KamyKimarzena zacharewicz

marzena zacharewicz

Urodziła się w 1964 roku w Malborku.Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni.Studiowała na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.Dyplom w zakresie grafiki warsztatowej uzyskała w 1990 roku.Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków.Zajmuje się ilustracją, rysunkiem, malarstwem .Zilustrowała ponad 20 książek dla dzieci.Bywa kuratorką wystaw ilustracji: w 2005 - „Pan Andersen” w 2008 - „Ezop wyobrażony” Uczestniczyła w ponad siedemdziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.Zorganizowała kilkanaście wystaw indywidualnych.Czasami otrzymuje nagrody.

e-mail: marzenazacharewicz@wp.pl

Prace Marzeny Zacharewicz to precjoza w dziedzinie rysun-ku, których wykonanie wymagało ogromnej cierpliwości, czasu i precyzji.

Technika obrana przez artystkę narzuca w sposób naturalny konieczność modlitewnej nieomal koncentracji, lecz jest rów-nocześnie niezbędnym warunkiem uzyskania efektów, o któ-rych nie wahałbym się powiedzieć, ze są rejestracją odczytu własnej duszy - poprzez kontemplację wybranych fragmentów natury.[ … ]

Cykl Kamyki w ustachukazuje zapis śladów historii wszech-świata. Tutaj są one znakami zakodowanymi w system es-tetyczny kontrastów faktur i tekstur, który jednocześnie staje się systemem symboli magicznych, przywołującym na myśl ślady rytuałów pradawnych wierzeń. Artystka tym sposobem stwarza świat odrębny, świat osobistej mitologii, sacrum ciszy mediacyjnej w poszukiwaniu swego miejsca w odniesieniu do wszechświata.

Kamień w jej pracach jest albo meteorem przybyłym z otchłani wszechświata, albo talizmanem skupiającym jego energię, albo zawsze uwikłanym w przemyślną grę formalną, jak chociażby w skojarzeniu przecinających go żyłek z fakturą nakładają-cych się na siebie linii włosów czy fakturą powierzchni drewna. W każdym wypadku jednak owa gra podporządkowana zo-staje stworzeniu nowej, symbolicznej sytuacji i przeobraża się w pejzaż znaczeń daleko wybiegający poza zwykły estetyzm.

Zacharewicz posługuje się miękką białą kredką na czarnym kartonie, co służy uzyskaniu kontrastu negatywowego, oddzia-łującego podobnie jak rozgwieżdżone niebo. Ten kontrast wła-śnie podkreśla kosmogoniczny charakter twórczości artystki, jej dostojną wiecznotrwałość i harmonijną elegancję.

Każdy ruch ręki prowadzącej kredkę i jej ślad na kartonie w postaci delikatnego duktu zdradza ogromną, benedyktyńską wręcz cierpliwość i zupełne oddanie się podjętemu dziełu.[ … ]

Konrad GrzywińskiPo prostu informacje 10/2007