.maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 2

Aν δεν ερχόσουν Εσύ...

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 3

.

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 4

ΜΑΡΙΑ ΠΑΣΤΟΥΡΜΑΤΖΗ

Aν δεν ερχόσουν Εσύ...

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 5

© ἘκδόσειςΚολοκοτρώνη 49, Ἀθήνα 105 60Τηλ.: 210 3226343 - Fax: 210 3221238e-mail: info@enploeditions.grwww.enploeditions.grfacebook.com/enploeditions.gr

Α´ ἔκδοση: Φεβρουάριος 2014

ISBN: 978-960-9550-39-0

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 6

Αφιερωμένο στη μνήμη του δικού μου Σαμαρείτη,

Στεργίου Σάκκου,που μου δίδαξε Θεό

και γραμμένο με βαθιά αγάπηγια όσους στη ζωή ρωτούν: «Γιατί;»

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 7

«Το θέλημα του Θεού είναι το μόνο αληθινό συμφέρον μας»

(Στέργιος Ν. Σάκκος)

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 8

1ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ

Ημουσική γέμισε το δωμάτιο πρώτα αργά, γαλή-νια ύστερα πιο γοργά, πιο ζωηρά. Ακούμπησε

απαλά πάνω στα πράγματα, έσβησε τις σκληρές αφέςτου κόσμου αυτού και μεταμόρφωσε στο όνειρο. Ο« Ύμνος στη Χαρά», αυτή η νικητήρια κραυγή του αν-θρώπου πάνω στο αντίξοο, ηχούσε θριαμβευτικά μεςστο δωμάτιο.

Η Λήδα έπαιζε και όλο της το κορμί σκιρτούσε μεμικρούς-μικρούς σπασμούς χαράς. Τα μαλλιά χόρευανστους ώμους της, γλιστρούσανε αδέξια απ’ την κορ-δέλα τους και γαργαλεύανε τα ζεσταμένα μάγουλα. Ταδάχτυλά της, μαλακά και τρυφερά, πονούσανε πάνωστα πλήκτρα ευτυχισμένα και γλυκά. Ο Αύγουστοςέκαιγε στο ζεστό του φως το πρόσωπο και τα ξεγυμνω-μένα μπράτσα της όμως το λεπτοκαμωμένο της κορμί

9

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 9

ριγούσε ευδαιμονικά σαν μίσχος σ’ ανοιξιάτικη δροσιά.Ήταν εκείνο το ερωτευμένο αίσθημα που την περνούσεολόκληρη κάθε φορά που κάθονταν στο πιάνο της.

Απ’ τη μισανοιγμένη πόρτα της κουζίνας η ΔέσποιναΣμυρναίου κοιτούσε εξεταστικά την κόρη της. Τα μάτιατης ακολουθούσανε τα δάχτυλα που τρέχανε πάνω σταπλήκτρα κι η σκέψη της γύριζε πάλι και πάλι στα λόγιαπου άκουσε μόλις εχθές από τα χείλη του δασκάλουτης. «Η Λήδα, Δέσποινα» έλεγε μ’ έμφαση ο Απόστο-λος Γληνός, «είναι φτιαγμένη καλλιτέχνιδα. Η μουσικήξεχύνεται από μέσα της τόσο αβίαστα όσο το άρωμααπ’ τον κάλυκα του λουλουδιού. Η Λήδα θα φτάσει κά-ποτε ψηλά, πολύ ψηλά. Να το θυμάσαι αυτό!».

Ποτέ της δεν κατάλαβε γιατί μα πάντοτε, ότανάκουγε αυτές τις ολοφώτεινες προβλέψεις για το χάρι-σμα της κόρης της, ένιωθε μια θαμπή ανησυχία να τηςσφίγγει την ψυχή. Πάσχιζε ν’ αποδιώξει εκείνο το ακα-θόριστο συναίσθημα ζητώντας καταφύγιο στη σιγουριάτης προσευχής. «Φύλαξε, Κύριε, τη Λήδα μου. Σταχέρια Σου την εμπιστεύομαι −και στα δικά σου, Πανα-γία μου»− συμπλήρωνε κοιτάζοντας το πάντα αναμμένοκαντηλάκι της στο εικόνισμα της Μάνας του Θεού.

Ήξερε πως η κόρη της ήταν ένα παιδί ξεχωριστό,φτιαγμένο από το υφάδι των καλλιτεχνών, με τη βαθιά,ευάλωτη ευαισθησία, το διεισδυτικό, άυπνο κοίταγμαστον κόσμο και ᾽κεινα τα ανεξάντλητα «γιατί» που ξε-ψαχνίζουνε επίμονα τις πιο αβάσταχτες πραγματικό-τητες.

10

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 10

«Ανάλαβέ την, Κύριε», ψιθύρισε και ’κείνο το αυ-γουστιάτικο απόγευμα. Η Λήδα έπαιζε ακατάπαυσταπαραδομένη στη μαγεία των ρυθμών, όταν απρόσμενατα δάχτυλα σταμάτησαν. Ξεστράτισαν από την παρτι-τούρα κι ένας παράταιρος ρυθμός ακούστηκε. Για μιαμόνο στιγμή... Ύστερα απότομα η μουσική βουβάθηκε.Τα χέρια πέσανε ματαιωμένα πάνω στους μηρούς.Ήτανε μόλις δυο δικές της νότες, ολομόναχες κι η Λήδαθα το ήθελε να είναι περισσότερες. Έβγαλε έναν κου-ρασμένο αναστεναγμό κι έγειρε πίσω το κεφάλι μισο-κλείνοντας τα μάτια της. Η σιωπή τύλιξε νανουριστικάτο σπίτι των Σμυρναίηδων, όταν μια διαπεραστική, παι-διάτικη φωνή τη ράγισε αδιάφορα:

«Λήδα! Γιατί σταμάτησες να παίζεις τη “Χαρά”; Ωςέξω ακουγότανε».

Η Εύα είχε ορμήσει στο σαλόνι σχεδόν τρέχοντας μετη θάλασσα να στάζει ακόμη από τις άκρες των μαλ-λιών και την αλμύρα κολλημένη στο μελαχροινό κορ-μάκι της.

Η αδελφή της άνοιξε τρομαγμένη τα μισοκλεισμέναβλέφαρα.

«Εύα!», της φώναξε. «Πρώτον, πώς μπαίνεις έτσιεδώ μέσα; Δεύτερον, πόσες φορές σου είπα, όταν παίζωμουσική, δεν θέλω να με ενοχλείς!», τελείωσε τονίζονταςμια-μια τις λέξεις της.

Η μικρή πήρε επιδέξια ένα μισοκακόμοιρο ύφοςφταίχτη που λυπάται για το λάθος του.

«Συγγνώμη, Λήδα!», είπε δήθεν με μεταμέλεια. «Να!

11

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 11

ήθελα μόνο ν’ ακούσω πιλοτική μουσική, όπως λες».«Ποιοτική, βρε κουτορνίθι! Τι πιλοτική! Να, έλα

εδώ!», γέλασε αυθόρμητα η Λήδα και χτύπησε με τιςπαλάμες της τα γόνατα.

Το κοριτσάκι ζύγωσε με ένα σίγουρο ύφος νικητή.Θρονιάστηκε με ικανοποίηση στην αγκαλιά της αδελ-φής.

«Λήδα», τη ρώτησε ανασηκώνοντας πάνω στο στή-θος το μελαχροινό κεφάλι της να την κοιτά καλύτερα,«όταν γίνεις διάσημη, θα μου παίρνεις ό,τι θέλω;».

«Και ποιός σου είπε, βρε χαζοπούλι, ότι θα γίνω εγώδιάσημη;», την πείραξε εκείνη ανέμελα.

« Όλοι το λένε!», απάντησε με φυσικότητα η μικρή.«Δεν άκουσες; Να, χθες ο κ. Γληνός έλεγε στη μαμά:“Η Λήδα θα γίνει μεγάλη πιανίστρια. Θα φτάσει ψηλά,πολύ ψηλά!”. Λοιπόν, θα μου αγοράζεις τότε ό,τιθέλω;», επέμεινε.

Όμως η Λήδα απότομα σοβάρεψε.«Άσε τις χαζομάρες, Εύα! Ούτε διάσημη θα γίνω

ούτε και θέλω άλλωστε».«Γιατί;», ρώτησε σαστισμένα το παιδί.«Άντε, πήγαινε τώρα να λουστείς!». «Γιατί δε θέλεις να γίνεις διάσημη;», επανέλαβε με

πείσμα η μικρή που σαν μια απορία της τριβέλιζε τοπαιδικό μυαλό δεν εγκατέλειπε με τίποτα.

«Αχ, Εύα», αναστέναξε η Λήδα κουρασμένα, «φτά-νει! Είσαι μικρή γι’ αυτά!».

«Πες μου γιατί», επέμεινε το κοριτσάκι κι η αδελφή

12

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 12

της αναπόφευκτα υποχώρησε.«Λοιπόν, ξέρεις την παραβολή του Καλού Σαμα-

ρείτη;», ρώτησε.«Φυσικά!», βιάστηκε να επιβεβαιώσει το παιδί.«Το αγαπώ πολύ αυτό το κείμενο. Είναι απ’ τα

ομορφότερα κομμάτια στο Ευαγγέλιο − απάντησε αφη-ρημένα η αδελφή της και βύθισε τα ονειροπόλα μάτιατης στο γαλανό της θάλασσας, που απλώνονταν απέ-ραντη απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο. Λοιπόν −συνέχισε σαννα μιλούσε στον εαυτό της πια− όλη μας η ζωή, λέει οκ. Γληνός, είναι μια ζωντανή γραφή εκείνης της παρα-βολής. Είμαστε Σαμαρείτες που ταξιδεύουμε από τηνΙεριχώ του εδώ στην Ιερουσαλήμ του αιώνιου. Περ-νούμε από μονοπάτια δύσκολα, τραχιά, από χαράδρεςκαι κακοτοπιές. Στο δρόμο μας βογκούν χιλιάδες πλη-γωμένοι που έχουν πέσει στους ληστές. Είναι ψυχέςπου χάσαν την ελπίδα τους, που τσακιστήκανε στη γηανήμπορες σαν στάχυα που τα σπάζει η βροχή. Όλημας η ανθρωπιά, η αληθινή αξία μας −λέει ο κ. Γλη-νός− ζυγίζεται εκεί: αν θα σταματήσουμε, αν θα αποβι-βαστούμε απ’ το δικό μας υποζύγιο, απ’ τηνπροσωπική μας ευτυχία, για να χύσουμε πάνω στατραύματα των λαβωμένων λάδι και κρασί, να δέσουμεμ’ αγάπη τις πληγές κι ύστερα να τους κουβαλήσουμεστο πανδοχείο του Θεού, στον Ένα και μεγάλο Σαμα-ρείτη, που ̓ χει τη δύναμη να επουλώνει όλες τις πληγές.Αυτό στη ζωή λέγεται αγάπη, Εύα!».

Σταμάτησε. Τα μάτια της στυλώθηκαν εντατικά στον

13

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 13

ουρανό, σαν να ’βλεπαν εκεί με παραστατική ενάργειανα διαδραματίζεται όλη εκείνη η σκηνή που τη σαγή-νευε: ο Σαμαρείτης που έσκυβε να χύσει λάδι και κρασίσε κάποια ανθρώπινη πληγή.

«Καθένας από μας», συνέχισε αργά, «λέει ο κ. Γλη-νός, έχει το δικό του λάδι, το δικό του κρασί. Είναιεκείνο που μας κάνει εντελώς μοναδικούς, που κάνειακόμα εντελώς μοναδικά όλα τα “σ’ αγαπώ” πουέχουμε να πούμε μες στον κόσμο αυτό. Για μένα −λέειο κ. Γληνός− αυτό το λάδι, το κρασί, είναι η μουσική.Δεν ξέρω, ίσως να ᾽ναι κι έτσι», είπε σκεφτικά. « Έναμονάχα ξέρω: πως θέλω να ξοδέψω όλο το λάδι, όλο τοκρασί που έχυσε στο δισάκι μου ο Θεός, για να γλυ-κάνω τις πληγές των συνανθρώπων μου. Θέλω η ζωήμου να είναι ένα μεγάλο “αγαπώ”. Να ζήσω αγαπώνταςτο Θεό μου για τον άνθρωπο, τον άνθρωπο για το Θεόμου. Αυτό λέγεται ευτυχία, Εύα! Αυτό ονειρεύομαι εγώ!Αγάπη θέλω, όχι δόξα στη ζωή!», τελείωσε με έμφαση.

Μιλούσε μ’ έξαψη που της κοκκίνιζε τα μάγουλα. ΗΔέσποινα Σμυρναίου άκουγε και δάκρυζε. Είχε αφουγ-κραστεί τόσες φορές εφηβικούς παλμούς μέσα στις τά-ξεις της ακόμα και πίσω από μάτια αγέρωχα ήεκνευριστικές αναίδειες μα τώρα δάκρυζε, γιατί της είχεχαριστεί απλά και ανύποπτα να περπατήσει στην εφη-βική ψυχή της κόρης της. Για μια ακόμη φορά επιβε-βαίωνε πόσο ξεχωριστά ευαίσθητο ήτανε το παιδί πουεμπιστεύτηκε στα μητρικά της χέρια ο Θεός αλλά καιπόσο σπάνιος, πολύτιμος ήταν ο μουσικοδιδάσκαλος,

14

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 14

ο Απόστολος Γληνός, που την ανέθρεφε σχεδόν με τηναλήθεια και τη γνώση του Θεού. Η κόρη της τον σεβό-τανε βαθιά, κρεμόταν απ’ τα χείλη του, σαν συζητού-σανε και συζητούσανε πολύ συχνά, γιατί η Λήδα ήθελενα εξιχνιάσει όλα τα μυστήρια της ζωής. Κι εκείνος μεέγνοια και αγάπη πατρική έσπερνε βαθιά μέσα στη γό-νιμη, νεανική ψυχή αλήθεια κι αρετή.

«Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου!», αναστέναξε η μητέρα μ’ανακούφιση. «Πάντα να την κρατάς στον δρόμο Σου».

Στο μεταξύ η Εύα είχε γείρει το κεφάλι της στην αγ-καλιά της αδελφής. Είχε γλαρώσει αποκαμωμένη απ’τη χαλάρωση της θάλασσας κι από τον ακαταλαβίστικοκαι χειμαρρώδη εφηβικό μονόλογο.

«Εύα!», τη σκούντηξε η κοπέλα σαν να συνερχότανεκι η ίδια της απ’ το φανταστικό ταξίδι της στο αύριο.«Θεέ μου, τι κάθομαι και λέω στο παιδί! Το αποκοί-μισα!».

Η μικρή έτριψε με τις γροθίτσες της τα μάτια της.«Τα κατάλαβα όλα!», είπε με περηφάνεια πεισμα-

τάρικη, «θέλεις να πάρεις λάδι και κρασί».«Ναι, έτσι είναι! Έτσι ακριβώς!», γέλασε η Λήδα και

τη φίλησε σφιχτά. «Λοιπόν, θέλεις να σου παίξω κάτινα ξυπνήσεις; Κάτι μόνο για σένα! Απ’ αυτά που σουαρέσουν».

«Ναι! Τη “Χαρά”!», φώναξε με ενθουσιασμό η Εύα.«Ο “ Ύμνος στη Χαρά” λοιπόν! Για την Εύα Σμυρ-

ναίου!», έκανε εύθυμα η Λήδα κι ο αριστουργηματικόςσκοπός γέμισε πάλι το δωμάτιο.

15

maketa_Layout 1 1/31/14 5:59 PM Page 15