I Akty ustawodawcze

ROZPORZĄDZENIA

★ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1051/2013 z dnia 22 października 2013 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 562/2006 w celu ustanowienia wspólnych zasad tymczasowego przywracania w wyjątkowych okolicznościach kontroli granicznej na granicach wewnętrznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1

★ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1052/2013 z dnia 22 października 2013 r. ustanawiające europejski system nadzorowania granic (EUROSUR) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

II Akty o charakterze nieustawodawczym

ROZPORZĄDZENIA

★ Rozporządzenie Rady (UE) nr 1053/2013 z dnia 7 października 2013 r. w sprawie ustano­ wienia mechanizmu oceny i monitorowania w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen oraz uchylenia decyzji komitetu wykonawczego z dnia 16 września 1998 r. dotyczącej utwo­ rzenia Stałego Komitetu ds. Oceny i Wprowadzania w Życie Dorobku Schengen . . . . . . . . . . . . . 27

Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas.

Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną.

ISSN 1977-0766 L 295

Tom 56

6 listopada 2013 Legislacja

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

PL

Wydanie polskie

Spis treści

Cena: 3 EUR

I

(Akty ustawodawcze)

ROZPORZĄDZENIA

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) NR 1051/2013

z dnia 22 października 2013 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 562/2006 w celu ustanowienia wspólnych zasad tymczasowego przywracania w wyjątkowych okolicznościach kontroli granicznej na granicach

wewnętrznych

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 1 i 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą ( 1 ),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Utworzenie obszaru, na którym zapewniony jest swobodny przepływ osób przez granice wewnętrzne, jest jednym z głównych osiągnięć Unii. Na takim obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej konieczne jest wspólne reagowanie na sytuacje, które w znacznym stopniu wpływają na porządek publiczny lub bezpieczeń­stwo wewnętrzne tego obszaru, jego części albo jednego lub większej liczby państw członkowskich, poprzez stworzenie możliwości tymczasowego przywracania wewnętrznej kontroli granicznej w wyjątkowych okolicz­nościach, lecz bez uszczerbku dla zasady swobodnego przepływu osób. Biorąc pod uwagę wpływ, jaki takie ostateczne środki mogą wywierać na wszystkie osoby mające prawo przemieszczania się w obrębie tego obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej, należy określić warunki i procedury dotyczące przywracania tych środków, by sprawić, że mają one charakter wyjąt­kowy oraz że przestrzegana jest zasada proporcjonalno­ ści. Zakres i czas trwania przywrócenia tych środków powinien zostać ograniczony do absolutnego minimum niezbędnego do zareagowania na poważne zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrz­nego.

(2) Swoboda przepływu osób w obrębie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej jest jednym z najwięk­szych osiągnięć Unii. Ponieważ tymczasowe przywró­cenie kontroli na granicach wewnętrznych wpływa na swobodę przepływu osób, każda decyzja o przywróceniu takiej kontroli powinna być podejmowana zgodnie ze wspólnie ustalonymi kryteriami i powinna być odpo­wiednio podawana do wiadomości Komisji lub zalecana przez instytucję Unii. W każdym razie przywracanie wewnętrznej kontroli granicznej powinno pozostać wyjątkiem i powinno mieć miejsce wyłącznie jako osta­teczność, w ściśle ograniczonym zakresie i na ograni­czony okres, w oparciu o konkretne, obiektywne kryteria i o ocenę konieczności zastosowania tego środka, które należy kontrolować na szczeblu Unii. W przypadkach gdy poważne zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego wymaga natychmiasto­wego działania, państwa członkowskie powinny mieć możliwość przywrócenia kontroli granicznej na swoich granicach wewnętrznych na okres nie dłuższy niż dzie­sięć dni. Ewentualne przedłużenie tego okresu musi podlegać monitorowaniu na szczeblu Unii.

(3) Konieczność i proporcjonalność przywrócenia wewnętrznej kontroli granicznej powinna być rozważana w świetle zagrożenia porządku publicznego lub bezpie­czeństwa wewnętrznego uzasadniającego potrzebę takiego przywrócenia; należy również rozważyć wyko­rzystanie alternatywnych środków na poziomie krajowym lub unijnym lub na obydwu tych poziomach, jak również wpływ takiej kontroli na swobodę przepływu osób w obrębie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej.

(4) Przywrócenie wewnętrznej kontroli granicznej może wyjątkowo być konieczne w przypadku poważnego zagrożenia porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego na poziomie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej lub na poziomie krajowym, w szcze­gólności w następstwie ataków terrorystycznych lub groźby takich ataków, lub z powodu zagrożeń stwarza­nych przez przestępczość zorganizowaną.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/1

( 1 ) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia12 czerwca 2013 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 7 października 2013 r.

(5) Migracji ani przekraczania granic zewnętrznych przez dużą liczbę obywateli państw trzecich nie powinno się uznawać per se za zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego.

(6) Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odstępstwo od podstawowej zasady swobody przepływu osób należy interpretować ściśle, koncepcja porządku publicznego zakłada zaś istnienie rzeczywistego, obecnego i dostatecznie poważnego zagrożenia dla jednego z podstawowych interesów społe­czeństwa.

(7) W oparciu o zebrane dotychczas doświadczenia w odnie­sieniu do funkcjonowania obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej oraz aby pomóc zapewnić konsek­wentne stosowanie dorobku Schengen, Komisja może sporządzić wytyczne dotyczące przywracania wewnętrznej kontroli granicznej, obejmujące zarówno przypadki wymagające tymczasowego zastosowania takiego środka, jak i przypadki, w których konieczne jest natychmiastowe działanie. Wytyczne te powinny zawierać wyraźne wskaźniki służące ułatwieniu stwier­dzenia, jakie okoliczności mogłyby stanowić poważne zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego.

(8) W przypadku gdy w sprawozdaniu z oceny oraz aby zapewnić przestrzeganie zaleceń przyjętych zgodnie z rozporządzeniem Rady (UE) nr 1053/2013 z dnia 7 października 2013 r. w sprawie ustanowienia mecha­nizmu oceny i monitorowania w celu weryfikacji stoso­wania dorobku Schengen ( 1 ) stwierdzone zostaną poważne niedociągnięcia w prowadzeniu kontroli na granicach zewnętrznych, Komisji powinny zostać przy­znane uprawnienia wykonawcze umożliwiające zalecenie ocenianemu państwu członkowskiemu podjęcia pewnych środków szczególnych, takich jak rozmieszczenie zespołów europejskiej straży granicznej, przedłożenie planów strategicznych lub – z uwagi na powagę sytuacji – zamknięcie konkretnego przejścia granicznego. Upraw­nienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporzą­dzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję ( 2 ). W świetle art. 2 ust. 2 lit. b) pkt iii) tego rozporządzenia zastosowanie ma procedura sprawdzająca.

(9) Tymczasowe przywrócenie kontroli granicznych na niektórych granicach wewnętrznych na mocy procedury szczególnej na szczeblu Unii może także być uzasad­nione w wyjątkowych okolicznościach i jako środek osta­teczny, gdy ogólne funkcjonowanie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej jest zagrożone w wyniku utrzymujących się poważnych niedociągnięć związanych z granicami zewnętrznymi, stwierdzonych w toku rygo­rystycznego procesu oceny zgodnie z art. 14 i 15 rozporządzenia (UE) nr 1053/2013, o ile okoliczności te stanowiłyby poważne zagrożenie porządku publicz­nego lub bezpieczeństwa wewnętrznego w obrębie tego obszaru lub jego części. Taka szczególna procedura

tymczasowego przywracania kontroli granicznych na niektórych granicach wewnętrznych może zostać urucho­miona na tych samych warunkach także w wyniku poważnego zaniedbania obowiązków przez oceniane państwo członkowskie. Z uwagi na politycznie drażliwy charakter przywracania kontroli na niektórych granicach wewnętrznych, które dotyka kwestii krajowych upraw­nień wykonawczych i egzekucyjnych dotyczących wewnętrznej kontroli granicznej, uprawnienia wyko­nawcze do przyjmowania zaleceń na mocy tej szcze­gólnej procedury na szczeblu Unii powinny zostać przy­znane Radzie, stanowiącej na podstawie wniosku Komisji.

(10) Przed przyjęciem takiego zalecenia w sprawie tymczaso­wego przywrócenia wewnętrznych kontroli granicznych na niektórych granicach wewnętrznych należy dokładnie i w porę zbadać możliwość zastosowania środków ukie­runkowanych na rozwiązanie źródłowych problemów, w tym możliwość pomocy takich organów lub jednostek organizacyjnych Unii, jak Europejska Agencja Zarzą­dzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrz­nych (Frontex) ustanowiona rozporządzeniem Rady (WE) nr 2007/2004 ( 3 ) lub Europejskim Urzędem Policji (Euro­pol) ustanowionym decyzją Rady 2009/371/WSiSW ( 4 ), oraz wykorzystania technicznych lub finansowych środków wsparcia na szczeblu krajowym lub unijnym lub na obydwu tych szczeblach. W przypadku wykrycia poważnego niedociągnięcia Komisja powinna mieć możliwość udzielenia środków wsparcia finansowego w celu wspomożenia danego państwa członkowskiego. Ponadto każde zalecenie Komisji i Rady powinno być oparte na uzasadnionych informacjach.

(11) Komisja powinna mieć możliwość przyjmowania aktów wykonawczych mających natychmiastowe zastosowanie, w należycie uzasadnionych przypadkach gdy ze względu na potrzebę przedłużenia kontroli na granicach wewnętrznych wymaga tego pilny charakter sprawy.

(12) Sprawozdania z ocen oraz zalecenia, o których mowa w art. 14 i 15 rozporządzenia (UE) nr 1053/2013 powinny stanowić podstawę uruchamiania środków szczególnych w przypadku wystąpienia poważnych niedociągnięć związanych z kontrolami na granicach zewnętrznych oraz podstawę stosowania szczególnej procedury w przypadku wystąpienia wyjątkowych okoliczności przewidzianych w niniejszym rozporządze­niu, a zagrażających ogólnemu funkcjonowaniu obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej. Państwa członkow­skie i Komisja wspólnie dokonują regularnych, obiektyw­nych i bezstronnych ocen w celu zweryfikowania, czy niniejsze rozporządzenie jest stosowane prawidłowo, a Komisja koordynuje te oceny w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi. Na mechanizm oceny skła­dają się następujące elementy: roczne i wieloletnie programy oceny, zapowiedziane i niezapowiedziane wizyty na miejscu przeprowadzane przez niewielki

PL L 295/2 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

( 1 ) Zob. s. 27 niniejszego Dziennika Urzędowego. ( 2 ) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13.

( 3 ) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. ustanawiające Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. L 349 z 25.11.2004, s. 1).

( 4 ) Decyzja Rady z dnia 6 kwietnia 2009 r. ustanawiająca Europejski Urząd Policji (Europol) (Dz.U. L 121 z 15.5.2009, s. 37).

zespół składający się z przedstawicieli Komisji oraz z ekspertów wyznaczonych przez państwa członkowskie, sprawozdania z wynikiem ocen przyjmowane przez Komisję, zalecenia co do działań naprawczych przyj­mowane przez Radę na podstawie wniosku Komisji, odpowiednie działania następcze, odpowiednie monitoro­wanie oraz odpowiednia sprawozdawczość.

(13) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie ustanowienie wspólnych zasad tymczasowego przywra­cania wewnętrznej kontroli granicznej w wyjątkowych okolicznościach, może zostać osiągnięty tylko na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(14) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stano­wiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, w związku z tym nie jest nim związana ani go nie stosuje. Biorąc pod uwagę, że niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie dorobku Schengen, Dania, zgodnie z art. 4 tego protokołu, w terminie sześciu miesięcy od daty przyjęcia przez Radę decyzji w sprawie niniejszego rozporządzenia, podejmie decyzję o jego ewentualnej transpozycji do swojego prawa krajowego.

(15) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjed­noczonego Królestwa, zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektó­rych przepisów dorobku Schengen ( 1 ). Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związane ani go nie stosuje.

(16) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlan­dii, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastoso­wanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schen­gen ( 2 ). Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w przy­jęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(17) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporzą­dzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europej­skiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii doty­czącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen ( 3 ), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE ( 4 ) w sprawie niektórych warunków stosowania tej umowy.

(18) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wpro­wadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schen­gen ( 5 ), wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE ( 6 ).

(19) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporzą­dzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księs­twem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską doty­czącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowa­dzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schen­gen ( 7 ), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE ( 8 ).

(20) W odniesieniu do Cypru niniejsze rozporządzenie stanowi akt rozwijający dorobek Schengen lub w inny sposób powiązany z tym dorobkiem w rozumieniu art. 3 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r.

(21) W odniesieniu do Bułgarii i Rumunii niniejsze rozporzą­dzenie stanowi akt rozwijający dorobek Schengen lub w inny sposób powiązany z tym dorobkiem w rozu­mieniu art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r.

(22) W odniesieniu do Chorwacji niniejsze rozporządzenie stanowi akt rozwijający dorobek Schengen lub w inny sposób powiązany z tym dorobkiem w rozumieniu art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/3

( 1 ) Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43. ( 2 ) Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20.

( 3 ) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 36. ( 4 ) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 31. ( 5 ) Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 52. ( 6 ) Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 1. ( 7 ) Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 21. ( 8 ) Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 19.

(23) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawo­wych i jest zgodne z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w tym ze swobodą przemieszczania się i pobytu. Niniejsze rozporządzenie należy stosować zgodnie z tymi prawami i zasadami,

(24) Rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europej­skiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) ( 1 ) powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 562/2006 niniejszym wprowadza się następujące zmiany:

1) do tytułu II (Granice zewnętrzne) dodaje się rozdział w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ IVa

Środki szczególne w przypadku poważnych niedociągnięć związanych z kontrolą granic zewnętrznych

Artykuł 19a

Środki na granicach zewnętrznych i wsparcie Agencji

1. W przypadku gdy w sprawozdaniu z oceny sporzą­dzonym zgodnie z art. 14 rozporządzenia Rady (UE) nr 1053/2013 z dnia 7 października 2013 r. w sprawie usta­nowienia mechanizmu oceny i monitorowania w celu wery­fikacji stosowania dorobku Schengen (*) zostaną wskazane poważne niedociągnięcia w przeprowadzaniu kontroli na granicach zewnętrznych oraz by zapewnić przestrzeganie zaleceń, o których mowa w art. 15 tego rozporządzenia, Komisja może zalecić, w drodze aktu wykonawczego, by oceniane państwo członkowskie wprowadziło pewne środki szczególne, wśród których mogą się znaleźć jeden z poniż­szych środków lub obydwa:

a) rozpoczęcie rozmieszczania zespołów europejskiej straży granicznej zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2007/2004;

b) przedłożenie Agencji, w celu zasięgnięcia jej opinii, swoich planów strategicznych opartych na analizie ryzyka, w tym informacji o rozmieszczeniu personelu i sprzętu.

Ten akt wykonawczy przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 33a ust. 2.

2. Komisja regularnie informuje komitet utworzony na podstawie art. 33a ust. 1 o postępach we wdrażaniu środ­ków, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oraz o ich wpływie na wskazane niedociągnięcia.

Komisja przekazuje informacje o tym także Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

3. W przypadku gdy w sprawozdaniu z oceny, o którym mowa w ust. 1, stwierdzono, że oceniane państwo człon­kowskie poważnie zaniedbuje swoje obowiązki i musi w związku z tym przedłożyć sprawozdanie z realizacji stosownego planu działań w terminie trzech miesięcy zgodnie z art. 16 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1053/2013, i jeśli po upływie tego terminu Komisja stwierdzi, że sytuacja ta się utrzymuje, może wszcząć procedurę przewidzianą w art. 26 niniejszego rozporządzenia, o ile spełnione zostały ku temu wszystkie warunki.

___________ (*) Dz.U. L 295 z 6.11.2013, s. 27.”;

2) art. 23-27 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 23

Ogólne ramy tymczasowego przywracania kontroli granicznej na granicach wewnętrznych

1. Gdy na obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej zaistnieje poważne zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego w danym państwie człon­kowskim, to państwo członkowskie może w drodze wyjątku przywrócić kontrolę graniczną na wszystkich lub poszcze­gólnych odcinkach swoich granic wewnętrznych na ograni­czony okres, nie dłuższy niż 30 dni, lub na okres przewi­dywalnego istnienia tego poważnego zagrożenia, jeśli prze­kracza on 30 dni. Zakres i czas trwania tymczasowego przy­wrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych nie przekraczają tego, co jest ściśle niezbędne do reakcji na dane poważne zagrożenie.

2. Kontrola graniczna na granicach wewnętrznych zostaje przywrócona jedynie jako ostateczność i zgodnie z art. 24, 25 i 26. Kryteria, o których mowa odpowiednio w art. 23a i 26a, są uwzględniane w każdym przypadku, gdy rozważana jest decyzja o przywróceniu kontroli granicznej na granicach wewnętrznych, zgodnie z, odpowiednio, art. 24, 25 lub 26.

3. Jeżeli poważne zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego w danym państwie człon­kowskim utrzymuje się przez okres dłuższy niż okres,

PL L 295/4 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

( 1 ) Dz.U. L 105 z 13.4.2006, s. 1.

o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, dane państwo członkowskie może przedłużać kontrolę graniczną na swoich granicach wewnętrznych po uwzględnieniu kryte­riów, o których mowa w art. 23a, oraz zgodnie z art. 24, w oparciu o te same przesłanki jak te, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, i przy uwzględnieniu wszel­kich nowych elementów, na odnawialne okresy nie dłuższe niż 30 dni.

4. Okres przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych, obejmujący przedłużenia wynikające z ust. 3 niniejszego artykułu, nie może przekraczać łącznie sześciu miesięcy. W przypadku wystąpienia okoliczności nadzwy­czajnych, o których mowa w art. 26, ten łączny okres można przedłużyć maksymalnie do dwóch lat, zgodnie z ust. 1 tego artykułu.

Artykuł 23a

Kryteria dotyczące tymczasowego przywracania kontroli granicznej na granicach wewnętrznych

Gdy państwo członkowskie postanowi, jako ostateczność, tymczasowo przywrócić kontrolę na co najmniej jednej granicy wewnętrznej lub na co najmniej jednym jej odcinku lub postanowi przedłużyć okres takiego przywrócenia kontroli granicznej, zgodnie z art. 23 lub art. 25 ust. 1, ocenia ono stopień, w jakim środek ten może zażegnać zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego, oraz proporcjonalność tego środka w stosunku do zagrożenia. Dokonując tej oceny, państwo członkowskie bierze pod uwagę w szczególności następujące przesłanki:

a) prawdopodobne skutki zagrożenia swojego porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego, w tym zagrożenia wynikającego z ataków terrorystycznych lub groźby takich ataków, jak również zagrożenia stwarza­nego przez przestępczość zorganizowaną;

b) prawdopodobne skutki takiego środka dla swobody prze­pływu osób w obrębie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej.

Artykuł 24

Procedura tymczasowego przywracania kontroli granicznej na granicach wewnętrznych na mocy art. 23 ust. 1

1. W przypadku gdy dane państwo członkowskie planuje przywrócenie kontroli granicznej na granicach wewnętrz­nych na mocy art. 23 ust. 1, powiadamia ono pozostałe państwa członkowskie i Komisję najpóźniej cztery tygodnie przed planowanym przywróceniem kontroli lub w krótszym terminie, jeżeli okoliczności, które spowodowały potrzebę przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrz­nych, staną się znane później niż cztery tygodnie przed planowanym przywróceniem kontroli. W tym celu państwo członkowskie przekazuje następujące informacje:

a) powody proponowanego przywrócenia kontroli, w tym wszystkie stosowne dane szczegółowo opisujące zdarzenia stanowiące poważne zagrożenie swojego porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrz­nego;

b) zakres proponowanego przywrócenia kontroli, wraz ze wskazaniem, którego odcinka lub których odcinków granic wewnętrznych ma dotyczyć przywrócenie kontroli granicznej;

c) nazwy dozwolonych przejść granicznych;

d) data i czas trwania planowanego przywrócenia kontroli;

e) w stosownych przypadkach - środki, jakie mają zostać podjęte przez inne państwa członkowskie.

Powiadomienie na podstawie akapitu pierwszego może również zostać dokonane wspólnie przez dwa państwa członkowskie lub większą ich liczbę.

W razie potrzeby Komisja może zwrócić się do danego państwa członkowskiego lub państw członkowskich o udzie­lenie dodatkowych informacji.

2. Informacje, o których mowa w ust. 1, są przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie równocześnie z prze­kazaniem ich innym państwom członkowskim i Komisji zgodnie z tym ustępem.

3. Państwo członkowskie dokonujące powiadomienia na podstawie ust. 1 może, w razie potrzeby i zgodnie z prawem krajowym, podjąć decyzję o utajnieniu części informacji.

Takie utajnienie nie uniemożliwia Komisji udostępnienia tych informacji Parlamentowi Europejskiemu. Przekazanie informacji i dokumentów oraz obchodzenie się z dokumen­tami przekazywanymi Parlamentowi Europejskiemu na mocy niniejszego artykułu musi być zgodne z przepisami dotyczą­cymi przekazywania informacji niejawnych i obchodzenia się z nimi, które obowiązują w stosunkach między Parlamentem Europejskim i Komisją.

4. Po powiadomieniu przez państwo członkowskie zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu oraz z myślą o konsul­tacjach przewidzianych w ust. 5 niniejszego artykułu Komisja lub pozostałe państwa członkowskie mogą, bez uszczerbku dla art. 72 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, wydać opinię.

Jeżeli Komisja na podstawie informacji zawartych w powia­domieniu lub jakichkolwiek informacji dodatkowych, jakie otrzymała, ma wątpliwości dotyczące konieczności lub proporcjonalności planowanego przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych lub jeżeli uważa, że właściwa byłaby konsultacja na temat pewnego aspektu powiadomienia, wydaje ona stosowną opinię.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/5

5. Informacje, o których mowa w ust. 1, oraz opinia Komisji lub państwa członkowskiego wydana na podstawie ust. 4, stanowią przedmiot konsultacji, w tym, w stosownych przypadkach, wspólnych spotkań, między państwem człon­kowskim planującym przywrócić kontrolę graniczną na granicach wewnętrznych, pozostałymi państwami członkow­skimi, zwłaszcza państwami bezpośrednio dotkniętymi takimi środkami, oraz Komisją, w celu zorganizowania, w stosownych przypadkach, wzajemnej współpracy między państwami członkowskimi oraz zbadania proporcjonalności środków w stosunku do zdarzeń stanowiących podstawę przywrócenia kontroli granicznej, a także zagrożenia porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego.

6. Konsultacje, o których mowa w ust. 5, odbywają się co najmniej dziesięć dni przed datą planowanego przywrócenia kontroli granicznej.

Artykuł 25

Procedura szczególna w przypadkach wymagających natychmiastowego działania

1. Jeśli poważne zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego w państwie członkowskim wymaga podjęcia natychmiastowego działania, dane państwo członkowskie może wyjątkowo i w trybie natychmiastowym przywrócić kontrolę graniczną na granicach wewnętrznych, na ograniczony okres nieprzekraczający dziesięciu dni.

2. Przywracając kontrolę graniczną na granicach wewnętrznych dane państwo członkowskie powiadamia o tym równocześnie odpowiednio pozostałe państwa człon­kowskie i Komisję oraz przekazuje informacje, o których mowa w art. 24 ust. 1, i przedstawia powody zastosowania procedury określonej w niniejszym artykule. Komisja może natychmiast po otrzymaniu powiadomienia zasięgnąć opinii pozostałych państw członkowskich.

3. Jeżeli poważne zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego utrzymuje się po upływie okresu, o którym mowa w ust. 1, dane państwo członkow­skie może zdecydować o przedłużeniu kontroli granicznej na granicach wewnętrznych na odnawialne okresy do 20 dni. Dokonując tego, dane państwo członkowskie uwzględnia kryteria, o których mowa w art. 23a, w tym zaktualizowaną ocenę konieczności i proporcjonalności tego środka, oraz wszelkie nowe okoliczności.

W przypadku takiego przedłużenia odpowiednie zastoso­wanie ma art. 24 ust. 4 i 5, a konsultacje odbywają się niezwłocznie po powiadomieniu Komisji i państw człon­kowskich o decyzji o przedłużeniu.

4. Bez uszczerbku dla art. 23 ust. 4 okres przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych, obejmujący

okres początkowy, o którym mowa w ust. 1, i kolejne prze­dłużenia na mocy ust. 3, nie przekracza łącznie dwóch miesięcy.

5. Komisja niezwłocznie informuje Parlament Europejski o powiadomieniach dokonanych na mocy niniejszego arty­kułu.

Artykuł 26

Procedura szczególna w przypadku wystąpienia wyjątkowych okoliczności zagrażających ogólnemu funkcjonowaniu obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej

1. W wyjątkowych okolicznościach, gdy ogólne funkcjo­nowanie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej jest zagrożone w wyniku utrzymujących się poważnych niedo­ciągnięć związanych z kontrolą na granicach zewnętrznych, o czym mowa w art. 19a, i w zakresie, w jakim okoliczności te stwarzają poważne zagrożenie porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego na obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej lub na częściach tego obszaru, państwa członkowskie mogą przywrócić kontrolę graniczną na grani­cach wewnętrznych zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu na okres nie dłuższy niż sześć miesięcy. Okres ten może zostać przedłużony, nie więcej niż trzy razy, o kolejne okresy nie dłuższe niż sześć miesięcy, jeśli te wyjątkowe okoliczności nadal się utrzymują.

2. W ostateczności i w celu ochrony wspólnych inte­resów na obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej, gdy wszelkie inne środki, w szczególności te, o których mowa w art. 19a ust. 1, nie są w stanie skutecznie zażegnać stwierdzonego poważnego zagrożenia, Rada może zalecić, by jedno państwo członkowskie lub większa ich liczba podjęły decyzję o przywróceniu kontroli granicznych na całej długości swoich granic wewnętrznych lub na ich okre­ ślonych odcinkach. Zalecenie Rady oparte jest na wniosku Komisji. Państwa członkowskie mogą zwrócić się do Komisji o przedłożenie Radzie takiego wniosku w sprawie zalecenia.

W swoim zaleceniu Rada wskazuje przynajmniej te informa­cje, o których mowa w art. 24 ust. 1 lit. a)-e).

Rada może zalecić przedłużenie kontroli granicznej zgodnie z warunkami i procedurami określonymi w niniejszym arty­kule.

Zanim państwo członkowskie przywróci kontrolę graniczną na całej długości swoich granic wewnętrznych lub na ich określonych odcinkach na mocy niniejszego ustępu, powia­damia odpowiednio pozostałe państwa członkowskie, Parla­ment Europejski i Komisję.

PL L 295/6 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

3. Jeżeli państwo członkowskie nie wykonuje zalecenia, o którym mowa w ust. 2, niezwłocznie informuje ono Komisję na piśmie o powodach takiego niewykonania.

W takim przypadku Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym ocenia powody zgłoszone przez dane państwo członkowskie oraz skutki dla ochrony wspólnych interesów na obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej.

4. Jeśli należycie uzasadnia to pilny charakter sprawy, w sytuacjach, w których okoliczności powodujące koniecz­ność przedłużenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych, zgodnie z ust. 2, stają się znane mniej niż 10 dni przed końcem poprzedniego okresu przywrócenia kontroli, Komisja może przyjąć zgodnie z art. 33a ust. 3 wszelkie niezbędne zalecenia w drodze aktów wykonaw­czych mających natychmiastowe zastosowanie. W terminie 14 dni od przyjęcia takich zaleceń Komisja przedkłada Radzie wniosek w sprawie zalecenia zgodnie z ust. 2.

5. Niniejszy artykuł nie narusza środków, które mogą zostać przyjęte przez państwa członkowskie na mocy art. 23, 24 i 25 w przypadku poważnego zagrożenia porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego.

Artykuł 26a

Kryteria tymczasowego przywracania kontroli granicznej na granicach wewnętrznych w przypadku wystąpienia wyjątkowych okoliczności zagrażających ogólnemu funkcjonowaniu obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej

1. Gdy w ostateczności i zgodnie z art. 26 ust. 2 Rada zaleci tymczasowe przywrócenie kontroli granicznej na co najmniej jednej granicy wewnętrznej lub na co najmniej jednym jej odcinku, ocenia ona stopień, w jakim taki środek może odpowiednio zażegnać zagrożenie porządku publicz­nego lub bezpieczeństwa wewnętrznego na obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej, i ocenia proporcjonalność środka w stosunku do zagrożenia. Ocena ta opiera się na szczegółowych informacjach dostarczonych przez dane państwo członkowskie lub państwa członkowskie oraz przez Komisję, a także wszelkich innych istotnych informa­cjach, w tym informacjach uzyskanych zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu. Dokonując takiej oceny uwzględnia się w szczególności następujące kwestie:

a) dostępność technicznych lub finansowych środków wsparcia, z których skorzystano lub można skorzystać na szczeblu krajowym lub unijnym lub na obydwu

tych szczeblach, w tym wsparcia ze strony organów lub jednostek organizacyjnych Unii, takich jak Agencja, Europejski Urząd Wsparcia w dziedzinie Azylu, ustano­wiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 439/2010 (*) lub Europejski Urząd Policji (Euro­pol), ustanowiony decyzją Rady 2009/371/WSiSW (**), oraz zakres, w jakim środki te mogą przyczynić się odpo­wiednio do zażegnania zagrożenia porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego na obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej;

b) bieżące i prawdopodobne przyszłe skutki poważnych niedociągnięć w odniesieniu do kontroli na granicach zewnętrznych, stwierdzonych w ramach ocen przeprowa­dzanych zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1053/2013, oraz zakres, w jakim niedociągnięcia te stanowią poważne zagrożenie porządku publicznego lub bezpie­czeństwa wewnętrznego na obszarze bez wewnętrznej kontroli granicznej;

c) prawdopodobne skutki przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych dla swobody przepływu osób w obrębie obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej.

2. Przed przyjęciem wniosku w sprawie zalecenia Rady zgodnie z art. 26 ust. 2 Komisja może:

a) zwrócić się do państw członkowskich, Agencji, Europolu lub innych organów lub jednostek organizacyjnych Unii o dalsze informacje;

b) przeprowadzić wizyty kontrolne na miejscu przy wsparciu ekspertów z państw członkowskich i Agencji, Europolu lub wszelkich innych właściwych organów lub jednostek organizacyjnych Unii, aby uzyskać lub spraw­dzić informacje mające znaczenie dla tego zalecenia.

Artykuł 27

Informowanie Parlamentu Europejskiego i Rady

Komisja i dane państwo członkowskie lub państwa człon­kowskie jak najszybciej informują Parlament Europejski i Radę o zaistnieniu wszelkich okoliczności, które mogą spowodować zastosowanie art. 19a i art. 23–26a.

___________ (*) Dz.U. L 132 z 29.5.2010, s. 11.

(**) Dz.U. L 121 z 15.5.2009, s. 37.”;

3) art. 29 i 30 otrzymują brzmienie:

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/7

„Artykuł 29

Sprawozdanie z przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych

W ciągu czterech tygodni po zniesieniu kontroli granicznej na granicach wewnętrznych państwo członkowskie, które prowadziło kontrole graniczne na granicach wewnętrznych, przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji sprawozdanie z przywrócenia kontroli granicznej na grani­cach wewnętrznych, przedstawiające w szczególności ocenę wstępną i przestrzeganie kryteriów, o których mowa w art. 23a, 25 i 26a, prowadzenie kontroli, praktyczną współpracę z sąsiednimi państwami członkowskimi, wynikające z kontroli skutków dla swobody przepływu osób, skutecz­ność przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych, łącznie z oceną ex post proporcjonalności przywrócenia kontroli granicznej.

Komisja może wydać opinię w sprawie tej przeprowadzonej ex post oceny tymczasowego przywrócenia kontroli granicznej na co najmniej jednej granicy wewnętrznej lub jej części.

Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie przynajmniej raz w roku sprawozdanie na temat funkcjono­wania obszaru bez wewnętrznej kontroli granicznej. Spra­wozdanie zawiera wykaz wszystkich podjętych w danym roku decyzji o przywróceniu kontroli granicznej na grani­cach wewnętrznych.

Artykuł 30

Informowanie opinii publicznej

Komisja i dane państwo członkowskie w skoordynowany sposób informują opinię publiczną o decyzji o przywróceniu kontroli granicznej na granicach wewnętrznych, wskazując w szczególności datę rozpoczęcia i zakończenia stosowania tego środka, o ile nie istnieją nadrzędne przesłanki związane z bezpieczeństwem, aby tego nie robić.”;

4) dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 33a

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komi­tetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europej­skiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania upraw­nień wykonawczych przez Komisję (*).

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastoso­wanie ma art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. W przy­padku gdy komitet nie wyda opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i zastosowanie ma art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastoso­wanie ma art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 5.

___________ (*) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13.”;

5) dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 37a

Mechanizm oceny

1. Zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europej­skiej oraz Traktatem o Unii Europejskiej i bez uszczerbku dla ich postanowień o procedurach dotyczących naruszeń, wykonywanie niniejszego rozporządzenia przez każde państwo członkowskie jest oceniane za pomocą mecha­nizmu oceny.

2. Zasady funkcjonowania mechanizmu oceny określono w rozporządzeniu (UE) nr 1053/2013. Zgodnie z tym mechanizmem oceny państwa członkowskie i Komisja mają wspólnie dokonywać regularnych, obiektywnych i bezstronnych ocen w celu zweryfikowania, czy niniejsze rozporządzenie jest stosowane prawidłowo, a Komisja ma koordynować te oceny w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi. W ramach mechanizmu każde państwo członkowskie jest oceniane w odstępach nie dłuższych niż pięć lat przez niewielki zespół składający się z przedstawicieli Komisji oraz z ekspertów wyznaczonych przez państwa członkowskie.

Oceny mogą się składać z zapowiedzianych lub niezapowie­dzianych wizyt na miejscu przeprowadzanych na granicach wewnętrznych lub zewnętrznych.

Zgodnie z tym mechanizmem oceny Komisja odpowiada za przyjmowanie wieloletnich i rocznych programów ocen oraz sprawozdań z oceny.

3. W przypadku ewentualnych niedociągnięć, do danych państw członkowskich mogą zostać skierowane zalecenia dotyczące działań naprawczych.

Jeżeli w sprawozdaniu z oceny przyjętym przez Komisję zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE) nr 1053/2013 stwierdza się, że istnieją poważne niedociągnięcia w prowa­dzeniu kontroli na granicach zewnętrznych, zastosowanie mają art. 19a i 26 niniejszego rozporządzenia.

4. Parlament Europejski i Rada otrzymują stosowne infor­macje na wszystkich etapach oceny; są im także przekazy­wane – zgodnie z przepisami o dokumentach niejawnych – wszelkie stosowne dokumenty.

5. Parlament Europejski jest niezwłocznie i w pełni infor­mowany o wszelkich wnioskach mających na celu zmianę lub zastąpienie przepisów rozporządzenia (UE) nr 1053/2013.”

PL L 295/8 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzę­dowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach człon­kowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w Strasburgu dnia 22 października 2013 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

M. SCHULZ Przewodniczący

W imieniu Rady

V. LEŠKEVIČIUS Przewodniczący

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/9

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji

Parlament Europejski, Rada i Komisja wyrażają zadowolenie z powodu przyjęcia rozporządzenia zmienia­jącego kodeks graniczny Schengen w celu ustanowienia wspólnych zasad tymczasowego przywracania w wyjątkowych okolicznościach kontroli granicznej na granicach wewnętrznych oraz rozporządzenia w sprawie ustanowienia mechanizmu oceny i monitorowania w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen. Instytucje te są zdania, że nowe mechanizmy stanowią właściwą odpowiedź na apel Rady Europejskiej zawarty w jej konkluzjach z dnia 24 czerwca 2011 r. o zwiększenie współpracy i wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi w strefie Schengen oraz o skuteczny i niezawodny system monitorowania i oceny pozwalający egzekwować wspólne zasady oraz ulepszać, dostosowywać i rozszerzać kryteria oparte na dorobku prawnym UE, któremu to apelowi towarzyszyło przypomnienie, że należy skutecznie i spójnie zarządzać zewnętrznymi granicami UE, wspólnie ponosząc za to odpowiedzialność, działając solidarnie oraz praktycznie współpracując.

Stwierdzają, że przedmiotowa zmiana kodeksu granicznego Schengen zwiększy koordynację i współpracę na szczeblu Unii, gdyż z jednej strony zapewni kryteria warunkujące ewentualne przywracanie przez państwa członkowskie kontroli granicznych, a z drugiej – stworzy unijny mechanizm pozwalający reagować na prawdziwie krytyczne sytuacje, gdy zagrożone będzie ogólne funkcjonowanie obszaru bez kontroli na granicach wewnętrznych.

Podkreślają, że nowy system oceny jest mechanizmem unijnym, że obejmie wszystkie aspekty dorobku Schengen oraz wymagać będzie uczestnictwa ekspertów z państw członkowskich, Komisji i ze stosownych agencji UE.

Zakładają, że ewentualne przyszłe wnioski Komisji w sprawie zmiany przedmiotowego systemu oceny będą przedkładane do konsultacji Parlamentowi Europejskiemu, tak by przed przyjęciem ostatecznej wersji tekstu można było jak najszerzej uwzględnić jego opinię.

PL L 295/10 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) NR 1052/2013

z dnia 22 października 2013 r.

ustanawiające europejski system nadzorowania granic (EUROSUR)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 77 ust. 2 lit. d),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą ( 1 ),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Ustanowienie europejskiego systemu nadzorowania granic („EUROSUR”) jest konieczne, aby usprawnić wymianę informacji i współpracę operacyjną między organami krajowymi państw członkowskich, a także z Europejską Agencją Zarządzania Współpracą Opera­cyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej utworzoną na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 2007/2004 ( 2 ), („agencja”). EUROSUR będzie zapewniał tym organom i agencji infrastrukturę i narzędzia niezbędne do poprawy ich znajomości sytuacji oraz zdolności reagowania na zewnętrznych granicach państw członkowskich Unii („granice zewnętrz­ne”) do celów wykrywania i zwalczania nielegalnej imigracji i przestępczości transgranicznej oraz zapobie­gania im i przyczynia się do gwarantowania ochrony i do ratowania życia migrantów.

(2) Używanie do transportu małych i nienadających się do żeglugi morskiej łodzi sprawiło, że liczba migrantów, którzy utonęli w pobliżu morskich południowych granic zewnętrznych, gwałtownie wzrosła. EUROSUR powinien zdecydowanie poprawić operacyjną i techniczną zdol­ność agencji i państw członkowskich do namierzania takich małych łodzi oraz do zwiększenia możliwości

reagowania państw członkowskich, przyczyniając się tym samym do zmniejszenia liczby ofiar śmiertelnych wśród migrantów.

(3) W niniejszym rozporządzeniu uznaje się, że szlakami migracyjnymi przemieszczają się także osoby wymaga­jące ochrony międzynarodowej.

(4) Aby usprawnić wymianę informacji i współpracę do celów ochrony granic między państwami członkowskimi a agencją, państwa członkowskie powinny utworzyć krajowe ośrodki koordynacji. Do właściwego funkcjono­wania EUROSUR-u konieczna jest współpraca wszystkich organów krajowych odpowiedzialnych za ochronę granicy zewnętrznej na mocy prawa krajowego za pośrednictwem krajowych ośrodków koordynacji.

(5) Niniejsze rozporządzenie nie powinno utrudniać państwom członkowskim powierzania swoim krajowym ośrodkom koordynacji zadań związanych również z koor­dynowaniem wymiany informacji i współpracy w zakresie ochrony granic powietrznych oraz z odprawą w przej­ ściach granicznych.

(6) Agencja powinna usprawnić wymianę informacji i współ­pracę z innymi organami, biurami i agencjami unijnymi, takimi jak Europejska Agencja Bezpieczeństwa Morskiego i Centrum Satelitarne Unii Europejskiej, aby jak najlepiej wykorzystywać informacje, zdolności i systemy już dostępne na szczeblu europejskim, np. europejski program monitorowania Ziemi.

(7) Niniejsze rozporządzenie stanowi część europejskiego modelu zintegrowanego zarządzania granicami zewnętrz­nymi oraz strategii bezpieczeństwa wewnętrznego Unii Europejskiej. EUROSUR przyczyni się również do rozwoju wspólnego mechanizmu wymiany informacji (CISE) do celów nadzoru nad obszarami morskimi Unii, zapewniając szersze ramy znajomości sytuacji na morzu dzięki wymianie informacji między organami publicz­nymi we wszystkich sektorach w Unii.

(8) Aby zagwarantować, że informacje objęte EUROSUR-em są możliwie kompletne i aktualne, w szczególności w odniesieniu do sytuacji w państwach trzecich, agencja powinna współpracować z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych. W tym celu delegatury i biura Unii powinny dostarczać wszelkich informacji, które mogą mieć znaczenie dla EUROSUR-u.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/11

( 1 ) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 10 października 2013 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 22 października 2013 r.

( 2 ) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października 2004 r. ustanawiające Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. L 349 z 25.11.2004, s. 1).

(9) Agencja powinna zapewniać niezbędną pomoc w opraco­wywaniu i wdrażaniu EUROSUR - u, a w stosownych przypadkach – w opracowywaniu CISE, w tym współ­działania systemów – w szczególności ustanawiając, utrzymując i koordynując ramy EUROSUR.

(10) Agencji należy zapewnić odpowiednie zasoby finansowe i ludzkie, aby należycie wypełniała dodatkowe zadania, które jej powierzono na mocy niniejszego rozporządze­nia.

(11) Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawo­wych i zasad uznanych w art. 2 i 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności poszanowania godności ludzkiej, prawa do życia, zakazu tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania, zakazu handlu ludźmi, prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego, prawa do ochrony danych osobowych, prawa do dostępu do dokumentów, prawa do azylu, i ochrony w przypad­kach usunięcia z terytorium państwa i wydalenia, zasady non-refoulement, niedyskryminacji ani praw dziecka. Niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane przez państwa członkowskie i agencję zgodnie z tymi prawami i zasadami.

(12) Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2007/2004 urzędnik ds. praw podstawowych i Forum Konsultacyjne, ustanowione na mocy tego rozporządzenia, powinni mieć dostęp do wszystkich informacji dotyczących poszanowania praw podstawowych w odniesieniu do wszystkich działań agencji w ramach EUROSUR-u.

(13) Wymiana danych osobowych w europejskim obrazie sytuacji i we wspólnym przedgranicznym obrazie sytuacji powinna stanowić wyjątek. Powinna się ona odbywać zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego i unijnego oraz z odpowiednimi wymogami w zakresie ochrony danych. Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Euro­pejskiego i Rady ( 1 ), rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady ( 2 ) oraz decyzja ramowa Rady 2008/977/WSiSW ( 3 ) mają zastosowanie w przy­padkach, w których bardziej szczegółowe instrumenty, takie jak rozporządzenie (WE) nr 2007/2004, nie zapew­niają pełnej ochrony danych.

(14) Aby rozszerzanie geograficznego zakresu EUROSUR-u przebiegało stopniowo, należy nałożyć obowiązek wyznaczenia i prowadzenia krajowych ośrodków koor­dynacji w dwóch kolejnych etapach: najpierw na państwa członkowskie, których granice stanowią południowe i wschodnie granice zewnętrzne, a w drugim etapie na pozostałe państwa członkowskie.

(15) Niniejsze rozporządzenie zawiera przepisy o współpracy z sąsiadującymi państwami trzecimi, gdyż należycie ustrukturyzowana i stała wymiana informacji oraz współ­praca z tymi państwami, w szczególności w regionie Morza Śródziemnego, są kluczowymi warunkami dla osiągnięcia celów EUROSUR-u. Konieczne jest, by wszelka wymiana informacji i wszelka współpraca między państwami członkowskimi i sąsiadującymi państwami trzecimi odbywała się w pełnej zgodności z prawami podstawowymi, a w szczególności z zasadą non-refoulement.

(16) Niniejsze rozporządzenie zawiera przepisy o możliwości prowadzenia bliskiej współpracy z Irlandią i Zjedno­czonym Królestwem, co może przyczynić się do lepszego osiągnięcia celów EUROSUR-u.

(17) Wprowadzając niniejsze rozporządzenie w życie, agencja i państwa członkowskie powinny jak najlepiej wykorzy­stywać – na poziomie unijnym i krajowym – istniejące zdolności w zakresie zasobów ludzkich i wyposażenia technicznego.

(18) Komisja powinna regularnie oceniać wyniki wprowa­dzania w życie niniejszego rozporządzenia, aby stwier­dzić, w jakim zakresie osiągnięto cele EUROSUR-u.

(19) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stano­wiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana, ani go nie stosuje. Ponieważ niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania podej­muje w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia decyzję, czy dokona jego transpozycji do swojego prawa krajowego.

(20) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjed­noczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady

PL L 295/12 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

( 1 ) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego prze­pływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

( 2 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

( 3 ) Decyzja ramowa Rady 2008/977/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie ochrony danych osobowych przetwarzanych w ramach współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (Dz.U. L 350 z 30.12.2008, s. 60).

2000/365/WE ( 1 ); Zjednoczone Królestwo nie uczest­niczy w związku z tym w jego przyjęciu, nie jest nim związane ani go nie stosuje.

(21) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE ( 2 ) Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(22) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporzą­dzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europej­skiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii doty­czącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen ( 3 ), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE ( 4 ). Norwegia powinna utworzyć krajowy ośrodek koordynacji zgodnie z niniej­szym rozporządzeniem, od dnia 2 grudnia 2013 r.

(23) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspól­notą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen ( 5 ), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE ( 6 ).

(24) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporzą­dzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską,

Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księs­twem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechten­steinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen ( 7 ), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE ( 8 ).

(25) Wprowadzanie niniejszego rozporządzenia w życie nie wpływa na podział kompetencji między Unią a państwami członkowskimi ani na zobowiązania państw członkowskich wynikające z Konwencji Narodów Zjed­noczonych o prawie morza, Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, Międzynarodowej konwencji o poszukiwaniu i ratownictwie morskim, Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko między­narodowej przestępczości zorganizowanej i uzupełniają­cego ją Protokołu przeciwko przemytowi migrantów drogą lądową, morską i powietrzną, Konwencji doty­czącej statusu uchodźców, Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz innych właści­wych instrumentów międzynarodowych.

(26) Wprowadzenie niniejszego rozporządzenia w życie nie wpływa na rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 562/2006 ( 9 ) ani na zasady dotyczące ochrony zewnętrznych granic morskich w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez agencję.

(27) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie EUROSUR-u, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający jedynie przez państwa człon­kowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki tego działania możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/13

( 1 ) Decyzja Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43).

( 2 ) Decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20).

( 3 ) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 36. ( 4 ) Decyzja Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie

niektórych warunków stosowania Układu zawartego przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii doty­czącego włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 31).

( 5 ) Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 52. ( 6 ) Decyzja Rady 2008/146/WE z dnia 28 stycznia 2008 r. w sprawie

zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską doty­czącej włączenia tego państwa we wprowadzanie w życie, stoso­wanie i rozwój dorobku Schengen (Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 1).

( 7 ) Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 21. ( 8 ) Decyzja Rady 2011/350/UE z dnia 7 marca 2011 r. w sprawie

zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Protokołu między Unią Euro­pejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfede­racją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, odnoszącego się do zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych i do przemieszczania się osób (Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 19).

( 9 ) Rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schen­gen) (Dz.U. L 105 z 13.4.2006, s. 1).

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie ustanawia wspólne ramy wymiany informacji i współpracy między państwami członkowskimi a agencją, służące poprawie znajomości sytuacji i zwiększeniu zdolności reagowania na granicach zewnętrznych państw człon­kowskich Unii („granice zewnętrzne”) do celów wykrywania i zwalczania nielegalnej imigracji i przestępczości transgra­nicznej oraz zapobiegania im, a także przyczyniania się do zapewnienia ochrony i ratowania życia migrantów („EURO­SUR”).

Artykuł 2

Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do ochrony lądowych i morskich granic zewnętrznych, w tym monitorowa­nia, wykrywania, identyfikowania, śledzenia, przechwytywania osób nielegalnie przekraczających granicę oraz zapobiegania temu zjawisku, do celów wykrywania i zwalczania nielegalnej imigracji i przestępczości transgranicznej oraz zapobiegania im, a także przyczyniania się do zapewnienia ochrony i ratowania życia migrantów.

2. Niniejsze rozporządzenie może także mieć zastosowanie do ochrony granic powietrznych oraz kontroli w przejściach granicznych, jeśli państwa członkowskie dobrowolnie przekażą do EUROSUR informacje z tego zakresu.

3. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do żadnych środków prawnych ani administracyjnych zastosowa­nych w sytuacji, gdy odpowiedzialne organy jednego z państw członkowskich przechwyciły transgraniczną działalność prze­stępczą lub przypadki nielegalnego przekroczenia granic zewnętrznych.

4. Stosując przepisy niniejszego rozporządzenia, państwa członkowskie i agencja respektują prawa podstawowe, w szcze­gólności zasadę non-refoulement i zasadę poszanowania godności człowieka oraz wymogi w zakresie ochrony danych. Traktują one priorytetowo kwestie związane ze szczególnymi potrzebami dzieci, małoletnich bez opieki, ofiar handlu ludźmi, osób wymagających pilnej pomocy medycznej, osób wymagają­cych ochrony międzynarodowej, osób znajdujących się w niebezpieczeństwie na morzu oraz innych osób w szczególnie trudnej sytuacji.

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a) „agencja” oznacza Europejską Agencję Zarządzania Współ­pracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej utworzoną na mocy rozporządzenia (WE) nr 2007/2004;

b) „znajomość sytuacji” oznacza zdolność monitorowania, wykrywania, identyfikowania, śledzenia i rozumienia niele­galnej działalności transgranicznej pozwalającą znaleźć uzasadnione powody zastosowania środków reakcji na podstawie łączenia nowych informacji z aktualną wiedzą oraz umożliwiającą zmniejszenie liczby ofiar śmiertelnych wśród migrantów na zewnętrznych granicach, wzdłuż tych granic lub w ich pobliżu;

c) „zdolność reagowania” oznacza zdolność przeprowadzania działań mających na celu zwalczanie nielegalnej działalności transgranicznej na zewnętrznych granicach, wzdłuż tych granic lub w ich pobliżu, w tym środki i harmonogramy pozwalające właściwie reagować;

d) „obraz sytuacji” oznacza interfejs graficzny służący przedsta­wieniu w czasie zbliżonym do rzeczywistego danych oraz informacji pochodzących od różnych organów, z różnych czujników, platform oraz innych źródeł, które to informacje są wymieniane kanałami komunikacyjnymi i informacyjnymi z innymi organami w celu uzyskania znajomości sytuacji i wspierania zdolności reagowania na granicach zewnętrz­nych oraz w strefie przedgranicznej;

e) „przestępczość transgraniczna” oznacza wszelką poważną działalność przestępczą o charakterze transgranicznym, prowadzoną na granicach zewnętrznych, wzdłuż tych granic lub w ich pobliżu;

f) „odcinek granicy zewnętrznej” oznacza całość lub część zewnętrznej granicy lądowej lub morskiej państwa człon­kowskiego określonej w prawie krajowym lub wskazanej przez krajowy ośrodek koordynacji lub dowolny inny właściwy organ krajowy;

g) „strefa przedgraniczna” oznacza obszar geograficzny poza granicami zewnętrznymi;

h) „sytuacja kryzysowa” oznacza każdą naturalną lub spowodo­waną działalnością człowieka katastrofę, wypadek, kryzys humanitarny lub polityczny, lub każdą inną poważną sytua­cję, która wystąpiła na granicach zewnętrznych, wzdłuż tych granic lub w ich pobliżu, która może mieć istotny wpływ na kontrolę granic zewnętrznych;

i) „zdarzenie” oznacza sytuację związaną z nielegalną imigracją, przestępczością transgraniczną lub zagrożeniem życia migrantów na granicach zewnętrznych, wzdłuż tych granic lub w ich pobliżu.

PL L 295/14 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

TYTUŁ II

RAMY

ROZDZIAŁ I

Elementy

Artykuł 4

Ramy EUROSUR-u

1. Do celów wymiany informacji i współpracy w dziedzinie ochrony granic i z uwzględnieniem istniejących mechanizmów wymiany informacji i współpracy państwa członkowskie i agencja korzystają z ram EUROSUR-u, składających się z nastę­pujących elementów:

a) krajowych ośrodków koordynacji;

b) krajowych obrazów sytuacji;

c) sieci komunikacyjnej;

d) europejskiego obrazu sytuacji;

e) wspólnego przedgranicznego obrazu sytuacji;

f) wspólnego stosowania narzędzi nadzoru.

2. Krajowe ośrodki koordynacji dostarczają agencji za pośrednictwem sieci komunikacyjnej wszystkie informacje pochodzące z krajowych obrazów sytuacji, które są niezbędne do utworzenia i utrzymania europejskiego obrazu sytuacji oraz wspólnego przedgranicznego obrazu sytuacji.

3. Za pośrednictwem sieci komunikacyjnej agencja zapewnia krajowym ośrodkom koordynacji nieograniczony dostęp do europejskiego obrazu sytuacji oraz do wspólnego przedgranicz­nego obrazu sytuacji.

4. Elementy wymienione w ust. 1 tworzy się i utrzymuje zgodnie z zasadami określonymi w załączniku.

Artykuł 5

Krajowy ośrodek koordynacji

1. Każde państwo członkowskie wyznacza, prowadzi i utrzy­muje krajowy ośrodek koordynacji, które służy koordynacji i wymianie informacji między wszystkimi organami prowadzą­cymi działania w zakresie ochrony granic zewnętrznych na poziomie krajowym, a także z pozostałymi krajowymi ośrod­kami koordynacji oraz z agencją. Każde państwo członkowskie

powiadamia Komisję o utworzeniu swojego krajowego ośrodka koordynacji, a następnie Komisja przekazuje tę informację pozostałym państwom członkowskim i agencji.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 17 i w ramach EURO­SUR-u krajowy ośrodek koordynacji stanowi pojedynczy punkt kontaktowy służący wymianie informacji i współpracy z innymi krajowymi ośrodkami koordynacji i z agencją.

3. Krajowy ośrodek koordynacji:

a) zapewnia terminową wymianę informacji i terminową współpracę między wszystkimi organami krajowymi odpo­wiedzialnymi za ochronę granic zewnętrznych oraz z innymi krajowymi ośrodkami koordynacji i z agencją;

b) zapewnia terminową wymianę informacji z działającymi na poziomie krajowym organami zajmującymi się poszukiwa­niem i ratownictwem, organami ścigania oraz organami właściwymi w sprawach imigracji i azylu;

c) przyczynia się do skutecznego i efektywnego zarządzania zasobami i personelem;

d) tworzy i utrzymuje krajowy obraz sytuacji zgodnie z art. 9;

e) wspiera planowanie i wdrażanie krajowych działań w zakresie ochrony granicy;

f) koordynuje krajowy system nadzorowania granicy zgodnie z prawem krajowym;

g) uczestniczy w regularnej ocenie skutków krajowych działań w zakresie ochrony granicy do celów niniejszego rozporzą­dzenia;

h) koordynuje środki operacyjne z pozostałymi państwami członkowskimi, bez uszczerbku dla kompetencji agencji i państw członkowskich.

4. Krajowy ośrodek koordynacji działa dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu.

Artykuł 6

Agencja

1. Agencja:

a) tworzy i utrzymuje sieć komunikacyjną w ramach EURO­SUR-u zgodnie z art. 7;

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/15

b) tworzy i utrzymuje europejski obraz sytuacji zgodnie z art. 10;

c) tworzy i utrzymuje wspólny przedgraniczny obraz sytuacji zgodnie z art. 11;

d) koordynuje wspólne stosowanie narzędzi nadzoru zgodnie z art. 12.

2. Do celów ust. 1 agencja działa dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu.

Artykuł 7

Sieć komunikacyjna

1. Agencja tworzy i utrzymuje sieć komunikacyjną w celu zapewnienia łączności i narzędzi analitycznych oraz umożli­wienia wymiany informacji szczególnie chronionych nieobję­tych klauzulą tajności oraz informacji niejawnych między krajo­wymi ośrodkami koordynacji w sposób bezpieczny i w czasie zbliżonym do rzeczywistego. Sieć działa dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu i umożliwia:

a) dwustronną i wielostronną wymianę informacji w czasie zbliżonym do rzeczywistego;

b) organizowanie konferencji audio i wideo;

c) bezpieczne postępowanie z informacjami szczególnie chro­nionymi nieobjętymi klauzulą tajności oraz przechowywanie, przekazywanie i przetwarzanie takich informacji;

d) bezpieczne postępowanie z informacjami niejawnymi UE objętymi klauzulą tajności do poziomu RESTREINT UE/EU RESTRICTED lub do poziomu objętego równoważną krajową klauzulą tajności oraz przechowywanie, przekazy­wanie i przetwarzanie takich informacji przy zapewnieniu postępowania z informacjami niejawnymi, ich przechowywa­nia, przekazywania i przetwarzania w ramach odrębnej i należycie akredytowanej części sieci komunikacyjnej.

2. Agencja zapewnia pomoc techniczną i gwarantuje intero­peracyjność sieci komunikacyjnej z każdym innym stosownym systemem teleinformatycznym, którym zarządza.

3. Agencja wymienia, przetwarza i przechowuje informacje szczególnie chronione nieobjęte klauzulą tajności i informacje niejawne w sieci komunikacyjnej zgodnie z art. 11d rozporzą­dzenia (WE) nr 2007/2004.

4. Krajowe ośrodki koordynacji wymieniają, przetwarzają i przechowują informacje szczególnie chronione nieobjęte klau­zulą tajności i informacje niejawne w sieci komunikacyjnej

zgodnie z zasadami i standardami, które odpowiadają prze­pisom ustanowionym w regulaminie wewnętrznym Komisji ( 1 ).

5. Organy, agencje i inne instytucje państw członkowskich korzystające z sieci komunikacyjnej zapewniają przestrzeganie zasad i standardów bezpieczeństwa odpowiadających stoso­wanym przez agencję w zakresie postępowania z informacjami niejawnymi.

ROZDZIAŁ II

Znajomość sytuacji

Artykuł 8

Obrazy sytuacji

1. Krajowe obrazy sytuacji, europejski obraz sytuacji oraz wspólny przedgraniczny obraz sytuacji opracowuje się poprzez gromadzenie, ocenianie, zestawianie, analizowanie, interpreto­wanie, generowanie, wizualizowanie i rozpowszechnianie infor­macji.

2. Obrazy, o których mowa w ust. 1, składają się z następu­jących warstw:

a) warstwa zdarzeniowa;

b) warstwa operacyjna;

c) warstwa analityczna.

Artykuł 9

Krajowy obraz sytuacji

1. Krajowy ośrodek koordynacji tworzy i utrzymuje krajowy obraz sytuacji, aby dostarczyć wszystkim organom odpowie­dzialnym na poziomie krajowym za kontrolę, a w szczególności ochronę granic zewnętrznych, skutecznych, dokładnych i aktua­lnych informacji.

2. Na krajowy obraz sytuacji składają się informacje pocho­dzące z następujących źródeł:

a) krajowy system nadzorowania granicy, zgodnie z prawem krajowym;

b) stacjonarne i ruchome czujniki obsługiwane przez krajowe organy odpowiedzialne za ochronę granic zewnętrznych;

c) patrole chroniące granice oraz inne misje obserwacyjne;

d) lokalne i regionalne ośrodki koordynacji oraz ośrodki koor­dynacji innego rodzaju;

PL L 295/16 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

( 1 ) Dz.U. L 308 z 8.12.2000, s. 26.

e) inne odpowiednie organy i systemy krajowe, obejmujące oficerów łącznikowych, ośrodki operacyjne i punkty kontak­towe;

f) agencja;

g) krajowe ośrodki koordynacji w innych państwach członkow­skich;

h) organy państw trzecich, na podstawie umów dwu- lub wielo­stronnych lub w ramach sieci regionalnych, o których mowa w art. 20;

i) systemy zgłaszania statków morskich zgodnie z określającymi je odpowiednimi podstawami prawnymi;

j) inne odpowiednie organizacje europejskie i międzynaro­dowe;

k) inne źródła.

3. Na warstwę zdarzeniową krajowego obrazu sytuacji skła­dają się następujące podwarstwy:

a) podwarstwa „nielegalne przekraczanie granicy” uwzględnia­jąca informacje – udostępniane krajowemu ośrodkowi koor­dynacji – o zdarzeniach związanych z zagrożeniem życia migrantów;

b) podwarstwa „przestępczość transgraniczna”;

c) podwarstwa „sytuacje kryzysowe”;

d) podwarstwa „pozostałe zdarzenia”, który zawiera informacje na temat niezidentyfikowanych i wzbudzających podejrzenia pojazdów, statków morskich oraz innych jednostek i osób obecnych na granicach zewnętrznych danego państwa człon­kowskiego, wzdłuż tych granic lub w ich pobliżu, a także informacje na temat wszelkich innych zdarzeń, które mogą mieć istotny wpływ na kontrolę granic zewnętrznych;

4. Krajowy ośrodek koordynacji przypisuje każdemu zdarzeniu w warstwie zdarzeniowej krajowego obrazu sytuacji jeden orientacyjny poziom ryzyka, który można określić jako „niski”, „średni” lub „wysoki”. Wszystkie zdarzenia udostępnia się agencji.

5. Na warstwę operacyjną krajowego obrazu sytuacji składają się następujące podwarstwy:

a) podwarstwa „środki własne, w tym środki wojskowe wspie­rające wykonywanie zadań z zakresu egzekwowania prawa, i obszary operacji”, która zawiera informacje na temat pozy­cji, statusu i rodzaju środków własnych oraz zaangażowa­nych organów. Jeżeli chodzi o środki wojskowe wspierające wykonywanie zadań z zakresu egzekwowania prawa,

krajowy ośrodek koordynacji może podjąć decyzję – na wniosek organu krajowego odpowiedzialnego za takie środki – o ograniczeniu dostępu do takich informacji zgodnie z zasadą ograniczonego dostępu;

b) podwarstwa „informacje o środowisku”, która zawiera lub umożliwia dostęp do informacji na temat terenu i warunków pogodowych na granicach zewnętrznych danego państwa członkowskiego.

6. Informacjom na temat środków własnych objętym warstwą operacyjną nadaje się klauzulę tajności RESTREINT UE/EU RESTRICTED.

7. Na warstwę analityczną krajowego obrazu sytuacji skła­dają się następujące podwarstwy:

a) podwarstwa „informacje”, która zawiera informacje na temat kluczowych zmian i wskaźników istotnych dla celów niniej­szego rozporządzenia;

b) podwarstwa „analizy”, która zawiera materiały analityczne, tendencje w zakresie oceny ryzyka, regionalne monitoringi, obserwacje na temat regionu oraz informacyjne informacje sygnalne istotne dla celów niniejszego rozporządzenia;

c) podwarstwa „dane operacyjne”, który zawiera przeanalizo­wane informacje istotne dla celów niniejszego rozporzą­dzenia i w szczególności dla przypisania poziomów ryzyka odcinkom granicy zewnętrznej;

d) podwarstwa „obrazy i dane geograficzne”, która zawiera obrazy referencyjne, mapy kontekstowe, oceny przeanalizo­wanych informacji oraz analizy zmian (obrazy uzyskane w ramach monitorowania Ziemi), a także informacje na temat wykrytych zmian, informacje geograficzne oraz mapy przenikalności granic zewnętrznych.

8. Informacje objęte warstwą analityczną oraz informacje o środowisku objęte warstwą operacyjną krajowego obrazu sytuacji mogą być oparte na informacjach przedstawionych w europejskim obrazie sytuacji oraz we wspólnym przedgra­nicznym obrazie sytuacji.

9. Krajowe ośrodki koordynacji w sąsiadujących państwach członkowskich udostępniają sobie nawzajem, bezpośrednio i w czasie zbliżonym do rzeczywistego, obraz sytuacji sąsiadujących odcinków granicy zewnętrznej zawierający informacje doty­czące:

a) zdarzeń i innych istotnych elementów objętych warstwą zdarzeniową;

b) taktycznych analiz ryzyka objętych warstwą analityczną.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/17

10. Krajowe ośrodki koordynacji w sąsiadujących państwach członkowskich mogą udostępniać sobie nawzajem, bezpośrednio i w czasie zbliżonym do rzeczywistego, obraz sytuacji sąsiadujących odcinków granicy zewnętrznej zawiera­jący informacje dotyczące pozycji, statusu i rodzaju środków własnych działających na sąsiadujących odcinkach granicy zewnętrznej, zawarte w warstwie operacyjnej.

Artykuł 10

Europejski obraz sytuacji

1. Agencja tworzy i utrzymuje europejski obraz sytuacji, aby dostarczyć krajowym ośrodkom koordynacji skutecznych, dokładnych i aktualnych informacji i analiz.

2. Na europejski obraz sytuacji składają się informacje pochodzące z następujących źródeł:

a) krajowe obrazy sytuacji, w zakresie wymaganym w niniej­szym artykule;

b) agencja;

c) Komisja, przekazująca strategiczne informacje na temat kontroli granicznej, w tym na temat niedociągnięć w prze­prowadzaniu kontroli na granicach zewnętrznych;

d) delegatury i biura Unii;

e) inne odpowiednie organy, biura i agencje Unii oraz organi­zacje międzynarodowe, o których mowa w art. 18;

f) inne źródła.

3. Warstwa zdarzeniowa europejskiego obrazu sytuacji zawiera informacje dotyczące:

a) zdarzeń i innych elementów objętych warstwą zdarzeniową krajowego obrazu sytuacji;

b) zdarzeń i innych elementów objętych wspólnym przedgra­nicznym obrazem sytuacji;

c) zdarzeń w obszarze operacyjnym wspólnych działań, projektu pilotażowego lub szybkiej interwencji koordynowa­nych przez agencję.

4. W europejskim obrazie sytuacji agencja uwzględnia poziom ryzyka przypisany określonemu zdarzeniu w krajowym obrazie sytuacji przez krajowy ośrodek koordynacji.

5. Na warstwę operacyjną europejskiego obrazu sytuacji skła­dają się następujące podwarstwy:

a) podwarstwa „środki własne”, która zawiera informacje na temat pozycji, czasu, statusu i rodzaju środków zaangażo­

wanych we wspólne operacje, projekty pilotażowe lub szybkie interwencje podejmowane przez agencję lub środków pozostających do dyspozycji agencji oraz infor­macje na temat planu rozmieszczenia, w tym na temat obszaru działań, harmonogramów patroli oraz kodów komunikacyjnych;

b) podwarstwa „operacje”, która zawiera informacje na temat wspólnych operacji, projektów pilotażowych lub szybkich interwencji koordynowanych przez agencję, w tym opis misji, lokalizacji, statusu, czasu trwania, informacji na temat zaangażowanych państw członkowskich i innych podmiotów, codziennych i cotygodniowych raportów sytua­cyjnych, danych statystycznych oraz pakietów informacyj­nych dla mediów;

c) podwarstwa „informacje o środowisku”, która zawiera infor­macje na temat terenu i warunków pogodowych na grani­cach zewnętrznych.

6. Informacjom dotyczącym środków własnych objętych warstwą operacyjną europejskiego obrazu sytuacji nadaje się klauzulę tajności RESTREINT UE/EU RESTRICTED.

7. Warstwa analityczna europejskiego obrazu sytuacji ma taką samą strukturę, jak warstwa analityczna krajowego obrazu sytuacji określona w art. 9 ust. 7.

Artykuł 11

Wspólny przedgraniczny obraz sytuacji

1. Agencja tworzy i utrzymuje wspólny przedgraniczny obraz sytuacji, aby dostarczyć krajowym ośrodkom koordynacji skutecznych, dokładnych i aktualnych informacji i analiz doty­czących strefy przedgranicznej.

2. Wspólny przedgraniczny obraz sytuacji składa się z infor­macji pochodzących z następujących źródeł:

a) krajowe ośrodki koordynacji, w tym informacje i sprawoz­dania przekazane przez oficerów łącznikowych państw członkowskich za pośrednictwem właściwych organów krajowych;

b) delegatury i biura Unii;

c) agencja, w tym informacje i sprawozdania przekazane przez jej oficerów łącznikowych;

d) inne odpowiednie organy, biura i agencje Unii oraz organi­zacje międzynarodowe, o których mowa w art. 18;

PL L 295/18 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

e) organy państw trzecich, na podstawie umów dwu- lub wielo­stronnych lub w ramach sieci regionalnych, o których mowa w art. 20, za pośrednictwem krajowych ośrodków koordy­nacji;

f) inne źródła.

3. Wspólny przedgraniczny obraz sytuacji może zawierać informacje istotne dla ochrony granicy powietrznej oraz odpraw w przejściach granicznych na granicach zewnętrznych.

4. Warstwa zdarzeniowa, operacyjna i analityczna wspólnego przedgranicznego obrazu sytuacji ma taką samą strukturę jak warstwy europejskiego obrazu sytuacji, określone w art. 10.

5. Agencja przypisuje pojedynczy orientacyjny poziom ryzyka każdemu zdarzeniu objętemu warstwą zdarzeniową wspólnego przedgranicznego obrazu sytuacji na obszarze przedgranicznym. Agencja informuje krajowe ośrodki koordy­nacji o wszelkich zdarzeniach w strefie przedgranicznej.

Artykuł 12

Wspólne stosowanie narzędzi nadzoru

1. Agencja koordynuje wspólne stosowanie narzędzi nadzoru, aby zapewnić krajowym ośrodkom koordynacji i własnym strukturom informacje na temat ochrony granic zewnętrznych oraz strefy przedgranicznej w sposób regularny, rzetelny i efektywny pod względem kosztów.

2. Na wniosek krajowego ośrodka koordynacji agencja dostarcza informacji na temat granic zewnętrznych składającego wniosek państwa członkowskiego i na temat strefy przedgra­nicznej, które to informacje można uzyskać w ramach:

a) selektywnego monitorowania wyznaczonych portów i terenów nadbrzeżnych państw trzecich, które zostały wska­zane na podstawie analizy ryzyka i informacji jako punkty przyjmowania na pokład lub punkt tranzytowy dla pojazdów lub statków morskich i innych jednostek wykorzy­stywanych do celów związanych z nielegalną imigracją lub przestępczością transgraniczną;

b) śledzenia na morzu pełnym statków morskich lub innych jednostek, co do których zachodzi podejrzenie lub zostało wskazane, że są wykorzystywane do celów związanych z nielegalną imigracją lub przestępczością transgraniczną;

c) monitorowania wyznaczonych stref na obszarach morskich w celu wykrywania, identyfikowania i śledzenia statków morskich i innych jednostek, wykorzystywanych lub co do których zachodzi podejrzenie, że są wykorzystywane do celów związanych z nielegalną imigracją lub przestępczością transgraniczną;

d) oceny oddziaływania na środowisko w odniesieniu do wyznaczonych stref na obszarach morskich oraz na lądowej granicy zewnętrznej, przeprowadzonej w celu zoptymalizo­wania działań w zakresie monitorowania i patrolowania;

e) selektywnego monitorowania wyznaczonych stref przedgra­nicznych przy granicach zewnętrznych, które zostały wska­zane na podstawie analizy ryzyka i informacji jako poten­cjalne strefy wyjazdu lub tranzytu do celów nielegalnej imigracji lub przestępczości transgranicznej.

3. Agencja dostarcza informacje, o których mowa w ust. 1, poprzez połączenie i analizę danych, które mogą pochodzić z następujących systemów, czujników i platform:

a) systemy zgłaszania statków morskich zgodnie z określającymi je odpowiednimi podstawami prawnymi;

b) obraz satelitarny;

c) czujniki umieszczone na jakimkolwiek pojeździe, statku morskim lub innej jednostce.

4. Agencja może odrzucić wniosek złożony przez krajowy ośrodek koordynacji ze względów technicznych, finansowych lub operacyjnych. Agencja w stosownym czasie powiadamia krajowy ośrodek koordynacji o powodach takiego odrzucenia.

5. Agencja może z własnej inicjatywy korzystać z narzędzi nadzoru, o których mowa w ust. 2, w celu gromadzenia infor­macji istotnych w kontekście wspólnego przedgranicznego obrazu sytuacji.

Artykuł 13

Przetwarzanie danych osobowych

1. W przypadku gdy krajowy obraz sytuacji jest wykorzy­stywany do przetwarzania danych osobowych, dane te są prze­twarzane zgodnie z dyrektywą 95/46/WE, decyzją ramową 2008/977/WSiSW oraz odpowiednimi przepisami krajowymi w zakresie ochrony danych.

2. Europejski obraz sytuacji i wspólny przedgraniczny obraz sytuacji mogą być wykorzystywane do przetwarzania danych osobowych jedynie w odniesieniu do numerów identyfikacyj­nych statków morskich.

Te dane są przetwarzane zgodnie z art. 11ca rozporządzenia (WE) nr 2007/2004. Są one przetwarzane jedynie do celów wykrywania, identyfikowania i śledzenia statków morskich oraz do celów, o których mowa w art. 11c ust. 3 tego rozporządzenia. Są one automatycznie usuwane w terminie siedmiu dni od daty otrzymania ich przez agencję, lub – w przy­padku gdy niezbędny jest dodatkowy czas na wyśledzenie statku morskiego– w terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania stosownych danych przez agencję.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/19

ROZDZIAŁ III

Zdolność reagowania

Artykuł 14

Wyznaczenie odcinków granicy zewnętrznej

Do celów niniejszego rozporządzenia każde państwo członkow­skie dokonuje podziału swoich zewnętrznych granic lądowych i morskich na odcinki i powiadamia o tym agencję.

Artykuł 15

Przypisanie poziomów ryzyka odcinkom granicy zewnętrznej

1. Na podstawie przygotowanej przez siebie analizy ryzyka i w porozumieniu z danym państwem członkowskim agencja przypisuje następujące poziomy ryzyka każdemu odcinkowi zewnętrznych granic lądowych i morskich państw członkow­skich lub zmienia te poziomy:

a) niski poziom ryzyka w przypadku zdarzeń związanych z nielegalną imigracją lub przestępczością transgraniczną występujących na danym odcinku granicy, jeżeli te zdarzenia mają nieznaczny wpływ na bezpieczeństwo granic;

b) średni poziom ryzyka w przypadku zdarzeń związanych z nielegalną imigracją lub przestępczością transgraniczną występujących na danym odcinku granicy, jeżeli te zdarzenia mają umiarkowany wpływ na bezpieczeństwo granic;

c) wysoki poziom ryzyka w przypadku zdarzeń związanych z nielegalną imigracją lub przestępczością transgraniczną występujących na danym odcinku granicy, jeżeli te zdarzenia mają istotny wpływ na bezpieczeństwo granic.

2. Krajowy ośrodek koordynacji regularnie ocenia, czy konieczna jest zmiana poziomu ryzyka dowolnego z odcinków granicy, biorąc pod uwagę informacje zawarte w krajowym obrazie sytuacji.

3. Agencja przedstawia wizualizację poziomów ryzyka przy­pisanych granicom zewnętrznym w europejskim obrazie sytua­cji.

Artykuł 16

Reakcja odpowiadająca poziomom ryzyka

1. Państwa członkowskie zapewniają w następujący sposób zgodność działań w zakresie ochrony prowadzonych na odcin­kach granicy zewnętrznej z poziomami ryzyka przypisanymi tym odcinkom:

a) jeżeli odcinkowi granicy zewnętrznej przypisano niski poziom ryzyka, krajowe organy odpowiedzialne za ochronę granic zewnętrznych organizują regularną ochronę na

podstawie analizy ryzyka i zapewniają obecność w obszarze granicznym wystarczającej liczby personelu i wystarczających zasobów w gotowości do prowadzenia działań w zakresie śledzenia, identyfikowania i przechwytywania;

b) jeżeli odcinkowi granicy zewnętrznej przypisano średni poziom ryzyka, krajowe organy odpowiedzialne za ochronę granic zewnętrznych zapewniają – w uzupełnieniu środków przyjętych zgodnie z lit. a) – zastosowanie odpowiednich środków nadzoru na tym odcinku granicy. W przypadku zastosowania tych środków nadzoru powiadamia się o tym krajowy ośrodek koordynacji. Krajowy ośrodek koordynacji koordynuje wszelkie wsparcie zgodnie z art. 5 ust. 3;

c) jeżeli odcinkowi granicy zewnętrznej przypisano wysoki poziom ryzyka, dane państwo członkowskie zapewnia – w uzupełnieniu środków przyjętych zgodnie z lit. b) – za pośrednictwem krajowego ośrodka koordynacji udzielenie niezbędnego wsparcia krajowym organom działającym na tym odcinku granicy oraz zastosowanie wzmocnionych środków ochrony. To państwo członkowskie może zwrócić się o wsparcie do agencji na warunkach określonych w rozporządzeniu (WE) nr 2007/2004 w odniesieniu do rozpoczęcia wspólnych operacji lub szybkich interwencji.

2. Krajowy ośrodek koordynacji regularnie informuje agencję o środkach zastosowanych na szczeblu krajowym zgodnie z ust. 1 lit. c).

3. Jeżeli średni lub wysoki poziom ryzyka przypisano odcin­kowi granicy zewnętrznej przylegającemu do odcinka granicy innego państwa członkowskiego lub państwa objętego umowami lub sieciami regionalnymi, o których mowa w art. 19 i art. 20, krajowe ośrodki koordynacji kontaktują się z krajowym ośrodkiem koordynacji w sąsiadującym państwie członkowskim lub z właściwym organem sąsiadującego państwa i dążą do skoordynowania niezbędnych działań transgranicz­nych.

4. W przypadku gdy państwo członkowskie składa wniosek zgodnie z ust. 1 lit. c), agencja w odpowiedzi na ten wniosek może udzielić wsparcia temu państwu członkowskiemu w szcze­gólności poprzez:

a) zastosowanie preferencyjnego traktowania w odniesieniu do wspólnego stosowania narzędzi nadzoru;

b) koordynowanie rozmieszczenia europejskich zespołów straży granicznej zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 2007/2004;

c) zapewnienie rozmieszczenia wyposażenia technicznego pozostającego do dyspozycji agencji, zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 2007/2004;

PL L 295/20 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

d) koordynowanie wszelkiego dodatkowego wsparcia zaofero­wanego przez inne państwa członkowskie.

5. Agencja wraz z danym państwem członkowskim ocenia w swoich produktach analizy ryzyka przypisanie poziomów ryzyka oraz odpowiednie środki zastosowane na szczeblu krajowym i unijnym.

TYTUŁ III

PRZEPISY SZCZEGÓŁOWE I KOŃCOWE

Artykuł 17

Przypisanie zadań innym organom w państwach członkowskich

1. Państwa członkowskie mogą powierzyć organom regio­nalnym, lokalnym, funkcyjnym lub innym, które mają możli­wość podejmowania decyzji operacyjnych, zadanie zapewnienia znajomości sytuacji oraz zdolności reagowania w ramach odpo­wiednich obszarów ich kompetencji, w tym zadania i kompeten­cje, o których mowa w art. 5 ust. 3 lit. c), e) i f).

2. Decyzja państw członkowskich, o przydzieleniu zadań zgodnie z ust. 1, nie wpływa na możliwość prowadzenia przez krajowy ośrodek koordynacji współpracy i wymiany informacji z innymi krajowymi ośrodkami koordynacji i agen­cją.

3. W uprzednio zdefiniowanych przypadkach wskazanych na szczeblu krajowym krajowy ośrodek koordynacji może upoważnić organ, o którym mowa w ust. 1, do komunikowania się i wymiany informacji z regionalnymi organami lub krajowym ośrodkiem koordynacji innego państwa członkow­skiego lub właściwymi organami państwa trzeciego, pod warun­kiem że organ ten będzie regularnie informował swój krajowy ośrodek koordynacji o takim komunikowaniu się i wymianie informacji.

Artykuł 18

Współpraca agencji ze stronami trzecimi

1. Agencja wykorzystuje istniejące informacje, zdolności i systemy dostępne w ramach innych instytucji, organów, biur i agencji Unii oraz organizacji międzynarodowych, działając zgodnie z ich odpowiednimi ramami prawnymi.

2. Zgodnie z ust. 1 agencja współpracuje w szczególności z następującymi, instytucjami, organami, biurami i agencjami Unii oraz organizacjami międzynarodowymi:

a) Europejskim Urzędem Policji (Europolem) w celu wymiany informacji na temat przestępczości transgranicznej, które mają zostać zawarte w europejskim obrazie sytuacji;

b) Centrum Satelitarnym Unii Europejskiej, Europejską Agencją Bezpieczeństwa Morskiego oraz Europejską Agencją Kontroli Rybołówstwa przy zapewnianiu wspólnego stosowania narzędzi nadzoru;

c) Komisją, Europejską Służbą Działań Zewnętrznych, orga­nami, biurami i agencjami, w tym Europejskim Urzędem Wsparcia w dziedzinie Azylu, które mogą dostarczać agencji informacji istotnych dla utrzymania europejskiego obrazu sytuacji oraz przedgranicznego obrazu sytuacji;

d) organizacjami międzynarodowymi, które mogą dostarczać agencji informacji istotnych dla utrzymania europejskiego obrazu sytuacji oraz przedgranicznego obrazu sytuacji.

3. Zgodnie z ust. 1 agencja może współpracować z Morskim Centrum Analiz i Operacji ds. Zwalczania Narkotyków (MAOC- N) oraz Ośrodkiem Koordynacji Walki z Narkotykami na Morzu Śródziemnym (CeCLAD-M) w celu wymiany informacji na temat przestępczości transgranicznej, które mają zostać zawarte w europejskim obrazie sytuacji.

4. Wymiana informacji między agencją, organami, biurami i agencjami Unii oraz organizacjami międzynarodowymi, o których mowa w ust. 2 i 3, odbywa się za pośrednictwem sieci komunikacyjnej, o której mowa w art. 7, lub za pośrednic­twem innych sieci komunikacyjnych spełniających kryteria dostępności, poufności i integralności.

5. Współpraca między agencją, organami, biurami i agencjami Unii oraz organizacjami międzynarodowymi, o których mowa w ust. 2 i ust. 3, jest regulowana jako część ustaleń roboczych dokonanych zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 2007/2004 i odpowiednią podstawą prawną działania danego organu, biura lub agencji Unii lub danej organizacji międzyna­rodowej. W odniesieniu do postępowania z informacjami niejawnymi porozumienia te zapewniają zgodność działania danego organu, biura lub, agencji Unii lub danej organizacji międzynarodowej z zasadami i standardami bezpieczeństwa odpowiadającymi zasadom i standardom stosowanym przez agencję.

6. Organy, biura i agencje Unii oraz organizacje międzyna­rodowe, o których mowa w ust. 2 i ust. 3, wykorzystują infor­macje uzyskane w kontekście EUROSUR-u jedynie w granicach własnych ram prawnych oraz z poszanowaniem praw podsta­wowych, w tym wymogów ochrony danych.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/21

Artykuł 19

Współpraca z Irlandią i Zjednoczonym Królestwem

1. Do celów niniejszego rozporządzenia wymiana informacji i współpraca z Irlandią i Zjednoczonym Królestwem może się odbywać na podstawie dwu- lub wielostronnych umów odpo­wiednio między Irlandią lub Zjednoczonym Królestwem a co najmniej jednym sąsiadującym państwem członkowskim lub w ramach sieci regionalnych, których podstawą są te umowy. Krajowe ośrodki koordynacji w państwach członkowskich stanowią punkty kontaktowe służące wymianie informacji z odpowiednimi organami Irlandii i Zjednoczonego Królestwa w ramach EUROSUR-u. Po zawarciu umów notyfikuje się je Komisji.

2. Umowy, o których mowa w ust. 1, są ograniczone do wymiany poniższych informacji między krajowym ośrodkiem koordynacji jednego z państw członkowskich a odpowiednim organem Irlandii lub Zjednoczonego Królestwa:

a) informacje zawarte w krajowym obrazie sytuacji jednego z państw członkowskich w zakresie, w jakim są przekazane agencji do celów europejskiego obrazu sytuacji oraz wspól­nego przedgranicznego obrazu sytuacji;

b) informacje zgromadzone przez Irlandię i Zjednoczone Króle­stwo, istotne do celów europejskiego obrazu sytuacji oraz wspólnego przedgranicznego obrazu sytuacji;

c) informacje, o których mowa w art. 9 ust. 9.

3. Informacji przekazanych w kontekście EUROSUR-u przez agencję lub państwo członkowskie, które nie jest stroną umowy, o której mowa w ust. 1, nie można udostępniać Irlandii ani Zjednoczonemu Królestwu, bez wcześniejszej zgody agencji lub tego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie i agencja są zobowiązane zastosować się do odmowy przekazywania tych informacji Irlandii lub Zjednoczonemu Królestwu.

4. Dalsze przekazywanie lub inne udostępnianie informacji wymienianych zgodnie z przepisami niniejszego artykułu z państwami trzecimi lub innymi stronami trzecimi jest zabro­nione.

5. Umowy, o których mowa w ust. 1, zawierają postano­wienia o kosztach finansowych wynikających z udziału Irlandii i Zjednoczonego Królestwa we wdrażaniu tych umów.

Artykuł 20

Współpraca z sąsiadującymi państwami trzecimi

1. Do celów niniejszego rozporządzenia państwa członkow­skie mogą wymieniać informacje i współpracować z co najmniej jednym zainteresowanym sąsiadującym państwem trzecim. Taka wymiana informacji i taka współpraca odbywa się na podstawie dwu- lub wielostronnych umów albo w ramach sieci regionalnych utworzonych na mocy tych umów. Krajowe

ośrodki koordynacji w państwach członkowskich stanowią punkt kontaktowy służący wymianie informacji z sąsiadującymi państwami trzecimi.

2. Przed zawarciem którejś z umów, o których mowa w ust. 1, dane państwa członkowskie notyfikują ją Komisji, która weryfikuje zgodność jej przepisów odnoszących się do EURO­SUR-u z niniejszym rozporządzeniem. Po zawarciu umowy, dane państwa członkowskie notyfikują ją Komisji, która infor­muje o niej Parlament Europejski, Radę i agencję.

3. Umowy, o których mowa w ust. 1 muszą być zgodne z właściwym prawem Unii i prawem międzynarodowym w zakresie praw podstawowych i ochrony międzynarodowej, w tym z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej i Konwencją dotyczącą statusu uchodźców, w szczególności z zasadą non-refoulement.

4. Wszelka wymiana danych osobowych z państwami trze­cimi w ramach EUROSUR-u jest ściśle ograniczona do tego, co konieczne do celów niniejszego rozporządzenia. Odbywa się ona zgodnie z dyrektywą 95/46/WE, decyzją ramową 2008/977/WSiSW oraz właściwymi przepisami krajowymi w zakresie ochrony danych.

5. Zabroniona jest wszelka wymiana informacji na podstawie ust. 1, w wyniku której państwo trzecie uzyskałoby informacje służące potencjalnie do zidentyfikowania osób lub grup osób, których wniosek o dostęp do ochrony międzynarodowej jest rozpatrywany lub które są poważnie zagrożone torturami, nieludzkim lub poniżającym traktowaniem lub karaniem lub jakimkolwiek innym działaniem naruszającym ich prawa podstawowe.

6. Wszelka wymiana informacji na podstawie ust. 1 musi być zgodna z warunkami określonymi w dwu- i wielostronnych umowach zawartych z sąsiadującymi państwami trzecimi.

7. Informacji przekazanych w kontekście EUROSUR-u przez agencję lub państwo członkowskie, które nie jest stroną umowy, o której mowa w ust. 1, nie można udostępniać państwu trze­ciemu na mocy tej umowy, bez wcześniejszej zgody agencji lub tego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie i agencja są zobowiązane zastosować się do odmowy przekazywania tych informacji Irlandii lub Zjednoczonemu Królestwu. Państwa członkowskie i agencja są zobowiązane zastosować się do odmowy przekazywania tych informacji zainteresowanemu państwu trzeciemu.

8. Zabronione jest dalsze przekazywanie lub inne udostęp­nianie informacji wymienianych zgodnie z niniejszym arty­kułem z państwami trzecimi lub stronami trzecimi.

9. Wszelka wymiana informacji z państwami trzecimi uzys­kanych dzięki wspólnemu stosowaniu narzędzi nadzoru podlega przepisom i zasadom mającym zastosowanie do tych narzędzi, a także odpowiednim przepisom dyrektywy 95/46/WE, rozporządzenia (WE) nr 45/2001 i decyzji ramowej 2008/977/WSiSW.

PL L 295/22 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

Artykuł 21

Podręcznik

1. Komisja, w ścisłej współpracy z państwami członkow­skimi, agencją i jakimkolwiek innym właściwym organem, biurem lub agencją Unii udostępnia praktyczny podręcznik wdrażania EUROSUR-u i zarządzania tym systemem („podręcz­nik”). Podręcznik zawiera wytyczne techniczne i operacyjne, zalecenia oraz najlepsze praktyki, także dotyczące współpracy z państwami trzecimi. Komisja przyjmuje podręcznik w formie zalecenia.

2. Po konsultacji z państwami członkowskimi i agencją Komisja może postanowić o częściowym utajnieniu podręcz­nika i nadaniu mu klauzuli tajności RESTREINT UE/EU RESTRICTED zgodnie z zasadami przedstawionymi w regula­minie wewnętrznym Komisji.

Artykuł 22

Monitorowanie i ocena

1. Do celów niniejszego rozporządzenia agencja i państwa członkowskie zapewniają stosowanie procedur monitorowania funkcjonowania EUROSUR-u pod względem technicznym i operacyjnym w kontekście celów dotyczących uzyskania odpowiedniej znajomości sytuacji oraz zdolności reagowania na granicach zewnętrznych oraz poszanowania praw podstawo­wych, w tym zasady non-refoulement.

2. Do dnia 1 grudnia 2015 r. agencja przedstawi Parlamen­towi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat funkcjo­nowania EUROSUR-u, a następnie będzie przedstawiać takie sprawozdania co dwa lata.

3. Do dnia 1 grudnia 2016 r. Komisja przedstawi Parlamen­towi Europejskiemu i Radzie ogólną ewaluację EUROSUR-u, a następnie będzie przedstawiać takie ewaluacje co cztery lata. Taka ewaluacja zawiera ocenę wyników osiągniętych w odnie­sieniu do wyznaczonych celów, aktualność przesłanek, które doprowadziły do ustanowienia systemu, stosowanie niniejszego rozporządzenia w państwach członkowskich i przez agencję, zgodność z prawami podstawowymi oraz wpływ na te prawa. Zawiera ona również ocenę kosztów i korzyści. W razie konieczności ewaluacji towarzyszą odpowiednie wnioski doty­czące zmiany niniejszego rozporządzenia.

4. Państwa członkowskie przekazują agencji informacje niezbędne do sporządzenia projektu sprawozdania, o którym mowa w ust. 2.

Agencja przekazuje Komisji informacje niezbędne do opraco­wania ewaluacji, o której mowa w ust. 3.

Artykuł 23

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 2007/2004

W rozporządzeniu (WE) nr 2007/2004 wprowadza się nastę­pujące zmiany:

1) art. 2 ust. 1 lit. i) otrzymuje brzmienie:

„i) zapewnia niezbędną pomoc w opracowywaniu i działaniu europejskiego systemu nadzorowania granic, a w stosow­nych przypadkach, w opracowywaniu wspólnego środo­wiska wymiany informacji, w tym współdziałania syste­mów, w szczególności poprzez ustanowienie, utrzymy­wanie i koordynowanie ram EUROSUR-u zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1052/2013 (*).

___________ (*) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr

1052/2013 z dnia 22 października 2013 r. ustanawia­jące europejski system nadzorowania granic (EUROSUR) (Dz.U. L 295 z 6.11.2013, s. 11).”;

2) wprowadza się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 11ca

Przetwarzanie danych osobowych w ramach EUROSUR-u

Agencja może przetwarzać dane osobowe zgodnie z art. 13 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1052/2013, który to artykuł stosuje się zgodnie ze środkami, o których mowa w art. 11a niniejszego rozporządzenia. W szczególności przetwarzanie takich danych odbywa się z poszanowaniem zasad koniecz­ności i proporcjonalności, a a dalsze przekazywanie lub inne udostępnianie takich danych osobowych przetwarzanych przez agencję państwom trzecim jest zabronione.”.

Artykuł 24

Wejście w życie i stosowanie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Euro­pejskiej.

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 2 grudnia 2013 r.

3. Bułgaria, Estonia, Grecja, Hiszpania, Francja, Chorwacja, Włochy, Cypr, Łotwa, Litwa, Węgry, Malta, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowenia i Finlandia utworzą krajowe ośrodki koor­dynacji zgodnie z art. 5 od dnia 2 grudnia 2013 r.

Pozostałe państwa członkowskie utworzą krajowe ośrodki koor­dynacji zgodnie z art. 5 od dnia 1 grudnia 2014 r.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/23

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach człon­kowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w Strasburgu dnia 22 października 2013 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

M. SCHULZ Przewodniczący

W imieniu Rady

V. LEŠKEVIČIUS Przewodniczący

PL L 295/24 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

ZAŁĄCZNIK

Przy ustanawianiu, stosowaniu i utrzymywaniu różnych elementów ram EUROSUR-u uwzględnia się następujące zasady:

a) Zasada wspólnot interesów: krajowe ośrodki koordynacji i agencja tworzą określone wspólnoty interesów do celów wymiany informacji i prowadzenia współpracy w ramach EUROSUR-u. Wspólnoty interesów wykorzystuje się do organizowania różnych krajowych ośrodków koordynacji i agencji w celu wymiany informacji w imię wspólnych celów, wymogów i interesów;

b) Zasady spójnego zarządzania i korzystania z istniejących struktur: agencja zapewnia spójność między różnymi elementami ram EUROSUR, w tym dostarczając wytycznych i wsparcia krajowym ośrodkom koordynacji oraz promując interoperacyjność informacji i technologii. W miarę możliwości ramy EUROSUR-u wykorzystują istniejące systemy i zdolności, aby jak najlepiej wykorzystać środki z budżetu ogólnego Unii i aby unikać powielania działań. W tym kontekście EUROSUR ustanawia się przy zachowaniu pełnej zgodności z CISE, przyczyniając się tym samym do utworzenia skoordynowanego i racjonalnego pod względem kosztów podejścia do międzysektorowej wymiany informacji w Unii i czerpania z niego korzyści;

c) Zasady wymiany informacji i zabezpieczania informacji: uzyskane w ramach EUROSUR-u informacje są dostępne dla wszystkich krajowych ośrodków koordynacji i dla agencji, chyba że ustanowiono lub uzgodniono określone ograni­czenia w tym zakresie. Krajowe ośrodki koordynacji zapewniają dostępność, poufność oraz integralność informacji wymienianych na szczeblu krajowym, europejskim i międzynarodowym. Agencja zapewnia dostępność, poufność oraz integralność informacji wymienianych na szczeblu europejskim i międzynarodowym.

d) Zasady ukierunkowania na usługi oraz normalizacji: różne aspekty zdolności EUROSUR-u wykorzystuje się z zasto­sowaniem podejścia ukierunkowanego na usługi. Agencja zapewnia oparcie ram EUROSUR-u w miarę możliwości na normach ustalonych na szczeblu międzynarodowym;

e) Zasada elastyczności: należy opracować strukturę organizacyjną, informacyjną i technologiczną, aby umożliwić zain­teresowanym użytkownikom EUROSUR-u reagowanie na zmianę sytuacji w sposób elastyczny i ustrukturyzowany.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/25

Oświadczenie Rady

EUROSUR przyczyni się do poprawy ochrony i ratowania życia migrantów. Rada przypomina, że poszu­kiwanie i ratownictwo na morzu należą do kompetencji państw członkowskich wykonywanych przez nie w ramach konwencji międzynarodowych.

PL L 295/26 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

II

(Akty o charakterze nieustawodawczym)

ROZPORZĄDZENIA

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) NR 1053/2013

z dnia 7 października 2013 r.

w sprawie ustanowienia mechanizmu oceny i monitorowania w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen oraz uchylenia decyzji komitetu wykonawczego z dnia 16 września 1998 r. dotyczącej utworzenia Stałego Komitetu ds. Oceny i Wprowadzania w Życie Dorobku Schengen

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 70,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ( 1 ),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Funkcjonowanie strefy Schengen bez kontroli granicznej na granicach wewnętrznych zależy od efektywnego i sprawnego stosowania przez państwa członkowskie środków towarzyszących w dziedzinie granic zewnętrz­nych, polityki wizowej, systemu informacyjnego Schen­gen, ochrony danych, współpracy policyjnej, współpracy sądowej w sprawach karnych oraz polityk w zakresie środków odurzających.

(2) Decyzją komitetu wykonawczego z dnia 16 września 1998 r. ( 2 ) (SCH/Com-e (98)26 def) (zwaną dalej „decyzją z dnia 16 września 1998 r.”) utworzono Stały Komitet ds. Oceny i Wprowadzania w Życie Dorobku Schengen („stały komitet”). Stałemu komitetowi powierzono, po pierwsze, zadanie ustalania, czy spełnione zostały wszystkie warunki pozwalające znieść kontrolę graniczną na granicach wewnętrznych z państwem kandydującym, a po drugie – zadanie zapewnienia, by państwa w pełni wdrażające dorobek Schengen prawidłowo go stosowały.

(3) Aby zapewnić jednolite, wysokie standardy stosowania dorobku Schengen w praktyce oraz utrzymać wysoki poziom wzajemnego zaufania między państwami

członkowskimi tworzącymi obszar bez kontroli granicznej na granicach wewnętrznych, należy utworzyć specjalny mechanizm oceny i monitorowania w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen. Mechanizm taki powinien opierać się na ścisłej współpracy między Komisją a wspomnianymi państwami członkowskimi.

(4) W programie haskim ( 3 ) wezwano Komisję „do przed­ łożenia wkrótce po ukończeniu procesu znoszenia kontroli na granicach wewnętrznych wniosku w sprawie uzupełnienia mechanizmu oceny Schengen mecha­nizmem nadzoru zapewniającego pełne zaangażowanie ekspertów państw członkowskich oraz z uwzględnieniem niezapowiedzianych inspekcji”.

(5) W programie sztokholmskim ( 4 ) stwierdzono, że ocena strefy Schengen nadal będzie mieć kluczowe znaczenie oraz że można by ją usprawnić przez wzmocnienie roli Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Frontex), utworzonej rozporządzeniem Rady (WE) nr 2007/2004 ( 5 ), w tym zakresie.

(6) Należy zatem dokonać zmiany mechanizmu oceny utwo­rzonego decyzją z dnia 16 września 1998 r. i uchylić tę decyzję.

(7) Doświadczenia zdobyte podczas poprzednich ocen wska­zują, że należy zachować spójny mechanizm oceny, obej­mujący wszystkie dziedziny dorobku Schengen – z wyjąt­kiem tych, w odniesieniu do których w prawie Unii istnieje już specjalny mechanizm oceny.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/27

( 1 ) Opinia z dnia 12 czerwca 2013 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

( 2 ) Dz.U. L 239 z 22.9.2000, s. 138.

( 3 ) Dz.U. C 53 z 3.3.2005, s. 1. ( 4 ) Dz.U. C 115 z 4.5.2010, s. 1. ( 5 ) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2007/2004 z dnia 26 października

2004 r. ustanawiające Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. L 349 z 25.11.2004, s. 1).

(8) Zgodnie z art. 70 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Euro­pejskiej (TFUE) obiektywnej i bezstronnej oceny wprowa­dzania w życie polityk Unii w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości powinny dokonywać państwa członkowskie we współpracy z Komisją. Prawid­ łowy proces oceny, aby był skuteczny, powinien przewi­dywać także odpowiednie działania następcze oraz moni­torowanie w związku ze sprawozdaniami z oceny, które to zadanie należy powierzyć Komisji.

(9) Ponadto, aby mechanizm oceny był skuteczniejszy, należy zapewnić jednolite warunki wykonywania niniej­szego rozporządzenia. W tym celu część uprawnień wykonawczych należy powierzyć Komisji, a część – Radzie.

(10) Uprawnienia w zakresie przygotowywania i planowania ocen oraz uprawnienia w zakresie przyjmowania spra­wozdań z oceny należy powierzyć Komisji. Niektóre z tych uprawnień powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawia­jącym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję ( 1 ). W świetle postanowień art. 2 ust. 2 lit. b) ppkt (iii) tego rozporządzenia do przyjmowania takich aktów należy stosować procedurę sprawdzającą.

(11) Aby zwiększyć wzajemne zaufanie między państwami członkowskimi oraz zapewnić lepszą koordynację ich działań na szczeblu Unii, oraz wzmocnić wpływ państw członkowskich na siebie nawzajem, uprawnienia wyko­nawcze do przyjmowania zaleceń w sprawie działań naprawczych, które miałyby zaradzić wszelkim niedo­ciągnięciom przedstawionym w sprawozdaniach z oceny, należy powierzyć Radzie. Takie uprawnienie wykonawcze jest odzwierciedleniem uprawnień szczególnych powie­rzonych Radzie w art. 70 TFUE w dziedzinie wzajemnej oceny wprowadzania w życie polityk Unii w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Odpo­wiednio odzwierciedla ono również cel, który przyświeca mechanizmowi oceny opartemu na tym lex specialis i którym jest – w tym szczególnym obszarze, niezależnie od przysługującego Komisji ogólnego uprawnienia do nadzoru nad stosowaniem prawa Unii pod kontrolą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej za pomocą postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom – nadzór uzupełniający, w formie wzajemnej oceny, nad skutecznością wdrażania polityk Unii w praktyce.

Ponadto takie powierzone Radzie uprawnienie wyko­nawcze przyczynia się do realizacji postulatu Rady Euro­pejskiej wyrażonego w jej konkluzjach z dnia 23–24 czerwca 2011 r., w których stwierdza się, że należy dalej zacieśniać współpracę w strefie Schengen, zwiększając wzajemne zaufanie pomiędzy państwami

członkowskimi, i że to do państw członkowskich należy zagwarantowanie, by wszystkie przepisy Schengen były skutecznie stosowane zgodnie z ustalonymi wspólnymi standardami oraz z podstawowymi zasadami i normami. Takie uprawnienie wykonawcze przyczynia się również, zgodnie z konkluzjami Rady z dnia 8 marca 2012 r., do poprawy zarządzania strefą Schengen dzięki dyskusjom politycznym na szczeblu ministerialnym poświęconym prawidłowemu funkcjonowaniu strefy Schengen, w tym dyskusjom w sytuacjach gdy w sprawozdaniach z oceny wskazano poważne niedociągnięcia. Dyskusje takie powinny być prowadzone na forum komitetu miesza­nego złożonego z państw członkowskich UE i państw uczestniczących we współpracy Schengen, z myślą o tym, by Rada mogła w ramach swoich kompetencji podejmować decyzje służące zapewnieniu skutecznego funkcjonowania strefy Schengen. Ponadto powierzenie takiego uprawnienia wykonawczego Radzie odpowiednio uwzględnia potencjalnie drażliwy polityczny charakter zaleceń, które często dotyczą krajowych uprawnień wykonawczych i uprawnień do egzekwowania przepi­sów.

(12) Mechanizm oceny powinien przewidywać przejrzyste, skuteczne i jasne reguły dotyczące metody przeprowa­dzania ocen, korzystania z wysoko wykwalifikowanych ekspertów do kontroli na miejscu oraz działań następ­czych w związku z ustaleniami z ocen. W ramach metody należy w szczególności przewidzieć niezapowie­dziane kontrole na miejscu, będące uzupełnieniem zapo­wiedzianych kontroli na miejscu, zwłaszcza w odniesieniu do kontroli granicznych i wiz.

(13) Mechanizm oceny i monitorowania powinien objąć wszystkie aspekty dorobku Schengen. Jeżeli chodzi o kwestię granic, mechanizm oceny i monitorowania powinien obejmować zarówno skuteczność kontroli granicznych na granicach zewnętrznych, jak i brak kontroli granicznych na granicach wewnętrznych.

(14) Podczas oceny i monitorowania szczególną uwagę należy zwrócić na poszanowanie praw podstawowych przy stosowaniu dorobku Schengen.

(15) Ocena powinna być gwarancją tego, że państwa człon­kowskie stosują przepisy Schengen skutecznie i zgodnie z podstawowymi zasadami i normami. W związku z tym mechanizm oceny powinien objąć całość stosownych działań ustawodawczych i operacyjnych mających sprzyjać funkcjonowaniu obszaru bez kontroli granicznej na granicach wewnętrznych.

(16) Aby zwiększyć skuteczność i wiarygodność mechanizmu oceny, we wszystkich ocenach należy brać pod uwagę również poprawność funkcjonowania organów stosują­cych odpowiednie części dorobku Schengen. Dzięki temu mechanizm oceny będzie mógł w większym stopniu zapewniać skuteczne stosowanie przepisów

PL L 295/28 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

( 1 ) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13.

Schengen przez państwa członkowskie zgodnie z podsta­wowymi zasadami i normami, tak jak postulowała Rada Europejska na posiedzeniu w dniach 23–24 czerwca 2011 r. Będzie to zgodne z postulatem Rady Europejskiej wyrażonym w jej konkluzjach z dnia 1–2 marca 2012 r., by mechanizm oceny obejmował funkcjonowanie insty­tucji uczestniczących w stosowaniu dorobku Schengen.

(17) Frontex powinien wspierać wdrażanie mechanizmu oceny, przede wszystkim w dziedzinie analizy ryzyka dotyczącego granic zewnętrznych. W ramach mecha­nizmu oceny należy również zapewnić możliwość doraź­nego korzystania ze specjalistycznej wiedzy agencji Frontex w trakcie kontroli na miejscu na granicach zewnętrznych.

(18) W stosownym przypadku wdrażanie mechanizmu powinny wspierać – w dziedzinach podlegających ich kompetencjom – inne organy i jednostki organizacyjne Unii, takie jak Europejski Urząd Policji („Europol”) usta­nowiony decyzją Rady 2009/371/WSiSW ( 1 ) i Eurojust ustanowiony decyzją Rady 2002/187/WSiSW ( 2 ). W ramach mechanizmu oceny należy w stosownym przypadku zapewnić również możliwość korzystania ze specjalistycznej wiedzy organów lub jednostek organiza­cyjnych Unii, które uczestniczą w kontroli na miejscu dotyczącej dziedzin dorobku Schengen podlegających ich kompetencjom. Tak powinno się dziać na przykład w przypadku Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, jeżeli ocena dotyczy ochrony danych; w oceny te można wtedy włączyć też krajowe organy ochrony danych.

(19) Państwa członkowskie i Komisja powinny zapewnić, by eksperci delegowani do kontroli na miejscu dysponowali niezbędnym doświadczeniem oraz przeszli w tym celu specjalne szkolenie, w tym szkolenie dotyczące praw podstawowych. Właściwe organy lub jednostki organiza­cyjne Unii, takie jak Frontex, powinny prowadzić stosowne szkolenia, państwa członkowskie zaś powinny uzyskać dostęp do środków finansowych – poprzez instrumenty finansowe Unii w ich obecnej i przyszłej formie – które mogłyby zostać przeznaczone na inicja­tywy przewidujące konkretne szkolenia w zakresie oceny dorobku Schengen.

(20) Z uwagi na szczególną rolę powierzoną Parlamentowi Europejskiemu i parlamentom narodowym na mocy art. 70 zdanie ostatnie TFUE – podkreśloną w odniesieniu do parlamentów narodowych w art. 12 lit. c) Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) – należy zapewnić, by Rada i Komisja w pełni informowały Parlament Europejski i parlamenty narodowe o treści i wynikach oceny. Ponadto jeżeli Komisja przedłoży wniosek w sprawie

zmiany niniejszego rozporządzenia, Rada przed przyję­ciem ostatecznej wersji tekstu przeprowadzi konsultacje – zgodnie z art. 19 ust. 7 lit. h) swojego regulaminu wewnętrznego – z Parlamentem Europejskim w celu jak najszerszego uwzględnienia jego opinii.

(21) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stano­wiska Danii, załączonego do TUE i TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i w związku z tym nie jest nim związana ani go nie stosuje. Biorąc pod uwagę, że niniejsze rozporządzenie jest oparte na dorobku Schengen, Dania powinna, zgodnie z art. 4 tego protokołu, w terminie sześciu miesięcy od daty przyjęcia niniejszego rozporządzenia przez Radę podjąć decyzję o jego ewentualnej transpozycji do swojego prawa krajowego.

(22) Zjednoczone Królestwo uczestniczy w stosowaniu niniej­szego rozporządzenia zgodnie z art. 5 ust. 1 Protokołu nr 19 w sprawie dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europejskiej, załączonego do TUE i TFUE, oraz z art. 8 ust. 2 decyzji Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącej wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen ( 3 ).

(23) Irlandia uczestniczy w stosowaniu niniejszego rozporzą­dzenia zgodnie z art. 5 ust. 1 Protokołu nr 19 w sprawie dorobku Schengen włączonego w ramy Unii Europej­skiej, załączonego do TUE i TFUE, oraz z art. 6 ust. 2 decyzji Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącej wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen ( 4 ).

(24) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporzą­dzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schen­gen, w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowa­dzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schen­gen ( 5 ), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 decyzji Rady 1999/437/WE ( 6 ) w sprawie niektórych warunków stosowania tej umowy.

(25) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspól­notą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen ( 7 ), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE ( 8 ).

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/29

( 1 ) Decyzja Rady 2009/371/WSiSW z dnia 6 kwietnia 2009 r. ustana­wiająca Europejski Urząd Policji (Europol) (Dz.U. L 121 z 15.5.2009, s. 37).

( 2 ) Decyzja Rady 2002/187/WSiSW z dnia 28 lutego 2002 r. ustana­wiająca Eurojust w celu zintensyfikowania walki z poważną prze­stępczością (Dz.U. L 63 z 6.3.2002, s. 1).

( 3 ) Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43. ( 4 ) Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20. ( 5 ) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 36. ( 6 ) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 31. ( 7 ) Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 52. ( 8 ) Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 1.

(26) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporzą­dzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu podpisanego między Unią Euro­pejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską doty­czącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowa­dzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schen­gen ( 1 ), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE ( 2 ).

(27) Ponieważ do dnia wejścia w życie niniejszego rozporzą­dzenia ocena Cypru na mocy decyzji z dnia 16 września 1998 r. już się rozpocznie, niniejsze rozporządzenie nie będzie mieć zastosowania do Cypru do dnia 1 stycznia 2016 r.

(28) Jako że weryfikacje prowadzone w odniesieniu do Bułgarii i Rumunii w myśl odnośnych procedur oceny Schengen już się zakończyły zgodnie z art. 4 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2005 r., ocena na mocy art. 1 ust. 1 lit. b) niniejszego rozporządzenia nie będzie przeprowa­dzana w odniesieniu do tych państw członkowskich.

(29) Eksperci z Cypru, Bułgarii, Rumunii i Chorwacji powinni mimo to uczestniczyć w ocenie wszystkich części dorobku Schengen,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Cel i zakres stosowania

1. W niniejszym rozporządzeniu ustanowiony zostaje mechanizm oceny i monitorowania, służący do następujących celów:

a) weryfikacji stosowania dorobku Schengen w państwach członkowskich, do których ma on zastosowanie w pełni, oraz w państwach członkowskich, do których – zgodnie z odpowiednimi protokołami załączonymi do TUE i TFUE – dorobek Schengen ma zastosowanie w części;

b) weryfikacji, czy w państwach członkowskich, co do których Rada nie podjęła decyzji o stosowaniu przepisów dorobku Schengen w całości lub w części – z wyjątkiem tych państw członkowskich, w których w chwili wejścia w życie niniej­szego rozporządzenia ocena już się zakończy – spełnione zostały warunki konieczne do stosowania wszystkich odpo­wiednich części dorobku Schengen.

2. Weryfikacja, o której mowa w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, pozostaje bez uszczerbku dla art. 23 akapit drugi w odniesieniu do państw członkowskich, w których w dniu 26 listopada 2013 r. procedura oceny już się rozpoczęła.

3. Eksperci z państw członkowskich, które zgodnie z odnoś­nymi aktami przystąpienia jeszcze nie w pełni stosują dorobek Schengen, uczestniczą mimo to w ocenie wszystkich części dorobku Schengen.

Artykuł 2

Definicja

Na użytek niniejszego rozporządzenia „dorobek Schengen” oznacza przepisy włączone w ramy Unii zgodnie z Protokołem nr 19 załączonym do TUE i TFUE wraz z aktami opartymi na tym dorobku lub w inny sposób z nim związanymi.

Artykuł 3

Zakres obowiązków

1. Za wdrożenie mechanizmu oceny i monitorowania okre­ ślonego w niniejszym rozporządzeniu odpowiadają wspólnie państwa członkowskie i Komisja przy wsparciu organów i jedno­stek organizacyjnych Unii uczestniczących we wdrażaniu dorobku Schengen.

2. Komisja pełni ogólną rolę koordynacyjną w odniesieniu do określania rocznego i wieloletniego programu ocen, opraco­wywania kwestionariuszy i określania harmonogramów kontroli, przeprowadzania kontroli, a także sporządzania spra­wozdań z oceny oraz zaleceń. Zapewnia także działania następcze i monitorowanie w związku ze sprawozdaniami z oceny i z zaleceniami zgodnie z art. 16.

3. Państwa członkowskie i Komisja w pełni współpracują na wszystkich etapach ocen w celu realizacji zadań powierzonych im na mocy niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 4

Oceny

1. Oceny mogą dotyczyć wszystkich aspektów dorobku Schengen, w tym efektywnego i sprawnego stosowania przez państwa członkowskie środków towarzyszących w dziedzinie granic zewnętrznych, polityki wizowej, systemu informacyjnego Schengen, ochrony danych, współpracy policyjnej, współpracy sądowej w sprawach karnych oraz braku kontroli granicznej na granicach wewnętrznych. We wszystkich ocenach należy uwzględnić funkcjonowanie organów stosujących odpowiednie części dorobku Schengen, o których mowa w niniejszym ustę­pie.

2. Oceny można dokonać, posługując się kwestionariuszami oraz przeprowadzając zapowiedziane lub niezapowiedziane kontrole na miejscu. Zapowiedzianą kontrolę na miejscu poprzedza kwestionariusz. W stosownym przypadku przy ocenie poszczególnych państw członkowskich lub poszczegól­nych dziedzin kontrole na miejscu i kwestionariusze można wykorzystywać albo niezależnie, albo łącznie.

3. Kwestionariusze i kontrole na miejscu mogą być uzupeł­niane prezentacjami ocenianego państwa członkowskiego na temat dziedziny objętej oceną.

PL L 295/30 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

( 1 ) Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 21. ( 2 ) Dz.U. L 160 z 18.6.2011, s. 19.

Artykuł 5

Wieloletni program ocen

1. Komisja określa – w stosownym przypadku po zasięg­nięciu opinii Fronteksu i Europolu – wieloletni program ocen na pięć lat, a czyni to nie później niż sześć miesięcy przed rozpoczęciem kolejnego pięcioletniego okresu. Ten akt wyko­nawczy jest przyjmowany zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. Komisja przekazuje wieloletni program ocen Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

2. W każdym pięcioletnim okresie objętym wieloletnim programem ocen oceniane jest każde państwo członkowskie. Wieloletni program ocen przedstawia kolejność, w jakiej państwa członkowskie będą oceniane w poszczególnych latach. Przy określaniu kolejności, w jakiej oceniane będą państwa członkowskie, uwzględniony zostaje czas, który upłynął od poprzedniej oceny, oraz równowaga między poszczególnymi częściami dorobku Schengen mającymi podlegać ocenie.

3. W razie potrzeby wieloletni program ocen można dosto­sowywać zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 1.

4. Wieloletni program ocen może zawierać odniesienie do ocen tematycznych, o których mowa w art. 6 ust. 1 lit. b).

5. Pierwszy wieloletni program ocen jest ustanawiany do dnia 27 maja 2014 r. Program ten rozpoczyna się dnia 27 listo­pada 2014 r. i kończy dnia 31 grudnia 2019 r.

Artykuł 6

Roczny program ocen

1. Komisja ustanawia roczny program ocen do dnia 31 października roku poprzedzającego rok, którego program doty­czy, uwzględniając przy tym w szczególności analizę ryzyka przedstawioną przez Frontex zgodnie z art. 7, a w stosownych przypadkach – informacje przedstawione przez Europol oraz inne organy i jednostki organizacyjne Unii, w szczególności zgodnie z art. 8.

Roczny program ocen zawiera propozycje oceny:

a) stosowania dorobku Schengen lub jego części przez dane państwo członkowskie, zgodnie z wieloletnim programem ocen; oraz

b) w stosownym przypadku, stosowania określonych części dorobku Schengen w kilku państwach członkowskich (tj. oceny tematyczne).

2. Komisja określa w drodze aktów wykonawczych pierwszą część rocznego programu ocen, zawierającą także wstępny harmonogram kontroli na miejscu. Wymienione w niej zostają państwa członkowskie mające podlegać ocenie w następnym roku zgodnie z wieloletnim programem ocen, dziedziny mające podlegać ocenie oraz kontrole na miejscu. Te akty wykonawcze są przyjmowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. Komisja przekazuje roczny program ocen Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

3. Komisja opracowuje i przyjmuje drugą część rocznego programu ocen. Wymienione zostają w niej niezapowiedziane kontrole na miejscu mające się odbyć w następnym roku. Część ta ma charakter poufny, a informacji o jej treści nie przekazuje się.

4. W razie potrzeby roczny program ocen można dostoso­wywać zgodnie przepisami ust. 2 i 3.

5. Pierwszy roczny program ocen jest ustanawiany do dnia 27 maja 2014 r. Program ten rozpoczyna się dnia 27 listopada 2014 r. i kończy dnia 31 grudnia 2014 r.

Artykuł 7

Analizy ryzyka przygotowywane przez Frontex

1. Do dnia 31 sierpnia każdego roku Frontex przedkłada Komisji i państwom członkowskim zgodnie ze swoim mandatem analizę ryzyka. Uwzględnia ona między innymi nielegalną imigrację i istotne zmiany warunków operacyjnych na granicach zewnętrznych wraz z zaleceniami co do priory­tetów ocen na kolejny rok. Zalecenia odnoszą się do konkret­nych odcinków granic zewnętrznych oraz konkretnych przejść granicznych mających podlegać ocenie w kolejnym roku zgodnie z wieloletnim programem ocen. Komisja niezwłocznie przekazuje analizę Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

2. Do dnia 31 sierpnia każdego roku agencja Frontex przed­kłada Komisji odrębną analizę ryzyka, różną od analizy, o której mowa w ust. 1, zawierającą zalecenia co do priorytetów ocen mających się odbyć w kolejnym roku w formie niezapowiedzia­nych kontroli na miejscu – niezależnie od kolejności corocznej oceny państw członkowskich zgodnie z wieloletnim programem ocen zgodnie z art. 5 ust. 2. Zalecenia te mogą dotyczyć dowolnego regionu lub konkretnego obszaru i zawie­rają wykaz co najmniej dziesięciu konkretnych odcinków granic zewnętrznych oraz co najmniej dziesięciu konkretnych przejść granicznych. O przedłożenie analizy ryzyka z zaleceniami co do ocen mających się odbyć w formie niezapowiedzianych kontroli na miejscu Komisja może zwrócić się do agencji Frontex w dowolnym momencie.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/31

3. Analiza ryzyka, o której mowa w ust. 1 i 2, przedkładana przez Frontex jest przekazywana po raz pierwszy Komisji do dnia 27 lutego 2014 r.

Artykuł 8

Analiza ryzyka przygotowywana przez inne niż Frontex organy i jednostki organizacyjne Unii

W stosownym przypadku Komisja zwraca się do innych niż Frontex organów i jednostek organizacyjnych Unii uczestniczą­cych we wdrażaniu dorobku Schengen o przygotowanie analizy ryzyka – w tym analizy ryzyka odnośnie do korupcji i przestęp­czości zorganizowanej, o ile mogą one narazić na szwank stosowanie przez państwa członkowskie dorobku Schengen. Analizy takie można wykorzystać do opracowania rocznego programu ocen.

Artykuł 9

Kwestionariusz

1. Komisja w drodze aktów wykonawczych określa i aktuali­zuje w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi standar­dowy kwestionariusz. Projekt kwestionariusza może być konsul­towany z Fronteksem i Europolem. Standardowy kwestionariusz dotyczy odpowiedniego prawodawstwa, wspólnie uzgodnionych zaleceń i sprawdzonych rozwiązań – zwłaszcza tych, które wymieniono w katalogach Schengen – środków organizacyj­nych i technicznych dostępnych na potrzeby wdrażania dorobku Schengen, a także danych statystycznych dostępnych dla każdej ocenianej dziedziny. Te akty wykonawcze są przyj­mowane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

2. Do 1 lipca każdego roku Komisja przesyła standardowy kwestionariusz państwom członkowskim, które będą oceniane w kolejnym roku. Państwa członkowskie dostarczają Komisji odpowiedź na kwestionariusz w terminie ośmiu tygodni od momentu, gdy został przekazany. Komisja udostępnia odpo­wiedzi pozostałym państwom członkowskim i informuje o nich Parlament Europejski. Jeżeli Parlament Europejski o to wystąpi – zwłaszcza ze względu na powagę sprawy – Komisja w konkretnych przypadkach i zgodnie z mającymi zastoso­wanie przepisami o stosunkach między Parlamentem Europej­skim a Komisją informuje Parlament Europejski także o treści konkretnej odpowiedzi.

Artykuł 10

Zespoły prowadzące kontrole na miejscu

1. Zespoły prowadzące kontrole na miejscu składają się z ekspertów wyznaczonych przez państwa członkowskie oraz z przedstawicieli Komisji.

2. Komisja zwraca się do państw członkowskich o wyzna­czenie ekspertów mogących uczestniczyć w stosownych kontro­lach na miejscu i wskazuje ich specjalizację.

W przypadku zapowiedzianych kontroli na miejscu o wyzna­czenie ekspertów Komisja zwraca się do państw członkowskich nie później niż trzy miesiące przed planowaną kontrolą. Państwa członkowskie wyznaczają ekspertów w terminie dwóch tygodni od otrzymania tego wniosku.

W przypadku niezapowiedzianych kontroli na miejscu o wyzna­czenie ekspertów Komisja zwraca się do państw członkowskich nie później niż dwa tygodnie przed planowaną kontrolą. Państwa członkowskie wyznaczają ekspertów w terminie 72 godzin od otrzymania tego wniosku.

3. Maksymalnie dwóch przedstawicieli Komisji może uczest­niczyć w kontroli na miejscu. Liczba ekspertów z państw człon­kowskich, którzy uczestniczą w kontroli na miejscu, nie może przekroczyć ośmiu w przypadku kontroli zapowiedzianych i sześciu w przypadku kontroli niezapowiedzianych.

Jeżeli liczba ekspertów wyznaczonych przez państwa członkow­skie przekracza odpowiednią maksymalną liczbę określoną w akapicie pierwszym, Komisja – po zasięgnięciu opinii zainte­resowanych państw członkowskich – powołuje członków zespołu, kierując się równowagą geograficzną i specjalizacją.

4. Eksperci z państw członkowskich nie mogą uczestniczyć w misji oceniającej, jeżeli jej częścią jest kontrola na miejscu w państwie członkowskim, w którym są zatrudnieni.

5. Komisja może zwrócić się do agencji Frontex, Europolu lub innych organów i jednostek organizacyjnych Unii uczestni­czących we wdrażaniu dorobku Schengen o wyznaczenie przed­stawiciela, który weźmie udział w charakterze obserwatora w kontroli na miejscu odnoszącej się do dziedziny objętej kompetencjami tej agencji, organu lub jednostki.

6. W ramach zespołu prowadzącego kontrolę na miejscu funkcję głównych ekspertów pełnią przedstawiciel Komisji oraz ekspert z jednego z państw członkowskich wyznaczony wspólnie przez członków tego zespołu jak najszybciej po utwo­rzeniu zespołu. Główni eksperci są wyznaczani odpowiednio wcześnie przed opracowaniem szczegółowego programu, o którym mowa w art. 13 ust. 2.

Artykuł 11

Zespoły odpowiadające za oceny na podstawie kwestionariusza

1. W przypadku gdy – jak przewiduje to art. 4 ust. 2 – kwestionariusz jest stosowany niezależnie, tj. po jego użyciu nie następuje kontrola na miejscu, zespół odpowiedzialny za ocenę odpowiedzi na kwestionariusz składa się z ekspertów z państw członkowskich oraz z przedstawicieli Komisji.

PL L 295/32 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

2. Wysyłając kwestionariusz do państwa członkowskiego mającego podlegać ocenie, Komisja zwraca się do państw człon­kowskich o wyznaczenie ekspertów mogących uczestniczyć w ocenie i wskazuje ich specjalizację. Państwa członkowskie wyznaczają ekspertów w terminie dwóch tygodni od otrzy­mania tego wniosku. Eksperci są wyznaczani zgodnie z art. 10 ust. 3 i 4.

Artykuł 12

Eksperci

Eksperci uczestniczący w ocenach dysponują odpowiednimi kwalifikacjami, w tym gruntowną wiedzą teoretyczną i doświad­czeniem praktycznym w dziedzinach podlegających mechaniz­mowi oceny, oraz solidną znajomością zasad, procedur i technik oceny, a także umiejętnością skutecznego porozumiewania się w powszechnie znanym języku. W tym celu państwa członkow­skie i Komisja, we współpracy ze stosownymi organami i jednostkami organizacyjnymi Unii, zapewniają ekspertom odpowiednie szkolenie, w tym szkolenie dotyczące poszano­wania praw podstawowych.

Artykuł 13

Przebieg kontroli na miejscu

1. Zespoły prowadzące kontrole na miejscu podejmują wszelkie niezbędne działania przygotowawcze, by zapewnić skuteczność, dokładność i spójność takich kontroli.

2. Szczegółowy program zapowiedzianych kontroli na miejscu opracowuje Komisja w ścisłej współpracy z głównymi ekspertami i danym państwem członkowskim. O tym programie informowane są państwa członkowskie. Szczegółowy program niezapowiedzianych kontroli na miejscu opracowuje Komisja.

Dane państwo członkowskie jest powiadamiane o harmono­gramie i o szczegółowym programie i proszone o opinię na ten temat:

a) co najmniej sześć tygodni przed planowanym terminem zapowiedzianej kontroli na miejscu;

b) co najmniej 24 godziny przed planowanym terminem nieza­powiedzianej kontroli na miejscu.

Niezapowiedziane kontrole na granicach wewnętrznych odby­wają się bez uprzedniego powiadamiania danego państwa członkowskiego (danych państw członkowskich). Komisja w ścisłej współpracy z państwami członkowskimi opracowuje ogólne wytyczne co do praktycznych zasad takich kontroli.

3. Każdy z członków zespołu prowadzącego kontrolę na miejscu posiada dokument identyfikacyjny upoważniający go do przeprowadzenia takiej kontroli zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

4. Oceniane państwo członkowskie zapewnia, by zespół prowadzący kontrolę na miejscu był w stanie wypełnić przypa­dające mu zadanie w zakresie weryfikacji działań w dziedzinach podlegających ocenie. W szczególności zapewnia ono, by zespół

prowadzący kontrolę na miejscu miał bezpośredni kontakt z odpowiednimi osobami oraz dostęp do wszelkich stref, pomieszczeń i dokumentów niezbędnych do przeprowadzenia oceny.

5. Oceniane państwo członkowskie udziela zespołowi prowadzącemu kontrolę na miejscu pomocy w realizacji zada­nia, korzystając z wszelkich środków leżących w jego prawnie wyznaczonych kompetencjach.

6. W przypadku zapowiedzianych kontroli na miejscu Komisja uprzednio przedstawia państwu członkowskiemu mają­cemu podlegać ocenie imiona i nazwiska ekspertów wchodzą­cych w skład zespołu prowadzącego kontrolę na miejscu. Państwo członkowskie mające podlegać ocenie wyznacza punkt kontaktowy odpowiedzialny za praktyczną organizację kontroli na miejscu.

7. Komisja i państwa członkowskie odpowiadają za doko­nanie niezbędnych przygotowań odnośnie do podróży swoich ekspertów wchodzących w skład zespołu prowadzącego kontrolę na miejscu do ocenianego państwa członkowskiego (ocenianych państw członkowskich) oraz podróży powrotnej. Koszty podróży i zakwaterowania ekspertów uczestniczących w kontrolach na miejscu są zwracane przez Komisję.

Oceniane państwo(-wa) członkowskie odpowiada(-ją) za zapew­nienie koniecznego zakwaterowania i koniecznego transportu na miejscu. W przypadku niezapowiedzianych kontroli na miejscu w przygotowaniu zakwaterowania dla ekspertów pomaga Komisja.

Artykuł 14

Sprawozdania z oceny

1. Po każdej ocenie sporządzone zostaje sprawozdanie z oceny. Sprawozdanie to opiera się na ustaleniach z kontroli na miejscu oraz na kwestionariuszu – stosownie do przypadku. W przypadku kontroli na miejscu sprawozdanie z oceny zostaje sporządzone przez zespół prowadzący kontrolę na miejscu podczas tej kontroli.

Na ekspertach z państw członkowskich oraz przedstawicielach Komisji spoczywa ogólny obowiązek sporządzenia sprawoz­dania z oceny oraz zapewnienia jego integralności i jakości. W przypadku rozbieżnych opinii odpowiednio zespół prowa­dzący kontrolę na miejscu lub zespół odpowiedzialny za ocenę odpowiedzi na kwestionariusz stara się osiągnąć kompromis.

2. W sprawozdaniu z oceny analizuje się, stosownie do przy­padku, aspekty jakościowe, ilościowe, operacyjne, administra­cyjne i organizacyjne oraz umieszcza się wykaz wszelkich niedociągnięć stwierdzonych w toku oceny.

3. Każdemu z ustaleń sprawozdania z oceny przypisywana jest jedna z poniższych ocen:

a) zgodnie z wymogami;

b) zgodnie z wymogami, ale potrzebne usprawnienia;

c) niezgodnie z wymogami.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/33

4. Komisja przedstawia projekt sprawozdania z oceny podlegającemu jej państwu członkowskiemu w terminie sześciu tygodni od kontroli na miejscu lub od momentu uzyskania odpowiedzi na kwestionariusz – stosownie do przypadku. Oceniane państwo członkowskie w ciągu dwóch tygodni od jego otrzymania przedstawia uwagi do projektu sprawozdania z oceny. Na wniosek ocenianego państwa członkowskiego odbywa się spotkanie redakcyjne. W projekcie sprawozdania z oceny można zamieścić uwagi ocenianego państwa członkow­skiego.

5. Komisja przedstawia projekt sprawozdania z oceny i uwagi ocenianego państwa członkowskiego do tego sprawoz­dania pozostałym państwom członkowskim i prosi je o ustosun­kowanie się do odpowiedzi na kwestionariusz, do projektu spra­wozdania z oceny oraz do uwag ocenianego państwa człon­kowskiego.

Na tej podstawie Komisja – w razie potrzeby po dokonaniu stosownych zmian w projekcie sprawozdania z oceny – przyj­muje w drodze aktu wykonawczego sprawozdanie z oceny. Ten akt wykonawczy jest przyjmowany zgodnie z procedurą spraw­dzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2. Komisja przekazuje sprawozdanie z oceny Parlamentowi Europejskiemu.

Artykuł 15

Zalecenia

1. Sporządzając sprawozdanie z oceny oraz w świetle ustaleń i ocen w nim zawartych, eksperci z państw członkowskich i przedstawiciele Komisji opracowują projekt zaleceń co do działań naprawczych mających zaradzić wszelkim niedociągnię­ciom stwierdzonym podczas oceny oraz wskazują priorytety ich realizacji, a w stosownym przypadku – przykłady sprawdzo­nych rozwiązań.

2. Komisja przedkłada Radzie wniosek w sprawie przyjęcia zaleceń, o których mowa w ust. 1.

3. Rada przyjmuje zalecenia, o których mowa w ust. 1, i przekazuje je Parlamentowi Europejskiemu i parlamentom narodowym.

Artykuł 16

Działania następcze i monitorowanie

1. W terminie trzech miesięcy od przyjęcia zaleceń, o których mowa w art. 15 ust. 3, oceniane państwo członkowskie dostarcza Komisji i Radzie plan działań mających naprawić wszelkie wymienione w sprawozdaniu z oceny niedociągnięcia. Jeżeli w zaleceniach stwierdzono, że oceniane państwo człon­kowskie poważnie zaniedbuje swoje obowiązki, to państwo członkowskie przedstawia plan działań w terminie jednego miesiąca od przyjęcia tego zalecenia. Komisja przekazuje ten plan Parlamentowi Europejskiemu.

2. W terminie jednego miesiąca od otrzymania planu działań od ocenianego państwa członkowskiego Komisja – po zasięg­nięciu opinii zespołu prowadzącego kontrolę na miejscu lub zespołu odpowiedzialnego za ocenę odpowiedzi na kwestiona­riusz – przedstawia Radzie ocenę adekwatności tego planu. Pozostałe państwa członkowskie zostają poproszone o ustosun­kowanie się do tego planu.

3. W terminie sześciu miesięcy, od momentu gdy przyjęte zostały zalecenia, oceniane państwo członkowskie przedkłada Komisji sprawozdanie z realizacji swojego planu działań, a następnie co trzy miesiące – kolejne sprawozdania, aż do momentu pełnej realizacji planu działań.

4. Niezależnie od sześciomiesięcznego terminu na przed­ łożenie sprawozdania z realizacji planu działań, o którym to okresie mowa w ust. 3, jeżeli w zaleceniach stwierdzono, że oceniane państwo członkowskie poważnie zaniedbuje swoje obowiązki, to państwo członkowskie przedkłada sprawozdanie z realizacji swojego planu działań w terminie trzech miesięcy od momentu, gdy przyjęte zostały zalecenia.

5. Zależnie od powagi stwierdzonych niedociągnięć oraz od środków podjętych w celu ich naprawienia Komisja może ustalić harmonogram zapowiedzianych ponownych kontroli na miejscu, mających sprawdzić realizację planu działań. Do udziału w ponownej kontroli Komisja zaprasza co najmniej czterech spośród ekspertów, którzy uczestniczyli w pierwszej kontroli na miejscu. W ponownej kontroli mogą na zaproszenie Komisji wziąć udział obserwatorzy. Program ponownej kontroli ustala Komisja. O programie ponownej kontroli oceniane państwo członkowskie jest powiadamiane co najmniej jeden miesiąc przed jej planowanym terminem. Komisja może zapla­nować również niezapowiedziane ponowne kontrole na miej­scu.

6. Komisja regularnie informuje Parlament Europejski i Radę o realizacji planów działań lub usprawnień, o których mowa w niniejszym artykule.

7. Jeżeli kontrola na miejscu wykaże poważne niedociągnię­cie, które zostanie uznane za poważne zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa wewnętrznego na obszarze bez kontroli na granicach wewnętrznych, Komisja z własnej inicja­tywy lub na wniosek Parlamentu Europejskiego lub państwa członkowskiego jak najszybciej powiadamia o tym Parlament Europejski i Radę.

8. Jeżeli oceniając państwo członkowskie, stwierdzono zgod­ność z wymogami, ale w zaleceniach zamieszczono wskazówki co do możliwych dalszych usprawnień zgodnie z art. 14 ust. 3 lit. b), oceniane państwo członkowskie w terminie sześciu miesięcy od momentu, gdy przyjęte zostały zalecenia, przed­stawia Komisji ocenę możliwości realizacji tych wskazówek.

PL L 295/34 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

Artykuł 17

Informacje szczególnie chronione

Członkowie zespołów prowadzących kontrolę na miejscu oraz zespołów odpowiedzialnych za ocenę odpowiedzi na kwestio­nariusz traktują jako poufne wszelkie informacje uzyskane w trakcie wykonywania obowiązków. Sprawozdania z oceny sporządzane po kontroli na miejscu są opatrywane klauzulą EU RESTRICTED/RESTREINT UE zgodnie z mającymi zastoso­wanie przepisami bezpieczeństwa. Oznaczenie klauzulą nie wyklucza możliwości udostępniania informacji Parlamentowi Europejskiemu. Przekazywanie i traktowanie informacji oraz przekazywanie dokumentów Parlamentowi Europejskiemu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem musi być zgodne z zasa­dami mających zastosowanie w stosunkach pomiędzy Parla­mentem Europejskim a Komisją w zakresie przekazywania i trak­towania informacji niejawnych. Po konsultacjach z danym państwem członkowskim Komisja decyduje, którą część spra­wozdania z oceny można podać do wiadomości publicznej.

Artykuł 18

Warunki uczestnictwa Zjednoczonego Królestwa i Irlandii

1. Eksperci ze Zjednoczonego Królestwa i z Irlandii uczest­niczą jedynie w ocenie tej części dorobku Schengen, w której stosowaniu państwa te mają prawo uczestniczyć.

2. Oceny, o których mowa w art. 4 ust. 1, dotyczą jedynie efektywnego i sprawnego stosowania przez Zjednoczone Króle­stwo i Irlandię tej części dorobku Schengen, w której stoso­waniu państwa te mają prawo uczestniczyć.

3. Zjednoczone Królestwo i Irlandia uczestniczą w przyj­mowaniu przez Radę zaleceń, zgodnie z art. 15 ust. 3, jedynie w odniesieniu do tej części dorobku Schengen, w której stoso­waniu państwa te mają prawo uczestniczyć.

Artykuł 19

Informowanie parlamentów narodowych

Komisja informuje parlamenty narodowe o treści i wynikach ocen.

Artykuł 20

Przedstawianie sprawozdań Parlamentowi Europejskiemu i Radzie

Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie coroczne całościowe sprawozdanie z ocen przeprowadzonych na mocy niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie to jest

podawane do wiadomości publicznej i zawiera informacje doty­czące ocen przeprowadzonych w poprzednim roku, wniosków wyciągniętych z każdej oceny oraz stanu działań naprawczych. Komisja przekazuje to sprawozdanie parlamentom narodowym.

Artykuł 21

Procedura komitetu

1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. W przypadku niewy­dania opinii przez komitet Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i zastosowanie ma art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 22

Przegląd

W terminie sześciu miesięcy od przyjęcia wszystkich spra­wozdań z ocen przewidzianych w pierwszym wieloletnim programie ocen, o którym mowa w art. 5 ust. 5, Komisja dokonuje przeglądu funkcjonowania niniejszego rozporządzenia i przedkłada Radzie stosowne sprawozdanie. Przegląd ten dotyczy wszystkich elementów niniejszego rozporządzenia, w tym funkcjonowania procedur przyjmowania aktów w ramach mechanizmu ocen. Sprawozdanie to Komisja przekazuje Parla­mentowi Europejskiemu.

Artykuł 23

Przepisy przejściowe i uchylenie

Bez uszczerbku dla drugiego i trzeciego akapitu niniejszego artykułu decyzja z dnia 16 września 1998 r. traci moc ze skutkiem od dnia 26 listopada 2013 r.

Część I decyzji, o której mowa w akapicie pierwszym, ma zastosowanie do dnia 1 stycznia 2016 r. w odniesieniu do już rozpoczętych w dniu 26 listopada 2013 r. procedur oceny państwa członkowskiego.

Część II I decyzji, o której mowa w akapicie pierwszym, ma zastosowanie do dnia 27 listopada 2014 r. w odniesieniu do już rozpoczętych w dniu 26 listopada 2013 r. procedur oceny państwa członkowskiego.

Artykuł 24

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/35

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach człon­kowskich zgodnie z Traktatami.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 7 października 2013 r.

W imieniu Rady

J. BERNATONIS Przewodniczący

PL L 295/36 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 6.11.2013

Oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji

Parlament Europejski, Rada i Komisja wyrażają zadowolenie z powodu przyjęcia rozporządzenia zmienia­jącego kodeks graniczny Schengen w celu ustanowienia wspólnych zasad tymczasowego przywracania w wyjątkowych okolicznościach kontroli granicznej na granicach wewnętrznych oraz rozporządzenia w sprawie ustanowienia mechanizmu oceny i monitorowania w celu weryfikacji stosowania dorobku Schengen. Instytucje te są zdania, że nowe mechanizmy stanowią właściwą odpowiedź na apel Rady Europejskiej zawarty w jej konkluzjach z dnia 24 czerwca 2011 r. o zwiększenie współpracy i wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi w strefie Schengen oraz o skuteczny i niezawodny system monitorowania i oceny pozwalający egzekwować wspólne zasady oraz ulepszać, dostosowywać i rozszerzać kryteria oparte na dorobku prawnym UE, któremu to apelowi towarzyszyło przypomnienie, że należy skutecznie i spójnie zarządzać zewnętrznymi granicami UE, wspólnie ponosząc za to odpowiedzialność, działając solidarnie oraz praktycznie współpracując.

Stwierdzają, że przedmiotowa zmiana kodeksu granicznego Schengen zwiększy koordynację i współpracę na szczeblu Unii, gdyż z jednej strony zapewni kryteria warunkujące ewentualne przywracanie przez państwa członkowskie kontroli granicznych, a z drugiej – stworzy unijny mechanizm pozwalający reagować na prawdziwie krytyczne sytuacje, gdy zagrożone będzie ogólne funkcjonowanie obszaru bez kontroli na granicach wewnętrznych.

Podkreślają, że nowy system oceny jest mechanizmem unijnym, że obejmie wszystkie aspekty dorobku Schengen oraz wymagać będzie uczestnictwa ekspertów z państw członkowskich, Komisji i ze stosownych agencji UE.

Rozumieją, że ewentualne przyszłe wnioski Komisji w sprawie zmiany przedmiotowego systemu oceny będą przedkładane do konsultacji Parlamentowi Europejskiemu, tak by przed przyjęciem ostatecznej wersji tekstu można było w jak najszerszym zakresie uwzględnić jego opinię.

PL 6.11.2013 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 295/37

Portal EUR-Lex (http://new.eur-lex.europa.eu) zapewnia bezpośredni i bezpłatny dostęp do prawo- dawstwa Unii Europejskiej. EUR-Lex umożliwia dostęp do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej

oraz traktatów, aktów prawnych, orzecznictwa i aktów przygotowawczych.

Dodatkowe informacje o Unii Europejskiej znajdują się na stronie: http://europa.eu PL