TEaTR ZAR TEATr ErA rOBERTO bACCI

TRZECI TEATR LECHA RACZAKA tHEODoROS TErZOPOULoS

II Sezon Mistrzów październik–grudzień 20152nd Season of the Masters October–December 2015

ŒW

IAT M

IEJSCEM

PRAW

DY

THE W

ORLD

AS A

PLACE O

F TRUTH

THE WORLD AS A PLACE OF TRUTH2nd Season of the MastersOctober–December 2015

BOOKINGS AND TICKETS: sekretariat@grotowski-institute.art.pl; tel. 71 34 45 320;www.biletin.plPlease note that all booked tickets must be collected from the Office (Przejście Żelaźnicze) no later than one day before the chosen performance. VENUES:

The Grotowski Institute Laboratory Theatre Space, Przejście Żelaźnicze Na Grobli Studio, ul. Na Grobli 30/32

Wrocław Contemporary Theatre, Stage in the Attic, ul. Rzeźnicza 12

d Dworzec Świebodzki, pl. Orląt Lwowskich 20b

ŒWIAT MIEJSCEM PRAWDYII Sezon MistrzówPaździernik–grudzień 2015

REZERWACJA MIEJSC I SPRZEDAŻ BILETÓW: sekretariat@grotowski-institute.art.pl, tel. 71 34 45 320, oraz www.biletin.plProsimy o odbiór biletów i wejściówek w Sekretariacie (Przejście Żelaźnicze) najpóźniej dzień przed spektaklem.

MIEJSCA: Instytut Grotowskiego

Sala Teatru Laboratorium, Przejście Żelaźnicze Studio Na Grobli, ul. Na Grobli 30/32

Wrocławski Teatr Współczesny, Scena Na Strychu, ul. Rzeźnicza 12

d Dworzec Świebodzki, pl. Orląt Lwowskich 20b

DOFINANSOWANO ZE ŚRODKÓW MINISTERSTWA KULTURY I DZIEDZICTWA NARODOWEGO/SUPPORTED BY THE MINISTER OF CULTURE AND NATIONAL HERITAGE OF THE REPUBLIC OF POLAND O R G A N I Z AT O R / O R G A N I S E D B Y

Instytut im. Jerzego Grotowskiego, Rynek-Ratusz 27, 50-101 Wrocławtel./faks +48 71 34 34 267, program@grotowski-institute.art.pl

www.grotowski-institute.art.pl | Facebook/Instytut Grotowskiego | www.grotowski.net

8–10 października 2015 CZWARTEK–SOBOTA Anhelli. Wołanie / Breslau 1945Spektakl Teatru ZARd DWORZEC ŚWIEBODZKI 19:00BILETY: 20 ZŁ

Program

16–18, 20–21 października 2015 PIĄTEK–NIEDZIELA, WTOREK–ŚRODA

Armine, SisterSpektakl Teatru ZAR

STUDIO NA GROBLI 19:00BILETY: 20 ZŁ

23–25 października 2015 PIĄTEK–NIEDZIELA

W świetle. WariacjePokaz studyjny Teatru Era w reżyserii Roberta Bacciego

STUDIO NA GROBLI23.10 21:00 24–25.10 19:00WSTĘP WOLNY, WYMAGANA REZERWACJA MIEJSCW języku włoskim z polskimi napisamiWspółorganizatorzy: Narodowe Forum Muzyki i Instytut im. Jerzego GrotowskiegoPartner strategiczny: KGHM Polska Miedź S.A.Dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach przygotowań do Europejskiej Stolicy Kultury 2016

6 listopada 2015PIĄTEK

Spisek smoleńskiSpektakl Trzeciego Teatru Lecha Raczaka

SALA TEATRU LABORATORIUM 19:00BILETY: 20 ZŁ

7 listopada 2015SOBOTA

Misterium buffo Spektakl Trzeciego Teatru Lecha Raczaka w WROCŁAWSKI TEATR WSPÓŁCZESNY, SCENA NA STRYCHU 18:00 BILETY: 20 ZŁ

8 listopada 2015 NIEDZIELA

Ach... Żyliśmy Spektakl Trzeciego Teatru Lecha Raczaka

SALA TEATRU LABORATORIUM 19:00BILETY: 20 ZŁ

4–6 grudnia 2015PIĄTEK–NIEDZIELA

Mauzer Spektakl w reżyserii Theodorosa Terzopoulosa

SALA TEATRU LABORATORIUM 19:00BILETY: 20 ZŁ

11–12 grudnia 2015 PIĄTEK–SOBOTA

Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwieSpektakl Teatru ZAR

SALA TEATRU LABORATORIUM 19:00 BILETY: 20 ZŁ

THU–SAT 8–10 October 2015 Anhelli: The Calling / Breslau 1945 Performance by Teatr ZARd DWORZEC ŚWIEBODZKI 19:00ADMISSION: 20 PLN

Events

FRI–SUN, TUE–WED 16–18, 20–21 October 2015 Armine, Sister Performance by Teatr ZAR

NA GROBLI STUDIO 19:00ADMISSION: 20 PLN

FRI–SUN 23–25 October 2015In the Light: Variations Studio presentation by Era Theatre, dir. Roberto Bacci

NA GROBLI STUDIO23.10 21:00 24–25.10 19:00ADMISSION FREE, ADVANCE BOOKING REQUIREDIn Italian with Polish subtitles Co-organisers: The National Forum of Music and the Grotowski Institute Strategic partner: KGHM Polska Miedź S.A. Supported by the Polish Minister of Culture and National Heritage as part of Wrocław’s preparations to be European Capital of Culture in 2016

FRI 6 November 2015 The Smolensk Conspiracy Performance by Trzeci Teatr Lecha Raczaka (Lech Raczak’s Third Theatre)

LABORATORY THEATRE SPACE 19:00ADMISSION: 20 PLN

SAT 7 November 2015 Mistero Buffo Performance by Trzeci Teatr Lecha Raczaka (Lech Raczak’s Third Theatre)w WROCŁAW CONTEMPORARY THEATRE, STAGE IN THE ATTIC 18:00ADMISSION: 20 PLN

SUN 8 November 2015  Oh, How Nobly We Lived Performance by Trzeci Teatr Lecha Raczaka (Lech Raczak’s Third Theatre)

LABORATORY THEATRE SPACE 19:00ADMISSION: 20 PLN

FRI–SUN 4–6 December 2015Mauser Performance, dir. Theodoros Terzopoulos

LABORATORY THEATRE SPACE 19:00ADMISSION: 20 PLN

FRI–SAT 11–12 December 2015 Caesarean Section: Essays on Suicide Performance by Teatr ZAR

LABORATORY THEATRE SPACE 19:00ADMISSION: 20 PLN

tEATr ZAr

Teatr ZAR to międzynarodowy zespół założony we Wrocławiu przez stażystów Instytutu Grotowskiego. Jego skład kształtował się w trakcie cyklicznych wypraw badawczych do Gruzji w la-tach 1999–2003. Podczas tych podróży grupa poznała tradycje muzyczne, esencją których jest zbiór wielowiekowych pieśni polifonicznych, stanowiących prawdopodobnie najstarszą formę wielogłosu. Nazwa teatru „ZAR” zaczerpnięta została od tytułu pieśni pogrzebowych, które w tradycji kaukaskiej, m.in. odwie-dzanej przez grupę Swanetii, są istotą śpiewu rozumianego jako „kolumna dźwięku”.

Praca zespołu wypływa z przekonania, że teatr, wbrew grec-kiemu thea – widzenie, nie powinien być wyłącznie oglądany, lecz przede wszystkim słuchany. „Wierzymy, że z takiego słuchania rodzą się głębokie obrazy, które nie mogłyby zostać stworzone nawet najnowszymi środkami teatralnej techniki. Wierzymy, że nawet ciało śpiewającego aktora lśni i emanuje energią dźwięku i pieśni, którą on sam się staje”.

Spektakle zespołu są częścią długiego procesu prób, po-szukiwań, wypraw i osobistych eksploracji. ZAR przynosi teatr sprzed podziału na gatunki i style, z czasów, kiedy był on wciąż jednią sztuk, czy nawet jednią rzemiosła i życia. Zespół tworzy w przeświadczeniu, które płynie z polskiej myśli romantycznej, iż zadania sztuki są nie tylko komplementarne wobec „poruszenia religijnego”, lecz potrafią zapełnić dynamiczną lukę między co-dziennością a transcendencją. Juliusz Osterwa, który jako jeden z nielicznych starał się uchwycić te idee w praktyce, i z którego myśli czerpał m.in. Jerzy Grotowski, zapisał w swych notatkach zdanie, że „Bóg stworzył teatr dla tych, którym nie wystarcza Kościół”.

Od 2011 roku zespół pracuje nad projektem „Armine, Sister”, dedykowanym kulturze ormiańskiej, realizowanym poprzez wy-prawy i studia nad ormiańską historią i tradycją. Jedną z podsta-wowych idei projektu jest podjęcie kwestii tabuizacji i zakłamania historii skonfrontowanej z powinnością dawania świadectwa. Premiera nowego spektaklu miała miejsce 28 listopada 2013 roku w Studiu Na Grobli Instytutu Grotowskiego.Więcej informacji: www.teatrzar.art.pl

Teatr ZAR is a multinational group that was formed in Wrocław by apprentices of the Grotowski Institute and took shape during annual research expeditions to Georgia between 1999 and 2003. During these expeditions, the apprentices collected much musical material, including a core of centuries-old polyphonic songs that are probably the oldest forms of polyphony in the world. The name of the group, ZAR, is taken from the title of funeral songs, which in Caucasian tradition, among others in Svaneti, are the essence of singing understood as “column of sound”.

Work of Teatr ZAR attempts to demonstrate that theatre does not only relate to thea (Greek for “seeing”) but it is something that above all should be heard. From such hearing, deep images are born that would be impossible to create even by means of the most modern theatre technology; where the body of a singing actor shines and emanates with the energy of sound, of the song that lies within.

Performances of the company are just part of a long process of research, expeditions, personal explorations and transforma-tion. ZAR brings back theatre as it was before art ruptured into dif-ferent disciplines and styles. Its work addresses themes that, in the contemporary world, seem to be reserved only for the religious domain. It comes from conviction, influenced by Polish Romantic ideas, that art is not only complementary to religion but can fill the dynamic chasm between the everyday and transcendent life. Juliusz Osterwa, one of the greatest figures of 20th-century Polish theatre who tried to put these ideas into practice – and one whose ideas had a great impact on Jerzy Grotowski – once wrote: “God created theatre for those for whom the church does not suffice”.From 2011 the company is working on the new project Armine, Sister, dedicated to Armenian culture and realised through expe-ditions and studies of Armenian tradition and history.

The new performance was premiered on 28 November 2013 in the Na Grobli Studio of the Grotowski Institute in Wrocław.More information: www.teatrzar.art.pl

 Armine, SisterFot./Photo by Karol Jarek

Anhelli. Wołanie / Breslau 1945Przyszli wygnańce na Ziemię Sybirską i obrawszy miejsce szerokie,

zbudowali dom drewniany... Juliusz Słowacki: Anhelli

Spektakl, będący hołdem dla autora Anhellego oraz wspomnie-niem jego podróży do Ziemi Świętej z Neapolu przez Aleksan-drię, Kair i Damaszek, dedykujemy Wrocławiowi oraz wszystkim tym, którzy przybyli tu po drugiej wojnie światowej. Podobnie jak w październiku 2011 roku w ruinach kościoła San Augustino w Bel-chite koło Saragossy, mieście noszącym ślady hiszpańskiej wojny domowej (1936–1939), Anhelli wybrzmi we Wrocławiu w szcze-gólnym kontekście. Zaprezentowany zostanie na Dworcu Świe-bodzkim, gdzie siedemdziesiąt lat temu ludzie z Ziem Wschod-nich, zmuszeni do opuszczenia domów, wysiadali z pociągów, by zamieszkać w obcym, zniszczonym mieście, które z czasem uczynili swoim.

Spektakl Anhelli. Wołanie, który powstawał w czasie naszych wędrówek po Europie, zbudowany jest z fragmentów liturgii kor-sykańskiej, greckiej, sardyńskiej oraz hymnów rosyjskiego prawo-sławia. Najsilniejszym tworzącym go akordem pozostaje jednak cisza, którą wpisaliśmy w brzmienie ruin kościoła San Augustino w Belchite wbrew zniszczeniu, które go dotknęło, na przekór hi-storii. Na Dworzec Świebodzki przychodzimy przekonani, że teatr – jak kolumna dźwięków – pozwoli nam stworzyć oś pomiędzy przeszłością a czasem obecnym. — Jarosław Fret

PROWADZENIE PROJEKTU: Jarosław FretAKTORZY: Matej Matejka (Anhelli), Ditte Berkeley/Kamila Klamut (Ellenai/Eloe)oraz Przemysław Błaszczak, Alessandro Curti, Jean François Favreau, Aleksandra Kotecka, Jarosław Fret, Ewa Pasikow-ska, Tomasz Wierzbowski REALIZACJA ŚWIATEŁ: Maciej MądryPOLSKA PREMIERA: 15 kwietnia 2010CZAS TRWANIA: 60 min.

Anhelli: The Calling / Breslau 1945Exiles came to the land of Siberia, and having chosen a broad site

they built a wooden house... Juliusz Słowacki, Anhelli, translated by Dorothea Prall Radin, 1930

This performance, which is a tribute to the author of Anhelli and his journey from Naples to the Holy Land via Alexandria, Cairo and Damascus, will be dedicated to the city of Wrocław and all those who came here just after World War II. Like in October 2011, in the ruins of a church in Belchite near Zaragoza, in the city that still bears traces of the Spanish Civil War (1936–1939), Anhelli will again resound in a very particular context. It will be performed at the Świebodzki Railway Station, where 70 years ago people com-ing from the eastern lands, forced to leave their homes, got out of trains before they settled in the foreign, dramatically destroyed city which they have made their new home.

Anhelli: The Calling, created during Teatr ZAR’s travels in Europe, is built out of fragments of Corsican, Greek and Sardinian litur-gies, as well as Russian Orthodox hymns. However, the strongest of the consonances that build the piece is silence, which we have integrated into the sound of the ruins of St Augustine’s Church in Belchite, despite its destruction, despite the history. We will come to the Świebodzki Railway Station convinced that theatre – like a column of sounds – will allow us to create an axis between the past and the present. — Jarosław Fret

PROJECT LEADER Jarosław FretPERFORMERS Matej Matejka (Anhelli), Ditte Berkeley/Kamila Klamut (Ellenai/Eloe)and Przemysław Błaszczak, Alessandro Curti, Jean François Favreau, Aleksandra Kotecka, Jarosław Fret, Ewa Pasikowska, Tomasz Wierzbowski LIGHTING Maciej Mądry PREMIERED ON 15 April 2010 (Poland)RUNNING TIME 60 minutes  Anhelli. Wołanie / Breslau 1945

Anhelli: The Calling / Breslau 1945Fot./Photo by Karol Jarek

Armine, SisterSpektakl Armine, Sister jest dedykowany historii,

kulturze i ludobójstwu Ormian.

W pierwotnym zamierzeniu spektakl miał być seansem, w którym to nie my wołamy tych, którzy odeszli, lecz duchy zmarłych wołają o unaocznienie, odczytanie śladu. Tytuł, Armine, Sister, rozumie-my jak pierwsze słowa listu bez czytelnego adresu, skazanego na wędrówkę w czasie i przestrzeni.

Mając na uwadze perspektywę, jaką nakreślił dla poezji, sztu-ki, a nawet edukacji po Auschwitz Theodor W. Adorno, chcieliby-śmy zadać pytanie: „Czy XXI wiek ma szansę nie stać się wiekiem ignorancji?”. Poprzez nowy spektakl próbujemy zapytać o Europę, działając w przekonaniu, iż Europa jest pytaniem – o historię, toż-samość, godność. Jedną z podstawowych idei Armine, Sister jest podjęcie kwestii tabuizacji i zakłamania historii skonfrontowanej z powinnością dania świadectwa.

Pracując nad spektaklem, wielokrotnie przywoływaliśmy Fugę śmierci Paula Celana, w której sny oprawców i ofiar śnią się w jed-nej przestrzeni. Przestrzeń spektaklu-seansu pamięci, jak przestrzeń snu, jest wspólnie zamieszkana przez tysiące istnień. Armine, Sister dotyka kwestii, jak bolesny bywa proces niesienia pamięci. Stanowi również próbę wskazania/nazwania naszego miejsca wobec minio-nych pokoleń oraz próbę zrozumienia, kim jesteśmy – my stojący za-wsze po drugiej pamięci jak po drugiej stronie aparatu fotograficznego. Nasze oko wciąż przygląda się historii przez wziernik: ślad, cień, myśl.

Armine, Sister przynosi fundamentalną zmianę w pracy Teatru ZAR. W oparciu o rozwijaną od ponad dziesięć lat kompetencję wokalną zespołu, budowaną na doświadczeniu wykonawczym pieśni polifonicznych (grupa jako jedyna na świecie, głównie ze względu na trudność techniki głosowej, wykonuje swańskie/gru-zińskie pieśni pogrzebowe i hymny sardyńskie), dla projektu zde-cydowaliśmy o zgłębieniu anatolijskich tradycji monodycznych.

Do współrealizacji nowego spektaklu zaprosiliśmy muzyków re-prezentujących różne tradycje muzyczne Azji Mniejszej, Anatolii oraz Iranu, których spotkaliśmy podczas swoich wypraw: Dengbesza Kazo, kurdyjskiego śpiewaka urodzonego w Wan, Murata İçlinalçę, mistrza śpiewu w kościele pod wezwaniem św. Grzegorza Oświeci-ciela w Stambule, Mahsę i Marjan Vahdat, śpiewaczki z Teheranu, oraz Vahana Kerovpyana, kompozytora i perkusistę urodzonego w ormiańskiej rodzinie w Paryżu. Współpracujemy także ze śpie-waczką Virginią Pattie Kerovpyan. Najważniejszym współpracowni-kiem w pracy nad Armine, Sister jest Aram Kerovpyan – pocho-dzący ze Stambułu mistrz śpiewu w katedrze ormiańskiej w Paryżu.

Armine, SisterArmine, Sister is dedicated to Armenian history and culture

and to the Armenian genocide.

Originally, the piece was intended as a séance in which it is not us calling the departed, but the spirits of the dead calling to have a trace of the past revealed, made visible, unearthed. The title, Armine, Sister, recalls the first two words of a letter with no clear address, which is doomed to drift around in time and space.

In light of the post-Auschwitz future that Theodor W. Adorno envisaged for poetry, art and education, we would like to ask: “Is there a chance that the 21st century will not become the century of ignorance?” In our new piece we ask about Europe, convinced that Europe is a question – one about history, identity, dignity. One of the main ideas of Armine, Sister is to tackle the issue of historic taboos and lies as opposed to a duty to witness.

When working on the performance, we often invoked Paul Celan’s Death Fugue, in which the dreams of the murderers and victims are dreamt in the same space. The space of the perfor-mance/séance of memory, like the space of a dream, is co-in-habited by thousands of beings. Armine, Sister touches on how painful the memory-carrying process can be. It is also an attempt to identify/name our place in relation to past generations, and to understand who we are – we, who always stand on the other side of memory like on the other side of the camera. We gaze at history through a peephole, seeing only a trace, a shadow, a thought.

For our new project, Armine, Sister, we decided to explore Anatolian monodic traditions, based on the group’s vocal compe-tence built for over ten years, resulting from our experience per-forming polyphonic songs. The project includes musicians from various music traditions of Asia Minor, Anatolia and Iran, whom we met on our expeditions: the Wan-born Kurdish singer Dengbej Kazo; Murat Iclinalca, the master singer at St Gregory the Illu-minator Church in Istanbul; the Teheran-born sisters Mahsa and Marjan Vahdat; and Vahan Kerovpyan, a composer and drummer born to an Armenian family in Paris. We also collaborate with the

Armine, Sister Fot./Photo by Karol Jarek

DRAMATURGIA MUZYCZNA, ARCHITEKTURA SPEKTAKLU, REŻYSERIA: Jarosław Fret AKTORZY/MUZYCY: Davit Baroyan, Ditte Berkeley, Przemysław Błaszczak, Alessandro Curti, Jarosław Fret, Murat İçlinalça, Dengbesz Kazo, Aram Kerovpyan, Vahan Kerovpyan, Kamila Klamut, Aleksandra Kotecka, Simona Sala, Orest Sharak, Mahsa Vahdat, Marjan Vahdat, Tomasz WierzbowskiPROWADZENIE STUDIA ŚPIEWU MODALNEGO: Aram KerovpyanWSPÓŁPRACA WOKALNA: Virginia Pattie KerovpyanSCENOGRAFIĘ WYKONAŁ zespół kierowany przez Piotra Jacyka: Maciej Mądry, Krzysztof Nawój, Paweł Nowak, Bartosz Radziszewski, Andrzej WaladaREALIZACJA ŚWIATEŁ: Maciej MądryKOORDYNACJA PROJEKTU: Magdalena MądraPOLSKA PREMIERA: 28 listopada 2013CZAS TRWANIA: 80 min.

Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwieSpektakl dedykujemy:Sile GrawitacjiNaszym GardłomPannom RoztropnymPannom GłupimWszystkim LetnimZygmuntowi Duczyńskiemu

Tytuł przedstawienia jest w swej istocie metaforą potrzeby samobój-stwa i stanu samobójczego – siły fatalnej, siły zbawiennej, trzyma-jącej każdego przy życiu. To rzecz o możliwej, a zarazem koniecznej zdolności przedłużania własnego oddechu, w chwili, kiedy w żyłach czuje się kawałki szkła, które jeszcze nie zdołały dotrzeć do serca.

Podstawowa linia struktury muzycznej spektaklu zbudowana została w oparciu o wielogłosowe pieśni korsykańskie, w które wpleciono wątki bułgarskie, rumuńskie, islandzkie i czeczeńskie. Energia opracowanej muzyki wiele zawdzięcza Erikowi Satie i jego rozpoznaniu siły, jaką niesie każda kropla dźwięku. Tradycyjny materiał muzyczny przetworzono tu jednak w formę współczesną i dopełniono intensywną partyturą ruchową. Nie potrafimy powie-dzieć, ile spektakl zawdzięcza Aglaji Veteranyi.

W czasie pracy nad spektaklem członkowie Teatru ZAR wy-prawiali się kilkakrotnie na Korsykę w poszukiwaniu materiału muzycznego, który stałby się podstawą powstającej partytury muzycznej. Szczególnie ważnym momentem było czynne uczest-nictwo w liturgii paschalnej w Tox koło Bastii, dlatego też muzyka liturgiczna korsykańskich konfraterni buduje kulminantę spekta-

singer Virginia Pattie Kerovpyan. Our main collaborator on Armine, Sister is Aram Kerovpyan, the Istanbul-born master singer of the Armenian Cathedral in Paris.

MUSICAL DRAMATURGY, INSTALLATION, DIRECTOR Jarosław FretPERFORMERS/MUSICIANS Davit Baroyan, Ditte Berkeley, Przemysław Błaszczak, Alessandro Curti, Jarosław Fret, Murat Iclinalca, Dengbej Kazo, Aram Kerovpyan, Vahan Kerovpyan, Kamila Klamut, Aleksandra Kotecka, Simona Sala, Orest Sharak, Mahsa Vahdat, Marjan Vahdat, Tomasz WierzbowskiMODAL SONG STUDIO LED BY Aram KerovpyanVOCAL COLLABORATION Virginia Pattie Kerovpyan SETS BUILT BY a team led by Piotr Jacyk: Maciej Mądry, Krzysztof Nawój, Paweł Nowak, Bartosz Radziszewski, Andrzej WaladaLIGHTING Maciej MądryPROJECT COORDINATION Magdalena MądraPREMIERED ON 28 November 2013 (Poland)RUNNING TIME 80 minutes

Caesarean Section: Essays on Suicide We dedicate this performance to:The Force of GravitationOur ThroatsWise BridesmaidsFoolish BridesmaidsAll the LukewarmZygmunt Duczyński

The title of the performance is a metaphor for suicidal compul-sion and the involuntary force that pulls us back from the brink. It is about the potential of the necessary ability to prolong one’s breathing at the moment when one feels in the veins the pieces of glass that haven’t yet managed to reach the heart.

Caesarean Section’s musical structure was developed from a base of polyphonic Corsican songs, into which Bulgarian, Roma-nian, Icelandic and Chechen songs were woven. Its subtle power

Cesarskie cięcie. Próby o samobójstwie

Caesarean Section: Essays on SuicideFot./Photo by Karol Jarek

klu. Na jej „tektonikę” nałożone zostały linie bułgarskie stanowią-ce z kolei jeden z najważniejszych wątków muzycznej dramaturgii.

Pierwsze, specjalne pokazy Cesarskiego cięcia odbyły się w maju 2007 roku we Florencji w ramach festiwalu Fabbrica Europa, gdzie zespół Teatru ZAR gościł na zaproszenie Roberta Bacciego. Premiera spektaklu odbyła się w grudniu 2007 roku we Wrocławiu, w siedzibie Instytutu Grotowskiego. Spektakl prezen-towany podczas Festiwalu Fringe w Edynburgu w sierpniu 2012 zdobył prestiżowe Total Theatre Award w kategorii Physical/Visual Theatre oraz Herald Angel Award.

PROWADZENIE PROJEKTU: Jarosław Fret AKTORZY: Ditte Berkeley/Kamila Klamut (Kobiety), Matej Matejka (Mężczyzna)Oraz Nini Julia Bang, Alessandro Curti, Jean François Favreau, Aleksandra Kotecka, Ewa Pasikowska, Orest Sharak, Tomasz WierzbowskiWSPÓŁPRACA MUZYCZNA: Mariana SadovskaWSPÓŁPRACA NAD PARTYTURĄ RUCHOWĄ: Vivien WoodREALIZACJA ŚWIATEŁ: Jarosław FretPOLSKA REMIERA: 14 grudnia 2007CZAS TRWANIA: 50 min.

and energy owes a debt to composer Eric Satie and his discovery of the intensity that can be transmitted by each and every drop of sound. Through contact with and integration into this contem-porary theatre piece, the traditional musical material becomes transformed and takes on a new form, becoming seamlessly in-terwoven with intensive movement by the performers. ZAR also acknowledges the great literary influence of Aglaya Veteranyi on this work.

During the research process, members of ZAR made several trips to Corsica in search of new material for the emerging musi-cal score. Their active participation in paschal liturgy in Tox near Bastia represented a pivotal moment. Therefore the climax of the performance is characterised by the liturgical music of Corsican confraternities. While the score’s basic ‘tectonics’ are grounded in Corsican music, they have been interwoven by Bulgarian cries, calls and incantations to enhance the musical dramaturgy.

The first special presentation of the project took place in May 2007 in Florence as part of the Fabbrica Europa festival, at the invitation of Roberto Bacci. The performance premiered in Decem-ber 2007 in the Grotowski Institute, Wrocław. Performance shown at the Fringe Festival in Edinburgh in August 2012 was recognised with the prestigious Total Theatre Award in the category Physical/Visual Theatre and the Herald Angel Award.

PROJECT LEADER Jarosław Fret PERFORMERS Ditte Berkeley/Kamila Klamut (Women), Matej Matejka (Man)and Nini Julia Bang, Alessandro Curti, Jean Francois Favreau, Aleksandra Kotecka, Ewa Pasikowska, Orest Sharak, Tomasz WierzbowskiMUSIC COLLABORATION Mariana SadovskaCOLLABORATION ON THE MOVEMENT SCORE Vivien WoodLIGHTING Jarosław FretPREMIERED ON 14 December 2007 (Poland)RUNNING TIME 50 minutes

tEATr ErA ROBERTo bACCI

DOFINANSOWANO ZE ŚRODKÓW MINISTERSTWA KULTURY I DZIEDZICTWA NARODOWEGO W RAMACH PRZYGOTOWAŃ

DO EUROPEJSKIEJ STOLICY KULTURY 2016/ SUPPORTED BY THE POLISH MINISTER OF CULTURE AND

NATIONAL HERITAGE AS PART OF WROCŁAW’S PREPARATIONS TO BE EUROPEAN CAPITAL OF CULTURE IN 2016

PARTNER STRATEGICZNY/ STRATEGIC PARTNER

WSPÓŁORGANIZATORZY/ CO-ORGANISERS

Roberto Bacci (1949) Roberto Bacci ukończył studia na Uniwersytecie w Pizie. Jego praca magisterska Teatr i alchemia (1972) poświęcona została spektaklowi Odin Teatret Dom mego ojca w reżyserii Eugenia Barby. W 1974 roku założył w Pontederze Centro per la Sperimentazione e la Ricerca Teatrale (od 1999 roku Fondazione Pontedera Teatro). Od początku istnienia ośrodka jest jego dyrektorem artystycznym. Ośrodek organizuje liczne projekty teatralne we Włoszech i za granicą, w ramach których nawiązał kontakty m.in. z Jerzym Grotowskmi, Eugeniem Barbą, Peterem Brookiem, Anatolijem Wasiljewem, Raúlem Ruizem, Ju-lianem Beckiem i Judith Maliną oraz Sanjuktą Panigrahi.

W latach 1978–1987 był dyrektorem artystycznym siedmiu edycji Festival Internazionale di Teatro di Santarcangelo di Ro-magna, a w latach 1990–1998 festiwali Internazionale Volterra Teatro i Festival Passaggio a Pontedera (od 2000 roku Generazio-ni). Od 2002 roku jest dyrektorem artystycznym nurtu teatralnego festiwalu Fabbrica Europa we Florencji, a od 2012 roku festiwalu Collinarea w Lari.

Od 1976 roku wyreżyserował, najpierw z zespołem Piccolo Teatro di Pontedera, a następnie z Compagnia Laboratorio di Pon-tedera, wiele spektakli prezentowanych we Włoszech, w Europie, w Ameryce Łacińskiej i na Bliskim Wschodzie. Na zaproszenie Ośrodka Grotowskiego we Wrocławiu i Akademii Teatralnej w War-szawie Bacci prezentował Ryk osła, oparty na motywach Idioty Fiodora Dostojewskiego. Widzowie w Polsce zobaczyć mogli także: Obłomowa wg Gonczarowa, Czekając na Godota wg Becketta oraz spektakl Hamlet. Cisza z ciała.

W 2008 roku w Pontederze rozpoczął działalność prowadzony przez Bacciego Teatr Era (Teatro Era), stanowiący nową siedzibę Fondazione Pontedera Teatro.Więcej informacji: www.centroperlaricercateatrale.it/teatro-era

Roberto Bacci (b. 1949) graduated from the University of Pisa in 1972 with a thesis entitled “Teatro e Alchimia” on My Father’s House, an Odin Teatret production directed by Eugenio Barba. In 1974 he founded Centro per la Sperimentazione e la Ricerca Tea-trale (Centre for Theatrical Research and Experimentation), which in 1999 became Fondazione Pontedera Teatro. Since its inception he has been Artistic Director of the Centre, organising numerous projects in Italy and abroad, during which he came into contact with artists such as Jerzy Grotowski, Eugenio Barba, Peter Brook, Anatoli Vasiliev, Raul Ruiz, Julian Beck and Judith Malina, Sanjuk-ta Panigrahi and others.

He was Artistic Director of Festival Internazionale di Teatro di Santarcangelo di Romagna (for seven editions between 1978 and 1987), Volterra Teatro (1990–1999) and Passagio a Pontedera (renamed Generazioni in 2000). Since 2002 he has been Artistic Director of the theatre section of the festival Fabbrica Europa in Florence and, since 2012, of the festival Collinarea in Lari.

Since 1976 Roberto Bacci has directed many productions that toured in Italy, other European countries, Latin America and the Middle East, first with the Piccolo Teatro di Pontedera, and then with the Compagnia Laboratorio di Pontedera. Invited by the Grotowski Centre and the Warsaw Theatre Academy, Bacci brought to Poland An Ass’s Bray, based on The Idiot by Fiodor Dostoyevsky. Polish audiences also had the opportunity to see his Oblomov (after Goncarov), Waiting for Godot (after Beckett) and Hamlet: Silence from the Body (after Shakespeare).

In 2008, Bacci founded Era Theatre (Teatro Era) in Pontedera, a new base of Fondazione Pontedera Teatro.More information: www.centroperlaricercateatrale.it/teatro-era

 W świetle. Wariacje In the Light: VariationsRoberto Bacci Fot./Photo by Simone H. Rocchi

W świetle. Wariacje In the Light: VariationsFot./Photo by Simone H. Rocchi

W świetle. WariacjePokaz studyjny Teatru Era

Dwie pary niewidomych przybywają do miejsca, w którym toczy się gra o możliwość odzyskania wzroku.

Grą kieruje krupier, a reguły spisane są w książce zatytułowanej W świetle.

Pierwsza para to mąż i żona. W trakcie gry ujawni się między nimi dramatyczny konflikt. Druga para to bracia: starszy, gotów jest złożyć młodszego w ofierze, by odzyskać wzrok. Zwycięskie przej-ście prób w trakcie gry gwarantuje odzyskanie wzroku. Dla każdego jednak ewentualny powrót do światła będzie oznaczał inny los.

Rywalizacja, zdrada, okrucieństwo, pogarda, przemoc, krę-tactwo, strach przed śmiercią to siedem prób opisanych w książce W świetle jako przeszkody do pokonania, pozwalające udowodnić, że panuje się nad negatywnymi emocjami.

REŻYSERIA: Roberto BacciAKTORZY: Sebastian Barbalan, Michele Cipriani, Silvia Pasello, Francesco Puleo, Tazio TorriniCZAS TRWANIA: 75 min.W języku włoskim z polskimi napisami

In the Light: Variations Studio presentation by Era Theatre

Pairs of blind people arrive in a place where they play a game whose winners regain eyesight. The game is presided over by a croupier, and its rules are laid down in a book called In the Light.

The first pair is a husband and wife. As the game progress-es, it reveals a dramatic conflict between the couple. The second pair are two brothers, the older one dragging the younger behind him as a potential offering for regaining sight. The trials that the players go through may enable them to regain their sight, but for each of them the potential return to the world of light will spell a different fate.

Rivalry, infidelity, cruelty, contempt, violence, deception and fear of death are seven trials described in the book, the obstacles the players have to overcome to prove they can stay in control of their negative emotions.

DIRECTED BY Roberto BacciPERFORMERS Sebastian Barbalan, Michele Cipriani, Silvia Pasello, Francesco Puleo, Tazio TorriniRUNNING TIME 75 minutesIn Italian with Polish subtitles

TRZECI tEATr LECHA RACZAKA

 Spisek smoleńskiThe Smolensk Conspiracy

Fot./Photo by Zdzisław Orłowski

Trzeci Teatr Lecha Raczaka to projekt realizowany przez Fundację Orbis Tertius. Nazwa nawiązuje do kilku faktów/zdarzeń/zjawisk. Po pierwsze wiąże się z nazwą Fundacji Orbis Tertius – Świat Trzeci. Po drugie jest aluzją do światowego ruchu alternatyw-nych teatrów z końca ubiegłego wieku zwanego „trzecim teatrem”. Wreszcie jest trzecią próbą (po Teatrze Ósmego Dnia i Grupie Sekta) stworzenia przez Lecha Raczaka autorskiego studium teatralnego.

Fundacja Lecha Raczaka Orbis Tertius powstała w 2013 roku i jest organizacją nastawioną na wspieranie, ochronę i propago-wanie twórczości teatralnej w Polsce oraz za granicą. Do zadań Fundacji należy m.in. popularyzowanie idei teatru wśród dzieci i młodzieży oraz dorosłych, propagowanie aktywności kulturalnej, promowanie młodego pokolenia twórców teatralnych oraz wspie-ranie inicjatyw lokalnych służących powstawaniu sztuki i kultury. Fundacja sprawuje również opiekę nad dorobkiem artystycznym Lecha Raczaka. Działalność fundacji skupia się przede wszystkim na produkcji spektakli teatralnych oraz organizowaniu festiwali i innych wydarzeń kulturalnych związanych z promocją, upo-wszechnianiem oraz prezentacją kultury i sztuki. Fundacja działa również na polu edukacyjnym i wydawniczym.

Orbis Tertius to wg Borgesa synteza wyobrażeń o nieistnieją-cym – acz możliwym świecie – rządzonym przez prawa dla nas niepojęte, choć niepokojąco podobne do tych, które znamy, wyra-żane w języku o niezrozumiałych zasadach, którego pochodne – literatura, religia, metafizyka – zakładają z góry idealizm.Więcej informacji: www.orbistertius.pl

Lech Raczak (1946) jest współzałożycielem Teatru Ósmego Dnia w Poznaniu, początkowo występował jako aktor, od 1967 roku także reżyser, a od 1968 roku – kierownik artystyczny. Z Teatrem Ósmego Dnia zapoczątkował w Polsce okres teatral-nej kontestacji, tworząc charakterystyczny język teatralny. Teatr Ósmego Dnia pozostając w stałym konflikcie z władzami, był obiektem wielu represji. W 1984 roku, po decyzji Ministerstwa Kultury pozbawiającej zespół dotacji, sprzętu i sali i zakazującej występów, grał nielegalnie, głównie w kościołach. W 1986 roku Lech Raczak wyemigrował. W ciągu następnych lat z częścią zespołu, przy udziale zagranicznych aktorów, odbył kilkuletnie tournée po całej Europie.

W 1990 roku Teatr Ósmego Dnia wrócił do Polski. Spektakl Ziemia niczyja była ostatnią, wspólną pracą reżysera i zespołu. Po 1993 roku kontynuował niektóre wątki dotychczasowej pracy z międzynarodową grupą Sekta (przedstawienie Orbis Tertius). W latach 1995–1998 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Polskiego w Poznaniu. Od 1998 roku pracował we Włoszech.

Trzeci Teatr Lecha Raczaka (Lech Raczak’s Third Theatre) is an Orbis Tertius Foundation project whose name refers to a num-ber of facts/events/phenomena. First, it references the name of the foundation, Orbis Tertius, which means “A Third World”. Second, it alludes to a global alternative theatre movement called “third theatre” which emerged in the late 20th century. Lastly, it is Lech Raczak’s third attempt (After Theatre of the Eighth Day and Sekta) to create a theatre studio.

Established in 2013, Lech Raczak’s Orbis Tertius Foundation is committed to supporting, promoting and protecting theatre work in Poland and beyond. It seeks to popularize the idea of the theatre, to encourage active involvement in arts and culture, to promote young theatre makers and to support local arts and cul-ture initiatives. Also, it manages Lech Raczak’s body of work. The main focus of the foundation is to produce theatre and organise festivals and other arts events promoting and presenting arts and culture. It is also involved in education and publishing.

For Borges, Orbis Tertius is a synthesis of representations of a non-existing but possible world governed by laws that we find incomprehensible but unsettlingly similar to the ones we know, expressed in a language whose rules are impenetrable and whose derivatives, such as literature, religion and metaphysics, presup-pose idealism.More information: www.orbistertius.pl

Lech Raczak (b. 1946) is co-founder of the Theatre of the Eighth Day (Teatr Ósmego Dnia) in Poznań. Originally an actor, he also became a director in 1967, and then Artistic Director in 1968. In 1984, after the Polish Ministry of Culture imposed restrictions on the Theatre of the Eighth Day (defunding, loss of property, performance ban), the group performed irregularly, mostly in churches. In 1986 Raczak emigrated. Over the follow-ing few years, with some of the company members and a number of international performers, he toured Europe for a few years. In 1990 the group returned to Poland. No-Man’s Land was the last production created together by the director and the group.

W latach 1993–2012 był dyrektorem artystycznym Między-narodowego Festiwalu Teatralnego Malta w Poznaniu, dla którego zrealizował widowisko 2001. Dziecko gwiazd (2000), wystawił własny dramat Łatwe umieranie (2002) i widowiska plenerowe: Wyprawa (2006), Rabin Maharal i Golem (2009) i Gry z czasem (2012) z zespołem Asocjacja 2006.

Współpracuje z Teatrem im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie i z Te-atrem im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy. Realizował m.in. przed-stawienia w Teatrze Studio w Warszawie, Wrocławskim Teatrze Współ-czesnym, Teatrze Miniatura w Gdańsku oraz w Teatrze Nowym w Łodzi.

Raczak wyreżyserował ok. siedemdziesiąt przedstawień, do których stworzył lub współtworzył scenariusze. Spektakle zre-alizowane przez niego w Teatrze Ósmego Dnia otrzymały ponad trzydzieści nagród na krajowych i międzynarodowych festiwalach teatralnych, a ponadto m.in. Nagrodę Kulturalną Podziemnej „So-lidarności” w 1982 roku i nagrodę miesięcznika „Puls” w 1985 roku. Indywidualnie otrzymywał festiwalowe nagrody za scena-riusze i reżyserię, m.in. Medal Młodej Sztuki, Nagrodę Konrada Swinarskiego, Superpaszport „Polityki”, nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, a także został odznaczony Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Prowadzi warsztaty teatralne w Polsce i za granicą. Od 2003 roku jest wykładowcą na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W 2013 roku założył Fundację Orbis Tertius. Z Teatrem Trzecim Lecha Raczaka zrealizował własne sztuki: Spisek smoleński i Ach... Żyliśmy, Misterium buffo wg Daria Fo i kolejną interpreta-cję Dziadów. Jest autorem wielu tekstów teoretycznych i krytycz-noteatralnych drukowanych w Polsce i za granicą.

Spisek smoleńskiLitość i trwoga splecione w nierozerwalny węzeł są podstawą przeżycia, które u źródeł teatru nazywano katharsis. W spektaklu powtarzamy raz jeszcze większość, może wszystkie teorie o smo-leńskim spisku. I te całkowicie szalone, i te z pozorami racjo-nalności, i te wymierzone w aktualne, demokratycznie wybrane

After 1993, with the international group Sekta (The Cult), Raczak staged Orbis Tertius, revisiting various themes from his previous work. Between 1995 and 1998 he was Artistic Director of the Polish Theatre in Poznań. From 1998 he worked in Italy. Between 1993 and 2012 he was Artistic Director of the Malta In-ternational Theatre Festival in Poznań, Poland.

Lech Raczak has directed about 70 theatre productions, all of which he co-created or wrote. His productions with the Theatre of the Eighth Day have garnered more than 30 awards in Polish and international theatre festivals. He has received solo awards for writing and directing, including the Konrad Swinarski Award, Polityka’s Superpassport, the Award of the Minister of Arts and Culture, as well as the Gloria Artis Medal for Cultural Merit and the Officer Cross of the Order of Polonia Restituta.

Raczak gives theatre workshops in Poland and abroad. Since 2003 he has been a lecturer at the University of Arts in Poznań. In 2013 he established the Orbis Tertius Foundation. With Teatr Trze-ci Lecha Raczaka (Lech Raczak’s Third Theatre) he has produced his original plays The Smolensk Conspiracy and Oh, How Nobly We Lived, as well as Mistero Buffo based on the play by Dario Fo, and a new interpretation of Adam Mickiewicz’s Forefathers’ Eve. He has authored many theoretical and critical texts which have been pub-lished in Poland and abroad.

The Smolensk ConspiracyBound together in an unbreakable knot, pity and fear form the core of the experience which, in the early days of theatre, was called catharsis. The Smolensk Conspiracy revisits most, if not all, of the conspiracy theories surrounding the crash of the Polish presidential plane in 2010 in Smolensk: the downright barmy, the ostensibly rational, those attempting to discredit the current, democratically elected government of the Polish Third Republic, and those less prevalent but present (mostly online) opinions about the responsibility of the Fourth Republic ideologues. We weave the “legendary” and contradictory scenarios into a sin-

 Lech RaczakFot./Photo by Krzysztof Fabiański

 Spisek smoleńskiThe Smolensk Conspiracy

Fot./Photo by Zdzisław Orłowski

władze III RP, i mniej eksponowane, ale obecne w obiegu (głównie internetowym) tezy o odpowiedzialności ideologów IV RP. Łączy-my w jedną całość splot legendarnych i sprzecznych podejrzeń: zamach Tuska i Putina, mgłę i sztuczną mgłę, „bąbel helowy”, fałszywe radiolatarnie naprowadzające samolot poza pas starto-wy, niefrasobliwość pilotów, spiski tajnych służb różnych państw, świadome błędne naprowadzanie samolotu przez kontrolerów lotu chcących spowodować wypadek, szaleństwo Prezesa, naci-ski dowództwa, fatalność brzozy „pancernej”, wypadek, wybuch, wiele wybuchów, „bombę termobaryczną”, legendy o ocalonych i ich dobijaniu...

Wyobraźmy sobie grupę wolontariuszy „demonstracji krzyżo-wych”, katechumenów „religii smoleńskiej” i zawiedzionych lub nawiedzonych artystów, którzy tworzą na ten temat spektakl – nie-uchronnie szalony i porywający, i nieuchronnie żałosny. I spróbujmy ich po ludzku zrozumieć.

Nie mity smoleńskie są treścią spektaklu (choć muszą się w nim pojawić), ale ludzkie postawy, uczucia, poglądy i ich źródła. Trzeba spróbować gorzkich wód tych źródeł, by bez złości, wręcz wyrozumiale, pojąć i ocenić. Powtórzmy: litość i trwoga splecione w nierozerwalny węzeł są istotą teatralnych przeżyć. — Lech Raczak

SCENARIUSZ I REŻYSERIA: Lech RaczakMUZYKA: Paweł PaluchKOSTIUMY: Ewa TetlakAKTORZY: Halina Chmielarz, Wojciech Siedlecki, Paweł Stachowczyk, Janusz Stolarski, Małgorzata Walas-AntonielloPREMIERA: 26 lutego 2014CZAS TRWANIA: 100 min.

Misterium buffo Misterium buffo jest najgłośniejszym i najbardziej emblematycz-nym, sztandarowym niejako przedstawieniem Daria Fo, człowieka teatru, aktora, reżysera i dramaturga, laureata literackiego Nobla (1997). Kilka komedii Fo wystawiono w ostatnich latach w Pol-sce (nawet w Teatrze Telewizji). Jednak tekst ten – najważniejszy w dorobku twórcy – wystawiany w całym świecie (wg danych włoskiej agencji autorskiej w ciągu czterdziestu pięciu lat od pre-miery osiągnął zadziwiającą liczbę pięciu tysięcy przedstawień), jest w naszym kraju zupełnie nieznany. Opowiada – w sposób komiczny, sięgający kulturowych tradycji karnawału i błazenady – fragmenty Świętej Historii. Spektakl był swego czasu obiektem polemik: zarzucano mu nawet bluźnierstwo, choć tekst jest pe-łen miłości i podziwu do bohatera większości opowieści – Jezusa z Nazaretu. Powodem ataków była zapewne krytyka doczesnego

gle fabric: an assassination orchestrated by Tusk and Putin, fog, artificial fog, a “helium bubble”, fake radio beacons, the pilots’ carelessness, secret service conspiracies, the flight controllers deliberately guiding the plane off the runway, the President’s brother’s insanity, pressure from the commanders, the panzer birch tree, accident, explosion, multiple explosions, “thermobar-ic bomb”, as well as “legends” about survivors who were slaugh-tered at the crash site. — Lech Raczak

WRITTEN AND DIRECTED BY Lech RaczakMUSIC Paweł PaluchCOSTUMES Ewa TetlakPERFORMERS Halina Chmielarz, Wojciech Siedlecki, Paweł Stachowczyk, Janusz Stolarski, Małgorzata Walas-AntonielloPREMIERED ON 26 February 2014RUNNING TIME 100 minutes

Mistero BuffoMistero Buffo is the most famous, most emblematic and, as some would argue, “signature” play by Dario Fo, theatre maker, actor, director and dramaturg, winner of the Nobel prize in litera-ture (1997). Yet this text, the most important in the playwright’s oeuvre, produced all over the world, is completely unknown in Po-land. In a humorous way and drawing on the traditions of carnival

Misterium buffo Mistero Buffo

Fot./Photo by Maciej Ćwiek

kształtu zinstytucjonalizowanej religii, uwikłanej we władzę ziem-ską i eksponującej bogactwo i splendor.

Dziś – w czasach papieża Franciszka – dawna krytyka Fo uzyskuje nieoczekiwanie propapieski wymiar. Największym i nie-zwykłym walorem tekstu i przedstawienia, które można na jego podstawie zrobić, jest niezwykły splot komizmu i wzruszenia, przyziemnej ludzkiej miary i nadludzkiej siły świętości, sacrum i profanum: poruszający i ludzki wymiar transcendencji.

Pamiętam pewną procesję we włoskim miasteczku. Głównym jej elementem była wielka, ciężka figura, którą niosło chyba z trzy-dziestu mężczyzn. Zatrzymali się na głównym placu, postawili fi-gurę i przysiedli na drągach. Zapalili papierosy, ktoś poszedł napić się wody z fontanny, ktoś przyniósł wino z baru. Siedzieli wokół niej i po prostu odpoczywali. Uświadomiłem sobie, że tamtejszy Bóg lubi ludzi i patrzy z sympatią na to, co sprawia im przyjem-ność. Skojarzyłem to sobie z dominującym w Polsce Bogiem, który lubi, jak się go błaga, prosi, przeprasza i na jego oczach cierpi. Kontrast między tamtą wesołą religią a tutejszą cierpiętniczą zrobił na mnie duże wrażenie. Uświadomiłem sobie, że z tamtej tradycji wywodzi się Misterium buffo Daria Fo. — Lech Raczak

PRZEKŁAD I REŻYSERIA: Lech RaczakMUZYKA: Paweł PaluchKOSTIUMY: Ewa TetlakWIDEO I ŚWIATŁO: Krzysztof UrbanAKTORZY: Paweł Paluch, Wojciech Siedlecki, Paweł Stachowczyk, Janusz Stolarski, Małgorzata Walas-AntonielloPREMIERA: 31 grudnia 2014 CZAS TRWANIA: 75 min.

Ach... Żyliśmy Pamięć. Teatr istnieje dzięki pamięci: jego forma materialna – przedstawienie – trwa, a raczej kotłuje się, wrze zaledwie przez kilkadziesiąt minut, choć jego strzępy, rozbłyski mogą nam towa-rzyszyć przez całe życie. Klasyczny teatr od wieków istnieje dzięki literaturze dramatycznej – ta pamięć teatru zapisana jest w książ-kach i ciągle odnawiana przez kolejne inscenizacje; paradoksalnie niezmienny kanon jest dla teatru dramatycznego źródłem odnowy języka i ekspresji.

Cóż więc z perspektywami rozwoju teatru alternatywnego, który odrzuca literaturę, neguje dramaturgię jako niezbędny im-puls dla twórczości? Czy nie pozbawia się w ten sposób istotnej płaszczyzny porównawczej, punktów odniesienia niezbędnych dla własnej samoświadomości i rozwoju? W jaki sposób może ocalać i pielęgnować żywą pamięć o sobie samym? Może powi-

and buffoonery, it recounts stories from Holy Scripture. The play was once hotly debated, even labelled as blasphemous, although it exudes love and admiration for the protagonist of most of the tales – Jesus of Nazareth. In most likelihood, the harsh reception was due to the play’s critique of the worldly realities of institution-alised religion, enmeshed in earthly power and making a display of its wealth and splendour.

Today, in the era of Pope Francis, Dario Fo’s critique takes on an unexpectedly pro-papal significance. The biggest, re-markable strength of the text, and its potential productions, is its extraordinary blend of humour and emotion, of the mundane human dimension and the supernatural power of the sacred, of the sacred and the profane: the poignant, human dimension of transcendence. — Lech Raczak

TRANSLATED AND DIRECTED BY Lech RaczakMUSIC Paweł PaluchCOSTUMES Ewa TetlakVIDEO AND LIGHTING Krzysztof UrbanPERFORMERS Paweł Paluch, Wojciech Siedlecki, Paweł Stachowczyk, Janusz Stolarski, Małgorzata Walas-Antoniello PREMIERED ON 31 December 2014 RUNNING TIME 75 minutes

Oh, How Nobly We Lived (...) So what are the prospects of development for the alternative theatre that rejects literature and negates dramaturgy as a nec-essary creative impulse? Doesn’t it deprive itself of an important plane of comparison, of the reference points necessary for our self-awareness and development? How to save and keep a liv-ing memory of one’s self? Perhaps the theatre should, even if only rarely, return to imperfect biological memory, backed up by the ves-tiges of material records (notes, photos, film footage) to process the memories of past achievements? That is why, perhaps, Polish alternative theatre makers have recently staged a number of pro-ductions referencing classic works, their “remakes” (which I would

Misterium buffoMistero Buffo

Fot./Photo by Maciej Ćwiek

Ach... Żyliśmy Oh, How Nobly We LivedFot./Photo by Maciej Zakrzewski

nien – choćby rzadko – wracać do ułomnej biologicznej pamięci, wspomaganej istniejącymi szczątkami materialnej dokumenta-cji (zapisy, notatki, zdjęcia, fragmenty filmów), by przetwarzać wspomnienia o dawnych dokonaniach? Być może z tych powodów w polskim teatrze alternatywnym zaistniała ostatnio seria przed-stawień nawiązująca do historycznych dzieł – ich remake’ów (które ja wolałbym nazywać używanym w ubiegłym wieku fran-cuskim słowem hommage, w którym zawiera się i wysiłek rekon-strukcji i reinterpretacji, i hołd). — Lech Raczak

REŻYSERIA I SCENARIUSZ: Lech RaczakAKTORZY: Daria Anfelli, Małgorzata Walas-Antoniello, Adam WojdaŚWIATŁO I WIDEO: Krzysztof UrbanPRODUKCJA: Centrum Rezydencji Teatralnej Scena RoboczaPREMIERA: 3 grudnia 2014 CZAS TRWANIA: 40 min.

prefer to call by the French word hommage, which combines a re-construction/reinterpretation effort with a tribute). — Lech Raczak

DIRECTED AND WRITTEN BY Lech RaczakPERFORMERS Daria Anfelli, Małgorzata Walas-Antoniello, Adam WojdaLIGHTING AND VIDEO Krzysztof UrbanPRODUCED BY Centrum Rezydencji Teatralnej Scena RoboczaPREMIERED ON 3 December 2014 RUNNING TIME 40 minutes

THEODOroS TErZOPouLOS

Theodoros Terzopoulos (1945) studiował w Szkole Te-atralnej K. Michailidisa w Atenach (1965–1967) i pracował jako asystent reżysera w Berliner Ensemble (1972–1976). W latach 1981–1983 był dyrektorem Szkoły Teatralnej Narodowego Te-atru Północnej Grecji, a w latach 1985–1988 dyrektorem arty-stycznym festiwalu Międzynarodowe Spotkanie ze Starożytnym Dramatem Greckim w Delfach, w których uczestniczyły wybitne osobistości świata teatru, między innymi Heiner Müller, Tadashi Suzuki, Min Tanaka, Anatolij Wasiljew, Robert Wilson, Andrzej Wajda. W 1985 roku założył Teatr Attis. Od 1990 roku jest jednym z członków-założycieli Międzynarodowego Instytutu Teatru Ob-szaru Morza Śródziemnomorskiego, a od 1991 roku kieruje jego pracami. Instytut zorganizował: międzynarodowy festiwal „Vio-lence and Peace in the Mediterranean Theatre” (Przemoc i pokój w Teatrze Śródziemnomorskim) (Patra, 1991), Dni Edukacji Te-atralnej (Mytilini) i szereg konferencji. Od 1993 roku pełni rolę przewodniczącego Międzynarodowego Komitetu Olimpiady Te-atralnej. Był dyrektorem artystycznym następujących jej edycji: w Delfach (1995, „Przez tysiąclecia”), w Shizuoce (1999, „Dając nadzieję”), w Moskwie (2001, „Teatr dla ludzi”), w Stambule (2006, „Przekraczając granice”), Seulu (2010, „Sarang. Miłość i człowieczeństwo”), Pekinie (2014, „Marzenie”). W roku 2005 wznowił Międzynarodowe Spotkanie ze Starożytnym Dramatem Greckim, odbywające się od tej pory w Sykionie, kolejne edycje odbyły się w 2006 i 2011 roku.

Reżyserował tragedie Ajschylosa, Sofoklesa, Eurypidesa, sztu-ki najwybitniejszych współczesnych pisarzy europejskich, m.in. Brechta, Lorki, Müllera, Becketta, oraz współczesnych pisarzy grec-kich. Przez trzydzieści lat Teatr Attis zagrał ponad tysiąc dziewięćset pięćdziesiąt przedstawień zarówno w Grecji, jak i za granicą. Do najsłynniejszych z nich należą: Bachantki (1986, 2001), Materiały do Medei (1988, 1995, 1996, 2002), Persowie (1990, 2003, 2006), Wyzwolenie Prometeusza (1991), Fedra (1991), Antygona (1994), Prometeusz w okowach (1995, 2008, 2010), Herakles (1997), Król Edyp (2006), Kasandra (2007), Panna Julia (2008), Mauzer (2009), Alarm (2010), Antygona (2011).

Metod pracy Theodorosa Terzopoulosa naucza się w szkołach teatralnych i wydziałach filologii klasycznej na trzydziestu uniwer-sytetach. Reżyser jest laureatem wielu nagród teatralnych w Gre-cji i za granicą. Na temat jego metody pracy i podejścia do pracy teatralnej powstało wiele książek, wydanych i tłumaczonych m.in. w Niemczech, Anglii, Grecji, Turcji, Rosji i Chinach. Więcej informacji: www.attistheatre.com

Theodoros Terzopoulos (b. 1945) was born in the village of Makrygialos. He attended K. Michailidis’ Drama School (1965–1967) in Athens and trained at the Berliner Ensemble, where he worked as an assistant director (1972–1976). He was Director of the Drama School of the State Theatre of Northern Greece (1981–1983) and Artistic Director of the International Meeting on Ancient Greek Drama in Delphi (1985–1988), to which he invited many leading figures of the international theatre, including Heiner Müller, Tadashi Suzuki, Min Tanaka, Anatoly Vassiliev, Robert Wil-son, Andrzej Wajda. In 1985 he founded Attis Theatre.

Theodoros Terzopoulos has directed tragedies by Aeschylus, Sophocles and Euripides, as well as contemporary plays by leading European playwrights such as Brecht, Lorca, Müller and Beckett, and by Greek authors. He has directed at many international theatres in-cluding Teatro Olimpico in Vicenza and Moscow’s Taganka Theatre. He has participated in numerous international festivals and worked with prominent actors from all over the world. Terzopoulos and Attis Theatre have toured extensively in Greece and abroad. Over the past thirty years, Attis Theatre gave 1950 performances all over the world. Its most famous productions include Bacchae (1986, 2001), Medea Material (1988, 1995, 1996, 2002), Quartet (1989, 1993), Persians (1990, 2003, 2006), The Liberation of Prometheus (1991), Phaedra (1991), Antigone (1994), Prometheus Bound (1995, 2008, 2010), Heracles (1997), Philoktetes (2003), Ajax the Madness (2004), Oedipus Rex (2006), Kassandra (2007), Mademoiselle Julie (2008), Mauser (2009), Alarm (2010), Antigone (2011).

Theodoros Terzopoulos’ work method is taught at drama schools and classical studies departments of thirty international universities. The director has won many Greek and international theatre awards. Many books about his work method and theatre approach have been published or translated in countries such as Germany, England, Greece, Turkey, Russia and China. One of them, In the Labyrinth: Theodoros Terzopoulos Meets Heiner Müller, edited by Frank Raddatz, appeared in Polish as W labiryncie. Theodoros Terzopoulos spotyka Heinera Müllera in a translation by Mateusz Borowski and Małgorzata Sugiera (The Grotowski Institute: Wrocław 2012).More information: www.attistheatre.com

MauzerMauserFot./Photo by Johanna Weber

Theodoros Terzopoulos Fot./Photo by Francesco Galli

Mauzer Spektakl zrealizowany Instytucie im. Jerzego Grotowskiego w ramach programu Masters in Residence

Po raz pierwszy wystawiłem Mauzera z okazji osiemdziesiątych urodzin Heinera Müllera. Było to w Atenach w 2009 roku. Mauzer to sztuka ze wszech miar polityczna, uważa się ją powszechnie za kluczowe dzieło Müllera, zajmuje także istotne miejsce na ma-pie współczesnego dramatu światowego. Biorąc za punkt wyjścia historyczny kontekst wojny domowej między bolszewikami a zwo-lennikami władzy cara, Müller snuje tu rozważania na temat etyki rewolucji, dogmatyzmu ideologii, upadku znaczenia życia ludzkie-go i porażki komunizmu. Postacie sceniczne dostają się w try-by machiny produkującej katów i stanąć muszą twarzą w twarz z przemocą, która prędzej czy później okazuje się owocem każdej rewolucji. To właśnie tytułowy mauzer jest bronią, którą tak bun-townicy, jak zwycięzcy wykonują egzekucje swoich wrogów. Zara-zem symbolizuje on koniec zbrodni, śmierć i machinę wojenną. Idąc w ślad za Müllerem, chcieliśmy w naszym przedstawieniu pokazać moment utraty przyjętej miary, który może zrodzić zarów-no bohaterów, jak zbrodniarzy.

Wchodząc na scenę, widzę na ścianie zdjęcie Antonina Ar-tauda, obraz męczennika i proroka. Patrząc mu w oczy, czuję jego żałobę po utraconej utopii i to budzi we mnie kilka istot-nych myśli. Brzemię spuścizny po Jerzym Grotowskim... „Teatr ubogi” i „aktor święty”, twórczość jako akt przemocy i pokuty, przekraczanie praw teatru i zbawienie. Aforyzmy, idee i marzenia praktyka, który pozostawił niezatarty ślad na teatrze XX wieku. Musimy iść w jego ślady, podjąć jego rozważania i następnie je przekroczyć. Może gdzieś tam, po drodze, odnajdziemy przy-szłość teatru...

Mauzer Heinera Müllera w Polsce... W tym tekście doszła do głosu udręka całego kraju. Jak mogę zignorować Historię i Pa-mięć, nadal świeżą ranę i nieukojony ludzki ból? „Wojna to po-czątek wszystkiego” – powiedział Heraklit. Doświadczenie wojny pozostawia głębokie znamię w duszy, rodzi lament i żałobę po utracie towarzysza, brata czy siebie samego. „Czym jest istota ludzka?” – echo tego pytanie nieubłaganie rozbrzmiewa w całej Historii. Szaleństwo wojny, śmierć i następująca po niej cisza stawiają wciąż na nowo to samo pytanie: „Czym jest istota ludz-ka?”. Pamięć nie może zamilknąć. Poczucie klęski triumfuje nad „prawami historii”, stawiając nas dosłownie oko w oko z człowie-czeństwem i wszystkimi aspektami naszej śmiertelności. Jakże inaczej można opisać rewolucję niż jako przemożne odczucie śmiertelności, które pozwala naszym snom przekroczyć grani-cę bólu i żałoby, zmuszając nas do nowego spojrzenia na ludzi?

Mauser Performance created as part of the Masters in Residence programme of the Grotowski Institute

I first presented Mauser in Athens in 2009 on the occasion of the 80th anniversary of Heiner Müller’s birth. Mauser is a polit-ical piece par excellence, considered to be a nodal play in world drama and Heiner Müller’s work. Starting from the historical circumstance of the civil war between Bolsheviks and Tsarists, Müller explores the ethics of revolution, dogmatism, the depre-ciation of human life, and the defeat of communism. He involves the dramatis personae in the cogs of the machine that produces executioners and makes them confront the primitive violence likely to arise in the course of a revolution. Mauser was a gun that both the rebels and victors used to execute their enemies. Symbolically, Mauser is the end of the crime, death and the war machine. Müller’s play, as well as our performance, was based on the notion of overstepping the mark, a moment that creates either heroes or criminals.

In an era of moral decline and commercialism, such plays may be redemptive, as long as we capture their core meaning. This requires in-depth research and hard work, good ideas and in-spiration, as Mauser is not just a political play about the Russian Civil War. It focuses on the Russian Revolution and the subse-quent civil war, but also incorporates every civil war, even the one between instinct and rationality, the essential rupture between Dionysus and Apollo.

As I enter the Grotowski Institute, I see the photo of Antonin Artaud – the portrait of a martyr and prophet. Looking into his eyes I can feel him mourning for a lost utopia, which triggers a train of thoughts in my mind. The heavy heritage of Jerzy Grotowski... The “poor theatre” and the “holy actor”, creativity as an act of violence and atonement, overstepping the laws of theatre, and salvation. The aphorisms, ideas and dreams of a practitioner who has left an indelible mark on 20th-century Theatre. We must follow in his footsteps, continue his explorations, and go beyond them. Perhaps somewhere along the way we will find the future of theatre...

Mauzer Mauser

Fot./Photo by Johanna Weber

Otwórzmy umysły, niech świeże powietrze dotrze w najgłębsze zakamarki współczesnych systemów totalitarnych. Wtedy bę-dziemy mogli znów oddychać pełną piersią i otworzyć się na innych. — Theodoros Terzopoulos

TEKST: Heiner MüllerPRZEKŁAD: Mateusz Borowski, Małgorzata SugieraREŻYSERIA, ADAPTACJA, INSTALACJA, ŚWIATŁA: Theodoros TerzopoulosASYSTENT: Antonios MyriagkosAKTORZY: Bartosz Bielenia, Przemysław Błaszczak, Jan Hussakowski, Jolanta Góralczyk, Marcin Misiura, Przemysław WasilkowskiINSTALACJA FOTOGRAFICZNA: Johanna WeberMUZYKA: Panagiotis Velianitis REALIZATOR ŚWIATŁA: Janusz BilickiREALIZATOR DŹWIĘKU: Paweł NowakBUDOWA SCENOGRAFII: Krzysztof Nawój, Andrzej WaladaKIEROWNIK TECHNICZNY: Piotr JacykPREMIERA: 9 października 2012CZAS TRWANIA: 60 min.

Heiner Müller’s Mauser in Poland... The play bears witness to the anguish of an entire nation. How can I ignore History and Memory, the wound still so fresh, and the unceasing human pain? “War is the father of all”, said Heraclitus. Experience of war leaves a deep mark on one’s soul, causing lament and mourning for the loss of the comrade, brother, our very own self. “What is the human being?” – the question echoes excruciatingly through every facet of History. The madness of war, death, and the silence that follows, all raise the same question over and over again: “What is the human being?” Memory cannot be silenced; the feeling of defeat overcomes the “laws of history”, forcing us to come face-to-face with humanity and the most profound aspects of our mortality. How to describe revolution other than as that profound feeling of mortality, rousing our dreams beyond pain and mourning, thus ultimately forcing us to look afresh at people? Let us open our minds, let us allow fresh air to cross the walls of every kind of totalitarianism, so that we can breathe again – open and accessible to one another. — Theodoros Terzopoulos

TEXT Heiner MüllerTRANSLATION Mateusz Borowski, Małgorzata SugieraDIRECTOR, ADAPTATION, INSTALLATION, LIGHTING Theodoros TerzopoulosASSISTANT Antonios MyriagkosPERFORMERS Bartosz Bielenia, Przemysław Błaszczak, Jan Hussakowski, Jolanta Góralczyk, Marcin Misiura, Przemysław Wasilkowski PHOTO-INSTALLATION Johanna WeberMUSIC Panagiotis Velianitis LIGHTING ENGINEER Janusz BilickiSOUND ENGINEER Paweł NowakSET CONSTRUCTION Krzysztof Nawój, Andrzej WaladaSTAGE MANAGER Piotr JacykPREMIERE ON 9 October 2012RUNNING TIME 60 minutes

CZWARTEK 15 października 2015 19:00

Teatr ZAR / Film dokumentalny Pieśń pamięci, wprowadzenie Jarosław FretREŻYSERIA: Nathalie Rossetti, Turi Finocchiaro; PRODUKCJA: Borak Films; KOPRODUK-

CJA: touchFILMS, CBA, Les Productions du Lagon, Région Provance-Alpes-Côte D’Azure, Procirep & Angoa, Teatr ZAR, Instytut Grotowskiego; STOWARZYSZENI PRO-

DUCENCI: Andon Akayyan, Béatrice i Louise Mast; POLSKA PREMIERA: 28 kwietnia 2015; 77’ / W JĘZYKACH ANGIELSKIM I FRANCUSKIM z POLSKIMI NAPISAMI

Aby podtrzymać tradycję ormiańskiej pieśni liturgicznej, zagrożonej zapomnieniem, dwoje Ormian z diaspory ormiań-skiej, Aram oraz Virginia Kerovpyan wraz z Jarosławem Fretem i  międzynarodową grupą aktorów z  Teatru ZAR z  Wrocławia wybierają się w podróż do miejsc, skąd ta sztuka się wywo-dzi, do Anatolii. W czasie wyprawy wychodzi na jaw bogactwo unicestwionej kultury i tragiczna historia zgładzonego narodu. Śpiew staje się wtedy źródłem prawdy, życiodajnym powiewem oraz językiem tworzenia.Projekt otrzymał wsparcie Anadolu Kültür i Calouste Gulbenkian Foundation. Produkcja dofinan-sowana ze środków Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, Dolnośląskiego Funduszu Filmowego oraz funduszy Miasta Wrocławia i Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego.

CZWARTEK 29 października 2015 19:00

Theodoros Terzopoulos / Zapis spektaklu Alarm Teatru AttisREŻYSERIA I KOMPOZYCJA SCENICZNA: Theodoros Terzopoulos; 2010 / W JĘZYKU GRECKIM Z ANGIELSKIMI NAPISAMI

Alarm opisuje relację królowej Elżbiety A’ z Marią Stewart, w której miłość przeplatała się z  nienawiścią, oraz ich konflikt o  koronę Anglii, który doprowadził do ścięcia Marii Stewart. Spektakl powstał na podstawie fragmentów korespondencji Królowej Elżbiety A’ z Marią Stewart, które zostały rozwinięte przez Theodorosa Terzopoulosa. Oprócz bohaterek na scenie pojawia się osoba trzecia, narrator, który opatruje udrękę królowych sarkastycznymi komentarzami.

CZWARTEK 5 listopada 2015 19:00

Lech Raczak / Zapis spektaklu Plac Wolności Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w LegnicyREŻYSERIA SPEKTAKLU: Lech Raczak; PRODUKCJA: Narodowy Instytut Audiowizu-alny; 2007; 100’ / W JĘZYKU POLSKIM

Spektakl inspirowany powieścią Antonia Tabucchiego Piazza Italia. Na scenie w postaci zręcznych metafor przewija się po-nad sto lat historii. Całość zaczyna się w małym miasteczku w Polsce na początku XX wieku, w którym pewnej rodzinie podrzu-cone zostaje dziecko. Chłopiec nienawidzi światła, przewiduje przyszłość, widzi więcej niż inni. Ucieleśnia pogmatwane losy całego stulecia. Jesteśmy świadkami dwóch wojen i  powiązanych z nimi zdarzeń: wymordowania Żydów, działalności ruchu oporu, międzywojennych konfliktów socjalnych, stalinizmu. W te wydarzenia wpisują się indywidual-ne historie i z pozoru niezwiązany powtarzalny motyw – cyrk. Dochodzimy wreszcie do czasów obecnych – placu przemianowanego na „Wolności”. PARTNER: Narodowy Instytut Audiowizualny

THU 15 October 2015 19:00

Teatr ZAR / Screening of the documentary Singing in Exile, introduced by Jarosław FretDIRECTED BY Nathalie Rossetti and Turi Finocchiaro; PRODUCED BY Borak Films; CO-PRODUCED BY touchFILMS, CBA, Les Productions du Lagon, Région Provance-Alpes-Côte D’Azure, Procirep and Angoa, Teatr ZAR, the Grotowski Institute; ASSOCIATE-PRODUCED BY Andon Akayyan, Béatrice and Louise Mast; PREMIERED ON 28 April 2015; 77’ / IN ENGLISH AND FRENCH WITH POLISH SUBTITLES

In order to pass on their ancestral endangered heritage, Aram and Virginia Kerovpyan, an Armenian couple from the diaspora, with Jarosław Fret and an international troupe of actors from Wrocław-based Teatr ZAR, embark on a journey to the places where this art was born, to Anatolia. On the way, their questions revive the wealth of a wiped-out culture, and

singing becomes a language of creation and sharing, a breath of life.With the support of Anadolu Kültür and Calouste Gulbenkian Foundation. The film is co-financed by the Polish Film Institute and the Lower Silesian Film Fund from the funds of City of Wrocław and Lower Silesia Region.

THU 29 October 2015 19:00

Theodoros Terzopoulos / Screening of Alarme, a performance by Attis Theatre DIRECTED AND SCENIC COMPOSITION BY Theodoros Terzopoulos; 2010 / IN GREEK WITH ENGLISH SUBTITLES

Alarme depicts the love-hate relationship between Queen Elizabeth A’ and Maria Stewart, and their fatal conflict for the crown of England, which led to the decapitation of Maria Stew-art. The piece is based upon excerpts from the correspondence between Queen Elizabeth A’ and Maria Stewart, which were elaborated by Theodoros Terzopoulos. The two women share

the stage which a third person: a narrator who comments sarcastically on the anguish of the two queens.

THU 5 November 2015 19:00

Lech Raczak / Screening of Plac Wolności (Freedom Square), a performance by the Modjeska Theatre in LegnicaDIRECTED BY Lech Raczak; PRODUCED BY the National Audiovisual Institute production, 2007; 100’ / IN POLISH

This performance piece was inspired by a novel by Anto-nio Tabucchi, Piazza Italia. Over 100 hundred years of history unfold on stage in the form of deft metaphors. It all begins in the early 20th century, in a small Polish town, where a family takes in a boy foundling. The boy hates the world and has the ability to foretell the future and see more than others do.

He embodies the tortuous history of the whole century. We witness two wars and surroundings events: killings of Jews, resistance, interwar social conflicts, Stalinism. These events form the backdrop for personal stories and the seemingly irrelevant recurring theme – the circus. Eventually, we get to the present – the square renamed Freedom Square.PARTNER: National Audiovisual Institute

Kino TEATRALNE Sezon Mistrzów Sala Kinowa (Przejscie Żelaźnicze) Wstęp wolny

THEATRE CINEMA Season of the MastersCinema Room (Przejście Żelaźnicze) Admission free

Fot./Photo by Magdalena Mądra, Johanna Weber, Tomasz Augustyn