. Ayrıca Sancak nüfusunun %37’si, Ermeni nüfusun tamamı, Rum nüfusun

da %67’si Hamidâbât Kazasında bulunmaktadır. Kaza nüfusunun ise %89’u Müslüman,

%9’u Rum ve %2’si de Ermeni’dir. Ayrıca 1882 yılında Hamidâbât Kaza nüfusunun

%50,2’sini kadınlar, %49,8’ini de erkeklerden meydana gelmektedir(Tablo 7). Kadın

sayısının fazla olması Sancak genelinde de değişmemektedir.

Tablo 7. 1882 Nüfus Sayımına ve Bazı Salnamelere Göre Nüfusun Cinsiyet Özellikleri Kazalar Hamidâbât Kazası Hamit Sancağı

Kadın Erkek Toplam Kadın Erkek Toplam

1882 24443 24261 48704 66111 64485 130596

1886 25658 25369 51027 59379 60439 119818

1892 25648 25279 50927 59810 60851 120661

1906 26532 25689 52221 77651 76915 154566

Kaynak: Konya Vilayet Salnameleri, Yurt Ansiklopedisi, Sungur-1998.

1879 Konya Vilayet Salnamesinde, 6936 olan Rum ve Ermeni sayısı, 1884 Konya

Vilayet Salnamesinde 6486’ya gerilemiş ve Sancak nüfusunun %5,5’ini oluşturmuştur.

Rum nüfus, Hamidâbât, Uluborlu ve Eğridir kazalarında yer alırken Ermeni nüfus ise


63

sadece Hamidâbât şehrinde bulunmaktadır. 45830 olan Hamidâbât Kaza nüfusunun

%90’ını Müslüman, %9’unu Rum ve %1’ini de Ermeniler meydana getirmektedir. 1884

yılında 116010 olan Hamit Sancağı nüfusu, 1892 yılında 120661’e, 109524 olan

Müslüman nüfus, 113659’a, 6016 olan Rum nüfus, 6450’ye ve 470 olan Ermeni nüfus ise

552’ye yükselmiştir(Tablo 6). Bu dönemlerde de Kaza nüfusunun çoğunluğunu kadınlar

oluşturmaktadır. 1886 yılında ise 25648 kadın, 25369 erkek olmak üzere Kaza nüfusu

toplam 51027 kişiden meydana gelmiştir(Tablo 7).

1892 Konya Vilâyet Salnamesine göre Hamit Sancağının toplam nüfusu

120661’dir. Bu nüfusun yaklaşık %94’ü Müslüman, %5’i Rum ve geriye kalan kısmı ise

Ermeni’dir. Rum nüfus, Hamidâbât, Uluborlu, Eğirdir ve Barla’da, Ermeni nüfus ise

sadece Hamidâbât Kaza merkezinde yaşamaktadır. Hamidâbât Kazası nüfusunun %90’ı

Müslüman, %9’u Rum ve %1’i de Ermenilerden oluşmaktadır.

Vital Cuinet ise 1892 yılında yayınlanan ‘‘Turquie D’Asie Geographie

Administrative’’ adlı eserinde Hamit Sancağı’nın nüfusunu 192000 olarak vermektedir.

Bu nüfusun, 17000’inin Rum-Ortodoks, 600’ünün Ermeni-Grogeryan, 20’sinin Ermeni-

Protestan ve 3’ünün de Ermeni-Yahudi olduğunu abartarak belirtmektedir (Cuinet,

1892).

Müslüman, Rum ve Ermeni olarak yapılan nüfusun dinî ayrımı, 1906 Konya

Vilayet Salnamesinde, Müslüman ve Hıristiyan olarak yapılmıştır. Bu dönemde, 154566

olan Sancak nüfusunun %93’ü Müslüman, %7’si Hıristiyan’dır. Sancak nüfusunun

%34’ünü oluşturan Hamidâbât Kazasında ise 45526 Müslüman ve 6695 Hıristiyan olmak

üzere toplam 52221 kişi bulunmaktadır(Tablo 6). Ayrıca Kaza nüfusunun 26532’si

kadınlardan, 25689’u da erkeklerden oluşmuştur(Tablo 7).

1906 ve 1914 Genel Nüfus Sayımlarında, sırasıyla 157357 ve 160808 olan Hamit

Sancağı nüfusu, Konya Vilayeti nüfusunun %13’ünü ve %20’sini oluşturmaktadır. 1914

yılında 54465 olan Hamidâbât Kazasının %85’ini Müslüman, %12’sini Rum ve %3’ünü

de Ermeniler oluşturmaktadır. Sancak genelindeki Rum nüfusun %61 ve Ermeni

nüfusunun da %99’u Kaza merkezinde yerleşmiş durumdadır. Bu yılda Hamit

Sancağında bulunan her kazada Rum nüfus bulunmakta iken Ermeni nüfus sadece

Hamidâbât ve Uluborlu kazalarında yer almaktadır.Ermeni nüfus 1923 öncesi yıllarda,

Rum nüfus ise Kurtuluş Savaşı’ndan sonra yapılan 1923 Lozan Anlaşması çerçevesinde

yapılan nüfus mübadelesi ile Isparta’dan ayrılmıştır.

Osmanlı Devleti’nde ekonomik yapının temelinde tarım ve hayvancılık vardır.

Geleneksel tarım toplumu özelliği gösteren Osmanlı ekonomisinde, şehirlerde daha çok

ticaret ve küçük sanayi faaliyetleri ön plânda iken, kırsal kesimde ise tarım ve hayvancılık


64

yaygın durumdadır. Kaza ve nahiye merkezlerinde halk sadece kendi ihtiyaçlarını

karşılamak amacıyla tarım ve hayvancılıkla uğraşırken kırsal kesimde bu durum daha

ticari olarak ortaya çıkmaktadır.

Osmanlı Devleti’nin büyük bölümünde olduğu gibi Hamidâbât Kazasında da

nüfusun önemli bir kısmı tarım ve hayvancılıkla uğraşmaktadır. Kaza’da, nüfusun önemli

bir bölümü hububat(buğday, arpa, çavdar…) üretimi yanında bağcılıkla meşgul

olmaktadır. Bağcılık ve hububat en çok vergi alınan tarım ürünlerinin başında

gelmektedir. Bunlardan başka haşhaş, tütün, gül ve pamuk üretilen diğer ürünlerdedir.

Bağcılık dışarıda bırakılırsa gayri-müslim halk pek fazla ziraatle uğraşmamakta ve

ziraatten elde ettiği gelirler nispeten daha az olmaktadır.

Bu dönemde nüfusun bir bölümü, tarım ve hayvancılık dışında özellikle kaza ve

nahiye merkezlerinde ticaret ve küçük sanayi imalatıyla meşgul olmaktadır. Buralarda

Müslüman halk genelde gıda, sağlık ve temizlik, deri, nakliye gibi bazı önemli

sektörlerde yer alan mesleklerde çalışmakta iken, gayri-müslim halk ise daha çok ticaret,

dokuma, maden-eşya üretimi gibi sektörlerde yer alan mesleklerde çalışmaktadır. Tarımla

ilgili meslekler dışında halıcılık, dokumacılık, dikicilik, haffaflık, debbağlık, çulhacılık

önemli sayıda nüfusun geçim kaynağını oluşturan meslekler arasında yer almaktadır.

Sonuç

Osmanlı nüfus sayımları, idari ve askeri ihtiyaçları karşılamak amacıyla yapılmış

ve özellikle 19. yy.da, Osmanlı yönetimi için oldukça önem kazanmıştır. Osmanlılar

vergi toplamak ve askeri ihtiyacı karşılamak için hem devlet hem de eyaletler bazında

nüfus sayımları yaptırmış ve vilayet salnameleri hazırlatmıştır. Genel nüfus sayımları ve

salnameler, nüfus sayısı ve nüfusun diğer özellikleri hakkında temel ve güvenilir bilgi

kaynakları haline gelmiştir. Osmanlı İmparatorluğunda, 1831, 1844, 1859/1860,

1881/1882 ve 1906/1907 yıllarında olmak üzere toplam 5 nüfus sayımı gerçekleştirilmiş

ve 1847 yılında yayımlanmaya başlanan Devlet Salnameleri ise 1866 yılından itibaren

Vilayet isimleri kullanılarak çıkmaya başlamış ve 1914 yılına kadar devam etmiştir.

Bu çalışmada, 1831-1917 yılları arasında Isparta Sancağı içerisinde yer alan

Hamidâbât Kazasında nüfus, nüfus artışı, yıllık nüfus artış hızı, hane sayısı, ortalama

hane büyüklüğü, nüfusun cinsiyet ve dinî açıdan dağılımı üzerinde durulmuş ve nüfus

verilerinin köyler itibariyle dağılışları harita üzerinde gösterilmiştir. Kazada, 19. yy.’ın

son çeyreğinde ve 20. yy.’ın ilk çeyreğinde nüfusun büyük çoğunluğu 1200m ‘den daha

alçak sahalarda yani ova ve plato alanlarında toplanmıştır. Isparta Ovası ve uzantıları

Atabey ve Keçiborlu ovaları başta olmak üzere Keçiborlu, Kılıç ve Çığırı yaylaları


65

nüfusun yoğunlaştığı, yükseltisi 1200m. den yüksek olan alanlar ise nüfus yoğunluğunun

azaldığı sahalar olmuştur. Ancak günümüzde, 19.yy’a oranla yayla alanlarında özellikle

hayvancılıkla uğraşan nüfus sayısında önemli azalmalar yaşanmıştır. Bu nedenle nüfus

yoğunluğu, 1200m.’nin altında bulunan alanlarda daha da artmıştır.

Hamidâbât Kazasına bağlı köylerin nüfus bilgilerine; 1871 ve 1894 Konya Vilayet

Salnameleri’nde ve Devlet Arşivleri’nden elde edilen 1917 yılına ait bir belgede

ulaşılmıştır. Ayrıca bu yıllar haricinde diğer salname ve genel nüfus sayımı verileriyle

Kaza nüfusu, daha ayrıntılı ve karşılaştırmalı bir şekilde değerlendirilmiştir.

Genel Nüfus Sayımlarına göre; 1831 yılında 78622 olan Hamit Sancağı nüfusu,

1882’de 130596’ya, 1906’da 157357’ye ve 1914 yılında da 160808’e yükselmiştir. 1882

Sayımında, Osmanlı nüfusunun %5’ini Konya Vilayeti(944042), Vilayet nüfusunun da

%14’ünü Hamit Sancağı oluşturmaktadır. 1906 ve 1914 yıllarında Sancak nüfusu, Konya

Vilayeti nüfusunun sırasıyla %13’ünü ve %20’sini meydana getirmektedir. Hamidâbât

Kazası nüfusu, 1882 yılında 48704 iken 1914 yılında 54465’e yükselmiş ve Sancak

Nüfusunun sırasıyla %37 ve %34’ünü oluşturmuştur. Nüfus yoğunluğu bakımından

Hamidâbât Kazasını sırasıyla Yalvaç, Eğridir, Karaağaç ve Uluborlu takip etmektedir.

Hamidâbât Kazasında, 1871 yılında 13 olan yerleşme sayısı, 1896 yılında 53 ve

1914 yılında da 56’ya yükselmiştir21. Bu yıllarda ortalama hane büyüklüğü de sırasıyla

6,1, 5,2 ve 4,7 olarak tespit edilmiştir. Köy sayılarındaki bu artışta; idari bakımdan Kaza,

idari alanının genişlemesinin, Osmanlı’nın toprak kaybetmesiyle özellikle Balkanlardan

başlayan göç hareketinin ve göçebe aşiretlerin iskan edilmesinin payı büyüktür. Yerleşme

sayısına paralel olarak Kaza nüfusunda da belli artışlar meydana gelmiştir.

Kaza genelinde belli ölçüde nüfus artışı olmasına karşın 1896 ve 1914

dönemlerinde bazı merkezlerde nüfus artışı eksi yönde bir gelişme göstermiştir. Bunda;

Osmanlı Devleti’nin içinde bulunduğu siyasi ve iktisadî buhran, erkek nüfusun askere

alınması, 1877-78 Osmanlı-Rus Savaşı, 1899 kışında Hamidâbât Kazası’nda meydana

gelen deprem, Trablusgarp ve Balkan Savaşları ve sağlık şartlarındaki birtakım

olumsuzlukların payı oldukça fazladır.

Hamit Sancağında nüfusun dini dağılımı ile ilgili ilk verilere 1879 Konya Vilayet

Salnamesinde, cinsiyet dağılımı ile ilgili ilk verilere ise 1886 Konya Vilayet

21 Günümüz itibariyle; 1917 yılı Hamidâbât Kazası sınırları içinde yer alan dört ilçe bulunmaktadır. Bu

ilçelerden; Isparta-Merkez ilçeye bağlı 23, Atabey’e bağlı 6, Gönen’e bağlı 8 ve Keçiborlu’ya bağlı 15 olmak üzere toplam 52 köy statüsü kazanmış yerleşme bulunmaktadır. Basmakçı, Beltarla, Çığırı, İlyas, Ovacık, Yaka ve Yassıören yerleşmeleri ise; Burdur ve Afyon illeri sınırlarında yer almaktadır.


66

Salnamesinde ulaşılmıştır. Nüfusun cinsiyet dağılımında; kadın sayısının fazla olduğu

hem Hamidâbât Kazasında hem de Sancak genelinde görülmektedir. 1882 yılında

Hamidâbât Kazanın %50,2’sini kadınlar, %49,8’ini de erkeklerden meydana gelmiştir.

Yine Kaza nüfusunun, 1886 yılında 25648’i kadın, 25369’u erkek ve 1906 yılında da

26532’si kadın, 25689’u da erkeklerden oluşmuştur. Nüfusun dini dağılımında ise Sancak

genelinde, Rumlar, çoğunlukla Hamidâbât, Uluborlu ve Eğridir kazalarında yer alırken,

Ermenilerin ise çoğunlukla sadece Hamidâbât şehrinde yerleştiği görülmektedir. 1879

yılında, Hamidâbât Kazası nüfusun %85’i Müslüman, %13’ü Rum ve %2’si de Ermeni

iken, 1892 yılında %90’ı Müslüman, %9’u Rum ve %1’i de Ermenilerden oluşmuştur.

1906 yılında ise Hamidâbât Kazasının %87’si Müslüman ve %13’ü Hıristiyanlardan

meydana gelmiştir. 1923 yılı öncesinde Ermeni nüfusun, Kurtuluş Savaşı’ndan sonra

yapılan 1923 Lozan Anlaşması çerçevesinde ise Rum nüfusun tamamı yapılan nüfus

mübadelesi ile Isparta’dan ayrılmıştır.

KAYNAKLAR

AKBAL, F., 1961, “1831 Tarihinde Osmanlı İmparatorluğu’nda İdari Taksimat ve Nüfus”,

Belleten 15, No. 60, 628, Ankara.

AKSU, F., 1936, Isparta İli Yer Adları, İlkadım Basımevi, Isparta.

AKYOL, İ.H., 1940, “Tanzimat Devrinde Bizde Coğrafya ve Jeoloji”, Tanzimat, s.511-571,

İstanbul.

BARKAN,Ö.L., 1941, “Türkiye’de İmparatorluk Devirlerinin Nüfus ve Arazi Tahrirleri ve

Hakana Mahsus İstatistik Defterleri”, İktisat Fak. Mecmuası, C.II, S.1, s.20-39, İstanbul.

BAŞBAKANLIK OSMANLI ARŞİVİ(BOA), Evkaf Defterleri Kataloğu(EV), No:12348.

BEHAR, C., 2003, Osmanlı İmparatorluğu’nun ve Türkiye’nin Nüfusu (1500-1927), DİE

Yayınları, Tarihi İstatistikler Dizisi C:2, Ankara.

BÖCÜZADE, S. S.,1983, Kuruluşundan Bugüne Kadar Isparta Tarihi, Serenler Yayınevi,

s.114, İstanbul.

BUTLİN, R.A., 1993, Historical Geography, s.1, London.

CUİNET,V., 1892, Sandjak De Hamid-Abad, Turquie D’Asie Geographie Administrative,

C.1, s.846-847, Paris.

DEVLET ARŞİVLERİ, Fon Kodu:272-12-37-17-7, Ankara 1917.

ELDEM, V., 1994, Osmanlı İmparatorluğu’nun İktisadi Şartları Hakkında Bir Tetkik,

Türk Tarih Kurumu Yayınları. VII.Dizi, S.96, s.10-11, Ankara.

ELİBÜYÜK, M., 1990, Türkiye’nin Tarihi Coğrafyası Bakımından Önemli Bir Kaynak, Mufassal

Defterleri, Coğrafya Araştırmaları Cilt 1, Sayı 2. s.11-42, Ankara.


67

ELİBÜYÜK, M., 2000, Matematik Coğrafya, Ekol Yayınevi, s.57, Ankara.

GÖKÇE, T., 2000, XVI ve XVII. Yüzyıllarda Lazkiye (Denizli) Sancağı, Türk Tarih

Kurumu Yayınları XVI.Dizi S.23, s.52, Ankara.

GÜMÜŞÇÜ, O., 2001, XVI. yy. Larende(Karaman) Kazası’nda Yerleşme ve Nüfus, TTK.

Basımevi, s.144-145, Ankara.

GÜRAN, T., 2003, Osmanlı Devleti’nin İlk İstatistik Yıllığı-1897, DİE Yayınları, Tarihi

İstatistikler Dizisi C.5, Ankara.

HARİTA GENEL KOMUTANLIĞI, 1965, 1/250000 Ölçekli Topografya Haritası, NJ 36-9,

NJ 36-5, Ankara.

ISPARTA VALİLİĞİ, 2004, Isparta-2003, Bizim Büro Basımevi, s.434, Ankara.

KARAL, E.Z., 1997, Osmanlı İmparatorluğu’nda İlk Nüfus Sayımı-1831, DİE Yayınları,

s.11-125, Ankara.

KARPAT, K., 2003, Osmanlı Nüfusu (1830-1914) Demografik ve Sosyal Özellikler ,

Tarih Vakfı Yurt Yayınları, No:133, s.47-60, İstanbul.

KONYA VİLÂYET SALNAMESİ, 1871, 1882, 1884, 1886, 1892, 1896, 1899, 1906, 1914.

ÖZDEMİR, A., 2005, 19. yy. Ortalarında Keçiborlu Kazası’nın Sosyal ve Ekonomik

Durumu, S.Demirel Üniv. Sos. Bil.Ens. Yük. Lis. Tezi, Isparta.

SUNGUR, M., 1998, Isparta Sancağı’nın İdari ve Demografik Yapısı, Gazi Üniversitesi

Sos. Bil. Ens. Yük. Lis. Tezi, Ankara.

SÜLDÜR, E., 1951, İkinci Isparta Tarihi, Üstün Sanat Mat., s.7, İzmir.

TEMURÇİN, K., 2004, Isparta İli Ekonomik Coğrafyası, Ankara Üniv. Sos. Bil. Ens.

Doktora Tezi, s.89, Ankara.

TÜMERTEKİN, E., 1994, Ekonomik Coğrafya, İst. Ünv. Ed. Fak. Yay., s.118, İstanbul.

YURT ANSİKLOPEDİSİ, 1984, Isparta Maddesi, C.5, İstanbul.


68

Ek 1: 1917 yılı Hamidâbât Kazası Köylerine Ait Nüfus ve Hane Miktarlarını Gösterir Belge.

Kaynak: Devlet Arşivleri; Fon Kodu:272-12-37-17-7 (25.11.1917 tarihli, Isparta’ya gelen göçmenler

hakkında ayrıntılı bilgi).

Documents

hamidâbât kazasında nüfus (1831-1917)