Mashāri'ul Ashwāq ilā Masāri'ul Ushāq wa Muthīr Al-Gharām ... · At-Tīnah, isang nayon sa Ehipto, at ang mga mamamayan ng Dimyat ay humayo para sila ay tulungan, ang pinakakilalang

Mashāri'ul Ashwāqilā Masāri'ul Ushāq

wa Muthīr Al-Gharāmilā Dārus Salām

Ni Shaykh Abī Zakariyyah Al-Dimashqī Al-Dimyatī

"IBN NUHĀS"

Sa Ngalan Ni Allāh, Ang Pinaka-Mapagpala, Ang Pinaka-Maawain

Mashāri'ul Ashwāq ilā Masāri'ul Ushāq

wa Muthīr Al-Gharāmilā Dārus Salām

(Mga Daan ng Pagkagiliw Tungo sa Kamatayan ng Nagmamahal at Pagpapatubo

ng Pag-ibig sa Dārus Salām)

Ni Shaykh Abī Zakariyyah Al-Dimashqī Al-Dimyatī

"IBN NUHĀS"

Tungkol sa May Akda:

Siya si Ibrāhīm Muhammad Al-Dimashqi Al-Dimyatī (namatay noong 814 Hijri), at kilala rin bilang si Abī Zakariyyah o Ibn Nuhās.

Siya ay isang iskolar mula sa nakaraan at nabanggit ng dakilang iskolar na si Hafidh Ibn Hājar Al-Asqalānī 1 sa sumusunod na mga salita, "Siya ay hindi maihiwalay sa Jihād sa pangunahing-hanay (sa digmaan) ng Dimyat, at ito ay isang ganap at mahusay na katangian".

1 (Ang may Akda ng Fathu'l Bāri, ang pinakamahusay na pagpapaliwanag sa koleksiyon ng mga Sahīh Ahādith ni Al-Bukhārī)

Ano ang sinasabi ng ibang mga iskolar tungkol sa kanya?

Sinabi ni As-Sakhāwī 2: "Siya ay nagpunyagi sa paggawa ng kabutihan, at mas pinili ang pagiging hindi-tanyag, hindi siya naging mayabang dahil sa kanyang kaalaman, sa halip maaaring yaong mga hindi nakakakilala sa kanya ay iisipin na siya ay isa lamang pangkaraniwan, dahil sa kanyang kaaya-ayang anyo, magandang balbas, matipuno at pantay na pangangatawan, labis siyang nagsagawa ng Ribāt 3 at Jihād hanggang sa siya ay ma-Shahīd".

Si Abū 'Imād ay nagsabi: "Ang Shaykh, ang Imām, ang iskolar, at ang huwaran". Noong taong 814 Hijri, inatake ng mga kaaway ang mga mamamayan ng At-Tīnah, isang nayon sa Ehipto, at ang mga mamamayan ng Dimyat ay humayo para sila ay tulungan, ang pinakakilalang tao sa kanila ay si Ibn Nuhās. Pagkaraan, doon ay sumiklab ang malaking digmaan sa pagitan ng dalawang panig at napaslang si Ibn Nuhās habang umaatake sa mga kalaban, hindi (habang) umaatras.

Binanggit ng makabagong mga iskolar ang kanyang mga gawa sa mga sumusunod:

Sinabi ni Abū 'Abdul-Fātih 'Alī Bin Hāj 4 tungkol mismo sa sipi na ito: "Ang pinakamahusay na aking nabasa mula kay Ibn Nuhās Ad-Dimyatī ay ang pagsisiyasat na kung saan ay nagpapaliwanag ng mga kadahilanan ng pagpapaiwan mula sa Jihād Fī Sabīlillāh (Pakikipaglaban para sa Kapakanan Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā), kaya nais kong sipiin ito sa kabuuan nito na kung saan ay naglalaman ng mga kapakinabangan para sa lahat ng mga kapatiran, marahil ay gigisingin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang natutulog na mga may-malasakit..." 5

Ang Shahīd 'Abdullāh Azzam 6 ay nagsabi: "Ito ang pinakamahusay na aklat na naisulat tungkol sa Jihād".

2 (Isa sa mga tanyag na estudyante ni Ibn Hājar)

3 (Ang terminong ginamit; na ang ibig sabihin ay - pagbabantay ng mga pangunahing-hanay at ang pagh

ihintay bago makasagupa ang mga kalaban sa digmaan)

4 (Nakakulong na iskolar at lider sa Algeria)

5 (Ghayāt Al-Murād Fī Ghadāya Al-Jihād ni Shaykh 'Alī bin Hāj)

6 (Pinaslang na Shaykh na kung saan ay tinuran ng Time Magazine na, "Siya ang responsable sa pag

bibigay-buhay ng Jihaad sa kasalukuyang siglo)

Ang Pakahulugan ng Jihād:

Ang pang-wikang pakahulugan:

• Lisān Al-'Arāb: Pakikipaglaban sa kaaway.

• Mujām Matn Al-Lūghah: Ang Jihād ay karaniwang ginagamit para tumukoy sa pagsasagawa ng digmaan para sa kapakanan ng Al-Haqq (Katotohanan).

Sa Islamikong terminolohiya, ito ay nangangahulugan ng:

Ang panawagan (da'wah) tungo sa tunay na Deen at ang pakikipaglaban sa pamamagitan ng kaluluwa (ie. buhay) at kayamanan ng isang tao laban sa sinomang magwaksi dito. (Al-'Inayah Sharh Al-Hidayah -- Madhāhab Hanafi)

Ang Jihād: ay pakikipaglaban. (Al-Shīrazi sa Al-Muhādhab -- Madhhab Shāfi'ī)

Ang Jihād ay: ang pagdigma ng mga Muslim sa mga hindi-Muslim (Kuffār) na walang kasunduang pangkapayapaan sa mga Muslim at ang pakikipaglaban ay para sa kapakanan na - mangibabaw ang Salita Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā. Ang Jihād ay ang pakikipaglaban din sa mga Kuffār na umaatake mga sa teritoryo ng mga Muslim at ito rin ay ang - pag-atake ng mga Muslim sa mga Kuffār sa sarili nilang mga lupain. (Mawāhib Al-Jalīl Fī Sharh Mukhtasar Khalīl -- Madhhab Māliki).

Ang Jihād ay isang lunas para sa indibiduwal at ng pamayanan. Nilulunasan nito ang indibiduwal sa pamamagitan ng pag-alis sa kanya mula sa sakit ng Kufr (kawalan ng pananampalataya) patungo sa kabutihan ng Islām. Ang kawalan ng pananampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay ang pinaka-malaking karamdaman sa lahat at ang pinaka-nakakapinsala sa lahat ng sangkatauhan, samantalang ang Islām ay ang siyang kumpletong lunas. Nilulunasan ng Jihād ang pamayanan sa pamamagitan ng pag-alis sa mga pinagmumulan ng kurapsyon at pang-aapi. Ang pagpapabaya sa mga Kuffār na ligtas ay nagpapalala sa sakit, at pinalalakas at pinahihintulutan nitong kumalat ang kanser. Kung gayon, ang Islām ay hindi yayabong at ang mga Muslim ay hindi makapamumuhay sa kapayapaan hangga't ang sakit ay hindi nalulunasan. Kung posibleng lunasan ang karamdaman sa pamamagitan ng paggamit ng gamot, kung gayon ito ang gawin. Kung hindi, ang bahaging may inpeksiyon ay dapat na putulin kahit na ang pagputol ay maaaring magsanhi ng kirot at pagdurusa sa katawan. Ngunit pagkaraan, walang sinomang makapagsasabi na ang pagpuputol ay malupit at di-makatao. Iyan ang eksaktong papel na ginagampanan ng Jihād sa Islām. Una, ang mensahe ay dapat na maiparating sa pamamagitan ng mapayapang pamamaraan. Kapag ang mapayapang pamamaraan ay maubos na, at hindi nito inani ang kanyang nga bunga, ang tagapag-tangan ng Katotohanan ay nararapat na hugutin na ang kanilang mga espada, at makipaglaban upang ang Salita Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā ay mapangibabaw.

Mahahalagang Termino:

Ribāt: Ito ay ang pagkakatalaga (upang magbantay) sa isang karatig lupain ng mga kaaway para sa layunin ng Jihād. Ang lupain ng Ribāt ay isang lupain na nasa ilalim ng banta ng pag-atake mula sa mga kaaway ng Islām. Ang taong nakatalaga sa Ribāt ay tinatawag na Murābit.

Ghazwah: sa pang-wika, ito ay tumutukoy sa "pagtugis". Ito ay ginagamit sa Islamikong Terminolohiya para tumukoy sa pagtugis sa mga kalaban upang sila ay kalabanin.

Ang Pagbabatas ng Jihād:Mayroong dalawang uri ng Fardu (Obligasyon) sa Islām: Fardu 'Ayn at Fardu Kifāyah.

Ang Fardu 'Ayn (Obligasyon ng bawat isa): Ito ay ang sapilitang obligasyon na dapat na isagawa ng bawat isa. Ang halimbawa ng ganitong uri ng obligasyon ay ang limang beses na pagdarasal (As-Salāt) at ang pag-aayuno (As-Sawm) sa Buwan ng Ramadhān.

Ang Fardu Kifāyah (Pangkalahatang Obligasyon): Ito ay sapilitang obligasyon na dapat isagawa. Kapag ang ilang mga Muslim ay isinagawa ito, kung gayon ang mga nalalabi ay ligtas na sa obligasyon. Ang halimbawa ng ganitong uri ng obligasyon ay ang pagtataguyod ng kabutihan at pagbabawal sa kasamaan. Ito ay isang obligasyon na dapat isagawa sa Ummah. Kapag ang ilang mga Muslim ay nagsagawa na nito, kung gayon ang nalalabi ay ligtas na sa obligasyon, subali't kapag hindi nila isinagawa - ang buong Ummah ng mga Muslim ay nagkakasala hanggang sa ang obligasyon ay maisakatuparan. Ang isa pang halimbawa ay ang (pagsasagawa ng) Adhān. Ayon sa ilang paaralan ng Madhhab, ang (pagsasagawa ng) Adhān ay Fardu Kifāyah. Kapag ang Adhaan ay hindi naisagawa sa isang pamayanan ng mga Muslim, kung gayon lahat sila ay mananagot para dito hanggang sa isa sa kanila ay magsagawa nito.

Ang Jihād ay Fardu Kifāyah (Pangkalahatang Obligasyon). (Isang kautusan na kung saan ay sapilitan para sa lahat na ito ay isagawa, ngunit kapag ang ilan ay nagsagawa na nito, ito ay sapat na). Ito ang opinyon ng karamihan ng mga iskolar.

Sa Al-Hidāyah (ng Hanafi), ay nagsasaad na: Ang pakikipaglaban sa mga Kuffār (di-mananampalataya) ay sapilitan kahit pa hindi sila ang magsimula ng digmaan, at iyan ay batay sa pangkalahatang teksto ng Islām.

Sa Al-Mugni: Ang Jihād ay nagiging Fardu 'Ayn (Obligasyon ng bawat isa) sa tatlong pagkakataon: 1) Kapag ang mga hukbo ay nagtagpo - ang pakikipaglaban ay sapilitang obligasyon at hindi ang pagtakas. 2) Kapag lumapag sa mga teritoryo ng mga Muslim ang mga Kuffār

(di-mananampalataya). 3) Kapag ang Imām ay nanawagan para sa digmaan, ito ay sapilitang obligasyon sa bawat isang may kakayanang Muslim na tumugon.

Ibn Hazm: Ang Jihād ay Fardu sa mga Muslim. Kapag ang ilan ay nagsagawa ng obligasyon sa pamamagitan ng pangangalaga sa ating mga hangganan, at ang pakikipaglaban sa mga kaaway sa sarili nilang mga lupain at sakupin ito, kung gayon ang ibang mga Muslim ay ligtas na mula sa obligasyon, kung hindi, ito ay isang obligasyon sa bawat isa sa kanila ayon sa Talata na: "Humayo kayo, kayo man ay magaan o mabigat, at mag-Jihād sa pamamagitan ng inyong mga kayamanan at ng inyong mga buhay Fī Sabīlillāh (para sa Kapakanan Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā). Ito ay mainam para sa inyo, kung inyo lamang nalalaman." 7

Ang Pag-uuri ng Jihād sa Maliit at Malaking Jihād:

Ang Hadīth na: "Kami ay bumalik mula sa maliit na Jihād patungo sa Malaking Jihād" ay isang gawa-gawa (lamang). Ito ay hindi naisalaysay ng sinomang iskolar ng Hadīth.

Binanggit ni Imām Taymiyyah: Ang Hadīth na - "Kami ay bumalik mula sa maliit na Jihād patungo sa malaking Jihād" ay isang Mawdū' (gawa-gawa) at hindi naisalaysay ng sinomang iskolar na may kaalaman sa mga salita ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam), sa kanyang mga gawa at sa kanyang Jihād laban sa mga Kuffār. Katunayan ang Jihād laban sa mga Kuffār ay isa sa mga panakamalalaking gawain. Katotohanan ito ay ang pinakamalaking boluntaryong gawa na maaaring gawin ng isang tao.

Mga Ebidensiya na ang Jihād ay Malawakang Ginamit Para Tumukoy sa Pakikipaglaban sa mga Kuffār:

1. Ang di-pangsang-ayon ng mga kababaihan: Nang ang mga kababaihan ay nagtungo sa Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) at nagreklamo na ang mga kalalakihan ay nakakasama ka sa Jihād samantalang kami ay hindi. Sinabi ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanila na ang Jihād ng mga kababaihan ay ang Hajj.

Maliwanag dito na ang Jihād ay tumutukoy sa labanan. (Dahil) kung ang ibig sabihin nito ay ang pakikipaglaban ng kaluluwa, kung gayon bakit hindi maaaring gawin ng mga kababaihan??

2. Tingnan na lamang ang mga talahanayan ng mga nilalaman ng mga aklat na isinulat ng ating mga tradisyonal mga iskolar. Sa kanilang mga aklat na ang kabanata ay pinamagatang Jihād - ay tumutukoy lamang sa labanan. Kung deretso nilang nauunawaan ito na napapalooban ng iba

7 (Sūrah At-Tawbah 9:41)

pang mga kahulugan - dapat (sana) ito ay makikita sa kanilang mga isinulat. Bilang halimbawa ng aking binanggit, maaari kayong sumangguni sa mga sumusunod na mga aklat at tingnan ang Kabanata ng Jihād (pansinin na tinawag nila itong Jihād at hindi Qitāl {Labanan}): Al-Mughni ni Ibn Qudāmah, Al-Umm ni Imām Shafi'ee, Mudāwanah ni Imām Malik, Ang tatlong komentaryo sa Mukhtasar Khalīl ni Al-Kharshi, Al-Aysh, at Al-Hatab, Al-Muhalla ni Ibn Ham, Subul Al-Salām - Nayl Al-Awthar - Al-Fatāwa Al-Kubra ni Ibn Taymiyyah.

3. Ang kahulugan ng mga Ahaadeeth na ito na tumutukoy sa Jihād ay nangangahulugan lamang na labanan / pakikipaglaban. Halimbawa:

• Isinalaysay ni Abū Hurayrah (ra) na ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong: "Mayroon bang anomang gawain ng papantay sa Jihād?" Wika niya (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam), "Oo, subali't hindi mo iyon makakayanan". Sa ikatlong pagkakataon ay kanyang (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) sinabi, "Ang makapapantay sa isang Mujāhid ay siya na nag-aayuno, at nagdarasal ng tuloy-tuloy hanggang sa ang Mujāhid ay makabalik". 8 Sa madaling salita, ay bumalik mula sa labanan. Ang pagbabalik mula sa pagpupunyagi ng kaluluwa (Jihādun-Nafs) ay hindi tutugma sa kahulugan nito.

• Sa salaysay ni Abū Hurayrah (ra); ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong, "O Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam), igabay mo ako sa isang gawain na papantay sa Jihād". Pagkaraan ang kanyang (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) sinabi, "Kapag ang Mujāhid ay humayo sa Jihād, maaari ka bang pumasok sa iyong Masjid at magdasal ng tuloy-tuloy at mag-ayuno ng hindi mo ihihinto ang iyong pag-ayuno?" Ang lalaki ay nagsabi, "at sino ang makagagawa niyan!" 9

• Isinalaysay ni Abū Hurayrah na isa sa mga Sahabah (Radhiyallāhū 'anhum) ay dumaan sa isang bukal ng sariwang tubig sa isang lambak. Sinabi niya, kung ihihiwalay ko ang aking sarili mula sa mga tao at manatili sa lambak na ito (upang sambahin Si Allāh {Subhānahu wa Ta'Alā}). Subali't hindi ko gagawin iyon hangga't hindi ako nakakahingi ng kapahintulutan mula sa Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam). Winika ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam), "Huwag mo iyon gagawin. Ang pagri-Ribāt ng isa sa inyo Fī Sabīlillāh ay mas mainam pa kaysa sa pagdarasal niya ng 70 taon sa kanyang bahay. Ayaw mo ba na patawarin ka Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at papasukin ka sa Jannah? Makipaglaban (Ughzoo) Fī Sabīlillāh. Sinoman ang makipaglaban (qatala) Fī Sabīlillāh ng kasing haba ng paggagatas ng isang kamelyo, garantisado na

8 (Sahīh Muslim)

9 (Sahīh Al-Bukhārī)

sa kanya ang Jannah." 10. Kaya ang Sahabi na ito na nagnais na mamuhay sa pag-iisa para mag-Jihādun-Nafs ay sinabihang huwag gagawin iyon.

Hindi lamang iyan, subali't sa tuwing ang salitang "Fī Sabīlillāh" (sa Kapakanan, sa Daan o Landas Ni Allahu Subhānahu wa Ta'Alā) ay ginamit, ito ay nauunawaan sa kahulugan ng pakikipaglaban.

Sinabi ni Ibn Hājar na: Sa tuwing ang (salitang) "Fī Sabīlillāh" ay ginamit sa pangkalahatang diwa, ito ay tumutukoy sa pakikipaglaban sa Daan Ni Allah (Subhānahu wa Ta'Alā).

Sa Al-Musannaf ni Ibn Abī Shaybah at Al- Sunnan Al-Kubra ni Al-Bayhaqee:

Sinamahan ni Abū Bakr As-Siddīq ang isang hukbo at naglakad kasama sila at pagkaraan ay sinabi: "Alhamdulillāh, para sa pagkakaroon ng alikabok Fī Sabīlillāh". Isang lalaki ang nagsabi: "Ngunit sinamahan lang naman natin sila at nagpaalam sa kanila?" Sabi ni Abū Bakr: "Inihanda natin sila, nagpaalam sa kanila, at nanalangin para sa kanila". Dito ay makikita natin na ang lalaki ay nagtanong kay Abū Bakr, sa pagsasabi na "naalikAbūkan ang ating mga paa Fī Sabīlillāh". Dahil nauunawaan ng lalaki na ang ibig sabihin nito ay sa pook-digmaan. Ipinaliwanag ni Abū Bakr sa kanya na kasama rin dito ang mga yaong sumuporta at nanustos para sa mga Mujāhidīn.

Ganun din ang susunod na Hadīth ay maaari lamang na maunawaan sa liwanag ng nabanggit na pakahulugan ng "Fī Sabīlillāh" (para sa Landas Ni Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā)

Sinabi ni Salman Al-Farisī: Ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang pagri-Ribāt (pagbabantay) Fī Sabīlillāh sa loob ng isang araw ay mas mainam pa kaysa sa pag-aayuno sa mga araw ng isang buwan at pagdarasal sa mga gabi nito. At kung siya ay mamatay, ang mga gantimpala ng kanyang mga nagawa ay magpapatuloy at ang kanyang panustos ay magpapatuloy at siya ay ligtas mula sa Fitān ng mga Anghel ng libingan". 11

Kung ang salitang "Fī Sabīlillāh" ay pangkalahatan at kinapapalooban ng lahat ng mga mabūbuting mga gawain, kung gayon walang kabuluhan sa pagsasabi na ito ay mas mainam pa kaysa sa pag-aayuno at pagdarasal sa isang buwan. Kaya nararapat lamang na ito ay may tiyak na pakahulugan, at iyan ay ang pakikipaglaban.

Isinalaysay ni 'Abdullāh bin 'Amr: Sinabi ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "Dalawang mga mata ay hindi madadampian ng Apoy na Impiyerno; Ang mata na umiiyak dahil sa takot Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at ang isang mata na ginugol ang gabi sa pagri-Ribāt

10 (At-Tirmidhī (Sahīh))

11 (576 Sahīh Muslim)

(pagbabantay) Fī Sabīlillāh". 12

Ang buong konsepto ng pagri-Ribāt Fī Sabīlillāh ay magkakaroon lamang ng diwa kung ito ay nasa kaugnay na kahulugan ng pakikipaglaban / labanan.

Si Amr bin Absah ay nagsabi, kami ay naghahanda ng paglusob sa Al-Taif at narinig ko ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsabi: "Sinoman ang tumudla na palaso Fī Sabīlillāh ay magagantimpalaan na katulad ng isang nagpalaya ng isang alipin". Sinabi ni Amr, tumudla ako ng 16 na palaso ng araw na iyon". 13

Ang pagtudla ng mga palaso ay sa digmaan lamang. (Paalaala: Isinama namin ang isang artikulo, sa Appendix, na inilathala sa ika-26 na isyu ng Nidā'ul Islām magazine, Abril-Mayo 1999 (sumangguni sa http://www.islam.org.au) - na nagpapaliwanag sa isyu ng "malaki at maliit na Jihād".

12 (708 At-Tirmidhī)

13 (801 An-Nasā'ī, Al-Hākim, At-Tirmidhī, Abū Dawūd)


KABANATA 1

ANG KAUTUSAN NG JIHĀD LABAN SA MGA KUFFĀR AT ANG MANDATO NITO, AT ANG MASIDHING BABALA

LABAN SA MGA YAONG HINDI MAGSASAB UHAY NITO:

Ang Kautusan para Makipaglaban:

(Sa mga pakakulugan):

"Ang pakikipaglaban ay ipinag-utos sa inyo ngunit ito ay ayaw ninyo. Subali't maaaring ayaw ninyo ang isang bagay at ito ay makabubuti sa inyo; at maaaring minamahal ninyo ang isang bagay at ito ay makasasama para sa inyo. At nalalaman Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), subali't hindi ninyo nalalaman". 14

"At makipaglaban Fī Sabīlillāh at alamin na Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Ang Pinaka-Nakaririnig, at Ang Pinaka-Nakaaalam". 15

"At kung hindi lamang pinigilan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang (ilang) mga tao sa pamamagitan ng iba (ie. Mujāhidīn), ang mundo ay maaaring nasira, subali't Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay puspos ng Kagandahang-Loob sa mga 'Ālamīn". 16

"Patayin ang mga Mushrikīn saan man ninyo sila makita at bihagin sila at kubkubin sila at maghintay sa kanila sa lahat ng lugar ng pagtambang (ambush)". 17

"Digmain yaong mga hindi sumasampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) o sa Huling Araw, at yaong mga hindi nagbabawal ng mga i

14 (Sūrah Al-Baqarah 2:216)




pinagbawal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ng Kanyang Rasūl (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at yaong mga hindi tumanggap ng Dīn'ul-Haqq [ie. Islām] mula sa mga yaong Angkan ng Kasulatan (Hudyo at Kristiyano) -- [kalabanin sila] hanggang sa sila ay magbigay ng Jizyah 18 ng may pagpapasakop habang sila ay nagpapakumbaba". 19

Si Imām Al-Halīmi sa Su'ab Al-Īmān (ay nagsabi):

Nilinaw Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na kung hindi lamang sa pagpipigil Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa mga Kuffār sa pamamagitan ng mga mananampalataya at sa pagbibigay ng kapangyarihan sa mga mananampalataya upang pangalagaan ang Islām at sirain ang mga hukbo ng Kufr, ang Kufr ay maaaring naghari sa mundo at maaaring nabura na ang Dīnu'l-Haqq. Ito ay nagpapatunay na ang dahilan ng pananatiling buhay ng Dīn (ie. Islam) ay ang Jihād at anoman ang nasa ganitong antas ay karapat-dapat na maging Arkān (Pundasyon) ng Īmān.

1. Mula kay Ibn 'Umar (radhiyallāhu 'anhumā), ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ako ay inutusan na kalabanin ang mga tao hanggang sa sila ay sumaksi na walang karapat-dapat na sambahin maliban Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at si Muhammad ay ang Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at (sila ay) magsagawa ng Salāt, at (sila ay) magbigay ng Zakāt. Pagkatapos, kung gagawin nila ang mga iyan, ang kanilang mga dugo at (kanilang) mga kayamanan ay protektado mula sa akin -- maliban sa kung ano ang naaayon sa haqq ng Islām. At ang kanilang pagtutuos ay Kay Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā". 20

Ito ay isinalaysay ni Ibn 'Umar, Abū Hurayrah, Jābir Ibn 'Abdullāh, Anas bin Mālik, Jarīr ibn ''Abdullāh, Aws ibn Abū Aws, Ibn 'Abbās, Sahl ibn Sa'ad, Al-Nu'mān Ibn Bashīr, Taariq ibn Ashyam, Abū Bakrah, Mu'adh bin Jabal, at Samurah bin Jundub.

Samakatuwid, ang Hadīth ay isang Mutawaatir, ang pinakamalakas na uri ng Hadīth.

Kasama sa ilang mga interpretasyon na binanggit ni Ibn Haajar, ang pinakamalakas ay -- na ang mga tao ay kinakalaban upang itayo ang pangingibabaw ng Sharī'ah Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Ang layuning ito ay maaaring makamtan sa pamamagitan ng maraming

18 (Jizyah: Buwis na ipinapataw sa mga Kristiyano at mga Hudyo sa ilalim ng Pamahalaang Islāmiko, ie. Khilāfah)


20 (Al-Bukhārī, Muslim, At-Tirmidhī, An-Nasā 'ī, Abū Dawūd, Ibn Mājah, Ahmad, Al-Bayhaqi, Ibn Hibbān, Ad-Daraqutni, at Imām Mālik)

pamamaraan. Ito ay maaaring makatamtan sa pamamagitan ng pakikipaglaban sa kanila. Ito rin ay maaaring makamtan sa pamamagitan ng pagtanggap nila ng Batas Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at pagbabayad ng Jizyah. Maaari din itong makamtan sa pamamagitan ng ilang uri ng usaping pangkapayapaan sa pagitan ng mga Muslim at ng mga iba, na kung saan ay hindi tatanggihan ng mga Kuffār ang Salita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa anomang paraan.

2. Si Al-Muthanna Al-'Abdi ay nagsabi, narinig ko si Abū Khasasyah na nagsasabi, "Nagtungo ako sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi na ako ay mangangako ng katapatan (bay'ah) sa kanya. Kinuha ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang pangako mula sa akin na "sumaksi na walang ibang karapat-dapat na sambahin maliban Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), na si Muhammad ay Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), na magsasagawa ng limang beses na Salāt, na mag-aayuno sa buwan ng Ramadhān, na magbabayad ng Zakāt, na magsasagawa ng Hajj, at magsasagawa ng Jihād Fī Sabīlillāh .' Sabi ko, 'O Rasūlullāh, dalawa diyan ay hindi ko magagawa. Ang una ay Zakāt. Mayroon lamang akong sampung kamelyo. Sila ang nagtatayo ng kabuuan ng aking kayamanan. Ang pangalawa ay Jihād; Narinig ko na sinoman ang tumakbo sa mula sa labanan ay aani ng Sumpa Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Ako ay natatakot na kapag ang labanan ay nasa harapan ko na, maaaring matakot ako sa kamatayan at biguin ako ng aking ispiritu". Hinawakan ng Rasūlullāh ang kanyang kamay at iwinagayway ito at sinabi, "Walang sadaqah at walang Jihād! Papaano kang papasok ng Jannah?". Pagkaraan ay sinabi ni Abū Khasasyah: 'Kinuha ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang aking pangako sa bawat isang terminong kanyang binanggit." 21

3. Sinabi ni Salamah bin Nufayl: Habang kami ay kasama ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) isang lalaki ang pumunta sa kanya at nagsabi, "O Rasūlullāh, ang mga kabayo ay pinabayaan at ang mga sandata ay ibinaba na at ang ilan ay nagsasabing wala ng Jihād". Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Sila ay nagsisinungaling! Ang labanan ay kasisimula pa lamang! At isang pangkat ng aking Ummah ay makikipaglaban Fī Sabīlillāh , at yaong mga sasalungat sa kanila ay hindi sila mapipinsala. Ililigaw Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga puso ng ilang mga kalalakihan upang ibigay sa pangkat na iyon mula sa kanila sa pamamagitan ng pakikipaglaban sa kanila. At sila ay magpapatuloy sa pakikipaglaban hanggang sa ang Huling Oras ay magsimula na (ie. ang Araw ng Paghuhukom) at ang kabutihan ay mananatili sa noo ng mga kabayo hanggang sa Araw ng Paghuhukom at ang digmaan ay hindi hihinto hanggang sa ang Gog at Magog ay magsilabasan." 22

21 (Al-Hākim, at pinatotohanan ito)

22 (At-Tabarāni sa Al-Mujam Al-Kabīr)

Isang kahalintulad na Hadīth ang iniulat ni Imām An-Nasā'ī at ito ay Hasan:

Sinabi ni Salamah bin Nufayl: Habang kasama ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), isang lalaki ang nagtungo sa kanya at nagsabi, "O Rasūlullāh, ang mga kabayo ay ipinahiya (pinabayaan), at ang mga sandata ay ibinaba na at ang mga tao ay nagsasabing wala ng Jihād at ang digmaan ay tapos na". Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sila ay nagsisinungaling! Ang labanan ay kasisimula pa lamang! Ang labanan ay kasisimula pa lamang! At isang pangkat ng aking Ummah ay mananatiling makikipaglaban sa Tamang Landas at ililigaw Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga puso ng ilang mga kalalakihan at bibigyan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga mandirigma mula sa kanila (upang labanan) hanggang sa magsimula ang Huling Oras at ang pangako Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay matupad, at ang kabutihan ay mananatili sa mga noo ng mga kabayo hanggang sa Araw ng Paghuhukom. Naipahayag sa akin na kayo ay malapit ko ng iwanan at kayo ay susunod sa akin habang kayo ay nakikipaglaban sa bawat isa, at ang tahanan ng mga mananampalataya ay sa Ash-Shām." 23

Sa komentaryo sa An-Nasā'ī ni Al-Sindi, kanyang sinabi na:

"Ipinapahiya ang mga kabayo" ay nangangahulugan ng pagbabalewala sa kanila at ang pagmamaliit sa kanilang kahalagahan o ang hindi paggamit sa kanila sa labanan.

"Ang labanan ay kasisimula pa lamang! Ang labanan ay kasisimula pa lamang!" Ang pag-uulit (ng salita) ay para ihayag ang kahalagahan ng mensahe at ang ibig sabihin nito na ang labanan ay papatindi (pa) lamang at, na ito ay Kauutos pa lamang Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), kaya papaanong ito ay magtatapos kaagad? O nangangahulugan ito na ang tunay na labanan ay kasisimula pa lamang sapagkat sa ngayon sila ay nakikipaglaban pa lamang sa loob ng kanilang teritoryo, ang lupain ng mga Arabo, ngunit ito na ang oras para sa kanila para dalhin ang digmaan sa mas malayong mga lupain.

"Ililigaw Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga puso ng ilan", Ito ay nangangahulugan na palaging bibigyan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang pangkat na ito ng mga mananampalataya ng mga kalalakihan na kakalabanin kahit pa ito ay mangahulugan ng pagliligaw ng kanilang mga puso mula sa Eemaan patungo sa Kufr. Iyan ay upang biyayaan ang mga mananampalatayang ito (ie. Mujāhidīn Fī Sabīlillāh )

23 (Ash-Shām: ito ay tumutukoy sa Syria, Lebanon, Palestine, at Jordan. Maaari itong gamitin para tukoyin ang isang bahagi o ang lahat ng mga b ansang ito. Iniulat ni Imām An-Nasā'ī at ito ay Hasan)

sa pamamagitan ng pagbibigay sa kanila ng karangalan ng pakikipaglaban para sa Kanyang Kapakanan at ang tunay na kaluguran ng pagbibigay lugod Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). 24

"Ang Kabutihan ay nasa sa Noo ng mga Kabayo", ibig sabihin ay gantimpala at Ghanima (ie. Mga nakulimbat sa digmaan), o karangalan at kapurihan.

"Ang Tahanan ng mga Mananampalataya ay sa Ash-Shām", ito ay tumutukoy sa hulihan ng panahon. Ito ang magiging malakas na tanggulan ng Islām at lupain ng Jihād." 25

5. Isinalaysay ni Anas (radhiyaLlāhu 'anhu) na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Kalabanin ang mga Kuffār sa pamamagitan ng inyong mga kayamanan, armas, at mga dila". 26

Sa pamamagitan ng inyong dila ay nangangahulugan ng pananakit sa mga Kuffār sa pamamagitan ng pagpaparinig sa kanila ng mga (bagay na) makaka-dismaya sa kanila.

6. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Mayroon akong limang kautususan para sa inyo: Ang Makinig, Ang Sumunod, Ang Mag-Jihād, Ang Mag-Hijrah, at ang manatili sa Jama'ah".27

7. Isinalaysay ni Ibn 'Abbās (ra) na sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Wala ng Hijrah pagkaraan ng pagbubukas ng Makkah, subali't mayroong Jihād at mga magagandang niyāt, at kung kayo ay tinawag para makipaglaban, kung gayon ay makipaglaban (kayo)." 28

24 [Tala ng Tagapagsalin: (Sa madaling salita, hindi aalisan Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā ang Ummah ng oportunidad (pagkakataon) sa Jihād. Kahit pa ipinapalag ay ng isang tao na ang buong mundo ay magigi ng Muslim, - ilil igaw Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā ang mga puso ng ilan mula sa Islaam patungo sa Kufr (kawalan ng pananampala taya) nang sa gayon ay malabanan sila ng mga Mujāhidīn)]

25 [Tala ng Tagapagsalin: (May roon tayong karapatan na magtanong: Saan nap unta ang mga hadeeth na ito? Papaanong nangyaring iniwa n tayo ng ating mga iskolar sa kadiliman patungkol sa mga Hadeeth na ito? Papaanong narinig na nati n ang mga Hadeeth sa Tahaarah at sa pag-uugali sa palikura n ng ilang daang beses samantalang kinakaila ngan pang magbungkal ng malalim ng isang tao sa ating mga pangunahing mga aklat para (lamang) makuha ang mga 'kayamanang' ito?)]

26 [Sahīh, An-Nasā'ī, Abū Dāwūd, Ahmad, at Al-Hākim]

27 [At-Tirmidhī, Ahmad, Abdur-Ra zaq (Hasan)]

28 (Sahīh Al-Bukhārī, Sahīh Mus lim)

Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakahulugan)

"Humayo kayo, kayo man ay magaan o mabigat, at mag-Jihād sa pamamagitan ng inyong mga kayamanan at mga buhay Fī Sabīlillāh . Iyan ay mainam para sa inyo, kung inyo lamang nalalaman." 29

Mga Komentaryo sa pakahulugan ng "Khifāfān" (Magaan) at "Thiqālān" (Mabigat) sa Aayah na ito:

Sinabi ni Abī Sālih: 'Ang bata at matanda'.

Ganun din sinabi ni Qatādah: 'Aktibo o di-aktibo, malakas o mahina'.

Ito ay naisalaysay, na si Abū Ayyūb Al-Ansāri ay nagpahinga mula sa Jihād sa loob ng isang taon. Pagkaraan ay nabasa niya ang Aayah na ito at nagsabi, "Wala akong makitang dahilan para sa aking sarili sa Aayah na ito", kaya siya ay nagbalik sa kanyang Jihād.

Si Abū Shaybah ay nagsalaysay ng isang Sahīh na Hadīth kay Al-Hakam: 'Abala o hindi-abala'.

Sinasabi rin na ang "Mabigat" ay yaong may mga ari-arian na kung saan ay pinangangambahan niyang mawala kung siya ay sasama sa Jihād. Samantalang ang "Magaan" ay siya na walang inaalalang mga ari-arian.

Si Al-Qurtubi ay nagsabi, "Ang Aayah (na ito) ay pangkalahatan at ginagamit sa lahat, maging ang pagsali ay madali o mahirap para sa kanila".

Binananggit ni Al-Zuhri, na si Ibn Al-Musayyab ay sumali sa isang hukbo nang siya nawalan na ng isang mata dahil sa katandaan. Sinabi sa kanya na 'ikaw ay may karamdaman', wika niya, "Astaghfirullāh (patawarin ako Ni Allāh), Sinabi Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang magaan at ang mabigat. Kung hindi ko makakayanang makipaglaban, kahit papaano ay maitataas ko ang bilang ng hukbo at maaaring magbantay ng inyong mga bagahe." 30

9. Isinalaysay ni Abdur-Razaq na si Makhūl ay humaharap sa Qiblah at sumusumpa ng sampung beses sa Ngalan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na ang paghayo sa mga Ghazwah (ie. Jihād) ay obligasyon para sa inyo. Pagkaraan ay haharap siya sa kanyang mga estudyante at magsasabi, "Kung nais pa ninyo ninyong sumumpa ako ng higit sa


30 [Tala ng Tagapagsalin: (Subhānallāh! Ang ilang mga tao ay gagamitin ang lahat ng mga argumento para makatakas sa pakikipaglaban -- samantalang ang ilan ay may tunay na dahilan (para malibre) ngunit ganun pa man ay gagamitin ang lahat ng argumento para makasali sa mga Mujāhidīn]

sampung beses ay gagawin ko."

Ang Jihād Ba ay Fardu Kifāyah o Fardu 'Ayn?

Alamin (ninyo) na ang paglusob sa mga Kuffār sa kanilang mga teritoryo ay Fardu Kifāyah (Pangkalahatang Obligasyon) sa 'Ijmā' (napagkaisahan) ng mga Iskolar. Magkagayon pa man, sina Ibn Al-Musayyeb at Ibn Shubrumah ay nagsabi na ito ay Fardu 'Ayn (Sapilitang Obligasyon ng Bawat Isa).

Si Imām Shāfi'ī ay nagsabi: "Ang pinaka-kaunting bilang ng partisipasyon sa Jihād ay isang beses kada taon, at laging mainam kung mas marami. Hindi ipinahihintulot na lumipas ang isang taon sa inyo ng walang anomang pakikipaglaban maliban dahil sa (matinding) pangangailangan, tulad ng kahinaan ng mga Muslim at ang malaking bilang ng mga kalaban, o (dahil) sa pangambang maubos kayo kung kayo ang unang aatake, o (dahil) sa kakulangan ng panustos, o (dahil) sa mga kahalintulad na mga kadahilanan. Kung hindi, kung wala namang pangangailangan -- hindi ipinahihintulot na iantala ang pag-atake sa mga Kuffār ng higit sa isang taon."

Ang Imām ng Al-Haramayn ay nagsabi: "Kinukupkop ko ang opinyon ng mga Iskolar ng Usūl. Sinabi nila na ang Jihād ay isang sapilitang panawagan at nararapat na itayo ayon sa kakayahan hanggang sa wala ng maiwan sa mundo maliban sa Muslim o siya na nagpapasakop sa mga Muslim. Samakatuwid, ang Jihād ay hindi lamang limitado sa isang beses kada isang taon. Ito ay dapat na isagawa ng mas madalas kung posible. Ang sinabi ng mga Iskolar ng Fiqh, ito ay dahil sa kadalasan ang ginugugol na mga panahon sa paghahanda para sa pakikipaglaban ay naglilimita sa pagsasagawa ng Jihād - sa isang beses kada taon."

Ang may akda ng Al-Mughni (Ibn Qudāmah) mula sa Madhhab Hanbali ay nagsabi: "Ang pinaka-kaunting (pagsasagawa ng) Jihād ay isang beses isang taon, kaya ito ay nagiging Fardu 'Ayn sa bawat taon. Kung may pangangailangan para sa pakikipaglaban ng higit sa isang beses kada taon, ito ay nagiging Fardu 'Ayn sa mga Muslim na isagawa ang pangangailangang iyan."

Binanggit ni Al-Qurtubi sa kanyang Tafsīr: "Wājib (Obligasyon) sa Imām na magpadala ng hukbo ng mga Muslim sa lupain ng mga kaaway isang beses kada taon at ang Imām ay dapat na sumali sa gayung mga Ghazwah. Kung hindi, dapat siyang magpadala ng tao na may kakayanan - na kung saan kanyang pinagkakatiwalaan, upang tawagin sila (ie. Kuffār) sa Islām, (upang) ilayo ang kanilang kasamaan, at upang magbigay tagumpay sa Dīn Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), hanggang sa sila ay pumasok sa Islām o magbayad ng

Jizyah." 31

Ang Jihād ay hindi Fardu 'Ayn sa mga bata, sa mga may sakit sa pag-iisip, sa mga kababaihan, at sa mga may karamdaman. Gayunman ito ay Fardu 'Ayn, sa may isang-mata, sa isang dumaranas ng kaunting karamdaman katulad ng sakit sa ulo, sakit sa ngipin, o lagnat, o sa isang may kaunting pilay. Ito ay mula sa Madhhab ni Imām Ahmad, at wala akong alam na pagkakasalungatan patungkol dito, at WAllāhu 'Alām.

Ito ang 'Ijmā' (napagkaisahan) ng mga Iskolar na - hindi maaaring sumali ang isang tao sa isang Ghazwah ng walang kapahintulutan ang mga magulang.

Ang lahat ng ito ay patungkol sa Jihād na kung saan ay Fardu Kifāyah o Pangkalahatang Obligasyon (ang pagsisimula ng digmaan sa mga Kuffār at sa mismong teritoryo nila). Subali't kapag ang mga kaaway ay pumasok na sa Lupain ng mga Muslim, o kahit na lumapit dito at nanatili sa mga hangganan nito, kahit na hindi pa sila talagang nakakapasok dito, at ang kanilang hukbo ay doble ng laki ng sa mga Muslim o mas kaunti man -- kung gayon ang Jihād ay nagiging Fardu 'Ayn sa bawat isang Muslim. Pagkatapos ay hahayo ang alipin ng walang pahintulot ng kanyang amo, ang babae (ay hahayo) ng walang pahintulot ng kanyang asawa (kung siya ay may lakas na makipaglaban - ayon sa mas malakas na opinyon), ang anak (ay hahayo) ng walang pahintulot ng mga magulang, at ang taong may utang (ay hahayo) ng walang pahintulot mula sa kanyang pinagkakautangan. Ang lahat ng mga nabanggit ay ang opinyon nina Imām Mālik, Imām Ahmad, at Imām Abū Hanifā'". 32

Kapag tinambangan ng mga kalaban ang mga Muslim sa isang lugar at wala silang pagkakataon na makapagtipon ng sama-sama at makapaghanda sa labanan, kung gayon sinoman ang makaharap ng isang Kāfir, o grupo ng mga Kuffār, at nalalaman ng Muslim na kapag siya ay susuko siya ay papatayin, kung gayon siya ay dapat na lumaban. Walang pagkakaiba-iba sa pagbabatas (Hukm) na ito sa pagitan ng malayang tao, alipin, lalaki, babae, bulag, lumpo, o may sakit. Kung mayroon lamang posibilidad na mapatay kung susuko, ngunit kasiguruhan na mapapatay kapag tumangging sumuko, kung gayon ipinahihintulot ang sumuko o lumaban, subali't ang paglaban ay ang mas

31 [Tala ng Tagapagsalin: (Pansinin na si Al-Qurt ubi ay nagsabi na ang isa sa mga layunin ng pagpapadala ng mga hukbo ay upang ilayo ang kasamaan ng mga kaaway. Ito ay nagpapakita na ang mga Muslim kaylanman ay hindi makakatikim ng kapayapaan sa kanilang mga buhay kung hindi nila aatakehin ang mga kaaway Ni Allh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa mismong kanilang lungga. Ang mga kinalalabasan ng hindi pagsasagawa ng obligasyong iyan ay ang halaga na siya nating pinagbabayaran sa ngayon. Kung hindi ninyo pipigilan si Shaytān, hindi niya kayo iiwanang mag-isa.)]

32 [Tala ng Tagapagsalin: (bilang karagdagan sa Madhhab ng may akda na kung saan ay Shāfi'ī) ]

mainam.

Kung iniisip ng isang babae na kapag siya ay nabihag (nahuli) siya ay maaaring abusuhing seksuwal, (kung gayon) Fardu 'Ayn sa kanya ang lumaban, kahit pa ito ay maghahatid sa kanya sa kanyang kamatayan -- sa dahilang ang isang tao na napuwersa (napilit) na gumawa ng pakikiapid o kaya ay pangangalunya -- hindi ipinahihintulot na magparaya (o pumayag) kahit pa ito ay makapagliligtas ng buhay ng isang tao.

Ngayon, kapag ang ilang mga Muslim ay nagtungo sa inatakeng lugar upang kalabanin ang mga kaaway at ang kanilang mga bilang ay sapat na at may kakayahang labanan ang mga kaaway ng sila lang -- mananatili pa ring obligasyon sa iba (pang mga Muslim) ang tumulong. Sinabi ni Al-Mawardi na, 'sapagkat ito ay Jihād Ad-Difaa' (Depensibang Jihād) kaya nananatili itong isang obligasyon sa bawat isang Muslim na may kakayahang lumaban sa teritoryong iyon.

Kapag ang mga Kuffār ay pumasok sa Lupain ng mga Muslim na walang mamamayan (ie. bakanteng lupain) na malayo sa mga lugar ng mga mamamayan -- mayroong dalawang opinyon dito, at parehong isinalaysay ito ni Al-Ghazāli:

» Ang una (ay ang opinyon) ng Imām ng Al-Haramayn. Sinabi niya na hindi nagiging obligasyon sa mga Muslim ang lumaban at ilagay ang kanilang buhay sa peligro para lang proteksiyonan ang gayong liblib, (at) walang taong lupain.

» Ang ibang opinyon, na kung saan ay ang posisyon ng Madhhab (ie. Shāfi'ī), ay - na ito ay obligasyon para sa mga Muslim na makipaglaban para sa lupaing iyon.

Sinabi ni Imām An-Nawāwi, na ang opinyon ng Imām (ng Al-Haramayn, si Al-Juwaynī), ay hindi katanggap-tanggap. Papaanong tayo - ang mga Muslim - ay papayag na kunin ng mga Kuffār ang bahagi ng Daru'l-Islām (samantalang) may kakayanan tayong proteksiyonan ito?

Si Al-Qurtubi ay nagsabi: Kapag ang kaaway ay lumapit sa teritoryo ng mga Muslim, kahit pa hindi ito pumasok dito, nagiging Fardu 'Ayn sa mga Muslim ang magtungo at salubungin ang kaaway upang manaig ang Dīn ng Islām at makamtan ang pangingibabaw, at upang ipahiya ang mga kaaway.

Sinabi ni Al-Baghāwi, na ito ay Fardu 'Ayn (Sapilitang Obligasyon) sa mga Muslim na nasa pinaka-malapit sa Lupaing nilusob (ie. pinasok ng mga Kuffār), at ito ay Fardu Kifāyah (Pangkalahatang Obligasyon) sa mga Muslim na nasa malayo.

Ang Parusa sa mga Yaong Hindi Sumasali sa Jihād:


"Sabihin: Kung ang inyong mga ama, ang inyong mga anak (na lalaki), ang inyong mga kapatid (na lalaki), ang inyong mga asawa, ang inyong mga kaanak, ang kayamanan na inyong kinita, ang inyong mga kalakal na pinangangambahan ninyong bumagsak (malugi), at ang tirahan na inyong kinalulugdan ay mas kamahal-mahal sa inyo kaysa Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at ang pagsasagawa ng Jihād para sa Kanyang Kapakanan, kung gayun hintayin (ninyo) hanggang sa pababain Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Kanyang desisyon (ie. Kaparusahan). At hindi iginagabay Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga Fāsiqūn." 33

Sa Ayah na ito ay mayroong sapat ng babala para sa sinomang mag-iiwan ng Jihād sa pamamagitan ng kanilang mga sarili at mga kayamanan..

Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakuhulugan)

"O kayong mga sumampalataya! Ano ang [nangyari] sa inyo, na kapag kayo ay sinabihang humayo Fī Sabīlillāh , kayo ay masyadong kumikiling sa mundo? Kayo ba ay nalulugod sa buhay sa mundong ito kaysa sa Akhirah? Subali't ano ba ang kasiyahan sa makamundong buhay (na ito) kung ihahambing sa Akhirah maliban sa katiting lamang."

"Kung kayo ay hindi hahayo (sa Jihād), Kanya kayong parurusahan ng napakasakit na parusa at kayo ay papalitan (Niya) ng ibang mga tao, at hindi ninyo Siya kaylanman mapipinsala. At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay ang May-Kakayahan sa lahat ng mga bagay." 34

"Yaong mga nagpa-iwan ay nagsaya sa kanilang pananatili (sa kanilang mga tahanan) pagkaraan (ng paglisan) ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at umayaw na mag-Jihād sa pamamagitan ng kanilang mga buhay at mga kayamanan Fī Sabīlillāh , at nagsabi, "Huwag humayo palapit sa init." Sabihin, "Ang Apoy ng Impiyerno ay mas matindi sa init" -- kung kanila lamang nauunawaan."

"Kaya hayaang tumawa sila ng kaunti at [pagkaraan ay] umiyak ng labis bilang kabayaran sa kanilang mga ginawa (na mga kasalanan)." 35

10. Isinalaysay ni Ibn 'Umar (radhiyallāhu 'anhumā): narinig ko ang 33 (Sūrah At-Tawbah 9:24)

34 (Sūrah At-Tawbah 9:38-39)

35 (Sūrah At-Tawbah 9:81-82)

Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsasabi, "Kapag kayo ay nahumaling sa 'Īyna (pakikipag-kalakaran, hanapbuhay / negosyo), at sumunod na sa mga buntot ng mga baka, at naging kontento na sa pagiging mga magsasaka, at iniwan ang Jihād, kayo ay bibigyan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng kahihiyan na hindi (Niya) aalisin hangga't hindi kayo bumabalik sa inyong Dīn." 36

Ang kahulugan ng Hadīth na ito ay - kapag iniwan na ng mga tao ang Jihād dahil sa kanilang pagkakasangkot sa pagtatanim (pagsasaka) at mga kahalintulad na mga gawain (o hanap-buhay), pakakawalan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa kanila ang kanilang mga kaaway na kung saan magdadala sa kanila ng kahihiyan na kung saan ay hindi maaalis hangga't hindi sila bumabalik sa kung ano ang obligasyon sa kanila na dapat nilang (muling) simulan at iyan ay ang Jihād laban sa mga Kuffār, at ang pagiging masidhi at magaspang (mabangis) sa kanila, at ang pagtatayo ng Dīn para bigyan ang Islām at ang mga tagasunod nito ng tagumpay at upang itaas ang Salita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at para ipahiya ang Kufr at ang mga tagasunod nito. Ang Hadīth na ito ay nagpapakita na ang pag-iwan sa Jihād ay pag-iwan sa Islām, sapagkat sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "...hanggang sa kayo ay bumalik sa inyong Dīn."

11. Si Abū Bakr (radhiyyallaahu 'anhu) ay nagsabi, "Kung sinoman ang mga taong huminto sa Jihād, tatakpan silang lahat Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Kaparusahan". 37

12. Isinalaysay ni Ibn Asākir na, nang si Abū Bakr ay naging Khalīfah, siya ay tumayo sa pulpito at kasama sa kanyang mga sinabi ay, "Kapag ang mga tao ay hindi nagsabuhay ng Jihād, sila ay pahihirapan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa pamamagitan ng karukhaan."

Maaaring sabihin ng isang tao na, 'May nakikita akong ilang mga tao na hindi naman nagsasabuhay ng Jihād, gayon pa man sila ay mga mayayaman'. Ang kasagutan ay - na ang kayamanan ay hindi ang halaga ng salapi na mayroon ka, subali't ang kayamanan ay ang pakiramdam ng pagiging kontento at kasiyahan na mayroon ka sa iyong puso. Kapag huminto na ang mga tao sa pagsasabuhay ng Jihād, sila ay mawawalan (ng bahagi) sa Ghanima. Kapag ginawa nila iyan, at sa halip ay ituon ang kanilang atensiyon at lakas sa paggawa ng kayamanan mula sa iba't-ibang mga paraan, sila ay nasasangkot sa napakaraming mga Harām (ipinagbabawal) na pamamaraan ng paggawa ng salapi. Pagkaraan ay bihira ka ng makakita mula sa kanila na ang kayamanan ay talagang purong Halāl. Sila ay naging sakim sa mga miserableng mga bagay sa mundong ito. Na kung saan ay nagsanhi sa kanila na mapahiya at sila ay naging mga alipin ng salapi.

36 (Sahīh, Abū Dāwūd)

37 (At-Tabarāni)

Ngunit ang isang Mujāhid ay malaya sa kasakiman at siya ay umaasa lamang Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa kanyang panustos. Siya ay tinutustusan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa mga Ghanima. Natatamo niya ito sa pamamagitan ng kanyang espada at ito ay purong-purong Halāl.

13. Si Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu) ay nagsalaysay na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Sinoman ang namatay at hindi nakapag-Jihād, o hindi man lang nakapagsabi sa sarili na siya ay hahayo (ie. Nag-niyah para sa Jihād), ay namatay sa isang sangay ng Nifāq (pagkukunwari)." 38

14. Isinalaysay ni Abū Umamah, na sinabi ng Rasūlullāh: "Sinoman ang hindi nakipaglaban o (hindi man lang) naghanda ng isang Mandirigma o (hindi man lang) nangalaga ng pamilya ng isang Mujaahid habang wala ito -- siya ay hahagupitin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng isang sakuna." 39

Isang payo para sa kanya na nagpapa-iwan: 40

Alamin! Oh ikaw na umiiwas sa bagay na kung saan ay ginawang Obligasyon na Jihād!

Tagapaglihis mula sa mga landas ng tagumpay at katuwiran, na ikaw ay nalantad sa pagtitiwalag at pagtataboy. WAllāhi! Nahadlangan mula sa kasiyahan sa pamamagitan ng pagkakamit ng layunin.

Ano itong nalaman ko! Ang dahilan ng iyong pag-iwas sa pakikipaglaban at pagtubog ng iyong sarili sa mga digmaan ng mga matatapang. Ang kakuriputan mo sa Landas ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa pamamagitan ng iyong kaluluwa at kayamanan. Ang lahat ng ito ay dahil sa malayong mga pag-asa, takot sa isang pagdaluhong sa maikling panahon ng buhay at ang pagkamuhi sa pag-iwan sa isang minamahal mula sa pamilya, kayamanan, anak na lalaki, tagapagsilbi, o kaanak. Ang kapatid mo sa dugo, ang mapagmahal na kamag-anak, ang mapagbigay na tagasuporta, ang itinatanging kaibigan, ang pagsasagawa ng dagdag na mga matutuwid na gawain, ang pag-ibig ng isang magandang maybahay, ang pumipigil na mataas na ranggo, ang matayog na posisyon, ang pinataas na palasyo, ang mahabang tabing, magagarang mga kasuotan o masusustansiyang mga pagkain. Wala ng iba pa

38 (Sahīh Muslim)

39 (Abū Dāwūd)

40 (Paalaala: Ang sub-title na ito ay ang buong salin mula sa Volume 1, pahina 113-132 ng orihinal na Aklat na Arabic --- inilakip ng tagapatnugot.)

sa mga ito ang pumipigil sa iyo mula sa Jihād, at wala ng iba pa sa mga ito ang naglalayo sa iyo mula sa Panginoon ng mga sumasamba.

WAllāhi! Ano ang mga ito mula sa iyo? O aking kapatid! Hindi mo ba narinig ang mga Salita ng Kataas-Taasan? (Sa pakahulugan):

"O kayong mga sumampalataya! Ano ang [nangyari] sa inyo, na kapag kayo ay sinabihang humayo Fī Sabīlillāh , kayo ay masyadong kumikiling sa mundo? Kayo ba ay nalulugod na sa buhay sa mundong ito kaysa sa Akhirah? Subali't ano ba ang kasiyahan sa makamundong buhay (na ito) kung ihahambing sa Akhirah maliban sa katiting lamang." 41

Makinig! Sa kung anong sasabihin ko sa iyo na hindi mapag-aalinlanganan na mga ebidensiya at makinig sa kung anong ilalatag ko sa iyo na malinaw na mga patunay, nang sa gayon ikaw ay matuto, walang anoman ang makapipigil sa Jihād, kahit pa ang dalawang Banal na Masājid 42 at walang dahilan para sa iyong pag-antala maliban sa mababang sarili at ang Shaytān.

• "Subali't takot ako sa kamatayan!"

Tulad sa iyong panlalamig sa malayong mga pag-asa, pagkatakot sa isang pagdaluhong sa maikling panahon ng buhay, pag-iingat sa kamatayan na tiyak na magaganap, at pagkatakot sa landas na kung saan ay tiyak na babagtasin, Biidhnillaāh! Katotohanan! Ang katapangan ay hindi nagpapaikli ng buhay ng matapang, na tulad ng pagpigil sa sarili - ay hindi nagpapahaba ng buhay ng mga yaong nagpa-iwan (ie. sa Jihād): (sa pakahulugan)

"At bawat nasyon ay mayroong itinakdang panahon, kapag ang kanilang panahon ay dumating - ni hindi nila ito maiaantala ng kahit saglit, o mapapaaga ng kahit saglit." 43

"At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay hindi nagbibigay ng palugit sa kanino man kapag dumating na ang itinakdang oras nito, at Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Pinaka-Nakababatid ng lahat ng inyong mga ginagawa." 44


42 (Si Shayk Al-Islām, Ibn Taymiyyah ay sumipi mula sa 'Ijmā 'ng mga Iskolar: "Ang pananatili ng isang lalaki sa Lupain ng Ribāt bilang isang Murābit (isang nagsasagawa ng Ribāt) ay mas mainam pa kaysa sa kanyang paninirahan sa Makkah, Madinah, o sa Baytu'l-Maqdis. Tingnan an Al-Fatāwa: 28/5 ni Shaykh Ibn Taymiyyah)

43 (Sūrah Al-A'rāf 7:34)

44 (Sūrah Al-Munāfiqūn 63:11)

Katotohanan! Sa kamatayan ay mayroong pagkawala ng malay, O' ikaw na nagdurusa! Katotohanan! Ang lagim ng kamatayan ay matindi ngunit hindi mo iyon nauunawaan, at katotohanan! Sa libingan ay mayroong kaparusahan at walang ligtas (ang sinoman) mula dito maliban sa mga matuwid. Katotohanan! Sa loob nito ay mayroong Pagtatanong mula sa nagpaparusang dalawang Anghel: (sa pakahulugan)

"Pananatilihin na matatag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga sumampalataya sa Salita na tumatayong matatag sa mundong ito at sa Akhirah at sasanhiin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na mangaligaw yaong mga mapaggawa ng mga kamalian." 45

Kung gayon pagkatapos ng napakalaking panganib na ito, alin sa mga ito (ang kahahantungan) - ang pagpalain at patungo sa walang-hanggang kaluguran o ang maisumpa at kaya (naman) patungo sa kaparusahan ng Apoy. Ang isang Shahīd (martir) ay ligtas mula sa mga ito, hindi siya natatakot sa anomang bagay mula sa mga namiminsalang ito. At ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Hindi mararamdaman ng Shahīd ang sakit ng kamatayan maliban sa ito ay katulad lamang ng isang kurot." 46

Kaya huwag pigilan, O' aking kapatid! Mula sa pagsunggab sa pagkakataong ito, at ikaw ay magiging protektado sa libingan mula sa kaparusahan at ikaw ay magiging matagumpay sa pagtutuos Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Magkakamit (ka) ng mainam na balik, ikaw ay maliligtas mula sa pagdurusa sa Pagtatanong at na kung saan pagkaraan noon ay matinding takot, sapagkat ang mga Shuhadā' (mga Martir) ay buhay kasama ng kanilang Panginoon at (sila ay) tinutustusan, sa kanila ay walang pangamba o kahit na kalungkutan ay wala. Sila ay masaya sa kung ano ang iginawad sa kanila Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa kanyang Kagandahang-Loob at sila ay nagdiriwang, ang kanilang mga kaluluwa ay nasa loob ng katawan ng mga Berdeng Ibon na malayang lumilipad sa pinakamataas na bahagi ng Jannah (ie. Firdaws Al-'Alā). Anong (laking) kaibahan ito sa pagitan ng marangal na kamatayan at ng napakasakit na kamatayan!

• "Subali't (paano) ang aking mga kamag-anak at kayamanan"

Kung sasabihin mo, "...ang aking mga kamag-anak, kayamanan, mga anak, at pamilya ang pumipigil sa akin mula sa (paghayo sa) Jihād", Ang Dakilang Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay nagbanggit ng mga Salita na malinaw at hindi

45 (Sūrah Ibrāhīm 14:27)

46 (Iniulat ni At-Tirmidhī, na nagsabing ito ay Hasan Gharīb Sahīh; An-Nasā'ī, Ibn Mājah, Imām Ahmad, Ad-Dārimi, Ibn Hibbān, Abu Na'īm sa Al-Hilya, Al-Bayhaqi, at Al-Baghawī sa Sharh As-Sunnah, lahat ay may bahagyang pagkakaiba-iba sa mga pananalita.)

nakatago: (sa pakahulugan)

"...at hindi ang inyong mga kayamanan, o ang inyong mga anak - ang magdadala sa inyo palapit sa Amin..." 47

At ang Kataas-Taasan ay nagsabi: (sa pakahulugan)

"Pinaganda para sa mga tao ang pagmamahal sa mga bagay na kanilang hinangad; mga kababaihan, mga anak, maraming ginto at pilak, mga magagarang kabayo, mga bakahan, at mga lupang sakahan. Ito ang kasiyahan sa kasalukuyang makamundong buhay, ngunit Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay mayroong (mas) mainam na gantimpala." 48

At ang Kataas-Taasan ay nagsabi: (sa pakahulugan):

"Alamin ninyo na ang buhay sa mundong ito ay laro at paglilibang lamang, ang karangyaan at paghahambog sa isa't-isa at paligsahan sa kayamanan at mga anak, ay katulad ng sa taniman pagkaraang umulan, dito ang pagtubo (ng pananim) ay kalugod-lugod sa magsasaka, pagkaraan ito ay matutuyo at makikita ninyo na ito ay naninilaw, pagkatapos ito ay magiging dayami (na lamang). Subali't sa Ākhirah ay (naroon) ang masidhing kaparusahan at (ganun din) ang kapatawaran mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at mainam na kaluguran, samantalang ang buhay sa mundong ito ay isang mapanlilang na kasiyahan lamang." 49

Maraming mga talata ang kahalintulad nito at ang mga ebidensiya ay malinaw at nagniningning. Sa isang Hadīth; "Kung ang kasalukuyang mundo ay nagkakahalaga lamang ng isang pakpak ng isang lamok sa pagtutuos Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) -- ay hindi Niya pagbibigyan ang isang Kāfir na makainom mula sa tubig nito" 50 at ang Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi, "Ang lugar ng (isang) latigo ng sinoman sa inyo sa Paraiso ay mas mainam pa sa kasalukuyang mundo at kung ano nasa sa loob nito, ang isang paghayo sa umaga Fī Sabīlillāh o ang isang paghayo sa gabi ay mas mainam pa kaysa sa kasalukuyang mundo at kung ano ang nasa sa loob nito, at ang Hijāb (belo) ng isang babae mula sa mga Tao ng Jannah ay mas mainam pa kaysa sa kasalukuyang mundo at kung ano ang nasa sa loob nito." 51

47 (Sūrah Sabā' 34:37)

48 (Sūrah Ālī-'Imrān 3:14)

49 (Sūrah Al-Hadīd 57:20)

50 (Isinalaysay nina: At-Tirmidhī na nagsabing ito ay Sahīh Gharīb, Al-Hākim, Sahīh ang Isnd ng mga tagapagsalaysay, 'Abdullāh Ibn Al-Mubārak, Al-Bayhaqi sa Shu'ab Al-Īmān)


Kaya papaano mong hinahayaang pigilan ka mula sa napakalawak na kahariang ito ng pamilya (mo)? Sila na kung saan pagkalipas ng ilang panahon ay magiging isa sa mga patay, pagpipira-pirasuhin sa mga kamay ng Taga-pagwatak-watak at paghihiwalayin sa kanila ang kaayusan ng mga sakit. Sa pamamagitan niyan na kung saan ay manggagaling mula sa kanila ang pagkayamot, pagkapoot, masamang ugali, at pagsumpa sa kapwa na kung saan ikaw ay umiwas mula sa kanilang pagkatalo. Ang kanilang pag-iwan sa iyo sa panahon na ang kayamanan ay salat (kapos), at ang kanilang pagbabagong anyo sa pagmamahal sa iyo kapag ang sitwasyon ay nagbago.

Higit pa rito ay ang pag-iwan nila sa iyo sa Araw ng mga Kahihinatnan (ie. Araw ng Paghuhukom), (na kung saan) ay papapanagutin ka sa para sa mga pinakamaliliit na mga bagay sa Pinakamalaking Pagtatanong, kaya sa kalabisan ang bawat isa sa kanila ay nagnanais na makaligtas at (nanaisin na) ikaw ang magdala sa kung ano ang kanyang kasalanan at pasanin.

Papaano mong hinahayaan na pigilan ka ng bagay na kung saan ay malinaw na lilisan at babagsak? Tatakasan ka sa oras na ang pagkakaibigan ay mawala at kapag ang mga kamag-anak ay magkahiwa-hiwalay. Iiwanan ka ng bawat kaibigan na dati ay madalas mong kasama, pagkaraan sa Araw ng Paghuhukom ikaw ay tatanungin tungkol sa kanya, saan kayo nagkakilala? At ano ang ginawa ninyo?

O ikaw na tatanungin! Sa araw na ang mga anak ay magiging ubanin, ang mga pangamba ay pinatindi, ang pagdurog sa maraming tao ay dagsa, ang mga tunggalian ay pinainit, bawat nagpapasusong ina ay iiwanan ang kanyang sanggol at bawat buntis na ina ay makukunan 52 dahil sa takot sa Araw na iyon. Ang may kasalanan ay makilala sa pamamagitan ng kanilang mga marka at sila ay susunggaban sa kanilang mga (buhok sa) noo at sa kanilang mga paa." 53

Sa Araw na iyon, ang mayaman ay tatanungin para sa isang batik o mantsa sa isang datiles (tamar) at sa balat ng buto ng datiles, ang makabuluhan at ang sawing-palad, ang kumpleto at di-kumpleto, at ang mahirap ay mauuna sa mayaman sa Jannah ng 500 taon 54. Sila ay magdiriwang, iinom at magsasaya sa tahanan ng kapayapaan, habang ikaw na mayaman! Ay pipigilan mula sa kanila dahil sa iyong kayamanan at ikaw ay matatakot na maipag-utos na (ikaw

52 (bilang pagtukoy sa Sūrah Al-Hajj 22:2)

53 (bilang pagtukoy sa Sūrah Ar-Rahmān 55:41)

54 (bilang pagtukoy sa isang Hadīth na iniulat ni At-Tirmidhī mula kay Abū Hurayrah (ra) na nagsabi: Winika ng Rasūlullāh SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam: "Ang mga mahihirap na Muslim ay unang papasok sa Jannah kaysa sa mayayaman ng kalahating-araw, at iyan ay 500 taon; Hadīth Hasan Sahīh. Ito rin ay naiulat nina Ibn Mājah at Imām Ahmad)

ay) dalhin kay Mālik . 55

Pagkaraan ay malulungkot ka ba sa paglisan nito (ie. Kayamanan) na kapag umunti - ay lalaki (naman) ang iyong mga pag-aalala at mga pagkabalisa, na kung marami ay nagpapayaman sa iyo, at nagsasanhi sa iyo na magmalabis, na kung mamatay ka ay maiiwanan mo, ang mga bagay na iyong nakamit. Sa harapan mo ay ang Pagtayo at Pagtutuos para dito, ano ang magsasanhi sa iyo para makaunawa? Ipagpalagay na natin na ang buong daigdig ay (mapasa) iyo, hindi ba't ang wakas ay siya nitong paroroonan? Ang paglisan mo dito ay isang katiyakan, kahit pa ikaw ay kumiling sa mapanlinlang nitong kaluwalhatian.

• "Subali't (papaano) ang aking pinakamamahal na anak na lalaki!"

Kung naaalala mo ang iyong pinakamamahal na anak na lalaki at ikaw ay sumisimpatya para sa kanya ng simpatya ng isang mahabaging ama, dahil Si Allah (Subhānahu wa Ta'Alā) ay nagsabi: (sa pakahulugan):

"Ang inyong kayamanan at ang inyong mga anak ay pawang mga pagsubok lamang, samantalang Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) nasa Kanya ang malaking gantimpala." 56

WAllāhi! Siya (Subhānahu wa Ta'Alā) ay mas Maawain pa sa bata kaysa sa kanyang ama, ina, kapatid na lalaki, tiyuhin - at paanong hindi?! nang siya ay Kanyang alagaan bago pa man sila, sa pamamagitan ng dibdib ng kanyang Awa sa kadiliman ng panloob na mga bahagi ng katawan. Ang puso ng bata ay nasa kamay ng kanyang Kahinahunan at Awa sa (loob ng) sinapupunan ng kanyang ina at puson ng kanyang ama. Kaya, nasaan ang iyong pagmamalasakit nang siya ay nasa gayong kalagayan? At pagkaraan mo - saan mapupunta ang pagiging malapit mo sa kanya? Papaano mong hinahayaang mapigilan ka mula sa Tahanan ng Kaluguran at ang paglapit sa Banal na Panginoon? Isang bata na kapag maliit pa, ikaw sa kanya ay nagmalasakit, o kapag malaki (na) - ikaw sa kanya ay dalamhati, kalusugan para sa iyo - para sa kanya ay takot, karamdaman at ang iyong puso ay walang pahinga dahil sa kahinaan nito. Kapag siya ay iyong tinuruan ng asal - siya ay nagagalit at tumatakas, o pangaralan mo siya - siya ay nagmamaktol at nagtatanim ng sama ng loob. Sa pamamagitan niyan, anong inaasahan mo na pagsunod sa kanya katulad ng mula sa karamihang mga anak.

Kung pangingibabawin mo ang iyong kaduwagan, kapag ikaw ay magdaan sa iyong kakuriputan, kapag ikaw ay umiwas mula sa iyong mga kagustuhan, kung gayon ang pagsubok ay magiging mas malaki. Pinanghahawakan mo ito

55 (Mālik: Ang Anghel na Tagapangalaga ng Apoy ng Impiyerno)

56 (Sūrah At-Taghābūn 64:15)

bilang isang biyaya, subali't ang pagdurusa ay mangingibabaw at tinitingnan mo ito bilang isang pabor. Hinahangad mo para sa kanya ang kapanatagan - kapalit ng iyong pangamba, ang kanyang kaligayahan para sa iyong kalungkutan, ang kanyang kita para sa iyong pagkalugi, at pag-angat ng kanyang mga dirham at dinar para sa pagbagsak ng iyong timbangan, nagpapakahirap ka para sa kapakanan niya na kung saan ay di mo magagawa, at ikaw ay pumapasok sa bawat mahihigpit na sitwasyon para sa kanya. Itapon (mo) siya! Oh ikaw! Mula sa iyong malasakit sa Kanya na lumikha sa iyo at sa kanya, ipinagkatiwala ang kanyang panustos sa iyo, mula sa Kanya na tumutustos sa iyo at sa kanya. Isinuko mo Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang pagkontrol ng mga bagay sa pamamahala at kaharian, at (ngunit) hindi mo isinusuko sa Kanya (Subhānahu wa Ta'Alā) ang pagkontrol ng mga bagay sa iyong anak pagkaraan mong mamatay, at mayroon ka bang kahit na katiting na kontrol sa gayong (bagay)?

(sa pakahulugan)"...at Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang pagmamay-ari ng pamamahala sa mga kalangitan at sa kalupaan at sa kung ano ang nasa pagitan nila, at sa Kanya (Subhānahu wa Ta'Alā) ang pagbabalik." 57

WAllāh! Wala sa iyong pagmamay-ari ang kakayahan na magbigay sa kanya ng kapakinabangan o mabigyan siya ng pinsala o ang iyong sarili. O ang kakayahang makapagsanhi ng kamatayan, buhay o muling-pagkabuhay, hindi mo kayang pahabain ang kanyang buhay ng kahit na katiting man lang, o dagdagan ang kanyang panustos ng kahit man lang sa pamamagitan ng isang batik sa isang datiles. Sa isang iglap ay maaari kang wasakin ng kamatayan pagkatapos ikaw ay gagawing abo sa iyong libingan, pinabayaan at dahil sa iyong mga gawa ikaw ay (mistulang) pinipigilang preso, (at) ang iyong anak isa ng ulila pagkaraan mo. Ang iyong mga kayamanan ay napaghatian na, nakapagmana mula sa iyo ang isang kaaway o isang mula sa awa, ang iyong mga pamilya ay nagkahiwa-hiwalay sa paglisan at tirahan, at ikaw ay magsasabi: "Oh, sana naging isa na lamang ako sa mga Shuhadā'! Nagkamit sana ako ng malaking gantimpala." At sasabihin sa iyo: Imposible! Imposible! Ang nakaraan ay nakaraan na. Ang pagsisisi ay lulubha at ikaw ay mag-iisa kasama ng iyong mga naaning mga mabubuti o kaya'y mga masasamang gawa. Katotohanan! Makinig ka sa mga Salita ng Dakilang Allāh, Ang Kataas-taasan, Ang Mapagpatawad - na nagbibigay babala sa iyo tungkol sa iyong kinaroroonang panlilinlang: (sa pakahulugan)

"Oh Sangkatauhan! Matakot sa inyong Panginoon at katakutan ang Araw na kung saan walang maibibigay na kapakinabangan ang ama para sa kanyang anak, at ganun din ang anak para sa kanyang ama. Katotohanan ang pangako Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay tunay, kaya huwag hayaang dayain kayo ng kasalukuyang buhay, o huwag hayaang dayain kayo ng pinuno ng mga mandaraya (ie. Shaytān) tungkol Kay Allāh (

57 (Sūrah Al-Mā'idah 5:18)

Subhānahu wa Ta'Alā)." 58

Kung ang anak mo ay mula sa pinagpala, kung gayon kayo ay magsasama sa Paraiso at kung siya ay mula sa mga isinumpa, kung gayon siya ay magiging ganun mula ngayon. Ang mga tao ng Paraiso ay hindi sumasama sa mga tao ng Impiyerno, o ang mga matutuwid sa mga masasama, maaaring gawaran ka Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Shahadah (pagka-martir) at ikaw ay makapamagitan sa kanya. Ang iyong pagkawala mula sa kanya ay maaaring isang pagpupunyagi para mailigtas siya, kaya hangarin ang bagay na magliligtas sa iyo mula sa kaparusahan at pagsikapin ang iyong sarili dito para sa kinabukasan.

(Sa pakahulugan)"Sa Araw iyon ay tatakas (o lalayo) ang tao mula sa kanyang kapatid na lalaki, at mula sa kanyang ina at ama, at mula sa kanyang asawa at mga anak. Bawat tao ay magkakaroon ng kasapatan na magsasanhi sa kanya na mawalan ng pakialam sa iba." 59

Katotohanan! Ito ay isang napakalaking deklarasyon:

(Sa pakahulugan)"...at iginagabay Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang sinoman na Kanyang naisin sa Tuwid na Landas." 60

• "Subali't (paano) ang Aking mga Mahal sa Buhay!''

Kung sasabihin mo: "Mahirap para sa akin ang mawalay sa isang kapatid (na lalaki), kamag-anak o minamahal", para sa iyo tila ba ang Pagbangong Muli ay naitayo na para sa lahat ng mga nilikha:

(Sa pakahulugan)"Ang mga magkakaibigan sa Araw na yaon ay magiging magkaaway maliban sa mga matutuwid." 61

Sapagkat kung ang pagkakaibigan ay para sa Kapakanan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), kung gayon kayo ay pagsasamahin sa pinakamataas na posisyon, sa karangyaan magpakaylan man, at kung ang pagkakaibigan ay para sa iba maliban para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), kung gayon mula ngayon: Humayo na! Humayo na! Bago pa pagsamahin ang kasamahang kawal sa

58 (Sūrah Luqmān 31:33)

59 (Sūrah 'Abasa 80:34-37)


61 (Sūrah Az-Zukhruf 43:67)

(kanyang) kasamahan, sapagkat ang isang tao sa Kabilang Buhay ay makakasama ng kanyang minamahal, dahil sa pagsali nito sa iba para makamtan ang kanyang ninanasa. Kung siya ay mula sa mga may takot Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), makikinabang sa kanya ang kanyang kapatid, at kung siya ay mula sa mga isinumpa, siya ay pipinsalain niya.

Sa bagay na iyan na iyong inaasahan mula sa mga kaanak at mga kaibigan sa tahanang ito ng kalupitan, pag-ayaw, katiting na katapatan, sobrang pagkayamot, kulang sa katarungan, ang kanilang pagbabagong anyo sa iyong harapan at ang kanilang paninisi sa iyo. Ang kanilang kawalan ng katarungan sa iyo, ang kanilang pag-iwan sa iyo sa oras ng kawalan ng pag-aari at ang kung anong itinatago ng kanilang mga puso na mga kapintasan at mga sakit. Kapag ikaw ay nahulog sa paghihirap - iiwanan ka nila sa sarili mo, o kapag ikaw ay nakagawa ng pagkakamali - ginagawa nilang malaya ang kanilang mga sarili mula sa iyo, (sila ay) mga kapatid sa kasaganaan at mga kaaway sa (panahon ng) paghihirap. Ang kanilang pakikipagkaibigan ay nangangailangan ng kasaganaan, ang kanilang pakikisama ay puspos ng mga sakit, kung ang iyong kayamanan ay kakaunti - ikaw ay nasampal (ie. naisantabi), at kapag ang iyong sitwasyon ay nagbago - siya ay iyong kapatid, Ang iyong kapatid! Kung ikaw ay may pagdududa sa bahagi ng deklarasyong ito, kung gayon ito ay magiging malinaw sa iyo ng may katiyakan sa panahon ng Huling-Pagsusulit. Kapag nagtagumpay ka sa iyong kamay sa kanila sa isang kapatid mula sa pinakamainam na mga kapatid at iyan ay bibihira, o isang kaibigan mula sa matapat na mga kaibigan, kung gayon ano ang makapagpapaunawa sa iyo na kayong dalawa ay katulad ng Sinasabi ng Nag-Iisang Makatotohanan sa Salita (Subhānahu wa Ta'Alā):

(sa pakahulugan)"At Aming tatanggalin mula sa kanilang mga dibdib ang anomang pakiramdam ng sakit, ang mga magkakapatid - nakaharap sa bawat isa (habang) nasa mga trono." 62

Kaya huwag mong hadlangan ang iyong sarili mula sa Jihād, Oh ikaw! na may isang minamahal o kamag-anak, maaaring kayo ay magkahiwalay bago ang kamatayan, at kaya ang malaking gantimpala ay lumampas sa iyo. Ang iyong itinatanging kaibigan ay napahiwalay sa iyo at ikaw ay inalisan ng posisyon na iyong hinahangad sa Paraiso, ikaw ay nagsisisi, subali't ang iyong pagsisisi ay walang makakamit mula sa kung anong nakaraan na.

Sa isang Hadīth: Si Jibreel ('alayhis-Salām) ay nagsabi sa Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "O Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)! Katotohanan, sinasabi Ni Allah (Subhānahu wa Ta'Alā) sa iyo; mabuhay ka - dahil sa katotohanan ikaw ay mamamatay, magmahal ka ng iyong ninanais - dahil katotohanan siya ay iyong lilisanin, at gawin mo kung ano

62 (Sūrah Al-Hijr 15:47)

ng iyong kalooban - sapagkat ikaw ay magagantimpalaan para dito."63. Tingnan mo kung gaano kalawak ang kahulugan na natipon ng mga salitang ito, mula sa pag-aalaala sa kamatayan, ang paglisan ng minamahal, at gantimpala para sa mga gawain, mayroon (pa) bang babala pagkatapos ng babalang ito?!

(sa pakahulugan)"...Katotohanan ito ay isang aral para sa mga yaong nakakaunawa." 64

• "Subali't (papano) ang Aking Katayuan at ang Aking Angkan!"

Kung sasabihin mo: "Ang aking angkan at mataas na posisyon ang pumipigil sa akin at ang aking karangalan ay isang humahadlang na balakid.", para sa kung ano ang aking nalalaman! Ilan na ang nangamatay at iniwan ang iyong angkan? Kamahal-mahal sa kanila bago ka pa maabot nito, at gaano na karami ang naglaho ang kanilang kapangyarihan mula sa kanyang maiinggitin na pagkakahumaling dito bago ka nito maliliman. Dapat na gawing malinaw sa iyo, katulad ng ginawang paglilinaw sa kanila, na dito - ikaw ay parang naging isang taong hindi na mahalaga, dahil kapag nangulila ka sa pagkawala nito at ang iyong puso ay nalublob sa inggit, napuno ng kalungkutan, hindi nito mapapanatili ang kung anong tinataglay mong angkan at mataas na katayuan. Hindi ka magtatagumpay sa bagay na 'yan na kung saan ay iyong sinasaliksik, sapagkat hindi ito kasama sa mga daan ng kaligatasan. Katotohanan! Para sa huling (taong) lilisan ng Apoy at papasok sa mga yaong nakapasok na, ay mayroong paghahari na malayong mas higit kaysa sa mga hari ng mundong ito, at ng sampung ulit. (Bilang pagtukoy sa isang Hadīth na iniulat ni Muslim sa aklat ng Īmān, Kabanata na; "Ang Pinakamababa sa mga Tao ng Paraiso sa Kinalalagyan.")

Ngayon, ano ang opinyon mo sa kanya na makakasama ng mga unang naging tagapagbalita, ng mga Propeta, ng Matapat, ng mga Shuhadah (mga Martir), at ng Matuwid. Hindi ito lingid sa iyo na kung saan ang mataas na katayuan ay may kaakibat na pagpapagal at pagod, di magandang pagtatapos at masamang balik, na kung saan ay iyong makakamtan dahil sa madami nitong mga kaaway at mga naiinggit at dahil sa tinipon nilang matinding hinanakit at paghahangad ng masama sa kapwa sa kaibuturan ng kanilang mga sarili. Ang pang-aabuso nila sa iyo sa oras na ito ay naglaho na, ang iyong pagsisisi at kalungkutan para dito na kung saan ay lumipas na dahil sa iyong malasakit, at atensiyon dito, ang paglisan ng halos lahat ng iyong mga tagapaglingkod, at ang pagtalikod niya sa iyo na dating nalulugod sa paghalik sa inyong paa.

Si At-Tirmidhī at Ibn Hibbān ay nag-ulat ng isang Hadīth: "Ang 63 (Iniulat ni Al-Bayhaqi sa Shu'ab Al-Īmān)

64 (Sūrah Ālī-'Imrān 3:13)

pinakamababa sa mga tao ng Jannah (Paraiso), para sa kanya 80,000 mga tagapaglingkod, 72 mga asawa, isang simboryo (dome) ang itinayo para sa kanya na gawa sa mga perlas, aguamarina at mga hiyas na ang laki ay katulad ng distansiya sa pagitan ng Al-Jābiyah (isang nayon sa Damascus) at San'ā (kabisera ng Yemen)." 65

Makinig sa mga Salita ng Pinaka-Dakila, Ang Mapagpatawad (Subhānahu wa Ta'Alā):

(sa pakahulugan)"...at ang mga Anghel ay papasok sa kanila mula sa bawat tarangkahan, (at magsasabi ng) 'Salāmun 'Alaykum' (Ang Kapayapaan ay sumainyo!) para sa inyong pinagtiisan, katotohanang napakainam ng huling tahanan." 66

WAllāh! Ito ang magpapaginhawa sa mga mata at kung kaya:

"Para sa katulad nito, hayaang gumawa ang mga manggagawa". 67

• "Subali't (papaano) ang aking magandang tahanan!"

Kung sasabihin mo: "Mahirap para sa akin na iwanan ang aking palasyo, ang lilim nito, ang mataas na pagkakagawa nito, ang mataas na lugar, ang aking mga tagapaglingkod, ang mga (aking) mga sopa at ang mga karangyaan". Kung ano ang aking nalalaman! Hindi ba't ito ay bahay na gawa lamang sa bato, putik, luwad, bakal, tabla, mga sanga ng palmera at tungkod? Kung hindi ito lilinisin - ito ay mag-iipon ng maraming mga basura, kung hindi ito papalamutian, ay anong dilim ng kadiliman nito, kung ang pagkakatayo nito ay hindi nakumpuni ay anong dali nitong magiba, (at) kahit ito ay iyong kumpunihin, ang huling resulta pa rin nito ay ang pagkasira. Pagkaraan lamang ng ilang panahon ito ay magiging alikabok, ang mga yaong nakatira ay lilisan mula dito, ang mangangalakal ng bulak ay aalis mula dito, ang bakas nito ay mapapawi, ang kabatiran ng pagkakaroon nito ay maglalaho, ang palatandaan nito ay mapapawi, at ang pangalan nito ay makalilimutan. Naisalaysay na: Nang ibinaba Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) si Adam ('alayhis-Salām) sa daigdig, Kanyang sinabi: "Gumawa para sa pagkawasak, at magparami para sa pagkalipol." 68

Makipagpalit, Oh ikaw na nalinlang! Ang iyong palasyo at ang mabilis na

65 (Iniulat ni At-Tirmidhī: Gharīb)

66 (Sūrah Ar-Rād 13:23-24)

67 (Sūrah As-Sāffāt 37:61)

68 (Iniulat nina: Al-Bayhaqi, Ahmad, An-Nasā'ī, at Ibn Hibbān)

pagkasira nito - para sa isang walang-hanggang tahanan, na ang mga palasyo ay matatayog, ang liwanag nito ay kumikinang, ang mga ilog nito ay dumadaloy, ang mga sanga na puno ng prutas ay nakayukod ng mababa, at ang kaluguran dito ay tuloy-tuloy. Kung tatanungin mo ang tungkol sa pagkakagawa nito, ito ay yari sa mga pilak na laryo at gintong laryo (brick), doon ay walang kapaguran at panghihina, kung tatanungin mo ang tungkol sa lupa nito, ito ay yari sa mabangong musko 69, kung tatanungin mo ang tungkol sa graba nito, ito ay mula sa mga perlas at mga hiyas. Kung itatanong mo ang tungkol sa mga ilog nito, doon ay mayroong mga ilog ng gatas, mga ilog ng pulot-pukyutan, at Al-Kawthar 70, Kung tatanungin mo ang tungkol sa mga palasyo nito, doon ay mayroong isang palasyo na inukang perlas, na ang taas nito ay 70 milya sa himpapawid, o mula sa berdeng aguamarina, maningning na kumikislap, o mula sa pulang rubi, pinataas ang paggawa nito. Para sa mananampalataya na nasa bawat sulok ng mga sulok nito, ay may isang pamilya at mga tagapaglingkod, hindi nila nakikita ang bawat isa dahil sa kalawakan nito. Kung tatanungin mo ang tungkol sa mga sopa nito, ang mga ito ay inihanay sa mga brokeid na seda, at ano ang opinyon mo sa panlabas nito?! Ang mga ito ay inangat kasama yaong mga nasa mga sopa rin sa loob ng 40 taon at hindi sila natutulog o inaantok, sa kabaliktaran, sila ay nakasandig sa mga ito na nakaharap sa bawat isa:

(sa pakahulugan)"At ang iba sa kanila ay lumapit sa iba na nagtatanong". 71

• "Subali't (papaano) ang Aking mga Masasarap na Pagkain!"

Kung tatanungin mo ang tungol sa pagkain nito (ie. Jannah), ang sangkap nito ay nilikha, walang-hanggan, ang mga prutas nito ay di-limitado ng dahil sa panahon, at ang panustos nila ay hindi mapuputol para sa haba ng himpilan na iyon. Sa kabaliktaran magkakaroon doon ng mga hinog na mga prutas:

(sa pakahulugan)"At ang putas na maaari nilang piliin, at ang karne ng mga labuyo (manok) na kanilang hinahangad." 72

Sila ay bibigyan ng maiinom:

(sa pakahulugan):

69 (bilang pagtukoy sa isang mahabang Hadīth na iniulat ni At-Tirmidhī)

70 (isang ilog sa Jannah)

71 (Sūrah At-Tur 52:25)

72 (Sūrah Al-Wāqi'ah 56:20-21)

"...Selyadong purong alak, na ang huli mula dito ay ang amoy ng (pabango) , at para dito - hayaang magpunyagi yaong mga nagnanais magpunyagi." 73

Ang mga naninirahan (dito) ay hindi dudumi, iihi, dudura o magkakaroon ng sipon. Ang kanilang pagkain ay ipapawis nila mula sa kanilang mga balat na ang amoy ay musko, ang kulay ay tulad ng mga perlas, at pagkatapos ang (kanilang mga) tiyan ay liliit tulad ng sa dati. Kung itatatanong mo ang tungkol sa mga tagapaglingkod nito, ang kabataan nila ay magkapaylan man.:

(sa pakahulugan)"... kung titingnan mo sila, iisipin mong sila ay mga nagkalat na mga perlas. At kung titingin ka doon makikita mo ang kaluguran at isang malaking pamamahala. Ang kanilang mga kasuotan ay mula sa mainam na sedang luntian at gintong burda. Sila ay papalamutian ng mga pulseras na pilak, at bibigyan sila ng kanilang Panginoon ng dalisay na inumin. Katotohanan, ito ay gantimpala para sa inyo, at ang inyong pagsusumikap ay tinanggap." 74

Sa pagbubuod, lahat ng aking binanggit sa iyo, ay kung anong dumating na balita, maliban sa Paraiso na wala pang mga matang nakakakita, o tengang nakarinig, o nagunita sa puso ng tao75. Kung tatanungin mo ang haba (ng panahon) ng pananatili sa napakalaking karangyaan na ito, sila ay mananatili dito magpakaylanman, (bilang) mga imortal, mga buhay at sila ay hindi mamamatay. Sila ay magiging bata, kaylanman ay hindi tatanda, malulusog, kaylanman ay hindi magkakasakit, magagalak, kaylanman ay hindi malulungkot, kontento, kaylanman ay hindi magagalit, at silay ay ligtas magpakaylanman mula sa pangamba ng wakas o pagkatiwalag76. Sa isang ligtas na himpilan:

(sa pakahulugan)"Ang paraan ng paghiling nila doon ay: Kaluwalhatian Sa Iyo O Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at: Salām, ang kanilang magiging pagbati doon. At ang pagtatapos ng kanilang hiling ay: Ang lahat ng Pagpupuri at Pasasalamat ay tanging para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), ang Panginoon ng 'Alamīn (mga daigdig)." 77

Kaya sa pamamagitan ng iyong talino ay paghambingin ang napakalaki, napakahalagang kaharian at ang iyong kasalukuyang tahanan, na sa maikling panahon, sa maliit na bahagi, at tingnan mo kung lilisan ka mula dito ng may 73 (Sūrah Al-Mutaffifīn 83:25-26)

74 (Sūrah Al-Insān 76:19-22)

75 (bilang pagtukoy sa Hadīth na iniulat ni Al-Bukhārī at Muslim)

76 (bilang pagtukoy sa isang Hadīth na iniulat ni Muslim)

77 (Sūrah Yunus 10:10)

pagka-Martir (Shaheed) patungo sa kung saan ka darating. Katotohanan! Na ang tahanan na kinalalagyan mo ay panlilinlang:

(sa pakahulugan)"...at walang sinoman ang maaaring makapagsabi sa iyo na katulad Niya (Subhānahu wa Ta'Alā) na Pinaka-Nakakaalam." 78

• "Subali't Nais Ko Munang Pagbutihin Ang Aking Mga Gawain"

Kung sasabihin mo: "Gusto ko munang iantala (ie. Ang pagsama sa Jihād) nang sa gayon ay mapagbuti ko muna ang aking mga gawain", ito ay isa pa ring produkto ng panlilinlang at malayo sa pag-asa. WAllāhi! Ang pag-antala sa itinakdang maikling panahon ng buhay ay hindi pa kaylanman nakamtam:

(sa pakahulugan)"O Sangkatauhan! Katotohanan, ang Pangako Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Tunay, kaya huwag hayaang dayain kayo ng kasalukuyang buhay na ito, at huwag ninyong hayaang linlangin kayo ng pinuno ng mga manlilinlang tungkol Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Katotohanan, si Shaytān ay kaaway ninyo, kaya tratuhin siya bilang isang kaaway, ang mga tagasunod niya ay kanya lamang inaanyayahan, nang sa gayon sila ay maging mga mananahan ng naglalagablab na Apoy." 79

WAllāhi! Ito ay walang iba kundi isang patibong ni Iblīs - ang isinumpa, hindi ito mula sa mga layunin ng mga kaibigan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), o ng Matuwid, hindi rin mula sa mga Sahabah (radhiyallāhu 'anhum) ng Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at ng mga pinaka-mainam na sumunod sa kanila na mas karapat-dapat kaysa sa iyo - sa layuning ito - kung ikaw ay mula sa makatotohanan? Kung sila ay nanatili upang iantala ang maikling panahon ng buhay, maaaring hindi sila nakabuo ng matinding takot Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at hindi marahil sila nakipaglaban sa mga Mushrikīn at mga Kāfirīn, o hindi marahil sila umatake sa mga bansa at mga lupain, hindi ka ba nakikinig sa pamamagitan ng iyong tenga? O ikaw na nagdurusa! Sa mga Salita ng Kataas-Taasan: (sa pakahulugan)

"Humayo kayo! Kayo man ay Khifāfān (Magaan) o Thiqālān (Mabigat) at mag-Jihād sa pamamagitan ng inyong mga kayamanan at mga buhay Fī Sabīlillāh (Sa Landas Ni Allāh/ Para sa Kapakanan Ni Allaahu Subhānahu wa Ta'Alā). Ito ay mainam para sa inyo, kung inyo lamang nalalaman." 80

78 (Sūrah Fātir 35:14)

79 (Sūrah Fātir 35:5-6)

80 Sūrah At-Tawbah 9:41)

Hindi mo ba naiintindihan? Kung totoong ikaw ay matalino at nakakaunawa - magnilay-nilay sa mga Salita ng Kataas-Taasan: (sa pakahulugan)

"...at pinili Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga Mujāhidīn na mas mataas kaysa sa mga yaong nakaupo (ie. Mga nanatili sa kanilang mga tahanan) - sa pamamagitan ng napakalaking gantimpala." 81

Sa isang Hadīth: "Katotohanan, ang pagtayo ng isang lalaki sa hanay ng digmaan Fī Sabīlillāh - ay mas mainam kaysa sa 70 taon na pagsamba niya kasama ang kanyang pamilya." 82. Oh ikaw na nalinlang! Katotohanan na ang pagtulog ng isang Mujāhid ay mas mainam pa kaysa sa Qiyaamu'l-Layl (ie. Tahajjud) at Sawm (ayuno) ng isang nagpa-iwan (sa kanyang tahanan), mayroong kasunod na dagdag paliwanag tungkol dito at ang Tulong ay nagmumula lamang Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā).

Ipagpalagay na - na ang iyong sinasabi ay katotohanan, hindi ba alanganin ang iyong gawain sa pagitan ng tinanggihan at tinanggap? Hindi ba't mayroon sa hinaharap na gumigimbal at nananakot? Hindi ba't ikaw ay pasulong na sa nakakatakot na Araw ng Pagtitipon? WAllāhi! Hindi mo nalalaman kung ililigtas ka ng mga gawain mo, kung ikaw ay gagawa, o wawasakin ka!

(sa pakahulugan)"...at Siya (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Nakakaalam sa kung anong inyong inililihim at kung ano ang inyong inilantad." 83

"At kayo man ay namatay o napatay, katotohanan Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) kayo ay titipunin." 84

• "Subali't (papaano) Ang Aking Magandang Asawa!"

Kung sasabihin mo: "hindi nito mapapahupa ang aking kaluluwa, ang paglisan mula sa aking magandang asawa, ang aking kaluguran kapag siya ay nasa malapit at ang aking kaligayahan ay mula sa kanyang pagmamahal". Ipagpalagay na natin na ang iyong asawa ang pinaka-kaakit-akit sa lahat ng mga babae, at ang pinaka-maganda sa mga tao sa kanyang panahon, hindi ba't ang kanyang simula ay isang hamak na patak (ie. semilya, lang)? Ang kanyang

81 Sūrah An-Nisā' 4:95)

82 (Iniulat ni At-Tirmidhī; Hadīth Hasan at Sahīh Isnād, pinatunayan ni Al-Bayhaqi, sinabi ni Al-Hākim: Hadīth Sahīh batay sa kondisyon ni Imām Muslim at sinang-ayunan siya ni Adh-Dhahābi)

83 (Sūrah An-Naml 27:25)

84 (Sūrah Āli-'Imrān 3:158)

wakas ay isang mabahong bangkay? At sa pagitan ng dalawang ito - siya ay isang birhen. Ang kanyang regla ang pumigil sa iyo mula sa (paglapit) kanya ng (halos) kalahati ng kanyang buhay, ang kanyang pagsuway ay mas higit pa sa kanyang pagsunod, kung hindi siya maglalagay ng 'khol' siya ay magkakaroon ng malabong mata, kung hindi niya papalamutian ang kanyang sarili, ang kanyang kagaspangan ay magiging malinaw, at kung hindi siya magsusuklay ng buhok - ito ay magiging gusot-gusot. Kung hindi niya lalangisan ang kanyang sarili, ang kanyang ningning ay mapapawi, kung hindi siya magpapabango - maasim ang kanyang amoy, kung hindi siya maghuhugas - masangsang ang kanyang amoy, (siya ay) puno ng kamalian at mabilis sa pagkayamot. Kapag nadadagdagan ang kanyang edad, siya ay nawawalan ng pag-asa; kapag siya naging matanda na, siya ay nagiging ulyanin; gawin mo ang pinakamainam mong gawa at magpunyagi para sa kanya - at ito ay pasisinungalingan niya kapag siya ay nagagalit. Tulad ng sinabi ng Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kung ikaw ay gagawa ng kabutihan sa isa sa kanila sa buong buhay, pagkaraan ay nalaman niya ang isang bagay na masama sa iyo, kanyang sasabihin: 'Kahit kaylan wala pa akong nakitang mabuti mula sa iyo!" 85

Ang iyong pagnanasa sa kanya ay nasa pinakamaruming bahagi niya, natatakot ka sa kanyang pag-iwan sa iyo, natatakot ka sa kanyang kabagsikan, ang pagmamahal mo sa kanya ay nagdadala sa iyo sa pagkahapo at pagkapagod, masidhing paghihirap, at pagkabalisa. Ikaw ay inilalantad niya sa mga pinagmumulan ng pagkasira o bagay na malapit dito. Minamahal ka niya dahil sa mga pangangailangan niya mula sa iyo, kapag lumipas na ang mga ito - tatakasan ka niya, iiwanan ka niya at maghahanap ng iba liban sa iyo. Kapag nainis siya sa iyo at ipinakita niya ang kanyang galit, habang sinasabi ng dila ang tungkol sa kanyang kalagayan kahit pa hindi niya ito ipahayag sa mga salita: "Sustentuhan mo ako at gumastos ka, o bumukod ka mula sa akin at hiwalayan mo ako!" Sa pagbubuod, nakapahirap na magpakasaya sa kanya maliban sa pamamagitan ng pagpihit (ng mga bagay-bagay), ang iyong relasyon sa kanya ay hindi magtatagal maliban sa pamamagitan ng pamimilit at paghihirap.

WAllāhi! Anong kababalaghan! Papaano mong hinahayaang hadlangan ka ng pagmamahal mo sa kanya mula sa iyong muling pakikipagsama sa isang nilikha mula sa liwanag (ie. Hooru'l-'ayn)? Iniangat sa mga lilim ng mga palasyo kasama ng mga kabataan at mga dalaga, sa tahanan ng mga karangyaan at mga kasayahan. Ang kanyang mga mata ay nalulugod sa pagsaksi sa kanyang pagliwanag, mga malalaking mata, napakaganda, katangi-tangi, birhen, animo'y isa siyang rubi, wala pang tao o jinn na sa kanya ay nakipagtalik, ang kanyang pananalita ay mayumi, ang kanyang katawan ay tamang-tama, ang kanyang buhok ay pare-pareho ang kulay, ang kanyang pagkababae ay napakalakas, ang kanyang pilik-mata ay kumukurap-kurap. Ang kanyang ganda ay nakasisilaw at nagnining-ning, ang kanyang pagpapaibig ay malinaw, ang kanyang sulyap ay pinatingkad ng 'khol',

85 (Iniulat ni Al-Bukhārī)

napakaganda ng kanyang pagka-kinis, napakatamis ng kanyang pananalita, kamangha-mangha ang kanyang pagkakalikha, napaka-inam ng kanyang mga pagkilos, makinang magpalamuti, pinakamarikit sa lahat ng mga bagay na Halāl, punong-puno ng pagmamahal, malaya sa pagkayamot, ang kanyang paningin ay nilikha lamang para tumingin sa iyo - kaya hindi siya titingin sa anoman maliban sa iyo. Minamahal niya para sa iyo ang lahat ng ninanasa ng iyong pagnanasa, kung ang isang kuko niya ay maging lantad - ang liwanag ng kabilugan ng buwan ay ganap na mapapawi, at kung ang kanyang pulseras ay maging lantad sa oras ng gabi - walang malalabing kadiliman sa mga nilikha. Kung ang kanyang galang-galangan (wrist) ay mailantad - ang buong sangkatauhan ay mabibighani at kung siya ay titingin sa pagitan ng daigdig at ng kalangitan - mapupuno nito ang pagitan ng dalawa ng isang halimuyak. Kung siya ay dudura sa karagatan - gagawin niya itong tubig-tabang; sa tuwing ikaw ay susulyap sa kanya - ay lalo siyang gumaganda sa iyong mga mata sa kariktan, at sa tuwing ikaw ay tatabi sa kanya - ang kanyang ganda ay lalong nadadagdagan ng ganda. Nababagay ba sa isang tao na may talino na nakarinig (ng tungkol) sa kanya (ie. Hūru'l-'Ayn) at pagkaraan ay magpa-iwan mula sa muling pakikipagsama sa kanya??? Papaano? At para sa kanya sa Paraiso (Jannah) - ay mga kadalagahan na may malalaking mga mata na katulad niya (ie. Hūru'l-'Ayn) at maraming-marami pang katulad niya!

Alamin mo na ang paghihiwalay ninyo ng iyong asawa sa bandang huli ay katiyakan, ito ay katulad ng isang bagay na nangyari na at sa Paraiso kayo ay pagsasamahing muli, inshā Allāh. Anong inam na mga lugar para sa pagsasama (na muli)! At sa pagitan mo at niya sa pagdating doon - kung siya ay isa sa mga matuwid - maliban sa oras na kung saan kailangan mong humiwalay sa kanya at iyan ang kamatayan. Makikita mo siya sa Akhirah na mas maganda kaysa sa mga Hooru'l-'Ayn dahil sa 'bagay' na walang ibang nakakaalam maliban sa Panginoon ng mga Daigdig. Ang kinasusuklaman mo sa kanyang pagkawala, ang kasamaan sa kanyang paglaho, ang kanyang mga pag-uugali ay naperpekto, ang kanyang pagkakalikha ay pinaganda, mas kaakit-akit, pinalaki ang mga mata, isang maganda maning-ning na babae, birhen, pinadalisay mula sa mga buwanang dalaw at pagdurugo, inalis mula sa kanya ang lahat ng uri ng mga karumihan at itinuwid ang kanyang pagiging baluktot. Ang kanyang kasayahan ay pinarami, ang kanyang pagliliwanag ay pinalawak, ang kanyang lakas ay dinagdagan, at siya ay mas nakahihigit sa mga Hooru'l-'Ayn katulad ng kanilang kahigitan sa kanya sa kasalukuyang tinatahanan. Kaya tumalikod sa kanya ngayon para sa Kapakanan Ni Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā (Fī Sabīlillāh ), siya ang Kanyang ipagpapalit para sa iyo, at kung siya ay isa sa mga tao ng Paraiso, kung gayon siya ay makakamtan mo.

Ang Payak na Katotohanan ng Mundong ito

Kaya huwag magpagambala, O' Ikaw! Mula sa walang hanggang tahanan, sa pamamagitan ng panlilinlang ng mga bagay mula sa mga ari-arian ng kasalukuyang mundo, WAllāh! Hindi ito ang tahanan ng pamamalagi, o lugar ng pagkikita-kita o kaganapan. Isang tahanan na kung gagawin ka niyang tu

mawa ngayon, bukas ay paiiyakin ka niya, kapag ginawa ka niyang masaya, pagkaraan ang kasiyahan ay masisira, kung titipunin mo lahat ng mga karangyaan, pagkaraan ang Sumpa Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay mabilis na bababa sa iyo. Kapag pinayaman ka nito - papahirapan ka nito, kapag ito ay may pinagkasundo - pinaghihiwalay nito, kapag may pinagsamang muli - pinagwawatak-watak nito, kapag ito ay nagbabawas - ito rin ay nagdadagdag, kapag ito ay nagpaginhawa - ito ay magpapahirap, kapag ito ay nagdagdag - ito ay lilipol, kapag ito ay nagtayo - ito ay maninira, kapag ito ay gumawa - ito ay tumatakas, kapag ito ay nagpataas - ito ay magpapabagsak, at kung ito ay maging mapayapa - ito ay nang-aapi. Kapag ang biyaya nito ay nangibabaw - ito ay nagsasanhi ng pighati kasabay ng masama nitong resulta, kung ito ay magbigay ng bagong buhay sa pamamagitan ng pagsasamang muli - kung gayon pagwawalay ang kasunod nito, ang pagiging malapit nito ay malayo, ang mga minamahal nito ay walang sigla, ang inumin nito ay isang malikmata, at ang tamis nito ay kaparusahan. Ang tahanan ng mga pag-aalala, kalungkutan, pagkabalisa, pagkabahala, pagbabago, paghihiwalay, kasamaan, pagkakahati-hati, karamdaman, pagkahapo, paghihirap at pagod. Ang marami nito ay kakaunti, ang marangal nito ay hamak, ang mayaman nito ay mahirap, ang kagalang-galang nito ay mababang-uri, sagana sa mga kapintasan, puno ng mga pagsisisi, hindi sapat na kahinahunan, hubad sa katuparan, walang tiwala sa kasunduan nito, at kaylanman hindi pagtupad sa mga pangako nito.

Ang taong nagmamahal nito ay kahabag-habag, ang isang naghahangad nito ay baliw, at ang isang nagtitiwala dito ay nalagay sa kahihiyan. Tinakpan nito ang kanyang mga kapintasan, itinago ang mga sakuna nito, ang kataksilan nito ay sa kanyang kasinungalingan, nanlilinlang sa mga suhol nito, inayos nito ang kanyang mga mata at inilagay ang mga lambat nito. Pinayagan nito ang kanyang kasinungalingan at hinugot ang espada nito. Pinamalagi nito ang kanyang mga katangian, itinago ang kapangitan, at ito ay nananawagan; "Yakapin (ninyo) ako! Yakapin (ninyo) ako! O' mga tao!" Siya na naghahangad ng muling pagsasama dito ay mahuhulog sa kanyang masamang balak, ipinakita nito sa kanya ang masama nitong kalagayan, pinatindi nito ang kanyang kaparusahan, at siya ay nahulog sa pagkabihag dahil sa kanyang kamangmangan sa kasamaan nito. Siya ay nagdurusa sa pagpaplano nito, nang sa gayon ay hindi niya makita ang layon nito, hanggang sa kanyang kagatin ang kanyang kamay sa pagsisisi, umiiyak siya ng dugo pagkatapos ng mga luha, hinayaan siya nito sa kung anong kanyang ninanasa hanggang sa magkamit siya ng masamang sukli. Nagpumilit siyang tumakas subali't ang pagtakas ay imposible.

Kaya gisingin mo ang iyong sarili! O' ikaw! Bago ang pagkawasak, palayain ang iyong sarili mula sa pagkakabihag nito bago pa maging mahirap ang pagtakas. Maghanda sa pagsulong sa tagumpay at kaligayahan, maaaring gawaran ka ng Shahadah (pagka-Martir) Ni Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā mula sa Kanyang biyaya, kaya huwag mong hayaang mahadlangan ka mula sa gantimpalang ito, ng isang dahilan mula sa mga dahilang ito. Dahil ang tao na may matibay na pagtitiwala ay siya na nagpapakita ng matibay na pananalig at ang taong may matalinong opinyon ay siya na may bahagi sa Jihād. Siya na kumikiling sa

katamaran at nagpalinlang sa mga pag-asa, ang kanyang paanan ay magkakamali, siya ay magsisisi na kung saan hindi niya mapapakinabangan ang bagay na pagsisisi, pangangalitin niya ang kanyang ngipin tungkol sa kung ano ang naging mali at nakalipas nang kanyang masaksihan ang mga Martir (Shuhadaa') sa pinakamataas na mga kapulungan ng Paraiso:

(Sa pakahulugan)"...at Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay nagsasabi ng katotohanan at Siya ang Naggagabay sa (Kanyang) Daan." 86

"...Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay sapat na para sa Amin at ang Pinakainam na Tagapangalaga ng aming mga kapakanan." 87

15. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (RadhiyaLlāhu 'anhu): Sinabi ng Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Mararamdaman ng Shaheed ang sakit ng kamatayan katulad ng nararamdaman ng isa sa inyo kapag kayo ay kinagat ng insekto." 88

16. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang paglalakbay ng maaga o sa huling mga oras ng araw - Fī Sabīlillāh ay mas mainam pa kaysa sa mundo at sa lahat ng nilalaman nito, at ang lugar ng isang latigo o ang (lugar sa) ilalim ng paanan ninyo sa Paraiso (Jannah) ay mas mainam pa kaysa sa mundo at sa lahat ng mga nilalaman nito, at kung ilantad ng babae ng Jannah ang kanyang sarili sa mga tao ng daigdig - pupunuin niya ang pagitan nila ng liwanag, at ng kanyang bango, at ang bandana sa kanyang ulo ay mas mainam pa kaysa sa mundo at sa lahat ng mga nilalaman nito." 89

•••

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~©~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

86 (Sūrah Al-Ahzāb 33:4)

87 (Sūrah Alī-'Imrān 3:173)

88 (At-Tirmidhī, An-Nasā'ī, Ibn Mājah, Ahmad [Al-Alban: Hasan])


Sa Ngalan Ni Allah, Ang Pinaka-Mapagpala, Ang Pinaka-Maawain

KABANATA 2

ANG KABUTIHAN NG JIHĀD

AT NG MGA MUJĀHIDĪN

Ang Mga Kabutihan Ng Jihād:


"Hindi pantay yaong mga sumasampalataya na nananatili [sa kanilang mga tahanan] - maliban sa mga may kapansanan - at yaong mga Mujāhidīn Fī Sabīlillāh sa pamamagitan ng kanilang mga kayamanan at ng kanilang mga buhay. Pinili Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga Mujāhidīn sa pamamagitan ng kanilang mga kayamanan at mga buhay - ng higit sa mga yaong nananatili [sa kanilang mga tahanan], ng mas mataas na mga antas. At para sa lahat, ipinangako Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang pinakamainam [na gantimpala]. Subali't pinili Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga Mujāhidīn ng higit kaysa sa mga yaong nananatili [sa kanilang mga tahanan] sa pamamagitan ng napakalaking gantimpala. Mga antas na mataas (na baytang) mula sa Kanya, at Kapatawaran at Awa. At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) kaylanman ay ang Pinaka-Mapagpatawad at ang Pinaka-Maawain." 90


"Hayaan yaong (mga mananampalataya) na nagbenta sa buhay sa mundong ito para sa Ākhirah - na makipaglaban Fī Sabīlillāh, at sinoman ang makipaglaban Fī Sabīlillāh at napaslang o nagkamit ng tagumpay -- siya ay Aming bibigyan ng napakalaking gantimpala." 91

"Yaong mga sumampalataya, nag-Hijrah at nag-Jihād Fī Sabīlillāh sa pamamagitan ng kanilang mga kayamanan at ng kanilang mga buhay - ay

90 (Sūrah An-Nisā' 4:95-96)

91 (Sūrah An-Nisā'4:74)

malayong higit na mas mataas ang antas Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Sila yaong mga matagumpay. Ang kanilang Panginoon (Allāh) ay nagbigay sa kanila ng magandang balita ng Awa mula sa Kanya, at ang Kanyang pagiging malugod (sa kanila), at ng mga Hardin para sa kanila na kung saan doon ay walang hanggang kaligayahan. Sila ay maninirahan doon magpakaylanman. Katotohanan, nakay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang napakalaking gantimpala." 92

"Katotohanan, binili na Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa mga mananampalataya ang kanilang mga buhay at ang kanilang mga kayamanan [bilang kapalit] dahil diyan makakamtan nila ang Jannah (Paraiso). Sila ay nakikipaglaban Fī Sabīlillāh, kaya sila ay pumapatay at sila ay napapaslang. [Ito ay] Isang tunay na pangako [na nagbibigkis] sa Kanya sa Torah at sa Ebanghelyo at sa Qur'an. At sino pa ang (mas) makatotohanan sa kanyang kasunduan maliban Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)? Kaya magdiwang sa inyong transaksiyon, na inyong isina-kasunduan. At iyan ang pinakamalaking tagumpay." 93

"O mga sumasampalataya! Kung kayo ay susuporta (sa kapakanan na para) Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), Kanya kayong susuportahan at patatatagin (Niya) ang inyong mga paanan." 94

"Ang mga mananampalataya ay yaon lamang sumampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at pagkatapos ay hindi nagkaroon ng pagdududa sa kanilang pagji-Jihād sa pamamagitan ng kanilang mga kayamanan at mga buhay Fī Sabīlillāh. Sila yaong mga makatotohanan." 95

"O mga sumasampalataya! Nais ba ninyong igabay Ko kayo sa isang Tijārah (hanapbuhay) na magliligtas sa inyo sa tiyak na napakasakit na parusa? [Ito ay] ang sumampalataya kayo Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at mag-Jihād Fī Sabīlillāh sa pamamagitan ng inyong mga kayamanan at ng inyong mga buhay. Iyan ay mainam para sa inyo, kung inyo lamang nalalaman. (Kung gagawin ninyo ito) Kanya kayong patatawarin sa inyong mga kasalanan at Kanya kayong papapasukin sa mga Hardin na kung saan sa ilalim nito ay may mga ilog na dumadaloy at magagandang tahanan sa 'Adn (Eden) Jannah; katotohanan iyan ang pinakamalaking tagumpay. At gayon din

92 Sūrah At-Tawbah 9:20-22

93 Sūrah At-Tawbah 9:111

94 Sūrah Muhammad 47:7

95 Sūrah Al-Hujurāt 49:15

(bibigyan Niya kayo ng) ibang [biyaya na] inyong minamahal - ang tulong mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) [laban sa inyong mga kalaban] at ang nalalapit na tagumpay. At ibigay ang magandang balita (O' Muhammad SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa mga sumasampalataya." 96

Ang Jihād ay ang Pinakamainam na Gawain Pagkatapos ng Salāt at ng Pagiging Masunurin ng isang Tao sa Kanyang Magulang:

Ang Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong kung ano ang pinaka-kamahal-mahal na gawaing pagsamba sa Paningin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)? Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Pagdarasal sa tamang oras", wika ko (nagsalaysay), "Pagkatapos ay ano?" Wika niya, "Ang pagiging masunurin mo sa iyong mga magulang," sabi ko, "at pagkatapos ay ano?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Jihād Fī Sabīlillāh." 97

"Itinuturing ni Ibn 'Umar (radhiyyallaahu 'anhumaa) na pinaka-mainam sa lahat ng mga gawain ang Jihād pagkaraan ng Salāt." 98

Ang Jihād ay ang Pinakamalaking Gawain Pagkaraan ng Pananampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā):

17. Ang Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong, "Ano ang pinaka-mainam sa lahat ng mga pagsamba?" Sinabi niya, "Ang pananampalataya Kay Allāh", Siya ay (muling) tinanong, "At pagkatapos ay ano?" Siya ay sumagot, "Jihād Fī Sabīlillāh". Pagkaraan siya ay (muling) tinanong, "At pagkatapos ay ano?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Hajj Mabrūr (ang tinanggap na Hajj)." 99

18. Iniulat ni Ma'iz, na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong, "Ano ang pinakamainam na gawain?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Pananampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at pagkatapos ay Jihād, at pagkatapos ay Hajj na kung saan ay magiging mabuti kaysa sa ibang gawain katulad ng layo sa pagit

96 Sūrah As-Saff 61:10-13

97 Sahīh Al-Bukhārī

98 Al-Bayhaqi

99 Al-Bukhārī, Muslim

an ng kanluran at silangan." 100 101

19. Isinalaysay ni Abū Dharr, tinanong ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) tungkol sa pinakamainam na mga gawain, wika niya, "Pananampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at Jihād sa Kanyang Landas" 102

20. Isinalaysay ni Abū Qatadah na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tumayo at nagbigay ng paalala sa kanila at nagsabi na ang Jihād Fī Sabīlillāh at ang Pagsampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay ang pinaka-mainam na mga gawain. Pagkaraan ay isang lalaki ang tumayo at nagtanong, "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), papaano kung ako ay mapaslang sa Landas Ni Allāh, lahat ba ng aking mga kasalanan ay mapapatawad?" Nagwika ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Oo"." 103

21. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu) na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang pinakamainam na mga gawain sa Paningin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay ang: pananampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng may matibay na pananalig, Ghazwah na walang ghulool 104, at Hajj Mabroor (ang tinanggap na Hajj)." 105

Ang Jihād ay Mas Mainam Kaysa sa Pagsamba sa Baytullāh (Tahanan Ni Allāh) at sa Pagsisilbi dito at Pagsisilbi sa mga Peregrino:

22. Isinalaysay ni Al-Nu'man Bin Bashīr: Ako ay nakaupo malapit sa pulpito ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) nang isang tao ang nagsabi, "Hindi ko na aalalahanin kung hindi ako makagawa ng anoman pa man pagkaraan kong maging Muslim maliban sa pagsisilbi sa mga peregrino." Ang isa naman ay nagsabi, "Hindi ko na

100 Imām Ahmad

101 (Tala ng Tagapagsalin: [ito ay nagpapakita na ang antas ng mga gawaing ito ay hindi lamang mas mataas sa anomang bagay kundi gayon din sa napakalaking agwat nito sa iba]


103 Sahīh Muslim

104 (ie. pagkuha mula sa ghanima bago pa ito maibahagi sa mga Mujāhidīn)

105 Ibn Kuzaymah, Ibn Hibbān

aalalahanin kung hindi ako makagawa ng anoman pa man pagkaraan kong maging Muslim maliban sa pagdarasal sa sagradong masjid (Makkah)." Ang pangatlo ay nagsabi, "Hindi. Ang Jihād Fī Sabīlillāh ay mas mainam kaysa sa inyong mga sinabi." Sila ay pinagsabihan ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) at sinabihang manahimik at huwag magtaas ng boses malapit sa pulpito ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Pagkaraan ay kanyang sinabi, ngayon ay Biyernes at sa ilang sandali ay darating na siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) para magbigay ng Khutbah. Kapag siya ay aalis na, pupuntahan ko siya para tanungin ang tungkol sa inyong mga desisyon.

Pagkaraan ay ipinahayag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakahulugan) - "Ginawa ba ninyo -- ang pagbibigay ng tubig sa mga peregrino at ang pangangalaga ng Masjid Al-Haraam -- na pantay sa mga yaong sumampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Huling Araw at nagsagawa ng Jihād Fī Sabīlillāh? Sila ay hindi pantay sa Paningin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At hindi iginagabay Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga taong gumagawa ng kamalian." 106 107

Mga Daleel na ang Jihād ay ang Pinaka-Dakilang Gawain sa Lahat:

23. Isinalaysay ni Amr bin Absah: Isang lalaki ang nagsabi, "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), Ano ang Islām?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang Islām ay ang pagpapasakop ng iyong puso, at - na ang mga Muslim ay ligtas mula sa iyong dila at mga kamay." Sabi niya, "Ano ang pinakamainam na Islām" Wika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang Īmān (Pananampalataya)". Sabi niya, "Ano ang Īmān?", Sumagot ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang manampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), sa Kanyang mga Anghel, sa Kanyang mga Aklat, sa Kanyang mga Sugo, at sa Muling Pagkabuhay pagkaraang mamatay". Sabi niya, "Ano ang pinakamainam na Īmān?" Wika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang Hijrah". Sabi niya, "Ano ang Hijrah?" Wika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang pag-iwan sa mga kasalanan". Sabi niya, "Ano ang

106 Sahīh Muslim

107 (Tala ng Tagapagsalin: [Kaya ang Āyah, sa malinaw na mga salita ay nagsabi tungkol sa kahigitan ng Jihād])

pinakamainam na Hijrah?" Wika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang Jihād". Sabi niya, "Ano ang pinakamainam na Jihād?" Wika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Yaong ang kanyang kabayo ay napatay at ang kanyang dugo ay dumanak." 108

Nakita mo, nawa'y Kaawaan ka Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), kung papaanong ginawa ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang Jihād bilang pinakamainam sa pinakamainam sa pinakamainam, pagkatapos ay ginawang pinakamainam sa Jihād ang Shahadah (pagka-Martir).

24. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa isang lalaki: "Maging Muslim ka." Wika ng lalaki, "Ano ang Islām?" Siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay sumagot sa kanya, at pagkaraan siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong niya tungkol sa Hijrah at Jihād. Wika ng lalaki, "Ano ang Jihād?" Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi, "Makipaglaban ka Fī Sabīlillāh, at - na hindi ka matatakot na makipaglaban sa mga kaaway, at huwag gagawa ng ghulool." 109

25. Isinalaysay ni A'isha (radhiyyallaahu 'anhaa) na sinabi niya sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "O Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), nakita namin na ang Jihād Fī Sabīlillāh ay ang pinaka-Dakilang gawain. Hindi ba dapat kami ay mag-Jihād (din)?" Sumagot ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang Jihād para sa inyo ay ang pinakamainam na Jihād - ang Hajj Mabroor." 110

26. Si Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu) ay nagsalaysay, na sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang Jihād ng mga matatanda, ng mga mahihina, at ng mga babae ay Hajj at 'Umrah." 111

27. Binanggit ni Al-Khatīb sa "The History of Baghdad" (Ang Kasaysayan ng Baghdad) at ni Ibn Asākir sa "The History of Damascus" (Ang Kasaysayan ng Damascus), na si Muhammad bin Fadhail bin 'Iyad ay nagsabi: Nakita ko si Ibn Al-Mubārak sa aking panaginip, kaya tinanong ko siya, "Anong nakita mong pinakamainam na mga gawain mo?" Sabi niya, "Ang gawain na ginawang kong abala doon ang aking sarili", tinanong ko, "Jihād at Ribāt?", Sabi niya, "Oo". Sabi ko sa kanya, "Ano ginawa Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa'yo?" Wika niya, "Pinatawad

108 Ahmad, Al-Bayhaqi, At-Tabarāni

109 Abū Ya'lā, Al-Bayhaqi


111 An-Nasā'ī, Al-Bayhaqi (katanggap-tanggap

Niya ako".

28. Sinabi ni Al-Fadhl bin Ziyad; narinig ko si Abū 'Abdullāh (Imām Ahmad) nang banggitin sa kanya ang Ghazwah, nagsimula siyang umiyak at pagkatapos ay nagsabi: "Walang gawaing pagsamba ang mas higit pa dito".

29. Binanggit ni Imām Ahmad sa "Al-Mughni" na: "Walang anomang maihahalintulad sa mga gantimpala ng pakikipagharap sa kalaban. At para sa isang sangkot sa aktuwal na labanan, ito ay ang pinaka-mainam sa mga gawain (kumpara sa mga suportang tungkulin). Yaong mga nakikipaglaban sa mga kaaway ay silang mga nagtatanggol sa Islām, kaya ano pa ang hihigit pa diyan? Ang mga tao ay nakararamdam ng kaligtasan samantalang sila ay nakakaramdam ng pangamba. Isinuko na nila ang kanilang mga kaluluwa Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)."

Ang Jihād ay ang Pinaka-Mamahal na Gawain para Kay Allāh:

30. Sinabi ni 'Abdullāh bin Salām, kami ay isang grupo ng mga Sahabah ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at sinabi namin na, kung alam lang namin kung ano ang pinaka-mamahal na gawain para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)...

Pagkaraan ay ipinahayag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Anoman ang nasa mga kalangitan at anoman ang nasa kalupaan ay pumupuri Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at Siya ang Pinaka-Makapangyarihan, ang Pinaka-Maalam. O kayong mga sumasampalataya, bakit ninyo sinasabi ang bagay na hindi ninyo ginagawa? Pinaka-kinapopootan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang bagay na sinasabi ninyo gayong hindi naman ninyo ginagawa. Katotohanan, minamahal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga nakikipaglaban para sa Kanyang Kapakanan na nasa mga hanay (o mga ranggo) na animo'y sila ay isang matibay na gusali." 112 113

Ang Mujāhid ay ang Pinaka-Dakila sa Lahat ng mga Tao:

"Pinili Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga Mujāhidīn ng higit kaysa sa mga yaong nananatili [sa kanilang mga tahanan] sa pamamagitan ng

112 Sūrah As-Saff 61:1-4

113 At-Tirmidhī, Al-Bayhaqi, Al-Hākim, Ibn Al-Mubārak

napakalaking gantimpala. Mga antas na mataas (na baytang) mula sa Kanya, at Kapatawaran at Awa. At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) kaylanman ay ang Pinaka-Mapagpatawad at ang Pinaka-Maawain." 114

31. Isinalaysay ni Sa'īd Al-Khudrī, na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong, "Sino ang pinaka-mainam sa mga tao?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang mananampalataya na nagsasagawa ng Jihād sa pamamagitan ng kanyang buhay at ng kanyang kayamanan Fī Sabīlillāh." 115

Walang Sinoman ang Makakapagsabuhay ng Anomang Uri ng Pagsamba na Papantay sa Jihād:

32. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu), na tinanong ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) tungkol sa isang gawain na papantay sa Jihād. Siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay sumagot: "Hindi ninyo magagawa iyon". Sila ay nagtanong muli at sa pangatlong pagkakataon, at sa tuwina ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsasabi, "Hindi ninyo magagawa iyon". Pagkaraan ay sinabi niya, "Ang kapantay ng isang Mujāhid ay ang taong nag-aayuno (sā'imoon) at nagdarasal ng tuloy-tuloy ng walang pagpapahinga hanggang sa ang Mujāhid ay makabalik". 116

33. Isang lalaki ang nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagtanong tungkol sa bagay na dapat gawin na papantay sa Jihād. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Wala akong makitang anoman", Pagkaraan ay sinabi niya: "Kaya mo ba na sa oras na umalis ang Mujāhid, ay pumasok sa inyong Masjid at magdasal at mag-ayuno ka ng walang humpay?" Sinabi ng lalaki, "At sino naman ang makagagawa niyan!" 117

34. Winika ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): "Ang kabayo ng Mujāhid ay mangyaring magtatatakbo sa isang pastulan at ang Mujahid ay mabibigyan ng mga gantimpala ng dahil dito!" 118

114 Sūrah An-Nisā' 4:95-96


116 Sahīh Muslim



Kung ang mga tao na may mataas na hangarin, yaong ang kanilang gantimpala ay dinoble dahil sa kanilang pagiging Sahabah (kasamahan) ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam); kung sila nga ay walang makitang papantay sa Jihād, kung gayon papaanong tayo ay nasa kapanatagan sa ating mga maliliit na gawain? Papaano tayong makasisiguro (o aasa) sa ibang mga gawain gayong - samantalang maaaring nahaluan natin ang mga ito ng kawalan ng sinseridad at mga pagkakamali?

O Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) gisingin po Ninyo kami mula sa pagkakatulog at igawad po Ninyo sa amin ang Jihād para sa Inyong Kapakanan bago pa mahuli ang lahat! Kayo po ang aming pag-asa para sa anomang kabutihan at walang ibang lakas sa mula kanino man maliban sa Inyo.

Dalīl na ang Pagtulog ng Isang Mujāhid ay mas Mainam pa Kaysa sa Qiyāmu'l-Layl (Pagdarasal sa Gabi) at Pag-aayuno sa Araw ng Iba:

35. Sinabi ni Safwan bin Salīm na si Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu) ay nagtanong, "Kaya ba ng sinoman sa inyo ang magdasal ng tuloy-tuloy ng walang humpay at mag-sawm (ayuno) ng walang paghinto?" Wika nila, "O Abu Hurayrah, sino ang makagagawa niyan?" Wika niya, "Isinusumpa ko sa Ngalan Niya na may hawak ng aking kaluluwa sa Kanyang mga Kamay: Ang Pagtulog ng isang Mujaahid ay mas mainam pa diyan!" 119

Kung ito ang kalagayan ng kanilang (ie. Mujāhidīn) pagtulog, papaano pa kaya ang kanilang mga pagsa-Salāt (pagdarasal)? Ito ang dapat na pagligsahan ng mga nakikipagpaligsahan at ito ang dapat na iyakan ng iba dahil sa ito ay wala sa kanila.

Inilaan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Isang Daang Baytang sa Jannah (Paraiso) para sa mga Mujāhidīn, sa Pagitan ng Bawat isang Baytang at ng Iba pa - ay ang Distansiya sa Pagitan ng mga Kalangitan at ng Mundo:

"Pinili Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga Mujāhidīn ng higit kaysa sa mga yaong nananatili [sa kanilang mga tahanan] sa pamamagitan ng napakalaking gantimpala. Mga antas na mataas (na baytang) mula sa Kanya, at Kapatawaran at Awa. At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)

119 Ibn Al-Mubārak

kaylanman ay ang Pinaka-Mapagpatawad at ang Pinaka-Maawain." 120

36. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Mayroong isang daang baytang sa Jannah na espesyal na inilaan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa mga Mujāhidīn para sa Kanyang Kapakanan. Ang pagitan ng bawat baytang at ng kasunod nito ay ang distansiya sa pagitan ng langit at ng mundo. Kaya kung hihingi kayo Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), hingin ninyo sa Kanya na igawad sa inyo ang Al-Firdaws. Ito ay nasa gitna ng Paraiso at ang siyang pinakamataas na bahagi nito. Mula dito ang mga ilog ng Jannah ay bumubukal, at sa itaas nito ay ang Trono Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)." 121

Ang Rahbaniyyah (Monastisismo) at Siyāhah 122 Ng Ummah (Nasyon) na Ito ay Jihād:

"[Yaong mga sumasampalataya ay silang] mga nagbabalik-loob at nagsisisi, mga sumasamba [sa Kanya], ang mga pumupuri [Kay Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā], ang mga manlalakbay, ang yaong mga yumuyukod at nagpapatirapa [sa Salāt], yaong mga nag-uutos ng kabutihan at nagbabawal ng kasamaan, at yaong mga sumusunod sa mga limitasyon [na itinakda] Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At ibigay ang mabuting mga balita sa mga mananampalataya." 123

37. Isinalaysay ni Abū Sa'eed Al-Khudrī: Isang lalaki ang nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi, "Payuhan mo ako". Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Magkaroon ka ng Taqwah Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) dahil sa ito ang pinakadiwa ng lahat ng kabutihan, at magsagawa ng Jihād dahil sa ito ang monastesismo ng Ummah na ito, at alalahanin si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at bigkasin ang Qur'ān dahil sa ito ay liwanag para sa iyo sa mundong ito at alaala para sa iyo sa mga kalangitan, at pangalagaan mo ang iyong dila maliban mula sa kabutihan,

120 Sūrah An-Nisā' 4:95-96


122 (Siyāhah: ito ay ang paglalakbay sa buong mundo. Sa mga sinaunang nasyon ang ilang mga tao ay naglalakbay sa mundo para sa kapakanan ng pagsamba sa kanilang Panginoon. Ang iba naman ay nananatiling nakalugar sa mga mnasteryo at iyan ang Rahbaniyyah.)


pagkaraan niyan iyong tatalunin si Shaytān." 124

Sinabi ni Abū 'Abdullāh l Al-Halīmi: "Ang kahulugan ng "ang monastesismo ng nasyon na ito ay Jihād" ay -- na ang mga Kristiyano ay nagsabuhay ng monastesismo sa pamamagitan ng pangunguna sa bukod na pamumuhay sa monasteryo. Ang pinakarurok na sakripisyo na ibinibigay nila Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay ang manatiling malayo mula sa mga tukso ng mundong ito. Sinasabi nila na sila ay nanatiling malayo mula sa lahat ng sa ganun ay hindi makapinsala ng sinoman. Ngunit wala ng anomang mas malaking pinsala pa kaysa sa pag-iwan sa mga mapaggawa ng kasamaan na maisabuhay nila ang kanilang kasamaan. Samakatuwid, ang tunay na mga umiiwas sa kasamaan at pinsala ay ang mga Mujāhidīn na kung saan sila ang yumayapak dito.

38. Isinalaysay ni Abū Umamah: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang Siyāhah ng aking Ummah ay Jihād." 125

Ang Siyāhah ay ang paglalakbay sa mundo upang takasan ang kasamaan at magnilay-nilay sa mga nilikha Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Dahil sa ang Jihād ay kinapapalooban ng lahat ng iyan, (kaya) ito ang naging Siyāhah (ng Ummah) sapagkat ang Mujāhid ay tumatakas papunta sa Tagapaglikha (ie. Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā).

Ang Taluktok ng Islām ay Jihād:

39. Isinalaysay ni Mu'adh bin Jabal: Kasama kami ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) pabalik na mula sa Tabūk. Sinabi niya sa akin, "Kung iyong nais maaari kong sabihin sa iyo ang ulo ng usapin; ang haligi nito at ang taluktok nito." Sabi ko, "Oo, O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ang ulo ng usapin ay Islām, ang haligi nito ay ang Salāt, at ang taluktok nito ay Jihād." 126

Ang Mujāhid ay Binigyan ng Garantiya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā):

40. Sa salaysay ni Abū Hurayrah (radhiyyallaah 'anhu): Sinabi ng

124 At-Tabarāni, Al-Khatīb, Ahmad

125 Abū Dawūd, Al-Hākim, Al-Sunnan Al-Kubra

126 Al-Hākim, Ahmad, At-Tirmidhī, Ibn Mājah

Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Ginarantiyahan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Mujāhid, na umalis mula sa kanyang tahanan na walang ibang layunin kundi ang mag-Jihād Fī Sabīlillāh at naniniwala sa mga Salita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), binigyang garantiya sa kanya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang isa sa dalawa - ang ipasok siya sa Jannah (Paraiso) o ang ibalik siya sa kanyang tahanan ng may gantimpala o Ghanima." 127

41. Sa salaysay ni Abū Hurayrah (radhiyyallaahu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), "Mayroong tatlo na kung saan ay sigurado na sila ay tutulungan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): Ang Mujāhid Fī Sabīlillāh, ang alipin na nagsimula sa proseso ng mukatabah, at ang isang nagnanais na magpakasal para sa kalinisang-puri." 128

Kaylaman ay Hindi Pababayaan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga Mujāhidīn, Bagkus ay Tutulungan Sila at Tutugon sa Kanilang mga Panalangin:

42. Isinalaysay ni Jābir bin 'Abdullāh: Kami ay ipinadala ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa isang Ghazwah para salakayin ang isang karawan (karabana) na pag-aari ng Quraysh, at itinalaga niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) si Abū Ubaydah bilang aming Amīr. Walang makitang anoman ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) upang kami ay matustusan maliban sa mga sisidlang balat na puno ng mga datiles at wala ng iba. Pagkatapos ay bibigyan kami ni Abū Ubaydah ng tig-iisang datiles. Tinanong ang tagapagsalaysay: "Anong magiging kabutihan sa isang datiles?" Sabi niya, kakainin namin ito, at pagkatapos ay sisipsipin ang buto nito! Bilang karagdagan sa inuming tubig, iyon lang ang tanging pagkain na mayroon kami para sa buong araw! Pagkatapos ay mag-iipon kami ng mga dahon ng mga puno at ilulubog ang mga ito sa tubig at kakainin. Pagkatapos ay nagtungo kami sa direksiyon ng baybayin. Nakita namin ang isang animo'y bundok ng buhangin at sa aming pagkabigla ito pala ay isang (napakalaking) balyena. Noong una ay sinabi ni Abū Ubaydah na ito ay patay na (samakatuwid ay hindi pwedeng kainin). Pagkaraan ay sinabi niya: "Subali't tayo ay mga sugo ng Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at tayo ay nasa Fī Sabīlillāh (Landas Ni Allāhu Subhānahu wa


128 Abdur-Razzaq, At-Tirmidhī, Al-Hākim

Ta'Alā) at ito ay pangangailangan kaya kumain tayo mula dito." Nanatili kami sa lugar nang buong buwan, nagsikain kami mula dito hanggang kami ay nagsitaba at ang bilang namin ay 300! Kinokolekta namin ang langis mula sa mga mata nito sa pamamagitan ng mga balde at tumatapyas kami mula sa karne nito na kasinglaki ng toro. Pinagkasya kami ni Abū Ubaydah - na 13 katao sa butas (lalagyan) ng mata nito! Pagkaraan ay ipinatayo niya ang isa sa mga tadyang nito sa lupa na tulad ng isang arko, pagkatapos ay pinadaan niya ang pinakamataas na kamelyo na meron kami sa ilalim nito ng hindi nasasagi ang buto! Pagkatapos ay namulot kami ng mga tuyong karne para dalhin namin sa Madinah. Nang sinabi namin sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang aming kwento, sinabi niya: "Iyan ay panustos mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na ipinadala sa inyo. Mayroon pa ba kayong karne nito na natira sa inyo, para mabigyan ako ng kaunti?" Pinadalhan namin siya ng ilan at kinain ang mga ito." 129

Mga Samut-saring Mga Gantimpala Ng Mga Mujāhidīn:

"...iyan ay dahil sa sila ay hindi dumanas ng hirap sa pamamagitan ng uhaw, o pagod, o gutom Fī Sabīlillāh, o sila ay gumawa ng hakbang upang iangat ang galit ng mga Kuffār, o magparusa ng anomang pinsala sa mga kalaban -- subali't ito ay nakasulat sa kanilang talaan bilang mabuting gawain. Katotohanan, hindi sinasayang Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang gantimpala ng mga Muhsinūn. O gumugol ng anoman (Fī Sabīlillāh) - maliit man o malaki - o tumawid ng lambak, subali't ito ay nakasulat sa kanilang talaan (ng mabuting gawa) - nang sa gayon sila ay magantimpalaan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa kahusayan na kanilang ginawa." 130

43. Isinalaysay ni Abū Bakr bin Abī Mūsā: Narinig ko ang aking ama na nagsabi na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi, "Ang mga tarangkahan ng Paraiso (Jannah) ay nasa ilalim ng mga espada." Isang lalaki na may gula-gulanit na damit ang tumayo at nagsabi, "O' Abū Mūsā, narinig mo ba iyan sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)? Sumagot ang aking ama, "Oo". Bumalik ang lalaki sa kanyang mga kasamahan at sinabi sa kanila: "Ibinibigay ko sa inyo ang aking Salām". Sinira niya ang kaluban ng kanyang espada at nagmartsa patungo sa kalaban, pinagtataga (niya) sila ng kanyang espada...

129 Sahīh Muslim 3/1535


hanggang sa siya ay mapaslang." 131

Si Ibn Daqīq Al-'Īd ay nagsabi: Ang salitang "ang mga Tarangkahan (pintuan) ng Jannah ay nasa ilalim ng mga espada" ay nangangahulugan na ang Jannah ay makakamtan sa pamamagitan ng mga espada ng mga Mujāhidīn at ang paggamit ng espada ay kinakailangan sa pagpunta sa Jannah at para buksan ang mga tarangkahan nito.

44. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyyallaahu 'anhu): na sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang makipaglaban Fī Sabīlillāh na kasing tagal ng paggatas sa isang kamelyo - ay ginarantiyahan na ng Paraiso (Jannah)". 132

44. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyyallaahu 'anhu): Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang Fitān (mga pagsubok, pagdurusa, atbp.) ay padating na. Mga pagsubok na katulad ng mga bahagi ng gabi. Ang pinakaligtas mula sa kanila ay ang taong naninirahan sa mga tuktok ng mga kabundukan, namumuhay kasama ng kanyang mga tupa, o ang isang lalaking sumasakay sa kanyang kabayo, namumuhay sa pamamagitan ng kanyang espada." 133

46. Isinalaysay ni Saburah bin Al-Fakah: Narinig ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsabi: "Hinarang ni Shaytaan ang anak ni Adam sa kanyang landas patungo sa Islām at sinabi sa kanya: "Ikaw ba ay magiging Muslim at iiwanan mo ang iyong mana at ang relihiyon ng iyong mga ninuno?" Subali't sinuway siya ng anak ni Adam at naging Muslim at napatawad. Pagkaraan ay umupo si Shaytaan sa kanyang landas patungo sa Hijrah at sinabi sa kanya: "Magsasagawa ka ng Hijrah at iiwanan mo ang iyong tahanan at lupa?" Sinuway niya si Shaytaan at nagsagawa ng Hijrah. Pagkaraan ay hinarang siya nito patungo sa landas ng Jihād at sinabi sa kanya: "Ikaw ay makikipaglaban gayong ito ay isang pagpapagod sa iyong sarili at pagkaubos ng iyong kayamanan? Hahayo ka para pumatay at maaaring mapatay at pagkatapos ang iyong asawa ay kukunin (ng iba) at ang iyong mga yaman ay paghahati-hatian." Sinuway siya ng anak ni Adam at nagtungo sa Jihād." Pagkaraan ay sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang gumawa (ng

131 Sahīh Muslim

132 Iniulat nina Imām Ahmad, Abū Dāwūd, At-Tirmidhī, Ibn Mājah, Ibn Hibbān

133 Al-Hākim [Ito ay nagpapakita na sa panahon ng malaking Fitaan (sing: Fitnah) - ang isang tao ay dapat na maging isa sa dalawa, ang mamuhay na malayo sa iba o mas mainam na mamuhay bilang isang Mujaahid.]

katulad) niyan, ito ay magiging isang pananagutan Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na tanggapin siya sa Jannah (Paraiso), o kung siya ay namatay dahil sa pananakit sa kanya ng kanyang (alagang) hayop, siya ay pupunta ng Jannah." 134

47. Sinabi ni Khaalid bin Walīd: "Kung ako ay magpapakasal sa magandang babaeng aking minamahal, o kung ako ay bibigyan ng magandang balita na magkakaroon ng bagong silang na lalaking sanggol, ang mga ito ay hindi gaanong kaibig-ibig sa akin kaysa sa - kung ako ay nasa malamig na gabi kasama ang mga hukbo habang naghihintay na makatagpo ang mga kalaban pagdating ng umaga. Pinapayuhan ko kayong magtungo sa Jihād." 135 Ito ang mga salita ni Khalid bago siya mamatay.

48. Sinabi rin niya (ie. Khalid): "Ako ay maraming ulit na napigilan sa pagbigkas ng Qur'aan dahil sa aking pagiging abala sa Jihād." 136

Mga Dalīl sa Pagtatangi sa Jihād Kaysa sa Hajj:

49. Sinabi ni Ibn 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhumā): "Ang isang paglalakbay sa Jihād ay mas mainam pa sa Limampung (50) Hajj." 137 Ang salaysay na ito ni Ibn Umar ay Sahīh.

50. Sinabi ni Dhirār bin Amr: "Ako ay gumugol na ng mahabang panahon sa Jihād at ang aking puso ay naghahangad ng Hajj. Ginawa ko ang aking paghahanda para umalis at pagkatapos ay nagtungo sa aking mga kapatid upang bumati. Dinalaw ko si Ishāq bin Abū Farwah upang magpaalam". Tinanong niya ako, "Saan ka pupunta?" Sabi ko, "Ako ay magsasagawa ng Hajj", Sabi niya, "Nagbago na ba ang pananaw mo sa Jihād o ano?" Sabi ko, "Hindi. Kaya lang matagal na ako dito sa Jihād at naghahangad ako na makapag-Hajj at makabisita sa Baytullāh". Sinabi niya sa akin:

"Dhirār! Hindi mo dapat gawin kung ano ang iyong minamahal, subali't nararapat mong gawin kung ano ang minamahal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). O Dhiraar, hindi mo ba alam na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay isang beses lamang nagsagawa ng Hajj, subali't

134 Imām Ahmad

135 Ibn Al-Mubārak

136 Ibn Asākir, Abū Ya'lā

137 Ibn Al-Mubārak, Ibn Abī Shaybah

magkagayon pa man ay ginugol niya ang kanyang buhay sa pakikipaglaban sa Jihād hanggang sa makaharap niya Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). O Dhirār! Kapag ikaw ay nagsagawa ng Hajj kung gayon ikaw ay nagantimpalaan para sa iyong Hajj o 'Umrah. Subali't kung ikaw ay nag-Ribāt sa Jihād o nakipaglaban at pinapangalagaan ang mga likuran ng mga Muslim, pagkatapos kapag ang Bahay (Ni Allāh) ay binisita ng 100,000 na mga perigrino o anomang bilang, makakamtan mo ang gantimpala ng bawat isa sa kanilang mga Hajj at ang mga Hajj ng bawat mananampalatayang lalaki o babae hanggang sa Araw ng Paghuhukom!!! Sapagkat sinoman ang mangalaga sa mga mananampalataya ay katulad ng isang nangalaga sa kanila mula sa panahon ni Adam (alayhis-Salām) hanggang sa Araw ng Paghuhukom. Ikaw rin ay magagantimpalaan sa pakikipaglaban sa mga Kuffār mula sa panahon nang nilikha si Adam (alayhis-Salaam) hanggang sa Araw ng Paghuhukom, sapagkat sinoman ang makipaglaban sa kanila ngayon ay katulad ng isang nakipaglaban sa kanila mula sa panahon nang likhain si Adam (alayhis-Salaam) hanggang sa Araw ng Paghuhukom. Ikaw rin ay magagantimpalaan sa bawat letra na naipahayag sa Torah, sa Ebanghelyo, at sa Qur'aan, sapagkat ikaw ay nakikipaglaban upang mapangalagaan ang Liwanag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa pagkamatay".

"O Dhirār bin Amr! Hindi mo ba alam na walang sinoman ang malapit sa antas ng pagka-Propeta maliban sa mga Iskolar at mga Mujāhidīn??" Sabi ko, "At papaano yun?" Sabi niya, "Sapagkat, ang mga Iskolar ang silang mga nagsagawa ng papel ng mga Propeta sa paggagabay sa iba tungo sa katotohanan at pagtuturo sa kanila nito. Samantalang ang mga Mujāhidīn ang silang mga nakikipaglaban para sa kung anong dinala ng mga Propeta at nagpupunyagi upang gawing pinakamataas ang Salita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at gawing pinakamababa ang salita ng mga Kuffaar." Si Dhirār ay nagsabi, "Nakapagpasiya na akong isuko ang Hajj at manatili sa Jihād hanggang sa ako ay mamatay at makaharap Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)." 138

Ang Mga Kabutihan Ng Paghihikayat Sa Jihād:


"Kaya makipaglaban, [O Muhammad, SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam], Fī Sabīlillāh, hindi ka mapapanagot maliban sa iyong sarili. At hikayatin ang mga mananampalataya [na sumama sa iyong makipaglaban] na maaaring 138 Shifā'us-Sudur ni Al-Khutayyib Abī Ar-Rabī' Sulayman bin Sab'i As-Sabtī

sugpuin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang lakas ng mga Kuffār. At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Malakas sa Kapangyarihan at Masidhi sa Pagpaparusa." 139


"O Propeta, hikayatin ang mga mananampalataya na makipaglaban. Kung mayroon sa inyong dalawampung matapat, tatalunin nila ang dalawangdaan. At kung mayroon sa inyong isang daang matapat, kanilang tatalunin ang isang libo sa mga Kuffār sapagkat sila ay mga taong hindi nakakaunawa." 140

51. Tatapusin natin ang kabanatang ito sa tanyag na kwento ni Umm Ibrāhīm. Ang kwentong ito ay nabanggit ng mga Iskolar na katulad ni Abū Ja'far Al-Luban. Kanyang isinalaysay:

Ito ay nabanggit, na isa sa mga matuwid na mga kababaihan sa Basra (lungsod sa 'Irāq) ay si Umm Ibrāhīm Al-Hashimīyyah. Nilusob ng mga kaaway ang isa sa mga bayan, kaya ang mga mamamayan ay hinikayat na sumali sa Jihād. Nagbigay ng pananalita si Abdul Wahid bin Zayd Al-Basri na naghihikayat sa Jihād at isa sa mga nakikinig ay si Umm Ibrāhīm. Kasama sa mga bagay na sinabi (o tinalakay) ni Abdul Wāhid ay ang tungkol sa Al-Hūr (mga kababaihan sa Jannah). Tumayo Si Umm Ibrāhīm at sinabi kay Abdul-Wāhid: "Kilala mo ang aking anak na si Ibrāhīm at alam mo (rin) na ang mga maharlika ng Al-Basra ay naghahangad na maipakasal siya sa isa sa kanilang mga anak na babae at hindi pa ako sumasang-ayon sa isa sa kanila. Subali't gusto ko ang babaeng iyong isinalarawan at ako ay magiging masaya na maipakasal siya sa aking anak. Maaari mo ba siyang isalarawang muli?"

Pagkaraan ay nagsalaysay si Abdul Wāhid ng isang tula bilang pagsasalarawan sa Hoor. Nagwika si Umm Ibrāhīm: "Nais kong pakasalan ng aking anak (na si Ibrāhīm) ang babaeng ito at babayaran kita ng 10,000 dinar bilang kanyang mahar (dote) at isama mo siya (ie. Ibrāhīm) sa hukbong ito. Maaaring mamatay siya bilang Shahīd at makapamagitan para sa akin sa Araw ng Paghuhukom." Sinabi ni Abdul Wāhid: "Kung yan ang gagawin mo, iyan ay malaking tagumpay para sa iyo at sa iyong anak na lalaki." Pagkaraan ay tinawag niya ang kanyang anak mula sa mga tagapakinig. Tumayo siya at nagsabi: "Narito ako aking ina!" Wika niya: "Ikaw ba ay masaya na maipakasal sa babaeng ito, sa kondisyon na ibibigay mo ang iyong kaluluwa Kay Allāh (Subhānahu

139 Sūrah An-Nisā' 4:84

140 Sūrah Al-Anfāl 8:65

wa Ta'Alā)?" Sumagot siya: "Oo, ako ay labis na nalulugod!" Sabi niya (Umm Ibrāhīm): "O Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), Ikaw ang aking Saksi na aking ipinakakasal ang aking anak sa babaeng ito mula sa Jannah (Paraiso) sa kondisyon na kanyang gugugulin ang kanyang kaluluwa para sa Iyong Kapakanan". Pagkaraan ay umalis siya at bumalik na dala ang 10,000 dinar at ibinigay ito kay Abdul Wahid at sinabi: "Ito ang kanyang mahar (dote). Kunin mo ito at gamitin para panustos sa mga Mujāhidīn." Pagkatapos ay bumili siya ng isang mainam na kabayo at armas para sa kanyang anak. Nang magsimulang magmartsa ang hukbo, lumabas si Ibrāhīm kasama ang mga tagapagbigkas ng Qur'aan na nakapalibot sa kanya at binibigkas (ang talata):

"Katotohanan, binili na Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa mga mananampalataya ang kanilang mga buhay at ang kanilang mga kayamanan [bilang kapalit] dahil diyan makakamtan nila ang Jannah (Paraiso)."

Nang binabati na ni Umm Ibrāhīm ang kanyang anak, sinabi niya dito: "Mag-iingat ka, at huwag mong hayaan ang anomang pagkakamali mula sa iyong sarili na makikita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)". Pagkaraan ay niyakap niya ito at hinalikan at sinabi: "Nawa'y hindi na tayo muling pagsamahin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) maliban sa Araw ng Paghuhukom!"

Sinabi ni Abdul Wāhid: "Nang marating namin ang teritoryo ng mga kalaban at tinawag ang mga tao para makipaglaban. Si Ibrāhīm ay nasa harapan at marami siyang napatay mula sa mga kalaban, subali't siya ay nagapi nila at siya ay napaslang. Habang kami ay papauwi na, sinabi ko sa mga mandirigma na huwag sasabihin kay Umm Ibrāhīm na ang kanyang anak ay napaslang hanggang sa ako ang magsabi sa kanya. Nang kami ay makapasok na ng Basra, sinalubong niya ako at nagsabi: "Tinanggap ba Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang aking regalo nang sa gayon ako'y makapagdiwang, o ito ay tinanggihan para ako ay umiyak?" Sabi ko, "Tinanggap Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang iyong regalo at ang iyong anak ay namatay na Shaheed". Pagkatapos siya ay nag-Sujood (nagpatirapa) para pasalamatan Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at nagsabi: "Salamat Yā Allāh sa pagtanggap Mo ng aking regalo". Nang sumunod na araw siya ay nagtungo sa akin sa Masjid at nagsabi: "Magdiwang!" Sabi ko, "Anong magandang balita mayroon ka?" Sabi niya: "Nakita ko sa panaginip ang aking anak na si Ibrāhīm. Siya ay nasa isang magandang hardin nakasuot ng berdeng kasuotan, nakaupo sa isang trono na gawa sa perlas at siya ay may korona sa kanyang ulo. Sinabi niya sa akin: "Magdiwang aking ina! Ako ay naikasal na sa aking

asawa!" 141

Ang Kabutihan ng Pag-uunahan sa Jihād:


"Ang mga nangunguna, ang mga nangunguna. Sila yaong mga dinala palapit Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)." 142

Sinabi ni Uthman bin Abī Sawdah, sinabihan kami na ang mga 'nangunguna' na binanggit sa mga talata ay yaong mga naunang humayo sa Jihād at yaong mga naunang matungo sa Salāt. 143

52. Si Uthman ay isa sa mga Imām ng Taabi'een at isa sa kanilang mga mandirigma. Siya ay tinanong: "Ikaw ba ay makikipaglaban sa taong ito?" Sabi niya: "Oo, ayokong kaligtaan ang pakikipaglaban, kahit pa - ako ay (maaaring) kumita ng 100,000 dinar."

53. Sinabi ni Al-Hasan bin Abī Al-Hasan na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagpadala ng isang hukbo at isa sa kanila ay si Mu'adh bin Jabāl. Siya ay nahuli sa paghayo kasama ng hukbo kaya nakita siya ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at sinabi sa kanya: "Nakita ko ang iyong mga kasama na nauna ng isang buwan sa iyo sa Jannah!" Sinabi ni Mu'adh: "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) nagpaiwan ako para makasabay (ako) sa iyo sa pagdarasal at para maipanalangin mo ako na manguna sa aking mga kasamahan sa gantimpala!" Wika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Hindi, sila ay nanguna na sa iyo. Humayo ka at humabol sa kanila." Pagkaraan ay sinabi niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang paglalakbay sa umaga Fī Sabīlillāh ay mas mainam pa kaysa sa mundo at sa lahat ng nilalaman nito, at ang paglalakbay sa hapon Fī Sabīlillāh ay mas mainam pa kaysa sa mundo at sa lahat ng mga nilalaman nito." 144

54. Isinalaysay ni Anaas bin Maalik: Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang paglalakbay sa unang oras ng umaga Fī Sabīlillāh ay mas mainam pa sa mundo at sa lahat ng nilalaman

141 Tanbihū Jawil-Aqdar 'alā Masālikil-Abrār

142 Sūrah Al-Wāqi'ah 56:10-11

143 Ibn Abī Shaybah (Sahīh)

144 As-Sunan

nito, at ang paglalakbay sa dakong hapon Fī Sabīlillāh ay mas mainam pa kaysa sa mundo at sa lahat ng nilalaman nito. 145

An-Nawāwī: Hindi tinatakdaan ng Hadīth ang gantimpala sa unahan o hulihan ng araw. Kundi ang tinutukoy nito - na sa pamamagitan lamang ng napaka-ikling oras Fī Sabīlillāh (Sa Landas Ni Allāh) ay nagdadala ng napakalaking gantimpala. 146

55. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Sinoman ang humayo ng walang ibang layunin maliban sa pakikipaglaban para Sa Kanyang (Subhānahu wa Ta'Alā) Kapakanan at nanampalataya sa Kanya at sa Kanyang Sugo, titiyakin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa kanya ang alinman sa dalawa - ang ipasok siya sa Jannah (Paraiso) o ibalik siya sa kanyang tahanan ng may gantimpala o ghanima. Sa Ngalan Niya na may tangan ng kaluluwa ni Muhammad sa Kanyang Kamay, sinoman ang masugatan sa Landas Ni Allāh (Fī Sabīlillāh), ang sugat ay darating sa Araw ng Paghuhukom na katulad nang ito ay nasa mundong ito, ang kulay nito ay kulay dugo at ang amoy nito ay amoy ng (pabangong) musko. Sa Ngalan Niya na may tangan ng kaluluwa ni Muhammad sa Kanyang Kamay, kung hindi lamang magiging mahirap ang mga bagay-bagay sa mga Muslim, hindi ako magpapaiwan sa mga hukbo na humayo Fī Sabīlillāh. Subali't wala akong makitang panustos sa mga Muslim na naiwan at wala silang anoman at ito ay mahirap para sa kanila na sila ay iwanan ko. Sa Ngalan Niya na may tangan ng kaluluwa ni Muhammad sa Kanyang Kamay, ako ay naghahangad na makipaglaban Fī Sabīlillāh at pagkaraan ay mapaslang, at pagkatapos ay makipaglaban at pagkaraan ay mapaslang, at pagkatapos ay makipaglaban at pagkaraan ay mapaslang." 147

56. Isinalaysay ni 'Abdullāh bin Muhayrīz na ang kanyang ama ay ipinadala sa hukbo ng tag-init at siya ay nagkasakit ng malubha. Sabi niya: "O aking anak, dalhin mo ako sa lupain ng mga Romano". Kaya siya ay aking dinala at habang naglalakbay pa lamang sa kalupaan siya ay nagsabi: "Anak ko, bilisan mo". Sabi ko, "Ama, subali't ikaw ay may


146 [Naaalala ninyo na ang salitang katulad ng: "para sa Kapakanan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ", "sa Landas Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)", "para sa Landas Ni Allāh (Subhaanahu wa Ta'Alaa)" - ay lahat salin ng salitang: "Fī Sabīlillāh" sa Arabic na kung saan, tulad ng nabanggit na sa unang bahagi ng aklat, ay nangangahulugan ng Jihād.]

147 Sahīh Muslim

karamdaman!" Sabi niya, "Anak ko, nais kong makatagpo ko ang aking kamatayan sa lupain ng mga Romano". Nagpatuloy ako sa pagdala sa kanya hanggang sa siya ay mamatay sa Hims.

Sabi ng anak, "Nag-aalala ako kung papaano ako makakakita ng sinoman para makapagdasal sa kanya ng Janazah sa lupain ng mga kaaway. Pagkaraan ay nakita ko ang hanay ng mga kalalakihan na kaylanman ay di ko pa nakita noon - na nagdarasal para sa aking ama!" 148 149

57. Sinabai ni Sa'ad bin 'Abdul-Azīz na si Abū Muslim Al-Khawlāni ay namatay sa teritoryo ng mga Romano sa panahon ng pamumuno ni Mu'awiyyah. Sinabi niya kay Bisr bin Arta'ah (isang Sahabah na noon ay lider ng kanilang hukbo): "Italaga mo ako bilang Ameer sa mga patay at ibigay mo sa akin ang bandila ng digmaan at gawin mo ang aking libingan sa lahat ng mga libingan ng mga martir - na (siyang) pinakamalapit sa mga kaaway. Nais kong buhaying muli sa Araw ng Paghuhukom na dala ang bandila ng digmaan habang pinamumunuan ang mga Shuhadaa' (mga Martir)." 150

Ang Kabutihan ng Alikabok Fī Sabīlillāh (Sa Landas Ni Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā):

58. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang maalikabukan ang kanyang mga paa Fī Sabīlillāh, ililigtas siya Ni Alllaahu Subhānahu wa Ta'Alā sa Apoy ng Impiyerno." 151

59. Isinalaysay ni Abū Dardaa: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Hindi paghahaluin Ni Allāhu (Subhānahu wa Ta'Alā) sa mga baga (lungs) ng Kanyang alipin ang alikabok Fī Sabīlillāh - at ang usok ng Apoy ng Impiyerno, sinoman ang madumihan ang kanyang mga paa Fī Sabīlillāh, ilalayo siya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa Apoy ng Impiyerno sa layo na 1,000 taong paglalakbay ng isang mabilis na kabayo, at sinoman ang masugatan Fī Sabīlillāh ay makatatanggap ng selyo ng pagka-Martir (pagka-Shahīd). Ang sugat ay darating sa Araw ng Paghuhukom na ang kulay ay sa

148 Ibn Asākir

149 (Tala ng Tagapagsalin: [Ang mga kalalakihang iyon ay maaaring mga anghel na ipinadala Ni Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā upang magdasal para sa matuwid na taong ito])

150 Ibn Asākir


saffron at ang amoy ay sa musko. Ito ay ang siyang magiging palatandaan na makikilala ng lahat ng mga nilikha, sa simula at hanggang sa huli. Kanilang sasabihin: "Mayroon siyang selyo ng mga Shuhada' (mga Martir)". At sinoman ang makipaglaban Fī Sabīlillāh sa tagal na kasing haba ng paggatas sa isang kamelyo ay sigurado na sa Jannah". 152

Ang Kabutihan ng Pagsakay sa Dagat sa Jihād:

60. Isinalaysay ni Anas bin Mālik: Dinadalaw ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) si Harām bint Malhān at pinapakain siya nito. Si Umm Harām ay asawa ni Ubādah bin As-Sāmit. Isang araw nang siya ay bumisita dito, pagkaraan siya ay pakainin nito, umupo siya upang suklayin ang buhok niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nakatulog. Pagkatapos ay gumising na tumatawa. Tinanong niya ang Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ano ang dahilang ng iyong pagtawa?" Sabi niya: "Ipinakita sa akin ang ilan sa aking Ummah na papunta sa pakikipaglaban Fī Sabīlillāh na nakasakay sa karagatan na tulad ng mga hari sa mga trono". Sabi ko, O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), hilingin mo Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na ako ay maging isa sa kanila. Siya ay idinalangin niya at muling natulog. Pagkagising niya ay muli siyang tumawa. Sabi niya, anong dahilan ng iyong pagtawa? Sabi niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nakakita siya ng ibang grupo at isinalarawan ng tulad ng nauna. Sinabi niya sa kanya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), idalangin mo ako na maging isa sa kanila. Wika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ikaw ay kasama sa unang grupo".

61. Narinig ni Umm Harām ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsabi: "Ang una sa aking Ummaah na sumakay sa karagatan Fī Sabīlillāh ay pinatawad na". Sinabi ni Umm Haraam, "O Rasūlullāh, ako ba ay isa sa kanila?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Oo, isa ka sa kanila". Pagkatapos ay sinabi niya, "Ang una sa aking Ummah na aatake sa lungsod ng Caesar ay pinatawad na".

152 Ahmad

Sinabi niya, "Isa ba ako sa kanila?" Wika niya: "Hindi". 153 154

62. Sinabi ni Ka'ab bin Al-Ahbar: "Sa oras na unang itinapak ng tao ang kanyang paa sa barko, kanyang iniiwan ang lahat ng kanyang mga kasalanan at nagiging malinis na katulad nang araw na siya ay isinilang. At ang isang nagdurusa sa pagkalula (o pagkahilo) ay katulad ng isang nasugatan na nagpapadaloy ng kanyang dugo Fī Sabīlillāh. At ang isang nagtitiyaga sa karagatan ay katulad ng isang hari na nakasuot ng korona sa kanyang ulo." 155

63. Sinabi ni Hayy Al-Ma'afiri na sila ay nananatili kasama si 'Abdullāh bin Amr sa ilalim ng Parola ng Alexandria nang ang mga barko ng Jihād ay magsimulang maglayag. Wika ni 'Abdullāh, "O Maslamah, sabihin mo sa akin nasaan ang mga kasalanan ng mga taong iyon?" Wika niya, "Nakasabit sa kanilang mga leeg!" Wika ni 'Abdullāh, "Hindi. Sa Ngalan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na kung saan ang aking kaluluwa ay nasa sa Kanyang mga Kamay, iniwan nilang lahat ang kanilang mga kasalanan sa mga baybaying ito, maliban sa kanilang mga utang."

64. Sinabi ni 'Abdullāh bin Amr: "Maraming ulit na tumatawa Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa mga Mujāhidīn ng karagatan. Siya (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Tumatawa sa kanila nang sila ay unang sumakay ng barko at iniwan ang kanilang mga pamilya at mga kayamanan. Siya (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Tumatawa sa kanila nang magsimulang gumiwang sa karagatan ang barko. At siya ay Tumatawa sa kanila nang una nilang makita ang dalampasigan." 156 157

Pagkalipas ng ilang taon, sumali si Umm Harām sa isang hukbo na maglalakbay sa karagatan. Nang makarating sila sa dalampasigan, siya ay nahulog sa kanyang sinasakyan at namatay. 158


154 ([Ang Hadīth na ito ay nagpapakita ng espesyal na karangalan sa hukbong pandagat at ang pakikipaglaban sa mga Romano])

155 (Sa'īd bin Mansūr sa kanyang Sunan na may katanggap-tanggap na isnād kay Ka'ab)

156 Ibn Abī Shaybah (Mawqūf)

157 [Nabanggit sa isang hadīth na kapag Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Tumawa sa kaninoman, ang taong yaon kaylanman ay hindi mapaparusahan sa Apoy ng Impiyerno]


Ang may akda ng Al-Mughni 159 at iba pa mula sa paaralan ni Imām Ahmad ay nagsabi na ang paglalakbay sa karagatan ay mas malaki ang gantimpala kaysa sa (paglalakbay sa) kalupaan dahil sa ito ay mas mahirap at mas delikado.

Sa aking (ie. Ibn Nuhās) opinyon dapat lang na walang pagkakaiba-iba ng opinyon diyan, dahil sa mga nabanggit na mga Hadīth na nagsasabi sa napakataas na antas ng Jihād sa karagatan. Gayun pa man, dapat na ipahayag na ang tao ay hindi dapat sumakay sa karagatan kapag ito ay sobrang delikado na kung saan ang probabilidad ng kaligtasan ng buhay ay maliit lamang.

Ang Kabutihan ng mga Kabayo at ang Pangangalaga sa Kanila Para sa Layunin ng Jihād:


"At maghanda laban sa kanila ng lahat ng inyong makakayanan na lakas at ng mga kabayong pandigma na kung saan ay maaari ninyong takutin ang kaaway Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ang inyong kaaway at yaong iba maliban sa kanila na kung saan ay hindi ninyo nalalaman subali't nalalaman Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At anoman ang inyong gugulin Fī Sabīlillāh ay babayaran sa inyo ng buo, at kayo ay hindi gagawan ng kamalian." 160

65. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyyallaahu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang mangalaga ng kabayo Fī Sabīlillāh, na sumasampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at sa Kanyang Pangako, kung gayon ang pagkain ng (kanyang) kabayo, ang pag-inom, pagdumi, at pag-ihi nito - ay mailalagay sa kanyang timbangan ng mga mabubuting gawain sa Araw ng Paghuhukom." 161

Ang Kabutihan ng Takot Fī Sabīlillāh:

66. Sinabi ni Salman: "Kapag ang puso ng isang mananampalataya ay nangatog (o nanginig) Fī Sabīlillāh, yan ay magyuyugyog pababa sa kanyang mga kasalanan katulad ng pagyugyog sa isang kumpol ng

159 Ibn Qudamah Al-Maqdisī



datiles." 162

67. Isinalaysay ni 'Abdullāh bin Amr bin Al-Ās: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Anomang ghazwah (ekspedisyon) na nakikipaglaban Fī Sabīlillāh at nagwagi o bumalik na ligtas - ay nagkaroon na ng dalawa sa tatlong bahagi ng kanilang mga gantimpala. Samantalang ang hukbo na natalo, nakaramdam ng takot, at nasaktan ay magkakamit ng buong bahagi ng gantimpala na para sa kanila - na nakareserba para sa kanila." 163

Ang Kabutihan ng Pagtayo sa mga Hanay sa Pook-Digmaan:Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakahulugan)

"Katotohanan, minamahal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga nakikipaglaban para sa Kanyang Kapakanan na nasa mga hanay (o mga ranggo) na animo'y sila ay isang matibay na gusali." 164

68. Isinalaysay ni Sahl bin Sa'ad Al-Sa'idi: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Dalawang pagkakataon, binubuksan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa kanila ang mga tarangkahan ng mga kalangitan at kapag iyan ay nangyayari ay hindi kaylanman mapapahindian ang panalangin: Sa oras ng Adhan at kapag ang mga hukbo ay humanay na sa kanilang mga ranggo." 165

69. Sinabi ni Ibn 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhumā): "Ang pagtayo sa mga hanay na nakaharap sa mga kaaway kahit na hindi ko inihahampas ang aking espada, (o) inihahagis ang aking sibat, o itinutudla ang aking mga palaso - ay mas mainam pa sa akin kaysa sa sumamba Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa loob ng 60 taon at hindi gumagawa ng anomang kasalanan." 166

70. Isinalaysay ni 'Imrān bin Hasīn: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang pagtayo sa mga hanay ng hukbo sa pook-digmaan ay mas mainam pa Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)

162 Ibn Al-Mubārak, Ibn Abī Shaybah, At-Tabarāni (Mawqūf)

163 Sahīh Muslim

164 Sūrah As-Saff 61:4

165 Abū Dāwūd

166 Al-Jāmi'

kaysa sa pagsamba ng 60 taon." 167

73. Sinabi ni Yazīd bin Shajarah (isang Sahabah): "Sinabi sa akin na ang mga espada ay mga susi sa Jannah (Paraiso)". 168

72. Sinabi ni 'Abdullāh bin Amr: "Nais ba ninyo sabihin ko sa inyo ang tungkol sa pinaka-mainam na Shahīd sa Araw ng Paghuhukom? Siya yaong tumatayo sa mga hanay sa pook-digmaan at kapag nakaharap nila ang kaaway, siya ay hindi lumiliko sa kaliwa o sa kanan. Kundi kanyang dinadala ang kanyang espada at nagsasabi: "O Allāh, Ngayong araw na ito ay aking ibinibigay sa Iyo ang aking kaluluwa upang makabawi sa aking mga nakaraang araw!" at pagkaraan siya ay napaslang. Ang taong iyon ay isa sa mga Shuhadā' (mga Martir) na kung saan ay nakalagay sa mga matataas na silid sa Jannah saan man nila naisin!" 169

Ang Kabanata sa Pamamaalam sa mga Mandirigma:

73. Sinamahan ni Abū Bakr As-Siddīq (radhiyaLlāhu 'anhu) ang isang hukbo at naglakad kasama sila at nagsabi: "Alhamdulillāh sa pagkakaroon ng alikabok sa ating mga paa Fī Sabīlihi (para sa Kanyang Kapakanan). Isang lalaki ang nagsabi: "Ngunit sinamahan lamang natin sila at nagbigay ng paalam?" Wika ni Abū Bakr: "Inihanda natin sila, nagpaalam sa kanila at nagsagawa ng mga panalangin para sa kanila." 170

•••

167 Al-Hākim (Sahīh ayon sa pamantayan ni Al-Bukhārī at sinang-ayunan ni Adh-Dhahābī

168 Abdur-Razzaq: Sahīh isnad kay Yazīd

169 Ibn Al-Mubārak

170 Al-Musannaf ni Ibn Abī Shaybah, Al-Sunnan Al-Kubra ni Al-Bayhaqi

Sa Ngalan Ni Allāh, Ang Pinaka- Mapagpala, Ang Pinaka-Maawain

KABANATA 3

ANG KABUTIHAN NG PAGGUGOL PARA SA LANDAS NI ALLĀH (FĪ SABĪLILLĀH):


"Sino yaong mag-papautang Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng mabuting pautang - nang sa gayon ay maaari Niya itong doblehin ng maraming ulit sa kanya? At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang nagpapaunti o nagpaparami (ng inyong mga panustos), at sa Kanya kayo ay babalik."171


"Ang kahalintulad ng yaong mga gumugugol ng kanilang mga kayamanan Fī Sabīlillāh, ay katulad ng isang butil (ng mais); ito ay tumutubo ng pitong busal, at sa bawat busal ay may isandaang mga butil. Katotohanan, Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang nagbibigay ng dobleng pagpaparami sa sinomang Kanyang naisin. At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Ang May-Kasapatan para sa mga pangangailangan ng Kanyang mga nilikha, Ang Pinaka-Maalam." 172

74. Ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay dumalangin Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na bigyan ng marami ang kanyang Ummah. Ipinahayag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Sino yaong mag-papautang Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng mabuting pautang nang sa gayon ay maaari Niya itong doblehin ng maraming ulit sa kanya?..." Ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay humingi pa ng marami. Ipinahayag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Katotohanan, ang mga matiisin (Sābirūn) ay mabibigyan ng kanilang gantimpala ng walang pagtutuos [ie. limitasyon]." 173

75. Sinabi ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang 171 Sūrah Al-Baqarah 2:245

172 Sūrah Al-Baqarah 2:261

173 Al-Bayhaqi

gumugol (gumastos) Fī Sabīlillāh -- ito ay dodoblehin para sa kanila ng 700 na ulit." 174

76. Isang lalaki ang nagtungo sa Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) na may isang kamelyo Fī Sabīlillāh. Sinabi sa kanya ngRasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "Ikaw ay mabibigyan sa Araw ng Paghuhukom ng 700 na kamelyo." 175

77. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (Radhiyallāhu 'anhu): Ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Sinoman ang gumugol ng isang pares Fī Sabīlillāh ay tatawagin sa Araw ng Paghuhukom para pumasok sa Jannah (Paraiso). Ang mga tao ng Salāt ay tatawagin mula sa tarangkahan ng Salāt, ang mga tao ng Jihaad ay tatawagin mula sa tarangkahan ng Jihaad, ang mga tao ng Sadaqah ay tatawagin mula sa tarangkahan ng Sadaqah, at ang mga tao ng Sawm ay tatawagin mula sa tarangkahan ng Rayyaan." Si Abū Bakr (Radhiyallāhu 'anhu) ay nagsabi, "Mayroon bang sinoman na maaaring matawag mula sa lahat ng mga tarangkahan (gate) na yaon?" Ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagwika, "Oo, at ikaw ay isa sa kanila." 176

78. Si Sasa'ah bin Mu'awiyyah ay nagsabi: Ako ay nagtungo sa bahay ni Abū Dharr at hindi ko siya natagpuan doon. Pagkaraan ay natagpuan ko siya pabalik na may kasamang kamelyong may dalang tubig sa likuran nito para sa kanyang bahay. Tinanong ko siya: "Ikaw ba si Abū Dharr?" Sabi niya, "Iyan ang tawag sa akin ng aking pamilya". Sabi ko, "Maaari ka bang magsalaysay sa akin ng anoman na narinig mo mula sa Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam), nawa'y biyayaan ako Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa pamamagitan nito". Wika niya, "Ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Sinoman ang gumugol ng isang pares Fī Sabīlillāh ay magsasanhi sa mga tagapagbantay ng mga tarangkahan ng Jannah (Paraiso) na mag-unahan patungo sa kanya sa Araw ng Paghuhukom, na nagpapaligsahan sa kung sino ang mag-aanyaya sa kanya". Sabi ko, "Ano ang pares?" Sagot niya, "Pares ng mga kabayo o pares ng mga kamelyo". 177

79. Isinalaysay ni Thawbān: Ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa

174 At-Tirmidhī, An-Nasā'ī, Ibn Hibbān, Al-Hākim, Ahmad (Sahīh)

175 Muslim, Al-Hākim

176 Ahmad, Muslim, Al-Bukhari, An-Nasā'ī

177 Al-Hākim, Ahmad, An-Nasā'ī

Sallam) ay nagsabi: "Ang pinakamainam na dinār na maaari ninyong gugulin ay ang gugugulin ninyo para sa inyong pamilya, ang dinar na inyong gugugulin para sa inyong sasakyan (kabayo o kamelyo) Fī Sabīlillāh, at ang dinār na inyong gugugulin para sa inyong mga kasamahan Fī Sabīlillāh". 178

80. Nang ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ay nan ghihikayat sa mga Sahabah upang magbigay donasyon para sa paghahanda para sa Ghazwah At-Tabūk, dumating si Uthmān bin Affān sa Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) na may 1,000 dinar (mga gintong barya) at ibinuhos niya ito sa kandungan ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam). Habang inihahagis pataas at ibinabalik ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) ang mga barya, siya ay pauli-ulit na nagsasabi: "Anoman ang gawin ni Uthmān pagkatapos ng araw na ito ay hindi na siya nito mapipinsala". 179

81. Winika ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "O Allāh, nawa'y malugod Ka kay Uthmān, sapagkat ako ay nalulugod sa kanya". 180

82. Sinabi ni Muhibaldīn At-Tabāri: Unang dumating si Uthmān na may 300 kamelyo na puno sa kanilang mga siyā (upuan), pagkatapos ay dumating siya na may 1,000 gintong dinār, pagkaraan nang makita niya na ang hukbo ay kinapos pa rin, nagdala siya ng mga kabayo at mga kamelyo na may kabuuan na 1,000. Nang ang mga ito ay hindi pa rin sapat, nagpadala siya ng 10,000 dinār at 20 mga kabayo. Ang Kaparusahan ng mga Nagkakait ng Kayamanan Mula sa Paggugol Fī Sabīlillāh: Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakahulugan) "At gumugol kayo Fī Sabīlillāh, at huwag ninyong itapon ang inyong m ga sarili sa pagkawasak (ng dahil sa di ninyo paggugol ng inyong kayamanan Fī Sabīlillāh). At gumawa ng kabutihan; katotohanan, minamahal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga Muhsinoon (mga mapaggawa ng kabutihan)". 181

83. Sinabi ni Hudhayfah, na ang kahulugan ng Aayah ay - na kapag hindi ginugol ng mga tao ang kanilang mga kayamanan Fī Sabīlillāh, kanilang

178 Sahīh Muslim

179 Ahmad, At-Tirmidhī

180 Ibn Hishām


itinatapon ang kanilang mga sarili sa pagkawasak. 182

Sinabi ni Ibn Abī Hātim sa kanyang Tafsīr, na ito ang opinyon nina: Ibn Abās, Ikrimah, Al-Hassan, Mujāhid, Atta, Sa'īd bin Jubair, Abī Saleh, Adh-Dhahak, As-Suddi, Muqātil bin Hayyān, Qatadah, at iba pa. Si Al-Qurtubi ay nagsabi sa kanyang Tafsīr na si Hudhayfah, Ibn Abbās, Atta, Ikrimah, Mujāhid at iba pa ay nagsabi na hindi kayo dapat huminto sa paggugol (paggastos) Fī Sabīlillāh (ie. Jihaad) sa pangamba na (baka) maghirap. Ito rin ang opinyon ni Al-Bukhārī at hindi niya binanggit ang iba pang opinyon. Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakahulugan) "...at yaong mga nagtatago ng ginto at pilak at hindi ito ginugugol Fī Sabīlillāh - ibigay sa kanila ang balita ng isang masakit na kaparusahan. Sa Araw na kung saan ito ay iinitin sa Apoy ng Impiyerno at sa pamamagitan ng mga ito ay tatatakan ang kanilang mga noo, mga tagiliran, at ang kanilang mga likuran (at sasabihin sa kanila); "Ito ang kayamanan na inyong itinago para sa inyong mga sarili. Ngayon tikman ang inyong mga itinago." 183

Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakahulugan) "Tingnan ninyo - Kayo yaong mga tinawag upang gumugol Fī Sabīlillāh, gayunman kasama sa inyo ang ilang mga kuripot. At sinoman ang magkuripot, ito ay pagkukuripot sa kanyang sarili lamang. Subali't Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Ghaniyy (Mayaman - Malaya sa anomang pangangailangan), at kayo ay mga Fuqarā' (mahihirap). At kung kayo ay tatalikod (mula sa Islaam at sa pagsunod Kay Allāhu Subhānahu wa Ta'Alā), kayo ay papalitan Niya ng ibang mga tao; at sila ay hindi ninyo mga katulad." 184


"At bakit hindi kayo gugugol Fī Sabīlillāh? Samantalang Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang pagmamay-ari ng pamana ng mga kalangitan at ng kalupaan." 185

84. Sinabi ni Aslam Abī 'Imrān, kami ay kasama sa isang hukbong nagmula sa Madinah patungong Constantinople. Ang pinuno ng hukbo ay si Abdur-Rahmaan bin Khalid bin Al-Walīd. Ang likuran ng mga Romano ay nakaharap sa tarangkahan ng lungsod. Isang lalaki mula sa amin ang lumusob na mag-isa sa mga kalaban. Ilang mga tao ang nagsabi: "Laa ilahaa illAllāh! Itinatapon niya ang kanyang sarili sa pagkawasak!" Si





Abū Ayyūb Al-Ansāri (isang Sahabi) ay nagsabi: "Ang Aayah na ito ay nagsasalita tungkol sa aming mga Ansār. Nang bigyan ng tagumpay Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Kanyang Sugo (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) at ang Islaam ay nangibabaw, sinabi namin na - halina't bumalik na tayo sa ating mga hanapbuhay at pangalagaan ang mga ito. Pagkaraan ay ipinahayag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Āyah, "At gumugol kayo Fī Sabīlillāh, at huwag ninyong itapon ang inyong mga sarili sa pagkawasak (ng dahil sa di ninyo paggugol ng inyong kayamanan Fī Sabīlillāh). At gumawa ng kabutihan; katotohanan, minamahal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga Muhsinoon (mga mapaggawa ng kabutihan)". (Sūrah Al-Baqarah 2:195) Kaya ang pagtapon sa aming mga sarili sa pagkawasak ay nangangahulugan ng pagbabalik namin sa aming mga lupang sakahan at mga hanapbuhay at ang pag-iwan sa Jihaad." Wika ni Abū 'Imrān: "Nanatili si Abū Ayyūb sa Jihād hanggang sa siya ay mailibing sa Constantinople." 186

85. Si Al-Qāsim bin Mukhamarah (isang Taabi'ee) ay nagsabi: "Ang pagkawasak ay ang pagkakait ng paggugol (ng kayamanan) Fī Sabīlillāh, subali't kung ang isang lalaki ay mag-isang nilusob ang 10,000 malalakas na kalaban - iyan ay mainam at Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mas Nakababatid." 187

Maaaring sabihin sa'yo ni Shaytān na dahil sa ikaw ay maaaring mamatay, bakit di mo na lang iwanan ang iyong kayamanan sa iyong pamilya. Ang kaisipang ito at tinatanggap lamang ng isang taong may kakaunting tiwala Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Ito ay nagpapakita ng pagkakaroon ng mga pagdududa sa kakayahan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na magtustos. Sapagkat kung ikaw ay naniniwala na ikaw ay walang iba kundi isa lamang ahente sa pagitan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ng iyong pamilya at iyan sa katotohanan - na hindi ikaw ang nagtutustos para sa kanila, kung gayon hindi ka mag-aalala para sa iyong pamilya pagkaraan mong mamatay.

86. Si Abū Dharr ay nagsabi: 'Nakita ako ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) na pumapasok at siya ay nakaupo sa lilim ng Al-Ka'bah. Nang makita niya ako, kanyang sinabi: "Sa Ngalan ng Panginoon ng Al-Ka'bah, sila ang pinakamalaking talunan!" Hindi ko napigilan kaya ako ay nagtungo sa kanya at tinanong siya kung sino sila. Wika niya (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang mga mayayaman. Maliban sa mga yaong gumugol dito na tulad nito" at kanyang iwinagayway ang kanyang kamay sa kaliwa, kanan at likuran. Pagkaraan ay sinabi niya

186 Abū Dāwūd, At-Tirmidhī, Al-Hākim

187 As-Sunan Al-Kubra, At-Tabāri sa Tafsīr

(Sallallāhu 'alayhi wa Sallam): "At kakaunti lamang sila!" 188

Ang Kabutihan ng Pagtustos Para sa Mga Mujāhidīn Fī Sabīlillāh at ang Pangangalaga sa Kanilang mga Pamilya:

87. Si Abū Sa'īd Al-Khudrī ay nagsabi: Ang Rasūlullāh ay nagpadala ng hukbo sa Bani Lahyan. Sinabi niya na sa bawat dalawang lalaki ang isa ay hahayo. Pagkaraan ay sinabi niya sa mga yaong naiwan: "Sinoman sa inyo ang mangalaga ng pamilya ng kanyang kapatid hanggang sa siya ay makabalik ay makatatanggap ng kalahati ng gantimpala ng mga yaong humayo." 189

88. Winika ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang tumustos para sa isang Mujāhid Fī Sabīlillah ay tunay na nakipaglaban, at sinoman ang nangalaga ng pamilya ng isang Mujaahid ay tunay na nakipaglaban." 190

89. Sinabi ni Ibn Mas'ūd: "Mas mainam para sa akin ang magbigay ng latigo sa isang Mujāhid kaysa sa magsagawa ako ng Hajj." 191

90. Tinanong ni Uday bin Hatīm ang Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam) tungkol sa pinakamainam na sadaqah. Winika ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "Pagsilbihan ang iyong mga kasamahan sa Landas Ni Allāh (ie. Jihād Fī Sabīlillāh)." Pagkaraan ay sinabi niya, "Pagkatapos ay ano?" Winika ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "Magtayo ng gusali na magbibigay sa kanila ng lilim." Sinabi niya, "Pagkatapos ay ano?" Winika ng Rasūlullāh (SallAllāhu 'alayhi wa Sallam): "Isang siyā (upuan) para sa kabayo Fī Sabīlillāh." 192

91. Si Āmir bin Qays (isang Tabi'ī) ay dating sumasali sa Jihād laban sa mga Romano. Mayroon siyang isang (kabayong) mola, na kung saan ay ibinabahagi (ipinapagamit) niya sa mga Muhājirīn. Kapag siya ay malapit ng sumama sa isang hukbo, siya ay umiikot sa paligid habang sinusulyapan ang mga mukha ng mga tao, pinag-aaralan niya ang mga ito. Kapag nakakita siya ng isang grupo ng mga kalalakihan na babagay

188 Sahīh Muslim, Al-Bukhārī

189 Sahīh Muslim


191 Ibn Al-Mubārak, Ibn Abī Shaybah

192 Sunan Sa'īd bin Mansūr

sa kanya, pupuntahan niya ito at magsasabi: "Nais kong sumali sa inyo, subali't mayroon akong tatlong kondisyon". Sasabihin nila: "Ano ang mga ito?" Sasabihin niya: "1) Na ako ang magiging tagapagsilbi ninyo at ayokong may kakumpetensiya dito. 2) Na ako ang magiging Mu'adhdhin sa inyo, at ayokong may kakumpetensiya ako dito. 3) Sasagutin ko ang inyong mga gastusin ayon sa aking kakayahan." Kapag sila ay pumayag, sasali siya sa kanila. Kapag sila ay nakipagkumpetensiya sa kanya, aalis siya sa kanila at kikilos para maghanap ng ibang grupo. 193

Ang mga sinaunang mga Muslim, kapag sila ay humayo sa mga hukbo, sila ay n agpupunyagi sa pagsisilbi sa iba at sa pagpapasaya sa kanilang mga kasamahan. Mas inuuna pa nila ang iba kaysa sa mga sarili nila. Ginagawa nila ang lahat ng mga ito para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at para makamit ang Kanyang Kaluguran.

•••

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~☆☆☆☆~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Para mai-download ang PDF file ng babasahing ito

at ang iba pang mga aklat na i sinalin sa

wikang Filipino tungkol sa Tawhīd at Jihād, atbp...

i-click lamang ang link sa baba:

AKLATAN NI KUYA AL-GHARĪB

o kaya ay pumunta sa:

http://aklatannikuyaghareeb. files.wordpress.com/

193 Ibn Al-Mubārak

Sa Ngalan Ni Allāh, Ang Pinaka-Mapagpala, Ang P inaka-Maawain

KABANATA 4

ANG KABUTIHAN NG RIBĀT 194 (ANG PAGBABANTAY) AT ANG KABUTIHAN

NG ISANG NAMATAY SA RIBĀT:


"...kung gayon patayin ang mga Mushrikūn saan man ninyo sila makita, at bihagin sila, at kubkubin sila, at pumuwesto at maghintay sa kanila sa lahat ng lugar ng pagtambang." 195


"O mga sumasampalatay, magtiyaga at magtiis (kaysa sa inyong mga kalaban) at Rābitū (bantayan ang inyong mga teritoryo sa pamamagitan ng pagtatalaga ng permanenteng hukbo sa mga lugar na maaari kayong atakehin ng mga kaaway), at matakot Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) nang sa gayon kayo ay magtagumpay." 196

Sinabi ni Al-Hasan na ang kahulugan ng "magtiyaga at magtiis" sa Ayah ay - na ang mga Muslim ay napag-utusan na talunin ang mga Kuffār sa pagtitiis at pagiging matatag hanggang sa humantong ang mga Kuffār sa pagsuko ng kanilang relihiyon.

Sinabi ni Ibn Jarīr: na sinasabi ni Muhammad bin Ka'ab Al-Quradhi tungkol sa Ayah na ito: Mag-Ribāt Fī Sabīlillāh hanggang sa siya (Kāfir) ay iwanan ang

194 (Ribāt: ito ay ang paghihimpil sa isang lupain na karatig lugar ng kaaway para sa layunin ng Jihād. Ang lupain ng Ribāt ay isang lupain na nasa ilalim ng panganib ng pag-atake ng mga kalaban ng Islām. Ang isang tao na nakahimpil sa Ribāt ay tinatawag na Murābit.)


196 Sūrah Āli-'Imrān 3:200

kanyang relihiyon para sa iyong relihiyon.

92. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang pagri-Ribāt sa loob ng isang araw Fī Sabīlillāh ay mas mainam pa sa mundo at sa lahat ng mga nilalaman nito." 197

93. Si Salman Al-Farisi ay nagsabi: Nagwika ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang pagri-Ribāt Fī Sabīlillāh sa loob ng isang araw ay mas mainam pa kaysa sa pag-aayuno sa mga araw ng isang buwan at pagsa-Salāh (pagdarasal) sa mga gabi nito. At kung siya ay mamatay, ang mga gantimpala ng mga dati niyang gawain ay magpapatuloy at ang kanyang mga panustos ay magpapatuloy at siya ay ligtas mula sa Fitnah ng mga Anghel sa (loob ng) libingan." 198

94. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Bawat isang patay na tao ay huminto na ang kanilang mga gawain, maliban sa mga Murābit Fī Sabīlillāh, dahil ang kanilang mga gawain ay patuloy na lalago hanggang sa Araw ng Paghuhukom, at sila ay ligtas sa mga Fitnah ng mga Anghel sa libingan." 199

Binanggit ni Al-Qurtubi: "Ito ay nangangahulugan na ang Ribāt ay nagbibigay ng pinakamalaking gantimpala sa lahat pagkaraan ng kamatayan. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kapag ang anak ni Adam ay namatay, ang kanyang mga gawain ay magwawakas maliban sa sadaqah na kanyang iiwan, kaalaman na pinakikinabangan, o isang matuwid na anak na mananalangin para sa kanya." 200 Ang Sadaqah, kaalaman, at ang matuwid na anak ay magwawakas isang araw. Magwawakas ito kapag ang sadaqah ay naubos na, kapag ang kaalaman ay iniwanan, at kapag ang anak ay namatay. Subali't ang gantimpala ng isang Murābit Fī Sabīlillāh ay magpapatuloy hanggang sa Araw ng Paghuhukom. Iyan ay dahil sa ang lahat ng mga mabubuting gawain ay hindi maisasabuhay maliban sa kung ang kaligtasan ay naibigay at iyan ay nagyayari sa pamamagitan ng mga Mujāhidīn na nakatalaga (sa Ribāt) at nagbabantay sa Ummah."

83. Tumayo si Uthman sa pulpito at nagsabi: "Narinig ko mula sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang isang Hadīth na hindi ko sinabi sa inyo noong mga nakaraan sapagkat nangamba ako na


198 Sahīh Muslim

199 Abū Dāwūd, Al-Hākim

200 Sahīh Muslim

maaaring lahat kayo ay lumisan ng Madinah. Narinig ko siya na nagsabi: "Ang pagri-Ribāt Fī Sabīlillāh sa loob ng isang araw ay mas mainam pa kaysa sa 1,000 araw sa kahit saan mang lugar. Kaya hayaang pumili ang bawat isa kung ano ang kanilang nais." 201

Ang Hadīth ni Uthman ay isang malinaw na ebidensiya na ang pagiging Murābit sa loob ng isang araw sa lupain ng digmaan ay mas mainam pa kaysa sa paggugol ng isang libong mga araw sa anomang lugar kasama na ang Makkah, Madinah, at Jerusalem. Iyan ang dahilan kung bakit hindi sinabi (agad) ni Uthman sa kanila ang Hadīth noong una. Dahil sa siya ay nag-alala na lahat sila ay iwanan siya.

Mayroong mga Sahabah at mga Tābi'īn na ang mga bilang ay tanging Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) lamang ang nakaaalam, na umalis ng Makkah at Madinah at nagtungo sa mga baybayin ng Ash-Shām para mag-Ribāt doon, hanggang sa sila ay napaslang bilang mga Shahīd o namatay sa natural na kamatayan.

95. Papaalis na ng Makkah si Al-Harith bin Hisham (kapatid ni Abū Jahal) para sa Jihād, kaya ang mga tao ng Makkah ay namighati sa kanya. Maraming mga tao ang sumunod sa kanya palabas ng Makkah hanggang sa marating niya ang Al-Badha' kasama ang mga tao sa paligid niya na umiiyak. Nang makita niya na pati siya ay umiiyak na rin at pagkaraan ay nagsabi: "O mga tao, hindi ko kayo iiwan dahil sa hindi ko kayo mahal. Ni hindi ko iiwan ang lugar na ito dahil sa mas pinili ko ang ibang lugar. Subali't ang bagay na ito ay nagsimula (Islām) at ang ilang mga tao ay umalis. Hindi sila kasama sa mga marangal sa atin. Pagkatapos tayo ay gumising, ngunit Sa Ngalan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) kung ang mga bundok ng Makkah ay maging ginto at gugulin natin Fī Sabīlillāh, hindi natin mahahabol sa pamamagitan ng isang araw ang mga araw nila. Ngayon, kung sila ay nanguna sa atin sa mundong ito, susubukan nating habulin sila sa Ākhirah (Kabilang Buhay). Ako ay maglalakbay tungo Kay Allah (Subhānahu wa Ta'Alā)."

Nagtungo siya sa Ash-Sham. Pagkaraan siya ay napaslang bilang isang Shahīd sa digmaan sa Al-Yarmuk. 202

Si Shaykh Ibn Taymiyyah ay nagsabi, na ito ay Ijma' (napagkaisahan) ng lahat ng mga iskolar na - mas mainam para sa isang tao ang gumugol ng panahon sa Ribāt Fī Sabīlillāh kaysa sa manatili sa Makkah, Madinah, o sa Jerusalem.

Ipinarating ni Ibn Al-Mundhīr na si Imām Ahmad ay tinanong: Anong mas k201 Musannaf Ibn Abī Shaybah, At-Tirmidhī, An-Nasā'ī

202 Ibn Al-Mubārak

amahal-mahal sa iyo: Ang pananatili sa Makkah o ang mag-Ribāt Fī Sabīlillāh? Sabi niya: "Ang Pagri-Ribāt ay mas kamahal-mahal sa akin." Sinabi ni rin ni Imām Ahmad: "Walang kapantay sa aming pananaw, ang pakikipaglaban at ang pagri-Ribāt Fī Sabīlillāh."

Isang lalaki ang nagtanong kay Imām Mālik: Ano ang mas pipiliin mo: 'ang manatili ako sa Madinah o sa Alexandria?' Sabi niya (Imām Mālik): "Manatili ka sa Alexandria ." 203

Gayon din, na ang Salāt sa Ribāt ay nadodoble (ang gantimpala). Ganun din ang Sawm (pag-aayuno), Dhikhr, pagbabasa ng Qur'ān, at ang paggugol ng kayamanan Fī Sabīlillāh.

96. Sinabi ni Uthman (radhiyallāhu 'anhu): "Inutusan tayo Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na maging mga Muslim at siya nating ginawa. Kaya tayo ang mga Muslim. Pagkaraan ay inutusan Niya (Subhānahu wa Ta'Alā) tayo na magsagawa ng Hijrah, kaya tayo - ang mamamayan ng Makkah, ang mga Muhājirīn. Pagkaraan ay sinabi Niya (Subhānahu wa Ta'Alā) na tayo ay makipaglaban sa Jihād, at ginawa ninyo iyon. Kaya kayo, mga mamamayan ng Ash-Shām, ay ang mga Mujāhidīn. Gugulin ninyo ang inyong mga salapi sa inyong mga sarili at sa inyong pamilya at sa mga nangangailangan sa paligid ninyo. Sapagkat kung kayo sa lalabas ng may isang dirham at bumili ng ilang karne sa pamamagitan nito at kinain ninyo ito at ng inyong pamilya - kayo ay magagantimpalaan na katulad ng paggugol ng 700 dirham!" 204

Ang paggugol sa Ash-Shām ay nadodoble kung ito ay sa panahon ng pamumuno ni Uthman (radhiyallāhu 'anhu) dahil sa ang buong Ash-Sham noon ay lupain ng Ribāt. Inaasahan noon na mga kaaway ay maaaring lumapag sa alinmang bahagi nito. Subali't alamin na ito ay tumutukoy lamang sa mga hangganan nito na kung saan ay delikado sa mga pag-atake ng mga kalaban.

97. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Mayroon mga tao mula sa aking Ummah na mangangalaga sa mga hangganan. Kanilang tutuparin ang kanilang tungkulin, subali't hindi maibibigay sa kanila kung ano ang para sa kanila. Sila ay mula sa akin at ako ay mula sa kanila." 205

203 [Ang Alexandria ay dating lugar ng Ribāt dahil sa ang mga Romano ay umaatake mula sa karagatan]

204 "Ang Kasaysayan Sa Lungsod Ng Damascus"

205 Ibn Al-Mubārak (Katanggap-tanggap)

98. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyallāhu 'anhu): Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Kasama sa mga mainam na mga pangkabuhayan ng mga tao ay ang tulad ng isang lalaking humahawak ng renda ng kanyang kabayo Fī Sabīlillāh, tumatalon sa likuran nito sa tuwing siya ay nakaririnig ng panawagan (sa Jihād). Siya ay nagmamadali sa paghahanap ng pagpatay o ang mapatay. At ang isang tao na nasa taluktok ng isang bundok o sa pinakababa ng isang malalim na lambak, na nagsasagawa ng pagdarasal, nagbibigay ng Zakāt, at sumasamba sa kanyang Panginoon hanggang sa dalawin siya ng kamatayan. Walang makita ang mga tao sa kanya kundi puro kabutihan." 206

99. Dalawang lalaki ang nagtungo sa Sahabi na si 'Abdullāh bin Al-Harith bin Jaz'I Al-Zabīdi. Pinatuloy niya ang mga ito at iniabot ang unan na kanyang inuupuan. Sabi nila: "Hindi kami naparito para dito, ngunit pumunta kami dito para magsabi ka sa amin ng bagay na mapapakinabangan namin (isang Hadīth). Wika niya: "Sinoman ang hindi pakitunguhan ng may kabutihan ang kanyang panauhin ay hindi mula kay Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at Ibrāhīm ('alayhis-Salaam). Pinagpala siya na ginugugol ang kanyang gabi sa paghawak sa renda ng kanyang kabayo Fī Sabīlillāh, na may isang tuyong tinapay at tubig bilang kanyang almusal. At kasawian sa mga yaong pinapakain na katulad ng mga baka, na nagsasabi: "Tagapaglingkod! Kunin mo ito at kunin mo iyan, lahat ng iyan" at hindi man lang nila naaalala Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)." 207

Ang Haba ng Panahon ng Pagri- Ribāt:

Tinanong si Imām Ahmad: Mayroon bang anomang haba ng panahon para sa pagri-Ribāt? Sabi niya: "40 araw".

100. Si Abū Hurayrah (radhiyallāhu 'anhu) ay nagsabi: "Ang makapag-Ribāt ako sa loob ng isang gabi malapit sa dagat at pinoproteksiyonan ang mga Muslim sa aking likuran - ay mas mainam pa kaysa sa paggugol sa Laylatu'l-Qadr sa Masjid ng Ka'bah o sa Masjid ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). At ang paggugol ng 3 araw sa Ribāt ay kapantay ng isang buong taon, at ang pinaka-kumpletong haba ng

206 Sahīh Muslim

207 Ibn Al-Mubārak

panahon ng Ribāt ay 40 araw." 208

101. Isang lalaki mula sa Al-Ansār ang nagtungo kay 'Umar (radhiyallāhu 'anhu). Tinanong siya ni 'Umar: "Saan ka galing?" Sabi niya: "Galing ako sa Ribāt". Sabi ni 'Umar: "Gaano katagal?" Sabi niya: "30 araw". Sabi ni 'Umar: "Kinumpleto mo dapat ng 40." 209

102. Sinabi ni Abū Hurayrah (radhiyallāhu 'anhu): "Kung kayo ay gumugol ng 3 araw sa Ribāt, kung gayon hayaang sumamba ang mga sumasamba hangga't gusto nila." 210 211

Ang ipinag-utos na Ribāt ay para sa isang tao na ihimpil ang kanyang sarili sa isang lupaing walang lakas na kung saan ang kaaway ay inaasahang aatake (ang salitang Ribāt ay mula sa salitang rabat na 'upang itali'). Ginagawa iyan ng isang Murābit sa layunin ng pakikipaglaban sa kaaway o pagbabantay sa lupain (ng Islām) o kahit bilang pagpapataas sa bilang ng mga Muslim sa lupain. Kung gaano kadelikado ang lupain ay nagiging mas malaki ang gantimpala, ito man ay sa may baybayin o hindi.

Hindi itinuturing ni Imām Mālik ang Ribāt sa Jeddah bilang Ribāt sapagkat isang beses lamang itong inatake ng mga kaaway. Tinanong din si Imām Mālik sa kanyang opinyon sa mga yaong namumuhay sa lupain ng Ribāt kasama ang kanilang mga pamilya. Sabi niya, hindi sila maituturing na mga Murābiteen. Dahil ang isang Murābit ay yaong lumisan sa kanyang tahanan ng may intensiyon ng Ribāt sa lupain ng panganib.

Lumilitaw sa akin (ie. Ibnu Nuhās) na yaong mga namumuhay sa mga lugar ng Ribāt at ang tanging niyah (intensiyon) ng pananatili doon ay Jihād o ang pagbabantay sa lupain (ng Islām), at ang taong ito ay may kakayanan na gumalaw patungo sa ibang lugar ng walang hirap, ang opinyon ko ay - na ang gayong tao ay isang Murābit at magagantimpalaan ng naaayon kahit pa siya ay sinamahan ng kanyang pamilya. Ang mga Sahabah (radhiyallāhu 'anhum) at mga Tābi'een ay namuhay dati sa lupain ng Ribāt na kasama ang kanilang mga pamilya na ang layunin ay Ribāt.

Marahil ang ibig sabihin ni Imām Mālik ay yaong mga ipinanganak sa lupain ng Ribāt at lumaki at namuhay doon, sapagkat iyon ang kanilang lupang

208 Abdur-Razzaq

209 Abdur-Razzaq

210 Ibn Abī Shaybah (Sahīh)

211 [Ibig sabihin, kung kayo ay gugugol ng 3 araw sa Ribāt, walang sumasamba na makahahabol sa inyo anoman ang kanilang gawin at gaano man iyon katagal nilang gawin!]

kinalakhan at lugar na kung saan namumuhay ang kanilang mga pamilya at hindi sila naroon sa layunin ng Ribāt. Ito rin ang opinyon ni Ibn Atiyyah. Sinabi niya na: "Ang mga yaong namumuhay sa lupain ng Ribāt dahil sa ito ang kanilang lupang-tinubuan ay itinuturing na mga tagapangalaga ng lupain subali't hindi mga Murābitīn."

Kaya ang mga yaong namumuhay sa lupain ng Ribāt para sa layunin na wala sa ibang lugar, o dahil sa nagpumilit ang kanyang pamilya na manirahan doon, o dahil sa layunin ng pagtatrabaho - ay hindi isang Murābit. Ganun din, kung ang isang tao ay nasa lugar ng Ribāt at ang panganib ng mga kaaway ay humupa na (wala na) at gayon pa man ang taong ito ay nagpatuloy pa rin na mamuhay sa lugar na iyon, iyan ay isang pagpapakita na ang layunin ng gayong tao ay hindi na Jihād at samakatuwid, ang taong iyon ay hindi karapat-dapat bilang Murābit.

Ngayon, kung mayroong tao na namumuhay sa lupain ng Ribāt na ang kanyang intensiyon ay - sa tuwing aatake ang kaaway siya ay tatakbo palayo, samakatuwid ang gayong tao ay namumuhay sa kalagayan ng pagkakasala. Sapagkat sa oras na lumusob ang kaaway, nagiging malaking kasalanan ang tumakbo palayo. Kaya ang gayong tao ay mainam na umalis na lang mula sa lupain ng Ribāt, sapagkat siya ay nag-iipon ng kasalanan sa lahat ng oras dahil sa ganung intensiyon.

Ang Kabutihan ng Pagri-Ribāt Fī Sabīlillāh:

Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyallāhu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Hayaan ang alipin ng Dinar at Dirham, ng Halaga at Khamisa ay magpuksa dahil siya ay nalulugod kapag ang mga ito ay naibigay sa kanya, at kung hindi, siya ay dismayado. Hayaan ang gayong tao ay mapuksa at manumbalik sa dati, at kung siya ay natusok ng tinik, huwag siyang hayaang makakita ng sinoman na magtatanggal nito sa kanya. Paraiso (Jannah) ang para sa kanya na humahawak sa renda ng kanyang kabayo para mag-Jihād Fī Sabīlillāh, na ang kanyang buhok ay buhaghag, at ang mga paa ay puno ng alikabok: kapag siya ay itinalaga sa pagbabantay, siya ay ganap na nalulugod sa kanyang pwesto ng pagbabantay, at kung siya ay naitalaga sa may likuran, tinatanggap niya ang kanyang pwesto ng may kaluguran; (siya ay napaka-simple at hindi kilala, na) kung siya ay hihingi ng pahintulot siya ay hindi papahintulutan, at kung siya ay mamamagitan, ang kanyang pamamagitan ay hindi tinatanggap." 212


103. Si 'Abdullāh bin Amr ay nagsalaysay: Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Dalawang mga mata ang hindi madadampian ng Apoy ng Impiyerno: Ang mata na umiiyak dahil sa takot Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at ang mata na gumugol ng gabi sa pagri-Ribāt Fī Sabīlillāh." 213

104. Isinalaysay ni Abū Rayhānah: Kasama kami ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa isang Ghazwah (ekspedisyon). Sa kasagsagan ng aming paglalakbay ay napadaan kami sa isang mataas na lugar at ginugol namin ang aming gabi sa lugar na iyon. Ang panahon ay napakalamig kaya nakita ko ang ilang mga tao na naghuhukay ng butas para sa kanilang mga sarili sa lupa. Gagapang sila sa mga ito at tatakpan ang kanilang mga sarili ng kanilang pananggalang para proteksiyonan sila mula sa lamig ng panahon. Nang makita iyon ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) siya ay nagsabi: "Sino ang ating magiging tagapag-bantay ngayong gabi at siya ay aking ipananalangin?" Isang Ansaree ang humakbang palapit at nagsabi: "Ako, O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)". Sinabi sa kanya ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na lumapit pa sa kanya at pagkatapos ay tinanong niya ang pangalan nito. Pagkaraang sumagot ang lalaki, gumawa ng napakahabang panalangin ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) para sa kanya. Nang aking marinig ang panalangin ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ako ay nagpunta sa kanya at sinabing pwede rin akong maging bantay. Sinabi sa akin ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na lumapit pa sa kanya at tinanong ako kung sino ako. Sabi ko, "Ako si Abū Rayhānah". Pagkaraan ay gumawa siya ng panalangin para sa akin at ito ay mas maikli kaysa sa nauna. Pagkatapos ay kanyang (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sinabi: "Pinagbawalan ang Apoy ng Impiyerno mula sa mata na umiiyak dahil sa takot Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At pinagbawalan ang Apoy ng Impiyerno mula sa mata na gising sa pagri-Ribāt Fī Sabīlillāh." 214

105. Isinalaysay ni Makhūl: "Sinoman ang gugulin ang gabi sa pagri-Ribāt Fī Sabīlillāh hanggang sa umaga ay malalaglag mula sa kanya ang lahat ng kanyang mga kasalanan." 215

106. Sinabi ni Sahl bin Al-Hanthalyah, sila ay kasama ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa Araw mg Hunayn. Naglakad kami ng buong maghapon. Isang kabalyero ang nagtungo sa Rasūlullāh (

213 At-Tirmidhī

214 Ahmad, Al-Musannaf, An-Nasā'ī, Al-Hākim

215 Al-Musannaf Ibn Abī Shaybah

SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi: "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) nauna na ako sa inyo hanggang sa marating ko ang bundok na iyon, at natagpuan ko ang lahat ng mga Hawazin kasama ang kanilang mga kababaihan, mga kamelyo at mga tupa na nagtitipon sa Hunayn. Ngumiti ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi: "Bukas, ang mga iyon ay Ghanima para sa mga Muslim, inshaa Allāh!" Pagkaraan siya ay nagsabi: "Sino ang magiging bantay natin ngayong gabi?" Lumapit si Anas bin Marthad Al-Ghanawi at nagsabi: "Ako, O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)." Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kung gayon sumakay ka". Kaya siya ay sumakay sa kanyang kabayo at nagpunta sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Humarap ka sa lambak na ito hanggang sa marating mo ang tuktok nito at huwag mong hayaang matambangan kami mula sa iyong direksiyon." Nang magsagawa kami ng aming pang-umagang mga pagdarasal, ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Nakita ba ninyo ang inyong kabalyero?" Sabi nila, hindi namin nakita. Panay ang tingin ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa lambak sa kanyang Salah. Nang matapos niya ang kanyang Salah, wika niya: "Magdiwang! Narito na ang inyong kabalyero!" Nagpatuloy kami sa pagtingin sa mga puno sa may lambak hanggang sa lumitaw ang kabalyero at siya ay dumating at tumayo sa harapan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Sabi niya: "Nagtungo ako hanggang sa marating ko ang tuktok ng lambak, kung saan sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na manatili ako, hanggang umaga at wala akong nakitang sinoman." Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Iniwanan mo ba ang iyong pwesto?" Sabi niya: "Hindi, maliban para magdasal o tumugon sa tawag ng kalikasan." Nagwika ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ginarantiyahan mo na ang iyong sarili ng Jannah at wala ng kapinsalaan sa iyo kahit pa hindi ka na gumawa ng anomang kabutihan pagkatapos ng araw na ito!" 216

107. Isinalaysay ni Ibn 'Umar: Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Hindi ba dapat na sabihin ko sa inyo ang tungkol sa isang gabi na mas mainam pa sa Laylatu'l-Qadr (ang Gabi ng Kapangyarihan o Dakilang Gabi, sa Buwan ng Ramadhān)? Ang Murābit na nagri-Ribāt sa isang lupain ng takot (panganib) na hindi niya alam kung siya ba ay makababalik pa sa kanyang pamilya o hi

216 Abū Dāwūd, Musnad Abū Uwanah, Al-Hākim (pinatunayan ito at sinang-ayunan ni Adh-Dhahābi)

ndi na." 217

•••

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~©~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


at ang iba pang mga aklat na isinalin sa





http://aklatannikuyagharee b.files.wordpress.com/

217 Al-Musannaf, As-Sunnan Al-Kubra ni Al-Bayhaqi, Al-Hākim (Sahīh at sinang-ayunan ni Adh-Dhahābi)


KABANATA 5

ANG PAGBABATAS AT MGA KABUTIHAN NG TARGET SHOOTING(Pagsasanay sa Pagtudla)

Ang Mga Kabutihan ng Target Shooting 218


"At maghanda kayo laban sa kanila ng lahat ng lakas na inyong makakayanan..." 219

108. Isinalaysay ni Uqbah bin Āmir: Narinig ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa pulpito: "At maghanda laban sa kanila ng lahat ng lakas na inyong makakayanan" at ang lakas ay nasa (kakayahan) sa pagtudla (ie. pag-target), ang lakas ay nasa (kakayahan) sa pagtudla, ang lakas ay nasa (kakayahan) sa pagtudla." 220

109. Sinabi ni Khālid bin Zayd, ako ay magaling dati sa pagpana at si Uqbah ay sumasama sa akin sa pagsasanay sa pagtudla. Isang araw ay nag-atubili akong lumabas (para magsanay), kaya sinabi niya sa akin: "O Khālid, hayaan mong sabihin ko sa'yo kung ano ang narinig kong sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Sabi niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Papapasukin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang tatlong tao ng dahil sa isang palaso. (1) Ang gumawa nito, ginawa niya ito ng may magandang intensiyon, (2) ang gumamit at tumudla nito, at (3) ang nag-abot sa tagapag-pana. Kaya lumabas at magsanay sa pagpana at sa pagsakay sa kabayo. At mas gusto ko na magsanay kayo sa pagpana. Ang libangan ay angkop lamang sa tatlong uri: Sanayin ang inyong kabayo, pakikipaglaro sa inyong

218 [ Tala ng Tagapagsalin: [Ito ay maaaring tumukoy sa lahat ng mga makabagong uri ng mga sandata]


220 Sahīh Muslim

mga asawa, at pagpana. At sinoman ang natuto ng pagpana at pagkatapos ay iniwan niya ito - ay tumanggi sa biyaya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)." 221

110. Sinabi ni Salāmah bin Al-Akwa: Napadaan ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa mga batang naglalaro ng larong pagpana. Sabi niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Tumudla (kayo) mga anak ni Ishmā'īl, ang inyong ama ay isang dakilang mamamana. Tumudla at ako ay sasama kay pulan at pulan" at sumali siya sa isa sa mga koponan. Pagkaraan ay nagsabi ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Bakit kayo huminto?" Sabi nila: "Papaano namin magagawa 'yun samantalang ikaw ay kasama nila?" Sabi niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Magpatuloy kayo at tumudla, ako ay kasama ninyong lahat." 222

111. Sinabi ni Uqbah: Narinig ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsabi: "Masasakop ninyo ang maraming mga kalupaan at kayo ay (magiging) ligtas at matiwasay. Kapag 'yan ay nangyari, huwag ninyong kaliligtaan ang paglalaro (ie. pagsasanay) ng inyong mga pana.". 223 224

112. Sinabi ni Ata' bin Rabah: Nakita ko sina Jābir bin 'Abdullāh at Jābir bin 'Umayr Al-Ansāri na tumutudla habang ang isa sa kanila ay nainip at umupo. Sinabi ng isa sa kanya: Narinig ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsabi: "Lahat ng bagay na hindi sa pag-aalaala Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay walang kabuluhan maliban sa apat na bagay: (1) Ang paglalakad sa pagitan ng iyong mga target, pagsasanay ng iyong kabayo, pakikipaglaro sa iyong asawa, at pagsasanay lumangoy." 225

Binanggit ng mga iskolar na, ito ay ipinapayo na magsanay sa pagtudla sa pagitan ng dalawang target sa magkasalungat na dako. Kaya ikaw ay nakatayo malapit sa isa at tudlain ang isa pa, at pagkaraan ay lumakad patungo sa isa pa, pulutin ang mga palaso at pagkatapos ay tudlain ang naunang isa.

221 Al-Musannaf, Musnad Abī Awnah, Abū Dāwūd, Al-Hākim (sinang-ayunan ni Adh-Dhābi)


223 Sahīh Muslim

224 (Tala ng Tagapagsalin: [Sa madaling salita kahit pa ang mga Muslim ay ligtas na mula sa digmaan,

hindi pa rin dapat nila iwanan ang pagsasanay-militar)

225 An-Nasā'ī, At-Tabārani

Ang may akda ng Al-Mughni (Ibn Qudamah Al-Maqdisī) ay nagsabi na - ito ay Sunnah na tumudla sa dalawang magkaharap na magkasalungat (na dako) na mga target dahil sa ganito magsanay ang mga Sahabah. Ito ay naiulat na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Sa pagitan ng dalawang target ay isang hardin ng Paraiso (Jannah)."

113. Sinabi ni Abū Uthman Al-Nahdi: Nakatanggap kami ng sulat mula kay 'Umar nang kami ay kasama ni Utbah bin Farqad sa Azerbaijan. Wika niya: "...Manamit ng damit ng inyong amang si Ismā'īl at mag-ingat sa karangyaan at sa mga damit ng mga kuffār. Maging magaspang, maging magaslaw at maging handa lagi. Minsan maglakad ng nakapaa, at tumalon sa likuran ng mga kabayo sa halip na akyatin ang mga ito. Tudlain ang mga target, at maglakad sa pagitan nila." 226

114. Si Amr bin Absah ay nagsabi, kami ay naglalatag ng paglusob sa Al-Ta'if at narinig ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsabi: "Sinoman ang tumudla ng isang palaso Fī Sabīlillāh ay magagantinpalaan na katulad ng isang nagpalaya ng isang alipin." Sabi ni Amr, ako ay tumudla ng 16 na palaso nang araw na iyon. 227

115. Si Ka'ab bin Murrah ay nagsabi: Narinig ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang nakaparating ng kanyang palaso sa isang target mula sa mga kaaway, itataas siya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng isang antas sa Jannah (Paraiso)" Si Abdullāh bin Al-Naham ay nagsabi: "At ano katulad ng isang antas?" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Huwag ninyong isipin na ang isang antas ay katulad ng pintuan ng inyong mga ina. Ang distansiya sa pagitan ng dalawang antas ay 100 taon." 228

116. Sinabi ni Amr bin Absah: Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Sinoman ang tumudla ng palaso, ito man ay umabot sa kalaban o hindi -- ay magiging katulad ng isang nagpalaya ng isang aliping Muslim, at iyon din ang magpapalaya sa kanya sa Apoy na Impiyerno." 229

117. Isinalaysay ni Abū Umamah: Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Sinoman ang nagpatubo ng puting buhok sa Islām, ito ay magiging liwanag para sa kanya sa Araw ng Paghuhukom,

226 Al-Sunnan Al-Kubra ni Al-Bayhaqi: katanggap-tanggap na isnād.

227 An-Nasā'ī, Al-Hākim, At-Tirmidhī, Abū Dāwūd

228 Al-Mujtaba (Sahīh ayon sa panuntunan ni Imām Muslim)

229 An-Nasā'ī, Sahīh Isnād

at sinoman ang tumudla ng palaso Fī Sabīlillāh, tumama man siya o hindi, ay katulad ng isang nagpalaya ng isang alipin mula sa mga angkan ni Ismā'īl." 230

118. Isinalaysay ni Utbah bin Abdus-Sulāmi: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanyang mga kasamahan: "Magsitayo kayo at makipaglaban!" Kaya ang isang lalaki ay tumayo at tumudla ng isang palaso. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang lalaking ito ay nagarantiyahan ng Paraiso." 231

Sa nagdaang Hadīth ni Amr bin Absah, ito ay ebidensiya na ang pagtudla ng isang palaso sa Landas Ni Allāh (Fī Sabīlillāh) ay nagliligtas sa tao mula sa Apoy ng Impiyerno at WAllāhu A'lām.

119. Isinalaysay ni Ibrāhīm At-Tamimi mula sa kanyang ama na nagsabi: "Nakita ko si Hudhayfah sa Madā'in na tumatakbo sa pagitan ng kanyang dalawang target ng walang (damit) pantaas." 232 233

120. Sinabi ni Mujāhid: "Nakita ko sa 'Abdullāh bin 'Umar na tumatakbo sa pagitan ng dalawang target at siya ay nagsasabi na - 'Papaano ko iyon makakamtan! Papaano ko iyon makakamtan!' 234

"Papaano ko iyon makakamtan" - ito ay tumutukoy sa Shahādah (pagiging Martir) dahil sa iyon ang kanilang hangarin. Bagama't maaari ding ito ay tumutukoy sa mga target.

Ito ay nagpapakita sa inyo sa atensiyon na ibinibigay ng mga Sahabah sa pagsasanay sa pagtudla. Kanilang isinasagaw ang pagsasanay sa pagtudla at sila napaka-aktibo dito, na kung saan isa sa kanila ay hindi na maglalakad sa pagitan ng dalawang target, ngunit tatakbo para sanayin ang kanilang mga sarili. Ito ang kanilang pagsasanay at sila ang mga araw at mga bituin ng patbubay, at ang mga hari ng mundong ito at sa kabilang buhay. Ang kanilang mga nagawa ay ang pinakamahusay sa lahat ng mga gawain. Sapat na ang sinabi Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) tungkol sa kanila:

"Si Muhammad ay ang Sugo Ni Allāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam); at

230 At-Tabarānī

231 Imām Ahmad

232 Sa'īd bin Mansūr (Sahīh)

233 (Tala ng Tagapagsalin: [Si Hudhayfah ay tumatakbo sa halip na maglakad sa pagitan ng dalawang t

arget at hindi siya nagsusuot ng pantaas na damit bilang pagsasanay sa kahirapan.]

234 Sa'īd bin Mansūr (Sahīh)

yaong kanyang mga kasamahan ay masidhi sa mga Kuffār, (at) maawain sa bawat isa sa kanila. Makikita mo silang nagru-Rukoo' (yumuyukod) at nagsu-Sujood (nagpapatirapa), hinahangad ang gantimpala mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ang Kanyang Kaluguran. Ang kanilang tanda ay nasa sa kanilang mga mukha mula sa mga bakas ng pagpapatirapa (Sujūd)." 235

Samakatuwid, nararapat na iwanan ang nagsasanay ng pagtudla ang pormalidad habang nagsasanay at nararapat maging mahinahon sa lahat ng oras sa kanilang mga kapatid kapag nag-eensayo o nagsasanay. Ang intensiyon ay nararapat na para lamang Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa paghahangad ng Kanyang Gantimpala, at nararapat na maunawaan na ang kanilang ginagawa ay isa sa pinaka-dakilang gawaing pagsamba at hindi lamang isang uri ng paglilibang o paligsahan. Nararapat silang magpasalamat Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa pagbibigay sa kanila ng kalusugan at lakas para makapagsanay at nararapat na purihin Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa paggawa dito na (maging) kamahal-mahal sa kanila. Ipinahihintulot ang magtawanan at maglaro kasama ng inyong mga kapatid habang nagsasanay, sa katotohanan, ito ay ipinapayo dahil gagawin nitong kamahal-mahal sa inyo ang pagsasanay sa pagtudla. Sinabi ni Bilāl bin Sa'ad: "Nakakita na ako ng mga kalalakihang tumatakbo sa pagitan ng kanilang mga target at nagbibiruan sa bawat isa, subali't pagsapit ng gabi sila ay nagiging mga monghe". Si Bilāl ay isa sa kanila. Siya ay isa sa mga dakilang iskolar ng mga Tābi'īn at isa sa kanilang mga palasamba. Siya ay isa sa mga yaong nagdarasal ng isang libong Rak'āt sa isang gabi. 236

Sinabi ni Shamsud-Dīn bin Al-Jawziyyah sa kanyang aklat na "Pagka-Kabalyero", na sinabi ni Shaykh Ibn Taymiyyah: "Ito ay naisalaysay na ang ilang kalalakihan ay nagsasanay ng pagtudla nang sinabi sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Oras na para sa mga Salāt". Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sila ay nasa pagdarasal na." Kaya itinuturing niya na ang kanilang pagsasanay sa pagtudla ay kapantay sa pagdarasal." 237

235 Sūrah Al-Fath 48:29

236 Paalala: Ito ay kakatwa, at imposible at malamang na hindi Sahīh, gayun pa man, ang katotohan ay - pinapagod nila ang kanilang mga sarili sa pagsasagawa ng Qiyāmu'l-Layl.

237 (Paalala: Ito ay nagpapakita lamang kung gaano kataas ang antas ng pagsasanay nito, hindi ibig sabihin na kapantay ito ng pagsa-Salāh o kaya ay kapalit nito.)

Mga Pagbabatas sa Pustahan sa Karera at sa Pagtudla : 238

Nang makita ko ang ilan na nagsasabuhay ng karera ng kabayo at ng target-shooting (pagsasanay sa pagtudla) ay sangkot sa usaping pinansiyal na hindi angkop sa pananaw ng Shari'ah, nagpasya akong magsulat ng maikling kabanata tungkol sa mga pagbabatas na sumasakop sa karera at target-shooting. Ang unang-unang iskolar namin na nagsulat ng isang buong aklat tungkol sa paksa ay si Imām Ash-Shāfi'ī at iyan ang dahilan kung bakit ang mga tao sa aming Madhhab ang pinaka-detalyado sa nasabing paksa. Pagkatapos ay ang mga tagasunod ni Imām Ahmad, dahil siya ay isa sa mga naging estudyante ni Imām Ash-Shāfi'ī at tagasunod ng kanyang Sunnah sa usaping iyan.

¤ Ang Karera:

Ito ay ang 'Ijmā' ng mga Iskolar ng Ummah - na ang mga paligsahan sa karera ng kabayo at target-shooting ay hindi lamang ipinahihintulot kundi ang mga ito ay Sunnah at ang taong sumasali sa mga ito ay gagantimpalaan hangga't ang intensiyon ay bilang paghahanda sa Jihād.

¤ Mga Pagbabatas sa Pustahan sa Karera ng Kabayo:

1. Ang Karera ay dapat na lalahukan ng hayop na maaaring gamitin sa Jihād katulad ng kabayo o ng kamelyo tulad ng 'Ijmā' ng mga Iskolar, at sa mga mola, mga asno at mga elepante ayon sa aming Madhhab (ie. Shāfi'ī).

2. Ang pagkakaroon ng malinaw lugar na pagmumulan at lugar ng pagtatapos. Kung wala, ang karera ay balewala.

3. Ang kabuang halaga ng salapi o kaya ay karamihan sa halagang ito ay mapupunta sa mananalo.

4. Kung ang dalawang nangangarera ay nag-ambag ng salapi, kailangang mayroong pangatlong tao kasama nila. Kukunin ng pangatlong taong ito ang lahat ng salapi kung siya ang manalo, subali't kung sila ang manalo wala siyang ibibigay sa kanila. Ang manalo sa dalawa ang siyang kukuha ng salapi na pareho nilang ini-ambag.

238 [Tala ng Tagapagsalin: (Kahit na ang mga pagbabatas tungkol sa pagsakay sa kabayo o pangangabayo at sa karera ng kamelyo ay walang kaugnayan sa mga mambabasa, babanggitin ko sila dito sa layunin ng maipakita sa mga mambabasa ang at ensiyon na ibinibigay ng ating mga ninuno sa Jih ād na kung saan kahit na sa kanilang paligsahan ay nakatuon pa rin patungo sa layuning iyan (ie. Jihād). Ang pagkamasalimuot ng m ga pagbabatas at ang kanilang maliwanag na mga detalye ay mga saksi sa katotoha nang iyan. Ang saling materyal ay pinaikli.)

5. Kinakailangan na mayroong posibilidad na ang isa sa mga mangangarera ay maaaring manalo. 239

6. Ang pagkakakilanlan at kasunduan sa partikular na mga kabayo (o mga kamelyo) na sasali bago ang karera.

7. Ang pagkakakilanlan at kasunduan sa mga mangangarera bago ang karera.

8. Ang distansiya ng karera ay kinakailangang kayang tapusin. Sinabi ni 'Abdullāh bin 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhumā); Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay mayroong mga kabayo na sinanay para sa karera mula sa Hafiyah patungong Thāniyat Al-Wada. Samantalang mayroon (din) siyang mga di-sinanay na mga kabayo na kumakarera mula sa Thaniyat Al-Wada patungo sa Masjid ng Bani Zuraiq. (Ang pagsasanay sa mga kabayong pangkarera sa panahong iyon ay sinasamahan, kasama ng iba pang mga bagay, ang unti-unting pagbabawas ng kanilang karaniwang pagkain upang sila ay maging balingkinitan at maging mas may kakayahan sa pagtakbo.) Sinabi ni Sufya na ang distansiya sa pagitan ng Hafiyah patungong Thāniyat Al-Wada ay 5 hanggang 6 na milya at ang distansiya sa pagitan ng Thāniyat Al-Wada patungong Masjid ng Bani Zuraiq ay isang milya.

9. Ang kasunduan sa halaga ng ipinustang salapi.

10.Ang pag-iwas sa mga kondisyon na magbabalewala sa kontrata.

Ang mga Pagbabatas sa Target Shooting:

1) Ang pagkakaroon ng ikatlong tao kung ang parehong mamamana ay nag-ambag sa salapi.

2) Ang pagkakahalintulad ng mga kagamitan. Halimbawa, hindi pinahihintulutan ang isang grupo na gumamit ng pana at palaso samantalang ang isa naman gagamit ng sibat.

3) Dapat ang target ay hindi kinakailangan na imposibleng patamaan ngunit hindi rin madali, subali't posibleng patamaan.

4) Lahat ng mga sumusunod ay nararapat na matukoy bago ang kompetisyon: Ang halaga ng salapi na iaambag sa pustahan, ang bilang

239 (Tala ng Tagapagsalin: [Ibig sabihin, hindi imposible para sa isa sa kanila ang manalo dahil sa isang katalunan, kung hindi ang ka rera ay itinuturing n a hindi makatarungan at nawawalan ng saysay mula sa punto- de-vista (pananaw) ng Sharī'ah]

ng pagtudla, ang distansiya na kug saan magsisimulang tumudla, at ang pagkakaayos sa kung saan tutudla ang mga kasali.

5) Ang detalye ng dalawang magpapaligsahan bago magsimula ang paligsahan.

6) Ang panimulang posisyon ay dapat na tukoy at dapat na ito ay magkapantay para sa kanila.

Ang Babala Laban sa Sinomang Nag-aral ng Pagtudla at Pagkatapos ay Iniwanan Ito:

Sinabi ni Faqīm Al-Lakhmi kay Uqbah Bin Amīr: "Ikaw ay tumatakbo sa pagitan ng dalawang target na ito at ikaw ay nasa ganitong edad!" Sinabi ni Uqbah: "Kung hindi dahil sa ilang mga salitang narinig ko mula sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), hindi ko mararating ang bagay na ito". Ang nagsalaysay ay nagtanong kung anong mga salita iyon, wika niya: "Sinoman ang natuto ng target-shooting (ie. Pagtudla) at pagkatapos ay iniwan ito ay hindi isa sa atin" -- o kanyang sinabi, "ay nakagawa ng kasalanan." 240

Ang Kahalagahan ng mga Espada:


"...At ipadala sa kanila ang kanilang mga armas..." 241


"At maghanda laban sa kanila ng lahat ng lakas na inyong makakayanan..." 242

121. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ako ay ipinadala bago dumating ang Huling Oras ng may espada hanggang sa - Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay masamba ng walang katambal, at ang aking panustos ay nasa ilalim ng anino ng aking sibat, at kahihiyan ang kahahantungan ng sinomang sumalungat sa akin, at sinoman ang gumaya sa mga

240 Sahīh Muslim


242 SūrahAl-Anfāl 8:60

isang Qawm (mga tao) ay isa sa kanila." 243

(Sinabi ni) Ibn Al-Qayyim: Binanggit ni Imām Ahmad na ang pagsasanay ng inyong sibat sa lugar na kung saan kailangan ang Jihād ay mas malaki ang gantimpala kaysa sa boluntaryong Salāh.

122. Isinalaysay ni 'Abdullāh bin Abī Awfa, na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay naghihintay sa kalaban para umatake, subali't nang ang araw ay papalubog na, kanyang sinabi: "Huwag ninyong naisin na makatagpo ang kaaway, ngunit kapag nagawa ninyo - maging matatag, at isipin na ang Paraiso (Jannah) ay nasa ilalim ng anino ng mga espada." 244

123. Sinabi ni Abū Bakr bin Abī Mūsā, narinig ko ang aking ama na nagsabi: "Ang Paraiso (Jannah) ay nasa sa anino ng mga espada." Isang lalaki na nakasuot ng damit mahirap ang tumayo at nagsabi: "O Abū Mūsā! Narinig mo ba iyan sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)?" Sabi niya: "Oo." Nagbalik ang lalaki sa kanyang mga kasamahan ay ibinigay ang kanyang Salām, pagkatapos ay binunot ang kanyang espada, sinira ang kaluban nito, at nagtungo sa pakikipaglaban hanggang sa siya ay mapaslang." 245

•••

243 Imām Ahmad

244 Al-Bukhārī at Muslim

245 Sahīh Muslim


KABANATA 6

ANG KABUTIHAN NG SUGAT o PINSALA FĪ SABĪLILLĀH

124. Sa salaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Sinoman ang nasugatan (o napinsala) Fī Sabīlillāh -- at tanging Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang nakababatid kung sino ang nasugatan (o napinsala) para sa Kanyang Kapakanan -- ay darating sa Araw ng Paghuhukom na nagdurugo ang kanyang sugat. Ang kulay nito ay kulay dugo at ang amoy ay amoy ng (pabangong) Musko!" 246

Ibn Daqīq Al-'Īd: 'Ang presentasyon ng sugat sa Araw ng Paghuhukom ay nagpapahiwatig ng dalawang bagay:

1. Ang sugat ay isang saksi para sa tao (na may sugat Fī Sabīlillāh)

2. Ito ay isang sagisag ng karangalan para taong iyon sa harap ng lahat ng mga nilikha.

125. Sinabi ni A'isha (radhiyaLlāhu 'anhā), na sa tuwing maaalala ni Abū Bakr (radhiyaLlāhu 'anhu) ang araw ng 'Uhud ay kanyang sinasabi: "Iyon ang araw na para kay Talhah (ibig niyang sabihin ay Talhah bin UbaydiLlāh). Ako ang unang bumalik sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), ngunit nakita ko ang isang lalaki kasama niyang nakikipaglaban, at sabi ko sa aking sarili: "Maging katulad ni Talhah". Hanggang sa kanyang sinabi: "Si Talhah ay nagkaroon ng halos 70 na sugat sa kanyang katawan at ang kanyang kamay ay naputol." 247

126. Sinabi ni Urwah bin Az-Zubayr: "Si Az-Zubayr ay nagkaroon ng 3 peklat mula sa (sugat na) tama ng espada. Isa sa kanyang balikat. Ito ay napakalaki na kung saan ay napagkakasya ko ang aking mga daliri dito. Dalawa sa mga ito ay mula sa (labanan sa) Badr, at ang isa ay sa labanan

246 Bukhārī at Muslim

247 Ibn Al-Mubārak, Abū Na'īm sa Al-Hilyah, Al-Bazār

sa (Ghazwah ng) Yarmuk."

127. Si Anas bin Malik (radhiyaLlāhu 'anhu) ay nagsabi: Inihagis (ie. Tumalon) ni Abū Dujanah ang kanyang sarili sa kabila ng pader sa (Ghazwah ng) Yamamah at nabali ang kanyang binti. Nagpatuloy siya sa pakikipaglaban hanggang sa siya ay mapaslang". 248

128. Si Mu'adh bin Amr Al-Jamooh: Ginawa kong target si Abū Jahal nang araw ng Badr (Ghazwatu'l-Badr). Nang makita ko siya, nilusob ko siya at tinaga ko siya ng aking espada at pinutol ang kanyang binti sa dalawa. Pagkatapos ay tinaga ako ng kanyang anak na si Ikrimah sa aking balikat hanggang sa maputol niya ang aking braso. Nanatili lamang itong nakalaylay sa aking katawan sa pamamagitan ng aking balat sa tagiliran. Ngunit dahil sa naabala ako ng pakikipaglaban, nanatili kong hatak-hatak ito sa aking likuran ng halos buong araw. Nayamot ako sa paghatak-hatak ng aking braso sa aking likuran kaya tinapakan ko ito ng aking paa at hinatak ko ito para maalis."

129. Sa kasagsagan ng Labanan sa Yamamah, ang unang umalis sa lugar ng digmaan ay si Abū 'Aqeel (isa sa mga Ansār). Isang palaso na tumama sa kanya sa pagitan ng kanyang balikat at puso ang puminsala sa kanya. Pagkaraan ay dinala siya sa kampo. Nang ang labanan ay hindi na sumasang-ayon sa mga Muslim, narinig niya si Ma'an bin Adi na nananawagan sa mga Ansār na lusubin ang mga kaaway. Sinabi ni ''Abdullāh bin 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhumaa): 'Tumayo si Abū Aqeel, kaya tinanong ko siya, "Ano gusto mong gawin?" Sumagot siya, "Tinatawag nila ang aking pangalan." Sabi ko, "Hindi nila tinatawag ang mga sugatan!" Sagot niya, "Tinatawag nila ang mga Ansār at ako ay isa sa kanila, at ako ay tutugon sa panawagan kahit pa ako ay gumapang!" Pagkatapos ay inilagay na niya ang kanyang espada at nagtungo sa lugar ng labanan at nakipaglaban hanggang sa ang kanyang kaliwang braso ay maputol mula sa balikat. Sabi ko: "Abū 'Aqīl!" Sumagot siya ng may mahinang boses: "Oo, sino ang nanalo?" Sabi ko, "Magdiwang, ang kaaway Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay patay na". Iniangat niya ang kanyang daliri pataas at pinuri Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at pagkaraan ay pumanaw na. Sinabi ko sa aking amang si 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) ang tungkol sa nangyari. Wika niya, "Nawa'y kaawaan siya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Siya ay nagpumilit sa paghahanap ng Shahadah (pagka-Martir) hanggang sa makamtan niya ito". 249

248 A'lām An-Nubalā

249 Al-Waqīdi

130. Si Salim, ang tagapagsilbi ni Abū Hudhayfah ay sinabihan na kung siya ay matatakot ay hindi niya makakayanan na dalhin ang bandila sa kasagsagan ng labanan, ito ay maaaring ipasa sa iba. Siya ay sumagot: "Ako na ang pinakamasamang tagapagdala (nakapagsa-puso, nakasaulo) ng Qur'ān kung iyan ay mangyayari!" Ang kanyang kanang kamay ay naputol, at pagkatapos ay dinala niya ang bandila sa pamamagitan ng kanyang kaliwang kamay. Pagkaraan ay naputol din ang kanyang kaliwang kamay, kaya niyakap niya ang bandila sa pamamagitan ng kung anong naiwan sa kanyang parehong braso, habang binibigkas ang: "Si Muhammad ay hindi hihigit sa isang Sugo, ang ibang mga Sugo na nauna sa kanya ay pumanaw na. Kaya kung siya ay mamatay o mapatay, kayo ba ay tatalikod sa inyong mga sakong (bilang mga Kaafir)? At sinoman ang tumalikod sa kanyang mga sakong ay kaylanma'y hindi mapipinsala Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), subali't gagantimpalaan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga mapagpasalamat." 250 at "At maraming labanan na ang isang Propeta (ie. marami mula sa mga Propeta) ay nakipaglaban (Fī Sabīlillāh) at kasama yaong mga (nakipaglaban ay ang mga) malalaking grupo ng mga relihiyoso't maalam na mga kalalakihan. Subali't sila ay hindi nawalan ng pag-asa dahil sa kung ano ang nakapagpahirap sa kanila Fī Sabīlillāh, ni hindi sila nanghina o ni ibinaba ang kanilang mga sarili. At minamahal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga As-Sābirūn (mga matiisin)." 251 Nang siya ay malapit ng mamatay, tinanong niya ang kanyang mga kasamahan: "Anong nangyari kay Abū Hudhayfah?" Sabi nila: "Siya ay napaslang". Pagkaraan ay tinanong niya sila tungkol sa isa pang tao. Sumagot sila na ito rin ay napaslang. Sabi niya: "Kung gayon ilibing ninyo ako sa pagitan nilang dalawa". 252 253

131. Sinabi ni Zaid bin Thabit (radhiyaLlāhu 'anhu): Noong panahon ng 'Uhūd ay isinugo ako ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) para hanapin si Sa'ad bin Ar-Rabī' at kung makita ko siya ay iparating ko ang Salām ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanya. Nakita ko siya kasama ng mga katawan ng mga patay habang binabanggit ang kanyang huling sandali dahil sa halos 70 mga sugat sa kanyang katawan. Sinabi ko sa kanya: "Ipinararating ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa

250 Sūrah Alī-'Imrān 3:144

251 Sūrah Alī-'Imrān 3:14 6

252 Ibn Al-Mubārak

253 [Tulad ng nakikita ninyo, ang pang-unawa ng mga Sahābah (radhiyaLlāhu 'anhum) na kapag ikaw ay isang tao na nakapagsaulo (Hafiz) ng Qur'ān o isang iskolar - ikaw ay nararapat na maging matatag at mat iisin sa lugar ng digmaan]

Sallam) ang kanyang Salām sa iyo". Sabi niya: "Salām sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at Salām sa iyo. Sabihin mo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na naaamoy ko na ngayon ang halimuyak ng Jannah (Paraiso), at sabihin mo sa aking mamamayan, ang Ansār, na wala kayong dahilan kapag nasaktan ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) habang mayroon pang matang kumukurap sa inyo." Pagkaraan siya ay pumanaw na. 254

132. Isinalaysay ni Sa'ad na siya ay napadaan sa isang lalaki sa Araw ng Digmaan sa Tulay na ang kanyang mga braso at mga binti ay naputol habang siya ay gumagapang at bumibigkas ng: "At sinoman ang sumunod Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) -- sila yaong mga makakasama ng mga yaong pinagkalooban Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Kanyang Biyaya, ng mga Propeta, ng Siddiqūn (yaong mga tagasunod ng mga Propeta na nanguna sa pagsampalataya sa kanila, katulad ni Abū Bakr As-Siddīq (radhiyaLlāhu 'anhu)), ng mga Shuhadā', at ng mga matutuwid. At anong inam bilang mga kasamahan ang mga ito!" (Sūrah An-Nisā' 4:69) Isang tao ang nagtanong sa kanya, 'Sino ka?' Sumagot siya, "Ako ay isa sa mga Ansār." 255

133. Isinalaysay ni Abū Al-Hassan Al-Murādi na sinabi ni 'Ali bin Bakar: "Nakakita ako ng isang Muslim sa Digmaan laban sa mga Romano na ang kanyang mga bituka ay nagkalat sa kanyang harapan sa ibabaw ng kanyang siyā. Ibinalik niya ito sa loob ng kanyang tiyan at tinalian ito ng kanyang turban. Nagpatuloy siya sa pakikipaglaban at nakapatay pa ng mahigit sa sampung mga sundalong Romano bago tuluyang nasawi!"

•••

254 Al-Bayhaqi sa Ad-Dal ā'il, Al-Hākim (Sahīh Isnād)

255 Ibn Al-Mubārak


KABANATA 7

ANG KABUTIHAN NG

PAGPATAY SA ISANG KĀFIR

Fī SABīLILLĀH


"...Kaya kapag nakatagpo ninyo yaong mga Kāfirīn [sa lugar ng labanan], hampasin (ie. tigpasin) ang [kanilang] mga leeg..." 256

134. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang Kaafir at ang nakapatay sa kanya ay hindi kaylanman pagsasamahin sa Apoy ng Impiyerno." 257 258

135. Narinig ni Anās bin Mālik ang kanyang kapatid na si Al-Barā' na humuhuni ng isang tula, kaya sinabi niya sa kanya: "O aking kapatid, ikaw ay humuhuni ng isang tula? Papaano kung ito ang maging huli mong salita?" 259 Winika ni Al-Barā': "Hindi! Ang lalaking katulad ko ay hindi mamamatay sa kanyang higaan. Nakapatay ako ng 99 mula sa mga


257 Sahīh Muslim

258 [Sa madaling salita, ang Muslim ay labis na ginagantimpalaan para sa pagpatay sa Kaafir na kung saan bilang karagdagan ay hinding-hindi ibaba Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang karangalan ng isang Muslim sa pamamagitan ng pagsasama sa kanya ng isang Kaafir sa Apoy ng Impiyerno]

259 [Nang maipahayag ang Qur'ān, hindi na g usto ng mga Sahābah na bumigkas ng anoman maliban sa Qur'ān. Binabalaan ni Anās ang kanyang kapatid at sinasabing kapag ikaw ay mamatay sa oras na ito at ang huling mga linyang iyong nasabi ay sa tula, papaano mong haharapin Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)? Sa ibang salaysay sinabi niya na mas mainam na alalahanin na lamang Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)]

Kuffār at mga Munāfiqīn." 260

136. Sinulatan ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) ang kanyang mga heneral na huwag kaylanman pahintulatang humawak ng anomang posisyong pangliderato si Al-Barā' sa mga hukbo ng Muslim. Ang dahilan: Sinabi ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) na siya ay sobrang delikado para sa mga Muslim! 261

137. Sa kasagsagan ng Digmaan laban sa pwersa ni Musaylamah, ang sinungaling, siya (Al-Barā') ay umupo sa isang kalasag at inutusan ang mga Muslim na buhatin ang kalasag sa pamamagitan ng kanilang mga sibat at ihagis siya sa kabila ng mga pader ng kalaban para buksan ang mga tarangkahan! Nabuksan niya ang mga tarangkahan ngunit makalipas siyang magtamo ng mahigit sa 80 mga sugat. 262

138. Isinalaysay ni Anās, na sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Maaaring mayroong isang lalaki na magulo ang buhok, maalikabok ang mga kasuotan, na kung saan sa kanya ay walang pumapansin, subali't kapag siya ay nangako, Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang tutupad nito para sa kanya. Isa sa kanila ay si Barā' bin Mālik." 263

139. Sa araw ng digmaan ng Tastur, hiningi ng mga Muslim kay Al-Barā' na mangakong bibigyan sila ng tagumpay. Winika ni Al-Barā': "O Allāh! Ako ay nangangako na ibibigay Mo sa amin ang kanilang mga balikat (bibigyan Mo kami ng tagumpay) at gagawin Mong sumunod ako sa iyong Propeta (na mamatay)." Lumusob siya sa mga kaaway at sumunod sa kanya ang mga Muslim. Natalo ang mga Persian, at si Al-Barā' ay na-Shaheed. Tinupad Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang kanyang pangako.

140. Isinalaysay ni Anās (radhiyaLlāhu 'anhu): Nang maitalaga si Abū Musā bilang gobernador ng Basra, sinabi niya kay Al-Barā' na pumili na anomang posisyon ng liderato sa kanyang pamahalaan at siya ay itatalaga dito. Wika ni Al-Barā' (radhiyaLlāhu 'anhu): "Hindi ko kailangan ang anoman (posisyon). Bagkus, nais kong ibigay mo sa akin ang aking pana, kabayo, sibat, espada, at pananggalang, at ipadala mo ako sa Jihād". Siya ay ipinadala niya kasama ng isang hukbo. Si Al-Barā'

260 Musannaf Ibn Abī Shaybah

261 Al-Hākim

262 Al-Isābah

263 At-Tirmidhī, Al-Hākim

ang unang nasawi." 264

141. Isinalaysay ni Anās: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa araw ng digmaan sa Hunayn: "Sinoman ang makapatay ng Kaafir, maaari niya itong nakawan." Nang araw na iyon ay nakapatay si Abū Talhah ng 20 Kuffār at lahat sila ay kanyang pinagnakawan. (265)

••••

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~©~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



wikang Filipino tungkol sa Tawhīd at Jih ād, atbp...





264 Ibn Abī Shaybah

265 Abū Dāwūd, Al-Hākim


KABANATA 8

ANG KABUTIHAN NG ISANG INDIBIDWAL O ISANG MALIIT NA GRUPO NA INIHAHAGIS 266 ANG

KANILANG MGA SARILI SA LOOB (NG HANAY) NG ISANG MALAKING HUKBO NG MGA KUFFĀR

SA PAGHAHANAP NG SHAHADAH (PAGKAMARTIR) AT PAGSASANHI NG PINSALA

SA MGA KAAWAY:


"Subali't yaong mga nakasisiguro na kanilang makikita Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay nagsabi: Gaano (na) karami na ang maliliit na pangkat ay nagapi ang malaking pangkat sa kapahintulutan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay kasama ng mga As-Sābirūn (mga matiisin)." 267


"At (kasama) sa mga tao, ay siya na ibinebenta ang kanyang sarili, (bilang) paghahangad sa Kaluguran Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay puspos ng Kabutihan para sa (Kanyang) mga alipin." 268

142. Sinabi ni Mudrak bin Awf: "Kasama ako ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) nang siya ay makatanggap ng isang mensahero mula kay Al-Numan bin Maqran. Tinanong siya ni 'Umar kung anong kalagayan ng mga mandirigma. Ang mensahero ay patuloy sa pagbanggit kay

266 (ie. Nagpapatilapon)



'Umar ng mga kilalang mga tao na namatay at pagkaraan ay sinabi niya, "at ang ilang mga namatay na kung saan ay hindi ko kilala". At sinabi ni 'Umar, "subali't kilala sila Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Sinabi ni Mudrak, "Kasama sa mga yaon ang aking tiyujin, sinasabi ng mga tao na pinatay niya ang kanyang sarili (sa pamamagitan ng pagpapatilapon niya sa kanyang sarili sa hukbo ng mga kaaway)". Winika ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu): "Sinoman ang magsabi niyan ay isang sinungaling. Siya ay isa sa mga yaong ibenenta ang mundong ito para sa Akhirah." 269

143. Isang batalyon ng mga Kuffaar ang dumating mula sa Silangan at sila ay sinalubong ng isang lalaki mula sa Ansār. Umatake siya sa kanilang mag-isa at napasok niya ang kanilang mga hanay hanggang sa siya ay lumabas sa kabilang bahagi ng batalyon. Pagkatapos ay sumugod (naman) siya mula sa likuran at sinira ang kanilang hanay hanggang sa siya ay lumabas sa gawing harapan ng hukbo. Inulit niya ito ng dalawa o talong beses. Binanggit ito ni Sa'ad bin Hisham kay Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu). Binigkas ni Abū Hurayrah (ang Ayah): "At (kasama) sa mga tao, ay siya na ibinebenta ang kanyang sarili, (bilang) paghahangad sa Kaluguran Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay puspos ng Kabutihan para sa (Kanyang) mga alipin." 270

Sinabi ni Aslam bin 'Imrān, bahagi kami ng isang hukbo na mula sa Madinah patungo sa Constantinople. Ang Amīr ng hukbo ay si Abdul-Rahmān bin Khālid bin Walīd. Ang mga Romano ay nakatalikod sa mga tarangkahan ng lungsod. Isa sa amin ay lumusob ng mag-isa patungo sa kanila. Ilang mga tao ay nahsabi; "Lā ilaha illā Allāh, itinatapon niya ang kanyang sarili sa pagkawasak!" Nagsabi si Abū Ayyub Al-Ansārī (isang Sahabi): "Ang Ayah na ito ay ipinahayag tungkol sa aming mga Ansār. Nang binigyan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ng tagumpay at ang Islām ay nangibabaw, sinabi namin, halina't bumalik na tayo sa ating mga pangangalakal at alagaan ang mga ito. Pagkaraan ay ipinahayag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Ayah: "At gumugol Fī Sabīlillāh at huwag ninyong itapon ang inyong mga sarili sa pamamagitan ng inyong sariling mga kamay sa pagkawasak. At gumawa ng kabutihan; Katotohanan, minamahal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga mapaggawa ng kabutihan." Kaya ang pagtatapon sa aming mga sarili sa pagkawasak ay nangangahulugan ng aming pagbabalik sa aming mga sakahang

269 (Al-Musannaf (Sahīh Isnād))


lupa at mga kalakal at pag-iwan sa Jihād."

Sinabi ni Abū 'Imrān: 'Si Abū Ayyub ay nanatili sa Jihād hanggang sa siya ay mailibing sa Constantinople." 271

144. Sinabi Mujāhid: 'Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagpadala lamang ng dalawang kalalakihan: ''Abdullāh bin Mas'ūd at Khabab bilang isang hukbo, at isinugo niya si Dihyah na mag-isa bilang isang hukbo.' 272

145. Sinabi ni Imām Shāfi'ī: Isa sa mga Ansār ay nahuli ng (dating) nang nangyari ang pagpatay sa mga Sahabah malapit sa balon ng Ma'munah. Nang oras na siya ay dumating, nilalamon na ng mga buwitre ang kanyang mga kasamahan. Sinabi niya kay Amr bin Umayyah: "Ako ay lalakad na mag-isa at haharapin ang mga kaaway upang ako ay mapaslang nila. Ayokong maiwanan habang ang ating mga kasamahan ay napaslang na." Ginawa (nga) niya at siya ay napaslang. Nang si Amr bin Umayyah (ang tanging natira sa pangyayari) ay nagsabi sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) tungkol sa kung anong nangyari, nagsabi ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ng mga mabubuting salita tungkol sa taong iyon, at sinabihan niya si Amr bin Umayyah: "At bakit hindi ka nauna na sa kanya?" 273

146. Si Yazīd bin Abī Ubayd ay nagsabi: Tinanong ko si Salāmah bin Al-Akwa: "Ano ang iyong bay'ah sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa Araw ng Hudhaybiyah?. Wika niya: "Nagbay'ah kami na mamamatay." 274

147. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Darating ang panahon na ang pinakamainam sa mga tao ay ang isang lalaking nakahawak sa renda ng kanyang kabayo Fī Sabīlillāh, sa tuwing makaririnig siya ng panawagan para sa pakikipagdigma, siya ay sasakay sa kanyang kabayo at hahanapin ang kamatayan." 275

148. Isinalaysay ni Ibn Mas'ūd: Nagwika ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang (Dakilang) Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay humanga sa dalawang lalake. Ang isa sa kanila ay isang lalaki na

271 (Abū Dāwūd, At-Tirmidhī, Al-Hākim)

272 (As-Sunan Al-Kubra)

273 (As-Sunan Al-Kubra)

274 (Bukhārī, Muslim)

275 (Abū Uwanah)

gumising (ie. bumangon) mula sa kanyang masarap na higaan upang magdasal, sabik na makatanggap ng gantimpala mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at natatakot sa Kanyang kaparusahan. Ang ikalawa ay isang lalaki na nagtungo sa pakikipagdigma Fī Sabīlillāh subali't tumalikod ang kanyang mga kasamahan sa pook-digmaan. Naisip niya ang kaparusahan sa isang taong tumalikod (o tumakas) sa labanan at (ganun din) ang gantimpala ng isang nagpakatatag, kaya siya ay bumalik upang makipaglaban nang sa gayon ang kanyang dugo ay dumanak. Sasabihin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): (sa pakahulugan) "Tingnan ang alipin Kong ito. Bumalik siya upang makipaglaban, sabik sa kung anong gantimpalang Aking ibibigay sa kanya, at natatakot sa Aking Kaparusahan, hanggang sa ang kanyang dugo ay napadanak." 276

Kung wala ng iba pang Hadīth patungkol sa kabutihan ng pagpapatilapon ng sarili sa hukbo ng mga kaaway -- ang Hadīth na ito ay magiging sapat na

149. Isinalaysay ni Salamah bin Al-Akwa: "...Pagkaraan ay kumilos kami pabalik ng Madinah, at huminto sa isang lugar na kung saan ay mayroong isang bundok sa pagitan namin at ng Banu Lihyan, sila ay mga Mushrikīn. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay humingi ng kapatawaran para sa taong aakyat ng gabi sa bundok para magbantay para sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at sa kanyang mga kasamahan. Ako ay umakyat (sa bundok) ng dalawa o tatlong beses nang gabing iyon. (Sa wakas) narating namin ang Madinah. Ipinadala ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang kanyang mga kamelyo sa kanyang alipin na si Rabah, at ako ay kasama niya. Ako ay nagtungo (rin) sa pastulan dala ang kabayo ni Talhah kasabay ng mga kamelyo.

Nang magmadaling-araw na, gumawa ng paglusob si Abdu'l-Rahmān Al-Fazari at tinangay ang lahat ng mga kamelyo ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at pinatay ang taong nagbabantay sa mga ito. Sabi ko (Salāmah): Rabah, sumakay ka sa kabayong ito at dalhin mo ito kay Talhah bin 'Ubaydillāh at iparating mo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na ang mga kamelyo niya ay tinangay ng mga Mushrikīn. Pagkatapos ay tumayo ako sa isang burol at humarap sa Madinah, (at) tatlong beses na sumigaw: Tulungan ninyo kami! Pagkaraan ay nagsagawa ako ng paghabol sa mga lumusob, (habang) tinutudla sila ng mga pana at bumibigkas ng tula:

Ako ang anak (na lalaki) ni Al-Akwa'. At ngayong araw na ito ay ang

276 (Ahmad (Sahīh), Al-Musannaf, At-Tabarānī)

pagkatalo para sa (mga) mabababang uri.

Nilalampasan ko ang isang lalaki mula sa kanila, tutudlain siya ng palaso na aabot sa kanyang balikat. At sinasabi ko: Tanggapin mo ito, (habang) binibigkas ang taludtod (ng tula);

Ako ang anak (na lalaki) ni Al-Akwa'. At ngayong araw na ito ay ang pagkatalo para sa (mga) mabababang uri.

WAllāh! Nagpatuloy ako sa pagtudla sa kanila at pinipilayan ang kanilang mga hayop. Sa tuwing may kabalyero na magpupunta sa akin, pumupunta ako sa isang puno at (itinatago ang aking sarili) umuupo sa pundasyon nito. Pagkatapos ay tutudlain ko siya at pipilayan ang kanyang kabayo. (Sa wakas), pumasok sila sa bungad ng isang masikip na bangin ng isang bundok. Inakyat ko ang bundok na iyon at pinigilan sila sa kublihan (sa pamamagitan ng) paghahagis ng mga bato sa kanila. Nagpatuloy ako sa pagtugis sa kanila sa ganitong paraan hanggang sa mapakawalan ko lahat ng mga kamelyo ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at walang naiwang kamelyo sa kanila. Iniwanan nila ako; pagkatapos ay sinundan ko sila (habang) tinutudla sila (ng tuloy-tuloy) hanggang sa makahulog sila ng mahigit sa tatlumpung mga mantel at tatlumpung mga sibat, pinapagaan ang kanilang mga kargada. Sa bawat mahulog nila, nilalagyan ko ng marka sa tulong ng (isang kapirasong) bato, nang sa gayon ay maaaring makilala ito ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at ng kanyang mga kasamahan (na ang mga ito ay ghanima na naiwan ng mga kalaban). (Nagpatuloy sila) hanggang sa makarating sila sa isang masikip na lambak nang si pulan at pulan, anak ni Badr Al-Fazari ay sumama sa kanila. (Ngayon) sila ay nagsi-upo upang mag-agahan at ako ay umupo sa tuktok ng isang patulis na bato. Sabi ni Al-Fazari: 'Sino 'yang taong aking nakikita?' Sabi nila: 'Ang taong ito ang nanligalig sa amin. WAllāh, hindi niya kami tinantanan mula pa nang dapit-hapon at kami ay (patuloy niyang) tinutudla hanggang sa makuha niya ang lahat sa aming mga kamay'. Sabi niya: 'Apat sa inyo ay sumugod sa kanya (at patayin siya). (Kaya), apat sa kanila ay umakyat sa bundok patungo sa akin. Nang pwede na akong makipag-usap sa kanila, sabi ko: 'Nakikilala ba ninyo ako?' Sabi nila: 'Hindi. Sino ka?' Sabi ko: 'Ako si Salāmah, anak (na lalaki) ni Al-Akwa'. Sa pamamagitan Niya na nagparangal sa panustos ni Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), kaya kong patayin ang sinoman maibigan ko sa inyo.' Isa sa kanila ang nagsabi: 'Sa palagay (tama siya)'. Kaya sila ay bumalik. Hindi ako umalis sa aking kinaroroonan hanggang sa makita ko ang mga kabalyero ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), na dumating mula sa mga kakahuyan. Pagmasdan! Ang nangunguna sa

kanila ay si Akhram Al-Asadi.

Sa likuran niya ay si Abū Qatadah Al-Ansāri at sa likuran niya ay si Miqdād bin Al-Aswad Al-Kindi. Hinawakan ko ang renda ng kabayo ni Akhram (pagkakita dito). Sila (ang mga lumusob) ay nagsitakas. Sabi ko kay Akhram: 'Akhram, ingatan mo ang iyong sarili sa kanila hanggang sa makasama ka ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at ng kanyang mga kasamahan.' Sabi niya: 'Salāmah, kung ikaw ay naniniwala Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Araw ng Paghuhukom at (kung) alam mo na ang Jannah ay katotohanan at ang Impiyerno ay katotohanan, hindi ka tatayo sa pagitan ko at ng Shahadah (pagka-Martir). Kaya hinayaan ko siyang humayo. Nagtagpo sa labanan si Akhram at Abdu'l-Rahmān (Fazari) at nasaksak siya ng huli sa pamamagitan ng kanyang sibat at siya ay napaslang. Tumalikod si Abdu'l-Rahmān para sakyan ang kabayo ni Akhram. Si Abū Qatadah, isang kabalyero ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang nakipagtagpo kay Abdu'l-Rahmān (sa labanan), hinambalos siya nito sa pamamagitan ng kanyang sibat at siya ay napaslang. Sa pamamagitan Niya na nagparangal sa panustos ni Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), patakbo ko silang sinundan (na sa sobrang bilis) ay hindi ko na makita sa likuran ko ang mga kasamahan ni Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), ni ang alikabok na itlniaangat ng kanilang mga kabayo. (Sinundan ko sila) hanggang sa bago lumubog ang araw kanilang narating ang isang lambak na kung saan ay may bukal ng tubig, na kung tawagin ay Dhu' Qarad, nang sa gayon sila ay makainom ng tubig, dahil sila ay nauuhaw. Nakita nila akong tumatakbo palapit sa kanila. Naitaboy ko sila palayo ng lambak bago pa man sila nakainom ng isang patak mula sa tubig nito. Iniwanan nila ang lambak at tumakbo pababa sa isang libis. Tumakbo ako (sa likuran nila), naabutan ang isang lalaki mula sa kanila, tinudla ko siya ng isang palaso na tumagos sa dahon ng kanyang balikat at sinabi: 'Tanggapin mo ito. Ako ang anak (na lalaki) ni Al-Akwa'; at ngayo ay ang araw ng pagkalipol para sa mga taong mabababang-uri.' Ang tao (na sugatan) ay nagsabi: 'Nawa'y tumangis ang kanyang ina para sa kanya! Ikaw ba ang Akwa' na humahabol sa amin mula pa nang umaga?' Sabi ko: 'Oo, O kalaban ng iyong sarili, ang parehong Akwa'. Naiwan nila ang dalawang patay na kabayo na napagod sa burol at dumating ako sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na hatak-hatak sila. Nakatagpo ko si 'Amir na may isang lalagyan ng gatas na pinalabnaw ng tubig at isang lalagyan ng tubig. Nagsagawa ako ng wudhu' sa pamamagitan ng tubig at ininom ang gatas. Pagkatapos ay pumunta ako sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) habang siya ay nasa may (bukal ng) tubig na kung saan sila (mga lumusob) ay aking itinaboy. Nahuli ng Rasūlullāh (SallaLlāhu

'alayhi wa Sallam) ang mga kamelyong iyon at lahat din ng aking nahuli at ang lahat ng mga sibat at mga mantel na aking nakuha mula sa mga Mushrikīn at si Bilāl ay kumatay ng isang babaeng kamelyo mula sa mga kamelyong nasamsam ko sa mga tao, at inihaw ang atay at ang umbok nito para sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Sabi ko: 'Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) payagan mo akong pumili mula sa ating mga tao ng isangdaang kalalakihan at susundan ko ang mga magnanakaw at tatapusin ko silang lahat nang sa ganun ay wala ng maiiwan para magkalat ng balita (ng kanilang pagkalipol sa kanilang mga tao). (Sa mga salita kong ito), ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tumawa ng labis na nagsanhi para makita ang kanyang bagang sa liwanag ng siga (apoy), ay siya ay nagsabi: 'Salāmah, sa palagay mo makakaya mo ito?' Sabi ko: 'Oo, sa pamamagitan Niya (Subhānahu wa Ta'Alā) na nagparangal sa iyo.' Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ngayon ay narating na nila ang lupain ng Ghatafan na kung saan sila ay ipinagdiwang. (At sa ngayon) ay isang lalaki mula sa Ghatafan ang dumating at nagsabi: Si pulan at pulan ay kumatay ng kamelyo para sa kanila. Nang babalatan na nila ito, nakita nila ang alikabok (na naiangat nuka sa malayo). Sabi nila: Sila (Akwa' at ang mga kasamahan niya) ay dumating na. Kaya sila ay patakas na lumayo.

Nang mag-umaga na, ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang ating pinakamahusay na kabalyero sa araw na ito ay si Abū Qatadah at ang ating pinakamahusay na lakad-kawal sa araw na ito ay si Salāmah." Pagkaraan ay binigyan niya ako ng dalawang bahagi ng ghanima -- isang bahagi na para sa isang kabalyero at isang bahagi para sa isang kawal, at pinagsama niya ito pareho para sa akin." 277

Sa kahilingan ni Salāmah na magpadala ng isang daan na mga Sahabah kasama niya ay isang ebidensiya kung gaano kalaki ang bilang ng mga kaaway, kung hindi, hindi (sana) siya hihiling ng ganun kalaking bilang (ng makakasama).

150. Sinabi ni Al-Alā bin Al-Hadrami: Inatake ni Bisr bin Arta'ah ang lupain ng mga Romano. Ngunit ang likuran ng kanyang hukbo ay patuloy na inaatake at sa tuwing maghahanda siya ng patibong para sa mga umaatake, ang kanyang mga mandirigma ang siyang naaatake. Hanggang sa magpasya siya na manatili sa likuran kasama ang isangdaan niyang mga kawal upang alamin kung sino ang tumatambang sa kanila. Isang araw nagtungo siyang mag-isa sa isa sa mga lambak at natagpuan niya ang tatlumpung mga kabayo na nakatali malapit sa monasteryo habang ang mga kabalyero ay nasa loob nito. Nalaman niya

277 [Ahmad, Muslim]

na ito ang grupo na tumatambang sa kanyang hukbo. Lumapit siya sa monasteryo at itinali ang kanyang kabayo at pumasok sa loob, at isinara ang pintuan sa likuran niya para mapigilan silang makalabas. Sinimulan niya silang labanan ng mag-isa at bago pa man nila maidampi ang kanilang mga kamay sa kanilang mga armas ay nakapatay na agad siya ng tatlo sa kanila. Nang mapag-alaman ng mga kawal ni Bisr na siya ay wala, sila ay umalis para hanapin siya at sila ay nakarating sa monasteryo at doon ay nakita nila ang kanyang kabayo. Narinig rin nila ang ingay na nagmumula sa loob ng monasteryo. Sinubukan nilang pumasok sa loob subali't nakasarado kaya kinailangan pa nilang sirain ang ilang mga panel (entrepanyo) mula sa bubungan at pagkatapos ay pumasok pababa ng monasteryo. Natagpuan nila siyang nakikipaglaban sa mga kabalyero na may espada sa isang kamay at sa isang kamay naman ay hawak ang ilan sa kanyang mga bituka na nakaluwa. Pagkatapos ay bumagsak siyang walang malay. Ang mga kawal niya ang nagpatuloy sa labanan, nakapatay sila ng ilan at binihag ang naiwan. Tinanong ng mga bihag ang mga mandirigma: "Tatanungin namin kayo sa Ngalan ng Diyos! Sino ang taong iyan?" Sabi nila: "Siya si Bisr bin Arta'ah". Sabi ng Romanong kabalyero: "Sa Ngalan ng Diyos, wala pang babae kaylanman ang nakapagsilang sa sinoman na katulad niya!" Pagkaraan ay ibinalik ng mga Mujāhidīn ang nakalawit ng mga bituka sa kanyang tiyan dahil sa wala naman sa mga ito ang nabutas. Tinalian nila ang kanyang tiyan ng ilan sa kanilang mga turban at binuhat siya pabalik. Pagkaraan ay tinahi ang kanyang tiyan at siya ay napagaling." 278

May pagkakaiba-iba ng mga opinyon kung si Bisr ba ay isang Sahabi o isang Tabi'ī. Siya ay isa sa pinakamatapang na lalaki ng Ummah na ito.

151. Isinalaysay ni Al-Bara' bin 'Azib: Ipinadala ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sina ''Abdullāh bin 'Atik at ''Abdullāh bin 'Utbah kasama ang isang grupo ng mga kalalakihan kaym Abū Rafi' (para patayin siya). Sila ay nagpatuloy hanggang sa marating nila ang kanyang kastilyo, na kung saan ay sinabi sa kanila ni ''Abdullāh bin 'Atik, "Maghintay (kayo dito), at pansamantala ako ay aalis at magmamasid." Pagkaraan noon ay sinabi ni ''Abdullāh, "Gumawa ako ng panlilinlang para makapasok ng kastilyo. Nagkataon, nawala nila ang isa nilang asno at lumabas sila para hanapin ito bitbit ang isang nagniningas na liwanag. Nangamba ako na baka makilala nila ako, kaya tinakpan ko ang aking ulo at mga hita at nagkunwaring sumasagot sa tawag ng kalikasan." Ang bantay-tarangkahan ay nagtawag, 'Sinoman ang gustong pumasok, ay pumasok na bago ko isara ang tarangkahan.' 'Kaya ako ay punasok at nagtago sa isang kuwadra ng isang asno malapit sa

278 [Abū Hajjaj Al-Muzi at iba pa]

tarangkahan ng kastilyo. Kumain sila ng hapunan kasama si Abū Rafi' at nagka-kwentuhan hanggang sa lumalim na ang gabi. Pagkatapos ay nagsibalik na sila sa kani-kanilang mga bahay. Nang ang mga boses ay mawala na, at wala na akong matukoy na mga pagkilos, ako ay lumabas na. Nakita ko kung saan itinatago ng bantay-tarangkahan ang susi ng kastilyo sa isang butas sa pader. Kinuha ko ito ay binuksan ang tarangkahan ng kastilyo, sinabi ko sa sarili ko, 'Kapag nakilala ako ng mga taong ito, madali lang akong makatatakbo papalayo." Pagkatapos ay ikinandado ko ang lahat ng mga pintuan ng kanilang mga bahay mula sa labas habang sila ay nasa loob, at umakyat kay Abū Rafi' sa pamamagitan ng hagdanan. Nakita ko ang bahay (niya) na sobrang dilim dahil sa patay ang ilaw nito, at hindi ko malaman kung nasaan ang lalaki (na 'yon). Kaya ako ay tumawag, 'O Abū Rafi'!' Siya ay sumagot, 'Sino 'yan?' Nagtungo ako sa (pinanggalingan) ng boses at binanatan siya. Umiyak siya ng malakas, ngunit walang saysay ang banat ko sa kanya. Kaya lumapit ako sa kanya, nagpanggap na tutulungan siya, nagsalita (ako) gamit ang ibang tono ng aking boses, 'Anong nangyari sa iyo, O Abū Rafi?' Sabi niya, 'Hindi ka ba nasorpresa?' Kasawian sa iyong ina! Isang lalaki ang pumunta sa akin at binanatan ako ng espada!' Kaya muli ko siyang tinutukan at binanatan siya, subali't muli talagang walang saysay ang banat ko sa kanya, at dahil dun umiyak ng malakas si Abū Rafi' at bumangon ang kanyang asawa. Pinuntahan ko (siya) ulit at pinalitan ang aking boses na animo'y isang tutulong, at nakita ko si Abū Rafi' na nakahandusay sa kanyang likuran, kaya itinusok ko ang espada sa kanyang tiyan at yumukod dito hanggang sa marinig ko ang butong nabasag. Pagkatapos ay lumabas na ako, na puno ng labis na pagtataka at nagtungo sa hagdanan para bumaba, ngunit nahulog ako mula dito at nawala sa pwesto ang aking binti. Tinalian ko ito at nagpunta sa aking mga kasamahan ng papilay-pilay. Sabi ko (sa kanila), 'Lumakad na kayo at sabihin sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang mabuting balita, subali't hindi ako aalis (sa lugar na ito) hanggang sa marinig ko ang balita sa kanyang (Abū Rafi') kamatayan.' Nang magmadaling araw na, ang tagapagbalita ng kamatayan ay umakyat sa pader at nagsabi, 'Ipinararating ko sa inyo ang kamatayan ni Abū Rafi'. Tumayo ako at umalis ng walang nararamdamang anomang sakit hanggang sa maabutan ko ang aking mga kasamahan bago pa sila makarating sa Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na kung saan aking ipinarating ang mabuting balita." 279

Sa digmaan ng Al-Qadisiyah, ang mga Muslim ay mababa (sa bilang) ng kaunti sa pitumpung-libo, samantalang ang mga Kuffār ay nasa apatnapu o

279 [Sahīh Bukhārī]

pitumpung libo na sinamahan pa ng pitumpung elepante.

152. Binanggit ni Al-Tartūshi sa Siraj Al-Mulūk, na pumunta sa tabi ng ilog si Amr bin Mādi Yakrib at sinabi sa kanyang mga tao: "Tatawirin ko ang tulay. Kung susundan ninyo ako pagkaraan ng oras na katulad ng haba ng sandali ng pagkatay ng isang kamelyo, makikita ninyo akong hawak ang aking espada sa aking kamay na nakikipaglaban sa sinomang nasa sa aking harapan, habang ang mga kaaway ay nakapalibot sa akin at ako ay nakatayo sa pagitan nila. Kung kayo ay darating ng (mas) huli pa diyan, makikita ninyo akong isang bangkay." At pagkatapos ay tinawid niya ang tulay sa ibabaw ng ilog patungo sa kampo ng mga kaaway. Ilang sandali, sabi ng kanyang mga tao: "O mga anak ni Zabid! Iiwanan ba nating nag-iisa ang ating kasama? Baka hindi na natin siya maabutang buhay". Kaya tinawid nila ang tulay at nakita nila siya ngunit wala ang kanyang kabayo, samantalang nakahawak siya sa parehong hulihang paa ng isang kabayo ng kalaban at hindi makakilos ang kabayo. Sinusubukan siyang abutin ng sundalong nasa ibabaw ng kabayo sa pamamagitan ng kanyang espada subali't hindi niya magawa. Nang makita kami ng sundalo na papalusob, siya ay bumaba ng kabayo at tumakbong papalayo. Pagkatapos ay sinakyan ni Amr ang kabayo. At sinabi sa Amīn pagkaraan: "Muntik na ninyo akong di abutan". Sila ay nagtanong sa kanya: "Nasaan ang iyong kabayo?" Sabi niya: "Tinamaan ito ng palaso na pumatay dito, at nahulog ako mula sa likuran nito".

153. Binanggit ni Al-Tartūshi sa Siraj Al-Mulūk, at ni Al-Qurtubī sa kanyang kasaysayan, na tumawid si Tariq bin Ziyād patungong Andalusia (Peninsula ng Iberian) na may 1,700 na katao. Si Tathfir ay ang siyang kinatawan ni Lathriq at siya ay nakipaglaban kay Tariq at sa kanyang hukbo sa loob ng 3 araw na tuloy-tuloy. Nagpadala siya ng mensahe kay Lathriq na (sinasabing) may ilang mga tao ang tumawid patungo sa atin, at hindi ko alam kung sila ay nabibilang sa mundong ito o sila ay nagmula sa mga kalangitan! Wala kaming kakayanan na labanan sila ng kami lang, kaya hinihimuk ka namin na pumunta dito at tulungan mo kami ng personal. Dumating si Lathriq ng may kasamang 90,000 pwersa. Nakipaglaban sila sa mga Muslim ng (panibagong) 3 araw pa ulit. Humihigpit ang mga bagay sa mga Muslim, kaya sinabi ni Tariq sa kanila: "Wala kayong ibang makukublihan maliban sa inyong mga espada. Saan kayo mapupunta kung kayo ay nasa gitna ng teritoryo ng inyong mga kalaban, at ang dagat ay nasa likuran ninyo? May gagawin akong isang bagay na maaaring magdulot ng tagumpay o kamatayan." Sabi nila: "Anong gagawin mo?" Sabi niya: "Aatakehin ko ng diretso ang kanilang pinuno. Kapag nakita ninyo akong lumusob, samahan ninyo ako sa paglusob." Ginawa nila iyon, at napatay si Lathriq at marami sa

kanyang mga sundalo ang napatay at sila ay natalo. Kakaunting bilang ng mga Muslim ang napaslang. Pagkaraan ay ipinadala ni Tariq ang ulo ni Lathriq kay Musā bin Nusayr sa Africa, at ipinadala naman ito ni Musā kay Khalifah Al-Walid bin 'Abdul-Malik sa Damascus.

154. Isinalaysay ni Thābit na bumaba ng kabayo niya si Ikrimah, anak ni Abū Jahal (na noon ay Muslim na) sa isang digmaan. Sinabi sa kanya ni Khalid bin Wālid: "Huwag mong gawin 'yan. Ang kamatayan mo ay magiging mabigat para sa mga Muslim." Sumagot siya: "O Khalid, pabayaan mo ako! Ikaw ay naging Muslim sa pamamagitan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), samantalang ang aking ama at ako ay - ang mga dating may malaking poot sa kanya." Nakipaglaban siya ng naglalakad hanggang sa siya ay napaslang. 280

Si Ikrimah ay na-Shahīd sa digmaan ng Yarmuk.

155. Sinabi ni Malik bin Dinar: Sa kasagsagan ng digmaan ng Zawiyah, sinabi ni ''Abdullāh bin Ghalib: "May nakikita akong isang bagay na hindi ko kayang makapagpigil! Halina sa Jannah!" Pagkaraan ay sinira niya ang kaluban ng kanyang espada at nakipaglaban hanggang sa siya ay mapaslang. Nang siya ay mailibing, ang kanyang libingan ay nagsisingaw ng amoy ng (pabangong) Musko. Ako mismo ay nagtungo sa kanyang libingan at pumulot ng kaunting lupa nito at naamoy ang halimuyak ng Musko na sumisingaw mula dito! 281

Ang mga Iskolar ay may pagkakaiba-iba tungkol sa isyu ng isang indibiduwal na inihahagis (nagpapatilapon) ang kanyang sarili sa hukbo ng mga kaaway na mag-isa at nabanggit na natin sa unahan ang sapat na mga sanggunian na malinaw na nagpapakita na ito ay isang gawaing itinatagubilin at nagdadala ng napakalaking gantimpala.

Sinabi ni Abū Hamīd Al-Ghazāli sa Al-Ihyā: "Walang pagkakaiba-iba sa opinyon - na ang isang Muslim ay maaaring umatake sa hanay ng mga Kuffār at nakipaglaban ng mag-isa, kahit pa alam niyang siya ay maaaring mapaslang. At katulad nito na ito ay ipinahintulot para sa kanya na makipaglaban sa mga Kuffār hanggang sa siya ay mapaslang, ito rin ay ipinahihintulot na gawin sa pag-uutos ng kabutihan at pagbabawal sa kasamaan. Subali't kung ang kanyang aksiyon ay hindi makapipinsala sa mga kaaway, katulad ng isang bulag o lalaking walang kakayahan - ang pagpapatilapon ng sarili sa mga kaaway ay ipinagbabawal. Ito ay ipinahihintulot para sa kanya na gumawa ng gayong aksiyon kung nalalaman

280 (Ibn Al-Mubārak, Al-Sunan Al-Kubra)

281 (Al-Bayhaqi)

niya na hindi siya mapapatay hanggang sa siya mismo ay makakapatay, o kaya, nalalaman niya na ang kanyang aksiyon ay magpapahina sa mga puso ng mga Kuffār sa pamamagitan ng pagsaksi nila sa katapangan niya at iisipin (nila) na ang mga Muslim ay hindi nag-aalala para sa (kanilang mga) buhay at, na minamahal nila ang Shahadah (pagka-Martir) Fī Sabīlillāh. Iyan ay (maaaring) magpapahina sa kanila."

Si Ar-Rafi'ī at An-Nawāwī at ang mga iba pa ay nagsabi na ang ilagay sa panganib ang iyong kaluluwa para sa Jihād - ay ipinahihintulot. Sa katunayan, si An-Nawāwī sa kanyang komentaryo sa Sahīh Muslim ay nagbanggit na ito ang 'Ijma' (napagkaisahan) ng mga Pantas (Iskolar). Binanggit niya ito sa kanyang komentaryo sa kasaysayan ng digmaan ng Dhi Qird.

Sinabi ni Al-Qurtubi: "At ito ay kahalintulad ng kung ano ang naisalaysay (sa Bukhārī) na isang lalaki ang nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi: "Paano kung ako ay mapaslang Fī Sabīlillāh na may katapatan at sabr (pagtitiis)?" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ibibigay sa iyo ang Paraiso (Jannah)". Siya ay nagpatilapon sa hukbo ng mga kalaban hanggang sa siya ay mapaslang.

•••

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~©~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~









KABANATA 9

ANG PAKIKIPAG-DUWELO

Ang pakikipagduwelo ay ipinahintulot ayon sa 'Ijma' (napagkasunduan) ng mga Iskolar. Ang pagtanggap sa imbitasyon sa duwelo ng isang Kāfir ay inirerekomenda (itinatagubilin). Ang paghingi ng duwelo ay parehong hindi inirerekomenda, ni hindi rin pinipigilan ayon sa Madhhab ni Imām Shāfi'ī. Ito ay angkop sa may karanasan at ito ay pinipigilan para sa mga mahina, na walang sapat na tiwala sa sarili. Sa katunayan ito ay nabanggit, na ito ay ipinagbabawal sa gayong tao na humingi ng isang duwelo. Ito ay Sunnah na humingi ng kapahintulutan mula sa Amīr (lider) ngunit ito ay pinahihintulutan pa rin kahit wala siyang alam.

Si Imām Malik ay tinanong tungkol sa mga yaong tumatayo sa harap ng hukbo at humihingi ng isang duwelo. Sabi niya: "Depende ito sa kanyang mga layunin (niyah). Kung ito ay ginagawa niya para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), wala akong makitang problema diyan. Dahil sa iyon ang tradisyon ng mga nauna sa atin."

Sinabi ni Imām Ash-Shāfi'ī: "Wala akong makitang problema sa mga duwelo."

Alamin na ang pakikipagduwelo sa kasagsagan ng mga digmaan, at ang pagtanggap sa imbitasyon nito, ay pamamaraan ng mga bayani, ito ay ang sagisag ng karangalan para sa mga matatapang na kalalakihan, at ito na ang kanilang dangal sa panahon ng Islām at noong una pa man.

156. Si Amr bin Dāwūd (isa sa pinaka mahusay na mandirigma ng Quraysh) sa panahon ng digmaan ng Khandaq (Kanal/Hukay) ay lumabas at humihingi (naghamon) ng isang duwelo. Si 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu), na nakasuot ng baluting-bakal ay tumayo at nagsabi: "Ako". Tumanggi ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na pahintulutan siya at nagsabi: "Si Amr 'yan! Umupo ka!" Muling nanawagan si Amr, nagsasabing: "Wala bang lalaki sa inyo? Nasaan ang Paraiso na inaangkin ninyo na kung sinoman ang mamatay sa inyo ay papasok dito? Wala bang lalaki sa inyo para tumayo at harapin ako?" Muling

tumayo si 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu) at nagsabi: "Ako". Nagwika ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Si Amr 'yan! Umupo ka!" Muli ay nanawagan si Amr, sa oras na ito ay bumibigkas na siya ng ilang taludtud ng tula na humahamon sa mga Muslim. Muling tumayo si 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu) sa pangatlong pagkakataon at nagsabi: "Ako". Nagwika (muli) ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Si Amr 'yan". Sumagot si 'Ali: "Ano ngayon kung si Amr 'yan!" Sa pagkakataong ito ay pinahintulutan siya ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Naglakad si 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu) patungo kay Amr na bumibigkas ng ilang taludtud ng tula. Sabi ni Amr: "Sino ka?" Sabi niya; "Ako si 'Ali, anak na lalaki ni Abū Tālib". Sabi ni Amr: "Sa halip papuntahin mo palapit dito ang isa sa nakatatanda sa inyo. Hindi ko nais na padanakin ang dugo mo anak ko!" Wika ni 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu): "Ngunit magiging masaya akong padanakin ang dugo mo!" Nangalaiti sa galit si Amr. Naglakad siya patungo kay 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu) at marahas na binunot ang kanyang espada mula sa kaluban nito na animo'y naglalagablab na apoy. Galit na hinampas (ie.tinaga) niya si 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu), ngunit napangalagaan niya ang kanyang sarili sa pamamagitan ng kanyang pananggalang. Ang paghampas na iyon ay sobrang lakas dahilan upang tumagos ito sa pananggalang at nasugatan si 'Ali sa ulo. Gayon man, sinurpresa ni 'Ali si Amr ng isang mabilis na pagtaga sa kanyang balikat na nagpatilapon kay Amr pabagsak sa ulap ng alikabok na sumambulat mula sa kanilang labanan. Pagkaraann ay narinig ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang dumadagundong ng Takbīr ng mga Muslim. Napatay ni 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu) si Amr bin Dāwūd. 282

157. Habang nagsasagawa si Khalid (radhiyaLlāhu 'anhu) ng pagkubkob sa isang bayan, isa sa kanilang mga mandirigma ay lumabas mula sa isang tarangkahan ng may espada sa kanyang kanang kamay at isang pananggalang sa kanyang kaliwang kamay at humingi ng duwelo. Isang Muslim ang nagboluntaryo na makikipaglaban sa kanya at napatay siya. Pagkatapos ay humingi (naman) ng duwelo ang Muslim, kaya ipinadala nila ang pinakamahusay nilang mandirigma. (At) napatay din ito ng Muslim. Humingi siya ng pangatlong duwelo. Sa oras na ito sinabi nila sa kanya: "Hayaan mong ang demonyo ang makipaglaban sa'yo!"

158. Sinabi ni 'Ali: Si Utbah bin Rabi'ah, ang kanyang anak na si Al-Walīd at ang kanyang kapatid na si Shaybah ay lumabas sa (digmaan ng) Badr na humihingi ng mga pakikipag-duwelo. Tatlong mga kabataan mula sa Al-Ansār ang pumunta para harapin sila. Tinanong ni Utbah kung sino sila. Nang sabihin nila kung sino sila, sinabi niya: "Wala kaming k

282 (Ibn Hisham)

agustuhan na makipaglaban sa inyo. Ipadala ninyo sa amin ang mga katumbas namin mula sa aming sariling tao (ibig sabihin mula sa Quraysh)". Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Tumayo ka Hamzah. Tumayo ka 'Ali. Tumayo ka Ubaydah bin Al-Hārith". Hinarap ni Hamzah (radhiyaLlāhu 'anhu) si Utbah, at napatay niya ito, at hinarap ko si Shaybah at napatay ito, samantalang si Ubaydah at Al-Walid ay parehong nasugatan ang bawat isa at bumagsak. Lumapit ako at si Hamzah kay Al-Walid at tinapos siya, at binuhat namin si Ubaydah palayo." 283

••

283 (Abū Dāwūd)

Sa Ngalan Ni Allāh, Ang Pinaka-Mapag pala, Ang Pinaka-Maawain

KABANATA 10

ANG MASIDHING KAPARUSAHAN PARA SA SINOMANG TATALIKOD (ie. AATRAS) SA ORAS

NG LABANAN:


"O kayong mga sumasampalataya, kapag nakatagpo ninyo yaong mga Kuffār (na palusob sa inyo) sa pook ng digmaan, huwag kayong tatalikod sa kanila. At sinoman ang tumalikod sa kanila sa gayong araw -- maliban sa ito ay isang estratehiya ng digmaan, o upang makasama ang iba pa (na mga kasamahan) -- ay katotohanang kinuha niya para sa kanyang sarili ang sumpa Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At ang kanyang tahanan ay ang Impiyerno, at katotohanan anong samang hantungan iyon". 284

Alamin na ang pagtalikod (ie. pag-atras) ng sinoman sa labanan ay isang Kabā'ir (Malaking) kasalanan ayon sa 'Ijmā' ng mga Iskolar at ang sinoman na gumawa niyon ay karapat-dapat sa sumpa Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ng Kanyang masidhing kaparusahan.

159. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Umiwas mula sa pitong nakasisira ng inyong mga gawain: Ang pagtatambal ng ibang diyos Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), pangkukulam, pagpatay, pagkuha sa kayamanan ng ulila, pagpasok sa Ribā' (interest), pagtalikod sa oras ng labanan, at pagbibintang sa isang mahinhing dalaga ng pangangalunya o pakikiapid". 285

Kapag ang Jihād ay Fardu Kifāyah, nagiging indibiduwal na tungkulin ito kapag ang mga hukbo ay nagtagpo (sa labanan) at ang pagtalikod (o pag-atras

284 (Sūrah Al-Anfāl 8:15-16)


sa labanan) ay ipinagbabawal. Maliban lamang sa mga sumusunod:

A. Kapag ang laki ng hukbo ng mga kaaway ay doble ng sa mga Muslim.

B. Ang pagmamaniobra para kumuha ng bagong posisyon o pwesto.

K. Pag-atras para makasama ang iba pang mga tropa ng Muslim.

D. Kawalan ng kakayahan dahik sa karamdaman o walang makuhang sandata.


"Kung mayroon sa inyong dalawampung matiisin, magagapi nila ang dalawang-daan. At kung mayroon sa inyong isang-daang matiisin, magagapi nila ang isang-libo mula sa mga yaong Kuffār sapagkat sila ay yaong mga taong hindi nakauunawa. Ngayon ay pinagaan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) (ang inyong pasanin) para sa inyo, at Nababatid Niya na sa inyo ay may kahinaan. Kaya kung mayroon sa inyong isang-daang matiisin, magagapi nila ang dalawang-daan. At kung mayroon sa inyong isang-libong (matiisin), magagapi nila ang dalawang-libo sa kapahintulutan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay kasama ng mga yaong mga As-Sābirīn (Matiisin)". 286

Isinalaysay ni Ibn Al-Mubārak, na sinabi ni Abn 'Abbās: "Kung ang isang tao ay tumakbo mula sa tatlo (ie. kalaban), hindi pa siya tumalikod sa labanan. Kung siya ay tumakbo mula sa dalawa (ie. kalaban), kung gayon siya ay tumalikod sa labanan."

Sinabi ni Al-Qurtubi sa kanyang Tafsīr: Hangga't ang kalaban ay mahigit sa dobleng bilang ng mga Muslim, sila ay maaaring umatras, subali't ang pagiging matiisin at pakikipaglaban ay mas mainam. Sa digmaan ng Mu'tah, ang mga Muslim ay 3,000 lamang na humarap sa hukbo ng mga Romano na may 200,000 sundalong mga Romano, at 100,000 sundalong mga Arabo. Naisalaysay din na noong binuksan ni Tāriq ang Andalusia ay mayroon lamang siyang 1,700 na mga mandirigma, samantalang ang kanyang kalaban ay may 70,000 na pwersa.

Si Imām Malik ay tinanong tungkol sa isang Muslim na humarap sa sampung kalabang sundalo, siya ba ay lalaban sa kanila o aatras? Wika niya: ang parehong pagpipilian ay pwede sa kanya.

160. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang hukbo ng labing-dalawang libo (12,000) ay hindi kaylanman matatalo dahil sa


kakaunting bilang". 287

Itinuturing ng nakararaming mga Iskolar na natatangi ang Hadīth na ito mula sa pagbabatas na itinakda ng Ayah na hangga't ang kalaban ay mas marami ng doble ng inyong bilang ay maaari kayong umatras. 288

••

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~©~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Para mai-download an g PDF file ng babasahing ito



i-click lamang ang link s a baba:




287 (Abū Dāwūd, Al-Sunan Al-Kubra, at-Tirmidhī, Darimi, Al-Hākim)

288 [Sinasabi ng mga Iskolar na ang pagbabatas na ito ay ginagamit lamang sa mga hukbo na mababa sa 12,000 ang bilang. Gayon man, kung ang hukbo ng mga Muslim ay 12,000 o higit pa, hindi sila maaaring tumalikod gaano man kalaki ang bilang ng hukbo ng mga kalaban.]

Sa Ngalan Ni Allāh, Ang Pinaka-Mapagpala, Ang Pinaka-Maaw ain

KABANATA 11

ANG MGA INTENSIYON SA JIHĀD

Ang Gantimpala Para Sa Jihād Ay Lumalabas Lamang Kapag Ang Mga Intensiyon Sa Pakikipaglaban Ay Para Sa Kapakanan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā):

161. Isinalaysay ni Anas (radhiyaLlāhu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) nang kami ay makabalik mula sa Labanan ng Tabūk at kami ay nasa kabila ng Madinah: "Bawat hakbang na inyong ginawa, at bawat lambak na inyong tinawid, ay mayroong mga tao sa Madinah na kasama ninyo". Sinabi ng mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum): "Papaano silang makakabahagi sa mga gantimpala gayong sila ay nasa Madinah?" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sila yaong mga nagnais (nag-niyah) na makasali sa inyo subali't hindi nila kaya". 289

162. Sinabi ni Abū Mūsā Al-Ash'ari na isang Bedouin ang nagtanong sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) tungkol sa isang lalaki na nakikipaglaban para sa Ghanima at ang isang lalaki na nakikipaglaban upang maalala (lamang), kaya sino ang nasa Landas Ni Allāh (Fī Sabīlillāh)? Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang isang nakikipaglaban -- upang gawin ang Salita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na pinakamataas -- ay ang siyang nakikipaglaban Fī Sabīlillāh". 290

163. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu) na isang lalaki ang nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi: "Isang lalaki ang naghahangad na humayo sa Jihād at nais rin niya ng

289 (Bukhārī, Abū Dāwūd, Ibn Majah)


makamundong kapakinabangan", Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Walang gantimpala para sa kanya". Nang marinig ito ng mga tao, ito ay bumagabag sa kanila. Sinabihan nila ang lalaki na bumalik sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at siya ay tanunging muli, maaaring hindi mo lang siya naunawaan noong una. Nagtungo siya ulit at siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong na muli. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Walang gantimpala para sa kanya", Muli nila itong sinabihang bumalik sa pangatlong pagkakataon. Ngunit ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay ganun pa rin ang isinagot. 291

164. Sinabi ni Abū Ya'la bin Muniyyah: Nang ipinahintulot ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang pakikipaglaban, ako ay matanda na (at) wala ng kakayahan sa pakikipaglaban. Ganun din ay wala akong tagapagsilbi upang kumuha ng aking lugar. Kaya nagbayad ako ng isang taong papalit sa akin at bilang kabayaran ay makukuha niya ang bahagi niya sa ghanima. Sabi niya: "Hindi ko alam kung magkanong halaga ang magiging bahagi ko sa ghanima, kaya, bakit di mo na lang kaya tukuyin ang halaga ng salapi para sa akin?" Sinabi ko sa kanya: "Maaari kitang bigyan ng tatlong dinar" Nang oras na para magbayad, sinabi ko sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang tungkol dito. Sabi niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Wala akong makitang gantimpala para sa kanya sa mundong ito o sa Kabilang Buhay para sa kanyang pakikipaglaban maliban sa mga Dinars na iyong ipinangako sa kanya". 292

165. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu) na si Amr bin Aqyash ay nagpahiram ng pera ng may tubo (interest) at ayaw niyang maging Muslim hangga't hindi niya nakokolekta ang mga ito. Noong araw ng digmaan sa Uhud siya ay nagtanong: "Nasaana ang aking mga pinsan?" Sabi nila: "Nasa Uhud". Siya ay nagtanong: "Nasaan si pulan at pulan?" Sumagot sila: "Sa Uhud". Nagtanong pa siya tungkol sa iba pang mga tao at sinabi sa kanyang sila ay nasa Uhud. Umalis siya at inilagay ang kanyang baluti at nagtungo sa Uhud. Nang nakita siya ng mga Muslim, sinabi nila sa kanya: "Lumayo ka sa amin Amr". Sabi niya: "Yumakap na ako sa Islām". Pagkaraan siya ay nakipaglaban hanggang sa siya ay masugatan at siya ay dinala sa kanyang pamilya. Sinabi ni Sa'ad bin Mu'adh sa kapatid niyang babae na tanungin siya kung siya ba ay nakipaglaban para sa proteksiyon ng kanyang mga tao o para sa Kapakanan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ng Kanyang Sugo

291 (Abū Dāwūd, Ibn Hibbān, Al-Hākim (pinatunayan ni Adh-Dhahabi))

292 (Abū Dāwūd, Ibn Hibbān, Al-Hākim (pinatunayan ni Adh-Dhahabi))

(SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)? Tinanong siya ng kanyang kapatid na babae at sinabi: "Ako ay nakipaglaban para sa Kapakanan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ng Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)". Siya ay namatay at pumasok sa Jannah ng hindi man lang nakagawa ng kahit isang Salah. 293

166. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Narinig ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsabi: "Ang unang huhusgahan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa Araw ng Paghuhukom ay ang isang Shahīd (martir). Ipakikita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang biyaya Niya para sa kanya at pagkaraan ay tatanungin siya kung papaano mo ginamit ang mga biyayang ito? Sasabihin ng Shahīd: "Ako ay nakipaglaban para sa Iyo hanggang sa ako ay mapaslang". Sasabihin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Ikaw ay nagsisinungaling. Ikaw ay nakipaglaban para lamang makilala bilang isang mandirigma (Mujāhid) at nakamtan mo iyon". Pagkatapos ay iuutos Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na siya ay dalhin sa Apoy na Impiyerno". 294

167. Sinabi ni Ibn Mas'ūd: Kapag ang mga hukbo ay nagtagpo, ang mga Anghel ay bumababa upang isulat ang mga kalalakihan ayon sa kanilang kalagayan. Isinusulat nila na ang taong ito ay nakikipaglaban para sa pera, ang taong ito ay nakikipaglaban para sa kapangyarihan, ang taong ito ay nakikipaglaban para makilala, at ang taong ito ay nakikipaglaban Fī Sabīlillāh. Ang mga yaong nakikipaglaban Fī Sabīlillāh ay yaong mga magkakamit ng Jannah (Paraiso).

Iba't-ibang Mga Intensiyon Sa Jihād:

Ang pagkakaroon ng dalisay na intensiyon (o layunin) sa Jihād ay mahalaga sapagkat hindi tinatanggap Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Jihād ng isang Mujāhid maliban kung siya ay nakikipaglaban ng may tamang niyah (intensiyon). Mayroong iba't-ibang mga niyāt ang mga Mujāhidīn:

1. Para sa Kaluguran Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā):

Mayroong mga Mujāhidīn na nilayon para sa kanilang Jihād ang Kaluguran Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Sila ay nagsasagawa ng Jihād dahil sa sila ay

293 (Abū Dāwūd, Al-Hākim, (pinatunayan ni Adh-Dhahabi))

294 (Muslim, An-Nasā'i, Al-Hākim)

naniniwala na Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay nararapat na pagsilbihan sa pamamagitan ng ritwal na ito. Ginagawa nila ito ng walang ibang dahilan maliban sa pagkakamit ng kaluguran Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Ang mga yaong may ganung niyah ay kakaunti lamang.

2. Pagmamahal sa Islām:

Ilang mga Mujāhidīn ay sumasali sa Jihād dahil sa kanilang pagmamahal at pangangalaga sa Islām. Nais nilang maging matagumpay ang Islām at nais nilang matalo ang Kufr.

Walang pagdududa sa pagiging makatotohanan ng dalawang niyāt na ito. Isang ebidensiya (patunay) na ang isang Mujāhid ay bumabatay sa kanilang Jihād sa isa sa dalawang intensiyon ay - na wala silang pakialam kung hindi malaman ng iba ang kanilang Jihād at hindi sila nagyayabang tungkol dito. Hangga't alam Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang tungkol sa kanila Jihād, iyon ay sapat na para sa kanila.

3. Paghahangad ng Jannah (Paraiso):

Ang ilang mga Mujāhidīn ay nagsasagawa ng kanilang Jihād para sa layunin na makapasok sa Jannah at maligtas sa Apoy na Impiyerno. Ito ang Niyah (intensiyon) ng nakararaming mga Mujāhidīn. Ninanais nila ang Jannah at natatakot sila sa Apoy na Impiyerno. Ngayon may ilang nagsasabi na ang intensiyon na ito hindi sapat upang maabot ang kalagayan ng pagiging Martir (Shahīd). Subali't ang tamang opinyon ay - na ang intensiyon na ito ay sapat upang maabot ang kalagayan ng pagiging Shahīd at mayroong napakaraming mga Dalīl mula Qur'ān, Sunnah at sa mga gawa ng mga Sahabah para suportahan iyan.

Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā):

"Katotohanan, binili na Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa mga sumasampalataya ang kanilang mga buhay at ang kanilang mga kayamanan -- dahil diyan [kapalit nito] ay makakamtan nila ang Jannah (Paraiso). Sila ay nakikipaglaban Fī Sabīlillāh, kaya sila ay pumapatay at sila [rin] ay napapaslang. [Ito ay] isang totoong pangako mula sa Kanya sa Torah at sa Ebanghelyo at sa Qur'ān. At sino ang mas makatotohanan sa kanyang tipan maliban Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)? Kaya magdiwang sa inyong transaksiyon na kung saan inyong isinatipan [ie. pinagkasun

duan]. At iyan ang pinakamalaking tagumpay." 295

"O kayong mga sumampalataya, nais ba ninyong igabay Ko kayo sa isang Tijārah [hanapbuhay, kalakal, transaksiyon] na magliligtas sa inyo mula sa napakasakit na parusa? (Na) kayo ay manampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at mag-Jihād Fī Sabīlillāh sa pamamagitan ng iyong mga kayamanan at ng inyong mga buhay. Ito ay napakainam para sa inyo, kung inyo lamang nalalaman. [Kung ito ay gagawin ninyo] Kanya (Subhānahu wa Ta'Alā) kayong patatawarin sa inyong mga kasalanan at kayo ay papapasukin sa mga Hardin na kung saan ang mga ilog ay dumadaloy at sa mga napakagandang mga tirahan sa Hardin ng Eden - magpakaylan man. Katotohanan iyan ay ang pinakamalaking tagumpay." 296

168. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang nakipaglaban Fī Sabīlillāh sa panahon na kasing haba ng paggagatas ng isang kamelyo ay ginaratiyahan na ng Jannah (Paraiso)." 297

169. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Hindi ba ninyo minamahal na kayo ay patawarin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa inyong mga kasalanan at tanggapin kayo sa Jannah (Paraiso)? Kung gayon, mag-Jihād Fī Sabīlillāh". 298

170. Isinalaysay ni Anas bin Malik (radhiyaLlāhu 'anhu) na noong araw ng digmaan sa Badr, ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Tumayo at humarap sa Paraiso (Jannah), na kung saan ang lawak [nito] ay katulad ng mga kalangitan at ng mundo". Sinabi ni Umayr bin Al-Hamam: "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), Paraiso na kasing lawak ng mga kalangitan at ng mundo?" Sumagot ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Oo". Kumakain si Umayr ng ilang datiles na nasa kanyang kamay. Wika niya: "Kung ako ay mabubuhay pa ng kasing haba ng pag-ubos sa pagkain ng mga datiles na ito, iyan ay isang mahabang oras!" at itinapon niya ang mga datiles at nagmadaling tumungo sa pook-digmaan at siya ay napaslang. 299

Lumalabas mula sa Hadīth na si Umayr ay nakipaglaban para sa

295 (Sūrah At-Tawbah 111)

296 (Sūrah As-Saff 61:10-12)

297 (Ibn Hibbān, An-Nasā'i, At-Tirmidhī, Ad-Darimi, Ahmad, Ibn Majah)

298 (At-Tirmidhī, Ahmad)

299 (Muslim, Al-Hākim)

Paraiso.

171. Sinabi ni Shaddad bin Al-Hād na may isang Bedouin na pumunta sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Siya ay nanampalataya sa kanya at sumunod sa kanya. Nang araw ng digmaan ng Khandaq (Hukay o bambang), ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsasagawa ng paghahati sa mga Ghanima ng digmaan, sa pagitan ng mga Sahabah (kanyang mga kasamahan). Kaya ibinigay niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanya ang kanyang bahagi. Sabi ng Bedouin: "Ano ito?" Sabi nila: "Ipinadala ito sa'yo ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)". Kaya siya ay nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi: "Ano ito?" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ito ay ang iyong bahagi mula sa Ghanima," Sabi niya: "Hindi ito ang dahilan bakit kita sinunod. Subali't sumunod ako sa iyo upang ako ay matamaan dito -{ at kanyang itinuro ang kanyang lalamunan }- ng palaso upang ako ay mapaslang at makapasok sa Paraiso (Jannah)!" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kung ikaw ay tapat Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay magiging Tapat sa iyo". Pagkalipas ng maikling panahon sila ay nagtungo sa pakikipaglaban. Ang Bedouin ay binuhat pabalik sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na may palaso sa kanyang lalamunan. Tinanong ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) kung siya nga ito? Sabi nila: "Oo". Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Siya ay naging tapat Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay naging tapat sa kanya". Pagkaraan ay winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "O Allāh! Ang alipin Mong ito ay nag-Hijrah para sa Iyong Kapakanan at pagkatapos ay namatay ng isang Shahīd. Ako ay isang saksi para dito". 300

Pansinin dito kung papaanong sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ako ay isang saksi para dito" nang ang tanging hinangad ng Bedouin ay Jannah (Paraiso). Kung ito ay hindi isang tamang intensiyon, dapat ay itinama niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ito agad nang marinig niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ito mula sa kanya.

4. Pagtatanggol sa Sarili:

Ang ilang mga tao ay nakikipaglaban lamang kapag sila ay nilabanan. Wala silang ibang intensiyon maliban sa ipagtanggol ang kanilang mga sarili. Ang taong mayroong gayong intensiyon ay malapit sa tatlong nabanggit na mga

300 (Abdur-Razaq, An-Nasā'i)

intensiyon sa itaas, subali't magkagayun man ay mas mababa siya sa kanila sa antas.

Binanggit ni An-Nawāwi na mayroong tatlong uri ng mga Shahīd (martir):

• Ang Shahīd sa mundong ito at sa Akhirah (Kabilang Buhay). Ito ay ang isang taong napaslang Fī Sabīlillāh.

• Ang Shahīd sa Akhirah lamang ngunit hindi sa mundong ito. Ito ay yaong mga nalunod o kaya ay yaong mga namatay dahil sa salot o peste.

• Ang Shahīd sa mundong ito lamang ngunit hindi sa Akhirah. Ito ay yaong mga napatay sa digmaan subali't wala silang tamang niyat (intensiyon) o kaya ay mga nakapagnakaw mula sa mga Ghanima.

5. Parehong Jihād at Ghanima:

Mayroong ilan na humahayo (sa Jihād) ng may intensiyon ng pakikipaglaban Fī Sabīlillāh, subali't mayroon din silang intensiyon na magkamit ng mga Ghanima (mga bagay na nakulimbat sa digmaan o labanan). Ang mga Iskolar ay may pagkakaiba-iba (ng opinyon) tungkol sa sitwasyong ito. Ang ilan ay itinuturing itong isang intensiyon na walang-bisa at walang gantimpala para sa gayong uri ng Jihād, sa katunayan ay mayroon pang kaparusahan dahil ay gayong tao ay nakikipaglaban para sa mundong ito.

Subali'y ang ibang mga Iskolar ay itinuturing ang intensiyon na ito bilang katanggap-tanggap at ito ang opinyon ng mga nakararaming mga Iskolar. Ito ang tamang opinyon sapagkat ito ay tumutugma sa mga gawain ng mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum). Binanggit ni Al-Qurtubi: Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay lumabas upang agawin ang karabana ng mga Quraysh na pinamumunuan ni Abū Sufyan. Ito ay ebidensiya na ang pakikipaglaban para sa Ghanima ay mainam sapagkat ito ay isang Halāl na pinagkukunan ng kabuhayan. Pinabubulaanan nito ang kinuhang opinyon ni Imām Malik, na ito ay isang pakikipaglaban para sa dunya. Mayroong mga Hadīth na nagsasabing sinoman ang makipaglaban para mapangibabaw ang Salita Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay nasa Fī Sabīlillāh at hindi yaong nakikipaglaban para sa Ghanima. Subali't ang kahulugan ng Hadīth na ito ay, na kapag ang isang tao ay may intensiyon ng pakikipaglaban para LAMANG sa Ghanima, (kung gayon) iyan ay isang walang-saysay na intensiyon sa Jihād.

Isa pang ebidensiya na ang ganoong intensiyon ay katanggap-tanggap ay ang sinabi Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā):

"...Pinangakuan kayo Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng maraming

ghanima na inyong makukuha..." 301

Hindi aakalain ninoman na Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay mangangako sa Kanyang mga alipin ng ghanima, ngunit pagbabawalan silang hangarin ito! Ang ginawa ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay isa ring ebidensiya. Nagpadala siya ng maraming mga paglusob sa mga karabana (o karawan) ng mga Kuffār. Ilang mga sanggunian na nagpapakita na ang gayong intensiyon ay totoo.

172. Sinabi ni 'Abdullāh bin Hudhafah: "Ipinadala kami ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa isang pagsalakay para makakuha ng ghanima..." 302

Ito ay malinaw sapagkat ipinadala sila ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ng tiyakan upang magkamit ng mga ghanima. Ngayon ang pagkuhan ng Ghanima ay nakakapagpababa ng antas ng gantimpala, subali't hindi nito sinisira ang intensiyon ng Jihād:

173. Isinalaysay ni ''Abdullāh bim Amr bin Al-Ās: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Alinmang hukbo na nagwagi at nakakuha ng Ghanima ay tumanggap na ng 2/3 ng kanilang mga gantimpala. Subali't kung sila ay natalo at hindi nakakuha ng Ghanima, matatanggap nila ng buo ang kanilang gantimpala". 303

6. Ang Ghanima:

Mayroong mga mandirigma na sumasali sa Jihād ng walang ibang layunin kundi ang gantimpalang pinansiyal ng ghanima. Kapag sila ay humarap sa isang inaasam-asam na pakikipaglaban ng walang anomang kabayarang pinansiyal hindi sila papayag na sumali. Para sa kanila, walang anomang gantimpala, at kapag ang gayong tao ay namatay - siya ay hindi Shahīd.

7. Ang Pagkilala:

Mayroong ilan na nakikipaglaban para sa kasikatan at pagkilala. Ang gayong tao ay hindi isang Mujāhid at kung siya ay mamatay, siya ay hindi isang Shahīd. Siya ay magiging isa sa mga unang itatapon sa Apoy na Impiyerno ayon sa

301 (Sūrah Al-Fath 48:20)

302 (Abū Dāwūd, Al-Bayhaqi sa Sunnan)

303 (Muslim)

Hadīth.

Ngayon, kung ang isang tao ay parehong may intensiyon ng pakikipaglaban Fī Sabīlillāh, at para makilala, kung gayon siya ay hindi magagantimpalaan, (at) hindi rin siya mapaparusahan.

Isinalaysay ni At-Tirmidhī: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sa Araw ng Paghuhukom, kapag pagsasamahin na Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang una at ang huli, isang pahayag ang gagawin: "Kung ang sinoman ang nagtambal ng sino pa man sa Akin sa kanilang intensiyon ng kanilang mga gawain, kung gayon hayaang hingiin nila ang kanilang gantimpala mula sa kanilang itinambal (sa Akin), sapagkat hindi tumatanggap Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng mga katambal".

8. Desperasyon (Kawalan ng Pag-asa):

May mga ilang nakikipaglaban upang mamatay at maiwasan ang masakit na kahinaan, mga utang, karukhaan, desperasyon, o mahirap na buhay. Kapag sila ay nakikipaglaban, hindi nila iniisip ang tungkol sa pagbibigay kaluguran Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) o ang pagtataas ng Kanyang Salita.

Para sa ganung tao, ito ay posibleng banggitin na siya ay hindi maituturing na isang Shahīd sapagkat hindi iyon isang Jihād na para sa Kapakanan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Maaari din na mangatwiran ang isang tao na siya ay isang Shahīd dahil sa siniguro niya na hindi niya kinitil ang kanyang buhay maliban sa paraang ito, ie. pakikipaglaban sa mga kaaway Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Kaya kung makakaya niyang humarap sa kamatayan sa pamamagitan ng mga kamay ng mga armadong magnanakaw o kaya ay sa isang karamdaman maaaring hindi ito ang pinili niya.

Ako ay mas kumikiling sa pagkupkop sa pangalawang pananaw na ito. Na sa katunayan siya ay isang Shahīd, kahit na siya ay malayong makapantay sa mga tapat na mga Shuhada'.

Pagbabatas Sa Isang Nagpabayad Para Makipaglaban:

Ang mga Iskolar ay may pagkakaiba-iba sa pagbabatas tungkol sa pagkuha ng kabayaran kapalit ng Jihād; ito ay ipinahihintulot ng iba, samantalang ang iba naman ay ipinagbabawal ito.

Yaong mga nagpahintulot ay nag-utos na ang kabayaran ay hindi dapat na gawing kondisyon ng isang Mujāhid para lumaban. Kaya kung sakaling pigilan ang

kabayaran, nararapat na ang Mujāhid ay handa pa ring makipaglaban. Kung hindi ganun ang sitwasyon, kung gayon ang intensiyon ng mandirigma ay pawang makamundong kabayaran lamang sa halip na Fī Sabīlillāh.

Kung tinanggap ang isang tao ang kabayaran dahil sa kanilang kahirapan, at hindi sila makapag-Jihād kung wala ang gayong kabayaran, kung gayon walang problema sa intensiyon ng ganung tao.

174. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Makukuha ng Mujāhid ang kanyang gantimpala, samantalang ang nagtustos (gumastos) sa Mujāhid ay makakakuha ng kanyang gantimpala dagdag pa ang gantimpala ng Mujāhid". 304

Paghahangad Na Makilala (O Sumikat) Sa Jihād Pagkaraang Simulan Ito Ng Tapat Na Intensiyon:

Kung ang isang tao ay nagsimula nang may tapat na intensiyon, subali't pagkaraan ay naghangad ng pagkilala mula sa kanilang Jihād, kung gayon: Lahat ng mga gawaing pagsamba na naisagawa bago ang pagpihit ng intensiyon ay tunay at tinanggap, samantalang ang mga gawain na ginawa pagkatapos noon ay nawala. Kapag ang isang tao ay nagsimula nang may tamang intensiyon, ngunit nang magtagpo ang mga hukbo siya ay nakipaglaban para lamang makaiwas sa pag-atras at maakusahan na isang duwag, kung ganun nawala ng gayong tao ang kanyang mga gantimpala.

Samakatuwid, nararapat na linisin ng isang Mujāhid ang kanyang puso at kaisipan mula sa mga damdamin ng paghahangad sa pagkilala, sa kayabangan, sa pag-asa ng kapurihan mula sa iba o kaya pangamba mula sa kanilang kritisismo at nararapat na magsagawa ng Jihād laban sa kanyang sarili upang masiguro na ang kanyang pakikipaglaban ay walang layunin maliban sa pagbibigay kaluguran Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā).

Ang Pagbabatas Sa Isang Nagyayabang Tungkol Sa Kanyang Jihād:

Ang isang Mujāhid ay maaaring mayroong tamang intensiyon sa kanyang buong pagji-Jihād hanggang sa ang digmaan ay matapos. Subali't pagkaraan niyan ay maaaring makaramdam siya ng pagnanasa na magsalita tungkol sa kanyang ginawang Jihād sa mga tao na hindi nakasama dito, upang maipaalam sa kanila na siya ay isang Mujāhid. O kaya ay maaaring magsalaysay siya ng

304 (Abū Dāwūd)

mga kwento na naglalayon na magpakita ng kanyang katapangan at kakayahan sa pakikipaglaban.

Mayroong mga sanggunian (na nagsasabi) na ang mga gayong gawa ay sumisira sa kanyang gantimpala:

175. Isang lalaki ang nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at sinabi sa kanya: "Ako ay nag-aayuno araw-araw", Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ni hindi ka nag-ayuno, o ni huminto sa iyong pag-aayuno".

Ibig sabihin: nang dahil sa pagyayabang mo sa iyong pag-aayuno ay nawala mo ang gantimpala nito, kaya ito ay katulad ng hindi ka nag-ayuno.

Kung gayon nararapat na hindi ipagsabi sa iba ng isang tao ang kanyang Jihād o sa gayong diwa, anoman sa kanyang mga mabubuting gawa - upang mapanatili ang kanyang mga gantimpala.

Ngunit, kung mayroong kapakinabangan sa pagsasalita niya tungkol sa kanyang pagji-Jihād, katulad ng paghihikayat sa iba, o kaya ay pagpapalakas sa kanilang mga puso - kung gayon iyan ay ipinahihintulot hangga't ang kanyang intensiyon ay ang kapakinabangan at hindi ang pagpapakitang-tao (ie. Riyā').

176. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang magpakitang-tao sa kanyang mga gawain, siya ay mamaliitin, at ipahihiya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)". 305

Ang Isang Mujāhid Na Humayo Sa Jihād At Namatay Ng Walang Pakikipaglaban Ay Isang Shahīd:


"At sinoman ang mag-Hijrah Fī Sabīlillāh ay makatatagpo sa kalupaan ng maraming [alternatibong] mga lugar na matitirahan at mga kasaganaan. At sinoman ang iwanan ang kanyang tahanan bilang isang Muhājir tungo Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at pagkaraan ay dinatnan siya ng kamatayan -- ang kanyang gantimpala ay naging pananagutan na Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Palagi Ng Mapagpatawad, Ang M

305 (At-Tabarānī)

aawain". 306

177. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang kahalintulad ng isang Mujāhid ay tulad ng isang nagdarasal (Salāt) at nag-aayuno (Sawm) ng walang paghinto mula sa pagdarasal at pag-aayuno hanggang sa siya (ie. Mujāhid) ay makabalik sa kanyang pamilya ng may Ghanima o gantimpala, o maaaring kunin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang kanyang kaluluwa at ipasok siya sa Jannah". 307

178. Sa salaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sino ang mga Shuhada' (mga Martir)?" Sumagot ang mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum): "Yaong mga napaslang Fī Sabīlillāh" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kung gayon ay kakaunti lamang ang mga Shuhada' sa aking Ummah. Subali't ang isang napaslang Fī Sabīlillāh ay isang Shahīd, ang isang namatay Fī Sabīlillāh ay isang Shahīd, ang isang nahulog sa kanyang sinasakyang kabayo Fī Sabīlillāh ay isang Shahīd, ang isang nalunod Fī Sabīlillāh ay isang Shahīd, ang isang namatay dahil sa peste Fī Sabīlillāh ay isang Shahīd, ang isang namatay dahil sa panloob na karamdaman Fī Sabīlillāh ay isang Shahīd..." 308

Isinalaysay ni Saburah bin Al-Fakah: Narinig ko ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsabi: "Hinarang ni Shaytān ang anak ni Adam ('alayhis-Salām) sa kanyang landas patungo sa Islām at sinabi sa kanya: Ikaw ay magiging isang Muslim at iiwanan mo ang iyong pamana at ang relihiyon ng iyong mga ninuno? Subali't sinuway siya ng anak ni Adam at siya ay naging Muslim at napatawad. Pagkatapos ay umupo si Shaytān sa kanyang daanan patungo sa Hijrah at sinabi sa kanya: Maghi-Hijrah ka ba at iiwanan mo ang iyong tahanan at lupain? Siya'y sinuway niya at nagsagawa ng Hijrah. Pagkaraan ay umupo siya sa kanyang landas patungo sa Jihād at sinabi sa kanya: Makikipaglaban ka ba at samantalang ito ay kapaguran sa iyong sarili at pagka-ubos ng iyong kayamanan? Ikaw ay hahayo para pumatay at maaaring mapatay at pagkatapos ay kukunin ng iba ang iyong maybahay at ang iyong kayamanan ay paghahati-hatian. Sinuway siya ng anak ni Adam ('alayhis-Salām) at nagtungo sa Jihād". Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang gumawa ng gayon - ito ay magiging pananagutan Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)

306 (Sūrah An-Nisā' 4:100)

307 (Ibn Hibbān, Bukhārī, Muslim, An-Nasā'ī)

308 (Ibn Abī Shaybah, Abū Dāwūd, An-Nasā'ī, Ibn Mājah)

na tangapin siya sa Jannah, o kaya kapag siya ay napatay sa pamamagitan ng kanyang hayop na umatake sa kanya -- siya ay mapupunta ng Jannah". 309

Itinuturing ng ilang mga Iskolar na pantay ang katayuan ng isang NAPASLANG Fī Sabīlillāh at ang isang NAMATAY Fī Sabīlillāh; sila ay pantay sa pagiging Shahīd at sa gantimpala. Subali't ang mas malakas na opinyon ay hindi sila pantay. Mayroong pagkakaiba sa pagitan ng isang napaslang at ng isang namatay sa normal na kamatay sa Fī Sabīlillāh. Malinaw na ang isang napaslang ay mayroong mas mataas na katayuan at mas ginugusto sa ilang mga kaparaanan:

• Isinalaysay ni Ibn Hibbān: Tinanong ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) tungkol sa pinaka-mainam na Jihād: Wika niya ) (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang pinaka-mainam na Jihād ay yaong (Jihād) na kung saan ang iyong kabayo ay napatay at ang iyong dugo ay napadanak". Kaya ang isang napaslang ang siyang nakapagsabuhay ng pinaka-mainam na Jihād.

• Ang patay ay tinatawag na patay kahit pa siya ay namatay Fī Sabīlillāh, samantalang ang Shahīd ay hindi itinuturing na patay batay sa Ayah: "At huwag ninyong sabihin tungkol sa mga napaslang Fī Sabīlillāh - "Sila ay patay". Sa halip ay sabihin, sila ay buhay, subali't hindi ninyo nauunawaan". 310

• Ang mga sugat ng napaslang ay sasaksi para sa kanya sa Araw ng Paghuhukom. Ang mga sugat ay magbubulwak ng dugo na ang amoy ay katulad ng (pabangong) Musko.

• Ang napaslang Fī Sabīlillāh ay magnanais na bumalik sa mundong ito ng paulit-ulit upang muling mapaslang Fī Sabīlillāh. Iyan ay hindi mangyayari sa isang namatay ng natural na kamatayan Fī Sabīlillāh. Sa Sahīh Muslim, winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Walang kaluluwa na namatay at nakaharap sa gantimpala mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na malulugod na bumalik sa mundong ito, kahit pa ibagay dito ang mundo at lahat na nilalaman nito, maliban sa isang Shahīd. Nanaisin niyang bumalik sa mundong ito upang muling mapaslang Fī Sabīlillāh. Iyan ay dahil sa napakalaking gantimpala na nakikita niyang ibinibigay sa mga Shahīd".

• Ang mapaslang Fī Sabīlillāh ay nakapagpapatawad sa lahat ng mga

309 (Ahmad (Hassan))


kasalanan. Hindi iyan katulad sa normal na kamatayan.

• Ang isang namatay Fī Sabīlillāh ay dinadasalan. Subali't para sa isang napaslang (Fī Sabīlillāh) wala ng inaalay na Salatu'l-Janazah (Dasal para sa namatay). Sapagkat ang dasal ay isinasagawa para humingi ng kapatawaran Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa namatay at dahil sa ang Shahīd ay napatawad na ang lahat ng kanyang mga kasalanan, bakit pa mag-aalay ng dasal para sa kanya???

•••

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~©~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~








Sa Ngalan Ni Allāh, Ang Pina ka-Mapagpala, Ang Pinaka-Maawain

KABANATA 12

SHAHĀDAH (PAGKA-MARTIR)

Ang Paghiling Sa Shahādah at ang Pagkakamit Nito:

Ginawang obligasyon sa atin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na hilingin natin sa Kanya sa bawat Salāt na tayo ay gabayan sa Tuwid na Landas, ang Landas ng mga yaong nabigyan Niya ng Kanyang Biyaya.


"Gabayan (Po Ninyo) kami sa Tuwid na Landas. Ang Landas ng mga yaong pinagkalooban Ninyo ng Inyong Biyaya." 311

Ang mga yaong pinagkalooban Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Kanyang Biyaya ay silang mga nabanggit sa Ayah na ito: (sa pakahulugan)

"At sinoman ang sumusunod Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) -- sila yaong makakasama ng mga yaong pinagkalooban Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Biyaya, ng mga Propeta, ang mga Nangunguna sa Katotohanan, ang mga Shuhada', at ang Matuwid. At anong inam sila bilang mga kasamahan".312

179. Isinalaysay ni Sahl bin Hanīf: Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang humiling Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Shahādah (pagka-Martir) ng taimtim, siya ay itataas Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa antas ng mga Shuhada' (mga Martir) kahit pa siya ay mamatay sa kanyang higaan".313

180. Si Amīr bin Sa'ad ay nagsalaysay: Isang lalaki ang dumating upang mag-Salah habang ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagdarasal at sabi niya: "O Allāh, hinihingi ko sa Iyo ang pinakamainam na bagay na ibinibigay mo sa Iyong mga matutuwid na alipin". Nang

311 (Sūrah Al-Fātihah)

312 (Sūrah An-Nisā', 4:69)

313 (Muslim, Abū Dāwūd, At-Tirmidhī, An-Nas ā'ī, Ibn Mājah, Al-Hākim)

matapos magdasal ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) siya ay humarap at nagsabi: "Sino ang nagsasalita (ie. nanalangin) kanina?" Sumagot ang lalaki: "Ako, O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)". Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kung gayon ang iyong kabayo ay mapapatay at ikaw ay magiging isang Shahīd (martir)". 314

181. Sa salaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang humayo para sa Kanyang Kapakanan ng walang ibang layunin kundi ang makipaglaban para sa Kanyang Kapakanan at nananampalataya sa Kanya at sa Kanyang mga Sugo, ginagarantiyahan para sa kanya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang isa sa dalawa, ang papasukin siya sa Jannah o ang ibalik siya sa kanyang tahanan ng may mga gantimpala o mga Ghanā'im315. Sa Ngalan Niya na may tangan ng kaluluwa ni Muhammad sa Kanyang Kamay, sinoman ang masugatan Fī Sabīlillāh (sa Landas Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)), ang sugat (niya) ay darating sa Araw ng Paghuhukom na katulad ng ito ay nasa mundong ito, na ang kulay ay kulay dugo, at ang amoy ay amoy ng (pabangong) Musko."

182. Sa Ngalan Niya na may tangan ng kaluluwa ni Muhammad sa Kanyang Kamay, kung hindi lamang magiging mahirap ang mga bagay-bagay para sa mga Muslim, hindi ako magpapa-iwan sa anomang hukbong humahayo Fī Sabīlillāh. Subali't wala akong makitang panustos para sa mga Muslim na maiiwan at wala silang anoman (panustos) at mabigat para sa kanila na ako ay aalis samantalang maiiwan ko sila.

Sa Ngalan Niya na may tangan ng kaluluwa ni Muhammad sa Kanyang Kamay, hangad ko na ako ay makikipaglaban Fī Sabīlillāh, at pagkaraan ay mapapaslang, at pagkatapos ay makikipaglaban, at pagkaraan ay mapapaslang at pagkatapos ay makikipaglaban, at pagkaraaan ay mapapaslang". 316

183. Isinalaysay ni Jābir (radhiyaLlāhu 'anhu) na narinig niya ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagbanggit tungkol sa mga Shuhada' ng 'Uhud at sinabi: "Hangad ko na ako ay yumao kasama ng

314 (Ibn Hibbān, Al-Hākim, (pinatunayan ni Adh-Dh ahabi), Abū Ya'la, Bazzār)

315 (maramihan ng Ghanima)

316 (Sahīh Muslim)

aking mga Sahabah sa ilalim ng bundok ('Uhud) na iyan". 317 318

184. Isinalaysay ni Ishāq bin Sa'ad bin Abī Waqqās na sinabi sa kanya ng kanyang ama na - si 'Abdullāh bin Jash ay nagsabi sa kanya bago ang digmaan ng 'Uhud: "Halika at tayo ay mag-du'a (manalangin)". Kaya sila ay pumunta sa isang tabi at si Sa'ad ang nauna. Wika niya: "O Allāh, kapag nakatagpo namin ang mga kalaban bukas, kung gayon hayaan (Mo) makaharap ko ang isang magaling na mandirigma nang sa gayon ay kakalabanin ko siya para sa Iyong Kapakanan at ako ay kanyang kalabanin". Pagkaraan ay si 'Abdullāh naman ang gumawa ng kanyang mga panalangin: "O Allāh, hayaan (Mo) makaharap ko ang isang magaling na mandirigma, nang sa gayon ay kakalabanin ko siya para sa Iyong Kapakanan at ako ay kanyang kalabanin. At hayaang ako ay kanyang mapaslang at pagkatapos ay putulin ang aking ilong at mga tenga. Para kapag Ikaw (Subhānahu wa Ta'Alā) ay aking makita, Ikaw (Subhānahu wa Ta'Alā) ay magtatanong sa akin: "O 'Abdullāh! Bakit putol ang iyong ilong at mga tenga?" Ako ay sasagot: "Sila ay naputol (natigpas) para sa Iyong Kapakanan at (para sa kapakanan) ng Iyong Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)". At pagkaraan ay sasabihin Mo (Subhānahu wa Ta'Alā): "Oo, ikaw ay nagsasabi ng katotohanan". Winika ni Ishāq bin Sa'ad (bin Abī Waqqās): Sabi ng aking ama: "O aking anak, ang panalangin ni 'Abdullāh ay naging mas mainam kaysa sa akin. Nakita ko siya sa hulihan ng araw -- na ang kanyang ilong at mga tenga na nakatali sa isang pisi". 319

185. Dati ay palaging sinasabi ni 'Umar bin Al-Khattab: "O Allāh! Hinihingi ko sa Iyo ang Shahādah (pagka-Martir) sa lungsod ng Iyong Propeta".

186. Isinalaysay ni Adh-Dhahabi na sinabi ni Amr bin Al-Ās: "Kasama ako ng aking kapatid na si Hisham sa Yarmuk at ginugol namin ang magdamag sa pananalangin na gawaran kami Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Shahādah (pagka-Martir). Nang sumunod na araw, nakamtan ito ng aking kapatid ngunit di ko iyon nakamtan".

187. Isinalaysay ni Anas (radhiyaLlāhu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Isang lalaki mula sa Jannah (Paraiso) ang tatanungin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "O' anak ni Adam,

317 (Al-Hākim (pinatunayan ni Ad h-Dhahabi))

318 [Ibig sabihin: Hinangad ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) n a siya ay mapaslang kasama nila sa ilalim ng bundok ng 'Uhud]

319 (Al-Hākim (pinatunayan ni Adh-Dhahabi))

ikaw ba ay masaya sa iyong tahanan?" Sasabihin niya: "O' aking Panginoon! Ito na ang pinakamagandang tahanan!" Sasabihin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Humiling ka ng anomang iyong nais". Sasabihin niya: "Hinihiling ko sa Iyo na ako ay ibalik Mo sa mundo nang sa gayon ako ay mapaslang ng sampung ulit". Sinasabi niya iyan nang makita niya ang napakadakilang kalagayan ng pagiging isang Shahīd. Pagkatapos ay tatanungin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang isang lalaki mula sa Apoy na Impiyerno: "O' anak ni Adam, anong palagay mo sa iyong tahanan?" Kanyang sasabihin: "O' aking Panginoon, ito na ang pinaka-masamang tahanan!" Tatanungin siya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Kung gayon, ililigtas mo ba ang iyong sarili mula dito sa pamamagitan ng pagbabayad ng katumbas ng buong mundo na puno ng ginto?" Kanyang sasabihin: "Opo!" Sasabihin sa Kanya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Ikaw ay nagsisinungaling. Mas maliit pa diyan ang hiningi Ko sa iyo, at hindi mo ito ginawa". 320

Kung ang mga tao ng Jannah (Paraiso) ay maghahangad ng Shahādah (pagka-Martir) kahit na sila ay nabigyan na ng mga dakilang biyaya, kung gayon papaanong hindi natin ito hinihiling, samantalang tayo ay namumuhay sa tirahan ng kalungkutan, pagdurusa, panlilinlang, at kasamaan! At ni hindi natin alam kung tayo ba ay patungo sa Jannah (Paraiso) o sa Jahannam (Impiyerno)!!

188. Sinabi ni Khālid bin Al-Walīd: "Kung ako ay magpapakasal sa isang magandang babae na aking minamahal, o kaya - kung ako ay bibigyan ng mabuting balita na magkakaroon ng isang bagong silang na anak na lalaki, ay hindi gaanong kamahal-mahal at kaibig-ibig sa aking puso kaysa sa ako'y nasa isang malamig na gabi kasama ng isang hukbo na naghihintay na makatagpo ang aking kaaway pagdating ng umaga. Ipinapayo ko na humayo kayo sa Jihād". 321

Ito ang mga salita ni Khālid bago siya mamatay.

189. Sinabi ni 'Abdullāh bin 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhumā): Sinabi ng aking amang si 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) sa kanyang kapatid na si Zaid sa kasagsagan ng digmaan ng 'Uhud: "Kunin mo ang aking kalasag". Sumagot si Zaid: "Naghahangad din ako ng Shahādah (pagka-Martir) katulad mo" at tumangging kunin ito. Sa bandang huli ay pareho nilang

320 (Al-Hākim, An-Nasā'ī, Ab ū Awnah)

321 (Ibn Al-Mubārak)

iniwan ito. 322

Si Zaid ay ang nakatatandang kapatid ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhumā). Siya ay naunang naging Muslim kaysa kay 'Umar. Siya ay isang matangkad na lalaki. Naghangad siya ng Shahādah sa digmaan ng 'Uhud subali't hindi niya iyon nakamtan. Nabuhay pa siya matapos pumanaw ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at sa panahon ng digmaan sa Al-Yamamah, siya ang nagdala ng bandila ng hukbo ng mga Muslim. Siya ay nagpatuloy sa pagmartsa na hawak ito, habang nakikipaglaban sa kanyang daanan gamit ang kanyang espada hanggang sa siya ay mapaslang at ang bandila ay mahulog. Pagkaraan ay pinulot ito ni Salim, ang tagapagsilbi ni Abū Hudhayfah (radhiyaLlāhu 'anhu). Nang makarating kay 'Umar ang balita ng kanyang pagkakapaslang, siya ay lubhang pinalungkot nito. Wika niya: "Naunang naging Muslim ang aking kapatid, at naunang nagwagi sa akin ng Shahādah (pagka-Martir)." Pagkaraan ay sinasabi niya na: "Sa tuwing umiihip ang hangin ng Silangan, ito ay nagpapaalala sa akin ng aking kapatid na si Zaid". (Si Zaid ay napaslang sa Yamamah na kung saan ay nasa Silangan ng Madinah).

190. Sinabi ni Silah bin Aktam sa kanyang anak na lalaki: "O' aking anak, mauna ka na at makipaglaban!" Nauna (ng humayo) ang kanyang anak at napaslang. Pagkaraan ay si Silah naman ang napaslang.

Nang matanggap ni Mu'āthah, ang asawa ni Silah - ang balita sa pagkakapaslang ng kanyang asawa't anak, sinabi niya sa mga kababaihang dumating para siya ay damayan: "Kung kayo ay nagtungo dito para ako ay batiin, tumuloy kayo. Kung kayo ay naparito upang magbigay ng pakikiramay, kung gayon dapat kayong lumisan!"

191. Isinalaysay ni Sa'ad bin Ibrāhīm na noong kasagsagan ng digmaan sa Al-Qadisiyyah sila ay napadaan sa isang lalaki na ang mga braso at mga binti ay parehong naputol sa labanan, siya ay gumugulong sa kanyang dugo at siya ay bumibigkas ng: "At sinoman ang sumusunod Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) -- sila yaong makakasama ng mga yaong pinagkalooban Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Biyaya, ng mga Propeta, ang mga Nangunguna sa Katotohanan, ang mga Shuhada', at ang Matuwid. At anong inam sila bilang mga kasamahan". 323 Wika nila: "Sino ka?" Sagot niya: "Isang tao mula sa Ansār". 324

322 (Abū Na'īm sa Al-Hilyah)


324 (Ibn Abī Shaybah)

ANG KABUTIHAN NG SHAHĀDAH (Pagka-Martir):

Ang Shahādah ay isang napakalaki at napakadakilang biyaya at isang mataas na kalagayan na hindi ibinibigay maliban sa yaong napakamapapalad. Sasamahan ng mga Shuhada' (mga Martir) ang mga Propeta sa Jannah (Paraiso): (sa pakahulugan)

"At sinoman ang sumusunod Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) -- sila yaong makakasama ng mga yaong pinagkalooban Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Biyaya, ng mga Propeta, ang mga Nangunguna sa Katotohanan, ang mga Shuhada', at ang Matuwid. At anong inam sila bilang mga kasamahan" 325

Ang mga Iskolar ay may iba't-ibang pananaw kung bakit ang isang martir ay tinawag na Shahīd (ang Shahīd sa salitang Arabic ay nangangahulugan ng "saksi". Ilan sa mga ito ay:

• Sapagkat Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ang Kanyang mga Anghel ay mga Saksi na ang Paraiso (Jannah) ay iginawad sa gayong tao.

• Sapagkat ang kanilang mga kaluluwa ay nakasaksi sa Jannah. Ito ang opinyon ni Al-Qurtubi.

• Sapagkat nasaksihan nila ang transaksiyon sa pagitan nila at Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na nabanggit sa Ayah: "Katotohanan, binili na Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa mga mananampalataya ang kanilang mga buhay at mga kayamanan [kapalit nito] para diyan ay makakamit nila ang Jannah (Paraiso). Sila ay nakikipagpaglaban Fī Sabīlillāh, kaya sila ay pumapatay at napapaslang. [Ito ay] isang pangako na (nagbibigkis) sa Kanya (Subhānahu wa Ta'Alā) sa Torah at sa Injil (Ebanghelyo) at sa Qur'ān. At sino pa ang mas makatotohanan sa kanyang tipan kaysa Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)? Kaya magdiwang sa inyong transaksiyon na kung saan inyong isinakasunduan. At ito ang siyang pinakamalaking tagumpay." 326

• Kapag lilisanin na ng kaluluwa ng isang Martir (Shahīd) ang kanyang katawan, sinasaksihan nito ang mga biyaya na inihanda



Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa kanya.

Maraming mga biyayang ibinigay Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa Shahīd. Isa sa mga ito ay ang katotohanang ang isang Shahīd ay buhay:

"At huwag ninyong sabihin sa mga yaong napaslang Fī Sabīlillāh, "Sila ay mga patay". Sa halip, sila ay buhay, subali't hindi ninyo nauunawaan". 327

Binigyang kahulugan ng mga Iskolar ang diwa ng "buhay" ng Shahīd (martir). Binanggit ni Al-Qurtubi ang iba't-ibang mga pananaw sa paksa:

Sinabi ni Al-Qurtubi na ang buhay ng mga Shuhada' (mga martir) ay nasa literal na diwa at - na ang kanilang mga katawan ay patay subali't hindi ang kanilang mga kaluluwa -- katulad ng lahat ng mga mananampalataya -- ngunit ang kaibahan ay, na ang Shahīd ay tatanggap ng mga panustos mula sa Paraiso samantalang ang ibang mga mananampalataya ay hindi.

Si Mujāhid ay nagsabi na ang mga Shuhada' (mga martir) ay pinapakain mula sa mga prutas ng Jannah (Paraiso), subali't wala pa sila doon. Ang iba ay nagsasabi na ang mga kaluluwa ng mga martir ay nasa ilalim ng (katawan ng) berdeng mga ibon sa Jannah. Kinuha ni Al-Qurtubi ang pananaw na ito sapagkat ito ay sinusuportahan ng Hadīth ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam).

Nagpatuloy si Al-Qurtubi sa pagsasabi na ang Shahīd ay tatanggap ng gantimpala ng pakikipaglaban bawat taon at siya rin ay makakabahagi sa mga gantimpala ng bawat Jihād hanggang sa Araw ng Paghuhukom!

Ang aking (ie. Ibn Nuhās) pananaw ay, na ang buhay ng Shahīd ay iba at ito ay dumedepende sa katayuan ng Shahīd:

• Ang kaluluwa ng ilang mga Shahīd ay mapupunta sa ilalim ng mga ibon sa Jannah (Paraiso).

• Ang iba naman ay nasa ilog na nasa labas ng tarangkahan (gate) ng Jannah at sila ay tatanggap ng kanilang mga panustos bawat umaga at gabi mula sa loob ng Jannah.

• Ang kaluluwa ng iba ay lilipad kasama ng mga Anghel saan man nila naisin.

• Ang iba naman ay nakaupo sa mga Trono sa Paraiso.

Hindi Kakainin Ng Lupa Ang Katawan Ng Mga Shuhada':

Ang katawan ng Shahīd ay hindi mabubulok.


192. Sinabi ni Abdur-Rahmān bin Sasa'ah: "Sinabi sa akin na sina Amr bin Al-Jamūh at 'Abdullāh bin Amr (parehong nagmula sa Al-Ansar) ay na-Shahīd sa panahon ng Digmaan sa 'Uhud at inilagay sila ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa iisang libingan. Sa panahon ng pamamahala ni Mu'awiyyah, binaha ng isang bagyo ang sementeryo, kaya binuksan ang kanilang puntod upang mailipat ng ibang lugar. Nang mabuksan ang puntod, nakita ang kanilang mga katawan na buo na animo'y kahapon lamang sila namatay. Ito ay nangyari 46 taon na ang nakalipas pagkaraan nilang mapaslang!" 328

Ang kahalintulad na pangyayari ay tinukoy din dito:

193. Isinalaysay ni Jābir: Sinabi ni Mu'awiyyah: "Sinoman ang may patay na tao sa sementeryong ito (ang sementeryo ng mga Shuhada' sa 'Uhud) ay dapat nilang tanggalin ang kanilang mga labi". Sabi ni Jābir: "Hinatak namin sila palabas ng kanilang mga libingan (na animo'y mga buhay pa sila). Isa sa mga katawan ay tinamaan ng palakol sa binti at ang dugo ay tumulo pa mula sa sugat!" 329

194. Ang anak ni Ibn Abbās ay nagsabi: "Ako ay nagtungo sa libingan ng aking tiyuhin na si Hamzah at kinuha ko ang kanyang katawan at ni hindi ito nagbago".

195. Ito ay nabanggit na ang libingan ng binata mula sa kwento ng Khandaq (hukay, kanal) ay natangpuan sa panahon ng pamamahala ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu). Ang kamay ng binata ay nasa ibabaw ng kanyang ulo kung saan siya tinamaan ng palaso. 330

196. Binanggit ni Al-Qurtubi na isinalaysay ng mga tao ng Madinah na ang pader ng puntod ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagiba noong panahon ng pamamahala ni Al-Walīd bin Abdul-Malik, nang si 'Umar bin Abdul-'Azīz ang gobernador ng Madinah. Nang ang pader ay magiba, isang paa ang nalantad at nagimbal ang mga tao dahil iniisip nilang ito ay paa ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Dumating ang apo ni 'Umar, at nakita niya ang paa, at sinabing ito ay paa ng kanyang lolo 'Umar. Si 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) ay namatay na Shahīd.

Kung ang Shahīd ay itinuturing na isang buhay kung gayon walang Salāh para sa patay (Salatu'l-Janazah) na isasagawa para sa kanila. Tungkol sa

328 [Imām Mālik]

329 (Ibn Al-Mubārak, Abdur-Razaq)

330 (At-Tirmidhī (napag-sang-ayun an))

paghuhugas, sinabi nina Imām Mālik, Shāfi'ī,, at Abū Hanīfah na ang Shahīd ay hindi dapat hugasan. Sa Al-Bukhārī, ipinag-utos ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na ang mga Shuhada' ng 'Uhud ay ilibing ng walang anomang paghuhugas at walang Salatu'l-Janazah.

Ang dahilan na ang mga Martir ay hindi hinuhugasan - ay dahil sa ang kanilang dugo ay sasaksi para sa kanila sa Araw ng Paghuhukom.

Sinabi nina Al-Hassan at Ibn Al-Musayyab na ang Shahīd ay dapat na hugasan. Subali't ang mas malakas na opinyon ay hindi sila dapat na hugasan.

Gayon din sa usapin ng Janazah, binanggit nina Imām Mālik, Shāfi'ī, at Ahmad - na ang Salāh ay hindi isinasagawa sa isang Shahīd (Martir). Subali't ang mga Iskolar ng Kufah at Basra ay nagsabi ng iba. Ang pinakamalakas na opinyon ay - walang Salāh ng Janazah para sa Shahīd.

Lahat ng mga nabanggit sa itaas ay may kinalaman sa isang napaslang sa pook-digmaan. Gayon man, kung ang isang mandirigma (Mujāhid) ay nasugatan sa pook-digmaan, subali't pagkaraan ay nailigtas patungo sa ibang lugar at inasikaso, at pagkaraan ay kumain at uminom ngunit kapagdaka ay namatay dahil sa kanyang mga sugat, kung ganun ay gayong tao ay huhugasan at tatanggap ng Salatu'l-Janazah. Ganito ang ginawa ng mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum) kay 'Umar nang siya ay mapatay.

Ang Kabutihan Ng Mga Martir (Shuhada'):

Ang mga Martir ay nabiyayaan ng maraming mga kabutihan mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Ilan sa mga ito ay:

1. Ang Pagnanasa Na Muling Mapaslang Fī Sabīlillāh:

Walang sinoman ang pumasok ng Jannah (Paraiso) na magnanais na lisanin ito, kahit pa ibigay sa kanila ang mundo at lahat ng mga nilalaman nito, maliban sa Shahīd. Nanaisin niyang iwanan ang Jannah (Paraiso), muling babalik sa mundong ito, at muling mapaslang Fī Sabīlillāh. Sa Sahīh Muslim winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Walang sinoman ang nakapasok ng Jannah (Paraiso) na magnanais na bumalik sa mundo maliban sa Shahīd. Nanaisin niyang bumalik sa mundo upang mapaslang Fī Sabīlillāh ng sampung beses. Iyan ay kapag nakita na niya kung ano ang mga inilaan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa mga Shuhada' (mga Martir)!" Sinabi mismo ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sa Ngalan Niya (Subhānahu wa Ta'Alā) na may tangan ng kaluluwa ni Muhammad sa Kanyang Kamay, nais ko na ako ay makikipaglaban Fī Sabīlillāh at pagkaraan ay mapaslang at pagkatapos ay makikipaglaban at

pagkaraan ay mapaslang, at pagkatapos ay makikipaglaban at pagkaraan ay mapaslang".

2. Pinatawad Ang Mga Kasalanan:

Sa oras na iniwan na ng kaluluwa ng Shahīd ang kanyang katawan, iniiwan din nito ang lahat ng kanyang mga kasalanan. Sa Sahīh Muslim: Sinabi ni Abū Qatadah na binigyan sila ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ng Khutbah at sinabi niya dito na ang Jihād Fī Sabīlillāh at ang Īmān ay ang pinakadakila sa lahat ng mga gawain. Kaya isang lalaki ang tumayo ay nagsabi: "O' Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) kung ako ba ay mapaslang Fī Sabīlillāh (para sa Kapakanan/Landas Ni Allāh) 'yan ba ay makapagpapatawad sa aking mga kasalanan?' Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Oo, kung ikaw ay mapaslang na may Sabr, at katapatan, hiniharap ang iyong mga kalaban, at hindi tatalikod sa kanya". Muling nagtanong ang lalaki. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Oo, Oo, kung ikaw ay mapaslang na may Sabr, at katapatan, hiniharap ang iyong mga kalaban, at hindi tatalikod sa kanya at kung ikaw ay walang utang -- sinabi sa akin 'yan ni Jibrīl".

197. Isinalaysay ni 'Abdullāh bin Amr bin Al-Ās: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang Shahīd ay pinatawad na sa lahat (ng kanyang mga kasalanan) maliban sa utang". 331

Al-Qurtubi: Ang utang na tinutukoy dito ay -- kung ang Shahīd ay mayroong kakayahan na bayaran ito pero di niya ginawa, o maaaring isulat ito sa kanyang habilin ngunit di niya ginawa. Makakasama din dito ang salapi na hiniram para sa pagwawaldas na kadahilanan at hindi naibalik. Subali't kung ang Shahīd ay humiram ng salapi dahil sa kahirapan at mahigpit na pangangailangan, at pagkaraan ay walang kakayahang bayaran ito, hindi nito mapipigilan ang pagpasok ng Shahīd sa Jannah (Paraiso). Sa ganitong kalagayan, ang Sultān ang dapat magbayad ng kanyang utang. Kung hindi mangyayari iyan, kung gayon Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mismo ang magbabayad nito para sa kanya. Katulad ng sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kapag kayo ay humiram at kayo ay tapat na ito ay babayaran, Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang magbabayad nito para sa inyo. At kapag kayo ay humiram ng salapi para waldasin, wawaldasin ito Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)". 332

198. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang Shahīd ay mayroong pitong katangian: Siya ay mapapatawad (sa lahat

331 (Muslim, Al-Hākim, Ahmad)

332 (Al-Bukhārī)

kanyang mga kasalanan) sa unang patak pa lamang ng kanyang dugo..." 333

199. Sinabi ni 'Abdullāh bin Amr bin Al-Ās: "Kapag ang isang alipin (Ni Allāh) ay mapaslang Fī Sabīlillāh, sa oras na ang unang patak ng kanyang dugo ay lumapag sa lupa, lahat ng kanyang mga kasalanan ay napatawad na".

3. Bibigyan ng mga Anghel ang Shahīd ng Masisilungan sa Pamamagitan ng Kanilang Mga Pakpak:

200. Isinalaysay ni Jābir na ang bangkay ng kanyang ama ay iniharap sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) makaraang ito ay lurayin. Nais kong alisin ang takip niya sa mukha ngunit sinabihan ako ng ilang mga tao na huwag kong gawin 'yun. Pagkaraan ay narinig namin ang ilang mga kababaihan na umiiyak. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Bakit kayo umiiyak? Ang mga Anghel ay patuloy na nagbibigay lilim sa kanya hanggang sa mga oras na ito!" 334

4. Ang Shahādah (Pagka-Martir) ay Gumagarantiya sa Jannah (Paraiso):


"Katotohanan, binili na Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa mga mananampalataya ang kanilang mga buhay at mga kayamanan [kapalit nito] para diyan ay makakamit nila ang Jannah (Paraiso)..." 335


"At yaong mga napaslang Fī Sabīlillāh -- hindi Niya kaylanman sasayangin ang kanilang mga gawa. Kanya (Subhānahu wa Ta'Alā) silang igagabay at babaguhin ang kanilang mga kalagayan. At sila ay papapasukin sa Jannah (Paraiso)..."

201. Isinalaysay ni Samurah bin Jundub: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ako ay nanaginip kagabi ng dalawang kalalakihan na umangat kasama ko at dinala ako sa itaas ng isang puno at kami ay pumasok sa isang mansiyon na kaylanman ay wala pa akong nakitang kasing-ganda nito". Wika nila: "Ang mansiyong ito

333 (Ahmad, At-Tabarānī)

334 (Al-Bukhārī, Muslim)


ay para sa mga Shuhada' (mga Martir)". 336

202. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay tumawa sa dalawang lalaki, isa sa kanila ay pinatay ang isa, at pareho silang pumasok ng Jannah (Paraiso)!" Wika nila: "Papaano nangyari iyon O' Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Isa sa kanila ay pinatay ang isa, kaya ang napatay ay napunta ng Paraiso (isang Shahīd) at pagkaraan yumakap sa Islām ang nakapatay, humayo at nakipaglaban Fī Sabīlillāh at siya ay napaslang bilang isang Shahīd at nakapasok ng Jannah". 337

203. Sa salaysay ni Anas (radhiyaLlāhu 'anhu): Nagtungo ang ina ni Haritha sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at tinanong siya: "O' Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), maaari mo bang sabihin sa akin ang tungkol sa aking anak na si Haritha? Kung siya ay nasa Jannah, ako ay magsa-Sabr (magtitimpi). Kung wala siya doon, ako ay iiyak para sa kanya". (Si Haritha ay napaslang sa panahon ng digmaan sa Badr sa pamamagitan ng ligaw na palaso -- mula sa kakampi). Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Nawala ka na ba sa katinuan! Hindi lang iisa ang Jannah (Paraiso), subali't marami. At ang iyong anak ay naroon sa pinakamataas: Al-Firdaws!" 338

5. Nasa Ilalim Sila Ng Katawan Ng Mga Berdeng Ibon Sa Jannah:

204. Isinalaysay ni Ibn Abbās: "Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Nang mapaslang ang inyong mga kapatid sa 'Uhud, inilagay Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga kaluluwa sa loob ng mga berdeng ibon na lumulipad sa mga pampang ng mga ilog ng Paraiso at kumakain mula sa mga prutas nito. Sa gabi, ang mga ibong ito ay ginugugol ang gabi sa mga parol (ilaw) na nakabitin sa Trono Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Nang makita ng mga Shuhada' (mga Martir) ang mga biyaya na mayroon sila, wika nila: "Sino ang magpaparating sa ating mga kapatid na tayo ay namumuhay sa Jannah, nang sa gayon ay hindi nila balewalain ang Jihād at huminto sa pakikipaglaban". Pagkaraan ay ipinahayag Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) :

336 (Al-Bukhārī)

337 (Al-Bukhārī, An-Nasā'ī, Muslim)

338 (Al-Bukhārī)

"At huwag kaylanman isipin na yaong mga napaslang Fī Sabīlillāh ay mga patay. Bagkus, sila ay mga buhay kasama ng kanilang Panginoon, tumatanggap ng panustos, nagdiriwang sa kung anong iginawad sa kanila Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa Kanyang kagandahan-loob, at sila ay tumanggap ng mga magandang balita tungkol sa mga yaong naiwan nila na hindi pa nila nakakasama -- na sa kanila ay walang pangamba, ni hindi sila malulungkot. Sila ay tumanggap ng magandang mga balita ng biyaya mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at (ng Kanyang) pagpapala, at - na hindi sasayangin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang gantimpala ng mga mananampalataya". 339 340

6. Hindi Sila Parurusahan Sa Kanilang Mga Libingan:

Mayroong Hadīth na nagsasabi na ang isang namatay sa Ribāt ay hindi na tatanungin sa kanilang mga libingan. Kung ito ay mangyayari sa isang namatay sa Ribāt, kung gayon ano pa kaya sa isang namatay bilang isang Shahīd. Ang pagtatanong sa libingan ay para subukan ang pananampalataya ng isang tao. Ngayon, kung ang Shahīd ay namatay na nakikipaglaban Fī Sabīlillāh ng may mga espadang kumakalansing sa ibabaw ng kanyang ulunan, mga sibat at mga palaso na nagliliparan malapit sa kanya, at nakikita ang mga ulo at mga katawan na natitigpas -- sinoman ang makakita niyan at pagkaraan ay hindi umatras bagkus ay makikipaglaban hanggang sa sila ay mapaslang, ang pagsuko ng kanilang mga kaluluwa para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay sapat na bilang pagsubok sa kanyang Īmān.

7. Ang Shahīd Ay Hindi Makararanas Ng Pagkagimbal Sa Pag-ihip Ng Trumpeta:

205. Tinanong si Sa'īd Bin Jubair sino ang mga hindi isasali Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa sumusunod na Ayah? "At ang Trumpeta ay hihipan, at sinoman ang nasa mga kalangitan at sinoman ang nasa kalupaan ay mamatay maliban sa sinomang naisin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)...". 341

Wika niya: "Sila ay ang mga Shuhada'. Lahat ay mamatay samantalang sila ay nakapalibot sa Troni Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na may

339 (Sūrah Alī-'Īmrān 3:169-171)

340 (Abū Dāwūd, Musl im)

341 (Sūrah Az-Zumar 39:68)

espada sa kanilang mga kamay." 342

206. Tinanong ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) si Jibrīl ('alayhis-Salām) tungkol sa mga yaong hindi kasali sa mga magigimbal ng (pag-ihip ng) Trumpeta. Sinabi ni Jibrīl na sila ay ang mga Shuhada' (mga Martir). 343

9. Makakapamagitan ang Shahīd para sa Pitumpong Miyembro ng Kanyang Pamilya:

207. Sinabi ni Nimran bin Utbah, na kami ay nagtungo upang dalawin si Umm Ad-Darda at kami ay mga ulila. Wika niya (Umm Ad-Darda): "Magdiwang! Narinig ko ang aking asawa na si Abū Ad-Darda na nagsabi: "Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang Shahīd ay makapapamagitan para sa pitumpung miyembro ng kanyang mga kamag-anak". 344

10. Makakaramdam Ng Kapayapaan Ang Shahīd (Martir) Sa Araw Ng Paghuhukom:

208. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "... at siya (Shahīd) ay makakaramdam ng kapayapaan sa oras ng pinakamatinding takot". 345

11. Ang Dugo ng Shahīd ay Hindi Matutuyo Hanggang Sa Makita Niya Ang Kanyang Mga Asawa Sa Jannah (Paraiso):

209. Sinabi ni 'Abdullāh bin Ubaydillah bin Umayr: Kapag nagtagpo ang dalawang hukbo, ang mga kababaihan ng Paraiso (Jannah) ay bumababa sa pinakamababang langit para panoorin ang digmaan. Kapag may nakita silang matapat, sasabihin nila: "O' Allāh, gawin po Ninyo siyang matatag", samantalang kapag siya ay tumalikod (sa labanan), sila ay lalayo mula sa kanya. Kapag siya ay napaslang, sila ay bababa sa kanya at pupunasan ang dumi mula sa kanyang mukha. 346

11. Ang Namatay Bilang Isang Shahīd ay Mas Mainam Kaysa Sa Isang

342 (Ibn Al-Mubārak, Bukhārī sa Al-Kabīr, Abū Na'īm, At-Tabārī sa Tafsīr, Sinabi ni As-Suyuti na ito ay Mapapanaligan, Al-Hākim ( pinatunayan ni Adh-Dhahabi))

343 (Al-Hākim)

344 (Abū Dāwūd, Ibn Hibbā n, Al-Bayhaqi)

345 (Ahmad, At-Tabarānī)

346 (Abdur-Razaq, Sahīh)

Nagwagi at Umuwing Ligtas sa Kanyang Tahanan:

210. Isinalaysay ni Jābir: Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinanong tungkol sa pinakamainam na Jihād: Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang pinakamainam na Jihād ay yaong - ang kabayo mo ay mapatay at ang iyong dugo ay dumanak". 347

211. Isinalaysay ni Amr bin Absah: Isang lalaki ang nagsabi: "O' Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), ano ang Islām?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang Islām ay ang pagsuko (pagpapasakop) ng iyong puso, at -- na ang mga Muslim ay ligtas mula sa iyong dila at mga kamay". Sabi niya: "Ano ang pinakamainam na Islām?" Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang Īmān (Pananampalataya)". Sabi niya: "Ano ang Īmān?" Sumagot ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang manampalataya Kay Allāh, sa Kanyang mga Anghel, sa Kanyang mga Aklat, sa Kanyang mga Sugo, at sa Muling Pagkabuhay pagkaraan ng Kamtatayan". Sabi niya: "Ano ang pinakamainam na Īmān?" Wika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang Hijrah". Sabi niya: "Ano ang Hijrah?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang pag-iwan sa mga kasalanan". Sabi niya: "Ano ang mainam na Hijrah?". Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang Jihād". Sabi niya: "Ano ang pinakamainam na Jihād?" Sumagot ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "...Yaong ang kanyang kabayo ay napatay at ang kanyang dugo ay napadanak". 348

Ang mga Hadīth na ito ay malinaw na nagpapabulaan sa pag-aangkin na ang isang nagwagi ay mas mainam sa isang napaslang.

212. Si 'Abdullāh bin Ubaydillah bin Umayr ay nagsabi: Si Amr bin Al-Ās ay umiikot sa Ka'bah nang siya ay mapadaan sa isang grupo ng mga nakaupong mga kalalakihan mula sa Quraysh. Nang makita nila siya, sila ay nagtanong sa bawat isa kung sino ang mas mainam: Si Amr bin Al-Ās o ang kanyang kapatid na si Hisham? Nang matapos ni Amr ang kanyang Tawaf siya ay naglakad patungo sa kanila at nagsabi: "Narinig kong may sinabi kayo tungkol sa akin, ano 'yun?" Sabi nila: "Kami ay nag-iisip kung sino ang mas mainam, ikaw o ang kapatid mong si Hisham?" Sinabi ni Amr bib Al-Ās: "Sasabihin ko sa inyo ang tungkol diyan. Kasama ko ang aking kapatid na si Hisham sa Yarmuk at ginugol namin ang gabi sa pagdarasal na kami ay gawaran Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng Shahādah (pagka-Martir). Nang sumunod na araw,

347 (Ibn Hibbān, Ahmad, Ibn Abī Shaybah)

348 (Ahmad, At-Tabarānī, Al-Bayhaqi)

nakuha iyon ng aking kapatid, samantalang ako ay hindi. Kaya diyan ay makikita ninyo na mas mainam siya kaysa sa akin". 349

Ito ay isang malinaw na salita mula kay Amr na ang isang napaslang ay mas mainam kaysa sa isang hindi (napaslang).

13. Ang Shahīd ay Hindi Makararamdam ng Sakit ng Kamatayan Maliban sa ito ay Katulad Lamang ng Kagat ng isang Insekto:

202. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Walang mararamdaman ang isang Shahīd mula sa paghihirap ng kamatayan maliban sa ito ay katulad ng nararamdaman ng isa sa inyo mula sa kagat ng isang insekto". 350

203. Sa Majmū' Al-Latā'if ay binanggit na isang lalaki ang nagsabi: "O' Allāh, kunin po Ninyo ang aking kaluluwa ng wala akong nararamdaman na anomang sakit". Isang araw habang siya ay naglalakad sa isang taniman, siya ay napagod kaya siya ay nakatulog. Ilang mga Kuffār ang lumapit sa kanya at tinigpas ang kanyang ulo. Isa sa kanyang mga kaibigan ang nakakita sa kanya sa panaginip at tinanong siya tungkol sa kanyang sarili. Sabi niya: "Ako ay natulog sa isang taniman at nang ako ay magmulat ng aking mga mata, ako ay nasa Paraiso na!"

204. Binanggit ni Ibn Al-Mubārak ang kahalintulad na kwento tungkol sa dalawang Muslim na bihag ng digmaan. Sila ay pinagbantaan ng pinuno ng mga Kuffār na isuko ang kanilang Dīn. Nang sila ay tumanggi, sila ay kanyang itinapon sa isang lalagyan na may langis na tatlong araw nang pinakukulo. Dahil sa tindi ng init ng langis, ang mga buto (na lamang) nila ang lumutang sa ibabaw. Pagkaraan nakita sila ng kanilang kapatid sa isang panaginip at tinanong tungkol sa kanilang kalagayan. Sabi nila: "Yaon lamang unang pagsawsaw sa kumukulong langis, at pagkatapos nu'n dumeretso na kami sa Al-Firdaws!" (Ang Al-Firdaws ay ang siyang pinakamataas ng antas ng Jannah (Paraiso)).

14. Ang Mga Anghel Ay Tuloy-tuloy na Dinadalaw ang Mga Martir at Ipina-aabot sa Kanila ng Kanilang mga Salām:

213. Isinalaysay ni 'Abdullāh bin Amr bin Al-Ās: Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang unang papasok ng Jannah ay ang mga mahihirap na Muhājirīn na nangalaga sa Ummah na ito mula sa

349 (Ibn Al-Mubārak)

350 (At-Tirmidhī, An-Nasā'ī, Ibn Mājah, Al-Bayhaqi, Ahmad, Ad-Dari mi)

pinsala. Kapag narinig nila, sila ay sumusunod. Maaaring isa sa kanila ay may pangangailangan mula sa Sultān subali't mamamatay silang hindi hinihingi ito. Sa Araw ng Paghuhukom, tatawagin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Jannah at darating ito kasama ng lahat ng kagandahan at kaningningan nito. Pagkaraan ay sasabihin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Nasaan ang aking mga alipin na nakipaglaban para sa Aking Kapakanan at napaslang o nasaktan at nagsagawa ng Jihād para sa Akin? Hayaan silang pumasok sa Jannah ng walang pagtutuos". Pagkaraan ay pupunta ang mga Anghel at magpapatirapa Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at magsasabi: "O' Aming Panginoon, niluluwalhati at pinupuri Ka namin ng araw at gabi, sino ang mga taong ito na mas pinili mo kaysa sa amin?" Sasabihin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Ang mga ito ay yaong mga nakipaglaban at nasaktan para sa Aking Kapakanan". Pagkatapos sila ay dadalawin ng mga Anghel mula sa lahat ng mga tarangkahan na nagsasabing: "Salām sa inyo para sa inyong pagsa-Sabr. Anong (inam na) pinagpalang tahanan". 351

15. Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Nalulugod sa Shahīd:

214. Isinalaysay ni Anas (radhiyaLlāhu 'anhu): Ilang mga kalalakihan ang nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at humiling sa kanya na padalhan sila ng ilang mga tagapagturo upang maturuan sila ng Qur'ān at Sunnah. Kaya pinadalhan sila ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ng pitumpu mula sa mga Iskolar ng Qur'ān, isa sa kanila ang aking tiyuhin na si Harām. Ang mga taong ito ay bumibigkas at nag-aaral ng Qur'ān sa gabi, at sa araw sila ay nag-iigib ng tubig at dinadala sa Masjid. Sila ay lumalabas para mangahoy at kapag naibenta na nila ang mga panggatong bumibili sila ng pagkain para sa mga mahihirap na nasa Masjid. Nang ipinadala sila ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) upang magtungo at turuan ang tribu, pinatay silang lahat ng mga magkakatribu bago pa sila makarating sa kanilang pupuntahan. Pagkaraan nilang mapatay, sinabi nila: "O' Allāh, iparating Mo sa aming Propeta na Ikaw ay aming Nakita at - na Ikaw ay nalulugod sa amin, at kami ay nalulugod sa Iyo". Ang aking tiyuhin ay napatay sa pamamagitan ng sibat. Nang makita niyang tumagos sa kanya ang sibat siya ay sumigaw: "Sa Ngalan ng Panginoon ng Al-Ka'bah, nagtagumpay ako!" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang inyong mga kapatid ay pinagpapatay at sinabi nila: "O' Allāh iparating Mo sa aming Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na Ikaw ay aming nakita at - na Ikaw ay nalulugod sa amin at kami ay nalulugod sa Iy

351 (Ahmad, Al-Hākim (pinatunayan ni Adh-Dhahabi))

o". 352

16. Para Matanggap ang Shahādah (Pagka-Martir) Walang Kinakailangang mga Mabubuting mga Gawain na Mauuna Dito:

215. Isinalaysay ni Al-Barā' bin Azib: Isang lalaki na nababalutan ng baluting-bakal ang lumapit sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi: "O' Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), dapat (na) ba akong makipaglaban o yumakap muna ng Islām?" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Yakapin mo ang Islām at pagkatapos ay makipaglaban". Siya ay naging isang Muslim at nakipaglaban at siya'y napaslang. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Siya ay nakagawa ng sobrang liit, subali't nagantimpalaan ng lubos". 353

216. Isinalaysay ni Abū Mūsā Al-Ash'ari: Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nasa digmaan nang isa sa mga Kuffār ay humingi ng duwelo. Isang Muslim ang nagtungo sa kanya ngunit napaslang ng Kāfir. Humingi siya ng isa pang makakatunggali. Isa pang Muslim ang nagtungo sa kanya at napaslang din (niya). Pagkaraan ay nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang Kāfir at tinanong siya: "Ano ang ipinaglalaban ninyo?" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kinakalaban namin ang mga tao hanggang sa sila ay sumaksi na Lā ilaha illaLlāh, Muhammadur-Rasūlullāh (Walang karapatdapat na Sambahin maliban Kay Allāh, at si Muhammad ay Sugo Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)) at - na aming isinasakatuparan ang mga Karapatan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)". Sinabi ng Kāfir: "Kung ano ang sinabi mo ay kapuri-puri. Tinatanggap ko iyan". Pagkatapos ay niyakap niya ang Islām at pumanig sa mga Muslim, at nakipaglaban kasama sila. Pagkatapos siya ay napaslang. Kaya siya ay dinala at inilibing malapit sa dalawang parehong Muslim na kanyang napaslang. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sa Jannah, wala ng ibang mga kalalakihan ang nagmamahalan sa bawat isa ng higit pa sa kanila!". 354

Sobrang mahal nila ang bawat isa sapagkat nakita ng mga napatay ang nakapatay sa kanila na siyang naging dahilan na mabiyayaan sila ng Shahādah (pagka-Martir).

217. Isinalaysay ni Jābir (radhiyaLlāhu 'anhu): Kasama kami ng Rasūlu



354 (At-Tabarānī (Sahīh))

llāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa panahon ng Digmaan sa Khaybar at siya ay nagpadala ng isang grupo mula sa hukbo na kung saan ay bumalik ng may kasamang isang pastol. Kinausap ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang pastol ng sandali at pagkaraan ay yumakap sa Islām ang lalaki. Tinanong niya ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Anong gagawin ko sa mga tupang ito? Sila ay ipinagkatiwala sa akin at pag-aari ng ibang mga tao". Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kumuha ka ng isang dakot na buhangin at ihagis sa kanila, at sila ay babalik sa mga nag-mamay-ari sa kanila". Pagkatapos ay sumali ang lalaki sa mga Muslim sa kanilang pakikipaglaban at napaslang sa pamamagitan ng isang palaso. Hindi siya nagkaroon ng pagkakataon na makapagdasal ng kahit isang Salāh. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanyang mga kasamahan na ipasok sa kanyang tolda ang katawan nito. Dinala nila ito sa tolda ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at pagkaraan ay lumabas ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagsasabing: "Tinanggap Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang kanyang Islām. Nang ako ay pumunta sa (aking) tolda, nakita ko siya kasama ang kanyang dalawang asawa mula sa Jannah". 355

17. Ang Shahīd ay Ipinakasal sa Al-Hūr (ang babae ng Jannah):


"At para sa kanila ay mga Hūr (mga babae sa Jannah) na may malalaki (at magagandang) mga mata. Sila ay katulad ng mga perlas (sa sisidlan) lubos na pinangalagaan..." 356

218. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa isang Hadīth na bumabanggit sa mga kabutihan ng Shahīd: "Ang Shahīd... ay maipapakasal sa pitumpu't dalawang (72) Al-Hūr (mga babae sa Jannah)." 357

219. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "...at kung ang isang babae ng Jannah ay maglantad ng kanyang sarili sa mga tao sa mundong ito, pupunuin niya ng liwanag at bango ang distansiya sa pagitan nila, at ang bandana sa kanyang ulo ay mas mainam pa kaysa sa mundo at mga nilalaman nito". 358

355 (Al-Hākim, (pinatunayang Sahīh ni Adh-Dhahabi))

356 (Sūrah Al-Waqi'ah 56:22-23)

357 (At-Tirmidhī, Abdur-Razaq, Ibn Mājah (katanggap-tan gap))

358 (Al-Bukhārī)

220. Isinalaysay ni Abū Sa'īd Al-Khudrī (radhiyaLlāhu 'anhu): Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang isang lalaki ay sasandig sa Jannah ng 70 taon bago siya gumalaw. Pagkatapos ay pupuntahan siya ng isang babae at tatapikin ang kanyang balikat. Siya ay titingin sa paligid at makikita ang kanyang mukha. Ang kanyang mukha ay napaka-aliwalas dahilan para makita niya ang kanyang itsura sa mga pisngi nito at ang isang perlas niya ay kayang ilawan ang distansiya sa pagitan ng mga langit at ng daigdig. Magbibigay siya sa kanya ng Salām. Pagkatapos ay tatanungin niya kung sino siya (babae). Sasabihin niya: "Ako ay mula sa Al-Mazid". 359. Siya ay madadamitan ng 70 mga kasuotan at makikita pa rin niya ang utak-buto ng kanyang (ie. Hūr) alulod mula sa ilalim ng mga kasuotan". 360

•••







http:// aklatannikuyaghareeb.files.wordpress.com/

359 [Al-Mazid: ito ay nabanggit sa Qur'ān. Pinangakuan Ni Allāh (Subhānahu w a Ta'Alā) ang mga mananampalataya sa Jannah (Paraiso) ng Al-Mazid. Sa literal na kahulugan, ibig sabihin ay: "labis". Kaya maaaring kasama dito ang anomang dagda g na mga gantimpala na hindi nabanggit sa Qur'ān o sa Sunnah]

360 (Ibn Hibbān, Ahmad, At-Tirmidhī , Abū Ya'la)


KABANATA 13

Ang Mga Pagbabatas Patungkol Sa Mga Muslim Na Bihag Ng Digmaan [POWs]

Winika ni Allah Subhānahu wa Ta'Alā: (sa pakahulugan)

"At ano ang nangyari sa inyo - na kayo ay hindi makipaglaban para sa Daan ni Allāh (FĪ Sabīlillah) at para sa mga yaong api mula sa mga kalalakihan, mga kababaihan at mga kabataan na nagsasabi: 'O aming Panginoon, kami ay ilabas (ie. iligtas) mula sa bayan na ito ng mga mapang-aping tao; at magtalaga para sa amin ng isang tagapangalaga mula sa Inyo at bigyan po Ninyo kami mula sa Inyo ng isang makatutulong." 361

Sa Tafsīr ni Al-Qurtubi, kanyang sinabi:

"Ipinag-utos ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā ang Jihād upang MAITAAS ang Kanyang Salita at upang MANGIBABAW ang Kanyang Dīn (ie. Islām), at upang iligtas yaong mga mahihinang mananampalataya kahit pa ito'y nangangahulugan ng PAGKAWALA ng mga BUHAY. Ang PAGPAPALAYA sa mga Muslim na BIHAG ng DIGMAAN ay WĀJIB , ito man ay sa PAMAMAGITAN ng PAKIKIPAGLABAN o RANSOM ."

Winika ni Imām Mālik: "Kinakailangang PALAYAIN ng mga Muslim ang mga (Muslim na) Bihag ng Digmaan kahit pa (magsanhi ito ng) pagkaubos ng kanilang mga kayamanan".

Isinalaysay ni Abū Mūsā al-Ash'arī: na ang Rasūlullāh (Sallallāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "PALAYAIN ang mga Bihag ng Digmaan, pakainin ang mga nagugutom at dalawin ang mga may sakit." 362

Sa Madhhab ng ash-Shāfi'ī: sinasabi na ang pagpapalaya sa mga Bihag ng


362 Al-Bukhārī

Digmaan ay ipinapayo (kanais-nais).

Sa Madhhab ni Imām Mālik at Ahmad: na ito ay WĀJIB. Kapag ang ginamit ay pribadong pera na ibinayad upang mapalaya ang mga Bihag ng Digmaan, at ang kanyang permiso (pagsang-ayon) ay hiningi, kung gayun dapat niya itong bayaran pagkaraang makalaya. Kapag ang pera ay ibinayad nang wala siyang kaalaman, mayroong pagkakaiba-iba ng opinyon - kung ito'y dapat niyang bayaran o hindi.

Sinabi ni 'Umar bin 'Abdul 'Azīz na:

“Kapag ang isang (Muslim na) Bihag ng Digmaan ay HUMILING sa mga Muslim na MAGBAYAD para sa kanyang KALAYAAN - WĀJIB para sa mga Muslim na ito'y BAYARAN.”

Si Imām al-Qurtubi ay nagsabi (tungkol) sa Tafsīr ng Ayah na ito [sa pakahulugan]:

"...Subalit yaong mga sumasampalataya at hindi nag-Hijrah [lumikas Fī Sabīlillāh] - ikaw [Muhammad, Sallallāhu 'alayhi wa Sallam] ay walang pananagutan sa kanila na pangalagaan mo sila, hanggang sa sila ay lumikas. At kapag sila ay humingi ng tulong mo para sa Deen, kung gayun ay dapat kang tumulong, maliban ito'y laban sa mga taong sa pagitan ninyo ay may kasunduan. Katotohanan si Allah SWT ay Nakamasid sa inyong mga ginagawa." 363

Kapag ang mga sumasampalatayang hindi nag-Hijrah mula sa lupain ng mga kaaway ay humingi ng tulong sa mga Muslim ito man ay sa usaping militar o pinansiyal na paraan para sila'y mapalaya, WĀJIB para sa mga Muslim na tumulong at HARĀM na sila'y PABAYAAN . Ang tanging hindi kabilang dito - ay kung ang mga Muslim ay nakapaloob sa isang usapin kasama ang mga di-muslim. Bagama't ito ay mananatili lamang kung ang mga hinahawakan (nilang) mga Muslim ay hindi sinaktan. Kung sila ay inalipusta (inapi), kung gayun dapat silang tulungan ng mga Muslim. Si Imam Abu Bakr bin al-Arabi ay nagsabi:

"Maliban kung ang mga Muslim ay naaapi. Kapag nagkagayun dapat nating siguruhin ang kanilang kalayaan hanggang sa wala ng isang mata mula sa atin na kumukurap (ie. Kahit pa mamatay tayong lahat) o gugulin natin lahat ng ating (mga) kayamanan sa pagsasagawa (nito)."

Ito ang opinyon ni Imām Mālik at lahat ng mga Iskolar.Anong saklap na makita sa panahong ito ang ating mga kapatid (na Muslim) na nananatili sa mga PIITAN (Kulungan) ng mga kalaban samantalang ang ating mga ingat


yaman ay puno ng salapi at tayo ay puno ng lakas. Si 'Umar bin 'Abdul 'Azīz ay nagpadala ng sulat sa mga Muslim na Bihag ng Digmaan sa Constantinople, kanyang sinabi sa kanila:

"Itinuturing ninyong mga Bihag ng Digmaan ang inyong mga sarili. Hindi (kayo bihag ng digmaan), Kayo ay nakapiit Fī Sabīlillāh. Nais kong ipaalam sa inyo na sa tuwing mayroon akong bagay na ibinibigay sa mga Muslim, mas marami ang ibinibigay ko sa inyong mga pamilya at ako ay magpapadala kay Pulan ng limang (5) Dinār bawat isa sa inyo at kung di lamang sa takot na maaaring kunin ng diktador na Romano ito mula sa inyo, ay magpapadala pa ako ng marami. Isinugo ko rin si 'Pulan' upang siguruhin ang kalayaan ng bawat isa sa inyo anoman ang maging halaga nito. Kaya magdiwang! Assalamu Alaykum!"

Itinuturing ni Imām an-Nawāwī na ang pagbabatas sa PAGPAPALAYA ng mga Bihag (na Muslim) ay kahalintulad ng pagbabatas sa mga kaaway na lumusob/sumakop ng lupain ng mga Muslim. Ang katotohanan, itinuturing niyang MAS PRAYORIDAD ang PAGPAPALAYA ng mga (Muslim na) Bihag ng Digmaan sapagkat ang kahalagahan ng KALULUWA ng isang Muslim ay mas malaki kaysa sa lupain ng mga Muslim . Isang halimbawa nito ay - nang ang isang Muslim na babae na isang Bihag ng mga Romano sa Amūriyah ay nasampal sa mukha ng isang Romano. Pagkaraan ay kanyang sinabi: "Nasaan si Al-Mu'tasim?" (si Al-Mu'tasim ay dating Khalīfah ng mga Muslim). Nang ito ay naiparating kay al-Mu'tasim, kanyang isinugo ang buong hukbo upang siya (babae) ay palayain. Ang (hukbo ng) Krusada ay kumuha ng 500 na bihag na mga babaeng Muslim sa al-Raha. Kaya (naman) sinakop ni Sultan Imad al-Dīn Zinki ang bayan at pinalaya ang lahat ng mga Bihag ng Digmaan nito. Nang si Salāhuddīn ay nanalo laban sa mga (pwersa ng) Krusada sa Hitten, kanyang pinalaya ang 20,000 na mga Muslim na Bihag ng Digmaan mula sa mga (pwersa ng) Krusada. Yan ang katayuan ng mga Muslim na Mujāhidīn. Kanilang palalayain ang mga Muslim na Bihag ng Digmaan samantalang kukuha (naman) ng bihag mula sa kanilang mga kalaban at pagkatapos ay marami sa mga di-mananampalatayag bìhag ng digmaan ay yayakap sa Islam at hahantong sa pakikipaglaban sa mga Kuffār sa bandang huli. Ito yaong mga tinutukoy ng Rasūlullāh (Sallallāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanyang hadith na nabanggit sa al-Bukhārī [sa pakahulugan]: "Si Allāh (Subhānahu Wa Ta'Alā) ay humanga sa mga taong papasok sa Jannah ng nakatanikala (nakakadena)." Na nangangahulugan na ilang di-mananampalataya ay dinala ng nakatanikala bilang mga bihag ng digmaan at pagkaraan ay sumampalataya kay Allāh Subhānahu wa Ta'Alā. Kaya parang ang mga kadenang ito ang nagdala sa kanila sa Islām.

•••


KABANATA 14

ANG KASAYSAYAN NG JIHĀD

Ang Pakikipag-Digma Ng Rasūlullāh (Sallallāhu 'alayhi wa Sallam) At Ng Mga Muslim Na Sumunod Sa Kanya:

Si Imām 'Abdullāh Al-Halīmi sa kanyang aklat na Shu'ab Al-Īmān (Ang Mga Sangay Ng Pananampalatay) ay nagsabi:

Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagkaroon ng iba't-ibang mga yugto sa mga Kuffār bago maipag-utos ang Jihād.

• Nagsimula ito sa kapahayagan ng "Basahin, Sa Ngalan ng Iyong Panginoon na lumikha..." 364

• Pagkatapos ay inutusan siya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na ipahayag ang Mensahe: "O' ikaw na binabalot ang kanyang sarili. Tumayo at magbabala". 365

• Nang kanyang ipahayag ang Mensahe at siya ay kanilang pinasinungalingan, inutusa siya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na magtimpi sa kanila: "Ang magtimpi sa kanilang mga sinasabi at iwasan sila sa pamamagitan ng maginoong pag-iwas". 366

• Nang maitayo ang pundasyon sa Madinah, ipinag-utos Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa mga mananampalataya na magsagawa ng Hijrah (paglalakbay / pangingibang-bayan) mula sa Makkah patungong Madinah: "At sinoman ang mag-Hijrah para sa Kapakanan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay makatatagpo sa daigdig ng maraming

364 (Al-'Alāq 96: 1)

365 (Al-Muddathir 74: 1-2)

366 (Al-Muzzammil 73:10)

mga [alternatibong] mga lugar at mga kasaganaan". 367

• Nang sila ay mag-Hijrah, sila ay nabigyan ng kapahintulutan na makipaglaban: "Ang kapahintulutan [sa pakikipaglaban] ay naibigay sa mga yaong nilalabanan, sapagkat sila ay pininsala. At katotohanan, Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay may Kakayahang bigyan sila ng tagumpay". 368

• Pagkaraan ay inutusan sila na kalabanin sinoman ang kumalaban sa kanila: "At kalabanin Fī Sabīlillāh (para sa Landas Ni Allāh) yaong mga kumakalaban sa inyo, subali't huwag magmalabis. Katotohanan, hindi minamahal Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang mga mapagmalabis". 369

• Kinalaunan ay pinag-utusan na silang kalabanin ang mga Kuffār na nakapaligid sa kanila: "O kayong mga sumasampalataya, digmain yaong mga Kuffār na malapit sa inyo , at hayaang makita nila sa inyo ang kabagsikan. At alamin na Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay kasama ng mga Muttaqīn".370 Sinabi sa kanila Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na ang pakikipaglaban ay ipinag-utos at sapilitan: "Ang pakikipaglaban (ie. Jihād) ay ipinag-utos sa inyo subali't ito ay kinamumuhian ninyo. Ngunit maaaring kinamumuhian ninyo ang isang bagay na makabubuti sa inyo; at maaaring ginugusto ninyo ang isang bagay na makasasama sa inyo. At Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Nakababatid, samantalang hindi ninyo nalalaman". 371 Binanggit din Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na ang pakikipaglaban ay tipan sa pagitan nila at Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā): "Katotohanan, binili na Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa mga mananampalataya ang kanilang mga buhay at mga kayamanan [bilang kapalit] para diyan ay makakamtan nila ang Jannah (paraiso). Sila ay nakikipaglaban Fī Sabīlillāh, kaya sila ay pumapatay, at sila ay napapaslang. [Ito ay] isang totoong pangako [na nagbibigkis] sa Kanya sa Torah at sa Ebanghelyo at sa Qur'ān. At sino pa ang mas totoo sa kanyang pangako maliban Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)? Kaya magdiwang sa inyong transaksiyon,

367 (An-Nisā' 4:100)

368 (Al-Hajj 22: 39)

369 (Al-Baqarah 2:190)

370 (At-Tawbah 9:123)

371 (Al-Baqarah 2:216)

na inyong isina-kasunduan. At iyan ang pinakamalaking tagumpay". 372 Kaya nang ipinag-utos Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Jihād -- ang pagtanggap nito at pagsunod dito ay naging bahagi na ng Īmān. Ang TIPAN (Kasunduan) ay -- na sinoman ang pumatay ng mga Kuffār ay magagantimpalaan ng Jannah, sinoman ang mapaslang ng mga Kuffār ay magagantimpalaan ng Jannah. Kung tatanggapin mo ang kasunduang ito at nais mo ng Jannah, kung gayon nararapat mong tuparin ang bahagi mo sa kasunduan at iyan ay ang pagbibigay mo ng iyong kaluluwa at kayamanan Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā).

Ang halaga ng kalakal ay dumedepende sa tatlong elemento:

• Ang Mamimili: Ang isang marangal na mamimili ay bibili lamang ng mamahaling kalakal

• Ang Maglalako: Ang isang marangal na maglalako ay hindi makikipagsundo sa isang napakahalagang pagbebenta

• At ang Kabayaran: Ang mataas na Kabayaran ay hindi ibinabayad sa walang kwentang kalakal.

Ano ang ikinakalakal? Ito ay ang kaluluwa ng isang mananampalataya. Tingnan mo ang halaga na inilagay Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa iyong kaluluwa. Siya (Ta'Alā) ang Mamimili, si Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang Maglalako at ang Kabayaran ay ang Paraiso (Jannah). Iyan ay ang napakadakilang karangalan para sa mga mananampalataya. Ang tanging kondisyon na inilagay Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa pagtanggap ng kabayaran -- Jannah -- ay ang makipaglaban ka Fī Sabīlillāh sa pamamagitan ng iyong kaluluwa at kayamanan. "Sila ay nakikipaglaban Fī Sabīlillāh, kaya sila ay pumapatay at sila ay napapaslang". Itinala pa Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa'yo ang kasunduan: "..isang totoong pangako [na nagbibigkis] sa Kanya sa Torah at sa Ebanghelyo at sa Qur'ān.." Kaya ang Tipan (kasunduan) ay hindi lamang naitala ng isang beses, bagkus ay sa tatlong dokumento: Ang Qur'ān, Ebanghelyo (Injil), at Torah.

May pagkakaiba-iba ang mga Iskolar sa eksaktong bilang ng mga pakikipag-digma ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na kasama siya mismo. Sa Sahīh Muslim, sinabi ni Jābir: "Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nakipag-digma sa 21 na digmaan". Si Zaid ay nagbanggit ng 19, samantalang si Ibn Ishāq na ay nagsabi ng 27:

1. Al-Abwa':

372 (At-Tawbah 9:111)

Ito ay noong Safar 1 Hijri at walang labanang nangyari.

2. Buwāt:

Rabi'ul-Awwal 2 Hijri

3. Al-Ashīrah:

Jumadu'l-Ūla 2 Hijri

4. Ang Unang Digmaan sa Badr:

Nangyari ilang araw pagkaraan ng Al-Ashīrah

5. Ang Malaking Digmaan sa Badr:

Ito ay isang malaking digmaan, na kung saan ay nagparangal sa Islām at nagpahiya sa mga Kuffār. Ito ay isa sa mga dakilang araw para sa mga Muslin. Ito ay nagyari sa umaga ng ika-17 ng Ramadhān 2 Hijri. Lagpas sa 310 mga Sahabah ang nakasali dito.

Sinabi ni Al-Barā', na sinabi sa akin ng Sahabah ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na "ang bilang ng mga Muslim sa Digmaan ng Badr ay katulad ng bilang ng mga mandirigma sa hukbo ng Talūt". Ang mga kalaban ay 1000 pwersa.

Nang marinig ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang tungkol sa karawan (karabana) na naglalaman ng malaking halaga ng kayamanan na pagmamay-ari ng mga Quraysh, kanyang hinikayat ang kanyang mga Sahabah na kumpiskahin ito. Hindi nila nakuha ang karabana, ngunit humantong sila sa pakikipagtagpo sa hukbo ng mga Quraysh na nagmamadali para depensahan ang kanilang karabana. Ang labanan ay nagsimula sa tatlong kalalakihan mula sa Quraysh na nakipaglaban ng isa sa isa kina Hamzah, 'Ali, at 'Ubaydah bin Al-Harith. Napatay lahat ng tatlong lalaki mula sa Quraysh. Pagkaraan ay itinuwid ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang hanay ng hukbo. Siya ay naglalakad sa harapan ng mga hanay na may hawak na isang pirasong kahoy sa kanyang kamay, at nang makita niya ang isang lalaki na nagngangalang Sawad na nakalabas sa hanay, itinulak niya ito sa dibdib pabalik sa pamamagitan ng hawak niyang kahoy sa kanyang kamay. Nagsabi si Sawad: "Sinaktan mo ako O' Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)! Hayaan mo akong gumanti!" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sige, gawin mo!" Tumalon si Sawad at niyakap ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at hinagkan siya. Tinanong siya ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Bakit mo iyon ginawa Sawad?" Sagot niya: "Malapit na ang labanan, kaya ninais ko na ang huling bagay na gagawin ko ay mahawakan ka".

Pagkatapos ay pumunta sa isang tabi ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsimulang manalangin. Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "O' Allāh, kung pahihintulutan mong mawasak ang pangkat na ito, hindi ka na masasamba pagkatapos ng araw na ito!" Sinabi ni Abū Bakr: "Tama na ang paghingi Kay Allāh. Nangako sa'yo Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at tutuparin Niya (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Kanyang pangako." Pagkalipas ng ilang saglit ay nagsabi ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Magdiwang Abū Bakr! Ang tagumpay ay malapit na! Heto at parating na si Jibrīl sakay ng kanyang kabayo".

Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) tungkol sa araw na iyon: (sa pakahulugan)

"[Gunitain] nang pasiglahin ng inyong Panginoon ang mga Anghel, "Kasama ninyo Ako, kaya palakasin yaong mga sumasampalataya. Maglalagay Ako ng takot sa puso ng yaong mga Kuffār, kaya hampasin (ie.tagain) ang kanilang mga leeg at hampasin (ie.tagain) ang dulo ng kanilang mga daliri". 373

Ang digmaan ay sinalihan ng 500 na mga Anghel na pinangunahan mismo ni Jibrīl ('alayhis-Salām).

222. Isinalaysay ni Rifa'ah: Nagtungo si Jibrīl ('alayhis-Salām) sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at sinabi sa kanya: "Anong turing ninyo sa mga tao ng Badr na makakasama mo?" Wika niya: "Itinuturing namin sila na pinakamainam sa mga Muslim". Sabi ni Jibrīl: "At ganyan din ang turing namin sa mga Anghel na sumali doon".

Pitumpung mga Kuffār ang napatay at 70 ang ginawang mga bihag.


"At katotohanan na binigyang tagumpay kayo Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa Badr samantalang kayo ay mahina. Kaya katakutan Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) -- [sa paraang dapat Siyang katakutan] -- nang sa gayon kayo ay maging mapagpasalamat". 374

6. Bani Sulaym I:

Pitong araw pagkaraang makabalik mula sa Badr, nilusob ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang Banu Sulaym ngunit walang labanang nangyari. Nagkampo siya sa kanilang lupain sa loob ng 3 araw at pagkatapos

373 (Sūrah Al-Anf āl 8:12)

374 (Sūrah Āli-'Imrān 3:123)

ay nagbalik na sa Madinah.

7. Banu Qaynuqa':

Nangyari sa isang Sabado ng buwan ng Shawwāl, 20 buwan pagkaraan ng Hijrah. Ang Banu Qaynuqa' ang unang mga Hudyong nagtraydor sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Kaya, kinubkob niya ang kanilang mga tanggulan. Subali't nilagyan ng takot Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang kanilang mga puso -- kaya sila ay sumuko. Ang kanilang kaalyansa, ang pinuno ng mga Munāfiq, si 'Abdullāh bin Ubayy ay umapela sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) para sa kanila, kaya pinayagan silang lumisan ng Madinah na ligtas ngunit lahat ng kanilang mga lupain at ari-arian ay ibibigay sa mga Muslim.

8. Al-Suwayq:

Noong ika-5 ng Dhu'l-Hijjah 2 Hijri, iniwan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang Madinah para tugisin ang isang karabana ng mga Quraysh na pinamumunuan ni Abū Sufyan. Nang malaman ito ni Abū Sufyan siya ay tumakas, kung kaya, walang labanang nangyari.

9. Ghatafan:

Nangyari sa lupain ng Najd noong Rabi'ul-Awwal 3 Hijri. Pinamunuan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang hukbo na may bilang na 450, ngunit walang nangyaring labanan.

10. Banu Sulaym II:

Nilusob ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang lupain ng Banu Sulaym, subali't sa pangalawang pagkakataon hindi lumabas ang mga kaaway para lumaban. Nanatili ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanilang lupain ng 2 buwan.

11. Uhud:

Nangyari ito noong Shawwāl 3 Hijri. Ang hukbo ng mga Muslim ay 700. Ang mga kaaway ay 3000.

Ang bandila ng mga Quraysh ay ipinagkatiwala sa pamilya ni Abū Talhah. Bago magsimula ang digmaan, ang bandila ay nakay Talhah bin Abī Talhah. Humingi siya ng duwelo kaya hinarap siya ni 'Ali at napatay siya. Pagkaraan ang bandila ay dinala ng kanyang kapatid na si Uthman na napatay naman ni Hamzah. Pagkaraan ito (bandila) ay dinala ng kapati niyang si Sa'ad at napatay din ni Sa'ad bin Abī Waqqās. Pagkaraan ito ay dinala ng apo ni Abū Talhah na si Musafih na napatay naman Āsim bin Thabit. Pagkatapos ito ay dinala naman ng kanyang kapatid na si Kulāb na napatay naman ni Al-Zubayr bin

Al-Awwām. Pagkaraan ito ay dinala ng kanyang kapatid na si Jalās na napatay naman ni Talhah bin Ubaydillāh. Pagkaraan ito ay dinala naman ng kanilang pinsan na si Sharhabīl bin Arta'ah at napatay naman ni 'Ali. Pagkaraan ang bandila ay naiwan (nakababa) sa lupa matapos na mapatay ang 7 kalalakihan mula sa iisang pamilya.

Nang bumagsak ang bandila, kasabay nito ang pagkatalo ng mga Quraysh at sila'y nagsimula na sa kanilang pag-atras. Ngunit dahil sa sumuway ang mga mamamana na nasa bundok sa malinaw na utos ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at iniwanan ang kanilang pwesto, sinamantala ito nina Khalid bin Walīd at Ikhrimah bin Abū Jahl at tinambangan ang mga Muslim na nag-akalang tapos na ang digmaan. Sa digmaan ng Uhud napaslang si Hamzah, ang tiyuhin ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Siya ang pinaka-dakila sa mga Shuhada'. Ang araw ng Uhud ay isang pagsubok sa mga Muslim.

12. Hamra' Al-Asad:

Nangyari noong Linggo ika-16 ng Shawwāl 3 Hijri pagkatapos na pagkatapos ng Uhud. Pinakilos ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang mga Muslim na lumabas at habulin ang hukbo ng mga Quraysh upang ipakita sa kanila na kahit na natalo sila sa Uhud ay may kakayanan pa rin silang lumaban. Nang marinig ni Abū Sufyan ang pagkilos ng mga Muslim siya ay nagmadali patungong Makkah upang maiwasan ang bakbakan. Walang nangyaring labanan.

13. Banu An-Nadhīr:

Nangyari ito limang buwan makalipas ang pangyayari sa Uhud, ito ay noong Rabi'ul-Awwal 4 Hijri. Ito ay isang tribo ng mga Hudyo sa Madinah na sumira ng kanilang kasunduan sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) kaya inatake niya sila at kinubkob ang kanilang malakas na mga tanggulan. Gayon pa man, nilagyan sila ng takot Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa kanilang mga puso at sila ay sumuko. Kahalintulad ng nangyari sa Banu Qaynuqa', umapela para sa kanila si 'Abdullāh bin Ubayy sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na pumayag na lisanin nila ang Madinah na may isang kargada ng isang hayop lamang na dadalhin nila. Lahat ng naiwan ay ibibigay sa mga Muslim kasama na ang kanilang mga salapi at mga armas. Sila ay nagpalipat sa Khaibar at sa iba pang mga lugar.

14. Dhatu'l-Riqā':

Nangyari noong Jumada Al-Ūlā 4 Hijri. Ito ang pinangalanang "Dhatu'l-Riqā'" na ang ibig sabihin ay digmaan ng mga "pira-pirasong basahan" sa dahilang ang mga sapatos ng mga Muslim ay nangasira na at ang kanilang mga paa ay nagdurugo kaya humantong sila sa pagbabalot ng mga pira-pirasong mga tela

sa kanilang mga paa. Nilusob ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang lupain ng Najd ngunit walang nangyaring labanan.

15. Ang Maliit Na Labanan Sa Badr:

Nangyari noong Sha'bān 4 Hijri. Nagtungo ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa Badr upang katagpuin si Abū Sufyan at ang mga Quraysh sa itinakdang oras. Nagtungo siya doon ng may 1,500 na Mujāhidīn. Nagawang mangalahati ni Abū Sufyan [patungong Badr] ngunit pagkaraan ay nagpasyang bumalik na lamang ng Makkah.

16. Dawmatu'l-Jandal:

Ang Dawmatu'l-Jandal ay matatagpuan sa dulong timog ng lupain ng Shām. Ito ay isang bayan na napapalibutan ng di-maigugupong pader. Nilusob ito ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) nang marinig niya na nagtitipon ang mga Kuffār ng isang hukbo para salakayin ang Madinah. Nagmartsa siya patungo sa kanila kasama ang isang hukbo ng 1,000 Mujāhidīn. Kumikilos siya sa gabi at nagtatago sa araw. Nang marinig ng mga kaaway ang kanyang pagkilos sila ay natakot sa kanya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at sila'y humantong sa pagkawatak-watak. Kaya nang dumating ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanilang teritoryo, walang isa man sa kanila ang lumabas para makipaglaban. Inatake niya ang kanilang mga pastol at kinumpiska ang ilang mga baka nila at nagpadala ng mga tropa sa iba't-ibang mga lugar at pagkatapos ay bumalik na.

17. Al-Khandaq:

Nangyari noong Shawwāl 5 Hijri. Dumating ang mga Quraysh na pinamumunuan ni Abū Sufyan. Ang Bani Fazarah ay pinamumunuan ni Uyaynah bin Hisn. Ang Bani Murrah ay pinamumunuan ni Al-Harith bin Awf. Bilang karagdagan sa Ghatafan, at Ashja' at lahat sila ay nagtipon sa Madinah bilang isang hukbo na may pwersang 5,000.

Nang matanggap ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang balita tungkol sa mga hukbo (ng mga kalaban), kinunsulta niya ang mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum), at noon ay nagmungkahi si Salman Al-Farisi na maghukay ng "Khandaq" (bambang,kanal) na kung saan ay naging isang matayog na ideya sa Arabong pakikipagdigma. Ang Khandaq ay nakumpleto sa loob ng mahigit sa 10 araw. Ang mga Muslim ay 3,000. Kinubkob ng hukbo ng koalisyon ang Madinah sa loob ng mahigit na 20 araw. Sa mga panahong iyon, si Na'īm bin Mas'ūd - isang prominenteng kasapi ng koalisyon ay nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) upang magdeklara ng kanyang Islām -ie. Shahādah. Sinabi sa kanya ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na panatilihin niya ang kanyang Islām bilang isang lihim at bumalik sa hanay ng

mga kaaway at kalabanin sila mula sa loob. Winika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanya: "Kung mananatili ka kasama namin, ikaw ay isang tao lamang. Subali't bumalik ka sa kanila at pahinain mo sila mula sa loob sa abot ng iyong makakayanan -- dahil ang digmaan ay panlilinlang." Isinagawang mabuti ni Na'īm ang payong ito. Nagbalik siya sa mga lider ng tribong Hudyo na Banu Quraydhah (na kung saan ay bahagi ng koalisyong aatake) at sinabi sa kanila na nagkamali sila sa pagsira ng kanilang usaping pangkapayapaan sa mga Muslim. Sinabi niya sa kanila na sa bandang huli ang hukbo ng koalisyon ay aalis at babalik sa kani-kanilang mga lupain at iiwanan kayo dito sa Madinah para harapin ang galit ng mga Muslim. Wika niya, kung gayon ipinapayo ko na tumanggi kayo na makipaglaban sa bahagi ng koalisyon hangga't hindi nila ibinibigay sa inyo ang ilan sa mga prominente nilang kalalakihan bilang mga bihag para siguruhin ang kanilang katapatan.

Iniwan ni Na'īm ang mga Hudyo at nagtungo kay Abū Sufyan at sa mga lider ng mga Arabo at sinabi sa kanilang pumunta siya upang magbigay ng payo. Sinabi niya na, 'ang mga Hudyo ay nagsisisi sa kanilang pagkakanulo kay Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at sa halip sila ay nakipagsabwatan sa kanya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na ibibigay nila sa kanya ang ilan sa inyong mga bantog na kalalakihan upang sila ay patayin bilang ganti sa ginawa nilang pagkakanulo sa usaping pangkapayapaan sa kanya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)'. Wika pa niya, 'kung dumating sa inyo ang mga Hudyo para humingi ng mga bihag, huwag ninyo silang bibigyan ng kahit ano'.

Biyernes ng gabi nagpadala si Abū Sufyan sa mga Hudyo na nagsasabi sa kanilang umatake sila mula sa kanilang mga posisyon sa (araw) ng Sabado at sila, ang mga Arabo, ay aatake sa (araw) ng Linggo. Sila ay nagpadala ng sagot na nagsasabing - kami ay nangangambang pababayaan ninyo kami at iiwanang mag-isa para makitungo sa mga Muslim, kaya hinihingi namin sa inyo na ipadala ninyo sa amin ang ilan sa inyong mga mararangal na kalalakihan upang manatili kasama namin bilang garantiya upang masiguro ang inyong pakikiisa sa digmaan hanggang sa huli. Nang marinig ito ni Abū Sufyan, kanyang sinabi: 'Ito na 'yung babala sa atin ni Na'īm'. Nakipagsabwatan ang mga Hudyo kay Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) laban sa atin. Nang siya ay tumanggi, sinabi ng mga Hudyo na ito na ang ibinabala sa atin ni Na'īm. Ang mga Arabo ay uurong at iiwanan tayong mag-isa para kalabanin ang mga Muslim. Nagkaroon ng pagtatalo sa pagitan ng mga Hudyo at mga Arabo, at sila ay humantong sa pagsusumpa sa bawat isa -- at ang koalisyon ay nasira!

Ang karangalan para diyan ay mapupunta sa isang tao: Na'īm bin Mas'ūd.

Pinadalhan sila Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng isang malakas na hangin na nagpa-angat sa kanilang mga tolda, at pumatay sa kanilang mga apoy. Nang

marinig ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang tungkol sa pagkawatak ng koalisyon, ipinadala niya si Hudhayfah upang tiktikan sila at iparating sa kanya ang balita tungkol sa kanila. Nagtungo si Hudhayfah hanggang sa maabot niya ang sentro ng kanilang kampo at nasaksihan ang kanilang pag-atras at ang wakas ng digmaan ng Khandaq.

Winika Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) tungkol sa kanilang pagkatalo: (sa pakahulugan)

"At itinaboy Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) yaong mga Kuffār, sa kanilang pagkapoot, hindi sila nagkamit ng anomang kabutihan. At naging sapat na Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) para sa mga sumasampalataya sa digmaan, at Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay Malakas at Makapangyarihan". 375

18. Banu Quraydhah:

Ito ay agad na nangyari kasunod ng pag-urong ng mga Kuffār sa digmaan ng Khandaq. Pumunta si Jibrīl ('alayhis-Salām) ng tanghali kay Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi: "Nagbaba na ba kayo ng armas? Ang mga Anghel ay hindi pa! Inuutusan ka Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na magtungo sa Banu Quraydhah, at mauuna (na kami) sa inyo upang sila ay yanigin!"

Ipinadala Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang Kanyang Pahayag sa mga Sahabah: "Sinoman ang sumasampalataya Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Huling Araw ay hindi dapat na magdasal ng Asr maliban sa Banu Quraydhah". Humayo ang mga Muslim na may hukbong binubuo ng 3,000 (Mujāhidīn) noong ika-7 ng Dhu'l-Qi'dah 5 Hijri. Kinubkob ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang Banu Quraydhah sa loob ng 25 araw hanggang sa mapagod niya sila at ang takot ay nailagay sa kanilang mga puso. Sa huli sila ay pumayag na sumuko ayon sa kung anomang itakda ng kanilang kapanalig (bago ang Islām) na si Sa'ad bin Mu'adh na sa tingin nito ay wasto. Si Sa'ad ay mabagsik na dahil sa kanilang pagtataksil sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa isang panahong kritikal. Kaya ang itinakda ni Sa'ad ay -- na ang lahat ng kanilang mga kalalakihan na nasa gulang ng pakikipaglaban ay dapat na patayin, ang kanilang mga kababaihan at mga anak ay gawing alipin, at ang kanilang mga kayamanan ay ipamahagi sa mga Muslim bilang kabayaran sa kanilang pagtataksil sa Islamikong Estado na pinamumunuan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na kung saan sila ay mga mamamayan nito. Nalugod ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa paghu-Hukm ni Sa'ad at winika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanya: "Ikaw ay nag-Hukm (nagbatas, nagpasya) sa kanila sa pamamagitan ng

375 (Sūrah Al-Ahzāb 33:25)

Hukm Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) mula sa itaas ng pitong mga kalangitan".

Kinuha ng mga Muslim ang mga kalalakihang mandirigma ng mga Hudyo na umaabot sa pagitan ng 800 hanggang 900. Naghukay sila ng bambang (khandaq) sa palengke ng Madinah. Inutos ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na sila ay dalhin sa palengke, (doon ay) patayin sa pamamagitan ng pagpugot ng ulo, at pagkatapos ay ilibing sa hukay ng bambang. Iyon ang naging wakas ng Banu Quraydhah. Nakamtan ng mga mananampalataya ang kanilang mga lupain at mga kayamanan.

19. Banu Lahyan:

Nangyari noong Rabi'ul-Awwal 6 Hijri. Ang Banu Lahyan ay yaong mga pumatay sa 70 na mga Iskolar ng Qur'ān na ipinadala para sila ay turuan. Nagtungo (doon) ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) para sila ay ipaghiganti. Nagsitakas ang Banu Lahyan kaya walang labanang nangyari.

20. Dhu Qird:

Ito ay nangyari noong 6 Hijri ayon kay Ibn Ishāq. Gayon man, sinabi ni Imām Al-Bukhārī at Muslim na ito ay nangyari sa simula ng 7 Hijri.

223. Isinalaysay ni Salamah bin Al-Akwa: "...Pagkaraan ay kumilos kami pabalik ng Madinah, at huminto sa isang lugar na kung saan ay mayroong isang bundok sa pagitan namin at ng Banu Lihyan, sila ay mga Mushrikīn. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay humingi ng kapatawaran para sa taong aakyat ng gabi sa bundok para magbantay para sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at sa kanyang mga kasamahan. Ako ay umakyat (sa bundok) ng dalawa o tatlong beses nang gabing iyon. (Sa wakas) narating namin ang Madinah. Ipinadala ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang kanyang mga kamelyo sa kanyang alipin na si Rabah, at ako ay kasama niya. Ako ay nagtungo (rin) sa pastulan dala ang kabayo ni Talhah kasabay ng mga kamelyo.

Nang magmadaling-araw na, gumawa ng paglusob si Abdu'l-Rahmān Al-Fazari at tinangay ang lahat ng mga kamelyo ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at pinatay ang taong nagbabantay sa mga ito. Sabi ko (Salāmah): Rabah, sumakay ka sa kabayong ito at dalhin mo ito kay Talhah bin 'Ubaydillāh at iparating mo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na ang mga kamelyo niya ay tinangay ng mga Mushrikīn. Pagkatapos ay tumayo ako sa isang burol at humarap sa Madinah, (at) tatlong beses na sumigaw: Tulungan ninyo kami! Pagkaraan ay nagsagawa ako ng paghabol sa mga lumusob, (habang) tinutudla sila ng mga pana at bumibigkas ng tula:


Nilalampasan ko ang isang lalaki mula sa kanila, tutudlain siya ng palaso na aabot sa kanyang balikat. At sinasabi ko: Tanggapin mo ito, (habang) binibigkas ang taludtod (ng tula);


WAllāh! Nagpatuloy ako sa pagtudla sa kanila at pinipilayan ang kanilang mga hayop. Sa tuwing may kabalyero na magpupunta sa akin, pumupunta ako sa isang puno at (itinatago ang aking sarili) umuupo sa pundasyon nito. Pagkatapos ay tutudlain ko siya at pipilayan ang kanyang kabayo. (Sa wakas), pumasok sila sa bungad ng isang masikip na bangin ng isang bundok. Inakyat ko ang bundok na iyon at pinigilan sila sa kublihan (sa pamamagitan ng) paghahagis ng mga bato sa kanila. Nagpatuloy ako sa pagtugis sa kanila sa ganitong paraan hanggang sa mapakawalan ko lahat ng mga kamelyo ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at walang naiwang kamelyo sa kanila. Iniwanan nila ako; pagkatapos ay sinundan ko sila (habang) tinutudla sila (ng tuloy-tuloy) hanggang sa makahulog sila ng mahigit sa tatlumpung mga mantel at tatlumpung mga sibat, pinapagaan ang kanilang mga kargada. Sa bawat mahulog nila, nilalagyan ko ng marka sa tulong ng (isang kapirasong) bato, nang sa gayon ay maaaring makilala ito ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at ng kanyang mga kasamahan (na ang mga ito ay ghanima na naiwan ng mga kalaban). (Nagpatuloy sila) hanggang sa makarating sila sa isang masikip na lambak nang si pulan at pulan, anak ni Badr Al-Fazari ay sumama sa kanila. (Ngayon) sila ay nagsi-upo upang mag-agahan at ako ay umupo sa tuktok ng isang patulis na bato. Sabi ni Al-Fazari: 'Sino 'yang taong aking nakikita?' Sabi nila: 'Ang taong ito ang nanligalig sa amin. WAllāh, hindi niya kami tinantanan mula pa nang dapit-hapon at kami ay (patuloy niyang) tinutudla hanggang sa makuha niya ang lahat sa aming mga kamay'. Sabi niya: 'Apat sa inyo ay sumugod sa kanya (at patayin siya). (Kaya), apat sa kanila ay umakyat sa bundok patungo sa akin. Nang pwede na akong makipag-usap sa kanila, sabi ko: 'Nakikilala ba ninyo ako?' Sabi nila: 'Hindi. Sino ka?' Sabi ko: 'Ako si Salāmah, anak (na lalaki) ni Al-Akwa'. Sa pamamagitan Niya na nagparangal sa panustos ni Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), kaya kong patayin ang sinoman maibigan ko sa inyo.' Isa sa kanila ang nagsabi: 'Sa palagay (tama siya)'. Kaya sila ay bumalik. Hindi ako umalis sa aking kinaroroonan hanggang sa makita ko ang mga kabalyero ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), na dumating mula sa mga kakahuyan. Pagmasdan! Ang nangunguna sa

kanila ay si Akhram Al-Asadi.

Sa likuran niya ay si Abū Qatadah Al-Ansāri at sa likuran niya ay si Miqdād bin Al-Aswad Al-Kindi. Hinawakan ko ang renda ng kabayo ni Akhram (pagkakita dito). Sila (ang mga lumusob) ay nagsitakas. Sabi ko kay Akhram: 'Akhram, ingatan mo ang iyong sarili sa kanila hanggang sa makasama ka ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at ng kanyang mga kasamahan.' Sabi niya: 'Salāmah, kung ikaw ay naniniwala Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Araw ng Paghuhukom at (kung) alam mo na ang Jannah ay katotohanan at ang Impiyerno ay katotohanan, hindi ka tatayo sa pagitan ko at ng Shahadah (pagka-Martir). Kaya hinayaan ko siyang humayo. Nagtagpo sa labanan si Akhram at Abdu'l-Rahmān (Fazari) at nasaksak siya ng huli sa pamamagitan ng kanyang sibat at siya ay napaslang. Tumalikod si Abdu'l-Rahmān para sakyan ang kabayo ni Akhram. Si Abū Qatadah, isang kabalyero ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang nakipagtagpo kay Abdu'l-Rahmān (sa labanan), hinambalos siya nito sa pamamagitan ng kanyang sibat at siya ay napaslang. Sa pamamagitan Niya na nagparangal sa panustos ni Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), patakbo ko silang sinundan (na sa sobrang bilis) ay hindi ko na makita sa likuran ko ang mga kasamahan ni Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), ni ang alikabok na itlniaangat ng kanilang mga kabayo. (Sinundan ko sila) hanggang sa bago lumubog ang araw kanilang narating ang isang lambak na kung saan ay may bukal ng tubig, na kung tawagin ay Dhu' Qarad, nang sa gayon sila ay makainom ng tubig, dahil sila ay nauuhaw. Nakita nila akong tumatakbo palapit sa kanila. Naitaboy ko sila palayo ng lambak bago pa man sila nakainom ng isang patak mula sa tubig nito. Iniwanan nila ang lambak at tumakbo pababa sa isang libis. Tumakbo ako (sa likuran nila), naabutan ang isang lalaki mula sa kanila, tinudla ko siya ng isang palaso na tumagos sa dahon ng kanyang balikat at sinabi: 'Tanggapin mo ito. Ako ang anak (na lalaki) ni Al-Akwa'; at ngayo ay ang araw ng pagkalipol para sa mga taong mabababang-uri.' Ang tao (na sugatan) ay nagsabi: 'Nawa'y tumangis ang kanyang ina para sa kanya! Ikaw ba ang Akwa' na humahabol sa amin mula pa nang umaga?' Sabi ko: 'Oo, O kalaban ng iyong sarili, ang parehong Akwa'. Naiwan nila ang dalawang patay na kabayo na napagod sa burol at dumating ako sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na hatak-hatak sila. Nakatagpo ko si 'Amir na may isang lalagyan ng gatas na pinalabnaw ng tubig at isang lalagyan ng tubig. Nagsagawa ako ng wudhu' sa pamamagitan ng tubig at ininom ang gatas. Pagkatapos ay pumunta ako sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) habang siya ay nasa may (bukal ng) tubig na kung saan sila (mga lumusob) ay aking itinaboy. Nahuli ng Rasūlullāh (SallaLlāhu

'alayhi wa Sallam) ang mga kamelyong iyon at lahat din ng aking nahuli at ang lahat ng mga sibat at mga mantel na aking nakuha mula sa mga Mushrikīn at si Bilāl ay kumatay ng isang babaeng kamelyo mula sa mga kamelyong nasamsam ko sa mga tao, at inihaw ang atay at ang umbok nito para sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Sabi ko: 'Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) payagan mo akong pumili mula sa ating mga tao ng isangdaang kalalakihan at susundan ko ang mga magnanakaw at tatapusin ko silang lahat nang sa ganun ay wala ng maiiwan para magkalat ng balita (ng kanilang pagkalipol sa kanilang mga tao). (Sa mga salita kong ito), ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tumawa ng labis na nagsanhi para makita ang kanyang bagang sa liwanag ng siga (apoy), ay siya ay nagsabi: 'Salāmah, sa palagay mo makakaya mo ito?' Sabi ko: 'Oo, sa pamamagitan Niya (Subhānahu wa Ta'Alā) na nagparangal sa iyo.' Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ngayon ay narating na nila ang lupain ng Ghatafan na kung saan sila ay ipinagdiwang. (At sa ngayon) ay isang lalaki mula sa Ghatafan ang dumating at nagsabi: Si pulan at pulan ay kumatay ng kamelyo para sa kanila. Nang babalatan na nila ito, nakita nila ang alikabok (na naiangat nuka sa malayo). Sabi nila: Sila (Akwa' at ang mga kasamahan niya) ay dumating na. Kaya sila ay patakas na lumayo.

Nang mag-umaga na, ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang ating pinakamahusay na kabalyero sa araw na ito ay si Abū Qatadah at ang ating pinakamahusay na lakad-kawal sa araw na ito ay si Salāmah." Pagkaraan ay binigyan niya ako ng dalawang bahagi ng ghanima -- isang bahagi na para sa isang kabalyero at isang bahagi para sa isang kawal, at pinagsama niya ito pareho para sa akin." 376

21. Bani Al-Mustaliq:

Sinasabi ni Ibn Ishāq na ito ay nangyari noong 6 Hijri. Ang pinuno ng tribong Al-Harith bin Abī Dhirār ay bumubuo ng isang hukbo para labanan ang mga Muslim. Inatake sila ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) [sila ay namumuhay sa dalampasigan ng Red Sea]. Nagpalitan sila ng mga palaso ng saglit bago umatake ang mga Muslim at tinalo sila. Ang ilan ay napatay samantalang ang iba ay ginawang bihag at nagkamit ng malaking Ghanima na mga tupa at mga kamelyo ang mga Muslim. Pinakasalan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) si Juwayriyah, ang anak na babae ng kanilang pinuno na si Al-Harith.

22. Al-Hudhaybiyyah:

Nangyari noong Dhu'l-Qi'dah 6 Hijri. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa

376 [Ahmad, Muslim]

Sallam) ay nanguna para sa 'Umrah kasama ang 1400 niyang Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum) ng walang layunin ng pakikipaglaban. Gayon man, ang mga mamamayan ng Quraysh ay tumangging pahintulutan siyang makapasok ng Makkah. Ipinadala niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) si Uthman bin Affān upang makipagsundo sa kanila. Isang huwad na balita ang dumating sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na si Uthman ay napatay, kaya kinuha niya ang Bay'ah (pangako/panata) mula sa mga Sahabah na mamatay. Bandang huli, matapos ang mahabang negosasyon -- isang kasunduan ang nalagdaan sa pagitan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at ng mga Quraysh. Ang kumatawan sa mga mamamayan ng Quraysh sa negosasyon ay si Suhayl bin Amr.

23. Khaybar:

Pagkaraang makabalik ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) mula sa Hudhaybiyyah, siya ay nanatili sa Madinah ng Dhu'l-Hijjah at bahagi ng Muharram at pagkatapos ay nagmartsa patungo sa huling mga mamamayan ng mga Hudyo na namumuhay sa Hijāz: ang Khaybar.

Ang Khaybar ay binubuo ng ilang mga matitibay ng mga tanggulan. Nang dumating ang mga Muslim doon, lumabas ang haring Hudyo na si Marhab at naghamon ng duwelo. Lumabas si Amr bin Al-Akwa para siya ay kaharapin. Tinaga ni Marhab si Amr at dumikit ang kanyang espada sa pananggalang ni Amr. Kasabay naman noon ay natamaan ni Amr ang kanyang sarili sa pamamagitan ng sariling espada at namatay. Si Salāmah, ang kanyang kapatid, ay nakarinig mula sa ilang mga Sahabah na nagsasabing - nawala lahat ni Amr ang kanyang mga gawa dahil sa pinatay niya ang kanyang sarili, kaya siya ay nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na umiiyak at nagsabi: "Nawala ba ng kapatid ko ang lahat ng kanyang mga gawa?" Sumagot ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sino ang may sabi niyan?" Wika niya: "Ang ilan sa iyong mga Sahabah". Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Hindi. Nagkakamali sila. Ang iyong kapatid ay makakakuha ng dobleng gantimpalam."

Matapos mapatay si Amr, humingi ng panibagong katunggali si Marhab. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sino ang haharap sa taong ito?" Si Muhammad bin Maslamah ay nagsabi: "Ako (ang haharap). Ako ang galit na tagapaghiganti. Pinatay ni Marhab kahapon ang aking kapatid." Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Kung gayon humayo (ka)! Nawa'y tulungan ka Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) laban sa kanya". Nang makatagpo ni Muhammad si Marhab sumapit sila sa isang puno sa kanilang daanan at bawat isa ay ginagamit ito upang gawing proteksiyon mula sa pag-atake ng isa at sa bawat pag-atake ilang mga sanga at mga dahon ay napuputol hanggang sa wala ng maiwan. Pagkatapos ay sumugod si Marhab at

tinaga siya ng kanyang espada. Tinakpan ni Muhammad (ng pananggalang) ang kanyang sarili at dumikit sa pananggalang ang espada ni Marhab at hindi niya ito nagawang bunutin. Sinamantala ito ni Muhammad at pinutol niya ang dalawang binti nito ay siya ay iniwan. Nakiusap si Marhab kay Muhammad na patayin na siya, ngunit tumanggi si Muhammad. Sabi niya: "Hindi ko gagawin. Gusto kong matikman mo ang kamatayan na katulad ng dinanas ng kapatid ko!" at siya ay naglakad palayo. Maya-maya ay napadaan si Ali kay Marhab at tinapos niya ito. Nang mapatay si Marhab, ang kapatid niyang si Yasir ang naghamon ng duwelo. Hinarap siya ni Az-Zubayr bin Al-Awwām. Ang ina ni Az-Zubayr na si Safiyyah at tiyahin ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Mapapatay ang anak ko!" Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Inshā-Allāh, siya ang mapapatay ng anak mo", at napatay nga niya.

Nabuksan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang Khaybar. Ang mga kalalakihan (na may kakayanang makipaglaban) ay pinatay. Ang kanilang mga kababaihan at mga bata ay ginawang alipin at ang kanilang mga kayamanan ay kinuha.

24. Ang Pagbubukas Ng Makkah:

Nangyari noong Ramadhān 8 Hijri. Pumasok ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa Makkah kasama ang hukbo ng 12,000 (Mujāhidīn) nang walang (malaking) labanang nangyari maliban sa ilang kaunting maliit na bakbakan at ito ay naging araw ng pagpapatawad. Sa araw na iyon ay kanyang ipinahayag ang kaluwagan para sa mga mamamayan ng Quraysh na nakipaglaban sa kanya sa loob ng mahigit 20 taon.

25. Hunayn:

Nangyari pagkatapos na pagkatapos ng pagbubukas ng Makkah. Ang lider ng Hawāzin, Mālik bin Awf, ay nagtipon ng isang malaking hukbo mula sa Hawāzin, Thaqīf, Nadhr, Jithm, at Sa'ad bin Bakr. Humayo ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) para sila ay harapin. Nang dumaraan na ang mga Muslim sa isang lambak ng Hunayn, sila ay tinambangan ng mga kalaban. Ang buong hukbo ng mga Muslim ay nagkagulo at sila ay nagsitakas maliban sa ilang maliit na bilang ng mga Sahabah na nakapalibot sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanyang tiyuhin na si Al-Abbās, na may malakas na boses, na tawagin ang Al-Ansār. Sila ay dumating mula sa iba't-ibang direksiyon at mabangis na nakipaglaban. Pagkalipas ng ilang sandali natalo ang mga kalaban. Ang Ghanima ay 24,000 na kamelyo, 40,000 na tupa, at malaking halaga ng pilak.

26. At-Ta'if:

Nangyari noong Shawwāl 8 Hijri. Pagkaraan ng pagkatalo ng Thaqīf sa Hunayn, sila ay bumalik sa kanilang bayan sa At-Ta'if at isinara ang mga tarangkahan nito. Sinundan sila ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagkampo malapit sa lugar, naglalatag ng matinding pagkubkob sa kanila. Inatake ng mga tao ng Thaqīf ang mga Muslim sa pamamagitan ng pagpapaulan ng mga palaso. Nang maging maliwanag na ang Thaqīf ay hindi basta babagsak, humingi ng payo ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) mula sa kanyang mga Sahabah (RadhiyaLlāhu 'anhum). Sinabi ni Nawfal: "Ang Thaqīf ay parang mga soro na nasa (ilalim ng) butas. Kapag nanatili ka makukuha mo ito, at kung iiwanan mo ito, hindi ka niya mapipinsala." Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) kay 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) na ipahayag sa hukbo na tayo ay aalis na.

27. Tabūk:

Nangyari noong Rajab 9 Hijri. Ito na ang huling hukbo na sinalihan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Nagmartsa ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) patungo sa teritoryo ng mga Romano nang marinig niya na sila ay nagtitipon ng hukbong aatake sa Madinah. Gumawa ng kanilang pagkilos ang mga Muslim sa isang mahirap na pagkakataon. Noon ay taon ng hanging-lamig at panahon ng kahirapan. Ito ay bago ang panahon ng tag-ani at noon ay panahon ng tag-init. Nagpa-iwan ang mga Munāfiqīn at ang kanilang Nifāq (pagkukunwari) ay inilantad sa Sūrah At-Tawbah. Nagtipon ang mga Muslim ng hukbong binubuo ng 30,000 pwersa. Ang pinakamalaking hukbo na natipon ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Dahil sa kahirapan, ang ilang mga Sahabah ay nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) hinihimok siyang tustusan sila upang makasama sila sa hukbo. Nang sabihin niya sa kanila na wala siyang maipangtutustos sa kanila, lumisan silang tumutulo ang luha mula sa kanilang mga mata dahil sa hindi nila nagawang makasali sa hukbo. Ang Roamanong emperador ay nakahimpil sa Hims nang oras na iyon para maghanda sa digmaan. Bumuo siya ng hukbo na binubuo ng mga Romano at mga Arabong Kristiyano. Nang marinig nila ang tungkol sa hukbo ng mga Muslim nagpasya silang huwag makipaglaban. Naghintay ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa loob ng sampung araw. Nang hindi nagpakita ang mga Romano siya ay bumalik sa Madinah makaraang maitatag niya ang kanyang presensiya sa mababang bahagi ng

Ash-Shām at hilagang Arabia. 377

Ang Mga Hukbong Isinugo Ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam):

Sinalihan mismo ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang lahat ng mga nabanggit sa itaas na mga digmaan. Subali't siya ay nagsugo din ng maraming mga hukbo na pinamunuan ng kanyang mga Sahabah. Ang pinakamahalaga at pinakamalaki sa mga ito ay ang hukbong ipinadala sa Mu'tah:

1. Ang Digmaan ng Mu'tah:

Nangyari ito noong Jumadu'l-Ūlā 8 Hijri. Ito ay hukbo ng binubuo ng 3,000 pwersa na pinamumunuan ni Zayd bin Harithah. Sila ay patungo sa Al-Balqa sa Ash-Shām. Ibinigay ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang kanyang tagubilin sa hukbo: kapag napaslang si Zayd, kung gayon si Ja'far bin Abī Tālib ang mamamahala at kapag siya ay napaslang, kung gayon si 'Abdullāh bin Rawāhah ang mamumuno. Nang marating nila ang Ma'ān sa kasalukuyang Jordan, narinig nila na -- ang Romanong emperador ay bumuo ng 100,000 sundalong Romano bilang karagdagan sa 100,000 mga katutubong Arabo. Dahil sa lubos na bilang ng mga kalaban, ilang mga Muslim ang nagmungkahi na sumulat sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na kung maaari ay padalhan sila ng dagdag-pwersa o bigyan sila ng ibang utos. Ngunit sinabi ni 'Abdullāh bin Rawahah: "O mga tao, una sa lahat ang kinatatakutan ninyo ay kung ano ang ipinunta ninyo dito: Ang Shahādah (pagka-Martir). Hindi natin nilalabanan ang ating mga kaaway sa pamamagitan ng ating mga bilang o ng ating mga kagamitan, subali't nilalabanan natin sila sa pamamagitan ng Dīn na ito, na kung saan tayo ay pinarangalan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Kaya halina't lumaban! Ang mga pagpipilian natin ay parehong dakila: Ito ay alinman (sa dalawa) -- ang pagkakamit ng tagumpay o Shahādah!" Ito ay humimok sa mga Muslim at sila ay nagpasiyang humayo at katagpuin ang mga kaaway. Hinarap ng 3,000 ang 200,000!

Sinabi ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): "Nang lumapit ang hukbo ng mga kalaban, nakita namin ang (bagay na) walang isa man sa amin ang makakapag-akala ng mga bilang at mga sandata. Ang aking mga mata ay

377 [Tala ng Tagapagsalin: Ang mga ito ay digmaang sinalihan mismo ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Ang lubos na bilang nila ay nagpapahayag sa atensiyon na ibinigay ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa Jihād. Lumalabas na ang karaniwang digmaan ay tatlong beses kada taon! Ito ang mga digmaang sinalihan mismo niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Ang listahan ng mga hukbong kanyang isinugo mula sa Madinah na hindi siya kasama ay ang mga susunod...]

nangatal. Sinabihan ako ni Thabit bin Aqram: "Abū Hurayrah, tila magsisimula ka sa isang malaking hukbo?" Sabi ko: "Oo". Sabi niya: "Hindi ka namin nakasama sa Badr. Hindi kami nagwagi dahil sa aming mga bilang".

Ang marahas na digmaan ay sumambulat. Ang pinuno ng hukbo ng mga Muslim -- si Zayd -- ay napaslang. Ang lider na susunod sa kanya ay si Ja'far. Ang kanang kamay niya na may tangan ng bandila ay naputol, kaya dinala ito ng kanyang kaliwang kamay na kalaunan ay naputol din. Pagkatapos ay niyakap niya ito (bandila) ng kung anong naiwan mula sa kanyang mga putol na braso hanggang sa siya ay mapaslang. Ang pangatlong lider na si 'Abdullāh bin Rawahah ang namahala. Isang pinsan niya ang nagbigay sa kanya ng kapirasong tuyong karne upang kainin at sinabi sa kanya: "Palakasin mo ang sarili mo sa pamamagitan nito. Marami ka ng pinagdaanan sa araw na ito!" Kinuha niya ito at kumagat. Pagkaraan ay sinabi niya sa sarili: "Naririto ka pa rin sa mundong ito!", at itinapon ang pirasong karne (na kanyang hawak) at nakipaglaban hanggang sa siya ay mapaslang. Ang tatlong magkakasunod na mga itinalagang lider ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nangasawi.

Kaya si Zayd bin Aqram ang humawak ng bandila at sinabi sa mga Muslim na magkasundo sa isang lider. Wika nila: "Ikaw". Sabi niya: "Hindi. Humanap kayo ng iba". Pinili nila si Khalid bin Walīd. Nakipaglaban siya ng sandali at pagkaraan ay nagplano ng pag-urong at nagpasyang bumalik ng Madinah.

Habang nangyayari ang digmaan, daan-daang milya ang layo ay sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Hinawakan ni Zayd ang bandila at siya ay napaslang. Pagkatapos ito ay dinala ni Ja'far na kung saan ay napaslang din at pagkatapos ito ay dinala ni 'Abdullāh bin Rawahah na napaslang din. Pagkaraan ito ay dinala ng isang espada (Sayf) mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ang pagbubukas ang mangyayari sa kanyang mga kamay".

Ang (digmaan ba ng) Mu'tah ay pagkatalo o tagumpay?

Itinuturing ng ilang na ito ay pagkatalo, ang ilan naman ay hindi ito itinuturing na pagkatalo o tagumpay, samantalang maraming mga Iskolar ang nagtuturing sa Mu'tah bilang tagumpay para sa mga Muslim. Ilan sa kanila ay sina Al-Waqidi, Al-Bayhaqi, at Ibn Kathīr. Sinabi ni Al-Waqidi na, noong si Khalid bin Walīd (radhiyaLlāhu 'anhu) ang naging lider, nakipaglaban siya ng buong maghapon at nang oras ng kanilang pahinga sa gabi ay isinaayos niya ang hukbo ng mga Muslim, kaya inilagay niya ang mga nasa kaliwang bahagi sa kanan at gayon din naman ang sa kabilang bahagi. Kaya nang sumunod na araw, nang makita ng mga Romano ang pagbabago inisip nilang nagkaroon ng dagdag-pwersa ang mga Muslim. Sila ay umurong at kinuha naman ni Khalid

(radhiyaLlāhu 'anhu) ang pagkakataong iyon at umurong din.

Sa Sahīh Al-Bukhārī, sinabi ni Khalid bin Al-Walīd (radhiyaLlāhu 'anhu): "Sa panahon ng digmaan sa Mu'tah, siyam na espada ang nasira sa aking kamay. Tanging isang matibay na espadang Yemeni ang naiwan nang araw na iyon".378

Ang Iba Pang Mga Hukbo Na Ipinadala Ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) Na Pinamunuan Ng Kanyang Mga Sahabah:

2. Ang tropa na pinamunuan ni Ubaydah bin Al-Harith na may 60 Muhājirīn sa Rabiqh

3. Ang tropa na pinamunuan ni Sa'ad bin Abī Waqqās

4. Ang tropa na pinamunuan ni 'Abdullāh bin Jash sa Badr

5. Ang tropa na pinamunuan ni Amr bin Uday

6. Ang tropa na pinamunuan ni Salim bin Umayr

7. Ang tropa na ipinadala upang patayin si Ka'ab bin Al-Ashraf

8. Ang tropa na pinamunuan ni Zayd bin Haritha sa Al-Qiradah

9. Ang tropa na pinamunuan ni Abī Salamah

10. Ang tropa na pinamunuan ni 'Abdullāh bin Unays

11. Ang tropa na pinamunuan ni Muhammad bin Maslamah sa Al-Qarda'

12. Ang tropa na pinamunuan ni 'Abdullāh bin Atīq na ipinadala para patayin si Abū Rafi', ang Hudyo

13. Ang tropa na pinamunuan ni Sa'īd bin Zayd sa Al-Uranīn

14. Ang tropa na pinamunuan ni Ukasha bin Mahsan sa Al-Qhamr

15. Ang tropa na pinamunuan ni Muhammad bin Maslamah sa Dhi Al-Qassah

16. Ang tropa na pinamunuan ni Abū Ubaydah bin Al-Jarrah sa Dhi Al-Qassah ulit

17. Ang tropa na pinamunuan ni Zayd bin Harithah sa Bani Sulaym

18. Ang tropa na pinamunuan ni Zayd bin Harithah sa Al-Ays

378 [ Pinahihintulutan ang mga Muslim na umurong kung ang panumbasan ay 1 sa 2. (Isang Muslim = 2 Kalaban). Sa (digmaan ng) Mu'tah ang panumbasan ay halos 1 sa 67!]

19. Ang tropa na pinamunuan ni Zayd bin Harithah sa Al-Tarraf

20. Ang tropa na pinamunuan ni Zayd bin Harithah sa Hismi

21. Ang tropa na pinamunuan ni Zayd bin Harithah sa Wadi Al-Qura

22. Ang tropa na pinamunuan ni Abdur-Rahman bin Awf sa Dawmat Al-Jandal

23. Ang tropa na pinamunuan ni sa Madyan

24. Ang tropa na pinamunuan ni Ali sa Sa'ad bin Bakr

25. Ang tropa na pinamunuan ni Zayd bin Harithah sa Um Qirfah

26. Ang tropa na pinamunuan ni 'Abdullāh bin Rawahah sa Ashbar bin Razim

27. Ang tropa na pinamunuan ni Amr bin Umayyah Ad-Dhimri

28. Ang tropa na pinamunuan ni 'Umar sa Turbah

29. Ang tropa na pinamunuan ni Abū Bakr sa Banu Kulāb

30. Ang tropa na pinamunuan ni Bashir bin Sa'ad sa Fadak

31. Ang tropa na pinamunuan ni Ghalib bin 'Abdullāh Al-Laythi sa Al-Mayfa'ah

32. Ang tropa na pinamunuan ni Bashir bin Sa'ad sa Yamn at Jubār

33. Ang tropa na pinamunuan ni Ibn Abil Awja sa Banu Sulaym

34. Ang tropa na pinamunuan ni Ghalib bin 'Abdullāh Al-Laythi sa Banu Al-Malūh

35. Ang tropa na pinamunuan ni Ghalib bin 'Abdullāh Al-Laythi sa Fadak

36. Ang tropa na pinamunuan ni Shuja bin Wahb Al-Asadi sa Banu Ghalib

37. Ang tropa na pinamunuan ni Ka'ab bin Umayr Al-Ghaffari sa Dhat Atlāh

38. Ang tropa na pinamunuan ni Amr bin Al-Ās na tinatawag na That Al-Salāsil

39. Ang tropa na pinamunuan ni Abū Ubaydah Bin Al-Jarrah sa Sayf Al-Bahr

40. Ang tropa na pinamunuan ni Abū Qatadah sa lupain ng Muharib

41. Ang tropa na pinamunuan ni Abū Qatadah sa Idhm

42. Ang tropa na pinamunuan ni Abū Hudrud Al-Aslami sa Al-Ghabah

43. Ang tropa na pinamunuan ni Khalid bin Walīd para sirain ang idolo na Al-Uzza sa Nakhlah

44. Ang tropa na pinamunuan ni Abū Amīr Al-Ash'ari sa Awtas

45. Ang tropa na pinamunuan ni. Amr bin Al-Ās para sirain ang idolo na Suwā'

46. Ang tropa na pinamunuan ni Sa'ad bin Zayd para sirain ang idolo na Munāh

47. Ang tropa na pinamunuan ni Khalid bin Al-Walīd sa Banu Juthaymah

48. Ang tropa na pinamunuan ni Al-Tufayl bin Amr para sirain ang idolo na Dhi Al-Kaffayn

49. Ang tropa na pinamunuan ni Uyaynah bin Hisn sa Banu Tamīm

50. Ang tropa na pinamunuan ni Qutbah bin Amīr sa Kath'am

51. Ang tropa na pinamunuan ni Adh-Dhahak bin Sufyan sa Banu Kulāb

52. Ang tropa na pinamunuan ni Alqamah bin Mujazzaz sa Abysinya

53. Ang tropa na pinamunuan ni Ali para sirain ang idolo na Al-Fulus

54. Ang tropa na pinamunuan ni Ukhashah bin Muhsan sa Al-Habāb sa lupain ng Athrah

55. Ang tropa na pinamunuan ni Khalid bin Al-Walīd sa Dawmat Al-Jandal

Pangkalahatang-Ideya Ng Ilan Sa Mga Digmaan Ng Mga Muslim:

Nauna na nating tinalakay ang tungkol sa mga hukbo na pinamunuan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at ang mga tropa na kanyang isinugo na pinamunuan naman ng kanyang mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum). Subali't ang Jihād ay hindi lamang responsibilidad ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at ng kanyang mga Sahabah kundi ito ay isang obligasyon sa lahat ng mga Muslim at sa bawat panahon. Walang sinoman ang maaaring ilibre ang kanyang sarili sa Jihād sa pamamagitan ng pagdadahilan na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tinulungan ng mga Anghel (Malā'ikāt) at siya ay nabigyan ng tungkulin ng paghahayag ng mensahe. Wala ring sinoman ang maaaring ilibre ang kanilang mga sarili sa dahilang ang mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum) ay nakahanda na makipaglaban samantalang tayo ay hindi. Ang Jihād ay ang kaluluwa ng Islām. Tinupad ng tapat na mga Muslim ang kanilang obligasyon at nakipaglaban sa maraming mga digmaan laban sa mga Kuffār. Ating tatalakayin sa mga sumusunod ang ilang mga halimbawa ng kanilang Jihād batay sa aklat na "The History of Islām" (Ang Kasaysayan Ng Islām) ni Adh-Dhahabi. Ang kanilang Jihād ay agad na nagsimula pagkaraan ng kamatayan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa

Sallam) sa panahon ng pamamahala ni Abū Bakr (radhiyaLlāhu 'anhu) ng maraming tribo ng Arabo ang bumaliktad sa Dīn (ie.Nag-Murtad). Itinalaga ni Abū Bakr (radhiyaLlāhu 'anhu) si Khalid (radhiyaLlāhu 'anhu) na pamunuan ang hukbo ng kakalaban sa mga Nag-Murtad. Nakipaglaban siya kay Tulayhah Al-Asdi na nagapi at naging Muslim. Pagkatapos ay nagtungo si Khalid (radhiyaLlāhu 'anhu) sa Al-Yamamah upang kalabanin si Musaylamah Al-Khadhdhab (ang sinungaling). Iyon ay isang mahirap na digmaan at maraming mga Muslim ang napaslang, bagama't nagwakas ito sa kanilang tagumpay. Napatay si Musaylamah.

Noong ika-13 Hijri ay nagpadala si Abū Bakr (radhiyaLlāhu 'anhu) ng mga hukbo para buksan ang lupain ng Ash-Shām, na kung saan ay nasa ilalim noon ng pamahalaang Romano. Ipinadala niya si Amr bin Al-Ās sa Palestine, at si Abū Ubaydah at Yazīd bin Sufyan sa ibang bahagi ng Ash-Shām.

Si 'Umar ay naging Khalīfah pagkaraan ni Abū Bakr. Noong 14 Hijri ang Damascus ay nabuksan. Ang lider noon ng hukbo ng mga Muslim ay si Abū Ubaydah at si Khalid (radhiyaLlāhu 'anhumā) ay isa sa kanyamg mga kumander. Inatake ni Abū Ubaydah ang Damascus mula sa isang bahagi samantalang sa kabilang bahagi naman umatake si Khalid. Nang magapi ang mga Romano sa labas ng bayan ng Damascus, pumasok sila dito at isinara ang mga tarangkahan nito. Kinubkob ito ng mga Muslim at binomba nila ito ng Manjanik (katapulko). Ang Romanong heneral na si Bahaan ay may bagong silang ng sanggol ay ipinagdiriwang ito. Habang sila ay nagpi-piyesta at nag-iinuman, si Khalid, Al-Qa'qā' at Math'ūr bin Uday ay abala sa paglalagay ng mga hagdanang-tali sa pader ng lungsod. Silang tatlo ay umakyat sa pader at humantong sa lungsod na nagta-Takbīr, na ikisindak ng mga Romano. Pinatay ni Khālid ang bantay-tarangkahan at binuksan ito at binaha ng mga Muslim ang bahaging iyon ng bayan. Ang Roamanong heneral ay mabilis naglatag ng isang kasunduan ng pagsuko kay Ubayday - na wala pang malay sa pagkakapasok ni Khālid sa lungsod. Sa huli, itinuturing na kalahati ng lungsod ay nabuksan sa pamamagitan ng pwersa habang ang kalahati naman ay sa pamamagitan ng pagsuko.

Noong ika-15 ng Hijri nangyari ang digmaan ng Yarmuk. Ang mga Muslim noon ay 30,000 na pinamumunuan ni Abū Ubaydah, samantalang ang mga Romano ay 300,000 pwersa. Bagama't sila ay sampung beses ang laki kaysa sa mga hukbo ng mga Muslim -- ang kanilang mga sundalo ay kinailangan pang itali ng sama-sama sa kadena para masiguro na hindi sila tatakas sa pook-digmaan. Gayonman, ang mga kadena ring 'yun ang naging sanhi ng kapahamakan para sa kanila nang sila ay magapi, kapag may isa sa kanilang sundalo na magnanais na tumakas para sa kanyang buhay, mahahatak niya pababa ang lahat ng kasama niya at sila ay nasa gilid ng isang malalim na bangin. Humantong sa pagkahulog sa bangin na 'yun ang libo-libo sa kanila.

Ang mananalumpati ng digmaan na nag-iikot upang pasiglahin ang mga Muslim ay si Abū Sufyan. Siya ay sumisigaw ng malakas: "O tagumpay Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) pumunta ka sa amin!"

Noong 15 Hijri din ng mangyari ang malaking digmaan ng Al-Qadisiyyah. Ang mga Muslim noon ay 8,000 na pinamumunuan ni Sa'ad bin Abī Waqqās. Ang mga Persian na pinamumunuan ni Rustum ay 60,000. Iyon ay pagyurak na pagkatalo para sa mga Persian. Si Rustum kasama ng libo-libo niyang mga sundalo ay napatay. Ang Al-Qadisiyyah ang siyang naging susi na nagbukas sa buong Persia.

Ika-16 Hijri, nangyari ang digmaan ng Jalūlā. Sa digmaang ito halos 100,000 na mga Persian ay napatay at nag-iwan sila ng malaking (halaga ng) Ghanima.

Sa loob ng 3 taon, nabuksan ng mga Muslim at upuan ng trono ng Emperador ng Persia at nakuha ang mga hiyas ng Emperyo ng Romano, kaya Alhamdulillāhi Ta'Alā'.

Taong 16 Hijri ng magtungo mismo si Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) sa Jerusalem upang tanggapin ang mga susi ng Lungsod.

Taong 20 Hijri nangyari ang digmaan ng Tastur. Kinubkob ni Abū Mūsā Al-Ash'ari ang malakas na lungsod sa loob ng halos isang taon. Ang Persian na heneral na si Al-Hurmuzan ay nagkukuta noon doon. Isang lalaking Persian ang lumapit kay Abū Mūsā at sinabi sa kanya na 'kung mangangako ka ng proteksiyon para sa akin at sa aking pamilya, igagabay kita sa isang sekretong lagusan papunta sa lungsod. Binigyan siya ni Abū Mūsā ng proteksiyon kaya ipinadala niya si Majza'ah bin Thawr kasama niya. Pumasok sila sa isang tagong bukal ng tubig, lumangoy sila dito hanggang sa lumitaw sila sa lungsod. Pumasok sila sa lungsod at nilakbay ito ni Majza'ah hanggang sa matutunan niya ang mapa nito. Itinuro din ng lalaking Persian kung nasaan ang heneral na Persian na si Hurmuzan. Bumalik si Majza'ah at muling ipinadala kasama ang 35 na kalalakihan para sakupin ang lungsod. Lumangoy ang 35 sa batis at pumasok sa lungsod ng gabi at matapang na nakipaglaban. Si Majza'ah ay na-Shahid. Nagpatuloy ang labanan na naging dahilan upang di makapag-Salah ng Fajr ang mga Muslim at isinagawa na lamang ito nang katanghaliang tapat. Sumuko ang mga Persian. Naging Muslim si Al-Hurmuzan at namalagi sa Madinah.

Binuksan ni Amr bin Al-Ās ang Alexandria noong taong 21 sa pamamagitan ng pagtalo sa mga Romano. Pagkaraan ay nagtayo siya ng isang Garison ng mga Muslim sa lungsod habang siya ay bumaba ng Katimugan para kalabanin ang Muqawqas ang hari ng Ehipto. Subali't ang mga Romano na pinamumunuan ni Constantino, ang anak ni Hercules ay nagpadala ng hukbong-pandagat na pumasok sa Alexandria at pinaslang ang mga mandirigmang Muslim na

naroon. Nilusob at muling pinasok ito ni Amr.

Sa taong 21 Hijri nangyari ang digmaan ng Nahawand laban sa mga Persian. Ito ay isang matinding digmaan. Tinalian ng mga Persian ang kanilang mga sarili ng mga kadena upang maiwasan ang pagtakas ng mga sundalo. Ang lider ng hukbo ng mga Muslim ay si An-Numān bin Maqran. Natumba ang kanyang kabayo at pagkatapos siya ay tinamaan ng isang palaso at napaslang. Kinuha ni Hudhayfah ang pamamahala at nanalo ang mga Muslim pagkaraang mapatay ang may 100,000 mga kaaway.

Taong 27 Hijri binuksan ni Mu'awwiyah bin Abī Sufyan ang isla ng Cyprus. Nang taon ding iyon ay pinasok ni 'Abdullāh bin Sa'ad bin Abī As-Sarh ang Africa. Napatay ni 'Abdullāh bin Az-Zubayr ang Romanong lider ng Africa na si Jarjīr.

Taong 37 Hijri nang buksan naman ni 'Abdullāh bin Hazim As-Sulami ang Herat sa Afghanistan, at Maru sa Turkistan. Nang taon ding iyon ay pinasok ni Al-Harith bin Murrah Al-Fihri ang Baluchestan.

Pinasok naman ni Al-Muhalab bin Abī Sufrah ang India noong 44 Hijri.

Taong 63 Hijri nang makipaglaban si Uqbah bin Nafi sa hari ng mga Berber na si Kasīlah sa Hilagang Africa. Na-Shahid si Uqbah. Ang pumalit sa kanya ay si Zuhayr bin Qays Al-Balawi ang gumapi sa kanila at nakapatay sa hari ng Berber.

Taong 84 Hijri ay pinasok ni Mūsā bin Nasayr ang lupain ng Andalusia.

Ang lupain naman ng Bukhara ay binuksan ni Qutaybah bin Muslim noong taong 87 Hijri.

Taong 88 Hijri ng tinalo ni Maslamah bin Abdul-Mālik ang mga Romano sa maraming mga labanan. Si Qutaybah bin Muslim ay pumasok sa lupain ng mga Turko at noong taong 90 Hijri pinasok niya ang Taliqān. Taong 93 nagtungo si Qutaybah sa Samarkand at binuksan ito kasabay ng mga karatig lugar nito.

Taong 95 Hijri nakumpleto ni Mūsā bin Nusayr ang pagbubukas niya ng lupain ng Andalusia at nagbalik mula dito ng may malaking Ghanima.

Noong taong 98 Hijri binuksan ni Yazīd bin Muhalab ang Taburstan. Nang taon ding iyon nagpadala ang Khalīfah Sulaymān Abdul-Mālik ng isang malaking hukbo para buksan ang Constantiople. Ang hukbo ay pinamunuan ng kanyang kapatid na si Maslamah. Kinubkob nila ang lungsod sa loob ng 30 buwan. Sa panahong iyon dumanas ng maraming paghihirap ang mga Muslim. Nang maging Khalīfah si 'Umar 'Abdul-'Azīz, agad niyang pinabalik ang hukbo.

Sa kasagsagan ng panahon ng mga Abbasid, ang labanan ay nagpatuloy sa Silanganang prontera patungong India at China at ang Hilagang prontera sa lupain ng mga Romano at ang Kanluraning prontera naman patungong Kanlurang Europa (Espanya, Pransiya, at Portugal).

Nang nilusob ngmga Krusado ang Ash-Shām, nilabanan sila ng mga Muslim sa iba't-ibang mga digmaan. Kasama sa mga lider na Muslim na lumaban sa kanila ay si Sultān Nurud-Dīn Zinkī na siyang bumawi sa maraming teritoryo ng mga Muslim na kinuha ng mga Krusado. Siya ay sinundan ni Salahuddīn na siya namang nagbukas ng Jerusalem.

Nang bahain ng mga Mongol ang lupain ng mga Muslim, sila ay nilabanan sa Jihād sa maraming digmaan. Nagwagi ang mga Muslim sa malaking digmaan ng 'Ayn Jalūt.

Ang pintuan ng Jihād ay palaging bukas at ang pakikipaglaban sa mga Kuffār ay kaylanman ay hindi magwawakas hanggang sa Araw ng Paghuhukom.

•••









KABANATA 15

ANG KATAPANGAN AT TAKOT

224. Isinalaysay ni Abū Hurayrah: "Ang malakas na mananampalataya ay mas kamahal-mahal Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) kaysa sa mahinang mananampalataya".379

225. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsasabi: "O Allāh, ako ay nagpapakupkop sa Iyo mula sa lumbay at pighati; mula sa kawalang-kibo at katamaran; at mula sa kaduwagan; mula karamutan at katandaan; at ako ay nagpapakupkop sa Iyo mula sa kaparusahan sa libingan". 380

Pansinin na pinagsama ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang pagpapakupkop mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa pagitan ng lumbay at pighati. Dahil ang lumbay ay takot sa kung ano ang parating at ang pighati ay kalungkutan sa kung ano ang nakalipas na. Kaya hindi nararapat na makaramdam ang isang Muslim ng pagsisisi para sa nakaraan o pagkatakot sa hinaharap. At pinagsama niya ang kawalang-kibo at katamaran, dahil ang kawalang-kibo ay kalagayan ng puso samantalang ang katamaran ay kalagayan ng katawan. Pinagsama niya ang karamutan at kaduwagan, dahil ang karamutan ay ang pag-ayaw sa pagbibigay ng kayamanan para Kay Allāh samantalang ang kaduwagan ay ang pag-ayaw sa pagbibigay ng kaluluwa para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā).

Papaano Magagapi Ang Takot:

Ang kaduwagan ay kabaliktaran ng katapangan. Ang katapangan ay ang pagiging matatag ng puso. Ang puso ay ang pinaka-diwa ng lahat ng mga mabubuting gawain. Hindi magiging matatag ang puso kapag ang isip ay hindi mahusay. Kapag ang puso ay mahina ito ay mag-aakay sa kaduwagan, at kapag ang puso ay sobrang lakas ito ay mag-aakay sa kawalang-ingat.

379 (Sahīh Muslim)


Kinakailangan ng isang duwag na lunasan ang kaduwagan sa pamamagitan ng pagtanggal sa dahilan nito. Kapag ang dahilan nito ay kamang-mangan, kung gayon ang kamang-mangan ay nalulunasan sa pamamagitan ng kaalaman. Maaaring ang dahilan ay takot sa (bagay na) di-nalalaman at iyan ay nalulunasan sa pamamagitan ng pagdanas sa mga sitwasyon. Makikita natin na ang baguhan sa pagtatalumpati sa publiko ay nakararanas ng takot sa una, ngunit pagkaraan ng karanasan - ang takot na ito ay nagagapi. Makikita natin na kapag ang tao ay unang beses pa lang makikita ang isang hari, maaaring matakot sila sa okasyon at ang kanilang dila ay maaaring mabuhol at ang kanilang pustura ay mabago. Iyan ay dahil sa pagkabalisa sa pagharap sa bagong karanasan. Subali't kung ang okasyon na iyon ay mauulit ng maraming beses, ang takot ay mawawala. Ang orihinal na kalikasan ay maaaring mapalitan. Sapat ng ebidensiya na makita ang isang batang Hawa (mga batang sinanay para mangalaga sa mga ahas) na hinahawakan ang isang malaking ahas na maaaring magpangatal sa isang matapang ng lalaki habang ang bata ring iyon ay maaari namang takot sa isang palaka dahil sa hindi siya nailantad sa mga palaka. Ang pagpapaamo ng mga hayop ay isang proseso ng pagpapalit sa kanilang orihinal na kalikasan at ito ay ginagawa sa pamamagitan ng pagsasanay. Ang isang lobo ay maaaring makipaglaro sa isang tupa, ang isang pusa sa isang daga, at isang aso sa isang pusa kung sila ay sinanay na gawin iyon kahit pa iyon ay salungat sa kanilang orihinal na kalikasan. Ngayon, kung kaya ng mga hayop na palitan ang kanilang mga katangian, hindi ba kaya ng mga tao ang katulad ng gayon?

Ang pagkakaroon ng malakas na puso ay mag-aakay sa tagumpay: Si 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu) ay tinanong: "Papaano mo tinatalo ang iyong mga kalaban?" Sabi niya: "Kapag kakatagpuin ko ang aking kaaway, ako ay maniniwala ng may matibay na pananalig na siya ay tatalunin ko, habang siya ay naniniwala na siya ay tatalunin ko, kaya ang aking sarili at ang kanyang sarili ay parehong sumusuporta sa akin laban sa kanya".

Ang ilan ay nagpayo: "Maniwala ka sa tagumpay at ikaw ay magiging matagumpay".

Ang iba naman ay nagsasabi: "Kapag natakot ka sa iyong kaaway, pinahintulutan mo ang isang hukbo na maipadala laban sa iyong puso". Nakita natin na yaong mga namatay dahil sa kanilang takot ay mas marami kaysa sa mga yaong namatay dahil sa kanilang katapangan.

Winika ni At-tartūshi:

Ang Katapangan ay 3 uri:

1. Ang isang lalaki na tumatayo sa harapan ng hukbo at naghahamon ng katunggali mula sa kalaban para lumabas at siya

ay harapin;

2. Isang lalaki na nananatiling kalmado, nasa konsentrasyon, panatag, habang ang digmaan ay umiigting. At kapag ang iba ay nagpapatalo sa takot, siya ay hindi nawawala sa kanyang oryentasyon at hindi nalilito at kumikilos sa paraan na nagpapatunay na siya ay may kontrol sa kanyang sarili.

3. Isang lalaki na kapag ang bawat isa ay nagapi at umaatras na, siya ay nananatiling matatag na tumatawag sa kanila, at hinihikayat silang magpatuloy sa pakikipaglaban.

Sabi ni At-tartūshi na ang pangatlong lalaki ay nagtataglay ng pinakamatinding uri ng katapangan.

Ang Mga Matatapang Ng Ummah Na Ito:

Ang pinakamatapang sa lahat ng sangkatauhan ay ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Siya ang may pinakamakas na puso sa lahat. Hinarap niya ang pinakamahirap na sitwasyon. Ang mga bayani ay naglipana mula sa kanyang paligid habang siya ay matatag. Kaylanman ay hindi tumalikod sa digmaan ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam).

226. Isinalaysay ni Anas bin Mālik (radhiyaLlāhu 'anhu) sa Bukhārī at Muslim na: "Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay ang pinakamainam sa lahat ng mga tao, siya ang pinakamapagbigay at pinakamatapang".

227. Sinabi ni 'Ali (radhiyaLlāhu 'anhu): "Kapag ang kabangisan ng labanan ay umabot na sa kanyang limitasyon, at ang mga mata ay naging pula na, kami ay naghahanap ng kanlungan malapit sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Siya ang nagiging pinakamalapit sa amin -- sa mga kalaban". 381

228. Isang lalaki ang nagtanong kay Al-Barā' bin Al-Āzib: "Nagawa ba ninyong tumakbo [sa labanan] noong panahon ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)?" Sabi niya: "Oo, nagawa namin. Pero siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) hindi". 382

Sa Uhud, si Ubay bin Khalaf, nakasakay sa kanyang kabayo, sumugod patungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Ilang mga Muslim ang naghangad

381 (Sahīh Muslim)

382 (Sahīh Al-Bukhārī at Muslim)

na humarang sa daan upang proteksiyunan ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), ngunit sinabi niya sa kanila na tumabi sila. Pumulot ng sibat ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at inihagis ito kay Ubay na nababalutan ng baluting-bakal mula sa ulo hanggang paa. Walang makita sa kanya maliban sa kanyang mga mata at isang maliit na uwang sa kanyang leeg. Tinamaan siya ng sibat sa mismong leeg at siya ay nahulog sa kanyang kabayo. Bagama't ang sibat ay nagsanhi lamang ng maliit na galos sa kanyang leeg dahil sa proteksiyon ng baluti, nagmamadali pa rin siyang bumalik na nagsisisigaw: "Pinatay ako ni Muhammad!" Sinuri siya ng mga Quraysh at sinabi na, wala kaming makitang malaking sugat. Maayos ka naman! Sabi niya (Ubay), "Sinabi ni Muhammad na papatayin niya ako, kung gayon mangyayari iyon!" Pagkaraan ay namatay si Ubay habang pabalik ng Makkah.

Ang mga matatapang ng Ummah na ito ay napakarami kung bibilangin. Ang nangunguna sa listahan ay ang mga Sahabah na kung saan ay pinuri Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa Qur'ān:

"Si Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay ang Sugo Ni Allāh; at yaong mga kasama niya ay masidhi sa mga Kuffār, (at) maawain sa bawat isa sa kanila". 383

Ilan sa mga tanyag na matatapang na kalalakihan ng Ummah ay sina:

1. Abū Bakr:

Ang katapangan ni Abū Bakr (radhiyaLlāhu 'anhu) ay nasaksihan ng bayani ng Ummah na si 'Ali bin Abī Talib (radhiyaLlāhu 'anhu). Nang siya ang Khalīfah, nagtanong si 'Ali: "Sino ang pinakamatapang sa mga tao?" Sabi nila: "Ikaw". Wika niya: "Kaylanman wala pa akong nakaduwelong sinoman at natalo. Subali't ang pinakamatapang na lalaki ay si Abū Bakr. Noong panahon ng digmaan sa Badr, nagtayo kami ng lilim para sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagtanong kami kung sino ang magiging (personal na) bantay ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Dumating si Abū Bakr dala-dala ang kanyang espada at ipinagtanggol ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ng buong araw. Sa Makkah, nilusob ng mga Kuffār ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): ang isa ay hinahatak siya, ang isa ay pinapalo siya at sinasabi nila: "Ginawa mo ba ang mga diyos na iisang Diyos?" Walang naglakas ng loob na lumapit sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) maliban kay Abū Bakr. Nagtungo siya at sinumulan silang kalabanin at sinasabing: "Papatayin ba ninyo ang isang tao dahil lang sa sinasabi niyang: "Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang aking Panginoon!"" Pagkaraan ay nagtanong si 'Ali: "Sino ang mas mainam, si Abū Bakr o ang mananampalataya sa pamilya ng Fir'awn (Paraon)? (Ang kanyang kasaysayan ay nabanggit at pinuri sa Qur'ān)".

383 (Al-Fath 48:26)

Nanatiling tahimik ang mga tao. Sabi niya: "Bakit ayaw ninyong sumagot? Bismillāh, isang pagkakataon sa buhay ni Abū Bakr ay (naging) mas dakila pa kaysa sa buong daigdig na puno ng mga katulad ng mananampalataya sa pamilya ng Fir'awn! Ang mananampalataya sa pamilya ng Fir'awn ay isang lalaki na nagkubli ng kanyang pananampalataya samantalang si Abū Bakr ay isang lalaki na nagpahayag ng kanyang pananampalataya".

Si Abū Bakr ang pinakamatapang na tao sa Ummah na ito pagkaraan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Mapapansin ninoman ang lakas ng kanyang puso noong panahon ng digmaan sa Badr, Uhud, Khandaq, Al-Hudhaybiyah, at Hunayn. Sapat ng matandaan ang kanyang pagiging matibay, matatag, at ang pagpapalakas niya sa buong Ummah nang ang pinakamatinding sakuna sa lahat ay dumating sa atin: Ang kamatayan ni Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Iyan ay noong lumihis ang mga puso, at ang Ummah ay yanigin. Nang ang lahat ng mga puso ay nangangatal, ang puso ng Siddīq ay matatag. Kung ilalagay ang puso ni Abū Bakr sa kabilang bahagi ng timbangan at ang lahat ng mga puso ng mga nasa Ummah sa kabilang bahagi, dadaigin pa rin silang lahat ng kanyang puso. Ang katapangan ni Abū Bakr sa kanyang pasya na kalabanin ang mga Murtad (mga bumaliktad sa Dīn) - na kung ibabahagi sa mga puso ng mga duwag sa buong balat ng lupa, magiging sapat na ito para gawin silang matapang.

2. 'Umar bin Al-Khattāb:

Sapat ng bigyang puntos na ang katapangan ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) ay naging sapat na para siya ay iwasan ni Shaytān.

Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) kay 'Umar: "O' anak ni Khattāb: Sa Ngalan Niya na may hawak ng aking kaluluwa sa Kanyang mga Kamay, sa tuwing makikita ka ni Shaytān sa iyong daanan, kukuha siya ng ibang madaraanan".(Al-Bukhārī, Muslim) Ang kanyang Islām ay nagpalakas sa mga Muslim. Sabi ni 'Abdullāh bin Mas'ūd: "Hindi namin dati magawang magdasal sa publiko malapit sa Ka'bah hanggang sa naging Muslim si 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu)".

3. 'Ali bin Abī Tālib:

Siya ang leon ng Ummah na ito. Wala siyang nakaligtaang digmaan kasama ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) maliban sa Tabūk, dahil siya ay itinalaga ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa Madinah habang siya ay wala. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa panahon ng digmaan ng Khaybar: "Bukas ay ibibigay ko ang bandila sa isang lalaking minamahal niya Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ang Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at Minamahal siya Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ng Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Hindi siya

tumatalikod sa digmaan at sasanhiin Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na mangyari ang pagbubukas sa kanyang mga kamay". Lahat ng mga Sahabah ay naghangad sa karangalang iyon. Nang sumunod na araw, tinawag ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) si 'Ali at ibinigay ang bandila. Sinabi ni Mus'ab Az-Zubayri: "Si 'Ali ay napaka-ingat sa digmaan. Siya ay lumilihis ng nakasisindak mula sa mga kaaway at kapag siya ay lulusob sa kanyang kaaway, pinoproteksiyunan niya ang lahat ng kanyang tagiliran at kapag siya ay aatras mula sa kanyang paglusob, siya ay nagiging mas maingat para sa kanyang sarili. Walang sinoman ang makalapit sa kanya. Ang kanyang pananggalang ay isang bahagi lang. Ito ay nagbibigay proteksiyon lamang sa kanya mula sa harapan. Nang tanungin siya: "Hindi ka ba nangangamba sa pag-atake mula sa iyong likuran?" Sagot niya: "Kaylan man ay hindi ko binibigyan ng pagkakataon ang aking kaaway na atakehin ako mula sa aking likuran".

4. Talhah bib Ubaydillāh:

Siya ay isa sa mga yaong nabigyan ng magandang balita ng [pagpasok sa] Jannah (Paraiso). Sa panahon ng (digmaan sa) Uhud, tinabingan niya ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa pamamagitan ng sariling katawan na nagsanhi ng mahigit sa 70 sugat sa kanyang katawan. Sa tuwing nanaisin na tingnan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang mga Kuffār, nakikiusap siya na huwag gagawin iyon at siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tatabingan niya ng kanyang katawan.

5. Az-Zubayr bin Al-Awwām:

Siya ay isa rin sa mga yaong nabigyan ng mabuting balita ng [pagpasok sa] Jannah. Siya ang kauna-unahang Muslim na bumunot ng espada. Noong unang mga araw ng Islām sa Makkah, isang balita ang kumalat na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay dinukot. Binunot niya ang kanyang espada at umalis para hanapin siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Patakbo siyang nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na nagtanong sa kanya: "Anong nangyari sa iyo Zubayr?" Sabi niya: "Narinig ko na ikaw ay dinukot, kaya ako ay lumabas para kalabanin sila!" Ipinagdasal siya ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam).

6. Sa'ad bin Abī Waqqās:

Siya ay isa rin sa mga yaong nabigyan ng mabuting balita ng [pagpasok sa] Jannah. Ipinagdasal siya ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "O' Allāh, patamain Mo ang palaso niya sa kanyang target, at gawing katanggap-tanggap ang kanyang dasal". Siya ay itinalaga ni 'Umar para pamunuan ang hukbo sa Qadisiyyah. Nagwagi ang mga Muslim at siya ay nagpatuloy sa pamumuno sa kanila sa Persia hanggang sa mabuksan niya halos

lahat nito at pinasok ang kabisera, ang Al-Mada'in. Si Sa'ad (radhiyaLlāhu 'anhu) ang nagtatag ng dalawang lungsod ng Kufah at Basra. Nang siya ay mamatay na, hiniling niya na ang kanyang katawan ay balutin at ilibing sa isang lumang tela na gawa sa balahibo ng tupa. Sabi niya, 'Ito ang mayroon ako noong panahon ng digmaan sa Badr at inilaan ko ito para sa araw na ito".

7. Abū Ubaydah bin Al-Jarrāh:

Siya ay isa rin sa mga yaong nabigyan ng mabuting balita ng [pagpasok sa] Jannah. Itinalaga siya ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) sa isang hukbo na magbubukas ng Ash-Shām. Siya ang Amīr ng hukbo sa panahon ng malaking digmaan ng Al-Yarmūk. Namatay siya sa salot ng Amawas sa Ash-Shām.

8. Hamzah bin Abdul-Muttalib:

Siya ang Leon Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ng kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Pagkaraan ng digmaan sa Badr, si Umayyah bin Khalaf na isang bihag ay nagtanong kay Abdur-Rahmān bin Awf: "Sino ang lalaki sa inyong hukbo na may marka ng isang balahibo ng ostrik sa kanyang dibdib?" Sabi ni Abdur-Rahmān: "Siya si Hamzah". Sabi ni Umayyah: "Siya ang nagdala sa amin ng pagkawasak!" Siya ay napaslang sa panahon ng digmaan sa Uhud.

9. Ja'far bin Abī Tālib:

Siya ay matanda ng sampung taon sa kanyang kapatid na si 'Ali. Siya ang pangalawang sa lider na nakahanay sa digmaan ng Mu'tah. Nang siya na ang namahala pagkaraan ni Zayd, dinala niya ang bandila sa pamamagitan ng kanyang kanang kamay - na naputol, kaya dinala niya ito ng kanyang kaliwang kamay, na kung saan ay naputol din, kaya niyakap niya ang bandila at nagpatuloy sa pakikipaglaban hanggang sa siya ay bumagsak. Natagpuan nila sa harapan ng kanyang katawan ang mahigit sa 90 mga sugat.

10. Mu'adh bin Amr bin Al-Jamūh:

Siya ang nakapatay sa Fir'awn (Paraon) ng Ummah na ito, si Abū Jahl. Sabi niya: 'Ginawa ko si Abū Jahl na aking target nang araw ng Badr. Nang makita ko siya, sinugod ko siya at tinaga ko siya ng aking espada at pinutol ang kanyang binti sa dalawa. Pagkatapos ay tinamaan ako ng anak niyang si Ikhrimah sa aking balikat hanggang sa maputol niya ang aking braso. Nanatili lamang itong nakabitin sa aking katawan dahil sa balat sa aking tagiliran. Ngunit dahil sa inabala ako ng labanan, nanatili itong hatak-hatak ko ng halos buong araw. Nang mayamot ako nito, inilagay ko ang aking paa sa ibabaw nito at hinila ito.

11. Al-Barā' bin Mālik:

Siya ay ang kapatid ni Anas bin Mālik (radhiyaLlāhu 'anhu), ang tagapagsilbi

ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Siya ay isa sa mga bayani ng Ummah na ito.

Narinig ni Anas bin Mālik ang kanyang kapatid na si Al-Barā' (radhiyaLlāhu 'anhumā) na humuhuni ng isang tula, kaya sinabi niya sa kanya: "O' aking kapatid, humuhuni ka ng isang tula? Papaano kung ito ang huling bagay na iyong nasabi?" 384 Sabi ni Al-Barā': "Hindi! Ang isang lalaking katulad ko ay hindi mamamatay sa kanyang higaan. Nakapatay na ako ng 99 na mga Kuffār at mga Munāfiqīn!" 385

Sumulat si 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) sa kanyang mga heneral sa hukbo na huwag na huwag pahihintulutan si Al Barā' na humawak ng anomang posisyon ng pamumuno sa hukbo ng mga Muslim. Ang dahilan: Sabi ni 'Umar na siya (Al Barā') ay masyadong mapanganib sa mga Muslim! 386

Sa kasagsagan ng digmaan laban sa pwersa ni Musaylamah Al-Kadhdhab (ang sinungaling), siya ay umupo sa isang pananggalang at hiniling sa mga Muslim na buhatin ang pananggalang sa pamamagitan ng kanilang mga sibat at ihagis siya sa kabila ng mga pader ng mga kalaban upang mabuksan [niya] ang mga tarangkahan! Nabuksan niya ang mga tarangkahan bagama't iyan ay pagkaraan niyang tumanggap ng mahigit sa 80 mga sugat. 387

Sa panahon ng digmaan ng Tastur, hiniling ng mga Muslim kay Al-Barā' (radhiyaLlāhu 'anhu) na mangako na bibigyan sila ng tagumpay. Wika ni Al-Barā': "O' Allāh! Ako ay sumusumpa na ibibigay Mo sa amin ang kanilang mga balikat (bibigyan Mo kami ng tagumpay) at, gagawin Mong makasunod ako sa iyong Propeta (na mamatay)". Inatake niya ang mga kaaway at sumunod sa kanya ang mga Muslim. Natalo ang mga Persian, at si Al-Barā' ay na-Shahīd. Tinupad Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang kanyang pangako.

Isinalaysay ni Anas (radhiyaLlāhu 'anhu): Nang maitalagang gobernador ng Basra si Abū Mūsā, sinabi niya kay Al-Barā' na pumili ng anomang posisyon ng liderato sa kanyang pamahalaan at siya ay maitatalaga dito. Wika ni Al-Barā': "Hindi ko kailangan ang anoman (posisyon). Sa halip, nais kong ibigay mo sa

384 [Nang maipahayag ang Qur'ān, hindi na gusto ng mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum) na bumigkas ng anoman kundi Qur'ān. Binabalaan ni Anas (radhiyaLlāhu 'anhu) ang kanyang kapatid at sinasabing kung ukaw ay mamamatay ngayon at ang huling mga salitang nasabi mo ay taludtod ng tula, papaano mo haharapin Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)? Sa ibang salaysay, sinabi niyang sa halip ay alalahanin Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)]

385 (Musannaf Ibn Abī Shaybah)

386 (Al Hākim)

387 (Al-Isābah)

akin ang aking pana, kabayo, sibat, espada at pananggalang, at pagkatapos ay ipadala mo ako sa Jihād. Siya ay ipinadala niya sa isang hukbo. Si Al-Barā' ang naging una sa mga napaslang". 388

12. Samāk bin Kharshah (Abū Dujānah):

Nang bago magsimula ang digmaan ng Uhud, ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay humawak ng isang espada sa kanyang kamay at nagsabi: "Sino ang makikipaglaban sa pamamagitan ng espadang ito at ibigay ang karapatan na dapat para dito"

Ilang mga kalalakihan ang tumayo at inalok na kukunin iyon subali't hindi iyon ibinigay sa kanila ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). At pagkatapos ay tumayo si Abū Dujānah (radhiyaLlāhu 'anhu) at nagsabi: "O' Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), ano ang karapatan na dapat para diyan?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Na hampasin (ie. tagain) mo sa pamamagitan nito ang mga mukha ng mga kalaban hanggang sa ito ay mabaliko!" Sabi ni Abū Dujānah: "Kukunin ko iyan, O' Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)" at ibinigay iyon sa kanya. Sinabi ni Az-Zubayr bin Al-Awwām: "Nakaramdam ako ng kalungkutan na ako, ang pinsan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), ay hihingi sa espada at hindi makukuha iyon, ngunit si Abū Dujānah ay nagawa niya. Kaya ako ay nagpasyang sundan si Abū Dujānah at tingnan kung ano ang gagawin niya doon. Humila si Abū Dujānah ng isang pulang bandana at itinali ito paikot sa kanyang ulo. Wika ng mga Ansār: "Hinatak na ni Abū Dujānah ang kanyang bandana ng kamatayan! Pagkaraan ay nilusob niya ang mga kaaway at sa tuwing makakaharap niya ang sinoman, pinapatay niya iyon!"

Bago magsimula ang labanan, siya ay nagmartsa ng may pagmamalaki sa harap ng mga kalaban. Wika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ito ay ang lakad na kinamumuhian Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) maliban sa ganitong sitwasyon".

Sa kasagsagan ng digmaan ng Al-Yamāmah, itinapon niya ang kanyang sarili sa itaas ng pader na nakapalibot sa lungsod at nabali niya ang kanyang binti. Nagpatuloy siya sa pakikipaglaban ng may baling binti hanggang sa siya ay ma-Shahīd.

13. Khālid bin Walīd:

Siya ang hinugot na espada Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Agad nang siya ay maging Muslim, ipinadadala siya ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)

388 (Ibn Abī Shaybah)

para kalabanin ang mga kaaway Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā). Sa buong buhay niya, si Khālid ay hindi kaylanman natalo sa digmaan. Sinabi ni Khālid bin Wālīd (radhiyaLlāhu 'anhu): "Kung ako ay magpapakasal sa isang magandang babae na aking minamahal, o kung ako ay mabibigyan ng magandang balita ng pagkakaroon ng bagong silang na sanggol na lalaki -- ay hindi gaanong kaibig-ibig at kamahal-mahal sa aking puso kaysa sa kung ako ay nasa isang nagye-yelo sa lamig na gabi kasama ng hukbo na naghihintay para katagpuin ang mga kaaway kinaumagahan. Pinapayuhan ko kayo na humayo kayo sa Jihād". Ito ang mga salita ni Khālid (radhiyaLlāhu 'anhu) bago siya mamamatay.

14. Salāmah bin Al-Akwa:

Nabanggit na natin ang kanyang kasaysayan sa unahan, nang kanyang kalabanin ang mga kuffār na mag-isa. Sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) tungkol sa kanya sa araw na iyon: "Ang pinakamainam sa ating mga lakad-kawal sa araw na ito ay si Salāmah bin Al-Akwa".

15. Ukashah bin Mahsan:

Ang kanyang katapangan sa giyera ay tanyag. Sa digmaan ng Al-Ghabah, nakita niya si Amr bin Abār kasama ang kanyang ama na nakasakay sa iisang kamelyo. Ibinato niya ang kanyang sibat at pareho niya silang napatay ng sabay.

16. Amr bin Ma'adi Yakrib:

Siya ay isang dating hari na bantog sa kanyang katapangan. Kinalaunan siya ay yumakap sa Islām. Binibilang siya ni 'Umar tulad isang libong tao. Binanggit ni At-Tartūshi sa Sirāj Al-Mulūk na si Amr bin Ma'adi Yakrib ay nagtungo malapit sa ilog at sinabi niya sa kanyang mga tao: "Tatawirin ko ang tulay. Kung susunod kayo sa akin sa oras na katulad ng haba ng pagkatay ng isang kamelyo, makikita ninyo ako na hawak ang aking espada na nakikipaglaban sinoman ang nasa harapan ko habang ako ay napapaikutan ng mga kaaway at ako ay nakatayo sa pagitan nila. Kapag kayo ay dumating ng mas huli pa diyan, makikita ninyo akong patay". At pagkaraan ay tinawid niya ang tulay sa ibabaw ng ilog patungo sa kampo ng mga kaaway. Kinalaunan sinabi ng kanyang mga tao: "O mga anak ng Zabid! Iiwanan ba nating mag-isa ang tao natin? Baka hindi na natin siya abutang buhay!" Kaya tinawid nila ang tulay at nakita siyang wala ang kabayo niya habang hawak-hawak ang dalawa sa likurang paa ng isang kabayo ng kaaway at hindi makakilos ang kabayo. Ang mandirigma sa kabayo ay pilit na inaabot si Amr sa likod niya sa pamamagitan ng kanyang espada ngunit di niya magawa. Nang makita kami ng mandirigma na umaatake siya ay bumaba mula sa kabayo at tumakbo palayo. Pagkatapos ay sinakyan ni Amr ang kabayo. Pagkaraan ay sinabi niya sa amin: "Muntik na

ninyo akong di makita". Nagtanong sila sa kanya: "Nasaan ang iyong kabayo?" Sabi niya: "Tinamaan ito ng palaso na pumatay sa kanya at nahulog ako sa likod niya".

17. Ikhrima Anak Ni Abū Jahl:

Siya ay napakatapang bago pa naging Muslim at ang Islām ay nakadagdag lamanhg sa kanyang katapangan. Sa kasagsagan ng digmaan sa Yarmuk siya ay mabangis na nakipaglaban. Siya ay sinabihan na magdahan-dahan at maging maingat. Siya ay sumagot: "Lumalaban ako dati para ipagtanggok si Allāt at Al-Uzza (dalawang rebulto) at hindi ako nag-iingat para sa aking sarili. Ngayon gusto mong mag-ingat ako samantalang ako ay nakikipaglaban para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Kanyang Sugo!" Pagkaraan ay kanyang sinabi: "Sino ang magpapanata na mamamatay?!" Sina Al-Harith bin Hisham, Dhirār bin Al-Azwar kasama ang 400 na mga matatapang ay nagbigay ng kanilang panata. Inatake nila ang mga Romano at nawala sa kanilang mga hanay. Hindi na nakalabas (ng buhay) si Ikhrima. Natagpuan ang kanyang katawan na mayroong mahigit na 70 sugat.

18. Tulayhah Al-Azdi:

Nang humingi si Sa'ad bin Abī Waqqās na padalhan siya ng dagdag pwersa sa Khalīfah 'Umar. Sumagot si 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu): "Nagpadala na ako ng 2,000 mga tao. Amr bin Ma'adi Yakrib at Tulayhah Al-Azdi. Bawat isa sa kanila ay katumbas ng isang libo".

Nagtungo sina Tulayhah, Amr at Qays bin Makshūh sa isang misyon ng pagmamanman sa hukbo ng mga kaaway. Si Amr at Qays ay parehong dumukot ng ilang sundalong Persian at dinala ang mga ito pabalik sa kampo ng mga Muslim para sa interogasyon. Si Tulayhah ay nagtungo pa sa mas malayo hanggang sa umabot siya sa kampo ng kumander ng hukbo. Siya ay nagpaabot ng gabi at pagkatapos ay nagtungo sa tolda ng kumander at itinakas ang kabayo nito - na nakatali sa tolda - at tumakbong palayo. Nakita iyon ng isang kabalyerong Persiano at sinundan siya. Pinatay siya ni Tulayhah at kinuha ang kabayo nito kasama ng kabayo niya at kabayo ng kumander. Isa pang kabalyero ang tumugis sa kanya at pinatay din siya ni Tulayhah at kinuha rin ang kabayo nito. Ang pangatlong kabalyero ay umatake sa kanya subali't sumuko. Binihag siya ni Tulayhah at dinala siya palayo, kasama ang kabuuang apat na kabayo bilang dagdag sa kabayo niya. Nagtipon ang mga lider ng mga Muslim para tanungin ang Persiano na isa pala sa mga lider nila. Sabi niya: "Nagkaroon na ako ng maraming mga digmaan ngunit wala pa akong nakitang katulad ng lalaking ito! Tinawid niya ang aming kampo hanggang sa marating niya ang lugar na hindi papasukin kahit pa ng mga matatapang: ang kampo ng kumander ng aming hukbo, na mayroong 70,000 mga sundalo. Parang hindi pa iyon sapat at kinuha pa niya ang kabayo ng

kumander! Ang una sa amin na sumunod sa kanya ay itinuturing sa amin na kapantay ng 1,000 tao at pinatay niya! Ang pangalawang sumunod sa kanya ay napatay (rin) at pagkatapos ay tinugis ko siya at wala akong alam sa hukbo na papantay sa akin sa lakas at tapang. Subali't nakita ko ang kamatayan sa kanyang kamay at sumuko ako". Pagkaraan ang lalaki ay yumakap sa Islām at nakipaglaban kasama ng mga Muslim.

19. 'Abdullāh bin Az-Zubayr:

Siya ay isang matapang at anak ng matapang. Ang kanyang ama ay si Az-Zubayr bin Al-Awwām. Sumali si 'Abdullāh sa pagbubukas ng Hilagang Africa at pinatay si Jarjīr, ang hari ng Berber.

20. 'Abdullāh bin Abī As-Sarh:

Siya ang tagapagbukas ng Hilagang Africa. Siya ang kauna-unahang namuno sa unang digmaang pandagat ng mga Muslim: Ang digmaan ng As-Sawari laban sa mga Romano. Siya ay naitalaga ni Uthman para mamahala sa Ehipto. Nang mangyari ang Fitnah siya ay nagretiro sa Ar-Ramlah sa Palestine kung saan siya ay nanatili hanggang sa siya ay namatay.

21. Al-Qa'qā bin Amr:

Nang kumukunsulta ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa mga Sahabah bago magsimula ang Badr, sinabi ni Al-Qa'qā: "Sulong at makipaglaban at hindi namin sasabihin kung ano ang sinabi ng Banu Isrā'īl kay Mūsā: "Humayo at makipaglaban kasama ng iyong Panginoon, maiiwan kami dito" Subali't sasabihin namin: "Sulong at makipaglaban kasama ng iyong Panginoon, makikipaglaban kami kasama mo".

Winika ni Abū Bakr tungkol sa kanya: "Ang boses ni Al-Qa'qā sa digmaan ay mas mainam pa kaysa 1,000 na kalalakihan".

•••


KABANATA 16

MGA PAGBABATAS NA KINAKAILANGANG MALAMAN NG

ISANG MUJĀHID

Ilang Legal Na Mga Pagbabatas Patungkol Sa Jihād:

Ang katawan ng kaalaman ay napakalawak, at ang mga detalye ng mga pagbabatas ay walang hanggan. Subali't walang sinoman ang libre mula sa pag-aaral kahit man lang ang mga pundamental. Ito ay isang Wajib (obligasyon) para sa bawat isang Muslim na pag-aralan ang mga kinakailangang mga kaalaman at iyan ang kaalaman na kung saan nakasalalay ang pagiging makatotohanan ng ating mga gawain.

Ang Mga Sumusunod Ay Mga Usapin, Na Kung Saan Ay Kinakailangang Alamin Ng Isang Mujāhid Para Maging Katanggap-tanggap Ang Kanilang Jihād:

Pagbabatas Tungkol Sa Ghanīma:

Pagkaraang matipon ang Ghanīma, ang nagugol sa transportasyon at pag-iimbak ay dapat na kunin mula dito. Pagkatapos ito ay hahatiin sa limang magkakapantay na hati. Ang apat sa limang bahagi ay hahati-hatiin para sa mga Mujāhidīn. Ang naiwang huling bahagi ay hahatiin naman sa lima:

• 1/5 para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Kanyang Sugo. Ito ay gugugulin para sa anomang pakikinabangan ng mga Muslim katulad ng mga tanggulan o mga Masājid o ano kaya ay anomang imprastraktura para sa Ummah.

• 1/5 ay mapupunta sa Ahl Al-Bayt (ang pamilya ng Rasūlullāh

(SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam))

• 1/5 para sa mga ulila

• 1/5 para sa mga mahihirap

• 1/5 para sa mga manlalakbay

Hinati ni Imām Abū Hanīfah ang lima (5) sa tatlo (3) at hindi lima. Hindi niya isinali ang dalawang (2) nauna. Ang kanyang opinyon ay -- na ang bahagi para sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at sa kanyang pamilya ay natapos na sa kanyang kamatayan.

Ang opinyon ni Imām Mālik ay -- na ang kabuuang lima (5) ay dapat na ideposito sa kabang-yaman ng mga Muslim at pagkatapos ay gugugulin ito ng Imām para sa kung anong tingin niya ay kapaki-pakinabang para sa mga Muslim. Sinabi ni Ibn Taymiyyah na ang opinyon ni Mālik ay ang opinyon (din) na karamihang mga sinaunang mga Muslim at ang pinaka-mapapanaligang opinyon. Nagkakaisa ang mga Iskolar na -- lahat ng mga Muslim na sumali sa digmaan ay makakakuha ng kanyang bahagi ng Ghanīma kahit hindi siya nakipaglaban. Sila rin ay nagkakaisa na -- kung ang isang Muslim ay nagkasakit sa Jihād at hindi kayang lumaban, ay makukuha pa rin niya ang kanyang bahagi mula sa Ghanīma. Kapag ang isang bulag o kaya taong may isang-paa ay sumali sa Jihād at sila ay napakinabangan ng hukbo - dapat nilang makuha ang bahagi nila ng Ghanīma.

Ang 4/5 o 80% ng Ghanīma na kung saan ay para sa mga Mujāhidīn ay hahatiin tulad ng mga sumusunod: Ang kabalyero ay makakakuha ng tatlong (3) bahagi, isang bahagi (1) para sa kanilang mga sarili, at dalawa (2) para sa kanilang mga kabayo, habang ang lakad-kawal ay makatatanggap ng isang (1) bahagi.

Sa usapin naman ng Fay' (Ghanīma na nakamit ng walang labanan) -- ang kabuuhan nito ay pag-aari ng kabang-yaman ng mga Muslim.

May pagkakaiba-iba ng opinyon sa pagbibigay ng bahagi ng Ghanīma sa dagdag-pwersa (reinforcement) kapag sila ay dumating na kung saan ay tapos na ang labanan.

Kung walang Imām at nilabanan ng mga Muslim ang mga kaaway, kung gayon hahatiin nila ang Ghanīma sa pagitan nila. Subali't kapag mayroong babae sa Ghanīma, kung ganun hindi sila ipapamahagi hangga't walang Imām upang maiwasan ang nakapipinsalang ibubunga nito na maaaring mangyari.

Kung may mga Muslim na humayo ng may niyah ng pakikipaglaban, subali't pagkaraan sila ay naitapon sa posisyon na walang pakikipaglaban tulad ng pagbabantay sa mga ari-arian ng hukbo, kung ganun ang gayong tao ay

makakakuha ng kanyang bahagi ng Ghanīma.

Karamihan ng mga Iskolar ay nagsasabi na ang buong 80% ng Ghanīma ay nararapat na mapunta sa mga Mujāhidīn at walang sinoman ang may kapangyarihan na hatiin ito sa ibang paraan. Ang iba (mga Iskolar) ay nagbibigay pahintulot sa Imām na magbigay ng ilan sa mga ito sa iba.

Kapag hindi nakayanang buhatin o dalhin ng isang Mujāhid ang kanyang bahagi at sinabi niya: "Sinoman ang may kakayahang buhatin ito ay maaari niyang kunin ito". Kung gayon ito ay pinahihintulutan para sa sinoman na makakapagdala nito upang ito ay kunin.

Pagdating naman sa usapin ng mga ari-arian na hindi maaaring ibiyahe tulad ng pag-aaring lupa, kung gayon ang Imām ay may kapangyarihan na hati-hatiin ito sa mga tatanggap ng Ghanīma o gawin itong isang Waqf (isang kaloob, donasyon) o ibalik ito sa dating mga may-ari at patawan sila ng Jizyah at Kharāj (buwis sa lupa). Kapag sila ay naging Muslim sila ay malilibre na sa Jizyah subali't hindi sa Kharāj.

Ang Nafil ay isang karagdagang gantimpala na labas sa Ghanīma na maaaring ibigay ng Imām sa mga nakasali sa mapanganib na mga misyon o nakipaglaban ng di-pangkaraniwang husay.

Ang Fay' ay yaong nakuha mula sa Kuffār ng walang labanang nangyari. Katulad ng pagkatakot ng mga Kuffār sa mga Muslim at nagsipagtakbuhan mula sa kanilang posisyon at naiwan nila ang mga Ghanīma, o kaya ay sumuko sila ng walang labanan o kaya ay nagbayad sila ng Jizyah. Ang pamamahagi ng Fay' ay nasa pagpapasya na ng Imām.

Ang Pagbabawal Sa Ghulūl:

Depinisyon: Ang Ghulūl ay anomang bagay na may halaga na kinuha ng isang mandirigma mula sa Ghanīma na dapat ay hahatiin sa pagitan ng mga hukbo. (Hindi kasama dito ang Salb, na ipapaliwanag mamaya).

Ang Ghulūl ay Harām gaano man ito kawalang-halaga at ang parusa dito ay masidhi.


"Hindi nararapat sa sinomang Propeta na siya ay ilegal na kumuha mula sa bahagi ng Ghanīma (Ghulūl), at sinoman ang kumuha mula dito (ie. Ghanīma) ay darating sa Araw ng Paghuhukom na dala-dala ang anomang

kanyang kinuha (sa paraang ilegal). At bawat isa ay babayaran ayon sa kanyang nagawa, at sila ay hindi pakikitunguhan ng walang-katarungan". 389

Ang Ghulūl ay isa sa mga Kabā'īr (malaking kasalanan) at maraming mga Hadīth ang nagbabawal dito:

221. Sinabi ni Ibn 'Abbās (radhiyaLlāhu 'anhu): Sinabi sa akin ni 'Umar (radhiyaLlāhu 'anhu) sa araw ng Khaybar na ilang mga Sahābah ang dumating at nagsabing si pulan at pulan ay isang Shahīd. Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Hindi, nakita ko sa kanya ang Apoy na Impiyerno dahil sa isang pirasong tela na kanyang kinuha mula sa Ghanīma". 390

222. Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): Isang araw ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay tumayo ay nakipag-usap sa amin. Binanggit niya ang Ghulūl at binalaan kami. Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ayokong makita ang sinoman sa inyo sa Araw ng Paghuhukom na may dala-dalang kamelyo sa kanyang likuran na nagsasabi, "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), tulungan mo ako!" Sasabihin ko, "Hindi kita matutulungan. Ipinahayag ko na ang malinaw na mensahe sa inyo". "Ayokong makita ang sinoman sa inyo sa Araw ng Paghuhukom na may dala-dalang kabayo sa kanyang likuran na nagsasabi, "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), tulungan mo ako!" Sasabihin ko, "Hindi kita matutulungan. Ipinahayag ko na ang malinaw na mensahe sa inyo".391

223. Isinalaysay ni 'Abdullāh bin Shaqīq mula sa isang lalaki mula sa Balqīn na nagsabi: "Ako ay nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) nang siya ay nasa Wadi Al-Qura at noon ay sinusuri niya ang isang kabayo. Tinanong ko siya. "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), anong masasabi mo sa Ghanīma?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Para Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang 1/5 nito. At ang naiwan ay para sa sa hukbo". Sabi ko: "Kung ganun ay walang sinoman ang maaaring maging una dito kaysa sa iba?" Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Wala, ni wala kang karapatan ng pagmamay-ari sa isang palaso na huhugutin mo mula sa iyong

389 (Sūrah Āli-'Imrān 3:161 )

390 (Sahīh Muslim)

391 (Al-Bukhārī)

katawan". 392

Ang kaparusahan sa Ghulūl sa Kabilang Buhay ay -- na anoman ang kinuha ay darating sa Araw ng Paghuhukom at ito ay sasaksi laban sa gayong tao. Ang kaparusahan sa mundong ito ay -- na sinoman ang kumuha mula sa Ghanīma ay kukunin ang lahat ng kanyang mga pag-aari at susunugin maliban sa bagay na kinuha niya at iyon ay dapat na ibalik sa hukbo. Ang opinyon ni Imām Mālik, Shāfi'ī, at Abū Hanīfah ay -- na siya ay parusahan ng Amīr ng hukbo sa pamamagitan ng kung anong tingin niya ay angkop.

Sinabi ni Imām Abū Bakr bin Al-Mundhir na ang lahat ng mga Iskolar ay nagkakaisa na ang mga Mujāhidīn ay pinahihintulutan na kainin ang pagkain ng mga kalaban at pakainin din ang kanilang mga hayop mula dito (ito ay hindi Ghulūl kung gagawin).

Ang Mga Pagbabatas Tungkol Sa Salb:

Mayroong pagkakaiba-iba ng opinyon tungkol sa Salb. 393

• Ang ilang mga Iskolar ay nagsasabi na kukunin ng Mujāhid ang Salb mula sa sundalong kanyang napatay sa mga sumusunod na kondisyon:

¤ Ang napatay na sundalo ay nakikipaglaban kasama ng mga kaaway.

¤ Ang napatay na sundalo ay may kakayahang idepensa ang kanyang sarili. Kaya kung siya ay napatay habang siya ay sugatan o kaya ay natutulog - hindi makukuha ng Mujāhid ang kanyang Salb.

¤ Kapag ang sundalo ay papaatras (patakas) at siya ay napatay

392 (Al-Bayhaqi)

393 [Tala ng Tagapagsalin: (Ang Salb ay ang personal na mga sandata, at kagamitan na matatagpuan sa patay na kalabang sundalo. Kasama na dito ang lahat ng mga bagay na matatagpuan sa isang sundalo. Gayon man, mayroong pagkakaiba-iba ng opinyon tungkol sa pera at ginto. Ang ilan ay itinuturing itong Salb, habang ang iba naman ay itinuturing itong bahagi ng Ghanīma. Kaya ang Salb ay iba sa Ghanīma na kung saan ay isinalin dito bilang "booty " (mga nadambong sa digmaan). Ang Ghanīma ay mga bagay na pagmamay-ari ng hukbo sa pangkalahatan (tulad ng kanilang rasyong pagkain, mga bala at mga mabibigat ng mga kagamitan) at lahat ng mga ari-arian ng mga sibilyan sa isang lupain na nabuksan sa pamamagitan ng pwersa. Ang isang lupain na nabuksan sa pamamagitan ng kasunduan ay dumedepende sa mga termino ng kasunduan at hin di mapapasa-ilalim sa Ghanīma. Ang Ghanīma ay dapat n a isuko sa Amīr ng hukbo at pagkatapos ay hahati-hatiin batay sa mga pagbabatas ng Shari'ah. Subali't ang mga pagbabatas sa Salb ay iba:]

mula sa likuran kung gayon ay walang Salb.

Ang ibang mga Iskolar ay nagsasabi na -- makukuha ng Mujāhid ang Salb sa lahat ng sitwasyon na mapapatay niya ang sundalo ng kalaban, maging ang sundalo man ay umaatake o umaatras, at ang kanilang ebidensiya (Dalīl) ay ang nabanggit ng Hadīth tungkol sa kasaysayan ni Abū Salāmah para suportahan ang pananaw na ito.

• Kinakailangan ba sa Imām na banggitin na sinoman ang makapatay ng kalaban ay makukuha niya ang Salb o ang Salb ay awtomatikong maaaring kunin?

Si Ash-Shāfi'ī ay Ahmad ay nagsabi na makukuha ng Mujāhid ang Salb ito man ay sabihin o hindi ng Imām. Si Imām Abū Hanīfah ay nagsabi na -- kung hindi nagsabi ang Imām na ang Salb ay mapupunta sa Mujāhid na nakapatay ng kalaban, kung gayon ito ay mapapasa-ilalim sa Ghanīma.

• Si Al-Awza'I ay nagsabi na maaaring kunin ng Mujāhid ang lahat ng Salb ng napatay na sundalo ng kalaban kahit pa ang mga kasuotan nito at iwanan siyang hubad. Ito rin ang opinyon ni Imām Ahmad. Hindi naman ito ipinapayo nina Ath-Thawri at Ibn Mundhir dahil ito ay naglalantad sa Awrah (bahagi ng katawan na dapat ay nakatakip).

Mga Pagbabatas Tungkol Sa Muslim na Bihag Ng Digmaan o Prisoners of War (POWs):

• Kung kaya ng isang Muslim POW ang tumakas, kung gayon Wajib (obligasyon) sa kanya na gawin iyon. Kung makakatakas siya at makabihag siya ng alinmang kalaban, o kumuha ng kanilang ari-arian, o pumatay sa kanila - kung gayon dapat niyang gawin iyon.

• Kung ang Muslim POW ay napalaya ng may mga kondisyon na kung saan ay sinang-ayunan niya, kung gayon nararapat niyang tuparin ang mga iyon upang hindi mauwi sa pananakit ng ibang Muslim POW o magsanhi sa mha kalaban na ang mga Muslim ay hindi mapagkakatiwalaan.

Ang Muslim POW ay hindi pinahihintulutan na magpakasal sa isang Kristiyano o isang Hudyo sa lupain ng Kufr dahil ang mga bata sa ganitong kalagayan ay maaaring sumunod sa relihiyon ng kanilang ina. At hindi siya pinahihintulutan na mag-asawa ng Muslim dahil maaari nila silang pwersahin at ang kanilang mga anak na tumalikod sa Dīn o

kaya ay gawin silang alipin. Ang Muslim POW ay nararapat na magtiis hanggang sa sila ay makabalik sa lupain ng mga Muslim.

Mga Pagbabatas Tungkol Sa Mga Bihag Na Kalaban:

• Ang pinakamalakas na opinyon ay -- na nararapat na gawin ng Imām kung ano ang pinaka-kapaki-pakinabang para sa mga Muslim: Ang patayin sila, ang palayain sila ng walang kapalit na kabayaran, ang palayain sila kapalit ng pagpapalaya ng mga Muslim POW, ang singilin sila para sa kanilang kalayaan, o gawin silang alipin.

• Ang pagbabatas sa mga bihag na mga kababaihan at mga bata ay -- sila ay awtomatikong magiging alipin.

• Kapag ang isang Muslim ay nakapatay ng isang bihag -- ang Amīr ay may karapatan na parusahan siya sa pamamagitan ng Ta'zīr [isang kaparusahan na mas mababa sa pinakamababang parusa ng isang malaking kasalanan (kaba'īr). Karaniwan ito ay mas mababa sa sampung paghagupit.]

• Kapag ang isang lalaki ay nabihag kasama ang kanyang asawa, sinasabi ng ilang Iskolar na ang kasal ay napawalang bisa, habang ang iba naman ay nagsasabi na ito ay nananatili. Gayon din ang sinasabi kapag mag-isang nabihag ang lalaki. Subali't kapag ang isang babae ay nabihag, kung gayon kapag siya ay kasal - ang kanyang kasal ay napawalang-bisa.

• Kung ang mga bata ay mabihag na kasama ang kanilang mga magulang - sila ba ay itinuturing na mga Muslim o di-Muslim?

Ang opinyon ni Ash-Shāfi'ī, Ahmad, Mālik, at Abū Hanīfah ay -- na sila ay sumusunod sa relihiyon ng kanilang mga magulang at sila ay itinuturing na mga di-Muslim. Kapag nabihag na kasama (lang) ang ama - kung gayon itinuturing sila ni Imām Ahmad bilang mga Muslim, samantalang ang tatlong iba pang mga Imām ay nagsabing hindi sila Muslim. Kapag ang mga anak ay nabihag kasama ang kanilang ina, kung gayon ayon kay Ahmad sila ay mga Muslim. Sabi naman ni Ash-Shāfi'ī at Abū Hanīfah sila ay di-Muslim. Kapag ang mga bata ay nabihag ng sila lang, kung gayon ayon sa lahat ng mga Imām maliban kay Ash-Shāfi'ī - ay nagsabing sila ay mga Muslim.

Ayon sa opinyon ng mas nakararami - na ang nabihag na pamilya ay hindi dapat paghiwalayin.

Samu't-saring Mga Usapin:

• Ang Jihād At-Talab (Opensibang Jihād) na walang kapahintulutan mula sa Imām (Lider ng mga Muslim) o sinomang kumakatawan sa kanya - ay isang Makrūh subali't hindi Harām. Mayroong mga pagliliban sa nasabing pagpipigil:

¤ Kung ang Jihād ay agad na kinakailangan at hindi tatanggap ng pagka-antala at ang pahingi ng kapahintulutan ay mag-aantala dito, kung gayon ang kapahintulutan ng Imām ay hindi na kailangan.

¤ Kapag iniwan (pinabayaan) ng Imām ang Jihād at siya sampu ng kanyang mga sundalo ay kumiling na sa dunya. Sa ganitong kalagayan ang kapahintulutan ng Imām ay hindi kailangang hingiin sapagkat ang Jihād ay pinahinto ng Imām. Kung gayon, nararapat na ipagpatuloy ito ng mga Mujāhidīn.

¤ Kapag ang tao ay hindi makahingi ng kapahintulutan dahil alam na niya na hindi siya bibigyan ng kapahintulutan ng Imām.

¤ Sinabi ni Ibn Qudāmah na: "Ang kawalan ng Imām ay hindi maaaring maging dahilan para sa pagkaantala ng Jihād".

• Isang Sunnah para sa Amīr (Kumander) ng Hukbo na kunin ang Bay'ah (panata,pangako) mula sa mga mandirigma na hindi sila tatalikod sa labanan tulad ng ginawa ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa Hudhaybiyah.

• Sunnah rin sa Amīr na:

¤ Magpadala ng mga misyon para sa pagmamanman at mangangalap ng mga impormasyon tungkol sa mga kaaway

¤ Ang humayo sa umaga sa araw ng Huwebes kung posible.

¤ Hatiin ang hukbo sa mga brigada sa ilalim ng magkakahiwalay na mga watawat at hayaang magkaroon ang bawat brigada ng sarili nilang pagkakakilanlang sagisag o tanda.

¤ Gamitin ang lahat ng mga paraan na maaaring makapagbigay takot sa mga kalaban

¤ Humingi ng tulong mula sa mga mahihina (sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Kayo ay nabigyan ng tagumpay

sa pamamagitan ng mga mahihina sa inyo..")

¤ Magsagawa ng Du'a kapag nagtagpo na ang mga hukbo

¤ Hikayatin ang mga Mujāhidīn na makipaglaban at maging matatag

¤ Magsagawa ng Takbīr kasabay ng Hukbo ng walang halong pagmamalabis sa pagtataas ng boses.

• "O mga sumasampalataya, kapag nakatagpo ninyo ang pwersa (mula sa mga kalaban) magpakatatag kayo at labis na alalahanin Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) nang sa gayon kayo ay maging matagumpay". 394

Ang pag-aalaala na ito ay dapat na isagawa ng tahimik sapagkat ang tagtataas ng mga boses sa pagdi-Dhikhr sa digmaan ay dinidismaya kung ito ay isang tao lamang, ngunit kung ito ay isinasagawa ng isang grupo - ito ay katanggap-tanggap kung ito ay magpapahina sa moral ng mga kalaban.

Kinamumuhian ng mga Sahābah ang pagtataas ng mga boses sa digmaan. 395

• Isang obligasyon ang ipahayag ang mensahe ng Islām sa kanino mang hindi pa nakarinig nito at ito ay dapat na isagawa bago ang labanan. Subali't kapag narinig na nila ang Islām dati, kung gayon ang pagtawag na muli sa kanila sa Islām ay hindi na kailangan bago sila kalabanin, ngunit mabuting gawin dahil maaaring maging Muslim sila sa pagkakataong ito. Lumalabas sa Sunnah na ang pagbibigay ng Da'wah bago ang pakikipaglaban ay hindi na kailangan para sa mga grupong may espesyal na operasyon (SOG - Special Operation Group)na kung saan ay mga grupo ng mga Mujāhidīn na ipinadala para sa isang tukoy na misyon katulad halimabawa ng grupong ipinadala para patayin si Ka'ab bin Al-Ashraf.

• Ang Jizyah ay tinatanggap mula sa mga Hudyo at mga Kristiyano. Kung babayaran nila ito (Jizyah), sila ay pinahihintulutang magsabuhay ng kanilang relihiyon. Ang Jizyah ay tinatanggap din mula sa mga yaong kahalintulad ng mga Ahlu'l-Kitāb (angkan ng aklat) at maaaring nakatanggap ng isang aklat mula Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) katulad ng mga Zoroastriyanista.

394 (Sūrah Al-Anfāl 8:45)

395 (Al-Qurtubi)

• Kapag ang mga kalaban ay umatake sa Lupain ng mga Muslim at ang mga Muslim ay hindi sila nilabanan, kung gayon ang pagpapabaya nila ng Jihād ay katulad ng pagtalikod ng isang tao sa pook-digmaan (ibig sabihin ay -- isang Kabā'īr o malaking kasalanan). Ito ay kung ang mga Muslim ay higit sa kalahati ng bilang ng kanilang kalaban. Ngunit kapag sila ay sobrang kaunti upang makipaglaban, kung gayon maaari muna silang magpalakas at maghihintay ng dagdag pwersa.

• Kapag ang Imām ay nagtawag sa mga Muslim patungo sa Jihād - na sa orihinal na pagbabatas nito ay Fardu Kifāyah (obligasyon ng pangkalahatan), ito ay nagiging Fardu 'Ayn (obligasyon ng bawat isa) sa bawat isa sa kanila sapagkat ang pagsunod sa Imām ay ipinag-utos. Katanggap-tanggap ang makipaglaban kasama ng isang Imām na umiinom (ng alak) o gumagawa ng mga malalaking kasalanan, dahil ang mga kasalanang ito ay nakakaapekto lamang sa kanya -- subali't ang [epekto ng] Jihād ay para sa kapakinabangan ng lahat.

• Hindi ipinahihintulot na patayin ang mga kababaihan at mga bata kung hindi sila nakikipaglaban, ngunit kung sila ay nakikipaglaban kung gayon walang pagdududa na ito ay ipinahihintulot na sila ay patayin. Ito ay 'Ijma rin ng mga Iskolar na kapag ang isang matandang lalaki ay nakipaglaban, kung gayon ipinahihintulot na siya ay patayin. Ito ay para din sa mga mahihina, bulag, at mga may kapansanan. Ang pagbabatas ay gagamitin kung ang isa sa mga nasa taas ay tumulong sa pakikipaglaban sa mga Muslim sa pamamagitan ng kanilang karunungan o katalinuhan.

Ang opinyon ng nakararaming mga Iskolar ay -- na ang mga monghe at sinoman na matapat sa pagsamba sa mga monasteryo ay hindi dapat patayin.

Ang opinyon ng nakararaming mga Iskolar ay -- na ang mga mangangalakal, mga may kakayahan sa paggawa, at mga empleyado ay hindi dapat patayin kung hindi sila sangkot sa pakikipaglaban sa mga Muslim.

Ipinahihintulot na gumamit ng "Manjanik" (katapulko, malaking tirador na may balang malaking bato na may apoy) sa mga Kuffār at ang pagbaha sa kanila ng tubig kahit pa ito ay maghahatid sa kamatayan ng mga Muslim POW sa kanilang mga kamay sapagkat ito ay isang pangangailangan sa digmaan.

Kapag ang mga kalaban ay gumamit ng mga Muslim bilang mga taong-pananggalang:

Kung hindi naman kinakailangang tirahin ang mga kuffār -- kung gayon hayaan lamang sila upang mapangalagaan ang mga Muslim.

Kung kinakailangan ng pagtīra sa mga Kuffār, katulad halimbawa ng may nagaganap na labanan, o kaya - kung hahayaan natin sila ay magkakamit sila ng tagumpay laban sa mga Muslim -- kung gayon sila ay dapat na atakehin kahit pa ito ay maghahatid sa pagkawala ng buhay mula sa mga Muslim na ginawang taong-pananggalang.

Ipinahihintulot na tambangan ang kalaban sa gabi kahit pa may mga kababaihan at mga bata sa kanila -- dahil sa ito ay isang pangangailangan sa Jihād.

Ang Mga Pagbabatas Patungkol Sa Mga Puno At Mga Halaman Sa Lupain Ng Mga Kuffār Ay Nasa Ilalim Ng 3 Kategorya:

1. Ang mga puno na kinakailangang putulin ng mga Muslim: Katulad ng kung ang mga ito ay malapit sa mga tanggulan ng mga Kuffār o kung ang mga punong ito ay nakaharang sa kanilang daraanan o pumipigil sa kanila mula sa pagpapalawak ng kalsada o kapag pinuputol ng mga Kuffār ang mga puno sa lupain ng mga Muslim.

2. Mga puno na kapag pinutol ay makapipinsala sa mga Muslim: Katulad ng mga puno na kailangan para sa kanilang mga bakahan (o hayupan). Sa gayong kalagayan ay ipinagbabawal ang pagputol sa kanila.

3. Mga puno na kapag pinutol ay hindi magsasanhi ng pinsala sa mga Muslim: Kung ang pagpuputol sa kanila ay makakapinsala sa mga Kuffār o magsasanhi ng galit sa kanila -- kung gayon ay dapat silang putulin.

• Ang Muslim na pumipigil sa iba mula sa pakikipaglaban ay dapat na pagbawalan mula sa pagsali sa anomang hukbo ng Jihād. Kung siya ay hahayo -- kung gayon, hindi siya dapat tumanggap ng anomang bahagi ng Ghanīma o anomang dapat na kabayaran bilang kaparusahan niya para sa kanyang pagpigil sa pakikipaglaban.

Ang pumipigil ay siya na nagsasabi, halimbawa: "Ang mga kalaban ay sobrang lakas" o "ang mga kabayo natin ay mahina" o "hindi natin sila kayang talunin" o mga kahalintulad na salita na nagpapahiwatig na hindi tayo dapat lumaban.

Malapit dito ay ang taong nagkakalat ng mga tsismis na magpapahina sa mga

Muslim.

• Ipinahihintulot para sa Mujāhid na kumuha mula sa Zakāh kahit pa siya ay isang mayaman. Maaari lamang siyang kumuha para sa kanyang mga pangangailangan sa pagkain, pananamit, gastos sa paglalakbay, at sa pagbili ng kinakailangang mga armas. Maaari din siyang magbigay sa kanyang pamilya mula sa kanyang salapi.

Sinabi ni Imām Al-Qurtubi na ang "Fī Sabīlillāh" (sa ayah ng Zakāh) ay tumutukoy sa mga yaong nasa Jihād at Ribāt.

• Kapag ang (bilang ng) kalaban ay doble ang laki sa (bilang ng) Hukbo ng mga Muslim -- kung gayon, ipinahihintulot sa mga Muslim ang umatras, kung hindi -- kung gayon dapat silang lumaban.

• Ang mga Iskolar ay may 3 mga pananaw sa paghingi ng tulong mula sa mga Di-Muslim sa pakikipag-labanan:

1. Ipinahihintulot ito kung ang mga Muslim ay nag-iingat mula sa anomang posibleng pagta-traydor mula sa bahagi ng mga Di-Muslim.396

2. Ipinahihintulot na kunin sila para lamang sa mga mabababang mga tungkulin katulad ng pagsisilbi.

3. Hindi ito pinahihintulutan.

• Kapag ang isang Kāfir ay yumakap sa Islām -- kung gayon, ang kanyang dugo at kayamanan ay (naging) protektado siya man ay naging Muslim sa kalagayan ng isang bahagi sa estado ng digmaan. Ito ang 'Ijma' ng mga Iskolar. Subali't kapag siya ay naging Muslim pagkaraang mabihag -- kung gayon, ang kanyang dugo ay protektado at ang Imām ay mayroong pagpipilian: ang gawin siyang alipin o palayain siya. Sinabi ni Imām Ahmad na ang Imām ay walang ibang pagpipilian maliban sa gawing alipin ang gayong tao.

• Kapag ang mga sundalo ng kalaban ay naligaw at humantong sa isang bayan ng mga Muslim, sila at ang mga ari-arian nila ay magiging Fay' para sa mga Muslim ng bayang iyon.

• Kapag ang mga sundalo ng kalaban ay pumasok sa Lupain ng mga Muslim nang walang kasunduan -- kung gayon ipinahihintulot na sila ay patayin at kunin ang kanilang mga ari-arian.

• Tinanong ko ang ilang mga malalaking Iskolar ng paaralang Shāfi'ī tungkol sa mga mangangalakal na nagmula sa lupain ng mga kalaban at dumating sa

396 [Gamitin sila laban sa kapwa nila Kuffār]

lupain ng mga Muslim upang mangalakal, ipinahihintulot ba na sila ay kalabanin sa karagatan bago pa nila marating ang ating mga pantalan? Wika nila: "Sila ay maaaring kalabanin bago pa sila makarating sa ating mga pantalan at kahit pa pagkaraan nilang makarating sa ating mga pantalan".

• Kapag ang kalaban na mga mangangalakal (businemen) ay pumasok sa teritoryo ng mga Muslim nang may kapahintulutan na magsagawa ng pangangalakal -- kung gayon ang mga Muslim ay hindi dapat magmalabis sa kanila.

• Kapag ang isang Dhimmi (Kristiyano o Hudyo na naninirahan sa teritoryo ng mga Muslim na nagbabayad ng Jizyah) ay nagnanais na sumali sa kalaban sa kanilang pakikipaglaban laban sa mga Muslim, siya ay dapat na pagbawalang gawin iyon.

• May pagkakaiba-iba ng opinyon tungkol sa pagpugot ng ulo ng mga Kuffār at pagkaraan ay ibabiyahe ang kanilang mga ulo patungo sa ibang lokasyon:

Itinuturing ng ilan na ito ay iligal, dahil ito ay isang uri ng pamiminsala at ito ay paggaya sa mga kuffār dahil ito ay kanilang gawain.

Ang ibang mga Iskolar ay nagsasabi na ito ay ipinahihintulot at kanilang tinukoy ang pangyayari nang ang ulo ni Rifa'ah bin Qays ay ipinakita sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nang dalhin ni Fayrūz Ad-Daylami sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang ulo ni Al-Aswad Al-Ansi na nag-angking isang Propeta.

• Maaari bang magbigay ng proteksiyon ang isang Muslim sa isang Kāfir? Ang nakararaming mga Iskolar ay nagsabi na ang isang Muslim ay maaaring magbigay sa isang Kāfir o sa isang maliit na bilang nila ng proteksiyon at ito ay dapat na irespesto ng mga Muslim.

• Ang isang espiya ay hindi maaaring gawaran ng proteksiyon at nararapat na patayin. Kapag ang isang kāfir na nagawaran na ng proteksiyon ay isa palang espiya -- kung gayon siya ay dapat na patayin.

• Kapag ang Muslim ay mahina sa lupain ng mga Kuffār at walang kakayahan na ipakita sa publiko ang kanyang relihiyon -- kung gayon, Harām na (siya ay) mamuhay sa lugar na iyon. Kung siya ay walang kakayahan na mag-Hijrah (maglakbay mula sa Lupain ng Kufr patungo sa lupain ng mga Muslim) -- kung gayon, siya ay pinapayagan. Kung ang Muslim ay malakas at may kakayahang isabuhay ng lantad sa publiko ang Islām -- kung gayon, maaari silang mamuhay sa lupain ng mga Kuffār, subali't ipinapayo pa rin na magtungo sa isang lupain ng mga Muslim.

• Itinuturing ng mga Iskolar na ang isang Muslim ay hindi dapat na maglakbay

na mag-isa sa lupain ng mga Kuffār para sa pagne-negosyo at kanilang itinuturing na ang taong gagawa niyan ay isang Fāsiq. Ipinagbabawal rin ang pagtitinda ng mga armas (mga sandata) sa mga Kuffār at sinoman ang gumawa niya ay dapat na parusahan.

• Sinasabi ng mga Iskolar na ang babaeng Muslim ay hindi kaylanman dapat na dalhin sa lupain ng mga kaaway maliban sa sila ay kasama sa isang malaking hukbo ng mga Muslim (Mujāhidīn) upang sila ay mapangalagaan. Sinasabi rin nila na hindi maaaring manatili ang mga kababaihang mga Muslim sa mga mapanganib na hangganan (border) ng mga Muslim.

•••








☆☆☆☆☆

Sa Ngalan Ni Allāh, Ang Pinaka-Mapagpala, Ang Pinaka-Maaawin

KABANATA 17

ISANG MAIKLING KABANATA TUNGKOL SA SINING NG PAKIKIPAGLABAN:

(1)

Binanggit ng Dakilang Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang limang bagay, na kung mayroon ang isang nakikipaglabang grupo -- sila ay siguradong mananalo kahit ano pa ang maging mga bilang nila. Ang limang mga katangiang ito ang nabanggit sa mga sumusunod na dalawang Ayāt:

"O kayong mga sumampalataya, kapag nakatagpo ninyo ang isang grupo [mula sa pwersa ng kaaway] kayo ay magpakatatag at alalahanin Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng labis nang sa gayon kayo ay magtagumpay. At sundin Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at ang Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), at huwag kayong magtatalo-talo (sa bawat isa) at [baka] mawala ang inyong katapangan at [pagkatapos] ay mawala ang inyong lakas; at mag-Sabr kayo. Katotohanan, Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay nasa mga yaong As-Sābirūn". 397

1. Pagiging Matatag

2. Pag-aalaala Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)

3. Pagsunod Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at sa Kanyang Sugo (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)

4. Pag-iwas sa pagtatalo-talo

5. Sabr (Pagtitiis, pagtitimpi)

(2)

Ang Mujāhidīn ay kinakailangang alerto at kinakailangan nilang gumamit ng panlilinlang. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi: "Ang


Digmaan ay Panlilinlang". 398

Ito ay nabanggit na, nang si 'Ali ay nakipag-duwelo kay Amr bin Abdwud, tiningnan ni 'Ali ang balikat ni Amr at sinabi: "Amr lumabas ako para kalabanin ka, hindi kayong dalawa". Tumingin sa likuran si Amr upang makita sino ang tinutukoy ni 'Ali at kinuha ni 'Ali ang pagkakataong iyon at binanatan siya. Sabi ni Amr: "Nilinlang mo ako!" Sabi ni 'Ali: "Ang Digmaan ay tungkol lahat sa Panlilinlang!"

(3)

Isang Sunnah ang huwag ibunyag kung saan papunta ang hukbo. Ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay hindi nagsagawa ng pagbubunyag sa kanyang destinasyon sa anomang digmaan maliban sa Tabūk, dahil ito ay laban sa mga Romano at iyon ay napakalayo. Ginawa niya iyon upang makapaghanda ang mga Muslim ng tama.

(4)

Ang sugo (o kinatawan) na ipinadala sa kalaban ay naglalarawan sa hukbo. Ang sugo ay nararapat na maging kinatawan ng tapang, karunungan, at katalinuhan ng hukbo at ng liderato nito. Ilang beses ng minaliit ng isang hukbo ang kaaway dahil sa kakulangan sa pagpapasya, kahangalan, o kahinaan ng sugo ng kaaway? At ilang beses na ang kaaway ay napigilan ng kaaway na nasa mataas na pagpapahalaga dahil sa dangal, katapangan, kahusayang magsalita, o karunungan ng sugo. Samakatuwid kinakailangan gawin ng isang kumander ang tamang desisyon para sa importanteng papel na ito.

Ang isang sugo ay hindi dapat na ipadala ng maraming beses sa parehong kalaban nang sa gayon ay hindi magkaroon ng magkaroon ng personal na relasyon na kung saan ay maaaring mauwi sa pakikipagkaibigan. Na sa kalaunan ay maghahatid sa kakulangan ng pagiging epektibo sa misyon ng sugo. Maaaring maghatid ito sa pagtataksil ng sugo.

(5)

Ang pangunahing isyu sa pangangasiwa ng digmaan ay ang tamang pagpili sa mga kumander. Ang mga katangian na kailangan sa mga kumander ay: Katapangan, kabanalan, may pananalig sa sarili, malakas ang loob, at bihasa sa digmaan. Kapag ang mga kumander ay kahalintulad ng gayon, iyan ay maaaring magningning sa kanyang mga mandirigma. Isang pantas ang nagsabi: Ang isang leon na namumuno ng isang libong soro (fox) ay mas mainam kaysa sa isang soro na namumuno ng isang libong leon.

398 (Al-Bukhārī at Muslim)

Si Al-Sirmani (ang tanyag na Mujāhid) ay nagsabi: Ang isang kumander ng mga Mujāhidīn na kailangang magkaroon ng sampung katangian:

1. Mayroong puso ng isang Leon. Hindi kaylanman nakararamdam ng takot.

2. Maging mapagmataas na katulad ng isang Tigre. Hindi siya kaylanman nagpapakumbaba sa harap ng kaaway.

3. Mabangis na katulad ng isang Oso. Nakikipaglaban siya sa pamamagitan ng lahat ng kanyang mga sandata. Ang kanyang mga kuko at mga ngipin.

4. Sumusugod na katulad ng isang Bulugan o Babuy-ramo. Kaylanman ay hindi tumatalikod.

5. Umaatake na katulad ng isang Lobo. Kapag hindi umubra ang isang direksiyon susubukan niya ang iba.

6. Nagdadala ng mga sandata na katulad ng isang Langgam: Nagbubuhat ito ng mas mabigat pa sa kanyang timbang.

7. Matatag na katulad ng isang Bato.

8. Matiisin na katulad ng isang Asno.

9. Matiyaga na katulad ng isang Aso: Susundan niya ang kanyang tinutugis saan man ito magtungo;

10. Palaging naghahanap ng pagkakataon na katulad ng isang Agila.

(6)

Kinakailangang magpadala ang Kumander ng Hukbo ng mga espiya bago ang digmaan. Ang mga espiyang ito dapat ay pumasok sa loob ng hukbo ng kaaway at pag-aralan sila: Pag-aralan ang bilang at kalidad ng kanilang mga sandata at mga kagamitan, siyasatin ang kanilang mga bilang, alamin ang tungkol sa kanilang mga lider at mga bayani, at pag-aralan ang kanilang mga estratehiya at mga plano.

Dapat ding subukang lumusot ng kumander sa hanay ng mga tauhan ng kaaway na kumander na maghihikayat sa kanila na sumuko, o subukan silang pagwatak-watakin. Kinakailangan ding subukan ng kumander na gumawa ng mga huwad ng mga sulat o mga dokumento na animo'y nagmula sa kanilang mga lider, na kung saan ay magpapahina sa kanilang mga sundalo, at ipakalat

ang mga ito sa kanila.

Kinakailangang gumugol ng malaking halaga ang kumander para sa pagsisiyasat (pag-i-espiya). Hindi siya dapat magpigil sa paggasta sa bahaging ito sapagkat kung siya ay magwagi, kung gayon ang kanyang paggasta ay mahusay na paggasta, at kung siya ay matalo - kung gayon anomang kayamanan ang kanyang pinigilan ay mawawalan ng halaga kapag natalo. Dagdag pa dito, ang paggugol ng salapi ay mas mainam kaysa sa paggugol ng kaluluwa ng mga Muslim sa pook-digmaan.

(7)

Isa sa pinakamahalagang sining ng digmaan ay ang sining ng paghahanda ng matagumpay na pagtambang. Ang pagtambang (ambush) sa kalaban ay gumaganap ng isang mahalagang papel sa paglalagay ng takot sa mga puso ng kalaban. Ang sorpresa ng pagtambang ay nakasasakit sa kalaban at kapag inatake mula sa likuran - ang kalaban ay nakararamdam ng walang-katiyakan. Ang isang sundalo ay hindi makapagpapatuloy sa pakikipaglaban kung nararamdaman niyang walang-katiyakan mula sa (kanyang) likuran. Ang isip ng sundalo ay nagiging watak sa pagitan ng paglusob sa kalaban sa (kanyang) harapan at ang pagprotekta sa (kanyang) likuran. Samakatuwid, ang moral ay napahina na.

(8)

Kung nais ng Amīr na kunin ang isang Lungsod, kung gayon ay dapat niyang umpisahan ito sa mga nakapaikot na mga bayan at mga nayon. Naisalaysay na ang isang haring Romano ay naghangad na subukan ang kanyang mga heneral bago sila ipadala sa paglusob sa kabisera ng Sicily. Inilagay niya ang isang gintong barya sa gitna na isang malaking alpombra at sinabi sa kanyang mga heneral na sinoman ang makakakuha ng barya nang hindi tumatapak sa alpombra ay siyang magiging kumander. Sinubukan ng mga heneral ngunit sila ay nabigo. Pagkaraan ay tinupi ng hari ang alpombra at sa ganitong paraan ay madaling nakuha ang barya. Sabi niya: "Kung gusto ninyong kunin ang kabisera - dapat muna ninyong itupi ang lahat ng mga nakapaikot na lugar".

(9)

Pinigilan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang mga Muslim mula sa paghahangad na makaharap ang kalaban. Wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Huwag ninyong hingin at hangarin ang pakikipagtagpo sa inyong kalaban. Subali't kapag sila ay inyong nakatagpo -- kung gayon maging

matatag kayo". 399

(10)

Pinigilan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ang pamiminsala ng mga katawan ng mga kalaban at pinigilan niya ang pagsunog sa kanila sa apoy. Ipinagbawal niya ang pagsira sa mga pangako at mga kasunduan.

Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang apat na mga katangian na kung mayroon sila sa isang tao -- kung gayon siya ay isang Munāfiq (mapagkunwari) at kapag ang isa sa kanila ay nasa isang tao -- kung gayon ang ganung tao ay may katangian ng Nifāq (pagkukunwari): (1) Kapag siya ay pinagkatiwalaan - siya ay hindi mapagkakatiwalaan; (2) Kapag siya ay nagsalita - siya ay nagsisinungaling; (3) Kapag siya ay nangako - sinisira niya ito; at (4) Kapag hindi siya sumasang-ayon sa isang tao nagpapakita siya ng matinding poot dito".

Samakatuwid, ang Kumander ng Hukbo ay nararapat na mag-ingat sa pagkakanulo at ang hindi pagtupad sa salita.

Ang Konklusyon:

Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang gumawa sa inyo ng pabor -- kung gayon bayaran ninyo sila. Kung hindi ninyo kaya -- kung gayon manalangin para sa kanila hanggang sa alam ninyong nabayaran na ninyo sila".

Ito ay isang obligasyon sa bawat Muslim na kilalanin ang pagpapala na kinalalagyan nila at pasalamatan ang siyang naging sanhi nito. Dapat na ipinalangin ng mga Muslim ang mga yaong nagbigay ng kanilang mga buhay Fī Sabīlillāh hanggang sa ang Islām ay nakarating sa atin. At dapat nating aminin na tayo ay malayong katulad nila. At dapat tayong magkaroon ng katiyakan na kung hindi tayo pinagpala Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ng mga Sahābah at mga Tabi'īn at yaong mga sumunod sa kanila sa landas ng Jihād -- ang mga protektor ng Islām; ang mga bayani ng Ummah; ang mga kalalakihan ng mga sibat at mga pana; ang tagapagbukas ng Silangan at ng Kanluran; ang nagpakilos sa mga hukbo; tumalo sa mga Murtadīn; nagpabagsak sa mga Romano at mga Persiano, at uminom ng kanilang mga dugo sa pamamagitan ng mga labi ng kanilang mga espada; at ginawa ang mga buhay sa kanila sa sumunod sa mga patay, at ginawang walang kabuluhan ang may kabuluhan -- kung hindi dahil sa kanila, hindi natin marahil tinatamasa ang lilim ng Islām, isang biyaya na dumating sa atin mula sa kanila.

399 (Al-Bukhārī at Muslim)

Binalewala natin ang kabayaran sa kanila sa pamamagitan ng kanilang mga kaluluwa at mga kayamanan. At pinabayaan natin ang landas nila na Jihād. Bumagsak tayo pababa at kumiling na sa mundong ito at isinuko ang ating mga espada. Ngayon wala ng nagsasalita tungkol sa pakikipaglaban at wala ng naghihikayat dito at kaya, ang Dīn ay naging mahina at ang mga bituin nito ay nahulog mula sa kalangitan. Ngayon tayo ay pinupulot katulad ng pagpulot ng ibon sa mga buto. Tayo ay dinadagit sa kalupaan at sa karagatan.

Kung gayon, aking kapatid, aminin mo na ang kalagayan natin ay sira. Tanggapin na tayo ay kulang pagkaraang tayo ay dating kumpleto. At tanggapin na - nangyari lamang iyan nang ating pabayaan ang pinaka-dakilang ritwal ng Islām -- ang Jihād Fī Sabīlillāh. Sinoman ang igabay Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) - walang sinoman ang makapagliligaw sa kanya, at sinoman ang iligaw Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) - walang sinoman ang makapag-gagabay.

O Allāh, huwag po Ninyong gawin na ang isinulat ng aking panulat ay tanggihan Ninyo at huwag po Ninyong gawin na ang aking inakda ay maging saksi laban sa akin sa Araw ng Paghuhukom. At Yā Allāh, hinihingi ko po sa Inyo na ako ay gawaran ng Shahādah (pagka-Martir)na magtataas sa aking pwesto sa Jannah.

Nawa'y ang Iyong Kapayapaan at Pagpapala ay mapasa kay Muhammad (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). 400 401

•••

400 [Tala ng may Salin: (Ang panalangin ng may akda ay tinanggap. Siya ay na-Shahīd dalawang (2) taon makaraan niyang matapos na isulat ang aklat na ito)]

401 [Paalaala: Ang pagwawasto ng pinaikling salin na ito ( ng English) ay nakumpleto noong Muharram 1426, Alhamdulillāh, At nawa' y gawaran ako at ang pamilya ng Shahādah sa huling patak ng dugo na kung saan ay magtataas sa amin sa mga hanay ng pinagpala.]

APPENDIX:

JIHĀD UL-AKBARAT

JIHĀD UL-ASGHĀR

(ANG MALAKI AT MALIIT NA JIHĀD)

Tinipon Ni Abū Fadl

Isinalin sa English ni Khālid Sayfullāh

Isinalin sa Tagalog ni Abū 'Abdillāh Al-Gharīb

(28 Rajāb 1435 / 26 May 2014)


Ang ebidensiya na ginamit bilang patunay para maitatag na ang Jihād laban sa pagnanasa (ie. sarili) at kay Shaytān ay Jihād Akbar, ay mahina (Da'īf) kung hindi man ay huwad na Hadīth.

Isang lalaki ang nagtanong sa Rasulullāh (Sallallāhu 'alayhi wa Sallam): Ano ang Jihād? Siya (Sallallāhu 'alayhi wa Sallam) ay sumagot: "Ang pakikipaglaban sa mga Kuffaār kapag nakatagpo ninyo sila (sa pook digmaan)". Ang lalaki ay nagtanong: "Anong uri ng Jihād ang pinakamataas?" Siya (Sallallāhu 'alayhi wa Sallam) ay sumagot: "Ang taong napaslang habang ang huling patak ng kanyang dugo ay dumadanak".

Hindi lamang mga Kuffār ang dapat na kalabanin ng isang Mujāhid sa pook-digmaan subali't dapat din niyang kalabanin ang kanyang mga pagnanasa na kung saan ay palaging tumatawag sa kanya patungo sa kasamaan.

Ito ay sinasabi na ang opinyon ng maraming Muslim patungkol sa Jihād ay -- na ito umano ay may dalawang uri, tinatawag nila itong Jihād Akbar (malaki) at Jihād Asghar (maliit). Ang Jihād Akbar na nangangahulugan na Jihād laban sa mga pagnanasa at kay Shaytān, samantalang ang Jihād Asghar ay laban sa mga Kuffār sa pook-digmaan.

Ang mga kadahilanan na naibigay para sa (nabanggit sa) itaas, patungkol sa Jihād laban sa mga pagnanasa at kay Shaytān bilang Jihād Akbar, ay ang mga sumusunod:

• Ang larangan ng pakikipaglaban dito ay walang limitasyon;

• Wala itong oras at ito ay walang hanggan;

• Ang pagpupunyagi na ito ay mahirap sapagkat ang pinakadiwa nito ay - ang tao laban sa kanyang sarili;

• Ang kaaway ay hindi nakikita at hindi kayang tukuyin sa pamamagitan ng limang pandama.

Samantalang ang usapin na ibinihay para sa Jihād laban sa mga Kuffār ay hindi kasing haba, hindi kasing lawak at hindi kasing hirap ng pakikipagpunyagi laban sa mga pagnanasa. Bilang resulta niyan, ang Jihād laban sa mga Kuffār sa pook-digmaan ay itinuring bilang Jihād Asghar (ang maliit o mas mababang Jihād). Samakatuwid iyan ang opinyon ng maraming

mga Muslim.

Ang pag-uuri ng Jihād, katulad ng ibinigay sa itaas, ay ibinatay sa isang Hadīth na kung saan ay nagsasabi na ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay bumalik mula sa pook ng digmaan, kanyang sinabi: "Lahat tayo ay nagsibalik na mula sa Jihād Asghar patungo sa Jihād Akbar." Ilang mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum) ay nagtanong: "Ano ang Jihād Akbar, O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)?" Sumagot siya: "Ang Jihād laban sa mga pagnanasa".

Samakatuwid iyan ang patunay para sa usapin na ipinanukala ng maraming mga tao.

Si Al-'Irāqī ay nagsabi sa Takhriju Ahādīthul-Ihya': "Ang nabanggit na Hadīth ay iniulat ni Imām Bayhaqi na mayroong Da'if na Sanād (mahinang kawing ng mga tagapagsalaysay) mula kay Jābir.". 402

Bukod sa Hadīth na iniulat ni Imām Bayhaqi, mayroon ding isang Hadīth na iniulat ni Al-Khatib Al-Baghdadi mula kay Jābir, na kung saan ay nagsasabi na: "ang Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam), nang siya ay makabalik mula sa digmaan ay nagsabi: 'Lahat tayo ay nagsibalik na sa pinakamainam sa lahat ng mga lugar, at kayo ay nagsibalik na mula sa Jihād Asghar (mababang Jihād) upang magpunyagi sa Jihād Akbar (malaking Jihād)'. Nagtanong ang mga Sahabah (radhiyaLlāhu 'anhum): 'Ano ang Jihād Akbar, O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)?' Siya ay sumagot: 'Ang Jihād ng tao laban sa kanyang mga pagnanasa'." 403

Lumalabas na ang Hadīth na ito ay mahina (Da'if) dahil sa loob ng Sanād nito ay mayroong isang tagapagsalaysay na nagngangalang Khalaf bin Muhammad bin Ismā'il Al-Khiyam, na ayon kay Al-Hākim: "Ang kanyang mga Hadīth ay hindi mapapanaligan". At sinabi ni Abū Ya'la Al-Khalili: "Madalas siyang naghahalo, siya ay napakahina at nagsasalaysay ng mga di-kilalang mga Hadīth". 404

Si Al-Hākim at Ibnu Abī Zur'ah ay nagsabi: "Madalas kaming nagsusulat ng mga pahayag mula kay Khalaf bin Muhammad bin Ismā'il bilang halimbawa lamang, at inaalis namin ang aming mga sarili sa responsibilidad sa kanya". 405

402 [Risalah Jihād, Hasan Al-Banna]

403 [Tarikh Al-Baghdadi 13/493 ]

404 [Mashāri'ul 'Ashwāq ilā Masāri'ul 'Ushāq 1/31]

405 [Mizānu'l- I'tidal 1/662]

HUWAD

At ang mas nakakapagduda pa kaysa diyan, mayroon sa loob ng Sanād ng Hadīth na ito (na binanggit sa itaas) na isang tagapagsalaysay na nagngangalang Yahyah Bin Al-'Ulā Al-Bajili na ayon kay Imām Ahmad ay isang kilalang Kadhdhāb (sinungaling), at manghuhuwad ng Hadīth. Ganun din, sina Amru bin 'Ali, An-Nasā'ī at Daraqutni ay nagsabi: "Ang kanyang mga Hadīth ay itinatwa". Sinabi ni Ibnu 'Adī: "Ang mga Hadīth niya ay huwad". 406

Si Ibn Taymiyyah ay nagsabi: "Mayroong isang Hadīth na iniulat ng isang grupo ng mga tao na nagsasabing ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay nagsabi pagkatapos ng Labanan sa Tabuk: "Tayo ay nagbalik mula sa Jihād Asghar patungo sa Jihād Akbar". Ang Hadīth na ito ay walang pinanggalingan, walang sinoman sa larangan ng Kaalamang Islamiko ang nagsalaysay nito. Ang Jihād laban sa mga Kuffār ay ang pinakamarangal sa lahat ng mga gawain, at higit pa dito, ito ay ang pinakamahalagang gawain para sa kapakanan ng sangkatauhan." 407

Dagdag pa dito, bukod sa dalawang nabanggit na mahinang mga Hadīth, mayroong isang pahayag ang isang Tābi'ī na nagngangalang Ibrāhīm bin Abī Ablah sa mga tao na nagsibalik mula sa digmaan, na nagsasabing: "Kayo ay nagsibalik mula sa Jihād Asghar, kaya ang Jihād ba na nilalayon ninyong gawin ay Jihād ul-Qalbi (Jihād ng puso)?" 408

Sinabi ni Daraqutni na si Ibrāhīm bin Abī Ablah mismo ay kapanipaniwala subali't ang kawing (Sanād) ng transmisyon (ng Hadīth) ay sira. 409

Bilang resulta niyan, ang pahayag sa itaas ay hindi maaaring iugnay kay Ibrāhīm bin Abī Ablah maliban na lamang kung ang Sanād ng transmisyon ay mapapanaligan. At kung itatag natin na ang kanyang pahayag ay talagang totoo, dapat nating maunawaan na siya ay isa lamang normal na tao na maaaring magkaminsan ay makapagsabi ng kulang. Hindi siya perpekto.

406 [Sumangguni sa Tahdhibu't-Tahdhib 11/261-262]

407 [Sumangguni sa: Al-Furq ān Bayna Awliyā'ur-Rahmān wa Awliyā'ush-Shayt ān, saligan 44-45]

408 [Sumangguni sa: Siyaru A'l āmin Nubalā 6/325]

409 [Siyaru A'lāmin Nubalā 6/325 ]

ANG PINAKAMATAAS NA ANTAS

Sa pagbabatay sa mga pahayag na nasa itaas ay maaari na tayong makapagpasya sa pamamagitan ng pagsasabi, na ang ginamit na ebidensiya o batayan para maitatag na ang Jihād laban sa mga Kuffār sa pook-digmaan ay Jihād Asghar at ang Jihād laban sa mga pagnanasa at kay Shaytān ay Jihād Akbar -- ay mahina kung hindi man ay huwad na Hadīth. Bukod pa dito, ang nabanggit na Dalīl (ebidensiya) ay salungat sa Sahīh Hadīth, katulad ng mga nasa baba:

Hadīth na isinalaysay ni Imām Muslim 410 mula kay Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu), na nagsabing

Tinanong ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)! Anong gawain ang maaaring pumantay sa Jihād Fī Sabīlillāh?" Siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay sumagot: "Wala kayong lakas (o kakayahan) para gawin ang gawaing iyon". Ang tagapagsalaysay ay nagsabi: Inulit nila ang tanong ng dalawa o tatlong beses. Sa tuwina siya ay sumasagot ng: "Wala kayong lakas para gawin iyon". Nang ang tanong ay naitanong sa pangatlong pagkakataon, wika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Ang isang humayo sa Jihād ay katulad ng isang taong patuloy na nag-aayuno, nagdarasal (ng tuloy-tuloy), (sinusunod ang mga kautusan Ni) Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) sa Ayāt (ng Qur'ān), at hindi nagpapakita ng anomang kapaguran sa pag-aayuno at pagdarasal hanggang sa ang Mujāhid ay bumalik mula sa Jihād Fī Sabīlillāh".

Mayroon ding isang Hadīth na isinalaysay ni Imām Al-Bukhārī 411 mula kay Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu), na nagsabi: Isang lalaki ang nagtungo sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagsabi, "Igabay mo ako sa isang gawain na papantay sa Jihād (sa gantimpala)". Siya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay sumagot, "Walang akong makitang gayong katulad na gawain". At pagkaraan ay idinagdag niya, "Kaya mo ba, habang ang Mujāhid ay humayo sa Jihād, pumasok ka ng inyong masjid para mag-Salah ng walang humpay at magsagawa ng ayuno ng walang hinto?" Wika ng lalaki: "Subali't sino ang makagagawa niyan".

Hadīth na isinalaysay ni Al-Hākim na may Sahīh Sanād mula kay Mu'adh bin Anas (radhiyaLlāhu 'anhu) na nagsabi: Isang beses may isang babae ang nagtungo sa Propeta (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) at nagtanong: "O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)! Ang aking asawa ay humayo para sa digmaan (ie. Jihād) at karaniwan na kapag siya ay nagdarasal ako ay

410 [Hadīth blng. 4636]

411 [Volume 4, Hadīth #44]

sumusunod sa kanyang Salah at ako ay sumusunod sa lahat ng kanyang mga gawaing pagsamba. Dahil diyan, sabihin mo sa akin ang gawain na kung saan ay papantay sa kanyang gawain hanggang sa siya ay bumalik". Winika niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanya: "Makakayanan mo bang tumayo (sa Salah) ng hindi ka uupo, magsagawa ng Sawm ng hindi hihinto dito, at mag-Dhikr hanggang sa makabalik ang iyong asawa?" Sumagot siya: "Hindi ako ganun kalakas, O Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)". Kaya sinabi niya (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) sa kanya: "Sa Ngalan Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) na may tangan sa akin sa Kanyang Kamay, kahit pa ikaw ay may sapat na lakas, katiyakan hindi nito maaabot ang ika-sampung (1/10) bahagi ng mga gawain ng iyong asawa". 412

Mula sa tatlong Hadīth na nasa itaas, maaari nating sabihin ng malinaw na ang Jihād Fī Sabīlillāh ay ang pinakamataas na gawain, at walang anomang gawain ang makapapantay dito. Maaari bang ang gawaing isinalarawan bilang pinakamataas na gawain ay tatawaging Jihād Asghar, ang maliit na Jihād o mababang Jihād?

HINDI DIGMAAN

Marahil ay mayroon pang mga tao na pinananatili na ang kahulugan ng Jihād sa Hadīth na isinalaysay ni Al-Bukhārī at Muslim ay hindi nangangahulugan ng digmaan o kaya ay hindi ganap na digmaan. Marahil mayroon pang mga nasa gayong opinyon.

Bilang malakas na patunay na ang Jihād sa Hadīth na nabanggit sa itaas ay hindi mapapakahulugan ng anoman maliban sa digmaan, ay nariyan ang nauna ng Hadīth na isinalaysay ni Al-Hākim. Sa loob ng Hadīth ay ang mga salitang: "Ang aking asawa ay humayo para sa digmaan.." Napaka-imposible para sa salitang Ghāziyan na nasa Hadīth sa itaas na mangahulugan ng iba pa maliban sa digmaan, kahit sa ano pang paraan ito suriin. Gayon din, imposible na ito ay magiging Ghazwatu'l-Fikri (digmaan ng isip).

Isang lalaki ang nagtanong sa Rasulullāh (Sallallāhu 'alayhi wa Sallam): Ano ang Jihād? Siya (Sallallāhu 'alayhi wa Sallam) ay sumagot: "Ang makipaglaban sa mga Kuffaār kapag nakatagpo ninyo sila (pook digmaan)". Ang lalaki ay nagtanong: "Anong uri ng Jihād ang pinakamataas?" Siya (Sallallāhu 'alayhi wa Sallam) ay sumagot: "Ang taong napaslang

412 [Isinalaysay ni Al-Hākim sa Al-Mustadrak 2/73. Sahīh Sanād, sina ng-ayunan ni Adh-Dhahābi]

habang ang huling patak ng kanyang dugo ay dumadanak". 413

Kung gayon, mula sa naunang Hadīth ni Īmām Al-Bukhārī at Imām Muslim ay makikita natin ng malinaw na ang taong tinatawag na Mujāhid Fī Sabīlillāh ay ang taong nagdarasal ng tuloy-tuloy at nag-aayuno ng walang hinto, gayon din ay nagbabasa ng Qur'ān - sa oras na ang Mujāhid (Fī Sabīlillāh) ay nasa Jihād.

Mayroon bang taong makakayanang gawin ito? Siyempre wala, tulad ng paliwanag ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). At ipagpalagay na, na mayroong tao na may kakayanan na gawin ang 'Mujahadatun Nafsi' (Jihād laban sa mga pagnanasa) sa pinakamabigat at pinakamahirap na paraan. Katotohanan ang mga gawain ng katawan sa oras ng Salāt at ng pagbabasa ng Qur'ān ay sumasaklaw sa panlabas na mga gawain, hindi ito mga gawain ng puso, hindi talaga mga gawain. Subali't ano kaya kung, sa oras ng mga panlabas na mga gawaing ito, ang puso ba ay hindi laban sa mga pagnanasa? Napaka-imposible para sa tao na isagawa ng makatotohanan ito ng hindi ito laban sa kanilang mga pagnanasa, kahit pa hindi na isali ang kahalagahan ng pagsasagawa ng Salāt, Sawm, at ang pagbabasa ng Qur'ān ng tuloy-tuloy.

Dahil diyan, makikita natin sa aklat ni Imām An-Nawāwī na Aklat ng Jihād, na mayroong mga Hadīth patungkol sa panlabas at gayon din sa panloob na mga gawain na Sunnah katulad ng Salāt sa gabi na kung saan sumasaklaw sa pagtanggal sa katamaran, pagtayo, pagyukod, at pagpapatirapa ng mahabang oras; at iba pang mga gawain na kinapapalooban ng pakikipaglaban hanggang sa masugatan at mamatay bilang isang Shahīd. 414

Kaya kung mayroong taong makakayanang magsagawa ng Mujāhadatun-Nafsi, iyan ay ang pinakamataas na antas - ang Salāt, Sawm at ang pagbabasa ng Qur'ān ng tuloy-tuloy hangga't ang ilang ibang mga tao ay humayo sa digmaan (Jihād) at hanggang sa siya ay bumalik -- kung gayon siya ang kapantay ng isang Mujāhid. Mayroon bang makagagawa niyan? Hindi ba't mayroong mga taong tinatawag na mga Mujāhid na humayaho sa Jihād Fī Sabīlillāh ng ilang buwan, o kahit pa ng ilang taon?

Nararapat ba o tama ba kung gayon na manindigan na ang Mujāhadatun Nafsi na malayo sa pook-digmaan ay 'Al-Jihādu'l-Akbar' samantalang ang Jihād laban sa mga Kuffār ay tinatawag na "Al-Jihādu'l Asghar?"

413 [Isinalaysay ni Ahmad sa kanyang Musnad 4/114 - Hadīth Sahīh. Sinabi ni Al-Haythami: "Pinagtibay ito ng mga tagapagsalaysay ". Majma'uz-Zawa'id 1/59]

414 [Riyadh-us-Sālihin, Aklat ng Jihād]

Ang Panloob at Panlabas Na Mga Kaaway

Sa loob ng Mujāhidatun Nafsi na malayo sa pook-digmaan, yaong mga sumusunod dito ay nakaharap lamang sa isang kaaway, tinatawag na, ang di-nakikitang kaaway: pagnanasa at si Shaytān. Samantalang sa Jihād Fī Sabīlillāh, ang Jihād na itinataguyod laban sa mga kaaway na nasa pook-digmaan, yaong mga sumusunod dito ay nakaharap sa higit na isang kaaway, ito ay -- ang di-nakikitang kaaway at ang nakikitang kaaway: ang mga Kuffār at ang mga Munafiqūn (mga hipokrito, mapagkunwari).

Hindi lamang mga Kuffār ang dapat na nilalabanan ng Mujāhid sa pook-digmaan, subali't dapat niyang labanan ang kanyang mga pagnanasa na kung saan ay palaging tumatawag sa kanya patungo sa kasamaan. Ang kanyang mga pagnanasa ay maaaring tawagin siya sa iba't-ibang mga paraan upang iwanan niya ang pook-digmaan katulad ng takot, pagdududa, paghihirap at kalungkutan.

Ang Mujāhid ay patuloy na nakikipaglaban sa kanyang mga pagnanasa na kung saan ay nagnanais na maipatupad. Gayon man ang kinakaharap lamang niya ay ang pagiging malayo sa kanyang asawa at mga anak, ang pagkain ng mga dayuhang pagkain, ang pagtulog sa lapag sa halip na sa kanyang kama, at marami pang mga pagsubok na hindi naman naaayon sa kanyang mga pagnanasa.


"Ang Jihād ay ipinag-utos sa inyo subali't inaayawan ninyo ito, at ito ay maaaring inaayawan ninyo ang isang bagay na makabubuti sa inyo, at na - ninanais ninyo ang bagay na makasasama sa inyo. Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ang nakaaalam, subali't hindi ninyo nalalaman." 415 Samakatuwid nariyan ang katanungan ni Shaytān, na kung saan ay palaging nakikipaglaban sa mga yaong nagsasagawa ng Jihād. At sa mga panahong katulad nito, matibay na naitatatag ni Shaytān ang sarili niya kasama ng kanyang mga kaibigan, lalo na ang mga Kuffār: "Yaong mga sumasampalataya ay makipaglaban Fī Sabīlillāh, at yaong mga di-sumasampalataya ay makipaglaban Fī Sabīlit-Tāghūt. Kaya makipagdigma laban sa mga kaibigan ni Shaytān; katotohanan ang masamang balak ni Shaytān ay lagi ng mahina". 416

At ang paraan ng pakikipaglaban ni Shaytān sa isang Mujāhid ay kasama sa mga iba sa pamamagitan ng pagpapaalab ng mga galit ng mga Kuffār at ng

415 [Sūrah Al-Baqarah 2:216]

416 [Sūrah An-Nisā' 4:76]

mga Mushrikūn upang makipaglaban sa mga Muslim, at sa pamamagitan ng pagpapahina ng paninindigan ng mga Muslim o ng Mujāhid upang nang sa gayon ay makaramdam sila ng pag-aatubili at matakot na lumaban sa mga Kuffār: (sa pakahulugan) "At (alalahanin) nang gawin ni Shaytān ang kanilang mga gawain na maganda sa kanila at nagsabi, "Walang sinoman sa sangkatauhan ang makagagapi sa inyo sa Araw na ito, at katotohanan, ako ay inyong kasama..."

Sinabi ni Abū Abbās: "Sa digmaan ng Badr, dumating si Iblīs at dinala ang kanilang bandila kasama ang hukbo at ang grupo ni Shaytān. Dumating siya sa anyo ng isang lalaki mula sa Bani Mudlaj sa pangalang Suraqah bin Malik bin Ju'shum, at sinabi sa mga Mushrikūn: "Walang sinoman ang makagagapi sa inyo sa araw na ito, at ako ang inyong tagapangalaga".

Kaya nang oras na nagtipon ang mga kalalakihan iyon, ang Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) ay kumuha ng isang dakot na alikabok at inihagis ito sa mga mukha ng mga Mushrikūn na kung saan ay pumuwersa sa kanilang umatras. Nang dumating si Jibril ('alayhis-Salām), nakita siya ni Iblīs at binitawan ang kanyang pagkakahawak sa mga Mushrikūn at tumakbong papalayo kasama ng kanyang mga tagasunod. Yaong mga nasa ilalim dati ng kanyang pagkakahawak ay nagsabi: "O Suraqah! Sumang-ayon ka na kami ay pangangalagaan". Sumagot si Iblīs: "Katotohanan, nakikita ko ang hindi ninyo nakikita at ako ay natatakot Kay Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā), at Si Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) ay mabigat sa Kanyang pagpaparusa". 417

Bukod pa diyan, ang paraan na kung saan pinahihina ni Shaytān ang paninindigan ng yaong nagsasagawa ng Jihād ay matatagpuan sa isang Hadīth na isinalaysay ni Imām Ahmad: Sinabi ni Sabrah bin Al-Faqih: Narinig ko na sinabi ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Katotohanan si Shaytān ay naghihintay upang pigilan ang sangkatauhan... kaya si Shaytān ay naghintay sa landas ng Jihād. Sinasabi niya sa tao na naglalayon sa Jihād: "Nais mong magsagawa ng Jihād, samantalang sinisira ng Jihād ang kaluluwa at inuubos nito ang iyong kayamanan? Nais mong makipaglaban, samantalang maaari kang mapatay, ang asawa mo ay maaaring mag-aasawa ng iba at ang iyong kayamanan ay paghahati-hatian?... 418

Batay sa mga paliwanag sa itaas, maaari nating ipagpalagay na ang lakas ng pagnanasa at ni Shaytān na dapat kalabanin sa larangan ng Jihād ng isang Mujāhid ay mas matindi at mas agresibo kaysa sa hinaharap ng mga yaong nasa labas ng larangan ng Jihād.

417 [Hadīth Mawqaf, isinalaysay ni Ibnu Jar īr At-Tabāri]

418 [Musnad Ahmad 3/483. Isn ād Hasan]

Sa madaling salita: Ang Mujāhadatun Nafsi sa larangan ng Jihād ay mas mabigat kaysa sa Mujāhadatun Nafsi sa ibang lugar. Kaya mas angkop ba na ang Jihād laban sa mga Kuffār, na kung saan ang diwa nito ay hindi maiihiwalay sa Mujāhadatun Nafsi, ay ituturing bilang Jihād Asghar, samantalang ang Mujāhadatun Nafsi sa labas ng larangan ng Jihād, na kung saan ang kalaban lamang ay ang hindi nakikita, ay ituturing bilang Jihād Akbar?

Isinalaysay ni Abū Hurayrah (radhiyaLlāhu 'anhu): "Isang Sahabi ang napadaan sa isang lambak na kung saan mayroon isang bukal ng sariwang tubig na nagpamangha sa kanya. Pagkaraan ay kanyang sinabi: 'Kung kaya kong alisin ang aking sarili mula sa samahan ng mga tao at ako ay mamuhay sa lugar na ito (para sa layunin ng 'ibadah), subali't hindi ko 'yun magagawa hangga't hindi ako nakakatanggap ng pahintulot mula sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam). Iyan ba ang pinakadakilang bagay na dapat gawin para sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam)?' Winika ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Huwag mong gagawin iyan, sapagkat ang paghayo ng isa mula sa inyo Fī Sabīlillāh ay mas dakila pa kaysa sa Salāt na ginawa sa (inyong) tahanan sa loob ng 70 taon. Hindi mo ba ninanais na patawarin ka Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā) at tanggapin ka Niya sa Jannah? Ughzū Fī Sabīlillāh (makipagdigma para sa Landas Ni Allāh (Subhānahu wa Ta'Alā)), sinoman ang makipaglaban Fī Sabīlillāh na kasing tagal ng pagkuha ng gatas sa isang kamelyo, katiyakan ang Jannah ay garantisado na para sa kanya." 419

Sa huling Hadīth, mayroong malinaw na mapanghahawakan na salita na kung saan ay nagpapawalang-bisa sa paniniwala ng mga tao tungkol sa Jihād Akbar. Sapagkat katotohanan, ang Sahabah na nagsalaysay sa Hadīth na ito ay humingi ng kapahintulutan mula sa Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) nang sa gayon ay makapagsagawa ng Jihād laban sa mga pagnanasa (ie. Jihādun-Nafs) sa pamamagitan ng paglayo ng kanyang sarili mula sa ibang mga tao, ngunit hindi siya binigyan ng kapahintulutan ng Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam) na gawin iyon, at dagdag pa dito - siya ay pinagbawalan na gawin iyon at itinuro pa sa kanya ang isang bagay na mas malayong dakila pa kaysa doon.

Pagkaraan sa Hadīth din na iyan ay mayroong isang importanteng punto na dapat na tanggapin at unawain, ito ay ang: "Sa katotohanan, ang Mujāhid Fī Sabīlillāh ay kasama sa mga yaong tatanggap ng mabuting balita tungkol sa Jannah sila man ay mapaslang o hindi, dahil sa sinabi ng ating Rasūlullāh (SallaLlāhu 'alayhi wa Sallam): "Sinoman ang makipaglaban ng kahit sa maikling oras (kasing haba ng pagkuha ng gatas sa isang kamelyo) - ang

419 [Isinalaysay ni At-Tirmidhī at sinabi niya: Hadīth Hasan, si na Al-Bayhaqi at Al-Hākim ay nagsabi: Sahīh ayon sa pamamaraan ni Muslim ]

Jannah ay garantisado na sa kanila".

Sa pamamagitan ng lahat ng mga paliwanag na ito, pinatutunayan nito na - para bigyang pakahulugan ang Jihād Akbar bilang Jihād laban sa pagnanasa at kay Shaytān, samantalang ang Jihād Asghar ay ang Jihād laban sa mga Kuffār ay walang kabuluhan, dahil sa pagsasabi ng iba pa, mapapawalang-bisa nito ang kahulugan ng Sanād ng mga Hadīth na kung saan ay nagpawalang-saysay dito. WAllāhu A'lām.

======================☆☆☆☆☆======================

Ang Lahat ng Pagpupuri at Pasasalamat

Ay Tanging Kay Allāh Lamang

Ang Panginoon ng Sandaigdigan....

At mapasa kay Propeta Muhammad ang Kapayapaan at Pagpapala Ni Allāh Subhānahu wa Ta'Alā

Sa kanyang pamilya at sa lahat ng mga yaong susunod sa kanyang mga katuruan at Sunnah...

☆☆☆☆☆

Abu 'Abdillāh Al-Gharīb

Pamantasan ng Tawhīd at Jihād

Fil-Filibīn i

●●●

i [Ang kabuuang salin sa Tagalog ng pina-ikling bersiyon ng aklat na ito ay natapos noong 3 Ramadhan 1435 H - July 1, 2014 G. Yā Allāh, tanggapin po Ninyo ang munting pagsisika p na ito bilang isang gawain para sa Jihād Fī Sabīlika.. Tanggapin po Ninyo ito Yā Allāh, at gawing dahilan upang makamtan namin ang inyong Ridhā' at Kapatawaran... Yā Allāh, gawaran po Ninyo ako ng

Shahādah at ang aking pamilya sa huling patak ng aming mg a dugo na siyang magtataas sa aming mga kalagayan sa Iyong Jannatu'l Firdawsi'l A'lā, Allāhumma Āmīn!]

Documents

Mashāri'ul Ashwāq ilā Masāri'ul Ushāq wa Muthīr Al-Gharām ... · At-Tīnah, isang nayon sa Ehipto, at ang mga mamamayan ng Dimyat ay humayo para sila ay tulungan, ang pinakakilalang