‘Mijn god!’ schrok Kate toen ze het brandende huis zag, ‘wat is hier aan de hand?’ Joe

en Kate rende naar het brandende huis. ‘Dora en Nora, zouden die nog binnen zijn?’

vroeg Joe. Kate hield haar schouders op. ‘Ik ga naar binnen’, zei Joe.

‘Hé, ben je soms gek in je hoofd ofzo?’ vroeg Kate, ’dat is gewoon zelfmoord! We

moeten wachten totdat de brandweer er is!’ – ‘Wanneer de brandweer aankomt, zijn

ze al lang as geworden, Kate!’ zei Joe.

‘Hallo, brandweer?’ vroeg Kate bang toen ze iemand aan de lijn kreeg, ‘er is brand in

de Veldstraat!’ – ‘Blijf rustig, mevrouw,’ zei een stem aan de andere kant van de lijn,’

We komen er zo snel mogelijk aan en doe geen domme dingen!’ Daarna klink er een

tuut-geluidje.

Joe was binnengeraakt. Hij hoestte en kuchte door al de rook die de brand

veroorzaakt had. Dan zag hij een bekend figuur op de grond liggen. Joe kon zijn ogen

niet geloven. ‘Isabella?’ Joe rende er naar toe. ‘Isabella!’ riep hij zodat ze misschien

wakker zou worden, maar hij kreeg geen antwoord.

Joe nam tilde Isabella op. Gelukkig was ze niet al te zwaar zodat hij haar een tijdje

kon dragen. Met grote en kleine sprongetjes ontweek hij de vlammen zo probeerde hij

de deur te bereiken.

Kate keek verontwaardigd toen ze zag dat Joe Isabella naar buiten aan het dragen

was. ‘Wat doet zij hier?’ vroeg Kate. Joe haalde zijn schouders op. ‘Heb je Dora en

Nora kunnen vinden?’ vroeg ze. ‘Nee, geen spoor van hen,’ zei Joe. ‘Vreemd, héél

vreemd…’ zei Kate.

Het geluid van loeiende sirenes was al van heel ver te horen en het duurde niet lang

vooraleer de brandweer gearriveerd was. Verschillende brandweermannen en vrouw

stapten uit om het brandende huis te blussen en de eventuele slachtoffers te redden.

Na enkele uren was de brand geblust en de ambulance was ondertussen gearriveerd.

‘En, hoe is het met Cora?’ vroeg Kate. ‘Haar toestand is stabiel’, antwoordde Joe,

’maar ze moet nog enkele dagen in het ziekenhuis blijven ter observatie.’ Kate

zuchtte opgelucht en knuffelde haar broer.

Een week later stond Isabella voor de spiegel. Ze kwam juist uit bad en ze had haar

wonde verzorgd. Ze zuchtte. ‘Ik kan nog steeds niet geloven dat Dora en Nora een

slaapmiddel in m’n koffie hebben gedaan en de brand hebben aangestoken’, dacht

Isabella in zichzelf, ‘Waarom wilden ze mij vermoorden. Wat heb ik hen misdaan?’

Toen Isabella uit de badkamer kwam zag ze dat Kate ook al wakker was. ‘Het spijt me

zo’, zei Isabella. ‘Euh, wat spijt er je?’ vroeg Isabella niet-begrijpend. ‘Ik had moeten

geloven in je relatie met Joe’, begon Kate, ‘Als ik dat deed dan was je niet

weggelopen en dan raakte je ook niet vast in die brand.’ Isabella zucht en omhelsde

haar. ‘Hé, het is niet jou schuld,’ zei Isabella, ‘Het is niemand z’n schuld.’

Isabella klopte op de deur van Joes kamer. ‘Binnen’, mompelde hij. Isabella kwam

binnen en ze zag dat Joe een boek aan het lezen was. Joe keek op. ‘Hé, Isa,’ zei hij

plots opgewekt, ‘kom er bij liggen.’ Joe klopte met zijn hand op het plek naast hem

en hij legde zijn boek weg.

‘Bedankt dat je me gered hebt’, zei Isabella. ‘Ach, we waren toevallig op de juiste

plaats en op het juiste moment,’ zei Joe bescheiden. ‘Maar, echt bedankt’, zei

Isabella, ‘Ik heb er spijt van dat ik je niet geloofde’, begon Isabella, ‘ik hoop dat je

het me wilt vergeven?’ Joe zweeg en hij zuchtte. Isabella vreesde het ergste.

‘Natuurlijk!’ lachte hij, ‘Geen haar op m’n hoofd dat er aan zou denken om dat niet te

doen!’ Isabella zuchtte opgelucht. ‘Euh, ik ga m’n haar föhnen’, zei ze daarna.

‘Wacht,’ zei Joe, ’wil je vanavond met me uiteten gaan?’ – ‘Graag’, zei Isabella en ze

zoende Joe. Daarna stond ze op en ging ze weer naar de badkamer.

Het was avond geworden en Isabella en Joe stonden klaar om uiteten te gaan. ‘Je ziet

er prachtig uit’, zei Joe, ‘en je wonde is weg.’ Isabella glimlachte. ‘Make-up kan

wonderen verrichten.’

Isabella en Joe gingen eten in een klein eethuisje. Het werd uitgebaat door vrienden

van Joe en Kate. Dus ze konden daar voor een goedkoper prijsje uitgebreid gaan eten.

Maar voor Joe en Isabella maakte het deze keer niet uit waar en wat ze eten. Zolang

ze maar bij elkaar waren.

‘Het was echt gezellig’, zei Isabella. ‘Dan ze we daar al over eens’, zei Joe blij.

‘Moeten we dan over nog iets het eens zijn?’ vroeg Cora. ‘Misschien wel, ja.’ Isabella

keek verwachtingsvol aan. ‘Wat is hij allemaal van plan?’ dacht ze.

Joe ging knielend voor Isabella zitten en nam een zwart doosje uit zijn zakken. Hij

deed het doosje open en zei: ‘Lieve Isabella Farmer, wil jij mijn vrouw worden?’

Isabella kon haar ogen niet geloven. ‘Droom ik?’ vroeg ze. ‘Nee, absoluut niet!’ – ‘Ik

weet niet wat ik moet zeggen, ik… ik…’ Isabella kon amper een woord uitbrengen.

‘Ja, natuurlijk,’ kon Isabella eindelijk zeggen. Ze nam de ring uit het doosje en deed

hem om haar vinger. Daarna vloog ze Joe om zijn nek. ‘Ik hou van je’, fluisterde ze in

zij oor.

Thuis beleefden Isabella en Joe hun avond nog verder. Veel gepraat werd er niet.

Uiteindelijk belandden ze op bed.

En onder de lakens van het bed. ‘Ik hou van je’, zei Isabella daarna. ‘Ik ook van jou’,

zei Joe.

De volgende dag was het erg zonnig. Dus besloten Isabella, Joe en Kate buiten te

picknicken. ‘Dus jullie gaan trouwen?’ vroeg Jane, ‘dat is geweldig! Ik ben echt zo blij

voor jullie!’

‘Maar wanneer gaan jullie trouwen?’ vroeg Kate. ‘Nou, dat weten we nog niet’, zei

Joe. ‘We hebben nog tijd,’ zei Isabella, ‘maar liefst zo snel mogelijk.’ Joe dacht even

na. ‘Als je snel wilt trouwen dan kunnen we misschien morgen al trouwen?’

‘Wat, morgen al?’ vroeg Isabella geschrokken. ‘Is dat niet goed misschien?’ vroeg Joe.

‘Jawel, maar al die voorbereidingen en ik moet mijn kleed nog kiezen,’ zei Isabella.

‘Familie hebben we niet, wel enkelen vrienden dus veel voorbereiden zit er niet in. En

de kledingwinkel in het dorp heeft ook niet zo’n uitgebreide keuze.’- ‘Ja, je hebt

gelijk. Ik ga meteen naar de stad!’

‘s Avonds liet Isabella haar trouwjurk zien. ‘Wat vind je er van?’ vroeg Isabella. ‘Het is

prachtig’, zei Kate. ‘Oh, ik kijk echt uit naar morgen!’ zei Isabella enthousiast. ‘Het

wordt vast een prachtige dag!’ – ‘Ik ga eens slapen,’ zei Isabella. ‘Slaap zacht, ik ga

beneden nog eventjes TV kijken, want er is een documentaire die echt wil zien!’ – ‘Is

goed, joh! Tot morgen!’

Met een glimlach zette Kate de televisie op. De documentaire was net begonnen. De

omroepster begon te spreken: ‘10 jaar geleden gebeurde het. De meest geliefde

vrouw, Cora van de Kerkhof, uit Droomzicht verdween spoorloos. Er zijn weinig

aanwijzingen gevonden en het is onzeker of dat Cora nog in leven is. Vanavond

interviewen we de familie van Cora en ook enkele inspecteurs die de opsporing van

Cora begeleidt hebben.’

‘We weten niet hoe Cora er vandaag zou uitzien, maar vermoedelijk zou ze er zo

uitzien.’ Er verscheen een foto van Cora. Kate schrok zich bijna een ongeluk, toen ze

de foto zag. ‘Dit kan niet waar zijn!’ dacht ze, ‘die vrouw lijkt sprekend op Isabella!’