85ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

12[δώδεκα]Πρέ πει να ρί χτη κε με τα μού τρα στη δου λειά, για τί την ε πό μενη μέ­

ρα έ βρε χε ό λη την ώ ρα ως το α πό γευ μα και κα θό μουν στο δω μά τιό μου δια βά ζο ντας το βι βλί ο Η Α να ζή τη ση της Μπρά ιντι Μέρ φι κι α κού γο ντας ρα­διό φω νο, ώ σπου σκέφτη κα πως μάλ λον θα ’κα να φό νο αν ξα νά κου γα τον μα λά κα τον Ντο μέ νι κο Μο ντού νιο να τρα γου δά ει άλ λη μια φο ρά το «Volare». Με τά το φα γη τό κα θό μα σταν με τη μη τέ ρα μου στο κα θι στι κό, ό ταν η Με γκ χτύ πη σε την πί σω πόρ τα.

Η μη τέ ρα μου ση κώ θη κε. Την α κο λού θη σα και σερ βι ρίστη κα και μια Πέπ σι α πό το ψυ γεί ο.

Η Με γκ χα μο γε λού σε, φο ρού σε κί τρι νο γυα λι στε ρό α διά βρο χο, τα μαλ λιά της έ στα ζαν.

«Δεν μπο ρώ να μπω», εί πε.«Σα χλα μά ρες», εί πε η μη τέ ρα μου.«Ό χι, α λή θεια», εί πε. «Ήρ θα μό νο να σας δώ σω αυ τό, α πό την κυ ρί α

Τσά ντλερ».Έ δω σε στη μητέ ρα μου μια βρε μέ νη κα φέ σα κού λα, η ο ποί α πε ριεί χε

ένα δο χεί ο με γά λα. Η Ρουθ και η μη τέ ρα μου δεν δια τη ρού σαν ιδιαί τε ρες κοι νω νι κές σχέ σεις, αλ λά ή ταν γεί το νες της δι πλα νής πόρ τας και οι γεί το­νες δά νει ζαν ο έ νας τον άλ λο.

Η μη τέ ρα μου πή ρε τη σα κούλα κι έ γνε ψε. «Ευ χα ρί στη σε την κυ ρί α Τσά ντλερ εκ μέ ρους μου», εί πε.

«Μά λι στα».Ύ στε ρα έ χω σε το χέ ρι της κά τω α πό το α διά βρο χο και με κοί τα ξε, μ’

έ να χαμό γε λο πέ ρα για πέ ρα ει λι κρι νές.«Κι αυτό εί ναι για σέ να», εί πε.Και μου ’δω σε τη ζω γρα φιά μου.Ή ταν τυ λιγμέ νη σε φύλ λα α πό χο ντρό η μι δια φα νές τσι γα ρό χαρ το,

κολ λη μέ νο κι α πό τις δύ ο πλευ ρές με σε λο τέ ιπ. Μέσ’ απ’ το τσι γα ρό χαρ το δια κρί νονταν κά ποιες γραμ μές και χρώ μα τα, ό χι ό μως και τα σχή μα τα.

Προ τού προ λά βω να πω έ στω ευ χα ρι στώ ή ο τι δή πο τε άλ λο εί πε «Γεια», κού νη σε το χέ ρι, και μ’ ένα βή μα πί σω βγή κε πά λι στη βροχή κι έ κλει σε την πόρ τα πί σω της.

«Λοι πόν», εί πε η μη τέ ρα μου, η ο ποί α τώ ρα χα μο γε λού σε και αυ τή. «Τι έ χου με ε δώ;»

JACK KETCHUM86

13

«Μου φαί νε ται πως εί ναι μια ζω γρα φιά», α πά ντη σα.Στε κό μουν ε κεί, με την Πέπ σι στο ’να χέ ρι και τη ζω γρα φιά στο άλ λο.

Ή ξε ρα τι σκε φτό ταν η μη τέ ρα μου.Αυ τό που σκε φτό ταν η μη τέ ρα μου πε ριεί χε τη λέ ξη χα ρι τω μέ νο.«Δεν θα το α νοί ξεις;»«Ναι, βέ βαια».Ά φη σα κά τω την Πέπ σι και της γύ ρι σα την πλάτη κι άρ χι σα να πα­

λεύ ω με το σε λο τέ ιπ. Έ πει τα έ βγαλα το τσι γα ρό χαρ το.Αι σθα νό μουν τη μη τέ ρα μου να κοι τά ζει πά νω α πό το κε φά λι μου,

ό μως ξαφ νι κά δεν με έ νοια ζε κα θό λου. «Εί ναι πραγ μα τικά κα λό», εί πε έκ πλη κτη. «Εί ναι πραγ μα τι κά πο λύ κα­

λό. Έ χει πο λύ ταλέ ντο, δεν νο μί ζεις;»Και ή ταν ό ντως κα λό. Δεν ή μουν τεχνο κρι τι κός, αλ λά δεν ή ταν κι

α πα ραί τη το. Εί χε κά νει το σχέ διο με με λά νι, και κά ποιες α πό τις γραμ μές ή ταν φαρ διές και έ ντο νες, ε νώ άλ λες πο λύ δια κρι τι κές. Τα χρώ μα τα ή ταν παλ α πο χρώ σεις — τό σο δια κρι τι κά που ίσα ί σα έμοιαζαν με χρώ μα τα, ή ταν ό μως α λη θι νά και ζω ντα νά κι ά φη ναν να φαί νε ται πο λύ χαρ τί, δη­μιουρ γώ ντας την ε ντύ πω ση μιας λα μπε ρής η λιό λου στης μέ ρας.

Ή ταν η ει κό να ε νός α γο ριού που, ξα πλω μέ νο μπρού μυ τα σ’ έ ναν με­γά λο ε πί πε δο βρά χο, δί πλα σε έ να γάρ γα ρο ρυά κι, α νά με σα στα δέ ντρα και κά τω α πό τον ου ρανό, κοι τού σε μες στο νε ρό.

[δέκα τρία]Το πή γα στο Σκυ λό σπι το να μου το κορ νι ζά ρουν. Το Σκυ λό σπι το ή ταν

έ να μα γα ζί για κα τοι κί δια που εί χε με τα τρα πεί σε μα γα ζί για χό μπι. Στη βι τρί να εί χαν κου τά βια και στο πί σω μέ ρος του μα γα ζιού εί χαν τό ξα και βέ λη, χού λα­χουπ, συ ναρ μο λο γούμε να μο ντέ λα και έ να ερ γα στή ρι για κορ νί ζες, ε νώ εν διά μεσα βρί σκο νταν τα ψά ρια, οι χε λώ νες, τα φί δια και τα κα να ρί νια. Ο μα γαζά το ρας έ ρι ξε μια μα τιά και εί πε «Διό λου ά σχη μο».

«Γί νε ται να το ’χω αύ ριο;»«Βλέ πεις να τρε λαι νό μα στε στη δου λειά;» εί πε. Το μα γα ζί ή ταν ά δειο.

Η α λυ σί δα κα τα στη μά των «Οι 2 μά γκες απ’ το Χά ρι σον» που εί χε α νοί ξει στην Ε θνι κή Οδό 10 τον εί χε σβή σει. «Θα το ’χεις α πό ψε. Ξα να έ λα γύ ρω στις τέσ σε ρις και μι σή».

Βρι σκό μουν ε κεί στις τέσ σε ρις και τέ ταρ το, δε κα πέ ντε λε πτά νωρί τε­

87ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

ρα, ό μως το ’χε έ τοι μο, με μια ό μορ φη κορ νί ζα α πό πευ κό ξυ λο βαμ μέ νο σαν μα ό νι. Το τύ λι ξε σε κα φέ χαρ τί.

Χώ ρε σε μια χα ρά στο έ να α πό τα δύ ο πί σω κα λά θια του πο δη λά του μου.

Μέ χρι να φτά σω σπί τι εί χε έρ θει η ώ ρα του φα γητού και έ τσι έ πρε­πε πρώ τα να υπο μείνω το ψη τό κα τσα ρό λας, τα πρά σι να φα σο λά κια και τον που ρέ πα τά τας με τη σάλ τσα κρέ α τος. Έπει τα έ πρε πε να βγά λω έ ξω τα σκου πίδια.

Ύ στε ρα πή γα α πό ε κεί.Α πό την τη λε ό ρα ση α κου γό ταν στη δια πα σών η μου σι κή α πό τους

τί τλους του Ο Πα τέ ρας τα ’χει τε τρα κό σια, του λι γό τε ρο α γα πη μέ νου μου τη λε ο πτι κού προ γράμ μα τος, και α πό τις σκά λες κα τέ βη καν για χι λιοστή φο ρά λαμπο κο πώ ντας η Κά θι, ο Μπα ντ και η Μπέ τι. Μου μύ ρι ζε λου κά­νι κα και φα σό λια και λά χα νο τουρ σί. Η Ρουθ κα θό ταν στην κα ρέ κλα της, με τα πό δια της πά νω στο σκα μνάκι. Ο Ντό νι και ο Γου ί λι ή ταν ξα πλω μέ­νοι φαρ διοί πλα τιοί στον κα να πέ. Ο Γού φερ ή ταν ξα πλω μέ νος μπρού μυ τα τό σο κο ντά στην τη λε ό ρα ση που σ’ έ κα νε να α να ρω τη θείς αν εί χε προ­βλή μα τα με την α κο ή του. Η Σού ζαν έ βλε πε τη λε ό ρα ση κα θι σμέ νη σε μια κα ρέ κλα με ί σια πλά τη στην τρα πε ζα ρί α, και η Με γκ ή ταν στην κου ζί να κι έ πλε νε τα πιά τα.

Η Σού ζαν μού χα μο γέ λα σε. Ο Ντό νι με χαι ρέ τη σε σιω πη λά και ξα να­γύ ρι σε στη τη λε ό ρα ση.

«Μα κα λά», εί πα. «Δεν ση κώ νε ται κα νείς ε δώ;»«Τι έ χεις ε κεί, ρε μά γκα;» ρώ τη σε ο Ντό νι.Σή κω σα τη ζω γρα φιά, τυ λιγ μέ νη με κα φέ χαρ τί.«Τους δί σκους του Μά ριο Λά ντσα που ’θε λες».Γέ λα σε. «Κά θαρ μα».Τώ ρα με κοι τού σε η Ρουθ.Α πο φά σι σα να έρ θω στο ψη τό.Ά κου σα τη βρύ ση στην κου ζί να να κλεί νει. Γύ ρι σα πί σω μου κι εί δα

τη Με γκ να με κοι τά ει σκου πί ζο ντας τα χέ ρια πά νω στην πο διά της. Της χά ρι σα έ να χα μό γε λο και νο μί ζω ό τι α μέ σως κα τά λα βε τι πή γαι να να κά­νω.

«Ρουθ;»«Ναι; Ράλ φι, χα μή λω σε την τη λε ό ρα ση. Έ τσι μπρά βο. Τι τρέ χει, λοι­

πόν, Ντέ ι βι;»Πλη σί α σα τη Ρουθ. Έ ρι χνα λο ξές μα τιές στη Με γκ. Με πλη σί α ζε α πό

την τρα πεζαρί α. Κου νού σε το κε φά λι της. Στο στό μα της σχη μα τι ζό ταν έ να βου βό «μη».

JACK KETCHUM88

Δεν υ πήρ χε πρό βλημα. Α πλά ένιω θε ντρο πή. Μό λις η Ρουθ θα έ βλε­πε τη ζω γρα φιά, θα της περ νού σε.

«Ρουθ», εί πα, «αυ τό εί ναι α πό τη Με γκ».Της το πρό σφερα.Χα μο γέ λα σε πρώ τα σε μέ να και μετά στη Με γκ, κι έ πει τα το πή ρε α πό

τα χέ ρια μου. Ο Γού φερ εί χε χα μη λώσει τό σο πο λύ τον ή χο της τη λε ό ρα­σης που α κου γό ταν το τρί ξι μο του σκλη ρού κα φέ χαρ τιού κα θώς το ξε τύ­λι γε. Το χαρ τί έ πε σε. Κοί τα ξε τη ζω γρα φιά.

«Με γκ!» εί πε. «Πού βρή κες λε φτά ν’ α γο ρά σεις αυ τό το πράγ μα;»Ή ταν φα νε ρό ό τι το θαύ μα ζε. Γέ λα σα.«Μό νο η κορνί ζα κό στι σε», εί πα. «Το ζω γρά φι σε για σέ να».«Α λή θεια; Η Με γκ το έ κα νε;»Κού νη σα κα τα φα τικά το κε φά λι.Ο Ντό νι, ο Γούφερ κι ο Γου ί λι στρι μώ χτη καν γύρω μας για να δουν.Η Σού ζαν ά φη σε την κα ρέκλα της. «Εί ναι υ πέ ρο χο!» εί πε.Κοί τα ξα ξα νά τη Με γκ, η ο ποί α στε κό ταν στην τρα πε ζα ρία, γε μά τη

α γω νί α κι ελ πί δα.Η Ρουθ κοι τούσε τη ζω γρα φιά. Μου φά νη κε ό τι την κοι τού σε πά ρα

πολ λή ώ ρα.«Ό χι, δεν την έ κα νε για μέ να», εί πε τε λι κά. «Μη με δου λεύ ε τε. Για σέ­

να τη ζω γρά φι σε, Ντέ ι βιντ».Χα μο γέ λα σε. Το χα μόγε λό της, ό μως, ή ταν λί γο παρά ξε νο. Και τώ ρα

άρ χι ζα κι ε γώ να νιώ θω α γω νί α.«Για δες. Έ να α γό ρι πά νω σ’ έ να βρά χο. Φυ σι κά και εί ναι για σέ να».Μου την ξα νά δω σε.«Δεν τη θέλω», εί πε.Ένιω σα μπερ δε μένος. Δεν μου ’χε πο τέ πε ρά σει απ’ τον νου πως η

Ρουθ θα μπο ρού σε να μην τη δε χτεί. Προς στιγ μή δεν ή ξε ρα τι να κά νω. Στε κό μουν ε κεί, κρα τώ ντας την, κοι τώ ντας την. Ή ταν υ πέ ρο χη ζω γρα φιά.

Προ σπά θη σα να ε ξηγή σω.«Μα, στην πραγ μα τι κό τη τα για σέ να εί ναι φτιαγμέ νη, Ρουθ. Λόγω τι­

μής. Βλέ πεις, το συ ζη τή σα με. Και η Με γκ ή θε λε να φτιά ξει μί α για σέ να, αλ λά ή ταν τό σο…»

«Ντέ ι βι ντ».Ή ταν η Με γκ, που προ σπα θού σε να με στα μα τή σει. Και τώ ρα ή μουν

α κό μα πιο μπερ δε μέ νος, για τί η φω νή της ή ταν αυ στη ρή και προ ει δο ποι­η τι κή.

Μ’ έ κα νε να νιώσω σχε δόν θυ μω μέ νος. Βρι σκό μουν στη μέ ση αυ τής

89ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

της κω λο κα τά στα σης και η Με γκ δεν έ λε γε να μ’ α φή σει να ξεφύ γω.Η Ρουθ α πλώς χα μο γέ λα σε ξα νά. Έ πει τα κοί τα ξε τον Γου ίλι και τον

Γού φερ και τον Ντόνι.«Πάρ τε έ να μά θη μα, παι διά. Θυ μη θεί τε το. Εί ναι ση μα ντικό. Αρκεί να

φερ θεί τε ευ γε νι κά σε μια γυ ναί κα — κι ε κεί νη θα κά νει έ να σω ρό ό μορ φα πράγ μα τα για σας. Ό πως τώ ρα που ο Ντέ ι βι ντ φέρ θη κε ευ γε νι κά στη Με γκ και κέρ δι σε μια ζω γραφιά. Μια ό μορ φη ζω γρα φιά. Αυ τό κέρ δι σες, έ τσι δεν εί ναι, Ντέ ι βι ντ; Θέ λω να πω, αυ τό κέρ δισες ό λο κι ό λο; Ξέ ρω πως εί σαι μι κρός α κό μα, αλ λά πο τέ δεν ξέ ρεις».

Γέ λα σα κοκ κι νί ζο ντας. «Έ λα τώ ρα, Ρουθ».«Λοι πόν σου λέ ω πως, πράγ μα τι, πο τέ δεν ξέ ρεις. Τα κο ρί τσια πα ρα­

εί ναι εύ κο λα. Αυ τό εί ναι το πρό βλη μά τους. Τά ξε τους κα τι τί, κι εν νιά στις δέ κα θα ’χεις ό,τι θες. Ξέ ρω τι λέ ω. Πάρ τε για πα ρά δειγ μα τον πα τέ ρα σας. Πάρ τε για πα ρά δειγ μα τον Γου ί λι τον Πρε σβύ τε ρο. Ό ταν πα ντρευ τή κα με έ λε γε πως θα διεύ θυ νε τη δι κή του ε ται ρεί α. Ολό κλη ρο στό λο α πό γα λα τά­δι κα. Θα ξε κί να γε μ’ ένα και θα ’φτα νε ως την κο ρυ φή. Θα τον βο η θού σα με τα λο γι στι κά, ό πως έ κα να και στη λε ω φό ρο Χά ουαρ ντ κα τά τη διάρκεια του πο λέ μου. Ε γώ διεύ θυ να αυ τό το ερ γο στά σιο κα τά τη διάρ κεια του πο λέ­μου. Θα γι νό μα σταν πιο πλού σιοι απ’ ό,τι ή ταν οι γο νείς μου ό ταν ή μουν παι δί στη Μορι στά ουν και σας το λέ ω, ή μα σταν πο λύ πλού σιοι. Ξέ ρε τε, ό μως, τι κέρ δι σα; Τί πο τα. Ού τε έ να τό σο δα πρα μα τάκι. Μό νο ε σάς τους τρεις που ξε πε τα γό σα σταν, έ νας, δύ ο, τρεις, και με τά αυ τός ο α ξια γά πη τος Ιρ λαν δός μπά σταρ δος την κο πά νη σε για έ νας Θε ός ξέ ρει πού. Έ τσι βρέ­θη κα με τρί α πει να σμέ να στό μα τα να θρέ ψω, και τώ ρα έ χω κι άλ λα δύ ο.

»Σας το λέω, τα κο ρί τσια εί ναι χα ζά. Τα κο ρί τσια εί ναι εύ κολα. Κο ρό ι­δα από την πρώ τη έ ως την τε λευ ταί α».

Με προ σπέ ρα σε και πή γε στη Με γκ. Πέ ρα σε το χέ ρι της γύ ρω α πό τους ώ μους της και με τά στρά φη κε προς το μέ ρος μας.

«Πάρ τε τώ ρα για πα ρά δειγ μα αυ τή τη ζω γρα φιά», εί πε. «Ξέ ρω ό τι την έφτια ξες για τον Ντέ ι βι ντ α πό ’δώ, και μη μου λες άλ λα. Αυ τό που θέ λω να ξέ ρω, ό μως, εί ναι το τι θα βγάλεις α πό αυ τό; Τι νο μί ζεις ό τι θα σου προ­σφέ ρει αυ τό το α γό ρι; Ο Ντέ ι βι ντ, βέ βαια, εί ναι κα λό παι δί. Καλύ τε ρο α πό πολ λά άλ λα, θα μπο ρού σα να πω. Σα φώς κα λύ τε ρο. Ό μως, α γά πη μου, δεν πρό κει ται να σου προ σφέ ρει τί πο τα! Και αν πι στεύ εις το α ντί θε το, τό τε τα θέ λει ο κώ λος σου.

»Το μό νο που λέ ω, λοι πόν, εί ναι πως ελπί ζω ό τι αυ τή η ζω γρα φιά εί ναι ό,τι του έ χεις προ σφέ ρει και ό,τι πρό κει ται να του προ σφέ ρεις, και σ’ το λέ ω, αυ τό εί ναι για το κα λό σου. Για τί ή δη έ χεις ε κεί κά τω αυ τό που

JACK KETCHUM90

14

θέ λουν οι ά ντρες και αυ τό δεν εί ναι η ζω γρα φι κή σου, ρε γα μώ το».Έ βλε πα ό τι το πρό σω πο της Με γκ εί χε αρ χί σει να τρέ μει και ή ξε ρα

ό τι κα τέ βαλ λε προ σπά θεια να μην κλά ψει. Ό μως ό σο α προσ δό κη τα και αν ή ταν ό λα αυ τά, ε γώ προ σπα θού σα να μη γε λά σω. Το ί διο κι ο Ντό νι. Η ό λη φά ση ή ταν αλ λό κο τη, και ί σως να έ φται γε ως έ να ση μεί ο η έ ντα ση, ό μως αυ τό που εί χε πει η Ρουθ για τη ζω γρα φι κή ή ταν α στεί ο.

Η Ρουθ α γκά λια σε πιο σφι χτά τους ώ μους της Με γκ.«Και αν τους δώ σεις αυ τό που θέ λουν τότε, γλυ κιά μου, δεν εί σαι πα­

ρά μια τσού λα. Ξέ ρεις τι εί ναι τσού λα; Ξέ ρεις ε σύ, Σού ζαν; Πού να ξέ ρεις κι ε σύ. Εί σαι τό σο μι κρή. Λοι πόν εί ναι τόσο α πλό: τσού λα εί ναι κά ποια που θ’ α νοί ξει τα πό δια της για έ ναν ά ντρα. Έ τσι ώ στε να μπο ρεί αυ τός να τρυ πώ σει μέ σα. Γού φερ, στα μά τα να χα σκο γε λάς.

»Ό ποια εί ναι τσού λα τής α ξί ζει έ να γε ρό χέ ρι ξύ λο. Ό λοι σ’ αυ τή την πό λη θα συμ φω νού σαν μα ζί μου. Γι’ αυ τό σε προ ει δο ποιώ, γλυ κιά μου, αν φερ θείς σαν τσού λα σ’ αυ τό το σπί τι, ο κώ λος σου θα γί νει το γρα σί δι και η Ρουθ η μη χα νή που το κου ρεύ ει».

Ά φη σε τη Με γκ και μπή κε στην κου ζί να. Ά νοι ξε την πόρ τα του ψυ­γεί ου.

«Λοι πόν», εί πε. «Ποιος θέ λει μπίρα;»Έδει ξε τη ζω γρα φιά.«Ψό φιο πράγ μα, πά ντως», εί πε, «δεν νο μί ζε τε;» και άρ πα ξε το καφά σι

με τις μπίρες.

[δέκα τέσσερα]Ε κεί νη την ε πο χή δυο μπίρες ή ταν αρ κε τές για να με στεί λουν σπί τι

σου ρω μέ νο και με βα ρύ κε φά λι, α φού εί χα πρώ τα δώ σει τη συ νη θι σμέ νη υ πό σχε ση να μην μου ξε φύ γει κου βέ ντα στους δι κούς μου, λες και υ πήρ χε πο τέ πε ρί πτω ση να γί νει κά τι τέ τοιο. Κα λύ τε ρα να μου κο βό ταν το χέ ρι.

Το υ πό λοι πο α πό γευ μα, α πό τη στιγ μή που η Ρουθ στα μά τη σε το κή­ρυγ μα και με τά, κύλη σε χω ρίς να συμ βεί τί πο τα α ξιό λο γο. Η Με γκ μπή κε στο μπά νιο και ό ταν βγή κε ή ταν σαν να μην εί χε συμ βεί το πα ρα μι κρό. Τα μά τια της ή ταν στε γνά. Το πρό σω πό της κε νό και ανέκ φρα στο. Εί δα με το Ντά νι Τό μας και ή πια με τις μπί ρες μας, κι έ πει τα, κά ποια στιγ μή που παι­ζό ταν έ να δια φη μι στι κό, κα νό νι σα με τον Γου ί λι και τον Ντό νι να πά με για μπό ου λιν γκ το Σάβ βα το. Προ σπά θη σα να δια σταυ ρώ σω τη μα τιά μου με

91ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ

της Με γκ, ό μως ε κεί νη δεν έ λε γε να με κοι τά ξει. Ό ταν τέ λειω σαν οι μπί­ρες γύ ρι σα σπί τι μου.

Κρέ μα σα τη ζω γρα φιά δί πλα στον κα θρέ φτη του δω μα τί ου μου.Υ πήρ χε, όμως, έ να πα ρά ξε νο συ ναί σθη μα, το ο ποί ο δεν έ λε γε να με

αφή σει. Πο τέ άλ λο τε δεν εί χα ακού σει κά ποιον να χρη σι μο ποιεί τη λέ ξη τσού λα, κα τα λά βαι να, ό μως, το νό η μά της. Το κα τα λά βαι να α πό τό τε που διά βα ζα στη ζού λα το Πέ ι τον Πλέ ις της μητέ ρας μου. Α να ρω τιό μουν αν η Ντε νίζ, η α δερ φή του Έ ντι, ή ταν α κό μα αρ κε τά μι κρή για να διεκ δι κή σει αυ τό τον τί τλο. Την έ φερα στον νου μου δε μέ νη γυ μνή σ’ έ να δέ ντρο, σκεφτό μουν τις χο ντρές και α πα λές ρώγες της. Να κλαί ει, να γε λά — με­ρικές φο ρές και τα δύ ο μα ζί. Έ φερα στον νου μου τη δι πλω μέ νη σάρ κα α νά με σα στα πό δια της.

Έ φε ρα στον νου μου τη Με γκ.Ή μουν ξα πλω μέ νος στο κρε βά τι μου και σκε φτό μουν πό σο εύ κο­

λο ή ταν να πλη γώ σεις κά ποιον. Η σω μα τι κή βί α δεν ή ταν α πα ραί τη τη. Αρκού σε να δώ σεις έ να γε ρό χτύ πημα σε κά τι για το ο ποί ο νοιαζό ταν.

Θα μπο ρού σα να το κά νω κι ε γώ αν ή θε λα.Οι άν θρω ποι εί ναι ευά λω τοι.Σκε φτό μουν τους γονείς μου κι ό σα έ κα ναν, και τα χτυ πή μα τα που

συ νε χώς κα τά φερ ναν ο έ νας στον άλ λο. Χτυ πή μα τα τό σο συ χνά πλέ ον ώστε, κα θώς βρισκόμουν στη μέ ση, εί χα κα τα φέ ρει να μη νοιά ζο μαι για κα νέ ναν τους.

Μι κρο πρά μα τα κυ ρί ως, που ό μως συσ σω ρεύ ο νταν.Δεν μπο ρού σα να κοι μη θώ. Οι γο νείς μου βρί σκο νταν στο δι πλα νό

δω μά τιο· ο πα τέ ρας μου ρο χά λι ζε. Ση κώ θη κα και πή γα στην κου ζί να να πιω μια κο κακό λα. Έ πει τα πή γα στο κα θι στι κό και κάθι σα στον κα να πέ. Δεν ά να ψα τα φώ τα.

Ή ταν πε ρα σμέ να μεσά νυ χτα.Ή ταν ζε στή νύ χτα. Δεν φυ σού σε κα θό λου. Ως συ νή θως, οι γο νείς

μου εί χαν α φή σει τα πα ρά θυ ρα α νοι χτά. Μέ σα α πό τη σή τα έ βλε πα κα τευ θεί αν στο κα θι στι κό των Τσά ντλερ.

Τα φώ τα τους ή ταν α κό μα α ναμ μένα. Τα πα ρά θυ ρά τους ή ταν ε πί σης α νοιχτά, κι α κούγο νταν φω νές. Δεν μπο ρού σα να κα τα λά βω πολ λά απ’ ό σα λέ γο­νταν, αλ λά ή ξε ρα ποιοι μιλού σαν. Ο Γου ί λι. Η Ρουθ. Ύ στε ρα η Με γκ. Με τά ο Ντό νι. Α κό μα κι ο Γού φερ ή ταν α κό μα ξύ πνιος — ά κου γα τη φωνή του, ο ξεί α και δια πε ρα στι κή σαν κο ρι τσιού, ά κου γα το γέ λιο του.

Ό λοι οι άλ λοι φώ να ζαν για κά τι.«…για έ να α γό ρι!» ά κου σα τη Ρουθ να λέ ει. Με τά η φω νή της χά θη κε

JACK KETCHUM92

15

ξα νά μέ σα σ’ έ να παν δαι μό νιο α πό φω νές και ή χους, που α κού γο νταν ό λοι μα ζί.

Από το πλαί σιο του πα ρα θύ ρου του καθι στι κού τους εί δα τη Με γκ να ο πι σθο χω ρεί. Κου νού σε τα χέ ρια, φώ να ζε, έ τρε με σύ γκορ μη α πό θυ μό.

«Δεν θα το κά νεις!» την ά κου σα να λέ ει.Έ πει τα η Ρουθ εί πε κά τι το ο ποί ο βρι σκό ταν έ ξω α πό το πε δί ο της

α κο ής μου, αλ λά α κού στη κε σαν μου γκρη τό, έ τσι μου φά νηκε ε μέ να του­λάχι στον, κι έ ξαφ να εί δα τη Με γκ να κα ταρ ρέ ει, να δι πλώ νε ται. Και με τά να κλαί ει.

Κι έ να χέρι ε ξα πο λύ θη κε και τη χα στού κι σε.Τη χα στού κι σε τό σο δυ να τά, που έ πε σε προς τα πί σω, βγή κε α πό το

πλαί σιο του πα ρα θύ ρου και δεν την έ βλε πα πια.Ο Γου ί λι προ χώ ρη σε προς τα μπρος.Άρ χι σε να την α κο λου θεί. Σι γά σι γά.Σαν να την κατα δί ω κε.«Αρ κε τά!» ά κου σα τη Ρουθ να λέ ει. Εν νο ώ ντας, νο μί ζω, πως ο Γου ί λι

θα έπρε πε να την α φή σει ή συ χη.Πέ ρα σε μια στιγ μή κα τά την ο ποί α φα ντά ζο μαι πως κα νείς δεν σά­

λε ψε.Ύ στε ρα σιλουέ τες άρ χι σαν να πη γαι νο έρ χο νται για λί γο, περ νώ ντας

μπρο στά α πό το πα ρά θυρο, και ό λες έ μοια ζαν σκυ θρω πές και θυ μω μέ νες, ο Γου ί λι και ο Γού φερ και ο Ντό νι και η Ρουθ και η Με γκ που μά ζευαν διά­φο ρα πράγ μα τα α πό το πά τω μα ή τα κτο ποιού σαν τις κα ρέ κλες ή ο τιδή πο τε άλ λο και σι γά σι γά α πο μα κρύ νο νταν. Δεν ά κου γα πια άλ λες φω νές, άλ λες ο μι λί ες. Η μό νη που δεν είχα δει ή ταν η Σού ζαν.

Έ μει να ε κεί πα ρα κολου θώ ντας.Τα φώ τα έ σβη σαν. Μια α μυ δρή λάμψη ερ χό ταν α πό τα υ πνο δω μά τια,

κι αυ τό ή ταν ό λο. Ύ στε ρα α κό μα κι αυ τή έ σβη σε, και το σπί τι τους ή ταν ε ξί σου σκο τει νό με το δι κό μας.

[δέκα πέντε]Ε κεί νο το Σάβ βα το στην πί στα του μπό ου λιν γκ ο Κέ νι Ρό μπερ τσον

κα τά φε ρε ν’ α στο χή σει στη τε λευ ταί α του βο λή και να χα ρα μί σει έ να εύκο­λο σπέ αρ, με α πο τέ λε σμα να τε λειώ σει με 107 πό ντους μό νο. Ο Κέ νι ή ταν κοκ κα λιά ρης κι εί χε την τά ση να βά ζει στην μπάλα όλη του τη δύ να μή

και να τη ρί χνει στον γά μο του κα ρα γκιό ζη. Γύ ρι σε πί σω σκου πί ζο ντας το μέ τω πό του με το γού ρι κο μα ντή λι του πα τέ ρα του, το ο ποί ο δεν του ’χε φέ ρει και τό σο γού ρι εκεί νη τη μέ ρα.

Κά θι σε α νά με σα σε μέ να και τον Γου ί λι, πί σω α πό τον πί να κα του σκορ. Πα ρα κο λου θού σα με τον Ντό νι να παίρ νει θέ ση βο λής στην α γα πη­μένη του θέ ση, στα α ρι στε ρά του δεύ τε ρου βέ λους.

«Το ξα να σκε φτήκα τε;» ρώ τη σε τον Γου ί λι. «Θα βά λου με τη Με γκ στο Παι χνί δι;»

Ο Γου ί λι χα μο γέ λασε. Πρέ πει να ’ταν ευ χα ρι στη μέ νος. Μάλ λον θα ξε περ νού σε τους 150 πό ντους, κι αυ τό δεν συ νέ βαι νε συ χνά. Κού νη σε το κε φά λι του.

«Έ χου με το δι κό μας Παι χνί δι τώ ρα», εί πε.